Ἡ Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. Ἡ Ἐκκλησία ὡς Πανδοχεῖον, Ἰατρεῖον, Κιβωτός Σωτηρίας.

†.Και μόνη, αγαπητοί μου, η παραβολή του καλού Σαμαρείτου, που ηκούσαμε σήμερα στην ευαγγελικήν περικοπήν, αν εγράφετο, μαζί με την άλλη παραβολή του ασώτου υιού, θα ήτο αρκετό να μας δώσει ένα θαυμάσιο διάγραμμα της πτώσεως του ανθρώπου, της αγάπης του Θεού και της σωτηρίας του ανθρώπου. Αυτό το βλέπομε ιδίως σήμερα, όπου, όπως αναφέρεται, κάποιος άνθρωπος κατήρχετο από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ, που γεωγραφικά η Ιερουσαλήμ είναι υψηλοτέρα της Ιεριχούς. Η Ιερουσαλήμ είναι ο τύπος του αρχεγόνου Παραδείσου· και η Ιεριχώ είναι η γη της απαθλιώσεως και της αποστασίας. Η πτώσις εις τους ληστάς δεν είναι παρά η πτώσις του ανθρώπου στα χέρια των δαιμόνων και των παθών. Ακόμα, ο ιερεύς και ο Λευίτης που προσέρχονται, περνούν, παρέρχονται, αλλά δεν δύνανται να βοηθήσουν, είναι ο τελετουργικός νόμος, ο ηθικός νόμος, αν θέλετε, ακόμη και η φιλοσοφία.

    Περνάει ο καλός Σαμαρείτης. Είναι ο Ενανθρωπήσας Υιός του Θεού. Είναι η ευσπλαχνία του Θεού. Παραδίδει τον τραυματίαν αυτόν, που έπεσε στα χέρια των ληστών, που είναι η ανθρωπότητα, στο Πανδοχείον που λέγεται Εκκλησία. Και το οποίον πανδοχείον δέχεται τους πάντας και στο οποίον πανδοχείον έτυχε θεραπείας αυτός που έπεσε εις τους ληστάς, δηλαδή η ανθρωπότης, και που η Εκκλησία είναι πανδοχείον, είναι ιατρείον, αλλά και σωστική Κιβωτός.

     Εκεί που πέφτει όλο το βάρος της παραβολής είναι το πρόσωπον του Σαμαρείτου και το πανδοχείον. Εκεί πέφτει όλο το βάρος. Θα παρακαλέσω ας προσέξομε. Είναι η Εκκλησία το πανδοχείον. Πράγματι, η Εκκλησία είναι ένα πανδοχείον. Όπως θα γνωρίζετε, στην παλιά εποχή δεν υπήρχαν ξενοδοχεία, παρά μόνον πανδοχεία· διότι στο πανδοχείο εδέχοντο κάθε άνθρωπο, είτε καλοντυμένον, είτε κακοντυμένον, είτε πλούσιον, είτε πτωχόν. Εάν σήμερα πάει ένας κουρελής, ένας ζητιάνος, σε ένα ξενοδοχείο, όχι και πολυτελές, αλλά και τρίτης κατηγορίας, αν θέλετε, δεν θα γίνει δεκτός ο ζητιάνος, με τα βρώμικα και… κουρελιασμένα του ρούχα. Στο πανδοχείο εγίνοντο όλοι δεκτοί. Όχι μόνον άνθρωποι, αλλά και ζώα. Διότι ήσαν οι περαστικοί ταξιδιώτες που είχαν τα ζώα τους. Έτσι, οδηγούσαν τα ζώα τους εις τους στάβλους του πανδοχείου, αυτοί δε στα καταλύματα, στα δωμάτια του πανδοχείου. Έτσι, το πανδοχείο ήτο ό,τι λέει και η λέξις, ό,τι λέει το όνομά του. Εδέχετο τους πάντας και τα πάντα.

     Σκεφθήκατε ότι πράγματι η Εκκλησία είναι ένα Πανδοχείον; Ότι δέχεται τους πάντας και τα πάντα; Αν έπρεπε να απλωθούμε πάνω στο σημείο αυτό, του ότι η Εκκλησία είναι ένα πανδοχείον, αγαπητοί μου, θα έπρεπε ώρα πολλή να μιλάμε. Σκεφθείτε ότι δέχεται τους ανθρώπους σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται. Δηλαδή, κουρελιασμένοι, βρώμικοι, άρρωστοι· σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται. Δηλαδή αμαρτωλοί. Σε οποιαδήποτε κλιμάκωση αμαρτωλότητος κι αν είναι. Τους δέχεται όλους η Εκκλησία. Με σκοπόν τον αγιασμόν των. Να τους καταρτίσει. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, ότι δεν είναι άλλος ο σκοπός της Εκκλησίας παρά ο καταρτισμός των αγίων. Είναι η επεξεργασία μέσα εκεί μιας εντολής του Θεού: «Ἃγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι». Μέσα εκεί θα μπουν οι οποιοιδήποτε, για να γίνουν άγιοι. Πολύ ωραία το λέγει αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος ως εξής: «Ἐλθών εἰς τό καταφύγιον αὐτῆς -δηλαδή ο Χριστός- καί εὑρών -την ανθρωπότητα- ῥυπῶσαν, αὐχμῶσαν(:κακοτράχαλη), γυμνήν, πεφυρμένην αἴματι, ἔλουσεν, ἤλοιψεν, ἔθρεψεν, ἐνέδυσεν ἰμάτιον, Αὐτός αὐτῇ γενόμενος περιβολή(:Αυτός ο Ίδιος έγινε ιμάτιον αυτής της ανθρωπότητος). Καί λαβών αὐτήν, οὓτως ἀνάγει».

     Πραγματικά, βλέπει κανείς με πόσην αγάπην ο Θεός «ἀνάγει», αναλαμβάνει αυτήν την ανθρωπότητα και την οδηγεί εις το πανδοχείον της Εκκλησίας. Βάζει λοιπόν η Εκκλησία, δέχεται αμαρτωλούς και βγάζει αγίους. Στην αρχαία Εκκλησία ήταν κάτι πολύ συγκινητικό, που το ’βλεπε κανείς αυτό σε μικρό χρονικό διάστημα, να εισέρχονται πρώην ειδωλολάτραι, πρώην ανήθικοι, πρώην βρωμεροί άνθρωποι, να γίνονται άγιοι, μπαίνουν από την πόρτα την κεντρική όλοι μέσα, και από μιαν άλλη πόρτα της Εκκλησίας έβγαιναν για το μαρτύριον! Και εγίνοντο μάρτυρες! Τι ωραία αυτή η εικόνα! Το έβλεπε κανείς πολύ σύντομα, γιατί σήμερα το βλέπομε, αλλά σε έναν μακρύ χρόνο, ώστε δεν μπορούμε να έχομε μίαν σύντομη εικόνα. Ενώ τότε το έβλεπε κανείς μέσα σε μια σύντομη, αλλά και συναρπαστική εικόνα. Πώς η Εκκλησία εδέχετο αμαρτωλούς και έβγαζε αγίους και μάρτυρες.

    Αλλά η Εκκλησία δέχεται και ολόκληρον την κτίσιν. Σας είπα, είναι πανδοχείον. Δεν δέχεται μόνον τους ανθρώπους. Δέχεται και τα υλικά στοιχεία. Βλέπετε, προηγουμένως, κάναμε μνημόσυνο. Βάλαμε κόλυβα. Κάναμε αρτοκλασία. Είχαμε τους άρτους. Μπορούμε να βάλομε λουλούδια μέσα εις τον ναόν. Όλα τα αντικείμενα είναι υλικά. Αυτά είναι αντιπροσωπευτικά της κτίσεως· τα οποία η Εκκλησία δέχεται, αγιάζει, για να αγιάσει ολόκληρον την κτίσιν, να εκκλησιαστικοποιήσει ολόκληρον την κτίσιν και να την κάνει Βασιλεία του Θεού. Όταν θα γίνει, τότε στα έσχατα, ο μεγάλος σεισμός, δεν θα είναι τι άλλο παρά η μετάθεσις από την παλαιώσιν εις την ανακαίνισιν αυτού τούτου του σύμπαντος, ολοκλήρου του σύμπαντος, το οποίον δεν χάνεται, αλλά περνά με τον σεισμόν, δηλαδή την μετάθεσιν, από την φθοράν εις την αφθαρσίαν και από τον θάνατον εις την αθανασίαν. Είναι πραγματικά κάτι μεγαλειώδες. Όντως η Εκκλησία είναι πανδοχείον.

     Αλλ’ είναι και Ιατρείον η Εκκλησία. Διότι οι πιστοί εις τον παρόντα κόσμον δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μάχονται διαρκώς προς τας αρχάς και εξουσίας του σκότους, «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Συνεπώς η παρούσα ζωή δεν είναι τι άλλο παρά ένα διαρκές στρατόπεδον μάχης. Εδώ δίδονται οι μάχες με τους πονηρούς ανθρώπους, με τους πονηρούς δαίμονες, αλλά και με τον κακόν, περασμένον, φθαρτόν, αδαμικόν εαυτόν μας. Είναι επόμενον, όπως σε κάθε μάχη, όταν γίνεται πόλεμος, υπάρχουν και τραυματίαι, υπάρχουν τραύματα, υπάρχουν πληγές. Έτσι, εκείνοι που πληγώνονται από πτώσεις, μέσα στον αγώνα τους και την προσπάθειά τους, έρχονται στο Ιατρείον της Εκκλησίας, δια να θεραπευθούν.

     Θεραπευτήριο η Εκκλησία. Τι ωραίο! Θεραπευτήριον. Σκεφθείτε, ο αρχαίος κόσμος δεν εγνώριζε νοσοκομεία και θεραπευτήρια. Τα θεραπευτήρια είχαν μία ειδική μορφή, όπως ήταν τα ιερεία, αλλά με την έννοια που σήμερα γνωρίζομε, δεν υπήρχαν τότε τα θεραπευτήρια. Κι έρχεται η Εκκλησία να σταθεί αληθινό θεραπευτήριο και ψυχών αλλά όχι ολιγότερον και σωμάτων. Γιατί όταν ο Κύριος στέλνει τους μαθητάς Του και δια των μαθητών Του, τους διαδόχους των, να θεραπεύουν πάσαν ασθένειαν εις τον λαόν, αυτό δεν είναι τι άλλο, παρά ότι η Εκκλησία είναι ένα θεραπευτήριον, ένα ιατρείον.

    Τα φάρμακά της; Ω, τα φάρμακά της! Είναι τα δύο δηνάρια που έδωκεν ο καλός Σαμαρείτης, εις τον πανδοχέα, που είναι ο κλήρος, είναι ο ιερεύς· που του δίδει αυτά τα δύο δηνάρια και του λέγει: «Με αυτά να θεραπεύσεις τον μεγάλο μου ασθενή, τον μεγάλο μου τραυματία, την ανθρωπότητα». Είναι ο λόγος Του και τα μυστήρια. Με αυτά τα δύο δηνάρια, τον λόγο του Θεού και τα μυστήρια της Εκκλησίας, έρχεται, αγαπητοί μου, να θεραπεύσει η Εκκλησία. Πολλές φορές μου λέγουν οι άνθρωποι: «Πώς μπορώ να διορθωθώ; Τι πρέπει να κάνω;». Και απαντώ: «Να έρχεσαι να ακούς λόγον Θεού». Γιατί το έχω δει αυτό και είναι μία πραγματικότητα. Ότι εκείνος που ακούει συνεχώς και επιμελώς λόγον Θεού, καλλιεργείται η ψυχή του και θεραπεύεται από τα τραύματα που του επιφέρει η αμαρτία. Σταματά να αμαρτάνει. Είναι μεγάλης-μεγάλης αξίας, αγαπητοί μου, αυτά τα φάρμακα. Ο λόγος του Θεού και τα μυστήρια! Όπως είναι η Εξομολόγησις, η Θεία Ευχαριστία, η προσευχή… Όλα αυτά είναι εκείνα τα μέσα με τα οποία η Εκκλησία θεραπεύει τους τραυματισμένους πιστούς της.

       Αλλ΄η Εκκλησία είναι και μία Κιβωτός. Μία Κιβωτός σωτηρίας. Ενθυμείσθε την παλιά ιστορία, τον Νώε  με την Κιβωτό του. Ό,τι έμεινε απέξω από την Κιβωτόν, επνίγη. Ό,τι έμεινε και διεφυλάχθη μέσα εις την Κιβωτόν, εσώθη. Έτσι κι εδώ η Εκκλησία, αγαπητοί μου, είναι μία Κιβωτός. Εξάλλου η παλαιά Κιβωτός ήτο τύπος της Εκκλησίας. Ό,τι μένει απέξω, χάνεται. Πώς χάνεται; Από τα ρεύματα και τον κατακλυσμό των ιδεών και των θεωριών και της ανηθικότητος και της ποικίλης αμαρτίας. Χάνεται κάθε άνθρωπος. Είναι αδύνατο να σωθεί έξω από την Εκκλησία. Όποιος είναι μέσα εις την Εκκλησίαν, αυτός μόνο φυλάσσεται, αυτός μόνο σώζεται.

    Όταν όμως λέμε «Είμαι μέσα στην Εκκλησία», εδώ προσέξτε να άρομε μία παρανόηση, μία παρεξήγηση, που μπορούν οι άνθρωποι να έχουν. Όταν λέμε «είμαι μέσα στην Εκκλησία» δεν σημαίνει είμαι μέσα εις τον ναόν. Κατά συνεκδοχήν ο ναός λέγεται Εκκλησία, επειδή ο πιστός λαός είναι μέσα εις τον ναόν. Και κατ’ επέκτασιν, τα ντουβάρια, ο ναός, λέγονται Εκκλησία. Είμαι λοιπόν μέσα στην Εκκλησία, δεν σημαίνει είμαι μέσα εις τον ναόν. Γιατί μπορεί να είμαι μέσα εις τον ναόν, αλλά να μη μετέχω των μυστηρίων του Θεού και συνεπώς να είμαι αλλοτριωμένος, να είμαι αποξενωμένος από εκείνα τα σωστικά στοιχεία που μου δίδει ο Χριστός. «Είμαι μες στην Εκκλησία», θα πει «είμαι σύμφυτος», όπως λέγει εδώ ο Απόστολος Παύλος, «σύμφυτος τῷ σώματι τοῦ Χριστοῦ». Είμαι φυτεμένος, είμαι οργανικά δεμένος με το σώμα του Χριστού. Αυτή είναι η Εκκλησία.

     Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Όταν κοινωνώ σώματος και αίματος Χριστού, τότε λέγομαι ότι είμαι μέσα εις την Εκκλησίαν. Όταν τηρώ τις εντολές του Θεού. Θυμηθείτε την περίπτωση που λέει ο Κύριος: «Αυτός ο οποίος ως κληματόβεργα δεν θα μείνει ηνωμένος με την άμπελον, τον κορμόν, που είμαι Εγώ, τότε αυτός δεν αποφέρει καρπόν, αυτός ξηραίνεται και συνάγεται προς καύσιν, προς φωτιά». Σημαίνει ότι πρέπει να είμαι οργανικά δεμένος, όπως είναι η κληματόβεργα με τον κορμόν της κληματαριάς, που αντλεί χυμούς. Έτσι κι εγώ πρέπει να είμαι ηνωμένος με τον Χριστόν, να είμαι σύμφυτος τω σώματι του Χριστού, να αντλώ από κει τους χυμούς της ζωής, το σώμα Του και το αίμα Του, που είναι για μένα εις ζωήν αιώνιον. Τότε μπορώ να πω ότι είμαι μέσα εις την Εκκλησία. Αλλιώτικα δεν είμαι. Μην πλανάσθε. Αν προσπαθώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι είμαι ψάλτης, ότι είμαι επίτροπος, ότι είμαι φροντιστής της Εκκλησίας, δηλαδή του ναού, αλλά δεν κοινωνώ, μην πλανώμαι, είμαι έξω από την Εκκλησία. Κι ας είμαι κάτω από τα κεραμίδια της Εκκλησίας. Είμαι έξω από την Κιβωτόν. Θα παρασυρθώ από τον κατακλυσμόν και δεν πρόκειται να σωθώ.

      Αγαπητοί μου, κάμποσα χρόνια είμαι κληρικός. Σπάνια από τα πιο σπάνια έχω δει ψάλτες και επιτρόπους να κοινωνούν και να εξομολογούνται. Δεν ξέρω γιατί. Δεν είναι της στιγμής να σας πω το γιατί. Μόνο τούτο έχω βεβαιώσει και έχω διαπιστώσει. Οι ψάλται και οι επίτροποι δεν μετέχουν των μυστηρίων της Εκκλησίας. Κάποτε στην κρίση, θα συμβεί με αυτούς εκείνο που ο Κύριος ήδη μας έχει πει: «Κύριε, εσύ δεν μίλησες στις πλατείες μας και στο σπίτι μας δεν ήρθες να φας;». Όπως θα πουν τότε οι επίτροποι και οι ψάλται και όποιοι άλλοι…: «Κύριε, δεν ήρθες στο πρόσωπο του ιερέως, του επισκόπου, να μας κηρύξεις στον ναό; Δεν σε πήραμε στο σπίτι και σε φιλοξενήσαμε; Δεν σου κάναμε ένα ωραίο τραπέζι; Πώς λες ότι δεν μας γνωρίζεις;».  «Σας βεβαιώνω», λέει ο Κύριος, «οὐκ οἶδα ὑμᾶς, ἐργάται τῆς ἀνομίας». Φύγετε από δω, δεν σας αναγνωρίζω». Ακούσατε; Είναι φοβερό. Ας βγάλομε τις αυταπάτες, αγαπητοί μου, ας βγάλομε τις ψευδαισθήσεις. Μόνο εάν είμαι μετανοημένος άνθρωπος, μόνον εάν γίνομαι κοινωνός σώματος και αίματος Χριστού, κατά το ανθρώπινον, άξιος, όσο είναι δυνατόν, μόνο εάν τηρώ τις εντολές του Θεού, τότε μόνο μπορώ να λέγω ότι είμαι μέσα στην Εκκλησία. Και τότε μόνο μπορώ να διατηρώ την ελπίδα ότι μπορώ να σωθώ. Μόνον τότε. Αλλά να το ξέρομε. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει η σωτηρία, όπως σαφώς το λέγει ο άγιος Κυπριανός αυτό. Έξω της Εκκλησίας σωτηρία δεν υπάρχει.

    Αγαπητοί μου, η Εκκλησία, είδαμε, ότι είναι το μεγάλο εργαστήρι της αγιότητος, το πανδοχείον που δέχεται την έλλογον και την άλογον κτίσιν, για να την αγιάσει, να την αφθαρτίσει, να την αθανατίσει, να την εισαγάγει εις την μακαριότητα του Θεού. Η Εκκλησία ακόμη είναι το θαυμάσιον θεραπευτήριον. Η Εκκλησία είναι η κιβωτός η αληθής που σώζει.

     Αλλά ας κλείσομε με αυτά τα θαυμάσια λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου: «Μή απέχου ἀπό Ἑκκλησίας. Οὐδέν γάρ Ἑκκλησίας ισχυρότερον(:Μην απομακρύνεσαι από την Εκκλησία. Δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο από την Εκκλησία). Ἡ ἐλπίς σου; Ἡ Ἑκκλησία. Ἡ σωτηρία σου; Ἡ Ἑκκλησία. Ἡ καταφυγή σου; Ἡ Ἑκκλησία».

  
123η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Παραβολή τοῦ Πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου - Δύο Ψυχογραφίες.

†.Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, αγαπητοί μου, που ακούσαμε στη σημερινήν ευαγγελική περικοπή, είναι μία κατασκευασμένη ιστορία, που ο Κύριος ήθελε να δώσει μία απάντηση εις τους Φαρισαίους.

     Σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Ἤκουον δὲ ταῦτα πάντα καὶ οἱ Φαρισαῖοι φιλάργυροι ὑπάρχοντες, καὶ ἐξεμυκτήριζον αὐτόν». Κάθε κήρυγμα του Κυρίου, προπαντός περί πτωχείας, περί εκουσίου πτωχείας, όταν οι Φαρισαίοι άκουγαν αυτά, φιλάργυροι υπάρχοντες, ήσαν φιλοχρήματοι και φιλάργυροι άνθρωποι, τον εξεμυκτήριζον, τον κορόιδευαν τον Ιησούν. «Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς ἐστε οἱ δικαιοῦντες ἑαυτοὺς ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ὁ δὲ Θεὸς γινώσκει τὰς καρδίας ὑμῶν· ὅτι τὸ ἐν ἀνθρώποις ὑψηλὸν, βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ». «Σεις», λέει, «είσαστε εκείνοι οι οποίοι δικαιώνετε τους εαυτούς σας μπροστά στους ανθρώπους και δείχνετε ότι έχετε αγιότητα. Όμως ο Θεός γνωρίζει τις καρδιές σας, και εκείνο που είναι εις τους ανθρώπους υψηλόν, -δηλαδή υπερηφάνεια-, αυτό στον Θεό μπροστά είναι βδέλυγμα, είναι σίχαμα».

    Κι έτσι ο Κύριος είπε την παραβολήν αυτήν, του πλουσίου και του Λαζάρου και ήθελε να τους δείξει ότι δεν πρέπει να καυχώνται δια τον πλούτον των, δια την τιμή των,δια την αξιοπρέπειά των κ.τ.λ., γιατί τα πράγματα αλλάζουν μετά τον θάνατον. Αλλάζει το σκηνικό. Και τους είπε ότι υπάρχουν δύο σκηνικά. Το ένα στη Γη, με την παρούσα ζωή. Το άλλο στον ουρανό, μετά τον θάνατο. Κι εκεί ακριβώς ο Κύριος οικοδομεί την παραβολήν αυτήν.

    Όμως, όπως πάντα, κάθε λόγος του Κυρίου είναι πολυσήμαντος. Έτσι και η παραβολή αυτή, δεν θέλει μόνον απλώς να διδάξει ό,τι είπαμε, αλλά έχει και άλλες πολλές πλευρές, τις οποίες εξυπηρετεί. Ο λόγος του Θεού, ποτέ δεν εξαντλείται. Και το σημαντικόν, ότι σε κάθε εποχή κατανοείται ο λόγος του Θεού περισσότερο και περισσότερο, ανακαλύπτεται πάντοτε κάτι καινούριο, το οποίον έχει να μας δώσει ως  απάντηση.

      Εμείς ας μείνομε, στην αγάπη σας, σε μία ψυχογραφία σύντομη, των δύο προσώπων της παραβολής. Και πρώτα ο πλούσιος της παραβολής. Σημειώνει ο ευαγγελιστής: «Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς». «Κάποιος άνθρωπος», λέει, «ήτο πλούσιος. Και αυτός εντύνετο με πορφύραν, εξωτερικά ιμάτια, που ήσαν χρώματα βαθέος κοκκίνου», ένα χρώμα και μία ποιότητα υφάσματος, που φορούσαν την εποχή εκείνη οι βασιλείς. Και ο βύσσος είναι ένα βαμβακερόν εσωτερικότερον ένδυμα, από αιγυπτιακό βαμβάκι, βεβαίως την εποχή εκείνη πανάκριβο. Και το πρώτο και το δεύτερο. «Και ακόμη, έξω από την πολυτελή του ένδυση, ήτο ευφραινόμενος. Ευφραινόμενος κάθε μέρα. Και όχι μόνο κάθε μέρα, αλλά και λαμπρώς!».

    Ένας πλούσιος άνθρωπος, όπως όλοι οι πλούσιοι άνθρωποι, έτσι κι αυτός ζούσε και επολιτεύετο. Το πώς βέβαια τώρα απέκτησε τον πλούτον αυτόν, αυτό εις την παραβολή δεν αναφέρεται. Μπορεί με απάτες. Μπορεί όμως και τίμια. Αλλά δεν έχει καμία σημασία αυτό. Η αμαρτία του δεν είναι εις τον πλούτον, γιατί κι ο Θεός είναι πλούσιος. Κι Εκείνος δίδει τον πλούτον. Και ο Αβραάμ, ο οποίος θα μπει σαν τρίτο πρόσωπο μέσα εις την παραβολήν του πλουσίου και του Λαζάρου, κι αυτός ήτο όχι απλώς πλούσιος, αλλά σφόδρα-σφόδρα πλούσιος. Πάρα πολύ πλούσιος. Αλλά ποτέ δεν έκανε σκοπό της ζωής του τον πλούτον ο Αβραάμ. Και ακόμη, επειδή δεν έκανε σκοπό της ζωής του τον πλούτον, γι’ αυτό και δεν προσεκολλήθη στον πλούτον τον επίγειον. Μας λέγει ο Απόστολος εις την προς Εβραίους επιστολήν του ότι ο Αβραάμ «ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς -της οποίας- τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός». Ποια είναι αυτή η πόλις, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός; Είναι η Βασιλεία του Θεού. Δηλαδή ζούσε στη Γη αλλά επολιτεύετο εις τον ουρανόν. Και εξεδέχετο και απεδέχετο και ανέμενε την βασιλείαν του Θεού. Κάπου αλλού θα μας πει ο Απόστολος Παύλος, ότι από πλευράς γης, δεν είχε αποκτήσει ούτε τόσην έκτασιν όση είναι η έκταση μιας ανθρωπίνης πατούσας, ποδός, πατούσας, πέλματος. Γιατί; Γιατί ο Αβραάμ έλεγε πάντοτε ότι είναι πάροικος και παρεπίδημος. Όχι στη γη Χαναάν, που του είπε ο Θεός να εγκατασταθεί μονίμως, αλλά εις τον παρόντα κόσμον. Και το σπουδαίον είναι ότι βρίσκομε τον Αβραάμ μες την παραβολή που είπε ο Κύριος, να υπάρχει εις τον Παράδεισον. Εδώ είναι το σπουδαίο. Ότι όντως ο Αβραάμ εκέρδισε τον Παράδεισον.

     Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οικονομείται η παραβολή στη δομή της, ώστε να ανοιχθεί διάλογος ανάμεσα δύο πλουσίων. Του Αβραάμ και του πλουσίου, που μετά θάνατον βεβαίως επήγε όχι εις τον Παράδεισον, αλλά εις τον Άδη. Και οικονομείται, σας είπα, γιατί, όπως ακούσατε στην παραβολή και δεν μπορούμε να τα πούμε όλα, είναι πολυσήμαντη παραβολή, ότι «χάσμα μέγα», λέει, «ἐστήρικται ανάμεσα σε σας και σε μας. Δεν μπορούμε ούτε σε σας να περάσομε, ούτε σεις σε μας να έρθετε». Αλλά οικονομείται, δομείται η παραβολή για να ανοιχθεί διάλογος μεταξύ δύο πλουσίων! Είναι καταπληκτικό. Του Αβραάμ και του πλουσίου της παραβολής. Αυτό σημαίνει ότι ο πλούτος δεν είναι κάτι καθ’ εαυτό κακόν. Αλλά εκείνο που είναι κακό είναι η στάση του ανθρώπου απέναντι εις τον πλούτον. Ποια είναι η στάση που παίρνει απέναντι εις τον πλούτον.

      Αφού λοιπόν ο πλούτος είχε γίνει για τον πλούσιον σκοπός της ζωής, επόμενον ήτο να απολαμβάνει ό,τι ο πλούτος μπορούσε να του δώσει, όλα τα αγαθά. Και πρώτα ησθάνετο και ήθελε και επιζητούσε ένα αίσθημα ασφαλείας ότι… «Ἒχω κείμενα πολλά ἀγαθά», όπως λέει και μία άλλη παραβολή. Ξέρετε ο πλούσιος έχει πάντοτε αυτό το αίσθημα της ασφαλείας. Ότι έχει χρήματα. Ό,τι πείνα και να ‘ρθει, όπως και αν γυρίσουν τα πράγματα, αυτός έχει χρήματα. Βεβαία αυτό είναι μία απάτη, γιατί ο πλούτος είναι μία ρόδα που γυρίζει. Και τα χρήματα είναι τα πιο άπιστα πράγματα. Αλλάζουν με πάσαν ευκολίαν τσέπη με τσέπη. Φεύγουν από την τσέπη μου και πηγαίνουν στην τσέπη του αλλουνού. Έτσι, ωστόσο, ζει ο πλούσιος αυτήν την αίσθηση. Γι΄αυτό θέλει να είναι πλούσιος. Για να έχει το αίσθημα της ασφάλειας. Αλλά και της ανέσεως, αλλά και της ευημερίας. Να τρώγει, να πίνει καλά. Έτσι, τι λέει; Πώς αισθάνεται; Όλα πηγαίνουν καλά. Όλα είναι για μας. Έτσι, σιγά σιγά δημιουργείται ένας εγωκεντρικός τύπος εις τον πλούσιον, που όλοι πρέπει να στρέφονται γύρω από αυτόν. Στον εγωκεντρισμό δεν υπάρχει περιθώριο ή χώρος ούτε ακόμη γι’ Αυτόν τον Θεόν. Δεν χωράει… Και ο Θεός πρέπει να στρέφεται, αντίθετα, να στρέφεται γύρω από τον άνθρωπο, για να τον ικανοποιεί διαρκώς. Έτσι ζητάει ο άνθρωπος ο πλούσιος τον Θεό· κάνει τον σταυρό του, ανάβει ένα κεράκι, για να εξασφαλίσει την εύνοια του Θεού. Για να μην λιγοστέψουν τα αγαθά του. Συνεπώς βλέπετε μίαν θρησκευτικότητα ιδιοτελέστατη. Μία θρησκευτικότητα η οποία βεβαίως στα μάτια του Θεού απορρίπτεται.

      Ακόμη, πώς σκέπτεται; Όπως και τα σύγχρονα παιδιά που ζητούν χρήματα από τον πατέρα τους. Το είχα ακούσει αυτό… Να λέει ο ένας πιτσιρίκος στον άλλον πιτσιρίκο: «Κοίταξε, ο πατέρας σου που σε γέννησε, είναι υποχρεωμένος να σου δώσει χρήματα!». Έτσι και ο άνθρωπος, ο άφρων άνθρωπος, ο άφρων πλούσιος, τι λέγει; «Ο Θεός, ο Θεός είναι υποχρεωμένος να μου δώσει αγαθά». Γίνεται ακόμη και τύπος ηδονιστικός. Λέγει ο Θεοφύλακτος: «Καί οὐ μόνον ἐνεδίδετο πορφύραν καί βύσσον -όχι μόνο ντυνόταν όπως ντυνόταν- ἀλλά καί τήν ἂλλην τρυφήν ἐτρύφα πᾶσαν -αλλά και όλη την άλλη τρυφή ετρυφούσε- εὐφραινόμενος οὐ νῦν μέν νῦν δέ οὐ -όχι σήμερα κι όχι αύριο, μέρα παρά μέρα, μία φορά την εβδομάδα- ἀλλά καθ’ ἡμέραν- καθημερινά!. Καί οὐ μετρίως, ἀλλά λαμπρῶς- Και όχι μέτρια, αλλά με λαμπρότητα». Γι΄αυτό, αυτό το «λαμπρῶς» ο ίδιος ο Θεοφύλακτος το αποδίδει: «ἀσώτως και πολυτελῶς». Και ο ηδονιστικός τύπος ουσιαστικά τι είναι; Είναι τύπος υλιστικός. Αυτός είναι υλιστής, είναι ειδωλολάτρης. Λατρεύει την ύλη. Λατρεύει τη σάρκα.

     Είναι κατ’ εξακολούθησιν άσπλαχνος άνθρωπος. Δεν τον ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι. Μάλιστα, πόσον καιρό είχε, αλήθεια, ο άνθρωπος αυτός, έξω απ’ τον πυλώνα του σπιτιού του, τον φτωχό τον Λάζαρο; Πολύ καιρό. Εντούτοις, δεν συνεκινείτο που τον έβλεπε από το παράθυρο και από το μπαλκόνι του σπιτιού του να χορταίνει από τα ψίχουλα του τραπεζομανδήλου που τίναζαν οι υπηρέται. Δεν συνεκινείτο. Και ο άσπλαχνος είναι α-κοινώνητος. Δεν έχει κοινωνίαν.  Μένει στον εαυτόν του. Είναι ακοινώνητος. Εντούτοις, εντούτοις διατηρούσε πολλές φορές, για να καθησυχάζεται η συνείδησις, διατηρούσε και μίαν υποτυπώδη θρησκευτικότητα. Διότι ανεφώνησε εις τον Άδη. Τι είπε; «Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με». Ανεγνώριζε τον Αβραάμ, πρόγονον και ζητούσε το έλεός του. Αλλά… είναι τόσο στοιχειώδες, δεν ήτο ικανό αυτό βεβαίως να τον βοηθήσει. Ακόμη διατηρούσε και μίαν φυσικήν αγάπην, αλλά στα σαρκικά του αδέλφια, εις τους στενούς του συγγενείς, όταν ενδιαφέρθηκε να μην φθάσουν κι εκείνοι εις εκείνον τον τόπον της βασάνου. Τι είπε; «Καλά, δεν μπορώ να ΄ρθω εγώ σε εσένα, ούτε εσύ σε μένα. Ούτε ο Λάζαρος να ‘ρθει σε μένα, για να μου δώσει μίαν λιγάκι κατάψυξη, μια ευχαρίστηση. Να βουτήξει- λέει- το μικρό του δαχτυλάκι μες το νερό και να ‘ρθει να μου το βάλει στα χείλη μου, τα φρυγμένα μου χείλη. Δεν είναι δυνατόν. Σε παρακαλώ όμως πάτερ Αβραάμ, αν είναι δυνατόν, στείλε τον Λάζαρο εις την Γη -δηλαδή να αναστηθεί ο Λάζαρος- και να πει στους αδελφούς μου, τους σαρκικούς μου αδελφούς, γιατί έχω πέντε αδέλφια, να προσέξουν τη ζωή τους, για να μην έρθουν κι αυτοί εδώ». Βλέπετε λοιπόν ότι υπήρχε μία αγάπη· τελείως περιορισμένη. Μόνον εις τον συγγενικόν κύκλον. Στον φτωχό Λάζαρο, που τον έβλεπε κάθε μέρα εκεί απέναντι στον πυλώνα του ουδεμία ευσπλαχνία, ουδέ μία αγάπη. Βλέπετε λοιπόν ότι είχε λίγη, στοιχειώδη ανθρωπιά. Δυστυχώς όχι ικανή να τον σώσει.

    Η ζωή του ήταν έκφραση βίου αλαζονικού. Η παρουσία του βεβαίως ήταν πρόκλησις στην πτωχείαν. Είναι εκείνο που λέγει η Αγία Γραφή, είναι ο πλούτος που κάνει τους  πτωχούς να εμπυρίζονται. Να παίρνουν φωτιά. Να πυρώνουν. Είναι η ζήλεια. Είναι το νεύρο εκείνο που κινεί τον φθόνον και την κακίαν, εναντίον εκείνου που απολαμβάνει τα αγαθά του ως πλούσιος κι ο άλλος δεν έχει να φάει. «Ὁ πτωχός», λέγει, «ἐμπυρίζεται», μας λέγει η Γραφή. Και το αξιοπαρατήρητον στην όλη ιστορία είναι το εξής: Δεν είχε όνομα. Πώς το έλεγαν; Λέγει, σχολιάζοντας ο Ιερός Χρυσόστομος: «Καί ποῦ τό ὂνομα τοῦ πλουσίου; -Πού είναι το όνομα του πλουσίου;-. Οὐδαμοῦ -Πουθενά-. Ἀνώνυμος γάρ ἐστίν(Δεν έχει όνομα. Είχε. Αλλά δεν αναφέρεται). Πόσος πλοῦτος! Και ὂνομα αὐτῷ οὐχ εὐρίσκεται-Τόσος πλούτος, ε; Το όνομά του δεν υπάρχει».

    Και ένας άλλος ερμηνευτής, ο Θεοφύλακτος, λέγει: «Τόν μέν πλούσιον ἀνωνύμως ἐν τῇ παραβολῇ παρέλαβεν, οἶα μηδέ ἂξιον παρά Θεῷ ὀνομάζεσθαι». «Δεν  ήταν άξιος ο άνθρωπος αυτός καν να ονομασθεί από τον  Θεό». Και ένας άλλος, τρίτος ερμηνευτής: «Γέγραπται γάρ περί τῶν πονηρῶν· οὐ μή μνησθῶ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν διά χειλέων μου - Ο Θεός λέει: Δεν θέλω να θυμηθώ, ούτε καν να προσφέρω το όνομα των πονηρών ανθρώπων». Ο Θεός τα πάντα γνωρίζει. Εκείνο που λέει: «Δεν θέλω να θυμηθώ», όχι ότι ο Θεός ξεχνάει. Αλλά είναι μία έκφρασις που θα το λέγαμε κι εμείς. «Δεν θέλω να ξέρω το όνομά του!». Το ξέρομε. Το λέμε σαν έκφραση περιφρονήσεως. Ότι «δεν μπορεί αυτός ο άνθρωπος να έχει καμίαν σχέση με εμένα». Έτσι λοιπόν λέγει ο Θεός: «Δεν θέλω να θυμηθώ το όνομα του ασεβούς, του αμαρτωλού. Ούτε καν να το προφέρω με τα χείλη μου».Ο πλούσιος λοιπόν της παραβολής δεν είχε όνομα. Δηλαδή ξέρετε; Δεν είχε πρόσωπο. Το όνομα είναι εκείνο που δίδει το πρόσωπον.

     Έχομε και την ψυχογραφία του φτωχού Λαζάρου. Γι’ αυτόν η παραβολή μάς αναφέρει αρκετά χαρακτηριστικά. Ήταν πτωχός. Από συγκυρία ή όχι, έτσι τα πράγματα ήρθαν, μας είναι άγνωστο. Πάντως δεν ήταν πτωχός από ασωτία· διότι είχε μίαν ευσέβειαν. Δεν ήταν λοιπόν πτωχός, γιατί ήταν άσωτος. Έτσι, πολλές φορές, η πτωχεία είναι ένας μόνιμος σύντροφος σε πολλούς ανθρώπους και χωρίς βέβαια αυτοί να ευθύνονται για την πτωχεία τους. Αλλά εκείνο που τον καθιστά πρόσωπον, τον φτωχόν, είναι ότι ήτο επώνυμος. Ελέγετο Λάζαρος. Και Λάζαρος, εδώ θέλω να προσέξομε κάτι, σημαίνει: «Ο Θεός είναι βοηθός μου». Θα ‘θελα να ρωτήσω: Αφού ο Θεός ήτο βοηθός του, γιατί δεν τον έβγαζε από την πτωχείαν; Γιατί δεν τον έβγαζε από την ασθένειαν; Από τις πληγές· που ήταν, λέγει, γεμάτος από έλκη. Γιατί; Πολλάκις το λέγω. Θα το πω άλλη μία φορά. Πρέπει να αλλάξομε αντίληψη περί θείας βοηθείας. Θεία βοήθεια δεν σημαίνει να με βγάλει ο Θεός από τη φτώχεια μου. Δεν σημαίνει να με βγάλει από την αρρώστιά μου. Να με βγάλει από τις αντίξοες καταστάσεις. Αλλά βοήθεια του Θεού είναι να μπορώ να υπομένω όλα αυτά, για να φθάσω να δω το πρόσωπό Του, το πρόσωπο του Θεού. Αυτό είναι η βοήθεια. Δηλαδή, να σωθώ. Και όπως λέγει εδώ ο Θεοφύλακτος: «Τοῦ πένητος ὀνομαστί μνημονεύει -Δίδει όνομα εις τον φτωχόν». Και ξέρετε ότι είναι το μόνο όνομα μέσα σε παραβολή; Σε καμία άλλη παραβολή δεν υπάρχει όνομα. Είναι η μοναδική περίπτωσις. Είναι κι άλλα πράγματα…

     Επιτρέψατέ μου μία παρένθεση πολύ γρήγορα. Σας είπα, είναι πολυσήμαντη παραβολή. Ξέρετε ότι ο Λάζαρος, ο αδελφός της Μαρίας και της Μάρθας, ανεστήθη από τους νεκρούς. Τετραήμερος νεκρός ανεστήθη. Όχι μόνον δεν πίστεψαν οι Εβραίοι, αλλά έκαναν συμβούλιον να θανατώσουν το αντικείμενον του θαύματος του Ιησού Χριστού. Για να μην φαίνεται. Γιατί, λέει, πήγαινε όλη η Ιερουσαλήμ εκεί εις την Βηθανία, για να δουν τον Λάζαρο· που ανεστήθη. Και οι ταλαίπωροι σχεδιάζουν τον φόνον του Λαζάρου. Πίστεψαν; Όχι. Γι΄αυτό βάζει όνομα ο Κύριος στην παραβολή. Σαν να ήθελε να τους πει: «Κι ο Λάζαρος ανεστήθη». Στην παραβολή χαλκεύεται το πράγμα, οικοδομείται ότι και αν, λέει, αναστηθεί, «Παιδάκι μου», του λέει, «τέκνον», του λέει ο Αβραάμ του πλουσίου, «δεν πρόκειται να πιστέψουν. Εάν δεν δεχθούν τον Μωυσέα και τον νόμο και τους προφήτας, δεν πρόκειται να πιστέψουν». Ο Λάζαρος ανεστήθη. Τους το ‘κανε αυτό. Τον είδαν. Πίστεψαν; Επαναλαμβάνω· επαναλαμβάνω: Ετοιμάζουν την δολοφονία του.

     Έδωσε απάντηση ο Χριστός. Τοποθετημένος, να επανέλθω, εις τον πτωχόν της παραβολής, τοποθετημένος εις τον πυλώνα του πλουσίου, δημιουργεί μία ζωηρή αντιπαράθεση με τον πλούσιον ιδιοκτήτη του. Παρά ταύτα, δεν διαμαρτύρεται. Δεν επικαλείται κοινωνική ισότητα. Δεν βρίζει τον πλούσιο. Ή την κοινωνία μέσα στην οποία ζει. Δεν σήκωσε ποτέ τη γροθιά του. Αυτό το σύγχρονο σύμβολον της εκδικήσεως της κοινωνικής. Ποτέ δεν χόρτασε φαγητό. Και αυτό προήρχετο, που έτρωγε, από τα ψιχουλάκια, από τα σκουπίδια του πλουσίου σπιτιού. Αυτό τι δείχνει; Είχε πολλή ταπείνωση. Δεν ήταν απλώς πτωχός. Αλλά ήταν και άρρωστος. Κάτι περισσότερο. Ήταν πληγιασμένος. Αυτό τον έκανε να απομονούται από τους άλλους ανθρώπους. Τον εσιχαίνοντο. Γεμάτος από πληγές. Κι έτσι ανέπτυσσε και την αρετή της υπομονής. Συντροφιά του είχε τα αδέσποτα σκυλιά. Μόνον αυτά έδειχναν μία φιλική διάθεση απέναντί του. Φαίνεται ότι η πτωχεία στον άνθρωπο, τον καθιστά πιο κοντινό στη Δημιουργία. Όπως αυτή, κατά φυσικό τρόπο προσφέρεται. Το φτωχό παιδί θα παίξει με το χώμα. Πιο κοντά στη δημιουργία. Το πλουσιόπαιδο δεν ξέρω με τι παιγνίδια παίζει. Ο πλούτος, για σκεφθείτε το, απομακρύνει τον άνθρωπο από τη φύση. Η πτωχεία κάνει τον άνθρωπο να είναι πιο κοντά εις την φύσιν. Τον κάνει πιο φυσικόν άνθρωπον. Και οι τροφές του είναι πιο φυσικές. Ο τρόπος του είναι πιο φυσικός. Ο πλούτος δημιουργεί έναν τεχνητό κόσμο, έναν ψεύτικο κόσμο.

    Στον φτωχό Λάζαρο ακόμη βρίσκομε και μία αξιοζήλευτη αρετή. Την αγία σιωπή! Στην αγία σιωπή, που πολλά έχει να πει, υπάρχει το μυστήριον της ανθρωπίνης προσωπικότητος. Βρίσκομε τον Ιησούν, ο Οποίος εσιώπα. «Δεν μου αποκρίνεσαι;», του λέει ο Πιλάτος. «Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσιώπα». Ακριβώς γιατί είχε πολλά να πει. Σιωπά εκείνος που έχει πολλά να πει.

     Τέλος, η παρουσία του φτωχού απέναντι στον πλούσιο, ήταν μία πρόκληση στον πλούτο. Μία πρόκληση, που θα ΄πρεπε να κάνει αίσθηση και να προκαλεί την ντροπή. Ο πλούσιος έπρεπε να κρύβει το πρόσωπό του μπροστά στη φτώχεια του Λαζάρου. Αλλά όταν λείπει η ντροπή, τότε αναφαίνεται η πρόκληση.

     Αγαπητοί, ο Κύριος σήμερα, μας παρουσίασε στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, δύο πρόσωπα. Πρόκειται για δύο θέσεις στη ζωή. Για δύο στάσεις απέναντι στον Θεό και εις τους συνανθρώπους. Σε αυτές ο καθένας μας πρέπει να καθρεπτίζεται. Ούτε ο πλούτος είναι ικανός καθ’ εαυτόν, όπως είπαμε, ούτε η πτωχεία καθ’ εαυτή είναι καλή. Απλώς είναι δύο ευκαιρίες να αναπτύξει ο άνθρωπος την προσωπικότητά του. Και ο φτωχός και ο πλούσιος. Είναι δύο διαφορετικά επίπεδα, που δημιουργούν μία διαφορά δυναμικού θα λέγαμε· που αναπτύσσεται το ανθρώπινον ενδιαφέρον και η ανθρωπίνη αγάπη. Δεν φταίει η διαφοροποίηση στη ζωή. Αλλά η κοινωνική απομόνωση. Αυτή γέννησε τις κοινωνικές επαναστάσεις, τον φθόνο, το μίσος, τον πόλεμο. Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, είναι, αγαπητοί μου, μία μικρογραφία δύο ψυχογραφιών· που πρέπει πάντοτε να μελετούμε και να μαθαίνομε πώς πρέπει να στεκόμαστε απέναντι στον Θεό και τους ανθρώπους.

652α ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ Σπορέας καί οἱ σπορεῖς.

†.Ερχόμεθα και πάλι, αγαπητοί μου, στη θαυμασία παραβολή του Σπορέως, όπως την ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή του Λουκά. Εδώ ο Κύριος, με τέσσερις εικόνες, δείχνει τέσσερις κατηγορίες ακροατών. Όλοι οι άνθρωποι δεν ακούν εξίσου τα ευαγγελικά μηνύματα. Ο καθένας διαθέτει τη δική του προαίρεση ή τη δική του καλλιέργεια ψυχής. Άλλος είναι προσεκτικός ακροατής, άλλος επιπόλαιος, άλλος πορωμένος, άλλος βρίσκει ανεπαρκή αυτά που ακούει και επιδιώκει αναζήτηση έξω του ευαγγελικού χώρου, άλλος κάτι άλλο κ.ο.κ. Πάντως, βασικά στοιχεία της παραβολής είναι:

      Πρώτον, ότι «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Ἐξῆλθεν ο Θεός. Ἐξῆλθεν. Πώς εξήλθε; Από πού εξήλθε; Και πού πήγε; Είναι ο Θεός Λόγος, ο Οποίος εξέρχεται εις τον κόσμον με την Ενανθρώπησή Του. Δεύτερον. Ο σκοπός της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου που εξέρχεται, είναι να σπείρει τον σπόρον της αληθείας. Και η αλήθεια είναι ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Η πρώτη αλήθεια. Εκ της οποίας εξαρτώνται όλες οι άλλες αλήθειες. Και ο δεύτερος λόγος, ότι ο Θεός Λόγος ενηνθρώπησε. Το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος ενηνθρώπησε. Αυτές οι δύο μεγάλες αλήθειες, που καθορίζουν αυτό που λέμε: «Χριστιανισμός».

    Τρίτον. Ότι ο Θεός, τόσο αγάπησε τον κόσμον, που έδωσε τον Υιόν Του, για να σωθεί ο κόσμος διαμέσου της πίστεως. Και ένα τέταρτο. Ότι με τις παραβολές αποσκοπούσε ο Κύριος τη γνώση σε εκείνους που είχαν ενδιαφέρον να γνωρίσουν τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Είναι χαρακτηριστική αυτή η φράση που ακούσαμε σήμερα· «Ὑμῖν» -είπε στους μαθητάς Του…· γιατί κι εκείνοι δεν κατάλαβαν την παραβολή, τι εννοούσε ο Κύριος:- «Ὑμῖν δέδοται –είπε- γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ». «Σε σας δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού». Σε σας δόθηκε.

    Αλλά αν ο Θεός Λόγος εξέρχεται ως σπορέας του σπόρου των αληθειών Του στις ανθρώπινες καρδιές, γιατί αυτή είναι η γη που έρχεται να σπείρει, είναι οι ανθρώπινες καρδιές, ταυτόχρονα εξέρχεται και ο διάβολος να σπείρει τον δικό του σπόρο στις ανθρώπινες ψυχές. Ταυτόχρονα. Εξάλλου γίνεται υπαινιγμός εις την τρίτη περίπτωση ακροατών, στην παραβολή του σπορέως πάντοτε, που λέγει εδώ ότι ακούν κάποιοι τον λόγο του Θεού, αλλά έρχεται ο διάβολος και παίρνει από την καρδιά τους τον λόγο του Θεού. Εδώ παίρνει ο διάβολος. Κατά παθητικόν τρόπον. Κατά ενεργητικόν τρόπον, σπείρει ο διάβολος το δικό του δαιμονικό σπέρμα. Να πώς το λέγει ο Κύριος στην παραβολή πάντα του σπορέως: «Εἶτα –έπειτα- ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν-τον παίρνει-, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν». «Με σκοπό να μην φθάσουν να πιστέψουν και να σωθούν».

   Αναφορά λοιπόν στον διάβολο, που και αυτός κάνει μια διπλή δουλειά. Εμποδίζει τον λόγο του Θεού, σπέρνει το δικό του το σπέρμα. Αυτή είναι η διπλή δουλειά που κάνει ο διάβολος. Δηλαδή αφαιρεί, εξουδετερώνει τον σπόρο του Χριστού από τις ανθρώπινες καρδιές, για να σπείρει τον δαιμονικό του σπόρο. Ο Κύριος, γι’ αυτόν τον δαιμονικό σπόρο, προσέξατε, γιατί ίσως δεν το έχομε κατανοήσει, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα ζιζάνια που σπέρνει μέσα στους ανθρώπους, μίλησε σε ειδική παραβολή, τη λεγόμενη «παραβολή των ζιζανίων».

   Έτσι, θα κάναμε μία παρέκβαση από την παραβολή, μια έτσι, μία μικρή έξοδο από την παραβολή του σπορέως στην παραβολή των ζιζανίων· γιατί είδατε ότι έχει πάρα πολλή σχέση. Όταν έρχεται και παίρνει τον σπόρο, τον λόγο του Θεού από τις ανθρώπινες καρδιές. Μία δηλαδή αντίπραξη, θα λέγαμε, στο έργο του Μεγάλου Σπορέως. Αξίζει λοιπόν να δούμε, είναι εξάλλου συντομοτάτη, αυτήν την παραβολή, επειδή έχει σχέση, είδαμε, με την παρούσα παραβολή. Την παραβολή των ζιζανίων αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος εις το 13^ο κεφάλαιο. Με δύο λόγια: «Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ σπείραντι καλὸν σπέρμα ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ». Πώς μοιάζει η Βασιλεία του Θεού; Με έναν άνθρωπο που σπέρνει το καλόν σπέρμα στο χωράφι το δικό του. «Ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ». Βλέπετε, αυτή η φράση είναι εννοιολογικά, για να μην πω και σε κάποιες λέξεις μοιάζει, που λέει «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Στην παραβολή του σπορέως. Είδατε σχέση που έχει; «Ἐν δὲ τῷ καθεύδειν τοὺς ἀνθρώπους ἦλθεν αὐτοῦ ὁ ἐχθρὸς καὶ ἔσπειρε ζιζάνια ἀνὰ μέσον τοῦ σίτου καὶ ἀπῆλθεν». Πήγαν οι άνθρωποι να κοιμηθούν. Οι αγρότες, οι εργάτες αυτού του ανθρώπου, πήγαν σπίτι τους να κοιμηθούν. Ο εχθρός ήρθε και έριξε μέσα στο χωράφι ζιζάνια· ανάμεσα στον σίτον που εσπάρη από την ημέρα. «Ὃτε δὲ ἐβλάστησεν ὁ χόρτος καὶ καρπὸν ἐποίησε –όταν βγήκε το σιτάρι, σαν χορτάρι και μετά έκανε καρπό- «τότε ἐφάνη καὶ τὰ ζιζάνια -τότε φάνηκαν τα ζιζάνια-».

    Και ερμηνεύει ο Κύριος την παραβολή αυτή στους μαθητάς Του πάλι, όπως ερμήνευσε και την παραβολή του σπορέως. «Ὁ σπείρων», λέει,  «τὸ καλὸν σπέρμα ἐστὶν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Δηλαδή ο Ιησούς Χριστός. Καλόν σπέρμα. Ακόμη: «Ὁ δὲ ἀγρός ἐστιν ὁ κόσμος». Ποιος είναι ο «ἀγρός»; Είναι ο κόσμος, οι άνθρωποι, οι προαιρέσεις των καρδιών των. «Τὸ δὲ καλὸν σπέρμα, οὗτοί εἰσιν οἱ υἱοὶ τῆς βασιλείας».Το καλό σπέρμα ποιο είναι; Είναι οι άνθρωποι που αποδέχονται. Είναι της τετάρτης κατηγορίας· που λέει εκεί ότι εκείνος που ακούει, αποδέχεται τον λόγο του Θεού, κατέχει- ακούστε αυτό το κατέχει- τον κρατά τον λόγον του Θεού και καρποφορεί, ακούσαμε την παραβολή του σπορέως- εκατό φορές παραπάνω. «Τὰ δὲ ζιζάνιά εἰσι οἱ υἱοὶ τοῦ πονηροῦ». Αλλά τα ζιζάνια είναι τα παιδιά του διαβόλου. «Ὁ δὲ ἐχθρὸς ὁ σπείρας αὐτά ἐστιν ὁ διάβολος». Ο εχθρός που τα έσπειρε είναι ο διάβολος. Και εννοείται, με βοηθούς τους ανθρώπους του διαβόλου να γίνει αυτή η σπορά.

   Θα λέγαμε ότι η παραβολή των ζιζανίων συμπληρώνει την παραβολή του σπορέως. Σαφώς. Το είδατε. Και μάλιστα τη διασαφίζει την παραβολήν του  σπορέως ως προς τα αποτελέσματα συμπεριφοράς των τεσσάρων κατηγοριών ακροατών.

    Έχομε λοιπόν τον Σπορέα και τους σπορείς. Τον Σπορέα, τον Χριστόν και τους σπορείς, τους ανθρώπους του διαβόλου. Και ο σπόρος του αγαθού σπορέα, θα επαναλάβω, είναι ο Υιός του Θεού. Βέβαια δεν αμφισβητείται ότι ό,τι σπείρει ο Υιός του Θεού, είναι σπέρμα καλόν. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις γι΄αυτό. Αμφισβητείται όμως το σπέρμα, τα σπόρια να το πω απλά, των διαφόρων σπορέων· που είναι «οἱ υἱοὶ τοῦ πονηροῦ», όπως λέει ο Κύριος· που πίσω τους βέβαια κρύβεται ο διάβολος. Και ποια είναι αυτή η ποιότητα την οποία αυτοί σαν σπόρο σπέρνουν στον αγρό του Χριστού; Ποιος είναι ο αγρός του Χριστού; Είναι η Εκκλησία. Προσέξατέ το. Είναι η Εκκλησία. Πρώτιστα, εκείνοι που σπέρνουν, οι υιοί του διαβόλου, τα παιδιά του πονηρού, του διαβόλου, είναι οι αιρετικοί. Κι αυτά που σπέρνουν είναι οι ποικίλες αιρέσεις.

     Το ακούσαμε αυτό στη σημερινή αποστολική περικοπή. Με την ευκαιρία που γιορτάζομε τους Πατέρες της 7^ης Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι δούλεψαν και πολύ κοπίασαν όλοι οι Πατέρες όλων των Οικουμενικών Συνόδων, δια να καθορίσουν και στερεώσουν την Αλήθειαν, με Α κεφαλαίο, την Αλήθειαν, και να βγάλουν καθετί που θα ήταν αιρετικό· διότι την αφορμή κάθε φορά που συνεκροτείτο μία Οικουμενική Σύνοδος, ήταν η αίρεσις. Ανεφύετο μία αίρεσις, συγκαλούντο οι Πατέρες να την μελετήσουν, να την αποβάλουν και να διατηρήσουν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Μάλιστα η 7^η Οικουμενική Σύνοδος εκλήθη να αντιμετωπίσει όσους αιρετικούς ηρνούντο δια της απαλείψεως των εικόνων την ανθρωπίνη φύση του Χριστού. Όπως η 1^η Οικουμενική Σύνοδος εκλήθη να αντιμετωπίσει όσους αιρετικούς ηρνούντο την θείαν φύσιν του Χριστού.

     Επτά Οικουμενικές Σύνοδοι. Έχομε και τας τοπικάς. Στην 1^η λοιπόν οι αιρετικοί αρνούνται την θεότητα του Χριστού, στην 7^η  αρνούνται την ανθρωπίνη φύση του Χριστού· διότι όταν ηρνούντο την παρουσία των εικόνων-… πρώτιστα η εικόνα του Χριστού· οι όλες οι άλλες δεν θα μας ενδιέφεραν, γιατί… ή της Παναγίας ή ενός αγίου, γιατί υπήρξαν ως άνθρωποι. Το θέμα είναι, μπορεί ο Υιός του Θεού να εικονισθεί; Μα, εάν έγινε άνθρωπος, βεβαίως μπορεί να εικονισθεί. Αν λοιπόν εσύ αρνείσαι την εικόνα του Χριστού, αρνείσαι στην πραγματικότητα την Ενανθρώπηση του Υιού του Θεού. Και λέγαν κάποιοι άλλοι αιρετικοί που προσήγγιζαν αυτούς τους αιρετικούς, τους λεγομένους Μονοφυσίτας, και πρέπει να σας πω ότι ο Μονοφυσιτισμός μέσα σε όλο το μήκος της ιστορίας της Εκκλησίας, διαρκώς έρπει, κι όταν βρίσκει την κατάλληλη στιγμή, ξεπετιέται. Ήσαν οι Δοκήται. Ότι το σώμα του Χριστού ήταν κατά δόκησιν, κατά φαντασίαν… Ότι «ο Χριστός σταυρώθηκε στον Σταυρό κατά φαντασία… Γιατί το σώμα Του ήταν φανταστικό, κατά φαντασία… Αντιλαμβάνεστε; Άρα, δεν πήρε την ανθρωπίνη φύση. Και αφού δεν πήρε την ανθρωπίνη φύση, δεν μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί». Και όπως λένε οι Πατέρες, εκείνο που δεν προσλαμβάνεται, το απρόσληπτον, είναι και αθεράπευτον. Δηλαδή δεν θεραπεύεται. Δηλαδή δεν έχομε σωτηρία. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν. Έτσι έρχονται οι αιρετικοί να προσφέρουν, να προσβάλουν την αλήθεια του Ευαγγελίου με την αίρεσή τους.

     Τι λέει ο Απόστολος Παύλος στη σημερινή αποστολική περικοπή, που είναι προς τον Τίτον; «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον –λέει στον Τίτο- μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ -άστονε, άστονε-, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος». Αυτό το «ἐξέστραπται», του ἐκ + στρέφω. Να το πω μ’ ένα παράδειγμα: Το τραίνο που εκτροχιάζεται, βγαίνει από τις γραμμές του. Δεν είναι πάνω στις γραμμές του. Αυτό θα πει: ἐκστρέφω. Δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί, οι αιρετικοί, βγήκαν από τις ράγες, τις γραμμές της αλήθειας, του Ευαγγελίου. Και αυτοί, λέγει, αμαρτάνουν «αὐτοκατάκριτοι ὂντες». Άστους. Φύγε. Μάλιστα, παραλείπω, «μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν». Τους είπες μία φορά; Τους είπες δύο φορές; Δεν καταλαβαίνει; Άστονε. Θα τον αποβάλλεις από την Εκκλησία. Δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησία. Ξέρετε πώς λέει την αίρεση ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος; «Βοτάνην διαβόλου». Όπως είναι η διαβολή του σίτου, εδώ είναι η βοτάνη του διαβόλου. Δηλαδή «ὃ ἐστίν ἡ αἳρεσις».

   Μία προσφιλής μέθοδος του διαβόλου, αγαπητοί μου, είναι η νοθεία. Είναι η διαστροφή της αληθείας, αλλά και ό,τι είναι πραγματικόν. Το διαστρέφει. Όπως σας είπα, το ξεστράτισμα από τη χριστιανική πίστη και το ευαγγελικόν ήθος. Δύο πράγματα είναι. Η πίστις και το ήθος. Αυτά, λέγει, αυτά κατά κάποιον τρόπον, ξεστρατίζονται, διαστρέφονται, βγαίνουν από τη ράγα τους. Γνωρίζει πολύ καλά ο διάβολος ότι με την αίρεση δεν υπάρχει η σωτηρία. Διότι η αίρεσις, θα πείτε, «Να, κάτι καλό δεν λένε;». Όχι. Μπορεί να είναι όπως ένα καλό φαΐ και να έχει μέσα δηλητήριο. Στο τέλος θα ζήσεις; Ή θα πεθάνεις; Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει η σωτηρία στην αίρεση· διότι η αίρεσις είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Γι΄αυτό λέγει ο Κύριος ο ίδιος και οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης ότι ο αιρετικός βλασφημά κατά του Αγίου Πνεύματος. Δεν μπορεί να σωθεί, δεν έχει σωτηρία. Ούτε εις τον παρόντα, λέει, ούτε στον μέλλοντα αιώνα, είπε ο Χριστός. Η αίρεση λοιπόν είναι το πρώτο ζιζάνιο ποιοτικώς και ποσοτικώς, που σπέρνει ο διάβολος στον αγρό του Κυρίου, στην Εκκλησία.

      Άλλη μορφή ζιζανίων ανάμεσα στους Χριστιανούς, είναι οι ποικίλες θεωρίες, όπως περί υπάρξεως. «Γιατί υπάρχω;». Ποια είναι η απάντησις; «Ε, να φάω και να πιω και να πεθάνω». Ή «Να χαζεύω ανάμεσα στ΄αστέρια», όπως πιστεύει ο Βουδισμός κ.ο.κ. Περί υπάρξεως. Ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεώς μου.

    Η θεωρία περί ελευθερίας, περί καταγωγής των ειδών και του Δαρβινισμού. Περί πανσεξουαλισμού και φροϋδισμού. Περί ισότητος των φύλων και φεμινισμού. Σπορές του διαβόλου είναι αυτά. Κατά δαιμονιώδη μάλιστα τρόπο ο φεμινισμός. Περί περιορισμού, με τον έλεγχο, καλύτερα, των γεννήσεων. Να μη γεννιώνται παιδιά. Γιατί δεν θέλει ο διάβολος να πλουτίζεται η Βασιλεία του Θεού. Περί εκτρώσεων. «Δεν χρειάζονται πολλά παιδιά». Ήρθε κάποιο παιδί; Ας πούμε, δεύτερο ή τρίτο; «Να το πετάξομε». Περί ορίου λιμοκτονίας των εργαζομένων. Ορίου λιμοκτονίας. «Τόσο μισθό θα πάρεις, όσο να ζήσεις». Περί αναρχισμού. Περί υλιστικής φιλοσοφίας. Βέβαια, εδώ που τα λέμε,για την ακρίβεια, και πνευματικής διαστάσεως φιλοσοφία, όπως είναι ο Πλατωνισμός, ο οποίος ηρνείτο την ύλην, είναι καταδικαστέες αυτές οι φιλοσοφίες. Μην σας κάνει εντύπωση. Γιατί «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». Και αφού ο Λόγος, ο Θεός, έγινε σαρξ, εσύ αρνείσαι την ύλην, άρα αρνείσαι την Ενανθρώπηση. Άρα λοιπόν είναι μία φιλοσοφία, η οποία οδηγεί εις την αίρεσιν, στη διαστροφή. Ακόμα περί Οικουμενισμού· συγχωνεύσεως όλων των θρησκειών, αληθείας και ψεύδους κλπ. κλπ. κλπ. Όλα αυτά είναι σπέρματα, είναι γεννήματα του διαβόλου· που τεχνηέντως σπείρει ο διάβολος στον αγρό της Εκκλησίας του Χριστού. Για να μην πούμε ότι σπείρει τα ζιζάνιά του ανάμεσα εις τους πιστούς με έριδες, με διχοστασίες, με ζήλειες κλπ.

     Περιγράφοντας το ήθος του αρχαίου κόσμου ο Παύλος εις το 1^ο κεφάλαιο προς Ρωμαίους, μας δίνει ανάγλυφη την εικόνα ποιος ήταν ο αρχαίος κόσμος. Θα μπορούσαμε να πούμε όμως ότι η ιδία εικόνα ισχύει σήμερα, αλίμονο, εις τους Χριστιανούς. Αλίμονο. Μυριάκις αλίμονο. Ακούστε τι γράφει: «Πεπληρωμένους-τότε οι ειδωλολάτραι· γεμάτοι… Τώρα είναι οι Χριστιανοί…- πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ -Δεν πάνε οι Χριστιανοί στην πορνεία;-, πονηρίᾳ, πλεονεξία, κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρετὰς κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας». Εικόνα του αρχαίου κόσμου. Η ιδία εικόνα τώρα των Χριστιανών. Έχετε αντίρρηση; Και όλα αυτά αποτελούν την σπορά του διαβόλου.

    Πρέπει ακόμη να έχομε υπ’ όψιν μας, αγαπητοί μου, ότι προς τα έσχατα ο διάβολος- και τώρα είμεθα προς τα έσχατα, δηλαδή προοίμια των εσχάτων, από πολλά, πολλά σημάδια, όπως και αυτά που σας διάβασα, γιατί λέει σε άλλη του επιστολή ο Απόστολος Παύλος: «Και μην ξεχνάς- λέει στον Τιμόθεο- ότι τους εσχάτους καιρούς οι άνθρωποι θα είναι τέτοιοι, τέτοιοι, τέτοιοι». Στο πλάνο που προηγουμένως σας διάβασα, που γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του· ότι ο διάβολος θα δραστηριοποιηθεί περισσότερο· γιατί θα έχει καταληφθεί από φοβερό θυμό εναντίον των ανθρώπων.

     Ακούστε τι γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψή του στο 12^ο κεφάλαιο: «Οὐαὶ τὴν γῆν –αλίμονο στη γη- καὶ τὴν θάλασσαν, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς –προς εσάς- ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς -γνωρίζοντας- ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει». «Ότι φθάνει πια στο τέλος». Και τι κάνει; Ανακατώνει την γη. Ανακατώνει, ανακατώνει, ανακατώνει. Πρόσωπα, καταστάσεις, οικογένειες, τις Εκκλησίες… Δεν είμεθα στα πρόθυρα του Οικουμενισμού; Για να μην πω προχωρημένες καταστάσεις; Και τους πάντες και τα πάντα ανακατώνει. Οπότε η διαβολική σπορά του στην ανθρωπότητα θα έχει, όσο προχωράει ο καιρός, θα έχει πυκνώσει. Μπορούμε να πούμε ότι όπως το δισάκι του γεωργού περιέχει τον σπόρον που σπέρνει, πάρτε την παλιά αυτή εικόνα, που έπαιρνε σπόρο ο σποριάς και έριχνε. Όχι σήμερα με τα τρακτέρ. Έτσι, δισάκι θαυμαστό του διαβόλου που σπέρνει εύκολα και γρήγορα στη Γη, τι είναι, λέτε; Η τηλεόρασις. «Το κουτί του διαβόλου», όπως έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, προφητεύοντας για την τηλεόραση. Και όσοι χαζεύουν μπροστά στην τηλεόραση τα δαιμονικά σπόρια τρώγουν. Σπόρια καταστροφής και απωλείας.

    Αγαπητοί, τι πρέπει να κάνομε; Πρέπει να μετέλθομε τρία πράγματα. Το πρώτο είναι η ταπείνωση. Ο ταπεινός ποτέ δεν θέλει να φύγει από τον δρόμο του Θεού. Ποτέ. Ο υπερήφανος φεύγει. Όταν του πεις ότι ο Θεός, για παράδειγμα, δεν θέλει να βλέπεις τηλεόραση, θα ακούσει. Γιατί είναι ταπεινός.

    Δεύτερον. Είναι η πυκνή μελέτη της Αγίας Γραφής και του λόγου του Θεού· αλλά και η ακρόασις. Να ακούσομε, πού γίνεται λόγος Θεού, να διαβάσομε τον λόγο του Θεού. Με την μελέτη αποκτάται η λυδία λίθος, που μπορεί να δοκιμάζει το γνήσιο από το νόθο, το σκάρτο. Φθάνει μάλιστα ο Ιερός Χρυσόστομος να λέγει: «Ἀδύνατον γάρ, ἀδύνατον σωθῆναι ἄνευ τῆς τῶν Γραφῶν ἀναγνώσεως». Δεν μπορείς, δεν μπορείς να σωθείς, αν δεν μελετάς τον λόγο του Θεού. Αλλά και οι συνάξεις. Μάλιστα συνάξεις και αγιογραφικές και λειτουργικές. Λέει ο Απόστολος Παύλος εις την προς Εβραίους επιστολή του: «Μὴ ἐγκαταλείποντες τὴν ἐπισυναγωγὴν ἑαυτῶν -να μην εγκαταλείπουμε-τώρα εδώ μετοχή-την επισυναγωγή μας, τις συγκεντρώσεις μας. Σας είπα· μελέτης λόγου Θεού και λειτουργικές συνάξεις-, καθὼς ἔθος τισίν- όπως σε μερικούς, λέει, είναι συνήθεια να το κάνουν αυτό-, ἀλλὰ παρακαλοῦντες, καὶ τοσούτῳ μᾶλλον, ὅσῳ βλέπετε ἐγγίζουσαν τὴν ἡμέραν» . Πολύ δε περισσότερο, όταν βλέπετε να προσεγγίζει η Δευτέρα του Χριστού παρουσία. Εβραίους, 10^ο κεφάλαιο.

     Έτσι, ο μεν θείος σπόρος του Μεγάλου Σπορέως Χριστού θα μας τρέφει πνευματικά. Οι δε δαιμονικοί σπόροι, που τόσο άφθονα στην εποχή μας κυκλοφορούν, θα αποβάλλονται, σαν δηλητηριώδης τροφή. Και όπως σημειώνει η παραβολή του σπορέως, ο θείος σπόρος του Χριστού θα πίπτει στη γη την αγαθή, στη γη της καρδίας και θα αποφέρει καρπόν εκατονταπλασίονα.

    Και τελειώνει η παραβολή, και εγώ τον λόγο τον δικό μου: «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω». Εκείνος που έχει αυτιά για να ακούει, αυτιά ψυχής, ας ακούει.

732α ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ σημασία τῶν μηδαμινῶν πράξεων.

†.“πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.” (Λουκ. 16,24)
Αγαπητοί μου, δεν ζήτησε τίποτα μεγάλο κ σπουδαίο ο πλούσιος τής παραβολής στον Άδη από τον Αβραάμ. Του ζήτησε κάτι, που ούτε και στη Γη αυτήν δεν θα το ζητούσαμε, σαν τόσο μικρό! Πάτερ Αβραάμ, του λέει, σε παρακαλώ πολύ στείλε τον Λάζαρο, αφού θα ‘χει βάλει το
δάχτυλό του μέσα στο ποτήρι το νερό (πόσο μπορεί να κρατήσει το δάχτυλό μας νερό; Μία σταγόνα;) Και να έλθει να το βάλει στα χείλη μου, να με καταψύξει, να με δροσίσει! Γιατί “οδυνώμαι”, υποφέρω! Στο καμίνι αυτό τής κόλασης, του Άδη. Και, όμως, αγαπητοί, αυτό, ακριβώς, δεν του δόθηκε αυτού τού πλούσιου στον Άδη. Τόσο μικρό πράγμα ζήτησε και δεν τού δόθηκε, Γιατί; Γιατί κι ο ίδιος δεν φρόντισε στη ζωή του να προσέξει να τηρεί ακριβώς αυτές τις μικρές πράξεις που συνθέτουν τη ζωή μας. Πολλές φορές νομίζουμε, αγαπητοί, ότι η ζωή μας πρέπει να είναι γεμάτη από μεγάλα έργα, που να θαμπώσουν τον Θεό και να θαμπώσουν και τους ανθρώπους. Και δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν χρειάζεται να κάνει κανείς μεγάλα έργα αλλά αυτά τα καθημερινά έργα, τα οποία μάς προβάλλονται μέσα στη μέρα τής κάθε μέρας τής ζωής μας! Αλλά έχουμε ένα είδος πρεσβυωπίας, αν επιτρέπεται να το πω έτσι! Εν βλέπουμε τα κοντινά αλλά τα μακρινά! Κι πάντα τα μακρινά είναι τα άπιαστα! Είν’ εκείνα, που για μας μπορεί να είναι μία ουτοπία. Και, όμως, τα κοντινά είν’ εκείνα, που μας δίνουν την αφορμή αλλά και την ευκαιρία ν’ ασκήσουμε την αρετή και το θέλημα του Θεού στην ημέρα τη σημερινή. Είν’ ένα λάθος που το παθαίνουμε όλοι. Όπως μεταθέτουμε την ευτυχία στο μέλλον και λέμε “σήμερα η ευτυχία”, σ’ οποιανδήποτε κατάσταση και αν βρισκόμαστε, έτσι μεταθέτουμε και την αρετή και την εφαρμογή του Νόμου τού Θεού και τα πάντα στο μέλλον, σε μακρινές αποστάσεις και σε μεγάλο σχήμα. Είδατε, όμως, εδώ, στην παραβολή τού πλουσίου και τού Λαζάρου, ότι ζητά μια μικρή πράξη ο πλούσιος της παραβολής και δεν την βρίσκει, ακριβώς, διότι είχε περιφρονήσει αυτές τις καθημερινές, μικρές πράξεις, που έπρεπε ν’ αγιάζει την ημέρα του; Κι όμως, αγαπητοί, ας το πούμε. Το μεγαλύτερο μέρος τής ζωής μας είναι αυτές, οι μικρές πράξεις, Η μικρή υπομονή, που πρέπει να δείξουμε, περιμένοντας το λεωφορείο, χωρίς ν’ αρχίσουμε να φωνάζουμε. Η μικρή διάκριση, που πρέπει να δείξουμε στο περιβάλλον μας, χωρίς να ενοχλήσουμε τους άλλους. Η μικρή αλήθεια που θα πούμε για κάτι το τιποτένιο. Όλ’ αυτά τα πράγματα συνθέτουν τη ζωή μας την κάθε μέρα και ολόκληρη η ζωή μας αποτελείται, ακριβώς, απ’ αυτά τα μικρά πετράδια, τις μικρές περιπτώσεις, που, όλες μαζί, θα φανούν σπουδαίες και μεγάλες στα μάτια τού Θεού. Εξάλλου, αν ρωτήσουμε “η Υπεραγία Θεοτόκος τι μεγάλα έργα έκανε; Έτρεχε σε νοσοκομεία, έτρεχε και περιέτρεχε την Υφήλιο, για να βοηθήσει από ‘δω και από ‘κεί; Τι έκανε η Υπεραγία Θεοτόκος;” Ήταν στη Ναζαρέτ, στη σιωπή τής αρετής μέσα στις καθημερινές, μικρές πράξεις. Δεν έκανε τίποτα που να φαντάζει και να δημιουργεί έκπληξη, αλλά ζούσε στην καθημερινότητα, αυτήν, που τη λέμε, δυστυχώς, “πεζότητα”. Διότι, πράγματι, αν δούμε ότι η κάθε μέρα έχει αξία και περιεχόμενο σ’ εκείνα που μας προσφέρει, αυτομάτως νικήσαμε έναν φοβερό πειρασμό: την πεζότητα και τη συνήθεια, τη ρουτίνα! Για μας δεν θα υπάρχει, πλέον, ούτε η πεζότητα ούτε η ρουτίνα, που να (μας κάνει να) πούμε “πάλι τα ίδια;”. Αυτή η καθημερινότητα είναι η τριβή η καθημερινή. Η κάθε μέρα μάς παρουσιάζεται καινούργια, με ενδιαφέροντα, που καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε και να την βγάλουμε εις πέρας όπως, ακριβώς, ο Θεός θέλει. Έτσι, η Υπεραγία Θεοτόκος δεν έκανε μεγάλα πράγματα, που να φαντάζουν ! Και, όμως! Είναι η τιμιωτέρα των Ουρανών! Και των Αρχαγγέλων! Και των Αγγέλων! Ακόμη, αν θέλετε, πόσοι και πόσοι Άγιοι κέρδισαν τη Βασιλεία τού Θεού, επειδή έκαναν αυτό το καθημερινό. Ξέρουμε τι έκαναν; Διαβάζουμε έναν βίο Αγίου. Και βλέπουμε ότι ζεί απλά την καθημερινή ζωή, απλά πράγματα. Ώστε να μας κάνει να εκπλησσόμαστε, αγαπητοί μου, όταν δούμε ότι αυτός στάθηκε Άγιος! Επί παραδείγματι, ο Άγιος Μωϋσής ο Αιθίοπας. Τι έκανε κάθε μέρα, ξέρετε; Έμενε στην έρημο! Όχι σε έρημο, έρημη από ανθρώπους, απλώς! Αλλά έρημο από νερό και από δέντρα, τόσο, που, όταν οι διαβάτες εκεί, στην ερημιά, περνούσαν, ταξιδιώτες, υπέφεραν από τη δίψα, εκεί, στην Αφρική! Και τι έκανε ο Άγιος Μωϋσής ο Αιθίοπας; Κάθε μέρα πήγαινε σ’ ένα σημείο, που περνούσαν οι ταξιδιώτες και τους προσέφερε νερό! Τίποτ’ άλλο δεν έκανε! Κάθε μέρα προσέφερε νερό! Τι έκανε ο Άγιος Χριστόφορος; Στεκόταν στο ποτάμι δίπλα και μετέφερε τους ανθρώπους που δεν μπορούσαν να περάσουν το ποτάμι, επειδή ήταν δυνατός και ψηλός, τους μετέφερε από την μία όχθη στην άλλη! Βλέπετε, μικρά πράγματα! Κ έγιναν Άγιοι! Γιατί, ακριβώς, αυτές οι μικρές πράξεις δεν πέρασαν στο περιθώριο της παρατήρησής τους και της εφαρμογής του στον Νόμο τού Θεού. Αλλά, ακόμη, ο ίδιος ο Κύριος μας απάντησε πάνω σ’ αυτό, ότι “ός εάν ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον ψυχρού ύδατος, εις όνομα Μαθητού, αμήν λέγω υμίν, ου μη απολέση τον μισθόν αυτού”. Σας βεβαιώνω, λέει, ότι εκείνος που θα ποτίσει, θα δώσει ένα ποτήρι δροσερό και ψυχρό νερό σε όνομα Μαθητού, δηλαδή ότι “αυτό το δίνω σε αυτόν τον άνθρωπο, επειδή είναι άνθρωπος του Θεού κ μαθητής τού Χριστού, Ιεραπόστολος, η Εικόνα τού Θεού”, σας βεβαιώνω, λέει, δεν θα χάσει τον μισθό του. “Εις όνομα Προφήτου, μισθόν Προφήτου λήψεται.” “Εις όνομα Μαθητού, μισθόν Μαθητού λήψεται”. Δηλαδή, αν βλέπεις τον άλλον ότι είναι Προφήτης στο Όνομα τού Θεού κ του δώσεις ένα ποτήρι νερό, θα πάρεις τον μισθό, σαν να ήσουν εσύ Προφήτης! Βλέπεις τον άλλον ως Μαθητή του Χριστού Θα πάρεις τον μισθό, σαν να ήσουν εσύ ο Μαθητής τού Χριστού! Μας το βεβαίωσε αυτό ο Κύριος, ότι και ένα ποτήρι νερό να δώσεις, αυτό δεν πάει χαμένο! Κ, όμως, αγαπητοί, τι είν’ ένα ποτήρι νερό; E, λοιπόν, ο Κύριος παίρνει αυτή τη μικρή πράξη, για να μας δείξει ότι δεν πρέπει να υποτιμούμε τις μικρές, καθημερινές πράξεις στη ζωή μας! Εκείνη η γυναίκα που άλειψε με μύρο τον Κύριο, θυμάστε; τι έκανε; Μία πράξη, έκανε, μικρή, αν συγκριθεί με όλες τις άλλες πράξεις που μπορούσε να κάνει στη ζωή της αι ήταν η εξής: αγόρασε μύρο και ήρθε να αλείψει τα Πόδια τού Κυρίου! Και τι είπε ο Κύριος; “Σας βεβαιώνω, όπου κηρυχθεί το Ευαγγέλιο, η πράξη αυτή τής γυναίκας θα μνημονεύεται!” Και, πράγματι, εκατομμύρια άνθρωποι σε 2000 χιλιάδες χρόνια που διαβάζουν την Αγία Γραφή σ’ όλον τον κόσμο διαβάζουν την πράξη, αυτήν την μικρή πράξη, αυτής της γυναίκας! Ακόμα, αν θέλετε, εκείνη η γυναίκα η οποία ήταν στο Ιερό κι έρριξε δύο λεπτά στο Ταμείο τού ναού ο Κύριος την παρατήρησε και της είπε ότι πιο πολύ απ’ όλους έρριξε! Και, αν θέλετε, δεν μιλά μόνο για το θέμα τού ποσού αλλά και για το γεγονός ότι έρριξε στο ταμείο τού ναού! Διότι ο Κύριος παρατηρούσε. Εάν ρίχνουν στον ναό χρήματα και πώς τα ρίχνουν και τι ρίχνουν. Ο ίδιος λέει ότι “δεν θα παρουσιαστείς στον ναόν Μου, με χέρια άδεια!” Μας κάνει εντύπωση, λέει σαφώς ο Ιερός Ευαγγελιστής, ότι “ήτο παρατηρών” ο Κύριος. Παρατηρούσε, πήγε στην απέναντι μεριά απ’ το ταμείο και εκεί στάθηκε και κοιτούσε “πώς έβαλλον χαλκόν” , δλδ πώς έδιναν χρήματα μέσα στο ταμείο τού ναού. Όλα, λοιπόν, τα βλέπει ο Θεός. Και τις μικρές πράξεις. Κι αυτό που έρριξες στο κουτί να πάρεις το κερί σου. Τι έρριξες; Πώς το ‘ριξες; Τι έρριξες; Τα βλέπει όλα ο Θεός. Είναι καταπληκτικό. Δεν το λέω εγώ! Ο ιερός Ευαγγελιστής μάς το καταγράφει αυτό. Γι’ αυτόν τον λόγο, θα έλεγα, όλ’ αυτά τα πράγματα δεν είν’ έξω από την πνευματική μας ζωή. Μικρά-μικρά κι, όμως, όλ’ αυτά είναι σπουδαία. Εκείνος ο λόγος, εκείνο το κάθισμα που θα καθίσουμε, εκείνο που θα ενεργήσουμε μες στην ημέρα, όλα έχουν πάρα πολλή σημασία κ αξία! Αλλά θα έλεγε κανείς : “γιατί ο Κύριος επιμένει σ’ αυτές τις μικρές, μικρές πράξεις τής ζωής μας;” Πρώτα πρώτα, γιατί, όπως σάς είπα, συνθέτουν τη ζωή μας. Και, δεύτερον, το είπε ο Ίδιος : ”ο πιστός εν ελαχίστω και εν πολλώ πιστός εστι· και ο εν ελαχίστω άδικος και εν πολλώ άδικος εστι”. Δηλαδή, εκείνος που είναι έμπιστος στο μικρό έμπιστος θα είναι και στο μεγάλο. Εκείνος που δεν είν’ έμπιστος δεν είναι έμπιστος ούτε και στο μεγάλο. Δηλαδή, τι θα πει αυτό; Από τα μικρά φαίνεσαι ποιος είσαι. Και, αν σε δει ο άλλος, πραγματικά, πώς κινείσαι, θα κρίνει και τα παρακάτω, τα μεγάλα. Μία τράπεζα προκήρυξε έναν διαγωνισμό πρόσληψης ενός υπαλλήλου και πολλοί υπάλληλοι πήγαιναν, παρουσιάζονταν στον διευθυντή, τους κοιτούσε, τους ρωτούσε κάποια πράγματα και τους έλεγε “καλά, αν είναι, θα σας ειδοποιήσω”. Ήταν και κάποιος, την ώρα που έμπαινε μέσα στο γραφείο, έσκυψε και πήρε κάτι. Του λέει ο διευθυντής : “με συγχωρείς, νέε μου, αυτό που έσκυψες και πήρες τι ήταν;” Και είπε : “μια καρφίτσα είδα κάτω και την πήρα”. “Και γιατί την πήρες;” “Ίσως χρειαστεί” είπε ο νέος αυτός. Και λέει ο Διευθυντής: “εσένα θα προσλάβω ως υπάλληλο”. Γιατί; Τι νομίζετε ότι κερδίζει η Τράπεζα δισεκατομμύρια; από τα ψηλά που μαζεύει! Από τις δεκάρες που μαζεύει -και είναι πολλές αυτές οι δεκάρες- γίνεται πλούσια. Δλδ, με άλλα λόγια, ο νέος αυτός σκεπτόταν οικονομολογικά, ακόμα και για μία καρφίτσα! Και ο Διευθυντής έκρινε ότι, αφού κρίνει ο νέος αυτός στο μικρό έτσι, πολύ παραπάνω θα κρίνει στο μεγάλο. Αυτό είναι το να μπορεί να δώσει κανείς τις εξετάσεις του στο μικρό. Αυτό που είπε ο Κύριος: “στο ελάχιστο εν είσαι πιστός, και στο πολύ θα είσαι πιστός”. Βλέπετε, στα μάτια τού Θεού δε γίνεται καμία υποτίμηση αλλά όλα έχουν τη σημασία κ την αξία τους. Ύστερα, κάτι άλλο: τι νομίζετε, είτε σταθούμε στην πνευματική ζωή είτε πέσουμε απο την πνευματική ζωή οφείλεται στα μικρά. Ο Δαβίδ ξέρετε πώς έπεσε και έμεινε περιώνυμος για το διπλό του αμάρτημα, που τού χάρισε άνευ προηγουμένου περιπέτεια στη ζωή του. Και παρά λίγο να χάσει και την επαγγελία τού Θεού ότι θα γινόταν προπάτωρ τού Μεσσία. Ξέρετε τι; Ήταν καλοκαίρι. Κοιμήθηκε και ανέβηκε πάνω στην ταράτσα το απογευματάκι με τη δροσιά να πάρει λίγο τον αέρα του. Και, όπως ήταν έτσι χαλαρές οι δυνάμεις τής ψυχής από τον μεσημεριάτικο ύπνο και την καλοκαιρινή ζέστη, πρόσεξε ότι κάποια γυναίκα έκανε μπάνιο σ’ ενα χαμηλότερο σπίτι. Και δεν απέσυρε τα μάτια του αλλά κάθισε να κοιτάξει. Αυτό στάθηκε αιτία για την παρακάτω ιστορία, τη γεμάτη περιπέτειες, πολέμους και αίμα, που πλήρωσε και αυτός και η οικογένειά του -μάλιστα σε τραγικό βαθμό- και ο λαός τού Ισραήλ. Βλέπετε; Μικρό, πολύ μικρό πραγματάκι! Και, όμως, παρακαλώ, έχασε εκεί ο Δαβίδ. Ο Ιούδας τι; Μαθητής τού Χριστού εξελέγη. Δεν πρόσεξε, όμως, όταν τού ανατέθηκε το Ταμείο, να μην κολλά την καρδιά του σε λίγες πενταροδεκάρες (εκεί κολλούσε την καρδιά του). Έβαλε τη μια φορά μια πεντάρα μέσα στην τσέπη του και είπε “ε, αυτή ας είναι για μένα”. Και πολλές φορές εκείνοι που θέλουν έτσι να κινούνται, δικαιολογούνται. “Και τι θα είπε ο Ιούδας; Εγώ έχω και κάποιον κόπο, να κρατάω το ταμείο. Ε, για τον κόπο μου, λοιπόν, βάζω και μια πεντάρα στην τσέπη μου”. Μετά έγινε δεκάρα, η δεκάρα πενηνταράκι, το πενηνταράκι δραχμή. Και, σιγά σιγά, έφθασε στο σημείο να κυριευθεί η καρδιά του από τέτοια φιλαργυρία, ώστε να φθάσει να ξεπουλήσει και να προδώσει τον Διδάσκαλό του. Ό,τι θέλετε, αγαπητοί μου, πείτε. Αυτό που λέει η Γραφή (Σοφία Σειράχ, Κεφ. 19) : “ο εξουθενών τα ολίγα κατά μικρόν πεσείται”. Δηλαδή, αυτός που δεν προσέχει τα λίγα (λέγοντας ότι αυτό είναι μικρό, το άλλο μικρό και το άλλο μικρό) σιγά σιγά αυτός θα πέσει. Και, αντίστροφα. Εκείνος που προσέχει τα λίγα και τα μικρά και τα καθημερινά αυτός θα ορθωθεί και θα φθάσει σε ύψος αρετής, που οι άλλοι θα βλέπουν κ θα λένε “πώς αυτός έφθασε;”. Διότι φρόντιζε κάθε μέρα να αξιοποιεί τις μικρές, μικρές ευκαιρίες τής ζωής. Έτσι, αγαπητοί, ας κλείσουμε. Το γεγονός είναι ότι, όταν πέφτει μια βροχή και γεμίζουν τα ποτάμια και πλημμυρίζουν οι πεδιάδες, αυτή η βροχή αποτελείται από σταγόνες. Ποιος έδωσε σημασία στις σταγόνες τής βροχής; Και, όμως, η βροχή αποτελείται από σταγόνες Έτσι κι η ζωή μας ολόκληρη! Αποτελείται -μέσα στα 50, 80, 100 χρόνια που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος- αποτελείται ολόκληρη ή από κακίες ή από αρετές, αυτές που σημειώθηκαν στην καθημερινότητα της ζωής μας. Γι’ αυτόν τον λόγο, ας προσέξουμε. Όλα έχουν βαρύνουσα σημασία ή για τη Βασιλεία τού Θεού την αιώνια, ή για την Κόλαση την αιώνια . Στο χέρι μας είναι να δουν τα μάτια μας και να αξιοποιήσουμε δεόντως την καθημερινότητα της ζωής.

78η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὀφειλέτης ποίας ὀφειλῆς εἶσαι;

†.Σεβασμιώτατε, αγαπητοί μου αδελφοί, κάθε παραβολή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που είναι μία όμορφη, μικρή ή μεγάλη ιστορία, γεμάτη από πλούσια διδάγματα, μοιάζει με έναν απέραντο αιγιαλό, που καθώς περπατάς βρίσκεις κοχυλάκια με μύρια σχήματα και χρώματα, που όταν τα πάρεις στα χέρια σου χαίρεσαι την αγάπη και τη σοφία του Θεού. Ένα τέτοιο κοχυλάκι ας σκύψουμε να πάρουμε σήμερα από τον αιγιαλό της παραβολής του χρεοφειλέτου δούλου.

«Εἶπεν ὁ Κύριος· ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ. Ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων…» (Ματθ. 18, 23-35) και τα λοιπά.

Το κοχυλάκι που θα πάρουμε σήμερα από την παραβολή αυτή είναι η έννοια του οφειλέτου και της οφειλής. Αυτό θα δούμε, αγαπητοί μου, γιατί, όπως θα δείτε, έχει μία ευρεία έννοια ο οφειλέτης και η οφειλή, ο χρεώστης και το χρέος. Τι σημαίνειοφειλέτης; Αυτός που οφείλει, αυτός που χρωστά κάτι σε κάποιον. Εδώ η ευαγγελική διδασκαλία εμφανίζει τον άνθρωπο ως οφειλέτη απέναντι στον Θεό. Αλλά γιατί;

Στην εβραϊκή γραμματεία ως χρέος εμφανίζεται το ποσόν των αμαρτιών. Να σας πω ένα παράδειγμα, που είναι εκπληκτικό. Όταν δεν τήρησαν την εντολή της αργίας του Σαββάτου οι Εβραίοι, όπως και της αγραναπαύσεως κάθε επτά χρόνια, μετά από τον Νόμο που πήραν, τον 15ο αιώνα π.Χ.

Κάπου τον 6ο αιώνα π.Χ, ο Θεός επιτρέπει να οδηγηθούν οι Εβραίοι του νοτίου βασιλείου αιχμάλωτοι στην Βαβυλώνα· εκεί είναι γνωστό ότι έμειναν εβδομήντα χρόνια. Ο Θεός εξηγεί: «Είναι τα χρόνια, που τα μάζεψα, όσο δουλεύατε τις αργίες και δεν τηρούσατε τις αγραναπαύσεις και τα λοιπά· όλα αυτά μαζεύονται εβδομήντα χρόνια. Εβδομήντα χρόνια θα καθήσετε στην αιχμαλωσία. Οπότε τα χωράφια σας θα δεχθούν την αγρανάπαυση, την ανάπαυση, όσο εσείς, χωρίς να λογαριάζετε την εντολή μου, τα καλλιεργούσατε». Είναι εκπληκτικό. Είναι πραγματικά εκπληκτικό, αν το σκεφθεί κανείς.

Λέμε στην κυριακή προσευχή: «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν», και άφησε τα χρέη μας, τις οφειλές μας. Ερμηνεύει ο Ζηιγαβηνός: «ὀφείλημα γὰρ καὶ τὸ ἁμάρτημα, ὡς καὶ αὐτὸ ποιοῦν ὑπεύθυνον τὸν ἄνθρωπον, ὥσπερ καὶ τὸ χρέος». Δηλαδή: χρέος είναι και το αμάρτημα, που καθιστά υπεύθυνο τον άνθρωπο, όπως ακριβώς και το χρέος. Όλες οι παραβάσεις του καθήκοντος προς τον Θεό, αγαπητοί μου, είναι χρέη προς τον Θεό.

Θέλετε να δείτε το θέμα θεολογικότερα και βαθύτερα; Ο Θεός μας έδωσε κάτι να διαχειριστούμε, ένα κεφάλαιο· και τώρα του οφείλουμε όχι μόνο να επιστρέψουμε το κεφάλαιο, αλλά και τον τόκο του. Δανείστηκα την φράση από άλλη παραβολή του Κυρίου, την παραβολή των ταλάντων ή των δραχμών. Τι ακριβώς είναι στην πραγματικότητα; Ο Θεός μας δάνεισε το κατ’ εικόνα και μας ζητάει το καθ’ ομοίωσιν. Εάν λοιπόν το κατ’ εικόνα είναι τόσο βαρύ, μύρια τάλαντα, ένα υπέρογκο ποσό, δείχνει τι μας έδωσε ο Κύριος αλλά και τι ζητά. Θα το επαναλάβω: μας έδωσε το κατ’ εικόνα και ζητά το καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή μας έδωσε τη δυνατότητα του αγιασμού και ζητάει την τελειότητα και τον αγιασμό.

Όταν μιλάμε όμως για καθήκον προς τον Θεό, αυτό είναι μιας δευτέρας ποιότητος αρετή προς τον Θεό. Το ακούσατε καλά; Δευτέρας ποιότητος είναι η επιτέλεση του καθήκοντος. Η πρώτης ποιότητος αρετή ως κίνητρο έχει την αγάπη. Αφού όμως η αγάπη του Θεού μέσα μας πάγωσε, κρύωσε, τότε κάθε σχέση μας με τον Θεό έγινε καθήκον, έγινε χρέος· δηλαδή ξεκίνησε από την αγάπη, και έγινε χρέος, ξέπεσε. Έστω όμως, και σαν χρέος να το πάρουμε, οφείλουμε να το αποδώσουμε, ο, τι ανήκει είς τον Θεό.

Λέμε : «Έχω χρέος να γηροκομήσω τους γονείς μου». Μα αυτό δεν είναι θέμα χρέους· είναι θέμα αγάπης. Από χρέος θα γηροκομήσουμε τους γονείς μας, ή από αγάπη προς αυτούς;… Εάν το πάρεις ως χρέος, είναι δευτέρας ποιότητος αρετή· εάν το πάρεις ώς θέμα αγάπης, είναι πρώτης ποιότητος αρετή. Και το συναντάμε αυτό, όταν βλέπουμε ανθρώπους να λένε: «Εμένα δεν μου έγραψες το χωράφι εκείνο που έχεις. Γράψε μου το χωράφι, κι εγώ θα σε πάρω στο σπίτι μου, μάνα μου, πατέρα μου». Κατάντημα!... Για το χωράφι θα πάρεις τη μάνα σου και τον πατέρα σου να τους γηροκομήσεις, όχι διότι τους αγαπάς;…

Όταν από την αγάπη ξεπέφτουμε στο χρέος, όπως είδατε, σίγουρα πέφτουμε σε μία δεύτερης ποιότητος αρετή. Εν τούτοις ο Θεός το δέχεται αυτό, δηλαδή δέχεται αυτή τη μίνιμουμ προσφορά, την ελάχιστη προσφορά. Μα αν και το καθήκον δεν εκπληρωθεί, αυτό το ελάχιστο δηλαδή που είπαμε ότι είναι δευτέρας ποιότητος, τότε δεν καθιστά τον άνθρωπο χρεοφειλέτη έναντι του Θεού; Αυτή είναι η έννοια του χρεοφειλέτου, αγαπητοί μου, όπως μας την παρουσιάζει η παραβολή.

Και το χρέος, λέει η παραβολή, ανερχόταν στο ποσόν των μυρίων χρυσών ταλάντων. Για να πάρουμε μία ιδέα αυτού του ποσού, αρκεί να σας αναφέρω ότι η Γαλιλαία και η Περαία, δύο ολόκληρες επαρχίες, στην εποχή του Χριστού, πλήρωναν ετήσιο φόρο στον Αντίπα διακόσια τάλαντα. Εδώ όμως έχουμε μύρια τάλαντα, δηλαδή δέκα χιλιάδες χρυσά τάλαντα. Και το ένα τάλαντο, με τη σημερινή αξία, την πραγματική, ως χρυσός, όχι την αρχαιολογική, το ένα τάλαντο ισοδυναμεί με διακόσιες σαράντα χρυσές λίρες Αγγλίες· συνεπώς δέκα χιλιάδες τάλαντα είναι ισοδύναμα με δύο εκατομμύρια τετρακόσιες χιλιάδες (2.400.000) χρυσές λίρες! Όχι χαρτονομίσματα· χρυσές λίρες!

Η παραβολή θέλει να δείξει το χρέος των αμαρτιών μας έναντι του Θεού. Και αν θέλετε, θέλει να δείξει, όπως σας είπα, θεολογικά, πόσο μεγάλο πράγμα είναι το κατ’ εικόναπου μας έδωσε ο Θεός, αλλά και τι πρέπει να αποδώσουμε ως προς το καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή να ομοιάσουμε του Θεού, αφού μας δίνει την δυνατότητα προς τούτο.

Αλλά, θα μου πείτε, είναι οι αμαρτίες μας τόσο πολλές; Ναι, πάρα πολλές. Είναι οι αμαρτίες των λογισμών, οι αμαρτίες των λόγων, οι αμαρτίες των πράξεων… κι αυτές κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε ημέρα, κάθε χρόνο, για μια ολόκληρη ζωή! Τι μαζεύεται!... Και μόνη μία αμαρτία, είναι βαρύτατη έναντι του Θεού.

Αν και δεν έχω χρόνο, θα σας δείξω πόσο βαρειά είναι η αμαρτία, λίγο σύντομα, μ’ ένα παράδειγμα που κι άλλες φορές σας το έχω πει. Αν κάποιο παιδάκι ενοχλεί, μπορώ να θυμώσω και να του δώσω ένα χαστούκι. Αυτό βάζει τα κλάματα, και τίποτε άλλο· η πράξη μου δεν θα έχει παρακάτω συνέπειες. Αν ένας από σας κύριος ενοχλεί, μπορώ να θυμώσω, να σηκωθώ και να του δώσω πάλι ένα χαστούκι. Αυτό όμως θα έχει κάποιες συνέπειες, αναμφισβήτητα. Αν πάω, παρακαλώ, στον Πρωθυπουργό ή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του δώσω ένα χαστούκι, το πράγμα διαφέρει· η πράξη μου θα έχει σοβαρές συνέπειες. Άρα οι συνέπειες της πράξεώς μου εξαρτώνται από την αξία του κάθε ανθρώπου, από το αξίωμά του. Εάν τώρα δώσω ένα χαστούκι στον Θεό, δηλαδή αμαρτήσω, τότε ποια είναι η αμαρτία μου απέναντί Του και ποιες οι συνέπειές της; Άπειρος ο Θεός, άπειρη και η αμαρτία, γι’ αυτό και αιώνια η Κόλαση. Λένε μερικοί: «Μα, μια στιγμή αμάρτησα· αιώνια θα τιμωρούμαι; Είναι δικαιοσύνη αυτή του Θεού;». Λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Ναι, αλλά δεν λογάριασες όμως ότι η αμαρτία σου είναι άπειρη μπροστά στον άπειρο Θεό».

Αλλά δεν είναι μόνο το χρέος της αμαρτίας, αγαπητοί μου, ως παραβάτες του θελήματος του Θεού· πρέπει να έχουμε και την αίσθηση του χρεώστου, του οφειλέτου, για κάθε τι.Είμαι χρεώστης. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό, ξέρετε. Αν εγώ σας πω ότι είμαι χρεώστης απέναντί σας, τι θα λέγατε; Καμιά φορά, ας πούμε, μας φέρνετε ένα καρπούζι. Λέω στον μοναχό που είναι στην κουζίνα: «Δεν μου λες· ήταν υποχρεωμένος αυτός να μας φέρει το καρπούζι;». «Όχι» μου λέει. «Είδες;… Όχι!» Δηλαδή; Δηλαδή εμείς είμαστε χρεώστες, σ’ εσάς, σ’ όλη την οικουμένη, σ’ όλη την κτίση. Εμείς είμαστε χρεώστες. Εάν ο καθένας έτσι μιλά, τότε είναι πολύ σπουδαίο αυτό. Όταν σου δώσει ή ο Θεός ή ο άνθρωπος κάτι, εφόσον δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να σου δώσει, τότε θα πρέπει να αισθανθείς μεγάλη την ευγνωμοσύνη, μεγάλη την ευεργεσία. Μην πεις ότι οι γονείς σου σε γέννησαν, σ’ έφεραν στον κόσμο, και είναι υποχρεωμένοι να σου δώσουν περιουσία. Εσύ είσαι υποχρεωμένος απέναντι στους γονείς σου, και όχι αυτοί σ’ εσένα. Έτσι πρέπει να αισθανόμαστε, ότι εμείς έχουμε το χρέος.

Μήπως αυθαιρετώ λέγοντας αυτά; Όχι. Να τι λέει ο Κύριος: «Τίς δὲ ἐξ ὑμῶν δοῦλον ἔχων ἀροτριῶντα ἢ ποιμαίνοντα, ὃς εἰσελθόντι ἐκ τοῦ ἀγροῦ ἐρεῖ, εὐθέως παρελθὼν ἀνάπεσε,ἀλλ᾿ οὐχὶ ἐρεῖ αὐτῷ· ἑτοίμασον τί δειπνήσω, καὶ περιζωσάμενος διακόνει μοι ἕως φάγω καὶ πίω, καὶ μετὰ ταῦτα φάγεσαι καὶ πίεσαι σύ;». ποιος, λέει, από σας έχει έναν δούλο που τον στέλνει στα χωράφια να οργώσει και κάνει δουλειές, όταν γυρίσει τον περιποιείται τον δούλο; Κανένας. Αλλά τι του λέει; Ετοίμασέ μου, βάλε την ποδιά σου,περίζωσε, ετοίμασέ μου να φάω και να πιω, εγώ το αφεντικό σου, και μετά από μένα θα φας και θα πιεις. «Μὴ χάριν ἔχει τῷ δούλῳ ἐκείνῳ ὅτι ἐποίησε τὰ διαταχθέντα;». Μήπως, λέει, το αφεντικό οφείλει χάρη στον δούλο εκείνον που εκπλήρωσε ό,τι του είχε παραγγείλει και διατάξει; «Οὐ δοκῶ», λέει ο Κύριος, δεν νομίζω. «Οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκά 17, 7-10) Κι εσείς, όταν τηρείτε τις εντολές, μην πείτε ότι ο Θεός σας χρωστά.

Ξέρετε, αγαπητοί μου, ότι ζούμε αυτό το κλίμα, αυτό το πνεύμα; Ξέρετε ότι οι περισσότεροι από τους χριστιανούς μας ζουν αυτό το κλίμα; Ποιο; Θα πάω να ανάψω ένα κεράκι, και θα υποχρεώνω τον Θεό να μου δώσει εκείνο που θέλω. Κάνω ένα τάμα, και υποχρεώνω τον Θεό να μου δώσει εκείνο που του ζήτησα. Όχι, λέει ο Κύριος, αλλά θα λες: «είμαστε αχρείοι δούλοι, κι εκείνο το οποίο οφείλαμε να κάνουμε το κάναμε».

Ώστε λοιπόν χρεώστες. Είναι μια ψυχολογία πολύ σπουδαία. Αν σταθούμε πάντοτε ως χρεώστες απέναντι στον Θεό, είναι μεγάλο πράγμα· πολύ μεγάλο πράγμα. Ναι, είμαστε δούλοι του Χριστού, και είμαστε χρεώστες. Ξέρετε γιατί; Όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, «ἠγοράσθημεν γὰρ τιμῆς» (Α’ Κορ. 6, 20) γιατί αγοραστήκαμε κατόπιν αντιτίμου. Ποιο είναι το αντίτιμο; Η θυσία του Χριστού πάνω στον σταυρό. Ήμασταν δούλοι του Διαβόλου· αλλά ο Χριστός κατήργησε τον Διάβολο. Και το ρήμα καταργώ δεν θα πει τον εξαφανίζω· θα πει τον θέτω εκτός ενεργείας. Το καταργώ αυτό θα πει εδώ· ετυμολογήστε την λέξη, και θα το βρείτε. Και ο Χριστός μας εξαγοράζει στον σταυρό Του, και τώρα γινόμαστε δούλοι του Χριστού. Θυμάστε εκείνο το τροπάριο που λέει «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι…» (Τροπάριο των Μακαρισμών του Όρθρου της Μ. Παρασκευής, μετά την ανάγνωση του ς’ ευαγγελίου) και τα λοιπά; Και όπως γράφει στους Κολασσαείς ο Απόστολος, «χαρισάμενος ἡμῖν πάντα τὰ παραπτώματα, ἐξαλείψας τὸ καθ’ ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου, προσηλώσαν αὐτὸ τῷ σταυρῷ» (Κολ. 2, 14) Δηλαδή μας συγχώρησε όλες τις αμαρτίες μας, αφού μας ακύρωσε το εις βάρος μας χειρόγραφον, που είχε γίνει από τις διατάξεις του Νόμου. Ποιο είναι αυτό το χειρόγραφον; Είναι η συναλλαγματική, να το πω έτσι με μια σύγχρονη έκφραση. Υπογράφεις μια συναλλαγματική ότι οφείλεις στον τάδε χρόνο να πληρώσεις το τάδε ποσό· αυτό είναι το χειρόγραφον. Και αυτό το συμβόλαιο των χρεών μας και των οφειλών μας το κάρφωσε επάνω στον σταυρό Του ο Χριστός, πλήρωσε για μας! (Ακάθιστος Ύμνος, οίκος κβ’: «Χάριν δοῦναι…») Τώρα όμως η δουλειά μας στον Χριστό ουσιαστικά είναι ελευθερία, όπως το είδαμε να το λέει εδώ ο απόστολος Παύλος. (Α’ Κορ. 7, 22) Μας ελευθερώνει. Τώρα πλέον είμαστε χρεώστες, χρεοφειλέτες της αγάπης του Χριστού. Χρεοφειλέτες της αγάπης Του! Ο Παύλος ονομάζει τον εαυτό του δούλο Χριστού. (Ρωμ. 1, 1. Γαλ. 1, 10. Κολ. 4, 7. Τίτ. 1, 1. κ.ά.) Γιατί; Γιατί αισθάνεται το μεγάλο χρέος έναντι της αγάπης του Χριστού, που τον απήλλαξε από τη δουλεία του Νόμου. Λυπάμαι που δεν έχω πιο πολύ χρόνο, να σας τα κάνω αυτά πιο λιανά.

Πράγματι είμαστε χρεώστες, χρεοφειλέτες της αγάπης του Χριστού. Όταν γνωρίζουμε τι εργάστηκε η αγάπη του Θεού σ’ εμάς, τότε ἐν ἐλευθερίᾳ βέβαια γινόμαστε χρεοφειλέτες της αγάπης Του. Ο Παύλος ελευθερώθηκε, αλλά και σκλαβώθηκε. Σε τι σκλαβώθηκε; Όπως ξέρετε, ο Παύλος δεν ήταν μισθωτός· δεν έγινε Απόστολος γιατί έπαιρνε χρήματα. Ο Παύλος εκφράζει την αγάπη του στον Χριστό, και την εκφράζει με την δούλωσή του σ’ Αυτόν. Πώς; Όταν ο Κύριος ρώτησε τον απόστολο Πέτρο «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλείων τούτων;», δηλαδή Σίμων Ιωνά, με αγαπάς περισσότερο από όλους αυτούς, τους μαθητές μου; Ο Σίμων είπε καταφατικά: «Σε αγαπώ, Κύριε». Και ο Κύριος του απαντά: «ποίμαινε τὰ πρόβατά μου»· αν μ’ αγαπάς, τότε ποίμαινε τα πρόβατά μου, δηλαδή να ασκείς το ποιμαντικό έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. (Ιωάν. 21, 15-17)

Και ο Παύλος το ίδιο. Ο Παύλος καλείται από τον Χριστό, ελευθερώνεται από τη δουλεία του Νόμου, και τότε αγαπά. Κι επειδή αγαπά, στρέφεται στην διακονία του Ευαγγελίου για τη σωτηρία των ανθρώπων. Και θα τον ακούσουμε να γράφει στην Προς Ρωμαίους:«Ἕλλησί τε καὶ βαρβάροις, σοφοῖς τε καὶ ἀνοήτοις, ὀφειλέτης εἰμί»· στους Έλληνες, που είναι πολιτισμένοι, και στους βαρβάρους, που είναι απολίτιστοι, στους σοφούς και στους μη σοφούς, είμαι χρεώστης. Τι χρεώστης; Να κηρύξω το Ευαγγέλιο. Και ξέρετε γιατί είμαι χρεώστης; Γιατί ο Κύριος με εξαγόρασε από τη δουλεία του Νόμου. Του χρεωστώ λοιπόν ευγνωμοσύνη, του χρεωστώ αγάπη· γι’ αυτό είμαι χρεοφειλέτης. Και αυτή η οφειλή -προσέξτε- δεν είναι καθηκοντολογική, δεν είναι χρέος, αλλά καρπός της αγάπης.

Έτσι έχουμε και μιας δευτέρας μορφής οφειλή· είναι η οφειλή της αγάπης. Όχι των χρεών των αμαρτιών, αλλά η οφειλή της αγάπης, που μας ελευθερώνει από την οφειλή του καθήκοντος, αλλά και του χρέους εκ των αμαρτιών. Με αυτό το πνεύμα ακούμε τον Κύριο και τους Αποστόλους να μας λένε: «Εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας». (Ιωάν. 13, 14) Εάν, λέει, εγώ ο Κύριος, ο Διδάσκαλος, ένιψα τα πόδια σας, κι εσείς -είδατε;- οφείλετε μεταξύ σας να νίπτετε τα πόδια, δηλαδή ο ένας να υπηρετεί τον άλλο.

«Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί, λέει ο Απόστολος Παύλος, τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν». (Ρωμ. 15, 1) Εμείς οι δυνατοί οφείλουμε να κρατάμε τις αδυναμίες των αδυνάτων. Ακόμη θα πει ο Παύλος: «ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα». (Εφεσ. 5, 28) Αλλά, σ’ αυτή την παραγγελία του Παύλου, θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: Αγαπάς τη γυναίκα σου, ω άνδρα, επειδή σου λέει ο Κύριος να την αγαπάς, ή γιατί την αγαπάς; Δηλαδή επειδή έχεις χρέος να την αγαπάς, ή γιατί πραγματικά την αγαπάς; Αν την αγαπάς από ένα χρέος, τότε είναι δευτέρας ποιότητος· αν όμως την αγαπάς από πραγματική αγάπη, τότε είναι πρώτης ποιότητος αρετή, πρώτης ποιότητος αγάπη.

Επίσης θα πει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ἐκεῖνος -ὁ Κύριος- ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε· καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι». (Α’ Ιωάν. 3, 16) Εκείνος, λέει, για μας έδωσε τη ζωή Του· έτσι κι εμείς οφείλουμε για τους αδελφούς να θέσουμε τις ζωές μας. Και η οφειλή αυτή, θα το επαναλάβω άλλη μία φορά, δεν είναι καθήκον, αλλά αγάπη.

Σεβασμιώτατε και αγαπητοί μου αδελφοί, η παραβολή του Κυρίου μας εμφάνισε έναν δούλο οφειλέτη μυρίων ταλάντων, δηλαδή έναν πολύ αμαρτωλό, εφόσον οι αμαρτίες μας είναι χρέη και οφειλές στον Θεό. Όμως ποτέ μη βρεθούμε τέτοιοι οφειλέτες. Αν αμαρτάνουμε, να σπεύδουμε να ζητούμε συγγνώμη και συγχώρεση από τον Κύριο, αφού είναι αγαθός και ελεήμων και συγχωρητικός· αυτό άλλωστε είναι η διήκουσα γραμμή της παραβολής του χρεοφειλέτου δούλου, η έννοιά της. Το ίδιο και με τους αδελφούς· να ζητάμε απ’ αυτούς συγχώρεση, αλλά και εύκολα να τους συγχωρούμε όταν μας φταίνε. Τέτοιες οφειλές γρήγορα πρέπει να εξοφλούνται.

Μένει όμως μία οφειλή· η οφειλή της αγάπης προς τον Θεό και η οφειλή της αγάπης προς τον άλλο άνθρωπο. Κι η οφειλή αυτή οφείλει να αυξάνεται. Και θα αυξάνεται με τη βαθύτερη και όλο βαθύτερη επίγνωση του τι μας έδωσε ο Θεός. Η ενανθρώπηση, ο σταυρός, οι διαρκείς ευεργεσίες, υλικές και πνευματικές, η υιοθεσία, η αιώνια μακαριότητα, είναι εκείνα που όσο τα κατανοούμε, τόσο περισσότερο μεγαλώνει μέσα μας η αίσθηση της οφειλής. Όλα αυτά να βαθαίνουν μέσα μας και να αισθανόμαστε τι οφείλουμε στον Θεό. Το ίδιο και στους ανθρώπους πρέπει να κάνουμε, με την οφειλή της αγάπης. Γι’ αυτό και ο μέγας Παύλος έγραφε στους Ρωμαίους, κλείνοντας με τούτο τον λόγο μας: «μηδενὶ μηδὲν ὀφείλετε εἰ μὴ τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους», (Ρωμ. 13, 8) δηλαδή: σε κανέναν τίποτα να μη χρωστάτε, παρά μόνο το να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, που είναι το χρέος της αγάπης!

506η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: 
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.