Ἀνάγκη νά ἐξιχνιάσωμε τήν ταυτότητα τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας. ~ 3/14 ~

†.Ἀγαπητοί εὐρισκόμεθα εἰς τό βιβλίον τῆς Σοφίας Σειράχ. Εἴμεθα εἰς τό 24ον Κεφάλαιον. Ὅπως σᾶς ἔλεγα τίς δύο προηγούμενες φορές, ὅτι ὁλόκληρο τό κεφάλαιον αὐτό, εἶναι ἀφιερωμένο εἰς τήν Σοφία τοῦ Θεοῦ, δηλ. εἰς τήν Ἐνυπόστατον, δηλ. προσωπική, πρόσωπο, εἰς τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τό δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι ὁ Θεός Λόγος, εἶναι ὁ μετέπειτα Ἐνανθρωπήσας Ἰησοῦς Χριστός. Ὅ,τι περισσότερο μποροῦμε νά γνωρίζομε, μέ τά ποικίλα ὀνόματα πού ἔχει τό δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, τόσο ἐμπλουτιζόμεθα περισσότερο καί περισσότερο, τόσο γινόμεθα γνῶσται καί τόσο μέσα ἡ ψυχή μας γεμίζει μέ ἐνθουσιασμό, γι’ αὐτήν τήν γνώση.
   Ἐδῶ ἕνα ὄνομα, τό ἐπικρατοῦν εἰς τήν Π. Δ. εἶναι: ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὅμως πρόσωπον, γι’ αὐτό λέμε «Ἐνυπόστατος». Ὑπόστασις θά πῆ πρόσωπον. Καί Ἐνυπόστατο θά πῆ προσωπικόν. Δηλ. εἶναι πρόσωπο ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι ἀφηρημένη ἔννοια. Βέβαια ἔχει περάσει τό ὄνομα τῆς «σοφίας» καί στήν Κ. Δ. σέ πάρα πολλά σημεῖα. Ἤδη ἀνέφερα τίς δύο περασμένες φορές, κάνοντας μία εἰσαγωγή, ὅτι τό συναντοῦμε καί ἐπί πλέον εἰς τήν Π. Δ. εἰς τό βιβλίο τοῦ Βαρούχ, τοῦ Ἰώβ, τῶν Παροιμιῶν καί τῆς Σοφίας Σολομῶντος, καί βεβαίως εἰς τό βιβλίο τῆς Σοφίας Σειράχ. Διά πολλῶν μάλιστα, διά πολλῶν. Ἀλλά καί στήν Κ. Δ.
Δέν φαντάζεσθε τήν χαρά μου, ὅταν ἀντελήφθηκα ὅτι ἔχει περάσει τό ὄνομα αὐτό καί εἰς τήν ὑμνογραφία μας. Καί δέν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρά μία κατοχύρωσις ὅτι ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ
- «Ἐνυπόστατος», ἡ λέξη δέν ὑπάρχει· ἐγώ τή λέω γιά νά κατανοούμεθα - ὅτι εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

    Ἔτσι τήν ἑβδομάδα τῆς Μεσοπεντηκοστῆς, συγκεκριμένα ἦταν Παρασκευή, - Τετάρτη Μεσοπεντηκοστής - δυό μέρες μετά στόν Ἑσπερινό πρός Σάββατο, εἶναι τό δοξαστικό τῶν ἀποστίχων τῆς τετάρτης ἑβδομάδος ἀπό τοῦ Πάσχα, βρῆκα τό ἑξῆς, τό ἄκουσα, καί μετά πῆγα καί τό βρῆκα καί τό σημείωσα γιά νά σᾶς τό πῶ. Λέγει ἐκεῖ τό δοξαστικό: «Ἐν τῷ ἱερῷ - τό ἱερόν εἶναι ὁ ναός τοῦ Σολομῶντος - ἐπέστης, ἦρθες καί στάθηκες, ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, μεσούσης τῆς ἑορτῆς διδάσκων καί ἐλέγχων τούς ἀπειθεῖς Ἰουδαίους <κλπ. κλπ». Καί τελειώνει τό τροπάριο: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, δόξα σοι». Σαφέστατα ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ταυτίζει τήν σοφία τοῦ Θεοῦ, μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Σαφέστατα. Μή νομίσετε πώς ἐγώ ἐπενόησα τίποτα καί σᾶς λέγω, ἀπ’ αὐτά πού σᾶς λέγω. Ἁπλῶς και ἐγώ τά ἀνακαλύπτω μέσα στόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἐγώ ἐνθουσιάζομαι ἀλλά καί ἐσεῖς ἐνθουσιάζεστε, ὁμολογουμένως.

    Ἦρθε κάποιος κύριος προχθές ἀπό τήν Ἀθήνα, κι αὐτός εἶναι λογοτέχνης καί φιλόλογος καί ἡ σύζυγός του εἶναι λογοτέχνης, μάλιστα ἔχει γράψει πάμπολλα βιβλία, καί μοῦ ἔλεγε, ἀπ’ τό βιβλίο τοῦ Βαρούχ - εἶναι βέβαια στήν Ἐνυπόστατο Σοφία - πού λέγει ὅτι ὁ Κύριός μας, λέει στό φῶς· «πήγαινε» καί τό ἀνακαλεῖ κι ἔρχεται. Μετά ταῦτα, - πότε μετά ταῦτα; δηλ. μετά ἀπ’ αὐτό πού ἀναφέρεται βεβαίως εἰς τήν δημιουργίαν - ἦρθε ἀνάμεσά μας καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη. Εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Μοῦ λέγει - ἤτανε καί ὄρθιος ὅπως μιλοῦσε - μοῦ λέγει: «μά δέν φαντάζεσθε συγκλονίστηκα»! Ἐκεῖ πρέπει νά φθάνωμε, ὅταν μελετοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, κι ἀνακαλύπτωμε κάτι καινούριο. Ἐμεῖς τό ἀνακαλύπτουμε. Ἀπό τά κατατεθειμένα. Ὁμολογουμένως μᾶς συγκλονίζει. Κι αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο μᾶς κάνει ν’ ἀλλάζη καί ἡ ζωή μας. Ναί, ναί, αὐτό εἶναι.

   Λοιπόν, ὕστερα ἀπό αὐτό, ἐρχόμεθα ἀγαπητοί ἀπ’ αὐτήν τήν εἰσαγωγή τῶν δύο προηγούμενων θεμάτων μας καί ἀπό τά λίγα πού σᾶς εἶπα τώρα, ἐρχόμεθα νά μποῦμε εἰς τό κύριό μας θέμα. Γιατί ὅπως βλέπετε ἀκόμη δέν πιάσαμε κανένα χωρίο ἀπό τό 24ον κεφάλαιον.

    Ὁ πρῶτος στίχος: «Ἡ σοφία αἰνέσει ψυχὴν αὐτῆς καὶ ἐν μέσῳ λαοῦ αὐτῆς καυχήσεται». Ἔτσι ἀρχίζει. Δηλ. ἡ σοφία θά ἐξυμνήση τόν ἑαυτόν της καί θά καυχηθῆ ἐν μέσω τοῦ λαοῦ της. Εἴδατε; Θά ἐξυμνήση τόν ἑαυτόν της καί θά καυχηθῆ ἀνάμεσα στό δικό της λαό. Ἐδῶ μας λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος: «…μηδεὶς καυχάσθω ἐν ἀνθρώποις·». (Κορ. Α΄ 3, 21) Κανείς, λέει, νά μήν καυχᾶται, ἀνάμεσα εἰς τούς ἀνθρώπους. Ἐδῶ ὅμως ἡ Σοφία καυχᾶται. Καυχᾶται μέσα εἰς τόν λαό της. Ὡστόσο μπορεῖ κάποιος νά πῆ γιά μία στιγμή, ὅ,τι αὐτό εἶναι, ἄς ποῦμε, ἐγωιστικό. Δέν εἶναι. Θά τό δῆτε στήν συνέχεια. Ἄν θά ἤθελε ὁ ἄνθρωπος νά καυχηθῆ, τό καύχημά του θά εἶναι ὁ Θεός. «…ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω» μᾶς λέγει ἡ Κ. Δ. Αὐτός πού καυχᾶται, ἐν Κυρίω νά καυχᾶται. 
Ὁ Παῦλος ἀκόμη θά γράψη: «ὅπως μὴ καυχήσηται πάσα σὰρξ ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ», δέν μπορεῖ κανείς νά καυχηθῆ, «ἐξ αὐτοῦ δέ ὑμεῖς ἐστε ἐν Χριστῷ  Ἰησοῦ, ὅς ἐγενήθη ἠμῖν σοφία ἀπὸ Θεοῦ», ὁ ὁποῖος, λέγει, ἐγενήθη -μέ ἕνα (ν) ἀπό τό γίγνομαι- ἔγινε σέ μᾶς ἡ σοφία ἀπό Θεοῦ. Νά τό ὄνομα «σοφία» στήν Κ. Δ. Ἡ σοφία ἀπό Θεοῦ. «δικαιοσύνη τε καί ἁγιασμὸς καί ἀπολύτρωσις, ὅλα αὐτά εἶναι, λέει, γιά μᾶς ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, ἵνα, καθώς γέγραπται, ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίω καυχάσθω» (Κορ. Α΄ 1, 29-31) Ὅπως εἶναι γραμμένο - εἶναι στήν Π. Δ. τό μεταφέρει ὁ Παῦλος εἰς τήν Κ. Δ.- αὐτός πού καυχιέται νά καυχιέται ἐν Κυρίῳ. Ἔτσι, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ἐγώ καυχῶμαι εἰς τόν Θεόν πού πιστεύω. Τό θεωρῶ προνόμιο. Γιατί εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Ὅ,τι θέλεις πές, ὅ,τι θέλεις κάνε, σύ, ὁ ἄλλος, ἐγώ καυχῶμαι ἐν Κυρίῳ. Καί καυχῶμαι γιατί εἶμαι Χριστιανός καί δή Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Εἶναι μία καύχησις, πού δέν εἶναι ἁμαρτία. Διότι καυχῶμαι εἰς τόν Κύριό μου. Ἔτσι ὡστόσο, γιά τίποτα ἄλλο δέν μπορῶ νά καυχηθῶ. Μόνον ὁ Θεός μπορεῖ νά καυχηθῆ γιά τόν ἑαυτόν του, μόνον ὁ Θεός. Καί ἡ καύχησις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Θεός. Γι’ αὐτό μόνη ἡ Ἐνυπόστατη Σοφία καυχᾶται καί αἰνεῖ τόν ἑαυτόν της. Καί θά καυχηθῆ ἀνάμεσα στόν λαό της πού τήν γνωρίζει. Καί ὁ λαός της εἶναι βέβαια ὁ Ἰσραήλ.
Καί καυχιέται στόν λαό της τόν Ἰσραήλ, ἐπειδή πολλάκις καί πολλαπλῶς τόν εὐηργέτησε. Προβάλλει τήν εὐεργεσίαν. Ἐκείνη, ἡ Σοφία, ἐξέλεξε τόν Ἁβραάμ, ἀνάμεσα στόν τότε κόσμο πού ὑπῆρχε. Ἐκείνη ἐξήγαγε τό λαόν της ἀπό τήν Αἴγυπτο, διά τῆς Ἐρυθράς θαλάσσης. Μάλιστα ἐκεῖνο τό, « Ἐκείνη ἐξήγαγε ». Μάλιστα, ἐκείνη μίλησε ἀπό τήν βάτο στό Μωϋσῆ στή γῆ Μαδιάμ, πού εἶναι ὁ «μεγάλης βουλῆς ἄγγελος» (Ἡσ. 9, 6)
Ὁ ἀγγελιοφόρος τοῦ Πατρός γιά τή μεγάλη του βουλή. Καί ἡ μεγάλη του βουλή εἶναι, ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἡ σωτηρία τοῦ Ἰσραήλ καί ἐν συνέχεια ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτό καί εἰκονογραφεῖται ὡς μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, μέ φτερά. Νέος στήν ἡλικία ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί μέ φτερά. Στόν τροῦλο τοῦ διακονικοῦ τοῦ παλιοῦ μας καθολικοῦ, ἐκεῖ σώζεται αὐτή ἡ τοιχογραφία. Ἄν θέλετε, μπορεῖτε νά πάτε νά τή δῆτε. Καί λέει ἀπό πάνω «ὁ ὤν», ὁ ὑπάρχων, γιατί ρωτήθηκε ἀπό τό Μωϋσῆ· «Ποιός εἶσαι; τί θά πῶ εἰς τούς Ἑβραίους τῆς Αἰγύπτου»; «…ἐγώ εἰμι ὁ ὤν»! ( Ἔξοδ. 3, 14) Ἐγώ εἶμαι ὁ ὑπάρχων!
Ἐκείνη ἀκόμη, ὡς Σοφία τοῦ Θεοῦ, ἐψώμισε τόν λαόν της μέ τό μάνα. Ἐκείνη τόν πότισε μέ νερό ἀπό τόν βράχο. Ἐκείνη ἔδωσε τόν νόμο στό Σινά. Ὁ Θεός Λόγος ἔδωσε τόν νόμο στό Σινά. Ἐκεῖνος μίλησε, ὄχι ὁ Πατήρ. Ἐκείνη ἐγκατέστησε τόν λαό της στή γῆ Χαναάν. Καί συνεπῶς ἔχει ὅλο τό δικαίωμα νά καυχηθῆ στό λαό της, γιά νά τοῦ ὑπενθυμίση τί τοῦ ἔδωσε καί πῶς αὐτός ὁ λαός αὐτός ἀνταπεκρίθη.
Στήν ὑμνογραφία τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, αὐτό φαίνεται ἀνάγλυφα. «Λαός μου, τί σοῦ ἔδωσα.. τί μοῦ ἔδωσες»; Ἐκεῖ λέγει καί ἀπαριθμεῖ ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ τίς δωρεές της στόν λαό της. Καί ἡ μεγάλη της καύχηση βρίσκεται, ποῦ; στήν Ἐνανθρώπηση, πού εἶναι τό κορυφαῖον γεγονός. Γι’ αὐτό σημειώνει μετά ὁ ἀπ. Πέτρος, ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς «…διῆλθεν εὐεργετῶν…» (Πράξ. 10, 38) Ὅλη του τή ζωή τήν ἀνθρώπινη τή ζωή του ἐδῶ στή γῆ, τήν ἐπέρασε εὐεργετῶν. Ὅπως εἶχε εὐεργετήσει καί τόν λαό του τόν παλιό Ἰσραήλ. Ἡ καύχησις λοιπόν τῆς Σοφίας, ἔχει τόν χαρακτήρα ὄχι μίας ἐγωϊστικῆς προβολῆς ἀλλά τῆς ὑπομνήσεως τῶν εὐεργεσιῶν της. Τῆς ὑπομνήσεως τῶν εὐεργεσιῶν της. Διότι ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀντιληφθεῖ τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, τότε συγκινεῖται,τόν λατρεύει τό Θεό καί προσπορίζεται νέες εὐεργεσίες ἀπό τό Θεό. Αὐτό εἶναι καί στό ἀνθρώπινο ἐπίπεδο. Ἐκεῖ πού θά ποῦμε τό «εὐχαριστῶ μας» σέ μία ἀνθρώπινη  εὐεργεσία, παίρνομε κι ἄλλη εὐεργεσία. Ὅταν ὅμως δείξωμε τήν ἀχαριστία μας, τότε σίγουρα δέν παίρνουμε τίποτα.
Ἀκόμη ὅτι αὐτή ἡ Σοφία ἐδημιούργησε τό πᾶν, καί ὅτι εἶναι ὁ αἰώνιος Θεός Λόγος. Ὅτι ὅλα τά χαρίσματα, ἀπό τή Θεία Σοφία προέρχονται. Κι ὅλα αὐτά λέγονται κατά τρόπον πού δημιουργοῦν ἕναν ἀπέραντο ὠκεανό δογματικῶν ἀληθειῶν. Ἄν θέλετε, Χριστολογικῶν ἀληθειῶν, πού ἀναφέρονται κυρίως εἰς τόν Χριστόν. Ὅλη λοιπόν ἡ αἴνεσις τῆς Σοφίας, εἶναι μία βαθυτάτη Χριστολογία καί Θεολογία, πού πληροφορεῖται ὁ λαός τοῦ Θεοῦ τήν ταυτότητα τοῦ Θεοῦ Λόγου, καί πιστεύει καί  προσκυνᾶ καί λατρεύει. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός.

   Καί πηγαίνομε εἰς τόν δεύτερον στίχον.
«ἐν ἐκκλησίᾳ Ὑψίστου στόμα αὐτῆς ἀνοίξει καὶ ἔναντι δυνάμεως αὐτοῦ καυχήσεται».
Δηλ. ἡ Σοφία θά ἀνοίξη τό στόμα της ἐνώπιον συναθροίσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Ὑψίστου καί θά καυχηθῆ μπροστά στίς θεῖες ἀγγελικές δυνάμεις. Γιά νά τό δοῦμε αὐτό. Ἐδῶ τώρα ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία ἔρχεται νά ἀνοίξη τό στόμα της σέ μίαν δημοσιότητα ὑπέρ ἔννοιαν. Σέ μία δημοσιότητα ὑπέρ ἔννοιαν! Ἐνώπιόν τοῦ λαοῦ τοῦ Ὑψίστου, δηλ. ἐνώπιον τοῦ περιουσίου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά καί ἐνώπιον ὅλου τοῦ ἀγγελικοῦ κόσμου. Ὅλου τοῦ ἀγγελικοῦ κόσμου; Ποιός εἶναι λοιπόν, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ; Ποιά εἶναι; Ἐνώπιόν τοῦ ἀγγελικοῦ κόσμου! Βέβαια αὐτό τό βλέπομε πολύ συχνά, ὅταν λέγει, ὁ Ἡσαΐας, «…εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπῃρμένου … κλπ. κλπ» ( Ἡσ. 6, 1) ὑψηλοῦ θρόνου, σηκωμένου, κλπ, κλπ. Ὅταν λέγει ἐκεῖ στήν Πεντάτευχο ὁ Μωϋσῆς, «ἔρχεται, λέει, ὁ Κύριος, μετά μυριάδων.. μυριάδων, ἀγγέλων, κλπ., κλπ». Ποιός εἶναι αὐτός ὁ Κύριος πού ἔρχεται μετά μυριάδων ἀγγέλων; Εἶναι ἡ Σοφία. Δέν εἶναι ὁ Πατήρ. Εἶναι ἡ Σοφία.
Κάποτε ἕνας.. ἄν θέλετε νά σᾶς πῶ κι ἕνα ἀκόμη παράδειγμα, εἶναι πάμπολλα μέσα στήν Π. Δ., κάποιος προφήτης, ὀνόματι Μιχαίας, ὄχι ὁ γνωστός μας ἐκ τῶν 12 προφητῶν, τήν ἐποχή πού ὁ βασιλιάς ὁ Ἀχάαβ, τοῦ βορείου βασιλείου, ἤθελε νά κάνη πόλεμο ἐναντίον κάποιου λαοῦ.. κάποιων λαῶν, ἐκεῖ ἀνατολικά, πέραν τοῦ Ἰορδάνου καί συμμάχησε μέ τόν βασιλέα τοῦ νοτίου βασιλείου καί ἐκεῖ, σκέφτηκε, μέ τήν συμμαχία αὐτή νά πολεμήση τούς ἐχθρούς. Ὅμως δέν τό ἤθελε αὐτό ὁ Θεός. Καί βέβαια πάντοτε εἶναι γνωστό, οἱ βασιλεῖς ρωτοῦσαν στόν Ἰσραήλ, ρωτοῦσαν τόν Θεόν διά τήν ἔκβαση μίας πολεμικῆς ἐπιχειρήσεως.
Οἱ ψευδοπροφῆται λέγανε «θά ἐπιτύχης καί θά νικήσης». Ἐμφανίζεται αὐτός ὁ Μιχαίας καί λέει: «Οὔτε θά ἐπιτύχης, οὔτε θά νικήσης καί ἐπί πλέον καί θά σκοτωθῆς!», εἶπε εἰς τόν Ἀχάαβ. Θύμωσε ὁ Ἀχάαβ καί τότε λέει: «θά σέ κλείσω φυλακή, κι ὅταν θα γυρίσω νικηφόρα ἀπό τόν πόλεμον, τότε θά σέ περιποιηθῶ»! Ἐκεῖ διαπλέκεται μία ἱστορία, εἶπε μία ἱστορία αὐτός ὁ Μιχαίας ,ὅτι στό στόμα τῶν ψευδοπροφητῶν ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά εἰπωθῆ μία πλάνη, γιά νά πλανηθῆ ὁ Ἀχάαβ, ὁ ὁποῖος ἤτανε μισοειδωλολάτρης, ἐπειδή τόν εἶχε ξεγελάσει, τόν εἶχε παρασύρει ἡ γυναίκα του ἡ Ἰεζάβελ, ἡ ὁποία δέν ἦτο Ἑβραία, ἦτο Συροφοινίκισσα. Φοβερή γυναίκα! Φοβερή! Ἐν τοιαύτη περιπτώσει, σ’ αὐτά πού εἶπε ὁ προφήτης, εἶπε καί τό ἑξῆς: «εἶδον Θεόν Ἰσραὴλ καθήμενον ἐπὶ θρόνου αὐτοῦ…», ὁ Θεός Ἰσραήλ, ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ, - εἶναι ἡ Σοφία, ὁ Θεός Λόγος, (τό λέει αὐτό καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «καλά εἶπε αὐτά πού εἶπε ὁ Ἠσαΐας, ὅταν εἶδε τή δόξα του» καί ὁ Ἰωάννης ἀναφέρεται εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν)- «…καί πάσα ἡ στρατιὰ τοῦ οὐρανοῦ εἱστήκει περὶ αὐτὸν ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ καί ἐξ εὐωνύμων» (Βασ. Γ΄ 22, 19) Ὅλη, λέγει ἡ στρατιά τοῦ οὐρανοῦ, στεκόνταν εὐλαβείας χάριν ἀλλά καί ἑτοιμότητος, εἰκόνα πού δείχνει τήν ἑτοιμότητα καί τήν εὐλάβεια στά δεξιά του καί στ’ ἀριστερά του, ἐνῶ ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ εἶναι καθήμενος ἐπί θρόνου.
Πόσοι εἶναι οἱ ἄγγελοι;  Ἡ δογματική μᾶς λέει ὅσοι ὁ ἀριθμός!!! Δηλ. ἄν βάλω μία μονάδα καί βάλω ἕνα μηδενικό, ἔχω τό 10. Ἄν βάλω δύο μηδενικά, ἔχω το100. Ἄν βάλω τρία ἔχω το1000. Τώρα συνεχίστε νά βάζετε πίσω ἀπό τήν μονάδα, δεξιά τῆς μονάδος, νά βάζετε μηδενικά. Ποῦ φθάνει αὐτός ὁ ἀριθμός; Ἀπεριόριστος. Ἔ, τόσοι λέγει, εἶναι κι οἱ ἄγγελοι. Κι ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων εἶναι ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία. Αὐτή ἡ ἴδια εἰκόνα δίδεται καί κατά τήν Κρίσιν. Ὅταν ὁ Χριστός - ἐδῶ βλέπετε τήν ταυτότητα πάλι, τήν ταύτιση - θά ἔλθη νά κρίνη τόν κόσμον, τότε, λέγει, θά εἶναι ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι. Τί εἶπε ἐδῶ; «πάσα ἡ στρατιά, - εἶπε ὁ Μιχαίας - τοῦ οὐρανοῦ». Ἐδῶ τί λέγει ὁ Κύριος στό 25ο κεφ. στόν Ματθαῖον; Θά εἶναι «πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ’αὐτοῦ». (Ματθ. 25, 31) Θά εἶναι μαζί του ὅταν θά γίνη ἡ Κρίσις. Ἔχομε λοιπόν μία δημοσιότητα. Μία δημοσιότητα πού ξεπερνᾶ κάθε ἔννοια. Καί ἐπιγείαν καί ἐπουρανίαν. Ἔτσι ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία, ἡ δημιουργός καί τοῦ οὐρανίου καί τοῦ ἐπιγείου κόσμου, ἔρχεται τώρα νά ἀνοίξη τό στόμα της καί νά καυχηθῆ γιά τά ἔργα της! Καί τά ἔργα της θά δείξουν τήν προσωπική της ταυτότητα.

   Καί προχωροῦμε εἰς τόν 3ον στίχον.
«ἐγὼ ἀπὸ στόματος Ὑψίστου ἐξῆλθον καὶ ὡς ὁμίχλη κατεκάλυψα γῆν·»
Ποιός Ἐγώ; Ἐγώ ἡ Σοφία δηλ. ἐγώ ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία, ἐξῆλθα ἀπό τό στόμα τοῦ Ὑψίστου καί σάν ὁμίχλη κατεκάλυψα ὅλην τήν γῆν. Ἐδῶ πρόκειται γιά μίαν ὡραιοτάτη εἰκόνα, πού δείχνει τήν ταύτισιν τῆς Ἐνυπόστατου Σοφίας μέ τόν Θεόν Λόγον. Εἴτε πῶ, «Ἐνυπόστατος Σοφία», εἴτε πῶ «Θεός Λόγος» εἶναι τό ἴδιο, τό ἴδιο πρόσωπο. Τό ὁποῖον πρόσωπον ἐξέρχεται, λέει, ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Καί ὁ Λόγος, εἶναι προαιώνιος, ὅπως καί ὁ Πατήρ. Καί ἡ Σοφία εἶναι προαιώνιος, ἀφοῦ ταυτίζονται. Κι ὅπως ὁ Πατήρ εἶναι πανταχοῦ παρών, ἔτσι καί ἡ Σοφία εἶναι πανταχοῦ παροῦσα καί περιγράφεται μέ τήν εἰκόνα τῆς ὁμίχλης. Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά πῶ τό ἑξῆς. Ἡ ὁμίχλη εἶναι φορέας ὑγρασίας. Ὅλοι τό ξέρομε αὐτό. Καί πολλές φορές χρησιμοποιοῦμε τήν ἑξῆς φράση. «Μπαίνει, παντοῦ μπαίνει.. ὅ,τι μπαίνει.. σάν ὑγρασία». Γιατί ἡ ὑγρασία παντοῦ εἰσχωρεῖ,  παντοῦ, καί μέσα ἀπό τά ροῦχα μας καί μεσ’ τό σπίτι μας, παντοῦ εἰσέρχεται ἡ ὑγρασία καί εἶναι κάτι πού παντοῦ τή βρίσκομε. Δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἔξω ἔχει πολλή ὑγρασία καί τό σπίτι μας μέσα δέν ἔχει ὑγρασία. Εἰσχωρεῖ, διεισδύει παντοῦ ἡ ὑγρασία. Ἀλλά ἡ ὑγρασία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ὁμίχλης. Κι ὅταν λέγει ἐδῶ ὅτι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ κατακαλύπτει τήν γῆν ὡς ὁμίχλη, τί θέλει νά πῆ; Ὅτι εἶναι πανταχοῦ παροῦσα! Παντοῦ, παντοῦ, παντοῦ. Ἀλλά καί ὡς (Λ)λόγος, ἀφοῦ λέει ὅτι ἐγώ ἀπό τό στόμα τοῦ «Ὑψίστου ἐξῆλθον». Λέγει ὁ ψαλμωδός στόν 32ο ψαλμό του: «Τῷ λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοὶ ἐστερεώθησαν». (Ψαλμ. 32, 6) μέ τόν (Λ)λόγον τοῦ Κυρίου ἔγινε τό σύμπαν. Ποῖος λόγος; δηλ. ἔγινε - θά τό δοῦμε καί ἀμέσως λίγο πιό κάτω - διά τοῦ Θεοῦ Λόγου, διά τῆς Ἐνυπόστατου Σοφίας. Ὁ Πατήρ δημιουργεῖ διά τοῦ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Τό «διά τοῦ Υἱοῦ» δείχνει ὅτι ὁ Πατήρ θέλει, ὄργανον ἐκτελέσεως εἶναι ὁ Υἱός καί πρόσωπον συντηρήσεως τῆς δημιουργίας εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Νά τό δῆτε αὐτό καί σέ ἕνα ἄλλο χωρίον. Βρίθει, βρίθει ἡ Π. Δ. ἀπό τέτοιες ἐκφράσεις. Ἀρκεῖ βέβαια νά τίς δεῖ κανείς, μέ τόν προβολέα τῆς Κ. Δ. «ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν…», ὁ Θεός, ὁ ἕνας Θεός, ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός καί τά τρία πρόσωπα, καί θά πῆ παρακάτω, «καὶ εἶπεν ὁ Θεός…», «εἶπεν» ἐκφράζει λόγον. Ἀλλά καθ’ ἡμᾶς ὁ λόγος, ἡ ἔννοιά του εἶναι αὐτό πού λέμε «λόγος», νά βγαίνει λόγος ἀπό τό στόμα μου. Ἐδῶ εἶναι πρόσωπον ὁ λόγος. Συνεπῶς κρύπτεται - πίσω ἀπό τό «εἶπεν» - κρύπτεται ὁ λόγος. Ὡς πρόσωπον. Ποιός; Ὁ Θεός, δηλ. ὁ Πατήρ. «… καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς». Νά γίνη φῶς κι ἔγινε φῶς. Καί παρακάτω.. καί ἦταν λέει σκότος καί ἦταν ἡ ἄβυσσος: «… καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» (Γέν.1, 1-3)
Ποιᾶς ἀβύσσου; Τοῦ νεροῦ, πού κατεκάλυπτεν τήν γῆν τό νερό. Ἄφθονο νερό. Ἐπεφέρετο, ἐκινεῖτο ἐπάνω.
   Κι ἄλλοτε σᾶς ἔχω πεῖ αὐτήν τήν ὡραία εἰκόνα, γιατί ἐπειδή ἐμφανίστηκε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὡσεί περιστερά, ὡς πτηνόν, στή Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ κλπ., γι’ αὐτό συνηθίζεται νά λέγεται ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, οὕτως εἰπεῖν, ἐπωάζει τήν ζωήν, μέσα στά νερά. Γι’ αὐτό ἡ πρώτη ζωή ἐμφανίστηκε μέσα στά ὕδατα, μέσα στά νερά. Εἶναι μεγαλειῶδες! Βλέπετε λοιπόν ὅτι ὁ Πατήρ διά τοῦ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ὁ Πατήρ δημιουργεῖ διά τοῦ Υἱοῦ καί συντηρεῖ μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ἡ ἔκφρασις «λόγος» πού ἐξέρχεται λοιπόν ἀπό τό στόμα, δείχνει ὅτι αὐτό πού λέγει ἐδῶ, δηλ. ἡ Σοφία, ἐξῆλθε ἀπό τό στόμα τοῦ Ὑψίστου, γι’ αὐτό τό δεύτερον πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, λέγεται «Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ». Ὅτι ἐξ’ Αὐτοῦ γεννᾶται καί ἐξ’ Αὐτοῦ ἐξέρχεται. Μέ τή σημείωση «ἐξ’ Αὐτοῦ γεννᾶται καί ἐξ’ Αὐτοῦ ἐξέρχεται», σημαίνει ὅτι εἶναι ἀπό τήν οὐσίαν τοῦ Πατρός ὁ Θεός Λόγος, δηλ. ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ. Μέ τή σημείωση μόνον ὅτι ὁ ὅρος «(Λ)λόγος)» εἶναι εὐρύτατος. Δηλ. μή περιορίσουμε παρακαλῶ μ’ αὐτό πού λέμε «λόγος», ἁπλά ὅ,τι λέμε. Εἶναι εὐρύτατος, καί ἕνα μέγα θέμα, πού θά μποροῦσε νά ἀπασχολήση τούς θεολόγους. Γιατί ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής χρησιμοποιεῖ τό ὄνομα «Λόγος»; «Ἐν ἀρχῇ ἦν (ἦτο) ὁ Λόγος καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν». ( Ἰωάν. 1, 1) Εἶναι τεράστιο θέμα, καί οἱ Πατέρες ἔχουνε ἀσχοληθεῖ πολύ μέ τό θέμα αὐτό, πού εἶναι τόσο θεολογικό. Ὁ Σοφός Σολομών κάνει προσευχή εἰς τόν Θεόν καί λέγει: «Θεέ πατέρων καί Κύριε τοῦ ἐλέους ὁ ποιήσας τὰ πάντα ἐν λόγῳ σου καί τῇ σοφίᾳ σου, κατασκευάσας ἄνθρωπον,…». (Σ. Σολ. 9, 1-2)
Προσέξτε ἐδῶ, ὁ ποιήσας τὰ πάντα ἐν λόγῳ σου, ἀλλά καί μέ τή σοφία σου ὅλα τά κατασκεύασες καί τόν ἄνθρωπον. Ἐδῶ βλέπομε, στό ἴδιο χωρίο, «λόγος» καί «σοφία» νά ταυτίζονται, γιατί ἡ Σοφία εἶναι ὁ Θεός Λόγος. Σαφῶς. Καί συνεπῶς ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δημιουργός τῶν πάντων. Ἡ πρόθεσις «ἐν» πού λέει ἐδῶ, «ὁ ποιήσας τὰ πάντα ἐν λόγῳ σου» πού σημαίνει «μέ», μέ τό λόγο σου, πού σημαίνει, διά τοῦ Λόγου σου, δείχνει ὅτι ὁ Πατήρ δημιουργεῖ διά τοῦ Υἱοῦ. Διά τῆς Σοφίας. Πιό κάτω θά πῆ ὁ Σολομών: «δός μοι τὴν τῶν σῶν θρόνων πάρεδρον σοφίαν», πού σημαίνει ὅτι ἡ Σοφία κάθεται πλάϊ στό θρόνο τοῦ Πατρός. Ὅταν λέμε «θρόνος» ἀγαπητοί μου, βέβαια θά ἤτανε πολύ φτωχό νά πιστέψωμε ὅτι εἶναι ἕνα ξύλινο κάθισμα, στό ὁποῖον κάθεται ὁ Θεός. Εἶναι πολύ φτωχό. Ἀλλά πῶς θά παραστήσωμε πράγματα πού εἶναι ἄκτιστα; Πῶς θά τά παραστήσωμε; Δέν εἶναι δυνατόν νά ἐκφράσει κανείς διά κτιστῶν λόγων, ἄκτιστες πραγματικότητες. Ἐδῶ λοιπόν ἡ σοφία κάθεται στό θρόνο τοῦ Πατρός, εἶναι πάρεδρος, εἶναι σύνθρονος. Εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ Ἰωάννης στό Εὐαγγέλιό του, τό θεολογικώτατον, ἀκοῦστε: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος», ὅταν δηλαδή μπῆκε ἡ ἀρχή τῆς δημιουργίας ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος, ὁ Λόγος ὑπῆρχε. Ἦν, ὁ Λόγος. Πού δείχνει ὅτι ὅταν ἐτίθετο τό θεμέλιον τοῦ χωροχρόνου - ξαναλέω τῆς δημιουργίας - ἤδη ὑπάρχει ὁ Λόγος. Ὑπῆρχε ὁ Λόγος, καί συνεπῶς ὁ Λόγος εἶναι ἐκτός χώρου καί χρόνου, ἀφοῦ εἶναι πρίν ἀπό τό χῶρο καί τό χρόνο, πρίν ἀπό τήν ἀρχή εἶναι ἔξω ἀπό τό χῶρο καί τό χρόνο.
Τό ἴδιο πρᾶγμα λέγει καί τό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν, 8, 25. «πρὸ τοῦ ὄρη ἐδρασθῆναι, πρὸ δὲ πάντων βουνῶν γεννᾶ με». «πρὸ τοῦ ὄρη ἐδρασθῆναι», πρό βουνῶν, πρίν ἀπ’ τά βουνά, ἔκφρασις πού δείχνει τόν χῶρο. «γεννᾶ με», μέ γεννάει ὁ Πατήρ. Τί εἶπε; Πρό, καί «γεννᾶ με» σημαίνει ὅτι ἡ Σοφία, ὁ Λόγος, εἶναι ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα. Διότι τό γεννώμενον εἶναι τῆς ἰδίας οὐσίας μέ τόν γεννήτορα. Ἡ ἔκφρασις «πάρεδρον σοφίαν», πού εἴπαμε λίγο πιό πάνω, εἶναι τοῦ Ἰωάννου ἡ φράσις, «καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν». Ἔτσι δέν ἀρχίζει τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο; Αὐτό ὡς φράσις στή Σοφία Σολομῶντος εἶναι: 
«πάρεδρος σοφία». Εἶναι παρά τόν θρόνον, τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὅτι ὁ Λόγος προηγεῖται τῆς δημιουργίας, πάλι ἡ Σοφία Σολομῶντος γράφει: «…φωτί συγκρινομένη, εὑρίσκεται προτέρα·». (Σ. Σολ. 7, 29)
Ἐάν συγκριθῆ, λέει, μέ τό φῶς ἡ σοφία, τοῦ ὁποίου φωτός αὐτή εἶναι δημιουργός, εὑρίσκεται, λέγει νά εἶναι προτέρα, πρίν ἀπό τό φῶς. Συνεπῶς ἡ Σοφία εἶναι πρό τοῦ φωτός. Ἄρα πρίν καί ἔξω ἀπό τή δημιουργία. Καί ἡ φράσις, «ὡς ὁμίχλη κατεκάλυψα γῆν» μᾶς ὁδηγεῖ στόν Ἰώβ, ἐκεῖ πού γράφει: «ἐθέμην δέ αὐτῇ - δηλ. τή Σοφία, λέγει ὁ Θεός,- νέφος ἀμφίασιν, ὁμίχλῃ δὲ αὐτὴν ἐσπαργάνωσα». (Ιώβ 38, 9)
Τή σπαργάνωσα, λέει, μέ τήν ὁμίχλη. Πού σημαίνει, τά νέφη τοῦ οὐρανοῦ τά ἔθεσα σάν ἐνδυμασία της, δηλ. τῆς Σοφίας, μέ ὁμίχλη. Καί πού μερικές φορές, θά λέγαμε, ἁπλώνεται στή γῆ, στήν ἐπιφάνειά της. Δηλ. τήν ἐσπαργάνωσα, δηλ. ὅτι εἶναι ἡ Σοφία πανταχοῦ παροῦσα. Πανταχοῦ παροῦσα! Ὅπως εἶναι ἡ ὁμίχλη. Καί διεισδύει σέ ὅλα. Ἀλλά δείχνει ἀκόμη ἐπειδή μέ τήν ὁμίχλη δέν μποροῦμε νά δοῦμε καλά ἕνα ἀντικείμενο, δείχνει ταυτόχρονα καί τό μυστηριῶδες τῆς παρουσίας τῆς Σοφίας.
Ἔτσι σέ ὅλα αὐτά ὁ Σολομών, βγάζει τό συμπέρασμα ὅτι: «κἄν γάρ τις ᾖ τέλειος ἐν υἱοῖς ἀνθρώπων, τῆς ἀπό σοῦ σοφίας ἀπούσης, εἰς οὐδὲν λογισθήσεται». (Σ. Σολ. 9, 6)
Δηλ. ὅσο κι ἄν εἶναι τέλειος ἕνας ἄνθρωπος, ὅταν ὅμως ἀπό αὐτόν ἀπουσιάζει ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, δηλ. τό δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, σέ τίποτα δέν λογαριάζεται. Πράγματι, ὅσο σοφός κι ἄν γίνη ὁ ἄνθρωπος, ἄν τά πάντα κατέκτησε, πλοῦτον, δόξα, ὅμως ἄν δέν κατέχει τόν Ἰησοῦν Χριστόν - γιατί αὐτή εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, στόν ὁποῖον ὑπάρχουν, ὅπως λέει ὁ ἀπ. Παῦλος, «οἱ ἀπόκρυφοι τῆς σοφίας θησαυροὶ» (Κολ. 2, 3) - δέν λογαριάζεται σέ τίποτα. Κι αὐτό ὁ σοφός καί πλούσιος καί ἔνδοξος 
Σολομών, τό κατενόησε καί εἶπε: «οὐθὲν γὰρ ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς εἰ μὴ τὸν σοφίᾳ συνοικοῦντα». (Σ. Σολ. 7, 28)
Ὁ Θεός Πατήρ δηλ. δέν ἀγαπᾶ, παρά μόνον ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος κατοικεῖ μαζί μέ τήν Σοφία, μαζί μέ τόν Υἱό του. Προσέξατέ το αὐτό. Αὐτό εἶναι πρακτικότατο. Ἐάν δέν κατοικεῖς μέ τήν σοφία, δέν ἔχεις ἐγκολπωθεῖ τή σοφία, δέν μπορεῖ νά σ’ ἀγαπάη ὁ Θεός Πατήρ. Κι αὐτό μᾶς τό βεβαιώνει ὁ Ἰωάννης, ὅταν γράφη στήν Α΄ του Ἐπιστολή: «πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τόν πατέρα ἔχει». (Ιωάννου Α΄ 2, 23) Ἐάν ἀρνεῖσαι τόν Υἱόν, δηλ. δέν θέλεις νά εἶναι μαζί σου καί σύ μαζί Του, ἀρνεῖσαι τόν Ἰησοῦ Χριστόν - καί δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τόν Ἰησοῦν Χριστόν - τότε οὔτε τόν Πατέρα ἔχεις. Βέβαια περιττό νά σᾶς πῶ, κι ἄλλοτε τό ἔχουμε πεῖ αὐτό, οἱ Ἑβραῖοι μετά τήν ἐμφάνιση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μένοντες εἰς τήν πατρώα λεγομένην θρησκείαν των, οὐσιαστικά εἶναι ἄθεοι. Λέμε.. πῶς; Ἔχουνε τόν Θεόν τῶν πατέρων των, τήν πατρώαν θρησκείαν. Σαφῶς τό λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Ἐφ’ ὅσον δέν ἔχουν τόν Υἱόν, οὔτε τόν Πατέρα ἔχουν. Ἀπάνω τους μόνιμα βρίσκεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Εἶναι φοβερόν, φοβερόν! Καί εἶναι διάχυτη αὐτή ἡ θέσις στήν Καινή τώρα Διαθήκη, ὅτι ὁ Πατήρ ἀγαπᾶ ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶ τόν Υἱόν Του. Γι’ αὐτό καί λέει ὁ Κύριος : «Ἐκεῖνος πού τηρεῖ τίς ἐντολές μου, βεβαίως πιστεύει σέ μένα, «καὶ πρὸς αύτόν ἐλευσόμεθα, θά ἔλθωμεν, καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν». (Ιωάν. 14, 23) Μονή θά πῆ κατοικία, καί θά κάνωμε κατοικία εἰς αὐτόν. Θά ἔλθωμε καί θά κατοικήσωμε μέσα εἰς αὐτόν μέσα στήν ὕπαρξή του. Ἀκόμη ὁ Σολομών καταγράφει καί λέγει. Ἀκούσατέ το αὐτό: «ὑπὲρ ὑγίειαν καὶ εὐμορφίαν ἠγάπησα αὐτὴν καὶ προειλόμην αὐτὴν ἀντὶ φωτὸς ἔχειν, ὅτι ἀκοίμητον τὸ ἐκ ταύτης φέγγος». (Σ. Σολ. 7, 10) Πέρα ἀπό τήν ὑγεία, λέγει, καί πέρα ἀπό τήν ὀμορφιά, αὐτήν ἀγάπησα, προτίμησα· ἀκόμα καί από τά μάτια μου πού βλέπουν, προτίμησα, λέει, αὐτήν, ἀκόμη πιό πολύ κι ἀπό τό φῶς τῶν ματιῶν μου. Θυμηθεῖτε προχθές, πού ἦταν ἡ Κυριακή τοῦ τυφλοῦ· τί τό ὄφελος τό ὅτι οἱ κατήγοροί του, Φαρισαῖοι καί λοιποί εἶχαν τά μάτια τους; Δέν ἔβλεπαν τή Σοφία τοῦ Θεοῦ. Ὁ τυφλός δέν εἶχε τά μάτια του. Ἀλλά ἐγνώρισε τήν Σοφίαν τοῦ Θεοῦ, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Τοῦ εἶπε «πιστεύω» - ἀργότερα ὅταν συναντήθηκαν - καί τόν προσεκύνησε τόν Κύριον. Βλέπετε ὅτι ἐδῶ προτιμᾶ κανείς περισσότερο τή Σοφία τοῦ Θεοῦ, ἀπό τά ἴδια του τά μάτια.
   Ἐδῶ ἐπιτρέψατέ μου νά κάνω ἕνα μικρό σχολιασμό. Τί λέγει; Πέρα ἀπό τήν ὑγεία ἀγάπησα τή Σοφία, τόν Χριστό. Κι ὅμως οἱ Χριστιανοί μας, ὅταν κάπου ἡ ὑγεία τους δέν πηγαίνει καλά, ἐγκαταλείπουν τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί πηγαίνουν στήν πόρτα τοῦ Σατανᾶ, σέ ἀλλοτρία πόρτα. Πηγαίνουν στή μαγεία. Ἐγκαταλείπεις τόν Κύριον καί πηγαίνεις εἰς τόν διάβολο, γιά νά σέ θεραπεύση; Ἀκοῦς τί λέγει ὁ Σολομών; Ὅτι πέρα ἀπό τήν ὑγεία, αὐτήν προειλόμην, δηλ. αὐτήν προετίμησα.
Καί τό ἄλλο, αὐτό πού λέει «εὐμορφίαν». Πάνω ἀπό κάθε ὀμορφιά. Πόσες φορές ἐπειδή, κάποιο πρόσωπο ἀγάπησε κάποιο ἄλλο πρόσωπο, καί συγκεκριμένα, ὅταν φερ’ εἰπεῖν μία κοπέλα ἀγαπήση ἕναν Μωαμεθανό, δέν δυσκολεύεται νά ἀρνηθῆ τήν πίστη της, νά γίνη μουσουλμάνα, γιά νά πάρη τόν ἀγαπημένο τῆς καρδιᾶς της. Ἀκοῦτε τί εἶπε ὁ Σολομών; Πάνω ἀπό κάθε ὀμορφιά ἀγάπησα τήν Σοφία τοῦ Θεοῦ. Πάνω λοιπόν ἀπό τήν ὑγεία, πάνω ἀπό τήν ὀμορφιά καί πάνω ἀπό αὐτό τό ἴδιο τό φῶς τῶν ματιῶν μου, Ἐκείνην ἔχω ἀγαπήσει. Ἀκόμη αὐτή ἡ θέση, τό ν’ ἀγαπᾶς τήν σοφία τοῦ Θεοῦ πιό πάνω ἀπό τήν ὑγεία, τήν ὀμορφιά καί τό φῶς τῶν ματιῶν σου, αὐτή ἡ θέσις ἔδωσε καί δίδει τούς ἁγίους καί τούς μάρτυρες, καθ’ ὅλο τό μῆκος τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐάν ἔτσι δέ σκεφθῆς, δέν μπορεῖς ποτέ νά μπής εἰς τήν περιπέτεια τοῦ μαρτυρίου. Καί μάλιστα ὅταν εἶσαι νέος ἄνθρωπος. Ναί. Πόσοι εἶναι ἐκεῖνοι πού πραγματικά γιά τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ἑκατομμύρια, ἔδωσαν τά πάντα, καί ὀμορφιά καί ὑγεία κι αὐτήν τήν ὕπαρξη, τά πάντα ἔδωσαν, γιά τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Πέστε μου τώρα αὐτό ἄν εἶναι πρακτικό πρᾶγμα κι ἀπό ποῦ βγαίνει; Ἀκριβῶς βγαίνει ἀπ’ αὐτή τήν γνώση. Καί στό τέλος θά πῆ ὁ Σολομών: «Ταύτην ἐφίλησα καί ἐξεζήτησα ἐκ νεότητός μου καὶ ἐζήτησα νύμφην ἀγαγέσθαι ἐμαυτῶ καὶ ἐραστής ἐγενόμην τοῦ κάλλους αὐτῆς» (Σ. Σολ. 8, 2)
Αὐτή, λέει, τήν ἀγάπησα· φιλῶ θά πῆ ἀγαπῶ. Αὐτήν ἀγάπησα καί τήν ἐξεζήτησα ἀπό τήν νεότητά μου, ἀπό παιδί ἀκόμη· καί ἐζήτησα νά τήν κάνω νύμφη μου, σύζυγό μου, καί νά γίνω ἐραστής της, ὁ ἀγαπημένος της, ὁ ἀγαπημένος τῆς ὀμορφιᾶς της. Τό λέει ἡ Ἁγία Γραφή, τό λένε οἱ ψαλμοί, τό λένε τά τροπάρια τῆς Μ. Ἑβδομάδος, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «κάλλει ὡραῖος» - δοτική τῆς λέξης κάλλος - ἑβραϊσμός εἶναι. «κάλλει ὡραῖος», θά πῆ «ὡραῖος μέ ὀμορφιά». Τό διπλώνει, τό λέει δύο φορές γιά νά δώση ἔμφαση. Εἶναι ὁ κάλλει ὡραῖος. Καί δέν εἶναι ἐξωτερική ἡ ὀμορφιά. Ἤ ἀκόμη, τό λέει κι ὁ Ἠσαΐας. «Ποῦ εἶναι τό κάλλος σου; Ἔφυγε τό κάλλος σου», λέμε τήν Μ. Παρασκευή στά Ἐγκώμια. «Ποῦ ἔδυ σου τό κάλλος»; ποῦ βασίλεψε, δηλ. ἔδυσε ἡ ὀμορφιά σου; Ποῦ εἶναι ἡ ὀμορφιά αὐτή; Ὅλη ἡ ὀμορφιά τοῦ Θεοῦ Λόγου. Καί λέει τώρα ἐδῶ, τήν ἀγάπησα καί ἔγινα ἐραστής της, κι ἀγάπησα τήν ὀμορφιά της. Ἀγαπητοί μου αὐτό σημαίνει ὅτι τότε μόνον εἶσαι Χριστιανός καί ἔχεις ξεπεράσει τήν πίστη καί ἔφθασες στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἄν μένωμε στό «πιστεύω», δέν δυσκολευόμαστε, σέ μία δυσκολία, σ’ ἕνα ἀτύχημα, σέ ἕνα κάτι, ν’ ἀρνηθοῦμε τόν Χριστό. Ἄν περάσαμε στό χῶρο τῆς ἀγάπης, δέν μποροῦμε ν’ ἀρνηθοῦμε τόν Χριστό. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος εἶπε εἰς τόν Πέτρον μετά ἀπό τήν ἄρνησή του, καί ἡ ὁποία ἄρνησίς του ἦταν ἐκείνου τοῦ λόγου ποῦ εἶπε: «σύ εἰ ὁ Χριστὸς ο υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». (Ματθ. 16, 13-16)
Μετά λοιπόν τήν ἀνάσταση τοῦ λέει: «Σίμων Ἰωνᾶ ἀγαπᾶς με με πλεῖον τούτων»; Μ’ ἀγαπᾶς πιό πολύ; δέν τοῦ εἶπε· «μέ πιστεύεις»; Ἀλλά εἶπε: μέ ἀγαπᾶς;
Προσέξτε αὐτό τό ρῆμα «ἐξεζήτησα». Πού σημαίνει ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω νά βρῶ τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀγαπᾶ νά κρύβεται! Καί ὅταν δεῖ νά ψάχνης, κάποια φορά σοῦ ἀποκαλύπτεται. Ἀκόμη προσέξτε αὐτό τό «ἐκ νεότητός μου». Ἄν, ἄν ἦταν δυνατόν νά βάλη κανείς σάν ἀντικείμενο, θά λέγαμε, στά χέρια τῶν παιδιῶν του τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἄν ἦταν δυνατόν! Βέβαια βάζομε τήν ἀγάπη τοῦ χρήματος, τήν ἀγάπη τῆς δόξης, βάζομε τήν ἀγάπη τοῦ κόσμου στά παιδιά μας. Τέτοιες ἀγάπες βάζουμε. Ἀλλά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέν ξέρω πώς μποροῦμε νά τήν βάλωμε. Ἄν τήν βάζουμε καί μποροῦμε νά τήν βάλωμε. Δέν ξέρω. Καί ἐδῶ εἶναι τό δυστύχημα. Γι’ αὐτό πρέπει τό παιδί ἀπό πολύ-πολύ μικρό ν’ ἀγαπήση τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Δέν εἶναι σχῆμα λόγου, δέν εἶναι οὐτοπία αὐτό πού σᾶς λέγω. Μέσα εἰς τήν ἀγωγή τοῦ παιδιοῦ, πρέπει νά μπῆ ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τότε μόνο μπορεῖ κανείς νά λέγη μαζί μέ τόν Παῦλο, «…δι’ ὅν τὰ πάντα εζημιὼθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι, ἵνα Χριστόν κερδήσω» (Φιλιπ. 3, 8) Τά πάντα θεωρῶ τίποτα, προκειμένου νά κερδίσω τόν Χριστόν.
   Θά σᾶς πῶ μία περίπτωση, μή μέ πάρετε ἀλαζόνα, μή μέ πάρετε ὑπερήφανον δέν προβάλλομαι. Ἁπλῶς μοῦ ἔτυχε. Καί μάλιστα μπορῶ νά πῶ ὅτι.. δέν ξέρω, εἶμαι κι ἐγώ ὅπως κι ἐσεῖς μέσα σέ ἁμαρτίες. Κάποτε ἤμουν κάτω τῆς τετάρτης Δημοτικοῦ, ἴσως τρίτη Δημοτικοῦ. Ἕνας γείτονας ἔστριβε σύρμα, ἔκανε μία ἕλικα, μ’ ἕνα καρφί πού δέν ἦταν στρογγυλό ἀλλά ἦταν πεπλατυσμένο, καί ἔβαζε αὐτήν τήν ἕλικα μέσα σ’ αὐτό τό σύρμα κι εἶχε ἕναν σωληνίσκο, τό τραβοῦσε πρός τά πάνω καί αὐτή ἡ ἕλιξ, - ἤ ὁ ἕλικας ὅπως θέλετε πεῖτε την - στροβίλιζε στόν ἀέρα, ἀρκετά ψηλά. Ἦταν ἕνα παιχνίδι, πού σᾶς βεβαιώνω μέ εἶχε πολύ τραβήξει. Μ’ ἄρεσε πολύ καί ἤτανε πολύ φτηνό. Τοῦ λέω «δῶσε μου κι ἐμένα ἕνα τέτοιο». Μοῦ λέει: «βρές μου ἕνα σύρμα». Πῆρα λοιπόν ἕνα σύρμα καί λέω στή μητέρα μου: « θά τό δώσω αὐτό γιά νά μοῦ φτιάξη αὐτό τό παιχνιδάκι». Μοῦ λέει ἡ μητέρα μου: «κοίταξε νά δής - ἀκοῦστε, μιά δοκιμασία! - αὐτό, θά τό κάνωμε ἔτσι γάντζο, γιά νά κρεμάσωμε τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, πού εἶναι χάρτινη». Μοῦ λέει: «διάλεξε, ὅπως θέλεις. Ἄν θέλεις νά τό βάλωμε στόν ἅγιο Ἰωάννη σάν γάντζωμα ἤ ἄν θέλης νά τό κάνης παιχνίδι». Πέρασα δοκιμασία. Τό παιχνίδι μ’ ἄρεσε πάρα πολύ. Στό τέλος εἶπα: «θά τό κάνωμε γάντζο γιά νά κρεμάσωμε τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου». Ἴσως γι’ αὐτό τώρα μᾶς ἀξιώνει, στήν καινούρια οἰκοδομή, νά κάνωμε μία ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Μικρό εἶναι ἴσως, ἴσως μικρό μοιάζει· εἶναι τί προτιμᾶς στή ζωή αὐτή. Ἡ δοκιμασία τῆς μητέρας μου ἤτανε φοβερή: «διάλεξέ μου λέει ὅτι θέλεις». Μπῆκα σέ δυσκολία. Αὐτό πρέπει ἔτσι νά γίνεται, εἰλικρινά σᾶς τό λέγω, τό θυμάμαι.. καί τό θυμάμαι, γιατί τό θυμάμαι. Δέν μποροῦσε αὐτό, μιά λεπτομέρεια, θά μοῦ πεῖτε ἀπό τή ζωή μου. Τό θυμάμαι, γιατί μοῦ εἶχε κοστίσει, μέ εἶχε πονέσει. Γιατί ἔτσι ἔπρεπε νά κάνω, νά γίνη ἔτσι. Νά μπῆ στήν χάρτινη εἰκόνα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου.
Πρέπει νά μάθωμε λοιπόν τά παιδιά μας νά ἀγαπᾶνε τόν Ἰησοῦν Χριστόν, καί τούς ἁγίους Σου. Καί τήν Παναγία. Τέλος πάντων, τόν οὐρανό. N’ ἀγαποῦν! Καί ἀκόμη νά γράφη ὁ Παῦλος· νά ἐπανέλθω στόν Παῦλον: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ»; (Ρωμ. 8, 35) Πηγαίνετε ἐκεῖ νά δεῖτε ἐκεί ἕνα ὁλόκληρο κατεβατό· καί μαρτυρίου καί προνομίων πού τ’ ἀρνεῖται ὁ Παῦλος. Ἄν αὐτά, καί τ’ ἀρνητικά καί τά θετικά, θά μποροῦσαν νά τόν χωρίσουν ἀπό τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Προσέξτε πάλι ἐκεῖνο τό «ἐραστής ἐγενόμην τοῦ κάλλους αὐτῆς». Ὅτι ἔγινα ἐραστής τῆς ὀμορφιᾶς της. Καί σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὅταν βλέπει τά ἔργα τῆς Σοφίας μέσα στή φύση καί μέσα στήν Ἱστορία, μένει κατάπληκτος. Ἀπό τό κοχυλάκι πού θά διαλέξη ἐκεῖ στή θάλασσα, μέχρι τό σύμπαν ὁλόκληρο, μέχρι τά φαινόμενα τῆς Ἱστορίας, γιατί ἐνῶ ἀφήνει τούς ἀνθρώπους νά κινοῦν, νά τήν γράφουν τήν Ἱστορία, ὅμως δέν βγαίνει ἀπό τήν Ἱστορία ὁ Θεός Λόγος, κι ἔτσι μένει κατάπληκτος μπροστά στήν σοφία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τήν ὀμορφιά της. Ἔτσι, ἀγαπητοί μου πρέπει ὅλοι νά τείνωμε.

   Καί πηγαίνουμε εἰς τόν ἑπόμενον στίχον:
«ἐγὼ ἐν ὑψηλοῖς κατεσκήνωσα, καὶ ὁ θρόνος μου ἐν στύλῳ νεφέλης».
Κοιτάξτε, κοιτάξτε ἐδῶ τώρα κάτι τό καταπληκτικό. Μόνο πού ὁ χρόνος μᾶς τελείωσε· δέν πειράζει, θά τό ἀρχίσωμε τό θέμα, ἀλλά εἶναι πολύ ὡραῖο. Ἐγώ, λέγει, εἰς τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ ἔστησα τή σκηνή μου καί ὁ θρόνος μου βρίσκεται ἐπί στύλου νεφέλης. Ἔχετε δεῖ ἀνεμοστρόβιλο; Γυρίζει, γυρίζει κι ἀνεβαίνει ἐπάνω. Ἔ, ἐκεῖ ἐπάνω, λέει, σ’ αὐτό τό στύλο, πού δέν εἶναι παρά ἀπό σύννεφο, ἐκεῖ πάνω λέει, ἔστησα τό θρόνο μου. Ἀκοῦστε παρακαλῶ. Ἐν ὑψηλοῖς κατεσκήνωσα καί ὁ θρόνος μου εἶναι ἐπάνω στήν στήλη τῆς νεφέλης. Μοιάζει παράξενο. Ἐν τούτοις, αὐτό σημαίνει. Ὅτι ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία ἔχει κατοικία της καί τόν οὐρανό καί τή γῆ. Γι’ αὐτό λέγει ὁ Σολομών: «ἑξαπόστειλον αὐτὴν ἐξ ἁγίων οὐρανῶν καὶ ἀπό θρόνου δόξης σου…». (Σ. Σολ. 9, 10) Στεῖλε μου Κύριε, λέει, τήν πάρεδρον σου σοφίαν ἀπό τόν οὐρανό· «ἐξ ἁγίων οὐρανῶν». Ὄχι ἀπό τό σύμπαν. Γιατί τό σύμπαν εἶναι οἱ οὐρανοί, ἀλλά εἶναι ὑλικοί οὐρανοί. Ἀλλά ἐξ ἁγίων οὐρανῶν. Πού σημαίνει ἔξω ἀπ’ τό σύμπαν. Στεῖλε μου, λέει, τή σοφία σου, νά ἔρθη σέ μένα. Ὅπως ὁμοίως σημειώνει, ὁ ἴδιος ὁ Σολομών: «δός μοι τὴν τῶν σῶν θρόνων πάρεδρον σοφίαν», πού εἶναι παρακαθήμενη. Μάλιστα, ἀλλά, μένοντες πάντα στή σοφία πού ἔχει ὕψιστον θρόνον γιατί  παρακάτω θά δοῦμε τί εἶναι αὐτή ἡ στήλη τῆς νεφέλης, ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος - γιά νά παίρνομε παράλληλες μαρτυρίες - σημειώνει ὁ Λουκᾶς στίς Πράξεις, : «ὑπάρχων δὲ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, ἀτενίσας εἰς τὸν οὐρανόν εἶδε δόξαν Θεοῦ καὶ Ἰησοῦν - Ἰησοῦν!  Ἐνανθρωπήσασα τήν Σοφίαν τοῦ Θεοῦ, ἡ πάρεδρος Σοφία, ἔ; - ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ εἶπεν· ἰδοὺ θεωρῶ τούς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καί τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα». (Πράξ 7, 55-56) Καταπληκτικό!
Ποῦ ’ναι λοιπόν ὁ θρόνος; Ἐν ὑψηλοῖς. Ὁ Μάρκος σημειώνει στό τέλος τοῦ Εὐαγγελίου του, γράφει ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναληφθείς εἰς τόν οὐρανόν «…ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. 16, 19)
Ὁ Παῦλος γράφει: «καὶ ἐκάθισεν ἐν δεξιᾴ αὐτοῦ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» . Καί τό σπουδαῖον ὅτι ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία σ’ αὐτό τό «ἐν ὑψηλοῖς» πού ἔστησε τόν θρόνο της, ὄχι μόνον ὡς Πνεῦμα ἀλλά καί ὡς ἄνθρωπος, εἶναι ἡ Ἐνανθρωπήσασα πλέον Σοφία. Καί εἶναι στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατρός ὄχι ὡς Θεός Λόγος ἀλλά ὡς Θεάνθρωπος! Καί συνεχίζει ὁ Παῦλος, γιά νά κατανοηθῆ αὐτό τό «ἐν ὑψηλοῖς κατεσκήνωσε», ὅτι δέν εἶναι μόνον ὑψομετρική ἡ ὑπόθεσις ἀλλά καί ὕψους ποιότητος. Γράφει στήν πρός Ἐφεσίους: «καὶ ἐκάθισεν ἐν δεξιᾴ αὐτοῦ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας καὶ δυνάμεως καί κυριότητος καὶ παντός ὀνόματος ὀνομαζομένου οὐ μόνον ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά καὶ ἐν τῷ μέλλοντι·». (Εφεσ. 1, 20) Πάνω ἀπ’ ὅλα. Ταυτόχρονα εἶναι στήν κορυφή μιάς στήλης ἀπό νεφέλη ἐδῶ στή γῆ, στό στρατόπεδο τῶν Ἑβραίων. Ἐκεῖ, λέει, κάθισε. «Καί τί ἔκανες Κύριε ἐκεῖ»; Αὐτό θά μᾶς τό πῆ, πρῶτα ὁ Θεός, τήν ἐρχομένη Τρίτη.

196η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης 
« Σοφία Σειράχ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Σοφία Σειράχ " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/sofia-seirax
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oRvQcJSffpry9_VIhWtola

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Σοφία Σειράχ».🔻
https://drive.google.com/file/d/15yPd5yULQpwqBdVJzrpusJNL6wa2BczM/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Σοφία Σειράχ».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40o1lCOake2wwX61iRYZNi-M

🔸📜 Απομαγνητοφωνημενες ομιλίες της σειράς «Σοφία Σειράχ».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%CF%87.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἀνάγκη νά ἐξιχνιάσωμε τήν ταυτότητα τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας. ~ 2/14 ~

†.Εὑρισκόμεθα, ἀγαπητοί, εἰς τό βιβλίον τῆς Σοφίας Σειράχ εἰς τό 24ον κεφ. Κι ὅπως λέγαμε τήν περασμένη φορά, ὅτι τό κεφάλαιο αὐτό, ἐξ’ ὁλοκλήρου εἶναι ἀφιερωμένο εἰς τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν τοῦ Θεοῦ. Ἐνυπόστατος, ὑπενθυμίζω πάλι, θά πεῖ προσωπική, πού ἔχει ὑπόσταση, πρόσωπον. Δέν εἶναι δηλ. ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ κάτι τό ἀφηρημένο, ὅπως λέμε ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι σοφός, ὅπως σέ μᾶς τούς Ἕλληνες εἶναι γνωστό τό ὅτι εἶναι μία ἀφηρημένη ἔννοια, εἶναι αὐτός πού ξέρει πολλά, εἶναι αὐτός τοῦ ὁποίου τό μυαλό κόβει κλπ., λέμε ὅτι αὐτός εἶναι σοφός ἄνθρωπος. Δέν εἶναι, ἐδῶ, ἡ σοφία μία ὑπόθεσις νοητική ἤ γενικά ἀφηρημένη, ἀλλά ἐδῶ ἡ ἔννοια τῆς Σοφίας, εἶναι πρόσωπον. Καί εἶναι τό 2ον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος. Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα. Ἔτσι ἀγαπητοί, ἔχομε τό ὄνομα αὐτό, «Σοφία τοῦ Θεοῦ», κάπου-κάπου θά λέγω «Ἐνυπόστατη», νά μήν τό λέγω κάθε φορά, ἔχομε τό ὄνομα αὐτό διάσπαρτο μέσα εἰς τήν Π. Δ. Τό ἔχομε καναδυό φορές καί μέσα στήν Κ. Δ., καί ἀναφέρεται εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν μετέπειτα Ἐνανθρωπήσαντα Θεοῦ Λόγον ἤ ἡ Σοφία πού Ἐνηνθρώπησε, ἔγινε δηλ. ἄνθρωπος. Ὁ Κύριος ἡμών Ἰησοῦς Χριστός.

   Εἴδαμε τήν περασμένη φορά, ποιά βιβλία κατά πλησμονήν ἀναφέρονται εἰς τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν τοῦ Θεοῦ. Εἴδαμε τό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, εἴδαμε τό βιβλίο τοῦ Βαρούχ τοῦ προφήτου καί γραμματέως τοῦ προφήτου Ἱερεμίου. Τώρα μᾶς μένει νά δοῦμε τό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν, καί μετά, τό βιβλίον τῆς Σοφίας Σολομῶντος, ἐκτός βεβαίως ἀπό τό βιβλίο τῆς Σοφίας Σειράχ, ὅπου καί ἡ ἀναφορά τοῦ πράγματος, ἀπ’ ὅπου παίρνουμε καί τό κύριό μας θέμα. Γιά νά κάνουμε λοιπόν τώρα μία ἀναφορά εἰς τό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν, τό ὁποῖο εἶναι κυριολεκτικῶς, θά τό δεῖτε - παραλείπω καί πολλά, γιά νά μήν φορτώσω πάρα πολύ τό θέμα μου - εἶναι κατάφορτον, κατάφορτον ἀπό τήν ἀναφοράν του στήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν. Ἀλλά τό ἴδιο κατάφορτον καί περισσότερον εἶναι στό βιβλίο Σοφία Σολομῶντος ἡ ἀναφορά εἰς τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν. Μή λησμονοῦμε δέ ὅτι ὁ μέγιστος καί μεγαλοπρεπέστατος ναός τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ὁ ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, εἰς τήν Κωνσταντινούπολην.

Ἡ γνωστή μας Ἁγια - Σοφιά. Δέν ξέρω ἄν κανείς ποτέ ὑποπτεύθηκε ὅτι δέν πρόκειται περί τῆς ἁγίας Σοφίας, δηλ. ἡ γνωστή μάρτυς, μέ τά τρία της κορίτσια, πού ἐμαρτύρησε. Ὁ ναός αὐτός ἀφιερώθηκε ἀκριβῶς εἰς τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔγινε ὁ ἔξω κόσμος πιά - ὁ ἔξω τῶν ὁρίων τῆς Παλαιστίνης κόσμος - χριστιανικός, κι ὁ Ἑλληνικός κόσμος ὁμοίως ἔγινε χριστιανικός, τότε ἔχομε καί τήν περίπτωσιν τῆς δημιουργίας τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καί τότε βέβαια βγήκαμε ἀπό τόν ζυγόν κατοχῆς, πού εἴχαμε ἀπό τούς Ρωμαίους, καί τότε ἀναπτύχθηκε τό ἀνατολικόν τμῆμα τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτοῦς, ὡς Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, πού εἶχε ἔντονη τήν Ἑλληνική σφραγίδα. Κι ἀφοῦ ἔγινε βεβαίως ὁ χῶρος αὐτός χριστιανικός καί ἐπειδή μπῆκαν μετά αἱρέσεις, λέμε «ὁ Ὀρθόδοξος ἀνατολικός κόσμος», πρός τιμήν λοιπόν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ἐκτίσθη αὐτός ὁ ναός, τοῦ Ἰουστινιανοῦ, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ μεγαλύτερος ναός τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Δέν ξέρω λοιπόν ἄν μπορέσαμε νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι αὐτός ὁ ναός, ἀφιερώθηκε εἰς τήν Ἐνανθρωπήσασα Σοφία τοῦ Θεοῦ, δηλ. τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί βέβαια ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες χριστιανοί, θά θέλαμε νά ἐπανακτήσωμε τήν Πόλιν, τήν Κωνσταντινούπολη καί τόν περιώνυμον ναόν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Ἀσφαλῶς.

Ὅσοι πηγαίνουν ἐκεῖ ὡς προσκυνηταί, μέ συγκίνηση μπαίνουν μέσα στό ναό· δέν λειτουργεῖ βέβαια, οἱ Τοῦρκοι τόν ἔχουν μεταβάλλει σέ μουσεῖον. Ἀλλά εἴτε αὐτό ἀποτελεῖ ἕνα ὄνειρο, εἴτε εἶναι δύσκολο, ἀπό τίς ποικίλες θά λέγαμε ἱστορικές συγκυρίες τίς ὁποῖες, στίς ἡμέρες μας ἰδιαίτερα ζοῦμε, μέ τίς σχέσεις μας μέ τήν Τοῦρκία, ἕνα προέχει. Ὄχι βεβαίως ἡ ἐπαναπόκτηση τοῦ ναοῦ, ὅσο κυρίως, ἡ κατανόησις τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας, πού οἱ Πατέρες μᾶς ὕψωσαν καί ἀφιέρωσαν πρός τιμήν της τόν ὁμώνυμον ναόν. Θά ἐπαναλάβω· δέν ἔχει σημασία ἄν θά ξαναπάρωμε πίσω τήν Πόλη καί τήν Ἁγιά Σοφιά. Τό θέλουμε. Δέν ξέρομε ὅμως. Ὁ Θεός τό ξέρει αὐτό. Ἀλλά ἐκεῖνο πού προέχει, ἐπαναλαμβάνω, εἶναι νά κατανοήσωμε Ἐκεῖνον στόν ὁποῖον ἀφιερώθηκε ὁ ναός αὐτός. Νά κατανοήσωμε δηλ. τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

   Πρέπει ἀκόμη νά παρακολουθοῦμε τά θέματα αὐτά, τά ὁποία, πιστέψτε με, δέν πρωτοτυποῦμε - Ἁγία Γραφή εἶναι - ἀλλά συνήθως δέν λέγονται αὐτά τά θέματα· πρέπει νά προσέχομε αὐτά τά ἱερά κείμενα, ὅπως σᾶς εἶπα πόσα βιβλία τῆς Π. Δ. ἀναφέρονται εἰς τήν Σοφία τοῦ Θεοῦ, ἀκριβῶς καί μόνο γιά νά κατανοήσωμε τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἄν θέλετε, ἴσως, ὅταν φθάσωμε εἰς αὐτήν τήν κατανόηση καί τή βίωση τῆς Ἐνυποστάτοῦ Σοφίας, ἴσως τότε νά μᾶς χαρισθῆ κι αὐτός ὁ λαμπρός ἅγιος ναός της, στήν Κων/πολη. Ἴσως. Τίποτα δέν εἶναι ἀδύνατον στό χέρι τοῦ Θεοῦ. Κι ἔτσι νά πραγματοποιηθῆ ἐκεῖνο τό ὄνειρο «πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς πάλι δικά μας θά ’ναι». Ἔτσι λέει ἡ λαϊκή δημοτική μας παράδοση, ὅταν χάσαμε ὅ,τι χάσαμε, ὅταν ἀλώθηκε ἡ Πόλις, στίς 29 τοῦ Μαΐου, σάν κι αὐτόν τόν μήνα πού περνᾶμε, τό 1453. Μή λησμονοῦμε ὅμως, καί δέν πρέπει ποτέ αὐτό νά τό λησμονοῦμε, ὅτι καί τήν Πόλη καί τήν Ἁγιά Σοφιά χάσαμε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Μήν τό ξεχνοῦμε. Ἄν λοιπόν προσέξουμε, στραφοῦμε πίσω στίς ρίζες μας καί γίνωμε πνευματικότερος λαός, ἴσως, ὁ Θεός μᾶς ξαναχαρίσει τήν Πόλη μέ τό ναό της. Μή λησμονοῦμε ἀκόμη ὅτι τότε, τόν 15ον αἰῶνα, οἱ βλέψεις τῆς σωτηρίας μας ἐστρέφοντο στήν ἐκκλησιαστικά παρηκμασμένη Δύση, πού τελικά ἡ Δύσις μᾶς πρόδωσε. Ἐκεῖ ἐστρέφαμε τήν προσοχή μας. Ἀπό ἐκεῖ περιμέναμε τήν βοήθειά μας. Ἐνῶ διάσημοι ἱεροκήρυκες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης φώναζαν, διέτρεχαν τούς δρόμους τῆς Κων/πόλεως, ὅτι πρέπει νά μετανοήσωμε, νά ἐξαλειφθῆ ἡ ἁμαρτία ἀπό τήν Πόλη· ἤτανε διάχυτη, ξέχειλη ἡ ἁμαρτία εἰς τήν Πόλιν, ἀλλά δέν τούς ἄκουσαν. Καί εἰδοποίησαν οἱ τότε, νά μήν ἀναφέρω ὀνόματα, ὅτι θά πέσει ἡ Πόλις, ἐπειδή δέν ὑπῆρχε διάθεσις διορθώσεως τοῦ λαοῦ. Ἔγιναν πολλές ἁμαρτίες σ’ αὐτή τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία. Πολλές φορές νομίζομε ὅτι περιβάλλεται μ’ ἕνα φωτοστέφανο ἁγιότητος· δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα. Μπορεῖ μέν νά ἀπεδέχθη τόν Χριστιανισμόν, κι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐπέτρεψε τήν Ἐκκλησία ν’ ἀνεβῆ ἀπό τίς κατακόμβες στήν ἐπιφάνεια ἦταν ὁ Μ. Κωνσταντῖνος. Ἀλλά ἡ ἁμαρτία πάντοτε ὑπῆρχε. Ἡ δέ εἰδωλολατρεία πάντοτε ὑπέβοσκε. Ἕνας καρπός τῆς εἰδωλολατρείας, κατά τήν διάρκεια τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ὅλοι τό ξέρετε, εἶναι ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης.

Ἔτσι λοιπόν, δέν ἦσαν οἱ βλέψεις μας εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ ἐνατένισή μας εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τότε. Ἀλλά ἦταν εἰς τήν Δύσιν. Καί τότε ἦταν οἱ Πάπαι εἰς τήν Ρώμην, πού ποτέ δέν θά συγχωροῦσαν τό ἁμάρτημα τῆς Ἀνατολῆς, ὅτι μεταφέρθηκε ἡ πρωτεύουσα τῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τήν πολιάν Ρώμην εἰς τήν νέαν Ρώμην, τήν Κων/πολη. Αὐτό οὔτε τό συνεχώρησαν τότε, οὔτε μέχρι σήμερα, οὔτε ποτέ θά τό συγχωρήσουν αὐτό, οἱ Πάπαι τῆς Ρώμης. Ποτέ. Καί πάντοτε ζητοῦσαν τήν καταστροφή τοῦ Ἀνατολικοῦ κράτους, τῆς νέας πόλεως, τῆς νέας Ρώμης, τῆς Κων/πόλεως, κάτι πού τό πέτυχαν μέ τίς σταυροφορίες τους κυρίως, ἀλλά καί μέχρι σήμερα μᾶς ἐποφθαλμιοῦν. Ζητούσαμε βοήθεια ἀλλά ἡ βοήθεια δέν ἤρχετο. Ὅπως μέχρι πρότινος

μέ τό θέμα τῆς Μ. Ἀσίας τό 1922. Ἔδειξαν τήν ἀγάπη τους εἰς τούς Τούρκους, ὄχι σέ μᾶς. Εἰς τούς Μωαμεθανούς, ὄχι εἰς τούς Χριστιανούς. Κάτι πού μέχρι σήμερα γίνεται, φερ’ εἰπεῖν μέ τή Βοσνία· καί γενικά μέ τόν Δυτικόν κόσμον, πού ἔχουν στραφεῖ ὑπέρ τοῦ Μωαμεθανισμοῦ καί προσπαθοῦν νά ζουλήξουν τούς Ὀρθόδοξους λαούς τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Ἄς τό καταλάβωμε αὐτό. Ναί ἄς τό καταλάβωμε. Κι ἔχουν αὐτήν τήν περίεργη συμπεριφορά, πού ἐκ’ πρώτης ὄψεως μοιάζει σάν ἀκατανόητη. Δέν εἶναι ἀκατανόητη. Εἶναι τό παλιό σχέδιο, νά ὑποδουλώσουν τήν Ὀρθοδοξία. Ναί. Ἔχουν συμφέροντα· καί πρός τοῦτο χαϊδεύουν τούς Ἰσλαμιστάς. Εὔχομαι νά ζήσετε, τό πόσο ἀκριβά θά πληρώσει ἡ «Δύσις» - κι ἅμα λέγω «Δύσις» ἐννοῶ Εὐρώπη καί Ἀμερική - τό πόσο ἀκριβά, πανάκριβα θά πληρώσει τίμημα γι’ αὐτή της τήν προδοσία ἡ Δύσις, ἔ, εὔχομαι νά ζήσετε καί θά τό ἰδῆτε. Δέν χαρίζουν κάστανα, οἱ Ἰσλαμισταί, δέν χαρίζουν κάστανα. Ἡ ψυχολογία τοῦ Ἰσλαμιστοῦ εἶναι φοβερή. Ἡ Ἀραβική ψυχολογία καί ἡ Ἰσλαμική ψυχολογία εἶναι φοβερή. Πιστεύω μ’ αὐτά πού σᾶς λέγω, δέν λέγω καινούρια πράγματα, δέν κομίζω γλαύκας εἰς Ἀθήνας, νομίζω λίγο ἤ πολύ, τά ἔχετε αὐτά ὑπ’ ὄψη σας. Ἐπειδή λοιπόν δέν βλέπαμε πρός τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τή βοήθειά του, ἀλλά πρός τήν Δύσιν, ἐδῶ ὁ Χριστός μᾶς «ἐξεδικήθη» (τήν λέξιν τήν βάζω ἐντός εἰσαγωγικῶν). Ὅ,τι ἀκριβῶς συνέβη καί μέ τόν παλιό Ἰσραήλ. Δέν ἐπρόσεχαν τόν Θεόν· πού εἶναι ὁ ἴδιος, ἡ  Ἐνυπόστατος Σοφία, τό ἴδιο πρόσωπον εἶναι, ὅπως σᾶς εἶπα προηγουμένως, ἀλλά τί; ἐστρέφοντο σέ διάφορες συμμαχίες ἄλλοτε Αἰγυπτίων, ἄλλοτε Ἀσσυρίων, Σύρων κλπ. κλπ. Καί ἐδιαμαρτύρετο ὁ Θεός διά τῶν προφητῶν. Καί λέγει: « Ἐγώ δέν εἶμαι ἱκανός νά σᾶς ὑπερασπιστῶ;

Γιατί φοβόσαστε; Γιατί στρέφεσθε καί συμμαχεῖτε μέ ἀλλοεθνεῖς, ἀνθρώπους πού δέν γνωρίζουν τόν ἀληθινό Θεό»;. Καί ὅσες φορές τό ἔκαναν αὐτό οἱ Ἑβραῖοι, καί τό ἔκαναν πάντοτε, κατά κανόνα, γιατί ὑπῆρχε ἀπιστία, ἤ ἵσως ὀλιγοπιστία, ὅτι «Θά μᾶς βοηθήσει ὁ Θεός; Ἄς συμμαχήσουμε μ’ ἐτοῦτον ἤ μ’ ἐκεῖνον» καί πάντοτε τήν πάθαιναν οἱ Ἑβραῖοι. Τό ἴδιο πρᾶγμα παθαίνομε κι ἐμεῖς. Καί τό τραγικότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ὅτι καί σήμερα ἐπαναλαμβάνεται, σέ μᾶς τούς Ἕλληνες τουλάχιστον, τό ἴδιο λάθος. Καί βλέπομε τήν προδοσία τῆς Δύσεως, ὅπως προηγουμένως σᾶς εἶπα. Δηλ. ἀναμένομε ἀπό κεῖ τή σωτηρία μας καί κινδυνεύομε, τό χειρότερο ἀκόμα, νά χάσωμε ὅτι ἀπόμεινε, ἀπ’ ὅ,τι εἴχαμε. Καί αὐτο, ἀκόμα, κινδυνεύομε νά τό χάσωμε. Ἔτσι ὁ Θεός, πολλές φορές διεμαρτυρήθη, ὅπως σᾶς εἶπα, στόν παλαιόν Ἰσραήλ, ἀλλά καί ἐμεῖς τό καταλαβαίνομε, μελετώντας τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὁ Θεός διαμαρτύρεται, ὅτι σ’ Ἐκεῖνον πρέπει νά ἀποτείνωμε τήν προσοχή μας καί ὄχι σέ ἀνθρώπους.

   Γράφει ὁ ἱστορικός μας ὁ Παπαρηγόπουλος ὅτι

«ὅλα τά ἔθνη, γιά νά προκόψουν χρειάζονται νά κοιτοῦν μπροστά. Τό Ἑλληνικόν Ἔθνος, λέγει, γιά νά μεγαλουργήση, πρέπει νά κοιτάζει πίσω, στίς ρίζες του». Πρέπει δηλ. νά αὐτοανακαλυφθοῦμε, δηλ. νά ἀνακαλύψωμε τόν ἑαυτόν μας, τήν ἱστορία μας, τίς ρίζες μας. Μήν κοιτᾶμε μπροστα· ἄν θέλωμε προκοπή, ἐπαναλαμβάνω, πίσω νά κοιτάξουμε. Ποιές εἶναι οἱ ρίζες μας. Δέν θά μᾶς σώσουν τά computers καί τά ὅποια-ὅποια, χωρίς νά θέλω νά πῶ ὅτι δέν μποροῦμε νά χρησιμοποιήσωμε τήν σύγχρονη τεχνική. Ἀλλά δέν πρέπει νά ἀπεμπολήσουμε, δέν πρέπει νά προδώσουμε τίς ρίζες μας. Νά κατανοήσω με, τουλάχιστον σάν Ὀρθόδοξος Χριστιανικός λαός περισσότερον παρά σάν ἀρχαῖοι Ἕλληνες,

- γιατί ὄχι ὅμως; - τί εἶναι ἐκεῖνο πού μᾶς ἔκανε νά μεγαλουργήσουμε. Κι αὐτό βέβαια εἶναι ἡ πίστις μας εἰς τήν Ἐνυπόστατον Σοφία τοῦ Θεοῦ, πού ἐκήρυξε ὁ Παῦλος στή χώρα μας, στήν πατρίδα μας. Γι’ αὐτό καί στόν Παῦλον εἴμεθα πολύ ὑπόχρεοι, πού κήρυξε σέ μᾶς, τόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστον, ὅπου καί ἀργότερα τοῦ ἀφιερώσαμε αὐτόν τόν μεγαλοπρεπῆ ναό τῆς Κων/πόλεως. Ὁ Χριστός λοιπόν πρέπει νά ξαναμπεῖ στίς καρδιές μας. Πρέπει νά γίνει ὁ Κύριος τῶν ἀρχόντων μας. Πρέπει νά γίνει ὁ Κύριος τοῦ λαοῦ μας. Γι’ αὐτό ἀγαπητοί, ἄς μελετήσωμε καί ἄς βαθύνουμε σέ τοῦτα τά ἱερά κείμενα πού ἀκολουθοῦν, ἀπό τή Σοφία Σειράχ, πού ἀναλύομε, γιά νά καταλάβωμε ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ἔτσι, ἐπιτρέψατε νά πῶ, ἐκτελοῦμε ἕνα ἔργο ἄκρως πνευματικόν, γιατί ὄχι καί ἐθνικό.

   Εἴπαμε ὅτι τό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν εἶναι κατάφορτο ἀπό κείμενα πού ἀναφέρονται εἰς τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν. Κάνω μία μικρή ἐπιλογή, γιά νά σᾶς τό καταδείξω αὐτό. Στό 8ο κεφάλαιο λέγει: «ἐγὼ ἡ σοφία κατεσκήνωσα βουλήν, καὶ γνῶσιν καὶ ἔννοιαν ἐγὼ ἐπεκαλεσάμην».

Ἐγώ, λέγει, ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία, ἐγκαθιστῶ στήν καρδιά τῶν καλοπροαιρέτων ἀνθρώπων, ὀρθές σκέψεις καί ἀγαθή θέληση. Πιό κάτω, εἰς τόν μεθεπόμενον στίχον: «ἐμὴ βουλὴ καὶ ἀσφάλεια, ἐμὴ φρόνησις, ἐμὴ δὲ ἰσχύς·» (Παρ. Σολ. 8, 12&14) δική μου, λέει, εἶναι ἡ ὀρθή συμβουλή καί κρίσις, ὅπως καί ἡ ἀσφάλεια τῶν ἀνθρώπων. Δική μου εἶναι ἡ σύνεσις καί ἡ δύναμις, ὥστε παντοῦ ἐγώ νά ὑπερισχύω. Σᾶς ὑπενθυμίζω, σᾶς λέγω, ὅτι μόλις ἐσεῖς ἀκοῦτε ὅ,τι ἐγώ λέγω γιά τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν, τό μυαλό σας ἀμέσως νά πηγαίνει εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Γιατί αὐτός εἶναι. Στόν παρακάτω στίχο τοῦ ἰδίου κεφαλαίου λέγει: «ἡνίκα ἡτοίμαζε τὸν οὐρανόν, συμπαρήμην αὐτῆ, ἤμην παρ’ αὐτῷ ἁρμόζουσα. ἐγώ ἤμην ᾗ προσέχαιρε, καθ’ ἡμέραν δὲ εὐφραινόμην ἐν προσώπῳ αὐτοῦ ἐν παντὶ καιρῷ, ὅτε ἐνευφραίνετο τὴν οἰκουμένην συντελέσας, καὶ ἐνευφραίνετο ἐν υἱοῖς ἀνθρώπων». (Αὐτόθι 8, 27-31)

Νά ἐξηγήσουμε. Ὅταν, λέει, δημιουργοῦσε καί ἐνηρμόνιζε τό οὐράνιο σύμπαν καί τή γῆ φυσικά, Ἐγώ, λέει, ἡ Σοφία, ἤμουνα μαζί του. Ἐδῶ, νά σᾶς παραπέμψω στόν Ἰωάννη, τόν Εὐαγγελιστή, γιατί, θά κάνωμε αὐτό συνεχῶς, θά ἀναφερόμεθα καί στά Εὐαγγέλια, γιά νά κάνωμε καλήν κατοχύρωσιν τῶν ὅσων λέμε. Καταγράφει ὁ Εὐαγγ. Ἰωάννης τήν Ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σ’ ἕνα σημεῖο λέει ὁ Χριστός πρός τόν Πατέρα, - γιατί ἐδῶ λέει, ὅταν ἑτοίμαζε ὁ Πατήρ τόν οὐρανό, ἤμουνα μαζί του -, ὁ Ἰωάννης τώρα γράφει, αὐτό πού λέει ὁ Χριστός στόν Πατέρα (ὡς ἄνθρωπος τώρα): «καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαὐτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρά σοί». (Ἰωάν. 12, 5) Πατέρα μου, δόξασε με, ἐκείνη τή δόξα πού εἶχα, πρίν ἀκόμη δημιουργηθῆ ὁ κόσμος, ὅταν ἤμουν πλάι σου, καί δημιουργοῦσες τόν κόσμον.

Ἀλλά νά μεταφράσω αὐτό πού λέγει ἐδῶ τό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν: Ἐγώ, λέει, εὑρισκόμουν πλησίον του καί ἐνηρμόνιζα τά πάντα, ἐγώ ὑπῆρξα πάντοτε γι’ αὐτόν ἡ μόνιμη χαρά καί μακαριότητά του· προαιώνια καί εἰδικότερα, κατά τήν διάρκεια τῆς δημιουργίας, ἐγώ ἀπελάμβανα τή χαρά καί τήν τέρψη τοῦ προσώπου Σου. Μάλιστα τότε, πού εἶχε ἀποπερατώσει τή δημιουργία καί τήν οἰκουμένη καί εὐφραίνετο βλέποντας «τά πάντα λίαν καλά» καί πάνω ἀπ’ ὅλα εὐφραίνετο βλέποντας τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων ἐπάνω στή γῆ. Αὐτή ἡ ἰδιαίτερη χαρά τοῦ Ἁγίου τριαδικοῦ Θεοῦ, γιά τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή ἡ ἰδιαίτερη χαρά καί ἰδιαίτερη ἀγάπη ἔκανε τόν Πατέρα νά στείλη τόν Υἱόν, νά Ἐνανθρωπήση ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ γιά νά σώση τούς ἀνθρώπους. Μία ἀγάπη πού μᾶς εἶναι ἀπερινόητη, ἀκατανόητη. Τόσο, λέει, πολύ, γράφει ὁ Εὐαγγ. Ἰωάννης στό 3ο κεφ. τοῦ Εὐαγγελίου του, ἠγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε νά δώση τόν Υἱόν Του τόν μονογενῆ, ὥστε ἐκεῖνος πού πιστεύει σ’ αὐτόν, νά σωθῆ. Τόσο πολύ. Ἀπροσμέτρητο γιά τήν ἀνθρώπινη νόηση.

Καί συνεχίζει τό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν: «Ἡ σοφία ᾠκοδόμησεν ἑαυτῇ οἶκον καὶ ὑπήρεισε στύλους ἑπτά·». Ἡ σοφία, λέγει, ἔκτισε τό σπίτι της καί τό στερέωσε ἐπάνω σέ ἑπτά κολῶνες. «..ἀπέστειλε τοὺς ἑαυτῆς δούλους συγκαλοῦσα μετὰ ὑψηλοῦ κηρύγματος ἐπὶ κρατήρα λέγουσα·», ἔστειλε τούς δούλους της μέ ὑψηλόν κήρυγμα, ποιοτικῶς καί ποσοτικῶς. Ποσοτικῶς θά πῆ μέ δυνατή φωνή. Ποιοτικῶς θά πῆ μέ βαθύ περιεχόμενον κήρυγμα, πού ἔλεγε τό κήρυγμα αὐτό ἐπί κρατήρα:  «..ἔλθετε φάγετε τῶν ἐμῶν ἄρτων καὶ πίετε οἶνον,ὅν ἐκέρασα ὑμίν·» (Παρ. Σολ. 9, 1-5) ἐλᾶτε νά φᾶτε τούς δικούς μου ἄρτους καί νά πιῆτε τό δικό μου κρασί.

   Θά ’χετε ἀκούσει - γιά νά σᾶς προσεγγίσω - στήν ἐκκλησιαστική μας, λειτουργική μας πραγματικότητα, ὅτι ὅποτε ἔχομε θεομητορικήν ἑορτήν, τῆς Παναγίας ἡ Κοίμηση κλπ. στόν Ἑσπερινό συνήθως διαβάζομε μόνιμα αὐτή τήν περικοπή ἀπό τό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν. Πού λέει ὅτι «Ἡ σοφία ᾠκοδόμησεν ἐαυτῇ οἶκον…», ἀλλά δέν τά καταλαβαίνομε ὅμως. Γι’ αὐτό εἶναι ἀπαραίτητο νά ἀκοῦμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἑρμηνεύει. Ποιός εἶναι αὐτός ὁ οἶκος τῆς Σοφίας; Εἶναι ἡ Θεοτόκος! Γι’ αὐτό λέμε τήν περικοπή αὐτή, παραμονή θεομητορικῆς γιορτῆς. Γιατί λέει ἡ σοφία ἔκτισε τό σπίτι της; Δηλ. θά πῆ προετοίμαζε τήν Θεοτόκον, γιά νά τοῦ δώσει τή σάρκα της, γιά νά γίνει ἄνθρωπος. Ἡ Σοφία, ἡ Ἐνυπόστατος, ὁ Θεός Λόγος. Εἶναι καταπληκτικόν; Κι ἐπειδή ἐνοίκησε μέσ’ στά σπλάχνα τῆς Θεοτόκου, τῆς μητέρας του, ἔγινε γιά μᾶς «Υἱός ἀνθρώπου», ὁ ἴδιος τό λέγει, πόσες φορές ἀναφέρεται στόν ἑαυτό του ὡς «Υἱός ἀνθρώπου», δηλ. ἄνθρωπος, ἀναφέρεται εἰς τήν Θεοτόκον τήν μητέρα του, καί ἔμεινε σ’ αὐτήν κατά ἕναν πολύ στενό τρόπο, ἐννέα μῆνες, ὅπως κάθε ἔμβρυο μένει μέσα εἰς τά σπλάχνα τῆς μητέρας του. Ἔτσι οἶκος, λοιπόν, τῆς Σοφίας εἶναι ἡ Θεοτόκος. Ἑτοίμασε λοιπόν, ἐδῶ δηλ. ὑπαινίσσεται περίτρανα τό θέμα τῆς Ἐνανθρωπήσεως, προφανῶς. Ποιοί εἶναι οἱ ἀποστελλόμενοι; Εἶναι οἱ Ἀπόστολοι. Καί ποιό εἶναι τό ὑψηλό κήρυγμα; Αὐτό τό «ἐλᾶτε, ἐλάτε», τό προσκλητήριο εἰς τόν Ἰσραήλ καί εἰς τά Ἔθνη, διά τῶν Ἀποστόλων. Τί; «ἔλθετε φάγετε τῶν ἐμῶν ἄρτων καὶ πίετε οἶνον». Ἔχομε δηλ. τό «εὐχαριστιακόν δεῖπνον»! Ἐλᾶτε νά φᾶτε τό σῶμα μου, ἐλᾶτε νά πιῆτε τό αἷμα μου. Εἴδατε παρακαλῶ; Παλαιά Διαθήκη - Καινή Διαθήκη. Ἀλλά γιά νά μήν μείνωμε καί χρονοτριβοῦμε περισσότερο, μία ματιά καί εἰς τό βιβλίον τῆς Σοφίας Σολομῶντος, ἀφήνοντας τό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν. Καί νά σᾶς πῶ, ὅταν ἑτοίμαζα αὐτά ὅλα πού σᾶς λέγω τώρα, λυπόμουνα αὐτό πού ἄφηνα, λυπόμουν ἐκείνο πού ἄφηνα ἀλλά θά ἔπρεπε νά φᾶμε πολύ χρόνο. Ὡστόσο, μία ἁπλή γεῦσις καί τίποτε ἄλλο. 

   Στό βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος ἔχει κι ἐκεῖ καταπληκτικές θέσεις, γιά τήν Ἐνυπόστατη Σοφία. Γράφει ἐκεῖ: «Λαμπρά καὶ ἀμάραντος ἐστιν ἡ σοφία καὶ εὐχερῶς θεωρεῖται ὑπὸ τῶν ἀγαπώντων αὐτὴν». (Σ. Σολ. 6, 12) Εἶναι, λέει, λαμπρά ἡ σοφία· εἶναι, λέγει, ἀμάραντος. Ἔχετε ὑπ’ ὄψη σας μία εἰκόνα «τό ἀμάραντον ρόδον»; Δηλ. τό τριαντάφυλλο πού δέν μαραίνεται ποτέ. Κοιτάξτε· γιά νά δεῖτε σχέση ἀκόμα ὄχι λειτουργική, ἐδῶ λέγει ἀναγνωρίζεται μέ εὐκολία ἀπό ἐκείνους πού τήν ἀγαποῦν. Θά μοῦ πεῖτε, πῶς εἶναι δυνατόν αὐτό; Ἀκοῦστε. Ἐννοεῖται διά τῶν ἔργων της καί θεωρεῖται βεβαίως εὐχερῶς. Ὅταν κανείς βλέπει ότι τά ἔργα τῆς Σοφίας, εἶναι ὅλο τό σύμπαν, ὅλη ἡ κτίσις! Τί λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, τό ἐνθυμεῖστε; Εἶναι στούς πρώτους στίχους, 2ο , 3ο, τοῦ ὁμώνυμου Εὐαγγελίου. Τί λέγει; «καὶ χωρὶς αὐτοῦ, τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐγένετο οὐδὲ ἕν ὅ γέγονεν» καί χωρίς αὐτοῦ - τοῦ Θεοῦ Λόγου - τίποτε δέν ἔγινε, ἀπ’ ὅ,τι ἔχει γίνει. Δηλ. μ’ ἄλλα λόγια, δέν ὑπάρχει τό πιό ἐλάχιστο, τό τελευταῖο κύτταρο, τό τελευταῖο μόριο, ἄτομο τῆς ὕλης, δέν ὑπάρχει, οὔτε τά ὑπατομικά στοιχεῖα, γιά νά προχωρήσω πιό κάτω, δέν ὑπάρχει τίποτα ἀπολύτως, πού νά μήν ἔγινε ἀπό τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν. Ἔτσι, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά ἰδεῖ αὐτά, καί νά κατανοεῖ, ἀγαπάει τή Σοφία τοῦ Θεοῦ. Τήν ἀγαπᾶ θά μοῦ πεῖτε, θά σᾶς πῶ ὅτι ὅταν γνωρίζω ποιός τά ἐδημιούργησε ὅλα αὐτά, κι εἶμαι ὁ παρατηρητικός ἄνθρωπος, πού τά πάντα βλέπω μεσ’ τήν δημιουργία, δέν μπορεῖ παρά θά ἀγαπῶ τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά πῶ, δέν ξέρω ἄν εἶναι τολμηρόν, ὅτι καί ὁ ἀρχαῖος ἐθνικός κόσμος, τουλάχιστον οἱ σοφοί, μποροῦσαν νά βλέπουν πολλά πράγματα· ἔλεγαν γιά τό Θεό. Δέν μποροῦσαν νά διακρίνουν φυσικά τό Τριαδικόν τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἀπεκαλύφθη πλέον εἰς τήν Κ. Δ. Ὅταν ὅμως μπορεῖ νά λένε, οἱ Πυθαγόρειοι ἄς τό ποῦμε, παρά τά λάθη τους, παρά τίς πλάνες τους, δέν εἶχαν τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, δικαιολογημένα, ὅτι «ὁ Θεός ἀεί γεωμετρεῖ», ὁ Θεός πάντοτε γεωμετρεῖ, καί τό βλέπουν αὐτό, ὅπως σᾶς ἔλεγα καί τήν περασμένη φορά, σέ ὅ,τι κρυσταλλοῦται· εὐχερέστατα τό βλέπομε στό νερό, ὅταν γίνονται οἱ κρύσταλλοι, ἔχουμε ἐκεῖνα τά ἀστεροειδῆ σχήματα, πάντοτε γεωμετρικά, καί κάθε ὑλικό πού πήγνυται καί κρυσταλλοῦται δίνει κρυστάλλους, δηλ. δίνει σχήματα. Καί κάθε κρύσταλλος τοῦ Α,Β,Γ,Δ, ὑλικοῦ, ἔχει εἰδικούς κρυστάλλους. Ἔτσι σήμερα, στήν Κρυσταλλογραφία, ὅταν βλέπομε τί ὑπάρχει, θά λέγαμε «ὁ Θεός ἀεί γεωμετρεῖ». Ὁ Θεός ὅμως ἐδῶ εἶναι ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ. Καί εἶναι κάτι καταπληκτικό. Γι’ αὐτό λέγει «εὐχερῶς θεωρεῖται» μέ εὐκολία βλέπεται, ἀπό ἐκείνους πού τήν ἀγαποῦν, «καὶ εὑρίσκεται ὑπὸ τῶν ζητούντων αὐτήν,», καί βρίσκεται ἀπό κείνους πού τή ζητοῦν. Γι’ αὐτό μεγάλοι φιλόσοφοι, ἀληθινοί φιλόσοφοι, δέν ἦσαν ποτέ ἄθεοι. Μή μοῦ πεῖτε γιά τούς Ἐπικουρείους, μή μοῦ πεῖτε γιά κάποιους φιλοσόφους πού μποροῦσαν νά λατρεύουν τήν ὕλη, τήν ἡδονή, τή σάρκα· ἐκεῖνοι ἔβαζαν τυφλοπάνι στά μάτια τους καί δέν μποροῦσαν νά ἰδοῦν τήν Σοφία τοῦ Θεοῦ. Ἔστω, ἔστω κατά μίαν προσέγγισιν οἱ σοφοί τῆς γής. Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ἰουστίνος μίλησε γιά τόν σπερματικόν λόγον, ὅτι μέσα εἰς τά σοφά συγγράμματα τῶν πρό Χριστοῦ σοφῶν, βρίσκομε ἐν σπέρματι τόν Θεόν Λόγον. Ναί. Εἶπα, ἴσως εἶναι τολμηρό, ἀλλά δέν εἶναι τόσο τολμηρό αὐτό πού σᾶς ἀνέφερα. Καί λέγει στή συνέχεια: «φθάνει τοὺς ἐπιθυμοῦντας προγνωσθῆναι» προλαβαίνει ἐκείνους πού ἐπιθυμοῦν νά τήν γνωρίσουν καί νά τήν κατανοήσουν. «ὁ ὀρθρίσας πρὸς αὐτὴν οὐ κοπιάσει, πάρεδρον γὰρ εὐρήσει τῶν πυλῶν αὐτοῦ».(Σ. Σολ. 6, 13-16) κι αὐτός πού ὀρθρίζει, αὐτός πού σηκώνεται ξημερώματα γιά νά τή γνωρίσει, νά τή μελετήση - τώρα πάρτε το ἀκραιφνῶς χριστιανικά, μέσα στό χῶρο τῆς πίστεώς μας - αὐτός, λέει, δέν θά κοπιάση, γιατί θά τήν κάνει πάρεδρον πρό τῶν πυλῶν αὐτοῦ. Θά ’ρθη στήν πόρτα του! Ἐσύ ὀρθρίζεις γι’ Αὐτήν, κι Ἐκείνη ἔρχεται καί πέφτει στά σκαλοπάτια τοῦ σπιτιοῦ σου. Ὡραία εἰκόνα! Ἔ! Πολύ ὡραία. Δηλ. θά στήση τήν ἕδρα της στίς πύλες τοῦ οἴκου τῆς ὑπάρξεως σου, ἤ τῆς διανοίας σου. Καί συνεχίζει: «…καὶ ὁ ἀγρυπνήσας δι’ αὐτὴν ταχέως ἀμέριμνος ἔσται·» κι αὐτός πού ἀγρύπνησε γι’ αὐτήν, γρήγορα θά φύγη ἀπό μία μέριμνα. Ποιά μέριμνα; 

Τῶν προβλημάτων. Ποιῶν προβλημάτων; τῶν ὑπαρξιακῶν, καί τῶν κοσμολογικῶν! «ὅτι τοὺς ἀξίους αὐτῆς αὔτη περιέρχεται ζητοῦσα…», γυρίζει νά βρῆ τούς ἀξίους Της, καί νά τούς δώσει ὅ,τι θά τούς δώσει, ὅ,τι ἔχει ἡ ἰδία. 

Ἀλλά τώρα ἀκοῦστε ἐδῶ ἕναν κατάλογο πού παρέχει, καταγράφει ἡ Σοφία Σολομῶντος, πού εἶναι καταπληκτικός. Θά τό δῆτε. Καταπληκτικός σᾶς λέγω! πού ἀναφέρεται εἰς τίς ἰδιότητες τῆς Ἐνυπόστατοῦ Σοφίας, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρίν Ἐνανθρωπήση. Ἀκοῦστε: «τί δέ ἐστι σοφία…», τί εἶναι ἡ σοφία; ρωτάει ὁ Σολομών, 

«…ἀπαγγελῶ καὶ οὐκ ἀποκρύψω ὑμῖν μυστήρια» (Σ. Σολ. 6, 22) Θά σᾶς πῶ· καί δέν θά κρύψω μυστήρια Θεοῦ. «Ἔστι γὰρ ἐν αὐτῇ, γιατί ὑπάρχει σ’ αὐτήν (ποίαν; τήν σοφίαν) πνεῦμα νοερόν, δηλ. πνεῦμα ἀπολύτου νοήσεως, ἅγιον, μονογενές, δηλ. μοναδικόν, πολυμερές, δηλ. πολυτρόπων ἐνεργειῶν, λεπτόν», δηλ. ἄϋλον.

Ξέρετε πόσο χονδρική εἶναι ἡ κατασκευή τῶν ἀγγέλων; Τό περιεχόμενό τους. Λέμε «πνευματικά ὄντα». Τό πνεῦμα τῶν ἁγίων ἀγγέλων ἤ ἡ ψυχή μας, εἶναι χονδροειδεστάτη μπροστά στήν πνευματικότητα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί δέν εἶναι ὁρατός ὁ Θεός. Οὔτε εἶναι δυνατόν ἀπό τά κτίσματα νά ὁραθῆ, παρά μόνο διά τῶν ἐνεργειῶν του ὁρᾶται ὁ Θεός.

Ἐδῶ λοιπόν λέγει «λεπτόν» δηλ. ἄϋλον. Ὅλα αὐτά τά ἀναπτύσσει καί τά κάνει «λιανά» ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης. «εὐκίνητον, κινεῖται εὐκόλως, τρανόν», γιά νά μήν πῶ ἐκεῖνο πού ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι: ἀκίνητον! Γι’ αὐτό σας εἶπα πολλά πράγματα βρίσκομε στούς ἀρχαίους πού μᾶς καταπλήσσουν. Εἶναι, λέει, «τό πρῶτον κινοῦν ἀκίνητον». Ἐάν ὁ Θεός φύγη ἀπό δῶ καί πάει ἐκεῖ, εὐκινήτως, σημαίνει ὅτι εἶναι ἐδῶ ἀλλά δέν εἶναι ἐκεῖ. Ἀλλά ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών, καί συνεπῶς δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι κινεῖται, μέ αὐτήν τήν ἔννοιαν, καί πηγαίνει σ’ ἕνα σημεῖο, πού μέχρι πρό ὀλίγου δέν ἦταν ἐκεῖ. Εἶναι λοιπόν ἐκεῖνο πού κινεῖ τά πάντα ἀλλά καί ταυτόχρονα εἶναι ἀκίνητον. Ἐδῶ λέει «εὐκίνητον». Ἔχει εἰδική σημασία. Τρανόν ~ ἀπειρομέγεθες. Ὅταν λέει κανείς «ποιό εἶναι τό σύμπαν; Θεέ μου, Θεέ μου, ποιός τότε εἶσαι Ἐσύ, πού τό κατασκεύασες»! Ἐάν ξέρουμε τί ἐνέργεια περιέχει τό σύμπαν θά λέμε: Πώ! πώ! Θεέ μου, ποιός εἶσαι Ἐσύ! Γι’ αὐτό τό λιγότερο, τί νά πῶ; ἄγνοια, νά πῶ ἀνοησία; ἔχει ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά ὑβρίζει τόν Θεόν. Ὅταν δέ γνωρίζει ποιός εἶναι ὁ Θεός. Καί νά τόν γνωρίση ἀπό ποῦ; Ἔμμεσα· ἀπό τό σύμπαν, καί τήν ἐνέργειά του. «ἀμόλυντον, δέν ὑπάρχει μόλυσμα, σαφές, ἀπήμαντον, πού θά πῆ ἀπρόσβλητον καί ἄτρωτον ἀπό ὁποιαδήποτε ἀτέλεια, φιλάγαθον, ὀξύ, - ὅλα ἀναφέρονται εἰς τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν ἔ; -  διεισδυτικόν, ἀκώλυτον, ἀπό τίποτα δέν ἐμποδίζεται, εὐεργετικόν, φιλάνθρωπον, βέβαιον», δηλ. σταθερόν. 

Ὁ Χριστός εἶπε: Δέν εἶμαι τό «ναί» καί «ὄχι». Εἶμαι τό «ναί» καί τό «ἀμήν». Δέν λέει στήν Ἀποκάλυψη; «Ἐγώ εἶμαι, λέγει, ὁ βέβαιος, ὁ ἀμήν». Δέν εἶμαι δηλ. νά βρίσκομαι μία ἀπό δῶ καί μία ἀπό κεῖ. «ἀσφαλές, δηλ. ἀλάθητον, ἀμέριμνον, μή πιεζόμενον ἀπό μέριμνα, δηλ. ἀνενδεές, δέν ἔχει ἀνάγκες· ἐμεῖς ἔχομε ἀνάγκες, παντοδύναμον, πανεπίσκοπον, ὅλα τά βλέπει, ὅλα τά ἐποπτεύει, ὅλα τά κατευθύνει, καὶ διὰ πάντων χωροῦν πνευμάτων νοερῶν καθαρῶν λεπτοτάτων». (Σ. Σολ. 7, 22-23) Ὁρίστε! Αὐτό πού σᾶς εἶπα προηγουμένως. Ποιά εἶναι τά ἄλλα πνεύματα; Εἶναι οἱ ἄγγελοι. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τήν ψυχή τους, τό πνεῦμα τους. Δηλ. εἰσχωρεῖ σέ ὅλα τά πνεύματα, καί τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, τά νοερά καί τά καθαρά καί τά λεπτότατα, γιατί εἶναι πάνω - τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ - ἀπό τά πνεύματα τά κτιστά. Ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος. Ἔτσι βλέπει καί τίς προαιρέσεις καί γνωρίζει τά πάντα. Ὄχι ἐκεῖνο πού αὐτή τή στιγμή σκέπτομαι ἀλλά κι αὐτό πού θά σκεφθῶ. Καί μάλιστα πρό καταβολῆς κόσμου. Πρίν κἄν γίνει ἡ δημιουργία, ὁ Θεός ξέρει τόν κάθε ἄνθρωπο τί θά κάνη. Πάρτε γιά παράδειγμα τόν Ἰούδα. «Ἐγώ, λέει, ξέρω ποιούς ἐξέλεξα. Δέν μέ ξεγέλασε ὁ Ἰούδας. Ξέρω, ποιούς ἐξέλεξα», κ.ο.κ. «πάσης γὰρ κινήσεως κινητικώτερον σοφία». Ἡ σοφία εἶναι πιό κινητική ἀπό κάθε κίνηση πού ὑπάρχει· δηλ. εἶναι αὐτοκίνητος. Δέν κινεῖται, ἀπό μία κίνηση ἀπ’ ἔξω. Ἡ ἴδια κινεῖ. Δέν κινεῖται, καί τά πάντα κινοῦσα. Εἶναι ἡ πηγή τῆς κινήσεως, εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ χώρου, εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ χρόνου. Θά δοῦμε λίγο πιό κάτω, ἴσως τή μεθεπόμενη φορά, ὅτι εἶναι «ἀρχή τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ». Τί θά πεῖ «ἀρχή»; Σᾶς τό λέω προκαταβολικῶς: Εἶμαι ἡ ἀρχή ἀπ’ ὅπου ξεκινοῦν ὅλες οἱ κτιστές δημιουργίες, ὅλα τά κτιστά πράγματα. Ὄχι μέ τήν ἔννοια «τό ξεκίνημα», ὅτι ἐγώ πρῶτος δημιουργήθηκα ἀπό τό Θεό. Ἄπαγε! Εἶναι αὐτό πού ἔλεγε ὁ Ἄρειος. Ἀλλά ἡ ἀρχή τῶν ὄντων ξεκινᾶ ἀπό μένα. Ἀκόμα «διήκει δὲ καὶ χωρεῖ διὰ πάντων διὰ τὴν καθαρότητα·», ὡς ἀμόλυντο πνεῦμα εἰσδύει παντοῦ, εἶναι πανταχοῦ παρών - ἀκοῦστε τώρα! - «ἀπαύγασμα γαρ ἔστι φωτός ἀϊδίου», φῶς πού δέν ἔχει οὔτε ἀρχή, οὔτε τέλος. Ὁ ἥλιος ἔχει ἀρχή καί τέλος!

«καὶ ἔσοπτρον ἀκηλίδωτον τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνεργείας καί εἰκών τῆς ἀγαθότητος αὐτοῦ». (Σ. Σολ. 7, 24&26)

Αὐτά λέει ἡ Σοφία Σολομῶντος.

Ἐδῶ ἄς κάνωμε μία ἀντιπαραβολή. Τό λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος στούς Κολασσαεῖς, 1ο κεφ. καί ἀναφέρεται εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀκοῦστε τί λέγει τώρα διά τόν Ἰησοῦν Χριστόν ὁ ἀπ. Παῦλος: «ὅς - ὁ ὁποῖος Χριστός - ἐστιν εἰκών τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ὅτι ἐν αὐτῷ, ἐκτίσθη τὰ πάντα, τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἀρχαὶ εἴτε ἐξουσίαι· - ἄγγελοι εἶναι αὐτά - τὰ πάντα δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται,ὅλα ἔγιναν ἀπ’ Αὐτόν καί γιά λογαριασμό Του, καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, αὐτός εἶναι μπροστά ἀπ’ ὅλους, καί χρονικῶς καί ποιοτικῶς, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε, καί τά πάντα εἰς Αὐτόν συντηροῦνται καί κυβερνῶνται, καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας·» (Κολ. 1, 15-18)

ὁ Χριστός. Βλέπετε, παρακαλῶ, περιγραφή τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας ἀπό τήν Π. Δ.; Λένε μερικοί, τί νά πῶ, δέν ξέρω : «καί πού γράφει ἡ Π. Δ. διά τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί ὅτι αὐτός κυβερνοῦσε τόν Ἰσραήλ»; Θά τό δοῦμε αὐτό, λίγο πιό κάτω. Ἐκεῖ, ἡ στήλη, ἀπό νεφέλη. Θά μᾶς πῆ πιό κάτω ὅτι «Ἐγώ ἔβαλα τήν ἕδρα μου, τόν θρόνο μου, ἐπάνω ἐκεῖ καί καθοδηγοῦσα τό λαό μου». Πώ! πώ! πώ! παντοῦ ὁ Θεός Λόγος! Ἀκόμη παραβάλατε, συγκρίνατε, αὐτό πού λέγει ἐδῶ ἡ Σοφία Σολομῶντος, ὅτι εἶναι ἀπαύγασμα φωτός ἀϊδίου. 

Ὁ ἀπ. Παῦλος λέει εἰς τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή του: «ὅς ὤν - ὁ ὁποῖος ὑπάρχων - ἀπαύγασμα τῆς δόξης καὶ χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ» (Εβρ. 1, 3) Τίνος αὐτοῦ; τοῦ Πατρός.

Καί συνεχίζει ἡ Σοφία Σολομῶντος: «μία δὲ οὖσα πάντα δύναται καὶ μένουσα ἐν αὐτῇ, κι ἐνῶ εἶναι μία μόνη, δύναται νά κάνει τά πάντα ὡς παντοδύναμος, μένει καθ’ ἑαυτήν ἀναλλοίωτος, τὰ πάντα, καινίζει καὶ κατὰ γενεὰς εἰς ψυχὰς ὁσίας μεταβαίνουσα φίλους Θεοῦ καί προφήτας κατασκευάζει·» (Σ. Σολ. 7, 27) 

   Ξέρετε ὅτι ὅλοι οἱ προφῆται εἶδαν τόν Θεόν Λόγον; Ἀλλά καί ἐκεῖνοι πού δέν εἶναι στήν χορεία τῶν προφητῶν, ὅπως φερ’ εἰπεῖν ὁ Ἁβραάμ, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ, ξέρετε ὅτι ὅλοι εἶχαν πείρα, ἐμπειρία, γεύση τοῦ Θεοῦ Λόγου, τῆς Ἐνυποστάτοῦ Σοφίας;

Ἔτσι, γρήγορα-γρήγορα σᾶς λέγω, θυμηθεῖτε ὅταν ἐπιστρέφει ὁ Ἰακώβ ἀπό τήν αὐτοεξορία του ἀπό τή γῆ τῆς Μεσσοποταμίας, ἀπό τήν Οὔρ, πρίν περάσει ἕνα ποταμάκι, παραπόταμος τοῦ Ἰορδάνου, - Ἰαβώκ ἐλέγετο - γιά νά ἔρθη εἰς τήν γῆν Χαναάν, ἐκεῖνο τό βράδυ εἶδε τό ἑξῆς ὄνειρο, ἄν μποροῦμε νά τό ποῦμε ὄνειρο. Εἶδε κάποιον μέ τόν ὁποῖον ἐπάλαιε (πάλευε). Κι ἔλεγε τώρα ὁ Ἰακώβ: «Δώσ’ μου τήν εὐλογία σου.. ». Δέν ἀπαντοῦσε αὐτός. «Δώσ μου τήν εὐλογία σου.. », κι ἄρχισε νά παλεύει. Τόν κρατοῦσε καί δέν ἔφευγε. Ὥρα πολλή. Τοῦ λέγει: «Δέν θά σ’ ἀφήσω νά φύγεις». «Ἄφησε με νά φύγω». «Δέν θά σ’ ἀφήσω νά φύγεις ἐάν δέν μοῦ δώσεις τήν εὐλογία σου». «Καλά τοῦ λέει, θά σοῦ δώσω τήν εὐλογία μου. Ἀπό δῶ καί μπρός δέν θά λέγεσαι Ἰακώβ ἀλλά θα λέγεσαι Ἰσραήλ, δηλ. ἀγαπημένος». Ποιός ἦταν αὐτός μέ τόν ὁποῖον πάλευε; Ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία, ὁ Θεός Λόγος, ὁ πρό τῆς Ἐνανθρωπήσεως Ἰησοῦς Χριστός.

Εἶναι συγκλονιστικό! Εἶναι συγκλονιστικό σᾶς λέγω! Μόνο ἐκεῖνος πού συγκλονίζεται μπορεῖ κάτι νά ἀρχίζη νά ψαύει, νά καταλαβαίνει, νά ἐγγίζει. Ὅλοι οἱ προφῆται εἶδαν τόν Θεόν Λόγον. Ἄλλο ἕνα παραδειγματάκι, ἐπιτρέψατέ μου. Ὁ Ἁβραάμ. Ξέρετε ὅτι ὅταν ὁ Χριστός μιλοῦσε εἰς τούς Ἑβραίους, τοῦ λένε: «Καί τί εἶσαι ἐσύ; πιό μεγάλος ἀπό τόν πρόγονό μας τόν Ἁβραάμ»; Ὁ ὁποῖος εἶχε ζήσει 2.000 χρόνια πρό Χριστοῦ. Εἶσαι, λέγει, πιό σπουδαῖος ἐσύ ἀπό τόν Ἁβραάμ τόν πρόγονό μας; Ἀκοῦστε τόν μυστηριώδη λόγο τοῦ Ἰησοῦ, γιά μᾶς δέν εἶναι τώρα μυστηριώδης. Εἶπε: «Ὁ Ἁβραάμ πού λέτε; Ὁ Ἁβραάμ, λέει, ζήτησε νά δή τή δόξα μου, καί τήν εἶδε καί χάρηκε». Τήν ἡμέρα τή δική μου ζήτησε νά δή. Δηλ. ποιά ἡμέρα; Τήν ἡμέρα τῆς Ἐνανθρωπήσεώς μου. Καί γιατί χάρηκε; Γιατί ἦρθε, κατά τίς ὑποσχέσεις του, Ἐκεῖνος πού ἔλεγε ὅτι θά ’ρθῆ, καί θά ἔσωζε ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, βεβαίως καί τόν Ἁβραάμ. Γι’ αὐτό χάρηκε. «Τί; τοῦ λένε οἱ Ἑβραῖοι, δέν εἶσαι οὔτε 50 χρονῶν ἄνθρωπος, καί εἶδε τή δική σου τήν ἡμέρα, τήν ἐπιφάνεια τήν παρουσία, δηλ. ὁ Ἁβραάμ, πού πέθανε 2.000 χρόνια πρίν ἀπό σήμερα»; Καί ὁ Χριστός εἶπε αὐτόν τόν λόγον: «…ἀμὴν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, σᾶς βεβαιώνω, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγώ εἰμι». ( Ἰωάν. 8, 58)

Πρίν γίνη ὁ Ἁβραάμ, ἐγώ ὑπάρχω! Ὄχι, ἤμουν ἤ θά εἶμαι. Ἐγώ εἰμι, Ἐγώ ὑπάρχω, συνεχῶς ὑπάρχω. Ἔτσι ὅταν διαβάζουμε τήν Ἁγία Γραφή, τήν Κ. Δ. τώρα κι ἔχομε ὑπ’ ὄψη μας αὐτά τά πράγματα, ἀγαπητοί μου, ὅλο καί περισσότερο βεβαίως κατανοοῦμε.

   Καί λέει στή συνέχεια: «οὐθὲν γὰρ ἀγαπᾶ ὁ Θεός εἰ μὴ τὸν σοφίᾳ συνοικοῦντα, δέν ἀγαπάει κανέναν ὁ Θεός, παρά μόνον ἐκεῖνον πού ἡ σοφία συνοικεῖ, κατοικεῖ μέσα εἰς αὐτόν τόν ἄνθρωπον· θυμηθῆτε, ὁ Χριστός τί εἶπε; «καὶ πρὸς αύτόν ἐλευσόμεθα, θά ἔλθωμεν, καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν» ( Ἰωάν. 14, 23) καί θά κάνομε κατοικία εἰς αὐτόν τόν ἄνθρωπον. Ὁρίστε· δέν ἀγαπᾶ ὁ Πατέρας κανέναν, ἐάν δέν ἔχει προσλάβει τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν, τόν Υἱόν Σου. Συνεχίζει ἡ Σοφία Σολομῶντος: «ἔστι γὰρ αὔτη εὐπρεπεστέρα ἡλίου καὶ ὑπὲρ πάσαν ἄστρων θέσιν, φωτὶ συγκρινομένη, εὑρίσκεται προτέρα·», ὅτι εἶναι εὐπρεπεστέρα, λέει, ἀπό τόν ἥλιον καί πάνω ἀπό κάθε ἀστέρι πού λάμπει. Κι ἄν ἔπρεπε νά συγκριθῆ, τότε αὐτή εὑρίσκεται χρονικῶς καί ποιοτικῶς προτέρα. Ναί. «τοῦτο, λέει συνέχεια, δηλ. τό ἡλιακόν φῶς, μέν γὰρ διαδέχεται νύξ, σοφίας δὲ οὐ κατισχύει κακία» (Σ. Σολ. 7, 28-30) δέν κατισχύει ἡ κακία στή σοφία. Δηλ. χρονικά καί ποιοτικά προηγεῖται τοῦ ἡλιακοῦ φωτός. Εἶναι πάρα πολύ φυσικό. Γιατί Ἐκείνη, ἔκανε τόν ἥλιο. «…τί σοφίας πλουσιώτερον τῆς τά πάντα ἐργαζομένης·»; (Σ. Σολ. 8, 5)

Τί πλουσιώτερο πρᾶγμα ὑπάρχει ἀπό τήν Σοφία, ἀπό τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού τά πάντα ἐργάζεται; Καί θά ἀναφωνήσει ἀγαπητοί μου ὁ Σολομών: «Ταύτην, - ποιά; τήν Σοφίαν - ἐφίλησα, ἀγάπησα, καὶ ἐξεζήτησα ἐκ νεότητός μου καὶ ἐζήτησα νύμφην ἀγαγέσθαι ἐμαυτῷ», ἀπό τά νιάτα μου τήν ἀγάπησα καί τή ζήτησα νά γίνει νύφη μου, «καὶ ἐραστὴς ἐγενόμην τοῦ κάλλους αὐτῆς», καί ἔγινα, λέει, ἐραστής τῆς ὀμορφιᾶς της. «…μύστις γὰρ ἔστι τῆς τοῦ Θεοῦ ἐπιστήμης, διότι εἶναι μύστις, εἰσαγάγει εἰς τήν ἐπιστήμη τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν γνώση τοῦ Θεοῦ, καὶ αἱρετίς τῶν ἔργων αὐτοῦ» καί αὐτή πού ἐπιλέγει «καὶ εἰ δικαιοσύνην ἀγαπᾶ τις - δικαιοσύνη θα πεῖ ἁγιότητα, ἀρετή - οἱ πόνοι ταύτης εἰσὶν ἀρεταί·» (Σ. Σολ. 8, 2&4&7) δηλ. οἱ κόποι της, οἱ καρποί της, εἶναι ἀρετές. Καί ἐδῶ βρίσκωμε τό τετραμερές τῶν ἀρετῶν, πού τό εἴχανε καί οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες. Καί φυσικά πέρασε ἀπό τήν Π. Δ., προσέξτε, εἰς τούς Ἕλληνας καί αὐτό μετά στούς Πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας· καί ἀπό τούς Ἕλληνας καί ἀπό τήν Ἁγίαν Γραφήν. Ἀκούσατέ το. Ποιές εἶναι οἱ ἀρετές. «σωφροσύνην γὰρ καὶ φρόνησιν ἐκδιδάσκει, δικαιοσύνην καὶ ἀνδρείαν, ὧν χρησιμώτερον οὐδέν ἐστιν ἐν βίῳ ἀνθρώποις». Οἱ τέσσερις αρετές, σωφροσύνη, φρόνησις, δικαιοσύνη, καί ἀνδρεία πού δέν ὑπάρχει πιό πολύτιμο, λέγει ἐδῶ, ἀπ’ αὐτές τίς τέσσερις ἀρετές. Ἡ φρόνησις ἀναφέρεται εἰς τόν νοῦν. Ἡ σωφροσύνη εἰς τήν καρδίαν, καί ἡ ἀνδρεία ἀναφέρεται εἰς τήν βούλησιν. Ἡ δέ δικαιοσύνη - δέν εἶναι ἡ κοινή δικαιοσύνη - εἶναι ἡ ἀρετή τῆς διακρίσεως, πού ρυθμίζει τίς τρεῖς αὐτές ἀρετές, νά μήν ὑπερέχει ἡ μία τῆς ἄλλης. Νά εἶναι κάποιος πολύ βουλητικός ἤ νά εἶναι πολύ νοητικός καί νά στερεῖται μίας ἄλλης δυνάμεως τῆς ψυχῆς. Τό τετραμερές τῶν ἀρετῶν! Ἄν ἀγαπητοί μου, ποῦμε κι ἐμεῖς, μαζί μέ τόν Σολομώντα, ἐκείνη τήν ὡραία προσευχή πού εἶπε, καί παίρνω μόνο τρεῖς στίχους, γιατί εἶναι μεγάλη ἡ προσευχή του αὐτή: «Θεέ πατέρων καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους ὁ ποιήσας τὰ πάντα ἐν λόγῳ σου (μέ τό (Λ)λόγο Σου) καί τῇ σοφίᾳ σου, - τό ἴδιο πρόσωπο, ὁ Θεός Λόγος - διά τῆς Σοφίας Σου· δηλ. διά τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, κατασκευάσας ἄνθρωπον, ἵνα δεσπόζῃ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων.. δός μοι - λέει ὁ σοφός Σολομών - τὴν τῶν σῶν θρόνων πάρεδρον σοφίαν, αὐτήν πού εἶναι δίπλα στό δικό σου τό θρόνο καί κάθεται εἰς τό δικό της τον θρόνο, δῶσε μου την, καὶ μή με ἀποδοκιμάσῃς ἐκ παίδων σου». (Αὐτόθι 9, 1-4)

Ἀπό τούς δούλους σου, μή μέ ἀποδοκιμάσεις. Γιατί εἶχε κατανοήσει τί ἦταν ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ. Κι ἐμεῖς, μελετώντας ὅλα αὐτά, ἀγαπητοί μου, πρέπει ν’ ἀρχίσωμε νά κατανοοῦμε, γιατί τότε ἀκόμη, δέν εἶχε Ἐνανθρωπήσει ὁ Θεός Λόγος, τώρα Ἐνηνθρώπησε. Εἴμεθα σέ πολύ πλεονεκτικωτέρα θέση, ἀπ’ ὅτι οἱ Προφῆται, ἀπ’ ὅτι ὁ Σολομών, ἀπ’ ὅτι ὅσοι ἔγραψαν γιά τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν.

Εἴμεθα πολύ περισσότερον ἐγγύτερα καί σέ πλεονεκτικωτέρα θέση. Εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Δέν ἔχομε παρά ν’ ἀρχίσωμε νά τόν ἀναζητοῦμε, γιά νά τόν ἀναγνωρίσωμε. Εὐχαριστῶ πού μέ ἀκούσατε.

195η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Σοφία Σειράχ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Σοφία Σειράχ " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/sofia-seirax
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oRvQcJSffpry9_VIhWtola

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Σοφία Σειράχ».🔻
https://drive.google.com/file/d/15yPd5yULQpwqBdVJzrpusJNL6wa2BczM/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Σοφία Σειράχ».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40o1lCOake2wwX61iRYZNi-M

🔸📜 Απομαγνητοφωνημενες ομιλίες της σειράς «Σοφία Σειράχ».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%CF%87.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἀνάγκη νά ἐξιχνιάσωμε τήν ταυτότητα τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας. ~ 1/14 ~

†.Σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Χριστός Ἀνέστη καί καλῶς ἤλθατε.

Ὀφείλουμε, ὁμολογουμένως, χάριτες εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν μας, πού μᾶς ἠξίωσε καί πάλι νά συγκεντρωθοῦμε, μέ σκοπό νά μαθητεύσωμε στόν θεῖο του λόγο. 

Εἶναι ἡ 13η θερινή περίοδος, 13 χρόνια εἶναι πού θητεύομεν εἰς τό θαυμάσιο αὐτό βιβλίο της Ἁγίας Γραφής της Παλαιᾶς Διαθήκης, της Σοφίας Σειράχ. Μᾶς δίνει τό βιβλίο αὐτό, τόσο θεωρητικές καί δογματικές θέσεις ὅσο καί κυρίως πρακτικές, πού μᾶς εἶναι χρήσιμες εἰς τήν καθημερινότητα καί εἰς τήν προπαρασκευή μας γιά τήν Βασιλεία του Θεοῦ. Καί ὁ λόγος του Θεοῦ, κατά τόν Χρυσόστομον, εἶναι ἡ διδασκαλία, τά δόγματα καί ἡ παραίνεσις. Κι ἔχομε, ἰδία στήν ἐποχή μας, τόσο ἀνάγκη τό λόγο τοῦ Θεοῦ, πού νά μᾶς συντροφεύει καθημερινά, ἀφοῦ τά πάντα - καί τό βλέπομε αὐτό - καταλύονται καί καταρρέουν καί συνιστοῦν καί ὁλοκληρώνουν τήν ἀποστασία τοῦ Θεοῦ.

Ἔχομε ἀνάγκη λοιπόν τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, θά γίνεται, ἄν τόν προσεγγίζωμε, ὁ ἀσφαλής πλοηγός μας, εἰς τό πέλαγος τῶν ἰδεῶν ἀλλά καί τῶν 

ἀνθρωπίνων ἐπινοιῶν.

Θά πρέπει νά τόν ἀντιπαραβάλλουμε μέ ὅ,τι καινούριο μᾶς ἐμφανίζεται. Λέμε: «αὐτό ἔχομε σήμερα, ὁ λόγος του Θεοῦ τί λέγει γι’ αὐτό τό καινούριο, τό μοντέρνο»; Γιατί μήν ξεχνᾶμε ὅτι πρόοδος δέν εἶναι πάντοτε τό καινούριο, ἄν καί «οὐδέν καινόν ὑπό τόν ἥλιον», ἀλλά ἐκεῖνο πού προωθεῖ τήν ἀνθρωπότητα εἰς τό καλύτερον. Ἔτσι ὀφείλομε κάθε φορά πού προβάλλεται κάτι, νά τό ἀντιπαραβάλλουμε, νά τό συγκρίνομε μέ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ θά πρέπει γιά μᾶς, θά πρέπει νά εἶναι τό κριτήριον καί προσώπων καί πραγμάτων καί ἰδεῶν. Καί ὅπως γράφει ὁ Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους Ἐπιστολή του: «Ὥστε ἀδελφοί μου, ἀγαπητοί, ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀμετακίνητοι, περισσεύοντες ἐν τω ἔργῳ τοῦ Κυρίου πάντοτε, εἰδότες ὅτι ὁ κόπος ὑμῶν οὐκ ἔστι κενὸς ἐν Κυρίω». (Κορ. Α΄ 15, 58)

Νά εἴμεθα ἀμετακίνητοι, ἑδραῖοι καί νά περισσεύομε στά ἔργα τοῦ Κυρίου, στό Εὐαγγέλιον, ὥστε νά τό ξέρωμε, μᾶς λέγει, ὅτι ὁ κόπος μας δέν θά πάει χαμένος. Καί πράγματι, ποιός ἐτήρησε τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί ζημίωσε; Ἀντιθέτως ζημιώνει ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν πλησιάζει τό λόγο τοῦ Θεοῦ.

Καί μετά ἀπό αὐτά τά λίγα λόγια πού εἴπαμε, αὐτή τή σύντομη εἰσαγωγή πού κάναμε γιά τήν ἀξία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, εἰσερχόμεθα τώρα εἰς τό κύριο θέμα μας.

   Βρισκόμαστε εἰς τό 24ο κεφ. της Σοφίας Σειράχ. Αὐτό ἀναφέρεται εἰς τήν αἴνεσιν της Σοφίας. Ἔτσι ἐπιγράφεται τό κεφάλαιον αὐτό. Δηλ. εἰς τό ἐγκώμιον, της Ἐνυποστάτου Σοφίας. Ἐδῶ ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία ὁμιλεῖ ἐνώπιόν τοῦ λαοῦ της, τοῦ Ἰσραήλ καί τοῦ ὑπενθυμίζει ὅτι ἔρχεται ἀπό τό Θεό καί ὅτι αὐτή στάθηκε ἡ μεγάλη παραστάτις του κατά τή δημιουργία.

Πρέπει νά ποῦμε ἐδῶ ἀγαπητοί καί νά ὑπενθυμίσουμε, γιατί τό βιβλίο της Σοφίας Σειράχ κατ’ ἐπανάληψη ἔχει κάνει μέχρι τώρα λόγο διά τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν. Γιά νά ἔχομε ἐπίγνωση τοῦ πράγματος, Ἐνυπόστατος θά πεῖ προσωπική, δηλ. ἐμπρόσωπος, δηλ. πρόσωπο. Ἡ Σοφία δέν εἶναι μία ἀφηρημένη ἔννοια - θά τό ποῦμε καί λίγο πιό κάτω αὐτό - ἀλλά εἶναι ἕνα πρόσωπο. Καί εἶναι τό δεύτερον πρόσωπον της Ἁγίας Τριάδος. Τώρα, γιατί ὀνομάζεται Σοφία, γιατί κρύπτεται καί ἀποκαλύπτεται, ἀποκαλύπτεται καί κρύπτεται, αὐτό θά τό δοῦμε στή συνέχεια. Ὡστόσο, ὅταν ἀκοῦμε «Ἐνυπόστατος Σοφία», θά πεῖ ἡ Σοφία πού δέν εἶναι ἰδέα, δέν εἶναι ἕνα προϊόν της νοήσεως, ἀλλά εἶναι πρόσωπον. Καί εἶναι τό δεύτερον πρόσωπον, σᾶς λέγω της Ἁγίας Τριάδος, δηλ. εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ μετέπειτα Ἐνανθρωπήσας Ἰησοῦς Χριστός.

Ὅ,τι λοιπόν ποῦμε καί σήμερα καί στή συνέχεια σ’ αὐτό τό κεφάλαιο, δέν θά εἶναι τίποτε ἄλλο, ξαναλέγω, παρά ὅ,τι ἀφορά εἰς τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν, εἰς τόν μετέπειτα Ἰησοῦν Χριστόν.

Εἶναι καταγεμάτη ἡ Π. Δ. ἀπό θέσεις της Ἐνυπόστατου Σοφίας. Ἔτσι ἐνδεικτικά, καί θά κάνωμε περισσότερη ἀναφορά, γράφει τό βιβλίο τῶν Παροιμιῶν: «ἡνίκα ἡτοίμαζε τὸν οὐρανόν συμπαρήμην αὐτῷ». (Παρ. Σολ.8, 27) Ὅταν, λέγει ὁ Θεός Πατήρ ἑτοίμαζε τή δημιουργία του,

Ἐγώ ἤμουνα παροῦσα. Προσέξτε, θηλυκοῦ γένους, γιατί ἡ λέξις «Σοφία» εἶναι θηλυκοῦ γένους. «ἤμην παρ’ αὐτῷ ἁρμόζουσα».  Ἤμουνα κοντά του -αὐτό τό «παρ’ αὐτῷ» ἔχει πάρα πολύ θεολογική σημασία- καί συναρμολογοῦσα. Ὡραία ἔκφρασις αὐτή! «ἐγὼ ἤμην ᾗ προσέχαιρε καθ’ ἡμέραν δὲ εὐφραινόμην ἐν προσώπω αὐτοῦ ἐν παντὶ καιρῷ, ὅτε ἐνευφραίνετο τὴν οἰκουμένην συντελέσας, καὶ ἐνευφραίνετο ἐν υἱοῖς ἀνθρώπων». (Αὐτόθι 8, 30-31)

Ἐγώ, λέει, ἤμουνα, πού χαιρόμουνα κάθε μέρα - κι αὐτό « κάθε μέρα».. ἔκφρασις, γιατί τό « κάθε μέρα » ἐκφράζει περιστροφή της γής περί τόν ἑαυτόν της καί ἔχομε τό νυχθήμερον - καί χαιρόμουνα, εὐφραινόμην, στό πρόσωπό του, πάντοτε καί μάλιστα ὅταν τελείωσε τήν δημιουργία του, συντελέσας, λέει, τήν οἰκουμένην - οἰκουμένη δέν εἶναι ἡ γή ἁπλῶς, εἶναι ὁ τόπος πού κατοικοῦν οἱ ἄνθρωποι, οἰκουμένη δέν εἶναι ἡ ὑφήλιος, ἀλλά εἶναι ἡ οἰκουμένη δηλ. ἐκεῖ, ξαναλέγω, πού κατοικοῦν οἱ ἄνθρωποι - κι ἐγώ μαζί του χαιρόμουνα, βλέποντας τούς ἀνθρώπους. Χαίρεται λοιπόν ἐδῶ ὁ Πατήρ, χαίρεται τή δημιουργία του ἔ; καί ἰδιαίτατα τούς ἀνθρώπους - χαίρεται καί ὁ Υιός, ὁ Θεός Λόγος, δηλ. ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία, περί της ὁποίας καί ὁ λόγος σ’ ὅλο τό κεφάλαιον, ἐχαίρετο καί τή δημιουργία της καί μάλιστα θά τό ἐπαναλάβω, γιατί ἔχει πολλή σημασία, χαιρόνταν καί τούς ἀνθρώπους ξεχωριστά.

Εἶναι τόσο θαυμαστή ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό καί ξεχωριστά χαίρεται, κυριότατα ὁ Θεός Λόγος, γιατί ὁ ἐνεργῶν τήν δημιουργίαν, βέβαια εἶναι ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός, δηλ. νά πῶ τήν θεολογική ἔκφραση, «ὁ Πατήρ δημιουργεῖ, δι’ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι». Αὐτή εἶναι ἡ θεολογική ἔκφρασις. Ὁ Πατήρ δημιουργεῖ διά τοῦ Υἱοῦ του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον μετέχει στήν δημιουργίαν καί συντηρεῖ. Τό κάθε πρόσωπον ἔχει ἕναν ἰδιαίτερο λόγο. Ὁ Πατήρ θέλει, ὁ Υἱός προβαίνει, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον συντηρεῖ. «καί πνεῦμα Θεοῦ, λέγει, ἐπεφέρετο ἐπάνω τῆς ἀβύσσου» (Γέν.1, 2) λέει, ἐκεῖ στούς πρώτους στίχους της Γενέσεως, κλπ. Ἀλλά ὁ ἄμεσος δημιουργός, ἄς τό ποῦμε, μέ τήν ἔννοια.. «μέ τά χέρια του», - δέν ὑπάρχουν χέρια.. ἔκφρασις - μέ τά χέρια του, εἶναι ὁ Υἱός.

Κι ὅπως λέγει, ἰδιαίτερα μάλιστα ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, τό γιατί Ἐνηνθρώπησε ὁ Υἱός καί ὄχι ὁ Πατήρ ἤ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἀπαντᾶ: Διότι ὁ Υἱός μᾶς ἐδημιούργησε, ἄμεσα, καί δέν ἠνείχετο, τό δημιούργημά του, οἱ ἄνθρωποι, νά λατρεύουν ὁτιδήποτε ἄλλο ἔξω ἀπό τόν ἀληθινό Θεό. Κι ἐπειδή λοιπόν Αὐτός μᾶς ἐδημιούργησε κι ἐμεῖς λοξοδρομήσαμε, ἀνέλαβε νά γίνει ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς ἐπαναφέρη εἰς τήν ὀρθήν λατρεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό μας λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων στίς Κατηχήσεις του.

   Εἶναι δέ τό κατ’ ἐξοχήν δημιούργημα του Θεοῦ Λόγου ὁ ἄνθρωπος, εἶναι κατ’ ἐξοχήν δημιούργημα. Γι’ αὐτό κάνει μία διάκριση μ’ ἐκεῖνο τό «εἶπεν ὁ Θεός γεννηθήτω φῶς», ἐνῶ γιά τόν ἄνθρωπο εἶπε «ποιήσωμεν ἄνθρωπον… καὶ χοῦν λαβών ἀπὸ τῆς γῆς - ἐδῶ σάν νά προϋποθέτει χέρια κλπ.- καί ἐποίησεν τόν ἄνθρωπον ὁ Θεός σύμφωνα μέ τήν εἰκόνα Του». Κι ἀκόμη, ἀφοῦ εἶναι ἕνα ἰδιαίτερο δημιούργημα ὁ ἄνθρωπος, τοῦ Θεοῦ, δέν θά μποροῦσε παρά νά εἶναι καί ἡ κορωνίδα ὁλοκλήρου της 

δημιουργίας!

Σημειώσατε δέ ὅτι τόσο ἀγάπησε ὁ Θεός Λόγος, ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία, τόν ἄνθρωπον, ὥστε ἔγινε ἄνθρωπος! Καί δέν πήρε ἄλλο σχήμα, παρά τό ἀνθρώπινο σχήμα. Καί ἦρθε ὡς ἄνθρωπος νά σώση τόν ἄνθρωπον. Λέει ὁ ἀπ. Παῦλος εἰς τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή του: Δέν ἔγινε ἄγγελος, νά σώση ἀγγέλους ἤ φερ’ εἰπεῖν νά διορθώση τήν ἁμαρτία τῶν δαιμόνων. Ἀλλά ἔγινε ἄνθρωπος. Καί μάλιστα μέ τήν εὐκαιρία, ὅλοι οἱ θεολόγοι τοῦ παρελθόντος, θεολόγοι Πατέρες, μᾶς λέγουν ὅτι δέν ἔγινε ὁ Θεός Λόγος ἄνθρωπος κατά τό πρότυπόν τοῦ Ἀδάμ, ἀλλά ἔγινε ὁ Ἀδάμ κατά τό πρότυπόν τοῦ Θεοῦ Λόγου πού θά ἐνηνθρώπιζε. Δηλ. ἐδῶ, μία θά λέγαμε, ἔτσι.. ἐκ τῶν προτέρων τοποθέτηση.

Ξαναλέγω ὅτι τόσο ὡραῖος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο καταπληκτικός.. μήν κοιτᾶτε, ἡ ἁμαρτία μᾶς ἀσχήμηνε καί φθάσαμε νά περιφρονοῦμε τόν ἄνθρωπο, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι. Να λέγει ὁ ψαλμωδός εἰς τόν 138ον ψαλμό του «ἐθαυμαστώθη ἡ γνῶσίς σου ἐξ ἐμοῦ·». Δηλ. ἡ γνώση πού μπορεῖ κανείς νά ἔχη γιά τόν ἄνθρωπο, σέ καθιστά Ἐσένα θαυμάσιον. Ὅπως βλέπομε ἕνα δημιούργημα, ἕνα καλλιτέχνημα καί λέμε «τί ὡραῖο πρᾶγμα!», ἀλλά αὐτό τό «τί ὡραῖο πρᾶγμα» ἀποτείνεται εἰς τόν καλλιτέχνην! Διότι τό καλλιτέχνημα εἶναι ὑπέροχο. «Ἐθαυμαστώθη ἡ γνῶσίς σου ἐξ ἐμοῦ… ἐξομολογήσομαι σοι, ὅτι φοβερῶς ἐθαυμαστώθης·».

Ἐπίτρεψέ μου νά στό πῶ ἐκ βαθέων, ὅτι ἔγινες θαυμαστός σέ ὑπερθετικόν βαθμόν. Φοβερός! Σέ βαθμό ἀκόμη, πού νά προκαλῆ φόβο σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους, διά τήν κατασκευήν «ἄνθρωπος». «θαυμάσια τά ἔργα σου, λέει ὁ ψαλμωδός, καὶ ἡ ψυχή μου γινώσκει σφόδρα». (Ψαλμ. 138ος) Κι ἡ ψυχή μου τό ἀναγνωρίζει αὐτό. Πολύ τό ἀναγνωρίζει. Εἶσαι θαυμάσιος Κύριε, θαυμαστά τά ἔργα σου. Βλέπετε!

Ἔτσι ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία, ὁρίζει - θά δοῦμε ἐδῶ στή συνέχεια τοῦ κεφαλαίου - ὁρίζει, δέ ἐπί πλέον καί τή διαμονή της στόν λαό τοῦ Ἰσραήλ. Καί ἐκεῖ ἀποδεικνύει τά θαυμαστά της ἔργα, μέσα στόν λαό τοῦ Ἰσραήλ.

  Ἔτσι, τό παρόν κεφάλαιον, θεωρεῖται - ὄχι ἀπό μένα - ὅτι εἶναι τό λαμπρότερον, ἀπό ὅλο τό βιβλίο τῆς Σοφίας Σειράχ, τόσο ἀπό ἀπόψεως διδασκαλίας ὅσο καί ἀπό ἀπόψεως ποιητικῆς ὡραιότητος. Ἔχομε λοιπόν τήν ξεχωριστή εὐλογία, νά μείνωμε εἰς τό 24ον κεφάλαιον καί θά τό δοῦμε ὅσο μποροῦμε καλύτερα, ἀπό πιό κοντά, ἀναλύοντάς το. Ἔτσι προχωροῦμε στήν ἀνάλυσή του.

  Ὁ πρῶτος στίχος του 24ου κεφαλαίου:

« Ἡ σοφία αἰνέσει ψυχὴν αὐτῆς καὶ ἐν μέσῳ λαοῦ αὐτῆς καυχήσεται.»

Δηλ. ἡ Σοφία θά ἐξυμνήση τόν ἑαυτόν της καί θά καυχηθῆ ἐν μέσω τοῦ λαοῦ της. Μήν ξεχνᾶτε ὅτι ὁ λαός της, ποιός εἶναι; Ἐκεῖνος πού στάθηκε περιουσία της. Ἐξ οὗ καί «περιούσιος». Αὐτό θά πῆ περιούσιος. Περιουσία τῆς Σοφίας, ὁ λαός της, εἶναι ὁ παλαιός Ἰσραήλ. Ἀλλά ὁ παλαιός Ἰσραήλ ἀπέπεμψε τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν, δέν τήν ἀπεδέχθη, δέν ἐπίστεψε, ἐσταύρωσε τήν Ἐνυπόστατον καί Ἐνανθρωπήσασα Σοφίαν καί ἔτσι παρέλαβαν τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν τά ἔθνη. Καί ἰδιαίτερα, μάλιστα, ἐμεῖς οἱ  Ἕλληνες. Αὐτό εἶναι ἕνα ἰδιαίτερο προνόμιο. Συνεπῶς ἐδῶ τώρα ὁμιλεῖ βεβαίως διά τόν παλαιόν Ἰσραήλ, τό λαό τοῦ Θεοῦ ἀλλά εἶναι μετά ταῦτα, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ὁ νέος Ἰσραήλ, ἡ Ἐκκλησία. Ἀπό περάτων ἕως περάτων τῆς γῆς. Ἄς μου ἐπιτραπεῖ νά τό πῶ ἔτσι. Ὁ Ὀρθόδοξος λαός της. Γιατί δυστυχῶς πολλές παρεκκλίσεις συνέβησαν, ὥστε ὅλοι ἐκεῖνοι πού μπορεῖ νά ἔχουν τό ὄνομα «χριστιανός» ἀλλά νά μήν εἶναι καί λαός τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἡ αἵρεσις εἶναι μία βλασφημία κατά τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καί δέν μπορεῖ νά λέγεται, ἀναμφισβήτητα, ὅτι εἶναι ὁ λαός της.

   Πρίν προχωρήσουμε στό νά δοῦμε ὅ,τι ἀναφέρεται στήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν, θά πρέπει νά δοῦμε μερικές ἀναφορές της σέ ἄλλα βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δηλ. τῆς Π. Δ. κυριότατα. Πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι στήν Καινή Διαθήκη μία φορά συναντᾶται ἡ λέξις σοφία, τό ὄνομα σοφία «καὶ ἐδικαιώθη, λέει, ἡ σοφία .» (Λουκ. 7, 35) Τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἀλλά στήν Ὑμνογραφία μας, γίνεται, θά λέγαμε, ὄχι χρῆσις ἀλλά κατάχρησις τοῦ ὀνόματος «σοφία», εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού τόν ἀποκαλεῖ «Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ», «ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ», κλπ., κλπ. Κατάχρησις γίνεται τῆς λέξεως, «σοφία», τοῦ ὀνόματος «σοφία», ξαναλέγω, εἰς τήν ὑμνογραφία μας. Εἶναι διάχυτο. Ἐν τούτοις, δέν ξέρω γιατί, πώς τά καταφέραμε καί δέν μποροῦμε νά τήν διακρίνωμε αὐτήν τήν Σοφία.

Ἀκόμη θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ἐπειδή τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, δηλ. τό Τριαδικόν τοῦ Θεοῦ, δέν μποροῦσε νά γίνει κατανοητό στό χῶρο τῆς Π. Δ., ἦτο ἐπικίνδυνο, δηλ. θά ὑπῆρχε ὁ κίνδυνος τῆς πολυθεΐας, ἐπειδή ὁ λαός βέβαια δέν εἶχε ἀγωγήν, ἔπρεπε σιγά-σιγά, ὥστε μέσα σέ 2.000χρόνια, οὔτε λίγο - οὔτε πολύ, σέ 2.000 χρόνια, νά παιδαγωγηθεῖ, ὥστε νά δεχθῆ ὅτι ὁ Θεός εἶναι Τριαδικός. Γι’ αὐτό καί ἔχομε προοδευτικήν ἀποκάλυψη τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Τό λέγει σαφῶς στό βιβλίον τῆς Ἐξόδου ἐκεῖ, ὁ Θεός εἰς τόν Μωυσέα ὅτι «τό ὄνομά μου δέν τό ἀπεκάλυψα εἰς τόν Ἁβραάμ». ( Ἔξοδ. 6, 3) Στόν Ἁβραάμ ἀπεκάλυψε τό ὄνομά του «Θεός».

Τώρα στόν Μωϋσῆ ἀποκαλύπτει τό ὄνομα «Κύριος». Καί τώρα διά στόματος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποκαλύπτεται ὁλόκληρο τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. «Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα». Αὐτό εἶναι τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Τό λέγει δέ δύο φορές ὁ Κύριος. «τό ὄνομα σου, λέγει, ἀπεκάλυψα τοῖς ἀνθρώποις». Εἶναι στήν ἀρχιερατική του προσευχή. «Καί θά ἀποκαλύψω». Ὄχι ὅτι ὑπάρχει τίποτε περισσότερο γιά νά ἀποκαλύψει, ἀλλά ἡ ἀποκάλυψις νά γίνει στήν κατανόηση! Ὅτι ὁ Θεός εἶναι Τριαδικός. Ἐν τούτοις Ἕνας εἶναι ὁ Θεός, ὅταν λέγει καί τελειώνει ἔτσι τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον «βαπτίζοντες αὐτούς - λέει ὁ Κύριος στούς μαθητάς Του - εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». (Ματθ. 18, 19)

Δέν λέγει «εἰς τά ὀνόματα», ἀλλά λέγει «εἰς τό ὄνομα», γιατί ὁ Θεός εἶναι Ἕνας. Συνεπῶς Ἕνας εἶναι ὁ Θεός, ἀλλά ἔχει τρία πρόσωπα. Εἶναι ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον.

Δέν ὑπάρχει κανένα ἀνάλογον. Οὔτε μηχανικόν, οὔτε χημικόν, οὔτε θερμικόν οὔτε τίποτε, οὔτε εἰκονικόν, ὁ,τιδήποτε, πού νά μποροῦμε νά καταλάβουμε τί θά πεῖ ὁ Θεός εἶναι Ἕνας, δηλ. μία ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ καί ἔχουμε τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Εἶναι ἀκατανόητο, εἶναι τό βαθύτερο μυστήριο, ὄχι ἁπλῶς μέσα στήν δημιουργία ἀλλά καί εἰς τήν γῆ καί εἰς τόν οὐρανό. Ἕνα ἀκατανόητο μυστήριο, πού θά μένει πάντοτε ἕνα μυστήριο. 

Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς καί ἄλλοι Πατέρες, λέγουν ὅτι ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι τά δύο «χέρια» τοῦ Πατρός. Εἶναι μία εἰκόνα. Ἀφοῦ ὁ Πατήρ δημιουργεῖ διά τοῦ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίω Πνεύματι, εἶναι σάν νά ἔχει δύο χέρια καί δημιουργεῖ τό σύμπαν καί τόν ἄνθρωπον. Γι’ αὐτό λοιπόν τόν λόγο, δέν ἔγινε ἀπότομη ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ξέρετε, εἰς τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, δέν ἔχομε ἀναφορά εἰς τούς ἁγίους ἀγγέλους - πολύ ἀργότερα θά γίνει κάποια ἀναφορά, ἀπό τό φόβο μήπως θεοποιηθοῦν οἱ ἄγγελοι. Γι’ αὐτό μπαίνει στό θέμα τῶν Ἁγίων Γραφῶν «ἐν ἀρχή ἐποίησεν ὁ Θεός τὸν οὐρανόν καὶ τὴν γῆν …». Τ’ ἄλλα πρόσωπα εἶναι κρυμμένα. Ἀλλά εἶναι κρυμμένα, γιά ν’ ἀποκαλυφθοῦν ἀργότερα ὑπό τόν προβολέα τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἔτσι συνηθίζει ἡ Π. Δ. νά κάνει τό ἑξῆς· νά ἀποκαλύπτει μέν, ἀλλά καί ταυτόχρονα νά συγκαλύπτει. Ἀποκαλύπτει καί συγκαλύπτει. Θά δοῦμε δέ γιά τήν Σοφία κάτι ἐκεῖ παρακάτω. Ἀναφέρεται ὅτι εἶναι πρόσωπον καί ταυτόχρονα κρύβεται καί σάν νά μιλάει γιά τήν σοφία ὡς ἰδέα. Ὄχι ὡς πρόσωπο. Ἀποκαλύπτει καί συγκαλύπτει. Εἶναι ἀρχή αὐτό τῆς Π. Δ. Ἐξ’ ἄλλου γιά νά τό καταλάβετε, κι αὐτή ἡ Ἐνανθρώπησις εἶναι ἀποκάλυψις καί συγκάλυψις. Ἀποκαλύπτεται ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ταυτόχρονα συγκαλύπτεται ὑπό τό σχῆμα ἑνός ἀνθρώπου.

Ἔχομε λοιπόν, τό ξαναλέω, 2η, 3η, 4η φορά, ἔχομε ἀποκάλυψη και συγκάλυψη. Εἶναι ἐκπληκτικόν! Ὥστε νά προχωρεῖ ὁ Θεός πολλάκις, νά ἀποκαλύπτεται σέ δεύτερη φάση, ἐκεῖνο τό ὁποῖο συγκάλυψε. Τί εἶναι παρακαλῶ ἡ Μεταμόρφωσις; δέν εἶναι ἀποκάλυψις τῆς συγκαλύψεως; Συγκαλύπτεται ὁ Θεός Λόγος ὡς ἄνθρωπος, καί ταυτόχρονα ἀποκαλύπτεται μέ τήν Μεταμόρφωσή του μέ τό Θαβώρειον φῶς, πού οἱ μαθηταί μένουν ἔκπληκτοι! Ἔχομεν λοιπόν ἀποκάλυψη, συγκάλυψη καί πάλι ἀποκάλυψη. Τόσο γιατί βέβαια ὁ Θεός δέν δύναται βέβαια νά ὁραθῆ, ὅσο καί διότι ἐξαρτᾶται ἀπό τήν παιδείαν πού μπορεῖ νά ἔχει ἕνας ἄνθρωπος, νά φθάσει νά μπορεῖ νά κατανοήσει.

Ἀκόμη, ἄλλοτε ἐμφανίζεται ὡς «σοφία τοῦ Θεοῦ», τό ὄνομα τό πλῆρες «Ἐνυπόστατος Σοφία» , εἶναι ἀπό τούς Πατέρες. Δέν ὑπάρχει στήν Π. Δ. «Ἐνυπόστατος Σοφία». Ἁπλῶς ἡ «σοφία τοῦ Θεοῦ». Ἄλλοτε ἐμφανίζεται «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ» καί ἄλλοτε σάν.. ὅπως σᾶς εἶπα προηγουμένως, ἀφηρημένη ἔννοια· ὅπως μιλᾶμε γιά τήν κοινή σοφία, ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἔχει πολλή σοφία, σάν ἕνα προϊόν τῆς διανοίας. Συνηθισμένη περίπτωση αὐτή. Ἔτσι, κατά τόν ἴδιο τρόπο, ἐμφανίζεται καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ἀποκαλυπτόμενον καί συγκαλυπτόμενον. Ἀκόμη καί ὁ Υἱός ὡς Λόγος ἀποκαλύπτεται καί κρύπτεται. Ὄχι μόνο σάν Σοφία. Καί ἐδῶ, γιά νά τό ἀντιληφθοῦμε, πῶς εἴπαμε λέγεται; Λόγος.

Πῶς γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ; «Ἐν ἀρχῇ ἦν (ἦτο) ὁ Λόγος». ( Ἰωάν. 1, 1)

Δέν λέει «ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ», λέει « ὁ Λόγος». Ἐδῶ ὅταν λέει « ὁ Λόγος» πῶς κρύπτεται; Μ’ αὐτό πού λέμε στήν ἀνθρώπινη γλῶσσα μας «λόγος». «Θά σοῦ πῶ ἕνα λόγο», λέμε ἐμεῖς. Καί ἔτσι, ἐνῶ εἶναι πρόσωπον, ταυτόχρονα κρύβεται πίσω ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἔκφραση «θά σοῦ πῶ ἕνα λόγο». Κι ἀκοῦστε το αὐτό στήν Ἁγία Γραφή, πού νομίζω τό γνωρίζετε. «…καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γεννηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς». (Γέν.1, 3)

Ἀπό τόν πρῶτο ἀκόμα στίχο τῆς Ἁγίας Γραφῆς στήν Π. Δ. «Εἶπεν», ὁ Θεός.

Ἕνας πού διαβάζει, λέγει: «Ἔ, ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος εἶναι Ἕνας, ἔβγαλε ἕναν λόγο, νά γίνει φῶς». Κι ὅμως ἐδῶ κρύπτεται ἡ δημιουργία τοῦ φωτός ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ Λόγου. Συνεπῶς, ἐνῶ αὐτό τό «εἶπεν» μοιάζει ἀνθρωπίνη ἔκφρασις, εἶναι ὅμως ὁ Θεῖος Λόγος. Ἐκεῖ κρύβεται. Λίγο παρακάτω θά δοῦμε στόν προφήτη Βαρούχ, νά μᾶς τά λέει πιό καθαρά. Καί ὅσο προχωρεῖ ἡ Π. Δ. πρός τήν Καινή Διαθήκη τόσο καί πιό καθαρά μᾶς τά λέγει αὐτά. Καί ἐκπλησσόμεθα. Ἀκοῦστε ἕνα ἄλλο χωρίον ἀπό τούς ψαλμούς: «Τω λόγῳ τοῦ Κυρίου οἱ οὐρανοὶ ἐστερεώθησαν». (Ψαλμ. 32ος , 6) Μέ τόν (Λ)λόγο, λέει, τοῦ Κυρίου ἐστερεώθησαν οἱ οὐρανοί. Δηλ. ποιός κινεῖται ἐδῶ; Ὁ Θεός Λόγος. Ἕνας πού διαβάζει ἀνύποπτος, νομίζει ὅτι ἁπλῶς ὁ Θεός Πατήρ εἶπε κάτι καί ἔγινε. Ἐνῶ εἶναι τό δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔτσι ὁ Θεός Λόγος κρύβεται πίσω ἀπό τήν ἀφηρημένη ἔννοια τοῦ λόγου. Κι ὁ Ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος, μᾶς ἀπεκάλυψε τό Τριαδικόν τῆς Θεότητος.

Καί συνεχίζομε βεβαίως ὑπό τόν προβολέα τῆς Κ. Δ. Σήμερα μελετοῦμε τήν Π. Δ. καί τήν θεολογία της καί τά κατανοοῦμε ὅλα αὐτά, τά ὁποία λίγο-πολύ ἔμεναν ἀκατανόητα, μέσα εἰς τήν Π. Δ. 

   Πρέπει νά ποῦμε κάτι ὅμως. Ὅτι ἡ ἐποχή μας ἔχει ἀποβάλλει τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Ὅπως ἀκριβῶς καί οἱ Ἑβραῖοι τόν ἀπέβαλαν. Δέν τόν ἀπεδέχθησαν, μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Κι ἔτσι ἀπέβαλε ἡ ἐποχή μας, ἐννοεῖται ὁ χριστιανικός κόσμος, ἀπέβαλλε τόν Ἰησοῦν Χριστόν, καί ἁπλώνεται παγκοσμίως ὁ μεγάλος πειρασμός, πού ὁ Κύριος εἶπε. Εἶναι αὐτό γραμμένο εἰς τό τρίτο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, 10ος στίχος. Εἶναι γραμμένο καί εἰς τόν Λουκᾶ, στό 18ον κεφάλαιον 8ος στίχος.

Ἐκεῖ πού εἶπε ὁ Κύριος ὅτι.. «γιά μένα εἶναι σίγουρο ὅτι θά ’ρθῶ, τό θέμα δέν εἶναι ἐκεῖ, ἀλλά ὅταν θά ρθῶ, θά βρῶ τήν πίστη ἐπάνω στή γῆ»; Ποίαν πίστιν; εἰς τό θεανθρώπινον πρόσωπό Σου. Ὅτι θά χάσωμε τήν ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὑπογραμμίζω κάτι πολύ σημαντικό ἐδῶ. Γιατί ἀποτελεῖ κεντρικό σημεῖο, ἀπό ποιμαντικῆς πλευρᾶς. Θά χάσωμε τήν ταυτότητα τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἄλλοτε θά τόν λέμε ὅτι εἶναι Θεός μόνο, κι ὅτι δέν πῆρε ἀνθρωπίνη φύση, ὅπως εἶναι μία αἵρεσις, πού ὑποβόσκει αἰῶνες τώρα, ὁ λεγόμενος μονοφυσιτισμός, κι ἄλλοτε θά λέμε ὅτι εἶναι μόνον ἄνθρωπος, ὅπως εἶναι ὁ Ἀρειανισμός, πού στήν πραγματικότητα πάλι μονοφυσιτισμός εἶναι, γιατί δέχεται μόνο τή μία φύση τοῦ Χριστοῦ. Καταλαβαίνετε λοιπόν ὅτι θά ἔχομε χάσει τήν ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέ τά θέματα πού κάνουμε ἐδῶ, καί μέ τό νά κάνωμε τήν ἀναφορά μας εἰς τήν θείαν Σοφίαν, ἀντιλαμβάνεστε, ὅτι ἀποκτοῦμε περισσότερο καί περισσότερο τήν ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό τά θέματα αὐτά εἶναι ἑξαιρετικῶς ἐπίκαιρα. Ἄς εἶναι γραμμένα στήν Π. Δ. εἶναι ἑξαιρετικῶς ἐπίκαιρα. Γιατί κρατῶντας τήν ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν θά μᾶς ἐπισκεφθεῖ ὁ πειρασμός, προσωπικά τόν καθέναν, θά τόν πετάξουμε τόν πειρασμόν αὐτόν. Καί λέγει σέ μία ἀπό τίς 7 ἱστορικές Ἐκκλησίες ὁ Χριστός, «κι ἐγώ, λέει, θά σέ τηρήσω - θά σέ φυλάξω - ἀπό τόν πειρασμό πού ἔρχεται ἐφ’ ὅλης τῆς γῆς». Καί ξαναλέγω, ὁ πειρασμός, ἐκεῖνο πού ἐτέθη σάν θέμα ἀπό τόν ἴδιο τό Χριστό: «τίνα μὲ λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου»; Δηλ. γιά μένα τί λένε οἱ ἄνθρωποι; Καί τοῦ εἶπαν οἱ μαθηταί Σου, ἄλλος μέν ἔτσι, ἄλλος δέ λέγει ἔτσι.

  Ἕνας προφήτης, ἕνας παλιός προφήτης, πού ξανάρχεται στή γῆ καί κάτι τέτοια πράγματα. «ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι»; ἐσεῖς τί λέτε; Ποιός εἶμαι; Καί εἶπε ὁ ἀπ. Πέτρος: «σύ εἰ ὁ Χριστὸς ο υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». (Ματθ. 16, 13-16) Δηλ. εἶσαι τό δεύτερον πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Κι ὁ Χριστός εἶπε, - ἄν καί δέν πολυκαταλάβαινε ὁ ἀπ. Πέτρος αὐτό πού εἶπε - καί ἔφθασε ὁ Κύριος νά πῆ: «Δέν σοῦ τό ἀπεκάλυψε αὐτό, σάρξ καί αἷμα, - αὐτό εἶναι περίφρασις πού θά πεῖ ἄνθρωπος - ἀλλά ὁ Πατήρ μου, ὅτι εἶμαι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ». Πρέπει λοιπόν νά καταλάβωμε ὅτι κινδυνεύομε στήν ἐποχή μας νά μποῦμε, νά πέσουμε εἰς τόν κυκλώνα τῆς ἀπιστίας, χάνοντες τήν ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θά πῶ δεύτερη φορά· νά γιατί μᾶς εἶναι πάρα πολύ χρήσιμο νά ἐρευνήσωμε τά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ν’ ἀποκτήσουμε μία βαθιά γνώση, γιά νά ξέρομε ποιόν πιστεύομε, ποιόν λατρεύομε. Καί νά μποροῦμε νά φθάσωμε, ἄν τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός - μακάρι σέ μᾶς, δέν ξέρω ἄν θά εἴμεθα ἄξιοι γιά κάτι τέτοιο - ἀκόμη καί μέχρι μαρτυρίου! Καί μή νομίσετε πώς εἶναι τό μαρτύριο μόνο τοῦ αἵματος, ἀλλά καί γιατί θά πιστεύεις εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί θά θεωρεῖσαι «ντεμοντέ», ἀναχρονιστικός ἄνθρωπος, σέ μία ἐποχή πού μιλᾶμε, - εἴμαστε, μπήκαμε, σ’ ἄλλο κύκλο μπήκαμε - σέ μία ἐποχή πού τή λέμε τοῦ «Ὑδροχόου», «Νέας Ἐποχῆς» κλπ, κλπ. Μάλιστα μοῦ ’δειξαν ἕνα βιβλίο Θρησκευτικῶν καί ἔχει ὁ ἐκδοτικός αὐτός οἶκος, γενικόν τίτλον: «Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου»! Τώρα, πῶς μπορεῖ νά εἶναι ὁ γενικός τίτλος τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου «Ἐποχή του Ὑδροχόου» καί νά γράφει καί χριστιανικά βιβλία, αὐτό εἶναι ἕνα ἀπ’ τά μυστήρια. Μπορεῖτε νά φανταστεῖτε περί τίνος θά πρόκειται. Προχθές μοῦ τό δώσανε, θά τό κοιτάξω, ἀκόμη δέν τό ἔχω δεῖ. Ἔτσι λοιπόν, βλέπετε, ὅτι θά πρέπει νά κρατᾶμε γερά τήν ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

   Ἀναφορά τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας  βρίσκομε σέ μερικά βιβλία τῆς Π. Δ. Καί πρῶτα - πρῶτα εἰς τό βιβλίο τοῦ Ἰώβ. Πρέπει νά κάνωμε αὐτή τήν ἀναφορά, ὅτι δέν μιλάει μόνο ἡ Σοφία Σειράχ. Γράφει ἐκεῖ στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, μεταξύ πολλῶν ἄλλων: «Ἡ δὲ σοφία πόθεν εὑρέθη; ποῖος δέ τόπος ἐστὶ της ἐπιστήμης»; (Ιώβ 28, 12) ἀμέσως μετά: «ἡ δὲ σοφία πόθεν εὑρέθη; -τό ἐπαναλαμβάνει τό ἱερό κείμενο!- ποῖος δὲ τόπος ἐστὶ τῆς συνέσεως»; (Αὐτόθι 28, 20) Τήν μία φορά μᾶς μιλάει γιά τήν ἐπιστήμη, καί τήν ἄλλη φορά μᾶς μιλάει γιά τήν σύνεσιν. Ἀλλά ἐδῶ τό βάρος τῆς ὅλης προτάσεως, τῶν δύο αὐτῶν προτάσεων, πέφτει ἐπάνω στό «ποῖος δὲ τόπος ἐστὶ». Ποιός εἶναι ὁ τόπος τῆς σοφίας; Πόθεν εὑρέθη; Ποῦθε η σοφία. Ποιός εἶναι ὁ τόπος της; Γιατί εἴμαστε μαθημένοι ἐδῶ, ἀπό τόν χῶρο - χρόνο πού ζοῦμε, νά λέμε, «ποῦ μένω, ποῦ κατοικῶ, ποῦ βρίσκομαι»; μ’ αὐτήν τήν ἀνθρωπομορφική ἔκφραση, ὡς τόπος, ὡς χρόνος.

Λέει παρακάτω τό βιβλίον τοῦ Ἰώβ, (κεφ. 28, 12 καί 20, 23), καί ἐδῶ λέγει: «ὁ Θεὸς εὖ, καλῶς, συνέστησεν - καλῶς κατεσκεύασε - αὐτῆς τὴν ὁδόν, αὐτὸς δέ οἶδε τὸν τόπον αὐτῆς·». (Αὐτόθι 28, 23-27) Ἐκεῖνος γνωρίζει τόν τόπον τῆς σοφίας. Ἄρα λοιπόν εἶναι κάτι τό ἀνεξιχνίαστον, εἶναι κάτι τό μυστηριῶδες. Ποιός εἶναι ὁ τόπος τῆς σοφίας; Γιατί εἶναι ἀνεξιχνίαστον; Γιατί εἶναι Θεότης, εἶναι τό δεύτερον πρόσωπον της Ἁγίας Τριάδος. Ποιός ὁ τόπος της; Ποῦ; Καί ταυτόχρονα ἔχωμε τήν ἐξιχνίαση τῶν ἔργων τῆς σοφίας. Ὄχι τόν τόπο τῆς σοφίας, ἀλλά τήν ἐξιχνίαση τῶν ἔργων τῆς σοφίας. Ἐκεῖνα πού ἔκανε ἡ σοφία.

Γι’ αὐτό γράφει ἐκεῖ στόν Ἰώβ πάλι: «τότε εἶδεν αὐτὴν καὶ ἐξηγήσατο αὐτὴν, ἑτοιμάσας ἐξιχνίασεν». Τότε δηλ. ὁ Θεός εἶδε τή δημιουργία Σου καί προέβαλε εἰς ἐμᾶς φανερά τή Σοφία Σου, ἐνῶ πρότερα ἦταν - ἡ Σοφία πάντοτε - ἀποκεκρυμμένη, κρυμμένη. Ἄρα λοιπόν πῶς γνωρίζουμε τήν Σοφίαν; ποιός ὁ τόπος αὐτῆς; Διά τῶν ἔργων 

της. Θά τό λέγαμε σήμερα μέ μία θεολογική γλῶσσα, κάτι παραπάνω ἀπό τά ἔργα, «διά τῶν ἐνεργειῶν της». Ξαναλέγω, κάτι παραπέρα ἀπό τά ἔργα. Ἄλλο «ἔργα» καί «ἄλλο ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ». Εἶναι δύο διαφορετικά πράγματα. Γιατί τά ἔργα εἶναι ὑλικά, γεγονότα τῆς Ἱστορίας, ὅλα εἶναι ὑλικά, ἐνῶ ἡ ἐνέργεια εἶναι ἄκτιστος καί ἀπορρέει ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ἐκεῖνο τό «ἑτοιμάσας ἐξιχνίασεν» θά ’θελα νά μείνω καί νά ρίξω τό βάρος, ἐδῶ στόν Ἰώβ, πού λέει «ἐξιχνίασεν». Μᾶς θυμίζει αὐτή ἡ λέξη, ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ ἀπ. Πέτρος. Εἶναι στήν πρώτη του Ἐπιστολή: «Χριστός ἔπαθεν ὑπὲρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ·» (Πετρ. Α΄ 2, 21) Καί μᾶς ἄφησε, λέγει ὑπογραμμόν, δηλ. παράδειγμα γιά νά πάτε ξοπίσω ἀπό τίς πατουσιές του. Ἴχνος εἶναι ἡ πατουσιά. Ἀλλά καί γενικώτερα τό ἴχνος ἐκεῖνο πού ἀφήνει κάτι τό ὁποῖον βλέπουμε.

Νά ἀκολουθήσουμε δηλαδή τίς πατουσιές τοῦ Χριστοῦ. Βέβαια ἐδῶ ὁμιλεῖ ἀπό ἠθικῆς καί πνευματικῆς πλευρᾶς. Θά τό δοῦμε ὅμως. Τά ἴχνη τῆς Σοφίας - παρακάτω - εἶναι διάχυτα μέσα εἰς τήν δημιουργίαν. Παντοῦ βρίσκεις τά ἔργα τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας. Εἶναι ἐκεῖνο πού λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο,», ὅλα ἔγιναν «δι’ αὐτοῦ». Εἴδατε; Δέν λέει «ὑπ’ αὐτοῦ». Λέει «δι’ αὐτοῦ», γιατί ὁ Πατήρ δημιουργεῖ διά τοῦ Υἱοῦ. «καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν ὅ γέγονεν». ( Ἰωάν. 1, 3) Τίποτα δέν ἔγινε, ἀπ’ ὅ,τι ἔχει γίνει. Συνεπῶς τά πάντα ἀποτελοῦν χνάρια τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Ἀλλά λέει κανείς, μά πῶς, ποῦ; Ἀρκεῖ νά ἔχεις μάτια νά βλέπεις. Δέν ὑπάρχει τίποτα πού νά μήν εἶναι χνάρι τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Ἀλλά ἔχω ὅμως καί τά ἀνθρώπινα ἴχνη τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας. Εἶναι ἐκεῖνο πού γράφει ὁ ἀπ. Πέτρος, πού σᾶς εἶπα προηγουμένως. Ποιά εἶναι αὐτά τά ἀνθρώπινα ἴχνη; Εἶναι ἐκεῖνα πού λέει ὁ ἀπ. Παῦλος, πῶς ἔζησε ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος, ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νά ζήσουμε. Ἔχομε λοιπόν τά ἴχνη τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας μεσ’ τήν δημιουργία πρό τῆς Ἐνανθρωπήσεως, κι ἔχομε καί τά ἴχνη τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας μετά τήν Ἐνανθρώπηση.

Καί τελειώνει ἐδῶ τό βιβλίον τοῦ Ἰώβ: «εἶπε δὲ ἀνθρώπῳ· - εἶπε στόν ἄνθρωπο ὁ Θεός - ἰδού ἡ θεοσέβειά ἐστι σοφία, τὸ δὲἀπέχεσθαι ἀπὸ κακῶν ἐστιν ἐπιστήμη». (Ιώβ 28, 28) Δηλ. τί εἶναι, λέγει, ἡ θεοσέβεια; Εἶναι ἡ

σοφία. Νά σᾶς τό ἀποκαλύψω; Μόνο ἐάν ζήσεις μέ τήν θεοσέβεια, ἀνακαλύπτεις τά ἴχνη τῆς Σοφίας. Ἄν ζήσεις τήν θεοσέβεια, τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ἔχεις τόν φόβο τοῦ

Θεοῦ, ἐκεῖ θά ἀνακαλύψεις τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν, «τὸ δὲ ἀπέχεσθαι ἀπὸ κακῶν ἐστιν ἐπιστήμη», λέει, ὁ Ἰώβ. Εἶναι ἡ ἀρνητική πλευρά τοῦ πράγματος.

Τό πρῶτο εἶναι ἡ θετική. Τό δεύτερο, ἡ ἀρνητική πλευρά. Δηλαδή ἄν ἀπέχεις ἀπό κάθε τί κακό, τότε θά γνωρίσεις τήν ἐπιστήμην. Ἐδῶ νά σᾶς πῶ καί κάτι, νά τό ξέρομε κι αὐτό. Πάρα πολλές φορές στήν Π. Δ. γίνεται λόγος περί τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας, μέ τό ὄνομα «Ἐπιστήμη». Θά τό γράφαμε μέ «Ε» κεφαλαῖον. Ἄλλο ὄνομα τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ἔχει πάρα πολλά ὀνόματα. Ἀνάλογα μέ τήν ἐνέργεια πού θά ἔχει μέσα στή δημιουργία της. Ἔτσι, σάν νά λέει ἐδῶ: ἐάν ἀπέχεις ἀπό τό κακό καί ζῆς τό ἀγαθόν, θά γνωρίσεις τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν. Εἴτε μέ τό ὄνομα «Σοφία» εἴτε μέ τό ὄνομα «Ἐπιστήμη». Εἶναι δυνατόν σήμερα, πῶς νά γνωρίσωμε σήμερα τήν Ἐνυπόστατον Σοφία, πού μετερχόμεθα τό κακό σέ εὐρυτάτη κλίμακα; Εἶναι δυστύχημα. Αὐτά λέγει τό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, ἀγαπητοί 

μου.

   Μετά, δεύτερον, τό βιβλίον του Βαρούχ. Ὁ Βαρούχ, ἦτο, γνωστόν, γραμματεύς τοῦ προφήτου Ἱερεμίου. Καί προφήτης. Καί γραμματεύς τοῦ προφήτου καί προφήτης ὁ ἴδιος. Κι ἐκεῖνος μιλάει διά τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν, στό 3ο του και στο 4ο κεφάλαιο. Γράφει.. παίρνοντας κάτι μόνο, γιατί ἄν ἔπρεπε, ἀγαπητοί μου, νά πάρωμε ὅλα κατά γράμμα, δέν θά τελειώναμε ποτέ. Γράφει ἐκεῖ, ἀποτεινόμενος πρός τόν Ἰσραήλ, πού νομίζω ὅτι ἀποτελεῖ τό κορύφωμα της Π. Δ. πού ἀναφέρεται εἰς τήν

Ἐνυπόστατον Σοφίαν, γράφει λοιπόν : «…ἐγκατέλιπες τὴν πηγήν τῆς σοφίας». Θυμηθεῖτε ἕνα τροπάριο της Μ. Ἑβδομάδος : ‘’Ὦ, λαέ μου δύο ἁμαρτήματα ἔκανες, ἐγκατέλειψες, λέει, τήν πηγή τῆς ζωῆς, - ἄλλο ὄνομα του Θεοῦ λόγου -, ὡς «Ζωή», «ἐγώ εἶμαι ἡ Ζωή» πού εἶπε ὁ Χριστός. Εἴδατε; Ἡ ὑμνογραφία πολύ μᾶς βοηθάει. Ἤ ὅταν μποῦμε στή θεολογία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, κατανοοῦμε κατόπιν τά τροπάρια, τήν ὑμνογραφία. Μήν τό ξεχνᾶτε αὐτό, εἶναι πάρα πολύ σημαντικό. Ἀλλιώτικά μᾶς μένουν τά τροπάρια ἀκατανόητα καί συνεπῶς δέν τά ἀξιοποιοῦμε ὅπως θά πρέπει. «Τίς εὗρε τὸν τόπον αὐτῆς…»; Εἴδατε; Ἐκτός ἀπό τόν Ἰώβ, τό λέγει αὐτό καί ὁ Βαρούχ. Τί θά πῆ αὐτό, ποιός βρῆκε τόν τόπο της; Δηλαδή ὅτι εἶναι ἐκτός χώρου καί χρόνου. Αὐτό θά πεῖ. Δέν ἔχει τόπο, δέν ἔχει χρόνο. Ἄρα λοιπόν ἡ Σοφία εἶναι ἀΐδιος. Ἀΐδιος θά πεῖ χωρίς ἀρχή καί χωρίς τέλος. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός παίρνει τό ὄνομα - Κ. Δ. τώρα - «Ἐγώ εἰμί τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καὶ τό τέλος», πού θά πεῖ, «ἐν ἐαυτῷ» ἔχω τήν ἀρχή καί τό τέλος. Δηλ. ἄν κάτι ἀρχίζει νά γίνεται, ὅπως ἡ δημιουργία, ἤ τελειώνει, ὅ,τι εἶναι, σέ μένα ὑπάρχει. Ἄρα λοιπόν ἐγώ εἶμαι ἔξω ἀπό τό Α καί τό Ω. Εἶμαι χωρίς χρόνο, χωρίς χῶρο. Συνεχίζει ὁ Βαρούχ : «καὶ τίς εἰσῆλθεν εἰς τούς θησαυροὺς αὐτῆς»; (Βαρ. 3, 12&15) Ποιός λέει, μπόρεσε νά μπῆ μέσα εἰς τούς θησαυρούς της; Κι ἐδῶ οἱ θησαυροί τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας, ἀγαπητοί μου, εἶναι, δύο, θά λέγαμε κατηγορίες.

Ἡ μία κατηγορία εἶναι ὅ,τι ἀφορά εἰς τήν κτιστήν δημιουργίαν. Καί τό ἄλλο, εἶναι οἱ πνευματικοί θησαυροί της.

Δέ λέει ὁ ἀπ. Παῦλος, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ θησαυρός πάσης σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ; Θησαυρός. Εἰς τόν ὁποῖον θησαυρόν, εἶναι ἀπόκρυφη ὅλη ἡ γνῶσις. Αὐτό εἶναι ἡ δεύτερη κατηγορία.

Ἡ πρώτη, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά πῶ, νά γράψωμε ἕνα βιβλίο περί τῶν μεταβολῶν, ἀνάλογα μέ τή θερμοκρασία τοῦ νεροῦ.

Ἡ συμπεριφορά τοῦ νεροῦ ἔναντι τῆς θερμοκρασίας, καί δέν ξέρω, ποιῶν ἄλλων παραγόντων. Καί βλέπετε τώρα, ἄλλοτε τό χιόνι - δέν λέω τώρα γιά τόν ἀτμό, δέν λέω τίποτε γιά τό νερό στήν φυσική του κατάσταση, στήν παγωμένη κατάσταση - νά βλέπετε νά ἐμφανίζονται οἱ νιφάδες τοῦ χιονιοῦ, ἀνάλογα τί θερμοκρασία ὑπάρχει ἀπ’ ἔξω, κλπ. κλπ., σέ διάφορα γεωμετρικά σχήματα. Ἐρευνῆστε παρακαλῶ αὐτό. Καί πεῖτε, γιατί οἱ κρύσταλλοι παίρνουν αὐτά τά σχήματα;

Ὑπάρχει ἕνα σύγχρονο μάθημα, Πανεπιστημιακό, σύγχρονο, πού ἀναφέρεται εἰς τούς κρυστάλλους. Δηλ. ἕνα ὑλικό, ὅταν πήγνυται, παρουσιάζει μία μορφή κρυστάλλων. Τό ξέρετε ὅτι εἶναι ὁλόκληρη ἐπιστήμη ἡ Κρυσταλλογραφία; Γιατί δέν ἀναφέρεται μόνο εἰς τό νερό. Ἀναφέρεται καί εἰς ὅλα τά ὑλικά πράγματα, τά ὁποῖα κρυσταλλοῦνται. Κάτω ἀπό πίεση, κάτω ἀπό θερμοκρασία, κάτω ἀπό.. ἐπιστήμη ὁλόκληρη εἶναι, πραγματικά.

  Ἔ, γράψτε λοιπόν ἐκεῖ πέρα. Τί θέλετε νά γράψετε;

Πολλά πράγματα. Ὁ Πλάτων, πού τό εἶχε δεῖ αὐτό, ἀσφαλῶς τό νερό πρέπει νά εἶδε, ἀσφαλῶς τίς νιφάδες πρέπει νά εἶδε τοῦ χιονιοῦ, ἔγραψε ὅτι «ὁ Θεός ἀεί γεωμετρεῖ»! Τί ὡραῖο αὐτό! Ὁ Θεός, λέει, πάντοτε γεωμετρεῖ. Ὁ Πλάτων.

Ποιός Θεός; Ὁ Θεός Λόγος! Ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία. Ἀεί γεωμετρεῖ! Καί εἶναι τόσο ὑπέροχο αὐτό, πραγματικά. Ποιός, λέει, μπῆκε εἰς τούς θησαυρούς της; δηλ. νά ἐξιχνιάσει, τί ὑπάρχει ἀπ’ ὅλα αὐτά;

Καί συνεχίζει ὁ Βαρούχ : «νεώτεροι εἶδον φῶς καὶ κατῴκησαν ἐπὶ τῆς γῆς», δηλ. μέ τή γέννησή τους - ὅταν γεννιέται κανείς, ὁ νεότερος, τό παιδί, τό μωρό του - εἶδαν τό φῶς του ἡλίου. Ὅταν γεννηθήκαμε, ἀνοίξαμε τά μάτια μας, εἴδαμε τό φῶς τοῦ ἡλίου, «ὁδόν δὲ ἐπιστήμης οὐκ ἔγνωσαν,» ἀλλά τήν ὁδόν, δηλ. τόν τρόπο, τάς μεθόδους τῆς ἐπιστήμης, δηλ. τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας, δέν ἐγνώρισαν οἱ ἄνθρωποι, «οὐδὲ συνῆκαν τρίβους αὐτῆς οὐδὲ ἀντελάβοντο αὐτῆς·» (Βαρ. 3, 20)

Οὔτε κατενόησαν τά μονοπάτια της, δηλ. τάς μεθόδους της, τούς τρόπους της, οὔτε κἄν πῆραν ἀντίληψη. Γι’ αὐτό καί ὁ ἀρχαῖος κόσμος, μακράν τοῦ Θεοῦ, ὁ εἰδωλολατρικός ὁ ἐθνικός κόσμος, μποροῦσε νά βγάζει διάφορες θεωρίες καί νά λέει, καί νά λέει καί νά λέει, γιατί; Δέν μποροῦσαν νά δοῦν τή Σοφία, ἀφοῦ εἰδωλολατροῦσαν. Δέν ἐλατρεύετο ὁ ἀληθινός Θεός. «Τίς ἀνέβη εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἔλαβεν αὐτὴν καὶ κατεβίβασεν αὐτὴν ἐκ τῶν νεφελῶν». (Αὐτόθι 3, 29) Ἀσφαλῶς κανείς. Καί ἀναφέρεται ἐδῶ ὁ Βαρούχ, σέ μία μεγαλοπρεπῆ καί κεφαλαιώδη πραγματικότητα.

Ὀπότε ἐκεῖ ἀναγνωρίζωμε ποιά εἶναι ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία του Θεοῦ. Ἀκόμη γράφει ὁ Βαρούχ. Καί ἐδῶ εἶναι τό μεγαλειῶδες του Βαρούχ. Συγκλονίζει. Δέν ξέρω, ἐγώ ἔχω συγκλονιστεῖ πάρα πολύ. «ὁ ἀποστέλλων τὸ φῶς,» αὐτός πού στέλνει τό φῶς - ὄχι κατά τό «εἶπεν ὁ Θεός γενηθήτω φῶς» - ἀλλά αὐτός πού στέλνει τό φῶς! Μία μικρή παρενθεσούλα, ἐν παρόδῳ. Σᾶς το ’χω ξαναπεῖ, θά τό θυμόσαστε.

Ὅταν ἐξαποστέλλεται τό φῶς, πάει νά πεῖ ὅτι φεύγει ἀπό ἕνα σημεῖο καί πηγαίνει σέ ἕνα ἄλλο σημεῖο. Ἄρα πορεύεται. Ἄρα ἔχει ταχύτητα. Μόλις τόν περασμένον αἰῶνα ἀνακαλύψαμε ὅτι τό φῶς, ἔχει ταχύτητα! Ἐλᾶτε νά μοῦ πεῖτε τώρα αὐτό ἐάν εἶναι τυχαῖον (ἀπό ἐπιστημονικῆς πλευρᾶς).

«ὁ ἀποστέλλων τὸ φῶς καὶ πορεύεται, ἐκάλεσεν αὐτό, καὶ ὑπήκουσεν αὐτῷ τρόμῳ·». Πήγαινε! ὦ φῶς. Ἔλα! καί ξαναγύρισε τό φῶς. Μέ τρόμον! «οἱ δὲ ἀστέρες ἔλαμψαν ἐν ταῖς φυλακαῖς αὐτῶν καὶ εὐφράνθησαν», φυλακή τοῦ ἀστέρος εἶναι< ὅταν ἐμφανίζεται εἰς τόν οὐρανόν ἕνα ἀστέρι λέγεται ἡ φυλακή τοῦ ἀστέρος, δηλ. ἡ σκοπιά του· καί χάρηκαν, λέει, τ’ ἀστέρια, «ἐκάλεσεν αὐτούς καὶ εἶπον· πάρεσμεν,» κάλεσε τ’ ἀστέρια καί εἶπαν, εἴμαστε παρόντες, «ἔλαμψαν μετ’ εὐφροσύνης τῷ ποιήσαντι αὐτούς». Κι ἔδωσαν πιό πολύ φῶς, γιά νά τιμήσουν Ἐκεῖνον πού τά ἐδημιούργησε τά ἀστέρια. «οὗτος ὁ Θεὸς ὑμῶν,» - λέει τώρα ὁ Βαρούχ - αὐτός εἶναι ὁ Θεός μας. Ποιός; Ὁ Ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ πού λέγει ὁ Ἠσαΐας, πού τόν εἶδε ἐπί θρόνου καθήμενον καί πού ἡ παρθένος ἔτεκεν υἱόν. Καί αὐτός ὁ υἱός εἶναι «μεθ’ ἡμών ὁ Θεός», ὁ Ἐμμανουήλ. Εἶναι μαζί μας ὁ Θεός. Ὁ Ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ. «οὗτος ὁ Θεὸς ὑμῶν οὐ λογισθήσεται ἕτερος πρὸς αὐτόν», μή λογαριασθῆ ἄλλος Θεός, «ἐξεῦρε πάσαν ὁδὸν ἐπιστήμης καὶ ἔδωκεν αὐτὴν Ἰακὼβ τῷ παιδί αὐτοῦ καί Ἰσραὴλ τῷ ἠγαπημένῳ ὑπ’ αὐτοῦ·», δηλ. ἔγινε ἡ ἐκλογή τοῦ Ἁβραάμ καί ἡ δημιουργία τοῦ περιούσιου λαοῦ. «μετά τοῦτο - ἐδῶ εἶναι τά κεφαλαιώδη - ὕστερα ἀπ’ ὅλα αὐτά, δηλ. ὕστερα ἀπό τή δημιουργία τοῦ φωτός κλπ, κλπ, τοῦ σύμπαντος - ἐπὶ γῆς ὤφθη, ἐπάνω στή γῆ ἔγινε ὁρατός, καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Αὐτόθι 3, 33-38) καί μέ τούς ἀνθρώπους συνανεστράφη. Ἡ Ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ Λόγου, τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας. Συγκλονίζει αὐτό; Κι αὐτό εἶναι γραμμένο αἰῶνες πρίν, πρό Χριστοῦ.

Βλέπει λοιπόν κανείς ὁλοκάθαρα ὅτι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, εἶναι Ἐνυπόστατη, εἶναι πρόσωπον καί εἶναι ὁ Ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ πού Ἐνηνθρώπησε. Κι ὅπως γράφει ὁ Εὐαγγ. Ἰωάννης «καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Σκήνωσε ἀνάμεσά μας, δηλ. ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός. Εἴδατε ἡ ταυτότητά του; Ἔκπληκτος δέ ὁ προφήτης καί γεμάτος ἱερή ὁρμή, ὁ Βαρούχ, στρέφεται πρός τόν λαόν καί τοῦ λέγει: «Ἐπιστρέφου Ἰακὼβ, καὶ ἐπιλαβοῦ αὐτῆς,». Νά ἐπιστρέφης Ἰακώβ, δηλ. Ἰσραήλ, καί ἐπιλαβού αὐτῆς. Ποιᾶς; τῆς Σοφίας. Προσέξτε. Ἐπιλαμβάνομαι· πιάνω. Πιάστην τήν Σοφία, κράτησέ τηνε «διόδευσον πρὸς τὴν λάμψιν κατέναντι τοῦ φωτός αὐτῆς» (Βαρ. 4, 2) καί περπάτα πρός τό φῶς πού εἶναι ἀπέναντί της, πού ἡ ἰδία εἶναι φῶς. Ἐγώ εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου, εἶπε ὁ Χριστός.

Ὤ Ἰσραήλ, πήγαινε, ἅρπαξέ την, χούφτιασέ την, πάρτηνε, μή τήν ἀφήσεις.Θά λέγαμε λοιπόν κι ἐμεῖς, ἀγαπητοί, γιά νά συνεχίσωμε, πρῶτα ὁ Θεός τήν ἐρχομένη φορά, γιατί ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν εἰσαγωγή πού κάνουμε, κι ἐμεῖς ἰδιαίτατα, οἱ Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἀφοῦ γνωρίσωμε τήν ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά μήν τήν ἀφήσωμε ποτέ. Νά μήν τήν ἀφήσωμε ποτέ! Ὅ,τι ἄνεμοι κι ἄν πνεύσουν, ὅ,τι καιροί κι ἄν ἐπικρατήσουν, ποτέ νά μήν ἀφήσωμε τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν. Εἶναι ὁ θησαυρός μας. Εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἀμήν.

194η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης 
« Σοφία Σειράχ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Σοφία Σειράχ " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/sofia-seirax
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oRvQcJSffpry9_VIhWtola

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Σοφία Σειράχ».🔻
https://drive.google.com/file/d/15yPd5yULQpwqBdVJzrpusJNL6wa2BczM/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Σοφία Σειράχ».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40o1lCOake2wwX61iRYZNi-M

🔸📜 Απομαγνητοφωνημενες ομιλίες της σειράς «Σοφία Σειράχ».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%CF%87.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

🇷🇺 Αμερική. Η μεγάλη πόρνη Βαβυλώνα της αποκαλύψεως.ϖ

†.Книга Премудрости Иисуса, сына Сирахова, гл. 35:22 «доколе не совершит суда над народом Своим и не обрадует их Своею милостью.»
В этом месте говорится о том, что избранный народ насладится милостью тогда, когда над ним произойдёт суд и вернётся справедливость. Святой автор этих слов, возлюбленные мои, как мы видим, выходит за рамки отдельных случаев, в которых присутствует несправедливость и видит перед собой народ Израиля с его национальными перипетиями.

В Книге Пророка Иеремии гл. 25:8-9 народу Израиля сказано  : «Посему так говорит Господь Саваоф: за то, что вы не слушали слов Моих,
вот, Я пошлю и возьму все племена северные, говорит Господь, и пошлю к Навуходоносору, царю Вавилонскому, рабу Моему, и приведу их на землю сию и на жителей ее и на все окрестные народы; и совершенно истреблю их и сделаю их ужасом и посмеянием и вечным запустением.» Но потом Господь говорит о том, что пощадит свой народ, потому что его наказание закончилось, а царь Вавилонский и народ его, который причинил израильтянам страдания — будет наказан за свою жестокость и несправедливость. Об этом говорится в Кн. Пророка Иеремии, гл. 25:12  «И будет: когда исполнится семьдесят лет, накажу царя Вавилонского и тот народ, говорит Господь, за их нечестие, и землю Халдейскую, и сделаю ее вечною пустынею.»

И действительно, друзья мои, типичный пример таков, что Израиль существует по сей день, не смотря на свои исторические перипетии, а Вавилон и вавилоняне исчезли, их больше нет. То есть, нет народа с тем вавилонским сознанием. Произошли другие народы и так далее и так далее.. Но помимо Израиля как нации, есть ещё другой, Новый Израиль—это христиане. Подумайте о страданиях христиан на протяжении веков. Речь, естественно, не о том, что христиане должны наказываться, а о том, что в течение истории они должны были исповедовать Христа и одного этого исповедания было достаточно для того, чтобы привести их к мученичеству. Таким образом, только за первые три века, у нас появилось примерно от 11 до 13 миллионов мучеников. Заметьте, что страдания христиан и гонения на них не прекращаются. Гонения могут остановиться в одном месте, но начаться в другом. Сегодня у нас—  христиан, здесь мир, но завтра начнутся гонения. Никто не знает, что будет завтра с христианами. Это происходит не потому, что Господь наказывает нас, но по той причине, что происходит исповедание Веры в тот момент, когда чёрные и тяжёлые тучи атеизма сгущаются. И только Бог знает, сколько новых мучеников появится завтра. А тем более, с этой глобализацией. О, можете быть уверены в этом ! Всё самое худшее можете ждать от глобализации. На самом деле у нас есть даже примеры на данный момент, конечно есть, неужели вы этого не замечаете ? Поэтому, мы можем себе представить, что будет происходить завтра. Какие преследования могут быть против христиан ? Такие, что запретят даже имя Христа произносить, страшно даже подумать. Гонения существуют в каждой эпохе и во все времена. Кто это делает ? Христиан гонят заблудшие ! Они проявляют несправедливость и жестокость к народу Божьему и за это будут наказаны навсегда, да !

О, эта великая блудница ! О, эта вавилонская блудница, с которой блудодействовали цари и купцы земные ! Вы спросите у меня, как это возможно ? Это народ (греч. λαός). В течение 20 лет мы толкуем с вами Откровение, мои возлюбленные. Я вам уже говорил, и это не дерзость, а тем более сейчас, мы понимаем это ещё лучше—это Америка, Соединённые Штаты. Мы не боимся сказать это, да, Соединенные Штаты— это великая блудница, о которой говорится в Апокалипсисе, блудница, которая сидит на звере багряном.
Можно ли сидеть на звере, на Дьяволе и антихристе и быть при этом великим человеком или великой страной ? Когда говорится о её блудодеяниях, то что имеется ввиду ? Это американская культура, которая достигла всех частей Земли, везде. И вы видите людей, они всё заблуждаются и заблуждаются, и уходят от Господа. С чего начать, с того, как они живут? С их образа жизни ? С их образа мыслей ? С Голливуда ? С чего ? Это и есть блуд, насаждаемый всем народам на Земле. Я помню один плакат 50 лет назад, на нем было показано, как некоторые африканцы рассматривают фотографии какого-то голливудского фильма. Вот, как они насаждают народам свои  блудодеяния— своей горькой культурой ! В общем, вся эта западная цивилизация, я не выделяю европейцев, к сожалению, не выделяю, это наше горе...
Но дело в том, что все те мученики и исповедники, которые погибли за Веру, исповедуя Христа, обязательно будут поставлены в Царство Божие. Помните, я вам говорил об этом месте в Откровении 6 главе 10 ст.:
«И возопили они громким голосом, говоря: доколе, Владыка Святый и Истинный, не судишь и не мстишь живущим на земле за кровь нашу?»
И даны были им, говорится в Откровении, белые одежды. И было сказано, чтоб они подождали ещё немного, «малое время». Послушайте, это выражение—«малое время», производит на меня впечатление. То есть, «подождите ещё немного, пока братья ваши не будут убиты, как и вы и тогда Я отомщу за кровь, пролитую несправедливо». Откровение 6:11
«И даны были каждому из них одежды белые, и сказано им, чтобы они успокоились еще на малое время, пока и сотрудники их и братья их, которые будут убиты, как и они, дополнят число.»

Вот что означает отрывок, с которого мы с вами начали: « доколе не совершит суда над народом Своим и не обрадует их Своею милостью.» И Божья милость здесь, ничто иное, как Царство Божие. Что нам ещё нужно ? Поэтому, я говорю вам, не ожидайте справедливости в этой жизни, ни в ваших личных делах, не в национальных и иногда, даже в Церкви с её членами.

Απόσπασμα από την 265η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Σοφία Σειράχ ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Σοφία Σειράχ " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/sofia-seirax
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oRvQcJSffpry9_VIhWtola

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Αμερική. Η μεγάλη πόρνη Βαβυλώνα της αποκαλύψεως.ϖ

†. ἕως κρίνῃ τὴν κρίσιν τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, καὶ εὐφρανεῖ αὐτοὺς ἐν τῷ ἐλέει αὐτοῦ. (Σοφ. Σειρ. 35,23)
Και η απόδοσις : "μέχρις ότου θα κρίνει και θα αποδώσει δικαιοσύνη και θα υπερασπίσει τον λαό του και θα χαροποιήσει τους εκλεκτούς του λαού του, με το έλεός του".
Ο ιερός συγγραφεύς εδώ αγαπητοί, βλέπουμε ότι, ξεπερνά τις ατομικές περιπτώσεις, πώς μπορεί κανείς να αδικείται ή όχι και βλέπει μπροστά του, αυτόν τον λαόν του Ισραήλ, με τις εθνικές του περιπέτειες.

Κάπου λέγει η γραφή, ότι, θα στείλω σε εσάς
- λέγει ο Θεός - τιμωρούς τους Βαβυλωνίους. [...]
( ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω καὶ λήψομαι τὴν πατριὰν ἀπὸ βοῤῥᾶ καὶ ἄξω αὐτοὺς ἐπὶ τὴν γῆν ταύτην καὶ ἐπὶ τοὺς κατοικοῦντας αὐτὴν καὶ ἐπὶ πάντα τὰ ἔθνη τὰ κύκλῳ αὐτῆς καὶ ἐξερημώσω αὐτοὺς καὶ δώσω αὐτοὺς εἰς ἀφανισμὸν καὶ εἰς συριγμὸν καὶ εἰς ὀνειδισμὸν αἰώνιον·)
(Ιερ. 25,9). Μετά όμως λέει το εξής ο Θεός, θα ελεήσω εσάς, γιατί επαρκώς τιμωρηθήκατε, αυτούς δε, θα τους τιμωρήσω για την σκληρότητά τους και όσες αδικίες προκάλεσαν σε εσάς. (καὶ ἐν τῷ πληρωθῆναι τὰ ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐκδικήσω τὸ ἔθνος ἐκεῖνο, φησὶ Κύριος, καὶ θήσομαι αὐτοὺς εἰς ἀφανισμὸν αἰώνιον·) (Ιερ. 25,12)

Και πραγματικά αγαπητοί μου, τυπικό παράδειγμα είναι το εξής: Ο Ισραήλ υπάρχει μέχρι σήμερα, παρά τις περιπέτειες που είχε τις ιστορικές, όχι όμως και οι Βαβυλώνιοι, οι Βαβυλώνιοι δεν υπάρχουν πιά. Δηλαδή, δέν υπάρχει άνθρωπος που να έχει Βαβυλωνιακή συνείδηση. Έγιναν άλλοι λαοί και λοιπά και λοιπά..
Πέραν όμως του Ισραήλ ώς εθνότης, είναι και ο νέος Ισραήλ οι χριστιανοί. Σκεφθείτε, τα μαρτύρια των χριστιανών μέσα είς τους αιώνες. Όχι βεβαίως για να τιμωρήσει τους Χριστιανούς, αλλά γιατί ήτανε η ανάγκη, οι χριστιανοί να ομολογούν τον Χριστό και η ομολογία τους αυτή, τους έφτανε τους οδηγούσε, μέχρι το μαρτύριο. Έτσι έχουμε 11 με 13 εκατομμύρια μάρτυρες, κατά υπολογισμούς, μόνο τους τρείς πρώτους αιώνες. Σημειώσατε ότι το μαρτύριο και οι διωγμοί των χριστιανών δεν σταμάτησαν. Μπορεί να σταματάει σε ένα τόπο, συνεχίζεται όμως σε έναν άλλον τόπο. Σήμερα εδώ να έχομε ειρήνη ώς χριστιανοί, αύριο όμως, να έχουμε ένα διωγμόν. Κανείς δέ γνωρίζει, τί θα γίνει αύριο με τους χριστιανούς. Όχι για να μας τιμωρήσει ο Θεός, κάπου και που έχουμε και την περίπτωση αυτή εδώ που τα λέμε, άλλα, για να υπάρξει η απόδοση της ομολογίας, όταν φτάνουν βαριά σύννεφα αθεΐας και λοιπά και λοιπά.. Και ο Θεός ξέρει, αύριο πόσους άλλους καινούργιους μάρτυρες μπορούμε να έχουμε.
Μάλιστα με αυτήν την παγκοσμιοποίηση, ώ, να' στε σίγουροι γι' αυτό. Ό, τι χειρότερο μπορείτε να περιμένετε με την παγκοσμιοποίηση. Και μάλιστα δείγματα, βεβαίως δείγματα έχομε από τώρα, ή μήπως δέν τα έχετε αντιληφθεί τα δείγματα αυτά;
Υπάρχουν δείγματα, και λέμε αύριο τί μπορεί να γίνει;
Τί διωγμός θα μπορεί να υπάρξει εναντίον των χριστιανών..;
Να μήν μπορείς να προφέρεις το όνομα καν, Χριστός. Λοιπόν μη συζητούμε.. Σε κάθε εποχή πάντοτε έχομε αυτούς τους διωγμούς. Όλοι αυτοί, ποιοι είναι; Οι αδικούντες. Αδικούν τον λαό των χριστιανών, αλλά θα τιμωρηθούν όμως αιωνίος,ναί!

Η μεγάλη πόρνη, η μεγάλη πόρνη η οποία επόρνευσε άπασαν την οικουμένην, θα μου πείτε, πώς γίνεται αυτό; Είναι ένας λαός.
Εδώ και 20 χρόνια, όταν κάναμε αγαπητοί μου την ερμηνεία της αποκαλύψεως, σας είχα πεί, δεν είναι τολμηρό και μάλιστα πολύ περισσότερο τώρα και τώρα το καταλαβαίνουμε ακόμη καλύτερα, είναι η Αμερική, οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Δέν φοβόμαστε κανέναν να το πούμε, ναί, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι. Διότι είναι η μεγάλη πόρνη κατά την αποκάλυψη που κάθεται είς τη ράχη του θηρίου. Είναι δυνατόν, να κάθεσαι πάνω στη ράχη του θηρίου, του Διαβόλου και του Αντιχρίστου και να είσαι ο σπουδαίος άνθρωπος η σπουδαία χώρα; Όταν λέγει με τις πορνείες της, ξέρετε τι είναι οι πορνείες; Είναι η κουλτούρα η αμερικάνικη πού έχει φτάσει σε όλα τα σημεία της γής, παντού, η κουλτούρα η αμερικάνικη . Και βλέπετε οι άνθρωποι, όλο φεύγουν και φεύγουν.. Από πού να αρχίσω, από τον τρόπο που ζούν;
Από τον τρόπο που σκέπτονται ή από το Hollywood, ή πού πώς.. Και εκπορνεύουν όλους τους λαούς της γής. Θυμάμαι μία αφίσα εδώ και 50 χρόνια πίσω, που έδειχνε κάτι αφρικανούς που κοιτάζουνε κάτι φωτογραφίες ενός κινηματογραφικού έργου, και μάλιστα Hollywood, νά πώς εκπορνεύονται οι λαοί, με όλην αυτήν την πικρία του πολιτισμού που έχουνε αυτός ο λαός, ναί. Γενικά, είναι ο δυτικός πολιτισμός αν το θέλετε, να μήν βγάλω και τους ευρωπαίους, να μήν τους βγάλω να μήν τους ξεχωρίσω,  κατά δυστυχία μας.. ας είναι. Το θέμα είναι, ότι, όλοι αυτοί που εμαρτύρησαν για το όνομα του Χριστού, υπέρ της πίστεώς των, βεβαίως θα αποκατασταθούν στην Βασιλεία του Θεού. Είναι εκείνο που σας είπα προηγουμένως, Κύριε - λέει - πότε θα εκδικηθείς τον θάνατό μας; (καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς; Αποκ. 6,10) Και τους δόθηκε, λέγει η αποκάλυψις λευκός χιτών, και τους ειπώθηκε, περιμένετε λίγο ακόμη. Ακούστε, εκείνο το λίγο σας εντυπωσιάζει; Περιμένετε λίγο ακόμη, έως ότου και άλλοι αδελφοί σας μαρτυρήσουν όπως και εσείς. Και τότε θα εκδικηθώ, λέγει ο Κύριος, το αίμα το αδικοχυμένο επάνω είς την γήν.

(καὶ ἐδόθη αὐτοῖς ἑκάστῳ στολὴ λευκή, καὶ ἐῤῥέθη αὐτοῖς ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν, ἕως πληρώσωσι καὶ οἱ σύνδουλοι αὐτῶν καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτῶν οἱ μέλλοντες ἀποκτέννεσθαι ὡς καὶ αὐτοί. Αποκ. 6,11) Αυτό σημαίνει, ότι τους αδικηθέντας όπως λέει το χωρίον που σας διάβασα,

"εὐφρανεῖ αὐτοὺς ἐν τῷ ἐλέει αὐτοῦ."
θα τους ευφράνει με το έλεος του ο Κύριος, και το έλεος του Θεού δεν είναι άλλο από τη Βασιλεία του Θεού. Τι άλλο θέλομε?
Γι' αυτό σας είπα, μή περιμένετε πλήρη δικαίωση επάνω σε αυτήν τη ζωή. Από τα ατομικά σας συμφέροντα, μέχρι τα εθνικά συμφέροντα, μέχρι ξέρω 'γώ σε θέματα όπως είναι η εκκλησία με τα μέλη της.

Απόσπασμα από την 265η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Σοφία Σειράχ ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Σοφία Σειράχ " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/sofia-seirax
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oRvQcJSffpry9_VIhWtola

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.