†.Συνεχίζομε, αγαπητοί μου, από το βιβλίο της Σοφίας Σειράχ, ευρισκόμενοι στον 9ο στίχο του 21ου κεφαλαίου. «Στυππεῖον συνηγμένον συναγωγὴ ἀνόμων, καὶ ἡ συντέλεια αὐτῶν φλὸξ πυρός». Δηλαδή, η σύναξη των ανόμων μοιάζει με στουπί-το γνωστό μας στουπί- μοιάζει με στουπί συγκεντρωμένο, που το τέλος τους, όπως εκείνο το στουπί, θα είναι η ανάφλεξις, να καεί.
Αυτό είναι το χωρίο. Αναφέρεται στη συναγωγή των παρανόμων ανθρώπων, των διεφθαρμένων ανθρώπων, των ανθρώπων που αποτελούν «συναγωγή πονηρευομένων», όπως λέγει ο Ψαλμωδός. Όμως βέβαια μία συναγωγή, δηλαδή μία συγκέντρωση, «συναγωγή» θα πει συγκέντρωση, μία συναγωγή ανθρώπων είναι κάτι αγαθόν. Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο αγελαίον, δηλαδή να είναι μία κοινωνική ύπαρξις. Δεν ζουν οι άνθρωποι μόνοι τους, αλλά ζουν σε ομάδες, σε κοινωνίες, γιατί ακριβώς έτσι υπάρχει μέσα στον άνθρωπο η τάσις να είναι μία κοινωνική ύπαρξις.
Γι΄αυτό λέγει και ο Ψαλμωδός: «Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό;». «Να», λέει, «τι ωραιότερο, τι καλύτερο, τι τερπνότερο από του να μένουν, να κατοικούν μαζί οι αδελφοί;». Είτε είναι σαρκικοί αδελφοί, είτε είναι πνευματικοί αδελφοί. Κατά μείζονα λόγο όταν είναι πνευματικοί αδελφοί. Γι΄αυτό και ο Κύριος είπε κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικόν: «Πάλιν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν δύο ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπὶ τῆς γῆς περὶ παντὸς πράγματος οὗ ἐὰν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοῖς παρὰ τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Οὐ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν». «Σας βεβαιώνω», λέει, «αν συμφωνήσουν δύο άνθρωποι -συμφωνήσουν- επάνω στη γη και ζητήσουν οποιοδήποτε πράγμα από τον Πατέρα μου τον ουράνιο, θα τους το δώσει. Διότι όπου είναι μαζεμένοι δύο ή τρεις άνθρωποι, αλλά μαζεμένοι στο δικό μου το όνομα, συνεπώς μία πνευματική συντροφιά εν Χριστώ Ιησού, εν ονόματι του Χριστού, εκεί βρίσκομαι κι Εγώ ανάμεσά τους».
Βλέπετε λοιπόν ότι ο άνθρωπος είναι μία κοινωνική ύπαρξις και μάλιστα όταν συμφωνούν-συμφωνούν…- για κάποιο πράγμα, πνευματικό πράγμα, θα τους το δώσει ο Θεός. Βέβαια πήρε ο Κύριος, θα έλεγα, τον ελάχιστον αριθμόν, τον μίνιμουμ αριθμόν, δύο. Διότι δύο αποτελούν ήδη μία κοινωνία. Αλλά χωρίς να μείνω περισσότερο, θα σας έλεγα ότι τόσο δύσκολο πράγμα είναι δύο άνθρωποι να συμφωνήσουν; Ενώ ο άνθρωπος είναι κοινωνική ύπαρξις, εντούτοις δεν συμφωνούν. Γιατί; Ε…, να μην επεκταθώ, εγωισμοί πολλοί υπάρχουν, ο καθένας θέλει να κάνει το δικό του το θέλημα, γι΄αυτό συνήθως δεν συμφωνούν. Και στις πνευματικές ακόμη συντροφιές. Είναι, είναι… θλιβερόν.
Όμως παρά ταύτα δεν παύει από του να είναι μία ευλογία η κοινωνία ανθρώπων στο όνομα του Ιησού Χριστού. Γι΄αυτό, ξέρετε, ο Άγιος Τριαδικός Θεός, έκανε τον άνθρωπο κοινωνικό, επειδή ο Ίδιος είναι κοινωνικός. Είναι η κοινωνία των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Είναι ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιον. Συνιστούν μίαν κοινωνίαν. Και αυτό έχει πολλή σημασία. Εξάλλου τι άλλο είναι οι άνθρωποι, η δημιουργία και η ζωή τους; Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία εικόνα της Αγίας Τριάδος. Γι΄αυτό και πρέπει ο πιστός, ο χριστιανός να μιμείται την Αγία Τριάδα. Γι΄αυτό λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ότι: «Τι είναι Χριστιανισμός; Μίμησις Ἁγίας Τριάδος». Μίμησις Ἁγίας Τριάδος. Αυτό είναι ο Χριστιανισμός.
Εδώ λοιπόν έχουμε μία καλή συναγωγή. Είπαμε, συναγωγή θα πει μάζεμα· που εμπνέεται από τον Χριστόν και είναι βεβαίως στο δικό Του το όνομα.
Αλλά μία συναγωγή πονηρευομένων ανθρώπων, στο όνομα τίνος είναι; Γιατί μαζεύονται; Προφανώς είναι στο όνομα της αμαρτίας. Ή καλύτερα στο όνομα του σατανά· διότι όταν είναι μία συναγωγή ανθρώπων πονηρών, που σκέπτονται το πονηρόν και το κακόν, τι άλλο μπορεί να είναι παρά εις το όνομα του σατανά; Και τέτοιες συνάξεις πάντοτε γίνονται· και θα γίνονται. Και το περιεχόμενο τέτοιων συνάξεων πονηρευομένων ανθρώπων:
Πρώτον: Είναι οι σκοτεινές, είναι οι βύθιες δυνάμεις του Άδου, που βασιλιάς εκεί είναι ο διάβολος. Σκοτεινές δυνάμεις. Ο Σιωνισμός, ο Μασονισμός. Αυτοί μαζεύονται πράγματι κρυφά, μακριά από το φως της δημοσιότητας, για να επιβάλλουν τα θελήματά τους σε ολόκληρη την Υφήλιο.
Δεύτερον. Είναι οι σκευωροί, αυτοί που κάνουν διάφορες σκευωρίες, που επιβουλεύονται την ασφάλεια και την ακεραιότητα και ανθρώπων και εθνών· όπως είναι ο Αναρχισμός, οι ανατροπείς καθεστώτων, οι δόλιες ετοιμασίες πολέμου, δόλιες. Να ξεγελάσουν τον διπλανό, να του πουν ότι φιλικώς φέρονται, ενώ βεβαίως οι σκέψεις τους είναι άλλες. Δεν θα το ξεχάσω, μα δεν θα το ξεχάσω, λίγες μέρες προ της 28ης Οκτωβρίου, σε ένα κέντρον διασκεδάσεως λαϊκού τύπου, είχε κληθεί ο τότε Μεταξάς, ο πρωθυπουργός της Ελλάδος και ο τότε πρέσβης της Ιταλίας, για να διαδηλώσουν… -εγώ τους είδα· είμαστε έξω από τα κάγκελα, μικρά παιδάκια είμαστε και έξω απ’ τα κάγκελα του κέντρου αυτού τους βλέπω, αυτοκίνητα, τι γινόταν εκεί…-για να διαδηλώσουν οι Ιταλοί την καλή γειτονία τους. Λίγες μέρες μετά οι Ιταλοί εκήρυσσαν τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδος…
Πάρτε τους Γερμανούς, στην Ολυμπιάδα του 1936. Εξαπέλυσαν περιστέρια εκεί εις το στάδιο του Βερολίνου, να διαδηλώσουν τη διάθεση της ειρήνης που είχαν. Κι όμως εκείνοι ετοιμαζόντουσαν για πόλεμο. Κ.ό.κ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δολίως ετοιμάζονται για να καθυποτάξουν τον πλαϊνό τους, είτε πρόσωπον, είτε λαός.
Ακόμη πράξεις δολιοφθοράς, πράξεις σαμποτάζ, πράξεις προβοκάτσιες. Να κάνουν κάτι και να αποδώσουν την ευθύνη σε κάποιους άλλους. Οι οποίοι κάποιοι άλλοι να είναι αθώοι, να μην έχουν ιδέα.
Ακόμη, οργανώνουν συνωμοσίες. Σας θυμίζω από την Αγία Γραφή τη συνωμοσία που έγινε εις βάρος του Παύλου στα Ιεροσόλυμα. Σημειώνει ο Λουκάς στις Πράξεις, είναι στο 23ο κεφάλαιο. Ήδη ήταν κρατούμενος από τον Λυσία τον χιλίαρχο, από τη φασαρία που έγινε εις τον χώρο του ναού. Και ζήτησαν κάποιοι να μεταφερθεί στο Συνέδριο, ώστε στον δρόμο αυτοί να λυντσάρουν τον Παύλο. Αυτοί ήσαν κάτι παραπάνω από 40 άνθρωποι. Ακούστε τι σημειώνει ο Λουκάς: «Ποιήσαντές τινες τῶν Ἰουδαίων συστροφὴν» -συστροφή θα πει μία συναγωγή, μία συντροφιά, αλλά με κακό σκοπό – «ἀναθεμάτισαν ἑαυτούς, λέγοντες μήτε φαγεῖν μήτε πιεῖν ἕως οὗ ἀποκτείνωσι τὸν Παῦλον»- και όρισαν στον εαυτό τους, να μη φάνε, να μην πιουν έως ότου σκοτώσουν τον Παύλο. Συνωμοσία, ε; «Ἦσαν δὲ πλείους τεσσαράκοντα οἱ ταύτην τὴν συνωμοσίαν πεποιηκότες»- ήσαν παραπάνω από 40 άνθρωποι εκείνοι που έκαναν αυτήν τη συνωμοσία.
Ώστε βλέπουμε και εδώ αποτελούν οι άνθρωποι αυτοί…τι αποτελούν; Μία, θα λέγαμε, συντροφιά, «συναγωγή πονηρευομένων ανθρώπων».
Τρίτον. Είναι και οι χαρτοπαίζοντες. Μην σας κάνει εντύπωση αυτό. Κι αυτοί είναι «συναγωγή πονηρευομένων ανθρώπων». Κοιτάζει ο ένας πώς να κλέψει τον άλλον. Ιδίως στα μεγάλα επίσημα χαρτοπαίγνια, αλλά και ιδιωτικότερα εις τα σπίτια.
Τέταρτον. Είναι και οι ασωτεύοντες άνθρωποι. Κι αυτοί αποτελούν μία συναγωγή πονηρευομένων ανθρώπων. Πώς θα ασωτεύσουν περισσότερο… Ποιον, ποια θα πειράξουν, τι θα γίνει, πώς θα διασκεδάσουν.
Πέμπτον. Είναι και οι συκοφάντες «πονηρευομένων ανθρώπων συναγωγή»· που απεργάζονται σχέδια εξοντώσεως. Πώς θα εξοντώσουν κάποιον.
Έκτον. Είναι όλοι εκείνοι που μελετούν τον θάνατο των άλλων καθ’ οιονδήποτε τρόπον, καθ’ οιονδήποτε τρόπον. Μάλιστα, θα λέγαμε, από τα ναρκωτικά, έμποροι ναρκωτικών, οι οποίοι μετακινούν τα ναρκωτικά. Και τι, οι άνθρωποι αυτοί έχουν σχέδια βεβαίως, συσκέπτονται κ.λπ. πώς θα τα μετακινήσουν. Αυτοί ασφαλώς εις βάρος, μέχρι θανάτου άλλων ανθρώπων.
Αλλά ομοίως, και μη σας κάνει εντύπωση αυτό, είναι και όλοι εκείνοι οι οποίοι πωλούν τρόφιμα, τα οποία έχουν συντηρητικά τα οποία είναι επικίνδυνα, καρκινογόνα. Δεν ξέρω αν έχετε- εμείς έχομε- ένα μακρύ κατάλογο με τα λεγόμενα Ε. Είναι τριψήφιοι αριθμοί και είναι μπροστά ένα Ε και ακολουθεί ένας τριψήφιος αριθμός. Πάρτε μία πορτοκαλάδα, λεμονάδα, πάρτε μία κονσέρβα, πάρτε ό,τι θέλετε, θα δείτε Ε, το ελληνικό Ε -και το λατινικό το ίδιο είναι- και δίπλα είναι ο αριθμός. Ο αριθμός αυτός είναι κωδικός. Που φανερώνει τι περιέχει μέσα αυτό που αγοράσατε. Και ο κατάλογος αυτός γράφει δίπλα: Καρκινογόνον ή βλάπτει στα έντερα ή βλάπτει στο αίμα ή κάπου και που κανένα αβλαβές.
Όλοι αυτοί λοιπόν για να σερβίρουν κάτι όπως το θέλουν, να περνάει βιομηχανικά, προφανώς δεν διστάζουν να βάζουν ουσίες, οι οποίες τελικά απολήγουν στο κακό των καταναλωτών. Ποιος δεν το ξέρει αυτό σήμερα; Για να μη μιλήσω και για εκείνους οι οποίοι μετέρχονται και τη νοθεία.
Όλοι αυτοί συσκέπτονται σαν άνθρωποι πονηρευόμενοι. Ακόμη, ακόμη, εδώ θέλω να προσέξετε, είναι όλοι οι αιρετικοί, που κινούνται εις βάρος της Ορθοδοξίας μας. Και προπαντός ο Οικουμενισμός, τον οποίον εξυφαίνουν πράγματι δυνάμεις του σκότους. Δεν είναι μόνο το Βατικανό. Πίσω από το Βατικανό είναι πάλι οι Μασόνοι, πάλι τούτοι κι εκείνοι κι εκείνοι… Και όλοι αυτοί δεν είναι παρά πρόδρομοι, ανοίγουν τον δρόμο δηλαδή για την ένωση όλων των θρησκειών, για να διευκολύνουν στο έργο του τον Αντίχριστον· ο οποίος όταν θα έλθει, θα καταργήσει όλες τις θρησκείες- μας το λέγει αυτό ο Απόστολος Παύλος- και κατόπιν θα ζητηθεί να προσκυνηθεί ο ίδιος.
Βλέπετε, παρακαλώ; Έτσι ο Οικουμενισμός αυτή τη στιγμή, δηλαδή η προσπάθεια ενώσεως όλων των θρησκειών. Το προβάδισμα -τουλάχιστον κατά φανερόν τρόπον- το έχει το Βατικανό, η Ρώμη, τουλάχιστον. Δεν μπορεί βεβαίως να οργανώσει η Μασονία τον Οικουμενισμόν, δεν πρέπει να φαίνεται… Πρέπει να φαίνεται μία Χριστιανική Εκκλησία. Και εν προκειμένω είναι η ρωμαϊκή εκκλησία, δηλαδή ο Πάπας. Και ο Οικουμενισμός είναι πολλά χρόνια που δουλεύει. Και ήδη μπορούμε να πούμε και το βλέπουμε αυτό, το βλέπουμε ολοκάθαρα, ότι ήδη προσέβαλε ανώτατα διοικητικά στελέχη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ξεκινούν από τους Πατριάρχες και κατεβαίνουνε προς τα κάτω…
Λέγει ο Μέγας Φώτιος το εξής: Γιατί, σημειώσατε, ότι υπάρχουν αλλεπάλληλα συνέδρια, συνελεύσεις ανθρώπων που υπηρετούν τον Οικουμενισμό. Τελευταία στο Balamand του Λιβάνου, που έγινε σύναξις των Ρωμαιοκαθολικών- ένας χρόνος είναι- Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων. Κάποιες Εκκλησίες- η ελληνική δεν πήγε- κάποιες Εκκλησίες δεν πήγαν, κάποιες πήγαν. Ειπώθηκαν πράγματα φοβερά. Θα σας δώσω παρακάτω ένα δείγμα. Λέγει ο Μέγας Φώτιος γι’αυτά τα συνέδρια, που οι άνθρωποι αυτοί περιτρέχουν τήδε κακείσε, για να επιτύχουν ακριβώς αυτήν την ένωση των Εκκλησιών, λέει ο Μέγας Φώτιος: «Συναγωγαί πονηρευομένων εἰσί(όπως είναι το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, πότε, πέρυσι είναι που είχε γίνει; Πρόπερσι, στην Αυστραλία; Τερατώδη πράγματα, φοβερά πράγματα. Λοιπόν: «Συναγωγαί πονηρευομένων εἰσί τά παρά ταύτην-τά παρά τήν Ἐκκλησίαν- συνέδρια καί Σύνοδος ἀθετούντων». Έτσι λέγει ο Μέγας Φώτιος. Οπότε βλέπει κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι απεργάζονται το κακό της Ορθοδοξίας μας.
Αγαπητοί μου, προσέξτε. Λέγει ο λόγος του Θεού στο χωρίο που αναφέραμε ότι όλοι αυτοί συνιστούν το «στυππεῖον», το στουπί, το γνωστό μας στουπί. Είναι από τα υφαντήρια, είναι κλωστές, κυρίως είναι κλωστές από βαμβάκι, βαμβακερά υφάσματα και τα χρησιμοποιούμε σε ποικίλους σκοπούς, ιδίως στα μηχανοστάσια κλπ. Το ξέρετε όλοι το στουπί.
Στο τέλος, θα είναι η καταστροφή αυτών όλων. Και λέγει η Σοφία Σειράχ: «Και η συντέλεια αυτών φλόξ πυρός». Θα αναφλεγούν, θα καταστραφούν. Το βεβαιώνει ακόμη και ο λόγος του Θεού. Λέγει ο προφήτης Ησαΐας, είναι στο πρώτο κεφάλαιο: «Καὶ ἔσται ἡ ἰσχὺς αὐτῶν (η δύναμή τους) ὡς καλάμη στιππύου καὶ αἱ ἐργασίαι αὐτῶν ὡς σπινθῆρες πυρός (δηλαδή στουπί και φωτιά), καὶ κατακαυθήσονται οἱ ἄνομοι καὶ οἱ ἁμαρτωλοί ἅμα, καὶ οὐκ ἔσται ὁ σβέσων». Όλοι αυτοί οι άνομοι θα καταστραφούν. Δεν θα υπάρχει κανείς που να τους σώσει, να σβήσει αυτή τη φωτιά.
Προσέξτε τις λέξεις «ἰσχὺς» και «ἐργασία». «Ἡ ἰσχὺς αὐτῶν καὶ αἱ ἐργασίαι αὐτῶν». Ποια είναι η ισχύς τους; Είναι η κοσμική δύναμις που διαθέτουν, η κοσμική δύναμις την οποίαν διαθέτουν. Ή, καλύτερα, η δαιμονική δύναμις. Και «αἱ ἐργασίαι αὐτῶν» είναι τα επιτηδεύματά τους τα πονηρά.
Η εποχή μας έχει κατακλυστεί με τέτοιες, όπως είδαμε, συναγωγές ανόμων ανθρώπων. Και το βεβαιώνει το Πνεύμα του Θεού. Λέγει ο Ψαλμωδός: «Οἱ πονηρευόμενοι ἐξολοθρευθήσονται». Αυτοί που σκέπτονται πονηρά θα εξολοθρευθούν. Αφού βέβαια θα έχουν προκαλέσει απροσμέτρητον κακόν. Ιδίως εις τον χώρον της Ορθοδοξίας. Απροσμέτρητο κακό.
Ένας δικός μας, ο πατήρ Ιωάννης ο Ρωμανίδης – ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ορθόδοξος- αναφέρεται για το Συνέδριο που έγινε στο Balamand του Λιβάνου, αναφέρεται στον βέβαιο κίνδυνο που θα διατρέξουν οι ορθόδοξες μειονότητες της Διασποράς, όπως έχουμε Ορθοδόξους στην Ευρώπη, στην Αμερική, όπου έχουμε, Αυστραλία, μέσα στα προσεχή πενήντα χρόνια. Θα διατρέξουν κίνδυνο. Ο κίνδυνος να απορροφηθούν.
Και ο πατήρ Γεώργιος Καψάνης που είναι στο Άγιον Όρος στη μονή Γρηγορίου, σας διαβάζω τι γράφει: «Επαληθεύονται έτσι αι προβλέψεις ότι η σχεδιασθείσα και εκφρασθείσα στο Balamand από το Βατικανόν ένωσις εις την οποίαν σύρονται οι Ορθόδοξοι, ευρισκόμενοι και σήμερον υπό δυσμενεστάτας εθνικάς και πολιτικάς περιστάσεις και αιχμαλωσίας αλλοθρήσκων κρατών, θα γίνει χωρίς συμφωνίαν εις τας δογματικάς διαφοράς».
Αυτό το διάβασα στο «ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ», το τελευταίο τεύχος που κυκλοφορεί. Το «Φως Εθνών», που είναι ένα περιοδικό ιεραποστολικό. Δηλαδή, τι; Ξέρετε; Ότι θα γίνει , de facto, όπως λέγεται, αυτή η ένωσις. Αφού βλέπουν ότι δεν τα καταφέρνουν να λύσουν διαφορές δογματικές. Και μάλιστα λέει εκεί στο άρθρο: «Ε, κατόπιν», λέει, «κατόπιν, βρίσκομε τις διαφορές!». Κατόπιν; Κατόπιν εορτής; Αν είναι δυνατόν. Πώς είναι δυνατόν;
Αγαπητοί μου, πραγματικά κινδυνεύουμε. Ότι βρισκόμαστε δε, ε, όχι εμείς ίσως τόσο οι Έλληνες· Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, όλοι αυτοί που είναι ορθόδοξοι, κάτω όντως από συνθήκες πολιτικώς δυσμενείς. Συνεπώς, προσπαθούν να απορροφήσουν τους Ορθοδόξους, να ενωθούμε με τον Πάπα και στη συνέχεια να ακολουθηθεί η οδός του Οικουμενισμού. Σας τα λέγω για να σας σημειώσω ότι όλοι αυτοί συνιστούν «συναγωγή πονηρευομένων ανθρώπων». Γι΄αυτό, είναι ευτυχείς εκείνοι οι οποίοι μένουν και θα μένουν Ορθόδοξοι -ίσως λίγοι θα μείνουν- γιατί οι καιροί είναι χαλεποί, είναι δύσκολοι οι καιροί.
Αλλά η τιμωρία του Θεού δεν περιορίζεται στην Ιστορία, αλλά περιμένουν και την αιώνια κρίση. Αναμφισβήτητα. «Διότι ἰδοὺ -λέγει ο προφήτης Μαλαχίας- ἡμέρα Κυρίου ἔρχεται καιομένη ὡς κλίβανος καὶ φλέξει αὐτούς(σαν φούρνος, λέει, που κατακαίει και θα έρθει να τους φλέξει, να τους πυρπολήσει), …καὶ οὐ μὴ ὑπολειφθῇ ἐξ αὐτῶν ρίζα οὐδὲ κλῆμα». Ούτε ρίζα, ούτε κλαδί.
Και ιστορικός τύπος της Κολάσεως, αγαπητοί- μην το ξεχνάτε- είναι η καταστροφή των Σοδόμων και της Γομόρρας. Κανείς δεν σώθηκε. Μόνο ο Λωτ και η οικογένειά του. Κανείς. Όλοι βρήκαν θάνατο. Είναι ιστορικός τύπος της κολάσεως. Είναι κάτι που πάρα πολλές φορές σας το έχω αυτό αναφέρει. Λέει εκεί το βιβλίο της Γενέσεως: «Καὶ Κύριος ἔβρεξεν ἐπὶ Σόδομα καὶ Γόμορρα θεῖον, καὶ πῦρ παρὰ Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ».
Αν κάποιος διαμαρτυρηθεί και πει: «Γιατί ο Θεός εγκαίρως δεν επεμβαίνει να μην γίνουν αυτά;», θα απαντούσαμε: «Ο Θεός μακροθυμεί». «Μα, γίνεται ζημιά». Είναι και το στοιχείο της ελευθερίας. Και μακροθυμεί. Είναι δύο πράγματα. Απαντάει σε αυτό, μάλιστα με αναφορά το τέλος της Ιστορίας, απαντάει ο Απόστολος Πέτρος και λέγει στη Β΄του επιστολή: «Οὐ βραδύνει ὁ Κύριος τῆς ἐπαγγελίας(δεν βραδύνει ο Κύριος της υποσχέσεως. Ο Κύριος το υποσχέθηκε), ὡς τινὲς βραδυτῆτα ἡγοῦνται(όχι σαν μερικούς που θεωρούν τον Κύριο ότι βραδύνει), ἀλλὰ μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς (Είδατε; Μακροθυμεί σε μας), μὴ βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι(μη θέλοντας να καταστραφεί έστω και ένας), ἀλλὰ πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι(αλλά εάν είναι δυνατόν, όλοι να βρεθούν, να προχωρήσουν εις την μετάνοιαν). Ἣξει δὲ ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί». Θα έλθει δε η ημέρα του Κυρίου σαν τον κλέφτη τη νύχτα. Πότε ξέρομε πότε θα ‘ρθει ο κλέφτης, έτσι ακριβώς θα ‘ρθει ο Χριστός.
Αρκεί να θυμηθούμε ακόμη και την παραβολή των ζιζανίων. Ξέρετε πόσες φορές με κράτησε κι εμένα από μία μου αγανάκτηση για κάτι αυτή η παραβολή; Αρκεί λοιπόν να θυμηθούμε και την παραβολή των ζιζανίων, που είπε ο Κύριος όταν… την ξέρετε, να μην την αναφέρω, «εσπάρη μεν ο σίτος, την νύχτα όμως άνθρωπος κακός», λέει, «έσπειρε και ζιζάνια, το είδαν οι εργάτες, “Κύριε, να τα ξεριζώσουμε τα ζιζάνια”». Κι ο Κύριος είπε εκείνο το περίεργο και εκ πρώτης όψεως…δεν ξέρω, ακατανόητον: «Ἄφετε συναυξάνεσθε ἀμφότερα μέχρι τοῦ θερισμοῦ». «Αφήστε να μεγαλώσουν μαζί, ο σίτος και τα ζιζάνια, έως ότου έλθει ο θερισμός, έως ότου έλθει η ημέρα της κρίσεως, η Δευτέρα του Χριστού παρουσία. Και τότε», λέει ο Κύριος, «αυτά μεν θα συλλεγούν «πρὸς τὸ κατακαῦσαι» (θα καούν), «ο δε σίτος εις τις αποθήκες», που είναι η βασιλεία του Θεού. Είναι ακατανόητο, αγαπητοί μου.
Δεν σημαίνει αυτό ότι δεν θα πολεμήσουμε μία αίρεση. Δεν σημαίνει θα σταυρώσουμε τα χέρια μας. Προς Θεού. Γιατί θα υπάρχει παρανόησις. Δεν μπορείς όμως να πάρεις, φερ’ ειπείν, τον αιρετικό, όπως έκαναν στον Μεσαίωνα, και να τον κάψεις. Δεν μπορείς να τον κάψεις, δεν είναι δυνατόν. Κ.ό.κ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να υποστηρίζουμε την Εκκλησία μας, κυρίως τους πιστούς, να τους φυλάξουμε. Εξάλλου ποιος είναι ο σκοπός ενός επισκόπου, παρά να επισκοπεί το ποίμνιό του και να το φυλάει ακριβώς από εκείνους οι οποίοι το καταστρέφουν.
Εμάς προσωπικά, αγαπητοί, ασφαλώς μας ενδιαφέρει αυτό το θέμα. Θα ακούσουμε τι στάση πήρε ο Δαβίδ έναντι των πονηρών ανθρώπων. Κατ’ αρχάς, λέει, ο Δαβίδ. Με όλα αυτά που ακούσαμε. Ακούστε: «Συναγωγή πονηρευομένων περιέσχον με(Με κύκλωσαν. Ήρθαν γύρω μου άνθρωποι διεφθαρμένοι)».Δεν είναι δυνατόν, λίγο ή πολύ, ανάλογα με τη θέση που έχει ο καθένας, να μην τύχει προσεγγίσεως διεφθαρμένων ανθρώπων.
Και μία που αναφέρω αυτό, ο Παύλος δεν είχε τέτοιους πονηρευομένους που τον περιτριγύριζαν; Όπου πήγαινε, αυτό πάθαινε. Και για να μη δημιουργήσω εντύπωση με την προηγούμενη αναφορά στην παραβολή των ζιζανίων, ο Παύλος, όταν ήρθε ο ανιψιός του από αδελφή στη φυλακή που τον τηρούσε ο Λυσίας, ο χιλίαρχος Ρωμαίος και ζήτησε να δει τον θείο του, του λέει: «Θείε, κάνουν συνωμοσία», λέει στον Παύλο ο νεαρός, «Θείε, πήρε το αυτί μου μία συνωμοσία. Θέλουν να σε σκοτώσουν(Αυτό που σας διάβασα προηγουμένως). Όταν θα ζητήσουν οι αρχιερείς να πας στο Συνέδριο, στον δρόμο αυτοί θα σε σκοτώσουν, θα σε λιντσάρουν». Ο Παύλος λέει στον σκοπό που τον φυλούσε, τον στρατιώτη: «Σε παρακαλώ, πάρε τον νεανία αυτόν και οδήγησέ τον εις τον Λυσία. Κάτι έχει να του πει». Και ο Λυσίας έλαβε πρόνοια και τη νύχτα με πολύ ιππικό και στρατό, πήραν τον Παύλο και τον πήγαν στην Καισάρεια. Τι δηλαδή; Ο Παύλος άφησε να γίνει αντικείμενο λιντσαρίσματος; Όχι βεβαίως. Αυτό, για να διορθωθεί μία τυχόν αντίληψις, ότι αν βλέπουμε κάτι το κακό, να το αφήνουμε να γίνεται. Όχι. Αφήνουμε τους ανθρώπους που πολλές φορές δεν θα προβούμε, ξαναλέγω, να τους σκοτώσουν, ο Θεός να φυλάξει, δεν είναι δυνατόν.
Αλλά συνεχίζομε. Ακόμη, πώς θα σταθούμε απέναντι εκείνων που σκέπτονται πονηρά εις βάρος μας. Θα μισήσουμε εκ βαθέων με τέλειο μίσος αυτές τις καταστάσεις. Όχι τους ανθρώπους. Τις καταστάσεις. Δηλαδή, όπως λέει ο Ψαλμωδός: «Ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων». Δηλαδή εμίσησα τους ανθρώπους, όχι τα πρόσωπα, ξαναλέω, αλλά τον τρόπο με τον οποίο μετέρχονται για να κάνουν το κακό.
Εχθές διάβαζα, δεν ξέρω σήμερα αν θα το πούμε, δεν θα προλάβουμε, ίσως, ίσως, στην επιστολή του Βαρνάβα, είναι πρωτοχριστιανική αυτή η παραγωγή, κάτι που δεν είχα δει μέχρι τώρα και μου έκανε εντύπωση. «Να νηστεύεις για τους εχθρούς σου!». Το ακούσατε εσείς ποτέ; Να νηστεύεις για τους εχθρούς σου! Δηλαδή να φωτίσει ο Θεός τους εχθρούς σου να μετανοήσουν. Να νηστεύεις. Ναι. Είναι καταπληκτικό, καταπληκτικόν..!
Εν τοιαύτη περιπτώσει, αυτό το τέλειο μίσος που το λέει ο Ψαλμωδός σε άλλο σημείο, θα πει να μην αφήσω κάποια γωνίτσα συμπαθείας μέσα στην καρδιά μου, ως προς τι; Ως προς εκείνα τα οποία εργάζονται οι άνθρωποι αυτοί. Αυτό είναι τό «τέλειον μίσος ἐμίσουν αὐτούς». Βλέπετε; Μισώ με μίσος. Αυτός ο πλεονασμός. Και ακόμη η πρόσθεσις του περί «τέλειον». Για να δείξει ότι δεν μπορεί ποτέ να φτάσουμε να γίνουμε άνθρωποι αυτού του σιναφιού. Ο Θεός να φυλάξει. Ποτέ να μη βρεθούμε σε τέτοια συνάφεια. Ποτέ!
Ακόμη θα πει… μάλιστα αν κάποτε έχουμε συμφέροντα, ε; Συνήθως έτσι γίνεται. Τα συμφέροντα είναι εκείνα τα οποία στο τέλος μάς γονατίζουν και αποδεχόμεθα. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε εκείνο που είπε ο Κύριος, ότι αν σε σκανδαλίσει το δεξί σου χέρι, κόψε του, το μάτι σου το δεξί, βγάλτο. Τι θα πει αυτό; Παρά να μπεις στην αιώνια κόλαση ακέραιος, υποτίθεται, αλλά θα είσαι για την κόλαση. Αλλά όσο συμφέρον και αν έχεις, πόσο συμφέρον, όσο για να έχεις το δεξί σου χέρι ή το δεξί σου μάτι.. Τι σημαίνει αυτό; Έχουμε κάτι περισσότερο συμφέρον από του να έχουμε το χέρι μας και το μάτι μας; Είναι προτιμότερο να το κόψεις, δηλαδή να μην έχεις αυτά τα συμφέροντα, παρά να μπεις εις τον κύκλο, εις το σινάφι τέτοιων ανθρώπων. Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ!
Γι΄αυτό πάλι θα συμβουλεύσει ο Δαβίδ, αυτός που τόσα έπαθε από κακούς ανθρώπους, συνωμότας και σκευωρούς: «Μή παραζήλου ἐν πονηρευομένοις». Μην τους ζηλεύεις και βρεθείς εις τον χώρον τον δικό τους. Και σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να μάθουμε να λέμε στον εαυτό μας: «Ἐκκλίνατε ἀπ’ ἐμοῦ πονηρευόμενοι». Το τελευταίο είναι στον 118ο ψαλμό. «Φύγετε από μένα, εσείς που είσαστε πονηροί άνθρωποι. Δεν θέλω να έχω μαζί σας καμία συντροφιά».
Έτσι, με τη χάρη του Θεού μπορεί να λέγει κανείς ότι απαλλάσσεται από τη δική τους παρουσία. Πάντως να ξέρουμε ότι στον κόσμο αυτόν υπάρχουν οι πονηρευόμενοι άνθρωποι, οι διεφθαρμένοι άνθρωποι. Κι όσο πιο ψηλά στέκεσαι, τόσο περισσότεροι είναι και αυτοί. Ας προσέχουμε όσο μπορούμε. Και θα λέμε: «Κύριε, τι να πω; Στο χέρι το δικό Σου βρίσκομαι, όταν άνθρωποι επιβουλεύονται ίσως-ίσως όχι μόνο την ευτυχία μου, αλλά και τη ζωή μου…».
«Ὁδὸς ἁμαρτωλῶν ὡμαλισμένη ἐκ λίθων, καὶ ἐπ’ ἐσχάτῳ αὐτῆς βόθρος ᾅδου». Δηλαδή, ο δρόμος των αμαρτωλών φαίνεται καθαρισμένος από πέτρες και εξομαλισμένος. Δηλαδή η ζωή τους δεν έχει εμπόδια. Αλλά στο τέλος αυτού του δρόμου έχει ανοίξει το στόμα του το βάραθρον, ο βόθρος, το βάραθρον του Άδου.
Είναι μία αλήθεια, μία μεγάλη αλήθεια· την οποία, αγαπητοί, μας έχει ήδη ο Κύριος πει και μας έχει ειδοποιήσει. Είναι από την επί του Όρους ομιλία. Να σας τη διαβάσω: «Εἰσέλθετε διὰ τῆς στενὴς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι’ αὐτῆς.Τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!».Δεν σας τη μεταφράζω. Σας είναι πολύ γνωστή.
Τι βλέπουμε λοιπόν εδώ; Ο Κύριος μας παρουσιάζει αυτούς τους δύο δρόμους. Είναι γνωστό ότι στην αρχαιότητα ένας δρόμος ξεκινούσε από μία πύλη, η οποία ήταν πύλη θριάμβου συνήθως. Οι Ρωμαίοι συνήθιζαν την περίπτωση, όχι οι Έλληνες. Όπως λέμε «η πύλη του Αδριανού» στην Αθήνα, αλλά φτιάχτηκε στην εποχή τη Ρωμαϊκή, η Ρώμη είχε πάρα πολλές τέτοιες πύλες που ήταν κυρίως θρίαμβοι. Από κει ή περνούσε από κάτω δρόμος ή ξεκινούσε δρόμος. Γι΄αυτό ο Κύριος με την πραγματικότητα της τότε καταστάσεως, μίλησε για πύλη και οδό. Φαρδιά πύλη, πλατύς δρόμος, στενή πύλη, στενός δρόμος. Πάντως είναι η διδασκαλία περί των δύο οδών. Του πλατέος δρόμου και του στενού δρόμου. «Εσείς», λέει, «μη βαδίσετε τον πλατύ δρόμο, γιατί στο τέλος πηγαίνει στην απώλεια. Θα βαδίσετε τον στενό δρόμο, ο οποίος βεβαίως είναι γεμάτος από πειρασμούς, από δυσκολίες. Αλλά στο τέλος είναι η αιώνιος ζωή».
Έτσι, μια που έγινε αυτή η αναφορά στους δύο δρόμους, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε και το ξεκίνημα του Ηρακλή, όταν ήταν έφηβος, έτσι μας λέγει η Μυθολογία, ότι βρήκε μπροστά τους δύο δρόμους. Δύο γυναίκες αντιπροσώπευαν τους δρόμους αυτούς. Ήταν, λέγει, η Αρετή και η Κακία. Και η μεν Κακία έλεγε στον Ηρακλή: «Θα σου δώσω, θα σου δώσω, θα σου δώσω…Όλα ευχάριστα είναι στον δικό μου τον δρόμο». Πηγαίνει μετά η Αρετή και λέει: «Ο δικός μου ο δρόμος είναι στενός, τεθλιμμένος, είναι κακοτράχαλος. Διάλεξε.». Και ο Ηρακλής, μας λέγει η Μυθολογία, διάλεξε τον δρόμο της Αρετής.
Βλέπετε λοιπόν ότι είναι γνωστό το θέμα. Και ό,τι δηλαδή θα λέγαμε, είπαν στον Ηρακλή, ε, αυτό είπε και ο Κύριος, αυτό εννοούσε. Ουσιαστικά οι δύο δρόμοι δεν είναι παρά δύο τρόποι ζωής που προβάλλονται στον κάθε άνθρωπο που βγαίνει στη ζωή. Δύο τρόποι ζωής. Να ο ένας, να ο άλλος.
Η παλαιά Χριστιανική Γραμματολογία, όπως σας είπα, κάνει λόγο περί των δύο αυτών οδών, σαν μία συνοπτική διδασκαλία του κάθε Χριστιανού. Το βιβλίο της Διδαχής αρχίζει έτσι: «Ὁδοί δύο εἰσί(δύο δρόμο υπάρχουν), μία της ζωής καί μία τοῦ θανάτου, διαφορά δέ πολλή μεταξύ τῶν δύο ὁδῶν(Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους δύο αυτούς δρόμους)».
Και η επιστολή Βαρνάβα, σας ανέφερα προηγουμένως- ίσως είναι η πρώτη φορά που σας αναφέρομαι σε αυτήν την επιστολή- λέγει: «Ὁδοί δύο εἰσί διδαχής καί εξουσίας, ἡ τε τοῦ φωτός καί ἡ τοῦ σκότους(στη Διδαχή έχουμε την ονομασία «ζωής-θανάτου». Εδώ έχουμε την ονομασία «φωτός-σκοταδιού, σκότους». Διαφορά δέ πολλή τῶν δύο ὁδῶν. Ἐφ’ ἧς μέν γάρ εἰσίν τεταγμένοι φωταγωγοί ἂγγελοι τοῦ Θεοῦ(στον ένα δρόμο του φωτός, είναι, λέγει, εκεί τεταγμένοι άγγελοι φωταγωγοί), ἐφ’ ἧς δέ ἂγγελοι τοῦ σατανᾶ(στον άλλο δρόμο είναι οι άγγελοι του σατανά, οι δαίμονες). Και ὁ μεν ἐστίν κύριος ἀπό αιώνων καί εἰς τούς αιώνας(στον δρόμο της ζωής είναι ο Κύριος, ο αιώνιος Κύριος), ὁ δε ἂρχων καιροῦ τοῦ νῦν τῆς ἀνομίας(ενώ στον άλλο δρόμο είναι ο διάβολος, ὁ άρχων του νυν αιώνος)».Αυτό είναι στην 18η παράγραφο της επιστολής του Βαρνάβα.
Λοιπόν. Γίνεται δε ανάλυσις και στη μια και στην άλλη επιστολή, τι σημαίνει «οδός ζωής ή φωτός» και τι σημαίνει «οδός θανάτου ή σκότους». Γίνεται μία πολύ καλή ανάλυσις, σαν να έχετε μπροστά σας εκείνα τα βοηθήματα που έχουμε στην εξομολόγηση, που αναφέρονται: «Μήπως έκανες αυτό, μήπως εκείνο;». Πρόσεξε να δεις τι θα πει «οδός φωτός». Είναι εκείνο, εκείνο, εκείνο… Τι θα πει «οδός σκότους»; Είναι εκείνο, εκείνο, εκείνο…
Εντούτοις η οδός της ζωής είναι στενή. Γιατί; Γιατί απαιτεί πλήρωση του καθήκοντος και βέβαια θέλει και κόπο και θυσία. Ενώ ο δρόμος ο άλλος, της ξενοιασιάς, της αδιαφορίας, της φιλαυτίας, είναι ο δρόμος των πολλών, που βέβαια στο τέρμα του ο δρόμος αυτός έχει τον βόθρο, το πηγάδι, τον λάκκο του Άδου. Και αυτός ο δρόμος, δυστυχώς οδεύεται από τους πολλούς, επειδή δεν βλέπουν το τέρμα. Και η όρασή τους-η όραση του τέρματος αυτού καλύτερα- είναι θέμα πίστεως, αλλά και εμπειρίας από τους άλλους γύρω μας. Προσέξτε, θέμα πίστεως. Πιστεύεις αυτό που σου λέγει ο λόγος του Θεού; Δεν βλέπεις ότι το τέρμα του δρόμου που διάλεξες δεν θα σε βγάλει σε καλό… Το πιστεύεις; Θα σωθείς. Θέμα πίστεως.
Είναι και θέμα εμπειρίας, σας είπα. Τι έπαθε ο Α, ο Β, ο Γ, ο Δ, τόσοι και τόσοι είναι εκείνοι γύρω μας, οι οποίοι οδηγήθηκαν στο κακό, στη ζημιά, στη φθορά και στον αιώνιο θάνατο. Το είδες αυτό; Είναι και η εμπειρία. Είναι λοιπόν δύο πράγματα. Και η πίστις και η εμπειρία.
Ακόμη στους ανθρώπους, τι στέκεται δηλαδή αιτία που διαλέγουν τον φαρδύ τον δρόμο και δεν βλέπουν τι γίνεται παρακάτω· στους ανθρώπους έχει διαμορφωθεί ένας τρόπος του σκέπτεσθαι, στους πάρα πολλούς, στο σύνολο σχεδόν των ανθρώπων, ένας τρόπος του σκέπτεσθαι, μία φιλοσοφία της ζωής. Βλέπετε σήμερα υπάρχει η Α φιλοσοφία της ζωής. Αυτή καθορίζει τι είναι ορθόν και τι είναι λανθασμένο. Αλλά όχι βεβαίως με κριτήρια ευαγγελικά, αλλά με κριτήρια κοσμικά. Μέσα σ’ αυτήν την ισορροπία είμεθα ήδη βυθισμένοι οι άνθρωποι, ιδίως η νέα μας γενεά. Πάει στο σχολειό, πάει από δω, από κει, στην κοινωνία βγαίνει και βλέπει ότι αυτά είναι τα γνωρίσματα έξω, αυτός είναι ο τρόπος, αυτή είναι η φιλοσοφία της ζωής. Κι έτσι σου λέει: «Όλοι όπως σκέπτονται, σκέπτομαι κι εγώ, θα σκέπτομαι διαφορετικά;».
Σας είπα όμως ότι δεν είναι ευαγγελικά τα κριτήρια, αλλά κοσμικά. Λέγει επάνω σε αυτό το σημείο το βιβλίο των Παροιμιών: «Ἒστιν ὁδός, ἣ δοκεῖ παρὰ ἀνθρώποις ὀρθὴ εἶναι, τὰ δὲ τελευταῖα αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ᾅδου». Υπάρχει δρόμος που μοιάζει στους ανθρώπους ότι είναι σωστός, ορθός. Εκεί που τελειώνει όμως είναι το πηγάδι και πέφτεις μέσα. Α, ώστε λοιπόν μοιάζει ο τρόπος ζωής ορθός στους πολλούς. Σ’ αυτό συντελεί το σύνολο της κοινωνικότητας. Αυτό το «όλοι έτσι κάνουν». «Μα παιδάκι μου, μα…». «Όλοι έτσι κάνουν». Δεν μπορείς να απαγκιστρωθείς από αυτό το «όλοι έτσι κάνουν».
Βέβαια, αν ψάξετε θα βρείτε ότι στο βάθος αυτής της κουβέντας υπάρχει η ανθρωπαρέσκεια. Θέλουμε να αρέσουμε εις τους ανθρώπους, γι΄αυτό και ακολουθούμε εκείνο το οποίον οι άνθρωποι θέλουν και ακολουθούν και σκέπτονται.
Στην εποχή μας όμως υπάρχουν παράγοντες που η νέα γενεά βαδίζει τον δρόμο του θανάτου χωρίς να το προσμετρά. Διάβαζα σε ένα περιοδικό, επιστήμονες το γράφουν, εκείνο το «Τι θα γίνει; Επιτέλους, τι θα γίνει; Πού πάει η γενεά μας;». Αλήθεια, το σκεφτήκαμε; Όχι πανελλήνια. Παγκόσμια. Προσέξτε, παγκόσμια. Δεν είναι πια ένα θέμα στα στενά όρια μιας πατρίδος. Είναι φαινόμενο παγκόσμιο. Τι θα γίνει; Πού πάει αυτή η γενεά; Ποια θα είναι αύριο η ανθρωπότητα; Σε αυτό το κακό που πηγαίνει η νέα γενεά, οι νέοι άνθρωποι, συνετέλεσαν τα εξής στοιχεία.
Πρώτον. Αυτό που ήδη σας είπα. Η φιλοσοφία της ζωής· η οποία είναι υλιστική εις το έπακρον. Τι θα φάμε, τι θα πιούμε; Πώς θα ντυθούμε; Τι θα σπουδάσουμε; Πόσα λεφτά θα βγάλουμε; Θα ακολουθήσω εκείνο το α ή το β επάγγελμα, για να έχω κάπου πολλά χρήματα. Επενδύσεις υλιστικές, πέρα για πέρα, πέρα για πέρα.
Δεύτερον. Στην εποχή μας υπάρχει η αρχή της ήσσονος προσπαθείας. Εδώ δα είναι αυτή η αρχή διάχυτη. Τι σημαίνει; Ότι όσο μπορώ, λιγότερο θα προσπαθήσω για να κερδίσω περισσότερα. Αυτό υπάρχει σε ένα ευρύ φάσμα, σε όλο το φάσμα της ζωής. Από την εκπαίδευση μέχρι την υπαλληλική εργασία, ιδιότητα, παντού. Πώς μπορώ να δουλεύω λιγότερο και να βγάζω περισσότερα. Αυτή η αρχή της ήσσονος, της πιο μικρής, δηλαδή της ήσσονος προσπαθείας. Ολέθριον, ολέθριον, μόνο να το σκεφτούμε είναι ολέθριον… Να πω ότι τα παιδιά μας βγαίνουν αγράμματα; Ή αύριο περισσότερο αγράμματα και μεθαύριο ακόμη περισσότερο αγράμματα; Είναι αυτό το μίνιμουμ, θα λέγαμε, της αποδόσεως. Γιατί, αν δουλέψεις φιλοτίμως, θεωρείσαι ανόητος. Και όχι μόνο ανόητος, αλλά και κάτι άλλο. Εμποδίζεις τους άλλους με τον τρόπο που δουλεύεις να καθιερώσουν την αρχήν της ήσσονος προσπαθείας. Γι΄αυτό και σε κυνηγούν οι άλλοι. Είσαι εχθρός τους. Και κοροϊδεύουν. «Θέλεις να μας κάνεις τον έξυπνο; Ποιος είσαι εσύ; Εσύ θα σώσεις τον κόσμο;». Και άλλα πολλά τέτοια.
Τρίτον. Σας λέω τώρα τι συντελεί στο να ακολουθεί ο πολύς ο κόσμος την πλατείαν οδόν, την εξωμαλισμένην, που δεν υπάρχουν πέτρες τάχα. Όλα είναι ομαλά, ωραία, τσουλάνε πολύ ωραία. Τρίτον. Είναι το πολυδιαφημισμένο από τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως κακό παράδειγμα, σαν υπόδειγμα προς μίμησιν. Προβάλλουν φοβερά πράγματα. Και οι νέοι μας, οι άνθρωποί μας θέλουν να μιμηθούν αυτά τα προβαλλόμενα υποδείγματα. Αυτά τα σύγχρονα ινδάλματα, είτε ανήκουν εις τον χώρον του αθλητισμού, ποδοσφαίρου, είτε δεν ξέρω πού αλλού, είναι, είναι ανυπόφορα ρηχά και κούφια. Φοβερό πράγμα… Αυτά προβάλλουν. Νέοι μου, αυτά είναι τα υποδείγματά σας. Μιμηθείτε τα, όσο μπορείτε περισσότερο. Κι έτσι η νέα γενιά γίνεται κούφια γενεά, χωρίς περιεχόμενο…
Τέταρτον. Σε όλη αυτήν την κατάσταση -εδώ είναι τώρα…- δεν υπάρχουν πνευματικά αντισταθμίσματα. Πόσες φορές λέμε: Πού είναι η πνευματική ηγεσία; Πού είναι; Πού είναι; Ποια πνευματική ηγεσία; Όλοι είναι προδομένοι κι όλοι έχουνε γίνει το ίδιο. Δεν υπάρχουν πνευματικά αντισταθμίσματα. Μη μου πείτε ότι θα μπορούσε να προκαλέσει αυτά τα πνευματικά αντισταθμίσματα η Ορθόδοξος Εκκλησία μας. Ναι, αλλά φρόντισαν οι εχθροί της ανθρωπότητας, θα λέγαμε, αυτές οι αντίθεες δυνάμεις, οι σκοτεινές δυνάμεις, φρόντισαν εγκαίρως να εγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια της Εκκλησίας, ακριβώς για να πετύχουν του σκοπού των. Να καταστρέψουν την ανθρωπότητα. Η Διοίκηση της Εκκλησίας; Χμ… Επροδόθη και προδίδει… Ναι. Επροδόθη και προδίδει. Βλέπει κανείς μια κατάσταση που λυπάται κατάβαθα. Εκείνοι που θα ήσαν φύσει θέσει, οι αρμόδιοι να βοηθήσουν τον σύγχρονο κόσμο και τη νέα γενεά, δεν κάνουν τίποτε, έξω από κάποιες ίσως εξαιρέσεις.
Δεν κάνουν τίποτα. Γιατί; Το να ακούτε, επί παραδείγματι, το τάδε στέλεχος της Εκκλησίας, ή το τάδε… δεν θέλω να σας βάλω βέβαια σε σκέψεις, αλλά αφού δημοσιεύονται, εγώ τι να πω; Κάτι λιγότερο; Ότι είναι τέκτων, ότι είναι Μασόνος, ότι είναι άνθρωπος ο οποίος είναι της ντόλτσε βίτα, της γλυκιάς ζωής. Ή όπως έλεγε ο μακαρίτης επίσκοπος, αλήθεια, τον θυμόσαστε; «Εγώ είμαι μπουρζουά παπάς!» Τ’ άκουσα με τα αυτιά μου. Το είπε ο ίδιος. Το άκουσα με τα αυτιά μου. Θυμόσαστε, ε; «Εγώ είμαι μπουρζουά παπάς!» Τέτοιοι άνθρωποι πώς να ποδηγετήσουν την ανθρωπότητα;Ναι. Κατ’ όνομα είναι Ορθόδοξοι, Χριστιανοί Επίσκοποι, είναι Εκκλησία. Αλλά έχουν εγκλωβιστεί, έχουν δεθεί, έχουν απομονωθεί. Φρόντισαν οι σκοτεινές δυνάμεις να τους βάλουν να αγαπάνε αυτά τα πράγματα. Να επιθυμούν αυτά τα πράγματα. Ή, αν θέλετε καλύτερα, να αναδεικνύουν μέσα στην Εκκλησία ανθρώπους που αλώνονται από τις ηδονές και το χρήμα. Αυτούς προβάλλουν. Κι έτσι δεν υπάρχουν τα πνευματικά, δυστυχώς, τα πνευματικά αντισταθμίσματα…
Ο αιώνας μας, πέμπτον ακόμη, γι’αυτό τσουλάν οι άνθρωποι, με συγχωρείτε για μερικές λέξεις που λέω, τσουλάνε, κυλούν, πορεύονται σε αυτόν τον πλατύ δρόμο, τον εξομαλισμένο από πέτρες, δυσκολίες δηλαδή, γιατί ο αιώνας μας επιπλέον χαρακτηρίζεται ένας αιών της ακηδίας, ο κατεξοχήν αιών της ακηδίας, της πνευματικής τεμπελιάς, του «δεν βαριέσαι»; Του «δενβαριεστισμού», της φιληδονίας, της ακρατείας και της φιλαυτίας. Ό,τι φιλήδονο, οι σύγχρονοι άνθρωποι το αγαπούν. Γι’αυτό ακριβώς παρουσιάζουν και την ακράτεια, όσο σε καμία άλλη εποχή. Κι όλα αυτά βεβαίως εξυπηρετούν τη φιλαυτία. Για να δείτε τι σχέση υπάρχει ανάμεσα στη φιληδονία και τη φιλαυτία, λέει ο Κούνκελ, ένας Αμερικανός ψυχίατρος το εξής- το οποίον δεν είναι καθόλου περίεργο όπως το λέει- ότι: «Θέλετε να θεραπεύσετε, λέγει, τη φιληδονία, την πορνεία κλπ; Θεραπεύσατε τη φιλαυτία». Διότι η αναζήτησις των ηδονών, δεν είναι παρά γιατί προδίδεται ένας άνθρωπος φίλαυτος. Πώς θα ευχαριστήσω τον εαυτό μου. Ναι.
Έβδομον. Είναι η φοβερά εξάπλωσις ηδονιστικών ουσιών· από το κάπνισμα, το οινόπνευμα έως τα ναρκωτικά. Με τα τελευταία μάλιστα, τα ναρκωτικά, η νέα γενεά αδυνατεί πια να αντιδράσει και γίνεται σωματικά και πνευματικά παράλυτη. Δεν μπορεί σε τίποτε να αντιδράσει. Και ρωτά κανείς αυτό που είπαμε στην αρχή. Παγκοσμίως, πού πηγαίνουμε; Η ηθική στάθμη έχει πέσει. Η οικολογία επροδόθη. Και δεν μπορεί πια να συνεχίσει να γίνεται η Γη μας, η Γη μας, ο πλανήτης μας, να γίνεται ο οίκος μας, η κατοικία μας, κατοικία των ανθρώπων.Ε
Εδώ ακόμη έχουμε και φοβερές κοινωνικές ακαταστασίες. Μάλιστα λέει ο Κύριος στο Κατά Λουκάν 21,25, αν και είναι στα έσχατα ,αλλά θα σας το πω: «Καὶ ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου, ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ». «Όταν», λέγει, «η θάλασσα θα έχει μανιάσει, θα μπαίνει μέσα στην ξηρά η θάλασσα, θα βουλιάζει η θάλασσα». Έτσι είπε ο Κύριος. Οι άνθρωποι, τα έθνη θα συνέχονται, θα τρομάζουν. Έχει ειπωθεί για τη Μεσόγειο ότι όλα τα λιμάνια της Μεσογείου θα κατεβούν. Δηλαδή θα έχουμε τήξη των πάγων και θα έχουμε πολύ νερό από τους πόλους, διότι κ.τ.λ. κ.τ.λ. και έτσι το νερό θα είναι περισσότερο και τα λιμάνια της Μεσογείου, ειδικά της Μεσογείου, θα βουλιάξουν. Όλα αυτά τρομάζουν τους ανθρώπους, για όλα αυτά που έρχονται. Έτσι είπε ο Κύριος.
Αγαπητοί. Ας μη θεωρηθούμε απαισιόδοξοι. Αν ο Θεός δεν βάλει το χέρι Του, δεν γίνεται τίποτα. Αλλά το μέλλον είναι δυστυχώς ζοφερόν. Βαίνομε στα έσχατα της Ιστορίας. Όλα το δείχνουν. Φθάσαμε στην ανοησία να πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε. Ή χαλάμε το σπίτι μας, τη Γη, για να πάμε πού; Μπορεί να έχουμε ίσως κάποιες βελτιώσεις κοινωνικές, αλλά η ανθρωπότητα βαίνει στο τέλος της, που και για τους πολλούς το τέλος αυτού του δρόμου είναι ο βόθρος του Άδου.
172α ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης
« Σοφία Σειράχ ».
Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :" Σοφία Σειράχ " εδώ ⬇️
†.Ευρισκόμεθα αγαπητοί μου είς την συνέχεια της 5ης πληγής, όταν εσάλπισε ο Άγγελος και εξήλθε, όπως θα ενθυμείσθε, αφού έπεσε αστήρ επί της γής, και ανοίχθηκε το φρέαρ της αβύσσου και από το φρέαρ της αβύσσου ανήλθε καπνός και από τον καπνό βγήκαν ακρίδες, με εκείνη την ιδιότυπη μορφή, και ήδη εξηγήσαμε πολλά και είπαμε ότι στο σημείο εκείνο που λέγει ότι θα βλαφθούν εκείνοι που θα ακούω να αποστατήσει από τον Θεό, για να δώσουμε μία εικόνα της βλάβης αυτής, χρησιμοποιήσαμε άλλη προφητεία, εκείνη του Μωυσέως που είναι στο Δευτερονόμιο• και που λέει εκεί ο Θεός ότι εαν δέν ακούσεις της φωνής του Κυρίου, τότε θα χτυπηθείς με παραπληξία, με αορασία, με έκσταση του νου σου και άλλα πολλά.
Είναι όμως αξιοπαρατήρητο και αξιοπερίεργο ότι όλα αυτά δέν θα συμβούν στους ανθρώπους που θα έχουν τη σφραγίδα του Θεού, αλλά όπως λέει σαφώς το ιερό κείμενο "οἵτινες οὐκ ἔχουσι τὴν σφραγῖδα τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν."
(Αποκ. 9,4)
Σ' αυτούς θα συμβούν αυτά. Σ' εκείνους που δέν θα έχουν τη σφραγίδα του Θεού επί του μετώπου των, που είναι ο Τίμιος Σταυρός.
Βλέπετε μία διαρκής αποχριστιάνιση που γίνεται στο σύγχρονο κόσμο; Αυτή η διαρκής από αποχριστιάνιση σε παγκοσμία κλίμακα, κι' εδώ στην πατρίδα μας το βλέπει κανείς αυτό διαρκώς, έτσι που οι άνθρωποι πια, δέν θα βαπτίζονται, δέν θα έχουν το Τίμιο Σταυρό ώς σφραγίδα τους, δέν θα πιστεύουν σε αυτόν• αλλά και εκείνοι που έχουν βαπτιστεί, εάν έχουν αρνηθεί την δύναμη του Τιμίου Σταυρού, και αυτοί ομοίως δέν δύνανται να λέγουν ότι έχουν τη σφραγίδα του Τιμίου Σταυρού, παρότι επαναλαμβάνω, εβαπτίσθησαν. Εκείνοι λοιπόν που θα έχουν την σφραγίδα του Τιμίου Σταυρού, αυτοί θα αποφύγουν όλα αυτά τα δεινά.
Και ίσως τεθεί η απορία : Πώς θα γίνει αυτή η επιλογή, ώστε να μην πάθουν κάτι κακό εκείνοι που θα είναι ο Λαός του Θεού; Σας θυμίζω κάτι που είπε ο Κύριος. Είναι είς τον Λουκά 21 κεφάλαιο 36 στίχος.
Είναι πολύ
αξιοπρόσεκτα τα λόγια αυτά του Κυρίου :
"ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου." Είναι πολύ
αποκαλυπτικά τα λόγια αυτά του Κυρίου, που έρχονται να δώσουν ακριβώς απάντηση στο σημείο αυτής της απορίας. Λέγει, να αγρυπνείτε, συνεπώς να έχετε πάντοτε μέσα σας το μετρό της πίστεως, της προσμονής του Υιού του Ανθρώπου από τον ουρανό, πάντα να αγρυπνείτε, δεόμενοι, προσευχόμενοι, ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα.
Ώστε μπορούμε να φύγουμε πάντα τα μέλλοντα. Ώστε μπορούμε να ξεφύγουμε από τις πληγές που αναφέρει το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Είναι σαφής ο λόγος του Κυρίου. Για να μπορέσετε να καταξιωθείτε, να ξεφύγετε από αυτά τα οποία θα συμβούν ως πληγή. Και να σταθείτε μπροστά στον Υιό του Ανθρώπου, ώστε όταν στο τέλος πια θα έλθει Εκείνος, να σταθείτε μπροστά του με όλη αυτήν τη δικαίωση της προσδοκίας σας και της ελπίδος σας. Ώστε αυτή είναι η απάντηση. Το πώς θα γίνει αυτό μόνο ο Θεός το ξέρει. Όπως ακριβώς και η Ανάσταση των νεκρών, το πώς θα γίνει,
ένα σώμα το οποίο έγινε σκόνη, κάηκε, εξαφανίστηκε, πώς θα επανασυνδεθεί, θα επανοικοδομηθεί, αυτό μόνο ο Θεός το ξέρει, μόνο η αγαθότητά του, η παγνωσία του, και η παντοδυναμία του, είναι εκείνη που θα τα φέρει εις πέρας.
Αλλά ας προσέξουμε όμως και αυτόν τον κατάλογο, που την περασμένη φορά είχαμε αναφέρει, τον κατάλογο συμφορών στο Δευτερονόμιο. Άν προσέξατε, άν θυμόσαστε, ήταν κυρίως ψυχικής διαστάσεως οι πιο πολλές πληγές.
Είναι μία κατάσταση που συνήθως πλήττει τους ανθρώπους που δεν έχουν σωστή, ζωντανή πίστη.
Σήμερα ερωτούμε : Γιατί έχουμε έξαρση σε υπερβολικό βαθμό των ψυχικών νοσημάτων; Τόνοι ολόκληροι στην Ελλάδα αγαπητοί μου, από τα λεγόμενα ηρεμιστικά καταναλώνονται, τόνοι ολόκληροι φαρμάκων. Διότι οι άνθρωποι βρίσκονται σε μία ανησυχία, σε ένα άγχος, υπάρχει μία κατάσταση πια χαλαρώσεως και διαλύσεως του νευρικού συστήματος. Η ψυχή πλέον βρίσκεται σε κατάσταση εκρήξεως και απωλείας. Λέει κανείς, Γιατί; Γιατί αυτή η κατάσταση; Ώς να πρόκειται να είναι αυτή που εδώ απειλεί ο Θεός στο Δευτερονόμιο. Απλούστατα, ένας πιστός, αληθινά πιστός άνθρωπος, δέν είναι δυνατόν να έχει ποτέ ψυχικό νόσημα. Θυμάμαι κάποτε ένα παιδί, από αυτά που μας περιτριγυρίζουν, που είναι παιδιά που θέλουν να ζήσουν μία κάποια πνευματική ζωή, κάποτε έπαθε έναν κλονισμό, και κατέληξε σε μία νευρολογική κλινική. Είναι πάρα πολλά χρόνια αυτό. Σε μία γνωστή εν Λαρίση, νευρολογική κλινική. Πήγα και τον είδα μερικές φορές. Του είχε πεί ο γιατρός το εξής σπουδαίο. Είναι προς τιμή του γιατρού. Του είπε, γιατί όταν τον είδε να διαβάζει η Αγία Γραφή, να διαβάζει ένα θρησκευτικό περιοδικό, του λέγει : "Άν ήσουν σωστός χριστιανός, εδώ μέσα δέν θα ερχόσουνα". Είναι αλήθεια. Πιό αλήθεια από αλήθεια. Ναι, ένας σωστός χριστιανός Και σωστός χριστιανός δεν είναι εκείνος που απλώς εκκλησιάζεται, ή εξομολογείται, ή κοινωνεί. Ώ, δεν είναι αυτός αγαπητοί μου ο σωστός χριστιανός. Αλλά αυτός που συνέλαβε το πνεύμα του Ευαγγελίου και ζεί σύμφωνα με αυτό, έν απολύτω ελευθερία, έν απολύτω εκτιμήσει και αγάπη. Αυτός είναι ο σωστός χριστιανός. Αυτός που δεν έχει διχασμένη προσωπικότητα ανάμεσα στον Θεό και στο κόσμο. Στο πνεύμα και στην ύλη. Ο άνθρωπος ο οποίος πραγματικά κατάλαβε το νόημα και το πνεύμα του Ευαγγελίου. Αυτός δέν κινδυνεύει από ψυχικά νοσήματα. Όταν πιστεύει, όχι είς τον Θεόν μόνο, αλλά και εις την πρόνοια του Θεού, αυτό το δεύτερο στοιχείο, που οι εννιά στους δέκα χριστιανούς μας δέν το έχουν.
Ο Κύριος είπε "Τί μεριμνάτε τί θα φάτε τί θα πιείτε;" Βρέστε μου χριστιανούς που να μή μεριμνούν για το αύριο. Για να σας απαντήσω αν πράγματι μπορούν οι χριστιανοί μας να καταλαμβάνονται από αυτά τα ψυχικά νοσήματα. Όταν μπαίνει το άγχος τί θα φάμε αύριο, πώς θα χτίσουμε, τα παιδιά μας πώς θα μεγαλώσουν, πως και τούτο και 'κείνο, τότε βεβαίως δέν εναποθέτουμε την ελπίδα μας και τη φροντίδα μας στο Θεό. Δέν σημαίνει μ' αυτό θα σταυρώσουμε τα χέρια μας. Μπορεί να υπάρχει το δικαιολογητικό, ότι η εποχή μας είναι μία εποχή, που όλοι τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν, κι αν πάτερ, θα πεί κάποιος, εγώ μείνω πιο πίσω; Τότε, ω, τότε θα γίνει ότι έγινε στο γήπεδο του Καραϊσκάκη, που οι άλλοι ήρθαν από πίσω και ποδοπάτησαν τους μπροστινούς... Θα με υπερφαλαγγίσουν, θα με ποδοπατήσουν οι άνθρωποι. Δέν είναι έτσι αγαπητοί μου.
Θα απαντούσα ότι έχουμε πολύ κακή εντύπωση περί του Ευαγγελίου. Δέν είμεθα γνώστες του Ευαγγελίου. Δέν είμεθα γνώστες. Όταν σωρεύουμε τόσα και τόσα άχρηστα πράγματα, όταν νομίζουμε ότι τα πάντα είναι αναγκαία και προσπαθούμε να τα αποκτήσουμε στη ζωή μας, τότε, καταλαβαίνετε τότε; Τότε, δέν μπορεί παρά να αρπάξουμε κάποιο ψυχικό νόσημα. Δηλαδή, έστω και λίγο. Έστω και να χάνουμε μόνο τον ύπνο μας, που είναι η αφετηρία ξέρετε των ψυχικών νοσημάτων. Το ν' αρχίσουμε να χάνουμε τον ύπνο μας. Να στριφογυρίζουμε και να μην κοιμόμαστε. Όλα αυτά Βεβαίως πιάνουν τους ανθρώπους που δέν έχουν σωστή πνευματική κατάρτιση.
Ακόμη πρέπει να σας πώ ότι, ρητώς αναφέρεται, ότι οι πιστοί που ήταν τότε στα Ιεροσόλυμα, την εποχή που καταστράφηκε η πόλις, έφυγαν επειδή θυμήθηκαν το λόγο του Κυρίου, που είπε ότι "όταν δείτε κυκλωμένη την Ιερουσαλήμ φύγετε." Όταν έρχονται στρατεύματα, φύγετε, μη μείνετε στην πόλη. Ποιοί θυμήθηκαν αυτή την παραγγελία του Κυρίου; Μόνο οι πιστοί. Τί σημαίνει αυτό; Αυτοί μόνο σώθηκαν.
Έτσι θα λέγαμε ότι ο Χριστός σε κάθε εποχή έχει ένα μυστικό σύνθημα. Που οι πιστοί δύνανται όταν τον ακούν το αντιλαμβάνονται μέσ' την Εκκλησία και δια της Εκκλησίας να σώζονται. Ποιό θα είναι; Εκείνο, τότε, μόνο ο Χριστός το ξέρει. Δέν το ξέρουμε εμείς. Το αποκαλύπτει πάντα ο Θεός σε κάθε εποχή.
Αλλά, εάν μου πείτε ακόμη, ότι, αν υποτεθεί ότι πέφτουν ατομικές βόμβες δέν θα φονευθούν πιστοί; Αγαπητοί μου, αν φονευθούν πιστοί, γι' αυτούς ανοίγεται η βασιλεία του Θεού. Γι' αυτούς δέν υπάρχει καμία βλάβη. Διά τον άπιστον όμως, όταν επέλθει ο θάνατος, παραπέρα τί ανοίγεται; Δεν ανοίγεται η κόλαση;
Γι' αυτό ακόμη και ο θάνατός να επέλθει στους πιστούς, η ζημιά δεν είναι μεγάλη, είναι πάρα πολύ μικρή, άν λογίζεται κι' αυτό ζημιά. Αλλά έτσι κλείνουμε το κεφάλαιο αυτό, από την πλευρά τουλάχιστον, όπως το είδαμε σαν πληγή, κατ' αισθητόν τρόπον, το τί είναι οι ακρίδες και λοιπά.
Μπορεί όμως αυτή η 5η πληγή του 5ου σαλπίσματος να θεαθεί και πνευματικώς.
Ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας γράφει τα εξής : "οἶμαι (νομίζω) δὲ καὶ διὰ τούτων τῶν ἀκρίδων τοὺς πονηροὺς μᾶλλον νοεῖσθαι δαίμονας τοὺς ἡτοιμασμένους εἰς τὸν καθ' ἡμῶν πόλεμον."
Νομίζω ότι πρέπει να λογαριάσουμε αυτές τις ακρίδες, τις ιδιότυπες, τις περίεργες, τον πόλεμο των δαιμόνων εναντίον των ανθρώπων. Πολλοί ερμηνευταί, και παλαιοί και νεότεροι, είδαν ως ακρίδες τερατόμορφες, όλες εκείνες τις αιρέσεις με τις συνέπειές τους. Επί παραδείγματι, η πτώση του Πάπα του επισκόπου Ρώμης, είχε φοβερές συνέπειες. Μιλώ χωρίς πάθος, πιστέψτε με, ομιλώ χωρίς πάθος. Θα το δείτε στη συνέχεια κάνοντας μία ιστορική ανάλυση. Η Δύσις έκανε πολλές καταχρήσεις. Αυτές οι καταχρήσεις οδήγησαν τελικά στον Προτεσταντισμό. Το ξέρουν και τα παιδιά του σχολείου αυτό. Ο Προτεσταντισμός δέν θα είχε δημιουργηθεί, εάν δεν έβλεπε ο Λούθηρος, ιερεύς της Ρωμαϊκής εκκλησίας, δέν έβλεπε αυτές τις ανείπωτες πράγματι καταχρήσεις. Ο Προτεσταντισμός όμως που δημιουργήθηκε και αυτή τη στιγμή έχει πολλά εκατομμύρια πιστών, δεν είναι εκκλησία. Είναι κοινότητες. Απλούστατα διότι η Εκκλησία συνίσταται από το μυστήριο της ιεροσύνης. Το μυστήριο της ιεροσύνης συνιστά την Εκκλησία και συνίσταται από την Εκκλησία. Δηλαδή η ιεροσύνη, η παρουσία της ιεροσύνης κάνει, τελεί, όλα τα μυστήρια και το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και το βάπτισμά, που συνιστούν την Εκκλησία. Αλλά και η ιεροσύνη λαμβάνεται μέσ' την Εκκλησία, μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, δηλαδή κατά το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας λαμβάνεται και το μυστήριο της ιεροσύνης. Έτσι η ιεροσύνη συνιστά και συνιστάται υπό της Εκκλησίας. Εφόσον δέν υπάρχει ιεροσύνης στον Προτεσταντισμό μην αναζητούμε ματαίως Εκκλησία.
Αντιλαμβάνεσθε όμως τι σημαίνει αυτό, ότι εκατομμύρια Χριστιανοί δέν είναι Εκκλησία; Το αντιλαμβάνεστε αυτό;
Είναι κάτι που όταν κάνεις θα 'θελε να τα βάλει κάτω και να τα σκεφθεί, τον πιάνει ίλιγγος, πώς αυτοί οι άνθρωποι θα σωθούν, τί θα γίνει; Ακόμα, η Ρωμαϊκή εκκλησία, ενόθευσε το πνεύμα του Ευαγγελίου, και από "σταυρικόν" το οποίο διατήρησε πάντοτε η Ανατολή, το μετέβαλε σε "πολιτιστικό". Έτσι την Εκκλησία, η Ρώμη, την μετέβαλε σε πολιτικό και οικονομικό οργανισμό. Δέν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε αυτό, όταν μιλάμε για τη Ρωμαϊκή εκκλησία , η οποία είναι το Βατικανό, και είναι κράτος.
Και ο επίσκοπος της Ρώμης ταυτοχρόνως είναι και ο πρόεδρος, να το πώ έτσι, του κράτους του Βατικανού. Έτσι στα χέρια του κρατά και την εκκλησιαστική, αλλά και την πολιτική εξουσία. Αυτή η νόθευση που έγινε στη Δύση έχει συνέπειες. Δημιούργησε την Αναγέννηση. Είναι γνωστό ότι η Αναγέννηση, δημιουργήθηκε από μία αντίδραση προς τη Ρωμαϊκή εκκλησία, επειδή έβλεπαν οι άνθρωποι της Δύσεως να υπάρχει μία τελμάτωση, κι' αυτή η τελμάτωσις ήταν πολύ φυσικό, εφόσον αυτή η εκκλησία ουσιαστικά είχε πεθάνει. Έτσι δημιουργήθηκε ένα ρεύμα που ζήτησε την απαλλαγή των ανθρώπων από την εκκλησία , αλλά και την στροφή στον πολιτισμό και είς τον ανθρωπισμό της αρχαιότητος. Ουσιαστικά το πνεύμα της Αναγεννήσεως είναι αυτό. Έφτασαν μέχρι σημείου ακόμη, στην αρχιτεκτονική, που είναι καθαρά μιμητισμός, και είναι βεβαίως στοιχεία τα οποία δεν είναι παρά μία αντιγραφή και μία επανάληψις, διότι Αναγέννηση δέν σημαίνει δημιουργία, ακόμη και είς την αρχιτεκτονική δόθηκε ο ρυθμός ο αρχαιοελληνικός.
Έτσι, βαθμηδόν αλλά και σταθερά άρχισε η Δυτική Χριστιανοσύνη, να προχωρεί είς την κοσμικότητα και είς τον σεκουλαρισμό (SECULUS =αιών) το να δημιουργεί χριστιανούς τον νύν αιώνος, να βλέπουν την Εκκλησία σαν έναν τρόπο, να μπορούν να διατηρούν τις κοινωνίες τους, για να απολαμβάνουν τα αγαθά τους, κι' επειδή αυτό δημιούργησε ποικίλες ταξικές αντιδράσεις, ή στο χώρο της φιλοσοφίας ή στο χώρο των κοινωνικών ρευμάτων, έτσι δημιουργήθηκε πολύ γρήγορα η αθεΐα. Η αθεΐα αγαπητοί μου γεννήθηκε στην Δύση. Οι αιρέσεις υπήρξαν στην Ανατολή, αλλά ποτέ δεν γέννησαν την αθεΐα. Το φαινόμενο της αθεΐας 2.000 χρόνια τώρα στην Ανατολή ουδέποτε εμφανίστηκε. Είναι προϊόν της Δύσεως. Άν μου πείτε ότι στον χώρο της Ορθοδοξίας, στον χώρο της Ρωσίας, αναπτύχθηκε η αθεΐα αυτό δεν είναι τυχαίο. Πρέπει να σας πώ ότι και στη Ρωσία έγινε δυστυχώς μία αναγέννηση θρησκευτική, που δέχτηκε επιδράσεις της Ρωμαϊκής εκκλησίας. Κι 'αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, και δεν είναι τυχαίο, σας λέγω ότι εις αυτόν τον χώρο, να αναπτυχθεί ό,τι αναπτύχθηκε. Ετσι η αθεΐα με τη σειρά της γέννησε τα αθεϊστικά κοινωνικά συστήματα, με αποτέλεσμα να υπάρχει ό,τι γράφει ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος στην επιστολή του 4, 1 έως 2. "Πόθεν πόλεμοι καὶ μάχαι ἐν ὑμῖν; οὐκ ἐντεῦθεν ἐκ τῶν ἡδονῶν ὑμῶν τῶν στρατευομένων ἐν τοῖς μέλεσιν ὑμῶν;" Από που οι μάχες και οι πόλεμοι; Δέν ξεκινούν από τις ηδονές σας που εδράζουν εις τα μέλη σας; Δηλαδή τί θα φάμε, τί θα πιούμε, τί θα απολαύσουμε, τί θα ακούσουμε, τί θα δούμε.
"ἐπιθυμεῖτε, καὶ οὐκ ἔχετε· φονεύετε καὶ ζηλοῦτε, καὶ οὐ δύνασθε ἐπιτυχεῖν· μάχεσθε καὶ πολεμεῖτε, καὶ οὐκ ἔχετε, διὰ τὸ μὴ αἰτεῖσθαι ὑμᾶς·"
Έτσι στα γρήγορα, στα γρήγορα, γιατί δέν έχουμε καιρό εδώ να κάνουμε ανάλυση της Ιστορίας, αλλά μερικά, ενδεικτικά για να δικαιολογήσουμε αυτήν την πληγή, από πνευματικής πλευράς.
Η Ευρώπη κάποια στιγμή αρχίζει να ανακαλύπτει την Αφρική, την Άπω Ανατολή και την Αμερική. Και τι κάνει; Αποικίες! Και τι γίνεται η Ευρώπη; Αποικιοκράτης! Και στενάζουν κάτω από την αποικιοκρατία εκατομμύρια άνθρωποι. Ερωτώ, όταν πηγαίνουν οι ιεραπόστολοι του Δυτικού κόσμου, της Ευρώπης, να κηρύξουν Χριστιανισμό, στην Αφρική, ή στην Άπω Ανατολή, στην Κίνα, στις Ινδίες και λοιπά, θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν δεκτοί, όπως θα γίνονταν ιεραπόστολοι που δεν κουβαλούν τέτοια μιάσματα;
Που πίσω ακριβώς από την ιεραποστολή την Χριστιανική, είχαν κατακτητικούς σκοπούς; Να γιατί δημιουργήθηκαν οι αντιδράσεις και στο τέλος η αθεΐα, από έναν κοσμικοποιημένο χριστιανισμό. Απο έναν χριστιανισμό, που μάλλον, μάλλον ήταν δόλωμα και πιο μέσα ήταν το αγκίστρι των συμφερόντων και των ηδονών. Γιατί απλούστατα η Ευρώπη ήθελε να ζήσει υλιστικά. Δεν σκέφτηκε χριστιανικά η Ευρώπη, να πεί, να γίνουμε ιεραπόστολοι και να εκχριστιανίσουμε την Αφρική και την Αμερική και την Άπω Ανατολή. Να γίνουμε αληθινοί ιεραπόστολοι, όπως έγιναν οι ιεραπόστολοι οι Βυζαντινοί, χωρίς να έχουν βλέψεις κατακτητικές. Είναι χαρακτηριστικό αυτό. Οπως και μέχρι σήμερα εμείς οι Έλληνες, όπου πάμε να κηρύξουμε Χριστό, δέν έχουμε αποικιοκρατικό χαρακτήρα, αλλά θέλουμε να κηρύξουμε Χριστό μ' όλη μας την καρδιά σε εκείνους που τον αγνοούν. Αυτό όμως δεν έγινε από την Δυτική Χριστιανοσύνη.
Ένας νεότερος ερμηνευτής σημειώνει σε ένα του βιβλίο που ερμήνευσε την Αποκάλυψη τα εξής : Ότι η Γαλλική επανάσταση έγινε το 1789. Τί είναι η Γαλλική επανάσταση; Βέβαια είναι πολλά πράγματα, και μέχρι σήμερα αναφέρεται η Γαλλική επανάσταση από πολλούς και διαπολλών. Όμως ουσιαστικά αγαπητοί μου δεν είναι παρά ένας σταθμός, είναι μία αφετηρία υλιστικών και αθεϊστικών κοινωνικών συστημάτων. Άν ήθελε να μιλήσει για μία ελευθερία ή για μία ισότητα, αυτή η ελευθερία και η ισότητα είναι έξω από τον Θεό. Αυτό είναι πολύ γνωστό σε όλους. Με αποτέλεσμα σήμερα ο κόσμος να κυβερνάται από αυτές τις αρχές. Εξ' άλλου και διακηρύσσεται ποικιλοτρόπως. Οτι κυβερνούμαστε από τις αρχές της Γαλλικής επαναστάσεως. Αυτό τι είχε; Αυτό είχε σαν συνέπεια, σαν αποτέλεσμα ό,τι έχουμε σήμερα. Το αδιέξοδο της αναρχίας, τον ηθικό ξεπεσμό, και την παρουσία του εγκλήματος. Ο Δυτικός κόσμος, η δυτική Χριστιανοσύνη, έφθασε σε αυτό το αδιέξοδο, γιατί ξεκίνησε εσφαλμένα. Νά γιατί ο Πάπας χαρακτηρίζεται "αντίχριστος". Νά γιατί ξεκινάει όλο το κακό από την Ρωμαϊκή εκκλησία, η οποία δέν τοποθέτησε σωστά το Ευαγγέλιο. Βλέπετε δέν υπάρχει πάθος. Αυτή η ίδια η Ιστορία αναλυομένη απάντα.
Έτσι όλη αυτή η κατάσταση οδήγησε την ανθρωπότητα αυτή που την ζούμε σήμερα, εμείς όπως είμαστε, εμείς οι Έλληνες έχουμε πια δεχθεί την επίδραση της Δύσεως αναφανδόν. Έτσι οδήγησε αυτή η κατάσταση, όπως σας είπα την ανθρωπότητα εις το αίσθημα της ανασφάλειας, είς τα ψυχικά νοσήματα, αυτό που λέμε όλα - όλα "Δυτικό πολιτισμό" Τί νομίζετε ότι είναι ο Δυτικός πολιτισμός; Είναι όλα αυτά. Αυτό το αίσθημα της ανασφάλειας, τα ψυχικά νοσήματα, ο φόβος ενός πυρηνικού πολέμου, που κυριολεκτικά βασανίζει τον δυτικο άνθρωπο. Έτσι για να το δείτε, έρχονται οι μύστες της Ανατολής, του Βουδισμού, του ανατολικού διαλογισμού. Και λέγουν : Ω, ταλαίπωροι Ευρωπαίοι! Χαλαρώστε. Εχετε φόβο; Καθίστε, λέει, το πρωί στο σπίτι σας μία ώρα, και χαλάρωσε τις δυνάμεις σας. Τί θα πεί χαλαρώστε; Θα πεί ότι ο δυτικός άνθρωπος είναι εκείνος, ο οποίος ζεί, μέσα σ' αυτό τον φαύλο κύκλο της αγωνίας. Του άγχους. Των ψυχικών νοσημάτων. Του αισθήματος της ανασφάλειας και του φόβου ενός πυρηνικού πολέμου. Και έχουμε όλα αυτά τα κακά.
Έτσι όλα αυτά αγαπητοί μου βασανίζουν τον άνθρωπο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η περιγραφόμενη εικόνα της πληγής από το 5ο σάλπισμα, είναι ουσιαστικά εικόνα του συγχρόνου πραγματικότητος. Που βασανίζονται οι άνθρωποι απ' αυτό που οι ίδιοι έχουν χαλκεύση.
Επιτρέψατέ μου όμως να δούμε και την τρίτη πλευρά. Δέν είναι ουσιαστικά μία τρίτη, αλλά μία επέκταση της δευτέρας. Ο πεπτωκός εις την γην αστήρ, όπως λέγει το ιερό κείμενο, το αστέρι που έπεσε στην γή είναι ο διάβολος. Και συνεπώς ο διάβολος φέρει, προσέξτε, το δαιμονικό στοιχείο μέσα στην κτίση. Με αυτό το δαιμονικό στοιχείο ενέπνευσε και τους πρωτοπλάστους. Όταν τους έβαλε την ιδέα του κακού. Όταν τους είπε, ότι μπορούν να θεωθούν χωρίς Θεό, ότι μπορούν να υπάρξουν αυτόνομα, χωρίς τον Θεό και χωρίς να είναι ο σκοπός τους ο Θεός, τους έβαλε ουσιαστικά και ανύποπτα, στους ταλαίπωρους γενάρχες μας το στοιχείο το δαιμονικό. Ξέρετε, αυτό το δαιμονικό στοιχείο μέχρι σήμερα συνεχίζεται από τον διάβολο να υποβάλλετε συνεχώς στους ανθρώπους. Αλλά προσέξτε όμως. Το κακό δεν είναι οντολογικό. Όταν λέμε δεν είναι οντολογικό, δέν υπάρχει κάπου το κακό. Ο διάβολος δεν είναι μία ύπαρξις που οντολογικά είναι το κακό. Ο διάβολος είναι αγαθός άγγελος και έγινε κακός. Αλλά το κακό δεν υπάρχει κάπου. Ακόμη αν θέλετε δεν είναι αρχή το κακό. Με την έννοια την φιλοσοφική, το κακό δεν είναι αρχή.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το κακό δεν υπάρχει στην φύση ούτε κανείς είναι εκ φύσεως κακός. Το κακό είναι στην προαίρεση. Από τη στιγμή που θα διαπράξω το κακό τότε παίρνει υπόσταση το κακό. Αλλά υπάρχει όμως στην ελευθερία του ανθρώπου. Εις την προαίρεση του και εν τω πράττειν. Ενώ δηλαδή το θέλω και θέλω να το πράξω εκεί ακριβώς υπάρχει το κακό. Έτσι δεν υπάρχει το κακό ώς ουσία, αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Προσέξτε. Γι' αυτό θέτει ο Θεός στους πρωτοπλάστους την δοκιμασία της θελήσεως με τα δύο δέντρα. Της ζωής και της γνώσεως του καλού και του κακού. Αυτό ώς δοκιμασία θα ανανεωθεί αργότερα εις τους Εβραίους όταν είναι στην έρημο.
Διαβάζουμε στο Δευτερονόμιο 30, 15 και 19 τα εξής : λέγει ο Θεός :
"Ἰδοὺ δέδωκα πρὸ προσώπου σου σήμερον τὴν ζωήν καὶ τὸν θάνατον, τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν... τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν κατάραν· ἔκλεξαι τὴν ζωὴν σύ, ἵνα ζήσῃς σὺ καὶ τὸ σπέρμα σου." Μπροστά σου τα 'χω βάλει και τα δύο. Καί το καλό καί το κακό. Καί την ζωή καί τον θάνατο. Καί την ευλογία καί την κατάρα. Εσύ όμως να διαλέξεις την ζωή. Και έτσι να μπορέσεις να ζήσεις ευλογημένα εσύ και οι απόγονοί σου.
Έτσι θα λέγαμε το δαιμονικό στοιχείο, χωρίς να το δημιουργήσει ο Θεός, το υπογραμμίζω αυτό, υπάρχει σε κάθε λογική και ελευθέρα ύπαρξη. Τι είναι ο διάβολος; Ο διάβολος, αγαθός άγγελος, μόνος του σκέφθηκε το κακό. Δημιούργησε το δαιμονικό στοιχείο. Ο άνθρωπος πάλι δύναται να γίνει πηγή του κακού, γιατί είναι ελεύθερος και λογικός. Και συνεπώς, όταν ο Θεός λέγει, μπροστά σου βάζω την ζωή και τον θάνατο, την ευλογία και την κατάρα, σημαίνει - αλλά προτρέπει ο Θεός, εσύ θα διαλέξεις την ζωή - ότι δύνασαι να δημιουργήσεις μέσα σου και να γίνεις πηγή του δαιμονικού στοιχείου. Ο διάβολος τί κάνει; Ο διάβολος απλώς εξωθεί τον άνθρωπο εις το κακό, εάν ο άνθρωπος τελικά συγκατατεθεί. Αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι δημιουργός του δαιμονικού στοιχείου. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε.
Όταν λοιπόν έπεσε ο Εωσφόρος επί της γης έκ της φωτοφορίας, όπως μας λέγει η Εκκλησία μας, δημιούργησε προϋποθέσεις του κακού επάνω στη γή. Έτσι ο άνθρωπος άφησε το φρέαρ, - περί φρέατος ο λόγος, ερμηνεύουμε την εικόνα, μην το ξεχνάτε αυτό, την εικόνα της πληγής της 5ης -, έτσι ο άνθρωπος άφησε το φρέαρ, το πηγάδι, το φρέαρ των αισθήσεών του ανοικτό. Και γέμισε από τις αναθυμιάσεις του κακού, ο ηγεμών νούς, και σκοτίσθηκε. Που είναι ο ήλιος. Ακόμη άφησε ανοιχτό το φρέαρ του υποσυνειδήτου. Και αναδύθηκε στην επιφάνεια της κοινωνικής ζωής κάθε καταστρεπτικό στοιχείο. Αναδύθηκε το δαιμονικό στοιχείο, αναδύθηκε ο ορθολογισμός, η αθεΐα, πού είναι εικόνα των κακοποιών στοιχείων του ανθρωπίνου υποσυνειδήτου. Να τα αναλύσω αυτά; Να τα κάνω έτσι λιγάκι λιανά, λιγάκι πρακτικά.
Όταν εισβάλει στο κάθε σπίτι αγαπητοί μου η τηλεόραση με τα πορνό της, που πάμε και αγοράζουμε βεβαίως στην τηλεόραση για να την έχουμε, δέν μας την χαρίζουν ε, δηλαδή πληρώνουμε. Ξέρετε, στην τελευταία ανάλυση, όταν δοθεί η συμβουλή "μην βλέπετε τηλεόραση", είναι αδιανόητο στο σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος, μα, πληρώνει για να βλέπει τηλεόραση, κι' εσύ του λές να μην δει τηλεόραση, είναι σαν να πληρώνει στον κινηματογράφο ένα αδρό εισιτήριο να μπεί μέσα, και να του πείς εσύ να έχει κλειστά τα μάτια του και να κοιμάται. Μα, γι' αυτό πληρώνει. Για να πάει να δεί. Άρα λοιπόν αφήσαμε το φρέαρ των αισθήσεων ανοιχτό. Τί θα βγεί τώρα από μέσα; Δεν θα βγούν τόσοι πειρασμοί; Δεν θα βγούν οι αναθυμιάσεις των πειρασμών των αισθήσεων; Είπα μόνο την τηλεόραση, δέν λέω όλα τα άλλα. Δέν λέω τους πειρασμούς της αφής, που είναι οι χοροί στην ντισκοτέκ και όπου αλλού, κακόφημοι χοροί, που είναι πολύ βασανιστική η αίσθηση της αφής. Όλα αυτά σκοτίζουν το μυαλό, τον ηγεμόνα νού, τον ήλιο που λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής, βγήκε το σύννεφο αυτό, από μέσα από το φρέαρ της αβύσσου και σκίασε τον ήλιο. Βέβαια αφήνει θα λέγαμε, μόλις κάποια ηλιοφάνεια, βέβαια ο άνθρωπος κάποτε καταλαβαίνει, αλλά δεν μπορεί όμως να δει καθαρά.
Τί να πώ για το ανθρώπινο υποσυνείδητο που το αφήσαμε ανοιχτό; Όταν σήμερα αγαπητοί μου λέμε στην αγωγή - ένα μικρό παράδειγμα θα σας πώ, όλα σας τα λέγω ενδεικτικά μόνο, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε μεγάλες αναλύσεις - πέστε μου, όταν στην αγωγή των παιδιών της νέας γενιάς επικράτησε το δόγμα "μη επιπλήττεις το παιδί διότι θα γίνει κομπλεξικό" είναι γνωστό ότι το παιδί, της κάθε εποχής το παιδί, είναι ο πεσμένος Αδάμ. Η αγωγή σκοπό έχει να μεταβάλει το παιδί ~ πεπτωκότα Αδάμ, σε άνθρωπο της Χάριτος. Που θα ξέρει να καθαρίζει και την συνείδηση και το υποσυνείδητο. Η σύγχρονη αγωγή λέγει : " Άσε το παιδί να ζεί όπως θέλει." Δηλαδή; Ο πεσμένος Αδάμ. Οπότε το παιδί, για να μην πάθει τάχα κόμπλεξ βγάζει από το υποσυνείδητό του εκείνα τα οποία υπάρχουν στην πεπαλαιωμένη ανθρωπότητα, στους απόγονους του Αδάμ. Αυτή δε η πεπαλαιωμένη ανθρωπότητα, όταν βγεί στην επιφάνεια, δεν είναι τίποτε άλλο παρά, η εγκληματικότητα και όλα τα σπορικά πάθη της διατροφής, που έχει ποτέ καλλιεργήσει ο άνθρωπος μέσα του. Όλα αυτά τώρα βγαίνουν από το ανοιχτό φρέαρ της αβύσσου και έρχονται να βασανίσουν. Διότι όταν έχουμε κοινωνίες ανθρώπων, μέσα στις οποίες επικρατούν οι ικανοποιήσεις των αισθήσεων και τα εκβράσματα και οι αναβλύσεις,
καταστάσεων που βρίσκονται εις το υποσυνείδητο, αυτή η κοινωνία ποιά μπορεί να είναι; Το Συλλαμβάνετε; Το πιάνετε αγαπητοί μου;
Αλλά δεν είναι ανάγκη να την πιάσουμε την έννοια αυτή. Μιά ματιά στη σύγχρονη κοινωνία και το βλέπουμε αυτό. Βλέπει κανείς ανάγλυφη την πραγματικότητα στη σύγχρονη κοινωνική μας ζωή. Όχι τον Ελληνικό χώρο αλλά σε μία παγκοσμία κλίμακα.
Έτσι η αμφιβολία, η απαισιοδοξία, ο μηδενισμός, η ανασφάλεια, το βάρος της παρουσίας της δημιουργίας, ξέρετε ο άνθρωπος που δεν έχει Θεό μέσα του, ξέρετε πώς αισθάνεται το σύμπαν; Να πέσει να τον πλακώσει. Είναι ένα αίσθημα που ίσως πολλοί δεν το καταλαβαίνουμε. Αλλά υπάρχει όμως εις τους ανθρώπους. Αισθάνεται ότι θα πέσει να τον πλακώσει. Ή ακόμα ο φόβος ενός εχθρικού σύμπαντος. Όταν φοβάται τον σεισμό, φοβάται την καταιγίδα, φοβάται όλα αυτά τα στοιχεία, τα οποία τα τελευταία χρόνια έχουν πραγματικά φύγει από το ρυθμό τους, όλα αυτά μπροστά στον άνθρωπο, τον σύγχρονο άνθρωπο δημιουργούν ένα σύμπαν εχθρικό. Όλα αυτά έρχονται, να βασανίσουν, δίκην ακρίδων, που λέγει η πληγή, έρχονται να βασανίσουν τον άνθρωπο, τον χωρίς νόημα υπάρξεως και τον χωρίς Θεό.
Έτσι έχουμε τις ακρίδες ερινύες, που βασανίζουν τόσο φοβερά τον άνθρωπο. Θα σας πώ ακόμα ένα μικρό παράδειγμα. Πάρτε τα ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά τί είναι; Είναι το αντιστάθμισμα της λύπης που καταφεύγει ο άνθρωπος ο σύγχρονος. Και το τσιγάρο, αγαπητοί μου, το τσιγάρο είναι και αυτό ένα είδος ναρκωτικού. Βέβαια είναι πολύ ελαφρύ, αλλά είναι η γέφυρα που οδηγεί στα ναρκωτικά. Ενας νέος που ποτέ του δεν δοκίμασε να καπνίσει, είναι, αν όχι αδύνατον, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο να γνωρίσει τα ναρκωτικά. Ο άνθρωπος ο οποίος δέν θα ήθελε να δημιουργεί αντισταθμίσματα ηδονιστικά από την πικρία της ζωής, ο άνθρωπος αυτός μπορεί ν' αντέξει. Αλλά οι πιο πολλοί άνθρωποι ακριβώς γιατί άφησαν τις αισθήσεις τους να απολαμβάνουν πάν ότι ηδονιστικό υπάρχει, όπως καταλαβαίνετε, ο άνθρωπος υπόκειται πολύ εύκολα πια στην πρόκληση κάθε ηδονιστικού στοιχείου που του προσφέρετε. Πρόχειρο, πολύ πρόχειρο είναι σήμερα τα ναρκωτικά. Ο νέος ιδίως, που θα χρησιμοποιήσει τα ναρκωτικά. Ταυτοχρόνως με τη γεύση της ηδονής καταστρέφεται. Έτσι έχουμε την απόλαυση της ηδονής με την αυτοκαταστροφή. Ο σύγχρονος άνθρωπος είτε στη θεωρία, είτε στην πράξη δημιουργεί τον αυτομηδενισμό. Είναι τραγικό. Είναι τραγικό Είναι τραγικό Έχει φτάσει η ανθρωπότητα σ' ένα φοβερό αδιέξοδο. Δέν ξέρω με ποιον τρόπο να εκφράσω αυτό το αδιέξοδο που έχει φτάσει η ανθρωπότητα, σε τεράστιες μάζες. Είναι αξιολύπητη η ανθρωπότητα, είναι ακριβώς αυτή η πληγή που βασανίζει τους ανθρώπους με όλα αυτά τα οποία λίγοι έχουν διαλέξει.
Αλλά να προχωρήσω λίγο.
Το δαιμονικό στοιχείο αγαπητοί μου, το συναντούμε και στον πολιτισμό.
Δέν είναι τυχαίο ότι ο πολιτισμός αναπτύχθηκε από την γενιά του Κάϊν. Πήγε λέει, ο Κάϊν απέναντι από τον παράδεισο που έφυγαν οι γονείς του, και εκεί έκτισε πόλη. Δηλαδή όχι με την έννοια όπως την ξέρουμε σήμερα, αλλά ένα τόπο κατοικίας. Και ανέπτυξε τον πολιτισμό. Αυτό αν θέλετε διαβάστε το, με κάποιο όμως βοήθημα για να το καταλάβετε. Στο 4ο κεφάλαιο 17 - 24 στίχοι. Τέσσερις απόγονοί του, τέσσερα παιδιά του, δημιουργούν τον πολιτισμό. Μάλιστα για την μία θυγατέρα, τρία αγόρια ένα κορίτσι, αυτή λέγεται κατά την παράδοση των Εβραίων, ότι εφεύρε το γνέσιμο των μαλλιών και έκανε ύφασμα. Έτσι η γενναία του Κάϊν, προσέξτε λίγο, είναι λεπτό το σημείο, ανέπτυξε τον πολιτισμό. Δέν είναι σας είπα τυχαίο αυτό. Ο Κάϊν πήρε την κατάρα από το Θεό. Και θέλησε να βρεί ένα αντιστάθμισμα της κατάρας που τον κυνηγούσε, στον πολιτισμό. Ο οποίος πολιτισμός έρχεται να απαλύνει τη ζωή του ανθρώπου.
Αντιθέτως η γενναία τους Σήθ, ο οποίος Σήθ, γεννήθηκε εις αντικατάσταση του Αβελ, που εφονεύθηκε από τον Κάϊν, η γενεά του Σήθ έμεινε εις την λατρεία του Θεού, αλλά και την απλότητα της ζωής. Υπογραμμίζω. Στη λατρεία του Θεού και εις την απλότητα της ζωής. Επί παραδείγματι ο Ενώς, που είναι υιός του Σήθ, λέγει εκεί η Γένεσις 4, 26 το εξής : "οὗτος ἤλπισεν ἐπικαλεῖσθαι τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ." ενώ αυτό δέν υπάρχει εις τον Κάϊν.
Έτσι δημιουργήθηκαν αγαπητοί μου δύο ρεύματα. Ακούσατέ το. Το ρεύμα Το ένα είναι του Κάϊν, που είναι μακριά από το Θεό, δημιουργεί πολιτισμό με καλπάζοντα τρόπο, δια να απαλύνει την τραχύτητα της ζωής. Αλλά και να αντισταθμίσει την πικρία της ψυχής. Που δεν έχει η ψυχή γαλήνη και ειρήνη επειδή είναι μακριά από τον Θεό.
Από την άλλη μεριά το άλλο, η άλλη πλευρά, η άλλη γενιά του Σήθ, που λατρεύουν τον Θεό και ζουν απλά. Δέν ανοίγουν πολιτισμό με την έννοια που τον δημιουργεί ο Κάϊν. Έτσι αυτά τα δύο ρεύματα κινήθηκαν. Ας μου επιτραπεί να το πώ, άν δέν κάνω λάθος, αυτά τα δύο ρεύματα κινήθηκαν μέσα εις αυτή την Εκκλησία του Χριστού. Στην Ανατολή κινήθηκε η γενεά του Σήθ. Στην Δύση η γενεά Κάϊν. Η Δύση, η Χριστιανική Δύση, ανέπτυξε τον πολιτισμό γιατί έχασε το Θεό. Η Ανατολή διατήρησε τη λατρεία του Θεού κι' επειδή δεν είχε ανάγκη να αναπτύξει πολύ πολιτισμό, μη μου πείτε για Τουρκοκρατία, βγάλτε το αυτό. Η Ανατολή ήταν μέσα στη φόρμα της, μέσα στο μεδούλι της, η Ανατολή είχε τη λατρεία του Θεού. Και ανέπτυξε μία απλή ζωή.
Βέβαια ο τεχνικός πολιτισμός μέχρις ενός βαθμού δύναται να υπηρετήσει τον άνθρωπο και να του απαλύνει τη ζωή του, οπωσδήποτε. Αλλά πέρα όμως από τα όρια αυτά, μεταβάλλεται ο πολιτισμός σε άγχος, σε βλάβη, σε κατάρα. Η χρήσις της γής και των υλικών, στην απλή μορφή, δέν έχουνε κανένα κίνδυνο, ούτε στην ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου, ούτε εις το περιβάλλον του. Πάρτε την εικόνα αυτή που υπήρχε λίγο παλιότερα. Οι γεωργοί μας, όχι λιπάσματα, έπαιρναν λίγο σιτάρι, όχι λιπάσματα, όχι άλλα πράγματα που χαλάνε σήμερα την γή. Ξαναλέω, παίρνανε λίγο σιτάρι. Τα καρπούζια ήταν μικρά. Τα ροδάκινα, α, τα μακαρίτικα τα ροδάκινα, δέν υπάρχουν πια, τα ροδάκινα ήταν όλο άρωμα, μικρά όμως. Όλα μικρά ήταν, δέν είχαν λιπάσματα. Οι ντομάτες μικρές. Δέν ήταν όμως και οι απαιτήσεις των ανθρώπων μεγάλες. Έτρωγαν λιτά και απλά. Είναι αυτό που λέγει Απόστολος Παύλος "οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μὴ καταχρώμενοι·" (Α' κορινθίους 7, 31) Δέν γινόταν κατάχρηση ούτε στην κατανάλωση ούτε στη γή. Έτσι και ο άνθρωπος και το περιβάλλον διατηρούσαν μία υγεία. Ήλθε όμως μία άλλη εποχή. Ήλθε η πληγή η 5η. Ο άνθρωπος επειδή θέλει να ικανοποιεί τις αισθήσεις του ηδονιστικά, το δαιμονικό στοιχείο μπήκε μέσα στη ζωή του, μέσα στον πολιτισμό του, και τώρα αρχίζει να παραβιάζει την φύση να του αποδώσει ό,τι περισσότερο μπορεί. Και χρησιμοποιεί την Χημεία, χρησιμοποιεί την πυρηνική ενέργεια, χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα οποία καταστρέφουν τη ζωή του, αλλά καταστρέφουν και το περιβάλλον του. Πολύ ωραία το εκφράζει αυτό ο ιερός ψαλμωδός ως εξής : "
- Αγαπητοί μου ξέρετε όλα είναι κατατεθημένα στην Αγία Γραφή - λέγει στον 16ο ψαλμό στιχος14ο το εξής :" καὶ τῶν κεκρυμμένων σου ἐπλήσθη ἡ γαστὴρ αὐτῶν, ἐχορτάσθησαν υίῶν, καὶ ἀφῆκαν τὰ κατάλοιπα τοῖς νηπίοις αὐτῶν."
Από τα κεκρυμμένα σου χόρτασε η κοιλιά τους. Ποιά είναι τα κρυμμένα του Θεού; Πάμε να βγάλουμε από τους ωκεανούς, πάμε να βγάλουμε από τα έγκατα της γής, πάμε να βγάλουμε δέν ξέρω τί, να φτιάξουμε να φάμε. Όχι για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, αλλά για να χορτάσουμε τις επιθυμίες μας. "ἐχορτάσθησαν υίῶν, καὶ ἀφῆκαν τὰ κατάλοιπα τοῖς νηπίοις αὐτῶν."
Προσέξτε αυτόν τον στίχο. Ο Βατικανός κώδικας, αντί "υίῶν", παιδιών, έχει "ὑείων" που θα πεί χοιρινά κρέατα. Που δείχνει ακόμη, ότι τρώγουν οι άνθρωποι και απαγορευμένες τροφές. Απαγορευόταν εις τους Εβραίους το κρέας το χοιρινό. Συνεπώς χορταίνουν και με απαγορευμένες τροφές. Σήμερα αγαπητοί μου τι τρώμε! Τι έχουνε μέσα αυτά που τρώμε..!
Ακόμα η μετάφραση εκ του εβραϊκού έχει ως εξής : - Γιατί αυτό που σας διάβασα είναι εκ των εβδομήκοντα. - "των οποίων τα τέκνα είναι χορτασμένα, οι οποίοι αφήνουν τα υπόλοιπα για τα βρέφη τους" δηλαδή για τα εγγόνια τους, αυτό εννοεί για τα βρέφη τους. Χορτασμένη γενιά, χορτασμένα τα παιδιά και αφήνουν και για τα εγγόνια τους. Πράγμα που δείχνει έκτυπα την καταναλωτική μας κοινωνία. Έτσι, εκβιάζουμε αγαπητοί μου την φύση. Προσέξτε τι είπα, εκβιάζουμε την φύση. Να δώσει φρούτα και λαχανικά υπερμεγέθη, μα και σε κάθε εποχή.
Προσέξτε : Αγγουράκια το καλοκαίρι, αγγουράκια τον χειμώνα. Ντομάτες το καλοκαίρι, ντομάτες τον χειμώνα. Τώρα αυτές οι ντομάτες, τα αγγουράκια πώς γίνονται, με ενέσεις, με λιπάσματα, με ορμόνες.. άλλη παράγραφος. Άν τώρα με αυτά αρρωσταίνουμε, άλλη παράγραφος. Βλέπετε η λαιμαργία μας, να αλλάξουμε τις εποχές, να φάμε. Γιατί να φάμε αγγουράκια και ντομάτες τώρα τον χειμώνα; Να φάμε Λάχανα. Θα είναι πιό νόστιμα τα αγγουράκια και οι ντομάτες το καλοκαίρι άμα τα φάμε. Και γιατί να τρώμε το καλοκαίρι λάχανα; Να τα φάμε τον χειμώνα. Βλέπετε αγαπητοί μου; Εκβιάζουμε τη φύση. Κρέατα; Ζώα; Μεγαλωμένα με ορμόνες. Γιατί; Γιατί γίναμε κρεατοφάγοι. Να φάμε πολύ κρέας. Άν φάμε λιγότερο; Άν φάμε λιγότερο τότε, δέν έχουμε ανάγκη να παχαίνουμε για να φτιάχνουμε κοτόπουλα 20 ημερών 30 ημερών και να είναι ενός κιλού.
Αφύσικα πράγματα. Αφύσικα πράγματα. Προϊόντα έτσι σε υπερφυσικό μέγεθος με τη χρήση χημικών και δεν ξέρω τι άλλων.
Αξιοσημείωτο είναι αυτό που λέει ο ψαλμωδός στην συνέχεια του 16ου ψαλμού. Αυτοί είναι, εκείνοι που τρώνε από τα κεκρυμμένα του Θεού και χορταίνει η κοιλιά τους "ἐγὼ δὲ (λέει ο ψαλμωδος)
Είναι η πλευρά του Σήθ. Η άλλη πλευρά είναι η πλευρά του Κάϊν. Είναι πολύ ενδεικτικό αυτό. Έτσι βλέπουμε, ο άνθρωπος όπως μιλάει εδώ, εγώ θα χορτάσω με τη δόξα σου, θα καλλιεργήσω την γή απλά. Έτσι, βλέπει τον Θεό, χορταίνει με Θεό, και από την φύση θα πάρει αυτό που είναι αναγκαίο του, χωρίς εκβιασμό της φύσεως. Είναι αυτό που λέει ο Κύριος "ούκ επ' άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος." Ο άνθρωπος είπε : Όχι, με άρτο θα ζήσει μόνο ο άνθρωπος! Αλλά από τη στιγμή που θα πούμε όχι με άρτο θα ζήσει ο άνθρωπος μόνο, αλλά και με τον λόγο του Θεού, και με τη θεωρία του Θεού, τότε δημιουργούμε ισορροπία δυνάμεων μέσα στη φύση, και δέν έχουμε αυτόν τον βασανισμό που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος στο σύγχρονο πολιτισμό. Θα μπορούσαμε να πούμε αγαπητοί μου, ότι είναι εκείνο που οι αρχαίοι Έλληνες ήθελαν να το δείξουν, να δείξουν αυτόν τον εκβιασμό με τον μύθο των ασκών του Αιόλου, που άνοιξαν τους ασκούς βγήκαν οι αέρηδες από εκεί και έφεραν το πλοίο του Οδυσσέως, ενώ κοιμόταν έγινε αυτό, το έφεραν πίσω στο νησί του Αιόλου, ο οποίος δυσαρεστήθηκε όταν τους είδαν να γυρίζουν πίσω, γιατί αυτός ο ίδιος έβαλε τους αέρηδες, τους ανέμους μέσα στους ασκούς για να φτάσουν στην Ιθάκη. Ή ακόμα άν θέλετε μ' εκείνον τον άλλο τον μύθο του μαθητευομένου μάγου, που είναι και ένα μουσικό κομμάτι αυτό, που βλέπουν εκεί τον μαθητευόμενο μάγο ή έβλεπε το αφεντικό του τον μάγο, σε μία απουσία του,
σκέφτηκε και είπε : πώς μπορώ να επιστρατεύσω τις μυστικές δυνάμεις της φύσεως να μη υπηρετήσουν;
Ανοιξε τα βιβλία, άρχισε να διαβάζει, κι' ήρθαν οι δαίμονες, το δαιμονικό στοιχείο. Και του λέγουν στις διαταγές σου. Και τότε λέγει αυτός. Ηθελε να πλύνει, να σφουγγαρίσει μέσα το εργαστήριο. "Νερό θέλω". Πήγαν αυτοί πιάσαν να κουβαλούν νερό από το πηγάδι. Α, λέγει, τί θαυμάσια, τί θαυμάσια. Το νερό πόσο άκοπα έρχεται τώρα για να σφουγγαρίσω. Κουβαλούσαν νερό, χύναν τους κουβάδες μέσα χωρίς να σταματούν. Άρχισε να ανησυχεί. Ε, καλά, λέει, φτάνει. Τίποτα Κουβαλούσαν συνέχεια. Κουβαλούσαν, κουβαλούσαν, άρχισε το νερό ν' ανεβαίνει. Τον έπιασε τρομάρα. Άρχισαν τα αντικείμενα να επιπλέον μέσα στο εργαστήριο. Καταφθάνει ο μάγος, του λέει, τι είναι αυτά; Κι' αυτός ήξερε το μυστικό, και έβαλε τις δυνάμεις αυτές της φύσεως, το δαιμονικό στοιχείο στη θέση του. Αγαπητοί μου ο άνθρωπος ανακάλυψε το δαιμονικό στοιχείο, μέσα στην κτίση, το απελευθέρωσε και τώρα φωνάζει να ελέγξει το δαιμονικό στοιχείο, αλλά δεν μπορεί. Ελέγξτε παρακαλώ την ατομική ενέργεια, ελέγξτε παρακαλώ τις βόμβες που απειλούν την ανθρωπότητα. Υπάρχει έλεγχος; Πάει. Ξεφεύγει από τα χέρια μας αγαπητοί μου ο έλεγχος αυτός. Έτσι, θα λέγαμε σήμερα ο πολιτισμός προσπαθεί να απελευθερώσει τις δυνάμεις της φύσεως, με αποτέλεσμα αυτή η απελευθέρωση, έστω κι αν χρησιμοποιηθεί, όπως λένε για ειρηνικούς σκοπούς, όμως δυστυχώς σας είπα, ξέφυγε. Η ραδιενέργεια, οι χημικές ενώσεις, όλα αυτά προκαλούν τόσο κακό στον άνθρωπο, μα και στο περιβάλλον του.
Αυτή αγαπητοί μου είναι η φοβερή 5η πληγή που επέρχεται εις τους ανθρώπους με το σάλπισμα του 5ου αγγέλου, και η οποία όλως ιδιαιτέρως άρχισε να πραγματοποιείται εις τον 20ον μας αιώνα.
Και τελειώνει αυτή η πληγή με την ακροτελευταία φράση :
" Ἡ οὐαὶ ἡ μία ἀπῆλθεν· ἰδοὺ ἔρχονται ἔτι δύο οὐαὶ μετὰ ταῦτα." (Αποκ. 9,12)
Το ένα αλλοίμονο πέρασε. Έρχονται άλλα δύο αλλοίμονα. Το επόμενο μάλιστα αλλοίμονο είναι ένας τρομερός πόλεμος. Που πρώτα ο Θεός θα πούμε την ερχομένη φορά. Τρομερός πόλεμος! Που σημειώνεται στη Μεσοποταμία. Εκεί που είναι το Ιράκ και η Περσία σήμερα. Ο λόγος αυτός πάντως αποτελεί ότι η ουαί η μία απήλθε, αποτελεί μία κατακλείδα της 5ης πληγής. Αλλά και ταυτοχρόνως μία προειδοποίηση. Του ερχομού, όπως σας ανέφερα, αυτών των δύο ακόμη φοβερών πληγών. Η πρώτη ουαί που αναφέραμε υπήρξε πληγή πρόκληση προς μετάνοια. Εάν δεν μετανοήσουμε, το είπαμε, έρχονται και οι άλλες δύο ουαί. Αλλά αγαπητοί μου, θα μετανοήσουμε;
40η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
†.Συνεχίζουμε αγαπητοί μου την οπτασιακή εικόνα του ιερού Ευαγγελιστού, κατά την οποία είδε τον Κύριον Ιησούν ως αρνίον, και μαζί του 144.000, οι οποίοι έχουν τρία ιδιαίτερα γνωρίσματα. Το πρώτο είναι η παρθενία, το οποίον ήδη αναλύσαμε. Μένουν οι δύο επόμενες ιδιότητες. «οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκολουθοῦντες τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἂν ὑπάγῃ. οὗτοι ἠγοράσθησαν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἀπαρχὴ τῷ Θεῷ καὶ τῷ ἀρνίῳ·» (Αποκ. 14,4).
Δευτέρα λοιπόν ιδιώτητα είναι το «οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκολουθοῦντες τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἂν ὑπάγῃ." Είναι η αφιέρωσις.
Τί είναι όμως η αφιέρωσις; Είναι η πίστης και μέχρι θανάτου παρακολούθησις καί μίμησις του αρνίου. Είναι ακόμα η εκλεκτοτέρα απαρχή, δηλ.η προσφορά εις τον Θεόν από τον λυτρωτικόν εξαγορασμόν του Χριστού. Έτσι θέτει την αφιέρωση ο ιερός Ευαγγελιστής. Πρόκειται περί αφιερώσεως ολοκλήρου της υπάρξεως, και της ψυχής και του σώματος. Διότι αφιερώ σημαίνει εξαγνίζω, αγιάζω. Δηλ. ξεχωρίζω, καθιερώ. Είς την αφιέρωση έχει πεθάνει η ιδία επιθυμία και ο εγωισμός.
Ώστε δεν ζώ εγώ, ζεί ο Χριστός σε μένα. Ώστε πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου, όπου και να βρεθούμε, εν τω σώματι, δέ λέγει εις την ψυχήν απλώς, αλλά εις τον όλον άνθρωπον. Καί αναφέρεται εις το σώμα, περιφέροντες. Μιά πολύ ωραία διατύπωση του κλήμεντος του Αλεξανδρέως πάνω σ' αυτό, το τί είναι αφιέρωση. Λέγει στούς Στρωματείς : "τούτῳ τέθνηκεν ἡ σάρξ. ζῇ δὲ αὐτὸς μόνος ἀφιερώσας τὸν τάφον εἰς ναὸν ἅγιον κυρίῳ," Είς αυτόν, λέγει, τούτο, είς αυτόν, έχει πεθάνει η σάρκα. Ζεί δε αυτός μόνος για να αφιερώσει τον τάφον, τον εαυτόν του, που έγινε τάφος, αφού πέθανε, στο να γίνει ναός άγιος εις τον Κύριον. Ο Κύριος το είπε ως εξής, που δείχνει μία ευρεία νέκρωση, όχι μόνο ανόμων πραγμάτων αλλά και νομίμων. Υπογραμμίζω, «όχι μόνον ανόμων πραγμάτων» όπως είναι η πορνεία ή η φιλαργυρία και ο πλουτισμός ή ό,τι άλλο, αλλά και επί νομίμων πραγμάτων. Θα παρακαλέσω θερμά αυτό το "επί νομίμων πραγμάτων" να τό 'χετε πάντοτε στον νου σας, διότι αν κάποτε δούμε έναν άνθρωπο να αφιερώνεται, σκανδαλιζόμεθα. Και σας προετοιμάζω για να το ξέρετε.
Πιθανώς το έχετε διαβάσει πολλές φορές στην Αγία Γραφή, αλλά δεν ξέρω γιατί δεν στεκόμαστε στο σημείο αυτό, να το θεολογήσουμε περισσότερο. «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·» (Ματθ. 10, 37 - 39) Αυτός που αγαπάει τον πατέρα του και την μητέρα του πιο πάνω από μένα, δέν μου είναι άξιος. Εδώ σταματώ λίγο.
Το επιχείρημα των Χριστιανών μας, όταν ένα παιδί τους ή κάποιος άλλος, γνωστός, φίλος, αφιερωθεί, σπεύδουν να πούν : και η εντολή "τίμα τον πατέρα σου καί τήν μητέρα σου" πηγαίνει περίπατο; Εδώ δέν έχομε αθέτηση της εντολής; Κατ' αρχάς αγαπητοί μου, ο νομοθετήσας το "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου" είναι ο ίδιος που είπε "ο φιλών πατέρα η μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος." και εις τόν νομοθέτην υπάρχει κάθε δικαίωμα, μάλιστα αν ο νομοθέτης είναι αυτός ο Θεός, υπάρχει κάθε δικαίωμα να αλλάζει τον νόμον εαν θέλει. Αλλά δεν πρόκειται περί αλλαγής του νόμου. Ο νόμος "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου" θα έχει αιώνιο κύρος και αιωνία ισχύ. Αλλά πρόκειται περί κλιμακώσεως του θέματος. Ότι το "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου" έχει όρια. Άν ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εμποδίζουν να ζήσω πνευματική ζωή, τότε αναμφισβήτητα θα αγαπήσω πιό πολύ τον Θεό από τους γονείς μου, χωρίς να παραβώ την εντολή "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου." Διότι, καί η σειρά των εντολών, όπως ετέθη, δεν ετέθη τυχαία. Η πρώτη εντολή είναι: «ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου.» (Ματθ. 22,37) Και η εντολή γιά τούς γονείς είναι πέμπτη εντολή. Δέν είναι πρώτη. Που σημαίνει ότι, άν τα βάλουμε αυτά τα δυό, δέν έχουμε δυο αγάπες που συγκρούονται, αλλα έχουμε τη μιά ανωτέρα από την άλλη. Κι αν το θέλετε, εκείνος που αγαπάει τον Θεό πρώτα και τους γονείς μετά, αυτός αγαπάει σωστά τους γονείς του, με μιά αγάπη αιωνία. Εκείνος που αγαπάει πρώτα τους γονείς του και μετά τον Θεό, αυτός δεν έχει σωστή αγάπη, και η αγάπη αυτή είναι νοσηρή. Πού μπορούμε να την ονομάσουμε προσκόλληση, όπως θέλετε πείτε την το θέμα είναι ότι, δεν πρόκειται περί αγάπης ορθής, που ανταποκρίνεται εις τον νόμον του Θεού.
Λοιπόν, « Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ (πιο πάνω από μένα, κάνει υπέρβαση δηλ. της αγάπης και πάρει νοσηρές διαστάσεις η αγάπη του ανθρώπου πρός τούς γονείς του) οὐκ ἔστι μου ἄξιος·» Πολυ στεγνά και τσεκουράτα. Οὐκ ἔστι μου ἄξιος·. Δέν είναι για μένα άξιος αυτός. «καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·» Αν υποτεθεί ότι αγαπάμε το παιδί μας και δεν το αφήνουμε να αφιερωθεί εις τον Θεόν, τότε αυτός ο άνθρωπος δεν είναι άξιος για μας, ο,τι να κάνει, όσο να προσεύχεται, όσο να εκκλησιάζεται όσο να κοινωνεί, τίποτε. Ο Κύριος το είπε σαφώς. "οὐκ ἔστι μου ἄξιος·". Δέν σε αναγνωρίζει αδελφέ μου ο Θεός εάν εμποδίσης το παιδί σου να αφιερωθεί εις την αγάπη του Θεού.
«καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν.».. κάτι αφήνω για συντομία. Αυτός λέγει ο οποίος δεν σηκώνει τον σταυρό του, δηλ την θυσία αυτής της υπάρξεώς του και να με ακολουθεί, δέν μου είναι άξιος. Καί αυτός ο οποίος χάνει την ψυχή του, εννοεί την ζωήν εδώ, ψυχή είναι η ζωή, ένεκεν εμού, για λογαριασμό μου, λέγει ο Κύριος, αυτός θα βρεί την αληθινή ζωή. Δηλ.άν πεί κανείς : "φαβούμαι την ζωούλα μου, μην τυχόν πάθω τίποτε, μην τυχόν κακοπαθήσω, να γλυτώσω την ζωούλα μου, καθ' οιονδήποτε τρόπον όταν κινδυνεύει η ζωή μου για τον Χριστό" τότε δεν είμαι άξιος του Χριστού. Τότε θα χάσω την ζωή μου, την αληθινή, την αιωνία. Όταν θα θυσιάσω όμως την ζωή μου, τότε πραγματικά θα βρώ την αιωνία ζωή. Είναι αυτό που ακριβώς συνέβη σ' όλους τους αγίους και ειδικότερα στους Μάρτυρας. Επάνω σ' αυτό ο Κύριος, σ' αυτό το θέμα που λέμε, στο θέμα της αφιερώσεως, είχε πεί ο Κύριος σε κάποιον: «ἀκολούθει μοι· (το ακολούθει μοι είναι αφιέρωσις) ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι ἀπελθόντι πρῶτον θάψαι τὸν πατέρα μου.» (Λουκάς 9, 59 - 62) Ναί Κύριε θα σ' ακολουθήσω, θα αφιερωθώ στήν αγάπη σου. Αυτό το βλέπουμε στους μαθητάς που τους λέγει ο Κύριος "ἀκολούθει μοι·" είναι η αφιέρωσις τών δεκα μαθητών, "ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ." Πού δείχνει αφιέρωση. Εδώ τώρα λέγει σε κάποιον ο Κύριος. Έλα μαζί μου, αφιερώσου. Κι εκείνος λέγει: "Ναί Κύριε θα έλθω, επίτρεψέ με, μόλις έμαθα πώς ο πατέρας μου πέθανε. Να πάω σπίτι μου να παραστώ εις την κηδεία. Τί φυσικώτερον; "ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· (Δέν τό είπε ο π. Αθανάσιος το είπε ο Ιησούς). «ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς.» (Ματθ. 8, 22) Δέν το είπε κάποιος καλόγηρος, για να κατηγορηθούμε. Το είπε ο Χριστός: "Αφησε τους νεκρούς να θάψουν τους δικούς των νεκρούς." Δηλ. άφησε τους πνευματικά νεκρούς, τους συγγενείς σου, οι οποίοι δεν έχουν πνευματικά ενδιαφέροντα, νά θάψουν τον σωματικά νεκρό πατέρα σου. «Σύ δέ απελθών διάγειλε την βασιλεία του Θεού.» Σύ έλα μαζί μου καί θα σε στείλω όπου και σε στείλω, να διαγγελείς την βασιλεία του Θεού.
«Εἶπε δὲ καὶ ἕτερος· (Βλέπετε ότι πολλοί οι κλητοί αλλά ολιγοι οι εκλεκτοί. Καί κάποιος άλλος είπε. Αυτός το είπε μόνος του.) ἀκολουθήσω σοι, Κύριε· (θα σε ακολουθήσω, θα αφιερωθώ σε σένα, θα αφοσιωθώ σε σένα) "πρῶτον δὲ ἐπίτρεψόν μοι ἀποτάξασθαι τοῖς εἰς τὸν οἶκόν μου. (Μόνο νο σε παρακαλώ να πάω να τακτοποιήσω τα πράγματα του σπιτιού μου, δηλ. αν έχω κάποια περιουσιακά στοιχεία κλπ, υποθέσεις, ο,τι είναι τέλος πάντων, να τα τακτοποιήσω αυτά και τότε θα σε ακολουθήσω. Θέλω να σε ακολουθήσω, στο ζητώ εγώ.) εἶπε δὲ ὁ Ἰησοῦς πρὸς αὐτόν· οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾿ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. (Κανείς δεν έβαλε το χέρι του επάνω στο άροτρο και βλέποντας πίσω να δημιουργήσει ευθεία αυλακιά στο χωράφι. Θα στραβώσει το αυλάκι, δέν θα οργώσει σωστά. Γι' αυτό του λέγει ο Κύριος ότι, βάζεις το χέρι σου επάνω στο άροτρο; θά πρέπει να έχεις το πρόσωπό σου μπροστά, να μην γυρίζεις πίσω να κοιτάξεις υποθέσεις του σπιτιού σου κλπ. ώστε να γίνεις κατάλληλος, εύθετος για την Βασιλεία του Θεού.)» (Λουκ.9, 61 - 62)
Αλλά και εις τον πλούσιον νεανίσκoν ο Κύριος όταν έκανε την πρόσκληση, εκείνος εμποδίστηκε από τον πλούτον του. Δηλ. δέν ήταν νεκρωμένος άνθρωπος ως προς το ίδιό του θέλημα και το εγώ του. Γι' αυτό λέγει "στυγνάσας" σκυθρωπάσας. Καί ο Κύριος τον ελυπήθηκε. Φαίνεται ότι ήτο αξιόλογος άνθρωπος, και ήδη εμποδιζόταν από τον υπάρχοντα πλούτον του. Τόν λυπήθηκε. Πόσες φορές ο Θεός, ο Χριστός, σκύβει και βλέπει τόσους και τόσους νέους, αξιόλογους κατά πάντα, οι οποίοι τελικά δεν αφιερώνουν τον εαυτόν τους εις τον Χριστόν και κατασπαταλούν την ύπαρξή τους στόν κόσμο τούτο και εις τά του κόσμου τούτου.
Αυτό το "όπου αν υπάγη", ότι ακολουθούν οι 144.000 το αρνίον όπου άν υπάγη. Πήγε εκεί; Εκεί θα πάνε κι εκείνοι. Ήρθε εδώ; Εδώ θα 'ρθούνε κι εκείνοι. Τί σημαίνει αυτό το "όπου άν υπάγη"; Εκφράζει: Πρώτον. Τόν απόλυτον συμμερισμόν των σε κάθε κακοπάθεια υπέρ του Χριστού. Ο Χριστός θέλει να πάω εκεί. Θέλει να υποστώ εκείνο. Θα το υποστώ. Αυτό είναι βασικός όρος• η κακοπάθεια. Αν δηλ.σκέπτομαι ότι θα κακοπαθήσω, και αρχίζω να ορθολογίζω και να κουβεντιάζω το θέμα, τότε δέν είμαι άξιος του Χριστού. Το λέγει ο απόστολος στόν Τιμόθεο, του λέγει: «σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ.» (Β Τιμ. 2,3) Σύ να κακοπαθήσεις σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού.
Κάποιος ζήτησε από τον Κύριο να τον ακολουθήσει. Βλέπετε έχουμε πολλά περιστατικά τέτοια· ο Ευαγγ. Λουκάς μας τα παραθέτει όλα αυτά στο ίδιο καφάλαιο για να μας δείξει τις διαφορετικές περιπτώσεις. Παίρνει δηλ. ενδεικτικές περιπτώσεις, γιατί αναμφισβήτητα πολλοί θα ήσαν εκείνοι που θα ζήτησαν καί θα ανήκουν σε κάποια από αυτές τις ενδεικτικές περιπτώσεις. Κάποιος λοιπόν ζήτησε από τον Κύριο να τον ακολουθήσει. Νά τι είπει: «ἀκολουθήσω σοι ὅπου ἐὰν ἀπέρχῃ, Κύριε.» (Λούκας 9, 57) Θα σε ακολουθήσω όπου και πάς. Τί ωραίο αυτό! Ο πρώτος είπε να πάει να θάψει τον πατέρα του. Ο δεύτερος να τακτοποιήσει τα πράγματά του στο σπίτι του. Ο τρίτος, μόνος του το λέει, αυθορμήτως. Καί τί λέγει; Κύριε, όπου να πάς θα έρθω μαζί σου. Είναι αρκετό; «καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς (ο οποίος βλέπει την προαίρεση. Μπορεί το στόμα νά λέγει αφιέρωση, μπορεί απόψε ίσως κάποιοι άνθρωποι, κάποιος νέος εδώ, ενδεχομένως να πούν, α, ωραίο πράγμα είναι η αφιέρωσις. Αλλα να το λές στην καρέκλα σου καθισμένος, βεβαίως είναι πολύ εύκολο να το πείς. Το να διεγερθεί το συναίσθημα, βεβαίως δέν είναι δύσκολο. Αλλα το να μπείς στον χώρο της κακοπαθείας, αυτό είναι δύσκολο. Καί τί απαντάει ο Κύριος.) αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ.» Τα ζωντανά του δάσους, τα τετράποδα και τα πουλιά, έχουνε τις φωλιές τους. Εγώ όμως δεν έχω πού να κλίνω, που να γείρω το κεφάλι μου. Δεν έχω σπίτι. Δηλ.είμαι σε κακοπάθεια. Σάν να του έλεγε: "Πράγματι όπου να πάω θα 'ρθείς; Καί αν ακόμη ανεβώ καί εις τον σταυρόν και εκεί θα έλθεις;
Ακόμη, ένα δεύτερο, αυτό το "όπου αν υπάγη" το αρνίο ακολουθούν οι 144.000 σημαίνει καί την ιεραποστολή. Κάθομαι και σκέπτομαι αγαπητοί μου
την ζωή των ιεραποστόλων, παλαιών και νεωτέρων.
Ο Νικόλαος Καζάπκιν, ο οποίος και ανακηρύχθηκε άγιος από την Ορθόδοξον Εκκλησίαν την Ρωσσικήν, είναι τέλος του περασμένου αιώνος, μόλις αρχάς τούτου του αιώνος. Συνεπώς είναι νεότερος. Εταζίδευσε από την Μόσχα, συγκεκριμένα από την Πετρούπολη, με έλκυθρο και πήγε εις την Ιαπωνία, με έλκυθρο διέσχισε, μήνες. ολοκλήρους έκανε, διέσχισε την φοβερή Σιβηρία. 'Οταν γύρισε, δέν γύρισε μέσω Σιβηρίας, δι άλλης οδού, νοτιώτερα, από την Κίνα. Αλλά κανείς εκπλήσσεται σ' αυτό το περιπετειώδες ταξίδι. Σημειώσατε δέ, ότι το ταξίδι αυτό το έκανε
δυο φορές στην Ιαπωνία. Νομίζω ότι την πρώτη φορά είχε πάρει και την γυναίκα του, η οποία απέθανε είς τόν δρόμο. Δέν πτοήθηκε, συνέχισε. Κι' έγινε μάλιστα και επίσκοπος. Δηλ. όταν γύρισε στην Ρωσία έγινε επίσκοπος. Είναι εκείνος που κατάφερε να δημιουργήσει Ορθόδοξη Εκκλησία στήν Ιαπωνία. Ήταν ένα οχυρό φοβερό της ειδωλολατρείας. Αυτής της προγονολατρείας που υπάρχει στην Ιαπωνία. Είναι ο μόνος που έσπασε αυτό το τείχος, το φοβερό, και εισήχθη ο Χριστιανισμός, ιδίως η Ορθοδοξία. Καί λέει κανείς : Τί φοβεροί άνθρωποι ήσαν αυτοί;
Μα, τί θέληση φοβερή είχαν;
Μά, αγαπητοί μου, έτσι κι εμείς διστάζουμε και την πιο μικρή ιεραποστολή να κάνωμε λίγο πιο πέρα από το σπίτι μας. Ο Κύριος είπε στόν Απόστ, Πέτρο. «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων;» (Ιω. 21,15) Μέ αγαπάς πιο πολύ από τους άλλους; Κάποτε έλεγες ότι μέ αγαπάς πιο πολύ από τους άλλους, λοιπόν μ' αγαπάς; Εκείνος απαντάει : «ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε.» Τί του λέει ο Κύριος; «λέγει αὐτῷ· βόσκε τὰ ἀρνία μου.» Δηλ, κάνε ιεραποπολή. Κάνε ιεραποστολή. Άν μ'αγαπάς πραγματικά.
Καί ένα τρίτο. Αυτό το "όπου αν υπάγη" σημαίνει και το μαρτύριο. Σας είπα προηγουμένως. Ο Κύριος ανέβηκε εις τον σταυρόν. Εκεί τώρα τι θα κάνω;
Θα μείνω κάτω από τον σταυρό; Ο Κύριος μπαίνει εις τον στίβον. Εγώ θα ανέβω είς τις κερκίδες; Θα είμαι θεατής;
Ο Απ. Παύλος γράφει εκείνα τα περίφημα λόγια, (κολασ.1, 24) ."ἀνταναπληρῶ (αντί-ανά-πληρώ, αντί του Χριστού, αναπληρώνω εκείνα που δεν πρόλαβε ο Ιησούς να πάθει. Αυτό θά πεί το ανταναπληρώ,) τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ (εκείνα που δεν πρόλαβε, δηλ. να έμενε σ' όλους τους αιώνας επάνω εις τον σταυρόν. Έμεινε τρείς ώρες επάνω είς τον σταυρόν. Μπορούσε να μείνει τρείς μέρες, τρία χρόνια, τρείς αιώνες, τρεις χιλιετίες. Δεν έμεινε όμως ο Χριστός. Αφήνει το σώμα του, την Εκκλησία στό σταυρό, να συνεχίσει το σώμα του, η Εκκλησία, το σταυρικό του πάθος.) Γι' αυτό λέγει ο Απ. Παύλος : ανταναπληρώ τα υστερήματα των παθημάτων του Χριστού. Δέν λέγει εις την ψυχή μου. Δέν λέγει εις την διάνοιά μου. Δέν πρόκειται περί μιας διανοητικής καταστάσεως. Μιάς μεταφορικής, ωραίας αλληγορικής, αλλά λέγει "ἐν τῇ σαρκί μου", στη σάρκα μου, που σημαίνει εκείνο που άλλοτε μας παραθέτει, έναν κατάλογο μεγάλο, ευρύ κατάλογο, πόσες φορές έφαγε ξύλο, μαστιγώθηκε, νυχθήμερον εις τον βυθόν πεποίηκε κ.ο.κ. κίνδυνοι ληστών, κίνδυνοι εκ γένους, κίνδυνοι, κίνδυνοι, κίνδυνοι παντού, πείνα και δίψα. Αυτή η κακοπάθεια που είναι ο σταυρός.
Λοιπόν, "ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία," για τό σώμα του Χριστού, το οποίον είναι η Εκκλησία. Είναι μεγαλειώδες! Μου φαίνεται ότι αυτό το χωρίο εκφράζει όλο το βάθος και ύψος και πλάτος του τί θα πεί "ακολουθώ το αρνίον όπου αν υπάγη". Που είναι, όπως σας είπα, το μαρτύριον. Καί λέγει «καθ᾿ ἡμέραν ἀποθνήσκω». (Α' Κορ. 15, 31) Κάθε μέρα πεθαίνω.
Αλήθεια, ίσως είναι πολύ σκληρά αυτά, δεν ξέρω κανείς αν μπορεί εύκολα να τα πεί. Πάντως όμως γι' αυτό και είναι οι εκλεκτοί αυτοί οι 144.000.
Βλέπουμε με συγκίνηση τον Απ. Θωμά όταν ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα που είπε ο Κύριος: "θα πάμε στα Ιεροσόλυμα" Καί του λέγουν οι μαθηταί του. «ῥαββί, νῦν ἐζήτουν σε λιθάσαι οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ πάλιν ὑπάγεις ἐκεῖ;"!» Κύριε να προ ολίγου οι Ιουδαίοι ζητούσαν να σε λιθάσουν κι εσύ πάλι θέλεις να πας στα Ιεροσόλυμα; Τότε με συγκίνηση ο Θωμάς λέγει στους άλλους συμμαθητάς του, «ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ᾿ αὐτοῦ.» Ας πάμε κι εμείς να πεθάνουμε μαζί του. Βέβαια ο Θωμάς δεν ανέβηκε στον σταυρό την ημέρα που ο Χριστός ανέβηκε είς τον σταυρόν. Αλλά όταν ήλθε η Πεντηκοστή και είχε μίαν πληρότητα πλέον του νοήματος της παρουσίας του Χριστού, τότε, τότε ασφαλώς κι εκείνος ανέβηκε εις τον σταυρόν που είχε ανεβεί ο Χριστός.
Το "ακολουθούντες τω αρνίω" εκφράζει την μίμηση του αρνίου. Δηλ.ό,τι κάνει το αρνίο θα το κάνω κι εγώ. Είναι η μίμηση. Λέγει ο Απ. Παύλος : «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ.» (Α Κορ. 11, 1)
Είναι εκείνοι που γίνονται χριστομίμητοι. Είναι οι χριστοειδής. Είναι αυτοί που έχουν νούν Χριστού. Οι αυξανόμενοι κατά το μέτρον της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού. Μιά τέτοια αφιέρωσις δέν πρέπει ποτέ να ανακληθεί. Διότι πρόκειται περί ιεροσυλίας. Δέν μπορείς να πείς όταν ξεκίνησες ότι, "μετανοώ", ότι γυρίζω πίσω, ότι εγκαταλείπω τόν Κύριον.
Λέγει ο Θεοδώρητος : "Τω αφιερωμένω τώ Θεώ ανάθημα ονομάζεται." Ανάθημα θά πεί αφιέρωμα. Από το ανατίθημι..εκείνο,λέει πού αφιερώθηκε στόν Θεό, ονομάζεται αφιέρωμα. Την στιγμή λοιπόν που αφιερώθηκα στο Θεό, δέν μπορώ να γυρίσω. Θα πεθάνω.. να πεθάνω αλλά δεν μπορώ να γυρίσω. Όχι
ότι δεν μπορώ, ότι δεσμεύομαι. Άν θέλω γυρίζω.. δέν πρέπει όμως να γυρίσω. Δέν συμφέρει να γυρίσω, είναι προδοσία. Γι' αυτό λοιπόν θα πρέπει να υπομείνω οτιδήποτε. Καί θα λογαριάσω και από την αρχή το πράγμα. Ότι αυτή η αφιέρωση δέν ανακαλείται.
Καί φυσικά για να μην ακούμε όλοι μας και νομίζουμε ότι αυτά ανήκουν σε κάποιους άλλους, που δεν είναι εδώ στο χώρο μας κι εμείς μπορούμε μόνο τώρα να τα ακούμε αυτά, και ίσως δεν θα είχαν και πολλή σημασία για μας, θα σας έλεγα, κάθε βαπτισμένος είναι αφιερωμένος στο Θεό. Ειδικώτερα βέβαια
εκείνοι που θα τηρήσουν παρθενία και την ειδικήν αφιέρωση.
Αλλά, ποιός σας είπε αγαπητοί μου, ότι ο βαπτισμένος δεν είναι αφιερωμένος εις τον Θεόν;
Τί θά πεί βαπτίστηκα; Βαπτίστηκα στο όνομα του Αγίου Τριαδικού Θεού; Να τηρήσω εκείνα που θέλει Εκείνος. Ο Άγιος Τριαδικός Θεός. Μόνο με αυτήν την προυπόθεση μπορώ να λέγω ότι τηρώ την αφιέρωσή μου. Γράφει εν προκειμένω ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος : "ούτως ούν χρεί φυλάσσειν το σώμα ημών αμαρτίας εις το μη ψεύσασθαι τώ δημιουργώ, δώρον γαρ προσηγάγωμεν εαυτούς τώ Κυρίω καί ουκέτι έχομεν εξουσίαν του εαυτού σώματος. Είτε γάρ στερούμεθα, είτε πολεμούμεθα ου δυνάμεθα έτι εφέλκεσθαι το δώρον προς το ίδιον θέλημα. Ώσπερ γαρ ο ευξόμενος ευχήν τώ Θεώ και προσενεγκών αυτόν δώρον, δώρον τι, ό διά του ιερέως εν τω ναώ ανατήθησιν ουκέτι του λοιπού εξουσίαν έχει αφελείν ο προσήνεγκεν κάν μεταμεληθή ίσως, ει δε και λάθρα τούτο ηθελέσθαι επιχειρήσας παραβή ουχ ως το ίδιον αφελόμενος
απολυθήσεται του εγκλήματος, αλλ' ώς ιερόσυλος κολασθήσεται. Ούτω και οι τώ Θεώ αφιερώσαντες εαυτούς ουκέτι του ιδίου εξουσιάζουσι σώματος."
Εάν, λέγει, αφιερώσεις κάτι σε μια εικόνα στον ναό, και μετανιώσεις και πας καί το πάρεις, αυτό που ήταν δικό σου, δέν θα θεωρηθεί αυτό ότι ήταν δικό σου, γιατί το έδωσες, και πιά δέν είναι δικό σου, τότε είσαι κλέπτης. Όχι κλέπτης, κάτι χειρότερο είναι ιερόσυλος. Επειδή η κλοπή είναι ιερου πράγματος, το αντικείμενον είναι ιερόν και συνεπώς είσαι ιερόσυλος. Ώστε λοιπόν ιερόσυλος είναι εκείνος ο οποίος αφιερώνει τον εαυτόν του στόν Θεόν καί, ή παίρνει πίσω το δώρον, δηλ. αθετεί την αφιέρωσιν ή ακόμη, όπως λέγει εδώ πολύ ωραία, "ει δε και λάθρα τούτο ηθελέσθαι επιχειρήσας παραβή". Δηλαδή, όταν πεί κανείς, έ, εγώ είμαι αφιερωμένος στον Θεό, τώρα ας δοκιμάσω και λίγο στά κρυφά την αμαρτία. Δέν θα με πάρει κανείς χαμπάρι. Άς την δοκιμάσω λίγο την αμαρτία. Αυτό θα πεί εάν υποτεθεί ότι συλλαμβάνομαι λάθρα να ικανοποιώ τον εαυτόν μου και να αθετώ την αφιέρωσή μου. Ώ αγαπητοί, είναι βαρύ αμάρτημα. Κάνει εντύπωση ότι εις την παραβολή των δέκα παρθένων δεν εισήλθαν όλες εις τον νυμφώνα της βασιλείας του
Θεού. Ο αριθμός 5 και 5 είναι για να βγάλει την υποψία ποσοστών, πιστών, ποιοί θα σωθούν, ποιοί δέν θα σωθούν. Αλλά δεν σας κάνει εντύπωση ότι είναι και οι δέκα παρθένοι; Οι πέντε σώθηκαν. Μπήκαν στην βασιλεία του Θεού. Οι άλλες πέντε έμειναν απ' έξω. Τί σημαίνει αυτό; Άν υποτεθεί ότι εδώ παίρνουμε την παρθενία, ως παρθενία, όπως ακριβώς δομείται η παραβολή. Μία παρθενία, αυταρεσκομένη χάνει την έννοιά της. Όταν δηλ. κανείς αρχίση να λέγει ότι
μ' αρέσει να μένω εν παρθενία γιατί μ' αρέσει, αυτό θα πεί ότι έχω μία αυταρέσκεια, τότε χάνει το νόημά της η παρθενία. Η παρθενία πρέπει να είναι διά τον Χριστόν και όχι μία υπόθεσης εκκεντρισμού, καπρίτσιου εκείνου που την έχει.
Η πληρότητα της παρθενίας είναι η αγάπη. Γι' αυτό οι 144.000 κινούνται όπου πηγαίνει το αρνίον, διότι το αγαπούν. Αν οι πυρώσεις του σώματος θα μπορούσαν να υπερνικηθούν χωρίς όμως να αναπτυχθεί η αγάπη, τότε έχει θέση ο λόγος ο φοβερός εκείνος του Απ. Παύλου. «ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.» (Ά Κορ. 13, 3)
Σε τίποτα δεν έχω να ωφεληθώ. Ο γάμος είναι μία προσφορά. Μία προσφορά αγάπης και θυσίας. Στόν γάμο μέσα το "εγώ" συντρίβεται. Καί του ανδρός καί Της γυναικός. Αν δέν συντριβή το "εγώ" μέσα στον γάμο ή του ανδρος ή της γυναικός, θα πάρουν διαζύγιο. Καί θα κάνουν την ζωήν τους αβίωτη. Μέσα στον γάμο λοιπόν έχουμε συντριβή του εγωισμού. Τουλάχιστον να ξεκινήσει το θέμα από τον έναν, και θα 'ρθεί και ο άλλος. Ή άν δεν έρθει και ο άλλος τότε ο ένας συντηρεί, τουλάχιστον συντηρεί τον θεσμόν του γάμου. Γι' αυτό το λόγο είναι μία προσφορά αγάπης και συντριβής του εγωισμού ο γάμος, και τούτο γιατί προσφέρεται προς τον άλλον άνθρωπο, πρός τόν σύζυγο, τήν σύζυγο, τα παιδιά.
Στην παρθενία η προσφορά έχει μίαν μεγαλύτερη έκταση. Καί "πλησίον" δέν είναι η σύζυγος και τα παιδιά. Είναι περισσότεροι και περισσότεροι άνθρωποι. Είναι όλος ο κόσμος, ακόμα είναι και αυτή η άλογος δημιουργία.
Γι' αυτό βλέπουμε τους εν ασκήσει διαλάμψτες να αγαπούν όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τα ζώα, και τα φυτά. Βλέπετε τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, που βεβαίως αγαπούσε τους ανθρώπους, αγαπούσε πάρα πολύ τα παιδιά, αγαπούσε και τίς αρκούδες του δάσους. Κι έκανε παρέα με τις αρκούδες του δάσους.
Ο άνθρωπος που γι' αυτό το λόγο έμεινε εν παρθενία, για να αγκαλιάσει με την αγάπη του όλο τον κόσμο, και την έλογο και την άλογο κτίση, χωρίς να εμποδίζεται από τίποτε· γιατί ο γάμος έχει περιορισμένη ακτίνα αγάπης τρόπον τινά. Έχει εμπόδια ο γάμος, έχει δυσκολίες και δέν σ' αφήνει να απλωθείς πιό πέρα. Εδώ λοιπόν μένει κανείς εν παρθενία, μένει εν αγαμία, ακριβώς για να απλωθεί στο να αγαπήσει όλους τους άλλους. Χωρίς εμπόδια και χωρίς ελλείψεις. Διότι εγώ αν αργήσω να πάω στο σπίτι μου, θα μου πεί η γυναίκα μου, για κοίταξε να σου πώ, έχω και εγώ δικαιώματα. Αλλά τώρα δέν έχω κανένα να μου πεί "για κοίταξε να σου πώ έχω και εγώ δικαιώματα", δέν έχω κανέναν. Αυτό λοιπόν σημαίνει χωρίς εμπόδια και χωρίς ελλείψεις.
Αυτά βέβαια που σας λέγω, ισχύουν διά τούς αφιερωμένους ανθρώπους έ, αλλά ισχύουν όμως σε κάποιο μέτρο για κάθε πιστό. Δέν θέλω ανά πάσα στιγμή, όταν λέμε θέμα, να βγαίνουμε από το θέμα αυτό και να αλλοτριούμεθα. Είμαστε κι' εμείς μέσα. Όταν λέγει ένας Απ. Παύλος εκείνον τον φοβερόν λόγον "οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες" (Α Κορ. 7,29) αυτοί που παντρεύτηκαν θα ζούν και θα πολιτεύονται κάτι περίπου σαν να μην παντρεύτηκαν, φοβερό. Δέν το λεγω εγώ, ούτε κανένας καλόγηρος. Βλέπετε έχω μιά προκατάληψη, γιατί έχει ο κόσμος μια προκατάληψη, ότι αυτά βγαίνουν από τους καλογήρους· όχι. Ότι ο ο π. Αθανάσιος είναι καλόγηρος και δέν ξέρει από γάμο.. όχι, δέν τα λέγω εγώ, τα λέγει το Πνεύμα του Θεού «οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες» (Α Κορ. 7, 29 - 40) Που γράφει εκεί τόσα πολλά γι' αυτό το θέμα. Ωφείλουν δηλ. και οι έγγαμοι να πολιτευθούν ευαγγελικώς. Δέν μπορεί να μείνει η αγάπη τους στην γυναίκα τους και στα παιδιά τους, αλλά πρέπει να επεκταθεί καί πιο πέρα, γιατί τότε αλλοιώτικα θ' ακούσουν τον φοβερόν λόγον, όταν θα πούν, Κύριε δέν ήλθα στόν δείπνο σου, "γυναῖκα ἔγημα" παντρεύτηκα,
Θα ακούσουν τον φοβερόν λόγον : «λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου.» (Λουκ. 14, 24) Σας λέγω αλήθεια κανείς απ' αυτούς τους κεκλημένους δέν θα γευθεί του δείπνου. Δηλ. δέν θά εισέλθει στην βασιλεία του Θεού.
Τέλος, το ότι «Οὗτοι ἠγοράσθησαν ἀπό τῶν ἀνθρώπων ἀπαρχή τῷ Θεῷ καί τῷ ἀρνίῳ» (Αποκ. 14, 4) φανερώνει μια σπουδαία αλήθεια.
Είναι γνωστό ότι οι θυσιαζόμενες απαρχές ήταν πάντοτε ό,τι εκλεκτόν. Δέν θα έτρωγες το πρώτο σταφύλι, θα το πήγαινες στον ναό. Δέν θα έκανες ψωμι τα πρώτα σιτάρια που θέριζες, να το φάς εσύ το ψωμί, θα το έκανες να το προσφέρεις στον ναό, αυτό λέγεται "απαρχή". Καί από τις απαρχές διαλέγουμε το εκλεκτότερον να το πάμε είς τον ναό.
'Έλεγε ο παλαιός νόμος, κι' επειδή έχουμε την λέξη απαρχή, και η λέξη απαρχή συναντάται στην Π. Δ στο θέμα των θυσιών που λέγει, αυτοί, ποιοί; οι 144.000 έχουν αγοραστεί από τους ανθρώπους. Δηλ. έχουν συλλεγεί από τους ανθρώπους. Έγινε μια διαλογή. Αυτή η διαλογή που έγινε ήταν η απαρχή στον Θεό και είς το αρνίο. Δείτε ομοτιμία. Τω Θεώ και τω αρνίω. Ο Θεός Πατήρ και ο Χριστός είναι ίσα. Είναι ίσοι. Θεός ο Πατήρ, Θεός και ο Υιός. Γι' αυτό και η προσφορά είναι καί εις τόν Θεόν και εις το Αρνίο. Ομοτιμία Πατρός και Υιού. Απαρχή λοιπόν θα πεί ο,τι εκλεκτότερον. Απηγορεύετο στην Π.Δ η τυχούσα προσφορά. Αυτό εξ' άλλου μας διδάσκει και η θυσία του Κάϊν. Όταν ο Κάϊν προσέφερε θυσία, δέν ήταν εκλεκτή η προσφορά του, και δέν έγινε αποδεκτή από τον Θεό. Τούτο σημαίνει ότι οι 144.000, πάντα συμβατικός αριθμός, που σημαίνει ένα πλήθος, ήσαν εκλεκτοί άνθρωποι. Από πάσης πλευράς. Είτε είχαν ωραία ψυχή, είτε είχαν προσόντα σωματικά, είτε προσόντα διανοητικά, προσόντα πνευματικά, είτε ευγένεια γένους, είτε αξιώματα κατά κόσμον, είτε νεότητα, είτε ακμαιότητα, είτε ωραιότητα, είτε υγεία, είτε τέλος πάντων ό,τι εκλεκτόν, το έδωσαν εις τον Θεόν. Που σημαίνει ότι δεν μπορούμε παρά να προσφέρουμε ό,τι εκλεκτό στον Θεόν. Ο Θεός μας έδωσε εκλεκτά πράγματα σε μας και μας έκανε εκλεκτούς ανθρώπους, μας έκανε
σπουδαίους. Τώρα θα ιδιοποιηθούμε ο,τι εκλεκτό μάς δίνει ο Θεός για να το
χρησιμοποιήσουμε για δική μας απόλαυση και για δική μας κατανάλωση καί να
του δώσουμε του Θεού τί;
Λέγουν πολλές φορές οι άνθρωποι: Για κοίταξε, τί κρίμα... Έξυπνος άνθρωπος, σπίρτο σκέτο και πήγε κι έγινε κληρικός, έγινε μοναχός. Αυτός θα μπορούσε τόσα να αποδώσει, ή να βγάλει τόσα λεφτά."
Οχι αδελφοί μου έτσι, όχι αδελφοί μου έτσι. Επειδή ακριβώς έχει αξία, ήταν έξυπνος άνθρωπος, πήγε να γίνει αφιερωμένος.
Που είναι εκείνοι που λυπούνται όταν δούν κάποιον νέον με προσόντα να αφιερώνεται στο Θεό; Την απάντησή τους την έχουν εδώ. Που είναι εκείνοι που λέγουν ότι θα προσφέρουν τα γηρατειά τους στον Θεό; Ε, λέγει, τώρα είμαι έξυπνος, θα βγάλω λεφτά. Είμαι ωραίος, είμαι ακμαίος, είμαι υγιής, θα χαρώ την ζωή μου καθ' οποιονδήποτε τρόπον, ενόμως - ανόμως. Όταν θα γεράσω, έ, τότε με το μπαστουνάκι μου, θα πηγαίνω στην Εκκλησία, θα εξομολογούμαι, θα κοινωνώ. Που είναι εκείνοι που το λέγουν αυτό;
Ξέρετε εκείνη την ιστορία, την αρχαιοελληνική ιστορία, που κάποτε, κάποιος άνθρωπος πεινούσε, και παρεκάλεσε τον Θεό, και του λέγει : Θεέ μου σε παρακαλώ, στείλε μου ένα σακί καρύδια, είμαι πολύ πεινασμένος, καί σου υπόσχομαι Θεέ μου, ότι θα σου προσφέρω στον ναό σου τα μισά. Πράγματι λοιπόν όπως προχωρούσε βρίσκει ένα σακί καρυδια. Γεμάτας χαρά αυτός, πηγαίνει στο σπίτι του, το σπάζει όλα, τα τρώγει όλα, κι' έβαλε τα φλούδια μέσα στο σακί. Και βέβαια τα φλούδια έγιναν μισά στο σακί. Καί τα πηγαίνει μετά στό ναό και λέγει : Θεέ μου, σου είχε υποσχεθεί ότι θα σου δώσω τα μισά, πάρτα τα! Τα φλούδια...
Ε λοιπόν, τί θέλεις αδελφέ μου, τα φλούδια των γηρατειών σου να δώσεις; Τα φλούδια της απουσίας της υγείας σου πια να δώσεις;
Τόν καιρό που ήσουν ακμαίος; Υγιής; Ικανότητες που είχες; Τώρα που τα έχασες αυτά, τώρα λές, τώρα θα γυρίσω στον Θεό; Καί όπως πολύ ωραία λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Άμ καημένε, τότε δέν άφησες εσύ την αμαρτία, σε άφησε αυτή. Γιατί γέρασες." Αυτό θα προσφέρεις αδελφέ μου είς τον Θεον; Και ο Θεός θέλει τα πρωτόλια, θέλει την απαρχή, θέλει ο,τι εκλεκτόν, γιατί αλλοιώτικα, θα το ξαναπώ άλλη μιά φορά η προσφορά μας μοιάζει με την προσφορά του Κάϊν.
Είναι και η τρίτη ιδιότης των 144.000 που λέγει ότι «οὐχ εὑρέθη ψεῦδος ἐν τῷ στόματι αὐτῶν· ἄμωμοι γάρ εἰσιν.» Δέν βρέθηκε ψέμμα στο στόμα τους είναι άμωμοι. Τί θα πεί δέν βρέθηκε ψεύδος; Πρώτη είναι η παρθενία είπαμε, δευτέρα είναι η αφιέρωσις, τώρα δέν υπάρχει ψεύδος. Είναι το άδολον και ειλικρινές του χαρακτήρος των. Η έννοια του ψεύδους είναι γενική εδώ. Όπως και σε πάρα πολλά σημεία της Αγίας Γραφής. Και Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Είναι αυτό που σήμερα λέμε "ψεύτικος άνθρωπος." Καί δέν είναι αυτός ο οποίος λέγει ψέμματα, αλλα είναι ο χαλασμένος άνθρωπος, ειναι η χαλασμένη ποιότητά του, δέν είναι ποιότητος άνθρωπος, είναι πονηρός. Αυτός στην Αγία Γραφή λέγεται ψευδής άνθρωπος. Αντιστοίχως αληθής άνθρωπος με την γενική σημασία σημαίνει ο σωστός και ακαίρεος άνθρωπος. Ο καλής ποιότητος άνθρωπος. Ο άδολος και ειλικρινής, όχι ότι λέει την αλήθεια, αλλά αυτός που έχει μια ευθύτητα είς την ζωή του, η όλη του προσωπικότης είναι μία ευθύτης. Το βλέπουμε αυτό στον Κύριο, όταν λέγει εις τον Ναθαναήλ όταν τον είδε : «ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι.» (Ιω. 1, 48) Νά, λέγει ένας αληθινός Ισραηλίτης στον οποίον δέν υπάρχει δόλος. Δηλ , δέ λέει ψέμματα. Δηλ, ο Ναθαναήλ δέν είπε ποτέ του ψέμματα; Μπορεί βέβαια να μήν είπε ψέμματα ο άνθρωπος, αλλά δέν είναι αυτό, αλλα ότι ήταν ειλικρινής, ίσιος άνθρωπος. Και απόδειξη; Όταν ο Κύριος του είπε αυτό και τα παρακάτω, ο Ναθαναήλ αμέσως επίστευσε. Γιατί; Δέν είχε στρεβλή ψυχή. Είχε ευθεία ψυχή. Είχε ωραία ψυχή, και ανεγνώρισε αμέσως ποιός ήταν ο Ιησούς Χριστός. Διότι τα χαρακτηριστικά του Κυρίου τα είχε διαβάσει είς τους προφήτας. Θα μου πείτε, προφήτες διάβαζαν και οι άρχοντες του λαού. Δέν ήσαν άδολοι. Ήσαν διεστραμμένοι. Κι' έτσι, παρότι εδιαβαζαν τους προφήτες, -μέχρι σήμερα αυτό-, δέν κατάφεραν να αναγνωρίσουν τον Ιησούν Χριστόν.
Μας διασώζει ο άγιος Κλήμης Ρώμης, τα λεγόμενα "λόγια του Χριστού", εκείνα τα οποία είναι εκτός Κ.Δ και διεσώθησαν εις τήν παράδοση. Μας διασώζει τα εξής. Σάς το διαβάζω και μόνο ένα μικρό σχόλιο θα κάνω. Είναι στην δευτέρα προς ΚορινΘίους επιστολή του, στην 12η§. "ἐπερωτηθεὶς γὰρ αὐτὸς ὁ κύριος ὑπό τινος, πότε ἥξει αὐτοῦ ἡ βασιλεία, εἶπεν· (Από κάποιον ρωτήθηκε πότε θα 'ρθεί η βασιλεία σου; Και απάντησε) «Ὅταν ἔσται τὰ δύο ἕν, καὶ τὸ ἔξω ὡς τὸ ἔσω (Είπε τρία πράγματα. Δέν σάς το λέγω το τρίτο.) καὶ τὸ ἄρσεν μετὰ τῆς θηλείας οὔτε ἄρσεν οὔτε θῆλυ.τὰ δύο δὲ ἕν ἐστιν, ὅταν λαλῶμεν ἑαυτοῖς ἀλήθειαν καὶ ἐν δυσὶ σώμασιν ἀνυποκρίτως εἴη μία ψυχή.» Πότε θα 'ρθεί η βασιλεία σου Κύριε; Όταν τα δύο θα γίνουν ένα. Κι' όταν το έξω είναι σαν το μέσά. Τί σημαίνει ότι τα δυο θα είναι ένα; Όταν λαλούμε την αλήθεια, συμπεριφερόμεθα αληθώς, ώστε σαν να υπάρχει μία ψυχή σε δύο σώματά. «καὶ ἐν δυσὶ σώμασιν ἀνυποκρίτως εἴη μία ψυχή.» Ο,τι σου πώ να το πιστέψης και ο,τι μου πείς να το πιστέψω. Μία ψυχή πολλά σώματα. «καὶ τὸ ἔξω ὡς τὸ ἔσω, τοῦτο λέγει· τὴν ψυχὴν λέγει τὸ ἔσω, τὸ δὲ ἔξω τὸ σώμα λέγει. ὃν τρόπον οὖν σου τὸ σῶμα φαίνεται, οὕτως καὶ ἡ ψυχή σου δῆλος ἔστω ἐν τοῖς καλοῖς ἔργοις.» Ο,τι είσαι από μέσα να είσαι και απ' έξω. Να μήν υπάρχει υποκρισία.
Δηλ. εκείνο που είσαι από μέσα να είσαι και από έξω. Το ίδιο πράγμα. Ο ίσιος άνθρωπος. Τότε λέγει έρχεται η βασιλεία του Θεού. Δηλ, τότε εγκαθίσταται είς τον άνθρωπον η βασιλεία του Θεού. Όταν είναι μ' αυτήν την έννοια ευθύς άνθρωπος. Εξ' αλλού είς τον Ευαγγ. Ιωάννην συναντάται η έκφρασις "ποιώ ψεύδος" ή "ποιώ αλήθειαν". Ο Έλληνας στην ελληνική του σύνταξη θα έλεγε : λέγω ψεύδος ή λέγω αλήθεια. Ο Εβραίος θα πεί, κάνω ψεύδος, κάνω αλήθεια. Εμείς δέν το λέμε οι Έλληνες αυτό. Διότι απλούστατα όταν λέμε εμείς, λέγω ψέμματα ή λέγω αλήθεια, πάντοτε είναι ένα θέμα διανοητικό. Όταν λέγει ο Ευαγγ. Ιωάννης ποιώ την αλήθεια ή ποιώ το ψεύδος, επεκτείνει το θέμα σε κάτι ευρύτερο. Όχι εκείνο που σκέπτομαι αλλά εκείνο που είμαι. Εάν είμαι δηλαδή ο ξεφτίσμένος άνθρωπος ή ο σωστός άνθρωπος. Είναι λοιπόν μίαν έκφρασις πολύ ωραία, εκτενεστέρα της ελληνικής εκφράσεως και δείχνει όλη την προσωπικότητα του ανθρώπου σε ότι αφορά ή στο ψεύδος ή στην αλήθεια. Πάντως περιττό να σας πώ ότι ο Χριστιανός πρέπει να γίνει ένας αληθινός άνθρωπος με αυτήν την γενικήν αλήθειαν. Γενική έννοια της αληθείας.
Ένα αριστουργηματικό διάγραμμα του αμώμου, αψόγου και αληθούς ανθρώπου, μάς δίδει ο 14ος Ψαλμός. Ολόκληρος. Μή ξεχνάτε ότι δέν είναι μόνο, και δέν πρέπει να είναι μόνο οι 144.000 εκείνοι οι οποίοι διέλαμψαν εν παρθενία και αφιερώσεις, αλλά πάς πιστός. Δέν μπορεί κανείς να πεί ότι εγώ επειδή δέν είμαι αφιερωμένος θα είμαι και λιγάκι στρεβλός στην ζωή μου. Όχι! Θα γίνουμαι ειλικρινείς και ευθείς άνθρωποι. Ακούστε λοιπόν ότι όλους μας ενδιαφέρει αυτός ο ψαλμός. Καί θα πρέπει εκεί να καθρεπτιζόμεθα, είς τον 14ον ψαλμόν. Θα κάνω πάρα πολύ σύντομη ανάλυση πολύ σύντομη. Γιατί η ώρα παρήλθε.
"Κύριε, τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου; ἢ τίς κατασκηνώσει ἐν ὄρει ἁγίῳ σου;" (Ψαλ. 14, 1) (Κύριε, λέγει, ποιός θα 'ρθει να παροικήσει στο σκήνωμά σου που είναι οι αυλές σου. Ακόμα τότε δέν είχε γίνει ο ναός του Σολομώντος. Εκεί που είναι η κιβωτός της Διαθήκης. Τα σκηνώματα τα ιερά και τα άγια. Ποιός θα' ρθει να παροικήσει; Ποιός θα 'ρθει να κατασκηνώση στο άγιον όρος σου; Το όρος Σιών;) "πορευόμενος ἄμωμος καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην, λαλῶν ἀλήθειαν ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ," (Ψαλ. 14, 2) (θα 'ρθεί να κατοικήσει εκεί, μόνον εκείνος ο οποίος περπατάει στην ζωή του χωρίς μώμον, χωρίς κατηγορίαν. Είναι εκείνος που εργάζεται την αρετήν, τήν καθ' όλου αρετήν, εργαζόμενος δικαιοσύνη. Είναι εκείνος ο οποίος λέγει πάντα την αλήθειαν. Καί κοιτάξτε ακρίβεια του πράγματος, ως προς το ποιώ την αλήθεια. Δέν λέγει λαλών αλήθειαν, αλλά λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού. Γιατί πολλές φορές μπορεί να πώ την αλήθεια με το στόμα μου, αλλά από μέσα μου να 'χω επεξεργαστή δολοπλοκίες και ψευτιές. Μπορεί να μην τις χρησιμοποιήσω. Το θέμα είναι ότι δέν πρέπει ούτε κάν από μέσα μου να σκεφθώ πονηρά.) "ὃς οὐκ ἐδόλωσεν ἐν γλώσσῃ αὐτοῦ" (εκείνος ο οποίος δέν εδημιούργησε δόλον είς τον πλησίον του με την γλώσσα του.)
"οὐδὲ ἐποίησε τῷ πλησίον αὐτοῦ κακὸν καὶ ὀνειδισμὸν οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ τοῖς ἔγγιστα αὐτοῦ." (Ψαλ. 14, 3) (είναι εκεινος ο οποίος δέν έκανε ποτέ το κακό στον πλησίον του. Εκείνοι που λένε, δέν πάτησα μυρμηγκάκι• πολύ υποκρισία βρίσκει κανείς εκεί. Άς το προσέχουμε αγαπητοί μου. Είναι μεγάλη υπόθεση να πεί κανείς, δέν έβλαψα τον πλησίον μου. Καί δέν επέφερε ονειδισμόν, δυσφήμηση στον πλαϊνό του, σ' αυτούς που είναι γύρω του, κοντά του.) "ἐξουδένωται ἐνώπιον αὐτοῦ πονηρευόμενος,"
(δέν εκτιμά ποτέ τον πονηρό άνθρωπο ο άμωμος και ο άδολος άνθρωπος, δέν πιάνει να κάνει συνεταιρισμούς και νταλαβέρια και παρέες) "τοὺς δὲ φοβουμένους τὸν Κύριον δοξάζει·" (αντιθέτως τιμά εκείνους οι οποίοι φοβούνται τον Θεον, φοβούνται και τηρούν τις εντολές του Θεού) "ὁ ὀμνύων τῷ πλησίον αὐτοῦ καὶ οὐκ ἀθετῶν·" (Ψαλ. 14, 4) (εκείνος που παίρνει τούς όρκους του —στην Παλαιά Διαθήκη έπαιρναν όρκους, στην Καινή Διαθήκη απαγορεύεται— καί δέν τους αθετεί. Δέν είναι δηλ. ο άνθρωπος που αθετεί τις υποσχέσεις του) "τὸ ἀργύριον αὐτοῦ οὐκ ἔδωκεν ἐπὶ τόκῳ καὶ δῶρα ἐπ᾿ ἀθῴοις οὐκ ἔλαβεν." (τα χρήματά του δέν τα τοκίζει για να ζεί απο τους τόκους πίνοντας το αίμα των ανθρώπων που τους δανείζει. Καί δέν έλαβε δωροδοκίες, γιά να κατηγορηθεί καί να προσβληθεί καί να μπεί στην φυλακή ο αθώος.)
"ὁ ποιῶν ταῦτα, οὐ σαλευθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα." (Ψαλ. 14, 5) (αυτός που τα κάνει αυτά θα μείνη στερεός, ακλόνητος καί είς την παρούσα ζωή και είς την μέλλουσαν). Αυτό είναι το διάγραμμα του αμώμου ανθρώπου.
Αγαπητοί μου, αυτός ολόκληρος ο ψαλμός ο 14ος απηχεί αυτήν τήν οπτασιακήν εικόνα τών 144.000 παρθένων, των αφιερωμένων και αμώμων ανθρώπων, κατά τρόπον ποιητικόν, μπορούμε να λέμε τον ψαλμόν αυτόν και στην προσευχή μας. Να μάς υπενθυμίζει ότι πρέπει να γίνουμε άμωμοι άνθρωποι. Θα 'θελα να κλείσω με τούτο : Από την εικόνα αυτή της Αποκαλύψεως με τους 144.000 που ακολουθούν το αρνίο όπου αν υπάγη, ασφαλώς πολλοί θα υπάρχουν εδώ παρόντες που συγκινούνται και θα επιθυμούσαν να βιώσουν. Είθε, μ' όλη μου την καρδιά το λέγω, είθε, μακάρι ο Κύριος να τους αξιώσει, ώστε αυτή η αγία φλόγα που μπορεί ν' άναψε στην καρδιά τους, να γίνει μία πραγματικότητα. Αυτή η εικόνα των 144.000, τών αφιερωμένων στον Θεό, πάντοτε θα ηλεκτρίζει τις ανθρώπινες καρδιές μέσα σ' όλους τους αιώνες, έως ότου συμπληρωθεί αυτός ο αριθμός που θα είναι μαζί με το αρνίον, οι εκλεκτοί αυτοί, είς τους αιώνας τών αιώνων, στην Βασιλεία του Χριστού.
59η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
