28 Μαΐου 2021

Ἀνάγκη κατηχήσεως τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

†. Μας περιγράφει, αγαπητοί μου, ο ευαγγελιστής Λουκάς, τις πρώτες ημέρες της ζωής της Εκκλησίας, μετά την Πεντηκοστή. Και γράφει, όπως ακούσαμε εις το σημερινόν αποστολικόν ανάγνωσμα που είναι από τις Πράξεις: «Οἱ μὲν οὖν διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας». Δηλαδή μετά από τον λιθοβολισμόν του Στεφάνου, έπεσε ένας φόβος εις την πόλιν της Ιερουσαλήμ. Έφυγαν πολλοί. Όχι οι Απόστολοι. Έφυγαν πολλοί, διεσπάρησαν, λέγει. Και άρχισαν να κηρύσσουν Χριστόν εις την ύπαιθρον. Κι εδώ βλέπομε ότι ήδη το κήρυγμα του Ευαγγελίου έφθασε εις την Φοινίκην, έφθασε εις την Κύπρον και εις την Αντιόχειαν. Και τότε αντελήφθησαν ότι ήδη το κήρυγμα του Ευαγγελίου είχε φθάσει εις την Κύπρο και την Αντιόχεια, αντελήφθησαν οι Απόστολοι, που είχαν μείνει μέσα εις την πόλιν και βέβαια εν συνέχεια ενήργησαν σχετικά.

     Ωστόσο, πώς ακριβώς διεδόθη το Ευαγγέλιον…, ανώνυμοι το διέδωσαν. Γράφει πάλι ο Λουκάς: «Τινές ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν».  Ένα είναι γεγονός ότι εξεδηλώθη μία προκοπή πέρα ως πέρα από κάθε προσδοκία τους διά την διάδοσιν του Ευαγγελίου. Είχαν μείνει έκπληκτοι εκείνοι που διέδιδαν το Ευαγγέλιο. Σας είπα: ανώνυμοι. Σημειώνει ο Λουκάς μια πολύ χαρακτηριστική φρασούλα: «Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ᾿ αὐτῶν». «Ήταν», λέει, «χέρι Κυρίου μαζί τους». Είναι μία εβραϊκή έκφρασις που σημαίνει βοήθεια. Βοήθεια του ουρανού.

     Αν έχετε προσέξει στην Αγιογραφία μας, πολλές φορές από μία εικόνα ενός αγίου ή κάποιων αγίων, να βγαίνει από τη γωνία του όλου πλαισίου της εικόνος, από τη γωνία την αριστερή συνήθως, μπορεί όμως και από τη δεξιά, να βγαίνει ένα χέρι και να ευλογεί. Αυτή είναι η χειρ Κυρίου, που δίνει ευλογία. Εικονογραφικώς έτσι παριστάνεται.

     Ένα κήρυγμα λοιπόν, μία ιεραποστολική προσπάθεια, είχε εδώ όλη την ευλογία του Θεού. Ξεκίνησε δηλαδή όπως βλέπουμε σαφώς και ο Ευαγγελισμός του κόσμου, του εθνικού κόσμου. Γι΄αυτό επέτρεψε ο Θεός, ένας λόγος, δεν είναι ο μόνος, τον διασκορπισμόν των χριστιανών από την Ιερουσαλήμ, με τον λιθοβολισμόν του Στεφάνου, ακριβώς διότι, ενώ τους είπε ο Κύριος να ξεχυθούν μετά την Πεντηκοστή, έμεναν ακόμα εις τα Ιεροσόλυμα. Βλέπετε ότι όταν κάποτε ο Θεός θέλει κάτι, ενώ μας το παρήγγειλε, μετά δημιουργεί έναν βίαιο τρόπο. Μην τρομάζομε. Είναι μέσα στο σχέδιο του Θεού αυτός ο βίαιος τρόπος, να μας ταρακουνήσει, όπως λέμε στη γλώσσα μας, να μας ξυπνήσει, να αντιληφθούμε μερικά πράγματα. Και τούτο διότι ο Κύριος είπε εις τους μαθητάς Του την ημέρα της Αναλήψεώς Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν». «Και να τους διδάσκετε όλα να τα φυλάττουν, εκείνα που σας παρήγγειλα Εγώ», λέει ο Κύριος. Έτσι λοιπόν ξεκινά το κήρυγμα του Χριστού, με πολλή καρποφορία και με πολλή ευλογία. Σας υπενθυμίζω: «Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ᾿ αὐτῶν».

   Τίθεται όμως το ερώτημα: Αυτά γράφτηκαν, αυτά διαβάστηκαν, αυτά ακούστηκαν σήμερα στην Εκκλησία. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Αυτή η ευλογία της διαδόσεως του Ευαγγελίου, διετήρησε την ίδια θερμότητα μέσα εις τους είκοσι διαρρεύσαντας αιώνας; Δυστυχώς όχι. Είναι γνωστό ότι κανείς κάποτε στους τρεις, τέσσερις πρώτους αιώνες δεν εγίνετο δεκτός εις την Εκκλησίαν  - και δεκτός με την έννοιαν να παρίσταται εις την Θείαν Λειτουργίαν, και με την έννοια ότι ηδύνατο να κοινωνήσει, ένα απομεινάρι της εποχής είναι το «Τάς θύρας, τάς θύρας…». Ήταν παράγγελμα αυτό. Τεχνικό παράγγελμα. «Κλείστε τις πόρτες, θυρωροί, κλείστε τις πόρτες! Ουδείς αμύητος, ουδείς κατηχούμενος». Έπρεπε μόνον να είναι οι πιστοί μέσα εις την Εκκλησίαν. Έτσι βλέπομε ότι υπήρχε μία αυστηρότητα εις το θέμα αυτό.

     Κανείς λοιπόν δεν εγίνετο δεκτός μη βαπτισθείς εις την Εκκλησίαν. Αλλά για να βαπτιστεί έπρεπε να δεχθεί την Κατήχησιν. Το βάπτισμα συνήθως ακολουθούσε την Κατήχησιν. Και όπου εκρίνετο βέβαια επαρκής η Κατήχησις, γιατί μπορούσε -ας χρησιμοποιήσω μία σύγχρονη έκφραση-  να μείνει κανείς μεταξεταστέος· διότι ύστερα από μία μακρά κατήχηση, μηνών, έτους, ετών, ήρχετο επίσκοπος και έκανε εξετάσεις, ούτως ειπείν «Πες μου εσύ αυτό, πες μου εσύ εκείνο», κι αν κάποιος δεν εγνώριζε την Κατήχησιν, τότε ανεβάλλετο η βάπτισή του για την προσεχή φορά. Και η βάπτισις, όπως είναι γνωστό, εγίνετο χοντρικά, μία φορά τον χρόνο, δύο φορές τον χρόνο. Χριστούγεννα έως Θεοφάνια, γι΄αυτό λέμε αντί του Τρισαγίου ύμνου «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε» προς τιμήν των το λέμε αυτό, και το Πάσχα. «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Αἰνεῖτε τὸν Θεὸν, ἀλληλούια».

     Έτσι, υπήρχε μία αυστηρότης. Γι΄αυτό είχαμε και σπουδαίους Χριστιανούς. Και όπως είπε κάποιος: Από την πόρτα, λέγει, έμπαιναν οι Κατηχούμενοι, δηλαδή προκειμένου να βαπτιστούν εις την Εκκλησίαν, αφού εδέχθησαν δαψιλή, λιπαρά Κατήχηση, αν θέλετε να δείτε ένα δείγμα της Κατηχήσεως των Κατηχουμένων, πάρτε παρακαλώ τον τόμον εκείνον που αναφέρεται στις «Κατηχήσεις» του αγίου Κυρίλλου, είναι γραμμένες το 350 μ. Χ. να δείτε τι ζητούσε ο άγιος Κύριλλος και τι έπρεπε να μάθουν οι Κατηχούμενοι. Ένα μικρό απόσπασμα του περιεχομένου βρίσκεται και εις τις Αποστολικές Διαταγές. Ας είναι. Θέματα και δόγματος, θέματα δε και ήθους. Δεν μπορείς να είσαι ανήθικος. Πρέπει να μάθεις γιατί δεν πρέπει να είσαι ανήθικος. Αλλά και θέματα δόγματος. Ότι ο Θεός είναι Τριαδικός, τούτο, εκείνο, εκείνο, εκείνο.

   Αυτή ήταν η αρχή της Εκκλησίας μας, που έλαμψε. Γιατί όπως σας είπα, από τη μία πόρτα έμπαιναν οι βαπτισμένοι αφού είχαν λιπαράν κατήχησιν, για να βγουν, λέει από την άλλην πόρταν της Εκκλησίας ως μάρτυρες. Αυτή όμως η αρχή της Εκκλησίας, εχαλάρωσε. Μετά από την ανάδειξη του Χριστιανισμού ως επισήμου θρησκείας του κράτους. Έτσι έφθασε να προηγείται το Βάπτισμα και να ακολουθεί η κατήχησις. Αλλά τότε η κατήχησις άρχισε να αμελείται. «Ε καλά… ε, καλά, θα…». Δεν υπήρχε εκείνο που θα κινούσε να προωθήσει η απουσία του Βαπτίσματος. Αυτή δε η κατάστασις έφθασε να δημιουργήσει μία χαλαρότητα και ήθους και πίστεως εις τα μέλη της Εκκλησίας μας. Και η κατήχησις απέβλεπε βεβαίως στη γνώση του δόγματος, αλλά και εις την διόρθωσιν του βίου.

     Τι κόσμο βρήκε ο Χριστιανισμός; Τον γνωστό μας εθνικόν κόσμον. Ειδωλολατρικόν, με πλήθος ελαττώματα, κακίας και πάθη. Αυτά έπρεπε να διορθωθούν. Με την παραμέληση όμως της Κατηχήσεως, άρχισαν και οι ανάλογοι καρποί. Άγνοια του δόγματος της πίστεως και ημελημένος βίος. Κι όπως έγραψε κάποτε κάποιος, συγκεκριμένα ο μακαριστός Τρεμπέλας στην Κατηχητική του ότι μέσα σε ένα μεγάλο καζάνι που έβραζε το νερό, ξαφνικά, λέγει, απότομα, χύθηκε μία πολύ μεγάλη ποσότητα κρύου νερού. Και κόπηκε η βράση. Αυτό συνέβη. Έτσι βλέπομε στη Ρωσία, επί παραδείγματι, που εκατηχήθη ορθοδόξως, αλλά κατηχήθηκε πολύ χοντρικά, έσπευδαν να βαπτιστούν στα ποτάμια όλος ο λαός, ομαδικά ομαδικά. Δεν έμεναν περιθώρια κατηχήσεως. Αλλά και στον δικό μας εδώ χώρο τον Ελληνικό, τα ίδια. Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί, ούτε βίο διόρθωσαν, ούτε γνώση πίστεως απέκτησαν. Και κόπηκε η βράση. Δηλαδή ο ζήλος, εκείνος ο ενθουσιασμός, εκείνο το «Είμαι Χριστιανός». Γιατί μου κόστισε να είμαι Χριστιανός.

      Και η κατήχησις μετά το Βάπτισμα, κατοπινά, είτε γίνεται με την μορφήν εφεξής, τουλάχιστον εις τον χώρον τον δικό μας, με την μορφή των κατηχητικών μαθημάτων, είτε δεν γίνεται καθόλου. Λέμε «έχομε κατηχητικά σχολεία. Πρέπει να πάει το παιδί στο Κατηχητικό σχολείο». Αλλά πόσα παιδιά πάνε στο σχολείο; Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο; Όσα παιδιά πηγαίνουν τώρα στο σχολείο, πηγαίνουν άλλα τόσα παιδιά στο κατηχητικό σχολείο; Αυτά λοιπόν όλα τα παιδιά, δεν πήραν κατήχηση και δεν θα την πάρουν ποτέ. Και εκεί που γίνεται η κατήχησις, είτε σαν συχνότητα, τι είναι; Μία ώρα την εβδομάδα είναι…· είτε σαν περιεχόμενο, το έχομε ζήσει το περιεχόμενο της κατηχήσεως, μάλιστα έφθασε εις τα ανώτερα κατηχητικά σχολεία να έχει περισσότερον πολιτιστικόν χαρακτήρα η κατήχησις και ολιγότερον πνευματικό χαρακτήρα ή και καθόλου. Γιατί, λέει, οι ανάγκες σήμερα είναι πολιτιστικές… κλπ κλπ. Μα τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για χριστιανική κατήχηση. Όλα αυτά λοιπόν δείχνουν ότι το περιεχόμενο της Κατηχήσεως είναι ανεπαρκέστατο.

     Και οι επιπτώσεις; Βαρύτατες. Ο λαός μας, ο ορθόδοξος λαός μας, ζει δυστυχώς σε μία παχυλή άγνοια. Και το ήθος του; Ω, το ήθος…! Είναι θέμα πολλών δακρύων. Είναι βαθύτατα κοσμικό. Έτσι έχομε, αποκτήσαμε τους Χριστιανούς μας με εκκοσμικευμένην νοοτροπίαν. Είναι γνωστό δε ότι ο εκκοσμικευμένος τρόπος ζωής δεν σώζει. Προσέξατέ το. Δεν σώζει. Δεν μπορούμε να έχομε σωτηρία. Έτσι, απ’ αυτούς τους εκκοσμικευμένους Χριστιανούς μας, ένας αριθμός, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει θεμελίωσις, δεν υπάρχει γνώσις, ένας αριθμός λοιπόν παρασύρεται στις αιρέσεις, αλλά και σε ενδοκοσμικά θρησκεύματα. Βλέπετε σήμερα τους Έλληνες Ορθοδόξους να στρέφονται στον Ινδουισμό και όπου αλλού. Είπαμε ότι είναι ενδοκοσμικές θρησκείες. Γιατί; Γιατί τον Θεό, τον τοποθετούν όλες αυτές οι θρησκείες, εντός του κόσμου. Και είναι, σε τελευταία ανάλυση, ένας πανθεϊσμός.

    Αλλά, αλλά αυτό το κακέκτυπον ιουδαϊκής θρησκείας, που δεν υπάρχει η ιουδαϊκή θρησκεία, απλώς είναι το προοίμιο του Χριστιανισμού, εν τοιαύτη περιπτώσει, έτσι το συνηθίζουν να το λένε, ξαναλέγω, ένας είναι ο Θεός, και αφού είναι ένας ο Θεός, είναι μία η θρησκεία. Ο Θεός του Ισραήλ, ο Άγιος του Ισραήλ είναι ο Θεός της Καινής Διαθήκης. Αναμφισβήτητα. Αλλά θέλησαν να τα χωρίσουν. Έτσι θέλησαν πιο πολύ οι Εβραίοι. Γιατί δεν απεδέχθησαν την Καινή Διαθήκη. Όμως είναι μία η θρησκεία, ένας ο Θεός. Έτσι έχομε ένα κακέκτυπον, κατασκευασμένο κάπου τον 8ον αιώνα μ.Χ. από τον Ιουδαϊσμό, από τον Χριστιανισμό και από ντόπιες παραδόσεις Αραβικές και έχομε τον διαβόητον Ισλαμισμόν. Στην Ευρώπη, οὐχ ἧττον και στην Ελλάδα, ξεκινούν οι άνθρωποι να προσέλθουν εις τον Ισλαμισμόν. Σας κάνει εντύπωση; Προ ολίγων ετών, όχι πολλών, έγινε παρουσίαση της ελληνικής μεταφράσεως του Κορανίου, στον «Παρνασσό» των Αθηνών -ο «Παρνασσός» είναι ένα φιλολογικόν ίδρυμα - σε μία μεγάλη αίθουσα, δηλαδή παρόντος και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, και εχρηματοδοτήθη αυτή η μετάφρασις από κάποιον εφοπλιστή. Ακούσατε;

    Ένας αριθμός ακόμη, ζει μια…,ο μεγαλύτερος, μια ανέμελη ζωή. Δεν βαριέσαι! Κάνει τον σταυρό του, τον κάνει δε κακεκτύπως τον σταυρόν του, χωρίς βεβαίως καμίαν, μα καμίαν υποψίαν αλλαγής. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καν υποψία του Χριστιανισμού, τι είναι ο Χριστιανισμός…Και τελευταία, ένας αριθμός, επόμενον είναι, να ασχολείται με τον σατανισμόν και την σατανολατρίαν και μάλιστα η νεότερη γενεά μας, με κοινωνικές επιπτώσεις. Να πω πολύ δυσάρεστες; Ο Θεός να βάλει το χέρι Του. Είμεθα μάρτυρες και γνώσται όλοι.

    Τι πρέπει να γίνει; Καλλιέργεια της κατηχήσεως και του κηρύγματος. Το κήρυγμα πρέπει να είναι κατήχησις. Πρέπει να είναι μάθημα. Από το μανθάνω, μαθαίνω. Το κήρυγμα δεν είναι διακοσμητικόν στοιχείον, που θα το λέμε στα πανηγύρια και στις γιορτές. Και να είναι λίγα λεπτά, ίσα και μόνα να καλύψουμε το επίπεδο της εορτής, με τη λειτουργία την πανηγυρική, με την αρτοκλασία - δεν λείπουν να το σημειώνουν αυτό, ότι έχει και αρτοκλασία στη γιορτή- και με ένα κήρυγμα ολίγων λεπτών. Συνήθως ως διακοσμητικόν. Τίποτε άλλο. Αχ, άνθρωποί μου, έχετε μικρόφωνο στα χέρια σας και μιλάτε τον λόγο του Θεού από κάπου, ένας τόπος που πανηγυρίζει, η Αθήνα, δεν ξέρω πού, και μάλιστα από το πρώτο πρόγραμμα, το λεγόμενον «Κρατικό πρόγραμμα», και δεν λέτε τίποτα; Τι λόγο θα δώσετε; Το κήρυγμα είναι μάθημα. Δεν έγινε η κατήχησις. Αλλά και αν έγινε η κατήχησις, όπως στην αρχαιότητα, θα πρέπει να ανανεώνεται αυτή η κατήχησις, γιατί ποτέ δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε φθάσει σε μίαν επάρκειαν. Πάντως πρέπει να ξεκινήσει το κήρυγμα ως μάθημα. Η κατήχησις σωστά. Αν θέλουμε να δούμε καλύτερες εκκλησιαστικές ημέρες.

    Και το θέμα είναι πρώτιστα θέμα αγάπης εις τον Ιησούν Χριστόν. Αν αγαπάς τον Χριστό, σίγουρα μεταδίδεις στον πλαϊνό σου τον Χριστόν. Ο Κύριος, δε, αποτεινόμενος μετά την Ανάστασή Του στον Απόστολο Πέτρο, του λέγει: «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων;». Και παίρνει την απάντηση: «Ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε». Συ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ. Επειδή είχε τριπλήν άρνησιν. Τι του είπε ο Κύριος; «Βόσκε τά ἀρνία μου». Δηλαδή «να κάνεις ποιμαντική». «Βόσκε τά ἀρνία μου», τους χριστιανούς. Επανελήφθη δεύτερη και τρίτη φορά αυτή η ερώτησις. Και στην καταφατική απάντηση του Πέτρου, ο Κύριος απαντούσε: «Ποίμαινε τά πρόβατά μου» στη δεύτερη απάντησή του. Και στην τρίτη: «Βόσκε τά ἀρνία μου». «Μ΄αγαπάς; Να ασκήσεις ποιμαντική».

    Πώς ασκείται η ποιμαντική; Με το κήρυγμα, με την κατήχηση, με τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Παρατηρούμε λοιπόν ότι η Ποιμαντική, δηλαδή η ιεραποστολή, συνδέεται με την αγάπη του Χριστού. Αγαπάς τον Χριστό; Θα ασκήσεις ιεραποστολή. Αν αγαπάς τον πλησίον σου, θα ευαγγελιστείς εις αυτόν τον Χριστόν.

    Σήμερα όμως τίθεται το ερώτημα: Αυτή η αγάπη υπάρχει; Μήπως απεψύγη; Μήπως πάγωσε; Που λέει ο Χριστός: «Στις εσχάτες μέρες η αγάπη των πολλών θα ψυγεί», δηλαδή θα κρυώσει, θα παγώσει. Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, έγραφε: «Ἐὰν γὰρ εὐαγγελίζωμαι, οὐκ ἔστι μοι καύχημα· ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκειται (μου είναι ανάγκη)· οὐαὶ δὲ μοί ἐστιν ἐὰν μὴ εὐαγγελίζωμαι». «Αλίμονό μου», λέει, «εάν δεν ευαγγελίζομαι, εάν δεν κηρύσσω το Ευαγγέλιο».

     Ο δε 58ος κανόνας των Αγίων Αποστόλων, εντέλλεται τα εξής: «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἀμελῶν τοῦ κλήρου ἢ τοῦ λαοῦ, καὶ μὴ παιδεύων αὐτοὺς τὴν εὐσέβειαν,(δεν παιδαγωγεί τον λαό εις την ευσέβεια, δηλαδή εις τον Χριστιανισμόν, δηλαδή δεν κάνει κατήχηση), ἀφοριζέσθω (δηλαδή να μην κοινωνεί)· ἐπιμένων δὲ τῇ ἀμελείᾳ καὶ ῥᾳθυμίᾳ καθαιρείσθω(Εάν όμως επιμένει σε αυτήν την αμέλεια, τότε, ή ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος πρέπει να καθαιρείται)». Τι θα λέγαμε; Εάν υπάρχουν πρεσβύτεροι ή επίσκοποι που εμποδίζουν στον χώρο τους να ακουστεί ο λόγος του Θεού; Εμποδίζουν! Είναι εκείνος ο άλλος λόγος που είπε ο Χριστός: «Ούτε αυτοί μπαίνουν στη Βασιλεία, αλλά κι εκείνοι που θέλουν να μπουν, τους εμποδίζουν». Στην ερμηνεία του δε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σε αυτόν τον κανόνα, βάζει μια φρασούλα, δηλαδή «να διδάσκει καθ’ εκάστην», λέει. Κάθε μέρα. Με ποικίλες μορφές. Είτε κήρυγμα από άμβωνος, είτε στην Εξομολόγηση, είτε στην Κατήχηση, είτε κατ’ ιδίαν. Δεν έχει σημασία. Και ο Απόστολος Παύλος στην Έφεσο που έμεινε τρία χρόνια, έκανε και κατ’ ιδίαν κατήχησιν.

     Αλλά εάν υποχρεούται ο κληρικός να διδάσκει, αγαπητοί μου, τον λαό και ο λαός πρέπει να προσέρχεται στη διδασκαλία, είναι δίκαιο. Φροντίζουμε για σας. Εσείς πώς ακούτε; Έρχεστε να ακούσετε; Και μόνο τότε έρχεται η ευλογία του Κυρίου. Γι΄αυτό ο λαός ποτέ δεν πρέπει να απουσιάζει από τον λόγο του Θεού. Γράφει ο Απόστολος Παύλος στους Εβραίους: «Μὴ ἐγκαταλείποντες τὴν ἐπισυναγωγὴν ἑαυτῶν(τη συγκέντρωσή σας), καθὼς ἔθος τισίν » κλπ. «Όπως είναι συνήθεια», λέει, σε μερικούς να εγκαταλείπουν την επισυναγωγή, τη συγκέντρωση, να ακούσουν τον λόγο του Θεού». Και για την αμέλεια του λαού, γράφει ο Παύλος πάλι εις τους Εβραίους: «Καὶ γὰρ ὀφείλοντες εἶναι διδάσκαλοι διὰ τὸν χρόνον (τόσον καιρό ακούτε· οφείλατε να είσαστε διδάσκαλοι), πάλιν χρείαν ἔχετε τοῦ διδάσκειν ὑμᾶς τινα τὰ στοιχεῖα τῆς ἀρχῆς τῶν λογίων τοῦ Θεοῦ(τα στοιχειώδη, λέει, από τη Θεολογία, τα στοιχειώδη), καὶ γεγόνατε χρείαν ἔχοντες γάλακτος καὶ οὐ στερεᾶς τροφῆς». «Και είσαστε πάλι στην ανάγκη να πίνετε γαλατάκι και όχι στερεά τροφή».

    Και κάτι που πρέπει να σχολιάσουμε. Όταν ακούστηκε ότι η Αντιόχεια δέχτηκε το κήρυγμα του Ευαγγελίου, τότε οι Απόστολοι, όπως σας είπα, είχαν μείνει στα Ιεροσόλυμα, έστειλαν τον Βαρνάβαν να δει τι γίνεται. Ο άνθρωπος ήταν και Κύπριος. Όταν είδε την κίνηση στην Αντιόχεια, χάρηκε. Ακούστε πώς το γράφει ο Λουκάς: «Καὶ ἰδὼν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη, καὶ παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ». Χάρηκε. Και είπε: «Μπράβο, με την καρδιά σας, έτσι προσμένειν τῷ Κυρίῳ». Είδατε; Χάρηκε. Γιατί; Για την προκοπή του Ευαγγελίου. Δεν φθόνησε. Γιατί ο φθόνος υπάρχει σε κάθε εποχή. Και μπορεί να προσβάλει τον εργάτη του Ευαγγελίου. Συνήθως έτσι γίνεται. Και ο Κύριος έγινε αντικείμενον φθόνου των διδασκάλων του Ισραήλ. Και το λέμε αυτό γιατί έντονα ζούμε αυτόν τον φθόνον. Συνήθως ο εργάτης του Ευαγγελίου, που φθονεί, δεν καθάρισε την καρδιά του, δεν είναι αγιασμένος άνθρωπος.

     Και δικαιολογεί για τη συμπεριφορά αυτή του Βαρνάβα ο Λουκάς: «Ὃτι ἦν ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου καὶ πίστεως». Αυτός ήτο ο Βαρνάβας. Αγαθός άνθρωπος. Γεμάτος από Πνεύμα Θεού. Πώς μπορούσε να φθονήσει; Ο δε Παύλος παραπονείται: «Τινές μὲν καὶ διὰ φθόνον καὶ ἔριν (γκρίνια, μάλωμα, τσακωμοί…), τινὲς δὲ καὶ δι' εὐδοκίαν τὸν Χριστὸν κηρύσσουσιν· Τί γάρ; (Ε, και;). Πλὴν παντὶ τρόπῳ, εἴτε προφάσει εἴτε ἀληθείᾳ, Χριστὸς καταγγέλλεται. (Τι με νοιάζει;, λέει, στο τέλος- τέλος. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για τον εαυτό τους. Εμένα ένα με ενδιαφέρει. Ότι ο Χριστός καταγγέλλεται, κηρύσσεται). Καὶ ἐν τούτῳ χαίρω, ἀλλὰ καὶ χαρήσομαι». «Σ΄αυτό το πράγμα χαίρομαι και θα χαρώ».

    Αγαπητοί, σήμερα ο λαός μας βρίσκεται στο χάος της άγνοιας του Ευαγγελίου. Γι΄αυτό και η αποδοχή πολλών αιρέσεως και ο διεφθαρμένος βίος. «Ἡ ἄγνοια  τῶν Γραφῶν ( λέει ο Ιερός Χρυσόστομος) τά ἄνω κάτω πεποίηκεν ( Όλα τα αναποδογύρισε)». Και γράφει ο Παύλος στον επίσκοπο -επίσκοπον πλέον- Τιμόθεο στην Έφεσο: «Σύ οὖν τέκνον μου, ἃ ἤκουσας (εκείνα που άκουσες) παρ' ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις(Να τα παραθέσεις, λέει, σε πιστούς ανθρώπους), οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι (που θα σταθούν ικανοί να διδάξουν και άλλους παρακάτω). Βγάλε δηλαδή ιεροκήρυκες. Βγάλε ομιλητές του λόγου του Θεού, λέει στον Τιμόθεο ο Παύλος.

    Και για να του σημειώσει πιο κάτω: «Κήρυξον τὸν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως ἀκαίρως ἐν πάσῃ διδαχῇ». Εὐκαίρως ἀκαίρως. Βρες κι εσύ την ευκαιρία. Και θα αιτιολογήσει προφητικά: «Ἒσται γὰρ καιρὸς(γιατί θα υπάρξει καιρός), ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται (δεν θα ανέχονται οι άνθρωποι την υγιά διδασκαλίαν), ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι(που γαργαλούν, λέει) τὴν ἀκοήν -Ωραία πραγματάκια. Ο Ισλαμισμός τι κάνει; Γαργαλάει την ακοήν- καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται». Και αυτός ο καιρός είναι κατεξοχήν η εποχή μας, αγαπητοί μου.

    Όποιος λοιπόν αγαπά τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ας αρχίσει να καταρτίζεται, για να μεταδώσει και πιο πέρα τον λόγο του Θεού. Και να συντελέσει στη γνώση του Θεού στον λαό μας. Δεν είναι μόνον ο άμβων που κηρύσσει. Είναι και το κατηχητικό σχολείο, είναι και κάθε τόπος και κάθε χρόνος, είναι οι λεγόμενοι «φιλικοί κύκλοι μελέτης της Αγίας Γραφής», όλα αυτά που σημειώνει ο Παύλος, εὐκαίρως ἀκαίρως. Κάθε τόπος, κάθε χρόνος. Και γρήγορα θα γίνει αντιληπτό ότι «χείρ Κυρίου εὐλογεῖ τό ἔργον τοῦ κηρύγματος». Όποιος αγαπά τον Κύριον, ας το σκεφτεί.


676η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Οἱ Χριστιανοί μέσα στόν κόσμο.


†.Ο αληθινός Χριστιανός, αγαπητοί μου, αισθάνεται πολύ μεγάλη τιμή και ευλογία από τον Θεό, γιατί γνώρισε τον Χριστό και γιατί είναι ένας εκλεκτός Του. Βέβαια είναι εκλεκτός με την έννοια ότι ο Χριστός τον διάλεξε για να γίνει πιστός. αλλά και ο πιστός, όχι λιγώτερο, όπως λέγει ο Μωυσής στο Δευτερονόμιο, διάλεξε τον Χριστό για Θεό του[1]. (Βλ. Δευτ. 26,16-19).  Έτσι λοιπόν όσοι ακολουθούν τον Χριστό λέγονται «κλητοί»
(Βλ. Ρωμ. 1,6-7.8,28. Α' Κορ. 1,2. 24. Ιούδ. 1,1. Αποκ. 17,14).
καλεσμένοι, «εκλεκτοί»
(Βλ. Ψαλμ. 88,4.104,6. Σ. Σολ. 3,9. Ησ. 65,9. 14. Ματθ. 20,16).
, διαλεγμένοι, και «πιστοί»
(Βλ. Σ. Σολ. 3, 9. Εφεσ. 1,1. Α' Τιμ. 4, 3. Αποκ. 17, 14 κ.α).

Το δίλημμα του Χριστιανού.

        Όμως για πολλούς Χριστιανούς, που δεν έχουν βαθύνει σ' αυτήν την κλήση του Χριστού και που δέχονται την επίδραση του κόσμου, αυτή τη γοητεία -γοητεία από το γόης, μάγος- αυτή τη μαγεία του κόσμου, με τα χρυσόχαρτά του -οπωσδήποτε γυαλίζει ο κόσμος, έχει μια λαμπερότητα. άλλο βέβαια ότι είναι χρυσόχαρτα και δεν είναι αληθινός χρυσός- για πολλούς Χριστιανούς όλα αυτά είναι άγνωστα, με αποτέλεσμα να μαγεύονται από τον κόσμο, να γοητεύονται. Αλλά από την στιγμή που ο Χριστιανός θα αρχίσει να γοητεύεται απ' αυτά που προσφέρει ο κόσμος, αυτομάτως βρίσκεται μέσα σε έναν προβληματισμό, και ο προβληματισμός αυτός είναι: πώς μπορώ εγώ ο Χριστιανός να σταθώ σαν Χριστιανός μέσα σ' έναν κόσμο, ο οποίος ασκεί διαρκώς επάνω μου έλξη και γοητεία;
        Έτσι λοιπόν βλέπουμε να τίθεται ένα δίλημμα. γιατί πράγματι πολλές φορές είμαστε μοιρασμένοι ανάμεσα στον Χριστό και τον κόσμο. Πολλές φορές φθάνουμε σ' εκείνο το φοβερό -ακρότητα φυσικά- να είμαστε μόνο κατ' όνομα Χριστιανοί, ενώ στην πραγματικότητα ζούμε και πολιτευόμαστε κατά κόσμον, έχοντας δυστυχώς ένα βαθύ κοσμικό φρόνημα. Είναι δε γνωστό ότι εκείνος ο οποίος έχει κοσμικό φρόνημα δεν μπορεί να λέγεται Χριστιανός. Λέγει σαφώς ο ευαγγελιστής Ιωάννης «μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω»,
(Ιωάν. 2,15).
μην αγαπάτε τον κόσμο, λέει, ούτε ό,τι υπάρχει μέσα στον κόσμο. Και όταν λέει κόσμον, δεν εννοεί εδώ το σύνολο των ανθρώπων, ούτε εννοεί το σύμπαν, αλλά εννοεί τους  ανθρώπους, τον κόσμο, εν εννοία ηθική.

Τί είναι κόσμος.

        Όπως λέγει ωραιότατα ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «κόσμος εστίν όνομα περιεκτικόν επιπίπτον επί τα ειρημένα πάθη».
(Άγ. Ισαάκ ο Σύρος, Ευρεθέντα Ασκητικά, ανατύπ. Ιωακείμ Σπετσιέρη, Λόγος Λ', Εκδ. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1978, σ. 131).
Το λέει εξ άλλου και ο ευαγγελιστής Ιωάννης αυτό. στον οποίο κόσμο λέει ότι υπάρχει η επιθυμία η κακή, η αλαζονεία του βίου και λοιπά.
(Βλ. Ιωάν. 2,16).
Τί είναι λοιπόν κόσμος; Το περιεκτικόν όνομα των παθών. Δηλαδή αν έπρεπε να ονομάσουμε όλα τα πάθη που μαστίζουν τον άνθρωπο με ένα όνομα, αυτά θα τα λέγαμε: κόσμος, και αν θα έπρεπε να κάνουμε μία ανάλυση της εννοίας κόσμος, θα αναφέραμε τα επιμέρους ονόματα των παθών.
Έτσι αντιλαμβάνεσθε ότι η άγνοια πολλών από μας, ή απλώς η αδυναμία της βουλήσεώς μας, μας κάνει και ελκόμαστε από τον κόσμο, ώστε τελικά -ας μην το κρύβουμε- να χάνουμε τη σωτηρία μας. Είναι το πρόβλημα της κάθε εποχής στους Χριστιανούς. ίσως όχι τόσο στους αρχαίους Χριστιανούς, όπως θα το δούμε στη συνέχεια, όσο σ' εμάς στην εποχή μας. Διότι αυτό που σήμερα λέμε κόσμος είναι πάλι Χριστιανοί, αλλά που κοσμικοποιήθηκαν, που έγιναν ολότελα κόσμος. Είναι όμως Χριστιανοί. Οπότε γίνεται μία αντιδιαστολή των Χριστιανών που έχουν φρόνημα Χριστού και των Χριστιανών που έχουν φρόνημα του κόσμου.  
        Εμείς πού βρισκόμαστε; Αν έχω μπροστά μου ένα, όπως βλέπω, εκλεκτό ακροατήριο, εκλεκτούς ανθρώπους, εκλεκτούς με την έννοια ότι εξελέγησαν από τον Θεό, που γνωρίζουν τον Θεό, τότε πιστεύω ότι είστε, ή θα θέλατε να είστε, ή μάλλον όλοι μας να είμαστε, στην μερίδα των Χριστιανών που έχουν επίγνωση Χριστού και διαρκώς αποτοξινώνονται απ' αυτό το λεγόμενο κοσμικό φρόνημα.

Ποια η βασική αιτία απομακρύνσεως από την πνευματική ζωή.

        Βέβαια στους πολλούς μία βασική αιτία του ότι δεν ζουν πνευματική ζωή είναι η άγνοια, όπως λέγει ο άγιος Κλήμης Ρώμης στη δευτέρα του επιστολή προς τους Κορινθίους. Λέει: «αμαρτάνομεν ουκ ειδότες», αμαρτάνουμε χωρίς να το ξέρουμε, «πόθεν εκλήθημεν και υπό τίνος και εις ον τόπον, και όσα υπέμεινεν Ιησούς Χριστός παθείν ένεκα ημών».
(Αγ. Κλήμης Ρώμης, Β ' Προς Κορινθίους, κεφ. 1, παρ. 2, 3).
Θεωρείται μεγάλη αμαρτία η άγνοια του περιεχομένου της Πίστεώς μας. Ποιος είναι εκείνος που με καλεί; Πού με καλεί να βρεθώ; Τί υπέστη ο Κύριος Ιησούς Χριστός για μένα; Αν αυτά τα αγνοώ, τότε αμαρτάνω, γιατί αυτή η άγνοια είναι εκείνη που θα με ρίξει και στην ποικίλη αμαρτία.
        Το ίδιο λέει και ο ιερός Χρυσόστομος, αναφερόμενος στις Γραφές. ότι η άγνοια των Γραφών έχει εισαγάγει και την αίρεση και τον διεφθαρμένο βίο, και όλα τα 'χει αναποδογυρίσει, «και τα άνω κάτω πεποίηκεν»,
(Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος, Εις τον Λάζαρον, MPG 48, σ. 995: «Μεγάλη ασφάλεια προς το μη αμαρτάνειν των Γραφών η ανάγνωσις, μέγας κρημνός και βάραθρον βαθύ των Γραφών η άγνοια, μεγάλη προδοσία δωτηρίας το μηδέν από των θείων ειδέναι νόμων. τούτο και αιρέσεις έτεκε, τούτο και βίον διεφθαρμένον εισήγαγε, τούτο τα άνω κάτω πεποίηκεν»).
όλα τα 'χει αναποδογυρίσει αυτή η άγνοια! Γι' αυτό πρέπει διαρκώς να γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού, διαρκώς να μελετούμε την Αγία Γραφή, να μελετούμε και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Ποια η στάση του Χριστιανού μέσα στον κόσμο.

        Στην αγάπη σας, για να δούμε την απάντηση σ' αυτό το πολύ-πολύ ζωηρό και φλέγον πρόβλημα, δηλαδή στο ποια είναι η στάση μου ως Χριστιανού μέσα στον κόσμο -μην ξεχνάτε, αυτό είναι το θέμα μας- στην αγάπη σας θα διαβάσω ένα θαυμάσιο κείμενο της πρωτοχριστιανικής παραγωγής. είναι η επιστολή Προς Διόγνητον, η οποία, αν και βραχεία, μικρή, θεωρείται ο αδάμας, το διαμάντι της πρωτοχριστιανικής γραμματείας! Βέβαια το κείμενο υπάρχει στην Πατρολογία. μπορείτε να το βρείτε πάρα πολύ εύκολα και να το διαβάσετε. είναι στον δεύτερο τόμο της Πατρολογίας. Εγώ από 'κει έχω πάρει μόνο μερικές θέσεις, τις οποίες και θα δούμε.

Η Προς Διόγνητον επιστολή.

        Η υπόθεση της επιστολής είναι η εξής. Ο συγγραφέας της -άγνωστος ποιος είναι, εικάζεται ότι είναι ο άγιος Ιουστίνος ο Μάρτυς και Φιλόσοφος, αλλά πιθανότατα δεν είναι- στέλνει μία επιστολή σε κάποιον «κράτιστον», εξοχώτατον, ονόματι Διόγνητον, ο οποίος τον είχε ρωτήσει τί είναι οι Χριστιανοί, τί πιστεύουν οι Χριστιανοί και πώς αυτοί στέκονται στον κόσμο. Ο ιερός συγγραφέας του απαντάει μ' αυτό το θαυμάσιο κείμενο, που μοιάζει μάλλον με μικρή πραγματεία παρά με επιστολή. Εμείς θα πάρουμε μερικά μόνο σημεία από τον ιερό συγγραφέα, που αναφέρονται πιο ειδικά και πολύ συμπυκνωμένα στη θέση των Χριστιανών μέσα στον κόσμο. Λέγει λοιπόν τα εξής:

Οι Χριστιανοί εξωτερικώς δεν ξεχωρίζουν από τους άλλους ανθρώπους.

        «Χριστιανοί ούτε γη ούτε φωνή ούτε έθεσι διακεκριμένοι των λοιπών εισιν ανθρώπων... τοις εγχωρίοις έθεσιν ακολουθούντες, εν τε εσθήτι και διαίτη και τω λοιπώ βίω θαυμαστήν και ομολογουμένως παράδοξον ενδείκνυνται την κατάστασιν της εαυτών πολιτείας.»
(Προς Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 1-4. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 253).
Δηλαδή: Οι Χριστιανοί ούτε από τον τόπο που κατοικούν ούτε από τη γλώσσα που μιλούν ούτε από τις εξωτερικές συνήθειες ξεχωρίζουν από τους άλλους ανθρώπους, ακολουθώντας τις τοπικές συνήθειες, και στο ντύσιμο και στο φαγητό και στον υπόλοιπο βίο. παρά ταύτα η πολιτεία τους φανερώνεται θαυμαστή και ομολογουμένως παράδοξη.
        Αναφέρει εδώ ο συγγραφέας, αγαπητοί μου, μέσα ο' αυτά τα πολύ λίγα λόγια, κάποιες θέσεις πολύ περιληπτικά, για να μας δώσει παρακάτω κατά θαυμαστό φιλολογικό τρόπο μία ανάλυσή τους σε επιμέρους σημεία. Πάντως εδώ βλέπει κανείς σ' αυτούς τους στίχους ότι οι Χριστιανοί δεν είναι εξωκοινωνικοί, δεν είναι δηλαδή έξω από την κοινωνία των ανθρώπων, αλλά ζουν, και μπορούν να ζουν και οφείλουν να ζουν, στον τόπο που γεννήθηκαν, στην εποχή τους, στην κάθε εποχή.

Η πραγμάτωση της χριστιανικής ζωής απαιτεί ένα ισχυρό θέλω.

        Ο χριστιανικός βίος δεν είναι ουτοπικός, όπως πολλοί θα νόμιζαν. Δεν είναι απραγματοποίητος ο χριστιανικός βίος, ούτε το να ζήσεις ευαγγελικά είναι αδύνατον. Ο χριστιανικός βίος δεν είναι ουτοπία. και δεν είναι ουτοπία για κάθε εποχή, και για την εποχή που εγράφη το Ευαγγέλιο και για τον 20ό αιώνα. Και αν υποτεθεί ότι πάμε στον 25ο αιώνα ή στον 30ό αιώνα, κι εκεί και πάντα θα είναι επικαιρότατος ο Χριστιανισμός και κατορθωτός, αρκεί να θέλει κανείς να ζήσει με κάθε συνέπεια την χριστιανική ζωή. Αν πολλές φορές λέμε «ναι, θέλω, αλλά δεν μπορώ», στην πραγματικότητα είναι δεν θέλω. Θα μου πείτε «θέλω». Όχι. δεν θέλω. Όχι δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω. Πίσω από το δεν μπορώ είναι το δεν θέλω, έστω κι αν τα χείλη λένε το θέλω.
        Είναι εκείνο που έλεγε κι ο ιερός Αυγουστίνος -για να σας κάνω μία ανατομία ψυχολογική. θα το δείτε πολύ καλά. Όταν επέστρεψε ο ιερός Αυγουστίνος στον Χριστό από τον κοσμικό τρόπο ζωής του και από τις ηδονές του, όπως έγραφε ο ίδιος στις Εξομολογήσεις του, παρακαλούσε τον Θεό να έλθει η σωτηρία. Τον παρακαλούσε θερμά να έλθει η σωτηρία. στο βάθος όμως ευχόταν να αργήσει λίγο η σωτηρία, γιατί ακόμα αγαπούσε τις ηδονές του... 
(Βλ. Αγίου Αυγουστίνου, Αι εξομολογήσεις, Μετάφραση Ανδρέα Δαλέζιου, Έκδοση 6η, Τεύχος Α', Αθήναι 1980, σ. 182. «Σου εζήτησα την αγνότητα, και Σου είπα: "Δώσε μου την αγνότητα, την εγκράτεια, αλλ' όχι αμέσως", διότι εφοβούμουν μήπως, εάν με εισήκουες, θα εθεράπευες αμέσως την φιληδονία μου, την οποίαν επροτιμούσα να απολαμβάνω, παρά να καταστέλλω.»).
Αυτό είμαστε κι εμείς. θέλουμε να σωθούμε, αλλά αγαπάμε τις ηδονές, και λέμε το δεν μπορώ, στο βάθος όμως είναι το δεν θέλω. Το θέλω είναι η μαγική λέξη, είναι το κλειδί για να πραγματώσει κανείς την χριστιανική ζωή στην κάθε εποχή, που δεμένο και με τη χάρη του Θεού, όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω, κάνει το θαύμα που λέγεται χριστιανικός βίος.
        Πάντως, σας είπα, ο Χριστιανός ζει στην εποχή του μέσα στον κόσμο μαζί με τους άλλους ανθρώπους.

Άλλο κοινωνικός άνθρωπος και άλλο κοσμικός.

        Από μια παρανόηση των Κορινθίων, όταν τους είχε πει ότι δεν πρέπει να μετέχουν θα λέγαμε στις κοσμικές εκδηλώσεις, αυτοί νόμισαν ότι θα έπρεπε να φύγουν στα βουνά. Προσέξτε, άλλο πράγμα ο Μοναχισμός. Δεν μιλώ γι' αυτόν τώρα. Είναι άλλο πράγμα ο Μοναχισμός, από τον οποίο δεν λείπει το κοινωνικό στοιχείο. λείπει μόνο το κοσμικό στοιχείο. Εδώ πρέπει να κάνουμε σαφή διάκριση μεταξύ του κοινωνικού και του κοσμικού στοιχείου. Κοινωνικό στοιχείο θα πει το «χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων».
(Ρωμ. 12, 15. Πρβλ. Ψαλμ. 34, 13-14. Σ. Σειρ. 7, 32-36. Α' Κορ. 12,12-30. Α' Ιωάν. 1, 3-7. κ.α.).
Είναι το να πάω σ' ένα νοσοκομείο να δω τους αρρώστους. να πάω στο σπίτι του πένθους, όπως λέει ο Εκκλησιαστής. «Είναι προτιμότερο, λέει, να πάει κανείς στο σπίτι του πένθους, παρά στο σπίτι του πότου, της διασκεδάσεως.»
(Εκκλ. 7, 2-4).
Αυτό λέγεται κοινωνικό στοιχείο. αν πηγαίνω σε χορούς και διασκεδάσεις και σε κάθε κοσμική προβολή, αυτό λέγεται κοσμικό στοιχείο.
        Ο κοινωνικός άνθρωπος, αν το θέλετε, στο βάθος δεν είναι κοσμικός. και αν θέλετε, ακόμα χειρότερα, ο κοσμικός δεν είναι κοινωνικός. Ο κοσμικός, που γυρίζει στις ποικίλες κοσμικές εκδηλώσεις της ζωής για να απολαύσει, δεν πηγαίνει στους τόπους της θλίψεως, του πόνου και της αρρώστιας, λέει ότι έχει μία ευαισθησία... ότι δεν αντέχει η καρδιά του... ότι είναι...! Κι αν ακόμα υποτεθεί ότι θα δώσει κάποια χρήματα για φτωχούς, ω..., θα τα δώσει μόνο διά του λεγομένου φιλανθρωπικού χορού. θα χορέψει για να δώσει τα χρήματά του! Αυτός όμως δεν είναι κοινωνικός άνθρωπος. Απατά τον εαυτό του, αν νομίζει ότι είναι κοινωνικός, είναι κοσμικός άνθρωπος.

Ο Χριστιανός τοπικά είναι μέσα στον κόσμο, ενώ τροπικά έξω απ' αυτόν.

        Από μία λοιπόν τέτοια παρανόηση των Κορινθίων, σημειώνει στην πρώτη του επιστολή ο απόστολος Παύλος: «Έγραψα υμίν εν τη επιστολή μη συναναμίγνυσθαι πόρνοις, και ου πάντως τοις πόρνοις του κόσμου τούτου ή τοις πλεονέκταις ή άρπαξιν ή ειδωλολάτραις. επί οφείλεται άρα εκ του κόσμου εξελθείν. νυν δε έγραψα υμίν μη συναναμίγνυσθαι εάν τις αδελφός ονομαζόμενος ή πόρνος ή... ή... ή...».
(Α' Κορ. 5,9-11).
        Δηλαδή: Έγραψα στην επιστολή να μην ανακατεύεστε με πόρνους και με ανηθίκους ανθρώπους αλλά δεν εννοώ όλους γενικώς τους πόρνους του κόσμου. Διότι θα πάω στον χασάπη, στον μπακάλη, στον φούρναρη. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να απατούν τη γυναίκα τους, μπορεί να είναι διεφθαρμένοι, μπορεί να είναι κλέφτες, να είναι άρπαγες, να είναι ειδωλολάτρες. Δεν με ενδιαφέρει αυτό, εγώ θα πάω στον φούρναρη να πάρω το ψωμί και στον λαχανοπώλη να πάρω τα λαχανικά. Αλλά, λέει ο απόστολος Παύλος, αν έπρεπε να μην συναναστρέφεσθε κι αυτούς που είναι στον κόσμο, θα έπρεπε να εξέλθετε, να φύγετε απ' τον κόσμο, να πάρετε τα βουνά. Δεν εννοώ αυτό, λέει ο απόστολος Παύλος, αλλά εννοώ ότι αν κάποιος αδελφός έχει τη φήμη ότι είναι ανήθικος, ότι είναι πλεονέκτης ή ό,τι άλλο, αυτόν να μην τον κάνετε παρέα. Και το λέει αυτό, τόσο για να προφυλάξει τους Χριστιανούς του, για να μην μολυνθούν εννοείται, δηλαδή παρασυρθούν και αυτοί σε ίδιες αμαρτίες, όσο και για να παραδειγματίσουν τον αδελφό αυτό και να τον κάνουν να συνέλθει.
        Ώστε μπορώ να ζω μέσα στην πόλη που γεννήθηκα, η οποία πόλη μου μπορεί να είναι ειδωλολατρική, αποστατημένη από τον Θεό -δεν έχει καμία σημασία. Οι τρεις Παίδες και ο Δανιήλ στην Βαβυλώνα πώς ζούσαν, και μάλιστα μέσα στο παλάτι του Ναβουχοδονόσωρος παρακαλώ; Θαυμάσια. Ο Τωβίτ με την οικογένειά του στην αμαρτωλή Νινευή πώς ζούσε; Και πολλοί άλλοι -λέω μόνο ονόματα γνωστά από την Αγία Γραφή. Η Εσθήρ, αυτή η Ιουδαία βασίλισσα -βασίλισσα!- που τον βασιλιά τον Πέρση τον είχε σύζυγο και που το σπίτι του ήτανε χαρέμι, πώς ζούσε;       
       Διατηρούσε την πατρώα Πίστη. προς τιμήν της υπάρχει στην Παλαιά Διαθήκη και ένα βιβλίο με το όνομα Εσθήρ.

Τροπική, και όχι τοπική η έξοδος του Χριστιανού.

        Βλέπετε; Βλέπετε ότι δεν φεύγουμε από τον τόπο μας, αλλά κάτι γίνεται μέσα μας. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε το κοσμικό μας φρόνημα από το χριστιανικό μας φρόνημα. είναι δυο ξεχωριστά πράγματα. Ο κόσμος έτσι σκέπτεται, εγώ όμως σαν Χριστιανός αλλιώς σκέπτομαι. Συνεπώς η έξοδός μου από τον κόσμο δεν θα είναι τοπική -άλλο πράγμα ο Μοναχισμός, σας το ξαναλέω- αλλά η έξοδός μου θα είναι τροπική.

        Είναι εκείνο που λέγει ο Θεός, τόσο στην Παλαιά, όσο και στην Καινή Διαθήκη -είναι στη Β' Κορινθίους, 6, 17: «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε», βγήτε από ανάμεσά τους και χωρισθείτε, «και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς»,

(Πρβλ. Ησ. 52, 11. Ιεζ. 20, 34. 41. Σοφ. 3, 20. Ζαχ. 10, 3. Αποκ. 18, 4).

μην εγγίξετε τίποτα το ακάθαρτο, και εγώ θα σας δεχθώ.

        Τί σαν υπάρχουν κακόφημα σπίτια σε μία πόλη; Μα, εάν δεν πάω ποτέ, δεν άπτομαι ακαθάρτου. Τί σαν υπάρχουν ταβερνεία, που μεθούν οι άνθρωποι; Εάν δεν πάω ποτέ, δεν άπτομαι ακαθάρτου. Τί σαν υπάρχουν συμμορίες και παρέες βρώμικες; Εάν δεν πάω ποτέ, δεν άπτομαι ακαθάρτου. Συνεπώς είμαι στην πόλη μου, αλλά έξω απ' αυτή. Πώς εξήλθα; Τροπικώς. Και τότε με δέχεται ο Θεός. «καγώ εισδέξομαι υμάς», λέει, τότε θα σας δεχθώ.

        Αλλά αυτά που σας είπα πολύ-πολύ γενικά, αγαπητοί μου, ας τα δούμε τώρα διαφοροποιημένα, όπως μας τα παρουσιάζει η επιστολή Προς Διόγνητον.

Οι Χριστιανοί, αν και πάροικοι, αγαπούν και υπερασπίζονται την πατρίδα τους.

        Πρώτο. Οι Χριστιανοί, λέει, «πατρίδας οικούσιν ιδίας, αλλ' ως πάροικοι».

(Προς Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 5. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 253).

Ο καθένας κατοικεί στην πατρίδα του. αλλά σαν να είναι χωρίς πατρίδα, ως πάροικοι. Ξέρετε ποιος λέγεται πάροικος και παρεπιδημών. Ο πάροικος είναι όπως εσείς, που μείνατε χθες το βράδυ στη Λάρισα. Δεν είστε Λαρισαίοι όμως, ήρθατε από την Αθήνα. Μένοντας μια βραδυά στη Λάρισα, λέγεστε πάροικοι. Έτσι λοιπόν είναι και ο Χριστιανός, λέγει, κατοικεί στην πατρίδα του, δηλαδή στον τόπο που γεννήθηκε, αλλά κατοικεί σαν πάροικος, σαν να μην είναι πατρίδα του. Δηλαδή ο πιστός έχει πατρίδα.

        Θέλετε κάτι ακόμη; Ο πιστός, αφού έχει πατρίδα, είναι φιλόπατρις. Προσέξτε αυτό. είναι μία αξία που στην εποχή μας έχει ξεθυμάνει, και είναι κατάντημα! Η έννοια της φιλοπατρίας στην εποχή μας έχει ξεθυμάνει. Μπήκε ένα κοσμοπολίτικο πνεύμα, και αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε πατρίδα, ή ότι δεν αξίζει η έννοια της πατρίδος. Είναι φοβερό, είναι κατάντημα, όπως θα το δούμε στη συνέχεια.

         Σε κατάσταση ανάγκης ο Χριστιανός υπερασπίζεται την πατρίδα του, ακόμα κι αν ζει μέσα σε μία πολιτεία ειδωλολατρική. Και όπως έχει αποδειχθεί, και το βλέπουμε στην ιστορία του Χριστιανισμού, οι καλύτεροι στρατιώτες μέσα σε ειδωλολατρικά κράτη ήταν οι Χριστιανοί.    

       Θυμηθείτε τους αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, ήταν σαράντα στρατιώτες από διαφορετικούς τόπους. Ήταν γενναίοι στρατιώτες. Θυμηθείτε τον άγιο Δημήτριο, που ήτανε θα λέγαμε Διοικητής της Θεσσαλονίκης κατά τη ρωμαϊκή κατοχή. Επίσης τον άγιο Γεώργιο. τον άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη -στρατηλάτης! Θυμηθείτε τον άγιο Μελέτιο τον Στρατηλάτη, που σήμερα γιορτάσαμε, τον άγιο Θεόδωρο τον Τύρωνα. Τύρων είναι λατινική λέξη. tiro, που θα πει θαλαμοφύλακας. Δηλαδή ο ένας ήταν στρατηλάτης κι ο άλλος θαλαμοφύλακας -οι δύο ακρότητες. Στρατιωτικοί. Δεν τους εμπόδισε τίποτα να σταθούν Χριστιανοί. Όταν έρχεται η ώρα όμως για να ομολογήσουν τον Χριστό, δίνουν την ομολογία τους. Τους κοστίζει το μαρτύριο, αλλά δεν έχει σημασία αυτό, το θέμα είναι ότι μένουν στρατιώτες, και μάλιστα γενναίοι στρατιώτες.

        Έτσι σε μια πατρίδα ο Χριστιανός είναι ο καλύτερος φύλακάς της, προστατεύει την πατρίδα του από ξένες επιβουλές και επιδράσεις. Μην το ξεχνάτε αυτό. Τα καλύτερα παιδιά μας σαν στρατιώτες δεν είναι οι ανήθικοι άνθρωποι, που θα πουν, και θα λένε πάντοτε, εκείνο που έλεγαν οι Γάλλοι στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, «Pourquoi?», «Γιατί να πολεμήσω;» ή -που έγραφαν προ καιρού στους τοίχους του Πανεπιστημίου: «Κάτω ο πόλεμος, έρωτα θέλουμε.»!... Φυσικά κάτω ο πόλεμος, δεν θέλουμε τον πόλεμο, αλλά άμα γίνει, νέοι μου, τότε τί θα πείτε;... Εκείνοι που θα πολεμήσουν είναι πάντοτε οι Χριστιανοί.

Πρώτα η Πίστη, κι έπειτα η πατρίδα.

        Εν τούτοις η αξία της πατρίδος δεν θεωρείται ανώτερη της χριστιανικής ιδιότητος. γι' αυτό, όπως ήδη είπαμε, όταν απαιτηθεί, τότε ο Χριστιανός στρατιώτης βάζει πρώτα την Πίστη του, και μετά την πατρίδα του. Δεν προδίδει ποτέ την πατρίδα του, αλλά πεθαίνει για την Πίστι του. Γι' αυτό, μην το ξεχνάτε, δεν θα πούμε ποτέ το λέγει η πολιτεία, και θα απεμπολήσω τον Χριστό. Όχι. το λέγει ο Χριστός. δεν προδίδω την πατρίδα μου, αλλά γίνομαι Μάρτυς και θυσιάζομαι για τον Χριστό. Και τούτο γιατί ο Χριστιανός γνωρίζει ότι είναι πάροικος στον παρόντα κόσμο και ότι η αληθινή του πατρίδα δεν είναι αυτό που λέγεται Ελλάς ή ό,τι άλλο, αλλά Ουρανός, Βασιλεία του Θεού. γιατί, όπως λέει στην Προς Εβραίους ο απόστολος Παύλος, «ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».

(Εβρ. 13,14).

Χρήση του πολιτισμού. όχι κατάχρηση.

        Δεύτερο. Οι Χριστιανοί, λέει η Προς Διόγνητον, «μετέχουσι πάντων ως πολίται και πάνθ' υπομένουσιν ως ξένοι». δηλαδή οι Χριστιανοί, σαν πολίτες μιας πόλεως, μετέχουν σε όσα προσφέρει αυτή η πόλη, και ταυτόχρονα τα πάντα υπομένουν, σαν να μην ήταν πολίτες αυτής της πόλεως.

        Δηλαδή ο Χριστιανός, όταν μετέχει ως πολίτης μιας πόλεως, σημαίνει ότι έχει πολιτικά δικαιώματα αλλά και πολιτικές υποχρεώσεις. Ψηφίζει όπως όλοι, αλλά τους αρίστους, χωρίς ιδιοτέλεια, δεν κρίνει τα συμφέροντά του με βάση την τσέπη του, αλλά με βάση το γενικό συμφέρον. Μετέχει του πολιτισμού, αλλά κατά το μέτρο που θέτει το Πνεύμα το Άγιο, και το μέτρο αυτό αναφέρεται από το Πνεύμα του Θεού διά γραφίδος αποστόλου Παύλου -Α' Κορινθίους, 7, 31: «οι χρώμενοι τω κόσμω τούτο ως μη καταχρώμενοι». εκείνοι που κάνουν χρήση του κόσμου, μη κάνουν κατάχρηση. Προσέξτε αυτό το σημείο. είναι πολύτιμο. Χρήση του πολιτισμού, ποτέ κατάχρηση. Δεν θα περάσω στον χώρο της υπερβολής, γιατί θα ξεφτίσω, γιατί θα κάνω θεότητά μου τότε τον πολιτισμό. Θα τον χρησιμοποιήσω στο μέτρο που μου υπαγορεύει το Πνεύμα του Θεού. Το κριτήριο θα είναι ανά πάσα στιγμή μέσα μου, και θα το βρίσκω ανά πάσα στιγμή μέσα μου, βελτιούμενο και βελτιούμενο, όσο ανεβαίνω τα σκαλοπάτια της πνευματικότητος.

Χριστιανός και ιδιοκτησία.

       Ο Χριστιανός, αφού μένει στην πόλη του και μετέχει πάντων της πόλεως και της πατρίδος του, έχει και ιδιοκτησία. Θα μου πείτε: «Μπορεί ο Χριστιανός να έχει ιδιοκτησία;». Ναι, μπορεί, δεν απαγορεύεται. Δεν είναι καταραμένο πράγμα, δεν είναι εχθρικά διακείμενο στην πνευματικότητα, αλλά κατά το αυτό μέτρο, που δίνει πάλι το Πνεύμα το Άγιο διά γραφίδος αποστόλου Παύλου στην ίδια περικοπή, οι Χριστιανοί μπορεί να έχουν, αλλά να μην κατέχουν, «οι αγοράζοντες ως μη κατέχοντες».

(Α' Κορ. 7, 30).

Θα αγοράζουμε, αλλά θα είμαστε σαν να μην κατέχουμε.

        Βέβαια νομικώς αυτό εδώ το ρολόι μου ανήκει. Αν για μια στιγμή αναζητηθεί ο ιδιοκτήτης του, θα πω «είμαι εγώ». και αν αμφισβητηθεί ο ιδιοκτήτης του, θα προσκομίσω και πιστοποιητικά, τίτλους ιδιοκτησίας, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι τίμιοι. Θα προσκομίσω και τίτλους ιδιοκτησίας.

         Ποια θα είναι η σχέση μου λοιπόν με την ιδιοκτησία μου; Σαν να μην έχω τίποτα στον παρόντα κόσμο. «οι αγοράζοντες ως μη κατέχοντες». Προσέξτε. όχι ως μη έχοντες, αλλά «ως μη κατέχοντες». Δεν θα λέω «Το ρολόι μου!», «Το αυτοκίνητο μου!», «Τα λεφτά μου!», που θυμίζει εκείνο που έλεγε ο φιλάργυρος της παραβολής. «Και θα πω στην -ψυχή μου: "Ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά. φάε, πιες,... δικά σου είναι όλα!"». (Λουκ. 12,19).

         Είδατε; Έχει ιδιοκτησία ο Χριστιανός. δεν κολ¬λάει όμως στην ιδιοκτησία. Έτσι μπορεί να είναι ελεήμων και να προσφέρει από τα αγαθά του. Σας είπα, νομικώς του ανήκουν αλλά δεν πιστεύει, δεν βασίζεται σ' αυτά που έχει. απλώς τον εξυπηρετούν στις ανάγκες του και στις ανάγκες της οικογενείας του. Τί λέει ο απόστολος Παύλος; «ταις χρείαις μου και τοις ούσι μετ' εμού υπηρέτησαν αι χείρες αύται». (Πράξ. 20, 34).

Δούλευε, έβγαζε χρήματα ο απόστολος Παύλος, κι έτσι υπηρετούσε τις ανάγκες του και τις ανάγκες εκείνων που ήταν μαζί του. Βλέπετε;

Πρώτα η Πίστη, κι έπειτα τα αξιώματα.

        Ακόμα, ο Χριστιανός σπουδάζει, μετέρχεται τέχνες και επιστήμες, καταλαμβάνει αξιώματα μέσα στην πολιτειακή ιεραρχία και αποδέχεται κάθε προνόμιο, όπως όλοι οι πολίτες. αλλά εάν για κάποιους λόγους υποστεί διωγμό, είτε για την χριστιανική του ιδιότητα είτε για κάτι με το οποίο δεν συμβιβάζεται, τότε ευχαρίστως δέχεται την έκπτωση, τον κατατρεγμό και την περιφρόνηση, κάποτε μπορεί να φθάσει και να γίνει ένας Μάρτυς. Έτσι λοιπόν, αν για κάποιο λόγο η πολιτεία υποτιμήσει τον Χριστιανό που κατέλαβε κάποια αξιώματα, τότε εκείνος δεν πικραίνεται εναντίον της πολιτείας, ούτε μέσα του αισθάνεται μίσος και κακία.

Ο Χριστιανός δεν είναι κολλημένος στην ύλη.

        Ο απόστολος Παύλος παραθέτει στην Προς Εβραίους ένα υπέροχο τεμάχιο. Αποτείνεται στους Χριστιανούς, κι ακούστε τί λέγει: «και την αρπαγήν των υπαρχόντων υμών μετά χαράς προσεδέξασθε, γινώσκοντες έχειν εν εαυτοίς κρείττονα ύπαρξιν εν ουρανοίς και μένουσαν» (Εβρ. 10, 34).

 -ύπαρξις θα πει αυτό που λέμε υπάρχοντα, δηλαδή περιουσία. Και την αρπαγή, λέει, των υπαρχόντων σας με χαρά την δεχθήκατε -γιατί;- γιατί δεν κολλήσατε πάνω σ' αυτά. Είχατε υπάρχοντα, είχατε περιουσία. Κάποια στιγμή η πολιτεία στρέφεται εναντίον σας, επειδή έχετε την χριστιανική ιδιότητα, και σας δημεύει την περιουσία. εσείς όμως δεν στενοχωρείσθε. Ακούσατε; «μετά χαράς, λέει, προσεδέξασθε»! επειδή γνωρίζατε ότι έχετε για τους εαυτούς σας μια καλύτερη περιουσία στον Ουρανό, μόνιμη! Αυτό ακριβώς θα πει αυτό που σας διάβασα, «μετέχουσι πάντων ως πολίται, και πάνθ' υπομένουσιν ως ξένοι».

Ο Χριστιανός δεν είναι πατριδολάτρης, γιατί «του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής».

        Τρίτο. «Πάσα ξένη πατρίς εστιν αυτών, και πάσα πατρίς ξένη». (Προς Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 6. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 253).

Μάλιστα ό,τι σας διαβάζω τώρα, αλλά και κάποια άλλα παρακάτω που θα πούμε, χωρίς ανάλυση, έχουνε μία ποιητικότητα, μία άφθαστη λογοτεχνική αξία. Το λέγω έτσι, εν παρόδω. Κάθε ξένος τόπος είναι πατρίδα τους, λέει, και κάθε πατρίδα γι' αυτούς είναι ξένη. Δηλαδή δεν παύουν να αγαπούν την δική τους την πατρίδα οι Χριστιανοί. όμως, όπως σας είπα, αν υπάρξει κάποιος λόγος, κάποια ανάγκη οικονομική, κάποτε και θρησκευτική, μπορούν να εκπατρισθούν, να πάνε σ' άλλον τόπο. Όμως όπου και να πάνε, βολεύονται, γιατί θεωρούν ως πατρίδα τους αυτόν τον νέο τόπο. αλλά και όταν μένουν στην πατρίδα τους, αισθάνονται ότι μπορεί να φύγουν. συνεπώς ζουν με το αίσθημα ότι είναι ξένοι.

Έτσι οι Χριστιανοί αισθάνονται όπως ο Αβραάμ, ο οποίος έφυγε από την πατρίδα του. Του λέει ο Θεός: «Φύγε από 'δώ, κι έλα σ' έναν τόπο που θα σου δείξω». (Γέν. 12,1).

Ξέρετε πώς ζούσε στον τόπο αυτό που εγκαταστάθηκε, παρ' ότι ήταν ο τόπος της επαγγελίας, της υποσχέσεως του Θεού; Ως ξένος και παρεπίδημος. Γι' αυτό και δεν έκτισε σπίτι ο Αβραάμ. ήταν σκηνίτης. Έτσι κι ο Ισαάκ, έτσι και ο Ιακώβ. Είναι πολύ χαρακτηριστικό. Δεν θέλω να πω ότι δεν πρέπει να χτίσουμε σπίτι. θέλω να πω ότι και για το σπίτι που θα χτίσουμε θα πρέπει να πούμε: «Ε, μπορεί σήμερα να το κατοικούμε. αύριο...;».

        Σ' ένα κελλί ενός μοναχού ήταν γραμμένο: «Κελλί μου, έμεινα σ' εσένα, μετά από μένα κάποιος άλλος θα μείνει.»! Έτσι, σήμερα μένουμε στο σπίτι μας, μπορεί αύριο να μη μένουμε. Σήμερα είμαστε εδώ σ' αυτόν τον ναό. αύριο μπορεί να μην είμαστε, να μας διώξουν, και να βρεθούμε κάπου άλλου. Τί πρέπει να κάνουμε; Γι' αυτό πρέπει να αισθάνεται κανείς κάθε ξένο τόπο σαν πατρίδα του, και την πατρίδα του σαν έναν ξένο τόπο. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χριστιανός είναι κοσμοπολίτης, με την ουμανιστική μάλιστα έννοια, αλλά έχει την αίσθηση ότι όπου και να πάει «του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής»,

(Ψαλμ. 23,1. Α' Κορ. 10, 26).

ότι η γη είναι του Θεού Πατέρα. όπου και να πάμε, από τον Θεό δεν χωριζόμαστε.

Τί είναι ο γάμος για τον Χριστιανό.

        Τέταρτο -προσέξτε τώρα. Οι Χριστιανοί, λέει, παντρεύονται όπως όλοι και τεκνογονούν, «αλλ' ου ρίπτουσι τα γεννώμενα».

(Προς Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 6. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 253).

Οι Χριστιανοί παντρεύονται και τεκνογονούν όπως όλοι, αλλά δεν πετάνε ή δεν εκθέτουν εκείνα που γεννιούνται. Δηλαδή οι Χριστιανοί έρχονται σε γάμου κοινωνία, δηλαδή παντρεύεται ο Χριστιανός, -ε, βέβαια- αλλά ο γάμος του Χριστιανού ευλογείται από τον Θεό.

        Ευλογείται από τον Θεό ο γάμος. Γι' αυτό γράφει ο άγιος Ιγνάτιος προς τον άγιο Πολύκαρπο: «Πρέπει δε... μετά γνώμης του επισκόπου την ένωσιν ποιείσθαι, ίνα ο γάμος η κατά Κύριον», για να είναι κατά Θεόν ο γάμος, λέει, σύμφωνα με την γνώμη της Εκκλησίας, δηλαδή του επισκόπου, «και μη κατ' επιθυμίαν», όχι γιατί μ' αρέσεις και σ' αρέσω, αδιάφορο αν δεν πρέπει να σε παντρευτώ, γιατί είσαι αλλόθρησκος άνθρωπος και λοιπά, «Πάντα εις τιμήν Θεού γινέσθω.».

(Αγ. Ιγνάτιος, Προς Πολύκαρπον, ΒΕΠΕΣ, V, 40. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 283).

         Συνεπώς ο Χριστιανός παντρεύεται. αλλά ο γάμος του είναι κάτω από την ευλογία του Θεού. Αυτό θα πει γάμος. δέχομαι την ευλογία του Θεού. Άρα ο Χριστιανός δεν δέχεται τον πολιτικό γάμο επ' ουδενί λόγω! Τον θεωρεί πορνεία, γιατί είναι. και είναι, επειδή είναι ανευλόγητος. Λέει ο απόστολος Παύλος: «είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε», εάν τρώτε ή πίνετε ή κάτι κάνετε, «είτε τι ποιείτε», το πιο μικρό, «πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε», πρέπει να έχουν όλα την σφραγίδα της ευλογίας του Θεού και την σφραγίδα της δόξης του Θεού. Κι εσύ, αδελφέ μου, ολόκληρο θέμα στη ζωή σου, που είναι ο γάμος, παντρεύεσαι ανευλόγητα;! χωρίς τον Θεό;!...

Ο πολιτικός γάμος.

        Αγαπητοί μου, προσέξτε -δεν είναι κακία αυτό που θα πω. Αν το παιδί σας, ο μη γένοιτο, παντρευτεί με πολιτικό γάμο, δεν θα πάτε στον γάμο του! είναι σε αταξία. Αν συγγενικό ή φιλικό σας πρόσωπο παντρευτεί με πολιτικό γάμο, δεν θα πάτε! θα του πείτε ότι είναι σε αταξία. Δεν θα βρίσετε ούτε θα δείρετε, αλλά θα πείτε ότι είναι σε αταξία. Προσέξτε με,  ούτε δώρο θα πάτε! διότι με την παρουσία σας, την επίσκεψή σας ή το δώρο σας επικροτείτε κάτι που ο Θεός δεν το θέλει, είναι παράνομο. Αυτό που προέτρεπε ο απόστολος Παύλος τους Κορινθίους για κάποιον αιμομίκτη Χριστιανό, να μην του μιλάνε για να ντραπεί και να συνέλθει, (Βλ. Α' Κορ. 5,1-11).

αυτό θα κάνετε κι εσείς. Θα δείχνετε την δυσαρέσκειά σας, όχι σήμερα-αύριο και για δέκα μέρες, αλλά μέχρι που να διορθωθεί.

       Θα λέτε καλημέρα, αλλά πάντα θα υπενθυμίζετε με τη στάση σας. «Αγαπητέ μου φίλε ή παιδί μου, είσαι σε αταξία.» Θα τον κάνετε τον άλλο να σκεφθεί, και τότε να πει: «Τί κάνω;». Αν τον επιδοκιμάσουμε, τότε δεν τον διορθώνουμε.

Χριστιανοί και εκτρώσεις.

        Έτσι λοιπόν ο Χριστιανός παντρεύεται και γεννά παιδιά. αλλά δεν κάνει εκτρώσεις. Κι αν γεννήσει, δεν εκθέτει τα παιδιά τα οποία έχει γεννήσει ως ανεπιθύμητα. Όχι το γεννάμε και το πετάμε!

        Η Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων μάλιστα, ένα πανάρχαιο βιβλίο, αναφερόμενη στην οδό του θανάτου, γράφει τα εξής: «Η δε του θανάτου οδός εστιν αύτη... -λέει πολλά. και μεταξύ άλλων λέγει: φονείς τέκνων, φθορείς πλάσματος Θεού...». Είδατε; «φονείς τέκνων»! αυτοί που σκοτώνουν τα παιδιά τους, αυτοί που φθείρουν το πλάσμα του Θεού, «ρυσθείητε, τέκνα, από τούτων απάντων»,

(Διδαχή των δώδεκα Αποστόλων, ΕΠΕ, κεφ. ε', στ. 1-3, Εκδ. Οίκ. Ελ. Μερετάκη, «Το Βυζάντιον», Θεσ/νίκη 1993, σ. 16).

απαλλαγείτε, παιδιά μου, λέει το βιβλίο της Διδαχής, απ' όλα αυτά.

Χριστιανοί και αγωγή των παιδιών.

        Αλλά και σε θέματα αγωγής των παιδιών τους οι Χριστιανοί δεν αμελούν την εν Κυρίω παιδαγωγία. Σήμερα μάλιστα είναι πολύ δύσκολη η αγωγή των παιδιών. Δεν την αμελούν ούτε μένουν σ' εκείνη την, προσέξτε, εσφαλμένη αντίληψη περί ελευθερίας, η οποία αντίληψη περί ελευθερίας είναι ταυτόσημη με την ασυδοσία σήμερα... Δεν έχουν αυτή την αντίληψη περί ελευθερίας οι Χριστιανοί μέσα στον κόσμο, αλλά μένουν πάλι σ' εκείνη την προτροπή του βιβλίου της Διδαχής, που λέγει: «Ουκ αρείς την χείρα σου από του υιού σου ή από της θυγατρός σου, αλλά από νεότητος διδάξεις τον φόβον του Θεού», (Διδαχή των δώδεκα Αποστόλων, ΕΠΕ, κεφ, δ', στ. 9, Εκδ. Οίκ. Ελ. Μερετάκη, «Το Βυζάντιον», Θεσ/νίκη 1993, σ. 16).

δεν θα σηκώσεις το χέρι σου από το αγόρι σου και από το κορίτσι σου. θα το κρατάς το παιδί σου! «Μα...» Θα το κρατάς γερά το παιδί σου!

-Μητέρα, να πάω... ένα παρτάκι θα κάνουμε.

-Όχι, παιδί μου, δεν θα πας.

-Μα...

-Όχι, παιδί μου, δεν θα πας.

-Μα, με καταπιέζεις!

-Κάποια μέρα θα με ευγνωμονείς, παιδάκι μου.

-Μα...

-Όχι, παιδί μου, δεν θα πας. Δεν θα πας. τελείωσε.

        Είδατε; «ουκ άρεις την χείρα σου» λέει, δεν θα σηκώσεις το χέρι σου -ποιο;- το χέρι που χειραγωγεί, που παιδαγωγεί τα παιδιά σου, και να πεις: «Ε,...». Ξέρετε τί θα πει σηκώνω το χέρι μου -είναι και σύγχρονη λέξη- χειρ-αφέτηση. Χειραφετώ, δηλαδή αφήνω το παιδί μου από το χέρι μου, κι εκείνο παίρνει τον δρόμο που θέλει! και αυτό το κάνω δήθεν για να μην καταπιέζεται... έχοντας αυτήν την τρομερά, την εγκληματικά εσφαλμένη αντίληψη περί ελευθερίας!

        Έτσι θα λέγαμε ότι εν ευρεία έννοια αυτό εδώ που αναφέρει η Προς Διόγνητον, ότι οι Χριστιανοί παντρεύονται και γεννούν παιδιά όπως όλοι «αλλ' ου ρίπτουσι τα γεννώμενα», δεν είναι μόνον η περίπτωση να μην πετάξω το παιδί όταν νεογεννήθηκε, αλλά είναι και να μην πετάξω το παιδί μου κι ως προς την αγωγή. να μη πω «ας κάνει ό,τι θέλει». Υπάρχει η αντίληψη ότι «το παιδί μου ας τραβήξει τον δρόμο του, αυτόν που θέλει»! Το αγόρι. «Ε, αγόρι είναι...». Το κορίτσι. «Ε, φύγαμε από τις παλιές προκαταλήψεις, που 'λεγαν να φυλάξω το κορίτσι μου...». Όχι. Μην πετάξεις το παιδί σου! Μην το πετάξεις και το κάνεις έκθετο στις ποικίλες επιδράσεις των ρευμάτων της εποχής, όλων αυτών που είναι ολετήρες, καταστροφείς των παιδιών μας και όλων μας. Δεν θα αφήσεις το παιδί σου!

        Βέβαια θέλει τέχνη, για να μη πει το παιδί ότι το κρατάμε από το σβέρκο. Θέλει τέχνη. Ε, αυτή η τέχνη είναι η τέχνη των γονιών. Και πρέπει να σας θυμίσω και να σας πω, αν είστε γονείς με παιδιά, μη γυρεύετε άλλες δουλειές πιο έξω για να συμπληρώσετε τον χρόνο της ζωής σας, γιατί έχετε ανία μέσα στο σπίτι, ιδίως οι γυναίκες. η τέχνη να κρατάς τα παιδιά σου κάτω από τον ζυγό του Κυρίου είναι η τέχνη των τεχνών και η επιστήμη των επιστημών, που λέει και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

(Βλ. Άγ. Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, Απολογητικά, MPG 35, Λόγος Β', παρ. ις', σ. 435,12: «τω όντι γαρ αύτη μοι φαίνεται τέχνη τις είναι τεχνών, και επιστήμη επιστημών, άνθρωπον άγειν, το πολυτροπώτατον ζώον και ποικιλώτατον»).

Χριστιανοί και κοινωνικές σχέσεις.

         Πέμπτο. «Τράπεζαν κοινήν παρατίθενται, αλλ' ου κοινήν».

(Προς Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 7. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 253).

Οι Χριστιανοί, λέει, παραθέτουν κοινό τραπέζι, συγκαλούν φίλους, αλλά το τραπέζι τους δεν είναι ακάθαρτο από ευωχίες και απρέπειες.

       Εδώ ο ιερός Χρυσόστομος λέγει το εξής πολύ χαρακτηριστικό: «μέτεχε τραπεζών και λουτρών αμαρτίας άπεχε».

(Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Κατά Μεθυόντων, MPG 50, Λόγος Α', παρ. α', σ. 433: «Απόλαυε λουτρών, μέτεχε τραπέζης, οινοποσία κέχρησο συμμέτρω, καν κρεών απογεύεσθαι μέλλης, ο κωλύων ουδείς. πάντων απόλαυσον, μόνον αμαρτίας απόστηθι»).

Θες να πας στα λουτρά; Πήγαινε. Θες να πας σ' ένα τραπέζι; Πήγαινε. Σε μία φιλική συγκέντρωση; Πήγαινε. Πρόσεξε μόνο κάτι. από την αμαρτία θα απέχεις! Δεν είναι λοιπόν αυτό καθεαυτό το τραπέζι. Μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι το αγιώ¬τατο Μυστήριο της Εκκλησίας μας, η Θεία Ευχαριστία, σε τραπέζι παρατέθηκε. Σήμερα το πρωί πού καθίσαμε; Στο τραπέζι του Χριστού, στο τραπέζι του Θεού. Και τί γίναμε; Συνδαιτυμόνες Του. Καθήσαμε μαζί Του, βλέπετε, και φάγαμε το Σώμα Του και ήπιαμε το Αίμα Του πάνω σε μία τράπεζα. Δεν είναι λοιπόν το τραπέζι. Μην ξεχνάτε δε ότι οι Χριστιανοί πάντοτε έκαναν τραπέζια, τις αγάπες,  γι' αυτό και η Βασιλεία του Θεού με τραπέζι παρομοιάζεται, με δείπνο, και μάλιστα μέγα δείπνο.

(Βλ. Λουκ. 14,16-24).

Δεν πρέπει όμως το τραπέζι να είναι βρώμικο, να γίνονται απρέπειες.

         Εδώ να σας πω κάτι. Υπάρχει και μια άλλη γραφή. Το κείμενο που έχω λέει «κοινήν». «τράπεζαν κοινήν παρατίθενται, αλλ' ου κοινήν». Εδώ το ερμηνεύουμε έτσι κοινό τραπέζι παραθέτουν, δηλαδή στους φίλους. Όμως κοινό θα πει και ακάθαρτο. Αλλά υπάρχει και η γραφή, σε άλλον κώδικα, που αντί «κοινήν» λέει «θοίνην» -όμικρον-γιώτα και ήτα. Θοίνη θα πει τραπέζι με ευωχία και διασκέδαση. αυτό που όταν αρχίζουμε να τρώμε και να πίνουμε, μετά αρχίζουμε να μεθάμε, να τραγουδάμε, να τα σπάμε, να χορεύουμε, να μιλάμε άσχημα, άπρεπα, και λοιπά! Στρώνουν τραπέζι οι Χριστιανοί και καλούν φίλους, αλλά δεν διασκεδάζουν έτσι.

        Πηγαίνουν και επισκέψεις. «Ελάτε να φάμε» θα μας πουν κάποιοι Χριστιανοί φίλοι μας. θα πάμε. Πώς θα φάμε; Όπως λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος. «μετά σωφροσύνης φάγε και πίε, ως πρέπει τέκνοις Θεού»... όμορφα, μετρημένα, χαριτωμένα, σαν παιδιά Θεού!

(Άγ. Ισαάκ ο Σύρος, Ευρεθέντα Ασκητικά, ανατύπ. Ιωακείμ Σπετσιέρη, Λόγος Ζ', Εκδ. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1978, σ. 33).

Το θέμα των λεγομένων κοινωνικών σχέσεων και της "ψυχαγωγίας πρέπει να πούμε ότι αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα των Χριστιανών, επειδή ακριβώς εμφορούνται οι Χριστιανοί μας από αυτό το κοσμικό φρόνημα.

Χριστιανοί και μοιχεία.

        Και κάτι ακόμη. Ένα άλλο χειρόγραφο, αντί «κοινήν», βάζει «κοίτην». Κοίτη θα πει κρεββάτι. κι έτσι αυτό που γράφει τώρα η Προς Διόγνητον θα το εξηγήσουμε ως εξής,τράπεζα κοινή παραθέτουν, αλλά όχι κοινό κρεββάτι. Τί θα πει αυτό; Ότι όταν αρχίσουν να χαλαρώνουν τα ήθη των Χριστιανών, τότε να κοιμάται ο ένας με τη γυναίκα του άλλου. Αυτό είναι φοβερό. Στην εποχή μας βεβαίως η μοιχεία είναι ελευθερωμένη από τον πολιτειακό νόμο, όπως και από τον νόμο του Θεού, αλλά και από κάθε παραδοσιακή δέσμευση. Λέμε: «Και τί είναι όλα αυτά; Προλήψεις είναι. Και τί θα πει μοιχεία;»! Δυστυχώς η μοιχεία, σας το βεβαιώνω, δημιουργεί πανωλεθρία -ξέρετε πού;- στους Χριστιανούς μας! Είναι δυνατόν;!... Για να μην πω και για το προηγούμενο, -πολλοί θα είναι μάρτυρες από σας που με ακούτε- ότι και Χριστιανοί μας κάνουν εκτρώσεις! Και Χριστιανοί μας κάνουν εκτρώσεις, και Χριστιανοί μας κάνουν μοιχείες!...

Θα μου πείτε: «Ε, τότε... τότε είμαστε άξιοι πολλών δακρύων και πολλών οδυρμών!». Γι' αυτό ακριβώς έχουμε πρόβλημα στο πώς θα σταθούμε σαν Χριστιανοί μέσα σ' έναν τέτοιο διεφθαρμένο κόσμο.

       Λέγει ο άγιος Ιγνάτιος στον άγιο Πολύκαρπο πάλι: «Ταις αδελφαίς μου προσλάλει αγαπάν τον Κύριον, και τοις συμβίοις αρκείσθαι σαρκί και πνεύματι».

(Άγ. Ιγνάτιος, Προς Πολύκαρπον, ΒΕΠΕΣ, V, 40. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 283).

Πες στις αδερφές μου, λέει, στις γυναίκες, στις Χριστιανές, να αγαπάνε τον Θεό και να αρκούνται στον σύζυγό τους σαρκικά και πνευματικά. Θα το ξαναπώ -εύσχημος τρόπος: οι γυναίκες να αρκούνται στους συζύγους τους. «Ο άνδρας μου». ή: «Η γυναίκα μου». τίποτε άλλο.

        Το λέγει κι ο απόστολος Παύλος αυτό. και μάλιστα, αναφερόμενος στο θέμα της ανηθικότητος, λέει στους Θεσσαλονικείς το εξής: «το μη υπερβαίνειν και πλεονεκτείν εν τω πράγματι τον αδελφόν αυτού», πλεονεκτείν και υπερβαίνειν, δεν θα βγεις από τα όρια του γάμου, δεν θα κοιτάξεις τρίτον άνθρωπο, «διότι έκδικος ο Κύριος περί πάντων τούτων... ου γαρ εκάλεσεν ημάς ο Θεός επί ακαθαρσία, αλλ' εν αγιασμώ».

(Α' Θεσ. 4, 6-7).

        Τί θα πει λοιπόν είμαι Χριστιανός μέσα στον κόσμο αυτό; Δεν τρέχω στη μοιχεία. Κι αν είμαι νέος, αν είμαι άγαμος, δεν τρέχω στην πορνεία. μένω σώφρων, για να έρθει η Εκκλησία μ' εκείνα τα στεφάνια, είτε αγόρι είμαι είτε κορίτσι, να με στεφανώσει στον στίβο της αγνότητος και της παρθενίας. Και για το κορίτσι και για το αγόρι. Αυτό θα πει είμαι Χριστιανός μέσα σ' έναν κόσμο διεφθαρμένο.

Οι Χριστιανοί έχουν σάρκα, αλλά δεν ζουν σαρκικά.

        Έκτο. «Εν σαρκί τυγχάνουσιν -οι Χριστιανοί- αλλ' ου κατά σάρκα ζώσιν.»,

(Προς Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 8. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 253).

Αυτή είναι, θα λέγαμε, μια περιληπτική έκφραση του πνευματικού ανθρώπου. Οι Χριστιανοί βρίσκονται εν σαρκί, «εν σαρκί τυγχάνουσιν», είναι με σάρκα, όπως τώρα δηλαδή κι εγώ κι εσείς είμαστε με το σώμα μας και έχουμε την ύπαρξή μας, «αλλ' ου κατά σάρκα ζώσιν», δεν ζουν όμως σαρκικά.

         Ο Θεός δημιούργησε την ύλη και το σώμα, για να υψώνεται όμως προς τον Θεό. Αλλά από τη στιγμή που αυτό δεν γίνεται και το σώμα αποκόπτεται από τον Θεό, τότε το σώμα γίνεται ψυχικό, γίνεται βιολογικό, γίνεται σαρκικό. Μας θυμίζει αυτό που λέει ο Θεός για τους ανθρώπους της εποχής του κατακλυσμού. «ου μη καταμείνη το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τού¬τοις εις τον αιώνα», δεν θα μείνει το Πνεύμα μου το Άγιον σ' αυτούς, «διά το είναι αυτούς σάρκας»! (Γέν. 6, 3).

        Μα, σάρκες δεν ήταν; Δεν εννοεί αυτό, αλλά ότι οι σάρκες, τα σώματά τους, έγιναν σαρκικά, δηλαδή έπεσαν βαρειά προς τη γη, αντί να ανεβούν προς τον Ουρανό. Γι' αυτό ο Χριστιανός και την ύλη ακόμη την πνευματώνει, όπως το ψωμί και το κρασί το μεταβάλλει ο Θεός σε Σάρκα και Αίμα Χριστού, ή όπως πνευμάτωσε ο Θεός Λόγος την σάρκα που προσέλαβε.

Γράφει πάλι ο άγιος Ιγνάτιος στους Εφεσίους: «Α δε και κατά σάρκα πράσσετε, ταύτα πνευματικά εστιν. εν Ιησού γαρ Χριστώ πάντα πράσσετε.».

(Άγ. Ιγνάτιος, Προς Εφεσίους, ΒΕΠΕΣ VIII, Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σελ. 266, 8).

Το «πράσσετε» δεν είναι Προστακτική. είναι Ενεστώτας. Δηλαδή εκείνα τα οποία πράττετε σαρκικά και είναι εν Χριστώ, λέει, αυτά τελικά μεταβάλλονται σε πνευματικά. Είμαστε σ' ένα τραπέζι. Τί είναι το τραπέζι; Η διαδικασία κατά την οποία βάζουμε φαΐ, ψωμί και νερό στο στομάχι μας. κάτι σαρκικό θα λέγαμε. Αν όμως γίνει όπως θέλει ο Θεός, το τραπέζι αυτό λέγεται πνευματικό. Δεν τρώμε πνεύμα... αλλά το σαρκικό, το υλικό, το μεταβάλλουμε σε κάτι το πνευματικό, σε κάτι το ανώτερο.

       Το κριτήριο των υλικών πραγμάτων, αγαπητοί μου, είναι ο Ιησούς Χριστός. Γι' αυτό γράφει και ο απόστολος Παύλος: «παν ο ουκ εκ πίστεως, αμαρτία εστίν»,

(Ρωμ. 14, 23).

ό,τι δεν προέρχεται από την πίστη, είναι αμαρτία. Δηλαδή ακόμα και τα πιο θαυμάσια πράγματα, όταν δεν είναι εκ πίστεως, δηλαδή όταν είναι έξω από τον Ιησού Χριστό, είναι αμαρτία. Γι' αυτό, πολύ σύντομα, σας λέγω το εξής. Προσέχετε από τους κυκλοφορούντες ουμανισμούς, τους ανθρωπισμούς. γιατί όλοι αυτοί οι ουμανισμοί μιλάνε για τον άνθρωπο, αλλά χωρίς τον Θεό. μιλάνε για την ειρήνη, αλλά χωρίς τον Χριστό. μιλάνε για πνεύμα, αλλά χωρίς το Πνεύμα το Άγιο.

Τα πάντα θεώνται υπό το πρίσμα του Ουρανού.

          Έβδομο. «Επί γης διατρίβουσιν, αλλ' εν ουρανώ πολιτεύονται.»

(Προς Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 9. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 253).

Είναι η προηγούμενη έννοια με μια άλλη έκφραση. Στη γη ζουν, αλλά στον Ουρανό πολιτεύονται οι Χριστιανοί. Τα έργα τους είναι επίγεια, όπως και η ζωή τους. αλλά βιώνουν το του Αποστόλου, «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει», (Φιλιπ. 3, 20).

διότι εκεί είναι η πατρίδα τους. Όλα τα έργα τους περνούν πάντα από το κριτήριο του Ουρανού. τα πάντα θεώνται υπό το πρίσμα του Ουρανού. το κάθε επίγειο συμφέρον σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής τους κρίνεται πάντοτε από το ουράνιο συμφέρον.

         Μου λένε να πάω για μια δουλειά που θα βγάλω πολλά. Πώς θα κρίνω; «Για το συμφέρον σου είναι» θα μου πουν. Πώς θα κρίνω; «Μα, για το συμφέρον σου είναι!» Το αν είναι ή δεν είναι συμφέρον θα κριθεί με βάση τον Ουρανό. Μήπως αυτό με κάνει να ζημιώσω πνευματικά; Τί λέει ο Κύριος; «Αν το μάτι σου το δεξιό σε σκανδαλίζει, βγάλ' το.» (Ματθ. 5, 29.18, 9. Μάρκ. 9, 47).

Τί θα πει αυτό; Αν αυτό το συμφέρον σου είναι τόσο σπουδαίο, σαν το δεξί σου μάτι ή σαν το δεξί σου χέρι, τότε κόφ' το, βγάλ' το, γιατί σε συμφέρει να μπεις στη Βασιλεία του Θεού χωρίς αυτό το κάποιο συμφέρον.

        Συνεπώς, αγαπητοί μου, για οποιοδήποτε επίγειο συμφέρον μας -βασικό αυτό που σας λέω και πολύ γενικό- σαν Χριστιανοί μέσα στον κόσμο αυτό, θα έχουμε το εξής κριτήριο: Αυτό που θεωρώ συμφέρον, είναι συμφέρον ουράνιο ή δεν είναι; Αν είναι συμφέρον ουράνιο, θα κάνω αυτό που υπάρχει μέσα στον κόσμο αυτό. αν δεν είναι, θα το αρνηθώ. Θα με αποκαλέσουν κουτό. Η έννοια όμως του κουτού και του έξυπνου δεν είναι στο πρόσκαιρο, αλλά στο μόνιμο. Εάν εγώ κερδίσω τη Βασιλεία του Θεού κι εσύ στο τέλος τη χάσεις, έλα τότε να μου πεις ποιος είναι ο έξυπνος και ποιος είναι ο κουτός.

Οι Χριστιανοί με τη ζωή τους ξεπερνούν τους πολιτειακούς νόμους.

        Όγδοο, και τελευταίο. «Πείθονται τοις ωρισμένοις νόμοις -οι Χριστιανοί- και τοις ιδίοις βίοις νικώσι τους νόμους.»

(Προς Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 10. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 253).

Τί ωραίο! Πείθονται, λέει, στους ανθρώπινους νόμους, τους νόμους της πολιτείας. αλλά με τον τρόπο που ζούνε ξεπερνούνε τους νόμους. Αυτό αποτελεί θέση ιδεώδους πολιτείας, όπου οι νόμοι μένουν αργοί επειδή δεν υπάρχει παραβάτης!

       Ο Πλάτων θα ζήλευε! κι αυτός είχε ονειρευτεί μία τέτοια πολιτεία. αλλά η ιδεώδης πολιτεία, όπως την ονειρεύτηκε και τη ζήλεψε, έμεινε γι' αυτόν και για τους επιγόνους του μία ουτοπία. Την ιδεώδη πολιτεία μόνον οι αληθινοί Χριστιανοί μπορούν να την επιτύχουν. Αν όμως στις χριστιανικές μας κοινωνίες, κατά δυστυχίαν, υπάρχει ο νόμος και ο χωροφύλακας, είναι γιατί δεν ζούμε ευαγγελικά.

        Οι Χριστιανοί έχουν υποχρέωση να τηρούν τους νόμους της πολιτείας, εφ' όσον όμως αυτοί οι νόμοι δεν αντίκεινται στον νόμο του Θεού. Γι' αυτό οι Χριστιανοί είναι νομοταγείς, είναι οι πλέον νομοταγείς πολίτες. Αλλ' όταν ο νόμος της πολιτείας αντίκειται στον νόμο του Θεού, τότε αρνούνται, και μεταβάλλονται σε Μάρτυρες.

Η ευαγγελική ζωή δεν είναι σε καμία περίπτωση ουτοπία. ο καθένας μπορεί να τη ζήσει, εάν θέλει.

    Αγαπητοί μου, η ευαγγελική εφαρμογή σε κάθε εποχή δεν είναι ουτοπία. Όταν πηγαίνουμε και παρακολουθούμε έναν κύκλο μελέτης Αγίας Γραφής και όταν εκκλησιαζόμαστε και προσευχόμαστε, δείχνουμε ότι επιθυμούμε να ζήσουμε την ευαγγελική ζωή. αλλά μη γεννηθεί μέσα μας η αντίληψη ότι αυτή η ευαγγελική ζωή είναι μία ουτοπία. είναι θέμα σωστής πίστεως. Απ' τη στιγμή που θα πιστέψω σωστά και θα πάρω σωστά τα πράγματα, θα ξεκινήσω και θα βρω ποια θα είναι η θέση μου στην παρούσα ζωή μέσα σ' έναν κόσμο διεφθαρμένο, που ολοταχώς αποστατεί από τον Θεό.

         Η παρουσία των Χριστιανών αποτελεί ένα διαρκές ιστορικό θαύμα, και οι νέοι άνθρωποι -προ παντός οι νέοι, και κάνω έκκληση στους νέους- μπορούν να ζήσουν αυτό το θαύμα, αρκεί να το θέλουν. Είναι εκείνο που γράφει, που σημειώνει στην πρώτη του επιστολή ο ευαγγελιστής Ιωάννης. «και αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών».

(Α' Ιωάν. 5,4).

Και με την πίστη αυτή στον Ιησού Χριστό, νικούν τον κόσμο.

«Όπως είναι η ψυχή στο σώμα, είναι και οι Χριστιανοί στον κόσμο»!

Χωρίς να αναλύσω, θα σας διαβάσω και μερικά υπόλοιπα από την Προς Διόγνητον επιστολή.

«Αγαπώσι πάντας -οι Χριστιανοί- και υπό πάντων διώκονται.

»Αγνοούνται, και κατακρίνονται. Θανατούνται, και ζωοποιούνται.

»Πτωχεύουσι, και πλουτίζουσι πολλούς. πάντων υστερούνται, και εν πάσι περισσεύουσιν.

»Ατιμούνται, και εν ταις ατιμίαις δοξάζονται,  βλασφημούνται, και δικαιούνται.

»Λοιδορούνται, και ευλογούσιν. υβρίζονται, και τιμώσιν.

»Αγαθοποιούντες ως κακοί κολάζονται. κολαζόμενοι χαίρουσιν ως ζωοποιούμενοι.

»Απλώς δ' ειπείν, όπερ εστίν εν σώματι ψυχή, τούτ' εισιν εν κόσμω Χριστιανοί»,

(Προς Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, V, 11 - VI, 1. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 253).

και με λίγα λόγια, λέει η Προς Διόγνητον, κλείνοντας το θέμα μας, όπως είναι η ψυχή στο σώμα, έτσι είναι και οι Χριστιανοί στον κόσμο.

Οι Χριστιανοί είναι το «άλας της γης» και το «φως του κόσμου»!

        «Αυτοί δε συνέχουσι τον κόσμον».

(Πρός Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ 2, VI, 7. Έκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1955, σ. 253).

Αν ο κόσμος υπάρχει ακόμα, αν ο κόσμος αυτός, που ολοταχώς φεύγει από τον Θεό σαν ένας διάττοντας αστέρας, αν αυτός ο κόσμος αποστατεί και δεν καταστρέφεται ακόμα, είναι γιατί υπάρχουν οι Χριστιανοί, είναι γιατί αυτοί συνέχουν, συγκρατούν τον κόσμο!

        Αγαπητοί, αυτή είναι η θέση των Χριστιανών στον κόσμο. Οι Χριστιανοί είναι το «φως του κόσμου», είναι το «άλας της γης».

(Βλ. Ματθ. 5,13-14).


27η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες εις προσκυνητὰς ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίες εἰς προσκυνητὰς " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-proskynhtas
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pcaJFSqeP8BhtiUyk-htJ9

Απομαγνητοφώνηση :

“ΛΟΓΟΙ ΑΦΥΠΝΙΣΕΩΣ”

† π. ΑΘΑΝ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΜΝΗΝΕΙΟΥ

ΣΤΟΜΙΟΝ ΛΑΡΙΣΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τί λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τό θέμα τοῦ θανάτου.


†.Θά θυμᾶστε, ἀγαπητοί μου, ὅτι τήν περασμένη φορά εἴχαμε ἀναφερθεῖ στό φαινόμενο τοῦ θανάτου
καί εἴπαμε πώς εἶναι τό μεγαλύτερο πρόβλημα.
Εἴχαμε ἀκόμη ἀναλύσει τό ἄν ὃ Θεός δημιούργησε τόν θάνατο ἤ ὄχι. Δέν ὁλοκληρώσαμε ὅμως τό θέμα.
᾿Αφοῦ εἴδαμε διάφορες πατερικές γνῶμες, ἄς δοῦμε
τώρα καί τί λέει ὃ λόγος τοῦ Θεοῦ πάνω στό θέμα τοῦ
θανάτου.

«Ὁ Θεὸς θάνατον οὐκ ἐποίησεν».

   Στό βιβλίο Σοφία Σολομῶντος, στό 1ο κεφάλαιο,
στούς στίχους 13-14, διαβάζουμε τό ἑξῆς: «Ὁ Θεὸς
θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ
ζώντων. ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ πάντα, καὶ σωτήριοι αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς φάρμακον ὀλέθρου οὔτε ἅδου βασίλειον ἐπὶ γῆς». Δηλαδή: Ὁ Θεός δέν ἔκανε τόν θάνατο, οὔτε
χαίρεται ὅταν οἱ ἄνθρωποι χάνονται καί πεθαίνουν•
γιατί ὅλα τά δημιούργησε γιά νά ὑπάρχουν καί γιά νά
σώζονται ἀπό κάθε καταστροφή. Δέν ὑπάρχει σέ αὐτά τό δηλητήριο, τό στοιχεῖο τῆς φθορᾶς, οὔτε ἔβαλε ὁ Θεός ἐπάνω στή γῆ τό βασίλειο τοῦ Ἅδου γιά νά εἰσπράττει ὃ θάνατος γιά λογαριασμό τοῦ Ἅδου τούς
ἀνθρώπους.
   Στό ἴδιο βιβλίο, Σοφία Σολομῶντος, στό 2ο κεφάλαιο, στίχοι 23, 24, διαβάζουμε ἐπίσης: «ὁ Θεὸς ἔκτισε τὸν ἄνθρωπον ἐπ’ ἀφθαρσίᾳ καὶ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν: φθόνῳ δὲ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον». Δηλαδή: Ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο γιά νά εἶναι ἄφθαρτος καί τόν ἔκανε σύμφωνα μέ τή δική Του εἰκόνα. Μπῆκε ὅμως ὃ θάνατος στόν κόσμο ἀπό τόν φθόνο τοῦ Διαβόλου, βάζοντας τούς πρωτοπλάστους νά ἁμαρτήσουν.
   Καί θά θυμᾶστε αὐτό πού λέει ὃ Ἅγιος Θεόφιλος
᾿Αντιοχείας, στή δεύτερη ἐπιστολή του Πρός Αὐτόλυκον, παράγραφος 27, ὅτι ὁ Θεός δέν ἔκανε τούς ἀνθρώπους οὔτε θνητούς οὔτε ἀθάνατους, ἀλλά δεκτικούς καί τοῦ θανάτου καί τῆς ἀθανασίας. Ἐάν διάλεγαν τήν τήρηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, τότε θά ἔμειναν ἄφθαρτοι καί ἀθάνατοι ἐάν διάλεγαν τήν παρακοή,
τότε θά ἔμπαινε ὁ θάνατος. Πράγματι, εἶναι σαφές.
Λέει ὁ Θεός: «ἡ δ᾽ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε».
(Γέν. 2, 17)
Πότε θά πεθάνετε; Ὅταν θά
παραβεῖτε τήν ἐντολή μου. Συνεπῶς, ἐάν δέν παραβεῖτε τήν ἐντολή μου, δέν θά δοκιμάσετε θάνατο.
   Βλέπουμε λοιπόν σαφέστατα, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὁ θάνατος δέν εἰναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, καί κατά συνέπεια δέν εἶναι οὔτε καί φυσικό φαινόμενο. Αὐτό ἄς τό γνωρίζουμε. Μή λέμε «Ἔ, ἔτσι τά ἔκανε ὁ Θεός».
Ὄχι, δέν ἔκανε ὁ Θεός τόν θάνατο, οὔτε εἶναι φυσικό
φαινόμενο.

«Ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὃ θάνατος».

   Ὁ θάνατος εἶναι τό φρικτότερο πράγμα πού ὑπάρχει μέσα στή δημιουργία, εἶναι ὁ «ἔσχατος ἐχθρός»,
καί ἀξιολογικῶς καί ἐσχατολογικῶς. Γι᾿ αὐτό ἡ ᾿Ανάστασῃ τοῦ Χριστοῦ τόν καταργεῖ, διότι πράγματι, ὅπως λέει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, «ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος».
(Α΄ Κορ. 15,26)
Τελευταῖος ἐχθρός λοιπόν, καί ἀξιολογικά, ἀπό πλευρᾶς ποιότητος, ἀλλά καί χρονολογικά, ἐσχατολογικά, σάν ὁ τελευταῖος ἐχθρός, θά τεθεῖ στήν ἄκρη, δυνάμει τῆς ᾿Αναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ θά ἀναστηθοῦν ὅλοι οἱ νεκροί. Καί ὅταν ὁ Χριστός θά μᾶς ἀναστήσει τήν «ἔσχατη ἡμέρα», ὡς νικητής πλέον τοῦ θανάτου, τότε θά πραγματοποιηθεῖ καί ἡ
προφητεία τοῦ Ἡσαΐου, στό 25, 6, καί τοῦ Ὠσηέ, στό
13, 4, ὅπως τήν ἀναφωνεῖ ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, στό
15ο κεφάλαιο τῆς Α΄ Πρός Κορινθίους, 56-57. Ἐπίτηδες ἀναφέρω τίς παραπομπές, ὄχι μόνο γιά νά ἀνατρέχετε στήν Αγία Γραφή, ἀλλά καί ὡς κατοχύρωση τῶν τεκμηρίων, ὅτι δέν τά λέω ἐγώ ἀλλά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
Τί λέει λοιπόν ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος καί τί ἀναφωνεῖ; «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος• ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ἅδη, τὸ νῖκος;»! Πάει, πάει ὁ θάνατος, νικήθηκε ὁ θάνατος! Ποῦ εἶναι, θάνατε, τό δηλητηριασμένο κεντρί σου, πού κέντριζες
ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὁδηγοῦνταν στήν ἀπώλεια,
δηλαδή στόν χωρισμό ψυχῆς καί σώματος; Ἅδη, ποῦ
εἶναι ἡ νίκη σου;... Ἐδῶ προσωποποιεῖται ὁ Ἅδης.
Δέν εἶναι βεβαίως πρόσωπο ὁ
Ἅδης• ἁπλῶς προσωποποιεῖται. Ἐφόσον «καί ὁ Ἅδης θά δώσει τούς νεκρούς του»,
(Ἀποκ. 20, 13)
ὅπωςλέει στό βιβλίο τῆς Αποκαλύψεως ὃ Ἅγιος
Ἰωάννης, τότε πλέον δέν θά ὑπάρχει ὁ Ἅδης.
   Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς δίνει μία θεολογική πορεία αὐτοῦ τοῦ πράγματος καί λέει: «τὸ δὲ κέντρον τοῦ θανάτου ἡ ἁμαρτία». Ὅπως ἡ σφήκα, μέ τό κεντρί πού ἔχει ἐκεῖ τό δηλητήριο καί δηλητηριάζει ἐκεῖνον πού θά κεντρίσει, ἔτσι καί τό κεντρί τοῦ θανάτου
εἶναι ἡ ἁμαρτία• «ἡ δὲ δύναμις τῆς ἁμαρτίας ὁ νόμος», καί ἡ δύναμη τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ νόμος.
Ἐδῶ πόσα πράγματα θά μποροῦσαν νά εἰπωθοῦν...
ἀλλά τά παρατρέχω καί σᾶς λέω σύντομα μόνο κάτι.
   Ἡ ἁμαρτία πῆρε δύναμη ἀπό τή στιγμή πού εἶπε ὁ Θεός στούς πρωτοπλάστους νά μή δοκιμάσουν ἀπό τόν καρπό ἐκείνου τοῦ δένδρου. Τότε μπῆκε ὁ νόμος καί ἀπό τή στιγμή ἐκείνη πῆρε δύναμη ἣ ἁμαρτία. Δηλαδή θά μποροῦσαν νά φᾶνε ἄφοβα ἀπό τό δένδρο ἐκεῖνο, ἐάν δέν εἶχε τεθεῖ ἣ ἀπαγόρευση, ἐάν δέν εἶχε τεθεῖ ὁ νόμος. ᾿Αλλά, παρά ταῦτα, «τῷ δὲ Θεῷ χάρις τῷ διδόντι ἡμῖν τὸ νῖκος διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»,
(Α΄ Κορ.15, 54-57)
δηλαδή χάρη καί δόξα στόν Θεό, πού μᾶς ἔδωσε τή νίκη διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διότι ὁ Χριστός νίκησε τόν θάνατο!

« Ἑλληνικές πλάνες περί ψυχῆς».

   Ἀλλ᾽ ἴσως ρωτήσει κάποιος: «Δέν θά ἦταν ἀρκετό τό ὅτι ἡ ψυχή μένει ἀθάνατη, καί θά μποροῦσε αὐτή μόνη νά σωθεῖ ἤ νά καταδικαστεῖ; Τί χρειάζεται τό σῶμα; δέν εἶναι ἀρκετό νά ὑπάρχει μόνη ἡ ψυχή;».
Ἐξάλλου τόσο συχνά λέμε στήν καθημερινή μας φρασεολογία τήν πρόταση «νά σώσω τήν ψυχή μου». Ἔτσι λέμε: «Φροντίζω νά σώσω τήν ψυχή μου». Δέν λέμε «Φροντίζω νά σωθῶ», ὥστε νά ὑπονοοῦμε τή σωτηρία καί τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ἀλλά λέμε «νά σώσω τήν ψυχή μου»! Εἶναι ἀρκετό ὅμως αὐτό;
   ᾿Αγαπητοί μου, πρόκειται περί πλατωνικῆς πλάνης. Καί ἔχουν εἰσαχθεῖ ὡς πλάνη μέσα στή ζωή μας, στή φρασεολογία μας, στήν ἀντίληψή μας, στό πιστεύω μας, πάρα πολλά πράγματα, πάρα πολλές πλάνες• μιά ἀπ’ αὐτές εἶναι καί τό ὅτι θά θέλαμε νά σώσουμε μόνο τήν ψυχή μας. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι στήν πλατωνική φιλοσοφία τό σῶμα θεωρεῖται θνητό, χωρίς ἀξία, χωρίς σημασία, καί ὅτι ἡ ψυχή συνελήφθη καί κλείστηκε μέσα σέ ἕνα θνητό σῶμα καί ταλαιπωρεῖται μέσα σ᾽ αὐτό.
Δέν ἔχει καμία ἀξία λοιπόν τό σῶμα. Καί μάλιστα, ἀφοῦ τό σῶμα θεωρεῖται φυλακή τῆς ψυχῆς, μακάρι νά μπορούσαμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτό ὅσο τό δυνατόν γρηγορότερα.
   Σ᾽ ἕναν ὡραιότατο διάλογο τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου,
Πρός Τρύφωνα, πού διάβασα συμπτωματικά, λέει σέ
ἐκεῖνον πού πιστεύει στίς πλατωνικές θέσεις τό ἑξῆς:
«Λές ὅτι τό σῶμα εἶναι ἡ φυλακή τῆς ψυχῆς. Πές μου,
σέ παρακαλῶ• ὁ φόνος εἶναι καλό ἤ κακό πράγμα;».
«Κακό πράγμα» λέει ἐκεῖνος. «᾿Αλλά γιατί νά εἶναι
κακό; Ἐφόσον μέ τόν φόνο ὁ φονιάς συντελεῖ στήν
ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς τοῦ φονευμένου ἀπό τή φυλακή της. Ἄρα λοιπόν ὁ φόνος πρέπει νά εἶναι καλή
πράξη».
   Εἴδατε, παρακαλῶ, θέση; Βλέπουμε ἀμέσως ἐδῶ τόν ἔλεγχο τοῦ πράγματος• διότι τότε ὁ φονιάς πράγματι θά θεωρεῖτο εὐεργέτης μας, ἐάν μᾶς σκότωνε• ἤ, ἐάν δέν βρισκόταν κάποιος φονιάς, τότε ἐμεῖς ἔπρεπε νά αὐτοκτονούσαμε γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀκριβῶς ἀπό
τή φυλακή τῆς ψυχῆς, ἀπό τό σῶμα, πού εἶναι ἐνοχλητικό, διότι μέσα ἐκεῖ κλείστηκε ἡ ψυχή καί ταλαιπτωρεῖται.
   Ὅλα αὐτά τά πράγματα εἶναι ἑλληνικές πλάνες• ἔκφραση πού χρησιμοποιοῦν οἱ Πατέρες, μέ τήν εὐρεῖα ἔννοια τῆς λέξεως. ᾿Αγαπητοί μου, δέν ὑπάρχει τέτοια θέση ἐδῶ στόν Χριστιανισμό. Ὅλα τά φιλοσοφικά συστήματα εἶναι κατά βάση διαρχικά, δηλαδή θεωροῦν τό σῶμα, καί τήν ὕλη γενικά, σάν κάτι τό κακό, καί τό πνεῦμα σάν κάτι τό καλό• θεωροῦν ὅτι εἶναι δυό αἰώνιες ἀρχές, πού διαρκῶς ἀντιμάχονται, χωρίς νά μπορεῖ ἡ μία νά ὑπερνικήσει τήν ἄλλη. Αλλά τέτοια πράγματα στόν Χριστιανισμό δέν ὑπάρχουν. Ὁ Θεός ἕκανε τόν οὐρανό καί τή γῆ, ἕκανε τίς ψυχές, καί δέν
ὑπάρχει ἀρχή κακοῦ στήν ὕλη• ὁ Θεός εἶναι δημιουργός τῆς ὕλης. Ἡ ὕλη καθεαυτή δέν εἶναι κακή, δέν ὑπάρχει τίποτε τό κακό.
   Κατά τήν πλατωνική ἀντίληψη ὅμως, κι αὐτή ἡ
Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀδιανόητο πράγμα. Ὁ Θεός νά γίνει ἄνθρωπος;...Ἀδιανόητο! Ἐάν τό νά μπεῖ μέσα σ᾽ ἕνα σῶμα μιά ψυχή, πού προὐπάρχει στόν οὐρανό, θεωρεῖται καταδίκη, πόσο μᾶλλον τό νά μπεῖ σέ ἕνα σῶμα ὁ Θεός! Ἐάν κατά τήν πλατωνική ἀντίληψη τό γεγονός τῆς Ἐνανθρωπήσας εἶναι ἀδιανόητο, πολύ δέ περισσότερο ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, καί ἀκόμη περισσότερο ἡ ἀνάληψη τῶν σωμάτων! ᾿Αλλά τό πιό ἀδιανόητο εἶναι τό νά ζήσουν τά ἀνθρώπινα σώματα στήν Αἰωνιότητα, μέσα σ᾽ αὐτή τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Γι᾿ αὐτό αὐτές τίς ἑλληνικές θέσεις, τίς γεμᾶτες ἀπό πλάνη, τίς βάζουμε στήν ἄκρη. Καί ἡ ἀντίληψη ὅτι εἶναι ἀρκετό νά σωθεῖ μόνη ἡ ψυχή, εἶναι κι αὐτό μία πλάνη.
   ᾿Αλλά ἐπί πλέον λέμε ὅτι ἡ ψυχή εἶναι ἐκ φύσεως
ἀθάνατη. Ποιός μᾶς τό εἶπε αὐτό, ἀγαπητοί μου;... Ἡ
ψυχή δέν εἶναι ἀθάνατη ἀπό τή φύση της. Ἀλλά προσέξτε: μή μέ πεῖτε θνητοψυχίτη! Ὑπῆρξε μία αἵρεση πού ἔλεγε ὅτι μέ τόν βιολογικό θάνατο οἱ ψυχές πεθαίνουν μαζί μέ τό σῶμα, κάτι πού ὑποστηρίζουν καί οἱ Χιλιαστές. Ὄχι, προσέξτε. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός στό 2ο βιβλίο, 17η παράγραφος -ἔκδοση Ὀρθοδόξου Πίστεως- λέει: «Ἄγγελος τοίνυν ἐστὶν οὐσία νοερά... κατὰ χάριν ἕν τῇ φύσει τὸ ἀθάνατον εἰληφυΐα». Ἐάν λοιπόν ὁ ἄγγελος, ἀγαπητοί μου, πού εἷναι νοερή οὐσία, πού εἶναι πνεῦμα, πῆρε τήν ἀθανασία κατά χάριν, δηλαδή ὁ Θεός θέλει νά μένουν οἱ ἄγγελοι ἀθάνατοι, πολύ δέ παραπάνω ἡ ἀνθρώπινη ψυχή. Συνεπῶς ἡ ἀνθρώπινη ψυχή δέν εἶναι κατά φύσιν ἀθάνατη. Ἡ θέση ὅτι ἡ ψυχή κατά φύσιν εἶναι
ἀθάνατη εἶναι ἑλληνική πλάνη.
   Ἐπίσης ἑλληνική πλάνη εἶναι καί τό ὅτι ἡ ψυχή προϋπάρχει. Δέν προϋπάρχει ἣ ψυχή• ἡ ψυχή δημιουργεῖται μαζί μέ τό σῶμα• ἅμα σύλληψις, ἅμα ἄνθρωπος.
Καί ἄνθρωπος θά πεῖ καί σῶμα καί ψυχή. Τήν ἴδια στιγμή. Τό πῶς συμβαίνει τώρα αὐτό τό πράγμα, ἀποτελεῖ ἕνα μυστήριο. Οἱ ψυχές ὅμως δέν προϋπάρχουν.
Οὔτε τό σῶμα προηγεῖται τῆς ψυχῆς, διότι θά δεχόματαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος προέρχεται ἀπό τό κτῆνος, ἀλλά οὔτε καί ἡ ψυχή προηγεῖται τοῦ σώματος, διότι θά δεχόμασταν τή θεωρία τοῦ Πλάτωνος περί προὐπάρξεως τῶν ψυχῶν• ἔχουμε ταυτοχρόνως ψυχή καί σῶμα.
Ὁταν ὁ Θεός ἔκανε τόν Αδάμ, τόν ἔκανε ταυτόχρονα ψυχή καί σῶμα, ἔστω κι ἄν στήν περιγραφή μοιάζει νά κάνει πρῶτα τό σῶμα του καί μετά νά τό ἐμφυσᾶ «πνεῦμα ζωῆς»• εἶναι θέμα περιγραφῆς.
Ἡ δημιουργία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος εἶναι ταυτόχρονη.
  Ἄρα λοιπόν ἡ ψυχή δέν εἶναι
ἀπό μόνη της ἀθάνατῃ, ἀλλά ὁ Θεός θέλει νά εἶναι ἀθάνατη. Ἄν ἦταν ἔκ φύσεως ἀθάνατη ἡ ψυχή, τότε θά ἤταν κι αὐτή θεός, θά ἦταν ἄκτιστη, καί συνεπῶς ἀγέννητη. Αλλά ἄκτιστος καί ἀγέννητος εἶναι μόνο ὁ Θεός. Ἄν λοιπόν δεχθούμε τήν ψυχή ἀθάνατη, τότε τή βάζουμε δίπλα στόν Θεό.
   Οὔτε ἰσχύει ἐκεῖνο τό φοβερά πλανεμένο, τό πανθεϊστικό, πού τό ἀκοῦμε πολύ συχνά καί τό γράφουνε
καί σέ ἐκθέσεις πολλές φορές στά σχολεῖα μας, ἀκόμα
καί σέ πολιτικούς λόγους λεγόταν κάποτε -δέν ξέρω
τώρα τί λέγεται- ὅτι δηλαδή ἡ ψυχή εἶναι ἕνας θεῖος
σπινθήρ ἀπό τή θεία οὐσία, ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ!
Θεῖος σπινθήρ ἡ ψυχή;... Εἶναι κομματάκι τοῦ Θεοῦ ἡ
ψυχή;... Τότε λοιπόν τά κομματάκια τοῦ Θεοῦ, οἱ ψυχές, ἁμαρτάνουν, καί συνεπῶς ἁμαρτάνει ἡ Θεότητα!..
Ἐλέγχεται αὐτό. Οἱ ψυχές εἶναι κτίσματα, ὅπως καί οἱ ἄγγελοι, εἶναι δημιουργήματα. Δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου. Ἄλλο τό ὅτι ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα, καί οἱ ψυχές εἶναι πνεύματα• ἕτερον ἑκάτερον. Βεβαίως οἱ ψυχές εἶναι τόσο χονδροειδεῖς σέ σχέση μέ τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὥστε δέν μποροῦν νά βλέπουν, οὔτε εἶδαν οὔτε θά δοῦν ποτέ, τή νοερή οὐσία τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τήν ἄκτιστη οὐσία τοῦ
Θεοῦ. Ποτέ. Ὥστε λοιπόν ἡ ψυχή δέν εἶναι ἀθάνατη•
μόνον ὁ Θεός εἶναι ἀπό μόνος Του ἀθάνατος, καί. ἁπλῶς θέλει οἱ ψυχές νά εἶναι ἀθάνατες.
   Ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος στήν Α΄ Πρός Τιμόθεον ἐπιστολή του λέει: «...ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον».
(Α' Τιμ. 6,16)
Ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος πού ἔχει
ἀθανασία ἀπό τόν ἑαυτό Του, πού κατοικεῖ σέ ἀπλησίαστο φῶς. Κανείς ἄλλος δέν ἔχει τέτοια ἀθανασία.
   Καί ἀφοῦ λοιπόν ἡ ψυχή εἶναι δημιούργημα, ἀγαπητοί μου, βεβαίως εἶναι θνητή. Σᾶς εἶπα ὅμως ὅτι δέν
πεθαίνει, γιατί ὁ Θεός θέλει ἡ ψυχή νά μήν πεθαίνει.

«Ἡ σύσταση τοῦ ἀνθρώπου».

   Τί εἶναι ὅμως ἐκεῖνο πού συνιστᾶ τόν ἄνθρωπο;
Εἶναι ἡ ψυχή; Εἶναι τό σῶμα; Ἄς ἀφήσουμε καλύτερα
τόν Ἅγιο Ἰουστῖνο τόν Φιλόσοφο καί Ἀπολογητή
-εἶναι τοῦ 2ου αἰῶνος- νά μᾶς τό περιγράψει στόν λόγο
του Περί ἀναστάσεως, στήν 8η παράγραφο:
   «Τί γάρ ἐστιν ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ᾽ ἢ τὸ ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος συνεστὸς ζῷον λογικόν; Μὴ οὖν καθ’
ἑαυτὴν ψυχὴ ἄνθρωπος; Οὔκ• ἀλλ’ ἀνθρώπου ψυχή.
Μή οὖν καλοῖτο σῶμα ἄνθρωπος; Οὔκ• ἀλλ’ ἀνθρώπου σῶμα καλεῖται. Εἴπερ οὖν κατ᾽ ἰδίαν μὲν τούτῶν οὐδέτερον ἄνθρωπός ἔστιν, τὸ δὲ ἐκ τῆς ἀμφοτέρων συμπλοκῆς καλεῖται ἄνθρωπος».
Δηλαδή: Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος;
Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι παρά ζῶο λογικό -ζῶο μέ τήν ἔννοια τῆς ζωῆς, τοῦ ὄντος- εἶναι ὕπαρξη πού συνίσταται ἀπό τήν ψυχή καί τό σῶμα. Αὐτό εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Καί ρωτᾶ:
Μήπως αὐτή καθαυτή ἡ ψυχή εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ὄχι, δέν εἶναι ἡ ψυχή ἄνθρωπος, ἀλλά εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Μήπως τό ἀνθρώπινο σῶμα λέγεται ἄνθρωπος; Ὄχι, ἀλλά λέγεται σῶμα ἀνθρώπου. Ἀφοῦ λοιπόν δέν εἶναι οὔτε τό ἕνα ἄνθρωπος οὔτε τό ἄλλο,
τότε εἶναι ἣ συνένωση καί τῶν δύο, καί τῆς ψυχῆς καί
τοῦ σώματος.
   Ἂν ἔχουμε ἕναν νεκρό σ᾽ ἕνα φέρετρο, ἔχουμε τό σῶμα του μόνο, γιατί ἡ ψυχή ἔχει φύγει. Δέν εἶναι ἄνθρωπος αὐτό πού ἔχουμε στό φέρετρο. Προσέξτε: δέν εἶναι ἄνθρωπος! Οὔτε ἡ ψυχή, πού βρίσκεται ἐκεῖ στόν
Ἅδη ἤ στόν Παράδεισο, εἶναι ἄνθρωπος. Αὐτό πού
ἔχουμε στό φέρετρο εἶναι τό σῶμα, καί ἐκεῖ στόν Ἅδη
ἤ στόν Παράδεισο εἶναι ἡ ψυχή. Ἄνθρωπος θά εἶναι
ὅταν θά ξαναβρεθοῦν αὐτά τά δύο μαζί. Αὐτό εἶναι ἄνθρωπος.
   Καί συνεχίζει: «κέκληκε δὲ ὁ Θεὸς εἰς ζωὴν καὶ ἀνάστασιν τὸν ἄνθρωπον», ὁ Θεός κάλεσε στή ζωή καί τήν ἀνάσταση τόν ἄνθρωπο• ὄχι μόνο τό σῶμα, οὔτε μόνο τήν ψυχή• «οὐ τὸ μέρος, ἀλλὰ τὸ ὅλον κέκληκεν, ὅπερ ἐστὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα», δέν
κάλεσε τό ἕνα μέρος μόνο, ἀλλά ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο.
   Καί δικαιολογεῖ τά παραπάνω ἀπό τήν πράξη τῆς
Ἐκκλησίας ὡς ἑξῆς: «ἀμφότερα ἐλούσαντο καὶ ἀμφότερα τὴν δικαιοσύνην εἰργάσαντο». Ὅταν βαπτισθήκαμε στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος, ἀγαπητοί μου, βαπτίσθηκε τό σῶμα
μας μαζί μέ τήν ψυχή μας. ᾿Αφοῦ λοιπόν βαπτίσθηκε τό
σῶμα μας καί ἡ ψυχή μας μαζί στήν κολυμβήθρα, αὐτό
σημαίνει ὅτι ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος θά σωθεῖ. Θά
ἦταν περίεργο νά βαπτισθεῖ τό σῶμα, καί νά σωθεῖ μόνη ἡ ψυχή! Ἄλλωστε «ἀμφότερα τὴν δικαιοσύνην εἰργάσαντο», καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα δούλεψαν τήν ἀρετή.

«Τί σώζει ὁ Χριστός; τό σῶμα ἤ τήν ψυχή;»

   Αλλά καί κάτι ἀκόμη. Ἐάν τό σῶμα δέν θά ἀναστηθεῖ, τότε τί ἔννοια ἔχει τό ὅτι ἡ ψυχή δέν πεθαίνει;
Προσέξτε, παρακαλῶ, νά δεῖτε τί ἀντιφατικά πράγματα ζοῦμε, καί δέν τά ἐρευνήσαμε ποτέ. ᾿Από τή μιά μεριά δεχόμαστε ἀθανασία ψυχῆς, καί ἀπό τήν ἄλλη δέν δεχόμαστε ἀνάσταση σώματος, ἄν καί λέμε «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». ᾿Αλλά τότε τί ἔννοια ἔχει τό νά ποῦμε ὅτι ἡ ψυχή δέν πεθαίνει, καί νά μήν πιστεύοὐμε στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν; Ἔχει ἔννοια;

Ἐάν τό σῶμα δέν θά ἀναστηθεῖ, δέν ἔχει νόημα ἡ ἀθανασίαν τής ψυχῆς.

   Λέει ὃ Ἅγιος Ἰουστῖνος: «Ἀνάστασίς ἐστι τοῦ

πεπτωκότος σαρκίου• πνεῦμα γὰρ οὐ πίπτει». Ἡ ἀνάσταση, λέει, εἶναι γιά τό σῶμα πού ἔχει πέσει• τό πνεῦμα δέν πέφτει. Ἡ ἀνάσταση λοιπόν ἀναφέρεται σέ κάτι πού σηκώνεται ὄρθιο, γιατί ἔπεσε• καί αὐτό εἶναι μόνο τό σῶμα, γιατί αὐτό ἔπεσε. Ἡ λέξη πτῶμα εἶναι ἀπό τό ρῆμα πίπτω καί σημαίνει αὐτό πού ἔπεσε• ἀνάσταση θά πεῖ ὅτι αὐτό πού ἔπεσε ξανασηκώθηκε ὄρθιο. Τό πνεῦμα δέν πέφτει: ἡ σάρκα πέφτει. Κι ὅταν λέμε ἀνάσταση, ἐννοῦμε ἀνάσταση τοῦ σώματος.

   Ὁ ἴδιος Ἅγιος, ὁ Ἰουστῖνος, λέει καί ἕνα πολύ ὡραῖο ἐπιχείρημα: Ἐάν μόνη ἡ ψυχή σώζεται, τότε ὁ Χριστός «τί καινὸν ἡμῖν ἔφερε παρὰ Πυθαγόραν καὶ Πλάτωνα καὶ τὸν τούτων χορόν;». Τί παραπάνω μᾶς ἔφερε ὁ Χριστός, ἄν ἡ ψυχή εἶναι ἀθάνατη καί δέν ὑπάρχει ἀνάσταση σώματος;Τί περίεργο, τί καινούργιο, τί ἄλλο περισσότερο μᾶς ἔφερε ὁ Χριστός ἀπό τόν Πυθαγόρα καί τόν Πλάτωνα καί ὅλους τούς φιλοσόφους πού δέχονται τόν Πυθαγόρα καί τόν Πλάτωνα;...

   Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, σώζει ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Καί εἶναι πολύ χαρακτηριστικό τό ὅτι «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο», (Ιω. 1,14)

ὁ Θεός Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος. Ὁ Θεός προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση, ἀκριβῶς γιά νά σώσει ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο• διότι ὅ,τι δέν προσλαμβάνεται, δέν σώζεται.

Δέν μπῆκε σέ ἕνα σῶμα, ἀλλά ἔγινε ἄνθρωπος. Αὐτό σημαίνει ὅτι πῆρε καί ἀνθρώπινο σῶμα καί ἀνθρώπινη ψυχή• πῆρε καί

τά δυό, τά προσέλαβε, γιά νά τά σώσει καί τά δύο.

   Άκόμη εἶναι πολύ χαρακτηριστικό ὅτι ὁ Κύριος

μᾶς ἔδωσε τό σῶμα Του καί τό αἷμα Του. Δέν μᾶς ἔδωσε τό πνεῦμα Του, ἀλλά τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του, πού ἀναφέρονται στήν ἀνθρώπινη φύση Του. Αὐτά τά δύο, Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, τά παίρνουμε μέ τό σωματικό μας στόμα, καί μέ αὐτά τρέφεται καί ἡ ψυχή μας καί τό σῶμα μας. Ὅλα αὐτά εἶναι ἕνας φοβερός ρεαλισμός.

   Ὥστε λοιπόν, ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος θά ἀναστηθεῖ καί θά σωθεῖ.


«Οἱ Πατέρες γιά τό ἀναστημένο σῶμα μας».


   Τίθεται ὅμως τό ἐρώτημα: Ποιά θά εἶναι ἣ φύση

τοῦ ἀναστημένου σώματος; Πῶς θά εἶναι αὐτό τό καινούργιο σῶμα;

   Λέει ὁ ἱερός Δαμασκηνός: «οἷον τὸ τοῦ Κυρίου σῶμα μετὰ τὴν ἀνάστασιν κεκλεισμένων τῶν θυρῶν

διερχόμενον, ἀκοπίαστον, τροφῆς, ὕπνου καὶ πόσεως ἀνενδεές». Ποιό θά εἶναι τό καινούργιο σῶμα μας; Τό καινούργιο σῶμα θά εἶναι σάν αὐτό τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ἦταν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ μετά τήν Ἀνάστασῃ, ἔτσι θά εἶναι καί τό δικό μας. Ἐξάλλου ὁ Χριστός δέν ἔχει κάτι λιγότερο ἤ περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο

πού θά μᾶς δώσει. Γιατί; Μήπως εἶχε ἀνάγκη ὁ ἀνενδεής Θεός νά προσλάβει ἀνθρώπινη φύση; Ὄχι. Τότε

γιατί τήν προσέλαβε; Τήν προσέλαβε γιά μᾶς. Καί δέν

θά ἔπαιρνε κάτι παραπάνω ἀπό ἐκεῖνο πού ἐμεῖς δέν

θά μπορούσαμε νά φθάσουμε, διότι αὐτό πού ἔχει ἡ

ἀναστημένη ἀνθρώπινη φύση Του, αὐτό ἀκριβῶς θέλει

νά ἔχουμε κι ἐμεῖς. Κατά συνέπεια ἐκεῖνο πού ἦταν τό

σῶματοῦ Χριστοῦ, αὐτό θά εἶναι καί τό δικό μας.

   Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό ὁρίζει αὐτό θαυμάσια ὡς ἑξῆς -καί νά τό θυμᾶστε γιατί εἶναι περίφημο:

«Ποιό θά εἶναι τό καινούργιο σῶμα;» ρωτάει ὁ ἱερός

Χρυσόστομος. Καί ἀπαντᾶ: «Αὐτό, καὶ οὐκ αὐτό».

Αὐτό τό ἴδιο θά εἶναι, ἀλλά ὄχι αὐτό. Τί σημαίνει αὖτό; ᾿Ακοῦστε πῶς τό ἀναπτύσσει περισσότερο: «Αὐτὸ μέν, ὅτι αὐτὴ ἡ οὐσία». Θά εἶναι αὐτό τό ἴδιο σῶμα -αὐτό ἐδῶ τό σῶμα πού βλέπετε!- γιατί θά εἶναι ἡ παλιά του οὐσία: δέν θά εἶναι κάποιο ἄλλο σῶμα. Ὅταν

ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, δέν ἄφησε τό παλιό σῶμα ὡς

πεπαλαιωμένο στόν τάφο καί πῆρε κάποιο ἄλλο σῶμα•

ὄχι• ὁ τάφος ἦταν ἄδειος. Γι᾿ αὐτό φέτος μιλήσαμε καί γιά τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ• γιά νά τά δοῦμε αὐτά καί νά τά καταλάβουμε γιά τόν ἑαυτό μας. Συνεπῶς δέν θά πάρουμε κάποιο καινούργιο σῶμα, μέ ἄλλη ὑφή, μέ ἄλλη οὐσία• ἡ οὐσία θά εἶναι ἴδια. «Οὐκ αὐτὸ

δέ, ὅτι βελτίον τοῦτο». Δέν θά εἶναι ὅμως αὐτό, γιατί θά εἶναι βελτιωμένο, καλύτερο. Δηλαδή θά εἶναι τό ἴδιο σῶμα, ἀλλά βελτιωμένο• θά εἶναι «αὐτό, ἀλλά ὄχι αὐτό».

   Πῶς νά σᾶς τό πῶ; Εἶναι ἀκριβῶς ὅπως τό νερό,

πού εἴτε γίνεται ὑδρατμός ἤ γίνεται πάγος, δέν παύει

ἀπό τό νά εἶναι τό ἴδιο πράγμα, ἡ ἴδια οὐσία, ἔστω κι

ἄν ἔχει ἄλλες ἰδιότητες, ἔχει ἄλλη μορφή. Ἐδῶ ὅμως δέν θά ἔχουμε ἄλλη μορφή σωματική. Παρακάτω λέει ὁ ἱερός Δαμασκηνός «Μή βλασφημᾶς! Δέν θά πάρουμε ἄλλη μορφή• θά πάρουμε αὐτή πού ἔχουμε». Αλλά σᾶς εἶπα ἕνα παράδειγμα, γιά νά καταλάβετε ὅτι μένει

ἡ οὐσία, ἀλλά βελτιώνεται ἡ φύση.

   Καί ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, γιά νά δείξει ποιό θά εἶναι τό καινούργιο σῶμα, χρησιμοποιεῖ τό παράδειγμα τοῦ κόκκου τοῦ σίτου καί τοῦ σταχυοῦ• ἀκοῦστε τί

λέει: Ἀλλ᾽ ἐρεῖ τις• πῶς ἐγείρονται οἵ νεκροί; ποίῳ

δὲ σώματι ἔρχονται; ἄφρον, σὺ ὃ σπείρεις, οὐ ζωοποιεῖται ἐὰν μὴ ἀποθάνῃ• καὶ ὃ σπείρεις, οὐ τὸ σῶμα τὸ γενησόμενον σπείρεις, ἀλλὰ γυμνὸν κόκκον,

εἰ τύχοι σίτου ἤ τινος τῶν λοιπῶν». (Α' Κορ. 15, 35 - 37)

   Δηλαδή: Θά ρωτήσει κάποιος ἀπό ἐκείνους πού ἀρνοῦνται τήν ἀνάσταση: Πῶς θά ἀναστηθοῦνοἷ νεκροί; μέ ποιόν τρόπο θά ἀναστηθοῦν; Ποιό θά εἶναι τό καινούργιο τους σῶμα; Ἄμυαλε, ἐκεῖνο πού ἐσύ σπέρνεις δέν θά φυτρώσει, ἐάν πρῶτα δέν πεθάνει• καί αὐτό πού σπέρνεις δέν εἶναι τό σῶμα πού θά φυτρώσει, ἀλλά εἶναι γυμνός σπόρος σιταριοῦ ἤ ἄλλου ἀπό τούς ὑπόλοιπους σπόρους. ᾿Αναφέρεται τό σιτάρι.

Γι᾿ αὐτό τό βάζουμε καί στά κόλλυβα, στό Μνημόσυνο•

γιά νά μᾶς θυμίζει τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.

   Ἐδῶ ὁ ᾿Ἀπόστολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ αὐτό τό

ζωντανό παράδειγμα, γιά νά ἐξηγήσει τήν κατάσταση

τοῦ ἀναστημένου νεκροῦ, ὅτι δηλαδή ὅπως συμβαίνει

μέ τό σιτάρι πού πεθαίνει καί σαπίζει γιά νά βγεῖ τό

στάχυ κι ἀπό αὐτό ὁ καρπός, τό ἴδιο θά συμβεῖ καί μέ

τό ἀνθρώπινο σῶμα ὅταν θά ἀναστηθεῖ. Μάλιστα ὑπάρχει ἕνας πολύ ὡραῖος ὁρισμός στή Γεωπονία, πού λέει ὅτι σπόρος εἶναι ἕνα φυτό εὐκόλως μεταφερόμενο. Ὅταν πρωτοάκουσα αὐτόν τόν ὁρισμό, μέ ἐνθουσίασε. Ἕνα φυτό εὐκόλως μεταφερόμενο!

Συνεπῶς ὁ κόκκος τοῦ σίτου περιέχει μέσα του ὁλόκληρο τό στάχυ. Ἔτσι κι ἐδῶ• μέσα μας ἤδη παίρνουμε, τό σπέρμα τῆς ἀθανασίας. Ξέρετε ποιό εἶναι αὖτό; Εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ! Αὐτό

εἶναι τό σπέρμα τῆς ἀθανασίας. Γι’ αὐτό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ λέγεται καί φάρμακο ἀθανασίας.

Γι᾿ αὐτό φροντίζουμε νά κοινωνήσει ἐκεῖνος πού

φεύγει ἀπό τήν παροῦσα ζωή᾽ γιά νά πάρει μαζί του τό

φάρμακο τῆς ἀθανασίας, δηλαδή γιά νά ἀναστηθεῖ

«εἰς ζωὴν αἰώνιον».

(Ματθ.25,46)


«Σχέση θνητοῦ καί ἀναστημένου σώματος».


   ᾿Αλλά σύμφωνα μέ αὐτά πού εἴπαμε, ἀνάμεσα στό πρῶτο σῶμα, τό θνητό, καί τό δεύτερο, τό ἀναστημένο,

ὑπάρχει καί ταυτότητα καί διαφορά. Καί ποιά εἶναι ἡ

διαφορά, ἤ μᾶλλον οἱ, διαφορές;

   Λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή συνέχεια: «οὕτω καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ• σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ• σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει• σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα

πνευματικόν. ἔστι σῶμα ψυχικόν, καὶ ἔστι σῶμα

πνευματικόν. οὕτω καὶ γέγραπται• ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ᾿Αδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν• ὁ ἔσχατος ᾿Αδὰμ εἰς πνεῦμα ζωοποιοῦν• ἀλλ᾽ οὐ πρῶτον τὸ πνευματικόν, ἀλλά τὸ ψυχικόν, ἔπειτα τὸ πνευματικόν. ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ. οἷος ὁ χοϊκός,

τοιοῦτοι καὶ οἱ χοϊκοί, καὶ οἷος ὁ ἐπουράνιος, τοιοὔτοι καὶ οἱ ἐπουράνιοι. καὶ καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου».

Δηλαδή: Ἔτσι θά εἶναι καί μέ τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, συνεχίζει τόν παραλληλισμό μέ τόν σίτο. Τό σῶμα, ὅπως ὁ σῖτος, σπέρνεται στόν τάφο φθαρτό, ἀφοῦ πεθάνει, καί ἀνασταίνεται ἄφθαρτο• σπέρνεται μέ ἀτιμίας, ἀνασταίνεται μέ δόξα• σπέρνεται ἀδύναμο, σηκώνεται δυνατό• σπέρνεται σῶμα φυσικό, ζωϊκό, καί ἀνασταίνεται σῶμα πνευματικό, θά τό ἀναλύσουμε λίγο πιό κάτω. Ὑπάρχει σῶμα φυσικό, ξωϊκό, ὑπάρχει καί σῶμα πνευματικό. Ἔτσι εἶναι γραμμένο: «Ἔγινε ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ ᾿Αδάμ, ὄν ζωντανό». (Γέν. 2,7)

καί ὁ ἔσχατος ᾿Αδάμ, ὁ πνευματικός, πού δίνει ζωή.

 Ὁ ζωϊκός ᾿Αδάμ εἶναι ὁ

πρῶτος, ὁ γενάρχης μας, ἐνῶ ὁ πνευματικός ᾿Αδάμ εἶναι ὁ Κύριος ἀπό τόν Οὐρανό, ὁ

ἔσχατος ᾿Αδάμ, ὁ Χριστός. Δέν εἶναι ὅμως πρῶτο τό πνευματικό, ἀλλά τό ψυχικό, τό φυσικό• ἔπειτα εἶναι

τό πνευματικό. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀπό τή

γῆ, -χωματένιος ὁ πρῶτος ἄνθρωπος• ὁ Θεός πῆρε χῶμα καί ἔφτιαξε τόν ᾿Αδάμ- ἐνῶ ὁ δεύτερος ἄνθρωπος, δηλαδή ὁ Κύριος, εἶναι ἀπό τόν Οὐρανό: φόρεσε αὐτή τή χοϊκή στολή καί τήν. ἀφθαρτοποίησε. Ὅπως ἐκεῖνος ἦταν χοῖκός, τέτοιοι εἶναι καί οἱ χοῖκοί ἀπόγονοί του• καί ὅπως εἶναι ὁ

ἐπουράνιος, τέτοιοι εἶναι καί οἵ ἀπόγονοι τοῦ Χριστοῦ, ἐπουράνιοι ἄνθρωποι• καί

ὅπως φορέσαμε τήν εἰκόνα τοῦ γήϊνου, ντυθήκαμε τή

φθορά, θά φορέσουμε καί τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίοὐ, δηλαδή τήν ἀφθαρσία καί τήν ἀθανασία Του.

   Καί τώρα θά πεῖ ἐδῶ κάτι πολύ σπουδαῖο• προσέξτε το: «Τοῦτο δέ φημι, ἀδελφοί, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα βασιλείαν Θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύνανται, οὐδὲ ἡ φθορὰ τὴν ἀφθαρσίαν κληρονομεῖ». Τοῦτο σᾶς

λέω, ἀδελφοί, ὅτι δέν μπορεῖ ἡ σάρκα καί τό αἷμα νά

χληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἡ φθορά

κληρονομεῖ τήν ἀφθαρσία. Ποιά «σάρκα καί αἱμα»;

Εἶναι ἡ ζωϊκή μορφή. Τώρα, ὅπως εἰμαι, δέν μπορῶ νά μπῶ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πρέπει ἀπό ψυχικός, ἀπό

ζωϊκός, ἀπό βιολογικός, νά γίνω πνευματικός• ἀλλιῶς

δέν μπορῶ νά μπῶ μέσα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί

στή συνέχεια λέει τό περίφημο: «δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο -Ποιό «τοῦτο»; Τοῦτο... τό σῶμα τοῦτο! Ἄν εἴχαμε τόν Παῦλο ἐδῶ, θά μᾶς τό ἔδειχνε: «τοῦτο»! -ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο -πάλι

«τοῦτο»!- ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν». Διότι πρέπει αὐτό

τό φθαρτό σῶμα νά ντυθεῖ τήν ἀφθαρσία καί αὐτό τό θνητό σῶμα νά ντυθεῖ τήν ἀθανασία. Ἐἶναι δύο διαφορετικά πράγματα ἡ ἀφθαρσία καί ἡ ἀθανασία.

   Συνεπῶς βλέπουμε ἐδῶ ὅτι τό σῶμα μας αὐτό θά γίνει ἄφθαρτο καί ἀθάνατο• ἀλλιώτικα δέν μπαίνει στή

Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

   ᾿Αλλά ἂς διευκρινίσουμε μέ συντομία τί σημαίνει

«πνευματικό σῶμα».


«Τί εἶναι τό «πνευματικό σῶμα»;


   Λέει ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας τό ἑξῆς:

«Τὸ μὲν σῶμα ὃ νῦν ἔχομεν ψυχικόν ἐστι, τουτέστιν ψυχῇ διοικούμενον καὶ ζωογονούμενον ταῖς

φυσικαῖς καὶ ψυχικαῖς ποιότησι καὶ δυνάμεσι. τὸ δὲ

μετὰ τὴν ἀνάστασιν πνευματικὸν ὁ Παῦλος ὠνόμασεν, ἤγουν πνεύματι ζωογονούμενον βίῳ καὶ διοικούμενον καὶ οὐ ψυχῇ, τρόπῳ ἀποῤῥήτῳ καὶ πνευματικῷ πρὸς ἀφθαρσίαν μεταστοιχειωθὲν καὶ ἐν

ταύτῃ συντηρούμενον».

   Δηλαδή: Τό σῶμα πού ἔχουμε τώρα εἶναι ζωικό, δηλαδή διοικεῖται ἀπό τίς ἀνώτερες καί κατώτερος δυνάμεις τῆς ψυχῆς καί ζωογονεῖται ἀπό τίς φυσικές καί ψυχικές δυνάμεις. Τό σῶμα ὅμως μετά τήν ἀνάστασῆ, τό «πνευματικό», ὅπως τό ὀνόμασε ὁ᾿Απόστολος Παῦλος, δέν θά διοικεῖται πλέον ἀπό τήν ψυχή, ἀλλά ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Γι᾿ αὐτό καί λέγεται «πνευματικό». Προσέξτε ὅμως: Ὅταν λέμε «πνευματικό σῶμα», δέν ἐννοοῦμε ἄϋλο• αὐτή εἶναι πλατωνική πλάνη• ἀλλά ἐννοοῦμε ὅτι ἡ ὕπαρξή μας δέν διοικεῖται ἀπό ζωϊκές δυνάμεις, ἀλλά διοικεῖται πλέον καί συντηρεῖται ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Ἔτσι, ἀφοῦ τό σῶμα μεταστοιχειώθηκε καί ἔγινε ἄφθαρτο κατά τρόπο μυστικό, μέσα στήν ἀφθαρσία συντηρεῖται.

   Θά πεῖ πάλι ὁ Ἱερός Δαμασκηνός: «...ἀκοπίαστον,

τροφῆς, ὕπνου καὶ πόσεως ἀνενδεές»• δέν θά κοπιάζει τό σῶμα μας, δέν θά ἔχει ἀνάγκη οὔτε ἀπό τροφή οὔτε ἀπό ὕπνο οὔτε νά πιεῖ καί νά φάει, δέν θά ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίποτε. ᾿Ακόμη: «Ἔσονται γάρ, φησὶν ὃ Κύριος, ὡς οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ• οὐ γάμος ἔτι, οὐ

τεκνογονία. Φησὶ γοῦν ὃ θεῖος ᾿Απόστολος• Ἡμῶν

γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν, ὃς καὶ μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸ σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὖτοῦ• οὐ τὴν εἰς ἑτέραν μορφὴν μεταποίησιν λέγων -ἄπαγε- τὴν ἐκ φθορᾶς δὲ μᾶλλον εἰς ἀφθαρσίαν

ἐναλλαγήν».

   Δηλαδή: Οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι σάν ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. Δέν θά εἶναι πνεύματα, ὅπως οἵ ἄγγελοι, ἀλλά δέν θά χρειάζονται αὐτά πού ἔχουν ἀνάγκη στόν παρόντα κόσμο. Δέν θά ὑπάρχει γάμος, οὔτε τεκνογονία.

Ποῦ εἶναι οἱ Χιλιαστές, πού λένε ὅτι στή Βασιλεία τοῦ

Θεοῦ, ἐδῶ στή γῆ, θά τρῶμε καί θά πίνουμε καί θά

παντρευόμαστε, ἀλλά δέν θά κάνουμε παιδιά;... Αὐτές

εἶναι πλάνες. Λέει λοιπόν ὁ θεῖος ᾿Απόστολος ὅτι τό

πολίτευμά μας εἶναι στόν οὐρανό, ἀπ’ ὅπου καί προσμένουμε τόν Κύριο Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος αὐτό τό σῶμα μας τό ταπεινωμένο -ταπεινωμένο θά πεῖ τιποτένιο, δηλαδή αὐτό πού ἔχει ὑποστεῖ φθορά- θά τό μεταποιήσει καί θά τό κάνει «σύμμορφο», τῆς ἴδιας μορφῆς μέ τό ἔνδοξο σῶμα Του. Ὅ,τι δόξα ἔχει ὁ Χριστός, θά ἔχουμε κι ἐμεῖς. Δέν ἐννοῶ βεβαίως ὅτι θά ἔχουμε μεταποίηση τοῦ σώματός μας σέ ἄλλη μορφή, ἄλλο σῶμα•

ὄχι• ἀλλά θά ἔχουμε πέρασμα ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία.

   Αὐτά μᾶς λέει ὁ ἱερός Δαμασκηνός. Ἀλλά ἄς δοῦμε καί στήν Ἁγία Γραφή σύντομα, ἀγαπητοί μου, τίς ἰδιότητες τοῦ ἀναστημένου σώματόςμας.


« Ἢ Ἁγία Γραφή γιά τό ἀναστημένο σῶμα».


   Ὁ Κύριος λέει ὅτι «ἐν τῇ ἀναστάσει», στήν ἀνάσταση, «οὔτε παντρεύονται οὔτε νυμφεύονται», «ἀλλ᾽ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσι»,

(Ματθ. 22,30./Μάρκ.12,25./Λουκ.20,35-36)

ἀλλά εἶναι ὅπως οἱ ἄγγελοι στόν Οὐρανό.

   ᾿Ακόμη ὁ ᾿Απόστολος λέει: «τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν• ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει». (Α' Κορ. 6,13)

 Τά φαγητά ἀνήκουν στό πεπτικό σύστημα, καί τό πεπτικό σύστημα ἀνήκει στά

φαγητά• ὁ Θεός καί αὐτήν καί αὐτά θά τά καταργήσει. Δέν θά ἔχουμε, ἀνάγκη τροφῆς. Ἄν ὁ

ἀναστάς Κύριος ἔφαγε, ἔφαγε κατά τρόπο ἀκατανόητο, γιά νά

πιστοποιήσει ὅτι πραγματικά ἔχει σῶμα καί ὅτι δέν εἷναι φάντασμα• ὄχι ὅτι εἶχε ἀνάγκη τροφῆς.

Άκόμη στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως βλέπουμε τό
ἑξῆς: «Καὶ ἐξαλείψει, ἀπ’ αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον
ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος, οὔτε κραυγή, οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι• ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ• ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα».
(Αποκ. 21,4-5) Δηλαδή:
Ἀπό αὐτούς -πού θά ἀναστηθοῦν «εἰς ζωήν αἰώνιον»- ὁ Θεός θά ἐξαλείψει κάθε δάκρυ, καί δέν θά ὑπάρχει πλέον ὁ θάνατος, οὔτε πένθος, οὔτε κραυγή, οὔτε πόνος. Αὐτά δέν θά ὑπάρχουν πλέον• πέρασαν τά πρωτινά. Αὐτά τά πρωτινά εἶναι ἣ παροῦσα ζωή, ὅπως τὴν γνωρίζουμε, ἐδῶ στήν «κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος».
(Ψαλμ. 83,7)
Καί εἶπε αὐτός πού καθόταν στόν θρόνο: «Νά, τά κάνώ ὅλα καινούργια»!...
   Καί ὁ Κύριος μᾶς λέει: «τότε οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὖτῶν». (Ματθ. 13,43)
Τότε οἱ δίκαιοι θά λάμψουν σάν τόν ἥλιο. Καί ἡ ψ️υχή καί τό σῶμα τοὺς θά λάμψει σάν τόν ἥλιο! Ναί. Πῶς;  Ὅπως Ἐκεῖνος μεταμορφώθηκε στό ὄρος Θαβώρ! Αὐτό εἶναι τό μέλλον τοῦ ἀνθρώπου, ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου! Καταπληκτική δόξα!
   Ποιός ἄνθρωπος, παρακαλῶ, ποιό φιλοσοφικό σύστημα, ποιά σκέψη ἀνθρώπινη, ἀνέβασε ποτέ τόν ἄνθρωπο σ᾽ αὐτή τή δόξα;... Καί λένε μερικοί ὅτι τάχα ὁ Χριστιανισμός καταδικάζει τόν ἄνθρωπο!... Τί λέτε;
τόν κατεβάζει, ἤ τόν ἀνεβάζει σέ μία ὑπέρτατη δόξα, πού ποτέ δέν συνέλαβε ἀνθρώπινο μυαλό;...
   Καί αὐτά μέν θά συμβοῦν στούς δικαίους. ᾿Αλλά τί
θά συμβεῖ στούς ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλούς;
   Ὑπάρχει μία διάκριση, ἀγαπητοί μου, μεταξύ φύσεως καί θελήσεως, ὅπως τήν ὁρίζει ὁ Νικόλαος Καβάσιλας. Προσέξτε αὐτό τό σημεῖο. Ὡς πρός τή φύση, ἡ ἀθανασία θά δοθεῖ σέ ὅλους, ἀνεξαρτήτως τῆς θελήσεώς μας, εἴτε τό θέλουμε εἴτε δὲν τὸ θέλουμε. Επειδή ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι κοινή καί δέν ρωτηθήκαμε γιά νά γεννηθοῦμε -δέν μᾶς ρώτησαν: «Θέλεις νά γεννηθεῖς;»!- κατά παρόμοιο τρόπο δέν θά ρωτηθοῦμε καί γιά νὰ αναστηθοῦμε.
Ὁ Θάνατος και ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ προσφέρουν τήν ἀθανασία καί τήν ἀφθαρσία σέ ὅλους μας ἀκριβῶς μέ τόν ἴδιο τρόπο, ἀφοῦ ὅλοι ἔχουμε τή φύση τοῦ Χριστοῦ, πού ἔγινε ἄνθρωπος καί ἔμεινε ἀθάνατος καί ἄφθαρτος. Γι᾿ αὐτόν τόν λόγο ἧ ἀνάσταση θά εἶναι ἀναγκαστική! Εἴτε τό
θέλει κανείς εἴτε δέν τό θέλει, θά ἀναστηθεῖ!
   Λέει ὁ πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς τό ἑξῆς θαυμάσιο: «Ἐάν οἱ ἄνθρωποι καταδίκασαν τόν Θεό σέ θάνατο -εἴτε σταυρώνοντάς Τον, εἴτε διακηρύσσοντας ὅτι ὁ Θεός πέθανε!- Ἐκεῖνος τούς καταδίκασε σέ ἀθανασία!». Εἶναι φοβερό πράγμα νά θέλεις νά μήν ὑπάρχεις, καί νά μή τό μπορεῖς. Εἶναι φοβερό!
   Λοιπόν, αὐτό εἶναι ἀναγκαστικό, θά ἀναστηθοῦμε
ὅλοι• ἀλλά ἡ εὐλογία θά δοθεῖ μόνο σ᾽ ἐκείνους τούς ὁρισμένους, πού θά ἐπιθυμήσουν τήν αἰώνια ζωή καί θά ἑνωθοῦν μέ τόν Χριστό ἀπό τήν παροῦσα ζωή. Συνεπῶς μεταξύ φύσεως καί θελήσεως ὑπάρχει αὐτή ἡ διάκριση. Ὡς πρός τή φύση, θέλουμε δέν θέλουμε, θά
ἀναστηθοῦμε: ὡς πρός τή θέληση ὅμως, τό νά θέλουμε
δηλαδή νά κερδίσουμε τήν αἰώνια ζωή ἤ ὄχι, αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς. Συνεπῶς γιά τούς εὐσεβεῖς θά γίνει «ἀνάσταση ζωῆς», γιά τούς ἀσεβεῖς θά γίνει «ἀνάσταση κρίσεως». Οἱ ἀσεβεῖς θά ἔχουν ἀθανασίαν καί ἀφθαρσία, ὅπως καί οἱ εὐσεβεῖς• ὄχι ὅμως αἰώνια ζωή, ἀλλά τήν αἰώνια κόλαση καί καταδίκη.
   Λέει ὃ Κύριος: «καὶ βαλοῦσιν
αὐτούς εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός• ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων». Καί: «καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον».
(Ματθ. 13,42./25,46)
   Σημειώνει ὁ Ιερός Δαμασκηνός στό ἴδιο βιβλίο, τό 4ο, στήν 100ή παράγραφο: «Άναστησόμεθα τοιγαροῦν τῶν ψυχῶν πάλιν ἑνουμένων τοῖς σώμασιν ἀφθαρτιζομένοις καὶ ἀποδυομένοις τὴν φθορὰν καὶ
παραστησόμεθα τῷ φοβερῷ τοῦ Χριστοῦ βήματι, καὶ παραδοθήσεται ὁ διάβολος καὶ οἱ δαίμονες αὖτοῦ καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτοῦ, ἤγουν ὁ ἀντίχριστος καὶ οἱ ἀσεβεῖς καὶ ἁμαρτωλοί, εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον, οὐχ ὑλῖκὸν οἷον τὸ παρ᾽ ἡμῖν, ἀλλ᾽ οἷον εἰδείη Θεός».
Δηλαδή: Αὐτό τό αἰώνιο πῦρ δέν εἶναι ὑλικό, ὅπως εἶναι τό γνωστό μας πῦρ, ἡ γνωστή μας φωτιά, ἀλλά αἰώνιο, εἶναι ἐκεῖνο πού ξέρει ὁ Θεός. Καταλαβαίνουμε ποιό εἶναι, χωρίς νά τό ξέρουμε βέβαια• εἷναι ἡ θεία δόξα, ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια• εἶναι ἡ θεία δόξα,
πού πηγάζει ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ καί περνάει ἀπό τούς δικαίους ὡς φῶς καί ὄχι ὡς πῦρ, καί φθάνει στήν Κόλαση ὡς πῦρ καί ὄχι ὡς φῶς. Ἡ ἴδια θεία δόξα εἶναι, μέ τή διαφορά πῶς στοῦς εὐσεβεῖς εἶναι ὡς Φῶς καί στούς ἀσεβεῖς εἶναι ὡς πῦρ, ὡς φωτιά, ὅπως λέει
καί ὁ Μέγας Βασίλειος στήν Ἑξαήμερό του.
   Πάρτε καί τήν ἡλιακή ἀκτίνα. Ἔχει πολλά στοιχεῖα• δυό βασικά εἶναι ἡ φωτεινότητα καί ἡ θερμότητα.
Τήν φωτεινότητα μποροῦμε νά τήν κρατήσουμε χωρίς τή θερμότητα, ὅπως καί τή θερμότητα μποροῦμε νά τήν
ἔχουμε χωρίς τή φωτεινότητα. Αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει, ἀγαπητοί μου, καί μέ τή δόξα τῶν δικαίων καί τήν τιμωρία τῶν ἀσεβῶν. Αὐτό εἶναι τό «πῦρ»• ἀλλά πῶς
θά εἶναι αὐτό, μόνον ὁ Θεός γνωρίζει.
Καί λέει στή συνέχεια: «οἱ δὲ τὰ ἀγαθὰ πράξαντες ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος, σὺν ἀγγέλοις εἰς ζωὴν αἰώνιον σὺν τῷ κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ, ὁρῶντες αὐτὸν ἀεὶ καὶ ὁρώμενοι καὶ ἄληκτον τὴν ἀπ’ αὐτοῦ εὐφροσύνην καρπούμενοι». Δηλαδή: Αὐτοί πού ἔπραξαν τά ἀγαθά θά λάμψουν ὅπως ὁ ἥλιος, μαζί μέ τούς ἀγγέλους, στήν αἰώνια ζωή, μαζί μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Ὁποῖο θά βλέπουν πάντοτε καί θά βλέπονται ἀπό Αὐτόν, ἀπολαμβάνοντας τήν χωρίς τέλος εὐφροσύνη Του, αἰνοῦντες Αὐτόν, μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, στούς ἄπειρους αἰῶνες τῶν αἰώνων! ᾿Αμήν.

«Πῶς θά γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν»;

   Καί ἀκόμα ἕνα τελευταῖο: Ποιός θά εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἀναστάσεως; Πῶς θά ἀναστηθοῦμε;  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει στήν Α΄ Πρός Κορινθίους ἐπιστολή του τά ἑξῆς: «Ἰδοὺ μυστήριον ὑμῖν λέγω», νά, σᾶς λέω ἕνα μυστήριο• «πάντες μὲν οὐ κοιμηθησόμεθα» -βλέπετε τό ρῆμα; «κοιμηθησόμεθω»•
ὄχι τεθνηξόμεθα- ὅλοι δέν θά πεθάνουμε, «πάντες δὲ
ἀλλαγησόμεθα», ἀλλά ὅλοι θά ἀλλαχθοῦμε. Δηλαδή ὅταν θά ἔλθει ὁ Χριστός, τότε θά γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Βεβαίως θά ζοῦν ἄνθρωποι ἐπάνω στή γῆ• ἄς ποῦμε, ὅπως ἐμεῖς αὐτή τή στιγμή. Γι’ αὐτό μιλάει σέ πρῶτο πληθυντικό• γιατί βάζει καί τόν ἑαυτό του. Βλέπετε ἐδῶ πόσο σύμφωνο εἶναι αὐτό μέ τόν λόγο τοῦ
Κυρίου, πού εἶπε «δέν εἶναι δικό σας θέμα νά ξέρετε πότε θά γίνουν αὐτά» (Πράξ. 1,6-7); Αὐτό σημαίνει ὅτι καί ὁ Παῦλος δέν ξέρει πότε θά γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.
Λοιπόν, θά ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἐπάνω στή γῆ, ἕκατομμύρια ἄνθρωποι. Ἐκεῖνοι πού τότε θά ζοῦν δέν θά πεθάνουν, ἀλλά θά ἀλλαχθοῦν, κι ἀπό φθαρτοί θά γίνουν ἄφθαρτοι, κι ἀπό θνητοί ἀθάνατοι• δέν θά δοκιμάσουν θάνατο.
   Πῶς θά γίνουν αὐτά; Ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος λέει
«ἔν ἀτόμῳ, ἕν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ». Τό «ἐν ἀτόμῳ» εἶναι τό ἄτομο τοῦ χρόνου, πού σημαίνει κάτι πού δέν κόβεται σέ μικρότερα κομμάτια. Δηλαδή αὐτά θά γίνουν σέ ἕνα κλάσμα τοῦ χρόνου, τόσο μικρό, πού δέν μποροῦμε νά τό συλλάβουμε• τόσο γρήγορα. Καί ἐπειδή τήν
ἐποχή ἐκείνη δέν ὑπῆρχε κανένα παράδειγμα γιά νά
δείξει τό ἐλάχιστο αὐτό κομματάκι τοῦ χρόνου, ὁ Άπόστολος χρησιμοποιεῖ τήν «ριπή τοῦ ὀφθαλμοῦ», τὸ ἀνοιγόκλειμα τῶν ματιῶν. Αὐτό βεβαίως εἶναι μεγάλο
χρονικό διάστημα, ἀλλά δέν τό ἀντιλαμβανόμαστε. Τό
ἀνοιγόκλειμα τῶν ματιῶν μας δέν μᾶς ἐμποδίζει στή θέα τῶν ἀντικειμένων• βλέπουμε ἀδιάκοπα τά ἀντικείμενα. Τόσο γρήγορα λοιπόν θά γίνει αὐτή ἡ ἀλλαγή τῶν ζώντων σέ ἀθάνατους καί ἄφθαρτους, ἀλλά καί ἣ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Τόσο γρήγορα! Καί συνεχίζει: «ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι• σαλπίσει γάρ, καὶ οἷ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα»,
(Α' Κορ. 15,51-52) καί οἱ νεκροί θά ἀναστηθοῦν ἄφθαρτοι, καί
ἐμεῖς θά ἀλλαχθοῦμε καί θά γίνουμε ἐπίσης ἄφθαρτοι.
   Λέει δέ ἀκόμα στήν Α΄ Πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του τά ἑξῆς: «Τοῦτο ὑμῖν λέγομεν ἐν λόγῳ Κυρίου, ὅτι ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου οὐ μὴ φθάσομεν τοὺς Κοιμηθέντας• ὅτι αὐτὸς ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν Φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα»
(Α' Θεσ. 4,15-17)
Δηλαδή: Αὐτό σᾶς λέμε, ὅπως μᾶς τό εἶπε ὁ Κύριος, ὅτι ἐμεῖς πού θά ζοῦμε μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου δέν θά πεθάνουμε, διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μέ διαταγή
-εἶναι σημεῖο• δέν ξέρουμε τί ἀκριβῶς εἶναι αὐτό- μέ φωνή ἀρχαγγέλου καί μέ σάλπιγγα Θεοῦ θά κατεβεῖ ἀπό τόν οὐρανό, καί πρῶτα θά
ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ• ἔπειτα ἐμεῖς πού
θά ζοῦμε θά ἁρπαχθοῦμε μέσα σέ νεφέλες, μαζί μ’ αὐτούς πού θά ἀναστηθοῦν, νά προϋπαντήσουμε τόν Κύριο στόν ἀέρα, καί ἔτσι θά εἴμαστε πάντοτε, στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων, μαζί μέ τόν Χριστό.
   Ὁ Κύριος θά κατέρχεται, κι ἐμεῖς θά ἀνερχόμαστε. Ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καί στήν ᾿Ανάληψη τοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτό οἱ δύο ἄγγελοι εἶπαν: «Μέ τόν τρόπο πού Τόν εἴδατε νά ἀνέρχεται, μέ τόν ἴδιο τρόπο θά ἔλθει ξανά».
(Πράξ. 1,11)
Ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος λέει «εἰς ἀέρα». Δηλαδή ποῦ; Κάπου• ὁ Θεός ξέρει.
Προσέξτε ὅμως: Οἱ ἁμαρτωλοί δέν θά ἁρπαχθοῦν μέσα σέ «νεφέλες»: θά μείνουν κάτω στή γῆ. Τί θά γίνει μ᾽ αὐτούς καί πῶς θά πᾶνε στήν Κόλαση, ὁ Θεός τά ξέρει• δέν πολυπραγμονοῦμε, δέν ξέρουμε παρακάτω.
᾿Αλλά αὐτοί δέν θά ἔλθουν «εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου.
καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα».
Καί ἔτσι θά εἴμαστε στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων, πάντοτε, μαζί μέ τόν Χριστόν.

Ἐπίλογος.

   ᾿Αγαπητοί μου, νά μέ συμπαθήσετε πού ἔτρεχα λίγο νά τά πῶ γρήγορα, γιά νά μήν σᾶς ἀφήσω στή μέση.
Μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, φθάσαμε στό τέλος τῶν φετεινῶν μας θεμάτων, πού, ὅπως εἴδατε, ἀναφέρονταν στήν ᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ καί στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Μέ τά θέματα αὐτά τελειὦνει, ὅπως ἀναφέρθηκε ἤδη, καί ἡ ἑρμηνεία τοῦ Κατά Λουκᾶν εὐαγγελίου. Ώς πρός τά Πάθη δέ καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, χρησιμοποιήσαμε καί τούς τέσσερις Εὐαγγελιστές. Ασχοληθήκαμε ἕξι ὁλόκληρα χρόνια. Ἄς εὐχαριστήσουμε πραγματικά τόν ἀγαθό καί φιλάνθρωπο Κύριό μας γιά τή μεγάλη Του αὐτή εὐλογία. Ἐγώ τό θεωρῶ ὡς μιά πολύ μεγάλη εὐλογία
αὐτό.
   Στά θέματα τῶν ἐτῶν αὐτῶν, ὅπως ἀντιληφθήκατε, ἡ Ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου, μαζί μέ ὅλα τά θαυμαστά γεγονότα πού τήν χαρακτηρίζουν, καταλήγει
στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή συνίσταται στή συμφιλίωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, στή νίκη κατά τοῦ
Ἅδου καί τοῦ θανάτου, στήν ἀνάσταση τοῦ σώματος καί στήν αἰώνια ζωή. Αὐτό εἶναι ἡ σωτηρία.
   Πολύ ὡραῖα γράφει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος στήν
Α΄ Πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του, ὅταν ἀρχίζει τό
θέμα του γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν: «οὐ θέλομε δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα».
(Α' Θεσ. 4,13)
Δέν θέλουμε ἐσεῖς, ἀδελφοί, νά ἔχετε ἅγνοια γιά τούς κεκοιμημένους, τούς νεκρούς μας, γιά νά μή λυπᾶστε ὅπως ἐκεῖνοι πού δέν ἔχουν τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Αὐτός ἦταν καί σέ μᾶς ἐδῶ ὁ σκοπός πού ἑρμηνεύθηκαν, λέχθηκαν καί ἀναλύθηκαν τά θέματα αὐτά, ἀγαπητοί μου: «ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα»! Γιά
νά μή λυπᾶστε μέ τήν κατά κόσμον λύπη, τήν ἁμαρτωλή λύπη, πού εἶναι ἕνα ἀπό τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα. Αὐτοί πού λυποῦνται ἔτσι, δέν ἔχουν τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς βεβαιώνει τοῦτο, ὅτι θά γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν!
   Ἐπίσης ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, ἀφοῦ ἀναλύει τό
μεγάλο θέμα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν στό θαυμάσιο ἐκεῖνο κεφάλαιο,τό 15ο τῆς Α΄ Πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του, τελειώνει ὡς ἑξῆς: «Ὥστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀμετακίνητοι, περισσεύοντες ἐν τῷ ἔργῳ τοῦ Κυρίου πάντοτε, εἰδότες ὅτι ὁ κόπος ὑμῶν οὐκ ἔστι κενὸς ἐν Κυρίῳ».
(Α' Κορ. 15,58)
Ὥστε λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά εἶστε σταθεροί, πιστεύοντες στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, νά εἶστε
ἀμετακίνητοι, νά ἐργάζεστε πάντοτε στό ἔργο τοῦ
Κυρίου μέ πολύ ζῆλο.
   Μάλιστα ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων λέει ὅτι ρίζα κάθε ἀγαθοεργίας καί κάθε καλῆς πράξεως εἶναι ἡ πίστη στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.
(Ἅγ. Κύριλλος Ἱεροσολύμων) «Ρίζα πάσης τῆς ἀγαθοεργίας ἡ τῆς ἀναστάσεως ἐλπίς. ἡ γὰρ προσδοκία τῆς
μισθαποδοσίας νευροῖ τὴν ψυχὴν εἰς ἐργασίαν ἀγαθήν. ἕτοιμος μὲν γὰρ ἅπας ἐργάτης εἰς τὸ ὑπομεῖναι τοὺς καμάτους, ἐάν προβλέπῃ τῶν καμάτων τὸν μισθόν• τοῖς δὲ ἀμισθὶ κάμνουσι προκαταπίπτει καὶ ἡ ψυχὴ μετὰ τοῦ σώματος. στρατιώτης ἔπαθλα προσδοκῶν εἰς πολέμους ἕτοιμος• οὐδεὶς δὲ ἀκρίτω βασιλεῖ στρατευόμενος τῷ μὴ παρέχοντι βραβεῖα τῶν καμάτων ἕτοιμος εἰς τὸ ὑπεραποθανεῖν. οὕτω καὶ πᾶσα ψυχὴ πιστεύουσα μὲν εἰς ἀνάστασιν φείδεται ἑαυτῆς εἰκότως, ἀπιστοῦσα δὲ τῇ ἀναστάσει γίνεται ἔκδοτος εἰς ἀπώλειαν. ὁ πιστεύων ὅτι μένει τὸ σῶμα εἰς ἀνάστασιν φείδεται τῆς στολῆς καὶ οὐ μολύνει τοῦτο πορνείαις, ὁ δὲ ἀπιστῶν τῇ ἀναστάσει δίδωσιν ἑαυτὸν εἰς πορνείας, ὡς ἀλλοτρίῳ παρακεχρημένος τῷ ἰδίῳ σώματι.»

Ἄν ξέρουμε ὅτι θά ἀναστηθοῦμε, αὐτό εἶναι ἡ ρίζα κάθε ἀρετῆς, κάθε
καλῆς πράξεως, κάθε καλῆς κινήσεως. Γιατί; Διότι
γνωρίζουμε, ὅπως λέει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, ὅτι ὁ κόπος μας δέν πάει χαμένος. Καί γιατί δέν πάει χαμένος;
Γιατί Χριστός Ἀνέστη!...
   ᾿Αδελφοί μου, αὐτό τονίζει ἰδιαιτέρως καί ὁ Ἅγιος
Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στόν Κατηχητικό Λόγο του:
«Ανέστη Χριστός, καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος.
Χριστὸς γὰρ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο• αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ᾿Αμήν»!


6η ομιλία στην κατηγορία « Ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/h-anastasis-tvn-nekrvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40rGCaIN1q0EiOT8FsCxhgQw

Απομαγνητοφώνηση :

Ιερά μονή Κομνηνείου.

Αθανάσιος Άμβωνας.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.