Αθανάσιος Άμβωνας: 12/26/21

26 Δεκεμβρίου 2021

Οἱ δυό θρόνοι. Εἰς τήν Γ΄ ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων.

†.Σε ένα τροπάριον του εσπερινού της δευτέρας ημέρας των Χριστουγέννων, αγαπητοί μου, σημειώνει ο ιερός Υμνογράφος: «Σήμερον δέχεται ἡ Βηθλεέμ, τὸν καθήμενον διὰ παντός, σὺν Πατρί. Σήμερον Ἄγγελοι τὸ βρέφος τὸ τεχθέν, θεοπρεπῶς δοξολογοῦσι· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ,καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Μάλιστα τονίζεται αυτό: «Σήμερον, δέχεται» λέει «η Βηθλεέμ, Εκείνον που κάθεται μαζί με τον Πατέρα». Εις το τροπάριον αυτό παρατηρούμε ότι το Βρέφος που εγεννήθη εις την Βηθλεέμ και οι άγγελοι τώρα δοξολογούν είναι Εκείνος που παντοτινά και αδιαίρετα και αχώριστα κάθεται στον θρόνο με τον Πατέρα. Διότι ποιος είναι Εκείνος που εγεννήθη εις την Βηθλεέμ; Ποιος είναι; Το τροπάριον εμφανίζει τον Υιόν του Θεού, καθήμενον επί δύο θρόνων. Τον θρόνον του Πατρός, ως Θεός, και τον θρόνον της φάτνης, ως άνθρωπος.

Και τίθεται εύλογο το ερώτημα στον ακροατή. Θα επαναλάβω:-γιατί επαναλαμβάνεται διαρκώς μέσα στην ιστορία-«Ποιος είναι αυτός που εγεννήθη στη Βηθλεέμ και οι άγγελοι Τον υμνούν;». Για να δοθεί ορθή απάντησις, πρέπει το θέμα να ερευνηθεί. Ποιο είναι το πρόσωπον του Ιησού Χριστού; Εξάλλου αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, αργότερα, έθεσε το ερώτημα αυτό εις τους μαθητάς Του: «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι, τόν Υἱόν τοῦ Ἀνθρώπου;». «Οι άνθρωποι, τι λένε για μένα ο Οποίος είμαι υιός Ανθρώπου»- είναι εβραϊσμός και σημαίνει άνθρωπος. «Οἱ δὲ εἶπον· οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἱερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν». Πίστευε ο Ηρώδης, αγαπητοί, ότι απεκεφάλισε μεν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, αλλά όταν βγήκε στον δημόσιο βίο ο Κύριος, πίστευε τούτο, ότι ανεστήθη ο Ιωάννης. Χονδρά πράγματα... Πολύ χονδρά πράγματα. Γι’ αυτό είπαν οι μαθηταί «Άλλοι λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής· άλλοι λένε ότι είσαι ο προφήτης Ηλίας», ο οποίος έζησε επτά αιώνες προ Χριστού- και τον περίμεναν βεβαίως, γιατί το έγραφε ο προφήτης Μαλαχίας· «άλλοι δε Ιερεμίαν ή ένα των προφητών». Και τότε αποτείνεται προς τους μαθητάς, «λέγει αὐτοῖς· ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;». «Εσείς τι λέτε για μένα; Εγώ ποιος είμαι;». «Ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· σὺ εἶ ὁ Χριστὸς, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Αυτή ήταν η ομολογία η πολύ σπουδαία που ακριβώς έδειχνε ότι πράγματι δεν ήταν από εκείνα που έλεγε ο κόσμος, αλλά ήταν Εκείνος, θα επαναλάβω, που εβρίσκετο σε δύο θρόνους. Ο θρόνος με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιον- ο Υιός είναι ομόθρονος με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιον- αλλά και Εκείνος ο οποίος έκανε θρόνο Του την φάτνη των αλόγων ζώων, που εγεννήθηκε σε ένα στάβλο και ανεκλίθη μέσα σε ένα παχνί. Έτσι λοιπόν παίρνουμε την απάντηση από την Αγία Γραφή, αρκεί βέβαια ο ακροατής ή ο μελετητής να είναι προσεκτικός.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μάς καταγράφει το εξής: Είναι πολύ σημαντικό αυτό που θα σας πω, προσέξατέ το: «Τοσαῦτα δέ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν αὐτῶν οὐκ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν». Δηλαδή, τόσα θαύματα που έκανε ο Ιησούς μπροστά εις τους Εβραίους, τόσα πολλά, εντούτοις δεν επίστευσαν· «ἵνα ὁ λόγος Ἠσαΐου τοῦ προφήτου πληρωθῆ ὅν εἶπε –για να πραγματοποιηθεί ο λόγος του Ησαΐου του προφήτου που είπε: «Κύριε, τίς ἐπίστευσεν τῇ ἀκοῇ ἡμῶν;» -«Κύριε, ποιος επίστευσε στον λόγο μας;». «Ταῦτα εἶπεν Ἠσαΐας ὅτε εἶδε τήν δόξαν αὐτοῦ καί ἐλάλησε περί αὐτοῦ». Εδώ είναι το περίεργο, το μεγάλο, το καταπληκτικό! Αυτά τα είπε, λέει, ο Ησαΐας, οκτακόσια χρόνια προ Χριστού, όταν είδε την δόξα Του. Ποιανού δόξα; Του Ιησού Χριστού τη δόξα. Αυτό είναι καταπληκτικό! Εδώ, ο Ιωάννης, ο ευαγγελιστής, που γράφει αυτό, σαφώς ταυτίζει απολύτως το πρόσωπον του Ιησού, με τον Κύριον που είδε εν δόξῃ ο Ησαΐας στο ξεκίνημα της προφητικής του αποστολής. Τι είδε ο προφήτης; Προσέξτε· ταυτίζει.

Στο έκτο κεφάλαιον, στο βιβλίον του Ησαΐου, έχομε μια προσωπική εμπειρία του προφήτου από την αποκάλυψη του Θεού. Σας διαβάζω: «Καὶ ἐγένετο τοῦ ἐνιαυτοῦ, οὗ ἀπέθανεν Ὀζίας ὁ βασιλεύς - τοποθετείται και χρονολογικά: τότε που πέθανε ο βασιλιάς Οζίας-, εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπῃρμένου, καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ». «Είδα», λέει, «τον Κύριον να κάθεται σε ένα θρόνο, πολύ υψηλόν και επηρμένον, σηκωμένος στον αέρα και, όλος ο οίκος -ο ναός δηλαδή- ήταν πλήρης δόξης μέσα». Αυτό σε όραμα το βλέπει ο Ησαΐας. «Καὶ Σεραφὶμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ, ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνὶ καὶ ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνί, καὶ ταῖς μὲν δυσὶ κατεκάλυπτον τὸ πρόσωπον, ταῖς δὲ δυσὶ κατεκάλυπτον τοὺς πόδας καὶ ταῖς δυσὶν ἐπέταντο». «Ήταν», λέγει, «αυτά τα εξαπτέρυγα, άγγελοι· οι δύο, έκρυβαν το πρόσωπο –σεβασμού ένεκεν· οι άλλοι δύο έκρυψαν τα πόδια τους- σεβασμού ένεκεν- και οι άλλοι δύο επέταντο, πετούσαν γύρω από τον θρόνον. «Καὶ ἐκέκραγεν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἔλεγον- μεταξύ τους-· ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ -«Σαβαώθ» θα πει Παντοκράτωρ-, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ». Αυτό ήταν το όραμα του προφήτου Ησαΐου.

Ποιος ήταν επάνω εις τον θρόνον; Που ο Ιωάννης τώρα με τη σειρά του - μαθητής του Χριστού- έρχεται να ταυτίσει Εκείνον που εκάθητο πάνω εις τον θρόνον τον επηρμένον με τον Ιησού Χριστόν; Ποιος ήταν; Ήταν Εκείνος – ο Ιησούς Χριστός- Εκείνος που είδε ο Ησαΐας στο όραμά του αυτό. Έτσι λοιπόν βλέπομε εδώ, ότι όταν ομιλεί ο Κύριος στην Παλαιά Διαθήκη, λέει: «Ἐγώ Κύριος»· «Αυτό που είπα, το είπα Εγώ ο Θεός, εγώ ο Κύριος». Και ο Κύριος εθεάθη «ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου». «Τό δέ ἐπί θρόνου καθῆσθαι τό κρίνειν ἐστίν», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύοντας. «Τι σημαίνει; Ότι εκείνος που είναι σε θρόνο έχει την καταδικαστική εξουσία· την εξουσία του να κρίνει τους ανθρώπους». Αλλά τα πράγματα αποκαλύπτονται από τον ύμνο των Σεραφείμ. Τι έλεγαν; Έλεγαν: «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ». Γιατί τρεις φορές αυτό το Άγιος; Γιατί απλούστατα αναφέρεται εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Σημειώσατε, ξαναλέγω το είπα: Ο Υιός είναι αχώριστος από τον Πατέρα και από το Πνεύμα το Άγιον. Και όπως εδώ ερμηνεύει ο Θεοδώρητος, γι΄αυτό το τρισσόν, το τριπλούν δηλαδή «Ἅγιος»: «Τῆς Τριάδος τόν ἀριθμόν ὑπεμφαίνοντο· τρεῖς γάρ ἐπεφώνουν το Ἅγιος»· με το να πουν τρεις φορές το «Ἃγιος», εδώ φανερώνουν ότι τα πρόσωπα είναι τρία. «Τό μέν γάρ Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος τῆς τριάδος δηλωτικόν». Είναι δηλωτικόν, φανερώνει ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. «Τό δέ Κύριος Σαβαώθ»- που σας είπα Σαβαώθ σημαίνει Παντοκράτωρ- «τῆς φύσεως τῆς μιᾶς σημαντικόν». Δείχνει ότι η φύσις, δηλαδή η ουσία, είναι μία. Είναι αυτό που λέμε στη Δογματική μας: «Έχομε τρία πρόσωπα: Τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιον, ο Θεός όμως είναι Ένας, η ουσία είναι μία». Αν θα θέλαμε να το εκφράσουμε, μαθηματικά, θα λέγαμε: 1+1+1=1. Αυτό αποτελεί και το μυστήριον της Θεότητος.

Κάτι παρόμοιο συνέβη, αγαπητοί μου, και εις τον Μωυσέα. Αφήνομε τον Ησαΐα, με ό,τι είπαμε, πάμε τώρα στον Μωυσέα· που ήκουσε τη φωνή του Θεού Λόγου, διότι Αυτός ομίλει προς τον Μωυσέα που ήταν προ της καιομένης και μη καταφλεγομένης βάτου, να λέγει τα εξής: «Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου». «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου». Τι εκφράζει εδώ; Την μίαν φύσιν. «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου». Και συνεχίζει. «Ο Θεός Αβραάμ, ο Θεός Ισαάκ και ο Θεός Ιακώβ». Τι εκφράζει εδώ; Τον αριθμό της Τριάδος. Την μίαν φύσιν- ένας είναι ο Θεός και ο αριθμός των προσώπων είναι τρεις. Ώστε ο Ησαΐας είδε τον άγιον Τριαδικόν Θεόν και ακριβέστερα τον Θεόν Λόγον· όπως ακριβώς αντίστοιχα τώρα, όπως σας αναφέρω, και ο Μωυσής· διότι ο Λόγος ομίλει στη βάτο όπως και στο Σινά. Δεν ξέρω αυτό εάν το γνωρίζετε. Όταν λέμε ο Θεός δίνει τις εντολές στον Μωυσή κ.λπ. κ.λπ. επάνω στο Σινά… Ποιος; Ποιο πρόσωπον; Ο Θεός Λόγος. Έχομε πολλές μαρτυρίες ότι ήτανε ο Θεός Λόγος, ο μετέπειτα Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Και τούτο γιατί ο Κύριος Ιησούς είπε ότι «Εκείνος που είδε τον Υιόν, είδε και τον Πατέρα». Θυμάστε τον Φίλιππον; «Δείξε μας», λέει, «Κύριε τον Πατέρα καί ἀρκεῖ ἡμῖν – ε βέβαια – «ἀρκεῖ ἡμῖν», αρκεί σε μας να δούμε και τον Πατέρα. Και του λέει ο Ιησούς Χριστός: «Δεν το ‘μαθες, τόσο καιρό είσαι μαζί μου ότι εκείνος που είδε Εμένα είδε και τον Πατέρα;». Το καταλαβαίνομε αυτό το πράγμα; Το πιάνομε; «Ὁ ἑωρακώς ἐμέ, ἑώρακε τόν Πατέρα». «Εκείνος που έχει δει Εμένα, έχει δει και τον Πατέρα». Βέβαια, μας λέει η Γραφή, ότι «Θεόν οὐδείς πώποτε ἑώρακε, οὐδέ ἰδεῖν δύναται»- έτσι μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Τον Θεόν δεν τον είδε κανείς, ούτε μπορεί να Τον δει τον Θεό κανείς». Τότε; Τι συμβαίνει εδώ; Κατά τον Κύριον, εφόσον ο Θεός δεν κάθεται σε θρόνο- έκφρασις είναι- ούτε ο θρόνος περιέχει τον καθήμενον.

Τι είναι όλα αυτά; Όπως λέει ο Χρυσόστομος: «Συγκατάβασις ἦν τό ὁρώμενον»· «εκείνο το οποίο έβλεπαν ήταν μία συγκατάβασις, μία εικόνα». Ποιος είδε τον Θεόν; Ούτε δύναται κανείς να δει ποτέ τον Θεόν· εντούτοις, μπορούμε να έχουμε πληροφορίες για τον Θεό, και μπορούμε να βλέπουμε, και μπορούμε να ακούμε ό,τι αφορά –προσέξτε- στη δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού διακρίνεται από την ουσία του Θεού· άλλο είναι η ουσία του Θεού και άλλο είναι η δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού είναι το φως, το άκτιστο Φως. Αυτό αποτελεί τη δόξα του Θεού· η οποία δόξα –άκτιστος ενέργεια- απορρέει μεν από την ουσία, αλλά την ουσία ουδείς μπορεί ποτέ να τη δει, να την αγγίξει. Είναι ο αναφής Θεός. Αναφής θα πει αυτός που δεν ψαχουλεύεται. Αναφής ο Θεός. Αλλά τι δεν είναι αναφές; Είναι η δόξα του Θεού· είναι εκείνη την οποία παίρνουν οι άγιοι, ακόμα και από την παρούσα ζωή. Ώστε λοιπόν όλα αυτά τι ήτανε; Μία συγκατάβασις· δηλαδή κάτι, που έπρεπε να δοθεί μία μαρτυρία. Και δίδεται τώρα η συγκατάβασις για να αποκτήσει και ο Ησαΐας και ο Μωυσής μία γνώση. «Είναι προαναφωνούσα την μέλλουσα γνώση», λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος. Εκείνο το οποίο θα αποκτούσαμε εις το μέλλον· όταν ο Ιησούς Χριστός τι είναι; Αυτός που αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα, λέγαμε προχθές στην ομιλία μας, είναι Εκείνος που συγκαλύπτεται. Το πιάνουμε αυτό, αγαπητοί μου; Αποκαλύπτεται και ταυτόχρονα συγκαλύπτεται· διότι δεν είναι δυνατόν ποτέ να γνωρίσομε τον Θεόν εάν προηγουμένως δεν συγκαλυφθεί. Και από τι συγκαλύπτεται; -μας το λέει στην προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος- από την ανθρώπινη φύση. Είναι το παραπέτασμα - όπως ακριβώς ήτανε το παραπέτασμα εις τα Άγια των Αγίων που χώριζε στον ναό του Σολομώντος, «τουτέστιν», λέει στην προς Εβραίους ο Απόστολος, «τῆς σαρκός αὐτοῦ»· η σάρκα Του είναι εκείνη η οποία κρύπτει τον Θεόν Λόγον.

Ποιος είναι λοιπόν Εκείνος ο Οποίος εγεννήθη εις την Βηθλεέμ; Αντιλαμβανόμεθα; Και δια της οποίας γνώσεως, λέει πάλι ο Χρυσόστομος, «ἡ οἰκουμένη τῆς δόξης ἐνεπλήσθη τοῦ Θεοῦ». Η οικουμένη, όλη η γη γέμισε από τη δόξα του Θεού. Δημοσιεύεται. Οι άγγελοι δημοσιεύουν την δόξα του Θεού. «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ» κ.λπ. κ.λπ. Και, όπως λέει πάλι ο Χρυσόστομος, όπως βλέπετε τον επεστράτευσα τον Ιερόν Χρυσόστομον, «ὅτε ὁ ὕμνος οὗτος εἰς τήν γῆν κατηνέχθη, καί συγχορευταί τῶν ἄνω δυνάμεων οἱ κάτω γεγόνασιν ἄνθρωποι καί μίαν τήν μελωδίαν ἀνήγαγον καί κοινήν τήν εὐφημίαν ἐποιήσαντο· καί ἄγγελοι καί ἄνθρωποι». Οι άγγελοι δεν έχουν δει ποτέ τον Θεόν. Επικοινωνούν δια της θείας δόξης. Δεν είδαν ποτέ τον Θεό οι άγγελοι. Και αυτό έγινε γεγονός, αγαπητοί μου, στη Γέννηση του Χριστού, όταν άγγελοι υμνούν τον Ενανθρωπήσαντα Θεόν. Ποιος είναι Αυτός στη Βηθλεέμ; Ειπώθηκε στους αγίους αγγέλους. Ο Θεός Λόγος. Και πώς Τον δέχτηκαν οι άγγελοι; Οι άγιοι άγγελοι. Προσέξτε. Επίστευσαν. Και οι άγιοι άγγελοι επίστευσαν. Επήραν το μήνυμα και επίστευσαν και γι΄αυτό τώρα υμνούν τον Ενανθρωπήσαντα Θεόν με τον ύμνον τον γνωστόν που θα μείνει και στους ανθρώπους εις τους αιώνας των αιώνων: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνῃ».

Και Εκείνον που είδε ο Ησαΐας επί θρόνου υψηλού και επηρμένου καθήμενον, Αυτός τώρα έρχεται σαν άνθρωπος στη γη και κάθεται σε έναν άλλον θρόνον- είναι ο θρόνος της φάτνης, όπως σας είπα, του σπηλαίου της Βηθλεέμ. Άλλος θρόνος. Είναι Αυτός, ο Ιησούς Χριστός, που «προσέλαβε ὃ οὐκ ἦν», που πήρε εκείνο που δεν ήταν, δεν είναι ο Θεός άνθρωπος, υλικά στοιχεία που περιεβλήθη, εκείνο που δεν ήταν, αυτό προσέλαβε για να μπορέσει να ‘ρθει κοντά μας. Και το θέμα είναι ότι αυτός ο θρόνος στάθηκε σημάδι για τους ποιμένες. Τι είπε ο άγγελος; «Μή φοβεῖσθε», είπε στους τσομπάνηδες που βόσκαν τα πρόβατά τους λίγο πιο πέρα, «ἰδοὺ γὰρ εὐγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος - με το Χριστός εκφράζει την ανθρωπίνη φύση, με το Κύριος εκφράζει την θεία φύση-, ἐν πόλει Δαυΐδ», δηλαδή εις την Βηθλεέμ. «Καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον», συνεχίζει ο άγγελος να λέει. Και για σας αυτό είναι το σημάδι: «Εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ». «Θα πάτε να βρείτε ένα εσπαργανωμένο βρέφος», δηλαδή με τα μωρουδιακά του τυλιγμένο ένα βρέφος και αυτό το σημείο, αγαπητοί, ήταν διττόν, διπλόν. Καταρχάς, κανένα νήπιον εκείνη τη βραδιά δεν θα εγεννάτο μέσα σε ένα σπήλαιο και να τεθεί εσπαργανωμένο μέσα σε μία φάτνη. Αυτό οπωσδήποτε ήταν ένα σημάδι, εξωτερικό σημάδι. Το δεύτερο σημάδι, ότι ο Κύριος της δόξης, που κάθεται επί θρόνου επηρμένου, τώρα κάθεται στον θρόνο της ταπεινώσεως.

Οι Εβραίοι είχαν πολύ διαφορετική αντίληψη περί Μεσσίου, ότι θα ήρχετο ένδοξα και με δύναμη· όμως Εκείνος ήλθε με «ασθένειαν»- τη λέξη «ασθένεια» τη βάζω εντός εισαγωγικών· δηλαδή με αδυναμία. Ο Θεός… Αδύναμος… Σας έλεγα και χθες, όταν παίρνει την εντολή ο Ιωσήφ, παρακαλώ, να φυλάξει το νήπιον Ιησούς… Τι; Ο Θεός ζητάει από τον Ιωσήφ, τον άνθρωπον, να τον σώσει; «Πήγαινε», λέει, «στην Αίγυπτο, διότι ο Ηρώδης θέλει να σφάξει τα παιδιά» κ.τ.λ. Αυτή είναι η ασθένεια του Θεού, δηλαδή η αδυναμία του Θεού· φαινομενική φυσικά. Φαινομενική φυσικά, το ξαναλέγω. Και σημαίνει: η άκρα ταπείνωσις του Θεού Λόγου όταν έρχεται εις τον κόσμον αυτόν. Αυτό ήταν το μέγα σημείον.

Και ακόμη, καταπληκτικότερο: Θρόνο Του έκανε ο Κύριος της δόξης και ένα, αργότερα, ένα ονάριον, ένα γαϊδουράκι. Κάθισε πάνω στο γαϊδουράκι και μπήκε θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα. Είναι γνωστό ότι οι βασιλείς κάθονται επάνω σε ίππους, σε άλογα. Σε γαϊδουράκι; Είναι ταπεινό πράγμα το γαϊδουράκι. Και τώρα εδώ όλη η πόλις- τι λέγει;- όπως και η προφητεία: «Ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται ἐπί πώλου ὄνου». «Να έρχεται ο βασιλιάς σου πάνω σε ένα γαϊδουράκι»· είναι το ίδιο. Κάνει τώρα το γαϊδουράκι, το κάνει θρόνο· και το ακόμη καταπληκτικότερο, θρόνο Του ο Κύριος έκανε τον σταυρό. Θρόνος είναι ο σταυρός. Θρόνος. Επί του οποίου θρόνου εδειγμάτισε τους δαίμονας σαν εξουσιαστής. Τι θα πει δειγματίζω; Θα πει παραδειγματίζω. Τους παραδειγμάτισε. Τους τιμώρησε. «Αυτός είναι Εκείνος που εσείς, οι δαίμονες, νομίσατε ότι αν θα με ανεβάζατε εις τον Σταυρόν, θα νικούσατε εμένα, τον αντίδικό σας. Πλανηθήκατε». Θρόνος, λοιπόν, και το γαϊδουράκι, θρόνος η φάτνη, θρόνος και ο σταυρός.

Αγαπητοί, Εκείνος που γεννήθηκε ταπεινά και άσημα στη Βηθλεέμ είναι ο Κύριος της δόξης που είδε ο Ησαΐας. Είναι Αυτός που ομίλει στον Αβραάμ και του είπε ότι θα γίνει, ο Ίδιος, απόγονός του. Και του λέει: «Ευλογητός είσαι, ευλογημένος»- γιατί αποκάλεσε το σπέρμα του εις ενικόν αριθμόν, ευλογημένον, διότι από κει ο Ίδιος θα έπαιρνε από τον Αβραάμ, θα έπαιρνε το σπέρμα του Αβραάμ. Και ο Ίδιος απεκάλυψε ότι ο Αβραάμ –ακούστε αυτή τη μυστηριώδη κουβέντα- «επεθύμει να δει την ημέρα, δηλαδή τον καιρό, που θα ενηνθρώπιζε αυτός ο απόγονός του». Και τι είπε; Είπε και τούτον τον λόγον: «Ἀμήν, ἀμήν, λέγω ὑμῖν, πρίν Ἀβραάμ γενέσθαι, ἐγώ εἰμί». «Πριν ο Αβραάμ γίνει, Εγώ υπάρχω». Και κάνει πρόγονό Του τον Αβραάμ. Είπε στους Εβραίους ο Κύριος. Όλο μυστήρια…

Αγαπητοί. Αυτοί είναι οι δύο θρόνοι του Θεού Λόγου. Ο θρόνος της δόξης και ο θρόνος της ταπεινώσεως. Ο θρόνος του Κριτού και της κρίσεως, και ο θρόνος της αγάπης και του αγαπώντος Θεού. Έτσι, θα γράψει στην προς Εβραίους ο Απόστολος, «Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα -ας προσέλθουμε- οὖν μετὰ παῤῥησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν».

Κι όλα αυτά, μόνη η αγάπη του Αγίου Τριαδικού Θεού μας, επραγμάτωσε. Αξίζει να λέμε λοιπόν πάντοτε: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Αμήν.

21η ομιλία στην κατηγορία
« Μνήμη Αγίων ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας
" Μνήμη Αγίων " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/mnhmh-agivn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qFnx_UZ0gQ-sphclbJ6E6y

Απομαγνητοφώνηση και ηλεκτρονική επιμέλεια κειμένου:Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Οἱ πρῶτοι μάρτυρες θεαταί τῆς ἐνανθρωπήσεως Τοῦ Λόγου. Εἰς τήν Β΄ ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων.

†.Η αγάπη του Θεού μάς έφερε τον εαυτό Του ανάμεσά μας, αγαπητοί μου. Μας το είχε υποσχεθεί εις τον Παράδεισον εκείνο το μοιραίο δειλινό, όταν οι Πρωτόπλαστοι αναχωρούσαν από αυτόν. Και εκείνη η υπόσχεσις ήταν η κρυφή ελπίδα ότι μια μέρα τα πράγματα θα άλλαζαν. Είχε πει τότε ο Θεός εις τους Πρωτοπλάστους: «Καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν». Δηλαδή, με απλά λόγια, αποτεινόμενος προς την Εύα λέγει ότι «θα βάλω έχθρα ανάμεσα εις το σπέρμα το δικό σου και εις το σπέρμα του διαβόλου». Βέβαια, ο διάβολος δεν έχει σπέρμα, αλλά, εννοείται, το πράγμα τίθεται, το πώς θα ενεργήσει ο διάβολος- ο διάβολος είναι ένας, ε; Και οι δαίμονες. Και δεύτερον, όταν αναφέρεται εις το σπέρμα της γυναικός κάνει εντύπωση ότι δεν αναφέρεται εις τον άντρα ο Θεός, αλλά αναφέρεται εις τη γυναίκα. Η γυναίκα δεν έχει σπέρμα, αλλά εδώ υπάρχει ένας σαφής υπαινιγμός ότι εκείνος ο οποίος θα ήρχετο από τη γυναίκα, θα ήτο εκ Παρθένου. Όπως εκ παρθένου ήταν ο Αδάμ, από πού; Ποιαν παρθένον; Από την παρθένον γη.

Έτσι εδώ υπάρχει αυτό που οι Πατέρες το ονόμασαν Πρωτευαγγέλιον. Δηλαδή το πρώτο χαρούμενο μήνυμα. Και μάλιστα, όταν αναφέρεται σε αυτά ο Θεός και λέγει ότι Εκείνος, το σπέρμα της γυναικός, και είναι ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος, «θα σου συντρίψει την κεφαλήν». Είναι γνωστό ότι η συντριβή της κεφαλής στο φίδι είναι ένα τελειωτικό χτύπημα. «Σὺ δε τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν». «Εσύ, θα του επιφέρεις μίαν βλάβην σαν να του χτύπησες τη φτέρνα». Και είναι αγαπητοί μου, είναι ο σταυρός· ότι «θα του επιφέρεις εσύ τον θάνατον με τον σταυρόν, αλλά, μην ξεχνάς ότι θα αναστηθεί. Και συνεπώς, το πλήγωμα της φτέρνας είναι τίποτα, είναι μια άκρη, ενώ η δική σου η κεφαλή θα συντριβεί». Και το πιο καταπληκτικό ξέρετε ποιο είναι; Αυτό που θέλω διαρκώς στις ομιλίες μου να το δείχνω και που ειλικρινά το συναντούμε σε κάθε μας βήμα: Εκείνος που μιλούσε τότε εις τους Πρωτοπλάστους, δηλαδή ο Θεός, ήταν ο Θεός Λόγος. Δεν ήταν ο Θεός Πατήρ. Ήτανε ο ίδιος δηλαδή Εκείνος στο πρόσωπο του Οποίου θα συνέβαιναν αυτά που σας διηγήθηκα. Ο Ίδιος. Δηλαδή είναι ο μετέπειτα Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός.

Ποίοι όμως θα ήσαν μάρτυρες, αυτόπται και μάρτυρες, όλων εκείνων τα οποία είπε ο Θεός εις τους Πρωτοπλάστους; Και δια μεν το ξεκίνημα, μάρτυρες ήσαν οι Πρωτόπλαστοι. Αυτοί άκουσαν τα λόγια αυτά. Όταν όμως θα επραγματοποιούντο αυτά όλα, ποιοι θα ήσαν μάρτυρες; Αγαπητοί μου, θα ήσαν η Θεοτόκος, ο Ιωσήφ, οι ποιμένες, ο Συμεών ο Θεοδόχος, η Άννα η προφήτις, «οἱ προσδεχόμενοι», όπως λέει ο Λουκάς, «λύτρωσιν εἰς Ἱερουσαλήμ» και οι μάγοι. Όλοι αυτοί θα ήσαν αυτόπται και μάρτυρες ότι εκείνα τα οποία υπεσχέθη ο Θεός εις τον Παράδεισον ήδη προβαίνουν εις πραγμάτωσιν. Πραγματοποιήθηκαν δηλαδή. Όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό γνώρισμα: την πίστιν. Αυτή η οποία μας προλαβαίνει και μας υπερκαλύπτει όλα τα γνωστικά εμπόδια. Γνωστικά εμπόδια… Πώς μπορώ εγώ να ξέρω τι θα γίνει ύστερα από ένα λεπτό, από ένα δευτερόλεπτο… Κι όμως αιώνες ολόκληροι μεσολαβούν. Όταν ο Θεός λέγει κάτι, ο άνθρωπος στηρίζεται σε αυτό το κάτι. Πώς στηρίζεται; Δια της πίστεως.

Έτσι λοιπόν επίστεψαν εις την υπόσχεσιν αυτή του Θεού και να τώρα που έρχεται η πραγμάτωσις όλων αυτών. Οι άνθρωποι αυτοί ακόμη διέθεταν μια καθαρή καρδιά και ετήρουν τις εντολές του Θεού· διότι εάν δεν τηρούμε τις εντολές του Θεού, δεν είναι δυνατόν να βρεθούμε ποτέ μέσα εις τον χώρον της πραγματώσεως της πίστεως. Έτσι, προσήγγισαν, τα ονόματα που σας είπα και θα τα αναλύσουμε παρακάτω, το μυστήριο του Θεού με πολλή χαρά, που τώρα γέμιζαν και οι αισθήσεις τους και τα μάτια τους και τα αυτιά τους από την πληροφορία ότι η υπόσχεσις του Θεού έβρισκε επιτέλους την πλήρωσή της.

Και πρώτα η Θεοτόκος. Όταν εδέχθη την επίσκεψη του Γαβριήλ και της επροτάθη το μέγα γεγονός, εκείνη το απεδέχθη, με πολλή πίστη και με πολλή ταπείνωση. Γι΄αυτό, αγαπητοί μου, πάντοτε όταν ευχαριστούμε τον Θεόν για τις ευεργεσίες Του, θα πρέπει ευθύς αμέσως να αποτεινόμεθα προς την Θεοτόκον και να την ευχαριστούμε. Συγκεκριμένα. Κοινώνησες; Ποιον θα ευχαριστήσεις; Βεβαίως τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν γιατί Αυτόν επεκαλέσθημεν να αγιάσει το κρασί και το ψωμί σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Ευθύς μετά να ευχαριστούμε την Θεοτόκον. Πάντοτε να ευχαριστούμε την Θεοτόκον. Γιατί τι λέμε εις την Θεία Λειτουργία: «Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου», που θα πει, εξαιρέτως, «όλως εξαιρετικά οφείλουμε να ευχαριστήσομεν την Υπεραγίαν Θεοτόκον». Όποτε λοιπόν ευχαριστούμε τον Θεόν, θα ευχαριστούμε και την Παναγία, διότι εκείνη έδωσε τον εαυτό της, συνετέλεσε η συμβολή της, είναι εκείνη η οποία μας έδωσε τελικά εκείνο το οποίο είχαμε ανάγκη, μην το ξεχνάμε αυτό ποτέ.

Η Θεοτόκος, λοιπόν, είναι η πρώτη που εδέχθη τα σκιρτήματα του νηπιάσαντος Λόγου στα σπλάχνα της. Είναι η πρώτη που Τον είδε όταν γεννήθηκε. Στο προηγούμενο μάλιστα, ότι στα σπλάχνα της δέχτηκε τα σκιρτήματα, αυτό κάθε γυναίκα που εγκυμονεί το ξέρει. Πολλές φορές, το έμβρυον κλωτσάει μέσα στην μήτρα της μάνας του, το ξέρομε αυτό. Οι γυναίκες το ξέρουνε πάρα πολύ καλά. Είναι εκείνο που λέγεται με την έκφραση: «Το ακούω το παιδί». Όταν αντιθέτως δεν το «ακούει» το παιδί- το «ακούει», εννοείται, εντός εισαγωγικών- σημαίνει, κάτι συμβαίνει· πιθανώς το έμβρυο να πέθανε· γιατί δεν το ακούμε. Έτσι λοιπόν έχουμε αυτά τα σκιρτήματα. Είναι η πρώτη και η μοναδική που δέχεται αυτά τα σκιρτήματα.

Και η Ελισάβετ, η μητέρα του Ιωάννου, εδέχθηκε αυτά τα σκιρτήματα, όλοι το ξέρουμε, μας τα περιγράφει αυτά ο Λουκάς, όταν η Θεοτόκος επεσκέφθη τη συγγενή της, ξαδέρφη πιθανώς, παρά το ότι είχαν πολύ μεγάλη διαφορά στην ηλικία και τότε η ίδια το ομολογεί, η Ελισάβετ, ότι άκουσε τα σκιρτήματα του παιδιού της –τίνος; Του Ιωάννου- όταν αντίκρυσε η μητέρα, η Ελισάβετ, την Θεοτόκον. Και το ομολογεί. Οπότε βλέπει κανένας ότι ο Ιωάννης είχε το προφητικό χάρισμα από τα σπλάχνα της μάνας του. Και εκ του Ιωάννου επήρε η Ελισάβετ το προφητικό χάρισμα και είπε ό,τι είπε εις την Θεοτόκον. Μάλιστα αυτή η φράση «Πώς ήταν το καλό», λέμε κι εμείς στη γλώσσα μας, «να με επισκεφτεί η μητέρα του Κυρίου μου; Η μητέρα, η Παναγία, του Κυρίου μου -γιατί είναι Κύριός μου Αυτός τον Οποίον έχεις εσύ, η Μαρία, μέσα στα σπλάχνα τα δικά σου». Είναι λοιπόν εκείνη που Τον είδε πρώτη όταν γεννήθηκε.

Είναι η μόνη που Τον θήλασε και είδε όλα τα θαυμαστά των κινήσεών του· ώστε να γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Ἡ δὲ Μαριὰμ πάντα συνετήρει τὰ ῥήματα ταῦτα –δηλαδή τα γεγονότα αυτά- συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς». Και όλα αυτά τα συνέκρινε. Είναι η πρώτη και η μόνη. Η Θεοτόκος εγνώριζε Ποιος ήταν ο Ιησούς και προσήγγιζε τα μυστήρια με όλη της την ύπαρξη. Το είχε πει ο άγγελος εις την Θεοτόκον: «Θα γεννήσεις τον Υιόν του Θεού». Τι σήμαινε αυτό; Είναι η πρώτη και η μόνη που το προσεγγίζει το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως όσο κανείς άλλος άνθρωπος. Πάντως, η Θεοτόκος, προς τιμήν της οποίας, ξέρετε, σήμερα οι πιστοί συνήχθησαν, δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, για να την τιμήσουν- κι αυτό λέγεται Σύναξις της Θεοτόκου, έτσι θα δείτε στο ημερολόγιο, Σύναξις της Θεοτόκου. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι οι πιστοί συνάχθηκαν στον ναό του Θεού για να τιμήσουν την Θεοτόκον, που υπούργησε το μυστήριον της Ενανθρωπήσεως. Το έλεγα και χθες αυτό, όπως λέμε Σύναξις του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου που γιορτάζουμε τη δεύτερη μέρα από τα Θεοφάνεια -και είναι η 7η Ιανουαρίου. Δεν είναι τότε η εορτή του αγίου Ιωάννου, αλλά είναι σύναξις, των πιστών σύναξις, για να τιμήσουν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή που υπούργησε στο μυστήριο της Βαπτίσεως του Θεού Λόγου του Ενανθρωπήσαντος. Αυτό θα πει σύναξις. Συγκέντρωσις των πιστών προς τιμήν ενός προσώπου. Κι εδώ έχομε προς τιμήν του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου.Έτσι, αγαπητοί, είναι η μόνη και πρώτη μάρτυς, που είδε, άκουσε και έζησε την Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου.

Κατόπιν είναι ο Ιωσήφ. Αυτός δεν εγνώριζε το μυστήριον διότι η Θεοτόκος, στη βαθιά της ταπείνωση, δεν του το απεκάλυψε· δεν είπε τίποτε. Όταν όμως είδε ο Ιωσήφ ότι εγκυμονεί η μνηστή του- όχι η γυναίκα του, ποτέ γυναίκα-της Μαρίας ο Ιωσήφ, τότε άρχισε να υποψιάζεται. Εκείνη όμως δεν τον βγάζει από την υποψία του, γιατί άφησε το θέμα- τεράστιο θέμα,ε;- στα χέρια του Θεού. Και πράγματι ο Ιωσήφ παίρνει την πληροφορία από τον άγγελον, από τον ίδιον άγγελον, τον Γαβριήλ, περί τίνος πρόκειται. Μάλιστα, λέει εδώ, του λέγει ο αρχάγγελος τα εξής: «Ιωσήφ, υιός Δαυίδ, συ που είσαι απόγονος του Δαβίδ-απόγονος του Δαβίδ ήταν και ο Ιωσήφ και η Θεοτόκος. Σημειώσατε ότι ναι μεν η Θεοτόκος έπρεπε να είναι από τη γενιά του Δαβίδ, αλλά κατά την νομικήν τοποθέτησιν, έπρεπε να είναι και ο Ιωσήφ· διότι ο άντρας υπερέχει, είναι γνωστό. Έτσι λοιπόν ήσαν και οι δύο από τη γενεά του Δαβίδ, και συνεπώς πληρούται η προφητεία ότι θα είναι απόγονος του Δαβίδ και από τα δύο πρόσωπα. Νομικώς στον Ιωσήφ, αλλά πραγματικώς εις την Θεοτόκον. Γι΄αυτό του λέει ο άγγελος: «Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυΐδ - ω υιέ Δαβίδ, δηλαδή-, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου. Τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Ιησούς είναι το αντίστοιχο το ελληνικό που λέμε Σωτήρης. Σωτήρης… Αυτό θα πει Ιησούς. Ο Σωτήρας. Και καθορίζει εδώ μάλιστα το είδος της σωτηρίας, ότι είναι «ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Έτσι ο Ιωσήφ, αγαπητοί, αποκτά πολύ σαφή γνώση περί του Ιησού, παρά το ότι πάλι τίθεται η ανάγκη της πίστεως όταν μετά από λίγο θα πρέπει να φεύγει για την Αίγυπτο και θα ήρχετο ο λογισμός μπροστά στην «ασθένεια» του Θεού- «ασθένεια», βάζω εντός εισαγωγικών τη λέξη «ασθένεια», δηλαδή αδυναμία του Θεού, που θα έπρεπε Αυτός να σώσει τον Ιωσήφ, και όχι ο Ιωσήφ να σώσει τον Θεόν. Ακούστε, ο Ιωσήφ να σώσει, να σώσει τον Θεόν. Δηλαδή, αυτή είναι και η ζωή, ξέρετε, του πιστού· όλο προσκόμματα, όλο δυσκολίες. Προσκρούουν εις τον ορθολογισμόν του ανθρώπου. «Εγώ θα σώσω το νήπιον Ιησούς; Αν είναι ο Ενανθρωπήσας Θεός Λόγος, αν είναι ο Υιός του Θεού, γιατί τώρα μου λέει ο άγγελος να πάρω το νήπιον αυτό και να καταφύγω εις την Αίγυπτον- δεν μπορεί να το προστατέψει ο Θεός; Τον εαυτό Του ο Ίδιος… Ο ίδιος ο Θεός. Εγώ θα γίνω προστάτης και σωτήρας του Ιησού;». Πόσα τέτοια προβάλλουν και είναι χρήσιμο να τα ξέρομε, γιατί, αγαπητοί, σας λέγω αλήθεια, καθ’ όλο το μήκος της ζωής μας αυτά τίθενται. Είτε τα καταλαβαίνουμε, είτε δεν τα καταλαβαίνουμε· είτε πιάνουμε ολόκληρο το νόημα του πράγματος.

Ωστόσο, ο Ιωσήφ, προσφέρει στον Ιησούν, όπως σας είπα προηγουμένως, απόγονος του Δαβίδ – ο Δαβίδ είχε ζήσει χίλια χρόνια προ του Ιωσήφ· εκρατούντο δε κατάλογοι ακριβώς, ακριβώς γιατί περίμεναν, περίμεναν τον Σωτήρα και ότι θα ήταν εκ της ρίζης Ιεσσαί- προσφέρει τη γενεαλογική του καταγωγή ο Ιωσήφ, όπως και η Θεοτόκος. Και έτυχε ευλογίας εκ μέρους του Συμεών του Θεοδόχου και λέγει «καί εὐλόγησεν αὐτούς»- αυτούς! Και τους δυο! Και την Θεοτόκον! Και τον Ιωσήφ. Συμεών κ.λπ. κ.λπ. Ο Ιωσήφ, λοιπόν, είναι ένας θεατής της Ενανθρωπήσεως του Λόγου και ταυτόχρονα ένας μάρτυς του γεγονότος. Θα το πω ξανά, ποτέ δεν υπήρξε σύζυγος της Παναγίας μας, της Μαρίας, απλώς ήταν νομικός αλλά και πραγματικός προστάτης-μία γυναίκα εις τον κόσμον πώς να εκινείτο και μάλιστα την εποχή εκείνη. Θα έλεγαν οι Εβραίοι: «Έχεις παιδί; Πού είναι ο άνδρας σου; Άρα είσαι κλεψίγαμος». Και θα την λιθοβολούσαν. Την Παναγία θα την λιθοβολούσαν. Είναι λοιπόν ο Ιωσήφ νομικά φαινόμενος ανήρ της Μαρίας. Γι΄αυτό λέει ο άγγελος: «Πάρε τη γυναίκα σου και πήγαινε στην Αίγυπτο». Αυτό για να μη σκανδαλίζονται πολλοί γιατί νομίζουν ότι η Θεοτόκος τον είχε σύζυγον και ότι, όπως λένε οι Προτεστάντες και οι ασεβείς άνθρωποι, ότι «είχε και άλλα παιδιά, η Θεοτόκος»… Μπερδεύουν το πράγμα με –αλλά ανοίγω μεγάλη ιστορία…

Οι ποιμένες, που δέχτηκαν το μήνυμα του αγγέλου τώρα, και είδαν το εξαίσιον όραμα των υμνούντων αγγέλων- είναι καταπληκτικό!- είναι οι χρονικά κατοπινοί μάρτυρες και θεαταί της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Εκείνοι έβοσκαν τα πρόβατά τους ανύποπτα εκείνο το βράδυ της Γεννήσεως. Και έλαβαν τη βεβαίωση του αγγέλου ως εξής: «Μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ γὰρ εὐγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ. Καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον (:το σημάδι)· εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ». Πολλά στοιχεία. Παίρνουν, εδώ, πολύ σαφείς εξηγήσεις ώστε έχουν μίαν σαφήνειαν περί του προσώπου του Ιησού. Άφησαν τα πρόβατά τους και έτρεξαν –ήταν έξω από την Βηθλεέμ, στα χωράφια της Βηθλεέμ- έτρεξαν να ιδούν· και είδαν, και θαύμασα! Όλα αυτά, τα κρατούσε η Θεοτόκος, ότι οι ποιμένες έτσι, αυτό είπε ο Συμεών ο Θεοδόχος, εκείνο το άλλο, εκείνο το άλλο, και τα επληροφόρησε όλα αυτά εις τον Λουκάν, ο οποίος μας τα περιέγραψε. Και τα έχομε. Η Θεοτόκος όλα αυτά τα μάζευε. Της έκαναν εντύπωση! Όταν επισκέφτηκαν τον Ιησούν, λέγει εδώ ο Λουκάς, συγνώμη ο Ματθαίος –αυτοί οι δύο ευαγγελισταί μάς είπαν όλα αυτά· τους ποιμένες τους περιγράφει ο Λουκάς· τους μάγους τους περιγράφει ο Ματθαίος- «ἰδόντες –οι ποιμένες- διεγνώρισαν περὶ τοῦ ῥήματος τοῦ λαληθέντος αὐτοῖς περὶ τοῦ παιδίου τούτου - γνώρισαν-. Καὶ ὑπέστρεψαν οἱ ποιμένες δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον –όσα άκουσαν και όσα είδαν- καθὼς ἐλαλήθη πρὸς αὐτούς». Ώστε οι ποιμένες, αγαπητοί μου, «ἤκουσαν καὶ εἶδον»- αυτό, έχει σημασία- τον Μεσσία και περί του Μεσσίου.

Σαράντα μέρες μετά, θεατής και μάρτυς γίνεται ο Συμεών ο Θεοδόχος. Όταν ανέβησαν εις τα Ιεροσόλυμα, δια την νομικήν ευλογίαν το παιδί που θα σαράντιζε κ.λπ. κ.λπ. Αυτό λέγεται «νομική», του νόμου δηλαδή, η ευλογία. Και κατά προφητικήν θέσιν, υμνεί ο Συμεών τον Θεόν, γιατί τα μάτια του είδαν, όπως έλεγε, «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ»· δηλαδή Αυτόν που έστειλε ως Σωτήρα εις τον κόσμον αυτόν ο Θεός. Και μάλιστα καθορίζει την πορεία του βρέφους, δηλαδή το μέλλον, ότι δηλαδή «Οὗτος –και το είπε εις τον Ιωσήφ και εις την Θεοτόκον- κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ- όσοι πιστέψουν θα είναι εἰς ἀνάστασιν· όσοι δεν πιστέψουν θα είναι εἰς πτῶσιν- καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Και πράγματι ο Ιησούς, μέχρι σήμερα, 2000 χρόνια, είναι «σημεῖον ἀντιλεγόμενον». «Ποιος είναι ο Ιησούς;». Εδώ είναι το ερώτημα. «Ποιος είναι ο Ιησούς;».

Και η Άννα η προφήτις, μία γυναίκα, η οποία ήτανε εκεί δίπλα κάπου και άκουγε όλα αυτά- «καὶ αὕτη αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπιστᾶσα ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ καὶ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ». Υπήρχε μια ομάδα που είχαν σωστή αντίληψη περί Μεσσίου· και ήρχοντο, βέβαια, να προσκυνήσουν στον ναό και τους το ΄λεγε: «Ήρθε ο Μεσσίας! Ήρθε ο Μεσσίας!». Και αυτή η γυναίκα ήτανε ογδόντα τόσο χρονών, περνούσε τον καιρό της με προσευχές και νηστείες κ.λπ. κ.λπ. Οπότε και εκείνοι οι «προσδεχόμενοι», θα λέγαμε, «τήν λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ», και αυτοί πιθανότατα να έγιναν και μάρτυρες με τα μάτια τους· να είδαν.

Τέλος, είναι οι μάγοι· οι μάγοι, που φτάνουν στην Ιερουσαλήμ μετά από ένα περίπου χρόνο να προσκυνήσουν τον Κύριο που έγινε άνθρωπος. Δεν έχω πιο πολύ χρόνο να σας πω γιατί μετά από ένα χρόνο· τα περί των μάγων είναι πολλά· που μας περιγράφει, όπως σας είπα, ο Ματθαίος. Μας εντυπωσιάζει τούτο: «Ἰδόντες», λέει, «τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα –και χαρά και χαρά μεγάλη, και μάλιστα σφόδρα χαρά μεγάλη· βεβαίως- καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ». Η χαρά τους αγαπητοί μου, ήταν απέραντη· ό,τι και να τους χάριζαν τίποτα δεν θα τους χαροποιούσε όπως το ότι είδαν τον Μεσσία του κόσμου· διότι, όπως λέει ένα ωραίο τροπάριο, ο Ιησούς προσεκάλεσε τους μάγους· και οι μάγοι είναι τα πρωτόλεια των εθνικών, δηλαδή των ειδωλολατρών.

Αγαπητοί. Όλοι αυτοί στάθηκαν οι πρώτοι θεαταί και οι πρώτοι μάρτυρες του Ενανθρωπήσαντος Λόγου. Και αυτούς τους θεατάς και μάρτυρας, τους προσκαλεί, όπως σας είπα, ο Ίδιος, το νήπιον Ιησούς, ο Συμεών χρηματίζεται από το Πνεύμα το Άγιον, η Άννα το ίδιο, οι ποιμένες δέχονται τη μαρτυρία του ουρανού και τους δίνεται το σημείο της αναγνωρίσεως, οι μάγοι έρχονται από πολύ μακριά, καλεσμένοι και αυτοί του Θεού Λόγου. Αναφέρει σχετικά ένα ιδιόμελο των ημερών: «Μάγους προσκαλεῖται ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Δῶρα τούτων αἴρει, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου- και παίρνει δώρα ο υιός της Παρθένου».

Αγαπητοί, ας προσέξουμε. Ο κάθε πιστός έχει εσωτερική την πληροφορία και έχοντας το Πνεύμα το Άγιον, ο κάθε πιστός, ομολογεί τον Ιησούν, Τον ομολογεί Κύριον, δηλαδή Θεόν. Μόνον όσοι Τον είδαν με τα μάτια της πίστεως, θα Τον δουν όταν θα ξαναέλθει κατά τη Δευτέρα Του Παρουσία. Και τότε όλοι μαζί, σύγχρονοι και παλαιοί, άνθρωποι και άγγελοι, θα δοξάσουν και θα υμνήσουν τον Κύριον. Αμήν.

20η ομιλία στην κατηγορία
« Μνήμη Αγίων ».