†.Ό,τι συνέβη στην Κωνσταντινούπολη κάποτε όταν οι αιρετικοί κατέλαβαν όλους τους ναούς -ήταν οι Αρειανοί- και δεν είχε μείνει παρά ένας μικρός ναΐσκος της Αγίας Αναστασίας -αν ήταν της Αγίας Αναστασίας ή ονομάστηκε της Αγίας Αναστασίας επειδή εκεί ανεστήθη ο Ορθοδοξία, άλλο αυτό. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος που εξεφώνη εκείνους τους περιφήμους θεολογικούς του λόγους περί της θεότητος του Ιησού Χριστού, είπε την περίφημη εκείνη φράση: "Ας μείνουν οι οίκοι εις τους αιρετικούς κι ας έχομε εμείς τον οικούντα." Να έχομε εμείς Εκείνον που κατοικεί, δεν έχομε ανάγκη από τον ναόν.
Είδατε; Είναι το πνεύμα του Στεφάνου, είναι το πνεύμα του Παύλου, είναι το πνεύμα της Αγίας Γραφής και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Πήραν τον ναόν. Αυτά όλα είναι σχήματα του παρόντος αιώνος. Τον πήραν, τον πήραν οι αιρετικοί . Εμείς όμως έχομε Εκείνον που κατοικεί εις τον ναόν και κατοικεί σε μας. Αυτοί πήρανε τα ντουβάρια, τίποτε άλλο.
Βλέπετε λοιπόν, αν αγαπητοί μου τότε οι Εβραίοι επείθοντο εις τον Στέφανον με όλην αυτήν την θεολογικήν κατοχύρωση που τους κάνει, δεν θα έφθαναν οι ταλαίπωροι να υποδεχθούν, αναμένοντες εννοείται, τον Αντίχριστον που θα εκπληρώσει την επιθυμία τους για να ξαναχτιστεί ο ναός.
Είναι ακόμη αξιοπρόσεκτο ότι το φόντο όλων αυτών των γεγονότων είναι αιώνες ολόκληροι. Πότε ο ναός κατεστράφη; Το 70'. Δέκα περίπου χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του. Στην εποχή του Χριστού ακόμη ο ναός δεν είχε τελειοποιηθεί. Έμεινε τόσο λίγο ο ναός αυτός. Ε, το 70' κατεστράφη. Εθεωρήθηκε μεγίστη συμφορά.
Εμείς οι Έλληνες θεωρήσαμε μεγίστη συμφορά ότι χάσαμε την Αγία Σοφία; … Δεν έχομε βεβαίως εκείνον τον ναόν. Ποιός δεν θα ήθελε να τον έχει; Τι θα λέγαμε όμως; Το ότι θα στερηθούμε την Θεία Λειτουργία επειδή χάσαμε τον ναόν της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη; Και ποιος δεν θα ήθελε να τον επανακτήσουμε; Αλλά μόνο εθνικοί λόγοι ή συναισθηματικοί λόγοι. .. Κι αν δεν είναι αυτός ο ναός, μια παράγκα, κι αν δεν είναι μια παράγκα, μια κατακόμβη, ένα δωμάτιο. Κι αν δεν υπάρχει αυτό, το δάσος, η νύχτα που θα σκεπάζει με τα πέπλα της για να μην φαίνονται εκείνοι που θα λατρεύουν τον Θεό.
Δεν μας εμποδίζει τίποτα να λατρεύουμε τον Θεό. Επιμένω πάρα πολύ στο σημείο αυτό. Δεν ξέρω τι μέρες έρχονται. Επιμένω πάρα πολύ. Μην νομίζετε ότι θα διακοπεί η λατρεία του Θεού. Μην νομίζετε ότι θα διακοπεί ο λόγος του Θεού -ο εμφανείς θα διακοπεί αναμφισβήτητα αλλά ο κρυφός δεν θα διακοπεί ποτέ. Μην νομίσετε ότι θα σταματήσει η θρησκευτικότητα του λαού μας. Μην το πιστέψετε ποτέ αυτό. Ποτέ, ποτέ! Γιατί ο λόγος του Θεού είναι ριζωμένος μέσα στις ανθρώπινες καρδιές κι ό,τι κι αν επικρατεί, ο λόγος του Θεού πάντοτε καρποφορεί.
Απόσπασμα από την 72α ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης: «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων».
►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας : " Πράξεις τῶν Ἀποστόλων " εδώ ⬇️
†.Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, επιστρέφει από την περιοδεία του στην Ελλάδα κατευθυνόμενος προς Ιερουσαλήμ. Το ταξίδι του ήτο δια θαλάσσης. Σε κάποια λιμάνια σταθμεύει, για να δει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, πώς πηγαίνουν οι Εκκλησίες που είχε ιδρύσει. Εστάθμευσε και εις την Μίλητον. Δεν πήγε εις την Έφεσον, διότι δεν έμενε χρόνος, αλλά μετεκάλεσε, δηλαδή εκάλεσε από την Έφεσον τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου, για να τους δει για λίγο, ακριβώς για να μη χρονοτριβήσει, επειδή εβιάζετο να πάγει εις τα Ιεροσόλυμα και να προλάβει την εορτήν της Πεντηκοστής. Η συνάντησίς του αυτή με τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου, έμεινε ιστορική. Και είναι μία από τις ένδοξες σελίδες της Καινής Διαθήκης από πλευράς ποιμαντικής, αλλά και διότι εκεί εις ό,τι διημείφθη και είπε στους πρεσβυτέρους της Εφέσου, εκεί και ξεδιπλώθηκε η απέραντη ψυχή του Παύλου, σε ένα ανείπωτο ουράνιο μεγαλείο.
Είναι μία αθάνατη όντως ποιμαντική σελίδα αυτή της Καινής Διαθήκης. Μια σελίδα γραμμένη όντως από το Πνεύμα το Άγιον. Θα μείνουμε σε ό,τι ειπώθηκε, μόνο σε ένα βαρυσήμαντο σημείον, το οποίον αποτελεί και ένα κεντρικόν μέρος, κεντρικό σημείο της όλης του αυτής ομιλίας. Αναφέρεται στο θέμα ότι μετά την αναχώρησή του θα εισορμούσαν «λύκοι βαρεῖς», δηλαδή αιρετικοί εις το ποίμνιον της Εκκλησίας της Εφέσου και θα το κατεσπάρασσαν. «Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο(:Διότι γνωρίζω τούτο, λέγει), ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς(:Μετά την εδώ άφιξίν μου κι όταν θα αναχωρήσω, θα εισέλθουν λύκοι βαρείς)εἰς ὑμᾶς(:στην Εκκλησία της Εφέσου), μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου(:δεν θα λυπώνται καν το ποίμνιο, όταν θα το κατασπαράσσουν) καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν(:Αλλά και κάποιοι από σας που με ακούτε τώρα, θα σηκωθούν και θα αρχίσουν να ομιλούν πράγματα ανορθόδοξα, διεστραμμένα, με σκοπό να αποσπούν τους μαθητάς και να τους κάνουν οπαδούς των). Διὸ γρηγορεῖτε (:Γι'αυτό μένετε ξύπνιοι, μένετε άγρυπνοι και προσέχετε και τον εαυτόν σας και το ποίμνιο που σας ενεπιστεύθη ο Κύριος)».
Εδώ βλέπει ο Απόστολος Παύλος αγαπητοί μου, με το προφητικό του μάτι ότι μετά, όπως είπαμε την αναχώρησή του, θα εισβάλλουν αιρετικοί εις το ποίμνιο της Εκκλησίας. Αξίζει να δούμε με τι χαρακτηρισμούς ομιλεί δια τους αιρετικούς αυτούς. Βέβαια δεν μας ομιλεί περί ποιας αιρέσεως ή περί ποιων αιρέσεων, αλλά έμμεσα το βγάζουμε, θα το δείτε λίγο πιο κάτω. Αν θα θέλαμε λοιπόν να κάνουμε μία ανάλυση, μία ανατομία της ψυχολογίας των αιρετικών, θα βλέπαμε, πάντα, κατά τους χαρακτηρισμούς του Παύλου, ότι πρώτον είναι λύκοι. Εφόσον γίνεται λόγος περί ποιμνίου, έχομε την εικόνα του ποιμνίου, τι χειρότερο, τι βαρύτερο θα μπορούσε να σταθεί για ένα ποίμνιον από την παρουσία λύκων; Και ο Κύριος ομίλησε περί ποιμνίου και λύκων. Όταν είπε: «Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν -γιατί αυτοί είναι οι «λύκοι»-, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων(:με σχήμα πράου και ακάκου εργάτου), ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες (:Από μέσα τους όμως είναι λύκοι που αρπάζουν και δεν χορταίνουν)».
Έτσι, κάθε αιρετικός είναι ένας λύκος. Αλλά ακόμα είναι και ένας κλέπτης. Όπως πάλι ο Κύριος λέγει: «Ὁ κλέπτης οὐκ ἒρχεται εἰ μή ἵνα κλέψῃ και θύσῃ και ἀπωλέσῃ». Δεν έρχεται παρά να κλέψει, να θυσιάσει, να σφάξει και να καταστρέψει. Έτσι η αίρεσις φαίνεται πολύ καλά εδώ ότι είναι η μεγαλύτερη καταστροφή της ψυχής. Λέγεται κλέπτης ακόμη ο αιρετικός, γιατί κλέπτει την αθάνατη ψυχή. Αυτή για την οποία, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, περιποιήθηκε, εφρόντισε δια του ιδίου Του αίματος. Ακόμη χαρακτηρίζονται οι αιρετικοί «λύκοι βαρεῖς». Όχι απλώς λύκοι. Αλλά βαρείς λύκοι. Όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Οὐχ ἁπλῶς εἶπε, Λύκοι, ἀλλὰ προσέθηκε, Βαρεῖς(Δηλαδή «προσέθεσε και τον χαρακτηρισμόν ‘’βαρεῖς’’»), τὸ σφοδρὸν αὐτῶν καὶ ἰταμὸν αἰνιττόμενος». Για να δείξει πόσο είναι φοβεροί, σφοδροί, αναίσχυντοι και θρασείς οι αιρετικοί.
Ακόμη, λέει ο Απόστολος Παύλος, «μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου», «δεν θα λυπώνται το ποίμνιον». Ξέρετε ότι ένας κλέπτης, ένας ληστής, ένας λύκος, δεν εφρόντισε για το ποίμνιον, γι΄αυτό μπαίνει, σφάζει, καταστρέφει, ποδοπατεί, γιατί δεν είναι δικό του. Οι σκοποί των αιρετικών είναι ιδιοτελείς. Δεν λογαριάζουν τι κακό θα επιφέρουν, ούτε λυπώνται εάν ο Χριστός έδωκε το αίμα Του. Έστω κι αν επικαλούνται το όνομα του Χριστού. Δεν λυπώνται το αίμα του Χριστού, που εφρόντισε και εθεμελίωσε την Εκκλησία.
Ακόμη θα είναι, λέει ο Απόστολος Παύλος, «λαλοῦντες διεστραμμένα». Αυτό εξάλλου είναι το κύριον χαρακτηριστικόν των αιρετικών. Ότι η διδασκαλία των θα είναι διεστραμμένη. Δηλαδή τέτοια που δεν θα οδηγεί εις την σωτηρίαν. Θα είναι οι ετεροδιδασκαλούντες. Εκείνοι που θα διδάσκουν άλλα πράγματα, ξένα πράγματα. Τι θα διδάσκουν; Ετεροδιδασκαλίαν. Αυτός εξάλλου είναι και ο κύριος σκοπός τους. Ποιος λέτε; «τοῦ ἀποσπᾶν -ακόμη ένας χαρακτηρισμός- τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν». Γιατί; Διότι όλη αυτή η ιστορία των αιρετικών, επειδή δεν πείθονται εις την παράδοσιν και ερμηνείαν του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής, αυτήν που είναι κατατεθειμένη μέσα εις την Αγίαν Γραφήν, είναι η κενοδοξία, είναι η υπερηφάνεια. Θέλουν να επιδειχθούν, θέλουν να πρωτοτυπήσουν. Βεβαίως είναι μία πρωτοτυπία δαιμονική.
Γι’ αυτό λέγει εδώ ο Απόστολος Παύλος: «Ο σκοπός τους; Να αποσπάσουν μαθητάς». Από πού να τους αποσπάσουν; Από την εν Χριστώ απλότητα, από την Αλήθεια. Και τι να τους κάνουν; Να τους αποσπάσουν ὀπίσω αὐτῶν. Δηλαδή να τους καταστήσουν οπαδούς. Όπως λέγει ο Αμμώνιος: «Ὁ γάρ τῶν αἱρετικῶν σκοπός σπουδάζει, οὐ τῷ Κυρίῳ, ἀλλ' ἑαυτοῖς περιποιῆσαι λαόν, ἵνα ἑαυτοῖς καυχῶνται». Φροντίζουν να δημιουργούν έναν κύκλον ανθρώπων, ένα λαό όχι τον λαό του Κυρίου, για να καυχηθούν. Ότι «εγώ έχω την δυνατότητα να συγκεντρώσω λαό γύρω από το όνομά μου. Είμαι σπουδαίος». Δηλαδή φοβερή, αθεράπευτη, ναι, το τολμώ να το πω, αθεράπευτη κενοδοξία και υπερηφάνεια. Γιατί είπα: «αθεράπευτη»; Γιατί λέγει ο Απόστολος Παύλος στον Τίτο στη επιστολή του προς τον Τίτον, επίσκοπο Κρήτης, του λέγει ότι… «Φρόντισε γιατί κάποιος μπορεί να έχει απλώς παρασυρθεί, να έχει πλανηθεί, να τον βοηθήσεις να επανέλθει εις την πίστιν. Δεν το καταφέρνεις; «Μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ(:Να παραιτηθείς) εἰδὼς(:γνωρίζοντας) ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος» (ἐκστρέφω, βγαίνω από τις τροχιές μου, κάνω άλλη κίνηση. Αν φερειπείν η συμπεριφορά ενός φαινομένου είναι δεξιόστροφος, να κάνω εγώ… θυμηθείτε από την Φυσική, αριστερόστροφη κίνηση. Δηλαδή το αντίθετο. Λέγεται ότι ο καρκίνος δεν είναι τι άλλο παρά η αντίθετος στροφή από εκείνη που κάνουν στη συμπεριφορά τους τα υγιή κύτταρα. Αυτό είναι ο αιρετικός. Είναι φοβερόν πράγμα). Και λέγει ο Απόστολος Παύλος ακόμη ότι είναι «ἀξιοκατάκριτος» ο άνθρωπος αυτός. Δηλαδή αθεράπευτος πια η υπερηφάνειά του και οδηγείται εις την απώλεια. Μιμούνται τον διάβολον, ο οποίος βεβαίως δεν πρόκειται ποτέ να μετανοήσει ο διάβολος.
Ακόμα βλέπομε εδώ κάτι πολύ σπουδαίο. Γιατί αυτό μας ενδιαφέρει. Διότι οι ίδιοι μόνοι τους ήσαν αυτοί που είναι, τότε δεν θα ενδιαφέρει και πάρα πολύ. Το θέμα είναι ότι ιδιοποιούνται τον λαό του Θεού. Παρασύρουν τον λαό του Θεού.
Ποιοι όμως μπορούσαν να είναι αυτοί και τι μπορούσαν να διδάσκουν; Βέβαια, σε αυτήν την περίπτωση στην ομιλία του στους πρεσβυτέρους της Εφέσου ο Απόστολος Παύλος δεν κάνει αναφορά σε ονόματα. Γνωρίζουμε όμως από τις επιστολές του τις ποιμαντικές στον Τιμόθεο, που ήτο επίσκοπος της Εφέσου, που τις γράφει τις επιστολές αυτές από τη Ρώμη ενώ είναι δέσμιος, ότι ο Παύλος δικαιώθηκε με αυτά που τους είχε πει. Και εκεί αναφέρονται ποιοι ήσαν αυτοί οι ψευδοδιδάσκαλοι. Εφέσιοι μάλιστα. Είναι ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος, ο Φύγελλος και ο Ερμογένης, ο Φιλητός και ο Διοτρεφής. Ακόμη αναφέρει ο Ευσέβιος στην Ιστορία του την εκκλησιαστική ότι στην Έφεσο είχε συναντήσει ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής τον Κύρινθον. Έτσι έχομε επτά ονόματα Εφεσίων αιρετικών. Για τον Υμέναιο και για τον Αλέξανδρο, γράφει στην Α΄ του επιστολή προς Τιμόθεον ο Απόστολος Παύλος, προσέξτε γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικά, δεν αποτελούν στοιχεία Ιστορίας αλλά είναι στοιχεία τα οποία, ιστορικά μεν, πολλά όμως διδάσκοντα, διότι δεν πρωτοτυπούν οι αιρετικοί. Ό,τι έλεγαν τότε, λέγουν και σήμερα και θα λέγουν και αύριο και συνεπώς το θέμα μας ενδιαφέρει πολύ.
Σημειώνει λοιπόν εκεί ο Απόστολος Παύλος και λέει στον Τιμόθεο: «Περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν(Ώστε ο αιρετικός είναι ένας ναυαγός της πίστεως. Ναυαγός!) ὧν (εκ των οποίων … Συνεπώς όταν λέγει «ὧν», εκ των οποίων, προϋποθέτει περισσότερους αλλά αναφέρεται στους κυριότερους) ὧν ἐστιν Ὑμέναιος καὶ Ἀλέξανδρος, οὓς παρέδωκα τῷ σατανᾷ, ἵνα παιδευθῶσι μὴ βλασφημεῖν)». Τους απέκοψα από την Εκκλησία. Αυτό θα πει «τούς παρέδωκα τῷ σατανᾷ» Να είχαμε χρόνο να δείτε πόσο φοβερό πράγμα είναι αυτό το «παρέδωκα τῷ σατανᾷ». Φοβερόν. Δηλαδή είναι ο αφορισμός. «Τους αφόρισα», όπως θα λέγαμε σήμερα. Γιατί; Για να μη βλασφημούν.
Ώστε βλέπει κανείς ότι η αιρετική διδασκαλία είναι βλασφημία. Και είναι βλασφημία, διότι δεν αποδίδει τα ορθά. Και παν ό,τι δεν αποδίδει στον Θεό το ορθόν, αυτό είναι βλασφημία. Αν σας πουν ότι το παιδί που έχετε δεν είναι δικό σας, δεν είναι δικό σας το παιδί, δεν μου λέτε, δεν θα το θεωρούσατε αυτό βλασφημία και προσβολή; Εάν λοιπόν ο Άρειος, επί παραδείγματι έλεγε ότι ο Ιησούς δεν είναι υιός του Θεού, αλλά είναι κτίσμα, δεν είναι προσβολή; Δεν είναι βλασφημία; Το λέω για να καταλάβετε την έννοια του γιατί η αίρεσις είναι βλασφημία. Διά δε τον Υμέναιον και τον Φιλητόν, λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Καὶ ὁ λόγος αὐτῶν -η διδασκαλία τους η αιρετική- ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει· ὧν ἐστιν Ὑμέναιος καὶ Φιλητός, οἵτινες περὶ τὴν ἀλήθειαν ἠστόχησαν, λέγοντες τὴν ἀνάστασιν ἤδη γεγονέναι, καὶ ἀνατρέπουσι τήν τινων πίστιν». Δηλαδή ότι η διδασκαλία τους θα εξαπλωθεί σαν γάγγραινα. Γάγγραινα είναι μία πληγή η οποία εσάπισε και δεν έχει ποτέ την ελπίδα να κλείσει. Είδατε χαρακτηρισμό του Αποστόλου Παύλου; Γιατί είναι αθεράπευτο πράγμα. Η γάγγραινα είναι αθεράπευτο πράγμα.
Τι εδίδασκαν αυτοί; Ότι «η ανάστασις», έλεγαν, «έχει ήδη γίνει». Διότι ηρνούντο την ανάστασιν του σώματος. Και έμεναν εις την ανάστασιν …των ψυχών. Δηλαδή σε μία ηθική ανάστασιν, πνευματικήν ανάστασιν. Προσέξτε· αυτή τη στιγμή, πόσοι με ακούτε; Για να δείτε πόσο ενδιαφέροντας πράγματα είναι αυτά. Αν σας δώσω μία κόλλα χαρτί κι ένα μολύβι και σας πω: «Γράψτε μου σας παρακαλώ, βάλτε και το όνομά σας από πάνω, εσείς πώς πιστεύετε την ανάστασιν;». Είμαι σίγουρος, γιατί αυτό είναι το μεγάλο δυστύχημα της Εκκλησίας μας, που αγνοεί και πολλές φορές είμαστε εμείς υπεύθυνοι γιατί το εκκλησίασμα αγνοεί, θα γράφατε περί αναστάσεως των ψυχών. Και δεν θα κάνατε τίποτε άλλο παρά να γράφατε εκείνο το οποίον ήδη είχε πει στην εποχή του Παύλου ο Υμέναιος και ο Φιλητός. Για να δείτε πόσο κοντά μας είναι όλα αυτά τα πράγματα… «Και με τον τρόπον αυτόν», λέγει, «που κηρύσσουν ότι έγινε η ανάστασις των νεκρών και εννοούν πνευματική ανάστασιν, δηλαδή αναγέννησιν και όχι ανάστασι σωμάτων, κατά το «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» που λέμε στο Σύμβολο της ομολογίας της Πίστεως, ανατρέπουν μερικών την πίστιν». Ποίων; Εκείνων που δεν είναι θεμελιωμένοι.
Τι κάνει αλήθεια, αγαπητοί μου, τον αιρετικό να αποκλίνει από την αλήθειαν; Σας είπα. Η υπερηφάνεια. Αυτό είναι βασικό. Ακόμη, η προσπάθεια ερμηνείας της πίστεως με την λογικήν. Και όχι με την παράδοσιν της Εκκλησίας. Δεν αποδέχεσαι την αποκάλυψιν του Λόγου του Θεού. Πώς θα γίνει η ανάστασις των νεκρών; Ο Θεός το ξέρει. Ο Θεός είναι δυνατός. Αυτό μου δίδαξε ο Χριστός. Και με δίδαξε και με τη δική Του την ανάσταση. Το πώς θα γίνει, Εκείνος το ξέρει. Αν καθίσω και το λογικοποιήσω , θα πω, είναι αδύνατον να γίνει ανάσταση σωμάτων, γιατί τα σώματα λιώνουν στον τάφο. Συνεπώς πρέπει να πρόκειται περί αναστάσεως ηθικής, πνευματικής αναστάσεως των ανθρώπων. Ιδού πώς ξεκινάει κανείς και φθάνει στην αίρεση. Όταν λογικοποιήσει το δόγμα. Όταν το εντάξει μέσα στα λογικά κατηγορήματα εκείνο που αποκαλύπτει ο λόγος του Θεού και είναι υπέρ λόγον. Λέγει ο Θεοδώρητος ότι ακόμη μία αιτία που κανείς δημιουργεί την αίρεσιν είναι «ὑποβάθρα πολλάκις ἀσεβείας ὁ διεφθαρμένος βίος». Όταν έχεις διεφθαρμένο βίο, προσπαθείς να προσαρμόσεις την πίστη σου ανάλογα με εκείνα που ζεις.
Προσέξτε αυτό. Πάρα πολλοί άνθρωποι λέγουν: «Δεν θα γίνει ανάστασις των νεκρών». Γιατί; Δεν τους συμφέρει. Κάποτε ένας φύλαρχος στην Αφρική, όταν άκουσε έναν ιεραπόστολο να κηρύσσει την ανάσταση των νεκρών, άρχισε να φωνάζει και να λέει: «Αδύνατον! Αδύνατον!». «Γιατί», του λέει ο ιεραπόστολος, «είναι αδύνατον;». «Και όλους αυτούς που εγώ σκότωσα, θα αναστηθούν;». Ιδού! Ιδού! Δηλαδή ότι η ηθική είναι εκείνη η οποία υπαγορεύει την άρνησιν ενός δόγματος. Κι όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Ὅταν γὰρ ᾖ βίος ἀπεγνωσμένος, καί δόγμα τίκτεται τοιοῦτον -δηλαδή όταν υπάρχει ένας βρώμικος τρόπος ζωής, τότε και ανάλογο δόγμα γεννάει- ἵνα γάρ μή φόβῳ τῶν μελλόντων βασανίζονται(για να μη βασανίζεται η συνείδησή τους από τον φόβο μιας κολάσεως) σπουδάζουσιν πεῖσαι τήν ψυχήν ὅτι ψευδῆ πάντα τά παρ’ ἡμῖν(σπεύδουν να πείσουν τον εαυτό τους ότι εκείνα που εμείς διδάσκουμε είναι ψέματα)». Υπάρχει κόλασις, αδελφέ. Δεν θες να διορθωθείς; Θέλεις να μείνεις στο ίδιο στην ίδια βάση; Μέσα στην αμαρτία σου; Στην επιμονή σου στην αμαρτία; Αρνείσαι την κόλαση. Και θα πεις: «Δεν υπάρχει κόλασις». Γιατί; Όταν δεν έχεις λόγους να πας στην κόλαση, γιατί να το αρνηθείς; Βλέπετε πόσο παίζει ρόλο ο τρόπος ζωής, ο τρόπος ζωής τον τρόπον του σκέπτεσθαι.
Αυτά βέβαια έχουν ισχύ πάντοτε μέσ’ την Εκκλησία. Σήμερα όμως μεσ’ την Εκκλησία, αγαπητοί μου, δρουν, πάντοτε δηλαδή, σήμερα ομοίως, γιατί το σήμερα μας ενδιαφέρει, πολλοί αιρετικοί. Σήμερα. 1989. Σήμερα. Επιτρέψατέ μου έτσι ενδεικτικώς να σας πω. Πρώτα πρώτα είναι ο Γνωστικισμός. Αυτός ποτέ δεν πέθανε· ο Γνωστικισμός. Στην εποχή μας έχει πάρα πολλήν έξαρσιν. Και στην πόλη μας υπάρχει κέντρον Γνωστικών. Ή, όπως λέγεται, «Κέντρον Γνωστικών Σπουδών». Τι είναι; Ο Γνωστικισμός είναι ένα ανακάτωμα πολλών πραγμάτων. Θρησκευτικών και φιλοσοφικών, ανοήτων και βλακωδών, αυθαιρέτων πραγμάτων, κατ’ επινόησιν ενός νοσηρού μυαλού. Όλα αυτά είναι ανακατεμένα. Και αποτελεί ο Γνωστικισμός, προσέξατέ το αυτό, το μεταφυσικό υπόβαθρον της Θεοσοφίας και του Μασωνισμού. Της Θεοσοφίας και του Μασωνισμού· το μεταφυσικόν υπόβαθρον είναι ο Γνωστικισμός. Χρησιμοποιεί την Αγίαν Γραφήν. Αλλά, εάν δείτε, κυκλοφορούν πάμπολλα, δεκάδες βιβλία κυκλοφορούν, χοντρά βιβλία, δεκάδες κυκλοφορούν, φρικώδης ερμηνεία της Αγίας Γραφής, φρικώδης· που είναι καθαρώς ειδωλολατρικό σύστημα και απόλυτα δαιμονικόν.
Ακόμη στην εποχή μας έχομε τον νεο-Νικολαϊτισμόν. Είναι Γνωστικής προελεύσεως. «Θέλεις να φθάσεις τον Θεό;». Είναι παλιός, στην εποχή του Ευαγγελιστού Ιωάννου· και σήμερα είναι. «Θέλεις να φθάσεις τον Θεό; Στην θέωση; Θα φθάσεις διαμέσου της ερωτικής πράξεως!». Είναι η λεγομένη «Νέο-ορθοδοξία». Τι είναι αυτή; Την ονόμασαν δήθεν, για να απελευθερωθούμε από μία τελματισμένη Ορθοδοξία. Κι έτσι φτιάχνουμε μία Νέο- ορθοδοξία, η οποία έχει τελείως ξένα στοιχεία μέσα της και δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια να πολιτικοποιήσουν τον Χριστιανισμόν. Έχει δοκιμαστεί αυτό εις την Νότιον Αμερικήν. Η δε πνευματική ζωή δεν είναι παρά επάνω σε ένα υπόβαθρο φιλελευθερισμού.
Είναι ακόμη ο αγαπισμός. Τι είναι ο αγαπισμός; Αυτό μυρίζει Οικουμενισμόν. Είναι… «ο Θεός είναι αγάπη, είναι αγάπη, είναι αγάπη…». Και παραμερίζουν την κρίσιν του Θεού. «Μη μιλάτε για την κρίση του Θεού. Μη μιλάτε για δαίμονες, φοβούνται οι άνθρωποι. Μιλάτε μόνο για την αγάπη». Αίρεσις είναι αυτό.
Είναι ο Οικουμενισμός. Αυτή η παναίρεσις, πραγματικά. Αυτή η χοάνη. Μέσα στην οποία χωνεύεται ο θρησκευτικός συγκρητισμός. Το ανακάτεμα των πάντων. Ακόμα και του Μουσουλμανισμού, του Μωαμεθανισμού και του Βουδισμού, μαζί με τον Χριστιανισμό κ.λπ.
Είναι ακόμη και ο Παπικός κόσμος με την Ουνία του, που είναι ο Δούρειος Ίππος του Ρωμαιοκαθολικισμού. Είναι ακόμη και η Χ.Ο.Ε. Έχομε στη Λάρισα Χ.Ο.Ε. · Χριστιανική Οργάνωση Ειρήνης. Είναι ο Δούρειος Ίππος του Προτεσταντισμού. Θέλετε ακόμη; Είναι και οι ανατολικές θρησκείες. Γιατί αναφέρομαι; Γιατί χρησιμοποιούν περίβλημα χριστιανικόν πολλές φορές.
Όλα αυτά προφανώς αποπροσανατολίζουν από την υγιά πίστη και τελικά αποκλείουν από τη σωτηρία.
Πρέπει ακόμη να γνωρίζομε, αγαπητοί μου, ότι η αίρεσις κινείται επί τριών επιπέδων. Αυτό να το θυμόσαστε. Επί επιπέδου δογματικού. Όπως το δόγμα της Αγίας Τριάδος, όπως το θέμα της Χριστολογίας, το δόγμα της Χριστολογίας, της Ανθρωπολογίας, τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι ο Χριστός, τι είναι η σωτηρία, το θέμα της σωτηριολογίας κλπ.
Ακόμα, επί δευτέρου επιπέδου, που είναι ο πνευματικός βίος. Ο τρόπος με τον οποίοιν θα ερμηνεύσουμε και θα ζήσουμε το Ευαγγέλιον. Σταυρικός ή αντισταυρικός τρόπος; Εκκοσμικευμένη ζωή ή όχι; Είναι αίρεσις επί του πνευματικού βίου. Η αμνήστευσις της πορνείας, της μοιχείας, της εκτρώσεως… «Ε, και τι; Τι είναι η πορνεία;». Είναι αίρεσις επί πνευματικού επιπέδου.
Και τρίτον επίπεδον είναι επί του κοινωνικού. Δηλαδή η προσπάθεια της μεταβολής της παρούσης ζωής σε κοινωνικόν φαινόμενον. «Ο Παράδεισος είναι εδώ στη Γη. Και θα κάνουμε τη ζωή μας τέτοια που θα είναι εδώ ο Παράδεισος. Δεν υπάρχει άλλος Παράδεισος, ούτε άλλη κόλασις. Είναι, φερ΄ειπείν, τα καλά και τα κακά πολιτεύματα ο Παράδεισος ή η κόλασις». Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά άρνηση μιας μεταφυσικής πραγματικότητος. Έτσι, πάρα πολλά κοινωνικά συστήματα, πρέπει να σας πω, από μίαν άποψη, θρησκευτικώς είναι αίρεσις επί κοινωνικού επιπέδου.Ακόμα είναι η έννοια της Ελευθερίας! Όπως είναι και η έννοια του φεμινισμού. Είναι αιρέσεις επί κοινωνικού επιπέδου.
Αγαπητοί μου, αποτεινόμενος ο Απόστολος Παύλος προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, τους λέγει: «Διό γρηγορεῖτε («Μένετε ξύπνιοι!»),μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καί ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετά δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον». «Να ενθυμείσθε, νύχτα-μέρα, τρία χρόνια, με δάκρυα καθόμουν και σας νουθετούσα και σας συνεβούλευα». Αυτό το «γρηγορεῖτε» είναι ο μέγας φράχτης που φυλάττει την Εκκλησία. Είναι εκείνος που θα φυλάττει και την κάθε ψυχή. Το «γρηγορεῖτε», μένετε ξύπνιοι. Μη λοιπόν, αγαπητοί μου, περιπέσουμε εις την ραθυμίαν, δηλαδή την πνευματική τεμπελιά, την άγνοια και την λήθη. Να έχουμε εγρήγορη ψυχή. Μη νυστάζομε πνευματικά. Ο εχθρός δεν νυστάζει. Αγρυπνεί. Ο Κύριος πολλές φορές μας είπε: «Γρηγορεῖτε οὖν · ἃ δὲ ὑμῖν λέγω, πᾶσι λέγω· γρηγορεῖτε». «Γρηγορείτε λοιπόν», λέει ο Κύριος. «Εκείνα τα οποία σας λέγω, σε όλους σας τα λέγω. Γρηγορείτε!». Το αντικείμενον που πρέπει να γρηγορούμε, είναι η ψυχή. Αφορά τη σωτηρία της· την αιωνία σωτηρία της. Γι΄αυτό λοιπόν αγαπητοί μου να γρηγορούμε, πάντοτε ανύστακτοι.
†.Ο μουσουλμανισμός, θεωρείται αντίχριστος και πρόδρομος του Αντιχρίστου. Γιατί; Γιατί απλούστατα, έχει αρνηθεί και αρνείται την Θεανθρωπίνη φύση του Χριστού. Δέχεται τον Χριστό σαν ιστορικό πρόσωπο, έχει αρνηθεί όμως την Θεότητά του. Γι' αυτό, θεωρείται ο μουσουλμανισμός αυστηρός μονοθεϊσμός και το βασικότατο, εκείνο που το χαρακτηρίζει αυτό που είναι, ότι αρνείται το δόγμα της Αγίας Τριάδος και Συνεπώς και το δόγμα της ενανθρωπήσεως παρακάτω, διότι, όταν δέν υπάρχει ο υιός, τότε, τί είδους ενανθρώπηση μπορούμε να έχουμε;
Είναι θεμελιώδους σημασίας, μήν τρέχουμε σε άλλα πράγματα, αυτό είναι το βασικό. Είναι η αρνήσις του δόγματος της Αγίας Τριάδος.
Άν διαβάσετε λίγο την ιστορία του δόγματος, σχετικά με τους μουσουλμάνους, τον μωαμεθανισμό, θα το δείτε αυτό. Πού στηρίχθηκαν.. τα έχω και άλλοτε πεί αυτά, θα τα έχετε ακούσει. Στηρίχθηκαν στον Αριστοτέλη, πού βρήκαν κάποια βιβλία του Αριστοτέλους.. ότι, κάθε ουσία αντιστοιχεί σε ένα πρόσωπο, ή κάθε πρόσωπο αντιστοιχεί σε μία ουσία, δέν μπορούμε να έχουμε μία ουσία και τρία πρόσωπα και άλλα πολλά και πολλά και πολλά.. Πάνω σ' αυτό στηρίχθηκαν, τί δηλαδή θα πεί αυτό, πού στηρίχθηκαν; Στη λογική ερμηνεία του δόγματος. Ενώ η παρουσία του δόγματος είναι υπέρλογος γι' αυτό και αποτελεί μυστήριο. Διότι, άν ο άνθρωπος καταλάβει κάτι, το κατέκτησε και αν καταλάβει την Θεότητα την κατέκτησε και αν κατακτηθεί η Θεότητα τότε δεν είναι Θεότητα. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε.
Είναι λοιπόν η λογική ερμηνεία, βάση της φιλοσοφίας προσπάθησαν να κατανοήσουν.. Τον χριστιανισμό τον απέρριψαν και έμειναν στον ιουδαϊσμό. Γιατί, ένα μεγάλο μέρος του μουσουλμανισμού είναι ο ιουδαϊσμός. Κάτι έχουνε πάρει από τον χριστιανισμό, όχι όμως το δόγμα της Αγίας Τριάδος.
Έτσι λοιπόν, θεωρήθηκε και πραγματικά είναι, ο μουσουλμανισμός, πρόδρομος του Αντιχρίστου και μάλιστα θεωρήθηκε και αντίχριστος σαν σύστημα μέχρι πρότινος, μέχρι τις αρχές του αιώνος μας στα τέλη του περασμένου και αρχές του του αιώνος από τον Απόστολο Μακράκη, θεωρούσε τον μουσουλμανισμό ότι είναι ο αντίχριστος και όσες ερμηνείες έγιναν της αποκαλύψεως, κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας εφαίνετο πάντοτε και εφέρετο ως αντίχριστος ο μουσουλμανισμός, ο μωαμεθανισμός, ο Μωάμεθ και τα λοιπά..
Προσέξτε τώρα ἐδῶ κάτι, πολύ νά προσέξομε αὐτό, γιατί δυστυχῶς δέν τό ἔχομε προσέξει δεόντως καί μένομε ἐγκληματικῶς ἀπαθεῖς. Ὁ μουσουλμανισμός ἐπιχειρεῖ τόν κύκλο τῆς γῆς. Αὐτό τό ὁποῖο λέμε ἕνα τόξο, ἐδῶ στά Βαλκάνια, μουσουλμανικό καί τό βλέπομε, βεβαίως ἀπό πολιτικῆς πλευρᾶς, εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό ἕνα τόξο. Ἐπιχειρεῖ, θά ἐπαναλάβω καί νά τό θυμόσαστε, ἐπιχειρεῖ τόν κύκλο τῆς γῆς! Ὅπως καί ἐγώ θυμᾶμαι τόν μακαριστό πατήρ Ἄγγελο Νησιώτη, πού εἶχε πεῖ -πρό τοῦ ’40- καί ἔλεγε: «Φοβηθεῖτε τόν μουσουλμανισμό, εἶναι ὁ φοβερότερος ἐχθρός, φοβηθεῖτε!». Τό κράτησα στή μνήμη μου καί τό ἀνεκάλεσα πολλές φορές, ἰδίως τά τελευταῖα χρόνια, πού βλέπω αὐτή τήν κίνηση τοῦ μουσουλμανισμοῦ. Τί; Ξέρετε πόσα ἑκατομμύρια μουσουλμάνοι ὑπάρχουν εἰς τήν Ἀσία, Πολυνησία, Ἀφρική; Πολλά ἑκατομμύρια μουσουλμάνοι ὑπάρχουν. Τό εἶπανε : «Θά ἐπιχειρήσομε ἐπίθεση κατά τῆς Εὐρώπης»! Τό εἶπανε, νά μήν πῶ τώρα πολιτικά πρόσωπα, δέν μοῦ ἀρέσει νά ἀνακατεύω πολιτικά πρόσωπα, ὅτι: «Ἡ Εὐρώπη θά γίνει μουσουλμανική, θά πάψει νά εἶναι χριστιανική»! Ξέρετε πόσα τεμένη ὑπάρχουν στό Παρίσι; Ἐμεῖς ἐν ὀνόματι τῆς ἀνεξιθρησκείας κτλ.. τούς πάντες ὑποδεχόμεθα. Ἑτοιμάζουν νά κάνουν καί στήν Ἀθήνα τέμενος μουσουλμανικό, ἐνῶ ἀναφέρθηκε ἐκεῖ, στά Ἐμιρᾶτα τῆς Ἀραβίας, ἀπέναντι ἀπό τό Ἰράκ, ζητήθηκε νά γίνει Λειτουργία φέτος [1992] τό Πάσχα, ὄχι μόνο νά γίνει ναός ἀπό τούς ἐκεῖ Ἕλληνες, - ἐνῶ ἐκεῖνοι ζητοῦν στήν Ἀθήνα νά γίνει ναός-, ἀλλά οὔτε καν σέ ἕνα δωμάτιο τῆς Πρεσβείας, νά γίνει Θεία Λειτουργία Πασχαλινή! Ναί, γιατί ἔχει τό στοιχεῖο τοῦ φανατισμοῦ. Δέν υπάρχει για τον μουσουλμανισμό ἀνεξιθρησκεία, δέν ὑπάρχει. Εἶναι παραμύθια αὐτό, η ἀνεξιθρησκεία, γιά τούς μουσουλμάνους. Γι’ αὐτό λοιπόν ἐπιχειρῶντας νά καταλάβει τήν Εὐρώπη θρησκευτικῶς, θά τήν καταλάβει καί πολιτικῶς». Εμείς δε οι χριστιανοί και ιδίως της δύσεως, - τώρα πόσο χριστιανοί είναι οι χριστιανοί της δύσεως, το βλέπει κανείς αυτό - μυωπάζουμε εγκληματικά. Παρακαλώ προσέξατέ το, τουλάχιστον για τη δική μας την πραγματικότητα.
Θυμάμαι πρό τού 40', μιλούσαν για τους χιλιαστάς "Έ, άστε τους αυτούς, πόσοι είναι.. μία φούχτα άνθρωποι.." Είναι σήμερα απειλή στην Ελλάδα; Όλα ξεκινούν από μία φούχτα άνθρωποι ή αν θέλετε και από έναν άνθρωπο και ποτέ δεν πρέπει να θεωρηθεί αμελητέα ποσότης, η παρουσία ενός αιρετικού ανθρώπου. Το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Γι' αυτό είπα προηγουμένως άν οι χριστιανοί της δύσεως είναι χριστιανοί.. Αυτό το Βατικανό, έχει αγκαλιάσει τους μουσουλμάνους, άκουσαν - άκουσαν, για να πλήξει τους ορθοδόξους της ανατολικής Ευρώπης και το δείχνει αυτό αυτήν τη στιγμή [η ομιλία εκφωνήθηκε στίς 18/8/1992] είς την Σερβία. Τα γεγονότα μιλάνε μόνα τους. Έχει γράφει σε όλες τις εφημερίδες, πάσης αποχρώσεως εφημερίδες. Ότι το Βατικανό συμμαχεί με τους μουσουλμάνους εναντίων των ορθοδόξων Σέρβων και λοιπά και λοιπά.. Είναι οι άνθρωποι που πιστεύουν το εξής, το Βατικανό : «και με τον Διάβολο θα συμμαχήσουμε αρκεί, να επιτύχουμε κάτι» και αυτό το κάτι γι' αυτούς είναι, να εξοντώσουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Δεν είναι αλήθεια? Δεν είναι η σημερινή πραγματικότητα αυτή?
Να γιατί, θα πρέπει να προσέξομε τους Φράγκους, το Βατικανό, αλλά και τους μουσουλμάνους. Διότι, ήδη αυτοί συμπληρώνουν το τόξο τουλάχιστον για τα Βαλκάνια. Ναί, εκεί κλείνει, στο Βατικανό κλείνει. Πιστεύω είσαστε ενήμεροι, πιστεύω ότι δέ σας λέγω καινούργια πράγματα και οφείλομε να είμεθα πράγματι ενήμεροι. Γι' αυτόν το λόγο, είχε δίκιο ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που γιορτάζουμε στις 24 Αυγούστου, που έλεγε : "τον Πάπα να καταράσθε". Και ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, έλεγε την εξής τετράδα, γιατί θεωρούσε τον Πάπα αληθινό αντίχριστο. Όχι τον Πάπα, αυτός που είναι τώρα, στη θέση που είναι, αλλά τον εκάστοτε Πάπα, δηλαδή, το φαινόμενον δυτικός χριστιανισμός, που κατοικοεδρεύει στο Βατικανό. Έλεγε λοιπόν ο πατήρ Ιουστίνος, Σέρβος, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου. Ελληνομαθέστατος και Ελληνοπρεπέστατος και Ορθοδοξότατος, έλεγε : "υπάρχει η εξής τετράς, Ιούδας - Άρειος - Πάπας - Αντίχριστος". Δηλαδή, ο Ιούδας είναι ο πρώτος αντίχριστος, στην Καινή Διαθήκη. Ο Άρειος, που αρνήθηκε την Θεότητα του Ιησού Χριστού, δεύτερος αντίχριστος. Είναι μία γραμμή δηλαδή, μιά διοίκουσα γραμμή. Ο Πάπας, δηλαδή ο δυτικός χριστιανισμός, που τελικά αυτός ο δυτικός χριστιανισμός θα φέρει τον Αντίχριστο. Δηλαδή θα φέρει.. με την έννοια, ότι θα τον αποδεχθούν οι χριστιανοί. Ναί - Ναί.. οι χριστιανοί. Είναι γραμμένο στο βιβλίο της αποκαλύψεως, εκεί που λέει ότι αφέθηκε να πατηθεί η αυλή του ναού και η αυλή του ναού, πολύ δε περισσότερο όλη η Ιερουσαλήμ κατά τους πατέρες είναι η εκκλησία. Αφέθηκε να πατηθεί η 3,5 χρόνια υπό των Εθνών. (Αποκ. 11,1 - 2).
Είναι η προσκύνησις του Αντιχρίστου, που θα είναι ένας χριστιανισμός τόσο εκκοσμικευμένος, που δέ θα δυσκολευτεί να πεί, να προσκυνήσει τον Πάπα, να πεί δηλαδή : "εγώ θέλω ψωμί, εγώ θέλω χρήματα, εγώ θέλω την άνεσή μου.. Αφού μου τα δίνει αυτός ο άνθρωπος, γιατί να μην τον αποδεχθώ? Για να το πάρω λίγο πρακτικότερα, να δείτε πώς θα γίνει αυτή η αποδοχή. Και τελικά θα έλθει φυσικά το κύριον πρόσωπο του Αντιχρίστου. Να ενθυμείσθε λοιπόν "Ιούδας - Άρειος - Παππάς - Αντίχριστος". Τα λέγει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς. (Στις 29 Απριλίου 2010, ο πατήρ Ιουστίνος αγιοκατατάχθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.) Αλλά και άλλοι ανατολικοί Πατέρες, ιδίος Βυζαντινοί και λοιπά, έτσι μίλησαν. Όπως φέρ' ειπείν ο Άγιος Μάρκος ο ευγενικός. Να αποδεχθεί και να συμμαχήσει με τη Ρώμη? Ποτέ! Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και άλλοι και άλλοι πολλοί.
Αυτά για τον μουσουλμανισμό και ας προσέχουμε πάρα πολύ, μα πάρα πολύ, διότι, είναι επικαιροτάτη και κρισιμοτάτη η όλη υπόθεσις.
Απόσπασμα από την 141η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Σοφία Σειράχ ».
†.«Μισήσωμεν τοὺς μίσους ἀξίους, ἀποστραφῶμεν οὓς ἀποστρέφεται ὁ Θεός. Εἴπωμεν καὶ αὐτοὶ μετὰ παρρησίας πάσης τῷ Θεῷ περὶ πάντων αἱρετικῶν· οὐχὶ τοὺς μισοῦντάς σε κύριε ἐμίσησα καὶ ἐπὶ τοὺς ἐχθρούς σου ἐξετηκόμην; ἔστι γὰρ καὶ ἔχθρα καλή, καθὼς γέγραπται· καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Ἡ γὰρ πρὸς τὸν ὄφιν φιλία, ἔχθραν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ θάνατον κατεργάζεται». Ενθυμίστε την περασμένη φορά που σας είπα, συναντώντας δύο-τρείς φορές, σε κάθε περίπτωση αιρετικού που ανέφερε ο άγιος Κύριλλος, ότι πρέπει να μισήσουμε και αυτούς;
Σας είχα πεί ότι θα σας εξηγήσω και αυτό, διότι, ο άγιος Κύριλλος εδώ τώρα το εξηγεί αυτό. Τί θα πεί να μισήσω; Εδώ σας παρακαλώ προσέξτε, διότι, μιλάει αγιογραφικά ο άγιος Κύριλλος και όχι παθιασμένα.
Όταν κάποτε κανείς, σαν ζηλωτής Πατρώων παραδόσεων, με διάκριση εννοείται, έχεται Ορθοδόξων θέσεων, λέγεται ότι είναι ο άνθρωπος ο οποίος έχει μισός στην καρδιά του και δεν δείχνει η αγάπη στους γύρω του και μάλιστα εις τους αιρετικούς.. Αυτό, στην εποχή μας, είναι της μόδας. και μάλιστα, αφού θα μας βγάλουν αυτό το μίσος από την καρδιά (αυτό το καλόν μίσος, που λέγει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων), τότε, όταν η καρδιά μας βρεθεί άδεια, τότε θα αποκτήσει την αγάπη την οικουμενιστικό. Ποια είναι αυτή η αγάπη η οικουμενιστική; Η αγάπη που μιλάει ο οικουμενισμός, για να μας στριμώξει όλους στην κόλαση! Και που δεν είναι αγάπη του Θεού, γιατί δεν είναι αγάπη εν αληθεία. Λοιπόν, υπάρχει μίσος; Ναι, αγαπητοί μου, μάλιστα δεν αναφέρει εδώ ένα χωρίο ο Άγιος Κύριλλος -τί να πρωτοαναφέρει;- που λέγει ένας ψαλμικός στίχος «τέλειον μίσος εμίσουν αυτούς», τους μισούσα, λέγει, με τέλειον μίσος! Δηλαδή να μισήσομεν ανθρώπους; Προσέξτε. «Μισήσομεν τους αξίους μίσους» να μισήσομε εκείνους οι οποίοι είναι άξιοι μίσους, να αποστραφούμε εκείνους που αποστρέφεται ο Θεός. Ο Θεός αποστρέφεται;
Πάρα πολλές φορές λέγει η Αγία Γραφή ότι ο Θεός αποστρέφει το πρόσωπόν Του. Δεν λέμε και στον Ν’ ψαλμό «και μη αποστρέψεις το πρόσωπό σου απ’ εμού»; Τί θα πει αποστρέφω; Γυρίζω το πρόσωπό μου αλλού. Όταν Αυτός γυρίζει το πρόσωπό του, σημαίνει, αγαπητοί μου, ότι δεν σε προσέχει πια, είσαι θεήλατος, εκείνος που σε διώχνει ο ίδιος ο Θεός! Αυτό είναι αληθές; Είναι χιλιομαρτυρημένο μέσα στην Αγία Γραφή; Είναι χιλιομαρτυρημένο και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη; Εάν είναι, τότε με ποιο δικαίωμα λένε εκείνοι που λένε εν ονόματι μίας αγάπης ό,τι λένε, μιας οικουμενιστικής αγάπης; Και τι θα έπρεπε να φανούμε; Να φανούμε θεϊκότεροι του Θεού;! Το φαντάζεστε αυτό; ότι αποπειρώνται οι άνθρωποι να γίνουν θεϊκότεροι του Θεού; Όταν, επί παραδείγματι, ο Θεός λέγει «Δεν θα πεις καλημέρα εις τον αιρετικόν»,
– «Μα, του Θεού δεν είναι η καλημέρα;»
– Ναι, του Θεού είναι η καλημέρα, αλλά υπάρχει και καλημέρα του Διαβόλου! Διότι ο διάβολος ήλθε εις τον Παράδεισον και είπε πρωί-πρωί μια καλημέρα εις την Εύα. Μια καλημέρα της είπε. «Μα», θα μου πείτε, «δεν το γράφει αυτό η Αγία Γραφή». Έ, πώς έπρεπε να πει; «Καλημέρα, Εύα»; Όταν της πιάνει κουβέντα, «Καλημέρα» της είπε. Πώς το λένε; «Μπα, τι κάνεις; Πώς είσαι;» Κάπως έτσι.
Υπάρχει, λοιπόν, και η «καλημέρα» του διαβόλου… Και πιάνει κουβέντα η Εύα, και την έπαθε. Κι εσύ πιάνεις κουβέντα με τον χιλιαστή που είναι έξω στην πόρτα σου, κι όταν τον εδιώξεις, θα σου πεί «Μα, ο Χριστός είπε να δεχόμεθα τους ανθρώπους, να λέμε καλημέρα»! Ναι, αλλά ο Χριστός είπε, το Πνεύμα του Θεού είπε, «και καλημέρα «χαίρετε» να μην λέτε στους αιρετικούς». Εκείνος ο οποίος δεν φέρει, λέει, την διδαχήν αυτήν (λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης) ποιαν διδαχήν; Την διδαχή ότι ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος! Που δεν την έχουν οι χιλιαστές, γιατί τον Χριστόν Τον λένε χτίσμα. «Χαίρετε» δεν θα τους πείτε και σε σπίτι μέσα δεν θα τους βάλετε. Ε, λοιπόν, τι είσαι τώρα, θεϊκότερος του Θεού; Όταν του πεις «καλημέρα» του αιρετικού και του πεις έλα μέσα και να κουβεντιάσουμε; Άλλη παράγραφος, αν είσαι ο θεμελιωμένος άνθρωπος και θέλεις να τον αντιμετωπίσεις, με την έννοια να τον βοηθήσεις να σωθεί. Όταν όμως δεν είσαι, δεν θα του πεις «καλημέρα». Δεν ξέρεις ότι και μόνον δυο λόγια να σου πει και σου ρίξει μέσα το σπέρμα του διαβόλου, την βοτάνην του διαβόλου, που λέει ο Άγιος Ιγνάτιος, «ὅ ἐστιν αἵρεσις» αυτή είναι η βοτάνη του διαβόλου, και σου μπει μια αμφιβολία για κάτι, πες μου σε παρακαλώ, θα μπορέσεις αυτήν την αμφιβολία να την βγάλεις ποτέ; Σας βεβαιώνω, τότε ο Θεός επιτρέπει, επειδή παρήγγειλε να μην κουβεντιάζεις με αιρετικόν, επιτρέπει να εγκατασταθεί μέσα σου ο δαίμων της βλασφημίας και να μην μπορείς να απαλλαγείς από αυτό που σου είπε τότε ο αιρετικός, που είναι βλάσφημο, και σε μαστίζει ο δαίμων της βλασφημίας και σου επικρατεί αυτό και δεν μπορείς να απαλλαγείς! Αυτός θα είναι ο μισθός σου και ο καρπός σου. Καταλαβαίνομε, αγαπητοί μου, καταλαβαίνετε; Λοιπόν, ας δούμε το θέμα ποιο κοντά.
Να πούμε, λέγει, κι εμείς με παρρησία, μετά πάσης παρρησίας εις τον Θεόν για όλους τους αιρετικούς «Ουχί τους μισούντας σε Κύριε εμίσησα και επί τους εχθρούς σου εξετηκόμην» που λέγει ο 138 ψαλμός, στίχος 21. Κύριε, δεν μίσησα εκείνους που σε μισούν, και δεν έλιωνα μπροστά στους εχθρούς σου που σε εχθρεύονται; Σχολιάζει ο Άγιος Κύριλλος «έστι γαρ και έχθρα καλή», διότι υπάρχει και καλή έχθρα! Ποια είναι αυτή η έχθρα; Είναι η έχθρα να φυλάμε τα κεκτημένα. Ο λαός το λέει «άμα φυλάς τα έρημα (εννοεί τα πράγματα), έχεις τα μισά». Άμα δεν τα φυλάς, τότε δεν έχεις τίποτα. Τί θέλει να πει εδώ; Θέλει να πει ότι τα κεκτημένα μας είναι η πίστη μας, είναι ο θησαυρός μας, είναι η ορθοδοξία μας. Αυτά τα πράγματα, όταν ο άλλος έρχεται να τα προσβάλει, δεν θα μπορέσω ποτέ μα ποτέ να τα φυλάξω μέσα μου, εάν δεν έχω αυτήν την καλή έχθρα. Δηλαδή, «Δεν θέλω να σε ακούσω. Δεν θέλω να κάνω συντροφιά μαζί σου. Δεν εύχομαι να πάθεις κακό, αλλά ζητώ από τον Θεό να σε ελεήσει. Θα με χαρακτηρίσεις ότι είμαι.. ότι τι είμαι.. Διάβαζα μια εφημερίδα που μου βάλατε εδώ πάνω, αυτήν την γνωστή «Ο Χριστιανός», που είναι προτεσταντική, και λέγει για αυτόν τον ζηλωτισμόν των Ορθοδόξων! Εγώ άκουσα κάποτε από κάποιον καθηγητή πανεπιστημίου και πολιτικό ότι υπήρχε στους Πατέρες φανατισμός, ιδίως στον Μέγα Αθανάσιο.. κι ότι ο Άρειος, ε, ένας άνθρωπος ήτανε που έλεγε κάτι. Φανατισμένος, λοιπόν, ο Μέγας Αθανάσιος..
Αγαπητοί μου, μέχρι σήμερα θεωρούνται οι Πατέρες, από τέτοιους τύπους ανθρώπων, ως φανατικοί! Κι όταν κάνομε κάποτε κήρυγμα, είτε την Κυριακή της Ορθοδοξίας είτε οποιαδήποτε άλλη φορά, και επιμείνομε στο δόγμα και στην αλήθειά του και στην ακρίβειά του, χαρακτηριζόμεθα ότι είμαστε φανατικοί! Είναι κάτι που πιστεύω κι εσείς το έχετε ακούσει. Μα, περί φανατισμού πρόκειται; ή περί διατηρήσεως της αληθείας; Και δεν θα διατηρήσω ποτέ την αλήθεια, εάν δεν κρατήσω αυτήν την μορφή του μίσους.
Τί θα πει μίσος; Δεν είναι το μίσος εκείνο που απαγορεύει ο Θεός και που μου λέει να συμφιλιωθώ με τον εχθρό μου. Είναι η προσπάθεια να μην έρθω σε επαφή ποτέ με τον αιρετικόν άνθρωπον. Κι αν δεν έχω αυτό το τέλειον μίσος, που λέει ο άλλος ψαλμικός στίχος, τέλειον τι; Δεν θα αφήσω ούτε μία γωνίτσα μέσα στην καρδιά μου, που να πω «Μήπως έχει λίγο δίκιο αυτός;» Για να πιάσω λίγο κουβέντα μαζί του.. ΟΧΙ! Αυτό θα πει τέλειον μίσος. Δεν δέχομαι καμία κουβέντα μαζί σου. Αυτό είναι όλο.
Αν υποτεθεί, αγαπητοί μου, ότι πλησιάζει κάποιος άνθρωπος το παιδί σας και του λέει μερικά πράγματα, «Ξέρεις, ο πατέρας σου δεν είναι πραγματικός σου πατέρας. Η μητέρα σου, ξέρεις, α, έζησε μια ζωή αλλιώτικη», και μάλιστα αυτά να είναι και συκοφαντικά, πέστε μου, σας παρακαλώ, όταν εσείς αντιληφθείτε από το παιδί σας, ότι το παιδί σας ομιλεί έτσι, του λέει ο άλλος έτσι, το παιδί σας για να το διασώσετε, τι θα κάνετε; Τι θα του πείτε; "Παιδί μου, αυτά είναι συκοφαντίες, είναι ψέμματα και με αυτόν τον άνθρωπο ουδέποτε θα ξαναπιάσεις κουβέντα." Θα το λέγατε; Γιατί δεν θα πούμε το ίδιο πράγμα και για τα θέματα της πίστεως;Είναι μικροτέρας αξίας και σημασίας τα θέματα της πίστεως;
Απόσπασμα από την 127η ομιλία στο βιβλίο των "Κατηχησεων του Αγίου Κυρίλλου" Αρχιεπισκόπου ιεροσολύμων.
