Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι... Μακαρισμός 9ος (Α).

†.Αγαπητοί μου φίλοι, ἀπό τότε πού ἦλθε ὁ Κύριος στή γῆ, ὁ κόσμος χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα: σ' ἐκείνους πού πίστεψαν καί ἔγιναν μαθητές Του καί σ' ἐκείνους πού Τόν ἀρνήθηκαν ὡς Θεό καί πῆραν ἐχθρική στάση απέναντί του.

     Ὅλη αὐτή ἡ κατάσταση αποδίδεται μέ τήν προφητεία του Συμεών του Θεοδόχου –τή μνήμη του γιορτάσαμε χθές, 3 Φεβρουαρίου– πού δέχθηκε στην αγκαλιά του τό βρέφος Ἰησοῦ. Τόν ἀποκάλεσε «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2, 34.). Σημεῖον θά πεῖ θαῦμα, ἡ ἀκόμη στοιχεῖο ἀναφορᾶς. Ἐδῶ θεωρεῖται καλύτερα ὡς θαῦμα· ἕνα θαῦμα, πού οἱ ἄνθρωποι θα πάρουν διαφορετική στάση απέναντί του, δηλαδή θά προκαλεῖ καί τήν πίστη ἀλλά καί τήν ἀντιλογία, τήν ἀπιστία. Εἶναι λοιπόν πάρα πολύ φυσικό, ὅσοι ἔχουν πιστέψει στον Ιησοῦ Χριστό νά γίνονται καί ἐκεῖνοι σημεῖα ἀντιλεγόμενα μέσα στήν Ἱστορία. Αὐτό προσέξτε το πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.

     Ὁ Χριστός τό εἶπε ὡς ἑξῆς: «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου» (Ἰωάν. 15, 20-21.). Δηλαδή: Ἂν ἐμένα μέ καταδίωξαν, θα καταδιώξουν καὶ ἐσᾶς· ἂν ἐφάρμασαν τον λόγο μου, τότε καί τόν δικό σας λόγο, πού θά μιλάει για μένα, θά τόν τηρήσουν. Ὅλα αὐτά, εἴτε ἀποδοχή εἴτε ἀπόρριψης, θὰ τὰ κάνουν σ' ἐσᾶς γιὰ τὸ όνομά μου –το σημείο τὸ ἀντιλεγόμενο.

     Αὐτό πρέπει να το γνωρίζουμε γιατί αλλιώτικα θα ζούμε μέσα σε μία τέτοια κρίση στη ζωή μας, που πολλές φορές μπορεί να μη μας βγάλει σε καλό δρόμο.

     Ἔτσι, ἂν ὁ ὄγδοος μακαρισμός, πού εἴπαμε τήν περασμένη φορά, μακαρίζει ἐκείνους πού διώκονται για τη σταθερότητά τους στην αγιότητα, ο ένατος μακαρισμός μακαρίζει ἐκείνους που διώκονται και χλευάζονται γιά τήν ὁμολογία τους στο θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

     Καί τώρα ὁ ἔνατος μακαρισμός, πού εἶναι καί ὁ τελευταίος, λέει: «Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ᾽ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καὶ ἀγαλλιάσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· οὕτω γὰρ ἐδίωξαν τοὺς προφήτας τοὺς πρὸ ὑμῶν» (Ματθ. 5, 11-12.). Δηλαδή: Εἶστε εὐτυχεῖς ὅταν σᾶς κοροϊδέψουν καί σᾶς διώξουν καί ποῦν ἐναντίον σας ψεύτικές κατηγορίες εξαιτίας μου. Να χαίρεστε και να εὐφραίνεσθε, γιατί ή αμοιβή σας θα είναι μεγάλη στούς οὐρανούς· κατά τόν ἴδιο τρόπο συμπεριφέρθηκαν καί στούς Προφῆτες πρίν ἀπό σας, δηλαδή στην Παλαιά Διαθήκη.

     Εδώ έχουμε μία ομολογία εξωτερική και με λόγια καὶ μὲ ἔργα. Αὐτή ἡ ἴδια ἡ στάση του ανθρώπου, αλλά καί τά λόγια του, μπορούν να προκαλέσουν. Δηλαδή εἶναι ἐκεῖνο πού σᾶς διάβασα την περασμένη φορά, πού λένε οἱ ἀσεβεῖς ἄνθρωποι, ὅτι ὁ εὐσεβής εἶναι «βαρὺς καὶ βλεπόμενος», είναι ενοχλητικός ακόμα καί νά τόν βλέπεις, διότι η παρουσία του δημιουργεί έλεγχο στο περιβάλλον. Αυτό βέβαια είναι η καλύτερη ὁμολογία Χριστού, δηλαδή τό να ζούμε πνευματική ζωή· καί φυσικά σ' ἐκείνους πού αἰσθάνονται ἄσχημα γινόμαστε ένα σκάνδαλο.

     Για παράδειγμα, σας το λέω ἔτσι πρόχειρα, τώρα πού εἶναι Μεγάλη Σαρακοστή, ἂν πάμε σ' ένα νεκρικό δεῖπνο, θά δοῦμε ὅτι παραθέτουν κρέας. Υπάρχει τό κοσμικό φρόνημα, το ἔθιμο, πού ὑπαγορεύει να προσφέρουμε κρέας τήν ἡμέρα ἐκείνη, ἔστω κι ἂν εἶναι μέσα στη Μεγάλη Σαρακοστή. Αν δέν τό κάνουμε αυτό, θεωρεῖται τσιγγουνιά, ὅτι καλέσαμε τους συγγενεῖς, ἀλλὰ δὲν εἴμαστε διατεθειμένοι να δείξουμε τη φιλοφρόνησή μας, και πολλά άλλα τέτοια. Υποχωροῦμε λοιπόν καί παραθέτουμε το κρέας. Οἱ συγγενεῖς βέβαια κλήθηκαν για να προσευχηθούν στον Θεό υπέρ τῆς ψυχῆς τοῦ κεκοιμημένου. Αλλά ἀκριβῶς μέ αὐτόν τον τρόπο τον λυποῦν. Ἄν λοιπόν ἐμεῖς ποῦμε ὅτι δέν τρώμε κρέας, ἄν καί παρατέθηκε, θὰ ποῦν ὅτι τοὺς σκανδαλίζουμε. «Σέ τί, κύριοι, σᾶς σκανδαλίζουμε; Ἐρωτῶ: σέ τί;».

     Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, ὁ κόσμος είναι περίεργος. Καί ὁ "κόσμος" ἀποτελεῖται ἀπό βαπτισμένους Χριστιανούς! Κάποτε ὁ κόσμος δεν ήταν οἱ βαπτισμένοι Χριστιανοί, και μιλούσαμε για βαπτισμένους και μή βαπτισμένους. Σήμερα τή θέση του κόσμου, μέ πνευματική ἔννοια, τήν κατέχουν οἱ βαπτισμένοι ἄνθρωποι. Είναι τραγικό!

     Ωστόσο, ὁ ἔνατος μακαρισμός μας λέει ότι καί ἡ ὁμολογία μας πρέπει νά εἶναι καί μέ ἔργα καί μέ λόγια. Ὁ κόσμος, σ' αὐτούς πού ὁμολογοῦν τόν Κύριο, ἀντιτίθεται μὲ τρεῖς τρόπους, ποὺ μᾶς τοὺς ἐξέθεσε ἤδη ὁ Κύριος στόν ἔνατο μακαρισμό.

     Ὁ πρῶτος τρόπος εἶναι ὁ ὀνειδισμός, ὁ χλευασμός: «καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» εἶπε, δηλαδή θὰ σᾶς κοροϊδεύουν, θά σᾶς περιγελοῦν.

     Ὁ ὀνειδισμός είναι ἡ εἰρωνεία, δηλαδή ένα όπλο στα χέρια τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων πολύ λεπτό, ἔντεχνο, ψυχολογημένο, πονηρό, αποτελεσματικό. Λένε μία εἰρωνεία, μία ρετσινιά, και φεύγουν. Σοῦ πετάει ὁ ἄλλος ἕναν λόγο εξευτελιστικό, μια βρισιά, μιά λοιδιορία, ἕναν περιπαικτικό λόγο που σε κεντάει, πολλές φορές σοῦ προσβάλλει αυτό το κέντρο της προσωπικότητός σου ἤ τοῦ ἀνδρισμοῦ σου ἤ τῆς ἀξιοπρέπειάς σου γενικά. Θίγει τις λεπτότερες χορδές τοῦ φιλότιμου ἀνθρώπου· κατά βάθος ὅμως θίγει τις λεπτότερες χορδές τοῦ ἐγωισμοῦ μας, καί αὐτό ἄς τό προσέξουμε, γιατί αποτελεί κύριο σημείο.

     Μά, ἄν συμβαίνει να έχουμε εγωισμό, δηλαδή να μήν καθαρίσαμε την καρδιά μας, τότε βεβαίως δεν θα φέρουμε εἰς πέρας τήν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ· κάπου θα πέσουμε. Θα επαναλάβω: Ἂν δὲν κάναμε κάθαρση τῆς καρδιᾶς μας, ὥστε νά ἔχουμε ταπείνωση, καί νά μὴν προβάλουμε τὸν ἐγωισμό μας, ὅταν ὁ ἄλλος μας κοροϊδέψει καί μᾶς πειράξει, τότε τα πετάμε όλα. Αυτό το σημείο προσέξτε το. Γενικά στο περιβάλλον του ο καθένας, από χώρο του Δημοτικού Σχολείου ή του Γυμνασίου, στον χώρο του Λυκείου ή του Πανεπιστημίου, στον στρατό ή στη δουλειά, ὅταν ὁ ἄλλος μᾶς πεῖ κάτι, θιγόμαστε· καὶ ἀμέσως, γιά νά μή φανούμε ότι ὑστερούμε απέναντι στους άλλους, παραιτούμαστε ἀπό τήν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, ξεχνάμε τόν ἔνατο μακαρισμό, διότι ὁ ὀνειδισμός, ή ειρωνεία τῶν ἄλλων, ἤδη μᾶς θέρισε, μᾶς κατέλαβε, μας κέρδισε.

     Γι' αὐτό θά ἔλεγα ὅτι ὁ ὀνειδισμός εἶναι ἕνα πολύ ψυχολογημένο όπλο τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, και πονηρό καί ἀποτελεσματικό. Ας προσέξουμε νά μή ξεκινάμε να εμφανισθοῦμε ὡς ὁμολογητές τοῦ Χριστοῦ, χωρίς μιά, ἔστω καί στοιχειώδη, κάθαρση τῆς ψυχῆς μας, τῆς καρδιᾶς μας. Ας προσέχουμε λοιπόν. Χρειάζεται ταπείνωση, χρειάζεται δύναμη ψυχῆς. Καί ὅλα αὐτά μόνο και μόνο γιατί είμαστε Χριστιανοί· δέν ὑπάρχει ἄλλος λόγος.

     Στο Παλατίνο της Ρώμης βρέθηκε κάτω στό πάτωμα –τό ἔχω δεῖ σέ φωτογραφία– μία ἐγχάρακτη γελοιογραφία, πού παρουσιάζει ἐκεῖ ἕνα γάϊδαρο ἐπάνω σ' ἕναν σταυρό, καί ἀπό κάτω ὑπάρχει ἡ ἑξῆς ἐπιγραφή: «Ἀλεξάμενος σέβεται Θεόν». Προφανῶς ἡ προέλευση εἶναι ἀπό τούς στρατιῶτες ἐκεῖ τοῦ Παλατίνου, πού ἤθελαν νά εἰρωνευθούν κάποιον συνάδελφό τους Χριστιανό. Χάραξαν λοιπόν τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς γάϊδαρο ἐπάνω στόν σταυρό, λέγοντας ὅτι ὁ Ἀλεξάμενος, ὁ συνάδελφός τους πού εἶναι Χριστιανός, σέβεται τόν Θεό, καί αὐτός ὁ Θεός δέν εἶναι παρά ἕνας ὄνος! Γιά σκεφθείτε!...

     Αλλά και μέσα στην καθημερινότητα έχουμε αναρίθμητες τέτοιες περιπτώσεις, ακόμα και σ' αὐτό τό ἴδιο μας τό σπίτι. Γιά τό σπίτι μας ὁ Κύριος εἶπε: «καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ» (Ματθ. 10, 36). Εχθροί τοῦ ἀνθρώπου εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ σπιτικοί του, οἱ ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ του.

     Βλέπετε λοιπόν ὅτι αὐτό εἶναι ἕνα ιδιαίτερα σπουδαῖο σημείο. Κάποιος μιλάει για τον Χριστό με σύνεση, καὶ οἱ ἄλλοι τον θεωροῦν ὅτι εἶναι ἕνας φανατικός ἄνθρωπος, ἕνας θρησκόληπτος, ἕνας ἀσυγχρόνιστος, ἕνας σκουριασμένος ἄνθρωπος μέ παλιές ιδέες. Μιλάει γιὰ τὸ εὐαγγελικό ἦθος πού εἶναι δύο πράγματα: ἡ χριστιανική πίστη καί τό εὐαγγελικό ἦθος, δηλαδή ὀρθοδοξία καί ὀρθοπραξία- μιλάει γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θὰ ζήσει κανείς, καί θεωρεῖται ἀνώμαλος ἄνθρωπος!

     Πολλά χρόνια πρίν, μιά μητέρα μοῦ ἔλεγε γιά τήν κόρη της ὅτι ἔκανε παρέα μόνο μέ ἀγόρια στο Λύκειο καί ὅταν τη ρώτησε γιατί δέν κάνει παρέα μέ κορίτσια, τῆς ἀπάντησε: «Τί θέλεις; νά μέ βγάλουν ὅτι εἶμαι ἀνώμαλη;...»!

     Περιττό νά σᾶς πῶ, βέβαια, ὅτι αὐτή ἡ κοπέλα παντρεύτηκε, έκανε παιδιά αλλά είναι στα πρόθυρα να χωρίσει, περνάει πάρα πολύ άσχημα, γιατί απλούστατα δέν ἐγκολπώθηκε την πνευματική ζωή, ἐνῶ ὁ σύζυγός της φαίνεται να το ήθελε αυτό.

     Ο δεύτερος τρόπος, μετά ἀπό τὸν ὀνειδισμό, που ἐφαρμόζουν ὅσοι θέλουν να πειράξουν τον Χριστιανό, είναι κάτι πιο δυναμικό: εἶναι ὁ διαγμός. Στερούν την ἐλευθερία, κακοποιούν –όταν έχουμε πλέον προχωρήμένες καταστάσεις, καί μάλιστα σ' ἕνα ἄθεο κράτος– στεροῦν τὸν ἄνθρωπο ἀπό κοινωνικά αγαθά ἤ ὅ,τι ἄλλο...

     Ο ομολογητής θεωρείται κοινωνικά επικίνδυνος. Πόσες φορές, σε ανάλογα καθεστώτα, οἱ ἄνθρωποι αυτοί δεν κλείστηκαν σε ψυχιατρεία, ὡς κοινωνικώς ἐπικίνδυνοι! Ναί. Ὅλα αὐτά βέβαια ἀποτελοῦν ἕνα μαρτύριο.

     Είναι χαρακτηριστικό ότι ἡ Ἐκκλησία μας έχει ιδιαίτερη τάξη Αγίων που λέγονται. Ὁμολογητές. Εχουμε Ὁμολογητές και Μάρτυρες. Ὁ Ὁμολογητής εἶναι ὁ Ἅγιος πού ὑπέστη διώξεις επειδή ὁμολόγησε μέ παρρησία τήν πίστη του στον Χριστό. Παράδειγμα ἔχουμε τόν μέγα Αθανάσιο, πού πολέμησε μέ σθένος τούς αἱρετικούς, ἰδιαίτερα τούς οπαδούς τοῦ Ἀρείου. Ὁ Μάρτυρας εἶναι ὁ Ὁμολογητής πού ἐξαιτίας τῆς ὁμολογίας γιά τήν πίστη του στόν Χριστό, ἔφθασε μαρτυρικά στον θάνατο.

     Στην πραγματικότητα δέν ἔχουμε μεγάλη διαφορά, ἀφοῦ καί ὁ Μάρτυρας, με το μαρτύριό του, ὁμολογεί Χριστόν, ἀλλά καί ὁ Ὁμολογητής, για τον ίδιο λόγο, ἔχει ὡς μαρτύριο τις διώξεις καί τούς ἐξευτελισμούς.

     Γι' αὐτό, ἀπό τότε πού ἐμφανίσθηκε ὁ Χριστός πάνω στή γῆ, ἔχουμε ἕνα ἀτελείωτο νέφος Μαρτύρων, (Πρβλ. Ἑβρ. 12, 1.) και μάλιστα όλοι αυτοί ομολόγησαν τον Χριστό, και με λόγο καί μέ έργο.

     Υπολογίζεται ότι μόνο στοὺς τρεῖς πρώτους αιώνες οἱ Μάρτυρες είναι γύρω στὰ ἕνδεκα εκατομμύρια, καί στούς ὑπόλοιπους αἰῶνες ὑπολογίζονται ἕως σαράντα ἑκατομμύρια. Καί μόνο ὁ Θεός γνωρίζει πόσοι ἄλλοι θα προστεθοῦν ἕως τό τέλος τῆς Ἱστορίας, καί μάλιστα στις ημέρες τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων λέει ότι το μαρτύριο τότε θα είναι πολύ περισσότερο, και σε πλάτος καί σέ βάθος, από αὐτό πού ἦταν στους πρώτους αιώνες· δηλαδή θά εἶναι ἕνα μαρτύριο πού δέν τό βάζει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ἂν σκεφθεῖτε μάλιστα ὅτι σήμερα ἔχουμε μαρτύρια πού γίνονται μέ ἐπιστημονικό τρόπο! Αὐτό καί μόνο λέει πολλά. Αλλάζουν δηλαδή την προσωπικότητα τοῦ πιστοῦ! Δέν ὑπάρχει χειρότερο μαρτύριο από αυτό! Τοῦ κάνουν, ἄς ποῦμε, ἐνέσεις ινσουλίνης. Σᾶς τό λέω, ἔτσι, γιά τήν Ἱστορία, γιατί αυτά έχουν γίνει σε ανάλογα καθεστώτα. Κάνουν μεγάλη δόση ινσουλίνης (ἐπειδή μέ τήν ινσουλίνη χάνει κανείς τήν προσωπικότητά του, καί μπορεῖ νά λέει πράγματα πού δέν θά τά πίστευε καί δέν θά τά ἔλεγε ποτέ σε κανονικές καταστάσεις) καί τόν βάζουν μετά τόν ἄνθρωπο στο ψυχιατρείο, ἰσχυριζόμενοι βέβαια ὅτι εἶναι ἄρρωστος! Είναι φοβερό πράγμα! Ας μή πῶ καὶ παραδείγματα. Έχουμε πάρα πολλά βιβλία, κυκλοφορούν πολλά, σχετικά σύγχρονα διαβάστε, καί ἐκεῖ θά δεῖτε καί θά τρομάξετε.

     Πάντως το θέμα εἶναι ὅτι στὴν ἐποχή μας, μια ἐποχή μέ πολύ βαθειά παρακμή σέ ὅλους τούς τομεῖς, οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά δεχθοῦν τόν Χριστιανισμό, είτε αὐτοί λέγονται Μασόνοι εἴτε λέγονται ἄθεοι εἴτε λέγονται ὑλιστές γενικά, εἴτε... εἴτε... ὅπως θέλετε πείτε τους. Το θέμα είναι ότι σήμερα ὁ διωγμός συνεχίζεται, καί, ὅπως σᾶς ἐξήγησα προηγουμένως, γίνεται μάλιστα καί ἐπιστημονικά.

     Υπάρχει καί ἕνας τρίτος τρόπος· εἶναι οἱ πονηροί χαρακτηρισμοί. Ας το προσέξουμε αυτό. Οἱ ἀντίθετοι προχωρούν σε πολύ πονηρούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Συκοφαντία εἶναι ἡ ψευδής κατηγορία. «Ναί, ἐγώ τόν εἶδα τον πατέρα Αθανάσιο, πήγαινε ἐκεῖ καί ἔκανε ἐκεῖνο· ἀφοῦ τόν εἶδα μέ τά μάτια μου!». Αὐτό λέγεται συκοφαντία. Ενώ κατηγορία είναι ὅτι σ' αυτήν ἁπλῶς σχολιάζω ἐκεῖνο τό κακό πού ἔκανε ὁ ἄλλος· δέν τό χαλκεύω ὅμως, δεν προσθέτω πληροφορίες ανύπαρκτες, γιατί ἄν τό κάνω, τότε προχωρώ στη συκοφαντία.

     Εἶναι δεινό πράγμα ἡ συκοφαντία. Γι' αυτό λέει ὁ Ψαλμωδός: «Λύτρωσαι με ἀπὸ συκοφαντίας ανθρώπων, καὶ φυλάξω τὰς ἐντολάς σου» (Ψαλμ. 118, 134.). Δηλαδή: Κύριε, φύλαξέ με ἀπό τή συκοφαντία, και θα τηρήσω τόν νόμο Σου. Κύριε, φύλαξέ με ἀπό τούς ἀνθρώπους πού με συκοφαντούν, κι ἐγώ θα τηρήσω τον νόμο Σου. Εἶναι θά λέγαμε σάν ἕνα ἀντίβαρο, μία ἀντικαταβολή από τον Ψαλμωδό προς τον Θεό. Θα τηρήσει τον νόμο Του, ἀλλά ζητᾶ νά τόν φυλάξει ἀπό τούς συκοφάντες του. Είναι πραγματικά πολύ φοβερό πράγμα ή συκοφαντία!

     Ἔτσι, ὅταν λέει ὁ Κύριος «καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι», ἐννοεῖ τήν συκοφαντία. Τό νά σοῦ ποῦν πονηρά πράγματα, πονηρά λόγια, αλλά «ψευδόμενοι», είναι συκοφαντία ἑκατό τοῖς ἑκατό!

     Εκτός λοιπόν ἀπ' τά σωματικά μαρτύρια που μπορεῖ κανείς νά ὑποστεῖ, εἶναι καί τά ψυχικά μαρτύρια, ὅπως εἶναι ἡ συκοφαντία. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι ἔφυγαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό μέ βαρύτατες συκοφαντίες; Τελικά ἔμειναν στήν Ἱστορία αὐτές οἱ συκοφαντίες γιά ἀθώους ἀνθρώπους, καί τό ἴδιο ισχύει καί μέ τή δυσφήμιση.

     Υπάρχει μάλιστα και κάτι άλλο, πολύ άσχημα, πού δυστυχῶς τό ἐφαρμόζουν καί ἄνθρωποι πού μπορεῖ νά θεωροῦνται ἴσως καί πνευματικοί. Αλλά πόσο πνευματικοί μπορεῖ νά εἶναι, ἀφῆστε το· σᾶς βεβαιώνω ὅτι ἐκπλήσσομαι. Λέει κάποιος κάτι γιά τόν ἄλλο, κι ἐσύ, ἐπειδή τό εἶπε σιγά καί ὄχι καθαρά στην περιγραφή του, τοῦ λές πως δεν κατάλαβες καλά και θέλεις ἀκριβέστερη επανάλειψη. Αὐτός ὅμως ἀρνεῖται νά τά ξαναπεῖ, ἀφήνοντας ὑπονοούμενα γιά ἐκεῖνον που θέλει να συκοφαντήσει. Μου έχει συμβεί πολλές φορές αυτό. Είναι τραγικό, είναι φοβερά. Αυτοί οἱ ἄνθρωποι λέγονται ψιθυριστές, συκοφάντες. (Βλ. Ρωμ. 1, 30.)

     Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς τό ἴδιο θέμα τό ἀναφέρει στό 6ο κεφάλαιο ὡς ἑξῆς: «Καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρόν» , θα βγάλουν τό ὄνομά σας πονηρό. Δηλαδή οἱ χοῖροι –θα λέγαμε τα γουρούνια– θά κατηγορήσουν τούς ἁγίους ὡς ἀκάθαρτους! Δηλαδή οἱ σάτυροι θα κατηγορήσουν τοὺς ἁγνοὺς ἀνθρώπους ὡς ανήθικους και διεφθαρμένους καί μή σωστούς, μή ὁμαλούς, αὐτό πού λέγαμε προηγουμένως!

     Εἶναι γνωστό –ἔμεινε καί στήν Ἱστορία– πώς τούς ἀρχαίους Χριστιανούς τούς συκοφαντοῦσαν ὅτι τελοῦσαν θυέστεια δεῖπνα καί οἰδιποδείους μίξεις! (Βλ. Αθηναγόρας απολογητής, Σημαία and De resurrectione, 3, 1. 1-2. «Τρία επιφημίζουσιν ἡμῖν ἐγκλήματα· ἀθεότητα, Θυέστεια δείπνα, Οιδιποδείους μίξεις.» Ευσέβειας Καισαρείας, Ιστορία Εκκλησιαστική, Μαρτύριον τῶν ἐν Λουγδούνω τελειθέντων, τ. 3. TLG 5, 1, 14, 5-9. κ.ά.) Καί τί δέν εἶπαν, καί θά λένε πάντοτε, γιά τούς ἁγίους τοῦ Θεοῦ οἱ ἄνθρωποι οἱ διεφθαρμένοι, τά ὄργανα αυτά τοῦ Διαβόλου!

     Τόν μέγα Αθανάσιο, για παράδειγμα, τον κατασυκοφάντησαν ὡς ἐγκληματία. Δυστυχῶς δέν ἔχω καιρό νὰ σᾶς τά διηγηθώ. Τον δυσφήμισαν ἀκόμη καί ὅτι εἶχε κόψει το χέρι κάποιου μοναχοῦ Ἰσχύρα, καί λοιπά. Ακόμη τόν δυσφήμισαν καί ὡς ἀνήθικο! Ακούτε; Σέ μία Σύνοδο παρουσίασαν μία γυναίκα, πού άφριζε και ἔλεγε: «Ναι, ναι... Τον εἶχα φίλο»! τὸν ᾿Αθανάσιο· τόν εἶχα φίλο! Αλλά ἀποδείχθηκε ὅτι οὔτε καν στό πρόσωπο δέν ἤξερε τόν μέγα Αθανάσιο!

     Κάτι άλλο παρόμοιο συνέβη και με τον άγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, πού εἶχε βρεθεῖ στήν Ἀλεξάνδρεια. Τόν ἀποκάλεσαν πόρνο. Κάποιοι πού τόν φθονοῦσαν, γιὰ νὰ τὸν προσβάλουν ἔβαλαν μία γυναίκα να λέει: «Δός μου τα λεφτά μου, αὐτά πού μοῦ χρωστὰς ἀπό...». «Δεν σέ ξέρω» ἔλεγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος, «Έλα τώρα, που κάνεις πώς δεν με γνωρίζεις...» Ακούτε; Φοβερό! Τί νά πεῖς τώρα; Καί ἐπειδή αὐτή ἡ ἀνήθικη γυναίκα, ή πόρνη, φώναζε κι έκανε φασαρία, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἶπε σ' ἕναν φίλο του: «Σε παρακαλῶ πλήρωσε την να ήσυχάσω». Αλλά τό «πλήρωσέ την» σήμαινε ὅτι ἀποδεχόταν ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο αὐτή τον συκοφαντούσε. Μόλις όμως πήρε τα χρήματα, κατά θείαν Πρόνοια, πήγε δύο τρία μέτρα πιό πέρα καί ἔπεσε χάμω, ἄφριζε, δαιμονίστηκε, καί φώναζε: «Όχι, όχι... Ὁ Γρηγόριος εἶναι ἀθῶος!». Εἶδατε;

     Καί γιά τόν ἅγιο Νεκτάριο, τον σύγχρονό μας, ἔλεγαν ὅτι εἶναι ἀνήθικος. Ποιός; Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ὅτι εἶναι ἀνήθικος!...

     Ακόμη δεινές συκοφαντίες κατάφεραν καί ἐναντίον τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, καί μάλιστα πρόσφατα. Ακόμα και τώρα, πρόσφατα! Ἄς μή πῶ γιά ἐκεῖνον πού τόν κατασυκοφάντησε· ἦταν ἀπό αὐτούς τούς λεγόμενους Νεοορθόδοξους. Τόν συκοφάντησε ἐπειδή ὑποστήριζε τήν ἐκφώνηση τῶν εὐχῶν μέσα στή Θεία Λειτουργία, καθώς και τη συχνή Θεία Κοινωνία. Που να γράψει βιβλίο ὁ ἅγιος Νικόδημος...! Έγραψε ανώνυμα το βιβλίο Περί συχνούς Θείας Μεταλήψεως. Θα τον γδέρναν ζωντανό ἂν τὸ ήξεραν. Επίσης του ἀλλοίωσαν και κάποιες θέσεις μέσα στο Πηδάλιον, για να τον βγάλουν ὅτι εἶναι αἱρετικός. Και το χειρότερο: τοῦ ἐξαφάνισαν ένα βιβλίο με σχόλια στον άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά –γιατί τα βιβλία τότε εκτυπώνονταν στην Ευρώπη– καί ὁ ἅγιος Νικόδημος έλεγε ότι τοῦ κατάστρεψαν το καλύτερό του βιβλίο. Τι άλλο θέλετε νά σᾶς πῶ;

     Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, ὅλα αὐτά έχουν σαν αἴτιο τον φθόνο τοῦ Διαβόλου, αλλά και τον φθόνο και την κακία τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων, ἔστω καὶ ἂν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν βαπτισθεῖ, ἀλλά δέν ἔχουν βέβαια το Πνεύμα του Θεού.

     Ἐπειδή ὅμως ὁ χρόνος μας τελείωσε, τήν ἐρχόμενη φορά, πρῶτα ὁ Θεός, θα μιλήσουμε καί γιά τήν ἀμοιβή ἐκείνων πού θά ὑπομείνουν. Θά δοῦμε ἀκόμα και κάτι σχετικά με την αξία τῶν ἀρχαίων Ελληνικών πού συζητούσαμε στήν ὥρα τῶν ἀποριῶν.

     Κυριακή, 4 Φεβρουαρίου 1996

9η ομιλία στην κατηγορία 
« Οἱ Μακαρισμοί ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Οἱ Μακαρισμοί " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/oi-makarismoi
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_18.html?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας : Ιερά μονή Κομνηνείου.
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Οἱ Μακαρισμοί».🔻
https://drive.google.com/file/d/1SWUXwnar9CGEWX6Ki-Kycr3hLQAyza3b/view?usp=drivesdk

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Οἱ Μακαρισμοί».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%9F%CE%B9%20%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF.?m=1

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

†.Συνεχίζουμε, ἀγαπητοί μου, τό περί μακαρισμῶν θέμα μας. Βρισκόμαστε στον ὄγδοο μακαρισμό, που λέει: «μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5, 10.). Δηλαδή θα λέγαμε ὅτι εἶναι εὐτυχισμένοι ὅσοι ἐφαρμόσουν τούς ἑπτά προηγούμενους μακαρισμούς. Ὁ Θεός θά τούς εὐλογεῖ, καί οἱ ἄνθρωποι θά τους τιμοῦν ἰδιαίτερα. Μέσα στή ζωή θά εἶναι ἕνα ὡραῖο, ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση. Ἔτσι βέβαια μποροῦμε νά φανταστοῦμε ἐκείνους πού ἐφάρμοσαν, τουλάχιστον ἕως τώρα, τούς ἑπτά μακαρισμούς.

     Αλλά δυστυχῶς τά πράγματα δέν εἶναι ἔτσι. Ἐδῶ ὑπάρχει ἡ πιό περίεργη καί ἐκ πρώτης ὄψεως ἀνεξήγητη συμπεριφορά. Μόλις αρχίσει ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ μία πνευματική ζωή, ενταγμένος ἀκριβῶς μέσα στόν χῶρο καί στό πνεῦμα τῶν μακαρισμῶν, ἀρχίζει ἕνας ἀσταμάτητος πόλεμος, καί ἀπό τόν Διάβολο καί ἀπό τούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού ἀνήκουν στον Διάβολο, καί λειτουργοῦν ὡς ὄργανά του, ὅπως ἀναφέρεται στη Σοφία Σολομῶντος, δηλαδή «τῆς ἐκείνου μερίδος» (Σ. Σολ. 1, 16.).

     Ἐδῶ ἀμέσως τώρα θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το γιατί ξεσπάει αὐτός ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ θά περιμέναμε να θεωροῦνται ὑπόδειγμα ζωῆς μέσα στο κοινωνικό μας σύνολο. Αὐτό τό γιατί θά ἐπιχειρήσουμε, ἀγαπητοί μου, νά ἀναλύσουμε ἀπόψε.

     Βέβαιο πάντως εἶναι ὅτι ὁ Κύριος αὐτούς τούς «δεδιωγμένους», δηλαδή αὐτούς πού διώκονται, πού ἔχουν διωχθεῖ ἀλλά καί διώκονται, τούς μακαρίζει καί τούς ὑπόσχεται τή δική Του τή Βασιλεία. «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» λέει ὁ ὄγδοος μακαρισμός. Προσέξτε ὅμως: ὄχι «δεδιωγμένοι» ἐξαιτίας πολιτικῶν φρονημάτων ἤ δέν ξέρω τί ἄλλο, ἀλλά «ἕνεκεν δικαιοσύνης».

     Ποιά ὅμως εἶναι ἡ ἔννοια ἐδῶ τῆς δικαιοσύνης, πού για χάρη της αὐτοί θά διώκονται;

     Ὅπως εἴδαμε στον τέταρτο μακαρισμό, δικαιοσύνη, μέ τήν εὐρεῖα σημασία τῆς λέξεως, σημαίνει ἁγιότητα. Μέ τή στενή σημασία εἶναι τό νά θέλει κανείς να ὑποστηρίξει κάτι τό δίκαιο. Καί αὐτό βεβαίως εἶναι, ἀλλά ἐδῶ κυρίως εἶναι μέ τήν ἔννοια τῆς ἁγιότητος. Εἶναι ὅπως καί ἡ λέξη δίκαιος, πού στην Παλαιά Διαθήκη σημαίνει ἅγιος, δηλαδή ἐκεῖνος πού ζεῖ καί πολιτεύεται σύμφωνα μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἄν στόν τέταρτο μακαρισμό ὁ Κύριος μακαρίζει ἐκείνους πού πεινοῦν καί διψούν γιά τήν πνευματική τελειότητα, ἐδῶ μακαρίζει τή σταθερότητα στο φρόνημα αυτό, δηλαδή στήν ἁγιότητα. Προσέξτε: δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά εἶναι κανείς ἅγιος, ἀλλά νά εἶναι καί σταθερός σ' αὐτό, ἔστω καί ἄν ἀσκηθεῖ ἐναντίον του διωγμός.

     Ἐδῶ λοιπόν δέν μακαρίζει, ὅπως στον τέταρτο μακαρισμό, αὐτούς ἁπλῶς πού ἔχουν τή δικαιοσύνη, δηλαδή τήν ἁγιότητα, ἀλλά ἐκείνους πού μένουν σταθεροί στο να κρατοῦν αὐτή τήν ἰδιότητα τοῦ ἁγίου ἀνθρώπου. Γιατί δέν εἶναι τόσο μεγάλο πράγμα, ξέρετε, τό νά μετανοήσεις καί νά ἐξομολογηθεῖς, ὅσο τό να μείνεις σταθερός στο αρχικό σου φρόνημα. Εἶναι πολύ σπουδαῖο. Ἔχουμε πολλές περιπτώσεις, καί ἀπό ἐσᾶς τά ἴδια τά παιδιά, πού πολλοί πῆραν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τελικά λίγοι ἔμειναν σταθεροί! Πολλά χρόνια ὁ Θεός μέ ἀξιώνει νά εἶμαι κατηχητής –ἴσως πενήντα χρόνια· ἀπό δεκαοκτώ -δεκαεννέα χρονῶν ξεκίνησα– καί τό ἔχω διαπιστώσει αυτό πολλές φορές.

     Μπορεῖ βέβαια κάποτε ἐκεῖνο πού πῆραν νά εὐδοκιμήσει. Ὅπως τό σιτάρι, ἄς ποῦμε, πού ἐπειδή τό ἔχουμε στήν ἀποθήκη μέσα στο τσουβάλι, δέν φυτρώνει, γιατί πρέπει να πέσει στή γῆ. Ἔτσι κι ἐδῶ, δέν ἔμειναν αὐτά τά παιδιά σταθερά. Κάποτε ὅμως μπορεῖ κάτι να γίνει καί νά ξαναγυρίσουν πίσω, χωρίς φυσικά νά τό ξέρω ἐγώ· αὐτό δέν ἔχει σημασία. Ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἐντολή ἁπλῶς νά σπείρουμε, καί τό τί θα γίνει παρακάτω ἀφήνεται στη χάρη τοῦ Θεοῦ. Συνεπῶς ἔχουμε τέτοιες καταστάσεις –εὐτυχῶς ἔχουμε– καί δέν ματαιοπονήσαμε· ἀλλά ἔχουμε καί ἀνθρώπους που, ἐπειδή δοκίμασαν κάποιους διωγμούς στη ζωή τους, δέν ξαναγύρισαν πίσω. Εἶναι κρίμα!

     Ἔτσι, θα λέγαμε ὅτι πολλοί αρχίζουν, ἀλλά λίγοι τελειώνουν. Γιά ἀκοῦστε το καλά αυτό που λέω, καί ἄς ρωτήσει ὁ καθένας τόν ἑαυτό του: «Μήπως καί ἐγώ ἀρχίζω, ἀλλά δέν θά τελειώσω;». Σας θυμίζω ἐκείνη τήν παραβολή τοῦ οἰκοδόμου τοῦ πύργου, πού ὁ Χριστός εἶπε γιά κάποιον ὅτι ξεκίνησε να κτίζει ἕναν πύργο, ἀλλά δέν κάθισε να λογαριάσει τήν "δαπάνη", δηλαδή τό τί θά τοῦ κοστίσει αὐτός ὁ πύργος. Ἄρχισε να οἰκοδομεῖ, ἀλλὰ δὲν ὁλοκληρώθηκε ἡ οἰκοδομή· ἔμεινε χωρίς σκεπή, θα λέγαμε. Και τότε αυτοί πού περνοῦσαν καί ἔβλεπαν αὐτή τήν οἰκοδομή πού δέν όλοκληρώθηκε, κορόιδευαν ἐκεῖνον πού τήν ξεκίνησε, καί δεν λογάριασε τί κοστίζει. (Λουκ. 14, 28-30)

     Παιδιά, ἀγαπητοί μου φίλοι, ἡ οἰκοδομή τοῦ ἑαυτοῦ μας κοστίζει. Η Δικαιοσύνη –μέ δέλτα κεφαλαίο– δηλαδή ἡ ἁγιότητα, κοστίζει, ὄχι μόνο στό πῶς θά τήν ἐφαρμόσει κανείς, ἀλλά καί πῶς θά τήν συντηρήσει μέχρι την τελευταία του πνοή. Κοστίζει!

     Το θέμα εἶναι νὰ μείνει κανείς σταθερός καί ἀνδρείος στην πορεία τῆς πνευματικῆς του ζωής, παρά τις δυσκολίες καί τά ἐμπόδια πού θά τοῦ προβληθοῦν. Αὐτό εἶναι ὁ μεγάλος ἄθλος. Ὄχι ἁπλῶς, σέ κάποια στιγμή, τό πῶς θά ξεκινήσει, αλλά κυρίως τό πῶς θά τελειώσει. Αὐτό ἄς τό ξέρουμε.

     Η περίπτωση της σταθερότητος μᾶς θυμίζει ἐκείνη τήν κατηγορία τῶν ἀκροατῶν πού εἶπε ὁ Κύριος, στην παραβολή του σπορέως, που για μια στιγμή ξεκινοῦν, ἐνθουσιάζονται μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὁ σπόρος πέφτει στην πέτρα. Καί ἐδῶ τελικά φυτρώνει· ἀλλά «διὰ τὸ μὴ ἔχειν ικμάδα» (Λουκ. 8, 6.), ἀλλά ἐπειδή δέν ὑπάρχει ἡ δροσιά, ἡ ὑγρασία από κάτω, ξεραίνεται. Ἔτσι λοιπόν ξεκινάει κανείς, ἀλλά δέν ολοκληρώνει.

     Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀρχίζει να καρποφορεί στην καρδιά τῶν ἀνθρώπων· ἀλλά μόλις παρουσιαστεῖ ὁ διωγμός, ἀπορρίπτουν τόν Χριστό, καί τότε πλησιάζουν στον κόσμο και συμβιβάζονται μ' αυτόν. Εἶναι ὅμως δυστύχημα!

     Κάποτε εἶχε ἕναν μαθητή στο κατηχητικό σχολείο, πού μετά, μεγαλώνοντας, προσχώρησε στον Μασονισμό, μόνο και μόνο γιατί τα συμφέροντά του έκλιναν πρὸς τὰ ἐκεῖ! Εἶναι φοβερό πράγμα.

     Γι' αὐτό, σᾶς λέω ἀλήθεια, ὅλα μου τά χρόνια, σ' αὐτά τά πενήντα χρόνια, μιλοῦσα στούς ἀνθρώπους για τον Μασονισμό, μόνο και μόνο για να ξέρουν, ἄν τους τύχει κάποια δυσκολία στη ζωή τους, τί είναι και ὁ Μασονισμός, ἀλλά καί ἄλλα συναφή.

     Ὁ ἀπόστολος Παύλος γράφει έμμεσα στην Πρός Εβραίους ἐπιστολή του ότι παλαιότερα είχαν μία σταθερότητα στην ἁγιότητα οἱ Χριστιανοί τῶν Ἱεροσολύμων, ἐνῶ τώρα ἔχουν χαλαρώσει. Πάντα νά φοβόμαστε τη χαλάρωση. Μόλις τήν ἀντιληφθοῦμε, νά ποῦμε: «Τί κάνω; Ποῦ πάω;». Γράφει λοιπόν ὁ ἀπόστολος Παύλος: «Αναμιμνήσκεσθε δὲ τὰς πρότερον ἡμέρας, ἐν αἷς φωτισθέντες πολλὴν ἄθλησιν υπεμείνατε παθημάτων, τοῦτο μὲν ὀνειδισμοῖς τε καὶ θλίψεσι θεατριζόμενοι, τοῦτο δὲ κοινωνοὶ τῶν οὕτως ἀναστρεφομένων γεννηθέντες... καὶ τὴν ἁρπαγὴν τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν μετὰ χαρᾶς προσεδέξασθε».

     Δηλαδή: Να θυμᾶστε πάντα τόν πρώτο καιρό, τίς πρώτες ημέρες που είχατε φωτισθεῖ, καί ἔτσι ὑπομείνατε μέ σταθερότητα κάθε πάθημα πού σᾶς προκαλούσαν· ἀπό τὸ ἕνα μέρος σᾶς ἐξευτέλιζαν μὲ ὀνειδισμούς καί θλίψεις, ἀλλά ἀπό τό ἄλλο ἐσεῖς γίνατε καί συμπαραστάτες ἐκείνων πού ὁμοίως ὑπέφεραν... Ακόμη δεχθήκατε με χαρά νά σᾶς ἁρπάξουν τήν περιουσία σας. Οἱ ἴδιοι ἦταν ἐκεῖνοι πού ἀνέχθηκαν διωγμούς καί θλίψεις, αλλά δεν παρέλειψαν να είναι και κοινωνοί, συμπαραστάτες, τῶν ὁμοιοπαθών τους.

     Καί συνεχίζει: «Μὴ ἀποβάλητε οὖν τὴν παρρησίαν ὑμῶν, ἥτις ἔχει μισθαποδοσίαν μεγάλην... καί ἄν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ. ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐσμὲν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν, ἀλλὰ πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς» ('Eẞo. 10, 32-39.). Δηλαδή: Νά μήν ἀποβάλετε αὐτή σας τήν παρρησία, πού ἀποφέρει κέρδος πολύ... Φαίνεται ὅτι εἶχαν αρχίσει κάτι να παρουσιάζουν· γι' αυτό τούς τά γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος αὐτά.

Στη συνέχεια μιλάει ὁ Θεός –παραλείπω μερικά γιά νά εἶμαι σύντομος– καί λέει: «Καί ἄν δειλιάσει κάποιος –ἢ ἄν κατεβεί ψυχολογικά, όπως λέμε– ή ψυχή μου δέν εὐαρεστεῖται σ' αὐτόν» λέει ὁ Θεός. «Ἐμεῖς ὅμως, λέει ὁ ἀπόστολος Παύλος, δὲν εἴμαστε παιδιά τῆς ὑποστολῆς, πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια, στήν καταστροφή, ἀλλὰ εἴμαστε ἄνθρωποι πίστεως, για να σώσουμε την ψυχή μας». Αυτή λοιπόν ἡ ὑποστολή, ή δειλία, είναι πραγματικά πολύ κακό πράγμα!

     Πρέπει όμως να σημειώσουμε ὅτι αὐτή ἡ λιποταξία από τις τάξεις τοῦ Χριστοῦ, αὐτή ἡ ὑποστολή τῆς πίστεως καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἐξαιτίας τῆς δειλίας –γιατί ἐκεῖ εἶναι ἡ ρίζα· υπάρχει δειλία– τιμωρείται ἀπό τόν Θεό.

     Καί στήν Ἀποκάλυψη, δίνοντας τή μαρτυρία του, ὁ Χριστός λέει: «τοῖς δὲ δειλοῖς... τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος» (Αποκ. 21, 8.). Δηλαδή. Για τους δειλούς ὅμως ἡ θέση τους εἶναι μέσα στη λίμνη που καίγεται μέ φωτιά καί θειάφι –εἶναι ἡ Κόλαση– καί αὐτό εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος.

     Να προσέξουμε το θέμα της δειλίας. Από τώρα να ἀσκούμαστε νά τήν ἀποβάλουμε σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς μας, πρῶτα καί κύρια στην πνευματική ζωή. Μή λογαριάσουμε ἂν μᾶς κοροϊδέψουν. Ξέρετε ὅτι πολλοί σταματοῦν τήν πνευματική τους ζωή, χάνουν τήν ἁγνότητά τους –θά τό δοῦμε ἀμέσως παρακάτω– μόνο καί μόνο γιά νά μήν τούς κοροϊδεύουν οἱ ἄλλοι, οἱ συμμαθητές, οἱ συνάδελφοι στον στρατό, οι συμφοιτητές, καί γενικά οἱ ἄνθρωποι από το περιβάλλον τους. Ναί. Ὅλα αὐτά τά ὑποστέλουν γιατί ἔχουν δειλία, δέν μποροῦν νὰ ὑπομένουν τις κοροϊδίες.

     Αλλά ρωτάω τό ἑξῆς: Αν κανείς εἶναι προσωπικότητα πού μπορεί να στέκεται, αὐτό θά φοβηθεῖ; Και γιατί δεν παίρνει μία στάση δυναμική και όχι παθητική; Πρέπει να πολεμήσει. Να δείξει πώς οἱ ἄλλοι καροϊδεύουν ἐκεῖνο πού ἔχει ἀξία, ἐνῶ ἄξιο κοροϊδίας εἶναι ἐκεῖνο ποὺ αὐτοὶ ζοῦν. Ναί. Να μη συσταλεί, να μή μαζευτεῖ, νά μή συρρικνωθεῖ. Να κάνει ἐπίθεση. Νά τούς δείξει ὅτι δέν εἶναι ἄξιος κοροϊδίας. Πάντως ᾶς τό προσέξουμε αυτό, σέ ὅποιο περιβάλλον κι ἄν βρισκόμαστε, στο σπίτι μας, στο σχολείο, στον στρατό, στη δουλειά μας, ὁπουδήποτε. Ἄς κοροϊδεύουν, ἂς λένε ὅ,τι θέλουν!

     Παιδιά, δοκιμάστε το. Μένετε σταθεροί στο ευαγγελικό ἦθος, καί θά δικαιώνεστε εκατό τοῖς ἑκατό, γιατί ὁ Θεός θὰ σᾶς δίνει δύναμη. Καί κάποια φορά, ὄχι στόν ἄλλο κόσμο αλλά στην παροῦσα ζωή, θά σᾶς δείξει ὅτι διαλέξατε καλό δρόμο, ὅτι δέν κάνετε λάθος, ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ σᾶς κορόιδεψαν –ο παλιός σας συμμαθητής, ὁ παλιός σας συνάδελφος, ὁ ὁποιοσδήποτε– θά ἔρθουν κάποια μέρα νά σᾶς ποῦν: «Εἶχες δίκαιο. Εἶναι καλός ὁ δρόμος πού πῆρες. Ἐμεῖς πλανηθήκαμε». Ὁ Χριστός τό λέει αυτό στήν Ἀποκάλυψη, σέ μία ἀπό τίς ἑπτά επιστολές πρός τίς Ἐκκλησίες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας: «Θα τους φέρω αὐτούς μπροστά σου –μιλάει για κάποιους Εβραίους ἐκεῖ– νὰ σοῦ φιλήσουν το χέρι –νά τό πῶ ἔτσι ἁπλᾶ– νά σέ προσκυνήσουν» (Βλ. Αποκ. 3, 9.). Ναί, θά ἔρθουν κάποια μέρα καί θά σᾶς ποῦν. «Είχες δίκαιο».

     Ἡ Ἱστορία πάντως εἶναι μάρτυρας ὅτι οἱ ἅγιοι και οἱ ἐνάρετοι διώκονται. Καί τό χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι ἡ ἱστορία αὐτή ἀρχίζει μέ τήν ἀνατολή τοῦ ἀνθρώπινου γένους πάνω στή γῆ, μέ τήν ἀδελφοκτονία τοῦ δικαίου, δηλαδή τοῦ ἐναρέτου, δηλαδή τοῦ ἁγίου καὶ ἐνθέου Αβελ.

     Εἶσαι ἁγνός; Υπάρχει ἕνας τρόπος να σου κλέψουν ἐκεῖνο πού ἔχεις, μόνο και μόνο γιά νά εἶσαι ὅμοιος μέ τούς ἄλλους, κι αὐτό εἶναι ὁ διωγμός. Γιατί διωγμός εἶναι ὅταν σοῦ ὑποκλέψουν τήν ἁγνότητά σου καί δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά σέ κυνηγοῦν ἀπό πίσω! Ἅμα σοῦ ἀφαιρέσουν τήν ἁγνότητα, εἶναι ὁ ἄλλος δρόμος διωγμού. Αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να μή διαφέρεις ἀπό ἐκεῖνο πού κάνουν οἱ ἄλλοι· αὐτή εἶναι ἡ ψυχολογία, δηλαδή αὐτό πού κάνουν οἱ ἄλλοι, τό ἴδιο να κάνεις κι εσύ. Ἔχεις ἐδῶ τή δύναμη να μείνεις σταθερός καί νά πεῖς ὄχι; Καί ἄν μέν δέν ἔχεις τή δύναμη να τὸ ὁμολογήσεις, τουλάχιστον ἔχεις τη δύναμη να μείνεις σταθερός; Εγώ θά ἔλεγα ὅτι εἶναι δύο οἱ τομεῖς· καί νά μείνεις σταθερός, καί νά τό ὁμολογήσεις. Εἶναι, ὅπως σᾶς ἐξήγησα προηγουμένως, ἡ δυναμική στάση πού πρέπει να πάρουμε ἀπέναντι σ' ἐκείνους πού προσπαθοῦν νά μᾶς ἀφαιρέσουν τό καλό.

     Ας θυμηθοῦμε ἀκόμη ἐκείνη τή χαρακτηριστική ἱστορία τοῦ Ἰωσήφ. (Βλ. Γέν. 39.) Ἐπαναλαμβάνεται διαρκώς, καθημερινά.

     Ξέρετε τί εἶπε ὁ Ἰωσήφ, ὁ πάγκαλος Ἰωσήφ, ὅταν πιεζόταν να χάσει τήν ἁγνότητά του; Καί ἦταν όμορφόπαιδο, ὅπως τό λέει ή Γραφή –δέν τό λέω εγώ. Και νέος ἦταν, εἴκοσι χρονῶν παιδί, καί ὀμορφόπαιδο! Το τονίζω αυτό, γιατί πολλές φορές τέτοια παιδιά γίνονται στόχος τῆς ἁμαρτίας. Ναί, ἡ Γραφή τό λέει: «καὶ ὴν Ἰωσὴφ καλὸς τῷ εἴδει καὶ ὡραῖος τῇ ὄψει σφόδρα». Δηλαδή ὁ Ἰωσήφ ἦταν καλός στην ψυχή καί πάρα πολύ ὡραῖος στήν ὄψη. Ἦταν εμφανίσιμος, όμορφόπαιδο. Κι ὅμως δέν ἐνέδωσε. Καί εἶπε στη διεφθαρμένη κυρά του: «Καὶ πῶς ποιήσω τὸ ῥῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο, καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;» (Γέν. 39, 9.). Καί πῶς θά κάνω ἐγώ αὐτό τό πράγμα τό πονηρό; Μέ βλέπει ὁ Θεός· βρίσκομαι ἀπέναντι στόν Θεό!... Καί διώχθηκε ὁ Ἰωσήφ. Αυτό το πλήρωσε για μιά ὁλόκληρη δεκαετία στη φυλακή. Διωγμός δέν ἦταν;

     Ακόμη, ας θυμηθοῦμε τόν προφήτη Ἠλία, πού τόσο διώχθηκε ἀπό ἐκείνη τή φοβερή βασίλισσα, τήν Ιεζάβελ! (Βλ. Γ' Βασ. κεφ. 18, 19, 20.)

     Ἐπίσης ἡ ἁγνή Σωσσάνα –εἶναι στο βιβλίο τοῦ Δανιήλ– προτίμησε τόν θάνατο, παρά τή μοιχεία, ὅταν τήν ἐκβίαζαν ἐκεῖνοι οἱ δύο πονηροί πρεσβύτεροι, ἡλικιωμένοι ἄνθρωποι, πού ἦταν καί δικαστές τοῦ λαοῦ!

     Ας θυμηθοῦμε ἀκόμα ἐκείνη τή Μακκαβαίο, τη Σολομονή, πού ἦταν μητέρα ἑπτά παιδιών, για την ιδιαίτερα θαρραλέα στάση της, ὅταν τὰ ἑπτά αγόρια της, μαζί μέ τόν δάσκαλό τους, τον Ελεάζαρο, εἶπαν τό ὄχι στο να προδώσουν τον νόμο του Θεού, και είχαν όλοι μαρτυρικό τέλος. (Βλ. Δ΄ Μακ.) Ἴσως εἶναι το πρώτο μαρτύριο στόν χῶρο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἡ Ἐκκλησία μας τούς γιορτάζει την 1η Αυγούστου.

     Ακόμα, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος δέχεται τόν θάνατο, ἐπειδή ἐλέγχει τη διαφθορά του παλατιού τοῦ Ἡρώδη. Καί γιά τόν Ἰωάννη εἶπε ὁ Χριστός ὅτι δέν ἦταν «κάλαμος ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενος» (Ματθ. 11, 7. Λουκ. 7, 24.), δεν ἦταν δηλαδή μιά καλαμιά στον κάμπο, να σαλεύεται μιά ἀπό ἐδῶ καί μιά ἀπό ἐκεῖ· ἦταν δηλαδή σταθερός.

     Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς διώκεται και σταυρώνεται, ἐπειδή θεωρεῖται ἀντίπαλος τῆς τότε κρατούσης τάξεως.

     Καί οἱ Μαθητές, ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος, ὁ Παῦλος, τό νέφος τῶν Μαρτύρων, (Βλ. Ἑβρ. 12, 1.) οἱ Χριστιανοί ὅλων τῶν αἰώνων καί ὅλων τῶν ἐποχῶν, γιά τήν ἀρετή τους, τήν ἀκεραιότητά τους καί τήν τιμιότητά τους, πιέζονται, στεροῦνται, δέν παίρνουν ἐκεῖνο πού δικαιούνται, ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι Χριστιανοί.

     Ἀλλά καί ὁ ὑπάλληλος στὴν ἐποχή μας, που πιέζεται νά πεῖ ψέμματα ἤ νά κλέψει, ἤ τό παιδί ποὺ ἐμποδίζεται ἀπό τούς γονεῖς νά ἐκκλησιάζεται, να θρησκεύει, γιατί, τάχα, θα γίνει καλόγερος!... Ἄλλωστε αναφέρεται καί στήν Αγία Γραφή αυτό: «καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» (Μάτθ. 10, 36), καί ἐχθροί τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου εἶναι οἱ σπιτικοί του! Για σκεφθείτε το!

     Οἱ εὐσεβεῖς λοιπόν διώκονται. Αλλά γιατί;

     Κυρίως γιατί δέν συμφωνοῦν μέ τόν κόσμο. Ὁ Κύριος σημειώνει στην αρχιερατική Του προσευχή: «ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθώς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου» (Ιωάν. 17, 14). Δηλαδή: Εγώ τούςμετέδωσα τόν λόγο σου καί ὁ κόσμος τούς μίσησε, γιατί δέν εἶναι ἀπό τόν κόσμο αυτό, δεν ταιριάζουν μαζί του.

     Αλλά τί σημασία ἔχει ἄν δέν συμφωνοῦν μέ τόν κόσμο; Τί τούς πειράζει τούς ἄλλους; Ανάμεσα στους ἀνθρώπους που κυκλοφοροῦν, υπάρχουν ἰδέες έντελῶς διαφορετικές, χωρίς κανείς να ξεσηκώνεται για να τις πολεμήσει. Δέν εἶναι ἐλεύθερος ὁ καθένας να λέει τή γνώμη του; Γιατί νά μήν τήν πεῖ;

     Ἡ παρουσία τοῦ Χριστιανοῦ γιά τόν κόσμο, αγαπητοί μου, είναι κάτι τό ἐπαναστατικό καί ἐνοχλητικό, καί ἐδῶ εἶναι τὸ σημαντικό. Ο Χριστιανός γίνεται ὁ σιωπηλός ἐλεγκτής τῶν κακῶν πράξεων μέ τή δική του ὑποδειγματική ζωή. Γίνεται φῶς, πού ξεσκεπάζει ὅλη τή φαύλη ζωή τῶν ἄλλων. Ακόμη γίνεται ἄκανθα, πού κεντρίζει ενοχλητικά τη συνείδηση τῶν ἄλλων.

     Ὁ ἐνάρετος δεν πρέπει να υπάρχει γι' αυτούς, πρέπει νὰ ἐξαφανισθεί. Ζητούν με κάθε τρόπο να τον ἐξαφανίσουν, σαν να θέλουν να εξαφανίσουν τη δική τους συνείδηση. Γι' αὐτό ἡ Ἁγία Γραφή μας περιγράφει, κατά τρόπο άριστοτεχνικό, τις βουλές αὐτῶν τῶν κακῶν ἀνθρώπων. Επιτρέψτε μου νά σᾶς ἀναφέρω ἐπιλεκτικά, πολύ σύντομα βέβαια, μόνο κάποια σημεία:

     «Ενεδρεύσωμεν δέ τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι καὶ ἐναντιοῦται τοῖς ἔργοις ἡμῶν καὶ ὀνειδίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα νόμου καὶ ἐπιφημίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα παιδείας ἡμῶν. Ἐγένετο ἡμῖν εἰς ἔλεγχον ἐννοιῶν ἡμῶν, βαρύς ἐστιν ἡμῖν καὶ βλεπόμενος, ὅτι ἀνόμοιος τοῖς ἄλλοις ὁ βίος αὐτοῦ, καὶ ἐξηλλαγμέναι αἱ τρίβοι αὐτοῦ... καὶ ἀλαζονεύεται πατέρα Θεόν» (Σ. Σολ. 2, 12-16). Δηλαδή; Να βάλουμε παγίδα στον δίκαιο - Όπως εἶναι ἐκεῖνο πού σᾶς εἶπα προηγουμέννως, ὁ ἄλλος δρόμος: «Να δεις τί ὡραῖα πού θά περάσουμε ἀπόψε... Ἔλα μαζί μας στο πάρτυ μας!». Είναι ὁ ἄλλος δρόμος· γιά νά σέ κάνουν νά στραβοπατήσεις– γιατί μᾶς εἶναι δύσχρηστος καί ἐναντιώνεται στὰ ἔργα μας καί μᾶς κατηγορεί για παραβάσεις τοῦ νόμου, μᾶς δυσφημεῖ γιά ἁμαρτήματα παρά τήν ἀγωγή μας... Γίνεται ὁ ἔλεγχος τῶν πράξεών μας ὁ δίκαιος, καί μόνο πού τόν βλέπουμε, μᾶς εἶναι ἐνοχλητικός, γιατί ή ζωή του δέν μοιάζει μέ τῶν ἄλλων –φθόνος τοῦ Διαβόλου, φθόνος τῶν ὀργάνων τοῦ Διαβόλου, πού εἶναι οἱ κακοί άνθρωποι– καί ἡ συμπεριφορά του είναι διαφορετική και παράξενη... Ἔχει καί τήν ἀλαζονεία να λέει ὅτι ἔχει πατέρα τόν Θεό –ἂν αὐτό θεωρεῖται ἀλαζονεία!

     Καί τώρα ἔρχεται ἡ ἀμοιβή, ἀγαπητοί μου φίλοι. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀμοιβή τῶν δικαίων!

     Μιά ὡραία απάντηση δίνει το βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος, στο 5ο κεφάλαιο (αυτά πού σᾶς εἶπα εἶναι στο 2ο κεφάλαιο τοῦ ἴδιου βιβλίου): «Τότε στήσεται ἐν παῤῥησίᾳ πολλῇ ὁ δίκαιος κατὰ πρόσωπον τῶν θλιψάντων αὐτὸν καὶ τῶν ἀθετούντων τοὺς πόνους αὐτοῦ. ἰδόντες ταραχθήσονται φόβῳ δεινῷ καὶ ἐκστήσονται ἐπὶ τῷ παραδόξῳ τῆς σωτηρίας. καί ἐροῦσιν· ... οὗτος ἦν ὃν ἔσχομέν ποτε εἰς γέλωτα καὶ εἰς παραβολὴν ὀνειδισμοῦ οἱ ἄφρονες... ἄρα ἐπλανήθημεν ἀπὸ ὁδοῦ ἀληθείας» (Σ. Σολ. 5, 1-6.). Δηλαδή: Καί τότε –τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως– θα σταθεῖ ὁ δίκαιος μέ  πολλή παρρησία μπροστά σ' αὐτούς πού τόν γέμιζαν θλίψη καί δέν ὑπολόγιζαν τους κόπους του. Καί ὅταν δοῦν τόν παράδοξο τρόπο τῆς σωτηρίας τοῦ δικαίου, θά ταραχθοῦν ἀπό τρομερό φόβο καί θά μείνουν εκστατικοί καί κατάπληκτοι. Θυμηθεῖτε αὐτά πού μᾶς λέει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, πῶς θά ἔχουν τά πράγματα στην τελική Κρίση. (Βλ. Ματθ. 25, 31-46.) Καί θά ποῦν... «Αὐτός δέν εἶναι ἐκεῖνος πού κοροϊδεύαμε καί τόν περιγελούσαμε;... Αὐτός δέν εἶναι;... Ὦ, ἐμεῖς οἱ ἄφρονες... Πλανηθήκαμε λοιπόν ἀπό τόν δρόμο τῆς ἀλήθειας!...». Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα.

     Αγαπητοί μου φίλοι, θά τό ξαναπώ. Ὁ κόσμος θα μᾶς διώξει· ἀλλά ἐμεῖς πρέπει να μείνουμε σταθεροί, καί στήν πίστη μας καί στή ζωή μας. Εἶναι ἐκεῖνο πού γράφει στούς Κορινθίους ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιούσθε» (Α΄ Κορ. 16, 13.). Να μένετε σταθεροί στην πίστη, να μάχεσθε μέ ἀνδρεία, νά ἔχετε δύναμη και θάρρος, γιατί αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιά νά γίνετε οἱ ἄξιοι τοῦ ὄγδοου μακαρισμοῦ, πού λέει: «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»!

     Κυριακή, 28 Ἰανουαρίου 1996

8η ομιλία στην κατηγορία 
« Οἱ Μακαρισμοί ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Οἱ Μακαρισμοί " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/oi-makarismoi
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_18.html?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας : Ιερά μονή Κομνηνείου.
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Οἱ Μακαρισμοί».🔻
https://drive.google.com/file/d/1SWUXwnar9CGEWX6Ki-Kycr3hLQAyza3b/view?usp=drivesdk

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Οἱ Μακαρισμοί».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%9F%CE%B9%20%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF.?m=1

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό χάρισμα τοῦ μαρτυρίου καί οἱ προϋποθέσεις του.

†.Σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, και όλως ιδιαιτέρως η δευτέρα πόλις της μητροπολιτικής μας περιφερείας, ο Τύρναβος, εορτάζουν την μνήμην του οσιονεομάρτυρος Γεδεών. Είναι ο πολιούχος του Τυρνάβου, γιατί σ’ αυτήν την πόλη έδωσε τη χριστιανική του μαρτυρία ο άγιος. Τα δε λείψανά του είναι το ωραιότερο στολίδι της πόλεως, αλλά και το μεγαλύτερο καύχημά της. Είναι, ακόμη, πηγή πολλής πνευματικής δυνάμεως αλλά και ελέγχου ότι σε κάθε εποχή βιούται το ευαγγέλιο και δίδεται η μαρτυρία του πιστού.

     Ο άγιος Γεδεών γεννήθηκε στα Κάπουρνα της Μακρυνίτσης στο Πήλιο το 1766 από γονείς φτωχούς, αλλά και πολύ ευλαβείς. Ελέγετο Νικόλαος. Στα δώδεκά του χρόνια βρέθηκε να δουλεύει στο μπακάλικο ενός εξαδέλφου της μητέρας του στο Βελεστίνο. Ο Τούρκος διοικητής παρετήρησε ότι ο μικρός Νικόλαος ήταν πολύ έξυπνος, πολύ εύστροφος και ζήτησε από τον θείο του, τον μπακάλη, να τον πάρει εις το σπίτι του εκεί ως υπηρέτη. Εκείνος, ο θείος του, αρνήθηκε· λέγει: «Πώς θα σου το δώσω εγώ το παιδί; Δεν είναι δικό μου το παιδί. Πώς θα γίνει αυτό;». Αλλά ο Τούρκος το πήρε το παιδί με τη βία- εξάλλου, κατοχή ήταν. Εκεί στο σπίτι του Τούρκου με ξεγέλασμα δέχτηκε την περιτομή. Πώς μπορούσε ένα μικρό παιδάκι 12-13 χρονών να γνωρίζει τι πράγμα είναι η περιτομή κ.λπ. Έτσι λοιπόν περιετμήθη ο μικρός Νικόλαος. Είναι η αναγνώρισις, θα λέγαμε, του Ισλάμ η περιτομή. Την απάτη του την έφερε βαρέως, γι' αυτό δύο μήνες αργότερα δραπετεύει στην Κρήτη, κανείς δεν το εγνώριζε πού είχε πάει, όπου και μένει εκεί τρία ολόκληρα χρόνια, στο σπίτι ενός ιερέως. Αλλά ο ιερεύς αυτός απέθανε και αναγκάζεται ο νεαρός Νικόλαος να αποχωρήσει από το σπίτι του ιερέως.

     Έρχεται στη μονή Καρακάλλου, εις το Άγιο Όρος, όπου εκεί εξομολογείται το αμάρτημά του και χειροθετείται μεγαλόσχημος μοναχός. Έμεινε εκεί στη μονή Καρακάλλου τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια. Μελετούσε διαρκώς στο μοναστήρι του την πτώση του και μετρούσε το πέρασμα της ζωής του, ψάχνοντας να βρει τον τρόπο του μαρτυρίου του· γιατί πίστευε ότι μόνον έτσι θα μπορούσε να ξεπλύνει αυτό το πολύ μεγάλο αμάρτημα· γιατί στην πραγματικότητα ήταν άρνησις του Χριστού, παρά το ότι δεν εγνώριζε τι ήταν η ισλαμική περιτομή. Επιθυμούσε, με το μαρτύριο όπως σας είπα, να ξεπλύνει το αμάρτημά του. Επήρε την ευλογία από το μοναστήρι, επήρε την ευχή του γέροντος και όλων των μοναχών του μοναστηριού και έρχεται στο Βελεστίνο. Εκεί, με μία σειρά προκλήσεων – όσοι διαβάσατε τον βίο του ασφαλώς ξέρετε πόσες προκλήσεις δημιουργούσε- συλλαμβάνεται και οδηγείται εις τον Τύρναβο, για να δικαστεί από τον Βελή Πασά, που ήταν γιος του Αλή Πασά. Απολογούμενος, είπε στον Βελή Πασά: «Ἐγώ, ὦ ἡγεμών, νέος τήν ἡλικία ἀπατηθείς ὑπό τινος τῶν Ἀγαρηνῶν, ἠρνήθην τόν Ἰησοῦν μου Χριστόν καί ἔγινα Τοῦρκος. Εἰς ἐμαυτόν δέ ἐλθών καί μετανοήσας γιά τό θεοστυγές καί ψυχώλεθρον κίνημα, κατέφυγα εἰς τό Ἅγιο Ὄρος ἳνα κλαύσω ἀξίως τήν ἁμαρτία μου· εἰς ὅλο τοῦτο τό διάστημα τῆς ἐκεῖ ἐπιπόνου διατριβῆς μου, ἐλεγχόμενος ὑπό τῆς συνειδήσεώς μου. Ἐπέστρεψα δέ ἐδῶ διά νά ὁμολογήσω τόν παρ' ἐμοῦ ἀνοήτως ἀρνηθέντα Ἰησοῦ μου Χριστόν, Θεόν ἀληθινόν, μέχρι θανάτου, πρός ἐξάλειψιν τοῦ ῥύπου τῆς ἀρνήσεως».

     Και ως γνωστόν, συνελήφθη, ύστερα από τις απανωτές –σας είπα – προκλήσεις του, οδηγήθηκε εις τον Τύρναβον και εκεί υπέστη φρικτόν θάνατον με αλλεπαλλήλους ακρωτηριασμούς. Να κόβουν το ‘να χέρι, να κόβουν τ’ άλλο χέρι, να κόβουν το ΄να πόδι, να κόβουν τ’ άλλο πόδι, αντιλαμβάνεστε… Και εμαρτύρησε στις 30 Δεκεμβρίου του έτους 1818.

    Το μαρτύριον αίματος είναι η κορωνίδα, αγαπητοί μου, των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Όλοι οι πιστοί δεν το έχουν το χάρισμα αυτό. Αυτό το Πνεύμα το Άγιον είναι εκείνο που προετοιμάζει τους πιστούς και Αυτό το Ίδιο προετοιμάζει και τους μέλλοντας μάρτυρας. Με το Πνεύμα το Άγιον γινόμεθα πνευματικοί άνθρωποι, αλλά δεχόμεθα, εάν έχομεν ακραία πίστιν και αγάπην εις τον Χριστόν, μας προετοιμάζει, σας είπα, το Πνεύμα το Άγιον, και για το ακραίο χάρισμα, που είναι το μαρτύριον. Σε τι συνίσταται όμως αυτή η προετοιμασία; Στην αύξηση των άλλων χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Εάν, δηλαδή, πήρες άλλα χαρίσματα και αυτά τα έχεις αυξήσει, τότε σου δίδει το Πνεύμα το Άγιον και το χάρισμα του μαρτυρίου. Είναι ακρότατον· μόνο να σκεφτεί κανείς τι σημαίνει μαρτύριον – που βέβαια είναι γνωστόν αν ανοίξομε ένα μαρτυρολόγιον θα δούμε τι φοβερά μαρτύρια υπέστησαν εκείνοι που εμαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού.

    Σε τι, λοιπόν, συνίσταται αυτή η προετοιμασία; Στην αύξηση των άλλων χαρισμάτων, όπως σας είπα, του Αγίου Πνεύματος. Είναι γνωστόν ότι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος έρχονται έξωθεν – δεν υπάρχουν μέσα μας. Έρχονται απέξω, έρχονται από το Πνεύμα το Άγιον. Απλώς ο άνθρωπος, σαν αποδέκτης αυτών των χαρισμάτων, κάνει δεκτή αυτήν την προσφοράν. Για παράδειγμα σας λέγω, η αγάπη δεν έχει πηγή της την καρδιά του ανθρώπου, όχι… Έχει πηγή, το χάρισμα της αγάπης, το Πνεύμα το Άγιον. Το στέλνει αυτό ο Θεός το χάρισμα και όταν ο άνθρωπος είναι δεκτικός αυτού του χαρίσματος, το παίρνει. Και όταν το πάρει, τότε έχει το χάρισμα της αγάπης, είτε εις τον Θεόν, είτε εις τον πλησίον άνθρωπον, πάντως το χάρισμα της αγάπης έρχεται απέξω. Αυτό να το ξέρομε και να το καταλάβομε. Είναι όπως- να το πω θεολογικά- κάθε χάρισμα άκτιστος ενέργεια του Θεού που στέλλεται στον κάθε πιστόν και αναλόγως, αν ανταποκριθεί ο πιστός, τότε βεβαίως το χάρισμα αυτό ενοικεί μέσα εις τον πιστόν και το εκδηλώνει. Έτσι κάθε άνθρωπος, βέβαια, δέχεται τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τα χαρίσματα από τον ουρανό, καλείται όμως όχι μόνο να αποδεχθεί – κάθε άνθρωπος, αλλά όλοι οι άνθρωποι δεν αποδέχονται, έρχεται το χάρισμα αλλά δεν αποδέχονται- καλείται όμως ο άνθρωπος ο οποίος θα πάρει ένα χάρισμα από το Άγιο Πνεύμα, να το αποδεχτεί και να το αυξήσει. Εδώ είναι το σπουδαίο...  Δεν είναι μόνον να το αποδεχτεί αλλά πρέπει και να το αυξήσει· διότι η αύξησις βέβαια, θα λέγαμε, πάλι είναι με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, αλλά μετέχει όμως η ανθρωπίνη προαίρεσις, το ανθρώπινον θέλω, η ανθρωπίνη άσκησις, όπως θα δούμε πάλι πιο κάτω.

    Έτσι λοιπόν, ας αναφέρομε τι είναι εκείνα τα οποία θα βοηθήσουν ώστε, όταν αυξηθούν και θέλει ο Θεός – προσέξτε· και θέλει ο Θεός- να φτάσομε και εις το ακρότατον χάρισμα του Αγίου Πνεύματος που είναι το μαρτύριον. Και πρώτα πρώτα έχομε την αύξηση της πίστεως. Εάν το Πνεύμα το Άγιον δεν δώσει το χάρισμα της πίστεως, δεν έρχεται απέξω, δεν είναι κάτι δικό μου, τότε δεν θα μπορώ ποτέ μου να πιστέψω. Ήρθε το Πνεύμα το Άγιον, να μου δώσει το χάρισμα της πίστεως, πολύ καλά. Εγώ τώρα τι πρέπει να κάνω; Αυτό να το αυξήσω. Αυξάνει με πολλούς τρόπους. Με τη μελέτη, με την προσευχή, με την εμβάθυνση μέσα εις το μυστήριο της πίστεως, με τη συμμόρφωσή μου στις εντολές του Θεού κ.ο.κ. Η πίστις και αυξάνει και ελαττούται- μην το ξεχνάμε αυτό. Φερειπείν, οι μαθηταί έλεγαν εις τον Κύριον· βέβαια, ξεκίνησαν από μίαν πίστη να ακολουθήσουν τον Χριστόν, ξέρετε όμως τι έβλεπαν εις τον εαυτό τους; Ότι δεν ήταν επαρκής η πίστη την οποία είχαν, γι΄αυτό τι ακριβώς έλεγαν εις τον Κύριον: «Πρόσθες ἡμῖν, Κύριε, πίστιν». «Πρόσθεσε». Α, ώστε λοιπόν είναι κάτι το οποίον προστίθεται η πίστις. Ναι. Μα εάν προστίθεται, τότε και αφαιρείται. Είναι πολύ φυσικό. Έτσι βλέπομε, ο Πέτρος κάποια στιγμή ολιγοψύχησε. Τι του λέει ο Χριστός εκεί που πήγε να περπατήσει επάνω στην επιφάνεια της λίμνης; «Εἰς τί ἐδίστασας, ὀλιγόπιστε;». Αφαιρέθηκε εκείνη τη στιγμή η πίστις. Από τι αφαιρέθηκε; Από τη βιαιότητα του ανέμου. Μα έχεις τον Διδάσκαλον μπροστά... Ε, μειώθηκε. Αλλά και ο Ιούδας; Ο Ιούδας δεν εμείωσε την πίστιν, διότι για να ακολουθήσει τον Χριστόν, διέθετε κάποια πίστιν. Τώρα έρχεται η στιγμή που χάνει, ολότελα χάνει την πίστη.

    Μην ξεχνάμε λοιπόν, μπορεί να χάσω την πίστη μου, μπορεί να βρω την πίστη μου, μπορεί να τη μεγαλώσω, μπορεί να τη μικρύνω. Και η αύξησις της πίστεως προϋποθέτει όχι μια μετρία πίστη, αλλά μια πολλή πίστη, όταν μιλάμε για αύξηση. Μια πίστη ζώσα, ενεργό, μια πίστη που βλέπει με ειλικρίνεια εκείνα που δεν βλέπουν οι πολλοί και που έχουν βέβαια μετρία πίστη. Μας κάνει εντύπωση, πολλές φορές, αγαπητοί, «γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν πιστεύει; Γιατί έχει τόσο λίγη πίστη;». Ναι. Ξέρετε πότε θα δοκιμαστεί η πίστις των Χριστιανών; Δοκιμάζεται καθημερινά… Θα δοκιμαστεί όμως στις ημέρες του Αντιχρίστου. Θα πας αδελφέ μου να τον προσκυνήσεις; Μόνο και μόνο – το ακούω από τώρα αυτό…- μόνο και μόνο για να πάρεις τρόφιμα, γιατί λες έχεις παιδιά; Ώστε έτσι; Έχεις παιδιά, ε; «Τι θα κάνω;». Σας είπα, το ΄χω ακούσει πολλές φορές... «Θα αφήσω τα παιδιά μου να πεθάνουν;». Αυτό δεν είναι μία απιστία; Και σπεύδεις να… προσκυνήσεις τον Αντίχριστο;

     Ένα δεύτερο σημείο. Είναι η αύξησις της ελπίδος. Η ελπίδα – τι είναι η ελπίδα; - είναι η τονισμένη πίστις. Αν πείτε στο μικρό σας παιδάκι ότι όταν θα γυρίσετε από τη δουλειά, θα του φέρετε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, το παιδί το πίστεψε. Κάτι παραπάνω· χοροπηδάει από τη χαρά του: «Ο μπαμπάς θα μου φέρει ένα παιχνίδι, μου είπε!». Και τι κάνει; Χαίρεται! Τι είναι λοιπόν η ελπίδα; Η ελπίδα είναι τονισμένη πίστις και φέρει εις το προσκήνιον, εις το προσκήνιον  φέρει την χαρά. Αυτή είναι η ελπίδα.

    Πρέπει ο πιστός να αρχίσει να βιώνει, ακόμα, τη ματαιότητα του παρόντος κόσμου. Πόσα πράγματα υπάρχουν γύρω… Αλλά την ματαιότητα δεν την βλέπει ο πιστός στα έργα του Θεού, αλλά στα έργα των ανθρώπων. Ο Θεός ό,τι δημιουργεί, δεν είναι τίποτα μάταιον. Έκανε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι ένα μάταιο έργο του Θεού; Άπαγε! Ακούστε τι λέγει ο Ψαλμωδός: «Μή γάρ ματαίως ἔκτισας πάντας τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων;» , λέει στον 88^ον Ψαλμό του. «Τάχα μάταια εδημιούργησες τους ανθρώπους;». Για να θαυμάσει την κατασκευή του ανθρώπου, χωρίς να μπορεί πιο πολλά πράγματα να εξηγήσει ο Δαβίδ, ώστε με έκπληξη ερωτάει ο Ψαλμωδός εις τον 8^ον Ψαλμόν: «Τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνῄσκῃ αὐτοῦ;». «Αλήθεια, τι είναι ο άνθρωπος, που φτάνεις Συ, ο Δημιουργός, να τον θυμάσαι;». Δηλαδή «ασχολείσαι με τον άνθρωπο και τον θυμάσαι;». «Ἢ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν;». « Ή τι είναι – εβραϊσμός, ιδιότητα εβραϊκή, «υιός ανθρώπου», «άνθρωπος» το ίδιο είναι- ο άνθρωπος ώστε φτάνεις να τον επισκέπτεσαι;». Και μάλιστα με την κορυφαία εκείνη επίσκεψη της Ενανθρωπήσεως. Τάχα, τόσο σπουδαίος είναι ο άνθρωπος; Θέλετε να δείτε τι αξίζει ο άνθρωπος; Χάριν του οποίου έγινε ο Θεός Λόγος, άνθρωπος. Ζυγίστε την πράξη αυτή του Θεού Λόγου, για να καταλάβετε ποια είναι η αξία του ανθρώπου. Δεν είναι λοιπόν η δημιουργία ενός ανθρώπου κάτι το μάταιον. Τα έργα του Θεού δεν είναι μάταια. Ό,τι υπάρχει γύρω. Από τον ήλιο μέχρι το χορτάρι. Τα αστέρια, τα πάντα, ό,τι κάνει ο Θεός, δεν είναι τίποτε μάταιον. Τα έργα των ανθρώπων, όμως, είναι εκείνα τα οποία δεν φέρουν τη σφραγίδα του Θεού και συνεπώς είναι μάταια. Πάντως, η ελπίδα πρέπει να ξεκολλάει από τα γήινα και να συνδέεται με τα ουράνια. Αυτή είναι η αύξησις της ελπίδος περί της οποίας και ο λόγος.

    Έρχομαι σε ένα τρίτο. Είναι η αύξησις της αγάπης. Μια αγάπη που πρέπει να στρέφεται στον άλλον άνθρωπο, ασφαλώς, αλλά κυριότατα στα έργα του Θεού και στον ίδιο τον Θεό. Θα αγαπήσω τα έργα του Θεού. Ένα ζωάκι, ένα λουλούδι. Θα θαυμάσω τον Δημιουργόν. Αλλά προπαντός θα αγαπήσω τον Θεόν· διότι, κάθε άλλη επιμέρους αγάπη εκεί αποτείνεται, εις την αγάπη του Θεού. Πολλές φορές μιλάμε για αγάπη -πολλές φορές! Είναι στη γλώσσα μας το θέμα της αγάπης- αλλά μια αγάπη που πάντοτε την εννοούμε μόνο εις τον άλλον άνθρωπον και όχι εις τον Θεόν. Σαν να είναι αυτονόητο ότι αγαπάμε τον Θεό. Αγαπητοί μου, δεν είναι καθόλου αυτονόητο... Πρέπει να διακρίνω, θυμηθείτε, την επιτομή των εντολών: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου –κ.λπ. - καί τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν». Όταν οι εντολές μπαίνουν η μια μετά την άλλη , κατ’ έναν ιεραρχικόν τρόπον, δεν είναι από μια πολυτελή, θα λέγαμε, διάθεση. Απλούστατα η αγάπη προς τον άλλον άνθρωπον είναι δεύτερη μετά την αγάπη προς τον Θεόν.

    Έτσι, όταν μιλάμε για αγάπη, δεν εννοούμε την αγάπη προς τον Θεό. Είναι δυστύχημα… Το ακόμη όμως χειρότερο, ξέρετε ποιο είναι; Χμμμ… Μιλάμε για το Μillenium. «Θα μπούμε», λέει, «στην τρίτη χιλιετία. Τι πρέπει να προσέξουμε;». Ακούω, διαβάζω… «Τι πρέπει», λένε, «να προσέξομε;» Ναι. «Να μην επαναλάβομε», λένε, «τα λάθη», -σπουδαίοι, τρανοί επιστήμονες, κατά τα άλλα πολύ ωραίοι- «δεν πρέπει να επαναλάβομε τα λάθη που κάναμε εις την δευτέρα χιλιετία. Πρέπει να αναπτύξομε –εδώ προσέξτε…- τον ανθρωπισμό· διότι ετονίσαμε την τεχνολογία, τα παιδιά μας να μάθουν τεχνολογία και τεχνολογία, έχομε φτάσει σε κάποια ύψη τεχνολογίας, πωπω…, έτσι που ο ίδιος ο άνθρωπος να απορεί: ‘’Εκεί φτάσαμε;’’».  Κι όμως, αγαπητοί μου, νομίζομε ότι αυτή η γνώσις θα φέρει και τον ανθρωπισμό. Αντιθέτως, έχει φέρει την αγριότητα, τον απανθρωπισμό, όχι τον ανθρωπισμό. Ξέρετε γιατί; Διότι αυτός που θέλομε να καλλιεργήσουμε, τον ανθρωπισμό δηλαδή, δεν περνάει από τον Θεό. Είναι κάτι που μιλάμε για την αγάπη από άνθρωπο σε άνθρωπο απευθείας. Και έτσι είδαμε και το φαινόμενον, να… βομβαρδίζουμε τους Σέρβους «για λόγους», λέει, «φιλανθρωπίας»… Το ακούσατε αυτό ποτέ; «Για λόγους φιλανθρωπίας…». Ξέρετε τι είναι αυτό; Πρόβα τζενεράλε. Η Σερβία είναι πρόβα τζενεράλε. Είναι η γενική δοκιμή, γενική δοκιμή, τι θα γίνει παρακάτω, εάν δεν ικανοποιείς τα γούστα εκείνων που έχουνε κάποια γούστα… Και αυτό λέγεται αγάπη; Η αγάπη πρέπει να περνάει από τον Θεό. Πρέπει να ‘χει τη σφραγίδα του Θεού. Αλλιώτικα, αυτός ο ανθρωπισμός, ο ουμανισμός, είναι απανθρωπία. Να το ξέρομε αυτό και να το συνειδητοποιήσομε περισσότερο και περισσότερο.

     Έτσι λοιπόν θα έχομε αύξηση και της αγάπης· η αγάπη εκείνη, η οποία πρέπει να υποκαίει τα σπλάχνα. Έλεγε ο απόστολος Παύλος, έλεγε: «Ἐμοί δέ τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος». «Για μένα, το να ζω είναι κέρδος. Το να πεθάνω; Κι αυτό είναι κέρδος· για τον Χριστό». «Τίς ἡμᾶς χωρίσει», λέει στο όγδοο κεφάλαιο στην προς Ρωμαίους επιστολή του: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;». Ποιος μπορεί να μας χωρίσει; Μάχαιρα; Πείνα; Γυμνότης; Τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει- εκεί πρέπει να φτάνει η αγάπη. Η αγάπη, το επαναλαμβάνω, εις τον Χριστόν.

     Ένα τέταρτο σημείον. Κάθε μαρτύριον πρέπει να είναι καρπός της αγάπης στον Χριστό. Έτσι, έχομε εδώ οπωσδήποτε να φτάνομε σ’ αυτό. Όπως έλεγε ο απόστολος Παύλος. Ποιος μπορεί να μας χωρίσει;

    Ένα σημείο ακόμα. Είναι η αύξηση της ασκήσεως. Ναι. Είναι γνωστό ότι οι ψυχικές και σωματικές ταλαιπωρίες κάμπτουν και την αγάπη και την πίστη του ανθρώπου, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να προδίδει τον Χριστόν. Αυτό το γνωρίζουν οι εχθροί της πίστεως. Γι΄αυτό χρειάζεται διαρκής άσκησις και λιτότητα ζωής. Η τρυφή του βίου πρέπει να απουσιάζει τελείως. Η νηστεία· η εκουσία πτωχεία· η μετά υπομονής ασθένεια· η ποικίλη ταλαιπωρία· είναι θαυμάσια στοιχεία αυξήσεως της υπομονής για την αντιμετώπιση του μαρτυρίου. Ο ασκούμενος πιστός πρέπει να έχει την άσκηση διαρκώς μπροστά του. Το βιβλίο της Αποκαλύψεως ομιλεί και περί οικονομικού αποκλεισμού. Μπορούμε να αντέξομε;

    Και ένα τελευταίο στοιχείο. Είναι η αύξησις της συνέσεως και της διακρίσεως. Θα πρέπει να διακρίνομε πώς θα κινηθούμε εις το θέμα της διακρίσεως.

      Αγαπητοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο άγιος Γεδεών προετοιμαζόταν μες στο μοναστήρι του τριανταπέντε χρόνια για το μαρτύριο που θα υφίστατο. Αν αυθορμήτως εμφανίστηκε, όπως και ο άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος – έχομε μιαν ανάλογην περίπτωσιν εις την Ρόδον- έγινε γιατί προηγουμένως σας είπα, δεν πρέπει να πάει κανείς αυθόρμητα. Στάσου. Είσαι έτοιμος; Γιατί υπήρξε παλιός λογαριασμός που έπρεπε να εξοφληθεί με τον ισλαμισμό. Παλιός λογαριασμός...

    Πάντως, αγαπητοί, η εποχή μας έχει ανάγκη από μάρτυρες Χριστού. Εκκλησία χωρίς μάρτυρες, είναι εκκλησία χωρίς μαρτυρίαν. Και μαρτύριον εννοούμε κάθε μορφής μαρτύριον. Από το μαρτύριο του αίματος μέχρι το μαρτύριο της συνειδήσεως. Και το μαρτύριον της κοινωνικής περιφρονήσεως. Πρέπει να ασκούμεθα. Γιατί αλλιώτικα όλα τα άλλα δεν θα μπορούν να αυξηθούν και έτσι να μη μας χαρίσει το Πνεύμα το Άγιον το ακρότατο χάρισμά Του, που είναι το μαρτύριον. Αμήν.

3η ομιλία στην κατηγορία
« Μνήμη Αγίων ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας
" Μνήμη Αγίων " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/mnhmh-agivn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qFnx_UZ0gQ-sphclbJ6E6y

Απομαγνητοφώνηση και ηλεκτρονική επιμέλεια κειμένου:Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Το μαρτύριο των επτά μακκαβαίων.

†...Κι όπως εμείς σήμερα σκεφτόμαστε ότι είσορμώντας το δυτικό πνεύμα, που είναι ήδη ξεφτισμένο, χάνουμε την ελληνική μας ταυτότητα και προσπαθούμε να φέρουμε μια αντίσταστη σ' αυτό το ανοσιούργημα που επιτελείται, το ίδιο άκριβώς προσπαθούσαν να κάνουν και οι Εβραίοι τότε, τον 2ο αιώνα π.Χ.. Ελπίζω τώρα να με καταλαβαίνετε. Αγωνίζονταν δηλαδή να αντιμετωπίσουν το ρεύμα της ελληνικής σκέψεως, που έμπαινε μέσα στην πατρίδα τους και ήθελε να τους αλλάξει εκείνο που είχαν: την πίστη στον αληθινό Θεό, με όλες τις προφητικές προσδοκίες περί του Μεσσίου, ως Λυτρωτού της ανθρωπότητος. Είναι συνεπώς πελώριο θέμα, πραγματικά. Θα μπορούσα ώρα πολλή να σας μιλώ επάνω σ' αυτό, αλλά βγαίνω από το θέμα μου.

   Στις ημέρες εκείνες λοιπόν μαρτύρησαν οι επτά
Μακκαβαίοι με αυτό το θαυμαστό μαρτύριο, που είναι
υπόδειγμα χριστιανικού μαρτυρίου, μοναδικό μέσα
στην Παλαιά Διαθήκη τέτοιου τύπου. Βεβαίως οι Έβραίοι υπέφεραν πολλά κατά τις πολεμικές τους επιχειρήσεις, τις ήττες τους από διάφορους εχθρούς και λοιπά, αλλά μαρτύριο για την Πίστη ουδέποτε τούς έπιβλήθηκε. Μόνο οι επτά Μακκαβαίοι μαρτύρησαν για την Πίστη, και έτσι αποτελούν, όπως σας είπα, υπόδειγμα, πρότυπο χριστιανικού μαρτυρίου. Είναι ιδεώδες μαρτύριο! Ο τρόπος με τον οποίο αυτά τα επτά
παλληκάρια αντιμετωπίζουν το μαρτύριό τους είναι υποδειγματικός.
   'Ηταν μία μητέρα, χήρα, είχε πεθάνει ο σύζυγός της, με τον οποίο είχε αποκτήσει επτά αγόρια, επτά παλληκάρια, το ένα ωραιότερο και καλύτερο από το άλλο. Ο Αντίοχος ο Επιφανής λοιπόν είχε επιβάλει τότε στους Ισραηλίτες να τρώνε χοιρινό κρέας, γιατί αυτός ήταν ένας τρόπος να μπορέσει να καταργήσει τα βαθέα του Νόμου. Όπως και σήμερα, που λέμε να καταργήσουμε τη νηστεία, να αλλάξουμε και το πότε θα γιορτάζουμε το Πάσχα,
(Το Ορθόδοξο Πάσχα γιορτάζεται πάντοτε την πρώτη Κυριακη μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας.) ώστε να συνεορτάζουμε με τους αλλόθρησκους και αλλόδοξους, να κάνουμε την
εβδομάδα όχι επτά μέρες αλλά δέκα μέρες, κάτι τέτοια, που μοιάζουν εξωτερικοί τύποι, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά το δόλωμα για να πετάξουμε και την ουσία. Μή σας κάνει εντύπωση αυτό. Έτσι λοιπόν ας μη θεωρηθεί στενοκεφαλιά το ότι τα επτά αυτά παιδιά επέμεναν να μη φάνε χοιρινό κρέας. Δεν ήταν στενοκεφαλιά. Ο λόγος ήταν αυτός.
   Έτσι, όταν προκλήθηκαν να φάνε χοιρινό κρέας, είπαν το όχι. Και τότε ο Αντίοχος ο Επιφανής τους απείλησε ότι θα τους βασανίσει. Αξίζει να διαβάσετε
στο Β' Μακκαβαίων το 7ο κεφάλαιο. Ολόκληρο το
κεφάλαιο αναφέρεται στο μαρτύριό τους. Θα παρακαλέσω πολύ, στο σπίτι σας να το διαβάσετε. Το πρωτότυπο βιβλίο είναι γραμμένο στα ελληνικά• έχει μία ώραιότατη γλώσσα, όχι από μετάφραση. Σταχυολογώ
κάποιες απαντήσεις μερικών από τα επτά αυτά αγόρια.
   Αφού μαρτύρησε ο πρώτος και πέθανε, έρχεται η σειρά του δευτέρου, που ενώ πεθαίνει, λέει στον Αντίοχο τον Επιφανή: «σὺ μὲν ἀλάστωρ ἐκ τοῦ παρόντος ἡμᾶς ζῆν ἀπολύεις, ὁ δὲ τοῦ κόσμου βασιλεὺς ἀποθανόντας ἡμᾶς ὑπὲρ τῶν αὐτοῦ νόμων εἰς αἰώνιον ἀναβίωσιν ζωῆς ἡμᾶς ἀναστήσει». (Β Μακ. 7,9)
Δηλαδή: Σύ μέν, αλιτήριε, προσπαθείς να μάς βγάλεις από την παρούσα ζωή, να μας ξοφλήσεις, να πεθάνουμε πρόωρα, βιάζεσαι να μας πεθάνεις• αλλά ο Βασιλιάς του κόσμου, ο αιώνιος Θεός, που τηρούμε μέχρι θανάτου τις
εντολές Του, θα μας αναστήσει σε μια αιώνια ζωή!
   Ο τρίτος, πεθαίνοντας, είπε τα εξής: «ἐξ οὐρανοῦ ταῦτα κέκτημαι καὶ διὰ τοὺς αὐτοῦ νόμους ὑπερορῶ ταῦτα καὶ παρ᾿ αὐτοῦ ταῦτα πάλιν ἐλπίζω κομίσασθαι». (Β Μακ. 7,11)
Δηλαδή: Αυτά τα μέλη μου, τα χέρια, τα πόδια, λέει στον Αντίοχο, αυτά τα μέλη του σώματός μου τα έχω αποκτήσει από τον Ουρανό, δηλαδή από τον Θεό, ο Θεός μου τα έδωσε -ο Θεός δίνει τη ζωή και την ύπαρξη σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται- καί γιά χάρη του νόμου Του δεν τα υπολογίζω, τα περιφρονώ
και τα παραβλέπω, και έχω την ελπίδα ότι από τον Θεό πάλι θα τα ξαναπάρω πίσω.
   Προσέξτε: 2ος αιώνας π.Χ.! Είναι πραγματικά καταπληκτικό να βλέπει κανείς πως το Πνεύμα του Θεού καταγράφει αυτά μέσα στο βιβλίο της Αγίας Γραφής! Σας κάνει εντύπωση;... Δέν λέει για την ψυχή τίποτα, δεν μιλάει για την ψυχή• μιλάει για τα μέλη του
σώματος. Διότι στο μαρτύριο, άν το θέλετε, δεν μπορεί να μπεί η ψυχή. Πού να μπεί; στους τροχούς; στα τηγάνια; στα βραστά λάδια; στά ξέστρα; πού; τι;... Tó σώμα υφίσταται αυτά, τα μέλη του δεινοπαθούν. Εξάλλου το είπε, ότι αυτά τα μέλη του σώματός του τώρα δεινοπαθούν, και χάνει αυτά που του τα έδωσε ο Θεός, και θα τα αποκτήσει πάλι. Θα επανακτήσει τα χέρια του και τα πόδια του και τα μάτια του και τα αυτιά του• όλα!
Σας κάνει εντύπωση αυτό, το ότι μιλάει για αναβίωση των μελών του ανθρώπινου σώματος; Τί ρεαλισμός!...
   Ο τέταρτος είπε: «αἱρετὸν μεταλλάσσοντα ὑπ᾿ ἀνθρώπων τὰς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ προσδοκᾶν ἐλπίδας πάλιν ἀναστήσεσθαι ὑπ᾿ αὐτοῦ· σοὶ μὲν γὰρ ἀνάστασις εἰς ζωὴν οὐκ ἔσται». (Β Μακ. 7,14)
Δηλαδή: Είναι προτιμότερο να πεθαίνει κανείς από τα χέρια των ανθρώπων, με την ελπίδα που έχει στόν Θεό ότι θα αναστηθεί
και πάλι από Εκείνον. Για σένα όμως, βασιλιά, ή άνάστασή σου δεν θα είναι προς τη ζωή. Ώστε Λοιπόν κι εσύ, βασιλιά, θα αναστηθείς! Κι εγώ θα αναστηθώ, κι εσύ θα αναστηθείς!... Αλλά εγώ θα αναστηθώ «είς ανάστασιν ζωής», σύ όμως θα αναστηθείς «είς ανάστασιν κρίσεως».
 <<καὶ ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως>>. (Ιω. 5,29) Καταπληκτικό!
   Τέλος, όταν ο Αντίοχος βλέπει ότι νικιέται από τα νεαρά αυτά παιδιά, που μένουν σταθερά στην Πίστη τους παρά το φρικτό
μαρτύριο που υφίστανται, ελπίζει ότι θα ικανοποιήσει πλέον τον εγωισμό του κερδίζοντας τον τελευταίο, τον έβδομο, που ήταν το πιο μικρό παιδί.
Έτσι, νομίζοντας ότι η μητέρα τους η Σολομονή, πονά τώρα -θαυμάστε την παρακαλώ• ήταν παρούσα στο μαρτύριο των παιδιών και της!- και ελπίζοντας ότι σαν μάνα θα επηρεάσει το μικρό της το παιδί να θυσιάσει στα είδωλα και να φάει χοιρινό κρέας, της στέλνει τον μικρό να του μιλήσει, υπολογίζοντας πώς
θα του έλεγε ό,τι μια μητέρα θα μπορούσε να πεί σε τέτοιες στιγμές στο παιδί της: «Παιδί μου, σε παρακαλώ λυπήσου με! "Έξι αδέλφια σου έχασα, έξι παιδιά μου έχασα• μή σε χάσω κι εσένα!». Εκεί υπολόγιζε ο Αντίοχος,
   Ακούστε όμως τι είπε αυτή η ένδοξη, ή μακαρία μητέρα στο παιδί της: «υἱέ, ἐλέησόν με τὴν ἐν γαστρὶ περιενέγκασάν σε μῆνας ἐννέα καὶ θηλάσασάν σε ἔτη τρία καὶ ἐκθρέψασάν σε καὶ ἀγαγοῦσαν εἰς τὴν ἡλικίαν ταύτην καὶ τροφοφορήσασαν».
(Β Μακ. 7,27)
Δηλαδή: Παιδί μου, λυπήσου με! Λυπήσου εμένα, που σε κράτησα εννέα μήνες στα σπλάχνα μου, εμένα που σε θήλασα τρία χρόνια -τόσος ήταν ο θηλασμός στους Εβραίους- και σε έθρεψα και σε μεγάλωσα και σε έφερα στήν ήλικία που βρίσκεσαι τώρα! Παιδί μου, λυπήσου με!...
   Και συνεχίζει: «ἀξιῶσε, τέκνον, ἀναβλέψαντα εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτοῖς πάντα ἰδόντα, γνῶναι ὅτι ἐξ οὐκ ὄντων ἐποίησεν αὐτὰ ὁ Θεὸς καὶ τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος οὕτως γεγένηται». (Β Μακ. 7,28)
Απαιτώ, παιδί μου -όχι «σε παρακαλώ», αλλά «αξιώνω, απαιτώ»!- ρίξε μια ματιά στον ουρανό, δές τα αστέρια τ' αναρίθμητα, και δες ότι όλα αυτά τα δημιούργησε ο Θεός. Ρίξε μια ματιά στούς ανθρώπους• όλους ο Θεός τους έκανε. Όλα αυτά, και τους άνθρώπους και τ' αστέρια και τη γή, τα δημιούργησε
«ἐξ οὐκ ὄντων», από το μηδέν.
   Αυτή εδώ η έκφραση είναι μοναδική στην Αγία Γραφή, ως έκφραση, την οποία θα ζήλευαν όλα τα φιλοσοφικά συστήματα. Είναι βέβαια έξω από κάθε λογική, και είναι θέμα μόνο αποκαλύψεως ότι εκ του μηδενός δημιουργήθηκε το παν. Τη φράση αυτή την έχει πάρει και ο Μέγας Βασίλειος και την έχει βάλει μέσα
στη Θεία Λειτουργία του.
«...ό εκ του μη όντος εις το είναι παραγαγών τα σύμπαντα...»
Διότι ο Αριστοτέλης έλεγε
ότι εκ του μηδενός μηδέν,
«ουκ άν ποτε ουδέν γένοιτο εκ μηδενός», «ουδέν αν εκ
μηδενός αν γενέσθαι» κ.ά.
ενώ η αποκάλυψη του Θεου λέει ότι εκ του μηδενός τα πάντα, εκ του μη όντος εις το είναι τα πάντα! Αυτό είπε μία μάνα στο παιδί της, στο μικρό της το παιδί!
«Λυπήσου με, λοιπόν, παιδί μου, πρόσεξε, αξιώ»,
«μὴ φοβηθῇς τὸν δήμιον τοῦτον, ἀλλὰ τῶν ἀδελφῶν ἄξιος γενόμενος, ἐπίδεξαι τὸν θάνατον, ἵνα ἐν τῷ ἐλέει σὺν τοῖς ἀδελφοῖς σου κομίσωμαί σε». (Β Μακ. 7,29)
Δηλαδή: Παιδί μου, μή τον φοβηθείς αυτόν τον δήμιο, αλλά να γίνεις ισάξιος με τους αδελφούς σου. Όπως εκείνοι
φάνηκαν άξιοι, να γίνεις κι εσύ ισάξιος με αυτούς.
Δέξου τον θάνατο τον μαρτυρικό, για να σε αποκτήσω πάλι, με τους αδελφούς σου, στον καιρό του ελέους του Θεού. Προσέξτε: Ποιό είναι αυτό το έλεος του Θεού; Είναι η ανάσταση των νεκρών! Δηλαδή: Όταν θα δώσει ο Θεός το έλεός Του να αναστηθούν οι άνθρωποι, τότε τα παιδιά μου, εσένα μαζί με τα αδέλφια σου, να σάς ξαναποκτήσω!
   Είδατε, παρακαλώ, μέγεθος ομολογίας πίστεως στην καθολική ανάσταση των νεκρών;... Μας καταπλήσσει, αγαπητοί! Αλλά θα προχωρήσω και λίγο πιό πέρα:
Είδατε την ηρωική ψυχή μιας μητέρας, της θαυμασίας και μακαρίας αυτής μητέρας, της ηρωίδος της Πίστεως αλλά και της πατρίδος της;...
(σ.σ Τό Λείψανό της Αγίας Σολομονής φυλάσσεται ἀδιάφθορο στόν Πατριαρχικό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου, στό Φανάρι ΚΠόλεως, μαζί μέ τά ἐπίσης ἀδιάφθορα Λείψανα τῶν Ἁγίων Θεοφανοῦς τῆς Βασιλίσσης καί Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 1η Αὐγούστου.)

   Αλήθεια, δεν ξέρω πώς εμείς θα βλέπαμε τα παιδιά μας, αγαπητοί μου, τι θα τα συμβουλεύαμε, αν θα είχαμε παιδιά. Μήπως θα φοβόμασταν μη πάθουν τίποτα, όταν θα βρίσκονταν σε έναν κίνδυνο, και μάλιστα για την Πίστη τους; Μήπως είμαστε έτοιμοι να τα
απεμπολήσουμε όλα, να τα κλωτσήσουμε όλα, αρκεί το
παιδί μας νά μή δεινοπαθήσει; Ποιά μητέρα θα είχε τη
δύναμη να πεί αυτά τα λόγια στο παιδί της, όπως τα είπε η Σολομονή; Αλλά αυτά γράφηκαν για τη Σολομονή ως υπόδειγμα. Και μη νομίσετε ότι θα ήταν  μικρότερη ή αξία κάθε γυναίκας, οποιασδήποτε εποχής, όταν θα μιλούσε μ' αυτόν τον τρόπο στα παιδιά της. Κατά την ημέρα της Κρίσεως, την ημέρα των λογαριασμών που θα ζητήσει ο Θεός, θα δοξασθεί και εκείνη πλάι στη Σολομονή με τα ένδοξα εκείνα παιδιά της. Ναι!

   Όμως ένα μόνο σας παρακαλώ: να τρέφουμε τα παιδιά μας μας με ηρωικό πνεύμα! Αυτό μόνο σας λέω. Με ήρωϊκό πνεύμα να τρέφουμε τα παιδιά μας, και όχι με πνεύμα μαλθακό, με το πνεύμα της καλοζωίας, με το
πνεύμα εκείνο του βολέματος, με το πνεύμα του να μη
δεινοπαθήσει, να μην κακοπάθει το παιδί μας, και δεν βαριέσαι παρακάτω...! Όχι, αγαπητοί μου, όχι• ήρωικό πνεύμα να δώσουμε στα παιδιά μας!... Αλλά τα παιδιά μας βέβαια θα πρέπει να δούν και σε μας αυτό το ηρωικό πνεύμα. Δημιουργήστε ήρωες και της Πίστεως και της πατρίδος μας! Γιατί, μή το ξεχνάμε, αν κάποτε μάς χτυπήσουν οι εχθροί, δεν θα πολεμήσουν οι όποιοι- όποιοι
Έλληνες, αλλά θα πολεμήσουν μόνο εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό. Έτσι είναι τα πράγματα, και πιστεύω θα συμφωνείτε κι εσείς. Την πατρίδα τους την αγαπούν μόνον όσοι πιστεύουν και αγαπούν τον Θεό• αλλιώτικα θα πούν εκείνο το ιστορικό
«Pourquoi?» (Κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου οι Γάλλοι στρατιώτες, κάτω από τις οδηγίες του στρατάρχη Πεταίν αλλά και επηρεασμένοι από το αντιπολεμικό πνεύμα των καιρών, οδηγήθηκαν στο «Pourquoi?».) δηλαδή «Γιατί να πολεμήσουμε; Για ποιόν
λόγο;». Βεβαίως κανείς δεν θα ήθελε να πολεμά• αλλά όταν απειλούνται ιερά και όσια, δέν θά πολεμήσει; Λοιπόν, θα πολεμήσουν μόνον εκείνοι οι ήρωες που είναι ήρωες της Πίστεως. Πάντως τα λόγια της γυναίκας αυτής, της Σολομονής, είναι ένα μνημείο αληθινής παιδαγωγικής, ορθής
αντιλήψεως σχέσεων γονέων και παιδιών και ορθής πίστεως στόν Θεό• ακόμα αποκαλύπτουν και μιά προφητική δύναμη για τη μέλλουσα ανάσταση των νεκρών, που αποτελεί καθολική πίστη.

Απόσπασμα από την 2α ομιλία στην κατηγορία
« Ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/h-anastasis-tvn-nekrvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40rGCaIN1q0EiOT8FsCxhgQw

Απομαγνητοφώνηση :
Ιερά μονή Κομνηνείου.
Αθανάσιος Άμβωνας.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Θα υπάρξει διωγμός των Χριστιανών εκ μέρους της ειδωλολατρίας. -ϖ-

†..Έγραψε ο Παύλος πιο πάνω, ότι οι άνθρωποι εγνώριζαν μεν τον Θεό δια της κτίσεως, όμως ηλλαξαν την δόξα του άφθαρτου Θεού, ηλλαξαν και παρουσίασαν την πολυθεΐα ότι ο Θεός είναι άνθρωπος, με ανθρωπίνη φύση. Ότι είναι ταύρος, τράγος, Νείλος (ποταμός) καλαμπόκι και λοιπά. Τώρα, επανέρχεται ο Παύλος με ένα ισχυρότερο τρόπο διατυπώσεως, χρησιμοποιώντας τη λέξη "μετήλλαξαν" στο προηγούμενο είπε "ήλλαξαν" τώρα μας λέει "μετήλλαξαν" και κάνει αυτήν την επανάληψη, για να τονίσει την σοβαρότητα του αμαρτήματος, που είναι η ειδωλολατρία.

   Και εμείς, στην εποχή μας τονίζουμε αυτήν τη σοβαρότητα στο ίδιο αμάρτημα, δηλαδή στην παρουσία της ειδωλολατρίας και μάλιστα, με την χονδρή της μορφή, ώς λατρεία που σας είπα του δωδεκαθέου και κανείς δεν συγκινείται. Να κάνει κανείς ένα κήρυγμα ότι « αγαπητοί μου Χριστιανοί, ξέρετε ότι επανέρχεται η λατρεία του δωδεκαθέου; Υπάρχουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί μας βαπτισθέντες, οι οποίοι εξετράπησαν είς την λατρεία του δωδεκάθεου του Ολύμπου και ότι αυτό σαν γάγγραινα -για να χρησιμοποιήσω την λέξη του Παύλου- σαν γάγγραινα θα απλωθεί μέσα είς την ανθρώπινη Χριστιανική μας κοινωνία;» Δέν παίρνουν είδηση οι Χριστιανοί μας. Έ καί! Ακούτε; Πρέπει λοιπόν κάποτε να δούμε, διωγμούς εκ μέρους της ειδωλολατρίας, διωγμούς των Χριστιανών! Για να τους τσούξει τους Χριστιανούς! Α, έτσι; Ναί έτσι! Τον καιρό που ήταν η μειοψηφία, εμείς αγρόν αγοράσαμε.

  Και αυτός ο διωγμός μη νομίζετε, έχει αρχίσει. Θέλετε να πώ κάνα παράδειγμα; Άν είσαι Τέκτων, δηλαδή ειδωλολάτρης πιστεύεις στον Μ.Α.Τ.Σ, στον Μ.έγαλο Α.ρχιτέκτονα Τ.ου Σ.ύμπαντος, τότε βρίσκεις εργασία και εύκολα ανέρχεσαι - αναριχάσαι την κοινωνική κλίμακα. Αν δέν είσαι Τέκτων, δέν είσαι ειδωλολάτρης, τότε, αναμένεις εργασία και εργασία δεν υπάρχει!

   Σήμερα έχουμε αυτόν τον κοινωνικόν, ΠΡΟΣΈΞΤΕ, διωγμό. Κοινωνικό διωγμό. Μιλάμε εναντίον του ρατσισμού, ρατσισμός λέει να μή δεχθείς τον Τσιγγάνο, να τον έχεις να μένει στα αντίσκηνα μέχρι σήμερα, ρατσισμός. Και όμως συντηρούμε τον ρατσισμό, όταν ο άλλος δέν είναι ομόφρων με εμάς, δεν είναι ειδωλολάτρης. Και τότε διακρίνομε τους Χριστιανούς και λέμε: «Αυτός γιατί να πιάσει δουλειά; Δέν υπάρχει λόγος.» να ρατσισμός! Και όσο ο καιρός περνά, τα πράγματα θα γίνονται ακόμη και ακόμη δυσκολότερα να μου το θυμόμαστε. Ιδίως οι νεότεροι, να μου το θυμόμαστε..

12/12/1996'

Απόσπασμα από την 11η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Πρός Ρωμαίους ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Πρός Ρωμαίους " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/pros-rvmaioys
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oM4Rb7EjNY6JCGnA81mU5v

Απομαγνητοφώνηση: Αθανάσιος Άμβωνας.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Η εχεμύθεια των πιστών σε θέματα εκκλησιαστικά και εν καιρώ διωγμού.

†.Εδώ τίθεται ένα πάρα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα -το οποίο εμένα με απασχολεί πολλά χρόνια, μια που κι εσείς κι εγώ βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία και αποτελούμε την Εκκλησίαν- είναι το εξής: είναι η μυστικότητα των θεμάτων τής εκκλησίας εκ μέρους των πιστών.
   Κάποτε η Εκκλησία ήταν ένα μικρό κύκλωμα. Ένα λείψανο του κλειστού τής Εκκλησίας. Είναι αυτό που ακούμε: λείψανο. Που λέγεται “τας θύρας, τας θύρας”. Δηλαδή, κλείστε τις πόρτες! Βέβαια, σήμερα δεν κλείνουμε τις πόρτες, γιατί υποτίθεται ότι δεν υπάρχει λόγος να κλείσουμε τις πόρτες. Κι έχουμε δώσει στους νεοτέρους ερμηνευτάς τής Θείας Λειτουργίας μία διάσταση, θα λέγαμε, κάπως μεταφορική: “κλείστε τις πόρτες τής ψυχής, που είναι οι πέντε αισθήσεις”. Δηλαδή τα μάτια σας να μη βλέπουν παράξενα μες στην εκκλησία, τ’ αφτιά σας να μην ακούν κάτι που δε θά ‘πρεπε ν’ ακούσουν κ.ο.κ. . Κλείστε, μ’ άλλα λόγια, όλα εκείνα τα σημεία, τα οποία θα μπορούσαν να σας κάνουν να μην έχετε συγκέντρωση κατά τη θεία Λειτουργία.
   Όμως, αυτό το παράγγελμα δεν είναι πραγματικό. Είναι καθαρά τεχνικό, όπως εκείνο το “Σοφί. Ορθοί” . “Σοφία.” Έχει τελεία. Μετά “Ορθοί.” . Έχει τελεία. Που σημαίνει (ότι) το Ευαγγέλιο είναι Σοφία, όταν βγαίνει ο ιερεύς και λέει “Σοφία” και θά ‘πρεπε εκεί να σταματάμε: “Σοφία.” . Μία διακοπή, που να δείχνει “τελεία” . Και, μετά, “Ορθοί.” . Και πάλι τελεία! Που θα πει: “Το Ευαγγέλιο είν’ η Σοφία τού Θεού. Σηκωθείτε από τα καθίσματά σας” . Διότι οι πιστοί, από την αρχαία Ελλάδα, εκάθηντο ή μπορούσαν να καθίσουν. Όπως και σήμερα, που έχουμε καθίσματα, η δε φτάνουν για όλους -όπως θέλετε πάρτε το- πάντως, μπορούσαν να καθίσουν εις τα σκαμνιά τους, εις τους “σκίμποδες” (“ο σκύμπους – του σκύμποδος” είναι το σκαμνί - και τι περίεργο πράγμα! Να πω κι ένα γλωσσολογικό: ο σκίμπους, ελληνικοτάτη λέξις, έτσι; Ο σκίμπους – του σκίμποδος, που είναι το σκαμνί, επήγε στην Ευρώπη και γύρισε με την ονομασία “σκαμπό”) . Λοιπόν, μπορούσαν να καθίσουν. Εκεί τι; Έπρεπε να σηκωθούν την ώρα εκείνη. Να σηκωθούν! Αυτά είναι τεχνικά παραγγέλματα! Τεχνικά! Και φρόντιζαν οι αρμόδιοι, διάκονοι συνήθως, ε, ό,τι ήταν, οι αρμόδιοι, για όλ’ αυτά. Έτσι, κι εδώ, με το “τας θύρας, τας θύρας!” θα πει: “κλείστε τις πόρτες!” . Τεχνικό παράγγελμα. Γιατί;
   Η Εκκλησία ήταν μια κλειστή υπόθεσις. Εάν δεν ήσουν βαπτισμένος, δεν μπορούσες να μπεις στην Εκκλησία. Μετά οι κατηχούμενοι μπαίναν αλλά φεύγαν, όταν θα γινόταν η Θεία Λειτουργία, δηλαδή το κύριο σώμα, δηλαδή ο Καθαγιασμός των Τίμιων Δώρων. Θα φεύγαν. Στους χρόνους τού διωγμού, ήταν η εκκλησία κρυμμένη. Το τι έκανε εκείνη και πώς ενεργούσε δεν έπρεπε ποτέ να το μάθουν εκείνοι που δεν είχανε σχέση με την Εκκλησία. Δεν έπρεπε ποτέ. Αυτό το κρυφό, το μυστικό  τού Χριστιανισμού ετηρείτο μετά απολύτου σχολαστικότητος.
   Σας έλεγα μια περασμένη φορά (θα το δούμε, θα το διαβάσουμε, όταν δούμε τις μυσταγωγικές κατηχήσεις τού Αγίου Κυρίλλου) υπάρχει απ’ έξω (δεν τό ‘γραψε ο Άγιος Κύριλλος, τό ‘γραψε άλλος) “πρόσεξε, λέει, “δε θα το παραδώσεις αυτό εις τους αμυήτους.” Αλλά ο Άγιος Κύριλλος, εις την πρώτη κατήχηση, το λέει με σαφήνεια: “πρόσεξε, διότι, αν μπήκες να περιπολήσεις το τι κάνουμε εμείς εδώ, σε περιπολεί ο Θεός! Και πρόσεξε καλά!”, το τονίζει και το ξανατονίζει αυτό ο Άγιος Κύριλλος! Διότι δεν έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι, που θα έμπαιναν ως κατάσκοποι, να δουν τι κάνουν οι Χριστιανοί μέσα στη Λειτουργία τους! Δεν έπρεπε! Εδιώκοντο δε οι Χριστιανοί! Συνεπώς, ήταν αναγκαιοτάτη η περίπτωσις διατηρήσεως μυστικών και εκ μέρους των κληρικών και εκ μέρους των λαϊκών. Πώς μπορούσε ένας ιερεύς να κυκλοφορεί;
   Εκείνο που θα γίνει ή έχει γίνει ή θα γίνει, τι γίνεται, όπως θέλετε πάρτε το, ας πούμε ότι κάποια μέρα των ημερών δε φοράω ράσα -όχι από μοντερνισμό αλλά διότι απαγορεύονται ρητώς και κατηγορηματικώς- δε φοράω, λοιπόν, ράσα, έχω μίαν περιβολή και εμφάνιση κοσμικού και λαϊκού (δεν ξέρει κανείς ότι είμαι ιερεύς - μάλιστα, με την ευκαιρία το λέω γιατί
μού ‘καναν δώρο αυτές τις μέρες από κάπου ένα πολύ μικρό, πολύ μικρό επιτραχήλιο, στενό και μικρό. Λέω: αυτό το βάζει κανείς από μέσα, δεν το βλέπει κανένας και μπορεί να κάνει δουλειά!!! Εγώ, τουλάχιστον, τό ‘χω κάνει αυτό που σας λέω, έχω εξομολογήσει ανθρώπους στον δρόμο! Στον δρόμο! Το φαντάζεστε; Ή, μπαίνοντας στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και το επιτραχήλιο το φοράω από μέσα από το ράσο.) . Τώρα φοράμε και τα ράσα, κάποια φορά μπορεί να μην τα φοράμε και να είναι από μέσα, σαν πουκάμισο, από μέσα, ένα πολύ μικρό επιτραχήλιο, πολύ μικρό, που το φοράει κανείς και να λέει στον άλλον “λοιπόν, Γιωργάκη, τι νέα, τι κάνουμε στο σπίτι; Λέγε τις αμαρτίες σου!!! Κι αρχίζει και λέει ο άλλος: “Πώς πάνε οι δουλειές;” Δηλαδή, με άλλα λόγια, κάποια κρυφά, κάποια δυνατά τα λέμε, ότι συζητούμε, και ο άλλος κάνει την εξομολόγησή του! Μπορείτε να φανταστείτε την περίπτωση αυτός που εξομολογήθηκε να πάει να πει -σε αδελφούς, εννοείται- ότι “ξέρετε, ο Πατήρ Αθανάσιος με εξομολόγησε στον δρόμο! Ο οποίος, βέβαια, δε φοράει ράσα!!” , έτσι; Και τώρα, κρυφά αυτά τα πράγματα -είναι διωγμός, δεν ξέρω τι είναι- τώρα αυτός ο δεύτερος, ο τρίτος, ο δέκατος, που θα το μάθουνε (γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν εχεμύθεια), να παν να πουν: “α, αυτός είναι ιερεύς και εξομολογεί!”. Πάνε, λοιπόν, και συλλαμβάνουν τον Πατέρα Αθανάσιο, (με την κατηγορία) ότι κάνει εξομολόγηση και είναι παπάς.
   Και, για να μη νομίσετε ότι αυτά είναι μακρινά πράγματα, δεν είναι παρά ελάχιστα χρόνια, ίσως 5-6 χρόνια, όταν διαβάσαμε στις εφημερίδες το εξής περιστατικό: στη Ρωσία, ένας ανώτατος αξιωματούχος τής ρωσικής ιεραρχίας βρέθηκε νεκρός μέσα εις το τρένο! Πήγαινε να κάνει επιθεώρηση -ας πούμε λογιστική, δεν ξέρω τι πήγαινε να κάνει, πάντως ανώτατος αξιωματούχος- και είχε και μία βαλιτσούλα, την οποίαν πάντοτε έπαιρνε μαζί του. Πέθανε ο άνθρωπος μέσα στο τρένο από καρδιακή προσβολή. Και, όταν άνοιξαν το βαλιτσάκι, ξέρετε τι βρήκανε μέσα; Μίαν επισκοπικήν στολήν!! Ήταν κρυφός Επίσκοπος!
   Αχ! Στις ημέρες μας! Λοιπόν, αύριο μπορεί νά ‘ναι χειρότερα τα πράγματα. Δεν ξέρουμε, έχουμε παλινδρομήσεις των φαινομένων. Ερωτώ: ανάμεσα στους πιστούς υπάρχει η εχεμύθεια; Όταν ο Απόστολος Πέτρος τούς κάνει να ησυχάσουν και τούς είπε ό,τι τούς είπε, μπορούσε κανείς να πάει από αυτούς την άλλη μέρα στο σπίτι του, στη γειτονιά, και να πει “ξέρετε, είδαμε τον Πέτρο, κτλ κτλ!!!” ; Τσιμουδιά!! Τσιμουδιά!! Φερμουάρ!! Τ’ ακούτε;
   Δυστυχώς, ανάμεσα στους πιστούς μας υπάρχουν επιπόλαιοι άνθρωποι, ακριτόμυθοι, αβαθείς και ανεύθυνοι, που μπορούν αυτοί, χωρίς να λογαριάσουν το βάθος των πραγμάτων, να δημιουργήσουνε πάρα πολύ κακό στην Εκκλησία! Μαζεύονται 50 άνθρωποι και κάνουνε κρυφά κάποια Λειτουργία. Κρυφά από αρχές κι εξουσίες!! Και πάει κάποιος/-α και το λέει στη γειτονιά: “Αχ, να δεις μια ωραία Λειτουργία!!” . “Πού, πώς, τι;” Ξέρετε! Κρατιέται μυστικό; Κυκλοφορεί! Και μετά, άμα ξαναπάμε δεύτερη φορά εκεί, έρχονται και μας συλλαμβάνουν. Και τι κάνουμε παρακάτω; Τι κάνουμε παρακάτω; Εμένα αυτό το πρόβλημα μου ήταν πάντοτε!
   Αν έλθουν δύσκολες ημέρες, πώς θα μπορούσε κανείς να ασκήσει ποιμαντικήν, όταν οι άνθρωποι έχουν αυτήν την επιπολαιότητα; Γιατί πρέπει να σας πω ότι, σε καιρό διωγμού, το θέμα αυτό, ως πρόβλημα, είναι σχεδόν αξεπέραστο. Είναι πρόβλημα. Γι’ αυτό οι πιστοί πρέπει, αγαπητοί μου, να αποκτούν μίαν εκκλησιαστική συνείδηση και μίαν υπευθυνότητα έναντι της Εκκλησίας, ώστε να μη φθάσουν να βλάψουν την Εκκλησία. Και μην ξεχνάμε ότι, στις έσχατες ημέρες, που δε θα είναι εύκολη η Θεία Λειτουργία, τι πιστεύετε; Όταν θα πάρουν τα βουνά οι Χριστιανοί, στις ημέρες Αντιχρίστου ή παραμονών Αντιχρίστου, αυτό το θέμα δε θα υπάρχει; Είναι πάρα πολύ σπουδαίο θέμα. Πάρα πολύ! Το πώς μπορείς να κάνεις μία Θεία Λειτουργία κρυφά, πώς ν’ ασκείς τα πνευματικά σου καθήκοντα κρυφά! Τότε, ο αποτέλεσμα θα είναι: εκείνοι, που δε θα είναι σοβαροί και θα είναι ακριτόμυθοι, έτοιμοι κάτι να τους φύγει από τα δόντια τους, να πουν, δηλαδή, από το έπος των δοντιών τους, όπως λέγεται, τότε θα παραχωρήσει ο Θεός (έτσι το καταλαβαίνω) να προσκυνήσουν οι άνθρωποι αυτοί τον Αντίχριστον. Θα μου πείτε “γιατί;” . Είναι πολύ απλό. Είναι πολύ απλό. Διότι θα συλληφθούν. Και τότε, επειδή έφθασαν σ’ αυτή την επιπολαιότητα, για να μην κακοποιηθούν από τις αρχές κι εξουσίες, θα αρνηθούν τον Χριστό!! Συνεπώς, θα
προσκυνήσουν τον Αντίχριστον. Αυτό έχουν να πάθουν εκείνου που δεν κρατάνε ένα μυστικό.
   Σας παρακαλώ, ας ασκούμεθα στο σημείο αυτό να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, να είμαστε σοβαροί, να είμεθα εχέμυθοι σε θέματα Εκκλησίας. Να μην είμεθα έτοιμοι να βγούμε έξω και να πούμε ό,τι μάς κατέβει στο μυαλό μας. Και, πολλές φορές, τα λέμε και παραποιημένα εκείνα, τα οποία ακούμε μέσα στην Εκκλησία. Βέβαια, ένας τέτοιος τύπος, είτε το καταλαβαίνει είτε δεν το καταλαβαίνει, γίνεται προδότης. Και, δυστυχώς, όπως λέγει το Πνεύμα το Άγιον, διά γραφίδος τού Αποστόλου Παύλου, στις έσχατες ημέρες θα υπάρξουν και οι προδόται. Λέγει στον Τιμόθεο, στην δευτέρα του Επιστολή (3,4) “έσονται γαρ οι άνθρωποι εν εσχάταις ημέραις άσπονδοι προδόται”. “Άσπονδοι”, όπως λέει ένας ερμηνευτής, “ου βέβαιοι περί τής φιλίας ουδέ αληθείς περί ά συντίθενται!” . Είν’ εκείνοι, οι οποίοι έχουνε μία επιπολαιότητα γύρω από τις συμφωνίες που κάνουν. Αυτοί λέγονται “άσπονδοι”, δεν είναι “τής αυτής σπονδής”, από ‘κεί κατάγεται. Συνεπώς, είν’ εκείνοι, που αθετούν τις συμφωνίες τους. Και μετά λέει “προδόται”. Προσέξτε! “Προδόται!” Και το θέμα, βέβαια, είναι ευρύ!
   (Το θέμα) τού προδότου και τής προδοσίας είναι ευρύ! Μπορεί κανείς να γίνει προδότης από επιπολαιότητα. Όπως κάποτε πίεσαν κάποια παιδιά να πουν πού βρίσκεται ο Άγιος Πολύκαρπος, ο Επίσκοπος Σμύρνης. Και τα παιδιά αυτά υπέδειξαν πού βρίσκεται ο Άγιος Πολύκαρπος. Και τον συνέλαβαν τον Άγιο Πολύκαρπο. Αλλά κάποτε, όμως, και από μία διάθεση προδοσίας. Δυστυχώς, ποτέ δεν έχει λείψει αυτό το στοιχείο τής προδοσίας. Είτε για να πετύχει κανείς κάτι καλύτερο στη ζωή ή όπως θέλετε. Πάντως, προδόται είν’ εκείνοι, οι οποίοι μπορεί να φτάσουν να προδώσουν τούς οικείους τής πίστεως αλλά και τους οικείους-οικείους τους, δηλαδή τους κατά σάρκαν συγγενείς τους. Όπως μάς τό ‘χει πει ο Κύριος, “θα προδώσει”, λέει, “ο πατέρας το παιδί (κτλ κτλ) σε ημέρες τέτοιες, δύσκολες”.
   Ακόμη προδόται είναι εκείνοι, οι οποίοι μπορούν να καταδώσουν πιστούς, το τι κάνουν, στους εχθρούς τους, στους διώκτας τους. Ακόμη προδόται είν’ κείνοι, οι οποίοι, όπως μάς είπε ο Κύριος, “θα προδίδει ο ένας τον άλλον από ποικίλα συμφέροντα”. Ποικίλα, σας το ξαναλέγω! Και η προδοσία, ακόμη, μέσα στην Εκκλησία έχει έναν ευρύτερο χαρακτήρα. Όπως ένας, που μπορεί να γράψει ένα βιβλίο -να βαπτίσθηκε Χριστιανός, ε;- να γράψει ένα βιβλίο, το οποίο να είναι, ας πούμε, οικουμενιστικόν. Οικουμενιστικόν, δηλαδή να προσπαθεί ν’ αποπλανήσει τους πιστούς εις την αίρεσιν του οικουμενισμού. Δεν είναι προδότης αυτός; Και ούτω καθεξής.
   Γι’ αυτό, λοιπόν, ας προσέχουμε πάρα πολύ και μην ξεχνάμε ότι προδότες βρίσκονται στον χώρο μιας υποτονισμένης πνευματικότητος. Διότι εκείνος που έχει μίαν ακμαία πνευματικότητα, ανθούσα-ανθηρά πνευματικότητα, ο άνθρωπος αυτός προτιμάει να γίνει μάρτυς παρά προδότης.

Απόσπασμα από την 127η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Πράξεις τῶν Ἀποστόλων " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/prajeis-tvn-apostolvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40p7Et6JDFh5WqirjYcNS0eB

Απομαγνητοφώνηση : Μαρία Δερμιτζάκη:
https://youtube.com/@orthodoxaskirtimata

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.