Ἐπιτομή Ἑρμηνείας τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως -Β- Περιέχουσα τά κεφάλαια : 8, 10 – 22,21

†.Τρίτον σάλπισμα.

       Πάλιν ἀπό τόν οὐρανόν πέφτει φοβερόν ἀντικείμενον, ἀστέρας ὀνομαζόμενος, σέ κατάστασι πυρακτώσεως καί πλήττει τό 1/3 τῶν γλυκέων ὑδάτων ὥστε ἀπό τήν ἔλλειψιν νεροῦ, ἐπειδή αὐτό ἐπικράνθη, ἀπέθανον πολλοί ἄνθρωποι.

       Πιθανότατα, ὅπως καί ἡ προηγούμενη πληγή, δέν ἔχει ἀλληγορικόν χαρακτῆρα ἀλλά ρεαλιστικόν, ὅπως μία μόλυνσις τοῦ περιβάλλοντος, πολύ δυνατή σήμερα, ἕνας χημικός πόλεμος, μία ραδιενεργός ἔκρηξις κλπ. Μποροῦν νά ἐπιφέρουν τόν θάνατον πολλῶν ἀνθρώπων.

       Τέταρτον σάλπισμα

       Μέ αὐτό, ἐπλήγη τό 1/3 τοῦ ἡλίου καί τῆς σελήνης καί τῶν ἀστέρων, δηλαδή τρόπον τινά ὁ φωτισμός των ὥστε νά μειωθῆ ὁ φωτισμός τῆς γῆς ἀπό τά ἀντίστοιχα οὐράνια σώματα κατά τό 1/3.

       Πρόκειται περί ἀλλοιώσεων μετεωρολογικῶν καί ἀντιστοιχεῖ μέ τήν 9ην πληγήν τοῦ Φαραώ.

       Ἕως αὐτήν τήν πληγήν ἔχομε βλάβη τοῦ περιβάλλοντος τοῦ ἀνθρώπου.

       Οἱ ἑπόμενες τρεῖς ἀποτείνονται εἰς τήν βλάβην τοῦ ἀνθρώπου.

       Ἐδῶ γίνεται μία διακοπή τῶν σαλπισμάτων πού ἐπιφέρουν πληγάς καί μεσολαβεῖ μία παρένθεσις μετανοίας.

       Πρόκειται περί Ἀγγέλου ὑπό μορφήν ἀετοῦ πού πετᾶ ἐν μεσουρανήματι καί λέγει: «οὐαί, οὐαί, οὐαί τούς κατοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς ἐκ τῶν λοιπῶν φωνῶν τῆς σάλπιγγος τῶν τριῶν ἀγγέλων τῶν μελλόντων σαλπίζειν» (8,13).

       Εἶναι μία ὑστάτη προσπάθεια τοῦ οὐρανοῦ νά δημιουργήση τήν ἐπιστροφήν εἰς τόν Θεόν τῶν ἀνθρώπων.

       Ἐπειδή ὅμως δέν μετανοοῦν ἐπέρχονται καί οἱ λοιπές πληγές.

       Πέμπτον σάλπισμα

       Μέ αὐτό, πέφτει ἕνας ἀστήρ εἰς τήν γῆν, καί τοῦ ἐδόθη τό κλειδί τοῦ φρέατος τῆς ἀβύσσου.

       Εἶναι ὁ Διάβολος πού ἐν συνεχείᾳ θά ἐπιφέρη πολλά κακά εἰς τήν ἀνθρωπότητα.

       Καί ἀπό τό φρέαρ τῆς ἀβύσσου ἀνέβη καπνός πού ἐσκοτίσθη ὁ ἥλιος.

       Ἀπό τόν καπνόν ἐβγῆκαν ἀκρίδες πού ἔμοιαζαν μέ ἄλογα καί εἰς τά κεφάλια τους εἶχαν κάτι πού ἔμοιαζε μέ χρυσάφι.

       Τά πρόσωπά τους ἦσαν ἀνθρώπινα καί εἶχαν τρίχες στά κεφάλια τους σάν τρίχες γυναικῶν.

       Τά δόντια τους ἦσαν λεονταρίσια, οἱ θώρακές τους σιδερένιες, καί τό φτερούγισμά τους ἔδινε θόρυβον σάν ἅρματα πού τρέχουν στόν πόλεμον. Οἱ οὐρές τους μοιάζουν σάν τοῦ σκορπιοῦ πού πλήττουν τούς ἀνθρώπους βασανιστικά.

       Βασιλέας των εἶναι ὁ Ἀπολλύων.

       Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά;

       Ἀπό τήν περιγραφήν, δέν μοιάζουν νά εἶναι βιολογικά ὄντα.

       Μοιάζουν περισσότερον μέ φθοροποιά, ἀληθινά σατανικά μηχανήματα.

       Μᾶς θυμίζουν ἀρκετά τά σημερινά ἀεροπλάνα, μέ τήν μεταλλικήν ἐπένδυσι τῶν πτερύγων τῶν ἀκρίδων.

       Τό ὄνομα «Ἀπολλύων» σημαίνει αὐτός πού καταστρέφει ἐντελῶς.

       Ἡ ὅλη πληγή ἴσως νά ὑπονοῆ πολύ καταστρεπτικούς πολέμους.

       Οἱ ἄνθρωποι ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων αὐτῶν θά ἐπιζητοῦν τόν θάνατον ἀλλά δέν θά τόν εὑρίσκουν.

       Πιθανῶς πρόκειται περί ἀσθενειῶν ἐκ τῆς ραδιενεργείας μέ φοβερά ἀποτελέσματα ἤ καί ψυχικῶν ἀκόμη νόσων ἐκ τῆς τρομακτικότητος τέτοιων γεγονότων, ὅπως εἶναι ἕνας πυρηνικός πόλεμος.

       Ἡ πέμπτη πληγή ἴσως εἶναι μία εἰκόνα συγχρόνου καί ἀναμενομένης πραγματικότητος.

       Ἕκτον σάλπισμα (Ἀποκ. 9,13-21)

       Λύονται τέσσερις Ἄγγελοιπού ἦσαν δεμένοι εἰς τόν ποταμόν Εὐφράτην καί προκαλεῖται φοβερά πολεμική σύρραξις.

       Εἶναι πονηροί αὐτοί οἱ ἄγγελοι, δηλαδή δαίμονες, πού προκαλοῦν αὐτήν τήν σύρραξιν.

       Ὁ ἀριθμός τῶν στρατευμάτων εἶναι 200.000.000 ἄνδρες.

       Ὁ χῶρος εἶναι ἡ Μεσοποταμία, τό σημερινόν Ἰράκ.

       Τό ἱππικόν ἔχει τριῶν χρωμάτων θώρακες: κοκκίνους, κιτρίνους καί κυανοῦς.

       Ποιοί εἶναι οἱ «ἐρυθροί», οἱ «κίτρινοι» καί οἱ «κυανοί»;

       Πάντως ὅλες οἱ προδιαγραφές τῆς πληγῆς ἀπό τεχνικῆς πλευρᾶς σήμερα εἶναι ἀπολύτως δυνατές, ἀκόμη καί ὁ ἀριθμός τῶν στρατιωτῶν.

       Μόνη ἡ Κίνα μπορεῖ σήμερα νά διαθέση 200.000.000 στρατόν.

       Ὁ χῶρος τῆς συρράξεως εἶναι ὁμοίως πολύ ὕποπτος διότι εἶναι σήμερα πολύ ἐπίμαχος.

       Μήπως αὐτή ἡ πληγή προειδοποιεῖ διά μίαν παγκοσμίαν σύρραξιν ἀσυνήθους μορφῆς;

       Καί τό καταπληκτικόν:«Καί οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων, οἵ οὐκ ἀπεκτάνθησαν ἐν ταῖς πληγαῖς ταύταις, οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων τῶν χειρῶν αὐτῶν, ἵνα μή προσκυνήσουσι τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρᾶ καί τά χαλκᾶ..., καί οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν φόνων αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν φαρμακειῶν αὐτῶν οὔτε ἐκ τῆς πορνείας αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν κλεμμάτων αὐτῶν»(9,20-21).

       Εὑρισκόμενοι εἰς τό 10ον Κεφάλαιον, Ἄγγελος δίδει εἰς τόν Ἅγιον Ἰωάννην ἕνα καλάμι νά μετρήση τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ, τόν παλαιόν, καί τό πρό τοῦ Ναοῦ Θυσιαστήριον καί τούς εὑρισκομένους ἐκεῖ προσκυνητάς.

       Παίρνει ὅμως τήν ἐντολήν νά μή μετρήση τήν αὐλήν τοῦ Ναοῦ διότι παρεχωρήθη αὐτή, ὅπως καί ἡ Πόλις, εἰς τά ἐθνη πού θά τήν καταπατήσουν 42 μῆνες.

       Εἶναι μία συμβολική πρᾶξις προστασίας πού ἰσοδυναμεῖ μέ τό σφράγισμα τῶν πιστῶν.

       Ἡ πόλις εἶναι ἡ Ἐκκλησία, πού σημαίνει ὅτι δέν θά συληθῆ μόνον τό ἐσώτερόν της, δηλαδή οἱ ἀληθεῖς πιστοί, ἐνῶ οἱ κατ᾿ ἐπίφασιν Χριστιανοί θά προσβληθοῦν ὑπό τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος καί θά φθάσουν νά προσκυνήσουν τόν Ἀντίχριστον.

       Εἶναι ὄντως φοβερόν.

       Αὐτή ἡ παράγραφος τῆς Ἀποκαλύψεως πρέπει ἰδιαιτέρως νά μελετηθῆ ἀπό ὅλους μας ἐπισταμένα.

       Καί συνεχίζει ὁ ἱ. Εὐαγγελιστής μίαν νέαν προφητείαν (11,3-14).

       Πρόκειται διά τούς δύο μάρτυρας πού θά ἐμφανιστοῦν τάς ἡμέρας τοῦ Ἀντιχρίστου καί πού κατά τήν ἑρμηνείαν ἀξιολογωτάτων Πατέρων εἶναι ὁ Προφήτης Ἠλίας καί ὁ Ἐνώχ, πού καί οἱ δύο δέν ἐγνώρισαν θάνατον ἀλλά ἀνελήφθησαν «ὡς εἰς οὐρανόν».

       Αὐτοί τώρα θά δράσουν εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν, τήν ἱστορικήν Ἱερουσαλήμ.

       Θά ἔλθουν ὡς δεύτεροι Πρόδρομοι τῆς Δευτέρας Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, θά κηρύξουν κήρυγμα μετανοίας καί ἐπιστροφῆς, θά ὑποδείξουν καί θά ἐλέγξουν τόν Ἀντίχριστον ἐπί 3 ½ χρόνια, ὅσα καί ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου, καί κατόπιν θά θανατωθοῦν ὑπ᾿ αὐτοῦ εἰς τήν πλατεῖαν τῆς ἱστορικῆς Ἱερουσαλήμ, καί θά μείνουν τά σώματά τους ἄταφα ἐπί 3 ½ ἡμέρες.

       Τότε ὅλοι οἱ κάτοικοι θά χαροῦν τῆς γῆς, γιατί θά τούς ἔχουν ἰδῆ εἰς τήν τηλεόρασιν, καί θά ἀνταλλάξουν δῶρα μεταξύ των ἀπό τήν χαρά των.

       Ὅμως, κατάπληκτοι, καί τοῦτο θά τό ἰδοῦν ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς, ὕστερα ἀπό 3 ½ ἡμέρες, αὐτοί θά ἀναστηθοῦν καί θά ἀναληφθοῦν εἰς τόν οὐρανόν.

       Ὅταν συμβοῦν αὐτά, τότε θά σημειωθῆ φοβερός σεισμός πού τό 1/10 τῆς πόλεως θά ἔχη πέση καί θά ἔχη φονεύση 7.000 ἀνθρώπους.

       Εἶναι ἕνας συμβολικός ἀριθμός καταστροφῆς τῆς πόλεως καί θανάτου ἀνθρώπων, διά νά πιστωθῆ ὅτι οἱ δύο Μάρτυρες, Ἠλίας καί Ἐνώχ ἦσαν ἀπό τόν Θεόν.

       Ἕβδομον σάλπισμα

       Μέ τό σάλπισμα τοῦ ἑβδόμου Ἀγγέλου δέν ἀρχίζει ἀμέσως ἡ ἑβδόμη πληγή ἀλλά προηγεῖται μία πρᾶξις εἰς τόν Οὐρανόν σάν μία ἀπαραίτητος ψυχική προετοιμασία ἐν ὄψει τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀντιχρίστου.

       Εἶναι ἕνα Διάψαλμα, ὅπου ἀκούονται μεγάλες φωνές εἰς τόν οὐρανόν.

       Εἶναι μία Προσευχή τῶν Ἁγίων εὐχαριστήριος διότι ἐγγίζει τό τέλος τῆς ἱστορίας μέ τήν Κρίσιν τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῶν Ἐθνῶν.

       Καί τώρα ἐρχόμεθα εἰς τό 12ον Καφάλαιον.

       Εἰς αὐτό ἀναφέρεται μία τριμερής ὀπτασία.

       Εἰς τήν πρώτην εἰκόνα παρίσταται μία γυναῖκα μεγαλοπρεπής καί οὐρανία μαζί μέ τό ἄρρεν παιδί της.

       Εἰς τήν δευτέραν εἰκόνα διαγράφεται ἡ μάχη τοῦ δράκοντος-Διαβόλου μετά τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ καί ἡ πτῶσις τοῦ πρώτου ἐπί τῆς γῆς.

       Εἰς τήν τρίτην εἰκόνα ἔχομεν τόν θυμόν τοῦ δράκοντος πού καταδιώκει τήν γυναῖκα τῆς πρώτης εἰκόνος, ἡ ὁποία καταφεύγει εἰς τήν ἔρημον.

       Καί ἐρχόμεθα εἰς τήν πρώτην εἰκόνα: «Καί σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον, καί ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καί ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα, καί ἐν γαστρί ἔχουσα ἔκραζεν καί ὠδίνουσα καί βασανιζομένη τεκεῖν» (12, 1-2).

       Μεγαλοπρεπής εἰκόνα.

       Θαῦμα μέγα, μεγίστης σημασίας, μέ ἐσχατολογικήν διάστασιν.

       Εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Μεσσίου, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος Μαρία.

       Εἶναι μία εἰκόνα τῆς Πρώτης Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ταυτοχρόνως ὅμως εἰς τήν αὐτήν εἰκόνα, μέ ἐσχατολογικήν διάστασιν, εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

       Ὡς πρός τήν Ἐκκλησίαν, ὁ ἥλιος εἶναι ὡς σύμβολον τοῦ ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης Χριστοῦ.

       Ἡ σελήνη, τό σύμβολον τῆς ἀλλοιουμένης κοσμικῆς ζωῆς, εὑρίσκεται κάτω ἀπό τά πόδια της πού δείχνει τήν ὑπέρβασιν τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου.

       Τά Δώδεκα Ἀστέρια, εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων ἐπί τῆς ὁποίας θεμελιώνεται.

        Ὡς πρός τήν πρώτην εἰκόνα, πού εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, «ἐν γαστρί ἔχουσα καί κράζει ὠδίνουσα καί βασανιζομένη τεκεῖν» (12, 2), εἶναι ἡ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου Σύλληψις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πού ἑτοιμάζεται ἡ Θεοτόκος νά τόν γεννήση.

       Ἐνῶ διαδραματίζεται ἡ πρώτη εἰκόνα, ἔρχεται εἰς τό προσκήνιον τῆς ὀπτασίας ἡ δευτέρα εἰκόνα.

       «Καί ὤφθη ἄλλο σημεῖον ἐν τῷ οὐρανῷ, καί ἰδού δράκων πυρρός μέγας, ἔχων κεφαλάς ἑπτά καί κέρατα δέκα, καί ἐπί τάς κεφαλάς αὐτοῦ ἑπτά διαδήματα, καί ἡ οὐρά αὐτοῦ σύρει τό τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καί ἔβαλεν αὐτούς εἰς τήν γῆν»(12, 3-4).

       Ὁ δράκων εἶναι ὁ Διάβολος.

       Ἐδῶ «οὐρανός» εἶναι τό στερέωμα, ὅπως καί διά τήν περίπτωσιν τῆς «Γυναικός», καί ἐκφράζει δύο γήινες πραγματικότητες, τό Μυστήριον τῆς Εὐσεβείας πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, καί τό Μυστήριον τῆς Ἀνομίας, πού εἶναι ὁ Διάβολος καί τό πιστόν ὄργανόν του ὁ Ἀντίχριστος, πού μάχονται εἰς τήν ἱστορίαν κατά τῆς Ἐκκλησίας.

       Τό κόκκινον χρῶμα τοῦ δράκοντος ἐκφράζει «τό φονικόν καί αἱμοχαρές αὐτοῦ» (Ἅγ. Ἀνδρέας).

       Τά ἑπτά κεφάλια σημαίνουν τό πολυπληθές τῶν ὀργάνων του καί τήν διείσδυσίν του μέσα εἰς τόν κόσμον.

       Τά δέκα κέρατά του δείχνουν τήν δύναμίν του μέσα εἰς τόν κόσμον.

       Τά δέκα διαδήματα εἶναι ἡ ἐπίστεψις τοῦ κακοῦ ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων, ἀπ᾿ ὅσα σκέπτεται καί ἐνεργεῖ τό πολυκέφαλον διαβολικόν τέρας.

       Ἡ οὐρά του πού συμπαρασύρει τό ἕνα τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ ἐκφράζει, τόσον τούς πεπτωκότας ἀγγέλους, ὅσον καί τήν πτῶσιν τῶν ἀστηρίκτων Χριστιανῶν.

       Ὁ Δράκων, μετά ταῦτα, στάθηκε ἕτοιμος νά καταβροχθίση τό ἀρσενικόν παιδί πού θά ἐγεννοῦσε ἡ Γυναῖκα.

       Εἶναι οἱ σταδιακές ἐνέργειες τοῦ Σατανᾶ προκειμένου νά καταστρέψη τό μεσσιανικόν ἔργον τοῦ Χριστοῦ.

       Καί ὅταν ἡ Γυναῖκα γεννᾶ τόν ἄρρενα, τότε ἐκεῖνος ἡρπάγη εἰς τόν οὐρανόν, πού δείχνει ὅτι ἀναληφθείς ὁ Χριστός μετά τήν Ἀνάστασίν του εἰς τόν οὐρανόν, δέν ἄφησεν πλέον δυνατότητες εἰς τόν Διάβολον νά τόν καταστρέψη.

       Ὅμως ὁ Διάβολος δέν παραιτεῖται.

       Στρέφεται πρός τήν Γυναῖκα-Ἐκκλησίαν, πού δείχνει ὅτι «ἀεί ὁ ἀποστάτης ἀντικρύ τῆς Ἐκκλησίας ὁπλίζεται, τούς ἀναγεννωμένους κατά καιρόν ἐξ αὐτῆς, οἰκεῖον βρῶμα ποιεῖσθαι ὀρεγόμενος...» (Ἅγ. Ἀνδρέας).

       Καί ἡ Γυναῖκα-Ἐκκλησία καταφεύγει εἰς τήν ἔρημον ὅπου ἐκεῖ τῆς ἑτοιμάσθηκε τόπος ἀπό τόν Θεόν νά παραμείνη ὅσον χρόνον τό πιστόν ὄργανον τοῦ Διαβόλου, ὁ Ἀντίχριστος, δηλαδή 3 ½ χρόνια θά βασιλεύη ἐπί τῆς γῆς.

       Ἐφ᾿ ἑξῆς, ἀφ᾿ ὅτου ὁ Χριστός ἔβαλε τόν θεμέλιον τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῆς γῆς, καί ὁ Διάβολος θά μαίνεται ἐναντίον της, ἐκείνη πάντοτε, θά καταφεύγη εἰς τήν ἔρημον καί τάς Κατακόμβας εἴτε τοπικά εἴτε τροπικά.

       Καί ἐρχόμεθα εἰς τήν τρίτην εἰκόνα τῆς ὅλης ἐκείνης ὀπτασίας.

       Ὁ ἱερός Εὐαγγ. Ἰωάννης βλέπει νά γίνεται πόλεμος εἰς τόν οὐρανόν, μεταξύ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ μετά τῶν οὐρανίων δυνάμεών του, καί τοῦ Δράκοντος καί τῶν Δυνάμεών του.

       Καί ἐνικήθη «ὁ δράκων, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καί ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην»(12,9), καί πετάχθηκε εἰς τήν γῆν, μαζί δέ καί οἱ δαιμονικοί του ἄγγελοι.

       Τότε ἀκούστηκε εἰς τόν οὐρανόν ὕμνος τῶν ἁγίων πρός τόν Θεόν ὅτι ἐπί τέλους ἐνικήθη «ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, ὁ κατηγορῶν αὐτῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἡμέρας καί νυκτός» (12,10).

       Ἡ πτῶσις τοῦ Διαβόλου ἔχει τρεῖς φάσεις.

       Ἡ πρώτη φάσις πτώσεως εἶναι ὅτε ὁ Ἐωσφόρος ἐξέπεσε ἀπό τόν οὐρανόν θέλοντας νά ἐξισωθῆ πρός τόν Θεόν πάσχοντας ἀπό τήν ἀλαζονείαν τῆς ἰσοθεΐας.

       Ἡ δευτέρα φάσις πτώσεως εἶναι ἡ συντριβή του ἀπό τήν σταυρικήν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ.

       Καί ἡ τρίτη, ὅταν ἐπανέλθη ὁ Κύριος κατά τήν Δευτέραν Του Παρουσίαν καί ὁ Διάβολος θά ριφθῆ εἰς τήν αἰωνίαν κόλασιν, ὅπου θά εἶναι καί ἡ ὁριστική του πλέον ἦττα.

       Καί ὅταν ὁ Διάβολος εἶδε ὅτι ἐβλήθη εἰς τήν γῆν, κατεδίωξε τήν Γυναῖκα πού ἐγέννησε τόν Ἄρρενα, δηλαδή τήν Ἐκκλησίαν.

       Ὅπως ἀντιλαμβανόμεθα, ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής διηγεῖται ἱστορικά πρόσωπα καί γεγονότα μέ συμβολικόν χαρακτῆρα.

       Τότε ἡ Γυναῖκα-Ἐκκλησία καταφεύγει εἰς τήν ἔρημον πετῶντας μέ δύο φτεροῦγες ἀετοῦ, σύμβολα τῆς θείας προστασίας.

       Καί ὁ Δράκων-Διάβολος ξέρασε ἀπό τό στόμα του ποτάμι νεροῦ διά νά πνίξη τήν Γυναῖκα-Ἐκκλησίαν πού εἶναι ὅλα τά κατά καιρούς, φιλοσοφικά, ἀντιχριστιανικά καί αἱρετικά ρεύματα πού κατακλύζουν καί προσπαθοῦν νά «πνίξουν» τήν Ἐκκλησίαν ἐπί τῆς γῆς.

       Καί ἡ γῆ προσωποποιουμένη ἀνοίγει τό στόμα της καί καταπίνει τό διαβολικόν ποτάμι, πού δείχνει ὅτι καί ἡ κτῖσις γίνεται ὄργανον τοῦ Θεοῦ διά νά σώση τήν Ἐκκλησίαν, ὅπως τόν παλαιόν Ἰσραήλ στήν Ἐρυθράν θάλασσαν ἀπό τήν Φαραωνικήν μανίαν.

       Ἀλλά καί πάλιν, μετά τήν ἀποτυχίαν του αὐτήν, ὀργίζεται ὁ Διάβολος «καί ἀπῆλθε ποιῆσαι πόλεμον μετά τῶν λοιπῶν τοῦ σπέρματος αὐτῆς, τῶν τηρούντων τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί ἐχόντων τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἰησοῦ» (12,17).

       Εἶναι οἱ πιστοί Χριστιανοί πού ἔχουν ἀπομείνει εἰς τάς πόλεις καί τά χωριά.

       Εἶναι τό «λεῖμμα», τό κατάλοιπον ὅσων δέν θά ἔχουν σκύψη νά προσκυνήσουν τόν Διάβολον μέσα στήν κοσμικήν του ἐξουσίαν πού λέγεται πολιτισμός, κοινωνισμός, ἀσύδοτη ἐλευθερία, ἀπελευθέρωσις ἀπό τήν ἠθικήν καί τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, ἀξιώματα καί τιμάς τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου.

       Καί εἰσερχόμεθα εἰς τό 13ον Κεφάλαιον.

       Πρόκειται διά τήν ἐμφάνισιν δύο Προσώπων, τοῦ Ἀντιχρίστου καί τοῦ Ψευδοπροφήτου,πού τούς βλέπει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης, τόν μέν πρῶτον ὡς θηρίον κόκκινον μέ ἑπτά κεφάλια καί δέκα κέρατα, μέ δέκα διαδήματα πού ἦσαν γραμμένα ὀνόματα βλασφημίας, νά ἀναδύεται ἀπό τήν θάλασσαν, πού εἶναι τό σύμβολον τῆς κοσμικῆς ἀκαταστασίας καί ἁμαρτωλότητος, καί πού ἡ περιγραφή του εἶναι ὁμοία μέ τόν Δράκοντα-Διάβολον ἀπ᾿ ὅπου παίρνει καί τήν ἐξουσίαν.

       Τό δέ δεύτερον θηρίο, ἀναδύεται ἀπό τήν γῆν, σημάδι τῆς χαμερποῦς πολιτείας του, ἔχοντας δύο ἀρνίσια κέρατα καί μιλάει σάν δράκοντας, πού δείχνει τήν ὑποκρισίαν του σάν ἄκακος ἀλλά στό βάθος δαιμονικός.

       Πάντως, πρέπει νά σημειώσωμε ὅτι καί τά δύο αὐτά πρόσωπα θά εἶναι ἀληθινά, ἱστορικά, ἀνθρώπινα πρόσωπα, πού θά δράσουν «κατ᾿ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ» καί τό δεύτερον θηρίον, ὁ Ψευδοπροφήτης, θά εἶναι ἕνα εἶδος προδρόμου, προλαλητοῦ καί διαφημιστοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου.

       Ἄς ἔλθωμε ὅμως εἰς τόν Ἀντίχριστον νά ἰδοῦμε μερικά χαρακτηριστικά του ἀπό τήν δρᾶσιν καί τήν πολιτείαν του.

       Ὁ ἴδιος, ἤ κάποιος ἀπό τούς ὑπηρετοῦντας τάς βουλάς του, θά μοιάση ὅτι ἐθανατώθη καί κατόπιν θά προκληθῆ ἐντυπωσιακή δῆθεν ἀνάστασις, σάν κακέκτυπος ἀπομίμησις τοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

        Ἀπό τό ψευδοθαῦμα αὐτό ἐθαύμασε ὅλη ἡ γῆ ἀπό τούς ἐπιπολαίους καί ἀπίστους εἰς τόν χριστόν ἀνθρώπους, καί προσκυνοῦν τόν Δράκοντα-Διάβολον πού ἔδωσε τέτοια ἐξουσία εἰς τόν Ἀντίχριστον.

       Φαίνεται, ὅτι διά νά τόν θαυμάση ὅλη ἡ γῆ, θά προβληθῆ ὅλη ἡ ὑπόθεσις ἀπό τήν Τηλεόρασιν ἡ ὁποία θά εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου εἰ ς τήν ὑπηρεσίαν του ὅπως ἐξ ἄλλου ἔχει σημαντικά ἀπό τώρα ἔχει τεθῆ στούς δαιμονικούς σκοπούς του.

       Παραχωρεῖται ἀπό τόν Θεόν ἕνεκα τῆς ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ὁ Ἀντίχριστος στραφῆ βλάσφημα κατά τοῦ Θεοῦ καί πολεμήση τούς πιστούς Χριστιανούς, καί τούς νικήση, ἐννοεῖται μέ τήν κακοποίησιν καί τό μαρτύριον.

       Ἡ κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου θά εἶναι παγκοσμία διότι «ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπί πᾶσαν φυλήν καί λαόν καί γλῶσσαν καί ἔθνος» (13, 7).

       Καί ὅπως οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μέ τό βαθύ τους βλέμμα ἐρευνοῦν τήν Ἁγίαν Γραφήν, εὑρίσκουν ὅτι ὁ Ἀντίχριστος θά εἶναι ἑβραϊκῆς καταγωγῆς καί θά πλαισιωθῆ ἀπό τόν ἑβραϊκόν λαόν διά τάς κοσμοκρατορικάς του κατακτήσεις.

       Ἄς ἰδοῦμε ὅμως καί λίγα χαρακτηριστικά ἀπό τό δεύτερον Θηρίον, τόν Ψευδοπροφήτην.

       Μέ κάθε τρόπον ἐργάζεται διά νά προσκυνηθῆ ὁ Ἀντίχριστος, κάνοντας ἀκόμη καί ἐκπληκτικά ψευδοθαύματα.

       Ὁ Πνευματισμός, ἡ Μαγεία, ἡ Φιλοσοφία, τά ἀνθρωποκεντρικά κοινωνικά συστήματα, τά κηρύγματα τῆς ἀθεΐας, θά εἶναι τό κύριον προδρομικόν του ἔργον διά νά ὁδηγήση εἰς τόν Ἀντίχριστον.

       Ἡ σχέσις τῶν δύο θηρίων μέσα εἰς τήν ἱστορίαν εἶναι ὥστε ὁ μέν Ἀντίχριστος, ἤ οἱ ἐπί μέρους πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου, νά δροῦν δυναμικά ὡς ἐξουσία, ὁ δέ Ψευδοπροφήτης ἤ οἱ πρόδρομοί του νά δροῦν ὡς ἰδεολογία ἤ αἵρεσις, πάντως μέ πνευματικήν διάστασιν.

       Ἡ δρᾶσις τοῦ Ἀντιχρίστου ξεκινᾶ εὐθύς μετά τήν ἔξοδον τῶν Πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισον, πού ὁ Διάβολος ἤκουσε τό μήνυμα τῆς σωτηρίας καί δρᾶ ἀντι-σωτηριακά.

       Καί ἡ δρᾶσις αὐτή εἶναι τό «μυστήριον τῆς ἀνομίας» πού ἤδη ἐνεργεῖται, κατά τόν Ἀπ. Παῦλον (Β΄Θεσ. 2, 7) καί στέκεται παράλληλα καί ἀντίθετα εἰς τό Μυστήριον τῆς Εὐσεβείας πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία (Α΄Τιμ. 3, 16).

       Ἡ εὐθεῖα γραμμή τοῦ Μυστηρίου τῆς Εὐσεβείας ἐνεργήθη διά τοῦ Ἄβελ, τοῦ Σήθ, τοῦ Νῶε, τοῦ Σήμ, τοῦ Ἀβραάμ, τῆς Θεοτόκου καί φθάνομε εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν πού ἱδρύει τήν Ἐκκλησίαν ἐπί τῆς γῆς.

       Ἡ εὐθεῖα γραμμή τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἀνομίας ἐνεργεῖται διά τοῦ Κάιν, τοῦ Ἰούδα, τοῦ Ἀρείου, τῆς Χριστιανικῆς Δύσεως ὡς ἀντίληψις ἐκκοσμικευμένου Χριστιανισμοῦ, τοῦ Ψευδοπροφήτου ὡς Προσώπου, καί τέλος τοῦ Ἀντιχρίστου ὡς προσώπου.

       Πότε θά ἔλθη ὁ Ἀντίχριστος;

       Ἀναφερόμενος ὁ Ἀπ. Παῦλος εἰς τήν Δευτέραν τοῦ Χριστοῦ Παρουσίαν, σημειώνει εἰς τούς Θεσσαλονικεῖς ὅτι ἐάν δέν ἔλθη πρῶτα ἡ ἀποστασία, δηλαδή ὁ Ἀντίχριστος, δέν θά ἐλθη ὁ Χριστός, καί μάλιστα εὐθύς μετά τόν Ἀντίχριστον.

       Συνεπῶς, ὁ χρόνος ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου συνδεόμενος μέ τήν Δευτέραν τοῦ Χριστοῦ Παρουσίαν, παραμένει ἄγνωστος.

       Ἐν τούτοις ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε πολλά σημάδια διά τήν δευτέραν του ἔλευσιν, ὅπως χαρακτηριστικά τό παράδειγμα τοῦ Νῶε ὅπου ἡ κατασκευή τῆς κιβωτοῦ δέν μποροῦσε νά παραταθῆ πέραν κάποιων λογικῶν ὁρίων, ὅπως τά 120 χρόνια κατασκευῆς της καί τῆς τυχόν μετανοίας τῆς γενεᾶς ἐκείνης, ἐνῶ ὁ χρόνος τοῦ κατακλυσμοῦ παρέμενε ἄγνωστος.

       Ἔτσι καί τότε, λέγει ὁ Κύριος, κάπου γύρω χρονικά σέ ἐκεῖνα τά σημάδια, καί αὐτά εἶναι πολλά, θά ἔλθη ὁ Χριστός καί πρό αὐτοῦ ὁ Ἀντίχριστος.

       Ἡ ἐποχή μας ἄρχισε νά δείχνη κάποια προαγγελθέντα ἀπό τόν Κύριον σημάδια τοῦ τέλους.

       Πρέπει ἀκόμη νά σημειώσωμε ὅτι ὁ Ψευδοπροφήτης θά ἐνεργήση ὥστε, διά τῆς ἀπειλῆς οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ, νά ἐπιβάλη χάραγμα, σφραγῖδα εἰς τό μέτωπον ἤ τό δεξί χέρι εἰς ὅσους θά ἀποδεχθοῦν τόν Ἀντίχριστον.

       Πρόκειται περί ἀνεξιτήλου καί ἰδιοτύπου ταυτότητος ἡ ὁποία θά εἶναι ἄρνησις τῆς σφραγῖδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ἐλάβαμε κατά τήν βάπτισιν.

       Καί ἡ σφραγῖδα θά συνίσταται ἤ ἀπό τό ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου ἤ ἀπό τόν ἀριθμό τοῦ ὀνόματός του πού εἶναι ὁ 666.

       Πάντως, μέχρι πού νά ἔλθη ὁ Ἀντίχριστος τό ὄνομά του θά μένη ἄγνωστον καί τότε πού θά ἔλθη θά γίνη γνωστόν μόνον εἰς ἐκείνους πού θά νήφουν πνευματικά.

       Μετά ἀπό τήν πικρήν περιγραφήν ὅλων τῶν προηγουμένων, μεσολαβεῖ τό θαυμάσιον Διάψαλμα τῶν 144.000 πού ἔχουν τρία γνωρίσματα, ὅτι εἶναι Παρθένοι, ὅτι ἔχουν ἀφιερώσει τόν ἑαυτόν τους εἰς τόν Χριστόν καί ὅτι εἶναι ἄμωμοι εἰς τήν καθόλου ζωήν των (14, 1 – 5).

       Μέ τό κλείσιμον καί τῆς Ἑβδόμης Σάλπιγγος πού περιεῖχε ὅ,τι ἀφοροῦσε τόν Ἀντίχριστον καί τόν Ψευδοπροφήτην, ἔρχεται ἡ τρίτη ἑπτάδα πληγῶν μέ τήν μορφήν χρυσῶν φιαλῶν πού ἑπτά ἀντίστοιχοι ἄγγελοι ἐκχέουν εἰς τήν γῆν.

       Μέ τήν ἔκχυσιν τῆς πρώτης φιάλης «ἐγένετο ἕλκος κακόν καί πονηρόν ἐπί τούς ἀνθρώπους τούς ἔχοντας τό χάραγμα τοῦ θηρίου» (16,2).

       Πρόκειται περί πραγματικῆς σωματικῆς πληγῆς πού θυμίζει τήν ἕκτην πληγήν τοῦ Φαραώ.

       Μέ τήν ἔκχυσιν τῆς δευτέρας φιάλης εἰς τήν θάλασσαν, μετεβλήθη τό νερόν σέ κόκκινον, μέ συνέπεια νά πεθάνη κάθε θαλασσία ζωή καί θυμίζει τήν πρώτην φαραωνικήν πληγήν.

       Μέ τήν ἔκχυσιν τῆς τρίτης φιάλης εἰς τά ποτάμια καί τάς πηγάς ἔγιναν κόκκινα τά νερά σάν αἷμα καί τά ὁποῖα ἐστάθησαν ἀκατάλληλα πρός πόσιν.

       Μέ τήν ἔκχυσιν τῆς τετάρτης φιάλης εἰς τόν ἥλιον ἐδημιουργήθη καῦμα φοβερόν εἰς τούς ἀνθρώπους, καί πού ἔρχεται νά συμπληρώση τήν προηγουμένην πληγήν τῆς λειψυδρίας.

       Καί οἱ ἄνθρωποι ἀντί νά μετανοήσουν, βλασφημοῦν τό Ἅγιον Ὄνομα τοῦ Θεοῦ.

       Μέ τήν ἔκχυσιν τῆς πέμπτης φιάλης ἐπί τοῦ θρόνου τοῦ Ἀντιχρίστου γίνεται σκότος ἤ αἰσθητόν ἤ νοητόν, δηλαδή σύγχυσις ἀνάμεσα εἰς τούς θιασώτας τοῦ Ἀντιχρίστου, καί θυμίζει τήν ἐννάτην φαραωνικήν πληγήν.

       Καί πάλιν ὅμως δέν μετανοοῦν.

       Καί ἔρχεται ἡ ἔκχυσις τῆς ἕκτης Φιάλης.

       Αὐτή ἀναφέρεται εἰς τόν τελευταῖον πόλεμον τῆς ἱστορίας, τόν φοβερόν Ἀρμαγεδῶνα, πού θά γίνη τάς παραμονάς τῆς μεγάλης ἡμέρας τοῦ Κυρίου, δηλ. τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

       Εἰς τόν τόπον τοῦ Ἀρμαγεδῶνος, πού γεωγραφικά ἀνήκει εἰς τήν Παλαιστίνην ἀλλά δέν πρόκειται περί τῆς αὐτῆς, εἰς τήν Ἀποκάλυψιν, τοπογραφίας, θά γίνη ὁ ἀλληλοσπαραγμός τῆς ἀνθρωπότητος πού ἀκολούθησε τόν Ἀντίχριστον, καί πού βασικά ὅλα τά ἔθνη θά ἔχουν ξεκινήσει διά τόν μεγάλον πόλεμον ἐναντίον τῆς ἠγαπημένης Πόλεως, δηλ. τῆς Ἐκκλησίας, καί τελικά θά εὑρεθοῦν νά ἀλληλοσπαράσσωνται.

       Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τόν πόλεμον τοῦ Γώγ καί τοῦ Μαγώγ πού θά μᾶς ἀναφέρη τό Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως εἰς τό 20όν Κεφάλαιον.

       Καί τέλος, ἔρχεται ἡ πληγή τῆς Ἑβδόμης Φιάλης, πού ἐξεχύθη εἰς τόν ἀέρα, μέ ἀποτέλεσμα νά συμβοῦν τρομερά ἀτμοσφαιρικά καί γεωλογικά φαινόμενα.

       Καί αὐτή ἡ πληγή ὁμοιάζει μέ τήν Ἑβδόμην Φαραωνικήν.

       Ἦταν τόσον μεγάλη ἡ πληγή πού οἱ ἄνθρωποι ἀντί νά μετανοήσουν ἔφθασαν νά βλασφημήσουν τό Ἅγιον Ὄνομα τοῦ Θεοῦ.

       Εὑρισκόμεθα εἰς τό 17ον Κεφάλαιον, ὅπου ἕνας Ἄγγελος λέγει εἰς τόν Ἅγ. Ἰωάννην: «δεῦρο δείξω σοι τό κρῖμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης τῆς καθημένης ἐπί ὑδάτων πολλῶν, μεθ᾿ ἧς ἐπόρνευσαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καί ἐμεθύσθησαν οἱ κατοικοῦντες τήν γῆν ἐκ τοῦ οἴνου τῆς πορνείας αὐτῆς» (17, 1 -2). Καί μέ ὡδήγησε εἰς τήν ἔρημον «ἐν πνεύματι», συνεχίζει νά διηγῆται ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, ὅπου εἶδα μίαν γυναῖκα νά κάθεται εἰς τό κόκκινον θηρίον πού ἔκανε λόγον πρίν, καί πού εἶχε ἑπτά κεφάλια καί δέκα κέρατα γεμᾶτα ἀπό ὀνόματα βλασφημίας.

       Ἡ γυναῖκα ἦτο ντυμένη ἱμάτιον πορφυροῦν καί κόκκινον καί στολισμένη μέ πολλά χρυσᾶ κοσμήματα.

       Κρατοῦσε στό χέρι της ἕνα χρυσό ποτήρι γεμᾶτον ἀπό βδελύγματα καί ἀπό τά ἀκάθαρτα τῆς πορνείας τῆς γῆς.

       Στό μέτωπόν της εἶχε ὄνομα γραμμένον: «Μυστήριον, Βαβυλών ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καί τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς»(17, 5).

       Καί εἶδα τήν γυναῖκα νά μεθᾶ ἀπό τό αἷμα τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰησοῦ.

       Καί ἐγώ ἀπόρησα ἀπό τό θέαμα αὐτό.

       Καί ὁ Ἄγγελος μοῦ λέγει: «Τό θηρίον ὅ εἶδες, ἦν καί οὐκ ἔστι, καί μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου καί εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν»(17, 8).

       Ἤδη ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής χρησιμοποιεῖ τό ὄνμα Βαβυλών, ἀλλά τότε ἡ Βαβυλών δέν ὑπῆρχε, μία Πόλις πού ἤσκησε φοβερήν κυριαρχίαν ἐπί τῆς γῆς, καί ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ εἶχε γίνει αἰχμάλωτός της.

       Ὅμως, μέ τήν ἀρχαίαν Βαβυλῶνα, ὡμοίαζε ἡ τότε Ρώμη μέ τήν καισαρολατρεία της καί τό φοβερόν ὄργιόν της εἰς βάρος τῶν Χριστιανῶν.

       Ὡς τόσον, πρόκειται περί εἰκονικῆς πόλεως, δηλαδή ἑνός κέντρου ἀποστασίας καί διαφθορᾶς πού ἐπιδρᾶ εἰ ςὄλα τά γεωγραφικά μήκη καί πλάτη κατ᾿ ἔμπνευσιν πάντα τοῦ Ἀντιχρίστου. Σήμερον «κέντρον» εἶναι ἡ «Δύσις» ὄχι ἐν ἐννοίᾳ γεωγραφικῇ ἀλλά πολιτιστικῇ πού ἐπηρεάζει ὅλους τούς πολιτισμούς τῆς γῆς.

       Ἀλλ᾿ αὐτό τό «κέντρον» τῆς ἀποστασίας, δέν θά διαρκέσηπολύ.

        Ἀκούει ὁ Θεολόγος ἕναν Ἄγγελον νά κράζη μέ μεγάλη φωνή: «Ἔπεσεν, ἔπεσεν Βαβυλών ἡ μεγάλη, καί ἐγένετο κατοικητήριον δαιμονίων καί φυλακή παντός πνεύματος ἀκαθάρτου...» (18, 2).

       Καί τότε ἀρχίζει τό πένθος καί ὁ ὀδυρμός τῶν βασιλέων τῆς γῆς, καί τῶν ἐμπόρων καί τῶν ναυτικῶν διά τό κατάντημά της.

       Ὁ σημερινός μας κόσμος εἶναι ἕνας κόσμος βαβυλωνικός καί σάπιος πού ἑτοιμάζεται νά πέση.

       Καί τά κριτήριά του διά τήν πτῶσιν;

       Ἡ ἀθεΐα, ὁ ἀμοραλισμός, ὁ «στρῆνος» δηλαδή ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου, μέσα εἰς τήν πολυτέλειαν, τήν ἀφθονίαν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καί τήν σπατάλην, ὅταν ἄλλοι λαοί πεθαίνουν ἀπό τήν πεῖναν, πού δείχνει τήν ἀβυσσαλέαν ἀσπλαχνίαν τῶν ἀνθρώπων.

       Καί ὄχι μόνον ὁ κόσμος αὐτός ὁ ἀποστάτης καί δαιμονικός βουλιάζει, ἀλλά ταυτοχρόνως γίνεται καί κατοικητήριον δαιμόνων, ὅπου βεβαίως ἀπουσιάζει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐλογία.

       Εἰς αὐτόν τόν καταρρέοντα κόσμον, ἀκούεται πάλιν ἡ φωνή τοῦ οὐρανοῦ: «ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μή συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καί ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μή λάβητε» (18, 4).

       Πρόκειται διά τήν σχέσιν τῶν πιστῶν μέ τούς ἀπίστους.

       Ὁ θεός παραγγέλλει μίαν «ἔξοδον» τοῦ λαοῦ του, ἄλλοτε τροπική, ἄλλοτε τοπική.

       Ὁ Νῶε, ὁ Λώτ, ὁ Τωβίτ, εἶναι παραδείγματα τροπικῆς ἐξόδου.

       Ἡ φυγή ἀπό τήν πολιορκημένην Χριστοκτόνον Ἱερουσαλήμ ὅλων τῶν Χριστιανῶν, εἶναι μία τοπική ἔξοδος.

       Ἡ ἔξοδος τῶν ἐσχάτων θά εἶναι καί τοπική καί τροπική, ἀνάλογα τό πῶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον θά ὑπαγορεύη εἰς τήν Ἐκκλησίαν.

       Μετά ἀπό τήν προφητικήν καταστροφήν τῆς νοητῆς Βαβυλῶνος ἠκούσθη εἰς τόν οὐρανόν φωνή πολλοῦ ὄχλου πού ἔψαλλαν: «Ἀλληλούϊα· ἡ σωτηρία καί ἡ δόξα καί ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὅτι ἀληθιναί καί δίκαιαι αἱ κρίσεις αὐτοῦ· ὅτι ἔκρινε τήν πόρνην τήν μεγάλην, ἥτις διέφθειρε τήν γῆν ἐν τῇ πορνείᾳ αὐτῆς, καί ἐξεδίκησε τό αἷμα τῶν δούλων αὐτοῦ ἐκ χειρός αὐτῆς» (19, 1-3).

       Ἤδη εἰσερχόμεθα εἰς τήν τελευταίαν πρᾶξιν καί ἔκβασιν τοῦ ὅλου δράματος τῆς πάλης τοῦ Χριστοῦ κατά τῶν ἀντιθέων δυνάμεων.

       Ἄξιον πολλῆς προσοχῆς ἀπό ἑρμηνευτικῆς ἀπόψεως εἶναι ὅτι ἐφ᾿ ἑξῆς ὁ Προφήτης Ἰωάννης ὅ,τι θά μᾶς περιγράψη δέν ὑπόκειται εἰς χρονολογικήν ἀλληλουχίαν, ἀλλά Πρώτην καί Δευτέραν παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ, παρελθόν, παρόν καί μέλλον, προσεχές καί ἀπώτατον, ὅλα εὑρίσκονται εἰς μίαν καί τήν αὐτήν εἰκόνα.

       Ἐάν θά ἀναζητήσωμε χρονικήν ἀλληλουχίαν κινδυνεύουμε νά ἀποδεχθοῦμε χιλιαστικάς θέσεις, τάς ὁποίας ἔχει καταδικάσει ἡ Ἐκκλησία μας, ἔστω καί ὑπό τήν πνευματικωτέραν μορφήν.

       Ὡς παράδειγμα, εἶναι ἡ μάχη τοῦ Ἀρμαγεδῶνος διά τήν ὁποίαν θά γίνη καί πάλιν λόγος πιό κάτω, χωρίς νά σημαίνη ὅτι θά γίνη δύο φορές ἀλλά γίνεται δευτέρωσις περιγραφῆς χωρίς νά ἀναζητοῦνται χρονικά στοιχεῖα.

       Μέ αὐτά τά στοιχεῖα ἄς προχωρήσωμε εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ ἱεροῦ κειμένου.

       Ὕστερον ἀπό τάς τρεῖς ἑπτάδας πληγῶν καί τάς ἀλλεπαλλήλους εἰκόνας τῆς Ἀποκαλύψεως, βλέπει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής ἀνοιγμένον τόν οὐρανόν ὄχι διά νά ἀποκαλυφθοῦν τά μυστήρια τοῦ μέλλοντος ἀλλά διά νά ἐμφανισθῆ ὁ Κριτής Χριστός, ὁ Κριτής συμπάσης τῆς Δημιουργίας, ὁρατῆς καί ἀοράτου.

       Ἐξέρχεται ἀπό τόν οὐρανόν ἵππος λευκός καί ὁ καθήμενος ἐπ᾿ αὐτοῦ εἶχε τό ὄνομα: «ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ» (19, 11-13).

       Εἶναι ὁ Κριτής Χριστός πού ἀκολουθεῖται ἀπό τάς οὐρανίους ἀγγελικάς Δυνάμεις.

       Εἰς τήν συνέχειαν ὁ Ἅγ. Ἰωάννης βλέπει «τό θηρίον καί τούς βασιλεῖς τῆς γῆς καί τά στρατεύματα αὐτῶν συνηγμένα ποιῆσαι τόν πόλεμον μετά τοῦ καθημένου ἐπί τοῦ ἵππου καί μετά τοῦ στρατεύματος αὐτοῦ» (19, 19).

       Πρόκειται διά μίαν δευτέραν ἀναφοράν εἰς τόν τελευταῖον τῆς ἱστορίας τρομερόν πόλεμον τοῦ Ἀρμαγεδῶνος πού ἀνεφέρθη εἰς τό 16ον Κεφ., ὅπως καί τρίτη ἀναφορά θά γίνη εἰς τό 20όν Κεφάλαιον.

       Πῶς πρέπει νά ἐννοήσωμε τήν μάχην αὐτήν, πού θά εἶναι ὅλα τά ἔθνη καί θά ἡγῆται ὁ Ἀντίχριστος καί ὁ Ψευδοπροφήτης, ἐναντίον τοῦ ἱππέως Χριστοῦ-Κριτοῦ;

       Πιθανῶς τό πρᾶγμα θά εἶναι ὅπως μᾶς τό περιγράφη προφητικά ὁ Ἰεζεκιήλ.

       Ἀναφερόμενος εἰς τόν Γώγ, ὅπου καί ἡ Ἀποκάλυψις εὐθύς πιό κάτω κάνει λόγον (20,8), πρόκειται περί ταυτότητος θέματος, γράφει: «Τάδε λέγει Κύριος Κύριος τῷ Γώγ... καί ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ἐν ἡμέρᾳ ᾗ ἄν ἔλθῃ Γώγ ἐπί τήν γῆν τοῦ Ἰσραήλ (ἐναντίον δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων) λέγει Κύριος Κύριος, ἀναβήσεται ὁ θυμός μου... καί καλέσω ἐπ᾿ αὐτόν πᾶν φόβον, λέγει Κύριος· μάχαιρα ἀνθρώπου ἐπί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἔσται (παγκόσμιος δηλαδή ἀλληλοσπαραγμός, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστασίας καί ἐχθρικῆς στάσεως κατά τῆς Ἐκκλησίας) καί κρινῷ αὐτόν θανάτῳ... καί πῦρ καί θεῖον βρέξω ἐπ᾿ αὐτόν καί ἐπί πάντας τούς μετ᾿ αὐτοῦ καί ἐπ᾿ ἔθνη πολλά μετ᾿ αὐτοῦ» (Ὅπου εἰκάζεται ὅτι πρόκειται περί παγκοσμίου πολέμου καί ἀλληλοσπαραγμοῦ) (38, 17-22).

       Ὡς πρός τήν ἀδελφοκτονίαν πού σημειώνει ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ, θά μποροῦσε νά πραγματωθῆ μεταξύ τῶν ἀντιθέων Δυνάμεων ὅπως μεταξύ τοῦ ἀθέου κομμουνισμοῦ τῆς Ἀνατολῆς, τοῦ ἀθέου ὑλισμοῦ τῆς Δύσεως καί τοῦ ἀθέου Σιωνισμοῦ τῶν Ἑβραίων.

       Ἐξ ἄλλου, μία τέτοια σύγκρουσις σήμερα εἶναι δυνατή καί ἀναμένεται.

       Παρατηροῦμε ὅτι ὁ ἀρχηγός αὐτῶν τῶν στρατευμάτων θά εἶναι ὁ Ἀντίχριστος καί ὁ Ψευδοπροφήτης, οἱ ὁποῖοι συλλαμβάνονται καί ρίπτονται ζῶντες εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός, τήν αἰωνίαν κόλασιν, ὅπου τελικά ὁ Ἀντίχριστος καί ὁ Ψευδοπροφήτης φεύγουν ἀπό τό προσκήνιον τῆς ἱστορίας.

       Χωρίς πάντα νά ὑπάρχη ἱστορική ἀλληλουχία εἰς τά γεγονότα, ἀλλά περιγραφόμενα εἰς μίαν καί τήν αὐτήν εἰκόνα, ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής βλέπει ἕναν Ἄγγελον ὁ ὁποῖος δένει μέ βαρυά ἀλυσίδα τόν Δράκοντα, τόν Διάβολον καί τόν ἔρριψε εἰς τήν ἄβυσσον ἐπί χίλια χρόνια.

       Τό «δέσιμο» τοῦ Σατανᾶ δέν εἶναι τί ἄλλο παρά ὅτι μένει ἀνενέργητος, μέ ἀκρωτηριασμένη δύναμι, μέ δέσμευσι τῆς τόλμης του, καί φυσικά μόνον διά τούς ἐν συνειδήσει βαπτισμένους Χριστιανούς, πού ὁ Χριστός μέ τήν πρώτην του Παρουσίαν τόν ἔδεσε.

       Τά χίλια χρόνια, εἶναι ἕνας στρογγυλός ἀριθμός πού φανερώνει τόν μεταξύ τῶν δύο Παρουσιῶν τοῦ Χριστοῦ χρόνον, ἤ τόν χρόνον τοῦ Εὐαγγελίου, καί δέν εἶναι 1000 χρόνια μετά ἀπό τήν παρουσίαν τοῦ Ἀντιχρίστου ὅπως διδάσκουν παλαιοί καί νεώτεροι Χιλιασταί.

       Μετά ἀπό τήν μακράν περίοδον τοῦ Εὐαγγελίου, καί λίγο πρίν ἀπό τήν Δευτέραν τοῦ Χριστοῦ Παρουσίαν, ὅταν οἱ Χριστιανοί θά ἔχουν ἀρχίσει νά κοσμικοποιοῦνται, τότε θά λυθῆ ὁ Σατανᾶς γιά λίγο, ὁπότε θά ἔλθη ἡ μεγάλη ἀποστασία κατά τήν διάρκειαν τῆς ὁποίας θά δράση ὁ Ἀντίχριστος καί ὁ Ψευδοπροφήτης, καί εὐθύς μετά ἡ Κρίσις καί τό τέλος τῆς ἱστορίας.

       Ὅλα αὐτά συνοψίζονται εἰς τόν λόγον τοῦ ἀγγέλου: «Τό θηρίον ὅ εἶδες, ἦν καί οὐκ ἔστι, καί μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου καί εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν» (Ἀποκ. 17, 8).

       Τό «ἦν» δηλ. ἦτο, σημαίνει τόν πρό Χριστοῦ χρόνον πού δροῦσε ὁ Διάβολος μέ τήν εἰδωλολατρείαν.

       Τό «Οὐκ ἔστι» δηλ. δέν ὑπάρχει, εἶναι ὁ χρόνος τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ χρόνος τῶν δύο τοῦ Χριστοῦ Παρουσιῶν ἤ ὁ χρόνος τῶν 1000 ἐτῶν.

       Καί τό «μέλλειν ἀναβαίνειν» δηλ. πρόκειται νά ἀνέλθη ἐκ τῆς ἀβύσσου, εἶναι τό «λύσιμο» τοῦ Διαβόλου καί εἶναι ὁ χρόνος τοῦ Ἀντιχρίστου, δηλαδή τά 3,5 χρόνια.

       Τό δέ «εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν» δηλ. ὅτι μετά ἀπό ὅλα αὐτά ὁ Διάβολος πηγαίνει εἰς τήν ἀπώλειαν, τήν αἰωνίαν καί ὁριστικήν πλέον κόλασιν.

       Μετά ἀπό ὅλα αὐτά πού σημαδεύουν τό τέλος τῆς ἱστορίας, ὁ Ἅγ. Ἰωάννης βλέπει εἰς τόν οὐρανόν «θρόνον μέγαν λευκόν καί τόν καθήμενον ἐπ᾿ αὐτοῦ οὗ ἀπό προσώπου ἔφυγεν ἡ γῆ καί ὁ οὐρανός, καί τόπος οὐχ εὑρέθη αὐτοῖς» (20, 11).

       Εἶναι ὁ θρόνος τοῦ Χριστοῦ-Κριτοῦ ἐμφανής πλέον ἐνώπιον ὅλωντῶν λογικῶν κτισμάτων ὁρατῶν καί ἀοράτων καί πού εὑρίσκεται μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς.

       Εἶναι αὐτό πού γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Ὅτι αὐτός ὁ Κύριος... καταβήσεται ἀπ᾿ οὐρανοῦ» (Α΄Θεσ. 4, 16-17), ἤ αὐτό πού περιγράφει ὁ Κύριος: «Ὅταν ἔλθη ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίση ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ, καί συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τά ἔθνη...» (Ματθ. 25, 31).        Ἐν συνεχείᾳ μέ λιτάς, ἀλλά πολύ ζωηράς γραμμάς ὁ Ἅγ. Ἰωάννης περιγράφει τήν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν, μικρῶν καί μεγάλων, καί κατά τήν ἡλικίαν καί κατά τά ἀξιώματα, καί καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον, φυσικόν ἤ βίαιον ἀποθανόντων, νά δίδουν λόγον τῶν πεπραγμένων των ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ-Κριτοῦ, καί μέ βάσι τά ἀνοιγμένα βιβλία τῶν πράξεών των πού εἶναι ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ.

       Ἐνῶ αὐτά θά συμβαίνουν εἰς χρόνον μηδέν, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, δηλαδή ὁλόκληρον τό κτιστόν σύμπαν, θά περνᾶ ἀπό τήν φθοράν εἰς τήν ἀφθαρσίαν καί τήν ἀλλαγήν τῆς μορφῆς εἰς νέαν μορφήν.

       Καί γράφει ὁ Θεολόγος: «Καί εἶδον οὐρανόν καινόν καί γῆν καινήν· ὁ γάρ πρῶτος οὐρανός καί ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθον· καί ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἔτι» (21, 1).

       Τό τέλος τοῦ ὁρατοῦ κτιστοῦ κόσμου εἶναι πράγματι καταπληκτικόν.

       Τίποτα δέν θά ἐξαφανισθῆ ἀπό τήν οὐσίαν του, ὅλα θά ἔχουν ἀλλάξει εἰς τήν μορφήν των, τά πάντα θά ἔχουν περάσει ἀπό τήν φθοράν, δηλαδή τήν μεταβολήν , εἰς τήν ἀφθαρσίαν, τά πάντα θά δεχθοῦν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, καί ὅλα θά ἔχουν γίνει ὁ «χῶρος» τῆς Καινῆς Ἱερουσαλήμ, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

       Γράφει ὁ Ἅγ. Εἰρηναῖος: «Οὐ γάρ ἡ ὑπόστασις, οὐδέ ἡ οὐσία τῆς κτίσεως ἐξαφανίζεται (δηλαδή ἡ δομή καί ἡ οὐσία τῆς ὕλης) – ἀληθής γάρ καί βέβαιος ὁ συστησάμενος αὐτήν – ἀλλά τό σχῆμα παράγει τοῦ κόσμου τούτου, τουτέστιν ἐν οἷς παράβασις γέγονεν, ὅτι ἐπαλαιώθη ὁ ἄνθρωπος ἐν αὐτοῖς. Καί διά τοῦτο τό σχῆμα τοῦτο πρόσκαιρον ἐγένετο, προειδότος τά πάντα τοῦ Θεοῦ... παρελθόντος δέ τοῦ σχήματος τούτου... ἔσται ὁ οὐρανός καινός καί ἡ γῆ καινή» (Ἔλεγχ. Ψευδ. Γνώσεως Ἀποσπάσματα, ἀριθμός 96).

       Ἐν συνεχείᾳ βλεπει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης νά κατέρχεται ἀπό τόν οὐρανόν μέσα εἰς τόν καινούργιον κτιστόν κόσμον, ἡ Πόλις Ἱερουσαλήμ, ὄχι ἡ ἱστορική, ἡ παλαιά, ἀλλά ἡ καινή, ἡ δοξασμένη πλέον Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού εἰκονίζεται ὡς πόλις διότι ἀνάμεσα εἰς τούς ἀνθρώπους καί τούς ἀγγέλους θά κατοικῆ ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός.

       Καί ἀκούστηκε φωνή ἀπό τόν οὐρανόν: «Ἰδού ἡ σκηνή τοῦ θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων, καί σκηνώσει μετ᾿ αὐτῶν, καί αὐτοί λαός αὐτοῦ ἔσονται καί αὐτός ὁ Θεός μετ᾿ αὐτῶν ἔσται» (21, 3).

       Εἰς αὐτήν τήν καινούργιαν Πόλιν, δηλαδή τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑπάρχει πλέον τό δάκρυ, τό πένθος, ἡ κραυγή, ὁ πόνος καί ὁ θάνατος, διότι τό πρῶτον σχῆμα, ἡ πεπτωκυῖα κατάστασις, ὁριστικά ἔχουν παρέλθει.

       Καί ὁ καθήμενος ἐπί τοῦ θρόνου Ἰησοῦς Χριστός εἶπε: «Ἰδού καινά ποιῶ πάντα» (21, 5).

       Μερίδα εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ θά ἔχουν οἱ νικηταί τοῦ κόσμου καί τῶν παθῶν.

       Ὅσοι στάθηκαν δειλοί εἰς τήν πίστιν, καί οἱ ἄπιστοι, καί οἱ διεστραμμένοι, καί οἱ φονεῖς, καί οἱ ἀνήθικοι, καί οἱ μάγοι, καί οἱ εἰδωλολάτραι, καί ὅλοι ὅσοι ἔζησαν τήν ψεύτικην καί ματαίαν ζωήν, αὐτῶν ὅλων ἡ μερίδα θά εἶναι ἡ λίμνη πού καίει αἰώνια μέ φωτιά καί θειάφι, δηλαδή ἡ αἰωνία κόλασις, πού εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ αἰώνιος τῶν ὑπάρξεων χωρισμός ἀπό τόν θεόν.

       Πλάϊ ὅμως εἰς τόν χαρακτηρισμόν τῆς Ἐκκλησίας ὡς Καινῆς Ἱερουσαλήμ, ἐδόθη καί ὁ χαρακτηρισμός ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ.

       Καί βλέπει τώρα ὁ ἱερός Συγγραφεύς, ἕναν Ἄγγελον πού τοῦ λέγει: «Ἔλα νά σοῦ δείξω τήν Νύμφην, τήν Γυναῖκα τοῦ Ἀρνίου».

       Καί τόν ὁδηγεῖ ἐκστατικά σέ ὄρος πολύ ὑψηλόν, καί ἐκεῖ τοῦ δείχνει τήν Ἐκκλησίαν, ὡς ἁγίαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, πού εἶχε τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

       Φωστήρας της, ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέ τήν ὑπέρλαμπρον δόξαν του.

       Εἶχε τεῖχος μεγάλον καί ὑψηλόν, ἐνδεικτικόν τῆς αἰωνίου ἀσφαλείας της ἀπό τό κακόν.

       Εἶχε δώδεκα πυλῶνες, πού εἶναι οἱ 12 Ἀπόστολοι καί ἡ ἀποστολική διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου διά τῶν ὁποίων εἰσερχόμεθα εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

       Τούς πυλῶνας φρουροῦν δώδεκα ἄγγελοι, εἰκόνα τῆς θείας προστασίας.

       Εἰς τόν κάθε πυλῶνα, καί ἕνα ὄνομα γραμμένον ἀπό τά ὀνόματα τῶν Δώδεκα φυλῶν τοῦ Νέου Ἰσραήλ, ἀπό κάθε ἔθνος καί λαόν καί φυλήν ὅλων τῶν αἰώνων καί ὅλων τῶν ἐποχῶν.

       Ἡ πόλις εἶναι τετράγωνη, πού στήν κάθε πλευρά της ὑπάρχουν τρεῖς πυλῶνες.

       Οἱ τέσσερις τριάδες πυλώνων εἶναι εἰκόνα διατάξεως τῶν τεσσάρων τριάδων τῶν φυλῶν τοῦ παλαιοῦ στρατοπέδου τοῦ Ἰσραήλ εἰς τήν ἔρημον, μέ κέντρον τήν Κιβωτόν τῆς Διαθήκης, σύμβολον ἐγκατοικήσεως τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα εἰς τόν λαόν του.

       Οἱ τέσσερις πλευρές, σύμβολα τῶν 4 Εὐαγγελίων πού περιχαρακώνουν τήν Νέαν Πόλιν-Ἐκκλησίαν, καί τῆς καθορίζουν τό περιεχόμενον.

       Ἡ τετραμερής διάταξις τῶν πυλῶν ἐκφράζει ἀκόμη τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ.

       Οἱ τέσσερις πλευρές τῆς πόλεως βλέπουν πρός τά 4 σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος πρός τά ὁποῖα ἱεραποστολικά ἀποτείνονται μέ τό κήρυγμα τόσον τοῦ Σταυροῦ, ἤτοι τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ὅσον καί τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος πού ἐκπροσωπεῖται μέ τούς ἀνά τρεῖς Πυλῶνας.

       Τό κήρυγμα, ὡς κήρυγμα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ὁμοιόμορφον, διότι καί οἱ 4 πλευρές ἔχουν ἑκάστη ἀνά τρεῖς πυλῶνας, πού εἶναι τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

       Εἰς τήν τετραμερῆ διάταξι τῆς Πόλεως εὑρίσκονται οἱ 4 ἰδιότητες τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς.

       Οἱ θεμέλιοι τοῦ τείχους εἶναι δώδεκα, ἡ θεμελιώδης διδασκαλία τῶν 12 Ἀποστόλων.

       Τό μέτρημα τῆς πόλεως εὑρέθη τετράγωνον σχῆμα, δεῖγμα τῆς ἀπολύτου τελειότητος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

       Ἡ ἐνδόμησις τοῦ τείχους ἀποτελεῖται ἀπό 12 πολύτιμους λίθους, καί ἡ πόλις ἀπό καθαρόν χρυσάφι, δεῖγμα τῆς καθαρότητος καί τῆς πολυ-τελείας τῶν κατοίκων της.

       Ναός δέν ὑπῆρχε εἰς αὐτήν, διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶναι ὁ Ναός της.

       Ἀνάγκη ἡλιακοῦ φωτός δέν ὑπάρχει διότι ἡ Θεία δόξα τήν φωτίζει.

       Ἐκεῖ, τίποτα τό ἀκάθαρτον δέν μπορεῖ νά εἰσχωρήση.

       Ἐκεῖ μέσα κυλᾶ τά κρυστάλλινα νερά του τό ποτάμι τῆς ζωῆς πού ἐκπηγάζει ἀπό τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀρνίου, πού θυμίζει τόν ποταμόν τοῦ παλαιοῦ Παραδείσου πού ἔχασαν οἱ Πρωτόπλαστοι.

       Ὁ Μυστικός αὐτός Ποταμός, εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον πού ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός καί ἀποστέλλεται ὑπό τοῦ Υἱοῦ.

       Ὁ ποταμός αὐτός εἶναι ἀκόμη ἡ αἰώνιος ζωή καί τό Ἅγιον Βάπτισμα πού ἀναγεννᾶ τόν ἄνθρωπον.

       Εἰς τό μέσον τῆς πλατείας καί «ἐντεῦθεν καί ἐκεῖθεν τοῦ ποταμοῦ» δένδρον ζωῆς, πού ἀποδίδει αἰωνίους καρπούς, πού εἶναι ὁ Χριστός, καί πού ἱστορικός παλαιός τύπος ἦτο τό δένδρον τῆς Ζωῆς εἰς τό μέσον τοῦ παλαιοῦ παραδείσου.

       Εἰς τόν νῦν αἰῶνα, εἶναι τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

       Οἱ καρποί τοῦ δένδρου εἶναι ἡ θεογνωσία μέ ὅλην τήν παραδεισιακήν μακαριότητα.

       Ἐκεῖ καί ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀρνίου, ὅπου οἱ πιστοί «ὄψονται τό Πρόσωπον αὐτοῦ» (22, 4), πού εἶναι ἡ αἰωνία θεωρία τοῦ Προσώπου τοῦ θεοῦ.

       Καί οἱ κάτοικοι τῆς Πόλεως φέρουν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἰς τά μέτωπά των, πού σημαίνει τήν αἰωνίαν ἰδιοκτησίαν τοῦ Θεοῦ ἐπί τῶν ἀνθρώπων, φέροντες δηλαδή τήν αἰωνίαν δόξαν καί λαμπρότητα ἐπί τῶν προσώπων των, τήν αἰωνίαν θέωσιν καί μακαριότητα.

       Καί ἐρχόμεθα εἰς τόν Ἐπίλογον τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως ὅπου βεβαιοῦται ὑπό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατ᾿ ἐπανάληψιν, ὅτι ἔρχεται ταχύ καί ὁ μισθός του φέρεται μαζί του διά νά ἀποδοθῆ κατά τόν τρόπον πού ὁ κάθε πιστός ἐργάσθηκε εἰς τήν ζωήν του.

       Βεβαιοῦται ἀκόμη, ὅτι ὅ,τι ἐγράφη εἰς τοῦτο τό Βιβλίον εἶναι ἀξιόπιστον καί ἀληθινόν.

       Μία σπουδαία παραγγελία δίδεται εἰς τόν Ἰωάννην: «Μή σφραγίσης τούς λόγους τῆς Προφητείας τοῦ Βιβλίου τούτου· ὁ καιρός γάρ ἐγγύς ἐστιν» (22, 10).

       Τοῦτο σημαίνει ὅτι πρέπει νά μελετοῦμε τοῦτο τό Βιβλίον μετά μεγίστης προσοχῆς, καί ἐσχατολογικῆς προσδοκίας, διότι ὁ καιρός τῆς ἐκβάσεως ὅσων ἐγράφησαν εἶναι κοντινός.

       Καί τελειώνει τό ὅλον Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως μέ τόν αἰώνιον Διάλογον Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας πού ἐνισχύει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.

       «Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος...

       Ἐγώ Ἰησοῦς ἔπεμψα τόν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπί ταῖς Ἐκκλησίαις.

       Ἐγώ εἰμι ἡ ρίζα καί τό γένος Δαυίδ, ὁ ἀστήρ ὁ λαμπρός ὁ πρωϊνός.

       Καί τό Πνεῦμα καί ἡ νύμφη λέγουσιν· ἔρχου. Καί ὁ ἀκούων εἰπάτω· ἔρχου. Καί ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν...

        Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα· ναί ἔρχομαι ταχύ. Ἀμήν, ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ.

       Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων τῶν Ἁγίων· Ἀμήν».

103η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Θεοῦ.

†.Κάποια μέρα, αγαπητοί μου, θέλησε ο Ιησούς να επισκεφτεί την πόλιν Ναΐν. Τον ακολουθούσαν οι μαθηταί Του και όχλος πολύς. Όταν έφθασαν εις την πύλην της πόλεως, γιατί ήταν πόλις οχυρωμένη, την ίδια στιγμή, «ἐξεκομίζετο», όπως μας σημειώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς». Κάποιος που είχε πεθάνει. Ήταν νεκρό κάποιο παλικάρι, νεανίσκος χαρακτηρίζεται και μονογενής μιας χήρας γυναίκας. Την όλη εκφορά συνόδευε αρκετός κόσμος, που ήλθαν βέβαια να παρηγορήσουν αυτήν την πενθούσα μάνα. Η συνάντησις έγινε εκεί, στην πύλη της πόλεως. Ο όχλος που ηκολούθει και οι μαθηταί τον Κύριον και ο όχλος που ηκολούθει τη νεκρώσιμη εκφορά.

     Τότε ο Κύριος λυπήθηκε αυτήν τη γυναίκα, πραγματικά ήταν αξιολύπητη, και της λέγει: «Μή κλαῖε». Δηλαδή, «Μην κλαις». Και τότε πλησίασε το φέρετρο, που έκειτο εκεί νεκρός ο νεανίσκος. Αυτοί που τον μετέφεραν, στάθηκαν. Και τότε ο Κύριος, σαν το πιο φυσικό πράγμα, αποτείνεται προς τον νεκρόν νεανίσκον και του λέγει: «Νεανίσκε, σοι λέγω, ἐγέρθητι». «Νεανίσκε, Εγώ σου το λέγω: ‘’Σήκω επάνω’’». Και ο νεανίσκος ανεκάθισε μέσα εις το φέρετρό του και άρχισε να ομιλεί!

      Ομολογουμένως ήταν ένα θαύμα καταπληκτικόν. Όλοι γύρω εξέστησαν. Και φοβήθηκαν. Γιατί ό,τι έχει σχέση με τον αόρατον κόσμον, τον πνευματικό κόσμο, φοβίζει και τρομάζει φοβερά τον άνθρωπο. Και σημειώνει ο Λουκάς: «Ἒλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ». Όλους τους κατέλαβε φόβος. Δόξαζαν τον Θεό κι έλεγαν ότι «μεγάλος προφήτης μάς επισκέφθη», «ἐγήγερται», δηλαδή «στάθηκε στον λαό μας μέσα». Και ότι «επεσκέφθη ο Θεός τον λαόν Του». Το θεωρούσαν ότι ήταν μία επίσκεψις του Θεού αυτό, εν προσώπω βέβαια Ιησού Χριστού, τον Οποίον εξελάμβαναν ως μέγαν προφήτην.

     Αλλά όταν ο λαός έλεγε ότι ο Θεός επεσκέφθη τον λαόν Του, πώς το εννοούσε; Μπόρεσε να συλλάβει την προσωπική επίσκεψη του Θεού; Ότι ήταν προσωπικά παρών ο Θεός; Αυτό μπόρεσε να το συλλάβει ο λαός; Όταν οι Ραββίνοι, οι διδάσκαλοι του Νόμου, διάβαζαν στον λαό την προφητεία του Βαρούχ, που λέγει ότι «Μετά τοῦτο-δηλαδή μετά από τη δημιουργία του φωτός και του σύμπαντος κόσμου- ἐπὶ γῆς ὤφθη(:εις την Γην ενεφανίσθη, Αυτός που είπε ‘’ Γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς’’ στη Γη έγινε ορατός)καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη(:και συνανεστράφη τους ανθρώπους)». Πώς και οι Ραβίνοι και ο λαός μπορούσαν να εννοήσουν αυτήν την προφητείαν;

     Το να μεταφερθεί ο αόρατος και πνευματικός Θεός στον χώρο της Γης και της ύλης, θα έμενε πάντοτε κάτι το ακατανόητον. Πώς είναι δυνατόν; Πώς όμως μπορούσαν τότε να εξηγήσουν κάποιες τόσο ρεαλιστικές εκφράσεις των προφητών οι Ραββίνοι; Πώς μπορούσαν να τις εξηγήσουν; Αν έπρεπε να ερμηνεύσομε, πώς θα εξηγούσαμε; Σίγουρα η ερμηνεία θα εγίνετο κατά μεταφοράν και κατά αλληγορίαν κλπ. Φερ’ ειπείν, εκεί που λέγει: «ἔστησαν οἱ πόδες αὐτοῦ»(του Θεού· ἔστησαν, στάθηκαν τα πόδια Του. Πού; Εκεί εις το όρος των Ελαιών. Ἒστησαν τα πόδια Του). Ε, πώς θα το ερμηνεύσομε αυτό; Πώς; Ο Θεός έχει πόδια; Απλώς μεταφορικώς. Απλώς αλληγορικώς, όπως σας είπα. Δηλαδή ότι ο Θεός δίνει την εύνοιά Του, δίνει την προστασία Του, εγγίζει την Γην, δίδει το αγαθόν· αλλά ότι ο Θεός προσωπικά θα ήταν παρών κατά τρόπον απτόν, που να Τον πιάνεις, να Τον εγγίζεις, τούτο θα ήταν ακατανόητο. Γιατί ο λαός δεν μπορούσε, μα ούτε και οι Ραββίνοι, να φανταστούν την Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου. Δεν μπορούσαν. Ερμήνευαν, παρά τη σαφήνειαν των προφητών, ερμήνευαν αλληγορικά. Γιατί; Γιατί υπήρχε ένας ορθολογισμός. Μα είναι δυνατόν ποτέ; Αφού μέχρι σήμερα σε πολλούς υπάρχει και δη Χριστιανούς μας, αυτός ο ορθολογισμός. Είναι δυνατόν ποτέ ο Θεός να είναι ἐγγιζόμενος; Είναι δυνατόν; Κατά ρεαλιστικόν δε τρόπον, ε; Όχι μεταφορικώς. Λέει εκεί στον προφήτη Ησαΐα ότι: «Ἐγώ εἰμι Θεός ἐγγίζων». Ναι. Αλλά εκεί θα μπορούσαμε να το πούμε ότι θα ήτο αλληγορικόν. Δηλαδή «είμαι κοντά». Αλλά κατά τρόπον που να πιάνω, να πιάνω, ε, να πιάνω, να άπτομαι Αυτού του Θεού, πώς είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν ποτέ; Πώς λοιπόν μπορούσε ο λαός να αντιληφθεί αυτήν την επίσκεψη του Θεού, όταν είπε ότι ο Θεός μάς επεσκέφθη· που πολύ ορθά βέβαια λέγει ότι ο Θεός επεσκέφθη τον λαό Του, αλλά πώς; Αυτό το πώς…

     Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του προφήτου Ιωάννου και Βαπτιστού, δοξάζει τον Θεό, όταν γέννησε το παιδάκι του και λέγει προφητικότατα, είπε μίαν ωδήν: «Εὐλογητὸς Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὅτι ἐπεσκέψατο καὶ ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ(«γιατί επεσκέφθη τον λαό Του και έδωσε την λύτρωση». «Ἐποίησε». Είναι πιο δυνατό το «ἐποίησε» από το «έδωσε». Δηλαδή εργάστηκε το θέμα της σωτηρίας). «Ἐν οἷς ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἀνατολὴ ἐξ ὕψους ἐπιφᾶναι τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένοις». Δύο φορές χρησιμοποιεί το ἐπεσκέψατο, το ρήμα «ἐπισκέπτομαι».

     Εντούτοις, εντούτοις, έρχεται ο Θεός στη Γη κατά τρόπον όπως το είπαν οι προφήται, όπως το έβαλε εις το στόμα των το Πνεύμα το Άγιον, κατά τρόπον αισθητόν. Αφού βεβαίως ενεδύθη, ντύθηκε τη Δημιουργία Του. Έγινε άνθρωπος. Ο Ψαλμωδός θαυμάζει και ερωτά: «Τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνῄσκῃ αὐτοῦ; Ἢ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν;». «Κύριε», λέει, «τι είναι ο άνθρωπος, ποιος είναι επιτέλους αυτός ο άνθρωπος που τον θυμάσαι; Ή απόγονος ανθρώπου που τον επισκέπτεσαι; Ποιος είναι;».

     Αλλά εδώ έχομε μίαν αποκάλυψη. Για να επισκέπτεται ο Θεός τον άνθρωπον κατά τρόπον αισθητόν, με την Ενανθρώπηση, σημαίνει ποίαν αξίαν έχει ο άνθρωπος, σαν εικόνα του Θεού. Όταν φθάνει δηλαδή ο Θεός να επισκέπτεται κατ’ αυτόν τον τρόπον και να εργάζεται την Ενανθρώπηση, τότε ποιος είναι ο άνθρωπος; Πάρα πολύ μεγάλη αξία. Βλέπομε ο ένας τον άλλον, βλέπομε τα μικρά παιδιά, βλέπομε τους ηλικιωμένους και λέμε: «Ε, καλά ποιος είναι αυτός; Ένας γέρος άνθρωπος, ένα παιδάκι». Δεν μπορούμε να συλλάβομε την αξία «άνθρωπος». Ήταν ανάγκη να τύχει αποκαλύψεως. Κι εδώ έχομε ίσως το πιο δυνατό επιχείρημα, ποια είναι η αξία του ανθρώπου, όταν ο Θεός γίνεται άνθρωπος.

     Έτσι λοιπόν, εις την Ενανθρώπησι, έχομε μίαν σαφεστάτην αποκάλυψιν. Ανάμεσα στον Θεό Λόγο και τον άνθρωπο, υπάρχει μία αμοιβαία έλξις. Αλλιώτικα δεν θα ήταν δυνατόν να συνέβαινε η Ενανθρώπησις. Ένας έρως· που μένει βέβαια αυτός ο έρως ακατανόητος. Και η δική μας αγάπη, δυστυχώς έχει ατονίσει. Και έχει διαστραφεί. Αντίθετα, η δική Του αγάπη, του Θεού Λόγου μένει αναλλοίωτη. Μας δημιούργησε, μας έπλασε, μας αγαπά, δεν έχει μεταβολές στα αισθήματά Του υπέρ των ανθρώπων. Δημιουργεί τους πρωτοπλάστους, τους τοποθετεί εις τον ωραίον παράδεισον, που λέγεται μάλιστα και «παράδεισος τρυφῆς». Τρυφή θα πει απόλαυσις. Μετά, που ήταν ένα θαυμάσιον ενδιαίτημα, κατοικία δηλαδή ο παράδεισος, κατοικία του ανθρώπου. Εν συνεχεία δε, όταν τοποθέτησε ο Θεός τον άνθρωπο εις τον Παράδεισο, τι έκανε; Τον επεσκέπτετο! Τον επεσκέπτετο!

    Τι θα κάνομε στη Βασιλεία του Θεού; Θα Τον βλέπομε και θα μας βλέπει. Αυτό είναι το ύψιστον αγαθόν. Μη σας κάνει εντύπωση. Όπως ακριβώς, όταν παντρέψομε το παιδί μας, κάνομε επίσκεψη στο σπίτι Του. Γιατί; Για να το βλέπομε και να μας βλέπει. Τίποτε άλλο. Βέβαια το «τίποτ’ άλλο», μια κουβέντα. Απ’ αυτήν τη θεωρία, από το βλέπω, απορρέουν όλα τα αγαθά. Η ειρήνη, η αγάπη, η χαρά και και και…

      Οι πρωτόπλαστοι δε, όταν τους επεσκέπτετο ο Θεός Λόγος, δεν μπορούμε να κατανοήσομε πώς ήταν αυτή η επίσκεψις, γιατί βέβαια ακόμη δεν είχε ενανθρωπήσει ο Θεός Λόγος, οι πρωτόπλαστοι ωστόσο δεν εκπλήσσονται για τις επισκέψεις του Θεού Λόγου. Να πουν: «Α!». Δεν εκπλήσσονται. Μάλιστα θα λέγαμε θεωρούσαν το πιο φυσικό πράγμα να τους επισκέπτεται ο Θεός Λόγος. Ακατανόητα, βλέπετε, ακατανόητα πράγματα… Όταν όμως αμάρτησαν, κρύπτονται, ενοχλούνται από την επίσκεψη του Θεού Λόγου. Όχι γιατί, θα λέγαμε, είναι γιατί φοβήθηκαν την παράβαση της εντολής. Όχι γιατί φοβήθηκαν την παρουσία του Θεού Λόγου. Αφού ήσαν συνηθισμένοι σε αυτό. Προσέξατέ το. Ήσαν συνηθισμένοι. Γι’ αυτούς η επίσκεψις του Θεού Λόγου, θα  επαναλάβω, ήταν το πιο φυσικόν, φυσικόν πράγμα. Όπως και η ανάστασις του υιού της χήρας ήταν το πιο φυσικό πράγμα. Γιατί; Γιατί ο θάνατος δεν είναι φυσικό πράγμα· είναι παράλογον. Και ο Χριστός τι έκανε; Μία πράξη φυσική. Επαναφέρει τη ζωή· γιατί η ζωή είναι το φυσικόν πράγμα. Όχι ο θάνατος. Μία καρικατούρα μέσ’ τη δημιουργία είναι ο θάνατος. Χωρίς βεβαίως να είναι ο Θεός εισηγητής του θανάτου· αλλά εισηγητής του θανάτου είναι ο διάβολος και η αμαρτία των πρωτοπλάστων. Έτσι λοιπόν κι εδώ, τι φυσικότερον να μας επισκέπτεται ο Θεός Λόγος. Κι επειδή η θέα του Θεού δεν ήτο πλέον δυνατόν εις τους πρωτοπλάστους, μετά την πτώση τους, να υπάρχει, γι΄αυτό τώρα ο Θεός αποσύρεται.

     Απεσύρθη ο Θεός. Αλλά δεν άφησε, όπως λέει σε μία του ομιλία ο Απόστολος Παύλος στα Λύστρα, δεν άφησε τον εαυτόν Του αμάρτυρον, χωρίς να δίνει την μαρτυρία Του. Δίνει τη μαρτυρία Του τώρα έμμεσα. Βρέχει. Είναι δόξα του Κυρίου αυτό. Γιατί; Πρέπει να ποτιστεί η Γη. «Καὶ ἐμέθυσας τοὺς αὔλακας αὐτῆς», λέει ένας Ψαλμός. «Τα αυλάκια, που είναι εκεί φυτεμένα, ό,τι είναι φυτεμένα- κοιτάξτε, τι ωραία έκφρασις: «ἐμέθυσας». Πίνω κρασί, θα πει λίγο. Όταν πιω πολύ, μεθώ. Σημαίνει «Έδωσες τόσο νερό, ώστε εμέθυσες τη Γη, τους αύλακας της Γης· που είναι εκεί τα φυτά». Αυτό είναι δόξα του Θεού. Βγαίνει ο ήλιος. Είναι δόξα του Θεού. Όπως πέρασαν την Ερυθρά Θάλασσα οι Εβραίοι. Δεν είναι τίποτα το εκπληκτικόν. Είπε ο Θεός: «Και τώρα, θα δείτε την δόξαν μου». Τι ήταν η δόξα Του; Το ότι πέρασαν ἀβρόχοις ποσί, με άβρεχτα πόδια οι Εβραίοι την Ερυθρά θάλασσα. Αυτές είναι ενέργειες του Θεού. Έτσι ο Θεός δεν άφησε τον εαυτόν Του αμάρτυρον, χωρίς μαρτυρίαν. Μόνο που δεν υπήρχε πια η άμεσος θέα. Αυτό δεν υπήρχε.

     Μέχρι, μέχρι που ενεδύθη ο Θεός Λόγος, γιατί Εκείνος μας εδημιούργησε, ενεδύθη τη Δημιουργία Του και ήλθε ανάμεσά μας κατά τρόπον αισθητόν. Αλλά και αυτό από αγάπη. Γιατί μας αγαπούσε. Συνέβη όμως τούτο. Όταν ήλθε, σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο 1^ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του: «Εἰς τὰ ἴδια ἦλθε(:ήλθε σε μας), καὶ οἱ ἴδιοι (:οι δικοί Του και μάλιστα ο λαός Του) αὐτὸν οὐ παρέλαβον». Δεν Τον δέχθηκαν. Ήλθε, αλλά δεν Τον δέχτηκαν. Και ακόμη λίγο πιο κάτω, θα πει: «Καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω». «Και ο κόσμος», λέγει, «δεν Τον εγνώρισε». Γιατί δεν Τον εγνώρισε; Μήπως επειδή ήλθε με αυτό το ταπεινό σχήμα; Μα, ήλθε άνθρωποι, με ταπεινό σχήμα, γιατί ο πρόγονός σας, ο Αδάμ, ήθελε να πάρει κάτι παραπάνω από το σχήμα που είχε. Ζητούσε την ισοθεΐαν. Το πάθος εκείνο που έπασχε και ο διάβολος. Και το εισηγήθη εις τον Αδάμ. Δεν ήταν ο απλός Αδάμ. Ζήτησε την ισοθεΐαν. Κι έπεσε. «Γι΄αυτό λοιπόν έρχομαι εγώ αντίθετα. Έρχομαι ταπεινός, απλός. Μπορείς να με δεχθείς; Μπορείς αυτό να το κατανοήσεις; Να με ανακαλύψεις μέσα ακριβώς σ’ αυτήν την ταπείνωσή μου; Ταπείνωση, όχι με την έννοια της αρετής. Με την έννοια του εξευτελισμού». Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: «δούλου μορφήν λαβών». «Επήρε», λέει, «μορφή δούλου».

   Ωστόσο, αυτό είναι κάτι που εκπλήσσει. Αλλά δεν μπορέσαμε να το γνωρίσουμε. Προσπάθησε να μας βοηθήσει να το γνωρίσουμε. Ότι μας επεσκέφθη. Ωστόσο η θέα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη περιορίστηκε μόνον εις τους δικαίους. Στον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ. Κι εκεί βέβαια αινιγματωδώς. Όταν ο Αβραάμ πέφτει σε μίαν έκστασιν… του είπε πολλά εκεί ο Θεός. Όταν ο Ιακώβ στον ύπνο του παλεύει με κάποιον, ερχόμενος πίσω εις τη γην Χαναάν, παλεύει, παλεύει… Και του λέγει: -«Άφησέ με να φύγω». -«Δεν σε αφήνω». -«Άφησέ με να φύγω». -«Δεν σε αφήνω εάν δεν με ευλογήσεις». Του λέγει: «Ε, από δω και μπρος δεν θα λέγεσαι Ιακώβ(που θα πει πτερνιστής. Δεν ήταν βεβαίως όνομα περιωπής. Ονομάστηκε έτσι, γιατί είχε πιάσει την φτέρνα, γενόμενος δίδυμος του Ησαύ. Πτερνιστής. Είναι άσχημη κατάστασις). «Θα λέγεσαι Ισραήλ». Δηλαδή ηγαπημένος. Βλέπετε λοιπόν ότι εμφανίζεται ο Θεός, αλλά αινιγματωδώς. Στον λαό; Εμφανίζεται με τις ενέργειές Του, με όλα εκείνα τα καταπληκτικά. Φερ’ ειπείν, ρίχνει το μάνα. Σαράντα ολόκληρα χρόνια. Ούτε μία ώρα, ούτε μία μέρα, ούτε μία εβδομάδα. 40 χρόνια. Αυτό είναι μία ενέργεια του Θεού. Έτσι εμφανίζεται, έμμεσα ο Θεός, δια των ενεργειών Του. Μόνο με εκείνα τα θαυμαστά που μπορούσε να βιώνει ο λαός.

      Γι΄αυτό, η Ενανθρώπησις του Θεού Λόγου είναι κεντρικόν γεγονός της Ιστορίας. Τελείως βέβαια ακατανόητον, αλλά πραγματικό, ρεαλιστικό. Ο Θεός λοιπόν επισκέπτεται και τις επιμέρους, θα λέγαμε, ανθρώπινες καρδιές. Και τις επιμέρους ανθρώπινες καρδιές. Λέει ο Κύριος στην Αποκάλυψη, είναι στο τρίτο κεφάλαιο: «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω». «Να, στάθηκα, μπροστά στην πόρτα του οίκου της υπάρξεώς σου. Και χτυπώ. Και κρούω». Δεν λέγει «έκρουσα». Λέει «κρούω». Πράξη διαρκείας. «Ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν(θα μπω μέσα) καί δειπνήσω μετ' αὐτοῦ καί αὐτός μετ' ἐμοῦ». «Θα καθίσω στο τραπέζι, θα δειπνήσει αυτός μαζί μου κι εγώ μαζί του». Κι εδώ συναντούμε εκφράσεις αδιανόητα οικείες. «Χτυπάω την πόρτα». «Θύρα» είναι η προαίρεσις της υπάρξεως του ανθρώπου. Και η «κρούσις του κρούοντος την θύραν» είναι εκείνα τα μικρά-μικρά θαύματα, τα καθημερινά, που ανοίγουν και φωτίζουν τον νου και την καρδιά. Για να πει ο πιστός: «Ποιος είσαι, Κύριε; Ποιος κρούει; Τι είναι αυτό που βιώνω;». Είναι εκείνα που δημιουργούν το θάμβος και την έκπληξιν.

     Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έχει  μία ωραία περικοπή στα Άπαντά του. Επιτρέψατέ μου να σας τη διαβάσω σε απόδοση: «Κατά καιρούς και ανεπαίσθητα πέφτει σε όλο το σώμα μία τρυφή και αγαλλίασις, που γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει, έως ότου ο άνθρωπος θεωρήσει όλα τα επίγεια, στάχτη, σποδόν και σκύβαλα. Αυτά συμβαίνουν την ώρα της προσευχής ή της αναγνώσεως ή στη συνεχή μελέτη, που απλώνεται η διάνοια και τότε θερμαίνεται ο νους. Ακόμα, αυτή η τρυφή συμβαίνει ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο. Σαν να κοιμάται κανείς, αλλά δεν κοιμάται. Και όταν έλθει αυτή η τρυφή, η απόλαυσις, που σφύζει σε όλο το σώμα, ο άνθρωπος τότε νομίζει ότι αυτό είναι η Βασιλεία του Θεού». Και αυτή η κατάστασις, πρέπει να σας σημειώσω, είναι χωρίς παραστάσεις, χωρίς εικόνες. Είναι ανεικόνιστος. Δεν είναι όνειρο. Δεν υπάρχει καμία εικόνα, μα καμία εικόνα. Μόνο ένα αίσθημα μακαριότητος απιθάνου. Και τότε εκεί ο άνθρωπος παίρνει μία γεύση της Βασιλείας του Θεού· που δεν μεταφέρεται ούτε με εικόνες, ούτε με λόγια. Είναι… πώς να σας το πω; Όπως ακριβώς μας δίνει κάποιος ένα μεζεδάκι, για να πάρομε μία γεύση ενός γεύματος που θα ακολουθήσει. Έτσι ο Θεός στέλνει αυτές τις γεύσεις, για να σου πει ποιο είναι το τραπέζι της Βασιλείας του Θεού. Προσέξτε, είναι πραγματικά αυτά. Σας ξαναλέγω, δεν είναι όνειρον. Δεν είναι ύπνος, δεν είναι ξύπνιος. Είναι μία κατάστασις που ο άνθρωπος έχει πλήρη συνείδηση του εαυτού του. Αν υπάρξει ένας θόρυβος, θα ήθελε να μην υπάρξει, για να μην τελειώνει ποτέ αυτή η κατάστασις. Έχει πλήρη συνείδηση του εαυτού του.

      Αγαπητοί, η καρδιά είναι ο χώρος συναντήσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Και οι μεγάλες χαρές του ανθρώπου. Μετά την ανάσταση των νεκρών, δεν θα είναι μόνον η καρδιά τόπος συναντήσεως του Θεού. Αλλά ο όλος άνθρωπος. Γι΄αυτό γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ἀγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα(:ακόμη δεν φανερώθηκε τι θα είμαστε) οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐάν φανερωθῇ (:γνωρίζομε ότι όταν θα φανερωθεί… -Το ἐάν είναι όχι υποθετικό, αλλά χρονικό) ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα(:θα είμεθα όμοιοι με Εκείνον. Όπως ήταν σαρκωμένος και θεωμένος) ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι». «Γιατί θα Τον δούμε όπως είναι». Θα Τον δούμε όπως είναι.

    Ακόμη είναι και τούτο το ρεαλιστικό· που αρχίζει από τη Γη και εκπληρούται στη Βασιλεία του Θεού· που λέγει ο Θεός και στην Παλαιά και στην Καινή. Το χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος: «Καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός». Θα περπατήσω ανάμεσά τους. «Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί (λέει ο Παύλος: «έχοντες αυτές τις υποσχέσεις»),καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς(:ας καθαρίσουμε τον εαυτόν μας) ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ».

      Γι΄αυτό, ας προσέχομε τη ζωή μας, το ήθος μας, την πίστη μας, την καρδιά μας. Γι΄αυτό λέγει η Γραφή: «Οὐαὶ ὑμῖν τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν καρδίαν(«Αλίμονο σε εκείνους που έχασαν την καρδιά τους», λέει η Σοφία Σειράχ)· Καὶ τί ποιήσετε ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;». Τα»ι θα κάνετε όταν θα σας επισκεφθεί ο Κύριος;». Ο Ισραήλ έχασε την καρδιά του. Και είπε ο Χριστός: «Αλίμονό σου, Ισραήλ -από το όρος των ελαιών το είπε- οὐκ ἔγνως(:δεν εγνώρισες) τήν ἐπισκοπήν σου -«ἐπισκοπή» θα πει επίσκεψις- ὃτι σε ἐπεσκέφθη ὁ ᾋγιος τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Κύριός σου». «Δεν το γνώρισες». Έχασε την καρδιά του. Όπως και πολλοί άνθρωποι χάνουν την καρδιά τους. Οι επισκέψεις του Θεού και δυνατές είναι και υπέροχες. Αρκεί ο Θεός να βρίσκει τόπο. Και ο τόπος είναι η καρδιά. Τότε, κατ’ αλήθειαν, λέγει, ο πιστός ότι δέχεται θείες επισκέψεις. Γιατί ο Θεός είναι πολύ κοντά μας και μας αγαπά. Και αγαπά να μας επισκέπτεται.

695η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν.

†.Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, τιμᾶ τήν μνήμη τῶν ἁγίων τριακοσίων δεκαοκτώ Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ. Καί τήν τιμᾶ ἀφενός μέν γιά νά δοξάσει τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, πού πάντοτε διασώζει τήν ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία Του –διότι οἱ Σύνοδοι πάντοτε διέσωζαν τήν ἀλήθεια τή δογματική– καί ἀφετέρου δέ γιά νά τιμήσει τούς θεοφόρους Πατέρες πού συγκροτοῦσαν αὐτές τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μας ὁμοίως θέλει νά προβάλλει –ἔτσι τουλάχιστον φαίνεται στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή–( Ἰωάν. 17, 1-13.) τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ. Προσέξτε: τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ! Αὐτό τό ἴδιο πρόβλημα φαίνεται ὅτι ὑπάρχει πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησία, τό πρόβλημα τῆς ἑνότητος ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ, ἀκριβῶς γιατί κατά κάποιον τρόπο δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού διαταράσσουν αὐτή τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, πάντοτε, φυσικά μέχρι σήμερα, ἀλλά καί μέχρι πού νά τελειώσει ἡ Ἱστορία.

   Τό πρόβλημα τῆς ἑνότητος τῶν ἀνθρώπων ἤδη εἶχε τεθεῖ καί μετά τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε. Θά θυμᾶστε, ὅταν ἔγιναν πολλοί οἱ ἀπόγονοι τοῦ Νῶε, θέλησαν νά διατηρήσουν αὐτήν τήν ἑνότητα, πρίν ἀκόμη διασπαροῦν στά πέρατα τῆς οἰκουμένης, καί ἄν ἦταν δυνατόν νά διατηρήσουν αὐτήν τήν ἑνότητα καί μετά τήν διασπορά τους. Γι’ αὐτό θέλησαν νά ἀφήσουν ἕνα μνημεῖο ἑνότητός τους, πού θά ἦταν ἕνα ὑλικό μνημεῖο, ἕνας πλίνθινος πύργος, ὁ ὁποῖος θά ἔφθανε ἕως τόν οὐρανό –τουλάχιστον τέτοια ἀντίληψη μποροῦσαν νά ἔχουν περί οὐρανοῦ! Ἦταν ὁ γνωστός μας πύργος τῆς Βαβέλ. Ὁ Θεός ὅμως, ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, συνέχεε τίς γλῶσσες τους, μπέρδεψε τίς γλῶσσες τους, γιά νά μήν πραγματοποιηθεῖ αὐτό τό μνημείο. (Γέν. 11, 1-9.)
Αὐτό βεβαίως γι’ αὐτούς ἦταν δεῖγμα μιᾶς ἑνότητος, ὅπως ἤδη σᾶς εἶπα, ἀλλά ἑνότητος ἀνθρωποκεντρικῆς, δηλαδή ἐπανάληψη τοῦ πραπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Διότι ποιό ἦταν τό προπατορικό ἁμάρτημα; Ἦταν...ὁ ἀνθρωποκεντρισμός· δηλαδή ἐγώ, ὁ Ἀδάμ, νά γίνω θεός. Μά στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἦταν νά γίνει ὁ Ἀδάμ κατά χάριν θεός. Ὄχι· ἐγώ νά γίνω θεός, ἀλλά χωρίς τόν Θεό. Αὐτή ἡ αὐτονομία, αὐτός ὁ ἀνθρωποκεντρισμός.
Τό ἴδιο ἀκριβῶς γίνεται καί μέ τούς πλανῆτες, πού γυρίζουν γύρω ἀπό τόν ἥλιο καί φωτίζονται, παίρνοντας ὅμως τό φῶς ἀπό τόν ἥλιο. Ἄν οἱ πλανῆτες, ἄς ποῦμε, ἔλεγαν κάποια στιγμή:
«Δέν χρειαζόμαστε τό φῶς τοῦ ἥλιου· θά χρησιμοποιήσουμε τό δικό μας τό φῶς»,
θά τούς λέγαμε:
«Ποιό δικό σας φῶς;... Ἐσεῖς οἱ πλανῆτες δέν εἶστε αὐτόφωτοι.»
Τό ἴδιο θά λέγαμε καί στούς πρωτοπλάστους:
«Ὤ ἄνθρωποι, δέν εἴσαστε αὐτόφωτοι, δέ μπορεῖτε νά αὐτοθεωθεῖτε· τήν θέωση θά τήν πάρετε ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, καί συνεπῶς τόν χρειάζεστε τόν Θεό». Δέν μποροῦμε λοιπόν νά γίνουμε ἀνθρωποκεντρικοί, δηλαδή τό κέντρο γύρω ἀπό τό ὁποῖο θά γυρίζουν τά πάντα· ὁ Θεός θά εἶναι τό κέντρο καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος.
Ἡ πολυγλωσσία τότε στάθηκε ἕνα σημάδι τῆς διασπάσεως τῶν ἀνθρώπων. Τί εἶπε ὁ Θεός; «... δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν», νά μπερδέψουμε τή γλώσσα τους.
Αὐτό ὅμως ἔπρεπε νά διορθωθεῖ. Καί διορθώθηκε μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἦρθε ἐδῶ στή γῆ, καί μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό ἐμφανίστηκε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέ τήν μορφή πυρίνων γλωσσῶν. Καί οἱ Ἀπόστολοι τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς μιλοῦσαν κατά τέτοιον τρόπο, πού ὅλοι ἐκεῖνοι πού εἶχαν συρρεύσει στά Ἱεροσόλυμα –κι ὁ καθένας ἦταν ἀπό κάποιο μέρος: ἀπό τήν Περσία, Παρθία, Μικρά Ἀσία, Κρήτη, Ἑλλάδα, Ἀραβία, Αἴγυπτο, Κυρρήνη καί λοιπά καί λοιπά– ὁ καθένας, λέει, ἄκουγε τό κήρυγμα τοῦ Πέτρου στή γλώσσα τή δική του. Ἑνώθηκαν λοιπόν, ἤ μᾶλλον διαλύθηκε ἐκείνη ἡ σύγχυση, καί ἐπῆλθε ἕνα χεῖλος, ὅπως λέει ἐκεῖ τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, μία γλώσσα, μία φωνή, ὅπως ἦταν στήν ἐποχή τοῦ Νῶε. Ἐπανέρχεται αὐτή ἡ ὁμοφωνία, ἀλλά ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μέ τή διαφορά πώς δέν ὑπάρχει πιά τό μνημεῖο τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ. Πλέον δέ μπορεῖ νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος ὁ πύργος τῆς Βαβέλ· τό σημεῖο ἑνότητος ἐφεξῆς θά εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό πού σᾶς λέω, πάρα πολύ σημαντικό· ἀποτελεῖ τήν καρδία τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς. Πρέπει νά τό ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, εἶναι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Ὁ Χριστός ἔτσι τό εἶπε. Γι’ αὐτό ἡ ἑνότητα δέν εἶναι σέ κοσμικά πράγματα, σέ πράγματα μέ κοσμικές διαστάσεις. Ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, στήν ἀρχιερατική Του προσευχή εἶπε: «Πάτερ, ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ», Πατέρα μου, ἐγώ γι’ αὐτούς πού πίστεψαν σ’ ἐμένα παρακαλῶ· «οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ», δέν παρακαλῶ γιά τόν κόσμο, «ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι», ἀλλά μόνο γιά ’κείνους πού μοῦ ἔδωσες. ( Ἰωάν. 17, 9.)
Θά ξαναπῶ τή φράση, γιατί μερικοί νομίζουν ὅ,τι νομίζουν: «Δέν παρακαλῶ γιά τόν κόσμο». Θά μοῦ πεῖτε ὅτι κάνει διάκριση. Ναί. Καί τί κάνει ἐδῶ ὁ Κύριος; Ἀντιδιαστέλλει τό σημεῖο ἑνότητος· ἐκεῖνο πού Ἐκεῖνος θέτει, καί εἶναι τό πρόσωπό Του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀπό τό σημεῖο ἑνότητος τοῦ κόσμου, πού εἶναι πιά ἕνας νοητός πύργος Βαβέλ.

   Φερ’ εἰπεῖν, γιά νά τό κάνουμε ἔτσι ὑλοποιημένο νά τό καταλάβουμε: Δέ μπορεῖ ἡ Ε.Ο.Κ. (Εἶναι ἡ σημερινή Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.) νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος τῶν Εὐρωπαίων· δέ μπορεῖ ὁ Ο.Η.Ε. νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος τῶν Ἐθνῶν. Σημεῖο ἑνότητος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Γιατί; Διότι ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι σημεῖα ἀνθρωποκεντρικά, καί εἶναι ἀμφίβολη ἡ ἑνότητα πού ὑπόσχονται, εὔκολα σπάζει. Θυμηθεῖτε τά πόδια τοῦ ἀγάλματος πού εἶχε δεῖ σέ ὄνειρό του ὁ Ναβουχοδονόσορ, στή Βαβυλώνα, πού ἦταν ἀνομοιογενές τό ὑλικό πού ἦταν φτιαγμένα, ἀπό ὄστρακο, λέει, δηλαδή κεραμύδι, καί σίδηρο. Ἔσπασε... ἀνομοιογενές τό ὑλικό. (Δαν. 2, 1-45.) Σπάζουν αὐτά τά πράγματα... σπάζουν. Καί σπάζουν γιατί δέν εἶναι ἐν Θεῷ στημένα. Ὁ Κύριος εἶχε πεῖ: «ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει» (Ματθ. 12, 30. Λουκᾶ 11, 23.), αὐτός πού δέν μαζεύει μαζί μου, οὐσιαστικά σκορπίζει.

    Ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία πρέπει νά νοηθεῖ, πρῶτα-πρῶτα καί βασικά, ὀντολογική. Ὅταν λέμε ὀντολογική, τί ἐννοοῦμε; Ἐννοοῦμε ὅτι μᾶς ἑνώνει ὅλους πραγματικά τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ἡ ἕνωση λέγεται ὀντολογική · εἶναι πραγματική. Πῶς; Τί μᾶς ἑνώνει τώρα αὐτή τή στιγμή ἐδῶ; Ὅσοι κοινωνήσαμε, κοινωνήσαμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι σημεῖο ἑνότητος, καί μάλιστα, σᾶς εἶπα, θεμελιώδους σημασίας. Αὐτή ἡ ὀντολογική ἕνωση ἐκφράζεται μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί φανερώνεται μέσα στήν Ἱστορία μέ τή σύναξη τῶν πιστῶν σ’ ἕναν χῶρο, μ’ αὐτό πού λέμε ἐκλησιασμό. Γι’ αὐτό, ὅταν δέν πραγματοποιεῖται ὁ ἐκκλησιασμός, σπάζει αὐτή ἡ ἑνότητα. Γι’ αὐτό καί οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας μέ ἀφορίζουν, δηλαδή μέ ξεχωρίζουν, ὅταν δέν ἐκκλησιάζομαι τακτικά. Μοῦ λένε: «Ἀφοῦ περιφρονεῖς τόν ἐκκλησιασμό, πού εἶναι τό σημεῖο ἑνότητος τοῦ Χριστοῦ, πήγαινε σέ ἄλλα σημεῖα ἑνότητος, ὄχι μέ τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας». Κι αὐτό γίνεται ὅταν λείψω ἀπό τήν Ἐκκλησία, χωρίς ἀποχρῶντα λόγο, ἀδικαιολόγητα, τρεῖς Κυριακές. Γι’ αὐτόν τόν λόγο.

   Ἀκόμη, γινόμαστε ὅλοι σύσσωμοι καί σύναιμοι, ἀφοῦ εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ ἑνός καί μόνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καί εἴμαστε μέλη ὀντολογικά, πραγματικά, γιατί τό ἴδιο Αἷμα ρέει μέσα στίς φλέβες μας. Εἴτε εἶμαι στήν Εὐρώπη καί ὁ ἄλλος εἶναι στήν Ἀσία, εἴτε εἶμαι στήν Αὐστραλία κι ὁ ἄλλος στήν Ἀμερική, στήν Ἀλάσκα ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ὅλοι ἀποτελοῦμε τό ἕνα καί μόνο καί ἀδιαίρετο Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

   Δεύτερον, ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία ἀκόμη πρέπει νά νοηθεῖ καί ὡς ἑνότητα ἠθική. Βέβαια, δέν θά μοῦ ἄρεσε πολύ αὐτή ἡ λέξη· θά τήν ἔλεγα πνευματική· ἀλλά ἐπειδή ἡ λέξη ἠθική εἶναι μία τρέχουσα λέξη, γι’ αὐτό τήν χρησιμοποιῶ. Δηλαδή ἀνάμεσα στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ὑπάρχει τό ἦθος, νά ὑπάρχει ἡ πνευματική ζωή, τό βίωμα τό πνευματικό, πού ἐκφράζεται μέ τήν ἀγάπη. Καί ἡ ἀγάπη ἀποτελεῖ τό ἔργο τῶν πιστῶν· ἐνῶ ἡ ἑνότητα ἀπορρέει ἀπό τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Τό ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅ,τι σᾶς εἶπα προηγουμένως. Τό ἔργο τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ μεταξύ τους ἀγάπη, πού θά ἐκφράσει τώρα καί θά παρουσιάσει στά μάτια τῶν ἀνθρώπων αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἠθική ἑνότητα φαίνεται σέ ὅσα γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ Πρός Κορινθίους : «Ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι». Μαλώματα εἶναι ἀνάμεσά σας, λέει στούς Κορινθίους. Ἔριδες, μαλώματα, μαλώνετε! «ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ». Ὁ ἕνας λέει ἐγώ ἀνήκω στόν Χριστό, ἄλλος λέει ἀνήκω στόν Παῦλο, ὁ ἄλλος ἀνήκω στόν Πέτρο, ὁ ἄλλος στόν Ἀπολλώ, τόν διάσημο ρήτορα Χριστιανό ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια. Καί ρωτάει ὁ Ἀπόστολος: «Μεμέρισται Χριστός;». Ἔχει κομματιαστεῖ ὁ Χριστός; «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες», ὅλοι τό ἴδιο νά λέτε, «καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα», καί νά μήν ὑπάρχουν ἀνάμεσά σας διαιρέσεις καί σχίσματα, «ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμη». (Α΄ Κορ. 1, 10-13.), νά βρίσκεστε κάτω ἀπό τήν ἴδια νοοτροπία, τήν ἴδια σκέψη καί τήν ἴδια γνώμη. Βλέπετε, ἀγαπητοί;... Αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τήν καταστρέφουν τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν προβάλλουν ἐγωισμούς, ὑπερηφάνειες, ἰδιοτέλειες, καί γενικά ὅταν ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία· αὐτή καταξεσχίζει τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό γράφει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας: «Τὴν ἕνωσιν ἀγαπᾶτε, τοὺς μερισμοὺς φεύγετε.».(Φιλαδελφεῦσιν Ἰγνάτιος, VII, 2.) Νά ἀγαπᾶτε τήν ἕνωση, νά εἶστε ἑνωμένοι· τούς μερισμούς, τά κόμματα, τά κομματιάσματα, νά τά ἀποφεύγετε.

   Ἀκόμη, ἕνα τρίτο σημεῖο, πῶς μποροῦμε νά ἐννοήσουμε τήν ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία; Μποροῦμε νά τήν ἐννοήσουμε καί ὡς δογματική ἑνότητα. Τί σημαίνει δογματική ἑνότητα; Εἶναι ἡ ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία· εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅμως ἐκείνη πού καταστρέφει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ αἵρεση.

   Ὁ Κύριος εἶπε τότε στή Σαμαρείτιδα ὅτι τόν Θεό πρέπει νά τόν προσκυνοῦμε «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ». Βλ.( Ἰωάν. 4, 23-24.)
Εἴδατε; «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ»!
Καί ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέει αὐτό τό ἐκπληκτικό, ὅτι ἡ ἀγάπη πρέπει νά εἶναι ἐν ἀληθείᾳ. Βλ. (Β΄ Ἰωάν. 1-3. Γ΄ Ἰωάν. 1.)
Παρακαλῶ πάρα πολύ προσέξτε αὐτό ἐδῶ τό σημεῖο· εἶναι ἐπίκαιρο ὅσο ποτέ ἄλλοτε. Διότι ὁ Οἰκουμενισμός αὐτή τήν στιγμή –πού δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἕνα ἀνακάτωμα ὅλων τῶν αἱρέσεων, ἕνα ἀνακάτωμα, πραγματικό ἀνακάτωμα– σοῦ λέει: θά ἔχουμε τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ. Ὄχι, κύριοι· ἡ ἑνότητα δέν θά εἶναι μόνο ἐν ἀγάπῃ, ἀλλά θά εἶναι ἐν ἀγάπῃ καί ἐν ἀληθείᾳ. Καί τό ἐν ἀληθείᾳ σημαίνει δογματική ἀλήθεια, δηλαδή ὀρθοδοξότητα. Δέν μπορῶ ἐγώ νά ἔχω ἑνότητα μ’ ἐσένα, ὅταν ἐσύ δέν πιστεύεις τοῦτο ἤ ἐκεῖνο καί ἡ πίστη σου εἶναι παρδαλή. Δέν μπορῶ νά ἔχω μαζί σου ἑνότητα. Ἐξάλλου, γιατί ἀγωνίστηκαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας; Γιατί τούς προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία –τουλάχιστον τούς Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου– καί τούς τιμᾶ; Γιά νά ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ ἑνότητα πρέπει νά εἶναι καί ἐν ἀληθείᾳ. Βεβαίως ἡ ἑνότητα ἔχει δύο διαστάσεις. Ἡ πρώτη διάσταση εἶναι ἡ κατά φύσιν, ἡ φύση μας· εἴμαστε παιδιά τοῦ Ἀδάμ, ὅλοι ἔχουμε αὐτό πού λέμε ἀνθρώπινη ὑπόσταση. Μπορεῖ ὁ ἄλλος νά εἶναι ἑτερόδοξος, νά εἶναι ὁτιδήποτε ἄλλο, ἄλλης θρησκείας καί τά λοιπά. Ἔ, καλά· ὡς ἄνθρωπο, τόν ἀγαπῶ. Εἶναι ἄνθρωπος, εἶμαι ἄνθρωπος, καί συνεπῶς τόν ἀγαπῶ ἐν ὀνόματι τῆς ἴδιας φύσεως. Ὅμως ἔχουμε καί μιά ἄλλη ἑνότητα, αὐτήν πού λέμε ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ὁποία μιλᾶμε τόση ὥρα. Ἐκεῖ, ἐάν ὁ ἄλλος δέν πιστεύει, ἐάν δέν εἶναι ἐν ἀληθείᾳ καί δέν δέχεται ἀπολύτως ὅλες τίς θέσεις τῆς Πίστεως, δηλαδή ὅλα τά δόγματα, δέν μπορῶ νά ἑνωθῶ μαζί του. Διότι τί θά μᾶς ἑνώσει; Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιεῖται ἀπό ἀνθρώπους πού ἔχουν διαφορετική πίστη καί ἀντίληψη. Ἐδῶ ὑπάρχουν αἱρετικοί πού δέν πιστεύουν στήν θεανθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως τήν ἐποχή ἐκείνη ὑπῆρχαν αἱρετικοί πού ἀρνοῦνταν τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, οἱ Ἀρειανοί, τούς ὁποίους ἀντιμετώπισε ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἔτσι καί σήμερα ὑπάρχουν αἱρετικοί πού δέν πιστεύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Θεός. Αὐτό ὅμως εἶναι μέγιστη βλασφημία. Πῶς λοιπόν θά ἑνωθῶ ἐγώ μαζί τους;... Καί πῶς θά τούς δεχθεῖ αὐτούς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού Τόν βλασφημοῦν, μέ τό νά μή δέχονται τή θεία Του φύση;... Ἀντιλαμβάνεστε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ ἑνότητα πρέπει νά εἶναι καί ἐν ἀληθείᾳ. Τό καταλάβατε;

  Ἕνας ἐκκλησιαστικός συγγραφέας, ὁ πολύς Ὠριγένης, λέει τό ἑξῆς: «Ἡ ἑνότης γίνεται δι’ ἀγάπης καί ἀληθείας καί προαιρέσεως ἀγαθῆς». (Origenes, Fragmenta in Jeremiam, 00234.) Τί θά πεῖ αὐτό; Τρία στοιχεῖα πρέπει νά συντρέχουν γι’ αὐτή τήν ἑνότητα. Πρῶτα, ἡ ἀλήθεια· ὅ,τι τόσην ὥρα σᾶς λέω. Ὅλοι νά πιστεύουμε τό ἴδιο· νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη, τήν ὀρθόδοξο πίστη. Κατόπιν, ἡ ἀγάπη· νά ἀγαπάει ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Διότι μπορεῖ νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη, ἀλλά νά μήν ἔχουμε μεταξύ μας ἀγάπη, γιατί ὑπάρχουν οἱ μικρομεγαλοεγωισμοί... Ναί, οἱ μικρομεγαλοεγωισμοί! Θέλει ὁ ἄλλος νά προβάλλεται, νά κάνει τό δικό του, καί τά λοιπά καί τά λοιπά, καί ἐνῶ ἔχουμε ἴδια πίστη, νά σπάζει ἡ ἑνότητα, γιατί λείπει ἡ ἀγάπη. Καί μετά, λέει, εἶναι ἡ ἀγαθή προαίρεση. Ἡ ἀγαθή προαίρεση εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ δόλου. Μέσα σου αὐτό πού λές νά τό πιστεύεις. Αὐτό πού λένε τά χείλη σου νά τό πιστεύεις. Δέν ὑπάρχει ὁ δόλος· ὑπάρχει ταπείνωση. Ἄν σοῦ εἰπωθεῖ ὅτι ἔχεις κάπου ἕνα σημεῖο πλάνης, νά τό ἀποδεχθεῖς καί ἀμέσως νά δεχθεῖς τήν ἀλήθεια.

   Στή Θεία Λειτουργία, ἀγαπητοί μου, κάθε φορά πού λειτουργοῦμε, λέμε τό ἑξῆς: «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι», ἀφοῦ ζητήσαμε, λέει, τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους», τούς ἑαυτούς μας καί τούς ἄλλους, «καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν», καί ὅλη τή ζωή μας, ὅλο τό εἶναι μας, «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», ἄς παραθέσωμε, ἄς τό βάλουμε στά χέρια τοῦ Χριστοῦ. Ἐδῶ, σ’ αὐτό τό χωρίο, τό λειτουργικό χωρίο, περικλείεται ὅλο τό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἡ Ἐκκλησία τί θέλει; Μέ τά κηρύγματα, μέ τά Μυστήρια καί τά λοιπά, τί ἐπιδιώκει; Ἐπιδιώκει τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, νά ἔχουμε ὅλοι τό ἴδιο πιστεύω. Λέμε «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν...», τ’ ἀκούει ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Ὅλοι λοιπόν νά ἔχουμε τό ἴδιο πιστεύω. Κι ἔτσι, αὐτό τό ἴδιο πιστεύω γίνεται ὁδός πού ὁδηγεῖ στόν κύριο σκοπό μας, στήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τί θά πεῖ κοινωνία; Μετοχή. Γιά νά εἴμαστε ὅλοι μέτοχοι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί μή ξεχνᾶμε, ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ κορυφή, εἶναι ὁ τελικός σκοπός κάθε πνευματικῆς φροντίδος.

   Μένει ἕνα τρίτο σημεῖο, σ’ αὐτό πού μόλις σᾶς διάβασα· εἶναι ἡ παράθεση τῶν ἑαυτῶν μας, τῆς ζωῆς μας, καί τῶν ἄλλων στά χέρια τοῦ Χριστοῦ. «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», ἄς παραθέσωμε. Δηλαδή;
Δηλαδή: Πηγαίνει, κυρία μου ὁ σύζυγός σου στή δουλειά καί τά παιδιά σου σχολεῖο; Μήν περνᾶς λαχτάρα μέχρι τό μεσημέρι πού θά ἐπιστρέψουν, μπάς καί τούς πάτησε κανένα αὐτοκίνητο! Ἔφυγαν; κάνε τήν προσευχή σου· Κύριε, στά χέρια Σου εἶναι ὁ σύζυγός μου καί τά παιδιά μου. Καί κάνε τίς δουλειές σου ἤρεμα καί ἥσυχα· ἔβαλες στό χέρι τοῦ Θεοῦ, στό χέρι τοῦ Χριστοῦ, ἔβαλες τήν ἀσφάλεια τῶν δικῶν σου. Αὐτό θά πεῖ ἄς παραθέσουμε. Μεγάλο πράγμα ὅταν τούς οἰκείους μας, καί τήν πατρίδα μας, τούς παραθέτουμε στόν Χριστό. Κύριε, ἐμεῖς τί μποροῦμε νά κάνουμε;...
«Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων». (Ψαλμ. 126, 1.)  Ἐάν ὁ Κύριος δέν φυλάξει τήν πόλη, μάταια ἀγρύπνησαν οἱ σκοποί της, αὐτοί πού φυλᾶνε τήν πόλη. Τό λέω αὐτό γιατί ἔχουμε τούς Τούρκους ἀπό ’δῶ, τούς παρατούρκους ἀπό ’κεῖ... τούς παραπάνω καί τούς παρακάτω... Ὅλους αὐτούς, ἄν μᾶς ἐπιτεθοῦν, δέν θά μπορέσουμε νά κάνουμε τίποτα γιά νά τούς βγάλουμε ἀπό τήν πατρίδα μας, ἐάν τήν πατρίδα μας δέν τήν φυλάει ὁ Χριστός. Αὐτό βεβαίως δέν καταργεῖ τήν ἄμυνα. Προσέξτε: δέν καταργεῖ τήν φύλαξη τῶν συνόρων. Μήπως καί οἱ Ἑβραῖοι δέν ἔκαναν πολέμους; Ὅταν ὅμως ὁ Θεός εὐλογοῦσε τήν προσπάθειά τους, ἦταν τροπαιοφόροι στόν πόλεμο· ὅταν δέν τήν εὐλογοῦσε τήν προσπάθειά τους, ἦταν κάτι φοβερό! Νά σᾶς πῶ πῶς τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «Ἐάν ἔχετε τή δική μου τήν εὐλογία, ἑκατό ἀπό σᾶς θά κατατροπώνουν δέκα χιλιάδες, μυρίους. Καί ἐάν, λέει, εἴσαστε ἐσεῖς μύριοι, ἄν δέν ἔχετε τήν εὐλογία μου, ἑκατό ἀπό τούς ἐχθρούς σας θά σᾶς κατατροπώνουν». (Λευιτ. 26, 7-17.) Αὐτό θά πεῖ παραθέτω τόν ἑαυτό μου στόν Θεό · ἐκεῖ εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Ὕστερα ἐμεῖς, ὡς χώρα, οἱ μικροί, –πάντα μικροί ἤμαστε, σέ ὄγκο, σέ ἔκταση, σέ ἀριθμό– πόσες φορές νικούσαμε! Γιατί; Παρακαλούσαμε τόν Θεό. Δέν ξέρω ὅμως, ἄν κάτι μᾶς συμβεῖ, ἐάν παρακαλέσουμε πάλι τόν Θεό. Καί τό λέω αὐτό γιατί ἤδη μπῆκε ἀρκετή δόση ἀθεΐας μέσα στόν λαό μας, καί αὐτό τό γνωρίζουμε ὅλοι μας.

   Ἀγαπητοί, οἱ ἡμέρες πού περνᾶμε εἶναι διασπαστικές. Αὐτό βέβαια συμφέρει στούς ἐχθρούς, ὁρατούς καί ἀοράτους, στόν Διάβολο καί στούς ἄλλους ἐχθρούς, γιατί ἐπιτυγχάνουν τά σχέδιά τους. Μέσα στήν ἀναμπουμπούλα, λέει μία λαϊκή παροιμία, χαίρεται ὁ λύκος, δηλαδή μέσα σέ μία διασπαστικότητα χαίρονται οἱ ἐχθροί. Γιά μᾶς τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ’ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε». (Γαλ. 5, 15.)  Ἐάν ὁ ἕνας δαγκώνει τόν ἄλλο, προσέξτε μήπως μεταξύ σας καταναλωθεῖτε, καταστραφεῖτε.
Ὄχι ἔτσι. Ὁ ἴδιος Ἀπόστολος λέει γιά μᾶς στήν Πρός Ἑβραίους: «Κατανοῶμεν ἀλλήλους εἰς παροξυσμὸν ἀγάπης καὶ καλῶν ἔργων».( Ἑβρ. 10, 24.)  Ἄς προσέχουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ὥστε νά παρακινούμαστε σέ ὀξεῖες ἐκδηλώσεις ἀγάπης, σέ πυρετό ἀγάπης, καί καλῶν ἔργων! Τότε ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου, θά μποροῦμε νά διασώζουμε τήν ἑνότητα, τήν ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅποιοι βρίσκονται μέσα σ’ αὐτή, κι ὅποιοι εἶναι αὐτοί, «ἕκαστος ἐφ’ ᾧ ἐτάχθη» (Α΄ Κορ. 4, 17-24.) πού λέει ὁ Ἀπόστολος, ὁ καθένας ἐκεῖ πού τάχθηκε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ μοναχός, ὁ ἄγαμος, ὁ ἔγγαμος, ὁ χειρώνακτας, ὁ ἐπιστήμονας, ὁ μορφωμένος, ὁ ὀλιγογράμματος, ὁ κατέχων ἀξιώματα, ὁ ἰδιώτης, ὅλοι εἴμαστε ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἕνα Σῶμα. Αὐτή ἐπιβάλλεται νά εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. 

   Νά πῶ καί κάτι, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ σημερινοῦ Μνημοσύνου; Καί ἐκεῖνοι πού ἔφυγαν ἀπό τήν παροῦσα ζωή δέν ξεχωρίστηκαν· εἶναι στό ἴδιο Σῶμα. Γι’ αὐτό στό ἅγιο Δισκάριο βάζουμε τίς μερίδες καί ζώντων καί κεκοιμημένων. Οἱ κεκοιμημένοι ἁπλῶς ἔφυγαν ἀπό τά μάτια μας· ὅμως εἶναι ἑνωμένοι μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό μήν τό ξεχνᾶμε ποτέ! Καί ὅλα αὐτά, αὐτή ἡ ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά εἶναι καί τό τεκμήριο, ἡ ἀπόδειξη τῆς ζωντάνιας τοῦ Χριστιανισμοῦ πρός τούς ἔξω, σ’ ἐκείνους πού δέν εἶναι Χριστιανοί.
Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις».( Ἰωάν. 13, 35.) Τότε θά γνωρίσει ὁ κόσμος ὅτι εἶστε δικοί μου μαθητές, ὅταν ἀνάμεσά σας ἔχετε ἀγάπη καί ἑνότητα.

498η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Περιγραφή τῆς πόρνης γυναικός καί ἑρμηνεία ὑπό τοῦ Ἀγγέλου. Ἡ ἑρμηνεία τοῦ κοκκίνου θηρίου.

†.Όπως θα ενθυμείσθε, την περασμένη Κυριακή είχαμε αναλύσει το όραμα εκείνο του ιερού Ευαγγελιστού Ιωάννου, που είδε το κόκκινο θηρίο, επί του οποίου εκάθητο η πόρνη γυναίκα.

   Και συνεχίζουμε. «Τὸ θηρίον τὸ κόκκινον, γέμον ὀνόματα βλασφημίας», όπως ήδη το βλέπει ο ιερός Ευαγγελιστής. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, όπως λέγει ο Άνθιμος Ιεροσολύμων, ότι «τοῦτο τό θηρίον ἐδίδαξε τούς ὀπαδούς αὐτοῦ πάσας τάς κατά Θεοῦ

βλασφημίας». Είναι όλες εκείνες οι βλασφημίες, που ακούονται σήμερα, γιατί πρέπει να το πούμε, ότι το κόκκινο θηρίο ζει και κινείται και ενεργεί παγκοσμίως. Και επιδρά επί όλων των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων, και με τον τρόπο αυτόν οι βλασφημίες του μεταδίδονται σε όλη τη γη.

   Το αποκορύφωμα της βλασφημίας είναι το γνωστό φαινόμενον της αθεΐας. Ο αρχαίος κόσμος, μας, ο ιερός Ευαγγελιστής, εκπλήσσεται με τη θέα του θηρίου και της πόρνης γυναικός, γι’ αυτόν τον λόγο ο άγγελος λίγο πιο κάτω του λέγει: «Τι εκπλήσσεσαι; Εγώ θα σου εξηγήσω αγαπητοί μου, δεν εγνώριζε το φαινόμενο της αθεΐας, πλην μεμονωμένων περιπτώσεων. Είναι φαινόμενο και προνόμιο, δυστυχώς, των νεοτέρων χρόνων.

   Το θηρίο είχε επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Τι σημαίνει αυτό; Επειδή ο προφήτης εκείνα για τα οποία εκπλήσσεσαι». Συνεπώς, την εξήγηση των επτά κεφαλών και των δέκα κεράτων θα δούμε λίγο πιο κάτω· όπως ερμηνεύει ο ίδιος ο άγγελος. Εκείνο που πρέπει ιδιαιτέρως να υπογραμμιστεί και το οποίο πρέπει να καταλάβομε πολύ καλά, είναι ότι πάρα πολλά πράγματα μπορούμε ήδη σήμερα να τα εξηγούμε, όπως μας περιγράφονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Εξάλλου είναι μία θέση ερμηνευτική αυτή, όταν λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας ότι «ὁ χρόνος τοῖς νήφουσι ἀποκαλύψει». Ο χρόνος που περνά και φθάνομε προς το τέλος, και που κατά τη διαδρομή του έχομε πλήρωση των προφητειών, αλλά εις εκείνους που νήφουν, εις εκείνους οι οποίοι έχουν μία καθαρότητα καρδίας. Και έχουν Πνεύμα Θεού, αυτοί θα κατανοούν· διότι αν αγαπητοί μου το βιβλίο της Αποκαλύψεως θεωρείται ότι είναι σφραγισμένο με επτά σφραγίδες, και ότι είναι ένα βιβλίο άπιαστο και ότι ματαιοπονούν οι Χριστιανοί να το πιάσουν στα χέρια τους, τότε σας ερωτώ. Γιατί εγράφη; Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο επιχείρημα από το ερώτημα αυτό. Γιατί εγράφη; Εάν δεν έρχεται να εξυπηρετήσει την Εκκλησία. Γι'αυτό και υπάρχει μέσα στην Καινή Διαθήκη για να μελετούν οι Χριστιανοί το βιβλίο αυτό -μόνο που θέλει φυσικά πάρα πολλή προσοχή- και θα υπάρχει αυτός ο όρος, η ταπείνωσις κατ’αρχάς ότι «η Εκκλησία ερμηνεύει όχι εγώ, αλλά η Εκκλησία και δέχομαι την ερμηνείαν της Εκκλησίας, γιατί αν θα βάλω την ερμηνεία τη δική μου, θα πλανηθώ· και ότι ο χρόνος θα αποκαλύπτει σε κείνους που νήφουν», τότε αναμφισβήτητα θα έκανα έγκλημα κατά του εαυτού μου, εάν δεν μελετούσα το βιβλίο της Αποκαλύψεως· διότι το βιβλίο αυτό σκοπόν έχει να με προειδοποιήσει πώς να στέκομαι στους εκάστοτε Αντιχρίστους της κάθε εποχής και εις τον έσχατον, προσωπικόν πλέον, Αντίχριστον.

   «Καὶ ἡ γυνὴ ἦν περιβεβλημένη πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη χρυσίῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ μαργαρίταις, ἔχουσα ποτήριον χρυσοῦν ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς, γέμον βδελυγμάτων, καὶ τὰ ἀκάθαρτα τῆς πορνείας αὐτῆς». Κεφάλαιον 17, στίχος 4.

   Όπως βλέπομε συνεχίζει εδώ ο ιερός Ευαγγελιστής την περιγραφή του οράματός του, με αυτήν τη γυναίκα την πόρνη, την Βαβυλώνα- Ρώμην. Ανά πάσα στιγμή η Βαβυλώνα-Ρώμη. Το πορφυρούν του ιματισμού της, ο χρυσός και τα μαργαριτάρια με τους πολυτίμους λίθους που φέρει επάνω της, δείχνει μία ηγεμονική ιδιότητα, δείχνει τον πλούτον και την εξουσίαν. Πρόκειται περί της ηγεμονικής θέσεως της πρωτευούσης πόλεως, μιας υπερδυνάμεως και ταυτοχρόνως της αντιθέου διαθέσεως έναντι της Εκκλησίας. Είπα μιας υπερδυνάμεως. Δηλαδή η πόλις πρωτεύουσα, Βαβυλώνα-Ρώμη, μιας υπερδυνάμεως. Μην πηγαίνει το μυαλό σας ότι αναφέρεται σε μία υπερδύναμη. Όπως θα ιδούμε ότι δεν είναι μόνο μία Βαβυλώνα-Ρώμη. Είναι πολλές οι Βαβυλώνες-Ρώμες. Είναι πολλές. Άλλο τώρα ότι μπορεί κάποια να κατέχει κάποια σκήπτρα, και τούτο σε κάθε ιστορική στιγμή· σε μία ιστορική στιγμή να είναι η Α πόλις, σε κάποια άλλη ιστορική στιγμή να είναι η Β, η Γ, η Δ. Θα το δείτε στη συνέχεια.

   Κάνει εντυπώση η διάκρισις μεταξύ του πορφυρού και του κοκκίνου. Η γυναίκα, λέγει, ήτο «περιβεβλημένη πορφυροῦν καὶ κόκκινον». Μα ξέρομε ότι το πορφυρούν είναι κόκκινο. Μάλιστα το πορφυρούν χρώμα είναι, επιτρέψτε μου να το πω, είναι το «μπορντώ» χρώμα, οι γυναίκες το γνωρίζουν αυτό, το λεγόμενον μπορντώ χρώμα, αυτό, είναι το κρασί μπορντώ το Γαλλικό, και είναι το χρώμα αυτό, το ξέρετε πιο καλά. Κόκκινο είναι, αλλά είναι σκοτωμένο κόκκινο, βαθύ κόκκινο. Λοιπόν προσέξτε. Γιατί κάνει τη διάκριση, ενώ το πορφυρούν, το μπορντώ είναι κόκκινο; Για να δείξει με το πορφυρούν, που αναφέρεται στην πορφύρα, διότι η πορφύρα ιματισμός ήτο βαμμένη με το πορφυρούν χρώμα. Αν το θέλετε, είναι η πορφύρα αυτό το θαλάσσιο ζώον. Από εκεί παίρναν το χρώμα, και κατ’ επέκταση λέγεται το χρώμα πορφυρούν. Κι επειδή έβαφαν τα πλούσια ιμάτια της αρχαιότητος που φορούσαν οι πλούσιοι και οι βασιλείς, ονομάστηκε και το ιμάτιο που ήταν από το χρώμα αυτό, ονομάστηκε πορφύρα. Ενώ η αρχική ονομασία αναφέρεται σε ένα μικρό μαλάκιον είναι της θαλάσσης. Προσέξτε λοιπόν. Υπάρχει διάκριση μεταξύ του πορφυρού και του κοκκίνου. Το πορφυρούν να δείξει την εξουσία της, τον πλούτον της και το κόκκινο το αιμοχαρές της. Ότι χαίρεται στο αίμα, χαίρεται στο αίμα.

   Κρατά ένα χρυσό ποτήρι. Είναι σύμβολο. Το περιεχόμενο τουλάχιστον του ποτηριού της, σύμβολο των έργων της, αυτής της πόλεως πρωτευούσης, Βαβυλώνας-Ρώμης και των ενεργειών της. Των έργων της και των ενεργειών της. Τι είχε το ποτήρι μέσα; Είχε, λέγει, «βδελύγματα». «Σιχαμένα πράγματα». Το βδέλυγμα στην Αγία Γραφή είναι πάντα συνώνυμο της ειδωλολατρίας. Κατά κανόνα. Πιθανώς λοιπόν εδώ περιλαμβάνει όχι μόνο «τά βδελυκτά τῷ Θεῷ ἐπιτηδεύματα» που λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας, που είναι η κακοτεχνία, δηλαδή η μαγεία, ο πνευματισμός, η μαντεία, αλλά και αυτή αύτη η ειδωλολατρία· διότι της ειδωλολατρίας γεννήματα είναι αυτά τα οποία σας ανέφερα. Γι΄αυτό εκείνος που πηγαίνει στη μαγεία ή στον Πνευματισμόν ειδωλολατρεί. Μην το ξεχνάτε αυτό ποτέ. Άμα διαβάσουμε την Παλαιά Διαθήκη., θα το δούμε αυτό καθαρά. Ειδωλολατρεί αυτός που πηγαίνει στα μάγια, στα μέντιουμ, στις χαρτορίχτρες, στις καφετζούδες κ.λπ. Ακούσατε τι είπα; Ειδωλολατρεί! Και η ειδωλολατρία του αυτή έρχεται σε αντίθεση με την πρώτην εντολήν· που λέγει ότι μόνον Κύριον τον Θεόν μας πρέπει να λατρεύσουμε. Κι όχι τον διάβολο.

  Εξάλλου τι νομίζετε, αν τα μαζέψουμε όλα αυτά που γράφει εδώ στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, τι νομίζετε, είναι ο πόλεμος που γίνεται ανάμεσα στη λατρεία του Θεού και στη λατρεία του διαβόλου. Αν σας ρωτήσουν, τι είναι το βιβλίο της Αποκαλύψεως; Είναι αυτό. Αυτός ο αγώνας μέσα στην Ιστορία, γιατί ο διάβολος θέλει να λατρευτεί, φθονών τον Θεόν και υπερήφανος, θέλει να πετύχει λατρείας. Και ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να μας σώσει, ο Θεός Λόγος, προσβάλλει τον Θεόν τον ενανθρωπήσαντα ο διάβολος, με τον σταυρό και στρέφεται εναντίον της Εκκλησίας, γιατί ο Χριστός ανελήφθη στον ουρανό και έφυγε. Και στρέφεται εναντίον του σώματός Του, αλλά όλη αυτή η κατάσταση είναι παροδική. Ο θρίαμβος του Χριστού είναι βέβαιος. Και η καταδίκη του διαβόλου ομοίως βεβαία. Αυτό είναι όλο το διάγραμμα του βιβλίου της Αποκαλύψεως.

  «Καὶ τὰ ἀκάθαρτα τῆς πορνείας» της, «τῆς πορνείας αὐτῆς», που λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής, φανερώνει ό,τι ακατανόμαστο ενεργείται ηθικώς. Λέγει ο Άνθιμος Ιεροσολύμων: «Δηλοῖ τάς αἰσχρουργίας ἐφ’ αἶς -επί τις οποίες- ἔδει –έπρεπε- ἐγκαλύπτεσθαι και αἰσχύνεσθαι καί κρύπτειν -που θα ‘πρεπε κανείς να κρύβει, να τα καλύπτει, να ντρέπεται! - αὓτη (η γυναίκα) ἀναίδην -με αναιδή τρόπο- καί οἶον ἀνακεκαλυμμένῳ μετώπῳ ποιεῖ -και με ξέσκεπο κεφάλι, θα λέγαμε, πράττει, δηλαδή χωρίς να ντρέπεται. Χωρίς να σκεπάζει τίποτε-».

  Μου ’κανε εντύπωση, αγαπητοί μου, άκουσα το μεσημέρι μια εκπομπή κριτικής θεάτρου και κινηματογράφου. Μην μου πείτε, αν τ’ ακούω αυτά και πώς και τι. Με ενδιαφέρουν γιατί θέλω να σας τα λέγω αυτά, γι΄αυτό σας τα λέγω. Μου έκανε εντύπωση το εξής- χωρίς αυτό να μου είναι καινούριο φυσικά- ότι το περιεχόμενο των κινηματογραφικών και των θεατρικών έργων είναι πλέον ανώμαλες καταστάσεις γενετήσιες. Θα μου πείτε «ω, αυτά είναι παλιά πράγματα». Ε, απλώς, ξέρω είναι παλιά,

αλλά λέγω τι γίνεται. Εκείνο που είναι χαρακτηριστικό, είναι τούτο. Στην κριτική που εγένετο, είπε ένας θεατρικός εκεί που ομίλει ότι, το χαρακτηριστικό είναι τούτο, ότι σε δύσκολη θέση, σε προβληματισμό, δεν έρχονται εκείνοι που μετέρχονται τις διαστροφές, αλλά εκείνοι οι οποίοι κινούνται φυσιολογικά. Δηλαδή φτάσαμε στο σημείο να αναρωτιέται ο φυσιολογικός άνθρωπος εάν είναι φυσιολογικός. Βλέπετε λοιπόν ότι φθάνουμε σε έσχατες ημέρες που σας είπα, διότι αυτά σε χριστιανικούς λαούς ήτανε κάποτε ακατανόητα. Τα έχουμε βγάλει όλα στο σφυρί. Τα ‘χουμε βγάλει όλα στη δημοσιότητα. Εκείνα που κάποτε ελέγοντο, εγίνοντο πάντοτε. Οι αμαρτίες εγίνοντο πάντοτε. Αλλά υπήρχε η ντροπή. Σήμερα βέβαια έχομε το επιχείρημα ότι είμεθα ειλικρινέστεροι από κάποιες προηγούμενες εποχές, γι΄αυτό τα βγάζουμε στη δημοσιότητα. Δεν είμεθα ειλικρινέστεροι, είμαστε αναιδέστεροι. Η αναίδεια πια επικρατεί στους ανθρώπους και δεν ντρέπονται τίποτε. Είναι εκείνο που λέγει ο Απόστολος Παύλος στους Φιλιππησίους 3,19 «Καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν». «Η δόξα τους», λέγει, «είναι σε εκείνα που έπρεπε να ντρέπονται. Εκείνοι όμως, σε εκείνα που έπρεπε να ντρέπονται, καυχώνται».

  «Καὶ ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῆς ὄνομα γεγραμμένον· μυστήριον, Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς». Στίχος 5. Τι σημαίνει ότι στο μέτωπό της ήταν το όνομά της; Και το όνομά της, μυστήριον. Βαβυλών η μεγάλη, η μάνα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης. Το όνομα στο μέτωπο. Όλος αυτός ο τίτλος. Δηλαδή περιφραστικό όνομα. Όχι απλώς Ρώμη, Βαβυλών-Ρώμη, αλλά περιφραστικόν· που με την περίφραση του ονόματος δείχνει το περιεχόμενον της γυναικός. Οι πόρνες στη Ρώμη υπεχρεούντο να φέρουν το όνομά τους επάνω στο μέτωπό τους. Όπως ακριβώς 

εγίνετο και με τους δούλους που εδραπέτευον, τους υπεχρέωναν, όταν εσημείωναν δραπέτευσιν, να βάλουν με πυρωμένο σίδερο, εδώ πάνω στο μέτωπό τους το γράμμα F, Fugitivus, που θα πει φυγάς, δραπέτης. Έτσι και οι πόρνες έβαζαν το όνομά τους επάνω στο μέτωπό τους. 

   Είναι γνωστό ότι εάν επιθυμώ να πράξω μία πράξη άτιμη, πρέπει να κρύψω το πρόσωπό μου. Εάν έχω φανερό το πρόσωπό μου, πρέπει να κρύψω την πράξη μου. Αυτό συμβαίνει όταν κάνομε τον καρνάβαλο τις Αποκριές, που ντύνονται οι άνθρωποι μασκαράδες. Μασκαράς θα πει αυτός που βάζει μάσκα. Δηλαδή βάζει προσωπίδα. Προσέξτε, επειδή σε λίγε μέρες, έρχονται, παρακαλώ, οι ημέρες αυτές, είναι ημέρες περισυλλογής και μετανοίας, κι όχι ξεφαντωμάτων, προς Θεού, άνθρωποι που ακούνε λόγο Θεού, δεν πρέπει να πάνε σ΄αυτούς τους τόπους· ούτε σε χορούς, ούτε ακόμη, επιτρέψατέ μου, ούτε σε χορούς σωματείων, εάν υποτεθεί ότι εκεί πέρα υπάρχει η αμαρτία. Για να μην πω ακόμη ότι βάζουν χορούς τα σωματεία επειδή δεν είναι επαρκείς οι Κυριακές, και είναι πολλά τα σωματεία και οι άνθρωποι πολλοί, βάζουν και μέσα στη Μεγάλη Σαρακοστή ακόμη χορούς τέτοιους! Θεός να φυλάξει.

  Λοιπόν, τι θα πει βάζω ένα προσωπείον; Έκρυψα το πρόσωπό μου. Και αφού το

έκρυψα, τότε μπορώ να ανοίξω τον οχετό της καρδιάς μου. Γιατί δεν ντρέπομαι. Το πρόσωπό μου είναι κρυμμένο. Αν πρέπει πάλι να αποκαλύψω το πρόσωπό μου, τότε θα βουλώσω τον οχετό της καρδιάς μου. Βλέπετε πώς κινούμεθα; Έτσι κινούμεθα. Έτσι κινούμεθα, και είναι φανερό αυτό, αυτές τις μέρες που μεταμφιέζονται οι άνθρωποι, για να μην πω ότι μεταμφιεσμένοι βέβαια είναι οι άνθρωποι πάντοτε.

  Ωστόσο, ωστόσο, οι πόρνες γυναίκες στη Ρώμη έβαζαν τον τίτλο τους στο μέτωπό τους και δεν τους ένοιαζε πια τίποτα. Όπως δεν βάζουν βέβαια τίτλο οι δικές μας πόρνες εδώ, αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει κυκλοφορούν κατά ένα τέτοιο τρόπο που ξέρεις ότι αυτή η γυναίκα, την βλέπεις, ταλαίπωρο πλάσμα, ω, ταλαίπωρη γυναίκα, βαφτισμένη, έγινε πια όργανο του σατανά· αυτή η γυναίκα είναι πια θύμα του διαβόλου, θύμα των κακών ανθρώπων, θύμα του εαυτού της… Τη βλέπομε πώς κυκλοφορεί. Δεν ντρέπεται τίποτε. Δεν ντρέπεται τίποτε… Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πλέον εφτάσαμε σε μία κατάσταση πορώσεως της ψυχής, που εκείνο που μας έκανε μέχρι τώρα να ντρεπόμαστε, πια δεν

ντρεπόμαστε. Λέγει ο Αρέθας: «Τό δέ ἐπί τό μέτωπον γεγράφθαι ὃνομα τό ἀνερυθριασμένως δηλοῖ πράττειν τά ἀπαίσια». Τι σημαίνει ότι το όνομα της πόρνης είναι γραμμένο στο μέτωπο; Ότι πλέον πράττει τα απαίσια, τα βρώμικα, τα βδελυκτά, ανερυθρίαστα, δεν κοκκινίζει. Είναι γνωστό ότι το κοκκίνισμα σήμερα θεωρείται μειονέκτημα. Η σύγχρονη παιδαγωγική λέγει: «Μη βοηθάτε το παιδί σας να κοκκινίζει από ντροπή. Είναι κόμπλεξ». Κι όμως οι αρχαίοι Έλληνες είχανε θεοποιήσει, παρακαλώ, την ντροπή· διότι η ντροπή είναι πλέον στολίδι και εις τη γυναίκα και εις τον άνδρα. Και εις τον νέο και εις την νέα. Και εις το παιδί. Και εις τον γέρο άνθρωπο. Αν χάσομε την ντροπή, τότε τα χάσαμε όλα. Η ντροπή είναι κάγκελο που σε βοηθάει να μην διαπράξεις την αμαρτία. Αλλά και να μην τη μεταδώσεις ακόμα, αν υποτεθεί ότι μέσα σου δεν ζεις ενάρετα, αλλά έχεις ντροπή. Σε εμποδίζει να τη μεταδώσεις. Όταν φθάσεις στο σημείο πλέον την ντροπή να τη διώξεις και να αφήνεις τον εαυτόν σου ελεύθερον, οχετό, είσαι πλέον ένα σημείον ηθικής μολύνσεως. Αγαπητοί μου, φθάσαμε σήμερα να λέμε ότι τα παιδιά μας δεν πρέπει να τα μεγαλώνομε με το αίσθημα της ντροπής. Γιατί γίνονται, λέει, κομπλεξικά· γιατί γίνονται παιδιά τα οποία δεν έχουν το θάρρος της ζωής. Σαν να είναι η ντροπή ανασταλτικό στοιχείο της επιτυχίας μας μέσα στη ζωή. Εκεί φθάσαμε, αγαπητοί.

  Πάντως σήμερα η διαφήμιση του κακού, η παρουσίαση της διαστροφής, και η καύχηση, και το παράλογο ακόμη και ο αναρχισμός ακόμη - τι είναι ο αναρχισμός; Ένας παραλογισμός είναι, μία άρνηση κάθε καθιερωμένου. Όλα αυτά, αγαπητοί μου, εδώ βρίσκονται. Στο ότι έφυγε η ντροπή. Αν βλέπουμε μία κοινωνία που φοβόμαστε να περπατήσουμε, που διστάζουμε να μιλήσουμε και λέμε ότι η κοινωνία μας πλέον έγινε μία ζούγκλα, δεν μιλώ για την ελληνική πραγματικότητα, αλλά μιλώ για μια παγκοσμία πραγματικότητα, επειδή το βιβλίον της Αποκαλύψεως δεν κινείται στα όρια της Ελλάδος, αλλά είναι ένα παγκόσμιο βιβλίο, και αυτό να μην το ξεχνάτε ανά πάσα στιγμή. Εγώ μπροστά μου ανά πάσα στιγμή έχω ολόκληρο τον κόσμον. Όλη τη γη μας. Άλλο ότι μερικά πράγματα έχουνε κάτι το ιδιαίτερο σε μας. Όλα αυτά είναι γιατί έφυγε η ντροπή.

  Και τι ήτο γραμμένο στο μέτωπο αυτής της πόρνης γυναικός; Της ανερυθρίαστης, της ξεδιάντροπης, που δεν κοκκινίζει. Μυστήριον. Βαβυλών η μεγάλη. Η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης. Η έκφρασις «μυστήριον» λέγει πολλά. Όπως όταν καλεί ο άγγελος τον Ιωάννη και του λέγει «Έλα να σου ειπώ το μυστήριον της γυναικός» είναι στον παρακάτω στίχο, στον 7, ίσως εκεί εννοεί το μυστήριον του κακού και της ανομίας. Όπως ο απόστολος Παύλος στους Θεσσαλονικείς, Β΄Θεσσαλονικείς 2,7, που αναφέρεται στον Αντίχριστο, λέγει: «Τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας». Όπως δηλαδή η σωτηρία αποτελεί ένα μυστήριο, έτσι και το κακό αποτελεί ένα μυστήριο. Δηλαδή ένα βάθος ανεξιχνίαστο και ακατανόητο. Πράγματι μπορούμε να αντιληφθούμε, να 

αισθανθούμε αυτό το ακατανόητον του μυστηρίου της ανομίας, διότι το να επιμένει μία λογική ύπαρξις, όπως είναι ο διάβολος, ή όπως είναι ο άνθρωπος που γίνεται πλέον τέλειον όργανον του σατανά, το να επιμένει στο κακό όταν βλέπει ότι αναμένεται η αιωνία κόλασις -ο διάβολος γνωρίζει ότι θα πάει στην κόλαση, το ξέρει πολύ καλά, ο διάβολος έχει διαβάσει τα βιβλία όλα της Εκκλησίας μας, τα ΄χει διαβασμένα.

Όταν ήρθε ο Χριστός και έβγαλε τους δαίμονες από τον δαιμονιζόμενον, ζήτησαν και παρεκάλεσαν στους χοίρους να πάνε και όχι στην κόλαση. «Ήρθες να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» Α, ώστε λοιπόν πιστεύουν ότι θα βασανισθούν. Μα, βέβαια, το λέγει η Αγία Γραφή: «Τα δαιμόνια πιστεύουσι, και όχι μόνο πιστεύουσι αλλά και φρίττουσι». Πιστεύουν και φρίττουν. Γνωρίζει ο διάβολος ότι θα πάει στην κόλαση. Γιατί όμως δεν μετανοεί; Γιατί δεν αλλάζει; Είναι μυστήριο. Είναι κάτι το ακατανόητο. Το παράλογο.

   Ίσως ακόμη υπό την λέξη «μυστήριον» που προηγείται του όλου περιφραστικού 

ονόματος της πόρνης γυναικός, να θέλει ο ευαγγελιστής Ιωάννης να επιστήσει την προσοχή του αναγνώστου στο περιεχόμενο του ονόματος της πόρνης. Δηλαδή, αν έπρεπε αυτό να το παρουσιάσουμε με μίαν έκφραση προσώπου, θα έπρεπε το πρόσωπον να πάρει ειδικήν στάση, να κάνει ειδικούς μορφασμούς. Αλλά επειδή δεν έχομε το πρόσωπο, βάζει την λέξη «μυστήριον». Κι έτσι ο αναγνώστης ή ο ακροατής να αντιληφθεί ότι εδώ κάτι έχει. Να προσέξει λοιπόν αυτό το σημείο, αφού προτάσσεται η λέξις «μυστήριο».

  Εν συνεχεία χαρακτηρίζεται η γυναίκα «Βαβυλώνα η μεγάλη», η μητέρα «τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς». Εδώ «μητέρα», «η μητέρα», λέει, «των

πορνών», μητέρα σημαίνει μητρόπολις. Δηλαδή μητροπολιτικόν κέντρον. Πόλις κεντρική. Όπως λέμε η Αθήνα είναι μητρόπολις. Είναι μητρόπολις της Ελλάδος. Η πόλις που είναι πάνω από όλες τις πόλεις της Ελλάδος. Γράφει ο Αρέθας -παρακαλώ προσέξτε αυτό το σημείο, προσέξτε αυτό το σημείο. Και μάλιστα θα παρακαλέσω να μη με παρεξηγήσετε και να μη με παρανοήσετε. Δεν το λέγω εγώ, το λέγει ο Αρέθας: «Μητέρα δε τῶν πορνῶν καλῶν -δηλαδή καλώντας μητέρα των πορνών ο ιερός Ευαγγελιστής- ἥν ἄν βούλει εἴτε την παλαιάν Ρώμην εἴτε την νέαν». Ξέρετε ποια είναι η νέα. Είναι η Κωνσταντινούπολις. Η νέα Ρώμη. Έτσι ονομάστηκε «νέα Ρώμη». Και ο Αρέθας είναι του 7ου αιώνος. Συνεπώς έχομε όλη τη δόξα της Κωνσταντινουπόλεως. 

Είτε, λέγει, την παλαιάν Ρώμην λογαριάσεις είτε τη νέα, είτε τον καιρόν της επιδημίας του Αντιχρίστου -κάποια πόλη όταν θα ’ρχεται ο Αντίχριστος- οὐκ ἄν ἁμάρτῃς -δεν θα πέφτεις έξω- τοῦ ἀληθοῦς διότι ἀμφότεραι το κράτος ἀνεδέξαντο τῶν ἄλλων πόλεων και ἑκάστη κόρον ἔσχεν τῶν ἁγίων μαρτύρων τοῦ αἵματος». Η καθεμιά από αυτές στάθηκε μητρόπολις και η καθεμιά απ’ αυτές έβαλε τη μετοχή της, τον οβολόν της στο να χυθούν αίματα αγίων.

  Θα μου πείτε: «Η Κωνσταντινούπολις;». Γιατί για τη Ρώμη, δεν τίθεται θέμα. Όλοι 

ξέρομε ότι στάθηκε η μητρόπολις του διωγμού των χριστιανών. Όλοι το ξέρομε. Η νέα Ρώμη; Η Κωνσταντινούπολις; Η Κωνσταντινούπολις εδημιούργησε, αγαπητοί μου, τους ομολογητάς της πίστεως. Ποιους να πρωτοαναφέρω. Ποιους; Να σας αναφέρω τον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη; Τον Θεόδωρον τον Γραπτόν; Ποιους να σας πρωτοαναφέρω; Τι βασανιστήρια υπέστησαν από τους αιρετικούς που επεκράτουν εις την Κωνσταντινούπολιν! 

Η παλιά λοιπόν Ρώμη έδωσε το μέτρον της κακίας της· με τους στυγερούς εκείνους εγκληματίας, αυτοκράτοράς της που επολέμησαν την Εκκλησίαν και τους αγίους του Χριστού, και έδωσε όχι μόνο η Ρώμη, αλλά και το imperium, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, έδωσε όλον εκείνον τον αριθμόν των εκατομμυρίων μαρτύρων.

   Αλλά, για τη νέα Ρώμη σας εξήγησα. Είναι όλοι εκείνοι που στάθηκαν ομολογηταί της πίστεως εναντίον των αιρέσεων. Πόσες αιρέσεις δεν επεκράτησαν… Και πόσες διώξεις δεν έγιναν εναντίον των αγίων του Θεού, αλλά και των ορθοδόξων. Σας αναφέρω τον Ιερό Χρυσόστομο. Επειδή έλεγε την αλήθεια, εξορίσθη και απέθανε εις την εξορίαν. Εάν αυτό συνέβη εις τον Πατριάρχην, σκεφθείτε παρακάτω τι έχει γίνει... Αλλά και ο Ιουλιανός ο αυτοκράτωρ έδωσε με την παρουσία του μία αναλαμπή αυτής της δυσεβείας που επεκράτησε έστω λίγο στην Κωνσταντινούπολη, έδωσε και αυτός το μέτρο του, όταν επεθύμει να επαναφέρει την ειδωλολατρίαν. Αυτά που σας λέγω, όπως σας τα λέγω, δεν τα αναφέρει μόνο ο Αρέθας, αλλά τα αναφέρει και ο Ανδρέας Καισαρείας. Και αναφέρει ακριβώς και τον Ιουλιανό και τις αιρέσεις κ.τ.λ. Αλλά για να μην σας κουράζω, δεν λέγω την γνώμη του.

  Μετά από την πτώσιν της νέας Ρώμη, ποια διεξεδίκησε τον τίτλον της τρίτης Ρώμης; Ίσως φαίνεται παράξενο. Η Μόσχα. Η ορθόδοξος Μόσχα. Είπε -όχι τώρα, δεν είναι καινούριο, είναι παλιό, από την εποχή των Τσάρων…-· είπε: «Η Κωνσταντινούπολις προς μεγάλη θλίψη της παλαιάς Ρώμης ονομάστηκε νέα Ρώμη. Διότι η παλαιά έπεσε. Έλαμψε η νέα Ρώμη. Η Κωνσταντινούπολις. Τώρα η Κωνσταντινούπολις, η νέα Ρώμη, έπεσε. Είπε η Μόσχα, το πατριαρχείον της Μόσχας, το ορθόδοξο. Έπεσε το 1453. ‘’ Ήρθε η σειρά μας. Να διεκδικήσουμε τον ρόλον της τρίτης Ρώμης’’». Έγινε η Τρίτη Ρώμη η Μόσχα; Έγινε από την άλλη της πλευρά. Από την κακή της πλευρά. Από την πλευρά εκείνη, αγαπητοί μου, που αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Είναι η Βαβυλώνα-Ρώμη. Είναι εκείνη η οποία προσέφερε και αυτή, η Τρίτη Ρώμη, τον οβολό της στο αίμα των μαρτύρων και των αγίων του Ιησού Χριστού. Πόσοι δεν εθανατώθησαν ακριβώς διότι επίστευαν εις τον Ιησούν Χριστόν! Ιδού η Τρίτη Ρώμη! Δεν τα λέγω εγώ, τα λέγει η Ιστορία, τα λέγουν οι ερμηνευταί. 

  Ο Ανδρέας σημειώνει: «Θα ακούτε λίγα, θα καταλαβαίνετε πολλά». Εφόσον όλες αυτές οι μητροπόλεις είναι φορείς της αθεΐας, ή της αντιθέσεως, ή των αντιθέων δυνάμεων, όπως θέλετε πάρτε το. Είτε φανερά είτε όχι φανερά, μάλιστα πού εδιάβαζα, ότι η μεγαλύτερη αίρεσις που ενοθεύτηκε το Ευαγγέλιον ήταν ο τρίτος γάμος ενός Βυζαντινού

αυτοκράτορος -συγχωρήσατέ με, αυτή την στιγμή μου διαφεύγει το όνομά του- ο οποίος εζήτησε να κάνει τρίτον γάμον, και με τον τρίτον γάμον εισήχθη πλέον η νοθεία του Ευαγγελίου. Μέσα σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο. Και αυτά εν Κωνσταντινουπόλει. Μη νομίσετε ότι χαριζόμαστε. Λέμε και τα δικά μας και τα ημέτερά μας, γιατί η Κωνσταντινούπολη είναι δική μας. Μην σας εκπλήσσει το γεγονός ότι εκεί είναι η Αγία Σοφία, ή στη Μόσχα είναι μεγάλοι ναοί. Δεν έχει σημασία, είναι οι αντίθεες δυνάμεις που ενεργούν κατά της Εκκλησίας του Χριστού.

  Γράφει λοιπόν ο Ανδρέας: «Μήτηρ τό τῆς ψυχικῆς πορνείας εἶναι ταύτην διδάσκαλον ταῖς ἀρχομέναις πόλεσι, τάς βδελυκτάς τῷ Θεῷ παρανομίας τίκτουσαν».

Ώστε λοιπόν τι είναι αυτή η μητέρα, η μητρόπολις δηλαδή, η Βαβυλώνα-Ρώμη, που σε κάθε εποχή είναι κάποια πόλις ή κάποιες πόλεις. Είναι το κέντρον απ’ όπου εκπηδούν όλες οι υλιστικές, αμαρτωλές και αθεϊστικές θεωρίες. Όλες εκείνες που αναφέρονται τόσο στην 

κοσμοθεωρία, όσο και στη βιοθεωρία. Τόσο δηλαδή στο να ερμηνεύσεις τη ζωή, το σύμπαν, όσο και το να ερμηνεύσεις τη ζωή, τον βίο. Κοσμοθεωρία και βιοθεωρία. Είναι όροι της φιλοσοφίας αυτοί. Πάντως υπό το όνομα «μητέρα» φανερούται ακόμη το κακό παράδειγμα

της αρχούσης πόλεως προς τις αρχόμενες πόλεις. Αυτές που είναι κάτω από την άρχουσα πόλη την οποία φυσικά σαν μητέρα που λάμπει μιμούνται οι θυγατέρες. Όταν η μεγάλη πόλις προσφέρει τα «φώτα» της, εντός εισαγωγικών, τα «φώτα» της αθεΐας κ.τ.λ., τι θα κάνουν οι μικρότερες πόλεις, παρακαλώ; Πάρτε παράδειγμα την Αθήνα. Όταν η Αθήνα από τα μέσα ενημερώσεως παρουσιάζει όλη τη βρωμιά της, τι θα κάνει η επαρχία; Πέστε μου τι θα κάνει η επαρχία; Οι επαρχιακές πόλεις. Δεν θα μιμηθούν; Αναμφισβήτητα θα μιμηθούν. 

  Γι΄αυτό ,αγαπητοί μου, κάνω μία έκκληση στην αγάπη σας. Θα έλεγα, μη μιμείσθε τις μητροπόλεις του κακού, της διαφθοράς, της απιστίας και της αθεΐας. Μη μιμείσθε. Θα λέγαμε κάτι ακόμη. Όσο στέκεται ακόμα, όσο μπορεί να στέκεται ακόμα η επαρχία, κρατήσατέ την να στέκεται. Και πρέπει να στέκεται η επαρχία. Για να δώσει στοιχεία υγείας σε αυτές τις χαλασμένες πια πόλεις ή στη χαλασμένη μητρόπολη. Μου φαίνεται

πολλές φορές θα ‘χετε ακούσει πολλούς να λέγουν: -«Πού πηγαίνεις; -Στην Αθήνα.- Αα, στη Βαβυλώνα». Υπάρχει κοινή έκφρασις. Γιατί πράγματι έγινε η Αθήνα μία Βαβυλώνα. Όχι από πλευράς πληθυσμού και κινήσεως οχημάτων κ.τ.λ., από πλευράς πλέον βρωμιάς.

  «Καὶ εἶδον τὴν γυναῖκα μεθύουσαν ἐκ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων καὶ ἐκ τοῦ αἵματος τῶν μαρτύρων Ἰησοῦ. καὶ ἐθαύμασα ἰδὼν αὐτὴν θαῦμα μέγα». «Είδα τη γυναίκα να μεθά από το αίμα των αγίων και από το αίμα των μαρτύρων του Ιησού, και απόρησα μεγάλη απορία». Πράγματι στα τόσα ανομήματά της, αυτή η πόλις Ρώμη-Βαβυλών, πάντα σύμβολο, εξηγήσαμε, σήμερα είναι αυτή η πόλις, αύριο είναι εκείνη η πόλις, εξηγήσαμε σε Ανατολή και Δύση· μέχρι τώρα σας έχω πει για τη Δύση, τώρα σας λέγω και για την Ανατολή- σε όλα αυτά τα ανομήματά της λοιπόν αυτή η Ρώμη-Βαβυλών προσθέτει και τούτο: τον διωγμό και τον φόνο των Χριστιανών. Από εδώ βλέπει κανείς ότι, κατά αποδεικτικότατον τρόπον, ότι πρόκειται περί της αρχαίας Ρώμης σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή που εγράφετο το βιβλίον της Αποκαλύψεως. Διότι ο ιερός Ευαγγελιστής, όταν γράφει το βιβλίο της Αποκαλύψεως, μπροστά του έχει τους διωγμούς της συγκεκριμένης ιστορικής Ρώμης. «Αίμα αγίων και μαρτύρων», που λέγει, είναι σχήμα «ἕν διὰ δυοῖν». Σας το λέγω κι αυτό να το ξέρετε.

  Πάντως είναι χαρακτηριστική αυτή η λέξις που λέγει ότι «ἡ πόρνη ἣτο μεθύουσα ἀπό τό αἶμα τῶν ἁγίων καί τῶν μαρτύρων της». Ήτο μεθύουσα από το αίμα των αγίων και των μαρτύρων. Τι σημαίνει «μεθύουσα»; Δηλαδή μεθούσε. Όπως ξέρετε, εγκληματίες, σε κάποιες στιγμές του εγκληματικού των πάθους, όταν μέσα τους αισθάνονται την ανάγκη-περίεργο πράγμα- να σκοτώσουν, δηλαδή αισθάνονται τη δίψα και τη μέθη του

αίματος, το βλέπετε να το κάνουν αυτό χωρίς να χορταίνουν. Να σφάξουν, να σφάξουν, με συγχωρείτε για την εικόνα που σας λέγω, ξέρω ότι είναι αποκρουστική, ε, λοιπόν σ’ αυτό το αποκρουστικό θέαμα στέκεται ο ιερός Ευαγγελιστής, όταν βλέπει την πόρνη γυναίκα να πίνει από το αίμα των αγίων και των μαρτύρων. Και να μεθά… Να ηδονίζεται από το αίμα των αγίων και των μαρτύρων. Θυμηθείτε στην αρχαία Ρώμη. Όταν ο Νέρων επασσάλωνε τους Χριστιανούς, τους έβαζε σε πασσάλους μέσα στους ανακτορικούς κήπους, τους

άλειβαν με πίσσα και με λίπη και το βράδυ τους έβαζαν φωτιά για να φωτίσουν οι κήποι και να απολαμβάνει τους περιπάτους του ο Νέρων… Φρικώδης κατάστασις. Φρικώδης..!.

Μπροστά λοιπόν σ’ αυτό το θέαμα ο ιερός Ευαγγελιστής που είναι μία λεπτή φύσις και πνευματική φύσις, απορεί, εκπλήσσεται!

  «Καὶ εἶπέ μοι ὁ ἄγγελος· διατί ἐθαύμασας; -Και μου είπε ο άγγελος: ‘’Γιατί απόρησες;’’- Ἐγὼ ἐρῶ σοι τὸ μυστήριον τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ θηρίου τοῦ βαστάζοντος αὐτήν, τοῦ ἔχοντος τὰς ἑπτὰ κεφαλὰς καὶ τὰ δέκα κέρατα».

  Εδώ προπαρασκευάζεται με την ερώτηση που κάνει ο άγγελος, το έδαφος, δια την παρακάτω ερμηνεία, διότι δεν περιμένει να του απαντήσει τίποτα ο Ιωάννης, προχωρεί κατευθείαν ο άγγελος και του λέγει: «Γιατί απορείς; Εγώ θα σου εξηγήσω το μυστήριον αυτής της γυναικός και του θηρίου που την βαστάζει, που έχει τα επτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα».

  Εδώ γίνεται πρώτα η ερμηνεία, πάντα από τον άγγελο τώρα, πρώτα η ερμηνεία του οράματος του θηρίου. Και μετά της γυναικός. Αλλά πριν προχωρήσουμε, πρέπει να σας σημειώσω ότι, παρότι ο άγγελος έρχεται να ερμηνεύσει το όραμα εις τον έκπληκτον Ιωάννην, τουλάχιστον για μας, δεν λέμε για τον Ιωάννη, η ερμηνεία που κάνει ο άγγελος, μάλλον συσκοτίζει τα πράγματα, διότι θέτει περιορισμούς. Θα το δείτε αυτό στη συνέχεια. Θέτει περιορισμούς, που ενώ πάμε να εξηγήσουμε το πράγμα έτσι, έρχεται να βάλει κάτι άλλο που κατόπιν λέμε: «Δεν θα πρέπει να είναι αυτό». Και συσκοτίζεται η ερμηνεία. Αντί δηλαδή να αποκαλυφθεί, μάλλον καλύπτεται. Είναι η γενική αυτή αρχή που σας είπα

τουλάχιστον ως προς εμάς· διότι πιθανότατα ο άγγελος ηρμήνευσε στον ιερό Ευαγγελιστή τα πράγματα σαφώς. Αλλά δι’ ευνοήτους λόγους που σας έλεγα και την περασμένη φορά, ο ιερός Ευαγγελιστής συσκοτίζει την ερμηνεία που του κάνει ο άγγελος δια να μην διωχθεί η Εκκλησία περισσότερο. Εάν υποτεθεί ότι θα απεκαλύπτετο ποια είναι αυτή η βρωμερή πόλις και το βρωμερό Imperium. Αυτή η βρωμερή ρωμαϊκή αυτοκρατορία που επότισε τους λαούς της γης με την καισαρολατρία της και την ειδωλολατρία της. Καταλαβαίνετε. Ευνόητοι λόγοι. Συσκοτίζει λοιπόν ο ιερός Ευαγγελιστής. Ο ίδιος όμως πρέπει να γνωρίζει πολλά. Ό,τι ακριβώς συνέβη και με τον Δανιήλ.

  Υπάρχουν προφητείες, αγαπητοί μου, που ο Θεός τις αποκαλύπτει και είναι μόνο δια τον προφήτην. Μόνο. Δεν είναι για να δημοσιευθούν. Και άλλες δημοσιεύονται. Σε τούτο ο Θεός λέγει τι θα δημοσιεύσεις, θα κάνεις κοινό εις την Εκκλησία, και τι δεν θα δημοσιεύσεις. Εντούτοις, θα προσπαθήσουμε όπως τα πράγματα παρουσιάζονται, ό,τι μπορούμε να ειπούμε, μην περιμένετε όμως πολλά πράγματα, από αυτά που θα πούμε.

  Καταρχάς πρέπει να σημειώσουμε ότι εδώ το θηρίο, όπως ερμηνεύει παρακάτω, έχει τέσσερα χαρακτηριστικά. Ακούσατέ τα: «Τὸ θηρίον ὃ εἶδες, ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν». «Το θηρίο που είδες υπήρχε και δεν υπάρχει. Και πρόκειται να ξανάρθει από την άβυσσον και θα ξαναπάει στην απώλεια». Συνεπώς, να τα τέσσερα χαρακτηριστικά. Υπήρχε, τώρα δεν υπάρχει, θα ξανάρθει, θα ξαναπάει όμως πίσω στην απώλεια. Τέσσερα χαρακτηριστικά. Γι΄αυτό το

κόκκινο θηρίο. Για το θηρίο, υπάρχει ακόμα η ιστορική ερμηνεία, δηλαδή τώρα κάνομε ερμηνεία της ερμηνείας. Ερμηνεία της ερμηνείας του αγγέλου. Εκεί είναι η δυσκολία. Υπάρχει δια το θηρίον η ιστορική ερμηνεία που περιορίζεται στην κατάσταση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Υπάρχει και η εσχατολογική ερμηνεία· που περιορίζει τα γνωρίσματα αυτά στους εσχάτους χρόνους. Αυτήν την εσχατολογική ερμηνεία την εισηγείται ο άγιος Ειρηναίος, επίσκοπος Λυώνος. Δηλαδή η ιστορική είναι πώς βλέπω τα πράγματα μέσα στην Ιστορία, όταν γράφτηκε το βιβλίον της Αποκαλύψεως. Πώς βλέπω τη Ρώμη. Την ιστορική Ρώμη. Ο Ειρηναίος λέγει: «Δεν αναφέρονται τόσο στην ιστορική Ρώμη, όσο σε εκείνα που θα συμβούν εις τα έσχατα της Ιστορίας». Υπάρχουν πάρα πολλές γνώμες και θεωρίες γύρω από την ερμηνεία αυτή. Του «ήταν», «δεν είναι», «θα είναι», «πηγαίνει στην απώλεια». Ο Ανδρέας και ο Αρέθας θεωρούν υπό το θηρίον, τον σατανάν. Ή την ενέργεια του σατανά εις τον κόσμον. Επιτρέψατε να πάρομε τη γνώμη των δύο αυτών, του

Ανδρέου και του Αρέθα, διότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα, είναι αξιοπρόσεκτη. Και θα δούμε μετά, αν μπορούμε να δούμε σε μία μικτή, θα λέγαμε, ερμηνεία, τα πράγματα.

  «Τοῦτο τό θηρίον, ὁ σατανάς ἐστίν· ὃς αποκτανθείς τῷ τοῦ Χριστοῦ σταυρῷ,

πάλιν ἐπί συντελείᾳ ἀναζῆν λέγεται, ἐνεργῶν ἐν σημείοις καί τέρασι πλάνης, διά τοῦ Ἀντιχρίστου τήν τοῦ σταυροῦ ἂρνησιν». Μία σύντομη μετάφραση: «Αυτό το θηρίο είναι ο σατανάς· ο οποίος απεκτάνθη. Εφονεύθη με την δύναμη του σταυρού του Χριστού». Όχι

εκμηδενίστηκε, γιατί ο διάβολος δεν εκμηδενίζεται, δεν πηγαίνει στην ανυπαρξία, αλλά με τη δύναμη του σταυρού του Χριστού παρουσιάζεται ως φονευμένος, σκοτωμένος. Πάλι όταν θα ‘ρθει στο τέλος της Ιστορίας, τότε θα επανέλθει και θα ενεργεί με σημεία και τέρατα πλάνης δια του Αντιχρίστου, σημειώνοντας την άρνησιν του σταυρού του Χριστού, με τον οποίον σταυρόν εθανατώθηκε. Δηλαδή, εξηγεί ο Ανδρέας: «Διά τοῦτο ἦν μεν και ἴσχυε». Προ του Σταυρού. Πριν έλθει δηλαδή ο Χριστός στον κόσμον, τότε ίσχυε διά της 

ειδωλολατρίας. Υπογραμμίστε αυτό. Έχω κάτι να σας πω σπουδαίο. Ίσχυε δια της

ειδωλολατρίας. Και αυτό το σπουδαίο ίσως να μην το πούμε απόψε γιατί ήδη τελειώνει η ώρα. Είναι σπουδαίο. Ίσχυε λοιπόν ο διάβολος διά της ειδωλολατρίας. Προ του Σταυρού.

  «Οὐκ ἐστι δε, μετά το σωτήριον πάθος ἐκνευρωθείς, και τῆς ἐξουσίας αὐτοῦ ἐξωσθείς, ἦν κατά τῶν ἐθνῶν διά τῆς εἰδωλολατρίας ἐκέκτητο». Ήρθε ο Χριστός, τον απονεύρωσε τον διάβολο. Διότι άρχισε να φυγαδεύεται πλέον η ειδωλολατρία και να κηρύσσεται το Ευαγγέλιον. Έγινε ο κόσμος χριστιανικός. Ο τότε γνωστός κόσμος. Συνεπώς υπήρχε, τώρα δεν υπάρχει το θηρίον, υπήρχε προ του σταυρού, τώρα δεν υπάρχει.

  «Παρέσται δέ ἐν τῇ συντελεία, κατά τόν τρόπον ὃν εἰρήκαμεν». Το «παρέσται» είναι του πάρειμι. Θα είναι παρών. Είναι μέλλων του πάρειμι. Θα είναι παρών δε εις το τέλος της Ιστορίας. Με τον τρόπο που είπαμε. Λέγει ο άγιος Ανδρέας: «Ἒνθεν γάρ ὁ Ἀντίχριστος τόν Σατανᾶν ἐν ἑαυτῷ φέρων -αυτός ο Αντίχριστος που θα φέρει τον διάβολο μέσα του- ἐπ’ ὀλέθρῳ ἀνθρώπων παραγίνεται, ὀδεύων εἰς ἀπώλειαν ἐν τῷ αἰώνι τῷ μέλλοντι». Και επειδή όταν θα έλθει, θα πλανήσει την οικουμένην ο διάβολος και ο Αντίχριστος και ο Ψευδοπροφήτης, οδεύουν εις την αιωνία κόλαση. Εις την απώλεια. Να λοιπόν το θηρίον. Ήτο προ του Σταυρού, δεν υπάρχει τώρα γιατί κηρύσσεται το Ευαγγέλιον, θα ξανάρθει πάλι να ταράξει τον κόσμον με καινούρια ειδωλολατρία. Και τότε πηγαίνει στην απώλεια. Το τέταρτο χαρακτηριστικό. Αυτήν την ερμηνεία, όπως είδατε, την κάνει ο Ανδρέας και ο Αρέθας.

   Εις την άποψιν αυτή του Ανδρέου μπορεί να συνδυαστεί και η ιστορική ερμηνεία ως εξής: Στην αρχαιότητα βασιλεύς και βασιλεία ήσαν έννοιες που εταυτίζοντο. Εάν η γυναίκα είναι η Βαβυλώνα-Ρώμη, δηλαδή η ιστορική Ρώμη, τότε το θηρίον, όπως λέγαμε και την περασμένη φορά, κατά την ιστορική ερμηνεία, είναι το Imperium, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η δύναμίς του ίσχυε προ Χριστού διότι ενήργει ο σατανάς εις την Ρωμαϊκήν αυτοκρατορίαν διά της ειδωλολατρίας. Με την γέννηση του Χριστού υπέστη ύφεση η δύναμις του σατανά, διότι περιορίστηκε η ειδωλολατρία, που λέγαμε προηγουμένως. Εις το πρόσωπον όμως του Νέρωνος, που είναι ο τύπος του Αντιχρίστου, ιστορική ερμηνεία τώρα, που καταδιώκει τους Χριστιανούς και είναι ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας, που εξαπέλυσε διωγμό εναντίον των Χριστιανών, αναβιεί το θηρίον ανερχόμενον από την άβυσσον. Ξαναζεί το θηρίο. Αποκορύφωμα όμως αυτού του θηρίου, του Νέρωνος, θα είναι ο ιστορικός Αντίχριστος, ο οποίος και θα πέσει οριστικώς και θα οδηγηθεί εις την απώλειαν. Αυτός είναι ένας συνδυασμός ιστορικής και εσχατολογικής ερμηνείας.

   «Καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ

τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν, καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται». Α, το τέταρτον δεν το βλέπουν. «Και τότε», λέγει, «αυτοί που κατοικούν στη γη, θα απορήσουν». Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που το όνομά τους δεν γράφτηκε στο βιβλίο της ζωής. Ότι το θηρίον ήτο, δεν υπάρχει και θα ξαναϋπάρξει. Το τέταρτο; Η απώλεια; Αυτό δεν το βλέπουν. Έχει σημασία αυτό, αγαπητοί μου. Αυτό το τέταρτο το βλέπουνε μόνο οι πιστοί. Αυτοί που βλέπουν μόνο τα τρία είναι οι άνθρωποι που δεν γράφτηκε το όνομά τους εις το βιβλίο της ζωής. Το λέγει σαφώς εδώ. Δεν γράφτηκε το όνομά τους στο βιβλίο της ζωής. Είναι εκείνοι που αγαπούν να ζουν στη σκιά του σατανά και ουδέποτε με την προαίρεσή τους δεν θέλησαν να υποταχθούν εις τον Χριστόν. Ουδέποτε. Είναι η πνευματική γενεά του Κάιν· που πάντοτε θέλουν να ορθολογίζουν, μόνο και μόνο γιατί έτσι θέλουν. Να ορθολογίζουν. Γι’ αυτούς η μετάνοια είναι άγνωστος χώρα, ή μάλλον είναι μία γελοιότης η μετάνοια γι’ αυτούς, που δήθεν τάχα εξαθλιώνει τον άνθρωπο και τον κάνει ταπεινό και κακομοίρη. Έτσι τον νομίζουν. Είναι οι ερασταί της ειδωλολατρίας. Αυτό είναι το σημείο που θα ΄θελα να σας πω. Είναι οι ερασταί της ειδωλολατρίας, την οποία ειδωλολατρία υπηρετεί ο διάβολος. Η ειδωλολατρία

όμως με την παρουσία του Χριστού εξησθένησε· αλλά δεν εξαλείφθηκε. Θα το πω άλλη μία φορά. Εξησθένησε αλλά δεν εξαλείφθηκε, η ειδωλολατρία ποτέ από το πρόσωπο της γης. Και δη από τους χριστιανικούς λαούς. Ποτέ! Είναι το θηρίον λοιπόν που υπήρξε και δεν υπάρχει τώρα. Αλλά αυτοί όμως είναι οι αιώνιοι ερασταί της ειδωλολατρίας, που αυτοί οι ίδιοι γίνονται το έδαφος να επανέλθει η ενέργεια του σατανά επάνω στη γη. Με το να αγαπούν την ειδωλολατρία. Συνεπώς αυτοί είναι το «Καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου». Οι ίδιοι αυτοί οι ερασταί της ειδωλολατρίας θα θαυμάσουν και θα απορήσουν, πώς, ενώ είχε πεθάνει η ειδωλολατρία, η μεγάλη τους αγάπη, πώς τώρα πάλι ξαναζεί.

  Αλλά ιστορικά, μετά Χριστόν, το θέμα, το πώς δηλαδή άρχισε να ξαναζεί η ειδωλολατρία μέσα σε έδαφος χριστιανικό, αυτό είναι το μεγάλο θέμα, αγαπητοί μου, το οποίον θα πρέπει ιδιαιτέρως να προσέξουμε, γιατί το έδαφος αυτό υπάρχει και το οποίο πρώτα ο Θεός, θα αναλύσομε την ερχομένη Κυριακή.

68η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης

« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.