†.Εκείνοι που λένε ότι ο αντίχριστος γεννήθηκε, εφ’ όσον ο αντίχριστος, αγαπητοί μου, συνδέεται με το τέλος του κόσμου, πώς μπορεί να το λένε αυτό; Και, όπως θα δούμε ότι δεν θα έχει σημάδια ο αντίχριστος που να λέγει “εγώ είμαι ο αντίχριστος” , θα έχει, μάλιστα, τα αντίθετα από εκείνα τα οποία θα μπορούσε να φανταστεί κανένας, δηλαδή ότι θα είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Κυβερνήτης εξαίρετος. Ποιος θα το υποπτευθεί αυτό;
Πώς μπορούμε, λοιπόν, να λέμε ότι γεννήθηκε ο αντίχριστος; Το θεωρώ καθαρή φλυαρία. Κάτι χειρότερο, το να λέμε ότι ο αντίχριστος είναι τόσων χρόνων και ότι ήδη επιτέλεσε κάποια θαύματα στην Ιερουσαλήμ και ότι είναι εκεί. Αυτό, δυστυχώς, το χειρότερο, αποπροσανατολίζει τους πιστούς, διότι όταν αυτά θα διαψευστούν, θα πουν : “α, δεν βαριέσαι. Κι όλα τα άλλα που
λέει η Γραφή είναι λάθος. Και ο διάβολος αποπροσανατολίζει, αγαπητοί μου, για να πλανώνται οι άνθρωποι και να απορρίψουν, μαζί με το ψεύτικο σήμερα, να πουν : “δε βαριέσαι τίποτα δεν είναι”, αύριο να απορρίψουν και το γνήσιο. Δηλαδή να πουν : “δεν είναι ο αντίχριστος αυτός”, όταν εκείνος πράγματι θα είναι.
Εδώ είναι ο κίνδυνος. Αλλά έχει κάτι περίφημο, που θα το θεωρούσα επιγραμματικό, αυτό που λέει ο άγιος Κύριλλος: μην τολμήσεις, λέει, να αποφαίνεσαι. Μην τολμήσεις να αποφαίνεσαι πότε θα γίνουν αυτά. Μη λες : “να τούτο, να εκείνο”. Μην τολμήσεις! Και, από την άλλη μεριά, ούτε πάλι να ξαπλώσεις, να είσαι ύπτιος, ανάσκελα και να ροχαλίζεις και να λες: "ουυυ, έχουμε καιρό!" Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Νομίζω ότι είναι θαυμασία η απάντηση που δίνεται εδώ από τον Άγιο Κύριλλο. Αν μου πείτε : "πότε θα μιλήσουμε για τον αντίχριστο;", ε, αρχίζουμε. Βλέπετε, πάμε σιγά - σιγά. Μη βιάζεστε.
Ώστε, λοιπόν, προσέξτε. Ούτε θα πολυπραγμονούμε ούτε θα κοιμόμαστε ύπτιοι, ανάσκελα. Επάνω σ' αυτό να κάνω μία μικρή παρατήρηση. Ακούσατε ομιλητές ή διαβάζετε βιβλία, χωρίς να
κάνω αναφορά ούτε στους ομιλητές ούτε στα βιβλία που υπάρχουν, ότι ο αντίχριστος έρχεται και να, γεννήθηκε, και να. Και ότι το 666 δεν έχει καμία σημασία. Ακούτε; Το 666 δεν δεν έχει καμία σημασία. Ότι, ε, αρκεί να μην το βάλω μες στην καρδιά μου. Δεν έχει σημασία αν είναι κάτι εξωτερικό, ακόμη και να μου σφραγίσουν το χέρι. Αναμφισβήτητα, ο άνθρωπος θα πρέπει να καταλάβει ότι η όλη του πίστις είναι στην προαίρεσή του. Λέει, όμως, ή γραφή σαφώς ότι το 666 θα μπει στο χέρι με σφραγίδα. Το λέι με τρόπο ρεαλιστικό. Με τρόπο σαφή. Πολύ σαφή. Που
σημαίνει ότι δεν θα πω ούτε το ένα, ότι έχει το 666 το χαρτονόμισμα ή η ταυτότητα. και χάθηκα, ούτε το άλλο, ότι δεν έχει σημασία το 666. Οι μεν είπαν δεν έχει καμία σημασία το 666, απορρίψτε το. Οι άλλοι ... έχει μεγίστη σημασία και δεν πρέπει να μπει πουθενά. Είναι δύο
ακρότητες. Σύμφωνα με αυτό που λέει εδώ ο Άγιος Κύριλλος παραλλήλως - δεν λέει το ίδιο, αλλά το πνεύμα είναι το ίδιο. Προσέξτε, αγαπητοί μου, αν το χαρτονόμισμα, φερ’ ειπείν το
πεντοχίλιαρο, έχει το 666, (το ξέρετε ότι το έχει αυτό, ε, το ξέρετε πολύ καλά) , αυτό το
χαρτονόμισμα το έχω στο πορτοφόλι μου. Το χαρτονόμισμα είναι ένα δημόσιο έγγραφο, έχει μία υπογραφή. Θα πληρωθείς "άμα τη εμφανίσει" έλεγαν τα παλιά χαρτονομίσματα. Πληρωτέον. Δηλαδή πληρωτέα η τιμή άμα τη εμφανίσει. Δηλαδή, άμα εμφανίσεις την υπογραφή αυτήν, έχεις την αξία τού πράγματος. Άμα τη εμφανίσει. Τι είναι αυτό; Ένα δημόσιο έγγραφο είναι. Δεν το εκδίδω εγώ, ο ιδιώτης, το εκδίδει η Τράπεζα της Ελλάδος. Εκδοτική Τράπεζα. Είναι, λοιπόν, δημόσιο έγγραφο. Κάτι παρόμοιο θα είναι και η ταυτότητα, ενδεχομένως. Αν θα έχω το πεντοχίλιαρο στην τσέπη μου εδώ, στο πορτοφόλι μου, μπήκε μες στην καρδιά μου; Μπήκε στο χέρι μου; Όχι. Αν θα μπει στην ταυτότητα; Όχι. Άρα δεν έχει σημασία.
Εν τούτοις έχει σημασία. Εδώ τώρα δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεν έχει σημασία, δεν σημαίνει σφραγιστικά, μόνο όταν θα μου το βάλει στο χέρι θα πω το “όχι”. Γιατί το λέει σαφώς η Αγία Γραφή. Δεν έχει, λοιπόν, σημασία ούτε στην ταυτότητα ούτε στο χαρτονόμισμα ούτε στα
εμπορεύματα. Να, πάρτε ό,τι θέλετε, όλα τα τρόφιμα. Δεν έχουν επάνω εκείνον τον κώδικα barcode; Όλα το έχουν επάνω. Δεν θα φάω αυτό, δεν θα φάω εκείνο... θα ήταν ανόητο. Όπως θα λέγαμε, όταν είπαν στον Κύριο: "ἔξεστι δοῦναι κῆνσον Καίσαρι ἢ οὔ;" Δλδ πρέπει να πληρώνουμε στον Καίσαρα φόρο ή όχι; Λέει "ἐπιδείξατέ μοι τὸ νόμισμα τοῦ κήνσου. τίνος ἡ εἰκὼν αὕτη καὶ ἡ ἐπιγραφή;" Δείξτε μου ένα νόμισμα, τίνος η επιγραφή και η εικόνα; Του Καίσαρος είπαν οι παριστάμενοι. "ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ." Για προσέξτε αυτό το σημείο. Εδώ είναι ο Θεός και εδώ είναι ο Καίσαρας. Ο εκάστοτε Καίσαρας, ο άρχων μιας πολιτείας. Άλλο πράγμα το τι οφείλω στο Θεό και άλλο πράγμα το τι οφείλω εδώ, στην Πολιτεία. Στην Πολιτεία οφείλω την φορολογία. Αλλά εδώ, όμως, αυτή η χειρονομία τού Κυρίου, ίσως φυλάχθηκε για τις ημέρες μας. Ήταν μία απάντηση για την εποχή του, αλλά φυλάχθηκε για τις ημέρες μας, νομίζω, για τον εξής λόγο:
Όπως θα γνωρίζετε, όταν γράφτηκε η Αποκάλυψη, αντίχριστοι θεωρούνταν οι αυτοκράτορες της Ρώμης. Θα λέγαμε πρόδρομοι και προσωποποιήσεις του αντιχρίστου είναι ο εκάστοτε
αυτοκράτωρ τής Ρώμης. Σύμβολο δε αυτής τής πόλεως που καταστρέφει τους Αγίους είναι η
Βαβυλώνα. Αλλά η ιστορική Βαβυλώνα δεν υπήρχε. Είχε, προ πολλών αιώνων, καταστραφεί. Ποια είναι αυτή η Βαβυλώνα; Είναι η Ρώμη. Για ευνοήτους λόγους ο Ευαγγελιστής Ιωάννης δεν γράφει “Ρώμη”. Βάζει “Βαβυλώνα”, άλλα εννοεί την Ρώμη. Αλλά είναι η Ρώμη ως πόλη; Τότε ναι. Και, ταυτόχρονα, σύμβολο. Η Βαβυλώνα δεν είναι -και σε τούτο μάς βοηθάει το ότι, ενώ ονομάζει “Βαβυλώνα”, η παλαιά Βαβυλώνα έχει φύγει από το προσκήνιο της ιστορίας- Βαβυλώνα είναι ο δυτικός πολιτισμός που δημιούργησε την αποστασία από τον Θεό. Αυτό είναι η Βαβυλώνα. Ο δυτικός πολιτισμός, αυτός ο "αθώος" πολιτισμός, που δημιούργησε την αποστασία από τον Θεό. Με την φιλοσοφία του. Με την τεχνική του. Με την επιστήμη και με τον τρόπο τού “σκέπτεσθαι”. Αυτή είναι η Βαβυλών, η πόλις η μεγάλη, που εκπόρνευσε την
ανθρωπότητα.
Δυτικός δε πολιτισμός σήμερα δεν είναι πια μια υπόθεση γεωγραφική αλλά μία υπόθεση νοοτροπίας. Διότι δυτικός πολιτισμός σήμερα είναι ολόκληρη η Υφήλιος. Δυτικός πολιτισμός είναι και η Ιαπωνία. Βλέπετε; Αποδέχθηκε τον δυτικό πολιτισμό η Ιαπωνία, όλος ο κόσμος, ολόκληρη η Υφήλιος.
Άρα ποια είναι αυτή η μεγάλη πόρνη η Βαβυλώνα; Είναι η αποστασία. Είναι ο δυτικός πολιτισμός που δημιούργησε την αποστασία. Λοιπόν, οι εκάστοτε αυτοκράτορες της Ρώμης ήταν προσωποποιήσεις τού αντίχριστου. Δηλαδή, τάχα τα πράγματα τα δημιουργεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης με την Αποκάλυψή του και είναι άγνωστα στον Ιησού Χριστό; Περίεργο πράγμα. Όταν ο Χριστός είπε: "δείξατέ μοι το νόμισμα" και ρώτησε "τίνος η εικών και η επιγραφή;" και είπαν “του Καίσαρος, αν ήταν, πράγματι, ο αντίχριστος -που θα πρεπε να "τρομάξει" ο Χριστός ή να κάνει τους ανθρώπους να τρομάξουν- θα τους έλεγε: “αυτό το νόμισμα μην το ξαναπιάσετε πια στα χέρια σας, πετάξτε το”.
Δεν είπε τέτοιο πράγμα, αλλά είπε κάτι φοβερό. Ό,τι ανήκει στον Θεό να αποδώσεις και ό,τι ανήκει στον Καίσαρα να αποδώσεις. Και ό,τι άλλο δημόσιο έγγραφο, όπως είναι η ταυτότητα, ή ο,τι άλλο είναι στα προϊόντα τα χαρτονομίσματα κ.τ.λ. , αυτά ανήκουν στον Καίσαρα, δεν έχουν σε τίποτα να με βλάψουν. Τι θα με έβλαπτε, όμως; Αν μου πουν να το βάλω στο χέρι μου - σήμερα ξέρουμε ότι γράφεται με τις ακτίνες laser- δεν θα το δεχτώ. Γιατί; Διότι ακριβολογεί εδώ ο Λόγος τού Θεού και με ειδοποιεί: όχι στο χέρι μου!
Σας είπα, όμως, ότι δεν θα έβλαπτε να έμπαινε ή στην ταυτότητα ή στα χαρτονομίσματα. Να σας πω εδώ μία απέχθειά μου : τα πεντακοσάρικα, που εχουνε τον "ουροβόρο όφη", το φίδι που τρώει την ουρά του, και έχει 3-4 μασονικά σύμβολα, αν κάποτε στο πορτοφόλι μου έχω πεντακοσάρικα τέτοια, τα διώχνω, σας βεβαιώνω -όχι ότι είναι βεβήλωση μέσα στο πορτοφόλι μου, όχι, δεν είναι βεβήλωση, για όνομα του Θεού. Αισθάνομαι μία απέχθεια. Σαν να τα σιχαίνομαι αυτά τα χαρτονομίσματα, μία απέχθεια. Χωρίς, βέβαια, ούτε να τα πετάξω. Τίποτα, τα δίνω, να φύγουν από το πορτοφόλι μου.
Σας είπα όμως ότι, παρά ταύτα δεν πρέπει να βάλουμε στις ταυτότητες τον αριθμό 666. Ούτε σε άλλα πράγματα. Μα αφού δεν βλάπτει. Ναι μεν, αλλά. Ποιο είναι αυτό το “αλλά”; Αυτό θέλω να προσέξετε. Οπότε ούτε την μια ακρότητα θα χρησιμοποιήσουμε, που λένε: “δεν είναι τίποτα”, ούτε την άλλη ακρότητα, το να θεωρούν ότι οι ήδη σφραγίστηκες με το να πάρεις μία ταυτότητα με τον αριθμό 666. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Τι είναι; Ότι αν γίνει η αρχή, να βάλουμε το 666
στην ταυτότητά μας, θα συνηθίσουμε. Και πλέον δεν θα μας κάνει εντύπωση όταν πάμε στα παρακάτω βήματα. Ποια είναι τα παρακάτω βήματα; Δεν ξέρω πόσα μπορεί να είναι. Αλλά το
τελευταίο βήμα είναι το σφράγισμα στο χέρι.
Και εξηγούμαι. Παίρνουμε κανένα δολάριο καμιά φορά από την Αμερική.Και εσείς και όλος ο κόσμος. Και έχουμε συναλλαγή με τα χαρτονομίσματα, τα δολάρια, τα μάρκα. Πάρτε δολάρια.
Πέστε μου, σας παρακαλώ, όταν πάρουμε ένα δολάριο και λέμε σήμερα ότι έχουμε την αρρώστια του AIDS και ότι κολλάει, λένε, και με το σάλιο. Αν υποτεθεί, λοιπόν, ότι αυτός ο άνθρωπος που έχει το AIDS σάλιωσε το χαρτονόμισμα, πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν τη
συνήθεια να σαλιώνουν το χέρι τους και να μετράνε τα χαρτονομίσματα. Αυτό, αγαπητοί μου, μην το κάνουμε ποτέ. Είναι φοβερό. Είναι για κάθε αρρώστια, δεν είναι μόνο γι' αυτό. Και εμείς
θα μεταδώσουμε στους άλλους και θα πάρουμε και εμείς μικρόβια. Όχι. Θα μετρήσουμε τα χρήματα με τα χέρια μας και θα πάμε να πλυθούμε. Δεν θα βάζουμε το σάλιο μας. Και πάλι, ξανά, όταν αποσαλιωθεί το δάχτυλο από την τριβή επί των χαρτονομισμάτων, να το βάλω πάλι στο στόμα μου και πάλι δώστου. Είναι φοβερό, μην το κάνουμε αυτό. Επειδή, όμως, υπάρχει η συνήθεια, ας πούμε, λοιπόν, το δολάριο επάνω. Λέω για το δολάριο, γιατί υποτίθεται πως στην Αμερική αυτή την στιγμή είναι πιο πολύ το AIDS. Αύριο θα είναι στα ελληνικά χαρτονομίσματα. Και ποιος μας λέει ότι δεν θα είναι στα ελληνικά χαρτονομίσματα; Αφού και στην Ελλάδα ήρθε η αρρώστια. Και ότι θα αρχίσουμε να κινδυνεύουμε.
Κάποτε θα πουν: Βλέπετε; Δεν μπορούμε να πιάνουμε τα χαρτονομίσματα, είναι πολύ
επικίνδυνα να τα πιάνουμε. “Να”, θα πουν, “δεν μας χρειάζονται. Πρέπει να βρούμε έναν άλλο τρόπο που να μην χρησιμοποιούμε χαρτονομίσματα. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Θα βάλουμε εδώ πέρα το 666 θα βάλουμε και τον ατομικό αριθμό”. Διότι είναι δύο οι αριθμοί, μην το ξεχνάτε αυτό. Είναι ο γενικός και ο ατομικός. Ο γενικός είναι ο 666 και ο ατομικός είναι ο αριθμός
μητρώου. Πώς είναι ο αριθμός τής εφορίας; Κάπως έτσι. Και, επειδή ακόμη κλέβουν τα χαρτονομίσματα, και γι’ αυτόν τον λόγο, όχι μόνο για τις αρρώστιες, για το AIDS, για να τα
διασφαλίσουμε, κλέβουν, ανοίγουν... Τι δολοφονίες και κλοπές γίνονται! Πας να εισπράξεις της σύνταξή σου από την Τράπεζα και, μόλις πας να βγεις, σου την αρπάζει ο άλλος και φεύγει. Θα γίνουν πάρα πολλά και κάποτε θα πουν οι άνθρωποι : “για να τα εκμηδενίσουμε αυτά, δεν θα υπάρχουν χαρτονομίσματα, τέρμα, σφράγισμα” . Τότε όμως, όταν θα έχουμε μάθει να σφραγίζουμε την ταυτότητά μας, τώρα, με το 666, όταν θα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε παντού το 666, όταν θα έρθει η ώρα, κατά τρόπο πολύ μαλακό και φυσικό, δεν θα πούμε το “όχι” για το χέρι μας. Και τότε οι Χριστιανοί μας θα μαρκαριστούν, θα μπει η μάρκα εδώ. Ανεξίτηλη. Γι' αυτόν τον λόγο δεν πρέπει να δεχτούμε το 666 επί των ταυτοτήτων: για τον λόγο ότι θα συνηθίσει, τουλάχιστον, ο ελληνικός μας λαός. Και θα πουν ότι δεν είναι τίποτα.
Ώστε το 666 δεν έχει τίποτα να μου κάνει εμένα. Είναι στο χαρτονόμισμα, είναι στην ταυτότητα, σας τα εξήγησα, δεν έχει τίποτα να μου κάνει. Έχει, όμως, να μου κάνει, θα με συνηθίσει να το αποδεχτώ. Ότι δεν είναι τίποτα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Παράλληλα, λοιπόν, θα λέγαμε και εμείς ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και το ένα θα μας ενδιαφέρει και το άλλο θα μας ενδιαφέρει. Για τους λόγους που τόσην ώρα σας εξηγώ. Γι' αυτό, αγαπητοί μου, ας προσέξουμε πάνω στο σημείο αυτό. Και δεν ξέρω, ο Θεός να ελεήσει. Όλ’ αυτά, βέβαια, δείχνουν όχι καλά σημάδια για την εποχή μας, ωστόσο, όμως, σημάδια είναι. Ας προσέχουμε. Τι θα γίνει παρακάτω; Ο Θεός να μας βοηθήσει.
Θα ‘θελα, ακόμη, να σας έλεγα πάνω σ' αυτό, μια που έγινε η συζήτηση. Γιατί κι αυτό ειπώθηκε, ότι “επιτέλους, και, αν ακόμα έχω εδώ τον αριθμό, την σφραγίδα, δεν μπορώ να κάνω
τον Σταυρό μου;” . Ωραιότατα, δεν αρνούμαι τον Ιησού Χριστό.
Κάνει εντύπωση, όταν διαβάζουμε στην Αποκάλυψη, ότι εκείνοι που έχουν σφραγισθεί δεν θα μπορούν να μετανοήσουν. Ή, καλύτερα, δεν θα σωθούν. Δηλαδή, αν σφραγιστώ, δεν θα σωθώ; Κάνει εντύπωση αυτό. Ανάμεσα στο “σφραγίζομαι” και το “δεν θα σωθώ” υπάρχει μία σειρά από πράγματα. Ακούστε ποια είναι αυτά. Διότι, εκ πρώτης όψεως, μπορεί να πει κάποιος “μα δεν ήξερα”. Δεν ξέρω, βέβαια, πώς ο Θεός θα κρίνει, αλλά, με βάση την Αγία Γραφή, αυτό έχουμε να πούμε: ότι εκείνος που σφραγίζεται δεν σώζεται. Ρητώς και κατηγορηματικώς. Και ότι θα είναι σφραγίδα επί της χειρός, της δεξιάς μάλιστα, και επί του μετώπου. Είναι ό,τι λέει ακριβώς το κείμενο. Ούτε μεταφορά ούτε αλληγορία. Είναι ό,τι λέει το κείμενο. Πάει, τελείωσε. Δεν χωράει τίποτε άλλο.
Τι γίνεται; Δεν μου λέτε, το Βάπτισμα τι είναι; Μία σφραγίδα. Πώς γίνεται αυτή η σφραγίδα; Βάζω τον άνθρωπο μέσα στην κολυμπήθρα τρεις φορές, κατάδυσις - ανάδυσις, και λέω “εις το Όνομα του Πατρός βαπτίζεται ο δούλος τού Θεού, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του
Αγίου Πνεύματος”. Τι έκανα εδώ; Έκανα μία σφραγίδα.
Ποια είναι αυτή η σφραγίδα; Έχει τον διπλόν χαρακτήρα. Του Ονόματος του Θεού, ότι είναι Τριαδικός ο Θεός: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Και η άλλη όψις τής σφραγίδας, ο Σταυρός. Διότι η τριπλή κατάδυσις και ανάδυσις, που πάλι εκφράζει το Όνομα του Τριαδικού Θεού, ταυτόχρονα είναι και ο Σταυρός. Διότι, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, “όσοι βαπτιστήκαμε εις τον θάνατον του Χριστού βαπτιστήκαμε”. Τι είναι; Είναι ο τάφος. Γι’ αυτό η κατάδυσις κάτω από το νερό. Και η ανάδυσις είναι η Ανάστασις.
Τι ομολογούμε εδώ; Μπαίνουνε δύο σφραγίδες ή μία σφραγίδα με δύο χαρακτηριστικά. Η πίστις εις το δόγμα τής Αγίας Τριάδος, το πρώτο μέγιστο δόγμα τής πίστεώς μας και το δόγμα της ενανθρωπήσεως. Γιατί, όταν μιλάμε για Σταυρό, εννοούμε την ενανθρώπιση. Αυτά αποτελούν τη σφραγίδα τού πιστού, που την παίρνει την ώρα του Βαπτίσματος.
Πέστε μου, σας παρακαλώ: δίπλα από τη κολυμπήθρα έχω καμιά σφραγίδα; Τίποτα,
πουθενά!! Αυτή η σφραγίδα υπάρχει; Βγαίνω από την κολυμπήθρα. Μου ‘βαλε και κάποιο λάδι ή ό,τι άλλο, δεν εννοώ το Χρίσμα, το λάδι. Υπάρχει. Είναι οντολογική αυτή η σφραγίδα. Δεν είναι σφραγίδα από εκείνες που τις βάζουμε και μπορούμε να τις σβήσουμε. Μπήκε μέσα στην ίδια την ύπαρξή μου τόσο ανεξίτηλη, ώστε αυτό το σώμα που θα το αφήσω στον τάφο δεν θα είναι ικανό, αφού θα γίνει χώμα το σώμα μου, να εξαλείψει την σφραγίδα. Διότι, βάσει αυτής τής σφραγίδας, θα με αναγνωρίσει ο Κύριος για να μπω στη Βασιλεία Του.
Παράλληλη, σφραγίδα είναι τού αντίχριστου. Διότι η πρώτη σφραγίδα τού Χριστού είναι η σφραγίδα πίστεως. Η δευτέρα σφραγίδα είναι η σφραγίδα του αντίχριστου και αυτή είναι σφραγίδα πίστεως ότι θα μας δώσει να φάμε, θα μας κάνει έναν καλύτερον κόσμον και θα τον
ομολογήσουν ότι είναι αυτός ο Μεσσίας!!
ΣΥΜΠΈΡΑΣΜΑ: Όπως παίρνει την Ενέργεια του Θεού ο βαπτιζόμενος, έτσι παίρνει την ενέργεια του Σατανά ο δεχόμενος το 666. Και, συνεπώς, δεν θα μπορεί να μετανοήσει. Ένα είδος εμποδίου. Δεν θα μπορεί να μετανοήσει, πρώτον, ή να είναι, θα λέγαμε, αποσφράγιση του αρχικού σφραγίσματος του Θεού και νέα σφράγιση, δαιμονική, που πλέον ο Θεός να μην δέχεται τίποτα, διότι είναι σημείον τέλους. Το τελευταίο σημείο τής πίστεως.
Τι έγινε με τη γυναίκα τού Λωτ, που μας είπε ο Κύριος : “μνημονεύετε της γυναικός Λωτ” ; Τι έγινε; Γύρισε να δει κι έγινε στήλη άλατος. Δεν πίστεψε κι έγινε στήλη αλατιού. Οι άλλοι πίστεψαν. Τι; Να μην γυρίσουν πίσω να κοιτάξουν. Μα εκείνο το πραγματάκι; Ναι, εκείνο το πραγματάκι! Θα είναι η τελευταία πράξη τής Ιστορίας. Το μνημείο τής πίστεως. Η Σφραγίδα τού
Θεού. Ο Τίμιος Σταυρός και η πίστις στον Τριαδικό Θεό και η σφραγίδα του Σατανά, στον
αντίχριστο πίστη, που θα είναι τα τελευταία μνημεία πίστεως και απιστίας. Τα τελευταία μνημεία τής Ιστορίας.
Απόσπασμα από την 102α ομιλία στην κατηγορία: «Κατηχήσεις Ἁγίου Κυρίλλου».
†.“Ονοματογραφία τέως υμίν γέγονε και στρατείας κλήσις. Νυμφαγωγίας λαμπάδες και Ουρανίου Πολιτείας επιθυμία. Και πρόθεσις αγαθή και ελπίς επακολουθούσα.” Καθένας απ’ τους χαρακτηρισμούς έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Θα ήθελα να μείνω, κυρίως, στο “ονοματογραφία τέως υμίν γέγονε”.
Τι είναι αυτή η “ονοματογραφία” ; Είναι ονοματικός κατάλογος. Τέως υμίν γέγονε” σημαίνει ότι έχει γίνει, έχετε γραφτεί στον κατάλογο. Οι πιστοί γράφονται στα δίπτυχα της εκκλησίας κ
μνημονεύονται. Οι κατηχούμενοι γράφονται στον κατάλογο της εκκλησίας, για να εισαχθούν στην εκκλησία. Μετά από αυτό, γράφονται στα δίπτυχα της εκκλησίας. Εδώ έχουμε ένα πολύ
σπουδαίο φαινόμενο.
Η εκκλησία γνωρίζει τα μέλη της; ή τα αγνοεί;
Όταν η εκκλησία κρατάει καταλόγους, αυτό σημαίνει ότι γνωρίζει τα μέλη της. Όταν δεν κρατά, σημαίνει ότι δεν τα γνωρίζει. Μην μου πείτε την περίπτωση ότι μία ενορία κρατά τα ονόματα των ενοριτών, για να μπορεί να βγάζει πιστοποιητικά για την πρόνοια! Για άλλους σκοπούς που χρειάζεται ο ενορίτης για να πάει στον Ιερέα κ να ζητήσει ένα πιστοποιητικό, για να πάει το παιδί του σ’ ένα πανεπιστημιακό οικοτροφείο, ποια είναι η οικογενειακή του κατάσταση. ΔΕΝ είναι αυτό. Εδώ είναι, απλώς, ότι μεταβλήθηκε το γραφείο τής ενορίας σ’ ένα γραφείο τής Πολιτείας. Κ βέβαια, τα παλιά χρόνια ήταν ακόμα χειρότερα τα πράγματα.
Τώρα πολλά έχουν φύγει απ’ τα χέρια τού Ιερέα, καλώς ή κακώς. Πάντως σήμερα δεν έχει πολλά ο εφημέριος, γιατί έχουν δημιουργηθεί άλλα γραφεία, και καλώς έχει γίνει αυτό, από μίαν άποψη, διότι ανήκουν στην Πολιτεία. Χρησιμοποιούνταν οι ιερείς για θέματα τέτοια. Γι’ αυτούς τούς καταλόγους πρόκειται; Όχι! Αλλά για τι πρόκειται; Πρόκειται για καταλόγους στους οποίους καταχωρούνται τα ονόματα των πιστών, όχι με τη ληξιαρχική έννοια, αλλά για να ξέρουμε ποιοι είναι οι πιστοί μας. Διότι η εκκλησία, όχι κατά την περίοδο των διωγμών αλλά και μετά ταύτα, δλδ μέχρι πριν γίνει ο νηπιοβαπτισμός, η εκκλησία, στην πραγματικότητα, ήταν κλειστή.
Εκείνο το “τας θύρας, τας θύρας”, που σήμερα είναι απολίθωμα μέσα στη Θεία Λειτουργία, κάποτε ήταν μία ουσία! Δεν ήταν πάντα ένα απολίθωμα. Κ σήμαινε -τεχνικός όρος- σήμαινε ότι έπρεπε να κλείσουν οι πόρτες για τους κατηχούμενους κ για τους ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση κ έπρεπε να μείνουν μόνον οι πιστοί μέσα στη λατρεία. Σημαίνει, λοιπόν, ότι υπήρχε έλεγχος στις πόρτες ποιος μπαίνει ή ποιος μένει μέσα στη Λειτουργία. Όταν έλεγαν “τας θύρας, τας θύρας”, δεν εννοούσαν μόνον ότι υπήρχε κάποιος θυρωρός ή κάποιο εντεταλμένο πρόσωπο που έπρεπε να κλείσει τις πόρτες για να γίνει το μυστήριο, όχι! Αλλά κ οι πιστοί κοιτούσαν μεταξύ τους μήπως κάποιος είναι άγνωστος. Δλδ οι πιστοί κοιτούσαν γύρω τους μήπως είδαν κάποιο άγνωστο πρόσωπο. Δεν μπορούσε να μείνει κανένας που δεν ήταν γνωστός, που δεν ήταν γραμμένος στους καταλόγους! Έπρεπε να βγει έξω. Άρα η εκκλησία ήταν κλειστή.
Μετά, όμως, άνοιξαν οι πόρτες τής εκκλησίας κ έμεινα ανοικτά κοκαλωμένες. Τα τελευταία
χρόνια έχει τεθεί το ζήτημα αν θα πρέπει πάλι να ξανακλείσει η εκκλησία. Πριν από πολύ λίγα χρόνια είχε προκύψει ένα τέτοιο θέμα. Το είχε φέρει ο Άγιος Φλωρίνης. Κ είχε γράψει κάποιους καταλόγους των πιστών. Αυτό έγινε αντικείμενο ποικίλης επίθεσης. Δεν ήταν δίκαιο. Η εκκλησία πρέπει να ξαναγυρίσει στον παλιό τρόπο λειτουργίας κ οργάνωσής της, Πρέπει να ξέρει τους πιστούς της. Όχι να έρθει κάποιος να πει στον Ιερέα “παππούλη μου, πρόσεξε, αυτός που θα έρθει για βάπτιση είναι κουμπάρος κ θ’ απαγγείλει το Σύμβολο της Πίστεως τυπικά, είναι μασόνος κ, πρόσεξε, μην τον δεχθείς!”. Μασόνος!! Ξέρετε τι πάει να πει ο μασόνος, ο
ειδωλολάτρης, να γίνει ο κουμπάρος, ο ανάδοχος κ ν’ απαγγείλει, χωρίς να πιστεύει τίποτα, το Σύμβολο της Πίστεως; Είναι βεβήλωση, είναι αδιανόητο πράγμα! Όταν, όμως, η εκκλησία έχει τις πόρτες της κλειστές, γνωρίζει τα παιδιά της κ τα μέλη της κα τα καταρτίζει. Διότι αυτό το κλειστό κύκλωμα, η κλειστή εκκλησία, έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα.
Θα το πω μ’ ένα παράδειγμα το οποίο δεν είναι δικό μου, είναι ενός ξένου θεολόγου. Λέει ότι με το να μην είναι οι πόρτες τής εκκλησίας κλειστές κ να μη γνωρίζει η εκκλησία τα μέλη της κ το να εισέρχονται στην εκκλησία χωρίς κατήχηση είναι όπως μια χύτρα, που έχει πολύ βραστό νερό, να πέσει μέσα κρύο, οπότε κόβεται το βράσιμο. Αυτό γίνεται. Η χύτρα τής εκκλησίας, μέχρι τον καιρό που είχαμε τις πόρτες της κλειστές κ είχαμε τους κατηχούμενους να
καταρτίζονται για να μπουν στην εκκλησία κ όχι να μπαίνουν με βρόμικα πόδια κ με τα τσαρούχια, αλλά θα έμπαιναν με προσοχή κ με κατάρτιση, από τον καιρό που άνοιξαν οι πόρτες κ έγινε ο νηπιοβαπτισμός, τότε κόπηκε ο βρασμός τής εκκλησίας, κόπηκε ο ενθουσιασμός, κόπηκε όλη εκείνη η λαχτάρα των μελών της να γίνουν άγιοι.
Κ σήμερα φτάσαμε στο σημείο τα ίδια τα μέλη τής εκκλησίας να ειρωνεύονται εκείνους που είναι πιστοί κ να τους λένε “άγιοι θέλετε να γίνετε, να μας κάνετε τον έξυπνο ή να μας παραστήσετε τον άγιο;” . Πού φτάσαμε ! Φοβερό πράγμα, φοβερό!
Αλλά η εκκλησία οπωσδήποτε θα αναγκαστεί, μια ημέρα, να ξανακλείσει τις πόρτες της οπωσδήποτε Κ θα ξέρει τα μέλη της κ θα τα γράψει σε καταλόγους. Θα έχει, δλδ, ονοματογραφία, δλδ καταλόγους ονομάτων, Κ θα το κάνει, ιδίως, στην περίπτωση του αντίχριστου, όταν θα διωχθεί η εκκλησία απ τον αντίχριστο, τότε η εκκλησία, οπωσδήποτε, θα ξέρει τους πιστούς της.
Είναι πολύ μεγάλο θέμα αυτό κ μεγάλο πρόβλημα το αν πρέπει να γίνει ονοματογραφία, το πώς θα γίνει κ.τ.λ. . Έχει ακανθώδη σημεία. Αλλά έδωσα την αφορμή με τον λόγο μου αυτόν να
ειπωθούν αυτά, για να τα ξέρετε κ να προετοιμαζόμαστε για μια τέτοια περίπτωση ότι κάποτε είναι ανάγκη να γίνει. Γιατί ξέρετε τι είχαν κατηγορήσει τον Άγιο Φλωρίνης; Ότι κρατάει κ διατηρεί φακέλους των πιστών. Ό,τι θέλει, δλδ, μπορεί κανείς να πει! Για Όνομα του Θεού! Σημαίνει, δλδ, ότι φακελώνω τούς πιστούς μου, τους ενορίτες μου; Αν είναι δυνατόν! Πείτε μου ποιο σωματείο που έχει μέλη δεν κρατάει τα μέλη του γραμμένα σε έναν κατάλογο! Πείτε μου! Όταν γράφουν τα μέλη σε έναν κατάλογο, σημαίνει ότι είναι φακελωμένα τα μέλη (με την κακή σημασία τής λέξης); Αλλά, είπαμε, όταν θέλουμε να χτυπήσουμε την εκκλησία, βρίσκουμε τόσους τρόπους για να το κάνουμε!
“Ονοματογραφία”, λοιπόν, “τέως υμίν γέγονε”. Ήδη η ονοματογραφία έχει γίνει. “Και στρατείας κλήσις”. Α, λοιπόν! Ώστε, λοιπόν, εκείνος που μπαίνει στον χώρο τού Χριστιανισμού μπαίνει σε χώρο στίβου και χώρο στρατείας! Ε, βέβαια! Τι λέει ο Απόστολος Παύλο στον Τιμόθεο; Του λέει “να αγωνιστείς, να κακοπαθήσεις ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού”. Είναι μία κλήση στράτευσης. Ο Χριστιανός είναι ένας στρατιώτης κ πρέπει ν’ αγωνιστεί.
Τι κάνει ο στρατιώτης, αλήθεια; Ο καλός στρατιώτης, σε περίοδο ειρήνης κ πολέμου, μένει φρουρός κ φυλάει. Τι άλλο κάνει, σε περίπτωση πολέμου; Πολεμάει! Επειδή υπάρχει δε πόλεμος πάντοτε, χωρίς ποτέ ειρήνη, μεταξύ Χριστού κ διαβόλου, τότε οι πιστοί έχουν πάντα έναν πόλεμο.
Πολύ χαρακτηριστικά, λοιπόν, εδώ λέει ότι “ήδη κληθήκατε σε μια στρατεία”. Πώς έλεγε ο Απόστολος Παύλος το θέμα τής στρατείας; “Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται ταις τού βίου πραγματείαις, ίνα τω Στρατολογήσαντι αρέση.” Κανείς, λέει, δεν μπαίνει σε πραμάτειες
κοσμικές, όταν στρατευθεί, για ν’ αρέσει σε Εκείνον που τον στρατολήγησε. Είδατε πώς λέγεται εδώ ο Χριστός; Λέγεται “Στρατολόγος” ! “Ίνα τω Στρατολογήσαντι αρέση” : ποιος είν’ Αυτός ο Στρατολογών; Είναι ο Χριστός! Ο Στρατολόγος. Κ εγώ τι είμαι: Είμαι ο στρατευόμενος, δλδ ο στρατιώτης, που πρέπει να αρέσω στον Κύριό μου. Αλλιώτικα, δεν πρέπει ν’ ανταποκριθώ, να μην είμαι Χριστιανός. Όλ’ αυτά αποτελούν την ουσία τής κλειστής πύλης τής εκκλησίας.
Διότι η εκκλησία δεν είν’ απλώς για να κάνει καταλόγους κ να κλείσει τις πόρτες της. Αυτό είν’ ενα τεχνικό στοιχείο. Το θέμα είναι ν’ αποκτήσει συνειδητούς Χριστιανούς, που να είναι διατεθειμένοι για μια στρατεία (στράτευση), αλλιώς να μην μπαίνουν (οι Χριστιανοί που δεν είναι διατεθειμένοι) μέσα. Κ, αν δεν είναι εκείνοι που θα κρατούν πάντα τη σωστή στρατεία κ ν’ ανταποκρίνονται, τότε είναι εκπεσόντα μέλη, άνθρωποι που έχουν ξεπέσει, δεν μπορούν να σταθούν πλέον.
Είναι, λοιπόν, ουσιώδη σημεία κ όχι, απλώς, μερικά πράγματα μηχανιστικά κ τεχνικά.
Απόσπασμα από την 1η ομιλία στο βιβλίο των "Κατηχησεων του Αγίου Κυρίλλου" Αρχιεπισκόπου ιεροσολύμων.
†.Ενθυμείσθε ότι ο άγιος Κύριλλος εθεώρησε ως γνωστά τα της Αναλήψεως του Κυρίου, γι΄αυτό και δεν είπε πολλά πράγματα εις τους Κατηχουμένους του, επειδή είχαν ακούσει περί της Αναλήψεως την προτεραίαν, την προηγούμενη ημέρα, την Κυριακή. Όπως το βλέπομε εδώ, που λέει «Κυριακή», συνεπώς η κατήχησις εγίνετο ημέρα Δευτέρα. Πιστεύω ότι δεν ήταν μόνο κάθε Δευτέρα, αλλά όπως συμπίπτει η περίπτωσις, ότι το θέμα εκείνο ήταν μετά την Κυριακή, για εκείνη τη φορά, ημέρα Δευτέρα.
Δεν θα ήθελα όμως, αγαπητοί μου, να μείνομε εμείς χωρίς κάτι συμπληρωματικό από το θέμα της Αναλήψεως του Κυρίου, γιατί είναι πολύ μεγάλο θέμα. Βέβαια δεν θα επιστρατεύσω πολλά χωρία παρά μόνον ένα από την Αγία Γραφή, από τις Πράξεις των Αποστόλων, που αναφέρεται εις το θέμα της Αναλήψεως του Χριστού.
Όπως θα γνωρίζετε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, τελειώνει το ομώνυμο Ευαγγέλιό Του με το γεγονός της Αναλήψεως του Χριστού. Και το βιβλίο των Πράξεων που έγραψε ο ίδιος, το αρχίζει με την Ανάληψιν του Χριστού· που δείχνει ένα κοινό σημείο συνεχείας, μεταξύ Ευαγγελίου και βιβλίου Πράξεων των Αποστόλων. Έτσι, εις μεν το Ευαγγέλιό του λέγει πολύ λίγα πράγματα, πολύ περιληπτικά, ακριβώς διότι είχε κατά νου να γράψει περισσότερα εις το βιβλίο των Πράξεων.
Μας λέγει λοιπόν ο ευαγγελιστής Λουκάς ότι ο Κύριος σαράντα ημέρες ήτο ὀπτανόμενος, εμφανιζόμενος εις τους μαθητάς Του και τους ωμίλει περί της βασιλείας του Θεού, περί των μυστηρίων της βασιλείας του Θεού. Την 40ήν ημέρα, μας σημειώνει εδώ ο ευαγγελιστής Λουκάς, ότι αφού επήρε τους μαθητάς Του, σε κάποιο σημείο, γνωρίζομε από το Ευαγγέλιον ότι αυτό είναι το όρος των Ελαιών, και όπως ήδη το είπαμε, αυτό μας το αναφέρει ο άγιος Κύριλλος, που είναι η πύλη επιστροφής. Η Βηθλεέμ είναι η πύλη ερχομού εις τον κόσμον και το όρος των Ελαιών είναι η πύλη της αναχωρήσεως.
Βλέπομε ότι αυτή η μικρή αλλά πολύ πυκνή και κατατοπιστική και σαφής περικοπή, μας λέγει τα της Αναλήψεως του Κυρίου. Ενώ τους ωμίλει, έγινε η Ανάληψις. Και ότι «ἐπήρθη βλεπόντων αὐτῶν». Ποίων «αὐτῶν»; Ποιο είναι το υποκείμενο του «αὐτῶν»; Είναι οι μαθηταί. Αλλά δεν ήσαν μόνο οι μαθηταί. Ήσαν κι άλλοι άνθρωποι· που δείχνει εδώ ότι μάρτυρες της Αναλήψεως είναι πολλοί άνθρωποι. Κι εκείνο το «βλεπόντων» που είναι Ενεστώς, δείχνει την διάρκειαν της πράξεως. Δεν ήτο μία στιγμιαία εξαφάνισις. Αλλά μία θα λέγαμε, βραδυπορούσα ανάληψις. Πολύ βραδυπορούσα. Δηλαδή άρχισε σιγά σιγά, σιγά σιγά να ανέρχεται ο Κύριος. Κράτησε κάποιο χρόνο. Πόσο χρόνο; Όσο χρειάζεται να πει κανείς ότι μπορώ να σταθώ μάρτυς ενός γεγονότος, που δεν με ξεχνούν οι αισθήσεις μου. Διότι όταν κάτι είναι ακαριαίο, ξαφνικό, απότομο, μπορώ να πω ότι κάτι έπαθε το μάτι μου. Πόσες φορές μας γελάνε τα μάτια μας; Ιδίως άμα δεν είναι και πολύ καλά τα μάτια μας. Καμιά φορά δημιουργούν είδωλα παράξενα. Η άκρη του ματιού σου βγάζει κάτι, ένα κάτι. Γυρίζεις να κοιτάξεις και δεν είναι τίποτα. Ήταν ένα είδωλο του ματιού. Εδώ έχομε,αγαπητοί μου, μια διάρκεια του φαινομένου. Και βλέπουν ταυτοχρόνως πολύ. Γι΄αυτό λέει «βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη». Επαίρομαι, σηκώνομαι επάνω.
Και ότι «νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν». Και τον σήκωσε, Τον πήρε από κάτω μία νεφέλη. Αυτή η νεφέλη, η οποία δεν είναι βεβαίως η συνήθης κοινή νεφέλη, αυτή που αποτελείται από τα γνωστά μας σταγονίδια· διότι δεν είναι ατμός. Νεφέλη πάντα είναι ατμός, σε κάποια όμως πολύ ψιλά σταγονίδια, που όταν ενωθούν αυτά μας δίνουν τη βροχή. Δεν είναι εδώ αυτή η νεφέλη, φυσική νεφέλη. Αλλά είναι άκτιστος νεφέλη. Ας το πούμε έτσι. Όπως λέμε «ἂκτιστον φῶς». Είναι το όχημα του Θεού. Η Παλαιά Διαθήκη πάντοτε μας λέγει ότι το όχημα του Θεού -βέβαια προσέξτε με, ο Θεός δεν έχει ανάγκη να μεταφερθεί από ένα σημείο σε ένα άλλο σημείο, διότι αυτά είναι ανθρωπομορφικές και ανθρωποπαθείς καταστάσεις και περιγραφές, γιατί ο Θεός πληροί τα πάντα. Κι αφού πληροί τα πάντα, δεν σημαίνει ότι είναι σε ένα σημείο και δεν είναι σε κάποιο άλλο, ώστε να μετακινηθεί ο Θεός. Είναι αδιανόητο πράγμα. Αλλά σημαίνει απλώς εδώ κατά έναν εντελώς ανθρώπινο τρόπο, σε μία ανθρωπίνη παράσταση, ότι ο Θεός μετακινείται.
Εν προκειμένω όμως, παρότι η Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζει, σας είπα, πάντοτε σαν όχημα του Θεού τη νεφέλη, εδώ έχομε την ανθρωπίνη φύση, η οποία πράγματι ηδύνατο να μετακινείται από το ένα σημείο στο άλλο σημείο. Βέβαια, και μάλιστα μία σχετική απορία ερίφθη από την περασμένη εβδομάδα γύρω από το θέμα αυτό, πάνω κάτω, ότι η ανθρωπίνη φύσις του Χριστού είναι τελεία. Και όλα είναι διπλά εις τον Χριστόν. Είναι τέλειος Θεός, τέλειος άνθρωπος. Έχομε θέλημα θείον, θέλημα ανθρώπινον. Έχομε γνώση θεία, γνώση ανθρωπίνη. Έχομε δύναμη θεία, δύναμη ανθρωπίνη. Στον Χριστόν είναι όλα διπλά. Είναι όλα διπλά. Έτσι, οπωσδήποτε πάντοτε η ανθρωπίνη φύσις είναι αυτή που είναι. Αλλά ένεκα της ενώσεώς της με τη θεία φύση, όπως λέγεται, ένεκα της υποστατικής της ενώσεως, και θα πει «υποστατική ένωσις» ότι έχομε μεν δύο φύσεις αλλά το πρόσωπον είναι ένα. Και χωρίς αυτές οι δύο φύσεις να μπερδεύονται, είναι ασύγχυτες, πάντα η θεία είναι θεία και η ανθρωπίνη, ανθρωπίνη, η βούλησις είναι η ανθρωπίνη και η θεία, η ενέργεια είναι η θεία και η ανθρωπίνη, πάντοτε δεν μπερδεύονται, όμως ένεκα αυτής της υποστατικής ενώσεως, ο Ιησούς Χριστός είναι πανταχού παρών. Θα το δούμε λίγο πιο κάτω στον άγιο Κύριλλο, σήμερα, πρώτα ο Θεός, που θα πει: Αν και είναι απών, είναι ανάμεσά μας. Δεν είναι απών στην πραγματικότητα. Είναι απών ως προς τα μάτια μας αλλά είναι ανάμεσά μας. Έτσι ο Ιησούς Χριστός είναι πανταχού παρών και με την ανθρωπίνη Του φύση. Είναι επάνω στον ουρανό, ταυτόχρονα είναι πανταχού παρών, ένεκα της ενώσεώς Του με τη θεία φύση, η οποία είναι πανταχού παρούσα. Βέβαια κατά τρόπον που δεν μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό, είναι ακατάληπτον.
Ωστόσο εδώ ο Κύριος αίρεται, σηκώνεται από το σύννεφο αυτό, άκτιστο σας λέω ενέργεια και σηκώνεται προς τον ουρανόν. Εδώ μάλιστα λέει μερικά που είναι πολύ χτυπητά. «Καὶ ταῦτα εἰπὼν»,λέει, «βλεπόντων αὐτῶν…». Και μετά ότι η νεφέλη που τον υπέλαβε, τον πήρε, τον σήκωσε, τον πήρε «ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν». Και παρακάτω θα πει το ρήμα «καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν». Κοιτάξτε: «βλεπόντων ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν» - «ἀτενίζοντες». Το «ἀτενίζω», προσφιλής λέξις εις τον Λουκά, σημαίνει «βλέπω μετά παρατηρητικότητος, όχι αφηρημένα, και μετά διαρκείας χρονικής». Αυτό θα πει το ρήμα «ἀτενίζω». Δεν είναι το «ὁρῶ», το «βλέπω», αλλά το «ἀτενίζω».
Θα μας πει αργότερα ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α΄ του επιστολή, εκείνο που είδαμε, ὃ ἑωράκαμεν. Κοιτάξτε: ὃ ἑωράκαμεν, εκείνο που είδαμε. «τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν». Όταν θέλομε να πούμε για κάποιον ότι ή για κάτι ότι το είδαμε και είναι σίγουρο, λέμε: «το είδαμε με τα μάτια μας». Μα δεν βλέπει κανείς αλλιώτικα, αλλά βλέπει με τα μάτια του. Δεν βλέπει με την μύτη του. Αλλά όταν λέμε «με τα μάτια μας βλέπομε», σημαίνει ένα σίγουρο πράγμα. Γι΄αυτό λέγει ο Ευαγγελιστής «ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν». Βλέπετε εδώ το στοιχείο της αποκαλύψεως. Και μετά παρακάτω λέει: «καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς» κτλ. Κάτι που έρχεται σε μία άμεση γνώση, όχι μόνο κατά νοητόν τρόπον, αλλά και κατά αισθητόν. Με αυτές τις αισθήσεις μας που διαθέτομε, του σώματος τις αισθήσεις. Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό. Και το ξαναλέγω, για να δώσω έναν τόνο, με την ευκαιρία, στην πρώτη απορία που είπαμε, ποια η διαφορά του Χριστιανισμού από τις άλλες θρησκείες. Και με την ευκαιρία πάλι λέγω, ότι υπάρχει μέγας ο κίνδυνος, επειδή πολλά κυκλοφορούν στην εποχή μας, να πλανηθεί κανείς και να πει… «όλα είναι καλά και όλα έχουν μία αλήθεια και συνεπώς, τι θα πει είμαι Χριστιανός, τι θα πει είμαι Βουδιστής»… Όχι, αγαπητοί μου, προσέξτε αυτό το σημείο, προσέξατέ το, πάρα πολύ προσέξατέ το. Υπάρχει η πλάνη και το ψεύδος σε όλα τα άλλα· διότι δεν μπορεί να είναι η αλήθεια μοιρασμένη από δω κι από κει. Ή είναι ή δεν είναι.
Επανέρχομαι. «Καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ». Πού επορεύετο; Εις τον ουρανόν. Α, ώστε επορεύετο εἰς τὸν οὐρανὸν. Εκεί ο Κύριος επήγε. Θα το δούμε παρακάτω, στον άγιο Κύριλλο αυτό να το τονίζει πάρα πολύ. Όχι δια την Ανάληψιν, αλλά δια τον τερματισμόν αυτής της πορείας.
«Και ἰδοὺ ἄνδρες δύο(«Να», λέει, «δύο άνδρες») παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ». Ήσαν δύο άγγελοι, οι οποίοι επισύρουν την προσοχή των μαθητών και των άλλων παρισταμένων, για να τους πουν: «Τι σταθήκατε βλέποντας», λέει, «στον ουρανό;» Είδατε; «Ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανὸν». «Οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται(«Αυτός ο οποίος ανελήφθη στον ουρανόν, με τον ίδιο τρόπο θα έλθει») ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν («με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να φεύγει, έτσι θα ξανάρθει»)».Είναι πολύ χαρακτηριστικό.
Αλλά τώρα εδώ σταματώντας, σε αυτό το σημείο, ας έρθουμε στον άγιο Κύριλλο, ευρισκόμενοι εις την 27ην - ΚΖ΄- παράγραφον, που μας λέγει τα εξής: «Μέμνησο δὲ καὶ τῶν εἰρημένων μοι πολλάκις περὶ τοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρὸς καθέζεσθαι τὸν υἱόν, διὰ τὴν τῆς πίστεως ἀκολουθίαν τὴν λέγουσαν· "καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθίσαντα ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός’’».
Δηλαδή τώρα πρέπει να αναλύσουμε, θέλει να πει στους κατηχουμένους του ο άγιος Κύριλλος, πού κατέληξε αυτή η Ανάληψις του Χριστού, ποιο ήταν το τέρμα αυτής της Αναλήψεως του Χριστού. Ναι. Ο Χριστός ανελήφθη. Πού πήγε; Και θα πάρουμε εκείνο το άρθρο του συμβόλου της Πίστεως, για να αναλύσουμε, λέει ο άγιος Κύριλλος. «Καὶ καθίσαντα ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός». Ώστε το τέρμα της Αναλήψεως ήτο η στα δεξιά του Θεού Πατρός καθέδρα. Αυτό ήτο το τέρμα.
Γιατί είναι εκεί το τέρμα και τι σημαίνει εκάθισε στα δεξιά, αυτό τώρα θα το δούμε στη συνέχεια. «Θρόνου μὲν ἰδιότητα μὴ πολυπραγμονῶμεν· ἀκατάληπτον γάρ· μήτε δὲ ἀνεχώμεθα τῶν λεγόντων κακῶς, ὅτι μετὰ τὸν σταυρὸν καὶ τὴν ἀνάστασιν καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς ἄνοδον, τότε ἤρξατο τοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς καθέζεσθαι ὁ Υἱός. οὐ γὰρ ἐκ προκοπῆς ἔσχε τὸν θρόνον, ἀλλὰ ἀφ' οὗπερ ἔστιν, (ἔστι δὲ ἀεὶ γεννηθείς,) καὶ συγκαθέζεται τῷ Πατρί».
Όσον αφορά τον θρόνον- γιατί θα πει πολλά χωρία της Αγίας Γραφής, που αναφέρονται ότι ο Χριστός εκάθισε στα δεξιά του Θεού Πατρός, θα μας το πει κι ο Στέφανος, ο Πρωτομάρτυς: «βλέπω ανοιγμένους τους ουρανούς και τον Ιησούν ἑστῶτα (εδώ λέει «ἑστῶτα», όχι καθήμενον· έχει σημασία· θα πει ορθία θέσις) εἰς τά δεξιά τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, τῆς δυνάμεως», εκεί θα δούμε γιατί ο Κύριος είναι όρθιος, όπως και στην Αποκάλυψη εμφανίζεται όρθιος και περιπατών· θα πει: «επιμελούμαι άγρυπνα».
Θα ήθελα να σας ερωτήσω με ένα πολύ απλό παράδειγμα. Ένας σκοπός που φυλάει ένα αντικείμενο,μία πύλη, κάθεται; Ή είναι όρθιος και περιφέρεται; Ασφαλώς περιφέρεται. Δηλαδή στέκεται. Δεν κάθεται. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να πάρει αντίληψη, εικόνα, ο Στέφανος, ότι ο Χριστός δεν κάθεται και δεν τον προσέχει, ας το πούμε, κατ’ άνθρωπον. Αλλά ότι είναι όρθιος και επιμελείται του Στεφάνου. Και ότι έπρεπε να είχε απέραντη εμπιστοσύνη ο Στέφανος στα χέρια του Χριστού. Έστω κι αν τώρα σε λίγο, διότι θα το επιτρέψει ο Χριστός, θα πάρουν λίθους οι εχθροί του Στεφάνου για να τον λιθοβολήσουν. Έχει σημασία.
Ο Κύριος όμως εκάθισε στα δεξιά του Θεού Πατρός. Ποιος είναι αυτός ο θρόνος; Μή πολυπραγμονῶμεν, λέει ο άγιος Κύριλλος. Διότι είναι ακατάληπτον πράγμα. Ακατάληπτον. Γιατί είναι ακατάληπτον; Διότι απλούστατα ο θρόνος είναι μία εικόνα. Είναι μία καρέκλα πολυτελής, πώς να την πούμε τώρα, είναι επάνω σε ένα βάθρο· λίγο πολύ έχομε δει όλοι θρόνους ή σε φωτογραφίες ή οπουδήποτε έχομε δει. Μία καρέκλα. «Αλλά μη φανταστούμε», λέει, «κάτι τέτοιο», λέει ο άγιος Κύριλλος. «Είναι απλώς εικόνα. Διότι δεν κάθεται ο Χριστός για να ξεκουράζεται». Ούτε ακόμη, όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω, δεν υπάρχουν «αριστερά και δεξιά» του Θεού Πατρός. Η έκφρασις «δεξιά» σημαίνει εύνοια. Αυτό σημαίνει.
Ωστόσο, μην πεις ακόμα ότι κάθεται σε θρόνο δόξης από προκοπή. «Όχι», λέει ο άγιος Κύριλλος. «Οὐ γὰρ ἐκ προκοπῆς ἔσχε τὸν θρόνον, ἀλλὰ ἀφ' οὗπερ ἔστιν, (ἔστι δὲ ἀεὶ γεννηθείς,) («πρόσεξε, όχι γιατί πρόκοψε στην αρετή και τώρα παίρνει τιμή και δόξα. Αλλά τον θρόνον τον είχε πάντοτε»)». Θα θυμόσαστε, στις πρώτες Κατηχήσεις, που είχαμε πει σε εκείνες τις περιληπτικές περί του Ιησού Χριστού, σε εκείνη που είχε κάτι λίγο απ΄όλα. Ότι ο Χριστός δεν πήρε τον θρόνον από αμοιβή, από προκοπή. Θα ήταν αδιανόητο πράγμα. Αλλά αυτόν τον θρόνο τον είχε πάντοτε. «Ἒστι δὲ ἀεὶ γεννηθείς». Δηλαδή εδώ σημαίνει είναι αΐδιος, συναΐδιος με τον Πατέρα. Αΐδιος θα πει αιώνιος. Συνεπώς συναιώνιοι με τον Πατέρα. Κι άλλοτε σας είχα κάνει μία μικρή εξήγηση, θα σας την πω πάλι. Η διαφορά του αιώνιος και του αΐδιος είναι η εξής. Όταν λέμε αιώνιος σημαίνει ότι μπορεί να έχουμε αρχή χωρίς τέλος. Εμείς, επί παραδείγματι, έχομε αρχή. Κάποια στιγμή γεννηθήκαμε κι έχομε μιαν αρχή. Δεν θα έχουμε τέλος όμως. Θα είμεθα στην αιωνία ζωή. Ο Θεός δεν έχει αρχή! Ούτε και τέλος. Συνεπώς ο Θεός καταχρηστικώς λέγεται αιώνιος. Ο Θεός λέγεται αΐδιος· που θα πει αιώνιος, αλλά χωρίς τέλος και χωρίς αρχή.
«Καὶ τοῦτον τὸν θρόνον πρὸ τῆς ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ Σωτῆρος ἑωρακὼς ὁ προφήτης φησὶν Ἡσαΐας· εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου, καὶ τὰ ἑξῆς. τὸν Πατέρα μὲν γὰρ οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε, ὁ δὲ τῷ προφήτῃ τότε φανεὶς ὁ Υἱὸς ἦν».
Τι ωραίο αυτό, αγαπητοί μου και μεγαλόπρεπο! Αν διαβάσετε στο βιβλίο του Ησαΐου, εις το έκτον κεφάλαιον, θα δείτε να λέγει εκεί τα εξής. Είναι εκείνο το πασίγνωστο όραμα του Ησαΐου, που είδε, λέγει, τον Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ἐπηρμένου. Δηλαδή θρόνος που ήτον πολύ υψηλός. Μέσα στον ναό του Θεού, στον ναό του Σολομώντος· ο οποίος ναός ήτο πλήρης καπνών, θυμίαμα. Κι εκεί είπεν ο Θεός. Θα σας πω τη μετάφραση εκ του Εβραϊκού, γιατί εξυπηρετεί καλύτερα εδώ, παρά η μετάφρασις των εβδομήκοντα(Ο΄). Όπως ξέρετε, για να έχουμε μία ακριβεστέρα εικόνα του κειμένου, άλλοτε ανατρέχομε στο εβραϊκό κείμενο, μετάφραση εκ του εβραϊκού και άλλοτε έχομε το κείμενο των Ο΄. Μπορεί κάποτε να ανατρέξουμε και σε άλλες μεταφράσεις, αρχαίες μεταφράσεις. Εκεί λέει: «Ποιος θα πάει για μας;». Είναι ένας τρίτος πληθυντικός, μετά από εκείνους τους δύο πρώτους· που λέγει: «Εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον». Μετά αν θέλετε, τέταρτος, γιατί τα δύο πρώτα ίδια είναι. Μετά λέει: «Ἰδοὺ ᾿Αδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν». Σαν ένας από ημάς. Το δεύτερο είναι: «Δεῦτε, καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν τάς γλώσσας» εις την πυργοποιίαν της Βαβυλώνας, της Βαβέλ. Ελάτε να κατεβούμε να μπερδέψουμε τις γλώσσες τους. Και τώρα έχομε εδώ πάλι αυτόν τον πληθυντικό. «Ποιος θα πάει για μας, για λογαριασμό μας». Κι εκεί λέει ο Ησαΐας: «Εγώ, Κύριε». Και τότε δίνει προφητεία ο Κύριος κ.τ.λ.
Λοιπόν προσέξτε εδώ. Είδε τον Κύριον επί θρόνου επηρμένου, μας λέει ο Ησαΐας. Ποιος ήταν επάνω στον θρόνο; Ο Κύριος. Παρακαλώ εδώ πολύ προσέξτε. Ποιος Κύριος; Ο Γιαχβέ, ο Κύριος. Γιαχβέ θα πει ο Κύριος. Πού το ξέρομε; Ότι Αυτός που κάθεται πάνω στον θρόνο μπορεί να είναι ο Ιησούς Χριστός; Μας το λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ακούστε. «Δικαιολογημένα δεν πίστευε ο λαός», λέει ο Ιωάννης, γιατί το είπε ο προφήτης. Αυτός ο λαός, βούλωσε τα αυτιά του και δεν ακούει. Δεν θέλει να ακούσει. Και τα είπε αυτά ο Ησαΐας», λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, «όταν είδε την δόξα Του». Ποιανού δόξα; Του Υιού τη δόξα. Του Υιού τη δόξα όταν είδε, άρα ποιος ήτο επί θρόνου; Ο Υιός. Πώς τον αποκαλεί η Παλαιά Διαθήκη; Ο ίδιος ο Ησαΐας; «Ο Κύριος, ο Γιαχβέ». Συνεπώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ.
Τι σημαίνει αυτό; Οι Χιλιασταί λένε ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ο Γιαχβέ, αλλά είναι κτίσμα. Όχι. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ. Και μας λέγει εδώ, ωραιότατα, ο άγιος Κύριλλος: «Τὸν πατέρα μὲν γὰρ οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε(Κανείς ποτέ δεν είδε τον Πατέρα), ὁ δὲ τῷ προφήτῃ τότε φανεὶς ὁ Υἱὸς ἦν». Εκείνος που ενεφανίσθη εις τον προφήτη ήτο ο Υιός. Και δεν ήτο ο Πατήρ. Συνεπώς ο Υιός είναι ο Γιαχβέ. Και ο Πατήρ είναι ο Γιαχβέ. Και το Πνεύμα το Άγιον είναι ο Γιαχβέ, ο Κύριος. Κύριος ο Πατήρ, Κύριος ο Υιός, Κύριος το Πνεύμα το Άγιον. Χρησιμοποιώ το «Γιαχβέ», επειδή ακριβώς έχομε τους Χιλιαστάς. Γιαχβέ θα πει Κύριος. Κύριος ο Πατήρ, Κύριος ο Υιός, Κύριος το Πνεύμα το Άγιον. Ίσον ένας ο Κύριος. Δεν έχουμε τρεις κυρίους, δεν έχουμε τρεις θεούς. Ένας είναι ο Κύριος. Και παρά ταύτα, ο Πατήρ είναι Κύριος, ο Υιός Κύριος κ.ο.κ.
Ώστε εδώ βλέπει κανένας ότι ο Υιός τότε ήτο επί θρόνου. Άρα, αφού ήτο επί θρόνου και τον βλέπει ο Ησαΐας, τώρα όταν αναλαμβάνεται και φθάνει στον ουρανό, δεν παίρνει θρόνο από προκοπή. Αλλά διότι πραγματικά είχε πάντα τον θρόνον. Αυτό θέλει να τονίσει εδώ ο άγιος Κύριλλος. Είναι πάρα πολύ σπουδαίο αυτό, αγαπητοί. Θα λέγαμε μόνο ότι επ’ αυτού του θρόνου τώρα κάθεται και η ανθρωπίνη φύσις. Η θεία ήτο πάντοτε επί θρόνου, πάντοτε, πάντοτε. Ο Υιός δεν είναι από προκοπή, αλλά είναι Θεός. Όταν δε ενηνθρώπησε, σημειώστε και αυτό, ουδέποτε αποχωρίστηκε από τον Πατέρα. Ως Θεός. Ποτέ. Θα ήταν αδιανόητο πράγμα να αποχωριστεί από τον Πατέρα. Έτσι: «Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω, καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος», μας λέγουν οι Χαιρετισμοί. Ολόκληρος ήτο κάτω ο Υιός, αλλά καθόλου δεν απουσίασε από τον ουρανό. Και συνεπώς και από τον θρόνο.
«Καὶ ὁ ψαλμῳδός φησιν· ἕτοιμος ὁ θρόνος σου ἀπὸ τότε, ἀπὸ τοῦ αἰῶνος σὺ εἶ», λέγει ο 92 ψαλμός. Είδατε; «Έτοιμος είναι ο θρόνος σου από τότε». Γιατί; «Διότι… από του αιώνος, πριν γίνει ο χρόνος – αυτός είναι ο αιών- Συ υπάρχεις»). πολλῶν οὐσῶν τῶν περὶ τούτου μαρτυριῶν διὰ τὸ πολὺ τῆς ὥρας ἀρκούμεθα καὶ ταύταις». «Ε, πέρασε η ώρα», λέγει, «είπαμε πολλά πράγματα». Και αναφέρει γρήγορα μερικά χωρία, τα οποία κι εγώ γρήγορα θα αναφέρω. Δεν θα κάνω ανάλυση. Απλώς μόνο θα τα αναφέρω. Ανέλυσα ό,τι μέχρι τώρα ανέλυσα και για να κλείσει, αγαπητοί μου, η Κατήχησις η 14η, που αναφέρεται εις την Ανάστασιν, εις την Ανάληψιν και εις την εκ δεξιών του Θεού Πατρός καθέδρα.
ΚΗ΄ «Νῦν δὲ ὑμᾶς ὑπομνηστέον ὀλίγων τῶν ἐκ πολλῶν εἰρημένων περὶ τοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρὸς καθέζεσθαι τὸν υἱόν. ὁ μὲν γὰρ ἑκατοστὸς ἔνατος ψαλμὸς σαφῶς φησιν-Τι λέγει ο εκατοστός ένατος Ψαλμός;-· εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου(«Είπεν ο Κύριός μου στον Κύριό μου». Δηλαδή είπεν ο Θεός Πατήρ που είναι ο Κύριός μου, ο Κύριος Πατήρ, είπεν εις τον Κύριον Υιόν, λέει ο Δαβίδ: «Κάθισε εκ δεξιών μου, έως ότου βάλω κάτω από τα πόδια σου τους εχθρούς σου». Ώστε κάθισε εκ δεξιών μου). βεβαιῶν δὲ ὁ σωτὴρ τὸ εἰρημένον ἐν εὐαγγελίοις φησὶ τὸν Δαβὶδ οὐκ ἀφ' ἑαυτοῦ ταῦτα, ἀλλ' ἐξ ἐπιπνοίας τοῦ ἁγίου πνεύματος εἰρηκέναι, λέγων· πῶς οὖν Δαβὶδ ἐν πνεύματι κύριον αὐτὸν καλεῖ λέγων, εἶπεν ὁ κύριος τῷ κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου, καὶ τὰ ἑξῆς;».
Ο ίδιος ο Κύριος, λέγει, ανέφερε το χωρίον αυτό. Και τι είπε; Ότι εν Πνεύματι Αγίω είπεν ο Δαβίδ αυτόν τον λόγον. Ότι είπεν ο Κύριος εις τον Κύριόν μου… Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Κι από κει μάλιστα ο Κύριος, πρέπει να σας πω, είναι ένα μοναδικό χωρίο που δείχνει τη θεότητά Του ο Χριστός. Και όχι μόνο τη θεότητά Του, αλλά και την ανθρωπότητά Του, αλλά και το πού είναι, εις τα δεξιά του Θεού Πατρός και τι κάνει εκεί. Διότι εκείνο το «ἕως ἂν θῶ …», «έως μπουν οι εχθροί σου κάτω από τα πόδια σου», δείχνει το έργον του Χριστού μέσα στην Ιστορία. Να σας το πω κι αυτό. Είναι ένα πολύτιμο χωρίο. Είπα δεν θα αναλύσω, αλλά μπαίνει κανείς στον πειρασμό, πώς να μην αναλύσεις. Διότι δείχνει εδώ αγαπητοί αυτό το πράγμα, ότι ο Χριστός επάνω εκεί, εις τον θρόνον εκεί, πρώτον είναι ο αιώνιος μεσίτης. Και η μεσιτεία Του δεν είναι ότι λέγει στον Πατέρα, τον Υιόν και το Πνεύμα το Άγιον ό,τι λέγει. Αυτή αύτη η παρουσία της ανθρωπίνης φύσεως, αποτελεί την μεσιτείαν. Έχομε δηλαδή μίαν οντολογικήν μεσιτείαν. Μίαν μεσιτείαν που αναφέρεται εις αυτήν ταύτην την ανθρωπίνη φύση. Εκεί εις τους κόλπους της θεότητος. Και αυτή την ανθρωπίνη φύση βλέπει ο Θεός και στρέφεται ευνοϊκά προς την ανθρωπότητα. Είναι δηλαδή οντολογικός Μεσίτης ο Χριστός.
Αλλά κι ακόμη είναι Εκείνος που πολεμά μέσα στην Ιστορία. Κυβερνά την Ιστορία και πολεμά υπέρ της Εκκλησίας Του τους εχθρούς αυτής της Εκκλησίας. Γι΄αυτό τον παρουσιάζει πολλές φορές η Αποκάλυψη τον Χριστόν ως Κριτήν, που μπαίνει μέσα στην Ιστορία. Ενώ δεν είναι ακόμη τελική κρίσις. Στο τέλος του βιβλίου της Αποκαλύψεως δείχνει τον Χριστόν ως τελικόν κριτήν. Κι ενώ μιλάει τόσες φορές δια τον Χριστόν Κριτήν, δεν βλέπομε την παρουσία Του. Είναι ότι κυβερνά την Ιστορία, χωρίς να είναι ορατός. Δηλαδή τι θα πει κυβερνά; Δίδει εκβάσεις εις την Ιστορίαν και κυβερνά την Ιστορίαν. Κύριος της Ιστορίας, αγαπητοί μου, είναι- προσέξτε- είναι ο Χριστός.
Εδώ μία μικρή παρένθεση. Δεν ξέρω, όπως θέλετε πάρτε το. Κάποιος πολιτικός, χθες, είπε: «Και θα μάθουν τα παιδιά στα σχολειά την Ιστορία και θα λένε: ‘’Για κοίταξε οι άνθρωποι που κάποτε κάνανε πολέμους, ενώ τώρα πια θα έχουμε ειρήνη’’». Αλίμονό μας! Και ποιος δεν θα το ήθελε αυτό; Δεν θα δει ποτέ η Γη ειρήνη! Δεν είμαι, αγαπητοί μου, φιλοπόλεμος, να φυλάξει ο Θεός... Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και μην ξεγελιόμαστε. Δεν θα δει ποτέ ειρήνη η Γη μας η ταλαίπωρη. Και όσο πηγαίνει προς το τέλος της, τόσο οι άνθρωποι θα γίνονται μαλλιά κουβάρια. Και θα επιτείνονται οι πόλεμοι, για να γίνει και ο μεγαλύτερος πόλεμος μέσα στην Ιστορία, που θα είναι και ο τελευταίος. Ο τελευταίος. Λοιπόν, όλα αυτά είναι παραμύθια. Αν ζητάμε μιαν ειρήνη, μόνο με αφοπλισμούς. Την ειρήνη την δίδει μόνον ο Χριστός. Ο Χριστός είναι κριτής της Ιστορίας. Δεν είναι οι άνθρωποι που χειρίζονται την Ιστορία· είναι ο Χριστός. Ο Χριστός επιτρέπει τον χειρισμόν εκ μέρους των ανθρώπων και τους αφήνει· και πού οδηγούν οι άνθρωποι την Ιστορία; Σε πολέμους και σε συρράξεις. Και συνεχίζομε.
ΚΘ’ παράγραφος:
«Ὑπομνηστέον δὲ καὶ ἄλλων ὀλίγων μαρτυριῶν ὁμοίως περὶ τοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρὸς καθέζεσθαι τὸν υἱόν(«Ας πούμε», λέει, «και μερικές ακόμη τέτοιες ρήσεις από την Αγίαν Γραφήν, μαρτυρίες»). Ἐν μὲν γὰρ τῷ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγελίῳ γέγραπται· πλὴν λέγω ὑμῖν(λέει ο Χριστός), ἀπ' ἄρτι (Και το είπε αυτό πού; Στον Καϊάφα και στο Συνέδριον) ὄψεσθε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καθήμενον ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως». Ο Θεός λέγεται και «Δύναμις» και συνεπώς «εις τα δεξιά της δυνάμεως» θα πει «εις τα δεξιά του Θεού». Το ίδιο είναι και αυτό το «εἰς τά δεξιά τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» που λέγει ο Στέφανος. Είδατε τι είπε εδώ ο Κύριος εις το δικαστήριον; Και είναι επίσημη ώρα αυτή που δικάζεται ο Κύριος. Διότι τον έχει ορκίσει ο Καϊάφας. «Πες μας την αλήθεια: Ποιος είσαι;». «Ποιος είσαι;». Και ο Κύριος είπε Ποιος είναι. Και ανεφέρθη εις το όραμα του Δανιήλ. «Και συνεπώς θα δείτε κι άλλα πράγματα ακόμα. Όχι μόνο αυτά τα οποία έχετε δει. Είμαι ο Υιός του Ευλογητού» «Είσαι», λέγει, «ὁ υἱὸς τοῦ εὐλογητοῦ;». «Σύ εἶπας». «Είναι όπως το λες· είμαι ο Υιός του Ευλογητού. Και όχι μόνο αυτό· άκου να σου πω και παρακάτω τι : Θα δείτε τον Υιόν του ανθρώπου», να λέει εδώ πέρα: «ἀπ' ἄρτι ὄψεσθε καθήμενον ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως».
Στη συνέχεια ο Απόστολος Πέτρος.«Δι' ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, πορευθεὶς εἰς οὐρανόν», λέγει στην Α΄ του επιστολή, 3,21. Ότι «δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι εις τα δεξιά του Θεού, αφού επορεύθη εις τον ουρανόν».
Ο Απόστολος Παύλος εις την προς Ρωμαίους λέει τα εξής: «Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ («Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μάλλον Εκείνος που ανεστήθη, ο Οποίος και βρίσκεται στα δεξιά του Θεού») Ἐφεσίοις δὲ ἐπιστέλλων οὕτως εἴρηκεν(«στέλνοντας γράμμα στους Εφεσίους αυτά έχει πει:»)· κατὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ κράτους τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ, ἣν ἐνήργησεν ἐν τῷ Χριστῷ, ἐγείρας Αὐτὸν ἐκ νεκρῶν -ο Θεός Πατήρ εγείρει τον Υιόν- καὶ καθίσας ἐν δεξιᾷ Αὐτοῦ(«και κάθισε στα δεξιά του Θεού Πατρός»), καὶ τὰ ἑξῆς».
Άλλο χωρίο: «Τοὺς δὲ ἐν Κολοσσαῖς οὕτως ἐδίδαξεν· εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς καθήμενος». «Εάν», λέγει, «έχετε συνεγερθεί μαζί με τον Χριστόν, Εκείνος ανεστήθη, σεις δε πνευματικά έχετε αναστηθεί, τα άνω να ζητείτε». Δηλαδή τα πνευματικά, τα ουράνια. Εκεί που είναι ο Χριστός, εις τα δεξιά του Θεού Πατρός καθήμενος.
«Ἐν δὲ τῇ πρὸς Ἑβραίους φησί(Λέγει στην προς Εβραίους επιστολή του)· Καθαρισμὸν τῶν ἁμαρτιῶν ποιησάμενος ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς(«ἐκάθισεν ἐν ὑψηλοῖς, δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης». Άλλο όνομα του Θεού. Μεγαλωσύνη! Δόξα, Δύναμις, Μεγαλωσύνη). Καὶ πάλιν: Πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε(Από την προς Εβραίους κι αυτό. «Προς ποίον ποτέ εκ των αγγέλων είπε:»)· Κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου;(Δεν το είπε αυτό ποτέ σε άγγελο, παρά μόνον εις τον Υιόν) καὶ πάλιν(Πάλι από την προς Εβραίους)· οὗτος δὲ μίαν ὑπὲρ πάντων προσενέγκας θυσίαν εἰς τὸ διηνεκές(Μια θυσία, εις το διηνεκές, αιωνίως), ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, τὸ λοιπὸν ἐκδεχόμενος, ἕως τεθῶσιν οἱ ἐχθροὶ Αὐτοῦ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν Αὐτοῦ(Είναι μία πλάτυνσις, θα λέγαμε, αυτού του χωρίου, από τον 109 ψαλμό, αλλά από την προς Εβραίους αυτό) . Καὶ πάλιν(Από την προς Εβραίους)· ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε τὸν σταυρὸν, αἰσχύνης καταφρονήσας ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν». «Και εκάθισε εις τα δεξιά του θρόνου του Θεού, αυτός που στάθηκε τελειωτής και αρχηγός της πίστεως, ο οποίος αντί της χαράς που θα μπορούσε να έχει ως Θεός, υπέμεινεν την αισχύνην του σταυρού, ανεστήθη και ανήλθε στον ουρανό και κάθισε στα δεξιά του Θεού Πατρός».
Λ΄«Καὶ ἄλλων δὲ οὐσῶν μαρτυριῶν περὶ τῆς ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ καθέδρας τοῦ μονογενοῦς αὐτάρκεις ἡμῖν –υπάρχουν κι άλλες· αρκετές όμως- ἐν τῷ παρόντι καὶ αὗται, τὴν αὐτὴν πάλιν ἡμῶν ποιουμένων ὑπόμνησιν, ὅτι οὐ μετὰ τὴν ἔνσαρκον παρουσίαν τῆς καθέδρας ταύτης ἔσχε τὴν ἀξίαν, ἀλλὰ γὰρ καὶ πρὸ πάντων τῶν αἰώνων ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Κύριος δὲ ἡμῶν, Ἰησοῦς ὁ Χριστός, τὸν ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς ἀεὶ κατέχει θρόνον(Επαναλαμβάνει το ίδιο σημείο που αναλύσαμε στην αρχή. Όχι από προκοπή επήρε τον θρόνον. Πάντοτε. Τον θρόνον τον είχε πάντοτε).
Τώρα έρχεται εις τον επίλογον, ο οποίος είναι και ευχές προς τους κατηχουμένους. Ευχές θα είναι και προς εσάς όλους, προς εμάς όλους, εκ μέρους του αγίου Κυρίλλου και που κλείνει και η Κατήχησις η 14η, κλείνει δε και η περίοδος αυτή προ των εορτών, όπως σας έλεγα προηγουμένως, που θα επανέλθουμε μετά τις εορτές, υπενθυμίζω στις 12 Ιανουαρίου.
«Αὐτὸς δὲ ὁ τῶν ὅλων Θεὸς ὁ τοῦ Χριστοῦ Πατὴρ καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ καταβὰς καὶ καὶ ἀναβὰς(Έχει μέσα πολύ ωραία σημεία, τα οποία είναι, έτσι, αξιοσπούδαστα: «Ο Θεός και Πατήρ και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, Αυτός που ανέβηκε, Αυτός που κατέβηκε και ανέβηκε»), ὁ καταβὰς καὶ καὶ ἀναβὰς καὶ τῷ Πατρὶ συγκαθεζόμενος(«και κάθεται μαζί με τον Πατέρα». Εδώ τώρα έχει ευκτικές) φυλάξειε τὰς ὑμετέρας ψυχάς(«είθε να φυλάξει τις ψυχές σας»), ἄσειστον ὑμῶν καὶ ἄτρεπτον τὴν ἐλπίδα τὴν εἰς τὸν ἀναστάντα διατηρήσειεν(«και είθε να διατηρήσει την ελπίδα εις τον αναστάντα Χριστόν, άσειστον και άτρεπτον· χωρίς να κινείται, να σείεται και χωρίς να υφίσταται τροπήν, αλλαγήν». Δηλαδή να πιστεύουμε διαρκώς εις τον αναστάντα Κύριον), συνεξεγείρειεν ὑμᾶς ἐκ τῶν νεκρῶν ὑμῶν ἁμαρτημάτων εἰς τὴν ἐπουράνιον αὐτοῦ δωρεάν( «και είθε να μας συνεγείρει μαζί με τον Χριστόν, από τα νεκρά μας έργα, από τις νεκρές μας αμαρτίες και να μας δώσει την επουράνιον δωρεάν»),καταξιώσειεν ὑμᾶς ἁρπαγῆναι ἐν νεφέλαις(Έχει ένα πολύ ωραίο διάγραμμα, πολύ ωραίο, αν καταλαβαίνετε, περιληπτικόν, περί της πορείας του Χριστιανού. «Είθε να σας καταξιώσει», λέγει, «να αρπαγείτε κι εσείς εν νεφέλαις, όπως κι ο Χριστός, εν νεφέλη ανελήφθη στον ουρανό») εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα ἐν καιρῷ εὐθέτῳ(«τον κατάλληλο καιρό». Πότε; Όταν θα γίνει η ανάσταση των νεκρών. «Όταν θα ‘ρθει να κρίνει ο Χριστός και θα γίνει η ανάσταση των νεκρών και τότε», λέει, «είθε να σας καταξιώσει ο Κύριος να αρπαχθείτε εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου». Γιατί; Διότι οι αμαρτωλοί δεν θα αρπαγούν εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου. Θα μείνουν. Θα μείνουν κάτω. Αυτό το «κάτω»…, μην μου πείτε πιο πολλά. Θα μείνουν κάτω…)»,
«καί, ἕως ὁ καιρὸς ἐκεῖνος ἔρχεται τῆς ἐνδόξου δευτέρας Αὐτοῦ παρουσίας(Για την οποία, ξέρετε, Δευτέρα Του Παρουσία, του Χριστού, θα μας μιλήσει-προσέξτε- στην επόμενη Κατήχηση, την 15η, όπου θα μας πει πολλά πράγματα και δια τον Αντίχριστον. Γι'αυτό, προσέξτε, πρώτα ο Θεός, να είμαστε καλά από τις 12 Ιανουαρίου, θα πρέπει να μην λείψουμε… Προσέξτε αυτό το σημείο. «Και έκτοτε», λέγει,), ἐγγράψειεν ὑμῶν τὰ ὀνόματα πάντων ἐν βίβλῳ ζώντων, καὶ ἐγγράψας μηκέτι ἐξαλείψειεν(«Είθε να σας γράψει έως τότε τα ονόματά σας», λέγει, «στο βιβλίο των ζώντων και αφού εγγράψει ο Θεός τα ονόματά σας, είθε να μην τα σβήσει». Γιατί;). πολλῶν γὰρ ἐξαλείφεται τῶν ἀποπιπτόντων».«Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι πέφτουν». Δεν φθάνουν μέχρι πέρα… Αγαπητοί μου, ο μη γένοιτο, να σας λέγω αυτά, κι εγώ να πέσω κι εσείς να σωθείτε. Δεν υπάρχει ουδεμία ασφάλεια. Γράφτηκα στο βιβλίο της ζωής; Ξεγράφομαι. Να σας το πω αμέσως. Να΄το. Όταν γύρισαν οι εβδομήκοντα και οι δώδεκα, χαίροντες ότι τα δαιμόνια υποτάσσονται εις αυτούς, τους λέγει ο Κύριος: «Μη χαίρεστε γι΄αυτό. Αλλά γιατί τα ονόματά σας γράφτηκαν εις το βιβλίο της ζωής».
Κι όμως, αγαπητοί μου, δεν ξέρομε από τους εβδομήκοντα τι έγινε... Από τους δώδεκα ο ένας ήδη ξεγράφτηκε. Ήταν ο Ιούδας. Κι όταν ο Κύριος έλεγε ότι είναι γραμμένα τα ονόματά σας, ήτο γραμμένο και το όνομα του Ιούδα. Αλλά ξεγράφτηκε. Γι'αυτό λέγει εδώ ο άγιος Κύριλλος: «και είθε να μη σβηστούν τα ονόματά σας, μέχρι τελευταία στιγμή». Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους και φοβάμαι για τον εαυτό μου. Δεν μιλάω λογοτεχνικά και φιλολογικά. Βλέπω πολλούς ανθρώπους που διατηρούν μία πνευματικότητα και κάποια στιγμή τα χάνουν όλα. Βλέπετε να υπάρχει μία ακμή πίστεως και κάποια στιγμή να υπάρχει μία πτώση σε αμαρτίες, να πηγαίνουν σε πόρτες μαγείας, ένας ξεπεσμός… Και λέει κανείς: «Τι έπαθες; Τι σου συμβαίνει;». «Γιατί τάχα αυτός αυτό που έπαθε, δεν μπορώ να το πάθω εγώ;». Ποτέ μην γελάσουμε άνθρωπο γιατί έπεσε. Αλλά να έχουμε πάντοτε τον φόβον μήπως κι εγώ πέσω, όπως έπεσε αυτός. Και βλέπω την πτώση του, για να μου υπενθυμίσει ότι κι εγώ σαν άνθρωπος κινδυνεύω να πέσω. Γι΄αυτό λοιπόν πρέπει να προσέχω.
«παράσχοι δὲ τοῖς πᾶσιν ὑμῖν πιστεύειν μὲν εἰς τὸν ἀναστάντα, ἐκδέχεσθαι δὲ τὸν ἀνελθόντα καὶ πάλιν ἐρχόμενον». «Και είθε να δώσει σε όλους εσάς την πίστη εις τον αναστάντα Ιησούν Χριστόν. Ακόμα και το να περιμένετε Αυτόν που ανήλθε εις τον ουρανόν και Αυτόν που θα ξανάρθει». «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον». Προσέξτε, είναι μεγάλη η πίστις ότι ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος. Σας το ‘χω ξαναπεί. Κάποιος που πεθαίνει και δεν έχει δυνατότητες να εξομολογηθεί, θέτομε 3-4 ερωτήματα: «Πιστεύεις ότι ο Θεός είναι Τριαδικός;». «Πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος;». Αυτά τα δύο δόγματα είναι τα μεγάλα δόγματα της πίστεώς μας. Από αυτά τα δύο εξαρτώνται όλα τα άλλα. Όλα, όλα, όλα, όλα. Και η σωτηρία μας εξαρτάται από τα δύο αυτά δόγματα. Διότι ο Υιός ήρθε στον κόσμον. Και πώς θα ήρχετο εις τον κόσμον, εάν ο Θεός δεν ήτο Τριαδικός; Και πώς θα ήρχετο εις τον κόσμον, εάν ο Υιός, Τριαδικός μεν, αλλά δεν ενηνθρώπησε; Διότι, ενανθρωπήσας ο Υιός,έχω εγώ τη σωτηρία. Αν λοιπόν δεν είναι ο Θεός Τριαδικός και δεν ενηνθρώπησε ο Υιός –αν δεν είναι Τριαδικός ο Θεός- ή είναι αλλά δεν ενηνθρώπησε ο Υιός, δεν έχω τη σωτηρία. Αυτά τα δύο δόγματα, από τα οποία, σας λέω, κρέμεται όλη η Δογματική, όλο το Ευαγγέλιο, το παν, η σωτηρία μας, από τα δύο αυτά δόγματα.
Γι’ αυτόν τον λόγο, τον σταυρό μας άμα τον κάνουμε, αγαπητοί μου, προσέξτε, με το να κάνουμε τα τρία αυτά δάκτυλα, ίσα, σημαίνει: Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα, Ένας Θεός. Εκφράζω το δόγμα της Αγίας Τριάδος με αυτό, με το να ενώσω τα δάκτυλά μου εις το δεξί μου χέρι. Και τώρα που θα κάνω το σημείον του σταυρού, εκφράζω το δεύτερον δόγμα. Δηλαδή ότι ο Υιός απέθανε. Αλλά πώς απέθανε; Απέθανε γιατί έγινε άνθρωπος. Διότι ως Θεός δεν πεθαίνει. Έτσι, με το να κάνω τον Τίμιον Σταυρόν, με αυτό το σχήμα, εκφράζω τα δύο αυτά μεγάλα δόγματα. Να γιατί. Αν το ξέρω και το πιστεύω αυτό και κάνω τον σταυρό μου, βλέπετε, όλα ατονούν μπροστά μου. Και τα σκυλιά που με γαβγίζουν για να με φάνε και οι άνθρωποι που πάνε να με πυροβολήσουν. Εκείνο το χαριτωμένο, σας το έχω ξαναπεί. Όταν κάποτε οι Ρώσοι πολεμούσαν εναντίον των Πολωνών, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας Πολωνός αξιωματικός, παλικάρι, τράβηξε το πουκάμισό του και λέει: «Χτύπα», λέει σε έναν Ρώσο αξιωματικό. Του λέει: «Δεν μπορώ. Μ’ εμποδίζει εκείνο που κρέμεται στον λαιμό σου!». Ο Τίμιος Σταυρός. Αγαπητοί μου, είναι μεγάλο πράγμα ο Τίμιος Σταυρός.
Επανερχόμεθα. Προσέξτε: «ἐρχόμενον δὲ οὐκ ἀπὸ γῆς (ἀσφαλίζου γὰρ ἄνθρωπε σεαυτὸν διὰ τοὺς μέλλοντας ἔρχεσθαι πλάνους)(«Δεν θα ‘ρθει από τη γη». Όπως αυτός ο Κορεάτης, ο Μουν, θα διαβάζετε στις εφημερίδες. Εκήρυξε τον εαυτό του Θεόν. Αντικαθιστά, λέει, τον Χριστόν. Για όνομα του Θεού. «Πρόσεξε», λέει, «δεν θα είναι από γη. Γιατί πολλοί πλάνοι θα έρθουν στον κόσμον αυτόν. Αλλά τι; Θα είναι από τον ουρανό»), τὸν ἄνω καθεζόμενον καὶ ἡμῖν ὧδε συμπαρόντα(«Αυτόν που κάθεται εκεί στον ουρανό και είναι μαζί μας παρών»), τὸν ἑκάστου βλέποντα τὴν τάξιν καὶ τὸ στερέωμα τῆς πίστεως(Ποιος είναι ο καθένας και πώς κινείται). μὴ γάρ, ὅτι σαρκὶ νῦν ἄπεστιν, παρὰ τοῦτο νομίσῃς ὅτι καὶ πνεύματι(«Όχι επειδή είναι απών στη σάρκα, ως προς τις αισθήσεις μας, εννοείται, νομίσεις ότι είναι και απών ως Θεός»). Μέσος ἐνταῦθα πάρεστιν(«Είναι παρών ανάμεσά μας»), ἀκούων τὰ περὶ αὐτοῦ λεγόμενα καὶ βλέπων τὰ ἐν σοὶ νοούμενα καὶ ἐτάζων νεφροὺς καὶ καρδίας(«Ακούει εκείνα που λέμε για Εκείνον, και τώρα που μιλούμε, ακούει ο Κύριος εκείνα που λέμε για Εκείνον και βλέπει εκείνα που εσύ σκέπτεσαι στο μυαλό σου -τὰ ἐν σοὶ νοούμενα- και εξετάζει νεφρούς και καρδίας»). ὃς καὶ νῦν ἕτοιμός ἐστι(«ο Οποίος και τώρα είναι έτοιμος»)τοὺς προσιόντας τῷ βαπτίσματι(«εκείνοι που προσέρχονται στο Βάπτισμα») [καὶ] πάντας ὑμᾶς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι προσενέγκαι τῷ Πατρὶ καὶ εἰπεῖν(«Για να μας προσφέρει εις τον Πατέρα Του ο Υιός και να ειπεί:»)· ἰδοὺ ἐγὼ καὶ παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός(«Να εγώ και τα παιδιά που μου έδωσε ο Θεός»)· ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ἀμήν.
97η ομιλία στο βιβλίο των "Κατηχησεων του Αγίου Κυρίλλου" Αρχιεπισκόπου ιεροσολύμων.
†.Ευρισκόμεθα, αγαπητοί, εις την 24ην παράγραφον της 14ης Κατηχήσεως του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων. Μέχρι τώρα έγινε ανάλυσις επί του μεγάλου θέματος της Αναστάσεως του Χριστού. Η Ανάστασις του Χριστού αποτελεί ένα γεγονός. Αδιάσειστον γεγονός· το οποίον καθορίζεται τόσον από τους μάρτυρες, όσο και από τους προφήτας. Έτσι λοιπόν οι μάρτυρες του γεγονότος και οι προφήται, δίνουν την μαρτυρίαν τους και πλέον η Ανάστασις του Χριστού μέσα στην Ιστορία είναι αδιάσειστος. Δεν μπορεί κανείς να διασείσει την Ανάσταση του Χριστού. Πολλοί επεχείρησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Στο τέλος γρονθοκόπησαν επάνω σε καρφιά.
Ο Παύλος αν επέστρεψε, είναι γιατί ανεστήθη ο Χριστός. Ο ίδιος θα πει αργότερα «Οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα;». Κι όταν θα απολογείται εις τον Φήστον κ.λπ. εις τον Ηρώδην τον Αντύπα, θα λέγει ακριβώς αυτό: ότι «Πηγαίνοντας προς τη Δαμασκό», κάνει ολόκληρη περιγραφή, «Μου συνέβη ετούτο κι εκείνο». Και ότι «εγώ είδα τον αναστάντα Ιησούν». Ο Παύλος λοιπόν, το φαινόμενον ‘’Παύλος’’ είναι ανερμήνευτον. Και ερμηνεύεται μόνον γιατί ο Χριστός ανεστήθη. Αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνούμε. Συνεπώς οι μάρτυρες πολλοί.
Αλλά η Ανάστασις ακόμα αποτελεί και ένα ποιητικόν στοιχείον της σωτηρίας μας. Λέγει ο Νικόλαος Καβάσιλας ότι τα «ποιητικά της σωτηρίας μας»- είναι στη Θεία Λειτουργία που ερμηνεύει- είναι αυτοί οι μεγάλοι σταθμοί του βίου του Χριστού. Είναι η Ενανθρώπησις, είναι η Σταύρωσις, η Μεταμόρφωσις, ο θάνατος, η Ανάστασις, και η Ανάληψις του Χριστού. Αυτά είναι τα ποιητικά της σωτηρίας μας. Θέλετε να το δείτε αυτό; Η Θεία Λειτουργία είναι μία επιτομή. Ολοκλήρου του Ευαγγελίου. Ψάξτε να δείτε, δεν υπάρχει πουθενά μέσα στη Θεία Λειτουργία, ούτε υπαινιγμός εκφράσεως στο ότι ο Χριστός έκανε θαύματα. Ούτε υπαινιγμός εκφράσεως. Διότι τα θαύματα του Χριστού δεν είναι τα ποιητικά της σωτηρίας μας. Αλλά γίνεται όμως κατά κόρον θα λέγαμε αναφορά στα ποιητικά της σωτηρίας μας· που είναι ο Σταυρός, η Ανάστασις, η Ανάληψις. Αυτά αποτελούν το θεμέλιο της σωτηρίας μας.
Έτσι, μετά από την Ανάσταση, που είναι το ποιητικόν της σωτηρίας μας, κατά το «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν», γιατί; Διότι ο Χριστός ανεστήθη, γι΄αυτό προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν, βλέπετε ότι θα αναστηθώ εγώ ο νεκρός, γιατί ανεστήθη ο Χριστός. Έτσι, μετά από την Ανάστασιν έρχεται ένα άλλο ποιητικόν της σωτηρίας μας, που είναι η Ανάληψις του Χριστού. Και σας λέγω ότι είναι ποιητικόν της σωτηρίας μας, διότι αν το προσέξαμε ποτέ, δεν είναι παρά άνοδος στον ουρανό. Μπορούσαμε να αναστηθούμε και να ευρισκόμεθα εδώ εις την γην. Αλλά δεν θα μείνουμε εδώ εις την γην. Αλλά, και κατά θαυμαστόν τρόπον, θα αναληφθούμε και εμείς εις τον ουρανόν.
Αν το προσέξατε ποτέ που το λέγει ο Απόστολος Παύλος εις την Α΄προς Θεσσαλονικείς επιστολήν, ότι «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀέρα εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου». «Θα αρπαχθούμε», λέγει, «εις αέρα». Δηλαδή σημαίνει δεν θα είμεθα εδώ στη γη. Και τότε θα προϋπαντήσουμε τον κατερχόμενον Χριστόν, που αποτελεί το άλλο εκείνο στοιχείο, που είναι ο Χριστός Κριτής, που θα ξανάρθει στον κόσμον, θα κατέβει όμως ο Χριστός να μας παραλάβει. Μόνο που εκεί, δεν είναι πλήρης η εικόνα. Διότι ο Απόστολος Παύλος δεν ενδιαφέρεται δια τους αμαρτωλούς. Όταν γράφει την επιστολή του στους Θεσσαλονικείς, ομιλεί δια τους ευσεβείς. Γι' αυτό λέγει «εμείς οι περιλειπόμενοι» που θα ζούμε τότε, όσοι θα ζουν, θα αρπαχθούμε κ.ο.κ. Δηλαδή ότι για μας ο λόγος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι αμαρτωλοί θα αγνοηθούν, με την έννοια ότι θα μείνουν στη γη… Όχι, αγαπητοί μου. Θα οδηγηθούν εις την κόλασιν, αλλά δεν μας το λέγει αυτό η Αγία Γραφή τίνι τρόπω. Μόνο δια τους πιστούς λέγει ότι θα αρπαχθούμε στον αέρα εις απάντησιν του Κυρίου. Δηλαδή, ανάληψις.
Δηλαδή ό,τι κατηγορείται, δηλαδή αναφέρεται εις τον Χριστόν, αυτό κατηγορείται και εις τον πιστόν. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Δηλαδή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι …απέθανε ο Χριστός; Θα πεθάνουμε κι εμείς. «Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν». Ανεστήθη ο Χριστός; Θα αναστηθούμε κι εμείς. Ανελήφθη ο Χριστός; Θα αναληφθούμε κι εμείς. Επήγε ο Χριστός εις την Βασιλείαν Του; Θα πάμε κι εμείς. Γι'αυτό έγινε τέλειος άνθρωπος, για να μας ανοίξει τον δρόμο όχι ως Θεός, αλλά ως άνθρωπος· διότι εδώ τονίζεται η ανθρωπίνη φύσις του Χριστού. Τονίζεται. Αυτή λοιπόν μας ανοίγει τον δρόμο. Είναι ο νέος Αδάμ, ο οποίος μας οδηγεί εις την Βασιλείαν του Θεού. Στο ακύμαντο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού.
Συνεπώς εδώ τώρα ο άγιος Κύριλλος, αφού ετελείωσε τα περί της Αναστάσεως του Κυρίου, έρχεται εις το θέμα της Αναλήψεως του Χριστού. Συνέβη όμως ένα περιστατικόν, το οποίον απετυπώθη μέσα εις τις Κατηχήσεις. Ας το δούμε το περιστατικόν αυτό. Ευτυχές μεν για τους κατηχουμένους του τότε, δυστυχές όμως για μας. Θα το δείτε γιατί…
Λέγει ότι «η συνέχεια της διδασκαλίας της πίστεως, είχε σαν πρόγραμμά της και τα περί της Αναλήψεως. Βεβαίως, ακολουθία είναι, συνέχεια, να μιλήσουμε μετά την Ανάστασιν, τα της Αναλήψεως. Αλλά όμως η χάρις του Θεού έτσι τα έφερε τα πράγματα ώστε την κατά τη χθεσινή ημέρα, όση δύναμις υπήρχε σε μας, κατά την ασθενή μας δύναμιν», λέει ο άγιος Κύριλλος, «εχθές που ήταν Κυριακή»- άρα σήμερα Δευτέρα, τι σύμπτωσις…, εχθές Κυριακή, άρα σήμερα Δευτέρα, που μιλάμε, ύστερα από 1600 χρόνια, είναι έτσι χαρακτηριστικό, απλώς μία σύμπτωσις…- «ώστε να έχει οικονομήσει ο Θεός, τα αναγνώσματα που είχαμε και που τα ερμηνεύαμε, να αναφερθούν εις την Ανάληψιν του Χριστού. Συνεπώς, τα είπαμε χθες». Ευτυχές μεν το πράγμα δια τους τότε κατηχουμένους, δυστυχές όμως για μας, που δεν θα μας πει πολλά πράγματα ο άγιος Κύριλλος.
[…] «Μνημόνευε τοῦ γεγραμμένου σαφῶς ἐν ψαλμοῖς· ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ» (είναι ο 46ος ψαλμός, στίχος 6. «Να θυμάσαι, είναι γραμμένο, ότι ο Θεός ανέβηκε με αλαλαγμόν». Ποίοι αλαλάζουν; Οι άγγελοι. Το λέγει). «Μνημόνευε ὅτι καὶ αἱ θεῖαι δυνάμεις ἔλεγον πρὸς ἀλλήλας(μεταξύ τους οι άγγελοι)·ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν(Ψαλμ.23,7: «-Σηκώστε τις πόρτες οι άρχοντές σας». –«Γιατί;» -«Για να περάσει ο Κύριος της δόξης». –«Ποιος είναι», λέει, «ο Κύριος της δόξης;» Είναι ένας ωραίος διάλογος, ο οποίος διαμείβεται μεταξύ των αγγέλων, για να δειχθεί εδώ η Ανάληψις του Χριστού). «Μνημόνευε καὶ τοῦ ψαλμοῦ τοῦ λέγοντος· ἀνέβη εἰς ὕψος, ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν». Είναι ο 67 ψαλμός, στίχος 19. Ένα πλούσιον χωρίον αυτό. Ποιο είναι το ύψος; Κατ’ αρχάς είναι του Σταυρού το ύψος. Και κατόπιν ποια είναι η αιχμαλωσία; Αιχμαλώτισε τον Σατανά. Μετά ένα δεύτερον ύψος. Είναι ο ουρανός που ανήλθεν ο Χριστός. Και δίδει τα δώρα Του εις τους ανθρώπους. Έδωσε «ἔδωσε δόματα τοῖς ἀνθρώποις», λέγει. Είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
«Μνημόνευε τοῦ προφήτου τοῦ εἰπόντος(Ακούστε εδώ τι λέγει ο Αμμώς. Είναι ένα καταπληκτικόν χωρίον,9,6 στον Αμμώς): ὁ οἰκοδομῶν εἰς τὸν οὐρανὸν τὴν ἀνάβασιν αὐτοῦ».Γιατί λέγει «ὁ οἰκοδομῶν»; Περίεργο. Λέγει: «Ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα» κτλ». Ὁ ποιῶν. Θα πει «ο κατασκευάζων». Σημαίνει λοιπόν ότι οι άγγελοι είναι κτίσματα. Εδώ λέγει: «Αυτός που οικοδόμησε, έκτισε εις τον ουρανόν την ανάβασή Του». Είναι γνωστό ότι ό,τι υπάρχει εις την Θεότητα είναι άκτιστον. Ο Θεός είναι άκτιστος. Ο Πατήρ άκτιστος, ο Υιός άκτιστος, η γέννησις του Υιού είναι άκτιστος, το Πνεύμα το Άγιον είναι άκτιστον. Η θεία δόξα, οι θείες ενέργειες είναι άκτιστες. Δεν είναι τίποτα που ο Θεός το δημιουργεί έξω από τον εαυτόν Του. Ό,τι λοιπόν είναι μέσα στον εαυτόν Του είναι θεότης. Γιατί λέγει εδώ: «Εκείνος που οικοδομεί την ανάβασή Του στον ουρανό»;. Γιατί απλούστατα πρόκειται περί του ανθρωπίνου σώματος. Είναι πολύ ωραίο· που δείχνει ότι δεν ανελήφθη ο Θεός ως Θεός, αφού ο Λόγος είναι πανταχού παρών, αλλά ανελήφθη η ανθρωπίνη φύσις του Θεού Λόγου, μετά της οποίας φύσεως ηνώθη ο Θείος Λόγος. Είδατε ακρίβεια προφήτου; «Ὁ οἰκοδομῶν»· «καὶ τὰ λοιπὰ ὅσα εἴρητο χθὲς διὰ τὰς τῶν Ἰουδαίων ἀντιλογίας». Προφανώς λοιπόν όσα είχε μιλήσει ο άγιος Κύριλλος στη χθεσινή ημέρα περί της Αναλήψεως του Χριστού, είχαν απολογητικό χαρακτήρα· διότι λέει «για τις αντιλογίες των Ιουδαίων».
Και εισερχόμεθα, αγαπητοί, εις την 25ην παράγραφον. Εδώ τώρα θα πει μερικά ο άγιος Κύριλλος που αφορούν εις την Ανάληψιν του Χριστού.
Πολύ ωραίο. Λέγει τα εξής: «Αντιλέγουν οι Ιουδαίοι, πώς ανελήφθη εις τον ουρανόν;». Ίσως θα αντέλεγε και ο ορθολογισμός πολλών φιλοσοφούντων, και αυτού του Πλάτωνος. Παρ΄ότι πιστεύω ότι αν ζούσε ο Πλάτων στην εποχή του Χριστού, θα πίστευε πρώτος. Ο Σωκράτης θα πίστευε πρώτος. Αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει, αν πάρουμε την πλατωνική θεωρία, φιλοσοφία, είναι αδύνατον να ανεβεί η ύλη στον ουρανό. Πώς είναι δυνατόν να ανεβεί ανθρώπινο σώμα, όταν εις τον χώρον του ουρανού υπάρχουν τα καθαρά πνεύματα…
Αλλά και η Επιστήμη θα μπορούσε να πει μέχρι πρότινος, τώρα δεν το λέει: «Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος υπενικώντας τη βαρύτητα, την έλξιν της γης, να ανεβεί προς τα πάνω;». Τώρα δεν το λέει όμως. Η Επιστήμη πρώτα-πρώτα, η σύγχρονη Επιστήμη έμαθε να ταπεινώνεται και τίποτα να μην αποκλείει. Τον περασμένον αιώνα απέκλειε πολλά και την έπαθε. Η επιστήμη όταν αποκλείει, σημαίνει ότι δεν έχει τη δυνατότητα, αφού αποκλείει, να ξαναερευνήσει ένα θέμα. Άρα μέσα την πολλαπλότητα της ερεύνης, βρίσκει καινούρια πράγματα. Αυτό είναι όρος, για να έχει κανείς επιστημονικήν νοοτροπίαν. Δεν μπορείς να γίνεις επιστήμων, να σκέπτεσαι δηλαδή επιστημονικά, αν αποκλείεις πάντα κάτι. Κι αν το αποκλείσεις για μια στιγμή, γιατί δεν σε εξυπηρετεί, γιατί δεν ξέρω τι, δεν το απορρίπτεις αλλά κάποια στιγμή ξαναγυρίζεις να το ξανακοιτάξεις. Ξέρετε πόσες φορές η επιστήμη ξαναγύρισε στα σκουπίδια της; Όπως ο μάστορας πετάει βίδες, βιδάκια… Τι; Δεν πετάει βίδες, βιδάκια. Ο καλός ο μάστορας, κάτω από τον πάγκο, έχει κάποια κουτιά και βάζει αυτά που θα πετούσε. Και πόσες φορές -ρωτήστε μαστόρους, θα σας το πουν, έχω και ιδία αντίληψη του πράγματος, το έκανα κι εγώ αυτό- θα σας πουν πόσες φορές ανατρέχουν σ’ αυτά τα σκουπίδια, για να βρουν κάποια βίδα ή κάποιο βιδάκι που τους χρειάζεται. Έτσι και η Επιστήμη, δεν πετάει τίποτε. Ξαναγυρίζει, ξαναερευνά. Αυτό θα πει αληθινή νοοτροπία επιστημονική. Τι θα έλεγε λοιπόν η επιστήμη πριν από κάποια χρόνια, πριν έχει το αεροπλάνο, τον πύραυλο, το αερόστατο; Θα μπορούσε άραγε ένα ανθρώπινο σώμα, χωρίς άλλη βοήθεια, να ανεβαίνει προς τα επάνω; Κι όμως αγαπητοί…
Λέει ο άγιος Κύριλλος: «Ερεύνησε την γραφήν να δεις ότι υπάρχουν και παρόμοιες περιπτώσεις». Σε ποιον θα μιλήσεις; Θα μιλήσεις σε Ιουδαίον. Λοιπόν τι θα χρησιμοποιήσεις; Την Αγίαν Γραφήν. Θα τον αποστομώσεις από την Αγίαν Γραφήν. Βέβαια κι εμείς δεν έχομε ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε ούτε την Επιστήμη, ούτε τη Φιλοσοφία. Δεν μας χρειάζεται για μια στιγμή, αλλά θα ανατρέξουμε εις την Αγία Γραφή. Αποτελεί μοναδικότητα η Ανάληψις του Χριστού; Και συνεπώς να πούμε για μια στιγμή ότι αυτό είναι αδύνατον; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στον Θεό δεν είναι τίποτε αδύνατον. Και να αποτελούσε μοναδικότητα, πάλι δεν θα το λέγαμε αυτό. Πόσο περισσότερο που δεν αποτελεί μοναδικότητα.
Κι εδώ τώρα ο άγιος Κύριλλος αναφέρει ένα περιστατικόν το οποίον με δύο λόγια θα σας το διηγηθώ. Είναι στο βιβλίον του Δανιήλ, στο κεφάλαιο Βηλ.
Είναι γνωστό ότι ο Δανιήλ ως αιχμάλωτος Ιουδαίος στη Βαβυλώνα, αφού βεβαίως υπέδειξεν εις τον βασιλέα ότι ο Βηλ, ένα φίδι, δεν είναι θεός και το εθανάτωσε, μόνο γιατί του έδωσε να φάει κάτι μικρά κομματάκια φτιαγμένα από πίσσα, πάχος και τρίχες. Έφαγε το φίδι αυτά και έσκασε. Και λέει στον βασιλέα: «Είδες; Λατρεύετε εδώ κάτι που μπορεί να πεθαίνει, να σκάζει…». Θύμωσαν πολύ οι Βαβυλώνιοι, διότι είχε προηγηθεί ένα άλλο. Με τον ναόν εκείνον που μπαίναν οι ιερείς και τρώγανε τα φαγητά εις τον πολιούχον της Βαβυλώνος κ.λπ. και θύμωσαν πολύ με τον Δανιήλ οι Βαβυλώνιοι. Και ηπείλησαν τη ζωή του βασιλέως, εάν δεν τον φονεύσει τον Δανιήλ. Ένας συνήθης τρόπος τότε, για να χορταίνουν και τα λιοντάρια, διότι ήταν ένας λάκκος με επτά λεοντάρια, και ρίχναν κάθε μέρα δύο ανθρώπους, ανθρώπινα σώματα, και δύο πρόβατα. Για σκεφτείτε, φοβερό πράγμα. Οπότε άρπαξαν αυτοί τον Δανιήλ και τον πέταξαν μέσα στον λάκκο των λεόντων. Να το θαύμα. Μάλιστα είχαν αφήσει τους λέοντας νηστικούς. Οι λέοντες δεν πείραξαν τον Δανιήλ. Έμεινε έξι μέρες εις τον λάκκον. Έξι μέρες…Οι λέοντες καταπεινασμένοι, δεν πειράζουν τον Δανιήλ. Στην Ιουδαία - πόσο αλήθεια απέχει η Ιουδαία από τη Βαβυλώνα; Πάρτε εκεί μία ευθεία, γιατί περί ευθείας ο λόγος, που είναι η Ιερουσαλήμ, πού είναι η Βαβυλώνα, εκεί στη Μεσοποταμία, στο σημερινό Ιράκ, κάπου εκεί κοντά στον Περσικό κόλπο. Είναι μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα. Αν δεν κάνω λάθος, είναι περί τα 700-800 χιλιόμετρα. Αν δεν κάνω λάθος…
Ένας άνθρωπος, ονόματι Αββακούμ, δεν είναι ο προφήτης Αββακούμ, προσέξτε, απλώς ένας άνθρωπος· λέγεται προφήτης αλλά δεν είναι ο προφήτης ο γνωστός από τους δώδεκα ελάσσονας προφήτας. Αυτός είχε χωράφια. Και ήταν η εποχή του θερισμού. Είχε εργάτες. Τότε έπρεπε να τους πάει φαγητό το μεσημέρι. Έψησε φαΐ, ζύμωσε, πήρε και τα ψωμιά, τα φορτώθηκε και πηγαίνει τώρα για τα χωράφια του, να δώσει στους εργάτες να φάνε. Στον δρόμο συναντάει κάποιον και του λέγει:
-Πού πηγαίνεις;
-Πηγαίνω στο χωράφι για τους εργάτες.
-Όχι. Μην πας το φαΐ στους εργάτες. Θα το πας στη Βαβυλώνα! Εις τον λάκκον των λεόντων που είναι εκεί ο Δανιήλ.
-Ποτέ μου δεν πήγα στη Βαβυλώνα, ούτε λάκκο γνωρίζω λεόντων, ούτε τον Δανιήλ γνωρίζω, λέει αυτός.
Και πριν καλά καλά τελειώσει τον λόγο του ο Αββακούμ- ήταν άγγελος- τον άρπαξε από τα μαλλιά από δω μπροστά ο άγγελος, φορτωμένος αυτός με τα πράγματα, τον αρπάζει από δω, ακαρεί τον μετέφερε πάνω από τον λάκκο των λεόντων! Ακούστε· ακαρεί, ακαριαίως! Τον έφερε εκεί. Βάζει εκεί «μετά ῥίζου». «Ῥίζος» θα πει θόρυβος. Τον φέρνει λοιπόν επάνω από τον λάκκο των λεόντων. Και τότε ο Αββακούμ φωνάζει «Δανιήλ!». Και άκουσε άνθρωπο μέσα να φωνάζει. Και του ρίχνει από πάνω από τον λάκκο που ήταν τα ψωμιά και το φαΐ. Ο Δανιήλ εδόξασε τον Θεόν, διότι του έστειλε φαγητό και ψωμί.
Την άλλη ημέρα επήγε ο βασιλιάς να θρηνήσει τον φίλο του τον Δανιήλ. Ήταν σπουδαίος σύμβουλός του. Κι από πάνω λέει: «Αχ Δανιήλ, Δανιήλ…». Και φωνάζει από κάτω ο Δανιήλ: -«Τι είναι, βασιλιά;». - «Ζεις;». Τότε τον έβγαλε από τον λάκκο. Είπε ότι είναι αληθινός ο Θεός του Δανιήλ και έριξε εκείνους που τον συκοφάντησαν, τον κατηγόρησαν μάλλον, και οι λέοντες, αγαπητοί μου, τους άρπαξαν στον αέρα και τους έφαγαν τους άλλους.
Γιατί πήρε ο άγγελος αυτόν που πήγαινε στο χωράφι; Για να πιστοποιηθεί το θαύμα. Ίσως πει κάποιος, έμειναν νηστικοί οι άνθρωποι εκεί. Μα αυτό είναι το σπουδαίο. Για να πιστοποιηθεί το θαύμα. Και τον έφερε πίσω ο άγγελος, στο ίδιο σημείο. Προφανώς θα πήγε με άδεια χέρια στο χωράφι και ασφαλώς θα πήγε και λίγο καθυστερημένα. Και θα είπε εις τους εργάτες εκεί το περιστατικόν.
Πώς αυτός πετάχτηκε, δηλαδή μεταφέρθηκε δια του αέρος τόσο γρήγορα; Έχομε λοιπόν ένα προηγούμενο δια την Ανάληψιν του Χριστού. Διότι ο Χριστός- προσέξτε αυτό- δεν είναι κάπου στο σύμπαν, αλλά είναι στη Βασιλεία Του. Και η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μέσα στο Σύμπαν. Κάνετε μία απόπειρα να διέλθετε το σύμπαν... Ξέρετε ότι από τη μία άκρη στην άλλη χρειαζόμαστε είκοσι δισεκατομμύρια έτη φωτός; Να τρέχεις με την ταχύτητα του φωτός, 300 εκατομμύρια μέτρα το δευτερόλεπτο, και να κάνεις είκοσι δισεκατομμύρια χρόνια; Ο Χριστός ακαρεί έφθασε εις την Βασιλείαν Του. Ξέρετε μόνο πού καθυστέρησε; Όταν ανέβαινε σιγά-σιγά, στην ακτίνα οράσεως των μαθητών. Δια να τον απολαμβάνουν και να βεβαιώνουν την άνοδό Του. Εκεί ανήρχετο σιγά-σιγά, σιγά-σιγά. Όταν όμως πια δεν Τον έβλεπαν και οι άγγελοι τους είπαν τους μαθητάς: «Τι σταθήκατε να βλέπετε;». Ο Κύριος ακαρεί βρέθηκε εις την Βασιλεία Του. Πώς πέρασε το σύμπαν αυτό; Το υλικό σύμπαν. Με την ανθρώπινή Του φύση.
Ένα άλλο περιστατικό. Δεν το γράφει ο άγιος Κύριλλος, θα σας το πω όμως εγώ, γιατί τι λέει παρακάτω; Ξέρετε τι λέει; «Καὶ τὰ μὲν ὅμοια μνημόνευε τῶν θαυμάτων». «Να μνημονεύεις, να αναφέρεις τα όμοια θαύματα». Γι΄αυτό λοιπόν δεν το αναφέρει, απλώς κάνει υπαινιγμό. Είναι ο Φίλιππος ο διάκονος. Εις το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, Καινή Διαθήκη τώρα, συνέβη το εξής. Λέγει το Πνεύμα το Άγιον εις τον Φίλιππον τον διάκονον, ένα από τους επτά διακόνους. Αυτός που είχε τα τέσσερα κορίτσια που παρθένευαν, που σας έλεγα την περασμένη Κυριακή στην ανάλυση των Πράξεων. «Σήκω πήγαινε κατά μεσημβρίαν», λέει, «προς Νότον, εκεί προς την Γάζα» εκεί ο δρόμος, λέγει, ήταν έρημος. Δηλαδή ψυχή δεν φαινόταν. Επαρχιακός δρόμος, ψυχή… Αναρωτιέται ο Φίλιππος: «Γιατί μου είπε το Πνεύμα του Θεού να έρθω εδώ;». Όταν όμως σκεφτόταν έτσι, βλέπει να έρχεται από πίσω του ένα αμάξι, αρχοντικό αμάξι. Με τον γνωστόν εκείνον Αιθίοπα της βασιλίσσης της Λιβύης. Η Κανδάκη. Ό,τι θα λέγαμε «Φαραώ» σήμερα. Κανδάκη· γενική ονομασία, δεν είναι το όνομά της. Και ήτο κάπου εκεί στη Λιβύη. Και ήρχετο· πήγε να περάσει μπροστά του το άρμα, δηλαδή η καρότσα αυτή και του λέει το Πνεύμα το Άγιο εις τον Φίλιππον: «Προσκολλήθητι». Ο Φίλιππος πήγε και γαντζώθηκε επάνω. Βλέπει τον Αιθίοπα αυτόν να μελετάει τον Ησαΐα. Ήταν προσήλυτος. Και του είπε το γνωστό εκείνο: «Γινώσκεις ἃ ἀναγινώσκεις;». Γυρίζει αυτόν να ιδεί. Λέει «Πώς θα το εγνώριζα αυτό, εάν κάποιος δεν με βοηθούσε;». Του υπέδειξε λοιπόν τα περί του Ιησού Χριστού και τον εβάπτισε. «Τι με εμποδίζει» λέει, «να βαπτιστώ;». «Τίποτα δεν σε εμποδίζει, εάν πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, τίποτα δεν σε εμποδίζει». Έχομε, μάλιστα, θα λέγαμε, μία υποτυπώδη ομολογία πίστεως, ένα Σύμβολον Πίστεως, υποτυπώδες. Μετά έγινε πιο πλουσιότερο, διότι μπήκαν οι αιρέσεις. Και τότε κατέβηκαν εκεί σε ένα σημείο του δρόμου και είχε λίγο νερό και τον εβάπτισε εκεί τον ευνούχον αυτόν. Και τότε ο Φίλιππος αρπάχτηκε από το Πνεύμα του Θεού, κατά τον ίδιο τρόπο που αρπάχτηκε και ο Αββακούμ, εκείνος που πήγε στην Βαβυλώνα. Και τον έφερε εκεί κάπου στη Γάζα, και εις την Τύρο, δεν θυμάμαι ακριβώς, και ο ευνούχος, λέει, δεν ξαναείδε τον Φίλιππον. Ξαφνικά έφυγε από μπροστά του. Χάθηκε. Και εκεί που αρπάχτηκε και τον πήγε τόσο μακριά το Πνεύμα το Άγιον, από κει συνέχισε την ιεραποστολή του ο διάκονος Φίλιππος. Να λοιπόν και ένα άλλο περιστατικό αναλήψεως.
Αλλά ας προχωρήσουμε. «Καὶ τὰ μὲν ὅμοια μνημόνευε τῶν θαυμάτων, τὴν δὲ ὑπεροχὴν τήρει τῷ Δεσπότῃ τῷ θαυματοποιῷ(Ό,τι αναφέρεις, ασφαλώς είναι σπουδαίο, αλλά την υπεροχή όμως στην Ανάληψή Του την έχει πάντοτε ο Χριστός). Οἱ μὲν γὰρ ἐβαστάζοντο, ὁ δὲ βαστάζει τὰ πάντα». Τι ωραίο αυτό! «Όλοι εβαστάζοντο από το Πνεύμα του Θεού, από τον άγγελον. Αλλά ο Κύριος όμως βαστάζει τα πάντα. Και δεν βαστάζεται από κανέναν». «Μνημόνευε ὅτι Ἐνὼχ μετετέθη, ἀλλ' Ἰησοῦς ἀνῆλθεν(Να θυμάσαι ότι ο Ενώχ μετετέθη, θυμόσαστε από την Παλαιά Διαθήκη. «Εὐηρέστησε», λέγει, «εἰς τόν Θεόν καί οὐχ εὑρέθη. Ὃτι μετέθηκεν αὐτόν ὁ Κύριος». Μετετέθη λοιπόν ο Ενώχ. Ναι. Αλλά πού πήγε; Πού μετετέθη; Θα λέγαμε, ό,τι συνέβη με τον προφήτην Ηλίαν. Κάπου στον ουρανό. Δεν λέμε όμως πιο πολλά γιατί θα μας τα πει πιο κάτω ο άγιος Κύριλλος, για τον προφήτη Ηλία τουλάχιστον. «Ενώ ο Κύριος δεν μετετέθη αλλά ανήλθεν, ανέβηκε», δηλαδή πέρασε το σύμπαν και επήγε εις την Βασιλείαν Του.
«Μνημόνευε τῶν περὶ Ἠλίαν τῶν χθὲς εἰρημένων».«Αυτά που λέγαμε χθες δια τον Ηλίαν». Τι κρίμα, να ξέραμε τι είχε πει ο άγιος Κύριλλος! Τι ανεφέρθη δια τον Ηλίαν;), ὅτι Ἠλίας μὲν ἐν ἅρματι πυρὸς ἀνελήφθη, Χριστοῦ δὲ τὸ ἅρμα μυριοπλάσιον χιλιάδες εὐφημούντων(«Επί άρματος», λέγει, «ηρπάγη. Αλλά ο Χριστός μύριες φορές παραπάνω από άρμα, διότι άγγελοι τον συνοδεύουν και τον επευφημούν». «Καὶ ὅτι -Μάλιστα αυτό που σας λέγω, είναι Ψαλμός, 67,18. Είναι προφητικό- Ἠλίας μὲν ἀνελήφθη πρὸς ἀνατολὰς τοῦ Ἰορδάνου, Χριστὸς δὲ πρὸς ἀνατολὰς τοῦ χειμάῤῥου Κέδρων ἀνῆλθεν, καὶ ὅτι ἐκεῖνος ὡς εἰς τὸν οὐρανόν, Ἰησοῦς δὲ εἰς τὸν οὐρανόν». Δύο φορές, αγαπητοί μου, αναφέρει δια τον προφήτην Ηλίαν το Δ΄Βασιλειών, ότι ανήλθεν- προσέξτε- «ὡς εἰς τὸν οὐρανόν». Δηλαδή «κάπου στον ουρανό». Ποιον ουρανό; Θα μας το πει λίγο πιο κάτω ο άγιος Κύριλλος. Αλλά ο Χριστός, λέγει, ανήλθε όχι «ὡς εἰς τὸν οὐρανόν», αλλά «εἰς τὸν οὐρανόν». Ανήλθε εις την Βασιλείαν Του· «καὶ ὅτι ἐκεῖνος μὲν εἶπε δοθήσεσθαι διπλᾶ ἐν πνεύματι τῷ ἁγίῳ μαθητῇ». Ξέρετε, ο Ελισσαίος τον παρεκάλεσε να πάρει διπλήν την μερίδαν της προφητείας και των χαρισμάτων. Και του λέει: «Αν δεις την Ανάληψή μου…». Υπήρχε περίπτωση να μην δει την ανάληψή του; «Και εάν», λέγει, «πάρεις τη μηλωτήν μου…». Και ανερχόμενος ο προφήτης, και την ανάληψή του είδε ο Ελισσαίος και τη μηλωτή πήρε, δεν τη χρειαζότανε πια την μηλωτή, μια προβιά ήταν, δερμάτινος χιτών, δεν τον χρειαζότανε πια αυτόν· και τότε πήρε το προφητικό χάρισμα, δεν είναι ώρα τώρα εδώ να σας πω τι σημαίνει διπλό, έχει σημασία.
«καὶ ὅτι ἐκεῖνος μὲν εἶπε δοθήσεσθαι διπλᾶ ἐν πνεύματι τῷ ἁγίῳ μαθητῇ Χριστὸς δὲ τοσαύτην παρέσχε τοῖς ἰδίοις μαθηταῖς ἀπόλαυσιν χάριτος τοῦ ἁγίου πνεύματος, ὥστε μὴ μόνον αὐτοὺς ἔχειν ἐν ἑαυτοῖς, ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν αὐτῶν τῆς κοινωνίας αὐτοῦ μεταδιδόναι τοῖς πιστεύουσιν». Αλλά εδώ δεν χρειάστηκε ο Χριστός να δώσει καμία μηλωτή, για να πάρουν κάποιο χάρισμα οι μαθηταί Του. Έδωσε τόσο πλούσιο το Πνεύμα το Άγιον… Και όχι μόνο αυτό αλλά και οι μαθηταί δια της χειροτονίας να παρέχουν τα δώρα του Αγίου Πνεύματος εις τους διαδόχους των. Η υπεροχή του Χριστού έναντι του Ηλία.
ΚΣΤ’ «Καὶ ὅταν οὕτως πρὸς Ἰουδαίους παλαίσῃς, ὅταν ἐξ ὁμοιότητος νικήσῃς(«Όταν» δηλαδή «έλθεις να παλαίψεις με όμοια επιχειρήματα και παραδείγματα προς τους Ιουδαίους, δηλαδή παρόμοια, ώστε να τους αποστομώσεις»), τότε ἐλθὲ λοιπὸν ἐπὶ τὴν ὑπεροχὴν τῆς τοῦ σωτῆρος δόξης, ὅτι οἱ μὲν δοῦλοι, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ Θεοῦ(Κι εκείνοι μεν, ως δούλοι ανελήφθησαν ως εις ουρανόν ή ό,τι άλλο, τούτος όμως ως Υιός του Θεού). Καὶ οὕτως δὲ τῆς ὑπεροχῆς μνημονεύσεις, ἐννοῶν ὅτι τοῦ Χριστοῦ δοῦλος ἡρπάγη ἕως τρίτου οὐρανοῦ(Εδώ αρπάζεται δούλος του Χριστού. Ποιος; Ο Παύλος. Πού; Έως τρίτου ουρανού). Εἰ γὰρ Ἠλίας μὲν ἕως πρώτου ἔφθασε, Παῦλος δὲ ἕως τρίτου οὐρανοῦ, προτιμοτέρας ἄρα τετύχηκε τῆς ἀξίας». Καταπληκτικό! Ο Ηλίας, κάπου στον ουρανό. Πού; Προσέξτε, εντός του σύμπαντος. Ο Ηλίας δεν είναι στη Βασιλεία του Θεού. Είναι εντός του σύμπαντος. Ο Παύλος ανέβηκε έως τρίτου ουρανού. Και ξέρετε ποιος είναι ο τρίτος ουρανός; Ο Παράδεισος. Η χώρα των πνευμάτων. Είναι έξω από το σύμπαν. Η χώρα των πνευμάτων. Προσέξτε αυτό το σημείο. Αυτός είναι ο τρίτος ουρανός. Το λέει ο ίδιος. «Γνωρίζω έναν άνθρωπο που… κτλ, ανέβηκε έως τρίτου ουρανού, ἡρπάγη (ο ίδιος) εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα». Ταυτίζει ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος τον τρίτον ουρανόν με τον Παράδεισον. Ο Ηλίας δεν είναι εις τον Παράδεισον. Αλλά «ὡς εἰς τὸν οὐρανόν». Συνεπώς και οι δούλοι του Χριστού είναι ανώτεροι από τον Ηλία και τον Ελισσαίο και τον Αββακούμ κ.λπ.
«Μὴ ἐπαισχυνθῇς τοῖς σοῖς ἀποστόλοις(«Μην ντρέπεσαι για τους αποστόλους σου. Τους αποστόλους του Χριστού»). οὐκ εἰσὶ χείρονες Μωυσέως(«Δεν είναι κατώτεροι του Μωυσέως»), οὐδὲ δεύτεροι τῶν προφητῶν(«Ούτε δευτέρας σειράς από τους προφήτας»), ἀλλὰ καλοὶ μετὰ καλῶν καὶ καλῶν καλλίονες(«Αλλά καλοί μαζί με τους καλούς κι απ΄τους καλούς, καλύτεροι, είναι οι απόστολοι»). Ἠλίας μὲν γὰρ ἀνελήφθη εἰς οὐρανόν, ἀλλὰ Πέτρος ἔχει τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν(«Ο Ηλίας ανέβηκε κάπου στον ουρανό, αλλά ο Πέτρος έχει τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών». Δέστε διαφορά), ἀκούσας(αφού άκουσε από τον Χριστόν:)· ὅσα ἂν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἠλίας εἰς οὐρανὸν μόνον, Παῦλος δὲ καὶ εἰς οὐρανὸν καὶ εἰς παράδεισον(«Ανέβηκε εις τον ουρανόν και εις τον Παράδεισον» -ο τρίτος ουρανός, που σας είπα), (ἔπρεπε γὰρ τοὺς μαθητὰς τοῦ Ἰησοῦ πολυπλασίονα λαβεῖν τὴν χάριν)(«διότι οι μαθηταί του Χριστού έπρεπε να πάρουν πολλαπλασία την χάριν») ἤκουσεν ἄῤῥητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι(«Κι άκουσε λόγια που όχι μόνον δεν επιτρέπεται, δεν είναι δυνατόν να ακουστούν τα λόγια αυτά, να ειπωθούν με ανθρώπινο στόμα». Είναι τα άκτιστα ρήματα. Και τα άκτιστα ρήματα…ξέρετε, τα λόγια του Ευαγγελίου είναι κτιστά. Τα τυπώνομε κ.τ.λ. Αλλά εκείνα που ο Παύλος ήκουσε ήταν τα άκτιστα ρήματα. Γι’αυτά ουκ εξόν, δεν είναι δυνατόν, κι όχι μόνο δεν επιτρέπεται, αλλά δεν είναι δυνατόν αυτά να ειπωθούν. «Κατέβη δὲ ὁ Παῦλος ἄνωθεν πάλιν, οὐχ ὅτι ἀνάξιος ἦν τῆς ἐν τῷ τρίτῳ οὐρανῷ διατριβῆς, ἀλλ' ἵνα ἀπολαύσας τῶν ὑπὲρ ἄνθρωπον καὶ ἔντιμος καταβὰς καὶ Χριστὸν κηρύξας καὶ ὑπεραποθανὼν αὐτοῦ λάβῃ καὶ τὸν τοῦ μαρτυρίου στέφανον». «Κατέβηκε πάλι ο Παύλος· όχι γιατί ήταν ανάξιος, αλλά για να κηρύξει τον Χριστόν και να τύχει και του μαρτυρίου και του στεφάνου του μαρτυρίου». «Παρέλιπον δὲ νῦν τὰ λοιπὰ τῆς κατασκευῆς τὰ χθὲς ἐπὶ τῆς συνάξεως εἰρημένα τῆς Κυριακῆς· παρὰ γὰρ τοῖς συνετοῖς ἀκροαταῖς αὐτάρκης μόνον καὶ ὑπόμνησις εἰς μάθησιν». «Για τους μαθητάς εκείνους που έχουν σύνεσιν, αρκετά αυτά που είπαμε».
Πιστεύω λοιπόν, αγαπητοί μου, ότι και για μας, αυτά που είπαμε, εκείνοι που έχουν πραγματικά όρεξη, έχουν διάθεση, πραγματικά είναι πολύ αρκετά, αυτά που μας λέγει ο λόγος του Θεού για να γνωρίζουμε το περιεχόμενο της πίστεώς μας και να συμμορφούμεθα με αυτό.
96η ομιλία στο βιβλίο των "Κατηχησεων του Αγίου Κυρίλλου" Αρχιεπισκόπου ιεροσολύμων.
†.Θυμάμαι τον πατέρα μου, κι αυτό, βεβαίως, είναι γνωστό κι άλλοτε σας τό ‘χω πει- (είναι πολύ διαδεδομένο, μόνο που τώρα όλ’ αυτά, σιγά-σιγά, χάνονται πια), όταν έπαιρνε το καρβέλι, το ψωμί, το καρβέλι - το στρογγυλό το καρβέλι, το γύριζε ύπτια, ανάσκελα, στην αγκαλιά του, έπαιρνε το μαχαίρι και, με τη μύτη τού μαχαιριού, έκανε τρεις χαρακιές, δηλαδή τρεις Σταυρούς απ’ το πίσω μέρος. Δηλαδή το σταύρωνε. Έκανε το σημείο τού Σταυρού επάνω εις το ψωμί. Το ξέρετε, γιατί, ίσως, πιθανώς και στο σπίτι σας να γινόταν από τους κάπως πιο πίσω, τους γονείς σας ξέρω ‘γώ κτλ. . Να το κάνετε μέχρι σήμερα, αγαπητοί μου. Εσείς, σαν πατεράδες στο σπίτι σας, να το κάνετε, να σταυρώνετε το ψωμί. Θα παρακαλέσω πολύ. Στο Άγιον Όρος θα συναντήσετε στα ποτήρια, όταν οι μοναχοί πίνουν το νερό, να κάνουν επάνω εις το ποτήρι το σημείο τού Σταυρού. Το σταυρώνουν τρεις φορές και μετά το πίνουν. Ή κάνουν τον Σταυρό τους και πίνουν το νερό. Στον καφέ. Σε καθετί. “Ό,τι θα πιούμε”, λέει εδώ, “ό,τι πίνουμε κι ό,τι τρώμε”. Φυσικά! Ό,τι πίνουμε. Και στη λεμονάδα θα έλεγα, σε οτιδήποτε, παντού! Ό,τι πίνουμε. “Εσθίων και πίνων” θα κάνεις το σημείο τού Σταυρού, “καθήμενος, κοιταζόμενος, εξανιστάμενος, λαλών, περιπατών”. “Καθήμενος”, “κοιταζόμενος”, όταν κάθεσαι, σε μια δεδομένη στιγμή, να κάνουμε το σημείο τού Σταυρού. Καθόμαστε να διαβάσουμε την Αγία Γραφή ή διαβάζουμε κάτι πολύ σημαντικό στην Αγία Γραφή ή σε ένα άλλο πνευματικό βιβλίο: κάνουμε το σημείο τού Σταυρού. Ήρθε ένας πειρασμός: κάνουμε το σημείο τού Σταυρού. Ή αισθανόμεθα την ανάγκη να δοξολογήσουμε τον Θεόν: κάνουμε το σημείο τού Σταυρού. Πολλές φορές, το έχετε προσέξει, όταν κουβεντιάζουμε -αυτά έχουνε μείνει πια σαν υποκατάστατα στη ζωή μας και τ’ ανακαλύπτουμε- βλέπετε, εκεί που κουβεντιάζουμε, λέμε κανένα παράξενο πράγμα ή λέμε, ακόμη, κάτι, από το οποίο θα θέλαμε να φυλαχτούμε. Όπως κουβεντιάζουμε, λέμε “ο Θεός να με φυλάξει!!” και κάνουμε το σημείο τού Σταυρού. Αυτό είν’ ένα κατάλοιπο. Ένα κατάλοιπο των παλιών Χριστιανών, που έκαναν τον Σταυρό τους σ’ οτιδήποτε. Εκεί που κουβεντιάζουν, λένε “λαλών, καθήμενος, περιπατών”. Βλέπετε, αυτό το “κοιταζόμενος” -όταν πέφτεις να κοιμηθείς- και “εξανιστάμενος” -όταν πας να σηκωθείς. Από πολλά χρόνια σάς το είχα πει -και πόσο χάρηκα που ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που το άκουσαν και το κάνουν από τότε- είναι τούτο: μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας, αγαπητοί μου, μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας (!!) , ενώ είμεθα ακόμη στο κρεβάτι, ξαπλωμένοι, κι ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε, φυσικά, το φως ή ανάβουμε το φως τού ηλεκτρικού (μπορεί να μην ξημέρωσε ακόμη, δεν έχει σημασία), να πει κανείς το “δόξα Σοι τω δείξαντι το φως” και να κάνετε το σημείο τού Τιμίου Σταυρού. Είναι πολύ ωραίο το σημείο τού Τιμίου Σταυρού. Αυτό είν’ ανεξάρτητο από την προσευχή του. Την προσευχή του θα την κάνει σε λίγο, δεν έχει σημασία. Όπως σηκώνεται θα το κάνει, θα πει αυτούς τους έναν-δυο στίχους στη δοξολογία του. Και θα κάνει τον Τίμιό του Σταυρό. Όπως και, όταν πέφτει να κοιμηθεί, την ώρα που πέφτει, ανεξάρτητα από την προσευχή -κάναμε την προσευχή μας, τελειώσαμε, τώρα πάμε να πέσουμε στο κρεβάτι μας- θα κάνουμε πάλι το σημείο τού Σταυρού. Ώστε, παντού και πάντοτε, να ασφαλιζόμεθα από την παρουσία τού Τιμίου Σταυρού ή από ‘Κείνον, ο οποίος εσταυρώθη στον Σταυρό. Στο αυτοκίνητό μας, πολλές φορές σάς το έχω πει αυτό -και, θα παρακαλέσω, τηρείτε το, είναι κι αυτό μια ασφάλεια, κατά το “ασφαλίζου”, “σφραγίζου”- όταν δεν θέλετε να πάθετε ποτέ ατύχημα, ή, για να δείξει ο Θεός οτι σας προστατεύει, (μπορεί) να σας συμβεί το “παρά λίγο” ατύχημα (γελάει γλυκά εδώ ο Πατέρας Αθανάσιος), και να πείτε “με φύλαξε ο Θεός” και πάλι κάνετε το σημείο τού Σταυρού, ε; “Με φύλαξε ο Θεός!” . Πριν φύγετε από το σπίτι σας, ανεξάρτητα από την πρωινή και βραδινή προσευχή σας, κάνετε τρεις μετάνοιες, προσκυνήστε την εικόνα τού Χριστού και της Παναγίας και πείτε με δύο λόγια: “Χριστέ μου, φύλαξέ με κι εμένα και τους συνεπιβάτας μου και το αυτοκίνητο” . Τίποτ’ άλλο. Απλά, αυτό όλο. Όταν θα γυρίσετε στο σπίτι σας, η πρώτη σας δουλειά, κατ’ ευθείαν (!!), κατευθείαν, θα πάτε, θα κάνετε, πάλι, τρεις μετάνοιες, θα πείτε “Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ που με φύλαξες! Παναγία μου, Σ’ ευχαριστώ που με φύλαξες κι εμένα και τους συνεπιβάτες μου και το αυτοκίνητό μου!” . Πόσες φορές αυτό το κασόνι, που λέγετ’ αυτοκίνητο, γίνεται φέρετρο ολοκλήρου οικογενείας! Είναι φοβερό! Έτσι, μπορούμε να προσευχόμεθα, με τον τρόπον αυτόν, εναποθέτοντες την ελπίδα μας και την προστασία μας στα Χέρια τού Θεού. Και νά ‘χετε πάντα την ελπίδα και την πίστη ότι ο Θεός θα σας φυλάξει. Και, ξαναλέω, αν συμβεί κάτι, θα πείτε “παρά τρίχα μάς φύλαξε ο Θεός!” . Φοράμε τον Σταυρό εδώ, φορεμένο στο στήθος μας. Θα σας έλεγα είναι το άριστον φυλαχτόν. Πολλές φορές ερωτάτε “τι φυλαχτό να βάλουμε;” . Ό,τι άλλο έχουμε φυλαχτό. Τον Τίμιο Σταυρό. Απ’ οποιανδήποτε ύλη. Θέλετε να είν’ από ξύλο; Δεν έχετε χρήματα; Κάντε από ξύλο! Από σίδερο! Θέλετε να είναι αργυρός, αργυρούς, ασημένιος; Ας είναι ασημένιος! Θέλετε να είναι χρυσός; Κάντε χρυσό! Δεν έχει σημασία. Αν κάνουμε έναν Σταυρό χρυσό, σημαίνει ότι δίδουμε τιμή εις τον Τίμιον Σταυρόν, θέλοντας, έτσι, να τιμήσουμε. Αλλά δεν έχει σημασία η ουσία τής ύλης όσο σημασία έχει αυτό το σημείον με τη βαθιά επίγνωση του τι είναι! Τι είν’ ο Τίμιος Σταυρός. Τι είναι! Γι’ αυτό θα πρέπει να γνωρίζουμε, έστω και στοιχειωδώς, την θεολογίαν τού Τιμίου Σταυρού. Ένας που φοράει τον Σταυρό ξέρετε τι σημαίνει; Φοράει τον Σταυρό! Ξέρετε τι σημαίνει; Φοράει τον Σταυρό! Το καταλάβατε; Φοράει τον Σταυρό! Δηλαδή το Σταυρικό Ευαγγέλιο φοράει. Αυτό θα πει “φορώ τον Σταυρό”: φορώ το Σταυρικό Ευαγγέλιο. “Κάνω το σημείο τού Σταυρού” ξέρετε τι σημαίνει; Σταυρώνω τα πάθη μου! Το λέει ο Απόστολος Παύλος στον εαυτό του! Σταυρώνω τις σάρκες μου τις αμαρτωλές! Αυτό θα πει “κάνω το σημείο τού Σταυρού” : νεκρώνω τον εαυτόν μου. Γιατί, τι είναι ο Σταυρός; Όργανον νεκρώσεως. Νεκρώνω τον εαυτόν μου. Στα πάθη μου, σε οτιδήποτε. Αλλά, έτσι, όταν κάνω τον Τίμιο Σταυρό, δεν κινδυνεύω! Κάνουμε το σημείο τού Σταυρού -κι αυτό είναι μια ωραία συνήθεια- κι αυτό κατάλοιπο, όταν πάμε να κάνουμε το μπάνιο μας. Τόσο στο μπάνιο του σπιτιού μας όσο και στη θάλασσα. Κάπου-κάπου μπορεί να δει κανένας κανέναν κολυμβητή, που ετοιμάζεται να μπει μέσα στη θάλασσα, να κάνει τον Τίμιο Σταυρό. Δυο πράγματα έκαναν οι παλιότεροι κολυμβηταί. Τώρα δεν ξέρω, μπορεί κι αυτό να μη γίνεται, μπορεί το ένα μόνο να γίνεται. Έρριχναν λίγο νερό, έμπαιναν σιγά-σιγά μες στη θάλασσα, σιγά-σιγά. Δηλαδή, με τα πόδια τους προχωρούσαν, προχωρούσαν κι έπαιρναν νερό από την επιφάνεια της θαλάσσης, σαν πιτσιλίσματα, και τα έρριχναν επάνω τους. Ξέρετε τι θα πει αυτό; Προετοιμάζεται ο οργανισμός να μπει να σε μιαν άλλη θερμοκρασία. Διότι, με τη θερμοκρασία που έχει, αν κάνει βουτιά μέσα στη θάλασσα, μπορεί να πάθει ό,τι παθαίνει ένα ποτήρι, όταν βάλουμε ζεστό νερό μέσα: κρακ! Δηλαδή μπορεί να πάθει συγκοπή ο άνθρωπος. Όταν όμως, βρέχεται λίγο-λίγο, λίγο-λίγο, δεν ξέρω αν το ξέρατε αυτό (γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο αυτό που κάνουν οι κολυμβηταί οι υποψήφιοι), σημαίνει ότι συνηθίζω σιγά-σιγά σε μια καινούργια θερμοκρασία. Είναι πολύτιμο. Αυτά, σαν μια προφύλαξη. Αλλά και το σημείο τού Τιμίου Σταυρού, για να μη με βρει κανένα ατύχημα μέσα στη θάλασσα. Η θάλασσα είναι άυλη. Δεν ξέρεις τι έχει η θάλασσα. Και επικίνδυνη η θάλασσα. Αλλά και στο λουτρό τού σπιτιού μας, όταν θα μπούμε να κάνουμε μπάνιο, πρέπει να κάνουμε το σημείο τού Σταυρού. Ας μου επιτραπεί να σας πω κάτι. Να τα λέμε, έτσι, καθαρά-καθαρά, έτσι; Κάθε γωνίτσα να φωτίζουμε. Κάθε γωνίτσα να φωτίζουμε. Θα πρέπει, όταν αισθανθούμε ότι, μπαίνοντας στο μπάνιο μας, να κάνουμε μπάνιο, ιδίως οι νεότεροι, τα νέα παιδιά, ότι μπορεί να γίνει ο χώρος εκείνος μία παγίδα για μιαν αμαρτία. Αν νομίζει κανείς ότι μπορεί ν’ αμαρτήσει, καλύτερα να μην κάνει μπάνιο. Καλύτερα. Δεν πειράζει. Καλύτερα να μυρίζει από ιδρώτες κτλ παρά να μυρίζει από τη βρομιά τής αμαρτίας. Είναι προτιμότερο. Αν, πάλι, δεν αισθάνεται ότι μπορεί να πέσει σε πειρασμό, τουλάχιστον εκείνη την ώρα, αλλά είναι παγίδα, όμως, το λουτρό, γιατί εμφωλεύουν δαίμονες στα λουτρά, μη σας κάνει εντύπωση αυτό, υπάρχει το ευχολόγιο μέσα στους εξορκισμούς: “ω, δαιμόνιο”, λέει, “εσύ που κρύβεσαι εκεί κι εκεί και στα λουτρά. Και στα λουτρά!” . Μη σας κάνει καθόλου εντύπωση αυτό. Λοιπόν, θα πρέπει να κάνουμε την προσευχή μας, ίσως, κάποτε, αν κανείς αισθάνεται αδυναμία στον εαυτό του, ίσως, κάποτε, εκ βαθέων!! “Χριστέ μου, σε ικετεύω, θα πάω να κάνω το μπάνιο μου, φύλαξέ με, να μην κάνω κάποια αμαρτία μετά το μπάνιο μου!” Και, αφού θα κάνει την προσευχή του αυτή, θα κάνει και τον Σταυρό του, διότι πρέπει να γλιτώσει από έναν κίνδυνο ηθικόν, πνευματικόν. Αλλά κι ένα γλίστρημα μπορούμε να έχουμε τώρα, σωματικό γλίστρημα! Ξέρω ‘γώ, έπεσε σαπουνάδα χάμω, γλιστρήσαμε μέσα στη μπανιέρα, μέσα στο ντουζ δεν ξέρω τι, να σκοτωθούμε! Λίγοι έχουν πεθάνει μέσα εις το λουτρό τους; Όχι λίγοι! Γι’ αυτό, λοιπόν, πρέπει, παντού και πάντοτε, να ασφαλιζόμεθα με την προσευχή, με την πίστη στον Εσταυρωμένον. Ομολογούμε δε τούτη μας την πίστη, κάνοντας το σημείο τού Σταυρού!
Απόσπασμα από την 28η ομιλία στο βιβλίο των "Κατηχησεων του Αγίου Κυρίλλου" Αρχιεπισκόπου ιεροσολύμων.
