«Ἡ ἀγάπη στήν πατρίδα καί στούς συμπατριώτας» (β΄).

†. Συνεχίζουμε, παιδιά, τό θέμα μας, γιά τήν ἀγάπη πρός τήν πατρίδα καί τούς συμπατριῶτες. Καί λέγαμε τήν περασμένη φορά ὅτι ἡ πατρίδα εἶναι κάτι πού καθορίζεται ἀπό αὐτήν τήν Ἁγίαν Γραφήν, δηλαδή ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ὁ ἴδιος ὁ Θεός θέλει νά ὑπάρχουν σύνορα λαῶν, καί συνεπῶς ἐπιμέρους πατρίδες. Ἔτσι ὅλη ἡ γῆ μας εἶναι χωρισμένη –μοιρασμένη-) σέ πατρίδες, οἱ ὁποῖες ἔχουν σύνορα. Αὐτό λέγαμε τήν περασμένη φορά.

      Ἀλλά ἐνῶ ὁ Θεός –προσέξτε αὐτό σημεῖο πού θά σᾶς πῶ- καθορίζει σύνορα εἰς τούς λαούς… πού λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Ἀθηναίους: «Ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν», τά «ὁροθέσια» εἶναι τά σύνορα καί ὁ Θεός κανονίζει καί ἀκόμη πόσο θά ζήσει ἕνας λαός, τούς «προστεταγμένους καιροὺς». Ὁρίζει ἔ! Λοιπόν, αὐτό πού θέλω νά προσέξτε τώρα εἶναι τό ἐξῆς· ἀντίθετα -ἐδῶ προσέξτε εἶναι πολύ σπουδαῖο- ὁ Ἀντίχριστος θά σπάσει τά σύνορα τῶν λαῶν καί θά γίνει κοσμοκράτωρ ἐφ’ ὅλης τῆς γῆς. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σημαντικό, τό ἀναμένουμε. Καί μάλιστα μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι, ἐπειδή γίνονται πόλεμοι μεταξύ τῶν λαῶν πρέπει νά ἑνωθοῦν οἱ λαοί, νά μήν ὑπάρχουν σύνορα, ὥστε νά μήν ὑπάρχει πόλεμος. Αὐτό, ὅμως, εἶναι ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου, μᾶς καθορίζεται αὐτό, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες τήν Ἁγία Γραφή. Ἄν δεῖτε, λοιπόν, ὅ,τι γίνεται τώρα μέ τήν Εὐρώπη, ἕνα παρακάτω-παρακάτω βῆμα εἶναι νά μήν ὑπάρχουν πιά τίποτα, σύνορα, νά μήν ὑπάρχουν, τότε θά πεῖτε ὅτι ἔρχεται ὁ Ἀντίχριστος. Ὅλα αὐτά εἶναι προπαρασκευή τῆς βασιλείας, τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ ἀντιχρίστου.

     Ἀλλά τά σύνορα εἴπαμε καί λέγαμε, μιᾶς γῆς, ἑνός τόπου καθορίζουν μία πατρίδα. Τί εἶναι ἡ πατρίδα; Τί εἶναι ἡ πατρίδα. Πρίν ἀπαντήσουμε, ἄς δοῦμε ἕνα πολύ ὄμορφο ποίημα τοῦ Βικέλα, πού ἀναφέρεται εἰς τήν πατρίδα. Λέγει:

Μή πράσινοι παντοῦ δέν εἶν’ οἱ κάμποι;

κι ἡ θάλασσα δέν εἶναι γαλανή;

Παντοῦ ὁ ἴδιος ἥλιος μή δέ λάμπει;

ἴδιοι παντοῦ δέν εἶν’ οἱ οὐρανοί;

Γιατί κανείς ὅταν ξενιτευτεῖ,

ἀφοῦ στήν ἴδια γῆ παντοῦ πλανᾶται,

γιατί μιά μόνη γῆς γωνιά ποθεῖ,

γιατί, ὅπου κι ἄν πάει, τήν θυμᾶται;

     Πράγματι. Θά λέγαμε: «Παντοῦ εἶναι ὁ ἥλιος, παντοῦ εἶναι τά σύννεφα, παντοῦ ἡ σελήνη, παντοῦ ὅπου πᾶμε, ἡ γῆ εἶναι, γιατί, ὅμως, θυμόμαστε ὅταν φύγουμε ἀπό τήν πατρίδα μας, ἐκείνη τήν μικρή γωνιά πού μείναμε, πού γεννηθήκαμε, πού γνωρίσαμε, τούς ἀνθρώπους πού μᾶς περιέβαλλαν ἅμα εἴμαστε μικροί… κ.λπ…. κ.λπ.;». Ἔτσι βλέπει κανένας ὅτι τό αἴσθημα τῆς ἀγάπης πρός τήν πατρίδα, εἶναι βαθύ, εἶναι, ἄν θέλετε, βαθιά φυτεμένο ἀπό αὐτόν τόν ἴδιο τόν Δημιουργό, στήν ψυχή τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Τό προσέξατε; Ἀπό τόν ἴδιο τόν Δημιουργό! Καί ὁ Ἀδάμ τιμωρήθηκε νά βγεῖ ἀπό τά ὅρια τοῦ Παραδείσου, πού εἶχε ζήσει καί εἶχε ἀγαπήσει. Διότι γιά τόν Ἀδάμ ἡ πατρίδα του ἦταν ὁ Παράδεισος. Ἐκεῖ τόν ἔβαλε, λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, ὁ Θεός, ἐκεῖ τόν ἔβαλε, εἰς τόν παράδεισον τῆς τρυφῆς, δηλαδή τῆς ἀπολαύσεως. Γι’ αὐτό ἕνα τροπάριο τῆς γιορτῆς (συγνώμη, εἶναι ὁ Οἶκος τῆς ἡμέρας, εἶναι ἕνα εἶδος τροπαρίου, λέγεταιν Οἶκος) τῆς Τυρινῆς. Θά σᾶς πῶ ἔτσι μερικά ἀποσπάσματα: «Ἐκάθισεν Ἀδὰμ τότε, καὶ ἔκλαυσεν ἀπέναντι τῆς τρυφῆς τοῦ Παραδείσου, χερσὶ τύπτων τὰς ὄψεις, (:μέ τά χέρια του χτυποῦσε τό πρόσωπό του) … Ἰδὼν Ἀδὰμ τὸν Ἄγγελον, ὠθήσαντα, καὶ κλείσαντα τὴν τοῦ θείου κήπου θύραν, ἀνεστέναξε μέγα, καὶ ἔλεγεν. « Ἀφοῦ εἶδε», λέγει, «ὁ Ἀδάμ τόν ἄγγελο, νά σπρώχνει καί νά κλείνει τήν πόρτα αὐτοῦ τοῦ θείου κήπου, ἀναστέναξε πολύ καί ἔλεγε»: «Συνάλγησον Παράδεισε (: Πόνεσε καί σύ μαζί μου, Παράδεισε) τῷ κτήτορι πτωχεύσαντι, (:ἐγώ εἶμαι ὁ κτήτωρ, ἐγώ εἶμαι ὁ νοικοκύρης τοῦ Παραδείσου, φτώχυνα ὅμως καί βρέθηκα ἔξω ἀπό τόν Παράδεισον) καὶ τῷ ἤχῳ σου τῶν φύλλων, ἱκέτευσον τὸν Πλάστην, μὴ κλείσῃ σε (:καί μέ τό θρόϊσμα, τόν ἦχο -ὡραῖο, ποιητικότατο- μέ τό θρόϊσμα –λέει- τῶν φύλλων σου -πού ‘σαν δένδρα μέσα- παρακάλεσε καί σύ μέ τόν τρόπο σου τόν Πλάστην νά μή μέ κλείσει ὁλότελα ἀπ’ ἔξω)». Βλέπετε, λοιπόν, ἡ νοσταλγία τοῦ Παραδείσου, ἡ νοσταλγία τῆς πατρίδας. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς στήν κάθε ἀνθρώπινη ψυχή ὑπάρχει αὐτή ἡ νοσταλγία τοῦ Παραδείσου, ἡ ὁποία εἶναι ἀντίτυπον τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καί ἡ κάθε πατρίδα εἶναι ἀντίτυπον τοῦ Παραδείσου. Καί καί ἡ κάθε πατρίδα -τό ἐπαναλαμβάνω- εἶναι ἀντίτυπον τοῦ Παραδείσου! 

     Τί εἶναι ὅμως ἡ πατρίδα; ἐρωτήσαμε, προηγουμένως. Ἰδιαίτερη πατρίδα, εἶναι ἡ γῆ πού γεννηθήκαμε. Τό λέμε: «Ἡ ἰδιαιτέρα μου πατρίδα». Εἶμαι Ἕλληνας, πατρίδα μου εἶναι ἡ Ἑλλάς, ἀλλά ἰδιαιτέρα μου πατρίδα εἶναι ὁ τόπος, τό χωριό, ἡ πόλη, ἐκεῖ πού ἔχω γεννηθεῖ. Λοιπόν, εἶναι ἡ γῆ πού γεννηθήκαμε, ἐκεῖ πού πρωτο-εἴδαμε τό φῶς τοῦ ἥλιου. Ἤλθαμε σέ μία κοινωνία μέ τούς ἀνθρώπους τῆς ἰδίας γῆς, ζήσαμε τίς ἴδιες συνήθειες, δοκιμάσαμε τούς ἴδιους φόβους (μάλιστα σέ μιά πολεμική περίοδο), ἀλλά καί τίς ἴδιες χαρές. Γράψαμε τήν ἴδια Ἱστορία, θάψαμε στήν ἴδια γῆ τούς νεκρούς μας. Αὐτή εἶναι ἡ ἰδιαιτέρα πατρίδα. Κι ἄν τήν πλατύνουμε αὐτήν τήν ἰδιαιτέρα πατρίδα πού κατοικοῦν οἱ ὁμόφυλοί μας (τῆς ἰδίας φυλῆς), τότε ἔχουμε τήν μεγάλη πατρίδα. Ἡ πατρίδα συνδέεται πάντοτε μέ τήν γῆ, πάντοτε καί κατά κανόνα δέν μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά πατρίδα χωρίς γῆ. Οἱ Μικρασιάτες ὅταν ἔφυγαν, τότε, μέ τήν καταστροφήν τό 1922 ἀπό τήν Μικρά Ἀσία καί ἦρθαν στήν Ἑλλάδα, κουβάλησαν ὅ,τι μποροῦσαν νά κουβαλήσουν, τά πάντα. Κουβάλησαν μαζί τους, πράγματα, κοινή Ἱστορία, κοινή γλῶσσα, ἐκτός ἀπό τήν γῆ τους. Γι’ αὐτό λέγονται ξεριζωμένοι. Εἴδατε; ἐκτός ἀπό τήν γῆ τους. Ξεριζωμένοι. Αὐτῆς τῆς ἐννοίας τῆς πατρίδος, συμβολο αἰσθητό εἶναι ἡ σημαία. Θυμοῦμαι, ὅταν εἴμαστε στόν παλιό Ἅγιο Ἀχίλλειο, πάνω στόν λόφο, καί ἤρχετο ἡ φρουρά τῆς πόλεως, κάθε Κυριακή ἀπόγευμα (ἤτανε μετά τό Κατηχητικό πρό τῆς ὁμιλίας πού θά κάναμε τό βράδυ), καί εἴχαμε τήν ὑποστολή τῆς σημαίας μέ μουσική… κ.λπ., μία μικρή τελετή. Δέν σᾶς κρύπτω ὅτι μέ συγκινοῦσε πάρα πολύ, ὅπως νομίζω συγκινεῖ καί τόν κάθε Ἕλληνα ὅταν βλέπει τήν σημαία νά ἐπαίρεται -ὅταν ἔχουμε τήν ἔπαρση- καί τήν ὑποστολή, καί νά αἰσθάνεται ὅτι ἐκεῖ πραγματικά κλείνεται ὅλη ἡ πατρίδα μας! Γι’ αὐτό σᾶς εἶπα ὅτι σύμβολον τῆς πατρίδος μας εἶναι η σημαία.

     Ὁ Τωβίτ, μέ τήν οἰκογένειά του εἶχε ξεριζωθεῖ ἀπό τό Βόρειο Βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ - ὁ Τωβίτ, τοῦ ὁποίου τώρα τήν πνευματική του διαθήκη ἀναλύουμε- καί εἶχε συρθεῖ αἰχμάλωτος εἰς τήν Νινευή, τήν μεγάλη, τήν πρωτεύουσα τῶν Ἀσσυρίων. Ἀργότερα καί τό Νότιο Βασίλειο αἰχμαλωτίστηκε ἀπό τούς Βαβυλωνίους, τόν Ναβουχοδονόσωρα καί σύρθηκαν ἐκεῖ. Συνεπῶς τόσο τό Βόρειο, ὅσο καί τό Νότιο Βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ ἔχασαν τήν πατρίδα τους, καί ὁ Θεός προφητικά εἶχε μιλήσει γι’ αὐτούς, λέγοντας ὃτι ἄν δέν ἀκοῦν τίς ἐντολές Του, θά τούς προκαλέσει μετοικεσία. Τί θά πεῖ «μετοικεσία»; Θ’ ἀλλάξουν πατρίδα, θ’ ἀλλάξουν σπίτι. Καί μάλιστα ὁ Ματθαῖος ἀναφέρεται στήν «μετοικεσία». «Ἀπό μετοικεσίας», λέει, «Βαβυλῶνος…» κλπ., εἶναι στόν κατάλογο τῶν προγόνων κατά σάρκα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί τοῦτο σάν τιμωρία τοῦ λαοῦ Του. Ὥστε, δηλαδή, ὅταν ὁ Θεός σέ ξεριζώνει ἀπό μία γῆ, τήν γῆ τῆς πατρίδος σου, αὐτό εἶναι τιμωρία; Ναί, εἶναι τιμωρία καί μάλιστα σημαντικοτάτη τιμωρία. Γι’ αὐτό βλέπετε ἡ πατρίδα ἔχει μιά ἀξία, τήν ὁποία, βεβαίως, τονίζει ἰδιαιτέρως καί πολλαπλῶς ἡ Ἁγία Γραφή. 

     Οἱ Ἑβραῖοι αἰχμάλωτοι στήν Βαβυλῶνα ὅταν ἔφτασαν ψάλλουν τόν ἐξῆς Ψαλμό (εἶναι ὁ 136ος). Λέει: «Ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος -πού ἦταν ὁ Εὐφράτης ποταμός- ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών (:Κάτσαμε καί κλάψαμε, ἐκεῖ πού καθίσαμε στήν ἀκροποταμιά τοῦ Εὐφράτη ποταμοῦ, καί θυμηθήκαμε τήν Σιών, τήν πατρίδα μας…), πῶς ᾄσωμεν τὴν ᾠδὴν Κυρίου ἐπὶ γῆς ἀλλοτρίας; (:Πῶς νά ψάλλουμε τήν ὠδή τοῦ Κυρίου σέ ξένο τόπο;) -ἐπί γῆς ἀλλοτρίας, προσέξατέ το αὐτό-. Ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, ῾Ιερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου (:Ἂν σέ ξεχάσω Ἱερουσαλήμ, νά μέ ξεχάσει τό δεξί μου χέρι, νά γίνει παράλυτο) κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ (:νά κολλήσει ἡ γλῶσσα μου στό λαρύγγι μου, νά μήν μπορῶ νά μιλήσω, ὦ Ἱερουσαλήμ, πατρίδα μου, ἄν σέ ξεχάσω)». Εἶναι ἕνα ὡραῖο ἐλεγεῖο δυνατῆς ποιήσεως. Δέν εἶναι, ὅμως, τῆς ὥρας νά σᾶς πῶ πιό πολλά, παρά μόνο ἐδῶ εἶναι ἡ νοσταλγία τῆς πατρίδος. 

     Ἔτσι ὁ Τωβίτ ὅταν ἐμφανίζεται ὁ ἀρχάγγελος Ραφαήλ, χωρίς βεβαίως νά τονε γνωρίζει, ἦρθε ὡς ἕνας ἄνδρας -πιό μεγάλος ἀπό τόν γιό του- πού θά ἦταν συνοδός τοῦ γιοῦ του πού θά πήγαινε στούς Ράγους τῆς Μηδίας… κ.λπ. τονε ρωτᾶ… γιατί ζήτησε ὁ Τωβίτ καί λέει… μάλιστα ἦταν τυφλός ὁ Τωβίτ ἔ; Ἀπό ‘να περιστατικό… λέει στόν γιό του: «Φέρε μου τον ἐδῶ νά τόν γνωρίσω ποιός εἶναι αὐτός πού θά γίνει ὁδηγός σου». Καί τόν ρώτησε (μεταξύ τῶν ἄλλων): «Ἐκ ποίας πατρίδος εἶ σύ;». « Ἀπό ποιά πατρίδα εἶσαι ἐσύ;». Ἀκόμη ἡ Ἐσθήρ, ἐκείνη ἡ θαυμάσια γυναῖκα -Ἑβραία ἦτο, βασιλική σύζυγος τοῦ Ἀρταξέρξη, ἀπό τούς αἰχμαλώτους τήν εἶχε ἐπιλέξει -ἦταν πολύ ὡραία γυναῖκα- ὡς βασιλικήν σύζυγον. Ὄχι βασίλισσαν, βασιλικήν σύζυγον, ἔχει σημασία. Γιά τήν αἰχμαλωσία τοῦ λαοῦ της λέει στόν βασιλιά… πέρασε πολλές περιπέτειες ἡ Ἐσθήρ, καί ξέρετε εἶναι παραφθορά τῆς ἑλληνικῆς λέξεως «ἀστήρ»… λέει τά ἐξῆς στόν βασιλιᾶ: «Πῶς γὰρ δυνήσομαι ἰδεῖν τὴν κάκωσιν τοῦ λαοῦ μου καὶ πῶς δυνήσομαι σωθῆναι ἐν τῇ ἀπωλείᾳ τῆς πατρίδος μου;». « Πῶς εἶναι δυνατόν ἐγώ νά σωθῶ ὅταν ἐξολοθρεύονται οἱ ἄνθρωποι τῆς πατρίδος μου;». Νά πεῖ…: «Τώρα, δέν βαριέσαι, ἐγώ εἶμαι βασίλισσα, θά κοιτάζω τώρα τούς συμπατριῶτες μου ἤ τήν πατρίδα μου…;». Εἴδατε παρακαλῶ; 

     Καί ὁ Ἰούδας ὁ Μακκαβαῖος, τότε πού ἤθελαν νά ἀποτινάξουν τόν ζυγόν τῶν ἀπογόνων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, προκειμένου νά ἀντιμετωπίσει μάλιστα ὁ Ἰούδας ὁ Μακκαβαῖος τόν Ἀντίοχον τόν Εὐπάτορα, ζήτησε ἀπό τόν λαό μία τριήμερο προσευχή, καί νηστεία καί μετάνοιες (τό κείμενο λέει: «προπτώσεις», εἶναι οἱ μετάνοιες) καί κλαυθμό (κλᾶμα, δάκρυα, τρεῖς μέρες και τρεῖς νύχτες!) καί τούς εἶπε νά εἶναι ἕτοιμοι, ὁ λαός. Ἀκοῦστε πῶς τό λέει: «Δούς δὲ τὴν ἐπιτροπὴν τῷ κτίστῃ τοῦ κόσμου», τί θά πεῖ «τήν ἐπιτροπήν ἔδωσε»; Τήν κυβέρνηση, τήν φροντίδα, εἰς τόν Κτίστη τοῦ κόσμου, εἰς τόν Θεόν, «παρακαλέσας τοὺς σὺν αὐτῶ -αὐτοί πού ‘σάν μαζί του- γενναίως ἀγωνίσασθαι μέχρι θανάτου (:γενναίως νά ἀγωνιστοῦν, μέχρι θανάτου…) - γιά τί πρᾶγμα; ἀκοῦστε τί ἀπαριθμεῖ: «περὶ νόμων, περὶ -ὁ Ναός τοῦ Σολομῶντος- πόλεως, πατρίδος, πολιτείας -εἶναι οἱ θεσμοί- ἐποιήσατο περὶ Μωδεΐν τὴν στρατοπεδείαν. Δοὺς δὲ τοῖς περὶ αὐτὸν σύνθεμα «Θεοῦ νίκη», «Καί τούς ἔδωσε», λέει, «τό σύνθημα (σύνθεμα) ‘’Θεοῦ νίκη’’, ἡ νίκη Θεοῦ». (Μακκαβαίων Β΄, 13,14). Εἴδατε περί τίνος ἔπρεπε νά πολεμήσουν; 

     Εἶναι ἄραγε τυχαῖον αὐτό πού σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής Μᾶρκος διά τόν Κύριον πού λέγει: «Καί ἐξῆλθεν ἐκεῖθεν (:ἔφυγε ἀπό κεῖ) καὶ ἦλθεν εἰς τὴν πατρίδα ἑαυτοῦ» (Μαρκ. 6,1). Εἶναι τυχαῖο; Θά μποροῦσε νά πεῖ: στήν Ναζαρέτ. Γιατί λέει «εἰς τήν πατρίδα ἑαυτοῦ»; Γιατί ἄραγε ὁ Κύριος ἔκλαυσε βλέποντας τήν Ἱερουσαλήμ, καί προλέγοντας τήν καταστροφή της; «Ἔκλαυσεν ἐπ’αὐτῇ» μᾶς σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Μέ καύχηση ἀκόμα, παιδιά, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει εἰς τίν χιλίαρχον Λυσίαν, (σέ μιά περιπέτεια πού εἶχε μέ τούς συμπατριῶτες του): «Ἐγὼ ἄνθρωπος μέν εἰμι ᾿Ιουδαῖος Ταρσεύς, τῆς Κιλικίας εἶμαι Ἑβραῖος (:ἀλλά ἔχω γεννηθεῖ εἰς τήν Ταρσόν τῆς Κιλικίας) οὐκ ἀσήμου πόλεως πολίτης (:καί δέν εἶμαι, λέει, γέννημα καί θρέμμα τῆς Ταρσοῦ, καί ἡ Ταρσός νά εἶναι ‘κανα χωριουδάκι)· οὐκ ἀσήμου πόλεως πολίτης!». «Εἶναι σπουδαία πόλις, ἡ πόλις πού γεννήθηκα». Γιατί τό προβάλλει ἄραγε αὐτό, εἶναι τυχαῖον; Ἡ ἀγάπη τοῦ Παύλου ἀκόμα στούς συμπατριῶτες του φτάνει στό ὕψιστον σημεῖον ὅταν γράφει: «Ηὐχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα, οἵτινές εἰσιν ᾿Ισραηλῖται». θά εὐχόμουνα, λέει, νά ἀποχωριστῶ ἀπό τόν Χριστόν… δηλαδή, νά πάω στήν Κόλαση, προκειμένου οἱ ἀδελφοί μου… κοιτᾶξτε ἐδῶ, κατά συσσώρευσιν· ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, (εἶναι οἱ συμπατριῶτες) τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα, (εἶναι οἱ συμπατριῶτες) οἵτινές (οἱ ὁποῖοι) εἰσιν ᾿Ισραηλῖται. Εἴδατε τί εὔχεται; Πόσο ἀγαποῦσε τούς συμπατριῶτες του; Γιατί δέν εἶπε τό αὐτό γιά τούς Ἕλληνες ἤ γιά ἄλλους λαούς; 

     Κι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, γράφει σέ μία του ἐπιστολή στόν ὕπαρχο Σωφρόνιο, τά ἐξῆς χαριτωμένα: «Μητέρα τιμᾶν τῶν ὁσίων. Μήτηρ δέ ἄλλη μέν ἄλλου. Κοινή δέ πάντων πατρίς». Δηλαδή, νά τιμοῦμε τήν μητέρα μας εἶναι χρέος ἱερό. Ἡ μητέρα καθενός εἶναι διαφορετική. Κοινή μητέρα ὅλων εἶναι ἡ πατρίδα. Πολύ ὡραῖο! Βλέπετε σᾶς πῆρα καί ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἐνδεικτικῶς κι ἀπό τούς Πατέρες. Κι ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γράφει τά ἐξῆς στούς «Ἀνδριάντες», εἶναι μιά σειρά ὁμιλιῶν: «Οὐδέν πατρίδος γλυκύτερον (:Δέν ὑπάρχει πιό γλυκύ πρᾶγμα, ἀπό τήν πατρίδα)». Παιδιά, μόνο ὅταν κανείς ξενιτευτεῖ καταλαβαίνει τί σημαίνει πατρίδα. Γι’ αὐτό ἔρχονται ἀπό ἄλλους τόπους… ἀπό τήν Ἀμερική, ἀπό τήν Αὐστραλία… ξέρετε μέ τί συγκίνηση ἔρχονται ἐδῶ στήν πατρίδα τους, καί μάλιστα εἰς τήν ἰδιαιτέρα τους πατρίδα, τό χωριό τους, τήν πόλη τους, τό νησί τους, ἐκεῖ πού γεννήθηκαν.

     Ἡ πατρίδα, βέβαια, εἶναι μία ἀξία, ἀλλά μιά ἀξία πιό κάτω ἀπό τήν πίστη εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Βεβαίως. Ἄν ἔπρεπε νά κρίνουμε καί νά συγκρίνουμε τίς ἀξίες βέβαια ἔχουν μίαν ἱεράρχησιν. Ἡ μιά εἶναι πιό πάνω ἀπό τήν ἄλλη ἤ ἡ ἄλλη εἶναι πιό κάτω ἀπό τήν τρίτην… κ.ο.κ. Ἔτσι γιά κεῖνον πού ἀπαρνεῖται τήν πατρίδα του ἄν χρειαστεῖ χάριν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι σπουδαῖο. Ὅταν λέω «ἀπαρνοῦμαι» ὄχι μέ τήν ἔννοια νά προδώσω τήν πατρίδα μου, μέ τήν ἔννοια νά ἐξοριστῶ. Μ’ αὐτήν τήν ἔννοια. Δηλαδή, νά μέ βγάλουν ἀπό τήν πατρίδα μου, νά μέ στείλουν ἀλλοῦ, δέν θά πῶ «ὄχι» χάριν τοῦ Χριστοῦ, θά πῶ: «Προτιμῶ νά ἐξοριστῶ». Τί θά πεῖ «ἐξορίζομαι»; Θά πεῖ βγαίνω ἀπό τά ὅρια. Ποιά ὅρια; Τῆς πατρίδος μου, τῆς τοπικῆς μου πατρίδος. Ἄν ἔχουμε μάλιστα ἐξορίστους στόν ἴδιο τόπο, σημαίνει μέ παίρνουν ἀπό δῶ τόν τόπο μου καί μέ πηγαίνουν σ’ ἕναν ἄλλο τόπο, καί ἐκεῖ μέ ἐπιτηροῦν, νά βρίσκομαι ἐκεῖ! Αὐτό λέγεται ἐξορία, βγαίνω ἀπό τά ὅρια, ποιά ὅρια; Τῆς ἰδιαιτέρας μου πατρίδας. Ἐάν πρέπει γιά τόν Χριστό, θά τό δεχθῶ. Ἐξάλλου δέν μᾶς εἶπε ὁ Κύριος καί τόν ἑαυτό μας ἀκόμη πρέπει νά ἀρνηθοῦμε; Κι ἀσφαλῶς ὁ ἑαυτός μας εἶναι πιό πάνω ἀπό τήν ἀξία «πατρίδα». Εἶναι πολύ φυσικό. Ἡ πατρίδα μπορεῖ νά σέ καταδικάσει σέ θάνατο, ἀκριβῶς γιατί πιστεύεις εἰς τόν Χριστόν. Δέν θά τήν προσβάλεις. Μέ κατεδίκασε ἡ πατρίδα μου σέ θάνατο· δέν τήν προσβάλω, ἀλλά δέν προδίδω τόν Χριστόν. Ὅπως κατεδίκασε κάποτε ἡ πατρίδα τόν Σωκράτη γιά τίς φιλοσοφικές του θέσεις. Προτίμησε νά πεθάνει γι’ αὐτές τίς φιλοσοφικές του θέσεις, παρά νά τίς προδώσει. Πόσο περισσότερο ὁ Χριστιανός δέν πρέπει νά προδώσει τήν πίστη του, ἔστω καί διά τήν ἀξίαν πού λέγεται πατρίδα!

     Ἡ πατρίδα δέν παύει ἀπό τοῦ νά εἶναι ἕνα σχῆμα τοῦ παρόντος αἰῶνος. Εἴδατε πόσα εἴπαμε γιά τήν πατρίδα κι ὅτι πρέπει νά τήν ἀγαπᾶμε, κι ὅτι πρέπει νά ἀγαπᾶμε καί τούς συμπατριῶτες μας. Ναί, ναί, ἀλλά εἶναι ἕνα σχῆμα. Ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ πατρίδα μας ἐκείνη, ἡ νοσταλγία πού ἔχουμε γι’ αὐτή τήν πατρίδα… λέει στόν «Ἀπωλεσθέντα Παράδεισον» ὁ Μίλτων (Ἄγγλος ποιητής) ὅτι νιώθουμε μέσα μας τόν χαμένο Παράδεισο -ἐξ οὗ καί ὁ τίτλος αὐτοῦ τοῦ ἔπους, ἕνα ὁλόκληρο ποίημα, τεράστιο ποίημα, ὁλόκληρο βιβλίο εἶναι- αἰσθανόμεθα μέσα μας τόν χαμένον αὐτόν Παράδεισον, τήν χαμένη μας πατρίδα, κι αὐτήν νοσταλγοῦμε. Ἀλλά σᾶς εἶπα ὅτι ἡ πατρίδα εἶναι ἀντίτυπον τοῦ Παραδείσου, κι ὁ Παράδεισος ἀντίτυπον τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐάν, λοιπόν, ἡ πατρίδα εἶναι ἕνα σχῆμα τοῦ παρόντος αἰῶνος, ἀλλά σχῆμα δέν εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μία μόνιμος αἰωνία κατάστασις. Γι’ αὐτό οἱ πιστοί, χωρίς νά παύουν νά ἀγαποῦν τήν γήινη πατρίδα τους, ὅμως προσβλέπουν σέ μιά κρείττονα πατρίδα, σέ μιά καλύτερη πατρίδα. Γι’ αὐτό οἱ Ἅγιοι αἰσθάνονται -ὅπως γράφει στήν «πρός Ἑβραίους» ὁ Ἀπόστολος Παῦλος- ὅτι «ξένοι (οἱ ἅγιοι) καί παρεπίδημοι εἰσιν ἐπί τῆς γῆς». Στήν πραγματικότητα, μπορεῖ νά ‘μαι στό χωριό πού γεννήθηκα, ἀλλά εἶμαι ξένος καί παρεπίδημος. Τι θά πεῖ «παρεπίδημος»; Θά πεῖ, ἀπό κάπου ἔφυγα καί μένω σ’ ἕναν τόπο. Ἐδῶ εἶμαι παρεπίδημος, δέν γεννήθηκα στή Θεσσαλία. Εἶμαι παρεπίδημος. Παρεπιδημῶ εἰς τήν Θεσσαλία. Ἔστω κι ἄν ζήσω 100 χρόνια στή Θεσσαλία, παρεπιδημῶ εις τήν Θεσσαλία, δέν εἶν’ ἡ πατρίδα μου. Ἔτσι, λοιπόν, οἱ Ἅγιοι λέει, ἔβλεπαν τόν ἑαυτό τους σάν ξένο, σάν παρεπίδημο ἐπί τῆς γῆς. Γιατί; «Ἐμφανίζουσιν ὅτι πατρίδα ἐπιζητοῦσι (:ἒτσι, μοιάζουν, παρουσιάζονται -ἀφοῦ εἶναι παρεπίδημοι καί ξένοι- ὅτι γυρεύουν κάποια πατρίδα…) νῦν δὲ κρείττονος ὀρέγονται (:ἐπιθυμοῦν μιά καλύτερη πατρίδα) τοῦτ' ἔστιν ἐπουρανίου (:δηλαδή ἐπουρανίου)· ἡτοίμασε γὰρ αὐτοῖς πόλιν (:γιατί ἔχει ἑτοιμάσει σ’ αὐτούς ὁ Θεός μίαν πόλιν)». Καί ποιά εἶναι αὐτή ἡ πόλις; Δέν εἶναι ἄλλη, παιδιά, παρά ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

     Γι’ αὐτό θά πεῖ πιό κάτω ὁ Ἀπόστολος Παῦλος -στήν «πρός Ἑβραίους» πάντοτε- «Οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». «Δέν ἔχουμε ἐδῶ πατρίδα, τή μελλοντική μας πατρίδα γυρεύουμε». Νά γιατί δέν μποροῦμε νά προδώσουμε ἐκείνη τήν πατρίδα τοῦ οὐρανοῦ, χάριν τῆς ἐπιγείου πατρίδος. Ἄν τό θέλετε, οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα, στρατιῶτες ἦσαν, ἀπό διαφορετικές πατρίδες -λέει ὁ Μέγας Βασίλειος στό ἐγκώμιό του γι’ αὐτούς- ἀλλά ἔβλεπαν σ’ ἐκείνη τήν πατρίδα, ἦσαν στρατιῶτες ὅμως καί ὑπηρετοῦσαν τήν ἐπιγεία πατρίδα. Κι ἄν τό θέλετε, ἐκεῖνοι πού θά πᾶν νά πολεμήσουν ἄν χρειαστεῖ γιά τήν ἐπίγεια πατρίδα, ξέρετε ποιοί εἶναι; Οἱ Χριστιανοί. Ὄχι ἐκεῖνοι οἱ ἄλλοι, οἱ ἀρνησιπάτριδες, ἐκεῖνοι πού σήμερα ἔχουμε ὅλο καινούριες θεωρίες… γιά λόγους, λέει, συνειδήσεως, δέν θά πάω νά πολεμήσω, ἤ δέν θά πάρω ὅπλο… δέν θά κάνω τοῦτο ἤ ἐκεῖνο… Ἐκεῖνοι πού θά πολεμήσουν εἶναι οἱ Χριστιανοί. Ἀλλά οἱ Χριστιανοί ὑπηρετοῦν βεβαίως τήν πατρίδα τους τήν ἐπιγεία, ἀλλά ἔχουν τά μάτια τους στήν μεγάλη, τήν μόνιμη, τῆς ὁποίας κτίστης καί δημιουργός εἶναι ὁ Θεός, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό, παιδιά, ἄς ξαναδιαβάσουμε τήν προτροπή τοῦ Τωβίτ: «Καὶ νῦν, παιδίον, ἀγάπα τοὺς ἀδελφούς σου (:καί τώρα παιδί μου, λέει, νά ἀγαπᾶς τούς συμπατριῶτες σου, καί συνεπῶς καί τήν πατρίδα σου)». Κι αὐτό ὁ Τωβίτ τό ἔδειξε στή Νινευή, μέ τήν φροντίδα πού ἔδειχνε ὁ θαυμάσιος αὐτός ἄνθρωπος στούς συμπατριῶτες του. Μέ κίνδυνο μάλιστα τῆς ζωῆς του, ὅταν τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς -ὄχι πρώτη φορά, ἀλλά τότε συνέβη ἕνα περιστατικό- λέει στό παιδί του: «Ἐμεῖς ἔχουμε νά φᾶμε ὅλα τά ἀγαθά -ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, μακριά ἀπό τά Ιεροσόλυμα- πήγαινε φώναξε κανένα συμπατριώτη πού θά βρεῖς στήν ἀγορά». «Φώναξε», λέει, «νά ‘ρθει νά φᾶμε μαζί». Καί πάει καί τοῦ λέει ὁ γιός του: « Πατέρα, βρῆκα κάποιους πεθαμένους, νεκρούς, πού τούς πέταξαν ἀπό τό τεῖχος ἐξω, ἐπειδή εἶχαν κινηθεῖ πατριωτικά». Ὅταν τ’ ἄκουσε, ἐπῆγε νά τούς θάψει, μέ κίνδυνο τήν ζωή του. Διότι ἀπηγορεύετο ρητῶς, διότι εἶχαν τιμωρηθεῖ νά πεταχτοῦν ἔξω ἀπό τό τεῖχος οἱ Ἑβραῖοι. Καί πῆγε καί τούς ἔθαψε! Ξαναλέω μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του. Κι ὅταν ὁ Τωβίτ γύρισε, δέν μποροῦσε νά φάει γιατί ἦτο κατά τόν νόμον ἀκάθαρτος… καί τό βράδυ ἔμεινε ἔξω, καί κεῖ κάποιο πουλί κουτσούλησε πάνω μέσ’ στά μάτια του, καί ἐκεῖ πού τά ‘τριψε τά μάτια του -νίτρο ἔχουν οἱ κουτσουλιές τῶν πουλιῶν- καί ἐκεῖ τυφλώθηκε! Εἴδατε περιπέτεια; Γιατί ἀγαποῦσε τούς συμπατριῶτες του, γιατί ἀγαποῦσε τήν πατρίδα του. Θ’ ἀγαπᾶμε τήν πατρίδα μας, ναί. Θά τήν ἀγαποῦμε τήν πατρίδα μας, ἀλλά πέρα καί πάνω ἀπ’ ὅλα θά ἀγαπᾶμε ἐκείνη τήν μεγάλη, για ὅλους μας πατρίδα, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

24η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Ἡ ἀγάπη στήν πατρίδα καί στούς συμπατριώτας» (α΄).

†. Ὁ Τωβίτ, συνεχίζοντας τήν πνευματική του διαθήκη πρός τόν γιό του τόν Τωβία τόν συμβουλεύει στή συνέχεια, μετά πού τοῦ εἶπε «Πρόσεξε, παιδί μου, ἀπό κάθε μορφή ἀνηθικότητος…» κ.λπ. καί ὅτι «Νά μήν πάρεις γυναῖκα ξένη, δηλαδή ἔξω ἀπό τόν λαό μας, διότι αὐτό δέν τό θέλει ὁ Θεός, ἐφόσον εἴμεθα παιδιά τῶν προφητῶν καί ἔχουμε ἀγαθούς προγόνους, οἱ ὁποῖοι ἔτσι ἐνήργησαν κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ», προχωρεῖ εἰς τόν 13ον στίχον ὡ ἐξῆς, πού ἀναφέρεται βεβαίως πάλι στό θέμα τοῦ ὅτι πρέπει ὁ Τωβίας νά πάρει γυναῖκα ἀπό τόν λαό του, ὅμως ἔχει μία διαφοροποίηση, κάποια σημεῖα, τά ὁποῖα καί θά ἀναλύσουμε.

     «Καὶ νῦν, παιδίον, ἀγάπα τοὺς ἀδελφούς σου καὶ μὴ ὑπερηφανεύου τῇ καρδίᾳ σου ἀπὸ τῶν ἀδελφῶν σου καὶ τῶν υἱῶν καὶ θυγατέρων τοῦ λαοῦ σου λαβεῖν σεαυτῷ ἐξ αὐτῶν γυναῖκα· διότι ἐν τῇ ὑπερηφανίᾳ ἀπώλεια καὶ ἀκαταστασία πολλή». Δηλαδή, «Καί τώρα, παιδί μου», λέγει, «νά ἀγαπᾶς τούς ἀδελφούς σου…»- ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ «ἀδελφοί»; Εἶναι οἱ συμπατριῶτες -θά τό δοῦμε λίγο πιό κάτω- καί νά μήν ὑπερηφανεύεσαι στό νά ζητήσεις νά πάρεις ξένη γυναῖκα, διότι στήν ὑπερηφάνεια (δηλαδή στήν ξενομανία πού εἶναι ὑπερηφάνεια, καί, πρῶτα ὁ Θεός, κάτι θά ποῦμε προσεχῶς) ὑπάρχει ἡ ἀπώλεια, ἡ καταστροφή καί ἡ ἀκαταστασία. Βέβαια, ὅπως βλέπουμε, ἀναφέρεται εἰς τήν ἀνάγκη τοῦ μή μεικτοῦ γάμου, ἀλλά τοῦτο ἐάν τό ἔκανε, δηλαδή ἔκανε μεικτόν γάμον (ἔπαιρνε ξένη γυναῖκα), αὐτό δέν θά ἦτο παρά μία περιφρόνησις τῶν συμπατριωτῶν του μέ κίνητρο, ὅπως εἴπαμε, τήν ὑπερηφάνεια.

     Ἐπειδή ὅμως, εἴπαμε, τό θέμα τό ἀναπτύξαμε ἀπό τίς περασμένες φορές, γι’ αὐτό θά μείνουμε σ’ ἕνα ἄλλο σημεῖο τό ὁποῖο εἶναι πάρα πολύ χρήσιμο ὅπως θά δεῖτε. Ποιό; «Καὶ νῦν, παιδίον, ἀγάπα τοὺς ἀδελφούς σου, καὶ μὴ ὑπερηφανεύου τῇ καρδίᾳ σου ἀπὸ τῶν ἀδελφῶν σου… διότι ἐν τῇ ὑπερηφανίᾳ ἀπώλεια καὶ ἀκαταστασία πολλή». Αὐτό «ἀγάπα τούς ἀδελφούς σου», διότι οἱ Ἑβραῖοι ἀποκαλοῦσαν τούς ὁμοφύλους των «ἀδελφούς», ἤ «συμφυλέτας» ἤ «συμπατριῶτες». Βλέπουμε ἐπί παραδείγματι, τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὅταν ὁμιλεῖ, νά λέει: «Ἂνδρες ἀδελφοί». Ἐμεῖς ποτέ δέν λέμε οἱ Ἕλληνες, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ὅταν θέλαν νά μιλήσουν, ποτέ δέν ἔλεγαν «ἄνδρες ἀδελφοί», ἀλλά ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος (καί ὅλοι οἱ ὁμιλητές τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ) πάντοτε ἔλεγαν «ἄνδρες ἀδελφοί». Γιατί; Διότι ὁ λαός αὐτός ἦτο ὄντως ἀδελφός, διότι κατήγοντο ὅλοι ἀπό τόν Ἀβραάμ καί τή Σάρρα καί συνεπῶς ὄντως προσεφωνοῦντο πάντοτε μέ τό «ἀδελφοί» ἤ σέ ὁμιλία ἐπίσημη «ἄνδρες ἀδελφοί». Μάλιστα ἔχουμε κι ἄλλες ἐκφράσεις πού μᾶς διασώζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πῶς μποροῦσε ἕνας Ἑβραῖος νά βλέπει τόν ἄλλον Ἑβραῖον, τόν συμφυλέτη του, αὐτός πού ἦταν ἀπό τήν ἰδίαν φυλήν, ἀπό τόν ἴδιον λαόν, ἀπό τό ἴδιο γένος, τούς ἀποκαλεῖ ὁ Ἀπόστολος «συγγενεῖς του κατά σάρκα». Δηλαδή αὐτοί πού στάθηκαν τό γένος του. Αὐτό θά πεῖ «συγγενής», αὐτός πού εἶναι τοῦ ἰδίου γένους, κατά σάρκα. Λέγει μάλιστα, στήν «Πρός Ρωμαίους», γράφει: «Ηὐχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, -ἀνάθεμα θά πεῖ χώρια-. «Θά εὐχόμουνα νά χωριστῶ ἀπό τόν Χριστόν -Ποιός; Ὁ Παῦλος, πού τόσο ἀγαποῦσε τόν Χριστόν-, γιά λογαριασμό τῶν ἀδελφῶν μου» -πού εἶναι οἱ συμπατριῶτες του- τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα, οἵτινές εἰσιν ᾿Ισραηλῖται». Σαφῶς, λοιπόν, ἄρα «ἀδελφοί» ἦσαν οἱ συμπατριῶτες. Κι ὅταν λέγει ὁ Τωβίτ εἰς τόν Τωβία: «Νά ἀγαπᾶς τούς ἀδελφούς σου», δεδομένου ὅτι ὁ Τωβίας δέν εἶχε ἄλλον ἀδελφόν, ἤτανε μοναχοπαίδι, ἄρα λοιπόν σαφῶς βλέπουμε, ὅτι ἐδῶ πρόκειται περί τῶν συμπατριωτῶν του.

      Ἄν, ὅμως, κανείς ἀγαπᾶ τούς συμπατριῶτες του, κατ’ ἐπέκτασιν, βεβαίως θά ἀγαπάει καί τήν πατρίδα του. Εἶναι πάρα πολύ φυσικό, διότι ὅλοι οἱ συμπατριῶτες ἀποτελοῦν τήν πατρίδα. Καί μιά πού λίγες μέρες εἶναι πού ἀφήσαμε τήν 28ην Ὀκτωβρίου, πού ἦταν μιά ἐθνική γιορτή, μιά ἀνάδειξη τῆς πατρίδος, μία περίσωσις, δηλαδή τό νά σώσουμε τήν πατρίδα μας, αὐτό εἶναι μιά ἐθνική γιορτή, ὅταν ἡ πατρίδα σώζεται ἀπό ἀπειλοῦντας ἐχθρούς, ἔρχεται λίγο ἐπίκαιρα αὐτό τό θέμα -ἄν καί θά ἔπρεπε πάντα νά εἶναι ἐπίκαιρο, ἡ ἀγάπη στήν πατρίδα καί στούς συμπατριῶτες-ἀλλά θά ἔλεγα, δυστυχῶς, δέν ξέρω σήμερα ἄν διδάσκεται ἡ φιλοπατρία εἰς τά σχολεῖα, καί ἴσως καί στίς οἰκογένειες, ἴσως μᾶλλον ἐκεῖ κάτι νά μένει (στίς οἰκογένειες) ἀλλά ἀμφιβάλλω στά σχολεῖα, καί εἰς αὐτόν ἀκόμη τόν στρατόν. Μήν σᾶς κάνει ἐντύπωση αὐτό πού λέγω. Ἔχω δεδομένα, γι’ αὐτό. Καί μάλιστα ἐπίσημα δεδομένα. 

     Ἐντούτοις ἡ ἀγάπη πρός τήν πατρίδα εἶναι αὐτονόητη, ὅπως ἡ ἀγάπη στή μάνα. Καί ἐντούτοις ἐμεῖς πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε αὐτήν τήν ἀγάπην, Ὅπως ὑπενθυμίζει καί ἡ ἐντολή «Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου…». Δέν θά ἔπρεπε νά ὑπῆρχε ἐντολή. Δέν θά ἔπρεπε διότι ἁπλούστατα εἶναι αὐτονόητο ν’ ἀγαπᾶς τήν μάνα σου καί τόν πατερα σου. Ἔτσι κι ἐδῶ, αὐτονόητο ν’ ἀγαπᾶς τήν πατρίδα σου. Στήν ἐποχή μας, ὅμως, ἐπικρατεῖ ἕνας διεθνισμός, ἕνας κοσμοπολιτισμός καί συνεπῶς ἡ ἔννοια τῆς πατρίδος διαρκῶς καί καθημερινά ξεθωριάζει. Πρέπει, λοιπόν, νά μιλήσουμε, εἶναι ἀνάγκη νά μιλήσουμε, εἶναι πάρα πολλή ἀνάγκη νά μιλήσουμε. Ξέρετε τί θά πεῖ νά ὑπάρχει μιά γιορτή ἐθνική καί κανείς ἴσως νά μήν πιστεύει σ’ αὐτήν; Δέν εἶναι ὀξύμωρον, δέν εἶναι περίεργον; Κι ἀκόμα, ὑπάρχουν Ἕλληνες πού πιστεύουν στήν ἔννοια τῆς πατρίδος, γι’ αὐτό καί τιμοῦν μιά γιορτή ἐθνική. Ἀλλά ὕστερα ἀπό κάποιο καιρό, κανείς δέν θά εἶναι ἐκεῖνος πού θά ἀγαπάει τήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα. Καί τό ἐπιχείρημα τοῦ διεθνισμοῦ… διεθνιστής λέμε, δέν εἶναι τι ἄλλο, -δῆθεν- ἡ κατάργησις τῶν πολέμων μεταξύ τῶν λαῶν μόνο καί μόνο γιά νά ἐγκαθιδρυθεῖ ἡ εἰρήνη ἀνάμεσα στούς λαούς. Γι’ αὐτό σήμερα οἱ ἄνθρωποι γίνονται διεθνιστές. Αὐτό ὅμως εἶναι οὐτοπιστικόν. Τί θά πεῖ «οὐτοπιστικόν»; Θά πεῖ ὅτι εἶναι ἀπραγματοποίητο, εἶναι κάτι πού δέν εἶναι δυνατόν νά πραγματοποιηθεῖ, ὅπως θά τό δοῦμε στή συνέχεια. 

    Ἔτσι μ’ αὐτήν τήν τοποθέτηση εἰσάγεται ἡ ἔννοια τοῦ κοσμοπολίτου, πού ἀρνεῖται τόν λαό του, τόν τόπο του ἀρνεῖται, τήν πατρίδα του ἀρνεῖται, καί κάνει πατρίδα, ὅπως λέγει, ὅλη τήν γῆ. «Πατρίδα μου», λέγει, «εἶναι κάθε τόπος». Φυσικά, δέν θέλουμε νά ὑποστηρίξουμε τόν σωβινισμό. Τί εἶναι ὁ σωβινισμός; Δέν εἶναι τι ἄλλο παρά πού θέλει τόν ἄνθρωπο νά στρέφεται γύρω ἀπό τήν πατρίδα του καί νά μήν ἀναγνωρίζει κανέναν ἄλλον. Θά λέγαμε, κατά κάποιο τρόπο, σωβινισμός ἦταν ἐκεῖνο πού ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες: «Πᾶς μή Ἕλλην, βάρβαρος». «Καθένας ὁ ὁποῖος δέν εἶναι Ἕλληνας, εἶναι βάρβαρος. Βέβαια μάθαμε -μάθαμε ὡς χριστιανοί- ὅτι ἐξ ἑνός αἵματος ἐποίησεν ὁ Θεός κάθε λαό, ἀπό ἕνα αἷμα ὅλοι. Συνεπῶς δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι μόνο ἐμεῖς εἴμαστε καί κανείς ἄλλος, οὔτε ἀκόμη ν’ ἀρνηθοῦμε τήν πατρίδα μας. Οὔτε δηλαδή ὁ σωβινιμός, οὔτε ὁ κοσμοπολιτισμός καί ὁ διεθνισμός. 

     Ἀκόμη ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι ὁ κοσμοπολιτισμός δέν εἶναι ἕνα «ἅπλωμα» τῆς καρδιᾶς, ὅπως θά ἤθελαν νά ὑποστηρίζουν, καί τῆς ἀγάπης δῆθεν πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ὁ κοσμοπολιτισμός -θά τό δοῦμε αὐτό- δέν εἶναι παρά ἕνα ἐκφυλιστικόν φαινόμενον. Θά τό ἐπαναλάβω, ὁ κοσμοπολιτισμός εἶναι ἕνα ἐκφυλιστικόν φαινόμενον. Ἔτσι οἱ ἰδέες καί οἱ πολιτισμοί ξεπερνοῦν πολύ εὔκολα πιά, σήμερα ἰδίως, τά σύνορα πού θεωροῦνται πλέον ὅτι εἶναι ἀνύπαρκτα, ὅτι πιά δέν ὑπάρχει ἀνάγκη νά ὑπάρχουν σύνορα καί ἁπλώνονται παντοῦ. Βέβαια οἱ πόρτες θεωροῦνται ἀνοιχτές, ἔτσι καί γιά τό καλό καί γιά τό κακό. Πρό καιροῦ μάλιστα, πρό μερικῶν ἐτῶν, μέ τό θέμα τῆς Ε.Ο.Κ…. κ.λπ. ὑπεστηρίζετο αὐτό, ὅτι ἀνοίγουν πιά τά σύνορά μας καί θά μπεῖ ὄχι μόνο κάτι καλό, ἀλλά θά μπεῖ καί κάτι κακό. Καί αὐτό τό κακό τό βλέπουμε, κάτι πού ὑπάρχει στούς ἄλλους λαούς, νά μπαίνει καί στό δικό μας τόν λαό, ὅπως εἶναι ὁ ἀναρχισμός, ὅπως εἶναι ἡ ἔκλυσις τῶν ἠθῶν, πού κουβαλιέται ἡ ἔκλυση τῶν ἠθῶν διά τοῦ τουρισμοῦ… καί πολλά ἄλλα. Γι’ αὐτό βλέπετε ὅτι πιά ἔχουμε ἕνα ξέφτισμα ποιοτικόν. Καί ὅπως σέ μιά μεγάλη πόλη οἱ ἄνθρωποι δέν λένε μεταξύ τους καλημέρα, γιατί δέ γνωρίζονται, ὅπως λένε τήν καλημέρα τους σ’ ἕνα χωριό, ὅλοι εἶναι γνωστοί… καμιά φορά ἀφελῶς ἐρωτῶ -ὅταν μοῦ λένε «Μένω στήν τάδε κωμόπολη» μάλιστα ὄχι χωριό- «Τί ὁδό ἔχετε;», κι ὁ ἄλλος χαμογελάει… λέει: «Ὃλοι γνωστοί εἴμαστε ἐκεῖ!». Πολύ ὀρθά, «ὅλοι γνωστοί εἴμαστε ἐκεῖ», ἀλλά σέ μιά μεγάλη πόλη, δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι γνωστοί μεταξύ των οἱ ἄνθρωποι. Καί ἔτσι καί ὁ κοσμοπολιτισμός, δέν κάνει πιά τούς ἀνθρώπους ἀνάμεσά τους γνωστούς, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀλλοτρίωση, τήν ἀποξένωση τῶν ἀνθρώπων. Ὅ,τι σέ μιά μεγάλη πόλη συμβαίνει μέ τούς ἐνοίκους μιᾶς πολυκατοικίας. Δέν ξέρει κανείς ποιός μένει δίπλα του, ποιός μένει ἀπό πάνω του, ποιός μένει ἀπό κάτω του. Καί βέβαια, ἔ μπορεῖ νά εἰπωθεῖ μιά «ξερή» ἴσως καλημέρα, ὅταν βρεθοῦν στό κλιμακοστάσιο ἤ στό ἀσανσέρ, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀποξενωμένοι. Βλέπετε, λοιπόν, ὅτι στήν πραγματικότητα ὁ διεθνισμός ἤ ὁ οἰκουμενισμός στό τέλος καταλήγει ἀπάνθρωπος, διότι δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει ἀνθρωπιά σ’ αὐτόν ὅταν τόν ἄλλον δέν τόν βλέπει σάν δικό του ἄνθρωπο. Εἶναι ἀπάνθρωπος λοιπόν καί ἀντικοινωνικός.

     Μιά μικρογραφία μιᾶς κλειστῆς συνοριακῆς -ἐπαναλαμβάνω συνοριακῆς, μέ σύνορα- κοινωνίας εἶναι ἡ οἰκογένεια. Μιά οἰκογένεια ἔχει τά σύνορά της. Ποιά εἶναι τά σύνορα μιᾶς οἰκογένειας; Εἶναι οἱ ἄνθρωποι μέ τήν ὅποια ἰδιότητά τους πού κατοικοῦν μέσα σ’ ἕνα σπίτι, τό ὁποῖον ἔχει πόρτα καί κλείνει. Ἔχει σύνορα, κλείνει ἡ πόρτα. Μπορεῖς νά μπαίνεις στό κάθε σπίτι ἀφήνοντας στό κάθε σπίτι τήν πόρτα του ἀνοιχτή; Εἶναι δυνατόν ποτέ; Καί διατηροῦν τήν ἰδιότητα τά μέλη τῆς οἰκογενείας, ὅτι ὁ πατέρας εἶναι ὁ πατέρας, ἡ μητέρα εἶναι ἡ μητέρα, τά παιδιά εἶναι τά παιδιά, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει κάτι διαφορετικό μέσα στήν οἰκογένεια. Καί ξαναλέγω τά σύνορα μιᾶς οἰκογενείας εἶναι ἀφ’ ἑνός μέν ἡ ἰδιότητα τοῦ καθενός… δέν μπορεῖ ὁ σύζυγος νά πεῖ… νά κοιτάζει ἄλλες γυναῖκες, ἡ μητέρα νά κοιτάζει ἄλλους ἄνδρες, δέν μποροῦν τά παιδιά νά κινοῦνται κατά ἕναν τρόπον… ξενοδοχειακόν (θά τό λέγαμε) πού ὁ καθένας ὅ,τι ὥρα θέλει, γυρίζει… κ.λπ. Τί εἶναι, λοιπόν, μία οἰκογένεια στό σπίτι της; Στήν πραματικότητα εἶναι μία μικρή κοινωνία, ἡ ὁποία ἔχει κάποια σύνορα. Ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι ἡ οἰκογένεια αὐτή ἀπωλέσει τά σύνορά της, τότε κυριολεκτικά ἐκφυλίστηκε, χάθηκε, δέν ἔχουμε οἰκογένεια πιά. Ἄν αὐτό τό πρᾶγμα τό μεγαλώσετε, δέν ἔχουμε παρά μία χώρα, μία πατρίδα. Ἄν κι αὐτή χάσει τά σύνορά της, καί τήν ἰδιότητα τῶν ἀνθρώπων της, τῶν πολιτῶν της, τότε δέν ἔχουμε πιά μία σωστή κοινωνία. Καί ἄν πάρουμε τήν μεγαλογραφία, ἔχουμε αὐτό πού λέγεται κοινωνία, λέγεται πόλις, λέγεται πατρίδα, λέγεται ἔθνος. 

     Τήν θέση μιᾶς τέτοιας κλειστῆς κοινωνίας, δηλαδή ἑνός λαοῦ μέ γεωγραφικά σύνορα -ἴσως θά σᾶς κάνει ἐντύπωση- καθορίζει Αὐτός ὁ Θεός. Ναί, Αὐτός ὁ Θεός. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἐδῶ δέν κάνουμε οὔτε Γεωγραφία, οὔτε Κοινωνιολογία, οὔτε τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἀλλά κάνουμε θεολογία. Ἀναλύουμε ἐκεῖνα τά ὁποῖα λέγει ὁ Θεός, τούς λόγους τοῦ Θεοῦ καί συνεπῶς ἐφόσον καί τό θέμα αὐτό εἶναι μέσα στό χῶρο τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, δέν μποροῦμε καί νά μή μιλήσουμε γι’ αὐτό τό θέμα. Ἀκοῦστε πῶς τό λέγει στήν ὠδή του ὁ Μωϋσῆς, πού εἶναι στό «Δευτερονόμιον», 32ον κεφάλαιον. Λέγει: «Ὃτε διεμέριζεν ὁ ῞Υψιστος ἔθνη, ὡς διέσπειρεν υἱοὺς ᾿Αδάμ, ἔστησεν ὅρια ἐθνῶν κατὰ ἀριθμὸν ἀγγέλων Θεοῦ, καὶ ἐγενήθη μερίς Κυρίου λαὸς αὐτοῦ ᾿Ιακώβ, σχοίνισμα κληρονομίας αὐτοῦ ᾿Ισραήλ». Κάθε λέξη ἔχει πολύ μεγάλη βαρύτητα καί πρέπει νά μείνουμε. «Ὃτε διεμέριζεν ὁ ῞Υψιστος ἔθνη», «διαμερίζω» θά πεῖ μοιράζω, ξεχωρίζω. Δηλαδή ἔγιναν πολλοί οἱ ἄνθρωποι, κάποτε ἦταν, λέγει, ἕνα χεῖλος, δηλαδή μία φωνή, δηλαδή μία γλῶσσα. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἦσαν, ὡς ἀπόγονοι τοῦ Νῶε, μιά γλῶσσα μιλοῦσαν, καί μάλιστα τοποθετεῖται ἡ κατοικία των κάπου ἐκεῖ πού λέμε Βαβυλῶνα, κι ὁ πύργος τῆς Βαβέλ, παρότι λέγεται ὅτι δέν ἔχει καμία σχέση ἐτυμολογικά τό Βαβέλ μέ τό Βαβυλῶνα, ἀλλά κατά τήν Ἁγία Γραφή ἔχει σχέση. Ἔτσι, ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν μία γλῶσσα,. 

     Εἶναι γνωστό δέ πώς οἱ γλῶσσες μπερδεύτηκαν καί κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου: «Δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν…» (Γέν. 11,7) ἐπειδή ἡ ἀλαζονεία των ἤθελε νά ἀφήσει ἕνα μνημεῖο, ἕνα μνημεῖο, λέγει, πού θά ἔφθανε μέχρι τόν οὐρανό (βεβαίως ἔκφραση, γιατί ὁ οὐρανός εἶναι τόσο βαθύς… θά ‘ταν δυνατόν ἕνα κτῖσμα νά ἀνέλθει ποῦ;). Ποῦ εἶναι τά σύνορα καί τά ὅρια τοῦ οὐρανοῦ; Πρέπει, ὅμως, νά σᾶς πῶ ὅτι ὑπάρχουν ὅρια, τό σύμπαν εἶναι ἄπειρο-πεπερασμένο. Δέν εἶναι ἀντιφατικό, πεπερασμένον-ἄπειρον. Λοιπόν, ὅμως ἤτανε μιά ἀλαζονεία, καί τό μνημεῖο πού θέλησαν νά εἶναι μνημεῖον ἀναφορᾶς τῶν λαῶν ἤτανε μνημεῖον ἀλαζονείας. Διότι τό μνημεῖον ἀναφορᾶς θά ἔπρεπε νά εἶναι ὁ Θεός. Ὅπου καί νά πᾶτε, ὅπου καί νά πᾶμε, τήν ἀναφορά μας θά τήν ἔχουμε στόν Θεό. Πῶς ὅλη ἡ γῆ μας βλέπει τόν ἥλιο καί θά ἔλεγε ὅτι ἡ γῆ ἔχει τήν ἀναφορά της στόν ἥλιο. Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι θά εἶχαν τήν ἀναφορά τους στόν Θεό, ἐπειδή ὅμως δέν τήν εἶχαν, στή συνέχεια λέγει ὁ Θεός: «Δεῦτε καταβάντες» (εἰς πληθυντικόν ἀριθμόν)· «Ἐλᾶτε», λέει, «νά κατεβοῦμε -τρόπον τινα τά πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος κινοῦνται ἔτσι- νά μπερδέψουμε τίς γλῶσσες τους», καί δέν καταλάβαινε ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ξέρετε δέ ὅτι τήν Πεντηκοστή διορθώθηκε τό πρᾶγμα. Ὄχι μόνο γιατί ὅλοι καταλάβαιναν τό κήρυγμα τοῦ Πέτρου, λέγει, μέ πολλή σαφήνεια καί μέ εὐρεῖα περιγραφή ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», ἀλλά διότι δέν ἦταν πιά τό σημεῖο ἀναφορᾶς συναντήσεως τῶν λαῶν, ἕνα τεχνικό μνημεῖο, ἕνα μνημεῖο τοῦ πολιτισμοῦ, ἀλλά ἦτο τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Σήμερα δέν εἶναι ἀπαραίτητο νά ξέρω Ρώσικα γιά νά καταλάβω τούς ὀρθοδόξους Ρώσους… ἤ ὅπου ἀλλοῦ ἔχουμε ὀρθοδόξους Ρώσους, δέν εἶναι ἀπαραίτητο νά ξέρω τήν γλῶσσα γιά νά ἔχω σύνδεσμο. Ἐκεῖνο πού μέ συνδέει πιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. 

     Αὐτό ἤτανε μιά παρέκβαση πού ἔκανα, ἀλλά ἤθελα νά σᾶς δείξω πῶς ἀκριβῶς ἐδῶ ἔρχεται ὁ Θεός νά χωρίσει τούς ἀνθρώπους σέ κράτη, πού νά ‘χουνε τήν δική τους τήν γλῶσσα, τή δική τους τή διοίκηση, γιατί αὐτή εἶναι ἡ διαφορά τοῦ κράτους ἀπό τό ἔθνος. Ἔθνος θά πεῖ οἱ ἄνθρωποι πού ἀνήκουν στήν ἴδια Ἱστορία, στόν ἴδιο λαό, καί στήν ἴδια γλῶσσα. Αὐτό λέγεται «ἔθνος» (καί δέν ἔχει τό ἔθνος ὅρια). Κράτος σημαίνει μία περιοχή γῆς πού ὑπάρχουν ὅρια· βέβαια ὁμιλεῖται ἡ ἴδια γλῶσσα κ.λπ. ἤ μπορεῖ καί ὄχι, (ὅπως φέρ’ εἰπεῖν εἶναι ἡ Ἐλβετία), ὅμως ὑπάρχει μία διοίκησις, ἀπό τό «κρατῶ», πού θά πεῖ ἔχω δύναμη, ἀσκῶ ἐξουσία. Κράτος θά πεῖ δύναμη, καί συνεπῶς κρατῶ=ἀσκῶ ἐξουσία, ὑπάρχουν νόμοι… κ.λπ. αὐτή εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ κράτους καί ἔθνους. Οἱ Ἕλληνες τῆς Ἀμερικῆς δέν ὑπόκεινται εἰς τούς νόμους τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, εἶναι ὅμως Ἕλληνες. Εἴμεθα σ’ ἕνα ἔθνος, ἀλλά δέν ἔχουμε τό κράτος μας νά εἶναι ἁπλωμένο σ’ ὅλη τή γῆ, παρά μόνο σέ ἕνα ὁρισμένο μέρος τῆς γῆς ἐπάνω. Ἔτσι, θά λέγαμε ὅτι ἐδῶ ὁ Θεός θέλει νά δημιουργήσει κράτη, ἀφοῦ θά βάλει σύνορα. Καί λέγει στή συνέχεια: «Ὃς διέσπειρεν υἱοὺς Ἀδάμ (:τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ) ἔστησεν ὅρια ἐθνῶν (:ἔβαλε ὅρια εἰς τά ἔθνη, δηλαδή τά ἔθνη τά ἔκανε κράτη) κατὰ ἀριθμὸν ἀγγέλων Θεοῦ»- βλέπετε ὅ,τι λέει ἡ Ἁγία Γραφή καί μοιάζει νά εἶναι γήϊνο, πάντοτε τό ντύνει μέ θεολογία. «Ὅτι βάζει», λέει ἐδῶ, «κατά ἀριθμόν ἀγγέλων τά κράτη». Σημαίνει: «Κάθε κράτος ἔχει τόν φύλακα ἄγγελό του». Μάλιστα τό κράτος τοῦ Ἰσραήλ εἶχε φύλακα, τόν ἀρχάγγελον Μιχαήλ, καί σ’ ἕνα ὅραμά του ὁ Δανιήλ, βλέπει καί τόν ἄγγελο τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά θά ἐπεκταθῶ πολύ γιατί καί ἐκεῖ γίνεται μνεία αὐτῶν τῶν κρατῶν καί τῶν ἀγγέλων-φυλάκων τῶν κρατῶν.

      Καί λέγει στή συνέχεια: «καὶ ἐγενήθη» - καί ἐγενήθη, λέγει, ἔγινε (ἀπό τό γίγνομαι) μερίς Κυρίου λαός αὐτοῦ Ἰακώβ»· δηλαδή πῆρε μία μερίδα ὁ Κύριος, ἔκανε ἕναν δικό του λαό, ὁ λεγόμενος «περιούσιος λαός» («περιούσιος» θά πεῖ ὁ λαός πού ἀνήκει ὡς περιουσία τοῦ Θεοῦ)… βέβαια, θά λέγατε, «ἔχει ὁ Θεός περιουσία»; Εἶχε τόν λόγο του. Ἔπρεπε νά κατοχυρωθεῖ ἕνα λαός, πού θά ἠσκεῖτο ἐκεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά νά 'ρθει ὁ Μεσσίας, «σχοίνισμα κληρονομίας αὐτοῦ ᾿Ισραήλ». «Σχοίνισμα» (ἀπό τό σχοινί) πού θά πεῖ· … νά ὅπως μέσα στήν Ἐκκλησία βάζουμε ἕνα σκοινί ἀπό δῶ, ἕνα σκοινί ἀπό κεῖ ὅταν ἔχουμε κόσμο πολύ (ἕνα πανηγύρι), γιά νά ἐμποδίσουμε τούς ἀνθρώπους, νά συμπληρώσουν ἕναν διάδρομον. Συνεπῶς τί κάνει τό σχοινί; Τό σχοινί κάνει περιορισμό, δημιουργεῖ σύνορα, ὅρια. Σχοίνισμα, λοιπόν, θά πεῖ ὅρια. Παρατηροῦμε ὅτι ἐδῶ ὁ Θεός διαμοιράζει, βάζει τά ὅρια καί κρατᾶ γιά τόν ἑαυτό Του ἕνα λαό, τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ. Ἀλλά τοῦτο σημαίνει καί κάτι ἄλλο. Βεβαια δέν σημαίνει ξεχώρισμα ὅτι παίρνει κατά προτίμηση κάποιο λαό. Ὄχι, εἶχε τόν σκοπό Του, σᾶς ἐξήγησα προηγουμένως, ὅτι ἤθελε ὁ Θεός νά καλλιεργηθεῖ ἕνας λαός γιά νά 'ρθει ὁ Μεσσίας. Ὅμως ὁ Θεός κάνει τούς ἀνθρώπους, τά κράτη, τούς λαούς, ἀπό ἕνα ζεῦγος ἀνθρώπων, ὅπως λέει ἐδῶ «υἱοί τοῦ Ἀδάμ». 

     Ἀκοῦστε τώρα τί ἄλλο ἀποκαλυπτικό μᾶς δείχνει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, μέ τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἰς τήν Πνύκα τῶν Ἀθηνῶν. Νά τί λέγει: «Ἐποίησέ τε (τό τε θά πεῖ καί, καί εἶναι ἄτονο χωρίς τόνο… λέμε καί μερικά τέτοια γιατί ἴσως δέν τά γνωρίζετε) ἐξ ἑνός αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων» (Πράξ. 17, 26). «Καί ἔκανε ὁ Θεός μέ ἕνα αἷμα, κάθε ἔθνος ἀνθρώπων». Δηλαδή ὅλοι εἶναι ἄνθρωποι, ἀφοῦ καταγόμεθα ἀπό ἕνα ζεῦγος. Μιά προηγούμενη παρατήρηση… ἐκεῖνο τό «ἐποίησέ τε», γιά νά μή βάλουν οἱ ἀρχαῖοι δεύτερη φορά τό «καί» γιατί τούς χτυποῦσε ἄσχημα στ’ αὐτιά, ἐπινόησαν τό «τε». Βλέπετε εὐαισθησίαν ἀκοῆς στό θέμα τῆς γλώσσης! Αὐτή πού ἐμεῖς τήν ρημάξαμε σήμερα καί τήν κάναμε βάρβαρη γλῶσσα (ἁπλῶς τό λέγω ἔτσι γιά νά τό γνωρίζετε). «Κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς (:γιά νά κατοικοῦν οἱ ἄνθρωποι σ’ ὅλο τό πρόσωπο τῆς γῆς) ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν». Ποιές εἶναι οἱ ὁροθεσίες; Οἱ ὁροθεσίες εἶναι τά σύνορα.Ὁ-ρο-θε-σία, θέτω ὅρον, θέτω ὅρια. Συνεπῶς ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού βάζει τά ὅρια, τά σύνορα; Εἶναι ὁ Θεός. 

     Ἀλλά προσέξτε καί κάτι ἄλλο: «ὁρίσας προτεταγμένους καιρούς». Ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ «προστεταγμένοι καιροί»; Εἶναι τά χρόνια πού θά ζήσει ἕνας λαός. Γιατί ἄν ἐρωτήσετε, ὑπῆρξαν πολλοί λαοί πού σήμερα δέν ὑπάρχουν. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός κατ’ ἐπανάληψιν τό λέγει αὐτό στήν Παλαιά Διαθήκη: « Ὅτι καί Ἐγώ θά ἐξαφανίσω τόν λαόν αὐτόν» -ὅπως ἐπί παραδείγματι τούς Βαβυλωνίους, ὅπως ἐπί παραδείγματι, τούς Ἀσυρρίους, διότι Ἐγώ σᾶς ἔριξα στά χέρια τους (βόρειο καί νότιο βασίλειο) γιά νά σᾶς τιμωρήσω, ἀλλά Ἐγώ θά τιμωρήσω αὐτούς διότι φάνηκαν βάναυσοι ἀπέναντί σας… κ.λπ…. κ.λπ. ὁπότε βλέπει κανένας ἐδῶ ὅτι τήν ζωή ἑνός λαοῦ τήν καθορίζει ὁ Θεός, πόσο θά ζήσει ἕνας λαός. Ξέρετε τί λέγει εἰς τόν Σολομῶντα; Τήν ἐποχή τοῦ Δαυΐδ καί τοῦ Σολομῶντος, οἱ Ἰσραηλίτες εἶχαν τά εὐρύτερα σύνορα ἀπό ποτέ ἄλλοτε στήν ἱστορία τους, ἔφθαναν μέχρι τόν Εὐφράτη ποταμό. Καί τί λέγει τώρα ὁ Θεός, παιδιά; Ξέρετε τί λέει; Λέει τό ἐξῆς: «Ὃταν -ἐπειδή ὁ Σολομῶν δέν εἶχε δείξει μιά καλή συμπεριφορά σέ κάποια περίπτωση- ἐσύ θά πεθάνεις, ἐσένα δέν σἐ τιμωρῶ, χάριν τοῦ πατρός σου τοῦ Δαυΐδ· θά συρρικνώσω τά σύνορα τῆς γῆς σου». Ἄ ὥστε λοιπόν θά μαζέψω τά σύνορα. Ποιός εἶναι ἐκεῖνος, λοιπόν, πού εἶναι κύριος τῶν συνόρων καί τῆς ζωῆς ἑνός λαοῦ; Εἶναι Αὐτός ὁ Θεός. Προσέξτε ὅμως, ἀργότερα ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά δώσει ἐντολή στούς μαθητές Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη». Οὐσιαστικά δέν ἀδικεῖται κανείς, διότι ὅλοι θά ἤκουαν τό Εὐαγγέλιο, καί στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχουν σύνορα!

23η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Οἱ Μεικτοί Γάμοι» (γ΄).

†. Ἐνθυμεῖσθε, εὐρισκόμενοι πάντοτε εἰς τό βιβλίον τοῦ Τωβίτ στό μεγάλο του θέμα ἐκεῖνο τό μνημειῶδες, πού εἶναι ἡ διαθήκη του ἡ πνευματική πρός τόν γιό του τόν Τωβία, μένει εἰς ἐκεῖνο τό σημεῖο πού λέγαμε καί τήν περασμένη φορά, εἶναι στόν δωδέκατο στίχο τοῦ τετάρτου κεφαλαίου, ὅτι «πρόσεξε παιδί μου, οἱ μεικτοί γάμοι δέν εἶναι καλοί». Καί σᾶς ἔλεγα ἤδη τήν περασμένη καί τήν προπερασμένη φορά (ἐλπίζω σήμερα νά τελειώσω τό θέμα αὐτό), ὅτι «πρόσεξε, δέν θά παντρευτεῖς γυναῖκα πού εἶναι ἔξω ἀπό τόν λαό μας».

     «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν πατέρων σου· μὴ λάβῃς γυναῖκα ἀλλοτρίαν (:ξένη) ἣ (:ἡ ὁποία) οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ πατρός σου, διότι υἱοὶ προφητῶν ἐσμεν (:διότι εἴμεθα παιδιά προφητῶν) Νῶε, ῾Αβραάμ, ᾿Ισαάκ, ᾿Ιακώβ, οἱ πατέρες ἡμῶν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος· μνήσθητι, παιδίον, ὅτι αὐτοὶ πάντες ἔλαβον γυναῖκας ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν καὶ εὐλογήθησαν ἐν τοῖς τέκνοις αὐτῶν, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν κληρονομήσει γῆν». Αὐτό λέγει ὁ Τωβίτ στόν Τωβία, θά τό δοῦμε ἀκόμα στή συνέχεια, νά τό ἀναλύσουμε. Λέγαμε δέ τήν περασμένη φορά ὅτι ρητῶς φαίνεται αὐτό στήν Ἁγία Γραφή. Ὅταν ἤθελε νά παντρευτεῖ μία γυναῖκα ὁ Σαμψών, ὁ Κριτής καί ἡ γυναῖκα αὐτή δέν ἦτο παρά Φιλισταία, τοῦ λέγουν οἱ γονεῖς του: «Παιδί μου, δέν χάθηκαν», λέγει, «οἱ γυναῖκες ἀπό τόν δικό μας τόν λαό. Χάθηκαν; Γιατί θές νά παντρευτεῖς μία τέτοια γυναῖκα;». Ἀκόμη σᾶς εἶχα πεῖ, ἄ, προσέξτε, ἄλλο ὅτι πολλά λάθη τῶν ἀνθρώπων ὁ Θεός τά ἐκμεταλλεύεται καί βγάζει κάτι καλό. Αὐτό εἶναι ἄλλη παράγραφος. Αὐτό ὅμως δέν καταργεῖ τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ. Καθόλου μάλιστα! 

     Ἤ ἀκόμα σᾶς ἔλεγα ὃτι ὁ Σολομῶν εἶχε γυναῖκες -περισσότερες τῆς μιᾶς δηλαδή- οἱ ὁποῖες ἦτο ἀλλότριες καί οἱ ὁποῖες εἶχαν στήσει τούς ναούς λατρείας τῶν θεοτήτων πού πίστευαν καί ἐλάτρευαν, μέσα εἰς αὐτήν τήν Ἱερουσαλήμ. Ἤτανε πάρα πολύ ἄσχημο νά ὑπάρχει ὁ ὁμώνυμος Ναός πρός τόν ἀληθινό Θεό καί ταυτόχρονα νά ὑπάρχουν κι ἄλλοι ναοί πού νά ἐλατρεύοντο τά εἴδωλα. Φυσικά αὐτό στάθηκε αἰτία, νά τιμωρήσει ὁ Θεός τόν Σολομῶντα, ὄχι ἀκριβῶς τόν ἴδιο, εἶπε «Θά τιμωρήσω τούς ἀπογόνους σου», μέ ἀποτέλεσμα νά χωριστεῖ ὁ λαός σέ δύο κράτη! Δύο κράτη! Τό λεγόμενο «Βόρειον Βασίλειον» καί τό λεγόμενο «Νότιον Βασίλειον», καί μάλιστα κάποτε νά κάνουν καί πόλεμο μεταξύ τους. Βλέπετε τί φοβερά ἀποτελέσματα ἔχουμε ὅταν δέν τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Σᾶς εἶπα ἀκόμη ὅτι στήν Εὐρώπη κάτι παρόμοιο ἤδη τελεσιουργεῖται, ὅταν στήνονται τζαμιά τῶν Ἀράβων, μουσουλμανικά τζαμιά, καί -ἤδη τό ἄκουσα αὐτό, τό διάβασα- ἀρχίζουν νά αἰσθάνονται στήν Εὐρώπη τόν κίνδυνο τῶν Ἀράβων.

     Ἀλλά ἀκόμη οἱ γυναῖκες οἱ ἀλλότριες -οἱ ξένες, δηλαδή, οἱ γυναῖκες- ἀσκοῦν πολλά πράγματα μέσα στήν συζυγία τους, καί θέτουν τήν πατρίδα τους καί τήν θρησκεία τους, πιό πάνω ἀπό τόν γάμο τους. Δηλαδή δέν βλέπουν καί νά ποῦν ὅτι «ἐγώ τόν ἄνδρα μου ἀγαπῶ» -κυρίως οἱ γυναῖκες ἔ;- ἀλλά πατρίδα καί θρησκεία τά βάζουν πιό πάνω ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ συζύγου. Αὐτό τό εἴδαμε εἰς τήν Δαλιδά πού τήν ἤθελε γιά γυναῖκα του ὁ Σαμψών, ἡ ὁποία οὔτε λίγο-οὔτε πολύ, ἦτο κατάσκοπος τοῦ Σαμψών ὑπέρ τοῦ λαοῦ της. Σέ βαθμό μάλιστα νά τοῦ ἀποσπάσει τό μυστικό «ποῦθε ἡ δύναμή του;» κ.λπ. κ.λπ.». Ἀλλά πρό τοῦ Β’ Παγκοσμίου πολέμου, δηλαδή πρό τοῦ 1939 πού κηρύχτηκε ὁ πόλεμος στήν Εὐρώπη, εἴχαμε ἕνα παρόμοιο φαινόμενο. Πολλοί ἀπό τήν Ἑλλάδα πήγαιναν νά μαθητεύσουν στήν Σχολή Πολέμου ἤ ἀκόμη καί σέ ἄλλες σχολές γιά μιά μετεκπαίδευση… κ.λπ. καί ἐκεῖ φρόντιζαν οἱ Γερμανοί νά προωθοῦν γυναῖκες γιά συζύγους τῶν νέων μας πού πήγαιναν ἐκεῖ νά σπουδάσουν, προπαντός δέ τῶν στρατιωτικῶν σχολῶν, ἰδίως τῆς Σχολῆς Πολέμου. Γιατί; Διότι ἡ Γερμανίδα πρῶτα θά βάλει τήν πατρίδα της καί μετά θά βάλει τόν γάμο της. Κι αὐτές οἱ γυναῖκες λίγο ἤ πολύ ἐπηρέαζαν τούς συζύγους των κατοπινά, ὅταν εἴχαμε πιά τόν γερμανικό πόλεμο, ὑπέρ τῆς πατρίδος των. Αὐτό δέ τότε ἐλέγετο εἰς ὑπερθετικόν βαθμόν. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ὅτι καί εἰς αὐτό τό σημεῖο ὑπάρχει ἕνας κίνδυνος. 

     Ἀλλά ὑπάρχουν κι ἄλλοι λόγοι. Θά τούς ἀπαριθμήσω ὅσο τό δυνατόν γρηγορώτερα-συντομώτερα. Καί πρῶτα ὑπάρχουν θέματα πίστεως. Δηλαδή ὅταν γίνει ἕνας γάμος μέ ἀλλόπιστον, βέβαια ὅπως εἶναι ὁ μουσουλμάνος ἤ ἡ μουσουλμανίδα, ὁ βουδιστής ἤ ἡ βουδίστρια, ἕνας τέτοιος γάμος βέβαια εἶναι ἀδύνατον νά γίνει, εἶναι ἀδύνατον. Δηλαδή δέν μπορεῖ ὁ ὀρθόδοξος ἱερεύς νά παντρέψει ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος εἶναι (ὁ ἕνας) ἄλλης θρησκείας. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἐνομοθετήθη -κατά δυστυχίαν αὐτό- ὁ πολιτικός γάμος. Γιά νά ξεπεραστεῖ αὐτό τό ἐμπόδιο, σάν μιά διέξοδος σ’ αὐτήν τήν σαρκική τους ἐπιθυμία. Βέβαια, περιττόν νά σᾶς πῶ ὅτι ὁ πολιτικός γάμος (κι ἄλλοτε τό ἔχω πεῖ) δέν εἶναι παρά μία εὔσχημος πορνεία. Ὁ Θεός δέν τό δέχεται αὐτό, τά πράγματα εἶναι ἀνευλόγητα, καί συνεπῶς ἀνεπίτρεπτα. Δυστυχῶς ὅμως προχωροῦν οἱ ἄνθρωποι… μπορεῖ μιά κοπέλα νά θέλει νά παντρευτεῖ ἕναν μουσουλμᾶνο ἤ ἀντίστροφα, καί τότε συνήθως ἀλλαξοπιστοῦν! Ξέρεις τι θά πεῖ νά εἶσαι ὀρθόδοξος Χριστιανός καί ν’ ἀπαρνηθεῖς τήν πίστη σου, διότι ἀγαπᾶς μία κοπέλα ἤ κάποιον νέον καί νά γίνεις μουσουλμᾶνος ἤ μουσουλμανίδα; Εἶναι κατάντημα! Ἐγώ αὐτό κατ’ ἐπανάληψιν τό ἔχω ἀντιμετωπίσει. Εἶναι -σᾶς ξαναλέγω- εἶναι κατάντημα πίστεως πλέον!

     Ἕνα δεύτερο σημεῖο. Βέβαια ἡ Ἐκκλησία μας σέ μία ἄκρα παραχώρηση, ἐπιτρέπει τόν γάμο μεταξύ ἑτεροδόξων. Κι ὅταν λέμε «ἑτεροδόξων» ἐννοοῦμε τούς Καθολικούς καί τούς Προστεστᾶντες, οἱ ὁποῖοι βέβαια ἀνήκουν στήν χριστιανικἠ οἰκογένεια. Ὅμως ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας τούς θεωρεῖ αἱρετικούς καί συνεπῶς δέν μπορεῖ, δέν μπορεῖ νά εὐλογηθεῖ ἕνας τέτοιος γάμος. Κι ἄν μέν βαπτιστεῖ -ὁ ἕνας πού δέν εἶναι ὀρθόδοξος- ἔχει καλῶς… ἄν καί βάζω πολύ ἐρωτηματικό, βαπτίζεσαι, ἀφήνεις ἐσύ τόν τόν Προτεσταντισμό, τόν Ρωμαιοκαθολικισμό, γιά χάρη μιᾶς κοπέλας ἤ γιά χάρη ἑνός νέου; Δέν ἔχει ἀξία αὐτή σου ἡ βάπτιση; Τά ἐλατήρια δέν εἶναι καλά. Νά ζητήσεις νά γίνεις ὀρθόδοξος, ἔξω ἀπό τέτοια ἐλατήρια, ναί. Ἀλλά μέ τέτοια ἐλατήρια, δέν εἶναι σωστό. Ἀλλά ἄν δέν βαπτιστοῦν -πού συνήθως δέν βαπτίζονται- δηλαδή ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος παντρεύεται ἕναν ἤ μίαν ὀρθόδοξη, τότε συνυπάρχουν σέ δύο διαφορετικούς χώρους πνευματικότητος. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο, μέ διαφορετικό βεβαίως ἑορτολόγιο, διαφορετικόν ἐκκλησιασμό… νηστεία ὁ ἕνας κάνει ὁ ἄλλος δέν κάνει, καί ὅ,τι ἄλλο. Ὅπως ἐπίσης τό θέμα τῶν ἐθίμων εἶναι κάτι ὄχι μικρῆς σημασίας. Πάντως, τό σπουδαιότερο ἀπ’ ὅλα, ἄν καί βρίσκονται, σᾶς εἶπα, σέ διαφορετικόν χῶρον πνευματικότητος, ἄν θά μέ ρωτήσετε, τί εἶναι ἐκεῖνο πού θά στενοχωροῦσε καμιά φορά στήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν… πού λέμε «νά ἐνωθεῖ ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς καί τούς Προστεστᾶντες» (πού δέν πρέπει ποτέ νά γίνει… θά γίνει μιά μέρα δυστυχῶς, θά γίνει γιατί ὅλο ἐλαττοῦται ἡ πίστις μας, ἡμῶν τῶν ὀρθοδόξων, καί ὑπάρχει φοβερή ἐπίθεσις καί προσβολή)- ὅσο ζεῖτε, ποτέ νά μή δεχθεῖτε μίαν τέτοιαν ἕνωσιν, δέν εἶναι θέμα κακότητος, θέμα στενοκεφαλιᾶς, εἶναι θέμα πνευματικότητος. Σᾶς βεβαιώνω ὅτι μία πνευματικότης ἑτερόδοξος εἶναι ἀνυπόφορη. Εἶναι ἀνυπόφορη, τίποτε ἄλλο δέν σᾶς λέω, γιατί βέβαια δέν εἶναι θέμα μου. Τό μέγιστο ὅμως σημεῖο σ’ αὐτήν τήν περίπτωσιν εἶναι ὅτι ἔχουμε θέμα ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν. Γίνεται συμφωνία τά μέν κορίτσια νά ἀκολουθοῦν, τήν πνευματικότητα τῆς μητέρας, τά δέ ἀγόρια τήν πνευματικότητα τοῦ πατέρα. Τρέχα-γύρευε! Νά ξέρω ὅτι ἡ ἀδελφή μου εἶναι Ρωμαιοκαθολική ἤ εἶναι Ὀρθόδοξη, κι ἐγώ εἶμαι Προστεστάντης! Εἶναι κάτι φοβερό! Δέν ξέρω πῶς ἀποφασίζουν νά γίνονται ἔτσι αὐτοί οἱ μεικτοί γάμοι, μέ τέτοιες ὄντως συμφωνίες.

     Σήμερα τόσο γιατί εἴμεθα ἑταῖροι -πῶς νά τό κάνουμε!- στήν Ε.Ο.Κ., ὅσο καί γιατί πάρα πολλοί φοιτητές μας σπουδάζουν εἰς τό ἐξωτερικόν, τό φαινόμενο τῶν μεικτῶν γάμων εἶναι συχνό. Πάει τό παιδί νά σπουδάσει στήν Ἰταλία, φέρνει Ἰταλίδα, πάει στήν Γαλλία, φέρνει Γαλλίδα… κ.ο.κ. Πρέπει, ὅμως, νά ὑπάρξει μία ἀντίστασις, νά πεῖ ὁ πατέρας, ἡ μάνα, στό παιδί πού θά πάει ἔξω, ὅ,τι εἶπε ὁ Τωβίτ στόν Τωβία: «Πρόσεξε, παιδί μου, μήν μοῦ κουβαλήσεις ἐδῶ καμία ξένη, ἤ κάποιον ξένο» -ἄν τό κορίτσι πηγαίνει στό ἐξωτερικό. Κι ὅταν οἱ γονεῖς ἀντιστέκονται… βέβαια ἔχουμε τό ἐξῆς φαινόμενον (βέβαια δέν εἶναι γενικευμένο), τά παιδιά θέλουν νά κάνουν τό δικό τους τό θέλημα, γιατί δυστυχῶς ἔτσι συνήθως γίνεται, καί καταφεύγουν εἰς τόν πολιτικόν γάμον, καί ἔτσι -πού εἶναι ἰσόβιος πορνεία, δέν θά παύσω νά σᾶς τό τονίζω αὐτό- ἔχουν μίαν ἀνευλόγητον κατάστασιν, πρός μεγάλη θλίψη τῶν γονιῶν των.

     Κι ἕνα τρίτο σημεῖο. Εἶναι τό ζήτημα τῆς γλῶσσας. Βέβαια κάποιος πού πῆγε ἔξω νά ‘μαθε Ἰταλικά (ἄς ποῦμε) καί νά μιλάει μέ τήν Ἰταλίδα γυναῖκα του, κάπως ἄνετα. Ναι, ἀλλά αὐτή ὡς νύφη μέσα στό σπίτι θά φέρει πολλή δυσκολία νά τήν καταλάβει ἡ πεθερά της, ὁ πεθερός της… οἱ γύρω συγγενεῖς. Σημειώσατε δέ ὅτι συνήθως δέν θέλουν νά ἀλλάξουν τήν γλῶσσα τους, δηλαδή νά μάθουν Ἑλληνικά. Κάποιες μαθαίνουν, κάποιες ὄχι. Κι αὐτό εἶναι ἕνα ἄσχημο πρᾶγμα. Μοῦ τό ‘χουν πεῖ αὐτό τό σημεῖο συγγενεῖς τοῦ ἀμέσου περιβάλλοντος… «Μά δέν μπορῶ νά μιλήσω μέ τήν νύφη μου! Δέν μπορῶ νά συννενοηθῶ!». Εἶναι κρύο πρᾶγμα. 

     Ἀκόμα ὑπάρχουν, θέματα ἐθνικῶν παραδόσεων, καί κοινῆς Ἱστορίας. Μή νομίσετε πώς αὐτά τά πράγματα εἶναι μικρῆς σημασίας. Στόν ἀντίλογο, πού μπορεῖ νά θέσουν οἱ ἄλλοι, ὅτι «ἐξ ἑνός αἵματος ἔπλασε ὁ Θεός πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων, καί τί θά πείραζε, λοιπόν, νά παντρευτοῦμε;», θά μπορούσαμε νά ποῦμε αὐτό πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Ἀθηναίους : «Ναί, ὁ Θεός», λέει, «ὁρίσας προστεταγμένους καιρούς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν», δηλαδή τά σύνορά τους, συνεπῶς μές στά σύνορα ὑπάρχει ἐκείνη ἡ Ἱστορία, ἡ Παράδοση, καί θά μείνεις ἐκεῖ. Ὁ Θεός ἔδωσε σύνορα σέ κάθε λαό. Μήν ζητᾶς νά βρεθεῖς εἰς τούς χώρους τοῦ ἄλλου λαοῦ, διότι ὁ Θεός αὐτό θέλει. Μήν σᾶς κάνει ἐντύπωση αὐτό, καί θεωρηθεῖ ὅτι εἶναι μία, ὅπως σᾶς εἶπα, στενοκεφαλιά.

     Τίθεται ὅμως τό ἐρώτημα: Καί πῶς δικαιολογεῖ ὁ Τωβίτ αὐτήν του τήν προτροπή, τί λέγει; «Διότι -λέγει στό παιδί του- υἱοί προφητῶν ἐσμέν». Εἴμεθα παιδιά τῶν προφητῶν,) Νῶε, ῾Αβραάμ, ᾿Ισαάκ, ᾿Ιακώβ, οἱ πατέρες ἡμῶν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος· μνήσθητι, παιδίον (:θυμήσου, παιδί) ὅτι αὐτοὶ πάντες ἔλαβον γυναῖκας ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν -δηλαδή ἀπό τούς συμπατριῶτες τους-καὶ εὐλογήθησαν ἐν τοῖς τέκνοις αὐτῶν, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν κληρονομήσει γῆν». Τί σημαίνει αὐτό; Πρόκειται γιά μίαν παράδοσιν. Ἐδῶ θέλω νά προσέξετε, γιά νά δοῦμε τήν θεολογική τοποθέτηση τοῦ ὅλου θέματος. Πρόκειται γιά μίαν παράδοσιν, καί ἡ παράδοση σέ ἕνα λαό εἶναι ὁμολογουμένως τεραστίας σημασίας. Ὁ Θεός εἶχε πεῖ στούς ἀπογόνους τοῦ Σήθ νά μή μιγοῦν μέ τούς ἀπογόνους τοῦ Κάϊν. Ἔτσι οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σήθ ὠνομάζονται «υἱοί τοῦ Θεοῦ», οἱ δέ ἀπόγονοι τοῦ Κάϊν ὠνομάζοντο «υἱοί τῶν ἀνθρώπων», δηλαδή κοσμικοί ἄνθρωποι, αὐτό θά πεῖ «υἱοί τῶν ἀνθρώπων», δηλαδή ἄνθρωποι τοῦ παρόντος αἰώνος, πού δέν εἶχαν σχέσεις λατρείας καί πίστεως μέ τόν Θεό. Ἔτσι ἡ σημασία τοῦ πράγματος φαίνεται ἀπό τό ἀποτέλεσμα τῆς μίξεως αὐτῶν τῶν δύο γενεῶν εἰς τούς κατοπινούς χρόνους. Τί ζήτησε ὁ Θεός; Νά ὑπάρχουν δύο παραδόσεις. Ἡ παράδοσις τοῦ Σήθ (εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ Ἄβελ) καί ἡ παράδοσις τοῦ Κάϊν. Δύο παραδόσεις. Δέν τηρήθηκαν αὐτές οἱ δύο παραδόσεις, ἦρθαν σέ μείξη . Τό λέει σαφῶς ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι εἶδαν, λέει, τά παιδιά τοῦ Θεοῦ («οἱ υἱοί τοῦ Θεοῦ»), τάς θυγατέρας τῶν «υἱῶν τῶν ἀνθρώπων» ὅτι ἦσαν ὡραῖες… ξέρω γώ… (θά ‘λεγα ἀκόμη, πολιτισμένες… δέν τό τονίζω πιό πολύ αὐτό γιατί εἶναι εἰδικό θέμα αὐτό τό «γιατί», γιατί εἶχαν ἀναπτύξει αὐτοί ἰδιαίτερον πολιτισμόν οἱ ἀπόγονοι τοῦ Κάιν) καί εἶδαν ὅτι ἦταν πολύ ὡραῖες καί τότε ζήτησαν νά τίς πάρουνε γιά γυναῖκες τους. Ἐκεῖ ἔγινε ὅλη ἡ ἱστορία. 

     Καί τότε τί εἶπε ὁ Θεός... (διότι ἡ παράδοσις τοῦ Σήθ κατεστράφη, χάθηκε), καί τί λέγει ὁ Θεός; «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας, ἔσονται δὲ αἱ ἡμέραι αὐτῶν ἑκατὸν εἴκοσιν ἔτη» (Γένεσις στ΄, 3), ὅτι, δηλαδή, «δέν θά μείνει τό Πνεῦμα μου τό Ἅγιο εἰς αὐτούς τούς ἀνθρώπους (ποτέ, εἰς τόν αἰῶνα), διότι ἔγιναν ἄνθρωποι σαρκικοί». Πῆραν τά τερτίπια ἀπό τίς γυναῖκες τῆς γενιᾶς τοῦ Κάϊν, πού ζοῦσαν ἁμαρτωλά, κοσμικά, καί τοῦτο διότι -λέει ἡ Ἁγία Γραφή- «καὶ εἶδε Κύριος ὁ Θεὸς τὴν γῆν, καὶ ἦν κατεφθαρμένη, ὅτι κατέφθειρε πᾶσα σὰρξ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς». Τί θά πεῖ «κατεφθαρμένη»; Κατεστραμμένη ἀπό τήν ἁμαρτία. Αὐτό, λοιπόν, ὁ Θεός δέν τό ἤθελε. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ Κατακλυσμός! Αὐτό ἦταν τό ἀποτέλεσμα. Καί ἐπνίγησαν ὅλοι, πλήν τοῦ Νῶε. Ἄν εἶχαν μείνει ὅμως δύο παραδόσεις, τότε δέν θά ἐγίνετο ὁ Κατακλυσμός.

     Τό ἴδιο κατοπινά ἔγινε μέ τόν Ἡσαῦ. ξέρετε ὁ Ἡσαῦ μέ τόν Ἰακώβ ἦσαν δίδυμοι ἀδελφοί, ὁ Ἡσαῦ πρῶτος γεννήθηκε, ὁ Ἰακώβ δεύτερος, ἀλλά δίδυμοι ἀδελφοί. Ὅταν πείνασε ὁ Ἡσαῦ, ζήτησε φαγητό ἀπό τόν Ἰακώβ. Ἔμενε στό σπίτι αὐτός, βοηθοῦσε τήν μητέρα του… κ.λπ… καί σάν ἀντάλλαγμα ὅμως τοῦ ζήτησε ὁ Ἰακώβ τά πρωτοτόκια. Τό ξέρετε ὅλοι σας. Προσέξτε ἐδῶ: Βλέπουμε τήν ἐξῆς φοβερή ἄσχημη κατάσταση στόν Ἡσαῦ: «Ἰδοὺ ἐγὼ πορεύομαι τελευτᾶν, καὶ ἵνα τί μοι ταῦτα τὰ πρωτοτόκια» (Γέν. 25,32): «Ἐγώ πάω», λέει, «νά πεθάνω ἀπό τήν πεῖνα καί μοῦ μιλᾶς ἐσύ γιά πρωτοτόκια;». Τί εἶναι τά πρωτοτόκια; Ἦταν πολύ μεγάλης σημασίας τά πρωτοτόκια. Διότι, παιδιά, ὁ πρῶτος θά ἦταν ἡ ἄμεσος γραμμή, πού θά ἔφερε τόν Μεσσίαν! Τόν Μεσσίαν! Μικρῆς σημασίας; Γι’ αὐτό λέμε: « Ὁ Ἁβραάμ, ἐγέννησε τόν ᾿Ισαάκ, ὁ Ἰσαάκ ἐγέννησε τόν ᾿Ιακώβ… καί ὁ Ἰακώβ τόν Ἰούδα καί τούς δώδεκα πατριάρχες…» κ.ο.κ.… Ποῦ εἶναι ὁ Ἡσαῦ πού εἶναι πρῶτος; Ἀπεμπόλησε τά πρωτοτόκιά του. Δέν εἶναι λοιπόν πρόγονος τοῦ Μεσσίου ὁ Ἡσαῦ. Μικρῆς σημασίας εἶναι αὐτό; Τρομακτικῆς σημασίας! Καί μάλιστα, ἄν θέλετε, καί γιά τά ἴδια τά πρόσωπα μεγάλης σημασίας. Καί συνεχίζει ἡ Γραφή ὅτι ὁ Ἡσαῦ «ἔφαγε καὶ ἔπιε καὶ ἀναστὰς ᾤχετο»· «ἔφαγε ἤπιε καί σηκώθηκε κι ἔφυγε». «Καὶ ἐφαύλισεν ῾Ησαῦ τὰ πρωτοτόκια». Θά πεῖ: περιφρόνησε («φαυλίζω»), περιφρόνησε, δηλαδή τά ποδοπάτησε, τά πρωτοτόκιά του. Γιατί; Γιά ἕνα πιάτο φακή, γιά ἕνα πιάτο φαΐ! Θά τό τονίσει αὐτό ἡ Καινή Διαθήκη ἀργότερα, (ὅπως κι ὁ προφήτης Μαλαχίας, τό ἴδιο), θά πεῖ: «Καθὼς γέγραπται· τὸν ᾿Ιακὼβ -λέει ὁ Θεός- ἠγάπησα, τὸν δὲ ᾿Ησαῦ ἐμίσησα». (Ρωμ. 9,13). Γιατί; Γιατί ἐφαύλισε τά πρωτοτόκιά του, καί δέν προέρχεται πλέον ὁ Μεσσίας ἀπό τόν Ἡσαῦ, ἀλλά ἀπό τόν Ἰακώβ. 

     Εἴπαμε ὅμως ὅτι ὁ Τωβίτ ἐννοοῦσε μίαν παράδοσιν. «Παιδί μου, πρόσεξε θά μείνεις εἰς τή παράδοσιν». Ἐδῶ τώρα θά προσέξετε ἀκόμη πιό πολύ. Διαβάζουμε στό Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, μάλιστα ἄν θέλετε στό Κατά Λουκᾶν στό 4ο κεφάλαιο ἔχουμε τήν ἀνιοῦσα τῶν γενεῶν, ἐνῶ στό Κατά Ματθαῖον ἔχουμε τήν κατιοῦσα. Τί λέει ἐκεῖ ὁ Λουκᾶς; Ὃτι ὁ Μεσσίας ἦταν ὁ Χριστός τοῦ Ἰακώβ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Νῶε, τοῦ Σήθ τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Θεοῦ, μία παράδοσις. Δηλαδή ὁ κλάδος τοῦ Μεσσίου. Ὅμως τί παράδοσις εἶναι αὐτή; Ἐδῶ τώρα προσέξτε πολύ, αὐτό θέλω νά τό κρατήσετε. Εἶναι παράδοσις πίστεως! Θά ρθεῖ ὁ Μεσσίας. Εἶναι παράδοσις πίστεως! Ἐδῶ εἶναι τό ἀποκορύφωμα, τί εἶναι αὐτή ἡ παράδοση. Ὅ,τι δηλαδή ἠρνήθη ὁ Ἡσαῦ. «Δέν βαριέσαι», λέει, «τί θά πεῖ πρωτοτόκια…». Τό ἠρνήθη ὁ Ἡσαῦ, γι’ αὐτό καί ἐμισήθη ὑπό τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὁ Ἡσαῦ δέν ἐπίστεψε. Ὁ Ἰακώβ ἐπίστεψε. Καί ἡ πίστις αὐτή ἦταν ἡ πίστις στόν Χριστό καί στόν ἐρχομό Του. Οἱ μεικτοί γάμοι βεβαίως θά κατέστρεφαν αὐτήν τήν παράδοση τῆς πίστεως. Διότι ὅταν πάρεις μία ξένη γυναῖκα-ἕναν ξένον ἄντρα, θά καταστραφεῖ αὐτή ἡ παράδοση τῆς πίστεως. Γι’ αὐτό ζήτησε ὁ Ἀβραάμ -μέ ὅρκο μάλιστα- ἀπό τόν δοῦλο του, τόν Ἐλεάζαρο, νά βρεῖ σύζυγο γιά τόν Ἰσαάκ πού νά ἀνήκει στήν παράδοση τῆς πίστεως. Τόν ἔστειλε στήν Μεσοποταμία στήν πατρίδα του τήν Οὔρ καί τοῦ λέει: «Πρόσεξε! Ἂν πεθάνω, πρόσεξε -τόν ὅρκισε- θά πάρεις γυναῖκα γιά τόν γιό μου τόν Ἰσαάκ ἀπό κεῖ, δέν θά πάρεις ἀπό τούς Χαναναίους γυναῖκα». Κάτι τό ὁποῖον ἔγινε καί μέ τόν Ἰακώβ. Κι ὁ Ἰακώβ πῆρε γυναῖκα ἀπό κεῖ. Παράδοση πίστεως! Ἀντίθετα, ὁ Ἡσαῦ πῆρε σύζυγο Χαναναία καί ἐμισήθη, καί ἀπό τόν Θεόν (μάλιστα δυό γυναῖκες πῆρε), ἐμισήθη κι ἀπό τούς γονεῖς του τόν Ἰσαάκ καί τήν Ρεβέκκα. Ἐμισήθη, πραγματικά ὁ Ἡσαῦ. 

     Τί σχέση, ὅμως, μποροῦν νά ἔχουν αὐτά μέ μᾶς σήμερα; Διότι, αὐτά μέν -μπορεῖ νά πεῖ κάποιος- ὅτι ἀνήκουν εἰς τό παρελθόν καί τί σημασία ἔχουνε γιά μᾶς ὅλα αὐτά τά ὁποῖα λέμε; Ἔχουνε πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Ὅ,τι εἶναι λόγος Θεοῦ εἶναι διαχρονικόν, δηλαδή δέν παλιώνει, εἶναι πάντα ἐπίκαιρο. Μπορεῖ τά γεγονότα νά εἶναι παλιά, ἀλλά τά συμπεράσματα εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρα καί φρέσκα καί προτείνονται εἰς τόν μελετητή καί στόν πιστόν ἄνθρωπο. Νά, καί σέ μᾶς ἰσχύει ἡ παράδοσις τῆς πίστεως. Εἴμεθα καί ἐμεῖς υἱοί προφητῶν καί Ἁγίων καί Ὀρθοδόξων Πατέρων καί μαρτύρων καί ἡρώων τῆς πίστεως. Εἴμεθα παιδιά τους, ἀπόγονοι. Ἔχουμε τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν. Ἄν κάνουμε μεικτούς γάμους, αὐτή ἡ παράδοσις καταστρέφεται. Ἰδού καταστρέφεται. Σήμερα δέ ὁλοένα καί περισσότερο συνδεόμεθα μέ τήν Εὐρώπη διά τῆς Ε.Ο.Κ. καί ἔχουμε ἀπ’ αὐτήν τήν σύνδεσή μας ἤδη ὁρατότατα σημεῖα καταστροφῆς αὐτῆς τῆς παραδόσεώς μας, τῆς γλώσσης μας, τῶν ἠθῶν μας καί τῆς νοοτροπίας μας. Δηλαδή ἀρχίζουμε νά μήν σκεπτόμαστε πιά Ἑλληνικά, νά σκεφτόμαστε ἀλλιώτικα, νά σκεφτόμαστε Εὐρωπαϊκά. Ἄν τώρα προστεθοῦν καί οἱ μεικτοί γάμοι, τότε ἔχουμε καλπάζουσα, πλέον, τήν φθορά τῆς παραδόσεως τῆς πίστεως! Καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας -προσέξτε!- θά σβήσει πλέον! Σέ λίγες μέρες θά γιορτάσουμε τήν ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου. Ὅλα αὐτά θά πᾶν περίπατο. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλάδα μας θά σβήσει πλέον, ὅταν ἔλθουν ὅλα αὐτά καί μαζί καί οἱ μεικτοί γάμοι.

     Αὐτή, παιδιά, εἶναι ἡ θεολογία τῆς συμβουλῆς πού ἔδωσε ὁ Τωβίτ στόν Τωβία. Ἡ θεολογία. Θέλω νά φύγετε ἀπό δῶ καί νά θυμόσαστε αὐτές τίς δυό λεξοῦλες: παράδοσις πίστεως! Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε καί παράδοσιν Ἱστορίας, γι’ αὐτό σᾶς εἶπα εἴμεθα παιδιά ἡρώων καί Ἁγίων καί μαρτύρων… κ.λπ.… κ.λπ. τί θά ἤθελες νά εἶσαι ἀπόγονος μιᾶς ξένης παραδόσεως κοσμικῆς, ἀλλοτρίας πού νά μήν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ; Σίγουρα ὄχι. Γι’ αὐτό σεῖς, ἡ νέα γενεά, ἐγώ θά ‘μουνα εὐτυχής, ἴσως ὅλοι νά εἴσαστε ἔστω καί μερικοί νά τά θυμηθεῖτε αὐτά, στήν ζωή σας νά κρατήσετε τήν εὐθεῖαν τῆς παραδόσεως τῆς πίστεως. Καί ὅσοι κατανοοῦν, δείχνουν (κατανοοῦν, ὅσοι κατανοοῦν ἔ;) δείχνουν ὅτι ἐπιθυμοῦν νά ἀνήκουν, εἰς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, στόν λαό τῆς παραδόσεως τῆς πίστεως. Ἐδῶ τελειώσαμε τό θέμα μας αὐτό, γιά νά δοῦμε τήν ἐρχομένη φορά, πρῶτα ὁ Θεός, κάτι ἄλλο καινούριο θέμα.

 

22η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Οἱ Μεικτοί Γάμοι» (β΄).

†. Ὅπως θά ἐνθυμεῖσθε, παιδιά, εὐρισκόμενοι βεβαίως πάντοτε εἰς τήν θαυμαστήν πνευματικήν διαθήκην τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία, εὐρισκόμεθα εἰς ἐκείνη τήν προτροπή πού λέγει (εἶναι στό 12ο χωρίο τοῦ 4ου κεφαλαίου): «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν πατέρων σου· μὴ λάβῃς γυναῖκα ἀλλοτρίαν, ἣ (:ἡ ὁποία) οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ πατρός σου, διότι υἱοὶ προφητῶν ἐσμεν. Νῶε, ῾Αβραάμ, ᾿Ισαάκ, ᾿Ιακώβ, οἱ πατέρες ἡμῶν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος· μνήσθητι, παιδίον, ὅτι αὐτοὶ πάντες ἔλαβον γυναῖκας ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν (συμπατριωτῶν) καὶ εὐλογήθησαν ἐν τοῖς τέκνοις αὐτῶν, καὶ τὸ σπέρμα αὐτῶν κληρονομήσει γῆν». Αὐτή, δηλαδή, ἡ γενική προτροπή πού ἤδη ἐξηγήσαμε τήν περασμένη φορά καί πού θέλει νά πεῖ ὅτι δέν πρέπει, παιδί μου, νά πάρεις ξένη γυναῖκα. Δηλαδή ἐννοεῖται «ξένη» μή ἀνήκουσα εἰς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ. Καί ἄν θέλετε πάλι νά σᾶς τό ἀποδώσω αὐτό, λέγει τά ἐξῆς: «Πᾶρε σύζυγο ἀπό τήν πατρίδα σου κι ἀπ’ τήν γενιά σου. Ἀπό χώρα ξενική μήν πάρεις. Εἴμαστε παιδιά ἁγίων καί προφητῶν, τοῦ Νῶε, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ. Θυμήσου, παιδί μου, τόν γάμο τόν δικό τους καί πόση εὐλογία πῆραν αὐτοί καί τά παιδιά τους, ὥστε οἱ ἀπόγονοί τους νά κληρονομήσουν την γῆν», δηλαδή τήν γῆ Χαναάν. Αὐτά, λοιπόν, λέγαμε τήν περασμένη φορά ξεκινώντας καί εἴπαμε ἀρκετά πράγματα, τώρα ἐπειδή τό θέμα εἶναι λίγο μεγάλο θά συνεχίσουμε γιά νά τό δοῦμε στήν ὁλοκλήρωσή του.

     Λέγει ὅτι εἴμεθα παιδιά προφητῶν, «διότι υἱοὶ προφητῶν ἐσμεν» καί ἔχουμε τήν ἀνάγκη δηλαδή τῆς θείας εὐλογίας. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο! Πάρα πολύ σπουδαῖο, τό ξαναλέγω. Βέβαια πρίν προχωρήσουμε νά κάνουμε κάποιες διασαφήσεις, ὅτι πρέπει νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἐδῶ εἰς τόν χῶρον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δέν γίνεται λόγος περί ἰσοβίου παρθενίας, ἀλλά μόνο περί παρθενίας μέχρι τόν γάμο. Γι’ αὐτό ἐνθυμεῖσθε, ὁ ἴδιος στίχος (ὁ ἴδιος!) πού λέγει «Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» πού τό εἴχαμε ἀναλύσει σέ τόσα θέματα (σέ ἕνδεκα ἡμίωρα θέματα), τόσο τό «πρόσεχε σευτῷ», ὅσο καί τό «ἀπό πάσης πορνείας», ἀπό κάθε μορφή ἀνηθικότητος. Αὐτά καί πέρυσι λέγαμε, καί ὑπενθυμίζω ὅτι εἶναι ὅλα αὐτά στό ἴδιο χωρίο, καί συνεπῶς ἐδῶ ἐννοεῖ τήν παρθενία μέχρι τόν γάμο. Ἐννοεῖται δηλαδή, πρόσεχε μήν ἐγγίσεις τήν ἀνηθικότητα, εἶναι ἁμάρτημα. Δέν θά ἔχεις τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Θά ἔλθει ἡ ὥρα τοῦ γάμου σου. Ἕως ἐκεῖ. 

     Ἀλλά ἡ παρθενία ὡς ἰσόβιος κατάσταση, δηλαδή τό νά τήν τηρήσει κανείς ἰσοβίως, μέχρι πού νά πεθάνει, ἀνήκει στόν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης, παρά τό ὅτι καί αὐτή ἔχει τούς ἀντιπροσώπους της εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην, ὅπως εἶναι ὁ προφήτης Ἠλιας, ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος, καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Εἶναι κατ’ ἐξοχήν ἐν παρθενίᾳ καί μάλιστα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀναγνωρίζει ὡς παρθένους, μόνο τρία πρόσωπα (στόν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τώρα), μόνο τρία πρόσωπα. Τήν Θεοτόκον, κατ’ ἐκτίμησιν, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Βαπτιστήν καί τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Εὐαγγελιστή. Βεβαίως πάρα πολλοί ζῆσαν τήν παρθενία -γιά νά μήν ἀπογοητευθεῖ κανείς- καί μάλιστα λέγει ἐκεῖ στὀ βιβλίον τῆς «Ἀποκαλύψεως» ὅτι «βλέπεις αὐτούς, πάρα πολλοί πού ἀκολουθοῦν «τό ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ», δηλαδή τόν Ἰησοῦν Χριστόν, «οἵ (:οἱ ὁποῖοι, εἶναι ἀναφορικό) μετὰ γυναικῶν οὐκ ἐμολύνθησαν· παρθένοι γάρ εἰσιν». Τό «οὐκ ἐμολύνθησαν» ἀποκλείει τήν περίπτωση πορνείας, ἀλλά ἀποκλείει καί τήν περίπτωση γάμου. Ἀνήκει, ὅπως λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, τό θέμα τῆς παρθενίας, μόνο διά τόν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τό γιατί εἶναι τοῦτο, ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη ἔπρεπε νά διατηρεῖται ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἕως ὅτου φέρει τήν Θεοτόκον καί ἐκείνη τόν Μεσσίαν. Ἔπρεπε, λοιπόν, ἱστορικά ὁ λαός αὐτός νά ὑπάρχει. Ἀλλά ἡ παρθενία, δέν γνωρίζει πιά ὅρια ἑνός λαοῦ μέ σύνορα. Ἀνήκει πιά εἰς τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ἐγκατεσπαρμένη σ’ ὅλη τή γῆ. 

     Καί τί εἶναι ἡ παρθενία -ἡ ὁποία βεβαίως τιμᾶται εἰς τόν χῶρον τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἄλλο ἄν ἡ ἐποχή μας σήμερα εἶναι τέτοια πού δέν τιμᾶ, γιατί ζοῦμε ἔσχατες, ἀντίχριστες ἡμέρες- δέν εἶναι παρά μία πρόγευσις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, διότι μέσα εἰς τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑπάρχει ὁ γάμος. Ἔτσι ἡ ἰσόβιος παρθενία… δέν θά ὑπάρχει ὁ γάμος στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ -τό ξαναλέμε ἔτσι;- ὁ Κύριος εἶπε: «Στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὔτε παντρεύονται οὔτε νυμφεύονται, ἀλλά εἶναι», λέγει, «ὅπως οἱ ἄγγελοι». Κι ὅταν λέγει «ὅπως οἱ ἄγγελοι» ἐννοεῖ, ὄχι ἀσώματοι (παρότι θά ἔχουμε τό σῶμα ἐξ ἀναστάσεως), ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι ὅπως οἱ ἄγγελοι δέν ἔχουν γάμο, ἔτσι καί μεῖς εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ δέν θά ἔχουμε γάμο. Καί τοῦτο διότι δέν ὑπάρχει λόγος νά ὑπάρχει ὁ γάμος. Γιατί δέν ὑπάρχει λόγος; Γιατί δέν θά ὑπάρχει ὁ θάνατος. Ὁ γάμος εἶναι ἕνα σχῆμα στήν παρουσία τοῦ θανάτου. Ὅταν, λοιπόν, ὁ θάνατος δέν θά ὑπάρχει πιά, τότε εἶναι περιττός ὁ γάμος. Στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά εἶναι ἄξιοι ν’ ἀνήκουν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι λοιπόν μία πρόγευσις ἡ παρθενία, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ παρθενία δύναται νά συναντηθεῖ τόσο μέσα εἰς τόν μοναχισμόν, ὅσο καί ἔξω ἀπό τόν μοναχισμόν. Δηλαδή δέν εἶναι ἀπαραίτητος νά εἶναι κανείς μοναχός διά νά εἶναι ἐν παρθενίᾳ, ἀρκεῖ νά εἶναι σέ μίαν νόμιμον παρθενίαν καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα, ὄχι διότι δέν κατάφερε καί ὁ ἕνας καί ὁ ἄλλος νά παντρευτοῦν, ἀλλά διότι δέν ἤθελαν νά παντρευτοῦν, διότι ἀφιέρωσαν τόν ἑαυτόν των εἰς τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος, μήν ξεχνᾶτε, καθομοιώθη μέ μᾶς, ἀλλά ὑπάρχει ὁ γάμος εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν; Δέν ξέρω ἄν τό σκεφθήκατε ποτέ. Εἶναι περιττόν. Γιατί; Γιατί ἁπλούστατα ὁ Χριστός ἦρθε νά δώσει τήν αἰώνιο ζωή καί νά καταργήσει τόν θάνατον. Πῶς, λοιπόν, θά μετήρχετο ἕνα σχῆμα πού μυρίζει θάνατο; Αὐτό εἶναι τό σπουδαῖο. Βλέπετε πόσο σημαντικά πράγματα εἶναι αὐτά.

     Καί βέβαια ὁ Κύριος, ἐρωτηθείς κάποτε διά τό θέμα τῆς ἀγαμίας (τῆς παρθενίας) τῆς ἰσοβίου παρθενίας… τόν ρώτησαν οἱ μαθητές Του, γιατί εἶχε μιλήσει γιά τό διαζύγιο καί τά πράγματα δέν ἦσαν εὐχάριστα… λέει ὁ Κύριος: « Δέν μπορεῖς νά πάρεις διαζύγιο, διότι ἐκείνους πού ὁ Θεός ἔχει συζεύξει, ἄνθρωπος νά μήν τούς διαλύει». Τό διαζύγιο, παιδιά, εὐαγγελικῶς δέν ἐπιτρέπεται, κι ἄν ληφθεῖ διαζύγιο γιά κάποιο λόγο, δέν ἐπιτρέπεται ὁ γάμος ἐκ διαζυγίου. Ἄν μοῦ πεῖτε τώρα τί γίνεται…. ἔ, ἐγώ σᾶς μιλάω τί λέει τό Εὐαγγέλιο. Κι ὅπως λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, λέει θά κριθοῦμε μέ βάση τό Εὐαγγέλιο καί τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Λοιπόν, ἔτσι ἀπόρησαν οἱ μαθητές καί εἶπαν: «Δέν συμφέρει κανείς νά παντρευτεῖ, διότι ἄν τοῦ τύχει ἕνας κακός σύζυγος ἤ μία κακή σύζυγος, τότε τί μπορεῖ νά κάνει;». Κι ὁ Κύριος ἀπήντησε: «Οἷς δέδοται» (Ματθ. ιθ΄, 11) πού θά πεῖ: «εἰς ἐκείνους εἰς τούς ὁποίους ἔχει δοθεῖ». Δηλαδή εἶναι δῶρο, δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά τηρήσει τήν ἰσόβιον ἀγαμίαν. Προσέξτε, ὁ καθένας ὁφείλει νά τηρήσει τήν ἀγαμία του ἕως τόν γάμο του, γι’ αὐτό καί τιμωρεῖται ἡ ἀνηθικότητα. Τελείως ἀπαγορεύεται ἡ ἀνηθικότης, καί τιμωρεῖται, αὐστηρῶς, κι εἶναι ἕνα ἀπό τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα, ἀλλά διά τήν ἰσόβιον ἀγαμίαν, λέει ὁ Κύριος, δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά τό ἐπιτύχει καί πράγματι τό βλέπει κανείς παρά μόνο σ’ ἐκείνους πού ἔχει δοθεῖ, δηλαδή ὡς δῶρον.

     Ἐδῶ ἄς παρεμβάλω ἕναν λόγο τοῦ πατρός Παϊσίου ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, πού λέει ὃτι ὁ καθένας μπορεῖ νά τό ἔχει αὐτό, ἀρκεῖ μόνο νά τό θέλει. Δέν εἶναι, λοιπόν, ἐκεῖνο τό «οἷς δέδοται»· πράγματι ὁ Κύριος, εὐθύς μετά εἶπε, εὐθύς μετά : «Ὁ δυνάμενος χωρεῖν, χωρείτω»: «Αὐτός πού μπορεῖ νά τό πραγματώσει, νά τό πραγματώσει». «Ὁ δυνάμενος χωρεῖν, χωρείτω». Ἄ, ὥστε λοιπόν εἶναι δύο πράγματα ἡ παρθενία. Εἶναι ἡ κλῆσις ἀπό τόν Θεό καί ἡ προσπάθεια τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι δυό πράγματα. Ἡ σύζευξις αὐτῶν τῶν δύο δίδει τήν ἰσόβιον ἀγαμίαν. Ἀλλά ὅτι ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, κι ἔχει δίκιο ὁ πατήρ Παΐσιος στό Ἅγιον Ὄρος πού τό λέει αὐτό. Θά σᾶς πῶ ἕνα λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Λέγει: «Θά ἤθελα ὁ καθένας ἀπό σᾶς -πού γράφει στούς Κορινθίους (Α΄ Ἐπιστολή, 7ο κεφάλαιο)- νά εἴσαστε ὅπως εἶμαι καί ἐγώ. Ἀλλά ὁ καθένας ἐπῆρε ἴδιον χάρισμα, ἄλλος μὲν οὕτως, ἄλλος δὲ οὕτως». Πλήν ὅμως ἑφτά φορές (!) μέ διαφορετικό τρόπο ἐκφράσεως ἀναφέρεται εἰς τόν γάμον λέγων: «Τί νά σᾶς κάνω; Σᾶς λυπᾶμαι (φείδομαι ὑμῶν)». Ἀκόμη λέγει: «Θά ‘χετε ἄν παντρευτεῖτε, θλῖψιν τῇ σαρκὶ», ἀκόμη δέ τόσα ἄλλα λέει. Ἑφτά φορές τό λέγει αὐτό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος! Τί θέλει νά δείξει ἐδῶ; Ὑποκρύπτεται ἡ περίπτωση, ἄν κανείς θέλει, ἑλκύει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί μένει ἄγαμος. Ἔχει δίκιο λοιπόν ὁ πατήρ Παΐσιος πού τό λέγει αὐτό. Ὡστόσο δέν εἶναι γιά ὅλους, ἀφοῦ -ἄς τό πάρουμε ἔτσι χονδρικά- εἰς ἐκείνους μόνο πού δόθηκε ἡ ἀγαμία (ἡ παρθενία ἐννοεῖται ἡ ἰσόβιος), καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δύναται νά τήν ἐπιτύχει μέ προσπάθεια, ὄχι ὑπερβολική! ὄχι! Ἅμα κανείς ἀγαπᾶ τόν Θεό, ἐπικαλεῖται τήν χάρη Του καί προσέχει μερικά πράγματα, θά σᾶς πῶ καί γώ μέ τήν σειρά μου· ἡ ἀγαμία εἶναι κατορθωτή ἀπ’ ὅλους, ἀρκεῖ νά προσέχει κανείς μερικά πράγματα. Τίποτα ἄλλο. Καί νά τά προσέχει μάλιστα ἰσοβίως, μέχρι 100 χρονῶ! Ναί.

     Λέγει ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Σιναΐτης: «Πρόσεχε», λέγει, «τόν δαίμονα τῆς πορνείας, ἕως θανάτου σου». Δηλαδή, μέχρι πού νά πεθάνεις νά προσέχεις, διότι -νομίζω σᾶς τό ‘χω ξαναπεῖ αὐτό- ἐγώ συνήντησα πρό πολλῶν-πολλῶν ἐτῶν κρατούμενον εἰς τίς φυλακές Λαρίσης, 84 ἐτῶν γέροντα, πού εἶχε κάνει φόνο, γιά λόγους μιᾶς γυναικός. Δηλαδή σκότωσε τόν ἀντίζηλον γιά μιά γυναῖκα! Πώ πώ! φοβερό ἔ; Παιδιά, 100 χρονῶ κι ἡ Ἱστορία τό μαρτυράει, κι ἡ πραγματικότητα τό μαρτυράει. Ποτέ μήν πεῖς: «Μά γέρασα! Ἂς μήν προσέχω». Ποτέ δέν πρέπει αὐτό τό στοιχεῖο νά εἰπωθεῖ. Ὀφείλουμε νά προσέχουμε, σ’ ὁποιαδήποτε ἡλικία κι ἄν βρισκόμαστε, μέχρι πού ἡ ψυχή μας νά βγαίνει καί νά λέμε: «Πρέπει νά προσέχουμε». Αὐτό «καί ἡ ψυχή μας» ὑπάρχει καί μιά διήγηση στό Γεροντικό… ἀλλά ἁπλώνω πολύ τό θέμα.

     Πάντως, ὅμως, στόν κόσμον αὐτόν σκοπός δέν εἶναι ὁ γάμος· οὔτε καί ἡ παρθενία. Ἁπλῶς καί μάλιστα ὁ γάμος νά θεωρεῖται ἀπό πολλούς χριστιανούς μας ὡς ἰδεῶδες σχῆμα. Προσέξτε τί εἶπα: «Σχῆμα»! Σχῆμα εἶναι. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Παράγει τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου». Ὁ γάμος εἶναι γιατί ὑπάρχει ὁ θάνατος. Σωστό. Θά περάσει, γιατί «παράγει» θά πεῖ «περνάει». Ἔτσι ὁ σκοπός μας, δέν εἶναι παιδιά ὁ γάμος, μά οὔτε καί ἡ παρθενία. Βλέπετε, πικραίνεται μιά κοπέλα, πικραίνεται ἕνα ἀγόρι γιατί δέν κατάφερε νά παντρευτεῖ, περνᾶν τά χρόνια καί αὐτοδηλητηριάζεται, καί μάλιστα ἀποκτάει μία μέσα (πιό πολύ τό κορίτσι), μία ψυχολογία πολύ ἄσχημη. Εἶναι ἡ ψυχολογία τοῦ «ἀκούσια ἀνύπαντρου κοριτσιοῦ». «Δέν παντρεύτηκα», σοῦ λέει… λέει, «οἱ φιλενάδες μου παντρεύτηκαν… ξέρω γώ… οἱ ἀδελφές μου παντρεύτηκαν, ἐγώ δέν παντρεύτηκα», κι ἀρχίζει νά αὐτοδηλητηριάζεται κι ἀποκτάει αὐτήν τήν εἰδική ψυχολογία πού λέγεται γεροντοκορισμός. Ὅμως ὅταν δέν ζήσει ἡ ἀνύπαντρη κοπέλα καί τό ἀνύπαντρο ἀγόρι, αὐτήν τήν ψυχολογία, τότε δέν ὑπάρχει θέμα, νά πέσει σ’ αὐτόν τόν λάκκο τοῦ γεροντοκορισμοῦ. Εἴτε ἄνδρας εἴτε γυναῖκα, σᾶς τό ξαναλέω. Καί τό χαίρεται! Καί ἀφιερώνει κανείς μάλιστα ἔστω κι ἀπό μίαν φιλοτιμίαν… εἶδε ὅτι δέν κατάφερε νά παντρευτεῖ, ἀφιερώνει τόν ἑαυτό του (της) στόν Χριστό καί λέει: « Δέν θέλω νά παντρευτῶ πλέον, πέρασα τά… 35, τά 40, δέν θέλω νά παντρευτῶ». Ναί. Ὁπότε δέν ὑπάρχει περίπτωση αὐτῆς τῆς ὄχι εὐχαρίστου ψυχολογίας, καί διά τό πρόσωπο πού φέρει αὐτήν, ἀλλά καί διά τό περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο ὑπάρχει τό πρόσωπο αὐτό. 

     Σᾶς εἶπα ὅμως ὅτι καί ἡ παρθενία δέν εἶναι σκοπός, διότι ἁπλούστατα ἀποτελεῖ ὑπέδαφος, ἐπί τοῦ ὁποίου ὑπεδάφους καλλιεργοῦνται οἱ ἀρετές. Εἶναι ἀδύνατον νά κερδίσεις ἀρετές μέ ὑπέδαφος, φέρ’ εἰπεῖν, πορνικό. Ἀδύνατον! Δέν εἶναι δυνατόν. Δέν εἶναι δυνατόν! Δέν εἶναι δυνατόν! Διότι ἡ κάθε σου ἀρετή θά εἶναι ἀκάθαρτη. Καί ἡ ἐλεημοσύνη σου καί ἡ ἀγάπη σου, ὅλα θά εἶναι ἀκάθαρτα. Πρέπει, λοιπόν, νά ὑπάρχει προϋπόθεσις τῆς ἁγνότητος, τῆς καθαρότητος. Σᾶς θυμίζω τήν παραβολή τῶν δέκα παρθένων, πού, παρθένοι καί οἱ δέκα –παρότι ἐκεῖ ὀνοματίζονται οἱ χριστιανοί- ἀλλά οἱ πέντε, λέγει, σώθηκαν οἱ πέντε δέν σώθηκαν. Βλέπετε ὅτι ἡ παρθενία δέν κατάφερε νά σώσει τίς πέντε… γιατί; Γιατί εἴχανε μωρία, δέν εἴχανε σύνεση. Δέν εἶναι, λοιπόν, ἀρκετή, ὅπως εἴδαμε, ἡ παρθενία. Ἐπειδή, ὅμως, ἡ παρθενία θέλει ἱδρῶτα, θέλει κόπον, καθετί πού περιέχει κόπο -λέγουν οἱ Πατέρες- εἶναι ἀρετή. Ἄν ἔχω ἐμφύτως κάτι, αὐτό δέν εἶναι ἀρετή. Ὅταν ὅμως καταβάλλω κόπο γι’ αὐτό, τότε ἐπειδή καταβάλλεται πολύς ἱδρῶτας καί πολύς κόπος, ἡ παρθενία τελικά χάριν τοῦ ἱδρῶτος της γίνεται ἀρετή. Ἔτσι εἶναι δυό πράγματα· εἶναι ὑπέδαφος ἀρετῶν καί ταυτόχρονα εἶναι ἀρετή.

     Εἴτε γάμος ὑπάρχει, εἴτε παρθενία ὑπάρχει, ὅ,τι διαλέξει κανείς κι ὅ,τι νομίζει ὅτι μπορεῖ… κανείς δέν δεσμεύεται, οὔτε ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεόν, πρέπει νά εἶναι ὅμως ἐν Κυρίῳ, καί ὁ γάμος καί ἡ παρθενία. Καί τά δύο. Κι ὄχι νά εἶναι ἀπό μία ἰδιοτροπία ἤ, ἄν θέλετε, ἀπό μία φιληδονία ὁ γάμος, καί ἡ ἀγαμία ἀπό μία ἰδιοτροπία. Στό ἴδιο βιβλίο πού ἔχουμε (τό βιβλίο τοῦ Τωβίτ) ἄν τό διαβάσετε (καλό θά ἦταν) -εἶναι ἕνα ἀπό τά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης- θά δεῖτε ὅτι ὅταν ὁ Τωβίας ὅταν ἔφυγε γιά νά πάει νά πάρει ἐκεῖνο τό δάνειο πού εἶχε δώσει ὁ πατέρας του σ’ ἕναν συμπατριώτη εἰς τούς Ράγους τῆς Μηδίας, ἐκεῖ τελικά καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ ἀρχαγγέλου Ραφαήλ παντρεύτηκε τήν κόρη του, τήν Σάρα. Ὅμως λέγεται γι’ αὐτήν, κάθε φορά πού παντρευόταν, πρίν ἀκόμη… δηλαδή τήν ἴδια μέρα πού παντρευόταν, ὁ σύζυγός της πέθαινε. Ἑφτά γάμους ἔκανε καί πέθαναν καί οἱ ἑφτά! Μάλιστα περνοῦσε πολύ δύσκολες μέρες γιατί οἱ ὑπηρέτριες πού εἶχαν, τήν κορόϊδευαν, καί εἶχε φτάσει σέ μία ἀπόγνωση ἡ κοπέλα. Ἄν ρωτήσετε γιατί πέθαιναν; Διότι, ἐκεῖνοι πού ἤθελαν νά τήν παντρευτοῦν, ἐπαντρεύοντο μέ πνεῦμα φιληδονίας, καί ἄφηναν τόν δαίμονα -τόν Ἀσμοδαῖο ὅπως ὀνομάζεται ἐκεῖ -τελικά νά θανατώνει τούς ἄνδρες αὐτούς, ἀλλά καθ’ ὑπόδειξιν πάντοτε τοῦ Ραφαήλ (τοῦ ἀγγέλου) ὁ Τωβίτ ἔκανε προσευχή, εἶναι μιά χαριτωμένη προσευχή, καί λέει: «Κύριε, ἐγώ παντρεύομαι τήν ἀδερφή μου αὐτή (ἀδερφή ἐλέγετο, δέν ἦτο ἀδελφή κατά σάρκα, ἔτσι ἐλέγετο, ὅπως καί οἱ συμπατριῶτες λέγονται «ἀδελφοί»), ὄχι», λέγει, «γι’ ἄλλον σκοπό, παρά μόνο γιατἰ Ἐσύ τό θέλεις, γιά νά ὑπάρχει ὁ λαός Σου!». Ὡραῖο αὐτό! Δηλαδή δέν ὑπάρχει τό στοιχεῖον τῆς φιληδονίας. Πολύ ὡραῖο! Κι ἔτσι ἔζησε ὁ Τωβίας, βέβαια πῆγε κρυφά-κρυφά, ἀφοῦ ἀποβραδίς ἤδη ἔσκαψε τόν λάκκο ὁ πατέρας τῆς κοπέλας, νά θάψει καί τόν ὄγδοον! Ἔ, τόν βρῆκε ὅτι δέν εἶχε πεθάνει. Βέβαια θά ‘τανε πολύ ὡραῖο νά κάναμε ὁλόκληρο τό βιβλίο, ἀλλά… τέλος πάντων, ἐγώ σᾶς τό διηγοῦμαι, γιατί μόνον στήν πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ θά μείνουμε. Βλέπετε, λοιπόν, πῶς τά πράγματα ἔχουν, τί θά πεῖ «ἐν Κυρίῳ». Καί ἡ παρθενία, δέν θά εἶναι μία φιλοσοφική διάθεσις, ἔτσι μιά ἰδιοτροπία, γιατί ἔτσι μ’ ἀρέσει… «Ἐν Κυρίῳ»! Γιά νά ἔχει ἀξία, νά εἶναι ἀρετή. Καί ὁ γάμος νά εἶναι κι αὐτός «ἐν Κυρίῳ». Πάντως, δέν πρέπει νά ὑποτιμηθεῖ, οὔτε τό ἕνα οὔτε τό ἄλλο. Ὄχι γιατί εἶσαι ἄγαμος νά ὑποτιμήσεις τόν γάμον, οὔτε γιατί εἶσαι ἔγγαμος νά ὑποτιμήσεις τήν ἀγαμία καί τήν παρθενία. Ὄχι. «Ἕκαστος ἐφ’ ᾧ ἐκλήθη», ὀ καθένας ἐκεῖ πού κλήθηκε, ἐκεῖ πού εἶναι, ἀρκεῖ νά εἶναι, ὅπως σᾶς εἶπα, «ἐν Κυρίῳ» καί νά φανεῖ ἄξιος τῆς κλήσεως ἀπό τόν Θεό. 

     Καί τώρα νά δοῦμε, παιδιά, μερικά στοιχεῖα πού μᾶς ἀναφέρει ὁ Τωβίτ. Λέει τά ἐξῆς: «Καὶ γυναῖκα πρῶτον λάβε ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν πατέρων σου· μὴ λάβῃς γυναῖκα ἀλλοτρίαν (:ξένη) ἣ (:ἡ ὁποία) οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ πατρός σου (:πού δέν εἶναι ἀπό τή φυλή τοῦ πατέρα σου)». Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Θεός ἔδωσε ἐντολή οἱ γάμοι νά γίνονται πάντοτε μέ πρόσωπα τῆς ἰδίας φυλῆς (οἱ Ἑβραῖοι ἦσαν 12 φυλές). Ὁ Θεός εἶχε τούς λόγους Του γιά νά τό πεῖ αὐτό. Ὅμως ὁ Θεός συγκατέβαινε μέ γάμους ἄλλων φυλῶν. Δηλαδή ἕνα ἀγόρι νά παντρευτεῖ μία κοπέλα ἀπό ἄλλη φυλή. Ἄλλη φυλή πού νά ἀνήκουν -καί οἱ 12 φυλές φυσικά- εἰς τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά, γάμος μέ ἀλλοτρίους -ἔξω δηλαδή ἀπό τόν λαό τοῦ Θεοῦ- ὁ Θεός τελείως, μά τελείως! Τό ἀπηγόρευε αὐτό. Ἔτσι νά ἀναφέρω κάνα-δυό παραδείγματα… Κάποτε λόγω ἀνεχείας (φτώχειας) εἶχε μεταναστεύσει μία οἰκογένεια -κατοικοῦσαν στή Βηθλεέμ, ἦταν Ἰουδαῖοι, ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἰούδα- ὁ Ἐλιμέλεχ, ἡ γυναῖκα του, ἡ Νοεμίν, καί τά δυό τους τά ἀγόρια. Μετανάστευσαν, πέρασαν τόν Ἰορδάνη ποταμό καί ἔμειναν στή χώρα Μωάβ, δηλαδή τῶν Μωαβιτῶν. Ἐκεῖ ὁ Ἐλιμέλεχ πέθανε. Καί τά δύο του ἀγόρια παντρεύτηκαν Μωαβίτισσες, ἀλλά αὐτό βέβαια ὁ Θεός δέν τό ἤθελε, καί πέθαναν καί τά δύο παιδιά! Καί δέν ἔκαναν παιδιά! Ἔτσι ἔμεινε ἡ Νοεμίν μαζί μέ τίς δύο της νῦφες… Ἂλλαξαν τά πράγματα, οἱ συνθῆκες, ζήτησε αὐτή νά γυρίσει πίσω στήν πατρίδα της… ἤ μᾶλλον αὐτές εἶπαν νά τήν ἀκολουθήσουν… τελικά μόνο ἡ Ρούθ τήν ἀκολούθησε, ἐκείνη ἐπέμενε -εἶπε μιά μεγάλη κουβέντα ἡ Ρούθ- τῆς εἶπε: «Ἡ πατρίδα σου πατρίδα μου, ὁ Θεός σου Θεός μου…». Πώ, πώ! Αὐτό… τέλος πάντων, τό θέμα εἶναι ἄν θέλετε νά τά διαβάσετε εἰς τό βιβλίον πού λέγεται «Ρούθ». Εἶναι μέ τ’ ὄνομα αὐτῆς τῆς Μωαβιτίσσης. Εἶναι δέ περίεργο, καί εἶναι καί πρωτοκανονικό… δέν λέω πιό πολλά τί θά πεῖ αὐτό, τοῦ ὅτι παίρνει-φέρνει τό ὄνομα τό βιβλίο αὐτό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὄνομα Μωαβίτισσας! Εἶναι ἐκπληκτικό. Πάντως βλέπει κανείς ἐδῶ ὁ Θεός ρητῶς ἀπαγορεύει τούς μεικτούς γάμους. 

     Ἀκόμη τὀ ἴδιο παρατηροῦμε καί εἰς τόν Σαμψών, τόν Κριτή. Κάποτε εἶδε μία γυναῖκα, Φιλισταία, θυγατέρα τῶν ἀλλοφύλων, ὅπως γράφει ἐκεῖ. Τήν θέλησε γιά γυναῖκα του, καί τό εἶπε στούς γονεῖς του. Καί οἱ γονεῖς του τοῦ εἶπαν: «Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ· μὴ οὐκ εἰσὶ θυγατέρες τῶν ἀδελφῶν σου καὶ ἐκ παντὸς τοῦ λαοῦ μου γυνή», «δέν ὑπάρχουν», λέει, «κορίτσια ἀπό τόν λαό μας» «ὅτι σὺ πορεύῃ λαβεῖν γυναῖκα ἀπὸ τῶν ἀλλοφύλων τῶν ἀπεριτμήτων; (:πηγαίνεις νά ζητήσεις σύζυγο ἀπό τούς ξένους, τούς ἀλλοφύλους, δέν ὑπάρχει γυναῖκα στόν λαό μας; Ὁ Σαμψών ἐπέμενε, μέ γνωστά ἀποτελέσματα. Κατόπιν πῆρε τήν γνωστή Δαλιδά, τό γνωρίζετε, μέ πολύ ἄσχημα ἀποτελέσματα. Βέβαια δέν θά κρίνω κάτι περισσότερο, παρά μόνο ἄν θέλετε νά μιλήσω μέ κάποιαν ἀκρίβεια, αὐτά ἦταν κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ Θεός εἶχε κάποιο σκοπό, κάποιο σχέδιο, τόσο μέ τό θέμα τοῦ Σαμψών, ὅσο καί μέ τό θέμα τῆς Ρούθ. Σημειώσατε ὅτι ἡ Ρούθ ἔγινε πρόγονος τοῦ Δαυΐδ καί συνεπῶς εἶναι πρόγονος τοῦ Μεσσίου. Ξέρετε γιατί; -καί τό καταχωρεῖ αὐτό ὁ Ματθαῖος στή γενεαλογία τοῦ Μεσσίου-. Διότι θά συμπεριλαμβάνοντο στήν σωτηρίαν, καί οἱ ἐθνικοί, οἱ εἰδωλολάτρες. Ἔχει πολλή σημασία αὐτό, ἀλλά δέν μποροῦσαν ὅμως νά καταργήσουν, αὐτές οἱ ἐξαιρέσεις τόν κανόνα. Ὁ κανόνας ἦταν ὅτι δέν ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά παίρνει κανείς ἀλλοτρία γυναῖκα ἤ ἀλλότριο σύζυγο, ξένο. 

     Ὁ Σολομῶν στό σημεῖο αὐτό, δέν πρόσεξε, παιδιά, καί δυστυχῶς οἱ κάποιες γυναῖκες πού εἶχε (ἀλλότριες), αὐτές αἱ σύζυγοι, εἰσήγαγον καί τήν λατρεία τῶν θεοτήτων των, τῆς θρησκείας των. Ἔτσι στήν Ἱερουσαλήμ ἐλατρεύετο ὁ ἀληθινός Θεός, εἰς τόν ὁμώνυμον Ναόν τοῦ Σολομῶντος, ἀλλά ἐλατρεύοντο ὅμως καί οἱ θεοί τῶν συζύγων τοῦ Σολομῶντος, πού ἦσαν εἰδωλολάτρισσες. Βέβαια γι’ αὐτό ὁ Θεός πάρα πολύ ἐθύμωσε καί εἶπε: « Δέν θά τιμωρήσω ἐσένα, ἀλλά τούς ἀπογόνους σου. Καί δέν θά τιμωρήσω ἐσένα χάριν τοῦ πατέρα σου τοῦ Δαυΐδ». Καί τιμωρήθηκε! Κι ἀπό τότε, χωρίστηκε τό βασίλειο σέ δύο, μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες, πολύ ἄσχημες. Παιδιά, τό ἴδιο συνέβη καί στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ἔρθουμε στήν πραγματικότητα τήν δική μας. Τό ξέρετε ὅτι ἡ πολιτική κατά τούς χρόνους τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, εἶχε σταθεῖ πιό πάνω ἀπό τήν πίστιν; Ξέρετε ὅτι ἐκτός ἀπό τόν ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὑπῆρχαν καί τζαμιά μέσα είς τήν Κωνσταντινούπολη; Τό ξέρετε αὐτό; Μή νομίσετε ὅτι ἡ ἀπώλεια τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἤτανε παρωνυχίς. Ἐπειδή, τουλάχιστον, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες -ἄν ὄχι ὅλοι οἱ λαοί- ἔχουμε μία παράλληλη κίνηση… ὅ,τι ἔπαθαν οἱ Ἑβραῖοι μέ τήν παρακοή τους, ἔχουμε πάθει κι ἐμεῖς, παιδιά, μέ τήν παρακοή μας. Καί τιμωρηθήκαμε! Καί τήν χάσαμε! Ὃπως τήν Κωνσταντινούπολη, ὅπως καί οἱ Ἑβραῖοι σύρθηκαν στήν Βαβυλῶνα αἰχμάλωτοι. Καί εἰς τήν Νινευῆ καί εἰς τήν Βαβυλῶνα. Ὅμως ἐπειδή τό θέμα εἶναι ἐνδιαφέρον, θά συνεχίσουμε, πρῶτα ὁ Θεός, τήν ἐρχομένη Κυριακή.

21η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.