Ἡ Πεντηκοστή, σημεῖον ἑνώσεως καί ἡ Παγκοσμιοποίησις, σημεῖον διαλύσεως.

†. Το Πνεύμα το Άγιον, αγαπητοί μου, ήδη είχε ανακληθεί από την Γην. Το είπε σαφώς ο Πατήρ: «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας». Οι άνθρωποι είχαν εξοκείλει. Παρότι ο Θεός είχε πει να μη μιγούν οι δύο κλάδοι του Αδάμ. Ο ένας ήταν του Κάιν και ο άλλος του Σηθ. Εμίγησαν όμως κινούμενοι από κίνητρα υλιστικά. «Είδαν», λέγει, «οι υιοί, οι απόγονοι του Σηθ ότι οι θυγατέρες των απογόνων του Κάιν ήταν πολύ ωραίες· και εμίγησαν». Και εχάλασαν. Και έφθασαν σε ένα σημείο που προκαλείται πλέον η απόφασις του Θεού για να έλθει ο Κατακλυσμός. Γι’αυτό λέγει… προσέξτε αυτήν την θέσιν «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα – δεν λέει «εἰς τοὺς αἰῶνας»–  διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας». Έγιναν σαρκικοί. Αίρω, λοιπόν, το Πνεύμα μου το Άγιον. Από δω ας μάθομε ότι ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει το Πνεύμα του Θεού. Δεν… τρόπον τινά, προσγειούται ομαλά το Πνεύμα το Άγιον εις τον σαρκικόν άνθρωπον. Γνωρίζομε πλέον από την Καινή Διαθήκη ότι ο άνθρωπος είναι όχι η ψυχή του μόνον αλλά και το σώμα του και κυριότατα το σώμα του, ναός του Αγίου Πνεύματος. Πώς λοιπόν αυτό το σώμα, το οποίον θα συρθεί εις την ανηθικότητα, την ποικίλη ανηθικότητα, πώς είναι δυνατόν πλέον, αφού καταπροδόθηκε ως ναός του Αγίου Πνεύματος να μένει πλέον μέσα εκεί το Πνεύμα το Άγιον;

Πράγματι, η όλη ζωή των ανθρώπων διετηρήθη για 120 χρόνια ακόμη. Και επήλθε ο Κατακλυσμός. Διεσώθη μόνον η οικογένεια του Νώε. Και άρχισε πάλι η ανθρωπότητα να απλώνεται στη Γη. Αλλά η ρίζα της ανθρωπότητος παρέμενε πονηρή. Η πρόθεσις, η σκέψις. Μάλιστα εκεί κάπου λέγει το ιερό κείμενο της Γενέσεως ότι «ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ». Κι όταν απεφάσισαν οι άνθρωποι να απλωθούν σε όλη τη Γη, είπαν μεταξύ των να δημιουργήσουν ένα υλικόν μνημείον, για να θυμούνται την αφετηρία του ξεκινήματός των. Από πού έφυγαν, από πού ξεκίνησαν. Και άρχισαν να κτίζουν τον πύργον της Βαβέλ.

Ήταν όμως ένα έργον…γιατί ξέρετε, να αφήσομε ένα μνημείον, ένα υλικό σημείον που να προκαλεί μνήμη, αυτό θα πει μνημείον, δεν είναι κακό. Αλλά ήταν όμως γι’ αυτούς ένα έργον αλαζονείας. Δέστε εμείς τι φτιάξαμε, ποιοι είμαστε. Αυτό βέβαια δεν το ευλόγησε ο Θεός. Και τότε ο Θεός είπε: «Δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον. Καὶ διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐκεῖθεν(:από εκεί) ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐπαύσαντο οἰκοδομοῦντες τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον».Δεν ολοκλήρωσαν τον πύργον, ούτε την πόλιν. Ο πύργος της Βαβέλ. Βαβέλ θα πει σύγχυσις. Και ονομάσθη έτσι επειδή επήλθε σύγχυσις των γλωσσών. Ο ένας έλεγε αυτό και ο άλλος καταλάβαινε διαφορετικά.

Μετά πενήντα ημέρες από την Ανάσταση του Χριστού, αγαπητοί μου, ήλθε και πάλι, ως γνωστόν, το Πνεύμα το Άγιον επί των ανθρώπων. Γι’αυτό η Εκκλησία μας σημειώνει στην Υμνογραφία της κάτι πολύ χαρακτηριστικό. «Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε(:ο Θεός κατέβηκε και συνέχεε τας γλώσσας), διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος(:ξεχώριζε έθνη. Ομάδες, ομάδες ανθρώπων. Προσέξτε: Διεμέριζεν ἔθνη. Το λέει και στο Δευτερονόμιο αυτό. Δηλαδή όρια έθεσε στο κάθε έθνος. Σύνορα. Να το κρατήσετε αυτό. Είναι πολύ χρήσιμο. Θα το δούμε γιατί-· ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν -την Πεντηκοστή πια-, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε (:ενώ υπήρξε σκορπισμός πρώτα τώρα με την Πεντηκοστή γίνεται μία ενότης), καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα».

Βλέπομε λοιπόν ότι η Πεντηκοστή στάθηκε διορθωτική της αλαζονείας των ανθρώπων που απεπειράθησαν να υψώσουν τον πύργον της Βαβέλ. Και φυσικά πλέον, εκείνο που εφεξής ενώνει όλους τους ανθρώπους, δεν είναι ο πολιτισμός, δεν είναι τα κτίρια, δεν είναι τα μνημεία, αλλά το Πνεύμα το Άγιον. Κι εκείνος που δέχεται το Θεανθρώπινον πρόσωπον του Χριστού πάντα, δέχεται και το Πνεύμα το Άγιον. Εάν δεν έχεις το Πνεύμα το Άγιον, δεν είναι δυνατόν να έχεις, συγνώμην, εάν δεν έχεις τον Ιησούν Χριστόν δεν είναι δυνατόν να έχεις το Πνεύμα το Άγιον. Και Αυτό δε επιτελεί ομοίως την πνευματικήν ζωήν. Αυτό που λέμε πνευματική ζωή, αυτό είναι. Η ζωή του Αγίου Πνεύματος. Όχι η ζωή του ανθρωπίνου πνεύματος. Ο καθένας έχει το πνεύμα του. Όχι βάσει του ανθρωπίνου πνεύματος αλλά βάσει του Αγίου Πνεύματος ασκείται η λεγομένη πνευματική ζωή.

Χωρίς το Πνεύμα το Άγιον δεν μπορούμε να σωθούμε. Αν οι άνθρωποι πάσχουν, είναι γιατί δεν έχουν το Πνεύμα το Άγιον. Γιατί δεν το αποδέχονται. Το κορυφαίον που σήμερα μας λείπει, ιδία από την εποχή μας, είναι ακριβώς αυτό. Το Πνεύμα το Άγιον. Αυτό μας λείπει. Με την προϋπόθεση όμως ότι έχουν οι άνθρωποι πιστεύσει, το είπα και προηγουμένως, εις τον Χριστόν. Θα έχεις τον Χριστόν, για να έχεις το Πνεύμα το Άγιον.

Και τι μπορεί να μας δώσει το Πνεύμα το Άγιον; Ίσως αναρωτηθήκατε. Και πρώτιστα με το Πνεύμα το Άγιον αποκτούμε νουν Χριστού. Λέει ο Παύλος στην Α΄προς Κορινθίους: «Ἡμεῖς δὲ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν». «Εμείς», λέει, «έχομε νουν Χριστού». Γιατί; Εάν έχομε τον Χριστόν, έχομε το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον μας δίδει τον νουν του Χριστού. Και αυτό σημαίνει ότι σκέπτομαι όπως εσκέπτετο ο Χριστός. Σκεφθείτε, η σκέψις μου δηλαδή να είναι χριστοειδής. Είναι αντικοσμική. Και έχει γνώμονα την αιωνιότητα και το θέλημα του Θεού. Αυτό θα πει ότι έχω νουν Χριστού.

Δεύτερον. Έχομε το Πνεύμα της αληθείας, όπως μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, εις το 14^ον κεφάλαιον. Ως Θεός βέβαια το Πνεύμα το Άγιον πάντοτε αληθεύει. Δεν μπορεί να ψεύδεται το Πνεύμα το Άγιον. Τούτο λέγεται σε αντιδιαστολή με το πνεύμα του ψεύδους και της πλάνης, που είναι ο διάβολος. Γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Μη παντί πνεύματι πιστεύετε(:Μην πιστεύετε σε κάθε πνεύμα. Αλλά μόνον στο Πνεύμα το Άγιον, το Οποίον είναι το Πνεύμα της αληθείας)». Αυτό σημαίνει ότι στον κόσμον επικρατεί το πνεύμα της πλάνης· που θα πρέπει να γνωρίζομε για να το αντιδιαστέλλομε από το Πνεύμα το Άγιον.

Και ποιος είναι ο καρπός του πνεύματος της πλάνης; Προσέξτε. Ο πνευματισμός· τα μέντιουμ, η μαγεία, η αίρεσις, οι φυσικές θρησκείες, που σαν αλαφιασμένοι εμείς οι Ορθόδοξοι, οι Χριστιανοί γενικότερα και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πάμε να γνωρίσομε αυτές τις ξένες φυσικές, από Ανατολών ερχόμενες, θρησκείες. Να γνωρίσομε, λέει, τον Βουδισμό, να γνωρίσομε τούτο, να γνωρίσομε εκείνο. Αλίμονό μας. Ο κοσμικός τρόπος του ζην και του σκέπτεσθαι, αποτελούν πνεύματα πλάνης.

Και μάλιστα να σας πω κάτι τελείως καινούργιο. Εδημοσιεύθη σε μία εφημερίδα ότι σε κάποια Δημοτικά Σχολεία, Πειραματικά, εις την Α΄ τάξιν του Δημοτικού σχολείου, καλά το ακούσατε, εις την Α΄ τάξιν του Δημοτικού Σχολείου εισάγεται το μάθημα της Μαγείας! Και η εφημερίδα έχει δείγματα, πώς είναι το Αλφαβητάρι που έχομε στην Α΄Δημοτικού και μαθαίνομε τα Γράμματα, το Αα, το Ββ, έτσι κι εκεί υπάρχει ένα βοήθημα, ένα βιβλίο που αναφέρεται εις την μύησιν των παιδιών εις την Μαγείαν. Το ακούσατε; Είναι πολύ φυσικό. Λέει μία κουβέντα, ένας λόγος ότι «ἡ φύσις μισεῖ τὰ κενά». Αυτό τώρα να το μεταφέρομε. Την στιγμή που διώχνομε τον Χριστόν από την ζωή μας, πολύ φυσικό να πάρει θέση ο διάβολος. Γιατί η Μαγεία πάτρωνά της έχει τον διάβολον. Το ακούσατε, παρακαλώ; Εγώ θέλω να σας προκαλέσω, αν δείτε να γενικεύεται η υπόθεσις, αν δεν αποτύχει βέβαια στο ξεκίνημά της, εσείς οι γονείς, και οι γιαγιάδες και οι παππούδες, διαμαρτυρηθείτε για να σώσομε τα παιδιά μας.

Το Άγιον Πνεύμα είναι το χρίσμα της αληθείας. Γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Καὶ ὑμεῖς  – «σεις» δηλαδή, γράφει στην Α΄ του επιστολή-, τὸ χρῖσμα ὃ ἐλάβατε ἀπ᾿ αὐτοῦ, ἐν ὑμῖν μένει(:μένει σε σας), καὶ οὐ χρείαν ἔχετε ἵνα τις διδάσκῃ ὑμᾶς (:δεν έχετε ανάγκη να σας διδάξει κανείς γιατί είσαστε θεοδίδακτοι), ἀλλ᾿ ὡς τὸ αὐτὸ χρῖσμα διδάσκει ὑμᾶς περὶ πάντων -για όλα τα πράγματα μάς διδάσκει το Πνεύμα το Άγιον, που το πήραμε, είναι ξεχωριστό μυστήριον, μετά από το βάπτισμά μας, χριώμεθα, το άγιον Χρίσμα. Άλλο το βάπτισμα, άλλο το χρίσμα. Το Χρίσμα είναι να πάρομε με υλικόν τρόπον, με το λάδι αυτό, το μύρον, να πάρομε το Πνεύμα το Άγιον με υλικόν τρόπον, ξαναλέγω, διότι το Πνεύμα το Άγιον εδράζεται(κοιτάξτε την λέξη: εδράζεται, έχει έδρα Του) σε αυτό το αγιασμένο λάδι. Έτσι παίρνομε το Χρίσμα, αυτό το δεύτερον μυστήριον, το οποίον είναι, το οποίον θα μας δώσει ό,τι αγαθόν ο Θεός θέλει να μας δώσει. Το άγιον Χρίσμα είναι η προίκα μας, είναι η προίκα μας. Ναι-, καὶ ἀληθές ἐστι καὶ οὐκ ἔστι ψεῦδος, καὶ καθὼς ἐδίδαξεν ὑμᾶς μενεῖτε ἐν αὐτῷ». Και όπως σας δίδαξε, να μένετε εις αυτό. Πού; Εις το Πνεύμα το Άγιον.

Με το Άγιο Πνεύμα, αγαπητοί μου, έχομε σαφή διάκριση του αληθούς από του ψεύδους, ή του ψεύδους, του γηίνου και του παροδικού, από του ουρανίου και μονίμου, του συμφέροντος και του μη συμφέροντος, του γνησίου από του νόθου. Μπορούμε να διακρίνομε. Είναι αυτό που λέγαμε στα κατά Τρίτην θέματά μας, είναι η πνευματική διάκρισις. Γιατί έχομε και την φυσικήν διάκρισιν. Φυσική διάκρισις, να διακρίνεις με τα μάτια σου, αυτό είναι σκότος και αυτό είναι μέρα, φως. Φυσική διάκρισις. Αυτό είναι ντουβάρι κι εκείνο είναι νερό. Φυσική διάκρισις. Αλλά η διάκρισις αυτών των στοιχείων που σας είπα, να μην τα επαναλαμβάνω, αποτελούν την λεγομένην πνευματικήν διάκρισιν.

Ένα τρίτο σημείο: Λέγει ο Ησαΐας ότι έχομε πνεύμα φόβου Θεού· λέγει στο 11^ο κεφάλαιό του. Ναι. Το Πνεύμα το Άγιον μάς δίνει τον φόβο του Θεού. Δεν είναι συνεπώς απόβλητος ο φόβος του Θεού. Αλλά είναι ευκταίος. Είναι επιθυμητός. Η αφοβία; Η αφοβία, αγαπητοί μου, χάνει τα κεκτημένα. Θα με βοηθήσει να μη φοβούμαι τον διάβολον. Αλλά θα φοβούμαι τον Θεόν. Γιατί η αφοβία, ξαναλέγω, χάνει τα κεκτημένα. Γι’αυτό λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Μετά φόβου καί τρόμου -που είναι η επίτασις του φόβου-  κατεργαζόμενοι τὴν ἡμῶν σωτηρίαν». Μετά φόβου και τρόμου. Αν την χάσω την σωτηρία μου; Τι γίνεται; Η αφοβία έβγαλε τους πρωτοπλάστους από τον Παράδεισον. Σίγουρα. Αλλά ο φόβος του Θεού εισήγαγε τον ληστήν εις τον Παράδεισον. Όταν ο ίδιος λέγει εις τον άλλον, τον συνληστή του: «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Διότι στην αρχή και οι δύο εβλασφήμουν τον Χριστόν. Μετά συνήλθε. Μπήκε φόβος του Θεού. Τρόμαξε. Συγκλονίστηκε. Και όταν ο άλλος συνέχισε να βλασφημά, του λέει: «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Δεν φοβάσαι τον Θεό; Ότι Αυτός είναι δίκαιος κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Δια τον μη έχοντα φόβον του Θεού, που εμπνέει το Πνεύμα το Άγιον, όλα επιτρέπονται, όπως λέγει ο Ντοστογιέφσκι. Θεμιτά και αθέμιτα. Και να σκοτώσω και να κλέψω και να κακοποιήσω. Όλα επιτρέπονται. Αφού δεν έχω τον φόβο του Θεού. Γι’αυτό και ο λαός μας λέγει: «Αυτός είναι α-θεόφοβος». Δεν έχει φόβο Θεού. Αθεόφοβος. Αντιθέτως, οι Χριστιανοί ελέγοντο…πώς ελέγοντο στην αρχαία εποχή; «Οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον».

Τέταρτον. Και το εξόχως σπουδαίον γίνεται για μας το Πνεύμα το Άγιον, Πνεύμα Ελευθερίας. Γράφει ο Παύλος: «Ὁ δὲ Κύριος τὸ Πνεῦμά ἐστιν(:Ο δε Κύριος, λέγει, είναι το Άγιον Πνεύμα).· οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου (:όπου δε το Πνεύμα του Κυρίου), ἐκεῖ ἐλευθερία». Είδατε; Εκεί είναι η ελευθερία. Όπου είναι το Άγιον Πνεύμα. Βαθύς λόγος. Λόγος όντως κλειδί. Επειδή σήμερα, δεν έχουν οι πολλοί το Άγιον Πνεύμα, δεν έχουν και ορθή αντίληψη περί ελευθερίας. Είναι το πιο κακοποιημένο πράγμα η ελευθερία. Θεωρούν την ελευθερία σαν ασυδοσία. Και αυτό αποτελεί στοιχείον αυτοκαταστροφής. Όπως λέγει πάλι ο λόγος του Θεού: «Οι άνθρωποι που επικαλούνται», λέει, «την ελευθερία, αυτοί είναι δούλοι της φθοράς». Φράσις στην Καινή Διαθήκη. Δούλοι της φθοράς. Η αναρχία, ο αμοραλισμός-αμοραλισμός θα πει όταν δεν έχεις καμίαν ηθικήν- είναι σημεία απουσίας του Αγίου Πνεύματος που δίδει την ορθήν αντίληψιν περί ελευθερίας.

Ένα πέμπτο σημείο ακόμη αν θέλετε. Λέγει ο Ψαλμωδός ότι λαβαίνομε πνεύμα ηγεμονικόν. Πωπω! Είναι στον 50^ό Ψαλμό. «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με», λέει κ.τ.λ. Είναι ο ηγεμών νους. Εκείνος ο οποίος εγκαθίσταται ὁ ἡγεμὼν νοῦς από το Πνεύμα το Άγιον. Κι έτσι κυβερνάει ο νους. Δεν κυβερνούν οι πατούσες, ούτε οι φτέρνες, ούτε οι κλωτσιές στο ποδόσφαιρο. Ούτε, ούτε, ούτε… Ὁ ἡγεμὼν νοῦς. Γι’αυτό τρομάζει ο Δαβίδ και λέγει το εξής: «Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀπ’ ἐμοῦ». Ένεκα των αμαρτιών μου, μην πάρεις το Πνεύμα Σου το Άγιον από μένα. Γιατί χάθηκα.

Κι ένα τελευταίο σημείο: Αν είναι τελευταίον. Πλήθος, πλήθος δωρεές μας φέρει το Πνεύμα το Άγιον. Αλλά δυστυχώς ο χρόνος πάντοτε είναι περιορισμένος. Όταν μας δίδεται ακόμη το Πνεύμα το Άγιον και μας δίδει το Πνεύμα της υιοθεσίας. Λέει ο Απόστολος Παύλος εις την προς Ρωμαίους επιστολή του: «Ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν· ἀββᾶ ὁ πατήρ». Με αυτό το Πνεύμα αποκαλούμε τον Θεό Πατέρα. Αββά θα πει «πατήρ». Έχει δύο γλώσσες. Είναι η συριακή είναι και η ελληνική. Αββά ο πατήρ. Σε δύο γλώσσες. Πείτε σε κάποιον, για να μη μου πείτε ότι είναι αυτονόητο να πω τον Θεό Πατέρα, πείτε σε κάποιον να αποκαλέσει τον Θεό Πατέρα, όταν δεν τα έχει καλά με τον Θεό. Αδύνατον. Το κεφάλι να του πάρετε, τον Θεόν Πατέρα δεν τον επικαλείται. Για να δείτε ότι πράγματι το Πνεύμα το Άγιον μας εμπνέει να λέμε τον Θεόν Πατέρα. Και όταν λέμε «Πάτερ ἡμῶν», αυτό το «Πάτερ ἡμῶν» είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Και εκ της υιοθεσίας γεννάται το αίσθημα της ασφαλείας. Όπως το μικρό παιδί. Βλέπετε- μία μικρούλα εδώ κοιμάται. Πού κοιμάται; Δίπλα στη μάνα της. Ναι. Είναι η μάνα της. Έτσι, αγαπητοί μου, όταν έχω το στήριγμα, το σκέπασμα του πατέρα, αισθάνομαι ασφάλεια. Ο άνθρωπος, ξέρετε πότε δεν αισθάνεται ασφάλεια; Όταν δεν έχει τον Θεόν Πατέρα. Γι’αυτό σήμερα έχομε τόσες και τόσες άσχημες καταστάσεις. Δηλαδή το να πω τον Θεόν Πατέρα αλλά με όλη την συνέπεια, αυτό έχει τεραστία σημασία ψυχολογική.

Ενώ έχομε τόσα πράγματα, αγαπητοί, από το Άγιον Πνεύμα, και πολλά βέβαια άλλα, πού να τα απαριθμήσομε, σας είπα, ποιος ποτέ θα πίστευε, ποιος ποτέ θα πίστευε ότι οι Χριστιανοί που έλαβαν το Χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, θα εσκέπτοντο να ξαναγυρίσουν για να αποτελειώσουν τον πύργον της Βαβέλ! Τι είπατε; Ποιος ποτέ θα το φανταζόταν, να ξαναγυρίσουν οι Χριστιανοί να κτίσουν τον πύργο της Βαβέλ; Κι όμως, αγαπητοί μου. Τι είναι αυτό; Είναι το ξανακτίσιμο του πύργου της Βαβέλ η άρνησις της Πεντηκοστής που λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Τ’ ακούσατε;Η άρνηση της Πεντηκοστής λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Δεν έχω χρόνο πιο πολύ να σας πω, ότι ο Θεός έβαλε τα όρια των εθνών. Είναι στο Δευτερονόμιο. Το αναφέρει ο Απόστολος Παύλος εις την Πνύκα επάνω στην Αθήνα κ.λπ. Ο Θεός θέλει σύνορα. Όπως θέλει και ντουβάρια στο κάθε σπίτι, στην κάθε οικογένεια. Δεν μπορούμε όλοι… ξέρετε κάποτε τι είχε γίνει; Στην Ρωσία το πείραμα. «Τι θα πει», λέει, «οικογένεια; Ε, κοινά όλα». Γρήγορα κατάλαβαν ότι αυτό το πράγμα δεν στέκεται. Στέκεται αυτό το πράγμα; Έτσι συμβαίνει και με τα έθνη. Και δεν είναι απλώς γιατί έχομε μία πολιτισμική ισοπέδωση. Αυτό είναι, πιστέψτε με, αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά ζητούμε την ένωση των ανθρώπων δια της παγκοσμιοποιήσεως, στην κοινωνική ένωση, στην εμπορική ένωση, την πολιτισμική ένωση και προπαντός εις την θρησκευτικήν ένωσιν. Αυτό που ακριβώς λέμε Οικουμενισμός. Στην χοάνη αυτή να ρίξομε όλες τις θρησκείες, να βγάλομε αυτό που λέμε Οικουμενισμός. Θέτομε λοιπόν εκ ποδών τον Θεόν που σταμάτησε την πυργοποιία τότε και μας έδωσε την Πεντηκοστή. Τον διώχνομε τον Θεό. Δεν τον χρειαζόμεθα τον Θεό. Αυτή η ενότητα είναι ακραιφνώς, ακραιφνώς δαιμονική.

Αλλά και με αυτήν την ενότητα- προσέξτε- θα τελειώσει ο κόσμος. Δεν ξαναγυρίζει ο Θεός. Τελείωσε. Αυτή είναι η διαδρομή. Πύργος Βαβέλ-Πεντηκοστή- ξαναγυρίζομε στον Πύργο της Βαβέλ. Εκεί θα τελειώσει ο κόσμος. Και το τέλος του θα είναι τραγικό. Το τέλος του θα το εμπνέει, του κόσμου το τέλος, ο διάβολος και ο Αντίχριστος. Και ο Ψευδοπροφήτης. Αυτή η ανίερος τριάδα.

Είπε ο Κύριος ότι όταν θα ξαναέλθει, θα βρει την πίστιν επί της Γης; Αυτό το ερώτημα έθεσε. Αγαπητοί μου, θα την βρει την πίστη επί της Γης αλλά σε λίγους. Στο λείμμα, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Στο υπόλοιπον. Ένα μικρό μέρος. Γι’αυτό, αγαπητοί, σήμερα γιορτάζομε την Αγία Πεντηκοστή. Έχομε αντιληφθεί την μεγάλη σημασία και το τι μας εχάρισε το Πνεύμα το Άγιον; Χωρίς το Πνεύμα το Άγιον δεν έχομε λόγον υπάρξεως. Όπως δεν είχαν και οι άνθρωποι προ του κατακλυσμού. Τα κηρύγματα των ποικίλων παγκοσμιοποιήσεων, περιφρονήσατέ τα. Προπαντός δε στον θρησκευτικό τομέα, τον Οικουμενισμό. Κλείστε τ’ αυτιά σας και σφίξετε την ορθόδοξη πίστη μέσα στην καρδιά σας. Έχομε εισέλθει εις τον χώρον των εσχάτων ημερών. Όλα το δείχνουν. Εμείς, έχοντες το Πνεύμα το Άγιον, να γινόμεθα αγιότεροι και αγιότεροι. Και τότε αναμένομε τον Κύριον Ιησούν, που μας βεβαιώνει: «Ἰδού, ἔρχομαι ταχύ. Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη -το Άγιον Πνεύμα και η Εκκλησία. Γιατί το Πνεύμα μένει στην Εκκλησία. Δηλαδή η Εκκλησία και το Άγιον Πνεύμα, με ένα στόμα, γιατί βοηθάει το Πνεύμα το Άγιον την νύμφην, δηλαδή την Εκκλησίαν– λέγουσιν· ἔρχου (:Έρχομαι γρήγορα. Έρχου. Έλα Κύριε). Καὶ ὁ ἀκούων (:όποιος ακούει μέσα στην Ιστορία) εἰπάτω (:Ας πει)· Ἔρχου». Αμήν.

838η ομιλία στην κατηγορία
« Ὁμιλίαι Κυριακῶν ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τά δύο θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας.

†. Σήμερα, αγαπητοί μου, εορτάζομε την Αγίαν Πεντηκοστήν. Δηλαδή το γεγονός της καθόδου του Αγίου Πνεύματος εις την Εκκλησίαν του Χριστού· και που αποτελεί το επισφράγισμα του έργου του Χριστού επί της γης. Και το έργον του Χριστού επί της γης είναι η ίδρυσις της Εκκλησίας Του. Και αυτή η ίδρυσις, το βαθύτερον μυστήριον, το «σεσιγημένον μυστήριον χρόνοις αἰωνίοις», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, είναι η φανέρωσις της Εκκλησίας ως Σώματος Χριστού.

   Είναι γνωστόν ότι η Εκκλησία είναι άναρχος. Καλώς το ακούσατε. Είναι άναρχος και αιώνιος. Χωρίς αρχήν και χωρίς τέλος. Ακριβέστερα αΐδιος. Όπως ακριβώς αΐδιος, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος είναι ο Άγιος Τριαδικός Θεός. Διότι αυτά τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος την αποτελούν. Και εφόσον αΐδιος ο Θεός, αΐδιος και η Εκκλησία. Ως ομοουσιότης και ως κοινωνία των τριών Προσώπων μεταξύ των. Αυτή είναι η Εκκλησία. Έτσι η Εκκλησία απετέλει ένα εσωτερικό γεγονός της θεότητος· σαν εσωτερική προβολή. Η αγάπη, όμως, του Θεού, που εδημιούργησε τον αόρατον κόσμον των αγίων αγγέλων και τον ορατόν κόσμον των ανθρώπων, ήθελε να επεκτείνει την Εκκλησία Του και έξω του εαυτού Του σαν εξωτερική προβολή. Και ο τρόπος ήταν η Ενανθρώπησις του Λόγου. Ήθελε ο Θεός την ένωση, ή επέκταση, της Εκκλησίας Του μέσω του ανθρώπου σε ολόκληρη την Δημιουργίαν. Αλλ’ ο Αδάμ αστόχησε! Είναι γνωστό ότι ο Θεός Λόγος ωμίλει μετά του Αδάμ. Όλος εκείνος ο διάλογος που διημείφθη, μας κάνει φανερό ότι επεσκέπτετο ο Θεός Λόγος τον Αδάμ. Και είχε με αυτόν κοινωνίαν, δηλαδή Εκκλησία. Αλλά ο Αδάμ αστόχησε.

   Και ήλθε και ανέλαβε ο νέος Αδάμ, ο Ιησούς Χριστός. Γι’αυτό γράφει ο Παύλος εις την προς Εφεσίους επιστολήν του: «Εἰς οἰκονομίαν τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν, ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, ἐν αὐτῷ». «Ήλθε», λέγει, «να ανακεφαλαιώσει όλα εκείνα τα οποία υπήρχαν ἐν τῷ Χριστῷ». Αλλά τι θα πει «ἀνακεφαλαίωσις»; «Ἀνακεφαλαίωσις», ή, αν θέλετε, το ρήμα «ἀνακεφαλαιώσασθαι» σημαίνει, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «συνάψαι» -«συνάπτω»· απαρέμφατο το «συνάψαι»· «ἀνακεφαλαιώσασθαι», απαρέμφατο· δηλαδή, «συνάψαι»: απαρέμφατο- που θα πει να συνάψει, να ενώσει τα εν ουρανοίς με τα επί της γης. Θα διαβάσω ξανά αυτό που γράφει ο Παύλος: «Ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ -σημείον αναφοράς λοιπόν ο Χριστός-, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς(:ό,τι υπάρχει στον ουρανό και ό,τι υπάρχει εις την γην),ἐν αὐτῷ». Δηλαδή εις Αυτόν, δηλαδή εις τον Ιησούν Χριστόν.

   Ώστε, λοιπόν, εδώ έχομε το μυστήριον της εκκλησιαστικοποιήσεως των πάντων. Όλα είναι πλέον μία Εκκλησία, μία Σύναψις, μία συνάφεια του Αγίου Τριαδικού Θεού μετά των αγίων αγγέλων, των ανθρώπων και ολοκλήρου της Δημιουργίας. Και αυτό είναι έργον του Αγίου Τριαδικού Θεού. Είναι καταπληκτικό πραγματικά. Εντούτοις, παρότι είναι έργον του Αγίου Τριαδικού Θεού, διαφοροποιείται το έργον του κάθε Προσώπου εις αυτήν την ἀνακεφαλαίωσιν, εις αυτήν την σύναψιν. Συγκεκριμένα, ο Πατήρ θέλει να γίνει αυτή η κοινωνία, αυτή η σύναψις, αυτή η Εκκλησία, ο Υιός ενανθρωπίζει και γίνεται το σημείον αναφοράς ουρανού και γης, ορατών και αοράτων πραγμάτων, και το Πνεύμα το Άγιον πάντα χορηγεί στην Εκκλησία και ζωοποιεί και διατηρεί την Εκκλησίαν αυτήν, δηλαδή αυτήν την ένωσιν, αυτήν την σύναψιν, αυτήν την ανακεφαλαίωσιν. Λέγει ένα ωραίο τροπάριο, είναι το τρίτο κεκραγάριον στον Εσπερινό και το ξέρετε, πιστεύω, όλοι: «Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον(: Όλα τα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον)· βρύει προφητείας(: αναβλύζει τις προφητείες), ἱερέας τελειοῖ (:τελειοποιεί τους ιερείς), ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν. Ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας(: Όλον τον θεσμόν της Εκκλησίας, το Πνεύμα το Άγιον τον συγκρατεί)».

    Η Εκκλησία, αγαπητοί μου, έχει ένα διπλόν θεμέλιον. Το Χριστολογικόν και το Πνευματολογικόν. Προσέξατέ το. Έχει πάρα πολλή, μεγίστη σημασία για την σωτηρία μας. Το πρώτο, το Χριστολογικόν θεμέλιον, η Χριστολογία, αναφέρεται στην παρουσία του Υιού εις τον κόσμον με την Ενανθρώπησιν. Η θεμελίωσις, λοιπόν, της Εκκλησίας είναι χριστολογική. Ήρθε ο Χριστός στον κόσμον και θεμελιώνει την Εκκλησία Του. Και την θεμελιώνει μάλιστα επί του Σταυρού. Όταν ελογχίσθη, εξήλθε αίμα και ύδωρ, που είναι το βάπτισμα και το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Και έτσι, αίμα και ύδωρ είναι αυτή αύτη η Εκκλησία. Από πού ξεπήδησε; Από το σώμα του Χριστού. Έτσι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού.

Και αυτή η εκπήδησις είναι μία πράξις, η οποία δηλώνει, κάνει φανερή την προέλευση της Εκκλησίας. Όπως η Εύα εξήλθε από την πλευρά του Αδάμ. Και έτσι η Εκκλησία είναι «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς τοῦ Χριστοῦ». Σαφώς! Και μάλιστα ο Απόστολος θα προσθέσει και κάτι ακόμα: «καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων Αὐτοῦ». Όπως όταν ο Αδάμ είδε την γυναίκα και είπε ότι «αυτή είναι σάρκα από την σάρκα μου και οστούν εκ των οστέων μου, έτσι η Εκκλησία είναι σάρκα από την Σάρκα του Χριστού και ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων». Υπογραμμίζω, «ἐκ τῶν ὀστέων». Για να δείξει ο Παύλος τον ρεαλισμόν του πράγματος. Δεν είναι η Εκκλησία ηθικός θεσμός. Είναι οντολογικός θεσμός! Όπως το παιδί μου είναι από την σάρκα μου και είναι από το αίμα μου. Έτσι, λοιπόν, η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Η βάση, λοιπόν, της Εκκλησίας προφανέστατα είναι χριστολογική.

Αλλά και το Πνεύμα το Άγιον. Το Πνεύμα το Άγιον έρχεται να θέσει ένα άλλο θεμέλιον. Όχι ξένο. Όπου ο Χριστός, εκεί και το Πνεύμα το Άγιον. Το Πνεύμα το Άγιον αναπαύεται επί του Χριστού. Όταν λέω «Χριστός», δεν εννοώ «Θεός Λόγος», αλλά εννοώ τον Θεόν Λόγον που ενηνθρώπησε. Πάντα άμα λέμε την επωνυμία Χριστός, εννοούμε και την ανθρωπίνη φύση. Και επί της ανθρωπίνης φύσεως του Θεού Λόγου, το Πνεύμα το Άγιον αναπαύεται. Μάλιστα ο Χριστός είπε: «Γιατί δεν με πιστεύετε; Στα θαύματα που σας κάνω; Τα οποία ποιῶ ἐν δακτύλῳ Πνεύματος Ἁγίου». Τι είναι εδώ εν προκειμένω; Στα θαύματα που κάνει ο Χριστός; Ο δάκτυλος του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιον αναδεικνύει την ανθρωπίνη φύση του Χριστού στον Ιορδάνη. Διότι τι είναι το Πνεύμα το Άγιον ως περιστερά εκεί; Είναι ο δάκτυλος του Πατρός: «Οὗτος ἐστὶν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Έτσι, λοιπόν, η σωτηρία, πρέπει να πούμε, είναι αναπόσπαστος απ’ αυτό το διπλό θεμέλιον. Αναπόσπαστος.

   Αυτή η αλήθεια, ότι είναι διπλούν το θεμέλιον της Εκκλησίας, Χριστολογικόν και Πνευματολογικόν, το εκφράζει ο Παύλος με την εξής συνηθεστάτη φρασούλα· και πού δεν την βρίσκουμε στις επιστολές του; «Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Είδατε; «Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», το ένα θεμέλιον, «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ», το δεύτερον θεμέλιον. Και «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» σημαίνει «γίνομαι μέλος του σώματος του Χριστού· και συντηρούμαι από το Άγιον Πνεύμα, γενόμενος πνευματικός άνθρωπος». Δεν μπορώ, λοιπόν, να είμαι εγώ μόνο χριστοφόρος, αλλά πρέπει να είμαι και πνευματοφόρος. Και τα δυο μαζί.

   Το δόγμα της Αγίας Τριάδος, αγαπητοί, έχει δύο γνωρίσματα. Το ένα είναι η κοινή ουσία. Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα έχουν κοινή ουσία. Ένας ο Θεός. Και εδώ βλέπομε ότι η Εκκλησία κινείται χριστολογικά, που σημαίνει ότι και αυτή έχει μίαν φύσιν. Ποια είναι; Το σώμα του Χριστού. Και, ακόμη, βλέπομε ότι το Πνεύμα το Άγιον έρχεται και κάθεται επί των κεφαλών όσων ευρίσκοντο μέσα εις το Υπερώον. Ήσαν εκατόν είκοσι ψυχές, 120 άνθρωποι. Τι παρατηρούμε εδώ; Ότι το Πνεύμα το Άγιον ἐμερίσθη ἀμερίστως, ἐμερίσθη ἀμερίστως -δεν μοιράζεται το Άγιον Πνεύμα, αλλά όπως ακριβώς θέλει να προσφερθεί- «και εκάθισε», λέγει, «ως φλόγα πυρός στην κεφαλή του καθενός». Τι σημαίνει αυτό; Ανάδειξις, όχι σώματος, ανάδειξις του σώματος του Χριστού, ανάδειξις των Προσώπων. Η Αγία Τριάς είναι μία ουσία, τρία τα Πρόσωπα. Η Εκκλησία, λοιπόν, είναι ένα σώμα και ο καθένας διατηρεί το ίδιόν του πρόσωπον. Γι΄αυτό σας είπα ότι το Πνεύμα το Άγιον είναι αναπόσπαστο από την σωτηρία μας. Κι αυτό έχει τεράστια σημασία. Βλέπετε ότι δεν χάνεται το ανθρώπινον πρόσωπον. Το σώμα του Χριστού δεν είναι μία μάζα, που αρπάζει, συγχωνεύει. Όχι! Είναι μεν ένα το σώμα, μία η ουσία, αλλά ταυτόχρονα έχομε και την ανάδειξη των προσώπων. Κι αυτό γίνεται με το Πνεύμα το Άγιον. Είναι καταπληκτικό, αγαπητοί μου, είναι καταπληκτικό.

   Όταν, κάθε χρόνο, εορτάζομε την εορτή της Πεντηκοστής, δεν κάνομε απλώς μία ανάμνηση ενός παρωχημένου γεγονότος. Αλλά σημειώνομε, πρώτον, την συνεχή παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Και δεύτερον, την αυτοκριτική ότι κάθε μέλος της Εκκλησίας, αν χριστοποιήθηκε και αν πνευματοποιήθηκε. Και τα δυο. Αυτή η αυτοκριτική θα μας βοηθήσει σ’ αυτήν την συνειδητοποίηση ως μελών της Εκκλησίας. Δηλαδή η πρακτικότητα είναι αμεσοτάτη. Δεν είναι θεωρητικά πράγματα αυτά. Κι αυτό πρακτικά φαίνεται από τα κάτωθι γνωρίσματα που θα σας πω τώρα:

   Πρώτον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι Αγία. Σαν αληθινή νύμφη του Αρνίου πρέπει να είναι Αγία και άμωμος. Να είναι ασκητική, με την ευρεία έννοια της λέξεως. Για να μην έχει ουδεμίαν σχέσιν ποιοτικά μ’ αυτό που λέμε «κόσμος». Αλλά και με την στενή έννοια της λέξεως «ασκητική». Ως «παρθενεύουσα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καὶ διεστραμμένης». Το βάρος τόσων εκατομμυρίων αγίων πιέζει, ώστε και εμείς σήμερα να δίνομε την μαρτυρία της αγιότητος.

   Δεύτερον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι διαρκώς προσευχομένη. Ο Κύριός μας ηγωνίζετο εις την προσευχήν. Ηγωνίζετο. Στην αρχαία Εκκλησία εγίνετο εκτενής προσευχή. Την συνεχή προσευχή, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς την αποκαλεί «μνήμην Θεοῦ» . Ο δε άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει:   «Ἰησοῦ ὂνομα ἑνωθήτω τῇ πνοῇ σου». «Το όνομα του Ιησού να ενωθεί με την αναπνοή σου». Είναι περίεργον, αλλά και φοβερόν, σε μία τέτοια εποχή δύσκολη που ζούμε, εσχατολογική, με αγωνίες για το αύριον, να λησμονούμε την χρήση και την δύναμη της προσευχής. Είναι λυπηρόν.

   Τρίτον. Ακόμη η Εκκλησία πρέπει να είναι διακονούσα. Για να εκφράζει ανά πάσα στιγμή, με όλα αυτά που σας λέγω, τι να εκφράζει; Είπα, πρακτικώς την Πεντηκοστή. Εάν ο Κύριος ήλθε να διακονήσει, πόσο μάλλον οι γνήσιοι μαθηταί Του! Έχει τόσους τομείς η κοινωνία μας, στους οποίους οι πιστοί οφείλουν να διακονήσουν. Το «λέντιον», η ποδιά που ζώστηκε ο Χριστός για να πλύνει τα πόδια των μαθητών στον Μυστικό Δείπνο, είναι το σύμβολον της Εκκλησίας μας. Αν το φορούν οι Τέκτονες, οι Μασώνοι, εκείνη την ποδίτσα, θα το έχετε δει, ξέρετε ότι είναι σύμβολον; Σύμβολον διακονίας της κοινωνίας! Οι Μασώνοι; Έχουν σφετεριστεί αυτό το «λέντιον», την ποδίτσα, από την περιουσία της Εκκλησίας. Γιατί ο Χριστός φόρεσε ποδίτσα, ποδιά, για να υπηρετήσει τους μαθητάς.

   Τέταρτον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι ιεραποστολική. Εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν και διψούν αυτήν την στιγμή της σωτηρίας. Αλλά και βαπτισμένοι ακόμη, δεν έχουν εισαχθεί εις την επίγνωσιν του Ιησού Χριστού. Δεν έχουν εισαχθεί. Εδώ είναι το δυστύχημα. Είναι αδιανόητον η Εκκλησία να αδρανεί ή να αδιαφορεί. Εκκλησία, όπως λέγει ένα γνωμικόν, Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή, θα προσέθετα, ή έργον κηρυκτικό, είναι Εκκλησία χωρίς αποστολή. Κατέχει θέση, δυστυχώς, σήμερα εγκληματικά διακοσμητική. Είπαμε ότι το κυριότερο σημείο είναι το κήρυγμα, η ιεραποστολή, πλάι με την λατρεία. Είδατε; Σας είπα ότι οι Χριστιανοί μας αγνοούν, δεν έχουν την επίγνωσιν του Υιού του Θεού. Το είδατε; Μόλις ξεκίνησε το κήρυγμα, άνθρωποι, ας μου επιτραπεί να το πω, άσχετοι, σηκώθηκαν και έφυγαν. Σηκώθηκαν και έφυγαν. Γιατί; Ένα πούλμαν ήρθε και σηκώθηκαν οι άνθρωποι και έφυγαν. Και έκαναν και φασαρία…  Και αταξία! Γιατί; Γιατί δεν έμαθαν να έχουν την επίγνωση του Υιού του Θεού. Άνθρωποι, πού θα πάτε; Όπου να πάτε, θα αποκτήσετε αυτήν την επίγνωσιν του Ιησού Χριστού του προσώπου Του; Της Εκκλησίας;  Δεν ξέρετε ότι το κυριότατο είναι… όχι το κεράκι μας, αλλά να γνωρίσομε Ποιος είναι ο Άγιος Τριαδικός Θεός; Εδώ είναι το τραγικόν για μας τους Χριστιανούς.

   Κι ένα πέμπτον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι ομολογούσα. Εκεί αποκαλύπτεται ό,τι ενεργοποιεί το Πνεύμα το Άγιον. Δεν μπορείς να ομολογήσεις Χριστόν «εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Έτσι λέγει ο απόστολος Παύλος: «Οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Κανείς δεν μπορεί να ομολογήσει την θείαν φύσιν του Χριστού, ακριβέστερα, την θεανθρωπίνη φύσιν του Χριστού, παρά μόνο «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Βλέπετε, λοιπόν, ότι το Πνεύμα το Άγιον είναι η άλλη διάστασις της σωτηρίας μας, η χριστολογική και η πνευματολογική; Πρέπει να έχει διαρκώς την μνήμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γι’αυτό λέγει ο ίδιος ο Κύριος: «Καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» · ή: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». «Κι Εγώ θα τον ομολογήσω εν ημέρα Κρίσεως· ότι αυτός είναι δικός μου, είναι πιστός μου. Ποιος; Αυτός που με ομολόγησε μέσα στην Ιστορία Εμένα». Η ομολογία του Χριστού είναι πάντοτε ο πυρήνας του χριστιανικού βιώματος. Είναι μια οφειλή προς τον Χριστόν και προς τον κόσμον. Χρωστούμε αυτήν την ομολογία και στον Χριστό, μα και εις τον κόσμο. Αν αγαπάμε τον Χριστό, είναι μία οφειλή, χρέος και εις τον κόσμον. Η ομολογία δε είναι πάντοτε ένα μαρτύριον. Από την χλεύην μέχρι το μαρτύριον του αίματος.

   Και τέλος, έκτον, η Εκκλησία πρέπει να είναι μελετώσα και εμβαθύνουσα. Πολλές φορές ο Παύλος αναφέρεται ότι πρέπει να φθάσομε… έχει πολλές φορές την φράση:  «στην επίγνωση του Υιού του Θεού». Και «επίγνωσις» θα πει όχι γνώσις, θα πει βαθιά γνώσις. Αυτό θα πει επίγνωσις. Και αυτή η επίγνωσις, που είναι καρπός μιας βαθιάς μελέτης του Λόγου του Θεού, του θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού, θα μας βοηθήσει να στερεωθούμε στην πίστιν και να αναπτύξομε την αγάπη στον Χριστό. Όταν ο Παύλος έλεγε: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;». «Ποιος μπορεί», λέει, «να μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;». Παύλε, γιατί; Γιατί ο Παύλος είχε βαθυτάτην επίγνωσιν Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός.

   Το υλικό μας; Που έχομε να μελετήσομε; Είναι πλούσιο. Από την Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, μέχρι τα πορίσματα των τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων και μέχρι -επιτραπείτω να το πω έτσι- εις τας λειτουργικάς δέλτους. Έχομε πολλούς τύπους Θείας Λειτουργίας. Λέμε «Μεγάλου Βασιλείου», «Προηγιασμένων»… να πάμε εκεί να μελετήσομε την Θεία Λειτουργία.

   Αγαπητοί, αν σήμερα ο Χριστιανισμός ποδοπατείται από εμάς τους ίδιους τους Χριστιανούς, ξέρετε, στην Ευρώπη, οι Χριστιανοί Ευρωπαίοι, άλλο αν είναι Αγγλικανοί, άλλο αν είναι Προτεστάνται ή  Καθολικοί, οι Χριστιανοί Ευρωπαίοι, γίνονται κάθε μέρα περισσότεροι και περισσότεροι, το φαντάζεσθε; Ισλαμισταί!! Αρνούνται το Ευαγγέλιον και αποδέχονται το Κοράνιον!! Αυτό δεν είναι κατάντημα; Δεν είναι ποδοπάτημα του Ευαγγελίου, ποδοπάτημα του Χριστιανισμού; Αν αυτό συμβαίνει, είναι γιατί ζήσαμε, ζητήσαμε να προσαρμόσομε, να προσαρμοστούμε στα μέτρα του κόσμου τούτου. Δηλαδή στην εκκοσμίκευσιν του Χριστιανισμού. Και όταν τον εκκοσμικεύσομε, τότε είναι πολύ εύκολο να γλυστρήσομε σε άλλα πράγματα. Έχομε, δηλαδή, συσχηματισθεί με τον κόσμον αυτόν. Και όπως λέει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους: «Καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ», «Μη γίνεστε ένα σχήμα με τον παρόντα αιώνα».  Έτσι αφήσαμε τον Χριστόν και λησμονήσαμε το Πνεύμα το Άγιον.

   Δεν ζητούμε δε τα χαρίσματά Του. Είναι τόσα πολλά. Είναι κατάφορτο. Εφάπαξ πήραμε τα χαρίσματα όλοι οι βαπτισμένοι –προσέξτε- «δυνάμει». Όχι «ἐνεργείᾳ». «Δυνάμει». Όταν δεχθήκαμε το Χρίσμα, το μυστήριον του Χρίσματος, μετά από το Βάπτισμα. Αλλά αφήνομε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που είναι η προίκα μας, είναι η προίκα μας, ανενέργητα. Τα αφήνομε «δυνάμει». Τα βάζομε στο ντουλάπι. Και δεν του ζητήσαμε του Αγίου Πνεύματος να μας ενεργοποιήσει εκείνα τα οποία μας έδωσε. Είναι όπως ακριβώς κάποιο παιδί γεννιέται και ο νονός του, ξέρω ‘γω, να το πω έτσι, στην Τράπεζα τού βάζει μία γενναία κατάθεση χρημάτων και το παιδί μεγαλώνει και ουδεμίαν χρήσιν κάνει αυτών των χρημάτων, αυτής της δωρεάς. Τι κρίμα, αλήθεια, ε;

   Λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Χριστιανισμὸς ἐστὶ θείας φύσεως μίμησις». Τι είναι ο Χριστιανισμός; Μίμησις θείας φύσεως. Πρέπει, λοιπόν, να μιμηθούμε την μία ουσία και τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Και η μία ουσία ανταποκρίνεται εις την Χριστολογία. Και τα τρία πρόσωπα ανταποκρίνονται εις το Πνεύμα το Άγιον, που ξεχωρίζει το κάθε πρόσωπον μέσα στην Εκκλησία. Πρέπει να αποδεικνύονται ανά πάσα στιγμή αυτά τα δύο θεμέλια της Εκκλησίας. Θα επαναλάβω. Το Χριστολογικό και το Πνευματολογικό. Να ζούμε «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Ο κάθε πιστός να τριαδοποιείται!

   Η φετινή γιορτή της Πεντηκοστής, αγαπητοί μου, ας μας γίνει μία ανάμνησις και μία υπόμνησις. Αμήν.

717η ομιλία στην κατηγορία

« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

🔸Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

🔸Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†. Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Οἱ Χριστιανικές Ἑορτές.

†. Στην αποστολική περικοπή, αγαπητοί μου, που αναφέρεται εις τις «Πράξεις των Αποστόλων», και που προ ολίγου ακούσαμε, διαβάζομε: «Ἒκρινε γὰρ ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν ῎Εφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ ᾿Ασίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς ῾Ιεροσόλυμα».

   Εδώ μας αναφέρει ο ιερός Λουκάς εις τις Πράξεις μία πάρα πολύ χρήσιμη πληροφορία. Ότι έκρινε ο Παύλος, λέγει, να παραπλεύσει την Έφεσον, δηλαδή έρχεται από πάνω, βόρεια, κατά μήκος των μικρασιατικών ακτών, να μη σταθμεύσει εκεί εις την Έφεσον, αλλά η συνάντηση έγινε με τους πρεσβυτέρους της Εφέσου εις την Μίλητον, για να μη χρονοτριβήσει εις την Ασίαν, την Μικράν Ασίαν. «Διότι έσπευδε», λέγει ο Λουκάς, «εάν ήταν δυνατόν εις αυτόν, την ημέραν της Πεντηκοστής να ευρίσκεται εις τα Ιεροσόλυμα».

   Σας είπα ότι η πληροφορία αυτή μας είναι εξαιρετικά χρήσιμη. Ο Ιερός Χρυσόστομος αναρωτιέται αν τελικά έφθασε προ της Πεντηκοστής ο Παύλος στην Ιερουσαλήμ. Αν πρόλαβε. Και προς τούτο, κάνει λογαριασμούς. Πάντοτε με βάση το βιβλίο των Πράξεων, ότι εκεί έμεινε τόσες μέρες, εκεί έμεινε τόσες μέρες, το ταξίδι ήταν τόσο, τα χιλιόμετρα ήταν τόσα και βρίσκει τελικά ο Ιερός Χρυσόστομος ότι ο Παύλος πρέπει να πρόλαβε και να ήταν την Πεντηκοστή εκεί, εις τα Ιεροσόλυμα.

   Αλλά γιατί όλα αυτά; Γιατί ο Παύλος βιαζόταν να φθάσει προ της Πεντηκοστής στα Ιεροσόλυμα; Λέγει πάλι ο Ιερός Χρυσόστομος: «Τίς ἡ ἔπειξις αὕτη; (:Ποια η σπουδή;) Οὐ διὰ τὴν ἑορτὴν, ἀλλὰ διὰ τὸ πλῆθος (:Δεν ήταν για να προλάβει την εορτήν. Αλλά ήταν για να προλάβει στην εορτή το πλήθος του κόσμου -Που ήρχοντο οι Ιουδαίοι κι απ’ όλα τα μέρη της Γης ήρχοντο, όπου ήσαν στη διασπορά, και οι ντόπιοι φυσικά, για να γιορτάσουν την ημέραν της Πεντηκοστής. Ήθελε το πλήθος-). Ἅμα καὶ τοῦτο Ἰουδαίους ἐπείγετο ὡς δὴ τιμῶν τὰς ἑορτάς (:Αλλά και επιπλέον να δείξει στους Ιουδαίους ότι ο Παύλος δεν είναι εξωμότης, όπως τον έλεγαν, αλλά είναι εκείνος ο οποίος τιμά τις εορτές που ετέθησαν εις το ενιαύσιον εορτολόγιον)».

   Αυτή η μικρή τεχνική, θα λέγαμε, παρατήρησις του ευαγγελιστού Λουκά, ότι ο Παύλος βιαζόταν να βρεθεί εις τα Ιεροσόλυμα, έρχεται να μας δώσει, αγαπητοί μου, από αγιογραφικής πλευράς, την σημασίαν των εορτών.

   Τι είναι «εορτή»; Λέγει ένας εκκλησιαστικός συγγραφεύς: «Πᾶσα ἱλαρὰ ἡμέρα ἐν ᾗ προστέτακται ποιεῖν ἐξαίρετα, ἑορτὴ καλεῖται». Τι καλείται «εορτή»; «Όταν έχομε πάρει την εντολήν, την προσταγήν, να την λαμπρύνομε την ημέραν αυτήν, να ποιήσομε», λέει, «εξαίρετα πράγματα. Αυτό», λέγει, «είναι εορτή». Και ποιος είναι ο θεσμοθέτης των εορτών; Τουλάχιστον για τον λαό του Θεού είναι ο Θεός. Εκείνος, αγαπητοί μου, θεσμοθετεί τις γιορτές. Λέγει το βιβλίον της «Εξόδου»: «Τρεῖς καιροὺς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἑορτάσατέ μοί, ἔξω ἀπὸ τὰ Σάββατα (:Τρεις φορές – λέγει- θα με γιορτάσετε τον χρόνο. Θα με γιορτάσετε. Το επιμένω). Τὴν ἑορτήν των ἀζύμων -που είναι η εορτή του Πάσχα- καὶ ἑορτὴν θερισμοῦ -που είναι η Πεντηκοστή- καί ἑορτὴν συντελείας, ἐμοὶ ἐν τῇ συναγωγῇ τῶν ἔργων σου ἐκ τῶν τοῦ ἀγροῦ σου (:όταν θα έχεις μαζέψει τους καρπούς σου, και πάλι τότε θα με ξαναγιορτάσεις)». Είδατε; Την Πεντηκοστή οι πρώτοι καρποί, στο τέλος του καλοκαιριού η συλλογή όλων των καρπών. Και είναι η εορτή της σκηνοπηγίας. Συνδέετο και με άλλο γεγονός, να μην αργούμε, δεν σας το λέγω.

   Αλλά και αυτός ο ίδιος ο Κύριος, αγαπητοί μου, ανέρχεται στα Ιεροσόλυμα να εορτάσει τις εορτές του ενιαυτού. Και τις τρεις εορτές. Το βλέπομε μέσα στα Ευαγγέλια. Ανέβη, λέει, ο Ιησούς στην εορτή του Πάσχα κ.λπ. κ.λπ. Μάλιστα ο Ίδιος είπε εις τους μαθητάς Του, το τελευταίο, εκείνο, Πάσχα επί της γης τούτο: «Ἐπιθυμίᾳ ἐπεθύμησα τοῦτο τὸ πάσχα φαγεῖν μεθ᾿ ὑμῶν πρὸ τοῦ με παθεῖν». «Ἐπιθυμίᾳ», λέει, «ἐπεθύμησα». «Με επιθυμία επεθύμησα, να γιορτάσω το Πάσχα μαζί σας αυτό· πριν πάθω, προ των παθών μου». Η εορτή, λοιπόν, έχει εδώ μια πάρα πολύ μεγάλη σημασία και πολλή αξία. Όταν όχι μόνον στην Παλαιά Διαθήκη εξαίρεται, προβάλλεται και απαιτείται, αλλά και στην Καινή Διαθήκη το βρίσκομε αυτό και μάλιστα από τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν.

   Τι είναι; Είναι η μνήμη του Θεού μια γιορτή. Είναι η μνήμη των έργων Του των θαυμαστών. Φερειπείν στους αρχαίους Εβραίους το Πάσχα ήταν η εορτή μνήμης που πέρασαν οι Εβραίοι την Ερυθράν Θάλασσαν «ἀβρόχοις ποσίν», χωρίς να βρέξουν καν τα πόδια τους. Και σώθηκαν από τους Αιγυπτίους. Σε μας σήμερα το Πάσχα είναι η διάβασις από την χώρα του θανάτου, τύπος η Αίγυπτος, εις την χώραν της ζωής και της επαγγελίας. Βλέπετε, λοιπόν, ότι είναι και μνήμη των έργων, των θαυμαστών έργων του Θεού. Που είναι και στους Εβραίους και σε μας, είναι σταθμοί της σωτηρίας μας, που περιέχονται, βέβαια, στην Ενανθρώπηση του Υιού του Θεού. Γιατί ο Χριστός ανεστήθη; Και είδατε πόσο λαμπρά γιορτάζομε. Γιατί θα αναστηθούμε κι εμείς. Γιατί ο Χριστός ανελήφθη; Γιατί θα αναληφθούμε κι εμείς. Το λέει στους Θεσσαλονικείς ο απόστολος Παύλος. Γιατί γιορτάζομε την Πεντηκοστή; Γιατί παίρνομε το Πνεύμα το Άγιον, να πραγματώσομε, να αξιοποιήσομε εκείνα τα οποία μας έδωσε ο Χριστός, σαν μεγάλοι σταθμοί της σωτηρίας μας.

   Βέβαια, γενικά κάθε εορτή, γενικά, κάθε εορτή, εθνική, λέμε, π.χ. 28η Οκτωβρίου, 25η Μαρτίου, έξω από το θέμα του Ευαγγελισμού, επί γεγονότων, επί προσώπων, επί νίκης εχθρών, επί σωτηρία από εχθρούς, επί σωτηρία από λοιμόν, πείνα και αρρώστια, λιμόν και άλλα κακά που μπορούν να μας βρουν και ευχαριστούμε τον Κύριον, είδατε πώς ευχαριστούμε την 28ην Οκτωβρίου τον Κύριον, είναι πάντοτε οροθέσιον μνήμης, που ανανεώνεται κάθε χρόνο, για να γίνεται αφετηρία νέων εξορμήσεων και θάρρους και προς μίμησιν και προς ανανέωσιν ελπίδων κ.λπ. κ.λπ.

   Ένας λαός που δεν εορτάζει, δεν μπορεί ποτέ να διατηρήσει τη μνήμη της Παραδόσεώς του, δηλαδή της ζωής του. Και είναι καταδικασμένος ο λαός αυτός να πεθάνει.

   Η αξία των εορτών, σε όποιο τομέα κι αν είναι αυτές, επί εθνικού επιπέδου κ.τ.λ. είναι πολύ μεγάλη. Ιδιαίτερα, όμως, εις τον τομέα της θρησκείας. Και φαίνεται αυτό από το τι λέγουν οι εχθροί του Θεού. Είναι, παρακαλώ, γραμμένο εις τον 73ον Ψαλμόν. Λέγουν οι εχθροί του Θεού: «Εἶπαν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν · δεῦτε καὶ καταπαύσωμεν πάσας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τῆς γῆς». «Σκέφτηκαν και είπαν: ‘’Ελάτε να καταργήσομε όλες τις γιορτές του Θεού, που είναι επάνω στη γη’’». Μήπως και οι εχθροί της πατρίδος, όταν έσωθεν ζουν, μες στην πατρίδα, ένδον των τειχών, μήπως και αυτοί δεν σκέπτονται την κατάργηση, τουλάχιστον την μείωση της λαμπρότητος μιας εθνικής γιορτής; Το ίδιο δεν λέγουν; Και το φαινόμενο της καταργήσεως των εορτών είναι μέχρι των ημερών μας.

   Σε χώρες που διώκεται η Εκκλησία, ή που εδιώχθη η Εκκλησία, έχουν καταργηθεί οι εορτές. Ας πούμε, κατάργηση της εορτής των Χριστουγέννων. Ο νοών νοείτω. Κατάργηση της εορτής του Πάσχα. Ο νοών νοείτω. Η εορτή είναι ό,τι και ένα μνημείον, ή ένα άγαλμα, ή ένα ηρώον ή ένας ανδριάς. Το ένα ανήκει στον χρόνο· η γιορτή. Και το άλλο, το μνημείον, ανήκει στον χώρο. Και τα δυο μαζί συντηρούν την Παράδοση, συντηρούν τις ρίζες, το παρελθόν, την Ιστορία.

   Η εορτή έχει και ποιμαντικόν χαρακτήρα. Ο απόστολος Παύλος, όταν επείγετο να φθάσει εις την Ιερουσαλήμ την ημέραν της Πεντηκοστής, επείγετο, μας λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος «οὐ διὰ τὴν ἑορτήν, ἀλλὰ διὰ τὸ πλῆθος». Όχι τόσο για την ίδια την εορτή, όσο γιατί εκείνη την ημέρα θα συνεκεντρούτο πλήθος πλήθος ανθρώπων, Ιουδαίων κ.λπ., ώστε εκεί να τους κηρύξει το Ευαγγέλιον. Να ο ποιμαντικός χαρακτήρας μιας γιορτής. Ένας δε εκκλησιαστικός συγγραφεύς μας λέγει: «Οὐ πᾶσα ἑορτὴ πανήγυρις (:Κάθε εορτή δεν είναι και πανήγυρις), ἀλλὰ ὅτε ἐπὶ τὸ αὐτὸ συναθροίζωνται οἱ πανταχόθεν Ἑβραῖοι». Είναι κυρίως το πλήθος των ανθρώπων που θα μαζευτεί, για να γιορτάσει. Αυτό λέγεται πανήγυρις. Η διαφορά ανάμεσα στο «εορτή» και «πανήγυρις».

   Ας θυμηθούμε την πρώτην Πεντηκοστή· που εξυπηρέτησε στη συγκέντρωση του λαού ιεραποστολικούς σκοπούς. Μόλις επεσυνέβη η Πεντηκοστή, κατήλθε το Πνεύμα το Άγιον κ.λπ. εκεί, βγήκαν οι Απόστολοι, ξεχύθηκαν, ο Απόστολος Πέτρος και κήρυξε στο πλήθος. Το δε πλήθος είχε συγκεντρωθεί στον χώρο εκείνον, από εκείνη την βοή που ακούστηκε μέσα στην πόλη -θα λέγαμε, ένας ντελάλης, να το πούμε έτσι- βγήκαν κήρυκες να φωνάξουν τι θα γίνει. Αυτή ήταν η βιαία ορμή του ανέμου. Δεν υπήρχε άνεμος. Δεν φυσούσε φύλλο. Τι είναι αυτό, τι είναι αυτό, τι είναι αυτό, ενετόπισαν οι άνθρωποι ότι από εκεί βγαίνει αυτή η ορμή, αυτή η βοή, μαζεύτηκαν και τότε βγήκε ο Απόστολος Πέτρος στον εξώστη για να κηρύξει το ευαγγέλιο, τον Ιησούν Χριστόν. Βλέπετε, λοιπόν, η ποιμαντική διάσταση μιας γιορτής;

   Η Εκκλησία μας έχει πολλές γιορτές, που είναι και πανηγύρεις, δηλαδή και συγκεντρώσεις πιστών. Και όμως, και όμως, εδώ ένα θλιβερό σημείο. Δικό μας θλιβερό σημείο. Παρότι σε μια γιορτή μαζεύεται πολύς κόσμος και το ξέρομε αυτό, δυστυχώς δεν αξιοποιεί ο κλήρος μας, δεν αξιοποιεί την παρουσία του λαού, για να κηρύξει τον λόγον του Θεού. Στις πανηγύρεις ή δεν εκφωνείται καθόλου λόγος Θεού, γιατί δεν περισσεύει χρόνος. Είναι τόσα άλλα να πούμε, να λέμε και να κάνομε. Ή εκφωνείται λόγος, αλλά είναι πλήρης βερμπαλισμού. Λόγια διακοσμητικά, που αν τα στύψεις, δεν βγάζεις τίποτα. Και όλα αυτά εν ονόματι του εορτασμού. Κάποτε δε και για να γίνουν αλληλολιβανίσματα. Μεταξύ μας. Ο ομιλητής να λιβανίσει τον ή τους επισκόπους και κάτι τέτοια πράγματα και όλα αυτά εν ονόματι του εορτασμού, χωρίς ουσία, χωρίς να τονισθεί η εορτή και ο λαός να ωφεληθεί και να κατηχηθεί. 

   Ο λαός μας είναι ακατήχητος. Πότε θα τον βρούμε να τον κατηχήσομε; Πότε; Σ’ ένα πανηγύρι. Τι θα πούμε; Τόσα πράγματα έχομε να πούμε. Εξάλλου, ο σκοπός των εορτών είναι να αποδίδεται τιμή εις τον Κύριον, την Θεοτόκον, τους εορταζομένους αγίους, να προβάλλονται οι ευεργεσίες του Θεού, προς δοξολογίαν, και ακόμη να μιμούμεθα τον βίον των αγίων. Πώς έζησε αυτός ο άγιος; Να τον μιμηθούμε. Τι σημαίνει για μας «Πάσχα», τι σημαίνει για μας «Χριστούγεννα»; Τι σημαίνει τούτο ή εκείνο, μια δεσποτική, ας πούμε, εορτή· που είναι στοιχεία της δικής μας της σωτηρίας. Των Θεοφανείων: είχα κάνει εγώ μια ομιλία σχετικά, ποια είναι η θέσις του Ιορδάνου στην σωτηρία. Συνετέλεσε ο Ιορδάνης στη σωτηρία μας; Ναι. Και όχι μόνο γιατί εκεί εβαπτίσθη ο Χριστός, αλλά και γιατί ο λαός των Εβραίων πέρασε από τον Ιορδάνη, για να ‘ρθει στη Γη της Επαγγελίας με τον ίδιο τρόπο που πέρασε από την Ερυθρά Θάλασσα. Και το γεγονός εκείνο που τα νερά στάθηκαν και πέρασε ο λαός, λέμε το τροπάριο τώρα των Θεοφανείων, είναι ετεροχρονισμένο όταν λέμε: «Εἴδοσάν σε ὕδατα», «Σε είδαν, Κύριε, τα ύδατα και φοβήθηκαν». Αυτό είναι ετεροχρονισμένο. Αυτό έγινε τότε· που πέρασε ο Ιησούς του Ναυή. Το μεταφέρομε, όμως, τώρα που ο Χριστός βαπτίζεται. Και βέβαια στον Ιορδάνη τώρα δεν υπάρχει τέτοιο φαινόμενο. Όλα αυτά έχουν πολλά πράγματα να πουν για μας, για τη σωτηρία μας.

   Εάν η χριστιανική εορτή δεν πληροί τους όρους που θέτει ο Θεός και η Εκκλησία, τότε είναι προτιμότερον να μην τελούνται, γιατί επιφέρουν βλάβη. Δεν το λέγω εγώ. Το λέγει ο ίδιος ο Κύριος. Για τις γιορτές της Παλαιάς Διαθήκης, ακούστε τι ειδοποιεί δια του προφήτου Ησαΐου: «Τί μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν; (:Ω προς τι –λέει- μου προσφέρετε πλήθος από θυσίες;) λέγει Κύριος· πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων κριῶν, καὶ στέαρ ἀρνῶν καὶ αἷμα ταύρων καὶ τράγων οὐ βούλομαι(:δεν θέλω), οὐδὲ ἂν ἔρχησθε ὀφθῆναι μοι (:ούτε να ‘ρχεσθε εδώ).Τίς γὰρ ἐξεζήτησε ταῦτα ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν; (:Ποιος τα ζήτησε από τα χέρια σας όλα αυτά;). Πατεῖν τὴν αὐλήν μου οὐ προσθήσεσθαι (:Δεν θέλω να ‘ρθείτε· να μη σας βλέπω να πατάτε την αυλή μου. Δεν θέλω να σας βλέπω! Περίεργο, ε; Και ακόμη συνεχίζει:). Ἐὰν φέρητε σεμίδαλιν, μάταιον (:Εάν μου φέρετε για θυσία το σιμιγδάλι, μάταιον)· θυμίαμα, βδέλυγμά μοί ἐστι (:Θυμίαμα; Μου είναι σίχαμα) τὰς νουμηνίας ὑμῶν -πρωτομηνιές- καὶ τὰ σάββατα καὶ ἡμέραν μεγάλην -Ποια είναι η «μεγάλη ἡμέρα»; Αυτές οι τρεις μεγάλες γιορτές που σας είπα- οὐκ ἀνέχομαι (:δεν ανέχομαι)· νηστείαν καὶ ἀργίαν καὶ τὰς νουμηνίας ὑμῶν καὶ τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου-λέει ο Θεός)· ἐγενήθητέ μοι εἰς πλησμονήν(:Μου γινήκατε μπούχτισμα, σας μπούχτισα!)· οὐκέτι ἀνήσω τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν (:δεν θα σας συγχωρήσω). Πῶς ἐγένετο - θα πει ακόμα ο Θεός- πόρνη πόλις πιστὴ Σιών -Είναι η Ιερουσαλήμ- (:Πώς μετεβλήθη από τις αμαρτίες της σε Σόδομα και Γόμορρα; Γιατί όλα αυτά; Γιατί ζείτε αμαρτωλά)». Αμαρτωλά. 

   «Εὐχῶν ὁ καιρός», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος- (:Τι είναι σε μια γιορτή ευκαιρία; Οι ευχές), οὐ μέθης(:Όχι ο καιρός και η ευκαιρία να μπεκρολογήσομε). Ἀεὶ μὲν, μάλιστα δὲ ἐν ἑορτῇ (:Πάντοτε βέβαια μπεκρολογούμε, ιδιαιτέρως δε στις γιορτές). Ἑορτὴ γὰρ γίνεται οὐχ ἵνα αἰσχημονῶμεν (:Η γιορτή δεν γίνεται για να ασχημονούμε), οὐχ ἵνα ἁμαρτήματα συνάγωμεν (:κι ούτε να μαζεύουμε αμαρτήματα), ἀλλ’ ἵνα καὶ τὰ ὄντα ἀνέλωμεν (: αλλά κι εκείνα που υπάρχουν να τα αφαιρέσομε σε μία γιορτή)». Έτσι βλέπετε, μετά από το πανηγύρι, ιδίως στα χωριά, θα πάμε εκεί στα κέντρα διασκεδάσεως παρά την πλατείαν, εκεί θα εμφανισθούν ντιζέζ και γυναικάρια, καλύτερα να το πω έτσι, τραγούδια και παιγνίδια και δεν ξέρω τι άλλα πράγματα, εκεί οι περίπατοι που γαμπρίζουν οι νέοι και οι νέες περπατώντας κ.τ.λ. και οι μεν πειράζουν τους δε… αυτό είναι το πανηγύρι; Αυτή είναι η πνευματική ωφέλεια; Γι'αυτό καλύτερα να μην γίνεται πανηγύρι. Και δεν το λέω εγώ, το λέγει ο Θεός: «Σας μπούχτισα, δεν σας θέλω!».

   Όταν χάσομε το νόημα της θρησκευτικής, αγαπητοί μου, εορτής, τότε ανοίγομε τον δρόμο προς την εκτροπή. Αν μου πείτε, αλήθεια, γιατί όλα αυτά γίνονται; Αυτές οι εκτροπές; Γιατί χάσαμε το νόημα μιας γιορτής. Ο Θεός θέλει καθαρές γιορτές. Θέλει σεμνές, με πνευματικά οφέλη. Σήμερα όμως; Οι θρησκευτικές μας γιορτές πήραν πολιτιστικό χρώμα. Και διαφημίζονται από τα μέσα ενημέρωσης, από τα ραδιόφωνα. Ιδίως τις Απόκριες, γιατί σε εκείνη την πόλη θα γίνουν καρνάβαλοι, στην άλλη πόλη θα γίνουν μασκαράδες και δεν ξέρω τι. Έγιναν, δηλαδή, οι γιορτές πλέον φεστιβάλ. Έγιναν αφορμή διακοπών από την εργασία, ευκαιρία για εκδρομές. Δεν πάμε στην Εκκλησία. Πάμε εκδρομές. Ιδίως Σαββατοκύριακα. Γιατί τι είναι η Κυριακή, παρακαλώ; Μια γιορτή. Ώστε να αδειάζουν οι ναοί και να γεμίζει η ύπαιθρος, που μετεβλήθησαν οι τόποι όλοι σε ευκαιρίες ερωτισμού, διασκεδάσεων, μέθης, χαρτοπαιξίας, ποικίλης ασωτίας, ακόμη και φόνων, αλλά και δυστυχημάτων και βλασφημιών και ποικίλων απρεπειών. Αυτές είναι οι γιορτές; Κάτω από τέτοιες συνθήκες, πώς είναι δυνατόν ποτέ, αγαπητοί μου, να γίνουν δεκτές από τον Θεό οι γιορτές μας; Ο Κύριος τις ξερνά. Ακούσατε την λέξη; «Ξερνά». Εξάλλου το ρήμα «ξερνώ», «θα σε ἐμέσω» λέγεται στην Καινή Διαθήκη.

   Πώς πρέπει να γιορτάζομε; Κάθε γιορτή δίδει την ευκαιρία να τελεσθεί πρώτα πρώτα το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, η Θεία Λειτουργία. Και σ’ αυτό πρέπει να μετέχουν οι πιστοί και να κοινωνήσουν. Γιατί πρέπει οι πιστοί, εφόσον τηρούν τις προϋποθέσεις, να κοινωνούν συχνά. Και ποιες είναι οι προϋποθέσεις; Να μην αμαρτάνουν. Και να κοινωνούν συχνά. Μάλιστα εκείνοι που γιορτάζουν. Σήμερα, τι πανηγύρι είναι, ποιος γιορτάζει σήμερα, αυτοί πρέπει να κοινωνήσουν. Ας πούμε το όνομα Καλλιόπη, που είπαμε προηγουμένως, να γιορτάσει εκείνη που φέρει το όνομα αυτό.

   Πρέπει να γιορτάζομε σεμνοπρεπώς. Έστω κι αν παραθέσομε τράπεζα αγαλλιάσεως. Θα βάλομε καλό φαΐ στο τραπέζι μας. Δεν θα βάλομε φασόλια. Δεν θα νηστεύσομε. Θα φάμε ό,τι καλύτερο έχομε στο σπίτι μας. Μάλιστα λέγουν οι Αποστολικές Διαταγές εις το 5ο βιβλίο τα εξής: «Ἔνοχος ἁμαρτίας ἡμέραν ἑορτῆς Κυρίου κατηφῶν». «Είναι», λέει, «ένοχος αμαρτίας, όταν υπάρχει εορτή Κυρίου, και είναι κατηφής». Δηλαδή μουτρωμένος, κατηφής. Γι'αυτό δεν πρέπει να νηστεύσομε. Γι'αυτό δεν νηστεύομε Σάββατο και Κυριακή. Μερικοί λένε: «Α, όχι, θα νηστέψω». Δηλαδή πηγαίνεις αντίθετα στο θέλημα του Θεού; Ο Θεός σού λέει: «Θα φας Σάββατο και Κυριακή λάδι». Αν είναι νηστεία. Αν δεν είναι, βεβαίως θα φας ό,τι θέλεις. «Όχι, όχι, εγώ δεν θα φάω»... Έχομε τον δικό μας κώδικα. Δυστυχώς, απολυτοποιούμε μερικά πράγματα.

   Πρέπει ακόμα η αργία της εορτής, να γίνει και ευκαιρία ακροάσεως του θείου λόγου. Να πάμε να ακούσομε κήρυγμα. Γι'αυτό οι «Αποστολικές Διαταγές» εντέλλονται πενθήμερη εργασία. Δεν είναι η πολιτεία στις μέρες μας που έκανε την πενθήμερη εργασία και δύο μέρες αργία. Είναι παμπάλαιο θέμα αυτό. Είναι γραμμένο στις «Αποστολικές Διαταγές», παρακαλώ. Γιατί; «Διά τήν διδασκαλίαν», λέει, «τῆς εὐσεβείας». Για να πάνε και οι δούλοι, οι πάντες. Δεν θα πάνε στα χωράφια. Για να ακούσουν, λέγει, την Θεία Λειτουργία και το κήρυγμα. Είναι στο 8ο βιβλίο των «Αποστολικών Διαταγών».

   Ακόμη είναι ευκαιρία περισσοτέρας μελέτης, αγιογραφικής και πατερικής, στο σπίτι μας. Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι κέρδος υπάρχει και εις την επικοινωνία των πιστών, μεταξύ μας, θα δούμε τους ανθρώπους μας. Αυτή η επικοινωνία, πόσο σπουδαίο πράγμα είναι! Αυτή η επικοινωνία.

   Κέρδος ακόμη είναι και η σωματική ανάπαυσις. Να ξεκουραστώ. Από τον φόρτον της εργασίας των πέντε ημερών. Λέγουν οι Πατέρες: «Βίος ἀνεόρταστος ὁδὸς ἀπανδόχευτος». Όταν δεν γιορτάζεις, είναι σαν να περπατάς σε ένα δρόμο που κατά διαστήματα δεν υπάρχουν πανδοχεία. Δηλαδή να σταθείς να πιεις ένα ποτήρι νερό, να φας κάτι κ.ο.κ.

   Και ο Μέγας Αθανάσιος λέγει, σε μια του εγκύκλιο, ότι «Τύπος τῆς ὡς ἄνω χαρᾶς καὶ ἡ νῦν ἐστὶ ἑορτή». Τι είναι η εορτή που γιορτάζομε; Και χαιρόμαστε; Είναι ένας τύπος, μια εικόνα της χαράς, που θα βρούμε εις την Βασιλείαν του Θεού.

   Αγαπητοί, γράφει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: «Τὰς ἑορτὰς μὴ ἀτιμάζετε», λέει στην προς Φιλιππησίους επιστολή του. «Μην ατιμάζετε -με όλα εκείνα που περιγράψαμε- τις γιορτές». Και θέλει να τονίσει τον σωστόν εορτασμό των εορτών. Όπως θέλει ο Θεός. Από τον Οποίον θα αποσπάσομε και την ευλογία. Γιατί αν κάνομε ασχημίες, μόνον την ευλογία του Θεού δεν θα έχομε. Μάλλον θα έχομε την οργήν του Θεού. 

   Ας έχομε, λοιπόν, αγαθήν συνείδησιν. Και τότε και τις εορτές σωστά θα γιορτάσομε και παντοτινό πανηγύρι θα έχει η ψυχή μας.

719η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ.

†. Σήμερα, αγαπητοί μου, Κυριακή των αγίων 318 θεοφόρων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, η Εκκλησία μας παραθέτει ένα απόσπασμα, ως ευαγγελική περικοπή, από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την οποίαν, προσευχή, απήγγειλε μπροστά εις τους μαθητάς Του, λίγο πριν αναχωρήσουν από το υπερώον εκείνο όπου έλαβε χώραν ο Μυστικός Δείπνος.

      Ο σκοπός που η Εκκλησία μας παραθέτει αυτήν την περικοπήν είναι ο εξής: Η αίρεσις του Αρειανισμού, ήδη 4^ος αιών μ.Χ., διέσπασε το ένα, το ενιαίον, το ένα φρόνημα του λαού, για το θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Ενώ ο Κύριος εζήτησε στην αρχιερατική Του προσευχή «ἵνα ὦσιν ἓν». «Για να είναι όλοι ένα». Να έχουν το αυτό φρόνημα. Αυτό διεσπάσθη με την αίρεσιν. Και προπαντός με την αρειανική αίρεσιν, που δεν εδέχετο αυτή το θείον πρόσωπον του Ιησού Χριστού, παρά μόνον το ανθρώπινον. Οπότε ο λαός εχωρίστηκε. Και τώρα, με την ευαγγελική, αυτή, περικοπή που η Εκκλησία καθιερώνει, γίνεται μια προσπάθεια ανασυγκροτήσεως της ενότητος του λαού, κάτω από το ίδιο φρόνημα πίστεως.

        Ο Απόστολος Παύλος διαρκώς υπενθυμίζει στις επιστολές του: «τὸ αὐτὸ εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες». Όλοι να έχουν μεταξύ των το ίδιο φρόνημα. Χωρίς αυτό, δεν έχομε τίποτα. Αυτό το φρόνημα, εξάλλου, καθορίζει τον λαό του Θεού. Υπογραμμίζω. Το κοινό, το ένα φρόνημα καθορίζει τον λαό του Θεού. Όποιος έχει διαφορετικό ως φρόνημα, είναι έξω από τον λαό του Θεού. Κι αυτό δεν είναι παρά η αίρεσις, η οποία αίρεσις διασπά το ένα φρόνημα και την ενότητα του λαού.

       Έτσι η ενότητα της πίστεως εξασφαλίζει και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος. Μόνον εάν έχομε αυτήν την ενότητα της πίστεως, έχομε την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος. Πράγμα «ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ» δια την σωτηρίαν μας. Γι'αυτό η Εκκλησία εύχεται στην Θεία Λειτουργία και λέγει, ζητάει από τον Θεό, «τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως». Να έχομε όλοι το αυτό φρόνημα. Ό,τι πιστεύω, να το πιστεύεις. Ό,τι πιστεύεις, να το πιστεύω. Ό,τι πιστεύεις και πιστεύω, είναι η κοινή πίστις της Εκκλησίας. Αυτό θα πει ενότης της πίστεως. «Καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι (: «Αφού ζητήσομε», λέγει, «και την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος» -δηλαδή την μετοχήν του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορούμε να έχομε κοινωνίαν Αγίου Πνεύματος, εάν δεν έχομε αυτήν την ενότητα της πίστεως)». Συνεχίζει: «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». «Τον εαυτό μας και τους άλλους, να παραθέσομε κάτω από την πρόνοια του Θεού, του Χριστού».

        Συνεπώς βλέπομε ότι εδώ, με αυτό το αίτημα, την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος, να εξασφαλίζεται ολόκληρη η ποιμαντική φροντίδα της Εκκλησίας. Αγαπητοί μου, ποιμαντική φροντίδα δεν είναι οι πτωχοί. Ποιμαντική φροντίδα δεν είναι τα ιδρύματα, ορφανοτροφεία κ.λπ. που μπορεί να ιδρύσει η Εκκλησία. Ποιμαντική φροντίδα και μάλιστα για την εποχή μας που η Εκκλησία προχωρά και σε πολιτιστικές ή πολιτισμικές, όπως θέλετε πάρτε το, εκδηλώσεις, και φροντίδες, κυριοτάτη φροντίδα της Εκκλησίας στο ποιμαντικό της έργον είναι η ενότητα της πίστεως και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτήν την ενότητα της πίστεως προβάλλει το κήρυγμα, το ανελλιπές και συνεχές και βαθύ κήρυγμα, για να έχουν όλοι την ενότητα της πίστεως, όλοι να πιστεύομε το ίδιο πράγμα, και να διορθώνει πάσα, μικρή βέβαια, από άγνοια βέβαια, παρέκκλιση. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Θεσσαλονικείς, αν θυμάμαι καλά: «Και σε κάτι αν υστερείτε και δεν το καταλαβαίνετε, δεν το ξέρετε, κι αυτό», λέει, «θα σας το φανερώσει ο Θεός». Να μην υπάρχει ουδεμία παρέκκλιση στην πίστη -το κύριον έργον της Εκκλησίας- και εξ αυτής της ενότητος του φρονήματος της πίστεως, να έχομε την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Αυτά τα δυο συνιστούν την ποιμαντική φροντίδα της Εκκλησίας. Αυτά πρέπει να προσέχει κάθε κληρικός. Να εξασφαλίζει αυτά τα δύο ο κάθε κληρικός στο ποίμνιό του. Όλα τα άλλα; Έρχονται χρήσιμα και τ’ άλλα, δεν τα απορρίπτομε, έρχονται δεύτερα και τρίτα. Όλα αυτά, αγαπητοί μου, είναι τόσο σπουδαία και τόσο σημαντικά. Διότι η πρώτη φροντίδα, ενότητος πίστεως και κοινωνία Αγίου Πνεύματος, συνιστούν τον λαό του Θεού. Τότε μπορούμε να μιλάμε για τον «λαό του Θεού».

        Αλλά για να μπορέσομε να έχομε σαφή γνώση, μία σωστή τοποθέτηση περί του λαού του Θεού και σαν ένα κριτήριο -ανήκομε εμείς εις τον λαόν του Θεού;- θα πούμε, στην αγάπη σας, μερικά γνωρίσματα που συνιστούν τον λαό του Θεού. Γιατί πολλές φορές συζητάμε και λέμε «ο λαός του Θεού» και «ο λαός του Θεού». Τι γνωρίσματα έχει αυτός ο λαός του Θεού;

        Το πρώτο γνώρισμα του λαού του Θεού είναι εκείνο όπως το οριοθετεί ο ίδιος ο Κύριός μας και είναι η διάκρισις του λαού του Θεού από τον «κόσμον». «Κόσμος» εν εννοία ηθική. Κόσμος δεν είναι απλώς οι άνθρωποι. Με την έννοια που λέει πάλι στην Αγία Γραφή: «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον (:Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμον) ὥστε τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν ἔδωκε ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι ‘Αὐτοῦ» κ.λπ. κ.λπ, όχι με την έννοια του αριθμού των ανθρώπων, αλλά με την έννοιαν την ηθική και πνευματική. Τι είναι «κόσμος»; Είναι το σύνολον των ανθρώπων εκείνων που είναι μακριά από τον Θεό· που είναι η συνισταμένη, όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, η συνισταμένη όλων των παθών. «Θέλεις», λέγει, «να έχεις ένα περιεκτικόν όνομα όλων των παθών; Το περιεκτικόν όνομα θα είναι ‘’κόσμος’’. Θέλεις να αναλύσεις την έννοια ‘’κόσμος’’; Θα έλθεις εις τα επιμέρους πάθη». Εδώ, λοιπόν, ο Χριστός ξεχωρίζει τον λαό τον δικό Του από τον κόσμον.

      Στην αρχιερατική Του προσευχή, που ακούσαμε στην ευαγγελική περικοπή) λέει το εξής: «᾿Εγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ - «ἐρωτῶ» θα πει «παρακαλώ». Λέει στον Θεό Πατέρα: «Σε παρακαλώ, Πατέρα μου, περί αυτών». Ποιων; Περί των μαθητών Του. Περί του λαού του δικού Του. Ακούστε αυτόν τον σκληρό λόγο. Και να πάψομε να λέμε εκείνο που λέμε ως κοσμικοί άνθρωποι, «Γιατί τάχα, εγώ δεν είμαι βαπτισμένος;». Είσαι. Αλλά είσαι ξεπεσμένος- Οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ (:Δεν παρακαλώ για τον κόσμο». -«Κύριε, δεν παρακαλείς δια τον κόσμον;»). Οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ (:Δεν παρακαλώ για τον κόσμον), ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι (:αλλά για εκείνους που μου έδωσες· που είναι δικοί Σου. Δεν προσεύχομαι για τον κόσμο. Προσεύχομαι για τον λαό Σου)». Σκληρός λόγος. Δεν το λέγω εγώ.

      Ακόμη είπε: «Ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου (:Εγώ –λέει- έδωσα εις αυτούς, στον λαό Σου, τον λόγο Σου) καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς -Είδατε, παρακαλώ, την συμπεριφορά του κόσμου; «Και ο κόσμος», λέγει, «τους εμίσησε. Δεν μπορώ να παρακαλώ για τον κόσμον που μισεί τον δικό Σου τον λαό»- ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου (:γιατί δεν είναι από τον κόσμο, δεν είναι κοσμικοί άνθρωποι ο λαός Σου), καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου (:όπως κι Εγώ δεν είμαι από τον κόσμο. -Ακόμη: ) οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου (: «Ακόμη», λέει, «δεν Σε παρακαλώ να πάρεις τον λαό Σου από τον κόσμο και να τον ξεχωρίσεις». Με την έννοια την τοπική. Γιατί μέχρι τώρα μίλησε τον χωρισμό του λαού του Θεού από τον κόσμον, με την έννοια την πνευματική, την ηθική και πνευματική. «Δεν Σε παρακαλώ, λοιπόν, ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, να πας να τους βάλεις επάνω στις κορυφές των ορέων, τον λαό Σου), ἀλλ᾿ ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ(:αλλά να τους φυλάξεις από τον διάβολο. Να φυλάξεις τον λαό Σου από τον διάβολο. Μες στον κόσμο θα είναι. Δεν θα έχουν σχέση με τον κόσμον. -Εννοείται πνευματική σχέση)».

      Κατά τα άλλα, όλοι είμεθα μέσα εις τον κόσμον, θα πάμε στον χασάπη, στον μανάβη, στον μπακάλη, δεν θα εξετάσομε αν ο χασάπης, ο μανάβης είναι ηθικός, βαπτισμένος, αβάπτιστος. Τίποτα. Αλλά είναι όλοι αυτοί «κόσμος». Είμαστε μαζί. Όλοι μαζί. Δεν έχω, όμως, σχέση με τον κόσμο, εννοείται συνάφεια πνευματική. Γιατί τότε μεταβαλλόμεθα και εμείς σε «κόσμον».

        Φυσικά ο λαός του Θεού δεν θα παρέμενε μόνον στην γενεά των Αποστόλων. Αναμφισβήτητα. Αλλά εδώ ο Κύριος ομιλεί για μια διαχρονική γενεά. Δηλαδή ως το τέλος της Ιστορίας. Αυτοί θα αποτελούν τον λαό του Θεού. Ακόμη λέγει ο Κύριος: «Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον -Περί τίνων; Περί των μαθητών Του και ένας άλλος κόσμος που ήταν περί τους μαθητάς ή περί τον Κύριον- ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ (:αλλά και για κείνους οι οποίοι θα πιστέψουν από το κήρυγμα των μαθητών μου εις Εμένα)». Άρα, λοιπόν, βλέπει κανείς ότι εδώ έχομε μία διαχρονική γενεά, έως το τέλος της Ιστορίας.

      Το γνώρισμα, λοιπόν, διαχωρισμού του λαού του Θεού από τον κόσμο, είναι βασικοτάτης σημασίας. Είδατε; Ο ίδιος ο Χριστός σημειώνει αυτόν τον χωρισμόν. Γιατί αλλιώτικα έχομε, το ξέρομε όλοι, δυστυχώς, την εκκοσμίκευση του λαού του Θεού. Αυτό που στην εποχή μας είναι διάχυτο. Ο λαός του Θεού, μέρα με τη μέρα, εκκοσμικεύεται, αποκτάει κοσμική νοοτροπία. Αν ερωτήσομε… -ήταν το 95%, το 98% ήταν, παλιότερα χρόνια-, τους ανθρώπους: «Είσαι Χριστιανός;». «Βέβαια». «Δεν είσαι». «Εγώ δεν είμαι; Είμαι Χριστιανός, βαπτισμένος!». Πέστε μου τώρα, απ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους ποιος είναι μέσα στο πνεύμα του Ευαγγελίου και δεν είναι διαποτισμένος από το κοσμικό φρόνημα; Γι'αυτό σας είπα, διαρκώς και διαρκώς ολισθαίνει ο λαός του Θεού προς το κοσμικό φρόνημα, γίνεται «κόσμος», άρα ο λαός του Θεού εκκοσμικεύεται. Είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Εκκλησία μας αυτήν την στιγμή.

     Και οι ποιμένες της Εκκλησίας είναι με εκκοσμικευμένο φρόνημα. Ναι, ναι. Μη νομίσετε. Διότι αν οι ποιμένες δεν ήσαν εκκοσμικευμένοι, τότε θα είχαμε πολύ πολύ καλύτερα αποτελέσματα εις τον λαόν του Θεού, παρά την εκκοσμίκευσιν, αυτήν την ροπήν, την τάσιν της εκκοσμικεύσεως του λαού του Θεού. Κι όταν ο λαός του Θεού εκκοσμικευθεί, τότε βεβαίως παύει αυτομάτως να είναι λαός του Θεού. Με σαφήνεια. Και συνεπώς ματαιώνεται και η σωτηρία. Προσέξτε. Μη ματαιοπονούμε. Μη νομίζομε ότι… ότι…ότι θα σωθούμε. Εάν είσαι εκκοσμικευμένος άνθρωπος, αδελφέ μου, δεν θα σωθείς. Απογοητεύω; Εγώ; Κάθε άλλο. Εγώ;

     Ένα δεύτερο γνώρισμα του λαού του Θεού είναι η βαθεία γνώση που πρέπει να έχει, του Αγίου Ονόματος του Θεού· που είναι: Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα. Βαθεία γνώση. Μάλιστα ο απόστολος Παύλος δεν σταματά να λέγει για την επίγνωση του Υιού του Θεού. Πρέπει να μάθομε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Το λέγει, το ξαναλέγει, το τονίζει στις επιστολές του ο απόστολος. Να μάθομε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Αν θέλετε, γενικότερα, να γνωρίσομε το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, όσο τούτο βεβαίως είναι δυνατόν και εφικτόν εις τον άνθρωπον, ακριβώς γιατί αυτό αποτελεί και το θεμέλιον της πίστεώς μας. Όπως ο Κύριος ετόνισε, το ετόνισε στους μαθητάς Του μετά την Ανάστασή Του: «Πορευθέντες –τους είπε- βαπτίζοντες αὐτοὺς - εἰς τά ἔθνη ε;-  εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Θεμέλιον. Και τονίζει ο Κύριος στην αρχιερατική Του προσευχή: «Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου (:Αυτούς που πήρες από τον κόσμον, μου τους έδωσες σε μένα, σ’ αυτούς, δηλαδή στον λαό τον δικό Σου, σ’ αυτούς εφανέρωσα, λέει, το όνομά Σου)». Ποιο είναι το όνομα του Θεού; Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα. Το όνομα, λοιπόν, του Θεού, ως αποκάλυψις, είναι θεμελιώδους σημασίας αναμφισβήτητα, γιατί καθορίζει την αυτοτέλειαν του Χριστιανισμού ως προς κάθε άλλη ψευδή και κατ’ επινόησιν θρησκεία.

      Έχω πει -και το χαίρομαι αυτό- στον λαό, γιατί το τονίζω ιδιαιτέρως «ο Άγιος Τριαδικός Θεός μάς αξίωσε φέτος να αρχίσομε τα μαθήματά μας τα χριστιανικά» κ.λπ. κ.λπ. «Ο Άγιος Τριαδικός Θεός μάς ευλογεί». Γιατί λέγω «ο Άγιος Τριαδικός Θεός» και δεν λέγω «ο Θεός»; Και δεν λέγω: «ο Χριστός»; Αν λέγω μόνον «ο Θεός», όπως λέμε «Μεγάλος ο Θεός», ε, καλά, δεν το βγάλαμε, το λέμε, αλλά τονίζομε όμως «ο Άγιος Τριαδικός Θεός». Το έχω πει στον λαό. Πολλοί από σας το έχετε ακούσει. Θα ‘ρθουν ημέρες, κι αυτές οι ημέρες είναι… κρούουν την πόρτα της Εκκλησίας μας, αν δεν έχουν μπει αυτές οι ημέρες, του Οικουμενισμού. Και θα έχομε μετά οικουμενιστικά τερτίπια. Θα μιλάνε για Θεό, αλλά δεν θα καθορίζουν ποιος είναι αυτός ο «θεός». Διότι κάτω από την σκέπη αυτού του Οικουμενισμού θα είναι όχι μόνο τα μεγάλα παρακλάδια του Χριστιανισμού, Ορθοδοξία, Παπισμός, Προτεσταντισμός, αλλά θα είναι και ο Ισλαμισμός.

       Ο Ισλαμισμός κατακτά έδαφος εις την Δύσιν. Το έχετε δει; Κατακτά έδαφος. Και το έδαφος που κατακτά ο Ισλαμισμός, δεν είναι απλώς εμπορικός· δεν είναι τα πετρέλαια. Είναι η θρησκεία του Ισλάμ. Η Ευρώπη είναι καταγεμάτη, όχι λιγότερο και η Αμερική, είναι καταγεμάτη, στην καρδιά των πρωτευουσών της Ευρώπης κτίζονται μεγαλοπρεπή τεμένη του Ισλαμισμού. Ναι! Η κατάκτησις του Ισλάμ είναι θρησκευτική. Ας το αντιληφθούμε αυτό! Μετά είναι όλες οι θρησκείες της Ανατολής, ο βουδισμός κ.τ.λ., που θα στεγάσει όλα αυτά ο Οικουμενισμός.  Όταν, λοιπόν, θα μας πουν «Εμείς δεν είμεθα άθεοι, εμείς πιστεύουμε στον Θεό, ο καθένας αυτόν τον Θεό που πιστεύει». Δηλαδή; «Ε, ένας», λέει, «είναι ο Θεός, κοινά γνωρίσματα». Τι κοινά γνωρίσματα; Ποια κοινά γνωρίσματα; Ο Ορθόδοξος Χριστιανός θα πει, τουλάχιστον ο Ορθόδοξος Χριστιανός θα πει: «Εγώ πιστεύω εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα. Αυτός είναι ο Θεός. Όχι ο θεός τον οποίον εσείς μας σερβίρετε και μας προσφέρετε».

     Αγαπητοί μου, το ακούτε; Οι ημέρες αυτές είναι όχι κοντά μας, έχουνε μπει μέσα στην ζωή μας. Ας το καταλάβομε. Και υπάρχουν πρόσωπα, στελέχη, ποιμένες, που είναι πολύ υψηλά ιστάμενα απ’ τα πρόσωπα αυτά, της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας εννοώ, που έχονται οικουμενιστικών αντιλήψεων. Ας το προσέξομε.

      Λοιπόν. Για να σας πω ένα παράδειγμα, δεν είναι παρά ελάχιστα χρόνια, 3,4,5, δεν θυμάμαι πόσα είναι, έγινε μία μετάφρασις, νεοτέρα μετάφρασις του Κορανίου, χρηματοδοτήθηκε από Έλληνα εφοπλιστή, για να κολακευθεί ο αραβικός κόσμος με τα πετρέλαιά του, άντε να κάνετε εσείς στην Αραβία, όπου είναι ακόμη αραβικός κόσμος, να κάνετε εσείς εορτή του Πάσχα ή να κάνετε Θεία Λειτουργία. Απαγορεύουν ρητώς και κατηγορηματικώς. Κι εμείς χρηματοδοτούμε τη μετάφραση του Κορανίου, δια λόγους αβρότητος και δια λόγους συμφέροντος, να τα έχομε καλά με τον αραβικό κόσμο. Έγινε η τελετή στη φιλολογική αίθουσα του Παρνασσού στην Αθήνα. Παρών και ο αρχιεπίσκοπος! Ακούσατε;

      Το όνομα του Θεού ή το περί Θεού θέμα, καθορίζει την κάθε θρησκεία. Αν δεν έχεις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν, δεν έχεις Χριστιανισμό. Άρα πρόκειται για κάτι το αληθινά θεμελιώδες.

     Οι  Εβραίοι έμειναν απλώς, αγαπητοί μου, έμειναν απλώς εις την ατελή γνώση του Θεού. Αφού ο Θεός προοδευτικά αποκαλύπτει το όνομά Του σ’ αυτούς. Πρώτα «Θεός», μετά «Κύριος» και μετά «Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα». Δεν εδέχθηκαν την τελευταία αποκάλυψη. Ακριβώς γι'αυτό τον λόγο, θα λέγαμε, τι να πω, το λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ὁ μὴ τιμῶν τὸν υἱὸν (: Αυτός που δεν τιμά τον Υιόν) οὐ τιμᾷ τὸν πατέρα τὸν πέμψαντα αὐτόν (:δεν τιμά τον Πατέρα, που τον έστειλε τον Υιόν)»: Ιωάννης 5,23. Και ακόμη: «Ὁ μὴ ἔχων τὸν Υἱόν, οὐδὲ τὸν Πατέρα ἔχει (:Κι εκείνος που δεν έχει τον Υιόν, ούτε τον Πατέρα έχει)». Είναι έξω από την πίστιν. Είναι φοβερό.

         Τρίτο γνώρισμα, αγαπητοί μου, είναι η τήρησις του θελήματος του Θεού. Η τήρησις του θελήματος του Θεού: «Σοὶ ἦσαν –λέγει ο Χριστός στην αρχιερατική Του προσευχή- καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας(:και τους έδωσες σε μένα) καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι (:και τήρησαν τον λόγον Σου)». Είναι η τήρησις του Ευαγγελίου.

       Ακόμη, ο λαός του Θεού πιστεύει στη θεανθρωπίνη φύση του Χριστού. Ότι είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Δεν είναι ψιλός άνθρωπος, δηλαδή γυμνός άνθρωπος, σκέτος άνθρωπος. «Πάτερ δίκαιε –λέει ο Χριστός- καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω (:δεν Σε γνώρισε ο κόσμος), ἐγὼ δέ σε ἔγνων (:Εγώ Σε γνώρισα) καὶ οὗτοι ἔγνωσαν -Ποιοι; Ο λαός Σου. Οι μαθηταί μου- ὅτι σύ με ἀπέστειλας(:ότι Συ με έστειλες)». Ακόμη: «Καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας». «Ότι, δηλαδή, είμαι κι Εγώ Θεός. Είμεθα κοινή ουσία».

     Ο λαός του Θεού δέχεται δύο θεμελιώδη της πίστεως δόγματα. Το ένα είναι το δόγμα της Αγίας Τριάδος και το άλλο είναι το δόγμα της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου.

      Ακόμη, γνώρισμα του λαού, αγαπητοί μου, του λαού του Θεού, είναι η ενότητα. Γιατί η αίρεσις διασπά την ενότητα. Και ακόμα υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που βέβαια συνιστούν τον λαό του Θεού. Στοιχεία που δίδει Αυτός ο ίδιος ο Κύριος για τον δικό Του τον λαό. Είναι η αιώνιος ζωή. Είναι η τήρησις εκ του πονηρού. Όσο βρίσκονται εις τον κόσμο της αμαρτίας και της αποστασίας. Είναι η χαρά, είναι η ειρήνη του Χριστού, στην καρδιά του λαού Του. Είναι ο εν αληθεία αγιασμός. Είναι η δόξα του Χριστού στον λαό Του. Είναι η κοινωνία του λαού του Θεού μετά του Χριστού. Είναι η αιωνία εν δόξη κοινωνία μετά του Χριστού, κατά τον λόγον… το ζήτησε ο Κύριος στην αρχιερατική Του προσευχή: «Θέλω- λέγει- Πατέρα μου, ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ᾿ ἐμοῦ - όπου είμαι… Πού; Στην Βασιλεία μου. Κι εκείνοι να είναι μαζί μου. Να είναι κι εκείνοι στην Βασιλεία μου- ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν (:για να βλέπουν την δική μου την δόξα) ἣν δέδωκάς μοι (:εκείνη την οποία μου έδωσες) ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου(: γιατί με αγάπησες πριν θεμελιωθεί το σύμπαν. Και οι άγγελοι ακόμη)».

       Αγαπητοί, έχομε συνείδηση ότι ανήκομε στον λαό του Θεού; Έχομε συνείδηση; Θέλομε να ανήκομε στον λαό του Χριστού, στον δικό Του τον λαόν, τον νέον αυτόν λαόν, την Εκκλησία Του; Αν θέλομε, ας εξετάσομε τα γνωρίσματα εκείνα που συνιστούν τον λαό του Θεού, αν τα έχομε. Έχομε αυτά; Έχομε εκείνα; Αυτά που αναφέραμε. Γιατί έξω από τα γνωρίσματα αυτά, που ο Κύριος τα καθορίζει, μην απατώμεθα, αγαπητοί μου, λαός Του τότε δεν είμεθα.

678η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.