Οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Θεοῦ.

†.Κάποια μέρα, αγαπητοί μου, θέλησε ο Ιησούς να επισκεφτεί την πόλιν Ναΐν. Τον ακολουθούσαν οι μαθηταί Του και όχλος πολύς. Όταν έφθασαν εις την πύλην της πόλεως, γιατί ήταν πόλις οχυρωμένη, την ίδια στιγμή, «ἐξεκομίζετο», όπως μας σημειώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς». Κάποιος που είχε πεθάνει. Ήταν νεκρό κάποιο παλικάρι, νεανίσκος χαρακτηρίζεται και μονογενής μιας χήρας γυναίκας. Την όλη εκφορά συνόδευε αρκετός κόσμος, που ήλθαν βέβαια να παρηγορήσουν αυτήν την πενθούσα μάνα. Η συνάντησις έγινε εκεί, στην πύλη της πόλεως. Ο όχλος που ηκολούθει και οι μαθηταί τον Κύριον και ο όχλος που ηκολούθει τη νεκρώσιμη εκφορά.

     Τότε ο Κύριος λυπήθηκε αυτήν τη γυναίκα, πραγματικά ήταν αξιολύπητη, και της λέγει: «Μή κλαῖε». Δηλαδή, «Μην κλαις». Και τότε πλησίασε το φέρετρο, που έκειτο εκεί νεκρός ο νεανίσκος. Αυτοί που τον μετέφεραν, στάθηκαν. Και τότε ο Κύριος, σαν το πιο φυσικό πράγμα, αποτείνεται προς τον νεκρόν νεανίσκον και του λέγει: «Νεανίσκε, σοι λέγω, ἐγέρθητι». «Νεανίσκε, Εγώ σου το λέγω: ‘’Σήκω επάνω’’». Και ο νεανίσκος ανεκάθισε μέσα εις το φέρετρό του και άρχισε να ομιλεί!

      Ομολογουμένως ήταν ένα θαύμα καταπληκτικόν. Όλοι γύρω εξέστησαν. Και φοβήθηκαν. Γιατί ό,τι έχει σχέση με τον αόρατον κόσμον, τον πνευματικό κόσμο, φοβίζει και τρομάζει φοβερά τον άνθρωπο. Και σημειώνει ο Λουκάς: «Ἒλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ». Όλους τους κατέλαβε φόβος. Δόξαζαν τον Θεό κι έλεγαν ότι «μεγάλος προφήτης μάς επισκέφθη», «ἐγήγερται», δηλαδή «στάθηκε στον λαό μας μέσα». Και ότι «επεσκέφθη ο Θεός τον λαόν Του». Το θεωρούσαν ότι ήταν μία επίσκεψις του Θεού αυτό, εν προσώπω βέβαια Ιησού Χριστού, τον Οποίον εξελάμβαναν ως μέγαν προφήτην.

     Αλλά όταν ο λαός έλεγε ότι ο Θεός επεσκέφθη τον λαόν Του, πώς το εννοούσε; Μπόρεσε να συλλάβει την προσωπική επίσκεψη του Θεού; Ότι ήταν προσωπικά παρών ο Θεός; Αυτό μπόρεσε να το συλλάβει ο λαός; Όταν οι Ραββίνοι, οι διδάσκαλοι του Νόμου, διάβαζαν στον λαό την προφητεία του Βαρούχ, που λέγει ότι «Μετά τοῦτο-δηλαδή μετά από τη δημιουργία του φωτός και του σύμπαντος κόσμου- ἐπὶ γῆς ὤφθη(:εις την Γην ενεφανίσθη, Αυτός που είπε ‘’ Γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς’’ στη Γη έγινε ορατός)καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη(:και συνανεστράφη τους ανθρώπους)». Πώς και οι Ραβίνοι και ο λαός μπορούσαν να εννοήσουν αυτήν την προφητείαν;

     Το να μεταφερθεί ο αόρατος και πνευματικός Θεός στον χώρο της Γης και της ύλης, θα έμενε πάντοτε κάτι το ακατανόητον. Πώς είναι δυνατόν; Πώς όμως μπορούσαν τότε να εξηγήσουν κάποιες τόσο ρεαλιστικές εκφράσεις των προφητών οι Ραββίνοι; Πώς μπορούσαν να τις εξηγήσουν; Αν έπρεπε να ερμηνεύσομε, πώς θα εξηγούσαμε; Σίγουρα η ερμηνεία θα εγίνετο κατά μεταφοράν και κατά αλληγορίαν κλπ. Φερ’ ειπείν, εκεί που λέγει: «ἔστησαν οἱ πόδες αὐτοῦ»(του Θεού· ἔστησαν, στάθηκαν τα πόδια Του. Πού; Εκεί εις το όρος των Ελαιών. Ἒστησαν τα πόδια Του). Ε, πώς θα το ερμηνεύσομε αυτό; Πώς; Ο Θεός έχει πόδια; Απλώς μεταφορικώς. Απλώς αλληγορικώς, όπως σας είπα. Δηλαδή ότι ο Θεός δίνει την εύνοιά Του, δίνει την προστασία Του, εγγίζει την Γην, δίδει το αγαθόν· αλλά ότι ο Θεός προσωπικά θα ήταν παρών κατά τρόπον απτόν, που να Τον πιάνεις, να Τον εγγίζεις, τούτο θα ήταν ακατανόητο. Γιατί ο λαός δεν μπορούσε, μα ούτε και οι Ραββίνοι, να φανταστούν την Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου. Δεν μπορούσαν. Ερμήνευαν, παρά τη σαφήνειαν των προφητών, ερμήνευαν αλληγορικά. Γιατί; Γιατί υπήρχε ένας ορθολογισμός. Μα είναι δυνατόν ποτέ; Αφού μέχρι σήμερα σε πολλούς υπάρχει και δη Χριστιανούς μας, αυτός ο ορθολογισμός. Είναι δυνατόν ποτέ ο Θεός να είναι ἐγγιζόμενος; Είναι δυνατόν; Κατά ρεαλιστικόν δε τρόπον, ε; Όχι μεταφορικώς. Λέει εκεί στον προφήτη Ησαΐα ότι: «Ἐγώ εἰμι Θεός ἐγγίζων». Ναι. Αλλά εκεί θα μπορούσαμε να το πούμε ότι θα ήτο αλληγορικόν. Δηλαδή «είμαι κοντά». Αλλά κατά τρόπον που να πιάνω, να πιάνω, ε, να πιάνω, να άπτομαι Αυτού του Θεού, πώς είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν ποτέ; Πώς λοιπόν μπορούσε ο λαός να αντιληφθεί αυτήν την επίσκεψη του Θεού, όταν είπε ότι ο Θεός μάς επεσκέφθη· που πολύ ορθά βέβαια λέγει ότι ο Θεός επεσκέφθη τον λαό Του, αλλά πώς; Αυτό το πώς…

     Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του προφήτου Ιωάννου και Βαπτιστού, δοξάζει τον Θεό, όταν γέννησε το παιδάκι του και λέγει προφητικότατα, είπε μίαν ωδήν: «Εὐλογητὸς Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὅτι ἐπεσκέψατο καὶ ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ(«γιατί επεσκέφθη τον λαό Του και έδωσε την λύτρωση». «Ἐποίησε». Είναι πιο δυνατό το «ἐποίησε» από το «έδωσε». Δηλαδή εργάστηκε το θέμα της σωτηρίας). «Ἐν οἷς ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἀνατολὴ ἐξ ὕψους ἐπιφᾶναι τοῖς ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένοις». Δύο φορές χρησιμοποιεί το ἐπεσκέψατο, το ρήμα «ἐπισκέπτομαι».

     Εντούτοις, εντούτοις, έρχεται ο Θεός στη Γη κατά τρόπον όπως το είπαν οι προφήται, όπως το έβαλε εις το στόμα των το Πνεύμα το Άγιον, κατά τρόπον αισθητόν. Αφού βεβαίως ενεδύθη, ντύθηκε τη Δημιουργία Του. Έγινε άνθρωπος. Ο Ψαλμωδός θαυμάζει και ερωτά: «Τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνῄσκῃ αὐτοῦ; Ἢ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν;». «Κύριε», λέει, «τι είναι ο άνθρωπος, ποιος είναι επιτέλους αυτός ο άνθρωπος που τον θυμάσαι; Ή απόγονος ανθρώπου που τον επισκέπτεσαι; Ποιος είναι;».

     Αλλά εδώ έχομε μίαν αποκάλυψη. Για να επισκέπτεται ο Θεός τον άνθρωπον κατά τρόπον αισθητόν, με την Ενανθρώπηση, σημαίνει ποίαν αξίαν έχει ο άνθρωπος, σαν εικόνα του Θεού. Όταν φθάνει δηλαδή ο Θεός να επισκέπτεται κατ’ αυτόν τον τρόπον και να εργάζεται την Ενανθρώπηση, τότε ποιος είναι ο άνθρωπος; Πάρα πολύ μεγάλη αξία. Βλέπομε ο ένας τον άλλον, βλέπομε τα μικρά παιδιά, βλέπομε τους ηλικιωμένους και λέμε: «Ε, καλά ποιος είναι αυτός; Ένας γέρος άνθρωπος, ένα παιδάκι». Δεν μπορούμε να συλλάβομε την αξία «άνθρωπος». Ήταν ανάγκη να τύχει αποκαλύψεως. Κι εδώ έχομε ίσως το πιο δυνατό επιχείρημα, ποια είναι η αξία του ανθρώπου, όταν ο Θεός γίνεται άνθρωπος.

     Έτσι λοιπόν, εις την Ενανθρώπησι, έχομε μίαν σαφεστάτην αποκάλυψιν. Ανάμεσα στον Θεό Λόγο και τον άνθρωπο, υπάρχει μία αμοιβαία έλξις. Αλλιώτικα δεν θα ήταν δυνατόν να συνέβαινε η Ενανθρώπησις. Ένας έρως· που μένει βέβαια αυτός ο έρως ακατανόητος. Και η δική μας αγάπη, δυστυχώς έχει ατονίσει. Και έχει διαστραφεί. Αντίθετα, η δική Του αγάπη, του Θεού Λόγου μένει αναλλοίωτη. Μας δημιούργησε, μας έπλασε, μας αγαπά, δεν έχει μεταβολές στα αισθήματά Του υπέρ των ανθρώπων. Δημιουργεί τους πρωτοπλάστους, τους τοποθετεί εις τον ωραίον παράδεισον, που λέγεται μάλιστα και «παράδεισος τρυφῆς». Τρυφή θα πει απόλαυσις. Μετά, που ήταν ένα θαυμάσιον ενδιαίτημα, κατοικία δηλαδή ο παράδεισος, κατοικία του ανθρώπου. Εν συνεχεία δε, όταν τοποθέτησε ο Θεός τον άνθρωπο εις τον Παράδεισο, τι έκανε; Τον επεσκέπτετο! Τον επεσκέπτετο!

    Τι θα κάνομε στη Βασιλεία του Θεού; Θα Τον βλέπομε και θα μας βλέπει. Αυτό είναι το ύψιστον αγαθόν. Μη σας κάνει εντύπωση. Όπως ακριβώς, όταν παντρέψομε το παιδί μας, κάνομε επίσκεψη στο σπίτι Του. Γιατί; Για να το βλέπομε και να μας βλέπει. Τίποτε άλλο. Βέβαια το «τίποτ’ άλλο», μια κουβέντα. Απ’ αυτήν τη θεωρία, από το βλέπω, απορρέουν όλα τα αγαθά. Η ειρήνη, η αγάπη, η χαρά και και και…

      Οι πρωτόπλαστοι δε, όταν τους επεσκέπτετο ο Θεός Λόγος, δεν μπορούμε να κατανοήσομε πώς ήταν αυτή η επίσκεψις, γιατί βέβαια ακόμη δεν είχε ενανθρωπήσει ο Θεός Λόγος, οι πρωτόπλαστοι ωστόσο δεν εκπλήσσονται για τις επισκέψεις του Θεού Λόγου. Να πουν: «Α!». Δεν εκπλήσσονται. Μάλιστα θα λέγαμε θεωρούσαν το πιο φυσικό πράγμα να τους επισκέπτεται ο Θεός Λόγος. Ακατανόητα, βλέπετε, ακατανόητα πράγματα… Όταν όμως αμάρτησαν, κρύπτονται, ενοχλούνται από την επίσκεψη του Θεού Λόγου. Όχι γιατί, θα λέγαμε, είναι γιατί φοβήθηκαν την παράβαση της εντολής. Όχι γιατί φοβήθηκαν την παρουσία του Θεού Λόγου. Αφού ήσαν συνηθισμένοι σε αυτό. Προσέξατέ το. Ήσαν συνηθισμένοι. Γι’ αυτούς η επίσκεψις του Θεού Λόγου, θα  επαναλάβω, ήταν το πιο φυσικόν, φυσικόν πράγμα. Όπως και η ανάστασις του υιού της χήρας ήταν το πιο φυσικό πράγμα. Γιατί; Γιατί ο θάνατος δεν είναι φυσικό πράγμα· είναι παράλογον. Και ο Χριστός τι έκανε; Μία πράξη φυσική. Επαναφέρει τη ζωή· γιατί η ζωή είναι το φυσικόν πράγμα. Όχι ο θάνατος. Μία καρικατούρα μέσ’ τη δημιουργία είναι ο θάνατος. Χωρίς βεβαίως να είναι ο Θεός εισηγητής του θανάτου· αλλά εισηγητής του θανάτου είναι ο διάβολος και η αμαρτία των πρωτοπλάστων. Έτσι λοιπόν κι εδώ, τι φυσικότερον να μας επισκέπτεται ο Θεός Λόγος. Κι επειδή η θέα του Θεού δεν ήτο πλέον δυνατόν εις τους πρωτοπλάστους, μετά την πτώση τους, να υπάρχει, γι΄αυτό τώρα ο Θεός αποσύρεται.

     Απεσύρθη ο Θεός. Αλλά δεν άφησε, όπως λέει σε μία του ομιλία ο Απόστολος Παύλος στα Λύστρα, δεν άφησε τον εαυτόν Του αμάρτυρον, χωρίς να δίνει την μαρτυρία Του. Δίνει τη μαρτυρία Του τώρα έμμεσα. Βρέχει. Είναι δόξα του Κυρίου αυτό. Γιατί; Πρέπει να ποτιστεί η Γη. «Καὶ ἐμέθυσας τοὺς αὔλακας αὐτῆς», λέει ένας Ψαλμός. «Τα αυλάκια, που είναι εκεί φυτεμένα, ό,τι είναι φυτεμένα- κοιτάξτε, τι ωραία έκφρασις: «ἐμέθυσας». Πίνω κρασί, θα πει λίγο. Όταν πιω πολύ, μεθώ. Σημαίνει «Έδωσες τόσο νερό, ώστε εμέθυσες τη Γη, τους αύλακας της Γης· που είναι εκεί τα φυτά». Αυτό είναι δόξα του Θεού. Βγαίνει ο ήλιος. Είναι δόξα του Θεού. Όπως πέρασαν την Ερυθρά Θάλασσα οι Εβραίοι. Δεν είναι τίποτα το εκπληκτικόν. Είπε ο Θεός: «Και τώρα, θα δείτε την δόξαν μου». Τι ήταν η δόξα Του; Το ότι πέρασαν ἀβρόχοις ποσί, με άβρεχτα πόδια οι Εβραίοι την Ερυθρά θάλασσα. Αυτές είναι ενέργειες του Θεού. Έτσι ο Θεός δεν άφησε τον εαυτόν Του αμάρτυρον, χωρίς μαρτυρίαν. Μόνο που δεν υπήρχε πια η άμεσος θέα. Αυτό δεν υπήρχε.

     Μέχρι, μέχρι που ενεδύθη ο Θεός Λόγος, γιατί Εκείνος μας εδημιούργησε, ενεδύθη τη Δημιουργία Του και ήλθε ανάμεσά μας κατά τρόπον αισθητόν. Αλλά και αυτό από αγάπη. Γιατί μας αγαπούσε. Συνέβη όμως τούτο. Όταν ήλθε, σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο 1^ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του: «Εἰς τὰ ἴδια ἦλθε(:ήλθε σε μας), καὶ οἱ ἴδιοι (:οι δικοί Του και μάλιστα ο λαός Του) αὐτὸν οὐ παρέλαβον». Δεν Τον δέχθηκαν. Ήλθε, αλλά δεν Τον δέχτηκαν. Και ακόμη λίγο πιο κάτω, θα πει: «Καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω». «Και ο κόσμος», λέγει, «δεν Τον εγνώρισε». Γιατί δεν Τον εγνώρισε; Μήπως επειδή ήλθε με αυτό το ταπεινό σχήμα; Μα, ήλθε άνθρωποι, με ταπεινό σχήμα, γιατί ο πρόγονός σας, ο Αδάμ, ήθελε να πάρει κάτι παραπάνω από το σχήμα που είχε. Ζητούσε την ισοθεΐαν. Το πάθος εκείνο που έπασχε και ο διάβολος. Και το εισηγήθη εις τον Αδάμ. Δεν ήταν ο απλός Αδάμ. Ζήτησε την ισοθεΐαν. Κι έπεσε. «Γι΄αυτό λοιπόν έρχομαι εγώ αντίθετα. Έρχομαι ταπεινός, απλός. Μπορείς να με δεχθείς; Μπορείς αυτό να το κατανοήσεις; Να με ανακαλύψεις μέσα ακριβώς σ’ αυτήν την ταπείνωσή μου; Ταπείνωση, όχι με την έννοια της αρετής. Με την έννοια του εξευτελισμού». Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: «δούλου μορφήν λαβών». «Επήρε», λέει, «μορφή δούλου».

   Ωστόσο, αυτό είναι κάτι που εκπλήσσει. Αλλά δεν μπορέσαμε να το γνωρίσουμε. Προσπάθησε να μας βοηθήσει να το γνωρίσουμε. Ότι μας επεσκέφθη. Ωστόσο η θέα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη περιορίστηκε μόνον εις τους δικαίους. Στον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ. Κι εκεί βέβαια αινιγματωδώς. Όταν ο Αβραάμ πέφτει σε μίαν έκστασιν… του είπε πολλά εκεί ο Θεός. Όταν ο Ιακώβ στον ύπνο του παλεύει με κάποιον, ερχόμενος πίσω εις τη γην Χαναάν, παλεύει, παλεύει… Και του λέγει: -«Άφησέ με να φύγω». -«Δεν σε αφήνω». -«Άφησέ με να φύγω». -«Δεν σε αφήνω εάν δεν με ευλογήσεις». Του λέγει: «Ε, από δω και μπρος δεν θα λέγεσαι Ιακώβ(που θα πει πτερνιστής. Δεν ήταν βεβαίως όνομα περιωπής. Ονομάστηκε έτσι, γιατί είχε πιάσει την φτέρνα, γενόμενος δίδυμος του Ησαύ. Πτερνιστής. Είναι άσχημη κατάστασις). «Θα λέγεσαι Ισραήλ». Δηλαδή ηγαπημένος. Βλέπετε λοιπόν ότι εμφανίζεται ο Θεός, αλλά αινιγματωδώς. Στον λαό; Εμφανίζεται με τις ενέργειές Του, με όλα εκείνα τα καταπληκτικά. Φερ’ ειπείν, ρίχνει το μάνα. Σαράντα ολόκληρα χρόνια. Ούτε μία ώρα, ούτε μία μέρα, ούτε μία εβδομάδα. 40 χρόνια. Αυτό είναι μία ενέργεια του Θεού. Έτσι εμφανίζεται, έμμεσα ο Θεός, δια των ενεργειών Του. Μόνο με εκείνα τα θαυμαστά που μπορούσε να βιώνει ο λαός.

      Γι΄αυτό, η Ενανθρώπησις του Θεού Λόγου είναι κεντρικόν γεγονός της Ιστορίας. Τελείως βέβαια ακατανόητον, αλλά πραγματικό, ρεαλιστικό. Ο Θεός λοιπόν επισκέπτεται και τις επιμέρους, θα λέγαμε, ανθρώπινες καρδιές. Και τις επιμέρους ανθρώπινες καρδιές. Λέει ο Κύριος στην Αποκάλυψη, είναι στο τρίτο κεφάλαιο: «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω». «Να, στάθηκα, μπροστά στην πόρτα του οίκου της υπάρξεώς σου. Και χτυπώ. Και κρούω». Δεν λέγει «έκρουσα». Λέει «κρούω». Πράξη διαρκείας. «Ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν(θα μπω μέσα) καί δειπνήσω μετ' αὐτοῦ καί αὐτός μετ' ἐμοῦ». «Θα καθίσω στο τραπέζι, θα δειπνήσει αυτός μαζί μου κι εγώ μαζί του». Κι εδώ συναντούμε εκφράσεις αδιανόητα οικείες. «Χτυπάω την πόρτα». «Θύρα» είναι η προαίρεσις της υπάρξεως του ανθρώπου. Και η «κρούσις του κρούοντος την θύραν» είναι εκείνα τα μικρά-μικρά θαύματα, τα καθημερινά, που ανοίγουν και φωτίζουν τον νου και την καρδιά. Για να πει ο πιστός: «Ποιος είσαι, Κύριε; Ποιος κρούει; Τι είναι αυτό που βιώνω;». Είναι εκείνα που δημιουργούν το θάμβος και την έκπληξιν.

     Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έχει  μία ωραία περικοπή στα Άπαντά του. Επιτρέψατέ μου να σας τη διαβάσω σε απόδοση: «Κατά καιρούς και ανεπαίσθητα πέφτει σε όλο το σώμα μία τρυφή και αγαλλίασις, που γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει, έως ότου ο άνθρωπος θεωρήσει όλα τα επίγεια, στάχτη, σποδόν και σκύβαλα. Αυτά συμβαίνουν την ώρα της προσευχής ή της αναγνώσεως ή στη συνεχή μελέτη, που απλώνεται η διάνοια και τότε θερμαίνεται ο νους. Ακόμα, αυτή η τρυφή συμβαίνει ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο. Σαν να κοιμάται κανείς, αλλά δεν κοιμάται. Και όταν έλθει αυτή η τρυφή, η απόλαυσις, που σφύζει σε όλο το σώμα, ο άνθρωπος τότε νομίζει ότι αυτό είναι η Βασιλεία του Θεού». Και αυτή η κατάστασις, πρέπει να σας σημειώσω, είναι χωρίς παραστάσεις, χωρίς εικόνες. Είναι ανεικόνιστος. Δεν είναι όνειρο. Δεν υπάρχει καμία εικόνα, μα καμία εικόνα. Μόνο ένα αίσθημα μακαριότητος απιθάνου. Και τότε εκεί ο άνθρωπος παίρνει μία γεύση της Βασιλείας του Θεού· που δεν μεταφέρεται ούτε με εικόνες, ούτε με λόγια. Είναι… πώς να σας το πω; Όπως ακριβώς μας δίνει κάποιος ένα μεζεδάκι, για να πάρομε μία γεύση ενός γεύματος που θα ακολουθήσει. Έτσι ο Θεός στέλνει αυτές τις γεύσεις, για να σου πει ποιο είναι το τραπέζι της Βασιλείας του Θεού. Προσέξτε, είναι πραγματικά αυτά. Σας ξαναλέγω, δεν είναι όνειρον. Δεν είναι ύπνος, δεν είναι ξύπνιος. Είναι μία κατάστασις που ο άνθρωπος έχει πλήρη συνείδηση του εαυτού του. Αν υπάρξει ένας θόρυβος, θα ήθελε να μην υπάρξει, για να μην τελειώνει ποτέ αυτή η κατάστασις. Έχει πλήρη συνείδηση του εαυτού του.

      Αγαπητοί, η καρδιά είναι ο χώρος συναντήσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Και οι μεγάλες χαρές του ανθρώπου. Μετά την ανάσταση των νεκρών, δεν θα είναι μόνον η καρδιά τόπος συναντήσεως του Θεού. Αλλά ο όλος άνθρωπος. Γι΄αυτό γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ἀγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα(:ακόμη δεν φανερώθηκε τι θα είμαστε) οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐάν φανερωθῇ (:γνωρίζομε ότι όταν θα φανερωθεί… -Το ἐάν είναι όχι υποθετικό, αλλά χρονικό) ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα(:θα είμεθα όμοιοι με Εκείνον. Όπως ήταν σαρκωμένος και θεωμένος) ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι». «Γιατί θα Τον δούμε όπως είναι». Θα Τον δούμε όπως είναι.

    Ακόμη είναι και τούτο το ρεαλιστικό· που αρχίζει από τη Γη και εκπληρούται στη Βασιλεία του Θεού· που λέγει ο Θεός και στην Παλαιά και στην Καινή. Το χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος: «Καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός». Θα περπατήσω ανάμεσά τους. «Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί (λέει ο Παύλος: «έχοντες αυτές τις υποσχέσεις»),καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς(:ας καθαρίσουμε τον εαυτόν μας) ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ».

      Γι΄αυτό, ας προσέχομε τη ζωή μας, το ήθος μας, την πίστη μας, την καρδιά μας. Γι΄αυτό λέγει η Γραφή: «Οὐαὶ ὑμῖν τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν καρδίαν(«Αλίμονο σε εκείνους που έχασαν την καρδιά τους», λέει η Σοφία Σειράχ)· Καὶ τί ποιήσετε ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;». Τα»ι θα κάνετε όταν θα σας επισκεφθεί ο Κύριος;». Ο Ισραήλ έχασε την καρδιά του. Και είπε ο Χριστός: «Αλίμονό σου, Ισραήλ -από το όρος των ελαιών το είπε- οὐκ ἔγνως(:δεν εγνώρισες) τήν ἐπισκοπήν σου -«ἐπισκοπή» θα πει επίσκεψις- ὃτι σε ἐπεσκέφθη ὁ ᾋγιος τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Κύριός σου». «Δεν το γνώρισες». Έχασε την καρδιά του. Όπως και πολλοί άνθρωποι χάνουν την καρδιά τους. Οι επισκέψεις του Θεού και δυνατές είναι και υπέροχες. Αρκεί ο Θεός να βρίσκει τόπο. Και ο τόπος είναι η καρδιά. Τότε, κατ’ αλήθειαν, λέγει, ο πιστός ότι δέχεται θείες επισκέψεις. Γιατί ο Θεός είναι πολύ κοντά μας και μας αγαπά. Και αγαπά να μας επισκέπτεται.

695η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία ἐπί τῶν κυμάτων.

†.Μετά από τον χορτασμόν των πεντακισχιλίων, αγαπητοί μου, που ακούσαμε την περασμένη Κυριακή στην ευαγγελικήν περικοπή, βλέπομε να ακολουθεί ένα περιστατικόν, εκτάκτως σπουδαίον σε συμπεράσματα. Όσο οι μαθηταί εμοίραζαν τα κομμάτια του άρτου, τον άρτον, στο πλήθος, που ήταν σε πρασιές και εδέχετο την ευλογημένη τροφή από τον Κύριον, εδέχοντο από το πλήθος, που εθαύμαζε δια το καταπληκτικόν αυτό θαύμα -να πολλαπλασιαστεί η τροφή η υλική- να λέγει στους μαθητάς ότι ο Διδάσκαλος ήτο σπουδαίος. Σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Οἱ οὖν ἄνθρωποι, ἰδόντες ὃ ἐποίησε σημεῖον ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης ὁ ἐρχόμενος εἰς τὸν κόσμον». «Αυτός», λέει, «είναι αυτός που περιμένομε, ο προφήτης. Ο μέγας προφήτης, όπως τον είχε προφητεύσει ο Μωυσής. Να στείλει», λέγει, «ο Θεός, μέγαν προφήτην όπως εμένα», γιατί ο Μωυσής ήτο εις τύπον του Ιησού Χριστού.Βλέποντας λοιπόν αυτό το θαύμα ο κόσμος θαυμάζει. Και θαυμάζοντας, λέγει αυτά εις τους μοιράζοντας τα κομμάτια του ψωμιού, εις τους μαθητάς.

      Η πρόθεσις λοιπόν του πλήθους ήτο να ανακηρύξουν τον Ιησούν εκεί εις την έρημο, βασιλέα. Σημειώσατε δε ότι οι Εβραίοι ήσαν κάτω από την ρωμαϊκήν κατοχήν και προ της ρωμαϊκής κατοχής, εκατοντάδες χρόνια, έζησαν ξενικήν κατοχήν. Έτσι, ο εθνικός πόθος για απελευθέρωση ήταν πια ώριμος και ζητούσαν τη δεδομένη στιγμή, ώστε και τις προφητείες ακόμη των προφητών που ανεφέροντο εις το μέγα θαύμα του Μεσσίου, να τις έχουν διαφοροποιήσει και να τις αισθάνονται ότι έπρεπε να πραγματωθούν μέσα στα όρια και τα πλαίσια της εθνικής των απελευθερώσεως.

      Ο Ιησούς γνωρίζει πολύ καλά την πρόθεση του πλήθους, όπως και την επίδραση που εδέχθησαν οι μαθηταί Του από τα ψιθυρίσματα του πλήθους. Γι΄αυτό σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης- η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι από τον Ματθαίο, αλλά μας εξηγεί όμως το φαινόμενον ο Ιωάννης- : «Ἰησοῦς οὖν γνοὺς ὅτι μέλλουσιν ἔρχεσθαι καὶ ἁρπάζειν αὐτὸν ἵνα ποιήσωσιν αὐτὸν βασιλέα, ἀνεχώρησε πάλιν εἰς τὸ ὄρος αὐτὸς μόνος». Ο Ιησούς, λέγει, επειδή γνώριζε ότι θα ήρχοντο - προσέξτε το ρήμα- «ἁρπάζειν αὐτὸν», να τον αρπάξουν, που σημαίνει ότι παρά τη θέλησή Του θα ήτο η ανακήρυξίς Του εις βασιλέα. Γι΄αυτό ο Κύριος προλαβαίνει τους μεν μαθητάς, όπως μας λέγει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αναγκάζει να μπουν εις το πλοίον -και τους αναγκάζει διότι δεν ήθελαν να αποχωριστούν από τον Κύριον, αλλά και τους αναγκάζει ακόμη γιατί είχαν αισθανθεί ότι μπορούσε κάτι εκεί εις την έρημον να γίνει, μία πλήρωσις των προσδοκιών των εθνικών. Τους αναγκάζει λοιπόν, με το ζόρι, να μπουν μέσα εις το πλοιάριο και να Τον περιμένουν απέναντι. Αυτός δε μόνος διαλύει τα πλήθη και ανέρχεται σε κάποιο ύψωμα, σε κάποιο βουνό, δια να προσευχηθεί.

     Έτσι βλέπομε, αγαπητοί μου, εδώ ότι ο Κύριος αποχωρίζεται από τους μαθητάς. Ίσως είναι η πρώτη φορά που ο Κύριος αποχωρίζεται από τους μαθητάς Του. Και ήτο ανάγκη αυτό να γίνει. Και τους αφήνει ακριβώς, πρώτον να αντιληφθούν ότι ζητούσαν μεγάλα και ζητούσαν σπουδαία, ενώ δεν μένουν παρά μόνον εις την ανθρωπίνη των φύση, η οποία είναι αδύναμος και χωρίς τον Χριστόν στη ζωή των, δεν θα μπορέσουν τίποτε να πραγματοποιήσουν.

     Τι συνέβη; Όταν μπήκαν στο πλοιάριον, και μας λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ότι είχαν απομακρυνθεί από την παραλία της λίμνης 25-30 στάδια(το στάδιον είναι 60 μέτρα) δηλαδή περίπου ένα ναυτικό μίλι, περίπου 1800 μέτρα, αν δεχθούμε 30. Περίπου ένα ναυτικό μίλι. Τότε ήρθε άνεμος σφοδρός, επέπεσε επί της λίμνης και ανετάραξε την λίμνην σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι έμπειροι εκείνοι ψαράδες να τρομοκρατηθούν από τη δυνατή εκείνη τρικυμία. Και να αισθάνονται ότι είναι πια τα τελευταία της ζωής τους. Και το χειρότερο γι’ αυτούς· δεν ήταν μαζί τους ο Ιησούς. Τους αφήνει λοιπόν μόνους, να αντιληφθούν την αδυναμία τους, την ασθένειά τους. Αγαπητοί μου, είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να καταλάβομε κάποτε, σε μία βαθιά αυτογνωσία, ότι δεν είμαστε τίποτα χωρίς τον Θεό. Εκείνο που είπε ο Κύριος: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», είναι αληθές. Και αυτό το «οὐδέν», δεν είναι μόνον απλώς, θα ’λεγε κάποιος, «να χτίσω το σπίτι μου ή να φτιάξω την οικογένειά μου». Και αυτά βεβαίως. Αλλά εάν όμως ο Κύριος τα δίδει ενώ εμείς δεν Τον επικαλούμεθα και δεν Τον χρειαζόμεθα, μας τα δίδει κατά παραχώρησιν μέσα σε ένα πλαίσιο φυσικόν. Έκανε τον άνθρωπο, του είπε να αυξάνει και να πληθύνεται και να προκόβει στη ζωή του. Με βάση αυτήν την αρχικήν ευλογίαν. Συνεπώς το δίδει ο Θεός, είτε ο άνθρωπος τον προσέχει τον Θεόν, είτε όχι, κατά παραχώρησιν. Όταν όμως είναι κατ’ ευλογίαν, εκεί που είναι πραγματικά αδύνατος η επιτυχία του ανθρώπου χωρίς τον Χριστόν, είναι η σωτηρία. Το είπε ο Ίδιος: « Ἐγώ εἰμι ἡ ὀδός». Πώς θα πας, άνθρωπε, εις τον Πατέρα, πώς θα αποκτήσεις την Θεογνωσίαν(Θεό-γνωσίαν) εάν δεν βαδίσεις την οδόν που λέγεται Ιησούς Χριστός; Δεν βαδίσεις την πεπατημένην οδόν της ανθρωπίνης φύσεως του Θεού Λόγου, δια να γνωρίσεις τον άγνωστον Θεόν Λόγον και τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιον. Είναι αδύνατον λοιπόν. Είναι αδύνατον πράγματι, χωρίς τον Ιησούν Χριστόν να πετύχομε τη σωτηρία μας. Μα εάν όλα είναι σπουδαία, η σωτηρία είναι το μέγιστον. Και εάν τη σωτηρία δεν επιτύχει κανείς, τότε τι επέτυχε; Τίποτα δεν πέτυχε.

       Ακόμη ο Κύριος αφήνει μόνους τους μαθητάς, για να τους δώσει ένα μάθημα. Ότι δεν μπορούν να εφησυχάζουν εάν οι ίδιοι δεν αγωνιστούν, με το να νομίζουν ότι έχουν τον Ιησούν μαζί τους και ότι όλα θα πάνε καλά. Έτσι, με την δοκιμασίαν αυτήν του πειρασμού, δηλαδή την τρικυμία, ταράζει τα νερά της λίμνης, δια να αφυπνίσει τους μαθητάς να αντιληφθούν ότι πρέπει να αγωνιστούν. Τι να αγωνιστούν; Να αγωνιστούν για να σώσουν τη ζωή τους μέσα στο πλοιάριον; Όχι αυτό. Να επικαλεστούν τον Κύριον. Και να νιώσουν ότι πρέπει να αγωνίζονται στη ζωή τους, για να είναι ο Θεός μαζί τους.

     Τρίτον. Ο Κύριος τούς αφήνει να παλεύουν με τα κύματα της λίμνης, για να τους προετοιμάσει στην απουσία τη δική Του. Την λέξη «απουσία» την βάζω εντός εισαγωγικών. Διότι ο Κύριος είναι πανταχού παρών. Ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, με τη θεανθρωπίνη Του φύση είναι πανταχού παρών. Είπα «με τη θεανθρωπίνη Του». Ένεκα της υποστατικής ενώσεως. Είναι πανταχού παρών. Συνεπώς, πρέπει να μάθει τους μαθητάς να αισθάνονται ότι είναι ο Κύριος, παντού βέβαια αλλά χωρίς να Τον βλέπουν. Έτσι, να αισθάνονται ότι ζουν, αγωνίζονται, «απόντος»-εντός εισαγωγικών- του Κυρίου. Ότι ο Κύριος απουσιάζει. Ο Κύριος έφυγε. Έφυγε στους ουρανούς. «Εγώ τώρα τι θα κάνω εδώ εις την γην;». Διότι θα έλεγαν «Ε, είναι ο Κύριος εδώ εις την γην· ό,τι πει Εκείνος, αυτό θα κάνω». Πρέπει να ενεργοποιήσω τον εαυτόν μου, για να δω τι μπορώ να κάνω εδώ εις την γην. Δεν πρέπει λοιπόν να εφησυχάζω. Δεν πρέπει να μένω έτσι. Και πρέπει να αισθάνομαι ότι πρέπει να κυνηγήσω από πίσω τη δική Του την παρουσία. Να κυνηγήσω από πίσω τη Χάρη τη δική Του. Εκείνη με κυνηγούσε. Τώρα είναι καιρός να την κυνηγήσω εγώ. Γιατί; Γιατί την έχασα. Φαινομενικά. Γιατί έχασα την παρουσία του Χριστού. Φαινομενικά. Ξέρετε εκείνο το παιγνίδι του κυνηγητού που παίζαμε άμα είμαστε μικρά παιδιά. Εκείνον που εκείνος κυνηγούσε έπιανε, τον χτυπούσε στην πλάτη, εκείνο το αντιστροφή, σαν χαμένος, άρχισε να κυνηγάει τους άλλους. Αυτό ακριβώς το παιχνίδι, ας μου επιτραπεί η εικόνα που είπα, γίνεται ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό. Ο Θεός κυνηγάει πρώτος τον άνθρωπον. Ο άνθρωπος αλλοιώνεται. Αισθάνεται την παρουσία Του. Και μόλις νιώσει την παρουσία του Θεού ο άνθρωπος, τον χάνει τον Θεό. Τότε μέσα του γεννιέται η εμπειρία της αναζητήσεως του Θεού. Και τότε κυνηγάει ο άνθρωπος τον Θεό. Σ’ αυτό το αλλεπάλληλον κυνηγητόν δημιουργείται η εμπειρία της πνευματικής ζωής, η εμπειρία του Θεού. Αυτό τώρα κάνει εδώ ο Κύριος. Απουσιάζει· για να Τον αναζητήσουν.

     Και ακόμα ένα τέταρτον σημείον. Έπρεπε οι μαθηταί να αντιληφθούν ότι εκείνοι που έχουν υπερήφανα αισθήματα και υπερήφανα φρονήματα, χάνουν την χάρη του Θεού. Και αν μεν είναι ευλαβείς άνθρωποι, τότε την χάνουν την χάρη του Θεού παιδαγωγικά. Να νιώσουν τη φτώχειά τους και να την αναζητήσουν. Όταν όμως είναι ανευλαβείς, τότε την χάνουν καταδικαστικά τη χάρη του Θεού. Πώς μπορεί κανείς να χάνει τη χάρη του Θεού; Όταν είναι υπερήφανος. «Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται». Πέστε μου, ποιος δεν ένιωσε ποτέ λογισμούς υπερηφανείας; Ποιος ποτέ δεν ένιωσε αισθήματα υπερηφανείας; Αλλά χωρίς να παύσει να είναι ανευλαβής. Όμως, εγκαταλείπει εδώ τώρα ο Θεός, για να σου πει ότι μόνον με την ταπείνωση θα έχεις τη χάρη Του και όχι με την υπερηφάνειά σου. Όταν μπαίνομε σε περιπέτειες, αγαπητοί μου, να το ξέρομε, έχομε χάσει την χάρη του Θεού. Οι μαθηταί έχασαν την παρουσία και μπήκαν στην περιπέτεια της τρικυμίας. Και ο άνθρωπος που ζει μέσα στην υπερηφάνειά του, δέχεται τις ποικίλες περιπέτειες. Έχετε ακούσει πολλές φορές -ο λαός το έχει διαισθανθεί αυτό- ότι: «Πολύ γελάσαμε σήμερα, μη μας έρθει κανένα κακό, Θεός φυλάξοι», λέμε. Γιατί συνδέομε το ότι πολύ γελάσαμε και πολύ χαρήκαμε, με το να έρθει τώρα μία συμφορά; Υπάρχουν δύο λόγοι. Ο ένας λόγος είναι ο φθόνος του σατανά. Δεν θέλει να βλέπει τον άνθρωπο να χαίρεται και τότε έρχεται και τον καρπαζώνει. Αλλά παραχωρούντος του Αγίου Θεού. Το δεύτερον είναι…, ουσιαστικά το ίδιο με το πρώτο, εφόσον κανείς μέσα στη χαρά του μπορεί να δέχθηκε επιδράσεις υπερηφανείας για μια επιτυχία, τον αφήνει ο Θεός, τον εγκαταλείπει. Αλλά, όταν αφήνει ο Θεός, πηγαίνει ο διάβολος. Και τότε έρχεται η συμφορά, έρχεται η καρπαζιά, επιτρέψατέ μου, ο κόλαφος. Ναι. Είχα σήμερα μία επιτυχία; Αύριο θα έχω μία περιπέτεια. Έχω σήμερα ένα αίσθημα ασφαλείας; Αύριο θα έχω ένα αίσθημα ανασφαλείας. Αισθάνομαι τα πόδια μου να πατούν γερά στο έδαφος; Αύριο θα αισθάνομαι το έδαφος να τρέμει. Αυτά ας τα καταλάβομε. Όταν τα φιλοσοφούμε, όταν τα βαθαίνομε, είναι η παιδαγωγία του Θεού. Να μας δώσει να καταλάβομε ότι δεν μπορούμε να σταθούμε χωρίς τον Θεό. Και ότι χρειαζόμαστε την ταπείνωση. Δεν πρέπει να υπάρχει η υπερηφάνεια.

     Σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης πάλι το εξής: «Καὶ ἐμβάντες εἰς τὸ πλοῖον ἤρχοντο πέραν τῆς θαλάσσης εἰς Καπερναούμ -ενώ δηλαδή οι μαθηταί ταξίδευαν-. Καὶ σκοτία ἤδη ἐγεγόνει καὶ οὐκ ἐληλύθει πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς». Είχε γίνει σκοτάδι. Νύχτωσε. Και ο Ιησούς δεν είχε έλθει μαζί τους. Αυτός που έχει κενόδοξα φρονήματα, όπως είχαν οι μαθηταί όταν μπήκαν στο πλοιάριο, για να γίνουν σύμβουλοι και Υπουργοί του βασιλέως Μεσσίου που θα ανεδεικνύετο, αυτοί που καταλαμβάνονται από ένα σκοτάδι στον νου και στην καρδιά. Είναι το σκότος που επιφέρει γενικά η αμαρτία, ειδικότερα η υπερηφάνεια. Και δεν βλέπει ο άνθρωπος. Ο Ιησούς είναι μαζί τους. Δεν Τον βλέπουν. Η Χάρις του Θεού τους περιπολεί. Αλλά δεν την αισθάνονται. Διότι υπάρχει το σκότος του νου. Ακόμα δεν έχει έρθει ο φωτισμός. Το σκοτάδι αυτό που σας είπα, που γεννούν τα κενόδοξα φρονήματα.

    «Ἡ τε θάλασσα -λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης- ἀνέμου μεγάλου πνέοντος διηγείρετο». «Αλλά και η θάλασσα», λέγει, «εφόσον εδέχετο τον άνεμο τον σφοδρόν, είχε μεγάλη θαλασσοταραχή». Ακόμα και η  κτίσις έρχεται εναντίον του ανθρώπου. Είναι εκείνα τα ανάποδα που έρχονται όλα μαζί. Το προσέξατε; Μόλις μας έρθει κάτι ανάποδο, έρχεται και δεύτερο, έρχεται και τρίτο, όπως ακριβώς δέχεται κανείς τους κολάφους, τον ένα μετά τον άλλον, απανωτά. Και λέγει κάποτε ο άνθρωπος: «Κύριε, Κύριε…», όπως και οι μαθηταί φώναξαν όταν είδαν -η τελευταία τους τρομάρα…- τον Ιησούν επί των υδάτων, να περιπατεί επί των υδάτων κάπου στις τρεις τη νύχτα. Σκοτάδι, τρικυμία και βλέπουν μία σκιά και είπαν: «Το φάντασμά μας θα είναι, ο άγγελός μας θα είναι, ο άγγελος που είμαστε όλοι εδώ μέσ’ το πλοίο, όχι για να μας σώσει, αλλά για να μας καταστρέψει». Υπήρχε η αντίληψη ότι άμα δει κανείς τον άγγελό του θα πεθάνει. «Ήρθε η ώρα μας λοιπόν να πεθάνομε, να πνιγούμε εδώ μέσα στη λίμνη». «Καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν». Φώναξαν οι άνθρωποι που ήσαν μεσ’ το πλοιάριο, οι μαθηταί. Είναι οι απανωτές συμφορές, που στο τέλος ο άνθρωπος βγάζει κραυγή. Και επάνω στην κραυγή του ακούει: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε». «Πάρετε θάρρος· Εγώ είμαι. Μη φοβάστε». Είναι παρήγορο, αγαπητοί μου, πραγματικά παρήγορο, όταν ο άνθρωπος ακούσει αυτήν την φωνήν.

      Μας λέγει το ιερό κείμενο του Ματθαίου ότι όταν ο Κύριος μπήκε στο πλοιάριον, κατάπληκτοι οι μαθηταί απ’ ό,τι ζούσαν, εβίωναν, «προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ». Έπεσαν και Τον προσκύνησαν, λέγοντας: «Είσαι αληθινά Υιός του Θεού». Κοιτάξτε· ανάρθρως. Υιός του Θεού. Όχι «ὁ Υἱός». Διότι ακόμη δεν γνωρίζουν Ποιος είναι ο Ιησούς.

    Αλήθεια, Ποιος είναι ο Ιησούς; Ποια είναι η ταυτότητα του Ιησού; Ποιος είναι ο Ιησούς; Τον είδαν οι μαθηταί, που Τον ηκολούθησαν, Τον είδαν τα πλήθη που εθαυματούργησε, Τον είδαν οι όχλοι που έφαγαν ψωμί από τα χέρια Του. Τον είδε ο Πιλάτος, ο Ηρώδης. Τον είδε ο Καϊάφας, ο Άννας, Τον είδε ο Ηρώδης και οι Ηρωδιανοί και οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς. Ποιος είναι; Αγαπητοί μου, ανοίξτε τα αυτιά σας και ακούστε. Διαβάζω από το βιβλίο του Ιώβ, 9 κεφάλαιο, 5-10 στίχοι. Ομιλεί ο Ιώβ. Και ομιλεί για τον Θεό, δια τον Κύριον της Παλαιάς Διαθήκης, τον Γιαχβέ, τον Κύριον. Και λέγει: «Ὁ σείων τὴν ὑπ᾿ οὐρανὸν ἐκ θεμελίων, οἱ δὲ στῦλοι αὐτῆς σαλεύονται-Αυτός που σείει αυτήν που είναι κάτω από τον ουρανό· τη γη δηλαδή. Και οι στύλοι της, δηλαδή τα θεμέλιά της κλονίζονται-· ὁ λέγων τῷ ἡλίῳ καὶ οὐκ ἀνατέλλει, κατὰ δὲ ἄστρων κατασφραγίζει –Αυτός που μπορεί να πει στον ήλιο να μην ανατείλει, Αυτός που κρατεί στα χέρια Του τα αστέρια και μπορεί να τα κλείσει και να τα σφραγίσει και να μη φωτίζουν-· ὁ τανύσας τὸν οὐρανὸν μόνος –Αυτός που άπλωσε τον ουρανόν, με τα τρισεκατομμύρια των αστέρων μόνος Του, χωρίς βοηθούς-, καὶ περιπατῶν ὡς ἐπ᾿ ἐδάφους ἐπὶ θαλάσσης –Αυτός που περπατεί σαν να είναι ξηρά, επάνω στα κύματα της θαλάσσης- · ὁ ποιῶν μεγάλα καὶ ἀνεξιχνίαστα, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός - Δεν υπάρχει αριθμός απ’ τα μεγάλα και τ’ ανεξιχνίαστα και τα εξαίσια που κάνει Αυτός ο Κύριος, που περιπατεί επί των κυμάτων της θαλάσσης σαν σε ξηρά-».

     Ποιος είναι ο Ιησούς; Αυτόν που θαυμάζει και υμνεί και θεολογεί ο Ιώβ. Είναι ο Γιαχβέ, ο Κύριος, ο Κύριος της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτός είναι. Εγνωρίσατε την ταυτότητά Του; Είναι η Ενυπόστατος Σοφία που ενηνθρώπησε και τώρα περιπατεί επί των κυμάτων. Είναι καταπληκτικό. Όταν λέγει «Ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε», αυτό το «Ἐγώ εἰμί» στην Παλαιά Διαθήκη το λέγει μόνον ο Κύριος, ο Κύριος της δόξης, ο Γιαχβέ. Αυτός λοιπόν τώρα λέγει στην Καινή Διαθήκη: «Ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε, Ἐγώ εἰμι». «Εγώ, ο μοναδικός Θεός, ο αληθινός Θεός». Ναι. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

    Αλλά εάν έχομε, αγαπητοί μου, τον Κύριο του ουρανού και της γης, έχομε δύο όψεις συναισθημάτων. Η μία όψις είναι ο φόβος. Οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης εφοβούντο προ της παρουσίας του Κυρίου. Αυτός που ενηνθρώπησε. Στο Σινά φοβούνται, τρέμουν. Αλλά και η άλλη όψις· η αφοβία. «Μὴ φοβεῖσθε, Ἐγώ εἰμι». Εκείνος που εγνώρισε λοιπόν τον αληθινόν Θεόν, έχει και τον φόβον και την αφοβία. Τον φόβον όταν αμαρτάνει, την αφοβία όταν τηρεί τις εντολές του Θεού, όταν Τον αγαπά.

     Είναι μεγάλα πράγματα αυτά, αγαπητοί μου. Έχομε τη μεγάλη ευλογία εμείς από τον Θεό να γνωρίζομε Εκείνον που περιεπάτησε επί της θαλάσσης. Είναι ο Ιησούς, ο μόνος αληθινός Θεός. Ας πράξομε ό,τι και οι μαθηταί. Να Τον προσκυνήσουμε. Και να Τον προσκυνούμε σε ολόκληρη τη ζωή μας. Και ενηνθρώπησε και μας είπε να μη φοβούμεθα για όλα μας τα υπαρξιακά προβλήματα. «Ποιος είμαι; Τι είμαι; Πού πηγαίνω; Τι είναι ο θάνατος; Τι είναι η ζωή; Τι θα γίνω;». Αυτά τα υπαρξιακά προβλήματα. Μας είπε να μη φοβόμαστε. Γιατί Εκείνος μας έχει σώσει. Ας είναι δοξασμένο το Άγιο Όνομά Του.

286η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ο Χριστός είναι λυτρωτής αλλά και κριτής της οικουμένης.

†.Και τώρα αγαπητοί μου συνεχίζουμε το θέμα μας.

Εις το υπόλοιπο του 14ου κεφαλαίου περιγράφονται δύο εικόνες. Η πρώτη, του θερισμού, που θεωρείται ο κόσμος ώς αγρός. Και η δευτέρα εικόνα, του τρυγητού και της ληνού, που πάλι θεωρείται ο κόσμος μία μεγάλη άμπελος και ένα πατητήρι, μία ληνός. Και οι δύο εικόνες είναι μία προεικόνιση της κρίσεως του κόσμου. Νά πώς το γράφει αυτό το ιερό κείμενο: «Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ νεφέλη λευκή, καὶ ἐπὶ τὴν νεφέλην καθήμενος ὅμοιος υἱῷ ἀνθρώπου, ἔχων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ στέφανον χρυσοῦν καὶ ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ δρέπανον ὀξύ./Καὶ ἄλλος ἄγγελος ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ναοῦ, κράζων ἐν φωνῇ μεγάλῃ τῷ καθημένῳ ἐπὶ τῆς νεφέλης· πέμψον τὸ δρέπανόν σου καὶ θέρισον, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ θερίσαι, ὅτι ἐξηράνθη ὁ θερισμὸς τῆς γῆς./καὶ ἔβαλεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τὴν νεφέλην τὸ δρέπανον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἐθερίσθη ἡ γῆ.» (Αποκ.14, 14 - 16)
   Και πρώτα η εικόνα του θερισμού. Που σας είπα είναι μία προεικόνιση της κρίσεως του κόσμου. Είναι μία θαυμασία εικόνα, λειτουργικά μάλιστα υπέροχη, και είναι γνωστή και από την Παλαιά και από την Καινή Διαθήκη.
   Ο όμοιος ανθρώπου, που κάθεται επί της νεφέλης είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που έρχεται ως κριτής του σύμπαντος κόσμο. Εδώ ίσως στην αντίληψη πολλών χριστιανών μας, δέν υπάρχει η εικόνα του Χριστού κριτού, αλλά μόνον η εικόνα του Χριστού λυτρωτού. Προσέξατέ το αυτό το σημείο. Έτσι, αφού μέσα τους δέν υπάρχει η εικόνα του Χριστού κριτού, θέλουν πάντοτε τον Χριστό συγκαταβατικό, συγχωρούντα πάντοτε, γλυκύ και αποδεχόμενο οποιαδήποτε κατάσταση. Είτε διορθωμένη είτε αδιόρθωτη. Χωρίς ποτέ αυτός ο γλυκύς Ιησούς να ελέγξει ή να κρίνει. Αλλά, η απεικόνιση του Χριστού ως Παντοκράτορος και κριτού εις τον τρούλο της μονής του Δαφνίου, που κυκλοφορούν μάλιστα και κάρτες, και πιστεύω όλοι θα έχετε δεί αυτόν τον τρομερό Χριστό.
Γιατί πάντοτε η αγιογραφία μας είναι δογματική, και δεν είναι νατουραλιστική, δέν ζωγραφίζει φυσικά σώματά, ζωγραφίζει δόγματα. Όταν έχει ένα μάτι ήπιο και ένα μάτι που το φρύδι σηκωμένο στο ίδιο πρόσωπο, άν δείτε μεμονωμένα τα μάτια, το ένα μάτι είναι γλυκό και ήπιο, το άλλο είναι φοβερό. Ένα χέρι εξαρθρωμένο, που δείχνει ότι ένα χέρι κριτού, παγκισμίου κριτού, δέν μπορεί να είναι χέρι ανθρώπινο. Ένα χέρι που μπορεί να στείλει τους ασεβείς στην κόλαση, δέν μπορεί να είναι ανθρώπινο. Νά γιατί η βυζαντινή αγιογραφία, η αγιογραφία της Εκκλησίας μας, δέν είναι αγιογραφία νατουραλιστική αλλά δογματική.
   Έτσι λοιπόν, σ' εκείνους οι οποίοι έχουνε μέσα τους την εικόνα ενός Χριστού γλυκέος, δέν μπορούν να δούν την εικόνα αυτή του Παντοκράτορος Χριστού, την θεωρούν ξένη στα αισθήματά τους, την θεωρούν αποκρουστική, και αν θέλετε και ίσως και αντιχριστιανική. Πρόκειται για μία πολύ σοβαρή ατελή αντίληψη που έχουνε περί του Χριστού, με συνέπεια να ζούν μία ζωή χωρίς συνέπεια. Διότι, όταν μέσα του ζουν έναν Χριστό που δέν θα κρίνει τις ανθρώπινες πράξεις, τότε γιατί να μη ζούν μιά ζωή ασυνεπή, μία ζωή αβαρίας, που ποτέ πραγματικά να μη θέλουν να διορθωθούν; Είναι εκείνο περίπου που γράφει ο Απόστολος Παύλος στην 2α προς Τιμόθεον επιστολή του, το γράφει για άλλο πράγμα εκεί, αλλά οι λέξεις όμως έρχονται να δώσουν το νόημα γι' αυτούς τους στίχους: «ἔχοντες (λέγει ο Απόστολος) μόρφωσιν εὐσεβείας, (σχήμα ευσεβείας) τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι.» (Β Τιμ. 3,5)
Ή εκείνο το άλλο: «πάντοτε μανθάνοντα καὶ μηδέποτε εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν δυνάμενα.» (Β Τιμ. 3,7)
Γιατί; Γιατί μέσα τους ζούν αυτήν τη λαθεμένη εικόνα του Χριστού, ότι δεν είναι, παρά μόνον λυτρωτής. Ο Χριστός είναι καί λυτρωτής είναι καί κριτής. Γι' αυτό και δέν μπορούν να δεχθούν την δευτέρα του Χριστού παρουσία. Δέν μπορούν να τη δεχθούν. Θα το πώ άλλη μία φορά. Επειδή είναι διάχυτη αυτή η αντίληψη. Ο Χριστός είναι λυτρωτής και κριτής. Εξ' άλλου δέν θα είχε νόημα η λύτρωσις εάν δεν ήταν κριτής. Διότι εκείνοι που θα λυτρωθούν, εκείνοι που θα ζήσουν στην βασιλεία του Θεού, πώς θα ζήσουν εάν δεν υπάρξει η κρίση;
   Η πρώτη λοιπόν του Χριστού επιφάνεια είναι λύτρωση. Η δευτέρα του Χριστού επιφάνεια είναι κρίση. Ο Χριστός λοιπόν έρχεται σαν κριτής, ως κριτής, κατά την δευτέρα του παρουσία. Το είπε ο ίδιος. Ματθαίος 24,30 «καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς.» Τα λόγια του Χριστού είναι απολύτως σύμφωνα με την εικόνα που μας δίνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Που λέγει ότι είδε επί νεφέλης ερχόμενον ώς υιόν ανθρώπου για να κρίνει τον κόσμο. Και έτσι μας λέγει ο ίδιος ο Χριστός, θα δούν τον υιόν του ανθρώπου, δηλαδή εμένα με την ανθρωπίνη μου φύση, διότι όπως θα ξέρετε, πιστεύω να το ξέρετε, δέν επιτρέπεται να υπάρχει ακροατής που να μήν το ξέρει αυτό, ότι ο Ιησούς Χριστός στον ουρανό είναι με την ανθρωπίνη του φύση. Προσέξατέ το, δέν την απέβαλε την ανθρωπίνη φύση. Δέν θα μπορούσε να αποβάλει εκείνο το οποίο λύτρωσε, έσωσε, αγίασε, θέωσε. Είναι λοιπόν με την ανθρωπίνη του φύση στον ουρανό. Στα δεξιά του Θεού Πατρός. Στην δόξα του Θεού Πατρός. Η ανθρωπίνη φύση. Θα 'ρθεί λοιπόν ώς Θεάνθρωπος πάντοτε και θα προβάλλεται η ανθρωπίνη φύση, γι' αυτό λέγει και στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο στο 25ο κεφάλαιο που μιλάει περί κρίσεως: « Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» δεν λέγει, όταν έλθει ο υιός του Θεού, αλλά ο υιός του ανθρώπου, διότι προβάλλεται η ανθρωπίνη φύση του Χριστού, που δείχνει ότι δέν θα μας κρίνει Θεός• θα μας κρίνει άνθρωπος. Γιατί θα μπορούσε να πεί ο άνθρωπος, Θεέ μου τι με κρίνεις; Εσύ είσαι Θεός και εγώ είμαι άνθρωπος. Δέν μπορείς να με κρίνεις εσύ εμένα. Γι' αυτό θα 'ρθεί να κρίνει ώς άνθρωπος. Άνθρωπος ανθρώπους. Μήν το ξεχνάτε ποτέ αυτό.
   Ο δέ Δανιήλ λέγει: «ἐθεώρουν ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν» (Δαν. 7,13)
   Ο Απόστολος Πέτρος όταν κλήθηκε στο σπίτι του "Κορνηλίου του εκατοντάρχου, μεταξύ των άλλων είπε και τα εξής: «καὶ παρήγγειλεν ἡμῖν
(ο Χριστός παρήγγειλε σε μάς) κηρῦξαι τῷ λαῷ καὶ διαμαρτύρασθαι (να δώσουμε την μαρτυρία μας στο λαό) ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ ὡρισμένος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ κριτὴς ζώντων καὶ νεκρῶν.» (Πραξ. 10,42)
Να πούμε στο λαό καθαρά- καθαρά ότι ο Ιησούς που πέθανε και αναστήθηκε και ανελήφθηκε, ο οποίος είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος, αυτός είναι ο κριτής ζώντων και νεκρών. Τι εννοεί νεκρών; Εκείνοι που πέθαναν και θα αναστηθούν και θα κριθούν. Διότι θα αναστηθούν όλοι, από τον Αδάμ και την Εύα και θα σταθούν όλοι ενώπιον του Χριστού για να κριθούν. Η εικόνα της κρίσεως για το πνευματικό άνθρωπο είναι ωφελιμοτάτη, αναγκαιοτάτη, έξω του ότι είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα, η εικόνα του κριτού Χριστού έχει παιδαγωγικά στοιχεία. Δημιουργεί τον φόβο του Θεού. Τον γονιμοποιό φόβο του Θεού. Και δημιουργεί με τον τρόπο αυτό, το υπέδαφος για να αναπτυχθεί η αρετή. Γιατί, αρχή σοφίας (αρετής, αυτό θα πεί σοφίας. Εβραϊκά ~ αρετή) αρχή σοφίας φόβος Κυρίου.

Απόσπασμα από την 62α ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Ιερά Αποκάλυψις ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἱερά Ἀποκάλυψις " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Πῶς ἐξηγεῖτε ή φράση «μωραίνει Κύριος, ὅν βούλεται ἀπολέσαι»;

†.Μιά άλλη ερώτηση λέει το εξής: “Πώς εξηγείται την φράση «μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται
ἀπολέσαι;»„
   Είναι γνωστό, ότι πράγματι μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται
ἀπολέσαι. Δηλαδή δεν του δίνει μυαλό να σκεφτεί μία σωστή λύση, σ' εκείνον που σκέπτεται ασεβώς. Και ο Θεός πήρε την απόφαση να τον καταστρέψει, να τον τιμωρήσει Δέν του δίνει μυαλό να σκεφτεί. Είναι αλήθεια; Είναι αλήθεια. Είναι έτσι. Έχουμε πάμπολλα τέτοια παραδείγματα, πάμπολλα μέσα και στην Αγία Γραφή, πάμπολλα και είς την Εκκλησιαστική μας Ιστορία.
   Μάλιστα, θυμάμαι κάποτε είχε συμμαχήσει, είναι στην Παλαιά Διαθήκη, την εποχή του Ελισσαίου, είχε συμμαχήσει ο βασιλιάς του Βόρειου Βασιλείου με το Νότιο Βασίλειο για να κάνουνε από κοινού έναν πόλεμο εναντίον ενός εχθρού Ανατολικά της πατρίδος των.
Ένας πόλεμος τον οποίον ο Θεός δέν τον ήθελε. Δέν έπρεπε να γίνει. Τότε είχε εμφανιστεί ο προφήτης Ελισσαίος, είπε ότι αυτό δέν πρέπει να γίνει. Ο βασιλιάς του Βόρειου Βασιλείου κατεβαίνει στο Νότιο Βασίλειο στα Ιεροσόλυμα, εκεί εμφανίζεται κάποιος άλλος προφήτης και λέει ότι: “δέν θα το κάνεις αυτό, δέν θα ευλογήσει ο Θεός αυτό το πράγμα.„ Και μάλιστα θύμωσε ο βασιλιάς και του λέει: “Άντε, πάντοτε όλο δυσάρεστα πράγματα μου λες.„ Γιατί του λέει: “Θα νικηθείς.„ “Όλο δυσάρεστα πράγματα μου λες.„ “Κι' όχι μόνο θα νικηθείς αλλά και θα σκοτωθείς„ του λέει. Αλλά επειδή ήταν ειδωλολατρών ο βασιλιάς του Βόρειου Βασιλείου, ειδωλολατρών. Ξέρετε το Βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ είχε εκτραπεί στην ειδωλολατρία από την εποχή που θεμελιώθηκε. Και ο θεμελιωτής του Βόρειου Βασιλείου ήταν ο Ιεροβοάμ. Ο πρώτος ειδωλολατρήσας.
Έναςδούλος του Σολομώντος ήταν αυτός,
   Έγινε ο πόλεμος αυτός. Και τελικά νικήθηκαν οι Εβραίοι. Κι ο βασιλιάς του Βόρειου Βασιλείου φονεύθηκε. Μόλις γλίτωσε ο βασιλιάς του Νότιου Βασιλείου, μόλις γλίτωσε. Λοιπόν, τί έγινε εδώ; Ο Θεός εμώρανε αυτόν, να μην ακούει τους προφήτες. Επί πλέον, επειδή ήταν ειδωλολατρών και έπρεπε να τιμωρηθεί, επέτρεψε ο Θεός, πήγε αυτός να κάνει πόλεμο και σκοτώθηκε.
   Εκείνον λοιπόν που ο Θεός θέλει να καταστρέψει τον μωραίνει. Θα σας πώ πώς έχει το πράγμα. Πώς μωραίνεται  ο άνθρωπος. Γιατί μπορεί να πεί κάποιος “ο Θεός μωραίνει τον άνθρωπο;„ Δέν είναι εκεί. Υπάρχει ένας πειρασμός εδώ, να εξηγήσουμε αλλιώτικα• όπως ακριβώς υπάρχει στην Αγία Γραφή η εξής φράση• είναι μία άλλη απορία: «ἄρα οὖν ὃν θέλει ἐλεεῖ, ὃν δὲ θέλει σκληρύνει.» (Ρωμ. 9,18)
Πώς ερμηνεύεται; λέει εδώ.
   Λοιπόν, για την πρώτη απορία. Αίρει την Χάρη του ο Θεός. Κι από την στιγμή που θα αρθεί η Χάρις του θεού από έναν άνθρωπο, κινείται κατά μωρίαν. Ο Χριστός είπε ότι: «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.» (Ιω. 15,5)
Χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Τί είναι εκείνο που δεν μπορούμε να κάνουμε; Δέν μπορώ να κινηθώ έτσι και έτσι; Δέν θα σου βγεί σε καλό. Είναι ανευλόγητο πράγμα. Και συνεπώς, αιρομένης της χάριτος κινείσαι, κατά μωρόν τρόπο. Όχι λοιπόν ότι ο Θεός μωραίνει, δηλαδή πάει και βάζει μωρία μέσα στον άνθρωπο. Αλλά με την έννοια ότι παίρνει την χάρη Του και ο άνθρωπος χωρίς την χάρη του Θεού δεν κάνει τίποτα. Προσέξτε αυτό που είπε ο Χριστός. Ότι «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.» Αυτό να μην το ξεχνούμε ποτέ.
   Και με την ευκαιρία μάλιστα που είναι συναφείς αυτές οι δύο απορίες, έχει ως εξής: Βέβαια, όχι ότι ο Θεός προσωποληπτεί, ώστε να πεί ότι αυτόν τον μωραίνω κι εκείνον του δίνω εξυπνάδα. Όχι. Στον Θεό τέτοια πράγματα, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Δέν υπάρχει προσωποληψία στον Θεό. Αλλά ότι ο Θεός αίρει την χάρη Του, σας είπα, και ως παράδειγμα φέρεται η περίπτωσις του Φαραώ εις την Αίγυπτο.
   Λέει η Γραφή το εξής: «λέγει γὰρ ἡ γραφὴ τῷ Φαραὼ ὅτι εἰς αὐτὸ τοῦτο ἐξήγειρά σε, ὅπως ἐνδείξωμαι ἐν σοὶ τὴν δυναμίν μου, καὶ ὅπως διαγγελῇ τὸ ὄνομά μου ἐν πάσῃ τῇ γῇ.»
(Ρωμ. 9,17)
Γι' αυτό, λέει, σε ἐξήγειρα, λέει ο Θεός στον Φαραώ, για να δείξω σε σένα την δύναμή μου, κι όπως φημισθεί το όνομά μου σε όλο τον κόσμο. Αυτό λέγεται πέντε φορές αγαπητοί μου στην Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος 7ο κεφ. και εξής• μέσα είναι διάφορα χωρία, στο 7ο κεφάλαιο, στο 8ο κεφάλαιο, και στο 9ο κεφάλαιο της Εξόδου. Εδώ δείχνει ότι.. 5 φορές, σας είπα λέγεται, ότι εσκλήρυνε ο Φαραώ την καρδιά αυτού. Πέντε φορές. Και συνεπώς, ο ίδιος ο Φαραώ σκληραίνοντας την καρδιά του, μή θέλοντας να αφήσει τον λαό του Θεού να πάει να λατρέψει τον Θεό. Γιατί υπονόησε ότι αυτοί θα του φύγουνε. Και φεύγοντας αυτοί θα έχανε εργατικά χέρια, για τα οποία μισθούς δέν πλήρωνε. Μικρό πράγμα τόσος λαός να του κάνει τέτοια έργα.. Ξέρετε ότι κάποια μεγάλα έργα που έχουν μείνει στην Ιστορία τα έχουν φτιάξει οι Εβραίοι. Βέβαια όχι όλα τα έργα της Αιγύπτου. Αλλά μεγάλα έργα, όπως είναι οι Πυραμίδες, οχυρώσεις πόλεων.. Αναφέρονται, άν θυμάμαι καλά τρεις οχυρώσεις πόλεων. Αυτά τα έκαναν οι Εβραίοι με τα χέρια τους. Φοβερή δουλειά. Σου λέει, εγώ να χάσω τέτοια εργατικά χέρια; και μάλιστα όταν δέν πληρώνω τίποτα, δέν πληρώνω μισθούς σ' αυτούς.
   Αλλά τι βλέπουμε εδώ; Ενώ 5 φορές σκληραίνει ο Φαραώ την καρδιά του, δηλαδή αρνείται να φύγει ο λαός, αντιστοίχως, λέει η Αγία Γραφή στα κεφάλαια που σας είπα, ότι πεντάκις πάλι ο Θεός εσκλήρυνε αυτόν.
   Πώς το καταλαβαίνουμε;
Εγώ σκληρύνω την καρδιά μου και μετά λέει: “Ο Θεός μου σκλήρυνε την καρδιά μου„
Δηλαδή τι θα πεί αυτό; Επιτρέπει ο Θεός να μένω με σκληρυμένη καρδιά. Αυτό θα πεί. Είπα όπως λέει ο Οικουμένιος: “Το σκληρύνει ἀντί τοῦ ἐᾶ αὐτόν σκληρόν εἶναι„ Δηλαδή το “σκληρύνει ο Θεός„ είναι αντί του “αφήνει ο Θεός να μένει σκληρή η καρδιά ενός ανθρώπου.„ Δηλαδή δεν την μεταστρέφει την καρδιά του ανθρώπου ο Θεός, την αφήνει να είναι, μ' άλλα λόγια σκληρή.
   Όταν λέει, επί παραδείγματι, ο Θεός, το λέει ο Χριστός αυτό: «τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω».
(Ιω. 6,37) Εκείνον ο όποιος έρχεται σε μένα, έξω δέν θα τον βγάλω. Ή «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.» (Α Τιμ. 2,4)
Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι. Αλλά εξαρτάται από την προαίρεση του ανθρώπου.
   Λέει ο Ωριγένης ένα πάρα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, που αναφέρεται και μέσα στη Δογματική μας. Η περίπτωση είναι, όπως κάτω από τις ηλιακές ακτίνες έχουμε δύο υλικά, τον κηρόν και τον πηλόν. Δηλαδή το κερί και τον πηλό. Κάτω από τις ίδιες ηλιακές ακτίνες, ο μέν κηρός, το κερί, λιώνει, ο δέ πηλός σκληραίνει. Τί σημαίνει αυτό; Η Χάρις του Θεού είναι πάντα η ίδια. Αλλά απέναντι στη Χάρη του Θεού, άλλοι άνθρωποι δείχνουν προαίρεση τέτοια, που να είναι ένα άνοιγμα προς τη Χάρη του Θεού και να δεχθούν την Χάρη του Θεού. Και άλλοι άνθρωποι δείχνουν προαίρεση τέτοια που να κλείνει η καρδιά τους και να αντιδρούν στον Θεό.
   Έτσι, δεν είναι ότι ο Θεός είναι άδικος, μη γένοιτο, αλλά η στάση του ανθρώπου είναι τέτοια απέναντι στον Θεό, καλή, αγαθής προαιρέσεως ή κακής προαιρέσεως.
   Αυτή είναι αγαπητοί μου, η έννοια αυτού του χωρίου.

127η ομιλία στην κατηγορία
« Απαντήσεις Αποριών ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἀπαντήσεις ἀποριῶν (Κατηχήσεων Ἀνδρῶν – Γυναικῶν) " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/pantiseis-pori-n
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40rxP1W7Zti-bddPuZA9XAzp

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο: "Αθανάσιος Άμβωνας".

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ χρόνος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

†.Ο Κύριος ανεστήθη, άγνωστον πότε, ξέρετε γιατί; Ίσως να είναι ένα προανάκρουσμα ότι ο Κύριος θα έρθει άγνωστη ώρα όταν θα ξανάρθει. Πιθανώς, αυτό πιθανολογείται κι από τους Πατέρες, αλλά πιθανολογείται, ότι η ημέρα της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας θα είναι Κυριακή. Προσέξτε γιατί θα είναι Κυριακή. Δεν αντιτίθεται σε εκείνο που είπε ο Κύριος ότι κανείς δεν θα ξέρει πότε θα έρθει. Ὡς κλέπτης ἐν νυκτί. Κάθε επτά ημέρες έχομε, αγαπητοί μου,  Κυριακή. Ποια Κυριακή θα είναι αυτή; Ουδείς το γνωρίζει. Γιατί μπορεί να είναι Κυριακή η Δευτέρα του Χριστού παρουσία; Διότι η Ανάστασις του Χριστού έγινε ημέρα Κυριακή. Η Πεντηκοστή έγινε ημέρα Κυριακή. Και οι Πατέρες θεολογούντες, υποθέτουν και λέγουν ότι ίσως και η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία, να γίνει ημέρα Κυριακή.

     Σημειώσατε ότι η ανακαίνισις των ανθρώπων και της Δημιουργίας, δυνάμει, έγινε ημέρα Κυριακή. Πώς; Με την Ανάσταση του Χριστού. Είπα «δυνάμει». Διότι επατήθη ο θάνατος και εισάγεται η αθανασία. Και συνεπώς η ανακαίνισις του ανθρώπου και της Δημιουργίας. Αλλά και κατά τη Δευτέρα του Χριστού Παρουσία, θα έχουμε ανακαίνιση της Δημιουργίας, θα έχουμε ανάσταση των νεκρών, θα έχουμε αθανασία και αφθαρσία σωμάτων και ανακαίνιση ολοκλήρου της Δημιουργίας. Και αυτό ακόμη ενισχύει ότι η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία θα είναι ημέρα Κυριακή. Προσέξτε· θεολογείται αυτό. Δεν λέμε σίγουρα αυτό, ε; Το θεολογούμε αυτό το πράγμα. Ημέρα Κυριακή.

     Έτσι ο Κύριος είπε και κάτι άλλο. Ότι έρχεται ὡς κλέπτης ἐν νυκτί. Γιατί αν εγνώριζε ο νοικοκύρης πότε ο κλέπτης έρχεται, θα φύλαγε την ώρα· που σημαίνει αιφνίδια. Αφέθηκε πιθανώς ο χρόνος απροσδιόριστος, μέσα στη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακήν…- σημειώσατε δε ότι η ημέρα του Σαββάτου δεν άλλαζε όπως παρ’ ημίν αλλάζει στις 12 τη νύχτα. Εμείς έχομε την αστρονομικήν ώρα εισαγάγει, μην το ξεχνάτε αυτό. Η ημέρα του Σαββάτου άλλαξε από τις 6 το απόγευμα. Διότι με την δύσιν του ηλίου, στο εβραϊκό ημερολόγιο, έχομε την καινούρια ημέρα. Συνεπώς η  Κυριακή, δηλαδή η πρώτη ημέρα της εβδομάδος, όχι η δευτέρα, η πρώτη ημέρα της εβδομάδος, με την Κυριακή αρχίζομε, είναι μετά τις 6 το βράδυ. Χοντρικά λέω έτσι, αν πάρουμε ας πούμε πάνω-κάτω την ισημερία, κάπου στις 6 δύει ο ήλιος. Κάπου εκεί. Χοντρικά το λέμε αυτό. Συνεπώς η Κυριακή είχε αρχίσει βασιλεύοντος του ηλίου. Πότε λοιπόν ο Κύριος ανεστήθη; Στις 7 το βράδυ; Στις 8, στις 10, στις 12, στη 1, στις 2; Δεν ξέρουμε… Μένει μυστήριο. Γιατί μυστήριο μένει όταν θα ξανάρθει ο Χριστός, πότε θα ξανάρθει. Ένα. Μένει ο Όρθρος. Γιατί; Γιατί τον όρθρον έγινε αντιληπτή η Ανάστασίς Του. Διότι τότε πήγαν οι μαθήτριες.

    Λίγη ώρα, πολύ λίγη ώρα πιο μπροστά, λίγη ώρα, έγινε ο σεισμός, απεκυλίσθη ο λίθος από τον άγγελο. Ο σεισμός έγινε από την πτώσιν του λίθου. Ήταν τοπικός σεισμός. Κι έγινε σεισμός για να τρομάξουν οι φρουροί. Να τρομάξουν και να φύγουν. Και φεύγοντας, να πάνε να γίνουν μάρτυρες εις τους άρχοντες ότι κάτι παράξενα πράγματα συμβαίνουν εκεί εις τον τάφον. Ότι ανεστήθη ο Ιησούς. Μάλιστα είπαν «έγιναν σαν νεκροί από τον φόβο τους», πώς ασπρίζουμε άμα τρομάξουμε... Λέμε «κέρωσα από τον φόβο μου». Αυτό πάθανε οι στρατιώται. Ώστε κι αυτοί να γίνουν μάρτυρες της Αναστάσεως. Αλλά ο Κύριος δεν ανεστήθη την ώρα που ο άγγελος απεκύλησε τον λίθον· που λίγη ώρα μετά φθάνουν οι μαθήτριες και που δεν βρήκαν τους στρατιώτες εκεί πέρα. Διότι αν τους έβρισκαν, θα ετρομοκρατούντο οι γυναίκες. Τι να κάνουν τώρα σε έναν τάφο, που φρουρείται από στρατιώτες Ρωμαίους; Έπρεπε λοιπόν να μην υπάρχουν αυτοί εκεί. Είδατε πόσα οικονομούνται;

      Ο Χριστός όμως δεν ανεστήθη με την αποκύλιση του λίθου· διότι δεν χρειάστηκε να αποκυλιστεί ο λίθος για να βγει. Με τον τρόπο που βγήκε απ΄ τα σπλάχνα της μητέρας Του, με τον τρόπον που βγήκε μέσα από εκείνο το φοβερό φάσκιωμα, δηλαδή από τα νεκρικά σάβανα, που ήταν, σας είχα πει μια περασμένη φορά με εκείνη τη σμύρνα και αλόη, ήταν φοβερό αυτό, με τις γάζες, τις πάνες, τις λωρίδες, εγίνετο ένα σώμα, σκληρό εγίνετο... Και βγήκε. Μας το λέει ο Ευαγγελιστής. «Βρήκαμε», λέει, «αυτή τη φόρμα…». Όπως βγαίνει ο μεταξοσκώληκας μέσα από το κουκούλι. Και το φακιόλι, το σουδάριο, δηλαδή το τσεμπέρι, να το πω έτσι, να το καταλάβετε καλύτερα, αυτό που εσκέπαζαν την κεφαλή του νεκρού, διπλωμένο, διπλωμένο το σουδάριο, εις έναν τόπον. Δηλαδή που έδειχνε ούτε βιάση, ούτε τίποτα. Διπλώθηκε- ακούτε οι νοικοκυρές;- · διπλωμένο και σε έναν τόπο. Δίπλωσαν οι άγγελοι το σουδάριον. Μάθημα Οικοκυρικών, από τους αγγέλους. Και τα βρήκαν οι μαθηταί ταχτοποιημένα μέσα εις τον τάφον. Καταπληκτικό! Πώς βγήκε από κει; Αυτό ανήκει πια στον Θεό. Κατά τον ίδιο τρόπο βγήκε και από τον τάφο, ενώ ήταν η πέτρα μπροστά. Δεν εμποδίζει πλέον τον Χριστόν τίποτα. Όπως το ίδιο βράδυ θα μπει μέσα εις το Υπερώον, «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», που θα σημειώσει ο Ιερός Ευαγγελιστής Ιωάννης, δύο φορές. Πώς μπήκε; «Τῶν θυρῶν κεκλεισμένων».

Απόσπασμα από την 89η ομιλία στο βιβλίο των "Κατηχησεων του Αγίου Κυρίλλου" Αρχιεπισκόπου ιεροσολύμων.

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Κατηχήσεις Ἁγίου Κυρίλλου " εδώ ⬇️.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/katixhseis-agioy-kyrilloy
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pflatKwmt7YTFImD8-XbX0

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Πόσο ἔμεινε ὁ Χριστός στόν τάφο;

†.Πόσο έμεινε ο Χριστός στον τάφο;

Στον Άδη; Τυπικώς είναι τρεις ημέρες. Τυπικώς. Ουσιαστικά είναι 33 ώρες. Αλλά λέω 33, διότι αυτό βγαίνει, ας το πούμε, ερμηνευτικά. Είναι μυστήριο πότε ο Χριστός ανεστήθη. Είναι από τα κεκρυμμένα. Την αρχήν της Αναστάσεως δεν την ξέρομε. Δηλαδή πότε ανεστήθη ο Χριστός δεν το ξέρομε. Ξέρομε μόνο την αρχή…, το τέλος της Αναστάσεως. Αντιθέτως ξέρομε την αρχή της Αναλήψεως. Αλλά δεν ξέρομε το τέλος της Αναλήψεως. Πού έφθασε ο Χριστός; Καταλάβατε;Λοιπόν ο Χριστός απέθανε επί του Σταυρού την Παρασκευή στις 3 το μεσημέρι. Και ανεστήθη ξημερώνοντας Κυριακή. Η Κυριακή όμως ξέρετε από πότε άρχιζε; Η δευτέρα ημέρα της εβδομάδος; Μετά τη δύση του ηλίου το Σάββατο. Σε μας η αλλαγή του 24ώρου γίνεται τα μεσάνυχτα. Κατά το εβραϊκό ημερολόγιο εγίνετο από δύση σε δύση ηλίου. Συνεπώς, ο Χριστός έμεινε 3 ώρες την Παρασκευή, 24 ώρες το Σάββατο, 27, και κάποιες ώρες, άγνωστο πόσο, την Κυριακή. Αλλά επειδή πολλές φορές οι Πατέρες θέλουν, οι ερμηνευταί γενικά, θέλουν να ταιριάζουν μερικά πράγματα, ερμηνευτική αδεία, θα λέγαμε, επειδή ο Ιησούς ήτο 33 ετών κατά το ανθρώπινον επί της γης, είπαν 33 ώρες. Συνεπώς προσέθεσαν άλλες 6 ώρες. Αλλά εάν υποτεθεί ότι στις 6 βασιλεύει ο ήλιος το Σάββατο, και 6 ώρες, είναι 12 τα μεσάνυχτα. 12 δηλαδή «Χριστός ανέστη». Καταλάβατε; Αυτό είναι. Αλλά σας είπα ότι ονομαστικώς είναι τρεις ημέρες. Δεν είναι όμως πραγματικές 3 ημέρες με την έννοια του 24ώρου. Γι΄αυτό πολλοί λένε: «Μα, πώς είναι τρεις ημέρες;». Είναι όπως σας είπα. Παίρνει από την κάθε ημέρα τμήμα. Αυτό είναι.

32α ομιλία στην κατηγορία
« Απαντήσεις Αποριών ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἀπαντήσεις ἀποριῶν (Κατηχήσεων Ἀνδρῶν – Γυναικῶν) " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/pantiseis-pori-n
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40rxP1W7Zti-bddPuZA9XAzp

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ιησούς Χριστός ο δημιουργός του παντός.

 

†.Λέγαμε παιδιά την περασμένη φορά ότι κατά τήν δημιουργία παρίστατο, ἦταν δηλαδή δημιουργός, ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός, δηλαδή ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ὁ Πατήρ ἤθελε, ὁ Υἱός δημιουργοῦσε καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ζωοποιοῦσε.

   Ἀναφέρεται εἰδικά τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τό ὁποῖον ὀνομάζεται Σοφία, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ! Λέγει τό βιβλίο τῶν παροιμιῶν : «Ἐγὼ ἡ σοφία.. ἡνίκα ἡτοίμαζε τόν οὐρανόν, συμπαρήμην αὐτῷ (δηλαδή τῷ Θεῷ). Ἐγὼ ἡ σοφία.. ἤμην παρ’ αὐτῷ ἁρμόζουσα» (Παροιμίαι Σολομῶντος, κεφ. 8, 12,27,30). Ἐγώ ἡ Σοφία, ὅταν ὁ Πατήρ ἑτοίμαζε τόν οὐρανόν ἤμουνα παροῦσα, μαζί του. Ἐγώ ἡ Σοφία ἤμουν κοντά του καί ἅρμοζα τήν δημιουργία. Τί ὡραία αὐτή ἡ εἰκόνα! Δηλαδή βλέπουμε πραγματικά, τό δεύτερο πρόσωπο, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ νά δημιουργεῖ τόν κόσμο. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης θά μᾶς πεῖ τό ἑξῆς: «Πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἓν ὃ γέγονεν» (Κατά Ιωάννην, κεφ 1, 3) Ἐδῶ ἀντιλαμβάνεσθε ποιά εἶναι ἡ ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ! Δηλαδή ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐδημιούργησε τόν κόσμο. Αὐτή ἡ Σοφία σέ κάποια στιγμή χρονική τῆς δημιουργίας, προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση. Ἐκεῖνος πού ἦταν μαζί μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ παντός. Καταπληκτικό! Καί λέγει ἐδῶ ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὅλα, πάντα, μέχρι τό τελευταῖο ἄτομο τῆς ὕλης, καί τό τελευταῖο ὑπατομικό στοιχεῖο τῆς ὕλης, ὅλα, διά τοῦ Υἱοῦ, δι’ αὐτοῦ. Διά τίνος; Δι’ ἐκείνου πού ἐνηνθρώπησε, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Δηλαδή ἐγένοντο (ἀττική σύναξη). «Καί χωρίς αὐτοῦ (τοῦ Λόγου πού ἐνηνθρώπησε, τοῦ Ἰησοῦ δηλαδή Χριστοῦ) ἐγένετο οὐδέ ἓν ὃ γέγονεν (Δέν ἔγινε τίποτε ἀπ’ ὅ,τι ἔχει γίνει.)». Ὁ δέ Ἀπόστολος Παῦλος θά μᾶς πεῖ: «Τά πάντα δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν ἔκτισται» (Προς Κολασσαείς, κεφ. 1, 6) Ὅλα κτίσθηκαν, δημιουργήθηκαν δηλαδή διά τοῦ Υἱοῦ, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί γιά λογαριασμό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή ὁ Υἱός, ἡ Σοφία ἡ Ἐνυπόστατος (Ἐνυπόστατος θά πεῖ προσωπική, πρόσωπο) Σοφία ἔκανε τόν κόσμο. Καί τόν ἔκανε γιά τόν ἑαυτό της. Αὐτό εἶναι τό μεγαλειώδες. Ὁ Θεός κάνει τόν κόσμο γιά τόν ἑαυτό του. Ὁ Θεός Λόγος, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ἦρθε καί ἔστησε τήν σκηνή του, τήν κατοικία του, ἀνάμεσά μας. Τί νά ποῦμε πάνω σ’ αὐτό.. Μᾶς ἐπισκέφθηκε ὁ Θεός! Μᾶς ἐπισκέφθηκε διά τοῦ τρόπου τῆς ἐνανθρώπησης! Δέν ἦρθε μ’ ἕναν κεραυνό, μέ μία βροντή, μέ μία ἀστραπή, μέ μία φωνή.. ἀλλά ἦρθε ὅμοιος μέ μᾶς. Τόν ἀναγνωρίζουμε; Λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης αὐτή τήν τόσο ὡραία, ρεαλιστική μάλιστα σκηνή, θέση, στάση : «Ἐν τῷ κόσμῳ ἦν (ὁ Θεός ἦταν στόν κόσμο, ὄχι μόνο ὡς πανταχού παρών, ἀλλά καί ὡς φροντιστής καί κυβερνήτης τοῦ παντός) καί ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, (καί ἡ δημιουργία ἔγινε διά τοῦ Υἱοῦ) καί ὁ κόσμος αὐτόν οὐκ ἔγνω (ὁ κόσμος δέν τόν ἀνεγνώρισε). Εἰς τά ἴδια ἦλθε, (ἦλθε εἰς τό σπίτι μας, ἦλθε στό χῶρο μας, ἦρθε πάνω στό φλούδι τῆς γῆς) καί οἱ ἴδιοι (εἰδικότερα οἱ Ἑβραῖοι, γενικότερα οἱ ἄνθρωποι) αὐτόν οὐ παρέλαβον» (δέν τόν παρέλαβαν, γιατί δέν τόν ἀναγνώρισαν. Ὄχι γιατί δέν ἔδωσε ἐπαρκῆ στοιχεῖα νά τόν ἀναγνωρίσουν, ἀλλά γιατί οἱ ἄνθρωποι εἴχανε κακεντρέχεια.) «Ὅσοι δέ ἐλαβον αὐτόν (ὅσοι πίστεψαν καί τόν πῆραν) ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι (ἔδωσε εἰς αὐτούς τήν ἐξουσία νά ὀνομασθοῦν παιδιά τοῦ Θεοῦ)». (Κατά Ιωάννην, κεφ. 1, 10-12) Εἶναι πραγματικά κάτι τό ἐξαιρετικά μεγαλειῶδες τό νά ἀνακαλύπτει κανείς τή Σοφία τοῦ Θεοῦ, τήν ἐνυπόστατη. Ἐνυπόστατη θά πεῖ, ὅπως εἴπαμε, πρόσωπο. Ὄχι ἁπλῶς ἀφηρημένο πράγμα, ὅπως λέμε, ἡ σοφία ἑνός ἀνθρώπου. Ἐδῶ δέν εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἀπρόσωπο πρᾶγμα ἀλλά ἕνα πρόσωπο. Κι ἐπειδή σοφῶς κινεῖται, λέγεται, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἐνανθρώπησε. Πιστεύω το κατανοείτε. Εἶναι αὐτός πού ἀρνοῦνται σήμερα οἱ ἄνθρωποι. Ἀρνοῦνται τόν Ἰησοῦ Χριστό, καί ὄχι τόν ἀρνοῦνται ἁπλῶς, ἀλλά καί τόν ὑβρίζουν. Εἶναι, ἀχαρακτήριστο! Εἶναι ἀδιανόητο! Εἶναι τό μεγαλύτερο ἔγκλημα πού μπορεῖ νά κάνει ποτέ ἕνας ἄνθρωπος, νά ἀρνεῖται τόν Ἰησοῦν Χριστόν! Δέν εἶναι μεγάλο ἔγκλημα νά πορνεύσω, νά μοιχεύσω, νά σκοτώσω, νά.. νά.. ὅ,τι θέλετε.. Τί ἁμαρτίες ὑπάρχουν.. Τίποτε δεν εἶναι τόσο μεγάλο ἔγκλημα ὄσο ἡ ἁμαρτία νά ἀρνηθῶ τόν Ἰησοῦ Χριστό! Εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία! Χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη ἀντίχριστος κατάσταση. Ποιός, λέγει, εἶναι ὁ ἀντίχριστος; Αὐτός πού ἀρνεῖται ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, ἤ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Θεός. Δηλαδή εἴτε ἀρνεῖσαι τήν θεία τού φύση καί λές ὅτι εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος Χριστός, ὁ Ἰησοῦς, εἴτε ἀρνεῖσαι τήν ἀνθρωπίνη του φύση, ὅτι πραγματικά ἐνηνθρώπησε. Ἐάν ἀρνεῖσαι τήν θεανθρώπινη φύση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶσαι ἀντίχριστος. Αυτό θα πεί είμαι αντίχριστος.

Απόσπασμα από την 4η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Γιατί ὁ Θεός Λόγος ἐνηνθρώπησε;

†.  Ἐδῶ τώρα θά ἤθελα νά προσέξετε κάτι, γιατί εἶναι κάτι πολύ σπουδαῖο, καί πού συνήθως τό ἀγνοοῦμε. Ἴσως καί στό σχολεῖο σας ἀκόμη δέν θά μπορούσατε νά τό κάνετε αὐτό ἤ ἀκόμα καί στά κηρύγματα δέν θά τό ἀκοῦτε εὔκολα. Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ὁπωσδήποτε δέν ἐξαντλεῖται στή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου, πού ἔχει μόνο ἕναν ἀρνητικό χαρακτῆρα. Ὅπως εἶναι ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου, ἡ νίκη κατά τοῦ διαβόλου καί ἡ νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλά ἐπεκτείνεται καί σέ μία θετική πλευρά, δηλαδή στή θέωση, πού εἶναι ἡ καινή κτίση τοῦ ἀνθρώπου. Νά σᾶς τό ἐξηγήσω. Γιατί ὁ Θεός Λόγος ἐνηνθρώπησε; Θά ἀπαντήσετε: γιά νά νικήσει τό διάβολο, τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο. Αὐτό δέν εἶναι ἐπαρκές. Εἶναι σωστό, ἀλλά εἶναι μόνο μία πλευρά. Καί μάλιστα ἄν τό θέλετε εἶναι ἀρνητική πλευρά. Διότι, ὅταν θά ἐρχόταν ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος γιά νά νικήσει αὐτά τά τρία, τότε σέ μένα, ἐπειδή καί στά τρία εἶχα προσβληθεῖ, θά μοῦ δημιουργοῦσε τήν ἴαση, τήν θεραπεία. Τότε, λοιπόν, ἡ λύτρωση θά εἶχε παρά μόνο ἰαματικό χαρακτῆρα. Ἀλλά ἐκεῖ δέν ἐξαντλεῖται ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Διότι εἶναι μόνο ἡ ἀρνητική ὄψη. Τό νά μέ κάνει καλά, αὐτό εἶναι ἡ μία πλευρά καί, ὅπως σᾶς εἶπα, ἀρνητική! Πρέπει νά γίνει κάτι περισσότερο. Καί ποιά εἶναι αὐτή ἡ ἄλλη πλευρά, ἡ θετική; Πρέπει νά φθάσω εἰς αὐτή τή θέωση. Δηλαδή τό πρόγραμμα τοῦ Θεοῦ Λόγου δέν ἦταν νά ἐνανθρωπήσει γιά νά νικηθεῖ ὁ διάβολος, ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος. Ἀλλά ἦταν ἡ ἀρχική βουλή τοῦ Θεοῦ. Σᾶς τό ἔχω ξαναπεῖ. Εἴτε ἁμάρτανε ὁ ἄνθρωπος, εἴτε δέν ἁμάρτανε ὁ ἄνθρωπος.

   Ξέρετε, πολλές φορές κοιτάζοντας μέσα στή φύση, ἄν κανείς μπορεῖνά βλέπει μερικά πράγματα, τά χαίρεται. Σᾶς εἶπα γιά τίς πάπιες προηγουμένως. Ναί, γιατί τώρα τό μεσημέρι μου δόθηκε μία ἀφορμή νά βλέπω τίς πάπιες πώς ἐκινοῦντο μές στό νερό. Ἦταν κάτι πολύ ὡραῖο. Ρίχναμε καλαμπόκι μέσα στό νερό, ἐκεῖ πού ἦταν μία μικρή λίμνη, ἀρκετά βαθιά, μέ πολύ νερό πού ἔτρεχε ἀπό τό βουνό. Ἐκεῖ ρίχναμε καλαμπόκι καί αὐτές ἤθελαν νά πιάσουν τό καλαμπόκι στόν πυθμένα τῆς λίμνης καί ἔκαναν κάτι βουτιές χαριτωμένες. Ἦταν…..ἀληθινή ψυχαγωγία! Ὅπως, λοιπόν, ἐβουτοῦσαν καί γελούσαμε, χαιρόμαστε. Εἶπα κάτι πού πολλές φορές τό ἔχω πεῖ. Ἐγώ γελῶ καί χαίρομαι πού βλέπω τίς πάπιες, ὅπως κινοῦνται. Ὅταν ὁ Θεός Λόγος ἔκανε τίς πάπιες καί τίς ἔβλεπε νά βουτᾶνε ἔτσι στό νερό, τί ἔκανε; Θά λέγαμε ἁπλά· γελοῦσε, χαιρόταν. Λοιπόν, τό λέει ἡ Ἁγία Γραφή! Τό λέγει εἰς τό 8ο κεφάλαιο τῶν «Παροιμιῶν». Λέγει: «Ἐγώ ἡ Σοφία πού ἤμουν μέ τόν Πατέρα καί συνδημιουργοῦσα ἤμουν εὐφραινομένη». Χαιρόμουνα, ὅταν δημιουργοῦσα! Μά εἶναι δυνατόν, ἐκεῖνος πού ἔκανε αὐτά τά χαριτωμένα πράγματα μέσα στήν κτίση, πού ἐμεῖς τά κτίσματα, οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ πεσμένοι ἄνθρωποι, χαιρόμαστε νά τά βλέπουμε, εἶναι δυνατόν ποτέ νά μήν ἐχαίρετο ὁ Θεός Λόγος, πού ἐνηνθρώπησε; Τότε πού τά δημιούργησε ὅλα νά μήν χαίρεται; Εἶναι δυνατόν ποτέ; Λοιπόν, ἀρχικό σχέδιο ἦταν αὐτό τοῦ Θεοῦ Λόγου. Νά ἐνανθρωπήσει, νά μείνει μές στή δημιουργία του καί ἀφοῦ ἐντύνετο τήν δημιουργία του, νά χρησιμοποιήσω τήν ἔκφραση τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, νά ἦταν μαζί μέ τά κτίσματα πού ἔκανε, νά ἔχει μίαν - προσέξτε τή λέξη, τήν φράση πού θά πῶ - ἐμπειρική κοινωνία. Νά ἔχει μία ἐμπειρική κοινωνία καί νά χαίρεται. Τί θά πεῖ ἐμπειρική κοινωνία; Ξέρετε πόση εἶναι ἡ ἀπόσταση τοῦ Θεοῦ ἀπό τά κτίσματα; Ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος. Εἶναι τό ἀπόλυτο καί ἄπειρο πνεῦμα. Τά κτίσματα τί εἶναι; Εἶναι τά ἔργα του. Καί ξέρετε πόσο ἀπέχει ἡ οὐσία τῶν κτισμάτων ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ; Κι ἐγώ δέν ξέρω. Εἶναι ... ἀφάνταστο πόσο ἀπέχει. Συνεπῶς, ναί μέν ὁ Θεός Λόγος χαιρόταν αὐτά ὅλα πού ἔκανε, ἀλλά ἔλειπε ὅμως κάτι, ὑστεροῦσε σέ κάτι, ἄν μποροῦμε νά τό ποῦμε αὐτό στό Θεό. Ὑστεροῦσε. Μποροῦσε νά ὑστερεῖ; Βέβαια. Νά, σέ τί; Σ’ αὐτήν τήν ἐμπειρία! Εἶχε, ὅπως θά λέγαμε μία θεωρητική γνώση. Ὁ Θεός ξέρει τήν ἁμαρτία; Βεβαίως. Ἔχει ἐμπειρία τῆς ἁμαρτίας ὁ Θεός; Ὄχι! Τήν ἐμπειρία τῆς ἁμαρτίας τήν ἔχω ἐγώ ὁ ἄνθρωπος, πού ἔχω ἁμαρτήσει. Ἀλλά ὁ Θεός ἔχει θεωρητική γνώση τῆς ἁμαρτίας. Δέν ἔχει ἐμπειρική γνώση. Γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀναμάρτητος. Πῶς, λοιπόν, ὁ Θεός, πού εἶναι ὁ δημιουργός, θά μποροῦσε νά ἔχει ἐμπειρία τῆς δημιουργίας του; Ἐδῶ εἶναι τώρα, τό «σεσιγημένον μυστήριον χρόνοις αἰωνίοις», πού λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος. Τό σεσιγημένο μυστήριο, τό ἀποκεκρυμμένο μυστήριο. (Εφεσ. 3, 2) Ὅτι ὁ Θεός Λόγος θά γινόταν ἄνθρωπος, θά ἐσαρκοῦτο, γιά ν’ ἀποκτήσει αὐτήν τήν ἐμπειρία τῶν δημιουργημάτων. Καί νά χαίρεται μές στή δημιουργία του. Καταπληκτικό! Αὐτή εἶναι ἡ θετική ὄψη. Ποῦ σημαίνει ὁ Θεός, πού θά ἐγίνετο ἄνθρωπος, μένοντας μές στή δημιουργία του, θά χαιρόταν ἐμᾶς κι ἐμεῖς Ἐκεῖνον. Αὐτό λέγεται θέωση. Αὐτή εἶναι ἡ θετική πλευρά. Ἐπειδή ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἁμάρτησε, ἔπεσε, τροποποιήθηκε ὁ τρόπος τῆς σωτηρίας μας καί δημιουργήθηκε τό ἐπεισόδιο τοῦ Σταυροῦ. Ὥστε μέ τόν Σταυρό ὁ Θεός Λόγος, πού ἐνηνθρώπησε, νά μᾶς θεραπεύσει. Καί ἀφοῦ θά μᾶς θεράπευε, θά προχωροῦσε στό παρακάτω στή θετική ὄψη, νά μᾶς θεώσει. Τό καταλάβατε; Σπουδαῖο αὐτό! Εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο! Συνεπῶς ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ δέν περιορίζεται μόνο στήν ἀρνητική ὄψη, στήν ἴαση, στήν θεραπεία, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στήν θετική ὄψη, πού εἶναι ἡ θέωση. Γι’ αὐτό τό περιεχόμενο τῆς θεώσεως δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ χριστοποίηση. Ὅπως θά λέγαμε, ἔχουμε τήν σαρκοποίηση τοῦ Λόγου, ἔχουμε τήν χριστοποίηση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός Λόγος συγκαταβαίνει, ὁ δέ ἄνθρωπος ἀνέρχεται. Καί συναντᾶται ἐκεῖ. Ὁ Θεός Λόγος σαρκοῦται, ὁ ἄνθρωπος χριστοποιεῖται. Αὐτή ἡ χριστοποίηση, τό νά γίνω Χριστός, alter Christus, ἄλλος Χριστός, αὐτή ἡ χριστοποίηση εἶναι ἡ θέωση. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπ. Παῦλος χρησιμοποιεῖ τίς ἑξῆς εἰκόνες, τίς ἑξῆς φράσεις, γιά νά δείξει ὅτι αὐτή ἡ θέωση δέν εἶναι φιλολογία, ἀλλά εἶναι μία πραγματικότητα. Ἀκοῦστε τί λέγει γιά τό πῶς μπορεῖ νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος στή χριστοποίηση. Εἶναι κυρίως ἀπό τήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολή πού τά παίρνω αὐτά. Λέγει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, ὅτι εἶναι πρωτότοκος πάσης κτίσεως. Καί συνεπῶς καλεῖ κάθε ἄνθρωπο νά πιστέψει στό Χριστό καί νά γίνει τέλειος ἐν Χριστῷ.

Δεύτερον. Πεπληρωμένος ἐν αὐτῷ. Ἐν αὐτῷ, δηλαδή στόν Ἰησοῦ Χριστό. Πεπληρωμένος, γεμισμένος, γεμᾶτος. Νά γίνει εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ. Νά γίνει δηλαδή τέλειος ἄνθρωπος, κατά τό μέτρο τοῦ ἠθικοῦ, πνευματικοῦ ἀναστήματος - αὐτό θά πεῖ ἡλικία, ἀνάστημα - τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ. (Εφεσ. 4, 13)

Ἀκόμα καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά ἀποκτήσει νοῦν Χριστοῦ. Πώ πώ! Νοῦν Χριστοῦ! Καί ἀκόμα, καρδίαν Χριστοῦ! Προσέξτε! Ὄχι χριστιανικό νοῦ. Ὄχι χριστιανική καρδιά. Ἀλλά νοῦν Χριστοῦ καί καρδίαν Χριστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, νά γίνει τρόπον τινά μιά ταύτιση τοῦ νοῦ μου μέ τόν νοῦ τοῦ Χριστοῦ. Τῆς καρδιᾶς μου μέ τήν καρδιά τοῦ Χριστοῦ. Νά ἔχω ὅ,τι ἔχει ὁ Χριστός. Δηλαδή τί; Νά χριστοποιηθῶ! Μεγάλο πρᾶγμα, ἔ; Τεράστιο πρᾶγμα αὐτό. Ἔτσι αὐτό τό «ἐν Χριστῷ ζῆν», τό νά ζῶ ἐν Χριστῷ, οἱ Πατέρες τό ὀνομάζουν θέωση. Αὐτή εἶναι ἡ θέωση. Δέν ξέρω, ἄν μπόρεσα μέ αὐτή τήν ἀνάλυση νά γίνω κατανοητός.

Απόσπασμα από την 19η ομιλία στην κατηγορία
« Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://drive.google.com/file/d/1PKTpnYb1nptUbWKH5jo6DJwk7IVel9BA/view?usp=drivesdk

🔸📜 Απομαγνητοφωνημενες ομιλίες της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20~%20%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἀνάγκη νά ἐξιχνιάσωμε τήν ταυτότητα τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας. ~ 14/14 ~

†.Εὐρισκόμενοι πάντοτε εἰς τό βιβλίον τῆς Σειράχ, εἴμεθα εἰς τό 24ο κεφάλαιον, στό 32ον χωρίον. Καθ’ ὅλο τό μῆκος αὐτοῦ τοῦ κεφαλαίου ἀγαπητοί, προβάλλεται καί ἐγκωμιάζεται ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ, δηλ. τό δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού παίρνει τήν ὀνομασία «Ἐνυπόστατος»  Ἐνυπόστατος θά πῆ προσωπική, δηλ. πρόσωπο δέν εἶναι ἀφηρημένη ἔννοια ἡ Σοφία ἐδῶ, και εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ - ὁ λεγόμενος «Θεός Λόγος» ἤ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ μετέπειτα Ἐνανθρωπήσας Ἰησοῦς Χριστός.

   Εἴμεθα εἰς τό τέλος τοῦ κεφαλαίου. Ἐδῶ σταματάει νά μιλᾶ ἡ Σοφία καί γιά λογαριασμό της ὁμιλεῖ ὁ θεόπνευστος συγγραφεύς, δηλ. ὁ σοφός Σειράχ, καί λέγει: «ἔτι παιδείαν ὡς ὄρθρον φωτιῶ καὶ ἐκφανῶ αὐτά ἕως μακράν·» Δηλ. ἁπλώνω ἀκόμη τήν μόρφωση, λέει ὁ σοφός Σειράχ, ὅπως διαχέεται τό ὀρθρινόν φῶς· καί θά φανερώσω τά σοφά της διδάγματα στίς ἐσχατιές τῆς γῆς. Τά σοφά διδάγματα ἐννοεῖται τῆς Ἐνυποστάτοῦ Σοφίας. Ἐδῶ βλέπομε, ἔκθαμβος ὁ ἱερός συντάκτης ὑπό τό φῶς τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας, ὅταν Ἐκείνη προσφέρει τή δική της παιδεία, ἀναφωνεῖ ὅτι θά ἐργασθῆ, γιά νά φθάση τό παιδαγωγικό της φῶς στά ἔσχατα τῆς οἰκουμένης ἀλλά καί στά ἔσχατα τῆς Ἱστορίας. Βέβαια οἱ Ἀπόστολοι καί ὁ Παῦλος πῆραν τήν ἐντολή ἀπό τό Χριστό νά μαθητεύσουν τά Ἔθνη στό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά κι ἄν δέν λάβαιναν οἱ Ἀπόστολοι αὐτή τήν ἐντολή, ἡ ἀγάπη τους στό Χριστό θά τούς ἔκανε νά φθάσουν στίς ἐσχατιές τῆς γῆς, γιά νά δώσουν αὐτήν τήν μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ καί νά νιώσουν κι ἐκεῖνοι τή χαρά τή δική τους. Ὅπως ἐμεῖς νιώσαμε τήν χαρά, ἔτσι να νιώσουν καί οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τή χαρά τῆς γνώσεως τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἕνα κοινωνικό στοιχεῖο, ἴσως τό πρῶτο. Διότι καθ’ οἱονδήποτε τρόπον, ἐάν ἔχω κοινωνικήν ἀντίληψιν, εἶναι πολύ σπουδαῖο, ἀλλά τό πρῶτο στοιχεῖο κοινωνικῆς ἀντιλήψεως εἶναι νά καταστήσω εὐτυχῆ τόν ἄλλον μέ τήν γνώση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως κι ἐγώ ἐγνώρισα τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Γι’ αὐτό γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Α΄ του Ἐπιστολή: «ὅ ἑωράκαμεν καὶ ἀκηκόαμεν, ἀπαγγέλομεν ὑμῖν», ἐκεῖνο πού ἔχομε δεῖ καί κεῖνο πού ἔχομε ἀκούσει, σᾶς τό ἀναγγέλομε, σᾶς τό λέμε. Ποιός ὁ σκοπός; «ἵνα καί ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ’ ἡμῶν·», γιά νά ’χετε κι ἐσεῖς κοινωνία μαζί μέ μᾶς. Ὅ,τι ἐμεῖς νιώσαμε, νά τό νιώσετε κι ἐσεῖς. Ὥστε νά ἔχετε κι ἐσεῖς τήν μακαριότητα πού ἐμεῖς πήραμε ἀπό τή γνώση τοῦ Χριστοῦ. «καὶ ἡ κοινωνία δέ ἡ ἡμετέρα, ἡ δική μας ἡ κοινωνία εἶναι - ἐννοεῖται - μετὰ τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. καὶ ταῦτα γράφομεν ὑμῖν, ἵνα ἡ χαρά ἡμῶν «ᾖ πεπληρωμένη». ( Ἰωάννου Α΄ 1, 3-4) Σᾶς τά γράφομε γιά νά εἶναι πλήρης ἡ χαρά μας· νά γίνετε κι ἐσεῖς κοινωνοί τῆς δικῆς μας χαρᾶς. Αὐτό αἰσθάνεται, ἀγαπητοί μου, ὁ Σειράχ ὅταν γράφει αὐτά πού ἤδη σᾶς διάβασα. Κι αὐτό τό αἴσθημα τῆς μεταδόσεως αὐτῆς τῆς κοινωνίας, αἰσθάνονται οἱ ἄνθρωποι μέσα στήν Ἱστορία, ὅσοι βεβαίως ἔκαναν ἔνοικον στήν ψυχή τους τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν. Ἡ προβολή τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας, δηλ. τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

   Καί προχωροῦμε εἰς τόν ἑπόμενον στίχον τόν 33ον: «ἔτι διδασκαλίαν ὡς προφητείαν ἐκχεῶ καὶ καταλείψω αὐτὴν εἰς γενεὰς αἰώνων». Θά σᾶς τό μεταφράσω: Ἀκόμη, λέει, ὁ ἱερός συντάκτης - αὐτό εἶναι τό ὑποκείμενον, ὁ ἱερός συντάκτης - θά διαδώσω τήν διδασκαλία, σάν κήρυγμα προφητικό καί θά τήν ἀφήσω στίς μετέπειτα γενεές, ἕως τό τέλος τῶν αἰώνων. Εἶναι τόσο ὑψηλή αὐτή ἡ διδασκαλία τῆς Ἐνυποστάτοῦ Σοφίας, ὥστε νά χαρακτηρίζεται ἐδῶ ὡς προφητικός λόγος. Ἐμεῖς.. ἐμεῖς οἱ μεταγενέστεροι, καί μάλιστα οἱ μετά Χριστόν, πού ἔχομε τήν Κ. Δ. πλέον καί ἔχομε καί τό γεγονός τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ὅλα αὐτά εἶναι σαφέστατα σέ μᾶς. Μποροῦμε αὐτό νά τό βεβαιώσουμε. Ὅτι δηλ. εἶναι τό κήρυγμα τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό Εὐαγγέλιον, ὑψηλότατον. Εἶναι ἄφθαστον, εἶναι ἀνεπανάληπτον, ἔχει τή σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι, ἐνῶ λέγει ἐδῶ ὁ ἱερός συντάκτης, ὅτι θά φροντίσω αὐτή ἡ διδασκαλία νά ξεχυθῆ σάν προφητεία, ἐμεῖς πολύ περισσότερο, ὅταν πιά ἔχομε ὄχι ἁπλῶς μόνο τό βιβλίο τοῦ σοφοῦ Σειράχ, ἀλλά ἔχομε ὁλόκληρη τήν Κ. Δ., γιατί ὅσα γράφει ὁ σοφός Σειράχ, εἶναι, ὅπως σᾶς ἔλεγα σέ μία περασμένη φορά, εἶναι σάν μία «Ἱστορία» ἀλλά σέ προφητικό ἐπίπεδο. Τίνος Ἱστορία; Τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Δηλ. ἄν διαβάσω αὐτό τό κεφάλαιο τοῦ Σειράχ καί τήν Κ. Δ., θά ἔχω τό ἴδιο πρόσωπο· εἰς μέν τόν Σειράχ σέ προφητικό ἐπίπεδο, εἰς δέ τά Εὐαγγέλια σέ Ἱστορικό ἐπίπεδο. Ὅπως ἀκριβῶς, σᾶς ἔλεγα κάποτε, τό βιβλίο τῶν Πράξεων καί τό βιβλίο - στήν Κ. Δ. - τῆς Ἀποκαλύψεως, εἶναι καί τά δυό ἡ Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Μόνο πού στήν Ἀποκάλυψη ἔχομε τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἐπί προφητικοῦ ἐπιπέδου. Τί θά γίνη εἰς τό μέλλον. «Γράψον…, λέει ὁ Κύριος εἰς τόν Ἰωάννη, ἅ δεῖ γενέσθαι…» (Ἀποκ. 1, 1) ἐκεῖνα τά ὁποῖα πρόκειται νά γίνουν, ἐκεῖνα τά ὁποῖα πρέπει νά γίνουν. Ἔχομε λοιπόν τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας στό ἐπίπεδον τῆς προφητείας. Στίς Πράξεις ἔχομε τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τό ἐπίπεδον τῆς Ἱστορίας. Βλέπετε, εἶναι πάρα πολύ σημαντικά πράγματα αὐτά καί πολύ σπουδαία. Καί ἡ προφητεία αὐτή πού λέγει ἐδῶ ὁ σοφός Σειράχ, δηλ. ποιά προφητεία; ἡ Ἐνανθρώπηση τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας, ἤδη, διά τῆς Π. Δ. ἔγινε γνωστή σέ ὅλο τόν κόσμον. Ὅπου πῆγε ἡ Π. Δ., ἔγινε γνωστό τό θέμα αὐτό, αὐτή ἡ προφητεία. Κι ὅπως λέγει ἐδῶ ὁ Σειράχ «εἰς γενεὰς», ὄντως εἰς γενεὰς, γιατί ἡ κάθε γενεά μελετοῦσε τήν Ἁγία Γραφή.

Λέγεται.. λέγεται, ὅτι καί ὁ Πλάτων, πού εἶχε περιηγηθεῖ τότε, τόν τότε γνωστό μας κόσμο, εἶχε πάει στήν Αἴγυπτο, εἶχε πάει στή Σικελία, εἶχε πάει καί στήν Παλαιστίνη. Λέγεται ὅτι ἐπηρεάστηκε ἀπό τήν Π. Δ. Ὁ Πλάτων. Βλέπετε λοιπόν ὅτι ὅπου ἦταν δυνατόν νά πάη ἡ Π. Δ., ἐπῆγε κι αὐτή ἡ μεγάλη, ἡ ὑψηλή προφητεία. Αὐτό δέ πού λέει ἐδῶ, «εἰς γενεὰς», θά εἶναι βέβαια ἕως τό τέλος τῆς Ἱστορίας. Σήμερα ἐμεῖς ἔχομε τήν Κ. Δ. - τό γεγονός πλέον - ἔχομε καί τήν Π. Δ. ὡς μαρτυρία τοῦ γεγονότος. Δέν καταργεῖται ἡ Π. Δ. στή μελέτη. Ἀντιθέτως ἐκείνη εἶναι πού στηρίζει τό γεγονός. Ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, αὐτό θά μᾶς τό πῆ ἡ Π.Δ. δηλ. οἱ προφῆτες καί ὅ,τι ἄλλο. Ἐδῶ λέγει «ἐκχεῶ». Εἶναι μέλλων τοῦ «ἐκχέω». Δείχνει τό ἄφθονον τῆς πληροφορίας. Δηλ. νά τό πῶ ἔτσι: μέ τή σέσουλα θά γράψω, θά πῶ, θά σκορπίσω, νά γίνη γνωστό τό μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως τῆς Ἐνυποστάτοῦ Σοφίας. Σᾶς θυμίζω, σχετικά μέ τό ρῆμα πού λέγει γιά τήν Πεντηκοστή, πού εἶναι γραμμένο στίς Πράξεις, πού λέγει ἐκεῖ ὁ Ἰωήλ καί τό λέγει ὁ ἀπ. Πέτρος, «ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ Πνεύματός μου.. » (Πραξ. 2, 18) πού δείχνει ὅτι θά δώσω τό Πνεῦμα μου τό Ἅγιον ὄχι τσιγγούνικα, ὄχι μέ τό σταγονόμετρο - θά ἐπαναλάβω - ἀλλά μέ τή σέσουλα. Δηλ. ἄφθονο, αὐτό σημαίνει το «ἐκχέω». Κι ἀκόμη λέγει: «καὶ καταλείψω αὐτὴν εἰς γενεὰς αἰώνων». Θά τήν ἀφήσω, κειμήλιον γιά νά μελετᾶται. Πράγματι αὐτό τό «κατελείφθη» ἀναφέρεται εἰς τή διδασκαλία. Πῶς; Διά τῆς καταγραφῆς σέ βιβλίο, πού βέβαια συμπεριλαμβάνεται εἰς τήν Π. Δ., κι ὅ,τι γράφτηκε, γράφτηκε θεοπνεύστως, καί ἡ Ἁγία Γραφή διατηρεῖ τήν μνήμην. Καί ἔτσι κάτι πού γράφτηκε, δέν ξεχνιέται καί μένει ἀπό γενεά σέ γενεά. Αὐτά λέγει ὁ ἱερός συντάκτης, πάντοτε ἔκθαμβος, μπροστά εἰς τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν.

   Καί προχωροῦμε εἰς τό τελευταῖο χωρίον τό 34ον, τοῦ ὅλου κεφαλαίου. Ἐδῶ πάλι μιλάει ὁ συντάκτης ὁ ἱερός, ἐξ ὀνόματός του, δηλ. ἐκεῖνος ὁμιλεῖ: «ἴδετε ὅτι οὐκ ἐμοὶ μόνῳ ἐκοπίασα, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς ἐκζητοῦσιν αὐτὴν». Μετάφρασις: «κοιτάξτε, ὅτι δέν κοπίασα μόνο γιά τόν ἑαυτό μου, ἀλλά γιά ὅλους ὅσους ζητοῦν μέ πόθο τήν Ἐνυπόστατον Σοφίαν». Τί ὡραῖο αὐτό! Αὐτός, ὅπως σᾶς εἶπα, εἶναι ὁ τελευταῖος στίχος τοῦ 24ου κεφαλαίου. Σ’ αὐτόν, θά ἐπαναλάβω τό ὑποκείμενον, τό ὁποῖον εἶναι ὁ ἱερός συντάκτης. Γιατί καμμιά φορά ξέρετε εἶναι λίγο δύσκολο νά βροῦμε τό ὑποκείμενο σ’ ἕνα ἀρχαῖο κείμενο, ὅταν καμμιά φορά, δέν ξέρω πώς μπορεῖ νά εἶναι ἡ σύνταξη, γι’ αὐτό λέγω μερικά πράγματα, ὅτι ἐδῶ ἔχομε τό ὑποκείμενον. Ποιό εἶναι τό ὑποκείμενον; Αὐτό! Αὐτό τό πρόσωπον. Αὐτό συμβαίνει καί στήν Κ. Δ., ὅπως ὁμοίως πολλές φορές νά μή μποροῦμε νά καταλάβουμε τό ρῆμα, τί θέλει νά δηλώση. Κι ἄν ἐξαρτᾶται ἀπό τό ὑποκείμενον ἤ ὄχι, δηλ. θέμα συντακτικοῦ, νά τό ποῦμε ἔτσι. Καί αὐτά πρέπει νά ἐξομαλύνονται, γιά νά κατανοεῖται βεβαίως καλύτερα τό κείμενο, φυσικά. Τί λέγει ἐδῶ ὁ ἱερός συντάκτης; Ὅτι κατέβαλε κόπο. Εἴδατε; Ὅτι ἐκοπίασε. Κατέβαλε κόπο. Φυσικά πρῶτα γιά τόν ἑαυτόν του, νά κατανοήση ἐκεῖνα τά ὁποῖα μελετοῦσε καί νά τά καταγράψη, ὅσα ἐκεῖνον τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τόν εἶχε ἐμπνεύσει. Νά μήν τά κρατήση γιά τόν ἑαυτό του. Ἐδῶ, ποιός εἶναι αὐτός ὁ κόπος; Εἶναι κάτι πού μᾶς ἐνδιαφέρει πάρα πολύ ἀγαπητοί καί ἄς τό προσέξωμε. Ὁ κόπος εἶναι ἡ ἐμβριθής μελέτη ὅλης τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ ἐμβριθής μελέτη! Εἶναι ἐκεῖνο πού πολλές φορές σᾶς τό ’χω πεῖ, κι ἐγώ τό κάνω - σᾶς τό λέω ἀλήθεια - ποτέ μή διαβάσης τήν Ἁγία Γραφή, ἐκτός καμμιά φορά ἄν κανείς νά ’ναι βιαστικός, δέν ξέρω, εἶναι στό αὐτοκίνητο, διαβάζει λίγο Ἁγία Γραφή κλπ. νά κρατᾶμε χαρτί καί μολύβι. Ἤ τουλάχιστον μολύβι. Νά ὑπογραμμίσουμε κάτι πού μᾶς κάνει ἐντύπωση. Αὐτό, ἄν τό γενικεύσωμε σέ ὅλα τά γραπτά μας, ἀκόμη καί στήν ἐφημερίδα πού διαβάζομε, κάτι πού μπορεῖ νά εἶναι πάρα πολύ σημαντικό, καί εὔκολα τό βρίσκομε καί τό ἐπισημαίνομε στή μνήμη μας αὐτό τό πρᾶγμα ὅταν τό ὑπογραμμίσουμε. Εἶναι πολύ σημαντικό. Αὐτό συνιστᾶ τήν ἐμβρίθεια τῆς μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καί ὄχι μόνον αὐτό. Ὅταν ἀνατρέξωμε καί στά λεξικά νά βροῦμε τήν ἔννοια μιᾶς λέξεως, ὅταν πᾶμε σέ παράλληλα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, κατά τή θέση ὅτι «ἡ Ἁγία Γραφή ἑρμηνεύει τήν Ἁγία Γραφή». Προσέξτε τί εἶπα! Ἡ Ἁγία Γραφή ἑρμηνεύει τήν Ἁγία Γραφή. Αὐτό τό ἴδιο οὐσιαστικό, αὐτό τό ρῆμα, κάπου ἀλλοῦ τί ἔννοια ἔχει, πῶς εἶναι. Αὐτή εἶναι ἡ ἐμβριθής μελέτη. Ἔτσι πρέπει νά διαβάζωμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Βέβαια ἄν κάποιος δέν ξέρει πολλά γράμματα δέν πειράζει, δέν πειράζει. Εἶναι ἐκεῖνο πού λέει κανείς - τό ’λεγε καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος αὐτό - καί μόνο γιατί κρατᾶς στά χέρια σου τήν Ἁγία Γραφή, μόνο - μόνο γιατί τήν κρατᾶς στά χέρια σου, εἶναι ἱκανή νά σέ καθαρίση. Γιατί κρατῶντας τήν Ἁγία Γραφή, δέν μπορεῖς νά κάνης κάποια ἁμαρτία. Εἶναι ἐκεῖνο πού λέγεται σάν ἀνέκδοτο, πού ἔστειλε κάποιος πνευματικός κάποια γυναίκα, πού ἔλεγε ὅτι δέν κρατάει στή μνήμη της τίποτα, ἐκεῖνος τῆς ἔλεγε νά μελετᾶ κι ἐκείνη ἔλεγε «δέν κρατῶ τίποτα στή μνήμη μου», τῆς ἔδωσε ἕνα καλάθι, ἀπό κοτέτσι, μέ κουτσουλιές κλπ. «Πήγαινε σέ παρακαλῶ, τῆς λέγει, νά μοῦ φέρεις νερό». «στό καλάθι νερό»; «Ναί. Θά κάνεις ὑπακοή». Πῆγε λοιπόν αὐτή στό πηγάδι, τό βούτηξε μέσα, τραβάει.. ἔ, τό νερό ἔφυγε φυσικά. Μία δυό, πέντε φορές, γυρίζει πίσω. Λέει: «μά, δέν συγκρατάει τό καλάθι νερό». Τῆς λέει: «μά, τό ξέρω ὅτι δέν συγκρατάει τό καλάθι νερό. Ἀλλά, κοίταξε νά δῆς, καθαρίστηκε. Ἔφυγαν οἱ κουτσουλιές». Βούτα, βούτα στό νερό, καθαρίστηκε. Ἔτσι ἀκριβῶς, μπορεῖ νά μή κρατάει ἡ μνήμη μας, μπορεῖ νά μήν καταλαβαίνομε πολλά πράγματα, πρέπει νά μελετάει κι ὁ πιό ἀγράμματος ἀκόμη τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐδῶ μία κυρία, τώρα τήν εἶδα. Ἡ ὁποία δέν ἤξερε οὔτε τό Α νά γράψη, καί τώρα μελετάει καί τήν Κ. καί τήν Π. Δ. Μέ ἀκούει ἡ κυρία αὐτή, μέ ἀκούει, εἶναι παροῦσα, τώρα τήν εἶδα καί τό θυμήθηκα. Κι ἔρχεται ἔτσι μέ χαρά νά μοῦ πῆ: «Ξέρετε; τελείωσα τήν Κ. Δ. Ξέρετε τό.. ξέρετε.. κτλ». Μάλιστα. Ὅταν κανείς θέλει, μπορεῖ. Τό «θέλω» κινεῖ τό «μπορῶ». Πάντως ὀφείλομε νά μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή. Ὡστόσο νά συνεχίσω, ὅτι ὅταν κοπιάσωμε εἰς τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τότε ἔρχεται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον νά προσθέση, ναί κατ’ ἀρχάς κατανόηση καί ὕστερα νέες ἀποκαλύψεις ἤ νά βοηθήση στήν κατανόηση τῶν ὅσων κατετέθησαν. Ναί. Ἀκοῦστε πώς τό λέγει ὁ Χριστός αὐτό: «ὁ δέ παράκλητος, τό Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὅ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος, - ὁ Παράκλητος - ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἅ εἶπον ὑμίν». ( Ἰωάν. 14, 26) Ἕνα διπλοῦν ἔργον τό Πνεῦμα τό Ἅγιον θά κάνη σέ μᾶς. Θά μᾶς διδάξη ὅσα δέν κατεγράφησαν εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, ὅσα, οὕτως εἰπεῖν, δέν πρόλαβε ὁ Χριστός νά μᾶς τά πῆ, ἀλλά καί θά μᾶς ὑπενθυμίση ὅσα κατεγράφησαν στήν Ἁγία Γραφή. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σημαντικό.

   Θά σᾶς θυμίσω κάτι πού εἶναι ἀπό τό Γεροντικόν. Ρώτησαν κάποτε ἕναν γέροντα - τόν Μέγαν Ἀντώνιον; δέν θυμάμαι - κάτι ἀπό τήν Πεντάτευχον. Εἶναι γνωστό ὅτι τά πέντε πρῶτα βιβλία τά ἔγραψε ὁ Μωϋσῆς - τά πέντε πρῶτα της Π. Δ. - τόν ἐρώτησαν λοιπόν τόν ἅγιον Ἀντώνιο ἕνα χωρίο ἀπό κεῖ, τί ἐννοεῖ ὁ Μωϋσῆς; Δέν τό ’ξερε. Λέει: «περιμένετε». Βγῆκε ἔξω ἀπό τήν καλύβα του, πῆγε κάπως μακριά, ἔκανε προσευχή καί λέει: «Κύριε στεῖλε τόν Μωϋσῆ νά μοῦ πῆ, τί σημαίνει αὐτό πού ἔγραψε»; καί τόν φώτισε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί τό κατενόησε. Ἀγαπητοί μου, γι’ αὐτό δέν πρέπει νά κάνωμε μελέτη χωρίς προσευχή. Προσέξτε με· ὅπου βλέπετε μία δυσκολία, κάντε προσευχή. «Κύριε, Πνεῦμα Ἅγιον, τί ἐννοεῖς ἐδῶ; Πές μου τί ἐννοεῖς ἐδῶ»; Κάποια στιγμή θά «πάθετε». Πάθετε. Τό ρῆμα πάσχω. Τό ρῆμα τό χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος σ’ αὐτή τήν περίπτωση, θά πάθετε, ἔλλαμψιν, φωτισμόν, καί θά πεῖτε «ἄ! τό βρῆκα»! Βέβαια, «τό βρῆκα!».. τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἦρθε πραγματικά νά μέ φωτίση. Ἔτσι βλέπομε ὅτι ὑπάρχει ὁ συνδυασμός τοῦ κόπου καί τοῦ φωτισμοῦ. Προσέξτε αὐτό! Στούς μαθητάς, μᾶς λένε νά εὐχηθοῦμε, θά διαβάσης ὅμως, ὄχι χωρίς νά διαβάσης.. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δέν θά σέ φωτίση ἄν δέ διαβάσης. Πρέπει νά δουλέψης. Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ, βεβαίως εἶναι θεόπνευστο ὅπως ξέρομε. Ἀλλά, ὁ Λουκᾶς ἐκοπίασε ἀγαπητοί μου νά μαζέψη τό ὑλικό του. Δέν ἦταν ἐκ τῶν δώδεκα μαθητῶν. Δέν ἦταν αὐτόπτης μάρτυς περιστατικῶν ἀπό τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἔπρεπε λοιπόν νά ἀνατρέξη στίς πηγές. Καί ἀνέτρεξε. Πῆρε πληροφορίες ἀπό τήν Θεοτόκον. Ναί, ναί! Ἀπό πρῶτο χέρι, ἀπό πρῶτο στόμα, ἀπό τήν Θεοτόκον. Ναί,ναί! Γι’ αὐτό εἶναι ἐκεῖνος πού μᾶς γράφει τά τῆς παιδικῆς ἡλικίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως καί ὁ Ματθαῖος. Οἱ ἄλλοι δύο ὄχι. Ἀκόμη ἀναδίφησε τίς γενεαλογίες ἀπό τά ἀρχεῖα - οἱ Ἑβραῖοι κρατοῦσαν ἀρχεῖα - γιά νά δῆ τή γενεαλογία τοῦ Χριστοῦ. Τό ἴδιο ἔκανε καί ὁ Ματθαῖος. Ρώτησε ὅλους ἐκείνους πού στάθηκαν αὐτόπται τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Ὥστε νά γράφη στήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου του «καθὼς παρέδοσαν ἡμῖν οἱ ἀπ’ ἀρχῆς αὐτόπται καὶ ὑπηρέται γενόμενοι τοῦ λόγου.. » (Λουκ. 1, 2) καθώς παρέδοσαν.. Δηλ. πῆγα καί τούς ρώτησα, μάζεψα τό ὑλικό μου. Ἔτσι κάνει κι ὁ σοφός Σειράχ κοπιάζει, βεβαίως κοπιάζει νά ἀνατρέξη ἀπό δῶ καί ἀπό κεῖ, γιά τή σύνταξη τῶν ὅσων γράφει στό βιβλίο του καί κυρίως μάλιστα γιά τό κεφάλαιον τό 24ον, πού γράφει γιά τήν Ἐνυπόστατο Σοφία. Ἔτσι ἡ ἔμπνευσις δέν ἀποκλείει τόν κόπο οὔτε ὁ κόπος τήν ἔμπνευση. Αὐτά πᾶνε παραλλήλως. Κοπίασε καί θά δῆς, ἀδελφέ μου, ὅτι θά ρθῆ καί ἡ ἔμπνευση. Πρέπει νά κοπιάσωμε. Γι’ αὐτό σημειώνει ἐδῶ ὁ σοφός Σειράχ στό 33ον κεφάλαιόν του. Ἀκοῦστε τί γράφει: «Κἀγώ, δηλ. ἐγώ ὁ Σειράχ, ἔσχατος, τελευταῖος - καί πράγματι, εἶναι ἀπό τά τελευταία βιβλία τῆς Π. Δ. - ἠγρύπνησα»,- προσέξτε τί λέγει, ἠγρύπνησα. Ναί ἀγρύπνησα. Ἐάν δέν ἀγρυπνήσεις, δέν σοῦ ἀποκαλύπτεται ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ.

  Ἔγραφε ἕνας παλιός φιλόσοφος τό ἑξῆς: «ἐάν κανείς, λέει, δέν ἀγρυπνήση στό μοναχικό του κρεβάτι - εἶναι γραμμένο Ἀγγλικά αὐτό τό ’χα κάνει σάν μάθημα στό Κατηχητικό σχολεῖο, πέρυσι.. δέν θυμάμαι - νά προσευχηθῆς, νά πονέσης, νά κλάψης, ὦ οὐράνιες δυνάμεις, δέν ἀποκαλύπτεσθε. Δέν ἀποκαλύπτονται οἱ οὐράνιες δυνάμεις. Δέν ἀποκαλύπτεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἐάν δέν κοπιάσης, ἐάν δέν ἀγρυπνήσης, ἐάν δέν κλάψης. Τί λέει ὁ Δανιήλ; «Κι ἐγώ λέει, ἔκλαιγα, καί παρακαλοῦσα κι ἔλεγα, τί σημαίνουν αὐτά»; Κι ἔρχεται μετά ἡ ἀποκάλυψις. Ναί. Λοιπόν.. «ὡς καλαμώμενος ὀπίσω τρυγητῶν·». Καλαμώμενος θά πῆ ραγολόγος. Στήν Π.Δ., ὅπως τρυγοῦσαν οἱ τρυγηταί σ’ ἕνα ἀμπέλι, βέβαια ἤ κάποιο μικρό τσαμπάκι τό ἄφηναν - μάλιστα ὑπῆρχε ἐντολή νά τό ἀφήσουν γιά τούς φτωχούς - ἔμπαιναν μετά οἱ φτωχοί νά μαζέψουν αὐτές τίς ρῶγες, τίς λίγες δυό - τρεῖς - τέσσερις ρῶγες ἤ κάτι πού πέφτει κάτω. Αὐτό θά πῆ ραγολογῶ, μαζεύω τίς ρῶγες. Δηλαδή μετά ἀπό τούς τρυγητάς, γι’ αὐτό λέγει «ὀπίσω τρυγητῶν». Ὅπως τό ἴδιο πρᾶγμα καί στό στάρι. Ὅταν θέριζαν, ὅ,τι τυχόν ἔπεφτε χάμω, δέν τό μάζευαν, ἦταν γιά τόν φτωχό. Κι ἐγώ, λέει, εἶμαι «ὡς καλαμώμενος», ὡς δηλ. ραγολόγος «ὀπίσω τρυγητῶν». Εἴδατε; Δηλ. μάζευα ἐκεῖνα πού ἀφήναν οἱ μεγάλοι, οἱ σοφοί, οἱ τρανοί, κάτι κι ἐγώ μάζευα. «ἐν εὐλογίᾳ Κυρίου ἔφθασα, καί ὡς τρυγῶν ἐπλήρωσα ληνόν». Σιγά-σιγά, αὐτές οἱ ρῶγες μαζεύτηκαν. Εἶναι ἐκεῖνο πού λέει ὁ λαός στήν παροιμία: «φασούλι μέ φασούλι γεμίζει τό σακούλι». Ναί! Ὅπως λέω σέ νέα παιδιά: «Μελέτα ἀπό παιδί τήν Ἁγία Γραφή, ὅταν μεγαλώσης θά βρεθῆς σοφός στήν Ἁγία Γραφή. Τό θέλετε; Ἄκοπα, ἄς τό ποῦμε ἄκοπα». Ἔτσι, ἐγέμισα, λέει, τόν ληνόν, ἤ τήν ληνόν, δηλ. τό πατητήρι. Τό γέμισα το πατητήρι ἀπό ρῶγες καί τώρα θά βγάλω κρασί. Αὐτό λέει τώρα ἐδῶ ὁ σοφός Σειράχ. Κατανοήσατε, καταλάβατε - λέει στούς ἀκροατᾶς του καί ἀναγνῶστες του - «κατανοήσατε ὅτι οὐκ ἐμοὶ μόνῳ ἐκοπίασα, δέν κοπίασα μόνο γιά τόν ἑαυτό μου, ἀλλὰ πᾶσι τοῖς ζητούσι παιδείαν» (Σοφ. Σειρ. 33, 16-18) ἀλλά γιά ὅλους ἐκείνους πού ἀναζητοῦν τήν παιδείαν, τήν μόρφωσιν.  Ὡραῖο πρᾶγμα! Ὡραῖο. Εἶναι ἡ καλύτερη, θά λέγαμε, κληρονομιά πού ἔχει κανείς νά δώση στίς ἑπόμενες γενεές, ἀξιοποιώντας τούς κόπους του. Θά ἐπαναλάβω, Σ.Σειράχ, 33ο κεφάλαιο. Κοπιάζει λοιπόν ὁ Σειράχ. Σάν κοινωνικός παράγων ἔ; Προσφέρει τούς κόπους του καί εἰς τούς ἄλλους, γιά νά ὠφεληθοῦν. Αὐτό τό πλήρωμα τοῦ ληνοῦ, εἶναι ὅλο τό πολύτιμο καί πλούσιο περιεχόμενο τοῦ ὅλου του βιβλίου. Αὐτό εἶναι τό γέμισμα τοῦ πατητηριοῦ, εἶναι ὅλον τό περιεχόμενον τοῦ βιβλίου του. 

   Ἀκόμη λέγει ἡ Σοφία Σολομῶντος τά ἑξῆς: «Ἡ Σοφία, λέγει, - ἡ Ἐνυπόστατος πάντοτε - εὐχερῶς θεωρεῖται, μέ εὐκολία ὀρᾶται, ὑπό τῶν ἀγαπώντων αὐτὴν καὶ εὑρίσκεται ὑπὸ τῶν ζητούντων αὐτὴν». Μέ εὐκολία θεωρεῖται, βλέπεται, γίνεται ἀντιληπτή ἀπό ἐκείνους πού τήν ἀγαποῦν καί βρίσκεται ἀπό ἐκείνους πού τή ζητοῦν. «φθάνει τοὺς ἐπιθυμοῦντας προγνωσθῆναι», πρώτη, λέει, αὐτή τρέχει νά κάνη γνωστό τόν ἑαυτό της εἰς αὐτούς, ὁ ὀρθρίσας πρὸς αὐτὴν οὐ κοπιάσει, ἐκεῖνος πού σηκώθηκε ξημερώματα, θά τή βρῆ, δέν θά κοπιάση, πάρεδρον γὰρ εὐρήσει τῶν πυλῶν αὐτοῦ»., γιατί θά τή βρῆ νά κάθεται στήν πόρτα του. Τί ὡραία εἰκόνα! Γιά τή Σοφία ξυπνᾶς, ξημερώματα σηκώνεσαι γιά νά τήν βρῆς. Δέν θά κοπιάσης πολύ, εἶναι στά σκαλοπάτια τοῦ πυλῶνος σου. Σέ περιμένει. «τὸ γὰρ ἐνθυμηθῆναι περὶ αὐτῆς φρονήσεως τελειότης» (Σ. Σολ. 6, 12-15) καί μόνο γιατί μπορεῖς νά ’χης στό μυαλό σου τήν Ἐνυπόστατο Σοφία, δηλ. νά τή θυμᾶσαι, εἶναι ἕνα δεῖγμα φρονήσεως, ἕνα δεῖγμα τελειότητος, κι αὐτό εἶναι πολύ σπουδαῖο. Μόνο στό μυαλό σου νά ἔχης τήν Ἐνυπόστατο Σοφία. Εἶναι αὐτό πού λέμε, ὅταν ἔχω στό νοῦ μου πάντα τόν Ἰησοῦν Χριστόν. «Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον με». Ἡ μνήμη αὐτή τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ - ξαναλέγω ἄλλη μία φορά, Ἐνυπόστατος Σοφία, Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό ἴδιο πρόσωπον - καί μόνο αὐτό, καί μέ προστατεύει καί μέ φυλάττει. Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ μάστιζε τούς δαίμονας», δηλ. μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά μαστίζης, νά χτυπᾶς τούς δαίμονας. Εἶναι πανίσχυρον. Πανίσχυρο πραγματικά. Ὑπάρχουν τρεῖς θέσεις μέσα εἰς τούς ψαλμούς, πού ἀναφέρονται εἰς τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ - ἐδῶ τώρα ἔχομε τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τό ἴδιο εἶναι - πού μποροῦμε νά ὑπερνικοῦμε κάθε δυσκολία. Εἶναι τόσο σπουδαῖο. Καί μόνη δηλ. ἡ μνήμη. Καί λέγει στή συνέχεια: «καὶ ὁ ἀγρυπνήσας δί’ αὐτὴν ταχέως ἀμέριμνος ἔσται·», κι ἐκεῖνος πού ἔχει ἀγρυπνήσει γι’ αὐτήν, νά καθήση νά ψάχνη στά βιβλία ἐκεῖ.. εἶναι ἐκεῖνο πού μᾶς ἔλεγε ἕνας καθηγητής μας - κι ἄλλοτε σᾶς τό ἔχω πεῖ αὐτό - «ἄν δέν κάνουν λέει δύο τρύπες στό παντελόνι σας, δηλ. νά λιώση τό παντελόνι ἐκεῖ στήν καρέκλα, δέν θά μάθετε γράμματα. Αὐτό δέ πολύ περισσότερο ἰσχύει προκειμένου ν’ ἀνακαλύψωμε τά βαθέα τοῦ Θεοῦ. Ναί. «ὅτι τοὺς ἀξίους αὐτῆς αὔτη περιέρχεται ζητοῦσα», ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία περιέρχεται ἀπό δῶ καί ἀπό κεῖ, νά βρῆ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄξιοί της. Προσέξτε, αὐτά δέν γράφηκαν γιά κάποιους. Γράφτηκαν γιά ὅλους μας.

   Καί νά κλείσουμε, ἀγαπητοί μου, τό 24ον κεφάλαιο. Εἶναι τό πιό λαμπρό κεφάλαιον ὅλου τοῦ βιβλίου ἀλλά καί μία σελίδα, θά ἔλεγα ἀρίστη, ὅλης τῆς Π. Δ. Εἴδαμε ἀκόμη ὅτι πρόκειται γιά τόν μετέπειτα Ἰησοῦν Χριστόν, πού εἶναι ἡ Ἐνανθρώπησις τῆς Ἐνυποστάτοῦ Σοφίας, τοῦ Θεοῦ Λόγου. Καί τήν ἐπισφράγιση τοῦ ὅλου αὐτοῦ κεφαλαίου θά μᾶς τήν κάνη ὁ ἀπ. Παῦλος. Γράφει στούς Κορινθίους: «ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον.. Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν·». (Κορ. Α΄ 1, 23-24) Ἐμεῖς κηρύσσομε, λέει, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, κι Αὐτόν ἐσταυρωμένον. Ὁ ὁποῖος τί εἶναι; Θεοῦ σοφία. Νά ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία. Βλέπετε τόν ἀπ. Παῦλο πώς βάζει καί τά δύο; Καί τό κεφάλαιο αὐτό μᾶς ὁδήγησε σ’ αὐτή τή βαθειά γνώση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἶναι αὐτό πού ἐπιμένει καί ἐπιμένει ὁ Παῦλος νά γράφη στίς Ἐπιστολές του: «μέχρι, - γράφει στούς Ἐφεσίους - καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» ( Ἐφεσ. 4, 13) καί τῆς ἐπιγνώσεως, ὄχι τῆς γνώσεως, τῆς ἐπιγνώσεως, τῆς βαθειᾶς γνώσεως, τίνος; τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ πρέπει νά φθάσωμε! Σ’ αὐτή τή βαθειά ἐπίγνωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἐδῶ λοιπόν ἀγαπητοί μου, κλείνομε αὐτό τό θαυμάσιο κεφάλαιο, τό 24ον τῆς Σοφίας Σειράχ.

Απόσπασμα από την 207η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης 
« Σοφία Σειράχ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Σοφία Σειράχ " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/sofia-seirax
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oRvQcJSffpry9_VIhWtola

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Σοφία Σειράχ».🔻
https://drive.google.com/file/d/15yPd5yULQpwqBdVJzrpusJNL6wa2BczM/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Σοφία Σειράχ».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40o1lCOake2wwX61iRYZNi-M

🔸📜 Απομαγνητοφωνημενες ομιλίες της σειράς «Σοφία Σειράχ».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC%CF%87.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.