10 Ιανουαρίου 2023

🇪🇦 HOMILIA 1ª GENESIS

En la antigua Iglesia el bautismo se hacía en la mayoría de edad. Como ahora el bautismo se hace de niño, la catequesis se hace después del bautismo. Por esta razón es una verdadera bendición si una vez entendemos que se debe completar nuestra catequesis después de nuestro bautizo cuando seamos mayores. La catequesis no es un lujo, algo excepcional, ni si queréis preferencial, la catequesis es muy necesaria. Por esta razón, si nos concienciamos de que debemos de adquirir la gnosis-conocimiento del contenido de nuestra fe, entonces sin duda no sólo iremos a nuestros años de jóvenes para completar nuestra gnosis la teológica, espiritual, la cristiana de nuestra fe, sino que es un asunto continuo para toda la vida. Los alumnos de Cristo hasta que murieron se llamaban alumnos, que significa que tenían espíritu de alumno. También nosotros hasta que moramos debemos tener espíritu de alumno. Por eso pues, no consideréis que el venir aquí es algo excepcional, por preferencia y voluntad sino que es muy, pero muy necesario, como obligatorio por decirlo de alguna manera, si queremos llamarnos y ser cristianos. Y aún si queréis, todos los males que se han acumulado en nuestra vida, es porque exactamente falta la catequesis. Una gran mayoría de nuestro pueblo está desinformado en los temas de la fe. Está descatequizado. Y esta es la gran desgracia.

Los temas de este año serán la cosmología y la antropología Cristiana.

Cuando decimos antropología nos referimos al logos (tratado, causa) del hombre y su constitución física y espiritual.

Cuando decimos cosmología nos referimos al logos (tratado, causa) o temas sobre el cosmos (mundo, universo). Este tema es enorme, siempre ha ocupado a los filósofos, y sobre todo a los primeros filósofos. Me refiero a los filósofos helenos, desde los presocráticos, intentaban entrar en el misterio de la creación. Es decir ¿qué es el mundo?, ¿qué es esto que nos rodea?, ¿quién lo ha creado?, ¿qué propósito tiene y adónde nos llevará? Esta cosa se llama cosmología cristiana. ¿Porqué se llama cristiana? Porque el tema no lo veremos del lado filosófico, ni científico, sino que lo veremos del lado hagiográfico cristiano. Pero si me decís vale, pero la ciencia y la filosofía dicen esto y lo otro, de acuerdo, pero obviamente también en algunas partes nos estaremos refiriendo a temas de la filosofía y la ciencia. 5´

Pero, qué queréis que os diga. Si digo que os voy a hacer ciencia, entonces no es catequesis. Entonces qué se debe hacer. Escuchad: Los joyeros tienen una piedra que se llama “piedra de toque”. Cuando les lleváis una joya de oro o que suponéis que es de oro o no sabéis de cuantos quilates es, la toma el joyero y la frota en la piedra, y encima de la piedra queda una raya del metal. Después pone un ácido y de la manera que se oscurecerá y cuanto oscurecerá, esto que la joya ha dejado encima de la piedra como metal, juzga si es oro y de cuantos quilates es.

Así pues, queridos míos, si aprendemos muy bien, pero demasiado bien de parte cristiana el contenido de nuestra fe, os aseguro que paso a paso, cualquier teoría que escuchéis, sea en el colegio, sea leyendo el periódico o en cualquier parte, cualquier teoría sobre la creación del mundo y sobre la creación del hombre que esta es la antropología cristiana, diríais y podréis en cada momento  juzgar si este algo es tolerado cristianamente. Porque, por fin, en este momento este es nuestro tema. Nos interesa de parte cristiana todas aquellas que circulan.

La razón de que este año tratemos sobre este tema es que una chica tenía unas dudas y me ha preguntado sobre estos temas y la contesté que venga a la catequesis y allí la contestaré y así pensé que analicemos estos temas este año. Es decir, qué. Cuando escucháis sobre la teoría del desarrollo que se van a festejar, este año, los cien años desde que circuló la teoría de Darwin que dice: que las especies tienen un desarrollo y que provenimos del mono, cuántas cosas de este tipo se dicen en nuestras escuelas, en los periódicos, etc. (Los helenos en metáfora al diablo lo llamamos mono). Y os preguntáis y decís: ¿o sea, que no nos ha hecho Dios, es decir, nuestro origen es del mono de manera desarrollada y al azar? ¿Este desarrollo no tiene ningún plano? ¿Se hace así por el factor suerte? ¿Este mundo se ha encontrado al azar? ¿Y qué es este mundo etc.? Teniendo todo esto seréis capaces en cualquier momento de contestar primero a vosotros mismos y después a vuestro ambiente, si hemos aprendido muy bien estos temas.

Por lo tanto, estos temas los veremos, es decir, la cosmología y antropología cristiana de parte hagiográfica. Qué dice y nos apocalipta (revela) el Logos de Dios. Cierto que la Santa Escritura más o menos se refiere a estos temas. Pero el libro por excelencia del cual tomaremos toda la información ahora y analizaremos este año será el libro del Génesis.

Este libro está escrito por Moisés el siglo 15 antes de Cristo. Es el primer libro del Antiguo Testamento. Por lo tanto, el primero de toda la Santa Escritura. Este libro se considera de muchos desinformados que es un mito, mítico y que no aguanta o no es tolerado en la ciencia y que ya no podemos referirnos a la historia de Adán y Eva y que Dios hizo en seis días el cosmos-mundo. Pero aunque os dije que no haremos ciencia, sino ciencia divina, veréis que son tan maravillosas estas cosas que escribe el Logos de Dios, que no sólo aguantan, toleran sino que dejan sorprendidísimo al estudiante, no al lector sino al estudioso en relación con aquellas cosas que dice la ciencia. Así que, sin hacer ciencia, veréis que las cosas vendrán solas y compararemos las cosas con la ciencia y de este modo estaremos tomando nuestra información como cristianos que pediríamos una contestación auténtica.

Porque es conocido que ni los filósofos, ni la ciencia nos pueden dar una contestación auténtica, hoy dicen esto y mañana dicen otra cosa. La ciencia continuamente reconsidera, los científicos abandonan las teorías antiguas y formulan teorías nuevas pero otra vez teoría. Las verdades científicas son muy pocas. Sobre todo en la ciencia nos movemos por las teorías, es decir, por un “creer” científico, esto es la teoría y la estructura de la ciencia no es de verdades científicas. O sea, algo que esté demostrado. Por ejemplo, decimos la teoría del desarrollo, la teoría sobre el génesis del universo, es decir, qué teoría, a, b, c, etc. multitud de teorías. Todas estas intentan dar una respuesta porque no se ha dado auténtica contestación.

Antes de proseguir el tema, me gustaría hacer, completando aún una pequeña introducción.12´ El libro del Génesis es muy antiguo, su tiempo es de tres mil quinientos años. Quizá, uno diría, ¿hace falta que tomemos información de un libro tan antiguo? Lo sorprendente es que cuanto más antiguo, tanto más sorprendente es. Por la sencilla razón de que cómo es posible que en un libro tan antiguo se formulen y escriban cosas que apenas hoy se descubren. Esto eleva la graduación de la zeopnefstía (inspiración o intuición divina) de la Santa Escritura, especialmente el libro del Génesis. Aún os tengo que decir que si escucháis o leéis o os dicen que puede que el escritor del Génesis puede ser que se haya tomado prestadas o utilizado fuentes fuera de la Biblia. Es decir, que haya tomado de los Babilonios, los Egipcios o los Caldeos, elementos para componer el libro del Génesis. Hay tanta distancia entre las fuentes babilonias y egipcias etc., de la Santa Escritura que sería de broma decir que Moisés ha tomado elementos de estas cosmologías y antropologías. 14´ Esto uno lo verá con una primera vista, cuando se presupone que estudia un texto babilónico o egipcio, lo verá enseguida. Y como hoy desgraciadamente tenemos la deificación de la ciencia, de una manera querríamos utilizar la ciencia y nos gustaría referirnos a ella cuando analizamos estas cosas mediante la Santa Escritura, cuando haga falta haremos referencia también a la ciencia. En este punto, me gustaría deciros la opinión de dos grandes científicos.

El gran físico Amper, que en honor de él, tenemos la unidad métrica de la corriente eléctrica en amperios, dijo lo siguiente: “Esto que Moisés ha escrito, hace tres mil quinientos años de hoy, o tenía las gnosis antropológicas y cosmológicas de nuestra época o era zeópnestos (inspirado o intuido de Dios)”. Pero, el que Moisés tenga las gnosis de nuestra época es totalmente imposible. Cómo sería posible tener las gnosis de nuestra época. Puesto que no conocían si la tierra giraba sobre el sol, un tema que para ellos era totalmente inimaginable sobre todo en el siglo 15º a. d. C. Puesto que Moisés no tenía los conocimientos de nuestra época, sobre todo estos datos de la biología o geología, que son apenas de los últimos cien años, no nos queda otra cosa sino sólo que estas cosas que escribió Moisés sean zeopnefstas (inspiradas o intuidas de Dios).

Otra opinión la de Lapereun, gran geólogo de la academia francesa, dijo lo siguiente: “Si tuviera que hacer un resumen en cuarenta líneas de las más auténticas conclusiones de la Geología, copiaría el texto del Génesis. Es decir, la historia de la creación de la geología lo haría igual que lo ha escrito Moisés.

¡Veis, maravilloso! Esto da una grandiosa autenticidad y prestigio incalculable al libro del Génesis. Esto es como una pequeña introducción sobre los temas que vamos a analizar todo este año y el que viene, si es que acabamos. Yo personalmente estos temas los considero grandiosos, muy apetitosos, suculentos. Cuando por ejemplo entremos en los temas de la antropología cristiana y estaremos diciendo por ejemplo: ¿qué es el hombre? Una vez un filósofo heleno, Diógenes, había tomado un gallo, lo desplumó y dijo he aquí el hombre, como sus patas y sus alas se parecían al hombre dijo mirad al hombre. Es un misterio el hombre, no sabemos lo que es el hombre. Hasta ahora nadie ha contestado qué es el hombre ni la filosofía ni la ciencia. Mucho más, cuál es el propósito o fin para el que existe el hombre.

¿Queréis algo más? Decimos: ¿la mujer es άνθρωπος (antropos, humana)? Cierto que bajo la perspectiva de la Santa Escritura, bajo el prisma de la Iglesia, la pregunta parece tonta. Es obvio que la mujer es humana. Pero, alguna vez no era obvio, con consecuencias prácticas del tema. Por eso se ha desarrollado el feminismo. Y hoy decimos que la mujer es igual que el hombre. Veis que en nuestra época hay conflictos sobre el tema. Pero si aprendemos cómo se hizo la mujer, de dónde se hizo, cómo permaneció a lado del hombre (varón), tendremos todos los elementos del auténtico feminismo cristiano. Porqué pues, hablar del feminismo. Por eso os dije que tendremos estos textos valiosos que llenan de entusiasmo a nuestras psiques (almas) como la “piedra de toque” del joyero, que estas puedan darnos en cada momento lo auténtico y separen lo falso. Porque el feminismo mundano tiene cosas terribles y negativas que hacen que sea la mujer una penuria o miseria. Mientras el feminismo hace esfuerzos por igualarla con el hombre, el feminismo mundano a la mujer la varoniza y la hace una penuria, una miseria. Nosotros guardaremos la medida y la medida la da la Santa Escritura, la apocálipsis (revelación) de Dios. Ahora vamos al texto sagrado.

Capítulo 1

Creación. En el principio Dios creó el cielo y la tierra.

2 η δέ γή(i de yí)… en cambio o al contrario la tierra, era invisible, no formada, y la tiniebla, oscuridad cubría el abismo y el espíritu de Dios flotaba sobre las aguas.

3 Y dijo Dios: «Hágase la luz; Y se hizo la luz». Aquí me detengo.

En principio Dios creó el cielo y la tierra. ¿Qué significa esto? Dice Akakio de Cesarea: “Es lo mismo que, Dios creó el principio del tiempo y el principio del cosmos-mundo.” Así, pues, vemos directamente desde el principio que se ponen dos elementos, el del tiempo y el elemento del espacio. Cierto que sabéis poquito de matemáticas y física del colegio, de verdad disfrutaréis mucho de estos temas. Pero si algunos no tienen estos estudios mínimos, espero que no les defraude y canse, sino que hagan un pequeño esfuerzo por entender porque realmente se beneficiarán. Esta primera frase: “Al principio Dios creó el cielo y la tierra”, por costumbre del escritor sagrado constituye el prólogo de todo el libro, pero también el resumen del capítulo de todo el libro.

Pero vamos a detenernos en las dos primeras palabras. “En principio”, cuando dice principio, inmediatamente denota, revela tiempo. Decimos, por ejemplo, cuando empiecen las clases…, cuando empiece a comer…,  esto indica tiempo (cronos). Pero el tiempo en los antiguos no fue observado, permaneció inadvertido. Es decir, los filósofos antiguos en el tema de la creación observaron sin tener en cuenta el tiempo, o sea, que no estuvieron atentos, no tuvieron en cuenta este tema. Veían delante de ellos sólo la creación. 24´ Pero la creación sin el tiempo es una cosa inconcebible, totalmente incomprensible. Simplemente porque dentro de la misma creación tenemos acontecimientos, hechos, y estos acontecimientos tienen principio y final, aunque sea parcialmente. Por ejemplo, decimos que empieza nuestra clase y terminará. Después empezará la siguiente homilía y terminará. Estas son cosas que ocurren, acontecimientos, hechos, diríamos que son unos trozos pequeños del tiempo. Y toda la creación, sin duda, está constituida de estos trozos pequeños del espacio que tienen una manifestación. Aún hasta una cosa estática, que está parada, decimos un edificio ¿qué tiene esto? No tiene ningún acontecimiento es estático. ¿Cómo que no? Dentro del tiempo existen los acontecimientos, existe la corrupción o desgaste, ¿existe algo sin corrupción? No tiene nada que ver si esta casa durará mil años o un monte por ejemplo quinientos mil años; o mi reloj durará sólo cinco años. Esto no tiene ninguna importancia. Lo importante es que hay metábole, variación, modificación, cambio, y esta variación siempre se escribe con el tiempo-cronos (del helénico cronos que quiere decir tiempo, viene en castellano cronómetro, herramienta con la que se mide el tiempo). No es, pues, la creación algo estático. Entra el tiempo-cronos y esto es honor para la Santa Escritura, el que inmediatamente nos introduce a la creación del espacio y del tiempo. Con el “en principio” se refiere al tiempo y con el “creó el cielo y la tierra” se refiere al espacio. Así pues, queridos míos, tenemos esta cosa maravillosa que hizo falta miles de años para que el hombre lo entendiera. Y lo ha comprendido apenas ahora.

Cierto que los filósofos empezaron a percibir y entender algo, como os voy a decir más abajo, pero la ciencia ahora últimamente lo ha formulado. ¿Qué? Pues, que espacio y tiempo son cosas que se han creado simultáneamente y no se separan. Decimos que tengo una tela, esta tela se constituye de hilos. Cuál es la composición de la tela; pues, de los verticales y los horizontales. Si quito los hilos verticales, simplemente tengo una línea de hilos no tengo tela y viceversa lo mismo. Para tener tela tengo que tener las líneas verticales y las horizontales. Para tener la creación tengo que tener el espacio y también el tiempo. No se entiende la creación sin el tiempo, el espacio sin el tiempo, son dos cosas que son simultáneas. Ninguno se hizo antes que el otro, se hicieron juntos a la vez.

Esto lo dice muy bien el divino Agustino, cierto que esto lo dice de la Santa Escritura: “No en tiempo sino junto con el tiempo Dios consolidó o fijó al mundo”, que nos muestra que no existía el tiempo y en un momento empieza la creación. Pero el tiempo y el espacio están juntos. ¡Es asombroso!

29´ Platón dijo lo siguiente: “Dios hizo el mundo junto con el tiempo-cronos. De manera que si alguna vez se disuelven que se disuelvan juntos. ”Esto es una gran verdad que la veremos más abajo.

Así que por el “en principio Dios creó el cielo y la tierra” llegamos al espacio y tiempo de Einstein. Saben que antes de Einstein, los fenómenos los examinábamos en la ciencia, no es que ignoráramos el tiempo, no decimos que la velocidad es igual al espacio por el tiempo. El tiempo entra dentro de todos los elementos, pero no habíamos percibido que el tiempo hace un papel muy importante, cuando en un momento dado la velocidad se hace muy grande, cuando llega al punto que puede mover la materia se hace enorme, es decir, llegar a la velocidad límite de la luz, entonces inmediatamente tenemos energía. La energía sabéis que es igual a la masa multiplicado por la velocidad de la luz al cuadrado, E=M.C2.

Esto es, pues, un cimiento o base, para que veáis que en principio Dios creó el cielo y la tierra parece como simple, pero no es nada simple. Este simple es sabio pero se proclama muy sencillamente. Esto nos hace hoy llegar al tiempo y espacio de Einstein. ¡Sorprendente, maravilloso! Pero aún una cosa más, cuando dice “en principio” significa que tenemos principio y final. Porque todo lo que empieza termina. Es también esto una tesis filosófica si queréis. Lo que empieza termina, ¿saben que gran valor tiene esto en el tema de la paciencia? Porque, por ejemplo, puede que una persona me esté aturdiendo o castigando sin parar. Puede estar sentado en la silla y me diga y diga continuamente y me esté castigando incomparablemente. ¿Saben como tengo la paciencia? Pues que un día u hora acabará. Esto es muy importante, porque como va a terminar, porqué tengo que gritar. Esto tiene aún más valor. Nuestra vida tiene muchas penas, castigos, pero decimos que terminarán. 32´ Pero si damos valor a la vida también más allá de la muerte porque esto ocurre, entonces nace una virtud importante que es la paciencia. Todo termina. Así dentro de nuestro pueblo hasta al hombre con menos estudios, analfabeto, está regada esta verdad: que lo que empieza, acaba. Entonces,  cuando “en principio Dios hizo el cielo y la tierra” da a entender también final. Y decimos, ¿o sea, la creación tiene final? Claro. Es cierto existe el final puesto que hubo principio. ¿Cuál es este final de la creación, qué significado tiene este final de la creación? ¿Este universo un día acabará? Lo imagináis, hijos míos, hasta estos mismos científicos nos hablan sobre este final del universo.

Tenemos dos lados, uno el lado físico y el otro lado es el apocalíptico (o revelativo). Primero tomemos el lado físico. La misma ciencia nos dice que el universo muere. Aunque existen billones de billones de materia. Sobre todo para nuestro sol dice que muere. Si queréis os doy unos datos. Calculan que toda la vida del sol es ciento diez por diez al nueve 110.109, es decir, 107 billones de años es toda la vida del sol. O sea, que este tiempo puede vivir el sol. Hasta ahora el sol está en la edad del niño, es decir, tiene sólo seis por diez al nueve 6.109. O sea, si tuviésemos un hombre que tendría que vivir ciento siete años este hombre ahora tiene seis años, aún le faltan de vida ciento uno años. Entonces la vida del sol hasta ahora es 6.109, es decir, seis billones de años.

Escuchad ahora esto. El sol pierde materia y la pierde por la energía, por la luz. Además, nuestra tierra, si queréis se hace más y más pesada recibiendo materia por la forma de la luz. Escuchad: dentro de un segundo, el sol pierde cuatro millones de toneladas de materia en un tik tak. En un minuto pierde doscientos cincuenta billones de toneladas, en veinticuatro horas pierde 360 billones de toneladas de materia. Entendéis, pues, lo qué va a pasar. Puesto que pierde no se añade algo. Entonces después de ciento uno billones de años como os dije antes, el sol se perderá, por lo tanto muere. Y tal como muere el sol muere también el universo entero. ¿Pero qué quiere decir que muere el universo? Pues, muere con la llamada muerte térmica.

La teoría de la muerte térmica nos dice lo siguiente: Como sabrán, según el segundo axioma termodinámico de esta devaluación cualitativa de la energía no se pierde nada, sino que sólo la calidad cae o se rebaja. Nos muestra que no tenemos pérdida de energía, saben que existe el principio del mantenimiento de la materia, el principio de Lavoisé, lo recordáis de la escuela, y el principio del mantenimiento de la energía. Por lo tanto no se pierde nada. ¿Entonces, cómo mueren las cosas? De la siguiente manera, atención a esto. ¿Porqué se mueve la tierra alrededor del sol? Porque la temperatura del sol es de este tipo que la hace mover, como también los demás planetas. Si ya el sol no tiene temperatura, no tiene luz, no estará en movimiento. ¿Entonces qué pasará? Significa que la energía del universo la cual está en forma de luz cae en la forma del calor. El calor es la más baja calidad de energía y cada punto de esta energía está en el mismo nivel. Puesto que no tenemos diferencia dinámica, tenemos muerte. Un ejemplo. ¿El mar tiene energía? Sí, energía potente terrible. Si tuviéramos una manera de tener el mar encima de una montaña y pase dentro de un gran túnel y nos movería, imaginaos qué máquinas, que electricidad etc. nos produciría. Pero para llevar el mar encima de la montaña necesitamos energía. No podemos pues, llevar el mar a la montaña. El mar es como un nivel, para levantarla más arriba necesito energía, entonces para darla energía, qué tomaré, recibiré menos de lo que daré, por lo tanto no interesa. ¿Porqué? Porque el mar tiene gran valor porque es energía y tiene gran energía pero la tiene al mismo nivel, por lo tanto no puedo aprovechar este elemento de la energía. Así pues, dentro del universo, el mar después permanecería inamovible. ¿Puede el mar subir a la tierra? No. Permanece allí. Así también la energía del universo caerá a este mismo nivel, es decir, todos los puntos y señales de la energía caerán al mismo nivel no tendrán diferencia, con el resultado que no exista movimiento. Es decir, muerte. Pero la muerte no significa desaparición, sino inamovilidad.

40 Si tomamos un hombre muerto ¿porqué está muerto, cadáver? Porque no tiene movimiento, no tiene vida. Sobre lo demás, su materia, pues, encerrarlo herméticamente dentro en una cuba de vidrio para que no se escape nada de lo que se disuelve y pesarlo cada año. Veréis que no se perderá nada. A pesar de esto tenemos muerte. Así pues la ciencia nos dice que tenemos la muerte térmica del universo y esto se hace sobre la base de la ley de la entropía, así se dice en la física. Esto por parte física.

Por lo tanto, bien dijo Moisés “zopnefstos-de manera inspirada divinamente” que el universo tuvo principio. Aún si queréis no vayáis a los antiguos filósofos, vayan a los sistemas y teorías materialistas de nuestra época y abrir el diccionario a la palabra materia, por ejemplo al diccionario de Rosental. Allí veréis que dice, la materia es eterna. Ingenuidad, la materia eterna. A pesar de esto llenamos la cabeza de nuestros hijos hoy con sistemas materialistas. La materia no es eterna.

Pero tenemos también el lado apocalíptico (revelativo). El final como nos dice la ciencia, no es desaparición, sino inamovilidad. De acuerdo. Dios nos apocalipta y nos dice: que el final realmente no es desaparición, porque lo que Dios creó no vuelve al cero, a nada, como lo veremos un poquito más abajo, cómo Dios hizo el mundo. ¿Pero qué es? Es cambio, transformación en tiempo y espacio de tipo peculiar. Y este espacio tiempo tipo peculiar, después de la muerte del universo que no coincide con la muerte física, tenedlo en cuenta esto, sino con la Segunda Presencia de Cristo. Este tiempo espacio de tipo particular, no es nada más que la Realeza de Dios. Escuchad como lo dice el Salmo 101: En principio tú Señor has cimentado la tierra y los cielos son obras de tus manos, pero ellos se pueden perder, (pero no desaparecerán), pero tú permaneces, y todos, los cielos, la tierra toda la creación se envejecerá como una prenda y tu como buen modisto la prenda la girarás de dentro hacia fuera y la harás nueva”. Saben que antiguamente que la ropa de vestir estaba muy cara, volvíamos la tela de dentro hacia fuera y la prenda parecía nueva. Esto lo hará Dios, esta imagen está tomada de allí del modisto. Dice que girará de dentro hacia fuera la creación. ¿Qué es esto de dentro hacia fuera? Es un tema o cosa de Dios, y la creación se hará nueva.

Dice el evangelista Juan: Y vi un nuevo cielo y una nueva tierra; porque el primer cielo y la primera tierra habían desaparecido y el mar ya no existía” (Apoc 20,1). Por lo tanto, el universo tendrá otra forma no será la forma esférica, no será el mar, toma el mar como elemento. El universo no será tal como lo sabemos. “Y dijo el sentado sobre el trono, el Cristo: He aquí, hago todo nuevo” (Apoc 21, 5). Así pues, vemos que Dios cimienta el tiempo y el espacio, pero El mismo permanece fuera del tiempo espacio. A lo referente cómo Dios permanece fuera del tiempo espacio y no se identifica con el tiempo espacio, sino que es el Creador del universo y del tiempo espacio, esto lo veremos el siguiente Domingo. (En este caso en la siguiente homilía traducida del Griego al castellano).


1η ομιλία στην Χριστιανική Κοσμολογία.

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

Πηγή : https://www.logosortodoxo.com/category/genesis

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

🇪🇦 HOMILÍA 2ª GENESIS

Refiriéndonos a la cosmología cristiana, en la homilía anterior habíamos analizado el “En principio hizo Dios el cielo y la tierra” (Gen 1,1), que es la primera fila, del primer capítulo de la Santa Escritura. Habíamos dicho qué significa esto de “en principio”. Dijimos que expresa tiempo y que Dios junto con el cosmos cimentó, formó también el tiempo y que el tiempo y el espacio son dos elementos que se unen, conectan entre sí y nos es posible entender, es incomprensible, no puede captarlo la mente humana que estos se separen. Porque cada metábole, cambio de la creación, aunque sea estática o inamovible, no hay nada inamovible, las metáboles, cambios expresan tiempo. Y decíamos que el creador del tiempo es Dios. Porque “en principio Dios creó el cielo y la tierra”. También vimos sobre el tema del tiempo, puesto que ya se puso el principio, también se pondrá final. Y algo que empieza termina. Y que tenemos dos tesis: Una el final del mundo de parte física y otra es la teoría de la muerte térmica del universo, es la ley de la entropía, que es cuando todos los puntos de la energía están en el mismo nivel. Acordaos que dije el ejemplo del mar que es del mismo nivel y entonces ya no tenemos productividad de energía, y esto se llama muerte térmica del universo, porque la forma más baja de energía el calor que ya no puede rendir, cae porque todos sus puntos están al mismo nivel. Diríamos que la energía calor es la más baja, pobre. La primera forma de energía es la luz y la última forma es el calor. Esto del lado físico nos los confirma la misma ciencia que existe final. Algunos dicen, principalmente el materialismo, que no existe final de la creación ni principio. Qué Dios, dicen, ha hecho al mundo, esto es paradójico. Sí, esto es paradójico lo que dicen ellos de parte lógica. Porque todo lo que tiene metábole, cambio, todo lo que tiene el sello del tiempo, esto significa que terminará porque empezó. Pero el hombre no pudo captar el concepto del principio. Porque no puede captar que existe antes del principio. Esto lo veremos un poco más abajo este punto sobre la creación y el espacio.

Y un segundo punto sobre el tema del principio que expresa tiempo, que no es sólo la tesis de la física que acaba el mundo porque empezó, sino que es también la tesis apocalíptica. Es decir, que cuando decimos que termina la creación porque empezó, no significa que desaparece o se hace cero, sino que cambiará, se transformará y os había dicho el ejemplo de la prenda vieja. El ejemplo no es mío es de la Santa Escritura del Salmo 101, 20- 26, que dice que todos los cielos y todo como una chaqueta envejecerán y girará lo de dentro hacia fuera y los renovará. Este “de dentro hacia fuera” es una icona, imagen, esto lo sabe Dios no podemos captarlo. Porque entonces ya no tendremos más que un tiempo de tipo peculiar que se llama perpetuidad o eternidad. Esta es la vida eterna. Ay, con qué facilidad decimos que ganes la vida eterna. Si pudiéramos profundizar en estas cosas, que los hombres de apariencia superficial y vanidosa con una raya fácilmente las borran sin interés alguno, que manifiesta la frivolidad del hombre. Pero, si Dios cimentó el tiempo, está claro que Dios está fuera del tiempo. Si yo cimiento la casa, yo estoy fuera del cimiento que pongo. Porque no tendría sentido que yo cimiente y yo mismo sea el cimiento, sería inconcebible. Dios, pues, cimienta el tiempo y está fuera del tiempo, que significa que es el Kirios (Dueño y Señor, Soberano,) del tiempo. Significa que Dios no envejece. Qué difícil es expresar estas cosas, la Santa Escritura está escrita en la lengua popular para que sea entendida por los niños pequeños, los hombres analfabetos, por todos los hombres. Hay una bella expresión en la Santa Escritura que dice “el viejo de los tiempos” y se presenta Dios y Cristo en el Apocalipsis, con barbas blancas y pelos blancos como la nieve y se llama “el viejo de los tiempos” pero principalmente se dice así el Padre. Es decir, el que ha envejecido demasiado por la edad. ¿Qué significa se ha envejecido? Significa, por expresarlo de alguna manera, a este que no le vence el tiempo, es el más antiguo de todos y de todo, pero existe. Es una expresión popular como os dije, para decirnos la Santa Escritura que Dios está fuera del tiempo, no podemos expresarlo de otra manera. Como veremos un poquito más abajo, Dios también está fuera del espacio. Dios es omnipresente y a la vez no tiene ninguna relación con el tiempo ni con el espacio. Exactamente como el pintor, pone su sello al lienzo que pinta, pero no tiene ninguna relación con el lienzo que pinta, no está dentro del lienzo sino que está fuera. A pesar de eso su genio, su pintura, sus cualidades artísticas, las coloca encima del lienzo, pero él no está allí. Así también Dios.

         8´ Ahora voy a la siguiente palabra: “creó” que significa hace, constituye, construye, es decir, el creador. En la lengua helénica “crear” tiene muchas fases pero tiene sólo un significado que es que hago algo de lo que existe. De algo que no existe no puedo hacer algo. Pero, como la Santa escritura quiere hablar del cero, el tal cero en el pensamiento helénico es lo que el mismo cero dice, que no existe. El filósofo del pensamiento heleno dirá que no existe el cero, aunque en las matemáticas lo utilizamos como símbolo. Atención aquí, el heleno dice no existe el cero, el hebreo dice por apocalipsis (revelación) que el cero existe, porque antes de hacerse lo que se ha hecho existía el cero. Incomprensible, lo veremos un poquito más abajo. Por eso en la filología hebrea se formula un verbo que expresa la creación del ser, existencia y del no ser o inexistencia. Este verbo en hebreo se llama “barac” que significa “crear”. Pero el “barac” tiene dos significados. El primero quiere decir “crear” de cero, los latinos lo dirían “primera creación”, y el segundo significado del verbo “barac” quiere decir crear del ser, de algo que existe y los latinos lo dirían “segunda creación”. Para entenderlo mejor un ejemplo: Para que hagáis una prenda de punto sin que os dé pelo y me diréis dame pelo para hacértelo punto o una chaqueta. Lo primero es del cero y lo segundo es de lo que existe, es decir, tenéis el pelo y podéis hacer el punto. 12´  Así que significa que Dios “barac crea” el cielo y la tierra, por lo tanto creó de cero y después configuró, formó y o hizo evolucionar lo que había creado de cero. Pero cuando Dios crea, está fuera de lo que crea. Cuando formo un objeto, estoy fuera de este objeto. Atención, esto es muy importante. Aquí en esto las distintas corrientes, sobre todo filosóficas principalmente helenas, son diversas, porque no pudieron captar estas verdades apocalípticas, revelativas. No podían captarlas, es normal, se debía de (apocaliptar) revelar toda esta verdad, porque la mente humana engañada y oscurecida no podía captar estas cosas.

Aquí ahora debemos ver cuál es la relación de Dios con el cosmos-mundo. Lo primero es que puede haber una creación de emanación o derramamiento. ¿Qué quiere decir eso? Porque esto lo sostenían los filósofos estoicos. Y aquí, ahora debemos ver cuál es la relación de Dios con el cosmos-mundo. Como os decía la otra vez, y lo estaré repitiendo que: puede ser que todas estas cosas parezcan teorías, pero son fundamentales. Porque uno me decía, quizás no son tan espirituales estas cosas. Le contesto: Como no, sin son Santa Escritura, ¿es posible que no sean espirituales? Y cuando uno cimienta estos conceptos ¿entonces uno puede ser engañado? No. Como os diré más abajo sobre el panteísmo, que se arrastran y engañan nuestros jóvenes de yoguísmos o los gurú etc, sobre todo los universitarios. Porque el día de mañana os invitarán a escuchar una conferencia sobre todo esto y seréis engañados, no sabréis que lugar tomar. Y no podréis percibir que allí en estas cosas la relación con Dios y el mundo es una tesis panteísta (todo dios). Estos temas son importantísimos. Por eso mucho os ruego poner mucha atención y veréis que saldrá mucho trabajo espiritual de esto.

15´Pero vuelvo al tema. Los filósofos estoicos decían que la relación del mundo es relación de emanación o derramamiento. Es decir, ¿cómo se hizo el cosmos-mundo? Como no podían captar que la creación se hizo de cero, por eso dijeron que el cosmos salió de la esencia de Dios. Y el cosmos-mundo constituye una parte de la esencia de Dios. De la misma manera que cuando tomamos un panal lleno de miel, este ejemplo es de los estoicos, de la manera que están hechos los panales la miel está dentro y no cae. Pero si apretamos este panel, entonces la miel empieza a fluir, derramarse. Así dicen que provino el mundo de Dios. Y cuando decimos que Dios hizo el mundo, significa según ellos, que el cosmos-mundo fluyó, surgió o fue derramado de la esencia de Dios. Por lo tanto, el mundo participa de la esencia de Dios. Eso es una cosa extranjera. Aquí pone el verbo “crear” que significa que Dios no tiene ninguna relación de parte de esencia con el cosmos-mundo. Una cosa es la esencia de Dios que es increada y otra la esencia del cosmos-mundo. No es derrame o emanación de la esencia de Dios. Os diré un punto. Si el cosmos-mundo peca, entonces significa que peca la esencia de Dios, puesto que el cosmos-mundo procede de Dios. He aquí una oposición que el mundo no es derrame o emanación de la esencia de Dios. Sino que es creación y está fuera de la esencia de Dios.

Platón decía otra tesis. Que Dios no creó el cosmos-mundo. Para él, Dios siempre existe eternamente sin principio ni final, y también el cosmos-mundo siempre existe sin principio ni final, es decir, que el mundo no fue creado. Entonces Platón introduce dos principios filosóficos; el principio Dios y el principio cosmos-mundo. ¿Entonces Dios qué relación tiene con el mundo? Simplemente Dios tenía delante suyo la materia la cual existe pero deformada y la transforma. Por consiguiente, según Platón la relación de Dios con el cosmos-mundo es relación de transformador, es relación de decorador, que Dios decora la creación, pero la creación siempre existía, existe y existirá. Esto dice hoy el materialismo. Me diréis qué coincidencias raras. Saben que el materialismo no quiere saber nada sobre Platón, que le considera idealista y no se siente nada bien con él. A pesar de eso, este principio de Platón es el principio del materialismo. Os diré lo que el materialismo dice sobre el cosmos, como lo ponen en el diccionario filosófico: El mundo, es decir, la materia existía, existe y existirá es un fuego eterno, es decir, sin principio ni fin. Como Dios también es sin principio ni final, por lo tanto, es tesis platónica. El que Dios tenga delante de él la creación, no la hizo Dios sino que la transforma. Es como si doy al alfarero un trozo de barro para que me haga un jarrón. Pero el alfarero no ha hecho el barro, simplemente lo transforma. Esta tesis es ajena, totalmente extranjera en la enseñanza cristiana. Por la sencilla razón que Dios no es extranjero del mundo que crea. Si tuviera tiempo os diría también el tercer elemento de Platón que son las ideas. Las ideas son el prototipo (modelo) y copia los prototipos y hace al cosmos-mundo, es decir, que transforma al mundo de acuerdo a las ideas, estos eternos prototipos (modelos). Cosas que no tienen ninguna relación con la creación por parte cristiana.

Por lo tanto, Dios creó el cosmos-mundo, es el Kirios, (Dueño y Señor, Soberano) del mundo, como veremos, por lo tanto ama al cosmos-mundo y todo es creación Suya. No permanecen ajenas, ni extranjeras, no están enajenadas las creaciones de Dios. Lo digo este punto porque muchas veces algunos materialistas dicen que son idealistas no materialistas y toman frases y tesis de Platón y creen que son tesis cristianas. Las tesis de Platón no tienen ninguna relación con las tesis de la apocálipsis (revelación), del Evangelio y del Cristianismo, ninguna relación. Esto lo digo también para que no seáis engañados, porque se dice mucho esto.

         Y una tercera cosa falsa que se dice sobre la relación del mundo con Dios. Saben que esto es un gran problema, el llamado problema teológico o cosmológico en la filosofía. Es que Dios se identifica con el cosmos-mundo. Y cuando decimos cosmos-mundo o Dios es la misma cosa. Y que el dios cosmos se crea a sí mismo. Esto se llama panteísmo (todo dios),que quiere decir, que todo lo que existe es Dios, todo dentro de la creación es un trozo de Dios. Pero entonces, sabemos muy bien que la creación no tiene conciencia es inconsciente, el sol y la luna no tienen conciencia no son personas. Un ejemplo sencillo, sólo voy a tomar nuestro pequeño barrio, el sol y nuestra tierra, aunque tenemos influencia del universo entero. Cuando por la iluminación del sol tenemos tantas transformaciones e influencias sobre la tierra, como invierno, verano, la lluvia, nieve, vientos, sequedades etc. tantas y tantas transformaciones las conocidas que existen. ¿Esto se hace por y con conciencia? ¿Es decir, sabe el sol lo que hace? ¿Sabe la tierra lo que le pasa y hace? Sin duda, no. Hasta un niño pequeño si le preguntamos no lo dirá esto. Porque no hay conciencia, no existe yo. ¿Cómo pues, es posible en una creación que tiene el sello de la dinamis (fuerza, potencia), de la sofía-sabiduría y de la agapi (amor) sean conseguidas estas cosas de manera sorprendente y sean resultado de una inconsciente energía? Imposible. A pesar de esto, hijos míos, todas las religiones orientales que se han introducido en occidente tienen un pedestal panteísta. Budismo, Hinduismo todas estas cosas que ahora las traen aquí a Grecia, a Europa, a América, los gurús, yoga etc, el año pasado os dije algo sobre esto. Yoga quiere decir ejercicio y hacen allí varios ejercicios, pero no son simples ejercicios, atención estos hombres engañan. Os dicen que un ejercicio, gimnasia simple, pero no es nada de esto, sino que tiene carácter teletúrgico, oficiante. 25++++ Como nosotros decimos la oración de Jesús, ellos dicen repetidamente jare crisna, jare crisna es decir, regreso al crisna, volver al dios todo, es decir, panteísmo. Atención, cuidado no seamos engañados. El masonismo también es panteísmo. La teosofía tiene su origen del budismo, hinduismo es panteísmo.

No creáis que son cosas lejanas y no nos concierne. Están aquí dentro y alrededor de nosotros. Os diré una expresión, porque estas expresiones son muchas veces las que traicionan o predisponen, decimos: ¡Qué flor más bella, que hace la naturaleza! Esto es panteístico. ¿La naturaleza hace o Dios? Veis y lo decimos en nuestra vida diaria. Crea la naturaleza. Diríamos no señores no crea la naturaleza sino Dios crea. Mi Padre dice Cristo hasta ahora trabaja y yo trabajo, yo el Dios Logos que lo he creado todo, trabajo y mi padre también. ¿Qué trabaja? ¿Todo lo que existe? No que Dios hace nuevas cosas, porque Dios cesó la creación. Entonces, ¿cómo trabaja? Manteniendo, gobernando, dirigiendo todo. Así que vemos que Dios no se identifica con la creación.

         Recapitulo los últimos puntos. La creación, siempre en relación con Dios no es resultado de derramamiento o emanación de Dios, como decían los estoicos, ni como decía Platón que el mundo y Dios son co-principiantes, sin principio ni fin, es decir, existe Dios y existe el cosmos, sin principio ni final los dos. Y tercero que Dios no se identifica con la creación. Está fuera de su creación como esencia, que la tesis panteísta la identifica. Esto significa que el lado ortodoxo cristiano, el apocalíptico es que Dios crea proyección exterior, lo que hace es fuera de Dios, esto se dice “proyección exterior”, proyecta exteriormente. Lo que Dios hace lo hace sin que este algo preexistiese, y aún sin que este algo tenga relación de propia esencia de Dios. ¿De dónde lo hace esto Dios? Pues, de cero. Aquí ahora hemos encontrado un sueño de nuestra lógica.

         29´¿Qué quiere decir de cero? Dirá que de cero, que no entendemos nada. Aristóteles decía: de cero, tenemos cero. Era un dogma filosófico. Es algo autodemostrable, obvio, del cero no podemos sacar nada, no existe cero, lo decíamos antes. A pesar de esto, este incomprensible para el pensamiento humano viene el Logos de Dios a decirnos que: Dios de cero hizo todo. La madre Solomoní de los siete Macabeos decía a su hijo menor: “Hijo mío, no olvides que Dios del no ser, de la nada al ser, a la existencia produjo todas las cosas”. Todo lo creó de la inexistencia, es decir, de cero. Es una tesis antilógica. No la entendemos.

Por eso la Santa Escritura se refiere a este tema fundamental que Dios es uno. Pero atención. Este Dios es Dios trascendental. Puesto que crea el tiempo-cronos y cuando decimos mundo, nos referimos al espacio, lo que vemos. Pero atención, Dios no tiene ninguna relación con el tiempo ni con el espacio-cosmos, está fuera de estos. Por lo tanto, es transcendental, está más allá del mundo y el tiempo. Pero es tan bello el cosmos-mundo, tan potente y tan sabio, de modo que todos los científicos de todas las épocas, sobre todo hoy con los perfectísimos órganos, podemos ver interminables fines del universo; no existen fines interminables, existen sin existir. Ha llegado nuestro ojo a los 18 billones de años luz. Para que venga de aquella esquinita del universo la luz que corre trescientos millones de metros al segundo, o sea, que hace el circulo de la tierra siete veces y medio en un segundo. Tarda de venir de allí dieciocho mil millones de años. ¿Qué creen, es grande el universo? Insólitamente enorme. Entonces pues, vemos un universo terrible, potente, vemos la fuerza, potencia de Dios que desgraciadamente le insultamos y decimos que no existe. Ay de nosotros. Dudamos de la sabiduría, la potencia de Dios, si uno observa un poquito el universo quedará sorprendido y cuantos más estudios tenemos tanto más se ve la sabiduría de Dios. Pero también la agapi (amor increado) de Dios. Para que permanezcan los seres, para que permanezca su creación y no se pierda, qué ingenió el Dios en unas combinaciones maravillosas. Así pues, Dios hizo el cosmos-mundo, este el Dios uno que es trascendental, de potencia, sabiduría y agapi (amor). Mirad lo que dice: el Dios. Lo pone con artículo. ¿Porqué? Porque se trata de un Dios concreto. No simplemente, como dicen algunos hombres, un poder o fuerza superior hizo todo esto. ¿ Hombre, cuál es esta fuerza o poder superior? Cosas imprecisas, aguadas. No, no Dios sino el Dios. El artículo no sólo expresa un Dios concreto, sino que expresa algo más muy importante que es el Dios personal, persona. El Dios persona, personal que tiene conciencia de sí mismo. Porque la fuerza, la sabiduría y la agapi, cómo se podían expresar si el Dios no tuviera conciencia. Un Dios que nos abraza y nos da el derecho de abrazarle. Porque ha hecho sus creaciones, nosotros los humanos, personas. Y el Dios personal busca encontrarse con los humanos personas. La mayor felicidad dentro de la creación, el encuentro del hombre con el Dios. La persona del hombre con la persona de Dios. 34´

Así pues, “Dios creó el cielo y la tierra”. Aquí ahora tenemos una debilidad en la palabra hebrea. Mientras que en la lengua helénica hay una riqueza. Veis que no existe ninguna lengua humana perfecta. Los helenos escribirían: “El Dios creó el universo”, una palabra. Los hebreos escriben: “El Dios creó el cielo y la tierra” porque no existe una palabra en la filología hebrea que contenga las dos, el cielo y la tierra. Pero a pesar de la diferenciación al decirnos que el universo es el cielo y la tierra, esto tiene un valor y significado muy importante, porque atiende una tesis importante: que Dios es el creador del cielo y también de la tierra. Por lo tanto el dualismo desaparece. ¿Qué quiere decir dualismo? Pues, hasta hoy existen dualismos, creían los hombres y también Platón, la masonería que también es dual, la teosofía que es la teoría de la masonería es dual, es decir, que existe el dios bueno y el dios malo. Y se expresa como el dios de la luz y el dios de la materia, el dios de los espíritus y el dios de los cuerpos. Platón decía que el cuerpo es la cárcel de la psique (alma) y se liberarán las psiques del cuerpo y se marcharán e irán a unos lugares luminosos y bellos. No, el Dios es el Dios de los cuerpos y de los espíritus. El Dios es también del cielo y la tierra. No existe dios tierra, dios materia y dios espíritu, dios cielo. El Dios es uno.

Aquello que decimos que es malo, nos equivocamos. No existe mal en la materia. Perdonadme, ahora voy a bajar a un nivel muy bajo con un ejemplo. Aquello que comeré, irá al estomago y se hará una esencia muy fea, huele mal y después lo sacamos, es decir, los excrementos ¿son malos? ¿Estas cosas las ha hecho Dios? Pero ¿quién os ha dicho que esto es algo malo?. El sentido o concepto del mal sólo está en el pecado. Sólo en la apostasía y la infracción, no está el mal en la materia. A pesar de esto, los hombres colocaron el mal en la misma materia. No existe el mal dentro de la materia. El mal está en la preferencia del pecado o la libre voluntad del hombre. Hasta el matrimonio, los agnósticos lo consideraban un mal, lo escribe el apóstol Pablo: “Vendrá tiempo que os dirán no os caséis porque es sucia la boda o el matrimonio”.

Dónde está lo sucio del matrimonio, dónde está el pecado, en ninguna parte. Sólo en la infracción de los mandamientos de Dios, allí está el pecado. Veis, os lo dije que salen muchas cosas. Si aprendéis sobre estas cosas sólo las básicas, entonces solos podréis sacar conclusiones por lo que os ocurre en vuestras vidas.

Así pues, el mundo material y el espiritual son creaciones de Dios. La materia no es principio, fue creada. Dios crea también el mundo y el cielo. ¿Quién es el cielo? En la Santa Escritura tenemos tres expresiones sobre el cielo. Es el cielo meteorológico, el astral y el espiritual. Decimos, las nubes están en el cielo o los pájaros vuelan al cielo, es el cielo meteorológico. Decimos, el sol está en el cielo es el cielo astral. Decimos, el Dios está en el cielo, es el cielo espiritual. El Dios, pues, crea el cielo y la tierra. Y aquí acaba la primera fila, que nos habla sobre un Dios que es la causa creativa de todo. Las siguientes filas dos y tres, que veremos en la próxima homilía, la Santa Escritura nos indica que el Dios es trinitario. ¿Me diréis qué desde la segunda fila del Antiguo Testamento nos dice que el Dios es uno y trinitario? ¿Y se introduce el dogma de la Santa Trinidad que el Dios es uno y trinitario? Sí, pero lo veremos en la próxima homilía esto. ¡Es maravilloso esto! Siempre, claro está, con la luz del Nuevo Testamento.

La conclusión cuál es pues. Voy a recapitular lo pasado y lo de hoy. Primero, el cosmos-mundo tenía principio. Segundo, el mundo no es resultado del azar. Tercero, el mundo no es derrame o emanación de Dios, ni se identifica Dios con el mundo, ni es co-principiante con el mundo. Cuarto, el mundo se hizo de Dios, el Dios uno, no de muchos dioses. Quinto, Dios es trascendental, más allá y por encima de todos y todo. ¿Qué diríamos sobre el Dios? Aquello que dice un Padre de la Iglesia: Dios la bienaventurada fisis-naturaleza, la abundante bondad, el extremo posible, aquello que hace la psique humana solo en él descansar en ninguna otra cosa, la muy deseada belleza y bondad por las creaturas lógicas, el principio de los seres, la fuente de la vida, la luz espiritual, la inconcebible sabiduría. Este es el Dios que trajo el mundo, el Dios personal que nos ha hecho personas, como veremos en la antropología cristiana, para tener con nosotros que somos los pequeños, kinonía-comunión, conexión. Uno no tiene más que hacer sino alabar, glorificar y agradecer la sabiduría y la agapi de Dios. Amín.


2α ομιλία στην Χριστιανική Κοσμολογια.

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

Πηγή: https://www.logosortodoxo.com/category/genesis

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἐπιτομή Ἑρμηνείας τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως -Α- Κεφάλαια : 1, 1 – 8, 9. Ἀποκάλυψις.

†.Ἀδελφοί μου, θά πρέπει ἀσφαλῶς μέ πολύ δέος καί προσευχή συνεχῆ νά προσεγγίζη κανείς τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, τήν Ἁγίαν Γραφήν καί εἰδικώτερα τό προφητικώτατον Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἡ δυσκολία μάλιστα νά ἀποδοθῆ μία συντομωτάτη περίληψις τοῦ ὅλου Βιβλίου μέσα σέ δύο Ὁμιλίες εἶναι προφανής. Ὅμως, ἐπικαλούμενοι τήν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, θά προσπαθήσωμε, ὅση δύναμις, κάτι νά προσφέρωμε διά τήν οἰκοδομήν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Πρίν ὅμως προχωρήσωμε, θά ἐπιθυμοῦσα νά σημειώσω ὅτι καμμία ὑποκειμενική ἑρμηνεία δέν θά χρησιμοποιηθῆ παρά μόνον ὅ,τι εἶναι κατατεθειμένον εἰς τήν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας. Πρέπει ἀκόμη νά τονισθῆ, ὅτι ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὀφείλει νά μελετᾶ τοῦτο τό βιβλίον κατά τήν ρητήν παραγγελίαν τοῦ Κυρίου: «ὅ βλέπεις γράψον εἰς βιβλίον καί πέμψον ταῖς ἑπτά Ἐκκλησίαις… καί μή σφραγίσῃς τούς λόγους τῆς προφητείας τοῦ Βιβλίου τούτου. Ὁ καιρός γάρ ἐγγύς ἐστίν» (Ἀποκ. 1, 11. 22, 10).

Μέσα εἰς τό Βιβλίον αὐτό θά προσπαθῆ ὁ πιστός «νά καταμανθάνη τούς καιρούς καί νά ἀναμένη τόν ἄχρονον, τόν ἀόρατον, τόν δι᾿ ἡμᾶς ὁρατόν» (Ἁγ. Ἰγνατίου, Πρός Πολύκαρπον, ΙΙΙ) κατά τόν Ἅγ. Ἰγνάτιον. Ὁ πειρασμός, νά καθορίζη, ὁ ἀναγνώστης τούς χρόνους ἐκβάσεως τῶν περιγραφομένων προφητειῶν, περιορίζεται ἀπό τόν θεμελιακόν ὅρον ἑρμηνείας τῶν προφητειῶν πού θέτει ὁ Ἅγ. Εἰρηναῖος: «Ἀσφαλέστερον καί ἀκινδυνότερον τό περιμένειν τήν ἔκβασιν τῆς προφητείας ἤ τό καταστοχάζεσθαι καί ἀπομαντεύεσθαι» (Κατά Αἰρέσ. V 30,2). Καί πού συμπληρώνει ὁ Ἅγ. Ἀνδρέας Καισαρείας: «Ὁ χρόνος ἀποκαλύψει καί ἡ πεῖρα τοῖς νήφουσιν».

Ἡ Ἀποκάλυψις εἶναι τό ἔσχατον Βιβλίον τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀλλά καί ὁλοκλήρου τῆς Ἁγ. Γραφῆς. Ἀποτελεῖ τήν κατακλεῖδα της καί ἔχει ἱκανή ἀντιστοιχία μέ τό πρῶτον Βιβλίον, τήν Γένεσιν μέ τήν ὁποίαν συνιστᾶ τόν ἄξονα: Πτῶσις- Σωτηρία. Ἔτσι, ἄν ἡ Γένεσις μᾶς περιγράφει τήν Δημιουργίαν τοῦ Κόσμου, τοῦ Ἀνθρώπου καί τήν πτῶσιν του, ἡ Ἀποκάλυψις μᾶς περιγράφει προφητικά τήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Δημιουργίας μέσα εἰς τόν χρόνον, τήν ἀναγέννησιν τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἀναδημιουργίαν τοῦ κτιστοῦ ὁρατοῦ κόσμου καί τήν αἰωνίαν των δόξαν.

Ἡ Ἀποκάλυψις περιέχει ἐν συντομίᾳ ὁλόκληρον τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἀπό τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὅπου ἡ Γυνή – Θεοτόκος μέ τό ἄρρεν παιδίον, τόν Ἰησοῦν, καταδιώκεται καί τῆς ὁποίας τό ἄρρεν παιδίον ἁρπάζεται εἰς τόν Οὐρανόν, δηλαδή ἡ Ἀνάληψις τοῦ Ἰησοῦ. Ἀναφέρεται εἰς τήν ἵδρυσιν ἐπί τῆς γῆς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, δηλ. τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἱστορικήν της παρουσίαν καί τήν παγκοσμίαν ἐπέκτασίν της. Τήν ἐξέλιξιν τῆς πάλης της μέ τάς ἀντιθέους δυνάμεις, τάς ἐσχάτους πληγάς πού θά ἐπιπέσουν εἰς τήν ἀμετανόητον ἀνθρωπότητα.

Τέλος, εἰς τήν ἐμφάνισιν τοῦ Ἀντιχρίστου, τήν τελικήν συντριβήν του, τήν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ ὡς Κριτοῦ, τήν ἀνάστασιν ὅλων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος νεκρῶν, τήν τελικήν Κρίσιν, τήν αἰωνίαν τιμωρίαν τῶν ἀσεβῶν, τήν αἰωνίαν δόξαν τῶν πιστῶν, τήν ἀποκάλυψιν τῆς Καινῆς Ἱερουσαλήμ – τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τήν ἀνακαίνισιν τοῦ ὁρατοῦ κτιστοῦ κόσμου, τήν αἰωνίαν κοινωνίαν τῶν θεωμένων πιστῶν μετά τοῦ Χριστοῦ.

Κεντρική ἰδέα τοῦ Βιβλίου παραμένει πάντοτε ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία. Κύριον θέμα, ὁ ἀγών τῆς Ἐκκλησίας κατά τῶν ἀντιθέων δυνάμεων μέ νικηφόρον ἔκβασιν τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα αὐτά καταγράφονται μέ ὁράματα, παραστάσεις καί εἰκόνες πού ἀποτελοῦν τήν συμβολικήν γλῶσσαν τοῦ Βιβλίου.
Ἡ Ἀποκάλυψις, ὡς προφητικόν Βιβλίον, ἀποκαλύπτει ὄχι μόνον τά μέλλοντα ἀλλά καί τά παρόντα σέ σχέσι μέ τόν χρόνον καταγραφῆς της. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος σημειώνει εἰς τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ καταγράψας τήν Ἀποκάλυψιν εἰς τήν νῆσον Πάτμον: «Γράψον οὖν ἅ εἶδες, καί ἅ εἰσι καί ἅ μέλλει γίνεσθαι μετά ταῦτα» (Ἀποκ. 1,19).

Ὁ σκοπός τοῦ Βιβλίου εἶναι ἡ προπαρασκευή τῶν πιστῶν ἐν ὄψει τῶν ἐπερχομένων θλίψεων, καί ἡ παρηγορία τους διά τήν ἀγαθήν ἔκβασιν τοῦ ἀγῶνος. Πρό παντός ὅμως ἡ προειδοποίησίς τους διά τάς ἀναμενομένας θλίψεις ὥστε νά μή σκανδαλιστοῦν καί θεωρήσουν τήν Ἐκκλησίαν ἀσθενῆ καί ἀνυπεράσπιστον, τόν δέ Ἰησοῦν ὡς μή ἐνδιαφερόμενον διά τήν Ἐκκλησίαν του. Κάτι παρόμοιον συνέβη καί μέ τό ἐπικείμενον Πάθος τοῦ Χριστοῦ ὅταν οἱ Μαθηταί εἰδοποιοῦνται, ἀκριβῶς διά νά μή σκανδαλισθοῦν, καί νά ἐννοήσουν ἀργότερα ὅτι τό Πάθος ἦτο ἑκούσιον.
Ἔτσι, δέν πρέπει νά ἰδοῦμε τήν Ἀποκάλυψιν μέ τήν στενήν ἔννοιαν τῆς προφητείας ἀλλά σάν ἕνα Βιβλίον πού ἔρχεται νά ἐνισχύση, νά παρηγορήση, νά ἀνορθώση, νά εἰδοποιήση, νά ἐπισημάνη, ἰδιαιτέρως δέ σέ ἐποχές πού τό θρησκευτικόν συναίσθημα εἶναι χαμηλόν.
Εἶναι ἕνα ζωντανόν Βιβλίον, μέ πολλήν καί ἀνέκφραστον χάριν καί δροσερότητα. Εἶναι ἕνα ἀληθινόν ἀριστούργημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχει ἑνότητα, συμμετρίαν, εὐρυθμίαν, δύναμιν λόγου, πλοῦτον χρωμάτων καί τόνων, ποικιλίαν θεμάτων, πλαστικότητα, ζωηρότητα, παραστατικότητα. Εἶναι θεολογικώτατον, ἀφυπνιστικόν συνειδήσεων, συναρπαστικόν, μέ σκηνικά τόν οὐρανόν καί τήν γῆν, καί χρόνον ἀνελίξεως, τήν παγκόσμιον ἱστορίαν καί τήν αἰωνιότητα. Δι᾿ αὐτό καί ἀποτελεῖ λάθος ἑρμηνευτικόν νά θέλωμε νά ἑρμηνεύσωμε τό Κείμενόν του μέ βάσι ἕναν τόπον, ὅπως ἡ Ἑλλάδα, ἡ Κων/πολις, ἕνα ρεῦμα, ὅπως ὁ Μωαμεθανισμός, ὁ Κομμουνισμός, ἤ μίαν χρονικήν περίοδον, ὅπως ἡ τεσσάρων αἰώνων Τουρκική Κατοχή, ὁ εἰκοστός αἰών κλπ. Ὅλα βεβαίως αὐτά, περιέχονται εἰς τόν ὀπτικόν ὁρίζοντα τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως, ἀλλά δέν ἐξαντλεῖται μέ αὐτά.

Ἕνα ἀκόμη σημεῖον πρέπει νά ἀναφερθῆ. Πότε ἀρχίζει τό Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως νά πληροῦται; Πρέπει νά σημειώσωμε ὅτι δέν περιορίζεται μόνον εἰς τήν ἐποχήν τοῦ ἱεροῦ συγγραφέως οὔτε εἰς τά ἔσχατα τῆς ἱστορίας, ἀλλά ἀρχίζει ἀπό τήν στιγμήν πού συγγράφεται. Κάθε τί πού πραγματοῦται εἶναι προανάκρουσμα ἑπομένων γεγονότων μέ τελικήν ἔκβασιν τά περί τήν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου. Ὀρθόδοξοι ἑρμηνευταί, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας, ἀναζητοῦν εἰς τήν Ἀποκάλυψιν, τήν ἱστορικήν, τήν ἠθικήν, τήν θεολογικήν καί μυστικήν διάστασιν τοῦ ἱεροῦ κειμένου.

Ἡ ἱστορική διάστασις, εἶναι ἐκεῖνο πού ἤδη συμβαίνει ἤ πρόκειται νά συμβῆ, ὅπως οἱ Ἑπτά Ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας, τά ἔσχατα, ὁ Ἀντίχριστος, ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία. Ἡ ἠθική διάστασις εἶναι ὅ,τι δύναται νά διδάξη, νά ἐπανορθώση, νά διατηρήση, νά ἐλέγξη, νά τιμωρήση, νά παρηγορήση. Ἡ μυστική καί θεολογική διάστασις εἶναι ἡ εὕρεσις βαθυτέρου νοήματος καί μηνύματος τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον πού θά ἀναπτυχθῆ μία προσωπική σχέσις ἀνθρώπου καί Θεοῦ, ὅπως καί ὅλες οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ μέσα εἰς τήν ἱστορίαν καί τήν Δημιουργίαν πού ἐκφράζουν τήν σοφίαν, τήν δύναμιν καί τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Μετά ἀπό τήν σύντομην αὐτήν Εἰσαγωγήν, μποροῦμε τώρα νά ἰδοῦμε πολύ περιληπτικά καί σέ κάποιες ἑνότητες τήν ἑρμηνείαν τοῦ ἱεροῦ Κειμένου τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως.

«Ἀποκάλυψις Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἥν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεός, δεῖξαι τοῖς δούλοις αὐτοῦ ἅ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει, καί ἐσήμανεν ἀποστείλας διά τοῦ ἀγγέλου αὐτοῦ τῷ δούλῳ αὐτοῦ Ἰωάννῃ, ὅς ἐμαρτύρησε τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅσα εἶδε. Μακάριος ὁ ἀναγινώσκων καί οἱ ἀκούοντες τούς λόγους τῆς προφητείας καί τηροῦντες τά ἐν αὐτῇ γεγραμμένα. Ὁ γάρ καιρός ἐγγύς» (Ἀποκ. 1, 1 – 3).

Μέ αὐτή τήν θαυμασίαν εἰσαγωγικήν ἐπιγραφήν ἀρχίζει τό Βιβλίον. Διακρίνεται διά τόν ἐπίσημον τόνον της, ὑπενθυμίζουσα τήν ἐπιγραφήν τῶν προφητικῶν βιβλίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Φανερώνεται ὁ χαρακτήρ τοῦ Βιβλίου ὡς «Ἀποκάλυψις» Δηλώνεται τό κῦρος καί ἡ αὐθεντία τοῦ Βιβλίου διότι πηγή του εἶναι ὁ Θεός καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἴτε προσωπικῶς εἴτε δι᾿ ἀγγέλου. Τονίζεται, ὅπως καί καθ᾿ ὅλον τό μῆκος τοῦ Βιβλίου, ὅτι «ὁ καιρός ἐγγύς».

Παρατηροῦμεν ὅτι ὅλες οἱ προφητεῖες εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην, δέν δείχνουν σύντομη χρονικά τήν ἔκβασίν τους, ἐνῶ ἐδῶ κατά κόρον τονίζεται ὅτι ὁ χρόνος ἐκβάσεως ὅλων τῶν γεγραμμένων εἶναι σύντομος. Ἀπό τήν ἐποχήν τοῦ Ἀβραάμ ἕως τήν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ παρῆλθον 2100 χρόνια, καί οἱ προφητεῖες διά τόν Χριστόν δέν δείχνουν βιασύνη ἐκπληρώσεως. Διά τήν Δευτέραν ὅμως Παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ δείχνουν βιασύνην ἐκπληρώσεως. Καί ἔχουν παρέλθη 2000 χρόνια. Μήπως τό τέλος τῆς ἱστορίας εἶναι κοντά;

Μετά ἀπό τήν ἐπιγραφικήν Εἰσαγωγήν, ἀποτείνεται πρός τάς Ἑπτά Ἐκκλησίας τῆς Μ. Ἀσίας, πρός τάς ὁποίας καί ἀποστέλλει, κατ᾿ ἐντολήν τοῦ Χριστοῦ, τό Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως, πού τελικά παίρνει ἐπιστολικόν χαρακτῆρα. Περιγράφει ἐν συνεχείᾳ τό ἱστορικόν τῆς καταγραφῆς τοῦ Βιβλίου:

«Ἐγώ Ἰωάννης… ἐγενόμην ἐν τῇ νήσῳ τῇ καλουμένῃ Πάτμῳ… Ἐγενόμην ἐν πνεύματι ἐν τῇ Κυριακῇ ἡμέρᾳ, καί ἤκουσα φωνήν ὀπίσω μου μεγάλην ὡς σάλπιγγος λεγούσης: ὅ βλεπεις γράψον εἰς βιβλίον καί πέμψον ταῖς ἑπτά Ἐκκλησίαις, εἰς Ἔφεσον καί εἰς Σμύρναν, καί εἰς Πέργαμον καί εἰς Θυάτειρα καί εἰς Σάρδεις καί εἰς Φιλαδέλφειαν καί εἰς Λαοδίκειαν» (Ἀποκ. 1,9 – 11). Καί ἐπιστρέφει, ὅπως διηγῆται, νά ἰδῆ ποιός ὁμιλεῖ, καί βλέπει ἑπτά χρυσές λυχνίες πού ἀνάμεσά τους περιεπάτει κάποιος ὅμοιος μέ ἄνθρωπον, ντυμένος ποδήρη χιτῶνα μέ χρυσῆ ζώνη. Τά μαλλιά του ἦσαν λευκά σάν τό χιόνι καί τά μάτια του σάν φλόγα πυρός. Τά πόδια του σάν χαλκολίβανος καί ἡ φωνή του σάν ἦχος ἀπό τήν πτῶσιν πολλῶν ὑδάτων. Στό δεξί του χέρι κρατοῦσε ἑπτά ἀστέρια, καί ἀπό τό στόμα του ἐξεπορεύετο μιά κοφτερή δίκοπη ρομφαία. Τό πρόσωπό του ἦταν λαμπερό σάν τόν μεσουρανοῦντα ἥλιον. Καί ἐγώ, συνεχίζει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, ἔπεσα χάμω σάν νεκρός. Ἀλλά ἐκεῖνος μέ ἤγγισε καί μοῦ λέγει: «Μή φοβοῦ. Ἐγώ εἰμί ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν, καί ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καί ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδου. Γράψον οὖν ἅ εἶδες, καί ἅ εἰσι καί ἅ μέλλει γίνεσθαι μετά ταῦτα» (Ἀποκ. 1,17 – 19). Ποῖος λοιπόν ἦτο ὁ ἀποκαλυπτόμενος; Ὁ Ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος. Τά Ἑπτά ἀστέρια, εἶναι οἱ ἑπτά Τοπικές Ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας πού προαναφέραμε. Φυσικά, ἐπειδή δέν εἶναι οἱ μόνες οὔτε καί οἱ μεγαλύτερες, διαυτό ὑπό τόν σχηματικόν ἀριθμόν ἑπτά, νοεῖται ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία πρός τήν ὁποίαν στέλλει ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἑπτά Ἐπιστολές, ἤ ἑπτά πτυχές πού ἀφοροῦν εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Οἱ Ἐπιστολές βέβαια ἱστορικά ἀνταποκρίνονται εἰς τούς ἑπτά ἐκκλησιαστικούς ἀποδέκτας, ἀλλά τό περιεχόμενον ἐπεκτείνεται πρός ὅλην τήν Ἐκκλησίαν. Ἄξιον παρατηρήσεως εἶναι ὅτι τά ἑπτά ἀστέρια, πού εἶναι οἱ ἐπίσκοποι τῶν ἀντιστοίχων Ἐκκλησιῶν, εὑρίσκονται εἰς τό δεξί χέρι τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι στό χέρι του, στή δικαιοδοσίαν του, στήν πρόνοιάν του, μέ ὅλον τό πλήρωμά της, λαϊκούς καί κληρικούς, καί τίποτα δέν τοῦ διαφεύγει. Καί τί λέγει ὁ Κύριος εἰς τόν Ἰωάννην;

«Τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Ἐφέσῳ Ἐκκλησίας γράψον». Μέ τόν ἴδιον τύπον θά ἀποταθῆ ὁ Κύριος καί πρός τάς ἑπτά Ἐκκλησίας. Μποροῦμε νά ὑπογραμμίσωμε μέ πολλή συντομία ἕνα κεντρικό σημεῖον ἀπό κάθε Ἐπιστολήν. Ἡ περίπτωσις, ὅπως εἴπαμε, μᾶς ἐνδιαφέρει ἄμεσα, διότι ὁ Κύριος ἀποτείνεται πρός τούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς κάθε ἐποχῆς.

1. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἐφέσου

Ὁ Κύριος ἐπαινεῖ τήν Ἐκκλησίαν αὐτήν διότι ἀπεδοκίμασε τούς ψευδαποστόλους ἰουδαΐζοντας αἱρετικούς, ὅπως καί τούς Νικολαΐτας. Ὅμως, κατά τήν προσπάθειαν κατά τῶν αἱρετικῶν ἠτόνισε κάπως ἡ ἀγάπη της πρός τόν Ἰησοῦν Χριστόν. «Ἀλλά ἔχω κατά σοῦ, ὅτι τήν ἀγάπην σου τήν πρώτην ἀφῆκας » (2,4). Τό παράπονον τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ὅτι ὁ ἐνθουσιασμός, ἡ πύρωσις τῆς καρδίας, ἡ ἀφοσίωσις, ἡ λατρεία, ἔχουν ὑποτονισθῆ. Ἡ ἀγάπη δέν νοεῖται ὡς ἐξαντλουμένη εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἀλλά καί εἰς τήν Ὀρθοπραξίαν καί εἰς τήν ἰδιαιτέραν ἀγαπητικήν ἀνάβασιν τῆς καρδίας πρός τόν Θεόν.

2. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Σμύρνης.

Ἡ Ἐκκλησία αὐτή ἐπαινεῖται ἐξ ὁλοκλήρου. «Οἶδα σου τά ἔργα καί τήν θλῖψιν καί τήν πτωχείαν. Ἀλλά πλούσιος εἶ (2,9). Διαγράφεται ἕνα τρίπτυχο χριστιανικῆς πορείας: Τά ἔργα, ὡς δρᾶσις ποιμαντική, καί ὡς ἔργα ἀγάπης καί φιλανθρωπίας Ἡ θλῖψις, ὡς στοιχεῖον γνησιότητος πού φανερώνει τάς δυσκολίας τῶν ἀντιθέων καί κοσμικῶν δυνάμεων πού πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν καί τήν θλίβουν ποικιλοτρόπως Ἡ πτωχεία, ὡς σπουδαῖον ἀγαθόν πού δείχνει τήν κατανόησιν τοῦ εὐαγγελικοῦ πνεύματος καί πού ἀποτελεῖ καί αὐτή στοιχεῖον γνησιότητος τοῦ Εὐαγγελίου. Τέλος, διαγράφεται μελλοντικός διωγμός διά τόν ὁποῖον ὁ Κύριος συμβουλεύει: μηδέν φοβοῦ ἅ μέλλεις παθεῖν», καί «Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου». Ὁ διωγμός εἶναι ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν κόσμον. Ἐκκλησία διωκομένη εἶναι ἀπόδειξις ὅτι εὑρίσκεται εἰς ὀρθήν ὁδόν καί ἔχει χάριν πολλήν ἀπό τόν Θεόν. Ἐκκλησία μή διωκομένη καί πού συμμαχεῖ μέ τόν κόσμον, ἔχει ἀποδοκιμασθεῖ ἀπό τόν Χριστόν.

3. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Περγάμου

Ἡ πόλις τῆς Περγάμου ὀνομάζεται ὑπό τοῦ Κυρίου, θρόνος τοῦ Σατανᾶ. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία τῆς Περγάμου ἔδειξε ἀντίστασιν εἰς τήν ἐπικρατοῦσαν εἰδωλολατρείαν ἔχοντας καί εἰς τό ἐνεργητικόν της τό μαρτύριον τοῦ Ἐπισκόπου της Ἀντύπα Ὑπάρχουν ὅμως καί τά παράπονα τοῦ Ἰησοῦ: «Ἔχεις κρατοῦντας τήν διδαχήν τῶν Νικολαϊτῶν». Οἱ Νικολαΐται ἦσαν γνωστικίζοντες αἱρετικοί καί ἐθεωροῦντο ὡς ἀντινομισταί.Ἐν ὀνόματι, δῆθεν τῆς χριστιανικῆς ἐλευθερίας, εἶχαν ἐλαστικές ἀντιλήψεις περί πίστεως καί σαρκικῶν ἁμαρτημάτων. Ἀρχή των ἦτο: «Παραχρῆσθαι τῇ σαρκί δεῖ». Πολλοί σήμερα Χριστιανοί μας ἔχουν μακρινούς των προγόνους τούς Νικολαΐτας, μέ τό νά ἔχουν χαλαρή ἀντίληψι περί τῆς ἠθικῆς, καί μάλιστα ἐπί τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.

4. Ἡ Ἐκκλησία τῶν Θυατείρων

Ἐπαινεῖται ἡ ἀγάπη καί ἡ πίστις καί ἡ διακονία καί ἡ ὑπομονή τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς. Ἠνήχετο ὅμως μία ψευδοπροφῆτιν μέ τό συμβολικό ὄνομα Ἰεζάβελ. Αὐτή ἦτο χριστιανή πλανεμένη πού ὑπηρετοῦσε τόν προφητισμόν, δηλαδή δαιμονικές προφητεῖες. Ἡ ἐποχή μας ἔχει πολλούς τέτοιους, μέ τήν γενικήν ὀνομασίαν «φωτισμένοι», πού ἐμφανίζονται ὡς ὁραματισταί, ἐνυπνιασταί κλπ. Αὐτοί ὅλοι σφετερίζονται τήν Ἐκκλησίαν καί τόν κλῆρον καί πλανοῦν τούς πιστούς. Εὔκολα δέν γίνονται ἀντιληπτοί διότι δείχνουν ὑπερβάλλοντα ζῆλον πίστεως, ἀλλά στήν πραγματικότητα εἶναι κίβδηλοι καί ἀποδοκιμάζονται ἀπό τόν Χριστόν.

5.Ἡ Ἐκκλησία τῶν Σάρδεων

Κεντρικόν σημεῖον: «Οἶδα σου τά ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῆς, καί νεκρός εἶ». Φοβερός λόγος. Ὁ καθένας εὑρίσκει τόν ἑαυτόν του.

Πρόκειται διά μίαν εὐσεβοφάνειαν, ἕνα σχῆμα εὐσεβείας πού στό βάθος ἡ πνευματική ζωή εἶναι νεκρή. Εἶναι αὐτό πού σημειώνει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Τοῦτο δέ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροί χαλεποί· ἔσονται γάρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι… ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» ( Β΄Τιμ. 3, 1 – 5).

6. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Φιλαδελφείας

Μία ἐπιστολή γεμάτη ἀπό ἔπαινον. «Ὅτι ἐτήρησας τόν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπί τῆς οἰκουμένης ὅλης, πειράσαι τούς κατοικοῦντας ἐπί τῆς γῆς» (3,10). Καί ποῖος αὐτός ὁ παγκόσμιος πειρασμός; Θά εἶναι ὁ πειρασμός τῆς πίστεως καί τοῦ ἠθικοῦ βίου πού θά ἀνοίξουν τόν δρόμον εἰς τόν Ἀντίχριστον. Ποῖος θά μείνη πιστός εἰς τό θεανθρώπινον Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ὅταν θά ὑπάρχη ὄχι μόνον κατακλυσμός ἀπιστίας ἀλλά καί διωγμός καί μαρτύριον δι᾿ ἐκεῖνον πού θά πιστεύη εἰς τόν Χριστόν;
«Κράτει ὅ ἔχεις».
Εἶναι ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας πού πρέπει σταθερά νά κρατήσωμε.

7. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Λαοδίκειας

Μία ἐπιστολή πού συνδυάζει αὐστηρότητα, δριμύτητα καί τρυφερότητα. «Οἶδα σου τά ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρός εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρός ἦς ἤ ζεστός. Οὕτως ὅτι χλιαρός εἶ, καί οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (3,15). Εἶναι οἱ πιστοί πού «χωλαίνουσιν ἐπ᾿ ἀμφοτέραις ταῖς ἰγνύαις» (Γ΄Βασ. 18,21), ἀνάμεσα εἰς τόν Χριστόν καί εἰς τόν κόσμον. Εἶναι οἱ κοσμικοποιημένοι Χριστιανοί πού ταυτοχρόνως ἔχουν ὑψηλήν ἰδέαν περί τῆς θρησκευτικότητός των. Δυσκολεύονται νά μετανοήσουν ἐπειδή ζοῦν τήν ψυχολογίαν τῆς ἐπαρκείας καί τῆς αὐταρεσκείας. Θά σέ ξεράσω, εἶναι ἡ ἀπάντησις τοῦ Χριστοῦ. Ἐν τούτοις, ὁ Κύριος κάνει ἔκκλησιν μετανοίας: «Ἐγώ ὅσους ἐάν φιλῶ, ἐλέγχω καί παιδεύω· ζήλευε οὖν καί μετανόησον. Ἰδού ἔστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ᾿ αὐτοῦ καί αὐτός μετ᾿ ἐμοῦ» (Ἀποκ. 3,19 – 21).

Μέ τήν ἀνάλυσιν τῶν τριῶν πρώτων κεφαλαίων τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως, κλείει τό Πρῶτον μέρος τοῦ ὅλου Βιβλίου εἰς τό ὁποῖον ἐπεσκοπήθη τό παρόν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἦτο κατά τούς χρόνους τοῦ Εὐαγγ. Ἰωάννου μέ τήν ἀποστολήν τῶν Ἑπτά Ἐπιστολῶν πρός τάς Ἑπτά Ἐκκλησίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἦτο ἡ ἀποκάλυψις τοῦ παρόντος, «ἅ εἰσιν» χωρίς αὐτό νά ἀποκλείη τήν ἀποκάλυψιν τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὡς πτυχές της καθ᾿ ὅλην τήν πορείαν της μέσα εἰς τήν ἱστορίαν. Ὅσον ὅμως προχωρεῖ ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μέσα εἰς τούς αἰῶνας καί θά πλησιάζη πρός τό τέρμα της πού συμπίπτει μέ τό τέλος τῆς Ἱστορίας, τόσον θά πυκνώνονται καί οἱ πειρασμοί της μέ ἀποκορύφωσι τήν παρουσίαν τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία ἀποδύεται σέ ἀγῶνας πού περιγράφονται μεταξύ τῶν Κεφαλαίων Δ΄1 καί ΙΘ΄10. Εἶναι «ἅ δεῖ γενέσθαι μετά ταῦτα» (4,1). Ὁ σκοπός πού θά ἐκτεθοῦν οἱ μελλοντικοί ἀγῶνες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι νά προετοιμάση τούς πιστούς σέ τοῦτο, νά τούς παραμυθήση, νά τούς βοηθήση νά μή σκανδαλιστοῦν καί νά μή κοσμικοποιηθοῦν.

Οἱ ὀπτασίες πού θά ἰδῆ ὁ Εὐαγγ. Ἰωάννης καί πού ἀναφέρονται εἰς τούς ἀγῶνας τῆς Ἐκκλησίας, ἀρχίζουν μέ ἕνα ἄνοιγμα εἰς τόν οὐρανόν. «Μετά ταῦτα εἶδον καί ἰδού θύρα ἀνεωγμένη ἐν τῷ οὐρανῷ, καί ἡ φωνή ἡ πρώτη ἥν ἤκουσα ὡς σάλπιγγος λαλούσης μετ᾿ ἐμοῦ, λέγων·ἀνάβα ὧδε καί δείξω σοι ἅ δεῖ γενέσθαι μετά ταῦτα» (4,1). Ποῖα «μετά ταῦτα»; Μετά ἀπό τήν πρώτην ὀπτασίαν πού εἶδε ὁ Εὐαγγ. Ἰωάννης, τόν δοξασμένον Ἰησοῦν νά τοῦ ὑπαγορεύη τήν καταγραφήν τῶν Ἑπτά Ἐπιστολῶν, καί χωρίς νά διακοπῆ ἡ ὀργανική συνέχεια, ἀλλάσσει τό σκηνικόν καί μεταφέρεται ἀπό τήν γῆν εἰς τόν οὐρανόν.

Ὅταν κανείς μελετᾶ τό ἱερόν Κείμενον ἀπό τοῦ 4ου Κεφαλαίου, ἔχει τήν αἴσθησιν τοῦ ἀνοικτοῦ χώρου πού ὅ,τι διαδραματίζεται, εὑρίσκεται ἄλλοτε ἐπί τῆς γῆς, ἄλλοτε εἰς τόν οὐρανόν καί ἄλλοτε μεταξύ γῆς καί οὐρανοῦ. Μία θύρα ἀνοιγμένη εἰς τόν οὐρανόν. Τοῦτο σημαίνει τήν φανέρωσιν τῶν κρυπτῶν μυστηρίων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

«Καί ἰδού θρόνος ἔκειτο ἐν τῷ οὐρανῷ καί ἐπί τόν θρόνον καθήμενος» (4,2). Ὁ θρόνος εἶναι τό σύμβολον τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ καθήμενος εἶναι ὁ Θεός, πού τό Ὄνομά του ἀποφεύγεται νά εἰπωθῆ ἀλλά γίνεται μία ζωντανή συμβολική περιγραφή. Μοιάζει μέ τόν ἴασπιν καί γύρω ἀπό τόν θρόνον μία ἴρις πού ἔμοιαζε μέ σμαράγδια. Γύρω ἀπό τόν θρόνον, 24 ἄλλοι θρόνοι πού ἐκάθηντο 24 πρεσβύτεροι φορεμένοι στά λευκά καί μέ χρυσᾶ στεφάνια εἰς τά κεφάλια τους. Εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ μετά τῶν κτισμάτων του, τούς ἀνθρώπους καί τούς ἀγγέλους. Οἱ 24 Πρεσβύτεροι εἶναι ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων ἐπί τῶν ὁποίων ὁ Θεός ἀναπαύεται. Εἶναι Πρεσβύτεροι, διά νά δηλωθῆ ἡ πνευματική των ὡριμότητα. Ὁ ἀριθμός 24 εἶναι τό δίς 12 πού σημαίνει σχηματικά μεγάλο πλῆθος ἁγίων. Τά λευκά ἱμάτια εἶναι τό σύμβολον τῆς ἁγνότητος καί ἁγιότητος. Τά χρυσᾶ στεφάνια, εἶναι τό σύμβολον τῆς νίκης κατά τοῦ κακοῦ, ἀλλά καί ὅτι οἱ Ἁγιοι εἶναι τό «βασίλειον ἱεράτευμα» (Ἀποκ. 1,6). Οἱ 24 Πρεσβύτεροι ἦσαν καθισμένοι, πού φανερώνει τήν ἀνάπαυσιν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι «κυκλόθεν τοῦ θρόνου» πού θυμίζει εἰκόνα τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὁλόκληρη ἡ εἰκόνα δείχνει τό βαθύτατον μυστήριον τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῆς κοινωνίας του μετά τῆς Κτιστῆς του Δημιουργίας
Ἀπό τόν θρόνον ἐκπορεύονται ἀστραπές καί φωνές καί βροντές. Ἡ εἰκόνα πού εἴδαμε παίρνει μιά δυναμικότητα καί ἐξαγγέλλει τό ἀπροσπέλαστον μεγαλεῖον τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ.
Ἑπτά λαμπάδες πυρός καίονται μπροστά εἰς τόν Θρόνον τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τά Ἑπτά Πνεύματα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Τρίτον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰς τήν πληρότητα τῶν ἐνεργειῶν του.
Μπροστά ἀπό τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ, μιά γυάλινη θάλασσα ὅμοια μέ κρύσταλλο πού εἶναι προφανῶς τό «πάτωμα» τοῦ ὅλου σκηνικοῦ. Ἀλλ᾿ ἐάν εἶναι τό «πάτωμα» τοῦ οὐρανίου σκηνικοῦ, τότε διά τήν γῆν εἶναι ὁ «οὐρανός» της, ἀπό τήν ὁποίαν ἐποπτεύει ὁ Θεός καί εἶναι τό σύμβολον τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ ὅλων τῶν γηίνων πραγμάτων.
Γύρω ἀπό τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ εἶναι τέσσερα ζῶα, τέσσερις δηλαδή ἀγγελικές ὑπάρξεις πού εἶναι γεμάτα ἀπό μάτια καί τό κάθε ἕνα ἔχει ἕξι φτεροῦγες. Τό πολυόματον αὐτῶν τῶν ζώων φανερώνει τήν παγγνωσίαν τοῦ Θεοῦ καί τό πολυπτέρυγον, τήν εὐκινησίαν τους εἰς τήν ταχυτάτην ἐκτέλεσιν τῶν Θείων Βουλῶν. Τό πρῶτον ζῶον εἶναι τό λεοντάρι, καί δείχνει τό βασιλικόν μεγαλεῖον.Τό δεύτερον, εἶναι τό βόδι, καί δείχνει τήν δύναμιν. Τό τρίτον, εἶναι μέ ἀνθρώπινον πρόσωπον καί δείχνει τήν ἀνθρωπίνην εὐφυΐαν. Καί τό τέταρτον, εἶναι ὁ ἀετός καί δείχνει τό ὀξυδερκές καί εὐπετές. Τά ζῶα αὐτά θεωροῦνται καί σύμβολα τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν. Τά ζῶα αὐτά, ὑμνοῦν τόν Θεόν εἰς τό διηνεκές μέ τόν ὕμνον: «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ, ὁ ἦν καί ὁ ὤν καί ὁ ἐρχόμενος» (4,8).
Μέ τό τέλος τοῦ ὕμνου, οἱ 24 Πρεσβύτεροι πέφτουν καί προσκυνοῦν τόν ζῶντα Θεόν τόν καθήμενον ἐπί τοῦ θρόνου, ἀφοῦ ἀποθέσουν τά χρυσᾶ στεφάνια τους πρό τοῦ θρόνου, καί λέγοντες «Ἄξιος εἶ, ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν, λαβεῖν τήν δόξαν καί τήν τιμήν καί τήν δύναμιν, ὅτι Σύ ἔκτισας τά πάντα, καί διά τοῦ θελήματός σου ἦσαν καί ἐκτίσθησαν» (4,11).

Στήν συνέχεια, ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής βλέπει στό δεξί χέρι τοῦ καθημένου ἐπί τοῦ θρόνου, ἕνα βιβλίον, περγαμηνόν ἤ παπύρινον εἰλητάριον πού ἦτο γραμμένον ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά, δηλαδή ὀπισθόγραφα, καί ἦτο σφραγισμένον μέ ἑπτά σφραγῖδες. Τό βιβλίον στό δεξί χέρι τοῦ Θεοῦ φανερώνει τήν πάνσοφον μνήμην του, τήν ἄβυσσον τῶν κριμάτων του καί τάς θείας βουλάς του. Οἱ ἑπτά σφραγῖδες δείχνουν τό ἄγνωστον τῶν θείων βουλῶν σέ ὅλα τά κτιστά αἰσθητά καί νοητά ὄντα. Ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι τό περιεχόμενον τούτου τοῦ μυστηριώδους βιβλίου περιλαμβάνει ὅ,τι θά καταγραφῆ στό Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἀπό τά Κεφάλαια 6 – 22 πού εἶναι ὁλόκληρον τό σωτηριῶδες μέλλον τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Σύμπαντος καί πού εἶναι γνωστόν μόνον εἰς τό Ἐσφαγμένον Ἀρνίον καί τό ὁποῖον θά τό ἀποσφραγίση καί θά τό ὑπαγορεύση νά καταγραφῆ στό Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως πού ἔχομεν ἡμεῖς στά χέρια μας, καί μέ γλῶσσα συμβολική καί προφητική.

Στήν συνέχεια, ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής ἤκουσε μίαν ἀγγελικήν φωνήν νά κηρύσση: «Τίς ἄξιος ἐστιν ἀνοῖξαι τό Βιβλίον καί λῦσαι τάς σφραγῖδας αὐτοῦ;» (5,2). Καί κανείς δέν μποροῦσε, ἀπ᾿ ὅλα τά αἰσθητά καί νοητά κτίσματα, νά τό ἀνοίξη. Καί ὁ Ἰωάννης κλαίει γι᾿ αὐτό. Ἕνας ὅμως πρεσβύτερος τόν καθησυχάζει ὅτι βρέθηκε Ἐκεῖνος πού θά τό ἀνοίξη τοῦτο τό μυστηριῶδες Βιβλίον. Εἶναι «ὁ λέων ὁ ἐκ τῆς φυλῆς Ἰούδα, ἡ ρίζα Δαυίδ» (5,5). Εἶναι ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς, ὁ ἱστορικός Ἰησοῦς, ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ὑπερίσχυσε διά τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ του ἔργου, διά νά ἀνοίξη τό Βιβλίον. Καί πράγματι: «Καί εἶδον, συνεχίζει ὁ Ἰωάννης, ἐν μέσῳ τοῦ θρόνου τῶν τεσσάρων ζώων καί ἐν μέσῳ τῶν Πρεσβυτέρων Ἀρνίον ἑστηκός ὡς ἐσφαγμένον, ἔχον κέρατα ἑπτά καί ὀφθαλμούς ἑπτά» (5,6).

Εἰς τήν ὅλην ὀπτασιακήν εἰκόνα, ἐφ᾿ ἐξῆς τό Ἐσφαγμένον καί ἐστηκός Ἀρνίον, τό ὁποῖον εἶναι ὁ Παθών δι᾿ ἡμᾶς Ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος, θά ἔχη τήν κεντρικήν θέσιν εἰς τό ὅλον Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἐφ᾿ ἑξῆς, ἡ Θεολογία τοῦ Σταυροῦ τῶν Εὐαγγελίων ἀντικαθίσταται μέ τήν Θεολογίαν τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, πού φυσικά εἶναι ἡ ἴδια ἡ Θεολογία μέ διαφορετικήν εἰκόνα. Ἔτσι, μέ τήν εἰκόνα τοῦ Ἀρνίου συμπληρώνεται καί ἡ ὅλη ὀπτασιακή εἰκόνα, ὁ Πατήρ ἐπί τοῦ Θρόνου, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μέ τάς ἑπτά καιομένας λαμπάδας, καί ὁ Υἱός ὡς Ἀρνίον. Εἶναι ὅλη ἡ Ἁγία Τριάς, ὅπως ἐμφανίζεται καί εἰς τά Εὐαγγέλια καί πού ἐργάζεται τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας.
Τά ἑπτά κέρατα τοῦ Ἀρνίου δείχνουν τό πλήρωμα τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας καί δυνάμεώς Του. Οἱ ἑπτά ὀφθαλμοί δείχνουν τήν παγγνωσίαν τοῦ Υἱοῦ, ἀλλά καί τά ἑπτά Πνεύματα – Λαμπάδες πού δείχνουν ὅτι ὁ Υἱός ἀποστέλλει τό Πνεῦμα τό Ἁγιον εἰς τόν κόσμον ὅπως καί ὁ Πατήρ. «Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ Παράκλητος ὅν ἐγώ πέμψω ὑμῖν παρά τοῦ Πατρός, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται» παραθέτει ὁ Χριστός εἰς τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιον (15,26).

Καί συνεχίζει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής τήν ὀπτασιακήν του περιγραφήν: Καί εἶδα, γράφει, τό Ἀρνίον νά λαμβάνη ἀπό τήν δεξιάν τοῦ Καθημένου ἐπί τοῦ θρόνου, τό Βιβλίον. Καί ὅταν τό ἔλαβε, τά τέσσαρα Ζῶα, καί οἱ 24 Πρεσβύτεροι ἔπεσαν καί τόν προσκύνησαν μέ ὕμνους καί θυμιάματα. Αὐτό δείχνει ὅτι τόσον ὁ Ἀγγελικός κόσμος, ὅσον καί ὁ κόσμος τῶν ἀνθρώπων προσκυνοῦν τήν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Χριστοῦ λατρευτικά ὅπως καί τήν Θείαν Φύσιν. Τό γεγονός τῆς παραλαβῆς τοῦ Βιβλίου θεωρεῖται κοσμοϊστορικό γεγονός δι᾿ αὐτό καί προκαλεῖ τήν δοξολογίαν τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων. Μετά τήν δοξολογίαν τῶν μυριάδων τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καί τῶν τεσσάρων Ζώων καί τῶν 24 Πρεσβυτέρων καί ὅλων τῶν κτισμάτων εἰς τόν οὐρανόν καί εἰς τήν γῆν καί ὑποκάτω τῆς γῆς ἀκροτελεύτια λέγουν: «Ἄξιον ἐστι τό Ἀρνίον τό ἐσφαγμένον λαβεῖν τήν δύναμιν καί τόν πλοῦτον καί σοφίαν καί ἰσχύν καί τιμήν καί δόξαν καί εὐλογίαν» (5,12).

Καί εὑρισκόμεθα εἰς τό 6ον Κεφάλαιον.

Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης βλέπει εἰς τήν συνέχειαν τό ἄνοιγμα τῶν 7 σφραγίδων. Πρίν ὅμως προχωρήσωμεν εἰς τήν ἀνάλυσίν τους, θά πρέπη νά σημειώσωμε ὅτι μετά τό ἄνοιγμα καί τῶν 7 σφραγίδων πού ἀντιστοιχοῦν σέ 7 ἀποκαλυπτικάς εἰκόνας, ἔρχεται μία νέα ἑπτάδα ὀπτασιακῶν εἰκόνων πού ἀνοίγουν μέ τό σάλπισμα ἑπτά ἀγγέλων. Μετά καί ἀπό αὐτήν τήν ἑπτάδα, ἔρχεται μία τρίτη ἑπτάδα πού ἀναφέρεται πάλι σέ ὀπτασιακές εἰκόνες μέ χαρακτηριστικό τήν ἔκχυσιν ἀντιστοίχως ἑπτά φιαλῶν. Μέσα σέ αὐτάς τάς τρεῖς ἑπτάδας, σύνολο δηλαδή 21 εἰκόνων, ἔχομεν ὀπτασιακάς πτυχάς τῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἱστορίας.

Καί τώρα τίθεται τό ἐρώτημα. Κατά τήν διάρκειαν τῆς ἐκθέσεώς των πῶς πρέπει νά ἐννοηθοῦν χρονικά; Ἡ μία, δηλαδή, ἑπτάδα ὁραμάτων καλύπτει μία σειρά γεγονότων, μέ τό τέλος τῶν ὁποίων ἀρχίζει νέα σειρά ὁραμάτων – γεγονότων; Ποία, δηλαδή, εἶναι ἡ χρονική σχέσις αὐτῶν τῶν τριῶν ἑπτάδων ἀποκαλύψεων; Ἔχουν διατυπωθεῖ δύο ἀντιλήψεις περί χρονικῆς σχέσεως τῶν τριῶν ἑπτάδων – ὁραμάτων.

Ἡ πρώτη θεωρία δέχεται τήν κατά παραλλήλους κύκλους ἐπανάληψιν τῶν αὐτῶν πραγμάτων καί ἰδεῶν ἤ γεγονότων στίς ἑπταδικές εἰκόνες τῶν ἀλλεπαλλήλων ὁράσεων καί καλεῖται θεωρία τῆς ἐπαναλήψεως ἤ ἀνακεφαλαιώσεως ἤ κυκλική θεωρία. Ὅταν δηλαδή, πληρωθοῦν τά γεγονότα τῶν ἑπτά σφραγίδων, ἀρχίζει ἡ πλήρωσις τῶν ἑπτά σαλπίγγων. Ὅταν πληρωθοῦν καί αὐτές, ἀρχίζει ἡ πλήρωσις τῶν ἑπτά φιαλῶν. Ὅταν καί αὐτές πληρωθοῦν, ἀρχίζει πάλι ὁ κύκλος τῶν ἑπτά σφραγίδων κ.ο.κ. Ἔχομε, δηλαδή, τρεῖς παραλλήλους κύκλους πληρώσεως ἑπταδικῶν γεγονότων πού διαρκῶς πληροῦνται ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων μέ πύκνωσι πρός τά ἔσχατα. Τυπική περίπτωσις: «Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν» (Α΄Ἰω. 2,18). Ἡ ἐσχάτη ὥρα εἶναι, δηλαδή, κάθε στιγμή, ὅπου καί ἐμφανίζονται ἀντίχριστοι. Αὐτοί θά συνεχίσουν νά ἐμφανίζωνται, ἕως ὅτου ἔλθη ἡ ὄντως ἐσχάτη ὥρα μέ τόν ὄντως Ἀντίχριστον, πού οἱ προηγούμενοί του ὑπῆρξαν πρόδρομοί του.

Ἡ δευτέρα μέθοδος ἀποδέχεται τήν εὐθύγραμμον χρονολογικήν ἤ περιοδικήν πρόοδον τῶν συμβολιζομένων στίς ἐπί μέρους ὁράσεις γεγονότων, καί καλεῖται χρονολογική θεωρία. Ὅταν, δηλαδή, πληρωθοῦν τά γεγονότα τῆς πρώτης ἑπτάδος, προχωροῦμε εἰς τά γεγονότα τῆς ἑπόμενης ἑπτάδος ἕως ὅτου φθάσωμε εἰς τά ἔσχατα χωρίς ἐπανάληψι τῶν γεγονότων.
Παράδειγμα: «Εὐθύς δέ μετά τήν θλῖψιν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καί ἡ σελήνη οὐ δώσει τό φέγγος αὐτῆς…» (Ματθ. 24,29). Ἐδῶ πρόκειται, ὅπως βλέπωμε, περί εὐθυγράμμου θέσεως τῶν γεγονότων. Ἐν τούτοις, οἱ καλύτεροι ἑρμηνευταί, παλαιοί καί νεώτεροι, δέχονται τήν πρώτην θεωρίαν χωρίς νά ἀποκλείουν καί τήν δευτέραν. Δέχονται, δηλαδή, ὅτι μία προφητεία, ὅπως καί τῶν παλαιῶν προφητῶν, δέν ἐξαντλεῖται σέ μία χρονική στιγμή ἀλλά συνυφαίνεται μέ τό ἄμεσον, τό προσεχές καί τό ἀπώτατον μέλλον. Μία προφητεία ἐπαναλαμβάνεται καί ταυτοχρόνως προχωρεῖ. Οἱ δύο αὐτές μέθοδοι μποροῦν νά παρασταθοῦν μέ μίαν ἑλικοειδῆ γραμμή, δηλαδή μέ μία ἀνηφορική ἄνοδο γύρω ἀπό ἕνα κυκλικό βουνό, πού μετά ἀπό κάθε πλήρη κύκλον ὁ ἀναβάτης εὑρίσκεται σέ ἕνα ἄνωθεν σημεῖον ἀπό τήν ἀφετηρίαν καί ταυτοχρόνως νά μπορῆ νά βλέπη τήν κορυφήν. (Π. Μπρατσιώτης).
Ἕνα ἀκόμη σημεῖον πρέπει νά τονισθῆ. Τά προφητευόμενα τῆς Ἀποκαλύψεως ἀρχίζουν ἀπό τήν στιγμήν πού ἐδόθη πρός δημοσίευσιν τό Βιβλίον. Κάθε τι πού πραγματοποιεῖται εἶναι προανάκρουσμα τῶν ἑπομένων γεγονότων μέ τελικήν ἔκβασι τήν Δευτέραν τοῦ Χριστοῦ Παρουσίαν.

Καί τώρα ἐρχόμεθα νά ἰδοῦμε τήν ἀποσφράγισιν τοῦ μυστηριώδους ἐκείνου Βιβλίου.

1. Τό Ἀρνίον ἀποσφραγίζει τήν πρώτην σφραγίδα, καί ὁ Ἅγ. Ἰωάννης βλέπει ἵππον λευκόν καί ὁ καθήμενος ἐπ᾿ αὐτόν εἶχε τόξον καί στεφάνι εἰς τό κεφάλι, σύμβολα νίκης, ἐξουσίας καί βασιλείας. Ὁ καθήμενος εἶναι ὁ Χριστός, ἤ ὑπό τόν Χριστόν τό Εὐαγγέλιον, ὁ Χριστιανισμός πού ἐξαγγέλλεται εἰς τά ἔθνη διά τοῦ στόματος τῶν Ἀποστόλων. Εἶναι ἡ ἀνατολή τοῦ Χριστιανισμοῦ.

«Καί ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ». Ἀξίζει νά ἐφαρμόσωμε ἐδῶ τάς ἤδη ἀναφερθείσας μεθόδους ἑρμηνείας. Ἡ σφραγίδα ἡ πρώτη ἐκφράζει τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τόν κόσμον. Κατά τήν χρονολογικήν θεωρίαν θά πρέπει μετά τήν διάδοσιν τοῦ Χριστιανισμοῦ ὑπό τῶν Ἀποστόλων εἰς τόν κόσμον, ἡ πρώτη σφραγίδα νά ἔχη ἐκπνεύση καί ἐφ᾿ ἐξῆς νά μή ἔχωμε διάδοσι τοῦ Εὐαγγελίου. Κατά τήν κυκλικήν θεωρίαν, ἡ πρώτη σφραγίδα δέν ἐξαντλεῖται ἀλλά τό ἀποστολικόν κήρυγμα διά τῶν διαδόχων των συνεχίζεται μέχρι σήμερον καί μέχρι συντελείας.

2. Μέ τό ἄνοιγμα τῆς δευτέρας σφραγίδος, ἐξῆλθεν ἄλλος ἵππος πυρρός. Καί εἰς τόν καθήμενον ἐδόθη ἡ ἐξουσία νά πάρη τήν εἰρήνην ἀπό τήν γῆν καί οἱ ἄνθρωποι νά ἀλληλοσφαγοῦν. Τό Εὐαγγέλιον ὅταν ἤρχισε νά διαδίδεται, δέν ἔγινε δεκτόν ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, δι᾿ αὐτό καί ἐξαπελύθησαν διωγμοί ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν καί ἐφάνησαν οἱ μάρτυρες τῆς Πίστεως. Ἀλλ᾿ ὅπως ὁ λευκός ἵππος, δηλαδή ἡ διάδοσις τοῦ Εὐαγγελίου συνεχῶς θά ἐξαπλοῦται μέσα εἰς τήν ἱστορίαν, ἔτσι καί ὁ πυρρός ἵππος, δηλαδή οἱ διωγμοί διαρκῶς θά ἐξαπολύωνται ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν καί θά ἔχωμεν διαρκῶς καί νέους μάρτυρας.

3. Μέ τό ἄνοιγμα τῆς τρίτης σφραγίδος, ἐξέρχεται ἵππος μαῦρος, πού ὁ καθήμενος ἐπ᾿ αὐτόν εἶχε στό χέρι του ζυγαριά. Καί ἀκούστηκε φωνή: 1 δηνάριο θά πουλιέται ἡ λίτρα τό σιτάρι, καί 1 δηνάριον οἱ τρεῖς λίτρες κριθαριοῦ. Καί μή λείψη τό λάδι καί τό κρασί. Εἶναι ἕνας ἐπερχόμενος λιμός πού οἱ ἄνθρωποι θά πεθαίνουν ἀπό τήν πεῖνα. Αὐτός θά εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων ἀπό τό Εὐαγγέλιον.

4. Μέ τό ἄνοιγμα τῆς τετάρτης σφραγῖδος, ἐπρόβαλε ἵππος χλωρός, κίτρινος, πού τό ὄνομά του εἶναι «Θάνατος». Ὁ Ἅδης τόν ἀκολουθοῦσε, καί ἐπῆρε τήν ἐξουσίαν νά φονεύση τό τέταρτον τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς μέ πολέμους, ἀρρώστειες, πεῖνα, καί ἄγρια θηρία. Ὅλα αὐτά θά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεόν. Ἐάν προσέξωμε, τήν προοδευτικήν λύσιν τῶν τεσσάρων πρώτων σφραγίδων θά παρατηρήσωμε ὅτι ἔχομε μίαν προοδευτικήν κλιμάκωσιν: Τήν ἐξάπλωσιν τοῦ Εὐαγγελίου, τόν διωγμόν του, τήν τιμωρίαν τῶν διωκτῶν μέ πεῖνα, μέ ἀρρώστειες, καί μέ πολέμους.

5.Ἴσως μέχρι τώρα ἀπό τάς πληγάς πού ἐξαπελύθησαν νά ἐνομίσθη ὅτι οἱ εὐσεβεῖς ἐχάθησαν. Τήν ἀπάντησι ἔρχεται νά δώση τό ἄνοιγμα τῆς πέμπτης σφραγῖδος: Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης βλέπει «ὑποκάτω τοῦ Θυσιαστηρίου τάς ψυχάς τῶν ἐσφαγμένων διά τόν λόγον τοῦ θεοῦ καί διά τήν μαρτυρίαν ἥν εἶχον». Ζητοῦν ἀποκατάστασιν, δηλαδή ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν, ἀλλά τούς βεβαιώνεται νά ἀναπαυθοῦν – ἐννοεῖται εἰς τόν Παράδεισον – λίγο ἀκόμη καιρόν ἕως ὅτου καί ἄλλοι ἀδελφοί των γίνουν μάρτυρες μέσα εἰς τήν ἱστορίαν. Πρόκειται διά τό χριστιανικόν μαρτύριον πού πρέπει οἱ πιστοί, ἐάν θέλουν νά εἶναι ὄντως πιστοί, νά ἔχουν πρό τῶν ὀφθαλμῶν των. Τό χωρίον αὐτό εἶναι ἕνα ἰσχυρόν σημεῖον ὑπέρ τῆς ζωῆς τῶν ψυχῶν καί τῆς παραμονῆς των εἰς τόν Παράδεισον, πού ἐδῶ τοποθετεῖται κάτω ἀπό τό Θυσιαστήριον τοῦ Θεοῦ.

6. Καί ἐρχόμεθα εἰς τήν Ἕκτη σφραγῖδα πού εἶναι πολύ ἐκτενής. Διαιρεῖται σέ τρία μέρη, ἐκ τῶν ὁποίων τό πρῶτον ἀναφέρεται εἰς τήν ἀναστάτωσιν τοῦ σύμπαντος καί τά δύο τελευταῖα εἶναι διαψάλματα.

Τό πρῶτον μέρος περιγράφει ὅτι μέ τό ἄνοιγμα τῆς σφραγῖδος, ἔγινε μέγας σεισμός. Ὁ ἥλιος ἐσκοτίνιασε καί ἡ σελήνη ἔγινε κόκκινη σάν αἷμα. Τά ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ ἔπεσαν, καί ὁ οὐρανός ἐχωρίσθη σάν βιβλίον εἰλητάριο, στά δυό. Στήν γῆ ἐπάνω ἐσημειώθησαν μεγάλες μετατοπίσεις καί γεωλογικές μεταβολές. Οἱ ἄνθρωποι ἐκρύβησαν εἰς τάς ὀπάς τῆς γῆς μέ φόβον πολύ μεγάλον. Ἐδῶ θά ἐφαρμόσωμε τήν εὐθύγραμμον μέθοδον πού χρησιμοποιεῖ καί ὁ Κύριος εἰς τά Εὐαγγέλια: «Εὐθύς δέ μετά τήν θλῖψιν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καί ἡ σελήνη οὐ δώσει τό φέγγος αὐτῆς…» (Ματθ. 24,29). Ἤ ὅπως γράφη ὁ Ἀπ. Πέτρος: «Ἤξει δέ ἡ ἡμέρα Κυρίου, …ἐν ᾖ οὐρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, καί γῆ καί τά ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται»(Β΄Πέτρ. 3,10). Πρόκειταιπερί τῶν ἐσχάτων τοῦ σύμπαντος ἀναστατώσεων ἀπ᾿ ὅπου θά προέλθη, ὅπως θά ἰδοῦμε εἰς τό τέλος τοῦ Βιβλίου, τό καινούργιο Σύμπαν, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τά ἐπί τοῦ Σταυροῦ γεγονότα, ὅπως ὁ σεισμός, ὁ σκοτασμός τοῦ ἡλίου κλπ., ἦσαν προοίμια ἐκείνων πού θά συμβοῦν τότε κατά τήν Δευτέραν τοῦ Χριστοῦ Παρουσίαν. Πρέπει ὅμως νά εἰποῦμε ὅτι πρίν γίνουν αὐτές οἱ παγκόσμιες ἀναστατώσεις, θά γίνουν σεισμοί καί ἀναστατώσεις ἐπί τῆς πίστεως καί τῶν ἠθῶν. Εἰς τό ἀγωνιῶδες ἐρώτημα τῆς Ἐκκλησίας ἐμπρός εἰς τά κοσμοϊστορικά γεγονότα «καί τίς δύναται σωθῆναι» ἔρχεται ἀμέσως τό ἑπόμενον διπλοῦν Διάψαλμα νά δώση τήν ἀπάντησιν. Εἶναι δύο συναρπαστικές καί πολύ παρηγορητικές ὀπτασίες πού δείχνουν τήν θέσιν τῶν πιστῶν μέσα εἰς αὐτάς τάς φοβεράς ἀναστατώσεις. Ἡ πρώτη σκηνή – ὀπτασία εἶναι ἐπίγειος, ἡ δέ δευτέρα μία σύντομη ἀλλά ἁδρή εἰκόνα οὐρανίου ζωῆς τῶν πιστῶν. Ἔτσι, αὐτή ἡ δυάδα τῶν ὀπτασιῶν θέλει νά πληροφορήση τόν πιστόν ὅτι, ὅ,τι καί ἄν συμβῆ εἰς τήν γῆν μή φοβηθῆ διότι εἰς τόν οὐρανόν τόν ἀναμένει ἡ μακαριότης τοῦ Θεοῦ.

Α΄ Τέσσερις ἄγγελοι κρατοῦν τούς ζωογόνους ἀνέμους τῆς γῆς. Ἕνας πέμπτος ἄγγελος τούς φωνάζει ὅτι πρίν προβοῦν εἰς τό φθοροποιόν τοῦτο ἔργον τους διά τήν τιμωρίαν τῶν ἀσεβῶν, νά ἔλθουν νά σφραγίσουν τούς πιστούς δούλους τοῦ Θεοῦ εἰς τά μέτωπά τους. Εἶναι μία συμβολική παράστασις τῆς γραφικῆς ρήτρας: «Ἔγνω Κύριος τούς ὄντας αὐτοῦ (Ἀριθμ. 16,5. Β΄Τιμ. 2,19). Ἤδη ἡ Ἐκκλησία σφραγίζει τούς πιστούς της μέ τά μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος. Καί ποιός ὁ σκοπός τῆς σφραγίσεως; Ὄχι βεβαίως ἡ ἀποφυγή τοῦ Μαρτυρίου ἀλλά ἡ προστασία τῶν πιστῶν ἀπό τήν πλάνην τῶν Ψευδοχρίστων καί κυρίως ἀπό τήν πλάνην τοῦ Ἀντιχρίστου. Βεβαίως, πρέπει νά ἔχη καί γενικώτερον χαρακτῆρα προστασίας. Ὁ Χριστός λέγει ὅτι «εἰ μή ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἄν ἐσώθη πᾶσα σάρξ· διά δέ τούς ἐκλεκτούς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι» (Ματθ. 24,21 – 23). Αὐτή ἡ σφράγισις ἔχει ἰδιότυπον χαρακτῆρα ἀνάλογα μέ τήν περίπτωσιν καί τήν ἐποχήν. Μία προφητικήν σφράγισιν ἔχομεν εἰς τόν προφήτην Ἰεζεκιήλ(8,1-18, 9,1-11). Μία ἱστορικήν σφράγισιν ἔχομεν κατά τήν καταστροφήν τῆς Ἱερουσαλήμ ὑπό τοῦ Βεσπασιανοῦ καί Τίτου τό 70 μ.Χ. Οἱ Χριστιανοί ἐνεθυμήθησαν τούς σχετικούς λόγους τοῦ Κυρίου καί ἀφοῦ ἀπεχώρησαν ἀπό τήν πόλιν, ἐσώθησαν. Ἡ σφράγισις τῶν πιστῶν κατά τάς ἐσχάτους ἡμέρας δέν γνωρίζομε τί μορφή θά ἔχη, ἀλλά τότε ὁ Θεός θά τήν ἀποκαλύψη διά τῆς Ἐκκλησίας Του. Καί ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής ἀκούει τόν ἀριθμόν τῶν ἐσφραγισμένων. Εἶναι 144.000 ἀπό τάς 12 φυλάς τοῦ Ἰσραήλ. Δέν εἶναι ἀκριβής ἀριθμός ἀλλά συμβολικός καί πρόκειται διά τόν κατά πνεῦμα Νέον Ἰσραήλ, δηλαδή Χριστιανοί καί ἐξ Ἰουδαίων καί ἐξ ἐθνῶν..

Β΄ Καί ἐρχόμεθα εἰς τό Δεύτερον Διάψαλμα κατά τήν λύσιν τῆς 6ης σφραγῖδος. Ἐδῶ φαίνεται ἡ λειτουργία τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας. Εἶναι μία σκηνή πού δείχνει ποῖον τό μέλλον τῶν πιστῶν πού θά σφραγισθοῦν ἐπί τῆς γῆς. Τό διάψαλμα αὐτό ἀποτελεῖ μία ἐκ τῶν ὡραιοτέρων σελίδων τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τό ἀποκορύφωμα τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως. «Καί ἰδού ὄχλος πολύς ὅν ἀριθμῆσαι αὐτόν οὐδείς ἐδύνατο» ἀπό κάθε λαόν καί γλῶσσαν καί φυλήν ὅλων τῶν αἰώνων καί ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὅλοι αὐτοί προέρχονται ἀπό τήν θλῖψιν τήν μεγάλην καί ἐλεύκαναν τά ἱμάτιά τους εἰς τό Αἷμα τοῦ Ἀρνίου, δηλαδή ἔγιναν μάρτυρες Χριστοῦ, δι᾿ αὐτό γι᾿ αὐτούς δέν ὑπάρχει δάκρυ καί πόνος, πεῖνα καί δίψα καί ταλαιπωρία. Παντοτινά βρίσκονται ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί τόν λατρεύουν εἰς τό διηνεκές.

Καί ἐρχόμεθα εἰς τήν λύσιν τῆς 7ης σφραγῖδος.

Μέ τό ἄνοιγμά της, γίνεται σιγή ἕως ἡμίωρον εἰς τόν οὐρανόν καί κατόπιν ἐμφανίζονται ἑπτά Ἄγγελοι μέ ἑπτά σάλπιγγες πού ἡ παρουσία τους ἀνοίγει μία καινούργια ἑπτάδα πληγῶν. Ἡ πλήρωσις τῆς δευτέρας ἑπτάδος δέν εἶναι χρονική ἐπέκτασις τῆς πρώτης ἀλλά ἁπλῶς λεπτομερέστερες πτυχές τῆς πρώτης ἑπτάδος ἡ ὁποία ἐξετέθη διαγραμματικά ἐνῶ τώρα ἔχομε μιά λεπτομεριακότητα, περιπλοκότητα, δυσληπτότητα καί φοβερότητα τῶν εἰκόνων.

Πρῶτον σάλπισμα ὑπό τοῦ πρώτου Ἀγγέλου.

Χαλάζι, φωτιά καί αἷμα ἔπεσε στήν γῆν καί τό τρίτον τῆς γῆς κατεκάη ὅπως καί τό τρίτον τοῦ φυτικοῦ βασιλείου. Ἡ πληγή αὐτή θυμίζει τήν 1ην καί 7ην πληγή τοῦ Φαραώ, πού ἐκεῖνες, οἱ παληές φαραωνικές πληγές ὑπῆρξαν ἱστορικοί τύποι τῶν πληγῶν τῶν ἐσχάτων. Ἡ τιμωρία τῶν Σοδόμων ὑπῆρξε καί αὐτή τύπος ἱστορικός αὐτῆς τῆς ἐσχατολογικῆς πληγῆς. Τό καταπληκτικόν εἶναι ὅτι οἱ ἱστορικοί τύποι δέν ἀφήνουν περιθώρια διά μίαν ἀλληγορικήν ἑρμηνείαν.

Δεύτερον σάλπισμα

Ἕνα ἀντικείμενον σάν βουνό, φλεγόμενον ἔπεσε εἰς τήν θάλασσαν καί τό τρίτον τῶν ψαριῶν ἀπέθανε ἀφοῦ τό νερό τῆς θάλασσας ἔγινε σάν αἷμα κόκκινον. Τό ἴδιον συνέβη καί μέ τό τρίτον τῶν πλοίων. Οἱ παλαιοί ἐκκλησιαστικοί ἑρμηνευταί ἦταν ἀδύνατον νά φαντασθοῦν τάς ἐπιτεύξεις τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ πού θά μποροῦσε νά στραφῆ ἐναντίον τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου. Ἐδῶ ἰσχύει τό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Καισαρείας: «ὁ χρόνος ἀποκαλύψει καί ἡ πεῖρα τοῖς νήφουσιν». Σήμερα, μία ραδιενεργός μόλυνσις ἀπό τήν ἔκρηξιν μιᾶς πυρηνικῆς βόμβας εἶναι ἱκανή νά ἐπιφέρη τέτοια καταστροφή ὅπως προβλέπεται ἀπό τήν προφητείαν.

102α ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἱερά Ἀποκάλυψις " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

23 Δεκεμβρίου 2022

Γιατί ο Χριστός εβαπτίσθη;

«Ποιος είναι ο Θεός;», έλεγε ο αρχαίος κόσμος. «Τι είναι ο Θεός;», ξαναρωτούσε ο αρχαίος κόσμος. Και οι απαντήσεις πολλές. Γιατί δεν υπήρχε απάντησις. Όμως η αγάπη και η φιλανθρωπία του όντως αληθινού Θεού, που έμενε κρυμμένος από τον αμαρτωλό άνθρωπο ή καλύτερα, η αμαρτία ετύφλωσε τον άνθρωπο και δεν μπορούσε να δει, ήλθε και έγινε φανερός. Λέγει ο Απόστολος Παύλος στη σημερινή αποστολική του περικοπή που ακούσαμε, προς Τίτον: «Ἡ χρηστότης καὶ ἡ φιλανθρωπία ἐπεφάνη τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ». «Ἐπεφάνη». Έγινε φανερή. Αυτό θα πει «επιφάνεια». Θα πει «φανέρωσις». Η Θεοφάνεια. Θα πει: «Φάνηκε ο Θεός».

Πώς «ἐπεφάνη»; Με την βάπτιση του Ιησού, εις τον Ιορδάνη ποταμό. Με πολύ λιτές γραμμές, ο Ευαγγελιστής Μάρκος μάς πληροφορεί: «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐβαπτίσθη ὑπὸ ᾿Ιωάννου εἰς τὸν ᾿Ιορδάνην. Καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἶδε σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν· σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ ηὐδόκησα». Έτσι έμαθε ο κόσμος, αγαπητοί, ότι ο Θεός είναι στον ουρανό, αφού απ’ τον ουρανό ηκούσθη η φωνή. Αλλά και εις την γην. Αλλά πανταχού παρών. Δεν έχει όμως καμία σχέση με την κτίσιν Του από πλευράς ουσίας. Δεν είναι δηλαδή η κτίσις ο Θεός. Τότε αντελήφθησαν οι άνθρωποι ότι δεν μπορούσαν να λατρεύουν την κτίσιν ως Θεόν. Ότι ο Θεός είναι Εκείνος που πήρε, προσέλαβε την κτίσιν Του, δεν εταυτίσθη με την κτίσιν Του, προσέλαβε την κτίσιν Του υπό το σχήμα της ανθρωπίνης υπάρξεως και ήλθε από αγάπη πολλή σε μας. Ότι ο Θεός είναι Ένας και Τριαδικός.

Ο Πατήρ τώρα, στα Θεοφάνεια, δίνει τη μαρτυρία Του για τον αγαπητόν Του Υιόν και το Πνεύμα το Άγιον δείχνει ακριβέστατα του Ποιος είναι ο Υιός. Δείχνει. Δεν γεμίζει τον Ιησούν, εννοείται την ανθρωπίνη φύση, με Πνεύμα Άγιον. Άπαγε. Δείχνει. Δηλαδή πλήρης και εκπληκτική Θεοφανεία. Έτσι ο Υιός αποκαλύπτει τον Πατέρα και ο Πατέρας συστήνει τον Υιόν και το Πνεύμα το Άγιον δείχνει τον Υιόν κατ΄εντολήν του Πατρός.

Έτσι ο κόσμος έμαθε τον αληθινόν Θεόν, που μπορούσε τώρα να Τον λατρεύει και να Τον προσκυνά. Είναι η πιο μεγάλη αποκάλυψις στην ανθρωπίνη Ιστορία, που ο άνθρωπος γνωρίζει τον Δημιουργό Του. Η πιο μεγάλη αποκάλυψις. Βέβαια είναι αληθές ότι πολλές φορές ο Θεός απεκαλύφθη, ο Άγιος Τριαδικός Θεός, όπως επί παραδείγματι εις τον Αβραάμ στο Σινά και στη βάτο είναι ο Λόγος, όμως συσκιασμένα. Εδώ έχομε με σαφήνεια την αποκάλυψη του Θεού. Και μάλιστα όταν ο Εις της Τριάδος, παίρνοντας την ανθρωπίνη μορφή, το ανθρώπινο σχήμα, ήλθε ανάμεσά μας κατά έναν ανείπωτα καταπληκτικό τρόπο.

Πλάι όμως σε αυτήν την μεγαλειώδη αποκάλυψη, γιατί έρχεται, όπως σας είπα, ο δεύτερος της Τριάδος, να βαπτιστεί εις τον Ιορδάνη ποταμό, έχομε και πλήθος άλλες αποκαλύψεις. Ώστε να ερωτούμε, γιατί ήρθε ο δεύτερος της Τριάδος να βαπτιστεί εις τον Ιορδάνην ποταμόν; Οι Πατέρες, αγαπητοί μου, αναφέρουν αρκετούς λόγους που ο Ιησούς εβαπτίσθη εις τον Ιορδάνη. Βέβαια ένας, όχι, θα λέγαμε, κατ’ αξίαν πρώτος, αλλά δεν θα τους πω κατ’ αξίαν πρώτος, δεύτερος, απλώς μερικούς, δυο, τρεις, τέσσερις λόγους να σας αναφέρω. Ήλθε για να καθαρίσει εμένα τον άνθρωπο. Βαπτίζεται δε ο Χριστός, «οὐχ ὡς Αὐτός χρήζων καθάρσεως, ἀλλά τήν ἐμήν οἰκειούμενος κάθαρσιν». Δεν ήρθε επειδή ο Ίδιος είχε ανάγκη να καθαριστεί, αλλά οικειώθηκε την δική μου την κάθαρσιν. Και επήρε το λουτρόν του βαπτίσματος εις τον Ιορδάνη ποταμό.

Το βάπτισμα του Ιωάννου ήταν βάπτισμα μετανοίας. Έχομε τρία βαπτίσματα. Είναι το βάπτισμα των Ιουδαίων, που ήταν τρόπον τινά, σαν διδασκαλία, εννοείται των Ραβίνων, υποχρεωτικό, προκειμένου κάποιος να φάει. Θυμηθείτε που είπαν στον Κύριον οι Φαρισαίοι για τους μαθητάς: «Γιατί οι μαθηταί σου με άπλυτα χέρια τρώνε τα στάχυα, τρίβοντάς τα με τα χέρια τους;». Οι Εβραίοι, σημειώνει εκεί ο Ευαγγελιστής, δεν κάθονται να φάνε εάν δεν πλυθούν εάν, εάν, εάν… Ήταν ο βαπτισμός ο ιουδαϊκός . Είναι το βάπτισμα του Ιωάννου, βάπτισμα μετανοίας. Και το βάπτισμα το χριστιανικό, που είναι βάπτισμα συγχωρήσεως και υιοθεσίας και μετοχής της ζωής του Χριστού.

Ο Χριστός λοιπόν εβαπτίσθη υπό του Ιωάννου, το μεσαίον βάπτισμα. Το βάπτισμα του Ιωάννου, το οποίον ήταν βάπτισμα μετανοίας. Αλλά πώς εγίνετο; Εβυθίζετο ο βαπτιζόμενος, έμενε βυθισμένος μέσα εις το νερό και έλεγε τις αμαρτίες του. Γι΄αυτό σημειώνει εδώ ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, ότι ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος. Αμέσως ανέβηκε από το νερό. Δεν βγήκε από το νερό. Αλλά ανέβηκε από το νερό. Δηλαδή δεν ήταν βυθισμένος εις το νερό, όπως ήσαν οι άλλοι. Γιατί; Δεν είχε αμαρτίες. Ήρθε τις δικές μου τις αμαρτίες να συγχωρήσει. Ήρθε εμένα να καθαρίσει, εμένα τον άνθρωπο. Γι΄αυτό λέγει αυτό το «εὐθύς», αμέσως ανέβη από του ύδατος. Ο Ιησούς βαπτίζεται, για να ανοίξει τον δρόμο στο δικό Του το βάπτισμα, δηλαδή αυτό που θα μας παρέδιδε, και το οποίον είναι βάπτισμα, όπως σας είπα, αφέσεως αμαρτημάτων, τόσο του προπατορικού, όσο και των προσωπικών μας αμαρτημάτων.

Ακόμη, εβαπτίσθη ο Κύριος εις τον Ιορδάνη ποταμό, ένας ακόμη λόγος, για να συντρίψει τις κεφαλές των δρακόντων, δηλαδή των δαιμόνων, μέσα εις το νερό του Ιορδάνου. Ίσως φαίνεται περίεργο αυτό. Η κτίσις, αγαπητοί μου, που έγινε χάριν του ανθρώπου, παρεχωρήθη στην εξουσία του Σατανά, επειδή ο άνθρωπος ήδη από τον Παράδεισον προσεκύνησε τον διάβολον· διότι έκανε το θέλημά του. Έκτοτε η κτίσις είναι δαιμονοκρατουμένη.

Έρχεται λοιπόν ο Κύριος να αγιάσει την κτίσιν, μέσα εις το νερό του Ιορδάνου. Είναι δε εκπληκτικόν, ότι το νερό εδώ είναι αντιπροσωπευτικό ολοκλήρου της κτίσεως. Θέλετε να σας πω κάτι; Όσοι μπορείτε να το συλλάβετε αυτό. Είναι εκπληκτικόν διότι… βέβαια η θεολογία του νερού είναι απέραντη και βαθυτάτη, τώρα εδώ μόνον έναν λόγο σας λέγω, που το νερό είναι H20, υδρογόνο δύο, οξυγόνο. Το υδρογόνο όμως είναι το πρώτο στοιχείο, που όταν του προστίθενται πρωτόνια εις τον πυρήνα του, γίνεται δεύτερο, τρίτο, τέταρτο, πέμπτο, πεντηκοστόν, ενενηκοστόν τόσο…στοιχείον. Όλη η κτίσις, όλος αυτός ο κόσμος, είναι, ας το πούμε, έτσι χοντρικά χοντρικά,όχι επιστημονικά, επανάληψις του ατόμου του υδρογόνου. Συνεπώς το υδρογόνο θα μπορούσε να καυχηθεί ότι είναι εκείνο που εκπροσωπεί ολόκληρη τη Δημιουργία. Αυτό δε το υδρογόνο έγινε από την ενέργεια του φωτός! Εκπληκτικόν! «Εἶπεν ὁ Θεός καί ἐγένετο φῶς». Πρώτα το φως. Μετά το υδρογόνο. Μετά όλη η κτίσις. Έτσι λοιπόν είναι, τρόπον τινά, βρίσκεται να εκπροσωπεί την κτίσιν το υδρογόνο· το οποίον άφθονο βρίσκεται μέσα στο νερό.

Έτσι, αγιάζει ο Χριστός το νερό, τα νερά του ποταμού, δηλαδή αγιάζει ολόκληρη την κτίσιν! Και αγιάζοντάς την, διώχνει τους δαίμονες, που εδαιμονοκράτουν την κτίσιν. Γι΄αυτό γράφει ο άγιος Κοσμάς ο υμνογράφος, στον σημερινό κανόνα, που ακούσαμε στον Όρθρον, στο πρώτο τροπάριο της πρώτης ωδής: «Καί δρακόντων κεφαλάς ἐμφωλευόντων, διαθλάττει, ῥείθροις Ἰορδάνου». «Και τα κεφάλια των δρακόντων, τα σπάζει, στα ρείθρα του Ιορδάνου». Τύπος δε των δαιμονικών κεφαλών ήσαν οι καταποντισθέντες Αιγύπτιοι στην Ερυθρά Θάλασσα. Οι Αιγύπτιοι, μεταφορικώς, συμβολικώς, θεωρούνται ότι είναι το κράτος και της σκιάς του θανάτου, το κράτος του Άδου, οι δαίμονες. Προσέξτε· δεν είναι οι Αιγύπτιοι οι δαίμονες. Προσέξτε, μην το μπερδέψετε, τύπος είναι. Όταν πήγαν να περάσουν κι αυτοί και επνίγησαν. Έτσι ο Ψαλμωδός λέγει στον 73ον Ψαλμόν: «Σύ συνέτριψας τάς κεφαλάς τῶν δρακόντων ἐπί τοῦ ὕδατος -Ποιων δρακόντων; Μεταφορικώς. Των Αιγυπτίων, που, τρόπον τινά, αντιπροσωπεύουν τους δαίμονες-. Σύ συνέθλασας -ευθύς παρακάτω- τήν κεφαλήν τοῦ δράκοντος». Γιατί πρώτα ακολουθεί πληθυντικός και μετά ενικός; Διότι είναι οι δαίμονες και ενικός είναι ο διάβολος, ο ένας, ο αρχηγός.

Γι΄αυτό, αγαπητοί μου, δυνάμει της βαπτίσεως του Χριστού μας στον Ιορδάνη, σε κάθε βάπτιση πιστού λέγονται ευχές. Όπως και στον ίδιον τον υπό βάπτισιν, λέγονται αφορισμοί, δηλαδή να φύγουν οι δαίμονες που τυχόν εμφωλεύουν μέσα εις αυτήν την ύπαρξη, αλλά και επί του ύδατος, προκειμένου να γίνει η βάπτισις. Ακούστε τι λέγει μία ευχή. Δυστυχώς ο χρόνος δεν επαρκεί να σας κάνω πιο πολλή ανάλυση. Ανάγνωση θα σας κάνω: «Σύ καί τά Ἰορδάνια ρεῖθρα ἡγίασας, οὐρανόθεν καταπέμψας τό Πανάγιον σοῦ Πνεῦμα, καί τάς κεφαλάς τῶν ἐκεῖσε ἐμφωλευόντων συνέτριψας δρακόντων. Αὐτός οὖν, φιλάνθρωπε Βασιλεῦ- θα τ’ ακούσετε και στην ακολουθία της Βαπτίσεως που θα ακολουθήσει τώρα εδώ- πάρεσο καί νῦν δια τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, καί ἁγίασον τό ὕδωρ τοῦτο…». «Συντριβήτωσαν – λέει ο ιερεύς- ὑπό τήν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ τιμίου Σταυροῦ Σου(:με το σημάδι του Σταυρού) πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις – οι δαίμονες-. Ὑποχωρησάτωσαν ἡμῖν(: ας υποχωρήσουν σε μας) πάντα τά ἐναέρια καί ἀφανῆ εἴδωλα , καί μή ὑποκρυβήτω τῷ ὕδατι τούτῳ δαιμόνιον σκοτεινόν(:και να μην κρυφτεί δαιμόνιο σκοτεινό κάτω από το νερό – εκείνο το «ὑπο-κρυβήτω». Δηλαδή στην κτίσιν, με άλλα λόγια)».Έτσι, ο Χριστός ήρθε στον Ιορδάνη να αγιάσει την κτίσιν, αφού θα συνέτριβε τας κεφαλάς των δρακόντων και την κεφαλήν του μεγάλου δράκοντος, του Διαβόλου.

Ο Χριστός, ακόμη, αγαπητοί μου, μέσα στον Ιορδάνη, απέκτεινεν την έχθραν μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Λέγει πάλι ο άγιος Κοσμάς ο υμνογράφος στην 5η ωδή του, στον ειρμό: «Ἰησοῦς, ὁ ζωῆς ἀρχηγός λῦσαι τὸ κατάκριμα ἥκει Ἀδάμ τοῦ πρωτοπλάστου, καθαρσίων δε ὡς Θεός μὴ δεόμενος(:ο Ίδιος δεν είχε ανάγκη να καθαριστεί), τῷ πεσόντι καθαίρεται ἐν τῷ Ἰορδάνη(:έρχεται να καθαρίσει αυτόν που έπεσε, να τον καθαρίσει στον Ιορδάνη), ἐν ᾧ(:εν τω οποίω Ιορδάνη) τὴν ἔχθραν κτείνας». «Ἀπέκτεινε τήν ἔχθραν»· γι΄αυτό λέγεται ότι ο Ιορδάνης ποταμός είναι ο τάφος της έχθρας, είναι ο θάνατος του θανάτου, ο Ιορδάνης θανάτωσε τον θάνατον. Ερωτά κάποιος εκ των Πατέρων: «Πῶς μέν ὁ Παῦλος εἶπεν ὅτι ὁ Χριστός ἀπέκτεινεν τήν ἔχθραν ἐν τῷ Σταυρῷ; Ὁ δέ μελωδός λέγει ἐδῶ ὅτι ἀπέκτεινεν αὐτή ἐν τῷ Ἰορδάνῃ». Ο Παύλος λέγει «ἀπεκτάνθη», σκοτώθηκε η αμαρτία, η έχθρα ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό, «στον Σταυρό». Εδώ ο μελωδός λέγει «στο ποτάμι». Τι συμβαίνει; Βέβαια, θα λέγαμε, ο Χριστός έλυσε την έχθραν, με όλα τα μυστήρια της ενσάρκου οικονομίας Του. Όπως με τη σύλληψίν Του, την γέννησή Του, την βάπτισή Του, την Σταύρωσή Του, την Ανάστασή Του. Όλα αυτά είναι σταθμοί της ενσάρκου οικονομίας Του, που αποτελούν και τα μυστήρια, που όλα αυτά απέκτειναν την έχθραν του ανθρώπου με τον Θεό· και τα οποία αποτελούν, κατά τον άγιον Νικόλαο Καβάσιλα, τα «ποιητικά τῆς σωτηρίας μας». Εκείνα τα οποία συντελούν στη σωτηρία μας.

Και ο Παύλος λέγει: «Τοῦτο γινώσκοντες(:αυτό να ξέρετε) ὅτι ὁ παλαιός ἄνθρωπος συνεσταυρώθη – πού συνεσταυρώθη;- ἐν τῷ βαπτίσματι» -λέει ο Παύλος- τῷ Χριστῷ». Συνεσταυρώθη με τον Χριστό, μέσα εις το βάπτισμα. Γι΄αυτό γίνεται μέτοχος των παθημάτων του Χριστού ο άνθρωπος με την βάφτισή Του. Γι΄αυτό και ο Χρυσόστομος λέγει: «Σταυρόν τό βάπτισμα ὀνομάζει». Το βάπτισμα λοιπόν είναι σταυρός. Και ο Σταυρός του Κυρίου εικονίζεται μυστικώς εις το Βάπτισμα. Σταυρός και Βάπτισμα ουσιαστικά είναι ένα. Και εκφράζουν την ίδιαν αλήθεια. Σταυρός και Βάπτισμα. Ένα είναι.

Ακόμη, Αυτός ο Κύριος, όταν μπήκε εις το ποτάμι, γίνεται ο μεσίτης δύο διεστώτων οχθών. Η μία όχθη του ποταμού και η άλλη όχθη του ποταμού. Η μία από δω, η άλλη από κει. Ο Θεός και οι άνθρωποι. Μπαίνει στη μέση στο ποτάμι και ενώνει τα διεστώτα. Γι΄αυτό ο Χριστός λέγεται μεσίτης Θεού και ανθρώπων. Είναι εκπληκτικόν. Το ποτάμι λοιπόν του Ιορδάνου είναι τύπος διαστάσεως Θεού και ανθρώπων. Ο Χριστός ο μεσίτης. Προτύπωσις, αγαπητοί μου, αυτού του πράγματος είναι η μηλωτή του Ηλία, η προβιά που φορούσε ο Ηλίας, την οποία έριξε εις τον Ελισσαίον, αναλαμβανόμενος εις τον ουρανόν και εκείνος εκτύπησε την όχθην του Ιορδάνου κι έγινε ξηρά. Και πέρασε από κει ο Ελισσαίος. Η μηλωτή του Ηλία είναι τύπος της μεσιτείας του Χριστού, που ενώνει τις δύο όχθες, τις δύο πλευρές. Τον Θεό και τους ανθρώπους.

Ακόμη, γιατί εβαπτίσθη ο Χριστός; Για να «πληρώσει» τον νόμον. «Πληρῶ» θα πει «γεμίζω», δηλαδή «ολοκληρώνω, πραγματοποιώ, δεν αφήνω τίποτε που να μην το έχω πραγματώσει». Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το βάπτισμα του Ιωάννου· έπρεπε λοιπόν και ο Ίδιος ως άνθρωπος, να τηρήσει τον νόμον, και γι΄αυτό ήρθε να βαπτιστεί. Μας σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος: «Τότε παραγίνεται ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐπὶ τὸν Ἰορδάνην πρὸς τὸν Ἰωάννην τοῦ βαπτισθῆναι ὑπ᾿ αὐτοῦ. ὁ δὲ Ἰωάννης διεκώλυεν(:τον εμπόδιζε) αὐτὸν λέγων· ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με;(:Εγώ έχω ανάγκη να βαπτιστώ από σένα, κι εσύ έρχεσαι σε μένα;) ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτόν· ἄφες ἄρτι(: Άστο τώρα αυτό)· οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην». «Δικαιοσύνη» θα πει «όλος ο νόμος». «Πρέπει να εκπληρώσουμε όλο τον νόμον». Και με την εκπλήρωση του παλαιού νόμου στο πρόσωπο του Χριστού, ο Χριστός μάς απάλλαξε του τελετουργικού νόμου, της Παλαιάς, δηλαδή, Διαθήκης, αφού πλέον η δικαίωσις, δηλαδή η σωτηρία, δεν γίνεται με την εκπλήρωση πλέον του νόμου, αλλά με την εκπλήρωση της πίστεως. Φύγαμε από τη διαθήκη του νόμου και περάσαμε στη διαθήκη της πίστεως.

Θέλετε ακόμη; Κι άλλοι, κι άλλοι πολλοί λόγοι. Αλλά επιτρέψατέ μου έναν ακόμη λόγο, όσο μας παίρνει ο καιρός. Ένας σημαντικότατος. Είναι ότι η φανέρωσις όλου του Αγίου Τριαδικού Θεού για πρώτη φορά, όπως σας είπα ήδη εις την εισαγωγή της ομιλίας, στην Ιστορία της κτίσεως, κατά έναν τρόπο εναργή, φανερό, καθαρό, αλλά μπορούμε κάτι ακόμη να πούμε, που αφορά σε μας. Το τρίτο τροπάριο της 8ης ωδής του ιδίου υμνογράφου, του αγίου Κοσμά, λέγει: «Τριάδος ἡ φανέρωσις, ἐν Ἰορδάνῃ γέγονεν(:Έγινε η φανέρωση της Τριάδος)· αὔτη γὰρ ὑπέρθεος φύσις –άλλη φορά, να εξηγήσομε τι θα πει «ὑπέρθεος φύσις»-, ὁ Πατὴρ ἐφώνησεν(:μίλησε). Οὗτος ὁ βαπτιζόμενος, Υἱὸς ὁ ἀγαπητός μου, τὸ Πνεῦμα συμπαρῆν τῷ ὁμοίῳ». Το Πνεύμα το Άγιο ήτο συμπαρόν, μαζί παρόν, με τον όμοιό Του, δηλαδή τον Υιόν. Κ.λπ.

Στο πρώτο δε τροπάριο της Α΄ωδής λέει: «Ἀδὰμ τὸν φθαρέντα ἀναπλάττει, ῥείθροις Ἰορδάνου»(:Αναπλάττει τον φθαρέντα Αδάμ, εις τα ποταμάκια του Ιορδάνου ποταμού)».

Έχομε λοιπόν εδώ την φανέρωση του Αγίου Τριαδικού Θεού, δια να αναπλάσει τον άνθρωπο, πράγμα που δείχνει ότι του Αγίου Τριαδικού Θεού δημιούργημα είναι ο άνθρωπος! Έρχεται ο όλος Θεός να αναπλάσει τον άνθρωπο. Γιατί; Γιατί ο όλος Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο. Τι είπε; «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν». «Ποιήσωμεν». «Να κάνομε άνθρωπο». Και ρωτάει ο άγιος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης, ο Παλαμάς: «Τίνος δέ ἕνεκεν τοῦ ἀνθρώπου πλαττομένου τε καί ἀναπλαττομένου τό τῆς Ἁγίας Τριάδος φανεροῦται μυστήριον;». «Ποιος ο λόγος που φανερώνεται η Αγία Τριάς, το μυστήριον της Αγίας Τριάδος, όταν ο άνθρωπος δημιουργείται και αναδημιουργείται τώρα, τότε εις τον Αδάμ και τώρα εις τον Ιορδάνην;». «Διότι –απαντάει ο ίδιος Πατήρ- ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄχι μόνον μύστης καί προσκυνητής τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά καί ὁ ἀποκλειστικά μόνος δική της εἰκόνα». «Ο άνθρωπος αποκλειστικά εικόνα της Αγίας Τριάδος». Αποκλειστικά. Γιατί; Διότι τα ζώα δεν διαθέτουν ούτε λόγον, ούτε νουν. Και τη ζωή που έχουν, είναι ζωή ζωική, όχι ζωή που προέρχεται από τη ζωή του Αγίου Πνεύματος. Ύστερα οι άγγελοι, ο αγγελικός κόσμος, ομοίως και το ίδιο. Έχουν νουν και λόγον, αλλά δεν έχουν σώματα, για να ζωοποιηθούν από το Πνεύμα το Άγιον. Μόνος ο άνθρωπος έχει ζωοποιήσει από το Πνεύμα το Άγιον, που παίρνει τη ζωή του, η ζωή του ανθρώπου δεν είναι η ζωή των ζώων. Αλλά είναι η ζωή του Αγίου Πνεύματος. Είναι ο νους και ο λόγος. Τρία λοιπόν στοιχεία, τα οποία δίδει, ανακλούν το δόγμα της Αγίας Τριάδος.

«Ἀλλ’ οὐχί καί πνεῦμα ζωοποιοῦν –λέγει για τους αγγέλους ο άγιος Γρηγόριος- ἐπεί μηδέ σῶμα το παρ’ αὐτοῦ ζωοποιούμενον». Δεν έχουν σώμα οι άγιοι άγγελοι. Έτσι λοιπόν: «Ἂνθρωπος –λέει ο άγιος Γρηγόριος- μόνος, μοναδικότατος μόνος κατ’ εἰκόνα τῆς Τρισυποστάτου φύσεως νοῦν ἔχει καί λόγον καί πνεῦμα τοῦ σώματος ζωοποιοῦν». Νους ο Πατήρ, Λόγος ο Λόγος και Πνεύμα το Πνεύμα το Άγιον. Να λοιπόν ο άγιος Τριαδικός Θεός που έρχεται, δημιουργεί τον άνθρωπον κατ’ εικόνα Του και ανακλά τώρα η εικόνα το πρωτότυπον, διότι πράγματι η φανέρωση της Αγίας Τριάδος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αρχέτυπον, το οποίον αναπλάττει τον κατ΄εικόνα Θεού δημιουργηθέντα άνθρωπον. Το πρώτον και το μεγάλο είναι αυτό. Είναι κι άλλα πολλά.

Αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας προ τόσο μεγάλων γεγονότων, έκθαμβη αναβοά: «Ὁ Θεός ἡμῶν ἐν τῷ οὐρανῷ καί ἐν τῇ γῆ πάντα ὅσα ἠθέλησεν ὁ Κύριος ἐποίησεν(:όσα ήθελε, έκανε)». Και ψάλλει η Εκκλησία: «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν;(:Ποιος άλλος θεός είναι μεγάλος, όπως είναι ο Θεός μας;)». «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν; Σύ εἶ ὁ Θεός ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος». Ναι, αγαπητοί μου· κι ο πιστός διαισθανόμενος το μυστήριον της αγάπης του Θεού, διαρκώς δοξάζει τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν που εργάστηκε τη σωτηρία των ανθρώπων επάνω εις τη Γη.


Εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 6-1-1991. (Γ 126)

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.