†.Σύνοδον εορτών αγαπητοί μου σήμερα έχομε. Είναι ημέρα Κυριακή, ημέρα του Κυρίου. Είναι η ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία υψώνει τον Τίμιον Σταυρόν προς προσκύνησιν εκείνους οι οποίοι τρέχουν τον αγώνα τον καλόν, και τους προβάλλει τον Τίμιον Σταυρόν δια να ενισχυθούν εις τον αγώνα των αυτόν. Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει και το μέγα μήνυμα της σωτηρίας των ανθρώπων, ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Αλλά και σήμερα η πατρίδα μας γιορτάζει τα νικητήρια και την ελευθερία της από μία δουλεία 400 ετών. Ποια εορτή να διαλέξη κανείς και ποιά να προβάλλη;
Αλλά ας μείνωμε αγαπητοί μου σ’ εκείνο το κεντρικώτατο και παγκόσμιο γεγονός. Το γεγονός του μηνύματος αλλά και της πραγματώσεως ότι ο Θεός μεθ’ ημών. Εμμανουήλ. Ο Θεός μαζί μας. Ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Εκείνος που οι προφήται μέσα εις τους ιαώνας προεφήτευσαν. Εκείνον που οι τελετουργικοί τύποι ποικιλοτρόπως έδειξαν. Εκείνον που η Ιστορία με τα γεγονότα της οδήγει, ήλθε. Κι’ όπως λέγει κι΄ ο Απ. Παύλος «ὃτε ἦλθε τό πλήρωμα του χρόνου…». Αυτό το πλήρωμα του χρόνου, αυτό το γέμισμα του χρόνου, το σημείο εκείνο που ο Θεός κρίνει, έρχεται. Εκείνος ο οποίος εστάθη το εσφαγμένο αρνίον προ καταβολής κόσμου. Ο Υιός και Λόγος του Θεού έρχεται να πάρη ανθρώπίνη φύση και να συναναστραφή μετά των ανθρώπων. Και να μείνη συναναστρεφόμενος μετά των ανθρώπων εις τους αιώνας των αιώνων, εις τον άληκτον αιώνα.
Ήλθε λοιπόν το γεγονός. Το κεντρικώτατο, το παγκόσμιο αυτό γεγονός. «Ἐν δέ τῷ μηνί τῷ ἐκτῳ, μᾶς λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριήλ ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ, πρός παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί, ᾧ ὀνομα Ἰωσήφ, ἐξοἴκον Δαυΐδ, καί τό ὄνομα τῆς παρθένου Μαρίαμ».
Πότε, παρακαλώ, κατά τον μήνα έκτον;.Όταν η συγγενής της η Ελισάβετ ήδη διήνοιε τον έκτον μήνα της δικής της εγκυμοσύνης. Η γηραιά Ελισάβετ έφερε εις τα σπλάχνα της τον εκλεκτότερον γόνον που ποτέ εγέννησε γυναίκα, μέσα στην παγκόσμια Ιστορία, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Κατά τον 6ον λοιπόν μήνα κυοφορίας της Ελισάβετ, έρχεται ο αυτός άγγελος Γαβριήλ, σταλείς υπό του Θεού, να αναγγείλη σε μια παρθένο, η οποία μεμνηστευμένη στο πιο άσημο χωριό της Παλαιστίνης. Που η Παλαιστίνη ήταν η πιο άσημη γωνιά της γης. Ή αν θέλετε, η πιο άσημη γωνιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εις την Ναζαρέτ. Και έρχεται να της πη το μεγάλο μήνυμα.
«Καί εἰσελθών ὁ ἄγγελος πρός αὐτήν εἶπε∙ χαῖρε, κεχαριτωμένη∙ ὁ Κύριος μετά σοῦ∙».
Λέγει ένας Εκκλησιαστικός συγγραφεύς, πολυμαθέστατος, ο
Ωριγένης: «ἔψαξα, ἔψαξα, διάβασα, πουθενά δέν βρῆκα τέτοιον χαιρετισμόν νά δόθηκε ποτέ σέ ἄνθρωπο, καί ἰδίως σέ γυναίκα. “Χαῖρε κεχαριτωμένη∙ ὁ Κύριος μετά σοῦ”». Εκείνο το «χαῖρε» ἦταν όχι απλώς χαιρετισμός, αλλά αυτό που θα λέγαμε κατά κυριολεξίαν «νά ἔχης χαρά νά εἶσαι χαρούμενη Μαριάμ». Γιατί; «Γιατί ἐσύ εἶσαι ἡ Δευτέρα Εὒα. Κι’ἐκείνη ἐδέχθη τήν κατάρα ὄχι μόνο ἔν λύπαις νά γεννάει τά παιδιά της, ὄχι ἐν πόνοις, ἐν λύπαις, ἄλλο οἱ πόνοι καί ἄλλο αἱ λύπες, καί νά εἶναι κάτω ἀπό τήν ἀποστροφή τοῦ ἀνδρός της, δηλ. κάτω ἀπό τήν ὑποταγή τοῦ ἀνδρός, καί νά – οὕτως εἰπεῖν – δεσμεύεται ἡ ἐλευθερία της, πού κεφαλή της θά εἶναι ὁ ἄνδρας, ὄχι μέ τήν ἔννοια πού δίνει ἡ Κ.Δ. ἀλλά μέ μιά ἐντελῶς διαφορετική ἒννοια∙ πού ἔζησε τήν ἒννοια αὐτή ὁ ἀρχαῖος κόσμος, πού ἡ γυναίκα ἦταν δούλη τοῦ ἀνδρός. Τώρα ἐλύθη ἡ κατάρα. Ἐλύθη σέ σένα ἡ κατάρα. Καί ἦρθε ἡ εὐλογία. Γι’αὐτό, ἔχε χαρά. Ἐκείνη ἐν λύπη∙ ἐσύ ἐν χαρά. Ὧ Κεχαριτωμένη, ὧ ἐσύ πού εἶσαι κατά πλησμονή γεμάτη, ἀφάτως καί ἀνυπώτως γεμάτη ἀπό τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅσο κανείς ποτέ ἄνθρωπος δέν ἐπῆρε τέτοια πλησμονή καί τέτοια πληρότητα χαρίτων καί δωρεῶν ἐκ μέρους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅσο κανείς ποτέ ἄνθρωπος δέν ἐπῆρε τέτοια πλησμονή καί τέτοια πληρότητα χαρίτων καί δωρεών ἐκ μέρους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σύ εἶσαι ἡ εὐλογημένη ἐν γυναιξί.
Αὐτό τό “εὐλογημένη ἀνάμεσα στίς γυναῖκες”παίρνει μια ἐντελῶς ξεχωριστή διάσταση∙ γιατί εἶσαι ἡ ἐντελῶς ξεχωριστή ἀνάμεσα στίς γυναῖκες. Ἐσύ, πού δέν ἔχεις τό ὅμοιό σου. Σύ, πού διακρίνεσαι. Και διακρίνεσαι ὂχι μόνο ὡς πρός τάς συγχρόνους σου ἀλλά ὡς πρός τάς προγενεστέρας σου και τάς μεταγενεστέρας σου. Διότι οὒτε ὑπῆρξε, οὒτε ὑπάρχει, οὒτε θά ὑπάρξη σάν κι’ σένα χαριτωμένη καί εὐλογημένη ἀνάμεσα στίς γυναῖκες».
Ω εγκώμιο, αγαπητοί∙ εγκώμιο καταπληκτικό . Όχι από ανθρώπων εγκώμιο, αλλ’ υπ’ αυτού του Θεού εγκώμιον δια μέσου του αρχαγγέλου Γαβριήλ∙ Φυσικόν ήτο και επόμενον.
Η Θεοτόκος, η παρθένος Μαριάμ, μόλις ήκουσε αυτό, ἐταράχθη. Και εσκέπτετο, από πού και έως πού αυτός ο χαιρετισμός; Και όπως λέγει ένας υμνογράφος, θέτει στο στόμα της Παναγίας, της Μαριάμ, τούτον τον λόγον: «Μήν μέ ἐξαπατήσεις ὃπως ἐξαπατήθηκε ἡ Εὔα. Σέ παρακαλῶ. Εἶναι τά λόγιά σου γνήσια; Εἶσαι γνήσιος; Μήπως ἀντί ἀγγέλου Θεοῦ ἔχω μπροστά μου τόν σατανᾶ; Μήν μέ ἐξαπατήσης. Διότι ἐξηπατήθη ἡ Εὔα, διότι ἐπεθύμησε τόν καρπόν, πού ὁ Θεός εἶπε “ὄχι”. Ἐγώ ὅμως δέν ἐπιθυμῶ νά ἐξαπατηθῶ». Είδατε παρακαλώ την προσοχή της Μαριάμ; Είδατε παρακαλώ; Είδατε την διάκρισή της; Εφοβήθη. «Ἀπό ποῦ καί ὡς ποῦ αὐτός ὁ χαιρετισμός; Διότι δέν ἐκφράζει μόνο τήν ταπείνωσή της. Ἐκφράζει καί τήν διάκρισή της. Ἐγώ; Νά δεχθῶ τέτοιον χαιρετισμό; Καί ποῖα εἶμαι ἐγώ; Καί ὕστερα, ἄν εἶναι κάτι, μήπως εἶναι πλάνη;» Αυτή είναι η διάκρισις που διέκρινε την Θεοτόκον, ένα από τα πολλά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που είχε η Μαριάμ. Αλλά θα της πη ο άγγελος: «Μή φοβοῦ. Γιατί βρῆκες χάρη. Καί νά, θά συλλάβης ἐν γαστρί, καί θά γεννήσης υἱόν, καί θά καλέσης τό ὄνομά του Ἰησοῦ».
Εκείνο το «συλλήψῃ ἐν γαστρί», θέλει να τονίση κατά έναν ρεαλιστικόν τρόπον ότι δεν θα έλθη απλώς ο Μεσίας, ο Υιός του Θεού, αλλά θα έλθη πραγματικά σαρκούμενος. Διότι εκείνο το «συλλήψῃ ἐν γαστρί», σημαίνει ό,τι ρεαλιστικότερο θα μπορούσε να ειπωθή. Διότι πραγματικά θα συλλάβης εσύ εγκυμονούσα, και θα προσλάβη σάρκα, διότι θα κυοφορήσης και εν συνεχεία θα γεννήσεις. Παρακαλώ, υπογραμμίζω το σημείο αυτό. Το υπογραμμίζω διότι είναι ισχυρότατον σημείον ότι ο Υιός του Θεού έγινε πραγματικά άνθρωπος.
Όλα λοιπόν αυτά κατά συσσώρευσιν, «συλλήψη ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν» δηλ. θα συλλάβης, θα εγκυμονύσης και θα γεννήσης, αυτά εκφράζουν την αληθινή ενανθρώπιση του Θεού Λόγου.
Και αυτός θα είναι υιός. Και θα τον ονομάσης Ιησούν. Που ελληνικά σημαίνει Σωτήρ. «Οὗτος ἔσται μέγας καί υἱός ὑψίστου κληθήσεται...» Αυτός θα σταθή μέγας, και θα κληθεί υιός υψίστου. Εννοείται κατά την ανθρωπίνη πάντοτε φύση. «Καί βασιλεύει ἐπί τόν οἶκον Ἰακώβ...» Και θα βασιλεύη στον οίκο Ιακώβ, δηλ. εις τους Εβραίους, «εἰς τούς αἰῶνας, (κατά τήν ἀνθρώπινη πάντοτε φύση) καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». Και της βασιλείας του δεν υπάρχει τέρμα. Ἀληκτος βασιλεία.
«Εἶπε δέ Μαριάμ πρός τόν ἄγγελον∙ πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω;» Πώς αυτό μπορεί να μου γίνη, αφού άνδρα δεν γνωρίζω; Ιδού πάλι παρακαλώ, παρά το εγκώμιο, παρά το ύψος της αγγελίας, η Θεοτόκος πάλι θα μείνη, όχι στον δισταγμό της, διότι η Θεοτόκος δεν ορθολογίζει, όπως ορθολόγισε έξι μήνες πιο μπροστά ο Ζαχαρίας∙ και του έδωσε ο ίδιος ο αρχάγγελος Γαβριήλ μία τιμωρία. Να μείνη άλαλος και κωφός. Η Μαρία δεν αρνείται, δεν ορθολογίζει, αλλά τί κάνει; Θέλει να μάθη πώς αυτό είναι. Διότι εκείνος, ο Ζαχαρίας, είχε προηγούμενά του. Διότι και η σάρα ήταν ηλικιωμένη γυναίκα και εγέννησε. Και η Άννα ήτο στείρα και εγέννησε. Όλοι αυτοί ήταν το «προηγούμενο» παρακαλώ της Ελισάβετ. Αλλά η Θεοτόκος είχε προηγούμενον; Ευρέθη ποτέ παρθένος να γεννήση; Πώς λοιπόν θα μπορούσε να γίνη αυτό; Όχι λοιπόν ότι δυσπιστεί αλλά θέλει να μάθη τι πρέπει να κάνη, πώς πρέπει να γίνη. Δηλ. τι εξαρτάται από αυτήν. Το αποδέχεται∙ αλλά και εξαρτάται από αυτήν.
«Καί ἀποκριθείς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ. Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σε καί δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι∙» Μεγαλοιώδες αγαπητοί μου! «Θά ἔρθη σέ σένα τό Πνεύμα το Άγιον. Καί θά σέ σκιάση ἡ δύναμη τοῦ ὑψίστου». Συνεπώς άλλο ο Ύψιστος, ἀλλο η δύναμη του Υψίστου και άλλο το Πνεύμα το Άγιον. Και πράγματι. Ὁ Ὕψιστος εἶναι ὁ Πατήρ. Ἡ δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἡ δύναμις τοῦ Πατρός, εἶναι ὁ Υἱός. Καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ήτοι θα έρθη αυτός προσωπικά, ο Άγιος Τριαδικός Θεός∙ θα έλθη, προσέξατέ το αυτό, θα έλθη. «Ἐπελεύσεται». Έρχομαι επί. Θα ἐλθη. Και τι άλλο ακόμη; «Ἐπισκιάσει». Θα σε επισκιάση. Θα ρθη από πάνω σου, θα σταθή μέσα σου. Συνεπώς είναι βουλή του Αγίου Τριαδικού Θεού η Εναθρώπηση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Ακόμη και κάτι άλλο. Είναι και έργον του Αγίου Τριαδικού Θεού η ενανθρώπηση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Και πράγματι, όπως κάποτε «εἶπεν ὁ Θεός καί ἐγένετο ὁ κόσμο, τό φῶς, ὁ οὐρανός, ὁ ἥλιος, ἡ ξηρά, τά φυτά, καί τά ζῶα», «ὁ Θεός εἶπεν καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τῆς ἀβύσσου». Εκεί ενεργεί και ως βουλή και ως ενέργεια ο εις Άγιος Τριαδικός Θεός. Και ο Πατήρ και ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο. Διότι ο Πατήρ θέλει και ενεργεί, ο Υιός θέλει και ενεργεί, το Πνεύμα το Άγιον θέλει και ενεργεί. Ο ένας Θεός θέλει και ενεργεί. Ο Θεός «εἶπεν» λέγει. Εκείνο το «εἶπεν», αυτό είναι, είναι ο Λόγος, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο πρόσωπον της Αγίας Τριάδος. Και το Πνεύμα που επεφέρεται επάνω της αβύσσου, είναι το Πνεύμα το Άγιον, που τρόπον τινά, σαν να θερμαίνει την δημιουργία, για να βγάλη από μέσα της την ζωή. Αλλά αυτή η δημιουργία, το σύμπαν ολόκληρο που γνωρίζομε, έπεσε, εφθάρη. Γιατί εισήλθε η αμαρτία. Και τώρα έρχεται πάλι ο άγιος Τριαδικός Θεός, να αναδημιουργήση την δημιουργία του ολόκληρη, να την ανακαινίση. Και η ανακαίνιση αυτή γίνεται όταν ο ίδιος, ο Άγιος τριαδικός Θεός αποφασίζει και ενεργεί, και μόνον το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό το απίθανον, αυτό το απίστευτο, αυτό που ανθρώπινη διάνοια ουδέποτε κατενόησε, ουδέποτε κατάλαβε, και ο διάβολος ουδέποτε εφαντάσθη, ποίον, ότι αυτός ο Θεός θα περιβληθή, το
δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, θα περιβληθή την δημιουργία Του, διά να εμφανιστή στην δημιουργία Του. Και επειδή η αρίστη μορφή εκ της κτίσης, ορατής δημιουργίας είναι ο άνθρωπος, ο Υιός του Θεού γίνεται άνθρωπος! Και ήρθε εις την γην. Ήρθε, και τώρα αναγγέλλεται η στιγμή αυτή προς την Θεοτόκον.
Εδώ υπάρχει όμως ένα λεπτό σημείο. Το λεπτό σημείο είναι: Θα αποδειχθή η Θεοτόκος; Διότι αγαπητοί μου η αποδοχή ή μη αποδοχή θα μπορούσε όχι βεβαίως να καταργήση αλλά να μεταθέση το σχέδιο του Θεού. Βεβαίως είναι γνωστή η ώρα της δευτέρας του Θεού παρουσίας, εις τον Θεόν. Αλλ’ αυτή είναι γνωστή όχι με την έννοια ότι ο Θεός ορίζει την ημέρα και λέγει «αὐτή θά εἶναι». Αλλά με την έννοια ότι απλώς είναι γνωστή. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εξαρτάται η Δευτέρα του Χριστού παρουσία από την στάση που θα πάρουν οι άνθρωποι επί της γης. Έτσι κι εδώ. Είναι αμετάκλητος η απόφαση του Θεού να γίνη άνθρωπος. Αλλά πότε θα γίνη άνθρωπος; Αυτό εξαρτάται από το πρόσωπον προς τον οποίον αποτείνεται τώρα ο άγγελος. Και είναι η Θεοτόκος. Αλήθεια, με κομμένη ανάσα θα πρέπει η ανθρωπότητα, αν μπορούσε να είναι εις τα θεωρεία, θα λέγαμε ως εις θέατρον, και να παρακολουθή τον διάλογον. Αλλά έγινε τόσο μυστικά. Να παρακολουθεί τον διάλογον της Θεοτόκου μετά του αρχαγγέλου, αλήθεια, θα δεχθή το πρόσωπον αυτό ή θα απορρίψη; Γιατί ποιός ευρέθηκε στο ύψος της αγιότητος και αρετής όπως η Μαρία; Θα δεχθή ή θα απορρίψη; Κι αν απορρίψη, αλλοίμονο, ποιος ξέρει πόσοι αιώνες πάλι θα πρέπει να περιμένη η ανθρωπότητα, για να επισκεφθή πάλι ο Θεός ένα πρόσωπον που θα έχη φθάσει εις αγιότητα; Γιατί ο Θεός δεν έκανε την Θεοτόκον αγία. Η Θεοτόκος έγινε η ιδία αγία. Είχε αρετή. Και εφοίτησεν χάριτας και δωρεάς ένεκα της αρετής της και αγιότητός της.
Και τι είπε η Θεοτόκος; Διότι έπρεπε να αναλάβη όλη την ευθύνην. Ποίαν ευθύνη; Όχι την ευθύνην της εγκυμοσύνης. Αστείο πράγμα. Ήτο μεμνηστευμένη. Θα έκανε παιδιά αργότερα, αν ζούσε, κατά φυσικόν τρόπο, με τον σύζυγό της. Αλλά τί ευθύνη; Την αγωγή; Αλλά ποία αγωγή; Θα υπήρχε θέμα αγωγής δια τον Ιησούν; Ποία ευθύνη; Την ευθύνη να μεγαλώση το παιδί; Αστείο πράγμα κι’ αυτό. Όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνουν παιδιά. Ω, αγαπητοί! Ανέλαβε μίαν ευθύνην την οποία δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να αναλάβουν. Διότι όταν της δίνεται το χαρούμενο αυτό μήνυμα, ταυτοχρόνως συνοδεύεται με ένα γεγονός. Αυτό που μάλιστα κατά περίεργη σύμπτωση γιορτάζομε σήμερα. Η μετοχή της εις το μυστήριον του Σταυρού! Αυτό ποιός δύναται να το αναλάβη; Μόνος ο Υιός το ανέλαβε. Και τί είπε; «Πάτερ μου, θα αναλάβω την ευθύνη του Σταυρού». Τώρα, κατά μυστικόν τρόπον, αναλαμβάνει και η Θεοτόκος, αυτόν τον Σταυρόν. Εάν σας έλεγαν ότι θα πρέπει να φέρετε σε πέρας μία αποστολή, αλλά θα περάσετε από σταυρό, θα την φέρατε εις πέρας; Αλλ’ η Θεοτόκος απήντησε: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου» Να, είμαι η δούλη του Κυρίου∙ ας μου γίνη όπως το λες. Τί; Να εγκυμονήσω; Να συλλάβω; Να φέρω στον κόσμο τον Υιόν του Θεού; Ναι. Και κάτι περισσότερο. Και να φέρω και τον Σταυρόν. Και να μην νομισθή ότι φιλολογώ, σας λέγω εκείνο που είπε ο Συμεών 40 ημέρες αργότερα, μετά την γέννηση του Ιησού, «από τήν ψυχή σου, ρομφαία, σπαθί θά περάση, πού θά σέ κατακόψη». Είναι ακριβώς η μετοχή της εις το πάθος του Σταυρού. Δεν μετείχε μόνον ο Υιός της. Μετείχε και η ίδια. Κατά μυστικόν τρόπον!
Αγαπητοί, κατά παρόμοιο τρόπο, ο κάθε πιστός φέρει μέσα στην ψυχή του τον Ιησούν, που γεννάται, όταν ακούη τον λόγο του, τον λόγο του Ιησού και γεννιέται μέσ’ στην καρδιά όταν τον συλλαμβάνη, μια ξεχωριστή ακοή. Είναι η ακοή της ψυχής, που υπάρχει μια ιδιαιτέρα κατανόηση. Και τότε, συλλαμβανόμενος ο λόγος του Θεού, γεννιέται μέσ’ καρδιά, κι’ αρχίζει, όπως η εγκυμονούσα γυναίκα καταλαβαίνει μέσα στην κοιλιά της το παιδί που κυείται, που σκιρτά, που κλωτσά, έτσι και ο πιστός αρχίζει να καταλαβαίνη μέσ’ την καρδιά του τον συλληφθέντα και κυοφορούμενον Λόγον. Τον Υιόν του Θεού, τον Ιησούν Χριστόν. Αλλά ταυτόχρονα αναλαμβάνει και μία ευθύνη. Την μετοχή του εις τον σταυρόν. Ταυτοχρόνως. Αυτά τα δύο πράγματα, δεν χωρίζουν ποτέ. Για να φθάση ο άνθρωπος, ο πιστός, στην Ανάσταση. Και στην σωτηρία. Δεν υπάρχει η σωτηρία, παρά μόνο όταν περάσης από μια τέτοια κύηση και από έναν τέτοιο σταυρό. Αυτό ακριβώς απεδέχθη η Θεοτόκος, όταν αγαπητοί μου είπε «ἰδού η δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου». Παγκόσμιο λοιπόν το γεγονός σήμερα αγαπητοί. Παγκόσμιο το γεγονός που γιορτάζει η Εκκλησία μας. Ας δοξάσωμε τον Θεόν μ’ όλη την δύναμη της ψυχής μας, που έφθασε, αν μπορούμε να το συλλάβωμε αυτό, και θα πρέπει πάντα να το μελετούμε διαρκῶς, που επήρε ο Θεός την μεγάλην, ούτως ειπείν, απόφαση να γίνη άνθρωπος. Να έρθη
ανάμεσά μας. Το συλλαμβάνομε το μέγεθός του. Είναι ακατανόητο. Είναι ασύλληπτο. Και όμως πραγματικό.
Ας προσπαθήσωμε αυτή την πραγματικότητα την αίτιον της μεγάλης μας χαράς και της λυτρώσεως, την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Εκείνη εστάθη η αιτία. Εκείνη, ο μεγάλος αίτιος. Ας την τιμήσωμε, ας την δοξάσωμε, κι όταν υμνούμε και δοξάζωμε την Θεοτόκον, ο ύμνος και η τιμή η δόξα προς αυτήν αντανακλά, εις αυτόν τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Ο Θεός να σας ευλογή.
2α ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».
Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda
🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk
🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E
🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1
🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
