Καθώς ο Κύριος διηγείται, αγαπητοί μου, τα μέλλοντα να συμβούν, ανερχόμενος εις τα Ιεροσόλυμα, παθαίνομε ό,τι έπαθαν και οι μαθηταί. Μας διηγείται πάλι ο Μάρκος ότι «῏Ησαν ἐν τῇ ὁδῷ ἀναβαίνοντες εἰς ῾Ιεροσόλυμα· καὶ ἦν προάγων αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐθαμβοῦντο καὶ ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο». Δηλαδή, «ενώ ήσαν αναβαίνοντες εις τα Ιεροσόλυμα, ο Κύριος Ιησούς προπορευόταν και οι μαθηταί ακολουθούσαν σε κάποια απόσταση· και ἐθαμβοῦντο, δηλαδή έμενον έκπληκτοι και πώς είχε ο Κύριος τόσο θάρρος και δεν εφοβείτο».
Εξάλλου, είχε προηγηθεί ένα μικρό επεισόδιο μεταξύ του Κυρίου και του Αποστόλου Πέτρου, που του είπε ο Απόστολος Πέτρος: «Κύριε, ἵλεώς σοι, πού πηγαίνεις; Πηγαίνεις στα Ιεροσόλυμα; Εσύ δεν μας είπες ότι θα σε υποβάλουν σε μαρτύρια και σε θάνατο οι άρχοντές μας; Πού πηγαίνεις;». Και του είπε ο Κύριος: «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ». Γιατί; Διότι δια του στόματος του Πέτρου εμπόδιζε ο σατανάς την άνοδο του Ιησού εις τα Ιεροσόλυμα δια να μη σταυρωθεί και έτσι να μη σωθούν οι άνθρωποι. Έτσι, λοιπόν, οι μαθηταί τώρα εθαμβούντο. Έμεναν έκπληκτοι δια την αφοβίαν του Κυρίου. Οι ίδιοι, όμως, εφοβούντο. «Καὶ ἀκολουθοῦντες», λέει ο Ευαγγελιστής, ἐφοβοῦντο». Δηλαδή ο θαυμασμός. Πώς; Τόσο θάρρος…! Ήταν μία ανάβασις του Κυρίου, που προκαλούσε σε Εκείνον, τον Ιησούν, το θάρρος, στους μαθητάς τον φόβον. Και το απέδειξαν μέχρι και την ημέρα της Αναστάσεως αυτό οι μαθηταί για τον εαυτό τους, πόσο εφοβούντο.
Αλλ’ εκείνη η ανάβασις που ήταν τοπική… ανήρχοντο. Είδατε, τα Ιεροσόλυμα ήσαν ψηλότερα από τον χώρο που ευρίσκοντο. Ενώ ήταν τοπική, γι'αυτό λέει «ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα», έμελλε να γίνει αυτή η ανάβασις τροπική. Ασφαλώς, ήταν μία ανάβασις μαρτυρική. Αλλ’ ακριβώς γι’ αυτήν την «ανάβαση», -τώρα την λέξη «ανάβαση» θα την έβαζα εντός εισαγωγικών -ήλθε από τους ουρανούς. Ακριβώς γι'αυτό. Ήλθε από τους ουρανούς, για να επιτελέσει την ανάβαση στα Ιεροσόλυμα, δηλαδή την θυσίαν, και πάλι να ανέλθει εις τους ουρανούς.
Πράγματι, ο Κύριος Ιησούς, ο Θεός και Λόγος του Θεού, κατέρχεται από τους ουρανούς, γίνεται άνθρωπος, αναβαίνει στα Ιεροσόλυμα, για να θυσιαστεί υπέρ των ανθρώπων, και δια του θανάτου, δια του σταυρικού δη θανάτου και της Αναστάσεως και της Αναλήψεως, να ανέλθει πάλι εις τους ουρανούς, αφού θα είχε επιτελέσει το λυτρωτικόν Του έργον.
Όταν κάποτε, μετά τον χορτασμόν των πεντακισχιλίων, αρκετοί από τον ευρύ κύκλο των μαθητών, ηγανάκτησαν που άκουσαν ότι έπρεπε να φάγουν το σώμα Του και να πιουν το αίμα Του. Είπαν μάλιστα: «Τὶς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;». Τότε ο Κύριος τούς απεκάλυψε το εξής: «Τοῦτο ὑμᾶς σκανδαλίζει; (: Αυτό σας σκανδαλίζει; Που σας είπα: ‘’Εάν δεν φάτε το Σώμα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το Αίμα Του, δεν θα έχετε την αιώνιον ζωήν;’’). Ἐὰν οὖν θεωρῆτε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἀναβαίνοντα ὅπου ἦν τὸ πρότερον; (:Εάν θα βλέπατε τον Υιόν του ανθρώπου να ανεβαίνει εκεί που ήταν πρώτα;)». Και το είδαν. Την ημέρα της Αναλήψεως. «Καὶ βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη ἀπ’ αὐτῶν». «Κι ενώ έβλεπαν, ‘’ἐπήρθη’’, σηκώθηκε και ανήλθε στους ουρανούς». Βραδέως.Για να τυπώσουν την εικόνα. Και να πάρουν και την βεβαίωση από δύο αγγέλους, ότι κατά τον ίδιο τρόπο ο Κύριος θα ξαναέλθει εις τον κόσμον αυτόν, δια να κρίνει τον κόσμον. Και τότε όπως ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Θα ξανάρθω και θα σας παραλάβω μαζί μου και τότε θα ανέλθομε στον ουρανόν». Και όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: «Καὶ τότε πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα». «Και θα είμεθα πάντοτε μαζί με τον Κύριο».
Και μετά την Ανάστασή Του είπε -μάλιστα το είπε πρώτα εις τις μαθήτριες: «Ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρα μου καὶ Πατέρα ὑμῶν» κ.λπ. «Ἀναβαίνω».
Τέλος, μετά την Ανάληψή Του εις τους ουρανούς, σημειώνει ο Λουκάς ότι ο Κύριος ανέβη και άγγελοι υμνούσαν την άνοδόν Του. Θα μου πείτε, αυτό δεν το γράφει ο Ευαγγελιστής. Ναι. Αλλά λέγεται προφητικά και ενδεικτικότατα από έναν ειδικόν ψαλμόν. Ανερχόμενος ο Κύριος, λέγουν μεταξύ των οι άγγελοι: «Ποιος είναι Αυτός που έρχεται; Που ανεβαίνει; Ο Κύριος της δόξης!». Διότι ήταν πρωτόγνωρο, πρωτοφανές, να βλέπουν άνθρωπον, διότι με την ανθρωπίνη Του φύση ο Κύριος ανέβηκε, να ανέρχεται εις τους ουρανούς. «Άνθρωπος; Ανθρωπίνη φύσις εις τους ουρανούς;». Εμάς πόσο μας κατέπληξε, όταν άνθρωποι, επίγειοι, μπήκαν σε ένα σκάφος κι άρχισαν να περιφέρονται εις τους αιθέρες… Κι αυτή η άνοδος του ανθρώπου με τα διαστημόπλοια κ.λπ. είναι τίποτα. Είναι τίποτα... Είναι ένα πήδημα, τολμηρόν βέβαια, ωστόσο ένα πήδημα στην παραπάνω γειτονιά μας. Ο Κύριος, όμως, ανήλθε εις αυτούς τους ουρανούς. Έξω από το σύμπαν. Και… βρείτε την άκρια του σύμπαντος… Δηλαδή, τι βλέπομε εδώ; Ο Κύριος Ιησούς να κατέρχεται και να ανέρχεται. Να κατέρχεται εις την Γη και να ανέρχεται εις τον ουρανόν. Αφού, βεβαίως, πρώτα ανήλθε εις τα Ιεροσόλυμα. Και μάλιστα είπε: «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν». Όχι «ἀναβαίνω». «Ἀναβαίνομεν». Αυτό έχει πάρα πολλή σημασία.
Αυτή, ωστόσο, την διαδρομή της αναβάσεως του Χριστού στα Ιεροσόλυμα και μετά ταύτα τις λοιπές αναβάσεις, οφείλει κάθε πιστός να τις ακολουθήσει. Μόνο μία ανάβασις ανήκει στην θέληση του ανθρώπου. Οι άλλες, όχι στην θέλησή του. Και αυτό τι είναι; Όταν γίνει συναναβάτης του Χριστού εις το Πάθος. Να πάρει κανείς την απόφαση να ζήσει τον Σταυρόν του Χριστού. Να ανέβει εις τον Γολγοθά του. Το είπε σαφώς ο Χριστός: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, τότε να σηκώσει τον σταυρό του και να με ακολουθήσει».
Οι άλλες οι αναβάσεις δεν είναι θεληματικές μας. Δεν ανήκουν στην θέλησή μας. Θέλετε να το δείτε; Λέει ο Απόστολος Παύλος στους Θεσσαλονικείς: Ότι «τότε εμείς- Πότε; Κατά την Δευτέραν του Χριστού Παρουσία- θα μας παραλάβει ο Κύριος υπό νεφέλην και θα ανέλθομε εις τους ουρανούς». Θα μας παραλάβει, λοιπόν, Εκείνος. Θέλομε δεν θέλομε -εννοείται θέλομε- διότι θα παρθούμε, θα ανυψωθούμε εις την Βασιλείαν του Θεού. Αλλά εκεί θα μας πάρει Εκείνος. Τώρα οφείλομε εμείς να ανεβούμε στα «Ἱεροσόλυμα» - τη λέξη «Ιεροσόλυμα» την βάζω εντός εισαγωγικών. Να περάσομε δηλαδή, από την τοπικότητα στην τροπικότητα.
Αλλά γιατί ο Κύριος θέλει συναναβάτας εμάς, τότε τους μαθητάς Του και τους όποιους μαθητάς Του εις το Πάθος Του; Διότι γενόμενος άνθρωπος, γίνεται αρχηγός της σωτηρίας μας. Και πρέπει έτσι να μετέλθομε κι εμείς τα στάδια εκείνα που μετήλθεν Εκείνος. Λέγει ο Παύλος: «Ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον Αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ Βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον». Κοιτάξτε. Βαπτισθήκαμε και βαπτισθήκαμε στον θάνατο του Χριστού. Και συνταφήκαμε, μπήκαμε κι εμείς εις τον τάφον. Το νερό της κολυμβήθρας έχει πολλές σημασίες. Εδώ έχει τη σημασία της γης. Και όταν γίνεται η τριπλή κατάδυσις και ο βαπτιζόμενος είναι υπό το νερό, υπό το ύδωρ, δηλοί συμβολικά τον τάφον. Η κολυμβήθρα, λοιπόν, γίνεται ο τάφος του πιστού. Ο τάφος του Χριστού, που τώρα γίνεται και ο τάφος του πιστού. «Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. Εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου Αὐτοῦ -Είδατε; Ομοίωμα θανάτου. Η κολυμβήθρα δεν είναι θάνατος. Είναι ομοίωμα θανάτου. Είναι σύμβολον δηλαδή. Αλλά γινήκαμε όμως με το σύμβολον, σύμφυτοι. Αυτό το «σύμφυτοι» έχει πάρα πολλή σημασία. Σύμφυτος-, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα (:θα είμεθα σύμφυτοι και της αναστάσεως. Θα έχομε φυτευθεί σ’ αυτήν την ύπαρξή Του. Θα έχομε εμβολιαστεί σε αυτήν την ύπαρξή Του. Γιατί αποτελούμε μέλη Του. Όχι συμβολικά, αλλά οργανικά μέλη Του). Εἰ δὲ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῷ». Λέγει στους Ρωμαίους: «Εάν πιστεύομε ότι πεθάναμε μαζί με τον Χριστό, πιστεύομε ότι και θα ζήσομε μαζί με τον Χριστό».
Πρέπει να σας πω ότι όλα τα γεγονότα που συνιστούν τον ανθρώπινον βίον του Χριστού, από την Ενανθρώπηση μέχρι την Ανάληψη, αυτά όλα τα γεγονότα –προσέξτε, γεγονότα- να το ξαναπώ;- γεγονότα, Ιστορία, γεγονότα, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να συνιστούν την πορεία του πιστού· την οποία πορεία βαδίζει ο πιστός στην παρούσα ζωή, αρχηγός δε είναι ο Χριστός. Εκείνος ανοίγει τον δρόμο.Έτσι, αν ανεβώ στα «Ιεροσόλυμα», πεθάνω, αίροντας τον σταυρό μου, πιστεύοντας εις τον Ιησούν Χριστόν, θα αναστηθώ εις ζωήν αιώνιον. Γιατί δεν θα μπορούσε να αναστηθεί το σώμα μου, εάν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί. Και, όπως λέει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, αυτά που εργάστηκε ο Χριστός, τα γεγονότα Του, γι'αυτό ο Χριστιανισμός δεν είναι, όπως λέει ο Απόστολος Πέτρος «σεσοφισμένοι μῦθοι», «επινοημένα παραμύθια», τότε, ακολουθούμε, όπως λέγει ο άγιος Νικόλαος ο Θεσσαλονίκης ο Καβάσιλας ότι είναι τα «ποιητικά τῆς σωτηρίας μας».
Ρίξτε μια ματιά στη Θεία Λειτουργία για να το καταλάβετε αυτό. Πέστε μου, σε ποιο σημείο της Θείας Λειτουργίας αναφέρονται τα θαύματα του Χριστού; Πουθενά. Η παρατήρηση δεν είναι δική μου. Είναι του αγίου Νικολάου του Καβάσιλα. Αλλά τι αναφέρονται; Όλα εκείνα που συνιστούν τα γεγονότα της ζωής της επιγείου του Χριστού, διότι αυτά είναι τα «ποιητικά»- από το ρήμα «ποιῶ» - «τῆς σωτηρίας μας». Αν έκανε θαύματα ο Χριστός, έδωσε μίαν πίστωσιν του Εαυτού Του, ανέστησε νεκρούς κ.τ.λ., για μένα αυτά δεν έχουν σημασία, παρά έχουν σημασία αυτή αύτη η Ενανθρώπησις, αυτός ούτος ο θάνατος επί του Σταυρού, αυτή αύτη η Ανάστασις, αυτή αύτη η Ανάληψις. Αυτά είναι τα «ποιητικά τῆς σωτηρίας» μου. Πότε θα έφθανα στον ουρανό; Θα μπορούσα ποτέ να φθάσω εγώ; Ανθρωπίνη φύσις; Πού; Και όμως, επειδή ο Χριστός κατέβηκε και ανέβηκε, κι εγώ θα ανέβω. Εγώ ο άνθρωπος, θα ανέβω στους ουρανούς. Είναι καταπληκτικά πράγματα. Δεν πειράζει αν κάνω επαναλήψεις. Θυμάμαι ότι το είπα. Αυτά όλα δεν είναι «σεσοφισμένοι μῦθοι», δεν είναι παραμύθια που τα επινοούν, όπως στα ποικίλα θρησκεύματα που υπάρχουνε, τα λεγόμενα «φυσικά θρησκεύματα». Και είναι αποτελέσματα μιας επινοήσεως αυτών των ιδρυτών των θρησκειών. Είναι γεγονότα. Γεγονότα. Χειροπιαστά. Ο Χριστιανισμός είναι γεγονότα.
Απέθανε ο Χριστός; Κι εμείς. Ανέστη ο Χριστός; Κι εμείς. Ανελήφθη ο Χριστός; Κι εμείς. Εισήλθε ο Χριστός στον ουρανόν; Κι εμείς. Ό,τι ο Χριστός και εμείς. Εδώ βρίσκεται το μυστήριον και το βάθος της σωτηρίας μας. Ευτυχής εκείνος που το έχει καταλάβει αυτό.
Αγαπητοί, κι αυτό γίνεται, αλήθεια, πότε; Μέσα στην καθημερινότητα. Ο Χριστός είπε, στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιον είναι, που προσθέτει κάτι που δεν το βάζουν οι άλλοι Ευαγγελισταί: «Εκείνος που θα σηκώσει τον καθ’ ἡμέραν σταυρόν». Άλλοι Ευαγγελισταί λέγουν: «Τον σταυρόν του». Αυτό δεν είναι εφάπαξ, δεν είναι μία φορά. Ο Λουκάς μας το αποκαλύπτει αυτό: «Τὸν καθ’ ἡμέραν σταυρόν». Και ποιος είναι ὁ «καθ’ ἡμέραν σταυρός;». Ό,τι μπορεί κανείς να περνά δύσκολα, στην παρούσα ζωή, αν αυτή η δυσκολία προέρχεται γιατί πιστεύει στον Ιησούν Χριστόν. Αλλά είναι και οι άλλες περιπέτειες της ζωής, οι άλλες περιπέτειες. Είμαι στο καροτσάκι του πόνου, δεν ξέρω πού βρίσκομαι, δεν έχω να φάω εάν δείξω υπομονήν. Είναι, λοιπόν, δύο οι άξονες. Θα το ξαναπώ. Να με συγχωρείτε που κάνω τις επαναλήψεις. Ο ένας άξων είναι πάσχω γιατί πιστεύω στον Χριστό. Με κοροϊδεύουν οι άλλοι, με βάζουν στο περιθώριο. Γιατί πιστεύω. Ο άλλος άξων είναι η καθημερινότητα, στην οποία θα δείξω την υπακοή μου, την υπομονή μου. Είναι η ταλαιπωρία της ζωής ἐν ὑπομονῇ Χριστοῦ.
Ενήστευσεν Εκείνος; Κι εμείς. Γιατί, μην ξεχνάτε ότι η νηστεία δεν είναι τι άλλο παρά μια μικρογραφία και επανάληψη μιας κακοπαθείας. Η νηστεία είναι εικόνα μιας κακοπαθείας της ζωής. Όταν έχω όλα τα αγαθά και λέγω «Όχι, δεν θα φάγω». Γι’ αυτό η Σαρακοστή είναι μία μικρογραφία της δικής Του νηστείας εις την έρημον. Ενήστευσε, λέγει, ο Ιησούς 40 ημέρες. Επείνασε Εκείνος; «Ο Ιησούς», λέει, «επείνασε». Κι εμείς. Έστω αρνούμενοι να λάβομε τροφή. Δηλαδή ο Κύριος δεν είχε κάτι να φάει. Ενθυμηθείτε την συκιά, για να μην λέγω πιο πολλά. Εδίψασε Εκείνος; Είπε στη Σαμαρείτιδα: «Δώσ’ μου να πιω νερό». Τελικά δεν Του έδωσε νερό στη σαστιμάρα της για ό,τι είχε προηγηθεί. Και στον Σταυρό ο Κύριος είπε: «Διψῶ». Εδίψασε λοιπόν Εκείνος; Κι εμείς να διψάσομε για το έργο το δικό Του. Επόνεσε Εκείνος; Κι εμείς να πονέσομε για την αγάπη τη δική Του. Κουράστηκε Εκείνος; Κι εμείς για την δική Του διακονία. Εχλευάσθη Εκείνος; Κι εμείς, σαν δικοί Του.
Όλα αυτά τι είναι; Αν συμβούν; Γινόμαστε αυτό που είπαμε: «Σύμφυτοι» γινόμαστε του Χριστού. Ό,τι Εκείνος κι εμείς. Και για να πω εκείνο που λέει ο Παύλος ότι η ζωή μας θα είναι κρυμμένη μέσα στην δική Του ζωή.«Ἀπεθάνετε γάρ –προς Κολοσσαείς- καὶ ἡ ζωὴ ὑμῶν (:η ζωή σας) κέκρυπται (:είναι κρυμμένη) σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ. Ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν (:που είναι η ζωή μας), τότε καὶ ὑμεῖς (:τότε και σεις) σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ (:Θα φανερωθείτε κι εσείς τότε με δόξα)». Όλα αυτά συνιστούν το βαθύ μυστικό και νόημα μυστικόν: «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα». Σε πληθυντικό σχήμα. Γιατί δείχνει συνανάβαση στο Πάθος Του, αλλά και εις την Ανάστασή Του. Και «ανάβαση» σημαίνει αυτοθυσία, άρνηση του εαυτού μας, κόπος, ιδρώτας.
«Ανάβαση», ακόμα, σημαίνει να στέκεσαι πιο πάνω από κάθε μικρότητα της ζωής.«Εἰ οὖν συνηγέρθητε –λέει πάλι ο Παύλος- τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστὸς ἐστίν, ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος· τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς». Το μυστήριον του Χριστού, σαν μυστικές, ιστορικές αναβάσεις, έζησαν όλοι οι δίκαιοι, μην σας κάνει εντύπωση, και της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Αβραάμ είχε μαρτυρική ανάβαση στο όρος που ανέβηκε για να θυσιάσει τον Ισαάκ, σαν πατέρας, το μονάκριβο παιδί του· ο οποίος βεβαίως, είναι τύπος, ο Ισαάκ, του Ιησού Χριστού. Ο λαός του Θεού ανέβηκε από την Αίγυπτο, την χώρα της δουλείας, της σκιάς και του θανάτου, στη Γη της Επαγγελίας, περνώντας από την δοκιμασία της ερήμου 40 ολόκληρα χρόνια!
Ο Μωυσής ακολούθησε την πορεία του λαού του Θεού, λέει στην «προς Εβραίους» κάτι καταπληκτικό, «μᾶλλον ἑλόμενος (:μάλλον προτιμών) συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ -Είδατε; Να συγκακουχείται με τον λαό του Θεού στην έρημο- ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν –είχε υιοθετηθεί από την κόρη του Φαραώ- (:θεώρησε ότι αυτά είναι τίποτα, ο πλούτος της Αιγύπτου) τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ». «Προτίμησε τον ονειδισμόν του Χριστού». Ποιον «ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ»; 1500 χρόνια πριν! Ναι. Ζήσαν όλοι οι άγιοι, οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, το πάθος και τον ονειδισμόν του Χριστού. Ένα μυστήριο.
Ο μαρτυρικός προφήτης Ηλίας ανέβηκε στο Καρμήλιον όρος για να δείξει και αποδείξει τον αληθινό Θεό. Πράγμα που του κόστισε την φυγή από προσώπου Ιεζάβελ. Και όμως αυτός ο προφήτης πρώτα έπρεπε να ανέλθει το Καρμήλιον όρος και μετά να αναληφθεί εις τον ουρανόν. Είναι τύπος ο προφήτης Ηλίας τι θα γίνομε όλοι εμείς. Και το καταπληκτικόν είναι ότι μετά την επανεμφάνισή του με τον Ενώχ, που κι αυτός ανελήφθη, στις ημέρες του Αντιχρίστου θα συλληφθούν και οι δύο και θα κρεμαστούν στην κεντρική πλατεία της ιστορικής Ιερουσαλήμ. Από το Καρμήλιον στο ικρίωμα και από το ικρίωμα στον ουρανόν.
Αγαπητοί, πρέπει να ζήσομε αυτές τις μυστικές, μαρτυρικές αναβάσεις, μαζί με τον Χριστό, για να φθάσομε στην τελική ανάβαση στον ουρανό. Και το σπουδαίον· με τα σώματά μας. Και το σπουδαίον; Με τα σώματά μας! Να το τυπώσετε καλά αυτό, αδελφοί μου. Όταν ο Χριστός είπε: «Ἰδού, ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα», όπου επρόκειτο να πάθει, έδωσε μία περίληψη, μία επιτομή του πνεύματος του Ευαγγελίου. Αυτό είναι το Ευαγγέλιον. Ότι ο Χριστιανισμός είναι μία πορεία, μία ανάβαση, ένα πάθος. Αυτό και αποτελεί το βαθύ του μυστήριον. Πάντα θεμελιωμένο εις τα γεγονότα. Δεν υπάρχει, το λέω τρίτη φορά, «σεσοφισμένος μῦθος». Κι ευτυχής εκείνος που μπόρεσε αυτό να το αντιληφθεί, γιατί συνιστά αυτήν την ίδια του την σωτηρία.
