«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (ια΄).

†. Συνεχίζουμε καί τελειώνουμε σήμερα,παιδιά, τό θέμα πού ἔχουμε ἤδη ἀπό ἀρκετά μαθήματα πίσω ἀρχίσει γιά τήν προτροπή τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία, πού τοῦ λέγει: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Καί εἴχαμε δεῖ τήν εἰδική ἐκείνη περίπτωση πού λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, διότι ἀναλύει αὐτό τό «ἀπό πάσης πορνείας», δηλαδή ἀπό κάθε μορφῆς ἀνηθικότητα. Καί ἤδη εἴχαμε δεῖ τήν περασμένη φορά καί γιά τήν μοιχεία μιλήσαμε ἀλλά καί γιά τήν ὁμοφυλοφιλία - στή γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας λέγεται «ἀρσενοκοιτία»- ὅταν λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μή πλανᾶσθε· … οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται... Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Δηλαδή «οἱ ὁμοφυλόφιλοι, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι διαστρέφουν τήν φύσιν, αὐτοί», λέγει, «δέν θά κληρονομήσουν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Γιατί; Διότι κάνουν πράξεις παρά φύσιν. Καί εἴχαμε πεῖ ὅτι τό αἴτιον τῆς παρά φύσιν καταστάσεως εἶναι ἡ πλησμονή. Δηλαδή ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει πολλά ἀγαθά ἤ πολλές δυνατότητες σαρκικῶν ἁμαρτιῶν, τότε ἀναζητᾶ καί νέους καί νέους τρόπους ἱκανοποιήσεως. Αὐτά λέγαμε τήν περασμένη φορά. 

     Ἀκόμα νά συμπληρώσουμε (γιατί ἀρκετά λέγαμε τήν περασμένη φορά) ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἕνα σημάδι τῶν ἐσχάτων, διότι θά εἶναι καρπός τῆς ἀποστασίας. Τό βλέπει κανείς αὐτό στήν ἐποχή μας. Λέγει ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος ὅτι ὅταν τό πάθος αὐτό (τῆς ὁμοφυλοφιλίας) εἶναι καί μεταξύ ἀνδρῶν, εἶναι καί μεταξύ γυναικῶν (!) -θά τό δοῦμε λίγο πιό κάτω, ὅπως τό περιγράφει μέ ὠμό τρόπο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος- ὅτι τό πάθος αὐτό στήν ἐποχή μας ἔχει γίνει πολύ. Θά λέγαμε ξεκίνησε καί βγῆκε στούς δρόμους καί ὅτι δέν ὑπάρχει πλέον γι’ αὐτό ντροπή. Μᾶλλον καύχησις. Εἶναι ἐκεῖνο πού βλέπει ἀκριβῶς ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν «Ἀποκάλυψη», τό θηρίο (ὁ Ἀντίχριστος καί ὁ διάβολος, ἔχουνε ἴδια μορφή), νά ἔχει ἑπτά κέρατα καί δέκα στέμματα. Τό στέμμα εἶναι αὐτό πού φοράει ὁ βασιλιᾶς, τό στέμμα, πού σημαίνει τό κακόν εἶναι ἐστεμμένον. Δηλαδή στεφανωμένο. Δηλαδή τό κακό δοξάζεται, προβάλλεται, τιμᾶται, γιατί ἀκριβῶς ὄχι μόνο ἔχει φύγει ἡ ντροπή, ἀλλά καί στήν θέση τῆς ντροπῆς μπῆκε καί ἡ καύχησις. Εἶναι βέβαια ὁμολογουμένως ἕνα κατάντημα αὐτό, γι’ αὐτό σᾶς εἶπα εἶναι ἕνα σημάδι τῶν ἐσχάτων, ὅτι πιά ἡ Ἱστορία τελειώνει, ὅτι ἀποκορυφοῦται μέρα μέ τή μέρα, ὥρα μέ τήν ὥρα ἡ ἀποστασία ἀπό τόν Θεό. Κι ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Θεσσαλονικεῖς, ὅτι πρῶτα θά ρθεῖ, λέει, ἡ ἀποστασία, μετά ὁ Ἀντίχριστος. Σαφῆ πράγματα, σαφῆ! Ἀκόμη τά Σόδομα… καί Γόμορρα … κ.λπ. -πού ἤδη εἴχαμε μιλήσει τήν περασμένη φορά- εἶναι ἕνας ἱστορικός τύπος τῆς Κολάσεως, ἀλλά καί τῶν ἐσχάτων. Ἱστορικός τύπος. Ὅπως καί οἱ δέκα πληγές τοῦ Φαραώ -νά σᾶς τό πῶ νά τό γνωρίζετε- πού ἔγιναν τόν 15ον αἰῶνα π.Χ. εἶναι ἱστορικοί τύποι τῶν πληγῶν τῶν ἐσχάτων! Αὐτά, οἱ τρεῖς ἑπτάδες πού ἔχει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη (ἑπτά-ἑπτά-ἑπτά πληγές 3Χ7 =21) δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἀναφορά καί ἐπανάληψις στίς δέκα πληγές τοῦ Φαραώ. Καί ἔτσι ἔχοντας τό ἱστορικόν προηγούμενον (ὑπογραμμίζω) βλέπουμε ὅλα αὐτά νά ἐπαναλαμβάνονται μέσα στήν ἱστορία. 

     Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν «πρός Ρωμαίους» Ἐπιστολή του ὁμιλεῖ μέ μιά ἀποστροφή γιά τό ἁμάρτημα αὐτό, σιχαίνεται, γράφει μέ ὀργή. Ἀκοῦστε πῶς γράφει: «Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας». Πότε; Διότι ἔπεσαν στήν εἰδωλολατρία. Ξέρετε εἰδωλολατρία καί πάθη ἀτιμίας πᾶνε πλάϊ-πλάϊ. Καί θά τό πῶ καί λίγο πιό κάτω, τό λέω ὅμως καί ἐδῶ τώρα ὅτι ἐπειδή ἡ ἐποχή μας ἀποκλίνει πρός τήν εἰδωλολατρία, γι’ αὐτό ἔχουμε τά πάθη αὐτά. Καί τό ἕνα βοηθάει τό ἄλλο. Τά πάθη ὁδηγοῦν στήν εἰδωλολατρία καί ἡ εἰδωλολατρία ὁδηγεῖ στά πάθη. Καί λέγει, λοιπόν, ὁ Ἀπόστολος, ὅτι «γιατί τούς παρέδωκε ὁ Θεός σέ πάθη ἀτιμίας; Γιατί ἀκριβῶς ἔπεσαν στήν εἰδωλολατρία». Φέρ’ εἰπεῖν· εἶναι κακό πρᾶγμα νά λές ψέματα. Εἶναι κακό πρᾶγμα νά σκοτώνεις. Εἶναι κακό πρᾶμα νά κλέπτεις. Ἀλλά αὐτά ὅμως δέν εἶναι κατά κυριολεξίαν πάθη ἀτιμίας. Τά πάθη τῆς ἀτιμίας εἶναι ἐκεῖνα τά ὁποῖα μετέρχονται τήν παρά φύσιν κατάσταση, ὅπως εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία. Αὐτήν ὑπαινίσσεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Καί ἐξηγεῖ: «Αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν», «γιατί», λέγει, «οἱ θηλυκές» -θά σᾶς πῶ γιατί τό λέει ἔτσι- «ἄλλαξαν τήν φυσική χρήση (:τοῦ γάμου) στήν παρά φύση (:στήν ὁμοφυλοφιλία)». Γιατί λέει ἐδῶ «οἱ θηλυκές»; Διότι ὁ τίτλος «γυνή» εἶναι τιμητικός. Ἐκφράζει ὅλα τά προσόντα καί τά προτερήματα μιᾶς γυναικός, ἐνῶ ὁ τίτλος «θηλυκός-θηλυκή, ἀρσενικός» -παρακάτω θά πεῖ καί τούς ἄνδρες «ἀρσενικούς»- δείχνει μόνο τό βιολογικό στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖον ὑπηρετεῖ μόνον τά πάθη, καί μόνον τά πάθη. Εἴδατε λοιπόν, ὁμοφυλοφιλία, λεσβιασμός στίς γυναῖκες, «ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες» (οἱ «ἀρσενικοί», ὄχι οἱ «ἄνδρες»… - «ἄνδρες Ἀθηναῖοι», «ἄνδρες Ἰσραηλίτες»…- εἴδατε; Τιμητικά πράγματα αὐτά, τιμητική προσφώνηση, ἐδῶ λέγει οἱ «ἀρσενικοί». 

     Γιατί δέν εἶναι ἄνδρες ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μετέρχονται αὐτά τά πάθη… «Ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας…»- Εἴδατε; «Τήν φυσικήν χρήση τῆς θηλείας». Ποιά εἶναι ἡ φυσική χρήση; Ὁ γάμος. «…ἐξεκαύθησαν (:πῆραν φωτιά ἀπό ἐπιθυμία ἐμπαθῆ)- (αὐτό θά πεῖ «ἐκκαίω» ἐξεκαύθησαν)- ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους (:νά ἐπιθυμοῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλον)». Εἴδατε περιγραφή ὠμή; «…ἄρσενες ἐν ἄρσεσι (: ἀρσενικοἰ μέ ἀρσενικούς) τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι». Αὐτές τίς δύο λέξεις, τίς ἑρμηνεύει, τίς σχολιάζει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος καί ἀκούσατε τί σημαίνει. Ἡ λέξις «ἀσχημοσύνη», κατά λέξη θά πεῖ «κάτι πού εἶναι ἄσχημο», τό ἀντιλαμβάνεστε. «Οὐκ εἶπεν -λέει ὁ Ἱερός Πατήρ- ἐπιθυμίαν», «δέν εἶπε», λέγει, «ἐπιθυμία, ἀλλά ἀσχημοσύνην κυρίως. Γιατί τό εἶπε αὐτό;» -κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο πού σχολιάζει; «Καὶ γὰρ καὶ τὴν φύσιν ᾔσχυναν, καὶ τοὺς νόμους ἐπάτησαν». «Διότι ἐδῶ», λέγει, «καί τούς νόμους πάτησαν…»- ποιοί εἶναι οἱ νόμοι; Φέρ’ εἰπεῖν ἡ πορνεία εἶναι ἐναντίον τοῦ νόμου ἀλλά εἶναι κατά φύσιν. Δηλαδή δέν κάνει κανείς κάτι πού εἶναι ἔξω ἀπ’ τή φύση. Εἷναι ἔξω ἀπό τόν νόμο, ὁ Θεός λέει ὄχι. Ἐνῶ ἡ ὁμοφυλοφιλία. Εἶναι κάτι πού καί τόν νόμο πατᾶ, περιφρονεῖ, ἀλλά καί τήν φύσιν. Δηλαδή αὐτούς τούς φυσικούς νόμους. Εἴδατε τί λέει ἐδῶ, ὅτι τήν φύσιν ντρόπιασαν! Τήν φύσιν ἤσχυναν! Ντρόπιασαν. Γι’ αὐτό μιλάει γιά ἀσχημοσύνη. Καί ὁμοίως σχολιάζει καί τήν λέξιν «κατεργαζόμενοι». Καί λέγει: «Ἒργον ἔθεντο τήν ἁμαρτίαν καί οὐχ ἁπλῶς ἔγον ἀλλά καί ἐσπουδασμένον». «Ἔκανε», λέει, «ἔργο τήν ἁμαρτία, κι ὄχι μόνο ἔργο ἁπλῶς, ἀλλά καί ἔργον φροντισμένον, μετά πολλῆς φροντίδος νά ἐργάζονται αὐτήν τήν παρά φύσιν ἁμαρτία». Ἔτσι βλέπει κανένας πῶς ἡ Ἁγία Γραφή μιλάει γιά τά πάθη αὐτά.

     Ἡ «Σοφία Σολομῶντος» εἰς τό 14ον κεφάλιον μᾶς λέει τά ἐξῆς, ὅτι ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐκκλίνουν ἀπό τόν Θεό (παρεκκλίνουν) καί πέφτουν στήν εἰδωλολατρία, τότε, σάν συνέπεια τῆς εἰδωλολατρίας των, ἔρχονται ὅλες οἱ διαφθορές καί οἱ διαστροφές. Σᾶς τό ‘πα προηγουμένως· καρπός τῆς εἰδωλολατρίας εἶναι οἱ διαστροφές. Ρίξτε μιά ματιά νά δεῖτε, ὄχι πιά μ’ ἕναν τρόπο ἔμμεσο φτάνουμε-ὁδηγούμεθα, ἐγγίζουμε, ζοῦμε τήν εἰδωλολατρία, ἀλλά καί μέ ἄμεσον τρόπον. Μέ πρόσκληση πρός τήν εἰδωλολατρία. Ἴσως ἐσεῖς… ἔ, νέα παιδιά νά μήν τό ἔχετε ἀντιληφθεῖ αὐτό, ἀλλά γίνεται πολλή κίνηση γιά κάτι τέτοιο. Δηλαδή ἡ Ἑλλάδα μας νά ἐπανέλθει (πρώην εἰδωλολατρική, μετά Χριστιανική) νά ἐπανέλθει εἰς τήν εἰδωλολατρίαν. Καί σημειώνει τό ἐξῆς ἡ Σοφία Σολομῶντος: «Οὔτε βίους οὔτε γάμους καθαροὺς ἔτι φυλάσσουσιν», «οὔτε τήν ζωή τους, οὔτε τούς γάμους κρατᾶνε πιά καθαρά, ὅταν μπεῖ ἡ εἰδωλολατρία». 

     Μά ἡ εἰδωλολατρία, παιδιά, τί εἶναι; Εἶναι σαρκολατρία. Θυμόσαστε πῶς εἶχα σχολιάσει σ’ ἕνα περασμένο μας θέμα, ὅταν σᾶς εἶπα, γιατί ὁ Ἀπόστολος βάζει στόν κατονομασμόν τῶν ἐπιμέρους ἁμαρτημάτων τήν εἰδωλολατρία; «Οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοὶ…», τί δουλειά ἔχει ἐκεῖ τό «εἰδωλολάτραι»; Μά ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος λατρεύει τό σῶμα, πέφτει στήν πορνεία. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πέφτει στήν πορνεία, λατρεύει τό σῶμα. Καί ὅπως σᾶς εἶχα πεῖ ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος σκορπᾶ-σπαταλᾶ τό σπέρμα του ἐκεῖ πού δέν πρέπει, προσφέρει θυσία (ἔτσι λέει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος) εἰς τόν διάβολον. «Σπονδή» (ἐπί λέξει) τό λέει. Σπονδή, θυσία εἰς τόν διάβολον. Ἀκόμη συμπληρώνει τό θέμα ἡ «Σοφία Σολομῶντος» καί λέγει: «Ψυχῶν μιασμός, γενέσεως ἐναλλαγή, γάμων ἀταξία, μοιχεία καὶ ἀσέλγεια (:Ὁ μιασμός τῶν ψυχῶν (μήν πεῖ κανείς ὅτι οἱ ψυχές μένουν ἀνέγγιχτες ὕστερα ἀπό τέτοια ἁμαρτήματα φοβερά!) γενέσεως ἐναλλαγή…»- Ἂ!... Εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία. Εἴδατε πῶς τήν λέγει; «Ἐναλλαγή τῆς γενέσεως» («γένεσις», ὄχι γέννησις), «ἐναλλαγή τῆς δημιουργίας». Δηλαδή τό ἄλλαγμα, ἡ παραλλαγή τῆς δημιουργίας. Ὁ ἄνδρας ἔγινε νά εἶναι ἄνδρας κι ἡ γυναῖκα ἔγινε νά εἶναι γυναῖκα. Ὅταν παίζουν διαφορετικούς ρόλους, δέν εἶναι πιά ὁ ἄνδρας-ἄνδρας, καί συνεπῶς ἐδῶ ἔκανε ἐναλλαγή (ἄλλαγμα) γενέσεως, τῆς δημιουργίας. Φοβερό! 

     Ἀκόμη εἶναι «γάμων ἀταξία, (εἰδωλολατρία) μοιχεία καὶ ἀσέλγεια». Ἀσέλγεια εἶναι ἡ πλησμονή τῆς ἀνηθικότητος, αὐτή πού δέν χορταίνει, καί μετέρχεται χίλιους τρόπους (μετέχει, ἐννοεῖται, παρά φύσιν καταστάσεις), γιά νά ἱκανοποιηθεῖ. Καί τοῦτο διότι, νά τό ποῦμε πῶς τό λέει καθαρά ἡ «Σοφία Σολομῶντος»: «Ἡ γὰρ τῶν ἀνωνύμων εἰδώλων θρησκεία παντὸς ἀρχὴ κακοῦ καὶ αἰτία καὶ πέρας ἐστίν». Διότι «ἡ θρησκεία», λέει, «τῶν ἀνωνύμων! -δέν ἔχουν ὄνομα- εἰδώλων, εἶναι ἀρχή κάθε κακοῦ, εἶναι ἡ αἰτία κάθε κακοῦ καί εἶναι καί τό πέρας, τό τέλειωμα, ἡ ὁλοκλήρωσις κάθε κακοῦ». Γι’ αὐτό ὁ κόσμος, ἐπειδή πηγαίνει πρός τήν εἰδωλολατρία -καί μιλᾶμε, παιδιά, γιά τούς Χριστιανικούς λαούς! Μήν τό ξεχνᾶτε- κι αὐτό εἶναι τό κατάντημά μας, φθάνουμε εἰς ἐκεῖνα τά ὁποῖα φθάνουμε. Τί εἶναι νομίζετε ἡ Μασονία; Ἡ Μασονία εἶναι εἰδωλολατρία. Κάποια μέρα θά ἀποκαλύψει τό πρόσωπό της, ὅταν κρίνει τή στιγμή κατάλληλη.

     Ἀγαπητά μου παιδιά, ὅταν ὁ Τωβίτ παρέδιδε τήν πνευματική του διαθήκη στό παιδί του τόν Τωβία καί τοῦ ἔλεγε «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας», μά αὐτό τό «ἀπό πάσης πορνείας», εἶναι καί ἐννοοῦσε ἐκεῖνος ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἐμεῖς σέ μία σειρά θεμάτων ἀναλύσαμε. Ὅλα! Ὅλες οἱ μορφές τῆς ἀνηθικότητος πού εἶναι βεβαίως ἁμαρτία. Ἡ σημερινή μας ἐποχή ἔχει φτάσει στό ἀποκορύφωμα τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι μία ἐποχή ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό. Φύγαμε ἀπό τόν Θεό, ἄς τό πάρουμε εἴδηση. Ὅ,τι ἐσεῖς ἀκούσατε ἐδῶ στόν χῶρον αὐτόν ὐπό τήν μορφήν τῶν κατηχητικῶν μας μαθημάτων, ὡς κατήχησις, μαθήματα κατηχήσεως, μήν τά ἀθετήσετε, μήν τά σπρώξετε, μήν πεῖτε «δέν βαριέσαι», γιατί «ὁ ἀθετῶν -ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος- οὐκ ἄνθρωπον ἀθετεῖ, ἀλλά τόν Θεόν». «Δέν θά ἀθετήσετε ἐμένα, ἐπί παραδείγματι, πού σᾶς τά εἶπα, ἀλλά θά ἀθετήσετε τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος ἔτσι θέλει νά λέγονται». Ἐξάλλου ὅλα αὐτά εἶναι γραμμένα. 

     Ἀκόμη ὁ Θεός δίδει πολλές παιδαγωγικές τιμωρίες, γιατί θέλει νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Ὅλες οἱ ἀρρώστιες, καί τελευταῖα μάλιστα πού ἔχουμε τό διαβόητο καί φοβερό ΑΙDS, δέν εἶναι παρά ἡ μάστιγα τοῦ Θεοῦ γιά μιά ἀνθρωπότητα πού διαρκῶς φεύγει ἀπό κοντά Του καί ἐκφράζει ἡ ἀνθρωπότητα μέ τά σαρκικά της ἁμαρτήματα τήν ποιότητά της. Παιδιά, ἄν σεῖς πιστεύετε εἰς τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, μείνατε ἀνδρεῖοι σέ κάθε λογῆς πειρασμό τῆς ἐποχῆς. Εἶπα «μείνατε ἀνδρεῖοι» διότι ὅταν, φέρ’ εἰπεῖν, ὁλόκληρη ἡ τάξις σας στό σχολεῖο, μπορεῖ νά ζεῖ τήν ἁμαρτία, τήν ἀνηθικότητα καί μένετε μόνον ἕνας μαθητής ἤ μία μαθήτρια, μένει χρειάζεται ἀνδρεῖα! Νά μήν πεῖ: «Μά ὅλοι ἔτσι κινοῦνται, ἐγώ θά ἀποτελέσω ἐξαίρεση;». Ναι, παιδί μου, θά ἀποτελέσεις ἐξαίρεση. Ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι εἶχες ἕνα πολύ πλούσιο πατέρα, καί μποροῦσε νά σέ ντύνει ἀφάνταστα πλούσιον, θά ντρεπόσουνα; Θά ‘θελες τότε νά ξεχωρίζεις ἀπό τούς ἄλλους; Σίγουρα θά ‘θελες νά ξεχωρίζεις. Γιατί; Διότι κάνεις μία ἐπίδειξη τοῦ πλούτου σου. Ἀρκεῖ νά φτάσεις νά λογαριάσεις, παιδί μου, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ αὐτό πού ἐντέλλεται εἶναι πλοῦτος. Κι ἅμα ἀντιληφθεῖς ὅτι εἶναι πλοῦτος, τότε δέν θά ντρέπεσαι ἀνάμεσα στούς φτωχούς στό μυαλό, στούς φτωχούς στήν καρδιά ἤ στούς φτωχούς τό ἦθος. Δέν θά ντρέπεσαι! Βέβαια δέν θά καυχιέσαι, δέν θά ἀλαζονεύεσαι ἀπό τήν πλευρά σου, ἀλλά ὅμως δέν θά ντρέπεσαι. Δέν θά περιστέλλεις τόν ἑαυτό σου καί προπαντός δέν θά προδίδεις τόν ἀγῶνα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. 

     Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στόν Τιμόθεο: «Τάς δέ νεωτερικάς ἐπιθυμίας φεῦγε…»· «φεῦγε, πᾶρε δρόμο, φεύγα…» -ἀπό τί;- «ἀπό τίς νεωτερικές ἐπιθυμίες». Δηλαδή ὅ,τι χαρακτηρίζει ὡς ἐπιθυμία ἤ ἐπιθυμίες τούς νέους ἀνθρώπους. Δηλαδή, ὅλοι τί ἐπιθυμοῦν οἱ νέοι; Νά πᾶν ἐδῶ, νά πᾶν ἐκεῖ, νά χορεύουν ἄσεμνα, νά τραγουδοῦν ἄσεμνα, νά μένουν σέ τόπους ἄσεμνους, ἐκεῖ πού ὑπάρχουν χίλιοι-μύριοι κίνδυνοι. Ἐπιθυμοῦν. Ὅλες αὐτές τίς ἐπιθυμίες, λέει στόν Τιμόθεο, ὁ ὁποῖος ἦταν νέος στήν ἐποχή του ὅταν τά ‘γραφε αὐτά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἐξάλλου τόν πρωτογνώρισε ἔφηβον στά Λύστρα τόν Τιμόθεον… φεὐγα μακριά, μήν πηγαίνεις σέ τόπους, ὅπως εἶναι… οἱ ντισκοτέκ, οἱ καφετέριες, καί ἄλλα κέντρα ἁμαρτίας καί διαφθορᾶς, μήν πηγαίνεις ἐκεῖ. Δέν εἶναι τόποι καλοί γιά σένα. Εἶναι ἐκεῖ οἱ πῦλες τοῦ Ἅδου, εἶναι τά καταγώγια τοῦ θανάτου. Οἱ δύο αὐτές τελευταῖες φράσεις δέν εἶναι δικές μου, εἶναι γραμμένες στό βιβλίο τῶν «Παροιμιῶν».

     Γιά νά ὑπογραμίσει, μαζί μέ τόν Ἀπόστολον Παῦλον, κι ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος πού λέγει: «Μή πλανᾶσθε ἀδελφοί μου, οἱ οἰκοφθόροι Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν». Ποιοί εἶναι οἱ «οἰκοφθόροι»; Τό σῶμα μας καί ἡ ψυχή μας εἶναι οἶκος Θεοῦ. Τί λέγει ὁ Ἀπόστολος; «Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν», τονίζει τό στοιχεῖον «σῶμα», ὅτι εἶναι κατοικία, «ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν;». Ἔτσι, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος βαφτίστηκε καί ὠνομάστηκε, ἀνακηρύχτηκε «οἶκος Θεοῦ»… παίρνουμε ἐμεῖς τώρα τόν οἷκον τοῦ Θεοῦ (τό σῶμα μας) καί τόν ρίπτουμε εἰς τήν ἁμαρτία. Τόν φθείρουμε. «Μή πλανᾶσθε», λέγει ὁ ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, «οἱ οἰκοφθόροι (:αὐτοί πού φθείρουν τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ), θά τούς καταστρέψει ὁ Θεός». Κάποτε, εἶχε γραφεῖ στούς τοίχους τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀπό κοπέλες φοιτήτριες, ὅτι: «Τά σώματά μας μᾶς ἀνήκουν καί τά κάνουμε ὅ,τι θέλουμε». Προσέξτε! Τά σώματά μας δέν μᾶς ἀνήκουν! «Καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν», λέγει… «εἴσαστε ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», «καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν», «ἀνήκουμε εἰς τόν Θεόν, δέν εἶναι δική μας περιουσία τό σῶμα μας». Ἡ προαίρεσή μας, βεβαίως, μπορεῖ νά κάνει τήν ὑπεξαίρεση, δηλαδή νά κλέψει, νά ἀφαιρέσει τό ἀφιέρωμα αὐτό στόν Θεό (ἄλλη παράγραφος), τό σῶμα μας ὅμως καί ἡ ψυχή μας ἀνήκουν στόν Θεό. Ἀπ’ τήν στιγμή πού βαπτιστήκαμε, ἀνήκουμε στόν Θεό. «Καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν», λέει ὁ Παῦλος, «καί δέν ἀνήκετε στόν ἑαυτόν σας». 

     Πρέπει, ἀκόμη, νά ἀντιληφθοῦμε, ὅτι ζοῦμε σέ μία ἐποχή πού ὁ κόσμος ὁλοταχῶς φεύγει ἀπό τόν Θεό καί προσεγγίζει τόν Ἀντίχριστο. Ὁ Ἀντίχριστος, παιδιά, εἶναι πρόσωπον. Μιά ἐκπομπή τελευταῖα μοῦ ἐλέγετο (καί μάλιστα ἀπό θεολόγους, καί μάλιστα ἀπό κάποιον κληρικόν): «Ποιός σᾶς εἶπε», λέγει, «ὅτι εἶναι πρόσωπον ὁ Ἀντίχριστος;». Ὦ τῆς ταλαιπωρίας! Δέν ἔκαναν τόν κόπο φαίνεται νά διαβάσουν ὅ,τι σχετικό μέ τό θέμα αὐτό. Ὦ τῆς ταλαιπωρίας, καί νά εἶναι αὐτοί Πανεπιστημικοί δάσκαλοι! Εἶναι ἀξιοδάκρυτο. Κι αὐτό σημάδι τῆς ἐποχῆς. Ποιοί θά μείνουν ὄρθιοι; Παιδιά, ποιοί θά σωθοῦν; Εἴμαστε ἐδῶ ὅσοι εἴμαστε, πέστε μου, θά ἀνήκουμε ὅλοι στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Θά πᾶμε ὅλοι στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Θά κερδίσουμε ὅλοι τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Δικό μας θέμα εἶναι. Εὔχομαι νά κατανοηθεῖ. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶπε τότε στήν ἐποχή του, στά πλήθη: «Σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης», «Ἀπ’ αὐτήν τήν δύσκολη, διεφθαρμένη, παράξενη, περίεργη, κακοτοποθετημένη ἐποχή μας. Σώθητε! Σωθεῖτε». Μήν ξεχνᾶμε, ἀκόμη, ὅτι ἡ καλυτέρα ἄμυνα εἶναι ἡ ἐπίθεση. Ἄν θέλουμε νά κρατήσουμε τά κεκτημένα πρέπει νά δημιουργοῦμε κλῖμα ἐπιθέσεως, δηλαδή προαγωγῆς. Καί ἐν προκειμένῳ μόνο ἄν γινόμεθα ἁγιώτεροι θά μποροῦμε νά νικήσουμε τήν διεφθαρμένη ἐποχή μας. Εἶναι ἐκεῖνο πού λέγει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη: «Ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι». Πρέπει, ἀκόμα, νά διαχωρίσουμε τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας, ἀπό τόν τρόπο πού ὁ κόσμος σκέπτεται καί ζεῖ. Μή ζοῦμε, μή σκεπτόμεθα κατά κοσμικόν τρόπον. Ὁ Χριστιανός ἔχει δικό του τρόπο νά σκέπτεται, δικό του τρόπο νά ζεῖ: τόν Εὐαγγελικόν τρόπον. Γι’ αὐτό λέγει -πλάϊ ἡ Γραφή- «ὁ ῥυπαρός ῥυπαρευθήτω ἔτι». Ἄστονε, θά γίνει χειρότερος! Ἐσύ νά γίνεις ἁγιώτερος. Ἀκόμη, παραγγέλλει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ -πού εἶναι γραμμένο αὐτό καί σ’ ἄλλα σημεῖα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅπως στήν Β΄ πρός Κορινθίους… κ.λπ- ἀλλά ἐδῶ παίρνω ἀπό τήν Ἀποκάλυψη ἀπό τόν 18ον κεφάλαιον, πού λέγει: «Ἒξελθε ἐξ αὐτῆς -ποιᾶς «αὐτῆς»;- Τῆς Βαβυλῶνος. Ποιᾶς Βαβυλῶνος; Τῆς νοητῆς Βαβυλῶνος, ἑνός κόσμου φοβερά διεστραμμένου καί διεφθαρμένου)- ὁ λαός μου (:Σύ, ὦ λαέ μου, βγές ἀπ’ αὐτόν τόν διεφθαρμένον κόσμον), ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς (:γιά νά μή γίνετε συγκοινωνοί μέ τίς ἁμαρτίες ἑνός τέτοιου διεφθαρμένου κόσμου) καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε (:καί νά μήν φτάσετε νά τιμωρηθεῖτε, ἀπό τίς τιμωρίες πού περιμένουν αὐτόν τόν κόσμον)». Ἔτσι, παιδιά, ἄς κλείσουμε, ἀκούοντας ἀκόμη μιά φορά ἐκείνη τήν θεόπνευστη προτροπή τοῦ Τωβίτ στόν γιό του, τόν Τωβία: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Ὁ Κύριος νά σᾶς εὐλογεῖ.

19η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (ι΄).

†. Παιδιά, συνεχίζουμε τό θέμα μας πάντοτε ἐπί τῆς πνευματικῆς διαθήκης τοῦ Τωβίτ πού ὁ πατέρας λέγει στόν γιό: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Αὐτό τό θέμα συνεχίζουμε. Καί λέγαμε τήν περασμένη φορά ἑρμηνεύοντας αὐτό τό «ἀπό πάσης», δηλαδή ἀπό κάθε μορφή ἀνηθικότητος καί χρησιμοποιοῦντες αὐτό τό χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τούς Κορινθίους πού λέγει: «Μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται… Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι», συνεχίζουμε νά δοῦμε τό θέμα περί μοιχείας. Καί θά ἐπαναλάβω ὅ,τι καί τήν περασμένη φορά, ὅτι ἴσως τεθεῖ τό ἐρώτημα ὅτι πῶς εἶναι δυνατόν ἐγώ τό θέμα αὐτό νά λέγω σέ παιδιά -παρότι ἔχουμε καί μεγάλα παιδιά Λυκείου … καί πέρα ἀπ’ τό Λύκειο, καί ἴσως καί φοιτητάς καί πτυχιούχους… ὅ,τι ἔχουμε- τό θέμα αὐτό τῆς μοιχείας. 

     Θά σᾶς θυμίσω ὅ,τι σᾶς εἶπα τήν περασμένη φορά. Λέει… ὁ Χότζας ἔδερνε τήν κόρη του πρίν πάει νά φέρει τό νερό μέ τήν στάμνα. Καί ἐκείνη διαμαρτύρεται…: «Γιατί, πατέρα, μέ δέρνεις; Καί ἐκεῖνος εἶπε: «Ἒ, γιά νά μήν σπάσεις τήν στάμνα!». «Μά δέν τήν ἔσπασα!». «Μά ἅμα τήν σπάσεις, θά εἶναι ἀργά!». Ἔτσι, ἄν μέσα σας ἀπό τά καθίσματα τοῦ Κατηχητικοῦ σχολείου, δέν συνειδητοποιήσετε ὅλες αὐτές τίς μορφές τῆς ἀνηθικότητος τότε πότε; Ὃταν θά μεγαλώσετε; Ὃταν θά φύγετε ἀπό δῶ, τότε θά μάθετε ὅτι ἐτούτη ἤ ἐκείνη ἡ μορφή εἶναι ἁμαρτία (τῆς ἀνηθικότητος ἐννοῶ μορφές); Ἐδῶ θά τά μάθετε, ἐδῶ! Κι ὅπως λέει ἕνας σύγχρονος συγγραφεύς, ὁ Tihamer Toth: «Παιδί μου», λέγει, «ἐγώ θά σοῦ τά πῶ. Δέν θέλω νά τ’ ἀκούσεις ἀπό τό πεζοδρόμιο. Ἐγώ θά σοῦ τά πῶ». Διότι ὑπάρχει ἡ βαρύτης καί ἡ συναίσθηση ὅτι ἐκεῖνα τά ὁποῖα θά ποῦμε εἶναι σωστά. Γι’ αὐτό, λοιπόν, δικαιολογῶ τό γιατί παίρνω ὅλα αὐτά, καί σᾶς τά ἀναλύω τώρα, παρότι μοιάζουν ὅτι εἶναι περίεργα ὡς προσφορά γιά ἕνα Κατηχητικό Σχολεῖο. Ἐγώ δέν τό λέγω Κατηχητικό Σχολεῖο, τό λέγω ὅτι ἐδῶ μαζευόμαστε καί ἔχουμε τά κατηχητικά μας μαθήματα. Ἁπλῶς, κατηχητικά μαθήματα. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί ἔχουμε μία ποικιλία ἀκροατηρίου.

     Συνεχίζουμε, λοιπόν, νά δοῦμε γιά τήν μοιχεία, καί σᾶς ἔλεγα τήν περασμένη φορά ὅτι δέν εἶναι τι ἄλλο παρά ἡ παρουσία ἑνός τρίτου ἀνθρώπου μέσα εἰς τόν γάμο. Καί ἐάν ὁ γάμος εἶναι μυστήριο, αὐτό μυστήριο προσβάλλεται, ἀλλά καί ταυτοχρόνως προσβάλλεται καί ἕνα ἄλλο μυστήριο -τό μέγα μυστήριο κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο- πού εἶναι ἡ ἕνωσις Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας. Αὐτά λέγαμε τήν περασμένη φορά. Καί αὐτά ἐξάλλου πού λέγαμε ἀποτελοῦν καί τήν θεολογικήν θεμελίωση τοῦ γάμου. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι τό ἦθος, δηλαδή ἡ πνευματικότητα ἡ εὐαγγελική πάντοτε ἔχει θεολογικήν θεμελίωσιν. Ἀκόμη καί τό ψέμα. Δέν λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους»; Γιατί; Διότι «ἀλλήλων μέλη ἐσμέν». «Διότι ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλον, εἴμεθα μέλη τοῦ ἑνός σώματος». Βλέπετε, λοιπόν, ὅτι τό ἦθος πρέπει νά εἶναι θεολογικά θεμελιωμένο. Καί ἔτσι ἀφοῦ προσβάλλει ἡ μοιχεία, τό μέγα μυστήριο (κι αὐτή ὡς μυστήριο) τότε ἀντιλαμβάνεστε, ὅπως σᾶς εἶπα, ὅτι εἶναι ἕνα βαρύτατο ἁμάρτημα. Ἀκόμα ἡ μοιχεία εἶναι μία βαρυτάτη ἀδικία ἐκ τοῦ ἑνός πρός τό ἄλλο μέλος τοῦ ζεύγους. Δηλαδή ἐάν ἕνας ἄνδρας πέφτει στήν μοιχεία ἀδικεῖ τήν σύζυγό του. Καί ἀντιστρόφως. Λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Τῇ γυναικὶ ὁ ἀνὴρ τὴν ὀφειλομένην εὔνοιαν ἀποδιδότω»… -μεγάλοι ἀπό σᾶς, μεγάλα παιδιά, μπορεῖτε νά βρεῖτε σ’ ἕνα ὑπόμνημα, τί θά πεῖ «τήν ὀφειλομένην εὔνοιαν». «Νά ἀποδίδει», λέει, «ὁ ἄνδρας εἰς τήν γυναῖκα, ὁμοίως δὲ καὶ ἡ γυνὴ τῷ ἀνδρί». Ὑπάρχει μία ἀμοιβαία, θά λέγαμε, ὀφειλή, ἐδῶ. Χρέος, ὀφειλή. «Ἡ γυνὴ -λέγει καί τό αἰτιολογεῖ- τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ὁ ἀνήρ»· δηλαδή «Ἡ γυναῖκα δέν ἐξουσιάζει τό σῶμα της ἀλλά ὁ ἄνδρας, ὁ σύζυγος, ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ἡ γυνή». Οὔτε ὁ ἄνδρας ἐξουσιάζει τό δικό του τό σῶμα, ἀλλά ἡ γυναῖκα του, ἡ σύζυγος. Ὥστε, θά λέγαμε, ἔχουμε μία χιαστί τοποθέτηση. Ἡ γυναῖκα ἐξουσιάζει τό σῶμα τοῦ ἀνδρός καί ὁ ἄνδρας ἐξουσιάζει τό σῶμα τῆς γυναικός. Ἄν, λοιπόν, ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, ἀντιλαμβάνεστε ὅτι διακρίνουμε ἐννοεῖται μέσα στά θεόπνευστα λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅτι το σῶμα τοῦ ἀνδρός ἐξ ὁλοκλήρου ἀνήκει στή γυναῖκα, τό σῶμα τῆς γυναικός ἐξ ὁλοκλήρου ἀνήκει στόν ἄνδρα. Καί συνεπῶς βλέπετε ὅτι ἄν τό σῶμα αὐτό ὑποκλαπεῖ καί δοθεῖ στό τρίτο πρόσωπο –εἴτε ἐκ μέρους τοῦ ἀνδρός εἴτε ἐκ μέρους τῆς γυναικός- ὑπάρχει μία βαρυτάτη ἀδικία σέ έκεῖνον πού ἀνήκει τό σῶμα, ἤ στόν ἄνδρα ἤ στήν γυναῖκα. Στήν ἐποχή μας ἡ μοιχεία μεταξύ Χριστιανῶν, δέν θεωρεῖται πλέον ἁμάρτημα(!) μέ τό ἐπιχείρημα τῆς ἀλλαγῆς καί τό σπάσιμο τῆς μονοτονίας. Σοῦ λέγει: «Μά, μ’ἕναν ἄνδρα πάντα θά εἶμαι;», λέει μία γυναῖκα. Ἤ: «Μέ μία γυναῖκα θά εἶμαι σ’ ὅλη μου τή ζωή;». Φοβερόν! Κι αὐτά ἀπό Χριστιανούς! Διότι ἐάν δέν εἴμεθα Χριστιανοί, δέν ξέρω... 

     Ἄ, νά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα πού τό θυμήθηκα τώρα. Κάποτε ἐπεσκέφθη ἕναν ζωγράφο ὁ Σωκράτης. Τοῦ ἐπόζαρε μία πόρνη καί τήν ζωγράφιζε, ἄς ποῦμε. Τότε αὐτή τόν προκαλοῦσε τόν Σωκράτη, καί ἀπήντησε ὁ Σωκράτης… (τί ὡραῖα!)… ἀκοῦστε τί ἀπήντησε: «Εὐχαρίστως», λέγει, «θά ἐρχόμουνα μαζί σου, ἄν δέν εἶχα μιά καλύτερή σου νά μέ περιμένει στό σπίτι». Κι αὐτά ἀπήντησε ὁ εἰδωλολάτρης(!) Σωκράτης. Τί θά ἀπαντοῦσε ἕνας Χριστιανός πολύ περισσότερο; Ἀντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ὅτι σήμερα δυστυχῶς ἔχουμε αὐτό τό κατάντημα. 

     Στήν «Πρός Διόγνητον» Ἐπιστολή, πού εἶναι ἕνα διαμάντι τῆς πρωτοχριστιανικῆς φιλολογίας, ἐκεῖ μεταξύ τῶν πολλῶν ἄλλων, γράφει καί τό ἐξῆς (εἶναι στήν 5η παράγραφο): «Οἱ Χριστιανοί τράπεζαν κοινήν παρατίθενται, ἀλλ οὐ κοίτην». «Βεβαίως παραθέτουν», λέγει, «οἱ Χριστιανοί κοινό τραπέζι, ἀλλά δέν παραθέτουν κοινό κρεβάτι». Τό ἀντιλαμβάνεστε παιδιά; Προσέξτε. Δυστυχῶς, σᾶς εἶπα, σήμερα οἱ Χριστιανοί μας ἔπαυσαν στήν πίστη καί στήν βιοτή νά εἶναι Χριστιανοί. Μόνο ψιλῷ ὀνόματι εἴμεθα χριστιανοί, καί ἔτσι τό ἁμάρτημα τῆς μοιχείας εἶναι εὐρύτατο. Ἐξάλλου δέν θά ἀπονοινικοποιεῖτο -ὅπως ἔγινε στίς ἡμέρες μας ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας- ἄν δέν ἦταν εὐρύτατα διαδεδομένη. Σήμερα τό μεσημέρι πού ἔχει ἀπό τήν 1:30 μ.μ. ἕως τίς 2:30 μ.μ. μία συζήτηση στρογγυλῆς τραπέζης τό πρῶτο πρόγραμμα, ἄκουσα κάτι λίγο γιατί εἶχα δουλειά βέβαια (κάτι πολύ λίγο), τό ἐξῆς. Ὅτι προκειμένου νά πᾶνε δημοσιογράφοι γυναῖκες εἰς τήν Τεχεράνη, τό ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν τούς συνέστησε νά προμηθευτοῦν εἰδικά ροῦχα. Ἔπρεπε νά εἶναι μακρύ τό φουστάνι, καί νά φοροῦν εἰδικό κάλυμμα στό κεφάλι! Μέ ἐντυπωσίασε. Αὐτά ἐάν τά ζητοῦσε σήμερα τό Ἰσλάμ, γιατί οἱ Χριστιανοί νά μήν τά ἔχουν; Γιατί, βεβαίως, κοσμικοποιήθηκαν πλέον οἱ Χριστιανοί. Φυσικά κι αὐτοί τείνουν νά κοσμικοποιηθοῦν, ἀλλά τοῦτο μόνο σᾶς λέγω ὅτι εἶναι ντροπή μας καί ἔλεγχός μας γιά μᾶς τούς Χριστιανούς. Δέν θά ἤθελα νά πῶ αὐτό πού κάνει τό Ἰσλάμ νά ἐκτελεῖ τόν μοιχόν ἤ τήν μοιχαλίδα. Ὄχι. Ἀλλά βλέπετε ὅτι ἔχουν περισσοτέραν εὐαισθησίαν ἀπό μᾶς τούς Χριστιανούς πού ἔχουμε τό Εὐαγγέλιον, κι αὐτό εἶναι γιά ἔλεγχό μας καί γιά ντροπή μας. 

     Παιδιά μου, πολύ προσέξατε, σᾶς παρακαλῶ πολύ προσέξατε αὔριο στήν ἔγγαμη ζωή σας. Πολύ προσέξατε! Ἀκούσατε πῶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον θεσμοθετεῖ τόν γάμον ἀπό τήν «Πρός Ἐφεσίους» ἐπιστολή καί μάλιστα αὐτά τά ὁποῖα λέγονται καί εἰς τήν ἀκολουθία, εἰς τό μυστήριον τοῦ γάμου, καί πού κάποτε μιά Λαρισαία φεμινίστρια ὅταν ἔγινε ὁ πολιτικός γάμος εἶπε (δημοσιεύτηκε αὐτό): «Ἐπιτέλους δέν θά ἀκούγεται ὅτι ἡ γυνή νά ὑπακούει καί νά ὑποτάσσεται εἰς τόν ἄνδρα. Ἐπιτέλους!». Εἴδατε; Μά ὅταν δέν ὑποτάσσεται εἰς τόν ἄνδρα κι ὅταν τά πράγματα εἶναι ὅπως τά θέλει ὁ πολιτικός γάμος καί ἡ κοσμικότητα βεβαίως, τότε ἡ μοιχεία εἶναι στήν ἡμερησία διάταξη. Λοιπόν λέει στήν «πρός Ἐφεσίους», γράφει, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, «οἱ γυναῖκες νά ὑποτάσσονται εἰς τούς ἄνδρες των, ὅπως εἰς τόν Κύριον», «ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας – βλέπετε, πηγαίνει ἀναλογικά…- ἀλλ' ὥσπερ ἡ ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ», «ὅπως», λέει, «ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται στόν Χριστόν», «οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί», «νά ὑποτάσσσονται ἐν παντί στούς ἄνδρες των». Θά πεῖ κάποιος: «Μπά! (γιατί τό ἄκουσα κι αὐτό σάν παράπονο) ὅτι ὅλο τούς ἄνδρες», λέει, «τούς ἐπαινεῖτε, ὅλα τά ἀμνηστεύετε, ἐκτός ἀπό τίς γυναῖκες. Τίς γυναῖκες ὅλο καταδικάζετε, κατακεραυνώνετε». Ἐγώ; Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔτσι μιλάει. Λοιπόν, γιά νά μή νομιστεῖ ὅτι κατεξουσιάζει ὁ ἄνδρας τη γυναῖκα, παρότι ὁ Θεός εἶπε εἰς τήν Εὔα μετά τήν πτώση τους, ὅτι «ὁ ἀνήρ σου θά σέ κυριεύσει», «θά γίνει κύριός σου». Μέχρι τότε δέν ὑπῆρχε αὐτό. Ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἦσαν κύριοι τῶν ζώων, τῶν θηρίων, ὅταν ὁ Θεός εἶπε ὅτι θά κατακυριεύσει ὁ Ἀδάμ τή γῆ καί τά ζῶα… κ.λπ…, τώρα ὅμως κατακυριεύεται καί ἡ γυναῖκα ἀπό τόν ἄνδρα, γιατί; Γιατί στάθηκε ἐπιπολαία και ἀνόητος καί παρέσυρε τόν ἄνδρα της εἰς τήν γνωστή πτώση. Ὅμως, δεῖτε, παρακαλῶ, τήν θέση τοῦ ἀνδρός μέσα στόν Χριστιανικόν γάμον, εἰς τήν χριστιανικήν οἰκογένεια καί, παρακαλῶ, θαυμάσατε. Συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος: «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς». Πόσο μπορεῖ ἕνας ἄνδρας νά ἀγαπᾶ τήν γυναῖκα του; Ὅσο ὁ Χριστός ἀγαπᾶ τήν Ἐκκλησία. Κι ὁ Χριστός παρέδωκε τόν Ἑαυτό του ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί ὁ ἄνδρας ὑπέρ τῆς συζύγου. Εἴδατε; Σπουδαία θέσις αὐτή! Παντοῦ στήνεται τό ὑποδειγμα. Παντοῦ προβάλλεται τό ὑπόδειγμα, Χριστός-Ἐκλλησία. «Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα». «Ἔτσι», λέει, «ὀφείλουν νά ἀγαπᾶν οἱ ἄνδρες τίς γυναῖκες των, ὅπως τά ἴδια τους τά σώματα». «Ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ (:«Ἄν ὁ σύζυγος ἀγάπάει τήν γυναῖκα, τότε ἀγαπάει στήν πραγματικότητα τόν ἑαυτόν του»). … πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ' ἕνα ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν, ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα». Βλέπετε; Αὐτή εἶναι ἡ ὡραία θέσις μέσα στόν γάμο ἀνδρός καί γυναικός. Ποία θέσις; Ὑποτάσσεται μέν ἡ γυναῖκα, φοβεῖται τόν ἄνδρα ὡς τήν κεφαλήν. Φέρ’ εἰπεῖν ἐάν ὁ ἐγκέφαλός μου δέν διατάξει νά περπατήσω κάπου, τά πόδια διστάζουν νά περπατήσουν. Ὅταν πέσω στίς λάσπες, ἡ κεφαλή θά μοῦ πεῖ: «Ἒ! Ἀπρόσεκτε, τά πόδια σου ποῦ ἔπεσαν;». Μ’ αὐτήν τήν ἔννοια κυβερνᾶ τό σπίτι του ὁ ἄνδρας, ἀλλά ὅμως, ἄν προσέχετε σ’ αὐτά τά σημεῖα, αὐτές τίς γραμμές, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά μία ὡραία συνεργασία ἀνδρός καί γυναικός. Διότι ἡ γυναῖκα βγῆκε ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἀνδρός, ὅπως καί ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν πλευρά τοῦ Χριστοῦ, καί συνεργάζονται. Οὔτε ἀπό τήν κεφαλή βγῆκε ἡ γυναῖκα, οὔτε ἀπό τά πόδια, οὔτε εἶναι ὑποπόδιον τῶν ποδῶν τοῦ ἀνδρός ἡ γυναῖκα ἀλλά οὔτε καί διαφεντεύει τοῦ ἀνδρός. Εἶναι ἀπό τήν πλευρά, πού σημαίνει συνεργασία. Αὐτά, παιδιά, ὡς πρός τό θέμα τοῦ γάμου καί τήν ἀποφυγή τῆς μοιχείας. Θά πῶ ἄλλη μία φορά καί παρακαλῶ νά σφηνωθεῖ μέσ’ στ’ αὐτιά σας καί μέσα τήν καρδιά: ὁ Θεός νά μᾶς φυλάξει ποτέ μήν συμβεῖ. Ὄχι μόνο πορνεία (πρό τοῦ γάμου) πού μιλήσαμε μέχρι τώρα, ἀλλά οὔτε καί μοιχεία μέσα εἰς τόν γάμον. Πρέπει νά τηρηθεῖ ἡ ἁγνότητα καί ἐκτός καί ἐντός τοῦ γάμου. Γι’ αὐτό λέγει ὁ Ἀπόστολος στήν «Πρός Ἑβραίους»: «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσιν, καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος». Εἴδατε; Ἡ κοίτη, τό κρεβάτι τό συζυγικό, ἀμίαντο, καθαρό. «Πόρνους δὲ καὶ μοιχοὺς κρινεῖ ὁ Θεός», «τούς πόρνους (ἐννοεῖται πρό τοῦ γάμου ἁμαρτάνοντας) καί τούς μοιχούς (ἐννοεῖται μέσ’ στόν γάμο ἁμαρτάνοντας) θά καταδικάσει ὁ Θεός». 

     Καί τώρα, παιδιά, γιατί ὁ χρόνος πιά δέν μᾶς παίρνει -ἀκόμα ἕνα μάθημα ἔχουμε- καί πρέπει νά ὁλοκληρώσουμε τό θέμα αὐτό νά μήν τό ἀφήσουμε γιά τόν Σεπτέμβριο, (νά μήν εἴμεθα μετεξεταστέοι…μειδιάματα…), ναί, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μή πλανᾶσθε· … οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Μπαίνει τώρα σ’ ἕνα ἄλλο κεφάλαιο, τό ὁποῖον στήν ἐποχή μας ὅσο ποτέ ἄλλοτε εἶναι ἐπίκαιρο καί ἐνδιαφέρον. Τί εἶπε; «Μή πλανᾶσθε, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶναι ὁμοφυλόφιλοι, εἴτε κατά ἐνεργητικόν τρόπον (:«ἀρσενοκοῖται») εἴτε κατά παθητικόν τρόπον (:«μαλακοί») -αὐτοί εἶναι οἱ «μαλακοί»- βασιλεία Θεοῦ δέν θά κληρονομήσουν». Πρόκειται ἐδῶ, ὅπως ἀντιλαμβάνεστε, γιά τήν διαστροφή, προσέξτε ἡ διαστροφή αὐτή ὑπάρχει καί στίς ἄνδρες καί στίς γυναῖκες -προσέξτε!- ὅπως στίς γυναῖκες ὑπάρχει μέ τήν ὀνομασία «λεσβιασμός». Τό λέει, ἐξάλλου, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καθαρά-καθαρά, περιγραφικά μάλιστα, καί χοντρά-χοντρά (ἄν μοῦ ἐπιτρέπεται νά τό πῶ ἔτσι) εἰς τήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή. Λοιπόν, τί εἶναι; Πρόκειται γιά τήν διαστροφή τῆς γενετησίου ὁρμῆς. Διαστροφή. Μετά τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὃλες οἱ ἐνέργειες τοῦ ἀνθρώπου διαστράφησαν. Ὅλες οἱ ἐνέργειές του. Παντοῦ σέ ὅλους τούς τομεῖς. Ἡ πιό μεγάλη, ὅμως, καταστροφή πού ἔγινε ἦταν ἐπάνω στό γενετήσιο ἔνστικτο. Γι’ αὐτό ὁ Θεός, παιδιά, ἔντυσε τούς πρωτοπλάστους. Ἄν ρωτήσετε γιατί; Βέβαια θά κρύωναν… καλύτερα, θά ὑπέκειντο εἰς τίς κλιματολογικές συνθῆκες, πιά τό σῶμα ἔπρεπε νά ντυθεῖ. Ἀλλά αὐτό εἶναι δεύτερο. Τό πρῶτο εἶναι γιά νά μή γίνει εὔκολη ἡ πρόσβαση στήν γεννητική περιοχή καί ἐπέλθει καταστροφή. Δηλαδή κρύπτει ὁ ἄνθρωπος πλέον τήν γεννητική περιοχή. Ἀλλιώτικα δέν θά ἦταν τόσο ἔντονη περιγραφή ὅτι καί οἱ δύο (Ἀδάμ καί Εὔα) ἦταν γυμνοί καί μάλιστα σημειώνει «καί οὐκ ἠσχύνοντο», «δέν ἐντρέποντο». Γιατί; Δέν ὑπῆρχε πονηρία. Δέν ὑπῆρχε. Τώρα ὅμως αἰσχύνονται. Τί λέγει ὁ Ἀδάμ; «Κρύφτηκα…»· ἄσε ὅτι ὁ ἴδιος ἔκανε μία πρόχειρη ἐκεῖ ἐνδυμασία… πρόχειρη… νά κρύψει τί; Τήν γύμνωσή του, ντράπηκε τόν Θεό. «Ντράπηκα», λέγει, «ἄκουσα τήν φωνή σου καί ντράπηκα καί κρύφτηκα». «Γιατί, ποιός σοῦ εἶπε ὅτι ἤσουνα γυμνός;». Ἔφυγε ἡ ἀθωότης! Ὅπως ἕνα μικρό παιδί δέν ντρέπεται νά εἶναι γυμνό καί νά ἐπιδεικνύει τόν ἑαυτό του, δέν ντρέπεται, ἔχει μίαν ἀθωότητα. Μετά, ὅμως, τά πράγματα εἶναι διαφορετικά. 

     Ἀκόμη βλέπουμε ὅτι ὁ Θεός ντύνει τόν ἄνθρωπο, ὄχι μόνο νά καλυφθεῖ ἡ γύμνωσις τῆς γενετησίου περιοχῆς, ἀλλά καί γενικότερα τοῦ σώματος. Διότι καί τό σῶμα θά γίνεται αἰτία προκλήσεως. Κιν ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά ὁ Θεός ἔθεσε καί τήν αἰδώ (εἶναι ἡ ντροπή), τήν ὁποία ὁ Θεός βάζει ἔμφυτα μέσα στόν ἄνθρωπο ἀκριβῶς γιά νά προστατέψει τήν γενετησία ὁρμή. «Πῶς θά ξεντυθῶ;», θά πεῖ κάποιος, «θά βγάλω τά ροῦχα μου; Πῶς θά κάνω αὐτήν τήν ἁμαρτία;». Καί αὐτός ὁ ὁποῖος καταφέρνει νά ὑπερνικᾶ τήν ντροπή, νά τήν ποδοπατᾶ τήν ντροπή. Μοιάζει μ’ ἐκεῖνο τό γουρούνι (τόν χοῖρο) πού μπαίνει μέσα σ’ ἕναν ἀνθόκηπο καί μέ τήν μουτσούνα του, μέσα σέ λίγη ὥρα, τόν κῆπον αὐτόν τόν καταστρέφει. Ἔτσι μοιάζει ἐκεῖνος πού ποδοπατᾶ τήν ντροπή. 

     Παιδιά, τό ‘παμε-θά τό ξαναποῦμε, ἡ γενετησία περιοχή εἶναι τά «ἅγια τῶν ἁγίων» τῆς κτιστῆς ὁρατῆς δημιουργίας καί χριεάζεται ἰδαιτέρα εὐλάβεια καί προσοχή. Κι ὅπως τά ἅγια τῶν ἁγίων εἶναι κρυμμένα… να, βλέπετε τό τέμπλο ἐδῶ;… Εἶναι κρυμμένα, σκεπάζουμε τά ἅγια τῶν ἀγίων, ἔτσι σκεπάζουμε τά ἅγια τῶν ἁγίων τῆς βιολογίας! Δηλαδή τῆς λειτουργίας τῆς γενετησίου. Ὅμως, δυστυχῶς, ὁ ἄνθρωπος γρήγορα ἄρχισε νά διαστρέφει κι αὐτήν τήν περιοχή. Τί τόν ἔκανε νά τό κάνει αὐτό; Ἐδῶ προσέξτε. Παιδιά! Ἡ πλησμονή! Προσέξτε, μία λέξη: Ἡ πλησμονή. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ διαστροφή πάντοτε εἶναι προϊόν τῆς πλησμονῆς. Τί θά πεῖ «πλησμονή»; Τό νά τά ἔχεις πολλά. Ὠθούμενος ἀπό μία ἄπληστη (ἀχόρταστη) ἀναζήτηση τῆς ἡδονῆς, ζητᾶ ὁ ἄνθρωπος νέους τρόπους γιά νά αὐξήσει τήν ἡδονή καί νά τήν ἐπεκτείνει. Ἀλλά δέν εἶναι μόνο αὐτό, εἶναι καί κάτι ἄλλο, εἶναι καί ἡ πλησμονή τῶν ἀγαθῶν. Τρώγει καλά, πίνει καλά (ὁ ἄνθρωπος), κι ἀρχίζει νά ἀσωτεύει. Ὅταν πεινᾶ, δέν ἀσωτεύει. Συνεπῶς ἐδῶ ἡ πλησμονή δέν εἶναι μόνο στήν περίπτωση τῆς δυνατότητος τοῦ ἀνθρώπου νά αἰσθάνεται αὐτόν τόν κόρο, αὐτό τό «μπούχτισμα» καί ζητάει νέους τρόπους γιά νά ἱκανοποιηθεῖ, εἶναι καί ἡ πλησμονή τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Πολύ φαΐ, πολύ φαγητό, πολύ αὐτοκίνητο, ὅλα ἄνετα, ὅλα πολλά. Ἀπό τήν στιγμή, λοιπόν, πού θά ὑπάρξει πλησμονή τῶν ἀγαθῶν, ὑπάρχει καί ἡ διαστροφή. Αὐτά τά πράγματα πηγαίνουν τό ἕνα κοντά στ’ ἄλλο, γιατί τό ἕνα γεννᾶ τό ἄλλο. Γι’ αὐτό ἔρχεται κάποιος χαλινός πού εἶναι ἡ ἐγκράτεια εἰς τήν γενετησία ὁρμή. Σοῦ λέει: «Πρόσεξε, εἶσαι ἀνύπαντρος, δέν θά κάνεις τίποτα». Στόν γάμο; Κι ἐκεῖ ἔχουμε περιόδους νηστείας καί ἐγκρατείας ὅταν νηστεύουμε. Ἀλλά ὄχι μόνο ὅταν νηστεύουμε, ὅπως εἶναι μία Σαρακοστή ἤ Τετάρτη ἤ Παρασκευή, ἀλλά εἶναι καί οἱ αἰδέσιμες ἡμέρες, ὅπως εἶναι ὅλες οἱ Κυριακές κι ὅλες οἱ γιορτές οἱ μεγάλες, ὥστε ἀκριβῶς νά ἀποφευχθεῖ αὐτός ὁ κόρος, αὐτό τό μπούχτισμα, γιά νά μήν ἀναζητᾶ ὁ ἄνθρωπος πλέον τήν διαστροφή στήν ἡδονή. Ὅταν ἐμποδίζεται ἀπό τήν κατά φύσιν κατάσταση, τότε δέν ζητάει τήν παρά φύση κατάσταση. 

     Τό πρῶτο ἱστορικό φαινόμενο διαστροφῆς τῆς γενετησίου ὁρμῆς, καί μάλιστα κατά μαζικόν τρόπον, εἶναι ἡ ἁμαρτία τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας, γι’ αὐτό καί ἡ ὁμοφυλοφιλία λέγεται καί Σοδομισμός, ἀπό τά Σόδομα, γι’ αὐτό λέγεται Σοδομισμός. Εἶναι τόσο φοβερά αὐτή ἡ ἁμαρτία ὥστε νά ὑπάρχει αὐτό τό λεκτικόν σχῆμα τῆς Γραφῆς. Ἀλλά πρίν σᾶς τό πῶ, νά σᾶς πῶ μέ δυό λόγια τήν ἱστορία. Ὅταν ὁ Ἀβραάμ δέχθηκε τούς τρεῖς ἄνδρας, εἰς τύπον τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, καί τότε λέγει ὁ Θεός: «Κραυγή Σοδόμων καί Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με (:Φωνή ἀνέβηκε σέ μένα, καί πολύ δυνατή) καί αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα (:καί οἱ ἁμαρτίες τους εἶναι φοβερά μεγάλες). Καταβὰς οὖν ὄψομαι…- Ξέρετε ὅτι οἱ δύο ἄνδρες κατέβηκαν στά Σόδομα… οἱ δύο ἄνδρες, εἶναι ὁ τύπος τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τά Σόδομα εἶναι ὁ τύπος τοῦ κόσμου- καταβὰς οὖν (:ἀφοῦ, λοιπόν, κατεβῶ), ὄψομαι  (:θά δῶ) εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ». Δηλαδή «θά κατέβω νά δῶ ἐκεῖ, ἄν πράγματι οἱ ἁμαρτίες των γίνονται ὅπως φτάνουν στ’ αὐτιά μου, θέλω νά μάθω ἀπό μία προσωπική ἀντίληψη». Δηλαδή τρόπον τινα -αὐτό εἶναι τό λεκτικόν σχῆμα- ὁ Θεός δέν πιστεύει… ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών τά βλέπει ὅλα. Τρόπον τινά, δέν πιστεύει σ’ αὐτή τή φοβερή ἁμαρτία. «Μά ἔτσι γίνεται; Κατέβηκα νά δῶ, ἔτσι γίνεται;». Γιά νά δεῖτε, παιδιά, πόσο φοβερή εἶναι αὐτή ἡ ἁμαρτία. Κι ὅπως ξέρουμε, ἀπό τήν ἐξέλιξη πού εἶχε τό γεγονός τῆς φιλοξενίας τοῦ Λώτ, ἐπρόκειτο περί τῆς ὁμοφυλοφιλίας· πού ἄν θέλετε, πηγαίνετε στό 18ον καί πέρα κεφάλαιον τῆς Γενέσεως νά τά βρεῖτε αὐτά, καί ὅτι ὅπως εἴδαμε ἀπό τήν ἐξέλιξη, σᾶς εἶπα, ὅτι ἐπρόκειτο περί τῆς ὁμοφυλοφιλίας πού στή γλῶσσα τῆς τῆς Γραφῆς λέγεται «ἀρσενοκοιτία». 

     Οἱ ὁμοφυλόφιλοι, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, Βασιλείαν Θεοῦ δέν θά κληρονομήσουν. Καί ἡ ἐποχή μας γέμισε ἀπό τό πάθος αὐτό, ἐπειδή ἔχουμε πλησμονή ἀγαθῶν καί πλησμονή δυνατότητος σαρκικῶν ἁμαρτημάτων. Γι’ αὐτό. Οἱ λαοί πού ἔχουν λίγα ἀγαθά, ὅπως εἶναι κάποιες Ἀφρικανικές φυλές ἤ κάποιες Ἀσιατικές φυλές, τέτοια φαινόμενα διαστροφῆς δέν γνωρίζουν. Οὔτε στά ζῶα ὑπάρχουν τέτοιες διαστροφές. Καί μᾶς θυμίζει τόν στίχο τόν ψαλμικό (Ψαλμ. 48): «Ἂνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν (:ἐνῶ εἶναι τιμημένος) οὐ συνῆκε (:δέν τό ἀντελήφθη)· παρεσυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὠμοιώθη αὐτοῖς (:ἔμοιασε μέ τά ζῶα τά ἀνόητα καί συγκρίθηκε μαζί τους)». Τί; Ἀφοῦ τά ζῶα δέν κάνουν τέτοια ἁμαρτία. Ὁ ἄνθρωπος φθάνει νά γίνει χειρότερος ἀκόμη κι ἀπό τά ζῶα, παιδιά! Ἀλλά τό θέμα εἶναι πάρα πολύ ἐνδιαφέρον καί, πρῶτα ὁ Θεός, θά συνεχίσουμε τήν ἐρχομένη Κυριακή.

18η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (θ΄).

†. Εὐρισκόμενοι πάντοτε, παιδιά, εἰς ἐκείνη τήν θαυμαστή προτροπή τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία στήν πνευματική του αὐτή διαθήκη «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας» συνεχίζουμε κάποια ἄλλη πλευρά στό θέμα αὐτό. Τήν περασμένη φορά εἴχαμε ἀποτείνει τόν λόγο σέ κοπέλες, αὐτήν τήν φορά θά θέλαμε νά ποῦμε δυό λόγια ἀποτεινόμενοι στά ἀγόρια. Ὅποια ἡλικία κι ἄν ἔχουν, ἄς προσέξουν αὐτά τά ὁποῖα θά ποῦμε, γιατί θά τούς φανοῦν πολύ χρήσιμα. 

     Φυσικά δέν θά μιλήσουμε εἰδικά γιά τήν πορνεία-γιά τήν ἀνηθικότητα, γιατί ἤδη μιλήσαμε, ἀλλά θά μιλήσουμε γιά ἕνα τεχνικό θέμα, τό ὁποῖο θά τούς ἀπασχολήσει ἴσως εἰς τό μέλλον ἤ καί μπορεῖ ἀκόμη καί νά ὑπάρχουν νέα παιδιά/νέοι πού ἤδη νά τούς ἀπασχολεῖ. Γι’ αὐτό θά παρακαλέσω ἰδιαιτέρως προσέξετε. Βέβαια μετά ἀπό τά 18 χρόνια, βιολογικά, ὁ νέος εἶναι ὥριμος, δηλαδή θά μποροῦσε νά συμπήξει οἰκογένεια. Θά σᾶς ἀνέφερα ὅτι ὁ παπποῦς μου (ἀπό τήν μητέρα μου) ἦταν 18 ἐτῶν ὅταν παντρεύτηκε, ἡ γιαγιά μου ἦταν 14 ἐτῶν καί ἔκαναν 10 παιδιά, πέντε ἀγόρια καί πέντε κορίτσια. Ἡ δέ μητέρα μου ἦταν ἀπό τά τελευταῖα παιδιά. Ἴσως ἡ προτελευταῖα ἦτο ἡ μητέρα μου. Πάντως ἐκεῖνο τό ὁποῖο μπορῶ νά σᾶς πῶ εἶναι ὅτι ὁ νέος μετά τά 18 του, καί βιολογικά, εἶναι ἕνας ὥριμος. Μάλιστα ὁ Ἱερός Χρυσσόστομος -κι αὐτό μ’ ἔχει ἐντυπωσιάσει- μιλώντας γιά τόν γάμο τῶν νέων ὁμιλεῖ περί γάμου –προσέξτε!- πρό τῆς στρατείας. Ἔτσι τό λέγει. Δηλαδή ὁ νέος νά παντρευτεῖ πρίν πάει στρατιώτης. Κι ἔχει μάλιστα κάποια δυνατά ἐπιχειρήματα πάνω εἰς τό θέμα αὐτό. Ἐκεῖνο ὅμως πού κυριώτατα ἀπασχολεῖ τόν ἱερό Πατέρα εἶναι ὁ καημός του/ ὁ φόβος του μήπως ὁ νέος παρασυρθεῖ καί πέσει στήν ἀνηθικότητα. Ἀνεξάρτητα δηλαδή ἀπό τά πλεονεκτήματα πού μπορεῖ νά ἔχει ἡ περίπτωσις ἑνός πού θά ἐπαντρεύετο (θά ἤρχετο σέ γάμου κοινωνία) σέ νεαρά ἡλικία. Αὐτό κυρίως τόν ἐνδιέφερε. Διότι ὁ Ἱερός Χρυσόστομος δέν ἔβλεπε μόνο τό θέμα γάμος, ἔβλεπε τό θέμα σωτηρία, τό θέμα ἁμαρτία, κι αὐτό ἦταν ἐκεῖνο πού τόν ἔκαιε. Γι’ αὐτό τόν λόγο ὁμιλεῖ καί λέγει: «Καλό θά ἦταν οἱ νέοι νά παντρευτοῦν πρό τῆς στρατείας». Ἀλλά καί γιατί -ὄχι μόνο βιολογικά- ἀλλά καί συναισθηματικά τά πράγματα θά εἶναι καλύτερα. Αὐτό τό σημεῖο τό τονίζει ἰδιαιτέρως ὁ ἱερός Πατήρ. 

     Διότι ὅταν ἀρχίσει ὁ ἄνθρωπος νά μεγαλώνει, μπαίνει ἀρκετός ὀρθολογισμός, καί μάλιστα ἄν περάσει τήν τρίτη δεκαετία καί πηγαίνει στήν τετάρτη δεκαετία καί στήν πέμπτη δεκαετία τῆς ζωῆς του, δέν εἶναι πιά ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος πού θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ «θερμός» συναισθηματικά. Ἔ… πολλές φορές ἕνας ἄνθρωπος πού δοκίμασε πιθανῶς πολλά πράγματα, σάν ξεθυμασμένος, θά λέγαμε, συναισθηματικά εἶναι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, δέν μπορεῖ νά δεῖ μία ἀποκλειστικότητα μέσα στόν γάμο του… κι ἄλλα πολλά… Ὅπως κι ἄν ἔχει τό πρᾶγμα, τό θέμα εἶναι ὅτι καλό θά ἦταν νά ὑπάρχει -ὅπως σᾶς ἐξήγησα- αὐτή ἡ σύντομη (χρονικά σύντομη) προσφορά στόν γάμο, δηλαδή νά ἔρθει γρήγορα εἰς τόν γάμον. Τό θέμα ὅμως αὐτό τοῦ χρόνου τοῦ γάμου -πότε δηλαδή κανείς θά μποροῦσε νά παντρευτεῖ- δέν μπορεῖ νά κριθεῖ μόνον ἀπό τά βιολογικά ἤ τά συναισθηματικά στοιχεῖα, ἀλλά καί ἀπό κάποια ἄλλα στοιχεῖα, τά λεγόμενα κοινωνικά στοιχεῖα -αὐτό θέλω νά προσέξετε!-πού ποικίλλουν ἀπό ἐποχή σέ ἐποχή κι ἀπό τόπο σέ τόπο. 

     Στόν λεγόμενο δυτικό μας πολιτισμό τά πράγματα εἶναι ἀλλιώτικα, τά κριτήρια τοῦ γάμου κυριώτατα εἶναι κοινωνικῆς φύσεως. Σήμερα ἕνα ἀγόρι (συνήθως) ἔχει βλέψεις πρός μίαν ἀνωτέραν παιδείαν. Συνήθως. Σήμερα ὅλα τά παιδιά πᾶνε σχολεῖο. Ὑπῆρξαν ἐποχές, ὑπῆρξαν μάλιστα λίγο πιό πίσω ἀπό σᾶς πού ἴσως δέν πήγαιναν ὅλα τά παιδιά στό σχολεῖο. Τώρα, ὅμως, τά παιδιά αὐτά πηγαίνουν στό σχολεῖο, ὅλα, καί ὅπως σᾶς εἶπα ὑπάρχουν αὐτές οἱ βλέψεις γιά μιά ἀνωτέρα παιδεία. Ἤ ἀκόμη καί σέ μιά ἐπαγγελματική κατάρτιση πού κι αὐτή ἤ κατωτέρα εἶναι, εἴτε μέση εἶναι, εἴτε ἀνωτέρα εἶναι, κι αὐτή βεβαίως ἀπαιτεῖ κάποιο χρόνο. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ χρόνος γιά νά ἔλθει κανείς σέ γάμου κοινωνία, ἐπιμηκύνεται, μακραίνει. Κατόπιν εἶναι καί ἡ επαγγελματική τακτοποίηση. Ἐάν κάποιος πάρει ἕνα πτυχίο, δέν εἶναι αὐτό ἀρκετό γιά νά μπορεῖ νά ζήσει, πρέπει νά ξεκινήσει νά βρεῖ μιά ἐργασία. Καί ξέρετε πόσο δύσκολο σήμερα εἶναι νά τακτοποηθεῖ κανείς ἐπαγγελματικά. Καί αὐτή ἡ ἐπαγγελματική τακτοποίηση πού εἶναι ἐπαγγελματική, κι αὐτή μέ τή σειρά της ἐπιμηκύνει τόν χρόνον τοῦ γάμου. Ἀκόμη ἔχουμε καί τή στρατιωτική θητεία. Τώρα -αὐτές τίς μέρες μάλιστα- ἔχει μειωθεῖ ὁ χρόνος τῆς στρατιωτικῆς θητείας. Ἐγώ ὑπηρέτησα 33 μῆνες! Ναί. Καί κάποιοι πρό ἐμοῦ ὑπηρέτησαν 36-37-40 μῆνες! Ἦταν, μιά ἄλλη ἐποχή. Πάντως, ὅλα αυτά, ὅπως ἀντιλαμβάνεστε, ἐπιβραδύνουν τόν χρόνον τοῦ γάμου. Δέν μπορεῖ κανείς, δηλαδή, νά ξεκινήσει νά παντρευτεῖ μόλις γίνει 18 χρονῶν, ἐνῶ μπροστά του ἔχει κάποια σχολή, κάποιο πανεπιστήμιο, ἔχει τήν θητεία του τήν στρατιωτική, ἔχει τήν ἐπαγγελματική του τακτοποίηση. Ἔτσι ὁ χρόνος πηγαίνει παραπέρα και παραπέρα. Ἄν ὁ νέος σέβεται τόν Θεό καί τόν ἑαυτό του θά πρέπει νά περιμένει μέ πολλή ὑπομονή καί μέ πολλή ἁγνότητα ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ γάμου. Ἔχουμε αὐτές, λοιπόν, σήμερα τίς συνθῆκες τίς κοινωνικές. 

     Ἄν κάποιο παιδί θά μποροῦσε νά τέλειωνε πάρα πολύ γρήγορα τή θητεία του ἤ δέν θά εἶχε νά σπουδάσει παρακάτω γιατί ἔχει δουλειά δική του, γιατί νά μήν παντρευτεῖ νωρίτερα; Ἀλλά δέν μιλᾶμε γιά κάποιες περιπτώσεις, γιά κάποιες ἐξαιρέσεις, μιλᾶμε γενικότερα. Ἔτσι ἄν θά πρέπει νά λάβει ὑπόψιν ὅτι ὁ χρόνος πού θά ἔρθει γιά νά παντρευτεῖ καί εἶναι ἐπιμηκυμένος, θά πρέπει νά μήν ἀφήνει τήν καρδιά του, καί τίς αἰσθήσεις του τῆδε κακεῖσε νά γυρίζουν, ὥστε νά φτάσει νά αἰχμαλωτιστεῖ ἡ καρδιά του σέ μιά περίοδο κοινωνικῆς ἀνωριμότητος καί νά ἐπιζητᾶ κατόπιν τόν γάμον. Εἶναι πάρα πολύ δύσκολο –πιστεύω τό καταλαβαίνετε- ὅταν ἕνας νέος θά μποροῦσε στά 18 του, νά λέγει ὅτι θέλει νά παντρευτεῖ, γιατί γνώρισε μιά κοπέλα, ὅταν μπροστά, ὅμως, ἔχει ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα εἴπαμε προηγουμένως. Καί νά ἐπιμένει καί νά θέλει ἔτσι τά πράγματα νά γίνουν. Σᾶς ἐρωτῶ: Τεχνικῶς θά ἦταν αὐτά τά πράγματα εὔκολα; Ὁ ἴδιος σέ τί δυσκολίες θά ἔμπαινε; Τό σπίτι του, ὃπως καί τό σπίτι τῆς κοπέλας, σέ τί δυσκολίες θά ἔμπαινε; Αὐτό ἤθελα νά προσέξουν τά ἀγόρια. Κυριότατα αὐτό. Μήν ἀφήνουν τά μάτια τους καί τίς αἰσθήσεις τους καί τήν σκέψη τους καί τήν φαντασία τους, καί τήν καρδιά τους -νά τό πῶ μιά δεύτερη φορά- νά στρέφεται πρός τό ἄλλο φῦλο, ἀφοῦ κοινωνικά εἶναι ἀκόμη ἀνώριμοι.

     Ἄν πάλι λέγουν: «Ναι, γνωριστήκαμε… Γνώρισα μία κοπέλα (θά πεῖ τό ἀγόρι)… ξέρετε… ἔτσι μέ μίαν ἁγνότητα κινούμεθα, μέ μία φιλία κινούμεθα, καί θά περιμένουμε… θά περιμένουμε. Ὅταν τά πράγματα τακτοποιηθοῦν, νά ἔρθουμε σέ γάμου κοινωνία». Δύο πράγματα εἶναι πιθανά. Κι αὐτά, βεβαίως, μᾶς τά δείχνει αὐτή ἡ ἐμπειρία τῆς ζωῆς. Οἱ νέοι μας δέν ἔχουν ἐμπειρία, καί πολλές φορές ὅταν τούς λέμε ὅτι αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ ἤ ἐκεῖνο, δέν τό ἀντιλαμβάνονται. Λοιπόν, παιδιά, ἡ πρώτη περίπτωσις εἶναι ὅταν θά ἐπιμηκυνθεῖ ἕνας χρόνος γνωριμίας, νά ὑπάρξει πτώση στήν πορνεία. Δηλαδή, νά συνηθίσουν καί νά φτάσουν στό σημεῖο ἐκεῖνο πού τελικά νά πέσουν μεταξύ των στήν ἁμαρτία. Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι τό ἐξῆς. Εἶναι ἡ δημιουργία μιᾶς καταστάσεως μετεωρισμοῦ. Διότι ὅταν θά πρέπει νά περιμένουν… (Πόσα χρόνια; Δυό-τρία τέσσερα-πέντε-ἔξι;) -ὑπάρχουν νέοι μας οἱ ὁποῖοι κάπως ἔτσι τά βγάζουνε καί τά λογαριάζουνε… μά πῶς θά ‘ταν δυνατόν νά περιμένεις 5-6 χρόνια, νά ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ γάμου; Αὐτό δέν σοῦ δημιουργεῖ μές στήν ψυχή καί σέ σένα καί στήν κοπέλα ἕνα αἴσθημα μετεωρισμοῦ; Δηλαδή νά αἰσθάνεσαι ξεκάρφωτος; Νά αἰσθάνεσαι ἀτακτοποίητος; Αὐτό τό πρᾶγμα δέν σέ ἐνοχλεῖ; Αὐτό δέ, ὄχι ἁπλῶς ἐνοχλεῖ, ἀλλά καί φοβερά κουράζει. Καί κουράζει καί τούς δύο. Ἀντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ὅτι ἔχουμε μία μειονεκτική κατάσταση. Ἤ στήν ἁμαρτία θά πέσουν ἤ τό ἄλλο στόν μετεωρισμό, πού σᾶς εἶπα. Μή νομίσετε ὅμως, καί στήν πορνεία νά πέσουν, ὁ μετεωρισμός ἤδη ὑπάρχει: Πότε θά παντρευτοῦν, πότε θά τελειώσουν; «Πότε θά πάρω τό πτυχίο», νά λέει ὁ νέος. «Ποῦ θά βρῶ δουλειά, πότε θά πάω στρατιώτης;». Καί ἀκόμη ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι μία παρατεταμένη μνηστεία ἤ μία ἀναμονή ἁπλῶς, ὅπως τώρα τά λέμε, πολύ συχνά -πολύ συχνά!- κατά τίς στατιστικές, ὁ γάμος αὐτός δέν θά εἶναι εὐτυχής. Καταλήγουν -πολλάκις!- σέ διαζύγιο. Διότι κουράζονται, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ γάμου, γι’ αὐτούς δέν κάνει πιά τίποτε ἐντύπωση, ἔχουν τρόπον τινα, ξεθυμάνει, ἐξατμιστεῖ καί πολλάκις φτάνουμε ἤ σέ μία δυστυχισμένη ζωή συζύγων ἤ σέ ἕνα, ὅπως σᾶς εἶπα, διαζύγιο. Τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι δέν συμφέρει (ἀποτείνομαι πάντα στά ἀγόρια) οὔτε πνευματικά, οὔτε κοινωνικά, ἀφοῦ τά θέματα εἶναι κοινωνικά κυριώτατα νά ξεκινοῦν -τά ἀγόρια μας πάντα, ἔ;- νά ἀναζητοῦν ἀπό τά ἐφηβικά/ἀπό τά νεανικά τους χρόνια, νά ἀναζητοῦν τήν σύντροφόν των. Θά παρακαλέσω αὐτά νά τά ‘χετε ὑπόψη σας, νά τά θυμόσαστε, καί τά λέμε γιά πρόληψη ὄχι γιά θεραπεία, διότι ὅταν ἔρθει ἐκείνη ἡ ὥρα δέν ξέρω τί θά μποροῦσε νά θεραπεύσει μία κατάσταση πού προϊωνίζεται δύσκολη. 

     Παρακαλῶ, λοιπόν, νά τό ‘χετε ὑπόψη σας, κοιτᾶτε τήν δουλειά σας, νά λέτε: «Εἶμαι μαθητής, εἶμαι ἀκόμη παιδί, θά κοιτάξω τό σχολειό μου, θά κοιτάξω ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔχω καί τίποτε ἄλλο». Θυμοῦμαι μιά ἱστορία -εἶναι πάρα πολύ παλιά, αὐτός πού μᾶς τό ‘λεγε εἶναι μακαρίτης, πρό πολλῶν ἐτῶν μακαρίτης- ἦταν τότε μαθητής μιᾶς Ναυτικῆς Σχολῆς, πήγαινε νά μάθει μηχανικός γιά τά καράβια. Εἶχε γνωρίσει μιά κοπέλα (αὐτά ἐγίνοντο στήν Ἀθήνα). Τήν γνώρισε βέβαια, ἤθελε νά τήν παντρευτεῖ, τῆς λέγει: «Κοίταξε νά δεῖς, θά πρέπει νά ταξιδεέψω ἕνα χρόνο, συνεπῶς θά σέ δῶ ὕστερα ἀπό ἕναν χρόνο». Πράγματι… ξέρετε δε, οὔτε ἕνα γράμμα, τίποτα ἕνα χρόνο, τίποτα… Ὕστερα ἀπό ἕνα χρόνο ἐμφανίστηκε. «Τί κάνεις; Καλῶς ἦρθες ἀπό τό ταξίδι…». «Ποιό ταξίδι;» λέει, «Ἐδῶ ἤμουνα». «Δηλαδή;». «Ἁπλῶς ἤθελα νά τελειώσω τήν Σχολή». Εἴδατε; «Ἢθελα νά τελειώσω τήν Σχολή»! Διότι ἀλλιώτικα τά πράγματα δέν θά πήγαιναν καθόλου- καθόλου καλά.

     Θά πῶ καί κάτι -θά τό πῶ ἐπωνύμως, παρότι… ἔ, δέν ξέρω…- μέ αὐτόν τόν Εἰσαγγελέα Ἐφετῶν (καί τώρα Ἀρεοπαγίτη), τόν Δημήτριο Τσεβά, εἴμεθα πάρα πολύ φίλοι ἀπό παιδιά, πήγαινα στό σπίτι του κ.λπ… θυμοῦμαι, ὅταν τελείωσα τό Γυμνάσιο -εἶναι λίγο μικρότερος ἀπό μένα- πήγαινα καί στό χωριό του, εἴχαμε πάρα πολύ πνευματική φιλία. Κάποια φορά, κοντά στό δικό μας τό σπίτι ἔμενε μία θεία του. Τό καλοκαίρι ἐκεῖνο πού θά ἔδινε ἐξετάσεις, τόν ἔχασα βεβαίως, ὑποτίθεται ὅτι στό χωριό του διάβαζε. Αὐτός ὅμως ἤτανε στό σπίτι τῆς θείας του, ἀπό τό ὁποῖο σπίτι ἀπ’ ἔξω ἐγώ περνοῦσα κάπου τέσσερις φορές τήν μέρα, γιά κάποιον λόγο (περνοῦσα καί πήγαινα κάπου). Ἔ, ὅταν εδωσε ὁ φίλος μου ὁ Δημήτρης ἐξετάσεις, πέτυχε, μπῆκε στό Πανεπιστήμιο στή Νομική Σχολή ἦρθα νά μέ ἐπισκεφτεῖ. Τοῦ λέω: «Τί γίνεσαι; Πῶς πέρασες τό καλοκαίρι στό χωριό;». «Ποιό χωριό», μοῦ λέει, «ἤμουνα στή θεία μου τήν τάδε». «Μπά, ἀπό ἐκεῖ ἐγώ περνοῦσα τέσσερις φορές τήν ἡμέρα, δέν σέ εἶδα ποτέ». Μοῦ λέει: « ἐγώ σέ ἔβλεπα πού περνοῦσες». «Καί γιατί δέν μοῦ μιλοῦσες;» (Φίλοι! Πολύ φίλοι!). «Μοῦ λέει, δέν ἔπρεπε νά σοῦ μιλήσω, ἔπρεπε νά διαβάσω γιά νά δώσω ἐξετάσεις. Τώρα, νά ἦρθα». 

     Βλέπετε, σᾶς εἶπα δυό παραδείγματα, γιά νά καταλάβαιτε, παιδιά, ὅτι πρέπει κάποια πράγματα νά τά βάλουμε μπροστά, καί νά ποῦμε «Τώρα εἶμαι μαθητής», «Τώρα εἶμαι φοιτητής», «Τώρα ὀργανώνω τήν δουλειά μου, καί μετά ὅταν θά γίνουν αὐτά, τά ὁποῖα συντόμως πρέπει νά γίνουν, θά κοιτάξω νά βρῶ μιά κοπέλα νά παντρευτῶ». Ἀλλά ὄχι βεβαίως –εἶναι καί ἡ ἄλλη ἡ ἀκρότης- νά θέλω ν’ ἀποκτήσω καί τοῦτο καί κεῖνο… καί μεγάλο μαγαζί… καί μεγάλη ἐπιχείρηση… καί ἐπιστημονική καριέρα ἤ ὅ,τι ἄλλο καί νά φθάσω στά τριάντα μου καί στά τριανταπέντε μου, στά τριανταεφτά μου, καί στά τριανταεννιά μου χρόνια (γιατί ὄχι καί στά 40 … κ.λπ.), γιά νά κοιτάξω τότε νά παντρευτῶ. Ὄχι, αὐτό εἶναι μία ἄλλη ἀκρότης. Λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «Καιρός παντί πράγματι», «γιά τό κάθε πρᾶγμα ὑπάρχει ὁ κατάλληλος χρόνος». Αὐτόν τόν κατάλληλο χρόνο πρέπει πάντοτε νά τόν περιμένουμε, καί δέν πρέπει ποτέ νά τόν ἐκβιάζουμε. Διότι ἄν ἐκβιάζουμε αὐτόν τόν χρόνον, αὐτός ὁ ἐκβιασμένος χρόνος, κάποια μέρα, κάποια στιγμή θά μᾶς ἐκδικηθεῖ. Αὐτά τά λίγα εἶχα νά πῶ, παιδιά, γιά νά σᾶς βοηθήσω. 

     Καί τώρα ἐρχόμεθα σ’ ἕνα ἄλλο θέμα. Δηλαδή πάντοτε ἐπί τοῦ θέματος «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας», ἔ; Θά ἐνθυμεῖσθε, πάντοτε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τό λέγαμε, ἀναφέρεται σά ἐπιμέρους σαρκικά ἁμαρτήματα εἰς τήν Α΄ πρός Κορινθίους Ἐπιστολή του. Καί τό κάνει αὐτό γιά νά μή νομιστεῖ, ὅτι κάποιες πλευρές δέν εἶναι ἁμαρτία καί κάποιες πλευρές εἶναι ἁμαρτία. Ἐπί παραδείγματι, ὅτι ἡ πορνεία δέν εἶναι ἁμαρτία, ἀλλά εἶναι ἡ μοιχεία ὅμως ἁμαρτία. Ἤ ἡ πορνεία εἶναι ἁμαρτία, ἡ μοιχεία δέν εἶναι… ἤ… ἤ… ἤ. Καί μή νομίσετε ὅταν πολλές φορές ἔρχονται 50-60-70 χρονῶν νά ἐξομολογηθοῦν γιά πρώτη φορά (ἄνδρες) καί τούς κάνω κάποια ἐρώτηση ἄν εἶχαν πέσει σέ σαρκικά ἁμαρτήματα, καί μοῦ λέγουν… «Ἒ, ναί (κοιτάξτε!), ἔ, ναί, σάν ἄνδρας πού ἤμουνα…». Γιατί; Γιατί δέν θεωροῦν αὐτά ἁμαρτήματα. Γι’ αὐτόν τόν λόγο, γιά νά μήν δοθεῖ μιά τέτοια εντύπωση, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θεοπνεύστως γράφει: «Μὴ πλανᾶσθε(«μήν ἔχετε ἀντίληψη πλανεμένη»)· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται… βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». «Δέν θά κληρονομήσουν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μετέρχονται αὐτά τά ἁμαρτήματα». Σήμερα μποροῦμε νά ποῦμε κάτι γιά τή μοιχεία. Θά μοῦ πεῖτε: «Δι’ ὄνομα τοῦ Θεοῦ», ἴσως καί κάποιοι μεγάλοι, πολλοί γονεῖς τώρα πού μέ ἀκοῦτε… «μά τί εἶναι αὐτά πού θά πεῖτε; Ἔχετε μπροστά σας νέα παιδιά!». Μά ξέρετε ὅτι ὁ Χότζας -ἀνέκδοτο ἔ;- ἔδερνε τήν κόρη του ὅταν πήγαινε μέ τό σταμνί στή βρύση; «Πατέρα, γιατί μέ δέρνεις;». « Ἄ, γιά νά μή σπάσεις τό σταμνί». Καί τότε ἀπαντάει ἐκείνη: « Μά δέν τό ‘σπασα!». « Μά ἅμα τό σπάσεις, εἶναι ἀργά πιά». Γι’ αὐτό νά τό ξέρετε, ἡ πρόληψις εἶναι ἡ καλυτέρα συντήρηση. Ὄχι ἡ θεραπεία. Διότι πρέπει τώρα πού ‘σαστε νέα παιδιά (ἀγόρια-κορίτσια) νά καταλάβετε πῶς τοποθετεῖται καθετί ἀπ’ αὐτά μέσα στήν ζωή μας. Θέλω νά τά ξέρετε, θά ἐπαναλάβω ἐκεῖνο τό ὁποῖο λέγει καί ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Καί εἰπεῖν ὀκνῶ καί σιωπᾶν οὐ βούλομαι», «Καί νά μιλήσω διστάζω, καί νά μή μιλήσω δέν θέλω». Και ἀκόμη: «Οὐ βούλομαι σεμνότητι λόγων καλλωπίζεσθαι, ἀλλά σεμνούς ποιῆσαι τούς ἀκούοντας», Δέν θέλω ἁπλῶς νά μιλῶ μέ ὡραιολογίες… κ.λπ. νά μιλᾶμε περί… περί… καί νά μήν πιάνουμε τά θέματα αὐτά τά λεγόμενα -τά «λεγόμενα» ποτέ δέν ἔχω χρησιμοποιήσει τή λέξη αὐτή- καυτά προβλήματα. Καί νά μήν ξέρουνε οἱ νέοι μας πῶς θά τοποθετηθοῦν μέσα στή ζωή τους. 

     Λοιπόν, θά μιλήσουμε, παιδιά, γιά τή μοιχεία. Εἶναι τό ἁμάρτημα τῆς παρουσίας τοῦ τρίτου ἀνθρώπου στόν δεσμό τοῦ γάμου. Ἡ παρουσία τοῦ τρίτου ἀνθρώπου. Ὁ Θεός εἶπε γιά δύο ἀνθρώπους, ἄνδρα καί γυναῖκα… «Ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα, καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ, καί ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκαν μίαν». Καί κανείς δέν μπορεῖ νά χωρίσει αὐτό τό ζεῦγος, χωρίς νά ἁμαρτήσει βαριά, ἀπέναντι καί στό ζεῦγος καί στόν Θεό. Εἶναι τό ἁμάρτημα ἡ μοιχεία -σᾶς εἶπα ἡ παρουσία τοῦ τρίτου ἀνθρώπου- πού καταστρέφει καίρια τό μυστήριο τοῦ γάμου. Καίρια! Καί τοῦτο διότι τό μυστήριο τοῦ γάμου εἶναι μία εἰκόνα ἑνός ἄλλου μυστηρίου, ὥστε τό μυστήριο τοῦ γάμου νά θεωρεῖται τό μικρόν μυστήριον καί τό ἄλλο μυστήριον (θά σᾶς τό πῶ ποιό εἶναι) νά θεωρεῖται τό μεγάλο μυστήριον. Κι αὐτό τό μεγάλο μυστήριον εἶναι: Ἡ ἕνωσις Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας. Θά τό δοῦμε πιό κάτω, ὅπως τό λέει ὁ Ἀπόστολος νά σᾶς τό πῶ: «Τό μυστήριον -λέγει- τοῦτο -Ποιό τοῦτο; Ἑνώσεως Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας- μέγα ἐστίν, (:εἶναι μέγα μυστήριον) ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν». «Αὐτό εἶναι, εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν». Ὁπότε ὁ γάμος εἶναι μία εἰκόνα (μυστήριον) τοῦ πρωτοτύπου μυστηρίου ἑνώσεως Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας. Ἄν καταστρέφεις τό ἀντίτυπον, οὐσιαστικά καταστρέφεις τό πρωτότυπον. Ἀλλά καί τό ἀντίτυπον δέν παύει ἀπό τοῦ νά εἶναι ὄχι μία ἁπλῆ εἰκόνα, ἀλλά νά εἶναι ὁμοίως ἕνα μυστήριο. Ὁ γάμος δέν εἶναι ἕνα ἀπό τά ἑπτά μυστήρια; Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἄς τό προσέξουμε. Γιά νά τό καταλάβουμε, ὅπως ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἀδάμ ἐπλάσθη ἡ Εὔα, ἔτσι κι ἀπό τήν πλευρά τοῦ Χριστοῦ ἐξῆλθε ἡ Ἐκκλησία. Δέν λέγω «ἐπλάσθη», θά ‘θελα νά ἀκριβολογήσω, ἐξῆλθε ἡ Ἐκκλησία. Ὅπως ὁ Ἀδάμ ὑπέστη ὕπνωση… «ὕπνωσε», λέγει, «Κύριος ὁ Θεός τόν Ἀδάμ γιά νά ἐξαγάγει-νά βγάλει ἀπό κεῖ τήν γυναῖκα». «Μία», λέει πλευρά ὠκοδόμησεν (:ἔκτισε) - ἀκοῦστε τό ρῆμα: «ἔκτισε»- ὠκοδόμησε τήν γυναῖκα». Αλλά σ’ αὐτήν ὅμως τήν περίπτωση ὁ Ἀδάμ εἶχε ὑπνώσει, δηλαδή ἐκοιμᾶτο, ὅπως μᾶς λέγει τό ἱερό κείμενο. Ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία ἐξῆλθε ἀπό τήν Πλευρά τοῦ Χριστοῦ (ἀπό τήν πλευρά!), ἀφοῦ ὁ Κύριος εἶχε ὑπνώσει ἐπί τοῦ Σταυροῦ, δηλαδή εἶχε πεθάνει ἐπί τοῦ Σταυροῦ. Ἀπό τήν πλευρά τοῦ Χριστοῦ ἐξῆλθε αἷμα καί ὕδωρ. Καί λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία (:καί ἐκεῖνος πού τό εἶδε ἔδωσε τή μαρτυρία του, κι εἶναι ἀληθινή ἡ μαρτυρία του)» γιατί ὁ Ἰωάννης ἀμέσως ἔδωσε διαστάσεις σ’ αὐτό τό γεγονός. Ἐπειδή -νά μή προχωρῶ περισσότερο- ἤτανε φαινόμενο νά τρέξει αἷμα καί ὕδωρ, ἀπ’ τόν πεθαμένο δέν βγαίνει, παιδιά, τίποτα. Τήν ὥρα πού σκοτώνεται ἕνας ἄνθρωπος, κόβεται, τρέχει αἷμα. Ὅταν πεθάνει, ἀπό τό νεκρό πιά σῶμα δέν τρέχει πιά τίποτα. Ὁ Χριστός ἦταν νεκρός, ἀλλά ἔρρευσε αἷμα καί ὕδωρ. Καί τό εἶδε μυστηριῶδες αὐτό ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, καί ἔδωσε ἀμέσως τήν ἑρμηνεία. Τό αἷμα εἶναι τό μυστήριον τό θειότατον τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τό ὕδωρ εἶναι τό μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος. Ἀλλά μέ τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος γινόμεθα Χριστιανοί, δηλαδή μπαίνουμε στήν Ἐκκλησία, γινόμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας τρεφόμεθα. Ἔτσι, λοιπόν, θά λέγαμε ὅτι τό μεγάλο μυστήριον εἶναι τό μυστήριον ἑνώσεως Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας. Τό μικρό μυστήριο πού εἰκονίζει αὐτό τό μεγάλο μυστήριο, εἶναι ἡ ἕνωση ἀνδρός καί γυναικός. Αὐτά πού σᾶς εἶπα, ἀποτελοῦν τήν θεολογικήν θεμελίωσιν τοῦ γάμου. Κι ἄν θέλετε νά ξέρετε, μόνον τότε μποροῦμε κάθε μας πράξη νά γνωρίσουμε τό νόημά της καί νά προχωροῦμε σωστά ἐάν γνωρίζουμε τή θεμελίωση καί ἡ θεμελίωση εἶναι πάντοτε θεολογική. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἡ μοιχεία, ἡ παρουσία τοῦ τρίτου προσώπου, εἶναι βαρύτατον θεολογικά ἁμάρτημα. Ἀλλά γιά νά δοῦμε πόσο βαρύ εἶναι, καί τί ἀκριβῶς συμβαίνει, καί πῶς πρέπει αὐτό νά ἀποφεύγετε, πρώτα ὁ Θεός, θά τό δοῦμε τήν ἐρχομένη Κυριακή.

17η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (η΄).

†. Καί πάλι στό ἴδιο θέμα, παιδιά, βρισκόμαστε, σ’ ἐκεῖνο πού λέγει ὁ Τωβίτ στόν γιό του, τόν Τωβία: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Ἔχουμε μία συνέχεια τῶν θεμάτων αὐτῶν, ὅπως ἤδη ἀντιλαμβάνεστε και ἤδη εἶχα ἀποταθεῖ πρός τίς κοπέλες -κλείνοντας τό κεφάλαιο αὐτό τό περί ἀνηθικότητος- γιά κάποια εἰδικά χαρακτηριστικά. Κάτι πού ἀφορᾶ εἰδικά τίς κοπέλες. Μετά θά δοῦμε καί κάτι πού ἀφορᾶ εἰδικά τά ἀγόρια. Τώρα γιά νά δοῦμε στή συνέχεια αὐτά πού εἶχα πεῖ γιά τίς κοπέλες.

     Σᾶς εἶχα πεῖ ὅτι μιά κοπέλα ἔχει ἕναν αὐξημένο συναισθηματισμό, καί, ἀκόμη, τῆς ἀρέσει νά περιεργάζεται πρόσωπα ἀγοριῶν, ἔτσι γεννιέται μέσα της ὁ πόθος τοῦ θελγήτρου, ὁ πόθος ἀκόμη νά λάβει πεῖρα τοῦ πράγματος. Εἶναι μία περιέργεια ἡ ὁποία τελικά καταστρέφει, καί σᾶς εἶχα ἀναφέρει καί τό παράδειγμα τῆς Δείνας, τῆς θυγατρός τοῦ Ἰακώβ πού εἶχε τά 12 παιδιά, τί καταστροφή ἐδημιούργησε ἡ περιέργεια αὐτῆς τῆς κοπέλας. Καταστροφή μέ παγκόσμιες, ἱστορικά, διαστάσεις. Διότι ἔγινε ἡ αἰτία, νά μήν εἶναι ὁ πρωτότοκος ἤ τουλάχιστον δευτερότοκος (γιατί κι ὁ πρωτότοκος εἶχε κάτι κάνει καί τόν ἀπέκλεισε ὁ Θεός ἀπό τοῦ νά φέρει τόν Μεσσία) καί φθάνουμε εἰς τόν τέταρτον, τόν Ἰούδα, καί ἄν ἐγνώριζε, βεβαίως, ἡ Δείνα ὅτι αὐτή ἡ περιέργειά της θά ἦταν μέ τέτοια φοβερά ἀποτελέσματα, θά ἦταν ἀσφαλῶς προσεκτικότερη. Ἔτσι αὐτά εἴχαμε πεῖ τήν περασμένη φορά. Καί συνεχίζουμε.

     Ἡ σύγχρονη κοπέλα θέλει νά δείχνει ὅτι μεγάλωσε, καί ὅτι εἶναι ἀπηλλαγμένη προκαταλήψεων, καί μάλιστα ἐκεῖνες οἱ προκαταλήψεις στήν ἐποχή μας πού θεωροῦνται ὅτι… «Τί θά πεῖ ἁγνότης; Εἶναι μία προκατάληψις…» καί ἄλλα πολλά πού μέ πολλήν εὐκολίαν ἡ σύγχρονη κοπέλα εἶναι ἕτοιμη νά ἀπορρίψει. Θέλει ἀκόμη νά δείχνει ὅτι ἔχει τήν δύναμη νά προσελκύει. Γι’ αὐτό καί στολίζεται ἡ κοπέλα (θέλει νά φαίνεται ὡραία), βέβαια καί στό ἀγόρι ὑπάρχει αὐτό, βέβαια σέ πολύ μικρότερο βαθμό, ὅταν θά ἤθελε νά προσελκύει ἡ κοπέλα τό ἀγόρι. Βέβαια, ἐν παρόδῳ τό λέγω αὐτό, λέμε: «τό ὡραῖον φύλον», κι ἐννοοῦμε τήν κοπέλα. Στήν πραγματικότητα ἡ γυναῖκα -τό λέω γιά μίαν ἐπίγνωση βαθυτέραν- δέν εἶναι τό ὡραῖον φύλον, ἄν τό θέλετε ὁ ἄνδρας εἶναι τό ὡραῖον φύλον. Καί σᾶς τό ἀποδεικνύω ἀμέσως. Ρίξτε μιά ματιά σ’ ὅλο τό ζωϊκό βασίλειο. Θά δεῖτε πάντοτε στό ζωϊκό βασίλειο, τό ἀρσενικό εἶναι πλουμισμένο, εἶναι ὄμορφο. Τό θηλυκό δέν εἶναι ὄμορφο. Νά ξεκινήσω ἀπό τό λιοντάρι… μέχρι τό καναρίνι; Μέχρι τό παγώνι; Τί νά σᾶς πῶ… Τό λοντάρι εἶναι πολύ ὡραῖο, μεγαλοπρεπές, ἡ λέαινα δέν εἶναι. Ἔχει τή χαίτη καί ὅλη τή μεγαλοπρέπεια τό ἀρσενικό λιοντάρι. Ἤ τό παγώνι πού εἶναι τόσο ὡραῖο, καί το θηλυκό εἶναι φοβερά ἄσχημο. Ἁπλοῦν. Ἔτσι οὐσιαστικά εἶναι ἕνας μύθος νά λέμε ὅτι ἡ γυναῖκα ἀνήκει στό λεγόμενο ὡραῖο φύλο. Λάθος! Τό λέω αὐτό γιά μία ἐπίγνωση τῶν πραγμάτων. Δέν ξέρω, πάντως τό θέμα εἶναι ὅτι ἡ γυναῖκα προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά ἑλκύει, καί τά πάντα μετέρχεται γιά νά μπορεῖ νά πετύχει αὐτήν τήν κατάσταση. Χρησιμοποιεῖ ἔντονα ὅλες τίς ἐπιταγές τῆς μόδας. Δέν γνωρίζει ὅμως ὅτι μέ αὐτό πού κάνει ἡ κοπέλα οὐσιαστικά -δηλαδή αὐτή ἡ φιλαρέσκεια, τό νά θέλει νά ἀρέσει- ὅτι στήν πραγματικότητα τήν ὁδηγεῖ στήν καταστροφή. Πολλές φορές ἔχω πεῖ κατ’ ἰδίαν σέ κοπέλες, ὅταν ἐπιθυμοῦν καί τό βλέπω κι ἐγώ μέ τά μάτια μου πῶς εἶναι ντυμένες καί πῶς εἶναι στολισμένες, ἐπιθυμοῦν νά ἔχουν τήν φιλαρέσκεια, εἶναι μία πεπονόφλουδα. Κι ἐπειδή εἴμεθα ἐδῶ στή Λάρισα λέγω: «Πατᾶς τήν πεπονόφλουδα καί βρίσκεσαι στόν Πηνειό (γιά πνίξιμο)!». Λοιπόν, προσοχή τήν πεπονόφλουδα, διότι ἡ γυναῖκα κολακεύεται. Ἕνας νεαρός νά τῆς πεῖ ὅτι «Εἶσαι ὡραία!», ὅτι «Ἒχεις ὡραῖα μάτια!», «Ἒχεις ὡραία φωνή!»… ὅτι τοῦτο… ὅτι ἐκεῖνο, ἡ κοπέλα ἀμέσως κολακεύεται, πέφτει, πάτησε τήν πεπονόφλουδα. Προσοχή, λοιπόν, οἱ κοπέλες, προσοχή! Διότι ὑπάρχει ἡ συνήθεια αὐτῆς τῆς κολακείας, καί μήν πατήσετε τήν νάρκη (ν’ ἀλλάξω τό παράδειγμα, ἀπό πεπονόφλουδα). Προσοχή λοιπόν.

     Ἀκόμη, γράφει ἕνας καθηγητής τῆς Γυναικολογίας στό Πανεπιστήμιο τῆς Τυβίγγης (Tübingen), τά ἐξῆς: «Πολλές κοπέλες πού ἀπέκτησαν ἐξώγαμο παιδί καί ἀσθένησαν μοῦ εἶπαν: ‘’Τό πρᾶγμα ἄρχισε μέ ἀθῶα ἐπιφανειακή ἐρωτοτροπία (δηλαδή μέ φλέρτ). Προχωροῦσε μέ τήν πεποίθηση ὅτι πρόκειται γιά ἁγνή φιλία’’». Βλέπετε, δέν ὑπάρχει ἁγνή φιλία ἑτερόφυλος. Αὐτό νά τό ‘χετε ὑπόψη σας. Ἄλλη ἀπάτη αὐτή! Ὅτι ἔχουμε μιά γνωριμία, μία φιλία. Αὐτή μάλιστα ἡ φιλία ἀναπτύσσεται, καί στά σχολειά σας καί στά φροντιστήρια πού πηγαίνετε… κ.λπ. Συνοδεύεστε στόν δρόμο ἀπό τό ἀγόρι… τήν ἰδέα -συνεχίζει ὁ καθηγητής- ὅτι μπορεῖ νά γίνουν μητέρες, τήν ἔδιωχναν περίφοβες. Ὡστόσο γιά τό φλέρτ, μποροῦσαν νά λέγουν: «Καί τί πειράζει αὐτό;». Ὅταν κατοπινά ἄνοιγαν τά μάτια τους, μετανοιωμένες ἔλεγαν ὅτι δέν ὑπάρχει ψυχική φιλία πού νά μήν καταλήξει στήν φθρά τοῦ σώματος. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα. Ὅμως καί ἕνας ἄλλος, ὁ Βίλαντ (Wieland, Γερμανός) σ’ ἕνα του βιβλίο, τό ‘’Der flirt’’, δηλαδή «Τό φλέρτ», δηλαδή ἡ ἐρωτοτροπία, γράφει πρός τούς ἀμερίμνους γονεῖς: «Ξέρετε τί κάνετε; Ξέρετε τί ἀνέχεστε; Ὅταν -γιά νά μήν πῶ- προωθοῦν καί οἱ γονεῖς μία τέτοια κατάσταση, ἡ κοπέλα τους νά βγεῖ ἔξω νά βρεῖ τόν ὑποψήφιο γαμπρό («Γιατί ἀλλιώτικα πῶς θά γίνει;»…!), ξέρετε, λοιπόν, τί κάνετε; Ξέρετε τί ἀνέχεστε;». Εἶναι πράγματι φοβερή αὐτή ἡ ἄγνοια ἤ αὐτή ἡ τόλμη τῶν γονιῶν πού εἶναι ἕνα θράσος πού ρίπτουν τά κορίτσια τους στήν ἀγκαλιά τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας καί τῆς καταστροφῆς. 

     Ὅπως βλέπουμε ἀπ’ ὅλα αὐτά: «Γιατί, τί εἶναι ἕνα φλέρτ…;», «Ἒ, τἀ ἀγόρια σκέφονται ἀλλιώτικα»- σοῦ λέει: «Δέν βαριέσαι, θά περάσω τήν βραδιά μου ἤ τόν μῆνα μου ἤ κάποιο καιρό, καί κατόπιν δέν μ’ ἐνδιαφέρει, ἀλλάζω»,ἡ κοπέλα ἀρχίζει μετά νά σκληραίνει, ὕστερα ἀπό τό πάθημά της αὐτό, βέβαια χτυπιέται, ὀδύρεται, σκληραίνει, ὅμως, μετά, κι ἀρχίζει κι αὐτή νά παίρνει τήν ἴδια τακτική. Ἀρχίζει νά ἀλλάζει κι αὐτή, δέν τήν πειράζει πλέον, ἐσκλήρυνε, ἐπορρώθη. Ὅπως βλέπουμε, ὅμως, ὅτι αὐτή ἡ κατάστασις, δηλαδή αὐτή ἡ ἐπιφανειακή ἐρωτοτροπία, ξεμακραίνει αὐτόν τόν γνήσιον ἔρωτα καί φράσσει τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀληθινή ἀγάπη. Συνηθίζω πολλές φορές νά λέγω ὅτι ἡ ἀληθινή ἀγάπη εἶναι τοποθετημένη μές σ’ ἕνα δοχεῖο καί αὐτή εἶναι ἡ καρδιά. Παλιότερα ἔβαζαν τά ἀρώματα μέσα σέ κάποια δοχεῖα ἀπό ἕνα ὑλικό πού ἔβγαζαν στήν Αἴγυπτο -καί βγάζουν- τό ἀλάβαστρο, κατ’ ἐπέκταση λέγεται ἀλάβαστρο καί τό δοχεῖο. Ἐκεῖ ἔφτιαχναν μπουκαλάκια (στήν Αἴγυπτο) καί ἔβαζαν ἄρωμα καί τό σφράγιζαν. Τό σφράγιζαν κατά τρόπον πού ἄν ἤθελε κανείς νά χρησιμοποιήσει αὐτό τό ἄρωμα, ἔπρεπε νά σπάσει τόν λαιμό αὐτοῦ τοῦ φιαλιδίου ἀπό ἀλάβαστρο καί τό χρησιμοποιοῦσε μετά. Ἔτσι μοιάζει ἡ καρδιά. Εἶναι ἡ καρδιά ἕνα δοχεῖο, ἕνα ἀλάβαστρο, κι ἔχει μέσα τό ἄρωμα τῆς ἀγάπης, πού θά χρησιμοποιηθεῖ μελλοντικά. Ὅταν πρόωρα-ἄωρα-ἄκαιρα, σπάσουμε τόν λαιμόν αὐτοῦ τοῦ φιαλιδίου, δηλαδή ἀφήσουμε τήν καρδιά μας ν’ ἀρχίζει νά ἀγαπᾶ ὅποιον βλέπει στόν δρόμο, τότε ἀντιλαμβάνεστε γρήγορα θά ξεθυμάνει αὐτό τό ἄρωμα. Καί ἡ γυναῖκα μετά δέν ἔχει ἐκεῖνο πού θά πεῖ κάποτε: «Ἕναν ἄνδρα γνώρισα, αὐτόν ἀγάπησα, αὐτόν ἀγαπῶ, αὐτόν θά ἀγαπῶ», γιατί ξεθύμανε πιά ἡ ἀγάπη, αὐτός ὁ ἀληθινός ἔρως. Γράφει κάποιος σύγχρονος. Αὐτός -δέν θά πῶ τ’ ὄνομά του, εἶναι καθηγητής Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν- γράφει: «Πόσα κορίτσια, ξεγελασμένα ἀπό τίς μοντέρνες ἰδέες, δέν θέλησαν νά πειραματιστοῦν μέ τίς ἐλεύθερες ἑνώσεις, γιά νά δοῦν μετά τά ὄνειρά τους σβησμένα, τά νιάτα τους χαμένα, τόν ἑαυτό τους στό περιθώριο τῆς ζωῆς... Ἐάν ἡ πίκρα τους καί τό σκληρό παράπονό τους μποροῦσαν ἀνεμπόδιστα νά βροῦν τό ξέσπασμα τοῦ θρήνου, οἱ γοερές κραυγές θά πλημμύριζαν τήν ἀτμόσφαιρα καί θά ἀρκοῦσαν αὐτές μονάχα γιά νά κατασιγάσουν τῆς ἀρνητικῆς ὑποκρισίας τά δολερά τραγούδια». 

     Ἀκόμη, παιδιά, πόσες φορές ὁ ρόλος τῆς φίλης ἤ τῆς συμμαθητρίας ἤ τῆς συγκατοίκου, ὅταν ἔχουμε φοιτήτριες πού πηγαίνουν στίς πόλεις, πού ὑπάρχουν τά Πανεπιστήμια, δέν ἔρχεται νά καταστρέψει τήν κοπέλα; Γι’ αὐτό τό θέμα τῆς συναναστροφῆς εἶναι παμμεγίστης σημασίας. Τό εἶχαν διακρίνει αὐτό καί οἱ πρόγονοί μας, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες. Ἐξάλλου ἀπό τούς ἀρχαίους Ἕλληνες πῆρε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκεῖνο τό «φθείρουσι ἤθη χρηστά ὁμιλίαι κακαί». «Ὁμιλία» θά πεῖ συναναστροφή. «Τά χρηστά ἤθη τά καταστρέφουν οἱ κακές συντροφιές». Καί ἔδωσε σ’ αὐτό προχριστιανικό σύνθημα-γνωμικό, πραγματικά διαστάσεις θεοπνευστίας. Μιά τέτοια συναναστροφή, ἡ κακή φίλη, ἡ ὁποία ὑποτίθεται ὅτι ἔχει ἐμπειρία ἤ καλύτερα νά τό πῶ ἔτσι, ἔχει ἐμπειρίες, ἀρχίζει νά διηγεῖται εἰς τήν ἄλλη -σέ σᾶς- τίς ἐμπειρίες της ἀπό τίς σχέσεις της μ’ ἕνα ἀγόρι, μέ τόν φίλο της. Αὐτό σιγά-σιγά καί πολύ γρήγορα ἐξάπτει πρῶτα τήν φαντασία καί κατόπιν πυροδοτεῖ τήν ψυχή καί τό σῶμα, γιά νά φθάσει ἡ κοπέλα νά δοκιμάσει καί αὐτή ἐκεῖνα πού τῆς λέγει ἡ φίλη της, ἡ συμμαθήτρια, ἡ συγκάτοικος, ἡ συμφοιτήτρια. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ὅτι πολύ γρήγορα μιά κοπέλα «ξεβγάζεται», βγαίνει, βγαίνει στόν δρόμο, βγαίνει στό πεζοδρόμιο, ἀναζητάει κι αὐτή νά ἀποκτήσει τίς ἴδιες ἐμπειρίες μέ τήν φίλη. Ἀλλά μία τέτοια συναναστροφή θά ἦταν πραγματικά μία νάρκη εἰς αὐτά τά θεμέλια τῆς ὑπάρξεως τῆς κοπέλας. Πόσες κοπέλες ἀκόμη εἶναι ἐκεῖνες πού συχνάζουν στίς «ντίσκο» καί στίς καφετέριες. Δέν θεωροῦν καθόλου κακό τό ὅτι μποροῦν νά βρεθοῦν σέ μία καφετέρια, μά καθόλου κακό! Προσέξτε, μπορεῖ νά μέ κατηγορήσετε ὅτι ἀνήκω σέ μιά παλιά σχολή. Τό θέμα εἶναι ὅτι ἡ καφετέρια δέν εἶναι παρά… κάπως τό ἐξιδανικευμένο καφενεῖο, καί παλιότερα στό καφενεῖο δέν πήγαινε ποτέ, μά ποτέ γυναῖκα. Σήμερα, λοιπόν, ἐξιδανικεύσαμε τό καφενεῖο, καί τώρα πᾶνε ἀγόρια καί κορίτσια… οὔτε νέα παιδιά πήγαιναν (ἀγόρια), ἤτανε… ἔ, γιά τούς μεγάλους… κ.λπ… κ.λπ… Σήμερα, λοιπόν, ἡ καφετέρια, -θά λέγαμε ἐκσυγχρονισμένος ἀπόγονος τοῦ καφενείου-πᾶνε οἱ πάντες. Παιδιά, δέν εἶναι καλός τόπος ἡ καφετέρια. Τό λέω καί γιά τά ἀγόρια -ἄν καί θά ποῦμε λίγα πιό κάτω γιά σᾶς- καί γιά τά κορίτσια. Γιά νά μήν πῶ βέβαια… δέν ξέρω ἄλλοι δῆμοι τί κάνουν, ὁ δικός μας Δῆμος κάνει αὐτά τά λεγόμενα «μαθητικά στέκια», τά ὁποῖα δέν εἶναι τίποτα ἄλλο -ἄς μου συγχωρεθεῖ, ἐγώ δέν μιλάω παρά μόνον εὐαγγελικά- ἀληθινή καταστροφή. Καί τά γήπεδα, ἀληθινή καταστροφή. Ναί, Ἕνα παιδί πού σέβεται τόν ἑαυτό του (ἀγόρι ἤ κορίτσι), πού θά ‘θελε νά ζήσει μία πνευματική ζωή, δέν τρέχει οὔτε στά γήπεδα, δέν τρέχει οὔτε στίς καφετέριες, οὔτε στά στέκια, ὅσο κι ἄν ἔχουν τόν ὑπότιτλον ἤ συνοδεύτεαι αὐτό τό στέκι μέ τήν λέξη «μαθητικό στέκι». 

     Ὄχι. Δέν εἶναι τόπος γιά ἐκείνους καί γιά ἐκεῖνες πού ἐπαγγέλονται Χριστόν. Καί ἀκόμη ἐκεῖ, σ’ αὐτούς τούς τόπους, πολλές κοπέλες ἔχασαν τήν ἁγνότητά τους γιατί πρωτύτερα ἔκαναν καί χρήση οἰνοπνευματωδῶν ποτῶν. Βέβαια στήν καφετέρια δέν πίνουμε μόνο καφέ, ἔχουμε καί οἰνοπνευματώδη ποτά, ὅπως καί στίς ντίσκο, καί τό ἐπιδιώκουν τά ἀγόρια τῆς συντροφιᾶς μόνο καί μόνο γιατί ξέρουν ὅτι τό οἰνόπνευμα ἀποβάλλει κάθε ἀντίσταση στόν ἄνθρωπο καί εἰδικώτερα στήν κοπέλα καί μάλιστα στή νεαρή κοπέλα, καί συνεπῶς ἔτσι ὅταν ἡ κοπέλα πάρει… -καί τί μάλιστα;- οἰνοπνευματώδη ποτά. Οὔτε μπύρα, οὔτε ρετσίνα, ἀλλά ποτά τά ὁποῖα εἶναι πολλῶν-πολλῶν βαθμῶν σέ πυκνότητα οἰνοπνεύματος. Ὅταν ἀκοῦτε «τζίν», ὅταν ἀκοῦτε «οὐΐσκι», ὅταν ἀκοῦτε «βότκα», ὅταν ἀκοῦτε τέτοια πράγματα πού ἔχουνε πολύ ὑψηλόν βαθμόν οἰνονεύματος, ξέρουν λοιπόν πολύ καλά ὅτι ἡ ἀντίσταση τῆς κοπέλας ἀμέσως πέφτει καί ἡ κοπέλα μεταβάλλεται σ’ ἕνα ἄθυρμα (παιχνίδι) τῶν ὁρμῶν τοῦ ἀγοριοῦ. Ἔτσι λοιπόν ὅταν μία κοπέλα φθάσει μέχρις ἐκεῖ, ἔτσι γίνεται. Θυμᾶμαι… κι εἶναι -τί νά πῶ 50 χρόνια;- θυμᾶμαι κάποτε μία κοπέλα γνώρισε κάποιον, τήν γύρευαν οἱ δικοί της, συνέπεσε στόν δρόμο νά τήν δῶ νά συνοδεύεται ἀπό μερικούς ἀνθρώπους τῆς οἰκογενείας της… Τί εἰκόνα ἦταν αὐτή, τί φοβερή εἰκόνα ἤτανε; Ντυμένη λεπτότατα -παρότι ἔκανε κρύο- σέ μία κατάσταση φοβερῆς ντροπῆς, στόν δρόμο. Ἔτσι παρασύρονται οἱ κοπέλες, ἔτσι. Προσέξτε λοιπόν ἄν φθάσετε μέχρις ἐκεῖ δέν θά πεῖτε «δέν θά πιῶ κάτι». Θά σᾶς πεῖ ὁ φίλος, ἡ φίλη, ἡ παρέα ὅτι πρέπει νά πιεῖτε ἀφοῦ καί οἱ ἄλλοι πίνουν… καί τότε… ὤ, τότε ἡ βούλησις, κατά κανόνα -ἡ βούλησις! τό νά μπορεῖτε νά πεῖτε τό «ὄχι»- κουρελιάζεται! Τό οἰνόπνευμα εἶναι πραγματικά ἕνας μεγάλος προαγωγός. Καί ξέρετε τί θά πεῖ προαγωγός. Εἶναι τό πρόσωπον ἐκεῖνο (ἄνδρας ἤ γυναῖκα) πού «ξεβγάζει» μιά κοπέλα στόν δρόμο τῆς ἁμαρτίας. Λέγεται προαγωγός. Ἀλλά τό οἰνόπνευμα ἐδῶ εἶναι ὁ μεγάλος προαγωγός ἀγοριῶν καί κοριτσιῶν, ἀλλά προπαντός τῶν κοριτσιῶν. 

     Εἶναι καί τό τσιγάρο στήν κοπέλα. Αὐτό (τό τσιγάρο) πού εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν σύμβολον τῆς φαινομενικῆς ἀνεξαρτησίας. Ἦταν ἀπό παλιά. Εἶναι καί τώρα. Ὅταν ἕνα ἀγόρι καπνίζει, ἔχει τήν αἴσθηση, μιά αὐτοπεποίθηση ὅτι μεγάλωσε, ὅτι μπορεῖ νά καπνίζει, ὅτι εἶναι ἀνεξάρτητος -ἄλλο ἐάν ζητιανεύει ἀπό τήν μάνα του καί τόν πατέρα του χρήματα γιά νά πάρει τσιγάρα ἤ κλέπτει τό πορτοφόλι τῆς μάνας ἤ τοῦ πατέρα γιά νά πάρει τσιγάρα. Αὐτό δέ πολύ περισσότερο εἶναι στήν κοπέλα, ἡ ὁποία ἔχει τό αἴσθημα τῆς ἀνεξαρτησίας καί τῆς χειραφετήσεως καί τῆς ἐλευθερίας, ὅτι «Τώρα καπνίζω, εἶμαι ἐλεύθερη πιά κοπέλα». Ἔτσι ὅλες κάνουν, αὐτές οἱ λεγόμενες ἐλευθερωμένες κοπέλες. Ἐλευθερωμένες. Στήν πραγματικότητα πρόκειται περί σκληρῆς, φοβερῆς δουλείας. Δέν ξέρω μεθαύριο ὅταν αὐτές οἱ κοπέλες παντρευτοῦν καί θά πεῖ ὁ γιατρός ὅτι δέν πρέπει νά καπνίζει ἤ ἡ μητέρα, διότι θά βγάλει σπαστικό παιδί. Αὐτά δέν τά λέγω ἐγώ, τά λέγει ἡ Ἰατρική. Δέν μποροῦν οὔτε τότε νά κόψουν τό τσιγάρο, εὐρισκόμενες αὐτές οἱ κοπέλες κάτω ἀπό τήν θλιβερή ἐκείνη κατάσταση, νά περιμένουν ἔστω καί ἕνα παιδί νά γεννηθεῖ, σπαστικό, γιατί οἱ ἴδιες δέν μποροῦν νά ἀπαλλαγοῦν! Και, πέστε μου, αὐτό λέγεται ἐλευθερία; Σήμερα κοπέλες πού ξεστράτισαν συχνά -ἄν ὄχι κατά κανόνα- καπνίζουν ἤ ξεκίνησαν ἀπό τό τσιγάρο πού τούς ἔδωσε τό ἀγόρι, ὁ φίλος. 

     Τί νά ποῦμε δέ γιά τά ναρκωτικά... Ἐάν ὁ φίλος εἶναι ναρκομανής, γρήγορα καί αὐτή ἡ δύστυχη κοπέλα θά γίνει καί αὐτή ναρκομανής, διότι ὁ φίλος θά τήν διδάξει νά κάνει χρήση τῶν ναρκωτικῶν. Καταλαβαίνετε, παιδιά; Ἀντιλαμβάνεστε, παιδιά; Μᾶς εἶχαν ἔρθει -ἀπό ἄλλη πόλη, Θεσσαλονίκη- ἀγόρια κορίτσια, αὐτά τά παιδιά πού μένουν στά λεγόμενα, πῶς λέγονται αὐτά τά ἱδρύματα…. Ἰθάκη… κ.λπ… κ.λπ., δηλαδή τό ξαναγύρισμα, νά ξαναγυρίσουνε πίσω, καί εἶχαν ἔρθει αὐτά τά ἀγόρια καί τά κορίτσια, καί νά λέει κανείς, αὐτά τά παιδιά, ἀλήθεια, δηλητηριάστηκαν; Ἐγώ θά σᾶς πῶ κάτι -εἴθε νά βγαίνω ψεύτης- ἄν δοκιμάσει κανείς, λέγει, τσιγάρο μία φορά (ἀπό στατιστικές), τό 70% θά γίνουν καπνιστές. Ἐάν κανείς δοκιμάσει μία φορά ναρκωτικά -μία μόνο φορά, μόνο μία!, ξεκινώντας, ἂν θέλετε, ἀπό τό θεωρούμενον χασίσι πού εἶναι ἐλαφρύ (δῆθεν!)- παιδιά, ἐγώ σᾶς τό δηλώνω καί σᾶς τό προσυπογράφω, δέν ξέρω ἄν κανένα παιδί ἀγόρι ἤ κορίτσι μέ ἀκούει καί ἔχει δοκιμάσει, ἐγώ σᾶς τό λέγω: Κάποια στιγμή ὑπάρχει ὁ κίνδυνος ξαναγυρίσματος στά ναρκωτικά. Κάποια στιγμή. Γι’ αὐτό ἕνα ἀγόρι ἤ ἕνα κορίτσι ἄν θά ἤθελε πραγματικά νά ἀπαλλαγεῖ, θά πρέπει νά βάλει «διπλοσκοπιά» ὅπως λέμε, στόν ἑαυτό του-ἑαυτό της νά μήν ξαναγυρίσει σ’ αὐτές τίς καταστάσεις. Τό ‘χω δεῖ, τό ‘χω ζυγίσει, προσέξτε πάρα πολύ. Δηλαδή περίπου ἀχρηστεύεται ὁ ἄνθρωπος ἐάν ἔκανε χρήση ναρκωτικῶν ἀπό μία συνήθεια, τῆς ὁποίας τά ἀποτελέσματα εἶναι πασίγνωστα, εἶναι τραγικά.

     Ἀκόμη ἐντόνους ἐρεθισμούς μπορεῖ νά προκαλέσει παιδιά καί ὁ λεγόμενος «κατά ζεύγη» χορός. Δηλαδή οἱ λεγόμενοι εὐρωπαϊκοί χοροί. Παλιότερα εἴχαμε τό ταγκό, τό βάλς… αὐτά ἤτανε οἱ κλασικοί χοροί, ὅπως ἐλέγοντο, τώρα ἔχουμε τούς ἐξάλλους αὐτούς χορούς, τούς ὁποίους βέβαια ἐπώασε, ἐγέννησε καί ἀνέθρεψε, ἡ δυστυχισμένη Ἀμερική, ἡ μεγάλη Βαβυλῶνα (ὄχι όλιγώτερο καί ἡ Εὐρώπη), εἶναι ὁ δυτικός κόσμος πού θά μποροῦσε νά πάρει τόν τίτλον, τόν ἀποτρόπαιον τίτλον, Βαβυλών ἡ μεγάλη ἡ ἁμαρτωλή, γιά τήν ὁποίαν λέγει τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως «ἔπεσεν ἡ Βαβυλών ἡ μεγάλη». Ἔρχονται, λοιπόν, αὐτά τά ξένα τραγούδια -ἔχω καί μιά ἀπορία μετά, δέν ξέρω ἄν θά τήν ποῦμε σήμερα ἄν μᾶς φτάσει τό ἡμίωρον- καί ἔτσι ἔχουμε αὐτούς τούς φοβερά ἐξάλλους χορούς οἱ ὁποῖοι πήρανε καί δαιμονικές διαστάσεις, κι ἄλλα πολλά περίεργα καί παράξενα πράγματα, πάντως τό θέμα εἶναι παιδιά ὅτι αὐτοί οἱ χοροί καταστρέφουν ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο καί τό ἀγόρι καί τό κορίτσι. Καταστρέφουν φοβερά. Ὁ Φῶκνερ, διδάσκαλος τοῦ χοροῦ καί ἰδιοκτήτης μιᾶς χορευτικῆς Ἀκαδημίας στό Λός Ἄντζελες, ἀκοῦστε τί βεβαιώνει· ὅτι τά 2/3 τῶν κοριτσιῶν πού διαφθείρονται, ξεπέφτουν ἀπό τόν χορό. Πρέπει, λοιπόν, νά καταλάβουν οἱ κοπέλες, ἐπιτέλους πρέπει νά καταλάβουν τί κινδύνους ἔχουν σέ μία σύγχρονη τέτοια κοινωνία. Πρέπει νά καταλάβουν ἀκόμα οἱ κοπέλες ὅτι ἡ ἁγνότητα οὔτε ξεπερασμένη εἶναι, οὔτε μῦθος εἶναι. Ἡ ἁγνή κοπέλα πάντοτε ὀνειρεύεται τόν σύντροφο τῆς ζωῆς της, ἁγνόν καί τίμιον. Καί ἐκεῖνος μέ τήν σειρά του, μιά τέτοια κοπέλα ὀνειρεύεται. Ὅπως αὐτή ἔμεινε ἁγνή, τέτοιον θέλει καί ἐκεῖνον. Νά εἶναι ἁγνός.

     Λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ὃτι «Τόν ἅπαντα θαλαμευομένη ἡ κόρη χρόνον, μηδέποτε τὸν νυμφίον ἑωρακυῖα, ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας οὕτω ποθεῖ καὶ στέργει ὡς σῶμα οἰκεῖον». Λέγει: «Ὃσο ἡ κόρη μένει θαλαμευομένη (δηλαδή εἶναι στό σπίτι της, δέν βγαίνει ἐξω, δέν βγαίνει στά νυφοπάζαρα, στίς πλατεῖες, στούς δρόμους… στό πήγαιν’-ἔλα, πήγαιν’-ἔλα… κ.λπ.), καί ποτέ δέν ἔχει δεῖ τόν νυμφίο τόν ὑποψήφιον ἀπό τήν πρώτη μέρα, δηλαδή πού θά νιώσει μέσα της κάποια αἰσθήματα, ἔτσι ποθεῖ καί ἔτσι αἰσθάνεται στοργή, σάν νά εἶναι δικό της σῶμα». Ποιό; Τό σῶμα τοῦ νέου. Ἄν ἡ κοπέλα ἔχει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, αὐτά ὅλα πού εἴπαμε, τά κατανοεῖ καί τά ἐφαρμόζει. Εἶναι θέμα πίστεως εἰς τόν λόγον τοῦ Θεοῦ. Ἄν πειρασμικά εἰπωθεῖ ὅτι μ’ ἕνα τέτοιο τρόπο ζωῆς ἡ κοπέλα δέν προωθεῖ τόν μελλοντικό της γάμο –κι αὐτό τό λέγουν πολλές φορές οἱ γονεῖς ἐγκληματοῦντες στά κορίτσια τους- θ’ ἀπαντούσαμε ὅτι μία τέτοια κοπέλα εἶναι περιζήτητη ἀνάμεσα σέ πολλές ἄλλες διεφθαρμένες κοπέλες. Ἀλλά ἀκόμα καί τά ἀγόρια σκέπτονται σοβαρά, ἔστω κι ἄν δέν ἔζησαν ἁγνή ζωή, μιά τέτοια κοπέλα ἐπιζητοῦν. Καί ἐπιτέλους ὁ γάμος δέν ἀποτελεῖ τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας, ἀλλά ἡ σωτηρία. Κι ἄν ἡ κοπέλα δέν παντρευτεῖ ἕνα ἀγόρι, πρέπει νά βγοῦν στό πεζοδρόμιο γιά νά παντρευτοῦν; Ἄν εἶναι δυνατόν! Τό ἀνώτερο (ἡ σωτηρία) μπορεῖ νά θυσιάζεται γιά τό κατώτερο, πού εἶναι ὁ γάμος; Αὐτά τά λίγα, παιδιά, θεμελιακά σημεῖα σᾶς εἶπα, εἰδικά γιά σᾶς, τίς κοπέλες. Πρῶτα ὁ Θεός, θά συνεχίσουμε κάτι γιά τά ἀγόρια τήν ἐρχομένη Κυριακή.

16η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (ζ΄).

†. Συνεχίζουμε τό θέμα μας ἐπάνω στήν πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία, πού τοῦ εἶπε «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Αὐτό ἔχουμε τώρα στά τελευταῖα μας θέματα, ὅπως ἤδη ἐνθυμεῖσθε· ἐπειδή τήν περασμένη Κυριακή δέν εἴχαμε μάθημα λόγω τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς πού ἀλλάζει τό πρόγραμμά μας.

     Ὅ διάβολος, λέγαμε, ὅτι δέν προσβάλλει μόνο τίς αἰσθήσεις -τό λέγαμε αὐτό- γιά νά προκαλέσει μία πορνική διάθεση, ἀλλά κινεῖ καί κάτι λεπτότερον καί περισσότερο ἀποτελεσματικό καί αὐτό δέν εἶναι παρά οἱ χορδές τῆς καρδιᾶς πού πλήττονται ἀπό τόν φοβερόν, αὐτό, δαίμονα τῆς πορνείας καί ἔτσι κρούεται ἡ συναισθηματικότητα. Δηλαδή, θά λέγαμε, ἡ παρουσία τῆς συναισθηματικότητος εἰς τό πάθος τῆς πορνείας. Αὐτό πού λέμε «ἐρωτεύομαι», αὐτό πού λέμε «συμπαθῶ». Μ’ ἀρέσει ἕνα πρόσωπο, τό κοιτάζω, τό ξανακοιτάζω, ἕλκομαι, καί αὐτό ἀνήκει εἰς τήν χώρα τῆς συναισθηματικότητος. Βέβαια, πολλές φορές αὐτά τά πράγματα δέν συνυπάρχουν. Δηλαδή μία διάθεσις διαπράξεως τῆς ἁμαρτίας καί μία συναισθηματικότητα πολλές φορές -ὄχι πάντα- δέν συνυπάρχουν, ἀλλά σίγουρα ὅμως κάποια μέρα θά συνυπάρξουν. Πολλές φορές ξεκινάει αὐτή ἡ συναισθηματικότητα στό νέο παιδί, στήν κοπέλα, στό ἀγόρι, βλέπει ἕνα πρόσωπο τό συμπαθεῖ, οὔτε κἄν σκέφτεται νά διαπράξει μία ἁμαρτία, ἄν ὅμως ἐπιμείνει σ’ αὐτήν τήν συναισθηματικότητα, τότε πάρα πολύ γρήγορα θά φτάσει στό σημεῖο νά θέλει νά ἱκανοποιεῖ καί τίς ἐπιθυμίες του τίς γενετήσιες. Πάντως ἡ παρουσία αὐτῆς τῆς συναισθηματικότητος δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι ἀφύσικο πρᾶγμα. Ἔχει ὁπωσδήποτε κάποια ἐρείσματα φυσιολογικά, ἀλλά τά ἐρείσματα αὐτά τά φυσιολογικά, δέν εἶναι τι ἄλλο παρά τό ξεκίνημα, ἡ προετοιμασία γιά τόν γάμο. Ἀναμφισβήτητα. Ὅμως, ὅταν ὅλη αὐτή ἡ κατάστασις εἶναι ἀνώριμη καί γίνεται ἀκόμα πιό ἀνώριμη ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο σήμερα ἡ γενεά μας κοινωνικά ζεῖ, τότε ἀντιλαμβάνεστε ὅτι ἔχει τραγικές ἐπιπτώσεις ὅταν ἀφήσουμε τόν συναισθηματικό μας κόσμο νά ἐκδηλωθεῖ καί νά κινηθεῖ. 

     Στόν Παράδεισο, ἐπί παραδείγματι, οἱ πρωτόπλαστοι εἶχαν λάβει τήν ἐντολή νά μή δοκιμάσουν ἀπό τόν καρπό τοῦ δέντρου τῆς γνώσεως καλοῦ καί κακοῦ. Ὄχι ἐπειδή τό δένδρο ἐκεῖνο περιεῖχε τίποτε τό κακό, τό πονηρό ἤ ἀκόμη προκαλοῦσε τόν θάνατο. Τό δέντρο ἦταν ἕνα κοινό δέντρο, δέν εἶχε τίποτε, ἀλλά ὁ Θεός ἤθελε νά δώσει τήν ἀντίληψη εἰς τούς πρωτοπλάστους ὅτι ἀκόμη δέν ἦρθε ἡ ὥρα γιά κάτι τέτοιο. Ὅτι δηλαδή ἦσαν ἀνώριμοι. Σημειώσατε -τό λέγουν οἱ Πατέρες αὐτό- ὅτι ἀπό τόν καρπό αὐτοῦ τοῦ δέντρου θά δοκίμαζαν οἱ πρωτόπλαστοι. Δηλαδή, μ’ ἄλλα λόγια, θά γνώριζαν πολλά, ἀλλά τόν καιρό πού τούς τό εἶπε ὁ Θεός ἦσαν ἀνώριμοι, καί ἐπειδή προέβησαν στό νά γνωρίσουν… φέρ’ εἰπεῖν, τήν θέωση. Σήμερα γνωρίζουμε τό θέμα τῆς θεώσεως. Τό γνωρίζουμε καί μάλιστα ἔχει μπεῖ στό πρόγραμμα τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Τί εἶπε ὁ διάβολος; «Θά γίνετε θεοί ἄν δοκιμάσετε ἀπ’ αὐτό». Τί εἶπε ὁ Χριστός; «Θά γίνετε θεοί ἄν φᾶτε τό Σῶμα μου καί τό Αἷμα μου». Τό ἴδιο πρᾶγμα! Ἀλλά ὁ διάβολος τί εἶπε; Τό εἶπε πρόωρα. Δέν ξέρω ἄν τό καταλάβατε αὐτό τό σημεῖο παρακαλῶ; Ἔτσι ἔχουμε τό θέμα τῆς ἀνωριμότητας. Μένω καί ἐπιμένω στό θέμα τῆς ἀνωριμότητος, μέ ἀποτέλεσμα οἱ πρωτόπλαστοι νά χάσουν τόν Παράδεισο. 

    Ἔτσι καί στήν ἐποχή μας συμβαίνει τό ἴδιο πρᾶγμα· ἡ βιασύνη μιᾶς δοκιμῆς. Ἡ δοκιμή τῆς γνώσεως. Δηλαδή νά ἀποκτήσω μιά ἐμπειρία συναισθηματική. Ἔτσι συναισθηματικότης ἐρωτική καί ἀνωριμότης ὁδηγοῦν σέ μία καταστροφή. Παιδί μου, δέν εἶσαι ὥριμο παιδί. Γιατί; Διότι οἱ κοινωνικές συνθῆκες μέσα στίς ὁποῖες ζεῖς καί κινεῖσαι δέν σοῦ ἐπιτρέπουν νά ἀναπτυχθεῖς. Νά ἀναπτυχθεῖς, ἐννοεῖται, στό θέμα αὐτό. Θά ξαναγυρίσω στό ζήτημα τοῦτο, ἴσως ὄχι σήμερα, σέ ἕνα προσεχές θέμα μας γιά νά σᾶς δείξω ὅτι πράγματι οἱ κοινωνικές συνθῆκες σήμερα ἐμποδίζουν πάρα πολύ, τίς ὁποῖες, βεβαίως, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τίς ἔχουμε διαμορφώσει. Ἔτσι πολλά πράγματα ὁδηγοῦν σ’ αὐτήν τήν ἀνώριμη ἐρωτική συναισθηματικότητα καί προπαντός εἶναι τί; Εἶναι ὁ συναγελασμός τῶν μαθητῶν στό σχολεῖο. Τοῦ ὅτι τά σχολειά μας ἔγιναν μεικτά, αὐτό εἶναι μία μεγάλη ζημία. Ἐγώ τό μισό Γυμνάσιο -ἐννοεῖται ὀκτατάξιο Γυμνάσιο μάλιστα- τό ἔβγαλα ὡς μεικτό, διότι δέν εἴχαμε σχολεῖο, ἤτανε ἡ κατάσταση δύσκολη, ἄσχημη καί προφανῶς δέν ὑπῆρχαν κτίρια, ἄρα ἀναγκαστήκαμε νά εἴμεθα μεικτά. Ὑπῆρχε ὅμως ἕνας σεβασμός… δέν ξέρω ἤτανε ἄλλη ἐποχή… ἕνας πολύ σεβασμός, δέν ὑπῆρχε αὐτό πού ὑπάρχει σήμερα. Οἱ κοπέλες ἤτανε μόνες τους, τά ἀγόρια ἤτανε μόνα τους, δέν ὑπῆρχαν αὐτά τά πηγαδάκια ἀγόρια-κορίτσια μαζί, οὔτε ἐκεῖνη τήν ἄσχημη κατάσταση τῶν κοριτσιῶν σήμερα, νά θέλονται νά προβάλλονται νά πειράξουν τά ἀγόρια, νά προκαλέσουν. Δέν ὑπῆρχε ἡ πρόκληση. Ὑπῆρχε ἡ μαθητική ποδιά, δέν ὑπῆρχε καμία ἐπίδειξη μόδας καί ὀμορφιᾶς… καί δέν ξέρω τί ἄλλο… τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά τά πράγματα δέν ὑπῆρχε καί ἔτσι μπορεῖ νά εἴμεθα μέν σέ μεικτό σχολεῖο, ἀλλά δέν εἴχαμε τά φαινόμενα ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔχει ἡ ἐποχή μας. Ἀκόμη… μάλιστα σήμερα ἄν πᾶτε ἔξω ἀπό ἕνα Σχολεῖο, ἕνα Λύκειο… πώ! πώ! Θεός νά φυλάξει τί μπορεῖ νά δεῖ καί ν’ ἀκούσει κανείς, εἶναι ἄλλο πρᾶγμα. 

     Ἀκόμη, ἐκεῖνο πού συντελεῖ σέ μία τέτοια κατάσταση νά φέρει τ’ ἀγόρια μέ τά κορίτσια καί ν’ ἀρχίσει νά ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀνάπτυξις ἡ συναισθηματική, εἶναι ἡ κακῶς νοουμένη ἰσότητα τῶν φύλων. Γιατί λέγουν τά κορίτσια: «Εἴμεθα ἴσοι. Ὅ,τι κάνεις τό κάνω καί ἐγώ. Πᾶς στρατιώτης; Πάω κί ἐγώ στρατιωτίνα. Πᾶς χωροφύλακας; Γίνομαι κι ἐγώ χωροφυλακίνα. Γίνεσαι ὁδηγός νταλίκας; Γίνομαι καί ἐγώ ὁδηγός νταλίκας»… καί μετά (σᾶς τό ‘χω ξαναπεῖ αὐτό) μία κοπέλα… παντελόνια φοροῦσε -μόνο δέν τήν ἄκουσα νά βλαστημάει- κατέβηκε γιά φτιάξει τήν νταλίκα της… νταλίκα! Ὁλόκληρο αὐτοκίνητο ὁδηγοῦσε… «Βρέ κοπέλα μου!... Βρέ κοπέλα μου…», θά ‘λεγε κανένας, «λεπτότερα πράγματα δέν ὑπάρχουν γιά σένα;». Ὄχι, θέλουμε ἰσότητα. Κι αὐτό ἀκόμα φέρνει τούς ἀνθρώπους πολύ κοντά ἴδίως τούς νέους, μέ ἀποτέλεσμα αὐτό πού λέμε τώρα, τήν ἀνάπτυξη αὐτή τῆς ἀνωρίμου συναισθηματικότητος. Ἀκόμη ὑπάρχει καί μία φοβερή, ἀληθινά ὀλεθρία ἀντίληψη ὅτι, ὁ νέος εἶναι τότε φυσιολογικός ὅταν ἤδη ἀπό τά πολύ-πολύ νεαρά του χρόνια… θά ‘λεγα ἀπό τά 14 -τά 13 - ἀπ’ τά 12! ἄρχισε νά ἀποκτᾶ φιλενάδα. Θεωρεῖται ὅτι εἶναι πολύ φυσιολογικό. Κάποτε μία μητέρα εἶχε μιά κόρη… ἄ, ἄς ποῦμε τώρα παντρεύτηκε, ἔκανε ὅλο παρέα μέ ἀγόρια… τῆς λέει: «Παιδάκι μου, γιατί κάνεις παρέα μέ ἀγόρια, καί δέν κάνεις μέ κορίτσια;». «Τί;», λέει ἐκείνη, «νά μέ ποῦν ὅτι εἶμαι ἀνώμαλη;». Ἀκοῦστε , παρακαλῶ, ἀντίληψις! Ἔτσι ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀντίληψις, ὅτι ἄν τά κορίτσια κάνουν μεταξύ τους συντροφιά, εἶναι ὄχι ὁμαλά πράγματα ἤ τά ἀγόρια. Συνεπῶς πρέπει τό ἀγόρι (τάχα) νά ‘χει τό κορίτσι του, τήν φιλενάδα του, τήν κοπέλα του… ξέρω γώ πῶς μπορεῖ νά τήν λένε… τήν φίλη του… ξέρω γώ… Αὐτό εἶναι πραγματικά μία ὀλεθρία ἀντίληψις. Πάρα πολλές φορές ρωτῶ ἄν ὑπάρχει ἕνας τέτοιος δεσμός –νέοι πού ἔρχονται ἤ ἀγόρια ἤ κορίτσια- κάτι πού δέν τό λένε καί γώ τό ἐρωτῶ νά τό μάθω, γιατί εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο ἀπ’ αὐτά τά ὁποῖα λέμε, καί μοῦ λένε: «Ἒ, εἶναι πάρα πολύ φυσιολογικό». Φυσιολογικό; Δέν εἶναι, παιδάκι μου, λέγω δεδομένο, εἶναι ζητούμενο, νά δοῦμε, εἶναι ὄντως φυσιολογικό, ὅπως ἀκριβῶς τό λές; Πάντως πρέπει νά σᾶς πῶ εἶναι λίγοι ἔφηβοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν ξεφύγει ἀπ’ αὐτήν τήν παγίδα, δηλαδή αὐτῆς τῆς καταστάσεως τοῦ ἐρωτισμοῦ, τῆς συναισθηματικότητος, πάρα πολύ λίγοι νέοι. Θά ἤθελα -ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ- νά τούς ἐπαινέσω, καί νά τούς πῶ νά προχωρήσουν καί νά ζοῦν ἔτσι. Θά ἔρθει ἡ ὡριμότητα, τά πράγματα θά ρθοῦν στήν ὥρα τους. Τώρα δέν πρέπει νά ἐπιδοθοῦν σέ τέτοιες καταστάσεις.

     Πάντως σέ πολλά παιδιά ἀποκτῶνται αἰσθήματα μειονεκτικότητος ἄν δέν γίνει κάτι τέτοιο, ἄν δέν ἔχουν τήν φιλενάδα τους -μιλάω στά ἀγόρια- ἤ ἀντίστροφα στά κορίτσια, ἄν δέν ἔχουνε φίλο. Ἕνα αἴσθημα μειονεκτικότητος. «Τί εἶμαι, ἄσχημος; Δέν μπορῶ ἐγώ νά ἑλκύσω; Γιατί οἱ ἄλλοι ἔχουν φίλη, γιατί οἱ ἄλλες ἔχουν φίλο; Δέν μπορῶ ἐγώ;». Καί δημιουργεῖται αὐτό τό αἴσθημα κατωτερότητος. Θά ‘θελα πάλι νά ἔλεγα σ’ αὐτό τό σημεῖο: Δέν πρέπει νά ὑπάρχει τό αἴσθημα κατωτερότητος, ὅπως βεβαίως δέν πρέπει νά ὑπάρχει καί τό αἴσθημα ὑπεροχῆς, ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι κατενόησε κανείς ὅτι πρέπει νά μείνει σέ κατάσταση ἐγκρατείας καί νά αἰσθάνεται ὑπερηφάνεια. Ὄχι. Ἀλλά θά πρέπει τί; Νά δοξάζει τόν Θεό μέρα-νύχτα γιατί ἀκριβῶς ὁ Θεός τόν φύλαξε καί τόν φυλάττει νά ἔχει τήν ἀντίληψη ὅτι δέν πρέπει νά ἀποκτήσει σχέση πρό τοῦ γάμου (καί μάλιστα στήν ἐφηβική ἡλικία). Οὔτε, λοιπόν, αἴσθημα μειονεκτικότητος (ἀφοῦ εἶναι στραβά τά πράγματα αὐτά), οὔτε αἴσθημα ὑπεροχῆς ὅτι «ἐγώ νά… ἐνῶ οἱ ἄλλοι εἶναι πεσμένοι ἄνθρωποι…» τίποτε, ἀλλά μέ φόβο Θεοῦ καί μέ πολλή ταπείνωση νά λέει στόν Θεό: «Εὐχαριστῶ, Κύριε, πού μ’ ἔχεις φυλάξει». Πάντως τό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς εἶναι ἰσχυρότατο, καί γι’ αὐτό σᾶς εἶπα προηγουμένως ὅτι λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά καταφέρουν νά ξεφύγουν. 

     Καί πῶς κανείς θά μπορέσει νά ξεφύγει, αὐτόν τόν ἐρωτισμόν; Μέ τήν πίστιν. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ πίστις εἶναι ἰσχυροτέρα τοῦ κόσμου. Κι ἄν ὅλα τ’ ἄλλα πού λέμε τώρα ἀποτελοῦν τό φαινόμενο πού λέγεται κόσμος, δέν ὑπερνικᾶται παρά μόνο μέ τήν πίστη. Εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, σέ μιά του Ἐπιστολή. «Καί ποιά εἶναι ἡ νίκη», λέγει, «πού νικήσατε τόν κόσμον, ὦ νεανίσκοι; Ἡ πίστις ἡμῶν». Καί τί θά πεῖ πίστις ἐδῶ; Ὄχι πίστις στήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, οὔτε πίστις στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πίστις σ’ αὐτά πού εἶπε ὁ Θεός. Πίστις μέ τήν ἔννοια βεβαίωσης. Ὅταν ὁ Θεός λέγει: «Αὐτό θά κάνεις, αὐτό δέν θά κάνεις», πρέπει νά πιστέψεις στά λόγια Του. Ἄν πιστέψεις, τελείωσε. Γιατί νά αἰσθάνεσαι μειονεκτικά ἔναντι τῆς ἐποχῆς σου, ὅταν ὁ Χριστός λέγει, δέν πρέπει νά κάνεις ἀνηθίκους πράξεις; Γιατί; Ὁ Χριστός τό εἶπε. Καί δοξάζω τόν Θεό -πού σᾶς ἔλεγα προηγουμένως- γιατί ἀκριβῶς τό ‘μαθα αὐτό τό πρᾶγμα. Αὐτό θά πεῖ πίστις. Αὐτό θά πεῖ. Ἡ πίστις δέν εἶναι μιά ἀφηρημένη κατάσταση. Πολλές φορές λέμε πίστη καί πίστη καί πίστη… Πρέπει νά καταλάβουμε τί εἶναι ἡ πίστις μέσα σ’ αὐτήν τήν ἴδια τήν ζωή μας καί πρέπει νά τήν ἐνεργοποιοῦμε αὐτήν τήν πίστη. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ ἐρωτικοῦ πάθους γίνεται μέ πνευματικά μέσα, καί κυριώτατα εἶναι πρόβλημα πνευματικό. Δηλαδή τί θά πεῖ αὐτό; Θά πεῖ: Ἅμα γίνεις πνευματικός ἄνθρωπος, ἀντιμετώπισες αὐτό σου τό πρόβλημα. Αὐτό εἶναι ὅλο. 

     Καί γιά νά κλείσουμε τό θέμα μας γιά τήν πορνεία πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στόν κατάλογο τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων πού παραθέτει στήν «Α΄ Πρός Κορινθίους Ἐπιστολή» του, μετά ἀπό τήν πορνεία θέτει τήν εἰδωλολατρία. Λέει: «Μή πλανᾶσθε· -ἄν τό ἐνθυμεῖσθε τό ‘χαμε διαβάσει μιά περασμένη φορά- οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Ἐνῶ μετά ἀπό τό «εἰδωλολάτραι» βάζει πάλι σαρκικά ἁμαρτήματα, θά ρωτούσατε: «Γιατί ἔβαλε ἐκεῖ, σφήνωσε, ἀνάμεσα στούς χαρακτηρισμούς τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, τόν χαρακτηρισμόν "εἰδωλολάτραι" καί εἶπε οὔτε εἰδωλολάτραι στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν θά μποῦν;». Γιατί ἁπλούστατα ἡ πορνεία εἶναι συγγενής μέ τήν εἰδωλολατρία, γιά νά μήν πῶ, εἶναι εἰδωλολατρία. Πῶς καί τοῦτο εἶναι εἰδωλολατρία; Διότι ἔχουμε τήν λατρεία τοῦ σώματος χωρίς ἕναν σκοπόν πού ἐπιτελεῖται μέσα εἰς τόν γάμον. Δηλαδή: νά κάνουμε παιδιά. Συνεπῶς ἀφοῦ δέν ὑπάρχει τεκνογονία, δέν ὑπάρχει ὁ σκοπός τοῦ γάμου καί τότε μετέρχεσαι μόνο τήν πορνεία, αὐτό δέν εἶναι λατρεία τοῦ σώματος; Δέν εἶναι ἀκόμη λατρεία τοῦ σπέρματος; Θά πῶ κάτι -δέν εἶναι τολμηρό… Τώρα, βέβαια, ἐσεῖς ξέρετε πιό πολλά ἀπ’ ὅσα ξέρω ἐγώ μοῦ φαίνεται, ἀλλά ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἀκοῦστε τί λέγουν οἱ Πατέρες- ὅτι ἡ πορνεία εἶναι (ἰδίως τό σπέρμα ἔ;) σπονδή στόν διάβολο! Σπονδή θά πεῖ θυσία. Σπονδή στό διάβολο. Καί συνεπῶς, ἀφοῦ ἄσκοπα χρησιμοποιεῖς ἐκεῖνο πού τόσο σοφά ὁ Θεός ἔχει βάλει μέσα σου καί πρέπει νά τό χρησιμοποιήσεις μόνο μέσα εἰς τόν γάμον, τότε ἐσύ τό ξοδεύεις κάπου ἀλλοῦ καί συνεπῶς αὐτό τελικά εἶναι ἁμαρτία, εἶναι εἰδωλολατρία διότι εἶναι ἄσκοπο, διότι μένεις ὄχι σ’ αὐτό πού θέλει ὁ Θεός, ἀλλά σ’ αὐτό πού θέλεις ἐσύ καί λατρεύεις τό ἀνθρώπινο σῶμα καί τίς ἡδονές. Νά γιατί λοιπόν εἶναι εἰδωλολατρία. 

     Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ἀρχαῖος κόσμος ἐλάτρεψε τό σῶμα. Γι’ αὐτό ἔφτασε στό νά καταδικάσει τό σῶμα. Βέβαια αὐτό εἶναι κάτι τό πολύ φοβερό. Ἦταν μία τιμωρία τοῦ ἀρχαίου κόσμου· ἐλάτρεψε τό σῶμα κι ἔφτασε νά καταδικάσει τό σῶμα. Ὁ Πλάτων -εἶναι γνωστό- ὅτι θεωροῦσε τό σῶμα ὅτι εἶναι ὁ τάφος τῆς ψυχῆς. Ἤ ἀκόμα ἄν θέλετε ἀκόμα, οἱ Ἐπικούρειοι ἔλεγαν ὅτι μποροῦσαν νά καταστρέψουν -ἐπειδή ὑπῆρχε ἡ δυαρχία στήν ἀρχαῖα φιλοσοφία καί στόν Πλάτωνα καί εἰς τούς Στωϊκούς καί στούς Ἐπικουρείους… κ.λπ. ὑπῆρχε ἕνα πολύ βασικό στοιχεῖο στά φιλοσοφικά τους συστήματα ἡ δυαρχία, κι ὅτι τό σῶμα εἶναι κακόν ἐνῶ τό πνεῦμα εἶναι καλόν- καί ἔλεγαν οἱ Ἐπικούρειοι: «Θά καταστρέψουμε τό σῶμα διαμέσου τῶν ἡδονῶν». Ἔτσι ἄν δεῖτε ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὅτι τό σῶμα εἶναι -ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτει τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ- ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ… λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκεῖ πού ἀκριβῶς λέγει ὅτι τοποθετεῖ τήν εἰδωλολατρία ὅτι ὅλα αὐτά καταλήγουν στήν εἰδωλολατρία, καί λέγει: «Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ». «Καί τά δυό, καί τό σῶμα σας καί τό πνεῦμα σας ἀνήκουν στόν Θεό. Εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ». Δέν εἶναι κάτι κακό τό σῶμα, δέν εἶναι πηγή κακοῦ. Ὄχι μόνο δέν τό καταδικάζει ὁ Χριστιανισμός, ἀλλά τό ἀναστήνει (ἔχουμε ἀνάσταση τῶν νεκρῶν), ὄχι μόνο τό ἀναστήνει, τό ἀνεβάζει στόν οὐρανό. Ὅταν ὁ Χριστός ἀνελήφθη εἰς τόν οὐρανόν μέ τήν ἀνθρωπίνη Του φύση, τό κατέδειξε αὐτό, ποιά εἶναι ἡ ἀξία τοῦ σώματος. Ἀλλά ὁ ἀρχαῖος κόσμος κατεδίκασε τό σῶμα. Καί τό κατεδίκασε γιατί τό ἐλάτρευσε. Ὅλα αὐτά δέν πρέπει ποτέ νά μᾶς διαφεύγουν. Ἡ πορνεία, λοιπόν, εἶναι ἡ καταδίκη τοῦ γάμου, καταργεῖ τόν γάμον. Μένει σ’ αὐτήν, στόν ἑαυτό της, ἡ πορνεία καί καταργεῖ τόν γάμο, πού ὁ γάμος εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί συνεπῶς ἡ πορνεία εἶναι ἀντιανθρώπινη. Ὁ Θεός, παιδιά, μόνο τόν γάμο εὐλόγησε. Καί εὐλογία εἶναι ἡ εὐόδωσις τῆς δημιουργίας καί τό κατ’ εὐδοκίαν θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι. Ἀλλά θά ἦταν παράλειψις ἄν δέν λέγαμε δυό λόγια, εἰδικά γιά κοπέλες, ὅπως θά πῶ καί δυό λόγια -τήν ἐρχομένη φορά- εἰδικά γιά ἀγόρια. Ἀκριβῶς γιά νά κατανοήσουμε μερικά τέτοια πράγματα.

     Εἴπαμε ὅτι ἡ πορνεία, οἱ σχέσεις ἔξω ἀπό τόν γάμο εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Τό εἴπαμε καί τό ξαναείπαμε, καί εἶναι ὀλεθρία πρᾶξις. Στήν κοπέλα ὑπάρχει ἕνας αὐξημένος συναισθηματισμός. Δηλαδή, θά πῶ μερικά γνωρίσματα πού ἀφοροῦν εἰδικά τίς κοπέλες καί κάποια γνωρίσματα πού ἀφοροῦν εἰδικά τά ἀγόρια. Τώρα οἱ κοπέλες. Λοιπόν ὑπάρχει αὐτός ὁ αὐξημένος συναισθηματισμός. Περιεργάζεται μία κοπέλα τά πρόσωπα τῶν ἀγοριῶν, καί περιεγαζομένη τά πρόσωπα τῶν ἀγοριῶν, ἐκεῖ μέσα στήν ψυχή της γεννιέται ὁ πόθος τοῦ θελγήτρου. Ὁ πόθος νά λάβει πεῖρα τοῦ πράγματος. Ἐδῶ νά σᾶς ἔλεγα -γιά νά σᾶς ξεκουράσω κιόλας- ἕνα χαριτωμένο παράδειγμα (χαριτωμένο!), καί συνέβη σ’ ἕναν ἅγιο, καί μάλιστα τό λέγει ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος αὐτό. Εἶναι ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος. Κάποτε μία πόρνη γυναῖκα τόν κοιτοῦσε. Περιέργως τήν κοιτοῦσε καί ἐκεῖνος. Τῆς λέγει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ: «Γιατί μέ κοιτᾶς;». Τοῦ λέγει ἐκείνη: «Ἐσύ γιατί μέ κοιτᾶς;». Στή συνέχεια τό θέμα ἔγινε ὡς ἐξῆς. «Ἐγώ -λέγει ἡ γυναῖκα- πρέπει νά σέ κοιτάζω γιατί βγῆκα ἀπό τήν πλευρά σου, κι ὁ Θεός εἶπε ὅτι ἡ ἀποστροφή μου (ἀποστροφή μέ τήν ἀρχαῖα ἔννοια τῆς λέξης, σήμερα θά πεῖ τό ἀντίθετο) δηλαδή τό κοίταγμά μου (ἡ ἀποστροφή μου) θά εἶναι ὁ ἄνδρας, γιατί βγῆκα ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἀνδρός. Σύ ὀφείλεις νά μοιάζεις χάμω γιατί δημιουργήθηκες ἀπό τό χῶμα». Καί τότε ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ἐθαύμασε τήν ἀπάντηση πού τήν πῆρε ἀπό μία πόρνη γυναῖκα. 

    Ἔτσι θά λέγαμε, κατά κάποιον τρόπο, εἶναι μέσα στό αἷμα τῆς γυναικός νά θέλει νά κοιτάζει τούς ἄνδρες, τά ἀγόρια (τώρα μιλᾶμε γιά κοπέλες πρός τά ἀγόρια). Γιατί τό θέλει, ἔχει μία τάση. Ποθεῖ ἕνα θέλγητρο, ὅπως σᾶς εἶπα. Ἀλλά ἀκόμα εἶναι καί μία περιέργεια. Ὅπως συνέβη -αὐτή ἡ περιέργεια… δηλαδή πῶς εἶναι ἕνα ἀγόρι- κάποτε σέ μιά ἄλλη κοπέλα πού ἔζησε κάπου δυό χιλιάδες χρόνια π.Χ. Ἤτανε μιά θυγατέρα τοῦ Ἰακώβ, καί τήν ἔλεγαν Δείνα. Βέβαια εἶχε κι΄ ἄλλα κορίτσια ὁ Ἰακώβ ἀλλά ἀναφέρεται μόνο αὐτή στό ὄνομα, διότι ἐκεῖνο πού συνέβη μέ τήν κοπέλα αὐτή - τό πιστεύετε;- ἄλλαξε ἡ Ἱστορία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ναί. Τί ἔγινε μέ τή Δείνα; Αὐτή, λέγει, ἤθελε νά πάει νά δεῖ πῶς ζοῦν οἱ γειτονικοί της λαοί. Νά σᾶς διαβάσω τό κείμενο πῶς μᾶς τό διηγεῖται τό 34ο κεφάλαιον τῆς Γενέσεως:

     «Ἐξῆλθε δὲ Δείνα, ἡ θυγάτηρ Λείας, ἣν ἔτεκε τῷ ᾿Ιακώβ, καταμαθεῖν -προσέξτε παρακαλῶ αὐτό τό ἀπαρέμφατο- τὰς θυγατέρας τῶν ἐγχωρίων». «Βγῆκε», λέει, «ἐξω ἀπ’ τήν κατασκήνωσή της, ἀπ’ τά ὅρια τοῦ σπιτιοῦ της… εἴχανε τά ὑποστατικά τους … κλπ…. ἤθελε νά δεῖ (καταμαθεῖν), νά μάθει πῶς ζοῦν οἱ κοπέλες τῶν ντόπιων κατοίκων». Κοιτᾶξτε: «καταμαθεῖν», περιέργεια. Πῶς ζοῦν, πῶς ντύνονται, πῶς κινοῦνται; «Καὶ εἶδεν αὐτὴν Συχὲμ, ὁ υἱὸς ᾿Εμμὼρ (αὐτός ὁ Ἐμμώρ ἦταν ὁ βασιλιᾶς τῶν Συχεμιτῶν) ὁ Εὐαῖος, ὁ ἄρχων τῆς γῆς (ἤτανε βασιλιᾶς τοῦ τόπου ἐκείνου) καὶ λαβὼν αὐτήν, ἐκοιμήθη μετ᾿ αὐτῆς καὶ ἐταπείνωσεν αὐτήν». «Ἔκανε ἁμαρτία μαζί της καί τήν ξευτέλισε, αὐτό θά πεῖ ‘’ἐταπείνωσεν αὐτήν’’». Τί ἔγινε παρακάτω, πού σᾶς εἶπα ἀλλάχτηκε ἡ Ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ; Θά μοῦ πεῖτε ἀπ’ αὐτό τό περιστατικό; Ναί, ναί. Ξέρετε τί ἔγινε; Ἀξίζει νά τό πεῖ κανένας γιατί ὅταν κάποιες κοπέλες ἐρωτοτροποῦν κι ἀπό δῶ, ἐρωτοτροποῦν κι ἀπό κεῖ καί κάποτε δημιουργοῦν τήν ζηλοτυπίαν καί τήν ἀντιζηλίαν καί φθάνουμε -ὄχι σπανίως- εἰς τά φονικά, ἀξίζει νά τό ποῦμε. Αὐτό τό ‘μαθε ὁ Ἰακώβ, βέβαια τήν κοπέλα τήν κράτησαν ἐκεῖ, δέν γύρισε στό σπίτι της, δέν τήν ἄφησαν νά γυρίσει στό σπίτι της. Δέν μίλησε ὁ Ἰακώβ γιατί λείπαν τά παιδιά του στήν βοσκή (πήγανε τά πρόβατα, τά ζῶα). Ὅταν γύρισαν τούς τό εἶπε. Καί τί ἔγινε; Τί ἔγινε; Ὁ δεύτερος καί ὁ τρίτος πῆγαν, ἀγαπητοί μου, ἀγαπητά παιδιά, πῆγαν… γιατί αὐτός (ὁ πατέρας τοῦ νεαροῦ) πῆγε καί βρῆκε τόν Ἰακώβ… λέει: «Νά συγγενέψουμε». Αὐτό θεωρήθηκε προσβολή. «Τί; Μέ τούς εἰδωλολάτρες νά συγγενέψουμε;». Τά παιδιά του κατέστρωσαν ἕνα σχέδιο. Τοῦ λένε: «Ἐντάξει, ἀλλά ξέρεις ὅμως, πρέπει νά γίνει περιτομή σέ σᾶς γιά νά συγγενέψουμε». «Δέν ἔχω ἀντίρρηση», εἶπε αὐτός ὁ Συχέμ. «Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ὄχι μόνον ἐσύ, ἀλλά πρέπει ὅλος ὁ λαός σας, ὁ πληθυσμός σας, πρέπει νά ὑποστεῖ τήν περιτομήν». «Ἐντάξει», εἶπαν. Ὁρισμένη μέρα, λοιπόν, δημιουργήθηκε ἡ περιτομή (εἶναι μία μικρή ἐγχείρησις τρόπον τινα, κι ὅταν, λέει, εὐρίσκοντο ἐν πόνῳ (ἀφοῦ ἔγινε αὐτή ἡ μικρή ἐγχείρησις, σ’ ὅλους τούς ἄνδρες) πῆραν αὐτά τά δυό παιδιά (ὁ δεύτερος καί ὁ τρίτος) τούς οἰκογενεῖς τοῦ πατέρα του, δηλαδή τοῦ ὑποστατικοῦ του τούς ἄνδρες καί πῆγαν καί τούς σφάξαν ὅλους! Ὁ Ἰακώβ τρομοκρατήθηκε! «Τί εἶναι αὐτό πού μοῦ κάνατε!». Τό ἀποτέλεσμα: Ὁ πρῶτος, ὁ Ρουβήμ, ἔχασε τά πρωτοτόκια γιά κάποιο ἄλλο λόγο. Τί πρωτοτόκια; Τά πρωτοτόκια νά φέρει τόν Μεσσία! Τά ἔχασε καί ὁ δεύτερος, τά ἔχασε καί ὁ τρίτος, καί τελικά τά πρωτοτόκια τά πῆρε ὁ τέταρτος, ὁ Ἰούδας. Ὁ Χριστός γεννήθηκε ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἰούδα. Γιατί ‘χάσαν αὐτοί οἱ δυό τά πρωτοτόκια; Γιατί κάναν αὐτό τό φοβερό πρᾶγμα. Καί γιατί ἔγινε; Γιατί ἡ Δείνα, ἡ ἀδελφή τους, ἤθελε «καταμαθεῖν τὰς θυγατέρας τῶν ἐγχωρίων».

 

15η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.