†.Κατά τήν δημιουργία παρίστατο, ἦταν δηλαδή δημιουργός, ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός, δηλαδή ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.
Ὁ Πατήρ ἤθελε, ὁ Υἱός δημιουργοῦσε καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ζωοποιοῦσε.
~ Ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ κατά τή δημιουργία τοῦ κόσμου ~
Ἀναφέρεται εἰδικά τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό ὁποῖον ὀνομάζεται Σοφία, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ! Λέγει τό βιβλίο τῶν παροιμιῶν : «Ἐγὼ ἡ σοφία.. ἡνίκα ἡτοίμαζε τόν οὐρανόν, συμπαρήμην αὐτῷ (δηλαδή τῷ Θεῷ). Ἐγὼ ἡ σοφία.. ἤμην παρ’ αὐτῷ ἁρμόζουσα» (Παροιμίαι Σολομῶντος, κεφ. 8, 12,27,30).
Ἐγώ ἡ Σοφία, ὅταν ὁ Πατήρ ἑτοίμαζε τόν οὐρανόν ἤμουνα παροῦσα, μαζί του. Ἐγώ ἡ Σοφία ἤμουν κοντά του καί ἅρμοζα τήν δημιουργία. Τί ὡραία αὐτή ἡ εἰκόνα! Δηλαδή βλέπουμε πραγματικά, τό δεύτερο πρόσωπο, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ νά δημιουργεῖ τόν κόσμο. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης θά μᾶς πεῖ τό ἑξῆς: «Πάντα δι’ αὐτοῦ
ἐγένετο καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἓν ὃ γέγονεν» (Κατά Ιωάννην, κεφ 1, 3) Ἐδῶ ἀντιλαμβάνεσθε ποιά εἶναι ἡ ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ! Δηλαδή ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐδημιούργησε τόν κόσμο. Αὐτή ἡ Σοφία σέ κάποια στιγμή χρονική τῆς δημιουργίας, προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση. Ἐκεῖνος πού ἦταν μαζί μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ παντός. Καταπληκτικό!
Καί λέγει ἐδῶ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὅλα, πάντα, μέχρι τό τελευταῖο ἄτομο τῆς ὕλης, καί τό τελευταῖο ὑπατομικό στοιχεῖο τῆς ὕλης, ὅλα, διά τοῦ Υἱοῦ, δι’ αὐτοῦ. Διά τίνος; Δι’ ἐκείνου πού ἐνηνθρώπησε, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Δηλαδή ἐγένοντο (ἀττική σύναξη). «Καί χωρίς αὐτοῦ (τοῦ Λόγου πού ἐνηνθρώπησε, τοῦ Ἰησοῦ δηλαδή Χριστοῦ) ἐγένετο οὐδέ ἓν ὃ γέγονεν (Δέν ἔγινε τίποτε ἀπ’ ὅ,τι ἔχει γίνει.)». Ὁ δέ Ἀπόστολος Παῦλος θά μᾶς πεῖ: «Τά πάντα δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν ἔκτισται» (Προς Κολασσαείς, κεφ. 1, 6) Ὅλα κτίσθηκαν, δημιουργήθηκαν δηλαδή διά τοῦ Υἱοῦ, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί γιά λογαριασμό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή ὁ Υἱός, ἡ Σοφία ἡ Ἐνυπόστατος (Ἐνυπόστατος θά πεῖ προσωπική, πρόσωπο) Σοφία ἔκανε τόν κόσμο. Καί τόν ἔκανε γιά τόν ἑαυτό της. Αὐτό εἶναι τό μεγαλειώδες. Ὁ Θεός κάνει τόν κόσμο γιά τόν ἑαυτό του.
Ὁ Θεός Λόγος, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ἦρθε καί ἔστησε τήν σκηνή του, τήν κατοικία του, ἀνάμεσά μας. Τί νά ποῦμε πάνω σ’ αὐτό.. Μᾶς ἐπισκέφθηκε ὁ Θεός! Μᾶς ἐπισκέφθηκε διά τοῦ τρόπου τῆς ἐνανθρώπησης! Δέν ἦρθε μ’ ἕναν κεραυνό, μέ μία βροντή, μέ μία ἀστραπή, μέ μία φωνή.. ἀλλά ἦρθε ὅμοιος μέ μᾶς. Τόν ἀναγνωρίζουμε; Λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης αὐτή τήν τόσο ὡραία, ρεαλιστική μάλιστα σκηνή, θέση, στάση : «Ἐν τῷ κόσμῳ ἦν (ὁ Θεός ἦταν στόν κόσμο, ὄχι μόνο ὡς πανταχού παρών, ἀλλά καί ὡς φροντιστής καί κυβερνήτης τοῦ παντός) καί ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, (καί ἡ δημιουργία ἔγινε διά τοῦ Υἱοῦ) καί ὁ κόσμος αὐτόν οὐκ ἔγνω (ὁ κόσμος δέν τόν ἀνεγνώρισε). Εἰς τά ἴδια ἦλθε, (ἦλθε εἰς τό σπίτι μας, ἦλθε στό χῶρο μας, ἦρθε πάνω στό φλούδι τῆς γῆς) καί οἱ ἴδιοι (εἰδικότερα οἱ Ἑβραῖοι, γενικότερα οἱ ἄνθρωποι) αὐτόν οὐ παρέλαβον» (δέν τόν παρέλαβαν, γιατί δέν τόν ἀναγνώρισαν. Ὄχι γιατί δέν ἔδωσε ἐπαρκῆ στοιχεῖα νά τόν ἀναγνωρίσουν, ἀλλά γιατί οἱ ἄνθρωποι εἴχανε κακεντρέχεια.) «Ὅσοι δέ ἐλαβον αὐτόν (ὅσοι πίστεψαν καί τόν πῆραν) ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι (ἔδωσε εἰς αὐτούς τήν ἐξουσία νά ὀνομασθοῦν παιδιά τοῦ Θεοῦ)». (Κατά Ιωάννην, κεφ. 1, 10-12) Εἶναι πραγματικά κάτι τό ἐξαιρετικά μεγαλειῶδες τό νά ἀνακαλύπτει κανείς τή Σοφία τοῦ Θεοῦ, τήν ἐνυπόστατη. Ἐνυπόστατη θά πεῖ, ὅπως εἴπαμε, πρόσωπο. Ὄχι ἁπλῶς ἀφηρημένο πράγμα, ὅπως λέμε, ἡ σοφία ἑνός ἀνθρώπου.
Ἐδῶ δέν εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἀπρόσωπο πρᾶγμα ἀλλά ἕνα πρόσωπο. Κι ἐπειδή σοφῶς κινεῖται, λέγεται, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἐνανθρώπησε.
Πιστεύω το κατανοείτε. Εἶναι αὐτός πού ἀρνοῦνται σήμερα οἱ ἄνθρωποι. Ἀρνοῦνται τόν Ἰησοῦ Χριστό, καί ὄχι τόν ἀρνοῦνται ἁπλῶς, ἀλλά καί τόν ὑβρίζουν. Εἶναι, ἀχαρακτήριστο! Εἶναι ἀδιανόητο! Εἶναι τό μεγαλύτερο ἔγκλημα πού μπορεῖ νά κάνει ποτέ ἕνας ἄνθρωπος,
νά ἀρνεῖται τόν Ἰησοῦν Χριστόν! Δέν εἶναι μεγάλο ἔγκλημα νά πορνεύσω, νά μοιχεύσω, νά σκοτώσω, νά.. νά.. ὅ,τι θέλετε.. Τί ἁμαρτίες ὑπάρχουν.. Τίποτε δεν εἶναι τόσο μεγάλο ἔγκλημα ὄσο ἡ ἁμαρτία νά ἀρνηθῶ τόν Ἰησοῦ Χριστό! Εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία! Χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη ἀντίχριστος κατάσταση. Ποιός, λέγει, εἶναι ὁ ἀντίχριστος; Αὐτός πού ἀρνεῖται ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, ἤ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Θεός. Δηλαδή εἴτε ἀρνεῖσαι τήν θεία τού φύση καί λές ὅτι εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος Χριστός, ὁ Ἰησοῦς, εἴτε ἀρνεῖσαι τήν ἀνθρωπίνη του φύση, ὅτι πραγματικά ἐνηνθρώπησε. Ἐάν ἀρνεῖσαι τήν θεανθρώπινη φύση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶσαι ἀντίχριστος.
~ Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατά τή δημιουργία τοῦ κόσμου ~
Ἀλλά καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπεφέρετο ἐπάνω τῶν ὑδάτων. Ὑπερίπτατο, τρόπον τινά, πετοῦσε πάνω ἀπό τά νερά τῆς γῆς. Δέν λέγει γιά ἄλλα νερά πουθενά.. Πάνω ἀπό τά νερά τῆς γῆς! Ὁ Μωυσῆς ἀφηγεῖται μόνο τήν ἱστορία τῆς γῆς. Τόν ἐνδιαφέρει μόνο ἡ γῆ. Διότι ἡ γῆ θά εἶναι ἡ κατοικία τοῦ ἀνθρώπου. Τί θά πεῖ ὅτι καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τῆς ἀβύσσου; Ἐπειδή τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν Καινή Διαθήκη ἐνεφανίσθη ὡς περιστερά, ὡς πτηνό, δέν εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον περιστέρι, αὐτό τό «ὡσεί περιστερά» ἤ στήν Πεντηκοστή «ὡσεί πύρινες φλόγες» δηλαδή αὐτό τό σάν, σάν.. σάν.. δείχνει ἕναν τρόπο. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἔρχεται νά ἐπωάσει τά νερά γιά νά βγάλουν τήν ζωή. Πόσο ὑπέροχο εἶναι! Ἡ κλώσσα κάθεται πάνω ἀπό τά αὐγά καί ὕστερα ἀπό 21 ἡμέρες βγάζει κοτοπουλάκια. Ἀλλά ἡ κλώσσα βγάζοντας τά κοτοπουλάκια κάθεται ἐπάνω σ’ αὐτά μέ πολλή στοργή. Ἄν ποτέ σπίτι σας βάλατε κλώσσα θά δεῖτε μέ πόση προσοχή κάθεται ἐπάνω σ’ αὐτά. Ἔτσι καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Σάν (πάντα σάν, αὐτό τό «σάν», τρόπον τινά) νά ἀγκαλιάζει τά νερά, αὐτό θά πεῖ ὑπερίπτατο, νά τά κλωσσήσει, νά τά ζεστάνει, γιά νά βγεῖ ἀπό ‘κεῖ ἡ ζωή. Καί πράγματι, ὅπως θά δοῦμε πιό κάτω γιά τό φαινόμενο τῆς ζωῆς, ἡ πρώτη ζωή ἐμφανίσθηκε στά νερά. Εἶναι καταπληκτικό! Πού δείχνει ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον δίνει τή ζωή, καί συντηρεῖ ἐκεῖνο πού ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐδημιούργησε.
~ Τά κίνητρα τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ~
Ἀλλά γιατί ὁ Θεός ὅμως προέβη στήν δημιουργία; Γιά ποιό λόγο ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμο; Ὁ Θεός εἶχε κάποια ἀνάγκη ἀπό τόν κόσμο; Ἤθελε ὁ Θεός ὁ ἴδιος νά πάρει κάτι ἀπό τόν κόσμο; Ζητοῦσε τίποτα ἀπό τή δημιουργία; Ἀναμφισβήτητα ὄχι! Συνεπῶς τό πρῶτο ἐλατήριο τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἀγαποῦσε. Εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού φέρνει στήν ὕπαρξη ὅλα τά δημιουργήματα. Ἄν ἐρωτήσετε αὐτό τό πολύ καί δύσκολο στή λογική μας ἐρώτημα· γιατί ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμο; Γιατί ὑπάρχουν τόσες χιλιάδες εἴδη ζωικοῦ καί φυτικοῦ βασιλείου; Γιατί αὐτή ἡ πλησμονή ζωής;
Κάθε τετραγωνικό ἑκατοστό ὕλης ἔχει ζωή. Ἡ ζωή σφύζει ἐπάνω στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς! Εἴτε πᾶτε στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς ἤ στά βάθη τῶν ὠκεανῶν, θά βρεῖτε ζωή! Γιατί μέ τόση πληθωρικότητα ὁ Θεός ἔκανε αὐτή τή δημιουργία; Ποῦ ἀποβλέπει; Καί γιατί αὐτό τό ἀπέραντο, τό τρομακτικά ἀπέραντο σύμπαν; Ποῦ ἀποβλέπει; Δέν ὑπάρχει καμία ἄλλη ἀπάντηση παρά μόνο αὐτή. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Μόνη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔκανε τήν δημιουργία. Ὁ Θεός εἶναι ἀνενδεής. Δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίποτε. Οὔτε νά δοξάζεται, οὔτε νά λατρεύεται, οὔτε τίποτε χρειάζεται. Ἄν ζητᾶ τήν δόξα καί τήν λατρεία του, εἶναι γιά νά γίνει αὐτή ἡ δημιουργία, διά τῆς ἐλευθέρας προσφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι ἡ λατρεία καί ἡ δοξολογία, μέτοχος τῆς μακαριότητας τοῦ Θεοῦ. Νά γίνει μέτοχος ὁ ἄνθρωπος καί διά τοῦ ἀνθρώπου ὁλόκληρη ἡ δημιουργία μέτοχος τῆς μακαριότητας καί τῆς εὐτυχίας τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμο. Ἀπό ἀγάπη, νά μήν εἶναι μόνος του, μόνος στήν μακαριότητά του, ἀλλά στήν μακαριότητα νά εἶναι ὅ,τι δημιουργεῖ. Καί ὁ Θεός ὅ,τι κάνει εἶναι εὐτυχισμένο. Θά σᾶς πῶ ἕνα μικρό παράδειγμα. Τά σκουλήκια πού εἶναι μέσα στά ξύλα καί στή γῆ, ἤ τά σκουλήκια πού εἶναι μέσα στό ξύλο τῶν δέντρων καί δέν βλέπουν τό φῶς τοῦ ἥλιου, τά σκουλήκια αὐτά εἶναι εὐτυχῆ; Εἶναι εὐτυχῆ! Ὁ Θεός δέν κάνει δυστυχισμένα πλάσματα. Ἐκεῖνο πού καθιστά δυστυχισμένα τά πλάσματα εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ χριστιανική ἀνθρωπολογία βέβαια λέγει ὅτι πολλά ζῶα σήμερα εἶναι δυστυχῆ. Ἤ πεινοῦν, ἤ κρυώνουν ἤ ἀποθνήσκουν κι αὐτό γιατί διεσαλεύθη ἡ τάξη ἀπό τήν ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων. Θά τό δοῦμε ὅμως αὐτό ἀναλυτικά. Τώρα μόνο αὐτό καταθέτω, ὅτι ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ δυστυχισμένα πλάσματα. Δεύτερος λόγος πού ὁ Θεός ἔκανε τή δημιουργία εἶναι γιατί ἤθελε. Ἐάν δέν ἤθελε δέν θά ἔκανε τήν δημιουργία. Ἀλλ’ ἐπειδή ἤθελε, ἔκανε τήν δημιουργία. Λέγει ὁ ψαλμωδός «Πάντα, ὅσα ἠθέλησεν ὁ Κύριος ἐποίησεν» (Ψαλμός 134, 6) Ἔκανε ὅ,τι ἤθελε. Ὅ,τι δέν ἤθελε δέν τό ἔκανε. Συνεπῶς ὅ,τι ἔχει δημιουργηθεί εἶναι ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κι ἐκεῖνα πού μοιάζουν περίεργα, δέν ξέφυγαν ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι μέσα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε πιά τό μυαλό πού εἴχαμε, ὅταν ὁ Θεός μᾶς ἔκανε, ὅπως ἔκανε τόν Ἀδάμ. Ἔχει σκοτισθεῖ τό μυαλό μας, καί πολλές φορές θέτουμε ἐρωτήματα. Αὐτό τί χρειάζεται; Ἐκεῖνο γιατί; Δέν ξέφυγε τίποτα ἀπό τόν Θεό! Ἡ δημιουργία δέν εἶναι κάτι πού ἔχει στραβά πράγματα, ψεγάδια..
Ὅσα ἤθελε ὁ Θεός ἔκανε. Δέν ἔκανε ὅ,τι δέν ἤθελε. Αὐτά τά δυό, λοιπόν, εἶναι τά κίνητρα τρόπον τινά τοῦ Θεοῦ, πού δημιουργεῖ τόν κόσμο. Τό θέλημά Του καί ἡ ἀγάπη Του.
~ Ἡ γένεση τοῦ φωτός ~
Καί τώρα προχωροῦμε λίγο πιό κάτω. «Καί εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω φῶς. καί ἐγένετο φῶς». (Γένεσις, κεφ. 1, 3) Εἶπε ὁ Θεός νά γίνει φῶς καί ἔγινε φῶς. Αὐτό τό «γενηθήτω» εἶναι μέ ἕνα (ν), ἀπό τό ρῆμα γίγνομαι καί ὄχι ἀπό τό ρῆμα γεννῶ. Ἄν ἦταν μέ δυό (ν) θά ἔπρεπε νά τό ἑρμηνεύαμε νά γεννηθεῖ, δηλαδή νά γεννηθεῖ ὅπως γεννιέται κάτι τό ζωντανό, ἀλλά εἶναι ἀπό τό ρῆμα γίγνομαι. Καί εἶπεν ὁ Θεός νά γίνει φῶς. Καί ἔγινε φῶς! Οὐσιαστικά ἀπό δῶ ἀρχίζει ἡ δημιουργία. Οἱ δυό πρῶτοι στίχοι ὁ 1ος καί ὁ 2ος δηλαδή κατά τό «ἐν ἀρχῇ…», εἶναι μία περίληψη τῶν ὅσων θά μᾶς πεῖ παρακάτω. Συνεπῶς εἶναι μία εἰσαγωγή, ἕνα προοίμιο ἤ ἀκόμη μία συμπυκνωμένη ἔκθεση ὁλοκλήρου τῆς δημιουργίας. Τώρα, ἡ ἀφήγηση τῆς δημιουργίας ἀρχίζει μέ αὐτό : «Καί εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω φῶς καί ἐγένετο φῶς» καί ἔγινε ἡ πρώτη ἡ ἡμέρα ἡ δημιουργική, πού δείχνει ὅτι ἀπό δῶ ξεκινᾶ πιά τήν δημιουργία. Ξεκινᾶ ἡ δημιουργία μέ τό φῶς! Οὔτε μέ τόν οὐρανό, οὔτε μέ τήν γῆ ἀλλά μέ τό φῶς! Ἴσως θά τεθεῖ ἡ ἐρώτηση, ὅτι ὅλα ὅσα ἔγιναν, ἔγιναν τήν 4η ἡμέρα ὅπως θά δοῦμε στήν συνέχεια, πῶς λοιπόν τό φῶς ἔγινε τήν πρώτη ἡμέρα; Πῶς συμβιβάζεται αὐτό; Θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ὅτι, ὅταν ὁ Θεός ἔκανε τήν πρώτη ἡμέρα τό φῶς, ἐκεῖ συμπεριλαμβάνεται ὁλόκληρη ἡ δημιουργία. Ὁ ἥλιος δέν εἶναι πηγή φωτός ἀλλά φορέας φωτός. Ἄν ἔχω ἕνα κουτί σπίρτα, τά σπίρτα αὐτά ἔχουν ἀποθηκευμένο τό πῦρ, τήν φωτιά, τό φῶς. Τραβάω ἕνα σπίρτο καί ἀνάβω καί φτιάχνω φῶς. Ἐκεῖ μέσα ἔχω φῶς, πού σημαίνει τό σπίρτο εἶναι ἕνας φορέας, δέν εἶναι πηγή φωτός. Ἡ πηγή τοῦ φωτός εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ! Εἶπε νά γίνει φῶς· αὐτή εἶναι ἡ πηγή. Ὁ ἥλιος εἶναι φορέας καί δέν εἶναι ἡ πηγή τοῦ φωτός. Ἡ πηγή τοῦ φωτός εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Εἶπε νά γίνει φῶς!Αὐτή εἶναι ἡ πηγή, καί ὁ ἥλιος εἶναι φορέας καί δέν εἶναι ἡ πηγή τοῦ φωτός. Ἀλλά κάτι ἀκόμα. Ὁ Μωυσῆς ἀνά πᾶσα στιγμή τοποθετεῖ ἕνα παρατηρητή ἐπί τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς, καί ὅτι ναί μέν τό φῶς ἔγινε τήν πρώτη ἡμέρα, καί ὁλόκληρη ἡ δημιουργία μαζί μέ τό φῶς, ἀλλά ἕνας παρατηρητής πού εἶναι στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς καί ἔχει αὐτή τήν πυκνότατη νέφωση πάνω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς δέν μπορεῖ νά δεῖ τόν ἥλιο. Ὅταν τά σύννεφα θά πέσουν ὑπό τήν μορφήν τῆς βροχῆς καί θά σχηματισθοῦν οἱ ὠκεανοί, τότε βεβαίως τό φῶς τοῦ ἥλιου θά φθάσει μέχρι τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς. Ἄρα γιά ἕναν παρατηρητή λέγεται αὐτό, ὄχι ὅτι ἐμφανίζεται ὁ ἥλιος τήν τέταρτη ἡμέρα, ‘έγινε κι αὐτός τήν πρώτη ἡμέρα. Τά πάντα ἔγιναν τήν πρώτη ἡμέρα. Τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες ἤ διαμορφώνονται ἤ ἀναφαίνονται. Ὁ ἥλιος, λοιπόν, ἀνεφάνη τήν 4η ἡμέρα διά τόν παρατηρητή τόν ἐπί τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς εὑρισκόμενο. Ὑπάρχει μία θεωρία, ὅτι ἡ γῆ ἀπεσπάσθη ἀπό τόν ἥλιον, γι’ αὐτό καί γυρίζει γύρω ἀπό τόν ἥλιον. Μάλιστα. Τήν ἀποδέχομαι τήν θεωρία αὐτή. Ὅτι πράγματι ἡ γῆ εἶναι δυνατόν νά ἔχει ἀποσπαστεῖ ἀπό τόν ἥλιο. Ὅπως καί οἱ ἄλλοι μεγάλοι πλανῆτες. Δέν λέω γιά μικρότερους, γιά δορυφόρους τῶν πλανητῶν, ὅπως εἶναι καί ἡ σελήνη μας. Γιατί ἡ σελήνη φαίνεται ὅτι ἀπεσπάσθη ἀπό τήν γῆν καί γυρίζει γύρω ἀπό τή γῆ. Βεβαίως ὅλα αὐτά ξεκίνησαν ἀπό τόν πάτρονα ἥλιον. Πῶς, λοιπόν, τώρα μποροῦμε νά μιλᾶμε ὅτι ἔχουμε πρῶτα τή γῆ καί μετά τόν ἥλιο; Γι’ αὐτό σᾶς ἐξήγησα. Ὄχι. Καί ὁ ἥλιος καί ἡ γῆ δημιουργήθηκαν τήν πρώτη ἡμέρα. Οὐδόλως ἔρχεται σέ ἀντίθεση τό ὅτι ἡ γῆ ἀπεσπάσθη ἀπό τόν ἥλιον. Καί ἐπειδή ὁ τρόπος ἔκθεσης εἶναι δημώδης, λέγει ὁ Μωυσῆς ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τήν 4η ἡμέρα τόν ἥλιο. Γιά ἕναν παρατηρητή, λοιπόν, ὁ ἥλιος ἔγινε τήν 4η ἡμέρα. Δέν ἔγινε τήν πρώτη ἡμέρα. Ἀλλά, ἐδῶ ὅμως τίθεται τό ἐρώτημα. Καλά, ἀλήθεια, τά πάντα ἔγιναν τήν πρώτη ἡμέρα; Τά πάντα.. Τά πάντα..? Τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες?
Τίς ὑπόλοιπες ἡμέρες ἔχουμε τήν διαμόρφωση. Δηλαδή τήν πρώτη ἡμέρα τί ἔγινε; Ἔγινε ἡ ὕλη! Εἴτε ἥλιος λέγεται, εἴτε γῆ λέγεται, εἴτε σελήνη λέγεται, εἴτε δισεκατομμύρια γαλαξίες λέγονται, ὁλόκληρο τό σύμπαν ἔγινε τήν πρώτη ἡμέρα. Τίς ἄλλες ἡμέρες τί βλέπουμε; Νά διαχωριστεῖ, λέει, τό πάνω νερό καί τό κάτω νερό, τά σύννεφα ἀπό τούς ὠκεανούς. Νά φανεῖ ἡ ξηρά. Νά βγάλει ἡ γῆ χορτάρι. Νά γίνουν τά ψάρια μές στή θάλασσα, δηλαδή τά ζῶα τῆς θαλάσσης, τοῦ νεροῦ. Νά γίνουν τά ἑρπετά. Νά γίνει ἡ πόα, τό χορτάρι καί μετά ἡ ξυλώδης βλάστηση, πού ἔχει ξύλινο κορμό. Μετά νά γίνουν τά τετράποδα, τά πτηνά. Καί μετά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος! Δηλαδή τί ἔχουμε τίς ὑπόλοιπες πέντε ἡμέρες; Τήν διαμόρφωση τῆς γῆς. Αὐτό ἔχουμε. Καί δέν ἔχουμε δημιουργία ἐκ τοῦ μή ὄντος ἀλλά διαμόρφωση ἐκ τοῦ ὄντος. Θά πεῖ ὁ Θεός : «Ἡ γῆ νά βγάλει χορτάρι. Ἡ γῆ νά βγάλει τά ἑρπετά. Μετά γιά τόν ἄνθρωπο. Θά πάρει χῶμα. Δηλαδή τί; Ὕλη!
Δέν κάνει τόν ἄνθρωπο ἐκ τοῦ μηδενός, ἀλλά ἐκ τῆς ὑπαρχούσης ὕλης, καί δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπο. Συνεπῶς τίς πέντε ἡμέρες ἔχουμε τήν δημιουργία ὡς διαμόρφωση ἐκ τοῦ εἶναι, ἐκ τῆς ὑπάρξεως. Τήν πρώτη ἡμέρα ἔχουμε τήν δημιουργία ἐκ τοῦ μή ὄντος, ἀπό τήν μή ὕπαρξη, ἐκ τοῦ μηδενός. Καί ἔχουμε τήν παρουσία τοῦ ὑλικοῦ χώρου πιά. Ἀλλά θά μοῦ πεῖτε. Ἐδῶ τήν πρώτη ἡμέρα ἔγινε τό φῶς κι ἐσεῖς μιλᾶτε γιά ὕλη, τί συμβαίνει; Πράγματι. Τί θά πεῖ ὕλη; Καί τί θά πεῖ ἐνέργεια; Τό φῶς εἶναι ἐνέργεια. Ἡ θερμότητα εἶναι ἐνέργεια. Ὁ ἠλεκτρισμός εἶναι ἐνέργεια. Αὐτή ἡ ἐνέργεια ποῦ ὑπάρχει δέν εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν ὕλη; Εἴτε ποῦμε ἐνέργεια, εἴτε ποῦμε ὕλη εἶναι τό ἴδιο πράγμα. Εἶναι ἕνα νόμισμα στίς δυό του ὄψεις. Ἀπό τήν ὕλη περνᾶμε στήν ἐνέργεια,καί ἀπό τήν ἐνέργεια περνᾶμε στήν ὕλη, εἶναι παρά πολύ ἁπλό. Ἄν πάρετε ἕνα ξύλο καί τό βάλετε νά καεῖ, ἐνῶ ἔχετε μία ὕλη περνᾶτε στήν ἐνέργεια. Δηλαδή ἀποδίδεται ἡ ἐνέργεια τοῦ ξύλου ὑπό τήν μορφή τῆς φωτιᾶς. Ἐπάνω στή γῆ μας ἔχουμε αὐτούς τούς διαρκεῖς μετασχηματισμούς. Ἐκείνη ἡ σχέση δέ πού δημιουργεῖ, πού συνδέει τήν ὕλη μέ τήν ἐνέργεια εἶναι ἡ γνωστή σχέση τοῦ Ἀϊνστάιν. Εἶναι θεμελιώδης καί βασική. Ὅτι ἡ ἐνέργεια ἰσοῦται μέ τήν μάζα, πού ἡ μάζα εἶναι ἡ ὕλη ἐπί τό τετράγωνο τῆς ταχύτητας τοῦ φωτός. Βλέπετε, λοιπόν, ἡ ταχύτητα τοῦ φωτός εἶναι μία κατάσταση. Μία κατάσταση δυναμική, μία κατάσταση τῆς ὕλης. Βγάλτε τήν κατάσταση αὐτῆς τῆς ὕλης καί θά δεῖτε ὅτι ἡ ἐνέργεια (Ἔ) ἰσοῦται μέ τήν μάζα, μέ τήν ὕλη. Πράγματι ἰσοῦται. Διότι εἴτε μάζα πῶ, ὕλη εἶναι, εἴτε ἐνέργεια πῶ, εἶναι τό ἴδιο πράγμα. Ἀλλά τίθεται τό ἐρώτημα, ποιό ἔγινε πρῶτα, «ἡ κότα ἤ τό αὐγό;». Ἔ, κάποτε ξεκίνησε κάτι. Ἀφοῦ, λοιπόν, ξεκίνησε κάτι, θά πρέπει νά εἶναι ἤ ἡςκότα πού κάνει τό αὐγό, δηλαδή ὁ Θεός νά ἔκανε τήν κότα, ἤ νά ἔκανε τό αὐγό, ἀπό τό ὁποῖο θά βγεῖ καί ἡ κότα. Τό ἐρώτημα δέν εἶναι ἀνόητο. Προσέξατέ τό, τί ἔγινε πρῶτα, ἡ ὕλη ἤ ἡ ἐνέργεια; Ἀφοῦ τό ἴδιο πράγμα εἶναι καί προῆλθε ἐκ τοῦ μηδενός.. Τό βιβλίο τῆς Γενέσεως μᾶς λέγει ὅτι τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἔγινε, ἤ ἄν θέλετε, αὐτό πού ἔγινε ἦταν ἡ ἐνέργεια. Δηλαδή τό φῶς! Ἐδῶ προσέξτε νά δεῖτε κάτι τό ἐξαιρετικά μεγαλειῶδες. Ἦταν τό φῶς! Τό φῶς, ἐνέργεια, εἶναι ἡ ἄριστη ποιότητα ἐνέργειας. Εἶναι πιό πάνω καί ἀπό τόν ἠλεκτρισμό καί ἀπό τήν θερμότητα. Ἡ ἐνέργεια φῶς. Ὥστε ἀπό τήν ἐνέργεια φῶς, πού ὁ Θεός εἶπε νά γίνει, ἔγινε κατόπιν ἡ ὕλη. Ἀλλά αὐτό τό πράγμα τό ἀνακαλύψαμε μόλις τόν 20ο αἰώνα, ὅταν καταφέραμε νά μετασχηματίσουμε τήν ἐνέργεια σέ ὕλη καί τήν ὕλη σέ ἐνέργεια. Καί μένουμε κατάπληκτοι ὅταν βλέπουμε τήν Ἁγία Γραφή νά λέγει ὅτι τό πρῶτο πράγμα πού ἔγινε ἦταν τό φῶς. Εἶναι ἤ δέν εἶναι μεγαλειῶδες αὐτό τό ὁποῖο τώρα ἀνακαλύψαμε; Στόν 20ο αἰώνα τό ἀνακαλύψαμε. Αὐτό ὅμως γράφτηκε πρίν 3.500 χρόνια. Καί νά φανταστεῖτε ὅτι οἱ ἄπιστοι χλεύαζαν τήν Ἁγία Γραφή καί ἔλεγαν ἀκόμη ὅτι τό βιβλίο τῆς Γενέσεως εἶναι παραμύθι. Ὅτι ἔγινε πρῶτα τό φῶς καί μετά τήν 4η ἡμέρα ἔγινε ὁ ἥλιος. Τά θεωροῦσαν ἀντιφατικά πράγματα, βλακεῖες.. Καθόλου βλακεῖες! Δικαιώνεται ἡ Ἁγία Γραφή! Ἀποστομώνει ἡ Ἁγία Γραφή τούς χλευαστές της! Καί μόνο ἀπ’ αὐτό, μόνο ἀπ’ αὐτό τό σημεῖο τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὅτι τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἔγινε ἦταν τό φῶς καί ἐκ τοῦ φωτός ἔγινε ἡ ὕλη, αὐτό πρέπει νά μᾶς κάνει νά ποῦμε ὅτι πιστεύουμε στό Θεό, στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό. Εἶναι τόσο μεγάλο, τόσο φοβερά μεγάλο, πού ἀφήνει τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας κατάπληκτο. Ἀλλά ἐν προκειμένῳ θά διαβάσω τί λέει καί ἡ ἐπιστήμη πάνω σ’ αὐτό. Ὁ Πώλ Κουντίκ (Πὼλ Κουντίκ, Γάλλος ἀτομικός φυσικός ἔγραψε τή βιβλιογραφία γιά τή θεωρία τῆς σχετικότητας), ἀτομικός φυσικός, Γάλλος, γράφει: «Ἔχουμε τό δικαίωμα νά ἐκπλησσόμεθα γι’ αὐτό μέσα σ’ ἕνα σύμπαν πού παρουσιάζεται σέ ὅλες του τίς ἐκφάνσεις σάν ἠλεκτρομαγνητική σύνθεση; Τό σύμπαν μᾶς ἀναγκάζει νά ταυτίζουμε τίς βαθύτερες ἰδιότητές του μέ τίς ἰδιότητες τοῦ φωτός». Τί θαυμαστή περιπέτεια! Τό σύμπαν μᾶς ἀναγκάζει νά ταυτίσουμε τίς βαθύτερες ἰδιότητές του μέ τίς ἰδιότητες τοῦ φωτός. Νά θαυμάσουμε ὅτι ξεκίνησε τό σύμπαν ἀπό τό φῶς. Οἱ ποιητές δέν θά ἔχουν πιά μόνοι τό προνόμιο νά ἀποθεώνουν τό φῶς μέ τούς στίχους τους. Ὁλόκληρη ἡ ἐπιστήμη ἔχει γίνει ὕμνος πρός τό φῶς. Εἶναι καταπληκτικό! Ἐγώ, σᾶς εἶπα, θά γινόμουν Χριστιανός μόνο ἀπ’ αὐτό τό σημεῖον. Βάλτε καί ὅλα τ’ ἄλλα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, γιά νά γίνει κανείς ἕνας ἀκλόνητος Χριστιανός. Ὁ δέ καθηγητής τῆς Ὀρυκτολογίας καί Βιολογίας Μαριέλ ντέ Σεραί γράφει: «Ἡ Γραφή ἐμάντευσε τό ἐξαγόμενον τῶν νεοτάτων ἀνακαλύψεων». (Ἐμάντευσε! Αὐτό τό «ἐμάντευσε» θα τό λέγαμε ὡς ἑξῆς: Ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι θεόπνευστος. Διότι δέν μπορεῖ κανείς νά μαντεύσει τέτοια πράγματα, καί μάλιστα ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα, πρίν ἀπό 3.500 χρόνια ἀπό σήμερα.
Εἶναι καταπληκτικό! Τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἀποτελεῖ τήν δημιουργία εἶναι τό φῶς. Καί αὐτό ὄχι μόνον δέν εὑρίσκεται σέ ἀντίθεση μέ τήν πρόοδο τῶν φυσικῶν γνώσεων, ἀλλά μάλιστα παρέχει τήν ὑποστήριξή της καί τό κῦρός της στήν ἐπιστήμη». Εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖα σημεῖα αὐτά γιά νά ξέρει κανείς νά ἀπολογεῖται. Ὥστε, λοιπόν, τί βλέπουμε; Βλέπουμε ὅτι αὐτή ἡ μεγάλη ἀλήθεια τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἔρχεται μόλις στόν 20ο αἰώνα νά ἐπαληθευθεῖ.
~ Γιατί ἐδημιούργησε ὁ Θεός τό φῶς; ~
Γιατί ὁ Θεός ἔκανε τό φῶς; Τό φῶς! Ὅ,τι ὡραιότερο στή δημιουργία, τό φῶς! Σκεφθεῖτε τήν ἀπουσία τοῦ φωτός. Τί ἔχετε; Τίποτα! Πῶς θά προβληθεῖ ἡ τέχνη, ἡ ἐπιστήμη, ἡ ὀμορφιά; Μέ τήν ἀπουσία τοῦ φωτός τίποτε δεν προβάλλεται. Ὅλα μέ τό φῶς. Γιατί, λοιπόν, ὁ Θεός ἔκανε πρῶτα τό φῶς; Καί γιατί ξεκίνησε ὁλόκληρη ἡ δημιουργία ἀπό τό φῶς; Καί διεμορφώθη ἡ ὕλη ἀπό τό φῶς; Διότι «ὁ Θεός φῶς ἐστι!» Μᾶς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὅτι ὁ Θεός εἶναι φῶς. Ἀλλά τό φῶς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄκτιστο. Εἶναι τό φῶς πού εἶδαν οἱ τρεῖς μαθητές, Πέτρος, Ἰάκωβος καί Ἰωάννης, ἐπάνω στό Θαβώρ. Αὐτό τό φῶς τοῦ Θεοῦ, ξαναλέμε εἶναι ἄκτιστο. Αὐτό τό ἴδιο φῶς θά ἔχουμε κι ἐμεῖς στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στήν εἰκονογραφία μας βάζουμε στούς Ἁγίους ἐπάνω ἕνα φωτοστέφανο. Γύρω ἀπό τό κεφάλι. Αὐτό τό φωτοστέφανο εἶναι ὁ τρόπος νά ἐκφράσουμε αὐτό τό ἄκτιστο φῶς. Τί θά πεῖ «ἄκτιστο»; Αὐτό πού δέν τό ἐδημιούργησε ὁ Θεός, ἀλλά εἶναι δεμένο μέ τήν φύση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δεμένο μέ τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ. Προσέξτε. Αὐτή ἡ ἐνέργεια δέν εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι δεμένη μέ τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ. Καί ἐπειδή ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ δέν φαίνεται, ὁ Θεός γίνεται γνωστός μόνο μέ τίς ἐνέργειές του. Ἐκεῖνο, λοιπόν, πού κάνει τά ὄντα, τούς ἀνθρώπους, τούς ἀγγέλους, νά γνωρίσουν τόν Θεό, εἶναι οἱ ἄκτιστές του ἐνέργειες. Ὅταν λέμε «ἄκτιστη» ἐννοοῦμε θεότητα. Γιατί ἄν εἶναι κτιστό πράγμα εἶναι κτίση πιά, εἶναι κατώτερο ἀπό ἐμᾶς. Ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος. Αὐτό τό ἄκτιστο φῶς ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ τήν δημιουργία τήν ὁρατή κι ἐμεῖς μποροῦμε νά ποῦμε, νά ὁ Θεός! Νά ὁ Θεός! Ἐκεῖνο τό φῶς εἶδε καί ὁ Μωυσῆς στό Σινά, καί ὅταν κατέβηκε ἀπό τό Σινά τό πρόσωπό του ἦταν φωτεινό τόσο πού δέν τό ἄντεχαν οἱ Ἑβραῖοι νά τό ἀτενίσουν. Αὐτό, λοιπόν, τό ἄκτιστο φῶς, ἔρχεται νά δώσει τήν εἰκόνα τρόπον τινά τῆς δημιουργίας. Εἶναι καταπληκτικό! Ὁ μέν ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἡ δέ δημιουργία εἶναι εἰκόνα τῆς ἄκτιστης ἐνέργειάς του, πού εἶναι τό φῶς. Εἶναι καταπληκτικό! Γι’ αὐτό, λοιπόν, ὁ Θεός ἔκανε τό φῶς. Ἔκανε τή δημιουργία ὑπό τή μορφή τοῦ φωτός. Καί ἀπό ἐκεῖ ξεκινάει μετά νά γίνει καί νά διαμορφωθεῖ ὅ,τι ἔγινε, ὁ γνωστός μας κόσμος, ὅπως τόν βλέπουμε. «Καί εἶδεν ὁ Θεός τό φῶς, ὅτι καλόν». (Γένεσις, κεφ. 1, 4) Εἶδε ὁ Θεός τό φῶς ὅτι ἦτο καλόν. Ἐδῶ εἶναι μία ἀνθρωπομορφική ἔκφραση διά τό ἐπιτυχές τῆς δημιουργίας. Ὅτι, ὅταν ὁ Θεός ἔκανε τό φῶς, τό ὁποῖον εἶναι ποίημα, εἶναι δημιούργημα, εἶπε ὅτι ἦταν καλό. Προσέξτε. Ἄλλο τό ἄκτιστο φῶς καί ἄλλο τό κτιστό φῶς. Αὐτό εἶναι κτιστό φῶς. Ὁ ἥλιος εἶναι κτιστό φῶς. Ὅταν τό εἶδε ὁ Θεός εἶπε: «Καλόν εἶναι». Τί θά πεῖ αὐτό, «καλόν εἶναι»; Ἐπιτυχημένο εἶναι. Ὁ Θεός θά μποροῦσε νά κρίνει καί νά πεῖ «ἀποτυχημένο»; «Ἤ ἐπιτυχημένο»; Ὄχι! Εἶναι γιά μᾶς. Εἶναι ἕνας ἀνθρωπομορφικός τρόπος γιά νά ἐκφρασθεῖ ὅτι ἡ δημιουργία εἶναι ἐπιτυχής, εἶναι ὡραία. Ἄν, λοιπόν, ὅ,τι δημιουργεῖ ὁ Θεός εἶναι καλό, ἀφοῦ τό φῶς εἶναι καλό, ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι καλά. Ἀλλά καί τό καταπληκτικό, ὅτι καί κατά τήν διαμόρφωση πού κάνει ὁ Θεός, σέ κάθε διαμόρφωση θά πεῖ, εἶναι καλό. Εἶναι καλό. Εἶναι ἕνα σημεῖο, τό ὁποῖο ἐπαναλαμβάνεται σέ κάθε δημιουργική πράξη τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί γιά κάτι ἀκόμα, ὅπως λέγει ἕνας ἐκκλησιαστικός συγγραφεύς, ὁ Θεοδώρητος, γιά νά πείσει τούς ἀχάριστους, νά μήν παραπονιοῦνται γιά μερικά πράγματα στήν δημιουργία, αὐτό εἶναι καλό κι ἐκεῖνο δέν εἶναι καλό. Ὅ,τι ὁ Θεός δημιουργεῖ εἶναι καλό. Καί κάτι ἀκόμη. Γιά νά δώσει ἀποστομωτική ἀπάντηση, ὅτι δέν ὑπάρχει ὁ Θεός τοῦ σκότους καί ὁ Θεός τοῦ φωτός. Γιά νά ἀπαντήσει στήν λεγόμενη περσική διαρχία. Πού πίστευαν οἱ Πέρσες καί πολλοί ἄλλοι διαρχιστές, ὅτι ὑπάρχει ὁ θεός τοῦ φωτός καί ὁ θεός τοῦ σκότους. Καί αὐτοί οἱ δυό θεοί παλεύουν διαρκῶς, χωρίς ποτέ ὁ ἕνας νά καταφέρει νά νικήσει τόν ἄλλο. Τό ἔβγαλαν αὐτό ἀπό τή διαδοχή τῆς νύχτας καί τῆς ἡμέρας. Ὁ Θεός ἔκανε τό φῶς κι ὅταν μπαίνει ἀνάμεσα ἕνα ἀντικείμενο γίνεται σκιά. Καί ἡ σκιά, τό σκότος, δέν εἶναι παρά ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός. Δημιουργός τοῦ φωτός καί τοῦ σκότους εἶναι ὁ Θεός. Δέν ὑπάρχει διαρχία. Δέν ὑπάρχουν δυό θεοί. Ἕνας εἶναι ὁ Θεός. Καί ὅ,τι κάνει ὁ Θεός εἶναι πολύ καλό. Εἶναι πολύ ὡραῖο. Εἶναι θαυμαστό. Ἔτσι πού οἱ ἄνθρωποι νά θαυμάσουν τόν Θεό, τήν ἀγάπη του, τήν σοφία του, νά τόν δοξάσουν, νά τόν λατρεύσουν καί μέ τόν τρόπο αὐτό νά μετάσχουν στή μακαριότητα, δηλαδή στήν εὐτυχία τοῦ Θεοῦ. Πόσο μεγάλα πράγματα εἶναι αὐτά.. Πόσο μεγάλα!
14-11-1982
4η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».
Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
