†.Συνεχίζουμε ἐπί τοῦ θέματος τῆς Χριστιανικῆς Κοσμολογίας «καί διεχώρισεν ὁ Θεός ἀνά μέσον τοῦ φωτός καί ἀνά μέσον τοῦ σκότους. καί ἐκάλεσεν ὁ Θεός τό φῶς ἡμέραν καί τό σκότος ἐκάλεσε νύκτα»
(Γένεσις, κεφ. 1, 5) Τήν πρώτη ἡμέρα πού δημιούργησε ὁ Θεός τό φῶς, λέγει ἐδῶ ὁ ἱερός συγγραφέας, ὅτι ὁ Θεός διεχώρισε τό φῶς ἀπό τό σκοτάδι. Δηλαδή τά ξεχώρισε. Καί ὀνόμασε ὁ Θεός τό φῶς ἡμέρα καί τό σκοτάδι νύκτα. Ἐδῶ βλέπουμε τό Θεό νά ὀνοματίζει.
Ἐκεῖνο τό «ἐκάλεσεν» δείχνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ πνευματικός ἀνάδοχος τῶν δημιουργημάτων του.
Δημιουργεῖ καί ἀποκαλεῖ. Δηλαδή ἀποδίδει ὀνόματα. Συνεπῶς τά πάντα στόν Θεό εἶναι γνωστά μέ τά ὀνόματά τους. Κάνει ἐντύπωση αὐτό. Ἐν τούτοις στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, ἀλλά καί σέ ἄλλα βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, βλέπουμε ὅτι ὁ Θεός ὀνοματίζει τά ἀστέρια. Καί ἔτσι εἶναι γνωστά στό Θεό μέ τά ὀνόματά τους.
Αὐτό σημαίνει ὅτι γιά τό Θεό δέν ὑπάρχει τίποτα ἄγνωστο. Ὅτι ὅλα εἶναι μπροστά στό Θεό γνωστά. Ἡ ὀνοματολογία ὅλων τῶν δημιουργημάτων δείχνει ὅτι ὅλα ἀνήκουν στό ἐνδιαφέρον τοῦ Θεοῦ, καί ὅλα στήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ ἄνθρωπος θά ἀποκτήσει τή δυνατότητα νά ὀνοματίζει τά δημιουργήματα. Θά δοῦμε, ὅταν θά μιλήσουμε γιά τήν Χριστιανική Ἀνθρωπολογία, ἕνα πάρα πολύ σπουδαῖο χαρακτηριστικό, τό ὁποῖο μοιάζει, ὅπως περιγράφεται εἰς τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, σάν ἀσήμαντο, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐκλήθη νά ὀνοματίσει τά ζῶα. Πέρασαν μπροστά του τά ζῶα, λέγει, γιά νά τούς δώσει ὀνόματα.
Ὁ Θεός ἀπέβλεπε στό νά ἀντιληφθεῖ ὁ Ἀδάμ, ὅτι δέν ὑπάρχει κάποιο ὄν πού νά τοῦ μοιάζει, ὅτι ὅλα τά ζῶα μεταξύ τους ἔχουν τήν ὁμοιότητά τους, δηλαδή τό πρόβατο δέν ἦταν μόνο ἕνα πρόβατο, ἦταν περισσότερα τοῦ ἑνός κ.ο.κ., ὥστε νά ἀντιληφθεῖ ὁ Ἀδάμ ὅτι εἶναι μόνος του, ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλος πού νά τοῦ μοιάζει. Αὐτό βασικά βέβαια ἐξυπηρετεῖ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ὅμως φανερώνει καί κάτι ἄλλο, δείχνει ὅτι ὁ Ἀδάμ ἔχει τήν δυνατότητα νά ὀνοματίζει. Ὅπως θά ξέρετε, τά ζῶα δέν ἔχουν τήν δυνατότητα νά ὀνοματίζουν, γιατί τό ὄνομα ἐκφράζει μία ἔννοια, καί ἡ ἔννοια δημιουργεῖται μόνον ἀπό ἕνα λογικό ὄν.
Συνεπῶς , τό ὅτι ὁ Ἀδάμ εἶχε τήν δυνατότητα νά ὀνοματίσει,αὐτό ἐκφράζει ὅτι ὁ Ἀδάμ ἀπ’ ἀρχῆς εἶχε λογική, καί συνεπῶς δέν ἦταν ζῶο, τό ὁποῖο ἐξελίχθηκε. Βλέπετε πόσο πολύτιμο στοιχεῖο εἶναι αὐτό; Ὅτι δέν ὑπῆρξε ζῶο, ὅπως εἶναι ἡ μαϊμού, ὁ πίθηκος καί ἐξελίχθηκε.. Ἀπ’ ἀρχῆς τῆς δημιουργίας του εἶχε λογικότητα, καί μάλιστα μία λογικότητα πολύ
καλύτερη ἀπό ἐκείνη τήν ὁποία ἔχουμε ἐμεῖς σήμερα, δηλαδή οἱ ἀπόγονοί του. Μία λογικότητα ἡ ὁποία στούς ἀπογόνους του ἐσκοτίσθη. Ὁ Θεός ὀνοματίζει, καί ὁ ἄνθρωπος, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὀνοματίζει. Καί ὅτι, ὅπως ὁ ἄνθρωπος θά ἔπρεπε νά ἔχει γνωριμία μέ τά ὄντα, ἔτσι καί ὁ Θεός δίδει ὀνόματα, πού ἐκφράζει τήν γνωριμία του, τήν ἐπαφή του, τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ μέ τά δημιουργήματά του. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο. Πάρετε ἕνα δάσκαλο στό σχολεῖο σας, πού ξέρει τά μικρά σας ὀνόματα, ἤ ἕναν καθηγητή, αὐτό δέν ἔχει κάποια ξεχωριστή σημασία; Ὅταν σᾶς ξέρει μέ τά ὀνόματά σας καί σᾶς ἀποκαλεῖ μέ τά ὀνόματά σας;
Σημαίνει μία γνωριμία. Μετά ταύτα συνεχίζουμε· «καί διεχώρισεν ὁ Θεός ἀνά μέσον τοῦ φωτός καί ἀνά μέσον τοῦ σκότους». Ὁ χωρισμός φωτός καί σκότους δέν εἶναι τοπικός χωρισμός, εἶναι χρονικός χωρισμός.
Δηλαδή δέν εἶπε ὁ Θεός ἐδῶ θά ὑπάρχει τό σκοτάδι κι ἐκεῖ θά ὑπάρχει τό φῶς. Ἀλλά εἶναι χρονικός χωρισμός πού δείχνει τήν μεταβολή τῶν σωμάτων, πού δύναται ἤ νά δέχονται ἤ νά μή δέχονται τό φῶς. Θά λέγαμε, ὅτι ἡ παρουσία τοῦ σκότους δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός, διότι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο τό σκοτάδι ἀπό τήν ἀπουσία τοῦ φωτός. Θά μοῦ πεῖτε, αὐτό εἶναι πάρα πολύ αὐτονόητο. Αὐτό πού τό θεωροῦμε αὐτονόητο σήμερα, κάποτε δέν ἦταν καθόλου αὐτονόητο! Τόσο πολύ ὥστε τό σκότος νά θεωρεῖται αὐθύπαρκτον. Καί τό φῶς αὐθύπαρκτον. Καί μάλιστα ὄχι μόνο νά θεοποιεῖται τό φῶς ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀλλά νά θεοποιεῖται καί τό σκότος. Φερ’ εἰπείν στήν Περσική διαρχία, στίς θεότητες, πού ὑπῆρχαν δυό βασικοί θεοί, ἦταν ὁ θεός τοῦ φωτός, Μάζντα, καί ὁ θεός τοῦ σκότους, ὁ Ἀριμάν, καί ἐθεωροῦντο δυό βασικές ἀρχές, πού ἐπάλευαν χωρίς ἡ μία ποτέ νά νικᾶ τήν ἄλλη εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.τἜτσι τό σκότος ἐθεωρήθη αὐθύπαρκτο.
Δέν εἶναι αὐθύπαρκτον. Ὡραία τό λέγει αὐτό ὁ Μέγας Βασίλειος. Φέρνει καί ἕνα παράδειγμα μέ μία σκηνή, μέ ἕνα ἀντίσκηνο. Λέγει: «Πάρε ἕνα ἀντίσκηνο. Θά δεῖς πέφτει τό φῶς ἐπάνω. Ἀπ’ τό πίσω μέρος πού δέν πέφτει τό φῶς, προφανῶς ἔχομε σκότος. Μπές λέγει, μέσα στό ἀντίσκηνο, θά ἔχει σκότος. Τί εἶναι τό σκότος; Τό σκότος δέν εἶναι παρά ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός. Εἶναι πολύ ἁπλό. Δέν ἦταν ὅμως κάποτε καί αὐτονόητο ὅτι τό σκότος εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ φωτός.
Ὥστε, τί σημαίνει ἐδῶ χρονικός χωρισμός σκότους καί φωτός; Δέν σημαίνει τίποτε ἄλλο παρά τήν δυνατότητα τῆς γῆς νά περιστρέφεται περί τόν ἑαυτό της καί νά δημιουργεῖ μέ τόν τρόπο αὐτό τό φαινόμενο σκότους καί φωτός, δηλαδή αὐτό πού λέμε τό ἡμερονύκτιον. Ὅταν, λοιπόν, λέγει ὁ Θεός ὅτι διαχώρισε ἀνά μέσον τοῦ φωτός καί ἀνά μέσον τοῦ σκότους, ὑπαινίσσεται τήν περιστροφήν τῆς γῆς περί τόν ἑαυτό της καί τή δημιουργία τοῦ εἰκοσιτετραώρου.
Ἄρα ἡ χρονική μεταβολή, ἡ κίνηση δηλαδή τῆς γῆς, εἶναι καί ποιητικό αἴτιον τοῦ σκότους καί φωτός. Δηλαδή τοῦ ἡμερονυκτίου.
~ Ἡ ἔννοια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χρόνου ~
«Καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία»
(Γένεσις, κεφ. 1, 5) Εἶναι στερεότυπος αὐτή ἡ ἔκφραση γιά τίς ἕξι ἡμέρες τίς δημιουργικές. «Καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία». Ἡ ἡμέρα Δευτέρα, ἡμέρα Τρίτη κoκ. Καί ἔγινε ἀπόγευμα καί ἔγινε πρωί, ἡμέρα Πρώτη, Δευτέρα, Τρίτη..
Προσέξτε αὐτή τήν ἔκφραση πῶς ἀπαριθμεῖται ἐδῶ ὁ χρόνος. Ἔγινε ἑσπέρα καί ἔγινε πρωί. Ὥστε τό μέτρημα γίνεται ἀπό ἑσπέρα σέ ἑσπέρα. Πράγματι στό ἑβραϊκό ἡμερολόγιο τήν ἀλλαγή τῆς ἡμέρας τήν ἔχουμε ἀπό δύση σέ δύση ἡλίου. Αὐτό τό ἑβραϊκό ἡμερολόγιο, το οποίο βεβαίως δέν είναι ίδιο με το αστρονομικό.
Το αστρονομικό ημερολόγιο ὅπως ξέρετε, εἶναι ἀπό μεσάνυκτα σέ μεσάνυκτα. Τά μεσάνυκτα ἀλλάζει ἡ ἡμέρα, κι ἐκεῖ κλείνει ἡ προηγούμενη ἡμέρα. Στό ἐκκλησιαστικό μας ἡμερολόγιο ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί διατηροῦμε τό ἑβραϊκό ἡμερολόγιο, εἰδικά μόνον.
Γι’ αὐτό βλέπετε ὅτι μία γιορτή ἀρχίζει, ὅπως εἶναι γνωστό μέ τόν Ἑσπερινό. Καί τελειώνει μέ τήν 9η ὥρα, πού εἶναι ἡ τελευταία πράξη ἀπό τίς ἀκολουθίες μέσα στό 24ωρο. Ἀρχίζουμε μέ τόν Ἑσπερινό, μέ τήν δύση τοῦ ἡλίου, μετά εἶναι τό Απόδειπνο, μετά τό Μεσονυκτικόν, μετά εἶναι ὁ Ὄρθρος, κατόπιν εἶναι ἡ 1η ὥρα, ἡ 3η ὥρα, ἡ 6η ὥρα, ἡ 9η ὥρα. Ἡ 1η ὥρα εἶναι στίς 6 τό πρωί, ἡ 3η στίς 9, ἡ 6η στίς 12, καί ἡ 9η στίς 3 τό μεσημέρι. Μέτρησα ὀκτώ. Οἱ ἀκολουθίες τοῦ 24ώρου εἶναι ὀκτώ. Θά τίς βρεῖτε καταχωρημένες μέσα εἰς τό Ὡρολόγιο τό Μέγα. Ὥστε ἀρχίζουμε μέ τόν Ἑσπερινό καί τελειώνουμε μέ τήν 9η ὥρα. Ἄρα ὁ Ἑσπερινός εἶναι ἡ ἔναρξη τοῦ 24ώρου. Πιστεύω θά τό ἔχετε ἀντιληφθεῖ αὐτό, πού οἱ γιορτές μας ἀρχίζουν ἀπό τόν Εσπερινό. Φερ’ εἰπείν, λέμε, Ἁγίου Δημητρίου, ψάλλομε τά τροπάρια τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Πότε τελειώνει ἡ γιορτή; Τήν ἄλλη ἡμέρα, δηλαδή ἀνήμερα στήν 9η.
Ἐκεῖ τελειώνει. Τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, λέμε στήν ἀπόλυση, «οὗ καί τήν μνήμην ἐπετελέσαμεν». Τήν κάναμε, τελειώσαμε. Καί εὐθύς μετά ἀρχίζουμε τόν Ἑσπερινό διά τήν ἑπομένην ἡμέρα.
Πρακτικά ὅμως δέν τηροῦμε τό ἡμερολόγιο τό ἑβραϊκό. Ὅταν νηστεύουμε δέν τηροῦμε τό ἑβραϊκό ἡμερολόγιο, γιατί θά ἔπρεπε ἡ νηστεία τῆς Τετάρτης νά ἀρχίζει ἀπό τό ἀπόγευμα τῆς Τρίτης. Ἀλλά νά τερματίζεται εἰς τό ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης. Δηλαδή τό βράδυ τήν Τρίτη πρέπει νά ἔχουμε νηστεία. Καί νά ἔχουμε κατάλυση μετά ἀπό τόν Ἑσπερινό της Τετάρτης. Ἀλλά ἔτσι δέν νηστεύουμε! Νηστεύουμε πῶς; Νηστεύουμε ὅπως ξημερώνει καί ὅπως βραδιάζει. Δηλαδή οὐσιαστικά κρατᾶμε τό ἡμερολόγιο τό ἀστρονομικό. Σᾶς τό εἶπα γιά νά δικαιολογήσω, γιατί ἔχει τήν φράση «καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία». Θά γίνει ἑσπέρα γιά νά κλείσει ἡ μία ἡμέρα, θά γίνει πάλι πρωί γιά νά πᾶμε εἰς τήν Δευτέρα ἡμέρα κ.ο.κ..
~ Ὁ χρόνος
ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ~
Ἀλλά ἄς προσέξουμε κάτι. Ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα ἐδῶ. Τό πρόβλημα τῆς λεγόμενης ἡμέρας τῆς δημιουργίας. Εἶναι ἐκεῖνο πού τούς ἀδαεῖς ἀνθρώπους, πού ποτέ δέν ἔπιασαν τήν Ἁγία Γραφή στά χέρια τους, τούς διακρίνει ἡ ἀπιστία καί χλεύη.. Τούς ἀκοῦμε νά χλευάζουν ἐκεῖνο τό ὁποῖο θά συναντήσουν ἤ θά ἀκούσουν ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, καί λέγουν ὅτι : «καλά σέ ἕξι ἡμέρες ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμο; Τόσο γρήγορα ἔγινε ὁ κόσμος; Ἐμεῖς ξέρουμε ἀπό τήν ἐπιστήμη ὅτι ὁ κόσμος ἔχει ἡλικία, ἤ ἔγινε τουλάχιστον μέσα σέ μία ἐξέλιξη, ἐπί τῆς γῆς ἐπί παραδείγματι, ἄν ὄχι ἐπί τοῦ σύμπαντος, σέ ἑκατομμύρια χρόνια. Ἐσεῖς μᾶς λέτε σέ ἕξι ἡμέρες;». Λοιπόν, τί λέτε, δέν εἶναι δυνατός ὁ Θεός νά κάνει τήν δημιουργία του, ὄχι σέ 6 ἡμέρες, ἀλλά σέ μία ἡμέρα; Τί λέγω σέ μία ἡμέρα; Σέ ἕνα κλάσμα τοῦ δευτερολέπτου! Σέ μία στιγμή χρόνου μπορεῖ νά φέρει ὁ Θεός ἐκ τοῦ μηδενός εἰς τό εἶναι, τήν ὕπαρξη δηλαδή ὁλόκληρου τοῦ σύμπαντος. Ἀδυνατεῖ ὁ Θεός; Γιά τόν Θεό ὑπάρχει χρόνος; Ὁ χρόνος εἶναι γιά τά δημιουργήματα. Γιά τόν Θεό δέν εἶναι. Ἀλλά παρά ταῦτα θά εἶχα νά σᾶς σημειώσω τό ἑξῆς. Ὅταν ἡ δημιουργία θά ἀλλάξει, δηλαδή θά γίνει καινούργια, στό τέλος πιά, ὅταν δηλαδή θά τελειώσει ἡ Ἱστορία καί τότε θά γίνουν ὅλα καινούργια, ὅπως λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, θά γίνει ἀναστοιχείωση τῆς κτίσεως. Θά περάσει ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία καί ἀπό τήν θνητότητα εἰς τήν ἀθανασία, ἡ κτίση ὄχι μόνον οι ἄνθρωποι. Σας το 'χω πεί σε ένα περασμένο θέμα που σας έλεγα ότι τό σύμπαν εἶχε ἀρχή θά ἔχει τέλος; Τί εἶναι τό τέλος; Εἶναι ἐκμηδένιση; Ἀφοῦ ἐκ τοῦ μηδενός ἡ δημιουργία; Εἶναι καταστροφή καί ἐρημία; Ὄχι! Εἶναι ἀνακαίνιση καί ζωή ἄφθαρτος καί ἀθάνατος. Αὐτό σᾶς ἔλεγα στό 1ο καί 2ο θέμα. Ἔτσι ἡ κτίση ὁλόκληρη θά ἀναστοιχειωθεῖ καί θά γίνει καινούργια. Συνεπῶς ὁ κόσμος θά τελειώσει. Ἀλλά δέν θά γίνει μηδέν.
Πῶς θά γίνει καινούργιος ὁ κόσμος; Πόσος χρόνος θα χρειαστεί; Όσος χρειάστηκε για να δημιουργηθεί ο κόσμος; Λοιπόν. Ξέρετε τί λέει ὁ Ἄπ. Παῦλος; Βεβαίως ἀναφέρεται στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλά τά σώματα πού θά πάρουμε θά εἶναι μέν τά παλαιά, τά ὁποῖα ἔχουμε πάρει ἀπό τήν γῆ. Ἀπό τήν γῆ πήραμε τά σώματά μας, ἐκεῖ καί τά καταθέτουμε. Και λιώνουν. Ὁ Ἀδάμ δέν εἶναι ἀπό τή γῆ; Δηλαδή ἔχει ὑλικά στοιχεία. Ὅτι αὐτή ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἤτοι ἡ ἀλλαγή τῆς ὕλης ἀπό ἄφθαρτης εἰς ἄφθαρτον καί θνητῆς εἰς ἀθάνατον, θά γίνει ἀκαρεῖ. Δηλαδή. Δέν εἶχε τήν ἐποχή ἐκείνη ὁ Ἄπ. Παῦλος ἄλλο τρόπο νά τό ἐκφράσει, τό ἐξέφρασε μέ μία ἔκφραση φιλολογική, μέ μία λέξη καί μ’ ἕνα παράδειγμα. Ἀκοῦστε τήν φιλολογική λέξη. Εἶπε: «Ἐν ἀτομῳ». Ἄτομο θά πεῖ ἄτμητον. Αὐτό πού δέν κόβεται. Ἄτομον χρόνου. Δηλαδή ἄτμητον χρόνου. Δηλαδή τόσος μικρός χρόνος, πού πιό μικρός δέν μπορεῖ νά κοπεῖ. Ὅπως λέμε, δευτερόλεπτο. Ἤ ἀκόμα λέμε, μικροδευτερόλεπτο. Πιό κάτω ἀπό τό μικροδευτερόλεπτο δέν ἔχουμε. Ἔ, κάπως ἔτσι θά μπορούσαμε νά τό ποῦμε. Δηλαδή ἕνα «κβάντουμ» χρόνου. Νά τό ποῦμε ἔτσι. Ὄχι «κβάντουμ» ἐνέργειας,
ἕνα πολύ μικρό κομματάκι χρόνου. Αὐτό τό εἶπε ὁ Ἄπ.
Παῦλος στήν ἐποχή του, μέ τήν λέξη «ἄτομον» (Α’ Κορινθίους, κεφ. 15, 52) Ἔπρεπε ὅμως νά γίνει κατανοητός. Καί εἶπε καί ἕνα παράδειγμα. Τό παράδειγμα εἶναι χοντρικό. Παρά ταῦτα ὅμως εἶναι ἕνα παράδειγμα. «Ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ». Ριπή ὀφθαλμοῦ θά πεῖ ἀνοιγόκλεισμα τῶν ματιῶν. Ὅσο κρατάει ὁ χρόνος καί ἀνοιγοκλείνουν τά μάτια μας. Ἐπειδή, ὅπως ξέρετε ἀπό τήν Φυσική, τίς εἰκόνες τῶν ἀντικειμένων τίς ἔχουμε, ἐάν τό ἀνοιγόκλεισμα τῶν ματιῶν εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τό 1/16 τοῦ δευτερολέπτου δέν ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι τά μάτια μας κάτι ἐμποδίζουν μπροστά. Ἡ ὅραση ἔχει μία ἀδράνεια. Πάνω σ’ αὐτό στηρίζεται καί ὁ κινηματογράφος. Περνᾶνε μπροστά οἱ εἰκόνες τοῦ φίλμ πού εἶναι σταθερές. Περνᾶνε μέ μία μικρή μεταβολή, μία διαφορά ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη. Ὅπως, λοιπόν, περνοῦν, θά πρέπει ὁ φακός νά ἀνοίξει καί νά κλείσει 16 φορές στό δευτερόλεπτο. Ἄν αὐτό γίνει, προβάλλεται δηλαδή ἡ εἰκόνα κλείνει ὁ φακός, πηγαίνει πιό κάτω ἡ ταινία, ἀνοίγει πάλι ὁ φακός, ἔρχεται ἡ ἄλλη εἰκόνα, αὐτό γίνεται 16 φορές τό δευτερόλεπτο. Τό μάτι ἕνεκα τῆς ἀδράνειάς του δέν ἀντιλαμβάνεται τή μεταβολή καί βλέπει τήν κίνηση, βλέπουμε τόν κινούμενο κινηματογράφο, ἐνῶ στήν πραγματικότητα τί εἶναι; Εἶναι εἰκόνες οἱ ὁποῖες εἶναι σταθερές, ἀλλά κινοῦνται μέ αὐτόν τόν τρόπο. Καί τά μάτια μας ἀνοιγοκλείνουν κατά κάποιο τρόπο πού δέν παίρνουμε εἴδηση, δέν χάνουμε δηλαδή τά ἀντικείμενα. Ὅπως βλέπουμε, βλέπουμε τά ἀντικείμενα, τά ἀνοιγοκλείνουμε τά μάτια, ἡ εἰκόνα δέν φεύγει ἀπό τήν ἐντύπωση πού δημιουργεῖται εἰς τόν ἐγκέφαλο. Αὐτό σημαίνει, πρακτικά, ἕνας πολύ μικρός χρόνος. Θά μποροῦσε, λοιπόν, ὁ κόσμος ὄχι μόνο νά γίνει καινούργιος «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ» πού λέγει ὁ Ἄπ. Παῦλος, ἀλλά καί να δημιουργηθεί ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ».
Ο Θεός θέλησε να διαμορφωθεῖ ὁ κόσμος μέσα σέ ἑκατομμύρια χρόνια, καί νά γίνει καινούργιος «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ». Καί νομίζετε ὅτι εἶναι μικρό πράγμα ἡ διαμόρφωση ἑνός δημιουργήματος μέσα σέ ἕνα χρόνο ἑκατομμυρίων ἐτῶν. Εἶναι θαυμαστό!υὍπως θαυμαστό εἶναι καί τό ἄλλο. Τό «ἐν ριπῇ». Γιά νά μάθουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι δυνατός καί γιά τό ἕνα καί γιά τό ἄλλο. Πάντως, αὐτό πού λέμε ἕξι ἡμέρες, δέν εἶναι βεβαίως ἕξι ἡλιακές ἡμέρες. Ἀλλά εἶναι ἕξι δημιουργικές ἡμέρες, τήν ἔννοια τῶν ὁποίων εὐθύς ἀμέσως θά ἀναλύσουμε.
~ Ἡ ἔννοια τῶν δημιουργικῶν ἡμερῶν ~
Ὅταν λέμε ἡμέρα, ἐννοοῦμε ἡμέρα καί νύκτα, 24ωρη. Αὐτό πού λέμε, ἡμερονύκτιο. Ἀλλά τό ἡμερονύκτιο προϋποθέτει τήν παρουσία τοῦ ἥλιου. Αλλά ὅμως, τήν πρώτη ἡμέρα ἔχουμε τήν δημιουργία τοῦ φωτός. Δέν ἔχουμε τήν παρουσία τοῦ ηλίου ή τουλάχιστον όπως λέγαμε σε ένα περασμένο μάθημα, δεν έχουμε την παρουσία του φωτός του ηλίου πῶς λοιπόν θά ἔχουμε τήν μέτρηση τοῦ χρόνου, που θα την έκανε ένας παρατηρητής πού εὑρίσκεται στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς, και δέν υπάρχει διάκριση φωτός καί ἡμέρας; Η διάκριση φωτός καί ἡμέρας θά γίνει αἰσθητή τήν 4η ἡμέρα, πού ἔχουμε τόν ἥλιο, πού λάμπει πάνω στή γῆ πιά. Ἄρα ἐδῶ δείχνει ὅτι ὅταν λέγει ἡμέρα, δέν ἐννοεῖ τήν 24ωρη ἡμέρα. Δεύτερον. Ἡ λέξη ἡμέρα στήν Ἁγία Γραφή, ἑβραϊκά λέγεται «Ἰώμ», πολύ συχνά σημαίνει ὄχι 24ωρη ἡμέρα, ἀλλά μεγάλο χρονικό διάστημα. Στό ἴδιο τό βιβλίο τῆς Γενέσεως βρίσκουμε αὐτή τήν ἔννοια τῆς ἡμέρας. Μέ τήν ἔννοια δηλαδή τοῦ μεγάλου χρονικοῦ διαστήματος. Εἶναι στό ἑπόμενο κεφάλαιο Β΄, στίχος 4. Λέγει: «Αὔτη ἡ βίβλος - σημειώνει ὁ Μωυσῆς- γενέσεως οὐρανοῦ καί γῆς, ὅτε ἐγένετο (Αὐτό εἶναι τό βιβλίο πού ἔγινε ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, ὅταν ἔγινε)· ᾗ ἡμέρᾳ ἐποίησεν Κύριος ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν» (ᾗ - δοτική τοῦ ἀναφορικοῦ, ᾗ - ἡ ὁποία, ἡ, ἧς). Κατά τήν ὁποίαν, θά τό ἑρμηνεύσουμε ἔτσι, κατά τήν ὁποία ἡμέραν ἔκανε ὁ Κύριος τόν οὐρανόν καί τήν γῆν. Στό προηγούμενο κεφάλαιο μᾶς εἶπε ὅτι ἔκανε σέ 6 ἡμέρες τόν κόσμο. Τώρα μᾶς λέγει, ὅτι κατά τήν ἡμέρα πού ἔκανε τόν οὐρανό καί τή γῆ, τά ἔκανε ὅλα δηλαδή. Εδώ βάζει μία ἡμέρα, πού δείχνει τό ἀδιάφορον τοῦ πράγματος, ὅτι δέν πρόκειται περί 24ώρου ἡμέρας ἀλλά περί μεγάλου χρονικοῦ διαστήματος. Ἔτσι μέ τήν λέξη ἡμέρα συμπεριλαμβάνει καί τίς 6 ἡμέρες. Ακόμα. Ἡ ἡμέρα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὄχι ἡ δική μας ἡ ἡμέρα. Λέγει ὁ Ἀπ. Πέτρος 3,8: «μία ἡμέρα ὡς χίλια ἔτη καί χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα μία παρά Κυρίῳ». Ὅτι ἡ ἡμέρα, λέγει, γιά τό Θεό εἶναι σάν χίλια χρόνια καί τά χίλια χρόνια εἶναι σάν μία ἡμέρα. Ἀκόμα ἕνα τρίτο σημεῖο. Στήν Ἁγία Γραφή δεσπόζει ἡ ἔννοια τοῦ συμπυκνωμένου χρόνου. Τί εἶναι αὐτός ὁ συμπυκνωμένος χρόνος; Λέγει ὁ Μ. Βασίλειος: «κἄν ἡμέρα εἴπῃς κἄν αἰῶνα τήν αὐτήν ἐρεῖς ἔννοιαν» (Βασίλειος ο Μέγας, Εξαήμερος, κεφ. 2, 4: ΕΠΕ) Εἴτε πεῖς ἡμέρα, εἴτε πεῖς αἰῶνα, τήν ἴδια ἔννοια θά ἔχεις, τό ἴδιο πράγμα θά πεῖς. Εἶναι τό ἴδιο πράγμα. Ἤ ἡμέρα ἤ αἰώνας. Ἕνα ἀκόμα σημεῖο. Ἐνῶ ὁ Μωυσῆς ἀναφέρει γιά ὅλες τίς ἡμέρες «καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία», ὅταν φθάνει στήν ἕβδομη (7η ) ἡμέρα, ξέρετε τί λέγει; «Καί ἐγένετο πρωί», χωρίς νά σημειώσει ὅτι ἐγένετο ἑσπέρα. Πού δείχνει ὅτι ἡ ἕβδομη ἡμέρα ποιά εἶναι; Ἡ ἕβδομη ἡμέρα εἶναι αὐτή πού διερχόμεθα τώρα. Αὐτή εἶναι ἡ ἕβδομη ἡμέρα. Ζοῦμε δηλαδή στήν ἕβδομη ἡμέρα, πού στήν μέν 6η ἔγινε ὁ ἄνθρωπος, καί μετά τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζει ἡ ἕβδομη ἡμέρα καί δέν γίνεται ἑσπέρα, παρά μόνο πρωί, σημαίνει, ὅτι καί γι’ αὐτήν θά γίνει ἑσπέρα, ἀλλά ἀκόμη δέν ἔγινε. Καί πότε θά γίνει ἡ ἑσπέρα τήν ἕβδομη ἡμέρα; Δεῖτε ἀκρίβεια στήν Ἁγία Γραφή, εἶναι καταπληκτικό! Οὐδέποτε ἄνθρωπος θά μποροῦσε νά χαλκεύσει τέτοιο κείμενο, μέ τέτοια ἀκρίβεια πραγμάτων, παρά μόνον ἐάν εἶναι θεόπνευστος ἐκεῖνος πού γράφει. Ἡ ἑσπέρα τῆς ἕβδομης ἡμέρας εἶναι τό τέλος τῆς Ἱστορίας. Καί ὅταν θά τελειώσει ἡ ἕβδομη ἡμέρα, θά γίνει ἑσπέρα, τότε θά ἀρχίσει ἡ ὄγδοη (8η)ἡμέρα. Γιά τήν ὁποία εὐθύς παρακάτω θά σᾶς μιλήσω. Ἀλλά, προσέξτε. Ἀφοῦ, λοιπόν, δέν ἔγινε ἡ ἑσπέρα τῆς ἕβδομης ἡμέρας σημαίνει πράγματι τότε ὅτι οἱ ἡμέρες οἱ δημιουργικές δέν εἶναι 24ωρες ἡμέρες, ἀλλά πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αὐτό ἀκριβῶς πού λέγει καί ἡ Ἐπιστήμη, ὅτι γιά νά περάσουμε, ἐπί παραδείγματι, ἀπό τήν ἀζωική μορφή στή ζωική μορφή καί δή τή φυτική, ἐκ τῆς φυτικῆς εἰς τήν ζωικήν, δηλαδή εἰς τά ζῶα, ἐκ τῶν ζώων εἰς τόν ἄνθρωπο, ἔχουν περάσει ἑκατομμύρια χρόνια. Μάλιστα, θά λέγαμε! Διότι οἱ ἕξι δημιουργικές ἡμέρες εἶναι μεγάλα χρονικά διαστήματα. Όλα αυτά να τα ξέρετε, να σας τυπώνονται στο μυαλό, να κρατάτε και σημειώσεις, για νά σᾶς μένουν κτῆμα σας ἀληθινό, και εσείς νά κατοχυρωνόμαστε, ἀλλά καί νά να ξέρετε να απολογείστε, όταν στο σχολείο σας ή όπου αλλού ἀκοῦτε νά πλήττουν τήν Ἁγία Γραφή, ἔχοντες ἕωλα, κουτά ἐπιχειρήματα, ἀκριβῶς γιατί κι αὐτοί ἀγνοοῦν.
Ἄν ἀγνοεῖτε κι ἐσεῖς τί γίνεται; Τότε θά παρασυρθεῖτε.. Ὁ σκοπός δέ πού χτυποῦνε τήν Ἁγία Γραφή ποιός είναι λέτε; Ο σκοπός τους εἶναι νά χτυπήσουνε τόν Θεό δημιουργό. Ὅτι ὁ κόσμος δέν εἶχε δημιουργό.. Ὁ κόσμος, οὔτε ἀρχή εἶχε, ὑπῆρχε πάντοτε, ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει πάντοτε όπως λέγει ὁ ὑλισμός. Κι ἀφοῦ, λοιπόν, ὑπῆρχε καί θά ὑπάρχει πάντοτε, τί ἔχεις νά φοβᾶσαι γιά τό Θεό.. γιά κρίση.. γιά κόλαση.. γιά παράδεισο.. γιά ἠθικό νόμο.. Ὕστερα, ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ἀπό τόν πίθηκο.. Εἶναι ζῶο.. Δέν ἔχει πολλές εὐθύνες.. Συνεπώς, τί ἔχεις νά φοβηθεῖς; έχεις τίποτα να φοβηθείς. Νά πού φθάνουμε.
Και γιατί σας κάνω τα θέματα αυτά, να κατοχυρώνεστε.
Να πείτε ὄχι! Ὑπάρχει Θεός δημιουργός καί Θεός πού κυβερνᾶ καί προνοεῖ γιά τήν δημιουργία του, ἀλλά καί Θεός πού θά κρίνει τήν δημιουργία του! Θεός πού βλέπει τά πάντα, γνωρίζει τά πάντα! Γι’ αὐτό,σας είπα προηγούμενος ἔδωσε ὀνόματα στά δημιουργήματα, πού σημαίνει γνωρίζει τά πάντα. Ἔτσι θά μπορεῖτε νά πεῖτε κι ἐσεῖς σάν τόν Ἰωσήφ «πῶς ποιήσω τό πονηρόν τοῦτο ρῆμα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μου καί ἁμαρτήσω;» Πῶς θά κάνω τήν πονηρή αὐτή πράξη, πού τοῦ εἶπε ἐκείνη ἡ κυρά – Πετεφρήνα, νά κάνει τήν ἁμαρτία, ἡ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ. Καί εἶπε: «Τί; Πῶς θά κάνω τήν
ἁμαρτία μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ;» «Καί ἁμαρτήσω;» (Γένεσις, κεφ. 39, 9) Ἄ, μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ! Τί εἶχε ὁ Ἰωσήφ; Ὁ Ἰωσήφ εἶχε μές στήν ψυχή του, εἶχε στή συνείδησή του τήν ἁπανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός τά βλέπει ὅλα μπροστά του. Εἶχε τήν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό ἔχει πάρα πολλή σημασία καί πολύ μεγάλη ἀξία. Γιά νά μήν ἁμαρτάνουμε. Καί νά ζοῦμε ζωή πραγματικῆς ἀρετῆς.
Αὐτά, λοιπόν, πού λέμε ἔχουν πολύ πρακτικό χαρακτήρα, ἔχουν πάρα πολύ πρακτική σημασία. Γι’ αὐτό θά παρακαλέσω νά τά κρατᾶτε.υἈλλά σᾶς ἐξήγησα ὅτι ἡ ἕβδομη ἡμέρα, θά τελειώσει, - ἡ ἑσπέρα δηλαδή τῆς 7ης - ὅταν θά τελειώσει ἡ Ἱστορία. Θά τελειώσει τότε ὁ κόσμος. Μέ τήν ἔννοια ὅτι θά ἔρθει ὁ Χριστός ξανά. Ὅταν θά ἔρθει ὁ Χριστός ξανά. Συμπίπτει δηλαδή ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία μέ τήν ἑσπέρα τῆς ἕβδομης ἡμέρας. Ἀφοῦ τώρα ἀκόμη δέν ἦρθε καί τήν ζοῦμε. Ἡ πρώτη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἔγινε μέσα στήν ἕβδομη ἡμέρα.
~ Ἡ ὄγδοη ἡμέρα ~
Ἀλλά τί θά ἀρχίσει μετά ἀπό τήν ἕβδομη ἡμέρα; Θά ἀρχίσει ἡ ὄγδοη ἡμέρα. Καί ποιά εἶναι αὐτή ἡ ὄγδοη ἡμέρα; Εἶναι ἡ ἡμέρα πού ἔχει μόνο πρωί καί δέν ἔχει πιά ἑσπέρα. Οὔτε πρόκειται ποτέ νά ἔχει ἑσπέρα. Εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Γι’ αὐτό ὡραία στόν κανόνα τοῦ Πάσχα λέμε ἀνέσπερος ἡμέρα. Ἡ ὄγδοη ἡμέρα, ἡ ἀνέσπερος, χωρίς ἑσπέρα! Δέν βραδιάζει πιά! Δέν τελειώνει πιά! Θά μοῦ πεῖτε, αὐθαιρέτως τό λέμε αὐτό; Ὄχι βεβαίως! Ἀκόμη καί τό ἴδιο τό γράμμα μᾶς βοηθάει νά τό ἑρμηνεύσουμε σχετικά. Ἀκούσατέ το. Προσέξτε μία λεπτομέρεια γραμματική. «Καί ἐγένετο ἑσπέρα καί ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία». Δέν λέγει ἡμέρα πρώτη. Ἀλλά λέγει ἡμέρα μία. Δηλαδή παρακάτω θά πεῖ ἡμέρα δευτέρα, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πεῖ ἡμέρες δύο. Λέει δευτέρα. Δηλαδή αὐτό πού λέμε δευτέρα, τρίτη, ἡμέρα τρίτη, ἡμέρα τετάρτη, πού ὁ Θεός δημιουργεῖ τίς ἡμέρες τίς δημιουργικές, εἶναι οἱ γνωστοί μας ἀπό τήν Γραμματική τακτικοί ἀριθμοί. Ἐνῶ ἀντιθέτως, ὅταν λέμε πρώτος δεύτερος τρίτος αὐτό εἶναι οἱ ἀπόλυτοι ἀριθμοί σύμφωνα απο τήν Γραμματική. Ἀντί, λοιπόν, νά χρησιμοποιήσει τακτικόν ἀριθμόν καί νά πεῖ ἡμέρα πρώτη, χρησιμοποιεῖ ἀπόλυτον ἀριθμόν καί λέγει ἡμέρα μία. Και διά μέν την πρώτη ημέρα λέει ημέρα μία χρησιμοποιεί απόλυτο αριθμό για όλες τις άλλες μέρες χρησιμοποιεί τακτικό αριθμό δηλαδη πρώτη - δευτέρα - τρίτη για την πρώτη λέει μία, όχι πρώτη, μία. Αὐτό τί σημαίνει; Αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι ἀσύντακτο. Ἔπρεπε νά πεῖ ἡμέρα πρώτη, ὄχι ἡμέρα μία. Ασύντακτο, ναί, απο σκοπού. Ἔχει κάποιο λόγο. Γιά νά προκαλέσει τήν προσοχή τοῦ ἀναγνώστου ἐπάνω σ’ αὐτήν τήν πρώτη ἡμέρα, ὅτι αὐτή ἡ πρώτη ἡμέρα ἔχει κάτι τό ἰδιαίτερο. Ἔχει κάτι τό ξεχωριστό. Καί ποιό εἶναι αὐτό τό ξεχωριστό; Ἄς πᾶμε στήν Καινή Διαθήκη νά δοῦμε. Στήν Καινή Διαθήκη λέγει : «τῇ δέ μιᾷ τῶν σαββάτων» (Κατά Λουκᾶν, Κέφ. 24ο, 1) Σάββατα θά πεῖ ἑβδομάς. Ὅταν λέγει: «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων» θά πεῖ τήν πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος. Ἐάν τό Σάββατο ἦταν ἡ ἕβδομη, ποιά εἶναι ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος; Εἶναι αὐτή πού λέμε ἐμεῖς ἡμέρα Κυριακή. Εἶναι ἡ πρώτη. Ποιά εἶναι ἡ δεύτερη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος; Εἶναι ἡ Δευτέρα. Ὁμαλά, λοιπόν, πηγαίνει παρακάτω. Ἀλλά δέν λέγει «τήν πρώτην τῆς ἑβδομάδος», ἀλλά λέγει «τήν μιᾷ τῆς ἑβδομάδος» λέγει «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων τῶν θυρῶν κεκλεισμένων κτλ.» (Κατά Ιωάννην, Κεφ. 20ο, 19) ἔγινε ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γιατί βάζει καί ἐδῶ τόν ἀπόλυτο ἀριθμό καί δέν βάζει τόν τακτικόν ἀριθμό; Γιά νά προκαλέσει τήν προσοχή τοῦ ἀναγνώστου. Ὅτι αὐτή ἡ πρώτη ἡμέρα δέν εἶναι τώρα ὅπως ἡ πρώτη, ὅταν πρωτόγινε ἡ δημιουργία. Ἔχει κάτι ἄλλο! Κάτι ξεχωριστό! Κάτι τό ἰδιαίτερο! Τί; Τήν μέν πρώτη ἡμέρα ἔγινε τό φῶς, τήν πρώτη ἡμέρα τώρα ἐδῶ πού ἀρχίζει ἡ ἑβδομάδα γίνεται ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ! Ἀλλά τήν ἡμέρα πού ἔγινε τό φῶς ἔχουμε κάτι τό ξεχωριστό. Ποιό; Τήν δημιουργία τοῦ κόσμου! Ὅταν ἀνασταίνεται ὁ Χριστός ἔχουμε κάτι τό ξεχωριστό. Ποιό; Τήν σφραγῖδα, τήν προϋπόθεση, τήν κατάθεση τοῦ τεκμηρίου. Τής ἀναδημιουργίας τοῦ κόσμου. Νά γίνει δηλαδή ὁ κόσμος καινούργιος. «Ἰδού καινά ποιῶ πάντα» θά πεῖ ὁ Χριστός, ὅταν θά ξανάρθει ὡς ἀναστημένος. Συνεπῶς ἡ μία τῶν σαββάτων εἶναι ἡ 8η ἡμέρα, διότι ἡ 7η εἶναι τό Σάββατο. Τώρα ὅμως ἀριθμώντας πιό κάτω λέμε ἡ μία τῶν σαββάτων καί εἶναι ἡ 8η ἡμέρα. Αὐτή ἡ 8η ἡμέρα, ἡ μία τῶν σαββάτων, ἡ βασιλίς καί κυρία, ὅπως λέγει ὁ Κανών ὁ Πασχαλινός. Ἡ ἑορτή ἑορτῶν καί πανήγυρις πανηγύρεων! Εἶναι ἡ ἡμέρα, πού θά γίνει ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία καί θά εἰσέλθουν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὅλοι οἱ ἅγιοι. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς λέγεται καί καινούργια ἡμέρα, ἡ 8η ἡμέρα, ἡ ἡμέρα Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ μία τῶν σαββάτων.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πολύ συχνά θεωροῦν τήν ἕβδομη ἡμέρα - στην έκφραση τους πολύ συχνά χρησιμοποιούν - ὡς σαββατισμόν. Καί λέγουν. Ἀφοῦ εἴμεθα σήμερα στήν ἕβδομη ἡμέρα, σ’ αὐτή ζοῦμε, ἀλλά ἡ 7η ἡμέρα εἶναι τό Σάββατο, πού ὁ Θεός πλέον δέν δημιουργεῖ τίποτα καινούργιο, ἀλλά ἁπλῶς συντηρεῖ. Ὅταν πεθάνουμε, τότε σαββατίζομεν. Ὁ Χριστός ἐσαββάτισε τό Μέγα Σάββατον. Τήν Παρασκευή ἀπέθανε. Τό Σάββατο ἐσαββάτισε. Καί τήν Κυριακή ἀνεστήθη. Τί θά πεῖ σαββατίζω; Ἀναπαύομαι. Δηλαδή θά πεθάνουμε καί θά πᾶμε, εὔχομαι στόν Παράδεισο, ὄχι στόν Ἅδη, εὔχομαι στόν Παράδεισο, καί ἐκεῖ στόν Παράδεισο οἱ ψυχές, - ὡς ψυχές - οὐδένα ἔργο πράττουν, τίποτε. Τί κάνουν; Σαββατίζουν. Δηλαδή ἀναπαύονται. Καί τί περιμένουν; Ἐκεῖ περιμένουν τήν 8η ἡμέρα. Δηλαδή τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Ὅταν θά ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί, δηλαδή θά σαλπίσει ὁ ἄγγελος, τότε θά ἀποδοθεῖ τό παλαιό σῶμα, ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἐφθάρη - ἔλιωσε εἰς τόν τάφον, ἔγινε χῶμα, τό παλαιόν σῶμα. Αὐτό τό παλαιόν σῶμα, θά τό ἀναστήσει ὁ Χριστός, αὐτή τήν ἐσχάτη ἡμέρα. Αὐτή εἶναι ἡ ἐσχάτη ἡμέρα τῆς 7ης τοῦ σαββατισμοῦ. Καί θά τό ἀναστήσει ὁ Χριστός μέ τήν δύναμή του, καί τότε ἡ κάθε ψυχή, εἴτε εὐσεβής, εἴτε ἀσεβής θά ἑνωθεῖ μέ τό παλαιό σῶμα. Καί ἄν μέν ἡ ψυχή αὐτή μέ τό σῶμα ἐκεῖνο ἐργάστηκε εὐσεβῆ πράγματα, ἐδούλεψε τήν ἐγκράτεια, - δούλεψε - διότι τώρα ἔχομε τήν ἐπί μέρους ἑβδομάδα πού εἶναι ἡ ἐργασία τοῦ ἀνθρώπου. Λέγει ὁ Κύριος: «Ἕως τό φῶς ἔχετε, ἐργάζεσθε». Ὅταν θά γίνει νύχτα δέν μπορεῖτε νά δουλέψετε. Καί ποιά εἶναι ἡ νύχτα; Εἶναι ὁ σαββατισμός. Εἶναι ὁ θάνατος. Καί ποιό εἶναι τό φῶς; Εἶναι ἡ ἡμέρα πού βλέπουμε νά δουλέψουμε. Ποιά ἡμέρα; Ἡ ζωή μας! Ἕως τό φῶς ἔχετε, ἐργάζεσθε. Δουλέψετε. Δηλαδή ὅσο ζεῖτε δουλέψετε. Τί θά δουλέψετε; Τήν ἀρετή! Αὐτή πρέπει νά ἐργασθοῦμε καί νά δουλέψουμε. Τήν ἀρετή! Καί ὅταν δουλέψουμε τήν ἀρετή τότε θά ἔχουμε δουλέψει τήν ἐγκράτεια, τήν ἁγνότητα, τήν νηστεία. Πῆρα αὐτές τίς ἀρετές πού ἀναφέρονται στό σῶμα. Τήν ἁγνότητα, τήν ἐγκράτεια εἰδική καί γενική, τήν νηστεία. Καί κάθε κακοπάθεια τοῦ σώματος γιά τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τότε, ὅταν θ’ ἀναστηθοῦμε, αὐτό τό σῶμα το καινούργιο που θα πάρουμε. Δέν θά εἶναι καινούργιο, θα είναι το παλιό αλλά θα είναι καινούργιο, δηλαδή ἀνανεωμένο. Αὐτό θά πεῖ ἀναστημένο. Καί αὐτό τό σῶμα θά εἶναι ἄφθαρτο καί ἀθάνατο. Θά ἐπανενωθεῖ ἡ ψυχή μέ τό καινούργιο αὐτό σῶμα. Καί ἄν τό σῶμα αὐτό ἔφυγε μέ αὐτή τήν ἀρετή, τότε μέ παρρησία θά σταθεῖ ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ Χριστοῦ. Ἄν ἔφυγε ὅμως μ’ ἕνα σῶμα τό ὁποῖον ἐλερώθηκε μέ τήν ἀνηθικότητα.. μέ τίς μέθες..
μέ τίς ποικίλες βρωμιές τῆς ἀκρατείας καί τῆς κραιπάλης.. ὅταν.. τί νά πῶ! Πώς νά τό πῶ..! Ὅταν κάποιος πίνει ναρκωτικά, μεθάει, προσβάλλει καί τήν ψυχή βεβαίως, προσβάλλει καί τό σῶμα, μ’ αὐτό τό σῶμα.. πῶς θά προβληθεί ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ;
Πῶς θά προβληθεῖ; Τέτοιες ὑπάρξεις εἶναι ἀκατάλληλες γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί τότε θ’ ἀκούσουν τό νά πορευθοῦν εἰς τό αἰώνιο πῦρ, εἰς τήν αἰώνια κόλαση. Ἡ ὁποία κόλαση εἶναι πῦρ ἄφθαρτο, καί τά σώματα καίονται χωρίς νά φθείρονται. Δηλαδή, φθορά ἄφθαρτος. Καί θάνατος ἀθάνατος! Εἶναι φοβερό! Αὐτή εἶναι ἡ ὄγδοη ἡμέρα καί αὐτή εἶναι καί ἡ 7η ἡμέρα, στήν ὁποία ὅπως σᾶς ἐξήγησα πρέπει νά σαββατίσουμε.Δηλαδή θά σαββατίσουμε οὕτως ἤ ἄλλως. Πρέπει νά δουλέψουμε καί θά σαββατίσουμε εἰς τόν τάφο. Καί θά περιμένουμε - εἰς τόν Παράδεισον εύχομαι - τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅλα αὐτά εἶναι μεγαλειώδη. Ἀλήθεια ἐξηγήστε μου καί πέστε μου, συνδέεται ἡ Καινή Διαθήκη μέ τήν Παλαιά Διαθήκη? Ἤ μήπως εἶναι ξεκάρφωτα τά δυό αὐτά βιβλία? Ἄμεσα συνδέονται! Βλέπετε μάλιστα ἀπό τό πρῶτο κεφάλαιο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέχρι τά τελευταῖα κεφάλαια τῆς Ἀποκαλύψεως τῆς Καινῆς Διαθήκης, που ἀναφέρονται εἰς τά ἔσχατα τῆς δημιουργίας καί τήν κρίση πού θά κάνει ὁ Θεός και θά ξανάρθει ὁ Χριστός βλέπετε πῶς συνδέονται; Καινή καί Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἕνα βιβλίο, τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ! Πού ἔρχεται νά μᾶς πεῖ τήν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμον, ὁ Θεός θά τόν ἀναδημιουργήσει τόν κόσμον, καί τότε μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο δέν θά ζεῖ παρά ἡ δικαιοσύνη, δηλαδή ἡ ἀρετή καί ἡ ἁγιότης. Τό κακό πιά θά ἔχει ὁριστικά παρέλθει καί καταδικασθεῖ. Ἔτσι, λοιπόν, ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν ἕβδομη ἡμέρα πρίν ἀκόμη γίνει ἑσπέρα καί πρίν ἀκόμη εἰς τόν θάνατο καί εἰς τόν τάφο σαββατίσουμε..
21-11-1982
5η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».
Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
