†.Όπως θα ενθυμείσθε, αγαπητοί μου, την περασμένη φορά λέγαμε δια την έξοδον την οποίαν οφείλουν οι πιστοί να κάνουν από τη Βαβυλώνα-Ρώμη, σύμβολο του κέντρου πάσης διαφθοράς και αποστασίας από τον Θεόν και ότι είχαμε στην Ιστορία πολλές τέτοιες εξόδους, όπως είναι ο Νώε, όπως είναι ο Λωτ, όπως είναι ο Τωβίας στη Νινευί, όπως είναι εκείνο που είπε ο Κύριος για τους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ να φύγουν όταν δουν την πόλιν κυκλουμένην. Αλλά μένει ακόμα μία έξοδος, είναι η έξοδος των εσχάτων. Αυτή η έξοδος των εσχάτων είναι αυτή που μας ενδιαφέρει. Γιατί το μέτρο, θα λέγαμε, της εξόδου το έδωσαν οι ιστορικοί τύποι που αναφέραμε την περασμένη φορά.
Αλλά ποια είναι αυτά τα έσχατα; Θέλω να προσέξετε τι εννοούμε έσχατα. Κι άλλη φορά σας έχω μιλήσει, αλλά επειδή έχομε πάντοτε νέους ακροατάς, έστω και για έναν ακόμη θα έπρεπε να κάνομε μία διασάφηση. Έσχατα έχομε και λέμε ότι έχομε, μεταξύ των δύο επιφανειών του Χριστού· την πρώτη και δευτέρα επιφάνεια του Χριστού. Ανά πάσα στιγμή, μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, από την πρώτη παρουσία του Χριστού έως τη Δευτέρα του Χριστού παρουσία έχομε έσχατα. Κατ’ αρχάς πρέπει να σας πω ότι ευθύς μετά την Ανάληψη του Κυρίου μας έχομε τα πρώτα έσχατα. Δηλαδή το ξεκίνημα των εσχάτων και εφεξής ανά πάσα στιγμή. Σε κάθε εποχή.
Εντούτοις, έχομε και κάποιους σταθμούς εσχάτων, τους οποίους δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε. Διακρίνομε τα πρώτα έσχατα σαν ένα σταθμό ευθύς μετά τη γενεά των Αποστόλων και ενώ ακόμη ζούσαν δύο Απόστολοι, ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής και ο αδελφόθεος Ιούδας. Όλοι οι άλλοι δεν ζούσαν πια. Ούτε ο Απόστολος Πέτρος. Και οι οποίοι δύο Απόστολοι, Ιούδας και Ιωάννης, επισημαίνουν αυτήν την πραγμάτωσιν των εσχάτων που αναφέρουν δύο άλλοι Απόστολοι: ο Απόστολος Πέτρος και ο Απόστολος Παύλος. Στις επιστολές των εννοείται. Και το περιεχόμενο των εσχάτων των δύο τούτων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου είναι δύο. Η αίρεσις και ο διεφθαρμένος βίος! Αυτά τα δυο. Έτσι, επί παραδείγματι, ο Ιωάννης και ο Ιούδας θα ‘ρθουν να επισημάνουν, ιστορικά πια, εκείνους τους οποίους προφητικά ο Απόστολος Πέτρος και ο Απόστολος Παύλος γράφουν. Και ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι γνωστικοί και οι «δοκήται». Γράφει, επί παραδείγματι, ο ευαγγελιστής Ιωάννης ένα δείγμα από πλευράς αιρέσεως. Στην πρώτη του επιστολή, 4,3: «Πᾶν πνεῦμα ὃ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι». «Κάθε πνεύμα -δηλαδή κάθε άνθρωπος, βέβαια και άγγελος, αλλά κυρίως τους ανθρώπους εννοεί- που δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος, αυτός δεν είναι από τον Θεόν».
Προσέξτε αυτό το σημείο. Σήμερα διά το πρόσωπον του Ιησού Χριστού, τι λένε; Είναι φιλόσοφος, είναι κομμουνιστής, λένε, εκτός από του να είναι Θεάνθρωπος. Καθένας, ρητά, καθαρά και ξάστερα, χωρίς περιστροφές και χωρίς συσκιάσεις, καθένας που δεν ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν ότι είναι ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, από τον Θεόν δεν είναι. Θεόν δεν έχει και στην ίδια επιστολή ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τον αποκαλεί Αντίχριστον. «Ποιος», λέει, «είναι ο Αντίχριστος; Εκείνος που δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς είναι ο Θεάνθρωπος. Ότι είναι Θεός και ήρθε εν σαρκί. Αυτός», λέγει, «είναι ο Αντίχριστος». Γι΄αυτό λέμε και τους Χιλιαστάς αντιχρίστους και δεν είναι κατάχρησις του όρου και του χαρακτηρισμού, αλλά είναι επακριβής χαρακτηρισμός. Επειδή δεν δέχονται τη θεία φύση του Χριστού· και εφόσον δεν δέχονται τη θεία φύση του Χριστού είναι αντίχριστοι. Είτε αρνηθούμε τη θεία φύση, όπως είναι οι Αρειανοί και οι Χιλιασταί, είτε αρνηθούμε την ανθρωπίνη φύση, όπως είναι οι Μονοφυσίται, αντίχριστοι είμεθα. Και εκ του Θεού δεν είμεθα. Λέγει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς: «Το μέτρο της πίστεώς σου είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Πιστεύεις στην θεανθρωπίνη φύση του Ιησού Χριστού; Έχεις το μέτρο της Ορθοδοξότητος. Τελείωσε. Αυτό είναι όλο». Έτσι, οποιοσδήποτε στην εποχή μας, θα έλεγε: «Ο Ιησούς Χριστός, α, σπουδαίος, αλλά… άνθρωπος· αλλά… κοινωνιστής, αλλά…, αλλά». Ότι είναι αυτό το αλλά, ένα μόνο. Δεν είναι σωστή τοποθέτησις. Και από τον Θεό, σας ξαναλέγω άλλη μία φορά, ο άνθρωπος αυτός δεν είναι.
Έχομε και την άλλη πλευρά. Τον διεφθαρμένον βίον! Σας είπα δύο σημεία τονίζονται από τους Απόστολο Πέτρον και Παύλον. Το ένα αναφέρεται -σε πολλά χωρία στις επιστολές τους- σε θέματα πίστεως- σας διάβασα ένα δείγμα- και το άλλο σε θέματα διεφθαρμένου βίου. Δηλαδή παραβάσεις του ηθικού ευαγγελικού νόμου. Να σας πω ένα παράδειγμα: Ο αδελφόθεος Ιούδας έχει υπ’ όψιν του τους Νικολαΐτας οι οποίοι ήσαν μέσα στην Εκκλησία και εμπερδεύοντο με τους Χριστιανούς και γράφει γι’ αυτούς τα εξής. Ξέρετε ότι οι Νικολαΐται ήσαν διεφθαρμένοι άνθρωποι. Και σήμερα Νικολαΐται υπάρχουνε πάμπολλοι, πάμπολλοι, πάμπολλοι. Και μόνον κανείς να υπεστήριζε τον πολιτικόν γάμον, είναι Νικολαΐτης. Και μόνο γιατί θα υπεστήριζε ότι «μπορώ να χωρίζω και να ξαναπαντρεύομαι», είναι Νικολαΐτης. Για να μην πω βέβαια, αν θέλετε μια παρένθεση, γιατί ξέρω κάποιος θα μου φέρει μίαν αντίρρηση και θα μου πει: «Και γιατί διαζευγμένους τους ξαναπαντρεύει η Εκκλησία;». Γιατί κάποια εποχή έκανε μια παραχώρηση η Εκκλησία. Σαν οικονομία. Κακώς όμως! Είναι ρητή η εντολή του Θεού. Εκείνος που θα παντρευτεί αφού θα απέλυσε τη γυναίκα του, είναι μοιχός. Και εκείνος που θα παντρευτεί «ἀπολελυμένην», διαζευγμένην, είναι μοιχός. Κι αυτή είναι μοιχαλίδα. Ρητώς. Δεν υπάρχει σκιά αμφιβολίας. Καθόλου τίποτε. Αλλά εάν καθιερώθηκε γάμος από την Εκκλησία εννοείται, τώρα σας το λέγω, αγαπητοί μου, καθαρά καθαρά άλλη μία φορά, διότι η Εκκλησία πιεζομένη και μη έχουσα σθένος πολλάκις, εκείνοι που την υπηρετούν, οι ποιμένες της, έφθασαν να κάνουν τις παραχωρήσεις, και όταν γίνει αρχή παραχωρήσεων, τότε υπάρχει και ο κατήφορος των παραχωρήσεων. Αυτό είναι η στρογγυλή αλήθεια. Κι αν το θέλετε, λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Αδελφέ, δεν θα κριθείς με τους νόμους της πολιτείας, αλλά θα κριθείς με τους νόμους του Ευαγγελίου, όταν θα ‘ρθει ο Χριστός κριτής».
Γράφει λοιπόν ο αδελφόθεος Ιούδας: «Οὗτοί εἰσιν(: Αυτοί είναι) ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν - Α, ώστε λοιπόν μετείχαν στις «Αγάπες» και, στα τραπέζια δηλαδή πιθανώς και στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, διότι παρετίθεντο στις Αγάπες, τον πρώτο καιρό, το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. «Οὗτοί εἰσιν(: Αυτοί είναι) ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν (:στις εκκλησιαστικές σας συνάξεις) σπιλάδες(:σπίλοι, λεκέδες),νεφέλαι ἂνυδροι, κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας(:άγρια κύματα της θαλάσσης που βγάζουν τους αφρούς των ντροπιασμάτων των. Για εκείνα που θα ‘πρεπε να ντρέπονται)». Και άλλα λέγει, αλλά τα παρέλειψα για συντομία χρόνου.
Εις δε την Αποκάλυψιν ο ίδιος ο Κύριος γράφει εις τον άγγελον της Εφέσου, τον επίσκοπο της Εφέσου. «Ἀλλὰ τοῦτο ἔχεις, ὅτι μισεῖς τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ἃ κἀγὼ μισῶ». «Μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία κι εγώ μισώ», λέγει ο Χριστός. Και είναι η πλευρά της διαφθοράς, του διεφθαρμένου βίου, της παραβάσεως των ηθικών νόμων και κανόνων του Ευαγγελίου. Λοιπόν, προσέξτε τώρα. Παρακολουθείστε τη συνέχεια, τη σειρά του πράγματος. Εφεξής, πότε εφεξής, από τότε που γράφτηκαν οι επιστολές και τα Ευαγγέλια, θα εμφανίζονται μέσα στην Εκκλησιαστική Ιστορία, θα εμφανίζεται ένα ντουέτο. Ένα ντουέτο. Θα είναι το θηρίο το επτακέφαλο και το δεκακέρατο, δηλαδή ο πρόδρομος του Αντιχρίστου και τελικά ο Αντίχριστος, και το θηρίο με τα κέρατα του κριού. Δηλαδή ο πρόδρομος του Ψευδοπροφήτου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εφεξής θα υπάρχει ή ο ανοιχτός διωγμός ή η πλάνη. Ή και τα δυο μαζί. Εάν δεν σε βρει να σε πλανήσει, δηλαδή δεν καταφέρει να σε πλανήσει ο Ψευδοπροφήτης, ανά πάσα στιγμή στην Ιστορία και συνεπώς και στην εποχή μας, εάν δεν καταφέρει να σε πλανήσει ο Ψευδοπροφήτης με την παράβαση του νόμου του Θεού ή με την αλήθεια της πίστεως ακεραία, ορθόδοξον, τότε θα έλθει το άλλο θηρίο και θα σου εξαπολύσει διωγμό. Ό,τι λοιπόν δεν πετυχαίνει ο ένας με το καλόπιασμα, πετυχαίνει ο άλλος με το αγρίεμα των δοντιών του. Και με την απειλή. Αυτό το ντουέτο, σε κάθε εποχή, θα δρα και θα ενεργεί. Και συνεπώς, η κάθε εποχή που εμφανίζει αυτό το ντουέτο είναι έσχατα. Αυτό λέγεται έσχατα. Ιδιαιτέρως βεβαίως, σε μια πύκνωση της διαστροφής και της αληθείας της πίστεως και του ηθικού βίου, όσο πηγαίνομε προς το τέλος της Ιστορίας. Και επειδή διαρκώς βαδίζομε προς το τέλος της Ιστορίας, έχομε περισσότερο και περισσότερο την πύκνωση αυτών των δύο πραγμάτων. Έτσι, όποιος μείνει πιστός, με χριστομίμητον βίον, αυτός αποτελεί τον εκλεκτό λαό του Θεού, που παίρνει τώρα την παραγγελία να εξέλθει.
Τι θα πει «να εξέλθει»; Αυτή η έξοδος σε κάθε εποχή, από την εποχή της Αναλήψεως του Χριστού, αυτή η έξοδος, σε κάθε εποχή, αγαπητοί μου, ποικίλλει. Άλλοτε είναι μόνο τροπική, άλλοτε είναι και τοπική· που σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξει κανείς και τόπον. Θυμηθείτε, σας υπενθυμίζω από το 13ο κεφάλαιον, τη γυναίκα- Εκκλησία που φεύγει στην έρημο. Έτσι οι πιστοί θα παίρνουν πάντοτε, σε κάθε εποχή, το μήνυμα του Χριστού, που θα εμπνέει σε κάθε εποχή την Εκκλησία, τι μορφή μπορεί να παίρνει αυτή η τοπική τους έξοδος. Δια την τροπικήν έξοδον, έχομε κατατεθειμένο τον λόγο του Θεού στο Ευαγγέλιο. Πώς δεν θα αναμειγνυόμεθα μ’ εκείνους που έχουν το κοσμικό φρόνημα και θα αποτελούμε μία απομόνωση. Άμα τα ακούνε αυτά οι άνθρωποι του κόσμου λένε: «Α, μονοκόμματοι είσαστε, απομονωμένοι είσαστε». Έχομε εντολή από τον Θεόν· έχομε εντολή από τον Θεόν να εξερχόμεθα ανά πάσα στιγμή.
Αλλά δια την τοπικήν έξοδον, σε κάθε εποχή, αγαπητοί μου, έχομε ένα ιδιαίτερο μήνυμα, που το δίδει ο Θεός δια της Εκκλησίας Του, που το κατανοούν οι πιστοί. Και το εφαρμόζουν. Όπως τότε στα Ιεροσόλυμα. Και τούτο βεβαίως για να μη συναπολεσθούν με τους αμαρτωλούς ανθρώπους, ή να μην χαθούνε οι ίδιοι, και πρέπει να έχουν και τοπικήν έξοδον. Ακούστε έναν τρόπον εξόδου. Από ‘κείνα που είπε ο Κύριος. Και που πολλές φορές τα διαβάζομε στο Ευαγγέλιο, αλλά δεν μπορούμε να τα οργανώσουμε μέσα μας και να συλλάβουμε ότι, αυτό που είπε ο Χριστός, αυτό σημαίνει. Ακούσατέ το· Λουκάς 22, 35-38: «Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὅτε ἀπέστειλα ὑμᾶς ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας καὶ ὑποδημάτων, μή τινος ὑστερήθητε; Οἱ δὲ εἶπον· οὐθενός. Εἶπεν οὖν αὐτοῖς· ἀλλὰ νῦν ὁ ἔχων βαλλάντιον ἀράτω, ὁμοίως καὶ πήραν, καὶ ὁ μὴ ἔχων πωλήσει τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ καὶ ἀγοράσει μάχαιραν. Οἱ δὲ εἶπον· Κύριε, ἰδοὺ μάχαιραι ὧδε δύο. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἱκανόν ἐστι». Προφανώς ευρισκόμεθα αγαπητοί μου εις τον Μυστικόν Δείπνον. Και λέγει τώρα ο Κύριος στους μαθητάς Του: «Όταν σας έστειλα στις πόλεις και στα χωριά ανά δύο, εσάς τους δώδεκα και τους εβδομήκοντα Αποστόλους, 82 άνθρωποι, και πηγαίνατε και κηρύσσατε το Ευαγγέλιον της Βασιλείας του Θεού, σας έστειλα χωρίς βαλάντιον, χωρίς πορτοφόλι, χωρίς «πήρα», δηλαδή χωρίς σακούλα και χωρίς παπούτσια». Τότε για να προχωράει κανείς γρήγορα έβγαζε και τα παπούτσια του. Τώρα βέβαια μας είναι αδιανόητο πώς μπορούμε να περπατάμε ξυπόλητοι, εν τοιαύτη περιπτώσει, τότε περπατούσαν ξυπόλητοι οι πτωχοί και εκείνοι που εβιάζοντο να περπατήσουν. «Μήπως στερηθήκατε τίποτα από αυτά; Ενώ δεν είχατε εφόδια μαζί σας;». Και οι μαθηταί απαντούν: «Από τίποτα, Κύριε, δεν στερηθήκαμε». «Ε, λοιπόν, τα πράγματα άλλαξαν». Εδώ τώρα προσέξτε: «Τα πράγματα άλλαξαν. Προσέξτε, θα σας πω πέντε, καταλάβετε πενήντα. Τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα εκείνος που έχει πορτοφόλι να το πάρει μαζί του. Να το κρατάει μαζί του -Να ’χει χρήματα δηλαδή-. Κι εκείνος που έχει σακούλα να την πάρει μαζί του». Σακούλα εννοείται τροφίμων. Τουρβά. Είναι ο γνωστός τουρβάς, η «πήρα», το πη- με ήτα. «Καὶ ὁ μὴ ἔχων (: αυτός που δεν έχει ούτε χρήματα, ούτε σακούλα με ψωμί μέσα, να πωλήσει το απέξω ρούχο του, το ιμάτιό του, να μείνει με το από μέσα και να αγοράσει μαχαίρι. Θα του χρειαστεί».
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει «το περιβάλλον που θα συναντήσετε από δω και μπρος σεις οι μαθηταί μου, δεν θα είναι πλέον φιλικόν, αλλά θα είναι εχθρικόν. Και συνεπώς μην περιμένετε να σας φιλοξενήσουν. Φροντίστε για τη συντήρησή σας. Όπως ομοίως φροντίστε να έχετε και τον τρόπο με τον οποίο θα αμύνεσθε. Πούλησε το ιμάτιό σου και έχε μαχαίρι». Διότι το μαχαίρι είναι όργανον και αμύνης και επιθέσεως φυσικά. Στο τραπέζι απάνω υπήρχαν δύο μαχαίρια. Στην τραπεζαρία. Και λένε εις τον Κύριον: «Κύριε, να δύο μαχαίρια. Διότι είπες προηγουμένως ότι οι Εβραίοι στρέφονται εναντίον μας κ.λπ. κ.λπ. και εναντίον σου, λοιπόν να δύο μαχαίρια». Ο δε είπεν: «Ἱκανόν ἐστι». «Δεν καταλάβατε, αρκετά, αρκετά»· το ἱκανόν θα πει όχι «αρκετά είναι τα δύο μαχαίρια», αλλά «αρκετά σας είπα, δεν καταλάβατε». Πράγματι δεν εννοούσε ο Κύριος ότι πρέπει να αγοράσουν μαχαίρι, θέλετε να το πω, έτσι, λιγάκι πιο σύγχρονα; Να ‘χεις περίστροφο. Να έχεις καραμπίνα. Ο Θεός να φυλάξει! «Δεν το καταλάβατε», λέει ο Κύριος. «Δεν το καταλάβατε! Δεν το πιάσατε!».
Και, θέλετε; Ο Απόστολος Πέτρος φαίνεται πήρε το ένα μαχαίρι μαζί του, γιατί πάντοτε οι οδοιπόροι έχουν μαχαίρι μαζί τους -όπως έχουν και οι αγρότες μαχαίρια μαζί τους- και όταν πήγανε στον κήπο της Γεσθημανή, ‘φυγαν από την τραπεζαρία εκεί, το «ἀνώγειον», και ήρθαν να συλλάβουν τον Κύριον, τότε ο Απόστολος Πέτρος έσυρε το μαχαίρι του και έκοψε το αυτί, το δεξί μάλιστα αναφέρει εκεί, ενός εξ εκείνων που πήγαν να Τον συλλάβουν και τότε ο Κύριος πήρε το κομμένο αυτί και το ξανάβαλε στη θέση του και το εθεράπευσε. Και λέγει στον Απόστολο Πέτρο: «Εκείνος που χρησιμοποίησε μαχαίρι, με μαχαίρι θα χαθεί. Βάλε το μαχαίρι στη θήκη». Άρα λοιπόν δεν εννοούσε ο Κύριος όταν είπε: «Εκείνος που δεν έχει, να πουλήσει το ιμάτιό του να πάρει μαχαίρι», δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνει οικονομίες, να έχει περίστροφο στο σπίτι του ή καραμπίνα ή καμιά χειροβομβίδα ή δεν ξέρω τι άλλα πράγματα γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και περίεργοι. Να φυλάξει ο Θεός! Να φυλάξει ο Θεός! Το καταλαβαίνετε πόσο αβίαστα βγαίνει, από το ιερό κείμενον. Αλλά τι θέλει να πει; Θέλει να πει ότι «το περιβάλλον δεν θα είναι πια φιλικόν. Θα είναι εχθρικόν και λάβετε τα μέτρα σας».
Κάποτε ο Κύριος είπε το εξής: «Αν σας διώχνουν από τη μία πόλη, μην κάθεστε, πηγαίνετε σε άλλη πόλη. Αν σας διώκουν, κρύβεστε». Ο ίδιος ο Κύριος πολλάκις εκρύπτετο. Πολλάκις εκρύπτετο· όταν ήθελαν οι Εβραίοι να τον θανατώσουν. Τελικά βέβαια επήγε για τη θυσία του. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να θυσιαστεί. Ο άγιος Πολύκαρπος εκρύπτετο σε ένα σπίτι. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να τον συλλάβουν, δηλαδή επροδόθη το κρησφύγετό του, τότε βεβαίως δεν έφερε καμία αντίσταση. Και όχι μόνο δεν έφερε αντίσταση, αλλά παρακάλεσε τους στρατιώτες και τους είπε: «Σας παρακαλώ πολύ μείνετε λίγο και περιμένετέ με». Δύο ώρες, αγαπητοί μου, τον περίμεναν! Έδωσε εντολή και τους έστρωσαν τραπέζι, φαγητό και κρασί κι εκείνος επί δύο ώρες έκανε προσευχή. Κι όταν τελείωσε την προσευχή του, λέει στους στρατιώτες: «Είμαι στη διάθεσή σας!». Αλλά και σε όλα τα παραδείγματα των αγίων και των μαρτύρων το βλέπομε αυτό. Διότι κατενόησαν ορθώς αυτό το οποίο ο Κύριος είπε: «Θα φυλαχθείς, θα κρυφτείς! Δεν είναι παλληκαρισμός να μην κρυφτείς. Σε συνέλαβαν; Τότε θα δείξεις την ανδρεία σου και θα πεις εκείνο που έλεγαν και οι αρχαίοι μάρτυρες: ‘’Είμαι Χριστιανός!. Τελείωσε, είμαι Χριστιανός. Ό,τι θέλετε κάνετέ με, είμαι Χριστιανός’’».
Αλλά και κάτι ανάλογο προφητεύει και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Παρότι οι προφητείες του αγίου Κοσμά του Αιτωλού έχουν μάλλον εθνική διάσταση περισσότερο, παρά φυσικά θρησκευτικήν. Ακούσατέ το, διότι έχουν σημασία αυτά. Διότι και ο Κύριος είπε: «Μην μπείτε στα Ιεροσόλυμα, πηγαίνετε στα βουνά». Λέει ο άγιος Κοσμάς στην υπ’ αριθμόν 2 προφητεία του: «Ω ευλογημένο βουνό, πόσες ψυχές, γυναικόπαιδα, έχεις να σώσεις, όταν έρθουν τα χαλεπά χρόνια!». Τα δύσκολα χρόνια. Τι σημαίνει αυτό; Θα έφευγαν στα βουνά να σωθούν. Στην υπ’ αριθμόν 20 προφητεία του λέγει: «Θα ‘ρθει ξαφνικά. Να έχετε ένα σακούλι σιτάρι κρεμασμένο στη θύρα. Αυτό θα σας εμποδίσει φεύγοντας. Μην το αφήσετε. Να το πάρετε μαζί σας. Για να φάνε τα παιδιά σας». Και στην υπ’ αριθμόν 95 προφητεία του, λέγει: «Να παρακαλείτε να είναι μέρα και όχι νύχτα. Καλοκαίρι και όχι χειμώνας». Και ο Κύριος για τη φυγή από την Ιερουσαλήμ το είπε. Να μην είναι Σάββατο, που απηγορεύετο να περπατήσει κανείς παραπάνω από δύο μίλια, και να μην είναι χειμώνας. Δηλαδή, χειμωνιάτικος καιρός.
Αυτά είναι ειδοποιήσεις, αγαπητοί μου. Είναι ειδοποιήσεις ότι κάποτε ίσως χρειαστεί και τοπική έξοδος. Να τα θυμόσαστε αυτά. Ίσως χρειαστεί. Ας τα ξέρομε. Γιατί όταν χρειαστούν αυτά, δεν θα υπάρχει ούτε ο ιεροκήρυξ, ούτε το κήρυγμα. Αλλά ό,τι θυμάται ο καθένας. Κι αν καλώς θυμάται, κι αν καλώς τα χώνεψε, τότε θα τα χρησιμοποιήσει και αναλόγως θα δραστηριοποιηθεί.
Και συνεχίζει το ιερόν κείμενον της Αποκαλύψεως. Ότι θα βγείτε από την πόλιν Ρώμη-Βαβυλώνα, το κέντρον της διαφθοράς, γιατί θα τιμωρηθεί αυτή η πόλις, για να μην τιμωρηθείτε κι εσείς μαζί με αυτούς· «ὅτι ἐκολλήθησαν αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι ἄχρι τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐμνημόνευσεν ὁ Θεὸς τὰ ἀδικήματα αὐτῆς (:Γιατί έφθασαν τα αμαρτήματά της μέχρι τον ουρανό και τα θυμήθηκε ο Θεός –αυτή η ανθρωποπαθής έκφρασις- όλα τα αδικήματα αυτής της Βαβυλώνος-Ρώμης)». Αυτός ο στίχος, αγαπητοί μου, μας θυμίζει ό,τι είχαν πει οι τρεις φιλοξενηθέντες άγγελοι εις τον Αβραάμ, προκειμένου να καταστρέψει ο Θεός την Πεντάπολιν των Σοδόμων. Τι είχαν πει; «Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα». «Είπε ο Κύριος ότι κραυγή, φωνή, απ’ τα Σόδομα και Γόμορρα έχει πληθύνει προς Εμένα και οι αμαρτίες τους έχουν πολύνει και πολύνει υπερβολικά». «Καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ». Ωραία έκφρασις αυτή! «Αφού κατέβηκα», λέει, «να ιδώ τι γίνεται στα Σόδομα –εντελώς ανθρωπομορφική έκφρασις- να ιδώ άραγε εκείνα που φθάνουν σαν φωνές στον ουρανό, είναι έτσι;» -Κοιτάξτε: «ἵνα γνῶ». Είναι έτσι; Για να γνωρίσω- εἰ δὲ μή, μήπως δεν είναι έτσι». Με την έκφραση αυτή ο παντογνώστης Θεός θέλει να δείξει ότι αυτά που εγίνοντο στα Σόδομα, ήταν τόσο απίστευτα, τόσο αφύσικα, τόσο ελεεινά και τρισάθλια, ώστε να χρησιμοποιεί την εικόνα: «Είναι έτσι; Πάω να δω. Άκουσα, πάω να δω και με τα μάτια μου, μήπως δεν είναι έτσι».
Φαίνεται, αγαπητοί μου, πως σε κάποιες εποχές η αμαρτία ξεπερνάει κάποιο όριο. Δηλαδή και νόμον και φύσιν. Και σας είπα άλλοτε ότι η παράβασις του νόμου είναι να πέφτεις στην πορνεία. Αλλά ενεργείς κατά φύσιν όμως. Παρά νόμον, κατά φύσιν. Όταν είσαι διεστραμμένος, ομοφυλόφιλος ή ό,τι άλλο, τότε βεβαίως παραβαίνεις και την φύσιν. Και εδώ δεν έχομε πλέον παρά νόμον, αλλά έχομε και παρά φύσιν. Έτσι κάποιες εποχές όπως σας είπα, φαίνεται ότι ξεπερνούν τα όρια, όταν έχομε υπέρβαση και παρά νόμον και παρά φύσιν. Είναι πολύ φυσικό. Μόλις την περασμένη εβδομάδα κάποιοι κύριοι από σας μου έδωσαν ένα απόκομμα εφημερίδος στο οποίο γράφει ότι δύο γυναίκες παντρεύτηκαν και μάλιστα με θρησκευτικόν γάμον –αυτοί δεν πήγαν για πολιτικό γάμο, βλέπετε- και από κάποιον καθολικό ιερέα, τους πάντρεψε, δύο γυναίκες δηλαδή, δηλαδή παντρεύτηκαν δύο γυναίκες! Όπως προ καιρού, πάλι είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα, παντρεύτηκαν δύο άνδρες και τους πάντρεψε πάλι ένας κληρικός, προτεστάντης μου φαίνεται πρέπει να ήτανε. Δύο άνδρες μαζί! Οπότε, τι έχουμε εδώ πέρα; Έχομε μια κατάσταση που ξεπερνά κάθε όριο. Διότι όταν επισημοποιείς με γάμο σου μία τέτοια κατάσταση, ε, τότε… Το να είσαι διεστραμμένος, αυτή η διαστροφή υπήρχε πάντοτε. Το να τη βγάζεις όμως στη δημοσιότητα τη διαστροφή σου, ε, αυτό ξεπερνάει κάθε όριο. Είναι πρόκλησις του ουρανού! Προκαλείς τον ουρανό!
Στην Αθήνα, αγαπητοί μου, πήγα σε έναν γιατρό. Οφθαλμίατρο. Και είδα εκεί, είχε ένα τραπεζάκι, είχε ένα περιοδικό. Έριξα μια ματιά και είδα, το διάβασα, για να πάρω μία γνώση του πράγματος και λέω, Κύριε ελέησον, υπάρχει σύλλογος βεβαίως λεσβίων γυναικών, δηλαδή γυναικών που μετέρχονται την αμαρτία μεταξύ τους, και… πήγε μάλιστα και δημοσιογράφος και πήρε –γυναίκα δημοσιογράφος, προφανώς γυναίκα γιατί άνδρα δεν θα τον δεχόντουσαν επ’ ουδενί λόγω, ένεκα του πάθους των- και πήρε και συνέντευξη και αυτή η δημοσιογράφος έκανε και… ανταπόκριση στο περιοδικό, έκανε άρθρον! Ε, πέστε μου, σας παρακαλώ, όταν ακούτε να παντρεύονται άντρες με άντρες, να παντρεύονται γυναίκες με γυναίκες, πέστε μου, τι περισσότερο έκαναν οι Σοδομίται; Τι περισσότερο; Έκαναν κάτι περισσότερο; Και κατεστράφησαν!
Τι περιμένει λοιπόν εμάς; Αληθινή, πραγματικά, καταστροφή. Εμείς όμως, αν το θέλετε, όχι Έλληνες, μην πηγαίνει το μυαλό σας στην Ελλάδα, το πράγμα δεν περιορίζεται στην Ελλάδα, είναι στον χριστιανικόν κόσμον, αλλά λέω τώρα εμείς οι Έλληνες ας πούμε, ή οι Χριστιανοί γενικά, ξεπερνούμε τους Σοδομίτες, διότι οι Σοδομίτες επιτέλους δεν είχαν ευαγγελικό νόμο, ούτε γνώριζαν περί Ευαγγελίου και περί ηθικής Ευαγγελίου. Ήσαν ειδωλολάτρες. Εμείς, που ξεκινήσαμε με το Ευαγγέλιο του Χριστού, φτάνομε και καταλήγομε να γίνομε χειρότεροι από τους Σοδομίτες; Ναι, αγαπητοί μου, ναι, αγαπητοί μου.
Και έρχεται τώρα η ετυμηγορία του Θεού: «Ἀπόδοτε αὐτῇ ὡς καὶ αὐτὴ ἀπέδωκε, καὶ διπλώσατε αὐτῇ διπλᾶ κατὰ τὰ ἔργα αὐτῆς· ἐν τῷ ποτηρίῳ ᾧ ἐκέρασε, κεράσατε αὐτῇ διπλοῦν». «Αποδώσατέ της ό,τι και αυτή έκανε. Δώσατέ της, να της τα αποδώσετε διπλά κατά τα έργα της, με το ποτήρι της αμαρτίας που πότισε τα έθνη. Αλλά να της το ποτίσετε κι εσείς διπλό». Δηλαδή να τιμωρηθεί διπλά. Μ’ αυτήν την έννοια.
Σε ποιον όμως αποτείνεται αυτή η μυστηριώδης φωνή; Μήπως προς τον λαό του Θεού; Στον οποίον ο Θεός λέγει: «Βγείτε από την πόλη και φύγετε να σωθείτε;». Όχι, αγαπητοί μου. Οι Χριστιανοί δεν εκδικούνται. Θα το πω άλλη μία φορά. Οι Χριστιανοί δεν εκδικούνται! Φυλάγονται, προσέχουν, αλλά δεν εκδικούνται. Λυπούνται, κλαίουν, οδύρονται για το κατάντημα. Και χαίρουν όταν δουν έναν άνθρωπο απ’ αυτούς τους αμαρτωλούς ανθρώπους να μετανοεί και να συνέρχεται. Αυτό είναι ο Χριστιανός! Δεν είναι δυνατόν λοιπόν τώρα να πληρώσει διπλά ο λαός του Θεού εναντίον αυτού του κέντρου της διαφθοράς της Βαβυλώνος.
Τότε πού; Η φωνή αποτείνεται προς τους εχθρούς της πόλεως σαν τιμωρητικά όργανα της θείας δίκης. Όπως έγινε και άλλες φορές στην Ιστορία. Αν το θέλετε, για την ιστορική Ρώμη, έχομε πολλές τέτοιες ορδές βαρβάρων, η κυριοτέρα όμως είναι ο Αλάριχος που σας είχα ήδη πει μια περασμένη φορά, ή εκείνο που λέγει το βιβλίον της Αποκαλύψεως για τους δέκα υποτελείς βασιλείς, υποτελείς στην Βαβυλώνα-Ρώμη, οι οποίοι τώρα στρέφονται εναντίον της Βαβυλώνος-Ρώμης. Προς αυτούς αποτείνεται. Όπως στον παλιό Ισραήλ όταν ο Θεός τιμωρεί, τιμωρητικά Του όργανα έχει, δια μεν το βόρειο Βασίλειο τους Ασσυρίους, δια δε το νότιο Βασίλειο τους Βαβυλωνίους, τον Ναβουχοδονόσορα. Είδατε; Προς αυτούς αποτείνεται. Και αφήνει το πράγμα να έρθει, να γίνουν αυτοί όργανα τιμωρητικά της θείας παιδαγωγίας.
Εδώ όμως λέγει ότι η θεία τιμωρία πρέπει να αποδοθεί εις το διπλούν. Δηλαδή έκανες Α, δύο φορές Α θα πληρωθείς το κακό. Τι σημαίνει αυτό το διπλούν; Λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας τα εξής: «Διπλοῦν ἢ διά τό κανταῦθα καί ἐν τῷ μέλλοντι αἰώνι τούς λίαν ἁμαρτωλούς καί παρανόμους κολάζεσθαι – δηλαδή, ή ότι θα τιμωρούνται οι υπερβολικά αμαρτωλοί και εδώ στη γη και στον ουρανό- ἢ διά τήν ψυχήν καί τό σῶμα, ἐξ ὧν ἡ πράξις κοινή καί καθ’ ὧν ἡ κόλασις (:ότι θα τιμωρείται και η ψυχή και το σώμα, λέγοντας το διπλούν) ἢ διά τό τῆς θείας φιλανθρωπίας πέλαγος, διπλά ὁργιζομένης». Επειδή ακριβώς υπάρχει στον Θεό η θεία φιλανθρωπία, η οποία ανέχεται και ανέχεται, αλλά όταν επιμένει το κακό, τότε ξεσπά η οργή του Θεού διπλά σ’ εκείνους οι οποίοι αμαρτάνουν.
Αυτός ο όλος στίχος που σας διάβασα, απηχεί τον 136 Ψαλμόν, όταν αιχμαλωτίστηκαν στην Βαβυλώνα οι Εβραίοι. Έψαλλαν εκείνον τον Ψαλμόν, καθισμένοι στην ακροποταμιά. «Κρεμάσαμε», λέγει, «τα όργανά μας, στα κλαδιά των ιτιών, γιατί πώς να τραγουδήσομε σε ξένο τόπο; Τι τραγούδια εθνικά να πούμε στη γη της εξορίας μας και της αιχμαλωσίας μας. Α, Ιερουσαλήμ, αν σε ξεχάσω, να με ξεχάσει το δεξί μου χέρι και να παραλύσει. Να κολλήσει η γλώσσα μου στον λάρυγγά μου αν σε ξεχάσω, Ιερουσαλήμ». Και μετά στρέφονται προς τη Βαβυλώνα που τους είχε αιχμαλωτίσει. «Θυγάτηρ Βαβυλῶνος ἡ ταλαίπωρος, μακάριος ὃς ἀνταποδώσει σοι τὸ ἀνταπόδομά σου, ὃ ἀνταπέδωκας ἡμῖν». «Ω Βαβυλώνα ταλαίπωρη, ευτυχισμένος εκείνος που θα σε τιμωρήσει και θα σου δώσει τον μισθό σου και την πληρωμή σου, όπως εσύ μας ταλαιπώρησες και μας εξουθένωσες».
Αλλά κι εμείς, αγαπητοί μου, που μελετάμε αυτούς τους στίχους, πρέπει…- δεν ξέρω πώς πρέπει να αισθανόμεθα. Πρέπει να αισθανόμεθα χαρά γιατί κάποτε θα απαλλαγούμε από το κακό που υπάρχει γύρω μας, με το οποίο ποτέ δεν θα έχομε συμμαχήσει. Και ποτέ δεν θα έχουμε συνευδοκήσει. Αλλά και φόβο, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος. Γιατί ο Θεός τα βλέπει όλα και τιμωρεί τους αμαρτωλούς. Αγαπητοί μου, άμα βλέπετε κάποιον άνθρωπο και τιμωρείται δίπλα σας, να ’χετε χαρά, θα το πω άλλη μια φορά, γιατί ο Θεός βλέπει το καλό το δικό σας και θα σας το ανταποδώσει, να’ χετε φόβο και να τρομάξετε όταν δείτε να τιμωρείται ο διπλανός σας, ο αμαρτωλός διπλανός σας, που τον ξέρουν όλοι ότι είναι αμαρτωλός και κακοήθης, βλάσφημος και ό,τι άλλο, τρομάξετε και πείτε «Πωπω, ἔστι δίκης ὀφθαλμός, τιμωρεί ο Θεός, αν κι εγώ παραβώ το θέλημα του Θεού τι έχω να πάθω!».Έτσι πρέπει να υπάρχει αυτό το διπλούν αίσθημα της χαράς ότι θα μας δώσει ο Θεός τη λύτρωση, του φόβου ότι μπορεί να πέσουμε κι εμείς και τότε να τιμωρηθούμε όπως τιμωρείται ο διπλανός μας.
«Ὃσα ἐδόξασεν ἑαυτὴν καὶ ἐστρηνίασεν, τοσοῦτον δότε αὐτῇ βασανισμὸν καὶ πένθος. ὅτι ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς λέγει, ὅτι κάθημαι καθὼς βασίλισσα καὶ χήρα οὐκ εἰμὶ καὶ πένθος οὐ μὴ ἴδω, διὰ τοῦτο ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἥξουσιν αἱ πληγαὶ αὐτῆς, θάνατος καὶ πένθος καὶ λιμός, καὶ ἐν πυρὶ κατακαυθήσεται· ὅτι ἰσχυρὸς Κύριος Θεὸς ὁ κρίνας αὐτήν». «Δόξασε τον εαυτό της, επλούτισε και εσπατάλησε και μετήλθε ακολασίαν, τόσο να την τιμωρήσετε, όσο πιο πολύ δόξασε τον εαυτό της κι όσο πιο πολύ ασώτευσε. Και δώσατέ της βασανισμόν και πένθος, γιατί είπε στην καρδιά της η Βαβυλώνα: ‘’Κάθομαι σαν βασίλισσα, χήρα δεν είμαι, πένθος δεν γνωρίζω, γι΄αυτό τον λόγο σε μια στιγμή, σε μια ώρα, θα έλθουν οι πληγές καταπάνω της. Τι είπε; ‘’Χήρα δεν είμαι’’. Ο θάνατος θα πέσει επάνω της. Και το πένθος και η πείνα. Και με πυρ θα κατακαεί, γιατί είναι ισχυρός ο Κύριος ο Θεός».
Δηλαδή, αγαπητοί μου, κατά τον στίχον, κατά το μέτρο της αποστασίας, της ακολασίας και της αλαζονείας, θα είναι και ο βασανισμός αυτού του κέντρου, από το οποίο φεύγει κάθε καταστροφή και αμαρτία προς ολόκληρη τη γη μας. Εκείνο που είπε, το «ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς», «είπε στην καρδιά της», δείχνει το μέτρο της αυτοπεποιθήσεως και της υπερηφανείας των ανθρώπων των διεφθαρμένων σε βαθμό αληθινά δαιμονικό. Είναι ο τύπος του αυτοθεοποιηθέντος υπερανθρώπου. Αυτός είναι ο τύπος του αυτοθεοποιηθέντος υπερανθρώπου. Αυτός που νομίζει ότι έγινε το κέντρον του σύμπαντος, αυτός ο ανθρωποκεντρισμός του, αυτή η αυτονομία του, αυτή η χειραφέτησή του από τον Θεό, ότι μπορεί να γίνει Θεός χωρίς τον Θεό, και επαναλαμβάνει το προπατορικό αμάρτημα με τη συμβουλή του δράκοντος, του διαβόλου, του όφεως του αρχαίου, και ότι θα γίνει υπεράνθρωπος και αυτός αξίζει, δεν έχει ανάγκη από τον Θεό, έχει ανάγκη από το μυαλό του, έχει ανάγκη από τα χέρια του, από τον Θεό δεν έχει ανάγκη… Πιστεύει στον εαυτό του αυτός ο υπεράνθρωπος, πιστεύει στην επιστήμη, πιστεύει και στην τεχνική. Πιστεύει ότι νίκησε ή θα νικήσει δια της επιστήμης και αυτόν τον θάνατον. Και δια της τεχνικής ότι θα νικήσει την πείνα, και δια των κοινωνικών συστημάτων, θα νικήσει και θα υπερνικήσει την ανισότητα και τη δυστυχία. Πλάνη! Τον Θεό δεν τον χρειάζεται! Μάλλον του είναι εμπόδιο ο Θεός και η Εκκλησία. Γι΄αυτό και τον εξορίζει τον Θεό από τη ζωή του, αυτός ο αυτοθεοποιηθείς υπεράνθρωπος… Εκείνος που επίστευσε αυτά όλα, προσπαθεί να επιτύχει δια της βίας να τα πιστέψουνε και οι άλλοι. Και ενώ επικαλείται την ελευθερίαν, εν ονόματι αυτής της ελευθερίας, θα ΄λεγα του ελευθεριασμού, γίνεται ο πιο στυγνός αφέντης στους άλλους.
Εκείνο που λέγει η Βαβυλώνα-Ρώμη, «κάθημαι καθώς βασίλισσα», «κάθομαι», λέει, «σαν βασίλισσα», δείχνει την προσπάθεια των αντιθέων δυνάμεων να επικρατήσουν οπωσδήποτε εις τον κόσμον αυτόν. Οπωσδήποτε! Μασονισμός λέγεται, τι λέγεται, «-ισμός, - ισμός, -ισμός!», τι λέγεται, οπωσδήποτε να επικρατήσουν εις τον κόσμον αυτόν! Αλλά ο ταλαίπωρος αυτός αυτονομημένος άνθρωπος, που δεν έχει ούτε την προστασία, ούτε την ευλογία του Θεού, πέφτει αιφνιδίως, ακριβώς στα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που προσδοκούσε. Τι πετυχαίνει; Πιστεύει, επί παραδείγματι, στην ευτυχία των λαών δια της επιβολής αθέων κοινωνικών συστημάτων. Και καταντά στην πείνα και εις το δελτίον της αγοράς τροφίμων. Επικρατεί ακόμη το έγκλημα, ο φόβος, και… τέλος ένας πόλεμος. Και μάλιστα πυρηνικός πόλεμος.
Λέγει στη συνέχεια το ιερό κείμενο: «Καὶ ἐν πυρὶ κατακαυθήσεται». «Και με πυρ θα καεί αυτό το κέντρον των αντιθέων δυνάμεων»· που σημαίνει ότι καταστρέφει αυτό το κέντρον και το εξευτελίζει, δηλαδή καταστρέφει και εξευτελίζει αυτόν τον ταλαίπωρον, αυτονομημένο άνθρωπο· αυτόν τον αυτονομημένο άνθρωπο· που δεν έχει ανάγκη από τον Θεόν. Δεν έχει ανάγκη από τον Θεό! Τον εξόρισε. Και τον εξορίζει και από τις καρδιές των συνανθρώπων του! Και όλα αυτά γιατί; Διότι «ἰσχυρὸς Κύριος Θεὸς ὁ κρίνας αὐτήν». Την Βαβυλώνα. Γιατί ο Θεός είναι ισχυρός, Αυτός ο Οποίος την κρίνει τη Βαβυλώνα, και την καταδικάζει. Είναι ο Θεός που δίδει την απάντηση. Την ιστορική Του απάντηση δίδει ο Θεός.
Αδελφοί μου, βρίζουν οι άνθρωποι τον Θεόν και Τον προκαλούν. Αλίμονο, θα έλεγα, τι μας περιμένει! Όταν βλέπετε, πρωτοφανή πράγματα, βεβαίως, εις την ιστορίαν των Χριστιανών, εμείς οι ίδιοι οι Χριστιανοί να γινόμαστε βάνδαλοι εις τους ναούς, να τους πυρπολούμε τους ναούς, όταν οι μαθηταί των σχολείων μας μαυρίζουν τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, όταν κατεβάζουν την εικόνα του Χριστού από πάνω από την τάξη, από την έδρα του δασκάλου και μουντζουρώνουν και βάζουν ένα τσιγάρο για να δείξουν ότι ο Χριστός καπνίζει. Τα είδατε στις εφημερίδες… Πέστε μου, τι περιμένετε; Πέστε μου, τι περιμένετε! Βλασφημίες βλέπει εδώ κανείς ποικίλων διαστάσεων. Μετάνοια; Πουθενά! Κρατική πάταξις το κακού; Ανύπαρκτη. Θέλετε ακόμη; Το αντίθετο. Ζητωκραυγές βεβαίως υπέρ διεστραμμένων εγκληματιών, έμαθα μόλις χθες που έγινε μία δίκη του δράκου της Δράμας, είχανε μαζευτεί, λέγει, κόσμος –δεν ξέρω κατά πόσο αληθινά είναι αυτή η πληροφορία- που ήταν υπέρ του δράκου. Αλλά άκουσα με τ’ αυτιά μου όμως μία ανταπόκριση από το ραδιόφωνο κάποιας ψυχολόγου, που είχε ρωτήσει ένα μικρό παιδάκι 13 χρονών, πώς βλέπει τον δράκο της Δράμας. Κι αυτός απήντησε: «Είναι για μένα ήρωας! Καλά κάνει», λέει, «να ΄ναι σκληρός στις γυναίκες. Έτσι είναι σκληρός άνδρας!». –«Δηλαδή θα ‘θελες να του μοιάσεις;». Λέει: «Το ιδανικό μου!», λέει ο 13χρονος μαθητής. Τ’ άκουσα αυτά με τα αυτιά μου, αγαπητοί. Ίσως κι εσείς να ακούσατε το ραδιόφωνο. Πέστε μου λοιπόν, όταν υπάρχει αυτή η κατάστασις, πρωτοφανής στα ιστορικά των Χριστιανών μας, εμείς οι ίδιοι οι Χριστιανοί έτσι σκεπτόμαστε, με τέτοια διαστροφή αντιλήψεων, πέστε μου, τι περιμένετε; Όλεθρος και μόνον όλεθρος που με τα ίδια μας τα χέρια αληθινά τον παρασκευάζουμε.
Και έρχεται η ώρα να κλαύσουν και να πενθήσουν όσοι μαζί μ’ αυτή την πόλη, τη Βαβυλώνα, συνευδόκησαν στο κακό. Είναι οι βασιλείς και κυβερνήται της γης, είναι οι έμποροι και ναυτικοί. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες που πενθούν τη Βαβυλώνα που καταστρέφεται. Βασιλείς, έμποροι, ναυτικοί. Για την καθεμιά κατηγορία υπάρχει ένα ιδιαίτερο θρηνητικό τροπάριο θα λέγαμε, μα το μακροσκελέστερο θρηνητικό τροπάρι ανήκει στους εμπόρους. Και πρώτα οι βασιλείς και κυβερνήται της γης. Ακούστε πώς πενθούν: «Καὶ κλαύσουσιν αὐτὴν καὶ κόψονται ἐπ᾿ αὐτῇ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς οἱ μετ᾿ αὐτῆς πορνεύσαντες καὶ στρηνιάσαντες, ὅταν βλέπωσι τὸν καπνὸν τῆς πυρώσεως αὐτῆς, ἀπὸ μακρόθεν ἑστηκότες διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς, λέγοντες· οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη ἡ Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ ἰσχυρά, ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἦλθεν ἡ κρίσις σου».
Είναι φανερό, και το υπενθυμίζω αυτό, γιατί πρέπει να το υπενθυμίζω, επειδή φεύγει πολλές φορές από την προσοχή μας ή τη μνήμη μας, ότι αυτή η Βαβυλώνα- Ρώμη, δεν είναι πια βεβαίως η ιστορική Ρώμη, ήτανε κάποτε η ιστορική Ρώμη, δεν είναι η ιστορική Ρώμη αναμφισβήτητα, το καταλαβαίνετε, δεν είναι η σημερινή Ρώμη αναμφισβήτητα. Είναι σύμβολο, ε; Είναι ένα κέντρον μεγάλης δυνάμεως που επηρεάζει ολόκληρη τη γη. Αυτό το κέντρο διαποτίζει με τη διαφθορά του όλη τη γη. Ή κέντρα, αν θέλετε. Κέντρον ή κέντρα. Σας το υπενθυμίζω αυτό. Εκείνο που θα’ θελα να καταλάβετε, ότι είναι συγκεκριμένα κέντρα αυτά ή κέντρο, και συνεπώς είναι τοπικά. Διότι και η καταστροφή είναι τοπική. Και διότι πενθούν οι άλλοι, που είναι έξω από αυτούς τους τόπους. Ας υποθέσουμε ότι είναι η αρχαία Βαβυλώνα. Πενθούν εκείνοι που είναι έξω από τη Βαβυλώνα, η οποία κατεστράφη. Και η οποία πρέπει να σας πω, ότι η αρχαία Βαβυλώνα, η πανίσχυρη Βαβυλώνα, αυτό το φοβερό κράτος που το ίδρυσε εκείνος ο φοβερός Ναβουχοδονόσωρ, έπεσε μέσα σε μία νύχτα. Και κατελήφθησαν ο βασιλεύς και οι χιλίαρχοι κ.τ.λ. πίνοντες και διασκεδάζοντες εκείνη τη νύχτα, όταν μπήκαν μέσ’ την Βαβυλώνα οι Μηδοπέρσαι και κατέλαβον την πόλη μέσα σε μία νύχτα. Υπάρχει λοιπόν το ιστορικό προηγούμενο εις τον τύπον Βαβυλώνα. Είναι λοιπόν χώροι, είναι τόποι· που οι γύρω θρηνούν για την καταστροφή αυτού του τόπου. Έτσι έχομε, σας είπα, τους βασιλείς, εμπόρους και ναύτες, οι οποίοι θρηνούν για όλα αυτά.
Για να δούμε πρώτα οι βασιλείς που πενθούν, γιατί πενθούν; Οι βασιλείς της γης, λέγει. Γιατί πενθούν; Μετενόησαν; Μετενόησαν; Δεν μετενόησαν. Αλλά διότι δεν έχουν πλέον τον τρόπον να δέχονται την αμαρτωλή καθοδήγηση της Βαβυλώνος-Ρώμης. Γι΄αυτό πενθούν. Γι΄αυτό κλαίνε. Όπως θα ‘κλαιγαν οι πόρνοι όταν κλείναν τα πορνεία. Και θα λέγανε: «Πωπω, έκλεισαν τα πορνεία! Τι θα κάνομε;». Τέτοιο πένθος; Τέτοιο πένθος δεν έχει διάσταση μετανοίας. Είναι το κατά κόσμον πένθος, που οδηγεί στην απώλεια και εις την καταστροφή.
Μας λέγει, αγαπητοί μου, αυτός ο Απόστολος Παύλος Β΄Κορινθίους 7,10: « Ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται». Αν λυπήθηκες κατά Θεόν για τις αμαρτίες σου, ω, αυτό έχει αμεταμέλητη και αμετάκλητη τη σωτηρία σου. Λυπήθηκες κατά κόσμον; Διότι έχασες χρήματα; Διότι κλείσαν τα πορνεία; Γιατί κατεστράφη η πόλις της διαφθοράς από την οποία έπαιρνες καθοδήγηση; Και πήγαινες και γλεντούσες; Τότε αυτό θάνατον κατεργάζεται για σένα.
«Μένουν», λέγει, «οι βασιλείς της γης που παρακολουθούν την καταστροφή της Βαβυλώνος, μένουν μακράν του βασανισμού της». Μακριά! «Διότι φοβούνται ότι κι αυτοί θα τιμωρηθούν». Είναι όμως, αγαπητοί μου, και η ψυχολογία των ανθρώπων που έχουν κοινωνία και εταιρία στο κακό, αλλά όταν έλθει η τιμωρία, τότε ο καθένας διασπά την κοινωνία και την εταιρία αυτή και σπεύδει να σωθεί, και ίσως-ίσως και να επιρρίπτει και εις τους άλλους ευθύνες. Έτσι γίνεται συνήθως. Είναι η λυκοφιλία. Είναι όταν δηλαδή οι άνθρωποι συμφωνούν να έχουν κοινωνία στο κακό. Πιάσαν ένανε; Τρέχουν οι άλλοι να κρυφτούν. Τους πιάσανε και τους άλλους; «Δεν το ‘κανα εγώ, το ‘κανε εκείνος». Είναι η εταιρία και η κοινωνία η δαιμονική. Διότι στην θεϊκή κοινωνία αναλαμβάνει κανείς τις ευθύνες του, αλλά και δεν έχει πράγματα να επιδείξει διεφθαρμένα και άσχημα. Και λέει: «Εγώ αυτό το καλό έκανα, εσείς ό,τι θέλετε, κάνετε. Και είμαι υπεύθυνος για ό,τι έχω κάνει. Μάλιστα, αυτό που είμαι, ή αυτό που έκανα. Και είναι αγαθόν».
Αποκαλούν την Βαβυλώνα «πόλιν ἰσχυράν». Τι σημαίνει; Ποτέ δεν πίστευαν στην πτώση της. Ή στον τερματισμό της. Ή στον τερματισμό της αλαζονείας της. Ή του «στρηνιάσματος» της ζωής της. Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι ζουν, αγαπητοί μου, με το όνειρο ότι η ζωή είναι πάντοτε νεανική και καλοκαιρινή. Και όλα αυτά σε μιαν ώρα! Που φανερώνει το αιφνίδιον της καταστροφής. Πολλές φορές, αγαπητοί μου, ο Κύριος μας μίλησε για το αιφνίδιον της καταστροφής ή της κρίσεως, με μια εικόνα. Με την εικόνα του κλέπτου ἐν νυκτί. «Ἒρχομαι», λέγει, «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί»! Αλλά είναι αιφνιδία η καταστροφή δια τους αμερίμνους και τους αμαρτωλούς. Για τους γρηγορούντας Χριστιανούς, ο Κύριος ειδοποίησε. Και συνεπώς περιμένουν. Γι΄αυτό, αγαπητοί, ας γρηγορούμε.
73η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
Όλες οι ομιλίες του βιβλίου
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.