Μέγα κεφάλαιο ἡ καλή Γιαγιά. Φοβερό κακό ἡ κακή Γιαγιά.

†.Ὅλες οἱ ἀξίες τῆς ζωῆς περνᾶνε μία κρίσι. Καί ἡ οἰκογένεια  ὁμοίως περνάει μία κρίσι. Ἡ σύγχρονη κοπέλα δέν ἔχει εἰκόνα τῆς παλαιᾶς οἰκογενείας, διότι δυστυχῶς καί οἱ μητέρες σας καί οἱ πατέρες σας λίγο πολύ ἔχουν ἀλλάξει. Ἔχουνε προσαρμοστεῖ εἰς τό καινούριο κλίμα καί ἔχουν χάσει τήν εἰκόνα, δέν τήν ζοῦν πιά, τῆς παλαιᾶς οἰκογενείας.

    Ὅταν λέμε παλαιά οἰκογένεια, βέβαια δέν ἐννοοῦμε ὅτι θά πρέπει ἡ μητέρα νά ψήνη τό φαΐ της μέσα εἰς τό τσουκάλι ἤ στό τζάκι, ἄν καί ἀπεδείχθη τό τσουκάλι -καί ξαναγυρίζομε πάλι πίσω- ὅτι εἶναι πολύ καλύτερο καί ὑγιεινότερο καί κάνει εὐγευστότερο φαγητό ἀπ’ ὅ,τι ἡ κατσαρόλα. Ἀλλά ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, δέν ἐννοοῦμε νά γυρίσωμε εἰς τό παλαιό φυσερό, στό τζάκι, στήν πυροστιά. Δέν ἐννοοῦμε αὐτό, ὅταν λέμε γιά τήν εἰκόνα τῆς παλαιᾶς οἰκογένειας, ἀλλά ἐννοοῦμε γιά τούς θεσμούς ἐκείνους, τούς ἀκαταλύτους θεσμούς, πού συνιστοῦν τήν οἰκογένεια. Καί συνισταμένη οἰκογένεια συνιστᾶ ἕνα λαόν ὑγιῆ καί εὔρρωστο, μή διερχόμενον κρίσιν. Σήμερα ὅλοι οἱ λαοί περνᾶνε κρίσι ἐπειδή περνάει ἡ οἰκογένεια κρίσι.

    Αὐτό, παιδιά, εἶναι θεμελιώδους σημασίας, γι’ αὐτό καί τά φετινά μας θέματα, ὅπως εἶπα τήν πρώτη φορά σάν μία εἰσαγωγή, θά στραφοῦν γύρω ἀπό τήν οἰκογένεια. Ἀλλά, ἐπειδή τό νά σᾶς λέγω πράγματα ἀφορῶντα τήν οἰκογένεια καί λοιπά, θά ἦταν κάπως ἀνιαρά καί ὄχι γιά τό ἐπίπεδό σας, θά προσπαθήσωμε ὅλα αὐτά νά τά ντύσωμε μέ μία ὡραία ἱστορία καί μάλιστα ἁγιογραφική καί θά εἴμεθα καί πολύ πολύ ἐντάξει ὡς πρός τό θέμα ἐκθέσεως ἀληθειῶν τῆς πίστεώς μας, ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἀπό τό βιβλίον τοῦ «Τωβίτ». Ὡραιότατο βιβλίο, θά τό δῆτε, ὡραιότατο βιβλίο! Δόθηκε ἡ εὐκαιρία ἄλλη μία χρονιά νά κάνω τό θέμα αὐτό, πρόπερσι, τό 1975, σ’ ἕνα κύκλο νέων, καί εἰς τό 303 ΠΕΒ σέ ἕναν ὅμιλο μέ ἀρκετά παιδιά,  ἑκατόν πενήντα παιδιά, νέοι.

    Εἶναι ἕνα βιβλίο πού περιγράφει τή ζωή μίας οἰκογένειας εἰς τήν Ἀσσυριακήν αἰχμαλωσίαν. Μία οἰκογένεια, πού δίνει ὅλα ἐκεῖνα τά χαρακτηριστικά γιά νά ἔχη ὑγεία αὐτή ἡ οἰκογένεια. Εἶναι δέ γνωστό ὅτι τό κλασσικόν, γι’ αὐτό καί λέγεται κλασσικόν, ποτέ δέ περνᾶ, ποτέ δέν παλιώνει, ποτέ δέν ὑπάγεται εἰς τούς νόμους τῆς μόδας. Καί οἱ ἰδέες καί οἱ θεσμοί πού διέπουν ἕνα πρόσωπο, μία οἰκογένεια, ἕναν λαό εἶναι πάντοτε οἱ ἴδιοι. Αὐτό πού σήμερα λέμε κατεστημένο νά τό ξηλώσωμε. Δέν ξέρω πάντα τί εἶναι κατεστημένο και φοβᾶμαι ὅτι ἐκεῖνο πού ἴσως λέμε πάλιωσε, κοντά σ’ αὐτό πετᾶμε κι ἐκεῖνα πού δέν παλιώνουν ποτέ.

     Ἔτσι τό βιβλίο τοῦ «Τωβίτ» θά μᾶς δώση, θά μᾶς ξαναζωντανέψη τήν σωστή οἰκογένεια, πού ἄν τώρα, μικρές κοπέλες, πάρετε τά στοιχεῖα αὐτά, τά ἀντιγράψετε εἰς τήν ζωήν σας καί τά ζήσετε, πραγματικά θά ἔχετε μία ἐπιτυχία. Καί θά ἰδῆτε πόσο θά σᾶς εὐλογήση ὁ Θεός καί πόσο θά ἔχετε χαρά εἰς τό ὄμορφο σπιτικό σας. Γιατί ἐκεῖνο πού θά δώση τήν χαρά θά εἶναι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, θά εἶναι αὐτή ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ.

   Θά κάνωμε μία μικρή εἰσαγωγή εἰς τό βιβλίο τοῦ «Τωβίτ» καί μετά θά μποῦμε στό πρῶτο κεφάλαιο. Μία ἱστορική θά λέγαμε εἰσαγωγή. Τό βιβλίο τοῦ «Τωβίτ» ἐκθέτει γεγονότα, τά ὁποῖα ἔχουν λάβει χώρα εἰς τήν Ἀσσυρία καί τή Μηδία ἀπό τό 721 π.Χ καί ἐντεῦθεν. Συγκεκριμένα, οἱ Ἀσσύριοι μέ πρωτεύουσα τή Νινευή -ὄχι οἱ Σύριοι- οἱ Ἀσσύριοι μέ πρωτεύουσα τή μεγάλη Νινευή, εἶχαν ἐπιτεθεῖ ἐναντίον τῶν Ἰσραηλιτῶν, συγκεκριμένα ἐναντίον τοῦ Βορείου Βασιλείου, δυό φορές καί εἶχαν αἰχμαλωτίσει πολλούς Ἑβραίους, τούς ὁποίους ἔσυραν ὡς αἰχμαλώτους εἰς τήν Ἀσσυρίαν καί εἰς τήν Μηδίαν. Ἀρκετοί ἀπ’ αὐτούς εἶχαν ἤδη σταλεῖ καί εἰς τή Νινευή, τήν πρωτεύουσα.

   Μεταξύ αὐτῶν εἶναι ὁ Τωβίτ, ὁ ὁποῖος αἰχμαλωτίζεται. Εἶναι ἀπό τήν φυλή Νεφθαλίμ. Kαί ἐκεῖ εἰς τήν Νινευή παντρεύεται, ἀποκτάει ἕνα παιδί. Kάτω ἀπό τόν ζυγό τῆς αἰχμαλωσίας ἐκεῖ ἐκτυλίσσεται ἡ ὅλη ἱστορία, τήν ὁποία θά διηγηθοῦμε.

   Τό βιβλίο αὐτό ἐγράφη εἰς τήν ἑβραϊκή. Ἀπό μία ἐσωτερική μαρτυρία τοῦ βιβλίου μαθαίνομε ὅτι συγγραφεύς τοῦ βιβλίου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Τωβίτ, ὁ πατέρας, καί ὁ Τωβίας, ὁ γιός. Ἔγραψαν τήν ἱστορία τους. Καί τοῦτο κατά προτροπήν τοῦ Ἀρχαγγέλου Ραφαήλ, ὅπως θά δοῦμε σέ κάποιο κεφάλαιο πού θά φτάσωμε.

   Ἐπειδή ὅμως τό πρωτότυπο δέν σώζεται, σώζεται μόνον ἡ ἑλληνική μετάφρασις τῶν Ἑβδομήκοντα, γι’ αὐτό καί τό κείμενο αὐτό ὑπέχει θέσιν κώδικος, πρωτοτύπου. Εἶναι πολύ ἑλκυστικό βιβλίο, θά τό ἰδῆτε, θαυμάσιο, μέ ὡραιότατες σκηνές πού διανθίζονται μέ πλῆθος περιστατικά καί γεγονότα καί ἔχουν πλουσίαν θεολογίαν καί ἀνθρωπολογίαν. Ἐκεῖ βλέπει κανείς ἕναν Θεόν Παντοδύναμον, Θεόν Παντεπόπτην, Θεόν Προνοητήν.

   Ὁμιλεῖ ἀκόμα πῶς ὁ Θεός βλέπει τούς ἀνθρώπους, ὅταν βρίσκωνται κάτω ἀπό δύσκολες στιγμές καί ξέρει νά τούς σώζη. Ἀκόμη ὁ Θεός προνοεῖ καί διά τόν γάμον. Ἔχομε ἀρκετές σκηνές πού ἔχομε παρουσία Ἀγγέλου, τοῦ Ἀρχαγγέλου Ραφαήλ, ἀλλά καί παρουσία δαίμονος, τοῦ Ἀσμοδαίου. Κι ἔχομε Ἀγγελολογία καί Δαιμονολογία. Θαυμάσια περιστατικά ἀναφερόμενα εἰς τόν γάμον! Θαυμάσια! καί μάλιστα συγκεκριμένα περιστατικά θαυμάσια, πού ἀναφέρονται μεταξύ μόνον τῶν δύο συζύγων, τά ὁποῖα, ἄν τά κατανοήσετε, παιδιά, καί τά κρατήσετε, εἰλικρινά θά σᾶς φανοῦν ἐξαιρετικά πολύτιμα εἰς τήν ζωή σας.

   Ὁμιλεῖ, λοιπόν, γιά τήν προσευχή. Ὁμιλεῖ περί ἀνατροφῆς τῶν τέκνων, περί σεβασμοῦ πρός τούς γονεῖς. Ἔχει προφητικά στοιχεῖα. Ἔχομε ἐκπλήρωσι τῶν προφητικῶν στοιχείων. Ὁμιλεῖ γενικά γιά πλῆθος πράγματα, τά ὁποῖα ἀναφέρονται καί εἰς τόν Θεόν καί εἰς τόν ἄνθρωπον. Συνεπῶς, εἶναι ἕνα βιβλίο πλούσιο σέ θεολογία καί ἀνθρωπολογία.

   Καί τώρα εἰσερχόμεθα εἰς τό πρῶτο κεφάλαιο. Ὁρισμένα σημεῖα θά σᾶς τά διηγοῦμαι. Ὁρισμένα θά σᾶς τά λέγω σάν κείμενο καί θά μένωμε στά σημεῖα αὐτά τοῦ κειμένου, τά ὁποῖα καί θά ἀναλύωμε. Θά λέγαμε ὅτι στήν πρόοδο τοῦ κειμένου ἤ τῆς ἀναφορᾶς τοῦ κειμένου, θά γίνεται διήγησις ἤ ἀνάγνωσις τοῦ ἀρχαίου κειμένου καί ἀνάπτυξις, ἀνάλυσις.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ  Α΄

    «Βίβλος λόγων Τωβίτ, τοῦ Τωβιήλ, τοῦ Ἀνιήλ, τοῦ Ἀδουήλ, τοῦ Γαβαήλ, ἐκ τοῦ σπέρματος Ἀσιήλ, ἐκ τῆς φυλῆς Νεφθαλίμ,…» (Τωβ.1,1) Μᾶς δίνει ἐδῶ ὁ ἱερός συγγραφεύς τήν γενεαλογίαν του, ὅτι κατάγεται ἀπ’ αὐτούς καί αὐτούς τούς προγόνους καί ὅτι ἀνήκει στή φυλή τοῦ  Νεφθαλίμ, συνεπῶς εἰς τό Βόρειον Βασίλειον τοῦ Ἰσραήλ, πού ἀποτελεῖτο ἀπό δέκα φυλές.

    Εἶναι γνωστό ὅτι μετά ἀπό τήν Βασιλείαν τοῦ Σολομῶντος οἱ Ἰσραηλίτες χωρίσθησαν σέ δυό Βασίλεια: τό Βόρειο ἀποτελούμενο ἀπό δέκα φυλές, καί τό Νότιο  Βασίλειο ἀποτελούμενο ἀπό δυό φυλές. Τό Νότιο ἦταν ἡ φυλή τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Βενιαμίν καί εἶχε πρωτεύουσα τήν Ἱερουσαλήμ. Τό δέ Βόρειο εἶχε τίς ἄλλες δέκα φυλές καί εἶχε πρωτεύουσα τήν Σαμάρεια. Τό Βόρειο Βασίλειο εἶχε πάρα πολύ ἁμαρτήσει ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Θεμελιώδης καί βασική ἁμαρτία του ἦταν ἡ εἰδωλολατρία. Ὄχι ὅτι τό Νότιον Βασίλειον τοῦ Ἰούδα καί αὐτό δέν παρεκτρέπετο σέ εἰδωλολατρία, ἀλλά σέ μία ὑπερβολή εἰδωλολατρίας λαοῦ καί Βασιλέων ἦταν τό Βόρειο Βασίλειο. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός ἐπέτρεπε ὅλες αὐτές τίς ταλαιπωρίες καί τίς δοκιμασίες γιά νά παιδαγωγηθοῦν οἱ Ἑβραῖοι καί συνέλθουν  καί ἀντιληφθοῦν ὅτι δέν πρέπει νά εἰδολωλατροῦν.

   «Ὅς,(ὁ ὁποῖος Τωβίτ) ἠχμαλωτεύθη ἐν ἡμέραις Ἐνεμεσσσάρου τοῦ βασιλέως Ἀσσυρίων ἐκ Θίσβης ἥ ἔστιν ἐκ δεξιῶν Κυδίως τῆς Νεφθαλί ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ ὑπεράνω Ἀσήρ. ἐγώ Τωβίτ ὀδοῖς ἀληθείας ἐπορευόμην καί δικαιοσύνης πάσας τάς ἡμέρας τῆς  ζωῆς μου». (Τωβ.1,2) Λέγει ὅτι αἰχμαλωτίσθηκα ἐγώ ὁ Τωβίτ, πού καταγόμουν ἀπό τήν Θίσβην ἤ Θέσβην, ἀπ’ ὅπου κατήγετο ὁ προφήτης Ἠλίας. Λέμε Ἠλίας ὁ Θεσβίτης. Ἀπό τήν ἰδία πόλι κατήγετο καί ὁ Τωβίτ, ἡ ὁποία ἦτο εἰς τήν Γαλιλαία. Συνεπῶς ἦτο βορειοανατολικά τῆς Ἱερουσαλήμ ἤ τῆς Ἰουδαίας.

    Καί μέ μία ματιά ὁ Τωβίτ μᾶς λέγει κάτι ἀπό τά παιδικά του χρόνια. Αὐτά τά παιδικά του χρόνια εἶναι θαυμάσια! Καί τώρα θά κάνωμε καί μερικές σκέψεις πάνω σέ αὐτά, διότι καί ἐσεῖς περνᾶτε κάποια παιδικά χρόνια, ἐφηβικά χρόνια. Καί μπροστά μας θά ἔχωμε ἕνα πρότυπο, τό ὁποῖο θά μπορούσαμε νά μιμηθοῦμε. Γιατί μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς δίνει πρότυπα τόσο πρός μίμησιν, ὅσον καί πρός ἀποφυγήν, δηλαδή τί πρέπει νά κάνωμε καί τί δέν πρέπει νά κάνωμε.

   Λέγει λοιπόν ὁ Τωβίτ ὅτι, ὅταν ἦταν νέος, πάντοτε ἀκολουθοῦσε τόν δρόμον τῆς ἀρετῆς, δηλαδή δέν εἶχε ξεφύγει ἀπό τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς. Δηλαδή αὐτό πού θά λέγαμε, ἦταν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων εὐσεβής, ἀπό νήπιο ἦταν εὐσεβής. 

   Εἶναι ἕνα μεγάλο κεφάλαιο ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἀπό νήπιο εὐσεβής. Διότι πολλές φορές στά ἐφηβικά μας χρόνια διάφοροι πειρασμοί, πού ἔρχονται νά μᾶς κυκλώσουν, δέν μᾶς ἀφήνουν καί παρασυρόμεθα ἀπό τό ρεῦμα τοῦ κόσμου, τῆς κάθε ἐποχῆς τό ρεῦμα τοῦ κόσμου, μέ ἀποτέλεσμα κάποτε νά ξεχάσωμε τόν Θεόν. Ἕνα μέρος ἀπό αὐτούς πού ἔχουν λίγο ἄτακτη ἐφηβική ζωή γυρίζει πίσω. Ξαναγυρίζει τό μυαλό, συνέρχονται. Ἄλλοτε, πολλάκις μπορεῖ νά κλαῖνε ἐπί ἐρειπίων, καί νά λέγουν: «γιατί νά κάνω ἐκεῖνο κι ἐκεῖνο; γιατί νά ἁμαρτήσω, γιατί νά μπῶ σ’ ἐκείνη τήν α΄ ἤ β΄ περιπέτεια;» Περιπέτειες πού κάποτε νά ἔχουν ἀφήσει οὐλές, νά ἔχουν ἀφήσει σημάδια, σημάδια πολύ δυνατά γιά τά ὁποῖα μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νά θρηνῆ σέ ὁλόκληρη τή  ζωή του.

   Ἄλλοι ὅμως, δέν ξέρω πόσοι, ἄν εἶναι οἱ ὀλιγότεροι ἤ οἱ περισσότεροι, ὁ Θεός τό ξέρει, δέν γυρίζουν πλέον ποτέ. Ὑπῆρξε μία ἐφηβεία ἀνώμαλη, περιπετειώδης καί αὐτή τελικά τούς ἔχει ἀπομακρύνει ἀπό τό Θεό. Ἔτσι, ἄν μία ψυχή μπορῆ νά λέγη ὅτι «ξεκίνησα ἀπό τά παιδικά μου, ἀπό τά νηπιακά μου χρόνια, ἔχοντας τή γνώσι τοῦ Θεοῦ καί ὅτι δέν παρουσίασα στή ζωή μου οὔτε ἕνα διάλειμμα ἀποστασίας ἀπό τό Θεό», εἰλικρινά πρέπει νά εἶναι πάρα πολύ εὐτυχισμένη αὐτή ἡ ψυχή.

   Ἐδῶ πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι ὑπάρχει κάτι πού εἶναι πάντα τῆς μόδας, ἰδίως θά λέγαμε στήν ἐποχή μας, τήν περασμένη ἐποχή, τόν περασμένο αἰώνα, ἴσως καί πιό πίσω, εἶναι τό ἑξῆς: θεωρεῖται ὅτι εἶναι ἄξιον λόγου κάποτε νά ἀποστατῆ κανείς ἀπό τόν Θεόν, ἔτσι γιά νά δοκιμάση πολλά πράγματα μέσα στή ζωή καί νά ἀποκτήση πολλές ἐμπειρίες, καί ὅτι κατόπιν νά γυρίση πίσω σέ μία γνήσια ἐμπειρία, στήν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μία ἀπάτη, παιδιά, αὐτό τό πρᾶγμα. Ποτέ νά μή μετέλθετε τέτοιες περιπέτειες, δῆθεν γιά νά γνωρίσωμε τή ζωή.

   Προαγωγοί σ’ αὐτή τή ζωή εἶναι πολλές φορές τά μυθιστορήματα. Ἔτσι μία κοπέλα, ἕνα ἀγόρι, ὅπως προβάλλονται τουλάχιστον στά μυθιστορήματα, θέλει νά δοκιμάση κάτι ἄλλο. Καί ἐνῶ χωρίς νά εἶναι ἡ ψυχή αὐτή, φέρ’ εἰπεῖν, πεσιμιστική, ἀπαισιόδοξη, ἀνήθικη, σάν νά πιέζει κανείς, ὁ ἔφηβος, τόν ἑαυτό του νά μπῆ σέ ἕνα καλούπι τέτοιο, ὅπως ἀκριβῶς ἀναφέρουν τό καλούπι αὐτό τά μυθιστορήματα, ἡ σύγχρονη ζωή, γιά νά δείξη ὅτι δέν ὑστερεῖ. Καί τελικά ἐκεῖ χάνεται. Χάνεται!

  Θυμᾶμαι -σᾶς τό ἔχω ξαναπεῖ αὐτό- μία κοπέλα κάποτε ἦλθε -τοῦ γυμνασίου- μέ πολύν ἀέρα νά μοῦ πῆ ὅτι προβληματίζεται. Τό θεωροῦσε δηλαδή πλεονέκτημα τό ὅτι προβληματίζεται. Καί ὑπάρχουν προβληματισμοί πού ἀναφέρονται σέ βαθειά πράγματα, πνευματικά. Καί τό καταλαβαίνω αὐτό γιατί πρέπει νά γίνεται πάντα μία ἀναθεώρησι, ὄχι μέ τήν ἔννοια πετῶ ἐκεῖνα πού ἔχω γιά νά βρῶ κάποια ἄλλα, ἀλλά ἡ ἀναθεώρησι μέ τήν ἔννοια ὅτι σκάβω βαθύτερα σέ ἐκεῖνο πού ἤδη κατέχω. Ὅπως θά λέγαμε, ἔχω ἕνα πηγάδι καί βρῆκα νερό στά δέκα μέτρα, μά τό νερό ἔσωσε, σώθηκε, καί τώρα χτυπάω ἄλλα δέκα μέτρα γιά νά βρῶ μία καλύτερη φλέβα, νά ἔχω πιό πολύ νερό· μ’ αὐτή τήν ἔννοια νά ἔχω προβλήματα. Μ’ αὐτή τήν ἔννοια, ναί. Ὄχι νά δημιουργῶ προβλήματα γιά νά λέω ὅτι εἶμαι πνευματικός ἄνθρωπος, μόνο καί μόνο γιά νά λέω ὅτι ἔχω προβλήματα. Δηλαδή προβληματίζομαι δέν σημαίνει ὅτι εἶμαι πνευματικός ἄνθρωπος, δέν ἔχει καμμία σχέσι ὁ πνευματικός ἄνθρωπος μέ τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔχει διαρκῶς προβλήματα. Καί δή τί προβλήματα; Σχέσεων μέσα στήν κοινωνία. Ὄχι, παιδιά, εἶναι τῆς μόδας πράγματα αὐτά· φτηνά… φτηνά… καί φτωχά· ρηχά καί ἄχαρα!

   Καί τώρα ἐδῶ θά μᾶς πῆ μερικά ἐπιμέρους σημεῖα τῆς νεανικῆς του ζωῆς. Ὅταν, λέγει, πῆγε εἰς τήν Νινευή, ἐκεῖ μέ κάθε τρόπο βοηθοῦσε τούς ἀδελφούς του. Ἀδελφούς ἐννοεῖ τούς συμπατριῶτες του. Καί πράγματι θά ἰδοῦμε στή συνέχεια τῆς ἱστορίας πῶς μετά παντρεύτηκε, πῶς ἀπέκτησε τόν Τωβία, καί λοιπά… Ὅλα αὐτά δείχνουν ποιές ἦταν οἱ σχέσεις του εἰς τήν αἰχμαλωσίαν, εἰς τήν Νινευή. Ἐκεῖ δέν κοιτοῦσε τόν ἑαυτό του, ἀλλά κοιτοῦσε καί τούς συμπατριῶτες του, τούς ὁποίους μέ κάθε τρόπο ἤθελε νά βοηθήση καί νά ἁπαλύνη εἰς τόν πόνο τους.

   Καί λέγει ὅτι, ὅταν ἤμουν στήν πατρίδα μου, «ἐν τῇ γῇ Ἰσραήλ νεωτέρου μου ὄντος» ὅταν ἤμουν νέος, «πᾶσα φυλή τοῦ Νεφθαλίμ τοῦ πατρός μου, ἀπέστη ἀπό τοῦ οἴκου Ἱεροσολύμων τῆς ἐκλεγείσης ἀπό πασῶν τῶν φυλῶν Ἰσραήλ εἰς τό θυσιάζειν πάσας τάς φυλάς, καί ἡγιάσθη ὁ ναός τῆς κατασκηνώσεως τοῦ Ὑψίστου καί ᾠκοδομήθη εἰς πάσας τάς γενεάς τοῦ αἰῶνος.» (Τωβ.1,4) Ὅτι ἡ φυλή τοῦ πατέρα μου, ἡ φυλή Νεφθαλίμ, σιγά σιγά δέν  πήγαινε πιά στά Ἱεροσόλυμα νά προσφέρη τίς νενομισμένες θυσίες.

   Εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ Ἑβραῖοι, ὅλες οἱ φυλές, εἴτε εὑρίσκοντο μέσα εἰς τήν Παλαιστίνην, εἴτε εὑρίσκοντο ἐκτός Παλαιστίνης, τουλάχιστον μία φορά τόν χρόνο ἔπρεπε νά ἀνεβοῦν νά προσφέρουν τά νενομισμένα εἰς τό Θεόν. Κανονικά ἔπρεπε νά ἀνεβοῦν τρεῖς φορές, στίς τρεῖς μεγάλες γιορτές: τοῦ Πάσχα, τῆς Πεντηκοστῆς καί τῆς Σκηνοπηγίας, πού ἦταν τό Σεπτέμβριο. Τό Πάσχα ἦταν κάπου στίς 30 Μαρτίου, κάπου ἐκεῖ, καί κρατοῦσε ἑπτά ἡμέρες, ἡ Πεντηκοστή πενήντα μέρες μετά τό Πάσχα καί ἡ Σκηνοπηγία κάπου τόν Σεπτέμβριο. Ἐάν ὅμως κανείς ἦταν μακριά, τουλάχιστον στή μία γιορτή, καί ἄν ἦταν πάρα πολύ μακριά, ὅπως ἄν ἦταν ἐπί παραδείγματι στήν Ἀφρική ἤ στήν Ἀσία ἤ στήν Ἑλλάδα, ἤ Ἰταλία, Κρήτη καί λοιπά, τότε τουλάχιστον μία φορά στή ζωή του νά πήγαινε νά προσκυνήση εἰς τόν ναόν. Οἱ Ἑβραῖοι ὅμως πού ἦσαν μέσα εἰς τήν Παλαιστίνη, ὤφειλαν νά πηγαίνουν τακτικά εἰς τόν ναόν καί νά προσφέρουν τίς θυσίες τους.

    Ἐνῶ οἱ συμπατριῶτες μας, ἡ φυλή μας, λέγει «ἀπέστη ἀπό Θεοῦ», δέν πήγαινε πιά εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ξέχασαν τόν ἀληθινό Θεό, ἄρχισαν νά πέφτουν, παιδιά, εἰς τήν εἰδωλολατρία, ἐγώ ὅμως, λέγει ὁ Τωβίτ, δέν ἐξέχασα νά πηγαίνω. Ἐπήγαινα εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί προσέφερα τίς θυσίες μου. «Καί πᾶσαι αἱ φυλαί αἱ συναποστᾶσαι ἔθυον τῇ Βάαλ τῇ δαμάλει καί ὁ οἶκος Νεφθαλίμ τοῦ πατρός μου.» (Τωβ.1,5) Θά σημειώση αὐτό τό θλιβερόν σημεῖον: ὅτι ὅλες οἱ φυλές καί ἡ δική μας ἡ φυλή, δυστυχῶς, ἐθυσίαζε πλέον εἰς τήν δάμαλην, στό μοσχάρι, Βάαλ!

   Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Βάαλ ἤ ἡ Βάαλ εἶχε διάφορες μορφές. Τέλος πάντων, ἐδῶ ἔχει τήν μορφή τῆς δαμάλεως. Καί ἐθυσίαζαν εἰς τήν δάμαλη Βάαλ καί δέν ἐπήγαιναν πλέον εἰς τά Ἱεροσόλυμα. Εἶχαν πέσει εἰς αὐτό τό βαρύτατο ἁμάρτημα τῆς εἰδωλολατρίας.

    Ὁλόκληρη ἡ Παλαιά Διαθήκη ἕνα ἁμάρτημα κυρίως πλήττει, παιδιά. Βεβαίως τήν ἐνδιαφέρουν καί οἱ δέκα ἐντολές, κι ἄν κάποιος εἶναι ἀσεβής πρός τούς γονεῖς του, ὁ Θεός τόν τιμωρεῖ ἤ ἀκόμη ἄν εἶναι κλέπτης ἤ ἀνήθικος, ὁ Θεός τόν τιμωρεῖ. Ἀλλά ἕνα ἁμάρτημα εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο ὁ Θεός μέ κανέναν τρόπο δέν ἀνέχεται καί τό ὁποῖον πατάσσει φοβερά. Εἶναι ἡ παράβασις τῆς πρώτης ἐντολῆς. Ἡ εἰδωλολατρία! Ἡ εἰδωλολατρία, ἡ ἀποστασία ἀπό τόν ἀληθινό Θεό καί ἡ προσκύνησις ψεύτικων θεῶν!

   Καί ἡ ἐποχή μας, παιδιά, ἔχει ψεύτικους Θεούς. Ἒχει ψεύτικους θεούς! Κατ’ ἄρχάς μέν, κατά μεταφοράν θά λέγαμε, ὅταν οἱ ἄνθρωποι σήμερα λατρεύουν τήν σάρκα, λατρεύουν τή μόδα, λατρεύουν τήν σύγχρονη τεχνική, τήν σύγχρονη ἐπιστήμη, εἶναι μία εἰδωλολατρία. Ἀλλά καί κατά κυριολεξίαν εἰδωλολατρία, ὅταν σήμερα οἱ ἄνθρωποι, παιδιά, λατρεύουν… λατρεύουν εἴδωλα! λατρεύουν εἴδωλα!

   Διάβαζα σέ ἕνα τυπικό τῶν μασόνων, τό δέκατο ὄγδοο τυπικό -ξέρετε ὅτι ἡ μασονία εἶναι εἰδωλολατρία; ἔ;...ἡ μασονία εἶναι εἰδωλολατρία!- στό δέκατο ὄγδοο λοιπόν βαθμό, εἰς τήν μύησιν τῶν ροδοσταύρων, ὅπως λέγονται οἱ ροδοσταυρῖται ἤ οἱ ροδόσταυροι, γίνεται μία ἀπομίμησις τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀλλά κατά ἕναν πολύ περίεργον τρόπο. Ἀπομίμησις πάνω σέ ἕνα τραπέζι μέ κρασί καί ψωμί. Μία ἀπομίμησις! Ἀλλά αὐτό δέν ἔχει καμμία σχέσι μέ τό Μυστικό Δεῖπνο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Εἶναι μία συνέχισις τῶν μυστηρίων τοῦ Μύθρα. Καί δέν ξέρω ἄν ἐνθυμῆσθε πρίν ἀπό πολύ λίγα χρόνια, εἶναι τρία τέσσερα χρόνια κάπου ἐκεῖ, δέν ἐνθυμοῦμαι ἀκριβῶς, πού εἶχε ἡ Γαλλική νεολαία, οἱ φοιτηταί τοῦ Παρισιοῦ, πού εἶχαν ἀναστατωθεῖ καί κάνανε διαδηλώσεις καί λοιπά, καί λοιπά… μέ ὁδοφράγματα καί λοιπά, καί λοιπά… Εἶχα λάβει μία καρτούλα τότε ἀπό κάποιο πρόσωπο πού εἶχε ἀκούσει κάποιον -καί σέ μένα γνωστόν- πού εἶχε πάει στό Παρίσι καί εἶχε συναντηθεῖ μέ ἕνα μεγάλο Γάλλο ὀρθόδοξο, τόν Κλεμάν Ὀλιβιέ, καί εἶχαν συναντήσει τό ἑξῆς: ἔξω ἀπό τό πανεπιστήμιο τῆς Σορβόννης εἶχαν βγάλει ἕνα πιάνο -ἦταν τότε θυμᾶμαι ἀνάστατη ἡ νεολαία τοῦ Παρισιοῦ, ἀνάστατη!- καί εἶχαν βγάλει ἕνα πιάνο καί ἔπαιζαν μουσική καί μοιράζανε μερικοί, κάποιοι ἐκεῖ, μοιράζανε κρασί καί ψωμί. Καί λέει ὁ Κλεμάν Ὀλιβιέ σέ αὐτόν τόν Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος καί τά μεταφέρει στήν Ἑλλάδα, λέγει: «εἶδες, ἔχουν ἀνάγκη ἀπό μία Θεία Λειτουργία». Δηλαδή μέ ἄλλα λόγια ἔχασαν τή Θεία Λειτουργία, ἔχασαν τό νόημα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἔπεσαν σέ κάτι ἄλλο, διότι αὐτοί παίζοντας μουσική καί μοιράζοντας κρασί καί ψωμί ποιός ξέρει τί εἶχαν διαβάσει, ποιός ξέρει πῶς ἐκινοῦντο; Ἴσως νά ἤθελαν νά μιμηθοῦν τά μυστήρια του Μύθρα! Ἴσως. Διότι ὁ Μασονισμός τό λέγει αὐτό. «Δυστυχῶς, λέγουν οἱ Μασόνοι, ὅτι σήμερα θά ἐπικρατοῦσαν εἰς τήν Εὐρώπη τά μυστήρια τοῦ Μύθρα, ἀλλά τά ἔβγαλε ἀπό τήν μέση ὁ Χριστιανισμός».

   Βλέπετε, παιδιά, ὅτι ἡ εἰδωλολατρία δέν ἀφίσταται καί ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει πάντοτε. Εἶναι μεγάλο προνόμιο γιά τόν ἄνθρωπο νά στέκεται μακριά ἀπό τά εἴδωλα τῆς ἐποχῆς του. Ἡ πρώτη ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ἐνῶ εἶναι τόσο ὑπέροχη, ἐνῶ ὁμιλεῖ θεολογικότατα καί ἀναφέρεται σέ ἕνα ὕψος πολύ μεγάλο, εἶναι τοῦ ὕψους τοῦ Εὐαγγελίου πού λέγει: «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν, καί ὁ Θεός ἦν ὁ Λόγος…»(Ιω α΄1) καί ἀρχίζει ἡ ἐπιστολή «ὅ ἀκηκόαμεν, ὅ ἑωράκαμεν… ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς» (Α΄ Ιω α΄1) ἐνῶ ἀρχίζει τόσο θεολογικά, τελειώνει τρομερά πεζά! Ξέρετε μέ τί στῖχο τελειώνει; «τεκνία, φυλάσεσθε ἀπό τῶν εἰδώλων», παιδάκια μου, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, φυλάγεσθε ἀπό τά εἴδωλα.

    Καί θά ἔλεγε κανένας: «ὤ, Ἅγιε Ἰωάννη, μᾶς ἀνέβασες τόσο ψηλά καί μετά στό τέλος μᾶς κατεβάζεις τόσο χαμηλά; καί μᾶς ρίχνεις σέ μία πεζότητα; Ἕνας ἄνθρωπος, πού ἀνεβαίνει τόσο ψηλά θεολογικά, θά ἐκινδύνευε νά πέση εἰς τήν εἰδωλολατρία;» Παιδιά, κινδυνεύει! Γιά νά βάλη ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ αὐτή τήν προτροπή ἐκεῖ, σημαίνει ὅτι καί ὁ πιό μεγάλος πιστός κινδυνεύει!

    Μή ξεχνᾶτε, οἱ Ἑβραῖοι ἐπέρασαν μίαν Ἐρυθρά Θάλασσα μέ ἄβροχα πόδια. Μή ξεχνᾶτε ὅτι εἶδαν ἕνα Σινᾶ νά καπνίζη καί νά φλέγεται ὁλόκληρο. Μή ξεχνᾶτε πῶς ἤκουσαν βροντάς καί ἀστραπάς καί τό νόμο πού δόθηκε καί ἔτρεμαν σάν τά ψάρια. Σαράντα μέρες ἔμεινε πάνω ὁ Μωυσῆς. Σαράντα ἡμέρες! Καί δέν περίμεναν… δέν περίμεναν καί εἶπαν: «πρέπει νά πέθανε αὐτός ὁ ἄνθρωπος -ὁ Μωυσῆς-. Λοιπόν, γιά στάσου, νά λατρεύσωμε τούς Θεούς πού ξέρομε ἀπό τή Αἴγυπτο». Καί χώνεψαν ἐκεῖνο τό μοσχάρι -μέ τά ἀσημικά καί τά χρυσαφικά πού μάζεψαν ἀπό δαχτυλίδια καί βραχιόλια καί σκουλαρίκια ἀπό τίς γυναῖκες τους, τά χώνεψαν καί ἔφτιαξαν ἕνα χρυσό μοσχάρι, τό ξέρετε ἀπό τήν ἱστορία- καί ἄρχισαν νά γλεντοκοποῦν γύρω ἀπό τό μοσχάρι αὐτό. Ἔπεσαν εἰς  τήν εἰδωλολατρία μέσα στίς σαράντα ἡμέρες! 

    Καί ὁ Τωβίτ λέγει: «ἐγώ δέν τόν ξέχασα τόν ἀληθινό Θεό. Ἐγώ πήγαινα εἰς τά Ἱεροσόλυμα νά προσκυνήσω εἰς τόν ναό τοῦ Σολομῶντος». Μάλιστα λέγει τήν ἑξῆς φράσι: «κἀγώ μόνος ἐπορευόμην πλεονάκις εἰς Ἱεροσόλυμα ἐν ταῖς ἑορταῖς καθώς γέγραπται…» (Τωβ.1,6) Μόνος! Εἶναι ἐκεῖνο πού πολλές φορές, παιδιά, λέτε: «ἐγώ νά πάω στήν Ἐκκλησία; Μάλιστα σέ ἕναν ἑσπερινό πού δέν ἔχει κοπέλες; Ἐγώ νά πάω μόνη μου;» Ἤ σέ μία Λειτουργία πού δέν ἔχει ἀγόρια, θά ἔλεγε ἕνα ἀγόρι: «νά πάω μόνος μου; πού εἶναι ἴσως μόνο γυναῖκες, ἤ μόνο γριές;» Ἐδῶ εἶναι τό μεγάλο θέμα. Νά μπορῆ ὁ ἄνθρωπος, ὁ νέος ἄνθρωπος, νά ἀντιλαμβάνεται αὐτό πού ἔχει ἀξία καί νά μή δίνη σημασία ἐάν αὐτό πού ἔχει ἀξία περιφρονῆται σήμερα, ἤ δέν περιφρονεῖται, ἤ ἐκτιμᾶται ἀπό μερικές ἡλικιωμένες γυναῖκες ἤ ἡλικιωμένους ἀνθρώπους. Αὐτό ἔχει ἀξία! Ὁ ἄνθρωπος, ὁ νέος ἄνθρωπος νά κρατάη γερά -ξαναλέγω- αὐτό πού ἔχει ἀξία!

    Καί τώρα, λέγει ὅτι ἀνερχόμενος  εἰς τά Ἱεροσόλυμα ἔδινε τήν δεκάτην, αὐτό δηλαδή τό ὁποῖο ὅριζε ὁ νόμος. Ἦταν τό ἕνα δέκατο τῶν προϊόντων καί τῶν πρωτογεννημάτων. Ἔτσι ἔλεγε ὁ νόμος, ἔπρεπε νά δοθῆ εἰς τό ναό τοῦ Θεοῦ ἀφιέρωμα. Ἔτσι μετέφερε ἀπό ὅλα τά προϊόντα πού παρήγαγε, ὡς ἔφηβος πού ἦταν, τά ἔφερνε εἰς τό ναό.

    Ὁ νόμος ἔλεγε καί γιά μίαν δευτέραν δεκάτην, τήν ὁποία κάθε τρία χρόνια μποροῦσαν νά ἔχουν οἱ Ἑβραῖοι. Αὐτή ἡ δευτέρα δεκάτη δέν ἦταν ἀπολύτως ὑποχρεωτική. Ὁ Θεός ὅμως τήν προέτρεπε· ἦταν τό ἑξῆς. Αὐτή ἡ δεκάτη δέν προσεφέρετο εἰς τό ναόν, τήν κρατοῦσαν στό σπίτι τους. Δηλαδή λέγανε: «ἑκατό δραχμές ἔχομε, βάλε τίς δέκα δραχμές στήν ἄκρη». Προσέξτε, δέκα δραχμές εἶναι γιά τό ναό. Ἂλλες δέκα, δευτέρα δεκάτη. Αὐτή ἦταν κάθε τρία χρόνια, ἐνῶ ἡ ἄλλη κάθε χρόνο. Αὐτή τή δευτέρα δεκάτη τήν φυλοῦσαν στό σπίτι τους σέ ἕνα κουμπαρά, σέ μία λογία, σέ ἕνα ταμεῖο. Καί τά χρήματα αὐτά τά χρησιμοποιούσανε γιά τόν ἑξῆς σκοπό: ἐάν περνοῦσε ἀπό τήν πόλι τους κάποιος Λευΐτης -πού οἱ Λευΐται δέν εἶχαν κλῆρον χωραφιῶν, ὁ Θεός ἐμοίρασε τή γῆ τῆς Παλαιστίνης σέ ἕντεκα τμήματα, εἶναι γνωστό, οἱ Λευΐτες δέν πῆραν γῆ, θά ἐτρέφοντο ἀπό τό ναόν- λέγει, λοιπόν, ἐάν στήν πόλιν σου ἔρθη Λευΐτης ἤ ἱερέας θά τόν φιλοξενήσης μέ τά χρήματα ἐκεῖνα. Ἢ ἔλθει χῆρα γυναῖκα ἤ ὀρφανό παιδί ἤ φτωχός, θά χρησιμοποιήσης ἐκεῖνα τά χρήματα γιά ἐλεημοσύνη.

    Ἐδῶ θά ἤθελα λίγο νά μείνω. Πραγματικά εἶναι θαυμάσιο! θά σᾶς τό διαβάσω πῶς λέγεται αὐτή ἡ δευτέρα δεκάτη. Εἶναι στό Δευτερονόμιον· «Μετά τρία ἔτη ἐξοίσεις πᾶν τό ἐπιδέκατον τῶν γεννημάτων σου. Ἐν τῷ ἐνιαυτῷ ἐκείνω θήσεις αὐτό ἐν ταῖς πόλεσί σου, καί ἐλεύσεται ὁ Λευίτης, ὅτι οὐκ ἐστίν αὐτῷ μερίς οὐδέ κλῆρος μετά σου καί ὁ προσήλυτος καί ὁ ὀρφανός καί ἡ χήρα ἡ ἐν ταῖς πόλεσί σου καί φάγονται καί ἐμπλησθήσονται, ἵνα εὐλογήσει σέ Κύριος ὁ Θεός σου ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις, οἷς ἐάν ποιῆς.» (Δευτ  ιδ΄ 28-29)

   Παιδιά, εἶχα ὑπόψιν μου κάποτε μία οἰκογένεια πού τό τηροῦσε αὐτό. Τό τηροῦσε! Ἔβαζε τό ἕνα δέκατο, προσέξτε ἦταν ὑπάλληλος σέ κατάστημα ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὑπάλληλος σέ κατάστημα, ἔβαζε τό ἕνα δέκατο τοῦ μισθοῦ στήν ἄκρη καί τό εἶχε γιά τούς φτωχούς. Ἐάν αὐτή τήν συνήθεια τήν ἔχωμε νά βάζωμε τό  ἕνα δέκατο στήν ἄκρη ἤ ἕνα μέρος, τέλος πάντων, στήν ἄκρη!

    Στήν Καινή Διαθήκη δέν μᾶς ὁμιλεῖ γιά δέκατο· ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ τῆς λογίας τῆς Κορίνθου καί τούς Μακεδόνες καί λέγει: «ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ, μή ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνάγκης.» (Β΄ Κορ θ΄ 7) Ἀκοῦτε; «ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ  καρδίᾳ» ὅ,τι θέλει!... ὅ,τι ἔχει!... ὅ,τι δυνατότητα ἔχει! Νά βάζη κάτι στήν ἄκρη γιά τούς φτωχούς καί γιά τό ἔργο τοῦ Θεοῦ! Γιά τούς φτωχούς καί γιά τό ἔργο τοῦ Θεοῦ! Δηλαδή γιά ἱεραποστολές. Ξέρετε τί ὡραῖο πρᾶγμα εἶναι νά πῆτε ὅτι μέ ἑκατό δρχ. τό μήνα, διακόσιες δρχ. ὅ,τι ἔχει ὁ καθένας πέντε, δέκα δρχ., θά πάω νά ἀγοράσω βιβλιαράκια, πού θά ἀναφέρωνται στήν ἐξομολόγησι, εἰκονίτσες, ἄλλα ἔντυπα γιά μικρά παιδιά ἤ γιά μεγάλους, τά ὁποῖα θά ἔχω μέσα στήν τσάντα μου, καί ὅπου βρῶ εὐκαιρία θά δώσω: στόν εἰσπράκτορα στό λεωφορεῖο μέσα, στόν συμμαθητή μου, στήν συμμαθήτριά μου, στό μπακάλη, στό γείτονα, στή γειτόνισσα, στόν παραθερισμό, στό ταξίδι πού θά πάω. Καί θά κάνω ἱεραποστολή!

    Παιδιά, κρατᾶτε τα αὐτά, νά τά θυμώσαστε. Ὅταν θά γίνεται οἰκογενειάρχισσες  μητέρες καί σύζυγοι θά τά ἐφαρμόσετε αὐτά τά πράγματα, γι’ αὐτό τά λέμε, ἔ; Σᾶς τό εἶπα καί στήν εἰσαγωγή.

     Ἔτσι αὐτή ἡ δεκάτη εἶναι εὐάρεστη εἰς τό Θεόν. Καί λέγει ὅτι ἔτσι θά σέ εὐλογήση ὁ Θεός, λέγει ἐδῶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀξιόπιστος. Πραγματικά θά σέ εὐλογήση ὁ Θεός! Εἶδα, λέγει ἕνας ψαλμικός στῖχος, εἶδα τόν ἐλεήμονα ἄνθρωπο νά σκορπίζη ὅλη μέρα καί τά παιδιά του, τό σπέρμα του, δέν πείνασαν ποτέ ἀπό τό ψωμί. Εἶδα τόν ἀσεβῆ ὑψωμένο μέχρι ἐκεῖ πάνω. Γύρισα νά δῶ, οὔτε τόν τόπο δέν εἶχα γνωρίσει πού ἦταν ὁ ἀσεβής. Καί τά παιδιά τοῦ ἀσεβοῦς ζητιανεύουν ψωμί. Ὅταν λέη ἀσεβής ἐννοεῖ τόν ἄνθρωπο τόν ἄσπλαχνο, τόν κοιλιόδουλο, τόν ἄνθρωπο τόν ἀτομιστή, τόν φιλήδονο, τόν ἄνθρωπο πού θέλει νά τά μαζεύη ὅλα γιά τόν ἑαυτόν του καί νά ἀγνοῆ τήν παρουσία τοῦ πλησίον. Αὐτά τά ἐντέλεται ὁ νόμος.

   Ἀλλά, ἐδῶ τώρα ἕνα πολύ πολύ ὡραῖο σημεῖο! Πολύ ὡραῖο σημεῖο! Εἶναι τό ἑξῆς: ὁ Τωβίτ εἶχε καί μίαν τρίτην δεκάτην! Ἔδινε πρώτη δεκάτη γιά τόν ναό, δευτέρα δεκάτη γιά τούς φτωχούς, καί μία τρίτη δεκάτη. Συνεπῶς ἦταν ἕνα 30% ἀπό τά προϊόντα του. Τό 30% εἶναι πολύ σημαντικό! Αὐτή ἡ τρίτη δεκάτη -ἐδῶ θέλω νά προσέξετε κάτι πολύ σημαντικό- δέν τήν ἔγραφε ὁ νόμος πουθενά! Ὁ νόμος ὡμίλει μόνον γιά δυό δεκάτες, ἡ μία ὑποχρεωτική, ἡ ἄλλη προαιρετική καί τίποτε ἄλλο. Αὐτή ἡ τρίτη δεκάτη; «καί τήν τρίτην ἐδίδουν οἷς καθήκει» ἐκεῖ πού ἔπρεπε «καθώς ἐνετείλατο Δεββώρα ἡ μήτηρ τοῦ πατρός μου διότι ὀρφανός κατελείφθην ὑπό τοῦ πατρός μου.» (Τωβ.1,8) Ἐδῶ κάτι πολύ ὡραῖο! Αὐτή τήν τρίτη δεκάτη τήν εἶχε μάθει ἀπό τήν γιαγιά του τή Δεββώρα! Προσέξτε αὐτή ἡ Δεββώρα ἡ γιαγιά του δέν ἔχει καμμία σχέσι μέ ἐκείνην τήν Δεββώρα τήν Κριτήν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ἄλλη, ἁπλῶς συνωνυμία. Εἴδατε; Προσέξατε; Εἶχε μάθει ἀπό τή γιαγιά του αὐτή τήν τρίτη δεκάτη, γιατί ἦταν ὀρφανός.

   Ἐδῶ τώρα ὁ ρόλος τῆς γιαγιᾶς μέσα στήν οἰκογένεια. Ἡ γιαγιά ἔχει πολύ σπουδαῖο ρόλο μέσα στό σπίτι. Ὁ ρόλος της δύναται νά εἶναι ἄλλοτε μέν ἀρνητικός, ἄλλοτε δέ θετικός. Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ γονεῖς δέν ἔχουνε πολύ καιρό, ἡ μητέρα καί ὁ πατέρας, νά κοιτάξουν τά παιδιά τους. Ἄν ὑπάρχη στό σπίτι μέσα γιαγιά, ἡ μητέρα μέ τίς δουλειές καί τά λοιπά, πιό πολύ μέ τά ἐγγονάκια ἀσχολεῖται ἡ γιαγιά ἤ ὁ παππούς. Ἐδῶ ὁ λόγος περί τῆς γιαγιᾶς, δύναται νά εἶναι ὅμως καί ὁ παππούς. Καί εὔχομαι βεβαίως νά γεράσετε καί νά γίνεται καί σεῖς γιαγιάδες καί νά ξέρετε πῶς νά κινῆσθε μεθαύριο στά ἐγγονάκια σας, γιατί αὐτά εἶναι διά μακράν παρακαταθήκη, γιά μακρύ χρόνο παρακαταθήκη.

   Ἡ ἀρνητική θέσι πού παίρνουν οἱ γιαγιάδες εἶναι ἡ ἑξῆς: -εἶναι μία γενική κατάστασι ἐκ πρώτης ὄψεως περίεργος, δικαιολογεῖται ὅμως- οἱ ἴδιες ἅμα εἴχανε παιδιά, ἦταν σκληρές σάν μητέρες, τά τιμωροῦσαν τά παιδιά τους καί τά λοιπά, ἦταν αὐστηρές καί σκληρές. Τώρα σάν γιαγιάδες ἤ σάν παπποῦδες ἔχουνε σπάσει καί χαρίζονται στά ἐγγονάκια. Ὅταν ὁ πατέρας ἤ ἡ μητέρα θά δείρη τό παιδί, ἐπεμβαίνει ἡ γιαγιά ἤ ὁ παππούς. Τό παίρνει τό παιδί στά χέρια, βάζει φωνές στούς γονεῖς τοῦ παιδιοῦ γιατί δέρνουν τό παιδί, τό ἐγγονάκι, γιατί τό δέρνουν, ὅτι θά τό σκοτώσουν ὅτι... ὅτι... ὅτι… Ἔχουν ξεχάσει ὁλότελα ὅτι οἱ ἴδιοι τά παιδιά τους τά τιμωροῦσαν. Τώρα τρέφουν μία ἀγάπη. Πῶς δικαιολογεῖται αὐτή ἡ ἀγάπη; Τά παιδιά τους τότε δέν τά ἀγαποῦσαν; Ἐπειδή φεύγει ἡ ζωή τους αἰσθάνονται ὅτι προεκτείνεται πλέον στά ἐγγονάκια τους καί ἔτσι τά ἀγαποῦν πολύ, ὑπερβολικά πολύ. Μία ἀγάπη σάν κι ἐκείνη πού ἔχει ὁ κερκοπίθηκος -λέγεται πίθηκος, μαϊμού- πού παίρνει στήν ἀγκαλιά του τό παιδάκι του, τό μαιμουδάκι του, καί ἐπειδή τό ἀγαπάει πάρα πολύ, τό σφίγγει... τό σφίγγει... τό σφίγγει... τό φιλάει... τό φιλάει... τό φιλάει... καί πολλές φορές τό πνίγει ἀπό τό πολύ, τό ὑπερβολικό σφίξιμο!

   Ἔτσι καί δῶ οἱ παπποῦδες καί οἱ γιαγιάδες παίζουν ἕνα πολύ κακό ρόλο μέσα στό σπίτι, ὅταν χαρίζωνται στά παιδιά καί τά κακομαθαίνουν τά ἐγγονάκια. Μπορεῖ ἡ μητέρα του ἐπί παραδείγματι νά πῆ: «τό παιδί μου θά νηστεύει». Ποιό παιδάκι; τῶν τεσσάρων, πέντε, ἕξι, ἑπτά χρονῶν! Ἡ γιαγιά κρυφά θά δώση στό παιδί σοκολάτες ἤ ὅ,τι ἄλλα  λέγοντας «φάτα τώρα αὐτά μή τά δῆ ἡ μαμά σου γιατί εἶσαι μικρό καί δέν πειράζει». «Μά, γιαγιά, νηστεύω, ἡ μαμά λέει ὅτι πρέπει νά νηστεύω!» «Καλά δέν πειράζει, ἐσύ εἶσαι τώρα μικρός ἤ μικρή, ἅμα μεγαλώσεις τότε νηστεύεις, τώρα φάε αὐτές τίς σοκολάτες!».

   Οἱ γιαγιάδες μέ τόν τρόπο αὐτό κάνουν κυριολεκτική καταστροφή. Αὐτό εἶναι τό ἀρνητικό ἔργο πού κάνουν οἱ γιαγιάδες καί οἱ παπποῦδες. Καταστρέφουν τά παιδιά. Δίνουν χρήματα πολλές φορές οἱ παπποῦδες στά ἐγγόνια τους καί ξοδεύουν ἔξω, καί ἀσωτεύουν τά παιδιά. Κι ὅταν ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα δέν δίδει χρήματα, γιατί θέλουν νά βοηθήσουν τό παιδί, δυστυχῶς ὁ παππούς ἤ ἡ γιαγιά θά δώση χρήματα καί θά καταστραφῆ τό παιδί, ὁ ἐγγονός.

   Ἡ θετική ὄψις εἶναι, ὅταν ἡ γιαγιά ἤ ὁ παππούς ξέρουν νά κρατοῦν τή θέσι τους, ἐκείνη πού κρατοῦσαν καί στά παιδιά τους. Και ἡ εὐσεβής γιαγιά, ἐπειδή μιλάω σέ κοπέλες, ἡ εὐσεβής γιαγιά εἶναι ἕνα κεφάλαιο μέσα στό σπίτι, εἶναι ἕνας θησαυρός μέσα εἰς τό σπίτι. Θά πάρη τό ἐγγονάκι μέ πολλή ὑπομονή νά τό μάθη πολλά πράγματα. Ἐάν ξέρη γράμματα, θά τό διαβάζη, ἐάν δέν ξέρη…. ὅ,τι ξέρει. Ἀπό τόν θησαυρό τῆς καρδιᾶς της θά πῆ πολλά  πολλά εἰς τό ἐγγονάκι!

   Λέγουν τό ἑξῆς: ὅτι οἱ γιαγιάδες μαγειρεύουν πολύ ὡραῖο φαΐ! Ποῦ ἔγκειται αὐτό; Ὅπως θά ξέρετε τό φαΐ γιά νά γίνη θέλει πήλινο δοχεῖο -τσουκάλι- καί σιγανή φωτιά. Ἅμα μαγειρεύομε μέ πολύ δυνατή φωτιά, γρήγορα γρήγορα, γιατί βιαζόμαστε νά μαγειρέψωμε νά φᾶμε, ἔχομε δουλειές, τό φαΐ δέν γίνεται ὡραῖο. Θέλει πήλινο τσουκάλι καί σιγανή φωτιά. Οἱ γιαγιάδες, λοιπόν, πού ἔχουν χρόνο καί ὑπομονή, κάνουν τό φαΐ ὄμορφο γιατί ἔχουν χρόνο καί ὑπομονή. Ἔ, λοιπόν, τό ἴδιο πρᾶγμα γίνεται καί μέ τά ἐγγονάκια. Ἐπειδή ἔχουν χρόνο καί ὑπομονή, δέν ἔχουν πιά ἄλλα πράγματα νά σκεφτοῦν, ἔφυγε ἀπό τά χέρια τους ἡ διαχείρισι τοῦ σπιτιοῦ, ἄλλοι κυβερνοῦν τό σπίτι.Ἔτσι μέ τήν ὑπομονή τους καί τόν χρόνο πού διαθέτουν μποροῦν να «καλομαγειρέψουν» τήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ, τοῦ ἐγγονοῦ, καί νά τήν κάνουν ὄμορφη ψυχή.

   Ἐδῶ βλέπομε τώρα τόν Τωβίτ νά λέγη: «ἡ γιαγιά μου μέ ἔμαθε νά δίδω αὐτήν τήν τρίτην δεκάτην.» Ἀλλά ἡ τρίτη δεκάτη δέν ἀναφέρεται ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Συνεπῶς ἀποτέλεσμα εὐλαβείας! Καί αὐτή ἡ εὐλάβεια -ὅπως θέλετε πάρτε το, ὅπως θέλετε πεῖτε το- εἶναι παραδοσιακή. Καί παραδοσιακή σημαίνει ὅ,τι λέει ἡ λέξις. Στό παραδίδω, καί σύ τό παίρνεις, καί σύ μέ τήν σειρά σου θά τό παραδώσης παρακάτω γιά νά τό πάρη ἡ παρακάτω γενεά καί οὕτω καθ’ ἑξῆς.

   Αὐτό θά πῆ παραδοσιακή εὐλάβεια! Αὐτή τήν παραδοσιακή εὐλάβεια τήν ὁποία ἔρχεται μέ λοστούς ἀσεβείας νά ξεχαρβαλώση ἡ ἐποχή μας, καί νά πῆ ὅτι αὐτά εἶναι ὅλα σέ μία παλιά ἐποχή, πού δέν τά ἔχομε ἀνάγκη, οὔτε ὀφείλομε νά τά προσέξωμε. Καί το ἀποτέλεσμα -ὅπως θά δοῦμε γιά τόν δαίμονα τόν Ἀσμοδαῖο, πού μπαίνει μέσα στό γάμο καί κάνει καταστροφή, θά φτάσωμε ἐκεῖ! θά ἰδῆτε τί φοβερά πράγματα μποροῦν νά συμβαίνουν μέσα στό γάμο, φοβερά πράγματα- κι ἔχομε τά διαζύγια, ἔχομε τούς τσακωμούς, ἔχομε... ἔχομε... ὅ,τι ἔχομε σάν καταστροφή πιά μέσα εἰς τό γάμον. Γιατί; Γιατί δέν κρατᾶμε τό παραδοσιακό, δέν κρατᾶμε αὐτό πού θά στηρίξη πραγματικά.

   Μέ πολλή συγκίνησι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στόν Τιμόθεο: «θυμᾶμαι τά δάκρυά σου, θυμᾶμαι ὅταν μοῦ ’λεγες πῶς σέ μεγάλωσε ἡ μητέρα σου ἡ Εὐνίκη καί ἡ γιαγιά σου ἡ Λωΐδα». Εἴδατε πῶς ἀναφέρει καί τή γιαγιά τοῦ Τιμοθέου τή Λωίδα; -Ἡ Λωΐς, τῆς Λωΐδος-. Εἴδατε πῶς τήν ἀναφέρει; Ξέρετε πόσο θά διεκδικοῦσε κανείς νά ἔχη μία θέσι τό ὄνομά του μέσα στήν Ἁγία Γραφή; Ἀλλά μία θέσις εὐλαβείας, μία θέσις ἐπαίνου! Καί αὐτή τή θέσι τοῦ ἐπαίνου τήν ἔχει, παρακαλῶ, ἡ γιαγιά Λωΐδα! Γιατί, ἄν ὁ Παῦλος βρῆκε στά Λύστρα ἕναν Τιμόθεο, ἕναν νέο ἕτοιμο νά γίνη συνεργάτης ἑνός Παύλου καί νά συγκακοπαθήση μέ τόν Παῦλον, αὐτόν τόν Τιμόθεο τόν ἔφτιαξαν δυό γυναῖκες, ἡ μητέρα καί ἡ γιαγιά. Καί ἡ μητέρα καί ἡ γιαγιά θυσιάστηκαν! Ἡ μητέρα δέν ξαναπαντρεύτηκε. Εἶχε Ἕλληνα πατέρα, γι’ αὐτό ἦταν καί ἀπερίτμητος ὁ Τιμόθεος. Τό λέω αὐτό γιατί ἦταν εἰδωλολάτρης ὁ πατέρας του. Βλέπετε; ἡ μητέρα ἔμεινε πιστή στό Θεό! Δέν ξαναπαντρεύτηκε ἡ Εὐνίκη γιά νά μεγαλώση τό παιδί της! Κοντά καί ἡ γιαγιά!

   Καί λέγει καί τοῦτο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ὅτι γνωρίζεις, οἶδας, τά ἱερά γράμματα ἀπό βρέφους» (Β΄ Τιμ γ΄ 15) -ὅταν λέει ἱερά γράμματα ἐννοοῦσε τήν Παλαιά Διαθήκη- τήν γνωρίζεις, λέγει, ἀπό βρέφους. Ξέρετε δέ ἀπό πότε ἂρχίζε ἡ βρεφική ἡλικία; Ἀπό τό τρίτον ἔτος τῆς ἡλικίας. Ἀπό τό τρίτον ἔτος, πού σήμερα τά παιδάκια πᾶνε καί κολλᾶνε τήν μύτη τους στήν τηλεόρασι καί βλέπουνε ὅ,τι βορβορῶδες καί ξέρουνε τόσα πολλά… Ὁ Τιμόθεος ἀπό μικρό παιδάκι ἤξερε τήν Παλαιά Διαθήκη! Καί τήν ἤξερε τήν Παλαιά Διαθήκη ἀπό μικρός ὁ Τιμόθεος, γιατί εἶχε μία εὐλογημένη γιαγιά· μία εὐλογημένη γιαγιά, πού ἤξερε νά παιδαγωγῆ τό ἐγγονάκι της.

   Εἶναι λοιπόν μεγάλος θησαυρός ἡ γιαγιά νά εἶναι εὐσεβής καί νά ξέρη νά παιδαγωγῆ. Προσέξτε, δέν ξέρω αὐτή τήν στιγμή φυσικά, ἐάν κάποια μεγάλη κυρία, ἡλικιωμένη, θά μποροῦσε νά διορθωθῆ αὐτή τήν στιγμή, καί νά γίνη μία εὐλογημένη γιαγιά γιά τά ἐγγονάκια της, θά τό εὐχόμουν μέ ὅλη μου τήν καρδιά. Ἀλλά αὐτά πού λέμε -γιά τρίτη φορά τό λέγω- εἶναι γιά μακροπρόθεσμες καταστάσεις, ὅταν ἐσεῖς θά γίνετε γιαγιάδες. Καί μήν πεῖτε «ἔχω καιρό τότε! ἔχω καιρό τότε!…» Παιδιά, χαλκευόμαστε ἀνά πᾶσα στιγμή γιά νά φτάσωμε ἐκεῖ! Ὅπως γιά νά φτάσης νά πῆς τό «μετανοῶ», δέν εἶναι μία λέξι, ἀλλά εἶναι ἡ συνισταμένη πολλῶν πολλῶν καταστάσεων πού ἔχουνε βιωθεῖ μέσα στή ζωή σου!

  Ἀλλά, ἀφοῦ ἔγιναν ὅλα αὐτά, καί ρίχνει αὐτή τή ματιά στό παρελθόν γιά νά μᾶς πῆ ποιός ἦταν, μᾶς λέγει κατόπιν ὅτι στήν αἰχμαλωσία ἐπαντρεύτηκε μία γυναῖκα πού τήν ἔλεγαν Ἄννα. Αὐτή ἡ γυναῖκα ἦταν ἀπό τήν ἰδίαν φυλήν, πρᾶγμα τό ὁποῖο δέν ἀπηγόρευε αὐστηρά ὁ νόμος, ἀλλά προέτρεπε ὅμως, καί συνεπῶς ἦταν καί αὐτό ἕνα δεῖγμα εὐσεβείας. Εἶχε πάρει γυναῖκα ἀπό τήν ἰδίαν φυλήν. Καί ἐκεῖ εἰς τήν ξενιτειά ἐγέννησε καί τόν Τωβία, τό γιό του. Ἕνα παιδί ἔκανε.

  Καί στή συνέχεια, ἀφοῦ μᾶς εἶπε ὅλα αὐτά, τώρα ἔρχεται νά μᾶς διηγηθῆ, ἀπό δῶ καί μπρός πιά σάν αἰχμάλωτος εἰς τή Νινευή, πῶς περνάει ἡ ζωή του.

   Ὅπως εἶναι γνωστό οἱ Ἑβραῖοι δέν ἔτρωγαν ὁποιαδήποτε τροφή. Ὑπῆρχαν ζῶα ἀκάθαρτα, τά ὁποῖα ὁπωσδήποτε ἦταν ἀπηγορευμένα ἀπό τόν νόμον. Ψάρια πού δέν εἶχαν λέπια δέν ἐτρώγοντο ἀπό τούς Ἑβραίους, ὅπως τό χέλι. Χερσαῖον ζῶον, ὅπως ὁ λαγός, ἐθεωρεῖτο ἀκάθαρτο ζῶο. Δέν λέω βεβαίως γιά τό ἄλογο καί λοιπά, ὄχι ὅτι εἶναι ἀκάθαρτα δέν τά συνηθίζομε νά τά τρῶμε. Προσέξτε, δέν εἶναι ἀκάθαρτα ἁπλῶς εἶναι θέμα συνηθείας. Ὅπως ἐπί παραδείγματι στάς Ἰνδίας τρῶνε τά φίδια. Ἐμεῖς δέν τρῶμε τά φίδια. Στήν Ἰταλία τρῶνε τά βατράχια. Ἐμεῖς δέν τρῶμε τά βατράχια. Τρῶμε ὅμως τά σαλιγκάρια, πού ἅμα μᾶς δοῦνε οἱ Γερμανοί νά τρῶμε σαλιγκάρια, θά ξεράσουνε. Εἶναι θέματα συνηθείας, τίποτε ἄλλο. Ἁπλό!

   Στούς Ἑβραίους ὅμως ὑπήρχαν καθαρά καί ἀκάθαρτα ζῶα, πού ἀπηγορεύοντο ἀπό τόν νόμο νά φαγωθοῦν τά ἀκάθαρτα. Καί τοῦτο διά λόγους παιδαγωγικούς πού ὁ Θεός τό ἔκανε εἰς τούς Ἑβραίους. Γιά λόγους παιδαγωγικούς· ὄχι ὅτι ὑπάρχουν πραγματικά καθαρές καί ἀκάθαρτες τροφές. Ἦταν λόγοι καθαρά παιδαγωγικοί. Ἔτσι ὁ Θεός ἀπαγορεύει!

   Ὅταν ὅμως οἱ Ἑβραῖοι βρέθηκαν αἰχμάλωτοι εἰς τήν Νινευή, τί θά ἔτρωγαν ἐκεῖ; Μάλιστα σάν αἰχμάλωτοι, πού δούλευαν σέ ἔργα τῶν Νινευϊτῶν, ἀντιλαμβάνεστε ὅτι δέν μποροῦσαν πλέον νά τηρήσουν τήν ἐντολήν αὐτήν; Ἕνας εὐσεβής Ἑβραῖος τί θά ἔκανε;

    Παιδιά, ἐδῶ ἐλεγχόμεθα, ὅταν καί ἐμεῖς πολλές φορές πᾶμε μία ἐπίσκεψι, ἤ σέ ἕνα μνημόσυνο, ἤ σέ μία γιορτή καί εἶναι Τετάρτη ἤ Παρασκευή κι ἔχουνε κρέας ἤ ἕνα γλυκό ἀρτύσιμο καί λέμε: «μά τί νά κάνω,  βρέθηκα σέ δύσκολη θέσι καί τό πῆρα καί τό ἔφαγα». Δέν ξέρω ἄν δυσκολότερη θέσι θά μποροῦσε νά βρεθῆ ἀπό αὐτήν πού βρέθηκε ὁ Τωβίτ. Νά εἶναι αἰχμάλωτος, νά μήν ἔχη δικά του χρήματα! Πῶς θά φάη; Πῶς θά κοιμηθῆ;

   Γιά νά θυμηθοῦμε μίαν ἄλλη περίπτωσι, ἐκείνη τῶν Τριῶν Παίδων καί τοῦ Δανιήλ. Ὅταν κι ἐκεῖνοι σέ μία μεταγενέστερη αἰχμαλωσία, ὄχι πλέον ἀπό τούς Νινευίτας ἤ τούς Ἀσσυρίους, ἀλλά ἀπό τούς Βαβυλωνίους μέ τόν Ναβουχοδονόσορ α, οἱ ὁποῖοι εἶχαν αἰχμαλωτίσει τό Νότιο Βασίλειο τοῦ Ἰούδα, κι εἶχαν συρθεῖ αἰχμάλωτοι στήν Βαβυλών α οἱ τρεῖς αὐτοί νέοι καί ὁ Δανιήλ. Καί ἐκεῖ προέκυψε θέμα πού δέν ἔπρεπε νά φᾶνε, διότι εἶχαν προσληφθεῖ εἰς τό παλάτι καί ἔπρεπε νά σπουδάσουν. Καί μάλιστα μετά ταῦτα ὁ Ναβουχοδονόσορ  τούς ἀνέβασε σέ πολύ ὑψηλά ἀξιώματα καί εἶχε δώσει ἐντολή νά τρώγουν ἀπό τά Βασιλικά φαγητά, χοιρινά παχιά -ἀπηγορεύετο τό χοιρινό κρέας κι ἄλλα πολλά κυνήγια˙ ἀπηγορεύοντο αὐτά-. Τί ἔπρεπε νά κάνουν; Ἐκεῖνος, πού τόν πονᾶ καί τό κάνει αἴτημα στήν προσευχή του, ὁ Θεός ἀνοίγει πόρτα. Καί δέν θά ἀσχοληθῶ μέ τούς τρεῖς παῖδας ἁπλῶς μνεία ἔκανα, ὑπόμνησι.

   Ἀλλά θά ἔλθω τώρα εἰς τόν Τωβίτ. Ἔκανε προσευχή καί παρεκάλεσε τόν Θεόν: «Κύριε, ἐγώ θέλω νά τηρήσω τήν ἐντολή σου, δέν πρέπει νά φάγω, τό ἐπιθυμῶ πολύ, δῶσε νά τό πετύχω αὐτό, σέ παρακαλῶ πολύ!» Κι ὅταν Τόν παρακαλᾶμε τόν Θεό, ὄχι νά μᾶς δώση χρήματα, ὄχι νά μᾶς δώση δέν ξέρω τί ἀγαθά, ἀλλά ἐκεῖνες τίς προϋποθέσεις γιά νά τηρήσωμε τίς ἐντολές Του, ὁ Θεός μᾶς τίς δίνει ἀμέσως.

   Καί τό θαῦμα ἔγινε. «Ἐγώ δέ συνετήρησα τήν ψυχήν μου μή φαγεῖν» (Τωβ.1,11)  εἶπα δέ θά φάγω,  «καθότι ἐμεμνήμην τοῦ Θεοῦ μου ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ μου.» (Τωβ.1,12) γιατί εἶχα μέσα στήν ψυχή μου τή μνήμη τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ! Αὐτή ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ εἶναι, παιδιά, ὁ δείκτης! ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ! Αὐτή ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ μᾶς κάνει νά μήν ἁμαρτάνωμε ποτέ εἰς τήν ζωήν μας!

   «Καί ἔδωκεν ὁ Ὕψιστος χάριν καί μορφήν ἐνώπιον Ἐνεμεσσάρου, καί ἤμην αὐτοῦ ἀγοραστής.» (Τωβ.1,13) Πῶς ἔγινε; Μέ εἶδε ὁ Ἐνεμέσσαρος, ὁ Βασιλιάς τῆς Νινευή, εἶδε τό πρόσωπό μου καί εἶπε: «ἐσένα θά σέ πάρω ὑπάλληλο μέσα στό παλάτι καί θά σέ κάνω ἀποθηκάριο καί θά πηγαίνης νά ἀγοράζης ἐσύ ὅ,τι θέλω γιά νά φάω». Ὁπότε παρακαλῶ, μπαίνοντας ἀποθηκάριος ὁ Τωβίτ εἰς τήν βασιλική αὐλήν εἶχε τήν δυνατότητα  νά ἀγοράζη καί νά τρώη ἐκεῖνο πού ἔλεγε ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ.

   Εἴδατε παρακαλῶ; βρῆκε χάριν, λέγει, ἀπό τόν Βασιλέα. Τό πρόσωπό του!  Ἐκεῖνο τό κάτι! Ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού τό κάνει αὐτό!

   Ἔχω ὑπόψιν μου κάποιον κάποτε, νέον πού ὑπηρετοῦσε στρατιώτης σέ μία μονάδα, καί μόλις παρουσιάστηκε στή μονάδα αὐτή, μόλις τόν εἶδε ἕνας ἀξιωματικός καί τοῦ λέγει: «ἔλα ἐδῶ», καί τόν ἔβαλε σέ μία εἰδική ὑπηρεσία πού μποροῦσε νά ἀσκῆ τά πνευματικά του ἔργα ἀνέτως. Καί ἐνῶ ἤτανε στρατιώτης στή μονάδα αὐτή, καί φτωχό παιδί, δέν εἶχε χρήματα νά πάρη ἀπό τό σπίτι νά πάη νά φάη, οὔτε τό σπίτι τοῦ ἔδινε χρήματα νά τρώη ἔξω, νά γυρίζη ἔξω, τίποτε, ἐνήστευε. Καί δέν εἶναι μόνον αὐτός, γνωρίζω κι ἄλλους στρατιῶτες. Ἐνήστευε ἤ ἐνήστευαν ὅλες τίς σαρακοστές. Τό πιστεύετε; Μεγάλη σαρακοστή ἐπί παραδείγματι νά τήν κρατάη ὁ στρατιώτης;... ἤ οἱ στρατιῶτες;.... -γιατί δέν εἶναι ἕνας- νά τήν κρατοῦν ἐξ ὁλοκλήρου;  Πῶς τό κατάφερναν;

1η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Τωβίτ ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
"Τωβίτ. (Ὁμιλίες βασισμένες στό βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης Τωβίτ)." εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/vivlion-tovit
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oED0GDYsRHnrDdY5_m61pt

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Καραμίντζα.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου δια χειρός του αξιοτίμου κ. Γεωργίου Μαλούση.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό πένθος τῶν ἐμπόρων καί τῶν ναυτικῶν τῆς γῆς διά τήν αἰφνιδίαν ἀπώλειαν τῆς Βαβυλῶνος.

†.Όπως θα ενθυμείσθε, την περασμένη φορά, αγαπητοί μου, είχαμε αναφερθεί εις τον θρήνον των βασιλέων της γης, επί τη καταστροφή της Βαβυλώνος-Ρώμης ή της Βαβυλώνος, πόλεως σύμβολον κάθε αντιθέου δυνάμεως. Χωρίς να καθορίζεται ένας συγκεκριμένος τόπος, αλλά ίσως κάποτε και πολλοί τόποι. Ακολουθεί ο θρήνος των εμπόρων· διότι τρεις κατηγορίες παρουσιάζει εδώ ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, τους βασιλείς, τους εμπόρους και τους ναυτικούς. Ακολουθεί λοιπόν τώρα ο θρήνος των εμπόρων.

     «Καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς κλαύσουσι καὶ πενθήσουσιν ἐπ᾿ αὐτῇ, ὅτι τὸν γόμον αὐτῶν οὐδεὶς ἀγοράζει οὐκέτι». «Και οι έμποροι της γης θα κλάψουν και θα πενθήσουν δια τον χαμόν της πόλεως, επειδή το εμπόριό τους, το εμπόρευμά τους, κανείς πια δεν το αγοράζει».

     Είδατε ψυχολογία πένθους; Πενθούν, όχι διότι κατεστράφη η Βαβυλώνα και να λυπηθούν για τους ανθρώπους οι οποίοι κατοικούσαν στην πόλη και κατεστράφησαν, αλλά διότι εκόπησαν οι δουλειές των και τα εμπόριά τους. Είδατε ψυχολογία πένθους; Είναι αυτό το ανάλγητον πένθος που πολλοί από τους ανθρώπους το έχουν, όπως επί παραδείγματι, «απέθανε η μητέρα μου και την πενθώ και κλαίω και οδύρομαι όχι διότι πραγματικά θα την πενθούσα, αλλά γιατί κόπηκε η σύνταξη με τον θάνατό της». Ή ακόμη, αν θέλετε, έπεσε η κυβέρνησις, όχι γιατί θα με ενδιέφερε να μείνει ή να πέσει, αλλά διότι με εξυπηρετούσε στα συμφέροντά μου.

    Αγαπητοί μου, αυτό το ανάλγητον πένθος! Ατομιστικότατον! Και εγωιστικότατον! Εν προκειμένω οι έμποροι τώρα οδύρονται, διότι τώρα δεν έχουν να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους, τα οποία ο ιερός Ευαγγελιστής πιο κάτω τα χαρακτηρίζει ως «πολυτελῆ καί ἀπάνθρωπα». Σημειώσατε αυτές τις δύο κατηγορίες εμπορευμάτων. «Πολυτελῆ καί ἀπάνθρωπα». Έτσι θα πενθούσαν σήμερα οι έμποροι νυκτερινών κέντρων, ναρκωτικών, τσιγάρων και άλλων βρωμερών, θα λέγαμε, και σκοτεινών εργασιών. Και δεν χρειάζεται, βεβαίως, να γίνει κάποια καταστροφή για να πενθήσουν οι έμποροι τέτοιων προϊόντων. Αρκεί η κοινωνία των ανθρώπων να γίνει χριστιανικότερη, εγώ θα έλεγα ανθρωπινότερη, για να αρχίσουν να ανησυχούν ότι το εμπόρευμά τους δεν τραβιέται.

     Έτσι, θα λέγαμε σήμερα, τα κατηχητικά σχολεία και κάθε προσπάθεια χριστιανική που μπορεί να γίνεται στην ενορία στην πόλη, οπουδήποτε, να γίνεται γι’ αυτούς ένα εμπόδιο. Και να ανησυχούν εάν μέσα στον πληθυσμό μιας πόλεως μπορεί να καλλιεργείται η αρετή, το χριστιανικό μήνυμα, διότι δεν θα έχουν τα κέρδη τα οποία αναμένουν. Αν υποτεθεί ότι όλοι οι νέοι ήσαν ευσεβείς, δεν θα έκλειναν οι ντισκοτέκ και τα καταγώγια και οι ταβέρνες και δεν ξέρω τι; Αναμφισβήτητα! Δεν θα ανησυχούσαν λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί; Θα ανησυχούσαν. Τι θέλουν; Θέλουν τους ανθρώπους, θέλουν τους νέους ειδικότερα, στη στάθμη εκείνη της αμαρτωλότητος, για να πηγαίνουν καλά οι δουλειές τους. Κριτήριο, το βλέπετε, είναι φανερό, είναι το κέρδος. Αδιάφορον τώρα, όπως θα δούμε και πιο κάτω, αν η ποιότητα του εμπορεύματος είναι προς καταστροφήν αυτής της ιδίας της κοινωνίας. Και όπως σας εξήγησα, ο ιερός Ευαγγελιστής καταχωρεί έναν μακρύ κατάλογο, ασυνήθη μάλιστα για το βιβλίο της Αποκαλύψεως, εμπορικών ειδών και μάλιστα τα περισσότερα από αυτά είναι πολυτελή. Θα σας διαβάσω. Δεν θα εξηγήσω παρά μόνο κάπου και πού.

    «Γόμον –«γόμος» θα πει εμπόρευμα- χρυσοῦ καὶ ἀργύρου καὶ λίθου τιμίου καὶ μαργαρίτου, καὶ βυσσίνου καὶ πορφύρας καὶ σηρικοῦ -μετάξης- καὶ κοκκίνου, καὶ πᾶν ξύλον θύϊνον –πολύτιμη ξυλεία, αντικείμενα από πολύτιμη ξυλεία- καὶ πᾶν σκεῦος  ἐλεφάντινον –ελεφαντοστούν- καὶ πᾶν σκεῦος ἐκ ξύλου τιμιωτάτου καὶ χαλκοῦ καὶ  σιδήρου καὶ μαρμάρου,  καὶ κινάμωμον –είναι η κανέλα, είναι τα λεγόμενα περίφημα αρωματώδη προϊόντα της Ανατολής που κάποτε, κάποτε, εμπορεύοντο τα πλοία περνώντας από το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος, μεταφέροντας από την Ανατολή, τις Ινδίες, και που τα αρωματώδη αυτά ήσαν πανάκριβα εις την Ευρώπη, πανάκριβα. Είναι λοιπόν η κανέλλα το «κινάμωμον»-  καὶ ἄμωμον καὶ θυμιάματα, καὶ μύρον καὶ λίβανον καὶ οἶνον καὶ ἔλαιον καὶ σεμίδαλιν –είναι το σιμιγδάλι- καὶ σῖτον καὶ κτήνη καὶ πρόβατα, καὶ ἵππων καὶ ῥεδῶν –είναι οι άμαξες-  καὶ σωμάτων, καὶ ψυχὰς ἀνθρώπων».

   Αυτή η λεπτομερής περιγραφή θέλει να δείξει την πολυτέλεια της ζωής της Βαβυλώνος. Αυτής της συμβολικής πια πόλεως. Είναι, όπως βλέπετε, ο μακράν του Θεού άνθρωπος, εκείνος που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μεταφέρει τον παράδεισο του Θεού σε επίγεια και υλιστικά πλαίσια. Δηλαδή εδώ είναι η κόλασις, εδώ είναι και ο παράδεισος... «Έχεις να φας; Έφερες τον παράδεισο εις την γην. Δεν έχεις να φας; Έφερες την κόλαση εις την γη. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο έξω από αυτό». Είναι το κήρυγμα των ανθρώπων οι οποίοι υλιστικότατα σκέπτονται και ζουν. Βέβαια περιττό να σας πω ότι μία τέτοια θέση και μάλιστα μια πολυτελή ζωή είναι σαφώς αντιευαγγελική. Ο άνθρωπος που δεν έχει πνευματικούς προσανατολισμούς προσπαθεί να γεμίσει το κενόν της ψυχής του με αυτήν την πολυτέλεια των υλικών αγαθών και μάλιστα μια πολυτέλεια ατέρμονη. Ατέρμονη! Δεν τελειώνουν ποτέ και όλο παραγάγουν νέες μορφές και νέα σχήματα των υλικών αντικειμένων ή των τροφών ή των ποτών, ατέλειωτα, σας ξαναλέγω· γιατί ο άνθρωπος όταν έφαγε και ήπιε δεν γέμισε το κενό της ψυχής, αναζητά καινούριες γεύσεις και καινούριες εμπειρίες, για να μπορέσει να γεμίσει το κενό της ψυχής, και δεν αντιλαμβάνεται ότι η ψυχή, όσα και να φας, όσες ποικιλίες και αν έχεις, όσες πολυτέλειες και αν δημιουργήσεις, δεν θα χορτάσει ποτέ η ψυχή σου, θα μένει ακόμα πιο άδεια και ακόμα πιο πεινασμένη. Η ψυχή δεν τρώγει αυτά, θέλει Θεό η ψυχή. Κι άμα δεν την λείπει ο Θεός, τότε ψωμί και κρομμύδι να έχεις είσαι ευτυχισμένος και είναι γεμάτη η καρδιά σου. Είναι γεμάτη. Τα υλικά αγαθά μάς τα έδωκε ο Θεός προς απόλαυσιν, αλλά να ‘ναι όμως γεμάτη η καρδιά. Εδώ ο λόγος το να είναι άδεια η καρδιά από τον Θεό και να γεμίζει διαρκώς ο άνθρωπος από τα προϊόντα του πολιτισμού του και της πολυτελείας του.

    Από τον μακρύ αυτόν κατάλογο που σας διάβασα, του ιερού Ευαγγελιστού, έχομε να σχολιάσουμε τα εξής σημεία:

    Εκεί που λέγει «ἵππων καὶ ῥεδῶν».  Η «ῥέδη» είναι η άμαξα. Και εδώ όταν ομιλεί περί αμαξών δείχνει την πολυτέλεια. Διότι την εποχή εκείνη στα αμάξια δεν μπαίναν παρά μόνο οι άνθρωποι που είχαν πολλά χρήματα. Σήμερα βέβαια το θέμα «άμαξα» είναι κοινό πια. Σήμερα, θα λέγαμε, έχομε το αυτοκίνητο. Είναι κακό να έχει κανείς άμαξα; Στην παλιά εποχή όχι. Ήταν δείγμα πλούτου. Ναι, αλλά τέλος πάντων δεν ήταν κακό. Είναι κακό να έχει κανείς σήμερα αυτοκίνητο; Όχι. Είναι δείγμα πλούτου το αυτοκίνητο; Σήμερα όχι. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς πλούσιος για να έχει αυτοκίνητο· το οποίον βεβαίως υποτίθεται, αν δεν είναι πλούσιος, ότι θα το χρησιμοποιήσει κυρίως για τις επαγγελματικές του ανάγκες. Κυρίως. Αλλά, αν το θέλετε ακόμη, αγαπητοί μου, και να πάρει κανείς την οικογένειά του και να βγει λίγο πιο έξω απ΄αυτές τις σύγχρονες Βαβυλώνες των πόλεων, που δημιούργησε ο πολιτισμός μας με τα καυσαέρια, με όλα τα στοιχεία εκείνα που κάνουν τη ζωή  κουραστική και ανυπόφορη μέσα στις πόλεις, το να έχει κανείς ένα μεταφορικό μέσο να βγει λίγο πιο έξω στην εξοχή, δεν είναι αναμφισβήτητα εφάμαρτον.

     Αλλά, όταν όμως, αγαπητοί μου, το αμάξι, το αυτοκίνητο δηλαδή, το έχομε μεταβάλει σε είδωλον, σε ιδανικό, μ’ αυτό πέφτομε να κοιμηθούμε για να το αγοράσουμε και μ’ αυτό ξυπνάμε, με τ’ όνειρό του, και έχει γίνει ο προορισμός και σκοπός της ζωής μας, το έχουμε πιο καλά και από τα παιδιά μας, και το προσέχουμε και το συντηρούμε περισσότερο απ’ ό,τι τα μέλη της οικογενείας μας και το έχουμε ακόμη το αυτοκίνητο για μια κοινωνική προβολή, μια αλαζονεία, τότε αναμφισβήτητα είναι η «ῥέδη», η άμαξα, που λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής, που οι άνθρωποι στη νοητή αυτή Βαβυλώνα αγοράζουν για να καλοπερνούν. Βλέπετε δεν είναι αυτό τούτο το αντικείμενο, αλλά είναι αυτή η στάση που θα πάρομε απέναντι στο αντικείμενο.

    Αυτό βέβαια ισχύει για κάθε αντικείμενο και γι’ αυτόν τον ίδιον τον πολιτισμό. Ο δε πνευματικός άνθρωπος στις απαιτήσεις του, χωρίς να πάψει βεβαίως να χρησιμοποιεί τα δεδομένα του πολιτισμού του, δεν θα πάψει, θα ‘τανε περίεργο, δεν θα είναι ατελεύτητος. Εάν, επί παραδείγματι, απέκτησε κάποια έπιπλα –να πάρω ένα πολύ πρόχειρο παράδειγμα, πολύ πρόχειρο- απέκτησε κάποια έπιπλα στο σπίτι του, δεν θα σπεύσει ύστερα από ένα ή δυο χρόνια να τ’ αλλάξει επειδή είναι ντεμοντέ, είναι εκτός μόδας. Μας έφερε κάποιος φίλος καρεκλοπόδαρα, ας το πω έτσι, καρεκλοπόδαρα, χοντρικά, σκαλισμένα ωραία, τορνευτά με φουρνισμένη οξιά, πολλά! Μας τα χάρισε. Στην απορία μου: «Δεν τα χρειάζεσθε, εσείς;». Η απάντηση: «Δεν είναι πια της μόδας». Ε, όχι να κάνομε αυτή τη σπατάλη γιατί δεν είναι πια της μόδας! Αυτό είναι το κακό. Θέλεις να κάνεις ένα σκάλισμα πάνω στο έπιπλό σου; Κάνε το. Αλλά άμα το αγοράσεις, θα το έχεις για ολόκληρη τη ζωή σου. Εάν παλιώσει, πάρε καινούριο. Εάν περάσει η μόδα, θα πεις: «Όχι. Δεν θα πάρω καινούριο, θα αφήσω αυτό που είναι. Τελείωσε». Κι έτσι θα υπάρχει και μία οικονομική σταθερότητα. Διότι όταν υπάρχει αυτό το λαχανητό, λαχανητό, η παραγωγή να καλύπτει την κατανάλωση και η κατανάλωση την παραγωγή, πού θα φθάσομε; Αναμφισβήτητα, δεν είμαι οικονομολόγος, το καταλαβαίνει κι ο πιο κοινός νους, στον πληθωρισμό. Τι είναι ο πληθωρισμός, νομίζετε; Αυτό το λαχανητό παραγωγής και καταναλώσεως. Γι΄αυτό βγάλαμε και την κοινωνία μας και την λέμε καταναλωτική. Σε μία παγκόσμια κλίμακα. Έτσι, «Τι είναι», λέγει, «σταθερότης αγοράς;», λέει ο Μέγας Βασίλειος, «Η νηστεία!». Όταν έχεις μάθει να είσαι λιτοδίαιτος. Θα φας ό,τι έχεις ανάγκη, θα’ χεις μάθει να νηστεύεις κάποιες μέρες, να ένα μικρό, πολύ μικρό παράδειγμα μια που τώρα έχομε και την Σαρακοστήν. «Εισάγομε», λέγει, «κρέας από το εξωτερικό, δεν μας φθάνει». Είμαστε ο πλέον κρεοφάγος λαός από όλους τους λαούς της Ευρώπης. Ο πιο κρεοφάγος λαός! Γιατί, αδελφοί μου; Εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε μερικές σαρακοστές που πρέπει να νηστεύουμε. Νήστεψε, αδελφέ μου, τις σαρακοστές, πλην των αρρώστων και των μη δυνάμενων να νηστεύσουν, όλος ο άλλος λαός να νηστεύσει, τότε, πέστε μου, θα έχομε ανάγκη να εισάγομε κρέατα απέξω; Αναμφισβήτητα όχι. Και θα’ χουμε σταθερότητα αγοράς, συναλλάγματος κ.λπ. κ.λπ., κι εκείνα τα οποία γνωρίζετε οικονομολογικά.

     Δεύτερον. Λέγει: «καί σωμάτων ἀνθρώπων». Μέσα στον κατάλογο, στη λίστα των εμπορικών αντικειμένων, ομιλεί «περί σωμάτων ανθρώπων». Γι΄αυτό σας είπα στην αρχή, ότι τα προϊόντα αυτής της πόλεως, τα οποία δείχνουν κάτι το ακατανόητο, πλέον κάτι που είναι εγκληματικό, πώς να το χαρακτηρίσει κανείς; Θα φανταζόσαστε ποτέ ότι το ανθρώπινο σώμα θα μπορούσε να γίνει εμπορεύσιμον αντικείμενον; Ε, λοιπόν, ο άνθρωπος που δεν έμαθε, ή έμαθε αλλά δεν δέχεται ότι είναι εικόνα του Θεού, ο κάθε άνθρωπος, είναι δυνατόν, αγαπητοί μου, και αυτό να το κάνει! Να εμπορεύεται τα ανθρώπινα σώματα. Είπα εικόνα του Θεού και συγκεκριμένα εικόνα του Χριστού, γιατί και το ανθρώπινο σώμα είναι μέρος της εικόνος του Ιησού Χριστού. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε αν θέλετε λίγο ιστορικά, μια μικρή αναδρομή προς τα πίσω, την εποχή του Χίτλερ. Την εποχή της γερμανικής κατοχής. Στην Ευρώπη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ενθυμείσθε πόσοι εθανατώνοντο από τον Χίτλερ στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και ακόμη, να μην πηγαίνουν χαμένα τα σώματά τους, τα έκαναν σαπούνι. Έπαιρναν το λίπος του σώματος και το έκαναν σαπούνι... Θα μου πείτε, ε, σ’ όλα να βλέπει κανείς ένα κέρδος. «Αυτούς ούτως ή άλλως, θα λέγαμε, θα τους σκοτώσουμε. Αφού λοιπόν θα τους σκοτώσουμε γιατί να τους θάψουμε; Να τους πάρομε το λίπος. Να τους δώσουμε μερικές εβδομάδες φαΐ, να τους το πάρομε πάλι πίσω παίρνοντας το λίπος του σώματός τους». Μακάβριον, μακάβριον! Και όχι μόνο μακάβριον, αλλά και δείχνει πώς μπορείς να εκτιμάς τον άλλον άνθρωπο. Τον πατέρα σου, τη μάνα σου άμα πεθάνουνε αδελφέ μου, θα τους έβαζες στον φούρνο να τους βγάλεις το λίπος και να πεις ότι τον τάιζα τόσο καιρό τον πατέρα μου, στάσου τώρα να του πάρω το λίπος πίσω να το κάνω σαπούνι; Αν είναι δυνατόν ποτέ! Μακάβριο πράγμα που δείχνει πως ο άνθρωπος μπορεί να εκτιμάει τον άλλον άνθρωπο...

    Έτσι, να έρθω σε μερικές πραγματικότητες που όλοι πιστεύω θα συμφωνείτε· πολλές φορές ο ασθενής άνθρωπος, από τους ιατρούς που είναι επιλήσμονες των όρκων που έδωσαν, να γίνεται ένα αντικείμενον μιας εμπορικής εκμεταλλεύσεως. Το ίδιο και οι έμποροι τροφίμων που αδιαφορούν δια την κοινωνικήν υγείαν και όπως, κατά καιρούς, το πληροφορούμεθα ή το αντιλαμβανόμεθα κι εμείς, να πωλούν αλλοιωμένες τροφές για να κερδίσουν. «Δεν με νοιάζει τι θα πάθεις εσύ, δεν με νοιάζει αν η υγεία σου βλαφθεί, αρκεί εγώ να πουλήσω το εμπόρευμά μου και να κερδίσω». Ακόμη και οι βιομήχανοι βρωσίμων θα έλεγα, αγαθών, που χρησιμοποιούν χρώματα, χρωστικές ουσίες, για να κάνουν το αντικείμενό τους προσελκυστικό, ή συντηρητικές ουσίες που βάζουν παραπάνω για να συντηρείται το εμπόρευμά τους. Εγώ θα έλεγα κάθε συντηρητικό είναι επικίνδυνο, τα ξέρετε αυτά, αλλά τέλος πάντων, που βλάπτουν την υγεία και δημιουργούν τόσες αρρώστιες. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό, αρκεί το προϊόν τους να είναι όμορφο, αμπαλαρισμένο με τα χρώματά του κτλ. και να προσφερθεί. Τώρα εσύ που θα το φας τι έχεις να πάθεις, άλλη παράγραφος, άλλη παράγραφος... Ακόμα οι βιομήχανοι φαρμάκων· που μετέρχονται την νοθείαν. Δεν βάζουν τις κανονικές δόσεις εκείνων των στοιχείων που προβλέπεται για να συντεθεί ένα φάρμακο. Κι έτσι είναι η θεραπεία ενός ασθενούς προβληματική. Πηγαίνω πολύ παλιά πίσω, ίσως να το ενθυμείσθε, εγώ βέβαια δεν ζούσα, δεν είχα γεννηθεί ακόμη, κάποια φορά κάπου στα 1920, κάπου εκεί, όταν το κινίνο που έδιναν στον στρατό με τις ελονοσίες, ή στους κατοίκους της Μακεδονίας με τις ελονοσίες, τον κινίνο μέσα είχε αλεύρι. Και δεν εθεραπεύοντο οι ασθενείς. Αυτό είναι φοβερό. Παίζεις, κύριε, με την υγεία του λαού, με την υγεία της κοινωνίας, για να μπορέσεις να πλουτίσεις εσύ; Να βάλεις λεπτά στην τσέπη σου; Πού πας, τι κάνεις;

      Αλλά ακόμη, αληθινά βεβαίως εγκληματίαι είναι και εκείνοι οι έμποροι οι οποίοι χρησιμοποιούν μέσα στα τσιγάρα ή στα αναψυκτικά, θα πω και ένα αναψυκτικό διότι εδημοσιεύθηκε και δεν φοβούμαι, η κόκα κόλα, που βάζουν ναρκωτικό. Για να σε κάνουν πελάτη. Γιατί όποιος πίνει, ξαναπίνει. Και όποιος καπνίζει, ξανακαπνίζει. Έχω υπόψη μου μία μάρκα καπνού, ας μην την πω. Το ιδεώδες θα ήταν να μην καπνίζει κανένας. Γιατί αν έχει πέσει σε τέτοια πάθη, θα γίνει και αντικείμενο, θα λέγαμε, εγκληματικών ενεργειών των εμπόρων. Το να βάλεις μες στο τσιγάρο ναρκωτικό, για να κάνεις πελάτη του τον καπνιστή, να μην πάρει άλλη μάρκα, αλλά να πάρει τη δική σου τη μάρκα, το να κάνεις πελάτη σου εσύ με την κόκα κόλα βάζοντας μέσα ναρκωτικό, να μην αγοράσει άλλο αναψυκτικό αλλά το δικό σου, α, είναι αδιανόητο, είναι αδιανόητο. Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά είναι εγκληματίαι, διότι μεταβάλουν σιγά σιγά, βραδέως, αλλά, σωστά, τους λαούς σε ναρκομανείς. Και όταν οι λαοί θα μεταβληθούν σε ναρκομανείς, όπως θα ξέρετε, τότε θα μπορούν και κάποιοι έξυπνοι, όπως είναι οι Σιωνισταί, επί παραδείγματι, να επιβληθούν εις τους λαούς. Και να τους κατακτήσουν. Και τότε; Ω, τότε, τότε ο Αντίχριστος με πολλήν ευκολία θα βασιλεύσει, εφόσον ο Σιωνισμός θα φέρει τον Αντίχριστον. Είναι ακόμη και οι αδίστακτοι έμποροι που εμπορεύονται ναρκωτικές ουσίες όχι βάζοντάς τις κάπου σε μικρές δόσεις, αλλά πλέον κατευθείαν τα ναρκωτικά· που κυριολεκτικά μεταβάλλουν τους ανθρώπους σε σωματικά και ψυχικά ερείπια. Και τους αχρηστεύουν κυριολεκτικά. «Γιατί το κάνετε αυτό;». «Για να κερδίσουμε χρήματα». Όλοι αυτοί βέβαια με την πτώση της Βαβυλώνος πενθούν. Γιατί σταμάτησε το ανήθικο εμπόριό τους.

    Αλλά είναι και το άλλο. Ένα τρίτο σημείον. Ότι αντικείμενον του εμπορίου των είναι και οι ανθρώπινες ψυχές. Λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «σώματα καί ψυχάς ἀνθρώπων». Και η ψυχή μπορεί να γίνει εμπορικόν αντικείμενον; Εμπορικής εκμεταλλεύσεως; Φαίνεται περίεργο, αλλά είναι αλήθεια. Και νομίζω ότι εκεί ακριβώς είναι και τα πιο μεγάλα κέρδη. Για να ιδούμε. Πρώτα πρώτα η με κάθε τρόπο προαγωγή στην πορνεία. Παρότι η πορνεία είναι σωματικό θέμα, αλλά πρωτίστως είναι πνευματικό θέμα. Είναι ψυχικόν θέμα. Λοιπόν, τι υπάρχει ως προαγωγή στην πορνεία; Και τι δεν υπάρχει... Οι εκδόται ανήθικων περιοδικών. Οι παραγωγοί κινηματογραφικών ταινιών. Οι ιδιοκτήται κινηματογραφικών αιθουσών. Οι υπεύθυνοι της τηλεοράσεως και του ραδιοφώνου. Και οι εκδόται ανηθίκων φωτογραφιών. Όπου να γυρίσετε τα μάτια σας, μα σε λεωφορείο, μα σε οποιοδήποτε χώρο βρεθείτε, όταν διαφημίζουν κάτι, θα βάλουν και μία ανήθικη εικόνα. Γιατί αυτό πιάνει. Και γιατί θα προσέξεις την ανήθικη εικόνα, για να δεις και το διαφημιζόμενο εμπόρευμα. Για να μην πω, για τις ειδικώς κυκλοφορούσες ανήθικες φωτογραφίες, που θα σας έλεγα, να καυχηθείτε εν Κυρίω αν ποτέ δεν είδατε, ούτε να δείτε. Και αν ποτέ κάποιος σας πει  «Έλα να σου δείξω» και αν βρεθεί γυναίκα, να πείτε: «Δεν θέλω να ιδώ. Δεν θέλω να ιδώ!». Διότι έτσι και δούμε φωτογραφίες τέτοιες ανήθικες απ’ αυτές που κυκλοφορούν, τότε πάλι θα μπει ο δαίμων της πορνείας, όπως ο δαίμων της βλασφημίας, θα εισπηδήσει μες στην ψυχή μας, και θα μας βασανίζει για να μας ρίξει σε εκείνα τα οποία είδαμε στις εικόνες αυτές. Αυτοί οι άνθρωποι εμπορεύονται τις ανθρώπινες ψυχές!

    Ακόμη και όλοι εκείνοι που προάγουν όχι μόνο την πορνεία, αλλά και στις διαστροφές, για να μεταβάλουν τους ανθρώπους σε Σόδομα και Γόμορρα, για να κερδίζουν αυτοί χρήματα. Δεν γνωρίζουν - πού να γνωρίζουν;- ή αν δεν γνωρίζουν αδιαφορούν τελείως και δεν λογαριάζουν ότι μια ψυχή έχει ανεκτίμητη αξία, για την οποία γράφει ο Απόστολος Παύλος, με ποιο δικαίωμα σκανδαλίζεις μια ψυχή, «ὑπέρ ἧς Χριστός ἀπέθανε». Για την οποία ψυχή ο Χριστός απέθανε. Και αυτοί μόνο μια ψυχή σκανδαλίζουν; Λαούς ολόκληρους σκανδαλίζουν και τους ρίπτουν στον Άδη και στην κόλαση, για να βγάλουν αυτοί χρήματα...

    Είναι ακόμη οι φιλόσοφοι· που παρασύρουν εκατομμύρια ψυχές εις αυτόν τον όλεθρον. Όπως, επί παραδείγματι, οι σύγχρονοι υπαρξισταί. Παράδειγμα, σας φέρνω τον Σαρτρ, είναι τόσοι πολλοί... Αυτός ο οποίος κυριολεκτικά με τα καμώματά του τα φιλοσοφικά εδηλητηρίασε την Ευρώπη. Και που οδηγεί αυτός ο αρνητικός υπαρξισμός στην αθεΐα, στον μηδενισμό και, κατά συνέπεια, εις τον αναρχισμόν. Ο αναρχισμός είναι το φρούτο, είναι ο καρπός, όταν είσαι άθεος και μηδενιστής, θα είσαι κατ’ ανάγκη και αναρχικός. Γιατί ανά πάσα στιγμή, η ορμή της ψυχής σου, όταν τίποτα πια δεν πιστεύει, όταν όλα τα μηδενίζει, κάθε αξία, κάθε σου ενέργεια, απ’ αυτή την ορμή της ψυχής, θα μεταβάλλεται σε μία αναρχική πράξη.

     Είναι ακόμη οι φιλόσοφοι κοινωνιολόγοι· που τους γιορτάζουμε τα 100 χρόνια, ή τα 50 χρόνια, ή τα 200 χρόνια. Καταλαβαίνετε… όλοι αυτοί με τις φιλοσοφικοκοινωνικές τους θεωριές απομακρύνουν από τον Χριστόν ή τα χρηστά ήθη και την αληθινή ανθρωπιά και μεταβάλλουν τις ανθρώπινες κοινωνίες σε μάζες ανώνυμες και ζούγκλες χειρότερες από τα θηρία. Δεν αναφέρομαι τόσο εις το αρχαίο δουλεμπόριον, που υπήρχε την εποχή εκείνη που αγόραζαν και πουλούσαν τους ανθρώπους, όσο εις το σύγχρονο δουλεμπόριο, τουλάχιστον να φανταστείτε στην Ελλάδα, μερικές χιλιάδες, 2-3 χιλιάδες κατά το δελτίο της αστυνομίας, κάθε χρόνο, μόνο στην Ελλάδα, αγόρια και κορίτσια της εφηβικής ή της παιδικής ηλικίας, εξαφανίζονται οριστικώς. Πού πάνε τα παιδιά αυτά; Τι γίνονται; Προωθούνται αγόρια και κορίτσια για τις ποικίλες επιθυμίες εκείνων που τα αγοράζουν, όπως οι Τούρκοι κάποτε κ.λπ., αγόρια και κορίτσια το ξανατονίζω, και προωθούνται στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Και χάνονται διαπαντός. Η αστυνομία είναι μάρτυς. Μας το λέγει αυτό. Δυο τρεις χιλιάδες ελληνόπουλα κάθε χρόνο χάνονται, εξαφανίζονται. Ανοίγει η γη και τους καταπίνει. Αγόρια κορίτσια. Σας το ξαναλέγω. Δεν αναφέρομαι ακόμα ούτε εις τη μη αυτοδιάθεση των λαών, διότι μόνο και μόνο κάποιες μεγάλες δυνάμεις αποβλέπουν εκεί τα συμφέροντά τους. «Όχι. Θα ‘σαστε δούλοι, θα ‘σαστε σκλάβοι, γιατί αν ελευθερωθείτε ζημιώνονται τα συμφέροντά μας τα υλικά».  Δεν αναφέρομαι ούτε σε αυτά μόνο παρά μόνο τόσα άλλα τα οποία μπορούσε κανείς να σκεφθεί τα παραλείπω, δεν με παίρνει η ώρα, η δική σας γνώση ας τα συμπληρώσει.

      Και συνεχίζουμε:  «Καὶ ἡ ὀπώρα τῆς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς σου ἀπώλετο ἀπὸ σοῦ, καὶ πάντα τὰ λιπαρὰ καὶ τὰ λαμπρὰ ἀπῆλθεν ἀπὸ σοῦ, καὶ οὐκέτι οὐ μὴ αὐτὰ εὑρήσεις»· 18,14. Η φωνή που ομιλεί από τον ουρανό και ακούει ο ιερός Ευαγγελιστής, στρέφεται τώρα προς την πόλιν και κατά τρόπον περιληπτικόν σημειώνει αυτά τα λόγια. Δηλαδή «και ο καρπός της επιθυμίας της ψυχής σου χάθηκε από σένα, και όλα τα λιπαρά και τα λαμπρά πέρασαν από σένα και  πια δεν θα τα ξαναβρείς». Θα ‘θελα να μείνω σε 2-3 σημεία αυτής της προτάσεως, είναι αξιόλογη πρόταση. Είναι δε και πολύ ωραία φράσις, σημιτική είναι: «Καί ἡ ὀπώρα τῆς ἐπιθυμίας σου ἀπώλετο ἀπό σοῦ» η οπώρα, το οπωρικόν, ο καρπός της επιθυμίας σου  «ἀπώλετο ἀπό σοῦ» η οπώρα, το οπωρικόν, ο καρπός της επιθυμίας σου χάθηκε από σένα. Είναι όμορφη φράσις, έτσι σαν φράση. Πράγματι για να φθάσει, αγαπητοί μου, ο καρπός μιας επιθυμίας να ωριμάσει, ασφαλώς χρειάζεται και κόπος και χρόνος πολύς, ίσως κάποτε και μια ολόκληρη ζωή. Και ξέρετε τι σημαίνει να σου πει στο τέλος της ζωής σου, αυτό που αγωνιζόσουνα να γίνει πραγματικότητα, η επιθυμία σου να καρποφορήσει, ξέρεις, αδελφέ μου, τι θα πει να σου πει στο τέλος ο Θεός ότι όλος ο κόπος της ζωής σου πήγε χαμένος; Απώλετο από σου, χάθηκε. Είναι τρομερό! Σκεφθείτε τι δημιούργησε ο άνθρωπος,  έναν πολιτισμόν ολόκληρο, αυτόν που άλλοτε σας είπα, ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός. Ο λεγόμενος. Δεν είναι πια τοπικό φαινόμενο, έπαψε να είναι τοπικό φαινόμενο, είναι ένας τρόπος του σκέπτεσθαι, ένας τρόπος του ζην, ο δυτικός πολιτισμός. Και να σου πει στο τέλος ο Θεός ότι αυτός ο καρπός της επιθυμίας σου, ω άνθρωπε, να φτιάξεις, να φτιάξεις, να κάνεις πυραύλους, να κάνεις λεωφορεία πυραύλους, να πας στ’ αστέρια, να δημιουργήσεις ουρανοξύστες, να δημιουργήσεις, να φτιάξεις όλα αυτά που ήταν όλος ο καρπός, η οπώρα της επιθυμίας σου, σε πληροφορώ χάθηκε για σένα, δεν αντέχει να μπει στην αιωνιότητα. Δεν αντέχει. Για σκεφθείτε, όμως, αγαπητοί μου, αποτεινόμενος ο Θεός προσωπικά στον καθένα, όταν και η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι η μικρογραφία, θα λέγαμε, μιας προσπαθείας, να φτιάξει, να αγοράσει, να χτίσει και να του πει κάποτε ο Θεός, όταν πια θα έχει ωριμάσει αυτή η οπώρα της επιθυμίας της ψυχής του, να του πει: «Χάθηκε από σένα κάθε σου προσπάθεια. Δεν αντέχει στην ημέρα της κρίσεως. Στο πυρ της ημέρας εκείνης. Δεν μπορεί να μπει στη Βασιλεία του Θεού. Δεν αντέχει, δεν γίνεται».

     Ένα άλλο σημείο, «τά λιπαρά καί τά λαμπρά», λέγει. Αυτά πέρασαν, «ἀπῆλθεν τά λιπαρά καί τά λαμπρά ἀπὸ σοῦ». Ποια είναι αυτά «τά λιπαρά καί τά λαμπρά»; Τα λιπαρά και τα πλούσια. Τα λιπαρά είναι τα φανταχτερά. Τα πλούσια και τα φανταχτερά. Όλα αυτά πέρασαν για σένα. Δεν πρόκειται να τα ξαναβρείς. Και πράγματι παρέρχονται, αγαπητοί μου, όλα αυτά, ανήκουν μόνο στην ιστορική πραγματικότητα. Δεν διασώζονται στη Βασιλεία του Θεού. Πόσο λυπήθηκα όταν κάποτε μου είπαν, όχι στη Λάρισα, σε άλλο τόπο, για μία κυρία. Αυτή είχε μείνει μόνη της κα είχε μαζέψει όλα τα κοσμήματά της, πολλά κοσμήματα, και τα είχε όλα κάτω από το μαξιλάρι της, όλα, άρρωστη αυτή. Όλα κάτω από το μαξιλάρι της τα είχε. Πέθανε. Τι άλλο μπορούσε να πάθει; Πέθανε. Δεν πήρε τίποτα μαζί της. Όλα αυτά τα λαμπρά, τα φανταχτερά, που κάποτε στα σαλόνια μπορούσε να λαμποκοπάει και να προβάλλεται, όλα αυτά χάθηκαν. Χάθηκαν!

    Αδελφοί μου, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Μην κολλάμε όμως εκεί στην καρδιά μας. Μην τα βάλουμε κάτω από το μαξιλάρι μας. Μη νομίζουμε πως θα τα πάρουμε μαζί μας. Όχι! Θα βάλω ό,τι χρειαστεί, αλλά θα το χρειαστώ. Μπορεί να έχω ένα ρολόι, αλλά μου δείχνει την ώρα. Τίποτε άλλο. Δεν θα το πάρω μαζί μου. Δεν το χρειάζομαι στη Βασιλεία του Θεού. Τι να το κάνω το ρολόι στη Βασιλεία του Θεού; Το χρειάζομαι όσο κρατάει η Ιστορία. Όσο κρατάει η δική μου η ιστορία. Τίποτε άλλο. «Τα λαμπρά και τα λιπαρά έφυγαν από σένα. Οριστικώς και αμετακλήτως», λέγει ο Θεός.

    Και συνεχίζει ο Ιερός Ευαγγελιστής: «Οἱ ἔμποροι τούτων –Ποίων τούτων; Όλων εκείνων των υλικών τα οποία περιέγραψε προηγουμένως-, οἱ πλουτήσαντες ἀπ᾿ αὐτῆς, ἀπὸ μακρόθεν στήσονται διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς κλαίοντες καὶ πενθοῦντες, λέγοντες· οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις ἡ  μεγάλη, ἡ περιβεβλημένη βύσσινον καὶ πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη ἐν χρυσίῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ μαργαρίταις, ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη ὁ τοσοῦτος πλοῦτος».

      Κλαίνε, πενθούν αυτοί που πλούτισαν από την πόλιν αυτήν. Όπως οι βασιλείς, οι οποίοι κλαίουν και πενθούν, έτσι και οι έμποροι που επλούτισαν με την ελευθεριότητα και την αποστασία αυτής της Βαβυλώνος θα κλαύσουν και θα πενθήσουν για την καταστροφή της και τον βασανισμό της. Όπως βλέπετε και αυτοί με τη σειρά τους θα την ταλανίσουν και θα εκπλαγούν δια την αιφνιδία συμφορά της και δια την απώλεια του τόσου της πλούτου.

     Και έρχεται η σειρά των ναυτιλλομένων να την πενθήσουν: «Καὶ πᾶς κυβερνήτης καὶ πᾶς ὁ ἐπὶ τόπον πλέων, καὶ ναῦται καὶ ὅσοι τὴν θάλασσαν ἐργάζονται, ἀπὸ μακρόθεν ἔστησαν, καὶ ἔκραζον βλέποντες τὸν καπνὸν τῆς πυρώσεως αὐτῆς, λέγοντες· τίς  ὁμοία τῇ πόλει τῇ μεγάλῃ; Καὶ ἔβαλον χοῦν-χώμα- ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν καὶ ἔκραζον κλαίοντες καὶ πενθοῦντες, λέγοντες· οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις  ἡ μεγάλη, ἐν ᾗ ἐπλούτησαν πάντες οἱ ἔχοντες τὰ πλοῖα-που πλούτισαν όλοι οι εφοπλισταί- ἐν τῇ θαλάσσῃ ἐκ τῆς τιμιότητος αὐτῆς· ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη».

   Βλέπομε ότι και οι εργαζόμενοι λοιπόν εις την θάλασσαν που εκτελούν τις μεταφορές των εμπορευμάτων, ομοίως και αυτοί πενθούν και επαναλαμβάνουν ό,τι και οι προηγούμενοι, και οι βασιλείς και οι έμποροι. Αν ρίξουμε, αγαπητοί μου, μια ματιά εις τον θρήνον όλων αυτών, ή εις τον θρήνον της γης, για την απώλεια της Βαβυλώνος, γιατί έρχεται η ώρα της κρίσεώς της, έρχεται η ώρα του τέλους της, θα αντιληφθούμε ότι το κακό εις τον κόσμον αυτόν είναι παροδικόν. Δεν μπορεί να διαιωνίζεται το κακόν. Έχει το τέλος του. Και αφού λοιπόν το κακό τελειώνει, τότε οφείλουν οι πιστοί να υπομένουν. Αν μου πείτε: «Εγώ είμαι σε ένα κλάσμα της Ιστορίας, του χρόνου της Ιστορίας, για το κακό που γίνεται». Ναι, είσαι σε ένα κλάσμα της Ιστορίας της παγκοσμίου, αλλά είναι όμως πολύ μικρή η ζωή σου. Και ο Κύριος μάς είπε να υπομένουμε. Γιατί λέγει: «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται». «Εκείνος που θα υπομείνει έως το τέλος, αυτός θα σωθεί». Και ένα πράγμα, να λέμε, αγαπητοί μου. Να φθάσουμε να γεράσουμε και να έχουμε την υπομονή μας και εις τα γηρατειά μας. Γιατί κάποτε εκεί την χάνομε την υπομονή μας. Από τώρα να παρακαλούμε τον Θεό να μη μας στερήσει την υπομονή, σε δύσκολες στιγμές που μπορούμε να περάσουμε, όποιες και να είναι αυτές. Είτε δικές μας, δηλαδή δημιουργήθηκαν από μας τους ίδιους, δηλαδή από μια αρρώστια μας κλπ. είτε από μια γενική κατάσταση που μπορεί να στρέφεται εναντίον της χριστιανικής μας ιδιότητος.

     Όπως ρωτήθηκε κάποτε ο άγιος Πολύκαρπος να αρνηθεί τον Χριστόν και είπε εκείνος ότι «86 χρόνια υπηρετώ τον Κύριο Ιησού και εἰς οὐδέν με ἠδίκησε». Σε τίποτα δεν με έχει αδικήσει. Πώς λοιπόν θα Τον αρνηθώ; Κι εκείνος ο γέρων, τώρα 86 χρόνια υπηρετούσε λέγει, ήταν 86 χρονών; Ή τόσα χρόνια είχε, 100 χρόνια; Παραπάνω; Ώστε εκείνα τα χρόνια που εγνώριζε τον Χριστόν ήτανε μόνο αυτά; 86; Όπως κι αν έχει το πράγμα, είναι πολλά χρόνια. Έφθασε εκείνος ο γέρων να είναι πραγματικά νέος, με θαρραλέον και ακμαίον φρόνημα και να σταθεί μέσα εις το στάδιον και να ομολογήσει Χριστόν και ακούστηκε μια φωνή ως βροντή: «Πολύκαρπε, ἀνδρίζου». «Να είσαι ανδρείος». Και πραγματικά στάθηκε στο μαρτύριό του με ανδρεία. Έτσι να ευχόμαστε και να παρακαλάμε τον Θεό μέχρι τα γηρατειά μας τα βαθιά, μέχρι που να φύγομε από τον κόσμον αυτόν, έτσι, κάπως έτσι να το αισθανόμαστε, να ΄χουμε αυτήν την υπομονήν. Γιατί, επαναλαμβάνω ο Κύριος είπε: «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται». Μη λέμε το κακό ότι είναι αιώνιον. Είναι παροδικόν. Περνάει, φεύγει. Το βιβλίο της Αποκαλύψεως μάς το δείχνει και μας το παρουσιάζει και εξάλλου αυτή η κατάστασις ότι περνάει το κακό μάς το θυμίζει ο ίδιος ο Κύριος. Ακούστε πώς το λέγει, παρακαλώ· Ιωάννης 16,20: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται -λέει στους μαθητάς Του: Εσείς θα κλάψετε και θα θρηνήσετε, ο κόσμος θα χαρεί γιατί θα΄χει απαλλαγεί από μένα, θα με σταυρώσει, κι αυτοί θα διασκεδάζουν-· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε -σεις όμως θα λυπηθείτε-, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται». «Αλλά η λύπη σας θα μετατραπεί σε χαρά».

       Ποτέ οι μαθηταί δεν μπόρεσαν να φανταστούν ότι αυτή η διαδικασία θα ήταν υπόθεσις τριών ημερών. Ουδέποτε το φαντάστηκαν αυτό. Αλλά, αγαπητοί, τους εδόθηκε μια μαρτυρία. Την μαρτυρία αυτή ότι ο Χριστός ανεστήθη. Και τους έδωσε χαρά στην καρδιά. Μια μαρτυρία που τους έδωσε τη δύναμη να αντέξουν ολόκληρη τη ζωή τους, τη μαρτυρική ζωή τους, και φθάσουν στο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού. Και πράγματι.

      Συνεχίζει το βιβλίο της Αποκαλύψεως 18,20 να λέγει, ύστερα από τον θρήνο των βασιλέων της γης, των εμπόρων και των ναυτικών για την απώλεια του κέρδους που είχαν, πλουτίζοντες από την κατάσταση την αντίθεο, ακούγεται: «Εὐφραίνου ἐπ᾿ αὐτῇ, οὐρανέ, καὶ οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ προφῆται, ὅτι ἔκρινεν ὁ Θεὸς τὸ κρῖμα ὑμῶν ἐξ αὐτῆς». Κατά το εβραϊκό κείμενο ο Ιερεμίας 51 κεφάλαιο, στίχος 45, γράφει: «Τότε θα ‘’ἀγαλλιάσωσι ἐπί τῇ  Βαβυλῶνι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ καί πάντα τά ἐν αὐτοῖς». Στην ιστορική Βαβυλώνα. Εκείνη έγινε σύμβολο όμως, η ιστορική Βαβυλώνα· που είναι ο διεφθαρμένος κόσμος. «Να χαίρεσαι, εὐφραίνου, για τη Βαβυλώνα που καταστρέφεται, ουρανέ και οι άγιοι και οι απόστολοι και οι προφήται, γιατί έκρινε ο Θεός το κρίμα της πόλεως αυτής». Οι «ἅγιοι» είναι γενικός χαρακτηρισμός και αναφέρεται εις μεν την Καινή Διαθήκη στους αποστόλους, εις δε την Παλαιά Διαθήκη εις τους προφήτας. Η φωνή αυτή του ουρανού που ακούγεται είναι μία έμπρακτη απάντησις εις την αγωνιώδη ερώτηση των ψυχών των εσφαγμένων, που ζητούν πότε θα εκδικηθεί ο Χριστός το αδικοχαμένο τους αίμα. «Κύριε», λέγει, «πότε θα εκδικηθείς το αίμα μας που χύθηκε πάνω στη γη;». Το ενθυμείσθε, οι πεπελεκημένες ψυχές. Οι σφαγμένοι μάρτυρες. Δηλαδή δεν ζητούν να εκδικηθεί ο Θεός, αλλά αυτό ισοδυναμεί με το «πότε θα μας αναστήσεις». «Μας υπεσχέθης, ότι μη φοβηθείτε εάν φθάσετε στο μαρτύριο». «Σας βεβαιώνω μία τρίχα της κεφαλής σας δεν θα χαθεί». «Πότε, Κύριε, θα γίνει αυτό;». «Περιμένετε». Ενθυμείσθε εκεί που λέγαμε, «τους εδόθηκε», λέγει, «λευκός χιτών και ένα κλαδί φοίνικος και τους είπε να περιμένουν για να προστεθούν και άλλοι αδελφοί των». Και τώρα ήλθε η ώρα.

      Ευφραίνου ουρανέ, να χαίρεσαι ουρανέ. Και οι άγιοι όλοι του ουρανού. Ήρθε η ώρα. Ποια ώρα; Της Αναστάσεως! Το να τιμωρεί το κακό, να τελειώσει και να γίνει Ανάσταση των νεκρών και οι ευσεβείς να εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού. Γι΄αυτό λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Οὐχ ὡς χαιρεσίκακοι, δε τῇ τῶν παιδειῶν ἐπιφορᾷ χαίρουσιν. Ἀλλ’ ὡς ἐπιθυμίαν διάπυρον περί την διακοπήν τῆς ἁμαρτίας ἔχοντες». Δεν χαιρεκακούν για εκείνο το οποίο βλέπουν να τιμωρείται ο κόσμος ο αμαρτωλός, όχι. Λυπούνται διά τον κόσμον. Αλλά βλέπουν απλώς τη διακοπή του κακού. Ότι δεν μπορεί πια, διακόπτεται, δεν διαιωνίζεται το κακό.

     Κάτι ανάλογο συνέβη, αγαπητοί μου, και εις τον Τωβίαν. Που το διαβάζομε στο τελευταίο κεφάλαιο με την καταστροφή της Νινευί. Διότι η Νινευί ήτο και αυτή μία πόλις τύπος. Μία πόλις - σύμβολον. Εκεί που του είχε πει ο πατέρας του ο Τωβίτ, φύγε παιδί μου γιατί θα καταστραφεί η Νινευί, επανέλαβε μετά τη μετάνοιά της τις αμαρτίες της και χειρότερα. Είναι εκείνο που λέγει η Αγία Γραφή όταν… δύο παροιμίες, δεν είναι δικές μου, η Καινή Διαθήκη τις χρησιμοποιεί. Όταν το σκυλί που ξέρασε απ’ την πολυφαγία του, γυρίζει να ξαναφάει τα ξερατιά του. Και όταν ο χοίρος που είναι καθαρός και πλυμένος ξαναγυρίζει στις λάσπες του. «Καί ἔσονται τὰ ἔσχατα του ανθρώπου χείρονα τῶν πρώτων». Να χρησιμοποιήσω τους λόγους του Κυρίου. Ή, όπως λέγει στην προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος: «Εκείνος ο οποίος δοκίμασε τον Χριστόν και τον αρνήθηκε, δεν μπορεί να ξαναγυρίσει πίσω». Ας το προσέξουμε αυτό, αγαπητοί μου, να διατηρήσομε την πίστη μας ακεραία χωρίς υπαναστροφές. Να μην γυρίζομε πίσω. Γιατί αν γυρίζομε πίσω, δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να ξαναγυρίσομε στον Χριστό. Δεν το ξέρω αυτό. Είναι επικίνδυνο πράγμα. Γι΄αυτό λοιπόν ο Τωβίτ, βλέποντας την πόλη που καταστράφηκε και δεν μετενόησε από το κήρυγμα του Ιωνά, ότι επαναλαμβάνει τις αμαρτίες της μετά τη μετάνοια που έδειξε, λέει, στον γιο του τον Τωβία, παιδί μου, όταν πεθάνω μάζεψέ τα και φύγε και πήγαινε εις τα Εκβάτανα της Μηδείας, αυτό θα δεχθεί ο Τωβίας και λέγει εδώ: «καὶ ἀπέθανεν ἐτῶν ἑκατὸν εἰκοσιεπτὰ -ο Τωβίας, ο γιος του-,  ἐν Ἐκβατάνοις τῆς Μηδίας. καὶ ἤκουσε πρὶν ἢ ἀποθανεῖν αὐτὸν τὴν ἀπώλειαν Νινευῆ- πριν πεθάνει, έμαθε την καταστροφή της Νινευί-, ἣν ᾐχμαλώτισε Ναβουχοδονόσορ καὶ Ἀσύηρος, καὶ ἐχάρη πρὸ τοῦ ἀποθανεῖν ἐπὶ  Νινευῆ· ἣν ᾐχμαλώτισε Ναβουχοδονόσορ». Γιατί κατακτήθηκε, όπως θα ξέρετε, η Νινευί οριστικώς πια και χάθηκε από το προσκήνιο της Ιστορίας από τους Βαβυλωνίους. Και οι Βαβυλώνιοι χάθηκαν από το προσκήνιο της Ιστορίας από τους Μηδοπέρσες. «Καὶ ἐχάρη πρὸ τοῦ ἀποθανεῖν ἐπὶ Νινευῆ». Πριν πεθάνει ο Τωβίας χάρηκε για την καταστροφή της Νινευί. Εχάρηκες, Τωβία, για την καταστροφή της Νινευί; Ναι, είναι η χαρά των αγίων ότι τίθεται τέρμα πλέον το κακό, αλλά και κάτι ακόμα, και διότι ο προφήτης Ιωνάς απεδείχθη αληθινός. Δηλαδή είναι η εκπλήρωσις των προφητειών.

      Είναι εκείνο που λέγει και στη βάπτιση και στον γάμο και στη χειροτονία. «Ἡσαΐα χόρευε», δηλαδή «χοροπήδα Ησαΐα από τη χαρά σου», γιατί; «Ἡ Παρθένος ἔσχεν ἐν γαστρί, καὶ ἔτεκεν υἱὸν τὸν Ἐμμανουήλ», διότι η προφητεία σου που είπες ότι η Παρθένος θα γεννήσει υιόν, τον Εμμανουήλ, τον «μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός», μαζί μας ο Θεός, έγινε πραγματικότητα. Ήρθε. Δεν έχεις λοιπόν παρά να χαρείς για την πλήρωσιν της προφητείας σου. Έτσι χαίρονται οι άγιοι, όχι μόνο γιατί στο κακό τίθεται τέρμα, αλλά και διότι εκπληρούνται οι προφητείες. Πέστε μου, αγαπητοί μου, ποιος δεν θα χαρεί όταν βλέπει στην εποχή του να εκπληρούνται οι προφητείες της Αποκαλύψεως; Ποιος πιστός δεν θα χαρεί; Γιατί; Γιατί υπάρχει και μια τελευταία μεγάλη, θα μας πάρει ο Χριστός στη Βασιλεία Του, αφού θα μας αναστήσει από τους νεκρούς. Μπορεί να μη χαίρεσαι;

   «Καὶ ἦρεν εἷς ἄγγελος ἰσχυρὸς λίθον ὡς μύλον μέγαν καὶ ἔβαλεν εἰς τὴν θάλασσαν λέγων· οὕτως ὁρμήματι βληθήσεται Βαβυλὼν ἡ μεγάλη πόλις, καὶ οὐ μὴ εὑρεθῇ ἔτι»· 18,21: «Ένας άγγελος ισχυρός, επήρε μία μυλόπετρα, την έριξε στην θάλασσα, με την ορμή που την έριξε, πατώθηκε. Με τον ίδιο τρόπο θα βουλιάξει η Βαβυλώνα».

    Πράγματι εις την εβραϊκήν φιλολογίαν, είναι πολύ αγαπητή πάντοτε όχι μόνο η φιλολογική παράστασις μιας αλήθειας, ενός φαινομένου, αλλά και η ζώσα εποπτεία, δηλαδή μ’ έναν εποπτικό τρόπο, να δοθεί εικόνα ζωντανή στα μάτια του δεχομένου την προφητείαν πέρα από τα λόγια. Ο Κύριος, επί παραδείγματι, είπε την παραβολή της ακάρπου συκής. Ταυτοχρόνως όμως εξήρανε και μία συκιά, που περνούσε από τον δρόμο της Ιερουσαλήμ και είπε από σένα σύκα να μη φάει κανένας στον αιώνα. Και εξηράνθη η συκιά. Τι σημαίνει αυτό; Η παραβολή ήταν τα λόγια, το θαύμα ήταν η εποπτική διδασκαλία της παραβολής. Κι αυτό το δέσιμο δίνει πια μια ζωηρή πληροφορία εις τον θεατήν ότι εκείνο το οποίο προφητεύτηκε με λόγια και με εποπτεία, θα γίνει πραγματικότης. Έτσι λόγος και εποπτεία, όπως βλέπετε, δίδουν την ύλην μιας πάντοτε προφητείας.

     Και εδώ ο πρώτος άγγελος ομιλεί για την καταστροφή της Βαβυλώνος, ό,τι είπαμε μέχρι τώρα. Ενώ ο δεύτερος, αυτός περί του οποίου ο λόγος, προβαίνει εις μίαν αλληγορικήν πράξιν. Ποια είναι αυτή η αλληγορική πράξις; Βυθίζει μίαν μυλόπετραν εις την θάλασσαν, για να δείξει την παντελή, όπως σας είπα, εξαφάνιση της Βαβυλώνος. Γράφει ο Ανδρέας: «Καθάπερ, φησίν, ὁ μύλος καταδύει ὁρμήματι εἰς τήν θάλασσαν, οὒτω καί ἡ τῆς Βαβυλῶνος ταύτης ἀθρόον ἔσται καθαίρεσις, ὣστε μήτε ἴχνος αὐτῆς φυλαχθῆναι εἰς τό μετέπειτα». Όπως βουλιάζει ο μεγάλος λίθος και δεν ξαναφαίνεται πια στην επιφάνεια του νερού, έτσι θα βουλιάξει και η Βαβυλώνα, για να μη φανεί κανένα της πια ίχνος, πού, πότε; Όχι στην Ιστορία, αλλά στη Βασιλεία του Θεού. Γιατί στο ίδιο βιβλίο της Αποκαλύψεως διαβάζομε ότι κανένα βρώμικο πράγμα, κανένα βδέλυγμα δεν μπαίνει στη Βασιλεία του Θεού.

      «Καὶ φωνὴ κιθαρῳδῶν καὶ μουσικῶν καὶ αὐλητῶν καὶ σαλπιστῶν οὐ μὴ ἀκουσθῇ ἐν σοὶ ἔτι, καὶ πᾶς τεχνίτης πάσης τέχνης οὐ μὴ εὑρεθῇ ἐν σοὶ ἔτι –λυχνάρι δεν θα ανάψει πια για σένα-, καὶ φωνὴ μύλου οὐ μὴ ἀκουσθῇ ἐν σοὶ ἔτι, καὶ φῶς λύχνου οὐ μὴ φανῇ ἐν σοὶ ἔτι, καὶ φωνὴ νυμφίου καὶ νύμφης-οι χαρές επί γάμου- οὐ μὴ ἀκουσθῇ ἐν σοὶ ἔτι· ὅτι οἱ ἔμποροί σου ἦσαν οἱ μεγιστᾶνες τῆς γῆς, ὅτι  ἐν τῇ φαρμακείᾳ σου –την πλάνη σου- ἐπλανήθησαν πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἐν αὐτῇ - τῇ πόλει- αἵματα προφητῶν καὶ ἁγίων εὑρέθη καὶ πάντων τῶν ἐσφαγμένων ἐπὶ τῆς γῆς»· 18,24.

   Όσοι ανεφέρθησαν, όλοι αυτοί οριστικώς θα εκλείψουν. Από τη νοητή αυτή Βαβυλώνα. Οι χαρές και τα παιγνίδια. Όλα αυτά θα τελειώσουν πια, θα σβήσουν. Δεν έχουν θέση πια στη Βασιλεία του Θεού.

    Τρία σημεία διακρίνονται εδώ ως αίτια της καταστροφής της Βαβυλώνος. Η πλουτοκρατική καταδυνάστευσις των λαών· η αποπλάνησις εις την διαφθοράν και  ο διωγμός και η κάθε κακοποίησις των Χριστιανών εις την οικουμένην.

    Θα ήθελα να σχολιάσω αυτό το «οἱ ἔμποροί σου ἦσαν οἱ μεγιστᾶνες τῆς γῆς». Ωραία εικόνα αυτή και πολύ, πάρα πολύ επίκαιρη. Όσοι ποτέ κατεστάθησαν κοσμοκράτορες, λαοί, εκεί έφθασαν, εις την υλικήν απομύζησιν των λαών, διότι αυτός ήτο ο αντικειμενικός κατακτητικός των σκοπός. Να απομυζήσουν τους λαούς. Να τους πιουν το αίμα. Να τους πάρουν τα υλικά τους αγαθά. Όταν όμως γίνεται, αγαπητοί μου, κύριος σκοπός ο πλούτος, τότε ακολουθεί η διαφθορά και η ηθική εξαχρείωσις· το δεύτερο στοιχείο. Και το Ευαγγέλιον, μη δυνάμενον πλέον να γίνει αποδεκτόν σε μία κοινωνία διεφθαρμένη, τι άλλο παθαίνει από του να διώκεται. Και το Ευαγγέλιο διώκεται και οι Χριστιανοί σφάζονται, εξωθούνται, εξορίζονται.

    Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά τα συναντούμε σήμερα στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας, που αντιπροσωπεύονται από την νοητήν Βαβυλώνα.

Κυριακή 10-4-1983

74η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Πανδοχεῖον, Ἰατρεῖον, Κιβωτός Σωτηρίας.

†.Και μόνη, αγαπητοί μου, η παραβολή του καλού Σαμαρείτου, που ηκούσαμε σήμερα στην ευαγγελικήν περικοπήν, αν εγράφετο, μαζί με την άλλη παραβολή του ασώτου υιού, θα ήτο αρκετό να μας δώσει ένα θαυμάσιο διάγραμμα της πτώσεως του ανθρώπου, της αγάπης του Θεού και της σωτηρίας του ανθρώπου. Αυτό το βλέπομε ιδίως σήμερα, όπου, όπως αναφέρεται, κάποιος άνθρωπος κατήρχετο από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ, που γεωγραφικά η Ιερουσαλήμ είναι υψηλοτέρα της Ιεριχούς. Η Ιερουσαλήμ είναι ο τύπος του αρχεγόνου Παραδείσου· και η Ιεριχώ είναι η γη της απαθλιώσεως και της αποστασίας. Η πτώσις εις τους ληστάς δεν είναι παρά η πτώσις του ανθρώπου στα χέρια των δαιμόνων και των παθών. Ακόμα, ο ιερεύς και ο Λευίτης που προσέρχονται, περνούν, παρέρχονται, αλλά δεν δύνανται να βοηθήσουν, είναι ο τελετουργικός νόμος, ο ηθικός νόμος, αν θέλετε, ακόμη και η φιλοσοφία.

    Περνάει ο καλός Σαμαρείτης. Είναι ο Ενανθρωπήσας Υιός του Θεού. Είναι η ευσπλαχνία του Θεού. Παραδίδει τον τραυματίαν αυτόν, που έπεσε στα χέρια των ληστών, που είναι η ανθρωπότητα, στο Πανδοχείον που λέγεται Εκκλησία. Και το οποίον πανδοχείον δέχεται τους πάντας και στο οποίον πανδοχείον έτυχε θεραπείας αυτός που έπεσε εις τους ληστάς, δηλαδή η ανθρωπότης, και που η Εκκλησία είναι πανδοχείον, είναι ιατρείον, αλλά και σωστική Κιβωτός.

     Εκεί που πέφτει όλο το βάρος της παραβολής είναι το πρόσωπον του Σαμαρείτου και το πανδοχείον. Εκεί πέφτει όλο το βάρος. Θα παρακαλέσω ας προσέξομε. Είναι η Εκκλησία το πανδοχείον. Πράγματι, η Εκκλησία είναι ένα πανδοχείον. Όπως θα γνωρίζετε, στην παλιά εποχή δεν υπήρχαν ξενοδοχεία, παρά μόνον πανδοχεία· διότι στο πανδοχείο εδέχοντο κάθε άνθρωπο, είτε καλοντυμένον, είτε κακοντυμένον, είτε πλούσιον, είτε πτωχόν. Εάν σήμερα πάει ένας κουρελής, ένας ζητιάνος, σε ένα ξενοδοχείο, όχι και πολυτελές, αλλά και τρίτης κατηγορίας, αν θέλετε, δεν θα γίνει δεκτός ο ζητιάνος, με τα βρώμικα και… κουρελιασμένα του ρούχα. Στο πανδοχείο εγίνοντο όλοι δεκτοί. Όχι μόνον άνθρωποι, αλλά και ζώα. Διότι ήσαν οι περαστικοί ταξιδιώτες που είχαν τα ζώα τους. Έτσι, οδηγούσαν τα ζώα τους εις τους στάβλους του πανδοχείου, αυτοί δε στα καταλύματα, στα δωμάτια του πανδοχείου. Έτσι, το πανδοχείο ήτο ό,τι λέει και η λέξις, ό,τι λέει το όνομά του. Εδέχετο τους πάντας και τα πάντα.

     Σκεφθήκατε ότι πράγματι η Εκκλησία είναι ένα Πανδοχείον; Ότι δέχεται τους πάντας και τα πάντα; Αν έπρεπε να απλωθούμε πάνω στο σημείο αυτό, του ότι η Εκκλησία είναι ένα πανδοχείον, αγαπητοί μου, θα έπρεπε ώρα πολλή να μιλάμε. Σκεφθείτε ότι δέχεται τους ανθρώπους σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται. Δηλαδή, κουρελιασμένοι, βρώμικοι, άρρωστοι· σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται. Δηλαδή αμαρτωλοί. Σε οποιαδήποτε κλιμάκωση αμαρτωλότητος κι αν είναι. Τους δέχεται όλους η Εκκλησία. Με σκοπόν τον αγιασμόν των. Να τους καταρτίσει. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, ότι δεν είναι άλλος ο σκοπός της Εκκλησίας παρά ο καταρτισμός των αγίων. Είναι η επεξεργασία μέσα εκεί μιας εντολής του Θεού: «Ἃγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι». Μέσα εκεί θα μπουν οι οποιοιδήποτε, για να γίνουν άγιοι. Πολύ ωραία το λέγει αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος ως εξής: «Ἐλθών εἰς τό καταφύγιον αὐτῆς -δηλαδή ο Χριστός- καί εὑρών -την ανθρωπότητα- ῥυπῶσαν, αὐχμῶσαν(:κακοτράχαλη), γυμνήν, πεφυρμένην αἴματι, ἔλουσεν, ἤλοιψεν, ἔθρεψεν, ἐνέδυσεν ἰμάτιον, Αὐτός αὐτῇ γενόμενος περιβολή(:Αυτός ο Ίδιος έγινε ιμάτιον αυτής της ανθρωπότητος). Καί λαβών αὐτήν, οὓτως ἀνάγει».

     Πραγματικά, βλέπει κανείς με πόσην αγάπην ο Θεός «ἀνάγει», αναλαμβάνει αυτήν την ανθρωπότητα και την οδηγεί εις το πανδοχείον της Εκκλησίας. Βάζει λοιπόν η Εκκλησία, δέχεται αμαρτωλούς και βγάζει αγίους. Στην αρχαία Εκκλησία ήταν κάτι πολύ συγκινητικό, που το ’βλεπε κανείς αυτό σε μικρό χρονικό διάστημα, να εισέρχονται πρώην ειδωλολάτραι, πρώην ανήθικοι, πρώην βρωμεροί άνθρωποι, να γίνονται άγιοι, μπαίνουν από την πόρτα την κεντρική όλοι μέσα, και από μιαν άλλη πόρτα της Εκκλησίας έβγαιναν για το μαρτύριον! Και εγίνοντο μάρτυρες! Τι ωραία αυτή η εικόνα! Το έβλεπε κανείς πολύ σύντομα, γιατί σήμερα το βλέπομε, αλλά σε έναν μακρύ χρόνο, ώστε δεν μπορούμε να έχομε μίαν σύντομη εικόνα. Ενώ τότε το έβλεπε κανείς μέσα σε μια σύντομη, αλλά και συναρπαστική εικόνα. Πώς η Εκκλησία εδέχετο αμαρτωλούς και έβγαζε αγίους και μάρτυρες.

    Αλλά η Εκκλησία δέχεται και ολόκληρον την κτίσιν. Σας είπα, είναι πανδοχείον. Δεν δέχεται μόνον τους ανθρώπους. Δέχεται και τα υλικά στοιχεία. Βλέπετε, προηγουμένως, κάναμε μνημόσυνο. Βάλαμε κόλυβα. Κάναμε αρτοκλασία. Είχαμε τους άρτους. Μπορούμε να βάλομε λουλούδια μέσα εις τον ναόν. Όλα τα αντικείμενα είναι υλικά. Αυτά είναι αντιπροσωπευτικά της κτίσεως· τα οποία η Εκκλησία δέχεται, αγιάζει, για να αγιάσει ολόκληρον την κτίσιν, να εκκλησιαστικοποιήσει ολόκληρον την κτίσιν και να την κάνει Βασιλεία του Θεού. Όταν θα γίνει, τότε στα έσχατα, ο μεγάλος σεισμός, δεν θα είναι τι άλλο παρά η μετάθεσις από την παλαιώσιν εις την ανακαίνισιν αυτού τούτου του σύμπαντος, ολοκλήρου του σύμπαντος, το οποίον δεν χάνεται, αλλά περνά με τον σεισμόν, δηλαδή την μετάθεσιν, από την φθοράν εις την αφθαρσίαν και από τον θάνατον εις την αθανασίαν. Είναι πραγματικά κάτι μεγαλειώδες. Όντως η Εκκλησία είναι πανδοχείον.

     Αλλ’ είναι και Ιατρείον η Εκκλησία. Διότι οι πιστοί εις τον παρόντα κόσμον δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μάχονται διαρκώς προς τας αρχάς και εξουσίας του σκότους, «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Συνεπώς η παρούσα ζωή δεν είναι τι άλλο παρά ένα διαρκές στρατόπεδον μάχης. Εδώ δίδονται οι μάχες με τους πονηρούς ανθρώπους, με τους πονηρούς δαίμονες, αλλά και με τον κακόν, περασμένον, φθαρτόν, αδαμικόν εαυτόν μας. Είναι επόμενον, όπως σε κάθε μάχη, όταν γίνεται πόλεμος, υπάρχουν και τραυματίαι, υπάρχουν τραύματα, υπάρχουν πληγές. Έτσι, εκείνοι που πληγώνονται από πτώσεις, μέσα στον αγώνα τους και την προσπάθειά τους, έρχονται στο Ιατρείον της Εκκλησίας, δια να θεραπευθούν.

     Θεραπευτήριο η Εκκλησία. Τι ωραίο! Θεραπευτήριον. Σκεφθείτε, ο αρχαίος κόσμος δεν εγνώριζε νοσοκομεία και θεραπευτήρια. Τα θεραπευτήρια είχαν μία ειδική μορφή, όπως ήταν τα ιερεία, αλλά με την έννοια που σήμερα γνωρίζομε, δεν υπήρχαν τότε τα θεραπευτήρια. Κι έρχεται η Εκκλησία να σταθεί αληθινό θεραπευτήριο και ψυχών αλλά όχι ολιγότερον και σωμάτων. Γιατί όταν ο Κύριος στέλνει τους μαθητάς Του και δια των μαθητών Του, τους διαδόχους των, να θεραπεύουν πάσαν ασθένειαν εις τον λαόν, αυτό δεν είναι τι άλλο, παρά ότι η Εκκλησία είναι ένα θεραπευτήριον, ένα ιατρείον.

    Τα φάρμακά της; Ω, τα φάρμακά της! Είναι τα δύο δηνάρια που έδωκεν ο καλός Σαμαρείτης, εις τον πανδοχέα, που είναι ο κλήρος, είναι ο ιερεύς· που του δίδει αυτά τα δύο δηνάρια και του λέγει: «Με αυτά να θεραπεύσεις τον μεγάλο μου ασθενή, τον μεγάλο μου τραυματία, την ανθρωπότητα». Είναι ο λόγος Του και τα μυστήρια. Με αυτά τα δύο δηνάρια, τον λόγο του Θεού και τα μυστήρια της Εκκλησίας, έρχεται, αγαπητοί μου, να θεραπεύσει η Εκκλησία. Πολλές φορές μου λέγουν οι άνθρωποι: «Πώς μπορώ να διορθωθώ; Τι πρέπει να κάνω;». Και απαντώ: «Να έρχεσαι να ακούς λόγον Θεού». Γιατί το έχω δει αυτό και είναι μία πραγματικότητα. Ότι εκείνος που ακούει συνεχώς και επιμελώς λόγον Θεού, καλλιεργείται η ψυχή του και θεραπεύεται από τα τραύματα που του επιφέρει η αμαρτία. Σταματά να αμαρτάνει. Είναι μεγάλης-μεγάλης αξίας, αγαπητοί μου, αυτά τα φάρμακα. Ο λόγος του Θεού και τα μυστήρια! Όπως είναι η Εξομολόγησις, η Θεία Ευχαριστία, η προσευχή… Όλα αυτά είναι εκείνα τα μέσα με τα οποία η Εκκλησία θεραπεύει τους τραυματισμένους πιστούς της.

       Αλλ΄η Εκκλησία είναι και μία Κιβωτός. Μία Κιβωτός σωτηρίας. Ενθυμείσθε την παλιά ιστορία, τον Νώε  με την Κιβωτό του. Ό,τι έμεινε απέξω από την Κιβωτόν, επνίγη. Ό,τι έμεινε και διεφυλάχθη μέσα εις την Κιβωτόν, εσώθη. Έτσι κι εδώ η Εκκλησία, αγαπητοί μου, είναι μία Κιβωτός. Εξάλλου η παλαιά Κιβωτός ήτο τύπος της Εκκλησίας. Ό,τι μένει απέξω, χάνεται. Πώς χάνεται; Από τα ρεύματα και τον κατακλυσμό των ιδεών και των θεωριών και της ανηθικότητος και της ποικίλης αμαρτίας. Χάνεται κάθε άνθρωπος. Είναι αδύνατο να σωθεί έξω από την Εκκλησία. Όποιος είναι μέσα εις την Εκκλησίαν, αυτός μόνο φυλάσσεται, αυτός μόνο σώζεται.

    Όταν όμως λέμε «Είμαι μέσα στην Εκκλησία», εδώ προσέξτε να άρομε μία παρανόηση, μία παρεξήγηση, που μπορούν οι άνθρωποι να έχουν. Όταν λέμε «είμαι μέσα στην Εκκλησία» δεν σημαίνει είμαι μέσα εις τον ναόν. Κατά συνεκδοχήν ο ναός λέγεται Εκκλησία, επειδή ο πιστός λαός είναι μέσα εις τον ναόν. Και κατ’ επέκτασιν, τα ντουβάρια, ο ναός, λέγονται Εκκλησία. Είμαι λοιπόν μέσα στην Εκκλησία, δεν σημαίνει είμαι μέσα εις τον ναόν. Γιατί μπορεί να είμαι μέσα εις τον ναόν, αλλά να μη μετέχω των μυστηρίων του Θεού και συνεπώς να είμαι αλλοτριωμένος, να είμαι αποξενωμένος από εκείνα τα σωστικά στοιχεία που μου δίδει ο Χριστός. «Είμαι μες στην Εκκλησία», θα πει «είμαι σύμφυτος», όπως λέγει εδώ ο Απόστολος Παύλος, «σύμφυτος τῷ σώματι τοῦ Χριστοῦ». Είμαι φυτεμένος, είμαι οργανικά δεμένος με το σώμα του Χριστού. Αυτή είναι η Εκκλησία.

     Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Όταν κοινωνώ σώματος και αίματος Χριστού, τότε λέγομαι ότι είμαι μέσα εις την Εκκλησίαν. Όταν τηρώ τις εντολές του Θεού. Θυμηθείτε την περίπτωση που λέει ο Κύριος: «Αυτός ο οποίος ως κληματόβεργα δεν θα μείνει ηνωμένος με την άμπελον, τον κορμόν, που είμαι Εγώ, τότε αυτός δεν αποφέρει καρπόν, αυτός ξηραίνεται και συνάγεται προς καύσιν, προς φωτιά». Σημαίνει ότι πρέπει να είμαι οργανικά δεμένος, όπως είναι η κληματόβεργα με τον κορμόν της κληματαριάς, που αντλεί χυμούς. Έτσι κι εγώ πρέπει να είμαι ηνωμένος με τον Χριστόν, να είμαι σύμφυτος τω σώματι του Χριστού, να αντλώ από κει τους χυμούς της ζωής, το σώμα Του και το αίμα Του, που είναι για μένα εις ζωήν αιώνιον. Τότε μπορώ να πω ότι είμαι μέσα εις την Εκκλησία. Αλλιώτικα δεν είμαι. Μην πλανάσθε. Αν προσπαθώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι είμαι ψάλτης, ότι είμαι επίτροπος, ότι είμαι φροντιστής της Εκκλησίας, δηλαδή του ναού, αλλά δεν κοινωνώ, μην πλανώμαι, είμαι έξω από την Εκκλησία. Κι ας είμαι κάτω από τα κεραμίδια της Εκκλησίας. Είμαι έξω από την Κιβωτόν. Θα παρασυρθώ από τον κατακλυσμόν και δεν πρόκειται να σωθώ.

      Αγαπητοί μου, κάμποσα χρόνια είμαι κληρικός. Σπάνια από τα πιο σπάνια έχω δει ψάλτες και επιτρόπους να κοινωνούν και να εξομολογούνται. Δεν ξέρω γιατί. Δεν είναι της στιγμής να σας πω το γιατί. Μόνο τούτο έχω βεβαιώσει και έχω διαπιστώσει. Οι ψάλται και οι επίτροποι δεν μετέχουν των μυστηρίων της Εκκλησίας. Κάποτε στην κρίση, θα συμβεί με αυτούς εκείνο που ο Κύριος ήδη μας έχει πει: «Κύριε, εσύ δεν μίλησες στις πλατείες μας και στο σπίτι μας δεν ήρθες να φας;». Όπως θα πουν τότε οι επίτροποι και οι ψάλται και όποιοι άλλοι…: «Κύριε, δεν ήρθες στο πρόσωπο του ιερέως, του επισκόπου, να μας κηρύξεις στον ναό; Δεν σε πήραμε στο σπίτι και σε φιλοξενήσαμε; Δεν σου κάναμε ένα ωραίο τραπέζι; Πώς λες ότι δεν μας γνωρίζεις;».  «Σας βεβαιώνω», λέει ο Κύριος, «οὐκ οἶδα ὑμᾶς, ἐργάται τῆς ἀνομίας». Φύγετε από δω, δεν σας αναγνωρίζω». Ακούσατε; Είναι φοβερό. Ας βγάλομε τις αυταπάτες, αγαπητοί μου, ας βγάλομε τις ψευδαισθήσεις. Μόνο εάν είμαι μετανοημένος άνθρωπος, μόνον εάν γίνομαι κοινωνός σώματος και αίματος Χριστού, κατά το ανθρώπινον, άξιος, όσο είναι δυνατόν, μόνο εάν τηρώ τις εντολές του Θεού, τότε μόνο μπορώ να λέγω ότι είμαι μέσα στην Εκκλησία. Και τότε μόνο μπορώ να διατηρώ την ελπίδα ότι μπορώ να σωθώ. Μόνον τότε. Αλλά να το ξέρομε. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει η σωτηρία, όπως σαφώς το λέγει ο άγιος Κυπριανός αυτό. Έξω της Εκκλησίας σωτηρία δεν υπάρχει.

    Αγαπητοί μου, η Εκκλησία, είδαμε, ότι είναι το μεγάλο εργαστήρι της αγιότητος, το πανδοχείον που δέχεται την έλλογον και την άλογον κτίσιν, για να την αγιάσει, να την αφθαρτίσει, να την αθανατίσει, να την εισαγάγει εις την μακαριότητα του Θεού. Η Εκκλησία ακόμη είναι το θαυμάσιον θεραπευτήριον. Η Εκκλησία είναι η κιβωτός η αληθής που σώζει.

     Αλλά ας κλείσομε με αυτά τα θαυμάσια λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου: «Μή απέχου ἀπό Ἑκκλησίας. Οὐδέν γάρ Ἑκκλησίας ισχυρότερον(:Μην απομακρύνεσαι από την Εκκλησία. Δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο από την Εκκλησία). Ἡ ἐλπίς σου; Ἡ Ἑκκλησία. Ἡ σωτηρία σου; Ἡ Ἑκκλησία. Ἡ καταφυγή σου; Ἡ Ἑκκλησία».

  
123η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀσθένεια, κληρονομική διάθεση ἤ πάθος;

†.Ακούστε μια απορία.

Τώρα, μια εποχή πίσω (κάποια χρόνια), οι απορίες που ρίχνετε θα ήσαν αδιανόητες. Σήμερα, δυστυχώς, δεν είναι αδιανόητες, γι αυτό και αναγκάζομαι πολλές φορές να ανοίγω το στόμα μου και να λέγω μερικά πράγματα, τα οποία βεβαίως, αν ελέγοντο είκοσι, τριάντα χρόνια πίσω, ίσως-ίσως να εθεωρούντο ότι δεν έπρεπε να ειπωθούν ποτέ σε κατηχητικό σχολείο, για να μην πω ότι και σε μεγάλους ακόμη υπήρχε μία ευπρέπεια στο θέμα αυτό της υποβολής τέτοιων ερωτήσεων. Λέει: «Στην περίπτωση που ένας άνθρωπος είναι ομοφυλόφιλος, κατά πόσο οι κληρονομικές καταβολές του (αν υπάρχουν) και οι πιθανές τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας δικαιολογούν τη ζωή που κάνει στα μάτια του Θεού;». Μάλιστα. 

   Παιδιά, προσέξτε. Εδώ κάθε φαινόμενο της ανθρωπίνης συμπεριφοράς αναζητείται να αναλυθεί και, όπως λέμε ότι νόμος φυσικός δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία, εξιδανικευμένη εμπειρία, δηλαδή πάντα όταν αφήσουμε ένα αντικείμενο θα πέσει (δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να πάει προς τα πάνω εφόσον έχει κάποιο βάρος θα πέσει), σημαίνει ότι αυτό δεν είναι παρά ό,τι η γη, το κέντρον της γης, λέμε «έλκει». Αυτό που λέμε «βάρος» στην πραγματικότητα δεν είναι παρά έλξις. Το βάρος είναι νοητόν. Δεν υπάρχει βάρος. Το ίδιο αντικείμενο κάπου αλλού στο σύμπαν δεν θα είχε βάρος. Εφόσον λοιπόν έλκεται, προφανώς σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος νόμος. Τι θα πει νόμος; Επειδή έχω επανάληψη διαρκή και διαρκή ενός φαινομένου, άρα έχω εμπειρία του φαινομένου, αυτό το λέγω «νόμο». Τι είναι λοιπόν ο νόμος, ο φυσικός νόμος; Δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία. Το ίδιο πράγμα και στη βιολογία. Όταν έχουμε μία συμπεριφορά στους ανθρώπους η οποία διαρκώς επαναλαμβάνεται, αναμφισβήτητα αυτό δημιουργεί μιαν αντίληψη περί νόμου. Αλλά όταν βγάζουμε συμπεράσματα από τη βιολογία του ανθρώπου, βέβαια έχουμε πολλούς ανθρώπους που πρέπει να μελετήσουμε, αλλά κάθε άνθρωπος εδώ προσέξτε είναι εικόνα του Θεού ασφαλώς, αλλά πεπτωκυία, πεσμένη εικόνα. Συνεπώς είναι ο χαλασμένος άνθρωπος, είναι ο μεταπτωτικός άνθρωπος, ο άνθρωπος ο οποίος είναι μετά την πτώσιν, διότι δεν έχομε τον Αδάμ προ της πτώσεως για να τον κάνουμε αντικείμενον μελέτης. Έχομε τον Αδάμ μετά την πτώσιν. Αρα, για κάθε μελέτη που θα κάνουμε επάνω στον άνθρωπο, δεν θα έχομε πραγματικά και αληθινά πορίσματα, επειδή η εξέταση του κάθε ανθρώπου είναι άνθρωπος πεσμένος, μεταπτωτικός. Τα συμπεράσματα θα είναι λανθασμένα. Το καταλάβατε αυτό; Έτσι, στην Ψυχολογία επί παραδείγματι, έχομε πολλά πορίσματα και συμπεράσματα, και φτιάχνομε μάλιστα και θεωρίες. Όταν συλλέξουμε πολύ υλικό, κάνουμε και θεωρίες. Όλα αυτά είναι στηριγμένα πάνω στον παλαιωμένον άνθρωπον. Γι αυτό, αυτές οι θεωρίες δεν μπορούν να βρουν, φερ ειπείν, εφαρμογή στον εν Χριστῴ καινούργιον άνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν. Είναι γνωστό ότι η ζωή ενός Αγίου δεν μπορεί να μπει στα μέτρα της Ψυχολογίας, δεν ερμηνεύεται. Το ακούσατε; Δεν ερμηνεύεται η ζωή ενός Αγίου. 

   Έτσι κι εδώ, έχομε το φαινόμενον της ομοφυλοφιλίας. Επειδή η αμαρτία αυτή «πόλυνε», απλώθηκε πολύ, λέμε ότι είναι ένα φαινόμενον το οποίον μπορεί να προέρχεται από τραυματικές εμπειρίες του ανθρώπου, από..., από..., από..., από... Χίλια πράγματα μπορούμε να συμπεράνουμε όμως έχομε (αυτό είναι εύνοια του Θεού στον άνθρωπο) έχομε έναν τρόπο και αυτός ο τρόπος είναι η Αγία Γραφή, που εκεί έχομε το μέτρον να κρίνουμε τι είναι αμαρτωλό και τι δεν είναι. Έτσι, αν δω μόνο τον άνθρωπο, θα βγάλω ψευδή συμπεράσματα, λανθασμένα. Αν πάρω την Αγία Γραφή ως μέτρον και ως κριτήριον, τότε θα μπορώ να δω τον άνθρωπο υπό το πρίσμα της Αγίας Γραφής, υπό το πρίσμα της αποκαλύψεως του Θεού. Και υπό το πρίσμα αυτό βλέπομε ότι: η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια το υπογραμμίζω δεν είναι προϊόν μιας τραυματικής «και σού πα και μού πες» καταστάσεως. Είναι αμάρτημα. Και, για την ιστορία, εδώ και τριάντα χρόνια, γύρω στο 1960, κάτι λίγο πριν το 1960, επειδή (μόνο στην Αγγλία; τέλος πάντων...) υπήρχαν, υπάρχουν πάρα πολλοί ομοφυλόφιλοι στην Αγγλία, έφθασε ακόμη μάλιστα γιατροί το έλεγαν, ακόμα και πάστορες, Χριστιανοί [έφθασαν] να λέγουν ότι είναι μία αρρώστια. Έφθασε ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, της Αγγλίας δηλαδή ο Αρχιεπίσκοπος, να υποστηρίξει ότι είναι μία νόσος. Εγώ δε τότε, πριν τριάντα χρόνια, όταν το διάβασα στην εφημερίδα άστε, δε, τότε γελούσε όλη η Ελλάς με τα καμώματα αυτά τώρα κι εμείς γινήκαμε τέτοιοι προσέξτε, είπα: Καλά, αυτός ο Αρχιεπίσκοπος, δεν άνοιξε ποτέ την Αγία Γραφή; Να δει ότι η ομοφυλοφιλία είναι από τα πάθη που εισήγαγε η ειδωλολατρία, ο πεσμένος άνθρωπος. Και όταν κάνει ο Απόστολος Παύλος εκείνον τον φοβερόν κατάλογο, τη φοβερή αναφορά του ειδωλολατρικού κόσμου στο Α κεφάλαιο Προς Ρωμαίους και λέγει εκεί αυτά τα πράγματα με έναν ωμόν τρόπον, σε βαθμό που δεν λέει τον άνδρα «άνδρα», αλλά τον λέει «αρσενικόν» και τη γυναίκα δεν τη λέει «γυναίκα», αλλά τη λέει «θηλυκιά». Ξέρετε, όταν πείτε έναν άνθρωπο «αρσενικός είσαι» ή «θηλυκός είσαι», αυτό δείχνει μόνο μία βιολογία, δεν δείχνει τις ανώτερες δυνάμεις του ανθρώπου, το πνεύμα του, τις εφέσεις του. Δείχνει μόνο τη βιολογία του. Αν φθάνει ο Απόστολος έτσι να αποκαλεί τους ανθρώπους, χαρακτηρίζοντας με τα σκληρότερα λόγια αυτές τις αμαρτίες που ήταν προϊόντα της ειδωλολατρίας και αποκαλεί τους ανθρώπους «με σκοτισμένο μυαλό» και κάνει περιγραφή της ομοφυλοφιλίας, ίσως όχι για άλλο αμάρτημα τόσο πολύ, αυτό δείχνει ότι δεν είναι ασθένεια με την έννοια της γρίπης, της καρδιοπάθειας και δεν ξέρω τι, αλλά είναι ένα αμάρτημα. 

   Εν τοιαύτῃ περιπτώσει, δεν ξέρω αν σας έχω πει άλλοτε, το έχω πει όμως πολλές φορές στις ομιλίες μου. Είναι το εξής: παιδιά, μέσα μας φέρομε όλα τα σπέρματα των παρελθόντων γενεών μέχρι τον Αδάμ και την Εύα. Τα σπέρματα αυτά είναι σπέρματα κακού, όπως ακριβώς μπορούμε σε ένα ντουλάπι να έχουμε μπουκαλάκια με σπορικά. Τα σπορικά αυτά, για να φυτρώσουν, πρέπει να έχουν υγρασία και θερμοκρασία. Όσο μένουν στο μπουκάλι δεν φυτρώνουν. Μέσα μας, μέσα μας, θα ανακαλύψουμε αυτά τα πάθη όλοι μας. Γι αυτό λέει ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, σε ένα του ποίημα (όταν το πρωτοδιάβασα είχα εκπλαγεί): «Είμαι», λέει, «πόρνος και μοιχός και κίναιδος». Ακούτε; «Εγώ», λέει ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, αυτός που έβλεπε κάθε μέρα τον Χριστόν και είχε κάθε μέρα κοινωνία με το Ακτιστον Φως, και αποκαλεί τον εαυτόν του έτσι. Τότε, αν κανείς έχει την ειλικρίνεια να δει μέσα του, θα βρει αυτά τα καμώματα, τα «σπορικά», και της ομοφυλοφιλίας και της πορνείας και της κτηνοβασίας (με συγχωρείτε που τα λέω, αλλά τι να πω;) και άλλα πάθη: και του εγωισμού, και της φιλαργυρίας και της κτηνωδίας... Ναι, κτηνωδίας. Ακόμη και το να χαίρεσαι... Εγώ έχω ανακαλύψει μέσα μου, όταν γίνεται ένας σεισμός, ένας πόλεμος, λέω «Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου τους ανθρώπους!» Στο βάθος, αγαπάμε να γίνεται ανακατωσούρα. Αυτός είναι ο παλιός εαυτός μας και θα βρούμε όλα μέσα μας τα σπορικά. Προσέξτε, θα μου πείτε: «Δεν θα σωθούμε;» Οι Αγιοι, παιδιά, επήγαιναν στην έρημο να ξεριζώσουν το υποσυνείδητο. Τρομακτικά δύσκολο πράγμα. Δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς. Τουλάχιστον, στη συνείδησή μας αυτά να μην υπάρχουν. Έτσι, αισθάνθηκα μέσα μου μία τάση, μία ροπή βρώμικη, ας πούμε της ομοφυλοφιλίας (μια που ο λόγος); Θα πω: «Θεέ μου φύλαξέ με!» Εάν λοιπόν τα σπορικά αυτά μείνουν στα μπουκαλάκια, [εάν] δεν δώσω την ευκαιρία της θερμοκρασίας και της υγρασίας να φυτρώσουν, τότε σίγουρα έχω έπαινον από τον Χριστόν και θα σωθώ. Ας το ξέρουμε λοιπόν, ας μην ανατρέχουμε σε δικαιολογίες τέτοιων πραγμάτων, αλλά να λέμε ότι είναι αμαρτία και ότι ό,τι να χεις... 

   Μου λες ότι είσαι ομοφυλόφιλος και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώτικα. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώτικα; Κι εγώ μέσα μου αισθάνομαι αυτό... Ξέρετε τι έλεγε ο Μέγας Βασίλειος; «Και γυναίκα αγνοώ και παρθένος ουκ ειμί». Και εγώ έχω εκείνο, και εγώ έχω εκείνο, όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν θα το αφήσεις να εκδηλωθεί. Εκεί είναι ο αγώνας σου: να μην το αφήσεις να γίνει ποτέ. Και τότε μπορούμε να μιλάμε για ανόρθωση του πεσμένου ανθρώπου.

383η ομιλία στην κατηγορία
« Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας "Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ".🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/pantiseis-pori-n-katixitiko
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40piYIRD1TnC0P4MXyO_otbm

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.