†.Ο Χριστός, αγαπητοί μου, είπε εις τους μαθητάς Του και δι’ αυτών προς όλους τους πιστούς όλων των αιώνων και εποχών, έναν βαρυσήμαντο λόγο. Τους είπε: «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»· που σημαίνει ότι ο Χριστός ζητά την ομολογία μας υπέρ του προσώπου Του ενώπιον των ανθρώπων.
Πώς όμως αυτή η ομολογία του Χριστού μπορεί να εκφραστεί; Με τρεις τρόπους. Ο πρώτος τρόπος, με την ορθόδοξη πίστη. Ο δεύτερος τρόπος, με την ορθόδοξη ευαγγελική ζωή, με το ευαγγελικό ήθος. Και ο τρίτος τρόπος, ως ιεραποστολή. Με αυτούς τους τρόπους μπορούμε να ομολογήσουμε τον Χριστό. Όχι με ένα μόνο, ερήμην των άλλων δύο. Αλλά και με τους τρεις τρόπους.
Ας προσπαθήσουμε μία προσέγγιση εις αυτούς τους τρόπους ομολογίας του θεανθρωπίνου προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αλλά πριν κάτι πούμε, θα πρέπει να σημειώσουμε τα κίνητρα εκείνα τα οποία μας ωθούν εις την ομολογίαν της Ορθοδοξίας. Είναι πρώτιστα η αγάπη του Χριστού. Αν δεν αγαπάς τον Χριστό, είναι αδύνατον, αδύνατον να τον ομολογήσεις. Η αγάπη υπερνικά ακόμη και αυτόν τον θάνατον· εξ ου και το μαρτύριον. Η αγάπη θα δώσει το θάρρος, αλλά και το άοκνον, το ατεμπέλιαστο, το άοκνον της ομολογίας του Χριστού ισοβίως.
Και όταν λέμε ότι ομολογούμε τον Χριστόν, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι ομολογούμε την Ορθοδοξία. Ή αν ομολογούμε την Ορθοδοξία, ομολογούμε τον Χριστό. Γιατί, απλούστατα, Χριστός και Ορθοδοξία ταυτίζονται. Τι είναι η Ορθοδοξία; Ο ορθόδοξος τρόπος αναφοράς εις το θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Η ορθόδοξος ερμηνεία του θεανθρωπίνου προσώπου του Ιησού Χριστού. Αυτό είναι Ορθοδοξία. Σημαίνει λοιπόν ομολογία της ανθρωπίνης και της θείας φύσεως του Ιησού Χριστού· με ό,τι μας αποκαλύπτεται στο θεανθρώπινο πρόσωπό Του μέσα στον λόγο του Θεού, μέσα στην Αγία Γραφή. Και η ομολογία προϋποθέτει κάποια γνώση, βεβαίως, του θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού. Αν δεν έχουμε αυτήν την γνώση, τι θα ομολογήσουμε; Τι θα δείξουμε;
Όταν ερωτήθηκε εκείνος ο τυφλός, που τον θεράπευσε ο Κύριος, αν πιστεύει εις τον Χριστόν, που ο Κύριος του το είπε αυτό, εκείνος είπε: «Ποιος είναι;». «Εγώ είμαι», λέει ο Κύριος, «Αυτός που σου άνοιξα τα μάτια». Κι εκείνος είπε: «Πιστεύω Κύριε. Πιστεύω.» και προσεκύνησε αυτόν. Τον προσεκύνησε τον Κύριο. Την ίδια στιγμή γίνεται ομολογητής του Χριστού. Και μάλιστα ομολογητής εις τους Φαρισαίους· οι οποίοι, δεν ήθελαν, αμφέβαλλαν για το θαύμα, αμφέβαλλαν δια την ποιότητα του Ιησού Χριστού. Και μάλιστα, επειδή ακριβώς επέμενε ο τυφλός και τους έλεγε «Μα σας είπα και σας το ξαναείπα, ότι Αυτός μου άνοιξε τα μάτια», εθεωρήθηκε και θεωρείται ο πρώτος ομολογητής του Χριστού. Και επειδή τον έβγαλαν έξω με λοιδορία, «Φύγε από δω» -του είπαν- «εσύ όλος ἐν ἁμαρτίαις υπάρχεις κι εσύ διδάσκεις εμάς;». Γι΄αυτό θεωρείται και ο πρώτος μάρτυς του Χριστού. Ομολογητής και μάρτυς Χριστού. Ο πρώτος.
Ακόμη, θα ήθελα να πούμε ότι η ομολογία του Χριστού είναι ένα χάρισμα. Δεν μπορείς να ομολογήσεις τον Χριστό, αν δεν έχεις αυτό το χάρισμα, το οποίο θα σου δώσει το Πνεύμα το Άγιον· το οποίον θα σου το δώσει, γιατί αυτό σου δείχνει ποιο είναι το θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού, για να Τον ομολογήσεις. Εάν λοιπόν δεν έχεις το Πνεύμα του Θεού, δεν μπορείς επ’ ουδενί να είσαι ομολογητής του Χριστού.
Ο Χριστός είπε: «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ» κλπ. Εκείνος ο οποίος θα ομολογήσει- προσέξτε- ἐν ἐμοὶ». Δεν είπε «ἐμέ». Παρακάτω το λέει «ἐμέ». Που αναφέρεται σε εκείνους που αρνούνται τον Χριστόν. Εκείνος που θα με αρνηθεί» Εδώ λέγει «Εκείνος που θα ομολογήσει «ἐν ἐμοὶ». Αυτό το «ἐν ἐμοὶ» σημαίνει, βοηθούμενος από μένα για να με ομολογήσει. Κι όπως λέγει σχολιάζοντας ο Ιερός Χρυσόστομος: «Δεικνύς ότι (δείχνοντας ότι) οὐκ οἰκείᾳ δυνάμει, ἀλλά τῇ ἄνωθεν βοηθούμενος χάριτι ὁμολογεῖ ὁ ὁμολογῶν». Δεν ομολογεί από δικές του δυνάμεις, αλλά από την άνωθεν χάρη, από το Πνεύμα το Άγιον. Περί δε τοῦ ἀρνουμένου οὐκ εἶπεν ἐν ἐμοὶ (Για εκείνον ο οποίος αρνείται δεν είπε «ἐν ἐμοὶ») ἀλλά ἐμέ. Ἒρημος γάρ γενόμενος τῆς τοῦ Θεοῦ δωρεᾶς, οὓτως ἀρνεῖται». Έρημος από την δωρεά του Θεού, έρημος από το Πνεύμα το Άγιον, φθάνει να με αρνηθεί. Μη μου πείτε, τότε εκείνος που αρνείται, τι φταίει αν στερείται του Αγίου Πνεύματος; Ω! Το κλειδί όλων αυτών των πραγμάτων και πλήθος άλλων, είναι η προαίρεσις. Αν η προαίρεσις, αγαπητοί μου, είναι στραβή, αυτό το βλέπει ο Θεός. Και δεν σου δίνει τη Χάρη. Δεν σου στέλνει το Πνεύμα το Άγιον. Δεν φταίει ο Θεός, για να μη σου δώσει τη χάρη Του, το Πνεύμα το Άγιον. Αλλά η δική σου η κακή προαίρεσις· η οποία αποκλίνει από τον κακό τρόπο της ζωής σου. Συνήθως, όχι απολύτως, αλλά συνήθως. Γιατί, πόρνες κάποτε ομολογούν τον Θεόν. Αλλά συνήθως, η προαίρεσις είναι το κλειδί όλης μας της ανθρωπίνης συμπεριφοράς. Όλο το κακό εκπηγάζει όχι από τον διάβολο, από μας. Και από τον διάβολο, αλλά, γιατί τάχα, δεν υπάρχει ο διάβολος και για τους ευσεβείς; Από την προαίρεσή μας, την κακή προαίρεσή μας, από εκεί πηγάζει.
Αλλά ύστερα από αυτά τα λίγα που είπαμε σχετικά με το ποιες είναι οι προϋποθέσεις να φθάσουμε να ομολογήσουμε τον Χριστό, ας δούμε τώρα αυτές τις τρεις μορφές που προηγουμένως σας ανήγγειλα.
Η πρώτη μορφή ομολογίας της ορθοδόξου πίστεως είναι η ομολογία του Χριστού ορθοδόξως. Δηλαδή η αντιμετώπισις των αιρέσεων. Τι είναι η αίρεσις; Η απόκλισις από την ορθήν πίστιν, η στραβή ερμηνεία του θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού. Όπως επί παραδείγματι, μπορούσε να λέγει ο Αρειανισμός ότι δεν είναι Θεός, αλλά μόνον άνθρωπος. Ή να λέει κάποια άλλη αίρεσις: «Δεν είναι άνθρωπος, αλλά είναι Θεός μόνον», κ.ο.κ. ·ότι «η Παναγία δεν είναι Θεότοκος· είναι Χριστοτόκος»· κ.λπ. κ.λπ. κλπ. Όσες ποτέ ενεφανίσθησαν αιρέσεις. Δηλαδή στον κοινόν χώρον της πίστεως, εμφανίζονται άνθρωποι, οι οποίοι έχουν διαφορετική ερμηνεία και αντίληψη για την πίστη. Όλες οι αίρεσεις γεννήθηκαν μέσα εις τον χώρον της Εκκλησίας· όχι απέξω, μέσα εις τον χώρον της Εκκλησίας.
Συνεπώς τι είναι εδώ η ομολογία του Χριστού; Είναι η ορθόδοξος ομολογία σε εκείνους που έχουν διαφορετική αντίληψη για τον Χριστόν. Και εκείνοι που αντιμετωπίζουν την αίρεσιν λέγονται ομολογηταί. Και μάλιστα αν τύχουν και μαρτυρίου, όπως είναι ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, όπως είναι ο άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός, που του έκοψαν τη γλώσσα, όπως είναι όποιος είναι, και λοιποί τόσοι πολλοί, αυτοί ανεδείχθησαν κατά καιρούς εναντίον των αιρέσεων και των αιρετικών.
Ομολογία ακόμη λέγεται όταν ο πιστός σταθεί μπροστά στην ειδωλολατρία· η οποία στρέφεται ως διώκτης κατά της Εκκλησίας. Ο Μέγας Βασίλειος έναντι του ειδωλολατρούντος Ιουλιανού του Παραβάτου του αυτοκράτορος, στάθηκε εδραίος. Κι όταν είπε ό,τι είπε, «Ἀκούετω ταῦτα καί βασιλεύς», είπε εις τον Μόδεστον τον Έπαρχον: «Αυτά που σου είπα, να τα ακούσει και ο βασιλιάς!», «ἀκούετω ταῦτα καί βασιλεύς». Ομολογητής! Έναντι της ειδωλολατρίας. Έτσι, ο κάθε πιστός, ομολογεί τον Χριστόν. Είτε έναντι των αιρέσεων είναι, είτε έναντι της ειδωλολατρίας, ομολογεί τον Χριστόν, ως τον μοναδικό σωτήρα Θεάνθρωπον Ιησούν.
Όταν χλευάζεται ακόμη ο Χριστός από Χριστιανούς -αλίμονο, και από μη Χριστιανούς- σταθεί και υπερασπιστεί το πρόσωπο το ανθρώπινον του Χριστού. Όταν ακόμη, Χριστιανοί μας αρνούνται το Ευαγγέλιο, είτε επιλεκτικώς είτε καθ΄ολοκληρίαν, συνήθως επιλεκτικώς, «δεν συμφωνώ μ’ αυτό που λέει το Ευαγγέλιο», «δεν συμφωνώ με εκείνο που λέει το Ευαγγέλιο», ο ομολογητής θα υπερασπιστεί το Ευαγγέλιο. Παντού. Μέσα στην καθημερινότητα, μέσα στην εργασία, στο σπίτι, στο δημόσιο βίο. Όταν ο Χριστός, υποτιμάται και πρέπει να μιλήσουμε γι’ Αυτόν ή να διορθώσουμε αν δεν υπάρχει κακή προαίρεσις ή να επιτιμήσουμε εάν υπάρχει κακή προαίρεσις, κακοπιστία, θα επιτιμήσομε, θα επιπλήξομε. Όλα αυτά σημαίνουν ομολογώ τον Χριστόν. Δεν ντρέπομαι. Δεν υποστέλλω την αλήθειαν. Δεν συρρικνούμαι.
Δεν είμαι…τέκνον υποστολής, που λέει στην Προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος. Σιωπώ, και η σιωπή μου είναι προδοσία. Η σιωπή μου… γιατί σιωπώ; Κινείται από ανθρωπαρέσκεια. Για να μην πουν για μένα ότι…να, ότι…να. Προτιμώ να αρέσω εις τους ανθρώπους, παρά εις τον Θεόν. Αλήθεια, αδελφέ μου, αν σου ‘βριζαν τον Πατέρα, τη γυναίκα ή τον άνδρα ή το παιδί σου, θα σιωπούσες; Αν έλεγαν το παιδί σου ότι είναι νόθο, θα σιωπούσες; Αν έλεγαν ότι ο Χριστός δεν είναι ο υιός του Θεού, αλλά κτίσμα, ίδια είναι βλασφημία, μόνο εξαιρετικά μεγεθυμένη, επειδή δεν αναφέρεται στο παιδί σου αλλά αναφέρεται εις τον Υιόν του Θεού; Θα σιωπούσες; Και τότε η σιωπή σου δεν είναι προδοσία;
Ακόμη, αγαπητοί, ομολογία Χριστού ασκώ όχι μόνον με τον λόγον, αλλά και με το βίωμα, με το ευαγγελικόν ήθος, με τον ορθόν κατά Θεόν βίον. Δηλαδή, με την ορθοπραξίαν. Όχι με την ορθοδοξίαν μόνον, αλλά και με την ορθοπραξίαν, με την ορθή βιωτήν. Ο Κύριος μας είπε: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Τι είπε; «Να ιδούν οι άνθρωποι τα καλά σας έργα, τον καλό σας τρόπο, τον σωστό σας ευαγγελικό βίο για να δοξαστεί ο Θεός». Αυτό είναι. Έτσι ομολογούμε τον Χριστόν, ζώντες την ευαγγελικήν αλήθειαν. Αν δεν ζω ευαγγελικά, δεν ομολογώ Χριστόν. Γιατί δείχνω στην πράξη την απιστία μου. Αν υποτεθεί ότι λέγω ότι είμαι ορθόδοξος Χριστιανός και η ζωή μου είναι βρώμικη, τότε είμαι ένας υποκριτής. Αν δεν ζω την εγκράτεια, αν μετέρχομαι τα σαρκικά αμαρτήματα, αυτά που οι άνθρωποι, οι χριστιανοί μας σήμερα κατά κόρον ζουν, τα σαρκικά αμαρτήματα, δεν μπορώ να λέγομαι ότι ομολογώ Χριστόν. Αν δεν είμαι ελεήμων και είμαι φιλάργυρος, δεν μπορώ να πω ότι ομολογώ τον Χριστόν. Η πρώτη εικόνα που θα δώσω εις τους απέξω, όχι βεβαίως προβάλλοντας τον εαυτόν μου, αλλά εν απλότητι ζώντας, η πρώτη εικόνα την οποία θα δώσω εις τους απέξω, θα είναι ο τρόπος με τον οποίο ζω. Λέγεται ότι οι άνθρωποι πιστεύουν περισσότερο στα μάτια τους, παρά στα αυτιά τους. Όχι τι λες, αλλά πώς ζεις. Φυσικά ο Χριστός είπε: «Μεγάλος είναι εκείνος ο οποίος θα διδάξει και θα ζήσει το Ευαγγέλιον». Δηλαδή «θα με ομολογήσει και με τη διδαχή του, αλλά και με τη ζωή του».
Σήμερα, δεν ξέρω, αλήθεια, δεν ξέρω, κατά πόσο χωλαίνει η Ορθοδοξία μας, τουλάχιστον στην πατρίδα μας. Αλλά εκεί που πάσχομε κυριολεκτικά και αρνούμεθα τον Χριστό, είναι αγαπητοί μου, η απουσία της ορθοπραξίας. Αν βρεθούμε σε μία πόλη, δούμε τους ανθρώπους πώς κινούνται, κέντρα νυκτερινής διασκεδάσεως, ποικίλα στοιχεία μεσ’ την πόλη αυτή που υπάρχουν, θα λέγαμε ότι δεν ξέρομε αν θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πόλις αυτή είναι χριστιανική ή ειδωλολατρική. Σε τι θα διέφερε παρακαλώ η πόλις η χριστιανική, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, δεν ξέρω ποια, η πόλις, εάν ζει κατά τρόπον, όπως ζει, από του να ήτο χριστιανική πόλις; Το ίδιο είναι. Το ίδιο ζούμε. Γι΄αυτό σας είπα, αμφιβάλλω αν και κατά πόσο στην πατρίδα μας αυτή τη στιγμή, έξω από μεμονωμένες περιπτώσεις, αν ζούμε με ορθοπραξία. Γι'αυτό διαμαρτύρεται ο Θεός και λέγει: «Δι᾿ ὑμῶν βλασφημεῖται τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι». «Εξαιτίας σας βλασφημείται το όνομά μου εις τους εθνικούς». Κι ακόμη θα πει ο Θεός δια του Ησαΐου: «Ὁ λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσί με τιμᾷ». Μόνο με τα χείλη του με τιμάει. Γεμίζομε την Εκκλησία τα χείλη του με τιμά. Γεμίζομε την Εκκλησία το Πάσχα…όχι, το Πάσχα φεύγομε, πάμε να φάμε τη μαγειρίτσα μας, την Μεγάλη Παρασκευή, ε, την ώρα που κάνομε την περιφορά του Επιταφίου, σαχλαμαρίζοντες κατά τη διάρκεια της λιτανείας του ιερού κουβουκλίου. Τι φοβερό πράγμα! Αν κάποιος από μακριά έβλεπε, θα έλεγε «Κοίταξε οι Χριστιανοί…». Έστω, έστω, έστω επιφανειακά, έστω εξωτερικά, αυτό προδίδει ότι είμεθα ορθόδοξοι Χριστιανοί, με ορθοδοξία και ορθοπραξία;
Σας είπα προηγουμένως αυτά σε μικρογραφία. Αλλά οι Χριστιανοί έναντι των εθνών που δεν εγνώριζαν Χριστόν, πώς στάθηκαν; Το ίδιο. Θα περιοριστώ σε τούτο να σας πω μόνον. Όταν η λεγομένη Χριστιανική Ευρώπη ξεκίνησε την αποικιοκρατία της στις άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής, μόνο εικόνα Χριστού δεν έδωσε. Είχε πει ο Γκάντι κάποτε· Είχαν δεχθεί οι Ινδοί των Άγγλων την κατοχήν και είχε πει: «Καλός είναι ο Χριστιανισμός, αλλά πολύ κακοί είναι οι Χριστιανοί». Βλέπετε λοιπόν; Βλέπετε λοιπόν τι εικόνα δίδομε εις τους άλλους για την ορθότητα του Ευαγγελίου, για το Ευαγγέλιον και δια την ορθότητα του βίου του ευαγγελικού; Πάντως είτε με ορθά λόγια, είτε με ευαγγελικόν ήθος, ο άνθρωπος γίνεται ομολογητής Χριστού.
Είναι όμως και η τρίτη μορφή ομολογίας του Χριστού. Είναι η ιεραποστολή. Κίνητρον της ιεραποστολής είναι η αγάπη στον Χριστό και στον άνθρωπο, για να σωθεί. Ο Χριστός να δοξαστεί. Ο άνθρωπος, ο συνάνθρωπος να σωθεί. Εκεί ομολογούμε τον Χριστόν και είναι κατεξοχήν ομολογία αγάπης. Όταν ο Κύριος είπε εις τον Απόστολο Πέτρο μετά την Ανάστασή Του, εκεί παρά την λίμνην της Τιβεριάδος, «Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με πλεῖον τούτων;». Τρεις φορές το είπε: «Σίμων, παιδί του Ιωνά, με αγαπάς περισσότερο από τους άλλους;». Και ενώ ο Πέτρος είπε «Ναί, Κύριε, φιλῶ σε», «Σε αγαπώ», και μάλιστα όταν ο Κύριος το επανέλαβε και δια τρίτην φοράν, ο Πέτρος ελυπήθη. «Αμφιβάλλει ο Κύριος εάν τον αγαπώ;». Και στις τρεις περιπτώσεις ο Κύριος απήντησε κάπως διαφορετικά, αλλά το ίδιο νόημα. «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». «Μ’ αγαπάς;». «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». Τι σημαίνει αυτό; «Εάν μ’ αγαπάς, οφείλεις να ασκείς ποιμαντική και ιεραποστολή. Δεν μπορείς να με αγαπάς, εάν δεν ασκείς ποιμαντική εις τους άλλους, δεν ασκείς την ιεραποστολή». Ποιμαντική λέγεται -…το ίδιο πράγμα ουσιαστικά είναι- αλλά με μία διάκριση, ότι η ποιμαντική ασκείται εις τους έσω, εις τους πιστούς, ενώ η ιεραποστολή εις τους έξω, εις εκείνους που ακόμη δεν εγνώρισαν τον Χριστόν. Έτσι βλέπομε εδώ ο Κύριος να συνδέει την αγάπη με την ιεραποστολή. Και η ιεραποστολή απαιτεί πολλές θυσίες. Ακόμη και αυτής της ζωής την θυσίαν.
Κι αν όμως κανείς δεν μπορεί, έχει τον πόθο, δεν μπορεί να βγει πιο έξω, να βγει στο μέτωπο, να κηρύξει Χριστόν ως ιεραπόστολος… -αυτή την στιγμή έχομε τρία κλιμάκια εμείς οι ορθόδοξοι Έλληνες… Το ένα είναι στην Αφρική, το άλλο είναι στη Νότια Κορέα και το άλλο είναι στις Ινδίες. Κι όπου αλλού μπορεί μικρά κλιμάκια να υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Δεν είναι εύκολο πράγμα να ζήσεις στις συνθήκες της Αφρικής. Κάτω από φοβερές όντως προϋποθέσεις. Δεν μπορείς. Ποθείς; Κάνε κάτι άλλο. Δώσε τα αναγκαία δια την ιεραποστολήν. Στάσου εις τα μετόπισθεν. Δεν πολεμούν όλοι στα σύνορα ενός κράτους. Είναι και τα μετόπισθεν. Είναι η τροφοδοσία. Είναι ο εφοδιασμός. Είναι όλα εκείνα που θα βοηθήσουν τους πολεμούντας εις την πρώτην γραμμήν. Δεν μπορείς λοιπόν να γίνεις ιεραπόστολος; Βοήθησε όμως τους ιεραποστόλους. Δώσε χρήματα. Δώσε σκεύη, πράγματα. Κάνε προσευχή. Κάνε προσευχή δια τους ιεραποστόλους. Κάνε προσευχή δια τους μέλλοντας να κατηχηθούν ή τους κατηχουμένους, για να φθάσουν εις το άγιον Βάπτισμα.
Αγαπητοί, όλες αυτές οι μορφές είναι ομολογία Χριστού. Κι όπως είπαμε, η ομολογία του Χριστού ξεκινά από την πολλήν αγάπη του Χριστού. Και την αγάπη του πλησίον. Ίσως… πολλά είναι τα σπουδαία και τα καλά και τα αναγκαία έργα, αλλά κορυφαίον όμως είναι η ομολογία του Χριστού. Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Πάντα δεύτερα τίθεσθε τῆς ὁμολογίας τῆς εἰς Χριστόν». Όλα μπαίνουν δεύτερα, κατοπινά, μπροστά στην ομολογία του Χριστού. Θέλετε απόδειξη; Και ο ληστής επί του σταυρού, δεν είχε περιθώρια καλών έργων. Αλλά ομολόγησε τον Χριστόν και σώθηκε. Και η ομολογία, όπως είπαμε, έχει μέσα της το μαρτυρικό στοιχείο. Δεν μπορείς να ομολογείς Χριστόν και να μη ζεις το μαρτύριον. Είτε σαν αναστεναγμός για το κακό που γίνεται, για τους ανθρώπους που απωθούν και δεν θέλουν να δεχθούν Χριστόν. Είναι το μαρτύριο των καταστεναζόντων, που λέγει ο προφήτης Ιεζεκιήλ, για ό,τι άσχημο έβλεπαν μέσα εις την πόλιν της Ιερουσαλήμ. Είναι, σε ένα κόσμο διεφθαρμένο που ζεις αδερφέ μου και αναστενάζεις που δεν δέχεται τον Χριστό, είναι σαν τον δίκαιο Λωτ. Λέγει ο Απόστολος Πέτρος: «Καταπονούμενον (Κοιτάξτε το ρήμα: «Καταπονούμενον». Κατεπονείτο. Εστενοχωρείτο, υπέφερε) ὑπὸ τῆς τῶν ἀθέσμων ἐν ἀσελγείᾳ ἀναστροφῆς». Όταν ζούσε μέσα σε εκείνη τη βρωμερή, ανήθικη πόλη των Σοδόμων, ο Λωτ ήτο καταπονούμενος.
Είτε ακόμη σαν λοιδορία του κόσμου. Όπως εκείνον τον τυφλόν που τον πέταξαν έξω. « Α, αυτός, αυτός ο χαζός, αυτός ο θρησκόληπτος». Τον θρησκευόμενον τον λένε θρησκόληπτον. Κοροϊδεύουν. «Αυτός που είναι περιθωριοποιημένος, στο περιθώριο βρίσκεται». Αυτόν ο οποίος δίδει ακόμα τον εαυτό του, την ψυχαγωγία του, δαπανάται. Αυτός που δίνει ακόμα και το αίμα Του. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, όλα αυτά συνιστούν το μαρτυρικό στοιχείο. Ομολογητής και μάρτυρας πάνε πλάι πλάι. Το ένα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς το άλλο. Όλοι οι μάρτυρες είχαν την ομολογία. Αλλιώτικα δεν θα ήσαν μάρτυρες. Και ο Κύριος μας είπε ότι όταν Τον ομολογήσουμε μπροστά στους ανθρώπους, με την όποια στάση τους, τότε κι Εκείνος θα μας ομολογήσει ως δικούς Του εν ημέρα κρίσεως, ενώπιον του Πατρός Του, ενώπιον των αγίων αγγέλων και των αγίων.
Αγαπητοί, είναι θέμα αγάπης η ομολογία. Ας αναπτύξουμε την αγάπη και τότε θα έλθει και η ομολογία.
†.“πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.” (Λουκ. 16,24)
Αγαπητοί μου, δεν ζήτησε τίποτα μεγάλο κ σπουδαίο ο πλούσιος τής παραβολής στον Άδη από τον Αβραάμ. Του ζήτησε κάτι, που ούτε και στη Γη αυτήν δεν θα το ζητούσαμε, σαν τόσο μικρό! Πάτερ Αβραάμ, του λέει, σε παρακαλώ πολύ στείλε τον Λάζαρο, αφού θα ‘χει βάλει το
δάχτυλό του μέσα στο ποτήρι το νερό (πόσο μπορεί να κρατήσει το δάχτυλό μας νερό; Μία σταγόνα;) Και να έλθει να το βάλει στα χείλη μου, να με καταψύξει, να με δροσίσει! Γιατί “οδυνώμαι”, υποφέρω! Στο καμίνι αυτό τής κόλασης, του Άδη. Και, όμως, αγαπητοί, αυτό, ακριβώς, δεν του δόθηκε αυτού τού πλούσιου στον Άδη. Τόσο μικρό πράγμα ζήτησε και δεν τού δόθηκε, Γιατί; Γιατί κι ο ίδιος δεν φρόντισε στη ζωή του να προσέξει να τηρεί ακριβώς αυτές τις μικρές πράξεις που συνθέτουν τη ζωή μας. Πολλές φορές νομίζουμε, αγαπητοί, ότι η ζωή μας πρέπει να είναι γεμάτη από μεγάλα έργα, που να θαμπώσουν τον Θεό και να θαμπώσουν και τους ανθρώπους. Και δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν χρειάζεται να κάνει κανείς μεγάλα έργα αλλά αυτά τα καθημερινά έργα, τα οποία μάς προβάλλονται μέσα στη μέρα τής κάθε μέρας τής ζωής μας! Αλλά έχουμε ένα είδος πρεσβυωπίας, αν επιτρέπεται να το πω έτσι! Εν βλέπουμε τα κοντινά αλλά τα μακρινά! Κι πάντα τα μακρινά είναι τα άπιαστα! Είν’ εκείνα, που για μας μπορεί να είναι μία ουτοπία. Και, όμως, τα κοντινά είν’ εκείνα, που μας δίνουν την αφορμή αλλά και την ευκαιρία ν’ ασκήσουμε την αρετή και το θέλημα του Θεού στην ημέρα τη σημερινή. Είν’ ένα λάθος που το παθαίνουμε όλοι. Όπως μεταθέτουμε την ευτυχία στο μέλλον και λέμε “σήμερα η ευτυχία”, σ’ οποιανδήποτε κατάσταση και αν βρισκόμαστε, έτσι μεταθέτουμε και την αρετή και την εφαρμογή του Νόμου τού Θεού και τα πάντα στο μέλλον, σε μακρινές αποστάσεις και σε μεγάλο σχήμα. Είδατε, όμως, εδώ, στην παραβολή τού πλουσίου και τού Λαζάρου, ότι ζητά μια μικρή πράξη ο πλούσιος της παραβολής και δεν την βρίσκει, ακριβώς, διότι είχε περιφρονήσει αυτές τις καθημερινές, μικρές πράξεις, που έπρεπε ν’ αγιάζει την ημέρα του; Κι όμως, αγαπητοί, ας το πούμε. Το μεγαλύτερο μέρος τής ζωής μας είναι αυτές, οι μικρές πράξεις, Η μικρή υπομονή, που πρέπει να δείξουμε, περιμένοντας το λεωφορείο, χωρίς ν’ αρχίσουμε να φωνάζουμε. Η μικρή διάκριση, που πρέπει να δείξουμε στο περιβάλλον μας, χωρίς να ενοχλήσουμε τους άλλους. Η μικρή αλήθεια που θα πούμε για κάτι το τιποτένιο. Όλ’ αυτά τα πράγματα συνθέτουν τη ζωή μας την κάθε μέρα και ολόκληρη η ζωή μας αποτελείται, ακριβώς, απ’ αυτά τα μικρά πετράδια, τις μικρές περιπτώσεις, που, όλες μαζί, θα φανούν σπουδαίες και μεγάλες στα μάτια τού Θεού. Εξάλλου, αν ρωτήσουμε “η Υπεραγία Θεοτόκος τι μεγάλα έργα έκανε; Έτρεχε σε νοσοκομεία, έτρεχε και περιέτρεχε την Υφήλιο, για να βοηθήσει από ‘δω και από ‘κεί; Τι έκανε η Υπεραγία Θεοτόκος;” Ήταν στη Ναζαρέτ, στη σιωπή τής αρετής μέσα στις καθημερινές, μικρές πράξεις. Δεν έκανε τίποτα που να φαντάζει και να δημιουργεί έκπληξη, αλλά ζούσε στην καθημερινότητα, αυτήν, που τη λέμε, δυστυχώς, “πεζότητα”. Διότι, πράγματι, αν δούμε ότι η κάθε μέρα έχει αξία και περιεχόμενο σ’ εκείνα που μας προσφέρει, αυτομάτως νικήσαμε έναν φοβερό πειρασμό: την πεζότητα και τη συνήθεια, τη ρουτίνα! Για μας δεν θα υπάρχει, πλέον, ούτε η πεζότητα ούτε η ρουτίνα, που να (μας κάνει να) πούμε “πάλι τα ίδια;”. Αυτή η καθημερινότητα είναι η τριβή η καθημερινή. Η κάθε μέρα μάς παρουσιάζεται καινούργια, με ενδιαφέροντα, που καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε και να την βγάλουμε εις πέρας όπως, ακριβώς, ο Θεός θέλει. Έτσι, η Υπεραγία Θεοτόκος δεν έκανε μεγάλα πράγματα, που να φαντάζουν ! Και, όμως! Είναι η τιμιωτέρα των Ουρανών! Και των Αρχαγγέλων! Και των Αγγέλων! Ακόμη, αν θέλετε, πόσοι και πόσοι Άγιοι κέρδισαν τη Βασιλεία τού Θεού, επειδή έκαναν αυτό το καθημερινό. Ξέρουμε τι έκαναν; Διαβάζουμε έναν βίο Αγίου. Και βλέπουμε ότι ζεί απλά την καθημερινή ζωή, απλά πράγματα. Ώστε να μας κάνει να εκπλησσόμαστε, αγαπητοί μου, όταν δούμε ότι αυτός στάθηκε Άγιος! Επί παραδείγματι, ο Άγιος Μωϋσής ο Αιθίοπας. Τι έκανε κάθε μέρα, ξέρετε; Έμενε στην έρημο! Όχι σε έρημο, έρημη από ανθρώπους, απλώς! Αλλά έρημο από νερό και από δέντρα, τόσο, που, όταν οι διαβάτες εκεί, στην ερημιά, περνούσαν, ταξιδιώτες, υπέφεραν από τη δίψα, εκεί, στην Αφρική! Και τι έκανε ο Άγιος Μωϋσής ο Αιθίοπας; Κάθε μέρα πήγαινε σ’ ένα σημείο, που περνούσαν οι ταξιδιώτες και τους προσέφερε νερό! Τίποτ’ άλλο δεν έκανε! Κάθε μέρα προσέφερε νερό! Τι έκανε ο Άγιος Χριστόφορος; Στεκόταν στο ποτάμι δίπλα και μετέφερε τους ανθρώπους που δεν μπορούσαν να περάσουν το ποτάμι, επειδή ήταν δυνατός και ψηλός, τους μετέφερε από την μία όχθη στην άλλη! Βλέπετε, μικρά πράγματα! Κ έγιναν Άγιοι! Γιατί, ακριβώς, αυτές οι μικρές πράξεις δεν πέρασαν στο περιθώριο της παρατήρησής τους και της εφαρμογής του στον Νόμο τού Θεού. Αλλά, ακόμη, ο ίδιος ο Κύριος μας απάντησε πάνω σ’ αυτό, ότι “ός εάν ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον ψυχρού ύδατος, εις όνομα Μαθητού, αμήν λέγω υμίν, ου μη απολέση τον μισθόν αυτού”. Σας βεβαιώνω, λέει, ότι εκείνος που θα ποτίσει, θα δώσει ένα ποτήρι δροσερό και ψυχρό νερό σε όνομα Μαθητού, δηλαδή ότι “αυτό το δίνω σε αυτόν τον άνθρωπο, επειδή είναι άνθρωπος του Θεού κ μαθητής τού Χριστού, Ιεραπόστολος, η Εικόνα τού Θεού”, σας βεβαιώνω, λέει, δεν θα χάσει τον μισθό του. “Εις όνομα Προφήτου, μισθόν Προφήτου λήψεται.” “Εις όνομα Μαθητού, μισθόν Μαθητού λήψεται”. Δηλαδή, αν βλέπεις τον άλλον ότι είναι Προφήτης στο Όνομα τού Θεού κ του δώσεις ένα ποτήρι νερό, θα πάρεις τον μισθό, σαν να ήσουν εσύ Προφήτης! Βλέπεις τον άλλον ως Μαθητή του Χριστού Θα πάρεις τον μισθό, σαν να ήσουν εσύ ο Μαθητής τού Χριστού! Μας το βεβαίωσε αυτό ο Κύριος, ότι και ένα ποτήρι νερό να δώσεις, αυτό δεν πάει χαμένο! Κ, όμως, αγαπητοί, τι είν’ ένα ποτήρι νερό; E, λοιπόν, ο Κύριος παίρνει αυτή τη μικρή πράξη, για να μας δείξει ότι δεν πρέπει να υποτιμούμε τις μικρές, καθημερινές πράξεις στη ζωή μας! Εκείνη η γυναίκα που άλειψε με μύρο τον Κύριο, θυμάστε; τι έκανε; Μία πράξη, έκανε, μικρή, αν συγκριθεί με όλες τις άλλες πράξεις που μπορούσε να κάνει στη ζωή της αι ήταν η εξής: αγόρασε μύρο και ήρθε να αλείψει τα Πόδια τού Κυρίου! Και τι είπε ο Κύριος; “Σας βεβαιώνω, όπου κηρυχθεί το Ευαγγέλιο, η πράξη αυτή τής γυναίκας θα μνημονεύεται!” Και, πράγματι, εκατομμύρια άνθρωποι σε 2000 χιλιάδες χρόνια που διαβάζουν την Αγία Γραφή σ’ όλον τον κόσμο διαβάζουν την πράξη, αυτήν την μικρή πράξη, αυτής της γυναίκας! Ακόμα, αν θέλετε, εκείνη η γυναίκα η οποία ήταν στο Ιερό κι έρριξε δύο λεπτά στο Ταμείο τού ναού ο Κύριος την παρατήρησε και της είπε ότι πιο πολύ απ’ όλους έρριξε! Και, αν θέλετε, δεν μιλά μόνο για το θέμα τού ποσού αλλά και για το γεγονός ότι έρριξε στο ταμείο τού ναού! Διότι ο Κύριος παρατηρούσε. Εάν ρίχνουν στον ναό χρήματα και πώς τα ρίχνουν και τι ρίχνουν. Ο ίδιος λέει ότι “δεν θα παρουσιαστείς στον ναόν Μου, με χέρια άδεια!” Μας κάνει εντύπωση, λέει σαφώς ο Ιερός Ευαγγελιστής, ότι “ήτο παρατηρών” ο Κύριος. Παρατηρούσε, πήγε στην απέναντι μεριά απ’ το ταμείο και εκεί στάθηκε και κοιτούσε “πώς έβαλλον χαλκόν” , δλδ πώς έδιναν χρήματα μέσα στο ταμείο τού ναού. Όλα, λοιπόν, τα βλέπει ο Θεός. Και τις μικρές πράξεις. Κι αυτό που έρριξες στο κουτί να πάρεις το κερί σου. Τι έρριξες; Πώς το ‘ριξες; Τι έρριξες; Τα βλέπει όλα ο Θεός. Είναι καταπληκτικό. Δεν το λέω εγώ! Ο ιερός Ευαγγελιστής μάς το καταγράφει αυτό. Γι’ αυτόν τον λόγο, θα έλεγα, όλ’ αυτά τα πράγματα δεν είν’ έξω από την πνευματική μας ζωή. Μικρά-μικρά κι, όμως, όλ’ αυτά είναι σπουδαία. Εκείνος ο λόγος, εκείνο το κάθισμα που θα καθίσουμε, εκείνο που θα ενεργήσουμε μες στην ημέρα, όλα έχουν πάρα πολλή σημασία κ αξία! Αλλά θα έλεγε κανείς : “γιατί ο Κύριος επιμένει σ’ αυτές τις μικρές, μικρές πράξεις τής ζωής μας;” Πρώτα πρώτα, γιατί, όπως σάς είπα, συνθέτουν τη ζωή μας. Και, δεύτερον, το είπε ο Ίδιος : ”ο πιστός εν ελαχίστω και εν πολλώ πιστός εστι· και ο εν ελαχίστω άδικος και εν πολλώ άδικος εστι”. Δηλαδή, εκείνος που είναι έμπιστος στο μικρό έμπιστος θα είναι και στο μεγάλο. Εκείνος που δεν είν’ έμπιστος δεν είναι έμπιστος ούτε και στο μεγάλο. Δηλαδή, τι θα πει αυτό; Από τα μικρά φαίνεσαι ποιος είσαι. Και, αν σε δει ο άλλος, πραγματικά, πώς κινείσαι, θα κρίνει και τα παρακάτω, τα μεγάλα. Μία τράπεζα προκήρυξε έναν διαγωνισμό πρόσληψης ενός υπαλλήλου και πολλοί υπάλληλοι πήγαιναν, παρουσιάζονταν στον διευθυντή, τους κοιτούσε, τους ρωτούσε κάποια πράγματα και τους έλεγε “καλά, αν είναι, θα σας ειδοποιήσω”. Ήταν και κάποιος, την ώρα που έμπαινε μέσα στο γραφείο, έσκυψε και πήρε κάτι. Του λέει ο διευθυντής : “με συγχωρείς, νέε μου, αυτό που έσκυψες και πήρες τι ήταν;” Και είπε : “μια καρφίτσα είδα κάτω και την πήρα”. “Και γιατί την πήρες;” “Ίσως χρειαστεί” είπε ο νέος αυτός. Και λέει ο Διευθυντής: “εσένα θα προσλάβω ως υπάλληλο”. Γιατί; Τι νομίζετε ότι κερδίζει η Τράπεζα δισεκατομμύρια; από τα ψηλά που μαζεύει! Από τις δεκάρες που μαζεύει -και είναι πολλές αυτές οι δεκάρες- γίνεται πλούσια. Δλδ, με άλλα λόγια, ο νέος αυτός σκεπτόταν οικονομολογικά, ακόμα και για μία καρφίτσα! Και ο Διευθυντής έκρινε ότι, αφού κρίνει ο νέος αυτός στο μικρό έτσι, πολύ παραπάνω θα κρίνει στο μεγάλο. Αυτό είναι το να μπορεί να δώσει κανείς τις εξετάσεις του στο μικρό. Αυτό που είπε ο Κύριος: “στο ελάχιστο εν είσαι πιστός, και στο πολύ θα είσαι πιστός”. Βλέπετε, στα μάτια τού Θεού δε γίνεται καμία υποτίμηση αλλά όλα έχουν τη σημασία κ την αξία τους. Ύστερα, κάτι άλλο: τι νομίζετε, είτε σταθούμε στην πνευματική ζωή είτε πέσουμε απο την πνευματική ζωή οφείλεται στα μικρά. Ο Δαβίδ ξέρετε πώς έπεσε και έμεινε περιώνυμος για το διπλό του αμάρτημα, που τού χάρισε άνευ προηγουμένου περιπέτεια στη ζωή του. Και παρά λίγο να χάσει και την επαγγελία τού Θεού ότι θα γινόταν προπάτωρ τού Μεσσία. Ξέρετε τι; Ήταν καλοκαίρι. Κοιμήθηκε και ανέβηκε πάνω στην ταράτσα το απογευματάκι με τη δροσιά να πάρει λίγο τον αέρα του. Και, όπως ήταν έτσι χαλαρές οι δυνάμεις τής ψυχής από τον μεσημεριάτικο ύπνο και την καλοκαιρινή ζέστη, πρόσεξε ότι κάποια γυναίκα έκανε μπάνιο σ’ ενα χαμηλότερο σπίτι. Και δεν απέσυρε τα μάτια του αλλά κάθισε να κοιτάξει. Αυτό στάθηκε αιτία για την παρακάτω ιστορία, τη γεμάτη περιπέτειες, πολέμους και αίμα, που πλήρωσε και αυτός και η οικογένειά του -μάλιστα σε τραγικό βαθμό- και ο λαός τού Ισραήλ. Βλέπετε; Μικρό, πολύ μικρό πραγματάκι! Και, όμως, παρακαλώ, έχασε εκεί ο Δαβίδ. Ο Ιούδας τι; Μαθητής τού Χριστού εξελέγη. Δεν πρόσεξε, όμως, όταν τού ανατέθηκε το Ταμείο, να μην κολλά την καρδιά του σε λίγες πενταροδεκάρες (εκεί κολλούσε την καρδιά του). Έβαλε τη μια φορά μια πεντάρα μέσα στην τσέπη του και είπε “ε, αυτή ας είναι για μένα”. Και πολλές φορές εκείνοι που θέλουν έτσι να κινούνται, δικαιολογούνται. “Και τι θα είπε ο Ιούδας; Εγώ έχω και κάποιον κόπο, να κρατάω το ταμείο. Ε, για τον κόπο μου, λοιπόν, βάζω και μια πεντάρα στην τσέπη μου”. Μετά έγινε δεκάρα, η δεκάρα πενηνταράκι, το πενηνταράκι δραχμή. Και, σιγά σιγά, έφθασε στο σημείο να κυριευθεί η καρδιά του από τέτοια φιλαργυρία, ώστε να φθάσει να ξεπουλήσει και να προδώσει τον Διδάσκαλό του. Ό,τι θέλετε, αγαπητοί μου, πείτε. Αυτό που λέει η Γραφή (Σοφία Σειράχ, Κεφ. 19) : “ο εξουθενών τα ολίγα κατά μικρόν πεσείται”. Δηλαδή, αυτός που δεν προσέχει τα λίγα (λέγοντας ότι αυτό είναι μικρό, το άλλο μικρό και το άλλο μικρό) σιγά σιγά αυτός θα πέσει. Και, αντίστροφα. Εκείνος που προσέχει τα λίγα και τα μικρά και τα καθημερινά αυτός θα ορθωθεί και θα φθάσει σε ύψος αρετής, που οι άλλοι θα βλέπουν κ θα λένε “πώς αυτός έφθασε;”. Διότι φρόντιζε κάθε μέρα να αξιοποιεί τις μικρές, μικρές ευκαιρίες τής ζωής. Έτσι, αγαπητοί, ας κλείσουμε. Το γεγονός είναι ότι, όταν πέφτει μια βροχή και γεμίζουν τα ποτάμια και πλημμυρίζουν οι πεδιάδες, αυτή η βροχή αποτελείται από σταγόνες. Ποιος έδωσε σημασία στις σταγόνες τής βροχής; Και, όμως, η βροχή αποτελείται από σταγόνες Έτσι κι η ζωή μας ολόκληρη! Αποτελείται -μέσα στα 50, 80, 100 χρόνια που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος- αποτελείται ολόκληρη ή από κακίες ή από αρετές, αυτές που σημειώθηκαν στην καθημερινότητα της ζωής μας. Γι’ αυτόν τον λόγο, ας προσέξουμε. Όλα έχουν βαρύνουσα σημασία ή για τη Βασιλεία τού Θεού την αιώνια, ή για την Κόλαση την αιώνια . Στο χέρι μας είναι να δουν τα μάτια μας και να αξιοποιήσουμε δεόντως την καθημερινότητα της ζωής.
†.Εάν προσέξουμε την προοδευτική λύση των τεσσάρων πρώτων Σφραγίδων, αυτή είν’ η τετάρτη, θα παρατηρήσουμε ότι έχουμε μία προοδευτική κλιμάκωση. Κατ’ αρχάς κηρύσσεται το Ευαγγέλιο και είναι όλα ευοίωνα και ευχάριστα , είναι ο λευκός ίππος. Κατόπιν, αρχίζει η αντίδραση του σατανά και των οργάνων του και εγείρουν διωγμό και μαρτύριο εναντίον των κηρύκων τού Ευαγγελίου και των φορέων αυτού και έτσι, άφθονο αίμα χύνεται και έχουμε τους Μάρτυρες και τους εμφυλίους πολέμους και συρράξεις, όπως θα λέγαμε σε μία περιορισμένη ή ευρεία μορφή. Είναι ο “πυρρός ίππος”, το κόκκινο άλογο. Μετά, έρχεται ο Θεός να τιμωρήσει τούς διώκτες τού Ευαγγελίου Του και εξαπολύει λοιμόν, πένθος και κατήφεια, που είναι το μαύρο άλογο της τρίτης Σφραγίδος. Επειδή, όμως, οι διώκτες δεν συμμορφώνονται και επιμένουν στην άρνησή τους, όπως, δυστυχώς, και οι πεπτωκότες Χριστιανοί, αυτοί που απεμπόλησαν τον Χριστό, και αρχίζουν αυτοί οι πεπτωκότες Χριστιανοί να ζούν την προηγούμενη ζωή τους, και την ειδωλολατρική, όπως, επί παραδείγματι, βαπτισμένοι άνθρωποι, βαπτισμένοι Χριστιανοί, αρνούνται το Βάπτισμα τους, αρνούνται την χριστιανική τους ιδιότητα, γίνονται τέκτονες, γίνονται άθεοι, ή ό,τι άλλο, έτσι, αυτοί ομοίως επιτίθενται εναντίον των Χριστιανών κι έρχεται ως ποινή, πλέον, από τον Θεό, που είναι η τέταρτη Σφραγίδα, τη λύση τής τετάρτης Σφραγίδος, ο πόλεμος, η πείνα, η επιδρομή των κυρίων τής Γής και ο θάνατος, με την έννοια “λοιμός” (αρρώστια), αυτό που λέμε και στη γλώσσα μας “θανατικό” . Και είναι οι αρρώστιες. Στο τέταρτο του πληθυσμού τής Γης.
Όπως αντιλαμβάνεστε, η λύση των τεσσάρων πρώτων Σφραγίδων αποτελεί έναν κύκλο, διαρκώς επαναλαμβανόμενο μέσα στην Ιστορία, δηλαδή έχουμε την κυκλική μέθοδο ερμηνείας των γεγονότων τής Αποκαλύψεως, κάτι που παρατηρούμε σε ολόκληρη την ιστορία τού Ισραήλ αλλά και μέσα στην ίδια την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Προπαντός στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε αυτήν την κυκλική ερμηνεία τής Αγίας Γραφής. Έχουμε τον εξής κύκλο στην Παλαιά Διαθήκη: ο Θεός δίνει τις υποσχέσεις Του. Κάνει τη Διαθήκη Του. Και λέει ότι “αν με ακούσετε, θα έχετε τ’ αγαθά τής Γης, αν δεν με ακούσετε, μάχαιρα υμάς κατέδεται” . Ο λαός ακούει. Περνάει ο καιρός, ξεφτίζει, ξεχνάει ο λαός , ειδωλολατρεί και έρχεται η τιμωρία. Συνέρχεται ο λαός, μετανοεί, συγχωρεί ο Θεός, ανανεώνει την Διαθήκη Του -με την έννοια ότι έρχονται οι Προφήτες, οι Κριτές κτλ, όσοι κυβέρνησαν τον λαό- και υπενθυμίζουν τα κρίματα κ τα δικαιώματα του Θεού και πάλι ο Λαός συνέρχεται, για να ξεχαστεί ύστερ’ από λίγο, και πάλι να ειδωλολατρήσει και πάλι να έλθει η τιμωρία. Έχουμε αυτούς τούς κύκλους. Έτσι μπορούμε να δούμε την Παλαιά Διαθήκη. Αλλά έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε και ολόκληρη την Αγία Γραφή και ολόκληρη την Ιστορία. Μόνο που δεν αντιγράφουν οι αιώνες αλλήλους, όπως λέγεται έξω, βεβαίως, από την Αγία Γραφή. Αυτή είναι μια κυκλική ερμηνεία, αυτό που λέμε “οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους”. Δηλαδή αντιγράφει ο ένας τον άλλον. Αυτό που έγινε τον περασμένο αιώνα θα γίνει και τώρα. Όπως έγινε και τον προπερασμένο αιώνα και όπως θα γίνει και τον επόμενο αιώνα. Τα ίδια πράγματα. Δεν είν’ ακριβώς, όμως, το ίδιο. Διότι έχουμε, ταυτόχρονα, μια ελικοειδή μορφή κ έτσι αυτά που θα κάνουμε αυτόν τον αιώνα ναι μεν μοιάζουν με τα τού περασμένου αιώνα αλλά έχουμε, όμως, μιαν ειδίκευση, θα λέγαμε, μια πύκνωση αυτών των καταστάσεων και, έτσι, ναι μεν γυρίζουμε ξανά κύκλο, αλλά είμαστε λίγο πιο ψηλά από τον πρώτο κύκλο. Και έτσι ανεβαίνουμε προς τα πάνω με διαρκή πύκνωση των πραγμάτων, των γεγονότων. Έτσι, αυτές οι τέσσερις Σφραγίδες διαρκώς επαναλαμβάνονται μέσα στην Ιστορία.
Απόσπασμα από την 30η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Ιερά Αποκάλυψις ».
†.Και ερχόμεθα τώρα αγαπητοί μου είς την λύσιν της 4ης σφραγιδος.
“Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγῖδα τὴν τετάρτην, ἤκουσα φωνὴν τοῦ τετάρτου ζῴου λέγοντος·
ἔρχου./καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ ἵππος χλωρός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπάνω αὐτοῦ, ὄνομα αὐτῷ ὁ θάνατος, καὶ ὁ ᾅδης ἠκολούθει μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ τὸ τέταρτον τῆς γῆς, ἀποκτεῖναι ἐν ρομφαίᾳ καὶ ἐν λιμῷ καὶ ἐν θανάτῳ καὶ ὑπὸ τῶν θηρίων τῆς γῆς.”
Βρισκόμαστε στο 6ο κεφάλαιο, στίχοι 7,8. Εάν προσέξουμε την προοδευτική λύση των
τεσσάρων πρώτων Σφραγίδων, αυτή είν’ η τετάρτη, θα παρατηρήσουμε ότι έχουμε μία προοδευτική κλιμάκωση. Κατ’ αρχάς κηρύσσεται το Ευαγγέλιο και είναι όλα ευοίωνα και ευχάριστα , είναι ο λευκός ίππος. Κατόπιν, αρχίζει η αντίδραση του σατανά και των οργάνων του και εγείρουν διωγμό και μαρτύριο εναντίον των κηρύκων τού Ευαγγελίου και των φορέων αυτού και έτσι, άφθονο αίμα χύνεται και έχουμε τους Μάρτυρες και τους εμφυλίους πολέμους και συρράξεις, όπως θα λέγαμε σε μία περιορισμένη ή ευρεία μορφή. Είναι ο “πυρρός ίππος”, το κόκκινο άλογο. Μετά, έρχεται ο Θεός να τιμωρήσει τούς διώκτες τού Ευαγγελίου Του και εξαπολύει λοιμόν, πένθος και κατήφεια, που είναι το μαύρο άλογο της τρίτης Σφραγίδος. Επειδή, όμως, οι διώκτες δεν συμμορφώνονται και επιμένουν στην άρνησή τους, όπως, δυστυχώς, και οι πεπτωκότες Χριστιανοί, αυτοί που απεμπόλησαν τον Χριστό, και αρχίζουν αυτοί οι πεπτωκότες Χριστιανοί να ζούν την προηγούμενη ζωή τους, και την ειδωλολατρική, όπως, επί παραδείγματι, βαπτισμένοι άνθρωποι, βαπτισμένοι Χριστιανοί, αρνούνται το Βάπτισμα τους, αρνούνται την χριστιανική τους ιδιότητα, γίνονται τέκτονες, γίνονται άθεοι, ή ό,τι άλλο, έτσι, αυτοί ομοίως επιτίθενται εναντίον των
Χριστιανών κι έρχεται ως ποινή, πλέον, από τον Θεό, που είναι η τέταρτη Σφραγίδα, τη λύση τής τετάρτης Σφραγίδος, ο πόλεμος, η πείνα, η επιδρομή των κυρίων τής Γής και ο θάνατος, με την έννοια “λοιμός” (αρρώστια), αυτό που λέμε και στη γλώσσα μας “θανατικό” . Και είναι οι αρρώστιες.
Στο τέταρτο του πληθυσμού τής Γης.
Όπως αντιλαμβάνεστε, η λύση των τεσσάρων πρώτων Σφραγίδων αποτελεί έναν κύκλο, διαρκώς επαναλαμβανόμενο μέσα στην Ιστορία, δηλαδή έχουμε την κυκλική μέθοδο ερμηνείας των γεγονότων τής Αποκαλύψεως, κάτι που παρατηρούμε σε ολόκληρη την ιστορία τού Ισραήλ αλλά
και μέσα στην ίδια την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Προπαντός στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε αυτήν την κυκλική ερμηνεία τής Αγίας Γραφής. Έχουμε τον εξής κύκλο στην Παλαιά Διαθήκη: ο Θεός δίνει τις υποσχέσεις Του. Κάνει τη Διαθήκη Του. Και λέει ότι “αν με ακούσετε, θα έχετε τ’
αγαθά τής Γης, αν δεν με ακούσετε, μάχαιρα υμάς κατέδεται” . Ο λαός ακούει. Περνάει ο καιρός,
ξεφτίζει, ξεχνάει ο λαός , ειδωλολατρεί κ έρχεται η τιμωρία. Συνέρχεται ο λαός, μετανοεί, συγχωρεί ο Θεός, ανανεώνει την Διαθήκη Του -με την έννοια ότι έρχονται οι Προφήτες, οι Κριτές
κτλ, όσοι κυβέρνησαν τον λαό- και υπενθυμίζουν τα κρίματα κ τα δικαιώματα του Θεού και πάλι ο Λαός συνέρχεται, για να ξεχαστεί ύστερ’ από λίγο, και πάλι να ειδωλολατρήσει και πάλι να έλθει η τιμωρία. Έχουμε αυτούς τούς κύκλους. Έτσι μπορούμε να δούμε την Παλαιά Διαθήκη. Αλλά έτσι
μπορούμε να ερμηνεύσουμε και ολόκληρη την Αγία Γραφή και ολόκληρη την Ιστορία. Μόνο που δεν αντιγράφουν οι αιώνες αλλήλους, όπως λέγεται έξω, βεβαίως, από την Αγία Γραφή. Αυτή είναι μια κυκλική ερμηνεία, αυτό που λέμε “οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους”. Δηλαδή αντιγράφει ο ένας τον άλλον. Αυτό που έγινε τον περασμένο αιώνα θα γίνει και τώρα. Όπως έγινε και τον προπερασμένο αιώνα και όπως θα γίνει και τον επόμενο αιώνα. Τα ίδια πράγματα. Δεν είν’ ακριβώς, όμως, το ίδιο. Διότι έχουμε, ταυτόχρονα, μια ελικοειδή μορφή κ έτσι αυτά που θα κάνουμε αυτόν τον αιώνα ναι μεν μοιάζουν με τα τού περασμένου αιώνα αλλά έχουμε, όμως, μιαν ειδίκευση, θα λέγαμε, μια πύκνωση αυτών των καταστάσεων και, έτσι, ναι μεν γυρίζουμε ξανά κύκλο, αλλά είμαστε λίγο πιο ψηλά από τον πρώτο κύκλο. Και έτσι ανεβαίνουμε προς τα πάνω με διαρκή πύκνωση των πραγμάτων, των γεγονότων. Έτσι, αυτές οι τέσσερις Σφραγίδες διαρκώς επαναλαμβάνονται μέσα στην Ιστορία. Αν το καταλάβουμε αυτό, μόνον έτσι θα
καταλάβουμε, χωρίς παρερμηνείες, το βιβλίο τής Αποκαλύψεως.
Και τώρα, ας έλθουμε στην ανάλυση της τέταρτης Σφραγίδος. Το τέταρτο ζώο είναι το “όμοιο αετώ πετωμένω”. Δηλαδή μοιάζει με αετό που πετά. Το χρώμα τού τέταρτου ίππου είναι το
“χλωρόν”. Δηλαδή το κίτρινο, το πρασινοκίτρινο. Είναι το χρώμα τού θανάτου. Το βάζουμε, μάλιστα, το κίτρινο σε κίτρινη σημαία, που είναι το λοιμοκαθαρτήριο. Δηλαδή καραντίνα. Αρρώστιες από το πλοίο → κίτρινη σημαία. Ακόμα, το κίτρινο χρώμα στον άνθρωπο θυμίζει θάνατο. Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να είναι κίτρινος, θυμίζει ότι αυτός ο άνθρωπος είν’
έτοιμος να πεθάνει. Συνεπώς, το κίτρινο, το πρασινοκίτρινο, αυτό, χρώμα είναι το σύμβολο του θανάτου. Εξάλλου κ ο αναβάτης τού χλωρού ίππου φέρει το όνομα “Θάνατος”. Ο καθήμενος επάνω αυτού, το όνομα αυτού “Θάνατος”. “Και ο Άδης ηκολούθει μετ’ αυτού” (και ο Άδης
ακολουθούσε) . Προσωποποιείται εδώ ο άδης, όπως προσωποποιείται και ο θάνατος. Και ο Άδης ακολουθεί τον Θάνατο. Φυσικό είναι τον Θάνατο να του ακολουθεί ο Άδης. Προσέξτε, όμως! Αυτή η προσωποποίηση έχει κάτι πολύ πολύτιμο να μας πει! Φανερώνει ότι αυτό το χωρίο εδώ είναι ένα ισχυρό χωρίο αποδείξεως ότι, μετά τον θάνατο, οι ψυχές ζουν! Διότι, αν οι ψυχές δέν
ζούσαν μετά τον θάνατο, τότε γιατί να προσθέσει εδώ ότι πίσω από τον Θάνατο ακολουθεί ο Άδης; Για να βάλει, λοιπόν, ότι πίσω από τον Θάνατο ακολουθεί ο Άδης (δηλαδή εκείνος που
μαζεύει όσους πέθαναν και, συνεπώς, τους κάνει κατόχους του, τους έχει κτήμα του), σημαίνει ότι οι ψυχές δέν αποθνήσκουν αλλά συνεχίζει η ζωή τού κάθε ανθρώπου που αποθνήσκει και μετά
θάνατον!
“Και εδόθη σ’ αυτόν εξουσία”. Σε ποιον εδόθη εξουσία; Στον Θάνατο και, εν συνεχεία, στον
Άδη. Από Ποιον εδόθη αυτή η εξουσία; Από τον Χριστό, τον Κύριο της ζωής και του θανάτου. Και τούτο όχι κατ’ ευδοκίαν αλλά κατά παραχώρηση. Ο Χριστός είν’ ο Κύριος της ζωής και του
θανάτου. Πώς, λοιπόν, δίνεται άδεια στον Θάνατο να μαζέψει το (ένα) τέταρτο της Γης; Το θέλει ο Θεός αυτό; Ποτέ! Αλλά γιατί το επιτρέπει; (Το επιτρέπει) όχι κατ’ ευδοκίαν, όχι γιατί το θέλει, αλλά κατά παραχώρηση. Διότι το επιτρέπει, το παραχωρεί. Μην ξεχνάμε ποτέ την διάκριση
μεταξύ “ευδοκίας” και “παραχωρήσεως”. Το παραχωρεί αυτό ο Θεός, για να τιμωρήσει τους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα της πληγής τής λύσης τής τέταρτης Σφραγίδας είναι: ο πόλεμος, ο
λοιμός (το θανατικό δηλαδή), ο λιμός (η πείνα) και τα θηρία τής Γης. Είναι οι τέσσερις αυτές πληγές ως λύση τής τέταρτης Σφραγίδος.
Πλην της τέταρτης Σφραγίδος, που είναι τα θηρία τής Γης, μας μιλά ο ίδιος ο Κύριος στο
Ευαγγέλιο, όταν μιλά περί των εσχάτων. Και μας λέει: “εγερθήσεται έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν. Και έσονται λιμοί και λοιμοί (αρρώστιες). Ταύτα δε πάντα αρχή οδυνών” (Ματθ.24,7) .
Που δείχνει ότι είναι πράγματι στοιχεία των εσχάτων, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι
δεν θα επαναλαμβάνονται, από την στιγμή που γράφτηκε η Αποκάλυψη, διότι από την στιγμή εκείνη αρχίζουν τα έσχατα, με πύκνωση προς τα όντως έσχατα.
Ας δούμε, αγαπητοί μου, αυτά τα τέσσερα σημεία: Μπορώ να σας πω ότι, αν υπάρχει κάτι που ηλεκτρίζει τον κάθε αναγνώστη ή ακροατή μας του βιβλίου τής Αποκαλύψεως, αυτό είναι το στοιχείο “πόλεμος”, “πείνα”, “αρρώστια”. Είναι αυτά τα στοιχεία. Πραγματικά ηλεκτρίζουν. Και, αν έχουμε μια περιέργεια να θέλουμε να
ερμηνεύσουμε τη Γραφή, είναι, ακριβώς, για να αγγίξουμε, να δούμε τι θα γίνει παρακάτω και αν θα βρεθούμε μέσα στον χώρο ενός πολέμου ή μιας πείνας ή ενός λοιμού μιας αρρώστιας. Δέν θα ήθελα, όμως, παρακαλώ, έτσι να σκεφτόμαστε, γιατί σάς είπα ότι αυτά επαναλαμβάνονται διαρκώς. Ας προσέξουμε τα παρακάτω.
Κατ’ αρχάς οι πόλεμοι, είν’ ένα φαινόμενο κακών σχέσεων των ανθρώπων. Τι θα πει πόλεμος; Πόλεμος θα πεί κακές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Χαλούν οι σχέσεις τους. Και το φαινόμενο του πολέμου εμφανίστηκε πάνω στη γη, αφ’ ότου εμφανίσθηκε ο άνθρωπος. Οι πρώτοι άνθρωπο ήσαν τέσσερις. Ο Αδάμ κ η Εύα, ο Κάιν κ ο Άβελ. Και όμως. Ο Κάιν φόνευσε τον Άβελ. Το ένα τέταρτο της Γης τότε εφονεύθη. Διότι όλοι κι όλοι οι άνθρωποι ήταν τέσσερις. Το ένα τέταρτο της ανθρωπότητος εφονεύθη. Από τότε, από τον πρώτο φόνο, που έκανε ο Κάϊν στον Άβελ, μέχρι σήμερα, έχουν σημειωθεί στην ανθρώπινη Ιστορία χιλιάδες πόλεμοι, πραγματικά χιλιάδες πόλεμοι. Ίσως, όμως πουν μερικοί: "τότε τί έρχεται να προσθέσει η προφητεία και του Χριστού και του Ευαγγελιστού Ιωάννου περί πολέμων, αφού, από την εποχή που εμφανίστηκαν οι άνθρωποι επάνω στην Γη, έχουμε πολέμους; Τί το καινούργιο, λοιπόν, μας προσθέτει, τη στιγμή που το θέμα των πολέμων είναι πολύ γνωστό, πολύ επαναλαμβανόμενο, πυκνά επαναλαμβανόμενο;"
Κατ’ αρχάς λέγεται ως προφητεία, για να μη νομίζουν οι πιστοί, -προσέξτε παρακαλώ το σημείο αυτό- ότι το Ευαγγέλιο, κηρυσσόμενο στον κόσμο, θα βρει απήχηση, ώστε θα επικρατήσει επί της Γής η ειρήνη, κατά τον αγγελικό ύμνον “και επί Γής ειρήνη”. Πρέπει, λοιπόν, να βγουν απ’ αυτήν την αντίληψη κυρίως οι πιστοί ότι, τώρα, που το Ευαγγέλιο ήρθε, θα πρέπει οι χριστιανικοί λαοί, ή τουλάχιστον οι λαοί που γνωρίζουν το Ευαγγέλιο να μην έχουν, πλέον, πολέμους. Προσέξτε αυτό το σημείο! Είναι μία αυταπάτη. Και μάλιστα, αυτή η αυταπάτη βρίσκει ανταπόκριση και σε μικρές, θα λέγαμε, εκτάσεις, όπως μέσα σ’ έναν λαό, να θέλουμε να διακυβερνήσουμε χριστιανικά κι έτσι, τα πράγματα θα πάνε πολύ
καλά. Δεν υπάρχει καμία αντίρρηση, αγαπητοί μου, ότι κυβερνήτες Χριστιανοί θα μπορούσαν να δώσουν πολλά αγαθά. Αλλά, προσέξτε, μην πιστέψουμε ότι θ’ αποφύγουμε τους πολέμους. Απλούστατα, διότι οι χριστιανικοί λαοί είναι διεφθαρμένοι. Όσο προχωρούμε προς τα έσχατα, δέν θα έχουμε βελτίωση του χριστιανικού πνεύματος αλλά χειροτέρευση. Και αφού θα έχουμε χειροτέρευση, δεν
μπορούμε παρά θα έχουμε πολέμους! Και δέν θα εγκαθιδρύεται η ειρήνη επάνω στη Γή. Έτσι, πρώτα – πρώτα, η προφητεία έχει την αξία της στο να μη νομίσουν οι άνθρωποι ότι τώρα, εφ’ εξής, θα ‘ρθουν εποχές μακάριες. Μην πάτε μακριά. Αυτός ο Χιλιασμός δεν πιστεύει τούτο; Και βεβαίως, όταν πρώτα ο Θεός φτάσουμε σ’ εκείνο το χωρίο που αναφέρεται στα 1000 χρόνια, θα δούμε εκεί τι εννοεί ο λόγος τού Θεού, αλλά αυτή είναι μία πλάνη. Και μή νομίζετε ότι οι χιλιαστές δεν επηρεάζουν το περιβάλλον τους και τους Χριστιανούς; Ότι αναμένουν μιαν εποχή μακαριότητος επάνω στη Γη, που οι άνθρωποι θα τρώνε με χρυσά κουτάλια. Τα έντυπά τους που κυκλοφορούν, και μάλιστα, εκείνα τα διαφημιστικά έντυπα, έχουνε μέσα πολύ ωραίες εικόνες.
Σκίτσα δηλαδή, που έχουν τούς ανθρώπους ευτραφείς, χαμογελαστούς, ωραίους κήπους, όλοι οι καρποί τής Γής επάνω στο τραπέζι. Παίζει κιθάρα κάποιος, κάποια άλλη τραγουδάει πιο πέρα. Τα παιδιά παίζουν. Ερμηνεύοντας το χωρίον “θα βοσκήσει το λιοντάρι, η αρκούδα μαζί με το αρνί”. Δεν υπάρχει αυτή η ερμηνεία. Δεν είναι σωστή αυτή η ερμηνεία. Η προφητεία, λοιπόν, έχει τη θέση της
εδώ, ότι θα ‘χουμε πολέμους και όχι ειρήνη. Και μόνο το σημείο αυτό αν περιοριστεί η προφητεία για πολέμους, είναι υπεραρκετή να τη δικαιολογεί.
Αλλά ακόμη και κάτι άλλο. Όταν ο Κύριος μιλά για πολέμους, δεν πρόκειται περί των συνηθισμένων πολέμων αλλά περί έκτακτων και τρομερών πολέμων! Υπήρξαν, βέβαια, μεγάλοι πόλεμοι, τρομεροί πόλεμοι, σφαγές ανελέητες μέσα στην Ιστορία. Η Ιστορία των ανθρώπων δεν είναι παρά πόλεμοι, τίποτε άλλο. Από την αρχή μέχρι τέλους. Είναι η Ιστορία των πολέμων η ανθρώπινη Ιστορία. Αλλά, όσο κι αν υπήρξαν τρομεροί πόλεμοι, θα υπάρξουν άκρως και αφάνταστα τρομεροί πόλεμοι. Και φαίνεται αγαπητοί μου, ότι αυτοί οι πόλεμοι, οι τρομεροί,
ουδέποτε προβλέφθηκαν από το ανθρώπινο μυαλό. Ποτέ ο άνθρωπος δεν φαντάστηκε
τρομερούς πολέμους, στον βαθμό που πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Και φαίνεται ακόμα, ότι αυτή η αρχή έγινε. Διαβάστε ολόκληρη την Ιστορία όλων των λαών. Πουθενά δεν θα δείτε τον χαρακτηρισμό “παγκόσμιος πόλεμος”. Πουθενά! Και όμως, μέσα στον αιώνα μας, σημειώθηκαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Ο ένας φοβερότερος του άλλου. Ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος
-διαβάζετε εφημερίδες, ακούτε ειδήσεις λίγο πολύ πιστεύω θα έχετε μιά εικόνα τί θα σήμαινε ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Σας λέω μόνο τούτο! Ο Κύριος είπε την εξής φράση: «ἐγερθήσεται γὰρ ἔθνος ἐπὶ ἔθνος» (Ματθ. 24,7) . Αυτό
φανερώνει ακριβώς παγκόσμιο πόλεμο. Διότι σήμερα δεν είναι ένας λαός που πολεμά εναντίον άλλου λαού κι έρχεται ίσως ένας τρίτος σαν σύμμαχος να βοηθήσει τον πρώτο ή τον δεύτερο. Εδώ έχουμε αληθινά παγκόσμιο πόλεμο. Και συνεπώς, η έκφραση, η διατύπωση του Κυρίου «ἐγερθήσεται γὰρ ἔθνος ἐπὶ ἔθνος» -σήμερα μπορούμε να το καταλάβουμε- πρόκειται περί παγκοσμίου πολέμου. Πριν από 80 χρόνια, πολύ λιγότερο από 80, μέχρι το 1910, συνεπώς 70
χρόνια, (τότε που εκφωνήθηκε η ομιλία), δέν μπορούσαν οι άνθρωποι να διανοηθούν παγκόσμιο πόλεμο. Δέν μπορούσαν, δέν ήταν δυνατόν! Ένα προοίμιο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου είναι ο Κριμαϊκός Πόλεμος, που
ήταν ένα είδος παγκοσμίου πολέμου, ένα ξεκίνημα. Όχι ακριβώς, παγκοσμίου, πάντως
πήραν πολλοί λαοί μέρος στο Κριμαϊκό Πόλεμο. Αλλά μπορούσε ατό να προβλεφθεί ως παγκόσμιος πόλεμος; Όχι! Μπορούσε να προβλεφθεί, παρακαλώ, ότι θα μπορούσε να υπάρχει πυρηνικός πόλεμος, που θα μπορούσε να φονευθεί ευκολότατα, στο πι και φι, εντός 24 ωρών, το ένα τέταρτο του πληθυσμού τής Γης; Όχι! Αδιανόητο! Αγαπητοί μου, πριν από 50 χρόνια, αυτά
που λέμε τώρα ήσαν αδιανόητα! Θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί κανείς ότι σ’ έναν πόλεμο θα μπορούσαν να λάβουν μέρος 200 εκατομμύρια στρατιώτες; Αδιανόητο! Κι όμως, στο 9 Κεφάλαιο, στίχος
16, παίρνουν μέρος 3 στρατοί! Οι κόκκινοι, οι κίτρινοι και οι κυανοί. Τί λένε αυτά; Και ο πόλεμος θα γίνει στην
Μεσοποταμίας, ήτοι, μεταξύ των ποταμών Ευφράτη κ Τίγρη. Ήτοι στην Περσία. Τί λένε αυτά; Αυτά γράφτηκαν
πριν 2000 χρόνια. Και ότι οι στρατοί που θα λάβουν μέρος θα ειναι 200 εκατομμύρια. Είκοσι μυριάδες! Άν λάβετε υπ’ όψη ότι μόνη η Κίνα είναι 1 δις και ότι, χοντρικά, θα μπορούσε ένας στους πέντε να είναι στρατεύσιμος, μόνο η Κίνα θα διέθετε 200 εκατομμύρια στρατό!! Αυτό, πριν από μερικά χρόνια, ήταν διανοητό; Αδιανόητο! Συνεπώς, η προφητεία περί πολέμων έχει βάση! Και δεν είναι ξεκάρφωτο πράγμα. Έχει πολύ μεγάλη αξία, διότι δεν μιλά για συνηθισμένους πολέμους αλλά για ειδικούς, φοβερούς και τρομακτικούς πολέμους!
Δεύτερον, ο λιμός η πείνα.
Ομοίως πάντοτε τη γή μας την εμάστιζε ο λιμός, αλλά εδώ πρόκειται για ένα φαινόμενο, ως αποτέλεσμα της αποστασίας, πράγμα, που δέν θα συνέβαινε αν οι άνθρωποι δέν αποστατούσαν από τον Θεόν. Όταν ο Κύριος, ομιλεί περί λιμού - πείνας, και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης το ίδιο στην τετάρτη πληγή, τετάρτη Σφραγίδα, ουσιαστικά προφητεύει ο Κύριος την αποστασία και τούτο διότι, αποτέλεσμα της αποστασίας θα είναι και οι πόλεμοι και ο λιμός, η πείνα. Παρά ταύτα πρόκειται, - ενώ πάντα υπήρχαν λιμοί πάνω στη γή - πρόκειται περί εκτάκτων λιμών, απροβλέπτων και ασυνήθων• διότι, οι λιμοί που υπήρχαν πάνω στη γη μας ήσαν κυρίως τοπικοί. Μας σημειώνει έναν λιμό ο Ευαγγελιστής Λουκάς είς τάς Πράξεις και μας λέγει μάλιστα, ότι αυτός ο λιμός, τον οποίον λιμόν είχε προφητεύσει ο Άγαβος και πολλοί άλλοι προφήται μες στην Εκκλησίαν, πραγματοποιήθηκε στην εποχή του τάδε αυτοκράτορος και λοιπά.
«ἀναστὰς δὲ εἷς ἐξ αὐτῶν ὀνόματι Ἄγαβος ἐσήμανε διὰ τοῦ Πνεύματος λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ᾿ ὅλην τὴν οἰκουμένην· ὅστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος.»
(Πραξ. 11,28)
Ώστε, έχουμε λιμούς πάντοτε, προσέξτε, λιμός είτε από καιρικές συνθήκες, είτε από πολεμικές καταστάσεις. Εμείς, στο 41' - 42', δέν είχαμε λιμό στην Ελλάδα από καιρικές συνθήκες, αλλά από πολεμικές καταστάσεις. Αυτές οι καταστάσεις είναι τοπικές, εδώ ομιλεί περί λιμού, που φαίνεται θα έχει ένα παγκόσμιο χαρακτήρα και θα λέγαμε, καλά δέν έβρεξε εδώ, δεν θα βρέξει παραπέρα;
Ακούστε πώς το λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 8ο κεφάλαιο. Βλέπετε παίρνω παράλληλα στοιχεία, για να 'χουμε μία καλή εικόνα του όλου βιβλίου, άλλο ότι φτάνοντας εκεί, θα ξαναδούμε τα σημεία αυτά λεπτομερέστερα.
«.. ἐγένετο τὸ τρίτον τῶν ὑδάτων εἰς ἄψινθον,
- ο άψινθος, είναι ένα χόρτο ένα φυτό, το οποίο μυρίζει πάρα πολύ άσχημα άμα το τρίψετε στα χέρια σας. Ἐγένετο τὸ τρίτον τῶν ὑδάτων εἰς ἄψινθον, αντί να πεί πίκρισαν τα νερά, λέει πίκρισαν είς άψινθον, έγιναν πίκρα όπως είναι ο άψινθος - καὶ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ἀπέθανον ἐκ τῶν ὑδάτων, ὅτι ἐπικράνθησαν.» (Αποκ. 8,11)
Γιατί όμως πικράθηκαν τα νερά; Ακούστε, το τρίτο των υδάτων..
Τώρα, αν είναι σχηματικός αριθμός το έν τρίτο, ή είναι πραγματικός αριθμός, αυτή τη στιγμή δέν μπορούμε να το πούμε, υπονοώ όμως και νομίζω, ότι δέν είναι σχηματικός, αλλά είναι πραγματικός.
Άν αγαπητοί μου μερικά χρόνια πίσω, ή τον καιρό που γράφτηκε η Αποκάλυψις, εδιάβαζαν οι αναγνώσται ότι θα εγίνετο ένας πόλεμος στον οποίο θα λάβαιναν μέρος 200εκατομμύρια στρατιώται, πέστε μου σας παρακαλώ, θα νόμιζαν ότι πρόκειται περί πραγματικού αριθμού ή συμβατικού αριθμού; Θα έλεγαν αυτό είναι αδιανόητο, και αφού είναι αδιανόητο τότε θα πρέπει να πούμε ότι, οπωσδήποτε πρόκειται περί συμβατικού. Άρα, δέν είναι 200 εκατομμύρια, απλώς θέλει να δείξει μέγεθος. Σήμερα, με τον πληθυσμό που έχουμε και με τις συνθήκες που ζούμε, σήμερα 200 εκατομμύρια είναι δυνατόν να είναι συμβατικός ή πραγματικός;
Έτσι, θα μπορούσαν να πουν οι άνθρωποι, είναι δυνατόν το τρίτο των υδάτων να πάθουν μόλυνση, να γίνουν πίκρα και συνεπώς να είναι ακατάλληλα πρός πόσιν, αλλά και προς πότισμα των φυτών;
Το τρίτο των υδάτων..
Άν λάβει κανείς υπόψιν ότι, πόση είναι η έκταση των ωκεανών σε σχέση με την Γή, - πολύ μεγαλυτέρα έ - και ότι το τρίτο των υδάτων, ποταμών και θαλασσών, θα είναι ακατάλληλο. Τί θα λέγαμε, θα πρέπει να είναι συμβατικός αριθμός το έν τρίτο. Σήμερα, με την πυρηνική ενέργεια και με την μόλυνση του περιβάλλοντος που έχομε, σήμερα αγαπητοί μου όχι το ένα τρίτο μολύνεται, αλλά ολόκληρη η θάλασσα και τα ποτάμια, όλων των ωκεανών οι θάλασσες είναι δυνατόν να μολυνθούν. Ετσι υπονοώ - δέν ξέρω αν κάνω λάθος - ότι το έν τρίτο που θα μολυνθεί από τα ύδατα, δέν είναι συμβατικός αριθμός.
Αλλά ερωτώ, εάν αγαπητοί μου υπάρχει τέτοια μόλυνση, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε και να ποτίσουμε τα φυτά μας; Να γιατί έρχεται πείνα. Πολύ μικρό και εντελώς τοπικό, το Στόμιο έχει πολλά μύδια και σας βεβαιώνω μας αρέσουν πολύ. Πηγαίναμε κάπου κάπου και μαζεύαμε μύδια, ή μας έφερναν από το χωριό φίλοι. Βέβαια, μου 'λέγαν κάποιοι άνθρωποι, μην τρώτε μύδια, διότι έχουν 100 φορές παραπάνω μόλυβδο από ότι έχουν τα ψάρια και θεωρούνται μάλιστα τα μύδια, ως μέτρον μετρήσεως του μολύβδου των νερών ως μολυσμένα πιά, από τα λήμματα που πέφτουν στον Θερμαϊκόν. Όταν κάποτε διάβασα, ότι ο Θερμαϊκός είναι πάρα πολύ μολυσμένος και ότι τα μύδια, είναι πολύ επικίνδυνα να τα φάει κανείς, μας έφεραν κάποτε αγαπητοί μου 5 κιλά μύδια φρεσκότατα, ωραιότατα, τα βλέπαμε σαν άλλοι Μίδες και λέμε, δεν μπορούμε να φάμε και τα πετάξαμε. Ακούσατε, τα βλέπαμε τα λαχταρούσαμε.. αλλά τα πετάξαμε. Αυτό θα πάθουμε, δέν θα μπορούμε να βάλουμε στο στόμα μας τίποτα, γιατί θα είναι όλα μολυσμένα, είναι φοβερό, το καταλαβαίνετε?
Νά, γιατί μπορεί να έρθει λιμός πάνω στη Γή, νομίζω τώρα ότι είναι ευκολονόητο.
Αλλά πέστε μου, πολλοί λιμοί έγιναν πάνω στην Ιστορία, τέτοιου είδους λιμός, να έρθει από τέτοιες συνθήκες μολύνσεως του περιβάλλοντος, αέρος θαλάσσης ξηράς, διενοήθησαν οι προηγούμενες γενεές; Όχι!
Νά γιατί λοιπόν προφητεύεται, είναι άξιον προφητείας.
Τρίτον, είναι οι λοιμοί οι αρρώστιες, το θανατικό.
Βέβαια και είς το σημείο αυτό, πάντοτε η ανθρωπότητα είχε αρρώστιες λοιμώδεις, πανούκλες, γρίπες, όπως η Ισπανική γρίπη η οποία θέρισε, όσους δεν εφόνευσε ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Βέβαια, έχουμε πολλά τέτοια θανατικά σας είπα, εξάρσεις ασθενειών που ο άνθρωπος δέν μπορεί να αντιμετωπίσει. Αλλά, γιατί εδώ ο Κύριος προφητεύει περί λοιμών - ασθενειών;
Φαίνεται πρόκειται περί ασθενειών, που ποτέ οι άνθρωποι δεν διανοήθηκαν, ότι θα μπορούσαν να επικρατούν τέτοιες αρρώστιες πάνω στη Γή μας, και φαίνεται, ότι και είς αυτό έχουμε αρχή είς τον αιώνα μας.
Αγαπητοί μου προσέξτε, σ' όλες αυτές τις πληγές έχουμε αρχή στον αιώνα μας. Και με τους παγκοσμίους πολέμους και με έναν φοβερό Παγκόσμιο Πόλεμο πυρηνικό και με τον λιμό - πείνα που σας είπα προηγουμένως και με τις αρρώστιες.
Σημειώσατε, ότι οι άλλες αρρώστιες ήταν λοιμώδεις, σάρωναν και τελείωσαν. Περνούσαν την Ευρώπη, περνούσαν την Αφρική, περνούσαν την Ασία, τελείωνε αυτή η αρρώστια. Ένα δυό χρόνια θέριζε, τελείωνε. Μετά οι άνθρωποι δεν είχαν αρρώστιες παρα τις συνηθισμένες.
Πρώτη αρρώστια, είναι η νευρασθένεια. Για την οποία νευρασθένεια, υπάρχει ειδική προφητεία στο Δευτερονόμιο. Θα γίνεται - λέει - έξαλλοι. Θα φεύγετε από φόβο, εκεί που δέν θα σας κυνηγάει κανένας. Ακούστε έκφραση. Θα φεύγετε εκεί που δέ θα σας κυνηγάει κανένας!
Δεύτερον, είναι οι καρδιοπάθειες.
Και τρίτον είναι ο καρκίνος.
Εξεπλάγην όταν διάβασα, ότι στους τρείς Αμερικανούς, οι δύο έχουν καρκίνο κάποιας μορφής. Θέλω να πώ, ότι έχουμε τέτοια εξάπλωση τέτοιων ασθενειών, που δέν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, παρά την πρόοδο της επιστήμης.
Μπορούσαν οι άνθρωποι των περασμένων ετών, να φανταστούν εξάπλωση των νευρασθενειών και τον ψυχοπαθειών σε τέτοια έκταση; Μπορούσαν αυτό να το διανοηθούν;
Άρα θα μπορούσαμε να πούμε και εδώ αγαπητοί μου, υπάρχει ανάγκη προφητείας. Στέκεται λοιπόν και εδώ η προφητεία όταν ομιλεί περί λοιμών δηλαδή περί ασθενειών.
Τέταρτον, τα θηρία της γής. Είναι η τετάρτη απειλή. Βεβαίως, πάντοτε υπήρχαν τα θηρία της Γής, τα οποία έβλαπταν τους ανθρώπους, αλλά εδώ πρόκειται πάλι, περί εκτάκτων περιπτώσεων.
Θα μου πείτε, "τα θηρία της Γής", δηλαδή; Δηλαδή θα πληθύνουν τα λεοντάρια, οι αρκούδες, οι τίγρεις, τα φίδια και θα 'ρθούν, θα μπαίνουν μέσα στις πόλεις μας και θα μας δαγκώνουν και θα πεθαίνουνε, μήπως κάπως έτσι; Αγαπητοί κατ' αρχάς να δούμε τούτο, ότι τα θηρία στέλνονται, είς περίπτωσιν αποστασίας και είναι μία πληγή, το ότι στρέφονται εναντίον του ανθρώπου, ενώ ετάχθησαν να υπηρετούν τον άνθρωπο. Διαβάζουμε είς το Λευιτικόν τα εξής :
«καὶ ἀποστελῶ ἐφ᾿ ὑμᾶς
(θα σας στείλω, λέγει ο Θεός) τὰ θηρία τὰ ἄγρια τῆς γῆς καὶ κατέδεται ὑμᾶς (θα σας καταφάνε)
καὶ ἐξαναλώσει τὰ κτήνη ὑμῶν, (και θα σας καταστρέψουν τα βουκόλιά σας, τα κτήνη σας) καὶ ὀλιγοστοὺς ποιήσω ὑμᾶς,
(θα σας κάνω λίγους ένεκα των θηρίον) καὶ ἐρημωθήσονται αἱ ὁδοὶ ὑμῶν.» οι δρόμοι σας στις πόλεις μέσα, θα ερημώσουν από τους κατασπαραγμούς των θηρίων) (Λευ. 26,22)
Ο δε Ιεζεκιήλ λέγει :
«.. ῥομφαίαν (πόλεμος δηλαδή) καὶ λιμὸν (πείνα) καὶ θηρία πονηρὰ καὶ θάνατον, (θανατικόν)
ἐξαποστείλω ἐπὶ Ἱερουσαλὴμ τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐξ αὐτῆς ἄνθρωπον καὶ κτήνος» (θα εξολοθρεύσω και ανθρώπους και ζώα)
(Ιεζ. 14,21)
Αγαπητοί μου, φαίνεται ότι δέν είναι μόνο τα γνωστά θηρία του δάσους, που είναι το λιοντάρι, η τίγρης κτλ, είναι κάποια άλλα θηρία, τα οποία είναι χειρότερα από τα λεοντάρια. Πρώτα - πρώτα είναι η έξαρση των εντόμων, όπως είναι τα ποικίλα έντομα, όπως είναι οι μύγες, όπως είναι τα κουνούπια, που είναι αυτά τα έντομα φορείς ασθενειών και που μπορούν πραγματικά αυτά, να χαρακτηριστούν θηρία και που μπορούν να επιφέρουν πραγματικά, πολύ μεγάλη καταστροφή. Επιφέρουν καταστροφή αυτά τα έντομα και είς την γεωργία, αλλά και είς τα ζώα. Αλλά μου φαίνεται τα φοβερά θηρία που θα εξαποστείλει ο Θεός είναι, τί λέτε είναι; Τα μικρόβια!
Ποιός τα δημιούργησε τα μικρόβια;
Τα μικρόβια αγαπητοί μου δεν έγιναν τώρα, τα μικρόβια έγιναν, την εποχή που ο Θεός εδημιούργησε τα όντα. Είναι οι μικροοργανισμοί, αλλά τα ετήρησε διά την τιμωρίαν των παραβατών και αποστατών του νόμου του. Θα σας πώ ένα παράλληλο χωρίο.
Λέει ο Απόστολος Πέτρος, ότι τηρεί ο Θεός πύρ (τηρεί, δηλαδή φυλάγει ο Θεός πυρ), μέσα σε αυτή την ύλη - ακούστε έκφραση παρακαλώ - φυλάσσει ο Θεός πυρ μέσα στην ύλη, η οποία θα βγεί από την ύλη να κατακαύσει τους ασεβείς.
«οἱ δὲ νῦν οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ τῷ αὐτοῦ λόγῳ τεθησαυρισμένοι εἰσὶ πυρὶ τηρούμενοι εἰς ἡμέραν κρίσεως καὶ ἀπωλείας τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων.»
(Β Πετρ. 3,7)
Σήμερα ξέρουμε, ότι και η ύλη περιέχει ενέργεια, φοβερή ενέργεια. Αυτή φαίνεται η ενέργεια, η οποία τετήρηται, είναι φυλαγμένη μέσα στην ύλη, ο Θεός θα την εβγάλει από την ύλη που θα τιμωρήσει τους ασεβείς και ταυτοχρόνως ολόκληρη η δημιουργία θα αλλάξει και θα γίνει καινούρια.
Από παλαιόν είς καινόν ουρανόν και από παλαιά Γή είς καινήν Γήν, όπως λέγει και το βιβλίο της Αποκαλύψεως και ο Ησαϊας ο προφήτης κτλ.
Ώστε το εκείνο το "τετήρηται" έχει φυλάξει, θα μπορούσαμε να το πούμε και δια τα μικρόβια, ότι τα μικρόβια τετήρηται είς τιμωρίαν των ασεβών, των απίστων, των αποστατών. Βεβαίως τα μικρόβια έγιναν από τον Θεό, αλλά δεν είχαν εντολή να βλάψουν τον άνθρωπο,
τώρα, ο Θεός εξαποστέλει τα θηρία που λέγονται μικρόβια, να βλάψουν τον άνθρωπο, να τον τιμωρήσουν. Και να βλέπετε μικρόβια που δεν τά 'πιασε ακόμη το μάτι μας, αυτά που σήμερα τα λέμε ιούς. [...] Αυτά τώρα έρχονται και μας προσβάλλουν. Και το χειρότερο, αυτά που δέν τα βλέπουμε, έρχονται να μας ρίξουν χάμω, εμάς του αλαζόνες.
Που σηκωθήκαμε στα δάχτυλα των ποδιών μας και ορθώσαμε τον τράχηλό μας, να πούμε στον ουρανό,"δεν υπάρχει Θεός".
Τί ειρωνεία !
Ο άνθρωπος ο αλαζών, να πέφτει κάτω νεκρός από ένα αθέατο θηρίο που λέγεται μικρόβιο, που λέγεται ιός.
Αγαπητοί μου και αυτό φαίνεται ότι έπρεπε να γίνει αντικείμενο προφητείας. Πάντως είναι αξιοσημείωτο, χωρίς να πρόκειται περί συμπτώσεως, ότι είς την πληγήν της τετάρτης λύσεως της Σφραγίδος, έχομε μία συσσωρευτική χρήση του αριθμού 4'.
Τετάρτη Σφραγίδα, τέταρτον ζώον, τέσσερις πληγές, το έν τέταρτο των ανθρώπων θα πεθάνει. Δέν είναι τυχαίο αυτό. Πάλι θα επαναλάβω, ό,τι απ' αρχής και ετονίσαμε, ότι η πλήρωση των τεσσάρων πληγών, είναι κυκλική, με πύκνωση προς τα έσχατα. Και φαίνεται, ότι ο 20ος αιώνας, φαίνεται ότι είναι η αρχή αυτής της πυκνώσεως.
Γι' αυτόν λοιπόν τον λόγο, ας προσέξουμε αγαπητοί μου, μήπως βρισκόμαστε, στην αρχή αυτών των δεινών.
Και τώρα ερχόμαστε συν Θεώ εις την πέμπτη Σφραγίδα. Η πέμπτη Σφραγίδα βρίσκεται στο 6ο κεφάλαιο 9 με 11 στίχοι. Φαίνεται ότι η μέχρι τώρα λύσις των τεσσάρων Σφραγίδων, έδωσαν την εντύπωση ότι μέσα εις την αλληλοσφαγή των ανθρώπων και τις επιβληθείσες ποινές, οι δίκαιοι και οι ευσεβείς, θυμηθείτε τον πρώτο ίππο που βγαίνει χαρούμενα το Ευαγγέλιο να εξαπλωθεί στην Γή και έρχονται οι αντίθεοι και οι αντίθεες δυνάμεις να πολεμήσουν το Ευαγγέλιο. Δίνεται η εντύπωση, μέσα σ' αυτήν την ανακατωσούρα, μέσα σ' αυτήν την σύγχυση και την επιβολή πληγών, ότι οι δίκαιοι και οι ευσεβείς απωλέσθησαν, χάθηκαν. Πού είναι σήμερα οι δίκαιοι; Πού είναι οι Χριστιανοί; Χάθηκαν. Είναι μία αντίληψη των ανθρώπων, του νύν αιώνος, του παρόντος κόσμου. Γιατί απλούστατα γι' αυτούς οι δίκαιοι είναι οι ανεπιθύμητοι άνθρωποι. Κι όμως αγαπητοί μου, μπορεί οι δίκαιοι και οι ευσεβείς να ταλαιπωρήθηκαν, να διώχθηκαν, να μαρτύρησαν, να έχυσαν το αίμα τους, αλλά υπάρχουν και ζούν ευφραινόμενοι, στον Παράδεισο. Είναι εκείνο που σημειώνει η Σοφία Σολομώντος και μάλιστα σας παραπέμπω να διαβάσετε το 2ο και 3ο κεφάλαιο της Σοφία Σολομώντος. Παίρνω ένα πολύ μικρό τεμάχιο, ενδεικτικό, λέγει: «Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, (οι ψυχές των δικαίων είναι στο χέρι του Θεού) καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. (δέν θα τους εγγίση ταλαιπωρία και βάσανος) ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, (φάνηκαν στα μάτια των αφρόνων ανθρώπων, των ασεβών ανθρώπων, ότι πέθαναν και ξόφλησαν) καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν (θεωρήθηκε ο θάνατός τους, -έξοδο θα πεί θάνατος- κάκωσις, που σημαίνει μαρτύριο, ταλαιπωρία) καί ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα, (και του ότι έφυγαν από την παρούσα ζωή, ότι ήταν ένα σύντριμμα) οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. (αυτοί όμως είναι εν ειρήνη). Πώ, τι ωραίο αυτό! Αυτήν ακριβώς την αλήθεια που μας λέγει η Σοφία Σολομώντος, έρχεται να μας δώσει το άνοιγμα της 5ης σφραγίδος.
«Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τὰς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἣν εἶχον·/καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς;/καὶ ἐδόθη αὐτοῖς ἑκάστῳ στολὴ λευκή, καὶ ἐῤῥέθη αὐτοῖς ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν, ἕως πληρώσωσι καὶ οἱ σύνδουλοι αὐτῶν καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτῶν οἱ μέλλοντες ἀποκτέννεσθαι ὡς καὶ αὐτοί.» (Αποκ. 6, 9 - 11)
Να σας το πώ με δυό απλά λόγια. Όταν άνοιξε την 5η Σφραγίδα, είδα, λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, κάτω από το θυσιαστήριο, τις ψυχές που σφαγιάστηκαν για τον λόγο και τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού Έκραξαν με μεγάλη φωνή και είπαν: "Κύριε, σύ ο δεσπότης και ο άγιος και ο αληθινός, πόσο θα περιμένουμε και δέν θα εκδικηθείς το αίμα μας που χύθηκε επάνω στη Γή από τους κατοικούντας επάνω στη Γή; Και ως απάντηση τους δόθηκε μία στολή λευκή και τους ειπώθηκε να αναπαυθούν λίγο, έως ότου συμπληρώσουν και άλλοι επάνω στην Γή σύνδουλοί τους και αδελφοί τους, το ίδιο μαρτύριο και τότε όλοι αυτοί κατόπιν, θα λάβουν τη δικαιοσύνη τους.
ΛΑυτό είναι το άνοιγμα της 5ης Σφραγίδος.
Όπως αντιλαμβάνεσθε η λύση της 5ης Σφραγίδοςείναι διαφορετική από τις πρώτες τέσσερις. Το ίδιο συμβαίνει και εις τις δύο επόμενες Σφραγίδες. Ωστόσο η λύση της 5ης Σφραγίδος αποτελεί ένα ανακουφιστικό διάψαλμα, απ' ότι ακούστηκε από την λύση τον προηγουμένων Σφραγίδων. Ξέρετε διάψαλμα τι θα πεί. Το έχουμε και στους Ψαλμούς αυτό. Θα πεί, ενώ έχω ένα κείμενο παρεμβάλλω ένα άλλο κείμενο, που δέν έχει σχέση με το κυρίως κείμενο. Αυτό λέγεται διάψαλμα. Για να σας το κάνω πιο αισθητό, που βλέπετε τηλεόραση, βλέπετε τηλεόραση έ; Πιστεύω βλέπετε, βλέπετε; Βλέπετε. Λοιπόν, εκεί που παίζει ένα έργο, ξαφνικά σταματά και βάζει διαφημίσεις. Σταματάνε οι διαφημίσεις και συνεχίζει το έργο. Ή ανακοινώνει ότι θα παίξει ένα έργο, δέν παίζει όμως το έργο, βάζει διαφημίσεις και μετά παίζει το έργο. Εδώ κάνει μία διακοπή. Αυτή η διακοπή έχει ως εξής: Δέν έχει καμία σχέση αυτό που παρεμβάλλει με το κυρίως θέμα. Αυτό λέγεται, σαν ένα λογοτεχνικό είδος, λέγεται διάψαλμα. Ιντερμέτζο στη μουσική. Δηλαδή ένα άλλο κομμάτι, που δέν έχει σχέση με το κύριο κομμάτι.
Έτσι, το άνοιγμα της 5ης Σφραγίδος δέν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα. Είναι ένα διάψαλμα.
Εν τούτης αγαπητοί μου δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι ένα ανακουφιστικό, οπωσδήποτε ανακουφιστικό διάψαλμα, γιατί ο αναγνώστης ή ο ακροατής, όταν ακούει ή διαβάζει την λύση των τεσσάρων Σφραγίδων τον πιάνει ένα είδος απογοητεύσεως. Λέγει, πού θα φτάσουμε; Πού είναι το άκρον άωτον του κακού, τέλος πάντων; Εκεί ξαφνικά αλλάζει το σκηνικό, αλλάζει το θέμα και ο αναγνώστης ή ο ακροάτης βλέπουν ένα πράγμα, το οποίο είναι ανακουφιστικό. Είναι οι μάρτυρες. Εκείνοι που θυσιάστηκαν για τον Χριστό και ζητούν κάτι τώρα από το Χριστό. Αλλά σας εξήγησα ότι παρά τάυτα δέν είναι άσχετο με τις τέσσερις πρώτες Σφραγίδες. Γιατί απλούστατα εφ' όσον τους δίδεται απάντηση τι θα γίνει, ότι θα προστεθούν κι άλλοι που θα φονευθούν και ότι θα βρούν δικαίωση, είναι κυρίως απάντηση σ' όλες τις προηγούμενες. Ότι το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε. Εσείς όμως γινήκατε θύματα του Ευαγγελίου, γιατί οι αντιτιθέμενοι σας φόνευσαν. Μη φοβάστε. Να βλέπετε είσαστε τώρα στον Παράδεισο. Και συνεπώς δέν χαθήκατε. Συνεπώς είσαστε παρόντες. Άρα λοιπόν η 5η Σφραγίδα έχει σχέση με τις προηγούμενες τέσσερις Σφραγίδες . Πάντως στο άνοιγμα της 5ης Σφραγίδος έχουμε το χριστιανικό μαρτύριο. Δέν ξέρω τι θα μπορούσε, ύμνος να ειπωθεί στο χριστιανικό μαρτύριο. Ένας τέτοιος ύμνος του χριστιανικού μαρτυρίου υπάρχει στην προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, που είναι ο ύμνος της πίστεως και ταυτοχρόνως ο ύμνος του μαρτυρίου. Είναι και τα δύο.
Πάντως ο Κύριος προανήγγειλε το μαρτύριο. Ακούστε πώς το λέγει: «μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ./χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· οὕτω γὰρ ἐδίωξαν τοὺς προφήτας τοὺς πρὸ ὑμῶν.» (Ματθ. 5, 11 - 12)
Ώστε το μαρτύριο είναι μία πραγματικότητα. Είναι μία πραγματικότητα που αφορά την Ευαγγελική πραγματικότητα και αποτελεί ταυτότητα του Ευαγγελίου. Παρακαλώ προσέξτε αυτό που σας είπα. Το μαρτύριο αποτελεί ταυτότητα του Ευαγγελίου. Που σημαίνει: Ευαγγέλιο που δεν διώκεται δεν είναι γνήσιο. Δέν είναι Χριστιανικό. Διωγμός και Ευαγγέλιο είναι δύο πράγματα ταυτόσημα. Κήρυγμα που διώκεται είναι γνήσιο. Κήρυγμα που δέν αρέσει, με την έννοια ότι δημιουργεί δυστροπία, "γιατί τα λέει αυτός αυτά;" είναι γνήσιο. Κήρυγμα που κνίθει, να χρησιμοποιήσω το ρήμα του Αποστόλου Παύλου, που κνίθει, τέρπει τα αυτιά και καθησυχάζει τις συνειδήσεις και κάνει ευτυχείς τους ανθρώπους, ότι είναι πολύ ωραία, τότε αυτό το κήρυγμα είναι νόθο. Οι άνθρωποι που λέγουν "ειρήνη, ειρήνη" η έκφραση δεν είναι δική μου, είναι του Κυρίου, "αιφνίδιος έρχεται ο πόλεμος και η καταστροφή." Ακούστε: ειρήνη, ειρήνη. Ενώ οι προφήτες φώναζαν, φώναζαν οι προφήτες: "έχετε ειρήνη; Προσέξτε, εάν αποστατείτε έρχεται λαίλαπα εναντίον σας." Δέν έλεγαν ευχάριστα. Λέγουν οι προφήτες• λέγει ο προφήτης Ιερεμίας φερ' ειπείν: "Μου στόλισες τις κοπέλες σου Σιών, οι δεσποινίδες με τα ωραία διαφανή φορέματα και τις ωραίες ζώνες• τριχιά θα βάλετε στη μέση σας για ζώνη. Ακούστε, τριχιά, σχοινί. Και θα συρθείτε αιχμάλωτες στην Βαβυλώνα." Ευχάριστο κήρυγμα πέστε μου ευχάριστο κήρυγμα; Τρομερά δυσάρεστο κήρυγμα. Αυτό όμως ήταν το γνήσιο. Γιατί σε λίγο ήρθε η Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Λοιπόν, κήρυγμα που διώκεται, Ευαγγέλιο που διώκεται σημαίνει είναι γνήσιο.
Αλλά ταυτοχρόνως ο διωγμός αποτελεί και ένα στοιχείο εσχατολογικό. Δηλαδή, ότι όχι πάντα θα υπάρχει μόνο το μαρτύριο και ο διωγμός. Αλλά ότι ειδικά προς το τέλος θα υπάρχει ο διωγμός και το μαρτύριο. Συνεπώς αποτελεί στοιχείο εσχατολογικό. Ακούστε πώς το λέγει ο Κύριος αυτό: «τότε (πότε; τότε. Στο τέλος) παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καὶ ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς, (θα σας σκοτώσουν) καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν διὰ τὸ ὄνομά μου. (θα μισηθείτε από όλα τα έθνη για το όνομά μου) (Ματθ. 24,9)
Κι όταν λέμε στοιχείο εσχατολογικό, εννοούμε ότι τότε, όπως σας είπα, θα έχουμε πύκνωση του μαρτυρίου. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων γράφει τα εξής: "Τίς άρα μακάριος; (ποιός είναι ο ευτυχής;) ο υπέρ Χριστού μετ' ευλαβείας μαρτυρών τότε; (είναι εκείνος ο οποίος θα μαρτυρήσει υπέρ του Χριστού τότε;) Υπέρ πάντας μάρτυρας εγώ φημί είναι τους τότε μάρτυρας, οι μέν γάρ πρό τούτου (του Αντιχρίστου) μόνοις ανθρώποις επάλαισαν, οι δέ επί του Αντιχρίστου αυτώ τω σατανά αυτοπροσώπως πολεμήσουσι." Νομίζω, λέγει, ότι οι τότε μάρτυρες, οι έσχατοι μάρτυρες, είναι πολύ πιο σπουδαίοι από τους πρώτους μάρτυρες, γιατί εκείνοι είχανε να παλέψουν με τα όργανα του σατανά, τότε με τον ίδιο τον διάβολο, που θα είναι στο πρόσωπο του Αντιχρίστου.
Συνεπώς, πύκνωση του μαρτυρίου. Το χριστιανικό μαρτύριο αγαπητοί μου, αποτελεί μία θεμελιώδη ιδέα του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Θεμελιώδη ιδέα. Εάν βγάλετε το στοιχείο του μαρτυρίου από το βιβλίο της Αποκαλύψεως, δέν έχετε το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Γι' αυτό ας το ξέρουμε, σε κάθε μας βήμα θα συναντούμε αυτό. Πώς ερμηνεύεται αυτό; Ερμηνεύεται ώς εξής: Οι Χριστιανοί στη χριστιανική τους πορεία θα έχουν μαρτύριο, εάν πράγματι θέλουν να σηκώσουν την σημαία του Χριστού, που θα έχει επάνω τον Σταυρό και το σύμβολο του Χριστού. Θα έχουν μαρτύριο. Αυτό είναι το σύμβολό μας.
Αλλά θα συνεχίσουμε πρώτα ο Θεός την ερχόμενη Κυριακή.
30η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
