Ἡ δημιουργία τῆς Τρίτης ἡμέρας. Ἡ ἐμφάνισιν τοῦ φυτικοῦ Βασιλείου.

†.Μετά ἀπό τήν  - όσο δύναμις - ἀνάλυση τῆς πρώτης δημιουργικῆς ἡμέρας που ο Θεός έκανε το φώς, προχωροῦμε, είς τήν τρίτη ἡμέρα. Διά να συντομεύσουμε, κάτι περισσότερο να πούμε μέσα στην χρονιά αυτήν που έχουμε, που αναφέρεται είς την δημιουργία, είς την διευθέτηση  των υδάτων επάνω είς την Γή, τήν διαμόρφωση δηλαδή της επιφάνειας της Γής  και την δημιουργία του φυτικού βασιλείου.“Και εἶπεν ὁ Θεός· συναχθήτω τό ὕδωρ τό ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς συναγωγήν μίαν, καί ὀφθήτω ἡ ξηρά. καί ἐγένετο οὕτως. καί συνήχθη τό ὕδωρ τό ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς τάς συναγωγάς αὐτῶν, καί ὤφθη ἡ ξηρά. καί ἐκάλεσεν ὁ Θεός τήν ξηράν γῆν καί τά συστήματα τῶν ὑδάτων ἐκάλεσε θαλάσσας. καί εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν”. (Γένεσις, κεφ. 1, 9.)

~ Ἡ διαμόρφωση τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς. ~

  Ἔχομε λοιπόν πράγματι τήν διαμόρφωση τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς. Ας δούμε το κύριο στοιχεῖο πού ἐπικρατεῖ κατά τήν τρίτην ἡμέραν καί πού διευθετεῖται καί πού διαμορφώνει• εἶναι τό νερό. «Συναχθήτω τό ὕδωρ». Νά συναχθεῖ, νά μαζευτεῖ, νά συγκεντρωθεῖ τό νερό. Ἔχομε, λοιπόν, ἐδῶ όπως σας είπα τήν διαμόρφωση τῆς γῆς, ἄν θέλετε τήν εἰδοποίηση, δηλ. τή δημιουργία κατά τό εἶδος πιά, ὄχι ἐκ τοῦ μηδενός δημιουργίαν, ἀλλά ἐκ τοῦ εἶναι. Αὐτό πού ὑπάρχει ὁ Θεός τό διαμορφώνει, ὁ Θεός τό διακοσμεῖ. Κατά τήν τρίτην αὐτή ἡμέρα, παρ’ ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή στό σημεῖο αὐτό δέν ἀναφέρεται, ὅμως ἄλλα σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀναφέρονται, ἔχομε τούς σχηματισμούς τούς γεωλογικούς. Δηλαδή τούς σχηματισμούς τῶν γεωλογικῶν στρωμάτων, ἔχομε τίς καθιζήσεις, τίς ὑψώσεις, τίς διαρρήξεις, τίς κατακρημνίσεις αυτού τοῦ φλοιοῦ τῆς γῆς μέ τήν παρουσία αυτού τοῦ νεροῦ. Σας είπα ότι τό βιβλίο τῆς Γενέσεως στό σημεῖο αὐτό ἀποσιωπᾶ τό θέμα. Εξάλλου σας το είχα πει στο πρώτο θέμα μας ότι ἡ περιγραφή πού γίνεται δέν εἶναι ἐπιστημονική, δηλ. δέν ἔχομε ἕνα ἐπιστημονικό ἐγχειρίδιο στά χέρια μας, παρ’ ὅτι ἔχει τόση ἀκρίβεια ἐπιστημονική, αν θα έπρεπε κάνεις να το δεί. Όμως εἶναι κατά τρόπο δημώδη γραμμένο το βιβλίο καί ἀποσκοπεῖ στό νά δώσει τήν εἰκόνα είς τούς ἀναγνώστες ὅτι ὁ δημιουργός του παντός εἶναι ὁ Θεός. Αὐτό βέβαια ἔχει μεγάλη πάρα πολύ σημασία εάν κάποτε ο πιστός αντιληφθεί ποιός είναι ο δημιουργός  του παντός. Ὅμως, τό βιβλίο τῶν ψαλμῶν, ὅπως καί τό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, μᾶς ἀναφέρει πολλά τέτοια σημεῖα, πού βρίσκονται στήν τρίτη δημιουργική ἡμέρα. Θά σᾶς διαβάσω ἀπό τόν 103ο ψαλμό. “Άβυσσος (ὑδάτων) ὡς ἱμάτιον τό περιβόλαιον αὐτοῦ, ἐπί τῶν ὀρέων στήσονται ὕδατα”. (Θά σταθοῦν στά βουνά νερά. Εἶναι τά χιόνια). «Ἀπό ἐπιτιμήσεώς σου φεύξονται». Λίγο θά τά μαλλώσεις.. Σημειώσατε ότι, οι ψαλμοί έχουνε ποιητικό χαρακτήρα και νομίζω ότι καταλαβαίνετε όταν θα θέλαμε να δώσουμε σε κάποιες μεγάλες αλήθειες ποιητική έκφραση, βεβαίως προσωποποιούμε, και λοιπά.. Γι αυτόν τον λόγο λέει ἀπό ἐπιτιμήσεώς σου, όταν θα τα κοιτάξεις, θα τα μαλλώσεις, αυτά θα φύγουν, τα νερά. «Ἀπό φωνῆς βροντῆς σου δειλιάσουσιν». (Ὅταν ἡ βροντερή φωνή σου μιλήσει σ’ αὐτά, αὐτά θά μαζευτοῦν, θά φοβηθοῦν). «Ἀναβαίνουσιν ὄρη καί καταβαίνουσι πεδία εἰς τόν τόπον, ὅν ἐθεμελίευσας αὐτά». (Αὐτό τό ἀνεβαίνουν βουνά, κατεβαίνουν πεδιάδες. Ἐκεῖ πού τό καθένα τό’ βαλες. Ἔχομε δηλ. μέ ποιητική ἔκφραση αὐτό πού σᾶς εἶπα προηγουμένως. Τίς γεωλογικές ἀναστατώσεις). «Ὅριον ἔθου, (ἔβαλες ὅριον, δηλ. μεταξύ τῆς ξηρᾶς καί τῆς θαλάσσης) ὅ, οὐ παρελεύσονται, οὐδέ ἐπιστρέψουσι καλύψαι τήν γῆν. (Ἐκεῖ πού μπῆκε τό ὅριον θαλάσσης-ξηρᾶς, δέν ἔχομε τέτοια κατάσταση πού τό νερό ν’ ἀνεβεῖ στήν ξηρά καί νά προκαλέσει ζημία). «Ὁ ἐξαποστέλλων πηγάς ἐν φάραγξιν, ἀνά μέσον τῶν ὀρέων διελεύσονται ὕδατα». (Ἐδῶ βλέπομε τίς πηγές, τά ποτάμια). “Αὔτη ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καί εὐρύχωρος, ἐκεῖ ἑρπετά ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, ζῶα μικρά μετά μεγάλων”. (Ὤ, λέγει, αὐτή ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καί εὐρύχωρη· ἐκεῖ ὑπάρχουν, ἑρπετά, ἐννοεῖ δηλ, αὐτά τά ὁποία πλέουν μές στή θάλασσα, τόσα πολλά πού δέν ὑπάρχει ἀριθμός, ζῶα μικρά μετά μεγάλων).

~ Τό νερό, κυρίαρχο στοιχεῖο τῆς δημιουργίας. ~

   Ἔτσι βλέπομε, - πάρα πολύ σύντομα τα λέγω - ὅτι κατά τήν τρίτη δημιουργική ἡμέρα ἔχομε αὐτή τήν διευθέτηση τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς. Θά λέγαμε χοντρικά, ὅπως τήν ἔχομε σήμερα. Λέγω χοντρικά, διότι θά τό ξέρετε, ὅτι ἡ παρουσία τοῦ νεροῦ ἀλλά καί ἄλλων φαινομένων, ὅπως εἶναι οἱ σεισμοί κτλ. διαρκῶς διαμορφώνουν τό πρόσωπο τῆς γῆς.Ἔχομε θάλασσες ἐκεῖ πού δέν ὑπῆρχαν. Καί ἔχομε ξηρές ἐκεῖ πού δέν ὑπῆρχαν. Ἔχομε ποτάμια ἐκεῖ πού δέν ὑπῆρχαν. Καί ἀντίστροφα κτλ. Ὥστε τό νερό πράγματι εἶναι τό σπουδαιότερο στοιχεῖο τῆς δημιουργίας. Θά τό γνωρίζετε ὅτι τά 3/4 τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς καλύπτονται ἀπό νερά, ἀπό τούς ὠκεανούς, ἀπό τίς θάλασσες. Γνωρίζετε ἀκόμη, ὅτι, τό νερό, τό τόσο ἄφθονο αὐτό στοιχεῖο μέσα στήν κτίση, ἀποτελεῖται ἀπό δυό ἀέρια. Γιά σκεφθεῖτε τό νερό ἀπό δυό ἀέρια.. Ἀπό τό ὑδρογόνο καί ἀπό τό ὀξυγόνο. Ἀπό δυό μέρη τοῦ ὑδρογόνου καί ἀπό ἕνα μέρος τοῦ ὀξυγόνου. Ἀκόμη ἔχει ἰδιότητες τό νερό τέτοιες - προσέξτε δέν κάνομε φυσική· γι’ αὐτό καί δέν ἐξαντλῶ τά θέματά μου ἀπό φυσικῆς πλευρᾶς, ἀλλά δίνω μία μόνο εἰκόνα τῶν πραγμάτων - τό νερό έχει τέτοιες ιδιότητες πού δέν τίς ἔχουν ἄλλα σώματα. Ἔχει τρεῖς βασικές ἰδιότητες. Βρίσκεται σέ κατάσταση στερεά, σέ κατάσταση ὑγρά καί σέ κατάσταση ἀεριώδη, ἀναλόγως τῆς θερμοκρασίας. Ἔτσι ἔχομε τόν πάγο, ἔχομε τό ὑγρό νερό - τό νερό ὅπως τό ξέρομε, ἔχομε καί τόν ὑδρατμό. Καί βλέπει κανείς τό νερό αὐτό πού εἶναι στούς ὠκεανούς ν’ ἀνεβαίνει ἐπάνω εἰς τήν ἀτμόσφαιρα σέ ὄγκους καταπληκτικούς. Σκεφθείτε. Πάρτε τήν πεδιάδα τῆς Θεσσαλίας. Δέν σᾶς λέγω τήν Ἑλλάδα ὁλόκληρη, οὔτε σᾶς λέγω τήν Εὐρώπη. Πού μπορεῖ νά βρέχει στήν Εὐρώπη ὁλόκληρη ταυτοχρόνως. Πάρτε μόνο τήν περιοχή τῆς Θεσσαλίας. Καί βρέχει. Βρέχει καταρρακτωδῶς. Πόσα κυβικά νερό μπορεῖ νά πέσει στήν πεδιάδα ἐπάνω, ὅταν βρέχει ἕνα 24ωρο; Πόσα κυβικά; Ἑκατομμύρια κυβικά νερά. Αὐτά τά ἑκατομμύρια κυβικά νερά, φυγαν ἀπό τήν γῆ, ἀπό τήν θάλασσα καί ἀνέβηκαν ἐκεῖ ψηλά στόν μετεωρολογικό οὐρανό. Σκεφθήκατε ποῦ ἀνεβήκανε.. Καί ἀπό κεῖ ἄρχισαν νά πέφτουν. Αὐτά τά ἑκατομμύρια κυβικά νερά ἦσαν μετέωρα! Ἕνα θαῦμα πραγματικά! Ἀλλά ἐκεῖ πού εἶναι τό μεγάλο θαῦμα στό νερό, καί τοῦτο δέν εἶναι τυχαῖο, ἀλλά τό προβλέπει ὁ Θεός δημιουργός, εἶναι ὅτι τό νερό, ὅπως ὅλα τά ὑλικά πράγματα, ὅταν ψύχονται συστέλλονται, μαζεύονται, καί ὅσο ψύχονται τόσο συστέλλονται. Τό νερό, ὅταν φθάσει στούς 4 βαθμούς C ἄνω τοῦ μηδενός, τότε ἀρχίζει ἀντί νά συστέλλεται, νά συνεχίσει νά συστέλλεται, ἀρχίζει νά διαστέλλεται. Καί βεβαίως παγώνει, ἀρχίζει νά παγώνει, ἀλλά ὁ ὄγκος του εἶναι μεγαλύτερος ἀπ’ ὅ,τι ὅταν ἦταν στήν ὑγρή κατάσταση. Γι’ αὐτό ἔχομε τοῦτο τό φαινόμενο. Ὁ πάγος ἐπιπλέει. Εἶναι δηλ. πιό ἐλαφρύς, ἐπειδή ὁ ὄγκος εἶναι μεγαλύτερος ἀπό τήν ὑγρή κατάσταση. Γιατί ἄραγε αὐτό? Διότι ὁ Θεός ἤθελε μέ τόν τρόπο αὐτό νά προστατεύσει τήν ζωή πού βρίσκεται μέσα στά νερά. Γιά σκεφθεῖτε νά πάγωναν οἱ λίμνες καί τά ποτάμια καί οἱ θάλασσες. Καί νά πάγωνε ὅλο τό νερό μίας λίμνης, ἐπί παραδείγματι, ἕως τόν πάτο. Νά πάγωνε καί ἐκεῖ τί θά ἐγίνετο ἡ ζωή πού ὑπάρχει, τά ψάρια, ὅλα αὐτά; Θά ἀπέθνησκον. Γι’ αὐτό τό λόγο βλέπομε, ὅταν παγώνει, ὁ πάγος πηγαίνει πρός τά πάνω, ἀπό κάτω μένει νερό, δηλ. ἀπό κάτω δέν παγώνει. Θέλει πάρα πολύ χαμηλή θερμοκρασία, πού βέβαια αὐτές τίς θερμοκρασίες, τίς ἐξαιρετικά χαμηλές, δέν τίς φθάνουμε, καί τελικά ἔτσι ὁ πάγος πηγαίνει πρός τά πάνω, ἐπιπλέει καί διασώζεται ἡ ζωή. Αὐτό εἶναι ἄραγε τυχαῖο; Δέν ὑπάρχει τύχη. Τίθεται τό ἐρώτημα. Τί ὑπάρχει, τύχη ἤ δημιουργία; Ἐάν ὑποτεθεῖ ὅτι ὑπάρχει τύχη, πῶς ἐξηγοῦνται ὅλα αὐτά τά φαινόμενα τά καταπληκτικά..; Δέν ὑπάρχει πουθενά τύχη! Παντοῦ ὑπάρχει δημιουργία. Καί ὅταν λέμε δημιουργία ἐννοοῦμε κάτι πού ἔγινε κάτω ἀπό κάποιον νοῦ. Κάτω ἀπό κάποιο χέρι. Καί δέν ἔγινε στήν τύχη μόνο του. Ὅταν ἀκοῦτε ἐκείνη τήν ἔκφραση : Έ, πώς βρέθηκαν αυτά.. τυχαία! Τά ἔκανε ἡ φύση, δηλαδή ἔγιναν μόνα τους. Τά έκαμε η φύση..? Ἡ φύση δέν εἶναι λογική, ἡ φύση δέν αὐτοδημιουργεῖται. Ἀκούσατε τί εἶπα; Δέν αὐτοδημιουργεῖται ἡ φύση! Ἔχομε τό φαινόμενο τῆς αὐτοδημιουργίας, ἀλλά ἐάν δέν βλέπομε τόν Θεό, ὅπως ἔχομε ἕνα κόψιμο στό χέρι μας, μία πληγή, βλέπομε μία ἀναπλήρωση τῶν κυττάρων μέ σκοπό νά κλείσει αὐτή ἡ πληγή. Ἀλλά αὐτή ἡ ἀναπλήρωση, δέν έγινε, αρχικά δηλαδή δέν τοποθετήθηκε να γίνεται τυχαῖα.. Ὁ Θεός ἔβαλε δυνάμεις, ὥστε νά γίνεται ἔτσι! Ἄρα ἔχομε μία κατευθυνόμενη κατάσταση, δηλαδή, ἔχομε δημιουργία.Προσέξτε.Τύχη δέν ὑπάρχει! Οὔτε στή δημιουργία, οὔτε στή ζωή μας! Ποτέ μήν πεῖτε, ἦταν τυχερό! Ὅ,τι δέν μποροῦμε νά ἐξηγήσουμε, ὅ,τι δέν μποροῦμε νά πράξουμε, σέ ὅ,τι δέν μποροῦμε νά ἀνταποκριθοῦμε στή ζωή μας τό λέμε τύχη.. Ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι: “Ἄνθρωποι τύχης εἴδωλον ἐπλάσαντο ἰδίας ἀβουλίας χάριν”. Οἱ ἄνθρωποι φτιάξαν, λέει, τό εἴδωλο τῆς τύχης, ἐπειδή δέν ἔφθανε ἡ βούλησή τους κάτι νά φτιάξει. Λέγαν, τί νά κάνουμε, τυχερό ἦταν.. Ἤ ἀκόμη ἔχομε περιορισμένη δυνατότητα γνώσεως κι ἐκεῖνο πού δέν γνωρίζομε τό ἀποκαλοῦμε τύχη. Ὥστε λοιπόν, τό νερό εἶναι ἕνας μέγας διαμορφωτής τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς, ἀλλά καί τοῦ ἐσωτερικοῦ της γῆς. Ρίξτε μία ματιά σ’ ὅλη τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Πεδιάδες, λίμνες, ποτάμια, κοῖτες, κόλποι, ἀκρωτήρια, νησιά, σπήλαια μέσα στή γῆ. Σταλακτίτες, σταλαγμίτες, ὅλα εἶναι ἔργα τοῦ νεροῦ. Δηλαδή ἔργα τοῦ Θεοῦ, πού κρατάει στά χέρια του αὐτό τό στοιχεῖο τό καταπληκτικό, πού λέγεται νερό. Μάλιστα, ἐάν θά πᾶτε σέ κάποιο σπήλαιο, ἐπί παραδείγματι τῶν Ἰωαννίνων, βλέπει κανείς ἐκεῖ τούς σταλακτίτες καί τούς σταλαγμίτες. Σταλακτίτης λέγεται ὅταν ἀποθέτει ἅλατα τό νερό, ὅπως στάζει. Συνεπῶς, κάτι κατεβαίνει πρός τά κάτω, ἕνα “μπαστούνι” πρός τά κάτω, ὁ σταλακτίτης. Καί ἕνα “μπαστούνι” πρός τά πάνω, ὁ σταλαγμίτης· καί νά σᾶς πεῖ κανείς, ὅτι γιά νά γίνει αὐτός ὁ σταλαγμίτης καί ὁ σταλακτίτης χρειάστηκαν τόσα χρόνια. Πόσο; Γιά ἕνα ἑκατοστό, ἐπί παραδείγματι, σταλακτίτου ἤ σταλαγμίτου, νά χρειάζονται 100 ἤ 200 ἤ 300 χρόνια. Καί νά βλέπετε μέτρα ὁλόκληρα ἀπό τέτοια. Μάλιστα ὅταν πέφτει κατάλληλος ὁ φωτισμός, ὅπως στό σπήλαιο τῶν Ἰωαννίνων, μένει κανείς κατάπληκτος ἀπό τήν ὀμορφιά ἐκείνου τοῦ σπηλαίου. Καί λέγει κανείς, μεγάλος ὁ Κύριος, μεγάλος ὁ Θεός, σοφός και μεγάλος τεχνίτης!

~ Τό οὐράνιο τόξο. ~

   Ἀλλά ἀκόμα ἔκανε καί τό οὐράνιο τόξο ὁ Θεός. Δηλαδή τήν δυνατότητα στό νερό νά ἀναλύει τό φῶς.  Ἕνα σταγονίδιο τοῦ νεροῦ, εἶναι γνωστό, ὅτι γίνεται ἕνας φακός, καί ἔχομε ἐδῶ τώρα κάτι καταπληκτικό. Τήν ἀνάλυση τοῦ φωτός, δηλαδή αυτό που λέμε φώς. Πού να σας πω για το φώς.. δεν σας είπα τίποτα μόνο είπαμε το φώς, τίποτα άλλο. Να σας έλεγα τί εἶναι τό φῶς; Βέβαια βασικά, δέν ξέρομε τί εἶναι τό φῶς. Κύμα εἶναι; Βλῆμα εἶναι; Ἀλλά φαίνεται ὅτι εἶναι καί τά δυό, καί κύμα καί βλῆμα. Φερ’ εἰπεῖν ἄν εἶναι κύμα ἐξηγεῖ τό φαινόμενο τῆς διαθλάσεως, ἄν εἶναι βλῆμα ἐξηγεῖ τό φαινόμενο τῆς ἀνακλάσεως. Δηλαδή πέφτει σ’ ἕνα καθρέπτη καί ἀνακλᾶται. Ἀλλά εἰλικρινά, ἐνῶ λέμε αὐτά, στήν πραγματικότητα δέν γνωρίζομε τήν φύση τοῦ φωτός. Δέν τήν γνωρίζομε. Εἶναι καταπληκτικό πράγμα τό φῶς, εἶναι μυστηριῶδες. Ἔ, λοιπόν, τό φῶς το οποίο ἀποτελεῖται ἀπό ἕνα φάσμα συχνοτήτων, ἀναλυόμενο τό φάσμα αὐτό μᾶς δίνει τά χρώματα. Ὅταν μπερδευτοῦν αὐτές οἱ συχνότητες παίρνομε τό ἄσπρο φῶς. Ὅταν τίς ἀναλύσουμε παίρνομε τά χρώματα. Ἀπό τό κόκκινο, τό ὑπερέρυθρον ὡς τό ὑπεριῶδες, τό ὑπερβιολέ χρῶμα, τό ὑπεριῶδες χρῶμα. Αὐτή ἡ περιοχή εἶναι τοῦ φωτός. Αὐτό ἀναλύεται ἀπό τό νερό. Βέβαια μπορεῖ νά ἔχουμε κι ἄλλους τρόπους νά τό ἀναλύσουμε, μέ ἕνα κρύσταλλο, ἀλλά τώρα λέμε, τό νερό, γιατί ὁ κρύσταλλος φυσικά μιμεῖται τρόπον τινά τό νερό. Ἤ τό νερό γίνεται σάν ἕνας κρύσταλλος. Καί βλέπετε καί ἀναλύεται τό φῶς καί ἔχομε τό φαινόμενον τοῦ οὐρανίου τόξου, αὐτά τά χρώματα. Εἶναι στρογγυλό βέβαια τό οὐράνιο τόξο, διότι εἶναι στρογγυλός ὁ ἥλιος. Ἀλλά ἔχομε τήν ἀνάλυση τοῦ φωτός καί ἔχομε ἐκείνη τήν χρωματική προσφορά τῆς φύσεως, πού εἶναι ἄλλο πράγμα. Ὅλα τά χρώματα πού ὑπάρχουν μέσα στήν φύση, φερ’ εἰπεῖν, τά φυτά εἶναι πράσινα τά φύλλα τους σέ μία μεγάλη κλιμάκωση πρασίνου, ἤ τά λουλούδια ἔχουν ποικιλία χρωμάτων, στό φῶς ὀφείλεται. Ὅλα αὐτά, τό φῶς μέ τό νερό παίζουν καί μᾶς δίνουν αὐτόν τόν πλοῦτο τῶν χρωμάτων, αὐτή τήν ὀμορφιά πού ὑπάρχει μέσα είς τήν φύση. Ἔτσι ἔχομε τόν ὕμνο τοῦ φωτός καί τόν ὕμνο τοῦ νεροῦ μέσα στήν δημιουργία. Κι’ ὁ Θεός σ’ αὐτά τά δυό ἐπάνω ἔβαλε τό σύμβολο τῆς εἰρήνης του μέ τούς ἀνθρώπους, ὅταν εἶπε, επάνω στό οὐράνιο τόξο θα συνάψω εἰρήνη μέ τούς ἀνθρώπους. (Γένεσις, κεφ. 9, 16.) Καί δέν εἶναι παρά τό οὐράνιο τόξο, τό φῶς καί τό νερό. Εἶναι κάτι μεγαλειώδες!

~ Ἡ θεολογική θεώρηση τοῦ νεροῦ. ~

   Ὁ Θεός εἶπε νά συναχθεῖ τό νερό - νά μαζευτεῖ τό νερό εἰς συναγωγήν μία. Σέ μία συναγωγή. Ποιά εἶναι αὐτή ἡ μία συναγωγή; Βέβαια, ὅταν λέμε συναγωγή μία, εἶναι πολύ γενικός χαρακτηρισμός, διότι ἔχομε μεγάλη ποικιλία θαλασσῶν καί ποταμῶν καί λιμνῶν κτλ.. Ὅμως ἐδῶ ὑπάρχει καί ἕνας μυστικός χαρακτήρας. Ὅπως θά γνωρίζετε, ὁ Μ. Βασίλειος ἔκανε ἑρμηνεία εἰς τήν Ἑξαήμερον τοῦ Μωυσέως. Καί πατέρες πού ἑρμηνεύουν θέσεις τῆς Ἑξαημέρου, ποτέ δέν μένουν στήν φυσική διάσταση τῆς δημιουργίας, ἀλλά προσπαθοῦν νά δοῦν κάτι τό βαθύτερο, κι ἐπειδή ἐμεῖς ἐδῶ κάνομε χριστιανική κατήχηση, πρέπει πάντοτε πέρα ἀπό τήν κτίση πού ὑποπίπτει στίς αἰσθήσεις μας νά ἔχουμε ἀναγωγή. Ἀναγωγή καί τοῦ νοῦ μας ἀναγωγή καί τῆς καρδιᾶς μας, τῶν αἰσθημάτων μας. Αὐτή τήν ἀναγωγή θά τήν δεῖτε σέ ἕναν ποιητή, ἤ σέ ἕνα λογοτέχνη, ὅταν ἐντυπωσιάζεται ἀπό τήν κτίση καί φτιάχνει ἕνα ποίημα, ἕνα λογοτέχνημα, ἐκεῖ βεβαίως δέν μένει σ’ ἐκεῖνο τό ὁποῖο μόνο βλέπει, ἀλλά κάνει μία ἀναγωγή. Βάζει μέσα τά συναισθήματά του. Δέν περιγράφει ἐκεῖνα πού βλέπει, ἀλλά ἐκεῖνα πού νιώθει. Ἔτσι καί ὁ πνευματικός ἄνθρωπος, ὅταν ξέρει ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τήν δημιουργία, καί δέν τήν ἔκανε ἁπλῶς, γιά νά ἐξυπηρετηθεῖ κατά φυσικό τρόπο ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά διά τῆς δημιουργίας νά ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός να Αποκαλύπτοντε καί οἱ ἀλήθειές του. Γι’ αὐτό τό λόγο ποιά εἶναι αὐτή ἡ μία συναγωγή; Ἡ μία συναγωγή εἶναι ἡ Ἐκκλησία πού τήν εὐλογεῖ ὁ Θεός. Τό νερό ἀκόμα εἶναι τό στοιχεῖο ἐκεῖνο, πού μέ τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀποβάλλομε τίς ἁμαρτίες μας. Εἶναι τό Βάπτισμα. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε : “ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ”. (Κατά Ιωάννην, κεφ. 3, 5.) "Ἐάν κάποιος λέγει δέν γεννηθεῖ ἀπό τήν μήτρα τῆς κολυμβήθρας, ἐξ ὕδατος καί πνεύματος, ἀπό τό νερό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, δέν μπαίνει στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ". Πράγματι εἶναι μία μήτρα ἀναγέννησης ἡ κολυμβήθρα. Εἰδικότερα τό νερό, καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Σάν νά κυοφορούμεθα μέσα στό νερό καί στό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά γίνουμε οἱ καινούριοι ἄνθρωποι. Ὅπως κυοφορήθηκε ἡ ζωή μέσα στό νερό, ὅταν λέγαμε ὅτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τῶν ὑδάτων, κατά παρόμοιο τρόπο κυοφορεῖται καί ἡ πραγματική μας ζωή ἐκεῖ μέσα, στό νερό καί στό Ἅγιο Πνεῦμα. Δηλαδή στό ἅγιον Βάπτισμα.

~ Ἡ ὀμορφιά τῆς δημιουργίας. ~

   “Και εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν”. (Γένεσις, κεφ. 1, 10.) Εἶδε τό νερό, εἶδε τήν διαμόρφωση τοῦ νεροῦ ἐπάνω στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς, εἶδε τήν διαμόρφωση τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς καί εἶπε : Καλό! Δηλαδή ὡραῖο. Όταν ὁ Θεός δημιουργεῖ, ὅ,τι δημιουργεῖ εἶναι ὡραῖο! Ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ ἄσχημα πράγματα, προσέξατέ το αὐτό. Κι ἄν κάποτε δημιουργεῖ ἐκεῖνα πού ἐμεῖς θά ὀνομάζαμε ἄσχημα πράγματα, υπάρχουν ζώα που είναι άσχημα, είναι πάρα πολύ άσχημα.. ερπετά και λοιπά.. Όμως αυτά δημιουργούν το φόντο τοῦ ὡραίου. Δηλαδή τό κοντράρισμα. Δηλαδή τήν ἀντίθεση. Ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ ζωγράφος θά δημιουργήσει κοντραρίσματα καί ὁ ἀρχιτέκτων, γιά νά προβάλει τό ὡραῖο, ἔτσι καί ὁ Θεός, γιά νά προβάλει τό ὡραῖο, ἔχει φόντα τά ὁποῖα δείχνουν ἐκεῖνα, πού ἐμεῖς θά τά λέγαμε, ἅμα τά δοῦμε μεμονωμένα, ὅτι εἶναι ἄσχημα. Παρά ταῦτα δέν εἶναι ἄσχημο τίποτε. Πάρτε μία ὀχιά. Μπορεί νά αἰσθανόμεθα πολύ ἄσχημα μέ μία ὀχιά, βέβαια είναι τώρα άλλοι λόγοι.. ἀλλά κοιτάξτε τήν μετά προσοχῆς νά δεῖτε τί ὡραῖο φίδι πού εἶναι. Ἔχει κάτι γεωμετρικά σχήματα ἐπάνω στό σῶμα του, πού μένετε κατάπληκτοι. Ἐπάνω στό κεφάλι ἔχει ἕνα πολύ ὡραῖο σχῆμα αὐτό τό τριγωνικό κεφάλι τῆς ὀχιᾶς. Ὅλα αὐτά ἐνῶ ἐμεῖς, σέ μία πρώτη ἐπιπόλαια ἐννοεῖται ματιά, θά λέγαμε ὅτι εἶναι ἄσχημα πράγματα, αὐτά εἶναι πολύ ὡραῖα. Τί εἶναι ἐκεῖνο πού μᾶς κάνει γιά ἕνα ἀκόμη λόγο, πέρα από αυτά που σας είπα προηγουμένος νά βλέπουμε μερικά πράγματα στήν κτίση ἄσχημα; Εἶναι, ὅτι το μάτι μας πιά δέν βλέπει ὄμορφα, δηλαδή, ἁμαρτήσαμε! Ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος δέν βλέπει τήν δημιουργία, ὅπως βγῆκε ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ.Τήν βλέπει ἄσχημη, ἀλλά ὁ καθαρός ἄνθρωπος τήν βλέπει ὡραῖα τήν δημιουργία, τήν βλέπει πολύ ὡραία τήν δημιουργία. Εἶναι, λοιπόν, θέμα ἐσωτερικῆς καθαριότητας, καί τό ὑπογραμμίζω αὐτό. Ἔτσι πού, ἄν πραγματικά θά θέλαμε νά δοῦμε μέ τά μάτια τοῦ Θεοῦ τή δημιουργία, τότε θά λέγαμε κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν Θεό ὅτι ἡ δημιουργία εἶναι ὡραία. Εἶναι καλή. « καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν »!

~ Ἡ δημιουργία τοῦ φυτικοῦ βασιλείου ἀρχή τῆς ζωῆς. ~

   Καί ἐρχόμεθα τώρα σέ ἕνα ἄλλο σημεῖο δημιουργίας κατά τήν τρίτη πάλι δημιουργική ἡμέρα, πού εἶναι τό φυτικό βασίλειο. “Καί εἶπεν ὁ Θεός· βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατά γένος καί καθ’ ὁμοιότητα, καί ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗ τό σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατά γένος ἐπί τῆς γῆς. καί ἐγένετο οὕτως. Καί ἐξήνεγκεν ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατά γένος καί καθ’ ὁμοιότητα, καί ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗ τό σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατά γένος ἐπί τῆς γῆς. Καί εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν. καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί, ἡμέρα τρίτη”. (Γένεσις, κεφ. 1, 11-12) Ἐρχόμεθα στή δημιουργία τοῦ φυτικοῦ βασιλείου. Ἐδῶ τώρα ἔχομε τήν ἀρχή τῆς ζωῆς. Αυτό τό φαινόμενο τῆς ζωῆς. Μέχρι τώρα ὅ,τι εἴδαμε στή δημιουργία ἦτο ἀζωικόν. Εἴδαμε τή γῆ, εἴδαμε τά νερά, εἴδαμε ὅ,τι εἴδαμε, τό φῶς, ἀλλά ὅλα αὐτά ἦσαν ἀζωικά. Δέν εἶχαν ζωή. Τώρα μπαίνομε στό φαινόμενο τῆς ζωῆς. Ἀλλά τί εἶναι ἡ ζωή; Πῶς ἄρχισε ἡ ζωή; Δέν ἔχομε παρά νά ποῦμε ἐκ προοιμίου ὅτι εἶναι ἕνα θαῦμα! Καί στό θαῦμα δέν μπορεῖ κανείς νά πεῖ πολλά πράγματα. Ὄχι ἁπλῶς ἕνα θαῦμα, ἀλλά ἕνα μεγάλο θαῦμα. Καί ἀποτελεῖ τή δεύτερη δημιουργία μετά τήν δημιουργία τοῦ παντός. Ἀλλά ἡ πρώτη δημιουργία τοῦ παντός ἦταν ἐκ τοῦ μή ὄντος. Ἀπό τό μηδέν. Ἡ δημιουργία τῆς ζωῆς εἶναι ἐκ τοῦ ὄντος. Ἀπ’ αὐτό πού ὑπάρχει. Γι’ αὐτό βλέπομε νά λέγει ὁ Θεός “βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου”, νά βλαστήσει ἡ γῆ βοτάνην χόρτου. Ἀλλά ἡ γῆ ἤδη ὑπάρχει. Συνεπῶς ἀπό τό ὑλικό πού ὑπάρχει ἀπό τή γῆ θά γίνει τό φαινόμενο τῆς ζωῆς. Καί συνεπῶς ἔχομε μία εἰδοποίηση κι ἐδῶ. Δηλαδή μία δημιουργία εἴδους. Ἡ ζωή εἶναι ἕνα μυστήριο ἀνεξιχνίαστο. Ὅσο τό ἐρευνοῦμε τόσο βλέπομε ὅτι δέν μποροῦμε νά τό πιάσουμε. Ἡ ζωή δέν δημιουργεῖται ἐφ’ ἑξῆς, ἀλλά μεταλαμπαδεύεται. Δηλαδή ἐδημιουργήθηκε ἅπαξ, μία φορά εἴτε ἡ ζωή στά φυτά, εἴτε ἡ ζωή στά ζῶα, εἴτε ἡ ζωή στόν ἄνθρωπο.  Ἅπαξ, μία φορά! Κάτω ἀπό τίς δημιουργικές συνθῆκες τοῦ Θεοῦ. Αὐτές γιά μᾶς αὐτή στιγμή εἶναι ἄγνωστες. Δέν ξέρω ἄν ποτέ ὁ ἄνθρωπος θά μποροῦσε νά ἐξιχνίαζε αὐτές τίς εἰδικές συνθῆκες, κάτω ἀπό τίς ὁποῖες ὁ Θεός ἔκανε τή ζωή. Δέν τό γνωρίζομε αὐτό. Ἕνα γνωρίζομε, ὅτι ὁ Θεός κάτω ἀπ’ αὐτές τίς εἰδικές συνθῆκες δημιουργεῖ τή ζωή καί ἡ ζωή ὑπάρχει, ὄχι ἀνά πᾶσα στιγμή δημιουργουμένη, ἀλλά μεταλαμπαδευομένη, μεταδίδεται..  Ὅπως ἀκριβῶς ἔχομε τήν πασχαλινή φωτιά πού θά πάρετε μέ τά κεριά σας ἀπό τόν ἱερέα καί θά παίρνει ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο τήν φωτιά, εἰς τρόπον ὥστε ὅλο τό ἐκκλησίασμα γιά μία στιγμή ν’ ἀνάψει τά κεριά του. Ὅλα αὐτά τά κεριά ἄναψαν ἀπό ἕνα κερί, τοῦ ἱερέως, πού κρατοῦσε στήν ὡραία πύλη. Ἔτσι μοιάζει τό φαινόμενο τῆς ζωῆς, μεταλαμπαδεύεται.. δέν ἐπαναδημιουργεῖται. Καταχρηστικά λέμε δημιουργῶ ζωή, δηλαδή ἔφτιαξα ἕναν ἄνθρωπο, δηλαδή γέννησα ἕναν ἄνθρωπο, ἤ δημιουργήθηκε ἕνα φυτό. Ἔχει τούς γονεῖς του ὅμως, βγαίνει ἀπό τόν σπόρο του.. Συνεπῶς ἔχομε αὐτήν τήν συνέχιση, τήν μεταλαμπάδευση, ὅπως σας εἶπα, τῆς ζωῆς. Ἄρα μένει ἕνα ἀνεξιχνίαστο πραγματικά μυστήριο. Οἱ μητέρες ὅταν βλέπουν τό παιδί πού γέννησαν φιλοσοφοῦν. Λέγουν : τί εἶναι αὐτό; αυτό εἶναι δικό μου, ἀλλά τί εἶναι αὐτό; Εἶναι ἕνας καινούριος ἄνθρωπος! Τί περίεργο πράγμα! Μυστήριο.. Ὅταν εἶδε ἡ Εὕα τό πρῶτο της παιδί, τόν Κάιν, ἐξεπλάγη. Εἶπε, κοίταξε νά δεῖς, αὐτό εἶναι κάτι πού μοιάζει μέ μᾶς.. Μοιάζει μέ μᾶς.. Εἶναι κατά τήν ἰδέα τοῦ Ἀδάμ. Δηλαδή κατά τήν μορφή, κατά τό σχῆμα τοῦ πατέρα του καί τῆς μάνας του. Θέλω να σας πω με τον τρόπο αυτό, ὁ ἄνθρωπος μένει ἔκπληκτος μπροστά στό ἀνεξιχνίαστο τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς, καί ὀφείλει νά μένει. Ὄχι μόνο γιά νά ἐρευνᾶ, ἀλλά καί γιά νά θαυμάζει! Καί ὄχι μόνο νά θαυμάζει, ἀλλά καί νά φθάνει στήν δοξολογία τοῦ Θεοῦ, τοῦ δημιουργοῦ πάσης σαρκός καί παντός πνεύματος. Ὁ δημιουργός σαρκός καί πνεύματος! Νά τό πεῖ ὅπως τό λέγει ἡ Ἁγία Γραφή. Ὁ Θεός τῶν πνευμάτων καί πάσης σαρκός!

~ Οἱ φυσικοί νόμοι. Οἱ βιολογικοί νόμοι.~

   Ἀλλά, ὅταν ὁ Θεός ἔκανε τόν ἀζωικόν κόσμον, ταυτοχρόνως ἐθεμελίωνε αὐτό πού λέμε σήμερα φυσικοί νόμοι. Ὅταν ἐπί παραδείγματι πάρω τό ρολόι καί τό ἀφήσω, αὐτό θά πέσει, ἀλλά θά πέσει, γιατί ἄραγε; Ἐάν βάλω ἕναν ἄνθρωπο μέσα σ’ ἕναν πύραυλο καί φύγει ἀπό τήν ἐπίδραση τῆς γῆς, αὐτός τί βάρος θά ἔχει; Μέχρι μηδέν βάρος! Τί σημαίνει αυτό λοιπόν που λέμε Βάρος; Σημαίνει μία ἕλξη. Εἶναι σχετικό πρᾶγμα;  Ἔ, βέβαια, εἶναι τό ποῦ θά βρεθῶ. Ἄλλο βάρος ἔχω στόν Βόρειο Πόλο καί ἄλλο βάρος ἔχω στόν Ἰσημερινό. Εἶναι ἀναμφισβήτητο. Γιατί; Ἄλλη εἶναι ἡ ἀπόσταση μεταξύ κέντρου γῆς καί Ἰσημερινοῦ καί ἄλλη ἡ ἀπόσταση μεταξύ κέντρου γῆς καί Βορείου Πόλου, γιατί ἡ γῆ εἶναι πεπλατυσμένη. Ἔχω, λοιπόν, ἄλλο βάρος. Ὅλα αὐτά τί εἶναι; Αὐτό πού λέμε φυσικοί νόμοι. Πέρα ὅμως ἀπό τούς φυσικούς νόμους ἔρχεται τώρα ὁ Θεός δημιουργώντας τήν ζωή νά θεμελιώσει καί τούς βιολογικούς νόμους. Τί θά πεῖ βιολογικός νόμος;  Ὁ βιολογικός νόμος ἔχει βεβαίως πολυπλοκότητα ἀφάνταστη, ἀλλά στίς πολύ γενικές του γραμμές εἶναι, ἡ γέννηση, ἡ αὔξηση καί ὁ θάνατος. Ἄν θέλετε ἡ γέννηση, ἡ αὔξηση, ἡ γέννηση πάλι ν’ ἀφήσει ἀπογόνους αὐτό τό ὄν καί νά πεθάνει. Αὐτός ὁ κύκλος κλείνει τούς βιολογικούς νόμους, πού ὑπάρχει μία ἀπέραντη πολυπλοκότητα. Ἀλλά, ἐάν ἐρωτήσετε, - προσέξτε, γιατί εἶναι πάρα πολύ χρήσιμο αὐτό τό σημεῖο, διότι ἐκεῖνοι πού θέλουν ν’ ἀρνηθοῦν τόν Θεόν ἐπικαλοῦνται τούς φυσικούς καί τούς βιολογικούς νόμους. Νόμος εἶναι ἐκεῖνο πού ἐπαναλαμβάνεται καί διατηρεῖται μία κατάσταση. Ἐάν ἐπί παραδείγματι δέν εἴχαμε ἴση καί ἀντίθετη δύναμη, κεντρόφυγο καί κεντρομόλο ἡ γῆ ποῦ θά πήγαινε..  Ἐάν εἴχαμε ἐπί παραδείγματι μεγαλύτερη κεντρομόλο θά πέφταμε μία μέρα στόν ἥλιο καί θά καιγόμασταν.  Ἄν εἴχαμε μεγαλύτερη φυγόκεντρο δύναμη, τί θά γινόμαστε; Θά φεύγαμε τόσο μακριά καί ὁ ἥλιος θά γινόταν μικρότερος καί μικρότερος, δηλαδή θ’ ἀπομακρυνόμαστε σέ βαθμό νά παγώσουμε καί νά πεθάνουμε. Τί λοιπόν εἶναι ἐδῶ, ἕνας φυσικός νόμος; Εἶναι νά κρατιέται ἀνά πᾶσα στιγμή αὐτή ἡ σταθερή ἀπόσταση μεταξύ ἡλίου καί γῆς, ἄλλο ὅτι μπορεῖ νά εἶναι ἐλλειπτική ἡ τροχιά. Ἄς μή μένουμε πιό πολύ στό θέμα. Παρατηροῦμε ἀκρίβεια, μάλιστα σέ καταπληκτικό βαθμό ἡ ἀκρίβεια. Σέ καταπληκτικό βαθμό. Ἤ ἀκόμα τό γύρισμα τῆς γῆς περί τόν ἥλιον. Ποῦ νά φανταστεῖτε ὅτι σέ τόσα χρόνια, 50, 100 χρόνια νά γίνεται λάθος μερικά δέκατα τοῦ χιλιοστοῦ τοῦ δευτερολέπτου. Ἀλλά τί γίνεται ὅμως; Αὐτό πού χάνει στά 50 χρόνια ἡ γῆ μας τό κερδίζει ἴσως στά ἄλλα 50 χρόνια. Καταπληκτικό! Ἔτσι μ’ αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀκρίβεια οἱ ἐπιστήμονες πηγαίνουν, γυρίζουν τό ρολόι τους πίσω, στή δημιουργία, γιά νά δοῦν τί μποροῦσε νά εἶχε συμβεῖ πρίν ἀπό ἕνα δισεκατομμύριο χρόνια, δέκα δισεκατομμύρια χρόνια, ἤ 18 δισεκατομμύρια χρόνια φωτός! Ἄν θέλετε κτλ. κτλ.. Στηριζόμενοι πάνω σ’ αὐτήν τήν καταπληκτική ἀκρίβεια. Τί εἶναι, λοιπόν, φυσικός νόμος; Εἶναι ἐκεῖνο πού ἔβαλε ὁ Θεός νά διατηρεῖται ἡ δημιουργία του, νά μή χαλάσει ἡ δημιουργία του. Τί εἶναι βιολογικός νόμος; Εἶναι ἐκεῖνο πού ἔβαλε ὁ Θεός νά μή χαθεῖ ἡ ζωή, καί μάλιστα θά δοῦμε ὅτι ὑπάρχει μία ἰσορροπία μεταξύ τοῦ ζωικοῦ καί τοῦ φυτικοῦ βασιλείου. Διότι τό ζωικό ἐξαρτᾶται ἀπό τό φυτικό καί ἄν τό φυτικό ὑπάρχει μόνο του, θά ἁπλωθεῖ σ’ ὅλη τη γῆ καί θά κλείσει τά πάντα. Ἄν τό ζωικό πάλι ἁπλωθεῖ περισσότερο τότε τί θά γίνει; Ὑπάρχει μία ἰσορροπία, μεταξύ τοῦ ζωικοῦ καί τοῦ φυτικοῦ βασιλείου. Ὅλα αὐτά διατηροῦν τήν ζωή ἐπάνω στή γῆ μας. Αὐτά λέγονται βιολογικοί νόμοι. Προσέξτε κάτι. Τί εἶναι, λοιπόν, νόμος; Εἴτε βιολογικός, εἴτε φυσικός νόμος, τί λέτε νά εἶναι; Δέν ὑπάρχει ἀπάντηση. Δέν ὑπάρχει ὁρισμός. Νά τί ὑπάρχει. Ἐξιδανικευμένη ἐμπειρία! Αὐτό εἶναι φυσικός ἤ βιολογικός νόμος. Καί τί θά πεῖ ἐξιδανικευμένη ἐμπειρία; Θά πεῖ ἐξιδανικεύω ἐκεῖνο τό ὁποῖο διαρκῶς ἐπαναλαμβάνεται, ὄχι μόνο στή γενεά μου, ἀλλά σέ κάθε προηγούμενη γενεά. Ἐπί παραδείγματι, λέμε ὅτι γυρίζει ἡ γῆ γύρω ἀπό τόν ἥλιο. Μά αὐτό, γιατί συνεχῶς βλέπομε τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου. Ἀκόμα λέμε ὅτι ἄν ἀφήσουμε ἕνα ἀντικείμενο θά πέσει. Λέμε, ὁ νόμος τῆς βαρύτητας. Γιατί; Γιατί πάντοτε συμβαίνει αὐτό. Αὐτό τό “πάντοτε συμβαίνει” σημαίνει ὅτι ἀφοῦ ἐπαναλαμβάνεται διαρκῶς κι ἀφοῦ διαρκῶς καί διαρκῶς γίνεται, τό ἐξιδανικεύω καί λέγω ἔτσι πρέπει νά γίνεται καί τό ἀποκαλῶ νόμον. Ἄ, ὥστε, λοιπόν, δέν ξέρομε τί εἶναι ὁ φυσικός ἤ ὁ βιολογικός νόμος. Ναί, δέν ξέρομε. Δέν ξέρομε! Πῶς, λοιπόν, μερικοί, ἰδίως οἱ ὑλιστές, ἐπικαλοῦνται τούς φυσικούς ἤ τούς βιολογικούς νόμους γιά νά πλήξουν τόν Θεό; Γιά νά πλήξουν τήν δημιουργία; Νά ποῦν ὅτι ὅλα ἔγιναν τυχαῖα; Ἀλλά κύριος τῶν νόμων εἶναι ὁ Θεός! Καί τῶν φυσικῶν καί τῶν βιολογικῶν νόμων. Νά ἕνα παράδειγμα. Κάποτε ὁ Κύριος χόρτασε 5.000 ἀνθρώπους καί τό βράδυ, ὅταν ἔστειλε τούς μαθητές του μέ τό πλοῖο νά περάσουν ἀπό τήν ἄλλη μεριά τῆς λίμνης, ἐκεῖνος ἀνέβηκε στό βουνό νά προσευχηθεῖ. Κατά τίς 3 τό πρωί εἶδαν τόν Κύριο νά περπατάει ἐπάνω στά νερά τῆς λίμνης. Μά ὅταν περπατάω ἐγώ ἐπάνω εἰς τά νερά, βουλιάζω. Ἐδῶ πῶς ὁ Κύριος κινεῖται κατά τρόπον πού δέν βουλιάζει; Εἶναι κύριος τῶν φυσικῶν νόμων! Ἀκόμη ἀνέστησε νεκρούς! Ὁ θάνατος ὅμως εἶναι ἕνα στοιχεῖο τοῦ βιολογικοῦ νόμου.Μά πῶς ἀνεστήθη αὐτός; Μά ὁ Θεός, ὁ Χριστός, εἶναι κύριος καί τῶν βιολογικῶν νόμων. Ὥστε ὁ Θεός θεμελιώνει τούς νόμους καί τούς φυσικούς καί τούς βιολογικούς καί ταυτοχρόνως εἶναι κύριος ὅλων αὐτῶν τῶν νόμων. Καί τί θά πεῖ θαῦμα; Θά πεῖ, ἐάν ἕνας νόμος διεσαλευθεῖ, τόν ἐπαναφέρει. Ἐπί παραδείγματι ὁ θάνατος δέν εἶναι φυσικό πράγμα. Δέν εἶναι φυσικό στοιχεῖο τῆς βιολογίας. Εἶναι ἀφύσικο.Τό ἐπαναφέρει. Ἤ ἁπλῶς δημιουργεῖ μία ὑποχώρηση ἑνός φυσικοῦ νόμου ἤ βιολογικοῦ γιά νά κάνει τό θαῦμα. Δηλαδή τί εἶναι τό θαῦμα. Ἁπλῶς ρυθμίζει τούς φυσικούς ἤ βιολογικούς νόμους ὁ Θεός καί αὐτό πού ἔχομε σάν ἀποτέλεσμα λέγεται θαῦμα. Ἐγώ θά ἔλεγα κάτι ἄλλο. Γιατί νά μήν ποῦμε καί θαύματα τούς φυσικούς καί βιολογικούς νόμους; Ἐκεῖνοι πού ἔχουν καθαρή ψυχή καί καθαρά μάτια ὅλα τά λέγουν μές στή δημιουργία θαύματα! Καί πράγματι εἶναι θαύματα!

28-11-1982

6η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς δημιουργίας. Ἡ ὀγδόη Ἡμέρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

†.Συνεχίζουμε ἐπί τοῦ θέματος τῆς Χριστιανικῆς Κοσμολογίας «καί διεχώρισεν ὁ Θεός ἀνά μέσον τοῦ φωτός καί ἀνά μέσον τοῦ σκότους. καί ἐκάλεσεν ὁ Θεός τό φῶς ἡμέραν καί τό σκότος ἐκάλεσε νύκτα»

(Γένεσις, κεφ. 1, 5) Τήν πρώτη ἡμέρα πού δημιούργησε ὁ Θεός τό φῶς, λέγει ἐδῶ ὁ ἱερός συγγραφέας, ὅτι ὁ Θεός διεχώρισε τό φῶς ἀπό τό σκοτάδι. Δηλαδή τά ξεχώρισε. Καί ὀνόμασε ὁ Θεός τό φῶς ἡμέρα καί τό σκοτάδι νύκτα. Ἐδῶ βλέπουμε τό Θεό νά ὀνοματίζει.

Ἐκεῖνο τό «ἐκάλεσεν» δείχνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ πνευματικός ἀνάδοχος τῶν δημιουργημάτων του. 

Δημιουργεῖ καί ἀποκαλεῖ. Δηλαδή ἀποδίδει ὀνόματα. Συνεπῶς τά πάντα στόν Θεό εἶναι γνωστά μέ τά ὀνόματά τους. Κάνει ἐντύπωση αὐτό. Ἐν τούτοις στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, ἀλλά καί σέ ἄλλα βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, βλέπουμε ὅτι ὁ Θεός ὀνοματίζει τά ἀστέρια. Καί ἔτσι εἶναι γνωστά στό Θεό μέ τά ὀνόματά τους.

Αὐτό σημαίνει ὅτι γιά τό Θεό δέν ὑπάρχει τίποτα ἄγνωστο. Ὅτι ὅλα εἶναι μπροστά στό Θεό γνωστά. Ἡ ὀνοματολογία ὅλων τῶν δημιουργημάτων δείχνει ὅτι ὅλα ἀνήκουν στό ἐνδιαφέρον τοῦ Θεοῦ, καί ὅλα στήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ ἄνθρωπος θά ἀποκτήσει τή δυνατότητα νά ὀνοματίζει τά δημιουργήματα. Θά δοῦμε, ὅταν θά μιλήσουμε γιά τήν Χριστιανική Ἀνθρωπολογία, ἕνα πάρα πολύ σπουδαῖο χαρακτηριστικό, τό ὁποῖο μοιάζει, ὅπως περιγράφεται εἰς τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, σάν ἀσήμαντο, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐκλήθη νά ὀνοματίσει τά ζῶα. Πέρασαν μπροστά του τά ζῶα, λέγει, γιά νά τούς δώσει ὀνόματα.

Ὁ Θεός ἀπέβλεπε στό νά ἀντιληφθεῖ ὁ Ἀδάμ, ὅτι δέν ὑπάρχει κάποιο ὄν πού νά τοῦ μοιάζει, ὅτι ὅλα τά ζῶα μεταξύ τους ἔχουν τήν ὁμοιότητά τους, δηλαδή τό πρόβατο δέν ἦταν μόνο ἕνα πρόβατο, ἦταν περισσότερα τοῦ ἑνός κ.ο.κ., ὥστε νά ἀντιληφθεῖ ὁ Ἀδάμ ὅτι εἶναι μόνος του, ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλος πού νά τοῦ μοιάζει. Αὐτό βασικά βέβαια ἐξυπηρετεῖ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὅμως φανερώνει καί κάτι ἄλλο, δείχνει ὅτι ὁ Ἀδάμ ἔχει τήν δυνατότητα νά ὀνοματίζει. Ὅπως θά  ξέρετε, τά ζῶα δέν ἔχουν τήν δυνατότητα νά ὀνοματίζουν, γιατί τό ὄνομα ἐκφράζει μία ἔννοια, καί ἡ ἔννοια δημιουργεῖται μόνον ἀπό ἕνα λογικό ὄν.

Συνεπῶς , τό ὅτι ὁ Ἀδάμ εἶχε τήν δυνατότητα νά ὀνοματίσει,αὐτό ἐκφράζει ὅτι ὁ Ἀδάμ ἀπ’ ἀρχῆς εἶχε λογική, καί συνεπῶς δέν ἦταν ζῶο, τό ὁποῖο ἐξελίχθηκε. Βλέπετε πόσο πολύτιμο στοιχεῖο εἶναι αὐτό; Ὅτι δέν ὑπῆρξε ζῶο, ὅπως εἶναι ἡ μαϊμού, ὁ πίθηκος καί ἐξελίχθηκε.. Ἀπ’ ἀρχῆς τῆς δημιουργίας του εἶχε λογικότητα, καί μάλιστα μία λογικότητα πολύ 

καλύτερη ἀπό ἐκείνη τήν ὁποία ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα, δηλαδή οἱ ἀπόγονοί του. Μία λογικότητα ἡ ὁποία στούς ἀπογόνους του ἐσκοτίσθη. Ὁ Θεός ὀνοματίζει, καί ὁ ἄνθρωπος, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὀνοματίζει. Καί ὅτι, ὅπως ὁ ἄνθρωπος θά ἔπρεπε νά ἔχει γνωριμία μέ τά ὄντα, ἔτσι καί ὁ Θεός δίδει ὀνόματα, πού ἐκφράζει τήν γνωριμία του, τήν ἐπαφή του, τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ μέ τά δημιουργήματά του. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο. Πάρετε ἕνα δάσκαλο στό σχολεῖο σας, πού ξέρει τά μικρά σας ὀνόματα, ἤ ἕναν καθηγητή, αὐτό δέν ἔχει κάποια ξεχωριστή σημασία; Ὅταν σᾶς ξέρει μέ τά ὀνόματά σας καί σᾶς ἀποκαλεῖ μέ τά ὀνόματά σας;

Σημαίνει μία γνωριμία. Μετά ταύτα συνεχίζουμε· «καί διεχώρισεν ὁ Θεός ἀνά μέσον τοῦ φωτός καί ἀνά μέσον τοῦ σκότους». Ὁ χωρισμός φωτός καί σκότους δέν εἶναι τοπικός χωρισμός, εἶναι χρονικός χωρισμός.

Δηλαδή δέν εἶπε ὁ Θεός ἐδῶ θά ὑπάρχει τό σκοτάδι κι ἐκεῖ θά ὑπάρχει τό φῶς. Ἀλλά εἶναι χρονικός χωρισμός πού δείχνει τήν μεταβολή τῶν σωμάτων, πού δύναται ἤ νά δέχονται ἤ νά μή δέχονται τό φῶς. Θά λέγαμε, ὅτι ἡ παρουσία τοῦ σκότους δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός, διότι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο τό σκοτάδι ἀπό τήν ἀπουσία τοῦ φωτός. Θά μοῦ πεῖτε, αὐτό εἶναι πάρα πολύ αὐτονόητο. Αὐτό πού τό θεωροῦμε αὐτονόητο σήμερα, κάποτε δέν ἦταν καθόλου αὐτονόητο! Τόσο πολύ ὥστε τό σκότος νά θεωρεῖται αὐθύπαρκτον. Καί τό φῶς αὐθύπαρκτον. Καί μάλιστα ὄχι μόνο νά θεοποιεῖται τό φῶς ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά νά θεοποιεῖται καί τό σκότος. Φερ’ εἰπείν στήν Περσική διαρχία, στίς θεότητες, πού ὑπῆρχαν δυό βασικοί θεοί, ἦταν ὁ θεός τοῦ φωτός, Μάζντα, καί ὁ θεός τοῦ σκότους, ὁ Ἀριμάν, καί ἐθεωροῦντο δυό βασικές ἀρχές, πού ἐπάλευαν χωρίς ἡ μία ποτέ νά νικᾶ τήν ἄλλη εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.τἜτσι τό σκότος ἐθεωρήθη αὐθύπαρκτο.

Δέν εἶναι αὐθύπαρκτον. Ὡραία τό λέγει αὐτό ὁ Μέγας Βασίλειος. Φέρνει καί ἕνα παράδειγμα μέ μία σκηνή, μέ ἕνα ἀντίσκηνο. Λέγει: «Πάρε ἕνα ἀντίσκηνο. Θά δεῖς πέφτει τό φῶς ἐπάνω. Ἀπ’ τό πίσω μέρος πού δέν πέφτει τό φῶς, προφανῶς ἔχομε σκότος. Μπές λέγει, μέσα στό ἀντίσκηνο, θά ἔχει σκότος. Τί εἶναι τό σκότος; Τό σκότος δέν εἶναι παρά ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός. Εἶναι πολύ ἁπλό. Δέν ἦταν ὅμως κάποτε καί αὐτονόητο ὅτι τό σκότος εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός.

Ὥστε, τί σημαίνει ἐδῶ χρονικός χωρισμός σκότους καί φωτός; Δέν σημαίνει τίποτε ἄλλο παρά τήν δυνατότητα τῆς γῆς νά περιστρέφεται περί τόν ἑαυτό της καί νά δημιουργεῖ μέ τόν τρόπο αὐτό τό φαινόμενο σκότους καί φωτός, δηλαδή αὐτό πού λέμε τό ἡμερονύκτιον. Ὅταν, λοιπόν, λέγει ὁ Θεός ὅτι διαχώρισε ἀνά μέσον τοῦ φωτός καί ἀνά μέσον τοῦ σκότους, ὑπαινίσσεται τήν περιστροφήν τῆς γῆς περί τόν ἑαυτό της καί τή δημιουργία τοῦ εἰκοσιτετραώρου.

Ἄρα ἡ χρονική μεταβολή, ἡ κίνηση δηλαδή τῆς γῆς, εἶναι καί ποιητικό αἴτιον τοῦ σκότους καί φωτός. Δηλαδή τοῦ ἡμερονυκτίου.

~ Ἡ ἔννοια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χρόνου ~

   «Καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία»

(Γένεσις, κεφ. 1, 5) Εἶναι στερεότυπος αὐτή ἡ ἔκφραση γιά τίς ἕξι ἡμέρες τίς δημιουργικές. «Καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία». Ἡ ἡμέρα Δευτέρα, ἡμέρα Τρίτη κoκ. Καί ἔγινε ἀπόγευμα καί ἔγινε πρωί, ἡμέρα Πρώτη, Δευτέρα, Τρίτη..

Προσέξτε αὐτή τήν ἔκφραση πῶς ἀπαριθμεῖται ἐδῶ ὁ χρόνος. Ἔγινε ἑσπέρα καί ἔγινε πρωί. Ὥστε τό μέτρημα γίνεται ἀπό ἑσπέρα σέ ἑσπέρα. Πράγματι στό ἑβραϊκό ἡμερολόγιο τήν ἀλλαγή τῆς ἡμέρας τήν ἔχουμε ἀπό δύση σέ δύση ἡλίου. Αὐτό τό ἑβραϊκό ἡμερολόγιο, το οποίο βεβαίως δέν είναι ίδιο με το αστρονομικό.

Το αστρονομικό ημερολόγιο ὅπως ξέρετε, εἶναι ἀπό μεσάνυκτα σέ μεσάνυκτα. Τά μεσάνυκτα ἀλλάζει ἡ ἡμέρα, κι ἐκεῖ κλείνει ἡ προηγούμενη ἡμέρα. Στό ἐκκλησιαστικό μας ἡμερολόγιο ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί διατηροῦμε τό ἑβραϊκό ἡμερολόγιο, εἰδικά μόνον.

Γι’ αὐτό βλέπετε ὅτι μία γιορτή ἀρχίζει, ὅπως εἶναι γνωστό μέ τόν Ἑσπερινό. Καί τελειώνει μέ τήν 9η ὥρα, πού εἶναι ἡ τελευταία πράξη ἀπό τίς ἀκολουθίες μέσα στό 24ωρο. Ἀρχίζουμε μέ τόν Ἑσπερινό, μέ τήν δύση τοῦ ἡλίου, μετά εἶναι τό Απόδειπνο, μετά τό Μεσονυκτικόν, μετά εἶναι ὁ Ὄρθρος, κατόπιν εἶναι ἡ 1η ὥρα, ἡ 3η ὥρα, ἡ 6η ὥρα, ἡ 9η ὥρα. Ἡ 1η ὥρα εἶναι στίς 6 τό πρωί, ἡ 3η στίς 9, ἡ 6η στίς 12, καί ἡ 9η στίς 3 τό μεσημέρι. Μέτρησα ὀκτώ. Οἱ ἀκολουθίες τοῦ 24ώρου εἶναι ὀκτώ. Θά τίς βρεῖτε καταχωρημένες μέσα εἰς τό Ὡρολόγιο τό Μέγα. Ὥστε ἀρχίζουμε μέ τόν Ἑσπερινό καί τελειώνουμε μέ τήν 9η ὥρα. Ἄρα ὁ Ἑσπερινός εἶναι ἡ ἔναρξη τοῦ 24ώρου. Πιστεύω θά τό ἔχετε ἀντιληφθεῖ αὐτό, πού οἱ γιορτές μας ἀρχίζουν ἀπό τόν Εσπερινό. Φερ’ εἰπείν, λέμε, Ἁγίου Δημητρίου, ψάλλομε τά τροπάρια τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Πότε τελειώνει ἡ γιορτή; Τήν ἄλλη ἡμέρα, δηλαδή ἀνήμερα στήν 9η.

Ἐκεῖ τελειώνει. Τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, λέμε στήν ἀπόλυση, «οὗ καί τήν μνήμην ἐπετελέσαμεν». Τήν κάναμε, τελειώσαμε. Καί εὐθύς μετά ἀρχίζουμε τόν Ἑσπερινό διά τήν ἑπομένην ἡμέρα. 

Πρακτικά ὅμως δέν τηροῦμε τό ἡμερολόγιο τό ἑβραϊκό. Ὅταν νηστεύουμε δέν τηροῦμε τό ἑβραϊκό ἡμερολόγιο, γιατί θά ἔπρεπε ἡ νηστεία τῆς Τετάρτης νά ἀρχίζει ἀπό τό ἀπόγευμα τῆς Τρίτης. Ἀλλά νά τερματίζεται εἰς τό ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης. Δηλαδή τό βράδυ τήν Τρίτη πρέπει νά ἔχουμε νηστεία. Καί νά ἔχουμε κατάλυση μετά ἀπό τόν Ἑσπερινό της Τετάρτης. Ἀλλά ἔτσι δέν νηστεύουμε! Νηστεύουμε πῶς; Νηστεύουμε ὅπως ξημερώνει καί ὅπως βραδιάζει. Δηλαδή οὐσιαστικά κρατᾶμε τό ἡμερολόγιο τό ἀστρονομικό. Σᾶς τό εἶπα γιά νά δικαιολογήσω, γιατί ἔχει τήν φράση «καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία». Θά γίνει ἑσπέρα γιά νά κλείσει ἡ μία ἡμέρα, θά γίνει πάλι πρωί γιά νά πᾶμε εἰς τήν Δευτέρα ἡμέρα κ.ο.κ..

~ Ὁ χρόνος 

ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ~

   Ἀλλά ἄς προσέξουμε κάτι. Ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα ἐδῶ. Τό πρόβλημα τῆς λεγόμενης ἡμέρας τῆς δημιουργίας. Εἶναι ἐκεῖνο πού τούς ἀδαεῖς ἀνθρώπους, πού ποτέ δέν ἔπιασαν τήν Ἁγία Γραφή στά χέρια τους, τούς διακρίνει ἡ ἀπιστία καί χλεύη.. Τούς ἀκοῦμε νά χλευάζουν ἐκεῖνο τό ὁποῖο θά συναντήσουν ἤ θά ἀκούσουν ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, καί λέγουν ὅτι : «καλά σέ ἕξι ἡμέρες ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμο; Τόσο γρήγορα ἔγινε ὁ κόσμος; Ἐμεῖς ξέρουμε ἀπό τήν ἐπιστήμη ὅτι ὁ κόσμος ἔχει ἡλικία, ἤ ἔγινε τουλάχιστον μέσα σέ μία ἐξέλιξη, ἐπί τῆς γῆς ἐπί παραδείγματι, ἄν ὄχι ἐπί τοῦ σύμπαντος, σέ ἑκατομμύρια χρόνια. Ἐσεῖς μᾶς λέτε σέ ἕξι ἡμέρες;». Λοιπόν, τί λέτε, δέν εἶναι δυνατός ὁ Θεός νά κάνει τήν δημιουργία του, ὄχι σέ 6 ἡμέρες, ἀλλά σέ μία ἡμέρα; Τί λέγω σέ μία ἡμέρα; Σέ ἕνα κλάσμα τοῦ δευτερολέπτου! Σέ μία στιγμή χρόνου μπορεῖ νά φέρει ὁ Θεός ἐκ τοῦ μηδενός εἰς τό εἶναι, τήν ὕπαρξη δηλαδή ὁλόκληρου τοῦ σύμπαντος. Ἀδυνατεῖ ὁ Θεός; Γιά τόν Θεό ὑπάρχει χρόνος; Ὁ χρόνος εἶναι γιά τά δημιουργήματα. Γιά τόν Θεό δέν εἶναι. Ἀλλά παρά ταῦτα θά εἶχα νά σᾶς σημειώσω τό ἑξῆς. Ὅταν ἡ δημιουργία θά ἀλλάξει, δηλαδή θά γίνει καινούργια, στό τέλος πιά, ὅταν δηλαδή θά τελειώσει ἡ Ἱστορία καί τότε θά γίνουν ὅλα καινούργια, ὅπως λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, θά γίνει ἀναστοιχείωση τῆς κτίσεως. Θά περάσει ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία καί ἀπό τήν θνητότητα εἰς τήν ἀθανασία, ἡ κτίση ὄχι μόνον οι ἄνθρωποι. Σας το 'χω πεί σε ένα περασμένο θέμα που σας έλεγα ότι τό σύμπαν εἶχε ἀρχή θά ἔχει τέλος; Τί εἶναι τό τέλος; Εἶναι ἐκμηδένιση; Ἀφοῦ ἐκ τοῦ μηδενός ἡ δημιουργία; Εἶναι καταστροφή καί ἐρημία; Ὄχι! Εἶναι ἀνακαίνιση καί ζωή ἄφθαρτος καί ἀθάνατος. Αὐτό σᾶς ἔλεγα στό 1ο καί 2ο θέμα. Ἔτσι ἡ κτίση ὁλόκληρη θά ἀναστοιχειωθεῖ καί θά γίνει καινούργια. Συνεπῶς ὁ κόσμος θά τελειώσει. Ἀλλά δέν θά γίνει μηδέν.

Πῶς θά γίνει καινούργιος ὁ κόσμος; Πόσος χρόνος θα χρειαστεί; Όσος χρειάστηκε για να δημιουργηθεί ο κόσμος; Λοιπόν. Ξέρετε τί λέει ὁ Ἄπ. Παῦλος; Βεβαίως ἀναφέρεται στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλά τά σώματα πού θά πάρουμε θά εἶναι μέν τά παλαιά, τά ὁποῖα ἔχουμε πάρει ἀπό τήν γῆ. Ἀπό τήν γῆ πήραμε τά σώματά μας, ἐκεῖ καί τά καταθέτουμε. Και λιώνουν. Ὁ Ἀδάμ δέν εἶναι ἀπό τή γῆ; Δηλαδή ἔχει ὑλικά στοιχεία. Ὅτι αὐτή ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἤτοι ἡ ἀλλαγή τῆς ὕλης ἀπό ἄφθαρτης εἰς ἄφθαρτον καί θνητῆς εἰς ἀθάνατον, θά γίνει ἀκαρεῖ. Δηλαδή. Δέν εἶχε τήν ἐποχή ἐκείνη ὁ Ἄπ. Παῦλος ἄλλο τρόπο νά τό ἐκφράσει, τό ἐξέφρασε μέ μία ἔκφραση φιλολογική, μέ μία λέξη καί μ’ ἕνα παράδειγμα. Ἀκοῦστε τήν φιλολογική λέξη. Εἶπε: «Ἐν ἀτομῳ». Ἄτομο θά πεῖ ἄτμητον. Αὐτό πού δέν κόβεται. Ἄτομον χρόνου. Δηλαδή ἄτμητον χρόνου. Δηλαδή τόσος μικρός χρόνος, πού πιό μικρός δέν μπορεῖ νά κοπεῖ. Ὅπως λέμε, δευτερόλεπτο. Ἤ ἀκόμα λέμε, μικροδευτερόλεπτο. Πιό κάτω ἀπό τό μικροδευτερόλεπτο δέν ἔχουμε. Ἔ, κάπως ἔτσι θά μπορούσαμε νά τό ποῦμε. Δηλαδή ἕνα «κβάντουμ» χρόνου. Νά τό ποῦμε ἔτσι. Ὄχι «κβάντουμ» ἐνέργειας,

ἕνα πολύ μικρό κομματάκι χρόνου. Αὐτό τό εἶπε ὁ Ἄπ. 

Παῦλος στήν ἐποχή του, μέ τήν λέξη «ἄτομον» (Α’ Κορινθίους, κεφ. 15, 52) Ἔπρεπε ὅμως νά γίνει κατανοητός. Καί εἶπε καί ἕνα παράδειγμα. Τό παράδειγμα εἶναι χοντρικό. Παρά ταῦτα ὅμως εἶναι ἕνα παράδειγμα. «Ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ». Ριπή ὀφθαλμοῦ θά πεῖ ἀνοιγόκλεισμα τῶν ματιῶν. Ὅσο κρατάει ὁ χρόνος καί ἀνοιγοκλείνουν τά μάτια μας. Ἐπειδή, ὅπως ξέρετε ἀπό τήν Φυσική, τίς εἰκόνες τῶν ἀντικειμένων τίς ἔχουμε, ἐάν τό ἀνοιγόκλεισμα τῶν ματιῶν εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τό 1/16 τοῦ δευτερολέπτου δέν ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι τά μάτια μας κάτι ἐμποδίζουν μπροστά. Ἡ ὅραση ἔχει μία ἀδράνεια. Πάνω σ’ αὐτό στηρίζεται καί ὁ κινηματογράφος. Περνᾶνε μπροστά οἱ εἰκόνες τοῦ φίλμ πού εἶναι σταθερές. Περνᾶνε μέ μία μικρή μεταβολή, μία διαφορά ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη. Ὅπως, λοιπόν, περνοῦν, θά πρέπει ὁ φακός νά ἀνοίξει καί νά κλείσει 16 φορές στό δευτερόλεπτο. Ἄν αὐτό γίνει, προβάλλεται δηλαδή ἡ εἰκόνα κλείνει ὁ φακός, πηγαίνει πιό κάτω ἡ ταινία, ἀνοίγει πάλι ὁ φακός, ἔρχεται ἡ ἄλλη εἰκόνα, αὐτό γίνεται 16 φορές τό δευτερόλεπτο. Τό μάτι ἕνεκα τῆς ἀδράνειάς του δέν ἀντιλαμβάνεται τή μεταβολή καί βλέπει τήν κίνηση, βλέπουμε τόν κινούμενο κινηματογράφο, ἐνῶ στήν πραγματικότητα τί εἶναι; Εἶναι εἰκόνες οἱ ὁποῖες εἶναι σταθερές, ἀλλά κινοῦνται μέ αὐτόν τόν τρόπο. Καί τά μάτια μας ἀνοιγοκλείνουν κατά κάποιο τρόπο πού δέν παίρνουμε εἴδηση, δέν χάνουμε δηλαδή τά ἀντικείμενα. Ὅπως βλέπουμε, βλέπουμε τά ἀντικείμενα, τά ἀνοιγοκλείνουμε τά μάτια, ἡ εἰκόνα δέν φεύγει ἀπό τήν ἐντύπωση πού δημιουργεῖται εἰς τόν ἐγκέφαλο. Αὐτό σημαίνει, πρακτικά, ἕνας πολύ μικρός χρόνος. Θά μποροῦσε, λοιπόν, ὁ κόσμος ὄχι μόνο νά γίνει καινούργιος «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ» πού λέγει ὁ Ἄπ. Παῦλος, ἀλλά καί να δημιουργηθεί ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ».

Ο Θεός θέλησε να διαμορφωθεῖ ὁ κόσμος μέσα σέ ἑκατομμύρια χρόνια, καί νά γίνει καινούργιος «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ». Καί νομίζετε ὅτι εἶναι μικρό πράγμα ἡ διαμόρφωση ἑνός δημιουργήματος μέσα σέ ἕνα χρόνο ἑκατομμυρίων ἐτῶν. Εἶναι θαυμαστό!υὍπως θαυμαστό εἶναι καί τό ἄλλο. Τό «ἐν ριπῇ». Γιά νά μάθουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι δυνατός καί γιά τό ἕνα καί γιά τό ἄλλο. Πάντως, αὐτό πού λέμε ἕξι ἡμέρες, δέν εἶναι βεβαίως ἕξι ἡλιακές ἡμέρες. Ἀλλά εἶναι ἕξι δημιουργικές ἡμέρες, τήν ἔννοια τῶν ὁποίων εὐθύς ἀμέσως θά ἀναλύσουμε.

~ Ἡ ἔννοια τῶν δημιουργικῶν ἡμερῶν ~

Ὅταν λέμε ἡμέρα, ἐννοοῦμε ἡμέρα καί νύκτα,  24ωρη. Αὐτό πού λέμε, ἡμερονύκτιο. Ἀλλά τό ἡμερονύκτιο προϋποθέτει τήν παρουσία τοῦ ἥλιου. Αλλά  ὅμως, τήν πρώτη ἡμέρα ἔχουμε τήν δημιουργία τοῦ φωτός. Δέν ἔχουμε τήν παρουσία τοῦ ηλίου ή τουλάχιστον όπως λέγαμε σε ένα περασμένο μάθημα, δεν έχουμε την παρουσία του φωτός του ηλίου πῶς λοιπόν θά ἔχουμε τήν μέτρηση τοῦ χρόνου, που θα την έκανε ένας παρατηρητής πού εὑρίσκεται στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς, και δέν υπάρχει διάκριση φωτός καί ἡμέρας; Η διάκριση φωτός καί ἡμέρας θά γίνει αἰσθητή τήν 4η ἡμέρα, πού ἔχουμε τόν ἥλιο, πού λάμπει πάνω στή γῆ πιά. Ἄρα ἐδῶ δείχνει ὅτι ὅταν λέγει ἡμέρα, δέν ἐννοεῖ τήν 24ωρη ἡμέρα. Δεύτερον. Ἡ λέξη ἡμέρα στήν Ἁγία Γραφή, ἑβραϊκά λέγεται «Ἰώμ», πολύ συχνά σημαίνει ὄχι 24ωρη ἡμέρα, ἀλλά μεγάλο χρονικό διάστημα. Στό ἴδιο τό βιβλίο τῆς Γενέσεως βρίσκουμε αὐτή τήν ἔννοια τῆς ἡμέρας. Μέ τήν ἔννοια δηλαδή τοῦ μεγάλου χρονικοῦ διαστήματος. Εἶναι στό ἑπόμενο κεφάλαιο Β΄, στίχος 4. Λέγει: «Αὔτη ἡ βίβλος - σημειώνει ὁ Μωυσῆς- γενέσεως οὐρανοῦ καί γῆς, ὅτε ἐγένετο (Αὐτό εἶναι τό βιβλίο πού ἔγινε ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, ὅταν ἔγινε)· ᾗ ἡμέρᾳ ἐποίησεν Κύριος ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν» (ᾗ - δοτική τοῦ ἀναφορικοῦ, ᾗ - ἡ ὁποία, ἡ, ἧς). Κατά τήν ὁποίαν, θά τό ἑρμηνεύσουμε ἔτσι, κατά τήν ὁποία ἡμέραν ἔκανε ὁ Κύριος τόν οὐρανόν καί τήν γῆν. Στό προηγούμενο κεφάλαιο μᾶς εἶπε ὅτι ἔκανε σέ 6 ἡμέρες τόν κόσμο. Τώρα μᾶς λέγει, ὅτι κατά τήν ἡμέρα πού ἔκανε τόν οὐρανό καί τή γῆ, τά ἔκανε ὅλα δηλαδή. Εδώ βάζει μία ἡμέρα, πού δείχνει τό ἀδιάφορον τοῦ πράγματος, ὅτι δέν πρόκειται περί 24ώρου ἡμέρας ἀλλά περί μεγάλου χρονικοῦ διαστήματος. Ἔτσι μέ τήν λέξη ἡμέρα συμπεριλαμβάνει καί τίς 6 ἡμέρες. Ακόμα. Ἡ ἡμέρα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὄχι ἡ δική μας ἡ ἡμέρα. Λέγει ὁ Ἀπ. Πέτρος 3,8: «μία ἡμέρα ὡς χίλια ἔτη καί χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα μία παρά Κυρίῳ». Ὅτι ἡ ἡμέρα, λέγει, γιά τό Θεό εἶναι σάν χίλια χρόνια καί τά χίλια χρόνια εἶναι σάν μία ἡμέρα. Ἀκόμα ἕνα τρίτο σημεῖο. Στήν Ἁγία Γραφή δεσπόζει ἡ ἔννοια τοῦ συμπυκνωμένου χρόνου. Τί εἶναι αὐτός ὁ συμπυκνωμένος χρόνος; Λέγει ὁ Μ. Βασίλειος: «κἄν ἡμέρα εἴπῃς κἄν αἰῶνα τήν αὐτήν ἐρεῖς ἔννοιαν» (Βασίλειος ο Μέγας, Εξαήμερος, κεφ. 2, 4: ΕΠΕ) Εἴτε πεῖς ἡμέρα, εἴτε πεῖς αἰῶνα, τήν ἴδια ἔννοια θά ἔχεις, τό ἴδιο πράγμα θά πεῖς. Εἶναι τό ἴδιο πράγμα. Ἤ ἡμέρα ἤ αἰώνας. Ἕνα ἀκόμα σημεῖο. Ἐνῶ ὁ Μωυσῆς ἀναφέρει γιά ὅλες τίς ἡμέρες «καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία», ὅταν φθάνει στήν ἕβδομη (7η ) ἡμέρα, ξέρετε τί λέγει; «Καί ἐγένετο πρωί», χωρίς νά σημειώσει ὅτι ἐγένετο ἑσπέρα. Πού δείχνει ὅτι ἡ ἕβδομη ἡμέρα ποιά εἶναι;  Ἡ ἕβδομη ἡμέρα εἶναι αὐτή πού διερχόμεθα τώρα. Αὐτή εἶναι ἡ ἕβδομη ἡμέρα. Ζοῦμε δηλαδή στήν ἕβδομη ἡμέρα, πού στήν μέν 6η ἔγινε ὁ ἄνθρωπος, καί μετά τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζει ἡ ἕβδομη ἡμέρα καί δέν γίνεται ἑσπέρα, παρά μόνο πρωί, σημαίνει, ὅτι καί γι’ αὐτήν θά γίνει ἑσπέρα, ἀλλά ἀκόμη δέν ἔγινε. Καί πότε θά γίνει ἡ ἑσπέρα τήν ἕβδομη ἡμέρα; Δεῖτε ἀκρίβεια στήν Ἁγία Γραφή, εἶναι καταπληκτικό! Οὐδέποτε ἄνθρωπος θά μποροῦσε νά χαλκεύσει τέτοιο κείμενο, μέ τέτοια ἀκρίβεια πραγμάτων, παρά μόνον ἐάν εἶναι θεόπνευστος ἐκεῖνος πού γράφει. Ἡ ἑσπέρα τῆς ἕβδομης ἡμέρας εἶναι τό τέλος τῆς Ἱστορίας. Καί ὅταν θά τελειώσει ἡ ἕβδομη ἡμέρα, θά γίνει ἑσπέρα, τότε θά ἀρχίσει ἡ ὄγδοη (8η)ἡμέρα. Γιά τήν ὁποία εὐθύς παρακάτω θά σᾶς μιλήσω. Ἀλλά, προσέξτε. Ἀφοῦ, λοιπόν, δέν ἔγινε ἡ ἑσπέρα τῆς ἕβδομης ἡμέρας σημαίνει πράγματι τότε ὅτι οἱ ἡμέρες οἱ δημιουργικές δέν εἶναι 24ωρες ἡμέρες, ἀλλά πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αὐτό ἀκριβῶς πού λέγει καί ἡ Ἐπιστήμη, ὅτι γιά νά περάσουμε, ἐπί παραδείγματι, ἀπό τήν ἀζωική μορφή στή ζωική μορφή καί δή τή φυτική, ἐκ τῆς φυτικῆς εἰς τήν ζωικήν, δηλαδή εἰς τά ζῶα, ἐκ τῶν ζώων εἰς τόν ἄνθρωπο, ἔχουν περάσει ἑκατομμύρια χρόνια. Μάλιστα, θά λέγαμε! Διότι οἱ ἕξι δημιουργικές ἡμέρες εἶναι μεγάλα χρονικά διαστήματα. Όλα αυτά να τα ξέρετε, να σας τυπώνονται στο μυαλό, να κρατάτε και σημειώσεις, για νά σᾶς μένουν κτῆμα σας ἀληθινό, και εσείς νά κατοχυρωνόμαστε, ἀλλά καί νά να ξέρετε να απολογείστε, όταν στο σχολείο σας ή όπου αλλού ἀκοῦτε νά πλήττουν τήν Ἁγία Γραφή, ἔχοντες ἕωλα, κουτά ἐπιχειρήματα, ἀκριβῶς γιατί κι αὐτοί ἀγνοοῦν.

 Ἄν ἀγνοεῖτε κι ἐσεῖς τί γίνεται; Τότε θά παρασυρθεῖτε..  Ὁ σκοπός δέ πού χτυποῦνε τήν Ἁγία Γραφή ποιός είναι λέτε; Ο σκοπός τους εἶναι νά χτυπήσουνε τόν Θεό δημιουργό. Ὅτι ὁ κόσμος δέν εἶχε δημιουργό.. Ὁ κόσμος, οὔτε ἀρχή εἶχε, ὑπῆρχε πάντοτε, ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει πάντοτε όπως λέγει ὁ ὑλισμός. Κι ἀφοῦ, λοιπόν, ὑπῆρχε καί θά ὑπάρχει πάντοτε, τί ἔχεις νά φοβᾶσαι γιά τό Θεό.. γιά κρίση.. γιά κόλαση.. γιά παράδεισο.. γιά ἠθικό νόμο.. Ὕστερα, ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ἀπό τόν πίθηκο.. Εἶναι ζῶο.. Δέν ἔχει πολλές εὐθύνες.. Συνεπώς, τί ἔχεις νά φοβηθεῖς; έχεις τίποτα να φοβηθείς. Νά πού φθάνουμε.

Και γιατί σας κάνω τα θέματα αυτά, να κατοχυρώνεστε.

Να πείτε ὄχι! Ὑπάρχει Θεός δημιουργός καί Θεός πού κυβερνᾶ καί προνοεῖ γιά τήν δημιουργία του, ἀλλά καί Θεός πού θά κρίνει τήν δημιουργία του! Θεός πού βλέπει τά πάντα, γνωρίζει τά πάντα! Γι’ αὐτό,σας είπα προηγούμενος ἔδωσε ὀνόματα στά δημιουργήματα, πού σημαίνει γνωρίζει τά πάντα. Ἔτσι θά μπορεῖτε νά πεῖτε κι ἐσεῖς σάν τόν Ἰωσήφ «πῶς ποιήσω τό πονηρόν τοῦτο ρῆμα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μου καί ἁμαρτήσω;» Πῶς θά κάνω τήν πονηρή αὐτή πράξη, πού τοῦ εἶπε ἐκείνη ἡ κυρά – Πετεφρήνα, νά κάνει τήν ἁμαρτία, ἡ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ. Καί εἶπε: «Τί; Πῶς θά κάνω τήν 

ἁμαρτία μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ;» «Καί ἁμαρτήσω;» (Γένεσις, κεφ. 39, 9) Ἄ, μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ! Τί εἶχε ὁ Ἰωσήφ; Ὁ Ἰωσήφ εἶχε μές στήν ψυχή του, εἶχε στή συνείδησή του τήν ἁπανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός τά βλέπει ὅλα μπροστά του. Εἶχε τήν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό ἔχει πάρα πολλή σημασία καί πολύ μεγάλη ἀξία. Γιά νά μήν ἁμαρτάνουμε. Καί νά ζοῦμε ζωή πραγματικῆς ἀρετῆς. 

Αὐτά, λοιπόν, πού λέμε ἔχουν πολύ πρακτικό χαρακτήρα, ἔχουν πάρα πολύ πρακτική σημασία. Γι’ αὐτό θά παρακαλέσω νά τά κρατᾶτε.υἈλλά σᾶς ἐξήγησα ὅτι ἡ ἕβδομη ἡμέρα, θά τελειώσει, - ἡ ἑσπέρα δηλαδή τῆς 7ης - ὅταν θά τελειώσει ἡ Ἱστορία. Θά τελειώσει τότε ὁ κόσμος. Μέ τήν ἔννοια ὅτι θά ἔρθει ὁ Χριστός ξανά. Ὅταν θά ἔρθει ὁ Χριστός ξανά. Συμπίπτει δηλαδή ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία μέ τήν ἑσπέρα τῆς ἕβδομης ἡμέρας. Ἀφοῦ τώρα ἀκόμη δέν ἦρθε καί τήν ζοῦμε. Ἡ πρώτη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἔγινε μέσα στήν ἕβδομη ἡμέρα.

~ Ἡ ὄγδοη ἡμέρα ~

Ἀλλά τί θά ἀρχίσει μετά ἀπό τήν ἕβδομη ἡμέρα; Θά ἀρχίσει ἡ ὄγδοη ἡμέρα. Καί ποιά εἶναι αὐτή ἡ ὄγδοη ἡμέρα; Εἶναι ἡ ἡμέρα πού ἔχει μόνο πρωί καί δέν ἔχει πιά ἑσπέρα. Οὔτε πρόκειται ποτέ νά ἔχει ἑσπέρα. Εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Γι’ αὐτό ὡραία στόν κανόνα τοῦ Πάσχα λέμε ἀνέσπερος ἡμέρα.  Ἡ ὄγδοη ἡμέρα, ἡ ἀνέσπερος, χωρίς ἑσπέρα! Δέν βραδιάζει πιά! Δέν τελειώνει πιά! Θά μοῦ πεῖτε, αὐθαιρέτως τό λέμε αὐτό; Ὄχι βεβαίως! Ἀκόμη καί τό ἴδιο τό γράμμα μᾶς βοηθάει νά τό ἑρμηνεύσουμε σχετικά. Ἀκούσατέ το. Προσέξτε μία λεπτομέρεια γραμματική. «Καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία». Δέν λέγει ἡμέρα πρώτη. Ἀλλά λέγει ἡμέρα μία. Δηλαδή παρακάτω θά πεῖ ἡμέρα δευτέρα, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πεῖ ἡμέρες δύο. Λέει δευτέρα. Δηλαδή αὐτό πού λέμε δευτέρα, τρίτη, ἡμέρα τρίτη, ἡμέρα τετάρτη, πού ὁ Θεός δημιουργεῖ τίς ἡμέρες τίς δημιουργικές, εἶναι οἱ γνωστοί μας ἀπό τήν Γραμματική τακτικοί ἀριθμοί. Ἐνῶ ἀντιθέτως, ὅταν λέμε πρώτος δεύτερος τρίτος αὐτό εἶναι οἱ ἀπόλυτοι ἀριθμοί σύμφωνα απο τήν Γραμματική. Ἀντί, λοιπόν, νά χρησιμοποιήσει τακτικόν ἀριθμόν καί νά πεῖ ἡμέρα πρώτη, χρησιμοποιεῖ ἀπόλυτον ἀριθμόν καί λέγει ἡμέρα μία. Και διά μέν την πρώτη ημέρα λέει ημέρα μία χρησιμοποιεί απόλυτο αριθμό για όλες τις άλλες μέρες χρησιμοποιεί τακτικό αριθμό δηλαδη πρώτη - δευτέρα - τρίτη για την πρώτη λέει μία, όχι πρώτη, μία. Αὐτό τί σημαίνει; Αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι ἀσύντακτο. Ἔπρεπε νά πεῖ ἡμέρα πρώτη, ὄχι ἡμέρα μία. Ασύντακτο, ναί, απο σκοπού. Ἔχει κάποιο λόγο. Γιά νά προκαλέσει τήν προσοχή τοῦ ἀναγνώστου ἐπάνω σ’ αὐτήν τήν πρώτη ἡμέρα, ὅτι αὐτή ἡ πρώτη ἡμέρα ἔχει κάτι τό ἰδιαίτερο. Ἔχει κάτι τό ξεχωριστό. Καί ποιό εἶναι αὐτό τό ξεχωριστό; Ἄς πᾶμε στήν Καινή Διαθήκη νά δοῦμε. Στήν Καινή Διαθήκη λέγει : «τῇ δέ μιᾷ τῶν σαββάτων» (Κατά Λουκᾶν, Κέφ. 24ο, 1) Σάββατα θά πεῖ ἑβδομάς. Ὅταν λέγει: «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων» θά πεῖ τήν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος. Ἐάν τό Σάββατο ἦταν ἡ ἕβδομη, ποιά εἶναι ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος; Εἶναι αὐτή πού λέμε ἐμεῖς ἡμέρα Κυριακή. Εἶναι ἡ πρώτη. Ποιά εἶναι ἡ δεύτερη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος; Εἶναι ἡ Δευτέρα. Ὁμαλά, λοιπόν, πηγαίνει παρακάτω. Ἀλλά δέν λέγει «τήν πρώτην τῆς ἑβδομάδος», ἀλλά λέγει «τήν μιᾷ τῆς ἑβδομάδος» λέγει «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων τῶν θυρῶν κεκλεισμένων κτλ.» (Κατά Ιωάννην, Κεφ. 20ο, 19) ἔγινε ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γιατί βάζει καί ἐδῶ τόν ἀπόλυτο ἀριθμό καί δέν βάζει τόν τακτικόν ἀριθμό; Γιά νά προκαλέσει τήν προσοχή τοῦ ἀναγνώστου. Ὅτι αὐτή ἡ πρώτη ἡμέρα δέν εἶναι τώρα ὅπως ἡ πρώτη, ὅταν πρωτόγινε ἡ δημιουργία. Ἔχει κάτι ἄλλο! Κάτι ξεχωριστό! Κάτι τό ἰδιαίτερο! Τί; Τήν μέν πρώτη ἡμέρα ἔγινε τό φῶς, τήν πρώτη ἡμέρα τώρα ἐδῶ πού ἀρχίζει ἡ ἑβδομάδα γίνεται ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ! Ἀλλά τήν ἡμέρα πού ἔγινε τό φῶς ἔχουμε κάτι τό ξεχωριστό. Ποιό; Τήν δημιουργία τοῦ κόσμου!  Ὅταν ἀνασταίνεται ὁ Χριστός ἔχουμε κάτι τό ξεχωριστό. Ποιό; Τήν σφραγῖδα, τήν προϋπόθεση, τήν κατάθεση τοῦ τεκμηρίου. Τής ἀναδημιουργίας τοῦ κόσμου. Νά γίνει δηλαδή ὁ κόσμος καινούργιος. «Ἰδού καινά ποιῶ πάντα» θά πεῖ ὁ Χριστός, ὅταν θά ξανάρθει ὡς ἀναστημένος. Συνεπῶς ἡ μία τῶν σαββάτων εἶναι ἡ 8η ἡμέρα, διότι ἡ 7η εἶναι τό Σάββατο. Τώρα ὅμως ἀριθμώντας πιό κάτω λέμε ἡ μία τῶν σαββάτων καί εἶναι ἡ 8η ἡμέρα. Αὐτή ἡ 8η ἡμέρα, ἡ μία τῶν σαββάτων, ἡ βασιλίς καί κυρία, ὅπως λέγει ὁ Κανών ὁ Πασχαλινός. Ἡ ἑορτή ἑορτῶν καί πανήγυρις πανηγύρεων! Εἶναι ἡ ἡμέρα, πού θά γίνει ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία καί θά εἰσέλθουν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὅλοι οἱ ἅγιοι. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς λέγεται καί καινούργια ἡμέρα, ἡ 8η ἡμέρα, ἡ ἡμέρα Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ μία τῶν σαββάτων.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πολύ συχνά θεωροῦν τήν ἕβδομη ἡμέρα - στην έκφραση τους πολύ συχνά χρησιμοποιούν - ὡς σαββατισμόν. Καί λέγουν. Ἀφοῦ εἴμεθα σήμερα στήν ἕβδομη ἡμέρα, σ’ αὐτή ζοῦμε, ἀλλά ἡ 7η ἡμέρα εἶναι τό Σάββατο, πού ὁ Θεός πλέον δέν δημιουργεῖ τίποτα καινούργιο, ἀλλά ἁπλῶς συντηρεῖ. Ὅταν πεθάνουμε, τότε σαββατίζομεν. Ὁ Χριστός ἐσαββάτισε τό Μέγα Σάββατον. Τήν Παρασκευή ἀπέθανε. Τό Σάββατο ἐσαββάτισε. Καί τήν Κυριακή ἀνεστήθη. Τί θά πεῖ σαββατίζω; Ἀναπαύομαι. Δηλαδή θά πεθάνουμε καί θά πᾶμε, εὔχομαι στόν Παράδεισο, ὄχι στόν Ἅδη, εὔχομαι στόν Παράδεισο, καί ἐκεῖ στόν Παράδεισο οἱ ψυχές, - ὡς ψυχές - οὐδένα ἔργο πράττουν, τίποτε. Τί κάνουν; Σαββατίζουν. Δηλαδή ἀναπαύονται. Καί τί περιμένουν; Ἐκεῖ περιμένουν τήν 8η ἡμέρα. Δηλαδή τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Ὅταν θά ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί, δηλαδή θά σαλπίσει ὁ ἄγγελος, τότε θά ἀποδοθεῖ τό παλαιό σῶμα, ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἐφθάρη - ἔλιωσε εἰς τόν τάφον, ἔγινε χῶμα, τό παλαιόν σῶμα. Αὐτό τό παλαιόν σῶμα, θά τό ἀναστήσει ὁ Χριστός, αὐτή τήν ἐσχάτη ἡμέρα. Αὐτή εἶναι ἡ ἐσχάτη ἡμέρα τῆς 7ης τοῦ σαββατισμοῦ. Καί θά τό ἀναστήσει ὁ Χριστός μέ τήν δύναμή του, καί τότε ἡ κάθε ψυχή, εἴτε εὐσεβής, εἴτε ἀσεβής θά ἑνωθεῖ μέ τό παλαιό σῶμα. Καί ἄν μέν ἡ ψυχή αὐτή μέ τό σῶμα ἐκεῖνο ἐργάστηκε εὐσεβῆ πράγματα, ἐδούλεψε τήν ἐγκράτεια, - δούλεψε - διότι τώρα ἔχομε τήν ἐπί μέρους ἑβδομάδα πού εἶναι ἡ ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου. Λέγει ὁ Κύριος: «Ἕως τό φῶς ἔχετε, ἐργάζεσθε». Ὅταν θά γίνει νύχτα δέν μπορεῖτε νά δουλέψετε. Καί ποιά εἶναι ἡ νύχτα; Εἶναι ὁ σαββατισμός. Εἶναι ὁ θάνατος. Καί ποιό εἶναι τό φῶς; Εἶναι ἡ ἡμέρα πού βλέπουμε νά δουλέψουμε. Ποιά ἡμέρα; Ἡ ζωή μας! Ἕως τό φῶς ἔχετε, ἐργάζεσθε. Δουλέψετε. Δηλαδή ὅσο ζεῖτε δουλέψετε. Τί θά δουλέψετε; Τήν ἀρετή! Αὐτή πρέπει νά ἐργασθοῦμε καί νά δουλέψουμε. Τήν ἀρετή! Καί ὅταν δουλέψουμε τήν ἀρετή τότε θά ἔχουμε δουλέψει τήν ἐγκράτεια, τήν ἁγνότητα, τήν νηστεία. Πῆρα αὐτές τίς ἀρετές πού ἀναφέρονται στό σῶμα. Τήν ἁγνότητα, τήν ἐγκράτεια εἰδική καί γενική, τήν νηστεία. Καί κάθε κακοπάθεια τοῦ σώματος γιά τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τότε, ὅταν θ’ ἀναστηθοῦμε, αὐτό τό σῶμα το καινούργιο που θα πάρουμε. Δέν θά εἶναι καινούργιο, θα είναι το παλιό αλλά θα είναι καινούργιο, δηλαδή ἀνανεωμένο. Αὐτό θά πεῖ ἀναστημένο. Καί αὐτό τό σῶμα θά εἶναι ἄφθαρτο καί ἀθάνατο. Θά ἐπανενωθεῖ ἡ ψυχή μέ τό καινούργιο αὐτό σῶμα. Καί ἄν τό σῶμα αὐτό ἔφυγε μέ αὐτή τήν ἀρετή, τότε μέ παρρησία θά σταθεῖ ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ Χριστοῦ.  Ἄν ἔφυγε ὅμως μ’ ἕνα σῶμα τό ὁποῖον ἐλερώθηκε μέ τήν ἀνηθικότητα.. μέ τίς μέθες.. 

μέ τίς ποικίλες βρωμιές τῆς ἀκρατείας καί τῆς κραιπάλης.. ὅταν.. τί νά πῶ! Πώς νά τό πῶ..! Ὅταν κάποιος πίνει ναρκωτικά, μεθάει, προσβάλλει καί τήν ψυχή βεβαίως, προσβάλλει καί τό σῶμα, μ’ αὐτό τό σῶμα.. πῶς θά προβληθεί ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ;

Πῶς θά προβληθεῖ; Τέτοιες ὑπάρξεις εἶναι ἀκατάλληλες γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί τότε θ’ ἀκούσουν τό νά πορευθοῦν εἰς τό αἰώνιο πῦρ, εἰς τήν αἰώνια κόλαση. Ἡ ὁποία κόλαση εἶναι πῦρ ἄφθαρτο, καί τά σώματα καίονται χωρίς νά φθείρονται. Δηλαδή, φθορά ἄφθαρτος. Καί θάνατος ἀθάνατος! Εἶναι φοβερό! Αὐτή εἶναι ἡ ὄγδοη ἡμέρα καί αὐτή εἶναι καί ἡ 7η ἡμέρα, στήν ὁποία ὅπως σᾶς ἐξήγησα πρέπει νά σαββατίσουμε.Δηλαδή θά σαββατίσουμε οὕτως ἤ ἄλλως. Πρέπει νά δουλέψουμε καί θά σαββατίσουμε εἰς τόν τάφο. Καί θά περιμένουμε - εἰς τόν Παράδεισον εύχομαι - τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅλα αὐτά εἶναι μεγαλειώδη. Ἀλήθεια ἐξηγήστε μου καί πέστε μου, συνδέεται ἡ Καινή Διαθήκη μέ τήν Παλαιά Διαθήκη?  Ἤ μήπως εἶναι ξεκάρφωτα τά δυό αὐτά βιβλία?  Ἄμεσα συνδέονται! Βλέπετε μάλιστα ἀπό τό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέχρι τά τελευταῖα κεφάλαια τῆς Ἀποκαλύψεως τῆς Καινῆς Διαθήκης, που ἀναφέρονται εἰς τά ἔσχατα τῆς δημιουργίας καί τήν κρίση πού θά κάνει ὁ Θεός και θά ξανάρθει ὁ Χριστός βλέπετε πῶς συνδέονται; Καινή καί Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἕνα βιβλίο, τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ! Πού ἔρχεται νά μᾶς πεῖ τήν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμον, ὁ Θεός θά τόν ἀναδημιουργήσει τόν κόσμον, καί τότε μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο δέν θά ζεῖ παρά ἡ δικαιοσύνη, δηλαδή ἡ ἀρετή καί ἡ ἁγιότης. Τό κακό πιά θά ἔχει ὁριστικά παρέλθει καί καταδικασθεῖ.  Ἔτσι, λοιπόν, ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν ἕβδομη ἡμέρα πρίν ἀκόμη γίνει ἑσπέρα καί πρίν ἀκόμη εἰς τόν θάνατο καί εἰς τόν τάφο σαββατίσουμε..

21-11-1982 

5η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἐπάνω τῶν ὑδάτων – Ἡ δημιουργία τοῦ φωτός.

†.Κατά τήν δημιουργία παρίστατο, ἦταν δηλαδή δημιουργός, ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός, δηλαδή ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.

Ὁ Πατήρ ἤθελε, ὁ Υἱός δημιουργοῦσε καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ζωοποιοῦσε.

~  Ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ κατά τή δημιουργία τοῦ κόσμου ~

   Ἀναφέρεται εἰδικά τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό ὁποῖον ὀνομάζεται Σοφία, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ! Λέγει τό βιβλίο τῶν παροιμιῶν : «Ἐγὼ ἡ σοφία.. ἡνίκα ἡτοίμαζε τόν οὐρανόν, συμπαρήμην αὐτῷ (δηλαδή τῷ Θεῷ). Ἐγὼ ἡ σοφία.. ἤμην παρ’ αὐτῷ ἁρμόζουσα» (Παροιμίαι Σολομῶντος, κεφ. 8, 12,27,30).

Ἐγώ ἡ Σοφία, ὅταν ὁ Πατήρ ἑτοίμαζε τόν οὐρανόν ἤμουνα παροῦσα, μαζί του. Ἐγώ ἡ Σοφία ἤμουν κοντά του καί ἅρμοζα τήν δημιουργία. Τί ὡραία αὐτή ἡ εἰκόνα! Δηλαδή βλέπουμε πραγματικά, τό δεύτερο πρόσωπο, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ νά δημιουργεῖ τόν κόσμο. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης θά μᾶς πεῖ τό ἑξῆς: «Πάντα δι’ αὐτοῦ 

ἐγένετο καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἓν ὃ γέγονεν» (Κατά Ιωάννην, κεφ 1, 3) Ἐδῶ ἀντιλαμβάνεσθε ποιά εἶναι ἡ ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ! Δηλαδή ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐδημιούργησε τόν κόσμο. Αὐτή ἡ Σοφία σέ κάποια στιγμή χρονική τῆς δημιουργίας, προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση. Ἐκεῖνος πού ἦταν μαζί μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ παντός. Καταπληκτικό!

Καί λέγει ἐδῶ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὅλα, πάντα, μέχρι τό τελευταῖο ἄτομο τῆς ὕλης, καί τό τελευταῖο ὑπατομικό στοιχεῖο τῆς ὕλης, ὅλα, διά τοῦ Υἱοῦ, δι’ αὐτοῦ. Διά τίνος; Δι’ ἐκείνου πού ἐνηνθρώπησε, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Δηλαδή ἐγένοντο (ἀττική σύναξη). «Καί χωρίς αὐτοῦ (τοῦ Λόγου πού ἐνηνθρώπησε, τοῦ Ἰησοῦ δηλαδή Χριστοῦ) ἐγένετο οὐδέ ἓν ὃ γέγονεν (Δέν ἔγινε τίποτε ἀπ’ ὅ,τι ἔχει γίνει.)». Ὁ δέ Ἀπόστολος Παῦλος θά μᾶς πεῖ: «Τά πάντα δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν ἔκτισται» (Προς Κολασσαείς, κεφ. 1, 6) Ὅλα κτίσθηκαν, δημιουργήθηκαν δηλαδή διά τοῦ Υἱοῦ, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί γιά λογαριασμό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή ὁ Υἱός, ἡ Σοφία ἡ Ἐνυπόστατος (Ἐνυπόστατος θά πεῖ προσωπική, πρόσωπο) Σοφία ἔκανε τόν κόσμο. Καί τόν ἔκανε γιά τόν ἑαυτό της. Αὐτό εἶναι τό μεγαλειώδες. Ὁ Θεός κάνει τόν κόσμο γιά τόν ἑαυτό του.

Ὁ Θεός Λόγος, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ἦρθε καί ἔστησε τήν σκηνή του, τήν κατοικία του, ἀνάμεσά μας. Τί νά ποῦμε πάνω σ’ αὐτό.. Μᾶς ἐπισκέφθηκε ὁ Θεός! Μᾶς ἐπισκέφθηκε διά τοῦ τρόπου τῆς ἐνανθρώπησης! Δέν ἦρθε μ’ ἕναν κεραυνό, μέ μία βροντή, μέ μία ἀστραπή, μέ μία φωνή.. ἀλλά ἦρθε ὅμοιος μέ μᾶς. Τόν ἀναγνωρίζουμε; Λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης αὐτή τήν τόσο ὡραία, ρεαλιστική μάλιστα σκηνή, θέση, στάση : «Ἐν τῷ κόσμῳ ἦν (ὁ Θεός ἦταν στόν κόσμο, ὄχι μόνο ὡς πανταχού παρών, ἀλλά καί ὡς φροντιστής καί κυβερνήτης τοῦ παντός) καί ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, (καί ἡ δημιουργία ἔγινε διά τοῦ Υἱοῦ) καί ὁ κόσμος αὐτόν οὐκ ἔγνω (ὁ κόσμος δέν τόν ἀνεγνώρισε). Εἰς τά ἴδια ἦλθε, (ἦλθε εἰς τό σπίτι μας, ἦλθε στό χῶρο μας, ἦρθε πάνω στό φλούδι τῆς γῆς) καί οἱ ἴδιοι (εἰδικότερα οἱ Ἑβραῖοι, γενικότερα οἱ ἄνθρωποι) αὐτόν οὐ παρέλαβον» (δέν τόν παρέλαβαν, γιατί δέν τόν ἀναγνώρισαν. Ὄχι γιατί δέν ἔδωσε ἐπαρκῆ στοιχεῖα νά τόν ἀναγνωρίσουν, ἀλλά γιατί οἱ ἄνθρωποι εἴχανε κακεντρέχεια.) «Ὅσοι δέ ἐλαβον αὐτόν (ὅσοι πίστεψαν καί τόν πῆραν) ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι (ἔδωσε εἰς αὐτούς τήν ἐξουσία νά ὀνομασθοῦν παιδιά τοῦ Θεοῦ)». (Κατά Ιωάννην, κεφ. 1, 10-12) Εἶναι πραγματικά κάτι τό ἐξαιρετικά μεγαλειῶδες τό νά ἀνακαλύπτει κανείς τή Σοφία τοῦ Θεοῦ, τήν ἐνυπόστατη. Ἐνυπόστατη θά πεῖ, ὅπως εἴπαμε, πρόσωπο. Ὄχι ἁπλῶς ἀφηρημένο πράγμα, ὅπως λέμε, ἡ σοφία ἑνός ἀνθρώπου.

Ἐδῶ δέν εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἀπρόσωπο πρᾶγμα ἀλλά ἕνα πρόσωπο. Κι ἐπειδή σοφῶς κινεῖται, λέγεται, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἐνανθρώπησε.

Πιστεύω το κατανοείτε. Εἶναι αὐτός πού ἀρνοῦνται σήμερα οἱ ἄνθρωποι. Ἀρνοῦνται τόν Ἰησοῦ Χριστό, καί ὄχι τόν ἀρνοῦνται ἁπλῶς, ἀλλά καί τόν ὑβρίζουν. Εἶναι, ἀχαρακτήριστο! Εἶναι ἀδιανόητο! Εἶναι τό μεγαλύτερο ἔγκλημα πού μπορεῖ νά κάνει ποτέ ἕνας ἄνθρωπος, 

νά ἀρνεῖται τόν Ἰησοῦν Χριστόν! Δέν εἶναι μεγάλο ἔγκλημα νά πορνεύσω, νά μοιχεύσω, νά σκοτώσω, νά.. νά.. ὅ,τι θέλετε.. Τί ἁμαρτίες ὑπάρχουν.. Τίποτε δεν εἶναι τόσο μεγάλο ἔγκλημα ὄσο ἡ ἁμαρτία νά ἀρνηθῶ τόν Ἰησοῦ Χριστό! Εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία! Χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη ἀντίχριστος κατάσταση. Ποιός, λέγει, εἶναι ὁ ἀντίχριστος; Αὐτός πού ἀρνεῖται ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, ἤ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Θεός. Δηλαδή εἴτε ἀρνεῖσαι τήν θεία τού φύση καί λές ὅτι εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος Χριστός, ὁ Ἰησοῦς, εἴτε ἀρνεῖσαι τήν ἀνθρωπίνη του φύση, ὅτι πραγματικά ἐνηνθρώπησε. Ἐάν ἀρνεῖσαι τήν θεανθρώπινη φύση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶσαι ἀντίχριστος.

~ Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατά τή δημιουργία τοῦ κόσμου ~

   Ἀλλά καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπεφέρετο ἐπάνω τῶν ὑδάτων. Ὑπερίπτατο, τρόπον τινά, πετοῦσε πάνω ἀπό τά νερά τῆς γῆς. Δέν λέγει γιά ἄλλα νερά πουθενά.. Πάνω ἀπό τά νερά τῆς γῆς! Ὁ Μωυσῆς ἀφηγεῖται μόνο τήν ἱστορία τῆς γῆς. Τόν ἐνδιαφέρει μόνο ἡ γῆ. Διότι ἡ γῆ θά εἶναι ἡ κατοικία τοῦ ἀνθρώπου. Τί θά πεῖ ὅτι καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τῆς ἀβύσσου; Ἐπειδή τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν Καινή Διαθήκη ἐνεφανίσθη ὡς περιστερά, ὡς πτηνό, δέν εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον περιστέρι, αὐτό τό «ὡσεί περιστερά» ἤ στήν Πεντηκοστή «ὡσεί πύρινες φλόγες» δηλαδή αὐτό τό σάν, σάν.. σάν.. δείχνει ἕναν τρόπο. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἔρχεται νά ἐπωάσει τά νερά γιά νά βγάλουν τήν ζωή. Πόσο ὑπέροχο εἶναι! Ἡ κλώσσα κάθεται πάνω ἀπό τά αὐγά καί ὕστερα ἀπό 21 ἡμέρες βγάζει κοτοπουλάκια. Ἀλλά ἡ κλώσσα βγάζοντας τά κοτοπουλάκια κάθεται ἐπάνω σ’ αὐτά μέ πολλή στοργή. Ἄν ποτέ σπίτι σας βάλατε κλώσσα θά δεῖτε μέ πόση προσοχή κάθεται ἐπάνω σ’ αὐτά.  Ἔτσι καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Σάν (πάντα σάν, αὐτό τό «σάν», τρόπον τινά) νά ἀγκαλιάζει τά νερά, αὐτό θά πεῖ ὑπερίπτατο, νά τά κλωσσήσει, νά τά ζεστάνει, γιά νά βγεῖ ἀπό ‘κεῖ ἡ ζωή. Καί πράγματι, ὅπως θά δοῦμε πιό κάτω γιά τό φαινόμενο τῆς ζωῆς, ἡ πρώτη ζωή ἐμφανίσθηκε στά νερά. Εἶναι καταπληκτικό! Πού δείχνει ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον δίνει τή ζωή, καί συντηρεῖ ἐκεῖνο πού ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐδημιούργησε.

~ Τά κίνητρα τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ~

   Ἀλλά γιατί ὁ Θεός ὅμως προέβη στήν δημιουργία; Γιά ποιό λόγο ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμο; Ὁ Θεός εἶχε κάποια ἀνάγκη ἀπό τόν κόσμο; Ἤθελε ὁ Θεός ὁ ἴδιος νά πάρει κάτι ἀπό τόν κόσμο; Ζητοῦσε τίποτα ἀπό τή δημιουργία; Ἀναμφισβήτητα ὄχι! Συνεπῶς τό πρῶτο ἐλατήριο τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἀγαποῦσε. Εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού φέρνει στήν ὕπαρξη ὅλα τά δημιουργήματα. Ἄν ἐρωτήσετε αὐτό τό πολύ καί δύσκολο στή λογική μας ἐρώτημα· γιατί ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμο; Γιατί ὑπάρχουν τόσες χιλιάδες εἴδη ζωικοῦ καί φυτικοῦ βασιλείου; Γιατί αὐτή ἡ πλησμονή ζωής;

Κάθε τετραγωνικό ἑκατοστό ὕλης ἔχει ζωή. Ἡ ζωή σφύζει ἐπάνω στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς! Εἴτε πᾶτε στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς ἤ στά βάθη τῶν ὠκεανῶν, θά βρεῖτε ζωή! Γιατί μέ τόση πληθωρικότητα ὁ Θεός ἔκανε αὐτή τή δημιουργία; Ποῦ ἀποβλέπει; Καί γιατί αὐτό τό ἀπέραντο, τό τρομακτικά ἀπέραντο σύμπαν; Ποῦ ἀποβλέπει; Δέν ὑπάρχει καμία ἄλλη ἀπάντηση παρά μόνο αὐτή. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Μόνη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔκανε τήν δημιουργία. Ὁ Θεός εἶναι ἀνενδεής. Δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίποτε. Οὔτε νά δοξάζεται, οὔτε νά λατρεύεται, οὔτε τίποτε χρειάζεται. Ἄν ζητᾶ τήν δόξα καί τήν λατρεία του, εἶναι γιά νά γίνει αὐτή ἡ δημιουργία, διά τῆς ἐλευθέρας προσφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι ἡ λατρεία καί ἡ δοξολογία, μέτοχος τῆς μακαριότητας τοῦ Θεοῦ. Νά γίνει μέτοχος ὁ ἄνθρωπος καί διά τοῦ ἀνθρώπου ὁλόκληρη ἡ δημιουργία μέτοχος τῆς μακαριότητας καί τῆς εὐτυχίας τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμο. Ἀπό ἀγάπη, νά μήν εἶναι μόνος του, μόνος στήν μακαριότητά του, ἀλλά στήν μακαριότητα νά εἶναι ὅ,τι δημιουργεῖ. Καί ὁ Θεός ὅ,τι κάνει εἶναι εὐτυχισμένο. Θά σᾶς πῶ ἕνα μικρό παράδειγμα. Τά σκουλήκια πού εἶναι μέσα στά ξύλα καί στή γῆ, ἤ τά σκουλήκια πού εἶναι μέσα στό ξύλο τῶν δέντρων καί δέν βλέπουν τό φῶς τοῦ ἥλιου, τά σκουλήκια αὐτά εἶναι εὐτυχῆ; Εἶναι εὐτυχῆ! Ὁ Θεός δέν κάνει δυστυχισμένα πλάσματα. Ἐκεῖνο πού καθιστά δυστυχισμένα τά πλάσματα εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ χριστιανική ἀνθρωπολογία βέβαια λέγει ὅτι πολλά ζῶα σήμερα εἶναι δυστυχῆ.  Ἤ πεινοῦν, ἤ κρυώνουν ἤ ἀποθνήσκουν κι αὐτό γιατί διεσαλεύθη ἡ τάξη ἀπό τήν ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων. Θά τό δοῦμε ὅμως αὐτό ἀναλυτικά. Τώρα μόνο αὐτό καταθέτω, ὅτι ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ δυστυχισμένα πλάσματα. Δεύτερος λόγος πού ὁ Θεός ἔκανε τή δημιουργία εἶναι γιατί ἤθελε. Ἐάν δέν ἤθελε δέν θά ἔκανε τήν δημιουργία. Ἀλλ’ ἐπειδή ἤθελε, ἔκανε τήν δημιουργία. Λέγει ὁ ψαλμωδός «Πάντα, ὅσα ἠθέλησεν ὁ Κύριος ἐποίησεν» (Ψαλμός 134, 6)  Ἔκανε ὅ,τι ἤθελε. Ὅ,τι δέν ἤθελε δέν τό ἔκανε. Συνεπῶς ὅ,τι ἔχει δημιουργηθεί εἶναι ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κι ἐκεῖνα πού μοιάζουν περίεργα, δέν ξέφυγαν ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι μέσα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε πιά τό μυαλό πού εἴχαμε, ὅταν ὁ Θεός μᾶς ἔκανε, ὅπως ἔκανε τόν Ἀδάμ. Ἔχει σκοτισθεῖ τό μυαλό μας, καί πολλές φορές θέτουμε ἐρωτήματα. Αὐτό τί χρειάζεται; Ἐκεῖνο γιατί; Δέν ξέφυγε τίποτα ἀπό τόν Θεό! Ἡ δημιουργία δέν εἶναι κάτι πού ἔχει στραβά πράγματα, ψεγάδια..

Ὅσα ἤθελε ὁ Θεός ἔκανε. Δέν ἔκανε ὅ,τι δέν ἤθελε. Αὐτά τά δυό, λοιπόν, εἶναι τά κίνητρα τρόπον τινά τοῦ Θεοῦ, πού δημιουργεῖ τόν κόσμο. Τό θέλημά Του καί ἡ ἀγάπη Του.

~ Ἡ γένεση τοῦ φωτός ~

   Καί τώρα προχωροῦμε λίγο πιό κάτω. «Καί εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω φῶς. καί ἐγένετο φῶς». (Γένεσις, κεφ. 1, 3) Εἶπε ὁ Θεός νά γίνει φῶς καί ἔγινε φῶς. Αὐτό τό «γενηθήτω» εἶναι μέ ἕνα (ν), ἀπό τό ρῆμα γίγνομαι καί ὄχι ἀπό τό ρῆμα γεννῶ. Ἄν ἦταν μέ δυό (ν) θά ἔπρεπε νά τό ἑρμηνεύαμε νά γεννηθεῖ, δηλαδή νά γεννηθεῖ ὅπως γεννιέται κάτι τό ζωντανό, ἀλλά εἶναι ἀπό τό ρῆμα γίγνομαι. Καί εἶπεν ὁ Θεός νά γίνει φῶς. Καί ἔγινε φῶς! Οὐσιαστικά ἀπό δῶ ἀρχίζει ἡ δημιουργία. Οἱ δυό πρῶτοι στίχοι ὁ 1ος καί ὁ 2ος δηλαδή κατά τό «ἐν ἀρχῇ…», εἶναι μία περίληψη τῶν ὅσων θά μᾶς πεῖ παρακάτω. Συνεπῶς εἶναι μία εἰσαγωγή, ἕνα προοίμιο ἤ ἀκόμη μία συμπυκνωμένη ἔκθεση ὁλοκλήρου τῆς δημιουργίας. Τώρα, ἡ ἀφήγηση τῆς δημιουργίας ἀρχίζει μέ αὐτό : «Καί εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω φῶς καί ἐγένετο φῶς» καί ἔγινε ἡ πρώτη ἡ ἡμέρα ἡ δημιουργική, πού δείχνει ὅτι ἀπό δῶ ξεκινᾶ πιά τήν δημιουργία. Ξεκινᾶ ἡ δημιουργία μέ τό φῶς! Οὔτε μέ τόν οὐρανό, οὔτε μέ τήν γῆ ἀλλά μέ τό φῶς! Ἴσως θά τεθεῖ ἡ ἐρώτηση, ὅτι ὅλα ὅσα ἔγιναν, ἔγιναν τήν 4η ἡμέρα ὅπως θά δοῦμε στήν συνέχεια, πῶς λοιπόν τό φῶς ἔγινε τήν πρώτη ἡμέρα; Πῶς συμβιβάζεται αὐτό; Θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ὅτι, ὅταν ὁ Θεός ἔκανε τήν πρώτη ἡμέρα τό φῶς, ἐκεῖ συμπεριλαμβάνεται ὁλόκληρη ἡ δημιουργία. Ὁ ἥλιος δέν εἶναι πηγή φωτός ἀλλά φορέας φωτός. Ἄν ἔχω ἕνα κουτί σπίρτα, τά σπίρτα αὐτά ἔχουν ἀποθηκευμένο τό πῦρ, τήν φωτιά, τό φῶς. Τραβάω ἕνα σπίρτο καί ἀνάβω καί φτιάχνω φῶς. Ἐκεῖ μέσα ἔχω φῶς, πού σημαίνει τό σπίρτο εἶναι ἕνας φορέας, δέν εἶναι πηγή φωτός. Ἡ πηγή τοῦ φωτός εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ! Εἶπε νά γίνει φῶς· αὐτή εἶναι ἡ πηγή. Ὁ ἥλιος εἶναι φορέας καί δέν εἶναι ἡ πηγή τοῦ φωτός. Ἡ πηγή τοῦ φωτός εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Εἶπε νά γίνει φῶς!Αὐτή εἶναι ἡ πηγή, καί ὁ ἥλιος εἶναι φορέας καί δέν εἶναι ἡ πηγή τοῦ φωτός. Ἀλλά κάτι ἀκόμα. Ὁ Μωυσῆς ἀνά πᾶσα στιγμή τοποθετεῖ ἕνα παρατηρητή ἐπί τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς, καί ὅτι ναί μέν τό φῶς ἔγινε τήν πρώτη ἡμέρα, καί ὁλόκληρη ἡ δημιουργία μαζί μέ τό φῶς, ἀλλά ἕνας παρατηρητής πού εἶναι στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς καί ἔχει αὐτή τήν πυκνότατη νέφωση πάνω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς δέν μπορεῖ νά δεῖ τόν ἥλιο. Ὅταν τά σύννεφα θά πέσουν ὑπό τήν μορφήν τῆς βροχῆς καί θά σχηματισθοῦν οἱ ὠκεανοί, τότε βεβαίως τό φῶς τοῦ ἥλιου θά φθάσει μέχρι τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Ἄρα γιά ἕναν παρατηρητή λέγεται αὐτό, ὄχι ὅτι ἐμφανίζεται ὁ ἥλιος τήν τέταρτη ἡμέρα, ‘έγινε κι αὐτός τήν πρώτη ἡμέρα. Τά πάντα ἔγιναν τήν πρώτη ἡμέρα. Τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες ἤ διαμορφώνονται ἤ ἀναφαίνονται.  Ὁ ἥλιος, λοιπόν, ἀνεφάνη τήν 4η ἡμέρα διά τόν παρατηρητή τόν ἐπί τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς εὑρισκόμενο.  Ὑπάρχει μία θεωρία, ὅτι ἡ γῆ ἀπεσπάσθη ἀπό τόν ἥλιον, γι’ αὐτό καί γυρίζει γύρω ἀπό τόν ἥλιον. Μάλιστα. Τήν ἀποδέχομαι τήν θεωρία αὐτή. Ὅτι πράγματι ἡ γῆ εἶναι δυνατόν νά ἔχει ἀποσπαστεῖ ἀπό τόν ἥλιο. Ὅπως καί οἱ ἄλλοι  μεγάλοι πλανῆτες. Δέν λέω γιά μικρότερους, γιά δορυφόρους τῶν πλανητῶν, ὅπως εἶναι καί ἡ σελήνη μας. Γιατί ἡ σελήνη φαίνεται ὅτι ἀπεσπάσθη ἀπό τήν γῆν καί γυρίζει γύρω ἀπό τή γῆ. Βεβαίως ὅλα αὐτά ξεκίνησαν ἀπό τόν πάτρονα ἥλιον. Πῶς, λοιπόν, τώρα μποροῦμε νά μιλᾶμε ὅτι ἔχουμε πρῶτα τή γῆ καί μετά τόν ἥλιο; Γι’ αὐτό σᾶς ἐξήγησα. Ὄχι. Καί ὁ ἥλιος καί ἡ γῆ δημιουργήθηκαν τήν πρώτη ἡμέρα. Οὐδόλως ἔρχεται σέ ἀντίθεση τό ὅτι ἡ γῆ ἀπεσπάσθη ἀπό τόν ἥλιον. Καί ἐπειδή ὁ τρόπος ἔκθεσης εἶναι δημώδης, λέγει ὁ Μωυσῆς ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τήν 4η ἡμέρα τόν ἥλιο. Γιά ἕναν παρατηρητή, λοιπόν, ὁ ἥλιος ἔγινε τήν 4η ἡμέρα. Δέν ἔγινε τήν πρώτη ἡμέρα. Ἀλλά, ἐδῶ ὅμως τίθεται τό ἐρώτημα. Καλά, ἀλήθεια, τά πάντα ἔγιναν τήν πρώτη ἡμέρα; Τά πάντα.. Τά πάντα..? Τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες? 

Τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες ἔχουμε τήν διαμόρφωση. Δηλαδή τήν πρώτη ἡμέρα τί ἔγινε; Ἔγινε ἡ ὕλη! Εἴτε ἥλιος λέγεται, εἴτε γῆ λέγεται, εἴτε σελήνη λέγεται, εἴτε δισεκατομμύρια γαλαξίες λέγονται, ὁλόκληρο τό σύμπαν ἔγινε τήν πρώτη ἡμέρα. Τίς ἄλλες ἡμέρες τί βλέπουμε; Νά διαχωριστεῖ, λέει, τό πάνω νερό καί τό κάτω νερό, τά σύννεφα ἀπό τούς ὠκεανούς. Νά φανεῖ ἡ ξηρά. Νά βγάλει ἡ γῆ χορτάρι. Νά γίνουν τά ψάρια μές στή θάλασσα, δηλαδή τά ζῶα τῆς θαλάσσης, τοῦ νεροῦ. Νά γίνουν τά ἑρπετά. Νά γίνει ἡ πόα, τό χορτάρι καί μετά ἡ ξυλώδης βλάστηση, πού ἔχει ξύλινο κορμό. Μετά νά γίνουν τά τετράποδα, τά πτηνά. Καί μετά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος! Δηλαδή τί ἔχουμε τίς ὑπόλοιπες πέντε ἡμέρες; Τήν διαμόρφωση τῆς γῆς. Αὐτό ἔχουμε. Καί δέν ἔχουμε δημιουργία ἐκ τοῦ μή ὄντος ἀλλά διαμόρφωση ἐκ τοῦ ὄντος. Θά πεῖ ὁ Θεός : «Ἡ γῆ νά βγάλει χορτάρι. Ἡ γῆ νά βγάλει τά ἑρπετά. Μετά γιά τόν ἄνθρωπο. Θά πάρει χῶμα. Δηλαδή τί; Ὕλη!

Δέν κάνει τόν ἄνθρωπο ἐκ τοῦ μηδενός, ἀλλά ἐκ τῆς ὑπαρχούσης ὕλης, καί δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπο. Συνεπῶς τίς πέντε ἡμέρες ἔχουμε τήν δημιουργία ὡς διαμόρφωση ἐκ τοῦ εἶναι, ἐκ τῆς ὑπάρξεως. Τήν πρώτη ἡμέρα ἔχουμε τήν δημιουργία ἐκ τοῦ μή ὄντος, ἀπό τήν μή ὕπαρξη, ἐκ τοῦ μηδενός. Καί ἔχουμε τήν παρουσία τοῦ ὑλικοῦ χώρου πιά. Ἀλλά θά μοῦ πεῖτε. Ἐδῶ τήν πρώτη ἡμέρα ἔγινε τό φῶς κι ἐσεῖς μιλᾶτε γιά ὕλη, τί συμβαίνει; Πράγματι. Τί θά πεῖ ὕλη; Καί τί θά πεῖ ἐνέργεια; Τό φῶς εἶναι ἐνέργεια. Ἡ θερμότητα εἶναι ἐνέργεια. Ὁ ἠλεκτρισμός εἶναι ἐνέργεια. Αὐτή ἡ ἐνέργεια ποῦ ὑπάρχει δέν εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν ὕλη; Εἴτε ποῦμε ἐνέργεια, εἴτε ποῦμε ὕλη εἶναι τό ἴδιο πράγμα. Εἶναι ἕνα νόμισμα στίς δυό του ὄψεις. Ἀπό τήν ὕλη περνᾶμε στήν ἐνέργεια,καί ἀπό τήν ἐνέργεια περνᾶμε στήν ὕλη, εἶναι παρά πολύ ἁπλό. Ἄν πάρετε ἕνα ξύλο καί τό βάλετε νά καεῖ, ἐνῶ ἔχετε μία ὕλη περνᾶτε στήν ἐνέργεια. Δηλαδή ἀποδίδεται ἡ ἐνέργεια τοῦ ξύλου ὑπό τήν μορφή τῆς φωτιᾶς. Ἐπάνω στή γῆ μας ἔχουμε αὐτούς τούς διαρκεῖς μετασχηματισμούς. Ἐκείνη ἡ σχέση δέ πού δημιουργεῖ, πού συνδέει τήν ὕλη μέ τήν ἐνέργεια εἶναι ἡ γνωστή σχέση τοῦ Ἀϊνστάιν. Εἶναι θεμελιώδης καί βασική. Ὅτι ἡ ἐνέργεια ἰσοῦται μέ τήν μάζα, πού ἡ μάζα εἶναι ἡ ὕλη ἐπί τό τετράγωνο τῆς ταχύτητας τοῦ φωτός. Βλέπετε, λοιπόν, ἡ ταχύτητα τοῦ φωτός εἶναι μία κατάσταση. Μία κατάσταση δυναμική, μία κατάσταση τῆς ὕλης. Βγάλτε τήν κατάσταση αὐτῆς τῆς ὕλης καί θά δεῖτε ὅτι ἡ ἐνέργεια (Ἔ) ἰσοῦται μέ τήν μάζα, μέ τήν ὕλη. Πράγματι ἰσοῦται. Διότι εἴτε μάζα πῶ, ὕλη εἶναι, εἴτε ἐνέργεια πῶ, εἶναι τό ἴδιο πράγμα. Ἀλλά τίθεται τό ἐρώτημα, ποιό ἔγινε πρῶτα, «ἡ κότα ἤ τό αὐγό;». Ἔ, κάποτε ξεκίνησε κάτι. Ἀφοῦ, λοιπόν, ξεκίνησε κάτι, θά πρέπει νά εἶναι ἤ ἡςκότα πού κάνει τό αὐγό, δηλαδή ὁ Θεός νά ἔκανε τήν κότα, ἤ νά ἔκανε τό αὐγό, ἀπό τό ὁποῖο θά βγεῖ καί ἡ κότα. Τό ἐρώτημα δέν εἶναι ἀνόητο. Προσέξατέ τό, τί ἔγινε πρῶτα, ἡ ὕλη ἤ ἡ ἐνέργεια; Ἀφοῦ τό ἴδιο πράγμα εἶναι καί προῆλθε ἐκ τοῦ μηδενός.. Τό βιβλίο τῆς Γενέσεως μᾶς λέγει ὅτι τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἔγινε, ἤ ἄν θέλετε, αὐτό πού ἔγινε ἦταν ἡ ἐνέργεια. Δηλαδή τό φῶς!  Ἐδῶ προσέξτε νά δεῖτε κάτι τό ἐξαιρετικά μεγαλειῶδες. Ἦταν τό φῶς! Τό φῶς, ἐνέργεια, εἶναι ἡ ἄριστη ποιότητα ἐνέργειας. Εἶναι πιό πάνω καί ἀπό τόν ἠλεκτρισμό καί ἀπό τήν θερμότητα. Ἡ ἐνέργεια φῶς. Ὥστε ἀπό τήν ἐνέργεια φῶς, πού ὁ Θεός εἶπε νά γίνει, ἔγινε κατόπιν ἡ ὕλη. Ἀλλά αὐτό τό πράγμα τό ἀνακαλύψαμε μόλις τόν 20ο αἰώνα, ὅταν καταφέραμε νά μετασχηματίσουμε τήν ἐνέργεια σέ ὕλη καί τήν ὕλη σέ ἐνέργεια. Καί μένουμε κατάπληκτοι ὅταν βλέπουμε τήν Ἁγία Γραφή νά λέγει ὅτι τό πρῶτο πράγμα πού ἔγινε ἦταν τό φῶς. Εἶναι ἤ δέν εἶναι μεγαλειῶδες αὐτό τό ὁποῖο τώρα ἀνακαλύψαμε; Στόν 20ο αἰώνα τό ἀνακαλύψαμε. Αὐτό ὅμως γράφτηκε πρίν 3.500 χρόνια. Καί νά φανταστεῖτε ὅτι οἱ ἄπιστοι χλεύαζαν τήν Ἁγία Γραφή καί ἔλεγαν ἀκόμη ὅτι τό βιβλίο τῆς Γενέσεως εἶναι παραμύθι. Ὅτι ἔγινε πρῶτα τό φῶς καί μετά τήν 4η ἡμέρα ἔγινε ὁ ἥλιος. Τά θεωροῦσαν ἀντιφατικά πράγματα, βλακεῖες.. Καθόλου βλακεῖες! Δικαιώνεται ἡ Ἁγία Γραφή! Ἀποστομώνει ἡ Ἁγία Γραφή τούς χλευαστές της! Καί μόνο ἀπ’ αὐτό, μόνο ἀπ’ αὐτό τό σημεῖο τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὅτι τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἔγινε ἦταν τό φῶς καί ἐκ τοῦ φωτός ἔγινε ἡ ὕλη, αὐτό πρέπει νά μᾶς κάνει νά ποῦμε ὅτι πιστεύουμε στό Θεό, στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό. Εἶναι τόσο μεγάλο, τόσο φοβερά μεγάλο, πού ἀφήνει τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας κατάπληκτο. Ἀλλά ἐν προκειμένῳ θά διαβάσω τί λέει καί ἡ ἐπιστήμη πάνω σ’ αὐτό. Ὁ Πώλ Κουντίκ (Πὼλ Κουντίκ, Γάλλος ἀτομικός φυσικός ἔγραψε τή βιβλιογραφία γιά τή θεωρία τῆς σχετικότητας), ἀτομικός φυσικός, Γάλλος, γράφει: «Ἔχουμε τό δικαίωμα νά ἐκπλησσόμεθα γι’ αὐτό μέσα σ’ ἕνα σύμπαν πού παρουσιάζεται σέ ὅλες του τίς ἐκφάνσεις σάν ἠλεκτρομαγνητική σύνθεση; Τό σύμπαν μᾶς ἀναγκάζει νά ταυτίζουμε τίς βαθύτερες ἰδιότητές του μέ τίς ἰδιότητες τοῦ φωτός». Τί θαυμαστή περιπέτεια! Τό σύμπαν μᾶς ἀναγκάζει νά ταυτίσουμε τίς βαθύτερες ἰδιότητές του μέ τίς ἰδιότητες τοῦ φωτός. Νά θαυμάσουμε ὅτι ξεκίνησε τό σύμπαν ἀπό τό φῶς. Οἱ ποιητές δέν θά ἔχουν πιά μόνοι τό προνόμιο νά ἀποθεώνουν τό φῶς μέ τούς στίχους τους. Ὁλόκληρη ἡ ἐπιστήμη ἔχει γίνει ὕμνος πρός τό φῶς. Εἶναι καταπληκτικό! Ἐγώ, σᾶς εἶπα, θά γινόμουν Χριστιανός μόνο ἀπ’ αὐτό τό σημεῖον. Βάλτε καί ὅλα τ’ ἄλλα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, γιά νά γίνει κανείς ἕνας ἀκλόνητος Χριστιανός. Ὁ δέ καθηγητής τῆς Ὀρυκτολογίας καί Βιολογίας Μαριέλ ντέ Σεραί γράφει: «Ἡ Γραφή ἐμάντευσε τό ἐξαγόμενον τῶν νεοτάτων ἀνακαλύψεων». (Ἐμάντευσε! Αὐτό τό «ἐμάντευσε» θα τό λέγαμε ὡς ἑξῆς: Ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι θεόπνευστος. Διότι δέν μπορεῖ κανείς νά μαντεύσει τέτοια πράγματα, καί μάλιστα ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα, πρίν ἀπό 3.500 χρόνια ἀπό σήμερα.

Εἶναι καταπληκτικό! Τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἀποτελεῖ τήν δημιουργία εἶναι τό φῶς. Καί αὐτό ὄχι μόνον δέν εὑρίσκεται σέ ἀντίθεση μέ τήν πρόοδο τῶν φυσικῶν γνώσεων, ἀλλά μάλιστα παρέχει τήν ὑποστήριξή της καί τό κῦρός της στήν ἐπιστήμη». Εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖα σημεῖα αὐτά γιά νά ξέρει κανείς νά ἀπολογεῖται. Ὥστε, λοιπόν, τί βλέπουμε; Βλέπουμε ὅτι αὐτή ἡ μεγάλη ἀλήθεια τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἔρχεται μόλις στόν 20ο αἰώνα νά ἐπαληθευθεῖ.

~ Γιατί ἐδημιούργησε ὁ Θεός τό φῶς; ~

   Γιατί ὁ Θεός ἔκανε τό φῶς; Τό φῶς!  Ὅ,τι ὡραιότερο στή δημιουργία, τό φῶς! Σκεφθεῖτε τήν ἀπουσία τοῦ φωτός. Τί ἔχετε; Τίποτα! Πῶς θά προβληθεῖ ἡ τέχνη, ἡ ἐπιστήμη, ἡ ὀμορφιά; Μέ τήν ἀπουσία τοῦ φωτός τίποτε δεν προβάλλεται. Ὅλα μέ τό φῶς. Γιατί, λοιπόν, ὁ Θεός ἔκανε πρῶτα τό φῶς; Καί γιατί ξεκίνησε ὁλόκληρη ἡ δημιουργία ἀπό τό φῶς; Καί διεμορφώθη ἡ ὕλη ἀπό τό φῶς; Διότι «ὁ Θεός φῶς ἐστι!» Μᾶς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὅτι ὁ Θεός εἶναι φῶς. Ἀλλά τό φῶς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστο. Εἶναι τό φῶς πού εἶδαν οἱ τρεῖς μαθητές, Πέτρος, Ἰάκωβος καί Ἰωάννης, ἐπάνω στό Θαβώρ. Αὐτό τό φῶς τοῦ Θεοῦ, ξαναλέμε εἶναι ἄκτιστο. Αὐτό τό ἴδιο φῶς θά ἔχουμε κι ἐμεῖς στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στήν εἰκονογραφία μας βάζουμε στούς Ἁγίους ἐπάνω ἕνα φωτοστέφανο. Γύρω ἀπό τό κεφάλι. Αὐτό τό φωτοστέφανο εἶναι ὁ τρόπος νά ἐκφράσουμε αὐτό τό ἄκτιστο φῶς. Τί θά πεῖ «ἄκτιστο»; Αὐτό πού δέν τό ἐδημιούργησε ὁ Θεός, ἀλλά εἶναι δεμένο μέ τήν φύση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δεμένο μέ τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ. Προσέξτε. Αὐτή ἡ ἐνέργεια δέν εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι δεμένη μέ τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ. Καί ἐπειδή ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ δέν φαίνεται, ὁ Θεός γίνεται γνωστός μόνο μέ τίς ἐνέργειές του. Ἐκεῖνο, λοιπόν, πού κάνει τά ὄντα, τούς ἀνθρώπους, τούς ἀγγέλους, νά γνωρίσουν τόν Θεό, εἶναι οἱ ἄκτιστές του ἐνέργειες. Ὅταν λέμε «ἄκτιστη» ἐννοοῦμε θεότητα. Γιατί ἄν εἶναι κτιστό πράγμα εἶναι κτίση πιά, εἶναι κατώτερο ἀπό ἐμᾶς. Ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος. Αὐτό τό ἄκτιστο φῶς ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ τήν δημιουργία τήν ὁρατή κι ἐμεῖς μποροῦμε νά ποῦμε, νά ὁ Θεός! Νά ὁ Θεός! Ἐκεῖνο τό φῶς εἶδε καί ὁ Μωυσῆς στό Σινά, καί ὅταν κατέβηκε ἀπό τό Σινά τό πρόσωπό του ἦταν φωτεινό τόσο πού δέν τό ἄντεχαν οἱ Ἑβραῖοι νά τό ἀτενίσουν. Αὐτό, λοιπόν, τό ἄκτιστο φῶς, ἔρχεται νά δώσει τήν εἰκόνα τρόπον τινά τῆς δημιουργίας. Εἶναι καταπληκτικό!  Ὁ μέν ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἡ δέ δημιουργία εἶναι εἰκόνα τῆς ἄκτιστης ἐνέργειάς του, πού εἶναι τό φῶς. Εἶναι καταπληκτικό! Γι’ αὐτό, λοιπόν, ὁ Θεός ἔκανε τό φῶς. Ἔκανε τή δημιουργία ὑπό τή μορφή τοῦ φωτός. Καί ἀπό ἐκεῖ ξεκινάει μετά νά γίνει καί νά διαμορφωθεῖ ὅ,τι ἔγινε, ὁ γνωστός μας κόσμος, ὅπως τόν βλέπουμε. «Καί εἶδεν ὁ Θεός τό φῶς, ὅτι καλόν». (Γένεσις, κεφ. 1, 4) Εἶδε ὁ Θεός τό φῶς ὅτι ἦτο καλόν. Ἐδῶ εἶναι μία ἀνθρωπομορφική ἔκφραση διά τό ἐπιτυχές τῆς δημιουργίας. Ὅτι, ὅταν ὁ Θεός ἔκανε τό φῶς, τό ὁποῖον εἶναι ποίημα, εἶναι δημιούργημα, εἶπε ὅτι ἦταν καλό. Προσέξτε. Ἄλλο τό ἄκτιστο φῶς καί ἄλλο τό κτιστό φῶς. Αὐτό εἶναι κτιστό φῶς. Ὁ ἥλιος εἶναι κτιστό φῶς. Ὅταν τό εἶδε ὁ Θεός εἶπε: «Καλόν εἶναι». Τί θά πεῖ αὐτό, «καλόν εἶναι»; Ἐπιτυχημένο εἶναι. Ὁ Θεός θά μποροῦσε νά κρίνει καί νά πεῖ «ἀποτυχημένο»; «Ἤ ἐπιτυχημένο»; Ὄχι! Εἶναι γιά μᾶς. Εἶναι ἕνας ἀνθρωπομορφικός τρόπος γιά νά ἐκφρασθεῖ ὅτι ἡ δημιουργία εἶναι ἐπιτυχής, εἶναι ὡραία. Ἄν, λοιπόν, ὅ,τι δημιουργεῖ ὁ Θεός εἶναι καλό, ἀφοῦ τό φῶς εἶναι καλό, ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι καλά. Ἀλλά καί τό καταπληκτικό, ὅτι καί κατά τήν διαμόρφωση πού κάνει ὁ Θεός, σέ κάθε διαμόρφωση θά πεῖ, εἶναι καλό. Εἶναι καλό. Εἶναι ἕνα σημεῖο, τό ὁποῖο ἐπαναλαμβάνεται σέ κάθε δημιουργική πράξη τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί γιά κάτι ἀκόμα, ὅπως λέγει ἕνας ἐκκλησιαστικός συγγραφεύς, ὁ Θεοδώρητος, γιά νά πείσει τούς ἀχάριστους, νά μήν παραπονιοῦνται γιά μερικά πράγματα στήν δημιουργία, αὐτό εἶναι καλό κι ἐκεῖνο δέν εἶναι καλό. Ὅ,τι ὁ Θεός δημιουργεῖ εἶναι καλό. Καί κάτι ἀκόμη. Γιά νά δώσει ἀποστομωτική ἀπάντηση, ὅτι δέν ὑπάρχει ὁ Θεός τοῦ σκότους καί ὁ Θεός τοῦ φωτός. Γιά νά ἀπαντήσει στήν λεγόμενη περσική διαρχία. Πού πίστευαν οἱ Πέρσες καί πολλοί ἄλλοι διαρχιστές, ὅτι ὑπάρχει ὁ θεός τοῦ φωτός καί ὁ θεός τοῦ σκότους. Καί αὐτοί οἱ δυό θεοί παλεύουν διαρκῶς, χωρίς ποτέ ὁ ἕνας νά καταφέρει νά νικήσει τόν ἄλλο. Τό ἔβγαλαν αὐτό ἀπό τή διαδοχή τῆς νύχτας καί τῆς ἡμέρας. Ὁ Θεός ἔκανε τό φῶς κι ὅταν μπαίνει ἀνάμεσα ἕνα ἀντικείμενο γίνεται σκιά. Καί ἡ σκιά, τό σκότος, δέν εἶναι παρά ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός. Δημιουργός τοῦ φωτός καί τοῦ σκότους εἶναι ὁ Θεός. Δέν ὑπάρχει διαρχία. Δέν ὑπάρχουν δυό θεοί. Ἕνας εἶναι ὁ Θεός. Καί ὅ,τι κάνει ὁ Θεός εἶναι πολύ καλό. Εἶναι πολύ ὡραῖο. Εἶναι θαυμαστό. Ἔτσι πού οἱ ἄνθρωποι νά θαυμάσουν τόν Θεό, τήν ἀγάπη του, τήν σοφία του, νά τόν δοξάσουν, νά τόν λατρεύσουν καί μέ τόν τρόπο αὐτό νά μετάσχουν στή μακαριότητα, δηλαδή στήν εὐτυχία τοῦ Θεοῦ. Πόσο μεγάλα πράγματα εἶναι αὐτά.. Πόσο μεγάλα!

14-11-1982

4η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Ἡ κατάστασις τῆς γῆς.Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός δημιουργός τοῦ κόσμου».

†.Ο Ἅγιος Τριαδικός Θεός δημιουργός τοῦ κόσμου. Ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό Άγιον». Ἡ δημιουργία τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν. ἡ δέ γῆ ἦν ἀόρατος και ἀκατασκεύαστος και σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. καί εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω φῶς. καί ἐγένετο φῶς.» (Γένεσις, κεφ. 1, 1-2 )

   Κάθε φορά, ἀλήθεια, πού διαβάζει κανείς αὐτούς τούς στίχους, αἰσθάνεται μέσα του μία μεγαλοπρέπεια. Τή μεγαλοπρέπεια τοῦ Θεοῦ. Ἤδη εἴδαμε τόν πρῶτο στίχο, πού ἀναφέρεται στή δημιουργία τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου στόν οὐρανό καί τή γῆ. Καί πηγαίνουμε στό δεύτερο στίχο. «Ἡ δέ γῆ ἦν ἀόρατος και ἀκατασκεύαστος και σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος». Ἡ δέ γῆ ἦτο ἀόρατος, ἀφανής, ἀκατασκεύαστος, ἀδιαμόρφωτος. Καί σκοτάδι ἐπάνω στήν ἄβυσσο καί Πνεῦμα Θεοῦ ὑπερίπτατο, ἐπεφέρετο, ἐπάνω ἀπό τό νερό. Ἡ κατάσταση τῆς γῆς. Ας δοῦμε αὐτό τό στίχο στήν ἀνάλυσή του. «Ἡ δέ γῆ»· με αὐτό τό σύνδεσμο τόν ἀντιθετικό «δέ», ἐφόσον ὡραιότατα μᾶς εἶπε, ὅτι ὁ Θεός ἐποίησεν τόν οὐρανό καί τή γῆ, δείχνει ὅτι περνᾶμε στό θέμα «γῆ». Καί ὅτι πράγματι τό θέμα «γῆ» ἐνδιαφέρει τόν ἱερό συγγραφέα καί περί αὐτῆς θά μᾶς ὁμιλήσει. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὅμως λογοτεχνικότατα περνάει στό θέμα τῆς γῆς, φυσικότατα, ὅπως λέμε στό «Πάτερ ἡμῶν….γενηθήτω τό θέλημά σου». Μιλᾶμε γιά τόν Πατέρα μας πού εἶναι στούς οὐρανούς. «Ὡς ἐν οὐρανῶ καί ἐπί τῆς γῆς». Καί μέ αὐτό τό «ὡς ἐν οὐρανῶ καί ἐπί τῆς γῆς», περνάει ἀπό τό θέμα «οὐρανός» στό θέμα «γῆ». «Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον» κ.ο.κ.. Ὅλα αὐτά ἀναφέρονται πιά στά θέματα τῆς γῆς. Περνᾶμε δηλαδή ἀπό τά οὐράνια θέματα, στά ἐπίγεια θέματα. Ἔτσι κι ἐδῶ, «ὁ Θεός ἐποίησεν τόν οὐρανόν καί τήν γῆν· ἡ δέ γῆ ἦν ἀόρατος καί ἀκατασκεύαστος». Αὐτό δείχνει ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό ἔχουμε ἕνα πέρασμα στή γῆ. Ὅτι ἐφεξῆς ὁ ἱερός συγγραφέας θά ἀσχοληθεῖ μόνο μέ τή γῆ. Αὐτή τόν ἐνδιαφέρει. Ἐάν τώρα μέσα στήν πορεία τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, θά μποροῦσε νά ἐνδιαφέρει καί ὁ οὐρανός, αὐτό, θά λέγαμε, ὅτι δέν θά μποροῦσε νά εἶχε προβλεφθεῖ. Νομίζω ὅτι κατ’ ἀρχάς τόν ἄνθρωπο τόν ἐνδιαφέρει ἡ γῆ. Ὅτι ἔτσι ἔχουν τά πράγματα τό βλέπουμε καί ἀπό τό ἑξῆς σημεῖο. Σύγχρονοι ἄνθρωποι, πού δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀναρωτιοῦνται καί λένε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ξεκινάει νά κατακτήσει τή δημιουργία, τόν κόσμο, τό σύμπαν, τ’ ἀστέρια, πῶς τό κάνει αὐτό; Ἀφοῦ δέν τακτοποίησε τήν κατάκτησή του ἐπάνω στή γῆ. Ἀφοῦ τήν ἴδια του τήν κατοικία δέν τήν ἔχει τακτοποιήσει. Καί ἐφόσον δέν ἔχουμε ἐπάνω στή γῆ οὔτε εἰρήνη, οὔτε εὐτυχία, καί τρωγόμαστε οἱ ἄνθρωποι καί πολέμους κάνουμε κτλ γιατί νά τρέχουμε τώρα παραπέρα; Εἶναι φανερό ὅτι ὁ πόλεμος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος κάνει τούς ἀνθρώπους νά ψάχνουν γιά ἄλλα πράγματα παραπέρα. Ἔλεγε ὁ Ἠράκλειτος ὅτι ὁ πόλεμος εἶναι ὁ πατέρας ὅλων τῶν πραγμάτων. Πράγματι παρατηρεῖται ἕνα λαχάνιασμα στούς ἀνθρώπους νά κατακτήσουν τή γῆ. Ἔκριναν ὅτι ἡ κατάκτηση τῆς γῆς θά γίνει διά τοῦ οὐρανοῦ. Ἐάν ἐπί παραδείγματι κατακτήσουμε τή σελήνη, τότε ἀπό τή σελήνη θά μποροῦμε νά ἐφορεύουμε ἐφ’ ὅλης τῆς γῆς. Καί οὕτω καθεξῆς. Δηλαδή λόγοι καθαρά στρατιωτικοί καί κατακτητικοί ὠθοῦν τούς ἀνθρώπους νά κινηθοῦν ἔτσι.

Ὁ μετεωρολογικός ἤ ἀστρολογικός οὐρανός και ὁ πνευματικός οὐρανός.

   Παρά ταῦτα, θά μοῦ λέγατε, εἶναι μία πραγματικότητα. Μάλιστα. Θά μπορούσαμε ὅμως νά ποῦμε, καί σᾶς τό ἔχω πεῖ αὐτό ἀπό τήν περασμένη φορά, ὅτι, ὅταν λέγει ὁ ἱερός συγγραφέας «οὐρανός καί γῆ», οὐρανός δέν εἶναι πάντοτε αὐτό πού λέμε, οὐρανός μετεωρολογικός ἤ ἀστρικός. Εἶναι καί ὁ πνευματικός οὐρανός. Εἶναι ὁ κόσμος τῶν ἀγγέλων. Ὅταν, λοιπόν, λέγει ἡ Ἁγία Γραφή. «ὁ Θεός ἐποίησεν τόν οὐρανόν καί τήν γῆν», μποροῦμε νά τό δοῦμε καί ἀπό αὐτή τήν ἄποψη. Ὁ Θεός ἔκανε τόν πνευματικό καί ὑλικό κόσμο. Ἀλλά γῆ τότε εἶναι ὁλόκληρο τό σύμπαν. Διότι πράγματι καί ὁ ἥλιος εἶναι γῆ. Δηλαδή μέ τήν ἔννοια τήν εὐρεία. Ὅτι ἀπό τά ἴδια ὑλικά εἶναι φτιαγμένος καί ὁ ἥλιος. Ἤ ἄν θέλετε, ἀντίστροφα, ἐάν ἡ γῆ μας ἀποσπάσθηκε ἀπό τόν ἥλιο, κατά μία θεωρία, τότε τά ὑλικά τά ὁποῖα συναντοῦμε στή γῆ, τά συναντοῦμε στόν ἥλιο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ βασική ἀρχή, ἡ ἀφετηρία θά λέγαμε τῆς συνθέσεως τῆς γῆς. Ἀλλά καί ἡ σελήνη τό ἴδιο. Ὅταν πήγαμε στό φεγγάρι, βρήκαμε τί; Βρήκαμε γῆ. Βεβαίως χρησιμοποιοῦμε τεχνικούς ὅρους, ὅπως ἐπί παραδείγματι «προσελήνωση» ἤ «προσγείωση». Γιά νά διακρίνουμε τή γῆ ἀπό τή σελήνη ἤ ἀπό τόν Ἄρη. «Προσαρείωση» θά λέγαμε ἐκεῖ; Ἐννοώντας ὅτι κατεβαίνουμε στόν Ἄρη. 

Ἣ «προσηλίωση», ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι μπορούσαμε νά ταξιδεύσουμε καί νά πᾶμε στόν ἥλιο καί νά προσγειωθοῦμε στήν ἐπιφάνεια τοῦ ἥλιου. Σχῆμα λόγου, ἔ; Σχῆμα λόγου. Ὁλόκληρο τό σύμπαν στήν πραγματικότητα εἶναι γῆ. Ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ. Ὅπου καί νά πᾶμε θά βροῦμε τά ὑλικά στοιχεῖα πού συναντοῦμε στή γῆ. Ἄλλο τώρα ὅτι μπορεῖ νά συναντήσουμε καί κάτι ἄλλο πού δέν τό ἔχουμε στή γῆ, ἤ στή γῆ νά ὑπάρχει καί νά μήν ὑπάρχει κάπου ἀλλοῦ ἀπό πλευρᾶς ὕλης. Φαίνεται δέ ὁλόκληρο τό σύμπαν εἶναι φτιαγμένο ἀπό τά γνωστά μας στοιχεῖα, πού τά μαθαίνουμε στή φυσική ἀπό τόν πίνακα τοῦ Μεντελέγεφ καί ἡ δομή, φαίνεται, τοῦ σύμπαντος εἶναι μέ αὐτά τά στοιχεῖα. Ξεκινᾶμε ἀπό τό ὑδρογόνο καί φτάνουμε στά πολυσύνθετα στοιχεῖα, ἀπό τά ὁποία εἶναι κτισμένη ὁλόκληρη ἡ δημιουργία.

Τό βιβλίο τῆς Γενέσεως δέν εἶναι μία ἐπιστημονική πραγματεία, δέν εἶναι ἕνα βιβλίο, τό ὁποῖο θά ἤθελε νά δώσει ἐπιστημονικά στοιχεῖα, ὅπως θά ἦταν μία Ἀστρολογία ἤ μία Γεωλογία, ἀλλά εἶναι ἕνα βιβλίο, ὅπου ἀποκαλύπτει ὁ Θεός τό θέλημά Του καί σκοπούς ἔχει ποιμαντικούς καί θρησκευτικούς. Δηλαδή πῶς θά μάθει καί ὁ πιό ἁπλός ἄνθρωπος, ὅτι ἡ δημιουργία, ὁ κόσμος ὅλος εἶναι δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Καί ὅτι ὁ Θεός εἶναι πατέρας μας, τόν ὁποῖο ὀφείλουμε νά ἀγαποῦμε. Καί νά τηροῦμε τίς ἐντολές του. Αὐτός ἦταν ὁ σκοπός πού γράφηκε τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, δηλαδή μέ δημώδη τρόπο γιά ποιμαντικούς καί θρησκευτικούς σκοπούς. Ἄλλο τώρα ὅτι παρά τήν ἁπλότητα τοῦ βιβλίου, δέν εἶναι ἀφελές, δέν εἶναι ἁπλοϊκό, εἶναι ἁπλό. Δέν εἶναι ἀφελές βιβλίο, ἀλλά ἔχει μία ἀκρίβεια πού μας καταπλήσσει κυριολεκτικά.

Ὁ πνευματικός κόσμος δημιουργήθηκε πρό τοῦ ὑλικοῦ κόσμου.

   Ἔτσι θά ἀσχοληθοῦμε μέ τή γῆ μας πιά ἀπό δῶ καί μπρός. Ὅλα τά ἄλλα οὐράνια σώματα δέν θά μᾶς ἀπασχολήσουν. «Ἡ δέ γῆ ἦν ἀόρατος». Ἡ γῆ ἦταν ἀόρατος. Δηλαδή σέ ποιόν δέν ἦταν ὁρατός; Ὅταν λέμε ὅτι κάτι εἶναι ὁρατό ἤ ἀόρατο, προϋποθέτουμε κάποιο μάτι. Ἦταν κανείς πού ἔβλεπε; Ἄν μοῦ πεῖτε, ὁ Θεός, μά ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος πού δημιουργεῖ καί βλέπει τά πάντα. Γιά τόν Θεό δέν ὑπάρχει τίποτα τό συγκεκαλυμμένο. Ὁ Θεός τά βλέπει ὅλα. Τότε σέ ποιόν ἦταν ἀόρατος ἡ γῆ; Μήπως στούς ἀγγέλους; Εἶναι γνωστό ὅτι κι ἐδῶ ἔχουμε μία ἀκρίβεια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅτι ὁ Θεός ἐποίησε τόν οὐρανό καί τή γῆ. Ἄν δεχθοῦμε καί τήν εὐρύτερη ἔννοια ὅτι οὐρανός εἶναι ὁ πνευματικός κόσμος, πράγματι ὁ πνευματικός κόσμος δημιουργήθηκε πρό τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Μᾶς τό λέγει τό βιβλίο τοῦ Ἰώβ· ὅτι, «ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα ᾔνεσαν μέ ἄγγελοι». Ὅταν δηλαδή οἱ ἄγγελοι εἶδαν τό σύμπαν τότε μέ «ᾔνεσαν», μέ ἐδοξολόγησαν. Ὥστε, νά ἐδῶ πῶς ἔχει ἔρεισμα ἡ ἑρμηνεία πού σᾶς εἶπα προηγουμένως, ὅτι ὁ οὐρανός δύναται νά θεωρηθεῖ ὄχι ὁ ἀστρικός οὐρανός ἀλλά ὁ πνευματικός οὐρανός, ὁ ὁποῖος βεβαίως σᾶς ξαναλέγω προηγεῖται. Μήπως, λοιπόν, οἱ ἄγγελοι δέν ἔβλεπαν τή γῆ, ἦτο ἀόρατος; Ὄχι! Τώρα ἐδῶ πιά ὁ Μωυσῆς γράφει καί ἐννοεῖ πάντοτε μέ τή φυσική διάσταση καί ὄχι μέ τήν πνευματική διάσταση. Τότε σέ ποιόν; Δέν ὑπῆρχε ἄνθρωπος. Ἐδῶ ὑποθέτει ἕνα μάτι παρατηρητῆ. Κάνει μία ὑπόθεση. Αὐτό πού σᾶς λέγω εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο, διότι θά λύσει πάρα πολλές μας ἀπορίες παρακάτω, ὅταν θά μελετοῦμε αὐτό τό κεφάλαιο τῆς Γενέσεως. Μπαίνει, λοιπόν, ἕνας ὑποθετικός παρατηρητής. Καί αὐτός ὁ ὑποθετικός παρατηρητής εἶναι τοποθετημένος στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Καί ὅπως θά ἔβλεπε αὐτός ὁ παρατηρητής, ἔτσι θά ἔκρινε τήν περιγραφή πού μᾶς κάνει τό βιβλίο τῆς Γενέσεως. 

Ἡ ἀκατασκεύαστος γῆ. 

  Ὥστε γι’ αὐτό τό μάτι τοῦ ὑποθετικοῦ παρατηρητῆ ἡ γῆ ἦταν ἀόρατος. Ἀπό τί ἦταν ἀόρατος; Δηλαδή ἀφανής πού δέν μποροῦσε κανείς νά τή δεῖ; Τί ἦταν ἐκεῖνο πού ἔκανε ἀόρατη τή γῆ; Ἦταν ἡ πυκνότατη νέφωση πού ὑπῆρχε ἄνω τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς. Θέλετε; Ὅλοι οἱ ὠκεανοί πού ὑπάρχουν σήμερα μέ φοβερά μεγάλο ὄγκο νεροῦ, ὑπερίπταντο. Οἱ ὠκεανοί καλύπτουν πολύ μεγάλη ἐπιφάνεια, τά ¾ τῆς ἐπιφάνειας τῆς γῆς. Ὑπάρχουν βάθη θαλασσῶν μέχρι 9.000 καί 10.000 μέτρα. Σκεφθεῖτε ἐδῶ στή Μεσόγειο, πού εἶναι μία κλειστή θάλασσα, στό ἀκρωτήριο Ταίναρο, στό ἄκρο τῆς Πελοποννήσου, τό βάθος τῆς θάλασσας εἶναι 4.000 μέτρα! Τό βάθος! Εἶναι δέ καί τό πιό βαθύ σημεῖο τῆς Μεσογείου. Γι’ αὐτό ἔχει καί φοβερές τρικυμίες ἐκεῖ. Λοιπόν, τί ὄγκος νεροῦ ὑπάρχει σήμερα στούς ὠκεανούς; Αὐτός ὁ ὄγκος τοῦ νεροῦ κάποτε ὑπερίπτατο. Ἦταν πάνω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Γιατί; Διότι ἡ γῆ ἦταν σέ θερμή κατάσταση. Ναί, τό λέγει αὐτό ἡ ἐπιστήμη. Καί συνεπῶς ὅλο αὐτό τό νερό ἦταν ὑπό μορφή νεφῶν. Καί ἦταν πάνω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Ἐδῶ ἔχουμε κάποια συννεφιά, αὐτές οἱ γνωστές συννεφιές πού ἔχουμε. Νά, ἐχθές εἴχαμε συννεφιά καί ἦταν ἡμέρα σκοτεινή. Δηλαδή δέν εἴχαμε φῶς. Μᾶλλον εἴχαμε λίγο φῶς ἥλιου ἀπό διάχυση. Ὄχι ἀπό ἄμεση ἀκτινοβολία. Μπορεῖτε νά φανταστεῖτε, νά ἔχουμε ὅλους τους ὠκεανούς πάνω ἀπό τό κεφάλι μας; Περνάει τό φῶς; Ἀναμφισβήτητα ὄχι. Ὅταν συνεπῶς λέγει ὅτι ἡ γῆ ἦταν ἀόρατος, σημαίνει γιά ἕναν παρατηρητή ἐπί τῆς ἐπιφάνειας τῆς γῆς, ὅτι δέν ἔφθανε τό ἡλιακό φῶς στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Αὐτό ἐξάλλου θά τό δοῦμε λίγο πιό κάτω, στόν ἕκτο στίχο εἶναι, που ἐκεῖ ὁ Θεός θά προχωρήσει νά διαμορφώσει τά νερά. Ἐκεῖνα τά ὁποῖα θά πέσουν στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς κι ἐκεῖνα πού θά ἀνέρχονται ἄνω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς καί θά εἶναι τά σύννεφα. Θά πεῖ «ἀνά μέσον τοῦ ὕδατος καί τοῦ ὕδατος»· ἀκοῦστε τή φράση αὐτή. Εἶναι στόν 6ο στίχο, εἶναι πιό κάτω. «Ἀνά μέσον τοῦ ὕδατος καί τοῦ ὕδατος». Ἀνάμεσα, λέει, στό νερό καί στό νερό. Ποιό νερό καί νερό; Τό νερό πού εἶναι ἀπό κάτω, πού εἶναι θάλασσα καί τό νερό πού εἶναι ἀπό πάνω πού εἶναι τά σύννεφα. Τώρα ὅμως τό νερό εἶναι ὅλο ἐπάνω. Σέ λίγο θά ψύχεται ἡ γῆ, θά πέσει τό νερό καί τότε θά ἔχουμε τό νερό ἀπό κάτω καί ἀπό πάνω. Καί κάτι ἀκόμα. Θά τό διαμορφώσει ὁ Θεός καί θά ἔχουμε τήν τελική μορφή, τήν ὁποία ἔχουμε σήμερα. Ὥστε νά γιατί ἡ γῆ ἦταν ἀόρατος. «Καί ἀκατασκεύαστος». Ἦταν λέγει ἡ γῆ ἀκατασκεύαστη. Δηλαδή ἀδιαμόρφωτη γῆ. Ὄχι διαμορφωμένη. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅπως θά ξέρετε ὅτι ὅλο τό σύμπαν ἦταν ἀδιαμόρφωτο καί συνεπῶς καί ἡ γῆ πού ἀποτελεῖ μέρος τοῦ σύμπαντος.

 Ἡ γῆ ἀσήμαντο μέρος τοῦ σύμπαντος.

   Ξέρετε τί μέρος τοῦ σύμπαντος ἀποτελεῖ ἡ γῆ μας; Ἕνα πολλοστημόριο ἀσήμαντο. Λογαριάσετε μία ἀπέραντη παραλία, σκεπασμένη χιλιόμετρα ὁλόκληρα μέ ἄμμο. Καί σκύψτε πάρετε ἕνα κόκκο ἄμμου καί πεῖτε· αὐτή εἶναι ἡ γῆ σέ σχέση μέ τό σύμπαν. Ἀσημαντότης! Ἄν ἐρωτήσετε· καί καλά σ’ αὐτή τήν ἀσημαντότητα, πού λέγεται γῆ, ἐτοποθέτησε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο; Ἀλήθεια ὑπάρχει ἄνθρωπος ἀλλοῦ; Βέβαια δέν εἶναι στό σημερινό μας θέμα. Ἴσως τό δοῦμε ὅμως, γιατί πρέπει ὅλα αὐτά νά λύνονται σάν ἀπορίες. Φαίνεται ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό μοναδικό πλάσμα μέσα σ’ ὁλόκληρη τή δημιουργία. Ἄν ὑπάρχει ζωή σέ ἄλλους χώρους τοῦ σύμπαντος ἤ ὄχι, αὐτό δέν τό ξέρουμε. Γιά τήν ὥρα δέν ἔχει βρεθεῖ ζωή. Οὔτε κἄν ζωή. Νεκρό τό σύμπαν; Ἔτσι φαίνεται. Κι ἔγινε αὐτό τό σύμπαν γιά νά ὑπηρετήσει τή γῆ; Ἔτσι φαίνεται. Μά εἶναι καταπληκτικό! Δηλαδή ὅλα γιά τόν ἄνθρωπο; Ἔτσι φαίνεται. Μά τόσο σπουδαῖος εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ἔτσι φαίνεται. Δηλαδή; Εἶναι αὐτό πού λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος «Προφῆται ἐστάλησαν, ὁ οὐρανός, λἐγει, ἐτανύσθη…». Καί ὅπως λέγει ὁ Πασκάλ πολύ ὡραῖα, ὅτι ὁ ἥλιος σκοτώνει, ἀλλά δέν ξέρει γιατί σκοτώνει. Τρομερά μεγάλος ὁ ἥλιος σέ σχέση μέ τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ξέρει, γιατί πεθαίνει. Ποῦ σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει συνείδηση. Εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Τό σύμπαν εἶναι τρομακτικό. Τρομακτικό ὄχι ἀπό πλευρᾶς μόνο ἐκτάσεως, ἀλλά καί ἀπό πλευρᾶς ἀφιλοξενίας. Σκεφθεῖτε· ποῦ νά πάει κανείς στό σύμπαν; Ἐκεῖνοι πού πῆγαν στῇ σελήνη εἴπαν ὅτι εἶναι τρομακτικό τό σύμπαν. σοῦ δημιουργεῖ φόβο. Τρομακτικό! Πολύ τρομακτικό!

Το σύμπαν ἐκφράζει τή σοφία τοῦ Θεοῦ.

   Ἀλήθεια, τό ἀφιλόξενο σύμπαν, γιατί ἔγινε; Γιά νά ἐκφράσει τί; Νά ἐκφράσει βεβαίως τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, γιά νά μάθεις, ἄνθρωπε, νά μή βλασφημᾶς καί νά σέβεσαι τό Θεό. Ἐκφράζει ἀκόμα τή σοφία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ἔχει καί μία πρακτική ἀξία. Αὐτό τό σύμπαν θά γίνει ἡ φιλόξενη βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Θά ἀνακατασκευασθεῖ. Θά ἀναδιαρθρωθεῖ. Θά κάνει τά πάντα καινά ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν θά ξαναρθεῖ, πού εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ παντός. Εἶναι καταπληκτικό! Γι’ αὐτό, σᾶς εἶπα, ὅταν τά πράγματα κάποτε μιλήσουν στήν καρδιά μας, αἰσθανόμαστε ἕνα δέος. Τότε προσκυνοῦμε τόν Θεό καί τόν λατρεύουμε μ’ ὅλη μας τήν καρδιά. Εἶναι περίφημα πράγματα, μεγαλόπρεπα πράγματα.

 Ἡ διαμόρφωση τῆς γῆς.

   Ὥστε ἡ γῆ ἦτο ἀκατασκεύαστος. Ἦταν ἀδιαμόρφωτη. Εἶναι στήν πορεία της νά γίνει ἡ κατοικία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ ὄντος ἐπάνω στή γῆ. Ἀλλά ὅταν λέγει «ἀδιαμόρφωτη» ἡ γῆ μας, τί σημαίνει; Δέν εἶχε πάρει αὐτή τήν ὀμορφιά πού ἔχει σήμερα. Ἦταν κατ’ ἀρχάς αὐτό τό σκοτάδι πού ἐπικρατοῦσε ἕνεκα αὐτῆς τῆς νεφώσεως τῆς ὑψηλῆς. Καί ὅτι ἔπρεπε ἡ γῆ νά γίνει κόσμος. Ὅπως θά ξέρετε, στήν ἑλληνική γλώσσα κόσμος θά πεῖ στολίδι. Στολισμός, στολίδι. Λέμε κόσμημα, κοσμῶ, στολίζω, στόλισμα. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἤθελαν νά δείξουν ὅτι ἡ γῆ, τό σύμπαν εἶναι στολισμένο. Ἔχει ὀμορφιές. Ἔχει στολίδια, ἔχει πλουμίδια. Ἔπρεπε ἡ γῆ νά γίνει κόσμος. Νά γίνει στολίδι, νά στολιστεῖ. Καί ὁ Θεός τώρα, ὁ Θεός Λόγος ἀπό τά χοντρά πηγαίνει στά ψιλά. Ἐκ τοῦ μή ὄντος δημιουργεῖ τό εἶναι καί τώρα ἐκ τοῦ εἶναι προβαίνει στή διαμόρφωση. Καί ἐδῶ θά δοῦμε τώρα ὄχι πιά τή δύναμη τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτό τό ἀπέραντο σύμπαν, ἀλλά τή σοφία τοῦ Θεοῦ στίς λεπτομέρειες. Ὅταν θά πάρει ὁ Θεός Λόγος νά δημιουργήσει τά ζῶα καί τά φυτά. Καί σήμερα ἐμεῖς μέ τό μικροσκόπιο θά βρίσκουμε τή δομή αὐτοῦ τοῦ σύμπαντος μέ τό φαινόμενο τῆς ζωῆς σ’ ἕνα πλοῦτο ἀπίθανα μεγάλο καί καταπληκτικό. Ἕνα πλοῦτο πού ἀφήνει ὅλους ἐμᾶς κατάπληκτους. Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος, λέγει, νά διαβάζουμε ἄπληστα, ἀχόρταγα, τά βιβλία τῶν φυσιοδιφῶν. (Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, κεφ. 23, 14-15: Πατερικαί Ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς») Ἐκεῖ θά βρίσκουμε τήν παντοδυναμία, τήν σοφία καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος ἔκανε προσκλητήριο ἔρευνας καί παρατηρήσεως. Δηλαδή μᾶς καλεῖ νά γίνουμε μαθητές παρατηρήσεως. Νά μαθητεύσουμε στήν παρατήρηση. Καί εἶπε: «Καταμάθετε τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ» (Κατά Ματθαῖον, κεφ. 6, 28) Πάρτε, λέει, ἕνα κρινάκι, αὐτά πού πατᾶμε, ὅταν βγοῦμε τήν ἄνοιξη στό λιβάδι. Ὁ Θεός τά στόλισε καί δέν πειράζει, ἄν τά πατήσεις. Σοῦ ἔστρωσε χαλί μέ λουλούδια. Ἐσύ ὁ ἄνθρωπος ὁ βασιλιάς τῆς δημιουργίας νά πατήσεις ἐπάνω. Σκύψε, πάρε ἕνα λουλουδάκι, αὐτό πού δέν τό πρόσεξες μέχρι τώρα καί πάρε ἕνα φακό καί κοίταξέ το. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση πού μία Τράπεζα πέρυσι ἔβγαλε ἕνα ἡμερολόγιο καί εἶχε ἀκριβῶς ἀπό τήν πανίδα τῆς Ἑλλάδας, τά πουλιά τῆς πατρίδας μας καί ἔλεγε· αὐτά πού δέν προσέχουμε σάν πολύ συνηθισμένα.. Καί ὅμως. Ἄν πάρουμε ἕναν φακό καί ἀρχίσουμε μάλιστα νά μελετοῦμε καί περισσότερα πράγματα, ὄχι ἁπλῶς νά παρατηρήσουμε, θά μείνουμε κατάπληκτοι. Ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ Κύριος· οὔτε ὁ Σολομών δέν ντύθηκε σ’ ὅλη του τή βασιλική δόξα, ὅπως εἶναι ντυμένο σέ συνδυασμούς χρωμάτων καί ὀμορφιᾶς ἕνα ἁπλό κρινάκι τοῦ ἀγροῦ. Αὐτά λέγονται «διαμόρφωση τῆς γῆς». 

 Ἡ δημιουργία τοῦ στερεώματος.

   Συνεπῶς μέχρι τώρα μένει ἡ γῆ ἀδιαμόρφωτη. Δέν ἔχει ἐμφανισθεῖ τό φαινόμενο τῆς ζωῆς, οὔτε μέ τή μορφή τῶν φυτῶν οὔτε μέ τή μορφή τῶν ζώων. Εἶναι δηλαδή αὐτό πού θά λέγαμε σήμερα «ἡ νεκρά ὕλη». Καί μάλιστα ἡ ἐπιφάνεια τῆς γῆς ἦταν ὄχι διαμορφωμένη, ὅπως σήμερα εἶναι. Οἱ λίμνες, οἱ θάλασσες, τ’ ἀκρωτήρια, τά νησιά ἦταν ὅπως ἕνα «καραγιαπί». Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά τό πῶ ἔτσι χοντρικά. «Καί σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου». Καί σκοτάδι ἐπάνω ἀπό τήν ἄβυσσο. Τί θά πεῖ ἄβυσσος; Ἡ ἄβυσσος παράγεται ἀπό τό στερητικό «α» καί «βυθός». Ἄβυθος! Δηλαδή χωρίς βυθό. Κατά λέξη εἶναι τά πολλά νερά πού στεροῦνται πυθμένος, δέν ἔχουν πάτο. Καί αὐτά ἐκάλυπταν τή γῆ. Ἐπί λέξει, λοιπόν, ἄβυσσος θά πεῖ· νερά πολλά χωρίς νά ὑπάρχει πυθμένας. Ὅταν ἐπί παραδείγματι πᾶμε στόν Εἰρηνικό ὠκεανό καί ρίξουμε βολίδα, δηλαδή ἕνα βαρίδι μέ σχοινί νά δοῦμε ποῦ θά πάει ἡ βολίδα. Ἔ, ματαιοπονοῦμε. Θά ποῦμε, ἐδῶ ἡ θάλασσα εἶναι ἄβυσσος! Χωρίς πάτο. Τό λέγει αὐτό καί ὁ Ἰωνάς, ὅταν τόν ἔριξαν στή θάλασσα. «Ἄβυσσος, λέγει, ἐκύκλωσέ με ἐσχάτη». Ἡ τελευταία ἄβυσσος! Ἡ πιό βαθιά θάλασσα, τά πιό πολλά νερά τόν ἐκάλυψαν. Τότε ἦρθε ἐκεῖνο τό ψάρι νά τόν καταπιεῖ. Λέγει ὅμως ὅτι τό σκότος ἦταν ἐπάνω ἀπό τήν ἄβυσσο. Πράγματι εἶναι τό σκοτάδι πού ὑπῆρχε μεταξύ τοῦ νεροῦ πού ἦταν ἀπό κάτω, ὅπως σας εἶπα καί τοῦ νεροῦ πού ἦταν ἀπό πάνω.

 Σᾶς εἶπα προηγουμένως γιά τόν 6ο στίχο. Θά σᾶς τόν πῶ ὡς ἑξῆς. «Εἶπε ὁ Θεός νά γίνει (τη δευτέρα μάλιστα δημιουργική ἡμέρα) στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος καί ἔστω διαχωρίζον ἀνά μέσον ὕδατος καί ὕδατος». Νά γίνει στερέωμα, πού νά χωρίζει τό ἕνα νερό ἀπό τό ἄλλο νερό. Ὅλα αὐτά πάντοτε, σᾶς ὑπενθυμίζω, θά τό πῶ πάρα πολλές φορές, γιά ἕνα παρατηρητή πού εἶναι στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. 

 Ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

   «Καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» Πνεῦμα Θεοῦ ὑπερίπτατο τρόπον τινά πάνω ἀπό τό νερό. Ποιό εἶναι αὐτό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πού ὑπερίπταται τοῦ ὕδατος, πού στέκεται πάνω ἀπό τό νερό; Πάντα μέ τό φῶς τῆς Καινῆς Διαθήκης πρόκειται γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πάνω ἀπό τό νερό τῆς γῆς. Ἀλλά ἐάν ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα, τότε δέν ἔχει ἔννοια ἡ φράση «Πνεῦμα Θεοῦ». Διότι τότε θά τό μεταφράζαμε ὡς ἑξῆς: Καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τῶν ὑδάτων θά τό λέγαμε: «καί Πνεῦμα Πνεύματος». Εἶναι λιγάκι περίεργο. Ὅταν, λοιπόν, λέγει, «καί Πνεῦμα Θεοῦ» σημαίνει ὅτι εἶναι κάτι ἄλλο. Καί αὐτό τό ἄλλο εἶναι πράγματι, ὑπό τό φῶς τῆς Κ.Δ., τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα! Ὅπως καί τώρα τό λέμε, στή γλώσσα τῆς Καινῆς Διαθήκης, τό Πνεῦμα Θεοῦ. Δηλαδή ἐδῶ Θεό ἐννοοῦμε τόν Πατέρα. Καί Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἐννοοῦμε τό τρίτο πρόσωπο. Δηλαδή ὁ Πατήρ νά στείλει τό Ἅγιό Του Πνεῦμα. Ὥστε βρίσκουμε ἐδῶ τό Ἅγιο Πνεῦμα! Μά βέβαια. Διότι εὐθύς παρακάτω θά μιλήσει διά τό δεύτερον πρόσωπο. Ἐκεῖνο τό «καί εἶπεν ὁ Θεός». «Εἶπεν ὁ Θεός γεννηθήτω φῶς καί ἐγένετο φῶς». Αὐτό τό «εἶπεν» ἐκφράζει τόν Θεόν Λόγον. Εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Πατρός. Καί ὁ Λόγος τοῦ Πατρός εἶναι ἐκεῖνος πού δημιουργεῖ τόν κόσμο. Εἶναι τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Σᾶς θυμίζω αὐτό τό ψαλμικό «τῷ Λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοί ἐστερεώθησαν». Μέ τόν Λόγο τοῦ Κυρίου, δηλαδή τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδας, οἱ οὐρανοί ἔγιναν. Ἤ ἐκεῖνο τό θαυμάσιο πού λέγει ὁ 32ος ψαλμός· «τῷ Λόγῳ Αὐτοῦ ἐθεμελιώθησαν οἱ οὐρανοί, καί τῷ Πνεύματι Αὐτοῦ συνέχονται». Δηλαδή αὐτό τό «Αὐτοῦ» ποιό εἶναι; Εἶναι ὁ Πατήρ! Καί ὅτι ἐθεμελιώθησαν οἱ οὐρανοί, ἔγιναν, δημιουργήθηκαν τῷ Λόγῳ. Μέ τόν Λόγο Του, μέ τόν Υἱό Του. Καί συνέχονται, συγκρατοῦνται καί ὑπάρχουν καί ζοῦν μέ τό Πνεῦμά Του τό Ἅγιο. Θά σᾶς ξαναδιαβάσω τόν στίχο. «Τῷ Λόγῳ Αὐτοῦ ἐθεμελιώθησαν οἱ οὐρανοί καί τῷ Πνεύματι Αὐτοῦ συνέχονται».

 Ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

  Ὥστε, λοιπόν, βλέπουμε ἐδῶ νά ὑπάρχει ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάς. Πάρα πολύ ὡραία τό λέγει αὐτό ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος: «Τοῦ μέν Πατρός εὐδοκοῦντος καί κελεύοντος, τοῦ δέ Υἱοῦ πράσσοντος καί δημιουργοῦντος, τοῦ δέ Πνεύματος τρέφοντος και αὔξοντος». Ὅτι ὁ Πατήρ εὐδοκεῖ καί διατάσσει. Εἶπεν ὁ Θεός. Ὁ Υἱός Τοῦ ὁ Λόγος πράττει καί δημιουργεῖ. Καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τρέφει καί αὐξάνει. Καί ὅπως λέγει καί ὁ Θεόφιλος Ἀντιοχείας, εἶναι στόν ἴδιο τόμο. «Φωνή δέ τί ἄλλο ἐστίν ἀλλ’ ἤ ὁ Λόγος ὁ τοῦ Θεοῦ, ὅς ἐστιν καί Υἱός Αὐτοῦ». Τί εἶναι λέγει ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ; Εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Υἱός Του. Καί συνεπῶς, ὅταν εἶπε ὁ Θεός, σημαίνει δημιουργεῖ διά τοῦ Υἱοῦ Του. Διά τοῦ Λόγου Του. Τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου Του. Εἶναι ἀληθινά μεγαλειῶδες. Θά ξαναπῶ, λοιπόν, ἄλλη μία φορά· ἐδῶ ἔχουμε τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. 

Τά θεμέλια μιᾶς θρησκείας.

   Ἀλλά προσέξατε τί λέγει στόν πρῶτο στίχο; Ὁ πρῶτος στίχος λέγει «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν». Αὐτό τί ἐκφράζει; Ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἕνας. Καί ὁ Θεός, λέγει, εἶπε καί ἐγένετο τό φῶς. Εἶπε ἀκόμη: «Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τῶν ύδάτων». Αὐτό τί ἐκφράζει; Ὅτι ὁ Θεός εἶναι Ἕνας, ἀλλά Τριαδικός. Ὥστε στόν πρῶτο μέν στίχο, στό πρῶτο βιβλίο ὁλοκλήρου της Ἁγίας Γραφῆς μπαίνει ὁ θεμέλιος. Ὅτι ὁ Θεός εἶναι Ἕνας. Στόν δεύτερο στίχο ὁ δεύτερος θεμέλιος. Ὅτι ὁ Θεός εἶναι Ἕνας, ἀλλά Τριαδικός, εἶναι τρία πρόσωπα. Καί πράγματι ὁ θεμέλιος μίας θρησκείας εἶναι ἡ γνώση τοῦ ποιός εἶναι ὁ Θεός. Εἶναι ὁ θεμέλιος. Ἀκοῦστε τά θεμέλια. Τρία εἶναι τά θεμέλια μίας θρησκείας, τῆς ὁποιασδήποτε θρησκείας. Τό πρῶτο θεμέλιο εἶναι ὁ Θεός. Τό δεύτερο θεμέλιο εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Καί τό τρίτο θεμέλιο εἶναι ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό ἤ τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Τρία, λοιπόν, πράγματα εἶναι τά ὁροθέσια, εἶναι τά θεμέλια μιᾶς θρησκείας. Ὁ Θεός, ὁ ἄνθρωπος καί ἡ σχέση ἀνάμεσα στά δυό αὐτά πρόσωπα. Θεός καί ἄνθρωπος. Αὐτό λέγεται θρησκεία. Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ποιός εἶναι ὁ Θεός, ὁ ἄνθρωπος καί ἡ σχέση αὐτῶν τῶν δυό. Αὐτό λέγεται θρησκεία. Αὐτός εἶναι ὁ θεμέλιος πάσης θρησκείας. Παντοῦ θά συναντήσετε αὐτό. Καί ἄν θέλετε νά κρίνετε, ὅπως ἐπί παραδείγματι τό Μασονισμό, ἐάν εἶναι, ἤ δέν εἶναι θρησκεία, ἔτσι θά σκεφθεῖτε. Καί ἄν βροῦμε αὐτά τά τρία στοιχεῖα, αὐτομάτως λέμε. Εἶναι θρησκεία. Τελείωσε, πιά. Εἶναι χαρακτηριστικά στοιχεῖα.

Τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος συνδημιουργοῦν.

   Ἐδῶ, λοιπόν, πράγματι, τό πρῶτο θεμέλιο εἶναι· ποιός εἶναι ὁ Θεός! Μονάς ἐν Τριάδι καί Τριάς ἐν Μονάδι. Ὁ Θεός εἶναι μονάδα, ἕνας εἶναι ὁ Θεός. Ἀλλ’ εἶναι Τριαδικός. Τρία πρόσωπα. Μία εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ, τρία τά πρόσωπα. Αὐτό λέγεται Μονάς (ἕνας ὁ Θεός) ἐν Τριάδι (μέσα σέ τρία πρόσωπα) καί Τριάς (τρία πρόσωπα) ἐν Μονάδι (μέσα σέ μία μονάδα, σέ μία οὐσία). Καί ἀμέσως, σᾶς εἶπα καί ἐπαναλαμβάνω, μπαίνει ὁ θεμέλιος τοῦ ποιός εἶναι ὁ Θεός. Ἕνας καί Τριαδικός. Μπαίνει ἀπό τούς δυό πρώτους στίχους τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Εἶναι πραγματικά μεγαλειῶδες. Ἀφοῦ ξεκινᾶμε νά μάθουμε ποιός εἶναι ὁ Θεός, στό σημεῖο αὐτό, λοιπόν, ἔπρεπε νά μάθουμε ποιός εἶναι ὁ Θεός. Καί αὐτή τήν πληρότητα τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ θά μᾶς τήν κάνει ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος. Τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού θά ἔρθει νά μᾶς πεῖ μέ πληρότητα πιά καί ὄχι μέ συσκίαση. Διότι θά ἔλεγε κανείς ὁ Θεός καί Πνεῦμα Θεοῦ, εἶπεν ὁ Θεός, δέν τό βλέπω πολύ σαφές. Ναί, διότι ὑπῆρχε κίνδυνος εἰδολωλατρήσεως τῶν Ἑβραίων, καί ἔπρεπε νά μείνουν στήν μονοθεΐα. Τό μόνο, λοιπόν, πού ἔπρεπε νά γίνει ἦταν νά ἀποκαλυφθεῖ μέν ὁ Τριαδικός Θεός, ἀλλά κατά κάποιο τρόπο συσκιασμένο, γιά νά μήν φθάσουν καί ποῦν οἱ Ἑβραῖοι, ὅτι οἱ θεοί εἶναι πολλοί. Αὐτός ἦταν ἕνας κίνδυνος. Ἦταν ἀνώριμοι οἱ ἄνθρωποι. Ἔμενε, λοιπόν, αὐτή ἡ ἀποκάλυψη νά εἶναι προνόμιο μοναδικό τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πού ἦρθε νά ἀποκαλύψει ὅτι ὁ Θεός εἶναι Τριαδικός. Ἐνθυμεῖσθε τί λέγει ἐκεῖ στό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο. Στήν ἀρχιερατική του προσευχή λέγει ὁ Κύριος· «ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις» (13 Κατά Ἰωάννην, κεφ. 17, 6) Ἀπεκάλυψα τό ὄνομά σου στούς ἀνθρώπους. Ποιό εἶναι τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ; Τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι Γιαχβέ, Κύριος. Αὐτό ἀνήκει στήν Παλαιά Διαθήκη. Πράγματι ὁ Θεός εἶναι Ἕνας καί λέγεται Κύριος. Χωρίς νά παύει νά εἶναι Κύριος, τώρα πᾶμε σέ μία πιό κάτω ἀποκάλυψη, διότι ἔχουμε τρεῖς ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ. Καί δέν ἔχουμε πιά ἄλλη ἀποκάλυψη. Λέγει ἐκεῖ ὁ Θεός στόν Μωϋσέα. «Τό ὄνομά μου, Κύριος, δέν τό ἀπεκάλυψα εἰς τον Ἀβραάμ» (14 Ἔξοδος, κεφ. 6, 3) Ἐκεῖ ἀπεκάλυψε τό ὄνομα Θεός. Ἀλλά μποροῦσε νά πεῖ κανείς ὅτι εἶναι καί ἄλλοι θεοί. Τό ὄνομα «Κύριος» δηλαδή ἀπόλυτος καί δέν ὑπάρχουν ἄλλοι θεοί, τό ἀποκαλύπτει στόν Μωϋσέα. Πού θά πεῖ «Γιαχβέ», Κύριος. Ποιά εἶναι ἡ τρίτη ἀποκάλυψη πού γίνεται; Γίνεται στόν Ἰησοῦ Χριστό καί εἶναι Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιο Πνεῦμα. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς, εἰς τό ὄνομα (δέν λέει στά ὀνόματα, γιατί εἶναι ἕνας Θεός) τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (15 Κατά Ματθαῖον, κεφ. 28, 19)

   Ὥστε παρατηροῦμε ἐδῶ κατά ἕνα θαυμαστό τρόπο ὅτι πραγματικά σ’ ὁλόκληρη τη δημιουργία συμπαρίστανται τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί συνδημιουργοῦν. Ὁ Πατήρ θέλει, ὁ Υἱός προβαίνει στή δημιουργία καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ζωοποιεῖ τή δημιουργία. Ἀλλά τί θά πεῖ θέλει; Τί θά πεῖ δημιουργεῖ ὁ Υἱός; Καί τί θά πεῖ ζωοποιεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον; Αὐτό, πρῶτα ὁ Θεός, θά τό δοῦμε στή συνέχεια.

7-11-1982

3η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.