†.Υπόδειγμα δε καλού ποιμένος είναι ο Χριστός. Λέει πολλά ο Κύριος, αλλά παίρνω μόνο μία φράση: «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός» (᾿Ιωάν. 10, 14). Γι’ αυτό και υπόδειγμα του κάθε ποιμένος είναι ο ποιμήν Χριστός.
Το θέμα όπως βλέπετε είναι πάρα πολύ μεγάλο και πάρα πολύ σπουδαίο. Γιατί; Ότι πρέπει να ενδιαφερόμεθα δια τους ηγέτας μας. Γιατί; Διότι, αυτή τη στιγμή υπάρχει η παναίρεσις του Οικουμενισμού, η οποία έχει πιάσει από το σβέρκο Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους ανά τον κόσμον όλον. Ξέρετε, κάποιος έρχεται από πίσω σου και σου πιάνει με το χέρι εδώ τον σβέρκο. Ακινητοποιείσαι. Άμα πιάσετε τη γάτα από τον σβέρκο και τη σηκώσετε δεν μπορεί να σας δαγκώσει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα, ακινητοποιείται. Έτσι λοιπόν ο διάβολος, η αίρεσις αυτή, η παναίρεσις αυτή του Οικουμενισμού, αυτή τη στιγμή έχει πιάσει πολύ πολύ πολύ ψηλά κεφάλια και αρχίζει να κατεβαίνει προς τα κάτω, προς τον λαό. Αυτή τη στιγμή όμως έχει πιάσει υψηλά κεφάλια παγκοσμίως, το ξαναλέγω. Εάν λοιπόν δεν ξέρω αυτός που θα έρθει… Στην Αμερική φερειπείν υπάρχουν Πρεσβύτεροι οι οποίοι κηρύσσουν Οικουμενισμόν. Έχω μια κασέτα που μου ‘χουνε δώσει, που κηρύσσουν Οικουμενισμό.
Τι θα κάνεις; Δεν πρέπει να δεις ποιος είναι αυτός ο οποίος είναι ο Πρεσβύτερος της ενορίας σου; Ή ο Επίσκοπος ή ο Αρχιεπίσκοπος ή ο Πατριάρχης; Τι θα κάνεις; Θα ‘σαι χαζός; Αν αυτός δηλαδή γίνεται Οικουμενιστής θα γίνεις κι εσύ; Πολλά ακόμα, παραλήψεις, παραβάσεις θα μπορούσαν να σκιαγραφήσουν τον κακό ποιμένα. Ο ποιμήν ακόμη μπορεί να είναι και αιρετικός, όχι μόνο στο θέμα – προσέξτε με – του Οικουμενισμού, κι άλλες αιρέσεις. Έχουμε ένα σωρό.
Έτσι, ο λαός του Θεού έχει όχι μόνο το δικαίωμα, έχει και την υποχρέωση να αγρυπνά το τι οι ποιμένες του τού δίδουν και ποιοι είναι. Έχει υποχρέωση! Έτσι, ευγενώς θα δει, θα πει, θα διορθώσει. Ξέρετε όταν ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα είδαν τον θαυμάσιον τον Απολλώ, – ήταν απ’ την Αλεξάνδρεια, “Αλεξανδρεύς” ήταν λέει “τῷ γένει” (Πραξ. 18, 24) – αυτός υπελείπετο και τον έπιασε η Πρίσκιλλα – γυναίκα! – και τον διόρθωσε. Δηλαδή η διδασκαλία του να είναι ακριβεστέρα.
Όταν κανείς έχει κάποια έλλειψη, με ευγένεια ο λαϊκός θα πάει να του πει: “Πάτερ μου, αυτό το πράγμα ακριβώς δεν είναι έτσι”. Και όταν ο ποιμήν έχει μια διάκριση, έχει έναν σεβασμό, ταπείνωση, το δέχεται. Όταν όμως επιμένει σε πράγματα αιρετικά, τι θα κάνει το πρόβατο; Δε θα φύγει; Όταν πάω στην εξομολόγηση και μου πει ο παππούλης ότι μπορώ να έχω φιλενάδα ή φίλο, θα ξαναπάω σ’ αυτόν τον πνευματικό; Δεν θα ξαναπάω ποτέ μου! Και ούτω καθεξής. Λοιπόν, όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση έχει ο λαός του Θεού να αγρυπνεί στα θέματα της πίστεως και της πνευματικής ζωής.
Απόσπασμα απο την 369η ομιλία στην κατηγορία: «Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ». (Ἀνωτέρου Κατηχητικοῦ Σχολείου).
†.Αν ερωτήσετε όμως παιδιά πώς κατάφερε ο διάβολος να μετακινήσει τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο;
Πώς κατάφερε ο διάβολος να μετακινήσει τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο κ να έχουμε όλην αυτήν την περιπέτεια της ανθρώπινης ιστορίας; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο
διάβολος μετήλθε 4 στάδια (4 φάσεις), για να το επιτύχει αυτό. Αυτές οι φάσεις είναι:
α. Η συνύπαρξη,
β. Ο διάλογος,
γ. Η διείσδυση και
δ. Η ανατροπή.
Την ίδια μέθοδο ο διάβολος μετέρχεται όχι μόνον τότε αλλά κ πάντοτε, μέσα στην Ιστορία, μέχρι σήμερα και μέχρι να τελειώσει ο κόσμος. Την ίδια μέθοδο μετέρχεται ο διάβολος , διότι θέλει να επιτύχει την ανατροπή τού πλάσματος που λέγεται Άνθρωπος. Από φθόνο προς τον άνθρωπο ο διάβολος πάντοτε κινείται.
Για να το δείτε αυτό, θα σας διαβάσω μια πολύ μικρή περικοπή από το Βιβλίο τής “Γενέσεως” κ θα το δείτε ανάγλυφο αυτό. Στο Γ’ Κεφάλαιο της “Γενέσεως” μας σημειώνει ο Μωϋσής:
Σ’ αυτήν τη μικρή περιοκοπή είναι κ περικλείεται ό,τι σάς είπα. Δηλαδή πώς ακριβώς ο
διάβολος εργάσθηκε να εξώσει τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο.
Το πρώτο είναι η συνύπαρξη.
Ο διάβολος βρέθηκε μπροστά τους. Βέβαια, δεν βρέθηκε σαν κάτι που μπορούσε να τους
τρομάξει, αλλά υπό την μορφή ενός φιδιού. Τώρα, το εάν διάβολος μπήκε σ’ ένα φίδι ή, απλώς, εμφανίστηκε σαν φίδι αυτό δεν έχει κ πολλή σημασία. Ο διάβολος έχει την δυνατότητα να
μετασχηματίζεται. Όπως κ οι Άγγελοι. Φυσικά, αυτός ο μετασχηματισμός δεν είναι
μετασχηματισμός πραγματικός αλλά είναι , ας το πούμε, φανταστικός. Δηλαδή, για μια στιγμή, ο άνθρωπος νομίζει ότι βλέπει κάτι, ενώ, στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι αληθές. Όπως οι Άγγελοι εμφανίζονται ως άνθρωπος, αλλά δεν είναι πραγματικοί άνθρωποι. Και, για μια στιγμή, μπορεί αυτό το σχήμα να χαθεί από τα μάτια τού ανθρώπου κ να μνη ξαναδεί το Άγγελο, γιατί ήταν μόνον ένα σχήμα.
Έτσι, λοιπόν, ο διάβολος δημιούργησε προϋποθέσεις συνυπάρξεως και εμφανίσθηκε στους Πρωτόπλαστους. Δεν εμφανίζεται όπως είναι! Δεν θα ήταν δυνατόν αυτό, βέβαια, ως πνεύμα που είναι, αλλά διαλέγει το σχήμα τού όφεως.
Φυσικά, μιλούσε. Αυτό θα ‘πρεπε, ήδη, να δημιουργήσει μίαν απορία στους Πρωτόπλαστους: πώς μπορούσε ένα ζώο, που δεν ανήκει στη δική τους την κατηγορία, δηλαδή δεν είναι
άνθρωπος, πώς μπορούσε αυτό να ομιλεί; ότι μπορεί να ομιλήσει ένα φίδι (δηλαδή καλύτερα ο διάβολος, διά μέσου ενός ζώου), αυτό δεν είναι περίεργο! Σας θυμίζω την όνο τού Βαρλαάμ, από την Παλαιά Διαθήκη, από το Δευτερονόμιο, που εκεί αναφέρεται ότι γύρισε η όνος τού Βαρλαάμ και λέγει στον Βαρλαάμ: “τι με χτυπάς; Δεν βλέπεις ποιος με εμποδίζει να περπατήσω;” Φυσικά δεν μίλησε το γαϊδουράκι! Διότι την ίδια στιγμή έβλεπε έναν Άγγελο μπροστά του ο Βαρλαάμ και δεν μίλησε το γαϊδουράκι. Μίλησε ο Άγγελος. Έτσι κι εδώ: δεν μιλάει το φίδι · μιλάει ο διάβολος. Έπρεπε, όμως, αυτό να δημιουργήσει μιαν απορία στους Πρωτόπλαστους: “πώς θα ήταν δυνατόν ποτέ το φίδι να μπορεί να ομιλεί;”
Ωστόσο, βρέθηκε μαζί τους (ο διάβολος), υπό την μορφή τού όφεως. Και αυτό το ότι “βρέθηκε” και οι Πρωτόπλαστοι αποδέχονται αυτήν την ύπαρξη του διαβόλου μαζί τους (δηλ. την
συνύπαρξη) από ‘κεί αρχίζει το κακό. Θα μπορούσαν να πουν, με τνη πρώτη φράση που θα
‘λεγε ο διάβολος “λυπούμεθα αλλά δεν έχουμε καμία κοινωνία μαζί σου, δεν ξέρουμε ποιος είσαι”. Πολύ δε παραπάνω, εάν υποτεθεί ότι άκουγαν και τα παρακάτω που θα έλεγε ο διάβολος, για να δημιουργήσει όλην εκείνη τη διαδικασία τής πλάνης, που δημιούργησε στους
Πρωτόπλαστους. Και θα μπορούσαν να του πουν “ σταμάτα! Ό,τι , ακριβώς , συμβαίνει τώρα (μ’ εσένα) δεν συμφωνεί μ’ ό,τι μάς είπε ο Θεός “ . Αυτό οι Πρωτόπλαστοι δεν το έκαναν. Έτσι άφησαν, για μια στιγμή, να συνυπάρξουν με τον διάβολο. Αυτά έχουν τεράστια σημασία στην καθημερινή μας ζωή. Γιατί τις ίδιες αυτές φράσεις τίς χρησιμοποιεί ο διάβολος ανά πάσα στιγμή σε όλους τούς ανθρώπους. Αυτή η συνύπαρξη του καλού και τού κακού , που, στην εποχή μας, θεωρείται ότι είναι κάτι πάρα πολύ φυσικό και απλό, που, όμως, είναι κάτι πολύ καταστρεπτικό, όσες φορές εμφανίσθηκε, δημιούργησε καταστροφή. Αν θέλουμε να ρίξουμε μία ματιά στην ιστορία τού ανθρώπου, θα δούμε ότι ο Θεός απαγορεύει την συνύπαρξη των απογόνων τού Κάιν με τους απογόνους τού Σηθ. Ο δε Σηθ είναι σε αντικατάσταση του Άβελ, που τον είχε φονεύσει ο Κάιν. Είναι δε ο ευσεβής, ο πνευματικός άνθρωπος ο Σηθ, εκείνος που δημιουργεί τη γενεά των υιών τού Θεού (ενώ η γενεά τού Κάιν λέγεται “οι υιοί των ανθρώπων” , που δεν έχουν καμία σχέση με τον Θεό) και η γενεά αυτή θα φέρει αργότερα τον Μεσσία. Θα δούμε στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, όταν κινείται κ περιγράφει τη γενεαλογία τού Κυρίου μας (ο Λουκάς) κ κινείται εκ των κάτω προς τα άνω, δηλαδή από τον Χριστό προς τούς γεννήτορές του, καταλήγει στον Σηθ. Του Σηθ, λέγει, του Αδάμ τού Θεού. Δεν κατάγεται, λοιπόν, ο Χριστός από την γενεά τού Κάιν, αλλά από την γενεά τού Σηθ.
Έτσι, ο Θεός είπε να μη συνυπάρξει η μία γενεά με την άλλη. Η καθεμιά χωριστά. Σημειώστε δε ότι εδώ υπάρχει αρκετός ορθολογισμός : “γιατί; Τι έχω να πάθω;” “Ό,τι έπαθαν κι οι Πρωτόπλαστοι!” είν’ η απάντηση. Είναι το πρώτο στάδιο του κακού η συνύπαρξη. Αλλά ό,τι έπαθα κι οι δύο, εκείνες, γενεές. Διότι εκείνες οι δύο γενεές, κάποια στιγμή, ξέχασαν την εντολή τού Θεού κ συνυπήρξαν. Είδαν, λέει, οι υιοί τού Θεού τας θυγατέρας των υιών των ανθρώπων ότι ήσαν ωραίες και δημιούργησαν συνύπαρξη! Κι αυτή η συνύπαρξη δημιούργησε τον Κατακλυσμό! Διότι έφθασαν οι άνθρωποι αυτοί να γίνουν, όπως λέει ο Θεός, σάρκες. “Ου μή καταμείνη το Πνεύμα Μου εν αυτοίς διά τό είναι αυτούς σάρκας!” Κι έγινε ο Κατακλυσμός! Διότι εφθάρησαν οι άνθρωποι εκείνοι. Από πού εφθάρησαν; Από την συνύπαρξη. Γι’ αυτόν τον λόγο κ οι Εβραίοι, όταν κατοίκησαν τη Γη τής Επαγγελίας, πήραν την εντολή από τον Θεό να μην μειχθούν με τους γειτονικούς τους λαούς. Κ τους είπε ο Θεός “δεν θα δημιουργήσετε μεικτού γάμους, δεν θα δημιουργήσετε κοινές γιορτές ούτε θ ανοίξετε εμπορικές δοσοληψίες.
Θα ‘λεγε κανείς για μια στιγμή ότι αυτό σήμερα είναι κάτι το απαράδεκτο. Και, όμως, παιδιά,
αυτό στάθηκε αιτία οι Εβραίοι να χάσουν την ευλογία τού Θεού, διότι μπήκαν στις συνήθειες των
ειδωλολατρών, των γειτονικών λαών με τους ειδωλολάτρες, και, έτσι, τιμωρούμενοι από τον Θεό, εσύρθησαν αιχμάλωτοι, αφού, βεβαίως, προηγουμένως, πολλές φορές, με πολέμους,
έπαθαν ζημιές στη χώρα τους, εσύρθησαν αιχμάλωτοι, τον μεν βόρειο βασίλειο στους
Ασσυρίους, στη Νινευί, το δε νότιο βασίλειο, ύστερα από κάποια χρόνια, στη Βαβυλώνα. Αλλά κ τότε δημιουργήθηκαν δύο βασίλεια, δηλαδή βόρειο κ νότιο βασίλειο, κι αυτό ήταν αποτέλεσμα του ότι δεν πρόσεξαν και δημιούργησαν συνυπάρξεις με γειτονικούς λαούς. Δηλαδή, μπήκαν γυναίκες ως σύζυγοι στη ζωή των Εβραίων, στη ζωή τού βασιλικού οίκου, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί αυτό το κακό. Το είπε ο Θεός “θα σας τιμωρήσω γι’ αυτό το οποίο έχει γίνει”.
Έφθασαν μέσα στην ίδια πόλη που λατρευόταν ο Θεός, στον Ναό τού Σολομώντος, να έχουν ανεγερθεί κ να είναι διαφόρων θεοτήτων των γειτονικών λαών, προς χάρη των γυναικών που είχε ήδη μπει, πια, στη ζωή των Εβραίων.
Αυτό Θεός το ανανεώνει στην Καινή Διαθήκη (διότι μπορεί να πείτε ότι αυτό ήταν στην Παλαιά Διαθήκη) και, βέβαια, ο Θεός είχε το σχέδιό Του, δεν ήθελε να μειχθεί ο λαός αυτός, οι Εβραίοι, για να φέρει τον Μεσσία. Να φέρει την Θεοτόκο και, διά τής Θεοτόκου, τον Μεσσία. Έπρεπε, λοιπόν, ο λαός αυτός ν’ αποτελεί το υγιές πλαίσιον, στο οποίο έπρεπε να γεννηθεί και αναπτυχθεί ο Μεσσίας. Αλλά, όμως, μη νομίζετε ότι αυτό ανήκει στην Παλαιά Διαθήκη · είναι και μία πραγματικότητα της καινής Διαθήκης. Κ, μάλιστα, αν το θέλετε, ακόμη αυστηρότερα. Και, ναι μεν, ο Θεός έλεγε “τα σύνορα των Εβραίων να είναι κλειστά”. Σήμερα έχουμε νοητά σύνορα, που πρέπει ο κάθε πιστός να ξέρει ότι πέραν από αυτό δεν θα κινηθεί. Κι αυτά τα νοητά σύνορα είναι αναγκαιότατα, αν θέλει ο πιστός να ζήσει κ να μείνει πιστός κ όρθιος κ να μην προχωρήσει στο πρώτο στάδιο της καταστροφής του, που είναι η συνύπαρξη. Δηλαδή η συνύπαρξη με το κακό. Γι’ αυτό λέγει στην Προς Κορινθίους Επιστολή του, στην Δευτέρα Επιστολή, 6,14 έως 18, τα εξής ο Απόστολος Παύλος:
“Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις” . Το “ετεροζυγώ” είναι από την Παλαιά Διαθήκη ως λέξη. Και αναφέρεται στον Νόμο τού Θεού στα ζώα. Λέει “δεν θα ζεύξεις δύο διαφορετικά ζώα, όταν θέλεις αν οργώσεις” . Δεν μπορείς να βάλεις, επί παραδείγματι, βόδι και άλογο ή βόδι και γάιδαρο. Όχι, λέει, θα βάλεις ή το ένα ζώο ή το άλλο ζώο. Δεν θα κάνεις αυτό το ζευγάρωμα, τρόπον τινά, να βάλεις σ’ έναν ζυγό, για να οργώσεις το χωράφι σου, δυο διαφορετικά ζώα! Άν λάβουμε υπ’ όψη το κλειδί τής ερμηνείας τού θέματος, θα έλεγε κανείς: “γιατί;” . Είναι σε μια περίπτωση που λέει ο Απόστολος Παύλος ότι “ου φιμώσεις βουν αλοώντα’ , δηλαδή δεν θα φιμώσεις βόδι το οποίο αλωνίζει, άσε το να φάει όσο θέλει. Μες στην Καινή Διαθήκη, τώρα, ο Απόστολος Παύλος (το λέει). Αυτό γράφει κ για μας. Ότι Άξιος εργάτης τού μισθού αυτού.
Δηλαδή ο πνευματικός εργάτης θα φάει. Εκείνος που εργάζεται. Ή “τω Θεώ μέλει περί των βοών ή δι’ ημάς πάντως λέγει; Δι’ ημάς γαρ εγράφη”. Μήπως ενδιαφέρεται ο Θεός για τα βόδια;
Για σας δε γράφτηκε αυτό; Ώστε, λοιπόν, αυτό το “δεν θα βάλεις δυο ζώα διαφορετικά να οργώνουν” αναφέρται στους ανθρώπους με μίαν εικόνα στα ζώα. Και ποιο είν’ αυτό; “Δεν θα μπεις κάτω απ’ τον ίδιο ζυγό εσύ, ο πιστός, μ τον άπιστο.” Να ξαναδιαβάζω τη φράση του: “μη γίνεστε ετεροζυγούντες απίστοις” . Είναι πολύ σημαντικό αυτό, εξαιρετικά σημαντικό. Και,
μάλιστα μπορούμε να πούμε στη λέξη “ετεροζυγούντες” υπάρχει πάλι το κλειδί τής ορθής ερμηνείας τής Παλαιάς Διαθήκης.
Λέει ακόμη : “εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος, και ακαθάρτου μη άπτεσθε καγώ εισδέξομαι υμάς”. Το λέει στην Παλαιά και το ανανεώνει το Πνεύμα τού Θεού στην Καινή. Γιατί το λέει αυτό στούς Κορινθίους τώρα ο Απόστολος Παύλος. Λέει “βγείτε από ανάμεσά τους” . Ποιοι είναι αυτοί, από τους οποίους πρέπει να βγείτε; Οι άπιστοι, οι διεφθαρμένοι. Ο λαό, δηλαδή, ο μακράν τού Θεού. Τι θα πει “βγαίνω από ανάμεσά τους” ;
Σημαίνει ότι θα βγω τροπικά. Δεν θα βγω τοπικά. Ο ίδιος ο Απίστολος Παύλος λέει: “μη
συναναμείγεσθε πόρνοι” , μην κάνετε, δηλαδή, συντροφιά με ανήθικους ανθρώπους. Και δεν
εννοώ, λέει, τους ανήθικους ανθρώπους τού κόσμου, διότι, τότε, αλλιώτικα, θα οφείλαμε να εξέλθουμε των πόλεων κ να πάρουμε τα βουνά. Αλλ’ εννοώ, λέει, εάν κάποιος αδελφός ονομάζεται ότι είναι ανήθικος, με αυτόν ούτε θα φάτε μαζί. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Τι σημαίνει εδώ πέρα; Σημαίνει ότι “τροπικά θα εξέλθω” ; Δεν θα φύγω από την πόλη μου. Τότε, σας είπα, υπήρχαν αισθητά σύνορα. Οι Εβραίοι δεν έπρεπε να έχουν σχέση με τους γειτονικούς λαούς. Σήμερα δεν πρέπει να έχουμε σχέση τροπική με τους ανθρώπους τής αμαρτίας, τους ανθρώπους, δηλαδή, τους αλλοτριωμένους. Έστω κι αν όλοι είμαστε Χριστιανοί. Αλλά κατ’ επίφαση. Γι’ αυτό μπορούμε να πούμε ότι οι συνθήκες σήμερα είναι πάλι οι ίδιες μ εκείνες που υπήρχαν όταν ο Απόστολος Παύλος Έγραφε την πρώτη και Δευτέρα Προς Κορινθίους
Επιστολές του. Ας το ξέρουμε, λοιπόν, αυτό. Έτσι θα βγούμε: τροπικά. Στο Πανεπιστήμιο, σε
μια Στρατιωτική Σχολή, οπουδήποτε, στην κοινωνία, στην γειτονιά, στην πολυκατοικία, στην ίδια την οικογένεια ενίοτε. Συνυπάρχουμε, θα λέγαμε, κατά τρόπον που εγώ είμαι δίπλα στον άλλον.
Στην πόλη κινούμαι, μπαίνω στο λεωφορείο, στο τρένο, περπατάω στα καταστήματα, στα πεζοδρόμια. Αλλά δεν θα έχω μαζί με τους άλλους μία κοινωνία, οπότε ο τρόπος μου θα είν’ εκείνος που δεν θα μετέχω, δεν θα συνυπάρχω με αυτούς. Δείτε πόσο σημαντικό είν’ αυτό.
“Και ‘αφορίσθητε’ λέγει Κύριος ο Θεός.” : χωριστείτε. “Αφορίζω” θα πει “ξεχωρίζω”. “Και ακαθάρτου μη άπτεσθε” = τίποτα το ακάθαρτο μην το αγγίζετε. Όχι να το ζείτε! Ούτε αν να το αγγίζετε! “Καγώ εισδέξομαι υμάς” = και εγώ θα σας δεχθώ. “Θα γίνετε παιδιά Μου” λέει ο Θεός.
Βλέπετε, θα λέγαμε από μιαν άποψη, ποια είναι η στάση των Χριστιανών μέσα στη ζωή; Ίσως πολλές φορές δημιουργείται το πρόβλημα πώς πρέπει να σταθούμε μέσα σ’ έναν σύγχρονο κόσμο με τα είδωλά του, ο οποίος κατ’ επίφαση είναι χριστιανικός. Εμείς υποτίθεται ότι ξεκινάμε
να ζήσουμε όχι κατ’ επίφαση αλλά κατά συνείδηση την χριστιανική μας ιδιότητα. Πώς πρέπει να σταθώ; Αυτό το πρόβλημα, το πώς πρέπει να σταθώ, στο λύνει ο Λόγος τού Θεού. Θα συνυπάρχω μεν, αλλά θα έχω εξέλθει από τον κόσμο αυτόν τροπικά. Κάθομαι με τον πλαϊνό μου στο θρανίο κ παρακολουθώ μαθήματα. Αν κ με τον πλαϊνό μου θα έχω την καλημέρα μου, τη συμφοιτητική, τη συμμαθητική, αλλά δεν θα έχω ιδιαίτερες συντροφιές μαζί του. Λέει ο Κύριος το εξής, για να δείτε την εικόνα τού πράγματος ακόμα καλύτερα. Στο ίδιο κρεβάτι, λέει, κοιμούνται δυο άνθρωποι. Σ’ ένα κρεβάτι για να κοιμούνται δυο άνθρωποι, πρέπει να ‘χουν πολύ στενή συγγένεια. Ή θα είναι δύο σύζυγοι ή θα είναι πατέρας με γιο ή μάνα με κόρη. Ο ένας παραλαμβάνεται, λέει, κι ο άλλος αφήνεται. Στον ίδιο μύλο, λέει, αλέθουν δυο γυναίκες. Η μια
παραλαμβάνεται, η άλλη αφήνεται. Σε τι παραλαμβάνεται κ αφήνεται; Γίνεται η Κρίση, ο ένας πηγαίνει στη Βασιλεία τού Θεού κι άλλος πηγαίνει κάτω, για να δικαστεί. Για την κόλαση. Ενώ είναι μαζί! Κοιτάξτε! Ενώ είναι μαζί! Βλέπουμε, λοιπόν, αυτή την συνύπαρξη να μην είναι, παρά συνύπαρξη αισθητή αλλά όχι τροπική. Δυο άνθρωποι τόσο κοντά ~ μπορεί ο ένας να σώζεται κι ο άλλος να μη σώζεται. Αν πραγματικά επιθυμείτε τη σωτηρία σας, αυτό πρέπει να το σκεφτείτε πάρα πολύ σοβαρά. Έτσι, θα λέγαμε, δε θα πρέπει να συνυπάρχουμε ως προς το κοσμικό φρόνημα με τους άλλους ανθρώπους, Και, όπως λέει ο Απ. Παύλος (Προς Ρωμαίους 12,2) “μη
συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω αλλά μεταμορφούσθε τη ανακαινώσει του νοός υμών”. Είδατε;
“Μη συσχηματίζεσθε”, το “συνυπάρχω” και το “συσχηματίζομαι” είναι το ίδιο! Δηλαδή γίνομαι το ίδιο σχήμα. Ποιο είν’ εκείνο που θα με κάνει το ίδιο σχήμα με τους άλλους; Το κοσμικό φρόνημα.
Το να σκέφτομαι κοσμικά, όπως σκέφτεται ο κόσμος. Όχι, να μη σκεφτόμαστε κοσμικά. “Μή συσχηματίζεσθε”, λέγει, “το αιώνι τούτω” . Αλλά “μεταμορφουσθε”, δηλαδή ν’ αλλάζει η ψυχή σας, ο νους σας να σκέπτεται εκείνο το οποίο θέλει ο Θεός.
Μετά από την συνύπαρξη, ο διάβολος μετέρχεται (είναι σπουδαία μέθοδος αυτή τού
διαβόλου) μίαν άλλη φάση. Όταν δει ότι πέτυχε στην συνύπαρξη, ανοίγει διάλογο. Είναι ο διάλογος. Τι λέει στην Εύα πρώτα; Φαίνεται ότι ο Αδάμ πιο πέρα ήταν, απουσίαζε. Μετά, φαίνεται, ήλθε ο Αδάμ. Λέει “τι ότι είπεν ο Θεός να μη φάτε από τούς καρπούς των δένδρων τού Παραδείσου;” “Τι ότι” , δηλαδή “τι είναι αυτό που ακούω;” .Τι είν’ αυτό που είπε ο Θεός; Κι η Εύα λέει: “όχι, αυτό δεν είναι αληθινό! Μπορούμε να φάμε απ’ όλους τούς καρπούς των δένδρων τού Παραδείσου, πλην των καρπών τούτου τού δένδρου”. Λέει “τι;” . Ανοίγει διάλογο μαζί της.
“Ξέρετε” , λέει, “γιατί σάς το είπε ο Θεός αυτό (όπως σας διάβασα την περικοπή) ; Για να μη γίνετε θεοί! Γνώριζε ο Θεός ότι την ημέρα που θα δοκιμάσετε τον καρπό, θα άνοιγαν τα μάτια σας κ θα γινόσασταν θεοί! Για να μην γίνετε, λοιπόν, θεοί, γι’ αυτό σάς είπε ο Θεός να μην
δοκιμάσετε” . Και υποβάλλει την ιδέα τής ισοθεΐας. Αλλά πώς υπεβλήθη η ιδέα τής ισοθεΐας; Με τον διάλογο! Δευτέρα φάση, λοιπόν, ο διάλογος. Ξέρετε ότι ο διάλογος έχει δυο μορφές. Η μία μορφή του είναι η διασάφηση και η άλλη είναι η διερεύνηση. Όταν θέλουμε να διασαφήσουμε κάτι μες στον Χριστιανισμό, βεβαίως, ο διάλογος είναι αναγκαιότατος. Ρωτούμε: τι θέλε να πεί εδώ η Αγία Γραφή; Τι εννοεί εδώ η Αγία Γραφή; Οι Μαθητές, πολλές φορές, είχαν ανοίξει διάλογο με τον Κύριο, ζητώντας διασάφηση. Υπάρχει, όμως, και ο διάλογος ως διερεύνηση.
Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι μελετούν την Αγία Γραφή, αλλά δεν τη μελετούν για να τη μάθουν, αλλά διερευνούν να βρουν την αλήθεια ( είναι, τάχα, εδώ η αλήθεια ; ) . Και, όπως ανοίγουν διάλογο με άλλους πνευματικούς ανθρώπους, να δουν πού είναι η αλήθεια. Όχι! Αυτό είν’ απαράδεκτο το δεύτερο. “Πιστεύω” θα πει ότι “πιστεύω το Ευαγγέλιο όπως είναι” . Αν ανοίγω διάλογο, θέλω να μάθω περισσότερα πράγματα και να γνωρίζω κ την αλήθεια, η οποία μού είναι αποδεκτή εκ των προτέρων. Όταν έρχομαι κ λέγω “κ πώς αυτό;” κ “γιατί εκείνο;” κ απιστώ κ.τ.λ., αυτό είναι διάλογος που φανερώνει ορθολογισμό κ είναι επικίνδυνο πράγμα αυτός ο
διάλογος. Μην ξεχνάτε δε ότι, με τον διάλογο που ανοίγουμε, δημιουργείται η λεγόμενη
“διαλεκτική”. Και ξέρετε τι είναι η “διαλεκτική” ; “Διαλεκτική τέχνη” είν’ ο διάλογος, αλλά η “διαλεκτική - ο “διαλεκτισμός”, αν θέλετε - είναι το εξής πράγμα: Κάνεις διάλογο με την Αγία Γραφή. Και λέει ο Λόγος τού Θεού αυτό. Λες εσύ: “γιατί να το δεχτώ όπως είναι κ να μην βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας;” . Δηλαδή γιατί θα πρέπει να είναι έτσι κ να μην είναι αλλιώς;
Με άλλα λόγια, με τον διάλογο βάζουμε κ δημιουργούμε έναν συμβιβασμό. Είναι αυτό που λένε οι καταστηματάρχες, όταν κάθεσαι εσύ στη βιτρίνα κ βλέπεις τα πρόσωπα της βιτρίνας κ ανοίγει ο καταστηματάρχης την πόρτα κ σου λέει “περάστε, κύριε”. “Μα δεν θέλω τίποτα να ψωνίσω” λες εσύ. “Όχι, κύριε, περάστε να κουβεντιάσουμε!” Υπάρχει έξω από την βιτρίνα τής Εμπορικής Τραπέζης (στη Λάρισα), της Εμπορικής Πίστεως, λέει το εξής: “ελάτε να κουβεντιάσουμε” . Να η
μέθοδος! “Ελάτε να κουβεντιάσουμε!” Διότι ξέρει πολύ καλά ο τραπεζίτης ότι, αν εσύ δρασκελίσεις την πόρτα τής τραπέζης κ πας να κουβεντιάσεις, θα σε καταφέρει αν έχεις χίλιες
δραχμές στην άκρη να τις κάνεις κατάθεση! Οπότε θα επωφεληθεί η Τράπεζα. “Ελάτε να συζητήσουμε, ελάτε να κουβεντιάσουμε”, είναι σπουδαίο αυτό. Και στο “ελάτε να κουβεντιάσουμε” τότε τι γίνεται; Αν το κάνουμε αυτό με το Ευαγγέλιο, τότε σημαίνει ότι αρχίζουμε μια διαλεκτική κι αρχίζει ο συμβιβασμός. Κι τότε, τελικά, δεν δεχόμαστε το Ευαγγέλιο όπως είναι αλλά όπως το θέλουμε εμείς. Δηλαδή στα μέτρα ΜΑΣ. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό; Να δεχθούμε ένα Ευαγγέλιο στα μέτρα ΜΑΣ; Αυτό είναι φοβερό πράγμα. Τότε δεν έχουμε γνήσιο Ευαγγέλιο. Τότε δεν προσαρμόζουμε εμείς τη ζωή μας με το Ευαγγέλιο αλλά
προσπαθούμε να εφαρμόσουμε το Ευαγγέλιο με τη δική μας τη ζωή. Έτσι, θα λέγαμε ότι ο διάλογος που ανοίγει είναι διαβολικός διάλογος. Ο διάλογος που ανοίγει ο διάβολος με τον κάθε
πιστό κρύβει αυτήν την τέχνη να παρασύρει.
Θυμηθείτε τον Κύριο στην έρημο. Πάει κ Τού λέει ο διάβολος ότι “αν πεινάς, πες οι πέτρες αυτές να γίνουν ψωμιά”. Ο Κύριος, μονολεκτικά, γέγραπται (είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή). Ο
διάβολος, λέει, γέγραπται Προχωρά στον δεύτερο πειρασμό, ο διάβολος λέει “γέγραπται”
(δηλαδή είναι γραμμένο), επικαλείται, βλέπετε, την Αγία Γραφή. Αλλά (το κάνει) με νοθεία. Κι ο Κύριος απαντάει, πάλι , “γέγραπται”, χρησιμοποιεί πάλι την Αγία Γραφή, αλλά (με) ορθόδοξη
ερμηνεία. Στον τρίτο πειρασμό, Τού λέει ο διάβολος να πέσει να τον προσκυνήσει ο Κύριος κ θα Του δώσει όλα τ’ αγαθά τής γης. Κι ο Κύριος, άνευ διαλόγου, “ύπαγε οπίσω μου, σατανά”.
Δηλαδή, πάρε δρόμο, φύγε από ‘δώ πέρα! Κόβει τον διάλογο. Ξέρετε ότι αυτήν τη στιγμή
υπάρχει ένας φοβερός διάλογος ανάμεσα στον κόσμο κ την Εκκλησία; Γίνεται γνωστό ότι “ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται” λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Όλος. “Εν τω πονηρώ κείται” .
Η Εκκλησία ανοίγει διάλογο με τον κόσμο κ ο κόσμος ανοίγει διάλογο με την Εκκλησία. Μας
λένε πολλές φορές : “ε όχι κι όλο προσευχές! Ε, τέλος πάντων, βρε αδελφέ, κ λίγο κάπως έτσι, κάποια ανοίγματα! Γιατί, αν δεν κάνετε κάποια ανοίγματα, θα χάσετε τους πιστούς από την Εκκλησία” . Ακούσατε; “Θα χάσετε τους πιστούς από την Εκκλησία”. Κ, όμως, αντί να
εκκλησιαστικοποιούμε τον κόσμο, κοσμικοποιούμε την Εκκλησία. Ιδού το αποτέλεσμα του διαλόγου. Ξέρετε πως ο διάλογος αυτός υπάρχει, αυτήν τη στιγμή, ανάμεσα στους ορθόδοξους
κ τους ετερόδοξους; Τι λέτε; Έχουν καμία όρεξη οι ετερόδοξοι να γίνουν ορθόδοξοι; Μακάρι να
‘ταν αυτό! Δεν είν’ αυτό! Αλλά να καταστρέψουν την Ορθοδοξία. Το ξέρετε ότι υπάρχει ένας διάλογος, λέγεται Οικουμενισμός αυτό, που υπάρχει, τώρα, ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τα
άλλα θρησκεύματα; Πάλι οικουμενιστικό το φαινόμενο σε μια δεύτερη φάση. Τι λέτε; Θα ‘θελαν τ’ άλλα θρησκεύματα να γίνουν Χριστιανοί; Κάθε άλλο! Θέλουν συνύπαρξη και, εκ της
συνυπάρξεως, μετά, να οδηγηθούν στα υπόλοιπα στάδια, δηλαδή να ανατρέψουν την Εκκλησία.
Βλέπετε τι φοβερό πράγμα είναι ο διάλογος; Ας προσέξουμε, λοιπόν, πάρα πολύ στο θέμα αυτό.
Στον πνευματικό μας αγώνα, ξέρετε, ο διάβολος ανοίγει διάλογο και μέσα στη σκέψη μας. Σου λέει : “γιατί να μην το κάνεις αυτό; Γιατί να μην πας εκεί;” Δεν μας λέει ΄τι είναι αμαρτία. Λέει κανείς: “μα, πώς θα το κάνω;” “Δεν είναι τίποτα σπουδαίο.” Ακριβώς αυτό λέει ένας Πατήρ, ο Ησύχιος ο Πρεσβύτερος, λέει το εξής: “δει τον αγωνιζόμενον ένδον (εκείνον που αγωνίζεται
εσωτερικά) κατά στιγμήν χρόνου έχειν τα τέσσερα ταύτα. Κάθε στιγμή τού χρόνου έχει μπροστά
του αυτά τα τέσσερα σημεία: ταπείνωση, προσοχή, προσοχή άκρα, αντίρρηση κ προσευχή. Τα τέσσερα αυτά. Ήρθε κάποια πονηρή σκέψη; Έχεις ταπείνωση, Θα πεις “ο Κύριος δεν λέει αυτό.
Ο Κύριος αυτό το λέει; Δεν θα το δεχτώ” . Ταπείνωση. Η προσοχή. Άκρα προσοχή! Τι θα πει, ακόμη, αντίρρηση; Θα πει ότι από εθνικής πλευράς ο διάλογος γίνεται τώρα κ υπάρχει κίνδυνος να αλωθεί η Ελλάς. Ξερετε ότι η Κων/πολη, όταν αλώθηκε, το 1453, δεν ήταν ένα ξαφνικό, θα λέγαμε, γενονός; Είχε γίνει προεργασία αλώσεως. Ξέρετε ότι μέσα στην Πόλη ήδη υπήρχαν τζαμιά; Υπήρχαν τζαμιά μες στην Πόλη. Το ξέρετε αυτό; Που σημαίνει ότι η Πόλις είχε τις πόρτες
της ανοιχτές κ άφηνε περιθώρια διαβρώσεως; Είχε διαβρωθεί τότε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και, τελικά, περιορίστηκε μόνο σε μία πόλη. Όλη, δηλαδή, η Αυτοκρατορία δεν ήταν παρά μία μόνο πόλις. Αλώθηκε και αυτή κ τελείωσε. Κ αυτή τη στιγμή κ η Πατρίδα μας ολόκληρη υφίσταται φθορά, τριβή, με αποτέλεσμα, κάποια στιγμή, να πέσει. Κ, αν πέσει, να πούμε: “πώς έπεσε η Ελλάς;” . Μα είχε προηγηθεί αυτή η τριβή. Είχαν προηγηθεί αυτά τα στάδια. Πρώτον, είπαμε, η συνύπαρξη. Δεύτερον, ο διάλογος. Αυτήν τη στιγμή, ζούμε τη συνύπαρξη κ τον διάλογο. Ζούμε δε κ το τρίτο σημείο, το οποίο μπορούμε να πούμε ότι κ αυτό έχει εμφανέστατη αρχίσει, είναι η διείσδυση.
Τι είναι τώα η διείσδυση; Θα ξαναγυρίσω, πάλι, στην αρχική ιστορία που σας διάβασα από
την Παλαιά Διαθήκη. Ο διάβολος, με πάρα πολλή τέχνη, πείθει την Εύα ότι ο Θεός απαγορεύει την βρώση τού καρπού, μόνον από φθόνο, για να μην γίνουν θεοί ο Αδάμ κ η Εύα. Κ, όπως λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, “τη ελπίδι τής ισοθεΐας φυσιοθείσα μεγάλα ην λοιπόν φανταζομένη” .
Πώς, τώρα, ο διάβολος κάνει τη διείσδυση; Πείθει! Και, αφού πείθει την Εύα κ τον Αδάμ (σε τι τους έπεισε; ότι μπορούν αν γίνουν Θεοί), τώρα φαντάζονται! Ξέρετε δε εκείνη τη στιγμή για πρώτη φορά οι Πρωτόπλαστοι αποκτούν και φαντασία. Η φαντασία είναι γνωστό ότι είναι ένα
μεταπτωτικό φαινόμενο. Αρχίζουν, λοιπόν, οι Πρωτόπλαστοι να φαντάζονται πώς θα είναι, όταν θα είναι θεοί! Αλλά, όταν εγώ ήδη φαντάζομαι, όταν είαι μόνος μου, εκείνο που μου είπε ο άλλος, με τη συνύπαρξη κ τον διάλογο, σημαίνει ότι αυτό είναι, πια, κάτι που ο άλλος έβαλε σ’ εμένα μέσα μου. Μπήκε, μπήκε σ’ εμένα μέσα. Έκανε διείσδυση. Και κατάφερε να με κάνει να
σκέπτομαι εκείνο το οποίο ήθελε ο άλλος. Αυτό λέγεται διείσδυση. Τι θα πει “πλύση εγκεφάλου”;
Για να χρησιμοποιήσω, παρακαλώ, σύγχρονους όρους; Τι άλλο είν ‘η πλύση εγκεφάλου, παρά
εκείνο το “πες, πες, πες” συνέχεια! Γιατί, φυσικά, δεν μπορώ τον εγκέφαλό μου να τον βάλω σε κανένα πλυντήριο ηλεκτρικό, να του κάνω μπουγάδα. Αλλά εκείνο το “πες, πες” συνέχεια, μα
στο ραδιόφωνο, μα στην τηλεόραση, μα δεν ξέρω πού κ.τ.λ., με τα έντυπα, τις κουβέντες, συνεχώς - συνεχώς, αρχίζει, μετά, αυτό το “κάτι” να μπαίνει μέσα μου! Να περνάει μες από το
πετσί μου! Δλδ να γίνεται αυτή, όπως είπαμε, η διείσδυση κ που, φυσικά, είναι φοβερό πράγμα!
Ας θυμηθούμε πάλι την ιστορία. Ξέρετε ότι οι Μωαβίτες, πλάι στους Εβραίους, όταν οι Εβραίοι, προ των πυλών τής γης Χαναάν, ετοιμάζονταν να εισέλθουν στη γη Χαναάν, στρατοπέδευσαν, οι Μωαβίτες τρόμαξαν. Ήταν δύο εκατομμύρια λαός οι Εβραίοι. Και σκέφτηκαν κ είπαν : “με ποιον τρόπο αυτούς θα τους εξοντώσουμε;” . Κάλεσαν τον Βαρλαάμ, που σας είπα στην αρχή τής ιστορίας, (μάγος ήταν αυτός) να του πουν να τους εξορκίσει, ούτως
ειπείν, να τους μαγέψει, να καταστραφούν, ν’ απομακρυνθούν. Βέβαια, εκείνος είπε, κατ’ έμπνευση Θεού, “δεν μπορώ” λέει “να καταραστώ έναν λαό, τον οποίον ευλογεί ο Θεός”.
Φοβερό πράγμα αυτό! “Ευλογεί ο Θεός.” Αλλά θα σας πω μία μέθοδο. Τη μέθοδο της
συνυπάρξεως, του διαλόγου κ της διεισδύσεως. “Καλέσατέ τους” λέει “σε γιορτές δικές σας. Σε γιορτές. Και πείτε να ‘ρθούν, να θυσιάσουν στους δικούς σας θεούς, να γιορτάσουν μαζί σας κ,
τότε, θα θυμώσει ο Θεός εναντίον τους κ θα τους τιμωρήσει κ θα γλιτώσετε απ’ αυτούς”.
Ακούσατε, παρακαλώ; Ο δε Βαρλαάμ στα ελληνικά λέγεται Νικόλαος. Και οι “Νικολαΐτες”
αναφέρονται στο βιβλίο τής Αποκαλύψεως. Και λέει ότι “μισώ τούς Νικολαΐτες” λέει ο Θεός “και τα έργα τους. Τους μισώ!” . Βλέπετε, παρακαλώ; “Μισώ τα έργα των Νικολαΐτών.” Επί λέξει.
Βλέπετε; Διότι “τότε” λέει “έκαναν τον λαό μου να ειδωλολατρήσει” κι αυτό πια είναι στην Καινή Διαθήκη. Γιατί η Αποκάλυψη ανήκει στην Καινή Διαθήκη. Τι έκανε, λοιπόν, ο λαός; Κλήθηκε κ
πήγε. 23.000 άνδρες. “Και ετελέσθη δε Βελθεγώρ. “Ετελέσθη” θα πει “τελετουργήθηκε”, δηλαδή
ετέλεσαν θυσίες στον Βελθεγώρ. Έφαγαν από τις θυσίες, ήπιαν και πόρνευσαν. Μέσα στην πορνεία. Και, τότε, οργίστηκε ο Θεός και εφονεύθησαν εκείνες οι 23.000 άνδρες. Αυτό λέγεται
“διείσδυση”. Είναι δε φοβερό. “Μην το πείτε” (αριθμόν 26 κεφάλαιο) , “μην πείτε ότι αυτό ανήκει στην Παλαιά.” Σας είπα: η ιστορία τού Βαρλαάμ περνάει στην καινή Διαθήκη με το όνομα “Νικολαΐτης” κ “Νικολαΐτες”.
Έτσι, θα λέγαμε, τι έχουμε διείσδυση εμείς στην εποχή μας; Η μόδα. Εν ευρεία εννοία. Όχι η μόδα που θα ντυθώ. Η μόδα “mode” ξέρετε τι θα πει; Τρόπος. Λέμε “fashion” στα αγγλικά, τρόπος. Λέμε “old fashion”, παλιός τρόπος, παλιά μόδα. Είναι ο τρόπος, με τον οποίον πρώτα - πρώτα σκέφτομαι. Μετά ο τρόπος που ντύνομαι, ο τρόπος που συμπεριφέρομαι, ο τρόπος που
κινούμαι. Όλ’ αυτά αποτελούν τη μόδα. Σ’ άλλη εποχή αλλιώτικα οι άνθρωποι σκεφτόντουσαν, αλλιώτικα ντυνόντουσαν, αλλιώτικα τρώγαν, άλλο πρωτόκολλο συμπεριφοράς κ ευγενείας είχαν κ.ο.κ. . Αυτό λέγεται “μόδα” . Η μόδα, λοιπόν, εν ευρεία εννοία, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένας τρόπος διεισδύσεως μέσα στη ζωή των ανθρώπων. Σε μια χριστιανική κοινωνία αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Αλλά, εάν η μόδα σάς κάνει να ντύνεστε, αν μας κάνει να ντυνόμαστε κατά τρόπον που αυτό θα μας οδηγήσει, τελικά, στην κοσμικότητα, είναι επικίνδυνο! Η μουσική! Είν’
ένας τρόπος, που μπορεί μα μας φέρει κοντά στον κόσμο. Η συμπεριφορά τής ζωής, γενικά, είν’ ένας τρόπος, που μπορεί να μας φέρει κοντά στον κόσμο. Όλ’ αυτά αποτελούν ια σοβαρότατη
διείσδυση , που, τελικά, καταλύει τα πάντα! Τα πάντα! Τον Χριστιανό, κυριολεκτικά, τον διαλύει.
Διείσδυση είναι κάθε μορφής προπαγάνδα. Είτε πολιτική είναι είτε οικονομική είτε
βιοθεωρητική είτε κοσμοθεωρητική, που όλ’ αυτά, διά μέσου τής διαφημίσεως, που σας εξήγησα
προηγουμένως, μέσω των μ.μ.μ., δημιουργούν μια διείσδυση κ ο εχθρός βρίσκεται έξω από τα
τείχη, εντός των τειχών. Έτσι, βλέπουμε σήμερα τη διείσδυση μέσα στην παιδεία μας, την οποίαν έχει, κυριολεκτικά, διαλύσει · μέσα στην οικογένειά μας · μέσα στην Πατρίδα μας · και μέσα στον κοινωνικό μας βίο. Γι’ αυτό σάς είπα, αυτήν τη στιγμή, ως προς εμάς, τους Έλληνες, βρισκόμαστε στο τρίτο στάδιο τής καταστροφής μας. Έγινε η συνύπαρξη, περάσαμε στον
διάλογο κ τώρα είμαστε στη διείσδυση. Όταν λέμε, βέβαια, ότι περάσαμε στο τρίτο στάδιο, δεν σημαίνει ότι ακόμα δεν υπάρχει το πρώτο κ το δεύτερο! Προχωρούμε, απλώς, αλλά τ’ άλλα, τα προηγούμενα, ομοίως, υπάρχουν! Και εργάζονται! Ξέρετε τι μένει; Το τέταρτο στάδιο!
Η ανατροπή!
Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος:
“ο διάβολος την απάτην εισαγαγείν δυνηθείη και την γυναίκα υποσκελίσας τον οικείον σκοπόν αποπληρώση” Τι έκανε, τελικά, ο διάβολος; Το πέτυχε εκείνο που ήθελε, να δει τούς Πρωτοπλάστους να απλώνουν το χέρι τους, να παίρνουν τον καρπό κ να
τρώνε. Μόλις τον έφαγαν, άνοιξαν τα μάτια τους. Ποια μάτια; Ήταν κλειστά πρώτα τα μάτια τους;
Όχι! Κάποια άλλα μάτια! Της ψυχής! Είδαν ότι έκαναν κάτι, που δεν έπρεπε να γίνει. Δηλαδή είχαν υποσκελιστεί. “Σκέλος” θα πει πόδι. “Υποσκελίζω” θα πει ανατρέπω, τρικλοποδίζω,
αναποδογυρίζω τον άλλον. Είχαν υποσκελιστεί. Και τι θα πει ότι οι Πρωτόπλαστοι είχαν ήδη ανατραπεί, ότι είχαν υποσκελισθεί; (Θα πει ότι) έφυγε η Θεία Χάρις απ’ αυτούς πια. Ακόμη (ότι) οι ίδιοι έφυγαν από τον Παράδεισο. Ακόμη (ότι) εισήχθη ο θάνατος στους Πρωτοπλάστους.
Αλλά το ίδιο πράγμα κάνει ο διάβολος σ’ όλη μας τη ζωή. Σε όλους μας!
Θα σας πω μια περίπτωση που έει ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος κ αναφέρεται στον προσωπικό
αγώνα τού καθενός μας. Λέει το εξής: “προ μεν τού τελεσθήναι την ανομίαν σμικρύνει αυτήν ο εχθρός εν οφθαλμοίς αυτών σφόδρα. Μάλιστα δε την επιθυμίαν τής σαρκικής ηδονής τοσούτον
ελαττοί αυτήν προ τού γενέσθαι, ώστε σχεδόν φαίνεσθαι τω αδελφώ ταύτην μηδέν διαφέρουσαν του εκχέαντος ποτήριον ψυχρού ύδατος εις το έδαφος”. Δηλαδή: πριν τελεσθεί, λέγει, η αμαρτία, ο εχθρός (ο διάβολος) την μικραίνει. Την μικραίνει μπρος στα μάτια μας πάρα πολύ. Ξέρετε δε πώς λέγεται αυτή η μέθοδος του διαβόλου; (Λέγεται) “μέθοδος μυρμηγκολέων”. Έχετε ακούσει αυτήν τη λέξη; Είναι, βεβαίως, μια πλαστή λέξη αυτή των Πατέρων και της Αγίας Γραφής και θέλουν να παρουσιάσουν τα εξής. Είναι γνωστό ότι ο διάβολος χρησιμοποιεί τη μέθοδο του
μυρμηγκολέοντος: όταν θέλει να σου παρουσιάσει ότι μία πράξη δεν είναι τίποτα, προκειμένου να σε ανατρέψει, σου λέει ότι είναι τόσο μικρή, σαν μυρμηγκάκι. Όταν την επιτελέσεις δε, τότε σού την μεγαλώνει κ σου την παρουσιάζει σαν λιοντάρι! Μυρμηγκολέων! Και την πρώτη μεν περίπτωση την κάνει, για αν σε κάνει να κάνεις την αμαρτία, την δεύτερη δε για να σε
απογοητεύσει, να απελπιστείς,ν’ απογοητευτείς κ να σε οδηγήσει, πλέον, στην απόγνωση!
Είδατε; Μέθοδος “μυρμηγκολέων”! Σμικρύνει, λοιπόν, ο διάβολος την αμαρτία πάρα πολύ κ σού
λέει, μπροστά στα μάτια σου [για την σαρκική αμαρτία, την σαρκική ηδονή, “τοσούτον”, λέει, “την ελαττοί” (= την σμικραίνει) , ώστε να σου λέει πως] “δεν είναι τίποτα σπουδαίο πράγμα, είναι τόσο απλό να κάνεις μια σαρκική αμαρτία, σαν να χύνεις ένα ποτήρι νερό χάμω” ! Αλλά ποτέ δεν αισθανθήκαμε άσχημα, αν πήραμε ένα ποτήρι νερό κ το χύσαμε χάμω! Ποτέ! Αλλά, όταν, όμως, κάνουμε αυτό, την σαρκική αμαρτία, τότε λέμε “τι έκανα τώρα; Τι έγινε, τώρα, εδώ πέρα;”
κι έγινε κάτι φοβερό! Για να μου παρουσιάσει, τώρα, την δυσκολία το μεγάλο τού πράγματος, το ασυγχώρητο του πράγματος, για να με ρίξει στην απόγνωση! Βλέπετε, παρακαλώ; Έτσι ανατρέπει, πραγματικά, ο διάβολος.
Αλλά αυτά (συμβαίνουν) στον προσωπικό μας αγώνα! Δυστυχώς, σε μία μεγαλογραφία, το θέμα αναφέρεται κ στους λαούς. Πρέπει να πούμε ότι η ανατροπή που παρουσιάζεται σ’ έναν λαό δεν είναι παρά το φαινόμενο της παρακμής κ της διαλύσεως. Όταν ένας λαός παρακμάζει, διαλύει από τα ήθη του, η γλώσσα του εκβαρβαρίζεται, τα ήθη του διαλύονται, η εκπαίδευσή του
τινάζεται στον αέρα, ο οικογενειακός βίος γίνεται ανύπαρκτος, έχουμε, αναμφισβήτητα, μία παρακμή! Αυτά όλα στην Πατρίδα μας - κατ’ αρχάς αυτά γίνονται σχεδόν σ’ όλον τον κόσμο,
αλλά ιδιαιτέρως στην πατρίδα μας – μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε σ’ αυτήν την
τελευταία, πλέον, φάση. Στη φάση τής ανατροπής.
Θα ‘θελα να σας ρωτήσω: το βλέπετε, άραγε, αυτό; Μπορείτε να το διακρίνετε; Αυτά που είπαμε σήμερα ίσως να τα βλέπετε, αλλά να μην τα είχατε μαζέψει στο μυαλό σας, σαν μια διατύπωση, σαν έναν τρόπο. Ξέρετε, όταν κανείς έχει τη δυνατότητα να διατυπώνει μέσα του εκείνο το οποίο βλέπει, τότε το κατακτά! Εκεί φαίνεται κ ο καλός σπουδαστής στην έκθεση. Τι θα πει “κάνω έκθεση;” και γιατί πάντα η έκθεση ήταν τεκμήριο εισαγωγής σε μιαν ανώτατη Σχολή;
Όταν ξέρεις να διατυπώνεις την άποψή σου, τη σκέψη σου, σημαίνει πως έχεις κατακτήσει αυτό
το οποίο θέλεις. Όταν ξέρεις να τα κατατάσσεις αυτά, τα βλέπεις καθαρά μπροστά σου. Αυτό εγώ έκανα σήμερα σ’ εσάς. Αυτά τα βλέπετε κ , φυσικά, τα διακρίνετε, αλλά τώρα, ίσως, τα κατατάσσετε μέσα σας ακόμη καλύτερα. Και τότε μπορείτε να κάνετε μια καλύτερη αυτοκριτική,
ως Χριστιανοί κ ως Έλληνες. Κ να πείτε “τι κάνουμε;” . Χωρίς κόπο. “E, σε τι επoχή
βρισκόμαστε;” “Σε ποιαν κατάσταση αυτήν τη στιγμή είν’ ο λαός μας;” Πολύ σοβαρά! Τι νομίζετε;
Στο εάν χτίζουμε μικρά ή μεγάλα σπίτια, εκεί είναι η ακμή ή η παρακμή; Στους ανθρώπους είναι η παρακμή ή η ακμή! Ξέρετε πώς ξεκίνησαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι, τον 8ο αιώνα π.Χ.; Ξεκίνησαν
ως ένας λαός πολύ υγιής, ρωμαλέος λαός! Διότι είχαν αυστηρότατα ήθη, συνολικά κ
οικογενειακά κ εθνικά. Μια χούφτα λαός ήταν κ, όμως, κατέκτησαν όλον τον κόσμο. Όταν αυτός ο ίδιος ο λαός άρχισε ν’ απολαμβάνει τα αγαθά των κατακτήσεών του, να τρώει, να πίνει να
διασκεδάζει κ να γεύεται τις ηδονές τής γης, άρχισε να διαλύεται. Αυτό είναι το μικρόβιο της πτώσεως όλων των αυτοκρατοριών. Έτσι έπεσε η Βαβυλώνα. Πριν από την Βαβυλώνα, έτσι έπεσαν οι Ασσύριοι. Έτσι χάθηκε κ η Αίγυπτος. Έτσι κ οι Έλληνες, με τον Μεγαλέξανδρο!
Υπήρχε ζωτικότητα, υπήρχε ακμή! Απλωθήκαμε σ’ όλον τον κόσμο, φάγαμε, ήπιαμε,
διασκεδάσαμε, χαθήκαμε! Διαλύσαμε! Μετά ήλθαν οι Ρωμαίοι. Μετά, στην νεότερη Ιστορία, έχουμε νεότερους λαούς.
Τι είναι σήμερα η Αγγλία; Σήμερα η νεολαία δεν έχει τίποτ’ άλλο μπρος στα μάτια της παρά την ομοφυλοφιλία, τα ναρκωτικά κ τίποτ’ άλλο. Τι νομίζετε; Έπεσε η Αγγλία! Έτσι θα πέσουν κ άλλες αυτοκρατορίες που υπάρχουν στην εποχή μας. Ναι! Έτσι πέφτουν ! Κοσμοκράτειρα ήταν
η Αγγλία. Κι άλλοι λαοί σήμερα είναι κοσμοκράτορες. Θα πέσουν κ αυτοί. Γιατί; Διότι δεν προσέχουν. Οι Αμερικανοί ! Θα πέσουν κ αυτοί! Διότι, μια φορά, ένας Βουλευτής, Γερουσιαστής
στην Βουλή, κάτι παραπάνω από 25 χρόνια - το διάβαζα στην εφημερίδα - άρχισε να
διατραγωδεί την κατάσταση της νεολαίας των Η.Π.Α. κ να λέει ότι “όπως πηγαίνουμε, ο λαός μας γρήγορα θα φθαρεί”. Σημειώστε δε ότι η Αυτοκρατορία δεν πέθανε από την μία μέρα στην άλλη. Βάλτε δεκαετίες, πεντηκονταετίες. Αλλά πεθαίνουν, όμως, ε; Και, λέγοντας αυτά με τόση ένταση κ τόσο πάθος μέσα στη Βουλή, λιποθύμησε, έλεγε η είδηση! Δλδ συνείχετο ο άνθρωπος
ότι ο λαός μας δεν πάει καλά! Για να μην πω κι άλλους λαούς, οι οποίοι δεν πηγαίνουν καλά. Κι εμείς οι Έλληνες δεν πηγαίνουμε καλά. Έχουμε δε πάρα πολλά σημάδια · όχι, απλώς, σαν τα σημάδια τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό έπεσε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, είχε φθαρεί
εκ των ένδον. Δεν φταίει ο Μοναχισμός ούτε οι μοναστικές έριδες ούτε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, που θέλουν μερικοί ιστορικοί να το βλέπουν έτσι. Όχι! Η διαφθορά τού λαού. Γι΄ αυτό
πέσαμε. Τα σημάδια τα παλιά τής παρακμής ήταν έκδηλα. Σήμερα, όμως, έχουμε κ κάποια άλλα. Δεν υπερβάλλω. Ό,τι θέλετε πείτε. Το κυριότερο σημείο, η χειρότερη φθορά είν’ η γλώσσα. Δεν είναι ούτ’ αυτή η ίδια η Εκκλησία μας. Η χειρότερη φθορά είναι η γλώσσα. Η
γλώσσα από τη στιγμή που θ’ αρχίσει να λησμονείται σ’ έναν λαό, ο λαός αυτός δεν υπάρχει.
Θα μου πείτε “τι έκανα οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι;” Ξέρετε, σε μια νύχτα χάθηκαν αυτοί. Πώς χάθηκαν; Ξεχάστηκε η γλώσσα, ξεχάστηκε η ιστορία (γιατί σήμερα έχουμε και αλλοίωση της ιστορίας), χάθηκαν αυτοί οι λαοί. Έχουμε, λοιπόν, το φαινόμενο λαών που χάνονται μέσα στην
ιστορία; Ναι. Πού οφείλεται; Στο θέμα τής ελλείψεως μνήμης, πια, ιστορίας και γλώσσας.
Φοβάμαι πάρα πολύ για την Πατρίδα μας. Γι’ αυτό σάς είπα αυτά τα λίγο λάγια. Αν με ρωτήσετε “τι πρέπει να κάνουμε, πώς πρέπει να κινηθούμε;”, θα πάρουμε τα λόγια τού Κυρίου:
“αγρυπνείτε κ προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν”. Διότι αυτές οι 4 φάσεις που ο διάβολος μετέρχεται είναι φάσεις τού διαβόλου. Στάδια του διαβόλου. Τι είπε ο Κύριος;
“Αγρυπνείτε κ προσεύχεσθε.” Τι σημαίνει “αγρυπνείτε”; (Σημαίνει) μένετε άγρυπνοι,
επισημαίνετε, βλέπετε. Τι γίνεται! Πώς το κακό τελεσιουργείται. Πώς το μυστήριο τής ανομίας
εξελίσσεται. Μένετε, λοιπόν, άγρυπνοι. Και το άλλο, το “προσεύχεστε”, σημαίνει “διατηρείτε πνευματικότητα”. Και επικοινωνία με τον Ουρανό. Αυτή η διατήρηση της πνευματικότητας είναι
μέγα κεφάλαιο κ αληθινή αντίσταση στο κακό. Μιλάμε για “εθνική αντίσταση” .
Τι είναι αυτή η “εθνική αντίσταση”; Αν συνέβη προχθές, χθες, πέρσι, πριν είκοσι, τριάντα κ σαράντα χρόνια; Είν’ αστείο, Μιλάμε κ γιορτάζουμε για αντιστάσεις, την στιγμή που, ήδη,
υποδουλωνόμαστε. Είναι ιστορική ειρωνεία.
Η αντίσταση είναι το “προσέχετε κ προσεύχεστε”.
Το “αγρυπνείτε κ προσεύχεσθε”. Αυτή είναι η αντίσταση. Είναι σπουδαία η αντίσταση την οποίαν μπορούμε να έχουμε κ να έχετε εσείς κ η νέα γενεά, όταν είστε κοντά στον Χριστό! Όταν αγρυπνείτε κ προσεύχεστε! Όταν ζείτε πνευματική ζωή! Τότε, πραγματικά, έχουμε μιαν ελπίδα και σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί να ζήσουμε και σαν Έλληνες, ομοίως, να επιζήσουμε!!
8η ομιλία στην κατηγορία « Ομιλίες εις προσκυνητὰς ».
†.Είχα διαβάσει προ πολλών ετών ένα βιβλιαράκι κάποιου θεολόγου και ηγουμένου μονής Αγίου Ορους, που είχε επισκεφτεί κάποτε σε ένα συνέδριο, - ως λαϊκός τότε - ένα συνέδριο θα λέγαμε υποτίθεται χριστιανικό. Δηλαδή του Συμβουλίου των Εκκλησιών, τα γνωστά αυτά μαγειρέματα. Και ακούστε, έλεγαν εκεί : Μην αναφέρετε το όνομα του Χριστού, παρά μόνο να λέτε ο Θεός, ο Κύριος, διότι στο συνέδριό μας εδώ, είναι και προτεστάνται αντιτριαδισταί, οι οποίοι θα εσοκάροντο - ούτως ειπείν - εάν άκουγαν το όνομα του Ιησού Χριστού. Βλέπετε που φτάνουμε; Και ξέρετε πόσο χρήσιμο θα μας είναι αυτό, όταν λέμε ποιος είναι ο Θεός μου. Ο Πατήρ ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιον! 1+1+1=1. Ένας Θεός, Τριαδικός! Γιατί; Διότι ήρθε η ώρα.
Ο οικουμενισμός, που είναι ένας σύγχρονος συγκρητισμός που έρχεται να ανακατέψει, ό, τι βρίσκει μπροστά του, όπως σας έλεγα πρότινος. Και ο όποιος παλαιός συγκρητισμός, που εμφανίστηκε μόλις εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, να είμαι ακριβέστερος ο συγκρητισμός ήτανε με το όνομα γνωστικισμός που είχε εμφανιστεί τον 3ο π.χ. αιώνα, και βέβαια τον βρήκε ο Χριστιανισμός. Έτσι, όταν εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, έρχεται ο γνωστικισμός να τον καταπιεί. Και έτσι έχουμε τις διαφορές αυτές αποχρώσεις, που έχουμε ιουδαΐζοντα γνωστικισμό, δηλαδή ο γνωστικισμός που πήρε στοιχεία από τον ιουδαϊσμό, ή χριστιανίζοντα γνωστικισμό, που παίρνει στοιχεία από τον χριστιανισμό. Όμως στην πραγματικότητα, δεν ήτανε παρά ένα ανακάτωμα, μία συλλογή απ' όλες τις θρησκείες, μηδ' αυτού του βουδισμού. 3ος αιώνας π.Χ ξεκινάνε αυτά, και φτάνουμε μετά Χριστόν μηδ' αυτού του βουδισμού εξαιρουμένου, όταν υπηρέτησε το θέμα του γνωστικισμού καί με βουδιστικά στοιχεία, ο Μάνης. Συνεπώς, στοιχεία φιλοσοφικά, θρησκευτικά, όλα μαζί ανακατωμένα. Έτσι λοιπόν, όταν ενεφανίσθη ο γνωστικισμός, δηλαδή ο οικουμενισμός στην παλαιά του φόρμα (που ήταν συγκρητισμός -αυτό το ανακάτωμα), η Εκκλησία τον επολέμησε τον γνωστικισμό (τον οικουμενισμό). Λυπούμαι, πολύ λυπούμαι που ούτε μια φορά δεν άκουσα όλα μου τα χρόνια κανένα κήρυγμα, πουθενά, ποτέ, που να κάνει αναφορά εις τον γνωστικισμόν. Πουθενά. Ποτέ, δεν το άκουσα αυτό, όσων χρονών είμαι. Δυστύχημα, θα έλεγε κανένας. Γιατί κύριοι; Δεν βλέπετε κίνδυνο εις τον γνωστικισμόν; Δεν βλέπετε τι εμφανίζεται; Και που σας έλεγα μια περασμένη φορά ότι ο γνωστικισμός είναι η ψυχή της θεοσοφίας, η οποία είναι η ψυχή του μασονισμού. Δηλαδή, τί είναι ο γνωστικισμός; Η ψυχή του μασονισμού. Είναι η φιλοσοφία του μασονισμού, του τεκτονισμού. Δεν το βλέπετε αυτό; Δεν το βλέπετε; Και αυτόυ του οικουμενισμού σήμερα, - πρώτα γνωστικισμός, σήμερα οικουμενισμός, στην πραγματικότητα ξαναλέγω οικουμενισμός. Ξαναλέγω, είναι ένας συγκρητισμός, ένα ανακάτωμα.. - αυτού του οικουμενισμού έχοντε πολλοί ιεράρχαι και ιερείς, ακόμη και θεολόγοι. Δεν έχετε ακούσει την φράση, την κουβέντα, ότι αυτός ο δεσπότης , ή αυτός ο πατριάρχης , ή αυτός ο αρχιεπίσκοπος - όποιος, έχουμε αρκετούς αρχιεπισκόπους - ότι είναι οικουμενιστής; Δεν το έχετε ακούσει; Δεν έχετε ακούσει ότι αυτός ο θεολόγος είναι οικουμενιστής; Και για να γνωρίζομε, να σας πω ακόμη δυό λόγια.
Το πρώτο βήμα του οικουμενισμού - και προχωράει, προχωράει και δεν λογαριάζει τίποτα - το πρώτο βήμα είναι η ένωσις Ορθοδόξων, Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών. Το πρώτο βήμα, με αυτό που λέμε, που δουλεύει τώρα κάποιες δεκαετίες, το λεγόμενο διαβόητον «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών». Κάπου-κάπου, λέμε εμείς οι Ορθόδοξοι: Τί βγάζουμε με το να πηγαίνουμε εις αυτό το «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών»; Τι βγάζουμε; Βγάζουμε τίποτα; Έγινε κανείς από αυτούς Ορθόδοξος;
Στο δεύτερο βήμα του οικουμενισμού είναι. Προσέξετε. Αυτές τις ημέρες ανακοινώθηκε.. Κι αν ξέρατε από ποιον. Αν ξέρατε από ποιον. Μέγαν Ιεράρχην. … Τι να το κρύψω; Το είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης (Βαρθολομαίος). Τι να το κρύψω.
Στο δεύτερο βήμα είναι ο προσεταιρισμός Ιουδαϊσμού και Μωαμεθανισμού. Η Ρώμη είναι έτοιμη να το κάνει. Κάποιες συμμαχίες της Ρώμης με τους Μωαμεθανούς εναντίον των Ορθοδόξων στην Σερβία, στην Γιουγκοσλαβία, είναι τοις πάσι γνωστόν. Το λέγουν οι δημοσιογράφοι, δεν το λέγουν οι Χριστιανοί. Ένωσις λοιπόν μετά από την ένωση Ρωμαιοκαθολικών, Ορθοδόξων και Προτεσταντών, με τον Ιουδαϊσμό και τον Μωαμεθανισμό. Εννοείται, όχι ότι οι Μωαμεθανοί θα πιστέψουν, Όχι. Με τις θέσεις που υπάρχουν.
Δεν είπε, προς γνώσιν, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας ότι παρεξηγήσαμε, λέει, εμείς οι Ορθόδοξοι τον Μωάμεθ! Τον παρεξηγήσαμε! Ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του Θεού! Σε τίποτα δεν μας έβλαψε ο Μωαμεθανισμός -άκουσον, άκουσον- ενώ εμείς αδικήσαμε τον Μωάμεθ! Δηλαδή δεν μας έβλαψε σε τίποτα, έ; Όλοι οι νεομάρτυρες επί επικρατείας Μωαμεθανισμού; Και όταν είναι άνθρωποι τόσο φανατισμένοι, δεν μας έβλαψαν σε τίποτα; Και όταν έχουν εξισλαμίσει.. Όπου πάτησαν οι Τούρκοι το πόδι τους, οι Άραβες πρώτα, που σάρωσαν όλες τις Εκκλησίες της Βορείου Αφρικής; Πού είναι οι Αρχαίες Εκκλησίες της Βορείου Αφρικής; Πού είναι; Δεν υπάρχει καμμιά. Ακούστε. Καμμιά. Και πέρασαν μέχρι την Ισπανία και ήσαν έτοιμοι να μπουν μέσα στην καρδιά της Ευρώπης. Όταν στην Μικρά Ασία εξισλάμισαν όσοι Έλληνες βρέθηκαν εκεί. Όταν εξισλάμισαν τα παιδιά από το παιδομάζωμα και τους έκαναν γενίτσαρους. Α, δεν μας έβλαψαν τίποτα, έτσι; Και όταν σήμερα υπάρχει έναν ισλαμικόν κράτος, το οποίον δεν ξέρομε τι είδους επιπτώσεις θα έχει δια την (ακόμη τέλος πάντων) λεγομένη Χριστιανική Ευρώπη; Δεν μας έβλαψαν!
Λοιπόν. Έκκλησις να προσέξουμε παρακαλώ τον Μωαμεθανισμό. Γιατί αυτή η έκκλησις; Υπάρχει η πολιτική σκοπιμότης. Ο Ελληνισμός της Αλεξανδρείας έχει μείνει ελάχιστος, όπως ελάχιστος έχει μείνει και ο Ελληνισμός της Κωνσταντινουπόλεως. Δύο, δυόμιση χιλιάδες είναι στην Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες. Άλλοι περίπου τόσοι είναι στην Αλεξάνδρεια. Φοβάται λοιπόν ο Πατριάρχης ότι αν χάσει ολότελα το ποίμνιό του δεν θα είναι Πατριάρχης. Ενθυμείστε πως εξεδιώχθησαν οι Έλληνες -δεν είναι πολλά χρόνια, 20-30 χρόνια- που εξεδιώχθησαν οι Έλληνες της Αλεξανδρείας, της Αιγύπτου και έχασαν και τις περιουσίες των, όταν εξεδιώχθη ο βασιλιάς ο Φαρούκ. Κι εκεί εστράφησαν και εναντίον των ξένων, βέβαια μη εξαιρουμένων και των Ελλήνων. Εκεί είχε αναπτυχθεί πάρα πολύ καλά ο Ελληνισμός και η Ελληνική πόλις Αλεξάνδρεια που την είχε ιδρύσει ο Μέγας Αλέξανδρος. Και τώρα θέλουν να ιδρύσουν πανεπιστήμιο -πρόσφατο είναι αυτό- στην Αλεξάνδρεια για να ξαναγίνει μαγνήτης, να ελκύσει Έλληνες. Φοβάμαι όμως, το υποπτεύομαι πάρα πολύ, δεν σας το λέω σίγουρα αλλά το υποπτεύομαι πάρα πολύ, ότι αυτό θα είναι στα χέρια του μασονισμού. Γιατί το υποπτεύομαι; - πρόσφατα πράγματα των ημερών αυτών (1993) - Έγινε ένα συνέδριο εις τους Δελφούς για την απόφαση να γίνει το πανεπιστήμιο εις την Αλεξάνδρεια. Μα εκεί συνήθως γίνονται συνέδρια των μασόνων, των τεκτόνων, των ανθρώπων που δεν έχουν καμμία σχέση με την Εκκλησίαν και τον Χριστόν. Δέν λέγω πιο πολλά γιατί δέν ξέρω πιο πολλά, αυτά που άκουσα - αυτήκοος είμαι, τα άκουσα από μία ομιλία - αυτά σας λέγω.
Έτσι λοιπόν, νομίζουμε ότι με αυτούς τους τρόπους θα μείνουμε εις την Αλεξάνδρεια, εις την Αίγυπτο. Πόσο ταλαίπωροι είμαστε. Αν δούμε το θέμα μας υπό το πρίσμα της Αγίας Γραφής, θα πούμε το ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Γι’ αυτό μας έδιωξε ο Θεός από την Κωνσταντινούπολη, κι έμεινε πληθυσμός ούτε μιας κωμοπόλεως, με αρχηγό θα λέγαμε τον Οικουμενικό, ως Μητροπολίτη τρόπον τινά της εκεί Ελληνικής κοινότητος. Κι άλλοι περίπου τόσοι είναι στην Αλεξάνδρεια. Γι’ αυτό μασ έδιωξε ο Θεός, επειδή ενδίδουμε σε τέτοιες σκοπιμότητες. Αλλά δέν το καταλαβαίνουμε. Είναι επί θύραις ο οικουμενισμός. Δέν είναι κάπου μακρινό, κάποτε, θα.. Είναι επί θύραις ο οικουμενισμός, ας το προσέξουμε αυτό. Λυπούμαι που τα λέγω, αλλά πρέπει να ειπωθούν. Για να ετοιμαζόμαστε και να ξέρουμε.
Μετά όμως έχουμε ένα τρίτο και τελευταίο βήμα του οικουμενισμού. Είπαμε, πρώτα Ορθοδοξία - Ρωμαιοκαθολικισμός - Προτεσταντισμός. Αυτά προσεταιρίζοντε Ιουδαϊσμό - Μωαμεθανισμό. Αυτά τα πέντε ενωμένα.
Και πάμε τώρα, στο τρίτο βήμα. Το βήμα είναι, όλες οι λεγόμενες φυσικές θρησκείες που είναι ειδωλολατρικές, Βουδισμός και λοιπά.. και λοιπά.. να ενωθούν όλα αυτή η λεγόμενη υπέρ θρησκεία. Οι άνθρωποι οι Ορθόδοξοι - δέν αναγνωρίζω κανέναν άλλον - όταν θα έρθει αυτό, και έρχεται, θα είναι ο μεγάλος πειρασμός των εσχάτων! Τί σημαίνει μεγάλος πειρασμός των εσχάτων; Είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή, στην Καινή Διαθήκη, είναι ο πειρασμός αυτός, που θα δημιουργήσει την αμφισβήτηση του Θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού· που ανοίγει αυτή η αμφισβήτηση, διάπλατα τον δρόμο προς τον οικουμενισμό. Αυτός είναι ο τελευταίος πειρασμός της Ιστορίας. Θα σας τον πώ, ποιος είναι.
Στην θρησκεία, την πρό του Αντιχρίστου, πριν εμφανιστεί ο Αντίχριστος, θα ενωθούν όλες οι θρησκείες, θα τις ενώσει ο οικουμενισμός στην θρησκεία, την πρό του Αντιχρίστου. Γιατί θα είναι η πρό του Αντιχρίστου; Διότι με την παρουσία του Αντιχρίστου, - αφού βέβαια ο οικουμενισμός έργο του διαβόλου 100% όπως τον λέει τον οικουμενισμό ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ! Δέν είναι μία αίρεση, είναι το σύνολο όλων των αιρέσεων, που πότε εμφανίστηκαν επάνω στη γή. Αυτός, ο οικουμενισμός οδηγεί στον Αντίχριστο. Γι' αυτό σας είπα, πριν από τον Αντίχριστο, θα φτάσουμε στον οικουμενισμό - όταν θα έρθει ο Αντίχριστος, τότε αυτός, θα καταργήσει τον οικουμενισμό.
Ακούστε τι παιχνίδι γίνεται. Θα τον καταργήσει τον οικουμενισμό και αυτό, δέν είναι, γιατί το φανταζόμαστε έτσι, είναι γραμμένο στην Καινή Διαθήκη ακούσατέ το. Στήν δευτέρα (Β') προς Θεσσαλονίκης γράφει ο Απόστολος Παύλος : " ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός." (Β' Θεσσαλονικείς 2,4) Ο Αντίχριστος, θα είναι ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος, αυτός, που θα αντίκειται στον Χριστό, άρα Αντίχριστος! Όχι απλώς, να υπερηφανεύεται, αλλά υπεραιρόμενος. Πιο πάνω, από κάθε τί που ποτέ, στάθηκε πάνω στη Γή αξιόλογο, επί πάντα λεγόμενον θεόν ή σέβασμα. Θα λέει, ότι είναι επάνω, για κάθε τί που λέγεται ότι είναι θεός ή είναι σέβασμα, δηλαδή, πάνω από τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Πάνω από τον Βούδα, πάνω, πάνω από όλα! Θα καταργήσει, όλες τις θρησκείες που θα έχουν ενωθεί, ώστε αυτός, στο ναό του Θεού, σαν θεός θα καθίσει και θα πεί, εγώ είμαι θεός. Δέν υπάρχει άλλος Θεός. Και θα αποδεικνύει τον εαυτό του ότι είναι θεός. Θα αποδεικνύει με ψεύτικα θαύματα, το λέει ο Απόστολος Παύλος πιο κάτω, είναι φοβερό πράγμα, είναι φοβερό, πού οδηγεί ο οικουμενισμός..!
Άλλα δύο λόγια, για τον μεγάλο πειρασμό των εσχάτων. Ο Κύριος, μας ειδοποιεί στην Αποκάλυψη και γράφει στον Άγγελο της Φιλαδελφείας: " ὅτι ἐτήρησας τὸν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης, πειράσαι τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς. (Αποκ. 3,10) Εσύ φύλαξες. Εγώ, θα σε φυλάξω από την ώρα του πειρασμού που πρόκειται να έλθει, επάνω σε ολόκληρη την οικουμένη, για να θέσει σε δοκιμασία, αυτούς, που κατοικούν επάνω στο πρόσωπό της γής. Και ποιος είναι αυτός ο πειρασμός; Η αμφισβήτηση, του Θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού. Ποιος είναι ο Χριστός; Ποιος είναι; Η θεοσοφία και ο μασονισμός, το έχουνε δείξει αυτό. Έχουνε μία εικόνα, διαφόρων μεγεθών, το λεγόμενο « Δείπνο », «Ο μυστικός δείπνος των Μυστών.» Από την λέξη μύστης / μυστήριο / μυστικός. Εξάλλου, μυστικός, θα πεί, αυτός, που ενώνεται με τον Θεό. Με τον Χριστό ενπροκειμένω στο μυστικό δείπνο. Ακούστε πώς.
Έχουνε στη μέση τον Χριστό. Αριστερά του και δεξιά του, έχουν άλλους..(όχι τους 12 μαθητές) ο Ζωροάστρης, ο Μίθρας ο Μωυσής, ο Μωάμεθ ο Βούδας, αριστερά του και δεξιά του. Αυτοί λέγονται μύστες και συνεπώς, δέχονται τον Χριστό ώς μύστη, της τάξεως ενός Βούδα ενός Μωάμεθ, ενός, ξέρω 'γώ.. Άρα αμφισβήτησης του Θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού. Αυτό κυκλοφορεί. Αν ποτέ πάτε σε ένα σπίτι και δείτε αυτό το κάδρο, να ξέρετε ότι, στο σπίτι αυτό, υπάρχει μασόνος.
Ώστε, αυτός είναι ο μεγάλος πειρασμός. Αυτός ο πειρασμός όμως, ήδη ενεργείται στην εποχή μας ώστε, δημιουργεί την απιστία εις το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού. Και δυστυχώς, σε αυτόν τον πειρασμό και η πατρίδα μας είναι εκείνη η οποία, - τί να πώ, δέν καταλαβαίνει - η οποία κατασκευάζει αυτόν τον πειρασμό. Όταν διαρκώς απομακρύνεται με την αποστασία, από τον Ιησού Χριστό ώστε, μπορεί να ακούσετε από κάποιον βουλευτή καμιά φορά, ο Θεός, χωρίς να ξέρουμε σε τί Θεό πιστεύει. Ακούσατε ποτέ το όνομα Χριστός; Ποτέ! Τι σημαίνει αυτό αγαπητοί μου, σημαίνει, ότι τα πράγματα, πηγαίνουν διαρκώς σε αυτή την αποχριστιάνιση. Τί να πούμε. Στωμεν καλώς. Γι' αυτό θα σωθεί μόνο το λείμμα. Γι' αυτό μας είναι χρήσιμο να ξέρουμε, ποιό είναι το όνομα του Θεού. Διότι και ο Βουδισμός λέει θεός.. Και ο Μωαμεθανισμός λέει θεός.. Ποιος είναι όμως αυτός ο θεός;
Πατήρ Υιός και Άγιο Πνεύμα! Ένας Θεός, τρία τα πρόσωπα. Ο Αγιος Τριαδικός Θεός!
Απόσπασμα από την 9η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Προφήτης Ησαΐας ».
†.Στο δεύτερο βήμα του οικουμενισμού είναι. Προσέξετε. Αυτές τις ημέρες ανακοινώθηκε.. Κι αν ξέρατε από ποιον. Αν ξέρατε από ποιον. Μέγαν Ιεράρχην. … Τι να το κρύψω; Το είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης (Βαρθολομαίος). Τι να το κρύψω...
Στο δεύτερο βήμα είναι ο προσεταιρισμός Ιουδαϊσμού και Μωαμεθανισμού. Η Ρώμη είναι έτοιμη να το κάνει. Κάποιες συμμαχίες της Ρώμης με τους Μωαμεθανούς εναντίον των Ορθοδόξων στην Σερβία, στην Γιουγκοσλαβία, είναι τοις πάσι γνωστόν. Το λέγουν οι δημοσιογράφοι, δεν το λέγουν οι Χριστιανοί. Ένωσις λοιπόν μετά από την ένωση Ρωμαιοκαθολικών, Ορθοδόξων και Προτεσταντών, με τον Ιουδαϊσμό και τον Μωαμεθανισμό. Εννοείται, όχι ότι οι Μωαμεθανοί θα πιστέψουν, Όχι. Με τις θέσεις που υπάρχουν.
Δεν είπε, προς γνώσιν, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας ότι παρεξηγήσαμε, λέει, εμείς οι Ορθόδοξοι τον Μωάμεθ! Τον παρεξηγήσαμε! Ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του Θεού! Σε τίποτα δεν μας έβλαψε ο Μωαμεθανισμός -άκουσον, άκουσον- ενώ εμείς αδικήσαμε τον Μωάμεθ! Δηλαδή δεν μας έβλαψε σε τίποτα, έ; Όλοι οι νεομάρτυρες επί επικρατείας Μωαμεθανισμού; Και όταν είναι άνθρωποι τόσο φανατισμένοι, δεν μας έβλαψαν σε τίποτα; Και όταν έχουν εξισλαμίσει.. Όπου πάτησαν οι Τούρκοι το πόδι τους, οι Άραβες πρώτα, που σάρωσαν όλες τις Εκκλησίες της Βορείου Αφρικής; Πού είναι οι Αρχαίες Εκκλησίες της Βορείου Αφρικής; Πού είναι; Δεν υπάρχει καμμιά. Ακούστε. Καμμιά. Και πέρασαν μέχρι την Ισπανία και ήσαν έτοιμοι να μπουν μέσα στην καρδιά της Ευρώπης. Όταν στην Μικρά Ασία εξισλάμισαν όσοι Έλληνες βρέθηκαν εκεί. Όταν εξισλάμισαν τα παιδιά από το παιδομάζωμα και τους έκαναν γενίτσαρους. Α, δεν μας έβλαψαν τίποτα, έτσι; Και όταν σήμερα υπάρχει έναν ισλαμικόν κράτος, το οποίον δεν ξέρομε τι είδους επιπτώσεις θα έχει δια την (ακόμη τέλος πάντων) λεγομένη Χριστιανική Ευρώπη; Δεν μας έβλαψαν!
Λοιπόν. Έκκλησις να προσέξουμε παρακαλώ τον Μωαμεθανισμό. Γιατί αυτή η έκκλησις; Υπάρχει η πολιτική σκοπιμότης. Ο Ελληνισμός της Αλεξανδρείας έχει μείνει ελάχιστος, όπως ελάχιστος έχει μείνει και ο Ελληνισμός της Κωνσταντινουπόλεως. Δύο, δυόμιση χιλιάδες είναι στην Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες. Άλλοι περίπου τόσοι είναι στην Αλεξάνδρεια. Φοβάται λοιπόν ο Πατριάρχης ότι αν χάσει ολότελα το ποίμνιό του δεν θα είναι Πατριάρχης.
Ενθυμείστε πως εξεδιώχθησαν οι Έλληνες -δεν είναι πολλά χρόνια, 20-30 χρόνια- που εξεδιώχθησαν οι Έλληνες της Αλεξανδρείας, της Αιγύπτου και έχασαν και τις περιουσίες των, όταν εξεδιώχθη ο Βασιλιάς ο Φαρούκ. Κι εκεί εστράφησαν και εναντίον των ξένων, βέβαια μη εξαιρουμένων και των Ελλήνων. Εκεί είχε αναπτυχθεί πάρα πολύ καλά ο Ελληνισμός και η Ελληνική Πόλις Αλεξάνδρεια που την είχε ιδρύσει ο Μέγας Αλέξανδρος. Και τώρα θέλουν να ιδρύσουν πανεπιστήμιο -πρόσφατο είναι αυτό- στην Αλεξάνδρεια για να ξαναγίνει μαγνήτης, να ελκύσει Έλληνες. Φοβάμαι όμως, το υποπτεύομαι πάρα πολύ, δεν σας το λέω σίγουρα αλλά το υποπτεύομαι πάρα πολύ, ότι αυτό θα είναι στα χέρια του μασονισμού. Γιατί το υποπτεύομαι; - πρόσφατα πράγματα των ημερών αυτών (1993) - Έγινε ένα συνέδριο εις τους Δελφούς για την απόφαση να γίνει το πανεπιστήμιο εις την Αλεξάνδρεια. Μα εκεί συνήθως γίνονται συνέδρια των μασόνων, των τεκτόνων, των ανθρώπων που δεν έχουν καμμία σχέση με την Εκκλησίαν και τον Χριστόν. Δέν λέγω πιο πολλά γιατί δέν ξέρω πιο πολλά, αυτά που άκουσα - αυτήκοος είμαι, τα άκουσα από μία ομιλία - αυτά σας λέγω.
Έτσι λοιπόν, νομίζουμε ότι με αυτούς τους τρόπους θα μείνουμε εις την Αλεξάνδρεια, εις την Αίγυπτο. Πόσο ταλαίπωροι είμαστε. Αν δούμε το θέμα μας υπό το πρίσμα της Αγίας Γραφής, θα πούμε το ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Γι’ αυτό μας έδιωξε ο Θεός από την Κωνσταντινούπολη, κι έμεινε πληθυσμός ούτε μιας κωμοπόλεως, με αρχηγό θα λέγαμε τον Οικουμενικό, ως Μητροπολίτη τρόπον τινά της εκεί Ελληνικής κοινότητος. Κι άλλοι περίπου τόσοι είναι στην Αλεξάνδρεια. Γι’ αυτό μασ έδιωξε ο Θεός, επειδή ενδίδουμε σε τέτοιες σκοπιμότητες. Αλλά δέν το καταλαβαίνουμε.
Απόσπασμα από την 9η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Προφήτης Ησαΐας ».
†.Στην Ευρώπη σιγά-σιγά παραθεωρήθηκε, ένεκα των λαθών αυτών (σ.σ. των παπικών), η Θεανθρωπίνη φύσις του Ιησού Χριστού. Αυτό βέβαια ήταν ένα φαινόμενο σαν ένας νέο-αρειανισμός, δηλαδή δεν εδέχοντο την Θεότητα του Ιησού Χριστού. Έβλεπαν πλέον τον Ιησούν Χριστόν ένα απλό ανθρώπινο πρόσωπο. Θυμηθείτε αυτό το κινηματογραφικόν έργον που είχε έρθει πριν από μερικά χρόνια και έγινε τόση φασαρία, ‘Ιησούς Χριστός σούπερσταρ’. Πως παρουσίαζε τον Ιησούν Χριστόν -βέβαια δεν το είδα- κατά μαρτυρίες; Απλόν άνθρωπον. Το Θείο στοιχείο έλειπε. Βλέπετε, αυτό είναι ένας νέο-αρειανισμός. Πού στηρίζεται; Ότι δεχόμεθα τον Χριστόν ένα πρόσωπο που το εντάσσουμε μέσα σε έναν ουμανισμόν, σε έναν ανθρωπισμόν. Τίποτε άλλο. Δεν είναι το Θεανθρώπινον Πρόσωπον δηλαδή που ήρθε, ο Υιός του Θεού, ο αιώνιος Θεός, να μας σώσει αφού ενηνθρώπησεν. Ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της επιστήμης και της φιλοσοφίας άρχισε μια αληθινή υποτίμησις, ένας υποβιβασμός του Χριστιανικού πνεύματος σε ουμανιστικό, ανθρωπιστικό επειδή -προσέξτε αυτό το σημείο- επειδή τόσο η επιστήμη όσο και η φιλοσοφία κινήθηκαν επάνω στην σχετικοκρατίαν. Προσέξτε παρακαλώ αυτό. Στην σχετικοκρατίαν. Τι είναι αυτή η σχετικοκρατία;
Δεν θέλω να σας κουράσω αλλά πρέπει να σας τα πω. Όταν ο φιλόσοφος λέγει: αυτό το πράγμα είναι σχετικό σε σχέση με κάτι άλλο δηλαδή, δεν είναι απόλυτο. Μία αξία είναι σχετική δεν είναι απόλυτη. Ένα φαινόμενον ακόμη -στην επιστήμη τώρα- είναι σχετικό δεν είναι απόλυτο. Αν ζυγίσω αυτό στον ισημερινό ζυγίζει τόσο, αν το ζυγίσω στον Βόρειο Πόλο ζυγίζει τόσο, συνεπώς το φαινόμενον είναι σχετικόν. Έτσι από την επιστήμη περνάμε στην φιλοσοφία και τα πράγματα τα βλέπουμε σχετικά. Από εκεί όμως πια, στην φιλοσοφία, βλέποντας τα πράγματα σχετικά μπαίνομε σε μία σχετικοκρατία. Ότι δηλαδή, και το να τιμώ τον Θεόν είναι σχετικόν, υπήρχε εποχή που τιμούσε τον Θεόν, σήμερα γιατί να τον τιμώ τον Θεόν; Το να σέβομαι τους γονείς μου είναι σχετικό και αυτό δεν είναι απόλυτη αξία, σήμερα γιατί να σέβομαι τους γονείς μου; Το να θεωρείτο η κλοπή κακόν ήτο μία απόλυτη αξία, σήμερα μπορεί να μην θεωρείται αυτό. Έτσι όπως καταλαβαίνετε εκθρονίστηκε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Οποίος αποτελεί το ύψιστον κριτήριον του ανθρώπου και την θέση Του την πήρε ο άνθρωπος και ο ανθρώπινος λόγος, η ανθρωπίνη λογική. Κάθε απόλυτη αξία άρχισε πια να αμφισβητείται και γρήγορα η Ευρώπη ή ο Δυτικός κόσμος, εν εννοία πάντοτε πολιτιστική, βρέθηκε στην αμφισβήτηση. Βρέθηκε στον μηδενισμό, στην αθεΐα, στον αναρχισμό. Να που είναι η ρίζα της αναρχίας. Να που είναι. Και της αθεΐας. Στην αμφισβήτηση. Είναι καρποί που εσπάρησαν παλαιότερα και τώρα καρποφορούν. Όταν σπείρεται στο χωράφι, το Χριστιανικό χωράφι, η σχετικοκρατία, ότι οι αξίες δεν έχουν απόλυτη θέση αλλά σχετικήν, σιγά σιγά θα αρχίσει ο άνθρωπος να αμφισβητεί. Και γιατί αυτό; Και γιατί εκείνο; Και γιατί δεν θα μπορέσω να κάνω τούτο και εκείνο; Και γιατί να υπάρχει ο Θεός; Και τι θέλει ο Θεός από μένα; Πέφτω λοιπόν στην αθεΐα. Ο άνθρωπος δε που πέφτει στην αθεΐα, πέφτει στον μηδενισμό. Δεν υπάρχει τίποτε. Και αφού δεν υπάρχει ούτε Θεός ούτε τίποτε, γιατί να μην βάλω και μια βόμβα να σε τινάξω στον αέρα; Γιατί να μην σου πάρω το πορτοφόλι να ζήσω εγώ και να φάω και να πιώ. Να τα φαινόμενα. Σας είπα τη ρίζα του πράγματος. Λοιπόν. Αυτήν την κατάσταση θέλησε να αντιμετωπίσει αυτή η οικουμενική κίνησις, ή το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών που είναι νεότερο όνομά του, αλλά και αυτό στην πραγματικότητα προήρχετο από την ίδια σάπια ρίζα. Ήταν και αυτός σάπιος γιατί ήτανε βασισμένος πια στον ανθρώπινο λόγο. Ξέφυγε από το Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Χριστού. Σκεφθείτε αγαπητοί μου, Έλληνες Ορθόδοξοι, θεολόγοι, κληρικοί ή θεολόγοι ή θεολόγοι-κληρικοί, να έχουνε πάει στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, να ακούσουν, και να σου λέει, μην μιλάτε δια τον Ιησούν Χριστόν διότι υπάρχουν προτεσταντικές παραφυάδες που δεν δέχονται το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Μην τους κακοκαρδίσουμε. Μην μιλάτε δια τον Ιησούν Χριστόν, μην κακοκαρδιστούν. Δηλαδή βλέπετε, έφυγε ο Θείος, ο Θεανθρώπινος Λόγος και μπήκε ο ανθρώπινος λόγος. Ο ουμανισμός. Μα ο ουμανισμός χάλασε την Ευρώπη κι έρχεσαι τώρα εσύ ως Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών να διορθώσεις τι; Αφού και οι δικές σου οι ρίζες είναι κοινές και είσαι και εσύ σάπιος, είσαι χαλασμένος. Πιστεύω να το καταλάβατε με αυτήν την θεωρητική έστω και σύντομη επιγραμματική ανάλυση που σας έκανα. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου ξεκινάει μια προσπάθεια του οικουμενισμού χωρίς το στοιχείο του Ορθοδόξου δόγματος και χωρίς μετάνοια, να στεγάσει κάθε αίρεση αρκεί να είχε κάποιο Χριστιανικό επίχρισμα. Δεν με νοιάζει τι πιστεύεις, αρκεί να συνεννοηθούμε να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση. Όπως δε εξελίσσεται αυτή η οικουμενική κίνησις, ελεγχομένη πλέον τελείως από αλλότρια στοιχεία όπως είναι ο Μασονισμός, όπως είναι ο Σιωνισμός -τελευταία απεκαλύφθει ότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών ελέγχεται και από πολιτικοποιημένες θα λέγαμε δυνάμεις, έχει αποδειχθεί και να μην σας πιο πολλά γιατί θα σκανδαλιστείτε- τείνει .. να συμπεριλάβει όχι μόνον ετεροδόξους ..-αν και οι ρωμαιοκαθολικοί δεν μετέχουν γιατί αυτοί από μόνοι τους είναι οικουμενισταί- αλλά και αλλοδόξους, δηλαδή και Εβραίους και Μουσουλμάνους και Βουδιστάς. Παράξενα πράγματα. Κάνανε πρότινος προσευχή κάπου στις Ινδίες. Προσευχήθηκε πρώτος ένας Βουδιστής μοναχός, μετά ένας Ορθόδοξος επίσκοπος, μετά ένας Εβραίος. Τα επιχειρήματα αυτής της προσπαθείας; Κοινωνιστικά σου λέει, κοινωνιστικά, ανθρωπιστικά, ειρηνιστικά. Να έχουμε ειρήνη στον κόσμο, να παύσουν οι μισαλλοδοξίες και κυρίως οι θρησκευτικές μισαλλοδοξίες, οι διαμάχες και οι προσηλυτισμοί. Να παύσουν λέγει όλα αυτά. Έτσι κηρύσσεται μία οικουμενιστική θεολογία που ο Θεός της βέβαια δεν είναι ο Άγιος Τριαδικός Θεός αλλά ένας αβέβαιος Θεός όπως τον πιστεύει η κάθε θρησκεία ή θέλει να τον πιστεύει. Όπως αντιλαμβάνεστε αγαπητοί, κάθε προβολή Ορθοδόξου δόγματος θεωρείται πλέον αναχρονισμός και διασπαστικό μάλιστα στοιχείο αυτής της οικουμενιστικής προσπαθείας. Έτσι ολότελα εξουδετερώνεται η εντολή του Χριστού, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη. Δηλαδή κάθε ιεραποστολή πλέον θεωρείται μία καταπίεσις της ανθρωπίνης ελευθερίας. Πώς θα μπορούσαμε να ιδούμε και να κρίνομε τον οικουμενισμό; Εκκοσμικευμένο Χριστιανισμό στην χειρότερή του έκδοση. Υποβιβασμένον σε ξεπερασμένα ουμανιστικά επίπεδα. Στερείται χωρίς αντιλογία το κριτήριον της σωτηρίας και το Θεανθρώπινον Πρόσωπον του Ιησού Χριστού που είναι το κριτήριον κατά την Ορθόδοξο Πατερική ερμηνεία. ΚΑΙ ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΩΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ, ΤΟΤΕ ΤΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΩ; ΑΛΑΤΙ ΑΝΑΛΑΤΟ. Δεν κινείται εκ των έσω προς τα έξω, όπως κινήθηκαν οι Απόστολοι προς τα ετερόγλωσσα και ετερόκλητα πλήθη από τα οποία εζητήθη ΠΙΣΤΗ στο Θεανθρώπινο Πρόσωπο του Χριστού και ΜΕΤΑΝΟΙΑ, αλλά είναι μία κίνησις που κινείται εκ των έξω προς τα έσω. Ο οικουμενισμός είναι μία ΠΡΟΔΟΣΙΑ του Χριστιανισμού, είναι ο πιο γνήσιος πρόδρομος του ερχομένου Αντιχρίστου. Αυτός είναι ο οικουμενισμός, έτσι χαρακτηρίζεται και είναι διάχυτος γύρω μας και επικαλείται παραπλανητικά συνθήματα: ‘αγάπη’, ‘αγαπισμός’, ‘ένωση όλων των λαών’, ‘ειρήνη όλων των λαών σε μια κοινή θρησκεία’, ‘ανοχή σε ό,τι προσφέρεται’ κτλ., κτλ.. Έτσι, αντί να εκκλησιαστικοποιήσει η Εκκλησία τον κόσμο, κινουμένη εκ των έσω προς τα έξω, αντιθέτως δέχεται εκ τον έξω τον κόσμο και κοσμικοποιείται η Εκκλησία. Το αποτέλεσμα; Η ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ. .. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ. Αγαπητοί μου αυτά είχαμε να πούμε βλέποντας αυτήν την ωραία εικόνα της Πεντηκοστής που ξεχύνονται οι πνευματοφόροι Απόστολοι να εκκλησιαστικοποιήσουν τον κόσμον. Αλλά μόνον έτσι ο κόσμος γίνεται εκκλησιαστικοποιημένος, εκ των έσω προς τα έξω, ποτέ εκ των έξω προς τα έσω, γιατί αλλοιώτικα έχομε κοσμικοποίηση και ξαναεπαναλαμβάνω ματαίωση της σωτηρίας.
Απόσπασμα από την 16η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ».
†.Ο σκοπός μιας Συνόδου είναι να φέρει την ειρήνη. Έρχεται [όμως] η ειρήνη πάντοτε;
Φημολογείται η συγκρότησις μιας Συνόδου Πανορθοδόξου, Οικουμενική, η οποία λέγεται ότι θα είναι η ογδόη Οικουμενική Σύνοδος. Ξέρετε ότι μέχρι τώρα έχουμε επτά Οικουμενικάς Συνόδους και τας Τοπικάς Συνόδους. Έτσι λοιπόν φημολογείται και μια ογδόη Οικουμενική Σύνοδος, η οποία θα γίνει στις μέρες μας. Θά, γίνει στις μέρες μας, θα..
Είναι πολλά χρόνια που έχουν ήδη αρχίσει και ξεκινήσει εργασίες γι’ αυτή την ογδόη Οικουμενική Σύνοδο. Έχουν δημιουργηθεί και πραγματοποιηθεί ακόμα και Προσύνοδοι. Έχουν εξαγγελθεί προγραμματικές δηλώσεις από τον καινούργιο μας Πατριάρχη (σ.σ. Βαρθολομαίο) ότι θα προσπαθήσει να πραγματώσει την ογδόη Οικουμενική Σύνοδο -μεταξύ των άλλων που είπε- και λέγονται κατά καιρούς πολλά. Ερωτούμε: Τι μπορεί να περιέχει αυτή η «ογδόη Οικουμενική Σύνοδος»; Δηλαδή, με τι θα απασχοληθεί; Δεν είμαι πολύ ενημερωμένος με το πρόγραμμα, αλλά και να ήμουν… Ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς (σ.σ. αγιοκατατάχθηκε το 2010) έκανε δύο Υπομνήματα εις την Ιερά Σύνοδο της Σερβικής Εκκλησίας στο Βελιγράδι. Τα Υπομνήματα αυτά έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά. Τα ‘χουμε στα χέρια μας. Βέβαια, τούτο το πράγμα λέει: ότι είναι χαρακτηριστικό πως σε κάθε εργασία που γίνεται προσυνοδική αλλάζουν και τα θέματα! Και έτσι δεν μένει κάτι σταθερό! Αυτό, βέβαια, το κατακρίνει ο πατήρ Ιουστίνος. Ειλικρινά: Αυτά που γράφει ο πατήρ Ιουστίνος είναι κάτω από τη καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Μυρίζει Πνεύμα Άγιο! Ό,τι λέγει και ό,τι γράφει είναι πολύ σπουδαία… (σ.σ. Στη συνέχεια ο γέροντας κάνει αναφορά για τη σχεδιαζόμενη τότε, συρρίκνωση της νηστείας και τις ενδεχόμενες καινοτομίες και κατόπιν συνεχίζει). Μπορείτε να φανταστείτε, αν θεσπίσει μερικά τολμηρά πράγματα αυτή η «ογδόη Οικουμενική Σύνοδος», πόσο τότε θα ζωηρέψει αυτή η θέσις των λεγομένων νεορθοδόξων; Γιατί θα αναγκαστούν κάπως έτσι να ονομάσουν τον εαυτό τους -ίσως- για να αφήσουν στις θέσεις των, τους χριστιανούς που θα εφαρμόζουν ό,τι μέχρι σήμερα η Εκκλησία εγνώρισε και εθέσπισε και θα τους πει «παλαιορθοδόδους». Τίποτα το περίεργο. Σας είπα: Το φαινόμενο των νεορθοδόξων είναι θέμα της εποχής μας. Και έκανε πολλή ζημιά…Όμως, μπορείτε να φανταστείτε τι αποτελέσματα θα είχαμε από τέτοιες αποφάσεις μιας τέτοιας Συνόδου; (σ.σ. αποφάσεις που είναι αντίθετες από την Παράδοση της Εκκλησίας – πράγμα που επαληθεύθηκε) . Τι άλλο; Εγώ είχα ετοιμάσει τις σημειώσεις μου γι’ αυτά που θα σας πω, εχάρηκα όμως όταν είδα ότι ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς λέει το ίδιο πράγμα: Σχίσματα! Όπως είχαμε κάποτε με τη μεταφορά του ημερολογίου, το παλαιοημερολογητικόν φαινόμενον, έτσι θα έχουμε και όταν τέτοια πράγματα γίνουν, διότι πολλοί θα πουν: «Εγώ δε τα δέχομαι αυτά τα πράγματα!». Δεν θα γίνουν (τότε) σχίσματα; Και λέγει ο πατήρ Ιουστίνος: Τίποτα καλό να μην περιμένουμε από μια τέτοια σύνοδο παρά μόνο σχίσματα, σχίσματα, σχίσματα και αιρέσεις! Δεν είναι πολύ φυσικό; Τι σας είπα; Θα σας πω το αντίστροφο παράδειγμα. Κάθε άλλο παρά θα ευχαριστήσει οι αποφάσεις μιας τέτοιας συνόδου….
Αν ερωτήσετε : καλά, και τι είναι εκείνο που θα τους έκανε έτσι να κινηθούν;» Παρατηρεί ο πατήρ Ιουστίνος -παραπάνω από δέκα χρόνια πίσω- ότι υπάρχει μία βιασύνη. Η βιασύνη υπάρχει και σήμερα. Βιασύνη, να γίνει αυτή η σύνοδος. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι μία τέτοια σύνοδο δεν την κινεί το Πνεύμα το Άγιον! Την κινούν οι σκοτεινές δυνάμεις, με επικεφαλής την μασονία. Ας γίνει αυτό δεκτό. Ναι! Γιατί, ξέρετε, θέλουνε να μας κομματιάσουνε! Ακριβώς αυτό επιδιώκουν : Να γίνουμε σχίσματα και να προσβάλλουν την Εκκλησία. Καλά, ας τ’ αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι. Σε τι έχουμε να κερδίσουμε; Διότι, οι ένοχοι -εκείνοι που καταλύουν Τετάρτη και Παρασκευή και Σαρακοστές- για να μην αισθάνονται άσχημα σου λένε : «το καθόρισε η Εκκλησία». Έτσι αφαιρείται από αυτούς το αίσθημα της ενοχής. Α! γι’ αυτούς γίνεται όλη αυτή η δουλειά; Και για αυτούς! Το θέμα είναι πολύ απλό…Πήγαινε στον πνευματικό σου και το θέμα (της νηστείας) δύνασαι να το ρυθμίσεις. Αλλά όχι! Εκείνοι που έχουν λίγη ευσέβεια ή υποτονική ευσέβεια, να μην αισθάνονται ένοχοι όταν τους προβάλλεται ότι έτσι πρέπει να ζουν, έτσι πρέπει να νηστεύουν. Γι’ αυτό, αυτή η σύνοδος εάν θα εγίνετο θα χαρακτηριστεί ψευδοσυνόδος. Δεν θα γίνει αποδεκτή! (σ.σ. πόσο περισσότερο που όχι η νηστεία, αλλά η αυτή η αίρεση του οικουμενισμού θεσμοθετήθηκε συνοδικώς).
Είναι όμως και κάτι άλλο. Εκείνοι οι οποίοι θα συγκαλέσουν τη σύνοδο ή εκείνοι οι οποίοι θα παρακαθήσουν στη σύνοδο ποιοι θα είναι; Εδώ τώρα θέλω να το προσέξετε καλά καλά αυτό: Ξέρουμε από την ιστορία ότι στις συνόδους έλαβαν μέρος οι επίσκοποι. Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, έλαβαν μέρος 318 πατέρες. Τώρα αν ο Μέγας Αθανάσιος τότε ήταν διάκονος, ήτο όμως αντιπρόσωπος του Πατριάρχου Αλεξανδρείας. Δεν πήγε μόνος του. Είναι επίσκοποι συνήθως. Αυτοί οι επίσκοποι που θα καθίσουν για να συζητήσουν τα θέματα της συνόδου, σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκονται; Ορθοδοξούν ή δεν ορθοδοξούν; Όσο μπορούμε να ξέρουμε σήμερα (σ.σ. 1991) εκείνοι οι οποίοι θα παρακαθήσουν έχουν αλωθεί από τον Οικουμενισμό. Απερίφραστα -ίσως κάποιες εξαιρέσεις θα υπάρχουν- αυτοί οι άνθρωποι δεν ορθοδοξούν. Έστω κι αν λέγονται Πατριάρχαι, αν λέγονται Αρχιεπίσκοποι, αν λέγονται επίσκοποι. Δεν ορθοδοξούν! Το γνωρίζουμε αυτό. Από ατομικές δηλώσεις που κάνουν, από τον τρόπο που κινούνται και εκφράζονται, το γνωρίζουμε αυτό. Θα το πούμε άλλη μια φορά: Έχουν αλωθεί και από τη μασονία και από τον Οικουμενισμό! Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι άμα θα καθίσουν στο τραπέζι των συζητήσεων, θα κινηθούν εν Πνεύματι Αγίω; Δε νομίζω. Δε νομίζω. Είναι πολύ σοβαρά πράγματα! Είναι πάρα πολύ σοβαρά! Προσέξτε. Οι σκοτεινές δυνάμεις έχουν ήδη χαλκεύσει και έχουν ήδη πείσει αυτούς τους ανθρώπους που έχουν οικουμενιστικές θέσεις – Βεβαίως! Βεβαίως! Είναι οικουμενισταί, πλην εξαιρέσεων. Το υπογραμμίζω αυτό. Λοιπόν, στο σχέδιο των σκοτεινών δυνάμεων που έχουν ήδη εγκλωβίσει την Εκκλησία του Χριστού υπάρχει το εξής: – βεβαίως δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, δεν σας λέω καινούργια πράγματα, τα γνωρίζετε από χρόνια και τα διαβάζετε και τα ξαναδιαβάζετε – το πρώτο βήμα, η πρώτη φάση είναι να επέλθει -μετά τη διορθόδοξη κίνηση- ένωσις των εκκλησιών. Ήτοι Ορθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού. Αυτή είναι η πρώτη φάσις. Αλλά εάν γνωρίζουμε ότι σε αιρετικές θέσεις δεν υπάρχει σωτηρία; Ή μάλιστα ακριβέστερα: εις τους προτεστάντες δεν υπάρχει καν η έννοια της Εκκλησίας, δεν υπάρχει ιερωσύνη. Κι αφού δεν υπάρχει ιερωσύνη, δεν υπάρχει (και) Εκκλησία…Πέστε μου τι είδους σωτηρία μπορούμε να έχουμε κάτω από τέτοιες θέσεις νοθευμένης, αναιμικής πίστης; Είναι δυνατόν ποτέ;
Αλλά δεν σταματάει το κακό εκεί. Έχουμε κι ακόμη μία φάση. Είναι η φάσις ενώσεως του Χριστιανισμού με τα τρία αυτά – Ορθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμός και Προτεσταντισμός- με τις άλλες θρησκείες. Όλα αυτά έχουν μπει ήδη σε δοκιμασία. Δηλαδή όπως όταν θέλουμε να κάνουμε μια θεατρική παράσταση, γίνεται μία δοκιμή. Και δεύτερη και τρίτη (και) μετά γίνεται μία πρόβα τζενεράλε, μία γενική πρόβα. Όλες αυτές οι συναντήσεις που γίνονται πότε εδώ και πότε εκεί, και που είναι δυστυχώς και ορθόδοξοι, μα στην Ευρώπη, μα στην Αμερική, είναι καμώματα της γενικής πρόβας. Να δουν πως πάει το πράγμα. Ώστε λοιπόν το μεθεπόμενο βήμα είναι αυτό. Είναι η ένωσις όλων των θρησκειών. Μα σας ερωτώ: Τότε γιατί να είμαι χριστιανός; Κι αν λέμε ότι ο χριστιανισμός σώζει και τίποτα άλλο δε σώζει; Ότι η Ορθοδοξία σώζει και τίποτα άλλο δε σώζει; Τότε το κριτήριο δεν είναι πια η σωτηρία. Ποιο θα είναι το κριτήριο; Το κριτήριο θα είναι κάτι άλλο…Ας πούμε ότι είναι πολιτικό, ας πούμε ότι είναι κοινωνικό το κριτήριο. Διότι, μη ξεχνάτε, σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες σε όλο τον κόσμο, δε βλέπουν τη θρησκεία σαν ένα στοιχείο καλύψεως των ψυχικών αναγκών του ανθρώπου -κι αυτό δεν είναι μόνο στο χριστιανισμό, είναι και στις άλλες θρησκείες- αλλά σαν ένα στοιχείο που μπορεί κανείς να επηρεάζει τα πλήθη. Να επηρεάζει τους λαούς. Έτσι αν έχουν τα πράγματα, δεν (τους) ενδιαφέρει το φαινόμενο που λέμε σωτηρία. Τους είναι τελείως αδιάφορο. Θα έχουν πετύχει όμως κάτι άλλο: Τη λεγομένη παγκοσμία ειρήνη και τη λεγόμενη παγκοσμία αγάπη. Γι’ αυτό πολύ ορθά εστάλη μήνυμα από τον άγιο Φλωρίνης (σ.σ. Αυγουστίνο Καντιώτη) «Ναι! Και αγάπη εν αληθεία». Κι αυτό είναι φράσις του Ευαγγελιστού Ιωάννου, του λεγόμενου Αποστόλου κατ’ εξοχήν της αγάπης. Δεν παραλείπει να λέγει ο Ευαγγελιστής για το θέμα αγάπη.
Κάποτε έκανα μια ομιλία στην γιορτή του Αγίου Ιωάννου και έδειξα, - ας μου επιτραπεί να πώ την λέξη - πόσο σκληρός Απόστολος ήτο ο Ιωάννης. Ή αν θέλετε να βάλω τη λέξη μέσα σε εισαγωγικά «σκληρός». Μα ο μαθητής της αγάπης; Ο επιπεσών επί το στήθος του Ιησού; Σκληρός; Διαβάστε τις επιστολές του να δείτε! Για να μην πω εκείνο το σκληρό που είπε για τον συμμαθητή του τον Ιούδα : «Γιατί -λέει- το κανε αυτό ο Ιούδας; Γιατί κρατούσε το γλωσσόκομο, το ταμείο και ήτο κλέπτης!» Ακούσατε; Ήταν κλέπτης! Αν του επετρέπετο θα έλεγε : ο παλιάνθρωπος! Ήτο κλέπτης! Διαβάστε τις επιστολές: Δε φέρει ο αλλος την αλήθεια; Καλημέρα δε θα του πείτε! Στο σπίτι σας δε θα τον βάλετε! Για να δείτε ότι η αγάπη δεν είναι σαλιαρίσματα, δεν είναι φτωχοί, φθηνοί, ρηχοί συναισθηματισμοί. Ματς και μουτς! Η αγάπη πρέπει να είναι εν αληθεία! Θα σε αγαπώ αν είσαι εν αληθεία, αν είσαι ορθόδοξος. Αν δεν είσαι θα σε αγαπώ με την έννοια να σε σώσω. Δε θα έχω όμως κοινωνία μαζί σου. Γιατί αν χάσω το κριτήριο της ορθοδοξότητος που είναι η σωτηρία, τότε τι κάνουμε; Μα δεν κάνουμε τίποτα! «Μα δεν μας ενδιαφέρει!».
Έχουν αλωθεί οι ταγοί της Εκκλησίας μας! Θα το πω άλλη μια φορά: Τους ενδιαφέρει το κοινωνικόν στοιχείον. (Λένε) «Θα χουμε ειρήνη στην κοινωνία, στον κόσμο. Δε θα χουμε πολέμους. Θα χουμε αγάπη.» Εκεί σταματάμε; Πέστε μου : Πότε εμφανίστηκε μεγαλύτερη αίρεση από αυτήν εδώ; Την οποία σερβίρει η παναίρεσις - κατά τον πατέρα Ιουστίνο - του Οικουμενισμού; Ναι! Το αντιλαμβάνεστε; Θα το ξαναπώ Τρίτη φορά: Δεν έχουμε το στοιχείο της σωτηρίας! Και συνεπώς ματαιοπονούμε. Κατεβάσαμε το χριστιανισμό στο επίπεδο του κοινωνισμού! Αυτό δεν είναι καινούργιο. Και εδώ στην Ελλάδα έχει επιχειρηθεί και εν πολλοίς ήδη υπηρετείται από τις ενορίες αυτό το στοιχείο! Και βλέπετε…Τι να σας πω; Να σας πω ότι και το κήρυγμα σήμερα το χριστιανικό σήμερα έχει κοινωνικό χαρακτήρα, όχι σωτηριολογικό κοινωνικό. Τί να σας πώ.. να σας πώ η κατήχησις των παιδιών, η κατήχησις η οποία, εξαντλείται κυριότατα είς τήν ψυχαγωγία και το θέμα, το μάθημα που θα ειπωθεί, δέν είναι εκείνο που τελικά θα σώσει, θα συγκλονίσει και θα αναμορφώσει το παιδί.
Είναι μερικές συνταγές, θα λέγαμε, ηθικολογικές, πού είναι η σωτηρία; Πού είναι η σωτηρία; Η Σωτηρία εκεί βρίσκεται; Έχει λοιπόν ξεκινήσει ο κατήφορος!…
Σας έλεγα 2-3 χρόνια πίσω, πώς αυτό το ρεύμα κινήθηκε στη Νότιο Αμερική και μάλιστα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας άνθρωποι κινήθηκαν έτσι. Μεταφράστηκε ένα βιβλίο. Έφριξα οταν είδα, όλα εκείνα τα οποία γράφουν ως θέσεις, το κατέβασμα του Χριστιανισμού σε ένα επίπεδο κοινωνικό, τίποτε άλλο, τίποτε άλλο. Ας ξυπνήσουμε, ας υποπτευθούμε! Ο χριστιανισμός είναι σωτηρία! Άν διορθώνει την κοινωνία, αν κάνει τους ανθρώπους με Α' κεφαλαίο, άλλο θέμα, αυτά είναι δευτερογενή αποτελέσματα. Το κύριο στοιχείο είναι η σωτηρία. Αυτό όμως, ήδη δέν υπηρετείται.
Απόσπασμα από την 162η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ».
†.Εις τον κόσμον αυτόν, λέει, το γνήσιο, έρπει το νόθο. Και η εξήγησις είναι ότι πλάι στον Χριστόν σέρνεται ο Διάβολος. Μάλιστα, ο Μονοφυσιτισμός, ο οποίος ποτέ δεν έλειψε, είναι η άρνησις της ανθρωπίνης φύσεως του Χριστού.
Έτσι, αν οι Πρωτόπλαστοι δεν είχαν αμαρτήσει, ο Διάβολος δε θα είχε τόπον εις τον Παράδεισον. Τώρα, τον τόπον αυτόν τον έδωσαν οι Πρωτόπλαστοι -αλλά και όλοι οι απόγονοί των- με τον τρόπο που ζουν. Έτσι, ο Χριστός έρχεται μέσα σ’ έναν κόσμο, που οι άνθρωποι θέλουν να κρατούν τον Διάβολον. Θα επαναλάβω αυτή τη φρασούλα: θέλουν να κρατούν, δυστυχώς, τον Διάβολον εις την ζωή των και, έτσι, ο Διάβολος βρίσκει τόπο εις τη ζωήν των ανθρώπων. Έρχεται και καλεί ελευθέρως τις ανθρώπινες προαιρέσεις, ο Διάβολος, όμως, πολεμά τον Χριστό. Και, επειδή είναι ο νικημένος από τον Σταυρόν τού Χριστού, μετέρχεται την παραχάραξιν, τη νοθείαν τής αληθείας! Είτε παραχάραξις είτε νοθεία αυτά είναι, όλα, με μία λέξη: ψεύδος, πλάνη! Έτσι, αν ο άνθρωπος πλανηθεί και μείνει στο παραχαραγμένο, βέβαια, χάνει τη σωτηρία. Κι αυτό το ξέρει πολύ καλά ο Διάβολος. Στο παραχαραγμένο, στο νόθο δεν υπάρχει η σωτηρία. Εξάλλου, αν το θέλετε, αυτό σημαίνει “είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός”: ότι έχω αποδεχθεί ό,τι η Εκκλησία ορθώς ερμήνευσε. Ενώ, αν βγω από την ορθήν ερμηνείαν τού Λόγου τού Θεού, που μου παρέχει η Εκκλησία, τότε δεν μπορώ να σωθώ, διότι - και ποια είναι η αξία, παρακαλώ, της Ορθοδοξίας; Συνεπώς, το πνεύμα τής πλάνης στον κόσμο είναι θέμα ζωής ή θανάτου. Γι αυτό αρχίζει και υπάρχει η προειδοποίηση εκ μέρους τού Ευαγγελιστού Ιωάννου ότι είναι δείγμα υπερτάτης αγάπης προς τον άνθρωπο να τον βοηθήσει να γνωρίσει την αλήθεια. Και, επειδή, λίγο πιο πάνω, μίλησε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης για την αγάπη στην πλησίον, στο κείμενο, εννοείται, πιο πάνω, για να μη νομισθεί ότι θα πρέπει να αγκαλιάζουμε οποιονδήποτε, κάνει εδώ τη διάκριση, παρ’ ότι ήδη ετέθη το θέμα, όταν έγραψε: “ Τεκνία μου, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ᾿ ἐν ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ.”. (Α'Ιω. 3,18) Γιατί, ξέρετε, υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι -μάλιστα, έχουν εφεύρει και τη ρετσινιά τού ρατσιστή, έτσι, σού λένε, είσαι ρατσιστής, αν δεν αγαπάς αυτόν ή εκείνον ή δεν κάθεσαι μαζί του! “Γιατί να μην καθίζεις με τον χιλιαστή, με τον αιρετικό, τον άθεο; Να τα πεις, να γίνετε φίλοι, γιατί, αλλιώτικα, είσαι ρατσιστής! “ - εφηύραν, σας είπα, αυτόν τον ανόητον τίτλον τού ρατσιστού, αν αυτά τα πράγματα μπορούν να χαρακτηριστούν σαν ρατσισμός! Γι’ αυτό, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μάς βοηθάει να ξεχωρίσουμε. Δεν μπορείς με όποιον - όποιον να κάνεις παρέα. Μ’ όποιον - όποιον να κοινωνείς. Επί παραδείγματι, όταν φέρνετε το πρόσφορό σας, και, καμιά φορά, βλέπουμε κάποιο όνομα ξένο, επειδή, κατά τεκμήριον, είμεθα όλοι ορθόδοξοι, δηλαδή το 98%, όπως λέγεται -διότι ο άπιστος, ο άθεος δε θα πάει πρόσφορο στην εκκλησία- και, καμιά φορά, βλέπουμε κανένα ξενικό όνομα, ρωτούμε: “είναι βαπτισμένος ο άνθρωπος αυτός;”. Διότι, στην πράξη, τώρα, και είναι πολύ χαρακτηριστικό, στο Άγιο Δισκάριο, που είναι ο Αμνός, η Θεοτόκος, και είναι τα τάγματα των Αγίων, Αγγέλων κτλ, βάζουμε τις μερίδες των πιστών. Εκεί δεν μπορεί να μπει μερίδα ενός απίστου! Απαγορεύεται ρητώς, ρητότατα, να μνημονεύσουμε άνθρωπον, ο οποίος δεν είναι βαπτισμένος, δεν είναι ορθόδοξος. Είναι εκτός εκκλησίας. Να βαπτιστεί και τότε δεν έχουμε αντίρρηση. Εάν αυτό, βέβαια, το ξέρανε οι άνθρωποι, θέλω εσείς να το ξέρετε, όμως, τότε θα μας λέγανε ότι είμαστε, κατά κυριολεξίαν, ρατσισταί. Βλέπετε! Τι πλάνη! Λέει, λοιπόν, ο Ηγουμένιος τα εξής: “νυν επιφέρει (δηλαδή ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής) την διάκρισιν των, όντως, αδελφών και των παραπλησίων, ίνα, ταύτην έχοντες, μη δια την εντολήν, την περί τής αγάπης, περιπίπτωμεν τοις ψευδαδέλφοις και ψευδαποστόλοις και ψευδοπροφήταις, μεγίστην εαυτοίς βλάβην εκ τούτου πορίζοντες”. Διότι, αν δεν έχουμε τη διάκριση πώς θα αγαπούμε, πού θα αγαπούμε, τότε θα περιπέσουμε σ’ αυτούς τους ψευδαδέλφους, ψευδαποστόλους, ψευδοπροφήτας, αιρετικούς κτλ. κι αυτό θα μας προκαλέσει μεγίστην βλάβην. Γι’ αυτό κι ο Οικουμενισμός, αυτή η σύγχρονη επινόησις, που είναι μία παναίρεσις, έχει συλλέξει όλες τις αιρέσεις. Πώς, δε, τις συνέλεξε; Απλώς, αγκαλιάζει όλους με το εξής επιχείρημα: ένας, λέει, είν’ ο Θεός και δεν έχει σημασία αν τον λέμε “Αλλάχ” ή αν τον λέμε, δηλαδή τον Θεόν, ή ό,τι άλλον. Αυτό είναι φοβερή πλάνη! Είναι το αποκορύφωμα πάσης πλάνης. Και, ξέρετε, ο Οικουμενισμός δεν μας χτυπάει την πόρτα! Είναι μέσα! Το ακούτε; Και, πολλές φορές, ναι ναι, στο πρόσωπο επισκόπων, πρεσβυτέρων, θεολόγων είναι μέσα! Ίσως, πριν κάποια χρόνια, να σας έλεγα ότι χτυπάει την πόρτα. Τώρα, όμως, είναι μες στην Εκκλησία! Και προσπαθούν να εκθεμελιώσουν την Εκκλησία. Από μίαν ανθρωπαρέσκεια, να δείξουν ότι, ξαναλέγω -τρίτη φορά- ότι δεν είμαστε ρατσιστές κι ότι πρέπει όλους να τους αγαπάμε! “Σ’ αγαπώ, αδελφέ μου” , όπως και στην παραβολή τού Καλού Σαμαρείτου, “άμα σε δω στον δρόμο κ είσαι πεσμένος, θα σε σηκώσω”. Αν η Αγία Γραφή, η Παλαιά Διαθήκη, λέει: “αν δεις το ζώο”, λέει, “του συνανθρώπου σου νά ‘χει πέσει χάμω, φορτωμένο, σ’ έναν λάκκο, να το βγάλεις, να το σηκώσεις το ζώο”. Πόσω περισσότερο έναν άνθρωπο. Αλλά κοινωνία δεν μπορούμε να έχουμε. Έτσι, λοιπόν, ο Οικουμενισμός είναι η συνισταμένη όλων των αιρέσεων. Και, όμως, είναι για πολλούς δυσδιάκριτο σημείον, πράγμα που φανερώνει ότι χρήζει προσοχής και καταρτίσεως σχετικής εκ μέρους των πιστών. Πρέπει να ξέρουμε τι διδάσκει ο Χιλιασμός, πρέπει να ξέρουμε τι διδάσκει η Α' ή η Β' αίρεσις και να είμεθα μακριά και προσεκτικοί και πρέπει να πούμε ότι η προτροπή αυτή τού Ευαγγελιστού Ιωάννου δεν αποτείνεται στους χαρισματούχους, που έχουν το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων - και λέει “άλλω δε”, λέει ο Παύλος, “διακρίσεις πνευμάτων”, λέει στους Κορινθίους, αλλά προς κάθε πιστόν. Και, αν δεν μπορεί κάποιος -απλοϊκός άνθρωπος- να διακρίνει; Να πάει να ρωτήσει τους αρμοδίους.
Απόσπασμα από την 14η ομιλία στην κατηγορία « Μνήμη Αγίων ».
