†. «Καὶ ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαὴλ καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ -τοῦ πολεμῆσαι μετὰ τοῦ δράκοντος· καὶ ὁ δράκων ἐπολέμησε καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἴσχυσεν, οὐδὲ τόπος εὑρέθη αὐτῷ ἔτι ἐν τῷ οὐρανῷ.» (Αποκ. 12, 7 - 8)
Όπως θα ενθυμείσθε από την περασμένη φορά ο διάβολος κατεδίωξε την γυναίκα η οποία είναι η Εκκλησία και κατέφυγεν εις τήν έρημον κι εκεί έμεινεν 1.260 ημέρες.
Συνεχίζει το ιερόν κείμενον καί μάς λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής ότι έγινε πόλεμος εις τόν ουρανόν, μεταξύ του Μιχαήλ του Αρχαγγέλου,τών αγγέλων των υπολοίπων, καί τοῦ δράκοντος μαζί με τους δικούς του αγγέλους, τοὺς δαίμονες. Και δεν ηδυνήθη να νικήση ο δράκων, ο διάβολος και δεν ευρέθηκε πλέον τόπος γι' αυτόν εις τόν ουρανόν.
Είναι αξιοσημείωτον ότι λαβαίνει χώρα πόλεμος εἰς τόν ουρανόν μεταξύ τών δυνάμεων του κακού καί τού καλού. Πρέπει όμως εξ αρχής να διασαφήσωμε ότι δεν πρόκειται περί τής γνωστικής θέσεως πολέμου μεταξύ των αρχών του Καλού και του Κακού. Δηλ.μέ τήν έννοια, ότι εδώ έχομε, μέ τήν ἐννοια τήν φιλοσοφικήν, τής φιλοσοφικής αρχής, τό καλόν καί τό κακόν. Τό οποίο πίστευαν όλοι οι διαρχισταί καί οι γνωστικοί. Δεν έγινε πόλεμος στον ουρανό μεταξύ του καλού και του κακού μέ τήν έννοια τήν γνωστικής. Τό κακό δεν έχει ουσία. Καί δέν είναι δημιούργημα του Θεού. Πολύ δέ περισσότερο το κακό δεν είναι ούτε αυθύπαρκτον ούτε αιώνιον. Πρόκειται περί αγαθών κτισμάτων, των αγγέλων που μέρος αυτών, μέ τήν ίδια τους τήν προαίρεση ζήτησαν να αυτοθεοθούν και εχωρίσθησαν από τον Θεό. Τό κακόν λοιπόν δεν υπάρχει στην ουσία, αλλά υπάρχει στην προαίρεση. Κανένα δημιούργημα δέν είναι κακόν. Πάν κτίσμα Θεού καλόν καί ουδέν απόβλητον. Αλλά, υπάρχει στην προαίρεση. Μέρος λοιπόν των αγγέλων εζήτησαν να αυτοθεοθούν κι έτσι έχωρίσθησαν από τόν Θεόν. Ο χωρισμός όμως αυτός του σατανά καί τών αγγέλων του, δεν ήτο παθητικός, αλλά ήτο επιθετικός κατά του Θεού. Γι' αυτό και λέγεται ο αρχάγγελός των "Σατάν." Είναι Εβραϊκή λέξις καί θά πή ο αντικείμενος εις τόν Θεόν. Αυτός που αντίκειται εις τόν Θεόν. Ο σατανάς πλέον και οι ακολουθήσαντες αυτόν άγγελοι, έχασαν τήν θεοειδή των κατάστασιν, έμειναν σκοτεινοί καί δέν είχαν πλέον καμμίαν θέσιν εις τόν ουρανόν.
Αλλ' εκτός αυτού, οι φωτεινοί άγγελοι, οι θεοειδείς, που έμειναν εις τό αγαθόν, δέν μπορούσαν να υπομείνουν τών σκοτεινών αγγέλων, επειδή δεν υπάρχει μετοχή καλού και κακού, όπως λέγει ο Απ. Παύλος, Φωτός καί σκότους. Γι' αυτό και εξεδίωξαν από τον ουρανόν τόν αποστατήσαντα αρχάγγελον μαζί με τους αγγέλους του. Αυτή είναι η πρώτη πτώσις του σατανά. Καί τόπος, όπως βλέπουμε, μάς λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής, τόπος δεν υπήρχε πλέον εις τόν ουρανόν. Καί έπεσεν εις τήν γήν.
Υπάρχει και δευτέρα πτώσις του σατανά. Είναι αυτή που επήλθε διά του σταυρικού θανάτου του Ιησού Χριστού. Μάς λέγει πολύ ωραία ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας:
"Καί ταύτα τή τε πρώτη του διαβόλου εξ αλαζονείας καί φθόνου εκπτώσει τής αγγελικής τάξεως, τή τε διά τού Δεσποτικού σταυρού καθαιρέσει αρμόζειν δύναται· ότε, καθώς φησίν ο Κύριος, ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται, καί της αρχαίας τυραννίδος εκβέβληται."
Δηλ. ότι, όταν ο Χριστός εσταυρώθη πραγματικά, ο άρχων του κόσμου τούτου εβλήθη έξω. Δηλ. δευτέρα πτώσις του σατανά.
Υπάρχει και τρίτη πτώσις, καί ήττα του σατανά, όταν θα επανέλθη ο Χριστός εις τόν κόσμον, καί όπως λέγει τό βιβλίο της Αποκαλύψεως, στο 20ο κεφ. στ. 10 «καὶ ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτοὺς ἐβλήθη εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ θείου, ὅπου καὶ τὸ θηρίον καὶ ὁ ψευδοπροφήτης, καὶ βασανισθήσονται ἡμέρας καὶ νυκτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.» Δηλ. οριστική πλέον πτώσις, συντριβή του σατανά,εις τούς αιώνας των αιώνων. Έχομε λοιπόν αυτές τις τρείς πτώσεις του σατανά. Η πρώτη όταν έπεσε από τόν ουρανό θέλοντας να αυτοθεοθή, η δευτέρα όταν νικάται ο θάνατος και η αμαρτία, το κεντρί τής αμαρτίας επιφέρει τον θάνατον. Ενίκησε, κατά τόν Απ. Παύλο, ο Χριστός μέ τόν Σταυρό του τον θάνατοῦ καί τόν Αδην καί τόν διάβολον, και η οριστική συντριβή του είναι στα έσχατα πλέον, όταν θα βληθή εις τήν γέεναν του πυρός. Εκεί που λέγει ο ίδιος ο Κύριος στο 25 κεφ. Ματθ. στ. 41 «πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.» Δηλ. πηγαίνετε εις τήν κόλασιν μαζί με τον διάβολο, πού γι' αυτόν ετοιμάστηκε η κόλαση και διά τους αγγέλους του, τούς δαίμονες. Είναι η οριστική πτώση και η συντριβή του σατανά.
Αλλά αυτή η τελευταία οριστική πτώσις αναφέρεται και από τον προφήτη Ησαΐα, κατά έναν πολύ ζωηρό τρόπον. Ησαΐας 27, 1, λέγει εκεί, μάλιστα αν θέλετε στην έκδοση της "ΖΩΗΣ" Π.Δ., που είναι, κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις, εκεί υπάρχει και ένα σκίτσο, τού δράκοντος μέσα εις τά νερά καί πώς έρχεται η ρομφαία τού Θεού να φονεύση τον δράκοντα. Είναι μια φοβερή εικόνα. Όσοι έχετε Π.Δ. μέ ερμηνευτική απόδοση του Κολιτσάρα, αυτό θά τό δήτε εκεί. Σας διαβάζω τήν προφητεία:
«Ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐπάξει ὁ Θεὸς τὴν μάχαιραν τὴν ἁγίαν καὶ τὴν μεγάλην καὶ τὴν ἰσχυρὰν ἐπὶ τὸν δράκοντα ὄφιν φεύγοντα, ἐπὶ τὸν δράκοντα ὄφιν σκολιὸν καὶ ἀνελεῖ τὸν δράκοντα.»
Τότε, λέγει, την ημέρα εκείνη θα φέρη, θά καταφέρη, την αγίαν, μεγάλην και ισχυράν μάχαιραν ο Θεός, δηλ. αναλώση, όπως λέγει στην πρός θεσ/νικείς ο Απ. Παύλος, τόν Αντίχριστον καί τόν διάβολον, ο Θεός, ο οποίος δράκων θα φεύγη, λέει, θα τον κυνηγάει τροπον τινά ο Θεός τόν δράκοντα, κι αυτός θα φεύγη. Πού θα φεύγη; Όταν ο Κύριος είδε το κήρυγμά Του ν' ακούεται και να πιστεύεται εις τήν γήν, είπε, όταν οι εβδομήκοντα γύρισαν και του είπαν «Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου.» Κύριε, καί τά δαιμόνια στ' όνομά σου υποτάσσονται. Τότε ο Κύριος είπε: «ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα» Είδα τόν Σατανά να πέφτη σαν αστραπή από τον ουρανό. Πού θα φεύγη λοιπόν ο διάβολος; Κατ' ευθείαν γιά τήν κόλαση. "ἐπὶ τὸν δράκοντα ὄφιν σκολιὸν καὶ ἀνελεῖ τὸν δράκοντα". Και θα καταστρέψη, φονεύση τον δράκοντα. Είδατε; Οφις, σκολιός.
Είναι αξιοπρόσεκτον ακόμα ότι ο αρχάγγελος Μιχαήλ, είναι ο προστάτης και ο πρεσβευτής υπέρ του Ισραήλ. Το βρίσκομε αυτό εις το βιβλίο του Δανιήλ, αλλά ακόμα το βλέπομε παί στήν Κ.Δ. στην επιστολή του Ιούδα του Αδελφοθέου, στιχ. 9. «ὁ δὲ Μιχαὴλ ὁ ἀρχάγγελος, ὅτε τῷ διαβόλῳ διακρινόμενος διελέγετο περὶ τοῦ Μωϋσέως σώματος, οὐκ ἐτόλμησε κρίσιν ἐπενεγκεῖν βλασφημίας, ἀλλ᾿ εἶπεν· ἐπιτιμήσαι σοι Κύριος.» Όμως εδώ βλέπομε, στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, ότι ο αρχάγγελος Μιχαήλ, φέρεται ως υπερασπιστής καί του νέου Ισραήλ. Δηλ. τής Εκκλησίας.
Ακόμη είναι αξιοσημείωτον ότι ο Θεός πολεμά τόν Σατανά διά των αγγελικών του δυνάμεων. Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι πιστοί είναι κάτω από την συνεχή προστασία των ουρανίων δυνάμεων. Γι' αυτό και ο κάθε πιστός –πιστεύουμε όλοι– ο κάθε πιστός, όπως μας το αποκάλυψε ο Κύριος, έχει τον άγγελό του τόν φύλακα. Ο Χριστός μας το είπε αυτό. Έχει τόν άγγελό του τόν φύλακα. Ο οποίος άγγελό του τόν προστατεύει. Βεβαίως δεν είναι μηχανιστική η επέμβασις του προσωπικού μας αγγέλου. Εάν θέλομε ν' αμαρτήσωμε, αμαρτάνομεν. Αλλά ο άγγελος μάς προστατεύει από κείνο που εμείς δεν θα θέλαμε.
«καὶ ἐβλήθη ὁ δράκων, -ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν, καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ ἐβλήθησαν.» (Αποκ. 12,9)
Εβλήθη ο δράκων, έπεσε πάνω στην γή· ο όφις ο μέγας ο αρχαίος. Προσέξτε εδώ παρακαλώ ονόματα κατά συσσώρευσιν του Διαβόλου. Λέγεται δράκων ο μέγας, διότι έτσι εμφανίζεται εις τό όραμα που βλέπει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ονομάζεται ακόμη όφις αρχαίος, διότι υπαινίσσεται η παρουσία του στην ιστορία των πρωτοπλάστων. Όταν ως όφις εις τόν Παράδεισον επλάνησε τούς πρωτοπλάστους. Ακόμη ονομάζεται Διάβολος, διότι διαβάλει τόν Θεόν εις τούς πρωτοπλάστους. Τί είπε εις τούς πρωτοπλάστους; Ο Θεός σάς είπε νά μήν δοκιμάσετε από τον καρπόν τούτου τού δέντρου, διότι σάς φθονεί ο Θεός. Και δέν θέλει να γίνεται θεοί, όπως εκείνος. Από εκείνο που έπασχε αυτό και υπέβαλε στους πρωτοπλάστους. Γι' αυτό ονομάζεται Διάβολος. Διότι διαβάλλει τόν Θεόν εις τούς πρωτοπλάστους. Λέγεται και Σατανάς, διότι είναι, όπως σας είπα προηγουμένως, αντικείμενος εις τόν Θεόν. Αντίδικος, κατήγορος του Θεού.
Ταυτοχρόνως όμως με την έκθεση αυτών των κατά συσσώρευσιν ονομάτων του διαβόλου, αναφέρεται καί τό κύριον έργον του Σατανά, πού μέ τήν πτώση του δημιουργεί επάνω στην γή. Καί είναι η παραπλάνησις ολοκλήρου της οικουμένης από τήν θεογνωσία καί τίς άγιες αρετές.
Θα ήθελα όμως να σάς έλεγα, ότι, λέγοντας όλα αυτά, θα παρακαλούσα να μην πτοηθήτε. Ο διάβολος είναι φοβερός, αλλά είναι νικημένος. Είναι τόσο νικημένος ώστε καί μόνο γιατί θα επικαλεσθούμε το όνομα του Ιησού Χριστού, τρέπεται εις φυγήν. Αν μου πήτε ότι μπορεί να κρατώ τόν σταυρό στα χέρια μου, καί νά μέ ανατρέψη ο διάβολος, θά σάς απαντούσα. Όπως ακριβώς πάρα πολλοί φορούν σταυρό στον λαιμό τους κι όμως παθαίνουν κακό, διότι δεν πίστεψαν στην δύναμη του Τιμίου Σταυρού. Έτσι ο διάβολος, κι αν ακόμα τον σταυρό κρατούμε, μάς εμπαίζει όταν δεν έχομε πιστέψει εις την μεγάλη υπόθεση του Τιμίου Σταυρού. Δεν έχομε πιστέψει στην θυσία του Χριστού, Όταν επί παραδείγματι λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένας φιλόσοφος, πέστε μου τότε ο διάβολος τί θά κάνη; Μάς εμπαίζει στα χέρια του. Ας κρατούμε τον Τίμιο Σταυρό. Φοβερός είναι ο Σταυρός όταν έχομε πίστη εις τήν δύναμη, το περιεχόμενο του Τιμίου Σταυρού.
Αλλά και κάτι ακόμη, θέλετε να δήτε πόσο ανίσχυρος είναι ο πανίσχυρος διάβολος; Μπροστά στο όνομα του Ιησού Χριστού; Λέει ο ιερός Χρυσόστομος: Δεν έχει το δικαίωμα ούτε στα γουρούνια να μπή. Γι' αυτό και ζήτησε άδεια. Και παρεκάλεσαν τον Κύριον, ο διάβολος, οι δαίμονες, παρεκάλεσαν τον Κύριον νά μήν τούς στείλη εις τον Αδην, νά μήν τούς στείλη εις την κόλαση, αλλά τί, να εισέλθουν μέσα εις τήν αγέλη τών χοίρων. «καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν πάντες οἱ δαίμονες λέγοντες· πέμψον ἡμᾶς εἰς τοὺς χοίρους, ἵνα εἰς αὐτοὺς εἰσέλθωμεν.» (Μαρκ. 5, 12) Εάν λοιπόν δέν έχει ο διάβολος τό δικαίωμα, ούτε στα ζώα, όπως είναι οι χοίροι να μπή και να επιφέρη ζημία, πόσο περισσότερο θα μπορούσε να μπή καί νά κάνη ζημιά εις τήν εσφραγισμένην εικόνα τού Θεού, που είναι ο άνθρωπος. Μή φοβόμαστε λοιπόν,αλλά τί, πρέπει να ετοιμαστούμε έχοντας τήν προϋπόθεση, της βαθείας συνειδήσεως του έργου του Χριστού, να πολεμήσωμε τον διάβολον. Χωρίς να σας εξηγήσω σάς διαβάζω αυτό που λέγει στην προς Εφεσίους ο Απ. Παύλος, 6, 10 - 13. «Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι.»
Αυτά αγαπητοί μου μάς παραγγέλει ο Απ. Παύλος. Νά σάς τό πώ με δυό λόγια.Να ντυθούμε τον Θεό για να παλαίψουμε τον διάβολο, πού δέν είναι άνθρωπος, δέν είναι σάρκα καί αίμα, αλλά είναι αυτές οι πονηρές δυνάμεις αυτά τα πονηρά πρόσωπα, που μετέρχονται πάσαν μεθοδείαν γιά νά μάς τρικλοποδίσουν και να μας ρίξουν κάτω. Καί συνεχίζει ο ιερός Ευαγγελιστής.
«καὶ ἤκουσα φωνὴν μεγάλην ἐν τῷ οὐρανῷ λέγουσαν· ἄρτι ἐγένετο ἡ σωτηρία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ, ὅτι ἐβλήθη ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, ὁ κατηγορῶν αὐτῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἡμέρας καὶ νυκτός.» (Αποκ. 12, 10)
Ηκουσα φωνή μεγάλη στον ουρανό να λέγη: Μόλις τώρα έγινε η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού μας και η εξουσία του Χριστού, ότι πετάχτηκε αυτός που κατηγορεί τους αδελφούς μας ενώπιον του Θεού μέρα νύχτα.
Ποιά είναι αυτή η μεγάλη φωνή; Είναι η φωνή των 24ρων πρεσβυτέρων καί τῶν δικαίων καί τῶν μαρτύρων εις τόν ουρανόν εις τήν θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν, και αποτείνεται πρός τα θύματα του διαβόλου, πού είναι εκείνου πού εμαρτύρησαν γιά τόν Χριστόν. Καί τί λέγει αυτή η φωνή των δικαίων; Ότι μόλις τώρα, –προσέξτε– ἄρτι ἐγένετο ἡ σωτηρία. Μόλις τώρα. Πότε; Πού ο διάβολος ενικήθη εις τον ουρανόν καί επραγματώθη η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού μας και η εξουσία του Χριστού Του.
Αυτά τα τέσσερα ουσιαστικά, σωτηρία, δύναμις, βασιλεία και εξουσία, όπως αντιληφθήκατε, εκφέρονται ενάρθρως. Με άρθρο. Γιά να δηλώσουν ότι ήσαν καταστάσεις γνωστές εις τούς αγίους του ουρανού. Και αναμενόμενες. Καί τώρα μόλις, μέ τήν πτώση του διαβόλου πραγματοποιούνται. Μην ξεχνάτε, οι προφήται και οι δίκαιοι της Π.Δ., μήν τό ξεχνάτε, ότι ήσαν θύματα του διαβόλου, του Άδου, και ανέμενον πότε θα έρθη αυτή η ημέρα, η ώρα, πότε θα έρθη αυτή η σταυρική στιγμή του Χριστού γιά νά δώση την λύτρωση σ' αυτούς που ήσαν εις τον Αδη. Εκείνοι που επροφήτευσαν γιά τόν Χριστόν, τό ολιγώτερον είχαν να περιμένουν. Επίστευαν, προσδοκούσαν. Καί τώρα που βρέθηκαν στον Παράδεισον, είδαν ότι πραγματώθηκε πλέον εκείνο το οποίο περίμεναν, γι' αυτό και ξεσπούν σ' αυτόν τον αλαλαγμόν, σ' αυτήν την ευχαριστίαν πρός τόν Θεό.
Μας κάνει εντύπωση πώς εδώ εμφανίζεται ο διάβολος ως κατήγορος τών ανθρώπων και μάλιστα τών πιστών. Ο κατήγορος των αδελφών μας ημέρας και νυκτός. Κάνει εντύπωση. Παρακαλώ προσέξτε μας ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτό καί ἔχει ἐν τό θέλετε και πολλή πρακτική αξία και σημασία.
Κατ' αρχάς πρό της σταυρικής θυσίας του Χριστού, φαίνεται ότι ο διάβολος είχε είσοδον και εις αυτόν τον ουρανόν. Αυτή δέ η πτώση του από τον ουρανό, δέν ήτο ούτε απόλυτος ούτε οριστική. Διότι ακόμα καί μέ τόν σταυρό δεν είναι απόλυτος και οριστική. Η οριστική θα είναι μέ τήν δευτέρα του Χριστού παρουσία, φαίνεται λοιπόν ότι κατά τήν πρό τήν πτώση του, όταν υπερηφανεύθη και έγινε ο πόλεμος Μιχαήλ καί σατανά, εξεδιώχθη από τον ουρανό, αλλά φαίνεται ότι δεν απεκλείετο τελείως κάποια είσοδός του εις τόν ουρανό. Όλα αυτά που λέμε, μια μικρή παρένθεση, δεν καταλαβαίνομε τίποτα. Ούτε τί είναι ο ουρανός, ούτε πώς είναι ο ουρανός, ούτε αυτό που λέμε ότι είχε κάποια είσοδο στον ουρανό, αγαπητοί μου αυτά είναι τα μυστήρια του ουρανού, τα οποία εύκολα δεν μπορούμε οπωσδήποτε να κατανοήσωμε.
Ωστόσο φαίνεται αυτό εις το βιβλίο του Ιώβ στο 1ο Κεφ. Λέγει: «Καὶ ἐγένετο ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη, καὶ ἰδοὺ ἦλθον οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ παραστῆναι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ ὁ διάβολος ἦλθε μετ᾿ αὐτῶν.» (Ιώβ. 1, 6)
Καί νά λέγει, έγινε κάποια μέρα που ήλθαν οι άγγελοι του Θεού να παρασταθούν ενώπιον του Θεού, ήλθε και ο διάβολος μαζί τους. Έτσι διαβάζομε στο 1ο Κεφ. τού βιβλίου του Ιώβ.
Αλλά πώς όμως και γιατί ο διάβολος κατηγορεί εδώ τους πιστούς, φθονεί τους πιστούς καί τούς κατηγορεί ότι μένουν πιστοί στο Θεό από ελατήρια ωφελιμιστικά. Δηλ. ατομικιστικά. Το βλέπομε εις τήν περίπτωση του Ιώβ. Έρχεται ο διάβολος και του λέγει ο Θεός. " Λοιπόν τί είδες γυρνώντας την οικουμένην; Είδες τόν δούλο μου τόν Ιώβ, πόσο με λατρεύει και πόσο μέ τιμά;" " Ναί, λέγει, φθονερά και χαιρέκακα διάβολος. Ναί, σε τιμά και σε λατρεύει γιατί τον έκανες πλούσιο και ευτυχή. Αφαίρεσέ του τ' αγαθά πού του έδωσες καὶ θὰ δής εάν θα σε λατρεύει. θά δής πού θα φθάση." Καί τί λέγει ο Θεός; "Σου δίνω τήν άδεια να του αφαιρέσης τα αγαθά." Γιά να αποκαλύψη ο καρδιογνώστης Θεός, ότι τα ελατήρια του Ιώβ ήσαν αγνά.
(Ιώβ. 1, 7)
«καὶ εἶπεν ὁ Κύριος τῷ διαβόλῳ· πόθεν παραγέγονας; καὶ ἀποκριθεὶς ὁ διάβολος τῷ Κυρίῳ εἶπε· περιελθὼν τὴν γῆν καὶ ἐμπεριπατήσας τὴν ὑπ᾿ οὐρανὸν πάρειμι.»
Ο Κυριος είπεν στον διάβολον· “από που έχεις έλθει;” Ο διάβολος απεκρίθη και είπεν· “αφού περιήλθαν όλην την γην και περιεπάτησα εις ολόκληρον την υπό τον ουρανόν, ήλθα εδώ”.
(Ιώβ. 1, 8)
«καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Κύριος· προσέσχες τῇ διανοίᾳ σου κατὰ τοῦ παιδός μου Ἰώβ, ὅτι οὐκ ἔστι κατ᾿ αὐτὸν ἐπὶ τῆς γῆς, ἄνθρωπος ἄμεμπτος, ἀληθινός, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος;»
Ο Κυριος τον ηρώτησεν· “έστρεψες τον νουν σου και έδωσες προσοχήν στον δούλον μου τον Ιώβ, δια να ίδης ότι δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος αρετής όμοιος προς αυτόν επάνω εις την γην, άμεμπτος, ακέραιος, ευσεβής, ξένος και αμέτοχος προς κάθε πονηρόν και αμαρτωλόν έργον;”
(Ιώβ. 1, 9)
«ἀπεκρίθη δὲ ὁ διάβολος καὶ εἶπεν ἐναντίον τοῦ Κυρίου· μὴ δωρεὰν Ἰὼβ σέβεται τὸν Κύριον;»
Ο διάβολος απήντησε και ειπέ προς τον Κυριον· “μήπως δωρεάν και χωρίς αμοιβάς αυτός σέβεται σε τον Κυριον;
(Ιώβ. 1, 10)
«οὐ σὺ περιέφραξας τὰ ἔξω αὐτοῦ καὶ τὰ ἔσω τῆς οἰκίας αὐτοῦ καὶ τὰ ἔξω πάντων τῶν ὄντων αὐτοῦ κύκλῳ; τὰ δὲ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ εὐλόγησας καὶ τὰ κτήνη αὐτοῦ πολλὰ ἐποίησας ἐπὶ τῆς γῆς.»
Οχι βέβαια. Συ, με την παντοδύναμον προστασίαν σου, ως με ασφαλή και απαραβίαστον φραγμόν, δεν περιεφρούρησες και περιφρουρείς τα περί αυτόν και όσα υπάρχουν εις την οικίαν του και όλα τα εξωτερικά του πράγματα ολόγυρα; Και επί πλέον όλα τα έργα των χειρών του τα έχεις ευλογήσει και εις μεγάλον αριθμόν έχεις πληθύνει τα ζώα του εις την χώραν του.
(Ιώβ. 1, 11)
«ἀλλὰ ἀπόστειλον τὴν χεῖρά σου καὶ ἅψαι πάντων, ὧν ἔχει· ἦ μὴν εἰς πρόσωπόν σε εὐλογήσει.»
Αλλα άπλωσε το χέρι σου, έγγισε και αφαίρεσε όλα αυτά, που έχει, και τότε ασφαλώς θα δυσφορήση και θα σε βλασφημήση κατά πρόσωπον”.
(Ιώβ. 1, 12)
«τότε εἶπεν ὁ Κύριος τῷ διαβόλῳ· ἰδοὺ πάντα, ὅσα ἐστὶν αὐτῷ, δίδωμι ἐν τῇ χειρί σου, ἀλλ᾿ αὐτοῦ μὴ ἅψῃ. καὶ ἐξῆλθεν ὁ διάβολος ἀπὸ προσώπου Κυρίου.»
Τοτε ο Κυριος είπεν στον διάβολον· “ιδού, όλα όσα έχει, τα παραδίδω εις την εξουσίαν σου. Αυτόν όμώς τον ίδιον δεν θα τον εγγίσης καθόλου”. Ο διάβολος έφυγεν από έμπροσθεν του Κυρίου.
(Ερμηνευτική απόδοση : Ιωάννης Κολιτσάρας)
Ώστε λοιπόν τί βλέπομε εδώ; Ότι ο διάβολος κατηγορεί τον Ιώβ επειδή φθονεί. Και λέγει στον Θεό ότι τα ελατήρια του πιστού Ιώβ είναι ωφελιμιστικά, είναι ατομικιστικά, είναι εγωιστικά. Μόνο και μόνο για να εξασφαλίση από τόν Θεόν τήν ευτυχία του. Δεν ξέρω βέβαια άν, γιά πολλούς από μάς, ο διάβολος θα μπορούσε νά τό πή αυτό. Φοβούμε ότι θα είχε δίκιο. Το φοβούμαι πολύ. Διότι πόσοι είναι εκείνοι που ανάβουν το κερί τους καί πάνε στην Εκκλησία, μόνο και μόνο γιατί θα ήθελαν από τόν Θεό νά μήν στερηθούν τ' αγαθά Του. Φτωχό ελατήριο.
Αλλά, εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι ο διάβολος κατηγορεί τους αγίους εις τόν Θεόν. Καί λέγει ότι δεν αξίζουν τίποτε, τα ελατήριά τους είναι ψεύτικα. Κατηγορεί βεβαίως περισσότερο εκείνους οι οποίοι απομακρύνθηκαν από τόν Θεόν, μόνο και μόνο γιά νά χαρή. Γιά τήν τιμωρία τους να χαρή πραγματικά. Και να ματαιώση έτσι το έργον τής δημιουργίας του ανθρώπου. Χαίρεται. Βλέπει κάποιον που αμαρτάνει, καί λέγει τότε εις τόν Θεόν: Τόν είδες;" Πολύ δέ παραπάνω εάν αυτός είναι βαπτισμένος. Είναι πιστός. Τον είδες; Ο ίδιος τρικλοπόδισε, ο ίδιος έριξε τόν πιστόν κάτω. Και μετά λέγει εις τόν Θεόν τόν είδες;" "Νάτος ποιός είναι ο πιστός σου, ο δούλος σου." Και όταν ο Θεός τιμωρεί τον αμαρτωλόν, ο διάβολος χαίρεται γι' αυτό. Είναι δηλ. τί νά πώ; Να μιλήσω για ψυχολογία του διαβόλου; Μπορεί να μπή η ψυχολογία του διαβόλου κάτω από έρευνα; Δεν μπορούμε να την ερευνήσωμε αυτή, δέν μπορούμε νά τήν περιγράψωμε. Είναι κάτι φοβερό. Μιά εικόνα έχομε από τους χαιρέκακους καί φθονερούς ανθρώπους, πού είναι πραγματικά όργανα του σατανά.
Ώστε λοιπόν, ο διάβολος εδώ έτσι κινείται. Αλλά, ακόμη και κάτι που είναι πάρα πολύ σοβαρό, και το οποίο όπως θα δήτε, ασφαλώς ενδιαφέρει ὁλους. Αυτό που ενδιαφέρει αγαπητοί μου όλους είναι το εξής: Όταν ο κάθε άνθρωπος φεύγει μέ τόν θάνατον από την παρούσα ζωή, η ψυχή του συναντά αυτόν τον κατήγορον διάβολον. Αυτό είναι το πολύ σημαντικό. Δέν υπάρχει κανένας άνθρωπος, μά κανένας άνθρωπος, πού νά μήν συναντήση όταν φύγη από την παρούσα ζωή η ψυχή του, τον κατήγορον διάβολον. Το βλέπομε αυτό στην περίπτωση του Μωυσέως, πού μάς αναφέρει ο άγιος Ιούδας ο Αδελφόθεος στην επιστολήν του, ότε διελέγετο, λέγει ο αρχάγγελος Μιχαήλ, όταν δηλ. συζητούσε μέ τόν διάβολον γιά τό σώμα του Μωυσέως και ο διάβολος επέμενε, δέν ξέρομε τί, διά τό σώμα του Μωυσέως, επειδή είχε, επειδή είχε, μίαν κατηγορίαν ο διάβολος. Η κατηγορία ποιά ήταν; Ακούσατε, ο δίκαιος Μωυσής, ο Μωυσής ο θεόπτης, που ουδέποτε άνθρωπος είδε τόσο κοντά τόν Θεό. Αυτός πού μιλούσε καί είχε τόν Θεό σαν φίλο. Τόν κατηγορεί ο διάβολος για ένα αμάρτημά του. Πού εσκότωσε τον Αιγύπτιο στην Αίγυπτο. Καί τόν έθαψε στην άμμο. Το ακούτε; Βεβαίως δεν δικαιώθηκε ο διάβολος, αλλά εδώ βλέπομε ότι ο αρχάγγελος Μιχήλ διασώζει την κατάσταση λέγοντας μόνο εις τον διάβολον –εξ' άλλου το παράδειγμα του αγίου Ιούδα δεν είναι παρά να σημειώση το θέμα της βλασφημίας– επιτιμήσει σε Κύριος, άντε φύγε από δω, του λέγει, να σε μαλλώση ο Κύριος. Δέν τόν υβρίζει τον διάβολον. Εκεί εξυπηρετεί το θέμα της βλασφημίας. Αλλά είδατε όμως ότι ο διάβολος είναι κατήγορος; Πιστεύετε ότι ο διάβολος θα μπορούσε να ελέγξη, να έρθη να ελέγξη τόν Χριστόν; Και τί του είπε ο Χριστός; Ιωάννης 14, 30. « οὐκέτι πολλὰ λαλήσω μεθ᾿ ὑμῶν· (δεν θα μιλήσω πολλά μαζί σας) ἔρχεται γὰρ ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν·» Έρχεται σε μένα ο άρχων του κόσμου. Καί τί έρχεται; Νά μέ ελέγξη. Να μου πή έκανες εκείνη κι εκείνη τήν αμαρτία. Αλλά εν εμοί ουκ έχει ουδέν. Δέν βρίσκει τίποτα. Αλλ' αυτό μόνο ο Χριστός μπορούσε να το πή. Βλέπετε λοιπόν ότι ο διάβολος έρχεται να ελέγξη τις πράξεις του κάθε ανθρώπου, όταν φεύγει από την παρούσα ζωή;
Και κάτι ακόμη θαυμαστόν. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος εις τόν 7ον λόγο του μάς διασώζει το εξής περιστατικό. Ότι ένας γέροντας ασκητής, λίγο πριν πεθάνη, ήταν καλός άνθρωπος κι αγωνιστής. Γύρω από το κρεβάτι του είχαμε, λέγει ο άγιος Ιωάννης, όλοι μαζευτή. Και τότε ακούσαμε έναν φοβερό και τρομερό διάλογο. Είχε ανοίξει διάλογο ο ασκητής στο κρεβάτι του με κάποιο πρόσωπο. Η μέ κάποια πρόσωπα. Τα οποία οι άλλοι δεν έβλεπαν. Κι ακούστε τον διάλογον όπως μάς τόν διασώζει ο άγιος Ιωάννης:
Ναι, όντως, αλήθεια, αλλ' ενήστευσα τοσούτοις χρόνοις υπερ τούτου." Είτα πάλιν." Ουχί, όντως ψεύδεσθε, τούτο ουκ εποίησα." Δηλ. Ναί πράγματι, αλήθεια είναι αυτό το έκανα, αλλά μετενόησα και ενήστευσα γι' αυτό το πράγμα. Ύστερα από λίγο. Όχι, λέτε ψέμματα. Αυτό δεν το έκανα. Καί συνεχίζει ο άγιος Ιωάννης καί λέγει: "Και ήν αληθώς θέαμα φρικτόν καί φοβερόν. Αόρατον και ασυγχώρητον λογοθέσιον,καί τό φοβερότερον ότι ά ουκ εποίησε κατηγόρουν αυτόν."
Λόγος 7ος §50
«Ἐγώ, καθὼς σκέπτομαι τὴν ποιότητα τῆς κατανύξεως, μένω ἔκθαμβος. Πῶς αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται πένθος καὶ λύπη εἶναι συμπεπλεγμένο μὲ τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐφροσύνη, ὅπως τὸ μελί μὲ τὸ κερί! Καὶ τί διδασκόμεθα ἀπὸ αὐτό; Ὅτι ἡ κατάνυξις εἶναι καθ᾿ ἑαυτὸ δῶρο τοῦ Κυρίου. Καὶ στὴν ψυχὴ ποὺ κατανύσσεται ὑπάρχει μία ἀληθινὴ ἡδονή, διότι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ μυστικὸ τρόπο παρηγορεῖ τοὺς «συντετριμμένους τῇ καρδίᾳ».
Γιὰ νὰ ἀποκτήσωμε γνήσιο καὶ καθαρὸ πένθος καὶ ὀδύνη ὠφέλιμη, (ἀφοῦ καὶ τὰ ἀντίθετα διδάσκουν), ἂς ἀκούσωμε μιὰ ψυχωφελῆ καὶ πολὺ ἀξιοθρήνητη διήγησι:
Ἔμενε ἐδῶ κάποιος μοναχὸς Στέφανος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀσπασθῆ τὴν ἐρημικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ ζωή. Ἀγωνίσθηκε πολλὰ ἔτη στὴν μοναχικὴ παλαίστρα. Ἦταν στολισμένος μὲ νηστεῖες, καὶ ἰδιαιτέρως μὲ δάκρυα καὶ μὲ ἄλλα ἐνάρετα κατορθώματα. Εἶχε τὸ κελλί του στὴν κατάβασι τοῦ ἁγίου τούτου ὄρους, (κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Κορυφή), στὸ σημεῖο ποὺ εὑρίσκεται τὸ σπήλαιο τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ.
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἀείμνηστος γιὰ πιὸ ἀκριβῆ καὶ κοπιαστικὴ μετάνοια καὶ ἄσκησι, ἐπῆγε στὸν τόπο ὅπου ἔμεναν οἱ ἀναχωρηταί, ποὺ ὀνομάζεται Σίδδης. Παρέμεινε ἐκεῖ μερικὰ χρόνια μὲ ὑπερβολικὲς στερήσεις καὶ σκληρὴ ἄσκησι, ἐφ᾿ ὅσον ὁ τόπος ἦταν «ἀπαράκλητος» καὶ ἀδιάβατος σχεδὸν ἀπὸ ἀνθρώπους – ἀπεῖχε περίπου ἑβδομήντα μίλια ἀπὸ τὸ κάστρο. Ἔπειτα, γύρω στὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἀνεβαίνει ὁ γέροντας αὐτὸς στὸ κελλί του, κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Κορυφή. Εἶχε μάλιστα καὶ δυὸ ὑποτακτικοὺς ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη πολὺ εὐλαβεῖς, οἱ ὁποῖοι καὶ τοῦ ἐφύλαγαν τὸ κελλὶ πρὶν ἐπιστρέψη.
Ἀφοῦ ἐπέρασαν ὀλίγες ἡμέρες ἔπεσε σὲ ἀσθένεια, μὲ τὴν ὁποία καὶ ἐτελείωσε τὴν ζωή του. Τὴν παραμονὴ τοῦ θανάτου του περιέπεσε σὲ ἔκστασι καὶ μὲ τὰ μάτια ἀνοικτὰ παρατηροῦσε δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τῆς κλίνης του. Σὰν νὰ τὸν ἀνέκριναν κάποιοι, ἀπαντοῦσε -τὸν ἄκουγαν ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι- καὶ ἄλλοτε ἔλεγε: «Ναί, πράγματι, ἀληθινά, πλὴν ὅμως ἐνήστευσα τόσα ἔτη γι᾿ αὐτό». Ἄλλοτε: «Ὄχι. Εἶναι ψέμα. Αὐτὸ δὲν τὸ ἔκανα». Ἔπειτα ἀπὸ λίγο: «Αὐτὸ ναί, ἀληθινὰ τὸ ἔπραξα, ἀλλὰ ἔκλαυσα, ἔκανα διακονήματα ἀγάπης». Καὶ πάλι: «Ἀληθινά μὲ κατηγορεῖτε». Μερικὲς φορὲς γιὰ ὡρισμένα ἀπαντοῦσε: «Ναί, ἀληθινά, ναί. Γι᾿ αὐτὰ δὲν ἔχω τί νὰ ἀπολογηθῶ. Ὁ Θεὸς εἶναι ἐλεήμων».
Ἦταν ἀλήθεια ἕνα θέαμα φρικτὸ καὶ φοβερό. Ἕνα δικαστήριο ἀόρατο καὶ χωρὶς ἔλεος. Καὶ τὸ φοβερώτερο, ὅτι τὸν κατηγοροῦσαν καὶ γιὰ πράγματα ποὺ δὲν εἶχε διαπράξει. Ὁ ἡσυχαστὴς αὐτὸς καὶ ἀναχωρητὴς γιὰ ὡρισμένα πταίσματά του -ἀλλοίμονο!- ἔλεγε: «Γι᾿ αὐτὰ δὲν ἔχω τί νὰ εἰπῶ». Καὶ εἶχε σαράντα περίπου ἔτη μοναχός, χωρὶς νὰ τοῦ λείπη καὶ τὸ δάκρυ!
Ἀλλοίμονο! Καὶ πάλι ἀλλοίμονο! Ποῦ ἦταν τότε ἡ φωνὴ ἐκείνη τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ, γιὰ νὰ τοὺς εἰπῆ: «Ἐν ᾧ εὕρω σε, ἐκεῖ καὶ κρίνω σε, εἶπεν ὁ Θεός» (πρβλ. Ἰεζ. λγ´ 12-16). Ἀλλὰ δὲν κατώρθωσε νὰ χρησιμοποιήση μία τέτοια ἀπολογία. Γιατί ἄραγε; Ἄγνωστον. Ἂς ἔχη δόξα ὁ Θεός, ὁ μόνος ποὺ γνωρίζει. (Ἂς σημειωθῆ καὶ τοῦτο): Ὁ μοναχὸς αὐτός -μοῦ τὸ διηγήθηκαν ἀψευδεῖς μάρτυρες- στὴν ἔρημο (εἶχε τόσο χάρι), ὥστε νὰ τρέφη μὲ τὰ χέρια του καὶ λεοπάρδαλι.
Καὶ ἐνῷ συνεχιζόταν ἡ αὐστηρὰ αὐτὴ δικαστικὴ ἀνάκρισις, ἀποχωρίσθηκε τὸ σῶμα του, χωρὶς νὰ ἀφήση καμμία ἔνδειξι γιὰ τὴν κρίσι ἢ τὸ πόρισμα ἢ τὴν ἀπόφασι καὶ τὸ τέλος τῆς δίκης.»
Ήταν λέγει, ένα θέαμα φρικτό καί φοβερό. Αόρατο λογοθέσιο. Σαν ένα βήμα που εδίδετο λογαριασμός. Πού δέν υπήρχε κάπου συγχώρεση εκεί. Καί τό φοβερότερο ότι κατηγορείτο η ψυχή και για εκείνα πού δέν έκανε. Πόσο μάλλον για εκείνα που έκανε.
Ωστε βλέπομε αγαπητοί μου, ότι πράγματι ο διάβολος κατηγορεί τους πιστούς, όλους τους ανθρώπους καί τούς πιστούς μέρα νύχτα. Αυτό το μέρα νύχτα σημαίνει αδιακόπως.
Συνεχίζει ο ύμνος των δικαίων. «καὶ αὐτοὶ ἐνίκησαν αὐτὸν διὰ τὸ αἷμα τοῦ ἀρνίου καὶ διὰ τὸν λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, καὶ οὐκ ἠγάπησαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου.» (Αποκ. 12, 11)
Ωστε βλέπομε ότι εις τόν πόλεμον του Μιχαήλ του Αρχαγγέλου και τών αγαθών αγγέλων κατά του σατανά, δέν ενίκησε μόνο ο αγγελικός κόσμος αλλά και οι άγιοι. Διότι, όπως σας διάβασα προηγουμένως, ο Απ. Παύλος, και οι άγιοι ανοίγουν πόλεμο με τον διάβολον. Καί τόν νικούν τον διάβολον. «αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον,» λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Α' Ιω. 5, 4) «ἡ πίστις ἡμῶν.» Η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η νικήσασα το πονηρόν, τό κακόν, ώστε λοιπόν εδώ έχουμε καί τήν νίκη των αγίων. Καί η νίκη αυτή των αγίων οφείλεται σε τρείς παράγοντες.
Πρώτον. Μάς τό λέγει τό ιερόν κείμενον. «Διὰ τὸ αἷμα τοῦ ἀρνίου.» Είναι η νίκη του Χριστού κατά του διαβόλου, χάριν εις τήν σταυρικήν θυσίαν του, αλλά την οποία θυσία του προσοικιούντες οι πιστοί, τήν κάνουν δική τους διά τής πίστεως, εις τό θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Και συνεπώς ο Χριστός νίκησε, αλλά όταν πιστεύει ο πιστός εις τόν Χριστόν κάνει δική του την νίκη κατά του διαβόλου, δυνάμει τού αίματος του Χριστού, που νίκησε τον διάβολον.
Δεύτερον. «Διὰ τὸν λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν.» Είναι το κήρυγμα της κοσμολογίας που έχουν οι πιστοί εις τό θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ότι ο Χριστός απέθανε, ανέστη, θα έρθη να κρίνη ζώντας καί νεκρούς, και ότι αυτός είναι ορισμένος υπό τού Θεού Μεσσίας. «καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία» (δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο η σωτηρία)
(Πραξ. 4, 12) Όπως λέγει ο Απ. Παύλος (Φιλιπ. 2, 10)
«ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός.» Όποιος πιστός ομολογεί ότι αυτός είναι ο Χριστός, τότε δίδει τήν καλήν μαρτυρίαν ενώπιον του αποστάτου κόσμου.
Και τρίτον. «Καὶ οὐκ ἠγάπησαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου.» Εφ' όσον δίδουν την ομολογίαν τους καί τήν μαρτυρία τους, αυτήν την καλή ομολογία και μαρτυρία ενώπιον του κόσμου περί του Ιησού Χριστού οι πιστοί, επόμενον είναι να υποστούν καί τό μαρτύριον πάσης μορφής καί φύσεως. Αυτή εξ' άλλου η φράσις ότι ουκ ηγάπησαν την ψυχήν αυτών ἄχρι θανάτου, μάς υπενθυμίζεται από τα λόγια του Χριστού που λέγει: «ὁ φιλῶν (ο αγαπών) τὴν ψυχὴν, (θα πή ζωήν) αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν. (θα την χάση, αιωνίως. Δηλ. όποιος είναι φιλόζωος καί φθάνει να αρνείται τον Χριστόν γιατί αγαπάει τήν ζωούλα του.) καὶ ὁ μισῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ (αυτός ο οποίος δέν λογαριάζει τήν ζωήν του) ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ (στον κόσμον αυτόν) εἰς ζωὴν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν. (Δηλ. θα ζήση την αιωνία ζωή)». (Ιω. 12, 25) Είναι τα ίδια λόγια, είναι το ίδιο περιεχόμενο. Ώστε λοιπόν ο τρίτος όρος νίκης κατά του διαβόλου, είναι η αυτοθυσία των πιστών υπέρ του ονόματος του Ιησού Χριστού, ακόμη καί μέχρι αν χρειαστή, θανάτου μαρτυρικού.
«διὰ τοῦτο εὐφραίνεσθε οὐρανοὶ καὶ οἱ ἐν αὐτοῖς σκηνοῦντες· οὐαὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει.» (Αποκ. 12, 12)
Γι' αυτό το λόγο ευφραίνεσθε ουρανοί καί σείς πού σκηνώσατε σ' αυτούς. Αλλοίμονο στην γή και στην θάλασσα, γιατί κατέβηκε ο διάβολος σε σάς έχοντας θυμό μεγάλο, γνωρίζοντας ότι ο χρόνος του είναι λίγος.
Με τους λόγους αυτούς τελειώνει ο ύμνος των δικαίων. Πού αποτείνεται τόσον πρός τούς εν ουρανοίς κινούντας, δηλ. λέγονται αυτά μεταξύ των, ούτως ειπείν, αλλά καί πρός τούς κατοικούντας επί τής γής. Ο λόγος γιά τόν οποίον πρέπει να έχουν χαράν αυτοί πού είναι στον ουρανό, και ευφροσύνη, είναι ότι ο κατήγορος πιά διάβολος απεβλήθη εκ τού ουρανού, και απηλλάγησαν τής κατηγορίας των. Δέν μπορεί πιά ο διάβολος νά πή τίποτα. Απηλλάγησαν. Επέρασαν στον ουρανό. Απηλλάγησαν από τον διάβολο.
Αλλά, αλλοίμονο σ' αυτούς πού είναι στην γή. Ευσεβείς και ασεβείς, γιατί ο διάβολος έχει μεγάλο θυμό, κι ο θυμός του οφείλεται στην αποτυχία να νικήση τόν φοβερό του αντίπαλο, τόν Ιησούν Χριστόν. Αλλά και η αποπομπή του από τον ουρανό, τόν κάνει να θυμώνη. Γιατί βλέπει ότι προδικάζεται και οριστικοποιείται πλέον η συντριβή του, μέ τήν δευτέρα του Χριστού παρουσία, την οποία κατά γράμμα ο διάβολος πιστεύει. Μάς το λέγει η Αγία Γραφή. «τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι.» (Ιακ. 2, 19) Μόνο που βάζει εμάς τους ανθρώπους ο διάβολος ο διάβολος νά μήν πιστεύαμε. Αυτό είναι τό δυστύχημα, η τραγικότητά μας. Ο ίδιος πιστεύει τί τόν περιμένει. Πιστεύει. Πιστεύει στην κόλαση. Αλλά εμάς μας ψυθιρίζει "δεν υπάρχει κόλαση." Ο ίδιος πιστεύει στην δευτέρα του Χριστού παρουσία, αλλά ο ίδιος μάς λέει, "κουτά πράγματα είναι αυτά, δεν υπάρχει 2α του Χριστού παρουσία."
«εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει». Γνωρίζοντας ότι έχει λίγο καιρό. Ποιός είναι αυτός ο λίγος καιρός; Κατ' αρχάς, καί μάλιστα σαφώς γνωρίζει ο διάβολος αυτόν τόν λίγο καιρό, κατ' αρχάς είναι ο χρόνος μεταξύ πρώτης και δευτέρας παρουσίας του Χριστού. Δεν ξέρει πότε θα γίνη η δευτέρα παρουσία. Αλλά ξέρει όμως από την Αγία Γραφή, γιατί ξέρει πολύ καλά την Αγία Γραφή ο διάβολος, μόνο που την ξέρει διαβολικά καί βάζει τους αιρετικούς νὰ τὴν διαβάζουν κι αυτοί διαβολικά. Γιατί όταν διαβάζω αιρετικά την Αγία Γραφή διαβολικά τήν διαβάζω. Ξέρει λοιπόν ο διάβολος ότι ο χρόνος αυτός είναι μικρός. Αλλά είναι μικρός σε σχέση μέ τόν χρόνο που έζησε ο διάβολος από τον καιρό της δημιουργίας του. Αλλά ξέρει ο διάβολος ότι και ο εσχατολογικός χρόνος είναι μικρός, κι αυτός δέν είναι παρά μόνον 3½ χρόνια. Είναι όταν θ' αρχίση να δρά ο Αντίχριστος, τότε ο διάβολος γνωρίζει ότι ο χρόνος είναι εξαιρετικά λίγος, γι' αυτό προσπαθεί με κάθε τρόπο, όπως ακριβώς ένα θηρίο το σκοτώνομε και σφαδάζει κάτω στην τελευταία του προσπάθεια ν' αμυνθή. Είναι η τελευταία πλέον προσπάθεια του διαβόλου να νικήση τούς πιστούς, να νικήση τον ουρανό, αλλά θα είναι όμως η τελευταία και οριστικά τελευταία μέσα στην Ιστορία, προσπάθεια του διαβόλου. Τα 3½ χρόνια όπως σας είπα, θα είναι τα χρόνια του Αντιχρίστου.
Έτσι τελειώνει αυτός ο θριαμβευτικός ύμνος των δικαίων στον ουρανό, αλλά τελειώνει μ' έναν ταλανισμό. Πού χρησιμεύει αυτός ο ταλανισμός με ένα "ουαί", μ' ένα "αλλοίμονο", τόσο διά να δημιοργήση μια εισαγωγή για ό,τι θα επακολουθήση στα επόμενα κεφάλαια, πού είναι ευθύς μετά τελειώνοντας τό 12ο κεφ. μπαίνομε στο 13ο, που αναφέρεται στον Αντίχριστον καί τά παρακάτω κεφ.τά οποία είναι φοβερά, όπως θα δήτε στην περιγραφή τους. Θα μου πήτε, ακόμα πιο φοβερά από κείνα τα οποία μέχρι τώρα έχομε αναλύσει; Ωχριούν τα προηγούμενα μπροστά σ' εκείνα τα οποία θα επακολουθήσουν στα 3½ χρόνια του Αντιχρίστου. Αλλά καί επί πλέον είναι το τρίτο "ουαί".
Αν ενθυμείσθε στο 1ο κεφ. πού εκείνος ο πετόμενος εν μεσουρανήματι αετός είχε φωνάξει ουαί, ουαί, ουαί. Καί παίρνει ο ιερός συγγραφεύς αυτά τα τρία ουαί καί τά αναλύει. Καί παίρνει μια πληγή και λέει, εδώ τελειώνει η πρώτη ουαί. Και φέρνει μια 2η πληγή και ομιλεί για το 2ο ουαί, την 2α ουαί, 2η πληγή, και τώρα έρχεται νά μάς μιλήση για την τρίτη ουαί. Γιά την 3η πληγή. Γιά τό τρίτο"αλλοίμονο."τό οποίο αποκλειστικά αναφέρεται στο θέμα του Αντιχρίστου.
«Καὶ ὅτε εἶδεν ὁ δράκων ὅτι ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν, ἐδίωξε τὴν γυναῖκα ἥτις ἔτεκε τὸν ἄῤῥενα.» (Αποκ. 12, 13)
Όταν είδε, λέγει, ο δράκων ότι πετάχτηκε στη γή, εξεδίωξε την γυναίκα πού είχε γεννήσει το αρσενικό παιδί. Τόν άρρενα.
Η φυγή της γυναικός αγαπητοί μου εις τήν έρημον,που ανεφέρθη εις τον στίχο 6, την περασμένη φορά είχαμε αναλύσει, ήδη εδώ εις τόν στίχο 13 έως 17, εις τους στίχους αυτούς, γίνεται μιά πιό αναλυτικωτέρα παράστασις. Καθώς διαβάζομε αυτό το 12ο Κεφ. πού τό έχομε αρχίσει καί σάς το αναλύω τώρα, και θα συνεχίσωμε ακόμη 3-4 χωρία και τελειώνει, αισθανόμεθα τόν ιερόν Ευαγγελιστή νά μάς κάνη μιά διήγηση. Από την οποία όμως έχει αφαιρέσει πρόσωπα και ονόματα και αντ' αυτών των προσώπων και των ονομάτων έχει τοποθετήσει σύμβολα. Φερ' ειπείν, δέν μάς λέγει, "η Εκκλησία", μάς λέγει, "μία γυναίκα." Δεν μάς λέγει "ο διάβολος," άν καί τό είπε, μάς λέγει "ο δράκων." Η περιγρφή που μας δίνει στο 12ο κεφ. είναι τόσο ζωηρή ώστε ο αναγνώστης, εάν κατέχει το κλειδί των συμβόλων, και η ερμηνεία που κάνομε δέν είναι παρά νά ἔχωμε το κλειδί των συμβόλων, τότε μπροστά του έχει μια ιστορία. Μια πραγματική ιστορία. Ναί, πρόκειται για μια ιστορία. Στο γενικό της διάγραμμα αλλά και στις λεπτομέρειές της. Και εδώ βλέπομε τον ιερό συγγραφέα να συνεχίζη και να λέγη η γυνή διώκεται από τόν δράκοντα, αυτή που γέννησε τόν άρρενα Ποιά είναι αυτή η γυνή; Είπαμε, η Θεοτόκος, πού γεννά τόν Χριστόν, η Εκκλησία που γεννά τόν άρρενα λαόν. Δηλ. τούς πιστούς. Το λέγαμε την περασμένη φορά, τό ενθυμείσθε. Αλλά η Εκκλησία όμως βρίσκεται στην γή. Είναι πάνω στην γή η Εκκλησία. Η στρατευομένη Εκκλησία, καί είναι στην γη γιατί δέν έπεσε από τον ουρανό όταν ο φοβερός δράκων σήκωσε την ουρά του την φοβερή και έρριψε το τρίτον των αστέρων. Όχι. Έχει την πορεία της επάνω εις τήν γή. Όταν ο δράκων είδε, ο διάβολος, όπως σας είπα, ότι απέτυχε η επίθεσίς του κατά του Μεσσίου και εματαιώθη τό έργο το δικό του, για να ματαιώση το έργο τής δημιουργίας, τότε εστράφη κατά της Εκκλησίας. Τήν είχε μπροστά του καί τήν έχει μπροστά του. Κι έτσι αρχίζει ο διωγμός. Ο απηνής διωγμός κατά της Εκκλησίας. Από την στιγμή της ιδρύσεώς της έως το τέλος της Ιστορίας.
Υπό την λέξιν,"ἐδίωξεν ὁ δράκων," κρύπτεται αγαπητοί μου όλη η μελλοντική κακοπάθεια της Εκκλησίας, η οποία είναι αυτή η προέκτασις του ενανθρωπήσαντος Υιού του Θεού. Ακούστε τί είπα. Αυτή η προέκτασις της ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού. Να πώς μάς τό λέγει ο Απ. Παύλος στην πρός Κολασ. επιστολή του. Προσέξτε αυτό το σημείο. Είναι στην μυστική θεολογία. Εκείνη την οποία όταν κατανοήση ο πιστός, ζή μέσα στο πνεύμα τού Θεού. Ακούσατε το, είναι Κολασσαείς 1, 24.
«ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία,»
Προσέξτε το ρήμα, Ανταναπληρώ. Αντί-ανά-πληρώ. Πληρώ θα πή γεμίζω. Αντί και ανά καί πληρώ θα πή, αντί τού Χριστού γεμίζω εγώ, πού; Στό δικό μου το σώμα. Τί; Τα υστερήματα των θλίψεων τού Χριστού. Ποιές είναι οι θλίψεις του Χριστού; Είναι ο Σταυρός. Να μην πώ περισσότερα. Είναι ο Σταυρός. Ποιά είναι τα υστερήματα τῶν θλίψεων του Χριστού; Υστερήματα θα πή εκείνο το οποίο δεν έχει ο Χριστός. Δεν πρόλαβε νά τό έχη. Διότι ο Χριστός αν έμενε στήν γή θα τύχαινε ακόμη περισσοτέρας κακοπαθείας. Αλλά έφυγε. Άφησε το σώμα του κάτω στην γή. "Η Εκκλησία." Υπέρ τής Εκκλησίας, λέγει ο Απ. Παύλος, εγώ δίνω τό δικό μου σώμα. Αυτό το σώμα το αισθητό, μέ τα κύτταρά του, τα βιολογικά κύτταρα. Αυτό το σώμα μου εγώ δίνω, όπως ο Χριστός έδωσε το πραγματικό του σώμα επί τού Σταυρού, να υποστή τό μαρτύριο, όσο ζώ, διά να αναπληρώσω, αντι-ανά-πληρώσω τα υστερήματα, εκείνα που δεν πρόλαβε ο Χριστός να πάθη επί του Σταυρού. Δηλ; Δηλ. πάσχει η Εκκλησία. Αν εγώ μπορώ να έχω, όχι θεωρητικά, αλλά βιοματικά, την πληροφορία, την συνείδηση, ότι μπορεί να πάσχω διά τό σώμα του Χριστού, ό,τι εκείνος δεν πρόλαβε να πάθη επί του Σταυρού, τότε αγαπητοί μου, τα παθήματα τα λογίζω με ευτυχία. Καί χαρά. Όσο κι αν είναι φοβερός ο πειρασμός του Σταυρού, πέστε μου, ύστερα από αυτά που ξέρομε, άν σάς έλεγα να σταυρωθήτε, θά τό δεχόσαστε; Σ' έναν ενθουσιασμό θα λέγαμε ναί. Ε, λοιπόν, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Μπροστά μας είναι. Τά κακοπαθήματα συνεχίζονται στην σάρκα. Αυτή είναι η μυστική ζωή του Χριστιανού. Ακούσατε τί σάς είπα; Η μυστική ζωή του Χριστιανού. Συνεπώς βλέπομε, ότι έως τερμάτων αιώνος, οι πιστοί θα βαστάζουν τα υστερήματα των παθημάτων του Χριστού, διότι ο διάβολος θα διώκη πάντοτε την Εκκλησία. Έως ότου τελειώση η Ιστορία,
«καὶ ἐδόθησαν τῇ γυναικὶ δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου, ἵνα πέτηται εἰς τὴν ἔρημον εἰς τὸν τόπον αὐτῆς, ὅπως τρέφηται ἐκεῖ καιρὸν καὶ καιροὺς καὶ ἥμισυ καιροῦ ἀπὸ προσώπου τοῦ ὄφεως.» (Αποκ. 12, 14)
Καί δόθηκαν στην γυναίκα δύο φτερούγες του αετού του μεγάλου, να πετάξη να πάη στην έρημο στον δικό της τόν τόπο, εκεί που θα την τρέφουν καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού. Απέναντι από το πρόσωπον τοῦ διαβόλου που θα την κυνηγά.
Από ποιόν εδόθησαν οι πτέρυγες αυτές στην γυναίκα; Η οποία πάντα είναι η Εκκλησία, σάς τό θυμίζω. Προφανώς από τόν Θεό. Τί είναι οι φτερούγες του αετού του μεγάλου; Είναι το σύμβολο της θείας προστασίας της Εκλησίας. Το ίδιο σύμβολο του αετού με τις φτερούγες του, χρησιμοποιείται καί εις τήν Π.Δ. διά τόν παλαιόν Ισραήλ. Πού αναλαμβάνει ο Θεός τήν προστασία του παλαιού Ισραήλ, εις τήν έρημο του Σινά. Ακούστε πώς τό λέγει αυτό:
Λέγει ο Θεός στόν λαόν του: «αὐτοὶ ἑωράκατε ὅσα πεποίηκα τοῖς Αἰγυπτίοις, (εσείς οι ίδιοι έχετε δή εκείνα τα οποία έχω κάνει στους Αιγυπτίους) καὶ ἀνέλαβον ὑμᾶς ὡσεὶ ἐπὶ πτερύγων ἀετῶν καὶ προσηγαγόμην ὑμᾶς πρὸς ἐμαυτόν. (Σάς πήρα και σάς σήκωσα σαν με φτερά αετών και σάς έκανα δικούς μου,σάς έφερα κοντά μου. Δηλ. σάς επροστάτευσα.)» (Εξ. 19, 4)
Ώστε λοιπόν οι φτερούγες του αετού του μεγάλου είναι η προστασία τού Θεού. Και λέγει του αετού του μεγάλου, για να δείξη τήν μεγάλην προστασία του Θεού, πού θα δείξη στην Εκκλησία του. Η Εκκλησία λοιπόν οδηγείται στην έρημον. Από ποιόν οδηγείται; Η Εκκλησία οδηγείται εις τήν έρημον από προσώπου δράκοντος. Αλλά προσέξτε. Η Εκκλησία οδηγείται εις τήν έρημον υπό τού Θεού. Όπως και οι Εβραίοι, βγήκαν από την Αίγυπτο και οδηγήθηκαν από τον Θεόν εις τήν έρημο, για να λατρεύσουν εκεί ανενόχλητοι τον Θεόν. Έτσι η έρημος χαρακτηρίζεται σάν ο τόπος αυτής. Ο τόπος της Εκκλησίας. Ο τόπος αυτής. Ακούστε έναρθρον εκφοράν. "ο τόπος αυτής," «εἰς τὸν τόπον αὐτῆς.» Για να δείξη ότι αυτός θα είναι ο παντοτεινός τόπος της Εκκλησίας, και ο διηνεκής της κλήρος, η έρημος, εφόσον οι διωγμοί στον κόσμο θα είναι πάντοτε ένα διαρκές γεγονός.
Αγαπητοί μου, άλλη μιά φορά θα σας σημειώσω. Αυτές τις θέσεις που πολλές φορές τίς ἔχομε καταδείξη, το άτοπον τού κοινωνικού καί τού πολιτικού Χριστιανισμού. Ο Χριστιανισμός δεν γίνεται ούτε κοινωνισμός, ούτε πολιτισμός, ούτε πολιτική. Η Εκκλησία καταφεύγει διωκομένη στην έρημο, καί έτσι θα λέγαμε η έρημος κατά κυριολεξία, κατά κυριολεξία η έρημος θα είναι ο τόπος της Εκκλησίας στα έσχατα. Δηλ; Αυτό που λέει η λέξις. Η Εκκλησία θα καταφύγη στην έρημο.
Αλλά επειδή η ώρα πέρασε θα συνεχίσωμε πρώτα ο Θεός τήν ερχομένη Κυριακή.
