11 Δεκεμβρίου 2021

Ὁ Θεός μαστιγεῖ καί ἐλεεῖ. Ὁ Τωβίτ προφητεύει τήν καταστροφή τῆς Νινευῆ καί τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομώντος.

†.Ἤδη εὑρισκόμεθα, παιδιά, εἰς τό πρoτελευταῖον κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ «Τωβίτ», δηλαδή εὑρισκόμεθα εἰς τό τέλος. Αὐτή ἡ τόσο, θά λέγαμε, θελκτική ἀλλά καί οἰκοδομητική ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης παίρνει τέλος.

    Ἀφοῦ ἔγινε ἡ ἀναγνώρισις, ὅπως ἐλέγαμε τήν περασμένη φορά, ἀπό τόν Ἄγγελο Ραφαήλ καί ἀπεκαλύφθη ὅτι αὐτός ὁ θαυμαστός συνοδός ὁ Ἀζαρίας δέν ἦτο ἄλλος παρά αὐτός ὁ Ἄγγελος Ραφαήλ, ὁ Τωβίτ καί ὁ Τωβίας ἔμειναν κατάπληκτοι μπροστά εἰς αὐτήν τήν ἀποκάλυψι, καί ἐπί πλέον εἰς αὐτήν τήν μεγάλην βοήθεια πού τούς ἔδωκε ὁ Θεός. Δέν ξέρω, ἐάν ἐμεῖς ἤμεθα σέ ἀνάλογη κατάστασι, τί θά κάναμε. Πάντως τό γεγονός εἶναι ὅτι ὁ Τωβίτ ἐξέσπασε εἰς μίαν δοξολογίαν πρός τόν Θεόν˙ μία προσευχή ὠδή. Δηλαδή ὅπως λέγει ἐδῶ «καί Τωβίτ ἔγραψε προσευχήν εἰς ἀγλλίασιν» (Τωβ. 13, 1)

    Ἀλλά προσευχή ἀγαλιάσεως δέν εἶναι παρά εὐχαριστήριος προσευχή, καί ταυτόχρονα καί δοξολογία. Γι’ αὐτό καί τό σημερινό μας θέμα θά μᾶς ἀπασχόληση μέ τήν δοξολογικήν ἢ εὐχαριστηριακήν αὐτήν προσευχήν τοῦ Τωβίτ. Δέν εἶναι μία συνηθισμένη προσευχή. Θυμίζει ὠδή τοῦ Ἰωνᾶ, θυμίζει ὠδή τῆς Θεοτόκου ἡ ὠδή αὐτή, ἡ προσευχή αὐτή τοῦ Τωβίτ.

     Ὅπως ὁ Ἰωνᾶς, ὅπως ἡ Θεοτόκος, ἔτσι καί ὁ Τωβίτ συνέθεσε αὐτό του τό ἆσμα, παίρνοντας στοιχεῖα ἀπό τούς ψαλμούς. Εἶναι λοιπόν, ἕνα πάρα πολύ ἀξιοσημείωτον ἆσμα, τό ὁποῖον πολύ ὀλίγον ὁμιλεῖ διά προσωπικήν ὑπόθεσιν καί πολύ περισσότερον ὁμιλεῖ διά μία γενικοτέραν ὑπόθεσιν. Συγκεκριμένα, ἐνῶ πιάνει νά εὐχαριστήση τόν Θεόν ὁ Τωβίτ γιά ἕνα προσωπικό του θέμα, πολύ γρήγορα μεταπηδᾶ εἰς τό ἐθνικόν θέμα· τόσο γρήγορα ὥστε σχεδόν ἡ προσωπική του ὑπόθεσις δέν φαίνεται καθόλου μέσα εἰς τήν προσευχήν αὐτήν.

     Ἔτσι ἡ εὐχαριστία του, ἡ ὠδή του εἶναι μία προσευχή πρός τόν Θεόν διά τήν ὑπόθεσιν τοῦ Ἰσραήλ. Καί κάτι πολύ σπουδαῖο˙ ξεπερνάει τά ὅρια τοῦ χρόνου, κάνει ἕνα πελώριον ἅλμα καί βρίσκεται μπροστά εἰς τά χρόνια τά μεσσιανικά καί προφητεύει διά τόν Μεσσία καί διά τήν Ἐκκλησίαν. Καί συνεπῶς ὁ Τωβίτ παίρνει στό τέλος πιά τῆς ζωῆς του, ὕστερα ἀπό αὐτή τήν περιπέτεια -ὄχι ἀκριβῶς τέλος γιατί ἔζησε ὅπως θά δοῦμε, μή σᾶς ἐκπλήσσει, ἄλλα περίπου ἑκατό χρόνια, θά τό δοῦμε τήν ἐρχομένη φορά πρῶτα ὁ Θεός, ὄχι ἀκριβῶς ἑκατό πιό κάτω· πάντως πολλά χρόνια ἔζησε ἀκόμη- πάντως σάν ἐπιστέγασμα αὐτῶν του τῶν περιπετειῶν καί πού ἀπεδείχθη ὅτι ἐστάθηκε πιστός Ἰσραηλίτης, γνήσιος τοῦ Θεοῦ μαθητής, πιστός ὁπαδός, λάτρης, ἐπῆρε καί τό χάρισμα τῆς προφητείας· καί ἔτσι καί εἰς τήν προσευχή του αὐτή προφητεύει ἀλλά καί εἰς τό ἑπόμενο καί τελευταῖον κεφάλαιο, πού θά ἀναλύσωμε, πρῶτα ὁ Θεός τήν ἐρχόμενη φορά, βλέπομε ἐκεῖ νά προφητεύη ἐκεῖνο πού ἐπροφήτευσε ὁ Ἰωνᾶς˙ τήν ὁπωσδήποτε -θά σᾶς φανῆ παράξενο- καταστροφήν τῆς Νινευή. Διότι θά ἐνθυμεῖσθε ὅτι ἡ Νινευή  δέν κατεστράφη ὅταν ὁ Ἰωνᾶς ἐφώναζε ὅτι ἡ πόλις θά καταστραφῆ, ἐάν δέν μετανοήση. Καί προφανῶς δέν ἐκατεστράφη διότι μετενόησαν οἱ κάτοικοι. Ἤτανε ὅρος ἐξ ἄλλου, ὅτι ἐάν μετανοήσουν ἡ πόλις δέν θά καταστραφῆ. Τελικά κατεστράφη. Κατεστράφη -διότι καί τά λοιπά… θά τά δοῦμε τήν ἐρχόμενη φορά- καί τήν καταστροφήν της τώρα αὐτή τήν προφητεύει ὁ Τωβίτ καί συμβουλεύει -βγάζει καί πρακτικά συμπεράσματα ἐκ τῆς προφητείας αὐτῆς- καί λέγει εἰς τόν γιό του τόν Τωβία νά φύγη ἀπό τήν πόλι ὁπωσδήποτε.

    Συνεπῶς τό τελευταῖο κεφάλαιο ἴσως δέν ἔχει πιά -ὅπως καί τοῦτο- δέν ἔχει πιά ἐκεῖνα τά στοιχεῖα πού πήραμε μέχρι τώρα, τά οἰκογενειακά στοιχεῖα, τά γύρω ἀπό τόν γάμον, τήν οἰκογένεια καί τά λοιπά. Ἔχουν ἕνα γενικότερο θέμα, ἕνα γενικότερο πλαίσιο, ἀλλά ἄκρως σπουδαῖον καί θεολογικόν, πού βλέπει κανένας πῶς κινοῦνται οἱ λαοί, πῶς κινοῦνται τά ἔθνη καί τί ἀποτελέσματα ἔχουν ἐκ τῶν κινήσεών των αὐτῶν. Δηλαδή τά δύο τελευταῖα κεφάλαια τοῦ βιβλίου  τοῦ «Τωβίτ» εἶναι ἐκτάκτως ἐνδιαφέροντα καί θεολογικά.

    Ἀλλά ἄς προχωρίσωμε.Ἔγραψε αὐτήν τήν προσευχήν εἰς ἀγαλλίασιν ὁ Τωβίτ καί λέγει: «Εὐλογητός ὁ Θεός ὁ ζῶν εἰς τούς αἰῶνας καί ἡ Βασιλεία αὐτοῦ, ὅτι αὐτός μαστιγοῖ καί ἐλεεῖ, κατάγει εἰς ᾅδην καί ἀνάγει, καί οὐκ ἔστιν ὅς ἐκφεύξεται τήν χεῖρα αὐτοῦ˙» (Τωβ. 13, 1-2) «Εὐλογητός ὁ Θεός» θά πῆ: δοξασμένος ὁ Θεός. Καί βγαίνει -πόσο ἐκ βαθέων ἀλήθεια!- ὅσο πιό μεγάλη εὐεργεσία δεχόμεθα ἀπό τόν Θεόν, τόσο βαθύτερα εἶναι καί εὐχαριστία καί ἡ δοξολογία τοῦ ἀνθρώπου. Ναί. Ἴσως τώρα ἐδῶ ἁπλῶς ἀναλύομε, ἀλλά ἐάν εἴμεθα ὅπως σᾶς εἶπα ἐμεῖς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά εἴχαμε δεχθεῖ αὐτήν τήν εὐεργεσίαν, τότε ἡ δοξολογία μας αὐτή θά ἦταν πραγματικά de profundis «ἐκ βαθέων;»

    Προσέξτε ἕνα σημεῖον τό ὁποῖον εἶναι μέν προσωπικό -θά ’λεγα ὅτι αὐτό κι ἄλλο ἕνα παρακάτω εἶναι προσωπικά στοιχεῖα- ἐν τούτοις παίρνοντας ἕνα μεγεθυντικό φακό βλέπομε ὅτι τό στοιχεῖο αὐτό τό προσωπικό γίνεται ἐθνικόν.

    «Ὅτι ὁ Θεός μαστιγοῖ καί ἐλεεῖ.» Ἐδέχθηκε ὁπωσδήποτε ὁ Τωβίτ αὐτήν τή μαστίγωσι. Ὄχι ὡς παραβάτης, ἀλλά ὡς υἱός.

    Λέγει ἡ πρός Ἑβραίους ἐπιστολή ὅτι ὁ Θεός «… μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται. ( Ἑβρ. 12, 6) καί λέγει ἐκεῖ ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅτι, ἐάν δέν δέχεσθε μαστιγώσεις ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, τότε νά ἀμφιβάλλετε ἐάν εἴσαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ Θεός λέγει μαστιγώνει τά παιδιά του. Ποιός μαστιγώνει τοῦ γείτονα τό παιδί; Πρέπει νά ὑπονοήσετε ὅτι εἴσαστε νόθοι, λέγει, δέν εἴσαστε παιδιά, ἐάν δέν δεχθῆτε μαστίγωμα ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά αὐτή ἡ μαστίγωσις δέν εἶναι μαστίγωσις πρός καταστροφήν, πρός ἐξουθένωσιν, εἶναι μαστίγωσις πρός ἐλεημοσύνην, πρός ἔλεος. Ὁ Θεός μαστιγώνει, ἀλλά καί μετά ἔρχεται νά ἐλεήση. Εἶναι ἀκριβῶς ὅλα ἐκεῖνα τά παιδαγωγικά τους στοιχεῖα γιά νά κάνουν τήν ψυχήν ἁγία.

    «Κατάγει εἰς ᾅδην καί ἀνάγει» Σέ κατεβάζει καί σέ ἀνεβάζει. Θέλεις ν’ ἀνεβῆς; Ἄν ἀνεβῆς μόνος σου, τότε… δέν θά μπορέσης νά φθάσης ψηλά, θά γκρεμιστῆς˙ εἶναι τό ἀνέβασμα τοῦ ἐωσφόρου. Ἐάν ὅμως τότε θέλης νά ἀνεβῆς, πρέπει νά κατεβῆς. Καί ἄν ἔκανες ἐπιχειρήματα ν’ ἀνεβῆς μόνος σου, τότε θά δεχθῆς τό γκρέμισμα ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Θά σέ κατάξη, θά σέ κατεβάση κάτω, ἕως ἅδου. Καί ὅταν ἐκεῖ ταπεινωθῆς, ὅταν ἐκεῖ δείξης ὅτι κατάλαβες ὅτι εἶχες ὑπερηφάνεια, τότε ὁ Θεός σέ ἀνάγει, σέ ἀνεβάζει. Εἶναι τό ἀνέβασμα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι καί ἀσφαλές.

    Βλέπετε ὅτι ὁ Θεός εἶναι Ἐκεῖνος πού μαστιγώνει καί ἐλεεῖ, κατεβάζει καί ἀνεβάζει. Τίποτα ἀπό τό χέρι Του δέν εἶναι ἱκανόν νά ξεφύγη. Ὅλα ἐλέγχονται ἀπό τό χέρι Του καί πολλές φορές νομίζομε ὅτι ξεφεύγουν πολλά πράγματα ἀπό τόν Θεόν καί λέγομε «μά πῶς αὐτό καί πῶς ἐκεῖνο;», «πῶς ἐκεῖνος ξέρω ’γώ εὐτυχεῖ καί ἐκεῖνος δυστυχεῖ;»,  «πῶς…. καί τά λοιπά» καί νομίζομε ὅτι ὁ Θεός ὑπνώττει ὅτι ὁ Θεός ἔχει διαρροές στήν ἀντίληψί Του καί οὕτω καθ’ ἑξῆς. Εἶναι πραγματικά βλάσφημες ἀντιλήψεις καί σκέψεις αὐτές τίς ὁποῖες μποροῦμε νά κάνωμε.

    Ἀλλά σᾶς εἶπα ὅμως ἀπό τό προσωπικό του θέμα  -διότι ὁ Τωβίτ δέν ὑπῆρξε ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, ὅμως ὁ Θεός δι’ αὐτῆς τῆς παιδαγωγίας τόν καθιστᾶ ἁγιότερον- ἀναφέρεται καί μεταπηδᾶ εἰς τό ἐθνικόν θέμα.

    Διότι ὁ Τωβίτ ἐπιτέλους, ἐπιτέλους ἀποτελεῖ μία μονάδα ἢ ἡ οἰκογένειά του ἀποτελεῖ μία μονάδα· εἶναι ὅμως ἀπό τήν χορείαν τῶν αἰχμαλώτων τοῦ Βορείου Βασιλείου, πού ὑπέστη φοβερή δοκιμασία μέ τήν αἰχμαλωσία καί τήν μετεκεσίαν αὐτή εἰς τήν Νινευή. Γι’ αὐτό τό λόγο μεταπηδᾶ, σᾶς εἶπα, στό ἐθνικό θέμα, στήν ἐθνική συμφορά.

    Καί ἀποτείνεται τώρα πρός τούς συμπατριῶτες του. Εἶναι βεβαίως δοξολογία πρός τόν Θεόν, ἀλλά εἶναι ἕνας διάλογος πού ἄλλοτε μέν στρέφεται πρός τόν Θεόν, ἄλλοτε δέ στρέφεται πρός τούς συμπατριῶτες. Καί συνεχίζει καί λέγει: «ἐξομολογεῖσθε αὐτῷ οἱ υἱοί Ἰσραήλ ἐνώπιον τῶν ἐθνῶν, ὅτι αὐτός διέσπειρεν ἡμᾶς ἐν αὐτοῖς˙ ἐκεῖ ὑποδείξατε τήν μεγαλωσύνην αὐτοῦ, ὑψοῦτε αὐτόν ἐνώπιον παντός ζῶντος, καθότι αὐτός Κύριος ἡμῶν καί Θεός, αὐτός πατήρ ἡμῶν εἰς πάντας τούς αἰῶνας» (Τωβ. 13, 3-4)

    Εἶναι μεγαλόπνοο εἶναι πραγματικά ὑπέροχο! Κοιτάξτε θέσεις ὑπέροχες καί μή πῆτε ὅτι «δέν μέ ἀφοροῦν». Ποτέ ἕνας ἄνθρωπος -θά ’τανε πολύ ἀτομιστής- δέν πρέπει νά βλέπη μόνο εἰς ὅτι τόν ἀφορᾶ, ἀλλά εἶναι τά θέματα εὐρύτερα. Θά λέγατε αὐτή τή στιγμή: «ἔμενα μ’ ἐνδιαφέρει νά ἔχω ἀτμόσφαιρα ἐδῶ εἰς τήν Λάρισα ἤ εἰς αὐτόν τόν χῶρο ν’ ἀναπνέω καί δέν μ’ ἐνδιαφέρει τί γίνεται παρακάτω;» Ἄν πέφτη μία ἀτομική βόμβα γιά δοκιμή; -Αὐτές οἱ δοκιμαστικές βόμβες!- Τήν ἴδια στιγμή… τήν ἴδια στιγμή διαγράφονται ἀπό τό βιβλίο τῶν ζώντων μερικά ἑκατομμύρια ἄνθρωποι, διότι αὐτή ἡ ἀκτινοβολία θά καταστρέψη μέ καρκίνους, μέ τέτοια πράγματα, μερικά ἑκατομμύρια ἀνθρώπους. Μπορεῖτε νά πῆτε ὅτι ἐσεῖς ἐνδέχεται νά μή εἴσαστε μέσα ἐκεῖ εἰς αὐτά τά ἑκατομμύρια; Κι ὅμως αὐτή ἡ δοκιμή νά ἔγινε στήν Ἀμερική, νά ἔγινε στήν Ρωσία. Μπορεῖτε νά τό πῆτε αὐτό, ὃτι δέν σᾶς ἐνδιαφέρει; Ἔτσι καί ἐδῶ πέρα˙ μή πῆτε «ἐμένα μ’ ἐνδιέφεραν ἁπλῶς ὑποθέσεις σάν κι αὐτές πού κάναμε μέχρι τώρα καί τά εὐρύτερα αὐτά θέματα δέν μέ ἀπασχολοῦν». Μή τό πῆτε ποτέ! μή τό πῆτε ποτέ!

    Λοιπόν· «κοιτάξτε ἐδῶ, ὁ Θεός εἶναι Ἐκεῖνος, λέει εἰς τούς Ἰσρηλῖτας τούς συμπατρωτές του, ὁ ὁποῖος μᾶς διέσπειρε εἰς τά ἔθνη. Μᾶς διέσπειρε, μᾶς σκόρπισε εἰς τά ἔθνη. Αὐτό γιά μᾶς ἔχει παιδαγωγικόν χαρακτῆρα. Εἴμεθα ἁμαρτωλοί»· ἐπειδή τό Βόρειο Βασίλειο εἶχε πέσει πολύ πρώϊμα στήν εἰδωλολατρία.

     Σέ λίγο, θά μᾶς τό πῆ πιό κάτω, προφητεύει τί θά πάθη τό Νότιον Βασίλειον, τοῦ Ἰούδα. Γιατί ὅπως θά ξέρετε μετά ἀπό τόν Βασιλέα Σολομῶντα αὐτό τό μεγάλο κράτος τοῦ Ἰσραήλ ἐχωρίστηκε σέ δυό Βασίλεια· τό Βόρειον Βασίλειον μέ τίς δέκα φυλές εἶχε δικό του Βασιλέα καί τό Νότιον Βασίλειον μέ τίς δύο φυλές τοῦ Βενιαμίν καί τοῦ Ἰούδα μέ πρωτεύουσα τήν Ἱερουσαλήμ καί ἀπετέλεσε αὐτό -μέ δικό του Βασιλιά- τό Νότιο Βασίλειο. Τό Νότιον Βασίλειον εἶχε τήν διαδοχή τοῦ Δαυΐδ, γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός κατά σάρκα κατάγεται ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἰούδα ἀπό τό Νότιον Βασίλειον.

     Τό Βόρειον Βασίλειον ὅμως πολύ γρήγορα ἔπεσε στήν εἰδωλολατρία˙ μετά δέ καί Νότιον Βασίλειον, ὄχι ὅσο τό Βόρειο· ἀλλά ἔκανε ὁπωσδήποτε πολλές, πολύ μεγάλες ἁμαρτίες. Πάντως κυρίως γι’ αὐτήν τήν ἀποστασία τοῦ Βορείου Βασιλείου ὁ Θεός ἔρχεται νά τιμωρήση σκληρά. Καί λέγει ὃτι «ὁ Θεός μᾶς ἐσκόρπισε εἰς αὐτά τά ἔθνη».

    Μή ξεχνᾶτε παιδιά ὅτι -νά τί ἔγινε στήν Κύπρο; Δέν θέλω νά σᾶς τρομάξω, ἀλλά θέλω νά σᾶς διεγείρω τήν προσοχήν ὅτι αὐτά μᾶς ἐνδιαφέρουν πολύ- ποιός μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι αὔριο δέν θά μποροῦν νά ἔλθουν ἐχθροί καί σεῖς οἱ νεαρές κοπέλες νά ἁρπαχθῆτε ἀπό τήν ἀγκαλιά τῆς μάνας σας καί νά ὁδηγηθῆτε…, δέν ξέρω. Ποιός μᾶς τό λέει αὐτό; Πέστε μου; Καί τότε νά ζήσετε αὐτό τό δρᾶμα ἐδῶ πέρα τό ὁποῖον βλέπομε εἰς τόν λαόν τοῦ Ἰσραηλ; Νά τό ζήσωμε τό δρᾶμα αὐτό.

    Λοιπόν· Ὁ Θεός ὅμως ξέρει νά βγάζη ἀπό τό πικρό γλυκύ. Ὁ Θεός μέ μία Του ἐνέργεια ἐξυπηρετεῖ πολλά σχέδια. Ὁ προφήτης μόνο δύναται νά διακρίνη τά πολλά σχέδια τοῦ Θεοῦ ἤ μᾶλλον τούς πολλούς σκοπούς σ’ ἕνα σχέδιο τοῦ Θεοῦ, σέ μία ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

    Καί ἐπειδή ὁ Τωβίτ ἔχει προφητικόν πνεῦμα, τί λέγει; «Ναί μέν, ὁ Θεός μᾶς διέσπειρεν εἰς τά ἔθνη, ἀλλά... ἀλλά... αὐτό δέν πρέπει νά μείνη ἀνενέργητο ἐκ μέρους σας, ὤ, Ἰσραηλῖται!». Τί; «Ἐκεῖ» -ποῦ ἐκεῖ;- «εἰς τούς λαούς πού σκορπισθήκαμε ἕνεκα πολεμικῶν γεγονότων, ὑποδείξατε τήν μεγαλοσύνην αὐτοῦ». Δηλαδή τί θά πῆ «ὑποδείξατε τήν μεγαλοσύνην αὐτοῦ»; Φανερώσατε τόν ἀληθινόν Θεόν, κάνετε… κάνετε ἱεραποστολή «ὑψοῦτε αὐτόν ἐνώπιον παντός ζῶντος» μπροστά σέ κάθε ἄνθρωπο νά ὑψώνετε τόν ἀληθινόν Θεόν.

    Αὐτό ὅμως εἶναι στήν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ. Διότι μέ τόν τρόπον αὐτόν, ξέρετε τί ἔγινε; Τά ἔθνη ἄρχισαν νά ἀποκτοῦν γνῶσιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἔστω καί μέ αὐτόν τόν ἀκροθιγή τρόπον, ὥστε ὅταν ἦλθε ὁ Χριστός καί κατόπιν ἔστειλε τους Ἀποστόλους Του εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης, εὑρήκαν οἱ Ἀπόστολοι ἐρείσματα διδασκαλίας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.

     Θά σᾶς πῶ μόνο ἕνα… ἕνα πολύ χτυπητό παράδειγμα, γιά νά δῆτε πῶς ὁ Θεός ἐνεργεῖ αἰῶνες πρίν ἐμφανισθεῖ.

    Βρισκόμεθα κάπου στόν 14ον… 13ον αἰῶνα π.Χ. ὅταν οἱ Ἑβραῖοι βγῆκαν ἀπό τήν Αἴγυπτο καί ἑτοιμάζονται νά εἰσέλθουν εἰς τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας. Οἱ Μωαβῖται εἶδαν ὅτι ἔρχεται λαός πολύς καί τούς ἔπιασε φόβος καί τρόμος. Τόσο, διότι εἶδαν ὅτι ἔγιναν καταπληκτικά πράγματα πρό σαράντα ἐτῶν εἰς τή Ἐρυθρά θάλασσα καί ταλαιπωρήθηκαν ἐξ αἰτίας τῶν Ἑβραίων πολύ οἱ Αἰγύπτιοι, ὅσο δέ καί διότι ἦταν ἕνας πολύ μεγάλος λαός -ἔγιναν δυό ἑκατομμύρια ἄνθρωποι!- καί αἰσθάνθηκαν νά ἀπειλεῖται ἡ πατρώα τους γῆ καί ἀμέσως ἔστειλαν -αὐτό πού κάνουν οἱ γυναῖκες ἅμα δοῦνε κανένα κίνδυνο, καμμιά ἀρρώστια, κανένα συνοικέσιο νά χαλάη· πᾶνε στίς μάγισσες, πᾶνε στά μάγια- ἔστειλαν στή Μεσοποταμία καί μετεκάλεσαν ἕναν σοφό -σοφό μάγο!- τόν Βαλαάμ. Κι ὅταν ἦρθε ὁ Βαλαάμ, τοῦ εἶπε ὁ Βασιλεύς τῶν Μωαβιτῶν νά καταρασθῆ τούς Ἑβραίους νά πάθουν κακό. Ἀλλά ἐκεῖ ὁ Θεός ἐμποδίζει τόν Βαλαάμ -εἶναι μία ὁλόκληρη ἱστορία πού δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ πιό πολλά γιατί θά ἀργήσωμε πολύ- ἀντί νά καταρᾶται εὐλογεῖ.

    Αὐτό ἔγινε τρεῖς φορές ἀλλάζοντας τρεῖς διαφορετικούς τόπους, καί βλέποντας ἀπό τό βουνό πού ἦσαν ἀνά πᾶσα στιγμή τόν λαόν -διότι ἔπρεπε νά βλέπουν τόν λαό, ἔπρεπε ὁ μάγος νά βλέπη τόν λαό καί νά καταρᾶται- δέν μπορεῖ ὅμως νά καταρασθῆ. Ὁ Βασιλιάς τῶν Μωαβιτῶν  ἀγανακτῆ καί τοῦ λέει: «Ἐγώ σέ κάλεσα, νά σέ πληρώσω, καί σύ μοῦ εὐλογεῖς ἐκείνους τούς ὁποίους ἐγώ θέλω νά καταρασθῆς;»

    Καί τοῦ λέγει: «δέν μπορῶ, ἐμποδίζομαι, δέν σοῦ εἶπα ὅτι θά σοῦ πῶ;». Γιατί στό δρόμο εἶχε ὑποστεῖ μία περιπέτεια μέ τό γαΐδαρό του πού δέν προχωροῦσε καί Ἄγγελος Κυρίου ἐμπόδιζε τό γαϊδούρι του νά περπατήση. Καί ἐκεῖ πῆρε παραγγελία ἀπό τόν Θεόν -ὁ μάγος! ἀπό τόν Θεόν!- καί τότε τοῦ λέει «δέν μπορῶ νά ἐνεργήσω διαφορετικά· μόνον τοῦτο σοῦ λέγω: Θά ἀνατείλη ἀστέρι ἀπό τόν Ἰούδα -προσέξτε!- θά ἀνατείλη ἀστέρι ἀπό τόν Ἰούδα!…» καί τά λοιπά.

     Ἐκεῖ λέγει μία προφητεία. Μάγος εἶναι. Ὅπως, μή ξεχνᾶτε, κάποτε κάποτε ἔχομε προφητικόν χάρισμα καί σέ κακούς ἀνθρώπους. Ὅπως ἔχομε προφητικά ὄνειρα σέ εἰδωλολάτρας ὅπως εἶναι ὁ Φαραώ ἤ ὅπως εἶναι ὁ Ναβουχοδονόσορ · ἄλλο τώρα ποιός θά κάνη τήν ἑρμηνεία παρακάτω. Αὐτός ἤτανε Μεσοποταμίτης, ἐπῆγε στήν πατρίδα του πίσω. Ἔμεινε ἡ παράδοσις αὐτοῦ τοῦ ἀστέρος πού θά ἀνατείλη ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἰούδα. Ἒμεινε!

     Ἐπήγανε καί οἱ Ἑβραῖοι στήν Βαβυλών α, ἐνισχύθη αὐτή ἡ παράδοσις, καί τώρα τί βλέπομε; Ὅταν ἐγεννήθη ὁ Χριστός νά ἔρχωνται σοφοί ἀπό ’κείνη τήν περιοχή, βάσει τῶν ὅσων προφητειῶν εἶχαν παραδοθεῖ εἰς τήν πατρίδα τους˙ καί αὐτό σάν ἀποτέλεσμα τῆς αἰχμαλωσίας τῶν Ἑβραίων. Καί οἱ μάγοι αὐτοί -δέν ξέρομε πόσοι ἦσαν, δέν λέει ἡ Ἁγία Γραφή πόσοι ἦσαν· ἡ παράδοσις διασώζει ὅτι ἦσαν τρεῖς. Ἄς ποῦμε τρεῖς. Ἄς ποῦμε τρεῖς- οἱ μάγοι αὐτοί ἀπετέλεσαν τό πρωτοκάρπι κλήσεως εἰς τό Εὐαγγέλιον ἐκ μέρους τῶν ἐθνῶν.

    Βλέπετε πῶς ἐργάζεται ὁ Θεός μέσα εἰς τήν ἱστορία; Βλέπετε πῶς ἐργάζεται! Μόνο βεβαίως ὅταν ἔχωμε ὅλα τά δεδομένα δυνάμεθα νά τά διακρίνωμε, ὄχι ὅμως πάλι χωρίς πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὃταν ὅμως δέν ἔχωμε τά δεδομένα, διότι ἀκόμη δέν μᾶς ἐδόθησαν τά δεδομένα, τότε χρειάζεται νά ἔχωμε ἀκραιφνῶς προφητικόν χάρισμα. Καί αὐτό τό ἔχει τώρα ὁ Τωβίτ, ὅπως καί ὅλοι οἱ προφῆται.

    Γι’ αὐτό λέγει ἐδῶ: «ναί μέν δεχθήκαμε αἰχμαλωσίαν, ἀλλά θά πρέπη ὅμως -ἐν προφητικῷ πνεύματι τό λέει αὐτό- θά πρέπη ἐδῶ στή γῆ τῆς αἰχμαλωσίας μας νά ὑποδείξωμε τόν ἀληθινόν Θεόν. Διότι πρέπει νά προπαρασκευασθῆ -ὡς νά ἔλεγε ὁ  Τωβίτ- πρέπει νά προπαρασκευασθῆ ἡ γῆ τῶν ἐθνῶν, νά δεχθῆ τόν Μεσσία.

    Τί μεγαλόπνοα πράγματα! Πέστε μου, σᾶς παρακαλῶ, πέστε μου, ὅπως θά δητε καί λίγο πιό κάτω, πέστε μου, βγῆκε ἀπό τά θέματά του ὁ Τωβίτ; Βγῆκε ἀπό τό θέμα τῆς τυφλώσεώς του; τῆς ἀνεχείας του; -ὃλα βέβαια αὐτά θεραπεύτηκαν!- βγῆκε; Βγῆκε!

    Ὁ ἀληθινός πιστός πότε δέν μένει στά μικρά στενόκαρδα καί τετριμμένα προβλήματά του· πάντα βλέπει πιό πλατιά. Βλέπει τήν πόλι πού κατοικεῖ, βλέπει τήν πατρίδα πού κατοικεῖ, βλέπει τόν φλοιό τῆς γῆς πάνω στόν ὁποῖο βρίσκονται οἱ ἄνθρωποι· ὅλα τά παγκόσμια γεγονότα καί φαινόμενα τόν ἀπασχολοῦν· ὅλα τά κάνει προσευχή του, τά κάνει δέησί του, τά κάνη εὐχαριστία του, τά κάνη δοξολογία του ὅλα αὐτά ὁ μεγαλόπνοος ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος -νά πῶ ἔτσι;- ὁ οἰκουμενικός ἄνθρωπος. Ὁ οἰκουμενικός, ὄχι ὁ οἰκουμενιστικός, ὁ οἰκουμενικός ἄνθρωπος· ἐκεῖνος πού κλίνει ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη καί ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη τόν πονᾶ καί τόν ἐνδιαφέρει.

    «Καί μαστιγώσει ἡμᾶς» -μόνο ὁρισμένα σημεῖα θά παίρνω, διότι θά θέλαμε πολλές ὧρες νά ἀναλύσωμε τήν προσευχήν του- «καί μαστιγώσει ἡμᾶς ἐν ταῖς ἀδικίαις ἡμῶν». Βεβαίως θά μᾶς μαστιγώσει. Γιατί; Κάναμε ἁμαρτίες! «καί πάλιν ἐλεήσει καί συνάξει ἡμᾶς ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν, οὗ ἐάν σκορπισθῆτε ἐν αὐτοῖς» (Τωβ. 13,5)  Πάλι θά μᾶς συνάξει. Μᾶς σκόρπισε καί θά μᾶς συνάξει. Ἐδῶ πέρα ἔχομε… ἔχομε, ἕνα ἱστορικόν πλαίσιον τό ὁποῖον στέκεται ἱστορικός τύπος μιᾶς ἄλλης ἱστορικῆς πραγματικότητος. Σᾶς μπέρδεψα;

    Λοιπόν· Ποιό εἶναι αὐτό τό ἱστορικόν πλαίσιον; Ὅτι ἐδῶ προφητεύει ὅτι ἡ αἰχμαλωσία αὐτή δέν θά εἶναι παντοτινή, κάποτε θά λήξη. Θά ἠδύνατο νά μή λήξη. Πόσοι λαοί χάθηκαν μέσα στήν ἱστορία! Αὐτή τή στιγμή οὔτε Βαβυλώνιοι ὑπάρχουν, οὔτε Νινευῖται ὑπάρχουν, Ἀσσύριοι. Μάλιστα τήν ἐρχόμενη φορά, πρῶτα ὁ Θεός, θά σᾶς δείξω γιατί δέν ὑπάρχουν σήμερα Ἀσσύριοι καί γιατί δέν ὑπάρχουν σήμερα Βαβυλώνιοι, ὅπως αὔριο μπορεῖ νά μήν ὑπάρχουν Ἕλληνες. Φρικτόν, φοβερόν! Ναί, αὔριο μπορεῖ νά μή ὑπάρχη Ἑλλάς καί Ἕλληνες! Ναί. Πόσοι λαοί μέσα στήν ἱστορία ἄφησαν μόνον τό ὄνομά τους! μόνο τό ὄνομά τους καί τίποτα ἄλλο· κανένα ἄλλο ἴχνος, τίποτα ἄλλο. Σήμερα δέν σώζεται ἀπ’ αὐτούς τίποτε· μόνον τά τότε χνάρια τους καί αὐτό εἶναι κάτι πού ὁπωσδήποτε πάντα ἐνδιαφέρει σάν σύνολο, σάν ὁμάδα ἀνθρώπων.

     Λοιπόν, προφητεύει τήν ἐπαναφορά τῶν Ἑβραίων ἀπό τήν Νινευή καί τήν ἐπανίδρυσι τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ. Ἀλλά αὐτό εἶναι τό ἱστορικόν πλαίσιον μέσα στό ὁποῖον κινεῖται ὡς τύπος ἱστορικός.

    Ποιά εἶναι ὅμως ἡ ἱστορική πραγματικότης, ἡ ὁποία προτυποῦται ἀπ’ αὐτό τό ἱστορικόν πλαίσιον; Εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Διαβάζομε μία ὡραιότατη εὐχή σ’ ἕνα βιβλίο πολύ παλιό πού λέγεται «Διδαχή τῶν δώδεκα Ἀποστολῶν», ἀποτελεῖται ἀπό τρεῖς, τέσσερις σελίδες· δυό τρία φύλλα εἶναι -δυό τρία φύλλα εἶναι!- ὅλο τό βιβλίο. Βρέθηκε τόν περάσμενο αἰῶνα αὐτό -πανάρχαιο βιβλίο- λέει ἐκεῖ τό ἑξῆς θαυμάσιο. Εἶναι μία εὐχή τῆς Θείας εὐχαριστίας κατά τήν Θείαν Λειτουργία. Λέει: «Κύριε, συγκέντρωσε τά σκορπισμένα σου παιδιά ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς. Ὅπως… ὃπως ὁ ἄρτος αὐτός ἤτανε σιτάρι σκορπισμένο στίς πλαγιές τῶν βουνῶν, μαζεύτηκε, ἀλέστηκε καί ἀπετέλεσε αὐτό τό ἕνα ψωμί, τόν ἕναν ἄρτον. Ἔτσι νά συγκεντρώσης τήν Ἐκκλησία Σου ἀπό τῶν περάτων τῆς γῆς». Δηλαδή; Εἶναι ὁ εὐαγγελισμός τῶν ἀνθρώπων εἰς τά πέρατα τῆς  γῆς καί ἡ σύναξις τῶν μελλόντων νά πιστέψουν εἰς ἕνα σῶμα, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία. Ὥστε βλέπομε… βλέπομε μέσα εἰς αὐτό τό ἱστορικόν πλαίσιον τῆς ἐπαναφορᾶς τῶν Ἑβραίων εἰς τήν γῆν Ἰσραήλ νά εἶναι ὁ ἱστορικός τύπος τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐπάνω στή γῆ καί τῆς συγκεντρώσεως τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πιστοί.

    «Ἐάν ἐπιστρέψητε πρός αὐτόν ἐν ὅλῃ  καρδίᾳ ὑμῶν καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ ὑμῶν ποιῆσαι ἐνώπιον αὐτοῦ ἀλήθειαν, τότε ἐπιστρέψει πρός ἡμᾶς καί οὐ μή κρύψῃ τό πρόσωπον αὐτοῦ ἀφ’ ὑμῶν. Καί θεάσασθε ἅ ποιήσει μεθ’ ὑμῶν, καί ἐξομολογήσασθε αὐτῷ ἐν ὅλῳ τῷ στόματι ὑμῶν˙ καί εὐλογήσατε τόν Κύριον τῆς δικαιοσύνης καί ὑψώσατε τόν βασιλέα τῶν αἰώνων.» (Τωβ. 13, 6) Ἐάν γυρίσετε ἀπό τήν ἀποστασία σας, ἐάν μ’ ὅλη τήν καρδία σας ἐφαρμόσετε ἐκεῖνο πού σᾶς ἔχει παραγγείλει, τό νόμο Του, καί μέ ὁλόκληρο τό στόμα σας τόν εὐλογήσετε, -«ἐν ὅλῳ τῷ στόματι» μέ ὅλο τό στόμα σας, θά λέγαμε σήμερα «στρογγύλῳ στόματι», μέ ὅλο τό στόμα σας, τόν δοξολογήσετε, πού σημαίνει μέ ὅλη τήν καρδιά σας- τότε θά εἶναι Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος «οὐ μή κρύψῃ τό πρόσωπον αὐτοῦ ἀφ’ ὑμῶν. Καί θεάσασθε ἅ ποιήσει μεθ’ ὑμῶν» δέν θά κρύψη τό πρόσωπόν του. Εἶναι ἡ εὐχή: «Κύριε μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀφ’ ἡμῶν» μή γυρίσης τό πρόσωπόν Σου. Διότι ὅταν ὁ Θεός στρέφη τό πρόσωπόν Του ἀλλοῦ, καί δέν μᾶς βλέπει σημαίνει -ἔκφρασις- σημαίνει ἄρσις τῆς εὐνοίας τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχει πλέον εὔνοια ὁ Θεός, δέν δίνει τήν εὐλογία Του. «Ἀποστρέψαντος δέ σου τό πρόσωπον, ταραχθήσονται» ὅπως λέγει ὁ προοιμιακός ψαλμός. Ὅταν ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου, τά πάντα ταράσσονται, θά ταραχθοῦν. Ἔτσι ὄχι μόνον θά δῆτε πρόσωπον Θεοῦ -τό λέμε καί στή γλῶσσα μας- ἀλλά καί θά δῆτε ὅλα τά θαυμάσια πού θά κάνη σέ σᾶς «ὃ θεάσασθε ἅ ποιήσει μεθ’ ὑμῶν,» θά βλέπετε νά σᾶς κηρύσσουν πόλεμο οἱ ἐχθροί σας καί νά νικῶνται αὐτοί. Θά βλέπετε οἱ πάντες νά σᾶς ἐπιβουλεύωνται καί οἱ πάντες νά νικῶνται...

    «Ἐγώ -να ἕνα προσωπικό στοιχεῖο- ἐν τῇ γῇ τῆς αἰχμαλωσίας μου ἐξομολογοῦμαι αὐτῷ καί δεικνύω τήν ἰσχύν καί τήν μεγαλωσύνην αὐτοῦ ἔθνει ἁμαρτωλῶν, ἐπιστρέψατε ἁμαρτωλοί, καί ποιήσατε δικαιοσύνην ἐνώπιον αὐτοῦ˙» (Τωβ. 13, 6) Ἐγώ λέει, δέν ἔχασα τήν εὐκαιρία νά κάνω αὐτό τό πρᾶγμα. «τίς γινώσκει εἰ θελήσει ὑμᾶς καί ποιήσει ἐλεημοσύνην ὑμῖν;» Ποιός ξέρει; ἐάν φτάσωμε σ’ ἐκεῖνο τό ἐπιθυμητόν ἐπίπεδον ἐπιστροφῆς καί μετανοίας, ὥστε τελικά ὁ Θεός νά μᾶς ἐλέηση;   

     Ἴσως νά μᾶς πῆ κάποιος, κάποια ἀπό σᾶς, ὅτι κατά ἕναν ἐγωϊστικό τρόπο νά ὁμιλῆ ἐδῶ ὁ Τωβίτ. Παιδιά, εἶναι μερικά πράγματα τά ὁποῖα μοιάζουν ὅτι εἶναι ἐγωϊστικά, ἀλλά δέν εἶναι ἐγωϊστικά. Πολλάκις ἔχουν αὐτό τό περίβλημα τό προφητικό καί δέν γίνεται ἀλλιώτικα νά γίνη, παρά ὅπως ἐκφέρεται.

    Θά σᾶς πῶ κι ἕνα παρεμφερές εἰς τήν ὠδή τῆς Θεοτόκου, τό ὁποῖον στοιχεῖον δύναται νά παρεξηγηθῆ ὡς ἐγωϊστικό στοιχεῖον, ἀλλά πρόκειται περί λεκτικοῦ θέματος, περί φιλολογικοῦ θέματος. Ἡ Παναγία λέγει ἐκεῖ στήν ὠδή της ὅτι: «ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσίν μου˙» «ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσίν μου καί συνεπῶς μοῦ ἔδωσε μεγαλεῖα ὁ δυνατός»˙ ἔτσι; Αὐτό προσέξατέ το. Ἄν ἐσήμαινε ταπείνωσι, τήν ἀρετή τῆς ταπεινώσεως, πλήν ὡς νά ἔλεγε κανείς: «Ἢμουνα τόσο ταπεινός ἄνθρωπος, εἶχα τόση ἀρετή, ὥστε ὁ Θεός ἦρθε καί μοῦ ἀντάμειψε αὐτήν μου τήν ἀρετή». Ἄπαγε! ἄπαγε! τέτοιο πρᾶγμα. Ταπείνωσι δέν θά πῆ, δέν εἶναι ἡ ἀρετή τῆς ταπεινώσεως ἀλλά εἶναι τό ξεφτέλισμα. Εἶδε τό ξεφτέλισμά μου, καλύτερα, εἶδε τήν ἀσημότητά μου κι ἔκανε τό θαῦμα αὐτό, νά μέ ἀνορθώση καί νά μέ σηκώση ψηλά. Εἴδατε; Εἶδε τήν ἀσημότητά μου. Αὐτό θά πῆ: «ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσίν μου». Εἶναι συνεπῶς ἕνα φιλολογικό θέμα αὐτό.

    Κι ἕνα ἄλλο· λέγει ἡ Παναγία: «ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἰ γενεαί˙» (Λουκ. 1, 48) Ἀπό δῶ καί μπρός θά μέ εὐτυχίζουν ὅλες οἱ γενεές τῶν ἀνθρώπων. Θά λέγατε ἀμέσως: «Πώ!…πώ!…πώ! ὑπερηφάνεια!» Ἄν ἀγαπητοί μου, ἐγώ σᾶς  ἔλεγα τώρα, ὅπως μέ βλέπετε: «Μέ βλέπετε ἐμένα; Ἄ! γιά μένα… θά γράψη ἡ ἱστορία. Μέ βλέπετε ἐμένα; Θά μιλοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γιά μένα.» Τί θά λέγατε; «Ὢ! τόν φτωχό ἀλαζόνα! Ὢ! τόν ταλαίπωρο ἄνθρωπο!» Αὐτό θά λέγατε, καί πολύ δικαιολογημένα. Προσέξτε λοιπόν, τί λέει ἡ Παναγία: «Θά μέ μακαρίζουν ἀπό ’δῶ καί μπρός ὅλες αἰ γενεές τῶν ἀνθρώπων». Καί ποιά εἶναι ἡ Θεοτόκος; Μία φτωχή κοπέλα τοῦ πιό ἄσημου χωριοῦ τοῦ Βορείου Βασιλείου, τῆς Ναζαρέτ. Γιατί τό λέει ὅμως αὐτό; Δέν εἶναι, παρακαλῶ, τί ἄλλο παρά προφητικός λόγος! Εἶναι προφητεία καί δέν εἶναι κομπασμός. Ἔτσι καί ἐδῶ ὁ Τωβίτ δέν κομπάζει, δέν λέγει: «ἀκοῦστε, ἐγώ εἶμαι ἐγώ». Ὄχι. Αὐτό τό «ἐγώ ἐν τῇ γῇ τῆς αἰχμαλωσίας ἐξομολογοῦμαι» ἔχει προφητικόν περίβλημα! Πιστεύω νά τό ἀντιληφθήκατε.

    «Τόν Θεόν μου ὑψῶ καί ἡ ψυχή μου τόν βασιλέα τοῦ οὐρανοῦ καί ἀγαλλιάσεται τήν μεγαλωσύνην αὐτοῦ» (Τωβ. 13, 7) ὁμιλεῖ ὁ Τωβίτ, ἀλλά ὁμιλεῖ σάν μία ψυχή καί ὁ Ἰσραηλ.

    «Εἰπάτῳ Ἰσραήλ»,λέει ἕνας ψαλμός. «Πόσες φορές σοῦ χτύπησαν τήν πλάτη καί πόσες φορές ἐπεχείρησαν νά σέ νικήσουν» λέει ἕνας ψαλμός ἀπό τούς ἀναβαθμούς. Εἴδατε; «εἰπάτω Ἰσραήλ». Διότι πολλές φορές χρησιμοποιεῖται ὁ Ἰσραήλ σάν ἕνα πρόσωπο ἤ ἕνα πρόσωπο δύναται νά ἐκφέρεται ὡς ἕνας λαός.

     Ἔτσι ἐξυπηρετοῦνται ἐδῶ δύο πράγματα. Πρῶτον· ἡ προσωπική ὑπόθεσις τοῦ Τωβίτ καί δεύτερον· ἡ ἐθνική ὑπόθεσις. Ὁμιλεῖ σάν Τωβίτ, ὁμιλεῖ σάν Ἰσραήλ, σάν λαός. Αὐτά βέβαια θά τά καταλάβετε, ἄν πολύ καθῆστε νά μελετᾶτε σπίτι Ἁγία Γραφή.

    Μέ τήν εὐκαιρία σᾶς λέγω τό ἑξῆς: Στό τραπέζι σας ἐπάνω πού εἶναι τά βιβλία σας, ὄχι στή βιβλιοθήκη σας, στό τραπέζι σας ἐπάνω νά εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή· καί ἡ Καινή καί ἡ Παλαιά Διαθήκη, δίπλα νά εἶναι καί ἡ μετάφρασις, ἡ ἑρμηνεία. Καί μάλιστα ἐν καιρῷ νά πάρετε ἴσως καί σχόλια νά ἔχη ἀπό κάτω καί ν’ ἀρχίσετε νά μελετᾶτε, παιδιά. Σιγά, σιγά θά φτάσετε στό ἐπιθυμητόν ἐπίπεδον νά αἰσθάνεσθε ἀληθινή ἀπόλαυσι ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἀληθινήν τρυφήν. Σᾶς τό συνιστῶ νά τό κάνετε. Πρίν διαβάσετε τά μαθήματά σας, δέκα λεπτά, ἕνα τέταρτο, ὅσον καιρόν ἔχετε, διαβάστε Ἁγία Γραφή καί μετά πιάστε τά μαθήματά σας. Θά τό δεῖτε ποσό αὐτό θά σᾶς βοηθήση καί εἰς τά μαθήματά σας.

    «Λεγέτωσαν πάντες καί ἐξομολογείσθωσαν αὐτῷ ἐν Ἱεροσολύμοις˙» (Τωβ. 13,8) Μπά! περίεργο· κάνει ἕνα πήδημα τώρα καί ὁμιλεῖ διά τό Νότιον Βασίλειον. Ναί. Ἀμέσως θά γίνη σαφής: «Ἱεροσόλυμα πόλις ἅγια, μαστιγώσει ἐπί τά ἔργα τῶν υἱῶν σου» Ποιός; Ὁ Θεός. «Μαστιγώσει ἐπί τά ἔργα τῶν υἱῶν σου.» Ἐδῶ προσωποποιεῖται ἡ πόλις, εἶναι θυγάτηρ, πολύ συχνά αὐτό εἰς τήν Ἑβραϊκήν φιλολογία. Συνεπῶς τά παιδιά τῆς πόλεως, αὐτῆς τῆς θυγατρός εἶναι οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως. Θά μαστιγώση λέγει διά τά ἔργα, τίς πράξεις τῶν κατοίκων σου. «καί πάλιν ἐλεήσει τούς υἱούς τῶν δικαίων» (Τωβ. 13, 9) Προφητεία! Τί σημαίνει αὐτό; Αὐτό πού βρῆκε τό Βόρειον Βασίλειον, καί πού εἶναι βεβαίως τετελεσμένο γεγονός γιά τόν Τωβίτ, θά πραγματοποιηθῆ καί διά τό Νότιον Βασίλειον, τό ὁποῖον ἀκόμη δέν ἔχει ἔλθει, καί συνεπῶς εἶναι προφητεία.

    Καί πράγματι τό 586 π.Χ. ὑπεδουλώθη τό Νότιον Βασίλειον ὄχι πλέον ἀπό τούς Ἀσσυρίους ἀλλά καί ἀπό τούς Βαβυλωνίους˙ οἱ ὁποῖοι Βαβυλώνιοι ἐν τῷ μεταξύ κατέστρεψαν τήν Νινευή, ὅπως θά δοῦμε πρῶτα ὁ Θεός τήν ἐρχόμενη φορά. Ἀλλά μετά ὃμως λέγει ἀπό τήν αἰχμαλωσίαν αὐτήν καί τήν καταστροφήν, μετά πάλι θά ἐπανέλθουν. Καί αὐτό τό προφητεύει!

    «Καί πάλιν ἐλεήσει τούς υἱούς τῶν δικαίων». Ἐδῶ ἀφήνει νά φανῆ τό ἑξῆς: Ὅτι οἱ ἀσεβεῖς ἀπωλοῦνται, οἱ δίκαιοι μένουν, τυχαίνουν προστασίας. Διότι ὁ ἴδιος, ἐνῶ εἶναι αἰχμάλωτος, ἐνῶ ὑφίσταται ἀπό κοινοῦ τήν ἐθνικήν συμφοράν -δέν ἐξαιρεῖται, ὑφίσταται καί ὁ Τωβίτ τήν ἐθνικήν συμφοράν- ὅμως παρά ταῦτα εἰς τήν γῆν τῆς ἐξορίας εἰς τήν γῆν τῆς αἰχμαλωσίας ἀπολαμβάνει τήν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ˙ πρᾶγμα τό ὁποῖον ἄφησε νά φανῆ πολύ σαφῶς σ’ ὁλόκληρο τό βιβλίο, πού ἔγραψε ὁ ἴδιος, πῶς ὁ Θεός τόν εἶχε προστατέψει.

    «Ἐξομολογοῦ τῷ Κυρίῳ ἀγαθῶς -σύ ὁ Ἰσραήλ, ὁ λαός- καί εὐλόγει τόν βασιλέα τῶν αἰώνων, ἵνα πάλιν ἡ σκηνή αὐτοῦ οἰκοδομηθῆ ἐν σοί μετά χαρᾶς,» (Τωβ. 13, 10) Πώ! πώ! πώ! «ἵνα πάλιν ἡ σκηνή αὐτοῦ οἰκοδομηθῆ ἐν σοί μετά χαρᾶς»! Ποιά εἶναι ἡ σκηνή τοῦ Θεοῦ; Εἶναι ὁ ναός. Ἀλλά ὅταν λέγη νά οἰκοδομηθῆ πάλιν, τί προϋποθέτει; Γκρέμισμα! ἄλλο σημεῖο προφητείας: ὅτι ὁ ναός τοῦ Θεοῦ, ὁ ναός τοῦ Σολομῶντος θά καταστραφῆ. Ὅπως καί κατεστράφη. Ἔ, διότι ἅρπαξε ὅλα του τά ἱερά σκεύη ὁ Ναβουχοδονόσορ , διά τό ὁποῖον τιμωρήθηκε ἕνας ἀπόγονός του, ὁ Βαλτάσαρ. Τιμωρήθηκε φοβερά! Φοβερά τιμωρήθηκε ἀπό τούς Μηδοπέρσες, ὅταν μπῆκαν καί τόν ἔσφαξαν κι αὐτόν καί τά λοιπά, γιατί χρησιμοποιοῦσε τά ἱερά σκεύη τοῦ ναοῦ.

    Εἶναι μία πλοκή μέσα στήν ἱστορία καταπληκτική. Οἱ Ἀσσύριοι βρίσκουν τόν δάσκαλό τους ἀπό τούς Βαβυλωνίους καί οἱ Βαβυλώνιοι ἀπό τούς Μηδοπέρσας καί οἱ Μηδοπέρσαι ἀπό τούς Ἕλληνες καί οἱ Ἕλληνες ἀπό τούς Ρωμαίους. Αὐτά εἶναι μία ἁλυσίδα, αὐτά τά βλέπετε μέσα στίς προφητεῖες τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης κατά ἕνα καταπληκτικό τρόπο.

     Ἡ μελέτη αὐτῆς τῆς ἱστορίας ἀπό κοσμικῆς πλευρᾶς λέγεται φιλοσοφία τῆς ἱστορίας˙ ἀπό θρησκευτικῆς πλευρᾶς λέγεται θεολογία τῆς ἱστορίας.

    Δέν ὑπάρχει γλυκύτερον πρᾶγμα ἀπό τήν θεολογίαν τῆς ἱστορίας. Πιό διδακτικό πρᾶγμα πιό πλούσιο, πιό σπουδαῖο, ἀπό τήν θεολογία τῆς ἱστορίας. Εἶναι ἕνας χῶρος, μία περιοχή -ἐγώ μάλιστα θά ἔλεγα ἄν θά γίνετε θεολόγοι ἤ ἔστω ἔτσι ὅπως εἴσαστε δέν ἔχει σημασία, αὐτά τά πράγματα πού μαθαίνετε, αὐτόν τόν χῶρον τοῦ νά θεολογῆτε τήν ἱστορίαν καί πού εἶναι ἀνεκμετάλευτος χῶρος μπῆτε μέσα καί ὀργώσετε- εἶναι ἕνας χῶρος μία περιοχή θαυμασία.

    «Θεολογεῖτε ἐπί τῆς ἱστορίας!» ὅπως θά ἔλεγαν οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι «φιλοσοφεῖτε ἐπί τῆς ἱστορίας!». Ὅταν ἐπί παραδείγματι ὁ καθηγητής ὁ φιλόλογος στό σχολεῖο σας, σᾶς λέγει: «τί συνέπειες θά μποροῦσε νά ἔχη ἡ μάχη τοῦ Μαραθῶνος, ἐάν τελικά οἱ Ἕλληνες ἐνικῶντο ἀπό τούς Πέρσες καί ἡ Ἑλλάς ὑπέκυπτε εἰς τόν ζυγόν τῆς Περσίας;» Τί συνέπειες θά μοροῦσε νά ἔχη; Ἡ ἔρευνα «τί συνέπειες θά μποροῦσε νά ἔχη», αὐτό λέγεται φιλοσοφία τῆς ἱστορίας. Ἤ κάτι τό ὁποῖον δέν ἔχει ἔλθει μέ προβλέψεις, μέ δεδομένα, μέ προηγούμενα, «ποῖον τό μέλλον τῆς Εὐρώπης;» Προσέξτε! «ποῖον τό μέλλον τῆς Εὐρώπης;» Ἕνας παρατηρητής μέ βάσει τά δεδομένα, τά μέχρι τώρα δεδομένα, βγάζει συμπεράσματα, φιλοσοφεῖ ἐπί τῆς ἱστορίας.

    Ἀλλά πέραν ἀπό τήν φιλοσοφία τῆς ἱστορίας εἶναι ἡ θεολογία τῆς ἱστορίας. Ὁλόκληρη ἡ Παλαιά Διαθήκη ἀπό μιάν ἄποψιν εἶναι ἕνα ἐγχειρίδιον θεολογίας τῆς ἱστορίας. Ὅταν ὁ Ἑβραῖος λέγει: «ὁ Θεός μᾶς τιμωρεῖ διότι παραβήκαμε ἐκείνη τήν ἐντολήν Του καί ὑφιστάμεθα αὐτήν τήν α΄ ἤ β΄ ταλαιπωρία», ὁ Ἑβραῖος, ὁ Ἰσραηλίτης θεολογεῖ ἐπί τῆς ἱστορίας.

     Ἔτσι ἐδῶ ὁμιλεῖ διά τήν καταστροφή τοῦ ναοῦ. Διότι λέγει ὅτι θά οἰκοδομηθῆ πάλι ὁ ναός. Ἄρα; Ἄρα θά γκρεμίση ὁ ναός.

    «Καί εὐφράναι ἐν σοί τούς αἰχμαλώτους καί ἀγαπῆσαι ἐν σοί τούς ταλαιπώρους εἰς πάσας τάς γενεάς τοῦ αἰῶνος» (Τωβ. 13, 10) Ὥστε, τί θά γίνη τώρα; ἀφοῦ θά ξανακτισθῆ ὁ ναός; Οἱ αἰχμάλωτοι θά ἐπιστρέψουν καί θά χαροῦν˙ πού σημαίνει ἐπιστροφή. Καί πράγματι, ὁ Ἱερεμίας προφητεύει ἑβδομήντα χρόνια ὅτι θά εἶναι αὐτή ἡ αἰχμαλωσία. Εἴδατε; σαφής ἀριθμός; Ὀχι ἑξήντα ἐννέα, ὄχι ἑβδομήντα ἕνα· ἑβδομήντα χρόνια!

    Στή συνέχεια ὁ Δανιήλ παρακαλεῖ νά τοῦ ἀποκάλυψη ὁ Θεός «τί εἶναι αὐτά τά ἑβδομήντα χρόνια; Εἰκονικά ἤ πραγματικά;» Ὁ Δανιήλ εἶναι ἕνας ἀπό τούς αἰχμαλώτους τοῦ Νοτίου Βασιλείου -πώ! πώ! Θεέ μου, αὐτή ἡ πλοκή τῆς ἱστορίας!- καί ὁ Δανιήλ παρακαλεῖ τόν Θεόν: «Κύριέ μου» μέ δάκρυα, μέ προσευχή καί νηστεία, «ἀποκάλυψε μέ τί εἶναι αὐτά τά ἑβδομήντα χρόνια τοῦ Ἱερεμίου;» Καί ὁ Θεός τοῦ ἀποκαλύπτει καί τοῦ λέγει: «Δέν εἶναι εἰκονικά τά χρόνια αὐτά, εἶναι πραγματικά. Δηλαδή εἶναι αὐτό πού λέμε· ἑβδομήντα χρόνια».

    Ἀλλά εἰς ἀμοιβήν αὐτῆς του τῆς πύρινης καί ὡραίας καρδιᾶς -αὐτός ὁ ἀνήρ ἐπιθυμιῶν, ὅπως ἐλέγετο ὁ Δανιήλ!- ὁ Θεός τοῦ ἀποκαλύπτει κάτι ἄλλο. Τοῦ λέγει: «ἡ αἰχμαλωσία θά εἶναι ἑβδομήντα χρόνια. Ἀλλά ὕστερα ἀπό ἑβδομήντα ἑβδομάδες -ἑβδομήντα χρόνια, σάν ἕνα λογοπαίγνιο, ἀλλά εἶναι ἱστορικό καί πραγματικό, ἑβδομήντα ἑβδομάδες· ἡ ἑβδομάς εἶναι ἑπτά χρόνια, οἱ ἑβδομήντα ἑβδομάδες τετρακόσια ἐνενήντα χρόνια- ἀπό τόν καιρό πού θά ἀρχίση νά οἰκοδομῆται ὁ ναός -Βαβέ!- θά ἔλθη ὁ Μεσσίας». Καί εἶναι ὁ μόνος προφήτης πού μᾶς λέγει ἀκριβῶς πότε θά ἔλθη ὁ Μεσσίας.

    Καί ὁ Δανιήλ δέν ζήτησε παρά μόνον τοῦτο: «Ἐάν τά ἑβδομήντα χρόνια τοῦ Ἱερεμίου τοῦ προφήτου εἶναι πραγματικά ἤ εἰκονικά». Δηλαδή ἀλληγορικά μήπως εἶναι ἑπτακόσια χρόνια· μήπως εἶναι ἑπτακόσια χρόνια· κι ὁ Θεός τοῦ ἀποκαλύπτει κάτι πολύ περισσότερο ἀπό τήν Βαβυλωνιακήν αἰχμαλωσία -ἡ ὁποία Βαβυλωνιακή αἰχμαλωσία πού κράτησε ἑβδομήντα χρόνια ἦταν ἀπελευθέρωσις- καί τώρα ὁ Θεός τοῦ ἀποκαλύπτει τήν μεγάλην ἀπελευθέρωσιν, τό μεγάλο Ἰωβηλαῖον. Ποῖον; Τήν λύτρωσιν πού θά δώση ὁ Μεσσίας ἀπό τά δεσμά τῆς δουλείας, τῆς ἁμαρτίας. Νά, γιατί αὐτά εἶναι παρά πολύ μεγαλόπνοα πράγματα. Μεγαλόπνοα πράγματα!  

    Εἴδατε πῶς βγαίνει ὁ Τωβίτ ἀπό τήν προσευχή του, βγαίνει ἀπ’ τά ἀτομικά του θέματα; Πάει στά εὐρύτερα αὐτά θέματα καί θά δῆτε λίγο παρακάτω, ἀμέσως θά πῆ: «ἔθνη πολλά μακρόθεν ἥξει πρός τό ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ δῶρα» ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτός ὁ Θεός. «ἔθνη πολλά μακρόθεν» πολλά ἔθνη! Τό πολλά στήν Ἁγία Γράφη σημαίνει ὅλα. Σημαίνει ὅλα. «Μακρόθεν» ἀπό πολύ μακριά, ἀπό τά πέρατα τῆς οἰκουμένης, «ἥξει» θά ἔρθη καί θά προσφέρουν δῶρα εἰς τόν Θεόν «ἐν χερσίν ἔχοντες καί δῶρα τῷ Βασιλεῖ τοῦ οὐρανοῦ, γενεαί γενεῶν δώσουσί σοι ἀγαλλίαμα.» (Τωβ. 13, 11) Μεσσιανικός, παρακαλῶ, στίχος. Εἶναι τά ἔθνη πού θά προσκυνήσουν τόν Μεσσία, πού θά ἀκουστῆ τό κήρυγμα, τό Εὐαγγέλιον, τό κήρυγμα τοῦ Μεσσίου, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τότε οἱ λαοί θά προσφέρουν τήν λατρευτική τους προσκύνησι.

    «Ἐπικατάρατοι πάντες οἱ μισοῦντες σέ,» διά τήν Ἱερουσαλήμ «εὐλογημένοι ἔσονται πάντες οἱ ἀγαπῶντές σε εἰς τόν αἰῶνα.» (Τωβ. 13, 12) Αὐτό τό «εἰς τόν αἰῶνα» -μία πόλις δέν μπορεῖ νά κρατάη αἰωνίως- τί εἶναι; Ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι εἰκόνα, ἱστορικός τύπος τῆς Ἐκκλησίας. Διότι λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψί του: «εἶδα τήν καινούρια -τήν καινήν- τήν καινούρια Ἱερουσαλήμ νά κατεβαίνη ἀπό τόν οὐρανό». Εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ὥστε ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι καταρῶνται τήν Ἐκκλησία στρέφονται ἐναντίον της· διῶκται, συκοφάνται! Αὐτοί λέγει, εἶναι καταραμένοι. Ἐκεῖνοι ἀντιθέτως πού εὐλογοῦν τήν Ἐκκλησίαν, αὐτοί πού τήν ἀγαποῦν, αὐτοί εἶναι εὐλογημένοι. Ἡ ἱστορία τό ἀπέδειξε αὐτό.

    Λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος -καί ποῦ εὑρισκόμεθα; εἰς τόν πέμπτον αἰῶνα· σήμερα εἴμαστε στόν εἰκοστόν αἰῶνα, μετά πολλῆς περισσοτέρας βεβαιότητος μποροῦμε νά τό ποῦμε αὐτό-: «Ποῦ εἶναι οἱ διῶκται; Ποῦ εἶναι οἱ τύραννοι; Ποῦ  εἶναι οἱ Νέρωνες; Ποῦ εἶναι οἱ Διοκλητιανοί; Ποῦ εἶναι τά τήγανα; Ποῦ εἶναι τά ξίφη, ποῦ  εἶναι τά ὄργανα τοῦ μαρτυρίου; Ποῦ εἶναι ὅλα αὐτά; Ποῦ εἶναι οἱ διῶκται; Ποῦ εἶναι οἱ τύραννοι; Πάντες σεσίγηνται, ὅλοι ἔχουν σιγήσει ἀπό τήν σιγή τοῦ θανάτου. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ποῦ εἶναι; Λάμπει! λέγει, ὑπέρ τόν ἥλιο. Αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ».

    Τύπος της εἶναι ἐκεῖνο τό καΐκι τῶν μαθητῶν πού ἄγεται καί φέρεται στά κύματα τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας τῆς Τιβεριάδος. Ἀπό ’δῶ κι ἀπό ’κεῖ· ἀπό ’δῶ κι ἀπό ’κεῖ, δέν πνίγεται ὅμως. Φωνάζουν ἀπό μέσα: «Κύριε» κοιμᾶται ὁ Ἰησοῦς «ἐπιστάτα, ἀπολλύμεθα!» (Λουκ. η΄, 24) χανόμαστε! Κι ὁ Κύριος, δῆθεν κοιμᾶται! φαινομενικῶς κοιμᾶται. Καί λέγει: «Τόσο ἄπιστοι εἴσαστε;»

     Ὅταν λέμε: «Κύριε, χάνεται ἡ Ἐκκλησία Σου, Κύριε, χανόμαστε», ἡ Ἐκκλησία δέν χάνεται· δέν χάνεται ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου. Βεβαίως ἄνθρωποι χάνονται, ἀλλά ποιοί χάνονται; Ἐκεῖνοι πού εἶναι, ὄχι σῖτος, ἀλλά ἄχυρο. Καί ὁ ἄνεμος, ὅταν γίνεται τό λίχνισμα, τόν σῖτον δέν τόν παίρνει, πέφτει στό ἁλώνι· ἀλλά παίρνει ὅμως τό ἄχυρο γιατί εἶναι ἄχυρο. Καί δέν φταίει ὁ ἄνεμος, ἀλλά φταίει τό ἄχυρο πού εἶναι ἄχυρο καί πού τό παίρνει ὁ ἄνεμος.

    «Χάρηθι καί ἀγαλλίασαι ἐπί τοῖς υἱοῖς τῶν δικαίων, ὅτι συναχθήσονται καί εὐλογήσουσι τόν Κύριον τῶν δικαίων. Ὦ! μακάριοι οἱ ἀγαπῶντές σε, χαρήσονται ἐπί τῇ εἰρήνῃ σου. Μακάριοι ὅσοι ἐλυπήθησαν ἐπί πάσαις ταῖς μάστιξί σου,» Εὐτυχισμένοι αὐτοί πού λυπήθηκαν σ’ ὅλες τίς μάστιγιές σου· εἶναι οἱ μάστιγες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἐξωτερικοί της ἐχθροί, ἀλλά καί οἱ ἐσωτερικοί πού εἶναι οἱ αἱρετικοί. Εἶναι εὐτυχισμένοι ἐκεῖνοι πού λυποῦνται γιά σένα ὅ,τι περνᾶς. «ὅτι ἐπί σοί χαρήσονται θεασάμενοι πᾶσαν τήν δόξαν σου καί εὐφρανθήσονται εἰς τόν αἰῶνα» (Τωβ. 13, 14) Γιατί, λέγει, θά χαροῦν, ὅταν θά δοῦν ὅλη Σου τή δόξα. Καί θά χαροῦν -ἀκοῦστε!- «εὐφρανθήσονται εἰς τόν αἰῶνα». Σέ ποιόν μποροῦμε νά ποῦμε ποτέ πῶς εὐφρανθήσεται εἰς τόν αἰῶνα; Μόνο γιά πράγματα πού ἀνήκουν εἰς τόν πέραν κόσμον. Ἄρα λοιπόν, θά εὐφρανθοῦν εἰς τήν αἰωνιότητα, εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

    «ἡ ψυχή μου εὐλογείτω τόν Θεόν τόν Βασιλέα τόν μέγαν, ὅτι οἰκοδομηθήσεται Ἱερουσαλήμ» (Τώβ. 13,15) Προσέξτε τώρα ἐδῶ τί λέγει, καί νά μοῦ πῆτε πώς γίνεται προφητεία παρακάτω ἀπό ἄλλον συγγραφέα: «ὅτι οἰκοδομηθήσεται Ἱερουσαλήμ σαπφείρῳ» θά οἰκοδομηθῆ, λέγει, ἡ Ἱερουσαλήμ, τά τείχη της μέ σάπφειρο; Εἴδατε ποτέ ἤ τήν Ἱερουσαλήμ ἤ καμμιά ἄλλη πόλι νά οἰκοδομηθῆ μέ σάπφειρον; Ὁ σάπφειρος εἶναι πολύτιμη πέτρα πού βάζομε στά δαχτυλίδια καί τά λοιπά. «καί σμαράγδῳ» μέ σμαράγδια «καί λίθῳ ἐντίμῳ» μέ πολύτιμα πετράδια «τά τείχη σου καί οἱ πύργοι καί οἱ προμαχῶνες ἐν χρυσίῳ καθαρῷ» ὅλα αὐτά θά εἶναι μέ χρυσάφι καθαρό καί μέ πολύτιμες πέτρες. Εἴδατε ποτέ ἐσεῖς τείχη πόλεως μέ χρυσάφι καθαρό καί πολύτιμες πέτρες;

    Ἀλλά προχωρῶ· «καί αἱ πλατεῖαι Ἱερουσαλήμ ἐν βηρύλλῳ καί ἂνθρακι καί λίθῳ ἐκ Σουφείρ ψηφολογηθήσονται.» Θά μποῦνε ψῆφοι, δηλαδή ψηφίδες· δηλαδή θά γίνουν μωσαϊκό ἀπό πολύτιμα πετράδια «καί ἐροῦσι πᾶσαι αἱ ρύμαι αὐτῆς, ἀλληλούϊα» καί θά ποῦν ὅλοι οἱ δρόμοι τῆς πόλεως αὐτῆς ἀλληλούϊα, αἰνεῖτε τόν Θεόν «καί αἰνέσουσι λέγοντες˙ εὐλογητός ὁ Θεός, ὅς ὕψωσε πάντας τούς αἰῶνας.» (Τωβ. 13, 15-18) Καί οἱ δρόμοι της θά ποῦν: ἀλληλούϊα!

    Παιδιά σᾶς θυμίζει τίποτε; Ἡ Ἱερουσαλήμ δέν χτίστηκε μέ πολύτιμα πετράδια οὔτε μέ «ποιητικῇ ἀδείᾳ» μία ὑπερβολή. Εἶναι αὐτό πού λέει εἰς τό βιβλίο τῆς «Ἀποκαλύψεως» ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό 21ο κεφάλαιο, στίχος 18 καί πέρα, πού ἐκεῖ ὁμίλει διά τήν νέαν Ἱερουσαλήμ, πῶς εἶναι χτισμένη ἡ Ἱερουσαλήμ.

    «Καί εἶδα λέγει ὅτι ἦταν τετράγωνη. Ὁ Ἄγγελος μοῦ ’δωσε ἕνα καλάμι καί μέτρησα καί ἦταν τετράγωνη, ὅσο τό μῆκος καί τό πλάτος ἀλλά καί τό ὕψος». Εἴδατε καμμία πόλι ἐσεῖς νά εἶναι ὅσο τό μῆκος καί τό πλάτος καί τό ὕψος;  ἕνας κύβος; Διότι ἄν μία πόλις ἔχει, ξέρω ’γώ, ἕνα μῆκος δέκα χιλιομέτρων, τό ὕψος τῶν τειχῶν θά εἶναι πέντε, δέκα, εἴκοσι μέτρα. Δέν μπορεῖ νά εἶναι καί δέκα χιλιόμετρα τό ὕψος. Ὑπερβολή; Ὄχι. Εἶναι ὁ κύβος! καί ὁ κύβος, τό τετράγωνο, ὁ κύβος, εἶναι τό τέλειον σχῆμα. Συνεπῶς μέ τήν εἰκόνα τοῦ τελείου σχήματος ἔχομε τήν εἰκόνα τῆς τελειότητος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Οἱ πολύτιμες πέτρες καί τό χρυσάφι καί τά λοιπά εἶναι ὁ πλοῦτος καί ἡ δόξα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Φυσικά δέν εἶναι οὔτε χρυσάφι, οὔτε πολύτιμες πέτρες γιατί αὐτά εἶναι γήϊνα πράγματα, ἀλλά εἶναι εἰκόνα: «ποιά θά εἶναι ἡ Βασίλεια τοῦ Θεοῦ».

    Βλέπετε ποσό λίγη εἶναι ἡ ἐπίγειος Ἱερουσαλήμ; Βλέπετε μέ τό ἅλμα αὐτό ἀπό τήν ἐπίγειο Ἱερουσαλημ -ἡ ὁποία θά οἰκοδομηθῆ, λέγει, θά κτισθῆ κι ὁ ναός- πηδάει ὅμως, κάνει ἕνα ἅλμα καί βρίσκεται εἰς τήν οὐράνιον Ἱερουσαλήμ, εἰς τήν Βασίλειαν τοῦ Θεοῦ.

    Παιδιά, οἱ δίκαιοι καί οἱ Ἅγιοι καί οἱ προφῆται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔβλεπαν τόν Μεσσίαν. Εἶναι ἐκεῖνο τό ἀπόρρητο τό ἀπίθανο τό καταπληκτικό πού εἶπε ὁ Χριστός. Ὅταν… ὅταν τούς εἶπε ὅτι «πρίν Ἀβραάμ γενέσθαι, ἐγώ εἰμί». Πρίν γίνει ὁ Ἀβραάμ ἐγώ ὑπάρχω. Ὄχι ἐγώ ὑπῆρχον ἤ θά ὑπάρξω. «Ἐγώ εἰμί». Ἐγώ ὑπάρχω. Γιατί; Ὁμίλει στούς Ἑβραίους ὁ «Ὤν». «Ποῖο τό ὄνομά σου λέγει ὁ Μωϋσῆς εἰς τόν Θεόν;» «Ἐγώ εἰμί ὁ Ὤν». Ἐγώ εἶμαι ὁ ὑπάρχων.

    Καί τότε ἔγινε τό ἑξῆς, καί τοῦ λέγουν οἱ Ἑβραῖοι: «δέν ἔχεις πενήντα χρόνια ἀκόμη ζωῆς, καί λές ὅτι σέ εἶδε ὁ Ἀβραάμ; Ὅτι ὑπάρχεις πρό τοῦ Ἀβραάμ; ὁ ὁποῖος ἔζησε δυό χιλιάδες χρόνια πρό Χριστοῦ;» Κι ὁ Κύριος λέγει τοῦτον τόν ἀπίθανο λόγο: «Σᾶς βεβαιώνω ὁ Ἀβραάμ ἐζήτησε νά δῆ τή δίκη μου ἡμέρα, τήν εἶδε καί χάρηκε». Ζήτησε νά δῆ τή δίκη μου ἡμέρα! Ποία εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Χριστοῦ; Εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς ἐνανθρωπήσεως, τό μεγάλο γεγονός, ἡ μεγάλη ὑπόσχεσις. Ἐκεῖνο πού περίμενε ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα· ἡ μεγάλη ὑπόσχεσις ὅτι θά γίνη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, θά γίνη ἄνθρωπος. Μεγάλη ἐπαγγελία, ἡ μεγάλη βουλή τοῦ Θεοῦ. Αὐτή λέει τήν ἐζήτησε τήν ἡμέρα νά τήν δῆ, νά τήν ἀπόλαυση. Τήν εἶδε· ἐπληροφορήθη ὁ Ἀβραάμ ὅτι ἐγώ ἐνηνθρώπησα καί ἐχάρη ἀπό ’κεῖ πού βρίσκεται. Χάρηκε! Οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ προφῆται καί τά λοιπά εἶδαν τόν Μεσσία. Δέν εἶχαν πολύ σαφῆ ἰδέα καί εἰκόνα, διότι ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Τριαδικοῦ τῆς Θεότητος ἔγινε ἀπό τόν Ἰησοῦν Χριστόν εἰς τούς μαθητάς Του καί διά τῶν μαθητῶν Του, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί διά τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν κόσμον ὅλον.

    Ἀλλά ὅμως εἶχαν κάποιαν γεῦσιν. Ὅπως ἀκριβῶς περνᾶμε ἀπ’ ἔξω -πεζό τό παράδειγμα ἀλλά δέν πειράζει- ἔξω ἀπ’  ἕνα σουβλατζίδικο, ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἐκεῖ ψήνονται σουβλάκια, δέν τά τρῶμε, ἀλλά τά ὀσφρανθήκαμε. Ἔτσι καί οἱ δίκαιοι ὀσφράνθηκαν τήν ἡμέρα τοῦ  Κυρίου˙ καί ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου εἶναι ὁ Μεσσίας.

     Ἔτσι καί ὁ Τωβίτ˙ καί ἐν πνεύματι ἁγίῳ, αἰσθανόμενος τό μεγαλεῖο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ προφητεύει δι’ αὐτήν τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

    Εἶναι μεγαλειώδη αὐτά; πέστε μου. Εἶναι μεγαλειώδη; Καί θά παρακαλέσω πολύ τελειώνοντας σήμερα αὐτό τό κεφάλαιο νά σᾶς ἔλεγα τά ἐξῆς: -Εἶπα στήν ἀρχή, σᾶς λέω καί τοῦτο καί μ’ αὐτό κλείνω παιδιά- «Μή μείνετε στά στενόκαρδα πλαίσια τῆς δικῆς σας τῆς προσωπικῆς σας, τῆς ἀναζητήσεως τῆς δικῆς σας προσωπικῆς σας εὐτυχίας. Μή πῆτε, τί μέ νοιάζει τί θά γίνη παρακάτω, τσιμέντο νά γίνουν ὅλα. Ἐμένα μέ νοιάζει νά ἀποκατασταθῶ, νά παντρευτῶ, νά κάνω ἕνα σπιτάκι, νά ’χω ἕνα νοικοκυριό, νά ’χω τίς κατσαρόλες μου, ἄν μπορούσαμε νά ’χωμε καί κανένα αὐτοκινητάκι, τί μέ νοιάζει παρακάτω».

     Ἄχ, παιδιά, πρός Θεοῦ, ποτέ μή μείνετε ἔτσι στενόκαρδες γυναῖκες, στενόκαρδες κοπέλες. Ποτέ! Ἐχομε -δέ λέω στήν Ἑλληνική ἱστορία, δέν πάω· πηγαίνω στήν ἱστορία τῆς Ἁγίας Γράφης- ἔχομε θαυμάσιες γυναῖκες, μεγαλόπνοες γυναῖκες πού πραγματικά στάθηκαν μέ πολύ εὐρεία καρδιά, εὐρεία σκέψι.

    Νά σᾶς ἔλεγα γιά τήν Ρούθ, πού ἄν θέλη ὁ Θεός τοῦ χρόνου θά πάρωμε τό βιβλίο αὐτό. Ὅ,τι εἶναι ὁ Τωβίτ… ὃ,τι εἶναι ὁ Τωβίτ σέ μιά οἰκογενειακή ἱστορία, εἶναι καί ἡ Ρούθ ἀπό πλευρᾶς γυναικός πλέον. Εἶναι ἕνα γλυκύτατο διήγημα καί ἡ Ρούθ στάθηκε πρόγονος αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ· πρόγονος αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ! Ναί. Ἢ νά σᾶς πῶ γιά τήν Ἰουδείθ;  τήν κριτήν; Ἢ γιά νά σᾶς πῶ γιά τήν Ἐσθήρ; ἡ ὁποία δέν ξέχασε, παρ’ ὅλο πού ἔγινε Βασίλισσα, γυναῖκα τοῦ Πέρσου Βασιλέως, δέν ἐξέχασε τήν πατρίδα της κι ἀγωνίζεται γι’ αὐτήν; Ἀλλά τόσες καί τόσες γυναῖκες μέσα στόν Ἰσραήλ ὑπῆρξαν μεγάλες γυναῖκες.

    Θά σᾶς μιλήσω γιά τήν Θεοτόκον, πού γιορτάσαμε χθές τόν Εὐαγγελισμό Της, δηλαδή τόν Εὐαγγελισμό τῆς ἀνθρωπότητος γιά τό μεγάλο γεγονός. Ἡ Θεοτόκος ἦτο ἄσημος, ἦτο στή Ναζαρέτ, ἦτο ἄγνωστη, ἀλλά εἶχε ὅμως μεγάλη καρδιά …


17η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Τωβίτ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
"Τωβίτ. (Ὁμιλίες βασισμένες στό βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης Τωβίτ).

" εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/vivlion-tovit
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oED0GDYsRHnrDdY5_m61pt

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Καραμίντζα.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου δια χειρός του αξιοτίμου κ. Γεωργίου Μαλούση.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.


10 Δεκεμβρίου 2021

Προτροπές - Συμβουλές του πατρός Αθανασίου. (57)

†.Ὅταν πρόκειται νά ὑποδεχθοῦμε ἕνα καινούριο πρόσωπο καί μάλιστα μία νύφη στό σπίτι, ἔ; τό σπίτι θά τό φτιάξουν. Δέν θά παρουσιάσωμε μία εἰκόνα ἄσχημη. Διότι ὅταν ὁ ἄλλος ἔρχεται ἤ ὁ γαμπρός ἤ ἡ νύφη τέλος πάντων ἑκατέρωθεν, αὐτό γίνεται πάντα· περιποιούμεθα τό σπίτι, τό φροντίζομε. Βλέπετε δέν εἶναι ἐφάμαρτον νά περιποιηθῆ κανείς τό σπίτι του. Ἀρκεῖ μόνο νά μή βάζη πολυτελῆ πράγματα. Προσέξτε αὐτό τό σημεῖο! προσέξτε πάρα πολύ. Ὑπάρχει ἡ τάσις κάθε δυό, τρία χρόνια νά ἀλλάζουν τά ἔπιπλα τῆς κρεβατοκάμαρας, τῆς τραπεζαρίας, τοῦ σαλονιοῦ˙ εἶναι κακό πρᾶγμα αὐτό παιδιά. Ἔ, πάρε μία γιά πάντα στή ζωή σου, ξέρω ’γώ, κάποια ἔπιπλα στό σπίτι τοποθέτησέ τα. Τελείωσε.

    Θά μοῦ πῆς: «Μέ αὐτά θά ὑποδεχθοῦμε ἕναν μέλλοντα γαμπρό;» Μέ αὐτά θά ὑποδεχθῆς! μέ αὐτά. Τώρα, ἐάν τό σπίτι δώση νύφη, θά ἔδινε στή νύφη, στήν κόρη δηλαδή τοῦ σπιτιοῦ, θά ἔδινε κάποια πράγματα. Μιά καινούρια ἐπίπλωσι· εἶναι πολύ φυσικό. Δέν θά πάρη ἄς ποῦμε ἡ κοπέλα τήν ἐπίπλωσι τοῦ σπιτιοῦ της, θά πάρη μία καινούρια ἐπίπλωσι. Εἶναι πολύ φυσικό. Ἀλλά καί αὐτή πού θά πάρη ἡ κοπέλα, αὐτή θά μείνη γιά ὅλη της τή ζωή. Δηλαδή θέλω νά καταλάβετε ὅτι θά τό στολίσωμε τό σπίτι μας νοικοκυρεμένο, ἀλλά θά εἶναι ταυτόχρονα καί σεμνό. Δέν θά ὑπάρχη οὔτε ἡ σπατάλη οὔτε ἡ πολυτέλεια˙ θά εἶναι φιλόκαλον ὅμως, γιατί  μέσα μας θά εἴμεθα ἐμεῖς φιλόκαλοι. Μή ξεχνᾶτε ὅτι μπορεῖ κανείς νά φτιάχνη τό σπίτι του τόσο ὡραῖο, τόσο ὡραῖο ἀπό τό τίποτα. Δέν εἶναι ἁμαρτία· ἀντιθέτως μάλιστα εἶναι ἔπαινος ὅταν τό σπίτι εἶναι φιλόκαλο. Ἑλκύει.

     Ἐνθυμεῖσθε πέρυσι, προπέρυσι δέν ἐνθυμοῦμαι, πού σᾶς εἶχα ἀναφέρει ἀπό τό βιβλίο «τῶν Παροιμιῶν» τό τελευταῖο κεφάλαιο, τόν ἔπαινον, τό ἐγκώμιον τῆς καλῆς νοικοκυρᾶς; Ἡ ὁποία λέγει ἡ Παλαιά Διαθήκη: «Βλέπεις ἐκεῖνο τό παράθυρο πού εἶναι περάσμενα μεσάνυχτα καί ἀκόμη ἔχει φῶς; Εἶναι ἡ νοικοκυρά γυναῖκα πού ἀκόμη δουλεύει. Ἔχει διπλές κουρτίνες στά παράθυρά της γιά νά προφυλάσσεται ἀπό τό κρύο τό σπίτι. Ἀπό τίς οἰκονομίες της ἀγόρασε ἕνα ἀμπέλι. Ὁ ἄνδρας της, λέγει, ὅταν εἶναι ἐκεῖ στήν ἀγορά, ὅλοι τόν ἐπαινοῦν. Εἶναι καθαρός καί περιποιημένος διότι ἔχει αὐτή τή γυναῖκα, τή νοικοκυρά. Τό ἐνθυμεῖσθε; Πάντως ἐάν δέν τό ἐνθυμεῖσθε ἤ δέν τό ἀκούσατε εἶναι τό τελευταῖο κεφάλαιο στό βιβλίο «τῶν Παροιμιῶν». Εἶναι τό ἐγκώμιον, ὁ ἔπαινος τῆς καλῆς νοικοκυρᾶς. Ὃλα αὐτά βλέπετε τά ἐπαινεῖ ἡ ἰδία ἡ  Ἁγία Γραφή.

    Καί γιά νά μή νομίσετε ὅτι εἶναι θέμα μόνο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔρχομαι νά σᾶς πῶ ὅτι εἶναι καί θέμα καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Θέλω τάς νεωτέρας φιλάνδρους εἶναι, ... οἰκουρούς» θέλω τάς νεωτέρας φιλάνδρους εἶναι -τό εἶναι ἀπαρέμφατον- εἶναι οἰκουρούς. Δηλαδή, θέλω λέει οἱ κοπέλες οἱ νεώτερες, νά εἶναι φίλανδροι, νά ἀγαπᾶνε τούς ἄνδρες τους. Εἶναι μεγάλο κεφάλαιο ἡ νέα γυναῖκα νά ἀγαπᾶ τόν ἄνδρα της! μεγάλο κεφάλαιο αὐτό! -ἡ ἔγγαμος ἐννοεῖται φυσικά- καί νά εἶναι «οἰκουρός», δηλαδή νοικοκυρά. Βλέπετε, ὅταν ἡ γυναῖκα δέν εἶναι νοικοκυρά, εἶναι ἁμάρτημα. Θά μποροῦσε νά γίνη θέμα ἐξομολογήσεως. Πολλές φορές πᾶμε καί λέμε στήν ἐξομολόγησι: «εἶπα ψέματα, ἔκλεψα, τσακώθηκα». Δέν ξέρω ἄν κάποια κοπέλα ποτέ ἤ κάποια γυναῖκα εἶπε: «Δέν εἶμαι νοικοκυρά!» Σᾶς βεβαιώνω, δέν θυμοῦμαι ποτέ τέτοιου εἴδους ἐξομολόγησι· νά μοῦ πῆ: «δέν εἶμαι νοικοκυρά». Καί πολλές φορές ἐρωτῶ, τίς νέες κοπέλες ἐννοεῖται, «εἶσαι νοικοκυρά; Κάνεις δουλειές;». Πολλές φορές ἀκούω τήν ἀπάντησι: «μά εἶμαι μαθήτρια!» Μά τό νά ’σαι μαθήτρια εἶναι δευτερεῦον στοιχεῖον; Προσέξτε! δέν εἶναι πρωτεῦον στοιχεῖον νά εἶσαι μαθήτρια· εἶναι δευτερεῦον. Ἀκούσατέ το ἄλλη μία φορά: «εἶναι δευτερεῦον στοιχεῖον νά εἶσαι μαθήτρια!» Καλή μαθήτρια θά ’σαι, θά διαβάζης, ἀλλά μή τό ξεχνᾶς γιά τήν ἀποστολή σου γιά τή ζωή σου εἶναι δευτερεῦον στοιχεῖον. Τό πρωτεῦον στοιχεῖον εἶναι: «νά γίνης καλή μητέρα καί καλή σύζυγος!». Καί θά σταθῆς τέτοια, ἐάν γίνης καί μία καλή νοικοκυρά. Νά ξέρης τά πάντα μέσα στό σπίτι σου. Να ξέρης νά εἶσαι πραγματικά ὀργανώτρια τοῦ σπιτιοῦ σου. Αὐτό θά παρακαλέσω νά μή τό ξεχάσετε ποτέ. Τό παραγγέλει αὐτή ἡ Καινή Διαθήκη, αὐτό τό πνεῦμα τό Ἅγιον τό παραγγέλει ὅτι ἡ γυναῖκα πρέπει νά εἶναι νοικοκυρά καί φίλανδρος.

     Ἔτσι τό θέμα τῆς νοικοκυροσύνης, τῆς φιλοκαλίας τοῦ σπιτιοῦ εἶναι ἕνα μεγάλο κεφάλαιο. Σημειώσατε ὅτι μπορεῖ μία γυναῖκα, ὅταν ἔχη μέσα της τό φιλόκαλον πνεῦμα -πού νομίζω εἶναι ἕνα χάρισμα τοῦ Θεοῦ κι ἄν κανείς τό ζητήση ἀπό τόν Θεόν  θά τοῦ τό δώση- νά φιλοκαλῆ μετ’ εὐτελείας πού ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι. Ἔ; φιλοκαλεῖς μετ’ εὐτελείας! φιλοκαλοῦμε μετ’ εὐτελείας! ὃπως ἔλεγε ὁ Δημοσθένης στόν ἐπιτάφιο τοῦ Περικλέους -ἄν δέν κάνω λάθος-. Δηλαδή φτιάχνομε κάτι ὄμορφο ἀπό τό τίποτα, «μετ’ εὐτελείας»· ἀπό τό τίποτα, μέ φθηνά πράγματα, μέ τιποτένια πράγματα· θά λέγαμε, μέ ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἄλλοι θά πετούσανε στόν σκουπιδοτενεκέ! Τό νά φυλάσσετε τά χρυσόχαρτα πού ἔρχονται ἀπό τά δέματα, τά πακέτα τά δῶρα, τίς κορδέλες, αὐτά τά πράγματα, τά κουτιά, εἰκόνες ἀπό ἡμερολόγια. Μπαίνετε πολλές φορές σ’ ἕνα σπίτι καί βλέπετε τέσσερα ντουβάρια ἂδεια. Κι ἄν θά λέγαμε σ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους γιατί δέν βάζετε ἕνα καδράκι; ἔ, βάλτε κάτι! Θά λέγανε: «δέν ἔχομε χρήματα νά ἀγοράσωμε». Μά κυκλοφοροῦν τόσα ἡμερολόγια τά ὁποῖα εἶναι δωρεάν, τά δίνουν οἱ τράπεζες.  Εἶναι πολύ εὔκολο νά βρῆ κανείς ἕνα ἡμερολόγιο. Ἐκεῖ θά τό κολλούσαμε πάνω σ’ ἕνα ξύλο, σ’ ἕνα νοβοπάν, θά κάναμε ἕνα καδράκι… πολλά καδράκια· θά τά βάζαμε πολύ ὡραῖα στόν τοῖχο. Χίλια πράγματα μποροῦμε παιδιά, νά φτιάξωμε, χωρίς νά ξοδέψωμε χρήματα, ἤ καθόλου ἤ  λίγα.

    Αὐτό θά πῆ φιλοκαλοῦμε μετ’ εὐτελείας. Δέν θά πᾶμε βεβαίως σ’ ἕνα μεγάλο κατάστημα ν’ ἀγοράσωμε ζωγραφικούς πινάκες μεγάλης ἀξίας. Τίποτα! ἁπλά πράγματα· ἁπλά πράγματα καί τό σπίτι γίνεται πολύ ὡραῖο, γίνεται πολύ θερμό. Προσέξτε! πολύ θερμό. Αὐτό τό θερμό… αἰσθητικά θερμό! Ὄχι, γιατί ἔχομε σόμπα· αἰσθητικά θερμό. Μπαίνει κάποιος μέσα καί αἰσθάνεται ὅτι εἶναι ἕνα περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο μπορεῖ νά κινηθῆ, νά ζήση, νά μείνη. Ἄν τό θέλετε, ἄν ἔπρεπε νά κάνωμε μία ἀνατομία «γιατί οἱ ἄνδρες φεύγουν ἀπό τό σπίτι καί πᾶνε στό καφενεῖο;» -αὐτή ἡ Ἑλληνική πληγή τό καφενεῖο!- «ἤ ξεπορτίζουν ἀλλοῦ οἱ ἄνδρες;» -ἀλλοῦ, ἀπό ’δῶ καί ἀπό ’κεῖ- θά λέγαμε ὅτι φταίει τό σπίτι. Τό σπίτι δέν ἑλκύει. Δέν ἔμαθε ὁ ἄνδρας νά μένη στό σπίτι του, ἐπειδή δέν ἔμαθε ἡ γυναῖκα νά κρατάη τόν ἄνδρα εἰς τό σπίτι της. Εἶναι μία τέχνη νά μάθη ἡ γυναῖκα νά κρατάη τόν ἄνδρα εἰς τό σπίτι· εἶναι μία τέχνη. Καί αὐτή ἡ τέχνη εἶναι, τό νά εἶναι τό σπίτι ὄμορφο ἀπό πάσης πλευρᾶς. Ὄχι πλούσιο· ὄμορφο! Αὐτά ὅλα προσέξατέ τα, παρακαλῶ, πάρα πολύ· ἔρχονται νά σᾶς βοηθήσουν στό νά κάνετε μία ζωή καί πνευματική καί εὐτυχισμένη.


Απόσπασμα από την 16η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Τωβίτ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
"Τωβίτ. (Ὁμιλίες βασισμένες στό βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης Τωβίτ).

" εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/vivlion-tovit
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oED0GDYsRHnrDdY5_m61pt

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Καραμίντζα.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου δια χειρός του αξιοτίμου κ. Γεωργίου Μαλούση.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἐπιστροφή τοῦ Τωβία καί Σάρρας. Θεραπεία τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Τωβίτ. Ἀποκάλυψις τοῦ Ἀγγέλου Ραφαήλ.

†.Συνεχίζομε παιδιά. Εὑρισκόμεθα εἰς τό 11ον κεφάλαιον τοῦ βιβλίου  «Τωβίτ». Ἢδη ἀνεχώρησαν ὁ Τωβίας μέ τήν γυναῖκα του τήν Σάρρα, μέ τόν συνοδό τους τόν Ἀζαρία -τόν νομιζόμενον Ἀζαρία ἀλλά τόν Ἀρχάγγελον Ραφαήλ- καί ἀκόμη καί κάποιο ὑπηρετικό προσωπικό τό ὁποῖον ἔδωσε ὁ πατέρας τῆς Σάρρας σάν προῖκα μαζί μέ κάποια κινητή βεβαίως περιουσία, χρήματα καί ζωντανά. Καί ἀναχωροῦν ἀπό τούς Ράγους τῆς Μηδίας καί ἔρχονται εἰς τήν Νινευή.

     Ὅταν ἐπλησίαζαν πρός τήν πόλι τήν Νινευή, τότε λέγει ὁ Ἄγγελος Ραφαήλ εἰς τόν Τωβία: «οὐ γινωσκεις, ἀδελφέ, πῶς ἀφῆκας τόν πάτερα σου;» (Τωβ. 11, 1) Δέν ξέρεις πῶς ἄφησες τόν πατέρα σου; Πραγματικά· ἀλήθεια πῶς τόν ἄφησε τόν πατέρα του; Ἀπό πλευρᾶς οἰκονομικῆς ἤτανε σέ ἀθλία κατάστασι. Ἐνθυμεῖσθε, ἡ ἀνάγκη τούς ἔκανε νά στείλουν τόν Τωβία ἐκεῖ, νά εἰσπράξη ἐκεῖνο τό ποσόν πού κάποτε εἶχε δανείσει ὁ Τωβίτ. Ἀκόμη ἡ μητέρα ἡ Ἄννα ἐδούλευε. Ὁ Τωβίτ ἦταν τυφλός. Ἦταν δηλαδή σέ μία κατάστασι πολύ ἄσχημη καί οἰκονομική ἀλλά καί ἀπό πλευρᾶς ὑγείας ὁ Τωβίτ δέν ἦταν καθόλου καλά.

    Καί τώρα προτείνει τό ἑξῆς ὁ Ἄγγελός του: «προδράμωμεν ἔμπροσθεν τῆς γυναικός σου καί ἑτοιμάσωμεν τήν οἰκίαν˙» (Τωβ. 11, 2) Νά πᾶμε ἐμεῖς πιό μπροστά ἀπό τή γυναῖκα σου. Διότι τό καραβάνι ἐπήγαινε κάπως ἀργά, δεδομένου ὅτι δέν ἦσαν ἁπλῶς ἄνθρωποι πού περπατοῦσαν ἔστω πεζοί νά φθάσουν κάπου, εἶχαν καί ζωντανά, πρόβατα, γίδες. Τότε οἱ ἄνθρωποι εἶχαν μαζί τους τήν κινητή τους περιουσία καί ὅταν ἐκινοῦντο ἀπό τόπου εἰς τόπον ἔκαναν ἀρκετόν καιρόν. Νά! παραβάλατε τήν περίπτωσιν πού ἀπό ’δῶ ἀπό τήν Θεσσαλία, -ἄς ποῦμε ἀπό τό Μακρυχώρι, ἀπό τά ἀλλά χωριά ἐκεῖ- ὅταν φεύγουν οἱ τσομπαναρέοι μέ τά πρόβατά τους καί πᾶνε ἐπάνω γιά τήν Σαμαρίνα, περπατᾶνε ἐκεῖ συνέχεια· μέρες νύχτες περπατοῦν γιά  νά φθάσουν. Βεβαίως τά χιλιόμετρα πού βγάζει ἕνα κοπάδι δέν εἶναι τά χιλιόμετρα πού βγάζει ἕνας ἄνθρωπος˙ περπατάει σιγά τό κοπάδι.

      Ἔτσι θά ἄφηναν τήν γυναῖκα, τήν Σάρρα μέ τούς ὑπηρέτας, καί τά ζωντανά καί τά λοιπά, θά ἤρχοντο αὐτοί βραδέως, ὅπως καί ἤρχοντο βραδέως, καί θά προέδραμον ὁ Τωβίας μέ τόν Ἄγγελον διά νά προετοιμάσουν τό σπίτι. Ἐδῶ βέβαια κατ’ ἀρχάς, ἔχει δυό θέσεις τό πρᾶγμα˙ τό ἕνα εἶναι ὅτι ὁ Ἄγγελος δέν θέλει νά παρουσιάση ἕνα σπίτι πού ἔχη μίαν κάποιαν ἀθλιότητα, ὄχι βεβαίως ἠθικήν καί πνευματικήν ἀλλά οἰκονομικήν -ἄρρωστος, τυφλός ὁ Τωβίτ- δέν θά ἤθελε νά παρουσιάση μία τέτοια εἰκόνα στά ματιά μιᾶς νύφης πού πρωτοπηγαίνει στό σπίτι καί θέλει νά δώση κι ἕνα δῶρο, θά λέγαμε, εἰς τήν νύφη, εἰς τήν Σάρρα ὥστε νά μήν ὑπάρχη αὐτή ἡ εἰκόνα ἡ κάπως μελαγχονική· ὄχι κάπως, μελαγχονική εἰκόνα! Δέν τό θέλει αὐτό ὁ Ἄγγελος.

    Βλέπετε ἀγαπητοί μου, ὅτι ὁ Θεός σπεύδει νά δώση πάντοτε μία καλή εἰκόνα τῶν πραγμάτων. Δέν θέλει πάντα νά ὑπάρχη ἡ μιζέρια, τό κακό, ἡ ἀρρώστια. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος ὅταν ἦλθε, λέγει, «πάντας ἰάτω», ὅλους τούς  ἐθεράπευε. Ὃποιος τοῦ ἐζήτησε τήν θεραπείαν, τήν εἶχε. Ἄλλο τώρα ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει πολλάκις γιά λόγους παιδαγωγικούς νά ὑπάρχη μία ταλαιπωρία. Ὅπως καί ἡ τύφλωσις τοῦ Τωβίτ ἤτανε μία παιδαγωγία γιά νά γίνη ἁγιότερος· ἕτερον ἑκάτερον. Ἀλλά ὁ Θεός ὅμως βασικά, ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔπεφτε, οὐδέποτε θά ἤθελε νά ταλαιπωρεῖται τό πλάσμα Του. Ποτέ!

    Αὐτό εἶναι ἀπό τή μία πλευρά. Ἡ ἄλλη πλευρά εἶναι ἡ ἀνθρώπινη. Ὅταν πρόκειται νά ὑποδεχθοῦμε ἕνα καινούριο πρόσωπο καί μάλιστα μία νύφη στό σπίτι, ἔ; τό σπίτι θά τό φτιάξουν. Δέν θά παρουσιάσωμε μία εἰκόνα ἄσχημη. Διότι ὅταν ὁ ἄλλος ἔρχεται ἤ ὁ γαμπρός ἤ ἡ νύφη τέλος πάντων ἑκατέρωθεν, αὐτό γίνεται πάντα· περιποιούμεθα τό σπίτι, τό φροντίζομε. Βλέπετε δέν εἶναι ἐφάμαρτον νά περιποιηθῆ κανείς τό σπίτι του. Ἀρκεῖ μόνο νά μή βάζη πολυτελῆ πράγματα. Προσέξτε αὐτό τό σημεῖο! προσέξτε πάρα πολύ. Ὑπάρχει ἡ τάσις κάθε δυό, τρία χρόνια νά ἀλλάζουν τά ἔπιπλα τῆς κρεβατοκάμαρας, τῆς τραπεζαρίας, τοῦ σαλονιοῦ˙ εἶναι κακό πρᾶγμα αὐτό παιδιά. Ἔ, πάρε μία γιά πάντα στή ζωή σου, ξέρω ’γώ, κάποια ἔπιπλα στό σπίτι τοποθέτησέ τα. Τελείωσε.

    Θά μοῦ πῆς: «Μέ αὐτά θά ὑποδεχθοῦμε ἕναν μέλλοντα γαμπρό;» Μέ αὐτά θά ὑποδεχθῆς! μέ αὐτά. Τώρα, ἐάν τό σπίτι δώση νύφη, θά ἔδινε στή νύφη, στήν κόρη δηλαδή τοῦ σπιτιοῦ, θά ἔδινε κάποια πράγματα. Μιά καινούρια ἐπίπλωσι· εἶναι πολύ φυσικό. Δέν θά πάρη ἄς ποῦμε ἡ κοπέλα τήν ἐπίπλωσι τοῦ σπιτιοῦ της, θά πάρη μία καινούρια ἐπίπλωσι. Εἶναι πολύ φυσικό. Ἀλλά καί αὐτή πού θά πάρη ἡ κοπέλα, αὐτή θά μείνη γιά ὅλη της τή ζωή. Δηλαδή θέλω νά καταλάβετε ὅτι θά τό στολίσωμε τό σπίτι μας νοικοκυρεμένο, ἀλλά θά εἶναι ταυτόχρονα καί σεμνό. Δέν θά ὑπάρχη οὔτε ἡ σπατάλη οὔτε ἡ πολυτέλεια˙ θά εἶναι φιλόκαλον ὅμως, γιατί  μέσα μας θά εἴμεθα ἐμεῖς φιλόκαλοι. Μή ξεχνᾶτε ὅτι μπορεῖ κανείς νά φτιάχνη τό σπίτι του τόσο ὡραῖο, τόσο ὡραῖο ἀπό τό τίποτα. Δέν εἶναι ἁμαρτία· ἀντιθέτως μάλιστα εἶναι ἔπαινος ὅταν τό σπίτι εἶναι φιλόκαλο. Ἑλκύει.

     Ἐνθυμεῖσθε πέρυσι, προπέρυσι δέν ἐνθυμοῦμαι, πού σᾶς εἶχα ἀναφέρει ἀπό τό βιβλίο «τῶν Παροιμιῶν» τό τελευταῖο κεφάλαιο, τόν ἔπαινον, τό ἐγκώμιον τῆς καλῆς νοικοκυρᾶς; Ἡ ὁποία λέγει ἡ Παλαιά Διαθήκη: «Βλέπεις ἐκεῖνο τό παράθυρο πού εἶναι περάσμενα μεσάνυχτα καί ἀκόμη ἔχει φῶς; Εἶναι ἡ νοικοκυρά γυναῖκα πού ἀκόμη δουλεύει. Ἔχει διπλές κουρτίνες στά παράθυρά της γιά νά προφυλάσσεται ἀπό τό κρύο τό σπίτι. Ἀπό τίς οἰκονομίες της ἀγόρασε ἕνα ἀμπέλι. Ὁ ἄνδρας της, λέγει, ὅταν εἶναι ἐκεῖ στήν ἀγορά, ὅλοι τόν ἐπαινοῦν. Εἶναι καθαρός καί περιποιημένος διότι ἔχει αὐτή τή γυναῖκα, τή νοικοκυρά. Τό ἐνθυμεῖσθε; Πάντως ἐάν δέν τό ἐνθυμεῖσθε ἤ δέν τό ἀκούσατε εἶναι τό τελευταῖο κεφάλαιο στό βιβλίο «τῶν Παροιμιῶν». Εἶναι τό ἐγκώμιον, ὁ ἔπαινος τῆς καλῆς νοικοκυρᾶς. Ὃλα αὐτά βλέπετε τά ἐπαινεῖ ἡ ἰδία ἡ  Ἁγία Γραφή.

    Καί γιά νά μή νομίσετε ὅτι εἶναι θέμα μόνο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔρχομαι νά σᾶς πῶ ὅτι εἶναι καί θέμα καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Θέλω τάς νεωτέρας φιλάνδρους εἶναι, ... οἰκουρούς» θέλω τάς νεωτέρας φιλάνδρους εἶναι -τό εἶναι ἀπαρέμφατον- εἶναι οἰκουρούς. Δηλαδή, θέλω λέει οἱ κοπέλες οἱ νεώτερες, νά εἶναι φίλανδροι, νά ἀγαπᾶνε τούς ἄνδρες τους. Εἶναι μεγάλο κεφάλαιο ἡ νέα γυναῖκα νά ἀγαπᾶ τόν ἄνδρα της! μεγάλο κεφάλαιο αὐτό! -ἡ ἔγγαμος ἐννοεῖται φυσικά- καί νά εἶναι «οἰκουρός», δηλαδή νοικοκυρά. Βλέπετε, ὅταν ἡ γυναῖκα δέν εἶναι νοικοκυρά, εἶναι ἁμάρτημα. Θά μποροῦσε νά γίνη θέμα ἐξομολογήσεως. Πολλές φορές πᾶμε καί λέμε στήν ἐξομολόγησι: «εἶπα ψέματα, ἔκλεψα, τσακώθηκα». Δέν ξέρω ἄν κάποια κοπέλα ποτέ ἤ κάποια γυναῖκα εἶπε: «Δέν εἶμαι νοικοκυρά!» Σᾶς βεβαιώνω, δέν θυμοῦμαι ποτέ τέτοιου εἴδους ἐξομολόγησι· νά μοῦ πῆ: «δέν εἶμαι νοικοκυρά». Καί πολλές φορές ἐρωτῶ, τίς νέες κοπέλες ἐννοεῖται, «εἶσαι νοικοκυρά; Κάνεις δουλειές;». Πολλές φορές ἀκούω τήν ἀπάντησι: «μά εἶμαι μαθήτρια!» Μά τό νά ’σαι μαθήτρια εἶναι δευτερεῦον στοιχεῖον; Προσέξτε! δέν εἶναι πρωτεῦον στοιχεῖον νά εἶσαι μαθήτρια· εἶναι δευτερεῦον. Ἀκούσατέ το ἄλλη μία φορά: «εἶναι δευτερεῦον στοιχεῖον νά εἶσαι μαθήτρια!» Καλή μαθήτρια θά ’σαι, θά διαβάζης, ἀλλά μή τό ξεχνᾶς γιά τήν ἀποστολή σου γιά τή ζωή σου εἶναι δευτερεῦον στοιχεῖον. Τό πρωτεῦον στοιχεῖον εἶναι: «νά γίνης καλή μητέρα καί καλή σύζυγος!». Καί θά σταθῆς τέτοια, ἐάν γίνης καί μία καλή νοικοκυρά. Νά ξέρης τά πάντα μέσα στό σπίτι σου. Να ξέρης νά εἶσαι πραγματικά ὀργανώτρια τοῦ σπιτιοῦ σου. Αὐτό θά παρακαλέσω νά μή τό ξεχάσετε ποτέ. Τό παραγγέλει αὐτή ἡ Καινή Διαθήκη, αὐτό τό πνεῦμα τό Ἅγιον τό παραγγέλει ὅτι ἡ γυναῖκα πρέπει νά εἶναι νοικοκυρά καί φίλανδρος.

     Ἔτσι τό θέμα τῆς νοικοκυροσύνης, τῆς φιλοκαλίας τοῦ σπιτιοῦ εἶναι ἕνα μεγάλο κεφάλαιο. Σημειώσατε ὅτι μπορεῖ μία γυναῖκα, ὅταν ἔχη μέσα της τό φιλόκαλον πνεῦμα -πού νομίζω εἶναι ἕνα χάρισμα τοῦ Θεοῦ κι ἄν κανείς τό ζητήση ἀπό τόν Θεόν  θά τοῦ τό δώση- νά φιλοκαλῆ μετ’ εὐτελείας πού ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι. Ἔ; φιλοκαλεῖς μετ’ εὐτελείας! φιλοκαλοῦμε μετ’ εὐτελείας! ὃπως ἔλεγε ὁ Δημοσθένης στόν ἐπιτάφιο τοῦ Περικλέους -ἄν δέν κάνω λάθος-. Δηλαδή φτιάχνομε κάτι ὄμορφο ἀπό τό τίποτα, «μετ’ εὐτελείας»· ἀπό τό τίποτα, μέ φθηνά πράγματα, μέ τιποτένια πράγματα· θά λέγαμε, μέ ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἄλλοι θά πετούσανε στόν σκουπιδοτενεκέ! Τό νά φυλάσσετε τά χρυσόχαρτα πού ἔρχονται ἀπό τά δέματα, τά πακέτα τά δῶρα, τίς κορδέλες, αὐτά τά πράγματα, τά κουτιά, εἰκόνες ἀπό ἡμερολόγια. Μπαίνετε πολλές φορές σ’ ἕνα σπίτι καί βλέπετε τέσσερα ντουβάρια ἂδεια. Κι ἄν θά λέγαμε σ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους γιατί δέν βάζετε ἕνα καδράκι; ἔ, βάλτε κάτι! Θά λέγανε: «δέν ἔχομε χρήματα νά ἀγοράσωμε». Μά κυκλοφοροῦν τόσα ἡμερολόγια τά ὁποῖα εἶναι δωρεάν, τά δίνουν οἱ τράπεζες.  Εἶναι πολύ εὔκολο νά βρῆ κανείς ἕνα ἡμερολόγιο. Ἐκεῖ θά τό κολλούσαμε πάνω σ’ ἕνα ξύλο, σ’ ἕνα νοβοπάν, θά κάναμε ἕνα καδράκι… πολλά καδράκια· θά τά βάζαμε πολύ ὡραῖα στόν τοῖχο. Χίλια πράγματα μποροῦμε παιδιά, νά φτιάξωμε, χωρίς νά ξοδέψωμε χρήματα, ἤ καθόλου ἤ  λίγα.

    Αὐτό θά πῆ φιλοκαλοῦμε μετ’ εὐτελείας. Δέν θά πᾶμε βεβαίως σ’ ἕνα μεγάλο κατάστημα ν’ ἀγοράσωμε ζωγραφικούς πινάκες μεγάλης ἀξίας. Τίποτα! ἁπλά πράγματα· ἁπλά πράγματα καί τό σπίτι γίνεται πολύ ὡραῖο, γίνεται πολύ θερμό. Προσέξτε! πολύ θερμό. Αὐτό τό θερμό… αἰσθητικά θερμό! Ὄχι, γιατί ἔχομε σόμπα· αἰσθητικά θερμό. Μπαίνει κάποιος μέσα καί αἰσθάνεται ὅτι εἶναι ἕνα περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο μπορεῖ νά κινηθῆ, νά ζήση, νά μείνη. Ἄν τό θέλετε, ἄν ἔπρεπε νά κάνωμε μία ἀνατομία «γιατί οἱ ἄνδρες φεύγουν ἀπό τό σπίτι καί πᾶνε στό καφενεῖο;» -αὐτή ἡ Ἑλληνική πληγή τό καφενεῖο!- «ἤ ξεπορτίζουν ἀλλοῦ οἱ ἄνδρες;» -ἀλλοῦ, ἀπό ’δῶ καί ἀπό ’κεῖ- θά λέγαμε ὅτι φταίει τό σπίτι. Τό σπίτι δέν ἑλκύει. Δέν ἔμαθε ὁ ἄνδρας νά μένη στό σπίτι του, ἐπειδή δέν ἔμαθε ἡ γυναῖκα νά κρατάη τόν ἄνδρα εἰς τό σπίτι της. Εἶναι μία τέχνη νά μάθη ἡ γυναῖκα νά κρατάη τόν ἄνδρα εἰς τό σπίτι· εἶναι μία τέχνη. Καί αὐτή ἡ τέχνη εἶναι, τό νά εἶναι τό σπίτι ὄμορφο ἀπό πάσης πλευρᾶς. Ὄχι πλούσιο· ὄμορφο! Αὐτά ὅλα προσέξατέ τα, παρακαλῶ, πάρα πολύ· ἔρχονται νά σᾶς βοηθήσουν στό νά κάνετε μία ζωή καί πνευματική καί εὐτυχισμένη.

     Ἔτσι λέγει καί ὁ Ραφαήλ εἰς τόν Τωβία: «Πᾶμε νά ἑτοιμάσωμε τήν οἰκίαν!» Εἴδατε; Τήν οἰκίαν! νά ἑτοιμάσωμε τήν οἰκίαν! καί φαντασθεῖτε τό λέγει ὁ Ἄγγελος αὐτό. Ἔχει πολλή ἄξια, ἔχει πολλή σημασία. Καί τοῦ ὑποδεικνύει νά πάρη στά χεριά του ἀπό τίς ἀποσκευές πού θά ἄφηναν πίσω, τό τρίτο μέρος τοῦ ψαριοῦ πού εἶχαν ὅταν πήγαιναν -ἐνθυμεῖσθε στόν πηγαιμό τους;- τή χολή. Διότι μέ τό συκώτι καί τήν καρδιά ἐφυγαδεύθη τό δαιμόνιον τῆς Σάρρας˙ τώρα μένει ἡ χολή. «Πάρε μαζί σου, τοῦ λέγει, τή χολή καί πᾶμε».

    Καί ἐδῶ ὁ ἱερός συγγραφεύς -πιθανότατα εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Τωβίτ ἤ ὁ Τωβίας- ὁ συγγραφεύς τοῦ βιβλίου γράφει: «καί συνῆλθεν ὁ κύων ὄπισθεν αὐτῶν» (Τωβ. 11, 2) εἶναι μία πολύ μικρή λεπτομέρεια, πολύ μικρή, ἡ ὁποία κάποτε σ’ ἕνα ζωγραφικό πίνακα μπορεῖ νά δώση ἕναν τόνον. Κάποτε νά πέση στό μάτι τοῦ θεατοῦ ἀκριβῶς αὐτή ἡ λεπτομέρεια καί νά δώση μία χάρι.          

    Θά θυμόσαστε ὅτι, ὅταν ἔφευγε ὁ Τωβίας μέ τόν Ραφαήλ, ἐπῆγε μαζί τους καί τό σκυλί, τό σκυλί τοῦ σπιτιοῦ. Τώρα θυμᾶται ὁ ἱερός συγγραφεύς ὅτι τό σκυλί εἶχε πάει μαζί καί γυρίζει μαζί τους πάλι. Εἶναι μία χαριτωμένη σκηνή. Τό σκυλί δε, πού εἶναι τόσο οἰκεῖο στό σπίτι καί καταλαβαίνει πολλά πράγματα ἀπό τό σπίτι, ὅταν αἰσθάνεται ὅτι γυρίζουν στό σπίτι  -αὐτό τό κάνουν ὅλα τά σκυλιά- προτρέχει, πάει πιό μπροστά στό σπίτι αὐτό· ὁπότε οἱ ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ βλέπουν ὅτι ἦρθε ὁ σκύλος, σημαίνει ὅτι κάπου πιό πέρα βρίσκονται ἐκεῖνοι πού ἔρχονται.

     Ἡ μητέρα τοῦ Τωβία ἔβγαινε κάθε μέρα καί κοιτοῦσε στό δρόμο˙ «ἔρχεται ὁ Τωβίτ;» καί ἔκλαιγε. Ἐνθυμεῖσθε πού λέγαμε ὅτι θρηνοῦσε καί ἔλεγε: «Πάει τό παιδί μου, χάθηκε τό παιδί μου, ἄργησε τό παιδί μου, χάθηκε τό παιδί μου» καί βλέπει τό σκυλί. Ἀνεθάρρησε, ἤτανε ὁ προάγγελος τοῦ ἐρχομοῦ, καί μπαίνει μέσα καί λέγει στόν ἄνδρα της τόν Τωβίτ: «Ἔρχονται! ἔρχονται! ὁ σκύλος φάνηκε. Ἔρχονται». Καί πράγματι λοιπόν κατέφθασαν. Ἀντιλαμβάνεσθε τίς συγκινήσεις πού συνέβησαν ἐκεῖ, ὅταν συναντήθηκε πρῶτα μέ τήν μητέρα του ὁ Τωβίας τήν Ἄννα καί κατόπιν ἔρχεται νά συναντήση τόν Τωβίτ, ὁ ὁποῖος ἀκούγοντας ὅτι ἔρχεται ὁ γιός του πάει νά βγῆ ἀπό τό σπίτι καί σκουντουφλᾶ -τό δείχνει αὐτό, βλέπετε κάτι λεπτομέρειες οἱ ὁποῖες διαρκῶς συμπληρώνουν αὐτόν τόν πινάκα αὐτῆς τῆς ὡραίας οἰκογενειακῆς ζωῆς- σκουντουφλᾶ ἐκεῖ στό κατώφλι καί σπεύδει ὁ Τωβίας καί σηκώνει τόν πατέρα του, ὅπως ἐσκουντούφλησε. Καί τότε, ἀφοῦ ἀγκαλιάστηκαν, φιληθήκαν, χαιρετήθηκαν, λέγει: «Πατέρα, κάτσε τώρα νά σοῦ κάνω κάτι». Καί ἔπιασε καί τοῦ ἔχρισε τά μάτια κατά τήν ὑπόδειξι τοῦ Ἀγγέλου, τοῦ ἔχρισε τά μάτια μέ τήν χολήν. Ἡ χολή ἔτσουζε εἰς τά μάτια -εἶχε πεῖ ὁ Ἄγγελος ἔτσι θά συμβῆ- καί ὅπως αἰσθάνθηκε αὐτό τό δήξιμο, αὐτό τό δάγκωμα, δηλαδή τό τσούξιμο, τότε ἀμέσως, αὐτομάτως θά λέγαμε ἐξ ἐνστίκτου, ἔβαλε τά χέρια του νά τρίψη καί ὅπως ἔτριψε ἰσχυρά τά ματιά του γιά νά ἐλευθερωθῆ ἀπό τό τσούξιμο αὐτό, ἔφυγαν αὐτές οἱ λεπίδες πού ὑπῆρχαν, λέει, εἰς τούς κανθούς, εἰς τά βλέφαρα καί ἀνέβλεψε.

    Καί τότε, -ὦ! τότε παιδιά!- «καί ἰδών τόν υἱόν αὐτοῦ ἐπέπεσεν ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ» (Τωβ. 11, 12) Ὅταν εἶδε τό παιδί του, τότε ἔπεσε στόν τράχηλόν του κι ἄρχισε νά τόν φιλᾶ.

    Γιά σκεφθεῖτε, τί ὡραία σκηνή! καί ἔκλαυσε˙ ὡραία οἰκογενειακή σκηνή! Μία σκηνή πού εἶναι γεμάτη εὐτυχία. Πραγματικά μία εὐτυχία πού ἦρθε μετά ἀπό μία πικρή δυστυχία κι εἶναι πιό γλυκειά ἡ εὐτυχία, ὅταν ἔρχεται μετά ἀπό μία δυστυχία. Ὅπως τό νερό, ὃταν ἔρχεται ύστερα ἀπό μία παρατεταμένη ἀνομβρία, εἶναι πολύ πιό ὡραιότερο ἤ τό ψωμί ὅπως καί νά ’ναι ζημωμένο καί ψημμένο, εἶναι πολύ πιό γλυκύτερο, ὅταν τό τρῶμε μετά ἀπό μία ὁδοιπορία καί ἀπό μία πεῖνα.

    Καί τί εἶπε; Βλέπετε ὅτι οἱ ἃγιοι ἄνθρωποι ὅ,τι κι ἄν τούς τύχη, πάντα δοξάζουν τόν Θεόν. Τί ἄλλο εἰς τόν Τωβίτ; παρά ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. «Εὐλογητός εἶ ὁ Θεός, καί εὐλογητόν τό ὄνομά σου εἰς τούς αἰῶνας. Καί εὐλογημένοι πάντες οἱ ἅγιοί σου ἄγγελοι˙ ὅτι ἐμαστίγωσας καί ἠλέησάς με, ἰδού βλέπω Τωβίαν τόν υἱόν μου.» (Τωβ. 11, 13) Σύντομη δοξολογία, ἀλλά πολύ ὅμως περιεκτική. Δοξάζω ἐσένα, δοξάζω καί τούς ἁγίους Σου Ἀγγέλους.

    Βλέπετε τήν πίστιν εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην ὅτι οἱ Ἂγγελοι προστατεύουν τούς ἀνθρώπους καί ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τόν Ἂγγελόν του; Τό βλέπετε αὐτό;

    Αὐτό θά μᾶς τό πῆ ὁ Κύριος εἰς τήν Καινήν Διαθήκη, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν θά μᾶς πῆ ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τόν Ἂγγελόν του. Ἐκεῖ πού λέει ὅτι «προσέξτε -ὁρᾶτε- προσέξτε μή σκανδαλίσατε ἕναν τῶν μικρῶν τούτων, πού οἱ Ἂγγελοί των βλέπουν τό πρόσωπον τοῦ οὐρανίου Πατρός». Ὁπότε ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τόν Ἂγγελόν του, πού τόν προστατεύει.

    Καί ἀφοῦ δοξολογεῖ τόν Θεόν καί τους Ἀγγέλους, κατόπιν τί λέγει; Τό περιεχόμενον θά λέγαμε τῆς δοξολογίας εἶναι καί αὐτό, «ἐμαστίγωσας καί ἠλέησάς με.» Δύο λέξεις εἶναι, ἀλλά εἶναι πολύ περιεκτικές. Ἔδωσες ξύλο -γιατί;- γιά ἐκεῖνες τίς κάποιες ἁμαρτίες πού μπορῆ νά εἶχα. Δέν ὑπάρχει, παιδιά, ἄνθρωπος ἀναμάρτητος! δέν ὑπάρχει. Ἀλλά ἐνῶ ἐμαστίγωσες, τώρα ἐλεεῖς.

    Λέει κάπου ἡ Παλαιά Διαθήκη: «Ἐγώ ὁ Θεός, λέγει, πατάξω καί ἰάσομαι». Προσέξτε! πατάξω θά πῆ θά χτυπήσω, καί ἰάσομαι θά θεραπεύσω. Ἔτσι ὁ Θεός τιμωρεῖ γιά λόγους καθαρά παιδαγωγικούς· ὄχι, τίποτε ἄλλο· ἀλλά καί ἐλεεῖ μετά. Ὅταν δῆ συντριβή, ὅταν δῆ μετάνοια, τότε πραγματικά ἐλεεῖ.

    Καί τότε ὁ υἱός, ἀφοῦ ἔγινε αὐτό τό θαῦμα -ἕνα θαῦμα ἤτανε, δέν ἤτανε μία θά λέγαμε φυσική θεραπεία, ἦταν ἕνα θαῦμα, διότι τό ἐργάσθηκε ὁ Θεός διά τοῦ Ἀρχαγγέλου Ραφαήλ- τότε ὁ υἱός διηγεῖται εἰς τούς γονεῖς του τά τοῦ ταξιδίου του· ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα συνέβησαν: πῶς συνήντησε τήν νύφη, πῶς παντρεύτηκε, πῆρε τά χρήματα, ἐπῆρε προῖκα ἀπό τήν κοπέλα καί λοιπά, καί λοιπά· τούς τά διηγήθηκε ὅλα. Καί ἐν τῷ μεταξύ ἑτοίμασαν τό σπίτι τους, ὅπως ἦταν δυνατόν νά ἑτοιμασθῆ, καί ἐξέρχονται τώρα νά προϋπαντήσουν τή νύφη, πού ἐρχόταν.

     Ὁ Τωβίτ βλέπει! τώρα πιά δέν σκουντουφλᾶ, μπορεῖ νά περπατᾶ. «Καί ἐξῆλθε Τωβίτ εἰς συνάντησιν τῇ νύμφῃ αὐτοῦ χαίρων καί εὐλογῶν τόν Θεόν πρός τῇ πύλῃ Νινευῆ˙ καί ἐθαύμαζον οἱ θεωροῦντες αὐτόν πορευόμενον ὅτι ἔβλεψε.» (Τωβ. 11, 15) Γεμᾶτος ἀπό χαρά πῆγε νά προϋπαντήση τή νύφη του, χαίροντας καί εὐλογῶντας τόν Θεόν.

    Εἶναι μία πολύ καλή στιγμή, ὅταν τά πεθερικά ὑποδέχωνται ἤ τή νύφη ἤ τόν γαμπρό εὐμενῶς. Σημαίνει ὅτι αὐτός ὁ γάμος ἔγινε κάτω ἀπό εὐλογίες γονέων. Δέν ἦτο ἕνας ἂτακτος γάμος· πού πολλές φορές συμβαίνει νά ὑπάρχουν ἄτακτοι γάμοι παρά τήν θέλησιν τῶν γονέων καί λοιπά, καί λοιπά…

    Πρέπει ὅμως ἐδῶ νά σημειώσω ὅτι, ὅταν λέμε ὅτι πρέπει νά ’χωμε τήν εὐλογία τῶν γονέων, αὐτό εἶναι δίκαιον καί πρέπον. Πολλές φορές ὅμως, παιδιά, οἱ γονεῖς μας μπορεῖ νά διακατέχωνται ἀπό ἕνα ὁλότελα κοσμικό πνεῦμα, νά ’χουνε μία φοβερή κενοδοξία μέσα τους καί τά παιδιά νά ’χουνε πολύ προσγειωθῆ, νά ’χουνε γνωρίση τόν Χριστόν καί φυσικά νά μή συμφωνοῦν οἱ γονεῖς σέ μία κατά Θεόν ἐκλογή πού θά ἔκαναν τά παιδιά.

     Ὅπως ἐπί παραδείγματι νά ἔλεγε ἡ μάνα στήν κόρη της: «ἐγώ θέλω νά πάρης γιατρόν», «νά πάρης δικηγόρο», «νά πάρης... ξέρω ’γω μεγάλον καί τρανόν». Καί ἡ κοπέλα -προσέξτε!- νά εἶναι… ἔ, νά ἔβγαλε ἕνα Γυμνάσιο τό πολύ-πολύ· νά εἶναι… ἔ, μιᾶς σειρᾶς συνηθισμένης καί νά ’χη μιά μεγαλομανία ἡ μάνα καί νά μή θέλη κατώτερον ἀπό γιατρόν καί ἀπό δέν ξέρω τί… καί νά εἶναι καί πολύ πλούσιος καί δέν ξέρω τί. Αὐτό τό πρᾶγμα δέν εἶναι σωστό. Ἡ κόρη θά πῆ: «μάνα, μητέρα, δέν σκέφθεσαι σωστά». Καί ὅταν βρεθῆ κάποιο παιδί καί εἶναι κάλο παιδί καί εἶναι καλός ἄνθρωπος, εἶναι πνευματικός ἄνθρωπος, ἀλλά δέν εἶναι βεβαίως γιατρός -τώρα λέω γιατρός γιατί ὑπῆρχε, σήμερα δέν ξέρω ἄν ἰσχύη αὐτό τό πρᾶγμα, ἀλλά κάποτε τό ἔλεγαν αὐτό σάν κάτι τό πολύ πολύ ὑψηλόν, δέν ἔχει καί πολλή σημασία φυσικά- ἕνα ὑψηλόν ἐπάγγελμα ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ὑψηλόν ἐπάγγελμα ἤ κοινωνική ὑψηλή θέσι καί νά πῆ: «Δέν ἔχει ὑψηλή κοινωνική θέσι, αὐτό δέν ἔχει σημασία, εἶναι καλό παιδί, εἶναι πολύ καλό παιδί, εἶναι πνευματικός ἄνθρωπος». Νομίζω σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις πρέπει νά ἐπιμένη ἡ κόρη ὅτι ἔτσι πρέπει νά γίνη καί ὅτι πρέπει νά διορθώνη τήν μητέρα της ἡ ὁποία διακατέχεται ἀπό τό πνεῦμα αὐτό τῆς κενοδοξίας καί τῆς κοσμικότητος. Εἶναι ἕνα φοβερό πρᾶγμα, δυστυχῶς! δέν εἶναι σπάνιο, δυστυχῶς!

     Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει πρέπει νά ’ναι κάτω ἀπό τήν εὐλογία τῶν γονέων ἕνας γάμος. Καί ἐδῶ τώρα ὁ Τωβίτ χαίρεται καί εὐλογεῖ τόν Θεό καί πηγαίνει νά προϋπαντήση τή νύφη του. Ὅλοι δέ χαίρουν πού τόν βλέπουν νά βλέπη.

    Εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ καλός, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀγαπητός καί μέσα εἰς τήν κοινωνία. Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος εἶναι κοινωνικός, ἀληθινά κοινωνικός ἄνθρωπος, αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ παρά θά εἶναι καί ἀγαπητός ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς κοινωνίας.

     Ὅταν λέμε ὅμως κοινωνικός ἄνθρωπος δέν ἐννοοῦμε κοσμικός. Συνήντησα τήν περάσμενη ἑβδομάδα κάποιον νέον φοιτητήν εἰς τόν δρόμον, καί ὅταν τοῦ εἶπα νά ζῆ μιά πνευματικότερη ζωή, μοῦ λέγει ὅτι: «Μά ἐγώ θέλω νά εἶμαι κοινωνικός ἄνθρωπος». «Ὄχι, τοῦ λέγω, εἶσαι κοσμικός ἄνθρωπος, δέν εἶσαι κοινωνικός. Ἐπῆγες ποτέ σέ κανένα νοσοκομεῖο νά δῆς τούς ἀσθενεῖς; Ἐπῆγες σέ κανένα φτωχό σπίτι νά δῆς τί κάνουν ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι; Τότε θά σ’ ἒλεγα κοινωνικόν ἄνθρωπο». Εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος τό «χαῖρε μετά χαιρόντων καί κλαῖε μετά κλαιόντων». Νά χαίρης μ’ αὐτούς πού χαίρουν καί νά κλαῖς μ’ αὐτούς πού κλαῖνε. Αὐτό εἶναι θά λέγαμε ὁ ὁρισμός τοῦ κοινωνικοῦ ἀνθρώπου. Ὄχι, «ποῦ γίνεται χορός νά τρέξης!» Αὐτό δέν λέγεται κοινωνικότης, αὐτό λέγεται κοσμικότης. Θά λέγαμε καταχρηστικῶς ἀναφέρουν τόν χαρακτηρισμόν «εἶναι κοινωνικός ἄνθρωπος!» Ὄχι, εἶναι κοσμικός ἄνθρωπος. Κοινωνικός ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συναντιλαμβάνεται τά καρδιοχτύπια, τίς χαρές καί τά κλάματα τῆς κοινωνίας· αὐτός εἶναι ὁ κοινωνικός ἄνθρωπος.

      Ἔτσι ὁ ἀληθινά κοινωνικός ἄνθρωπος, αὐτός πού ἀγαπάει τούς ἀνθρώπους μέσα στήν κοινωνίαν, τούς ἀγαπᾶ, τούς βοηθᾶ, ὅταν πάθη κάτι, οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι λυποῦνται· κι ὅταν ἔχη μιά χαρά, οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι γι’ αὐτόν χαίρουν, γιατί εἶναι ὁ καλός ἄνθρωπος· ὁ καλός! Δέν ξέρω ποτέ ἄν ἔχετε συναντήση -σπανίζουν ξέρετε πού νά δημιουργοῦν μίαν ἔξαρσιν, κάτι τό ἐξαιρετικό κάτι πού νά εἶναι κτυπητή ἡ περίπτωσι, κτυπητό τό παράδειγμα- ἄν ἔχετε συναντήση τέτοιους ἀνθρώπους κοινωνικούς μέ ὅλη τή σημασία τῆς λέξεως πού νά λέγουν: «νά ὁ καλός ἄνθρωπος!» ἔτσι νά λέη ἡ κοινωνία: «νά ὁ  καλός ἄνθρωπος!», εἶναι σπουδαῖο αὐτό!

    Θά λέγαμε εἶναι ἐκεῖνο τό δῶρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού λέγεται χρηστότης -εἶναι ἀπό τούς ἐννέα, ἄς τό ποῦμε ἐννέα καρπούς· ἕνας εἶναι ὁ καρπός· ἄς τό ποῦμε ἐννέα καρπούς καταχρηστικῶς- πού λέγεται χρηστότης μετ’ ἀγαθοσύνης.

    Τί εἶναι χρηστότης; Θά πῆ χρήσιμος ἄνθρωπος, ὠφέλιμος ἄνθρωπος, αὐτός πού ὅπου βρεθεῖ εἶναι πάρα πολύ χρήσιμος.

    Καί τί ὡραῖο πρᾶγμα, παιδιά, -μιά πού ἔχομε καί κυρίες ἐδῶ ἀκροάτριες, ζηλεύουν τίς κοπέλες καί ἔρχονται καί ἀκοῦν˙ καί καλά κάνουν- θά ἔλεγα τοῦτο: Μία μητέρα, ἤ πεθερά μές στό σπίτι νά εἶναι χρήσιμη στά παιδιά της, στίς νύφες της, στούς γιούς της ξέρω ’γώ, στούς γαμπρούς της· χρήσιμη! Νά μήν εἶναι ἕνα κούτσουρο μές στό σπίτι, χωρίς νά μπαίνη στίς μύτες τῶν παιδιῶν, χωρίς νά ἐπεμβαίνη στό νοικοκυριό τους, νά τούς ἀφήση νά κάνουν τό νοικοκυριό τους, ὅμως… ὅμως νά εἶναι μία χρήσιμη γυναῖκα μές στό σπίτι. Ἤ γενικά ὁ κάθε ἄνθρωπος νά εἶναι χρήσιμος, ὅπου κι ἄν τόν τοποθετήσωμε. 

    «Καί ὡς ἤγγισε Τωβίτ Σάρρᾳ τῇ νύμφῃ αὐτοῦ, κατευλόγησεν αὐτήν λέγων˙ ἔλθοις ὑγιαίνουσα, θύγατερ˙ εὐλογητός ὁ Θεός, ὅς ἤγαγέ σε πρός ἡμᾶς, καί ὁ πατήρ σου καί ἡ μήτηρ σου» (Τωβ. 11, 16) Ὃταν κατέφθασε ἡ Σάρρα, τότε λέγει -ἡ Σάρρα ἡ νύφη τοῦ Τωβίτ, ἡ γυναῖκα τοῦ Τωβία- τότε ὁ Τωβίτ λέγει τήν κατευλόγησε. Δηλαδή ἦλθε νά τήν εὐλογήση -ἡ πρόθεσις κατά δείχνει ὑπερβολήν- καί τῆς εἶπε: «ἔλθοις» -εὐκτική· εἴθε νά ἔλθης, καλωσόρισες· αὐτό πού λέμε ἔ; καλωσόρισες, τό καλωσῆλθες- «ὑγιαίνουσα θύγατερ,» καλωσῆλθες καί νά ’χης ὑγεία, νά περάσης καλά, νά ’σαι εὐτυχισμένη.

    Τήν καλοδέχθηκε, τήν καλωσόρισε. Καλωσορίζω, ἔτσι! Τί ὡραῖο πρᾶγμα! Ὅταν πολλές φορές βλέπη κανένας μία δυσαρέσκεια στούς ἀνθρώπους γιά ποικίλους λόγους.

    Πῶς τήν ἀπεκάλεσε; «θύγατερ». Ξέρετε ὅτι ὑπάρχουν νύφες πού δέν λέγουν ποτέ τήν πεθερά τους «μητέρα»; Τό ξέρετε αὐτό; Δέν ξέρω γιατί. Καμμία φορά! Τίποτε. Ὅταν θέλουν νά φωνάξουν, δέν ξέρω πῶς μποροῦν νά μιλήσουν, ἀλλά ποτέ δέν ἀποκαλοῦν τήν πεθερά «μητέρα». Ποτέ! Ποτέ! Ποτέ. Ἀλλά καί ἡ πεθερά πολλές φορές, ἅμα δέ χωνεύη τήν νύφη της, ποτέ δέν τῆς λέει «κόρη μου»· ἤ ὁ πεθερός νά πῆ «κόρη μου» ἤ τόν γαμπρό νά τόν πῆ «γιέ μου, παιδί μου»· τίποτα! Γιατί ὑπάρχει μία κακία ὑπάρχει μία δυσαρέσκεια. Εἴδατε ἐδῶ τί ὡραία! «κόρη μου» λέει «καλωσῆλθες κόρη μου!». Καί πράγματι εἶχαν ἕνα παιδί καί ἔκαναν δύο· γιατί τώρα ἡ Σάρρα δέν εἶναι ἀλλότριον πρόσωπον, εἶναι ἡ κόρη τοῦ σπιτιοῦ.

     Ἐπειδή ὑπάρχη αὐτό τό πνεῦμα, γι’ αὐτό βλέπετε ἔχουν μία ζωή ὁλόκληρη συνοικήσεως, συμβιώσεως καί δέν μποροῦν τά πεθερικά …  ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ὅλα αὐτά εἶναι ἕνα δυστύχημα διότι γίνεται μία φοβερά κακή τοποθέτησις τοῦ ὅλου θέματος τοῦ γάμου· φοβερά κακή τοποθέτησι.

    Δέν εἶναι μάταιον ὅτι τό βιβλίο αὐτό τοῦ «Τωβίτ» κατεχωρήθη μέσα εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν· δέν εἶναι μάταιον. Ἔρχεται νά δώση ἕνα ὑπόδειγμα σωστῆς τοποθετήσεως τοῦ γάμου, ὥστε οἱ ἄνθρωποι πού μελετοῦν τήν Ἁγίαν Γραφήν νά ξέρουν πῶς ἀκριβῶς νά τοποθετοῦν αὐτό τό πελώριο θέμα, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ ἕναν θεμελιώδη σταθμό μέσα στή ζωή τῶν ἀνθρώπων.

    Ἀλλά δέν λέγει μόνον εὐλογημένη ἡ κόρη μου καί καλωσῆλθε καί νά ὑγιαίνη, λέει καί κάτι ἄλλο «εὐλογητός ὁ Θεός, ὅς ἢγαγέ σε πρός ἡμᾶς, καί ὁ πατήρ σου καί ἡ μήτηρ σου» (Τωβ. 11, 16) Εὐλογητός ὁ Θεός, δοξασμένος ὁ Θεός ὁ ὁποῖος, λέγει, σ’ ἔφερε σέ μᾶς. Μ’ ἄλλα λόγια «εὕρημα!», σέ βρήκαμε, εἶναι τό νά βρῆ κανείς τόν καλόν ἄνθρωπον, τήν καλήν νύφη ἢ τόν καλόν γαμπρόν. Καί δοξάζει τόν Θεόν, διότι ἔφερε τά βήματα τῆς Σάρρας εἰς τό σπίτι τοῦ Τωβίτ καί τῆς Ἄννας. Πού δέν εἶναι τυχαῖο τό νά βρεθῆ ἕνας κάλος ἄνθρωπος, ὅταν ὁ Θεός παρακληθῆ γι’ αὐτό, καί ἡ ζωή μας εἶναι σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

    Ἀλλά καί ἀκόμη κάτι ἄλλο. Εὐλογημένοι, δηλαδή μ’ ἄλλα λόγια, εὐτυχισμένοι ἄς εἶναι, εὐλογημένοι νά ’ναι ὁ πατέρας σου καί ἡ μάνα σου. Εὐλογεῖ τούς γονεῖς τῆς νύφης. Γιατί τούς εὐλογεῖ; Πρῶτα πρῶτα αὐτό προϋποθέτει ἀγαθές σχέσεις μέ τά συμπεθέρια. Ὦ! οἱ συμπέθεροι! ὦ! οἱ συμπέθεροι· δέν τρῶνε γλυκό ψωμί οἱ συμπέθεροι, πάντοτε ἀλληλοβλέπονται. Αὐτό σημαίνει ὅτι μέ τούς συμπεθέρους ἔχει καλά αἰσθήματα καί αὐτό εἶναι μεγάλο κεφάλαιο. Διότι ὅταν οἱ συμπέθεροι ἔχουν μεταξύ τους καλά αἰσθήματα, τότε καί τά παιδιά μεταξύ τους θά ἔχουν καλά αἰσθήματα, καί δέν θά ὑπάρχουν προϋποθέσεις γκρίνιας ἀνάμεσα στό ζεῦγος.

    Ἀλλά εἶναι ὅμως καί τό βαθύτερο. Ὅταν κάποτε βρίσκωμε ἕνα καλό κορίτσι ἢ ἕνα καλό ἀγόρι, γιατί θέλομε νά τό ἀπομονώσωμε ἀπό τούς γονεῖς του; Καί λέμε ἐμεῖς βρήκαμε αὐτό. Μά αὐτό τό παιδί τό ’φτιαξαν οἱ γονεῖς. Συνεπῶς πρέπει νά προεκτείνωμε τήν εὐχαριστία μας καί τήν εὐγνωμοσύνη μας καί εἰς τούς γονεῖς αὐτουνοῦ τοῦ κοριτσιοῦ, ἢ αὐτουνοῦ τοῦ ἀγοριοῦ. Διότι καλά, ὡραῖα, πολύ ὡραῖα! βρῆκες μιά πολύ καλή κοπέλα· ἐντάξει. Τώρα οἱ γονεῖς της, πέταμα; Βρῆκες ἕνα καλό γαμπρό. Τώρα οἱ γονεῖς, πέταμα; Λές ὅτι ὁ ἄνδρας σου εἶναι πολύ θαυμάσιο παιδί. Μάλιστα. Ἀλλά ποιός τόν ἔκανε θαυμάσιο; Ἡ μάνα του καί ὁ πατέρας του. Αὐτούς δέν πρέπει νά τούς εὐχαριστήσωμε; Αὐτούς δέν πρέπει νά τούς προσέξωμε;

    Νά λοιπόν τώρα πού ἔρχεται ὁ Τωβίτ, ὁ θαυμάσιος αὐτός ἄνθρωπος, ὁ Θεόπνευστος αὐτός ἄνθρωπος, ἔρχεται νά εὐλογήση καί τούς γονεῖς τῆς Σάρρας πού φτιάξαν ἕνα τέτοιο καλό κορίτσι.

    «Καί ἐγένετο χαρά πᾶσι τοῖς ἐν Νινευῆ ἀδελφοῖς αὐτοῦ.» Ὅλο τό συγγενολόγι, ὅλοι οἱ πατριῶτες χάρηκαν γιά ὅλα αὐτά τά περιστατικά. Καί τότε ἦρθε κι ὁ Ἀχιάχαρος -ἐκεῖνος ὁ συγγενής, τόν ἐνθυμεῖσθε, πού βοηθοῦσε τόν Τωβίτ- ἦρθε καί ὁ Νασβάς ὁ ἐξάδελφος αὐτοῦ «καί ἢχθη ὁ γάμος Τωβία μετ’ εὐφροσύνης ἡμέρας ἑπτά» (Τωβ. 11, 17) Καί γιόρτασαν τόν γάμο ἡμέρες ἑπτά. Δεκατέσσερις ἡμέρες στό σπίτι τοῦ πεθεροῦ, ἑπτά ἡμέρες τώρα στό σπίτι τοῦ πάτερα, καί ἦταν πραγματικά μία ἀληθινή εὐτυχία στό σπίτι ἐκεῖνο.

    Πέρασαν ὅμως οἱ ἑπτά ἡμέρες -φυσικά εἶναι μαζί τους καί ὁ Ἄγγελος, ὁ ὁποῖος φέρεται πάντοτε ὡς ὁ συνοδός· ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐστάθηκε τόσο πολύτιμος εἰς αὐτήν τήν ὅλη ὑπόθεσι τῆς οἰκογενείας Τωβίτ- ὥστε ἦρθε καί ἡ ὥρα νά φύγη καί ὁ σύντροφος, ὁ συνοδός. Ἀλλά ὑπῆρχε μιά συμφωνία˙ ἔπρεπε νά τόν πληρώσουν, διότι ἐνθυμεῖσθε ὅτι εἶχε στείλει τον υἱόν του εἰς τήν ἀγορά καί τοῦ λέγει: «πήγαινε, παιδί μου, νά βρῆς κάποιον ἄνθρωπον, ἐπί πληρωμῇ, ἐπί μισθῷ μία δραχμή τήν ἡμέρα -τό θυμόσασθε;- καί νά σέ συνοδέψη στό ταξίδι σου, πού θά ξέρη τόν δρόμον».

    Καί τότε καλεῖ ὁ Τωβίτ τόν γιό του τόν Τωβία καί τοῦ λέγει: «ὅρα τέκνον» ἐδῶ θά δῆτε τώρα τούς τιμίους ἀνθρώπους· προσέξτε! τούς τιμίους καί τούς φιλοτίμους ἀνθρώπους, αὐτούς πού ἡ ἐποχή μας ἔχει πολύ λίγους. Δέν θά μποροῦσα ποτέ νά πῶ -θά ἀδικοῦσα φοβερά- ὅτι δέν ὑπάρχει τίμιος καί φιλότιμος ἄνθρωπος στήν ἐποχή μας˙ ὑπάρχουν· ὑπάρχουν· εἶναι πολλοί, ἀλλά μόνον ἀνήκουν εἰς τούς λίγους. Εἶναι πολλοί, ἀλλά δέν εἶναι οἱ πολλοί, ἁπλῶς εἶναι πολλοί· ὄχι οἱ πολλοί, ἀνήκουν εἰς τήν μικρή μερίδα, εἰς τό μικρόν ποίμνιον, εἶναι εἰς τούς λίγους.

    «ὅρα τέκνον, μισθόν τῷ ἀνθρώπῳ τῷ συνελθόντι σοί, καί προσθεῖναι αὐτῷ δεῖ.» (Τωβ. 12, 1) Παιδί μου, κοίταξε νά πληρώσωμε τόν μισθόν στόν ἄνθρωπον. Δέν εἶναι οἱ ἀφιλότιμοι ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ κάνουν τή δουλειά τους, «ποῦ σέ εἶδα καί ποῦ σέ ξέρω»· δηλαδή μ’ ἀλλά λόγια «νά φᾶμε χρήματα». Ἐκεῖνος πού μᾶς δούλεψε, νά μή τόν πληρώσωμε. Εἶναι συνηθισμένο φαινόμενο αὐτό· νά φᾶμε χρήματα. Ἤ ἀφοῦ κάναμε τή δουλειά μας καλά καλά, ἐάν δέν φᾶμε ὁλότελα, πού συμβαίνει καί αὐτό δυστυχῶς, δυστυχέστατα -καθόλου σπάνιο!- ἀλλά νά περικόψωμε, ν’ ἀρχίσωμε τά παζάρια ἐκ τῶν ὑστέρων, ἀφοῦ μᾶς τελείωσε ἡ δουλειά, ἐκ τῶν ὑστέρων καί βλέπετε πολλές φορές οἱ ἄνθρωποι ἀλληλοξεγιελιῶνται, ἀλληλοαπατῶνται· ποιος δηλαδή θά ρίξη ὁ ἕνας τόν ἄλλον γιά νά τόν ξεγελάση, νά τοῦ κόψη χρήματα, νά τοῦ φάη χρήματα καί τά λοιπά… Φοβερά πράγματα. Φοβερά! Τί ὡραῖο  πρᾶγμα,  ἴσιες δουλειές! Πόσο κάνει; Τόσο. Συμφωνοῦμε. Πάρτα, ἄνθρωπε, τά χρήματα, πάει τέλειωσε. Τί ὡραῖο πρᾶγμα νά ὑπάρχη φιλοτιμία! καί ἡ ἐργασία ἀπό πλευρᾶς ἐργαζομένου νά εἶναι φιλότιμος ἐργασία καί ἀπό πλευρᾶς ἐκείνου πού θά πληρώση νά εἶναι ὅτι πρέπει νά πληρώση. Τέλειωσε, πάει. Ἀλλά χαλάσαμε· εἶναι χαλασμένοι οἱ ἄνθρωποι.  

     Ἐδῶ ὁ Τωβίτ ὅμως ἔρχεται καί λέει στό γιό του: «Παιδί μου κοίταξε, πρόσεξε!». Ἐκεῖνο τό «ὅρα» δηλαδή μή πάει καί μπεῖ καμμία ἰδέα στό μυαλό ὅτι… ἂ, ξέρω ’γώ! Καί ὄχι μόνο θά τοῦ πληρώσωμε τό συμπεφωνημένον, ἀλλά πρέπει νά τοῦ πληρώσωμε καί παραπάνω, διότι ἤδη τό εἶχε ὑποσχεθεῖ. «Καί προσθεῖναι αὐτῷ δεῖ» πρέπει νά προσθέσωμε· πρέπει νά δώσωμε καί παραπάνω διότι πραγματικά ἐβοήθησε.

    Καί ὁ Τωβίας, ὁ γιός τοῦ Τωβίτ, θά λέγαμε ὁ γιός τοῦ πατέρα του… -αὐτή ἡ ἔκφρασις δείχνει, εἶναι αὐτονόητο, ἀλλά δείχνει τό ἑξῆς, ὅτι «ποῦ θά πέση τό μῆλο; κάτω ἀπό τή μηλιά». Ὁ γιός τοῦ πατέρα του… δηλαδή γιά τόν κακόν ἄνθρωπον, γιά τόν κακό πάτερα, κακό παιδί· γιά τόν καλό πατέρα, καλό παιδί. 

    Τί εἶπε ὁ Τωβίας; -ξεπερνᾶ τόν πατέρα του- «πάτερ, οὐ βλάπτομαι δούς αὐτῷ τό ἥμισυ, ὧν ἐνήνοχα» (Τωβ. 12, 2) Πατέρα μου, δέν ἔχω τίποτα νά ζημιώσω, ἐάν τοῦ δώσω, ὄχι κάτι παραπάνω, ὄχι τή μία δραχμή μόνο καί κάτι παραπάνω, δέν ζημιώνω νά τοῦ δώσω τά μισά ἀπό ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔφερα. Καί τώρα αἰτολογεῖ τό γιατί προτείνει αὐτό στόν πατέρα του, νά δώση τά μισά, δηλαδή ποσόν πολύ σημαντικόν. Ἄν τό θέλετε ἐνθυμεῖσθε τά τάλαντα ἐκεῖνα, τά δέκα τάλαντα; Νά τοῦ δώση τά πέντε τάλαντα· σημαντική περιουσία!

    Καί λέγει «ὅτι με ἀγήοχέ σοι ὑγιῆ» μ’ ἔφερε πίσω ὑγιῆ· δέν ἔπαθα τίποτα στό δρόμο «καί τήν γυναῖκα μου ἐθεράπευσε» ἔκανε καλά τή γυναῖκα μου «καί τό ἀργύριόν μου ἢνεγκε» μοῦ ἔφερε τά χρήματα, γιατί ἐκεῖνος πῆγε καί τά πῆρε «καί σέ ὁμοίως ἐθεράπευσε.» (Τωβ. 12, 3) καί σένα σ’ ἔκανε καλά. Ἀπαρριθμεῖ στόν πατέρα του τίς εὐεργεσίες πού προσέφερε ὁ συνοδός εἰς τήν οἰκογένεια αὐτή.

    «Καί εἶπεν ὁ πρεσβύτης» Αὐτός ὁ χαριτωμένος ἄνθρωπος ὁ Τωβίτ «δικαιοῦται αὐτῷ» (Τωβ. 12,4) Ναί, παιδί μου, ἔχεις δίκαιο, τά δικαιοῦται· νά δώσωμε τά μισά. Εἶναι ἡ συμφωνία τῶν ἀγαθῶν ἀνθρώπων. Ὅταν ὁ ἕνας προτείνει κάτι, ὁ ἄλλος συμφωνεῖ. Ὅταν εἶναι καί οἱ δύο ἀγαθοί ἄνθρωποι, εἶναι ἁπλοί ἄνθρωποι, ἔχουν πνεῦμα Θεοῦ. Εἶναι πραγματικά χαριτωμένες καταστάσεις αὐτές καί τίς χαίρεσαι νά τίς βλέπης στούς ἀνθρώπους.

    Καί τότε καλοῦν τόν Ἂγγελον σέ ἰδιαίτερο δωμάτιο καί τοῦ λένε: «Πάρε τό ἥμισυ πάντων, ὧν ἐνηνόχατε, καί ὕπαγε ὑγιαίνων». Πάρε τά μισά ἀπό αὐτά πού ἐφέρατε· σ’ εὐχαριστοῦμε πολύ· νά πᾶς στό καλό· νά ἔχης ὑγεία· σ’ εὐχαριστοῦμε· πάρε τά μισά. Δηλαδή δέν ἦταν ἁπλῶς μία σκέψι, ἀλλά ἔγινε μία πρᾶξις.

    Καί τότε ὁ Ἂγγελος τούς πῆρε ἰδαιτέρως καί τούς λέγει -μάλιστα λέγει ἐδῶ: «καλέσας τούς δυό κρυπτῶς», οὐδείς ἄλλος ἦτο παρά μόνον ὁ πατέρας καί ὁ γιός- καί τούς λέγει: «εὐλογεῖτε τόν Θεόν καί αὐτῷ ἐξομολογεῖσθε καί μεγαλωσύνην δίδοτε αὐτῷ καί ἐξομολογεῖσθε αὐτῷ ἐνώπιον πάντων τῶν ζώντων, περί ὧν ἐποίησε μεθ’ ὑμῶν.» (Τωβ. 12, 6) Προσέξτε· ἀκολουθεῖ -ὅσα θά τούς πῆ ὁ Ἂγγελος- μία ἀποφθεγματική… ἀποφθεγματική, δηλαδή πολύ σύντομη μέ πολύ σύντομες προτάσεις διδασκαλία ἠθική πού ἀναφέρεται «πῶς νά ζοῦν καί νά πολιτεύωνται». Καί κατόπιν φυσικά ὁ Ἄγγελος ἀποκαλύπτει τόν ἑαυτόν του.

     Ἐδῶ τούς λέγει: «Δοξάσατε τόν Θεόν» τόσο πού θά νόμιζε κανένας -γιατί ἔτσι καί εἶναι- ὅτι τό βιβλίο αὐτό ἐγράφτηκε, ἢ ἄν θέλετε ἡ ἱστορία αὐτή ἔγινε καί ἐν συνεχείᾳ τό βιβλίο αὐτό ἐγράφτηκε μέ τοῦτον τόν ἀντικειμενικόν σκοπόν: νά δοξασθῆ ὁ Θεός. Ὅλα τ’ ἂλλα στέκονται δευτερεύοντα. Τοῦ ὅτι τό βιβλίο αὐτό μέσα εἰς τήν Παλαιά Διαθήκη στέκεται ἕνα πρότυπον πνευματικῆς οἰκογενείας, αὐτό εἶναι δευτερεῦον. Πρωτεῦον εἶναι: νά δοξασθῆ ὁ Θεός.

    Προσέξατε! τό νά φτιάξωμε μία οἰκογένεια εὐτυχισμένη δέν εἶναι τό πρωτεῦον. Τό πρωτεῦον εἶναι διά τῆς εὐτυχισμένης οἰκογενείας νά δοξάζεται ὁ Θεός. Καί ἕνας πνευματικός ἄνθρωπος πού ζεῖ μέσα σέ μία κοινωνία δέν πρέπει νά καυχιέται ὅτι αὐτός εἶναι πνευματικός ἄνθρωπος καί ἔφθασε ἐκεῖ πού ἔφθασε. Ὂχι! ἀλλά διότι ἡ παρουσία του ἀπολήγει στή δόξα τοῦ Θεοῦ· διότι αὐτός εἶναι ὁ τελικός σκοπός τῆς ὑπάρξεως τῶν πάντων.

     Ὅπως λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «ἐξ οὗ καί δι’ οὗ καί εἰς αὐτόν τά πάντα», δηλαδή ὅλα εἶναι ἀπό τό Θεό, ὅλα μέ τό Θεό καί ὅλα γιά τό Θεό. Ἐάν δέν κλείση αὐτός ὁ κύκλος, ὅλα νά φύγουν ἀπό τό Θεό καί νά γυρίσουνε πάλι εἰς τόν Θεό, τότε ὑπάρχει ἁμάρτημα. Ὅλα λοιπόν πρέπει νά ἀπολήγουν εἰς τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.

    Γι’ αὐτό λέγει: «ἀγαθόν τό εὐλογεῖν τόν Θεόν καί ὑψοῦν τό ὄνομα αὐτοῦ, τούς λόγους τῶν ἔργων τοῦ Θεοῦ ἐντίμως ὑποδεικνύοντες, καί μή ὀκνεῖτε ἐξομολογεῖσθαι αὐτῷ.» Νά δείχνετε πάντα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, νά τά λέτε στούς ἀνθρώπους, μή τεμπελιάζετε νά λέτε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Διότι λέγει, τό νά κρύπτη κανείς τίς βουλές του Βασιλέως εἶναι φρόνιμον, διότι πάντοτε ἐκεῖνα πού σκέπτεται ἕνας Βασιλιάς, ἕνας ἄρχοντας δέν πρέπει νά ἀνακοινοῦνται εἰς τόν κόσμον˙ ἔχει καί μυστικά σχέδια ἕνας ἄρχων. 

    Ἀλλά ἐκεῖνα τά ὁποῖα ὅμως ὁ Θεός ἐργάζεται πρέπει νά ἀνακοινοῦνται, γιά νά δοξάζεται ἀκριβῶς ὁ Θεός. Γι’ αὐτό τούς λέγει νά δοξάζετε τόν Θεόν «ἐνώπιον πάντων τῶν ζώντων», μπροστά σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους νά δοξάζετε τόν Θεόν. Εἶναι μεγάλο πρᾶγμα αὐτό ὁ,τιδήποτε κι ἄν ἔχωμε καί νά μᾶς συμβαίνη πάντα νά δοξάζωμε τόν Θεόν εἰς τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

    Καί συνεχίζει: «Ἀγαθόν ποιήσατε, καί κακόν οὐχ εὑρήσει ὑμᾶς» Νά μετέρχεσθε, λέγει, πάντα κάτι ἀγαθόν καί κακό ποτέ δέν θά σᾶς εὕρη.

    «Ἀγαθόν προσευχή μετά νηστείας καί ἐλεημοσύνης καί δικαιοσύνης» Σ’ αὐτό τό στίχο ἔχομε ὅλο τό νόημα τῆς νηστείας. Τί λέγει; Μιά πού τώρα μετερχόμαστε τή σαρακοστή, ἄς τό προσέξωμε τό σημεῖο αὐτό. Εἶναι καλό πρᾶγμα, λέγει, ἡ προσευχή νά συνοδεύεται μέ τά ἑξῆς τρία πράγματα: μέ τήν νηστεία, μέ τήν ἐλεημοσύνη καί μέ τήν ἀρετήν -δικαιοσύνη θά πῆ ἀρετή-. Προσέξτε! ἡ προσευχή νά συνοδεύεται μέ τήν νηστεία. Ἀκούσατε αὐτό; μέ τήν νηστεία. Γιατί πολλοί λένε: «καί τί εἶναι ἡ νηστεία;» καί «ποῦ τό γράφει ἡ Ἁγία Γραφή γιά τή νηστεία;» Καί πού λένε οἱ χιλιασταί: «ποῦ τό γράφει ἡ Ἁγία Γραφή γιά τή νηστεία;» Λοιπόν· ἡ νηστεία, ἡ ἐλεημοσύνη καί ἡ ἀρετή. Ἂν αὐτά τά τρία πράγματα ὑπάρχουν, τότε ἡ προσευχή μας γίνεται ἀκουστή εἰς τόν Θεόν.

    Τότε λέγει: «ἐνῶ ἀκόμη ὁμιλεῖς» λέγει ὁ Θεός «ἰδού ἐγώ πάρ’ εἰμί», εἶμαι παρών. Παιδιά, πολλές φορές κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες -πολλές φορές!- ὅταν κρίνη βεβαίως ὁ Θεός, πολλές φορές πρίν τελειώσωμε τήν προσευχή μας, τό αἴτημά μας ἔχει ἔλθει. Ἔχει ἔλθει! Ὅταν ὑπάρχουν αὐτά τά τρία -θά τό ξαναπῶ- νηστεία, ἐλεημοσύνη καί ἀρετή.

    «Ἀγαθόν τό ὀλίγον» Αὐτή ἡ ἐπανάληψις τοῦ «ἀγαθόν καί ἀγαθόν», εἶναι σάν νά λέγαμε τοῦτο: καλόν εἶναι αὐτό, καλόν εἶναι αὐτό. Ὥς νά εἶναι μία ἀπάντησις σέ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θά ’λεγαν «καί τί μπορεῖ νά εἶναι κάλον;». «Ἀγαθόν τό ὀλίγον μετά δικαιοσύνης ἢ πολύ μετ’ ἀδικίας.» Ἐδῶ ἡ λέξις δικαιοσύνη ἔχει τήν στενήν σημασίαν πού σημαίνει δικαιοσύνη, ὅ,τι λέει ἡ λέξις παρ’ ἡμῖν στήν σύγχρονη γλῶσσα. Εἶναι καλό πρᾶγμα νά ἔχης λίγο καί αὐτό τό λίγο νά εἶναι κερδισμένο μέ δικαιοσύνη καί μέ ἀρετή, παρά νά ἔχης πολύ καί αὐτό τό πολύ νά εἶναι κερδισμένο μέ ἀδικία.

    Μάλιστα σ’ αὐτό τό σημεῖο ἐπειδή ἀναφερόμεθα στίς σχέσεις τῶν συζύγων καί στήν οἰκογενειακή κατάστασι, ποτέ δέν πρέπει ἡ γυναῖκα νά πιέζη τόν σύζυγό της νά ἔχη περισσότερα χρήματα, διότι ὁ σύζυγος πολλές φορές θά ἀναγκαστῆ νά κάνη καί ἄλλες δουλειές καί κάποτε ἀνέντιμες δουλειές καί ὕποπτες δουλειές, μόνο καί μόνο γιά νά ἱκανοποιῆ τίς φιλοδοξίες καί τήν πλεονεξία τῆς συζύγου.     

    Ποτέ μή πιέζετε τόν σύζυγό σας νά λέτε: «δέν μᾶς φθάνουν τά χρήματα, θέλομε κι ἀλλά χρήματα». Ποτέ! Ἡ γυναῖκα πάντα πρέπει νά λέγη ὅτι «ἐκεῖνα τά ὁποῖα ὑπάρχουν εἶναι ἐπαρκῆ». Δέν θέλω νά πῶ τήν περίπτωσι πού δίνει ὁ σύζυγος ἑκατό δραχμές τήν ἑβδομάδα -μέ σύγχρονα χρήματα, προσέξτε, μέ σύγχρονες τιμές, ἑκατό δραχμές τήν ἑβδομάδα- γιά νά περάση ἡ γυναῖκα στό σπίτι· καί πρέπει νά μαγειρέψη, πρέπει νά ψωνίση… πρέπει… Πῶς; Μέ ἑκατό δραχμές; Τί; Προσέξτε· κι ἐκεῖνος νά παίρνη πολλά χρήματα, ἀλλά νά μή τῆς δίνη χρήματα. Αὐτό εἶναι φοβερό πρᾶγμα· αὐτό εἶναι φοβερό! Δέν ἐννοῶ αὐτή τήν περίπτωσι· ἐννοῶ, ὅταν ὑπάρχη αὐτό τό ταμεῖον μέσα εἰς τό σπίτι κατά ἕναν τρόπο πού δέν θά εἶναι διαχειριστής οὔτε ὁ ἄνδρας οὔτε ἡ γυναῖκα, ἀλλά καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα. Τά χρήματα δέν θά εἶναι στήν τσέπη τοῦ ἀνδρός νά τά κρατάη πάντα μαζί του, ὅπου πηγαίνει πάντα μαζί του, ὥστε ἡ γυναῖκα, ὅταν βγάζει ὁ σύζυγος τό παντελόνι καί τό κρεμμᾶ στήν κρεμάστρα, νά πάη νά ψάχνη τίς τσέπες νά πάρη χρήματα. Αὐτά τά πράγματα γίνονται. Αὐτά εἶναι φοβερά πράγματα! Τά χρήματα θά εἶναι σ’ ἕνα σημεῖο καί ὅ,τι ἔχει ἀνάγκη ἡ γυναῖκα θά πάρη ἀπό ’κεῖ, καί ὁ σύζυγος ἀπό ’κεῖ τό ἴδιο. Οὔτε θά ζητάη ἡ γυναῖκα ἀπό τόν ἄνδρα χρήματα, οὔτε ὁ ἄνδρας ἀπό τήν γυναῖκα· γιατί εἶναι καί τό ἀντίστροφο. Ὑπάρχουν γυναῖκες τόσο αὐταρχικές, πού κρατοῦν τά χρήματα καί δίνουν χαρτζιλίκι στόν σύζυγο. Ναί! εἶναι καί τό ἀντίστροφο! Ὅλα αὐτά εἶναι ἀντιοικογενειακά πράγματα. Τίποτα. Τά χρήματα κάπου, σ’ ἕνα σημεῖο τοῦ σπιτιοῦ καί θά πάρουν νά ξοδέψουν μετά λογικῆς καί μετά συνέσεως καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα. Ἐκεῖ στό σημεῖο αὐτό ποτέ δέν θά πῆ ἡ γυναῖκα εἰς τόν ἄνδρα -νά τόν πιέζη- ὅτι «δέν φθάνουν τά χρήματα». Καί ὁ ἄνδρας πνίγεται καί δέν ξέρει τί νά κάνη… καί δέν ξέρει πού νά πάη… νά δευτεροδουλέψη γιά νά βγάλη πιό πολλά… γιά νά ἱκανοποιήση τήν πλεονεξία ἢ τήν φιλοδοξία τῆς γυναικός του.

    «Καλόν ποιῆσαι ἐλεημοσύνην ἢ θησαυρίσαι χρυσίον» (Τωβ. 12, 8) Εἶναι καλόν μᾶλλον νά κάνη κανείς ἐλεημοσύνη παρά νά ἀποταμιεύει στήν τράπεζα χρυσάφι. «ἐλεημοσύνη γάρ ἐκ θανάτου ρύεται καί αὐτή ἀποκαθαριεῖ πᾶσαν ἁμαρτίαν» (Τωβ. 12,9) Ἐνθυμεῖσθε εἶναι μία ἐπανάληψις τῶν ὅσων καί παλαιότερα ἔχομε πεῖ εἰς τό βιβλίο τοῦ «Τωβίτ», τά ὁποῖα αὐτά μετήρχετο ὁ Τωβίτ. Διότι λέγει ἡ ἐλεημοσύνη ἀπαλλάσσει ἀπό τόν θάνατον, καί τόν αἰώνιον θάνατον προπαντός, καί καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε ἁμαρτία.

    «οἱ δέ ποιοῦντες ἐλεημοσύνας καί δικαιοσύνας πλησθήσονται ζωῆς» (Τωβ. 12, 9) Αὐτοί πού μετέρχονται τήν ἐλεημοσύνη καί τήν ἀρετήν, αὐτοί θά γεμίσουν ἀπό ζωή˙ καί προπαντός ἀπό αἰώνιον ζωήν. «οἱ δέ ἁμαρτάνοντες πολέμιοι εἰσι τῆς ἑαυτῶν ζωῆς» (Τωβ. 12, 10) Προσέξτε αὐτό τό στίχο. Αὐτοί πού ἁμαρτάνουν εἶναι ἐχθροί τῆς ἴδιας των τῆς ζωῆς. Ὅταν παιδάκι μου, τό σκᾶς ἀπό τό σχολεῖο, ὅταν δέν ἀκοῦς τήν μητέρα σου, ὅταν πηγαίνης μέ παρέες στό «Φρούριο» ἢ κάπου ἀλλοῦ, εἶσαι ἐχθρός τοῦ ἑαυτοῦ σου. Διότι ἐκεῖνος πού ἁμαρτάνει εἶναι πραγματικά ἐχθρός τοῦ ἑαυτοῦ του. Τοῦ ἑαυτοῦ του! Πολλοί λένε: «καί ποιόν βλάπτω;» Τόν ἑαυτό σου βλάπτεις. Ἐκεῖνον πού ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἔβαλε σάν μέτρον γιά νά ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου. Τί εἶπε; «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σἑαυτόν» Αὐτό τό «ὡς σἑαυτόν» πού εἶναι τό μέτρο, ἐσύ τό καταστρέφεις˙ καί ἀφοῦ τό καταστρέφεις, πῶς εἶναι δυνατόν ποτέ νά κρατήσης -στερεῖται μέτρου!- νά κρατήσης μετά  ἕνα μέτρο γιά τόν ἑαυτό σου; Δέν ἔχεις πιά μετρό. Τό ’χασες.

    «Οὐ μή κρύψω ἀφ’ ὑμῶν πᾶν ρῆμα˙ εἲρηκα δή μυστήριον βασιλέως κρύψαι καλόν, τά δέ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἀνακαλύπτειν ἐνδόξως» (Τωβ. 12, 11) Σᾶς εἶπα· τό νά κρύπτη κανείς τά σχέδια τοῦ βασιλέως, ἔτσι πρέπει· ἀλλά τό νά ἀποκαλύπτη τά σχεδία τοῦ Θεοῦ, εἶναι σπουδαῖο.

     «Καί νῦν ὅτε προσηύξω σύ καί ἡ νύμφη σου Σάρρα, ἐγώ προσήγαγον τό μνημόσυνον τῆς προσευχῆς ὑμων, ἐνώπιον τοῦ ἁγίου˙» (Τωβ. 12,12) Πώ! πώ! Ἐδῶ τώρα γίνεται μία  ἀποκάλυψις. Καί νά! λέει. Ὅταν ἐσύ προσευχόσουνα, ἐσύ ὁ Τωβίτ, τότε πού προσευχόσουνα καί ἤσουνα σέ ἀπελπισία μέ τή γυναῖκα σου -τό θυμᾶσαι Τωβίτ;- καί ἡ νύφη σου ἡ Σάρρα, πού καί ἐκείνη ἦταν σέ ἀπελπισία διότι οἱ σύζυγοι της ἀπέθνησκον καί οἱ ὑπηρέτριες της τῆς εἶχαν πεῖ «ἄντε καί σύ νά πεθάνης καί πότε ἀπό ’σένα παιδί νά μή δοῦμε» -τά ἐνθυμεῖσθε αὐτά;- ἐγώ, λέγει, ἐγώ, ἐγώ πού εἶμαι μπροστά σας, προσήγαγον τό μνημόσυνον τῆς προσευχῆς, τήν μνήμην τῆς προσευχῆς ἐνώπιον τοῦ ἁγίου, ἐνώπιον τοῦ  Θεοῦ.

     Τί βλέπομε ἐδῶ παιδιά; Οἱ προσευχές μας προσάγονται -τά αἰτήματά μας- ἀπό τούς Ἀγγέλους εἰς τόν Θεόν. Ναί! προσάγονται ἀπό τούς Ἀγγέλους.

    Μάλιστα μέ τήν εὐκαιρία θά σᾶς ἔλεγα τό ἑξῆς: Ὃταν προσευχώμεθα σέ ἁγίους, πρός τιμήν τῶν ἁγίων, οἱ Ἂγγελοι μεταφέρουν τήν προσευχή μας καί παίρνομε τό αἴτημά μας ἀπό τόν Θεόν, ἀλλά πρός τιμήν τῶν ἁγίων. Δηλαδή δέν θαυματουργεῖ ὁ ἅγιος ἢ ἄν θέλετε θαυματουργεῖ ὁ Θεός διά τοῦ ἁγίου. Παρακαλᾶμε κάτι τήν Παναγία, παρακαλᾶμε κάτι τόν ἅγιον Ἀχίλλιο καί λοιπά… Ἂγγελοι μεταφέρουν τίς προσευχές μας· διότι οἱ ἅγιοι δέν πλανῶνται ἐπάνω στή γῆ. Εἶναι γνωστό αὐτό, δέν πλανῶνται ἐπάνω στή γῆ. Οἱ Ἂγγελοι λοιπόν, εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μεταφέρουν τά αἰτήματά μας.

    «Καί ὅτε ἔθαπτες τούς νεκρούς» -φοβερή ἡ μνήμη τῶν οὐρανίων σωμάτων- καί τότε πού ἔθαπτες τούς νεκρούς -θυμόσαστε; πού πήγαινε κρυφά καί ἔθαπτε τούς νεκρούς;- «ὡσαύτως συμπαρήγμην σοί» (Τωβ. 12, 12) ἤμουνα μαζί σου.

    Πώ! πώ! θά μᾶς λέει κάπου εἰς τήν κρίσιν ὁ Θεός: «θυμᾶσαι πού ἔκανες ἐκεῖνο;» «Θυμᾶσαι πού ἔκανες ἐκεῖνο;» Καί θά μᾶς πιάση φρίκη μπροστά σ’ αὐτή τή μνήμη τοῦ οὐρανοῦ! φρίκη πραγματικά.

    «Καί ὅτε οὐκ ὤκνησας ἀναστῆναι καί καταλιπεῖν τό ἄριστόν σου, ὅπως ἀπελθών περιστείλῃς τόν νεκρόν, οὐκ ἔλαθές με ἀγαθοποιῶν, ἀλλά σύν σοί ἤμην» (Τωβ. 12, 13) Καί θυμᾶσαι; Ἤτανε Πεντηκοστή, ὅταν κάθησες νά φᾶς σ’ ἕνα πλούσιο τραπέζι στό σπίτι σου -εἶχε ὅλα τά ἀγαθά- δέν τεμπέλιασες, ἅμα ἦρθε τό παιδί σου καί σοῦ εἶπε ὅτι «πατέρα βρῆκα κάποιον νεκρόν» νά σηκωθῆς νά πεταχτῆς. Αὐτό πού ἔγινε καί ἡ αἰτία νά τυφλωθῆ. Βλέπετε πολλές φορές ἐκεῖνα πού τά βλέπομε σάν «στραβό πού ἔρχεται», εἶναι μέσα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Γιατί τυφλώθηκε ἀπ’ αὐτό τό περιστατικό ὁ Τωβίτ, διότι ἔμεινε ἀπ’ ἔξω πού ἔπιασε νεκρόν καί κουτσούλησαν τά πουλιά τή νύχτα καί τυφλώθηκε. Θά ἔλεγε κανείς «πῆγα νά κάνω ἕνα καλό καί μοῦ βγῆκε ξινό». Ἂ! βλέπετε ἐδῶ; βλέπετε; Τότε λέγει πού πῆγες «δέν ὤμνησες» δέν τεμπέλιασες, ἀλλά ἐπῆγες «νά περιστείλης» νά μαζέψης τόν νεκρόν καί ἄφησες τό τραπέζι σου «οὐκ ἔλαθές με, ἀγαθοποιῶν» δέν διέφυγες τῆς προσοχῆς μου πού ἔκανες αὐτή τήν καλή πράξι˙ ἀλλά τί; ἤμουνα μαζί σου «ἀλλά σύν σοί ἤμην» ἤμουνα μαζί σου.

    Γιά σκεφθεῖτε παιδιά, ὅτι ὁ Ἂγγελός μας μᾶς βλέπει συνεχῶς καί μᾶς προστατεύει συνεχῶς. Εἶναι μιά πίστις πού, ὅταν μέσα μας εἶναι ζωντανή, αἰσθανόμεθα πολύ διαφορετικοί˙ ποτέ δέν αἰσθανόμεθα ὅτι εἲμεθα μόνοι εἰς τόν κόσμον αὐτόν.

    «Καί νῦν ἀπέστειλέ με ὁ Θεός ἰάσασθαί σε καί τήν νύμφη σου Σάρραν.» (Τωβ. 12, 14) Καί τώρα «σύν πᾶσι τούτοις» μέ ἔστειλε ὁ Θεός -μέ ἔστειλε ὁ Θεός!- νά θεραπεύσω ἐσένα καί τή νύφη σου τή Σάρρα.

    «Ἐγώ εἰμι Ραφαήλ» Ἀποκάλυψις! ἐγώ εἶμαι ὁ Ραφαήλ. Λέει καί τό ὄνομά του. «εἷς ἐκ τῶν ἑπτά ἁγίων ἀγγέλων, οἳ -οἱ ὁποῖοι- προσαναφέρουσι τάς προσευχάς τῶν ἁγίων». Βλέπετε οἱ Ἂγγελοι προσαναφέρουν, ὁδηγοῦν, τίς προσευχές τῶν ἁγίων. Θυμηθεῖτε ἀκόμη καί ἀπό τήν Ἀποκάλυψι. Δέν θέλω νά μείνω πιό πολύ γιά νά κλείσω τό σημεῖο αὐτό. «Καί εἰσπορεύονται ἐνώπιόν τῆς δόξης τοῦ ἁγίου.» (Τωβ. 12, 15)

     Ὅταν ἄκουσαν ὁ Τωβίτ καί ὁ Τωβίας ὅτι εἶναι ὁ Ἂγγελος Ραφαήλ καί τούς εἶπε τόσα καί τόσα ἀπό τή ζωή τους, πού δέν μποροῦσε κανείς νά ξέρη παρά μόνο κάποιος πού τούς ἔβλεπε μυστικά, τότε ἐταράχθησαν καί οἱ δύο καί ἔπεσαν χάμω ξεροί. Καί τούς λέει ὁ Ἂγγελος: «μή φοβεῖσθε, εἰρήνη ὑμῖν ἐσται». Καί ὁ Χριστός ὅταν ἔβλεπε τούς μαθητάς Του νά ταράσσονται τούς ἔλεγε: «εἰρήνη ὑμῖν». Εἰρήνη νά ἔχετε, μή ταράσσεσθε. «τόν δέ Θεόν εὐλογεῖτε εἰς τόν αἰῶνα» (Τωβ. 12, 17) νά δοξάζετε πάντοτε τόν Θεόν «ὅτι οὐ τῇ ἐμαυτοῦ χάριτι, ἀλλά τῇ θελήσει τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἦλθον, ὅθεν εὐλογεῖτε αὐτόν εἰς τόν αἰῶνα.» (Τωβ. 12, 18) Γι’ αὐτό λέγει, δέν ἦρθα μέ τή δική μου τή χάρι, ἀλλά μέ τή θέλησι τοῦ Θεοῦ μας, -προσέξτε!- «τοῦ Θεοῦ ἡμῶν» διότι ὁ Θεός εἶναι ὁ Θεός καί τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ Θεός καί τῶν Ἀγγέλων. Γι’ αὐτό συνεπῶς Ἐκεῖνον νά δοξάζετε, ὄχι ἐμένα.

    «Πάσας τάς ἡμέρας ὠπτανόμην ὑμῖν, καί οὐκ ἔφαγον οὐδέ ἔπιον» (Τωβ. 12, 19) ἐνῶ ἤμουνα μαζί σας πάντοτε καί μέ βλέπατε ὅλες αὐτές τίς μέρες, κι ὅλο αὐτό τόν καιρό, οὔτε ἔφαγα οὔτε ἤπια. Φυσικά καί τό πιάτο ἄδειαζε καί ὅλα ἐκινοῦντο κατά ἕνα τρόπο πού ἴσως νά ἐδίδετο ἡ ἐντύπωσις ἑνός ἀνθρώπου κανονικοῦ. Οὔτε ἔφαγα, οὔτε ἤπια «ἀλλά ὅρασιν ὑμεῖς ἐθεωρεῖτε» (Τωβ. 12, 19) Μπροστά σας εἴχατε μία ὅρασιν. Δέν εἶμαι ἄνθρωπος. Οὔτε ἔφαγα, οὔτε ἤπια. Μία ὅρασι εἴχατε, νομίζατε ὅτι βλέπετε ἕναν ἄνθρωπον.

    «Καί νῦν ἐξομολογεῖσθε τῷ Θεῷ» καί τώρα νά δοξάζετε τόν Θεόν «διότι ἀναβαίνω πρός τόν ἀποστείλαντά με» πηγαίνω σ’ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος μέ ἔστειλε «καί γράψατε πάντα τά συντελεσθέντα εἰς βιβλίον» (Τωβ. 12, 20) καί ὅλα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ἔγιναν νά τά γράψετε. Συνεπῶς ποιοί πρέπει νά ἔγραψαν τό βιβλίο αὐτό; Ἤ ὁ Τωβίτ ἤ  ὁ Τωβίας.

    Καί ἐνῶ ἦσαν πεσμένοι κάτω ἀπό τό φόβο τους, ὅταν σηκώθηκαν δέν εἶδαν πλέον κανέναν. Ὁ Ἂγγελος εἶχε  φύγει. Καί τότε ἄρχισαν νά δοξάζουν τό Θεό γιά τά μεγάλα Του ἔργα πού εἶχε δώσει εἰς αὐτούς.

    Ἀλλά προσέξατε· τό βιβλίο τοῦ «Τωβίτ» δέν ἐτελείωσε ἀκόμη. Διότι ἐδῶ κλείνει ἡ ἱστορία τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἀγγέλου, ἀλλά ἡ ἱστορία συνεχίζει παρακάτω καί θά μᾶς δείξη τή ζωή παρακάτω καί τοῦ Τωβίτ καί τοῦ Τωβία. Καί ἔχει ἕνα πολύ ἐνδιαφέρον παρακάτω.        

       Ἀλλά, πρῶτα ὁ Θεός, θά συνεχίσωμε τήν ἐρχομένη Κυριακή.

 
16η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Τωβίτ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
"Τωβίτ. (Ὁμιλίες βασισμένες στό βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης Τωβίτ).

" εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/vivlion-tovit
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oED0GDYsRHnrDdY5_m61pt

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Καραμίντζα.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου δια χειρός του αξιοτίμου κ. Γεωργίου Μαλούση.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Περιστατικά από τον βίο  του πατρός Αθανασίου.(162).

†.Θά σᾶς πῶ μία ἱστορία δική μου, προσωπική. Νά μέ συγχωρέσετε, ἀλλά ἒ… τή θυμήθηκα τώρα. Ἤμουνα πολύ πολύ μικρός, πρέπει νά ’μουνα κάτω τῶν δέκα ἐτῶν ὅταν ἡ μητέρα μου μ’ ἔστειλε στήν λαϊκή ἀγορά νά πάρω κρέας. Βέβαια ἕνα μικρό παιδί νά ψωνίση κρέας εἶναι πολύ δύσκολο, δέν ξέρει τί θά διαλέξη. Εἶδα λοιπόν σ’ ἐκεῖνο τό κούτσουρο, πού ὁ χασάπης ἔκοβε τό κρέας, εἶδα κάτι νεῦρα πού τά χώριζε, τά ἔκοβε ἀπό τό καθαρό τό καλό τό κρέας. Ἡ μητέρα μου μοῦ εἶχε πεῖ: «πρόσεξε νά μήν ἔχη κόκαλα. Τά εἶδα ἐγώ αὐτά τά μαλακά, δέν εἴχανε κόκαλα· ἤτανε νεῦρα ὅμως. Καί λέω στόν χασάπη: «αὐτά θέλω νά μοῦ δώσης». Μέ κοιτάζει… μοῦ λέει: «δέν θά μοῦ τά φέρης πίσω!». «Ὄχι, τοῦ λέω· δέν θά σοῦ τά φέρω πίσω. Αὐτά θέλω νά μοῦ δώσης». Τά ζύγισε, τά ἔβαλε στό χαρτί, τά πῆρα. Πάω στό σπίτι, τά εἶδε ἡ μητέρα μου…Τί θά ἐνομίζατε ὅτι θά ἔπρεπε νά κάνη τώρα; Νά μέ δείρη; Ἀλλά γιατί νά μέ δείρη; Ἒπρεπε ἐκείνη νά φάη ξύλο, διότι… ἀφοῦ μ’ ἔστειλε τόσο μικρό νά ψωνίσω κρέας! Φυσικά δέν μ’ ἔδειρε. Ἒχω φάει πολύ ξύλο ἀπό τή μητέρα μου, τό λέω αὐτό γιά νά τό ξέρετε, ἔχω φάει πάρα πολύ ξύλο˙ ἀπό τόν πατέρα μου ἔτρωγα μία φορά τήν ἑβδομάδα καί ἀπ’ τή μητέρα μου κάθε μέρα. Ἀλλά ἤμουνα ὅμως καί καλό παιδί. Αὐτό ἦταν τό σπουδαῖο. Ὄχι, δέν τό λέω γιά ἔπαινο, ἀλλά ἔτρωγα ξύλο. Ἒτρωγα ξύλο.

   Λοιπόν· ἡ μητέρα μου δέν μ’ ἔδειρε -ὄχι ἀπό ἀδυναμία- γιατί δέν ἔπρεπε νά μέ δείρη. Οὔτε μέ μάλωσε, παρά μόνον μοῦ λέει: «κοίταξε νά δῆς, αὐτά τά λέμε νεῦρα, καί αὐτό δέν εἶναι κρέας». Τίποτα ἄλλο. Τί τό ἔκανε ἐκεῖνο ἐκεῖ, δέν ξέρω τί ἀπέγινε.

  Ἀλλά θά μοῦ πῆτε: «γιατί σᾶς εἶπα τήν ἱστορία;» Δέν τελείωσε ἡ ἱστορία. Πέρασαν μερικές μέρες κι ἦρθε μία φιλενάδα της στό σπίτι μας καί ἄρχισαν νά κουβεντιάζουν. Λέγανε διάφορα. Πῶς τό αὐτί μου πῆρε δέν ξέρω -περνοῦσα ἐκείνη τήν ὥρα- δέν ξέρω πῶς ἄκουσα τήν ἑξῆς στιχομυθία: «ὅτι ἔστειλα τό γιό μου νά πάρη κρέας καί ἔφερε αὐτό κι αὐτό τό κρέας, ἀλλά δέν τόν ἐμάλωσα γιά νά ἔχη τό θάρρος τῆς ζωῆς». Ἀκούσατε; Τό συμπέρασμα! Νά ἔχη τό θάρρος τῆς ζωῆς. Δηλαδή νά βγαίνη ἔξω νά ψωνίζη. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού δέν μποροῦν νά βγοῦν ἔξω νά ψωνίσουν. Δέν ξέρουνε. Δέν μποροῦν. Τί σημαίνει αὐτό; Ἤθελε ἡ μητέρα μου νά ἀποκτήσω ὡριμότητα ὡς πρός τίς σχέσεις μου μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους.


Απόσπασμα από την 15η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Τωβίτ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
"Τωβίτ. (Ὁμιλίες βασισμένες στό βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης Τωβίτ).

" εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/vivlion-tovit
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oED0GDYsRHnrDdY5_m61pt

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Καραμίντζα.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου δια χειρός του αξιοτίμου κ. Γεωργίου Μαλούση.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Η ευλογία και η κατάρα των γονέων.

†.Ἂ! παιδάκια, ἂν ξέρετε τί εἶναι αὐτή ἡ εὐλογία τῶν γονέων!.. Ἂν τό ξέρατε!.. Κι ἄν ξέρατε τούς ἀντίποδες τῆς εὐλογίας, τήν κατάρα τῶν γονέων!.. Αὐτή ἡ ἰδία ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς ὁμιλεῖ καί γιά τήν εὐλογία καί γιά τήν κατάρα. Ὅτι ἡ εὐλογία, λέγει, θεμελειώνει σπίτια παιδιῶν, ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ κατάρα «ἐκριζεῖ», ξεριζώνει σπίτια παιδιῶν. Καί ἡ εὐλογία πιάνει καί ἡ κατάρα. Γιατί, θά ρωτήσετε, «πιάνει ἡ κατάρα;» Ἐάν πιάνη ἡ εὐλογία, πιάνη καί ἡ κατάρα. Πιάνει ἡ εὐλογία; Τότε ὡς πρός τί νά λέγεται ἡ εὐλογία, νά δίδεται ἡ εὐλογία, ἐάν δέν πιάνη;

   Ὅταν ὁ Κύριος λέγει: «εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε», σημαίνει ὅτι πρέπει νά εὐλογοῦμε διότι ἡ εὐλογία εἶναι κάτι πού ἀκριβῶς βρίσκει ἀπήχησι, ἐφ’ ὅσον φυσικά ἀπέναντί μας ὑπάρχει υἱός εὐλογίας.

  Γιά να τό καταλάβετε αὐτό προσέξατε νά τό ἰδῆτε. Ὅταν ὁ Κύριος ἔστελνε τούς ἑβδομήκοντα μαθητάς καί τούς δώδεκα πρό προσώπου αὐτοῦ, δηλαδή νά κηρύξουν εἰς τίς πόλεις καί τά χωριά τήν Βασίλεια τοῦ Θεοῦ, τούς εἶπε: μπαίνοντας σ’ ἕνα σπίτι θά λέτε «Εἰρήνη τῷ οἲκῳ τούτῳ», εἰρήνη σ’ αὐτό τό σπιτικό. Εἰρήνη βεβαίως εἶναι φορεύς καί τῆς εὐλογίας· ἀλλά ἐάν, λέγει, στό σπίτι ἐκεῖνο ὑπάρχη υἱός εἰρήνης -υἱός λέγεται τώρα ἐδῶ ὁ νοικοκύρης- υἱός εἰρήνης, παιδί τῆς εἰρήνης δηλαδή οἰκογενειάρχης ἄξιος νά ἀποδεχθῆ τήν εἰρήνη τήν ὁποία τοῦ δίδετε, τότε ἡ εἰρήνη σας θά ἀναπαυθῆ εἰς τό σπίτι ἐκεῖνο. Ἐάν ἀντιθέτως ἡ εἰρήνη σας δέν βρῆ ἀπήχησι, διότι δέν ὑπάρχει ἐκεῖ υἱός εἰρήνης, ὑπάρχει ἄνθρωπος ἀτσούμπαλος, ἄνθρωπος περίεργος, τότε ἡ εἰρήνη σας θά ἐπιστρέψη σέ σᾶς. 

  Βλέπετε λοιπόν, ὅτι ἡ εἰρήνη ἐπιστρέφει ὅταν δέν βρῆ πεδίον προσγειώσεως· γυρίζει πίσω. Γι’ αὐτό, ὅταν εὐλογοῦμε ἐμεῖς τούς ἀνθρώπους καί αὐτοί δέν δέχονται τήν εὐλογία μας, γυρίζει ἡ εὐλογία στό κεφάλι μας. Καί τό ἀντίθετο· ὃταν δίνωμε κατάρα, ἀλλά δέν εἶναι ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι ἄξιοι κατάρας, εἶναι ἄνθρωποι ἄξιοι εὐλογίας -διότι πόσες φορές καταρῶνται οἱ ἄνθρωποι ἀνθρώπους ἀξίους εὐλογίας, δηλαδή ἄδικες κατάρες!- τότε οἱ κατάρες πέφτουν στό κεφάλι ἐκεινοῦ, ὁ ὁποῖος τίς ἐκφέρει. Γι’ αὐτό θέλει πάρα πολλή προσοχή στό σημεῖο αὐτό. Ἔτσι, δέν εἶναι δέ καί ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου τοῦ πνευματικοῦ, τοῦ καλλιεργημένου, τοῦ χριστιανικά καλλιεργημένου νά καταρᾶται. Ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστιανοῦ δέν πρέπει νά βγαίνη κατάρα· πρέπει νά βγαίνη εὐλογία. Γι’ αὐτό τό λόγο ὁ Κύριος εἶπε «εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε».

  Βλέπομε συνεπῶς ὅτι αὐτά βρίσκουν ἀπήχησι, παιδιά, κατά μείζονα λόγο, ὅταν ἡ εὐλογία ἢ ἡ κατάρα βγαίνουν ἀπό ἀνθρώπους πού ἔχουνε φύσει-θέσει κοπιάσει ἀπέναντί μας. Καί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού φύσει-θέσει κοπιάζουν ἀπεναντί μας εἶναι τρεῖς· εἶναι οἱ γονεῖς, εἶναι οἱ ἱερεῖς καί οἱ δάσκαλοι. Οἱ γονεῖς, οἱ ἱερεῖς καί οἱ δάσκαλοι. Οἱ διδάσκαλοι ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ διδάσκαλοι· ὄχι ὁ δημοδιδάσκαλος, οἱ διδάσκαλοι αὐτοί πού μᾶς διδάσκουν, αὐτοί οἱ ὁποῖοι μᾶς ἔχουν βοηθήσει.

  Ἔτσι, ἐάν σκάσωμε τούς γονεῖς μας, δέν τούς ἀκοῦμε, ἢ τούς πνευματικούς μας ἢ τούς διδασκάλους μας γενικά, εἴμεθα ὑπόλογοι ἀπέναντι στό Θεό.

  Ξέρετε τί λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος εἰς τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολήν του; «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε˙» (Ἑβρ. 13,17) «τοῖς ἡγουμένοις» αὐτοί πού εἶναι οἱ προϊστάμενοί σας. Τώρα, μπορεῖ αὐτοί νά εἶναι οἱ γονεῖς σας -ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ ἡγούμενοι- νά εἶναι οἱ γονεῖς σας, νά εἶναι οἱ διδάσκαλοί σας, ἢ οἱ πνευματικοί σας. Στήν προκειμένη περίπτωσι ὁ Ἀπόστολος ὁμιλεῖ συγκεκριμένα γιά τούς πνευματικούς ἡγουμένους, δηλαδή διά τούς ἱερεῖς, τούς προϊσταμένους. Διότι λέγει, ἄν δέν ἀκούσετε, αὐτοί θά στενάζουν, θά κάμνουν τό ἔργο τους μέ στεναγμό· δηλαδή «ἄχ!» θά λένε· ὅπως τό λένε καί οἱ γονεῖς αὐτό πολλές φορές, τό κάνουν κι οἱ γονεῖς· «ἄχ!» λένε, «ἄχ!». Αὐτό τό «ἄχ»! Καί λέγει στή συνέχεια ὁ Ἀπ. Παῦλος: «προσέξτε, μή στενάζουν οἱ ἡγούμενοί σας, οἱ προϊστάμενοί σας, διότι τοῦτο εἶναι σέ σᾶς ἁλυσιτελές». Τί θά πῆ ἁλυσιτελές; -σέ λίγο δέν θά ξέρωμε καί ἀρχαῖα, θά πρέπει νά μεταφράζωμε αὐτά πού λέμε- θά πῆ ἀσύμφορον· εἶναι ἀσύμφορο, δέν σᾶς συμφέρει. Δέν σᾶς συμφέρει νά βαρυγκομάη ὁ ἄλλος, γιατί ἔχει δίκαιο· ἔχει δίκαιο.

   Βλέπετε λοιπόν παιδιά ἐδῶ; ἡ εὐλογία τῶν γονέων! Ἔτσι πολλές φορές, ὅταν μία κοπέλα ἀποφασίζη νά παντρευτῆ, ἀφοῦ κλεφτεῖ -νά τά λέμε ἴσια! ἔτσι; νά τά λέμε ἴσια! νά τά λέμε ἴσια, γιατί ὑπόκειστε σ’ ὅλους τούς κινδύνους- αὐτό τό ξέρετε τί σημαίνει; Σημαίνει ὅτι δέν ξεκινάει μέ εὐλογία ὁ γάμος αὐτός. Ἤ ἄλλες ποικίλες περιπέτειες ἄσχημες καί περίεργες καί παράξενες, σημαίνει: δέν ξεκινάει μέ εὐλογία ὁ γάμος αὐτός! Πρέπει νά ξεκινάη μέ εὐλογία. Προσέξτε κοπέλες! πρέπει νά ξεκινάη μέ εὐλογία τῶν γονέων. Κι ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας, πρέπει νά ξεκινάη καί μέ τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας γιά νά εἶναι ὁ γάμος κατά Θεόν καί νά μή εἶναι κατά σάρκα, κατά κόσμον· κατά σάρκα, σαρκικός γάμος. Καί ξέρετε τί ἐπικρατεῖ στό σαρκικόν γάμον; Ὁ Ἀσμοδαῖος! ἐκεῖνος ὁ φθοροποιός δαίμων, περί τοῦ ὁποίου εἴχαμε κάνει λόγο μιά περάσμενη φορά.


Απόσπασμα από την 15η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Τωβίτ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
"Τωβίτ. (Ὁμιλίες βασισμένες στό βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης Τωβίτ).

" εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/vivlion-tovit
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oED0GDYsRHnrDdY5_m61pt

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Καραμίντζα.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου δια χειρός του αξιοτίμου κ. Γεωργίου Μαλούση.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Γονείς και προσκόλληση.

†.«Καί εἶπε τῇ θυγατρί αὐτοῦ» Ἐδῶ τώρα θέλω νά προσέξτε, παιδιά, ἕνα ἀληθινά πελώριο κεφάλαιον. Ἐδῶ τώρα ἔχομε κάποιες ὑποθῆκες. Ἡ κόρη φεύγει. Φεύγει ἀπό τό σπίτι. Τήν παίρνει ὁ γαμπρός καί φεύγουν καί πᾶνε στό σπίτι τοῦ γαμπροῦ. Ὁ πατέρας εὐλογεῖ, ἀλλά θά δώση ὅμως καί τίς ὑποθῆκες του· ὅπως καί ἡ μητέρα κι ἐκείνη θά εὐλογήση καί θά δώση τίς ὑποθῆκες της. Ὁ πατέρας στό κείμενό μας δίνει τίς ὑποθῆκες του στήν κόρη του καί ἡ μητέρα ἡ Ἔδνα δίνει τίς ὑποθῆκες της εἰς τόν γαμπρόν.

  Ἔτσι, βλέπομε νά ὑπάρχη μία τρόπον τινά διασταύρωσις. Κι ἀπό τίς δυό πλευρές ἔχομε αὐτές τίς ὑποθῆκες. Δηλαδή, δέν εἶναι μόνον ἡ κοπέλα ἡ ὁποία πρέπει νά προσέξη μερικά πράγματα· πρέπει νά προσέξη καί ὁ γαμπρός. Ὁπωσδήποτε.

  «Καί εἶπε τῇ θυγατρί αὐτοῦ˙ τίμα τούς πενθερούς σου αὐτοί νῦν γονεῖς σου εἰσιν˙» (Τωβ. 10, 12) Αὐτή ἡ φράσις -δέν ξέρω, δέν ἔχω ἐρευνήσει ὅλη τήν Παλαιά Διαθήκη- ἀλλά μοῦ φαίνεται ὅτι εἶναι ἡ μοναδική πρότασις ἐδῶ εἰς τό ἱερό αὐτό κείμενο πού ἀναφέρεται σ’ αὐτό τό πολύ… παρά πολύ σπουδαῖο θέμα: «τίμα τούς πενθερούς σου» λέει στήν κοπέλα, «τώρα αὐτοί εἶναι οἱ γονεῖς σου».

  Ἄν αὐτό τό καταλάβαιναν… τό καταλάβαιναν οἱ κοπέλες, πιστέψτε με, ἕνα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό ἀπό τίς προστριβές πού ὑπάρχουν ἀνάμεσα εἰς τό ζεῦγος, θά εἴχανε ἐκλείψει. Γιατί λέτε; Διότι πάρα πολλές κοπέλες, ὅταν παντρευτοῦν, συνεχίζουν νά ἔχουν ἐξάρτησι ἀκόμη ἀπό τή μαμά καί τό μπαμπά καί δέν μποροῦν νά δοῦν μπροστά τους τόν πεθερό καί τήν πεθερά.

  Αὐτή ἡ ἐξάρτησις τοῦ μπαμπᾶ καί τῆς μαμᾶς πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι ἤδη ἔχει καλλιεργηθεῖ ἀπό τούς ἰδίους τούς γονεῖς πρός τήν κόρη τους· καί τό χειρότερο ὑποθάλπεται αὐτή ἡ κατάστασις καί μέσα εἰς τόν γάμο τῆς κόρης. Ὑποθάλπεται. Καί τό ἀποτέλεσμα ξέρετε ποιό εἶναι; Νά δημιουργεῖται μία διάστασι ἀνάμεσα στήν κόρη, στήν κοπέλα καί τά πεθερικά της. Καί αὐτό ἔχει σάν συνέπεια μία διάστασι ἀνάμεσα στήν κοπέλα καί τόν ἄνδρα της. Κι ἔτσι μέσα τό σπίτι παθαίνει ἀλλοιώσεις, παθαίνει κακό, παθαίνει φθορά. Αὐτό συμβαίνει, ξαναλέγω, ὅταν οἱ γονεῖς καλλιεργοῦν στά παιδιά τους αὐτήν τήν ἐξάρτησιν. Πρέπει νά σᾶς πῶ, κι ἄν οἱ γονεῖς σας δέν τό ἔχουν κάνει μέχρι σήμερα, βοηθήσατέ τους νά τό κάνουνε τώρα σέ σᾶς.

  Τί εἴδους ἐξαρτήσεις μποροῦμε νά ἔχωμε ἀπό τούς γονεῖς μας; Ἠθικές ἢ ψυχολογικές; Λέγει… λέγει… λέγει κάπου ἡ Ἁγία Γραφή, εἶναι μία ὁλόκληρη ἐντολή: «τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου ἵνα εὖ σοι γένηται καί ἔση μακροχρόνιος ἐπί τῆς γῆς τῆς ἀγαθῆς». Κάπου λέει ἡ Ἁγία Γραφή πάλι τό ἑξῆς, πάλι ἡ Παλαιά Διαθήκη: «διά τοῦτο καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα» -καταλείψει! ἄνθρωπος, καταλείψει! ὑπογραμμίζω τό ρῆμα, ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα- «καί προσκολληθήσεται τῇ ἰδίᾳ γυναικί, καί ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκαν μία... καί οὕς ὁ Θεός συνέζευξεν ἄνθρωπος μή χωριζέτω»

  Τό ἕνα λέγει: «τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου», ἐντολή. Τό ἄλλο λέγει: «καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα». Τό ἕνα λέει  θά ἐγκαταλείψη καί τό ἄλλο λέει νά τιμᾶς˙ πῶς γίνεται αὐτό; Εἶναι ἀντιφατικό; Ὄχι! παιδιά. Ἐδῶ θέτει ἀκριβῶς ἕνα ξεχώρισμα, μία διάκρισι. Τό «τίμα τόν πατέρά σου καί τή μητέρα σου» ἀναφέρεται εἰς τάς ἠθικάς σχέσεις τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῶν γονέων του. Ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἠθικήν ὑποχρέωσιν ἔναντι τῶν γονιῶν του. Τό «καταλείψει» -ἐγκαταλείψει- αὐτό τό ἐγκαταλείψει δέν ἀναφέρεται εἰς τάς ἠθικάς ὑποχρεώσεις, ἀλλά ἀναφέρεται εἰς τήν ψυχολογικήν κατάστασιν. Δηλαδή· δέν πρέπει νά ὑπάρχη ψυχολογικός σύνδεσμος, ὅταν συμβῆ ὁ γάμος. Ὁ ψυχολογικός αὐτός σύνδεσμος ὀφείλει νά ραγῆ. Προσέξτε! Ψυχολογικός. Γιατί ἄν ὑπάρχη αὐτός ὁ ψυχολογικός σύνδεσμος τῆς κοπέλας πρός τούς γονεῖς της -ἄν τό θέλετε δυστυχῶς… δυστυχέστατα, ὄχι σπάνια καί ψυχολογική σύνδεσις τοῦ ἀγοριοῦ, τοῦ νέου μέ τούς γονεῖς του, τή μάνα του κυρίως· κυρίως τή μάνα του!- τότε ἔχομε τραγικά ἀποτελέσματα.

   Δέν μπορεῖ νά καταλάβη πιά ὁ ἕνας σύζυγος τόν ἄλλον καί δέν μποροῦν νά ἑνωθοῦν οὔτε ἠθικά οὔτε ψυχολογικά, οὔτε συναισθηματικά. Γιατί; Γιατί ὑπάρχει αὐτή ἡ ἐξάρτησις ἡ ψυχολογική ἀπό τούς γονεῖς. Καί βλέπετε -ἐγώ τοὐλάχιστον ἔχω ἀντιμετωπίσει πλῆθος περιπτώσεων, σᾶς τό λέγω μέ θλίψι μου αὐτό τό πρᾶγμα, εἶναι κάτι τό ὁποῖο καί ἐσεῖς πιστεύω θά τό ἔχετε γνωρίση, ἴσως θά ἀκοῦτε ἱστορίες ἀνθρώπων γύρω ἀπό τό θέμα αὐτό- νά ἀκούη ὁ ἄνδρας τή μάνα του καί ὄχι τή γυναῖκα του. Νά δίνη λογαριασμό στή μάνα του καί ὄχι στή γυναῖκα του καί κάθε ἀπόφασι πού θά λαμβάνεται σύμβουλος θά εἶναι ἡ μάνα καί ὄχι ποτέ ἡ γυναῖκα.

  Ἀντίθετα καί ἡ γυναῖκα, νά ’ναι δεμένη μέ τή μάνα της καί νά μή ἀκούη τόν ἄνδρα της ἐκεῖνο τό ὁποῖο τῆς λέγει, ἀλλά νά ἀκούη καί νά ἐφαρμόζη ἐκεῖνο πού τῆς λέει ἡ μάνα της. Περιττόν νά σᾶς πῶ, καταλαβαίνετε μόνοι σας, τί ὀλέθριο εἶναι αὐτό μέσα εἰς τόν γάμον. Ὀλέθριον!

  Γι’ αὐτό τό λόγο θά πρέπη νά προσέξωμε στό σημεῖο αὐτό, χωρίς νά παραβοῦμε τήν ἐντολήν -εἶναι ξεχωριστά πράγματα- «τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου», δηλαδή τίς ἠθικές μας ὑποχρεώσεις, πρέπει νά ρήξωμε, νά σπάσωμε… νά σπάσωμε αὐτούς τούς ψυχολογικούς -ψυχολογικούς ὄχι συναισθηματικούς, ἁπλῶς ψυχολογικούς- δεσμούς μέ τούς γονεῖς μας. Τό θέλετε; Στήν περίπτωσι πού ὁ νέος ἢ ἡ νέα δέν κατάφεραν νά σπάσουν αὐτούς τούς ψυχολογικούς δεσμούς μέ τούς γονεῖς των, ἀπερίφραστα θά ἐλέγαμε τοῦτο: «εἶναι ἀνώριμοι»· κι εἶναι ἀνώριμοι πρῶτα πρῶτα γιά τόν γάμο. Ἔχω ἀκούσει αὐτή τή φράσι -τήν ἔχω ἀκούσει ἐγώ αὐτή τή φράσι ἀπό κοπέλα… ἀπό κοπέλες: «Ὁ ἄνδρας μου εἶναι ἀνώριμος, πάτερ μου».

  Ὅταν, ἄς ποῦμε, δέν πᾶνε καλά, ἑτοιμάζονται νά πάρουν διαζύγιο. Προχθές συνέπεσε νά βρεθῶ στό γραφεῖο τῆς Μητροπόλεως καί εἶδα ἕνα παιδί, πού εἶχα πολύ καιρό νά τό δῶ. Ἦταν κατηχητόπουλο κάπου. «Ἒ…, τοῦ λέω, πολλά χρόνια ἔχω νά σέ δῶ. Τί κάνεις; πῶς περνᾶς; πῶς ἐδῶ στή Μητρόπολι; παντρεύεσαι;» Κουνάει τό κεφάλι. «Τό ἀντίθετο!». «Δηλαδή;» Μοῦ λέει: «παίρνω διαζύγιο». Λέω: «γιατί;» -Ἐγώ εἶχα μία δουλειά ἐκεῖ μέ τόν γραμματέα, ὣσπου νά τελειώσω τή δουλειά, τόν ἔχασα. Πήγανε στό μέσα γραφεῖο γιά συμβιβασμόν. Αὐτός ὁ συμβιβασμός ἔχει ἐπιτυχία 1%... οὐσιαστικά, καί ἀφοῦ ἔχει προχωρήσει μέ τούς δικηγόρους καί τά δικαστήρια ἡ ὑπόθεσις τοῦ διαζυγίου· συνεπῶς ἔτσι  τά ἔκανε ὁ νόμος, ἔτσι τά κατάφερε ἡ πολιτεία, ὁ νόμος τῆς πολιτείας, νά φθάνουν τά πράγματα στόν ἐπίσκοπο τελευταῖα, γιά νά βάλη τήν ὑπογραφή του ὁ ἐπίσκοπος ὅτι χωρίζουν, ὃτι δέν μποροῦν νά συμβιβαστοῦν. Φοβερό πρᾶγμα αὐτό. Φοβερό πρᾶγμα ἀπό πλευρᾶς πλέον νομοθεσίας.- Καί βγαίνει γιά μία στιγμή ὁ νέος καί μοῦ λέει: «μπορεῖτε νά ’ρθῆτε λιγάκι μέσα;» Πάω μέσα… -αὐτό ἀκριβῶς ἀντιμετώπιζα!- μία κοπέλα ἡ ὁποία πάνω κάτω αὐτό ἤθελε νά πῆ˙ δέν τό εἶπε, δέν ἤξερε γράμματα, δέν ἤξερε νά πῆ τήν λέξι ἀνώριμος, ἀλλά ἐκεῖνα τά ὁποῖα εἶπε, αὐτό ἀκριβῶς ἤθελαν νά τονίσουν· ὅτι αὐτό τό παιδί ἦταν ἀνώριμο, δέν ἔπρεπε νά παντρευτῆ. Κι ὅμως δέν ἤτανε μικρός, ἀριθμοῦσε τρεῖς δεκαετίες στή ράχη του!

  Λοιπόν… λοιπόν· ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἀριθμοῦν καί τέσσερις καί πέντε καί  ἑπτά δεκαετίες στή ράχη τους κι ἀκόμη δέν ἔχουν ὡριμάσει. Ναί! δέν ἔχουν ὡριμάσει. Καί βλέπετε αὐτή ἡ ὡριμότητα εἶναι μεγάλη ὑπόθεσις. Ἄν τό θέλετε, εἶναι σέ πολλούς τομεῖς αὐτή ἡ ὡριμότης· εἶναι σέ πολλούς τομεῖς. Ναί! ναί! ναί.

  Θά σᾶς πῶ μία ἱστορία δική μου, προσωπική. Νά μέ συγχωρέσετε, ἀλλά ἒ… τή θυμήθηκα τώρα. Ἤμουνα πολύ πολύ μικρός, πρέπει νά ’μουνα κάτω τῶν δέκα ἐτῶν ὅταν ἡ μητέρα μου μ’ ἔστειλε στήν λαϊκή ἀγορά νά πάρω κρέας. Βέβαια ἕνα μικρό παιδί νά ψωνίση κρέας εἶναι πολύ δύσκολο, δέν ξέρει τί θά διαλέξη. Εἶδα λοιπόν σ’ ἐκεῖνο τό κούτσουρο, πού ὁ χασάπης ἔκοβε τό κρέας, εἶδα κάτι νεῦρα πού τά χώριζε, τά ἔκοβε ἀπό τό καθαρό τό καλό τό κρέας. Ἡ μητέρα μου μοῦ εἶχε πεῖ: «πρόσεξε νά μήν ἔχη κόκαλα. Τά εἶδα ἐγώ αὐτά τά μαλακά, δέν εἴχανε κόκαλα· ἤτανε νεῦρα ὅμως. Καί λέω στόν χασάπη: «αὐτά θέλω νά μοῦ δώσης». Μέ κοιτάζει… μοῦ λέει: «δέν θά μοῦ τά φέρης πίσω!». «Ὄχι, τοῦ λέω· δέν θά σοῦ τά φέρω πίσω. Αὐτά θέλω νά μοῦ δώσης». Τά ζύγισε, τά ἔβαλε στό χαρτί, τά πῆρα. Πάω στό σπίτι, τά εἶδε ἡ μητέρα μου… Τί θά ἐνομίζατε ὅτι θά ἔπρεπε νά κάνη τώρα; Νά μέ δείρη; Ἀλλά γιατί νά μέ δείρη; Ἒπρεπε ἐκείνη νά φάη ξύλο, διότι… ἀφοῦ μ’ ἔστειλε τόσο μικρό νά ψωνίσω κρέας! Φυσικά δέν μ’ ἔδειρε. Ἒχω φάει πολύ ξύλο ἀπό τή μητέρα μου, τό λέω αὐτό γιά νά τό ξέρετε, ἔχω φάει πάρα πολύ ξύλο˙ ἀπό τόν πατέρα μου ἔτρωγα μία φορά τήν ἑβδομάδα καί ἀπ’ τή μητέρα μου κάθε μέρα. Ἀλλά ἤμουνα ὅμως καί καλό παιδί. Αὐτό ἦταν τό σπουδαῖο. Ὄχι, δέν τό λέω γιά ἔπαινο, ἀλλά ἔτρωγα ξύλο. Ἒτρωγα ξύλο.

   Λοιπόν· ἡ μητέρα μου δέν μ’ ἔδειρε -ὄχι ἀπό ἀδυναμία- γιατί δέν ἔπρεπε νά μέ δείρη. Οὔτε μέ μάλωσε, παρά μόνον μοῦ λέει: «κοίταξε νά δῆς, αὐτά τά λέμε νεῦρα, καί αὐτό δέν εἶναι κρέας». Τίποτα ἄλλο. Τί τό ἔκανε ἐκεῖνο ἐκεῖ, δέν ξέρω τί ἀπέγινε.

  Ἀλλά θά μοῦ πῆτε: «γιατί σᾶς εἶπα τήν ἱστορία;» Δέν τελείωσε ἡ ἱστορία. Πέρασαν μερικές μέρες κι ἦρθε μία φιλενάδα της στό σπίτι μας καί ἄρχισαν νά κουβεντιάζουν. Λέγανε διάφορα. Πῶς τό αὐτί μου πῆρε δέν ξέρω -περνοῦσα ἐκείνη τήν ὥρα- δέν ξέρω πῶς ἄκουσα τήν ἑξῆς στιχομυθία: «ὅτι ἔστειλα τό γιό μου νά πάρη κρέας καί ἔφερε αὐτό κι αὐτό τό κρέας, ἀλλά δέν τόν ἐμάλωσα γιά νά ἔχη τό θάρρος τῆς ζωῆς». Ἀκούσατε; Τό συμπέρασμα! Νά ἔχη τό θάρρος τῆς ζωῆς. Δηλαδή νά βγαίνη ἔξω νά ψωνίζη. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού δέν μποροῦν νά βγοῦν ἔξω νά ψωνίσουν. Δέν ξέρουνε. Δέν μποροῦν. Τί σημαίνει αὐτό; Ἤθελε ἡ μητέρα μου νά ἀποκτήσω ὡριμότητα ὡς πρός τίς σχέσεις μου μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

  Ἔτσι τό θέμα τῆς ὡριμότητας εἶναι σέ πολλούς τομεῖς, εἶναι σέ πάρα πολλούς τομεῖς. Ἀλλά ἐκεῖνο ὅμως πού εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο εἶναι μέσα εἰς τόν γάμον. Εἶναι ἕνα εὐπαθές σημεῖο. Ἐπιτέλους ἐπιτέλους ἄν δέν ἤξερα νά ψωνίζω στή ζωή μου, θά ψώνιζε κάποιος ἄλλος γιά μένα… Γιά σύζυγος, στά τελευταῖα, ὅταν εἶναι ἀνώριμοι οἱ ἄνθρωποι τί γίνεται μετά;

   Γι’ αὐτό λοιπόν τό λόγο, ἄς τό προσέξωμε. Ἐάν δῆτε στούς γονεῖς σας ὅτι σᾶς καλλιεργοῦν αὐτήν τήν προσκόλλησιν -ὄχι τήν ἀγάπη· ἄλλο εἶναι ἡ ἀγάπη κι ἄλλο εἶναι ἡ προσκόλησις. Ἡ προσκόλησις εἶναι μία νοσηρή κατάστασις. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ σωστή. Καί ἐκεῖνος πού ἀγαπάει σωστά, μιλάει ὅπως μιλάει ἐδῶ ὁ Ραγουήλ. Καί τί λέει; -γιατί ἀγαπάει τήν κόρη του, πραγματικά τήν ἀγαπάει- καί τί λέει: «παιδί μου, τώρα γονεῖς σου θά εἶναι τά πεθερικά σου». Ὅταν τό λέγη αὐτό, τό λέει μέ πίκρα; Τό σάλιο του στέγνωσε στό στόμα; Κατάπιε ἕναν κόμπο ἐδῶ στόν λαιμό; Ὄχι! τό λέει ἀνέτως ὁ ἄνθρωπος: «παιδί μου, τώρα οἱ γονεῖς σου εἶναι τά πεθερικά σου». Δέν ἀποξενοῦται ὁ ἴδιος ἀπό τοῦ νά εἶναι ὁ πατέρας τῆς Σάρρας, ἀλλά ἁπλούστατα ξέρει νά τοποθετῆ σωστά τά πράγματα. Κι ἄν οἱ γονεῖς σας, δῆτε… δῆτε νά μή ἐννοοῦν ψυχολογικά νά σᾶς χειραφετήσουν, δηλαδή ἐπιμένουν νά εἴσαστε κάτω ἀπό τόν ποδόγυρό τους καί τά πάντα νά ἐξαρτῶνται ἀπ’ αὐτές τίς μητέρες σας -«μή πλένεις τά πιάτα, θά τά πλύνω ἐγώ» νά λέει ἡ μητέρα, «κάτσε παιδί μου νά διαβάσης», «μην τό κάνης αὐτό, θά τό κάνω ἐγώ»…- γιά ὄνομα τοῦ Θεοῦ! πότε θά ὡριμάση ἡ κοπέλα, πότε θά ὡριμάση ἡ κοπέλα; πρέπει νά ὡριμάση ἡ κοπέλα! πρέπει νά ὡριμάση ἡ κοπέλα!- νά πῆτε: «ἄκουσε μητέρα, πότε θά μάθω ἐγώ νά πλένω τά πιάτα; Καί πότε θά μάθω νά μαγειρεύω; Πρέπει νά μάθω κάποτε; θά τό κάψω τό φαγητό μία δυό φορές, μετά ὅμως θά μάθω. Τί θές; νά μπῶ στό γάμο καί νά μή ξέρω νά μαγειρεύω; Νά μή ξέρω νά ράψω ἕνα κουμπί ἢ νά ψήσω ἕναν καφέ; Εἶναι καλό αὐτό;». Θά τό μάθετε ἐσεῖς στούς γονεῖς σας αὐτό· στίς μητέρες σας.

  Ἐάν παντρευτῆτε καί ἀνακατεύεται ἡ μητέρα σας στό σπίτι σας, μέ τήν ἔννοια νά ἐπιμένη νά δημιουργῆ προσκολλήσεις, ἄς μοῦ  ἐπιτραπεῖ νά τό πῶ, δέν εἶναι καθόλου ἀσέβεια: «ἄκουσε, μητέρα, σέ παρακαλῶ πολύ κάτσε στή γωνιά σου, κάτσε στή γωνιά σου τώρα. Τώρα ἐγώ μέ τόν ἄνδρα μου θά συνεννοοῦμαι γιά ὅλα τά πράγματα τοῦ σπιτιοῦ. Ἔχεις νά μοῦ δώσης μία καλή συμβουλή; δῶσε μοῦ τηνε. Ἓως ἐκεῖ. Δέν θά κάνης τίποτα ἄλλο· οὔτε θά παρεμβαίνης, οὔτε τίποτε ἄλλο». Αὐτά τά πράγματα, παιδιά μου, προσέξατέ τα γιατί γίνονται πηγές πολλοῦ κακοῦ.


Απόσπασμα από την 15η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Τωβίτ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
"Τωβίτ. (Ὁμιλίες βασισμένες στό βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης Τωβίτ).

" εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/vivlion-tovit
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oED0GDYsRHnrDdY5_m61pt

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Καραμίντζα.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου δια χειρός του αξιοτίμου κ. Γεωργίου Μαλούση.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.