Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Κυριακὴ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.

†.Σήμερα, αγαπητοί μου, γιορτάζουμε την αγία Πεντηκοστή. Η εορτή αυτή, όπως και το Πάσχα, προέρχεται από τον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν η γιορτή που γιορταζόταν πενήντα ημέρες μετά το Πάσχα, και συνέπιπτε με την αρχή του θερισμού των σιτηρών, γι' αυτό και Λεγόταν «εορτή θερισμού πρωτογεννημάτων», όπως μας αναφέρει το βιβλίο της Εξόδου. Λεγόταν ακόμη και «εορτή εβδομάδων», διότι έπρεπε να τελείται επτά εβδομάδες μετά το Πάσχα. Επίσης λεγόταν και «ημέρα των νέων», όπως μας αναφέρει η Έξοδος αλλά και το Δευτερονόμιο και οι Αριθμοί, γιατί αυτή την ημέρα προσφέρονταν οι πρώτοι άρτοι από τη νέα συγκομιδή του σιταριού, τα πρωτόλια.

Η γιορτή της Πεντηκοστής επί πλέον υπενθύμιζε στους Εβραίους το μεγάλο γεγονός της παραδόσεως του νόμου. Ο Θεός είχε πει να καθαρθεί ο λαός, για να ανεβεί ο Μωυσής στο όρος Σινά να παραλάβει το νόμο. Ο χρόνος ο μεταξύ της διαβάσεως της Ερυθράς Θαλάσσης, δηλαδή του Πάσχα, που σημαίνει διάβαση, μέχρι την παραλαβή του νόμου από τον Μωυσή στο όρος, ήταν πενήντα ημέρες. Και συνεπώς η γιορτή αυτή υπενθύμιζε -κι αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό- ότι παρέλαβαν από τον ίδιο τον Θεό τον νόμο, που έπρεπε να τον τηρούν. Τέλος, η γιορτή της Πεντηκοστής ερχόταν να υπενθυμίσει στους Εβραίους τις αναρίθμητες ευεργεσίες του Θεού προς τον λαό τον δικό Του, και συνεπώς ήταν η εορτή της αποδόσεως ευχαριστιών στον Θεό.

Βλέπουμε λοιπόν εδώ ότι η γιορτή αυτή της Παλαιάς Διαθήκης στέκεται ένας τύπος, ένα αντίτυπο, μιας άλλης γιορτής της Καινής Διαθήκης, και αποδεικνύεται τύπος μελλόντων αγαθών, διότι πενήντα ημέρες μετά την εορτή του χριστιανικού Πάσχα, δηλαδή την εορτή που ο Κύριος αναστήθηκε, έχουμε την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Άρα λοιπόν η παλαιά Πεντηκοστή ήταν τύπος της νέας Πεντηκοστής, της χριστιανικής Πεντηκοστής. Είναι δε οροθετικές αυτές οι δύο γιορτές: Πάσχα-Πεντηκοστή. Διάβαση των Εβραίων από την Ερυθρά Θάλασσα - παραλαβή του νόμου κι απόδοση ευχαριστιών στον Θεό. Πάσχα-Ανάσταση του Χριστού – Πεντηκοστή - Κάθοδος του Αγίου Πνεύματος και φανέρωση της Εκκλησίας στον κόσμο. Είναι λοιπόν πάρα πολύ εντυπωσιακό, μέχρι προκλήσεως, ότι αυτές οι δύο γιορτές του χώρου της Παλαιάς Διαθήκης είναι γιορτές αντίτυπα των πρωτοτύπων χριστιανικών εορτών, του Πάσχα και της Πεντηκοστής.

Αλλά εδώ βλέπουμε και κάτι ακόμη. Η ημέρα αυτη της Πεντηκοστής, η «ημέρα των νέων» όπως λεγόταν παλιά, δηλαδή ημέρα των νέων καρπών, είναι τώρα η ημέρα της Πεντηκοστής στον χριστιανικό πια χώρο της νέας συγκομιδής της Εκκλησία·  γιατί με το πρώτο κήρυγμα που έκανε ο απόστολος Παύλος ήδη έδρεψε τρεις χιλιάδες ψυχές από τον άγρό του λαού του Θεού, και την δεύτερη μέρα δύο χιλιάδες ψυχές, που πίστεψαν στο θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού. Έτσι αυτός ο νέος καρπός, αυτή η νέα συγκομιδή, αυτά τα πρωτόλεια, είναι ο νέος σίτος, που αποθηκεύεται στις αποθήκες της Βασιλείας του Θεού. Για όλα αυτά λοιπόν είναι πράγματι η ημέρα της αποδόσεως ευχαριστιών στον Θεό, για όσα εργάστηκε πάνω στη γη με το μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Τύπος λοιπόν και σκιά ήταν η Πεντηκοστή στην Παλαιά Διαθήκη έναντι της χριστιανικής Πεντηκοστής.

Η χριστιανική Πεντηκοστή είναι το βαθύ μυστήριο της Εκκλησίας· και η αποκάλυψη αυτού του βαθιού μυστηρίου έγινε με την φανέρωση του Αγίου Πνεύματος κατά έναν καταπληκτικό τρόπο. Το Πνεύμα το Άγιο έδειξε ακριβώς αυτό το βαθύ μυστήριο με τις εξής δύο ενέργειες Του.

Πρώτα-πρώτα· επικύρωσε την ταυτότητα του Ιησού Χριστού, ποιος ήταν εκείνος που περπάτησε ανάμεσα τους. Θυμηθείτε τη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Όταν ο Κύριος μίλησε για την αποστολή Του, «έγινε σχίσμα ανάμεσα στον λαό». Ώστε ο Κύριος γίνεται αιτία σχίσματος; Ναι. Άλλοι έλεγαν «Αυτός είναι εκ Θεού!», άλλοι έλεγαν «Όχι, απατεώνας είναι!». Έλεγαν οι άρχοντες, οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι στους υπηρέτες που πήγαν να Τον συλλάβουν: «Κι εσείς πλανηθήκατε;! Ποιος από τους άρχοντες που γνωρίζει τον νόμο τον ακολούθησε αυτόν;». Έτσι, υποτιμητικά: «αυτόν»! «Αλλά ποιος; ο λαός, που δεν ξέρει τον νόμο, και είναι επικατάρατος!».

Θα τους έλεγε κανείς: «Ταλαίπωροι άρχοντες! Και γιατί ο λαός δεν ξέρει το νόμο; Διότι έσεις κάθεστε στις πολυθρόνες και απολαμβάνετε τα αγαθά της ευημερίας της εποχής σας, και αφήνετε τον λαό να μην μάθει τον νόμο!... Γιατί ακόμη δεν σας συμφέρει- γιατί τον κρατάτε σαν δούλο τον λαό, μέσα στη βαθειά του άγνοια. Αυτό που είπατε είναι κατηγορητήριο για σας, ταλαίπωροι άρχοντες!...» Αλλά εν πάση περιπτώσει, είδατε ότι έγινε σχίσμα στον λαό. «Ποιος είναι αυτός;»!

Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του: «Όταν δε έλθη ο Παράκλητος», δηλαδή το Πνεύμα το Άγιο, «ον εγώ πέμψω υμίν πάρα τον Πατρός», που εγώ θα στείλω από τον Πάτερα, «το Πνεύμα της αληθείας», που είναι το Πνεύμα της αληθείας, «ο παρά του Πατρός εκπορεύεται», το Οποίο εκπορεύεται από τον Πατέρα, «εκείνος μαρτυρήσει περί εμού», Αυτός θα δώσει την μαρτυρία ποιος είμαι. Ποιος «εκείνος»; Ο Παράκλητος. Ποιος Παράκλητος; Ο δεύτερος Παράκλητος- γιατί ο πρώτος είναι ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Υιός.

Αν εγώ ήμουν απατεώνας, ήμουν λαοπλάνος, ήμουν σφετεριστής θείων ιδιοτήτων, εγώ που είπα ότι εγώ και ο Πατήρ είμαστε ένα και πήρατε πέτρες να με λιθοβολήσετε, θα έπρεπε, εάν ήταν έτσι τα πράγματα, να ήμουν στον πυθμένα της Κολάσεως. Αλλά δεν είμαι, δεν πήγα στην Κόλαση- ανήλθα στον Ουρανό. Και αν δεν είδατε την ανάληψή μου, σίγουρα όμως θα δείτε τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος, θα δείτε τα θαυμαστά του Αγίου Πνεύματος. Πώς το Πνεύμα το Αγιο θα κατέβαινε, εάν εγώ ήμουν στην Κόλαση; Εγώ όμως ανέβηκα, και Εκείνος κατέβηκε- συνεπώς δίνει την μαρτυρία για μένα, για  το όνομά μου.

Και όταν λίγες μέρες μετά ο απόστολος Πέτρος πηγαίνει στον ναό και βλέπει εκείνον τον χωλό και του λέει «Κοίταξε με·  στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού σήκω και περπάτα!», πώς θα ήταν δυνατόν εκείνος ο χωλός άνθρωπος να περπατήσει στο όνομα του Ιησού, εάν ο ίδιος ήταν στην Κόλαση και ήταν σφετεριστής θείων ιδιοτήτων; ... Άρα λοιπόν το Πνεύμα του Θεού την ημέρα της Πεντηκοστής ήρθε να δώσει την μαρτυρία περί της ταυτότητος του θεανθρώπινου προσώπου του Χριστού.

Και δεύτερον· το Πνεύμα το Άγιο φανέρωσε την επανίδρυση της Εκκλησίας πάνω στη γη. Και αύτη η φανέρωση έγινε με μία σωρεία εκδηλώσεων, όπως μας τις περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων.

Αλλά τι είναι η Εκκλησία;

Η Εκκλησία είναι συναΐδιος με τον Θεό. Προσέξτε: αΐδιος θα πει αυτός που δεν έχει αρχή, αλλά δεν έχει και τέλος. Η διαφορά της λέξεως αΐδιος από το αιώνιος είναι ότι ο αιώνιος έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Εμείς οι άνθρωποι, θέλουμε, δεν θέλουμε, είμαστε αιώνιοι. Γιατί; Γιατί δεν έχουμε τέλος. Αλλά είχαμε αρχή. Ο Θεός όμως δεν είναι απλώς αιώνιος· καταχρηστικώς λέμε τον Θεό αιώνιο· ο Θεός εΐναι αΐδιος, δηλαδή χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Ε, λοιπόν η Εκκλησία είναι αΐδιος, μαζί με τον Θεό, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος.

Το λέω αυτό, και μάλιστα πρέπει να εξηγήσουμε με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας, για να μάθουμε ποια είναι η Εκκλησία. Ακούμε επί παραδείγματι να λένε: «Στρέφονται εναντίον της Εκκλησίας! Κινούνται έτσι κι έτσι! Θα καταλύσουν την Εκκλησία!». Ποια «Εκκλησία θα καταλύσουν»;... Τι θα πει «στρέφονται εναντίον της»;... Πρέπει να μάθουμε ποια είναι η Εκκλησία και ποιοι είναι οι διώκτες της. Ή μάλλον δεν είναι ανάγκη να μάθουμε ποιοι είναι οι διώκτες· άνθρωποι είναι, κτίσματα είναι, σημέρα είναι, αύριο δεν είναι· αλλά πρέπει να μάθουμε ποια είναι η Εκκλησία. Λοιπόν, το ακούσατε; Είναι συναΐδιος με τον Άγιο Τριαδικό Θεό! Και δεν είναι τι άλλο παρά η αγαπητική σχέση των τριών Προσώπων της Τριαδικής Θεότητος. Διότι τα τρία Πρόσωπα αποτελούν Εκκλησία· είναι μια σχέση αγάπης, αγαπητική σχέση. Αλλά ο Άγιος Τριαδικός Θεός πάντοτε υπήρχε. Και η σχέση αυτή δεν ξεκίνησε από κάποια χρονική στιγμή· πάντα υπήρχε. Να γιατί η Εκκλησία είναι συναΐδιος και συνάναρχος με τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Αυτό μας καταπλήσσει.

Είναι ιδιαίτερη τιμή για μας το ότι ανήκουμε στην Εκκλησία. Κάποτε ανακοινώνουμε πως ανήκουμε σε κάποιο Σωματείο, και μάλιστα καυχόμαστε πολλές φορές και προβαλλόμαστε, όταν αυτό έχει κάποια παλαιότητα. Αλλά όση παλαιότητα και να έχει, αγαπητοί μου, -έναν αιώνα; δύο αιώνες; πέντε αιώνες; δέκα αιώνες;- τι είναι αύτη μπροστά στην παλαιότητα που έχει η Εκκλησία, η οποία είναι συναΐδιος και συνάναρχος με τον Θεό;...

Αλλά ο Θεός ήθελε να εκφράσει αύτη την αγαπητική Του σχέση και έξω από τον εαυτό Του· γι' αυτό δημιουργεί τον αγγελικό κόσμο. Ήθελε και άλλα όντα να χαρούν αύτη την αγαπητική σχέση. Έτσι λοιπόν ο Θεός επεκτείνει την Εκκλησία Του, την απλώνει, την μεγαλώνει σ' αυτά τα όντα που λέγονται άγγελοι, κι εκεί πλέον έχουμε τον κόσμο των αγγέλων, την Εκκλησία των αγγέλων. Γι' αυτό η Εκκλησία ονομάζεται «Εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς». Κοιτάξτε αυτό το «πρωτοτόκων»! ... Είναι γνωστό ότι ο πρωτότοκος είναι πάντα ένας· ο δεύτερος είναι δευτερότοκος, ο τρίτος είναι τριτότοκος· πώς λοιπόν είναι όλη η Εκκλησία «Εκκλησία πρωτοτόκων»; Μ' αυτό θέλει να πει ότι όλοι μέσα στον χώρο της Βασιλείας του Θεού έχουν τα ίδια προνόμια. Αυτό θα πει «Εκκλησία πρωτοτόκων».

Η Εκκλησία λέγεται και «πόλις Θεού ζώντος», αλλά και «Ιερουσαλήμ επουράνιος», που θεμελιώθηκε «προ καταβολής κόσμου». Θυμηθείτε τον Κύριο, που είπε: «Ελάτε να κληρονομήσετε την Βασιλεία μου, που έχει ετοιμαστεί, πριν γίνει ο κόσμος, πριν τεθεί το θεμέλιο του κόσμου, προ καταβολής κόσμου». Ώστε η Εκκλησία είναι «προ καταβολής κόσμου», πριν γίνει ο κόσμος.

Αυτή την επουράνια Εκκλησία ο απόστολος Παύλος την ονομάζει, όπως σας είπα, «άνω Ιερουσαλήμ», «ήτις εστί μήτηρ πάντων ημών», όπως λέει στην Προς Γαλάτας, είναι η μάνα μας η Εκκλησία, και ότι «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει», εκεί θα φθάσουμε· το πολίτευμά μας, η πολιτεία μας, ο τρόπος της ζωής μας, η θέση μας, η πατρίδα μας είναι εκεί! Και ακόμη λέει στην Προς Εβραίους: «προσεληλύθατε Σιών όρει και πόλει Θεού ζώντος, Ιερουσαλήμ επουρανίω, και μυριάσιν αγγέλων, πανηγύρει και εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων». Δεν προσεγγίσατε στο όρος Σινά, αλλά στο όρος Σιών και στην πόλη του ζωντανού Θεού, την επουράνια Ιερουσαλήμ, και σε μυριάδες αγγέλους, σε πανηγύρι και εκκλησία πρωτοτόκων, που είναι γραμμένοι στον Ουρανό. Βλέπετε ότι και οι άγγελοι, εκτός από τον Θεό, είναι μέτοχοι αυτής της Εκκλησίας;... Αλλά δεν μένει χρόνος να αναλύσει κανείς αυτά λέξη-λέξη.

Έτσι, αγαπητοί μου, η Εκκλησία, όπως είδαμε, είναι μία αγαπητική σχέση του Θεού προς τα λογικά Του κτίσματα. Αλλά και προς όλα τα κτίσματά Του· γιατί αυτή την στιγμή δεν ονομαζόμαστε μόνον εμείς Εκκλησία, οι πιστοί, αλλά κατ'  επέκτασιν και ο ναός, που τον λέμε και εκκλησία. Συνεπώς όλα τα δημιουργήματα, όχι μόνο τα έλλογα, αλλά και τα άλογα γίνονται Εκκλησία. Και αυτή η σχέση είναι άκτιστη, δηλαδή δεν είναι χειροποίητη, δεν είναι υλική, παρ' ότι συμμετέχουν κτιστά όντα. Και οι άγγελοι κτιστοί, και εμείς κτιστοί, και το σύμπαν κτιστό. Η Προς Εβραίους επιστολή αναφέρεται στη φύση αυτής της Εκκλησίας, «της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής, ου χειροποιήτου, τούτ' έστιν ου ταύτης της κτίσεως», που δεν είναι σαν εκείνη που έκτισαν οι Εβραίοι, σαν τον ναό που έκτισε ο Σολομών τον ομώνυμό του, δεν είναι χειροποίητη.

Η δεύτερη επιστολή του Κλήμεντος Ρώμης γράφει τα εξής: «Άνωθεν πρώτη», από πάνω πρώτη, η Εκκλησία δηλαδή, «προ ηλίου και σελήνης», πριν γίνει ο έναστρος ουρανός, πριν γίνει το σύμπαν, «εκτισμένη πνευματική· πνευματική δε ούσα, εφανερώθη εν τη σαρκί του Χριστού», και υπάρχουσα πνευματική, φανερώνεται τώρα στην σάρκα του Χριστού.  Γιατί ξέρετε τι είναι η Εκκλησία;  Είναι το Σώμα του Χριστού. Αυτό φαίνεται ακόμη και σχηματικώς στην Προσκομιδή, όπου ο ιερέας προετοιμάζει τα τίμια Δώρα, που μαζί με τον Αμνό βγάζει, και τις μερίδες των μελών της Εκκλησίας, των αγίων Αγγέλων, των Αγίων και λοιπά.

Όταν, αγαπητοί μου, ο Θεός έφτιαξε τον υλικό κόσμο, ως προέκταση της αγάπης Του, θέλησε να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερες λογικές υπάρξεις σ' αυτή την δική Του τη μακαριότητα. Έτσι, πέρα από την δημιουργία των αγγέλων, που κι αυτοί βεβαίως είναι κτιστοί, θέλησε να επεκταθεί και στον υλικό κόσμο, και επεκτάθηκε ως τους πρωτοπλάστους· διότι, μην ξεχνάμε, η κορυφή του κτιστού ορατού κόσμου ήταν οι πρωτόπλαστοι. Έτσι ο Παράδεισος, εκείνον που κατά κάποιο τρόπο ο Θεός μάντρωσε, δηλαδή τον τοποθέτησε στη γη με κάποια όρια, ήταν ο τόπος αυτής της Εκκλησίας, δηλαδή της κοινωνίας του Θεού με τους πρωτοπλάστους, με τους ανθρώπους.

Εύκολα δεν μπορούμε, αγαπητοί μου, να κατανοήσουμε αυτή την κοινωνία του Θεού με τους πρωτοπλάστους· όμως την διαισθανόμαστε, καθώς μελετάμε τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου της Γενέσεως· είναι μια παραδείσια κατάσταση, κάτι ανέκφραστο, πώς ο Θεός μπορούσε να επικοινωνεί με τους ανθρώπους! ... Ω, εκείνο το χαριτωμένο που λέει η Γένεση, «κατά το δειλινό περπατούσε ο Θεός στον Παράδεισο, για να συναντήσει τον Αδάμ και την Εύα»!  Ω, εκείνα τα πόδια, όπως λέει το ωραίο τροπάριο της Κασσιανής, που περπάτησαν και ο θόρυβος τους θορύβησε τους πρωτοπλάστους, διότι έσπευσαν οι ταλαίπωροι να διακόψουν αυτή την κοινωνία με το γνωστό τους αμάρτημα, το αμάρτημα της αυτονομίας τους! ... Eίναι φοβερό! Γιατί, είναι γνωστό, Εκκλησία και αυτονομία είναι δυο πράγματα αντιφατικά. Εκκλησία θα πει ενότητα· αυτονομία θα πει σπάσιμο, διαίρεση· και συνεπώς δεν έχουν καμία σχέση το ένα με το άλλο.

Έπρεπε λοιπόν να αρθεί η Βασιλεία του Θεού από τη γη, δηλαδή η Εκκλησία. Παρ’ όλα αυτά η αγάπη του Θεού, κι αν ακόμη η Εκκλησία ήρθη από τη γη, έκανε να συνεχισθεί πάνω στη γη έστω και κατά σκιώδη τρόπο· όχι πια με τον φανερό εκείνο τρόπο του Παραδείσου, αλλά με την παρουσία των Δικαίων με τον Άβελ, τον Ενώς, τον Ενώχ, τον Νώε, τον Αβραάμ, τους Προφήτες, με τους Δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, μεμονωμένα, σε πρόσωπα μόνο. Αυτοί είχαν την κοινωνία αυτή με τον Θεό, δηλαδή αποτελούσαν Εκκλησία. Έτσι έχουμε την Εκκλησία των εθνών γιατί ο Νώε, ο Ενώς, ο Ενώχ, αλλά και ο Αβραάμ προέρχονται από τα έθνη. Και είναι μια Εκκλησία άσαρκη. Προσέξτε: άσαρκη. Λέω άσαρκη γιατί κατόπιν, με την παρουσία του Χριστού, με την σάρκωση του Χριστού, έχουμε την ένσαρκη Εκκλησία. Έτσι όλοι αυτοί οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης θα σώζονταν με την κοινωνία που έχουν με τον Θεό, την προσδοκία του Μεσσίου, κατά το «και αυτός προσδοκία εθνών», αλλά και με την τήρηση του πνευματικού ήθους που υπαγόρευε η συνείδηση. Όχι κανένας άλλος νόμος, αλλά η συνείδηση. Πάντως το γεγονός είναι ότι η Εκκλησία αποσύρεται στον Ουρανό, γιατί η γη είχε αστοχήσει να την αποδεχθεί.

Η αγάπη όμως του Θεού επιμένει· επιμένει να συμπεριληφθεί και η γη στην ολότητα της· και αυτό έγινε με την ενανθρώπηση. Έτσι η Εκκλησία αναγεννήθηκε και αναπλάσθηκε και τελειώθηκε εν Χριστώ Ιησού και εν Πνεύματι Αγίω. Και ως προς την ενανθρώπηση του Υιού η Εκκλησία παίρνει την χριστολογική της διάσταση με το ξεπήδημά της από την λογχισθείσα πλευρά του Χριστού, από την οποία βγήκε αίμα και νερό· «και ο εωρακώς μεμαρτύρηκε, και αληθινή αυτού εστιν η μαρτυρία». Είναι το Βάπτισμα και το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας· με αυτά τα δυο Μυστήρια συνίσταται η Εκκλησία, συγκροτείται. Από που βγήκε η Εκκλησία; Από την λογχισθείσα πλευρά του Χριστού, ενώ είχε υπνωθεί πάνω στον Σταυρό· όπως είχε υπνωθεί και ο Αδάμ, από την πλευρά του οποίου εξήλθε η Εύα· που ο Αδάμ είναι τύπος Χριστού, και η Εύα τύπος της Εκκλησίας.

Έτσι ο Θεός Πατήρ, όπως μας λέει ο Απόστολος στην Προς Έφεσίους, «αυτόν έδωκε κεφαλήν υπέρ πάντα τη εκκλησία, ήτις εστί το σώμα αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου». Και όπως χαρακτηριστικά λέει ο ιερός Χρυσόστομος, «Εκκλησίας σάρκα ανέλαβε», δηλαδή ο Χριστός πήρε σάρκα Εκκλησίας, «και ελθών εις το καταφύγιον αυτής» -καταφύγιον είναι ο χώρος της προ του Χριστού σαρκώσεως, η σκιώδης Εκκλησία- «και ευρών» -ποιον; Αυτή την Εκκλησία την σκιώδη- «ρυπώσαν», βρώμικη, «αυχμώσαν», κακοτράχηλη, «γυμνήν, πεφυρμένην αίματι, έλουσεν, ήλειψεν, έθρεψεν, ενέδυσεν ιμάτιον», την έντυσε με ιμάτιο. «Αυτός αυτή γενόμενος περιβολή», ο ίδιος έγινε ιμάτιο γι’ αυτή, «και λαβών αυτήν, ούτως ανάγει», και αφού την παρέλαβε, έτσι την μεταφέρει στον Ουρανό.

Και αλλού γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: «το πλήρωμα του Χριστού η Εκκλησία». Το «πλήρωμα», το συμπλήρωμα του Χριστού, γιατί το «συμπλήρωμα» του Λόγου είναι η σάρκα Του. Αλλά η σάρκα του Χριστού είναι η Εκκλησία· συνεπώς το «συμπλήρωμα» του Χριστού είναι η Εκκλησία. «Και γαρ πλήρωμα κεφαλής σώμα, και πλήρωμα σώματος κεφαλή», διότι το συμπλήρωμα της κεφαλής είναι το σώμα, και το συμπλήρωμα του σώματος είναι η κεφαλή. Για να δει κανείς τι στενή σχέση υπάρχει!

Όμως, αγαπητοί μου, στην επέκταση της Εκκλησίας στη γη έχει τον λόγο και το Άγιο Πνεύμα. Είναι η πνευματολογική διάσταση της Εκκλησίας, που εκφράζεται με την Πεντηκοστή. Συντελεστές είναι οι δύο Παράκλητοι: ο πρώτος Παράκλητος, ο ενανθρωπήσας Υιός, και ο άλλος Παράκλητος, ο δεύτερος, το Πνεύμα το Άγιο. Το Πνεύμα το Άγιο ήλθε στη γη, όταν ο Υιός ανέβηκε στον Ουρανό. Και έκτοτε μένει σ' αυτή το Πνεύμα το Άγιο, και μένει, για να την αγιάζει.

Χωρίς το Πνεύμα το Άγιο δεν υπάρχει η γνώση και η αποδοχή της ταυτότητος του Ιησού Χριστού. Χωρίς το Πνεύμα το Άγιο είναι ακατανόητη η πνευματική ζωή, όπως την θέλει ο Πατήρ και την δίδαξε ο Υιός. «Εν σώμα και εν Πνεύμα, καθώς εκλήθητε εν μια ελπίδι της κλήσεως υμών», ένα σώμα: του Χριστού- ένα Πνεύμα: το Άγιο Πνεύμα. Αυτό είναι η Εκκλησία, εκεί είναι θεμελιωμένη. Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, που διατηρείται ζωντανό και αυξανόμενο και τελειούμενο από το Άγιο Πνεύμα.

Το Πνεύμα το Άγιο, μαζί με τον Υιό, προικίζει την Εκκλησία· την προικίζει με τα δώρα τα πολλά που φέρνει από τον Ουρανό. Και η Εκκλησία είναι η Νύμφη του Χριστού.

Αγαπητοί, σήμερα η Εκκλησία φανερώθηκε ένδοξη και τέλεια μέσα στην Ιστορία και μέσα στον κόσμο. Η Εκκλησία έχει έναν μεγάλο σκοπό: πρέπει να εκκλησιαστικοποιήσει τον κόσμο· οι πιστοί πρέπει να τελειωθούν «στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».

Η Εκκλησία πρέπει να ζει έντονα την προσδοκία της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας, που εκεί θα είναι η ολοκλήρωσή της. Και σε τούτο παίρνει την μαρτυρία και την προτροπή και την ενίσχυση του Αγίου Πνεύματος, που μένει στην Εκκλησία. «Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν» -σε ποιον; Προς τον Χριστό- «έρχου», έλα! ... Ποιος;  Και το «Πνεύμα» και η «Νύμφη», και η Εκκλησία και το Άγιο Πνεύμα.

Αν κάποτε μάθουμε, αγαπητοί, τι είναι η Εκκλησία, θα συγκλονιστούμε! Θα δοξάσουμε τον Άγιο Τριαδικό Θεό, που μας συμπεριέλαβε στην κοινωνία Του, στην Εκκλησία Του! Θα αισθανόμαστε ότι η Εκκλησία δεν είναι κάτι που δεν έχει και τόση αξία. Ο,τιδήποτε που δεν είναι Εκκλησία θα μένει πάντα ξένο, πάντα κάτι δεύτερο, πάντα κάτι κουτό, πάντα κάτι που δεν θα σωθεί. Ό,τι δεν είναι Εκκλησία! «Εκκλησίας ουδέν ίσον» λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Όσοι πολεμούν την Εκκλησία, ανοηταίνουν και χάνονται· όσοι την αγαπούν παίρνουν τη δόξα τη δική της. Και όλα αυτά τα εργάστηκε η δύναμη, η σοφία και η αγάπη του Αγίου Τριαδικού Θεού, στον Οποίο ανήκει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, και τώρα και πάντοτε και αιωνίως. Αμήν!».

398η ομιλία στην κατηγορία « Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: 
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Απολυτοποίησις και σχετικοποίησις της ζωής.

†«Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν».

Γιατί όποιος θέλει να σώση την ζωήν του, θα την χάση. Και όποιος χάση την ζωήν του για μένα και για το Ευαγγέλιον, αυτός θα την κερδίσει την ζωήν του.

Καθώς ακούμε αγαπητοί μου αυτούς τους λόγους του Κυρίου, που τους απευθύνει τόσο προς τους μαθητάς Του όσο και προς τον όχλον, αισθανόμεθα να υπάρχη μια σκληρή απολυτότης. Ή θα ανήκεις εις τον Κύριον και θα σωθείς ή δεν θα ανήκεις και θα απολεσθής.

Αλλά ας δούμε τα πράγματα από πιο κοντά. Πριν προχωρήσουμε, πρέπει να κάνουμε μια εξομάλυνση του ιερού κειμένου. Ότι η λέξις, ο όρος «ψυχή» εδώ έχει δύο σημασίες. Η πρώτη σημασία σημαίνει «ζωή» και η δευτέρα σημασία, «ψυχή» σημαίνει «πνεύμα». Έτσι, όταν ο Κύριος λέγη «ός αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι», όποιος θέλει να σώση την ζωή του, αφήνει, όπως βλέπομε, περιθώρια εδώ να φανή πολύ καθαρά ότι ο άνθρωπος έχει εξουσία της ζωής του. Ο ίδιος άνθρωπος έχει εξουσία της ζωής του. Φυσικά, πίσω από τον άνθρωπο, εξουσία της ζωής του έχει ο Θεός. Αλλά όμως ο άνθρωπος χειρίζεται την ζωήν του. Μόνο ο Θεός έχει, θα λέγαμε, την υψηλήν επιστασίαν των ανθρωπίνων ψυχών, αφήνει όμως τους ανθρώπους να χειρίζονται την ίδια τους την ζωή. Και αυτή η εξουσία στον άνθρωπο είναι να εκλέξει την αιωνία ζωή ή την αιωνία απώλεια. Ό,τι θέλει διαλέγει ο άνθρωπος. Και το περίεργον είναι ότι ενώ ο άνθρωπος, και ποιος δεν θα ήθελε, να σώση την ζωήν του, φθάνει στο τέλος να την χάνει. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος παίρνει λανθασμένη πορεία.

Από τι εξαρτάται; Δηλαδή αυτή η λανθασμένη πορεία, από τι εξαρτάται; Από την στάση που θα πάρωμε απέναντι του Ιησού Χριστού και του Ευαγγελίου Του. Ο Ιησούς Χριστός ζητά την θυσία αυτής της βιολογικής μας ζωής, για να κερδίσωμε αυτήν την αιωνία ζωή. Και όταν λέμε «βιολογική ζωή», εννοούμε αυτό που με συντηρεί στην ζωή. Να φάγω, να πιω, να κοιμηθώ, να αναπτυχθώ, και απλώς να ζω και να υπάρχω. Όπως ακριβώς «βιολογική ζωή» έχουν και τα ζώα.

Ο Κύριος λοιπόν λέγει ότι πρέπει να θυσιάσω αυτήν την βιολογικήν μου ζωή, για να κερδίσω την αιωνία ζωή. Αν δεν θυσιασθή η βιολογική ζωή, τότε χάνεται η πνευματική ζωή. Συνεπώς που υπάρχει ο κίνδυνος; Στην απολυτοποίηση της βιολογικής ζωής. Τι σημαίνει ότι «απολυτοποιώ την βιολογική μου ζωή;» Ότι η βιολογική ζωή έχει υψίστην αξία, χωρίς να αναγνωρίζεται η αξία της αιωνίου ζωής. Αυτό θα πη «απολυτοποίηση της βιολογικής ζωής.» Δίνω δηλαδή υψίστην αξία και λέγω ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνον η ζωή μου. Ακόμα, όταν αυτή η βιολογική ζωή, γίνει ο σκοπός της ανθρωπίνης μου υπάρξεως. Δηλαδή αυτό το οποίο λέμε «ζω για να ζω, τρώγω για να ζω». Αλλά να ζω όμως κατά έναν τρόπο πάντοτε μέσα σ’ αυτά τα επίγεια σχήματα. Είναι εκείνο που πολλές φορές βλέπομε στους ανθρώπους, με κάθε φροντίδα να διατηρούν αυτή τους την βιολογική ζωή. Αν τους πης για μια στιγμή να νηστέψουν, αισθάνονται ένα φοβερό φόβο ότι θα χάσουν αυτή τους την βιολογική ζωή. Ότι θα αδυνατίσουν κλπ.

Θέλετε ακόμη να προχωρήσω; Είναι δυστύχημα, θα το πω όμως. Ακόμη αγαπητοί μου αν περιορίσεις τον άλλον άνθρωπο λίγες μέρες για να κοινωνήση, την γενετησία του ζωή, τρέμει, φοβείται, γιατί αισθάνεται, όταν μειώσει την γενετησία του ζωή και το φαΐ του, ότι θα πεθάνη. Και όταν αισθανθή ότι αυτά φεύγουν από την ζωή του, αισθάνεται ότι χάνει την ζωή του. Είναι κάτι που το έχω βυθομετρήσει σε πολλούς, αγαπητοί μου, ανθρώπους. Και εκπλήσσομαι. Βέβαια, περιττόν να σας πω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αφήνουν ουδέ τον ελάχιστον χώρον για ν’ αναπτυχθεί η πνευματική τους ζωή. Ζουν μόνο την βιολογική τους ζωή. Αυτή που ζουν και τα ζώα. Τα οποία δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά τρώγουν, πίνουν και συνέρχονται, Τίποτα άλλο. Ακόμη, αν θέλετε, αν φθάσω στο σημείο να έχω ακόμη μια τέτοια στάση απέναντι στην βιολογική μου ζωή, ώστε να την κάνω είδωλο, φθάνω να την προσκυνώ, να το προσκυνώ το είδωλο αυτό της βιολογικής μου ζωής. Από πού φαίνεται; Φαίνεται αγαπητοί μου όταν φροντίζω υπερβολικά για την υγεία μου. Μη χάσω κάτι από την υγεία μου. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ ασχολούμαι για την υγεία μου. Αν θέλετε, αυτή η κατάσταση είναι λανθάνουσα μέσα στους ανθρώπους ως εξής: Όταν ερωτήσωμε κάποιον τι κάνει, λέει: «Καλά είμαστε, όχι και πολύ καλά δηλαδή, έ, προβλήματα, αλλά δόξα τω Θεώ, έχομε την υγείαν μας.» Ύψιστον αγαθόν βάζουν την υγεία. Αναμφισβητήτως αγαπητοί μου η υγεία είναι ένα αγαθόν. Είναι ύψιστον; Αλλά από τα σαρκικά αγαθά, τα υλικά αγαθά. Δεν είναι το ύψιστον πνευματικόν αγαθόν. Αλλά είναι το αγαθόν εκείνον που… ναι μεν, μεγάλο, σπουδαίο, αλλά ανήκει……

Ύψιστον αγαθόν να είσαι δίκαιος, άγιος. Αυτό είναι στον χώρο τον πνευματικό. Ύψιστον αγαθόν εις τον χώρον τον υλικόν ήτο η μακροζωία. Αλλά η μακροζωία, βλέπετε ότι σαν αγαθό, δεν πέρασε στην Καινή Διαθήκη. Ενώ στην Παλαιά Διαθήκη ήταν ύψιστον αγαθόν. Υλικόν όμως.

Έτσι βλέπομε τον άνθρωπο να είναι τρόπον τινά γατζωμένος, (προσέξτε τι ρήμα είπα) γατζωμένος εις αυτήν την βιολογικότητά του. Γατζωμένος. Στην υγεία του. Μην χάσει κάτι. λίγο κάπου τον πονά, τρέχει αμέσως στον γιατρό. Τρέμει, φοβάται, μήπως χάσει αυτήν την ζωή του. Αυτό λέγεται απολυτοποίηση της ζωής. Απολυτοποιώ την ζωήν μου, την επίγειο ζωήν μου. Αυτό, λέγει ο κύριος, οδηγεί εις την απώλειαν, οδηγεί εις την καταστροφήν. Στην αιωνία απώλεια.

Ο Κύριος όμως θέλει να τονίσει ότι δεν πρέπει να υπάρχει αυτή η απολυτοποίηση αλλά η σχετικοποίηση. Τι είναι αυτή η σχετικοποίηση της ζωής; Εκφράζεται ως εξής: Βεβαίως φροντίζω για την ζωή μου, φροντίζω και για την υγεία μου. Διότι η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού. Είναι ένα σπουδαίο δώρο του Θεού. Είπαμε, από τα φυσικά δώρα, το ύψιστον δώρον. Η ζωή και η υγεία. Γι’ αυτό και η αυτοκτονία είναι βαρύ αμάρτημα. Πρέπει να φροντίσω ασφαλώς. Αλλά δεν πρέπει να μείνω κατά έναν παθολογικό τρόπο στην φιλοζωία. Διότι τι θα πει «απολυτοποίηση της ζωής;» Φιλοζωία. Ν’αγαπώ την ζωούλα μου. Και μόνο την ζωούλα μου. Και πρέπει λοιπόν εγώ να φυγω βήμα-βήμα από αυτήν την βιολογικότητά μου και να προχωρώ εις την πνευματικοποίηση της ζωής μου. Αυτό θα πη ότι πρέπει να σχετικοποιώ την ζωήν μου. Να φεύγω από αυτήν την φιλοζωίαν. Είπα «βήμα-βήμα.» Ξέρετε, στην Μυτιλήνη υπάρχει ένα δάσος που λέγεται «απολιθωμένο». Ήταν δάσος κάποτε, δένδρα. Και σήμερα έχουν σωθεί οι κορμοί τους και είναι πέτρινοι. Πως έγιναν αυτά τα δένδρα από ξύλα σε πέτρα; Κύτταρο-κύτταρο, βιολογικό, ξύλινο, βιολογικό κύτταρο, κύτταρο-κύτταρο άλλασε την ύλη τουμε νεκρά ύλη και σιγά-σιγά έφθασε αυτό το δένδρο, αυτά τα δένδρα να γίνουν πέτρινα! Αυτή η μετασχημάτησις αγαπητοί μου πρέπει να συμβαίνει και εις τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος γεννιέται βιολογικός. Πρέπει σιγά-σιγά να γίνεται πνευματικός. Βήμα-βήμα, μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα. Αυτό ο Κύριος το εκφράζει με τα εξής λόγια: «Ο μισών την ψυχήν αυτού». Αυτός που μισεί την ψυχήν του. Δηλαδή αυτός που δεν προσέχει. Δεν προσέχει μάλιστα κατά έντονον τρόπον, όπως ήδη εξηγήσαμε, την βιολογική του ζωή. Που δείχνει βεβαίως αυτό, «μισώ την ψυχήν μου», την τελευταία φάση περιφρονήσεως της βιολογικότητός μου. Έφθασαν αγαπητοί μου οι Πατέρες να λέγουν «να εύχεσαι να μην έχεις πολλή υγεία!» Ακούσατε; Περίεργο πράγμα. Αυτό είναι εντελώς αντίθετο από εκείνο που ο λαός μας πιστευει, ότι πρέπει πάντα να έχει μια καλή υγεία.

Αυτή η σχετικοποίηση της ζωής ανοίγει έναν χώρο σπουδαίο. Τον χώρο της διακονίας στο έργο του Θεού. Ανοίγει την αφιέρωση, ανοίγει την άσκηση, ανοίγει το μαρτύριο. Ο άνθρωπος που δεν προσέχει την ζωήν του την παρούσα κατά έναν φιλόζωον τρόπον, είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα. Ν’ αφιερωθεί στον Θεό και να μαρτυρήσει για την αγάπη του Χριστού. Βέβαια, θα λέγαμε, ρίζα της θεωρήσεως μιας σχετικοποιημένης πάντα ζωής είναι η ανάσταση. Είναι η Ανάσταση του Χριστού και είναι και η ανάσταση των νεκρών. Βλέπει και πρέπει να βλέπει ο πιστός την αιωνία ζωή. Γιατί, πώς να το πούμε, αν δεν βλέπει κάτι άλλο, δεν θα δώσει αυτό που έχει. Όπως ακριβώς άμα πηγαίναμε να ψωνίσωμε, τότε ανοίγομε το πορτοφόλι μας και δίνομε χρήματα, όταν ακριβώς βλέπωμε το αντικείμενο που θέλομαι ν’ αγοράσωμε. Ποτέ δεν δίδομε χρήματα χωρίς να ψωνίσωμε τίποτα. Βλέπετε την αγάπη του Θεού; Μας έβαλε μπροστά το αντικείμενον της ανταλλαγής, της αγοράς αν θέλετε. «Δώσε αίμα και πάρε πνεύμα», λέγουν οι Πατέρες. Θα το πω άλλη μια φορά. «Δώσε αίμα και πάρε πνεύμα». Τι θα πει «δίδω αίμα;» Δίδω βιολογικότητα. Και τι παίρνω; Παίρνω πνευματικότητα. Αλλά όταν έχω ανά πάσα στιγμή αγαπητοί μου αυτήν την βιολογικότητα, ανά πάσα στιγμή, την έχω μπροστά σ’ εκείνο που ζητώ. Την αιώνα ζωή! Έφθασε ο Κύριος να μας πη, να μην φοβηθούμε, αυτήν την βιολογικότητα της ζωής άμα την χάσουμε. Μας είπε κάτι πολύ σπουδαίο. «Θριξ εκ της κεφαλής ημών ου μη απόληται.» Μη φοβηθήτε, λέγει. Μη φοβηθήτε. Ακόμα και την κακοποίηση που μπορούν να σας κάνουν οι άνθρωποι. Ακόμη και το μαρτύριο. Μη φοβηθήτε. Μια τρίχα απ΄’το κεφάλι σας δεν θα χαθή. Και ξέρετε γιατί δεν θα χαθή μια τρίχα. Γιατί θ’αναστηθούμε. Και θα πάρωμε πίσω ολόκληρη την ύπαρξή μας. Όχι απλώς διατηρείται η ψυχή αλλά θ’αναστηθούμε. Θα πάρωμε πίσω το σώμα μας. Θα πάρωμε ολόκληρη την ύπαρξή μας. Άφθαρτη και αθάνατη. Τα λόγια του Κυρίου είναι απόλυτα. Εννοούν ό,τι λέγουν. «Μία τρίχα από το κεφάλι σας δεν θα χαθή».

Πάντως, πρέπει να τονίσωμε ότι είναι εντελώς αδύνατο να βιώση κανείς την πνευματική ζωή, την ευαγγελική ζωή, αν έχει φιλοζωία. Δεν μπορεί αυτό να το επιτύχη. Και δυστυχώς σήμερα έχομε πολλούς, τους περισσότερους ίσως, φιλοζώους χριστιανούς. Οι οποίου είναι χριστιανοί ανέραστοι. Μέσα τους δεν αναπτύσσεται κανένας πόθος, ούτε για τον Χριστό, ούτε για την αιωνία ζωή. Απλώς τηρούν, απλώς τηρούν μερικές εντολές. Δηλαδή μια ηθικότητα και τίποτε περισσότερο. Οι οποίοι ουσιαστικά είναι εχθροί του Σταυρού του Χριστού. Για τους οποίους γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Φιληππησίους επιστολή του: «των οποίων η κοιλιά είναι ο Θεός. Και κλαίγοντας, λέγη, γράφω γι’αυτούς τους εχθρούς του Σταυρού του Χριστού». Γιατί; Γιατί απολυτοποίησαν την βιολογική τους ζωή.

Ο Κύριος, για να στηρίξει αυτούς Του τους λόγους, είπε το εξής παρακάτω: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» Διότι τι έχει να ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση όλον τον κόσμον, υλικά πράγματα, βιολογικά πράγματα, και ζημιώση την ψυχή του; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα για την ψυχή του; Εδώ τώρα η έννοια «ψυχή» έχει την έννοια «πνεύμα». Τι μπορεί να δώσει για αντάλλαγμα; Ο Μέγας Αλέξανδρος αγαπητοί μου βέβαια έζησε προ Χριστού. Ετάφη στην Αλεξάνδρεια. Κάποτε ο αββάς Σισώης, ένας μεγάλος ασκητής, στάθηκε μπροστά στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άρχισε να φιλοσοφεί για την ματαιότητα του κόσμου. «Αλέξανδρε, που είσαι; Αλέξανδρε, που είναι ο κόσμος που κατέκτησες; Αλέξανδρε, που είσαι;» Φιλοσοφούσε την ματαιότητα της ζωής.

Αλλά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κι εμείς γινόμαστε μικροί Αλέξανδροι, γιατί προσπαθούμε να κερδήσωμε πολλά στην παρούσα ζωή, ενώ δεν έχουμε τίποτα να κερδήσωμε. Σημειώνει ο ιερός Δαμασκηνός σ’εκείνα τα περίφημα «Νεκρώσιμα τροπάριά του». Που τα’ακούμε στις κηδείες. Πρέπει να πηγαίνωμε στις κηδείες. Πρέπει να πηγαίνωμε για ν’αντιλαμβανώμεθα την ματαιότητα της ζωής. Πρέπει να πηγαίνωμε και μέχρι τον τάφο. Πρέπει να πηγαίνωμε και εις την ανακομιδή των λειψάνων. Όταν βγάζωμε τα κόκαλα. Είπα την λέξη «κόκαλα». Έτσι για να δούμε κατά ωμόν τρόπον, ρεαλιστικόν, που φθάνη ο άνθρωπος. Αγαπητοί μου λέγη ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Κατενόησα εν τοις μνήμασι και είδον τα οστά τα γεγυμνωμένα και είπον (Κοίταξα στον τάφο και είδα τα γυμνά κοκαλα και είπα) άρα τις έστι, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός;» (Αυτά τα κόκαλα σε ποιον ανήκουν; ) «Πάντα ματαιότητα τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον (Ό,τι δεν μπορεί να συνοδεύση τον άνθρωπο μετά τον θάνατο, είναι μάταιο). Ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα. (Δεν μένει ο πλούτος, δεν συνοδεύει η δόξα τον άνθρωπον) Επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται». (Ήλθε ο θάνατος, όλα έφυγαν από την μέση.) Ματαιότης λοιπόν. Και πράγματι αγαπητοί μου, όταν φθάσαμε να κατακτήσωμε τον κόσμον, φθάνομε να οικούμε τον τάφον, να κατοικούμε τον τάφον. Τι ωφέλησε τον πλούσιον νενανίσκο, όταν του είπε ο Κύριος «πούλησε τα υπάρχοντά σου και έλα μαζί μου». Εκεινος εσκυθρώπιασε. Λυπήθηκε. Επειδή ήταν κολλημένη η ζωή του στα υλικά πράγματα. Και τα υλικά πράγματα, κολλημένα στη ζωή του. Τι κέρδισε; Τίποτα. Τίποτα δεν κέρδισε. Ζημίωσε.

Αγαπητοί μου, ας καθήσωμε να θεολογήσωμε την ανθρωπίνη ζωή. Έξω από τον Ιησούν Χριστόν η ψυχή μας αισθάνεται ένα χάος. Δεν γνωρίζομε ούτε τι είναι ζωή ούτε τι είναι θάνατος. «Ουδείς αναβέβηκεν, λέγη ο Κύριος, εις τον ουρανόν, ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ». Κανείς δεν πήγε στον ουρανό, παρά μόνον Εκείνος που κατέβηκε από τον ουρανό. Αυτός που έγινε άνθρωπος. Αλλά και που υπάρχει στον ουρανό. Και που είναι στους κόλπους του Πατρός. Εκείνος εξηγήσατο. Εκείνος μας είπε τι είναι η ζωή και τι είναι ο θάνατος. Τα θέλγητρα της ζωής. Αν βέβαια είναι θέλγητρα. Είναι η ζάχαρη που καλύπτει το χάπι το πικρό. Αυτά είναι τα θέλγητρα της ζωής. Δηλαδή ένα σακχαρόπηκτο χάπι, που εξαπατά τον άνθρωπο. Εξαπατούν τον άνθρωπο τα θέλγητρα της ζωής. Νόημα η ζωή χωρίς τον Ιησούν Χριστόν δεν έχει. Γι’αυτό, βλέπετε, ο άνθρωπος, όταν διασκεδάση και τελειώση η διασκέδαση, πέφτει πάλι σε μια κατάθλιψη. Και σπεύδει πάλι να ξαναδιασκεδάση, για να ξαναγεμίσει φαινομενικά την ζωή του. Και αυτό δεν είναι παρά ένα μαγγανοπήγαδο, που το γυρίζει και το γυρνά σ’ολόκληρη την ζωή του, ο φτωχός, ταλαίπωρος, πλανεμένος άνθρωπος.

Ο Κύριος, αν προσέξατε, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, είπε ότι θα ξανάρθη. Εν τη δόξη του Πατρός Αυτού, μετά των αγγέλων των αγίων. Θα ξανάρθη. Και αυτό για τους αγίους που πιστεύουν εις τον Χριστόν και απηρνήθησαν την ζωήν τους, δεν κόλλησαν στον παρόντα κόσμο, είναι μια εμπειρία. Ότι ο Χριστός θα ξανάρθη. Το ζουν αυτό, το νιώθουν, το αισθάνονται. Είναι ευτυχείς. Αξίζει αγαπητοί μου να μην απολυτοποιήσωμε την ζωή μας. Αξίζει. Γιατί θα ζημιώσωμε στο τέλος. Λέγει κάποιος σύγχρονος άγιος, λέγει: «Δεν θα ήθελα να είμαι στον Παράδεισο, ούτε στον Παράδεισο, χωρίς τον Ιησούν Χριστόν!» Που σημαίνει ο Χριστός δίνει πραγματικά το νόημα. Ή εκείνο που γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Ποιος μπορεί να μας χωρίση από την αγάπη του Χριστού; Θλίψης; Ή στενοχωρία; Ή διωγμός; Ή λιμός; (πείνα) Ή γυμνότης; Ή κίνδυνος; Ή μάχαιρα; Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχαί, ούτε δυναμεις, (σκοτεινές εννοείται, δαίμονες) ούτε ενεστώτα, ούτε μέλλοντα, (και μέλλον είναι ο Παράδεισος, ξέρετε. Να εδώ που βλέπομε μια συμφωνία) ούτε ύψωμα (αν μου δώσουν αξιώματα στην ζωή) ούτε βάθος (αν με ταπεινώσουν και με καρπαζώσουν στην ζωή) ούτε τις κτίσις ετέρα συνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού του Κυρίου ημών». Κανείς δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού. Κανείς. Ναι αγαπητοί μου. Ο βίος είναι σύντομος και η ποιότητά του αμφίβολη και απατηλή. Μη διστάζομε λοιπόν να απαρνηθούμε τον εαυτόν μας. Να σηκώσωμε τον σταυρό μας και να ακολουθήσωμε τον Κύριον. Ο κόπος και η θυσία δεν πηγαίνουν χαμένα. Γιατί ο Κύριός μας ανεστήθη. Κι εμείς θ’αναστηθούμε. Και όπως μας είπε, ούτε μια τρίχα από το κεφάλι μας δεν θα χαθή. Όποιος πιστεύει και αγαπάει τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, πάντα τον ακολουθεί.

290η ομιλία στην κατηγορία 
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: 
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἡ θεολογία του καί ἡ σημασία αὐτῆς.

†. Σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, δευτέρα Κυριακή των Νηστειών, εορτάζει τη μνήμη του μεγάλου πατρός και θεολόγου του 14^ου αιώνος, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

    Εάν η Κυριακή της Ορθοδοξίας, που εορτάσαμε την περασμένην Κυριακήν, είναι η εορτή κατά την οποίαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, στην 7^η Οικουμενική Σύνοδο έδειξαν ότι ο Υιός του Θεού αληθινά έγινε άνθρωπος, για να θεωθεί ο άνθρωπος, αυτό με τη σημερινή Κυριακή και την προβολή του μεγάλου προσώπου και αγίου, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, που δεν είναι βεβαίως σήμερα η κανονική του μνήμη, αλλά η προβολή του, ως θεολόγου και μαχητού υπέρ της Ορθοδοξίας, με τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά έγινε αυτό πολύ σαφές. Διότι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ηγωνίσθη ως μοναχός και ως επίσκοπος, ακριβώς να δείξει ότι είναι δυνατόν αυτό να γίνει. Ποιο; Αυτό που η 7^η Οικουμενική Σύνοδος ήδη είχε θεμελιώσει: ότι ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο ἵνα ἡ σάρξ γένηται λόγος.

Αυτό που όλοι οι Πατέρες της  Εκκλησίας μας, σε μια ολοσύμφωνη γραμμή ετήρησαν μέσα στη διαδρομή της Εκκλησίας:ότι ο Θεός ένγιε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Και δύο μεγάλες Οικουμενικές Σύνοδοι, που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη το 1341 και το 1351, κατοχύρωσαν αυτήν την μεγάλη αλήθεια. Είναι οι τελευταίες μεγάλες Σύνοδοι που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη, που έγιναν στην Ανατολή, 100 χρόνια πριν πέσει η Κωνσταντινούπολις και η Ανατολή πια βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία αλλοθρήσκων. Αλλά όμως, θείω Πνεύματι, έγιναν αυτές οι δύο Σύνοδοι και ενεφανίσθη αυτός ο Άγιος μεγάλος πατήρ, ο οποίος και  προκάλεσε τας Συνόδους, σημειώσατέ το αυτό, εξ αφορμής της Δύσεως, η οποία υπεστήριζε τα εναντία, στο πρόσωπο του Βαρλαάμ, ότι δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να φθάσει στη θέωση,και θα δούμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό, ο άγιος αυτός πατήρ που τόσο ηγωνίσθη, με τας Συνόδους αυτάς έθεσαν το θεμέλιον της Ανατολής, της Ορθοδόξου Ανατολικής Θεολογίας,ώστε όταν θα ήρχοντο τα μεγάλα κύματα της Δύσεως να την καταποντίσουν, αυτή να είναι θεμελιωμένη.

    Το κύριο πρόβλημα που απησχόλησε τότε, κατά τον 14^ον αιώνα, ήταν το εξής:Ποιος είναι ο βασικός χαρακτήρ της Χριστιανικής υπάρξεως. Ποιες είναι οι δυνατότητες του ανθρώπου να φθάσει πού; Αυτό ήταν το πρόβλημα. Βεβαίως δεν ήταν πρόβλημα. Το θέμα αυτό ήδη είχε τεθεί από την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε και φανερώθηκε και κηρύχθηκε η Εκκλησία εις τον κόσμον. Όλοι οι αρχαίοι Πατέρες ήδη είχαν δώσει τη γραμμή πλεύσεως. Ποιες ακριβώς είναι οι δυνατότητες του ανθρώπου ως Χριστιανού, να φθάσει πού; Αλλά επειδή όμως προεκλήθη θέμα κατά τον 14^ο αιώνα, εξ αφορμής του εκ Καλαβρίας της Δύσεως Βαρλαάμ, ο οποίος Βαρλαάμ εξεπροσώπευε τη Δύση και η οποία Δύσις επίστευε ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να φθάσει σε μεγάλα μέτρα, προεβλήθη το θέμα ως πρόβλημα. Το υπεστήριξε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και το επεκύρωσαν αυτές οι δύο τοπικές μεγάλες Σύνοδοι εις την Κωνσταντινούπολιν το 1341 και το 1351.

    Το θέμα λοιπόν ήταν οι δυνατότητες του ανθρώπου πού φθάνουν; Τι μπορεί να γίνει ο άνθρωπος; Και απάντησε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Να θεωθεί!». Είναι η θέωσις. Τι σημαίνει θέωσις; Σημαίνει την κοινωνία, την προσωπική κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτό βέβαια επήρε διαστάσεις προβλήματος για τον εξής λόγο. «Θεώνομαι» που είναι μία λέξις καθαρά Ελληνική, και που δεν μπόρεσε να μεταφραστεί σε καμία γλώσσα, ούτε σε αυτήν την Λατινικήν, και μένει μία λέξις μοναδική στη γλώσσα μας και σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, αν έπρεπε να μιλήσει ο Λατίνος ή ο Γερμανός ή ο Κινέζος θα έλεγε τη λέξη Ελληνικά, «θέωσις», είναι η θεοποίησις του Μεγάλου Αθανασίου και του Μεγάλου Βασιλείου. Το να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Και να έχει ο άνθρωπος μια κοινωνία με τον Θεό κατά έναν μοναδικό τρόπο.

    Ετέθη όμως το εξής ερώτημα: Είναι δυνατόν αυτό; Εφόσον ο Θεός είναι ακατάληπτος και «φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον»(:που κατοικεί σε φως απρόσιτο)[Α’ Τιμ.στ΄16], πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να φθάσει μέσα στην περιοχή του Θεού και να θεωθεί; Οι ίδιοι πάλι Πατέρες υπεστήριξαν ότι ο Θεός είναι ακατάληπτος και απρόσιτος. Όμως, εδώ ήταν τώρα η μεγάλη προσφορά του αγίου πατρός, η οποία, σημειώσατε, ότι δεν είναι πρωτοφανής. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στηρίζεται σε δύο στερεά θεμέλια·και τα οποία τον καθιστούν ορθοδοξότατο. Και πάντα που θα ήθελε να θεολογήσει, εάν μείνει στα δύο αυτά θεμέλια, θα μείνει ορθόδοξος. Είναι η βιβλική Ιστορία και οι Πατέρες της Εκκλησίας ως ερμηνείς της βιβλικής Ιστορίας. Ο άγιος Γρηγόριος μένει στα γεγονότα της βιβλικής Ιστορίας. Μένει σ’ αυτήν την Ιστορία. Μένει σ’ αυτήν την Ενανθρώπηση. Μένει στην Σταύρωση του Χριστού, στην Ανάστασή Του, στην Ανάληψή Του, στη Μεταμόρφωσή Του. Παίρνει το γεγονός της Μεταμορφώσεως· υπογραμμίζω, παίρνει το γεγονός της Μεταμορφώσεως. Δεν αλληγορεί τίποτα. Παίρνει καθ’ αυτά τα γεγονότα. Και τα θεολογεί. Τα θεολογεί όμως με μια θεολογία Πατερική. Όπως οι Πατέρες κατενόησαν και προσωπικά έζησαν τη βιβλική Ιστορία. Αυτά είναι τα δυο θεμέλια της Ορθοδοξίας. Και όποιος μιλάει επάνω σ’ αυτά τα δύο θεμέλια και στηρίζεται, ποτέ δεν πέφτει έξω. Είναι δε ο άγιος Γρηγόριος ορθοδοξότατος.

    Έρχεται λοιπόν τώρα να μας πει η Δύσις· η οποία εκπροσωπεί αν θέλετε, τη λογική κατανόηση, τη φιλοσοφική τοποθέτηση, την αριστοτελική ειδικότερα: Πώς μπορεί ο άνθρωπος να φθάσει μέσα στο μυστήριο του Θεού, του ακατάληπτου, ακατανοήτου και απροσίτου και να θεωθεί; Και λέγει ο άγιος Γρηγόριος: Εάν υπάρξει μία διάκρισις της ουσίας του Θεού και των ενεργειών του Θεού· ο Θεός ως ουσία πράγματι είναι ακατανόητος, απερίγραπτος και απρόσιτος. Ποτέ η ουσία του Θεού δεν έρχεται σε επαφή  με τη Δημιουργία. Ο Θεός μόνον τον Υιό γεννά ως ουσία. Τον κόσμον τον δημιουργεί με τας ενεργείας Του. Αυτό ήτο η μεγάλη προσφορά του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

    Τώρα βέβαια σας φαίνονται δύσκολα αυτά, θα δείτε όμως τώρα τι θα βγει. Γι’ αυτό σας παρακαλώ μην κλείνετε τα μάτια σας, αλλά να ακούτε και να βλέπετε. Γιατί κάποτε πρέπει να μπαίνουμε στα βαθιά νερά και να μαθαίνουμε σε αυτά κολύμπι. Παρακαλώ, κοιτάξτε. Πώς ακριβώς γίνεται αυτή η διάκρισις; Γίνεται μια δίακρισις χωρίς μερισμό. Διακρίνουμε τις ενέργειες του Θεού από την ουσία του Θεού, χωρίς να χωρίσουμε όμως τις ενέργειες του Θεού από την ουσία του Θεού. Γιατί οι ενέργειες του Θεού είναι άκτιστες και συνεπώς είναι ο Θεός. Όπως ακριβώς είναι ο ήλιος με την ακτινοβολία του. Ο ήλιος, όπως τον βλέπουμε, είναι απρόσιτος. Ποιος μπόρεσε ποτέ να πάει στον ήλιο; Και να τον πιάσει; Είναι απρόσιτος. Είναι όμως προσιτός με την ακτινοβολία του, με την ενέργεια της ακτινοβολίας του. Ακούστε τι είπα: με την ενέργεια της ακτινοβολίας του. Τον ήλιο τον έχουμε εδώ, τον έχουμε στη γη. Μας φωτίζει, μας ζωογονεί, τον βλέπουμε, χωρίς όμως να μπορούμε να πάμε στον ήλιο. Κατά παρόμοιο τρόπο είναι η ουσία του Θεού με τις ενέργειές Του.

   Όταν λέμε λοιπόν ότι θα ζήσουμε ή θα δούμε τον Θεό από την παρούσα ζωή…ποιος μπορεί να δει τον Θεό; Λέγει η Γραφή: «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε». Όταν όμως λέμε ότι μπορούμε να δούμε τον Θεό από την παρούσα ζωή αυτό σημαίνει ότι ο Θεός γίνεται φανερός με τις ενέργειές Του. Αλλά πώς γίνεται με τις ενέργειές Του; Έτσι είναι ένα λεκτικό πράγμα; Απλώς σαν κουβέντα; «Όχι»,απαντά ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «είναι μια οντολογική παρουσία του Θεού, εις τας ενεργείας Του, όχι στην ουσία Του»·η οποία είναι πράγματι ακατάληπτος και απρόσιτος. Και συνεπώς μπορώ να δω τον Θεό. Τον Θεό να δεις; Μπορώ να δω τον Θεό πρόσωπον προς πρόσωπον. Και βλέποντας τον Θεό πρόσωπον προς πρόσωπον, από την παρούσα ζωή, θεώνομαι.

    Αυτό το «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» είναι η βάσις η ευαγγελική.Λέγει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος- ακούστε επιχείρημα: «Ποιοι είναι οι καθαροί στην καρδιά; Εκείνοι που είναι, αυτοί θα δουν τον Θεό. Εσύ λες ότι θα δεις τον Θεό στην άλλη ζωή. Μα στην άλλη ζωή, δεν υπάρχει η δυνατότητα να καθαρίσεις την καρδιά σου, για να δεις τον Θεό». Είδατε επιχείρημα; Εδώ είναι η δυνατότητα να καθαρίσεις την καρδιά σου, για να δεις τον Θεό. Συνεπώς εδώ θα δεις τον Θεό· εδώ, στην παρούσα ζωή.

    Αλλά αυτό τι συνέπιες έχει; Έχει τις εξής συνέπειες αγαπητοί μου. Απλώς τον 14^ο αιώνα αυτό διετυπώθη ως δόγμα. Ήταν πάντοτε γνωστό. Δεν ήταν κάτι καινούριο. Γιατί, σας είπα, ήταν η προσωπική εμπειρία των Πατέρων της Εκκλησίας και των αγίων της Εκκλησίας: ότι (εδώ προσέξτε) ότι η πνευματική ζωή δεν εξαντλείται στη μετάνοια,αλλά επεκτείνεται στην αναγέννηση. Πραγματικά πώς το λέμε αυτό; Να πώς το λέμε. Να δείτε πόσο σήμερα έχει βασική σημασία η προβολή του προσώπου του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και της Θεολογίας του. Σήμερα λέμε «να μετανοήσεις» και μόλις μετανοήσω και πάω και εξομολογηθώ, έχω την αίσθηση μιας αυτάρκειας, ότι τελείωσα. Αφού πήγα και εξομολογήθηκα, επισφραγίζω την εξομολόγησή μου και με τη Θεία Κοινωνία και τελείωσα. Τελείωσες; Εξαντλείται η πνευματική ζωή στο να μετανοήσεις μόνο; Η πνευματική ζωή πάει πέρα από τη μετάνοια. Είναι στην αναγέννηση. Γι’αυτό λέγει ο άγιος Νικόδημος πολύ σωστά..- ξέρετε ότι στην εμπειρία αυτή έχουμε πάντα τους αγίους, στον άγιο Νικόδημο, στον άγιο Νεκτάριο, που είναι της εποχής μας κι συγχρόνους αγίους, που ίσως ακόμη η Εκκλησία δεν τους ανεκήρυξε, ίσως ποτέ να μην τους ανακηρύξει, δεν έχει σημασία, άγνωστοι άνθρωποι, ζουν αυτήν την εμπειρία. Προσέξατε. Λέγει ο άγιος Νικόδημος: «Όταν κάποιος που πεθαίνει, μας φωνάξουν να τον εξομολογήσουμε και να τον κοινωνήσουμε, πηγαίνουμε εκ καθήκοντος, γιατί μας το ζήτησαν. Δεν ξέρουμε όμως αν αυτός ο άνθρωπος θα σωθεί. Απλούστατα γιατί αφήσαμε να περάσει η ζωή μας και νομίσαμε ότι προς το τέλος της ζωής μας… κι αυτό το λάθος κάνουμε, ότι θα αφήσουμε να μετανοήσουμε στο τέλος. Δεν είναι η μετάνοια που θα μας σώσει. Η αναγέννηση. Είναι η αναγέννηση. Άφησες τη μετάνοια αδελφέ μου να περάσει η ζωή σου και τότε να μετανοήσεις είπες. Είσαι σίγουρος ότι θα γεράσεις; Είσαι σίγουρος ότι δε θα έχεις αιφνίδιο θάνατο; Έστω. Αλλά πότε θα προλάβεις να αναγεννηθείς; Πότε θα προλάβεις;

   Γι’ αυτό τον λόγο πάμε και ερχόμαστε στην εξομολόγηση, πάμε και ερχόμαστε χρόνια ολόκληρα, νομίζοντες ότι δυνάμεθα να περιοριζόμεθα σε μια ανανέωση της μετάνοιας και όχι σε μία αναγέννηση. Αυτό για όλους μας είναι ένα δυστύχημα. Και πρέπει να σας πω ότι σήμερα ακριβώς αυτό κάνουμε. Γι’ αυτόν τον λόγο μας φαίνεται πολύ μακρινή η θεολογία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά σήμερα. Μέχρι σήμερα η Δύσις δεν τον έχει κατανοήσει τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Και επειδή σήμερα δυτικίζουμε και όλο δυτικίζουμε, όχι μόνο στον πολιτισμό αλλά και στο θρησκευτικόν αίσθημα και συνεχώς δυτικίζουμε, ολοένα απομακρυνόμαστε από την θεολογία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, δηλαδή από τη θεολογία της αναγεννήσεως, από τη θεολογία της θεώσεως. Να μπορούμε πραγματικά να φθάσουμε σε εκείνα τα μέτρα.

    Και σήμερα, ξέρετε τι αίσθημα έχουμε; Έχουμε το εξής αίσθημα. Και εγώ που σας ομιλώ αγαπητοί μου. Όλοι μας είμεθα παιδιά της εποχής μας και όλοι βρισκόμαστε κάτω από την ίδια νοοτροπία. Έχουμε το εξής αίσθημα: ότι αυτοί οι άγιοι με τη θεολογία τους, που δεν είναι παρά η ευαγγελική θεολογία, όπως την ερμηνεύουν οι Πατέρες και την κατανοούν και τη ζουν, σας είπα, προϊόν και της προσωπικής τους εμπειρίας, το υπογραμμίζω αυτό, ως να είναι αυτά στην κορυφή του Ολύμπου και εμείς να είμαστε στην πεδιάδα και να βλέπουμε και να λέμε «και πώς ανεβαίνει κανείς τώρα εκεί πάνω;. Απρόσιτες κορυφές». Αυτό όμως είναι ένα δυστύχημα. Είναι δυστύχημα γιατί αυτά τα πράγματα αφορούν σε αυτήν τη σωτηρία μας.

    Γι’αυτό τον λόγο, μου φαίνεται, ένα πρώτο βήμα, ένα πρώτο στάδιο που πρέπει να κινήσουμε, είναι να προβάλλουμε τα πράγματα, να προβάλλουμε τους αγίους, που τόσο πολύ αγωνίστηκαν, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς· με τη θεολογία του-δεν είναι καινούρια θεολογία, το ξαναλέγω, είναι η βιβλική και η πατερική, αλλά απλώς την έκανε σαφή και την προέβαλε,επειδή υπήρξαν αφορμές. Πρέπει αυτά να προβάλλονται. Και η Εκκλησία μας προσπαθεί να το κάνει αυτό. Η Εκκλησία μας, βλέπετε, προβάλλει την Κυριακή την Α΄ των Νηστειών, την Ορθοδοξία. Και γιορτάζει τον εαυτόν της, την ορθοδοξότητά της. Προβάλλει την Β΄ Κυριακή τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, για να δείξει ότι εκείνο το οποίον τότε αγωνίστηκε, εκατόν-τόσα χρόνια εις την 7^η Οικουμενικήν Σύνοδο να διασώσει και την ανθρώπινη φύση του Θεού Λόγου, έρχεται τώρα ο άγιος Γρηγόριος να μας πει ότι αυτό είναι δυνατό: το ότι μπορεί τώρα ο άνθρωπος, αφού ο Θεός έγινε άνθρωπος, ο άνθρωπος μπορεί να γίνει Θεός.

  Γι’ αυτό, αγαπητοί, κατακλείοντες, θα σας έλεγα, μη μένομε στα στενά όρια μιας ανεπαρκεστάτης και στοιχειωδεστάτης μετανοίας. Μια μετάνοια χωρίς δάκρυα πολλές φορές· χωρίς δάκρυα, χωρίς συναίσθηση, από μια συνήθεια πάμε να πούμε τις αμαρτίες μας και τίποτε άλλο. Να ήταν τουλάχιστον και της προκοπής η μετάνοιά μας! Να ήταν της προκοπής! Θα άξιζε ο κόπος. Ούτε αυτή δεν είναι της προκοπής. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν έχουμε μπροστά μας, στον οπτικό μας ορίζοντα, την αναγέννηση. Αν  έχουμε στον οπτικό μας ορίζοντα την αναγέννηση, τότε θα δούμε ότι η μετάνοια είναι ένα μεταβατικό στάδιο. Βέβαια πρέπει να μετανοούμε σε όλη μας τη ζωή, γιατί είμαστε άνθρωποι και πέφτουμε. Αλλά αν το θέλετε, στη ζωή των μεγάλων αγίων, δεν έχουμε πια μετάνοια. Παρά το ότι αυτοί έλεγαν «άστε με να μετανοήσω ακόμη», όπως έλεγε ο άγιος Σισώης. «Άστε με να μετανοήσω.» Και είχε λάμψει ολόκληρος. Όμως, όπως λέγει και ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος «αυτός που μπήκε στην αναγέννηση και στη θέωση, δεν έχει ανάγκη πλέον ούτε της μετανοίας, ούτε καν των δακρύων. Δεν είναι πλέον η περιοχή της μετανοίας, αλλά της θεολογίας». Είναι μεγάλο πράγμα αυτό. Ε, αυτή λοιπόν η προοπτική, αυτός ο οπτικός ορίζων, έχει χαθεί από τα μάτια μας. Κι έχει μείνει μπροστά μας μόνον η μετάνοια. Γιατί νομίζουμε ότι το παν είναι η μετάνοια. Την αφήνουμε κι αυτή και ατονεί, γιατί είναι ίδιον του ανθρώπου να μη θέλει να φθάνει στο τέλος. Αλλά λέει: «Δέκα είναι;». Να σας το πω με ένα μικρό παράδειγμα. Όλοι το παθαίνουμε. «Τι ώρα τελειώνει η Εκκλησία; Εννιά; Ε, θα πάω 8.30. Δέκα; Θα πάω 9.30. Τελειώνει δώδεκα; Θα πάω 11.30». Αυτό παθαίνουμε. Λέμε «η μετάνοια, ε, ας είναι και λιγάκι πιο εδώ, δεν πειράζει». Ας προβάλλουμε, ξαναλέω άλλη μια φορά, στον οπτικό μας ορίζοντα όλο το μέγεθος του μυστηρίου της σωτηρίας μας·που είναι η αναγέννησις του ανθρώπου, που προεβλήθη τόσο δυνατά από τον άγιο πατέρα, τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και που η Εκκλησία μας προβάλλει κάθε δεύτερη Κυριακή των Νηστειών.

93η ομιλία στην κατηγορία « Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: 
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀνάστασις τῆς Νεολαίας μας.

†.Η σκηνή, αγαπητοί μου, της αναστάσεως του υιού της χήρας της Ναΐν, περιγράφεται λιτά μεν αλλά πολύ ζωηρά. Με ένα Του λόγο ο Κύριος, όπως ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ανέστησε εκείνο το παλληκάρι που ήταν μοναχοπαίδι εκείνης της φτωχιάς, χήρας γυναίκας. Και του είπε: «Νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι». «Νεανίσκε, νέε μου, σε εσένα το λέγω· σήκω επάνω». Και ο νεανίσκος ανεστήθη. Φόβος και έκσταση κατέλαβε τον λαό, όπως μας περιγράφει ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς. Και πολύ δίκαια, έβγαλε το συμπέρασμα ο λαός «ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ». Αλλά, αγαπητοί μου, και σήμερα στην εποχή μας η νεότητα παρουσιάζει μία χειρότερη νέκρωση. Και αυτή η νέκρωση είναι πνευματική. Και όπως στη βιολογική νέκρωση ενός νέου ανθρώπου λέμε όλοι «κρίμα, νέο παιδί, νέος άνθρωπος πέθανε» και υπάρχειπολύ πένθος, έτσι, πολύ περισσότερο πένθος υπάρχει όταν δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά είναι ολόκληρη η νεολαία. Τότε ανήκει στη νέκρωση στη νεολαίας πολύς οδυρμός και πολλά δάκρυα. Περπατάμε στον δρόμο και βλέπουμε αυτούς τους ζωντανούς νεκρούς που ανήκουν στη νεολαία μας. Και σας βεβαιώνω, κλαίει η ψυχή, κλαίει ασφαλώς όλων των ανθρώπων εκείνων που καταλαβαίνουν, μπορούν να νιώθουν, να προσδιορίζουν και να πενθούν. Και πενθούν. Και οδύρονται. Όταν βλέπουν περιφερομένους νεκρούς από τη νέα γενεά, από τα παιδιά μας, από τη νεολαία μας. Αλλά εάν ο Κύριος όμως, αγαπητοί μου, πραγμάτωσε τρεις αναστάσεις, τόσες τουλάχιστον αναγράφονται στα ιερά Ευαγγέλια, πιθανότατα πολλούς άλλους είχε αναστήσει, όμως πολύ περισσότερες πνευματικές νεκραναστάσεις ο Κύριος επιτελεί. Και επιτελούσε και επιτελεί και θα επιτελεί. Αλλά ας δούμε τα πράγματα από πιο κοντά, όπως μας τα περιγράφει το ιερό κείμενο. Λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής, όταν εξήρχετο εκείνη η συνοδεία του νεκρού από την πύλη της πόλεως Ναΐν, εισήρχετο εισ την πόλιν ο Κύριος με μία πολύ μεγάλη συνοδεία πολλών ανθρώπων, θαυμαστών Του, που Τον ακολουθούσαν. Είδε το πένθος ο Κύριος. Είπε στη μητέρα: «Μὴ κλαῖε», «μην κλαις». Και τότε «προσελθών», λέει ο ιερός Ευαγγελιστής, «ἥψατο τῆς σοροῦ». Τότε λέγει, αφού προσήλθε, ήγγισε την σορό. Το φέρετρο δηλαδή και τον νεκρό που ήταν μέσα είς το φέρετρο. Βλέπει κανείς εδώ ότι υπάρχει ανάγκη ο Ιησούς Χριστός να προσεγγίσει την νεκρωμένη νεολαία.

    Αυτή η προσέγγιση όμως πώς μπορεί να νοηθεί; Λέμε ότι πρέπει να προσεγγίσει ο Ιησούς τη νεολαία. Πώς το καταλαβαίνουμε αυτό; Πώς το εννοούμε; Αυτή η προσέγγιση γίνεται με τη Χάρη του Θεού, όταν ο Θεός δίνει τη χάρη Του, όπως ακριβώς οι ακτίνες του ηλίου αναδεύουν και αντικείμενα και πρόσωπα, έτσι, οι ακτίνες της θείας Χάριτος να έλθουν να αναδεύσουν, να χαϊδεύσουν, να εγγίσουν, να προσάψουν, να χαϊδέψουν, όπως σας το είπα, αλλά να έρθει και το δεύτερο στοιχείο. Ο ζωντανός λόγος του Θεού, που προσφέρεται από την Εκκλησία. Η χάρις λοιπόν του Θεού και ο ζωντανός λόγος της Εκκλησίας του Θεού. Αυτός ο ζωντανός λόγος, που έρχεται απέξω και προσφέρεται, πρέπει να βρει σημεία επαφής. Προσέξτε, ο Κύριος λέει, «ἤγγισεν» εκείνον τον νεκρό. Πρέπει λοιπόν να βρει ο λόγος του Θεού αυτά τα σημεία της επαφής στη νεκρή νεολαία. Αλλά εδώ χρειάζεται όμως πάρα πολλή προσοχή· διότι όταν λέμε «σημεία επαφής» δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία θα προβεί σε αβαρίες για να κερδίσει τους νέους. Υπάρχει μία παρανόησις εδώ. «Να βάλουμε όργανα μουσικά, επειδή η νεολαία μας αγαπάει τη μουσική, να τα βάλουμε μέσα στη λατρεία για να προσελκύσουμε», λέμε. Επειδή μάλιστα αρέσει ο ρυθμός της τζαζ, να βάλουμε μουσική που να είναι στο ρυθμό της τζαζ, για να προσελκύσουμε τη νεολαία. «Τι κάνετε εκεί;», ερωτούμε. «Μα, σημεία επαφής βρίσκουμε ανάμεσα στην Εκκλησία, στον λόγο του Θεού και τον λαό του Θεού, κυρίως τους νέους». Λάθος βέβαια. Λάθος αγαπητοί. Δεν μπορεί να γίνει καμία αβαρία.

     Έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι όταν προσφέρεται ο λόγος του Θεού ατόφιος, καθαρός, ανόθευτος και με πολλή αγάπη, με πολλήν αγάπη, αγάπη που φθάνει και ξεπερνά τα όρια της αυτοθυσίας, τότε δημιουργούνται σημεία επαφής. Δεν χρειάζεται τίποτα να τροποποιήσουμε. Αρκεί να είναι αυτός ο λόγος του Θεού ζωντανός, καθαρός, επαναλαμβάνω, και με αγάπη· γιατί η ψυχή ζητάει το αληθινό, εκείνο που προσφέρεται με αλήθεια και αυτό που προσφέρεται με αγάπη. Συνεπώς, όταν λέμε «προσέγγισις», «εύρεσις σημείων επαφής», δεν σημαίνει καθόλου ότι πρέπει να προβούμε σε υποχωρήσεις και αβαρίες τέτοιες που τελικά φθάνουμε κατά διαλεκτικό τρόπο, φθάνουμε, αγαπητοί μου, εκείνο που προσφέρουμε να μη σώζει. Και μια προσφορά λόγου Θεού που δεν σώζει, μία Εκκλησία που δεν σώζει, είναι περιττό να προσφερθεί.

   «Νεανίσκε», λέει ο Κύριος. Νεανίσκε. Ωραία προσφώνησις του Κυρίου. Νεανίσκε. Νέε μου· που φανερώνει… όχι το όνομα, αλλά φανερώνει την ηλικία. Πράγματι η εφηβική ηλικία και η νεανική ηλικία είναι η πιο όμορφη ηλικία. Αλλά και η πιο σκληρή και η πιο δύσκολη. Συμπαθής, αλλά δύσκολη ηλικία. Έτσι που πολλές φορές, αν κανείς μεγαλώσει και κοιτάξει πίσω τη ζωή του, μπορεί να βλέπει στα νεανικά του χρόνια και να τα νοσταλγεί. Αλλά όταν βλέπει πόσο δύσκολα πέρασε, να εύχεται να μην ξαναγύριζε στα νεανικά του χρόνια. Προβλήματα, πολλά προβλήματα. Προβλήματα υπαρξιακά. Ένας  νέος άνθρωπος στέκεται μπροστά στη ζωή και αναρωτιέται ποιος είναι αυτός ο ίδιος, ποιοι είναι οι άλλοι, ποιος είναι ο Θεός, τι υπάρχει. Έχει ψυχή; Δεν έχει ψυχή; Ποιο είναι το μέλλον του ανθρώπου; Ποιος ο σκοπός της υπάρξεως; Αυτά τα λεγόμενα «υπαρξιακά προβλήματα», για έναν νέο που σκέπτεται, είναι βασανιστικά. Και ο πιο επιπόλαιος ακόμη νέος, έχει στιγμές που φθάνει σε ένα αδιέξοδο. Και μπορεί να αναρωτιέται και να λέγει: «Αξίζει να ζει κανείς ή να μη ζει;». Προβλήματα επαγγελματικά. Το βλέπομε καθαρά αυτό στα παιδιά μας. Τι θα ακολουθήσουν και πώς θα επιτύχουν εκείνο το οποίο θέλουν να ακολουθήσουν. Προβλήματα ηθικά. Πω πω, προβλήματα ηθικά! Προβλήματα πνευματικού προσανατολισμού. «Τι θα ακολουθήσω; Πώς θα προσανατολισθώ στη ζωή μου;». Προβλήματα σχέσεων. Αυτό το τελευταίο μάλιστα το τονίζομε, γιατί το βλέπομε ανάγλυφο στην εποχή μας. Βλέπομε αγαπητοί μου τους νέους να μην έχουν αγαθές σχέσεις με τους γονείς τους, με το σπίτι τους γενικά, με την Εκκλησία, με την κοινωνία. Ο αναρχισμός, εκείνο το ανέμελο, εκείνο το «δεν με νοιάζει», εκείνο το «δεν βαριέσαι», εκείνο το «εγώ είμαι και κανείς άλλος στον κόσμο» δημιουργεί φοβερά προβλήματα σχέσεων. Τόσο που μόνα αυτά να υπήρχαν, θα λέγαμε όλα τα άλλα είναι περιττά. Αλλά αν το θέλετε, επειδή όλα τα άλλα υπάρχουν, γι' αυτό υπάρχει πρόβλημα οξύτατο σχέσεων. Ποιος όμως θα λύσει αυτά τα προβλήματα; Ποιος άλλος από τον Ιησού Χριστό; Πρέπει να αντιληφθεί η νεολαία μας ότι ματαιοπονεί στις αναζητήσεις της, στην κουλτούρα, στις υλιστικές και πολιτικές θεωρίες, στις ηδονές και τα ναρκωτικά. Ματαιοπονεί. Δεν θα βρει τίποτε εκεί. Όλα αυτά οδηγούν σε ένα αδιέξοδο, σε ένα χάος. Και τότε έρχεται η φωνή του Κυρίου: «Νεανίσκε, σοι λέγω…». «Νεανίσκε, σε σένα μιλάω, σε εσένα μιλάω. Σε εσένα. Εγώ ο Ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, Εγώ που στάθηκα νήπιο, Εγώ που στάθηκα έφηβος και νέος, επέρασα την ανθρώπινη αυτή ηλικία, αυτή που τώρα περνάς εσύ, Εγώ είμαι Εκείνος, ο μαθών ανθ’ ων έπαθον. Είμαι Εκείνος που έχω μάθει, από εκείνα που έχω πάθει. Δηλαδή Εγώ που δοκίμασα τη ζωή, Εγώ που πειράστηκα από τον διάβολο, που σε πειράζει και εσένα, τον ενίκησα όμως. Και τον κόσμον ενίκησα. Και τον διάβολο ενίκησα. Κι έμεινα χωρίς αμαρτία. Νέε μου,νεανίσκε μου, ομιλώ σε εσένα προσωπικά. Εσύ που ζεις τόσο έντονα την πνευματική κρίση της εποχής σου. Εσύ που έχεις βαθιές εμπειρίες της αμαρτίας. Εσύ που στράφηκες ακόμα και εναντίον μου. Σε εσένα στρέφομαι, νέε μου. Σε θεωρώ φίλο μου και θέλω να σε βοηθήσω. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει και να σε νεκραναστήσει. Στρέψου σε εμένα, όχι για να με πολεμήσεις, αλλά για να με ακούσεις. Τι έχω να σου πω; Εγέρθητι! Σήκω επάνω. Νεανίσκε, σοι λέγω· εγέρθητι. Σήκω επάνω. Εγέρθητι. Ναι. Σήκω επάνω. Εγώ ο Κύριός σου είμαι Εκείνος που σε δημιούργησα σε ορθία κατάσταση· που είναι έκφρασις, γιατί περπατάς στα δυο σου ποδάρια, έκφρασις ότι είσαι εσύ κύριος της Δημιουργίας, ότι εσύ είσαι βασιλιάς και κυρίαρχος του παντός. Ναι. Γι' αυτό Εγώ ο Κύριός σου λέγομαι: «Κύριος των κυριευόντων». Ποιων κυριευόντων; Των κυριευόντων ανθρώπων.  Γι' αυτό Εγώ λέγομαι «ο βασιλεύς των βασιλευόντων». Είμαι ο βασιλιάς τίνων; Εκείνων που βασιλεύουν. Ποιοι είναι αυτοί που βασιλεύουν; Οι άνθρωποι. Γιατί εσείς οι άνθρωποι είσαστε οι κύριοι και οι βασιλείς. Κι Εγώ είμαι ο Κύριος των κυρίων και ο Βασιλιάς των βασιλευόντων. Έτσι, η ορθία στάση, που Εγώ σε έχω έτσι δημιουργήσει, είναι έκφραση της δικής μου εικόνος στη δική σου την ύπαρξη. Αυτή η ορθία στάσις ακόμα δείχνει, εκφράζει, μία αναζήτηση εμού του Δημιουργού σου. Εκφράζει ακόμα μία διαφοροποίηση της δικής σου της ζωής από τη ζωή των άλλων ζώων.  Γι' αυτό, εν τιμή όντας, δεν πρέπει να συγκρίνεσαι με τα ζώα. Ούτε να κατεβαίνεις στο επίπεδό τους και να επιθυμείς να τους μοιάσεις. Είσαι ευγενούς καταγωγής. Μην πέφτεις στα πάθη που σε εξομοιώνουν με τα ζώα. Σου έδωσα όλα τα αγαθά της Δημιουργίας. Μην αναζητάς το παραπάνω. Σου έδωσα το κρασί, που ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου. Μη μεθάς. Σου ‘δωσα το ψωμί, που στηρίζει καρδίαν ανθρώπου. Μην γίνεσαι κοιλιόδουλος. Σου έδωσα όλη την ομορφιά της ζωής, σου έδωσα να χαίρεσαι κι οι αισθήσεις σου ακόμη. Μην τρυγάς στην πορνεία. Μην πηγαίνεις και γίνεις κυνηγός των ηδονών του βίου τούτου. Πρόσεξε. Όταν κάνεις αυτά, ενώ συ είσαι τιμημένος, υπάρχων εν τιμή, έρχεσαι και εξομοιούσαι με τα ζώα. Κάτι περισσότερο. Κατεβαίνεις πιο κάτω από τα ζώα. Ο θάνατος είναι εκείνος που οριζοντιοποιεί τον άνθρωπο. Τον ξαπλώνει κάτω. Τον κάνει πτώμα. Από το «πίπτω». Τον κάνει πτώμα τον άνθρωπο. Ο θάνατος. Αλλά Εγώ είμαι η Ζωή, που έρχομαι να σου πω: «Νεανίσκε· σήκω επάνω». Νεολαία, σήκω επάνω. Στην εποχή σου, νέε μου, οι άνθρωποι περπατούν με τα τέσσερα! Ενώ Εγώ τους έκανα να περπατούν με τα δύο. Και περπατώντας με τα τέσσερα, δεν έχουν τη δυνατότητα να κοιτάξουν ψηλά. Πραγματικό θεωρούν μόνο ό,τι βλέπουν. Ό,τι δεν βλέπουν, το αγνοούν. Ό,τι είναι χώμα, αυτό μόνο βλέπουν, γιατί βλέπουν χάμω. Ό,τι είναι υλικό, αυτό βλέπουν. Και ό,τι είναι παθιασμένο, αυτό ζουν. Περπατώντας με τα τέσσερα, δεν μπορούν να σηκώσουν τον νου και την καρδία προς Εμένα, να με αναζητήσουν και να με αναγνωρίσουν. Νέε μου, ζεις σε μια εποχή, που οι άνθρωποι περπατούν με τα τέσσερα».

   Αγαπητοί, έτσι ομιλεί ο Κύριος στον κάθε νέο, στη νεολαία μας. Αλλά εμείς οι μεγάλοι… ω εμείς οι μεγάλοι… Εμείς οι μεγάλοι είμαστε εκείνοι που οδηγούμε την νεολαία στο νεκροταφείο για ενταφιασμό. Εμείς κρατάμε το φέρετρο, εμείς οι μεγάλοι, το φέρετρο της νεολαίας. Δεν αφηνίασε η νεολαία μόνη της. Εμείς οι μεγάλοι της βγάλαμε τα χαλινάρια, αφαιρέσαμε τα μη, τους νόμους, τις εντολές, τα κάγκελα, και τους είπαμε ότι είναι ελεύθεροι και ότι μπορεί να κάνουν ό,τι θέλουν και μπορούν να κινούνται όπως θέλουν. Κι αν ακόμη στραφούν εναντίον μας και μας φτύσουν, θα τους πούμε: «Καλά κάνατε, παιδιά μας!». Εμείς λοιπόν αφαιρέσαμε όλα αυτά, τα χαλινάρια του νόμου του Θεού και της λογικής και της ανθρωπιάς. Κι έφτασε η νεολαία να αφηνιάσει. Αλλά όταν ο Κύριος αγαπητοί μου επλησίασε το φέρετρο εκείνου του νέου της Ναΐν, λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής: «οἱ βαστάζοντες ἔστησαν». Εκείνοι που κρατούσαν το φέρετρο, στάθηκαν. Ναι. Ας σταματήσουμε κι εμείς, οι βαστάζοντες το φέρετρο της νεολαίας. Ναι, της νεολαίας, του νέου λαού, του «κτιζομένου λαοῦ», όπως λέγει ο Ψαλμωδός [Ψαλμ.101,19]· που την οδηγούμε στον θάνατο και στο σωματικό και τον πνευματικό, με τους σάπιους νόμους μας, με τη χαλασμένη λογική μας, με τη διεφθαρμένη αγωγή μας, με τους θανατηφόρους προσανατολισμούς που δίνομε στους νέους μας, με την αποστασία που δημιουργήσαμε. Ας σταματήσουμε. Ας δώσουμε την ευκαιρία στον Χριστό να πλησιάσει τη νεκρωμένη νεολαία μας. Κι Εκείνος θα την αναστήσει. Και θα την αποδώσει πάλι στη μητέρα Εκκλησία και στη μητέρα της την πατρίδα. Κάποτε, ας το αντιληφθούμε, μόνον ο Χριστός αναστήνει τους νεκρούς· τους σωματικά και πνευματικά νεκρούς. Γιατί Αυτός είναι η Ζωή και η Ανάστασις.

337η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Η νέα γενεά μπροστά στο φαινόμενο του Δαιμονισμού. Δ΄ Νηστειῶν. (Μάρκ. 9, 17-31)

†.Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας άγει την τετάρτην Κυριακήν των Νηστειών. Σε αυτήν την Κυριακή προβάλλει το πρόσωπον του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, συγγραφέως του βιβλίου «Κλίμαξ», για να μας θυμίσει ότι σκαλί- σκαλί πρέπει να ανεβαίνουμε την κλίμακα των αρετών. Αλήθεια, μια Σαρακοστή γίνεται κλίμακα ανοδικής πορείας; Τίθεται το ερώτημα. Ή μένουμε μόνο σε μια τυπική νηστεία, που πολλές φορές μας καλλιεργεί μια κρυφή υπερηφάνεια; Μάλιστα είναι μια ευκαιρία, μια που έγινε λόγος αν δεν έχουμε γνωρίσει αυτό το θαυμάσιον βιβλίον της «Κλίμακος» μέχρι τώρα, ευκαιρία να το γνωρίσουμε, να το προσεγγίσουμε. Είναι θαυμάσιο βιβλίο.

     Ακόμη η Εκκλησία μας προβάλλει και την ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στη θεραπεία ενός δαιμονιζόμενου νέου, που έγινε ευθύς μετά την κάθοδο του Κυρίου μας από το όρος Θαβώρ, μετά τη Μεταμόρφωση. Και εκείνος ο ταλαίπωρος πατέρας αυτού του δαιμονιζόμενου παιδιού, λέγει στον Κύριον: «Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε(:έφερα τον υιόν μου σε σένα), ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν(:τον ρίχνει κάτω), καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται (:γίνεται αναίσθητος)». Πρόκειται για μια φρικτή περιγραφή δαιμονιζόμενου ανθρώπου και μάλιστα νέου ανθρώπου. Αλλά ταυτόχρονα προβάλλεται και η ιστορία ενός γονιού που πάσχει ένεκα του δαιμονιζομένου παιδιού του. Το παιδί δαιμονισμένο. Ο γονιός σε απόγνωση. Αλλά ας προσεγγίσουμε να δούμε αυτά τα δύο τραγικά πρόσωπα.  Το παιδί, ο νέος, είχε δαιμόνιο· που η συμπεριφορά του τον καθιστούσε άλαλον και κωφόν. Ούτε άκουγε το παιδί, ούτε λαλούσε. Όχι ότι δεν άκουγε και δεν λαλούσε αλλά όταν δαιμονίστηκε, ούτε άκουγε ούτε λαλούσε. Είχε λοιπόν πνεύμα άλαλον και κωφόν. Εκ του αποτελέσματος κρίνουμε το δαιμόνιον πώς ενεργεί. Και το αποκαλούμε έτσι.

    Αυτή όμως η ιστορία ίσως να μοιάζει ότι είναι σπανία, αλλά δεν είναι. Αντίθετα εμφανίζεται και σε βαρύτερες μορφές, όταν μάλιστα αναφέρεται όχι απλώς σε μία αλαλία ή σε μία κώφωση, αλλά σε κάτι πολύ-πολύ χειρότερο, όπως θα δούμε στη συνέχεια και μάλιστα στην εποχή μας. Παρατηρούμε ότι τα σύγχρονα παιδιά μας, σε ένα μεγάλο μέρος, είναι ενεργούμενα του σατανά. Μη μας εκπλήσσει. Ενεργούμενα του σατανά. Όπως στην εποχή του Χριστού υπήρχαν πολλοί δαιμονισμένοι, έτσι και στην εποχή μας υπάρχουν δυστυχώς, πολλοί νέοι, ιδίως νέοι, δαιμονισμένοι. Και είναι ενεργούμενοι από τον σατανά.

    Διότι πρώτον, κάνουν κακή χρήση της ελευθερίας. Λέγει ο λόγος του Θεού: «῾Υμεῖς γὰρ ἐπ' ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί· μόνον μὴ τὴν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμὴν τῇ σαρκί, ἀλλὰ διὰ τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις» [: Γαλ. 5,13] . Προσέξτε όμως, διότι δεν πρέπει να σταθεί η ελευθερία που μας έδωσε ο Χριστός και εκ φύσεως, δηλαδή σύμφωνα με το κατ΄εικόνα, αλλά και την ελευθερία που μας έδωκε με την χάριν που έφερε στον κόσμον με την παρουσία Του, προσέξτε μη γίνει αυτή η ελευθερία «ἀφορμή τῇ σαρκί», αφορμή για να ζήσουμε σαρκικόν βίον· διότι δυστυχώς, παρά τη διευκρίνιση που μας κάνει ο λόγος του Θεού εδώ, πάρα πολλοί νέοι, πάρα πολλοί άνθρωποι, μικροί, μεγάλοι, την ελευθερία την θεωρούν ως ασυδοσία. Και μάλιστα ακριβώς μια ευκαιρία για σαρκική ζωή. Και μάλιστα με κάθε τρόπο προσπαθούν να αμυνθούν υπέρ του δικαιώματος αυτού, της ελευθερίας των, για να κάνουν ό,τι θα ήθελαν ζώντας σαρκική ζωή. Πάντως από μια τέτοια αντίληψη περί ελευθερίας γεννιέται η βαναυσότης, όταν υπάρχει η ασυδοσία, γεννιέται η βαναυσότης, ο αναρχισμός, το ποδοπάτημα κάθε αυθεντίας που υπάρχει, ακόμη και της Εκκλησίας του Θεού.

     Η ελευθερία των πρωτοπλάστων ήταν να πουν «όχι» στον πονηρό. Και όχι να διαλέξουν ανάμεσα στον διάβολο και στον Θεό. Δεν ήταν να διαλέξουν. Αλλά να πουν σαν δυνατότητα το «όχι» στον διάβολον. Αυτό είναι η ουσία της ελευθερίας. Είναι τεραστίας σημασίας το μέγα αυτό θέμα που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο και που λέγεται ελευθερία. Και το πώς μπορούμε να εννοούμε την έννοια της ελευθερίας.

    Ένα δεύτερον. Το γιατί δαιμονίζονται σήμερα οι νέοι μας, γιατί είναι ενεργούμενοι του σατανά. Δεύτερον κάνουν κακή χρήση της λογικής. Η λογική, γνωρίζουμε όλοι ότι είναι ο ηγεμών νους, που κυβερνά τον άνθρωπον. Λέμε στον 50ο ψαλμό και ζητούμε: «καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με(:και με το ηγεμονικό αυτό πνεύμα, τον νου, να με στηρίξεις)». Η λογική έχει περιέλθει δυστυχώς σε πολλούς εκ των νέων μας, στη νεοτέρα γενεά, έχει περιέλθει εις τον Ορθολογισμόν. Γιατί έχει αρρωστήσει. Και ο Ορθολογισμός είναι μια αρρώστια του νου. Όταν θέλει να δέχεται μόνον ό,τι καταλαβαίνει. Ό,τι δεν καταλαβαίνει, δεν το δέχεται. Γι’ αυτό ακριβώς ο ορθολογισμός απορρίπτει την πίστιν.

    Μια τέτοια όμως λογική είναι δαιμονική. Είναι μια λογική που δεν μπορεί να κατανοήσει εκείνα  για τα οποία πλάσθηκε. Να κατανοήσει τον Θεό. Εξυπηρετεί αυτή η λογική κατώτερα πράγματα, ανάξιά της. Και όχι ανωτέρους σκοπούς ή ακόμη και τη σωτηρία. Ο νους δεν ανέρχεται, αλλά κατέρχεται. Δεν ανάγεται, αλλά κατάγεται. Συνεπώς, όταν έχουμε έναν τέτοιον νουν, μια τέτοια λογική, πώς είναι δυνατόν να μην δώσουμε ευκαιρία εις τον σατανά να κάνει κατάκτησή μας, να κάνει κατάληψή μας; Για να χρησιμοποιήσω μία σύγχρονη έκφραση. Έτσι ο άνθρωπος που έχει τόσο φτωχό νου, δεν σκέφτεται τον Θεό πια·ενώ έπρεπε να σκέφτεται τον Θεό. Γι’αυτό του δόθηκε η λογική. Δεν σκέφτεται τον Θεό, αλλά γήινα, φτωχά, ρηχά και τιποτένια πράγματα.

    Τρίτον, γιατί είναι ενεργούμενοι aπό τον διάβολο σήμερα οι νέοι μας. Γιατί κάνουν κακή χρήση του σώματός των. Πιστεύουν ότι τους ανήκει. Αλλά ο λόγος του Θεού μας λέγει στην Α΄Κορ. 6ο κεφ. Προς το τέλος του κεφαλαίου στο 19ον χωρίον: «καί  οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν» .Ομιλεί για το σώμα εκεί ο Απόστολος Παύλος· που το παραδίδουν οι άνθρωποι στην ανηθικότητα. Λέγει: «Είστε ναός του Αγίου Πνεύματος και δεν ανήκετε εις τον εαυτόν σας». Το Πνεύμα του Θεού καθιστά, γιατί Εκείνο έχει ιδιοκτησία Του το σώμα μας, καθιστά το σώμα μας κατοικητήριό Του, ναό δικό Του. Έτσι, αντί ναός του Αγίου Πνεύματος το σώμα μας, μεταβάλλεται με την ανηθικότητα, κυριότατα, σε σπήλαιο ληστών και δαιμόνων. Ακόμη είναι όλα εκείνα τα ηδονιστικά, από την γαστριμαργία μέχρι το οινόπνευμα και το τσιγάρο και τα ναρκωτικά, που είναι τόσο διαδεδομένα στην εποχή μας, που μεταβάλλουν κυριολεκτικά, κυριολεκτικά, ό,τι λέει η λέξις, το σώμα του ανθρώπου, ιδίως του νέου ανθρώπου, σε κατοικητήριο των  δαιμόνων. Τι κρίμα! Αντί του Αγίου Πνεύματος. Έτσι το ανθρώπινο σώμα γίνεται ένα ερείπιο, άχρηστο για εκείνον που το φέρει. Γίνεται ένας τέτοιος άνθρωπος, μη δυνάμενος πια ούτε να σκεφθεί,ούτε να εργαστεί, ούτε οικογένεια να φτιάξει, ούτε να σπουδάσει, τίποτα, τίποτα, γίνεται ένα άχθος αρούρης, ένα βάρος της γης.

    Αφού τα παιδιά μας είναι ενεργούμενα του σατανά, τότε, αγαπητοί μου, έρχεται το δαιμόνιον, το άλαλο και κωφό. Έχομε ποικίλα δαιμόνια. Γιατί κι αυτά έχουν κάποια ειδικότητα· που προσβάλλουν αντιστοίχως τον άνθρωπο. Δεν είναι μάταιο το ότι  η Γραφή, ο ίδιος ο Κύριος είπε «σύ, τό δαιμόνιον τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν» ή ό,τι άλλο, άλλος χαρακτηρισμός, ανάλογα με εκείνο που προσβάλλει την ανθρωπίνη ύπαρξη. Έρχεται λοιπόν το δαιμόνιον το άλαλον και κωφόν και αναπαύεται μέσα σε ένα τέτοιο σώμα, σε έναν τέτοιον άνθρωπο ,και σώμα και ψυχή. Και μεταβάλλει τον νέον σε μια άλαλη και κωφή ύπαρξη. Σήμερα, μάλιστα, με την παρουσία της τηλεοράσεως, λιγόστεψε-θα κάνω και μεταφορές, επιτρέψατέ μου, λιγόστεψε και δεν είναι λιγότερο δαιμονισμοί αυτά που θα αναφέρω, λιγόστεψε το λεξιλόγιο των νέων μας, έγινε πάμπτωχο, πάμπτωχο... Οι νέοι μας πια μεταξύ τους δεν μιλούν. Μάλιστα αυτήν την θαυμασία δυνατότητα που μας έδωσε ο Θεός, αυτού του ενάρθρου λόγου. Δεν μιλούν πια οι νέοι μας, αλλά γρυλίζουν. Μμ.μμ.μμ. Γρυλίζουν, δεν μιλούν. Τι ωραία μάλιστα η ελληνική γλώσσα, τι ωραία που είναι! Είναι τόσο πλουσία, τόσο πλουσία. Και δεν τη γνωρίζουμε την γλώσσα μας.

    Ακόμη, έπαψαν να μιλούν για τον Θεό. Το κωφόν και άλαλον πνεύμα,δεν τους αφήνει να μιλήσουν για τον Θεό. Με οτιδήποτε ασχολούνται εκτός από τον Θεό. Δεν προσεύχονται. Δεν συζητούν για ό,τι είναι πνευματικόν. Πολλοί νέοι μας έφθασαν στη λησμοσύνη του Θεού, Τον ξέχασαν τον Θεό. Τι συμφορά! Και μπήκαν εις τον χώρον της αθεΐας. Κάποτε και της οργανωμένης αθεΐας. Αντίθετα, οργιάζει ο σατανισμός. Γιατί όχι; Και μόνο γιατί υπάρχει ο σατανισμός διάχυτος στην εποχή  μας, από τη μουσική, που γίνεται φορέας του σατανισμού και δαιμονίζονται όχι λίγοι νέοι με την μουσική, μέχρι πράξεις και τελετές λατρείας του σατανά, μπορούμε, ερωτώ, μπορούμε να μην έχουμε σήμερα δαιμονισμένη τη νεότητά μας; Μπορούμε;

    Κατειλημμένα τα παιδιά μας από το κωφόν πνεύμα, ομοίως δεν τους επιτρέπει να ακούν. Το κωφόν πνεύμα, το κωφόν δαιμόνιον, δεν επιτρέπει να ακούν. Τι; Δεν δέχονται οποιαδήποτε αγαθή προτροπή που θα τους γίνει, είτε από τους γονείς είτε από τους διδασκάλους. Δεν αναγνωρίζουν καμία αυθεντία. Είναι αυτόνομοι. Δαιμονικώς αυτόνομοι. Ό,τι έχει ο διάβολος, το μεταδίδει. Γι’αυτό ο διάβολος, έγινε διάβολος. Ζήτησε την αυτονομία. Κι έτσι, την προσφέρει στους ανθρώπους για να φύγουν από τον Θεό. Εν ονόματι μιας ελευθερίας. Τι τραγικό, αλήθεια: Δεν θέλουν να ακούσουν το Ευαγγέλιον. Δεν θέλουν να ακούσουν τη Θεία Λειτουργία. Ζαλίζονται, λένε, να πάνε στη Λειτουργία. Αισθάνονται μια ανιαρότητα. Μπαίνουν μέσα και βγαίνουν γρήγορα έξω. Δεν μπορούν. Άραγε γιατί; Τι συμβαίνει; Γιατί δεν το παθαίνουν αυτό σε άλλους χώρους; Και το παθαίνουν ειδικά εις την Λειτουργία; Δεν τους αφήνει το κωφόν πνεύμα αν ακούσουν την Θεία Λειτουργία, να αγιασθούν και να σωθούν. Δεν θέλουν τίποτα το καλό ποτέ να ακούσουν. Γιατί το θεωρούν κατεστημένο και παρωχημένο, μπαγιάτικο, παλιό, περασμένο, ντεμοντέ, εκτός μόδας...

    Και τα αποτελέσματα από μια τέτοια δαιμονοληψία, ποια μπορεί να είναι; Ποια μπορεί να είναι; Τα απαριθμεί ο ταλαίπωρος εκείνος πατέρας στον Κύριον, για τον γιο του τον δαιμονισμένο. Και λέγει: «Κύριε, ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν». Τι θα πει; Τον ρίχνει χάμω. Πέφτει χάμω. Και οι νέοι μας πηγαίνουν από πτώση σε πτώση και από γκρεμό σε γκρεμό. Και δεν μπορεί κανείς να τους βοηθήσει, γιατί δε θέλουν να ακούσουν για να βοηθηθούν. Είναι γνωστό ότι ένας άνθρωπος μόνον τότε βοηθάται, όταν αποδεχθεί την βοήθειαν. Ακόμα και την ιατρικήν βοήθειαν. Δεν μπορεί ο γιατρός να επέμβει, να σου κάνει θεραπεία, εάν δεν αποδεχθείς την θεραπείαν. Πολύ περισσότερο για άλλα πράγματα, πνευματικά θέματα, δεν είναι δυνατόν να σου προσφερθεί η βοήθεια εάν δεν την αποδεχθείς. Αλλά δεν αφήνει το δαιμόνιο να αποδεχθείς.

     Δεύτερο χαρακτηριστικό του νέου εκείνου. Ότι αφρίζει. Από τον σύγχρονο χορό οι νέοι μας κυριολεκτικά καταλαμβάνονται από μανία. Καταλαμβάνονται από ένα άμοκ και αφρίζουν. Τα πάντα σπάζουν, γκρεμίζουν, καταστρέφουν, ύστερα από μία τέτοια μανία. Αφρίζουν, κυριολεκτικά αφρίζουν. Τυπικό παράδειγμα είναι η παρουσία των νέων στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Τι γίνεται εκεί… Άστε ότι δεν είναι καλός τόπος να πάει κανείς. Σίγουρα δεν είναι καλός τόπος. Ένας τόπος μανίας, όπως λέγει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, στην εποχή του ήταν το Ιπποδρόμιον, αντίστοιχο είναι το ποδόσφαιρο σήμερα, διότι έστω κι αν κάποιος ήθελε να πάει, φοβείται να πάει. Από τη μανία και τη βία που ασκείται σήμερα εις τους χώρους αυτούς. Αφρίζουν λοιπόν οι άνθρωποι, κυριολεκτικά αφρίζουν. Για να μην πω ακόμη και η μορφή των διασκεδάσεων που σήμερα οι νέοι μας έχουν και μετέρχονται, τους κάνει κυριολεκτικά να αφρίζουν.

     Και ένα τρίτο χαρακτηριστικό, λέει ο ταλαίπωρος πατέρας στον Κύριον, ότι τρίζει τους οδόντας. «Το παιδί μου, Κύριε,», λέγει, «τρίζει τα δόντια του». Ξέρετε τι είναι αυτό μεταφερόμενον; Η πολιτικοποίησις και κομματοποίησις των νέων μας, η αναρχία κλπ, που κάνει τους μεν να τρίζουν τα δόντια των εναντίον των δε. Βλέπουν οι μεν τους δε ως αντιπάλους, μέσα στο ίδιο το σχολείο, στο ίδιο το σχολείο, μέσα στην κοινωνία, στον δρόμο, παντού, και οι μεν τρίζουν τα δόντια κατά των δε.
Και ένα τέταρτο χαρακτηριστικό. «Το παιδί μου», λέει, «Κύριε, ξηραίνεται». Είπε κι άλλα. Είπε ότι πάει να ρίξει τον εαυτό του στη φωτιά άλλοτε και άλλοτε στο νερό. Δηλαδή τάση αυτοκτονίας. Ξέρετε, από μία στατιστική, και δεν είναι μία αυτή,στην εποχή μας, εδώ στον χώρο τον δικό μας, τον ελληνικό χώρο, ξέρετε πόσο έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες; Και μάλιστα των νέων μας που είναι στρατιώται; Αυτό τι δείχνει; Δεν δείχνει έναν δαιμονισμό; Λοιπόν, ξηραίνεται, λέει, Κύριε, ξηραίνεται. Τι θα πει; Λέμε «ξεράθηκε αυτός ο άνθρωπος». Δηλαδή, σαν να κοκάλωσε. Όπως συμβαίνει πολλές φορές με το φαινόμενο της Ιστορίας. Είναι γνωστό, η νεολαία μας αποκτά αναισθησία του νου, της καρδιάς και της συνειδήσεως. Γίνονται αναίσθητοι οι νέοι μας.

    Είναι όμως και ο γονιός, είναι και ο γονιός. Τι να πούμε γι’ αυτόν τον γονιό; Όταν ρωτήθηκε από τον Κύριον αυτός ο γονιός, ο πατέρας «πόσος καιρός είναι που πάσχει το παιδί» κι εκείνος απήντησε «παιδιόθεν», δηλαδή από παιδί, από νέο παιδί. Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος που ήταν τρία χρόνια, γιατί αυτά συνέβησαν, σας είπα, μετά από τη Μεταμόρφωση του Κυρίου, λίγο προ του Πάθους, αυτό σημαίνει ότι τρία χρόνια, δεν άκουσε αυτός ο πατέρας για τον Κύριον; Γιατί δεν πήγε το παιδί του εκεί; Γι’αυτό ο Κύριος είπε «ὦ γενεὰ ἄπιστος»· διότι ο πατέρας ηλέγχθη μάλιστα από τον Κύριον όταν του είχε πει: «εάν μπορείς». Εάν μπορώ; Το θέμα δεν είναι εάν μπορώ εγώ, αλλά εάν εσύ πιστεύεις. Είχε λοιπόν έλλειψη πίστεως ο πατέρας αυτός, φαίνεται καθαρά. Και δεν πήγε το παιδί του εις τον Κύριον τρία χρόνια.

   Όταν οι γονείς δεν ασκούν την χριστιανική αγωγή στα παιδιά τους, δεν τα προτρέπουν να εκκλησιάζονται, δεν επιτηρούν τα παιδιά τους να προσεύχονται το πρωί και το βράδυ… Επιτρέψατέ μου, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέγω τα ίδια και στα ίδια πρόσωπα χρόνια ολόκληρα, να κάνουν, φερ’ειπείν, το πρωί προσευχή και δεν κάνουν. Και παντρεύονται και κάνουν παιδιά και τα παιδιά τους ομοίως το πρωί δεν κάνουν προσευχή. Τι θέλετε; Δεν τα προτρέπουν να εξομολογούνται, να κοινωνούν, να ευσεβούνται. Εδώ είναι αυτή η τεράστια ευθύνη της γενεάς των γονέων και των παππούδων, γιατί και οι παπούδες δεν δίδουν πολλές φορές καλό παράδειγμα, ότι δεν εδημιούργησαν προϋποθέσεις να οδηγηθεί η νέα γενεά στον Χριστό.

    Αγαπητοί, περιμένετε να αναφερθεί η θεραπεία; Να σας πω για θεραπεία; Το φάρμακο είναι ένα και μόνον. Ο Χριστός. Αυτός είναι το φάρμακο. Είναι ο μόνος που είπε εις τον δαίμονα, αποτεινόμενος στο παιδί: «Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω(-Ποιος; Εγώ. Όχι άλλος, Εγώ, Εγώ σε διατάζω-), ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν».

    Aλλά γιατί να μιλάμε για θεραπεία και όχι για πρόληψη; Γιατί να μην ασκηθεί χριστιανική αγωγή νηπιόθεν, εγκαίρως; Πρέπει να αρρωστήσει το παιδί μας; Πρέπει να δαιμονιστεί, για να τρέχουμε από δω και από κει; Κι όταν δούμε μάλιστα ότι δεν πετύχαμε και σπουδαία πράγματα ή τίποτα, γιατί μέσα μας φωλιάζει η απιστία, απόδειξις; Πάμε σε άλλες πόρτες. Στις πόρτες του μάγου, της χαρτορίχτρας, της καφετζούς, στον Πνευματισμό κ. ο. κ.

Άραγε απ’ όσους ακούν την ευαγγελική περικοπή, εσείς που ακούτε, ποιος από σας θα σκεφθεί σοβαρά; Μην πούμε αυτά είναι για τους άλλους, γιατί δε γνωρίζεις εσύ ο γονιός, αδελφέ μου, αύριο τι βρίσκει το παιδί σου. Δεν ξέρεις τι βρίσκει το παιδί σου, τι το συναντά το παιδί σου. Για να μη λες, άμα το συναντήσει κάτι κακό, ότι…κακιά ώρα το βρήκε. Δεν υπάρχουν κακές ώρες. Ο διάβολος συναντά το παιδί σου, γιατί δεν το έμαθες να αγωνίζεται εναντίον του σατανά. Σήμερα, λοιπόν, σήμερα, από τώρα, οδήγησε το παιδί σου στον Χριστό. Είναι η καλύτερη και η σωστότερη οδήγηση, να γίνεις εσύ ο γονιός σωστός και θερμός Χριστιανός. Όχι να πάρεις το παιδί σου και να το πας στον Χριστό. Θα πάρεις το παιδί σου, αφού κι εσύ έχεις βρει τον Χριστό. Έτσι έχεις την ελπίδα, όχι τη βεβαιότητα, είναι πονηρή η εποχή μας, έχεις την ελπίδα να δεις παιδιά όχι μόνο απηλλαγμένα από το δαιμόνιο το κωφό και το άλαλο, αλλά να δεις και παιδιά μέσα στην Χάρη του Θεού, μέσα στο φως του Χριστού λουσμένα.

559η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος.

†.«Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν».

Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη των 630 θεοφόρων Πατέρων, που συνεκρότησαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Χαλκηδόνα. Το θέμα της Συνόδου ήταν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

    Βέβαια, πριν ξεκινήσουμε να δούμε το περιεχόμενο της Συνόδου αυτής, το εξαιρετικά επίκαιρο σε κάθε εποχή, θα ήθελα να έκανα μια διασάφηση γύρω από το θέμα «δόγμα», διότι όλες οι Σύνοδοι φυσικά δογμάτισαν. Στην εποχή μας, η οποία δεν θα ήθελε να ακούσει ούτε τη λέξη, ούτε το περιεχόμενο «δόγμα»- άλλη παράγραφος ότι η πιο δογματική εποχή είναι η εποχή μας, αυτή που φιλελευθεριάζει, η πιο δογματική- θα ήθελα να κάνω μία διασάφηση το τι είναι δόγμα· το οποίο, όπως σας είπα, τόσο τρομάζει στον σύγχρονο άνθρωπο, όταν ακούει για δόγματα. Νομίζει ο σύγχρονος άνθρωπος ότι το δόγμα είναι κάτι που θες δεν θες πρέπει να το δεχτείς ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει, άλλο εάν αυτό σου δεσμεύει ή δεν σου δεσμεύει την ελευθερία. Ένα είδος δηλαδή πειθαναγκασμού  νομίζει ότι είναι το δόγμα. Αυτή η αντίληψη υπάρχει.

   Σας είπα όμως ότι η εποχή μας είναι δογματική. Είναι δογματική με αυτήν την έννοια η εποχή μας· διότι βλέπετε σαν κοπάδια, θα ξαναπώ τη λέξη, σαν κοπάδια οι άνθρωποι πηγαίνουν σε ποικίλους δογματισμούς της εποχής μας να ενταχθούν. Τι είναι  παρακαλώ η μόδα; Η μόδα δεν είναι παρά ένας δογματισμός. «Τάδε ἒφη Παρίσι». «Τάδε ἒφη Νέα Υόρκη». Αυτό είπε το Παρίσι, αυτό είπε η Νέα Υόρκη, αυτό είπε η Δύσις, αυτό είπε η μόδα. Και βλέπετε, θα ξαναπώ για τρίτη φορά, τους ανθρώπους σαν κοπάδια, να πηγαίνουν να ενταχθούν σε αυτήν τη μάνδρα, με αυτήν την έννοια που λέγεται «δόγμα».

     Αλλά δεν είναι, αγαπητοί μου, αυτό το πράγμα το δόγμα. Και επειδή βλέπετε τους ανθρώπους να θέλουν να είναι θρησκευτικά αχρωμάτιστοι, άλλο ότι πάλι έχουν την πιο αυστηρή πίστη στην αθεΐα τους-πίστη είναι, πίστη είναι στην αθεΐα· διότι απέδειξες ότι δεν υπάρχει ο Θεός; Το πιστεύεις ότι δεν υπάρχει ο Θεός. Ε, βλέπετε λοιπόν σήμερα τους ανθρώπους με αυτήν την έννοια, που έχουν θεοποιήσει την ελευθερία, ενώ είναι οι πιο ανελεύθεροι άνθρωποι όλων των αιώνων και όλων των εποχών, σκλαβωμένοι στα πάθη τους οι σύγχρονοι άνθρωποι, θέλοντας να αντιδράσουν, λέγουν ότι το δόγμα δεσμεύει την ανθρώπινη ελευθερία, την ανθρώπινη διάνοια να δεχθεί ό,τι θέλει.

      Δεν είναι αυτό, αγαπητοί μου. Το δόγμα είναι αλήθεια αποκεκαλυμμένη και κατοχυρωμένη. Αυτό είναι. Εξηγώ. Ο ήλιος είναι μία αλήθεια. Αυτή η αλήθεια είναι ένα δόγμα. Είτε το θέλεις, είτε δεν το θέλεις, είναι μία πραγματικότητα. Θα δεχθείς λοιπόν  ότι υπάρχει ο ήλιος και έχει τις ιδιότητες αυτές που έχει. Τι κάνω τώρα όταν σου πω τι είναι ο ήλιος; Μια κατοχύρωση. Όταν η επιστήμη αποκαλύπτει τι είναι ο ήλιος, ερευνά και φανερώνει τι είναι ο ήλιος, αυτό είναι μία επιστημονική αλήθεια. Αυτό θα το λέγαμε για μια στιγμή στο χώρο της θρησκείας, της πίστεως, ένα δόγμα. Αυτό λοιπόν είναι μία πραγματικότητα. Και τι κάνει τώρα η επιστήμη; Κατοχυρώνει αυτή την αλήθεια και μας την παρουσιάζει. Αυτό είναι αγαπητοί μου το δόγμα.

    Έρχεται να μας πει η Εκκλησία ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Δεν το επινοήσαμε. Μας απεκαλύφθη. Και αφού μας απεκαλύφθη, σημαίνει ότι θα το δεχθούμε ως αποκεκαλυμμένο. Όταν έρχεται κάποιος να το αμφισβητήσει, τότε η Εκκλησία φροντίζει να περιφρουρήσει αυτήν την αλήθεια· και αυτή η περιφρούρηση αυτής της αλήθειας λέγεται «δόγμα». Γιατί όμως έρχεται η Εκκλησία να περιφρουρήσει την αλήθεια; Έρχεται διότι πιστεύει -κι έτσι είναι- ότι το δόγμα, δηλαδή αυτή η αποκεκαλυμμένη αλήθεια είναι η βάση της σωτηρίας του ανθρώπου. Συνεπώς εάν χάσει αυτήν τη βάση, τότε δεν μπορεί να έχει τη σωτηρία. Για λόγους λοιπόν αγάπης και φιλανθρωπίας, κατοχυρώνει αυτήν την αλήθεια ακριβώς για να επιτύχει ο άνθρωπος τη σωτηρία του. Όπως ακριβώς, θα λέγαμε, έρχεται η Ιατρική να μας κατοχυρώσει με μίαν αλήθεια και να μας πει ότι «θα ζήσετε έτσι κι έτσι κι έτσι, θα λάβετε τα μέτρα σας εναντίον μιας ασθένειας έτσι κι έτσι κι έτσι, για να μην αρρωστήσετε». Συνεπώς δεν κάνει τίποτε άλλο η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, παρά να περιφρουρεί, να περιχαρακώνει και να φανερώνει την αποκεκαλυμμένη αλήθεια. Πώς τη φανερώνει; Προσέξτε. Με μια διατύπωση. Και πώς την φανερώνει; Με το στόμα ολοκλήρου της Εκκλησίας. Αυτό ακριβώς κάνει η Εκκλησία. Αυτό είναι το δόγμα. Γιατί λοιπόν φοβόμαστε; Γιατί τρομάζουμε; Και έχουμε βγάλει και το ρήμα ότι «δογματίζεις» με αυτά που λες. Και εννοούμε ότι μιλάς αυθαίρετα. Σήμερα άμα λέμε το ρήμα «δογματίζω» σημαίνει ότι μιλάω αυθαίρετα. Η Εκκλησία δεν μιλάει αυθαίρετα. Αλλά εκείνο που απεκαλύφθη, το ξαναλέγω άλλη μία φορά, το κατοχυρώνει και το παρουσιάζει.

      Κάνοντας αυτήν την διασάφηση ερχόμαστε τώρα στο κύριό μας θέμα. Αγαπητοί μου, η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος τι κατοχύρωσε; Ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος σε μία υπόσταση. Αυτή είναι η διατύπωση που έκανε η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Αυτή η διατύπωσις είναι αναγκαιοτάτη και επικαιροτάτη, διότι δεν απασχόλησε τότε τους ανθρώπους με τις χριστολογικές εκείνες έριδες, αλλά απασχολεί και σήμερα τον άνθρωπο. Με άλλα λόγια, αυτό που διετύπωσε η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος, είναι το ερώτημα του Κυρίου στους μαθητές Του, αλλά και προς ολόκληρη την ανθρωπότητα: «τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;»[Ματθ.16,13]. «Εγώ παρουσιάζομαι ως άνθρωπος· οι άνθρωποι τι λέγουν για μένα; Ποιος είμαι;». Το πρόσωπο του Χριστού, αγαπητοί μου, είναι το μέγα πρόβλημα και το μέγα ερωτηματικό σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως φλέγον, θεμελιώδους σημασίας, ζωής και θανάτου θέμα, όσο το θέμα: «το πρόσωπο του Ιησού Χριστού». Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός.

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε, αγαπητοί, τι ακριβώς είναι το πρόβλημα αυτό. Εάν υπάρχει ή δεν υπάρχει Αμερική μπορώ να ζήσω ευτυχισμένος. Εάν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν αστέρια και πόσα είναι και αν κατοικούνται ή δεν κατοικούνται, δεν με αφορά εμένα. Εάν δεν γνωρίζω τίποτε από την Επιστήμη και την Τεχνική, δεν με αφορά. Μπορώ να ζήσω πάλι ευτυχισμένος. Αν όμως ο Χριστός είναι αυτό που είναι ή δεν είναι, αφορά και την παρούσα μου ζωή και την αιώνιά μου ζωή. Γιατί το πρόσωπο του Χριστού είναι η απάντηση ποιος είμαι εγώ ο άνθρωπος και ποιος είναι ο προορισμός μου. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν είναι θεμελιώδους σημασίας το ερώτημα: «Οι άνθρωποι τι λένε για μένα; Ποιος είμαι;». Και ναι μεν, όπως τότε απήντησαν οι σύγχρονοι του Χριστού, όπως μεταφέρουν οι μαθητές, αυτά που έλεγαν οι σύγχρονοί του: «οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἱερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν»: Άλλοι λένε ότι είσαι ο Ιερεμίας, άλλοι λένε ότι είσαι ο Ηλίας, άλλοι λέγουν ότι είσαι ένας διδάσκαλος, άλλοι ένας προφήτης». Δηλαδή ποικίλες απόψεις.

    Οι άνθρωποι σήμερα τι λένε; Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός; Επικαιρότατο θέμα. Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός; «Είναι κοινωνιολόγος», λένε οι άνθρωποι. Είναι σοφός, λένε άλλοι. «Είναι μάγος», λένε κάποιοι τρίτοι· «που σπούδασε δεν ξέρω πού, μαγικά πράγματα και φακιρικά. Και ήρθε να τα παρουσιάσει». «Είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος», λένε κάποιοι τέταρτοι κ.ο.κ. Και ο Κύριος θέτει το ερώτημα: «Εσείς, (ποιοι εσείς; Εσείς που ζείτε μαζί μου και –προσέξτε- έχετε την εμπειρία του προσώπου μου. Θα το πω άλλη μία φορά. Έχετε την εμπειρία του προσώπου μου. Όχι την ψιλή γνώση, αλλά την εμπειρία του προσώπου μου)·εσείς τι λέτε;». Διότι αυτό το ερώτημα τίθεται για τον κάθε πιστό της κάθε εποχής. «Εσείς τι λέτε;».

    Και ο Απόστολος Πέτρος λέγει: «σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Σαν να του έλεγε: «είσαι Θεάνθρωπος. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος». Να μην το αναλύσω πιο πολύ. Διότι το «Χριστός» αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση. «Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» αναφέρεται στην θεία φύση. Λοιπόν αυτή ήταν η απάντηση του Αποστόλου Πέτρου. Αυτή είναι η απάντηση του κάθε πιστού στο πρόσωπο του Χριστού, στο πρόβλημα αυτό· ποιος είναι ο Χριστός. Αλλά βλέπετε όμως ότι εκείνοι  που βαφτίστηκαν και ανήκουν στη μάντρα του Χριστού, πάντοτε δεν μπορούν να σκέπτονται ή να έχουν την εμπειρία του Χριστού, του προσώπου του Χριστού. Το γιατί, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που δεν είναι της ώρας να σας το πω. Αλλά μόνο τούτο. Ότι σαν αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι θέτουν το ερώτημα: «Ποιος άραγε είναι ο Χριστός;» Δεν έχεις άρα εμπειρία. Τέλος πάντων ερωτάς.

Τι απάντηση θα σου δώσω;

Και επειδή αρχίζεις να λέγεις εσύ κάποιες απαντήσεις, έρχεται η Εκκλησία να κατοχυρώσει και να σου πει, ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος σε ένα πρόσωπο, σε μία υπόσταση. Τι σημαίνει αυτό; Αυτή είναι μία τεράστια αλήθεια, αγαπητοί μου. Προσέξατε. Ο Άρειος, τον οποίο αντιμετώπισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, είπε ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά είναι κτίσμα. Δηλαδή δεν έχει θεότητα. Αλλά τώρα στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο έγινε το αντίστροφο. Ότι είναι πραγματικά ο Θεός, αλλά ότι δεν είναι δυνατόν να πήρε ανθρώπινη φύση. Και αν πήρε ανθρώπινη φύση, αυτή ή ήταν φαινόμενη ή απερροφήθη από τη θεία φύση και δεν έχει και πάρα πολλή σημασία. Αυτό δηλαδή που έμεινε στην Ιστορία ως Μονοφυσιτισμός. Δηλαδή η πίστη ότι ο Χριστός έχει μόνο μία φύση, τη θεία, όχι την ανθρώπινη. Είναι δύο ακρότητες. Η μία θέση αρνείται τη θεία φύση του Χριστού και η άλλη αρνείται την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Και οι δύο αυτές ακρότητες είναι θεμελιώδους σημασίας, που προσβάλλουν τη σωτηρία. Πώς την προσβάλλουν τη σωτηρία;

    Ως προς την πρώτη θέση, εάν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε δεν είναι δυνατόν και να σώσει· διότι όλα τα κτίσματα έχουν ανάγκη σωτηρίας. Έχουν ανάγκη και οι άγγελοι σωτηρίας. Δεν είναι της ώρας να σας το πλατύνω πολύ, γιατί δυστυχώς σε ένα λειτουργικό κήρυγμα δεν μπορεί να πει κανείς πάρα πολλά πράγματα.  Γι' αυτό θα πρέπει να παρακολουθούμε τις ομιλίες που είναι τακτές και άνετες και ωριαίες κα να μελετούμε, για να διαφωτιζόμαστε. Και οι άγγελοι, σας είπα, έχουν ανάγκη σωτηρίας. Και ξέρετε πότε σώθηκαν οι άγγελοι; Όταν έγινε η Ενανθρώπησις του Υιού του Θεού και Τον ανεγνώρισαν ότι είναι ο Υιός του Θεού που ενηνθρώπησε. Διότι τον Θεό δεν Τον είδαν ούτε οι άγγελοι. Και όταν έψαλλαν το «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ» σημαίνει Τον ανεγνώρισαν τον Ιησού Χριστό ότι είναι ο Υιός του Θεού. Δεν λέγει ο Απόστολος ότι «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων»; Και οι άγγελοι θα κάμψουν γόνυ στον Υιό του Θεού. Είναι θέμα πίστεως. Πιστεύοντας- είναι η τελευταία τους δοκιμασία των αγγέλων. Πιστεύοντας στη θεανθρωπίνη φύση του Χριστού, εστερεώθησαν και παγιώθησαν στη σωτηρία και τώρα πλέον δεν κινδυνεύουν. Όχι ότι δεν μπορούν. Δεν είναι άτρεπτοι. Αλλά δεν κινδυνεύουν να πέσουν. Όπως έπεσαν κάποιοι, ας μου επιτραπεί η έκφρασις, συνάδελφοί των άγγελοι. Είναι οι δαίμονες. Και οι άγγελοι έχουν ανάγκη της σωτηρίας. Και οι άγγελοι έχουν ανάγκη της πίστεως. Επίστεψαν οι άγγελοι και εσώθησαν. Επίστεψε και ο εκπρόσωπος του ανθρωπίνου γένους, η Θεοτόκος και εσώθημεν. Και καθένας που πιστεύει στο πρόσωπο του Χριστού, σώζεται. Αλλά δεν μπορώ να σωθώ εγώ ο άνθρωπος που φέρω ύλη και πνεύμα, είτε αν είμαι άγγελος και φέρω μόνο πνεύμα, εάν αυτόν που πιστεύω είναι μόνο κτίσμα· διότι αν ήταν κτίσμα, δεν ήταν Θεός και Εκείνος θα είχε ανάγκη σωτηρίας. Αλλά δεν μπορεί έχοντας ο ίδιος την ανάγκη της σωτηρίας να σώσει την κτίση.

   Πάμε στο άλλο άκρο. Εκείνοι οι οποίοι δέχονται μόνον τη θεία φύση και όχι την ανθρώπινη. Αν μου πείτε «αυτό δεν υπάρχει σήμερα». Αρνούνται τη θεότητα του Χριστού, αλλά όχι την ανθρωπότητα. Λάθος. Ο Μονοφυσιτισμός έρπει σε ολόκληρη τη ζωή των Χριστιανών. Έρπει. Και μόνο γιατί αρνούμαι την εικόνα του Χριστού, μονοφυσίτης είμαι στην πραγματικότητα. Γιατί αρνούμαι την ανθρώπινη Του φύση. Και λέγω: «Το θείον εικονίζεται;». Βέβαια το θείον δεν εικονίζεται. Αλλά εάν ο Θεός έγινε άνθρωπος, εικονίζεται. Εάν αρνούμαι λοιπόν την εικόνα, πράγμα το οποίο κατοχύρωσε η 7^η Οικουμενική Σύνοδος(Ζ΄),τότε αναμφισβήτητα πιστεύω στον Χριστό ότι είναι πραγματικός άνθρωπος.

    Λοιπόν εάν αρνηθώ την ανθρώπινη φύση, τι συνέπειες έχει αυτό; Έχει φοβερές, εξίσου όπως και η πρώτη περίπτωσις, συνέπειες. Ποιες; Σημαίνει ότι ο Θεός δεν έγινε πραγματικά άνθρωπος. Σημαίνει λοιπόν ότι ο Θεός δεν προσέλαβε την κτίση. Και αφού δεν την προσέλαβε, δεν μπορεί να τη θεραπεύσει. Λέγουν οι Πατέρες: «Εκείνο που δεν προσλαμβάνεται, δεν θεραπεύεται». Ο Χριστός ανέλαβε όχι μόνο το υλικό σώμα αλλά και την ανθρώπινη ψυχή. Είναι τρία πράγματα. Είναι ο Θεός Λόγος, είναι η ανθρώπινη ψυχή Του και το ανθρώπινο σώμα Του. Όταν λέμε «έγινε άνθρωπος» σημαίνει έγινε και τα δύο αυτά. Ψυχή και σώμα. Παρά ταύτα, είναι ένα πρόσωπο. Δεν είναι δύο πρόσωπα, το θείον και το ανθρώπινο. Αλλά είναι ένα πρόσωπο.

    Θα μου πείτε «μυστήριο». Μα ναι.  Γι' αυτό ακριβώς θα πει «πιστεύω». Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω εκείνα τα οποία είναι γύρω μου. Μήπως στο χώρο της επιστήμης δεν υπάρχουν μυστήρια; Στο χώρο της φύσεως δεν υπάρχουν μυστήρια; Τι νομίζετε; Ότι κατανοούμε τα μυστήρια της κτίσεως; Ξέρουμε τι είναι κύτταρο; Ξέρουμε τι είναι ζωή; Ξέρουμε τι είναι άνθρωπος; Τι ξέρουμε; Ξέρουμε τι είναι ύλη; Ξέρουμε τι είναι ενέργεια; Δεν ξέρουμε τίποτε. Μόνο περιγράφουμε. Δε διαφέρουμε πάρα πολύ από τον Αριστοτέλη, ο οποίος έκανε περιγραφή των όντων. Τη λεγομένη «περιγραφική επιστήμη». Δε διαφέρουμε πολύ. Βέβαια εξηγήσαμε πολλά πράγματα. Αλλά δε διαφέρουμε πολύ. Γιατί στο βάθος και στην ουσία των πραγμάτων, περιγραφή των όντων κάνουμε, περιγραφή των φαινομένων κάνουμε, αλλά δεν μπήκαμε στην ουσία των πραγμάτων. Τι είναι ύλη; Ξαναλέγω άλλη μία φορά. Τι είναι ενέργεια; Τι είναι ζωή; Ουδείς απάντησε μέχρι τώρα. Γιατί λοιπόν πρέπει να λέμε ότι υπάρχουν μυστήρια στη κτίση και όχι μυστήρια στην πίστη; Πολύ περισσότερο υπάρχουν μυστήρια στον μεταφυσικό κόσμο.

    Αλλά το θέμα «πίστη στον Ιησού Χριστό ότι είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος» δεν είναι επαρκές. Δεν είναι δηλαδή κάτι που θα πω «το παραδέχομαι». Όχι αγαπητοί μου, δεν είναι απλώς αυτό. Είναι κάτι παραπέρα. Αυτό θέλω να προσέξετε τώρα. Μπορεί κάποιος να πει ότι «πιστεύω ότι είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος». Αυτό όμως τι βγαίνει; Βγαίνει ότι ο Θεός ήρθε να μας επισκεφτεί. Και ήρθε να μας επισκεφθεί όχι όπως στο Σινά. Αλλά να γίνει όμοιος με εμάς και όχι μόνο να γίνει όμοιος με εμάς και να κουβεντιάσουμε αλλά να Τον πάρουμε μέσα μας και να μας πάρει μέσα Του. Δηλαδή μία ένωση ασύλληπτη, ασύλληπτη. Αυτό κάναμε σήμερα. Κοινωνήσαμε. Τι θα πει «κοινωνήσαμε»; Γινήκαμε κοινωνοί του Θεού. Του Θεού κοινωνοί; Ναι. Δια της ανθρωπίνης Του φύσεως. Και επειδή είναι ένα πρόσωπο, γινόμαστε κοινωνοί του Θεού. Αυτό είναι το μεγάλο θέμα το ανεξερεύνητο, το πολυτιμότατο. Εκείνο το οποίο και στην παρούσα ζωή και στη μέλλουσα ζωή είναι η κορυφή. Ότι ο άνθρωπος έχει κοινωνία με τον Θεό! Το καταλαβαίνετε αυτό; Είναι ασύλληπτο. Είναι ασύλληπτο. Και όμως, αγαπητοί μου, αυτή είναι  η πραγματικότητα.

    Το δόγμα λοιπόν της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου αυτό θέλει να κατοχυρώσει. Ότι ο Χριστός είναι τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός. Ένα δόγμα που πραγματικά όχι μόνο πρέπει να το πιστεύουμε απλά, αλλά πρέπει και να το βιώσουμε. Ότι έχουμε κοινωνία μετά του Θεού. Ακούτε τον Ευαγγελιστή Ιωάννη να λέγει στο προοίμιο του Ευαγγελίου του: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος». Εδώ αναφέρεται στη θεία φύση. «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Εδώ αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση. Είδατε; Ο Λόγος έγινε σαρξ. Δεν λέγει -προσέξτε- δεν λέγει «έγινε άνθρωπος». Αλλά λέγει «έγινε σαρξ». Διότι η λέξις «σαρξ», «σάρκα» έχει βέβαια την έννοια του ανθρώπου, έχει την έννοια, όπως σε πολλά σημεία η Αγία Γραφή λέγει τον άνθρωπο «σάρκα». Και εννοεί τον άνθρωπο. Αλλά έχει και μία ιδιαίτερη ερμηνεία η λέξη «σάρκα». Μια λεπτή ερμηνεία. Είναι η εξής: ότι όταν λέμε «σάρκα» εννοούμε ρεαλιστικά κρέας. Κρέας, κρέας, κρέας. Ρεαλιστικά. Όταν λοιπόν λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο», αν θέλουμε να το ερμηνεύσουμε, να το μεταφράσουμε, θα λέγαμε: «Ο Υιός του Θεού έγινε κρέας!». Ωμό! Δεν το ακούμε καλά. Αυτό όμως κατά λέξη θα πει. Τι θα πει αυτό;

    Επίτηδες το βάζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αυτό. Γράφει τελευταίος το Ευαγγέλιό Του και ήδη ο Απόστολος Παύλος, όταν προφητεύει για τους Γνωστικούς τι θα πουν για τον Χριστό, γνωρίζει τι είπαν, ήδη και ο Παύλος αλλά και η πραγματικότητα, οι Γνωστικοί που αρνούνταν την Ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, και τότε βάζει τον όρο «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». Το ίδιο πράγμα θα μας το πει, αγαπητοί μου , στην Α΄του Επιστολή, στο προοίμιο πάλι: «Εκείνο που τα μάτια μας είδαν, τα χέρια μας έπιασαν και τα αυτιά μας άκουσαν· περί του Λόγου της ζωής». Μα ο Λόγος της ζωής βλέπεται; Οράται δηλαδή; Ακούγεται; Ψηλαφάται; Θέλει με τον τρόπο αυτόν, με άλλα δηλαδή λόγια, με τρεις αισθήσεις από τις πέντε, να μας κάνει με αυτόν ρεαλιστικό τρόπο να καταλάβουμε ότι πραγματικά ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος. Άρα τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Τι μεγαλειώδες είναι αυτό, αγαπητοί! Αν κάποτε αυτό περάσει από την ψιλή, δηλαδή γυμνή γνώση του μυαλού μας, κατεβεί στην ύπαρξή μας, κατεβεί στην καρδιά μας, τότε θα γίνει εμπειρία. Και τότε παντού και πάντοτε θα αισθανόμαστε τη θεανθρωπίνη φύση του Χριστού. Και μόνο ο Θεάνθρωπος Ιησούς σώζει. Αυτός που είναι τέλειος Θεός και Αυτός που είναι τέλειος άνθρωπος.

    Στα κηρύγματα της εποχής μας τα ανόητα, ας κωφεύουμε, που λέγουν ό,τι λέγουν, παραμύθια, γραώδεις μύθους, για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Εμείς ας μελετάμε τον λόγο του Θεού και εκεί θα τον ανακαλύπτουμε. Ας ζούμε τις εντολές Του και τότε θα έρθει να μείνει μέσα μας. Ακούστε τι είπα: «Ας τηρούμε τις εντολές Του και τότε θα έρθει να μείνει μέσα μας». Δηλαδή θα έχουμε εμπειρία. Το είπε ο Ίδιος:  «Αυτός που τηρεί τις εντολές μου, θα έρθουμε να μείνουμε μέσα του. Και εγώ ο Υιός και ο Πατήρ και το Πνεύμα το Άγιον». Και δεν μπορεί να μην έχεις εμπειρία. Να γιατί σας είπα ότι είναι εμπειρία το θέμα. Το μαθαίνω πρώτα λογικά, δηλαδή νοητικά, όχι λογικά, νοητικά και κατόπιν τι; Κατόπιν αυτό το κάτι γίνεται ζωή μου, γίνεται εμπειρία μου. Και τότε μπορώ να λέγω ότι και η παρούσα ζωή και η μέλλουσα δεν είναι παρά ένα πράγμα. Ο παρών κόσμος και η βασιλεία του Θεού θα γίνουν ένα πράγμα. Όλα ανήκουν στην αγάπη του Θεού, όλα μέσα στο σχέδιο του Θεού, όλα μέσα στην κοινωνία του Θεού.
Είμαι ο ευτυχέστερος άνθρωπος.

193η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.