15 Νοεμβρίου 2021

Τό πένθος τῶν ἐμπόρων καί τῶν ναυτικῶν τῆς γῆς διά τήν αἰφνιδίαν ἀπώλειαν τῆς Βαβυλῶνος.

†.Όπως θα ενθυμείσθε, την περασμένη φορά, αγαπητοί μου, είχαμε αναφερθεί εις τον θρήνον των βασιλέων της γης, επί τη καταστροφή της Βαβυλώνος-Ρώμης ή της Βαβυλώνος, πόλεως σύμβολον κάθε αντιθέου δυνάμεως. Χωρίς να καθορίζεται ένας συγκεκριμένος τόπος, αλλά ίσως κάποτε και πολλοί τόποι. Ακολουθεί ο θρήνος των εμπόρων· διότι τρεις κατηγορίες παρουσιάζει εδώ ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, τους βασιλείς, τους εμπόρους και τους ναυτικούς. Ακολουθεί λοιπόν τώρα ο θρήνος των εμπόρων.

     «Καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς κλαύσουσι καὶ πενθήσουσιν ἐπ᾿ αὐτῇ, ὅτι τὸν γόμον αὐτῶν οὐδεὶς ἀγοράζει οὐκέτι». «Και οι έμποροι της γης θα κλάψουν και θα πενθήσουν δια τον χαμόν της πόλεως, επειδή το εμπόριό τους, το εμπόρευμά τους, κανείς πια δεν το αγοράζει».

     Είδατε ψυχολογία πένθους; Πενθούν, όχι διότι κατεστράφη η Βαβυλώνα και να λυπηθούν για τους ανθρώπους οι οποίοι κατοικούσαν στην πόλη και κατεστράφησαν, αλλά διότι εκόπησαν οι δουλειές των και τα εμπόριά τους. Είδατε ψυχολογία πένθους; Είναι αυτό το ανάλγητον πένθος που πολλοί από τους ανθρώπους το έχουν, όπως επί παραδείγματι, «απέθανε η μητέρα μου και την πενθώ και κλαίω και οδύρομαι όχι διότι πραγματικά θα την πενθούσα, αλλά γιατί κόπηκε η σύνταξη με τον θάνατό της». Ή ακόμη, αν θέλετε, έπεσε η κυβέρνησις, όχι γιατί θα με ενδιέφερε να μείνει ή να πέσει, αλλά διότι με εξυπηρετούσε στα συμφέροντά μου.

    Αγαπητοί μου, αυτό το ανάλγητον πένθος! Ατομιστικότατον! Και εγωιστικότατον! Εν προκειμένω οι έμποροι τώρα οδύρονται, διότι τώρα δεν έχουν να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους, τα οποία ο ιερός Ευαγγελιστής πιο κάτω τα χαρακτηρίζει ως «πολυτελῆ καί ἀπάνθρωπα». Σημειώσατε αυτές τις δύο κατηγορίες εμπορευμάτων. «Πολυτελῆ καί ἀπάνθρωπα». Έτσι θα πενθούσαν σήμερα οι έμποροι νυκτερινών κέντρων, ναρκωτικών, τσιγάρων και άλλων βρωμερών, θα λέγαμε, και σκοτεινών εργασιών. Και δεν χρειάζεται, βεβαίως, να γίνει κάποια καταστροφή για να πενθήσουν οι έμποροι τέτοιων προϊόντων. Αρκεί η κοινωνία των ανθρώπων να γίνει χριστιανικότερη, εγώ θα έλεγα ανθρωπινότερη, για να αρχίσουν να ανησυχούν ότι το εμπόρευμά τους δεν τραβιέται.

     Έτσι, θα λέγαμε σήμερα, τα κατηχητικά σχολεία και κάθε προσπάθεια χριστιανική που μπορεί να γίνεται στην ενορία στην πόλη, οπουδήποτε, να γίνεται γι’ αυτούς ένα εμπόδιο. Και να ανησυχούν εάν μέσα στον πληθυσμό μιας πόλεως μπορεί να καλλιεργείται η αρετή, το χριστιανικό μήνυμα, διότι δεν θα έχουν τα κέρδη τα οποία αναμένουν. Αν υποτεθεί ότι όλοι οι νέοι ήσαν ευσεβείς, δεν θα έκλειναν οι ντισκοτέκ και τα καταγώγια και οι ταβέρνες και δεν ξέρω τι; Αναμφισβήτητα! Δεν θα ανησυχούσαν λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί; Θα ανησυχούσαν. Τι θέλουν; Θέλουν τους ανθρώπους, θέλουν τους νέους ειδικότερα, στη στάθμη εκείνη της αμαρτωλότητος, για να πηγαίνουν καλά οι δουλειές τους. Κριτήριο, το βλέπετε, είναι φανερό, είναι το κέρδος. Αδιάφορον τώρα, όπως θα δούμε και πιο κάτω, αν η ποιότητα του εμπορεύματος είναι προς καταστροφήν αυτής της ιδίας της κοινωνίας. Και όπως σας εξήγησα, ο ιερός Ευαγγελιστής καταχωρεί έναν μακρύ κατάλογο, ασυνήθη μάλιστα για το βιβλίο της Αποκαλύψεως, εμπορικών ειδών και μάλιστα τα περισσότερα από αυτά είναι πολυτελή. Θα σας διαβάσω. Δεν θα εξηγήσω παρά μόνο κάπου και πού.

    «Γόμον –«γόμος» θα πει εμπόρευμα- χρυσοῦ καὶ ἀργύρου καὶ λίθου τιμίου καὶ μαργαρίτου, καὶ βυσσίνου καὶ πορφύρας καὶ σηρικοῦ -μετάξης- καὶ κοκκίνου, καὶ πᾶν ξύλον θύϊνον –πολύτιμη ξυλεία, αντικείμενα από πολύτιμη ξυλεία- καὶ πᾶν σκεῦος  ἐλεφάντινον –ελεφαντοστούν- καὶ πᾶν σκεῦος ἐκ ξύλου τιμιωτάτου καὶ χαλκοῦ καὶ  σιδήρου καὶ μαρμάρου,  καὶ κινάμωμον –είναι η κανέλα, είναι τα λεγόμενα περίφημα αρωματώδη προϊόντα της Ανατολής που κάποτε, κάποτε, εμπορεύοντο τα πλοία περνώντας από το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος, μεταφέροντας από την Ανατολή, τις Ινδίες, και που τα αρωματώδη αυτά ήσαν πανάκριβα εις την Ευρώπη, πανάκριβα. Είναι λοιπόν η κανέλλα το «κινάμωμον»-  καὶ ἄμωμον καὶ θυμιάματα, καὶ μύρον καὶ λίβανον καὶ οἶνον καὶ ἔλαιον καὶ σεμίδαλιν –είναι το σιμιγδάλι- καὶ σῖτον καὶ κτήνη καὶ πρόβατα, καὶ ἵππων καὶ ῥεδῶν –είναι οι άμαξες-  καὶ σωμάτων, καὶ ψυχὰς ἀνθρώπων».

   Αυτή η λεπτομερής περιγραφή θέλει να δείξει την πολυτέλεια της ζωής της Βαβυλώνος. Αυτής της συμβολικής πια πόλεως. Είναι, όπως βλέπετε, ο μακράν του Θεού άνθρωπος, εκείνος που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μεταφέρει τον παράδεισο του Θεού σε επίγεια και υλιστικά πλαίσια. Δηλαδή εδώ είναι η κόλασις, εδώ είναι και ο παράδεισος... «Έχεις να φας; Έφερες τον παράδεισο εις την γην. Δεν έχεις να φας; Έφερες την κόλαση εις την γη. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο έξω από αυτό». Είναι το κήρυγμα των ανθρώπων οι οποίοι υλιστικότατα σκέπτονται και ζουν. Βέβαια περιττό να σας πω ότι μία τέτοια θέση και μάλιστα μια πολυτελή ζωή είναι σαφώς αντιευαγγελική. Ο άνθρωπος που δεν έχει πνευματικούς προσανατολισμούς προσπαθεί να γεμίσει το κενόν της ψυχής του με αυτήν την πολυτέλεια των υλικών αγαθών και μάλιστα μια πολυτέλεια ατέρμονη. Ατέρμονη! Δεν τελειώνουν ποτέ και όλο παραγάγουν νέες μορφές και νέα σχήματα των υλικών αντικειμένων ή των τροφών ή των ποτών, ατέλειωτα, σας ξαναλέγω· γιατί ο άνθρωπος όταν έφαγε και ήπιε δεν γέμισε το κενό της ψυχής, αναζητά καινούριες γεύσεις και καινούριες εμπειρίες, για να μπορέσει να γεμίσει το κενό της ψυχής, και δεν αντιλαμβάνεται ότι η ψυχή, όσα και να φας, όσες ποικιλίες και αν έχεις, όσες πολυτέλειες και αν δημιουργήσεις, δεν θα χορτάσει ποτέ η ψυχή σου, θα μένει ακόμα πιο άδεια και ακόμα πιο πεινασμένη. Η ψυχή δεν τρώγει αυτά, θέλει Θεό η ψυχή. Κι άμα δεν την λείπει ο Θεός, τότε ψωμί και κρομμύδι να έχεις είσαι ευτυχισμένος και είναι γεμάτη η καρδιά σου. Είναι γεμάτη. Τα υλικά αγαθά μάς τα έδωκε ο Θεός προς απόλαυσιν, αλλά να ‘ναι όμως γεμάτη η καρδιά. Εδώ ο λόγος το να είναι άδεια η καρδιά από τον Θεό και να γεμίζει διαρκώς ο άνθρωπος από τα προϊόντα του πολιτισμού του και της πολυτελείας του.

    Από τον μακρύ αυτόν κατάλογο που σας διάβασα, του ιερού Ευαγγελιστού, έχομε να σχολιάσουμε τα εξής σημεία:

    Εκεί που λέγει «ἵππων καὶ ῥεδῶν».  Η «ῥέδη» είναι η άμαξα. Και εδώ όταν ομιλεί περί αμαξών δείχνει την πολυτέλεια. Διότι την εποχή εκείνη στα αμάξια δεν μπαίναν παρά μόνο οι άνθρωποι που είχαν πολλά χρήματα. Σήμερα βέβαια το θέμα «άμαξα» είναι κοινό πια. Σήμερα, θα λέγαμε, έχομε το αυτοκίνητο. Είναι κακό να έχει κανείς άμαξα; Στην παλιά εποχή όχι. Ήταν δείγμα πλούτου. Ναι, αλλά τέλος πάντων δεν ήταν κακό. Είναι κακό να έχει κανείς σήμερα αυτοκίνητο; Όχι. Είναι δείγμα πλούτου το αυτοκίνητο; Σήμερα όχι. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς πλούσιος για να έχει αυτοκίνητο· το οποίον βεβαίως υποτίθεται, αν δεν είναι πλούσιος, ότι θα το χρησιμοποιήσει κυρίως για τις επαγγελματικές του ανάγκες. Κυρίως. Αλλά, αν το θέλετε ακόμη, αγαπητοί μου, και να πάρει κανείς την οικογένειά του και να βγει λίγο πιο έξω απ΄αυτές τις σύγχρονες Βαβυλώνες των πόλεων, που δημιούργησε ο πολιτισμός μας με τα καυσαέρια, με όλα τα στοιχεία εκείνα που κάνουν τη ζωή  κουραστική και ανυπόφορη μέσα στις πόλεις, το να έχει κανείς ένα μεταφορικό μέσο να βγει λίγο πιο έξω στην εξοχή, δεν είναι αναμφισβήτητα εφάμαρτον.

     Αλλά, όταν όμως, αγαπητοί μου, το αμάξι, το αυτοκίνητο δηλαδή, το έχομε μεταβάλει σε είδωλον, σε ιδανικό, μ’ αυτό πέφτομε να κοιμηθούμε για να το αγοράσουμε και μ’ αυτό ξυπνάμε, με τ’ όνειρό του, και έχει γίνει ο προορισμός και σκοπός της ζωής μας, το έχουμε πιο καλά και από τα παιδιά μας, και το προσέχουμε και το συντηρούμε περισσότερο απ’ ό,τι τα μέλη της οικογενείας μας και το έχουμε ακόμη το αυτοκίνητο για μια κοινωνική προβολή, μια αλαζονεία, τότε αναμφισβήτητα είναι η «ῥέδη», η άμαξα, που λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής, που οι άνθρωποι στη νοητή αυτή Βαβυλώνα αγοράζουν για να καλοπερνούν. Βλέπετε δεν είναι αυτό τούτο το αντικείμενο, αλλά είναι αυτή η στάση που θα πάρομε απέναντι στο αντικείμενο.

    Αυτό βέβαια ισχύει για κάθε αντικείμενο και γι’ αυτόν τον ίδιον τον πολιτισμό. Ο δε πνευματικός άνθρωπος στις απαιτήσεις του, χωρίς να πάψει βεβαίως να χρησιμοποιεί τα δεδομένα του πολιτισμού του, δεν θα πάψει, θα ‘τανε περίεργο, δεν θα είναι ατελεύτητος. Εάν, επί παραδείγματι, απέκτησε κάποια έπιπλα –να πάρω ένα πολύ πρόχειρο παράδειγμα, πολύ πρόχειρο- απέκτησε κάποια έπιπλα στο σπίτι του, δεν θα σπεύσει ύστερα από ένα ή δυο χρόνια να τ’ αλλάξει επειδή είναι ντεμοντέ, είναι εκτός μόδας. Μας έφερε κάποιος φίλος καρεκλοπόδαρα, ας το πω έτσι, καρεκλοπόδαρα, χοντρικά, σκαλισμένα ωραία, τορνευτά με φουρνισμένη οξιά, πολλά! Μας τα χάρισε. Στην απορία μου: «Δεν τα χρειάζεσθε, εσείς;». Η απάντηση: «Δεν είναι πια της μόδας». Ε, όχι να κάνομε αυτή τη σπατάλη γιατί δεν είναι πια της μόδας! Αυτό είναι το κακό. Θέλεις να κάνεις ένα σκάλισμα πάνω στο έπιπλό σου; Κάνε το. Αλλά άμα το αγοράσεις, θα το έχεις για ολόκληρη τη ζωή σου. Εάν παλιώσει, πάρε καινούριο. Εάν περάσει η μόδα, θα πεις: «Όχι. Δεν θα πάρω καινούριο, θα αφήσω αυτό που είναι. Τελείωσε». Κι έτσι θα υπάρχει και μία οικονομική σταθερότητα. Διότι όταν υπάρχει αυτό το λαχανητό, λαχανητό, η παραγωγή να καλύπτει την κατανάλωση και η κατανάλωση την παραγωγή, πού θα φθάσομε; Αναμφισβήτητα, δεν είμαι οικονομολόγος, το καταλαβαίνει κι ο πιο κοινός νους, στον πληθωρισμό. Τι είναι ο πληθωρισμός, νομίζετε; Αυτό το λαχανητό παραγωγής και καταναλώσεως. Γι΄αυτό βγάλαμε και την κοινωνία μας και την λέμε καταναλωτική. Σε μία παγκόσμια κλίμακα. Έτσι, «Τι είναι», λέγει, «σταθερότης αγοράς;», λέει ο Μέγας Βασίλειος, «Η νηστεία!». Όταν έχεις μάθει να είσαι λιτοδίαιτος. Θα φας ό,τι έχεις ανάγκη, θα’ χεις μάθει να νηστεύεις κάποιες μέρες, να ένα μικρό, πολύ μικρό παράδειγμα μια που τώρα έχομε και την Σαρακοστήν. «Εισάγομε», λέγει, «κρέας από το εξωτερικό, δεν μας φθάνει». Είμαστε ο πλέον κρεοφάγος λαός από όλους τους λαούς της Ευρώπης. Ο πιο κρεοφάγος λαός! Γιατί, αδελφοί μου; Εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε μερικές σαρακοστές που πρέπει να νηστεύουμε. Νήστεψε, αδελφέ μου, τις σαρακοστές, πλην των αρρώστων και των μη δυνάμενων να νηστεύσουν, όλος ο άλλος λαός να νηστεύσει, τότε, πέστε μου, θα έχομε ανάγκη να εισάγομε κρέατα απέξω; Αναμφισβήτητα όχι. Και θα’ χουμε σταθερότητα αγοράς, συναλλάγματος κ.λπ. κ.λπ., κι εκείνα τα οποία γνωρίζετε οικονομολογικά.

     Δεύτερον. Λέγει: «καί σωμάτων ἀνθρώπων». Μέσα στον κατάλογο, στη λίστα των εμπορικών αντικειμένων, ομιλεί «περί σωμάτων ανθρώπων». Γι΄αυτό σας είπα στην αρχή, ότι τα προϊόντα αυτής της πόλεως, τα οποία δείχνουν κάτι το ακατανόητο, πλέον κάτι που είναι εγκληματικό, πώς να το χαρακτηρίσει κανείς; Θα φανταζόσαστε ποτέ ότι το ανθρώπινο σώμα θα μπορούσε να γίνει εμπορεύσιμον αντικείμενον; Ε, λοιπόν, ο άνθρωπος που δεν έμαθε, ή έμαθε αλλά δεν δέχεται ότι είναι εικόνα του Θεού, ο κάθε άνθρωπος, είναι δυνατόν, αγαπητοί μου, και αυτό να το κάνει! Να εμπορεύεται τα ανθρώπινα σώματα. Είπα εικόνα του Θεού και συγκεκριμένα εικόνα του Χριστού, γιατί και το ανθρώπινο σώμα είναι μέρος της εικόνος του Ιησού Χριστού. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε αν θέλετε λίγο ιστορικά, μια μικρή αναδρομή προς τα πίσω, την εποχή του Χίτλερ. Την εποχή της γερμανικής κατοχής. Στην Ευρώπη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ενθυμείσθε πόσοι εθανατώνοντο από τον Χίτλερ στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και ακόμη, να μην πηγαίνουν χαμένα τα σώματά τους, τα έκαναν σαπούνι. Έπαιρναν το λίπος του σώματος και το έκαναν σαπούνι... Θα μου πείτε, ε, σ’ όλα να βλέπει κανείς ένα κέρδος. «Αυτούς ούτως ή άλλως, θα λέγαμε, θα τους σκοτώσουμε. Αφού λοιπόν θα τους σκοτώσουμε γιατί να τους θάψουμε; Να τους πάρομε το λίπος. Να τους δώσουμε μερικές εβδομάδες φαΐ, να τους το πάρομε πάλι πίσω παίρνοντας το λίπος του σώματός τους». Μακάβριον, μακάβριον! Και όχι μόνο μακάβριον, αλλά και δείχνει πώς μπορείς να εκτιμάς τον άλλον άνθρωπο. Τον πατέρα σου, τη μάνα σου άμα πεθάνουνε αδελφέ μου, θα τους έβαζες στον φούρνο να τους βγάλεις το λίπος και να πεις ότι τον τάιζα τόσο καιρό τον πατέρα μου, στάσου τώρα να του πάρω το λίπος πίσω να το κάνω σαπούνι; Αν είναι δυνατόν ποτέ! Μακάβριο πράγμα που δείχνει πως ο άνθρωπος μπορεί να εκτιμάει τον άλλον άνθρωπο...

    Έτσι, να έρθω σε μερικές πραγματικότητες που όλοι πιστεύω θα συμφωνείτε· πολλές φορές ο ασθενής άνθρωπος, από τους ιατρούς που είναι επιλήσμονες των όρκων που έδωσαν, να γίνεται ένα αντικείμενον μιας εμπορικής εκμεταλλεύσεως. Το ίδιο και οι έμποροι τροφίμων που αδιαφορούν δια την κοινωνικήν υγείαν και όπως, κατά καιρούς, το πληροφορούμεθα ή το αντιλαμβανόμεθα κι εμείς, να πωλούν αλλοιωμένες τροφές για να κερδίσουν. «Δεν με νοιάζει τι θα πάθεις εσύ, δεν με νοιάζει αν η υγεία σου βλαφθεί, αρκεί εγώ να πουλήσω το εμπόρευμά μου και να κερδίσω». Ακόμη και οι βιομήχανοι βρωσίμων θα έλεγα, αγαθών, που χρησιμοποιούν χρώματα, χρωστικές ουσίες, για να κάνουν το αντικείμενό τους προσελκυστικό, ή συντηρητικές ουσίες που βάζουν παραπάνω για να συντηρείται το εμπόρευμά τους. Εγώ θα έλεγα κάθε συντηρητικό είναι επικίνδυνο, τα ξέρετε αυτά, αλλά τέλος πάντων, που βλάπτουν την υγεία και δημιουργούν τόσες αρρώστιες. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό, αρκεί το προϊόν τους να είναι όμορφο, αμπαλαρισμένο με τα χρώματά του κτλ. και να προσφερθεί. Τώρα εσύ που θα το φας τι έχεις να πάθεις, άλλη παράγραφος, άλλη παράγραφος... Ακόμα οι βιομήχανοι φαρμάκων· που μετέρχονται την νοθείαν. Δεν βάζουν τις κανονικές δόσεις εκείνων των στοιχείων που προβλέπεται για να συντεθεί ένα φάρμακο. Κι έτσι είναι η θεραπεία ενός ασθενούς προβληματική. Πηγαίνω πολύ παλιά πίσω, ίσως να το ενθυμείσθε, εγώ βέβαια δεν ζούσα, δεν είχα γεννηθεί ακόμη, κάποια φορά κάπου στα 1920, κάπου εκεί, όταν το κινίνο που έδιναν στον στρατό με τις ελονοσίες, ή στους κατοίκους της Μακεδονίας με τις ελονοσίες, τον κινίνο μέσα είχε αλεύρι. Και δεν εθεραπεύοντο οι ασθενείς. Αυτό είναι φοβερό. Παίζεις, κύριε, με την υγεία του λαού, με την υγεία της κοινωνίας, για να μπορέσεις να πλουτίσεις εσύ; Να βάλεις λεπτά στην τσέπη σου; Πού πας, τι κάνεις;

      Αλλά ακόμη, αληθινά βεβαίως εγκληματίαι είναι και εκείνοι οι έμποροι οι οποίοι χρησιμοποιούν μέσα στα τσιγάρα ή στα αναψυκτικά, θα πω και ένα αναψυκτικό διότι εδημοσιεύθηκε και δεν φοβούμαι, η κόκα κόλα, που βάζουν ναρκωτικό. Για να σε κάνουν πελάτη. Γιατί όποιος πίνει, ξαναπίνει. Και όποιος καπνίζει, ξανακαπνίζει. Έχω υπόψη μου μία μάρκα καπνού, ας μην την πω. Το ιδεώδες θα ήταν να μην καπνίζει κανένας. Γιατί αν έχει πέσει σε τέτοια πάθη, θα γίνει και αντικείμενο, θα λέγαμε, εγκληματικών ενεργειών των εμπόρων. Το να βάλεις μες στο τσιγάρο ναρκωτικό, για να κάνεις πελάτη του τον καπνιστή, να μην πάρει άλλη μάρκα, αλλά να πάρει τη δική σου τη μάρκα, το να κάνεις πελάτη σου εσύ με την κόκα κόλα βάζοντας μέσα ναρκωτικό, να μην αγοράσει άλλο αναψυκτικό αλλά το δικό σου, α, είναι αδιανόητο, είναι αδιανόητο. Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά είναι εγκληματίαι, διότι μεταβάλουν σιγά σιγά, βραδέως, αλλά, σωστά, τους λαούς σε ναρκομανείς. Και όταν οι λαοί θα μεταβληθούν σε ναρκομανείς, όπως θα ξέρετε, τότε θα μπορούν και κάποιοι έξυπνοι, όπως είναι οι Σιωνισταί, επί παραδείγματι, να επιβληθούν εις τους λαούς. Και να τους κατακτήσουν. Και τότε; Ω, τότε, τότε ο Αντίχριστος με πολλήν ευκολία θα βασιλεύσει, εφόσον ο Σιωνισμός θα φέρει τον Αντίχριστον. Είναι ακόμη και οι αδίστακτοι έμποροι που εμπορεύονται ναρκωτικές ουσίες όχι βάζοντάς τις κάπου σε μικρές δόσεις, αλλά πλέον κατευθείαν τα ναρκωτικά· που κυριολεκτικά μεταβάλλουν τους ανθρώπους σε σωματικά και ψυχικά ερείπια. Και τους αχρηστεύουν κυριολεκτικά. «Γιατί το κάνετε αυτό;». «Για να κερδίσουμε χρήματα». Όλοι αυτοί βέβαια με την πτώση της Βαβυλώνος πενθούν. Γιατί σταμάτησε το ανήθικο εμπόριό τους.

    Αλλά είναι και το άλλο. Ένα τρίτο σημείον. Ότι αντικείμενον του εμπορίου των είναι και οι ανθρώπινες ψυχές. Λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «σώματα καί ψυχάς ἀνθρώπων». Και η ψυχή μπορεί να γίνει εμπορικόν αντικείμενον; Εμπορικής εκμεταλλεύσεως; Φαίνεται περίεργο, αλλά είναι αλήθεια. Και νομίζω ότι εκεί ακριβώς είναι και τα πιο μεγάλα κέρδη. Για να ιδούμε. Πρώτα πρώτα η με κάθε τρόπο προαγωγή στην πορνεία. Παρότι η πορνεία είναι σωματικό θέμα, αλλά πρωτίστως είναι πνευματικό θέμα. Είναι ψυχικόν θέμα. Λοιπόν, τι υπάρχει ως προαγωγή στην πορνεία; Και τι δεν υπάρχει... Οι εκδόται ανήθικων περιοδικών. Οι παραγωγοί κινηματογραφικών ταινιών. Οι ιδιοκτήται κινηματογραφικών αιθουσών. Οι υπεύθυνοι της τηλεοράσεως και του ραδιοφώνου. Και οι εκδόται ανηθίκων φωτογραφιών. Όπου να γυρίσετε τα μάτια σας, μα σε λεωφορείο, μα σε οποιοδήποτε χώρο βρεθείτε, όταν διαφημίζουν κάτι, θα βάλουν και μία ανήθικη εικόνα. Γιατί αυτό πιάνει. Και γιατί θα προσέξεις την ανήθικη εικόνα, για να δεις και το διαφημιζόμενο εμπόρευμα. Για να μην πω, για τις ειδικώς κυκλοφορούσες ανήθικες φωτογραφίες, που θα σας έλεγα, να καυχηθείτε εν Κυρίω αν ποτέ δεν είδατε, ούτε να δείτε. Και αν ποτέ κάποιος σας πει  «Έλα να σου δείξω» και αν βρεθεί γυναίκα, να πείτε: «Δεν θέλω να ιδώ. Δεν θέλω να ιδώ!». Διότι έτσι και δούμε φωτογραφίες τέτοιες ανήθικες απ’ αυτές που κυκλοφορούν, τότε πάλι θα μπει ο δαίμων της πορνείας, όπως ο δαίμων της βλασφημίας, θα εισπηδήσει μες στην ψυχή μας, και θα μας βασανίζει για να μας ρίξει σε εκείνα τα οποία είδαμε στις εικόνες αυτές. Αυτοί οι άνθρωποι εμπορεύονται τις ανθρώπινες ψυχές!

    Ακόμη και όλοι εκείνοι που προάγουν όχι μόνο την πορνεία, αλλά και στις διαστροφές, για να μεταβάλουν τους ανθρώπους σε Σόδομα και Γόμορρα, για να κερδίζουν αυτοί χρήματα. Δεν γνωρίζουν - πού να γνωρίζουν;- ή αν δεν γνωρίζουν αδιαφορούν τελείως και δεν λογαριάζουν ότι μια ψυχή έχει ανεκτίμητη αξία, για την οποία γράφει ο Απόστολος Παύλος, με ποιο δικαίωμα σκανδαλίζεις μια ψυχή, «ὑπέρ ἧς Χριστός ἀπέθανε». Για την οποία ψυχή ο Χριστός απέθανε. Και αυτοί μόνο μια ψυχή σκανδαλίζουν; Λαούς ολόκληρους σκανδαλίζουν και τους ρίπτουν στον Άδη και στην κόλαση, για να βγάλουν αυτοί χρήματα...

    Είναι ακόμη οι φιλόσοφοι· που παρασύρουν εκατομμύρια ψυχές εις αυτόν τον όλεθρον. Όπως, επί παραδείγματι, οι σύγχρονοι υπαρξισταί. Παράδειγμα, σας φέρνω τον Σαρτρ, είναι τόσοι πολλοί... Αυτός ο οποίος κυριολεκτικά με τα καμώματά του τα φιλοσοφικά εδηλητηρίασε την Ευρώπη. Και που οδηγεί αυτός ο αρνητικός υπαρξισμός στην αθεΐα, στον μηδενισμό και, κατά συνέπεια, εις τον αναρχισμόν. Ο αναρχισμός είναι το φρούτο, είναι ο καρπός, όταν είσαι άθεος και μηδενιστής, θα είσαι κατ’ ανάγκη και αναρχικός. Γιατί ανά πάσα στιγμή, η ορμή της ψυχής σου, όταν τίποτα πια δεν πιστεύει, όταν όλα τα μηδενίζει, κάθε αξία, κάθε σου ενέργεια, απ’ αυτή την ορμή της ψυχής, θα μεταβάλλεται σε μία αναρχική πράξη.

     Είναι ακόμη οι φιλόσοφοι κοινωνιολόγοι· που τους γιορτάζουμε τα 100 χρόνια, ή τα 50 χρόνια, ή τα 200 χρόνια. Καταλαβαίνετε… όλοι αυτοί με τις φιλοσοφικοκοινωνικές τους θεωριές απομακρύνουν από τον Χριστόν ή τα χρηστά ήθη και την αληθινή ανθρωπιά και μεταβάλλουν τις ανθρώπινες κοινωνίες σε μάζες ανώνυμες και ζούγκλες χειρότερες από τα θηρία. Δεν αναφέρομαι τόσο εις το αρχαίο δουλεμπόριον, που υπήρχε την εποχή εκείνη που αγόραζαν και πουλούσαν τους ανθρώπους, όσο εις το σύγχρονο δουλεμπόριο, τουλάχιστον να φανταστείτε στην Ελλάδα, μερικές χιλιάδες, 2-3 χιλιάδες κατά το δελτίο της αστυνομίας, κάθε χρόνο, μόνο στην Ελλάδα, αγόρια και κορίτσια της εφηβικής ή της παιδικής ηλικίας, εξαφανίζονται οριστικώς. Πού πάνε τα παιδιά αυτά; Τι γίνονται; Προωθούνται αγόρια και κορίτσια για τις ποικίλες επιθυμίες εκείνων που τα αγοράζουν, όπως οι Τούρκοι κάποτε κ.λπ., αγόρια και κορίτσια το ξανατονίζω, και προωθούνται στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Και χάνονται διαπαντός. Η αστυνομία είναι μάρτυς. Μας το λέγει αυτό. Δυο τρεις χιλιάδες ελληνόπουλα κάθε χρόνο χάνονται, εξαφανίζονται. Ανοίγει η γη και τους καταπίνει. Αγόρια κορίτσια. Σας το ξαναλέγω. Δεν αναφέρομαι ακόμα ούτε εις τη μη αυτοδιάθεση των λαών, διότι μόνο και μόνο κάποιες μεγάλες δυνάμεις αποβλέπουν εκεί τα συμφέροντά τους. «Όχι. Θα ‘σαστε δούλοι, θα ‘σαστε σκλάβοι, γιατί αν ελευθερωθείτε ζημιώνονται τα συμφέροντά μας τα υλικά».  Δεν αναφέρομαι ούτε σε αυτά μόνο παρά μόνο τόσα άλλα τα οποία μπορούσε κανείς να σκεφθεί τα παραλείπω, δεν με παίρνει η ώρα, η δική σας γνώση ας τα συμπληρώσει.

      Και συνεχίζουμε:  «Καὶ ἡ ὀπώρα τῆς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς σου ἀπώλετο ἀπὸ σοῦ, καὶ πάντα τὰ λιπαρὰ καὶ τὰ λαμπρὰ ἀπῆλθεν ἀπὸ σοῦ, καὶ οὐκέτι οὐ μὴ αὐτὰ εὑρήσεις»· 18,14. Η φωνή που ομιλεί από τον ουρανό και ακούει ο ιερός Ευαγγελιστής, στρέφεται τώρα προς την πόλιν και κατά τρόπον περιληπτικόν σημειώνει αυτά τα λόγια. Δηλαδή «και ο καρπός της επιθυμίας της ψυχής σου χάθηκε από σένα, και όλα τα λιπαρά και τα λαμπρά πέρασαν από σένα και  πια δεν θα τα ξαναβρείς». Θα ‘θελα να μείνω σε 2-3 σημεία αυτής της προτάσεως, είναι αξιόλογη πρόταση. Είναι δε και πολύ ωραία φράσις, σημιτική είναι: «Καί ἡ ὀπώρα τῆς ἐπιθυμίας σου ἀπώλετο ἀπό σοῦ» η οπώρα, το οπωρικόν, ο καρπός της επιθυμίας σου  «ἀπώλετο ἀπό σοῦ» η οπώρα, το οπωρικόν, ο καρπός της επιθυμίας σου χάθηκε από σένα. Είναι όμορφη φράσις, έτσι σαν φράση. Πράγματι για να φθάσει, αγαπητοί μου, ο καρπός μιας επιθυμίας να ωριμάσει, ασφαλώς χρειάζεται και κόπος και χρόνος πολύς, ίσως κάποτε και μια ολόκληρη ζωή. Και ξέρετε τι σημαίνει να σου πει στο τέλος της ζωής σου, αυτό που αγωνιζόσουνα να γίνει πραγματικότητα, η επιθυμία σου να καρποφορήσει, ξέρεις, αδελφέ μου, τι θα πει να σου πει στο τέλος ο Θεός ότι όλος ο κόπος της ζωής σου πήγε χαμένος; Απώλετο από σου, χάθηκε. Είναι τρομερό! Σκεφθείτε τι δημιούργησε ο άνθρωπος,  έναν πολιτισμόν ολόκληρο, αυτόν που άλλοτε σας είπα, ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός. Ο λεγόμενος. Δεν είναι πια τοπικό φαινόμενο, έπαψε να είναι τοπικό φαινόμενο, είναι ένας τρόπος του σκέπτεσθαι, ένας τρόπος του ζην, ο δυτικός πολιτισμός. Και να σου πει στο τέλος ο Θεός ότι αυτός ο καρπός της επιθυμίας σου, ω άνθρωπε, να φτιάξεις, να φτιάξεις, να κάνεις πυραύλους, να κάνεις λεωφορεία πυραύλους, να πας στ’ αστέρια, να δημιουργήσεις ουρανοξύστες, να δημιουργήσεις, να φτιάξεις όλα αυτά που ήταν όλος ο καρπός, η οπώρα της επιθυμίας σου, σε πληροφορώ χάθηκε για σένα, δεν αντέχει να μπει στην αιωνιότητα. Δεν αντέχει. Για σκεφθείτε, όμως, αγαπητοί μου, αποτεινόμενος ο Θεός προσωπικά στον καθένα, όταν και η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι η μικρογραφία, θα λέγαμε, μιας προσπαθείας, να φτιάξει, να αγοράσει, να χτίσει και να του πει κάποτε ο Θεός, όταν πια θα έχει ωριμάσει αυτή η οπώρα της επιθυμίας της ψυχής του, να του πει: «Χάθηκε από σένα κάθε σου προσπάθεια. Δεν αντέχει στην ημέρα της κρίσεως. Στο πυρ της ημέρας εκείνης. Δεν μπορεί να μπει στη Βασιλεία του Θεού. Δεν αντέχει, δεν γίνεται».

     Ένα άλλο σημείο, «τά λιπαρά καί τά λαμπρά», λέγει. Αυτά πέρασαν, «ἀπῆλθεν τά λιπαρά καί τά λαμπρά ἀπὸ σοῦ». Ποια είναι αυτά «τά λιπαρά καί τά λαμπρά»; Τα λιπαρά και τα πλούσια. Τα λιπαρά είναι τα φανταχτερά. Τα πλούσια και τα φανταχτερά. Όλα αυτά πέρασαν για σένα. Δεν πρόκειται να τα ξαναβρείς. Και πράγματι παρέρχονται, αγαπητοί μου, όλα αυτά, ανήκουν μόνο στην ιστορική πραγματικότητα. Δεν διασώζονται στη Βασιλεία του Θεού. Πόσο λυπήθηκα όταν κάποτε μου είπαν, όχι στη Λάρισα, σε άλλο τόπο, για μία κυρία. Αυτή είχε μείνει μόνη της κα είχε μαζέψει όλα τα κοσμήματά της, πολλά κοσμήματα, και τα είχε όλα κάτω από το μαξιλάρι της, όλα, άρρωστη αυτή. Όλα κάτω από το μαξιλάρι της τα είχε. Πέθανε. Τι άλλο μπορούσε να πάθει; Πέθανε. Δεν πήρε τίποτα μαζί της. Όλα αυτά τα λαμπρά, τα φανταχτερά, που κάποτε στα σαλόνια μπορούσε να λαμποκοπάει και να προβάλλεται, όλα αυτά χάθηκαν. Χάθηκαν!

    Αδελφοί μου, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Μην κολλάμε όμως εκεί στην καρδιά μας. Μην τα βάλουμε κάτω από το μαξιλάρι μας. Μη νομίζουμε πως θα τα πάρουμε μαζί μας. Όχι! Θα βάλω ό,τι χρειαστεί, αλλά θα το χρειαστώ. Μπορεί να έχω ένα ρολόι, αλλά μου δείχνει την ώρα. Τίποτε άλλο. Δεν θα το πάρω μαζί μου. Δεν το χρειάζομαι στη Βασιλεία του Θεού. Τι να το κάνω το ρολόι στη Βασιλεία του Θεού; Το χρειάζομαι όσο κρατάει η Ιστορία. Όσο κρατάει η δική μου η ιστορία. Τίποτε άλλο. «Τα λαμπρά και τα λιπαρά έφυγαν από σένα. Οριστικώς και αμετακλήτως», λέγει ο Θεός.

    Και συνεχίζει ο Ιερός Ευαγγελιστής: «Οἱ ἔμποροι τούτων –Ποίων τούτων; Όλων εκείνων των υλικών τα οποία περιέγραψε προηγουμένως-, οἱ πλουτήσαντες ἀπ᾿ αὐτῆς, ἀπὸ μακρόθεν στήσονται διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς κλαίοντες καὶ πενθοῦντες, λέγοντες· οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις ἡ  μεγάλη, ἡ περιβεβλημένη βύσσινον καὶ πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη ἐν χρυσίῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ μαργαρίταις, ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη ὁ τοσοῦτος πλοῦτος».

      Κλαίνε, πενθούν αυτοί που πλούτισαν από την πόλιν αυτήν. Όπως οι βασιλείς, οι οποίοι κλαίουν και πενθούν, έτσι και οι έμποροι που επλούτισαν με την ελευθεριότητα και την αποστασία αυτής της Βαβυλώνος θα κλαύσουν και θα πενθήσουν για την καταστροφή της και τον βασανισμό της. Όπως βλέπετε και αυτοί με τη σειρά τους θα την ταλανίσουν και θα εκπλαγούν δια την αιφνιδία συμφορά της και δια την απώλεια του τόσου της πλούτου.

     Και έρχεται η σειρά των ναυτιλλομένων να την πενθήσουν: «Καὶ πᾶς κυβερνήτης καὶ πᾶς ὁ ἐπὶ τόπον πλέων, καὶ ναῦται καὶ ὅσοι τὴν θάλασσαν ἐργάζονται, ἀπὸ μακρόθεν ἔστησαν, καὶ ἔκραζον βλέποντες τὸν καπνὸν τῆς πυρώσεως αὐτῆς, λέγοντες· τίς  ὁμοία τῇ πόλει τῇ μεγάλῃ; Καὶ ἔβαλον χοῦν-χώμα- ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν καὶ ἔκραζον κλαίοντες καὶ πενθοῦντες, λέγοντες· οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις  ἡ μεγάλη, ἐν ᾗ ἐπλούτησαν πάντες οἱ ἔχοντες τὰ πλοῖα-που πλούτισαν όλοι οι εφοπλισταί- ἐν τῇ θαλάσσῃ ἐκ τῆς τιμιότητος αὐτῆς· ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη».

   Βλέπομε ότι και οι εργαζόμενοι λοιπόν εις την θάλασσαν που εκτελούν τις μεταφορές των εμπορευμάτων, ομοίως και αυτοί πενθούν και επαναλαμβάνουν ό,τι και οι προηγούμενοι, και οι βασιλείς και οι έμποροι. Αν ρίξουμε, αγαπητοί μου, μια ματιά εις τον θρήνον όλων αυτών, ή εις τον θρήνον της γης, για την απώλεια της Βαβυλώνος, γιατί έρχεται η ώρα της κρίσεώς της, έρχεται η ώρα του τέλους της, θα αντιληφθούμε ότι το κακό εις τον κόσμον αυτόν είναι παροδικόν. Δεν μπορεί να διαιωνίζεται το κακόν. Έχει το τέλος του. Και αφού λοιπόν το κακό τελειώνει, τότε οφείλουν οι πιστοί να υπομένουν. Αν μου πείτε: «Εγώ είμαι σε ένα κλάσμα της Ιστορίας, του χρόνου της Ιστορίας, για το κακό που γίνεται». Ναι, είσαι σε ένα κλάσμα της Ιστορίας της παγκοσμίου, αλλά είναι όμως πολύ μικρή η ζωή σου. Και ο Κύριος μάς είπε να υπομένουμε. Γιατί λέγει: «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται». «Εκείνος που θα υπομείνει έως το τέλος, αυτός θα σωθεί». Και ένα πράγμα, να λέμε, αγαπητοί μου. Να φθάσουμε να γεράσουμε και να έχουμε την υπομονή μας και εις τα γηρατειά μας. Γιατί κάποτε εκεί την χάνομε την υπομονή μας. Από τώρα να παρακαλούμε τον Θεό να μη μας στερήσει την υπομονή, σε δύσκολες στιγμές που μπορούμε να περάσουμε, όποιες και να είναι αυτές. Είτε δικές μας, δηλαδή δημιουργήθηκαν από μας τους ίδιους, δηλαδή από μια αρρώστια μας κλπ. είτε από μια γενική κατάσταση που μπορεί να στρέφεται εναντίον της χριστιανικής μας ιδιότητος.

     Όπως ρωτήθηκε κάποτε ο άγιος Πολύκαρπος να αρνηθεί τον Χριστόν και είπε εκείνος ότι «86 χρόνια υπηρετώ τον Κύριο Ιησού και εἰς οὐδέν με ἠδίκησε». Σε τίποτα δεν με έχει αδικήσει. Πώς λοιπόν θα Τον αρνηθώ; Κι εκείνος ο γέρων, τώρα 86 χρόνια υπηρετούσε λέγει, ήταν 86 χρονών; Ή τόσα χρόνια είχε, 100 χρόνια; Παραπάνω; Ώστε εκείνα τα χρόνια που εγνώριζε τον Χριστόν ήτανε μόνο αυτά; 86; Όπως κι αν έχει το πράγμα, είναι πολλά χρόνια. Έφθασε εκείνος ο γέρων να είναι πραγματικά νέος, με θαρραλέον και ακμαίον φρόνημα και να σταθεί μέσα εις το στάδιον και να ομολογήσει Χριστόν και ακούστηκε μια φωνή ως βροντή: «Πολύκαρπε, ἀνδρίζου». «Να είσαι ανδρείος». Και πραγματικά στάθηκε στο μαρτύριό του με ανδρεία. Έτσι να ευχόμαστε και να παρακαλάμε τον Θεό μέχρι τα γηρατειά μας τα βαθιά, μέχρι που να φύγομε από τον κόσμον αυτόν, έτσι, κάπως έτσι να το αισθανόμαστε, να ΄χουμε αυτήν την υπομονήν. Γιατί, επαναλαμβάνω ο Κύριος είπε: «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται». Μη λέμε το κακό ότι είναι αιώνιον. Είναι παροδικόν. Περνάει, φεύγει. Το βιβλίο της Αποκαλύψεως μάς το δείχνει και μας το παρουσιάζει και εξάλλου αυτή η κατάστασις ότι περνάει το κακό μάς το θυμίζει ο ίδιος ο Κύριος. Ακούστε πώς το λέγει, παρακαλώ· Ιωάννης 16,20: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται -λέει στους μαθητάς Του: Εσείς θα κλάψετε και θα θρηνήσετε, ο κόσμος θα χαρεί γιατί θα΄χει απαλλαγεί από μένα, θα με σταυρώσει, κι αυτοί θα διασκεδάζουν-· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε -σεις όμως θα λυπηθείτε-, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται». «Αλλά η λύπη σας θα μετατραπεί σε χαρά».

       Ποτέ οι μαθηταί δεν μπόρεσαν να φανταστούν ότι αυτή η διαδικασία θα ήταν υπόθεσις τριών ημερών. Ουδέποτε το φαντάστηκαν αυτό. Αλλά, αγαπητοί, τους εδόθηκε μια μαρτυρία. Την μαρτυρία αυτή ότι ο Χριστός ανεστήθη. Και τους έδωσε χαρά στην καρδιά. Μια μαρτυρία που τους έδωσε τη δύναμη να αντέξουν ολόκληρη τη ζωή τους, τη μαρτυρική ζωή τους, και φθάσουν στο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού. Και πράγματι.

      Συνεχίζει το βιβλίο της Αποκαλύψεως 18,20 να λέγει, ύστερα από τον θρήνο των βασιλέων της γης, των εμπόρων και των ναυτικών για την απώλεια του κέρδους που είχαν, πλουτίζοντες από την κατάσταση την αντίθεο, ακούγεται: «Εὐφραίνου ἐπ᾿ αὐτῇ, οὐρανέ, καὶ οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ προφῆται, ὅτι ἔκρινεν ὁ Θεὸς τὸ κρῖμα ὑμῶν ἐξ αὐτῆς». Κατά το εβραϊκό κείμενο ο Ιερεμίας 51 κεφάλαιο, στίχος 45, γράφει: «Τότε θα ‘’ἀγαλλιάσωσι ἐπί τῇ  Βαβυλῶνι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ καί πάντα τά ἐν αὐτοῖς». Στην ιστορική Βαβυλώνα. Εκείνη έγινε σύμβολο όμως, η ιστορική Βαβυλώνα· που είναι ο διεφθαρμένος κόσμος. «Να χαίρεσαι, εὐφραίνου, για τη Βαβυλώνα που καταστρέφεται, ουρανέ και οι άγιοι και οι απόστολοι και οι προφήται, γιατί έκρινε ο Θεός το κρίμα της πόλεως αυτής». Οι «ἅγιοι» είναι γενικός χαρακτηρισμός και αναφέρεται εις μεν την Καινή Διαθήκη στους αποστόλους, εις δε την Παλαιά Διαθήκη εις τους προφήτας. Η φωνή αυτή του ουρανού που ακούγεται είναι μία έμπρακτη απάντησις εις την αγωνιώδη ερώτηση των ψυχών των εσφαγμένων, που ζητούν πότε θα εκδικηθεί ο Χριστός το αδικοχαμένο τους αίμα. «Κύριε», λέγει, «πότε θα εκδικηθείς το αίμα μας που χύθηκε πάνω στη γη;». Το ενθυμείσθε, οι πεπελεκημένες ψυχές. Οι σφαγμένοι μάρτυρες. Δηλαδή δεν ζητούν να εκδικηθεί ο Θεός, αλλά αυτό ισοδυναμεί με το «πότε θα μας αναστήσεις». «Μας υπεσχέθης, ότι μη φοβηθείτε εάν φθάσετε στο μαρτύριο». «Σας βεβαιώνω μία τρίχα της κεφαλής σας δεν θα χαθεί». «Πότε, Κύριε, θα γίνει αυτό;». «Περιμένετε». Ενθυμείσθε εκεί που λέγαμε, «τους εδόθηκε», λέγει, «λευκός χιτών και ένα κλαδί φοίνικος και τους είπε να περιμένουν για να προστεθούν και άλλοι αδελφοί των». Και τώρα ήλθε η ώρα.

      Ευφραίνου ουρανέ, να χαίρεσαι ουρανέ. Και οι άγιοι όλοι του ουρανού. Ήρθε η ώρα. Ποια ώρα; Της Αναστάσεως! Το να τιμωρεί το κακό, να τελειώσει και να γίνει Ανάσταση των νεκρών και οι ευσεβείς να εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού. Γι΄αυτό λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Οὐχ ὡς χαιρεσίκακοι, δε τῇ τῶν παιδειῶν ἐπιφορᾷ χαίρουσιν. Ἀλλ’ ὡς ἐπιθυμίαν διάπυρον περί την διακοπήν τῆς ἁμαρτίας ἔχοντες». Δεν χαιρεκακούν για εκείνο το οποίο βλέπουν να τιμωρείται ο κόσμος ο αμαρτωλός, όχι. Λυπούνται διά τον κόσμον. Αλλά βλέπουν απλώς τη διακοπή του κακού. Ότι δεν μπορεί πια, διακόπτεται, δεν διαιωνίζεται το κακό.

     Κάτι ανάλογο συνέβη, αγαπητοί μου, και εις τον Τωβίαν. Που το διαβάζομε στο τελευταίο κεφάλαιο με την καταστροφή της Νινευί. Διότι η Νινευί ήτο και αυτή μία πόλις τύπος. Μία πόλις - σύμβολον. Εκεί που του είχε πει ο πατέρας του ο Τωβίτ, φύγε παιδί μου γιατί θα καταστραφεί η Νινευί, επανέλαβε μετά τη μετάνοιά της τις αμαρτίες της και χειρότερα. Είναι εκείνο που λέγει η Αγία Γραφή όταν… δύο παροιμίες, δεν είναι δικές μου, η Καινή Διαθήκη τις χρησιμοποιεί. Όταν το σκυλί που ξέρασε απ’ την πολυφαγία του, γυρίζει να ξαναφάει τα ξερατιά του. Και όταν ο χοίρος που είναι καθαρός και πλυμένος ξαναγυρίζει στις λάσπες του. «Καί ἔσονται τὰ ἔσχατα του ανθρώπου χείρονα τῶν πρώτων». Να χρησιμοποιήσω τους λόγους του Κυρίου. Ή, όπως λέγει στην προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος: «Εκείνος ο οποίος δοκίμασε τον Χριστόν και τον αρνήθηκε, δεν μπορεί να ξαναγυρίσει πίσω». Ας το προσέξουμε αυτό, αγαπητοί μου, να διατηρήσομε την πίστη μας ακεραία χωρίς υπαναστροφές. Να μην γυρίζομε πίσω. Γιατί αν γυρίζομε πίσω, δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να ξαναγυρίσομε στον Χριστό. Δεν το ξέρω αυτό. Είναι επικίνδυνο πράγμα. Γι΄αυτό λοιπόν ο Τωβίτ, βλέποντας την πόλη που καταστράφηκε και δεν μετενόησε από το κήρυγμα του Ιωνά, ότι επαναλαμβάνει τις αμαρτίες της μετά τη μετάνοια που έδειξε, λέει, στον γιο του τον Τωβία, παιδί μου, όταν πεθάνω μάζεψέ τα και φύγε και πήγαινε εις τα Εκβάτανα της Μηδείας, αυτό θα δεχθεί ο Τωβίας και λέγει εδώ: «καὶ ἀπέθανεν ἐτῶν ἑκατὸν εἰκοσιεπτὰ -ο Τωβίας, ο γιος του-,  ἐν Ἐκβατάνοις τῆς Μηδίας. καὶ ἤκουσε πρὶν ἢ ἀποθανεῖν αὐτὸν τὴν ἀπώλειαν Νινευῆ- πριν πεθάνει, έμαθε την καταστροφή της Νινευί-, ἣν ᾐχμαλώτισε Ναβουχοδονόσορ καὶ Ἀσύηρος, καὶ ἐχάρη πρὸ τοῦ ἀποθανεῖν ἐπὶ  Νινευῆ· ἣν ᾐχμαλώτισε Ναβουχοδονόσορ». Γιατί κατακτήθηκε, όπως θα ξέρετε, η Νινευί οριστικώς πια και χάθηκε από το προσκήνιο της Ιστορίας από τους Βαβυλωνίους. Και οι Βαβυλώνιοι χάθηκαν από το προσκήνιο της Ιστορίας από τους Μηδοπέρσες. «Καὶ ἐχάρη πρὸ τοῦ ἀποθανεῖν ἐπὶ Νινευῆ». Πριν πεθάνει ο Τωβίας χάρηκε για την καταστροφή της Νινευί. Εχάρηκες, Τωβία, για την καταστροφή της Νινευί; Ναι, είναι η χαρά των αγίων ότι τίθεται τέρμα πλέον το κακό, αλλά και κάτι ακόμα, και διότι ο προφήτης Ιωνάς απεδείχθη αληθινός. Δηλαδή είναι η εκπλήρωσις των προφητειών.

      Είναι εκείνο που λέγει και στη βάπτιση και στον γάμο και στη χειροτονία. «Ἡσαΐα χόρευε», δηλαδή «χοροπήδα Ησαΐα από τη χαρά σου», γιατί; «Ἡ Παρθένος ἔσχεν ἐν γαστρί, καὶ ἔτεκεν υἱὸν τὸν Ἐμμανουήλ», διότι η προφητεία σου που είπες ότι η Παρθένος θα γεννήσει υιόν, τον Εμμανουήλ, τον «μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός», μαζί μας ο Θεός, έγινε πραγματικότητα. Ήρθε. Δεν έχεις λοιπόν παρά να χαρείς για την πλήρωσιν της προφητείας σου. Έτσι χαίρονται οι άγιοι, όχι μόνο γιατί στο κακό τίθεται τέρμα, αλλά και διότι εκπληρούνται οι προφητείες. Πέστε μου, αγαπητοί μου, ποιος δεν θα χαρεί όταν βλέπει στην εποχή του να εκπληρούνται οι προφητείες της Αποκαλύψεως; Ποιος πιστός δεν θα χαρεί; Γιατί; Γιατί υπάρχει και μια τελευταία μεγάλη, θα μας πάρει ο Χριστός στη Βασιλεία Του, αφού θα μας αναστήσει από τους νεκρούς. Μπορεί να μη χαίρεσαι;

   «Καὶ ἦρεν εἷς ἄγγελος ἰσχυρὸς λίθον ὡς μύλον μέγαν καὶ ἔβαλεν εἰς τὴν θάλασσαν λέγων· οὕτως ὁρμήματι βληθήσεται Βαβυλὼν ἡ μεγάλη πόλις, καὶ οὐ μὴ εὑρεθῇ ἔτι»· 18,21: «Ένας άγγελος ισχυρός, επήρε μία μυλόπετρα, την έριξε στην θάλασσα, με την ορμή που την έριξε, πατώθηκε. Με τον ίδιο τρόπο θα βουλιάξει η Βαβυλώνα».

    Πράγματι εις την εβραϊκήν φιλολογίαν, είναι πολύ αγαπητή πάντοτε όχι μόνο η φιλολογική παράστασις μιας αλήθειας, ενός φαινομένου, αλλά και η ζώσα εποπτεία, δηλαδή μ’ έναν εποπτικό τρόπο, να δοθεί εικόνα ζωντανή στα μάτια του δεχομένου την προφητείαν πέρα από τα λόγια. Ο Κύριος, επί παραδείγματι, είπε την παραβολή της ακάρπου συκής. Ταυτοχρόνως όμως εξήρανε και μία συκιά, που περνούσε από τον δρόμο της Ιερουσαλήμ και είπε από σένα σύκα να μη φάει κανένας στον αιώνα. Και εξηράνθη η συκιά. Τι σημαίνει αυτό; Η παραβολή ήταν τα λόγια, το θαύμα ήταν η εποπτική διδασκαλία της παραβολής. Κι αυτό το δέσιμο δίνει πια μια ζωηρή πληροφορία εις τον θεατήν ότι εκείνο το οποίο προφητεύτηκε με λόγια και με εποπτεία, θα γίνει πραγματικότης. Έτσι λόγος και εποπτεία, όπως βλέπετε, δίδουν την ύλην μιας πάντοτε προφητείας.

     Και εδώ ο πρώτος άγγελος ομιλεί για την καταστροφή της Βαβυλώνος, ό,τι είπαμε μέχρι τώρα. Ενώ ο δεύτερος, αυτός περί του οποίου ο λόγος, προβαίνει εις μίαν αλληγορικήν πράξιν. Ποια είναι αυτή η αλληγορική πράξις; Βυθίζει μίαν μυλόπετραν εις την θάλασσαν, για να δείξει την παντελή, όπως σας είπα, εξαφάνιση της Βαβυλώνος. Γράφει ο Ανδρέας: «Καθάπερ, φησίν, ὁ μύλος καταδύει ὁρμήματι εἰς τήν θάλασσαν, οὒτω καί ἡ τῆς Βαβυλῶνος ταύτης ἀθρόον ἔσται καθαίρεσις, ὣστε μήτε ἴχνος αὐτῆς φυλαχθῆναι εἰς τό μετέπειτα». Όπως βουλιάζει ο μεγάλος λίθος και δεν ξαναφαίνεται πια στην επιφάνεια του νερού, έτσι θα βουλιάξει και η Βαβυλώνα, για να μη φανεί κανένα της πια ίχνος, πού, πότε; Όχι στην Ιστορία, αλλά στη Βασιλεία του Θεού. Γιατί στο ίδιο βιβλίο της Αποκαλύψεως διαβάζομε ότι κανένα βρώμικο πράγμα, κανένα βδέλυγμα δεν μπαίνει στη Βασιλεία του Θεού.

      «Καὶ φωνὴ κιθαρῳδῶν καὶ μουσικῶν καὶ αὐλητῶν καὶ σαλπιστῶν οὐ μὴ ἀκουσθῇ ἐν σοὶ ἔτι, καὶ πᾶς τεχνίτης πάσης τέχνης οὐ μὴ εὑρεθῇ ἐν σοὶ ἔτι –λυχνάρι δεν θα ανάψει πια για σένα-, καὶ φωνὴ μύλου οὐ μὴ ἀκουσθῇ ἐν σοὶ ἔτι, καὶ φῶς λύχνου οὐ μὴ φανῇ ἐν σοὶ ἔτι, καὶ φωνὴ νυμφίου καὶ νύμφης-οι χαρές επί γάμου- οὐ μὴ ἀκουσθῇ ἐν σοὶ ἔτι· ὅτι οἱ ἔμποροί σου ἦσαν οἱ μεγιστᾶνες τῆς γῆς, ὅτι  ἐν τῇ φαρμακείᾳ σου –την πλάνη σου- ἐπλανήθησαν πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἐν αὐτῇ - τῇ πόλει- αἵματα προφητῶν καὶ ἁγίων εὑρέθη καὶ πάντων τῶν ἐσφαγμένων ἐπὶ τῆς γῆς»· 18,24.

   Όσοι ανεφέρθησαν, όλοι αυτοί οριστικώς θα εκλείψουν. Από τη νοητή αυτή Βαβυλώνα. Οι χαρές και τα παιγνίδια. Όλα αυτά θα τελειώσουν πια, θα σβήσουν. Δεν έχουν θέση πια στη Βασιλεία του Θεού.

    Τρία σημεία διακρίνονται εδώ ως αίτια της καταστροφής της Βαβυλώνος. Η πλουτοκρατική καταδυνάστευσις των λαών· η αποπλάνησις εις την διαφθοράν και  ο διωγμός και η κάθε κακοποίησις των Χριστιανών εις την οικουμένην.

    Θα ήθελα να σχολιάσω αυτό το «οἱ ἔμποροί σου ἦσαν οἱ μεγιστᾶνες τῆς γῆς». Ωραία εικόνα αυτή και πολύ, πάρα πολύ επίκαιρη. Όσοι ποτέ κατεστάθησαν κοσμοκράτορες, λαοί, εκεί έφθασαν, εις την υλικήν απομύζησιν των λαών, διότι αυτός ήτο ο αντικειμενικός κατακτητικός των σκοπός. Να απομυζήσουν τους λαούς. Να τους πιουν το αίμα. Να τους πάρουν τα υλικά τους αγαθά. Όταν όμως γίνεται, αγαπητοί μου, κύριος σκοπός ο πλούτος, τότε ακολουθεί η διαφθορά και η ηθική εξαχρείωσις· το δεύτερο στοιχείο. Και το Ευαγγέλιον, μη δυνάμενον πλέον να γίνει αποδεκτόν σε μία κοινωνία διεφθαρμένη, τι άλλο παθαίνει από του να διώκεται. Και το Ευαγγέλιο διώκεται και οι Χριστιανοί σφάζονται, εξωθούνται, εξορίζονται.

    Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά τα συναντούμε σήμερα στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας, που αντιπροσωπεύονται από την νοητήν Βαβυλώνα.

Κυριακή 10-4-1983


74η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

12 Νοεμβρίου 2021

Ἡ Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Πανδοχεῖον, Ἰατρεῖον, Κιβωτός Σωτηρίας.

†.Και μόνη, αγαπητοί μου, η παραβολή του καλού Σαμαρείτου, που ηκούσαμε σήμερα στην ευαγγελικήν περικοπήν, αν εγράφετο, μαζί με την άλλη παραβολή του ασώτου υιού, θα ήτο αρκετό να μας δώσει ένα θαυμάσιο διάγραμμα της πτώσεως του ανθρώπου, της αγάπης του Θεού και της σωτηρίας του ανθρώπου. Αυτό το βλέπομε ιδίως σήμερα, όπου, όπως αναφέρεται, κάποιος άνθρωπος κατήρχετο από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ, που γεωγραφικά η Ιερουσαλήμ είναι υψηλοτέρα της Ιεριχούς. Η Ιερουσαλήμ είναι ο τύπος του αρχεγόνου Παραδείσου· και η Ιεριχώ είναι η γη της απαθλιώσεως και της αποστασίας. Η πτώσις εις τους ληστάς δεν είναι παρά η πτώσις του ανθρώπου στα χέρια των δαιμόνων και των παθών. Ακόμα, ο ιερεύς και ο Λευίτης που προσέρχονται, περνούν, παρέρχονται, αλλά δεν δύνανται να βοηθήσουν, είναι ο τελετουργικός νόμος, ο ηθικός νόμος, αν θέλετε, ακόμη και η φιλοσοφία.

    Περνάει ο καλός Σαμαρείτης. Είναι ο Ενανθρωπήσας Υιός του Θεού. Είναι η ευσπλαχνία του Θεού. Παραδίδει τον τραυματίαν αυτόν, που έπεσε στα χέρια των ληστών, που είναι η ανθρωπότητα, στο Πανδοχείον που λέγεται Εκκλησία. Και το οποίον πανδοχείον δέχεται τους πάντας και στο οποίον πανδοχείον έτυχε θεραπείας αυτός που έπεσε εις τους ληστάς, δηλαδή η ανθρωπότης, και που η Εκκλησία είναι πανδοχείον, είναι ιατρείον, αλλά και σωστική Κιβωτός.

     Εκεί που πέφτει όλο το βάρος της παραβολής είναι το πρόσωπον του Σαμαρείτου και το πανδοχείον. Εκεί πέφτει όλο το βάρος. Θα παρακαλέσω ας προσέξομε. Είναι η Εκκλησία το πανδοχείον. Πράγματι, η Εκκλησία είναι ένα πανδοχείον. Όπως θα γνωρίζετε, στην παλιά εποχή δεν υπήρχαν ξενοδοχεία, παρά μόνον πανδοχεία· διότι στο πανδοχείο εδέχοντο κάθε άνθρωπο, είτε καλοντυμένον, είτε κακοντυμένον, είτε πλούσιον, είτε πτωχόν. Εάν σήμερα πάει ένας κουρελής, ένας ζητιάνος, σε ένα ξενοδοχείο, όχι και πολυτελές, αλλά και τρίτης κατηγορίας, αν θέλετε, δεν θα γίνει δεκτός ο ζητιάνος, με τα βρώμικα και… κουρελιασμένα του ρούχα. Στο πανδοχείο εγίνοντο όλοι δεκτοί. Όχι μόνον άνθρωποι, αλλά και ζώα. Διότι ήσαν οι περαστικοί ταξιδιώτες που είχαν τα ζώα τους. Έτσι, οδηγούσαν τα ζώα τους εις τους στάβλους του πανδοχείου, αυτοί δε στα καταλύματα, στα δωμάτια του πανδοχείου. Έτσι, το πανδοχείο ήτο ό,τι λέει και η λέξις, ό,τι λέει το όνομά του. Εδέχετο τους πάντας και τα πάντα.

     Σκεφθήκατε ότι πράγματι η Εκκλησία είναι ένα Πανδοχείον; Ότι δέχεται τους πάντας και τα πάντα; Αν έπρεπε να απλωθούμε πάνω στο σημείο αυτό, του ότι η Εκκλησία είναι ένα πανδοχείον, αγαπητοί μου, θα έπρεπε ώρα πολλή να μιλάμε. Σκεφθείτε ότι δέχεται τους ανθρώπους σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται. Δηλαδή, κουρελιασμένοι, βρώμικοι, άρρωστοι· σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται. Δηλαδή αμαρτωλοί. Σε οποιαδήποτε κλιμάκωση αμαρτωλότητος κι αν είναι. Τους δέχεται όλους η Εκκλησία. Με σκοπόν τον αγιασμόν των. Να τους καταρτίσει. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, ότι δεν είναι άλλος ο σκοπός της Εκκλησίας παρά ο καταρτισμός των αγίων. Είναι η επεξεργασία μέσα εκεί μιας εντολής του Θεού: «Ἃγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι». Μέσα εκεί θα μπουν οι οποιοιδήποτε, για να γίνουν άγιοι. Πολύ ωραία το λέγει αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος ως εξής: «Ἐλθών εἰς τό καταφύγιον αὐτῆς -δηλαδή ο Χριστός- καί εὑρών -την ανθρωπότητα- ῥυπῶσαν, αὐχμῶσαν(:κακοτράχαλη), γυμνήν, πεφυρμένην αἴματι, ἔλουσεν, ἤλοιψεν, ἔθρεψεν, ἐνέδυσεν ἰμάτιον, Αὐτός αὐτῇ γενόμενος περιβολή(:Αυτός ο Ίδιος έγινε ιμάτιον αυτής της ανθρωπότητος). Καί λαβών αὐτήν, οὓτως ἀνάγει».

     Πραγματικά, βλέπει κανείς με πόσην αγάπην ο Θεός «ἀνάγει», αναλαμβάνει αυτήν την ανθρωπότητα και την οδηγεί εις το πανδοχείον της Εκκλησίας. Βάζει λοιπόν η Εκκλησία, δέχεται αμαρτωλούς και βγάζει αγίους. Στην αρχαία Εκκλησία ήταν κάτι πολύ συγκινητικό, που το ’βλεπε κανείς αυτό σε μικρό χρονικό διάστημα, να εισέρχονται πρώην ειδωλολάτραι, πρώην ανήθικοι, πρώην βρωμεροί άνθρωποι, να γίνονται άγιοι, μπαίνουν από την πόρτα την κεντρική όλοι μέσα, και από μιαν άλλη πόρτα της Εκκλησίας έβγαιναν για το μαρτύριον! Και εγίνοντο μάρτυρες! Τι ωραία αυτή η εικόνα! Το έβλεπε κανείς πολύ σύντομα, γιατί σήμερα το βλέπομε, αλλά σε έναν μακρύ χρόνο, ώστε δεν μπορούμε να έχομε μίαν σύντομη εικόνα. Ενώ τότε το έβλεπε κανείς μέσα σε μια σύντομη, αλλά και συναρπαστική εικόνα. Πώς η Εκκλησία εδέχετο αμαρτωλούς και έβγαζε αγίους και μάρτυρες.

    Αλλά η Εκκλησία δέχεται και ολόκληρον την κτίσιν. Σας είπα, είναι πανδοχείον. Δεν δέχεται μόνον τους ανθρώπους. Δέχεται και τα υλικά στοιχεία. Βλέπετε, προηγουμένως, κάναμε μνημόσυνο. Βάλαμε κόλυβα. Κάναμε αρτοκλασία. Είχαμε τους άρτους. Μπορούμε να βάλομε λουλούδια μέσα εις τον ναόν. Όλα τα αντικείμενα είναι υλικά. Αυτά είναι αντιπροσωπευτικά της κτίσεως· τα οποία η Εκκλησία δέχεται, αγιάζει, για να αγιάσει ολόκληρον την κτίσιν, να εκκλησιαστικοποιήσει ολόκληρον την κτίσιν και να την κάνει Βασιλεία του Θεού. Όταν θα γίνει, τότε στα έσχατα, ο μεγάλος σεισμός, δεν θα είναι τι άλλο παρά η μετάθεσις από την παλαιώσιν εις την ανακαίνισιν αυτού τούτου του σύμπαντος, ολοκλήρου του σύμπαντος, το οποίον δεν χάνεται, αλλά περνά με τον σεισμόν, δηλαδή την μετάθεσιν, από την φθοράν εις την αφθαρσίαν και από τον θάνατον εις την αθανασίαν. Είναι πραγματικά κάτι μεγαλειώδες. Όντως η Εκκλησία είναι πανδοχείον.

     Αλλ’ είναι και Ιατρείον η Εκκλησία. Διότι οι πιστοί εις τον παρόντα κόσμον δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μάχονται διαρκώς προς τας αρχάς και εξουσίας του σκότους, «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Συνεπώς η παρούσα ζωή δεν είναι τι άλλο παρά ένα διαρκές στρατόπεδον μάχης. Εδώ δίδονται οι μάχες με τους πονηρούς ανθρώπους, με τους πονηρούς δαίμονες, αλλά και με τον κακόν, περασμένον, φθαρτόν, αδαμικόν εαυτόν μας. Είναι επόμενον, όπως σε κάθε μάχη, όταν γίνεται πόλεμος, υπάρχουν και τραυματίαι, υπάρχουν τραύματα, υπάρχουν πληγές. Έτσι, εκείνοι που πληγώνονται από πτώσεις, μέσα στον αγώνα τους και την προσπάθειά τους, έρχονται στο Ιατρείον της Εκκλησίας, δια να θεραπευθούν.

     Θεραπευτήριο η Εκκλησία. Τι ωραίο! Θεραπευτήριον. Σκεφθείτε, ο αρχαίος κόσμος δεν εγνώριζε νοσοκομεία και θεραπευτήρια. Τα θεραπευτήρια είχαν μία ειδική μορφή, όπως ήταν τα ιερεία, αλλά με την έννοια που σήμερα γνωρίζομε, δεν υπήρχαν τότε τα θεραπευτήρια. Κι έρχεται η Εκκλησία να σταθεί αληθινό θεραπευτήριο και ψυχών αλλά όχι ολιγότερον και σωμάτων. Γιατί όταν ο Κύριος στέλνει τους μαθητάς Του και δια των μαθητών Του, τους διαδόχους των, να θεραπεύουν πάσαν ασθένειαν εις τον λαόν, αυτό δεν είναι τι άλλο, παρά ότι η Εκκλησία είναι ένα θεραπευτήριον, ένα ιατρείον.

    Τα φάρμακά της; Ω, τα φάρμακά της! Είναι τα δύο δηνάρια που έδωκεν ο καλός Σαμαρείτης, εις τον πανδοχέα, που είναι ο κλήρος, είναι ο ιερεύς· που του δίδει αυτά τα δύο δηνάρια και του λέγει: «Με αυτά να θεραπεύσεις τον μεγάλο μου ασθενή, τον μεγάλο μου τραυματία, την ανθρωπότητα». Είναι ο λόγος Του και τα μυστήρια. Με αυτά τα δύο δηνάρια, τον λόγο του Θεού και τα μυστήρια της Εκκλησίας, έρχεται, αγαπητοί μου, να θεραπεύσει η Εκκλησία. Πολλές φορές μου λέγουν οι άνθρωποι: «Πώς μπορώ να διορθωθώ; Τι πρέπει να κάνω;». Και απαντώ: «Να έρχεσαι να ακούς λόγον Θεού». Γιατί το έχω δει αυτό και είναι μία πραγματικότητα. Ότι εκείνος που ακούει συνεχώς και επιμελώς λόγον Θεού, καλλιεργείται η ψυχή του και θεραπεύεται από τα τραύματα που του επιφέρει η αμαρτία. Σταματά να αμαρτάνει. Είναι μεγάλης-μεγάλης αξίας, αγαπητοί μου, αυτά τα φάρμακα. Ο λόγος του Θεού και τα μυστήρια! Όπως είναι η Εξομολόγησις, η Θεία Ευχαριστία, η προσευχή… Όλα αυτά είναι εκείνα τα μέσα με τα οποία η Εκκλησία θεραπεύει τους τραυματισμένους πιστούς της.

       Αλλ΄η Εκκλησία είναι και μία Κιβωτός. Μία Κιβωτός σωτηρίας. Ενθυμείσθε την παλιά ιστορία, τον Νώε  με την Κιβωτό του. Ό,τι έμεινε απέξω από την Κιβωτόν, επνίγη. Ό,τι έμεινε και διεφυλάχθη μέσα εις την Κιβωτόν, εσώθη. Έτσι κι εδώ η Εκκλησία, αγαπητοί μου, είναι μία Κιβωτός. Εξάλλου η παλαιά Κιβωτός ήτο τύπος της Εκκλησίας. Ό,τι μένει απέξω, χάνεται. Πώς χάνεται; Από τα ρεύματα και τον κατακλυσμό των ιδεών και των θεωριών και της ανηθικότητος και της ποικίλης αμαρτίας. Χάνεται κάθε άνθρωπος. Είναι αδύνατο να σωθεί έξω από την Εκκλησία. Όποιος είναι μέσα εις την Εκκλησίαν, αυτός μόνο φυλάσσεται, αυτός μόνο σώζεται.

    Όταν όμως λέμε «Είμαι μέσα στην Εκκλησία», εδώ προσέξτε να άρομε μία παρανόηση, μία παρεξήγηση, που μπορούν οι άνθρωποι να έχουν. Όταν λέμε «είμαι μέσα στην Εκκλησία» δεν σημαίνει είμαι μέσα εις τον ναόν. Κατά συνεκδοχήν ο ναός λέγεται Εκκλησία, επειδή ο πιστός λαός είναι μέσα εις τον ναόν. Και κατ’ επέκτασιν, τα ντουβάρια, ο ναός, λέγονται Εκκλησία. Είμαι λοιπόν μέσα στην Εκκλησία, δεν σημαίνει είμαι μέσα εις τον ναόν. Γιατί μπορεί να είμαι μέσα εις τον ναόν, αλλά να μη μετέχω των μυστηρίων του Θεού και συνεπώς να είμαι αλλοτριωμένος, να είμαι αποξενωμένος από εκείνα τα σωστικά στοιχεία που μου δίδει ο Χριστός. «Είμαι μες στην Εκκλησία», θα πει «είμαι σύμφυτος», όπως λέγει εδώ ο Απόστολος Παύλος, «σύμφυτος τῷ σώματι τοῦ Χριστοῦ». Είμαι φυτεμένος, είμαι οργανικά δεμένος με το σώμα του Χριστού. Αυτή είναι η Εκκλησία.

     Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Όταν κοινωνώ σώματος και αίματος Χριστού, τότε λέγομαι ότι είμαι μέσα εις την Εκκλησίαν. Όταν τηρώ τις εντολές του Θεού. Θυμηθείτε την περίπτωση που λέει ο Κύριος: «Αυτός ο οποίος ως κληματόβεργα δεν θα μείνει ηνωμένος με την άμπελον, τον κορμόν, που είμαι Εγώ, τότε αυτός δεν αποφέρει καρπόν, αυτός ξηραίνεται και συνάγεται προς καύσιν, προς φωτιά». Σημαίνει ότι πρέπει να είμαι οργανικά δεμένος, όπως είναι η κληματόβεργα με τον κορμόν της κληματαριάς, που αντλεί χυμούς. Έτσι κι εγώ πρέπει να είμαι ηνωμένος με τον Χριστόν, να είμαι σύμφυτος τω σώματι του Χριστού, να αντλώ από κει τους χυμούς της ζωής, το σώμα Του και το αίμα Του, που είναι για μένα εις ζωήν αιώνιον. Τότε μπορώ να πω ότι είμαι μέσα εις την Εκκλησία. Αλλιώτικα δεν είμαι. Μην πλανάσθε. Αν προσπαθώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι είμαι ψάλτης, ότι είμαι επίτροπος, ότι είμαι φροντιστής της Εκκλησίας, δηλαδή του ναού, αλλά δεν κοινωνώ, μην πλανώμαι, είμαι έξω από την Εκκλησία. Κι ας είμαι κάτω από τα κεραμίδια της Εκκλησίας. Είμαι έξω από την Κιβωτόν. Θα παρασυρθώ από τον κατακλυσμόν και δεν πρόκειται να σωθώ.

      Αγαπητοί μου, κάμποσα χρόνια είμαι κληρικός. Σπάνια από τα πιο σπάνια έχω δει ψάλτες και επιτρόπους να κοινωνούν και να εξομολογούνται. Δεν ξέρω γιατί. Δεν είναι της στιγμής να σας πω το γιατί. Μόνο τούτο έχω βεβαιώσει και έχω διαπιστώσει. Οι ψάλται και οι επίτροποι δεν μετέχουν των μυστηρίων της Εκκλησίας. Κάποτε στην κρίση, θα συμβεί με αυτούς εκείνο που ο Κύριος ήδη μας έχει πει: «Κύριε, εσύ δεν μίλησες στις πλατείες μας και στο σπίτι μας δεν ήρθες να φας;». Όπως θα πουν τότε οι επίτροποι και οι ψάλται και όποιοι άλλοι…: «Κύριε, δεν ήρθες στο πρόσωπο του ιερέως, του επισκόπου, να μας κηρύξεις στον ναό; Δεν σε πήραμε στο σπίτι και σε φιλοξενήσαμε; Δεν σου κάναμε ένα ωραίο τραπέζι; Πώς λες ότι δεν μας γνωρίζεις;».  «Σας βεβαιώνω», λέει ο Κύριος, «οὐκ οἶδα ὑμᾶς, ἐργάται τῆς ἀνομίας». Φύγετε από δω, δεν σας αναγνωρίζω». Ακούσατε; Είναι φοβερό. Ας βγάλομε τις αυταπάτες, αγαπητοί μου, ας βγάλομε τις ψευδαισθήσεις. Μόνο εάν είμαι μετανοημένος άνθρωπος, μόνον εάν γίνομαι κοινωνός σώματος και αίματος Χριστού, κατά το ανθρώπινον, άξιος, όσο είναι δυνατόν, μόνο εάν τηρώ τις εντολές του Θεού, τότε μόνο μπορώ να λέγω ότι είμαι μέσα στην Εκκλησία. Και τότε μόνο μπορώ να διατηρώ την ελπίδα ότι μπορώ να σωθώ. Μόνον τότε. Αλλά να το ξέρομε. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει η σωτηρία, όπως σαφώς το λέγει ο άγιος Κυπριανός αυτό. Έξω της Εκκλησίας σωτηρία δεν υπάρχει.

    Αγαπητοί μου, η Εκκλησία, είδαμε, ότι είναι το μεγάλο εργαστήρι της αγιότητος, το πανδοχείον που δέχεται την έλλογον και την άλογον κτίσιν, για να την αγιάσει, να την αφθαρτίσει, να την αθανατίσει, να την εισαγάγει εις την μακαριότητα του Θεού. Η Εκκλησία ακόμη είναι το θαυμάσιον θεραπευτήριον. Η Εκκλησία είναι η κιβωτός η αληθής που σώζει.

     Αλλά ας κλείσομε με αυτά τα θαυμάσια λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου: «Μή απέχου ἀπό Ἑκκλησίας. Οὐδέν γάρ Ἑκκλησίας ισχυρότερον(:Μην απομακρύνεσαι από την Εκκλησία. Δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο από την Εκκλησία). Ἡ ἐλπίς σου; Ἡ Ἑκκλησία. Ἡ σωτηρία σου; Ἡ Ἑκκλησία. Ἡ καταφυγή σου; Ἡ Ἑκκλησία».

  
123η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

11 Νοεμβρίου 2021

Ἡ Ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀσθένεια, κληρονομική διάθεση ἤ πάθος;

†.Ακούστε μια απορία.
Τώρα, μια εποχή πίσω (κάποια χρόνια), οι απορίες που ρίχνετε θα ήσαν αδιανόητες. Σήμερα, δυστυχώς, δεν είναι αδιανόητες, γι αυτό και αναγκάζομαι πολλές φορές να ανοίγω το στόμα μου και να λέγω μερικά πράγματα, τα οποία βεβαίως, αν ελέγοντο είκοσι, τριάντα χρόνια πίσω, ίσως-ίσως να εθεωρούντο ότι δεν έπρεπε να ειπωθούν ποτέ σε κατηχητικό σχολείο, για να μην πω ότι και σε μεγάλους ακόμη υπήρχε μία ευπρέπεια στο θέμα αυτό της υποβολής τέτοιων ερωτήσεων. Λέει: «Στην περίπτωση που ένας άνθρωπος είναι ομοφυλόφιλος, κατά πόσο οι κληρονομικές καταβολές του (αν υπάρχουν) και οι πιθανές τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας δικαιολογούν τη ζωή που κάνει στα μάτια του Θεού;». Μάλιστα. 
   Παιδιά, προσέξτε. Εδώ κάθε φαινόμενο της ανθρωπίνης συμπεριφοράς αναζητείται να αναλυθεί και, όπως λέμε ότι νόμος φυσικός δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία, εξιδανικευμένη εμπειρία, δηλαδή πάντα όταν αφήσουμε ένα αντικείμενο θα πέσει (δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να πάει προς τα πάνω εφόσον έχει κάποιο βάρος θα πέσει), σημαίνει ότι αυτό δεν είναι παρά ό,τι η γη, το κέντρον της γης, λέμε «έλκει». Αυτό που λέμε «βάρος» στην πραγματικότητα δεν είναι παρά έλξις. Το βάρος είναι νοητόν. Δεν υπάρχει βάρος. Το ίδιο αντικείμενο κάπου αλλού στο σύμπαν δεν θα είχε βάρος. Εφόσον λοιπόν έλκεται, προφανώς σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος νόμος. Τι θα πει νόμος; Επειδή έχω επανάληψη διαρκή και διαρκή ενός φαινομένου, άρα έχω εμπειρία του φαινομένου, αυτό το λέγω «νόμο». Τι είναι λοιπόν ο νόμος, ο φυσικός νόμος; Δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία. Το ίδιο πράγμα και στη βιολογία. Όταν έχουμε μία συμπεριφορά στους ανθρώπους η οποία διαρκώς επαναλαμβάνεται, αναμφισβήτητα αυτό δημιουργεί μιαν αντίληψη περί νόμου. Αλλά όταν βγάζουμε συμπεράσματα από τη βιολογία του ανθρώπου, βέβαια έχουμε πολλούς ανθρώπους που πρέπει να μελετήσουμε, αλλά κάθε άνθρωπος εδώ προσέξτε είναι εικόνα του Θεού ασφαλώς, αλλά πεπτωκυία, πεσμένη εικόνα. Συνεπώς είναι ο χαλασμένος άνθρωπος, είναι ο μεταπτωτικός άνθρωπος, ο άνθρωπος ο οποίος είναι μετά την πτώσιν, διότι δεν έχομε τον Αδάμ προ της πτώσεως για να τον κάνουμε αντικείμενον μελέτης. Έχομε τον Αδάμ μετά την πτώσιν. Αρα, για κάθε μελέτη που θα κάνουμε επάνω στον άνθρωπο, δεν θα έχομε πραγματικά και αληθινά πορίσματα, επειδή η εξέταση του κάθε ανθρώπου είναι άνθρωπος πεσμένος, μεταπτωτικός. Τα συμπεράσματα θα είναι λανθασμένα. Το καταλάβατε αυτό; Έτσι, στην Ψυχολογία επί παραδείγματι, έχομε πολλά πορίσματα και συμπεράσματα, και φτιάχνομε μάλιστα και θεωρίες. Όταν συλλέξουμε πολύ υλικό, κάνουμε και θεωρίες. Όλα αυτά είναι στηριγμένα πάνω στον παλαιωμένον άνθρωπον. Γι αυτό, αυτές οι θεωρίες δεν μπορούν να βρουν, φερ ειπείν, εφαρμογή στον εν Χριστῴ καινούργιον άνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν. Είναι γνωστό ότι η ζωή ενός Αγίου δεν μπορεί να μπει στα μέτρα της Ψυχολογίας, δεν ερμηνεύεται. Το ακούσατε; Δεν ερμηνεύεται η ζωή ενός Αγίου. 
   Έτσι κι εδώ, έχομε το φαινόμενον της ομοφυλοφιλίας. Επειδή η αμαρτία αυτή «πόλυνε», απλώθηκε πολύ, λέμε ότι είναι ένα φαινόμενον το οποίον μπορεί να προέρχεται από τραυματικές εμπειρίες του ανθρώπου, από..., από..., από..., από... Χίλια πράγματα μπορούμε να συμπεράνουμε όμως έχομε (αυτό είναι εύνοια του Θεού στον άνθρωπο) έχομε έναν τρόπο και αυτός ο τρόπος είναι η Αγία Γραφή, που εκεί έχομε το μέτρον να κρίνουμε τι είναι αμαρτωλό και τι δεν είναι. Έτσι, αν δω μόνο τον άνθρωπο, θα βγάλω ψευδή συμπεράσματα, λανθασμένα. Αν πάρω την Αγία Γραφή ως μέτρον και ως κριτήριον, τότε θα μπορώ να δω τον άνθρωπο υπό το πρίσμα της Αγίας Γραφής, υπό το πρίσμα της αποκαλύψεως του Θεού. Και υπό το πρίσμα αυτό βλέπομε ότι: η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια το υπογραμμίζω δεν είναι προϊόν μιας τραυματικής «και σού πα και μού πες» καταστάσεως. Είναι αμάρτημα. Και, για την ιστορία, εδώ και τριάντα χρόνια, γύρω στο 1960, κάτι λίγο πριν το 1960, επειδή (μόνο στην Αγγλία; τέλος πάντων...) υπήρχαν, υπάρχουν πάρα πολλοί ομοφυλόφιλοι στην Αγγλία, έφθασε ακόμη μάλιστα γιατροί το έλεγαν, ακόμα και πάστορες, Χριστιανοί [έφθασαν] να λέγουν ότι είναι μία αρρώστια. Έφθασε ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, της Αγγλίας δηλαδή ο Αρχιεπίσκοπος, να υποστηρίξει ότι είναι μία νόσος. Εγώ δε τότε, πριν τριάντα χρόνια, όταν το διάβασα στην εφημερίδα άστε, δε, τότε γελούσε όλη η Ελλάς με τα καμώματα αυτά τώρα κι εμείς γινήκαμε τέτοιοι προσέξτε, είπα: Καλά, αυτός ο Αρχιεπίσκοπος, δεν άνοιξε ποτέ την Αγία Γραφή; Να δει ότι η ομοφυλοφιλία είναι από τα πάθη που εισήγαγε η ειδωλολατρία, ο πεσμένος άνθρωπος. Και όταν κάνει ο Απόστολος Παύλος εκείνον τον φοβερόν κατάλογο, τη φοβερή αναφορά του ειδωλολατρικού κόσμου στο Α κεφάλαιο Προς Ρωμαίους και λέγει εκεί αυτά τα πράγματα με έναν ωμόν τρόπον, σε βαθμό που δεν λέει τον άνδρα «άνδρα», αλλά τον λέει «αρσενικόν» και τη γυναίκα δεν τη λέει «γυναίκα», αλλά τη λέει «θηλυκιά». Ξέρετε, όταν πείτε έναν άνθρωπο «αρσενικός είσαι» ή «θηλυκός είσαι», αυτό δείχνει μόνο μία βιολογία, δεν δείχνει τις ανώτερες δυνάμεις του ανθρώπου, το πνεύμα του, τις εφέσεις του. Δείχνει μόνο τη βιολογία του. Αν φθάνει ο Απόστολος έτσι να αποκαλεί τους ανθρώπους, χαρακτηρίζοντας με τα σκληρότερα λόγια αυτές τις αμαρτίες που ήταν προϊόντα της ειδωλολατρίας και αποκαλεί τους ανθρώπους «με σκοτισμένο μυαλό» και κάνει περιγραφή της ομοφυλοφιλίας, ίσως όχι για άλλο αμάρτημα τόσο πολύ, αυτό δείχνει ότι δεν είναι ασθένεια με την έννοια της γρίπης, της καρδιοπάθειας και δεν ξέρω τι, αλλά είναι ένα αμάρτημα. 
   Εν τοιαύτῃ περιπτώσει, δεν ξέρω αν σας έχω πει άλλοτε, το έχω πει όμως πολλές φορές στις ομιλίες μου. Είναι το εξής: παιδιά, μέσα μας φέρομε όλα τα σπέρματα των παρελθόντων γενεών μέχρι τον Αδάμ και την Εύα. Τα σπέρματα αυτά είναι σπέρματα κακού, όπως ακριβώς μπορούμε σε ένα ντουλάπι να έχουμε μπουκαλάκια με σπορικά. Τα σπορικά αυτά, για να φυτρώσουν, πρέπει να έχουν υγρασία και θερμοκρασία. Όσο μένουν στο μπουκάλι δεν φυτρώνουν. Μέσα μας, μέσα μας, θα ανακαλύψουμε αυτά τα πάθη όλοι μας. Γι αυτό λέει ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, σε ένα του ποίημα (όταν το πρωτοδιάβασα είχα εκπλαγεί): «Είμαι», λέει, «πόρνος και μοιχός και κίναιδος». Ακούτε; «Εγώ», λέει ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, αυτός που έβλεπε κάθε μέρα τον Χριστόν και είχε κάθε μέρα κοινωνία με το Ακτιστον Φως, και αποκαλεί τον εαυτόν του έτσι. Τότε, αν κανείς έχει την ειλικρίνεια να δει μέσα του, θα βρει αυτά τα καμώματα, τα «σπορικά», και της ομοφυλοφιλίας και της πορνείας και της κτηνοβασίας (με συγχωρείτε που τα λέω, αλλά τι να πω;) και άλλα πάθη: και του εγωισμού, και της φιλαργυρίας και της κτηνωδίας... Ναι, κτηνωδίας. Ακόμη και το να χαίρεσαι... Εγώ έχω ανακαλύψει μέσα μου, όταν γίνεται ένας σεισμός, ένας πόλεμος, λέω «Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου τους ανθρώπους!» Στο βάθος, αγαπάμε να γίνεται ανακατωσούρα. Αυτός είναι ο παλιός εαυτός μας και θα βρούμε όλα μέσα μας τα σπορικά. Προσέξτε, θα μου πείτε: «Δεν θα σωθούμε;» Οι Αγιοι, παιδιά, επήγαιναν στην έρημο να ξεριζώσουν το υποσυνείδητο. Τρομακτικά δύσκολο πράγμα. Δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς. Τουλάχιστον, στη συνείδησή μας αυτά να μην υπάρχουν. Έτσι, αισθάνθηκα μέσα μου μία τάση, μία ροπή βρώμικη, ας πούμε της ομοφυλοφιλίας (μια που ο λόγος); Θα πω: «Θεέ μου φύλαξέ με!» Εάν λοιπόν τα σπορικά αυτά μείνουν στα μπουκαλάκια, [εάν] δεν δώσω την ευκαιρία της θερμοκρασίας και της υγρασίας να φυτρώσουν, τότε σίγουρα έχω έπαινον από τον Χριστόν και θα σωθώ. Ας το ξέρουμε λοιπόν, ας μην ανατρέχουμε σε δικαιολογίες τέτοιων πραγμάτων, αλλά να λέμε ότι είναι αμαρτία και ότι ό,τι να χεις... 
   Μου λες ότι είσαι ομοφυλόφιλος και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώτικα. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώτικα; Κι εγώ μέσα μου αισθάνομαι αυτό... Ξέρετε τι έλεγε ο Μέγας Βασίλειος; «Και γυναίκα αγνοώ και παρθένος ουκ ειμί». Και εγώ έχω εκείνο, και εγώ έχω εκείνο, όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν θα το αφήσεις να εκδηλωθεί. Εκεί είναι ο αγώνας σου: να μην το αφήσεις να γίνει ποτέ. Και τότε μπορούμε να μιλάμε για ανόρθωση του πεσμένου ανθρώπου.

383η ομιλία στην κατηγορία
« Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας "Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ".🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/pantiseis-pori-n-katixitiko
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40piYIRD1TnC0P4MXyO_otbm

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

09 Νοεμβρίου 2021

Ἡ ἔξοδος τῶν ἐσχάτων. Ἡ τιμωρία τῆς Βαβυλῶνος. Τό πένθος τῶν βασιλέων τῆς γῆς.

†.Όπως θα ενθυμείσθε, αγαπητοί μου, την περασμένη φορά λέγαμε δια την έξοδον την οποίαν οφείλουν οι πιστοί να κάνουν από τη Βαβυλώνα-Ρώμη, σύμβολο του κέντρου πάσης διαφθοράς και αποστασίας από τον Θεόν και ότι είχαμε στην Ιστορία πολλές τέτοιες εξόδους, όπως είναι ο Νώε, όπως είναι ο Λωτ, όπως είναι ο Τωβίας στη Νινευί, όπως είναι εκείνο που είπε ο Κύριος για τους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ να φύγουν όταν δουν την πόλιν κυκλουμένην. Αλλά μένει ακόμα μία έξοδος, είναι η έξοδος των εσχάτων. Αυτή η έξοδος των εσχάτων είναι αυτή που μας ενδιαφέρει. Γιατί το μέτρο, θα λέγαμε, της εξόδου το έδωσαν οι ιστορικοί τύποι που αναφέραμε την περασμένη φορά.

     Αλλά ποια είναι αυτά τα έσχατα; Θέλω να προσέξετε τι εννοούμε έσχατα. Κι άλλη φορά σας έχω μιλήσει, αλλά επειδή έχομε πάντοτε νέους ακροατάς, έστω και για έναν ακόμη θα έπρεπε να κάνομε μία διασάφηση. Έσχατα έχομε και λέμε ότι έχομε, μεταξύ των δύο επιφανειών του Χριστού· την πρώτη και δευτέρα επιφάνεια του Χριστού. Ανά πάσα στιγμή, μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, από την πρώτη παρουσία του Χριστού έως τη Δευτέρα του Χριστού παρουσία έχομε έσχατα. Κατ’ αρχάς πρέπει να σας πω ότι ευθύς μετά την Ανάληψη του Κυρίου μας έχομε τα πρώτα έσχατα. Δηλαδή το ξεκίνημα των εσχάτων και εφεξής ανά πάσα στιγμή. Σε κάθε εποχή.

      Εντούτοις, έχομε και κάποιους σταθμούς εσχάτων, τους οποίους δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε. Διακρίνομε τα πρώτα έσχατα σαν ένα σταθμό ευθύς μετά τη γενεά των Αποστόλων και ενώ ακόμη ζούσαν δύο Απόστολοι, ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής και ο αδελφόθεος Ιούδας. Όλοι οι άλλοι δεν ζούσαν πια. Ούτε ο Απόστολος Πέτρος. Και οι οποίοι δύο Απόστολοι, Ιούδας και Ιωάννης, επισημαίνουν αυτήν την πραγμάτωσιν των εσχάτων που αναφέρουν δύο άλλοι Απόστολοι: ο Απόστολος Πέτρος και ο Απόστολος Παύλος. Στις επιστολές των εννοείται. Και το περιεχόμενο των εσχάτων των δύο τούτων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου είναι δύο. Η αίρεσις και ο διεφθαρμένος βίος! Αυτά τα δυο. Έτσι, επί παραδείγματι, ο Ιωάννης και ο Ιούδας θα ‘ρθουν να επισημάνουν, ιστορικά πια, εκείνους τους οποίους προφητικά ο Απόστολος Πέτρος και ο Απόστολος Παύλος γράφουν. Και ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι γνωστικοί και οι «δοκήται». Γράφει, επί παραδείγματι, ο ευαγγελιστής Ιωάννης ένα δείγμα από πλευράς αιρέσεως. Στην πρώτη του επιστολή, 4,3: «Πᾶν πνεῦμα ὃ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι». «Κάθε πνεύμα -δηλαδή κάθε άνθρωπος, βέβαια και άγγελος, αλλά κυρίως τους ανθρώπους εννοεί- που δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος, αυτός δεν είναι από τον Θεόν».

     Προσέξτε αυτό το σημείο. Σήμερα διά το πρόσωπον του Ιησού Χριστού, τι λένε; Είναι φιλόσοφος, είναι κομμουνιστής, λένε, εκτός από του να είναι Θεάνθρωπος. Καθένας, ρητά, καθαρά και ξάστερα, χωρίς περιστροφές και χωρίς συσκιάσεις, καθένας που δεν ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν ότι είναι ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, από τον Θεόν δεν είναι. Θεόν δεν έχει και στην ίδια επιστολή ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τον αποκαλεί Αντίχριστον. «Ποιος», λέει, «είναι ο Αντίχριστος; Εκείνος που δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς είναι ο Θεάνθρωπος. Ότι είναι Θεός και ήρθε εν σαρκί. Αυτός», λέγει, «είναι ο Αντίχριστος». Γι΄αυτό λέμε και τους Χιλιαστάς αντιχρίστους και δεν είναι κατάχρησις του όρου και του χαρακτηρισμού, αλλά είναι επακριβής χαρακτηρισμός. Επειδή δεν δέχονται τη θεία φύση του Χριστού· και εφόσον δεν δέχονται τη θεία φύση του Χριστού είναι αντίχριστοι. Είτε αρνηθούμε τη θεία φύση, όπως είναι οι Αρειανοί και οι Χιλιασταί, είτε αρνηθούμε την ανθρωπίνη φύση, όπως είναι οι Μονοφυσίται, αντίχριστοι είμεθα. Και εκ του Θεού δεν είμεθα. Λέγει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς: «Το μέτρο της πίστεώς σου είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Πιστεύεις στην θεανθρωπίνη φύση του Ιησού Χριστού; Έχεις το μέτρο της Ορθοδοξότητος. Τελείωσε. Αυτό είναι όλο». Έτσι, οποιοσδήποτε στην εποχή μας, θα έλεγε: «Ο Ιησούς Χριστός, α, σπουδαίος, αλλά… άνθρωπος· αλλά… κοινωνιστής, αλλά…, αλλά». Ότι είναι αυτό το αλλά, ένα μόνο. Δεν είναι σωστή τοποθέτησις. Και από τον Θεό, σας ξαναλέγω άλλη μία φορά, ο άνθρωπος αυτός δεν είναι.

    Έχομε και την άλλη πλευρά. Τον διεφθαρμένον βίον! Σας είπα δύο σημεία τονίζονται από τους  Απόστολο Πέτρον και Παύλον. Το ένα αναφέρεται -σε πολλά χωρία στις επιστολές τους- σε θέματα πίστεως- σας διάβασα ένα δείγμα- και το άλλο σε θέματα διεφθαρμένου βίου. Δηλαδή παραβάσεις του ηθικού ευαγγελικού νόμου. Να σας πω ένα παράδειγμα: Ο αδελφόθεος Ιούδας έχει υπ’ όψιν του τους Νικολαΐτας οι οποίοι ήσαν μέσα στην Εκκλησία και εμπερδεύοντο με τους Χριστιανούς και γράφει γι’ αυτούς τα εξής. Ξέρετε ότι οι Νικολαΐται ήσαν διεφθαρμένοι άνθρωποι. Και σήμερα Νικολαΐται υπάρχουνε πάμπολλοι, πάμπολλοι, πάμπολλοι. Και μόνον κανείς να υπεστήριζε τον πολιτικόν γάμον, είναι Νικολαΐτης. Και μόνο γιατί θα υπεστήριζε ότι «μπορώ να χωρίζω και να ξαναπαντρεύομαι», είναι Νικολαΐτης. Για να μην πω βέβαια, αν θέλετε μια παρένθεση, γιατί ξέρω κάποιος θα μου φέρει μίαν αντίρρηση και θα μου πει: «Και γιατί διαζευγμένους τους ξαναπαντρεύει η Εκκλησία;». Γιατί κάποια εποχή έκανε μια παραχώρηση η Εκκλησία. Σαν οικονομία. Κακώς όμως! Είναι ρητή η εντολή του Θεού. Εκείνος που θα παντρευτεί αφού θα απέλυσε τη γυναίκα του, είναι μοιχός. Και εκείνος που θα παντρευτεί «ἀπολελυμένην», διαζευγμένην, είναι μοιχός. Κι αυτή είναι μοιχαλίδα. Ρητώς. Δεν υπάρχει σκιά αμφιβολίας. Καθόλου τίποτε. Αλλά εάν καθιερώθηκε γάμος από την Εκκλησία εννοείται, τώρα σας το λέγω, αγαπητοί μου, καθαρά καθαρά άλλη μία φορά, διότι η Εκκλησία πιεζομένη και μη έχουσα σθένος πολλάκις, εκείνοι που την υπηρετούν, οι ποιμένες της, έφθασαν να κάνουν τις παραχωρήσεις, και όταν γίνει αρχή παραχωρήσεων, τότε υπάρχει και ο κατήφορος των παραχωρήσεων. Αυτό είναι η στρογγυλή αλήθεια. Κι αν το θέλετε, λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Αδελφέ, δεν θα κριθείς με τους νόμους της πολιτείας, αλλά θα κριθείς με τους νόμους του Ευαγγελίου, όταν θα ‘ρθει ο Χριστός κριτής».

      Γράφει λοιπόν ο αδελφόθεος Ιούδας: «Οὗτοί εἰσιν(: Αυτοί είναι) ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν - Α, ώστε λοιπόν μετείχαν στις «Αγάπες» και, στα τραπέζια δηλαδή πιθανώς και στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, διότι παρετίθεντο στις Αγάπες, τον πρώτο καιρό, το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. «Οὗτοί εἰσιν(: Αυτοί είναι) ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν (:στις εκκλησιαστικές σας συνάξεις) σπιλάδες(:σπίλοι, λεκέδες),νεφέλαι ἂνυδροι, κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας(:άγρια κύματα της θαλάσσης που βγάζουν τους αφρούς των ντροπιασμάτων των. Για εκείνα που θα ‘πρεπε να ντρέπονται)». Και άλλα λέγει, αλλά τα παρέλειψα για συντομία χρόνου.

    Εις δε την Αποκάλυψιν ο ίδιος ο Κύριος γράφει εις τον άγγελον της Εφέσου, τον επίσκοπο της Εφέσου. «Ἀλλὰ τοῦτο ἔχεις, ὅτι μισεῖς τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ἃ κἀγὼ μισῶ». «Μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία κι εγώ μισώ», λέγει ο Χριστός. Και είναι η πλευρά της διαφθοράς, του διεφθαρμένου βίου, της παραβάσεως των ηθικών νόμων και κανόνων του Ευαγγελίου. Λοιπόν, προσέξτε τώρα. Παρακολουθείστε τη συνέχεια, τη σειρά του πράγματος. Εφεξής, πότε εφεξής, από τότε που γράφτηκαν οι επιστολές και τα Ευαγγέλια, θα εμφανίζονται μέσα στην Εκκλησιαστική Ιστορία, θα εμφανίζεται ένα ντουέτο. Ένα ντουέτο. Θα είναι το θηρίο το επτακέφαλο και το δεκακέρατο, δηλαδή ο πρόδρομος του Αντιχρίστου και τελικά ο Αντίχριστος, και το θηρίο με τα κέρατα του κριού. Δηλαδή ο πρόδρομος του Ψευδοπροφήτου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εφεξής θα υπάρχει ή ο ανοιχτός διωγμός ή η πλάνη. Ή και τα δυο μαζί. Εάν δεν σε βρει να σε πλανήσει, δηλαδή δεν καταφέρει να σε πλανήσει ο Ψευδοπροφήτης, ανά πάσα στιγμή στην Ιστορία και συνεπώς και στην εποχή μας, εάν δεν καταφέρει να σε πλανήσει ο Ψευδοπροφήτης με την παράβαση του νόμου του Θεού ή με την αλήθεια της πίστεως ακεραία, ορθόδοξον, τότε θα έλθει το άλλο θηρίο και θα σου εξαπολύσει διωγμό. Ό,τι λοιπόν δεν πετυχαίνει ο ένας με το καλόπιασμα, πετυχαίνει ο άλλος με το αγρίεμα των δοντιών του. Και με την απειλή. Αυτό το ντουέτο, σε κάθε εποχή, θα δρα και θα ενεργεί. Και συνεπώς, η κάθε εποχή που εμφανίζει αυτό το ντουέτο είναι έσχατα. Αυτό λέγεται έσχατα. Ιδιαιτέρως βεβαίως, σε μια πύκνωση της διαστροφής και της αληθείας της πίστεως και του ηθικού βίου, όσο πηγαίνομε προς το τέλος της Ιστορίας. Και επειδή διαρκώς βαδίζομε προς το τέλος της Ιστορίας, έχομε περισσότερο και περισσότερο την πύκνωση αυτών των δύο πραγμάτων. Έτσι, όποιος μείνει πιστός, με χριστομίμητον βίον, αυτός αποτελεί τον εκλεκτό λαό του Θεού, που παίρνει τώρα την παραγγελία να εξέλθει.

      Τι θα πει «να εξέλθει»; Αυτή η έξοδος σε κάθε εποχή, από την εποχή της Αναλήψεως του Χριστού, αυτή η έξοδος, σε κάθε εποχή, αγαπητοί μου, ποικίλλει. Άλλοτε είναι μόνο τροπική, άλλοτε είναι και τοπική· που σημαίνει  ότι πρέπει να αλλάξει κανείς και τόπον. Θυμηθείτε, σας υπενθυμίζω από το 13ο κεφάλαιον, τη γυναίκα- Εκκλησία που φεύγει στην έρημο. Έτσι οι πιστοί θα παίρνουν πάντοτε, σε κάθε εποχή, το μήνυμα του Χριστού,  που θα εμπνέει σε κάθε εποχή την Εκκλησία, τι μορφή μπορεί να παίρνει αυτή η τοπική τους έξοδος. Δια την τροπικήν έξοδον, έχομε κατατεθειμένο τον λόγο του Θεού στο Ευαγγέλιο. Πώς δεν θα αναμειγνυόμεθα μ’ εκείνους που έχουν το κοσμικό φρόνημα και θα αποτελούμε μία απομόνωση. Άμα τα ακούνε αυτά οι άνθρωποι του κόσμου λένε: «Α, μονοκόμματοι είσαστε, απομονωμένοι είσαστε». Έχομε εντολή από τον Θεόν· έχομε εντολή από τον Θεόν να εξερχόμεθα ανά πάσα στιγμή.

      Αλλά δια την τοπικήν έξοδον, σε κάθε εποχή, αγαπητοί μου, έχομε ένα ιδιαίτερο μήνυμα, που το δίδει ο Θεός δια της Εκκλησίας Του, που το κατανοούν οι πιστοί. Και το εφαρμόζουν. Όπως τότε στα Ιεροσόλυμα. Και τούτο βεβαίως για να μη συναπολεσθούν με τους αμαρτωλούς ανθρώπους, ή να μην χαθούνε οι ίδιοι, και πρέπει να έχουν και τοπικήν έξοδον. Ακούστε έναν τρόπον εξόδου. Από ‘κείνα που είπε ο Κύριος. Και που πολλές φορές τα διαβάζομε στο Ευαγγέλιο, αλλά δεν μπορούμε να τα οργανώσουμε μέσα μας και να συλλάβουμε ότι, αυτό που είπε ο Χριστός, αυτό σημαίνει. Ακούσατέ το·  Λουκάς 22, 35-38: «Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὅτε ἀπέστειλα ὑμᾶς ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας καὶ ὑποδημάτων, μή τινος ὑστερήθητε; Οἱ δὲ εἶπον· οὐθενός. Εἶπεν οὖν αὐτοῖς· ἀλλὰ νῦν ὁ  ἔχων βαλλάντιον ἀράτω, ὁμοίως καὶ πήραν, καὶ ὁ μὴ ἔχων πωλήσει τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ καὶ ἀγοράσει μάχαιραν. Οἱ δὲ εἶπον· Κύριε, ἰδοὺ μάχαιραι ὧδε δύο. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἱκανόν ἐστι». Προφανώς ευρισκόμεθα αγαπητοί μου εις τον Μυστικόν Δείπνον. Και λέγει τώρα ο Κύριος στους μαθητάς Του: «Όταν σας έστειλα στις πόλεις και στα χωριά ανά δύο, εσάς τους δώδεκα και τους εβδομήκοντα Αποστόλους, 82 άνθρωποι, και πηγαίνατε και κηρύσσατε το Ευαγγέλιον της Βασιλείας του Θεού, σας έστειλα χωρίς βαλάντιον, χωρίς πορτοφόλι, χωρίς «πήρα», δηλαδή χωρίς σακούλα και χωρίς παπούτσια». Τότε για να προχωράει κανείς γρήγορα έβγαζε και τα παπούτσια του. Τώρα βέβαια μας είναι αδιανόητο πώς μπορούμε να περπατάμε ξυπόλητοι, εν τοιαύτη περιπτώσει, τότε περπατούσαν ξυπόλητοι οι πτωχοί και εκείνοι που εβιάζοντο να περπατήσουν. «Μήπως στερηθήκατε τίποτα από αυτά;  Ενώ δεν είχατε εφόδια μαζί σας;». Και οι μαθηταί απαντούν: «Από τίποτα, Κύριε, δεν στερηθήκαμε». «Ε, λοιπόν, τα πράγματα άλλαξαν». Εδώ τώρα προσέξτε: «Τα πράγματα άλλαξαν. Προσέξτε, θα σας πω πέντε, καταλάβετε πενήντα. Τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα εκείνος που έχει πορτοφόλι να το πάρει μαζί του. Να το κρατάει μαζί του -Να ’χει χρήματα δηλαδή-. Κι εκείνος που έχει σακούλα να την πάρει μαζί του». Σακούλα εννοείται τροφίμων. Τουρβά. Είναι ο γνωστός τουρβάς, η «πήρα», το πη- με ήτα. «Καὶ ὁ μὴ ἔχων (: αυτός που δεν έχει ούτε χρήματα, ούτε σακούλα με ψωμί μέσα, να πωλήσει το απέξω ρούχο του, το ιμάτιό του, να μείνει με το από μέσα και να αγοράσει μαχαίρι. Θα του χρειαστεί».

     Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει «το περιβάλλον που θα συναντήσετε από δω και μπρος σεις οι μαθηταί μου, δεν θα είναι πλέον φιλικόν, αλλά θα είναι εχθρικόν. Και συνεπώς μην περιμένετε να σας φιλοξενήσουν. Φροντίστε για τη συντήρησή σας. Όπως ομοίως φροντίστε να έχετε και τον τρόπο με τον οποίο θα αμύνεσθε. Πούλησε το ιμάτιό σου και έχε μαχαίρι». Διότι το μαχαίρι είναι όργανον και αμύνης και επιθέσεως φυσικά. Στο τραπέζι απάνω υπήρχαν δύο μαχαίρια. Στην τραπεζαρία. Και λένε εις τον Κύριον: «Κύριε, να δύο μαχαίρια. Διότι είπες προηγουμένως ότι οι Εβραίοι στρέφονται εναντίον μας κ.λπ. κ.λπ. και εναντίον σου, λοιπόν να δύο μαχαίρια». Ο δε είπεν: «Ἱκανόν ἐστι». «Δεν καταλάβατε, αρκετά, αρκετά»· το ἱκανόν θα πει όχι «αρκετά είναι τα δύο μαχαίρια», αλλά «αρκετά σας είπα, δεν καταλάβατε». Πράγματι δεν εννοούσε ο Κύριος ότι πρέπει να αγοράσουν μαχαίρι, θέλετε να το πω, έτσι, λιγάκι πιο σύγχρονα; Να ‘χεις περίστροφο. Να έχεις καραμπίνα. Ο Θεός να φυλάξει! «Δεν το καταλάβατε», λέει ο Κύριος. «Δεν το καταλάβατε! Δεν το πιάσατε!».

     Και, θέλετε; Ο Απόστολος Πέτρος φαίνεται πήρε το ένα μαχαίρι μαζί του, γιατί πάντοτε οι οδοιπόροι έχουν μαχαίρι μαζί τους -όπως έχουν και οι αγρότες μαχαίρια μαζί τους-  και όταν πήγανε στον κήπο της Γεσθημανή, ‘φυγαν από την τραπεζαρία εκεί, το «ἀνώγειον», και ήρθαν να συλλάβουν τον Κύριον, τότε ο Απόστολος Πέτρος έσυρε το μαχαίρι του και έκοψε το αυτί, το δεξί μάλιστα αναφέρει εκεί, ενός εξ εκείνων που πήγαν να Τον συλλάβουν και τότε ο Κύριος πήρε το κομμένο αυτί και το ξανάβαλε στη θέση του και το εθεράπευσε. Και λέγει στον Απόστολο Πέτρο: «Εκείνος που χρησιμοποίησε μαχαίρι, με μαχαίρι θα χαθεί. Βάλε το μαχαίρι στη θήκη». Άρα λοιπόν δεν εννοούσε ο Κύριος όταν είπε: «Εκείνος που δεν έχει, να πουλήσει το ιμάτιό του να πάρει μαχαίρι», δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνει οικονομίες, να έχει περίστροφο στο σπίτι του ή καραμπίνα ή καμιά χειροβομβίδα ή δεν ξέρω τι άλλα πράγματα γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και περίεργοι. Να φυλάξει ο Θεός! Να φυλάξει ο Θεός! Το καταλαβαίνετε πόσο αβίαστα βγαίνει, από το ιερό κείμενον. Αλλά τι θέλει να πει; Θέλει να πει ότι «το περιβάλλον δεν θα είναι πια φιλικόν. Θα είναι εχθρικόν και λάβετε τα μέτρα σας».

     Κάποτε ο Κύριος είπε το εξής: «Αν σας διώχνουν από τη μία πόλη, μην κάθεστε, πηγαίνετε σε άλλη πόλη. Αν σας διώκουν, κρύβεστε». Ο ίδιος ο Κύριος πολλάκις εκρύπτετο. Πολλάκις εκρύπτετο· όταν ήθελαν οι Εβραίοι να τον θανατώσουν. Τελικά βέβαια επήγε για τη θυσία του. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να θυσιαστεί. Ο άγιος Πολύκαρπος εκρύπτετο σε ένα σπίτι. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να τον συλλάβουν, δηλαδή επροδόθη το κρησφύγετό του, τότε βεβαίως δεν έφερε καμία αντίσταση. Και όχι μόνο δεν έφερε αντίσταση, αλλά παρακάλεσε τους στρατιώτες και τους είπε: «Σας παρακαλώ πολύ μείνετε λίγο και περιμένετέ με». Δύο ώρες, αγαπητοί μου, τον περίμεναν! Έδωσε εντολή και τους έστρωσαν τραπέζι, φαγητό και κρασί κι εκείνος επί δύο ώρες έκανε προσευχή. Κι όταν τελείωσε την προσευχή του, λέει στους στρατιώτες: «Είμαι στη διάθεσή σας!». Αλλά και σε όλα τα παραδείγματα των αγίων και των μαρτύρων το βλέπομε αυτό. Διότι κατενόησαν ορθώς αυτό το οποίο ο Κύριος είπε: «Θα φυλαχθείς, θα κρυφτείς! Δεν είναι παλληκαρισμός να μην κρυφτείς. Σε συνέλαβαν; Τότε θα δείξεις την ανδρεία σου και θα πεις εκείνο που έλεγαν και οι αρχαίοι μάρτυρες: ‘’Είμαι Χριστιανός!. Τελείωσε, είμαι Χριστιανός. Ό,τι θέλετε κάνετέ με, είμαι Χριστιανός’’».

     Αλλά και κάτι ανάλογο προφητεύει και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Παρότι οι προφητείες του αγίου Κοσμά του Αιτωλού έχουν μάλλον εθνική διάσταση περισσότερο, παρά φυσικά θρησκευτικήν. Ακούσατέ το, διότι έχουν σημασία αυτά. Διότι και ο Κύριος είπε: «Μην μπείτε στα Ιεροσόλυμα, πηγαίνετε στα βουνά». Λέει ο άγιος Κοσμάς στην υπ’ αριθμόν 2 προφητεία του: «Ω ευλογημένο βουνό, πόσες ψυχές, γυναικόπαιδα, έχεις να σώσεις, όταν έρθουν τα χαλεπά χρόνια!». Τα δύσκολα χρόνια. Τι σημαίνει αυτό; Θα έφευγαν στα βουνά να σωθούν. Στην υπ’ αριθμόν 20 προφητεία του λέγει: «Θα ‘ρθει ξαφνικά. Να έχετε ένα σακούλι σιτάρι κρεμασμένο στη θύρα. Αυτό θα σας εμποδίσει φεύγοντας. Μην το αφήσετε. Να το πάρετε μαζί σας. Για να φάνε τα παιδιά σας». Και στην υπ’ αριθμόν 95 προφητεία του, λέγει: «Να παρακαλείτε να είναι μέρα και όχι νύχτα. Καλοκαίρι και όχι χειμώνας». Και ο Κύριος για τη φυγή από την Ιερουσαλήμ το είπε. Να μην είναι Σάββατο, που απηγορεύετο να περπατήσει κανείς παραπάνω από δύο μίλια, και να μην είναι χειμώνας. Δηλαδή, χειμωνιάτικος καιρός.

       Αυτά είναι ειδοποιήσεις, αγαπητοί μου. Είναι ειδοποιήσεις ότι κάποτε ίσως χρειαστεί και τοπική έξοδος. Να τα θυμόσαστε αυτά. Ίσως χρειαστεί. Ας τα ξέρομε. Γιατί όταν χρειαστούν αυτά, δεν θα υπάρχει ούτε ο ιεροκήρυξ, ούτε το κήρυγμα. Αλλά ό,τι θυμάται ο καθένας. Κι αν καλώς θυμάται, κι αν καλώς τα χώνεψε, τότε θα τα χρησιμοποιήσει και αναλόγως θα δραστηριοποιηθεί.

     Και συνεχίζει το ιερόν κείμενον της Αποκαλύψεως. Ότι θα βγείτε από την πόλιν Ρώμη-Βαβυλώνα, το κέντρον της διαφθοράς, γιατί θα τιμωρηθεί αυτή η πόλις, για να μην τιμωρηθείτε κι εσείς μαζί με αυτούς· «ὅτι ἐκολλήθησαν αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι ἄχρι τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐμνημόνευσεν ὁ Θεὸς τὰ ἀδικήματα αὐτῆς (:Γιατί έφθασαν τα αμαρτήματά της μέχρι τον ουρανό και τα θυμήθηκε ο Θεός –αυτή η ανθρωποπαθής έκφρασις- όλα τα αδικήματα αυτής της Βαβυλώνος-Ρώμης)». Αυτός ο στίχος, αγαπητοί μου, μας θυμίζει ό,τι είχαν πει οι τρεις φιλοξενηθέντες άγγελοι εις τον Αβραάμ, προκειμένου να καταστρέψει ο Θεός την Πεντάπολιν των Σοδόμων. Τι είχαν πει; «Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα». «Είπε ο Κύριος ότι κραυγή, φωνή, απ’ τα Σόδομα και Γόμορρα έχει πληθύνει προς Εμένα και οι αμαρτίες τους έχουν πολύνει και πολύνει υπερβολικά». «Καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ». Ωραία έκφρασις αυτή! «Αφού κατέβηκα», λέει, «να ιδώ τι γίνεται στα Σόδομα –εντελώς ανθρωπομορφική έκφρασις- να ιδώ άραγε εκείνα που φθάνουν σαν φωνές στον ουρανό, είναι έτσι;» -Κοιτάξτε: «ἵνα γνῶ». Είναι έτσι; Για να γνωρίσω- εἰ δὲ μή,  μήπως δεν είναι έτσι».  Με την έκφραση αυτή ο παντογνώστης Θεός θέλει να δείξει ότι αυτά που εγίνοντο στα Σόδομα, ήταν τόσο απίστευτα, τόσο αφύσικα, τόσο ελεεινά και τρισάθλια, ώστε να χρησιμοποιεί την εικόνα: «Είναι έτσι; Πάω να δω. Άκουσα, πάω να δω και με τα μάτια μου, μήπως δεν είναι έτσι».

     Φαίνεται, αγαπητοί μου, πως σε κάποιες εποχές η αμαρτία ξεπερνάει κάποιο όριο. Δηλαδή και νόμον και φύσιν. Και σας είπα άλλοτε ότι η παράβασις του νόμου είναι να πέφτεις στην πορνεία. Αλλά ενεργείς κατά φύσιν όμως. Παρά νόμον, κατά φύσιν. Όταν είσαι διεστραμμένος, ομοφυλόφιλος ή ό,τι άλλο, τότε βεβαίως παραβαίνεις και την φύσιν. Και εδώ δεν έχομε πλέον παρά νόμον, αλλά έχομε και παρά φύσιν. Έτσι κάποιες εποχές όπως σας είπα, φαίνεται ότι ξεπερνούν τα όρια, όταν έχομε υπέρβαση και παρά νόμον και παρά φύσιν. Είναι πολύ φυσικό. Μόλις την περασμένη εβδομάδα κάποιοι κύριοι από σας μου έδωσαν ένα απόκομμα εφημερίδος στο οποίο γράφει ότι δύο γυναίκες παντρεύτηκαν και μάλιστα με θρησκευτικόν γάμον –αυτοί δεν πήγαν για πολιτικό γάμο, βλέπετε- και από κάποιον καθολικό ιερέα, τους πάντρεψε, δύο γυναίκες δηλαδή, δηλαδή παντρεύτηκαν δύο γυναίκες! Όπως προ καιρού, πάλι είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα, παντρεύτηκαν δύο άνδρες και τους πάντρεψε πάλι ένας κληρικός, προτεστάντης μου φαίνεται πρέπει να ήτανε. Δύο άνδρες μαζί! Οπότε, τι έχουμε εδώ πέρα; Έχομε μια κατάσταση που ξεπερνά κάθε όριο. Διότι όταν επισημοποιείς με γάμο σου μία τέτοια κατάσταση, ε, τότε… Το να είσαι διεστραμμένος, αυτή η διαστροφή υπήρχε πάντοτε. Το να τη βγάζεις όμως στη δημοσιότητα τη διαστροφή σου, ε, αυτό ξεπερνάει κάθε όριο. Είναι πρόκλησις του ουρανού! Προκαλείς τον ουρανό!

    Στην Αθήνα, αγαπητοί μου, πήγα σε έναν γιατρό. Οφθαλμίατρο. Και είδα εκεί, είχε ένα τραπεζάκι, είχε ένα περιοδικό. Έριξα μια ματιά και είδα, το διάβασα, για να πάρω μία γνώση του πράγματος και λέω, Κύριε ελέησον, υπάρχει σύλλογος βεβαίως λεσβίων γυναικών, δηλαδή γυναικών που μετέρχονται την αμαρτία μεταξύ τους, και… πήγε μάλιστα και δημοσιογράφος και πήρε –γυναίκα δημοσιογράφος, προφανώς γυναίκα γιατί άνδρα δεν θα τον δεχόντουσαν επ’ ουδενί λόγω, ένεκα του πάθους των- και πήρε και συνέντευξη και αυτή η δημοσιογράφος έκανε και… ανταπόκριση στο περιοδικό, έκανε άρθρον! Ε, πέστε μου, σας παρακαλώ, όταν ακούτε να παντρεύονται άντρες με άντρες, να παντρεύονται γυναίκες με γυναίκες, πέστε μου, τι περισσότερο έκαναν οι Σοδομίται; Τι περισσότερο; Έκαναν κάτι περισσότερο; Και κατεστράφησαν!

      Τι περιμένει λοιπόν εμάς; Αληθινή, πραγματικά, καταστροφή. Εμείς όμως, αν το θέλετε, όχι Έλληνες, μην πηγαίνει το μυαλό σας στην Ελλάδα, το πράγμα δεν περιορίζεται στην Ελλάδα, είναι στον χριστιανικόν κόσμον, αλλά λέω τώρα εμείς οι Έλληνες ας πούμε, ή οι Χριστιανοί γενικά, ξεπερνούμε τους Σοδομίτες, διότι οι Σοδομίτες επιτέλους δεν είχαν ευαγγελικό νόμο, ούτε γνώριζαν περί Ευαγγελίου και περί ηθικής Ευαγγελίου. Ήσαν ειδωλολάτρες. Εμείς, που ξεκινήσαμε με το Ευαγγέλιο του Χριστού, φτάνομε και καταλήγομε να γίνομε χειρότεροι από τους Σοδομίτες; Ναι, αγαπητοί μου, ναι, αγαπητοί μου.

      Και έρχεται τώρα η ετυμηγορία του Θεού: «Ἀπόδοτε αὐτῇ ὡς καὶ αὐτὴ ἀπέδωκε, καὶ διπλώσατε αὐτῇ διπλᾶ κατὰ τὰ ἔργα αὐτῆς· ἐν τῷ ποτηρίῳ ᾧ ἐκέρασε, κεράσατε αὐτῇ  διπλοῦν». «Αποδώσατέ της ό,τι και αυτή έκανε. Δώσατέ της, να της τα αποδώσετε διπλά κατά τα έργα της, με το ποτήρι της αμαρτίας που πότισε τα έθνη. Αλλά να της το ποτίσετε κι εσείς διπλό». Δηλαδή να τιμωρηθεί διπλά. Μ’ αυτήν την έννοια.

     Σε ποιον όμως αποτείνεται αυτή η μυστηριώδης φωνή; Μήπως προς τον λαό του Θεού; Στον οποίον ο Θεός λέγει: «Βγείτε από την πόλη και φύγετε να σωθείτε;». Όχι, αγαπητοί μου. Οι Χριστιανοί δεν εκδικούνται. Θα το πω άλλη μία φορά. Οι Χριστιανοί δεν εκδικούνται! Φυλάγονται, προσέχουν, αλλά δεν εκδικούνται. Λυπούνται, κλαίουν, οδύρονται για το κατάντημα. Και χαίρουν όταν δουν έναν άνθρωπο απ’ αυτούς τους αμαρτωλούς ανθρώπους να μετανοεί και να συνέρχεται. Αυτό είναι ο Χριστιανός! Δεν είναι δυνατόν λοιπόν τώρα να πληρώσει διπλά ο λαός του Θεού εναντίον αυτού του κέντρου της διαφθοράς της Βαβυλώνος.

     Τότε πού; Η φωνή αποτείνεται προς τους εχθρούς της πόλεως σαν τιμωρητικά όργανα της θείας δίκης. Όπως έγινε και άλλες φορές στην Ιστορία. Αν το θέλετε, για την ιστορική Ρώμη, έχομε πολλές τέτοιες ορδές βαρβάρων, η κυριοτέρα όμως είναι ο Αλάριχος που σας είχα ήδη πει μια περασμένη φορά, ή εκείνο που λέγει το βιβλίον της Αποκαλύψεως για τους δέκα υποτελείς βασιλείς, υποτελείς στην Βαβυλώνα-Ρώμη, οι οποίοι τώρα στρέφονται εναντίον της Βαβυλώνος-Ρώμης. Προς αυτούς αποτείνεται. Όπως στον παλιό Ισραήλ όταν ο Θεός τιμωρεί, τιμωρητικά Του όργανα έχει, δια μεν το βόρειο Βασίλειο τους Ασσυρίους, δια δε το νότιο Βασίλειο τους Βαβυλωνίους, τον Ναβουχοδονόσορα. Είδατε; Προς αυτούς αποτείνεται. Και αφήνει το πράγμα να έρθει, να γίνουν αυτοί όργανα τιμωρητικά της θείας παιδαγωγίας.

     Εδώ όμως λέγει ότι η θεία τιμωρία πρέπει να αποδοθεί εις το διπλούν. Δηλαδή έκανες Α, δύο φορές Α θα πληρωθείς το κακό. Τι σημαίνει αυτό το διπλούν; Λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας τα εξής: «Διπλοῦν ἢ διά τό κανταῦθα καί ἐν τῷ μέλλοντι αἰώνι τούς λίαν ἁμαρτωλούς καί παρανόμους κολάζεσθαι – δηλαδή, ή ότι θα τιμωρούνται οι υπερβολικά αμαρτωλοί και εδώ στη γη και στον ουρανό- ἢ διά τήν ψυχήν καί τό σῶμα, ἐξ ὧν ἡ  πράξις κοινή καί καθ’ ὧν ἡ κόλασις (:ότι θα τιμωρείται και η ψυχή και το σώμα, λέγοντας το διπλούν) ἢ διά τό τῆς θείας φιλανθρωπίας πέλαγος, διπλά ὁργιζομένης». Επειδή ακριβώς υπάρχει στον Θεό η θεία φιλανθρωπία, η οποία ανέχεται και ανέχεται, αλλά όταν επιμένει το κακό, τότε ξεσπά η οργή του Θεού διπλά σ’ εκείνους οι οποίοι αμαρτάνουν.

    Αυτός ο όλος στίχος που σας διάβασα, απηχεί τον 136 Ψαλμόν, όταν αιχμαλωτίστηκαν στην Βαβυλώνα οι Εβραίοι. Έψαλλαν εκείνον τον Ψαλμόν, καθισμένοι στην ακροποταμιά. «Κρεμάσαμε», λέγει, «τα όργανά μας, στα κλαδιά των ιτιών, γιατί πώς να τραγουδήσομε σε ξένο τόπο; Τι τραγούδια εθνικά να πούμε στη γη της εξορίας μας και της αιχμαλωσίας μας. Α, Ιερουσαλήμ, αν σε ξεχάσω, να με ξεχάσει το δεξί μου χέρι και να παραλύσει. Να κολλήσει η γλώσσα μου στον λάρυγγά μου αν σε ξεχάσω, Ιερουσαλήμ». Και μετά στρέφονται προς τη Βαβυλώνα που τους είχε αιχμαλωτίσει.  «Θυγάτηρ Βαβυλῶνος ἡ ταλαίπωρος, μακάριος ὃς ἀνταποδώσει σοι τὸ ἀνταπόδομά σου, ὃ ἀνταπέδωκας ἡμῖν». «Ω Βαβυλώνα ταλαίπωρη, ευτυχισμένος εκείνος που θα σε τιμωρήσει και θα σου δώσει τον μισθό σου και την πληρωμή σου, όπως εσύ μας ταλαιπώρησες και μας εξουθένωσες».

    Αλλά κι εμείς, αγαπητοί μου, που μελετάμε αυτούς τους στίχους, πρέπει…- δεν ξέρω πώς πρέπει να αισθανόμεθα. Πρέπει να αισθανόμεθα χαρά γιατί κάποτε θα απαλλαγούμε από το κακό που υπάρχει γύρω μας, με το οποίο ποτέ δεν θα έχομε συμμαχήσει. Και ποτέ δεν θα έχουμε συνευδοκήσει. Αλλά και φόβο, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος. Γιατί ο Θεός τα βλέπει όλα και τιμωρεί τους αμαρτωλούς. Αγαπητοί μου, άμα βλέπετε κάποιον άνθρωπο και τιμωρείται δίπλα σας, να ’χετε χαρά, θα το πω άλλη μια φορά, γιατί ο Θεός βλέπει το καλό το δικό σας και θα σας το ανταποδώσει, να’ χετε φόβο και να τρομάξετε όταν δείτε να τιμωρείται ο διπλανός σας, ο αμαρτωλός διπλανός σας, που τον ξέρουν όλοι ότι είναι αμαρτωλός και κακοήθης, βλάσφημος και ό,τι άλλο, τρομάξετε και πείτε «Πωπω, ἔστι δίκης ὀφθαλμός, τιμωρεί ο Θεός, αν κι εγώ παραβώ το θέλημα του Θεού τι έχω να πάθω!».Έτσι πρέπει να υπάρχει αυτό το διπλούν αίσθημα της χαράς ότι θα μας δώσει ο Θεός τη λύτρωση, του φόβου ότι μπορεί να πέσουμε κι εμείς και τότε να τιμωρηθούμε όπως τιμωρείται ο διπλανός μας.

      «Ὃσα ἐδόξασεν ἑαυτὴν καὶ ἐστρηνίασεν, τοσοῦτον δότε αὐτῇ βασανισμὸν καὶ πένθος. ὅτι ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς λέγει, ὅτι κάθημαι καθὼς βασίλισσα καὶ χήρα οὐκ εἰμὶ καὶ πένθος οὐ μὴ ἴδω, διὰ τοῦτο ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἥξουσιν αἱ πληγαὶ αὐτῆς, θάνατος καὶ πένθος καὶ λιμός, καὶ ἐν πυρὶ κατακαυθήσεται· ὅτι ἰσχυρὸς Κύριος Θεὸς ὁ κρίνας αὐτήν». «Δόξασε τον εαυτό της, επλούτισε και εσπατάλησε και μετήλθε ακολασίαν, τόσο να την τιμωρήσετε, όσο πιο πολύ δόξασε τον εαυτό της κι όσο πιο πολύ ασώτευσε. Και δώσατέ της βασανισμόν και πένθος, γιατί είπε στην καρδιά της η Βαβυλώνα: ‘’Κάθομαι σαν βασίλισσα, χήρα δεν είμαι, πένθος δεν γνωρίζω, γι΄αυτό τον λόγο σε μια στιγμή, σε μια ώρα, θα έλθουν οι πληγές καταπάνω της. Τι είπε; ‘’Χήρα δεν είμαι’’. Ο θάνατος θα πέσει επάνω της. Και το πένθος και η πείνα. Και με πυρ θα κατακαεί, γιατί είναι ισχυρός ο Κύριος ο Θεός».

     Δηλαδή, αγαπητοί μου, κατά τον στίχον, κατά το μέτρο της αποστασίας, της ακολασίας και της αλαζονείας, θα είναι και ο βασανισμός αυτού του κέντρου, από το οποίο φεύγει κάθε καταστροφή και αμαρτία προς ολόκληρη τη γη μας. Εκείνο που είπε, το «ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς», «είπε στην καρδιά της», δείχνει το μέτρο της αυτοπεποιθήσεως και της υπερηφανείας των ανθρώπων των διεφθαρμένων σε βαθμό αληθινά δαιμονικό. Είναι ο τύπος του αυτοθεοποιηθέντος υπερανθρώπου. Αυτός είναι ο τύπος του αυτοθεοποιηθέντος υπερανθρώπου. Αυτός που νομίζει ότι έγινε το κέντρον του σύμπαντος, αυτός ο ανθρωποκεντρισμός του, αυτή η αυτονομία του, αυτή η χειραφέτησή του από τον Θεό, ότι μπορεί να γίνει Θεός χωρίς τον Θεό, και επαναλαμβάνει το προπατορικό αμάρτημα με τη συμβουλή του δράκοντος, του διαβόλου, του όφεως του αρχαίου, και ότι θα γίνει υπεράνθρωπος και αυτός αξίζει, δεν έχει ανάγκη από τον Θεό, έχει ανάγκη από το μυαλό του, έχει ανάγκη από τα χέρια του, από τον Θεό δεν έχει ανάγκη… Πιστεύει στον εαυτό του αυτός ο υπεράνθρωπος, πιστεύει στην επιστήμη, πιστεύει και στην τεχνική. Πιστεύει ότι νίκησε ή θα νικήσει δια της επιστήμης και αυτόν τον θάνατον. Και δια της τεχνικής ότι θα νικήσει την πείνα, και δια των κοινωνικών συστημάτων, θα νικήσει και θα υπερνικήσει την ανισότητα και τη δυστυχία. Πλάνη! Τον Θεό δεν τον χρειάζεται! Μάλλον του είναι εμπόδιο ο Θεός και η Εκκλησία. Γι΄αυτό και τον εξορίζει τον Θεό από τη ζωή του, αυτός ο αυτοθεοποιηθείς υπεράνθρωπος… Εκείνος που επίστευσε αυτά όλα, προσπαθεί να επιτύχει δια της βίας να τα πιστέψουνε και οι άλλοι. Και ενώ επικαλείται την ελευθερίαν, εν ονόματι αυτής της ελευθερίας, θα ΄λεγα του ελευθεριασμού, γίνεται ο πιο στυγνός αφέντης στους άλλους.

    Εκείνο που λέγει η Βαβυλώνα-Ρώμη, «κάθημαι καθώς βασίλισσα», «κάθομαι», λέει, «σαν βασίλισσα», δείχνει την προσπάθεια των αντιθέων δυνάμεων να επικρατήσουν οπωσδήποτε εις τον κόσμον αυτόν. Οπωσδήποτε! Μασονισμός λέγεται, τι λέγεται, «-ισμός, - ισμός, -ισμός!», τι λέγεται, οπωσδήποτε να επικρατήσουν εις τον κόσμον αυτόν! Αλλά ο ταλαίπωρος αυτός αυτονομημένος άνθρωπος, που δεν έχει ούτε την προστασία, ούτε την ευλογία του Θεού, πέφτει αιφνιδίως, ακριβώς στα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που προσδοκούσε. Τι πετυχαίνει; Πιστεύει, επί παραδείγματι, στην ευτυχία των λαών δια της επιβολής αθέων κοινωνικών συστημάτων. Και καταντά στην πείνα και εις το δελτίον της αγοράς τροφίμων. Επικρατεί ακόμη το έγκλημα, ο φόβος, και… τέλος ένας πόλεμος. Και μάλιστα πυρηνικός πόλεμος.

     Λέγει στη συνέχεια το ιερό κείμενο: «Καὶ ἐν πυρὶ κατακαυθήσεται». «Και με πυρ θα καεί αυτό το κέντρον των αντιθέων δυνάμεων»· που σημαίνει ότι καταστρέφει αυτό το κέντρον και το εξευτελίζει, δηλαδή καταστρέφει και εξευτελίζει αυτόν τον ταλαίπωρον, αυτονομημένο άνθρωπο· αυτόν τον αυτονομημένο άνθρωπο· που δεν έχει ανάγκη από τον Θεόν. Δεν έχει ανάγκη από τον Θεό! Τον εξόρισε. Και τον εξορίζει και από τις καρδιές των συνανθρώπων του! Και όλα αυτά γιατί; Διότι «ἰσχυρὸς Κύριος Θεὸς ὁ κρίνας αὐτήν». Την Βαβυλώνα. Γιατί ο Θεός είναι ισχυρός, Αυτός ο Οποίος την κρίνει τη Βαβυλώνα, και την καταδικάζει. Είναι ο Θεός που δίδει την απάντηση. Την ιστορική Του απάντηση δίδει ο Θεός.

     Αδελφοί μου, βρίζουν οι άνθρωποι τον Θεόν και Τον προκαλούν. Αλίμονο, θα έλεγα, τι μας περιμένει! Όταν βλέπετε, πρωτοφανή πράγματα, βεβαίως, εις την ιστορίαν των Χριστιανών, εμείς οι ίδιοι οι Χριστιανοί να γινόμαστε βάνδαλοι εις τους ναούς, να τους πυρπολούμε τους ναούς, όταν οι μαθηταί των σχολείων μας μαυρίζουν τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, όταν κατεβάζουν την εικόνα του Χριστού από πάνω από την τάξη, από την έδρα του δασκάλου και μουντζουρώνουν και βάζουν ένα τσιγάρο για να δείξουν ότι ο Χριστός καπνίζει. Τα είδατε στις εφημερίδες… Πέστε μου, τι περιμένετε; Πέστε μου, τι περιμένετε! Βλασφημίες βλέπει εδώ κανείς ποικίλων διαστάσεων. Μετάνοια; Πουθενά! Κρατική πάταξις το κακού; Ανύπαρκτη. Θέλετε ακόμη; Το αντίθετο. Ζητωκραυγές βεβαίως υπέρ διεστραμμένων εγκληματιών, έμαθα μόλις χθες που έγινε μία δίκη του δράκου της Δράμας, είχανε μαζευτεί, λέγει, κόσμος –δεν ξέρω κατά πόσο αληθινά είναι αυτή η πληροφορία- που ήταν υπέρ του δράκου. Αλλά άκουσα με τ’ αυτιά μου όμως μία ανταπόκριση από το ραδιόφωνο κάποιας ψυχολόγου, που είχε ρωτήσει ένα μικρό παιδάκι 13 χρονών, πώς βλέπει τον δράκο της Δράμας. Κι αυτός απήντησε: «Είναι για μένα ήρωας! Καλά κάνει», λέει, «να ΄ναι σκληρός στις γυναίκες. Έτσι είναι σκληρός άνδρας!». –«Δηλαδή θα ‘θελες να του μοιάσεις;».  Λέει: «Το ιδανικό μου!», λέει ο 13χρονος μαθητής. Τ’ άκουσα αυτά με τα αυτιά μου, αγαπητοί. Ίσως κι εσείς να ακούσατε το ραδιόφωνο. Πέστε μου λοιπόν, όταν υπάρχει αυτή η κατάστασις, πρωτοφανής στα ιστορικά των Χριστιανών μας, εμείς οι ίδιοι οι Χριστιανοί έτσι σκεπτόμαστε, με τέτοια διαστροφή αντιλήψεων, πέστε μου, τι περιμένετε; Όλεθρος και μόνον όλεθρος που με τα ίδια μας τα χέρια αληθινά τον παρασκευάζουμε.

     Και έρχεται η ώρα να κλαύσουν και να πενθήσουν όσοι μαζί μ’ αυτή την πόλη, τη Βαβυλώνα, συνευδόκησαν στο κακό. Είναι οι βασιλείς και κυβερνήται της γης, είναι οι έμποροι και ναυτικοί. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες που πενθούν τη Βαβυλώνα που καταστρέφεται. Βασιλείς, έμποροι, ναυτικοί. Για την καθεμιά κατηγορία υπάρχει ένα ιδιαίτερο θρηνητικό τροπάριο θα λέγαμε, μα το μακροσκελέστερο θρηνητικό τροπάρι ανήκει στους εμπόρους. Και πρώτα οι βασιλείς και κυβερνήται της γης. Ακούστε πώς πενθούν: «Καὶ κλαύσουσιν αὐτὴν καὶ κόψονται ἐπ᾿ αὐτῇ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς οἱ μετ᾿ αὐτῆς πορνεύσαντες καὶ στρηνιάσαντες, ὅταν βλέπωσι τὸν καπνὸν τῆς πυρώσεως αὐτῆς, ἀπὸ μακρόθεν ἑστηκότες διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς, λέγοντες· οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη ἡ Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ ἰσχυρά, ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἦλθεν ἡ κρίσις σου».

     Είναι φανερό, και το υπενθυμίζω αυτό, γιατί πρέπει να το υπενθυμίζω, επειδή φεύγει πολλές φορές από την προσοχή μας ή τη μνήμη μας, ότι αυτή η Βαβυλώνα- Ρώμη, δεν είναι πια βεβαίως η ιστορική Ρώμη, ήτανε κάποτε η ιστορική Ρώμη, δεν είναι η ιστορική Ρώμη αναμφισβήτητα, το καταλαβαίνετε, δεν είναι η σημερινή Ρώμη αναμφισβήτητα. Είναι σύμβολο, ε; Είναι ένα κέντρον μεγάλης δυνάμεως που επηρεάζει ολόκληρη τη γη. Αυτό το κέντρο διαποτίζει με τη διαφθορά του όλη τη γη. Ή κέντρα, αν θέλετε. Κέντρον ή κέντρα. Σας το υπενθυμίζω αυτό. Εκείνο που θα’ θελα να καταλάβετε, ότι είναι συγκεκριμένα κέντρα αυτά ή κέντρο, και συνεπώς είναι τοπικά. Διότι και η καταστροφή είναι τοπική. Και διότι πενθούν οι άλλοι, που είναι έξω από αυτούς τους τόπους. Ας υποθέσουμε ότι είναι η αρχαία Βαβυλώνα. Πενθούν εκείνοι που είναι έξω από τη Βαβυλώνα, η οποία κατεστράφη. Και η οποία πρέπει να σας πω, ότι η αρχαία Βαβυλώνα, η πανίσχυρη Βαβυλώνα, αυτό το φοβερό κράτος που το ίδρυσε εκείνος ο φοβερός Ναβουχοδονόσωρ, έπεσε μέσα σε μία νύχτα. Και κατελήφθησαν ο βασιλεύς και οι χιλίαρχοι κ.τ.λ. πίνοντες και διασκεδάζοντες εκείνη τη νύχτα, όταν μπήκαν μέσ’ την Βαβυλώνα οι Μηδοπέρσαι και  κατέλαβον την πόλη μέσα σε μία νύχτα. Υπάρχει λοιπόν το ιστορικό προηγούμενο εις τον τύπον Βαβυλώνα. Είναι λοιπόν χώροι, είναι τόποι· που οι γύρω θρηνούν για την καταστροφή αυτού του τόπου. Έτσι έχομε, σας είπα, τους βασιλείς, εμπόρους και ναύτες, οι οποίοι θρηνούν για όλα αυτά.

     Για να δούμε πρώτα οι βασιλείς που πενθούν, γιατί πενθούν; Οι βασιλείς της γης, λέγει. Γιατί πενθούν; Μετενόησαν; Μετενόησαν; Δεν μετενόησαν. Αλλά διότι δεν έχουν πλέον τον τρόπον να δέχονται την αμαρτωλή καθοδήγηση της Βαβυλώνος-Ρώμης. Γι΄αυτό πενθούν. Γι΄αυτό κλαίνε. Όπως θα ‘κλαιγαν οι πόρνοι όταν κλείναν τα πορνεία. Και θα λέγανε: «Πωπω, έκλεισαν τα πορνεία! Τι θα κάνομε;». Τέτοιο πένθος; Τέτοιο πένθος δεν έχει διάσταση μετανοίας. Είναι το κατά κόσμον πένθος, που οδηγεί στην απώλεια και εις την καταστροφή.

       Μας λέγει, αγαπητοί μου, αυτός ο Απόστολος Παύλος Β΄Κορινθίους 7,10: « Ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται». Αν λυπήθηκες κατά Θεόν για τις αμαρτίες σου, ω, αυτό έχει αμεταμέλητη και αμετάκλητη τη σωτηρία σου. Λυπήθηκες κατά κόσμον; Διότι έχασες χρήματα; Διότι κλείσαν τα πορνεία; Γιατί κατεστράφη η πόλις της διαφθοράς από την οποία έπαιρνες καθοδήγηση; Και πήγαινες και γλεντούσες; Τότε αυτό θάνατον κατεργάζεται για σένα.

     «Μένουν», λέγει, «οι βασιλείς της γης που παρακολουθούν την καταστροφή της Βαβυλώνος, μένουν μακράν του βασανισμού της». Μακριά! «Διότι φοβούνται ότι κι αυτοί θα τιμωρηθούν». Είναι όμως, αγαπητοί μου, και η ψυχολογία των ανθρώπων που έχουν κοινωνία και εταιρία στο κακό, αλλά όταν έλθει η τιμωρία, τότε ο καθένας διασπά την κοινωνία και την εταιρία αυτή και σπεύδει να σωθεί, και ίσως-ίσως και να επιρρίπτει και εις τους άλλους ευθύνες. Έτσι γίνεται συνήθως. Είναι η λυκοφιλία. Είναι όταν δηλαδή οι άνθρωποι συμφωνούν να έχουν κοινωνία στο κακό. Πιάσαν ένανε; Τρέχουν οι άλλοι να κρυφτούν. Τους πιάσανε και τους άλλους; «Δεν το ‘κανα εγώ, το ‘κανε εκείνος». Είναι η εταιρία και η κοινωνία η δαιμονική. Διότι στην θεϊκή κοινωνία αναλαμβάνει κανείς τις ευθύνες του, αλλά και δεν έχει πράγματα να επιδείξει διεφθαρμένα και άσχημα. Και λέει: «Εγώ αυτό το καλό έκανα, εσείς ό,τι θέλετε, κάνετε. Και είμαι υπεύθυνος για ό,τι έχω κάνει. Μάλιστα, αυτό που είμαι, ή αυτό που έκανα. Και είναι αγαθόν».

    Αποκαλούν την Βαβυλώνα «πόλιν ἰσχυράν». Τι σημαίνει; Ποτέ δεν πίστευαν στην πτώση της. Ή στον τερματισμό της. Ή στον τερματισμό της αλαζονείας της. Ή του «στρηνιάσματος» της ζωής της. Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι ζουν, αγαπητοί μου, με το όνειρο ότι η ζωή είναι πάντοτε νεανική και καλοκαιρινή. Και όλα αυτά σε μιαν ώρα! Που φανερώνει το αιφνίδιον της καταστροφής. Πολλές φορές, αγαπητοί μου, ο Κύριος μας μίλησε για το αιφνίδιον της καταστροφής ή της κρίσεως, με μια εικόνα. Με την εικόνα του κλέπτου ἐν νυκτί. «Ἒρχομαι», λέγει, «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί»! Αλλά είναι αιφνιδία η καταστροφή δια τους αμερίμνους και τους αμαρτωλούς. Για τους γρηγορούντας Χριστιανούς, ο Κύριος ειδοποίησε. Και συνεπώς περιμένουν. Γι΄αυτό, αγαπητοί, ας γρηγορούμε.


73η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

06 Νοεμβρίου 2021

Ἡ παιδική θνησιμότης.

†.Εκπληκτικό θαύμα, αγαπητοί μου, η ανάστασις της θυγατρός του Ιαείρου. Και μάλιστα, διπλούν θαύμα! Γιατί όταν ο Κύριος κατευθύνετο προς το σπίτι του αρχισυναγώγου Ιαείρου, ένα άλλο θαύμα έλαβε χώρα. Ήταν το θαύμα της θεραπείας της αιμορροούσης εκείνης γυναικός. Και όσα εκεί ελέχθησαν με την αιμορροούσα γυναίκα, έχουν βάθος πίστεως και βάθος θεολογίας.

      Αλλά και στην ανάσταση της θυγατρός του Ιαείρου, η θεολογία που απορρέει είναι αποκαλυπτική. Ας δούμε όμως, πώς την ανάσταση αυτής της μικρής κόρης διηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Σας διαβάζω το κείμενο, παραλείποντας το περιστατικό της αιμορροούσης: «Καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ,  ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν… ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον (:Μην ενοχλείς, μην τον βάζεις σε κόπο. Πέθανε η κόρη σου). Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. Ἒκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν(:Έκαναν κοπετόν). Ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει(:Κοιμάται). Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν(Και τον καταγελούσαν οι γύρω, γνωρίζοντες ότι είχε πεθάνει). Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου(:Ω μικρό παιδί, σήκω).Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα(:αμέσως), καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν(:Διέταξε ο Κύριος να της δοθεί φαγητό). Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. Ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός(:Όμως Εκείνος παρήγγειλε εις αυτούς, τους γονείς, σε κανένα να μην πουν το γεγονός της αναστάσεως της κόρης των)».

     Κάθε πρότασις και κεφάλαιον θεολογίας, αγαπητοί μου… Ωστόσο, ας μείνομε σε ένα θέμα, που δεν θα ήτο θεολογικό, εκ πρώτης όψεως. Στο θέμα της παιδικής θνησιμότητος. Γιατί αυτό το μικρό κοριτσάκι, το μόλις 12 ετών παιδάκι, να πεθάνει; Γιατί; Κι ενώ μοιάζει αυτονόητο ότι μικροί και μεγάλοι πεθαίνουν, δεν είναι όμως τόσο αυτονόητο, όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Βέβαια, εισήχθη ο θάνατος σαν καρπός της παρακοής των πρωτοπλάστων. Αλλά ο Αδάμ, μετά την παρακοή του, έζησε 930 χρόνια! Και δεν πέθανε πρόωρα. Το μικρό αυτό παιδάκι, γιατί πεθαίνει; Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ηλικία του, τη ζωή του; Είναι ολότερα αφύσικο ο θάνατος στη μικρή ηλικία.

     Όταν ο Θεός ευλογούσε τους πρωτοπλάστους και δι’ αυτών όλους βεβαίως τους ανθρώπους, είπε τούτο: «Αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε». Έχομε ποτέ σκεφθεί τι σημαίνει αυτό το «αὐξάνεσθε»; Θα πει «να μεγαλώσετε». Θα πει ότι «παίρνετε την ευλογία να ολοκληρώσετε το μεγάλωμά σας να ολοκληρώσετε τα χρόνια της ζωής σας. Ναι, δεν θα πεθαίνατε ποτέ, τώρα που εισήχθη δια της αμαρτίας ο θάνατος, θα πεθάνετε, αλλά όχι μόλις γεννηθείτε. Αλλά Εγώ έβαλα όρια ζωής», λέει ο Κύριος. «Και έτσι, θα έχετε τη δυνατότητα να αυξηθείτε, να μεγαλώσετε, να ζήσετε. Παρότι ο θάνατος που μπήκε με την αμαρτία έγινε καθεστώς».

      Τώρα τι ανακόπτει το νήμα της ζωής ενός παιδιού, ώστε να μη φθάνει σε εκείνο το ευλογημένο, που είπε ο Θεός «αὐξάνεσθε;». Αλήθεια, τι στέκεται αιτία στην παιδική θνησιμότητα; Βέβαια η αμαρτία· που έγινε κι αυτή πλέον ένα καθεστώς. Έγινε παγία κατάστασις· που κληροδοτείται πλέον εις τα παιδιά, χωρίς αυτά να φταίνε. Άρρωστοι γονείς, συντελούν στην παιδική θνησιμότητα. Υπάρχουν αρρώστιες, αγαπητοί μου, αρρώστιες των γονέων, κυρίως από προσωπικές των αμαρτίες. Όχι πάντοτε όμως. Διότι κι εκείνοι εκληρονόμησαν από τους γονείς των ό,τι εκληρονόμησαν, από τους προγόνους των ακριβέστερα. Όχι πάντοτε όμως προσωπικές των αμαρτίες, το τονίζω· που δεν επιτρέπουν την ολοκλήρωση της ζωής των παιδιών των.

      Στην ακολουθία του γάμου, που πρέπει οι έγγαμοι μια φορά τον χρόνο και οι δυο μαζί να μελετούν την ακολουθία του γάμου, αφού θα ΄χουνε τη σχετική ακολουθία, το βιβλιαράκι, το τευχίδιο αυτό κάπου εκεί στα εικονίσματά των. Μια φορά λοιπόν τον χρόνο, το λέγω τρεις φορές, θα το κατεβάζουν από τα εικονίσματα και θα το μελετούν. Για να μην πω κάτι άλλο… Και ο κάθε πιστός πρέπει να διαβάζει την ακολουθία του Βαπτίσματος, του μυστηρίου του Βαπτίσματος. Για να ξέρομε και να ανανεώνομε τι θα πει βάπτισμα και τι θα πει γάμος. Και πώς τοποθετείται και το ένα και το άλλο μυστήριο στα μάτια του Θεού.

    Στην ακολουθία λοιπόν του γάμου, αγαπητοί, συναντούμε τα εξής αιτήματα, που είναι πολύ χαρακτηριστικά, έτσι πολύ πρόχειρα σταχυολογώντας τα: «Ὑπὲρ τοῦ εὐλογηθῆναι τὸν γάμον τοῦτον(Ας ευχηθούμε να ευλογηθεί αυτός ο γάμος)». «Ὑπὲρ τοῦ παρασχεθῆναι αὐτοῖς(Ας ευχηθούμε να παρασχεθεί σε αυτούς, τους νεονύμφους) σωφροσύνην, καὶ καρπὸν κοιλίας πρὸς τὸ συμφέρον». «Ὑπὲρ τοῦ εὐφρανθῆναι αὐτοὺς ἐν ὁράσει υἱῶν καὶ θυγατέρων(Ας ευχηθούμε να χαρούν οι νεόνυμφοι βλέποντας αγόρια και κορίτσια ως παιδιά τους)». «Ὑπὲρ τοῦ δωρηθῆναι αὐτοῖς(Ας ευχηθούμε γι’ αυτούς) εὐτεκνίας ἀπόλαυσιν(να απολαύσουν μία ευτεκνία, δηλαδή, και καλλιτεκνία, δηλαδή γερά και καλοκαμωμένα παιδιά), καὶ ἀκατάγνωστον διαγωγήν(και να ευχηθούμε γι’ αυτούς να έχουν διαγωγή ακαταγόρητον)». «Ἀξίωσον αὐτοὺς ἰδεῖν τέκνα τέκνων (Δώσε τους να δουν, Κύριε, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα, τέκνα τέκνων, απεριορίστως)· τὴν κοίτην αὐτῶν ἀνεπιβούλευτον διατήρησον(Και το συζυγικό κρεβάτι φύλαξέ το χωρίς προσβολές αμαρτίας)».

     Τι παρατηρούμε εδώ; Κάτι πολύ πρόχειρο, σας είπα, έχει πολλά σημεία, πολλές θέσεις η ακολουθία του γάμου. Πρώτον, βλέπομε ότι ευλογείται ο γάμος. Βέβαια, τι θα λέγαμε για τον πολιτικόν γάμο; Μπορεί να ευλογηθεί ο πολιτικός γάμος; Τι είναι; Πορνεία. Πόσο; Τι; Εκατό τοις εκατό πορνεία. Και όχι μόνον αυτό, Κάτι χειρότερο. Διότι εκείνος που πηγαίνει στην πορνεία, πηγαίνει στην πορνεία. Εδώ όμως είναι απώθησις, άρνησις, ενός μυστηρίου, ανθρώπων που εβαπτίσθησαν. Διότι αν δεν είχαν βαπτιστεί, ε, βέβαια, είναι επόμενον, πώς να αναζητήσουν την ευλογία του Αγίου Τριαδικού Θεού; Αλλά εδώ εβαπτίσθησαν, λένε ότι πιστεύουν πολλάκις και όμως απωθούν την ευλογία του Θεού. Είναι πολλές φορές χειρότερα, θα επαναλάβω, απ’ ό,τι είναι η πορνεία... Ταλαίπωροι και φτωχοί άνθρωποι, αν δεν ευλογήσει ο Θεός κάθε μας έργο, κι ένα από τα μεγάλα έργα του ανθρώπου πάνω στη Γη, είναι ο γάμος, πού θέλετε να φθάσετε; Τι θέλετε να επιτύχετε; Το βεβαιώνει η Γραφή: «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες». «Οἶκος» δεν είναι ο οίκος, το σπίτι. Είναι κι αυτό. «Οἶκος» είναι η οικογένεια. «Εάν ο Κύριος», βεβαιώνει το Πνεύμα του Θεού, «δεν οικοδομήσει, δεν ευλογήσει ο Θεός, αυτό το σπιτικό, μάταια κοπιάζουν εκείνοι που θέλουν να φτιάξουν σπιτικό». Υπάρχει τίποτε έξω από την ευλογία του Θεού που μπορεί να σταθεί; Κι όμως αρνούμεθα την ευλογία του Θεού. Γι΄αυτό, σας είπα, ζητά ο ιερεύς από τους παρισταμένους, ο γάμος αυτών των ανθρώπων να ευλογηθεί.

    Δεύτερον. Είναι η προϋπόθεση της σωφροσύνης. Ναι. Είναι η αγνότης του γάμου. Η αγνότης του γάμου μέσ’ τον γάμο. Γιατί πολλάκις ο γάμος μεταβάλλεται ευσχήμως εις παλλακείαν, κατά δυστυχίαν. Σωφροσύνη λοιπόν μέσα εις τον γάμον. Και αναζητείται η ηδονή κατά τέτοιο τρόπο, όπως λέει ένας σύγχρονος Γάλλος γιατρός, ο Ρενέ Μπιώ, ότι το σαράκι του γάμου είναι η φιληδονία. Όταν υπάρχει ακράτεια, δεν υπάρχει εγκράτεια, την οποία ωραιότατα και σοφότατα καθορίζει η Εκκλησία με τις ημέρες των νηστειών και της εγκρατείας, Σαρακοστών, Τετάρτης, Παρασκευής και εδεσίμων ημερών σαν ένας χαλινός εις αυτό το σαράκι που λέγεται ηδονοθηρία και που καταστρέφει, λέει, την αγάπη του γάμου. Κι όμως κινούνται στην ηδονοθηρία οι άνθρωποι, ακριβώς εξ ονόματος της αγάπης του γάμου. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι η καταστροφή του γάμου. Όταν μάλιστα αναζητούνται όχι κατά φύσιν, αλλά παρά φύσιν πράξεις και καταστάσεις.

      Εξάλλου, προ του γάμου ζητείται η εγκράτεια. Ζητείται η αγνότης και από τα δύο φύλα. Τα στεφάνια εκείνα με τα οποία θα στεφανωθούν οι νεόνυμφοι, τη στιγμή της τελετής του μυστηρίου του γάμου, δεν είναι παρά τα στεφάνια εις το σκάμμα της αγνότητος και της σωφροσύνης. Το λέγει σαφέστατα αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος. «Επειδή», λέγει, «έμειναν αγνοί μέχρι τη στιγμή εκείνη του γάμου, γι΄αυτό η Εκκλησία στεφανώνει την αγνότητά τους τη μέχρι εκείνη τη στιγμή». Σήμερα, με τις προγαμιαίες σχέσεις, πέστε μου, αλήθεια, τα στέφανα δεν είναι παρωδία; Να πάρουν έναν δειλό του πολέμου και να του δώσουν ένα μέγα παράσημο, μεγαλόσταυρο. Δεν θα ήτο παρωδία; Μια κοροϊδία δεν θα ήταν; Φοβάμαι ότι εδώ άνθρωποι που ζήσαν ανήθικα, με ποικίλες γυναίκες, ποικίλους άνδρες, αλλά και μεταξύ των προ του γάμου έχοντες σχέσεις, έρχονται τώρα να… στεφανωθούν!

     Τρίτον. Απ’ αυτά που σας είπα κάνω σχολιασμό. Είναι η χαρά να δουν τέκνα τέκνων. Να δουν παιδιά, εγγόνια και παρακάτω. Ναι. Εφόσον δεν ακολασταίνουν, δεν παρεμποδίζουν την σύλληψιν· που είναι τόσο μέγα θέμα σήμερα και επικαιρότατο. Δεν κάνουν εκτρώσεις. «Δεν πετούν τα γεννώμενα», για να χρησιμοποιήσω αυτήν τη φράση, που είναι από την προς Διόγνητον επιστολή. «Οι Χριστιανοί», λέει, «δεν πετούν τα γεννώμενα, αυτά που γεννιώνται». Δεν τα πετούν. Βέβαια, τότε θα δουν τέκνα τέκνων. Αν λένε «Και ποιος θα τα μεγαλώσει τα παιδιά;». Πατέρα, μητέρα, δεν τα μεγαλώνεις εσύ τα παιδιά. Εσύ είσαι διαχειριστής. Ο Θεός μεγαλώνει τα παιδιά. Εσύ είσαι οικονόμος του μυστηρίου του γάμου, οικονόμος Θεού. Γιατί ο Θεός θέλει να γεμιστεί ο οίκος Του, όπως λέει σε μία παραβολή ο Κύριος: «ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου», «να γεμιστεί η Βασιλεία του Θεού με νέα πρόσωπα». Εσύ είσαι εκείνος ο οποίος θα θρέψεις τα παιδιά σου; Δεν είναι απιστία εάν λες: «Δεν κάνω παιδιά, παρεμποδίζω τη σύλληψη, έκανα ένα, δύο, τα υπόλοιπα, αν συλληφθούν τα πετάω εις τον Καιάδα»; Σε ερωτώ: Εσύ τρέφεις τα παιδιά;

     Τέταρτον. Είναι η χαρά της ευτεκνίας. Γερά παιδιά. Γιατί οι γονείς και οι παππούδες και οι προπαππούδες έζησαν με σωφροσύνη. Και οι προ-προπαππούδες… Κάποτε ερωτήθηκε ένας Αμερικανός από πότε αρχίζει η αγωγή και η υγεία και η ευτεκνία, η καλλιτεκνία και είπε: «Πριν από εκατό χρόνια!». Ναι, για τον καθένα, πριν από εκατό χρόνια. Δεν είναι υπερβολή. Δεν είναι σχήμα λόγου. Γιατί ο κληρονομικός παράγων έχει πολύ μεγάλη σημασία. Έτσι λέγει ο Τihamer Τοth σε ένα του βιβλίο: «Είδες που συγχαίρουν τον πατέρα και τη μητέρα όταν γεννήσει ένα καλοκαμωμένο παιδί; Γιατί συγχαίρουν; Γιατί συ ο νέος και η νέα σταθήκατε αγνοί, καθαροί και κάνατε ένα γερό παιδί. Γι΄αυτό σας συγχαίρουν». Όχι γιατί γεννήθηκε γερό παιδί. Αλλά γιατί εσείς σταθήκατε και δημιουργήσατε προϋποθέσεις να γεννηθεί ένα τέτοιο γερό, καλοκαμωμένο παιδί.

     Έτσι, να πάμε σε ένα πέμπτο σημείο, να μη σας κουράζω άλλο, είναι η ακατάγνωστος διαγωγή. Έτσι το λέει ακριβώς. Η ακατηγόρητη διαγωγή. Όχι μοιχεία. Λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους: «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καὶ ἡ κοίτη(το κρεβάτι) ἀμίαντος(καθαρή)· πόρνους δὲ καὶ μοιχοὺς(εκείνοι που μετήλθαν ανηθικότητα προ του γάμου των, αυτό λέγεται πορνεία, και μοιχούς, η μοιχεία μέσ’ τον γάμο, δηλαδή ο τρίτος άνθρωπος) κρινεῖ ὁ Θεός». Θα τους κρίνει ο Θεός. Θα τους καταδικάσει ο Θεός.

     Όλα αυτά είναι, αγαπητοί, βασικές προϋποθέσεις για την ολοκλήρωση της ζωής των παιδιών μας. Είναι ακόμη και μερικά άλλα που συντελούν στην υγεία και στη ζωή των παιδιών, να μην έχομε την παιδική θνησιμότητα. Να προχωρήσω; Το κάπνισμα των γονέων και μάλιστα της μητέρας και ιδιαίτατα όταν η μητέρα εγκυμονεί. Τι παιδί θα βγάλει; Δεν το λέγω εγώ, το λέει η Ιατρική. Παιδιά σπαστικά, περίεργα, ανώμαλα, παιδιά προβληματικά. Δεν μπορούν… επιτρέψατέ μου να πω μία λεξούλα, δεν μου ξεφεύγει αλλά είναι πολύ χαρακτηριστική, δεν μπορούν τα παιδιά αυτά να παλουκωθούν πουθενά. Έχουν μία κινητικότητα καταπληκτική. Μα είναι κάτι φοβερό. Μα πουθενά δεν μπορούν να σταθούν. Γιατί; Γιατί η μαμά κάπνιζε όταν εγκυμονούσε. Ή επιτέλους το περιβάλλον της ως εγκυμονούσα, ο σύζυγός της, εκάπνιζε. Αυτά δεν τα λέγω εγώ, τα λέγει αυτή η Ιατρική.

      Ακόμη, το άγχος της μητέρας, ιδία όταν κυοφορεί. Δηλητηριάζεται η τροφή που παρέχεται στο παιδί της. Αλλά και όταν υπάρχει η γαλακτοτροφία πάλι, όταν είναι αγχώδης άνθρωπος, το γάλα δηλητηριάζεται στο παιδί που το δίνει. Είναι δηλητήριο…

    Ακόμη πρέπει να σας πω, και να μην το ξεχνούν οι άνθρωποι αυτό, ότι κατά την σύλληψιν, όταν υπάρχει η μέθη, η κόπωσις, και η οργή, ένα από τα τρία, στον έναν ή και στους δύο συζύγους, τότε υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότης το παιδί να έχει πάθει ζημία.

    Ακόμη είναι και η ψυχολογική καταπίεση των παιδιών. Όταν τα καταπιέζομε κατά έναν περίεργο τρόπο. Δεν είναι εκείνο το οποίο λένε «Μην καταπιέζεις το παιδί». Είναι κάτι άλλα πράγματα, τα οποία χρόνο δεν έχω να σας τα πω. Ακόμα είναι η πείνα. Όταν υποτρέφονται τα παιδιά, έτσι…κακοζούν, κακοτρέφονται τα παιδιά. Όταν ο πατέρας είναι τεμπέλης ή τα τρώει και τα πίνει όλα στο καπηλειό. Ή επιτέλους, όταν υπάρχει και πείνα. Του ‘41 τα παιδιά, είχα περιέργεια, τι παιδιά θα γίνουν; Δεν έπαθαν ουσιαστικά τίποτε. Όσους γνώρισα, δεν έπαθαν. Αλλά, ήταν και μικρό το χρονικό διάστημα. Το θέμα είναι ότι αν υπάρχει μία γενική πείνα, εδώ δεν υπάρχει ενοχή στους γονείς. Ε, φυσικόν είναι. Είναι γενικό το φαινόμενο.

     Κι ερχόμεθα τώρα στο φαινόμενο: μοναχοπαίδι. Κι αν μεν ο Θεός δεν έδωσε άλλο παιδί, δεν έδωσε ο Θεός. Με χίλια βάσανα έκαναν ένα παιδί, βεβαίως δεν υπάρχει ενοχή. Και η Σάρα είχε ένα παιδί, και τι παιδί… Τον Ισαάκ. Και η Ελισάβετ είχε ένα παιδί και τι παιδί. Τον Ιωάννη τον Βαπτιστή! Όταν όμως το μοναχοπαίδι είναι προϊόν μιας μόδας για ένα μόνο παιδί, να κάνομε ένα παιδί ή το πολύ δύο, και λένε εκείνο το φοβερό: «Αν ξεφύγει…». Εγώ αν ήξερα ότι γεννήθηκα, δημιουργήθηκα και γεννήθηκα γιατί «ξέφυγα», καταλαβαίνετε τι θα πει αυτό το «ξέφυγα», δεν θα τιμούσα ποσώς τους γονείς μου. Α, ώστε λοιπόν είμαι παιδί του «ξεφεύγματος», της διαφυγής; Επειδή ξέφυγα, γεννήθηκα; Δεν θέλατε εγώ να γεννηθώ; Δεν με αγαπούσατε; Αν τα δει κανείς ένα ένα όλα αυτά! Και όταν το παιδί αυτό πεθάνει, το ένα, τότε πόσος ο οδυρμός; Αλλά κάποτε, για να αποκατασταθεί το πράγμα, είναι πολύ πολύ αργά.

     Ο Ιάειρος είχε μόνον ένα παιδί. Αλλά δεν ξέρομε γιατί είχε μόνον ένα παιδί. Πιθανότατα γιατί δεν έκανε άλλο παιδί, δεν μπορούσε να κάνει άλλο παιδί. Όχι γιατί δεν ήθελε. Πιθανότατα. Γι΄αυτό και ο καημός για τον θάνατό του, για τον θάνατο της κόρης του ήταν πολύ μεγάλος. Η πολυτεκνία, αγαπητοί μου, συνήθως μπαίνει στο στόχαστρον της ειρωνείας. Όταν κάποιος σταθεί να έχει παραπάνω από τρία παιδιά. «Μπα!». Και ειπώθηκε κάποτε σε ένα παιδάκι: «Κουνέλα είναι η μάνα σου;». Και ειπώθηκε από τη δασκάλα στο σχολείο. «Κουνέλα», λέει, «είναι η μάνα σου;». Όταν είπε το κοριτσάκι αυτό ότι «έκανε κι άλλο παιδί η μητέρα μου». Το τέταρτο. Φοβερό, αγαπητοί μου. Ούτε ακόμη και η πολιτεία καλά καλά δεν φροντίζει.

      Ωστόσο, θα αδικούσαμε τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, να σταματήσω εδώ για όσα είπα, αν δεν βαθαίναμε σε κάποια περιστατικά. Πολύ σύντομα. Ο Κύριος ελυπήθη τον Ιάειρον, ίσως γιατί δεν ήταν υπεύθυνος του ότι δεν είχε μόνο ένα παιδί, όπως σας είπα, γι΄αυτό και ανέστησε την δωδεκαέτιδα κόρη του. Και τι παρατηρούμε εδώ; «Διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν». Έδωσε εντολή να της δώσουν να φάει. Περίεργο... Εκείνος που ανέστησε, δεν θα μπορούσε να δυναμώσει το κορίτσι; Ή Εκείνος που ανέστησε τον Λάζαρον, δεν θα μπορούσε να πει στον λίθο που έφραζε το μνημείον: «Λίθε παραμερίσου, πέτρα παραμερίσου». Όχι. Για να δείξει ότι όσα μπορούν οι άνθρωποι, Εκείνος δεν τα μετέρχεται. Ούτε καταργεί τους φυσικούς και τους βιολογικούς νόμους που Αυτός εθεμελίωσε.

     Όταν είπε ο Κύριος: «Ἡ παῖς, ἐγείρου», λέει εφώναξε ο Κύριος. «Σήκω πάνω, παιδί». «Ἡ παῖς, ἐγείρου» -σήκω απ’ το κρεβάτι σου- που ήταν νεκροκρέβατο εκείνη τη στιγμή. Ο Κύριος φώναξε με δυνατή φωνή. Και η φωνή Του έφθασε, αλήθεια, στον Άδη. Όπως όταν φώναξε για τον Λάζαρο. «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω». Με δυνατή φωνή. Και η φωνή του Κυρίου έφθασε στον Άδη. Όπου και η ψυχή επέστρεψε. Η φράσις «καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς καὶ ἀνέστη», τι δείχνει; Ότι η ψυχή είναι στοιχείο ανεξάρτητο του σώματος. Όταν χωρίζει απ’ αυτό, τότε πορεύεται προς τον οικείον τόπον. Δεν είναι η ψυχή προϊόν της ύλης, όπως θέλουν να λένε οι υλισταί.

      Όταν ο Κύριος είπε ακόμη ότι «ἡ κόρη καθεύδει»,δεν πέθανε, -λέει- κοιμάται», οι γύρω…τι; «Κατεγέλων αὐτοῦ». Τον κορόιδευαν, γελούσαν· «εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν». Πολύ ωραία. «Εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν». Έδωσαν τη μαρτυρία ότι το κοριτσάκι είχε πεθάνει. Μπράβο! Ευχαριστούμε αυτούς που κατεγέλων τον Κύριον. Γιατί έδωσαν το βεβαιωτικόν ότι το κορίτσι πέθανε. Άρα λοιπόν η ανάστασις ήτο πραγματική.

     Αγαπητοί, ποιος μπορεί να σταθεί κύριος έναντι του θανάτου; Κανείς. Μόνον ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Κι όπως λέει ο Ίδιος: «Ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν, καὶ ἐγενόμην νεκρός, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου». «Εγώ έχω τα κλειδιά της ζωής και του θανάτου και του Άδου».

     Εκείνο που μένει για μας είναι να μένομε στις προϋποθέσεις ενός χριστιανικού γάμου και μας εν Χριστώ τεκνογονίας. Αν υπάρχουν παράγοντες έξω από μας, τότε δεν υπάρχει ενοχή, ούτε και ευθύνη.  Εξάλλου, υπάρχουν παράγοντες πλείστοι όσοι που σ’ αυτούς δεν ευθυνόμεθα.  Εμείς θα μένομε στην υπακοή του Χριστού κι Εκείνος θα επιτρέπει ό,τι είναι για την δόξα Του, ό,τι είναι για το δικό μας συμφέρον.


579η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.