Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Ἰακώβ, ὁ ἐγγονός τοῦ Ἀβραάμ, ὅταν κατέβηκε εἰς τήν Αἴγυπτον, καί ἐκεῖ ἦρθε ἡ ὥρα νά πεθάνει, τότε μαζεύτηκαν ὅλα του τά παιδιά καί τά δώδεκα, ἐκεῖ στήν ἐπιθανατία κλίνη του (κρεβάτι του) καί τούς εἶπε: «Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ προστίθεμαι πρὸς τὸν ἐμὸν λαόν· θάψατέ με μετὰ τῶν πατέρων μου… ἐν τῷ σπηλαίῳ τῷ διπλῷ, τῷ ἀπέναντι Μαμβρῆ, ἐν γῇ Χαναάν, -Νά μέ θάψετε, λέει, μέ τούς προγόνους μου εἰς τό σπήλαο πού εἶναι διπλό καί βρίκεται ἀπέναντι ἀπό τήν… -Τώρα ἀπό τήν δρῦν Μαμβρῆ; Γῆ Μαμβρῆ; ὅπως θέλετε πᾶρτε το- πού εἶναι στή γῆ Χαναάν… ἐκεῖ ἔθαψαν Ἀβραὰμ καὶ Σάρραν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ -δηλαδή τόν παπποῦ μου καί τήν γιαγιά μου- ἐκεῖ ἔθαψαν ᾿Ισαὰκ καὶ Ρεβέκκαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, ἐκεῖ ἔθαψα -λέει ὁ ἴδιος τώρα… δηλαδή ὁ παππούς ἡ γιαγιά, ὁ πατέρας ἡ μητέρα, καί τώρα λέγει: «ἐγώ ἔθαψα ἐκεῖ τήν γυναῖκα μου τή Λεία» (Γέν. 49, 29-32) Ὅπως βλέπετε, λοιπόν, ἐδῶ, τό ἐζήτησε αὐτό ἰδιαιτέρως ὁ Ἰακώβ. Καί μάλιστα ὁ παππούς του ὁ Ἀβραάμ εἶχε ἀγοράσει αὐτό τό σπήλαιο ἀντί 400 διδράχμων ἀργυρῶν, δηλαδή ἀσημένιων. Καί ἔχει σημασία γιατί τό ἀγόρασε καί γιατί ἀναφέρεται καί ἡ τιμή. Δέν εἶναι ὅμως τῆς ὥρας νά τό ἐξηγήσουμε αὐτό. Πάντως τό θέμα εἶναι ὅτι ἡ ἐπιθυμία αὐτή τοῦ Ἰακώβ πραγματοποιήθηκε ἀπό τά παιδιά του, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἰωσήφ. Θά θυμόσαστε ἀπό τήν περίπτωση, τήν ἱστορία πού εἶναι στήν Γένεση ὅτι ἐζήτησε ὁ Ἰωσήφ νά τοῦ δοθεῖ ἄδεια ἀπό τόν βασιλέα καί νά πάρει ὅ,τι μποροῦσε νά πάρει μαζί του, δηλαδή στρατό.. κ.λπ… κ.λπ. γιά τήν ταφή τοῦ πατέρα του. Ἔγινε ὁλόκληρη πομπή. Πάρα πολύς κόσμος! Πάρα πολύς! Γιά νά πᾶνε νά θάψουν τόν Ἰακώβ κατά τήν ἐπιθυμία του ἐκεῖ σ’ αὐτόν τόν τάφον πού εἶχε ἀφήσει παραγγελία ὁ ἴδιος. Ἀλλά γιατί ἄφησε; Ποιός εἶναι ὁ λόγος πού ζήτησε κι ἐκεῖνος νά ταφεῖ ἐκεῖ; Σᾶς εἶπα προηγουμένως ὅτι ὁ Ἀβραάμ ἀγόρασε αὐτό τό διπλό σπήλαιο. Δέν ἀγόρασε τίποτε ἄλλο. Δέν ἀγόρασε οὔτε ἕνα πῆχυ! Θά ἔλεγα καλύτερα αὐτό πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: Οὔτε ἕνα πόδι γῆς! Δηλαδή οὔτε 30 πόντους -ἀφοῦ ἕνα πόδι εἶναι 30 πόντοι περίπου- γῆ δέν ἀγόρασε. Γιατί; Εἶναι μεγάλο τό θέμα, παρ’ ὅτι ἤτανε πάρα πολύ πλούσιος, ἀγόρασε ὅμως τόν τόπο τῆς ταφῆς. Λόγοι συναισθηματικοί; Ὄχι, κάτι περισσότερο. Διότι, ἕνας χριστιανός, ἐπί παραδείγματι, ποῦ θά ἐπιθυμοῦσε νά ταφεῖ; Ποῦ ἀλλοῦ παρά σ’ ἕνα χριστιανικό κοιμητήριο. Ἄν ζεῖ σέ μία περιοχή, σ’ ἕνα τόπο πού εἶναι μουσουλμάνοι ἤ εἰδωλολάτρες, θά ἤθελε νά ταφεῖ σ’ ἕνα μουσουλμανικό κοιμητήριο ἤ εἰδωλολατρικό; Θά ἤθελε νά ταφεῖ σ’ ἕνα νεκροταφεῖο, σ’ ἕνα κοιμητήριο χριστιανικό. Ἐδῶ ἔχουμε μία εἰκόνα, ὅτι οἱ πιστοί ἐπιθυμοῦν νά εἶναι ὅλοι μαζί. Προσέξτε, γιά νά εἴμαστε ἀκριβεῖς. Ὅταν θά γίνει ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν, ὅπου νά ἐτάφης, ὅπως νά ἐτάφης, τό θέμα εἶναι ὅτι δέν θά ὑπάρχει περίπτωση κάπου νά χαθεῖς. Νά εἴμεθα ἀκριβεῖς. Ὁ Κύριος εἶπε: «Δυό γυναῖκες ἀλέθουν στόν μύλο. Ἡ μία ἀφήνεται ἡ ἄλλη παραλαμβάνεται. Δυό εἶναι στό ἴδιο κρεβάτι, ὁ ἕνας ἀφήνεται κι ὁ ἄλλος παραλαμβάνεται». Δηλαδή ποῦ παραλαμβάνεται; Δηλαδή ὁ ἕνας μένει κι ὁ ἄλλος παίρνεται. Ποῦ; Ὃταν θά γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, κι ὅταν θα γίνει ἡ ἀλλαγή τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν φθορά στήν ἀφθαρσία, κι ἀπό τήν θνητότητα στήν ἀθανασία. Δέν ὑπάρχει θέμα ὅσο κοντά καί νά ‘σαι… πόσο πιό κοντά μπορεῖ νά εἶναι άπό τοῦ νά εἶναι δυό ἄνθρωποι σ’ ἕνα κρεβάτι, ὅπως εἶναι δύο σύζυγοι, ὅπως εἶναι πατέρας καί γιός, ὅπως εἶναι μάνα καί κόρη, σ’ ἕνα κρεβάτι. Κι ὅμως, λέει, ὁ ἕνας παίρνεται κι ὁ ἄλλος ἀφήνεται. Πού δείχνει ὅτι δέν θά κριθουν οἱ ἄνθρωποι μέ βάση τό ἄν εἶναι κοντά σ’ ἔναν ἅγιο ἄνθρωπο ἤ ὄχι. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα.
Ὅμως γιατί θά ἐπιθυμοῦσε κάποιος νά ταφεῖ σ’ ἕνα χριστιανικό κοιμητήριο; Εἶναι τώρα μιά εἰκόνα -εἰκόνα!- ὅτι οἱ πιστοί εἶναι ὅλοι μαζί, καί ἐκεῖ πού εἶναι οἱ πιστοί, ἐκεῖ εἶναι κι ὁ Θεός. Ἐκεῖ ἀναπέμπονται δεήσεις ὑπέρ τῶν κεκοιμημένων, ἐκεῖ τοποθετεῖται ὁ Σταυρός, ἐκεῖ καίει καί τό κανδήλι. Βλέπετε, λοιπόν, ὅτι δέν θά θέλαμε νά πᾶμε νά ταφοῦμε, σ’ ἕνα μουσουλμανικό, ὅπως σᾶς εἶπα, ἤ σ’ ἕνα εἰδωλολατρικό κοιμητήριο. Ἀκόμα εἶναι μιά εἰκόνα πού δείχνει τό ξεχώρισμα τῶν πιστῶν ἀπό τούς ἀπίστους. Θέλετε; Τόν Παράδεισο ἀπό τόν Ἅδη. Θέλετε ἀκόμη; Τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν Κόλαση. Γι’ αὐτό καί οἱ Χριστιανοί τούς πρῶτους αἰῶνες, στήν Ρώμη, ἐπί παραδείγματι, τούς ἔθαπταν μέσα εἰς τίς κατακόμβες τούς νεκρούς. Ἔσκαβαν, ὅπως ἦταν ἡ κατακόμβη διάδρομος, ἔσκαβαν τούς πλαϊνούς χωματένιους τοίχους, καί ἐκεῖ ἐναπέθεταν τά σώματα τῶν μαρτύρων. Διότι εἴπαμε, ἐκεῖ ἐτελεῖτο ἡ Θεία Λειτουργία, ἐκεῖ τό κανδήλι, ἐκεῖ ὁ Σταυρός, ἔτσι ἀγαπᾶμε τά πράγματα. Ἄν θέλετε μάλιστα ἀκόμη κάτι περισσότερο, γι’ αὐτό ὑπάρχει καί ἡ λεγομένη «ἀνακομιδή λειψάνων». Ἄν δηλαδή κάποιος ἐτάφη σ’ ἕνα τόπο καί θά ἤθελε νά μή μείνει ἐκεῖ, τά ὀστά του τά παίρνουν. Κάποιος ἐπιθυμεῖ νά ταφεῖ στήν πατρίδα του, στό χωριό του, ἀλλά δέν εἶχε τήν δυνατότητα ἐκεῖ πού πέθανε ἤτανε ξένος τόπος, Ἀφρική, Ἀμερική, θέλει νά ρθεῖ στήν Ἑλλάδα, νά πάει στό χωριό, καί τόν θάπτουν (παίρνουν τά ὀστά ἐννοεῖται) στή γενέτειρα, ἐκεῖ στό χωριό του… κ.λπ. Ἤ ἀκόμη λείψανα ἁγίων, ἄν εἶναι ἀνάμεσα… ποῦ δέν ξέρω… γίνεται ἀνακομιδή. Αὐτό θά πεῖ ἀνακομιδή, βγάζουμε τά ὀστά, τά λείψανα, καί τά βάζουμε σ’ ἕνα τόπο, ὅπως εἶναι ὁ ναός μας, καί τά τιμοῦμε τά ὀστά αὐτά, ἐάν εἶναι ἁγίου… κ.λπ…. κ.λπ. Ὥστε βλέπει κανένας ὅτι ὑπάρχει καί μία θεολογική διάστασις, δέν εἶναι ἁπλῶς κάτι τό συναισθηματικό.
Καί προχωροῦμε, συνεχίζει ὁ Τωβίτ νά καταθέτει τήν πνευματική του διαθήκη στό παιδί του, τόν Τωβία. Καί τοῦ λέγει: «Πάσας τὰς ἡμέρας, παιδίον, Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν μνημόνευε καὶ μὴ θελήσῃς ἁμαρτάνειν καὶ παραβῆναι τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ». Δηλαδή, «Παιδί μου, ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς σου νά θυμᾶσαι Κύριον τόν Θεόν σου, τόν Θεόν μας. Καί νά μή θελήσεις νά ἁμαρτάνεις καί νά παραβαίνεις τίς ἐντολές Του». Ἐδῶ ἔχουμε μία σπουδαιοτάτη παρότρυνση πού κάνει ὁ Τωβίτ, καί δέν εἶναι τι ἄλλο παρά ἡ διαρκής καί ἰσόβιος μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἄν ξέρατε παιδιά πόσο σπουδαῖο εἶναι αὐτό! Αὐτή ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ! Ἄς εἶναι… γιά νά δοῦμε. Ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἄν ὑπάρχει, πῶς μπορεῖ νά ὑπάρχει; Κατ’ ἀρχάς εἶναι ἐκεῖνο πού λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅτι περισσότερο νά θυμᾶσαι τόν Θεό παρά νά ἀναπνέεις. Ἄρα ἐφόσον ἀναπνέουμε διαρκῶς, ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ πρέπει νά εἶναι διαρκής. Θά μοῦ πεῖτε πῶς μπορεῖ νά εἶναι διαρκής ἡ μνήμη; Ἀπό μιά αἴσθηση, γιατί «ἄν κάνω μία δουλειά, μία μελέτη», κάποιος θά πεῖ: «πῶς μπορῶ νά θυμᾶμαι;»… «συζητῶ, πῶς μπορῶ νά θυμᾶμαι;». Τώρα αὐτή τήν στιγμή, ἐσεῖς ἀκοῦτε -ἐγώ ὁμιλῶ, πῶς μπορῶ νά ἔχω αὐτή τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ; Αὐτή ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, παιδιά, πρέπει νά μπεῖ μέσα στά κατάβαθα τῆς ὑπάρξεώς μας, εἰς τρόπον ὥστε -ἐγώ τό λέγω μέσ’ στό κύτταρό μας, πρέπει νά πάει στό ὑποσυνείδητό μας, ἔτσι τό λέω- ὥστε, μπορεῖ νά μή μιλᾶμε γιά τόν Θεό, μπορεῖ νά ἀσχολούμεθα μέ κάτι, ἀλλά θά ὑπάρχει αὐτή ἡ αἴσθηση τοῦ Θεοῦ. Θά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα: Εἶστε σπίτι σας κι ἔρχεται ἕνας φίλος σας, μία φίλη σας νά κουβεντιάσετε. Σέ κάποιο δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ σας κοιμᾶται ὁ πατέρας σας. Συνεπῶς δέν πρέπει νά τόν ξυπνήσετε. Ἐσεῖς μιλᾶτε, βέβαια μιλᾶτε χαμηλόφωνα, δέν εἶναι ἀπαραίτητο νά θυμόσαστε ἀνά πᾶσα στιγμή ὅτι ὁ πατέρας σας εἶναι στό σπίτι καί κοιμᾶται. Ἁπλούστατα ἔχετε τήν αἴσθηση -αἴσθηση!- ὅτι ὁ πατέρας σας εἶναι στό σπίτι καί κοιμᾶται. Ἔτσι δέν θά πεῖτε στόν φίλο σας: «Ξέρεις θύμιζέ μου ἀνά πᾶσα στιγμή… νά, νά πάρω ἕνα καρτελάκι νά τό βλέπω μπροστά μου, ὅτι ὁ πατέρας μου κοιμᾶται». Δέν τό λέμε αὐτό. Ἐν τούτοις δέν μᾶς ἐμποδίζει ἀπό τοῦ νά συζητήσουμε, νά ποῦμε ὅ,τι θέλουμε μέ τόν φίλο μας. Αὐτό δείχνει ὅτι ὑπάρχει ὄχι ἡ μνήμη ἁπλῶς σάν μνήμη αὐτό πού λέμε, ὑπάρχει σάν αἴσθηση, ἔχει μπεῖ μέσα μου, εἶναι κάτι πού τό νιώθω, δέν εἶναι ἀνάγκη νά τό ὑπενθυμίζω διαρκῶς στόν ἑαυτό μου. Βέβαια μέχρι πού νά γίνει ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ αἴσθηση, ἀντιλαμβάνεστε ὅτι πρέπει νά περάσει κάποιος καιρός, καί νά γίνει μία προσπάθεια.
Ἔτσι, παιδιά, ἐγώ σᾶς εὔχομαι πού εἴσαστε τώρα παιδιά, βάλετε μέσα σας τήν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ, πού θά εἶναι ἐκεῖνο πού θά σᾶς δημιουργεῖ πάντα τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ. εἶναι πολύ σπουδαῖο, πολύ σπουδαῖο! Γιά νά δουμε πόσο σπουδαῖο εἶναι. Αὐτή ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἕνας φράχτης, ἐμποδίζει, προφυλάττει ἀπό τήν εἰδωλολατρία καί ἀπό τήν ἁμαρτία. Ὁ Ἰωσήφ, τό ἑνδέκατο παιδί τοῦ Ἰακώβ, εἶχε αὐτή τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ. Κι ὅταν μπῆκε ὁ πειρασμός, καί προκλήθηκε γιά νά ἁμαρτήσει, ἐκεῖνος ξέρετε τί ἐπικαλέστηκε; Τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. «Μᾶς βλέπει ὁ Θεός –λέει-πῶς θά κάνω αὐτή τήν πονηρή πράξη;». «… καὶ πῶς ποιήσω τὸ ρῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο, καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;» (Γέν. 39, 9). «Ἐναντίον», θά πεῖ ἀπέναντι. Τί εἶναι ἐκεῖνο πού ἔκανε τόν Ἰωσήφ νά πεῖ: « Μέ βλέπει ὁ Θεός»; Ἦταν ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός μέ βλέπει. Εἴδατε λοιπόν τί σπουδαῖο πρᾶγμα εἶναι ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ; Προστατεύει τόν Ἰωσήφ νά μήν ἁμαρτήσει. Ἤ ἀκόμη νά μή πέσει ὁ ἄνθρωπος σέ μία εἰδωλολατρία. Διότι ἡ λήθη τοῦ Θεοῦ (λήθη θά πεῖ ξέχασμα), εἶναι μία ἀπό τίς κακίες καί εἶναι παιδάκι… ἄν θέλετε ὁμογάλακτη ἀδελφή μιᾶς φοβερῆς ἁμαρτίας, θανασίμου, πού λέγεται ἀκηδία. Ἡ ἀκηδία, δηλαδή ἡ ἀνεμελιά, γεννάει δύο παιδιά ἤ ἔχει δυό ἀδερφές (ὁμογάλακτες!), εἶναι ἡ λήθη καί ἡ ἄγνοια. Τά θέματα αὐτά τά ‘χουμε κάνει πέρυσι-πρόπερσυ, δέν ἐνθυμοῦμαι. Λήθη καί ἄγνοια. Λήθη τί θά πεῖ; Ξέχασμα. Ἔτσι λοιπόν ἐδῶ ἡ λήθη τοῦ Θεοῦ εἶναι πηγή πολλοῦ-πολλοῦ κακοῦ. Πρέπει νά ἔχουμε, λοιπόν, ἔντονη αὐτήν τή μνήμη τοῦ Θεοῦ, γιά μήν ἁμαρτάνουμε.
Ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ ἀκόμα διατηρεῖ αὐτή τήν αἴσθηση τῆς ἀπανταχοῦ παρουσίας, καί ἡ αἴσθηση τῆς ἀπανταχοῦ παρουσίας διατηρεῖ τήν μνήμην, μέσα μας, τοῦ Θεοῦ. Ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ αὐξάνει τήν εὐσέβεια. Θέλετε νά ‘χετε πνευματική προκοπήν, καί μάλιστα μία δυναμική προκοπή, δηλαδή πραγματικά νά ‘χετε προκοπή, ν’ ἀνεβαίνετε; Δέν ἔχετε παρά νά αὐξἀνετε τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἄν τήν παίρνετε μαζί σας, ὅπου πᾶτε… φεύγετε ἀπό τό σπίτι καί πηγαίνετε στό σχολεῖο, ἄν τήν κρατᾶτε τήν μνήμη αὐτή, δηλαδή μήν ξεχνιόσαστε -ὅπως θά λέγαμε- στό σχολεῖο, ἤ τήν ἔχετε σπίτι ἤ πηγαίνετε στό κρεβάτι σας νά κοιμηθεῖτε, καί τήν ἔχετε αὐτή τή μνήμη τοῦ Θεοῦ, τί νά σᾶς πῶ; Αὐτό θά σᾶς αὐξάνει πραγματικά τήν πνευματικότητα. Ἀκόμα ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, κάνει ὡραία τή δημιουργία, διότι ἀποδίδει εἰς τόν Θεόν τήν ὕπαρξή της. Δηλαδή, λές: «Τί ὡραῖο λουλούδι αὐτό; Τί ὡραῖα πράγματα κάνει ὁ Θεός!». Εἴδατε λοιπόν ὅτι ἡ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ ἀμέσως, ἔχει τήν ἀναφορά τῆς δημιουργίας στόν Θεό; «Τί ὡραῖος πού εἶναι ὁ οὐρανός, τί ὡραία πού εἶναι ἡ μέρα σήμερα;». Τό μυαλό πηγαίνει στον Θεό. Γίνεται αὐτή ἡ ἀναφορά στόν Θεό.
Ἀκόμα ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ γεννάει μέσα μας τόν πόθο νά γίνει ὁρατό τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, καί συνεπῶς μεταφέρει τήν ἐπιθυμία μας ἀπό τά γήϊνα πράγματα εἰς τά οὐράνια. Δέν κολλᾶμε στἀ ἐπίγεια πράγματα. Δέν λέμε: « Ν’ ἀποκτήσω αὐτό… ν’ ἀποκτήσω ἐκεῖνο…». Ξέρετε ὁ ἄνθρωπος πού θέλει νά ἔχει πολλά πράγματα ἤ περιουσία, ἐπειδή εἶναι ἄδειος ἀπό τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, αὐτό το κενό τῆς ψυχῆς, τῆς καρδιᾶς, θέλει νά τό γεμίσει, ἐπειδή εἶναι ἄδειο ἀπό Θεό, καί τό γεμίζει μ’ ἕνα σωρό ἀπό τοῦ πολιτισμοῦ ἀποκτήματα… καί τοῦτο… κι ἐκεῖνο… κι ἐκεῖνο… Ἐκεῖνος ὅμως πού ἔχει τήν καρδιά του γεμάτη ἀπό μνήμη τοῦ Θεοῦ κι ἀπό Θεό… ἔ, κινεῖται μόνο σέ στοιχειώδη πράγματα, ἐκεῖνα πού τόν ὑπηρετοῦν. Δέν κολλάει τήν καρδιά του στά ὑλικά πράγματα ἤ στόν τεχνικόν πολιτισμόν. Ἀκόμα ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ παιδιά, δέν προκαλεῖ ποτέ ὑπαρξιακή ἀπομόνωση (μοναξιά). Ξέρετε ὅτι στήν ἐποχή μας, πού ἔχουν ἀρνηθεῖ πάρα πολλοί ἄνθρωποι τόν Θεό, πάσχουν ἀπ’ αὐτό; Ποιό; Ἀπό τή λεγομένη ὑπαρξιακή μοναξιά. Τί θά πεῖ ὑπαρξιακή; Δηλαδή τή μοναξιά πού αἰσθάνεται ἡ δική μου ὕπαρξη. Βρίσκω τόν ἑαυτό μου χωρίς σκοπό καί χωρίς νόημα εἰς τήν ζωήν. Σᾶς βεβαιώνω ἀπό δική μου ἐμπειρία, ὅτι ἄν δέν εἶχα αὐτή τή μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἐάν δέν ἐγνώριζα τόν Θεό, σᾶς λέγω, θά ἔβλεπα τή ζωή μου χωρίς περιεχόμενο καί χωρίς σκοπό. Τό νόημα τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς μου μοῦ τό δίδει αὐτή ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Μά δέν ἔχουμε ἐδῶ πατρίδα, ἁπλῶς δίνουμε ἐξετάσεις στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πηγαίνουμε. Ἅμα δέν πιστεύεις στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἅμα δέν ἔχεις τή μνήμη τοῦ Θεοῦ, τότε ποῦ θά πᾶς; καί λές : «Γιατί ὑπάρχω; Δέν βαριέσαι, δέν ὑπάρχει τίποτα. Καί ἐγώ ὑπάρχω, δέν ξέρω γιατί ὑπάρχω. Δέν ἔχω νόημα γιατί ὑπάρχω». Προσέξατέ το, εἶναι ἀληθινό σαράκι στήν ἀνθρωπίνη ὕπαρξη, αὐτή ἡ μοναξιά ἡ ὑπαρξιακή. Τό νά αἰσθάνεσαι μόνος σου κι ὅτι δέν ἔχεις νόημα στή ζωή. Ἐνῶ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ τήν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ καί συνεπῶς ὄχι μοναξιά. Ὅπου νά βρεθεῖς, ἀπό τό δωμάτιό σου μέχρι μέσα σ’ ἕνα πύραυλο καί ταξιδεύεις πρός κάποιον πλανήτη καί θά μείνεις ἐκεῖ κάποιους μῆνες, θά ‘χεις τήν αἴσθηση ὅτι ὁ Θεός εἶναι μαζί σου. Δέν χάνεις τόν Θεό κι αὐτό τό πρᾶγμα γεμίζει τήν καρδιά.
Ἀκόμα ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ προκαλεῖ τήν αἴσθηση τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔρχονται δύσκολες στιγμές δύσκολες ὧρες, λές: « Ἒ, ὁ Θεός πέθανε;». Δέν πέθανε ὁ Θεός Ἄν ξέρατε πόσο μ’ ἔχει βοηθήσει αὐτό! Ποιό; Ἕνα ἀνέκδοτο κάποτε διάβασα, μιά γυναῖκα ἔχασε τόν ἄνδρα της κι εἶχε μόνο ἕνα παιδάκι πέντε χρονῶν. Κι αὐτή ἔκλαιγε ἀπαρηγόρητα καί ἔλεγε: « Τί θά γίνουμε;… Τί θά κάνουμε;… Τί θά κάνουμε;…» καί κάποια στιγμή, λέει τό μικρό στήν μητέρα του: «Καλέ μαμά, πέθανε καί ὁ Θεός;». «Ὁ μπαμπᾶς πέθανε, ἀλλά πέθανε καί ὁ Θεός;». Τότε συνῆλθε αὐτή. Ἐμένα αὐτό τό ἀνέκδοτο -ἀπό πολλά χρόνια τό γνωρίζω- κάθε φορά πού τυχόν βρεθῶ σέ μία δυσκολία «Καί τώρα τί θά γίνει;», -ὁποιασδήποτε μορφῆς δυσκολία- ἀμέσως ἔχω πρόχειρη τήν ἀπάντηση, σᾶς τό λέω ἐντίμως, ἔτσι μιλάω στόν ἑαυτό μου: «Καί πέθανε ὁ Θεός;». Δέν πέθανε ὁ Θεός, ζεῖ ὁ Θεός, βλέπει ὁ Θεός, ἀκούει ὁ Θεός, στά χέρια του εἴμαστε -γιατί ὁ ἴδιος τό εἶπε- στά χέρια του εἴμαστε, ἄρα λοιπόν; Βλέπετε λοιπόν ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ; Στό νά πιστεύουμε στήν πρόνοια τήν δική Του καί στήν κυβέρνηση τήν δική Του, ὅτι μᾶς κυβερνᾶ ὁ Θεός.
Ἀκόμη τέλος, ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, φέρνει χαρά! Λέγει ὁ ψαλμωδός στόν 76ον ψαλμόν: «Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καί ηὐφράνθην». «Θυμήθηκα τόν Θεό καί χάρηκα». Δηλαδή, μιά κατάβαθη χαρά. Αὐτή ἡ χαρά εἶναι δῶρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἕναν μεστόν καρπόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού λέγει: «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν… τό… τό…. τό…» ἀναφέρει ἐννέα περιπτώσεις, μία ἀπό τίς ἐννέα εἶναι καί ἡ χαρά, κι αὐτή ἡ χαρά δέν εἶναι γιατί σοῦ χάρισαν ἕνα ρολόϊ, ἕνα κοστούμι, ἤ ἕνα αὐτοκίνητο ἤ γιατί πέτυχες στίς ἐξετάσεις ἤ διότι… διότι… εἶναι ἡ χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι αὐτή ἡ χαρά εἶναι ὅταν φτάσεις στό σημεῖο νά καλλιεργηθεῖς καί νά θυμᾶσαι τόν Θεό. Καί μόλις θυμᾶσαι τόν Θεό, αἰσθάνεσαι μία ἀπέραντη χαρά. Ἐγώ θά εὐχόμουνα μεγάλα παιδιά -ὄχι λιγότερο καί μικρά, μή νομίσετε ἀκόμη κι ἕνα παιδάκι 7 χρονῶ-8 χρονῶ αὐτό μπορεῖ νά τό νιώσει, μήν πεῖτε ὅτι εἶναι πάρα πολύ μικρό, νά θυμηθεῖ τόν Θεό καί νά χαρεῖ!- ἐγώ πιστεύω καί ἐλπίζω ὅτι πολλά παιδιά ἀπό σᾶς, ἀγόρια-κορίτσια, ἰδίως τά μεγαλυτερα θά πρέπει ὅταν θυμόσαστε τόν Θεό, νά αἰσθάνεστε αὐτή τή χαρά, ὡς καρπό τοῦ Ἀγίου Πνεύματος. Συνεπῶς, νά θυμόμαστε τόν Θεό. Καί ὅσοι ἐνθυμοῦνται τόν Θεόν, τούς ἐνθυμεῖται καί ὁ Θεός. Ὑπάρχει μία ἀμοιβαία μνήμη. Κάπου λέει ὁ Θεός: «Οὐ μή μνησθῶ ἔτι», «Δέν θά τούς ξαναθυμηθῶ». Ὄχι βεβαίως ὅτι ὁ Θεός, δέν ἔχει μνήμη, εἶναι ἐκλεκτική ἡ μνήμη Του ὅπως εἶναι σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους. Θά πεῖ: « Δέν ἀναγνωρίζω». Ἔτσι, μή φτάσουμε στό σημεῖο αὐτό, νά φυλάξει ὁ Θεός. Ὅταν ὅμως λέει ὁ Θεός «μνησθῶ», «θά θυμηθῶ», τότε ἄς θυμόμαστε κι ἐμεῖς τόν Θεό. Τί εἶπε ὁ ἄγγελος σ’ ἐκεῖνον τόν θαυμάσιο Κορνήλιο τόν ἑκατόνταρχο, ὅτι στάθηκαν μνημόσυνο -μνημόσυνο θά πεῖ μνήμη, θύμηση- οἱ προσευχές σου καί οἱ ἐλεημοσύνες σου. Ἔ λοιπόν ἐπειδή ἐσύ θυμᾶσαι τόν Θεό καί προσεύχεσαι, τότε σέ θυμᾶται τώρα καί Ἐκεῖνος, καί σοῦ λέει τοῦτο: «Στεῖλε κάποιους ὑπηρέτες σου νά καλέσουν τόν Πέτρο»… κ.λπ. … κ.λπ. καί πού ὁ Κορνήλιος ἔγινε Χριστιανός. Εἴδατε; Ἐνεθυμεῖτο τόν Θεό καί τόν ἐνεθυμεῖτο ὁ Θεός.
Πολύ σωστά, παιδιά, λέγει τό ἐξῆς, ἀκοῦστε τί λέγει: «Καὶ μὴ θελήσῃς ἁμαρτάνειν». «Καί νά μή θελήσεις νά ἁμαρτάνεις». Ναί ὀρθά λέγει αὐτό, «καὶ μὴ θελήσῃς». Ξέρετε γιατί; Γιατί ἡ πηγή τῆς ἁμαρτίας εἶναι στήν προαίρεση καί είς τήν θέληση. Ὀρθότατα λέγει «μή θελήσεις». Ὅταν κάποιος ἰσχυρίζεται ὅτι «θέλει, ἀλλά δέν μπορεῖ», στό βάθος, δέν θέλει, νά τό ξέρετε. Καμμιά φορά μοῦ λέγει κάποιος: «Δέν μπορῶ… Δέν μπορῶ…» ἰδίως παιδιά,. Ὄχι δέν μπορεῖς, δέν θέλεις! «Μά…».. Ὄχι! Δέ θέλεις! Γιατί στό βάθος δέν θέλεις. Εἶναι ἐκεῖνο πού ἔλεγε ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος· «Παρακαλοῦσα τόν Θεό νά μέ ἀπαλλάξει ἀπό τά πάθη μου -ἀκοῦστε πόσο χαρακτηριστικό εἶναι!- ἀλλά ἐνδόμυχα εὐχόμουνα νά μήν ἔρθει γρήγορα ἡ ἀπαλλαγή μου ἀπό τά πάθη μου, γιατί ἀγαποῦσα τά πάθη μου». Γι’ αὐτό σᾶς εἶπα εἶναι θέληση. Θέλεις; Ἅμα θέλεις, μέσα σε 24, ὧρες γίνεσαι πραγματικά ἅγιος. Καί ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν Κύριο, παιδιά, δέν ἐπιθυμεῖ νά ἁμαρτάνει, καί προβαίνει στό νά τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Πολλοί βέβαια ἁμαρτάνουν ἀπό μία ἐγωϊστική καί δαιμονική ἀντίδραση στόν Θεό, πού αὐτό δέν ἔχει λογική βάση. «Γιατί τό κάνεις, παιδί μου, αὐτό;». «Ἔτσι μ’ ἀρέσει». Δέν ὑπάρχει λογική βάσις. «Ἔτσι μ’ ἀρέσει». «Ἔτσι σ’ ἀρέσει;». Μή φτάσουμε ποτέ στό σημεῖο αὐτό, νά ποῦμε: «Ἒτσι μ’ ἀρέσει», καί νά μήν ὑπάρχει λογικόν ἔρεισμα, λογική βάση. Γιατί ὁ Θεός νά μᾶς φυλάξει. Λοιπόν τό θέμα εἶναι θέμα θελήσεως, νά μήν ἀμαρτάνουμε. Καί ἡ μνήμη εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία μᾶς συντηρεῖ, στό νά ἔχουμε μία παντοτινή κοινωνία μέ τόν Θεό, νά μήν ἁμαρτάνουμε καί νά εἴμεθα σωστοί Χριστιανοί.
4η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".
►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1
Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.
Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.
🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk
💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1
🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
