Ἡ 5η Ἐπιστολή πρός Σάρδεις. Ἡ ἔννοια τῆς πληρώσεως τῶν ἔργων.

†.Οὐ γὰρ εὕρηκά σου τὰ ἔργα πεπληρωμένα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου.» (Αποκ. 3, 2)

   Συνεχίζει, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος νά ὁμιλεῖ διά τῆς ἐπιστολῆς πρός τόν ἐπίσκοπο τῶν Σάρδεων. Καί ἀφοῦ τοῦ ἀναφέρει ὅτι φαίνεται πώς ἔχει ζωή, ὅμως εἶναι νεκρός στην πραγματικότητα, συμπληρώνει καί τό αἰτιολογεῖ λέγοντάς του: διότι δέν βρῆκα τά ἔργα σου νά εἶναι πεπληρωμένα, δηλαδή γεμᾶτα, τέλεια, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου.

   Αὐτή εἶναι μία πραγματικότητα, τήν ὁποία πρέπει να προσέξουμε. Ἴσως τά ἔργα μας –ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι ἔχουμε κάποιες προϋποθέσεις εὐσεβείας– να φαίνονται ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ὡς ἀρκετά καί πλούσια· αλλά αυτό μόνο μπροστά στα μάτια τῶν ἀνθρώπων, γιατί αὐτή ἡ πλήρωση ἔργων κρίνεται μόνο από τόν Θεό.

   Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ὁ Κύριος ζητᾶ αὐτή τήν πληρότητα. Ὅπως λέει καί ὁ ἅγιος Ανδρέας Καισαρείας, «οὐ γὰρ ἡ ἀρχὴ τῶν ἀγαθῶν ἔργων στεφανοῖ τὸν ἐργάτην, ἀλλὰ τὸ πλήρωμα» (PG 106, 244C.). Δεν είναι η αρχή των αγαθῶν ἔργων που στεφανώνει τόν ἐργάτη τοῦ ἀγαθοῦ, αλλά ή ολοκλήρωση τῶν ἔργων, ή πληρότητα τῶν ἔργων. Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι που νομίζουν ὅτι θὰ σωθοῦν χωρίς αὐτήν τήν πληρότητα, με το να μένουν σε μία ή δύο ἐντολές, καί νά περιφρονοῦν τίς ὑπόλοιπες; (Βλ. Γαλ. 3, 10. Ἰακ. 2, 10. Πρβλ. Δευτ. 26, 16. Ματθ. 5, 17-20.)

   Ποιά εἶναι ὅμως ἐκεῖνα τὰ ἔργα για τά ὁποῖα ζητά τήν πληρότητα ὁ Κύριος; Είναι ένας ολόκληρος τρόπος ζωῆς, συμπεριφορᾶς καί πολιτείας. Δεν μπορούμε να ποῦμε ὅτι τηροῦμε αὐτήν, τήν άλφα ή βῆτα ἐντολή. Μή ξεχνάμε ὅτι ἡ τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν δημιουργεί μία νοοτροπία, έναν τρόπο τοῦ σκέπτεσθαι, μία πληρότητα προσωπικότητος. Ένας άνθρωπος πού πληροί τις ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁλοκληρωμένος. Λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «ἵνα ἄρτιος ἡ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος» (Β' Τιμ. 3, 17.). Καί κάπου ἀλλοῦ λέει ὁ ἀπόστολος Ιάκωβος: «ἐν μηδενὶ λειπόμενοι» (Ἰακ. 1, 4,). Να μήν ὑπολειπόμαστε σε τίποτα· νά μήν ὑστεροῦμε σε κάτι. Μή λέμε ὅτι αὐτός ἔχει αὐτά τά καλά, αλλά ἔχει ἐκεῖνο τό κουσούρι. Δεν πρέπει να το λέμε αυτό.

   Μένουμε πολλές φορές ἱκανοποιημένοι, καί μάλιστα κατά έναν περίεργο, πολύ περίεργο και παράλογο τρόπο, μέ τό νά ἔχουμε ἕνα κουσούρι, γιά τό ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι κάποτε μπορεῖ νά μᾶς ἐπαινοῦν, ἢ ἐμεῖς νά αἰσθανόμαστε κάποια καύχηση γιά τό κουσούρι μας! Καλός άνθρωπος, λένε, αλλά το πίνει λίγο το κρασί... το πίνει! Καί αὐτός πού πίνει κρασί –ἐνῶ εἶναι πάθος ο αλκοολισμός, φοβερό πάθος–  καυχιέται! δέν τόν πειράζει! Καί ἄλλα πολλά υπάρχουν, τα οποία δυστυχώς οἱ ἄνθρωποι, ἐπαναλαμβάνω, θεωρούν και σαν καύχημά τους. (Βλ. Φιλιπ. 3, 19. Ιακ. 4, 16.)

   Αλλά σᾶς εἶπα ὅτι ἡ συνισταμένη ὅλων τῶν ἐντολῶν, ὅταν αὐτές ἐφαρμόζονται, δημιουργοῦν ἕναν τρόπο τοῦ σκέπτεσθαι, ἕναν τρόπο τοῦ πολιτεύεσθαι. Το πῶς πολιτεύομαι, τό πῶς περπατάω, τό πῶς κινούμαι, τό πῶς μιλάω, τό πώς σκέπτομαι, ὅλα αὐτά δείχνουν ἄν ἔχω μία πληρότητα ἔργων ἤ ὄχι.

   Ακόμα, πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι αὐτή ἡ πληρότητα δέν εἶναι μόνο πλάτους· είναι και βάθους. Δέν εἶναι μόνο να τηρήσω τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ σ' ἕνα πλάτος, σε μιά έκταση, αλλά πρέπει να τις τηρήσω καί σέ ἕνα βάθος. Ἡ κάθε εντολή –επιτρέψτε μου να πῶ, πιστέψτε με!– ἔχει ἕνα ἀπύθμενο βάθος· καί δέν μποροῦμε να ποῦμε γιά μία ἐντολή ὅτι τήν ἐξαντλήσαμε, ὅτι τήν ἐφαρμόσαμε. Ποτέ μην ποῦμε ὅτι ἐφαρμόσαμε την αλφα ἢ τή βῆτα ἐντολή. Ποτέ.

   Μήν πεῖς, για παράδειγμα, ὅτι ἐξάντλησες τήν ἐντολή τῆς ἀργίας τῆς ἑβδόμης ημέρας, μὲ τὸ νὰ μὴν ἐργάζεσαι· ἔχει βάθος αὐτή ἡ ἐντολή! Δέν εἶναι μόνο το τί δέν κάνεις μέσα σ' αυτή τήν ἡμέρα, ἀλλά καί τό τί κάνεις. Κι ακόμη τό πῶς εἶναι ἡ λατρεία σου προς τον Θεό, σε ποιόν βαθμό έχει φτάσει αὐτή ἡ λατρεία σου. Φτάνεις νά ἔχεις μυστικιστική ζωή; Φτάνεις νὰ ἔχεις μία ὅραση Θεοῦ; Ἐάν φτάνεις, τότε θὰ ἔπρεπε ἐσύ να μοῦ πεῖς, ἀδελφέ μου, ὅτι ἀκόμα είσαι στην επιφάνεια και όχι στο βάθος της εντολής. Αλλά συνήθως μιλάνε για βάθος μόνο ἐκεῖνοι πού δέν ὑποπτεύονται τό βάθος, μόνο ἐκεῖνοι που μένουν στήν ἐπιφάνεια.

   Συνεπῶς ἡ πληρότητα ἔργων κατά βάθος και κατά πλάτος ισοδυναμεί με την αναγέννηση. Δηλαδή ή έννοια τοῦ χωρίου «οὐ γὰρ εὕρηκά σου τὰ ἔργα πεπληρωμένα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου» εἶναι ἡ ἑξῆς: Ακόμα δέν ἔχεις ἀναγεννηθεῖ! Εἶναι μία μελαγχολική παρατήρηση.

   «Μνημόνευε οὖν πὼς εἴληφας καὶ ἤκουσας» (Αποκ. 3, 3.). Να θυμᾶσαι λοιπόν πῶς πῆρες καί πῶς ἄκουσες.

   Θυμήσου! Εἶναι ἀφυπνιστικό. Ἔρχεται να τραντάξει, ἔρχεται να ξυπνήσει. Η ανάμνηση του παρελθόντος εἶναι πάντοτε ἕνας ἔλεγχος αυστηρός γιά μᾶς, ἀλλά τόσο ἀναγκαῖος να υπάρχει στη ζωή μας.

   Βλέπουμε τον Αβραάμ, στην παραβολή του πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου, ὅπως ὁ Κύριος οικοδομεί την παραβολή, νά ἀπευθύνει στον πλούσιο αὐτό τό ἀφυπνιστικό μνήσθητι. Αλλά, αλλοίμονο, ἐκεῖ ὄχι γιά ἐπανόρθωση, γιατί εἶναι πλέον πολύ αργά, αλλά γιά περισσότερο βασανισμό. Τί τοῦ λέει; Θυμήσου ότι εσύ στη ζωή σου ἀπέλαβες τὰ ἀγαθά σου. (Λουκά 16, 25.) Φοβερό αυτό· θυμήσου!

   Ἡ μνήμη προκαλεῖ ἤ τήν ἐπανόρθωση ἤ τήν κόλαση. Αν πρέπει να θυμόμαστε, καί δέν εἶναι αργά, τότε αὐτό μᾶς ἐπαναφέρει, μᾶς ἐπανορθώνει· ἐάν πρέπει να θυμόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να διορθώσουμε, αὐτό μᾶς εἶναι κόλαση. Και μην ξεχνάτε ότι και στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει ἡ μνήμη· αλλά και στην Κόλαση ὑπάρχει ἡ μνήμη, καί μάλιστα μία μνήμη πού δέν γερνᾶ καί δέν ξεχνᾶ.

   Στην παρούσα ζωή θυμόμαστε και ξεχνάμε· ὅσο περνᾶ δέ ἡ ἡλικία μας, τόσο πιο πολύ ξεχνάμε. Αλλά καί νέοι νά εἴμαστε, ὅλα τά πεπραγμένα μας, κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε λεπτό, δέν εἶναι μπροστά μας· ἡ μνήμη μας είναι περιορισμένη. Αλλά ἐκεῖ... –ω, ἐκεῖ!– ἐκεῖ θά δέν ὑπάρχει περιορισμός στη μνήμη· ἐκεῖ θά ὑπάρχει ολοζώντανη ἡ μνήμη, θά εἶναι μπροστά μας και θά εἶναι μπροστά μας γιά νά μᾶς βασανίζει! Διότι, ὅπως το καταλαβαίνετε, ἀγαπητοί, δεν νοεῖται ἡ κόλαση χωρίς την μνήμη. Ἂν ἔλειπε ή μνήμη, θα μπορούσε να πεῖ ὁ τιμωρούμενος, ο βασανιζόμενος, γιατί τιμωρούμαι; Ὅταν ὅμως ἔχει μπροστά του τη φοβερή μνήμη τῶν πεπραγμένων του, τότε ἐξηγεῖ τό γιατί τιμωρεῖται.

   Ὁ Κύριος πολλές φορές ἔλεγε, στά εὐαγγέλια, τό «μνημονεύετε» (Βλ. Ματθ. 16, 9. Μάρκ. 8, 18. Λουκά 17, 32. Ἰωάν. 15, 20.), να θυμάστε. Καὶ ἔθεσε μάλιστα αυτό το μυστήριο τῆς θείας Ευχαριστίας ὡς ἀνάμνηση του προσώπου του καί τῶν παθημάτων του, ὅταν εἶπε «τοῦτο ποιείτε –το μυστήριο τῆς θείας Ευχαριστίας– εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» (Λουκά 22, 19.), για να με θυμόσαστε.

   Όχι βεβαίως ὅτι αὐτό τό Μυστήριο εἶναι ἁπλῶς ἕνα σουβενίρ! Προσέξτε ἐδῶ. Δεν είναι ἕνα σουβενίρ, μία ἀνάμνηση, ἕνα θυμητικό, ενθύμιο, ὅπως παίρνουμε ἕνα αντικείμενο από κάποιον φίλο, καί λέμε το έχω για σουβενίρ, τό ἔχω για ενθύμιο· το Μυστήριο αυτό δεν εἶναι ἐνθύμιο αλλά είναι μνήμη! Καί είναι μνήμη γιατί εἶναι παρών αὐτός ὁ Κύριος, ὁ Ἄρτος καί ὁ Οίνος, το Σώμα του και το Αίμα του, πραγματική παρουσία, και συνεπώς είναι μία μνήμη τοῦ προσώπου του. (Στήν Ὀρθόδοξη Εκκλησία ή ανάμνηση αυτή δεν είναι μία νοητική ή ψυχολογική ενέργεια, αλλά ἔχει διάσταση λειτουργική, γιατί ζοῦμε ἐν μυστηρίῳ ἐδῶ καί τώρα τό γεγονός πού ἔγινε τότε στον Γολγοθά, ἀφοῦ ὁ Χριστός είναι το διαχρονικά εσφαγμένον αρνίον «από καταβολής κόσμου» (Αποκ. 13, 8). Ο Κύριος, ἂν καὶ «ἅπαξ ἑαυτὸν προσάξας ὡς προσφορὰν Πατρὶ τῷ ἰδίῳ», εἶναι πάντοτε ἐσθιόμενος» και «ἀεὶ σφαγιάζεται, ἁγιάζων τοὺς μετέχοντας» (Ακολουθία Θ. Μεταλήψεως). Βλ. π. Αθ. Μυτιληναίου, Η Αποκάλυψις, Τόμ. Α΄, Ομιλία 2η, Στόμιον 2023, υποσ. 26. https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_912.html?m=1 )

   Βλέπει δηλαδή κανείς στη μνήμη μια τεράστια δύναμη. Η μνήμη συνδέει το παρόν με το παρελθόν αδιάκοπα. Γι' αὐτὸ ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλεως τῶν Σάρδεων καλεῖται ἐδῶ νὰ θυμηθεί «πῶς είληφε καὶ ἤκουσε», τί; τὸ Εὐαγγέλιο». «Πῶς είληφε (είναι Παρακείμενος του λαμβάνω) καὶ ἤκουσε» πῶς πῆρε καί πῶς ἄκουσε. Δηλαδή να θυμηθεῖ ὁ ἐπίσκοπος τῶν Σάρδεων πως κατηχήθηκε, πῶς ἔγινε Χριστιανός, πώς μπήκε στη ζωή του τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλά τό ἄφησε νά ἀτονίσει, μέ ἀποτέλεσμα να νεκρωθεί ή ζωή του.

   «Καὶ τήρει καὶ μετανόησον.» (Αποκ. 3, 3.)

   Σε κάθε επιστολή του ὁ Κύριος, ὅταν ἔχει κάτι νά παρατηρήσει, ὡς μόνη οδό θεραπείας καί ἀνορθώσεως θεωρεῖ πάντοτε τήν μετάνοια.

   Αὐτό τό «μετανόησον» είναι στερεότυπο σε όλες τῆς ἐπιστολές. Υπογραμμίζω: εἶναι στερεότυπο. Καί το υπογραμμίζω γιατί παρακάτω θά σᾶς πῶ κάτι, καί να το θυμάστε. Στερεοτύπως ὁ Κύριος λέει «μετανόησον», σὲ ὅλες τίς ἐπιστολές!

   Μπορούμε να πούμε ένα ολόκληρη ή χριστιανική ζωή είναι μία διαρκής μετάνοια, μία διαρκής επιστοφή στον Θεό.

   Ὅλα τὰ ἔργα μας πρός τόν ἑαυτό μας και πρός τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους πρέπει να τα διακρίνει, σε τελευταία ανάλυση, ή μετάνοια· αλλιώτικα, είναι απαράδεκτα από τόν Θεό. Το ακούσατε αυτός. Είτε στις σχέσεις μας μέ τόν ἑαυτό μας καί με τους άλλους ανθρώπους καί μέ τόν Θεό δὲν ὑπάρχει ἡ σφραγίδα τῆς μετανοίας, τῆς παντοτινής, τῆς ἀείποτε μετανοίας, τότε τα ἔργα μας εἶναι ἀπαράδεκτα από τον Θεό.

   Η μετάνοια είναι μία διαρκής κατάσταση μέσα στη ζωή του πιστού, μέσα στην Εκκλησία, μέχρι που να φύγει ή τελευταία πνοή του. Μέχρι που να φύγει ή ψυχή καί νά χωριστεῖ ἀπό τό σῶμα, πρέπει να υπάρχει ἡ μετάνοια. (Κάποιος γέροντας που έμενε στο κελλί του ολομόναχος ἔκανε ἑξήντα χρόνια μοναχός χωρίς να σταματήσει ποτέ να κλαίει. Και ἔλεγε πάντα: "Τόν χρόνο τῆς ζωῆς μας μᾶς τὸν ἔχει δώσει ὁ Θεός για μετάνοια, και πολύ θά τόν ἀναζητήσουμε κάποτε"! (Το Γεροντικό, τ. Α΄, Το Περιβόλι τῆς Παναγίας, Θεσ/νίκη 2013, οι 309))

   Εἶναι ὅμως παρατηρημένο ότι πολλές φορές ή ποιμαντική δραστηριότητα τῆς Ἐκκλησίας μας δυστυχώς δεν απολήγει πάντοτε στη μετάνοια.

   Πρέπει νά σᾶς τὸ πῶ αὐτό, γιατί τα τελευταία χρόννια ἔχουμε δεχθεῖ ἐπιδράσεις από τη Δύση, κι από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κι από τους Προτεστάντες (οἱ Προτεστάντες δέν εἶναι Ἐκκλησία), από τις προτεσταντικές κοινότητες καί παραφυάδες –κάπου πενήντα– πού δροῦν στήν Ἑλλάδα. Ἔχουμε ἀπό ἐκεῖ δεχθεῖ κάποιες ἐπιδράσεις.

   Ύστερα, μέ τά ταξίδια μας στο εξωτερικό, μέ τόν τρόπο πού βλέπουμε τους ξένους πού ἔρχονται στην Ελλάδα και λοιπά, που βλέπουμε τί πράττουν ἔξω οἱ Εὐρωπαῖοι καί οἱ Ἀμερικανοί, η Δύση, ὅλα αὐτά μας ἔχουν, τρόπον τινά, ἐντυπωσιάσει. Καί βλέπουμε ότι ἐκεῖ Χριστιανισμό ἐννοοῦν τό νά δημιουργήσουμε ἱδρύματα, οικοτροφεία, πνευματικά κέντρα, αἴθουσες, τοῦτα ἐκεῖνα, φιλανθρωπίες, κόμματα χριστιανικά, σοσιαλισμό, κέντρα ψυχαγωγίας... εἶναι αὐτά πού σᾶς ἔλεγα καί τήν περασμένη φορά.

   Μάλιστα, σέ ὅλη αὐτή τήν ἱστορία, –πού πάντα, ὅποιο γεγονός καί ἄν γίνει, πάντοτε λένε Ποῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Ποῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία να δώσει το παρών, Ἡ Ἐκκλησία απουσιάζει– σ' ὅλα αὐτά, ἀπό τά ὁποῖα εἴτε ἀπουσιάζει ἡ Ἐκκλησία, κατά τήν γνώμη τοῦ κόσμου, εἴτε εἶναι παροῦσα, σέ ὅλα αὐτά, ἀγαπητοί μου, δέν ὑπάρχει ἡ σφραγίδα τῆς μετανοίας! Το ξέρετε;

   Πάρτε για παράδειγμα, παρακαλώ, ἕνα οἰκοτροφεῖο πού μπορεῖ νά ὑπάρχει σε μία πόλη. Ἐκεῖ ἔχουμε τοὺς οἰκοτρόφους, να πηγαίνουν στο σχολεῖο, νά τούς προσέχουμε και λοιπά και λοιπά. Καλλιεργοῦμε ὅμως τήν μετάνοια στούς οἰκοτρόφους;

   Πάρτε τα κέντρα ψυχαγωγίας πού ἔχουν οἱ ἐνορίες, τά λεγόμενα πνευματικά κέντρα, πού ἐκεῖ θά πᾶνε τα παιδιά να παίξουν καί λοιπά. Ἴσως ἐκεῖ, μέ κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις, να δημιουργούμε –αν δημιουργοῦμε!– κάποιες πολιτιστικές επιδράσεις στόν λαό μας, γιά νά μήν πάει το παιδί σέ βάναυσους τόπους ψυχαγωγίας, νά μήν πάει στα σφαιριστήρια, νά μήν πάει στα γήπεδα...

   Παρεξηγήθηκαν οἱ ποδοσφαιριστές πού σέ ἕνα βοήθημα Εξομολογήσεως ἔγραφε γιά τό ποδόσφαιρο, ὅτι τό γήπεδο είναι βάναυσος τόπος, καί ὅτι ἐκεῖ, ἰδίως οἱ νέοι, βαναυσοποιοῦνται. Παρεξηγήθηκαν! Αλλά ἔπρεπε νά ἔρθουν τα γεγονότα στο γήπεδο Καραϊσκάκη, γιά νά ἀποδειχθεῖ τί κανιβαλισμός υπάρχει μέσα στα γήπεδα αυτά! (Ήταν 8 Φεβρουαρίου του 1981, ὅταν σε έναν ποδοσφαιρικό ἀγώνα τοῦ Ὀλυμπιακού με την ΑΕΚ εἴκοσι ἕνας φίλαθλοι καταπατήθηκαν μεταξύ τους καί πενήντα τέσσερις τραυματίστηκαν.)

   Ἴσως λοιπόν να διοργανώνουμε αυτές τις πολιτιστικές εκδηλώσεις καί νά ἔχουμε κάποιες επιδράσεις στούς νέους μας, γιά νά μήν τρέχουν στα καφενεία, δηλαδή νά τούς κάνουμε προβολές κινηματογραφικές, να τους δείχνουμε σλάϊτς, ταινίες... Πραγματικά, όλα εἶναι ὡραῖα. Προσέξτε· ὅλα εἶναι πολύ ὡραῖα! Ρωτάμε ὅμως: αὐτά καλλιεργοῦν τή μετάνοια; Γιορτές κάνουμε, ποιήματα βάζουμε, χωρωδίες φτιάχνουμε... Ὡραῖα! Ξαναρωτῶ: αὐτά καλλιεργοῦν τή μετάνοια;

   Από τη στιγμή πού δέν δημιουργείται κλίμα μετανοίας μέ αὐτές τίς ἐκδηλώσεις, εἶναι ολοφάνερο και φωτεινότερο τοῦ ἡλίου ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι σέ σωστή πορεία· λοξοδρόμησε, παρεξέκλινε, δέχθηκε ἐπιδράσεις. Εἶναι αὐτές οἱ ἐπιδράσεις τῆς Δύσεως, πού παρέλκουν τη δική μας Ἐκκλησία –δυστυχῶς! Όμως δέν τό καταλαβαίνουμε.

   Σᾶς λέω τήν ἀλήθεια· μιά Ἐκκλησία πού διατηρεῖ τό πνεῦμα τῆς μετανοίας αδιάπτωτο καί τό ὑποβάλλει καί μέ τόν τρόπο αυτόν κερδίζονται οἱ ψυχές γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μόνο αὐτή ἡ Ἐκκλησία ἔχει σωστή πορεία. Πιστεύω ότι το ένστικτό σας, η διαίσθησή σας πρέπει νά ἀντιλαμβάνεται ποιό εἶναι σωστό.

   Ποιό τό ὄφελος, ἀγαπητοί μου, ὅταν ἔχω ὑποστεῖ πολιτιστική επίδραση επάνω μου καί εἶμαι ὁ ἐκλεπτισμένος ἄνθρωπος καί ὁ πολιτισμένος, ἀλλά δέν ἔχω μετάνοια; Απλώς ζω τη ζωή μου όμορφα, ευγενικά, πολιτισμένα. Στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μπαίνω; Δέν μπαίνω. Ἀφοῦ λοιπόν δέν μπαίνω, ἀπέτυχα, αστόχησα. Νά γιατί σᾶς εἶπα ὅτι μιά Εκκλησία πού δέν ὑποβάλλει καί δέν ὑποδεικνύει συνεχῶς τή μετάνοια, δέν βοηθάει στό νά σωθοῦν ἄνθρωποι.

   Ἀλλά θά μοῦ πεῖτε: Μά ὅλο γιά τήν μετάνοια θα μιλάμε;

   Μά αυτό εἶναι. Πέφτεις; πρέπει να μετανοεῖς. Θά σου μιλῶ πάντα γιά τή μετάνοια, ἀδελφέ μου, ὅπως μιλῶ καί στόν ἑαυτό μου, γιατί ἁμαρτάνουμε, πέφτουμε. Ἐάν μέ βεβαίωνες ὅτι δέν πέφτεις, αδελφέ μου, τότε βεβαίως δέν θά σοῦ μιλοῦσα πια γιά τή μετάνοια· αλλά ἀφοῦ πέφτουμε... Ποιός μπορεῖ νά καυχηθεῖ καί ποιός μπορεῖ νά ὑποστηρίξει ὅτι δέν πέφτει; Ε, πέφτουμε. Ἀφοῦ λοιπόν πέφτουμε, ἔχουμε ανάγκη καθημερινῆς μετανοίας, για να σωθοῦμε ἐννοεῖται.

   Ἄν ὅμως δέν σημειωθεῖ μετάνοια, τότε ὁ Κύριος ἔρχεται μέ μία ἀπειλή. Λέει λοιπόν στόν ἐπίσκοπο τῶν Σάρδεων: «ἐὰν οὖν μὴ γρηγορήσῃς», ἄν δέν ξυπνήσεις, «ἥξω ἐπὶ σὲ ὡς κλέπτης», θά ἔλθω σ' ἐσένα σάν κλέφτης, «καὶ οὐ μὴ γνώσῃ ποίαν ὥραν ἥξω ἐπὶ σέ» (Αποκ. 3, 3.), καί δέν θά ξέρεις ποιά ὥρα θά ἔλθω σ' εσένα.

   Θά ἔλθω σαν κλέφτης! Ἐδῶ ὁ Κύριος, ὅπως βλέπετε, ὀνομάζει τόν ἑαυτό του κλέφτη· εἶναι ἕνα ἀπό τά ὀνόματα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός ἔχει τό ὄνομα φῶς, ὁδός, ζωή, πύλη, ἀμνός... ἔχει πλῆθος ονομάτων! (Βλ. Ησ. 53, 7. Ματθ. 7, 13-14. Λουκά 13, 24. Ἰωάν. 1, 9· 29· 36. 3, 19. 8, 12. 9, 5. 12, 36. 14, 6.) Αν ψάξετε σε Καινή καί Παλαιά Διαθήκη, θά βρεῖτε πλῆθος ὀνομάτων. Ἔχει δεκάδες ονόματα, ἂν ὄχι έκατοντάδες. Ἄν ἔπρεπε νά βλέπουμε μέ τά μάτια πού ἔβλεπαν οἱ Πατέρες, θα βρίσκαμε εκατοντάδες ονόματα. Ένα λοιπόν ἀπό τά ὀνόματα τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί αὐτό· κλέφτης! ἔρχομαι ὡς κλέπτης λέει.

   Στὰ εὐαγγέλια, κατά παρόμοιο τρόπο, ὁ Κύριος λέει ὅτι εἶναι κλέφτης. Φέρ' εἰπεῖν, στο Κατά Ματθαῖον, λέει: «Γρηγορεῖτε», μένετε ξύπνιοι, «ὅτι οὐκ οἴδατε», δέν γνωρίζετε, «ποίᾳ ὥρα ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται. Ἐκεῖνο δὲ γινώσκετε», αυτό να ξέρετε, «ὅτι εἰ ᾔδει ὁ οικοδεσπότης ποία φυλακῇ ὁ κλέπτης ἔρχεται», ἐάν γνώριζε ὁ νοικοκύρης ποιά ὥρα τῆς νυκτός ἔρχεται ὁ κλέπτης, «ἐγρηγόρησεν ἂν καὶ οὐκ ἂν εἴασε διορυγῆναι τὴν οἰκίαν αὐτοῦ», θά ἀγρυπνοῦσε, θά ἔμενε ξύπνιος, καί δέν θά ἄφηνε να τρυπηθεῖ ὁ τοῖχος του σπιτιοῦ του καί νά μπεῖ ὁ κλέφτης μέσα. «διὰ τοῦτο καὶ ὑμεῖς γίνεσθε ἕτοιμοι», γι' αυτό κι ἐσεῖς νά γίνεσθε ἔτοιμοι, «ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Ματθ. 24, 42-44,), γιατί τήν ὥρα πού δέν περιμένετε ἔρχεται ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου.

   Ὁ δέ ἀπόστολος Παῦλος, στην Α΄ Πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του, σημειώνει: «ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί», ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ή Β΄ Παρουσία του, θά ἔλθει ξαφνικά, όπως ο κλέπτης τήν νύχτα, «ούτως ἔρχεται», ἔτσι ἔρχεται ὁ Χριστός. «Οταν γὰρ λέγωσιν, εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια», διότι ὅταν λένε οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε εἰρήνη, ἔχουμε ἀσφάλεια, εἴμαστε καλά θεμελιωμένοι, καλά ἀσφαλισμένοι, «τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος, ὥσπερ ἡ ὠδὶν τῇ ἐν γαστρὶ ἐχούσῃ», ὅπως πιάνει ὁ πόνος τήν γυναίκα τήν εγκυμονοῦσα ξαφνικά, «καὶ οὐ μὴ ἐκφύγωσιν», δέν θά ξεφύγουν ἀπό τόν ὄλεθρο, «ὑμεῖς δέ, ἀδελφοί, οὐκ ἐστὲ ἐν σκότει, ἵνα ἡ ἡμέρα ὑμᾶς ὡς κλέπτης καταλάβη.» (Α' Θεσ. 5, 2-4.), σεῖς ὅμως δέν εἴσαστε στο σκοτάδι, γιά νά σᾶς πιάσει ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου σαν κλέπτης την νύχτα· εἴσαστε στο φως.

   Σαφῶς λοιπόν ἐδῶ ὁ Κύριος ἐμφανίζεται ὡς «κλέπτης ἐν νυκτί». Αλλά για ποιούς; Γιά ἐκείνους –προσέξτε– πού οὔτε τόν πιστεύουν οὔτε τόν περιμένουν· ἤ, ἀκόμη, ἂν τόν περιμένουν, τον περιμένουν σέ ἕνα ἀπώτατο μέλλον, κατά τό «χρονίζει ὁ κύριός μου ἐλθεῖν» (Ματθ. 24, 48. Λουκά 12, 45.), πού λέει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος πάνω στο σημεῖο αὐτό. Γιά ἐκείνους λοιπόν πού δέν πιστεύουν στον Χριστό καί δέν τόν περιμένουν, ἤ τόν περιμένουν αλλά πολύ αργά, γι' αὐτούς ὁ Κύριος θά ἔλθει σαν κλέφτης.

   Γιά ἐκείνους ὅμως πού τόν περιμένουν μέ ἀγωνία, μᾶλλον ὁ Κύριος καθυστερεί. Προσέξτε: καθυστερεί! Γιατί; Διότι τόν περιμένουν με πόθο. Κύριε, πότε θα ἔλθεις; Καί κάθε ἡμέρα που περνάει: Πότε, Κύριε, θα ἔλθεις; Περνάει ὁ καιρός· πότε θά ἔλθεις; Γι' αὐτούς προφανῶς δέν εἶναι κλέφτης, ὡς «κλέπτης εν νυκτί»· γι' αὐτούς εἶναι ὁ καθυστερῶν.

   Κάποιοι κατηγοροῦν τόν Κύριο για βραδύτητα –εἶναι στή Β΄ ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Πέτρου. Ά, μπά λένε· τά πράγματα γίνονται όπως γινόντουσαν πάντα. Ποιός Κύριος θά ἔρθει... Ποιά Β' τοῦ Χριστοῦ Παρουσία... Δέν βαριέσαι... (Βλ. Β΄ Πέτρ. 3, 9. Βλ. Αμβ. 2, 3.) Καί θά ἔρθει γι' αυτούς ξαφνικά ἡ Ἡμέρα! Ἐνῶ ἐκεῖνοι πού ἀποδέχονται τον Κύριο, ὅπως σᾶς εἶπα, αὐτοί τόν αἰσθάνονται ὅτι ἀργεῖ.

   Ἡ ἀπειλή πού ἀναγγέλλεται στόν ἐπίσκοπο τῶν Σάρδεων εἶναι δηλωτική ὅτι ὁ ἐπίσκοπος δέν γρηγοροῦσε, δέν ἔμενε ξύπνιος, δέν ἀνέμενε με συνέπεια την ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, ἀμελοῦσε τό ποιμαντικό του ἔργο. Ακούστε: ἀμελοῦσε τό ποιμαντικό του έργο! (Βλ. Ιερ. 31, 10.)

   Αὐτό ἀφορᾶ κι ἐσᾶς, ἀγαπητοί μου· ὄχι μόνο τούς ποιμένες, τούς ἱερεῖς καί τούς ἐπισκόπους. (Η θέση τῶν λαϊκῶν μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι πολύ σημαντική, εἶναι ἐνεργητική καί ὄχι παθητική. Πολλές εἶναι οἱ ἀναφορές τοῦ Κυρίου μέσα στην Καινή Διαθήκη για τους πιστούς, τοὺς οποίους ονομάζει πρόβατα (κατά το Αρνίον, πού εἶναι ὁ ἴδιος), και μάλιστα λογικά (κατά τό Λόγος, πού εἶναι ὁ ἴδιος). Αρκετές φορές εἶχε ἐκφράσει τη λύπη του, ὅταν ἔβλεπε τα πρόβατα, ὡς μή ἔχοντα ποιμένα, «ἐκλελυμένα καί ἐρριμμένα», γι' αυτό καί προέτρεπε τούς μαθητές του να προσεύχονται στον Θεό όπως «ἐκβάλλῃ ἐργάτας» αξίους γιά τήν διακονία αυτή (Ματθ. 9, 36-37. Μάρκ. 6, 34). Είχε μιλήσει καί γιά τή σχέση τῶν προβάτων μέ τόν ποιμένα τους καί μάλιστα ἐπαινοῦσε τά πρόβατα ἐκεῖνα πού ἀκοῦνε μόνο τή φωνή τοῦ γνήσιου καί καλοῦ ποιμένα. Επίσης επικροτεί τήν ἀντίδρασή τους σε οποιονδήποτε ἀνάξιο καί ἀκατάλληλο ποιμένα, μισθωτό ή ψευδοποιμένα, καί δέν ἀκοῦνε τή φωνή του, ἀλλά φεύγουν μακρυά του (Ιωάν. 10, 1-5). Βλ. Παναγ. Τρεμπέλα. Οἱ λαϊκοί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἐκδ. Ὁ Σωτήρ, Ἀθῆναι 1976.)

   Αὐτή ἡ ἀπειλή τοῦ Κυρίου εἶναι μιά ἀπειλή που πάντα στέκεται ἐναντίον τῶν ποιμένων, ιδιαίτερα στην ἐποχή μας, οἱ ὁποῖοι αἰσθάνονται κάπως ἔτσι, ότι Δέν βαριέσαι... δέν θά ἔλθει ὁ Κύριος.

   Θὰ μοῦ πεῖτε: Μπορεῖ νά ὑπάρχουν ποιμένες που να μην περιμένουν τόν Χριστό; οἱ ὁποῖοι οὔτε κἄν τόν πιστεύουν;

   Ἔτσι φαίνεται. Ἔτσι φαίνεται! Αλλιώτικα... –δέν ξέρω– αλλιώτικα δέν μποροῦν νά ἐξηγηθούν μερικά πράγματα. Δέν μποροῦν νά ἐξηγηθοῦν! Διότι, ὅταν ὑπάρχει μία άλφα ἢ βῆτα συμπεριφορά τόσο φοβερή, δέν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς, παρά μόνο ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ ποιμένας, δέν πιστεύει στη δεύτερη ἔλευση τοῦ Χριστοῦ! Τί λέω; οὔτε καν στο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ! Φοβερό; Φοβερό! Καί ὅμως ἀληθινό! Ἐξ ἄλλου αυτό τό ἐπισήμανε ὁ Κύριος στους ποιμένες· τό διαβάζουν ὅμως καί οἱ ποιμενόμενοι.

   Διότι, ἀγαπητοί μου, ὅταν ἔχετε ποιμένες πού δέν ἐνδιαφέρονται γιά σᾶς –σᾶς τό εἶπα καί μιά περασμένη φορά– (Βλ. Ομιλία 14η, σ. 19-20. https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/07/blog-post_11.html?m=1 ) θα πρέπει να κάνετε ὅ,τι εἶναι δυνατόν γιά να φροντίσετε ἐσεῖς γιά τόν ἑαυτό σας. Ὅπως ὅταν δέν ἔχουμε καλούς δασκάλους,  φροντίζουμε μόνοι μας να μάθουμε γράμματα· δέν ξέρω μέ ποιόν τρόπο θα τα μάθουμε. Θα μάθουν οἱ γονεῖς στα παιδιά τους γράμματα, ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι δέν ἔχουν καλούς δασκάλους ἤ δέν ἔχουν καθόλου δασκάλους. Πῶς ἀλλιῶς θά γίνει; Οἱ γονεῖς θά μάθουν στα παιδιά τους γράμματα δηλαδή θά βροῦν ἕναν τρόπο να κινηθοῦν. Ἔτσι καί ἐδῶ.

   Σᾶς εἶχα πεῖ ἄλλοτε, προ ολίγου καιρού, σᾶς τό ξαναλέω γι' ἄλλη μία φορά: Μην περιμένετε ἀπαθῶς, ἐάν δεῖτε ὅτι ἐμεῖς δέν σᾶς ποιμαίνουμε καλῶς· φροντίστε να ποιμάνετε ἐσεῖς τόν ἑαυτό σας, ὅσο μπορείτε! Φροντίστε γιά τόν ἑαυτό σας, γιά τή σωτηρία σας! Μήν πεῖτε Μά δέν εἴχαμε ποιμένες· θά σᾶς ζητηθεῖ λόγος! Δέν εἶναι δικαιολογία πάντα τό δέν εἴχαμε ποιμένες.

   Ἀκοῦστε λοιπόν τί λέει ὁ Κύριος στο Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, 24 κεφάλαιο, στίχους 45-51: «Τίς ἄρα ἐστὶν ὁ πιστὸς δοῦλος καὶ φρόνιμος, ὃν κατέστησεν ὁ κύριος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς θεραπείας αὐτοῦ τοῦ διδόναι αὐτοῖς τὴν τροφὴν ἐν καιρῷ;». Ποιός εἶναι ἐκεῖνος ὁ πιστός και φρόνιμος δοῦλος, πού τόν ἐγκατέστησε ὁ κύριός του γιά νά φροντίζει τούς ἄλλους δούλους καί γιά να δίνει σ' αὐτούς τήν ἀνάλογη τροφή στον κατάλληλο καιρό;

   Εἴδατε; ὄχι μόνο φρόνιμος, ἀλλά καί πιστός· ὄχι μόνο πιστός, ἀλλά καί φρόνιμος. Μπορεῖ νά ἔχω ἕναν πιστό ποιμένα· ὅμως εἶναι φρόνιμος; ἔχει φρόνηση; Καί σέ τί συνίσταται αυτή ή φρόνηση; Συνίσταται στο να δίνει τήν μερίδα τήν πνευματική, τήν μερίδα τῆς πνευματικῆς τροφῆς, ἐκείνη που πρέπει, ὅσο πρέπει καί ὅποτε πρέπει, στον λαό.

   Ἄν, ἐπί παραδείγματι, σᾶς στρώνουμε ένα τραπέζι καί σᾶς ἐξαναγκάζουμε να τρώτε πέντε πιάτα φαΐ, θά ξερνᾶτε, ἀγαπητοί μου! Αν, πάλι, σᾶς ἀφήνουμε νηστικούς καί δέν σᾶς δίνουμε φαγητό σε τακτά γεύματα, θα πεινᾶτε. Τί πρέπει λοιπόν να γίνεται; Πρέπει νά δίδεται ή τροφή στον κατάλληλο καιρό· ὅπως λέει ἐδῶ ὁ Κύριος, «διδόναι αὐτοῖς τὴν τροφὴν ἐν καιρῷ»· δηλαδή τό κάθε γεῦμα στον κατάλληλο χρόνο.

   «Μακάριος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ὃν ἐλθὼν ὁ κύριος αὐτοῦ εὑρήσει ποιοῦντα οὕτως.» Ευτυχισμένος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος πού θά τόν βρεῖ ὁ κύριός του να κάνει ἔτσι· να φροντίζει γιά τό ποίμνιο και να δίνει ὅταν πρέπει την κατάλληλη τροφή.

   «Ἐὰν δὲ εἴπῃ ὁ κακὸς δοῦλος ἐκεῖνος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ...». Καί γιά νά γράφει γιά τόν κακό δοῦλο, πάει νά πεῖ ὅτι ὁ Κύριος ἔβλεπε μέσα στην Ιστορία ὅτι πάντα θά ὑπῆρχαν οἱ κακοί δοῦλοι. Δέν ἀπευθύνεται στους δώδεκα μαθητές του· οἱ δώδεκα μαθητές του ἦταν οἱ καλοί δοῦλοι· ἀλλ᾽ ἀπευθύνεται, μέσα στην Ιστορία, στους κακούς ποιμένες. Καί τί λέει ἐδῶ; «Ἐὰν δὲ εἴπῃ ὁ κακὸς δοῦλος ἐκεῖνος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ», ἄν πεῖ στόν ἑαυτό του, «χρονίζει ὁ Κύριός μου ἐλθεῖν», Ε, τώρα, ποιός ξέρει πότε θά ἔρθει... «καὶ ἄρξηται τύπτειν τοὺς συνδούλους αὐτοῦ» –τό «τύπτειν» κατά λέξη σημαίνει να χτυπά–, καί ἀρχίσει νά τούς ἐκμεταλλεύεται, νά τούς συμπεριφέρεται σκαιῶς, δεσποτικῶς, κατά τρόπο πού εἶναι ἀνοίκειος καί δέν θά ταίριαζε σ' ἕναν ποιμένα, «ἐσθίῃ δὲ καὶ πίνῃ μετὰ τῶν μεθυόντων», ἀρχίζει να τρώει καί νά πίνει μαζί μ' ἐκείνους πού μεθάνε, νά ασωτεύει· δηλαδή: Να το ρίξουμε στην καλή τή ζωή, στην ντόλτσε βίτα, στη γλυκειά τή ζωή! Δέν βαριέσαι... Να φάμε και να πιούμε!

   «Ἥξει ὁ κύριος» ... Πώ πώ, φοβερό! Θά ἔλθει ὁ Κύριος, «τοῦ δούλου ἐκείνου ἐν ἡμέρᾳ ᾖ οὐ προσδοκά καὶ ἐν ὥρᾳ ᾖ οὐ γινώσκει», σέ ἡμέρα καί ὥρα πού δέν περιμένει καί δέν γνωρίζει. Νά ὁ κλέπτης ἐν νυκτί.

   Ἐνῶ ὁ πιστός οἰκονόμος, ὅταν στέκεται μπροστά στο Θυσιαστήριο, λέει: Μήπως πεθάνω σήμερα; Μήπως ἔρθει σήμερα ὁ Κύριος; Μήπως δεν ζήσω αύριο;

   Λειτουργῶ αὐτή τήν Κυριακή· μήπως τήν ἄλλη Κυριακή δέν θά λειτουργῶ; Μήπως λειτουργῶ αὐτό τό Πάσχα, αλλά το επόμενο Πάσχα δεν θα λειτουργό; «Ο Κύριος ἐγγύς» (Βλ. Φιλιπ. 4, 5.)! Καί φροντίζει τή ζωή του νά εἶναι σύμφωνη μέ αὐτή τήν ἀναμονή. (Τό αἴσθημα αὐτό τῆς ἀναξιότητος ὁ Γέροντάς μας τό ζοῦσε ἐντονα, καί πολλές φορές βασανιστικά. Κάποτε μάλιστα ἐπισκέφθηκε τόν ἅγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη γιά νά τοῦ ἐκμυστηρευθεῖ ὅτι ἤθελε να παύσει νά ἐξομολογεῖ καί νά ἱερουργεῖ. Στις 6-3-1978, μετά τήν ἀνάλυση του 118ου Ψαλμοῦ, ὁ πάντα  συγκρατημένος Γέροντάς μας, ἄφησε τήν καρδιά του να ξεσπάσει, ομολογώντας μεταξύ πολλῶν ἄλλων καί τά ἑξῆς: ... Χρόνια ολόκληρα, όταν στέκομαι μπροστά στο Θυσιαστήριο, αἰσθάνομαι πολλές φορές πολύ ἄσχημα, εἴτε διότι βλέπει κανείς τήν ἁμαρτωλότητά του, εἴτε βλέπει τήν ἀναξιότητά του, εἴτε βλέπει –δεν ξέρω ὅ,τι θέλετε πείτε– ὅλα αὐτά μαζί. Πόσες φορές ἔχω ζήσει αὐτό τό αίσθημα... Ανά πάσα στιγμή περιμένω να με κόψει ὁ Θεός, με μια καρδιακή προσβολή, μέ ὅ,τι ἄλλο, καὶ νὰ ἐπαληθευθεῖ ἐκεῖνο τὸ "θά ἔρθει ὁ Κύριος να διχοτομήσει τον κακό δοῦλο του"... κι ἐκεῖ νὰ πεθάνω, πρό τῆς ἁγίας Τραπέζης!... Αλήθεια σᾶς λέω, δὲν αἰσθανόμαστε καλά! Πιστέψτε με, δὲν αἰσθανόμαστε καθόλου καλά!)

   «Καὶ διχοτομήσει αὐτόν», τόν κακό δοῦλο, τόν κακό ποιμένα. Τί θά πεῖ «διχοτομήσει»; Θά τόν κόψει στα δύο, δηλαδή θά ἐπιφέρει τόν θάνατό του. Διχοτομώ, κόβω στα δυό· ἡ ψυχή εἶναι ἀλλοῦ, καί τό σῶμα ἀλλοῦ· δηλαδή θά τόν θανατώσει. «καὶ τὸ μέρος αὐτοῦ  –ποιό μέρος; τῆς ψυχῆς τό μέρος– μετὰ τῶν ὑποκριτῶν θήσει», θα βάλει τήν ψυχή του μαζί μέ τούς ὑποκριτές. Μαζί μέ τούς υποκριτές! Γιατί; Διότι ἔδειχνε ὅτι εἶναι ποιμένας, ἐνῶ αὐτός ἦταν λύκος! «ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» (Ματθ. 24, 45-51.), ἐκεῖ θά εἶναι ἡ ἀμετανόητη μετάνοια, ἡ ἀμεταμέλητη μεταμέλεια, ή φοβερή Κόλαση!

   Γι' αυτό λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἀπευθύνεται ὁ Κύριος πρός τόν ἐπίσκοπο τῶν Σάρδεων, ὁ ὁποῖος ἀδρανοῦσε γιά τό ποιμαντικό έργο, δέν ἔκανε πνευματική δουλειά, καί τόν ἀποκαλεῖ νεκρό. Σε πόσους τέτοιους σήμερα πρεσβυτέρους καί ἐπισκόπους θά ἔπρεπε νὰ στραφεῖ ὁ Κύριος καί νά πεῖ τούς ἴδιους λόγους! Σε πόσους! Αλλά αὐτά εἶναι σημάδια τῶν καιρῶν. (Βλ. Ματθ. 16, 3.) Κρατᾶτε, ἀγαπητοί μου κρατάτε τόν ἑαυτό σας! Κρατάτε!

   «Ἀλλὰ ἔχεις ὀλίγα ονόματα ἐν Σάρδεσιν, ἃ οὐκ ἐμόλυναν τὰ ἱμάτια αὐτῶν, καὶ περιπατήσουσι μετ' ἐμοῦ ἐν λευκοῖς, ὅτι ἄξιοί εἰσιν» (Αποκ. 3, 4.). Ἀλλά ἔχεις λίγα ὀνόματα στις Σάρδεις, πού δέν μόλυναν τά ἱμάτιά τους· αὐτοί θά περιπατήσουν μαζί μου «ἐν λευκοῖς», μέ λευκά, γιατί εἶναι ἄξιοι.

   Να, λοιπόν· μέσα σ' αυτή τήν φαινομενικῶς ζῶσα αλλά νεκρή Ἐκκλησία τῶν Σάρδεων, ἕνα παρήγορο σημάδι· τά μερικά αυτά ονόματα, πού εἶναι τά μερικά πρόσωπα –αὐτό σημαίνει τό μερικά ονόματα. (Ὑπὸ τὸ "ὀνόματα" νοοῦνται πρόσωπα, κατὰ τὴν ἐν τῇ ἑλληνιστικῇ κοινῇ ἐπικρατήσασαν συνήθειαν (Πρβλ. ια' 13, Πράξ. α' 15, Αριθμ. α΄ 2 και 40). (Π. Μπρατσιώτης, σ. 103))

   Κοιτάξτε: εἶπε «ὀλίγα», λίγα! Ὤ, αὐτά τά ὀλίγα ὀνόματα, τα λίγα πρόσωπα... τῶν ὁποίων ἡ ζωή εἶναι σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, παρά τήν νέκρωση, τήν νεκρότητα τοῦ ἐπισκόπου! Εἴδατε; μποροῦσε μέσα στήν Ἐκκλησία του νά ἔχει καί ὀλίγα ονόματα, λίγα πρόσωπα, πού νά ζοῦν ἀληθινά συνεπή και ζωντανή ζωή.

   Αλλά, ὑπό τήν ἔκφραση «οὐκ ἐμόλυναν τα ιμάτια αὐτῶν», δέν μόλυναν τά ἱμάτιά τους, τί ἰδιαιτέρως ὑποδηλώνεται; Αὐτό τό ἴδιο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως μᾶς δίνει σε μία συμπαθητικότατη εικόνα ἐκείνων οἱ ὁποῖοι «οὐκ ἐμόλυναν τὰ ἱμάτια αὐτῶν». Προσέξτε. Είναι από το 14ο κεφάλαιο. Θα κάνουμε μία ανάλυση αὐτῆς τῆς παραγράφου, γιατί έχει αμεσότατη σχέση μέ τήν ἐπιστολή πρός τόν ἐπίσκοπο τῶν Σάρδεων.

   Βέβαια, ἀγαπητοί μου, ἄν ζήσουμε, θέλουμε πολύ καιρό για να φθάσουμε στο 14ο κεφάλαιο. Εάν γιά νά αναλύσουμε τρία κεφάλαια χρειαζόμαστε ἕναν χρόνο, τότε γιά νά πᾶμε μέχρι το 14ο κεφάλαιο θα περάσει πολύς καιρός καί θά ἔχουμε ξεχάσει πολλά πράγματα. Γι' αὐτό καί δέν πειράζει ἂν παίρνουμε κάποια σημεία προχωρημένα γιά νά τά βλέπουμε λίγο. Ἐξ ἄλλου, σᾶς εἶπα ὅτι ἐδῶ ὑπάρχει άμεση σχέση. Ακούστε.

   «Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ» λέει ὁ εὐαγγελιστής Ιωάννης, καί εἶδα μέ τά μάτια μου, καί νά, «τὸ ἀρνίον –πού εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός– ἑστηκὸς ἐπὶ τὸ ὄρος Σιών», να στέκεται πάνω στό ὄρος Σιών, «καὶ μετ᾿ αὐτοῦ», και μαζί του, «ἑκατὸν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, ἐχουσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς αὐτοῦ γεγραμμένον ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν.», πού εἶχαν τό ὄνομά του καί τό ὄνομα τοῦ Πατέρα του γραμμένο στα μέτωπά τους. «Οὗτοί εἰσιν», αὐτοί εἶναι, «οἳ», ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, «μετὰ γυναικῶν οὐκ ἐμολύνθησαν· παρθένοι γάρ εἰσιν.» (Αποκ. 14, 1· 4.)

   Ἐδῶ τό «οὐκ ἐμολύνθησαν» ἴσως ἐκ πρώτης ὄψεως να δίνει τήν ἐντύπωση ὅτι πρόκειται περί τῆς ἀποφυγῆς τῆς πορνείας. Αλλά δέν εἶναι ἡ ἀποφυγή τῆς πορνείας· εἶναι ἡ ἀγαμία. Τώρα, το γιατί αναφέρεται το «ἐμολύνθησαν» στην περίπτωση του γάμου... τί να σᾶς πῶ; Νὰ σᾶς ρωτήσω: Γιατί ἡ γυναίκα, ὅταν γεννήσει, πάει καί παίρνει εὐχή καθαρισμού; Τί εἶναι τὸ ἀκάθαρτο; ρωτάει ὁ ἅγιος Νικόδημος. Μήπως το αίμα; Ὄχι βέβαια· αὐτό εἶναι ἡ βάση τῆς ζωῆς! Μήπως τό παιδί που γεννήθηκε εἶναι ἀκάθαρτο; Ούτε· το παιδί εἶναι ἕνα καινούργιο πρόσωπο, ένα παιδί τοῦ Θεοῦ! Τότε γιατί πάει να πάρει εὐχή; Τί εἶναι τὸ ἀκάθαρτο; ποῦ εἶναι τὸ ἀκάθαρτο; (Ἐπ' αὐτοῦ ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει: «Εἰ γὰρ ἀκάθαρτον ό γάμος, ἀκάθαρτα μὲν ἅπαντα τὰ δι' αὐτοῦ τικτόμενα ζώα, ακάθαρτοι καὶ ὑμεῖς» (PG 48, 538). Όμοίως ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ο Πηλουσιώτης λέει: Ορίστηκε ότι οι φυσικές καί ἀκούσεις εκκρίσεις (αἷμα περιόδου και ονειρώξεις) χρειάζονται καθαρισμό, για να συνειδητοποιεί περισσότερο ὁ ἄνθρωπος πόσο πρέπει να αυτοπειθαρχείται στα παρά φύσιν και τα εκούσια (Επιστολή ιδ', ΡG 78, 741) καί ἑρμηνεύει τους σχετικούς περιορισμούς ως παιδαγωγικό μέσο. Ὁ δὲ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Ερμηνεύοντας στό Πηδάλιον τον β΄ κανόνα τοῦ ἁγίου Διονυσίου Ἀλεξανδρείας, ποὺ ἀναφέρεται στὸ αἷμα τῶν γυναικών κατά τήν ἔμμηνο ρύση, λέει: «Διατὶ δὲ τὴν ρύσιν τοῦ τοιούτου αίματος καὶ τὴν ταύτην ἐχουσαν γυναῖκα ἀκάθαρτον ὠνόμασεν ὁ Θεός; φαίνεται γὰρ ὅτι ἡ ρύσις αύτη, καθ᾽ ὁ φυσικὴ καὶ παρὰ Θεοῦ, ... ούτε ἁμαρτία ἐστίν, οὔτε ἀκαθαρσίαν. Καί παραθέτει αποσπάσματα ἐκκλησίαστικών συγγραφέων: «Οὐ γὰρ ἀληθῶς ἁμαρτία ταῦτα, οὐδὲ ἀκαθαρσία, κατὰ τὸν Χρυσόστομον, καὶ τῶν κατὰ φύσιν γινομένων οὐδὲν ἀληθῶς ἀκάθαρτον, κατὰ τὸν Θεοδώρητον, καὶ κατὰ τὸν Θεόδωρον ἢ Διόδωρον. Οὐδὲν ἀκάθαρτον, εἰ μὴ πονηρὰ διάθεσις». Στη συνέχεια παραθέτει και ένα απόσπασμα από τις Αποστολικές Διαταγές (PG 1, VI, 1, 27-30), με το οποίο αποδεικνύει πώς ή συζυγική ένωση, η λοχεία, ἡ ἔμμηνος ρύση καί ἡ ὀνείρωξη δέν μποροῦν νὰ μολύνουν τον άνθρωπο καί νά τόν χωρίσουν από το Άγιο Πνεύμα (Πηδάλιον, ἐκδ. Κων/νου Γκαρπολα, Αθήναι 1841, σ. 324-325) Βλ. π. Αθανασίου Μυτιληναίου. Η Γένεσις, Τόμ Β΄, Μάθημα 14ο, υποσ. 19, εκδ. Ι. Μ. Κομνηνείου, Στόμιον 2018, σ. 13. Συμπερασματικά, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, «Οὐ γὰρ ἁληθῶς ἁμαρτία ταύτα ἦν οὐδὲ ἀκαθαρσία, ἀλλὰ ἀτελεστέρους όντας διὰ τῶν τοιούτων ποιῶν εὐλαβεστέρους ὁ Θεός, πρὸς τὴν τῶν μειζόνων παρατήρησιν ἀκριβεστέρους ἄνωθεν παρεσκεύασε.» (Εἰς τὸ ἅγιον βάπτισμα του Σωτήρος Β΄, PG 49, 366)

   Αγαπητοί μου, νά σᾶς πῶ. Ἐμφιλοχώρησε μέσα στο σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἡ πονηρή επιθυμία. Ποιός θά μπορούσε ποτέ να καυχηθεῖ ὅτι θά εἶχε ἕναν ἅγιο γάμο... τόσο ἅγιο, ὥστε νά μήν ὑπῆρχε ἡ ἐπιθυμία ἡ πονηρή οὔτε στο ελάχιστο; Από την στιγμή που η Εὔα εἶδε τον καρπό στον παράδεισο καί τόν ἐπεθύμησε, μπῆκε ἡ πονηρή ἐπιθυμία, αυτό το σκουλήκι που μπαίνει σέ ὅλα τα πράγματα... μέ τήν εὐρεῖα ἔννοια ἐπιθυμία. Γιά παράδειγμα, ὅταν δῶ τό κουστούμι τοῦ ἄλλου καί τό ζηλέψω, ὅταν δῶ τά χρήματά του, το χωράφι του, το περιβόλι του, τις γλάστρες του με τα λουλούδια, καί μπεῖ ἡ ἐπιθυμία καί πῶ Κοίταξε!... Αυτό δηλαδή πού ἔρχεται να διορθώσει ἡ δέκατη ἐντολή· «οὐκ ἐπιθυμήσεις ὅσα τῷ πλησίον σου ἐστι» (Δευτ. 5, 20,). Δέν θά ἐπιθυμήσεις! Αυτή ή πονηρή επιθυμία έχει μπεῖ καί μέσα στον γάμο. Ποιός λοιπόν μπορεί να καυχηθεῖ γιά ἕναν γάμο πού δέν ἔχει μπεῖ αὐτή ἡ πονηρή επιθυμία; Αλλά γιά νά τή δεῖ ποιά εἶναι καί γιά νά τή χαρακτηρίσει, πρέπει νά ἔχει μάτια ἁγίου.

   Αρα λοιπόν ὄχι ὅτι ὁ γάμος μολύνει καθεαυτών· δεν μολύνει· ἀλλά ὅ,τι ἐμφιλοχώρησε στον γάμο μολύνει. Συνεπῶς ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής αναφέρεται στον γάμο –χωρίς νὰ τὸν ὑποτιμά– σε ό,τι υπάρχει σ' αυτόν, καί βάζει τό ρήμα ἐμολύνθησαν. Τό ὅτι πρόκειται περί αὐτοῦ, σᾶς λέω ὅτι ἀμέσως παρακάτω δέν λέει γιά τήν πορνεία· λέει «παρθένοι γάρ εἰσιν», εἶναι παρθένοι, δηλαδή άγαμοι, δέν παντρεύτηκαν.

   Σᾶς εἶπα ὅμως ὅτι ἡ ἐπιθυμία εἶναι ευρύτατη. Δέν εἶναι μόνο στο θέμα τοῦ γάμου, δέν εἶναι μόνο στο θέμα τῶν σαρκικών σχέσεων· εἶναι παντού.

   «Οὗτοί εἰσιν», αὐτοί –οἱ ἑκατόν σαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες– εἶναι «οἱ ἀκολουθοῦντες τῷ ἀρνίῳ –τὸν Ἰησοῦ Χριστό– ὅπου ἂν ὑπάγῃ». Δηλαδή: Πήγε ἐκεῖ ὁ Χριστός; ἐκεῖ καί ἐκεῖνοι. Πήγε ἐδῶ; ἐδῶ καί ἐκεῖνοι, «ούτοι ἠγοράσθησαν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἀπαρχὴ τῷ Θεῷ καὶ τῷ ἀρνίω· καὶ οὐχ εὑρέθη ψεῦδος ἐν τῷ στόμάτι αὐτῶν», καί δέν ὑπῆρξε ψεῦδος στο στόμα τους, «ἄμωμοι γάρ εἰσιν» (Αποκ. 14, 4), διότι εἶναι ἄμεμπτοι. Τό ψεῦδος ἐδῶ εἶναι μέ τήν ἔννοια τή γενική.

   Ὁ σχετικός αριθμός ἑκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες εξάγεται ἀπό τό δώδεκα ἐπί δώδεκα χιλιάδες, ἢ δώδεκα χιλιάδες από την κάθε φυλή ἀπό τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ. Αλλά οἱ δώδεκα φυλές του Ἰσραήλ –οἱ ὁποῖες σήμερα πλέον δέν ὑπάρχουν– εἶναι σύμβολο ὅλων τῶν φυλῶν, γλωσσών, γενῶν καί χρωμάτων ανθρώπων ἐπί τῆς γῆς. Ὅλοι αὐτοί οἱ πιστοί ύποδηλώνονται μέ τό δώδεκα ἐπί δώδεκα χιλιάδες, δηλαδή ἕνα πλῆθος ἀπό ἐκλεκτούς, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζουν τρεῖς χαρακτηριστικές ιδιότητες.

   Δύο φορές αναφέρεται ὁ ἀριθμός ἑκατόν σαράντα τέσσαρες χιλιάδες στην Αποκάλυψη, και η μία περίπτωση δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἄλλη. Ἐδῶ ἔχουμε τήν περίπτωση ειδικά τῶν παρθένων, τῶν ἀγάμων. Ὁ ἀριθμός ἑκατόν σαράντα τέσσαρες χιλιάδες δέν εἶναι κλειστος αριθμός αλλά σχηματικός. Δηλαδή δεν σημαίνει ὅτι αὐτοί θά εἶναι ἀκριβῶς τόσοι, οὔτε ἕνας παραπάνω ἢ παρακάτω. Είναι σχηματικός, καί δείχνει το πλῆθος, Καί μόνο ὁ ἀριθμός τῶν δώδεκα φυλών δείχνει τό σύνολο τῶν ἀνθρώπων. Αὐτοί εἶναι διαλεγμένοι, είναι παρμένοι ἀπό ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, σε όλους τους αιῶνες καί σέ ὅλες τίς ἐποχές, κατά τό «ηγοράσθησαν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἀπαρχὴ τῷ Θεῷ καὶ τῷ ἀρνίω». «Απαρχή» εἶναι οἱ ἀπαρχές, δηλαδή ὁ πρῶτος καρπός που προσφερόταν στον Θεό. Συνεπῶς, ἡ ἀγαμία είναι ἕνα εἶδος θυσίας στον Θεό.

   Ας δούμε τώρα αυτά τα τρία χαρακτηριστικά.

   Καί πρῶτα-πρῶτα εἶναι ἡ παρθενία. «Οὐτοὶ εἰσιν οἱ μετὰ γυναικῶν οὐκ ἐμολύνθησαν· παρθένοι γάρ εἰσιν», διότι εἶναι παρθένοι.

   Ἡ ἰδιότητα τῆς παρθενίας εἶναι πανάρχαιη και συνομήλικη μέ τό ἀνθρώπινο γένος, εφόσον τόσο ὁ Ἀδάμ ὅσο καί ἡ Εὔα μέσα στον παράδεισο ήταν παρθένοι. Μετά την πτώση –το υπογραμμίζω, μετά την πτώση– καί μετά τήν ἔξοδό τους από τον παράδεισο ὁ Ἀδάμ «ἔγνω Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Κάϊν» (Γέν. 4, 1), τότε συνῆλθε με τη γυναίκα του· τότε ἀναγνώρισε τήν Εὔα ὡς σύζυγό του, συνῆλθε μαζί της καί γέννησε τον Κάϊν. Πότε όμως; Μετά την πτώση. Ὥστε στον παράδεισο ζοῦσαν ἐν παρθενία. Προσέξτε: ἐν παρθενία! («Η δὲ παράβασις τῆς ἐντολῆς τὸν γάμον εἰσήγαγε διὰ τὸ ἀνομῆσαι τὸν Ἀδάμ, τουτέστιν ἀθετῆσαι τὸν ἐκ Θεοῦ δοθέντα αὐτῷ νόμον» (Μ. Αθανασίου, Ἐξηγήσεις εἰς Ψαλμούς, 50, 7, PG 27, 240 CD) Βλ. Ιερού Χρυσοστόμου, Περὶ παρθενίας, ΙΔ΄, PG 48, 543, καὶ Εἰς τὴν Γένεσιν, PG 53, 153.)

   Ἡ παρθενία στην Παλαιά Διαθήκη γενικά τιμᾶται μέν, ἀλλά δέν ἐπιδιώκεται. Καί τοῦτο διότι σκοπός ήταν να βρίσκεται ὁ λαός τοῦ Θεοῦ σε μία πληθυσμιακότητα –νά τό πῶ ἔτσι– προκειμένου να διατηρηθεῖ μέσα από τις ποικίλες ιστορικές του περιπέτειες, ὥστε ἀπ' αὐτόν να προέλθει ὁ Μεσσίας. Έπρεπε να υπάρχει το πλαίσιο-λαός, γιά νά ἔλθει ὁ Μεσσίας. Σᾶς εἶπα ὅμως δέν ἐπεδίωκαν τήν παρθενία, ἀλλά τήν τιμοῦσαν,

   Ὁ προφήτης Ηλίας ήταν παρθένος· ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος ἦταν παρθένος· ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρόμος ήταν παρθένος. Ἐπιφυλάσσεται ὅμως ἡ παρθενία ὡς κατεξοχήν ἀρετή στην Καινή Διαθήκη. Στην Καινή Διαθήκη δέν θά τιμᾶται ἁπλῶς, ἀλλά θα θεωρείται καί ἀρετή. Προσέξτε: ἀρετή! (Πολλοί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας συνέγραψαν λόγους με τοὺς ὁποίους ἐξαίρουν την κατά Χριστόν παρθενία. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει ότι «καλὸν ὁ γάμος, κρείσσων ή παρθενία» (PG 51, 356) και «ἀνωτέρω τῆς φύσεως εἶναι τὸ κατόρθωμα, καὶ οὐδ᾽ ἀνθρώπινον» (Περὶ τοῦ πῶς δεῖ φυλάττειν τὴν παρθενίαν, 1.26). Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, στην επιστολή του Περὶ παρθενίας, ἔχει ολόκληρο κεφάλαιο (το Α΄, πού τό ἐπιγράφει «Ὅτι κρείττων ἐγκωμίων ή παρθενία ἐστίν»), διαπραγματεύεται την υπεροχή της. Πραγματικά, για να νικήσει κανείς το φυσικό, χρειάζεται την παρουσία τοῦ ὑπερφυσικού. Όπως ὡραῖα τό λέει ὁ ἅγ. Ιωάννης τῆς Κλίμακος, «όπου φύσεως ήττα γέγονεν, ἐκεῖ τοῦ ὑπὲρ φύσιν παρουσία ἐπέγνωσται» (Κλίμαξ, Λόγος ΙΕ΄, Περὶ ἁγνείας, δ΄). Ἡ επισήμανση ὅμως αὐτὴ δὲν ἀφορᾶ τήν παρθενία καθεαυτήν, αλλά τις δυνατότητες που παρέχει στον πιστό για την πνευματική τελείωσή του. Όπως παρατηρεί ὁ ἱερ. Χρυσόστομος, «ἡ παρθενία οὔτε καλόν καθ' εαυτό, οὔτε κακόν, ἀλλ᾽ ἀπὸ τῆς τῶν μετιόντων προαιρέσεως ἑκάτερον γίνεται» (Περὶ παρθενίας, Δ΄, ΡG 48, 536)).

   Καταρχάς πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἡ παρθενία εἶναι μία κατάσταση οὔτε παρά φύσιν οὔτε κατά φύσιν, ἀλλ᾽ εἶναι μία κατάσταση ὑπὲρ φύσιν, πιο πάνω από την φύση, ἕνα ξεπέρασμα τῆς φύσεως. Θα τολμούσαμε ακόμα νὰ ποῦμε, μαζί μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο, αυτό πού ἀναφέρει στον Περί παρθενίας λόγο του, τον πολύ μεγάλο αὐτόν λόγο, ὅτι ἡ παρθενία εἶναι ἡ ὄντως κατά φύσιν κατάσταση. Δέν εἶναι ὁ γάμος ἡ ὄντως κατά φύσιν κατάσταση, ἀλλά ἡ παρθενία, ἀφοῦ, ὅπως λέει ὁ ἱερός Πατήρ, εισήχθη ἡ παιδοποιία, προβλεπομένου τοῦ Θεοὐ τὴν ἀνθρώπινη πτώση. Μπήκε ο γάμος διότι προέβλεπε ὁ Θεός τήν ἀνθρώπινη πτώση. (Βλ. Εἰς τὴν Γένεσιν, Δ΄, ΡΟ 53, 123: «Μετὰ γὰρ τὴν παράβασιν τὰ τῆς συνουσίας γέγονεν· ἐπεὶ μέχρις ἐκείνου καθάπερ ἄγγελοι οὕτω διητῶντο ἐν τῷ παραδείσω, οὐχ ὑπὸ ἐπιθυμίας φλεγόμενοι, οὐχ ὑπὸ ἑτέρων παθῶν πολιορκούμενοι, οὗ ταῖς ἀνάγκαις τῆς φύσεως υποκείμενοι, ἀλλὰ δι᾿ ὅλου ἄφθαρτοι κτισθέντες καὶ ἀθάνατοι, ὅπου γε οὐδὲ τῆς τῶν ἱματίων περιβολῆς ἐδέοντο». Αλλά καί ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει ότι «διὰ τὸ μὴ ἐκτριβῆναι καὶ ἀναλωθῆναι τὸ γένος ὑπὸ τοῦ θανάτου, ὁ γάμος έπινενόηται, ὡς ἂν διὰ τῆς παιδοποιίας τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων διασώζεται» (Έκδοσις Ακριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Δ΄, PG 94, 1208), ἄν καί κάποιοι Πατέρες διαβεβαιώνουν πώς ἄν οἱ ἄνθρωπου είχαν παραμείνει στην αρχέγονη προπτωτική κατάστασή τους, ὁ Θεός μέ ἄλλον τρόπο, μή γενετήσιο, θα προέβλεπε το «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε» αὐτῶν (βλ. αγ. Μαξίμου Ὁμολογητοῦ. Εἰς τὸ "Καινοτομούνται φύσεις, καὶ Θεὸς ἄνθρωπος γίνεται", 1, 3. Περὶ ἀποριῶν, 41, PG 91, 1309Α).

   Ἐξ ἄλλου στην παρθενία, την αγαμία, θά ἐπανέλθουμε ὅλοι στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ὑπάρχει γάμος οὔτε παιδοποιΐα. Ὁ Κύριος σαφῶς τό δήλωσε: στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὔτε νυμφεύονται οὔτε παντρεύονται, (Ματθ. 22, 30. Μάρκ. 12, 25. Λουκά 20, 35-36.) καί συνεπῶς δέν ὑπάρχει οὔτε παιδοποιΐα· δέν ὑπάρχει τίποτε ἀπ' ὅλα αὐτά στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Βλέπετε; ἐπανερχόμαστε.

   Ὥστε στην παρούσα ζωή ἔχουμε μία συγκαταβατική κατάσταση, ἐπειδὴ ὁ Κύριος προέβλεψε την πτώση, καί μέ τήν πτώση τον θάνατο, καί μέ τόν θάνατο τήν ἀννάγκη να διατηρηθεῖ τό ἀνθρώπινο γένος, καί ἔτσι εἰσήχθη τό σχῆμα ἄρρεν θῆλυ.

   Βέβαια ὁ γάμος εἴδαμε ὅτι εἶναι ἕνα μεταπτωτικό φαινόμενο, καί εἶναι κατά παραχώρησιν. Ἡ παρθενία ὅμως δέν εἶναι γιά ὅλους, ἀλλά, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Κύριος στο Κατά Ματθαῖον, «οἷς δέδοται» (Ματθ. 19, 11.). Μόνο σε ἐκείνους πού ἔχει δοθεῖ ἀπό τόν Θεό, σ' αυτούς μπορεί νὰ ὑπάρχει ἡ παρθενία.

   Ἐν τούτοις ἡ παρθενία δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα χάρισμα, ὅπως εἶναι ἡ εὐφυΐα ἤ ὅπως εἶναι τό ἀνάστημα ή ἡ ὀμορφιά, αλλά είναι μιά ἀρετή πού ἀποκτᾶται μέ κόπο. Ἐκεῖ πού εἶπε ὁ Κύριος «οἷς δέδοται», σ' ἐκείνους που δόθηκε ἡ ἀγαμία, συμπλήρωσε καί εἶπε: «ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω» (Ματθ. 19, 12.), δηλαδή αυτός πού μπορεῖ νά προχωρήσει καί νά ἐφαρμόσει καί νά τό βιώσει αὐτό ἂς προχωρήσει.

   Ὥστε, λοιπόν, ὅταν λέει «ὁ δυνάμενος», δηλαδή ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἀγωνιζόταν, σημαίνει ότι πράγματι εἶναι μία ἀρετή. Ἡ εὐφυΐα δέν εἶναι ἀρετὴ· εἶναι ἕνα δώρο πού τό παίρνει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεό χωρίς να κουραστεί γι' αυτό. Ἔτυχε νά εἶμαι έξυπνος· αρετή εἶναι αὐτό; Δηλαδή οἱ ἔξυπνοι θα μπούν στην Βασιλεία τοῦ Θεοῦ;... οἱ ὡραῖοι, οι ψηλοί, οἱ δυνατοί στα χέρια, στα πόδια, οἱ ὑγιεῖς; Είναι δώρα τοῦ Θεοῦ αὐτά. Ἡ ἀρετή τῆς παρθενίας ὅμως εἶναι πράγματι ἀρετή, γιατί ἔχει τὰ στοιχεῖα τοῦ κόπου. (Ἐπειδὴ γὰρ τὸ περὶ παρθενίας εἰπεῖν ἐπαχθὲς εἶναι ἐδόκει, ἐκ τῆς ἀνάγκης τοῦ νόμου τούτου εἰς τὴν ἐπιθυμίαν αὐτοὺς ἔκείνην ἐνέβαλεν... Καὶ εἰ προαιρέσεώς ἐστι, φησί, πῶς ἀρχόμενος ἔλεγεν. Οὐ πάντες χωροῦσιν, ἀλλ᾽ οἷς δέδοται; Ἵνα μάθης ότι μέγας ὁ ἄθλος, οὐχ ἵνα ἀποκλήρωσίν τινα ηναγκασμένην υποπτεύσης· δέδοται γὰρ ἐκείνοις, τοῖς βουλομένοις. Εἶπε δὲ οὗτω, δεικνὺς ὅτι πολλῆς δεῖ τῆς ἄνωθεν ροπής τῷ εἰς τοῦτο εἰσελθόντι τὸ σκάμμα, ἧς ἀπολαύσεται πάντως ὁ βουλόμενος.» (Ιερού Χρυσοστόμου. Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον, Λόγος ΞΒ΄, PG 58, 559-600))

   Ἀποτελεῖ μυστήριο ή παρθενία, και το μυστήριο αὐτό μπορεῖ νά προσεγγιστεί μόνο ἀπό ἐκείνους που ὀρθῶς παρθενεύουν. Ορθῶς! (Πρβλ. Β' Τιμ. 2, 5.)

   Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος γράφει ὅτι ὁ ἐν παρθενία εύρισκόμενος εἶναι προς τιμήν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀρκεῖ νά μήν καυχηθεῖ γι' αυτό· γιατί ἄν καυχηθεῖ χάθηκε. Χάθηκε! (Πρὸς Πολύκαρπον. «Εἴ τις δύναται ἐν ἁγνείᾳ μένειν, εἰς τιμήν τῆς σαρκὸς τοῦ Κυρίου, ἐν ἀκαυχησία μενέτω· των κατηχήσηται ἀπώλετο. Καὶ ἐὰν γνωσθῇ πλὴν τοῦ ἐπισκόπου,  έφθαρται.» (PG 5. 868). Βλ. Προς Φιλιππησίους: «Εἴ τις αγνεύει ἡ ἐγκρατεύεται μὴ ἐπαιρέσθω, ἵνα μὴ ἀπολλέσῃ τὸν μισθόν» (PG 5, 937Α). Συνεπώς, αναφέρεται ως μία αφιέρωση στον Θεό. 

   Εἶναι αὐτό πού σᾶς διάβασα στην Αποκάλυψη, στον προηγούμενο στίχο, ότι «ἡγοράσθησαν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ὡς ἀπαρχὴ τῷ Θεῷ καὶ τῷ ἁρνίῳ». Σᾶς εἶπα ὅτι ἀπαρχή εἶναι τὰ πρωτόλεια. Το πρώτο δηλαδή πρόβατο που γεννιέται στην ποίμνη, θα θυσιαστεί στον Θεό· το πρώτο σιτάρι που θα θερίσουμε, θα γίνει πρόσφορο να προσφερθεῖ στόν Θεό. Ἔτσι γινόταν στην Παλαιά Διαθήκη. Τοῦτο, ἐξ ἄλλου, –τό ὅτι αὐτός πού εἶναι ἐν παρθενίᾳ ἀνήκει στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί τό ὅτι εἶναι προς τιμήν του Σώματος τοῦ Χριστοῦ ἀρκεῖ νὰ μὴν καυχηθεῖ– συμφωνεῖ καί μέ τήν φράση τοῦ Ἰωάννου «ουτοί εἰσιν οἱ ἀκολουθοῦντες τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἂν ὑπάγῃ», πού τό ἀκολουθοῦν τό ἀρνίον ὅπου καί ἄν πάει. Αυτό σημαίνει ὅτι αὐτοί εἶναι, τρόπον τινά, ἐξάρτημα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἄρα πρός τιμήν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

   Όπως ὅταν ἔχουμε μία εικόνα, που θέλουμε να τήν λιτανεύσουμε, ἡ εἰκόνα αυτή συνοδεύεται καί ἀπό τὰ ἀναθήματα πού ἔχει ἐπάνω της, τά ἀφιερώματα. Δέν τά βγάζουμε τα αναθήματά της· καί αὐτά συνοδεύουν τήν εἰκόνα πού λιτανεύομε. Ἔτσι καί ἐδῶ· ὅταν ὁ Κύριος πηγαίνει ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, συνοδεύεται πάντοτε από τοὺς ἐν παρθενία· πού σημαίνει ὅτι αὐτοί εἶναι προς τιμήν τοῦ Σώματός του.

   Προσέξτε! θα τονίσω –ἤδη τό εἶπα, αλλά θά τό ξαναπῶ ἄλλη μία φορά– ὅτι μέ τήν παρουσία τῆς παρθενίας δέν διαβάλλεται ὁ γάμος. (Ἡ ἀναγνώριση της αξίας τοῦ γάμου ἐξαίρει τήν ὑπεροχή της παρθενίας· ἀντίθετα, ή περιφρόνησή του προσβάλλει καί τό μεγαλεῖο τῆς παρθενίας. Γι' αὐτό, σύμφωνα με τον 10ο κανόνα τῆς ἐν Γάγγρας Συνόδου, «Εἴ τις τῶν παρθενευόντων διὰ τὸν Κύριον κατεπαίροιτο τῶν γεγαμηκότων, ἀνάθεμα έστων», ενώ ο 1ος κανόνας τῆς ἴδιας Συνόδου λέει: «Εἴ τις τὸν γάμον μέμφοιτο, καὶ τὴν καθεύδουσαν μετὰ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς, οὐσαν πιστὴν καὶ εὐλαβὴ, βδελύσσοιτο ἢ μέμφοιτο, ὡς ἂν μὴ δυναμένην εἰς βασιλείαν εἰσἐλθεῖν, ἀνάθεμα ἔστω».) Δέν διαβάλλεται, οὔτε ὑποτιμάται ὁ γάμος· ἁπλῶς σὰς εἶπει τί ἐμφιλοχωρεί μέσα στον γάμο. Μακάρι να είχαμε εν Κυρίω γάμους ὅπως ἀκριβῶς ἱερολογεῖται καὶ ὅπως εὐλογεῖται τὸ Μυστήριο ἀπό τήν Ἐκκλησία, καί τί άλλο θα θέλαμε! Μόνο που δεν τηρούνται όλα αυτά στην πράξη, στα πλαίσια τῆς ἱερολογίας του μυστηρίου τοῦ Γάμου.

   Ἂν ἀγοράζατε, ἀγαπητοί μου, ένα τευχίδιο με την ἀκολουθία τοῦ Γάμου (υπάρχει αυτοτελές· αυτό που ἔχουν οἱ ἱερεῖς καί λένε τήν ἀκολουθία όταν παντρεύουν τούς ἀνθρώπους στις εκκλησίες) και διαβάζετε κάπου-κάπου τήν ἀκολουθία καί βαθαίνατε στην κάθε λέξη, ἐκεῖ θά βλέπατε ποιός εἶναι ὁ γάμος! Το συνιστώ αὐτό ἰδιαιτέρως στούς ἔγγαμους αδελφούς.

   Γράφει ἀκόμη ὁ ἀπόστολος Παύλος. «Περὶ δὲ ὧν ἐγράψατέ μοι, καλὸν ἀνθρώπῳ γυναικὸς μὴ ἅπτεσθαι». Γιά ὅ,τι μοῦ γράψατε, ὦ Κορίνθιοι, καλών είναι στὸν ἄνδρα νά μήν παντρευτεί. Γιατί; Διότι «ὸ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ τοῦ Κυρίου, πῶς ἀρέσει τῷ Κυρίῳ» καὶ «ὴ ἄγαμος μεριμνὰ τὰ τοῦ Κυρίου, ἵνα ἡ ἁγία καὶ σώματι καὶ πνεύματι» (A Kop. 7, 1· 32· 34.), γιά νά εἶναι ἁγία και στό σώμα και στὸ πνεῦμα. Αυτό σημαίνει ὅτι οἱ ἔγγαμοι ἔχουν κάποια σημεία πού δέν εἶναι τὸ σῶμα τους και το πνεύμα τους ἅγια. Εἶναι αὐτά πού σᾶς εἶπα προηγουμένως· ἐσεῖς ξέρετε, καταλαβαίνετε. Και λέω καταλαβαίνετε γιατί καί ἐγώ τά ἀκούω ἀπὸ σᾶς, στις τόσες χιλιάδες ἐξομολογήσεις.

   Ὅμως ὁ γάμος, μέ τήν πτώση, ἀντί νά γίνεται άλληλοβοήθεια για τη θέωση, γίνεται αλληλοβοήθεια, σε πολλές περιπτώσεις, για την Κόλαση! Φαίνεται πώς οἱ ἄνθρωποι παντρεύονται ὄχι για να βοηθηθοῦν γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά γιά νά πᾶνε χέρι-χέρι στην Κόλαση, ὅταν ὁ ἄνδρας παρασύρεται ἀπό τή γυναίκα καί ἡ γυναίκα παρασύρεται ἀπό τόν ἄνδρα. (Γιά τούς σκοπούς τοῦ γάμου, βλ. π. Αθανασίου Μυτιληναίου, Περί Γάμου, 4η Ομιλία, ἐκδ. Ι. Μ. Κομνηνείου, Στόμιον 2011. Πρβλ. ποίημα του Γ. Βερίτη: Μαζί θά περπατήσουμε χέρι με χέρι, στον δρόμο τοῦτο πού στη θέωση θα μας φέρει. (Απαντα Ποιήματα, ἐκδ. Δαμασκός, Αθήναι 1982, σ. 131)

   Ακούστε πῶς τό λέει η Γραφή αυτό, στην παραβολή τοῦ μεγάλου δείπνου: «γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτὸ οὐ δύναμαι ἐλθεῖν» (Λουκά 14, 20.). Παντρεύτηκα, καί γι' αὐτό δέν μπορῶ νά ἔλθω στο δείπνο τῆς Βασιλείας.

   Ὁ Κύριος εἶπε: «Προσέχετε ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλη καὶ μέθη καὶ μερίμναις βιοτικαῖς» (Λουκά 21, 34.). Ποιές είναι αυτές οἱ βιωτικές μέριμνες; Εἶναι καί ὁ γάμος.

   «Ὁ νυμφευθεὶς –λέει ὁ ἀπόστολος Παύλος– μεριμνὰ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τῇ γυναικί», πῶς νά ἀρέσει στην γυναίκα του· «ή νυμφευθεῖσα μεριμνᾷ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τῷ ἀνδρί», φροντίζει με κάθε τρόπο πῶς νὰ ἀρέσει στον άνδρα της· ἐνῶ «ὁ ἄγαμος μεριμνὰ τὰ τοῦ Κυρίου, πῶς ἀρέσει τῷ Κυρίῳ». (Α΄ Κορ. 7, 33-34.)

   Ο σκοπός λοιπόν τῆς παρθενίας εἶναι ἡ ἀφιέρωση τοῦ ἀνθρώπου στον Θεό καί στά τοῦ Θεοῦ, στὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, καί σέ τίποτε, ἀπολύτως τίποτε άλλο. Όποιαδήποτε άλλο κίνητρο καί ἐλατήριο που θα οδηγούσε στην αγαμία δέν εἶναι γνήσιο.

   Σήμερα ή παρθενία, πρέπει νά σᾶς πῶ, ὄχι μόνο δέν τιμᾶται, ἀλλά καί χλευάζεται, ἐπειδή δέν κατανοείται. Ἐπειδή δέ ή παρθενία διαβάλλεται από τους συγχρόνους, καθίσταται μία διαρκής ομολογία πίστεως στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, για χάρη τοῦ ὁποίου καί ὑπάρχει ἡ παρθενία.

   Ὁ ἐν παρθενία ζῶν εἶναι ὁμολογητής καί μάρτυς, διότι ἕνεκα αὐτῶν τῶν σύγχρονων πειρασμῶν πού συναντοῦμε στὴν ἐποχή μας, πολλές φορές ή παρθενία, για να διαφυλαχθεί, χρειάζεται μαρτύριο. Σήμερα ή παρθενία διαφυλάσσεται μαρτυρικώς! (Βλ. ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Περὶ παρθενίας, Π', ΡG 48, 592: «... μᾶλλον δὲ καὶ ῥίζα καὶ καρπὸς παρθενίας ὁ ἐσταυρωμένος βίος ἐστίν». Πρβλ. Λόγος περὶ μετανοίας, Ὁμιλία Γ΄, PG 49, 296.) Αλλά καί ἐφ᾿ ὅσον χλευάζεται διαρκώς ή παρθενία –καί ὑπάρχουν σήμερα πολλοί αρνητές της– πρέπει καί ὁ ἐν παρθενία εὑρισκόμενος διαρκῶς νὰ ἀπολογεῖται ὑπέρ αὐτῆς.

   Ἡ δεύτερη ιδιότητα ὅσων ἀκολουθοῦν τόν Κύριο εἶναι ἡ ἀφιέρωση. Αὐτοί τόν ἀκολουθοῦν «ὅπου ἂν ὑπάγῃ», ὅπου καί ἄν πάει! Εἶναι οἱ ἀφιερωμένοι στην ἀγάπη καί τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ.

   Καί ἡ τρίτη ἰδιότητα εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἡ ἁγιότητα. «Οὐχ εὑρέθη ψεῦδος ἐν τῷ στόματι αὐτῶν», δεν βρέθηκε ψεῦδος, τίποτε, «ἄμωμοι γάρ εἰσιν». Ἐδῶ τό ψεῦδος ὑπονοεῖται ὄχι μέ τήν στενή ἔννοια τοῦ λέω ψέμματα ἁπλῶς, ἀλλά γενικότερα ως κατάσταση τῆς ἀληθινῆς ζωής. Δηλαδή πρόκειται περί τῆς ἁγιότητος. (Πρβλ. Αποκ. 22, 15.)

   Είμαι βέβαιος ὅτι ἀνάμεσά σας –ἴσως εἶναι λίγοι– ὑπάρχουν τέτοιοι ἐκλεκτοί άνθρωποι. Οπωσδήποτε ὑπάρχουν· πρέπει νά τό πῶ. Εὔχομαι μόνο κάτι· ὁ Κύριος νά τούς κάνει πολλούς!

   Αγαπητοί μου, δεν υπάρχει πιο αξιαγάπητος πόθος ἀπό τόν πόθο αὐτῆς τῆς καταστάσεως, τῆς παρθενίας, αὐτῆς τῆς ἀφιερώσεως καί τῆς ἁγιότητος! Αισθάνεται κανείς ὅτι περνὰ ἀληθινά σωστά ή ζωή του. Σαν μαγνήτης ἔλξεως τίθεται ἀπό τόν Κύριο ὁ λόγος αὐτός, ἡ ὑπόσχεση αυτή: «καὶ περιπατήσουσι μετ᾿ ἐμοῦ ἐν λευκοῖς, ὅτι ἄξιοί είσιν»!

   Καί ἔρχονται τώρα οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Κυρίου για τούς νικητές τῆς πνευματικής νεκρώσεως, ἀλλά καί τῆς σωφροσύνης με τη στενή έννοια, δηλαδή τῆς ἀγαμίας.

   Καί λέει ὁ Κύριος στην επιστολή του στις Σάρδεις: «Ὁ νικῶν οὗτος περιβαλεῖται ἐν ἱματίοις λευκοῖς, καὶ οὐ μὴ ἐξαλείψω τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐκ τῆς βίβλου τῆς ζωῆς, καὶ ὁμολογήσω τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐνώπιον τοῦ πατρός μου καὶ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ. Ὁ ἔχων ούς ἀκουσάτω τί τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις.» (Αποκ. 3, 5-6.). Ὁ νικητής θα περιβληθεῖ ἱμάτια λευκά, δηλαδή θεία δόξα, θεῖο φῶς, ὅπως περιβάλλεται καί ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ περιβαλλόμενος τό φῶς ὡς ἱμάτιον. (Βλ. Ψαλμ. 103, 2. Ματθ. 17, 2. Μάρκ. 16, 5. Ἰωάν. 1, 5. 20, 12. Πράξ. 1, 10. Α΄ Τιμ. 6, 16. Αποκ. 4. 4. 6, 11. 7, 9.)

   Τό ὄνομά του θά γραφεῖ καί δέν θά ἐξαλειφθεῖ ἀπό τό βιβλίον τῆς ζωῆς, δηλαδή τῆς αἰωνίου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. (Όπως λέει ὁ Παν. Μπρατσιώτης (σ. 104), ἡ εἰκὼν τῆς βίβλου τῆς ζωῆς, τηρουμένης ἐν τῷ οὐρανῷ πρὸς δήλωσιν τῆς ἀθανασίας ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιείται πολλάκις ἐν τῇ Γραφή (Δαν. 7, 10, 12, 1. πρβλ. Εξοδ. 32, 32. "Ησ. 4, 3. Ψαλμ. 68. 29. Λουκά 10, 20. Φιλιπ. 4, 3. Αποκ. 3, 5. 13, 8. 17, 8. 20, 15). Κατά την Παλαιά Διαθήκη, ὁ μόνος πού μπορεῖ νὰ ἐξαλείψει κάποιον από το βιβλίο τῆς ζωῆς εἶναι μόνο ὁ Κύριος καί Θεός, ὁ ὁποῖος καὶ τὸ ἔγραψε. Κατά την Καινή Διαθήκη, είναι μόνο ὁ Χριστός. Υπάρχει ταύτιση μεταξύ Θεοῦ καί Χριστού. Βλ. Νικολ. Σωτηροπούλου, Ὁ Ἰησοῦς Γιαχβέ, ἐκδ. Ὁ Σταυρός, Αθήναι ²1988, σ. 249-250.)

   Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι αὐτή τήν ἐξουσία καταγραφῆς ὀνομάτων από βιβλίο τῆς ζωῆς τὴν ἔχει μόνος ὁ Χριστός. (Βλ. Ματθ. 7, 29. 9, 6-8. 10, 1. 28, 18. Μάρκ. 1, 22-27. 2, 10. 3, 15. 6, 7. Λουκά 4, 32-36. 5, 24. 9, 1. 10, 19. Ἰωάν. 1, 12. 5, 27. 10, 18. 17, 2. Β΄ Κορ. 10, 8. 13, 10. Έφεσ, 1, 21. Κολ. 2, 10. Α΄ Πέτρ. 3, 22. Αποκ. 2, 26. 12, 10. Επίσης βλ. Ν. Σωτηροπούλου, ό.π., σ. 113.)

   Ακόμη, ἐκεῖνο τὸ «οὐ μὴ ἐξαλείψω τὸ ὄνομα αὐτοῦ» φανερώνει την δυνατότητα ἐξαλείψεως, ἐάν ὁ ἀγωνιστής ἀρχίσει καλά καί τελειώσει άσχημα, ὅπως εἶναι η περίπτωση τῶν πέντε παρθένων τῆς παραβολῆς, πού δέν μπῆκαν στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. (Βλ. Ματθ. 25, 1-13.)

   Ἡ δυνατότητα ἀκόμη ἐξαλείψεως τοῦ ὀνόματος φανερώνει ὅτι μπορεῖ νά ξεπέσει κανείς ἀπό τήν σωτηρία καί ὅτι δέν ὑπάρχει ἀπόλυτος προορισμός. (Ὁ ἀπόλυτος προορισμός (ή προκαθορισμός) εἶναι ἕνα θεολογικό δόγμα πού αναπτύχθηκε στον χώρο της Δύσεως, αρχικά από τὸν ἅγιο Αυγουστίνο Ιππώνος. Σύμφωνα μέ αὐτό, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπό τή φύση τους εἶναι ἁμαρτωλοί καί ἀνεπίδεκτοι προόδου. Ὅμως ὁ Θεός, σύμφωνα με την προαιώνια βουλή του, μερικούς ἀπό αὐτοὺς τοὺς ἐκλέγει, οἱ ὁποῖοι τελικά, ὡς ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ, σώζονται ὄχι κατά τή δική τους αξία αλλά κατά τήν ἀνεξερεύνητη βουλή τοῦ Θεοῦ. Βλ. Π. Μπρατσιώτη, σ. 104: Τὸ δὲ οὐ μὴ ἐξαλείψω ἐμφαίνει ἀφ' ἑνὸς τὴν ἐπ' αὐτοῦ κυριαρχίαν τοῦ Κυρίου, ἀφ' ἑτέρου δὲ τὸ κατ᾿ ἀρχὴν δυνατὸν τῆς ἐξαλείψεως, ὅπερ ἀντιπίπτει εἰς τὴν διδασκαλίαν περὶ ἀπολύτου προορισμοῦ.)

   Τέλος, ὁ Κύριος, κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, θά ὁμολογήσει τόν νικητή, ὅπως ἐξ ἄλλου ἀναφέρεται καί στά εὐαγγέλια, (Βλ. Ματθ. 10, 32. Μαρκ. 8, 38. Λουκᾶ 9, 26.) ἐνώπιον τοῦ οὐρανίου Πατρός του και ἐνώπιον τῶν ἁγίων ἀγγέλων.

   Αγαπητοί μου, πολύ μεγάλα, τεράστια πράγματα ἔχει ὑποσχεθεῖ καί ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός γιά τούς νικητές τοῦ Εὐαγγελίου του. Ἄς μήν ἀναβάλλουμε ἄλλο. Ὁ χρόνος περνᾶ καί τό τέλος ἔρχεται. «Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις»! (Βλ. π. Αθαν. Μυτιληναίου, Ἡ Ἀποκάλυψις, Τόμος Α΄, Ὁμιλία 10η, ὑποσ. 34, ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Κομνηνείου, Στόμιον 2023. https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2024/12/blog-post_42.html?m=1 )

   Κυριακή, 5 Απριλίου 1981

20η ομιλία στην κατηγορία « Ἱερά Ἀποκάλυψις ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἱερά Ἀποκάλυψις " εδώ ⬇️

https://arnion.gr/index.php/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_80.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἱερά Ἀποκάλυψις».🔻
https://drive.google.com/file/d/1A9Q7I5lLBiBm6AUhfYsXAdHckIBgYe7j/view?usp=drivesdk

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ἱερά Ἀποκάλυψις».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC%20%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B9%CF%82.?m=1

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Οἱ Φωτισμένοι, Ζηλωτική κίνησις, Χαρισματική κίνησις, κ.λ.π.Ἀποκάλυψις.

†.Αλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἀφεῖς τὴν γυναῖκά σου Ἰεζάβελ, ἣ λέγει ἑαυτὴν προφῆτιν, καὶ διδάσκει καὶ πλανᾷ τοὺς ἐμοὺς δούλους πορνεῦσαι καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα. καὶ ἔδωκα αὐτῇ χρόνον ἵνα μετανοήσῃ, καὶ οὐ θέλει μετανοῆσαι ἐκ τῆς πορνείας αὐτῆς. ἰδοὺ βάλλω αὐτὴν εἰς κλίνην καὶ τοὺς μοιχεύοντας μετ᾿ αὐτῆς εἰς θλῖψιν μεγάλην, ἐὰν μὴ μετανοήσωσιν ἐκ τῶν ἔργων αὐτῆς, καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς ἀποκτενῶ ἐν θανάτῳ, καὶ γνώσονται πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ ἐρευνῶν νεφροὺς καὶ καρδίας, καὶ δώσω ὑμῖν ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα ὑμῶν. ὑμῖν δὲ λέγω τοῖς λοιποῖς τοῖς ἐν Θυατείροις, ὅσοι οὐκ ἔχουσι τὴν διδαχὴν ταύτην, οἵτινες οὐκ ἔγνωσαν τὰ βαθέα τοῦ σατανᾶ, ὡς λέγουσιν.» (Αποκ. 2, 20-24.)

   Ὑπό τό χαρακτηριστικό ὄνομα Ιεζάβελ, ἀγαπητοί μου, πού εἴχαμε αναλύσει αρκετά τήν περασμένη φορά, ὁ Κύριος θέλει να συμπεριλάβει κινήσεις πολύ λίγο χριστιανικές, ελάχιστα χριστιανικές, οἱ ὁποῖες ὅμως, παρά ταῦτα, ἀπολαμβάνουν τιμῆς μέσα στην Εκκλησία καί, τό χειρότερο, δέν τούς ἀφαιρεῖται το χριστιανικό ὄνομα.

   Είδαμε την περασμένη φορά ὅτι τό παράπτωμα τοῦ ἐπισκόπου τῶν Θυατείρων ἦταν ὅτι ἀναγνώριζε σ' αὐτήν τή γυναίκα, μέ τό συμβολικό όνομα Ιεζάβελ, τήν χριστιανική ιδιότητα. Δηλαδή, αὐτή ἡ γυναίκα ήταν μέλος τῆς Ἐκκλησίας, αλλά δίδασκε πράγματα ἀλλότρια, ξένα, τά ὁποῖα δὲν ἀνέχεται ὁ Κύριος· καί μέμφεται, κατηγορεῖ τόν ἐπίσκοπο, ἐπειδή συνέχιζε να θεωρεί Χριστιανή τήν γυναίκα αυτή. Ἡ πορνεία της δέ καί ἡ μοιχεία της καί τά εἰδωλόθυτά της, ὅπως εἴχαμε πεί τήν προηγούμενη φορά, έχουν μεταφορικό χαρακτήρα καί ἀναφέρονται σε διδασκαλίες ἔξω από την αληθινή διδασκαλία, καί συνεπῶς αὐτά πού δίδασκε αὐτή ἡ γυναίκα εἶχαν σκοπό να απομακρύνουν τούς πιστούς από τήν ἀληθινή διδασκαλία τοῦ Θεοῦ.

   Πάντως, μέσα στήν ἐκκλησιαστική Ιστορία, αγαπητοί μου, ὑπῆρξαν πάμπολλα ρεύματα τέτοιας ὑφῆς, τὰ ὁποῖα, ἀφοῦ ἐπέφεραν πολλή ζημία στήν Ἐκκλησία, κατόπιν καταδικάστηκαν ἀπ' αὐτήν.

   Δηλαδή, γιά νά τό καταλάβουμε, ἡ ὅλη ἔννοια τοῦ χωρίου, τῆς περικοπῆς ποὺ σᾶς διάβασα, ὅπου ὁ Κύριος μιλάει στόν ἐπίσκοπο τῶν Θυατείρων, εἶναι ἡ ἑξῆς. Ὁ ἐπίσκοπος –τό ὑπογραμμίζω, καί κρατήστε το καλά, γιατί θά ἀποτελέσει το κεντρικό σημεῖο τῆς σημερινῆς ὁμιλίας μας– όφειλε ὁ ἐπίσκοπος να διακρίνει αὐτό τό αλλότριο στοιχεῖο μέσα στήν Ἐκκλησία του, το ξένο, το νόθο στοιχεῖο, καί νά τό ἀποβάλει πάραυτα! Αυτός εἶναι ὁ νοῦς τῆς περικοπῆς.

   Αὐτή ἡ γυναίκα, ὅπως φαίνεται, ἦταν οπαδός γνωστικῆς αἱρέσεως. Ήταν όμως μέσα στην Εκκλησία, ἦταν Χριστιανή, δρούσε μέσα στην Εκκλησία· δέν ἦταν ἀπ᾿ ἔξω, ὅπως σήμερα φέρ' εἰπεῖν εἶναι οἱ Χιλιαστές, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία. Υπογραμμίζω, ἦταν μέσα στήν Ἐκκλησία.

   Πρέπει ἐδῶ νά σημειώσουμε ὅτι ἡ ἠθική τῶν Γνωστικῶν –γιά τούς οποίους πολλές φορές σᾶς ἔχω μιλήσει– ἀποτελεῖ τήν λυδία λίθο για να καταλάβουμε κάθε αἵρεση, καί προπαντός αἱρέσεις ὅπως εἶναι ὁ Μασονισμός, ή Θεοσοφία καί ἄλλες. Περισσότερα γιά τόν Γνωστικισμό θά ποῦμε, πρῶτα ὁ Θεός, στην επόμενη ὁμιλία μας, γιατί ἔχει καί τά βαθέα του, πού ὁ Κύριος τά χαρακτηρίζει ὡς βαθέα τοῦ Σατανᾶ.

   Επίσης να σημειώσουμε ὅτι ἡ ἠθική τῶν Γνωστικῶν εἶχε δύο ἀκρότητες. Ἡ μία ἦταν τῶν Νικολαϊτών, μέ τήν υπερβολική φθορά της σάρκας μέ τίς ἡδονές. Ὡς σύνθημά τους εἶχαν ἐκεῖνο τὸ "δεῖ παραχρῆσθαι τῇ σαρκί", δηλαδή πρέπει να καταστρέψω τη σάρκα αλλά μέ τίς ἡδονές, δηλαδή με την κατάχρηση· νά φάω πολύ, να πιῶ πολύ, να μεθάω, να παίρνω ναρκωτικά, να πέσω στις πορνείες κατά κράτος... γιά νά καταστρέψω τή σάρκα. (Σκοπός τῆς ἄμετρης γενετησίου ασυδοσίας στήν ὁποία ἐπιδίδονταν οἱ ἐλευθεριάζοντες Γνωστικοί δέν ἦταν ἡ τεκνοποιία αλλά ἡ ἱκανοποίηση τῆς σάρκας. Απαγόρευαν αυστηρά τήν τεκνοποιία. Αν κάποια γυναίκα-μέλος τῆς αἱρέσεως συνελάμβανε, ἰσχυρίζονταν πώς υποδουλώθηκε στον άρχοντα τῆς ἐπιθυμίας, πού ταν μέ τόν κακό Δημιουργό τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Γι' αυτό ορισμέννοι Γνωστικοί προχωρούσαν σε εκτρώσεις, καί μετά απ' αὐτές ἐπιδίδονταν σε βρώση τοῦ ἐκτρωθέντος εμβρύου, η οποία θεωρεῖτο ὡς τό τέλειον Πάσχα (αγ. Επιφανίου, Πανάριον, PG 41, 340BC). Βλ. π. Αθανασ. Μυτιληναίου, Η Αποκάλυψις, Τόμος Α΄, Ὁμιλία 10η, ἐκδ. Ι. Μ. Κομνηνείου, Στόμιον Λαρίσης 2023.)

https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2024/12/blog-post_42.html?m=1

   Ἡ ἄλλη ἀκρότητα ἦταν ἡ ὑπερβολή τῆς ἐγκρατείας, η καταδίκη του γάμου, ἡ ἀποχή από πολλά φαγητά, μάλιστα ὄχι μόνο από το κρέας, ἀλλά ἀκόμη καί από τροφές τοῦ φυτικοῦ βασιλείου, ὅσο οἱ καρποί αὐτοί βρίσκονταν ἐπάνω στα δέντρα ή στα φυτά. Τέτοια αίρεση ήταν ὁ Μανιχαϊσμός. Φοβερός ὁ Μανιχαϊσμός! Ἔλεγαν: Αν φᾶς ένα σύκο κόβοντάς το από τη συκιά, εἶσαι ὑπεύθυνος φόνου! Διότι αὐτό τό σύκο ἔχει ψυχή, καί εἶσαι ὑπεύθυνος φόνου ἂν το κόψεις! Καί ἄν ρωτοῦσες Καί πότε θα το φάω αυτό το σύκο; Θα πεθάνω ἀπό τήν πεῖνα... σοῦ ἀπαντοῦσαν: Θά τό φᾶς ὅταν θά πέσει ἀπό τή συκιά. Δεν πρέπει να το κόψεις! Φοβερά πράγματα, ἀγαπητοί μου!

   Πάντως, μέ τήν κατάσταση αυτή τῆς ἀκρότητος, τῆς ὑπερβολικῆς ἐγκρατείας, μέ τήν καταδίκη τοῦ γάμου καί λοιπά, ἔχουμε τους Μοντανιστές. Ὁ Μοντανός ἐμφανίστηκε ἀκριβῶς στη Μικρά Ασία, καί ἕνα ἀπό τά κέντρα τῆς διδασκαλίας του ήταν τα Θυάτειρα· γι' αὐτό ὁ Κύριος μιλάει για το θέμα αυτό. Μετά ἔχουμε τούς Σεβηριανούς Ἐγκρατίτες, τους Μασσαλιανούς καί ἄλλους πολλούς... πού πραγματικά δέν ὑπάρχει ἀριθμός στην χορεία αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν πού εἶχαν ἀρχή τους την υπερκλική εγκράτεια.

   Σ' ένα σημείο συναντιούνταν αὐτά τά δύο άκρα, πού ἦταν καί βασικό σημεῖο τῆς διδασκαλίας τῶν Γνωστικών στην διαρχία. Ἔλεγαν ὅτι ἡ σάρκα ἀποτελεῖ πηγή τοῦ κακοῦ, εἶναι δημιούργημα ἑνός κακοῦ θεοῦ, ἐνῶ ἡ ψυχή είναι δημιούργημα ενός ἀγαθοῦ θεοῦ· καί ὅτι γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἡ ψυχή από τα δεσμά της σάρκας, τοῦ δημιουργήματος τοῦ κακοῦ θεοῦ, πρέπει να καταστραφεῖ ἡ σάρκα, εἴτε διά τῆς ὁδοῦ τῆς ἀκολασίας και τῆς ὑπερβολικῆς ἀνηθικότητος, εἴτε διά τῆς ὁδοῦ τῆς ὑπερβολικῆς ἐγκρατείας. Δεν θα παντρευτώ δέν θά τρώω· θὰ ὑποβάλλω τόν ἑαυτό μου σε πολλή πείνα· δέν θά πάω στον γιατρό ἂν ἀρρωστήσω· ἔτσι ὥστε νά καταστρέψω την σάρκα, αὐτήν τήν πηγή τοῦ κακοῦ. (Οἱ Γνωστικοί ὄχι μόνο απέδιδαν τη δημιουργία τοῦ ὑλικοῦ κόσμου σε μία κατώτερη θεϊκή οντότητα, αλλά ταύτιζαν αὐτήν τήν κατώτερη θεότητα με τον Γιαχβέ, τόν Θεό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ ὁποῖος, γιά τούς Γνωστικούς, δέν εἶναι ὁ Πατήρ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀντίθετα, ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ήταν να καταλύσει την ἐξουσία τοῦ Γιαχβέ. Επικαλούμενοι τό χωρίο «ἔρχεται γὰρ ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν» (Ιωάν. 14, 30), ταύτιζαν τόν Γιαχβέ μέ τόν Διάβολο! Ὁ ἅγ. Επιφάνιος ἐπισημαίνει ότι ὁ λόγος πού οἱ Γνωστικοί απέδιδαν τη δημιουργία του κόσμου και τοῦ σώματος σε κατώτερες θεϊκές οντότητες ήταν για να υποστηρίξουν ἔτσι τήν ἄποψη ὅτι ὁ ὑλικός κόσμος εἶναι ἀτελῆς καί ὅτι τὸ ἀνθρώπινο σώμα, πρίν τήν ἔλευση μέσα σ' αυτό τοῦ πνευματικού στοιχείου, τοῦ σπινθήρα όπως το ονόμαζαν, ήταν «χαμαὶ κείμενον δίκην σκώληκος ἔρποντος» (PG 41, 300Β))

   Ἤδη ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔχει σημειώσει στις επιστολές του αυτές τις γνωστικές τάσεις, ἰδίως τίς ἐγκρατητικές, τις οποίες και καταδικάζει. (Βλ. Κολ. 2, 21.) Ἐνῶ, ἀντιθέτως, τό ἄλλο ἄκρο, τῶν Νικολαϊτών, τό καταδικάζουν ὁ ἀπόστολος Πέτρος, στη δεύτερη επιστολή του, καί ὁ ἀδελφόθεος Ιούδας. (Βλ. Β΄ Πέτρ. 2. Ἰούδα.)

   Ὁ ἀπόστολος Παύλος –θα θυμόσαστε όταν διαβάζετε Αγία Γραφή– λέει κάπου γι᾽ αὐτούς ὅτι θά ἐμποδίζουν τον γάμο... θα απέχουν από τις τροφές! Καί μάλιστα ὁ ἀπόστολος, ἀναιρώντας αυτά πού ἤδη δίδασκαν, πού φαίνονταν, που άρχιζαν να διδάσκουν, και τα καταχωρεί στις επιστολές του, λέει: «ταν κτίσμα Θεοῦ καλόν, καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον» (Α΄ Τιμ. 4, 3-4.). Κάθε κτίσμα του Θεοῦ εἶναι καλό! Τί θά πεῖ ὅτι κάνεις φόνο τρώγοντας ἕνα σύκο; Τι ανοησίες και δαιμονικές διδασκαλίες είναι αυτές; Και γιατί ο γάμος είναι βρώμικος; και γιατί είναι ρυπαρός; Αυτές είναι δαιμονικές διδασκαλίες! (Πρβλ. Α' Τιμ. 4. 1.) Αν θέλει κανείς να μείνει άγαμος, θα μείνει πρός τιμήν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, (Πρὸς Πολύκαρπον, PG 5, 7248. «Εἴ τις δύναται ἐν ἁγνείᾳ μένειν εἰς τιμὴν τῆς σαρκὸς τοῦ Κυρίου, ἐν ἀκαυχησίᾳ μενέτω».) ὅπως καί ὁ ἀπόστολος Παύλος πού ἦταν ἄγαμας. (Βλ. Α΄ Κορ. 7, 1-7.) Αλλά αυτό θα γίνει για κάποιον ανώτερο σκοπό, αφιερώνοντας τήν αγαμία του, την παρθενία του, στον Ἰησοῦ Χριστό, καί ὄχι διότι ὁ γάμος καθεαυτόν είναι ἀκάθαρτος. (Βλ. Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Περὶ Παρθενίας, Η΄, PG 48, 538: «Εἰ γὰρ ἀκάθαρτον ο γάμος, ἀκάθαρτα μὲν ἅπαντα τὰ δι αὐτοῦ τικτόμενα ζώα, ἀκάθαρτοι καὶ ὑμεῖς».)

   Αν σᾶς πῶ, ἀγαπητοί μου –τί να πω…. ἂν σᾶς πῶ ὅτι στους πιο πολλούς Χριστιανούς μας ἐπικρατοῦν τέτοιες γνωστικές αντιλήψεις, τί θα λέγατε;

   Ξέρετε πόσοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ λένε ότι δεν θα σωθοῦν γιατί εἶναι παντρεμένοι, ἔγγαμοι; Καί δέν θά ἤθελα νὰ πῶ ὅτι μέσα στον γάμο μπορεί να γίνονται πράγματα πού δέν τά θέλει ὁ Θεός. Εάν γίνονται πράγματα που δεν τά θέλει ὁ Θεός μέσα στον γάμο, τότε δικαιολογημένα κάποιος νά πεῖ ὅτι δέν πάει καλά· ἀσφαλῶς. Μήπως μένοντας κανείς άγαμος, ἄν κάνει πράγματα πού είναι αθέμιτα, ἡ ἀγαμία του καί ἡ παρθενία του στέκονται στο ύψος τους; Προφανώς όχι· αὐτὰ εἶναι ἐκτροπές. Αλλ' όμως ο γάμος στην ουσία του είναι τίμιος. Το λέει ο απόστολος Παύλος: «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καὶ ἡ κοίτη αμίαντος»· αλλά «πόρνους δὲ καὶ μοιχοὺς κρινεῖ ὁ Θεός» (Εβρ. 13, 4.). Δέν μπορεῖς νά κανεις παρεκτροπές· δέν μπορεῖς νὰ εἶσαι μοιχός καί μοιχαλίδα· δέν μπορεῖς νὰ κάνεις παρά φύσιν πράξεις και ἄλλα τέτοια πράγματα· ὁ γάμος να είναι τίμιος!

   Θυμᾶμαι, κάποτε πήγα σ' ένα κατάστημα να ψωνίσω, ἐκεῖ στή γειτονιά μου, καὶ μοῦ λέει ἡ γυναίκα του μπακάλη –ηλικιωμένη γυναίκα– αναστενάζοντας:

   Ἄχ, ἐσεῖς οἱ ἄγαμοι θὰ σωθεῖτε. Ἐμεῖς...

   Γιατί, κυρία μου; ἐσεῖς δὲν θὰ σωθεῖτε;

   Μά ἐμεῖς, πού εἴμαστε παντρεμένοι...

   Γιατί δέν θά σωθεῖτε ἐσεῖς, κυρία μου; Επειδή είστε ἔγγαμη, δέν θά σωθεῖτε; Ποιός σᾶς τό εἶπε αὐτό;

   Αὐτές εἶναι γνωστικές αντιλήψεις, εἴτε το καταλαβαίνουμε είτε δέν τό καταλαβαίνουμε. Έχουμε χάσει βεβαίως την προέλευση αὐτῶν τῶν ἀντιλήψεων, αλλά κυκλοφοροῦν μέσα στην Εκκλησία μας. Ἄς μήν πῶ κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Τέλος πάντων. Αὐτές τίς καταστάσεις ὁ ἀπόστολος Παῦλος τις καταδικάζει. (Βλ. Κολ. 2, 8. Α' Τιμ. 1, 3-4, 4, 7. 6, 20. Τίτ. 3, 9. κ.ά.) Ἐκεῖνο όμως πού ἔχει σημασία να πούμε εἶναι ὅτι οἱ τάσεις αὐτές καί τά ρεύματα αυτά συνυπήρχαν πάντοτε μέσα στην Εκκλησία και νόθευαν τήν ἀληθινή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου.

   Τώρα, ὑπό τό συμβολικό όνομα Ιεζάβελ, ὁ Κύριος ζητάει ἀπό τόν ἐπίσκοπο τῶν Θυατείρων να αποβάλει τήν γυναίκα αὐτή πού εισήγαγε γνωστικές θέσεις στην Ἐκκλησία, –πιθανῶς ἐγκρατητικές πιθανώς, γιατί θεωρεῖται πνευματικός πρόγονος του Μοντανισμοῦ αὐτή ἡ γυναίκα– εάν φυσικά δεν μετανοήσει. Προσέξτε αυτό· ἐάν δέν μετανοήσει!

   Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το θέμα τῆς μετανοίας ἦταν ἀναγκαῖο, γιατί αὐτή ἡ γυναίκα ήταν μέσα στην Εκκλησία. Αυτό καί μόνο προδίδει ἡ πρόταση ἂν δεν μετανοήσει θα την τιμωρήσω, πού λέει ὁ Κύριος· δείχνει ὅτι αὐτή ἦταν μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Θα μποροῦσε νά πεῖ γιὰ ἕναν αἱρετικό, γιά ἕναν εἰδωλολάτρη, ἐάν δέν μετανοήσει; Αποκλείεται. Το θέμα τῆς μετανοίας εἶναι ὑπόθεση ενδοεκκλησιαστική, εσωτερική.

   Προσέξτε· παρακαλῶ, πολύ προσέξτε! Θά δεῖτε τί θά σᾶς πῶ παρακάτω, για να στερεώσω και να θεμελιώσω ἐκεῖνα πού θά σᾶς πῶ· πράγματα τῆς ἐποχῆς μας! γιά νά ἀντιληφθοῦμε τό μέγεθος τῶν πραγμάτων.

   Κάνει εντύπωση ὅτι ὁ Κύριος σημειώνει αὐτό πού σᾶς εἶπα «καὶ ἔδωκα αὐτῇ χρόνον ἵνα μετανοήσῃ, καὶ οὐ θέλει μετανοῆσαι ἐκ τῆς πορνείας αὐτῆς» (Αποκ. 2, 21.). Δηλαδή δέν θέλει να μετανοήσει για την βρώμικη διδασκαλία της, ἡ ὁποία ἀντιτίθεται στη δική μου διδασκαλία. Συνεπῶς ἐνδοεκκλησιαστική υπόθεση.

   Αλλά ἔχουμε κι άλλο ένα σημείο που είναι χρήσιμο. Γιατί ὁ Κύριος δίδει χρόνο για να μετανοήσει ή γυναίκα αυτή;

   Εἶναι ἐκεῖνο πού τήρησε πάντα ἡ Ἐκκλησία μέσα στην ιστορία της· ότι μία έτεροδιδασκαλία, δηλαδή μία ξένη διδασκαλία, πάντοτε θέλει κάποιον χρόνο για να διορθωθεί. Πρέπει να καλέσεις αυτόν που λέει αυτά πού λέει καί νά τοῦ ὑποδείξεις ότι δεν είναι τα πράγματα έτσι. Προφανώς αυτός δεν θα πειστεῖ ἀμέσως, καί θά πρέπει να γίνουν ἐπανειλημμένες προσπάθειες. Αν τελικά δεν μετανοήσει και συνεχίσει να διδάσκει τα λαθεμένα, τα στραβά, τότε πρέπει να αποκοπεί από τήν Ἐκκλησία.

   Μήπως καί μέ τόν Ἄρειο δέν ἔγινε τό ἴδιο; Γιά πόσα χρόνια –πολλά χρόνια, αγαπητοί μου!– ὁ Ἄρειος ήταν μέσα στην Εκκλησία, καί παρά τίς ἀλλεπάλληλες προτροπές ὄχι μόνο τοῦ Ἀλεξάνδρου ἀλλά καί τοῦ προκατόχου του να διορθωθεῖ, ἐκεῖνος δέν διορθωνόταν. Τελικά αποκόπηκε· αποκόπηκε τελείως ἀπό τήν Ἐκκλησία, μέ τις αποφάσεις τῆς Α΄ Οικουμενικῆς Συνόδου. (Προκάτοχος τοῦ ἁγ. Αλεξάνδρου ἦταν ὁ ἅγιος Μητροφάνης. Επειδή όμως ὁ ἴδιος ήταν πολύ γέρος και άρρωστος, στη Σύνοδο τόν ἀντιπροσώπευσε ὁ Ἀλέξανδρος, ὄντας πρεσβύτερος.)

   Δηλαδή, αὐτός ὁ χρόνος τῆς μετανοίας είναι απαραίτητος. Μόνο που φοβᾶμαι ὅτι κάποτε ὁ χρόνος εἶναι κάπως μεγάλος –τό φοβάμαι αὐτό– ἐξαιτίας μιᾶς αβελτηρίας μας πολλές φορές, μιᾶς ἀπερίσκεπτης νωθρότητάς μας. Και όπως τώρα θά δεῖτε, πολλές σύγχρονες καταστάσεις, πού θά ἔπρεπε ἀμέσως νά τίς πιάσουμε καί νά δοῦμε τί θα γίνει, τίς ἔχουμε ἀφήσει, καί τίς ἀφήνουμε ακόμα! Εδώ είναι το φοβερό. Γι' αυτό καί τό παράπονο τοῦ Κυρίου, ἡ κατηγορία, ή μομφή τοῦ Κυρίου: Κρατᾶς αὐτήν τή γυναίκα, καί μοῦ πλανᾶ τούς πιστούς μου!

   Τό ὅτι αὐτή ἡ διδασκαλία ήταν δαιμονική, το βλέπουμε πάλι ἀπό τό ἱερό κείμενο. Σημειώνει ὁ Κύριος: «Ὑμῖν δὲ λέγω τοῖς λοιποῖς τοῖς ἐν Θυατείροις, ὅσοι οὐκ ἔχουσι τὴν διδαχὴν ταύτην», σ' ἐσᾶς λέω, τούς ἄλλους, πού δέν ἔχετε ἀκολουθήσει τή διδασκαλία αὐτῆς τῆς γυναίκας. Είδατε; διδαχήν. Δεν λέει τις πράξεις· «τὴν διδαχὴν»! Οπότε ήταν μία διδασκαλία ψευδής. «οἵτινες οὐκ ἔγνωσαν τὰ βαθέα τοῦ σατανᾶ, ὡς λέγουσιν», οἱ ὁποῖοι δέν γνώρισαν τα βαθέα τοῦ Σατανᾶ, αὐτοί πού, ὅπως λένε, ἔχουν τα βαθέα τῆς σοφίας· ἐγώ ὅμως σᾶς ἀποκαλύπτω, λέει ὁ Κύριος, ὅτι αὐτά εἶναι τά βαθέα τοῦ Σατανᾶ. Απόδειξη λοιπόν ὅτι ἡ διδασκαλία αυτή ήταν δαιμονική ναί, δαιμονική διδασκαλία!

   Τώρα τό τί θά πεῖ δαιμονική διδασκαλία, αγαπητοί μου... Καί μόνο νά σοῦ πεῖ κάποιος να νηστέψεις δυό σαρανταήμερα, αυτό είναι δαιμονική διδασκαλία. Νά μοῦ ἐπιτρέψετε νά σᾶς πῶ κάτι, για να εξηγήσω γιατί εἶπα δυό σαρανταήμερα.

   Αὐτό ἀναφέρεται, ξέρετε, σ' ἕνα περιστατικό πού είχε γίνει κάποτε στην Πάτρα με κάποιον πού τοῦ εἶπε ὁ Σατανᾶς, ὡς δῆθεν Χριστός: Εάν θέλεις νά μέ ευαρεστήσεις θα νηστέψεις και από το Πάσχα μέχρι την Πεντηκοστή!... Αμέσως ἐδῶ βλέπουμε το στραβό. Η Ἐκκλησία λέει δεν νηστεύουμε τότε· ο Διάβολος όμως λέει θα νηστέψεις!

   Θὰ σᾶς πῶ καί τοῦτο. Κάποιοι παίρνουν κάποιο κλήμα, ένα μήλο, κάτι, δεν ξέρω τί, για να αποκτήσουν παιδιά, καί πρέπει να νηστέψουν για σαράντα ημέρες· μετά όμως έρχεται και η Σαρακοστή, καί πρέπει να νηστέψουν γιὰ ἄλλες σαράντα ημέρες. Καί τό χειρότερο ξέρετε ποιό είναι; Νηστεύουν τις σαράντα ημέρες, με ἐκεῖνες τις παράξενες διδασκαλίες, καί δέν νηστεύουν τις σαράντα ἡμέρες τῆς Σαρακοστής, που διδάσκει ή Ἐκκλησία!... Πολύ το φοβάμαι.

   Και μάλιστα καταγγέλω τούτο –μοῦ ἔχουν τύχει δύο περιπτώσεις: Πηγαίνετε σ' αυτόν τόν ἀνεκδιήγητο μάγο, τον Χρήστο, πού εἶναι στο Γάζωρο των Σερρών. Γιατί είπα πηγαίνετε; Πηγαίνετε ἐσεῖς; Θὰ σᾶς πῶ: ναί, ἐσεῖς πηγαίνετε! Μα πως; Να, ὅταν βρεθεῖτε σε μία δύσκολη στιγμή, ἐσεῖς πού μέ ἀκούτε τώρα, δέν ἔχετε τόση πίστη στον Θεό, και βρίσκεστε σε αδυναμία καί πηγαίνετε! Καί μετά γυρίζετε πίσω καί λέτε: Ξέρετε, πάτερ, πῆγα ἐκεῖ. Μά γιατί πήγες; Δέν τό ἤξερες; Δέν μέ ἄκουσες τόσες φορές που ειδοποιῶ; Νά, για να σώσω το παιδί μου! Θα σώσεις το παιδί σου μέ τόν Διαάβολο;... Ο Διάβολος σώζει; ή καταστρέφει; Γι' αυτό εἶπα ἐσεῖς πού πηγαίνετε· καλῶς τό εἶπα.

   Τί σᾶς λέει λοιπόν ἐκεῖ ὁ Χρῆστος, ὁ διαβόητος Χρῆστος, τό ὑπ' αριθμόν ένα μέντιουμ τῆς Ἑλλάδος; Σᾶς λέει τὸ ἑξῆς: Θα γράψεις ένα γράμμα στο Άγιον Ὄρος σ' ἐκεῖνο τὸ μέρος, καί θά σοῦ στείλουν από ἐκεῖ ἕνα κομμάτι κλαδί από κλήμα και κάτι ἄλλα, καί κάτι άλλα... και λοιπά.

   Και λέω τώρα: Οι Αγιορείτες δὲν πῆραν εἴδηση ὅτι αὐτοὺς τοὺς πελάτες τους συστήνει ο Διάβολος; Δέν τὸ πῆραν, φαίνεται, εἴδηση...

   Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου, ὅταν ἐκείνη ἡ μαντευομένη τῶν Φιλίππων σύστηνε τοὺς ἀνθρώπους σ' αὐτόν, δεν δίστασε να βγάλει το δαιμόνιο ἀπό τήν κοπέλα, κι αυτή να χάσει τη μαντική της ικανότητα. (Βλ. Πράξ. 16, 16-18.)

   Ὥστε ἐμεῖς πᾶμε ἐκεῖ, μᾶς στέλνει ἐκεῖ ὁ Σατανας, μπερδεύοντας τα πράγματα μέ τά ἱερατικά, καί ὁ Χρῆστος τοῦ Γάζωρου κινείται μέσα στὸ ἐκκλησιαστικό κλίμα, στὸν ἐκκλησιαστικό χώρο! Φοβερό! Θα κάνεις τρεῖς Λειτουργίες. Θα κάνεις σαράντα Παρακλήσεις. Θα κάνεις τρία Εὐχέλαια... Γιατί τρία; Γιατί σαράντα; Ένα δέν εἶναι ἀρκετό; Καί γιατί νά εἶναι τρία καί ὄχι τέσσερα; Αυτά δημιουργοῦν σοβαρές υποψίες ὅτι προέρχονται από μάγο. Καί, πράγματι, εἴδατε τί συμβουλεύει; Καλά πράγματα συμβουλεύει. Είναι μάγος όμως. Καί κινείται, ξαναλέω άλλη μία φορά, μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, καί κανείς δέν τόν διορθώνει!

   Βλέπουμε λοιπόν, ὅταν ἐδῶ ὁ Κύριος λέει ὅτι εἶναι τα βαθέα τοῦ Σατανά, ότι πρόκειται περί διδασκαλίας δαιμονικῆς. Αὐτά τά λίγα πού εἴπαμε είναι αρκετά γιά να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα συγκεντρωτικά, τα ὁποῖα πρέπει νά ἔχουμε στο μυαλό μας σάν ἕνα διάγραμμα, γιατί θά μᾶς χρησιμεύσουν ὄχι μόνο να κατανοήσουμε το σημερινό μας θέμα, αλλά και πάντα να κατανοοῦμε ὅσα τέτοια πράγματα συμβαίνουν μέσα στην Εκκλησία. Δηλαδή: 

   Πρώτον, πρόκειται περί ενδοεκκλησιαστικού φαινομένου. Υπογραμμίζω:  ενδοεκκλησιαστικού φαινομένου· ἑνός φαινομένου που παρουσιάζεται μέσα στην Ἐκκλησία· όχι έξω από την Εκκλησία

   Δεύτερον, υπάρχει το φαινόμενο τῆς ἑτεροδιδασκαλίας, δηλαδή διδασκαλίας ξένης προς την διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς Ἐκκλησίας. (Πρβλ. Α' Τιμ. 1, 3 και 6. 3.)

   Τρίτον, υπάρχει συνύπαρξη αὐτῆς τῆς ἑτεροδιδασκαλίας με τη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, και που δεν καταδικάζεται –κακώς!– ἂν καὶ ὑφίσταται για αρκετό καιρό. Για λίγο, έως ότου καταλάβουμε, ναί· για πολύ καιρό όμως, είναι απαράδεκτο· είναι απαράδεκτο που δεν καταδικάζεται αὐτή ἡ ἑτεροδιδασκαλία!

   Τέταρτον, ἡ διδασκαλία αυτή έχει άμεση σχέση με τόν Σατανᾶ, ἔχει δαιμονικό βάθος, καταλήγει στη λατρεία τοῦ Σατανᾶ, αλλά κρύβεται πίσω από όλα τα στοιχεῖα τῆς λατρείας μας καί τῆς πίστεώς μας και καμουφλάρεται ἐκεῖ.

   Καί, πέμπτον, δημιουργεί ψευδοπροφητείες, ψεύτικές προφητείες.

   Αὐτά τά πέντε είναι τα κύρια γνωρίσματα όσων ψευδοπροφητῶν δρουν μέσα στην Εκκλησία.

   Με βάση αυτά τα στοιχεία αναγνωρίσεως, αγαπητοί μου, μπορούμε τώρα όχι μόνο να χαρακτηρίσουμε αὐτήν τήν γυναίκα-Ιεζάβελ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλά, με βάση τό ἱερό κείμενο τῆς Ἀποκαλύψεως, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε και κάθε εποχή, καί συνεπῶς καί τήν ἐποχή μας. Ὑπογραμμίζω: καὶ τὴν ἐποχή μας.

   Καί τίθεται τό ἐρώτημα: Υπάρχουν τέτοια ρεύματα στὴν ἐποχή μας;

   Ἀσφαλῶς ναί, καί μάλιστα πολλά. Απόψε θα μείνουμε σε κάτι πού πραγματικά έχει δημιουργήσει προβλήματα μέσα στην Εκκλησία· ἐν τούτοις ἡ Ἐκκλησία ακόμα δέν τό ἔχει καταδικάσει, αν καί ἔχουν περάσει ἐξήντα χρόνια! Εξήντα χρόνια ἔχουν περάσει! Πρόκειται γιά τούς αὐτοονομαζόμενους Φωτισμένους.

   Οἱ αὐτοονομαζόμενοι Φωτισμένοι είναι μία κίνηση –κυρίως γυναίκες, λιγότεροι άνδρες– που άρχισε το 1923 μέ τήν, μακαρίτισσα σήμερα, Κωνσταντίνα Ζολώτα. Είναι η Κίνηση τῆς Ζολώτα. Πλούσια γυναίκα αυτή καί ὀνομαστή. Εἶχε ἱδρύσει σχολή, που λεγόταν Απολυτρωτική Σχολή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. (Βλ. άρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου. Οι φωτισμένες ξεσκεπάζονται, ἐκδ. Ορθόδοξος Τύπος, Αθήναι 1977, σ. 4.)

   Σήμερα, μόνο στην Αττική, υπάρχουν πεντακόσιοι κύκλοι δικοί της! Ὁ κάθε κύκλος ἔχει ἀπό είκοσι ἕως ἑκατό καί πλέον ἀνθρώπους. Ὑπολογίζονται σε περίπου εἴκοσι πέντε χιλιάδες αὐτοί πού ἀκολουθοῦν τοὺς κύκλους καί τίς διδασκαλίες της Ζολώτα!

   Στην ίδια κατηγορία υπάγεται καί ἡ διαβόητη, ἤδη μακαρίτισσα καί αὐτή, Ελένη τῶν Σπάτων θά σᾶς τὰ αναλύσω αὐτά πιό κάτω.

   Εἶναι καί ἡ μακαρίτισσα Μαγουλά –θα θυμᾶστε.

   Ακόμη είναι καί ἡ Ἀθανασία Κρικέτου –ζεῖ αὐτή (πέθανε το 2020)– εἶναι ἡ λεγόμενη ἡ Ἁγία τοῦ Αἰγάλεω... ἡ ὁποία γυναίκα υπάρχει καί πλανᾶ τούς ἀνθρώπους μέχρι σήμερα. Τήν ἐπισκέπτονται, ἀγαπητοί μου, καί πρεσβύτεροι, ἱερεῖς δηλαδή, ἀκόμα καί ἐπίσκοποι! Καί πολιτικοί τήν Επισκέπτονται!

   Επίσης εἶναι καί κάποια Μαρία τῆς Λαρίσης, που μᾶλλον είναι μακαρίτισσα.

   Καί, τέλος, εἶναι καί κάποιος ὀρθόδοξος ἀρχιμανδρίτης, ο οποίος δρα στην Αμερική και λέγεται Ευσέβιος Παπαστεφάνου, με μία κίνηση που λέγεται Χαρισματική Κίνηση.

   Αὐτούς ὅλους τοὺς βάζω σε μια κατηγορία.

   Μέ τήν τελευταία αυτή κίνηση, την Χαρισματική, τοῦ Εὐσεβίου Παπαστεφάνου, ὡς προς το περιεχόμενο –το υπογραμμίζω–, έχει σχέση και η Χ.Ο.Ε. Λαρίσης, ή γνωστή Χριστιανική Οργάνωσης Ειρήνης Λαρίσης. Κατ' επανάληψιν ἔχουμε καταγγείλει το θέμα αὐτό. (Ιδρυτής τῆς κινήσεως εἶναι ὁ Στυλ. Γιαννετάκης, που το 1959 Ιδρύει "κατ᾽ ἀποκάλυψιν Θεοῦ" τὴν Χριστιανική Οργάνωση Ειρήνης (Χ.Ο.Ε.) στην Αθήνα, με έμβλημα Ἡ Βασιλεία τῆς ἀγάπης. Αντιπρόεδρος τῆς ὀργάνωσης τίθεται ὁ Νικόλ. Μουτσάκης, αναλαμβάνοντας την διεύθυνση του κλιμακίου Θεσ/νίκης. Το 1968 ἀρχίζει ἡ έκδοση του περιοδικού της Ανέσπερον Φῶς, περιέχοντας διάφορες κακοδοξίες. Το 1978 σχηματίζεται το κλιμάκιο Λαρίσης, με πρόεδρο τον Αστέριο Χασιώτη. Την ίδια χρονιά, μὲ ἀπόφαση του Μητρ. Λαρίσης Σεραφείμ καί ὕστερα ἀπό καταγγελίες, σχηματίζεται ειδική επιτροπή για να εξετάσει την δογματική ταυτότητα τῆς Χ.Ο.Ε. Μετά τις συνεδριάσεις με στελέχη και μέλη τῆς κινήσεως ἐξέδωσε δήλωση στην οποία αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι «... ὁμόφωνον ἐσχηματίσθη παρά τοίς κληρικοίς τό φρόνημα ὅτι καὶ τὴν ἀφόρμησαν (οράματα κλπ.) καὶ τὴν διδασκαλίαν καί τούς τρόπους ένεργείας τῶν λαϊκών κηρύκων τῆς Χ.Ο.Ε. χαρακτηρίζει αυτοσχεδιασμός καὶ ἐπίδρασις πνεύματος ἀλλοτρίου, παρὰ τὴν διδαχήν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Διό καί ἡ ἡμῶν Μητρόπολις δεν καλύπτει πνευματικώς την Χ.Ο.Ε. ... Αναφέρθη δέ σχετικῶς εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον ὡς ώφειλεν, αναμένουσα ἐκεῖθεν ὁδηγίας.» (24-11-1978). Το 1980 ὁ τότε ἀρχιμανδρίτης και μετέπειτα μητροπολίτης Πενταπόλεως Ιγνάτιος Μαδενλίδης, με βάση τα στοιχεία που προέκυψαν, ἐκδίδει το βιβλίο Πνεύμα Πλάνης, που για πρώτη φορά δημοσιοποίησε το θέμα τῆς Χ.Ο.Ε. καὶ τῶν συμβαινόντων σ' αυτή.)

   Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι βλέπουν όνειρα, οράματα, γράφουν πολλά πεζά κείμενα, και προπαντός ποιήματα, ἰδίως στην κίνηση τῆς Ζολώτα. Ἔχω κι ἐγώ στα χέρια μου κάποια ἀπ' αὐτά πού γράφονται.

   Μία κυρία –πρέπει νὰ εἶναι ἐδῶ– μοῦ ἔλεγε για τὸν ἀδελφό της τό ἑξῆς. Ξαφνικά, ένα βράδυ, σηκώθηκε καί ἄρχισε νά γράφει· ἔγραφε, έγραφε, ἔγραφε... Καί ἀπό τότε γράφει, γράφει, γράφει... Μεγάλη φιλολογία! Νὰ πεῖ κανείς. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀγράμματος· ἀπὸ ποῦ βρήκε την έμπνευση αυτή καί γράφει; Πώς; Καί δέν ἀπάντησα στην κυρία αὐτή ἀκόμη, ἄν καί ἔχει περάσει πάρα πολύς καιρός –καλώς ή κακώς, δεν ξέρω,

   Ἀποκαλύπτουν, ἀκόμη, άγνωστα πράγματα. Ακόμη καὶ ἁμαρτήματα αποκαλύπτουν! Σου λέει: Ἔκανες αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα, που δεν το ξέρει κανείς παρά μόνο εσύ. Ἐπιτελοῦν καί ἰάσεις, θεραπεῖες ἀσθενειῶν!

   Θυμᾶμαι, μέ ἐπισκέφθηκε μία γυναίκα, οπαδός τῆς Ζολώτα, πρὸ ἐτῶν, πρὸ τοῦ 1974. Είχε πάει στον ἐπίσκοπο. (Τότε ἐπίσκοπος Λαρίσης ήταν ο Θεολόγος Πασχαλίδης.) Ὁ ἐπίσκοπος τῆς εἶπε ὅτι ἦταν σε λάθος καί τήν ἔστειλε σ' ἐμένα. Ἦρθε στον Αγιο Στυλιανό. Μοῦ εἶπε ὅτι ἀνήκει σε κύκλο τῆς Ζολώτα. Βγάζει από την τσάντα της έναν ξύλινο σταυρό καί μοῦ λέει: Μ αὐτόν τόν σταυρό, ἐγώ κάνω θεραπεῖες ἀνθρώπων!

   Κυρία μου, προσέξτε μερικά πράγματα... τῆς λέω· Τό καί τό...

   Τί λέτε; μου λέει. Αφού γίνονται καλά μπουστά μου οἱ ἄνθρωποι. Ὁ ἄλλος είναι άρρωστος στο κρεβάτι, τον σταυρώνω με τον σταυρό, και γίνεται αμέσως καλά!

   Κάνουν ιάσεις, λοιπόν, θαύματα! Ναί, αγαπητοί μου, κάνουν και θαύματα! Προκαλούν εὐωδία. Προκαλοῦν καί φῶς! Καί προφητεύουν ακόμη, προλέγουν και το μέλλον! Θυμηθείτε τί εἶπε ὁ Κύριος γι' αυτήν τη γυναίκα, την Τεζάβελ, και πως τη χαρακτήρισε· ψευδοπροφήτιδα! Συνεπώς, ένα κύριο χαρακτηριστικό της γυναίκας αὐτῆς ἦταν ὁ προφητισμός. Αλλά και ένα κύριο χαρακτηριστικό των ανθρώπων αυτών που σας ανέφερα εἶναι ὁ προφητισμός!

   Ἔχουν, ἀκόμη, το φαινόμενο της γλωσσολαλίας, δηλαδή μιλάνε καινούργιες και ακατανόητες γλώσσες, καί ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι θεόπνευστοι! ὅτι τὸ Πνεῦμα τό Ἅγιο τους μιλάει απευθείας καὶ τοὺς ἐμπνέει ἐκεῖνα που λένε, πράττουν και γράφουν! (Το πιστοποιητικό εγκυρότητος κάθε ιεροπραξίας τους είναι ἡ γλωσσολαλιά, την οποία έχουν περί πολλού. Άλλά, ἀπ' ὅ,τι λένε οι Πατέρες, αυτό το χάρισμα υπήρξε στην Εκκλησία στό διάστημα μετά την Πεντηκοστή, στη δεκαετία του 40 μ.Χ. και στις αρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 50, και είχε προσωρινό χαρακτήρα· μετά εξέλειπε.)

   Στις συγκεντρώσεις τους χρησιμοποιοῦν τίς ἀπολουθίες τῆς Ἐκκλησίας.

   Θυμᾶμαι, στην Αθήνα που ήμουν, ὁ ἐφημέριος μας πήγαινε σ' ἕναν κύκλο της Ζολώτα. Πλούσια αυτή, σας είπα, είχε ένα σπίτι σ' ἕνα προάστειο καὶ ἔκανε κι ἐκεῖ συγκεντρώσεις. Καί για την έναρξη της νέας χρονιάς καλοῦσαν τὸν ἐφημέριο τῆς ἐνορίας, καί ἐκεῖνος πήγαινε καί τούς ἔκανε Αγιασμό! Ὁ ἐφημέριος μοῦ ἔλεγε ὅτι εἶναι πλανεμένη. Εγώ τότε ακόμη δεν ήξερα πολλά πράγματα, παρότι κάτι μάθαινα. (Δυστυχώς –γράφει ὁ Β. Τσερνάκης στο βιβλίο του Σύγχρονες πλάνες– ο γνωστός ἱερεύς π. Μάρκος Τσακτάνης, πού κοιμήθηκε τὸ ἔτος 1923, ήταν ο πρώτος που πλανήθηκε στην πλάνη αυτή και δημιούργησε αὐτό τό "έργο", ἀναθέτοντάς το κατόπιν στήν ἀδελφή τῆς πρεσβυτέρας του, Κωνσταντίνα Ζολώτα.)

   Αλλά νά τοῦ ἔλεγε κανείς; Τότε, πάτερ μου, γιατί πηγαίνεις καί τῆς κάνεις Αγιασμό; Για ποιόν λόγο πᾶς καί τῆς κάνεις Ἁγιασμό, ἀφοῦ λές ότι είναι πλανεμένη; Νὰ τῆς πεῖς "Δέν θά ἔρθω να σου κάνω Αγιασμό· και δὲν ἔρχομαι γιατί είσαι στην πλάνη".

   Χρησιμοποιοῦν λοιπόν ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας· κατ' ἐξοχήν ὅμως τελοῦν τό μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου, ἐπειδή ἔχει σχέση μέ τό Πνεύμα το Αγιο!

   Θυμᾶμαι τους αρχηγούς ἐδῶ τῆς Χ.Ο.Ε., προ ολίγων ἐτῶν, λιγότερο από δέκα χρόνια, πού ἀσχολοῦνταν ἰδιαιτέρως μέ τό Ευχέλαιο καί μέ τά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Μάλιστα ἕνας ἀπ' αὐτούς μοῦ εἶχε θέσει ερωτήματα πάνω στο ζήτημα τοῦτο. Είμαι δηλαδή αυτήκοος και αυτόπτης· πῶς νά σᾶς τό πῶ;

   Ακόμη, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἐκκλησιάζονται, κοινωνοῦν, συνεχῶς μιλούν γιά τόν Χριστό καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· καί, ὅπως θά δοῦμε καί στήν κίνηση τοῦ Παπαστεφάνου, σηκώνουν τα χέρια ἐπάνω, ἀποκτοῦν ἕνα πρόσωπο ἱλαρό και χαμογελοῦν, ἔχοντας διαρκώς τα χέρια ψηλά. Φωτογραφίες μπορώ να σᾶς δείξω, ἔχω καί μαζί μου, για όποιον θέλει.

   Αλλά ακόμη ἔχουν καί πολλές εικόνες στον τόπο τῶν συγκεντρώσεών τους. Τούς διακρίνει μάλιστα ένα ενθουσιαστικό στοιχεῖο, αλλά ταυτοχρόνως και μία νευρικότητα, μία κινητικότητα, που προδίδει πολλά. Πολλά προδίδει αὐτή ἡ νευρικότητα καί ἡ κινητικότητα! Μάλιστα θά σᾶς διαβάσω μετά τί λέει ὁ ἴδιος ὁ Παπαστεφάνου γι' αυτές τις συγκεντρώσεις.

   Πῶς θὰ μποροῦσαν ὅλα αὐτά να εξηγηθούν;

   Αγαπητοί μου, προφανῶς οἱ ἄνθρωποι αυτοί είναι ενεργούμενοι ἀπό κάποιο πνεῦμα. Το θέμα ὅμως εἶναι ἀπό ποιό πνεῦμα είναι ενεργούμενοι, δηλαδή υποκείμενοι· ἀπό τό ἀγαθό, δηλαδή ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, το ὁποῖο ἰσχυρίζονται ὅτι παίρνουν, ἢ ἀπό τό πονηρό πνεῦμα; (Βλ. π. Αθαν. Μυτιληναίου, Η Αποκάλυψις, Τόμος Α΄. Ὁμιλία 7η, εκδ. Ι. Μονής Κομνηνείου. Στόμιον 2023, σ. 216-218.)

https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2024/12/blog-post_89.html?m=1 Από τά ἔργα τους καί ἀπό τήν διδασκαλία τους θα βγάλουμε τα συμπεράσματα από ποιό πνεῦμα ἐνεργοῦνται.

   Καί τώρα, ἀφοῦ κάναμε τον γενικό αυτό χαρακτηρισμό αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, ὡς ἔρθουμε στις επιμέρους κινήσεις τους. Φυσικά, έχουν κάποιες διακρίσεις η μιά μέ τήν ἄλλη.

   Καί ἔρχομαι στο θέμα τῆς κινήσεως τῆς Ζολώτα.

   Ἤμουν πολύ μικρός –γιατί σᾶς εἶπα ότι ξεκίνησε το 1923– ἤμουν πάρα πολύ μικρός, παιδί ὀκτώ χρονών, όταν, πηγαίνοντας σε συγγενεῖς μας στον Πειραιά, όπου δρούσε αυτή, άκουγα γιά τήν Ζολώτα! Μιλούσαν οἱ γυναῖκες γιά τή Ζολώτα, καί ἔτρεχε μέλι από το στόμα τους! Ἐκεῖνο πού θυμᾶμαι ήταν ὅτι τότε μιλοῦσε πολύ γιά τό ὅτι ἡ σχολή της θα γινόταν τό ὁρμητήριο ἀπελευθερώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Αὐτό τό θυμᾶμαι σαν κι αὐτήν τή στιγμή. Αλλά πάνω σ' αὐτό θά ἐπανέλθω λίγο πιο κάτω. (Τήν ἐποχή ἐκείνη στην Ελλάδα ἐπικρατούσε έντονα ή λεγόμενη Μεγάλη Ιδέα, ένα αλυτρωτικό κίνημα, πού εἶχε ὡς στόχο την ἀπελευθέρωση ὅλων τῶν περιοχῶν τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας στις οποίες ζούσαν μεγάλοι ελληνικοί πληθυσμοί, αλλά και ὅλων τῶν περιοχών που παραδοσιακά ανήκαν σε Ἕλληνες κατά τὴν ἀρχαιότητα (Νότια Βαλκάνια, Μικρά Ασία, Κύπρος))

   Διεκδικούν μία παγκοσμιότητα· θά ἤθελαν δηλαδή νὰ ἐπεκταθοῦν σέ ὅλο τον κόσμο.

   Ακόμη, διατηρούν χιλιαστικές αντιλήψεις, λέγοντας ὅτι ὁ Χριστός θὰ ἔρθει για χίλια χρόνια πάνω στη γῆ. Ἡ χιλιαστική αντίληψη είναι κυρίως αυτή, καί ὄχι ὅλες οἱ ἄλλες πλάνες πού ἔχουν οἱ Χιλιαστές.

   Ακόμη ἔχουν μία υπερβολική τιμή στην Παναγία, μέχρι λατρείας. Ὅμως ἡ Παναγία δέν λατρεύεται, ἀλλὰ τιμητικῶς προσκυνᾶται μόνος ὁ Θεός λατρεύεται.

   Επίσης υπάρχει μία αλλοπρόσαλλη στάση απέναντι στο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἄλλοτε τόν θεωροῦν μόνο άνθρωπο καί ἄλλοτε μιλάνε γι' αυτόν κατά ἕναν τρόπο ἀσεβῆ, που να λέει κανείς: Γιά ὄνομα τοῦ Θεοῦ... Ἀπὸ ποῦ πῆραν αὐτά τά πράγματα; Από ποῦ; Από τα απόκρυφα ευαγγέλια; (Απόκρυφα ονομάζονται τα αρχαία θρησκευτικά κείμενα, που ὅμως ἔχουν ἀποκλεισθεί από τον Κανόνα της Αγ. Γραφής.)

   Μάλιστα, συγκεκριμένα, σε ένα βιβλίο τους –γιατί ἔχουν γράψει καί βιβλία· ή Ζολώτα έχει γράψει ένα βιβλίο, καθώς και μια μαθήτριά της άλλο ένα, καί ἀπό ἐκεῖ βγάζει κανείς όλα αυτά– λένε γιά τόν Χριστό ὅτι ἅμα ήτανε μικρός, έπαιζε μέ τ' ἄλλα παιδιά, έκανε περιστεράκια... Αὐτά ὅμως είναι γνωστά από τα απόκρυφα ευαγγέλια, δηλαδή τα νόθα, όχι τα γνήσια. (Πάνω σ' αὐτό ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας λέει: «Ἐντεῦθεν δὲ μανθάνομεν ὅτι τὰ λεγόμενα παιδικά του Χριστού θαύματα ψευδῆ εἰσι, καὶ παρὰ τῶν θελόντων διαγελάσεται τὸ μυστήριον συντεθειμένα. Πρὸ γὰρ τοῦ βαπτισθῆναι ούτε σημεία εποίησεν, οὔτε ἐγνωρίζετο.» (PG 123, 1176Β)

   Καί ἀκόμη, το χειρότερο, θεωρούν τόν ἑαυτό τους. δηλαδή τη Σχολή τῆς Ἀπολυτρώσεως, ὅτι εἶναι πιο πάνω κι ἀπό τήν Ἐκκλησία! ἐκεῖ τοὺς βάζει ὁ Σατανάς.

   Αλλά επανέρχομαι στο θέμα, ὅτι ἔχουν συνδέσει αὐτήν τήν προσπάθειά τους με έναν εθνικισμό. Τουλάχιστον τήν ἐποχή ἐκείνη που ήμουν πολύ μικρός, και σᾶς εἶπε ὅτι τό θυμάμαι πάρα πολύ καλά, με τα ίδια μου τά αυτιά τό άκουγα αὐτό, ὅτι γίνεται μία κίνηση, θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη, ανέφεραν προφητείες, προφητείες, προφητείες... ὅτι ἐκείνη ἡ προφητεία λέει ότι τότε θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη, και ἡ ἄλλη προφητεία ὅτι τότε θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη!

   Πρέπει νά σᾶς ἐπισημάνω ότι αυτά τα πράγματα διαρκῶς κινοῦνται καί ἀναμοχλεύονται. Αὐτήν τη στιγμή στη Λάρισα υπάρχει μία κίνηση στην οποία ἡγεῖται ἕνας ἄνθρωπος που προσπαθεῖ νὰ ἑρμηνεύσει κάποιες προφητεῖες, γιά νά πεῖ ὅτι θὰ πάρουμε την Κωνσταντινούπολη! Έφτιαξαν λάβαρα, όπως μαθαίνω, ἔχουν δημιουργήσει τάγματα καί λοιπά –φαίνεται, κατά τά μασονικά πρότυπα– καί ἑτοιμάζονται να κατακτήσουν, να πάρουν την Κωνσταντινούπολη!

   Ξέρετε που στηρίζονται; Ακούστε, ἀγαπητοί μου, νὰ σᾶς πῶ, Στηρίζονται σε δύο σημεία.

   Το ένα βρίσκεται στο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, στο 10ο κεφάλαιο, που λέει ἐκεῖ τά ἑξῆς: «Καὶ ἔλαβον τὸ βιβλίον ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ ἀγγέλου καὶ κατέφαγον αὐτό». Καλεῖται ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής –ὁ ὁποῖος βλέπει τα δράματα για να τα καταγράψει στο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως– να πάρει ἀπό τόν ἄγγελο ένα βιβλίο καί νά τό καταφάει, «καὶ ὴν ἐν τῷ στόματί μου ὡς μέλι γλυκύ· καὶ ὅτε ἔφαγον αυτό, ἐπικράνθη ἡ κοιλία μου. καὶ λέγουσι μοι· δεῖ σε πάλιν προφητεῦσαι ἐπὶ λαοἷς καὶ ἔθνεσι καὶ γλώσσαις καὶ βασιλεῦσι πολλοῖς.» (Αποκ.10, 10), καί μοῦ εἶπαν: πρέπει να προφητεύσεις πάλι σε λαούς καί βασιλεῖς καί λοιπά και λοιπά. Προσέξτε: θα προφητεύσεις πάλι!

   Η σωστή ερμηνεία τοῦ χωρίου εἶναι ἡ ἑξῆς. Γίνεται μία ανάπαυλα οὕτως εἰπεῖν. Μέχρι τώρα ὁ Ἰωάννης εἶδε ὅ,τι εἶδε. Τώρα, δεύτερη φάση προφητειῶν· αὐτά πού θά καταγράψει πλέον ὁ Εὐαγγελιστής στο υπόλοιπο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἐκεῖνο λοιπόν τό θα προφητεύσεις πάλι, αὐτό ἐννοεῖ.

   Ακούστε τώρα τήν ἑρμηνεία που δίδεται ἐδῶ στή Λάρισα, ντόπια. Στηρίζονται κάπου ἀλλοῦ. Λένε πώς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὅταν ἐπρόκειτο να πεθάνει, εἶπε νά τόν βάλουν σ' ἕναν τάφο. Τόν ἔβαλαν, κι ἄρχισαν νά τόν σκεπάζουν προοδευτικά μέ χῶμα –δεν είχε πεθάνει– ωσότου τον σκέπασαν. Ὕστερα ἀπό μιά ὥρα πῆγαν καί βρήκαν ὅτι ὁ τάφος ήταν άδειος.

   Αὐτό κατ' αρχάς πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι δυστυχῶς κυκλοφορεῖ. Θά τό βρεῖτε ἀκόμη καί σε εκκλησιαστικά βιβλία· θα το βρείτε ἴσως ἀκόμη καί στον Συναξαριστή! Αλλά αυτό είναι εξοργιστικό... πολύ εξοργιστικό –γιά νά δεῖτε πῶς ὁ Διάβολος πάει και κολλάει μερικές ιδέες στα μυαλά των Χριστιανῶν!

   Ἀκοῦστε. Ὅταν ὁ Κύριος φανέρωσε στον Πέτρο, πού Τόν ἀκολουθοῦσε ξωπίσω ἐκεῖ στη λίμνη της Τιβεριάδος, μέ ποιόν θάνατο θα πεθάνει, δηλαδή μαρτυρικό, ὁ Ἰωάννης, αὐτόκλητος, χωρίς νά τοῦ πεῖ ὁ Κύριος τίποτα, σηκώθηκε από τη θέση του, ἐκεῖ πού ἦταν ἡ ἀνθρακιά καί εἶχαν φάει το ψάρι, καί ἀκολούθησε και αυτός τόν Κύριο. Τότε στράφηκε ὁ ἀπόστολος Πέτρος, εἶδε τόν Ἰωάννη, καί, ἐπειδή αὐτοί οἱ δυο ήταν φίλοι, λέει στον Κύριο: «Κύριε, οὗτος δέ τί;», αυτός πῶς θά πεθάνει; Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε: Αν υποτεθεῖ ὅτι ἐγώ θά ἤθελα αυτός να μην πεθάνει, ἐσένα τι σε νοιάζει; ἐσύ ἀκολούθησέ με.

   Ἐπειδή ὁ Ἰωάννης ἔγραψε το ευαγγέλιό του πολλά χρόνια μετά, ἑβδομήντα χρόνια μετά, διορθώνει ένα λάθος, μια παρανόηση. Στην Εκκλησία είχε κυκλοφορήσει ὅτι ὁ μαθητής ἐκεῖνος δεν πεθαίνει. Διαβάστε, παρακαλῶ· εἶναι το τελευταῖο κεφάλαιο στο Κατά Ιωάννην ευαγγέλιο. Διορθώνει λοιπόν ὁ Ἰωάννης καί λέει: «καὶ οὐκ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς ὅτι οὐκ ἀποθνήσκει, ἀλλ᾽ ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ;» δηλαδή, ἐάν ὑποτεθεῖ ὅτι ἐγώ θά ἤθελα αυτός νά μήν πεθάνει μέχρι να ξανάρθω, ἐσένα τι σε νοιάζει; (Βλ. Ιωάν. 21, 19-22.)

   Εἴδατε ὅτι τό διορθώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής; Το διορθώνει γιατί αυτό κυκλοφόρησε. Παρά τη διόρθωση όμως, ἀγαπητοί μου –γι' αὐτό σᾶς εἶπα ὅτι είναι εξοργιστικό– παρά τη διόρθωση πού ἔκανε μέ τό ἴδιο του τό χέρι ὁ ἅγιος Ἰωάννης μέσα στο ευαγγέλιο, ἐκεῖ, πεισματικά, κυκλοφορεί ή διαβολική παράδοση, ὅτι ὁ Ἰωάννης δεν πέθανε! (Ὅτι δὲ βέβαια ἀπέθανεν ὁ Ἰωάννης, δυνάμεθα να μάθωμεν τοῦτο ἀπὸ πολλὰς μαρτυρίας. Ὁ μὲν γὰρ Πολυκράτης, ὁ τῆς Ἐφέσου ἐπίσκοπος, γράφων πρὸς τὸν Βίκτωρα Ρώμης, οὕτω λέγει αυτολεξεί· “Καὶ γὰρ κατὰ τὴν Ἀσίαν (τὴν μικρὰν δηλαδή) μεγάλον στοιχεῖον ἐκοιμήθη, τὸ ὁποῖον καὶ θέλει ἀναστηθῇ ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, Ἰωάννης, λέγω, ὁ ἐπιστήθιος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ..." Ὁ δὲ Ἱππόλυτος, ὁ ἱερὸς πάπας τῆς Ρώμης, διηγούμενος διὰ τὸ κήρυγμα, λέγει καὶ περὶ τοῦ θείου τούτου ἀποστόλου· "Ἰωάννης ὁ ἀδελφὸς τοῦ Ἰακώβου... ἔρχεται εἰς τὴν Ἔφεσον, καὶ ἐκεῖ τελευτᾷ". Ὅθεν καὶ νομίζουν ὅτι ὁ Ἰωάννης ἀκόμη δὲν ἐδοκίμασε θάνατον, ἀλλὰ μετετέθη ζωντανὸς ὡσὰν ὁ Ἐνώχ καὶ ὁ Ἠλίας. Πλὴν δὲν ἔχει οὕτως ἡ ἀλήθεια, διότι δὲν εἶπεν ὁ Χριστὸς τό "ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν" αἰνιγματωδώς, ὅτι δῆθεν ἐχει νὰ ζῇ ὁ Ἰωάννης. Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ Χριστὸς εἰς κανὲν ἄλλα μέρος δὲν ἐφανέρωσεν ὅτι δὲν θέλει ἀποθάνῃ ὁ Ἰωάννης, διὰ τοῦτο φανερὸν εἶναι ὅτι καὶ αὐτὸς παρομοίως μὲ τοὺς ἄλλους ἀποστόλους ἀπέθανε. Ὁ δὲ τὴν γλῶσσαν χρυσοῦς Ἰωάννης εἰς πολλὰ μέρη τῶν γλυκυτάτων λόγων του αποδεικνύει ότι απέθανεν ὁ Ἰωάννης. Ἐπειδὴ λοιπὸν φανερὰ λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος καὶ οἱ ἀνωτέρω ῥηθέντες ἀξιόπιστοι καὶ ἅγιοι ἄνδρες ὅτι ὁ Ἰωάννης ἀπέθανε, ποῖος εἶναι ἐκεῖνος ὅστις δὲν θέλει συμφωνήσει μὲ αὐτούς; ἢ ποῖος θέλει νομίσει περὶ τούτου κατὰ ἄλλον τρόπον; (Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής, Τόμ. Α΄, σ. 74-76.)

   Λοιπόν, ἀκοῦστε τώρα παρακάτω. Ο Ιωάννης δέν πέθανε –κατά τήν παράδοση αυτήν τη διαβολική– και εἶναι κρυμμένος κάπου στον κόσμο... εἶναι κρυμμένος κάπου! Καί ὅταν θά ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, ὁ Ἰωάννης θά τόν ἐλέγξει.

   Αυτό τώρα τό ἔχω διαβάσει σ' ένα βιβλίο του 18ου αἰῶνος εἰδικά για σας, γιά τήν ἀγάπη σας, κάποιου πού ἔγραψε μια ἑρμηνεία τῆς Ἀποκαλύψεως. Λοιπόν, ἐκεῖ λέει ότι μόνο τρεῖς δέν ἔχουν δοκιμάσει θάνατο: ὁ Ενώχ, ὁ Ἠλίας καί ὁ Ἰωάννης. Γιά τόν Ἰωάννη ὅμως δεν λέει τίποτα η Γραφή πουθενά· μάλιστα ὁ ἴδιος ἀναιρεῖ τήν πλάνη αυτή. Καί συνεχίζει, ὅτι ὅταν θά ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, αὐτοί θά ἔρθουν νά τόν ἐλέγξουν. Αυτοί δέ οἱ τρεῖς ἀντιπροσωπεύουν τρεῖς νόμους· ὁ Ενώχ τόν φυσικό νόμο, τῆς συνειδήσεως, ὁ Μωυσῆς τόν νόμο τοῦ Σινᾶ, καί ὁ Ἰωάννης τόν νόμο τοῦ Εὐαγγελίου. Τελικά όμως θά τούς φονεύσει ὁ Ἀντίχριστος. (Βλ. Ανθίμου, Ἑρμηνεία εἰς τὴν Ἱερὰν Ἀποκάλυψιν, τύποις Παναγίου Τάφου, ἐν Ἱεροσολύμοις 1856, σ. 104-105.)

   Αλλά τό ἴδιο το βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως μᾶς λέει –καί ἐδῶ εἶναι ἀκόμη κάτι που διορθώνεται– ὅτι οἱ προφῆτες πού θά ἔρθουν καί θά ἐλέγξουν τον Αντίχριστο δέν θά εἶναι τρεῖς ἀλλὰ δύο· καί, όπως σημειώνει καί ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, θά εἶναι ὁ Ἠλίας καί ὁ Ενώχ. Πως λοιπόν αυτοί βάζουν και τόν εὐαγγελιστή Ιωάννη; («Αποσταλήσεται δὲ Ἑνών καὶ Ἡλίας ὁ Θεσβίτης καὶ ἐπιστρέψουσι καρδίας πατέρων ἐπὶ τέκνα, τουτέστι τὴν Συναγωγὴν ἐπὶ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τὸ τῶν ἀποστόλων κήρυμα, καὶ ὑπ᾽ αὐτοῦ ἀναιρεθήσονται» (ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ, Περὶ τοῦ Αντιχρίστου, κεφ. ΚG' [99], PG 94, 1217C). Πολλοί ερμηνευτές, παλαιοί και σύγχρονοι, συμφωνοῦν ὅτι οἱ δύο μάρτυρες εἶναι οἱ προφῆτες Ἠλίας καί Ἐνώχ, ποὺ δὲν ἔχουν γνωρίσει ακόμη θάνατο (Γέν. 5, 24. Δ΄ Βασ. 2, 11). Βλ. ιερ. Χρυσοστόμου, Λόγος εἰς τὴν όρασιν τοῦ Δανιήλ, PG 62, 487:« ... αποστέλλει ἐν συντόμως τοὺς ἰδίους αὐτοῦ θεράποντας, τόν τε Ενώχ καὶ Ἡλίαν, εἰς ἔλεγχον αυτοῦ τοῦ ἀντικειμένου ἐνώπιον πάντων ἐθνῶν... ὁρῶν οὖν ὁ ἐχθρὸς ἑαυτὸν ὑπ᾽ αὐτῶν δεινῶς ἐλεγχόμενον καὶ ὑπὸ πάντων καταφρονούμενον, θυμῷ καὶ ὀργῇ ἀνελεῖ τοὺς ἁγίους». Αγ. Ιππολύτου Ρώμης, Λόγος περὶ τῆς συντελείας τοῦ κόσμου, 21. 28-30; «... καθώς φησι καὶ τοῦτο Δανιήλ, προεωρακώς ότι τὸ θηρίον τὸ ἀναβαῖνον ἐκ τῆς ἀβύσσου ποιήσει μετ' αὐτῶν πόλεμον, ήγουν μετὰ Ἐνώχ καὶ Ἠλία καὶ νικήσει αὐτοὺς καὶ ἀποκτενεῖ αὐτοὺς διὰ τὸ μὴ θέλειν αὐτοὺς δόξαν δοῦναι το διαβόλω». Πρβλ. Μπρατσιώτη, σ. 180).

   Λένε λοιπόν ὅτι θά ἔρθει ὁ Ἰωάννης, θά παρουσιαστεῖ, καί μάλιστα στην εποχή μας, καί θά ἀρχίσει πάλι να προφητεύει! Καί τό σπουδαῖο, ὅτι οἱ προφητείες του θά ἀναφέρονται στην Κωνσταντινούπολη! σάν νά εἶναι το θέμα τῆς Ἀποκαλύψεως ἕνα θέμα τοπικό, ελληνικό, καί ὄχι παγκόσμιο. Ἐνῶ, ὅταν λέει ἐδῶ γιά βασιλεῖς, λαούς και γλώσσες, (Αποκ. 10, 11.) ἐννοεῖ ὅτι οἱ προφητεῖες εἶναι παγκόσμιες.

   Βλέπετε τις πλάνες; Καί ὅμως αὐτοί οἱ ἄνθρωποι υπάρχουν μέσα στήν Ἐκκλησία! Βλέπετε πλάνες; Γι' αὐτό πρέπει αυτά να λέγονται και να τονίζονται.

   Καί προχωρώ.

   Πρέπει να σημειώσουμε ότι όλοι αυτοί κάποιες φορές μπορεῖ νά ποῦν καί μερικά καλά πράγματα. Ὁ Διάβολος –γιατί αὐτός εἶναι ἐκεῖνος πού τούς ἐμπνέει· ὁ Διάβολος, ἀγαπητοί μου, καί ὄχι τό Ἅγιο Πνεῦμα!– εἶναι ἱκανός νά σοῦ πεῖ χίλια καλά, και ένα στραβό. Μά χίλια καλά ἂν σοῦ πεῖ, καί τό ἕνα νά εἶναι στραβό, σε πλάνησε. («Πολλάκις ὁ δαίμων ἀπατῆσαι βουλόμενος, μείγνυσι τῷ ψεύδει, ὡς δέλεαρ, ἀλήθειάν τινα τῷ πρὸς όν ὁ λόγος αὐτῷ ἐστιν ἐγνωσμένην.» (Διδύμου του Τυφλού, Περὶ τοῦ τὴν Ἁγίας Τριάδα ἀκατάληπτον εἶναι, βιβλ. Β΄, κεφ. Ι΄, PG 39, 633 Α.)

   Θεόπνευστος, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐμπνέεται ἀπό τόν Θεό· όλα σ' αυτόν εἶναι καλά. Όταν ὅμως αὐτοί διατείνονται ὅτι εἶναι θεόπνευστοι, εἶναι δυνατόν ποτέ να κάνουν λάθη; Καί ὅμως κάνουν λάθη. Αλλά ἐκεῖνο πού τούς υποβάλλει αὐτές τίς ἑρμηνείες καί αὐτές τίς ἐμπνεύσεις είναι τό Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Ὅχι! Το Πνεύμα το Αγιο δεν παίζει, αγαπητοί μου, δεν παιδιαρίζει· ὁ Διάβολος εἶναι ἐκεῖνος πού πλαινά, και αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐνεργούμενοι τοῦ Διαβόλου.

   Ακόμα, είναι κι αὐτή ἡ διαβόητη Ελένη τῶν Σπάτων. Ἤμουν και πάλι μικρός, προπολεμικά, πρὸ τοῦ 1940, όταν άκουγα για αυτήν, πού ἔβλεπε τον Χριστό μέρα-νύχτα, καί ἔγινε ἀφορμή νά κτισθεῖ ὁ ναός τῆς Αναστάσεως στα Σπάτα. Γι' αυτήν γράφει ὁ ἀείμνηστος πατήρ Γερβάσιος Παρασκευόπουλος τά ἑξῆς  –ἐπειδή και στην Πελοπόννησο κάτι είχε συμβεί:

   Ἐὰν κρίνω ἐξ ὅσων ὁ ἴδιος ἐν τῷ ἐξομολογητηρίω ἤκουσα καὶ ἀκούω, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ τῆς ἀγανακτήσεώς τινων διαπιστωσάντων ἀπάτην καὶ ἀγυρτίαν, καὶ ἀκριβέστερον δαιμονοεμφάνειαν δι᾿ ἀποκαλύψεων, αγομαι εἰς τὸ συμπέρασμα ότι ἐὰν ἡ ἱερὰ καὶ σεβαστή Διοίκησις τῆς Ἐκκλησίας μας δεν στρέψῃ ἐξ ὁλοκλήρου τὴν προσοχήν της καὶ ἐνέργειαν της εἰς τὴν καθαίρεσιν τῶν τοιούτων χρηστηρίων (μαντείων δηλαδή· κατάντησαν μαντεία αὐτοί οἱ τόποι!) πατὴρ καὶ μήτηρ τῶν ὁποίων εἶναι ὁ ἐν Σπάτα τῆς Ἀττικῆς ἱερός ναός τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἡ ἐν αὐτῷ δρῶσα ἱέρεια (αὐτή ἡ Ελένη, ἡ γνωστή, ἤδη μακαρίτισσα) διατρέχει κίνδυνον οἷον καὶ ὁ βασιλεὺς Σαούλ, ὅστις ἐφ' ὅσον κατεδίωκε τοὺς ἐγκαστριμύθους καὶ τοὺς γνώστας ἀπὸ τῆς γῆς, ηὐδοκήμει ἐν πολέμοις καὶ εἰρήνῃ· ηὐτοκτόνησε δὲ ὅτε καὶ οὗτος προσέφυγεν εἰς αὐτούς. (Αρχιμ. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, Επίκαιρα προβλήματα ὑπὸ τὸ φῶς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, Πάτρα 1962, σ. 171.)

   Κατόπιν εἶναι αὐτή ἡ διαβόητη Μαγουλά, Αλλά περνάει ἡ ὥρα, κι ας μη μείνω παραπάνω σ' αυτήν. (Βλ. π. Χαραλ. Βασιλοπούλου, Οι φωτισμένες ξεσκεπάζονται, ἐκδ. Ορθόδοξος Τύπος, Ἀθῆναι 1977, σ. 12-13.)

   Μετά είναι αυτή η Αθανασία Κρικέτου, ἡ ὁποία ζεῖ. (Η ομιλία έγινε το 1981) Είναι γνωστός αὐτός ὁ δερμογραφισμός της. Βγάζει τα στήθια της ἀπ᾿ ἔξω –με συμπαθάτε– καί δῆθεν τό Πνεῦμα τό Ἅγιο γράφει απάνω ἐκεῖ διάφορα παραγγέλματα στούς ἀνθρώπους! Δεν μου λέτε· θα διάλεγε ποτέ ὁ Θεός τά στήθη μιας γυναίκας γιά νά δώσει έντολές στοὺς ἀνθρώπους; Απλῶς εἶναι ἐκείνη ἡ νοσηρή μορφή του δέρματος, γνωστή στην Ιατρική, πού λέγεται δερμογραφισμός. Μέ ἕνα ἀντικείμενο, ὄχι πολύ αιχμηρό, ἄν τραβήξεις μία γραμμή, ερεθίζεται ἐκεῖ τό δέρμα και παρουσιάζει μια κόκκινη γραμμή. Αφήστε δέ ὅτι γράφει ἐκεῖ καί μέ ἀνορθογραφίες... άλλη παράγραφος αυτή.

   Ἔχει τόσες πολλές εἰκόνες ἐκεῖ μέσα, ὥστε κανείς νομίζει ὅτι εἶναι πραγματικά Αγία. Το χειρότερο εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἀποκαλεῖ τόν ἑαυτό της Αγία... καί κυκλοφορεῖ ἡ φωτογραφία της, ἡ εἰκόνα της, ὡς Ἁγία! Καί οἱ πλανώμενοι Χριστιανοί μας, –γιά τούς ὁποίους διαμαρτύρεται ὁ Κύριος στόν ἐπίσκοπο τῶν Θυατείρων, λέγοντας ὅτι ἐκείνη ἡ γυναίκα πλανά τούς ἀνθρώπους του, τόν λαό του–  βάζουν τήν εἰκόνα τῆς Αθανασίας του Αιγάλεω στο εικονοστάσι τους!

   Ἔπειτα, ἡ Μαρία τῆς Λαρίσης, πού ἴσως μερικοί ἀπό σᾶς νὰ είχατε πέσει και θύματα. Θυμάμαι, προ πολλῶν ἐτῶν, ὅταν εἶχα ἔρθει στη Λάρισα, κάποιος φίλος, νέος, πνευματικός άνθρωπος, τήν εἶχε ἐπισκεφθεῖ. Η κατάσταση είχε ως έξης.

   Αὐτή ἡ γυναίκα έπεφτε σ' ἕνα κρεβάτι, ὅλη τή νύχτα ἐκεῖ, ὑποτίθεται πώς κοιμόταν καί ἔβλεπε όνειρα. Κάποιες στιγμές μέσα στη νύχτα έβγαιναν μερικές φράσεις από το στόμα της. Οἱ πλανεμένοι  Χριστιανοί μας, κάθονταν γύρω από το κρεβάτι της και περίμεναν όλη νύχτα τί θα πεῖ γιά νά τό ἀρπάξουν ως προφητεία! Κυρίως γυναίκες. Οἱ ἄνδρες, με τον σύζυγο αὐτῆς τῆς Μαρίας, όπως μοῦ εἶχαν πεῖ, πήγαιναν σ' ένα ιδιαίτερο ἐκεῖ στήν κουζίνα και τα κουτσοπίνανε όλη νύχτα!

   Ἐν τῷ μεταξύ, αὐτός ὁ νέος πού τήν εἶχε ἐπισκεφθεῖ, ὅταν εἶδε την όλη σκηνή καί τήν ἄκουσε να μιλάει, λέει για μια στιγμή στις κυρίες πού ήταν γύρω από το κρεβάτι της: Τι κάθεστε καί τήν ακούτε; Αὐτή εἶναι δαιμονισμένη! Καί σηκώνεται ἀπάνω αυτή, αγαπητοί μου, καί τοῦ πατάει ἕνα βρισίδι του νέου αὐτοῦ!

   Καί ἔρχομαι τώρα σ' αὐτό πού μᾶς ἐνδιαφέρει καί περισσότερο, στον Ευσέβιο Παπαστεφάνου.

   Ὁ Εὐσέβιος Παπαστεφάνου, ἀγαπητοί, εἶναι ἕνας ὀρθόδοξος ἀρχιμανδρίτης στην Αμερική, θεολόγος, ὁ ὁποῖος πλανήθηκε φοβερά. Νομίζει ότι μπορεῖ νά ἐπικαλεῖται τό Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, καί Αὐτό νά κατέρχεται ὡς Πεντηκοστή επαναλαμβανόμενη, μέ τόν τρόπο πού ὁ ἴδιος νομίζει. Ἔχει ακολουθήσει τά ἴχνη τῶν αἱρετικῶν Πεντηκοστιανῶν τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς.

   Βέβαια ὁ ἴδιος λέει ότι δεν έχει καμμία σχέση με τους Πεντηκοστιανούς! Αλλά ὅ,τι καί νά πεῖ, ἀγαπητοί μου, βλέπουμε καθαρά ὅτι ἀπ' ἐκείνους ἔχει πάρει.

   Καί τί ἄλλο λέει μετά; Λέει ὅτι αὐτή ἡ χαρισματική ενέργεια, δηλαδή τό νὰ ἐπικαλούμαστε τό Πνεῦμα το Ἅγιο, υπάρχει στους Προτεστάντες, υπάρχει στούς Ρωμαιοκαθολικούς καὶ στοὺς Ὀρθοδόξους. Ὅτι ὅλοι αυτοί κάποια μέρα θα φύγουν ἀπό τίς Εκκλησίες τους, γιατί δεν θα μπορέσουν οἱ ἄλλοι να τους κατανοήσουν. Λέει ἀκόμη ὅτι ὁ πάπας ἑτοιμάζεται να κάνει διωγμό ἐναντίον τῶν χαρισματικῶν αὐτῶν, τῆς Χαρισματικῆς Κινήσεως, αυτοί θὰ ἀναγκαστούν να φύγουν, καί τότε θα αποτελέσουν κάτι το καινούργιο,

   Ἔχουμε ἐδῶ κι ἕνα βιβλίο τοῦ Παπαστεφάνου, μέ τίτλο "Η Παγκόσμιος Ἔκχυσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αυτός γυρίζει όλη την υφήλιο, έχει έλθει καί στήν Ελλάδα, καί κάνει φοβερό προσηλυτισμό! (Επί 15 ολόκληρα ἔτη δρούσε προσηλυτιστικά ἐντός τῆς Ἐκκλησίας χωρίς το παραμικρό εμπόδιο! Ὁ ἴδιος μάλιστα αναφέρει στό βιβλίο του ότι στην Α΄ Πανορθόδοξη Χαρισματική Συνέλευση (1973, Michigan) απέστειλε προσκλήσεις εἰς ὅλους τοὺς κανονικούς ορθοδόξους ἀρχιερεῖς καὶ ἐζητήθησαν δεόντως αἱ εὐχαὶ καὶ εὐλογίας των ἐπὶ τῶν ἐργασιῶν τοῦ συνεδρίου, (σ. 185) Κι ἀπό κάτω, υπότιτλος, Η Χαρισματική Κίνησις ἐξ Ὀρθοδόξου ἀπόψεως. (Έκδ. Logos Ministry for Orthodox Renewal, Ἀθῆναι 1976².) Είναι μία απολογία, τρόπον τινά, γιά ὅσα τον κατηγοροῦν. Σας διαβάζω γρήγορα-γρήγορα κάτι πολύ φευγαλέο. Γράφει:

   Η Χαρισματική Κίνησις εἶναι γνωστὴ καὶ ὑπὸ τὴν ονομασίαν Πεντηκοστιανή Κίνησις (νιάου-νιάου στα κεραμίδια!), καθ᾽ ὅσον ἐπιζητεῖ τὴν ἀνάκτησιν τῆς ζωῆς καὶ ἐμπειρίας τῆς Πεντηκοστής.

   Γιατί εἶπα νιάου νιάου στα κεραμίδια. Γιατί λένε ὅτι δέν ἔχουν σχέση με τους Πεντηκοστιανούς.

   Δὲν ἀποκρύπτομεν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ χαρισματική αὐτὴ ἐμπειρία, μὲ ὅλας τὰς ἐξωτερικές εκδηλώσεις ποὺ ἐμφανίζει, ἔχει ἐπεκταθεῖ εἰς τὰς κυριωτέρας δυτικὰς Ἐκκλησίας· παραδείγματος χάριν, την Ρωμαίοκαθολικήν, Αγγλικανικήν, Λουθηρανικήν. Πρεσβυτεριανὴν καὶ Μεθοδιστικήν. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικών ὅτι οἱ καταφερόμενοι κατὰ τῆς Χαρισματικής Κινήσεως, ἰδίως ἐν Ἀμερικῇ, ευρίσκονται μεταξύ καὶ τῶν φιλελευθέρων καὶ τῶν συντηρητικῶν Χριστιανών. Δὲν ἀποτελεῖ φαινόμενον που περιορίζεται μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων.

   Συνεπώς, αυτοί πρόλαβαν να κάνουν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν πιο μπροστά ἀπό ἐκείνους που προσπαθοῦν νά τήν κάνουν ἐδῶ καί τόσα χρόνια! Και φυσικά αὐτές οἱ ἑνώσεις εἶναι ἀπόβλητες.

   Οὔτε ἀποκρύπτομεν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Χαρισματικὴ Κίνησις, γενικώς, ἔχει πρόδρομον καὶ ἐμπνευστὴν τὴν Κλασσικὴν Πεντηκοστιανὴν Ἐκκλησίαν!

   Λίγο πιο πάνω όμως ξέρετε τί λέει; Πολλοί, ἐξ ἀγνοίας ἢ κακῆς διαθέσεως καί προκαταλήψεως, συνταυτίζουν τοὺς Χαρισματικοὺς μὲ τοὺς ἀπαιδοὺς τῆς Πεντηκοστιανῆς Ἐκκλησίας! Ἅμα τους κατηγορήσεις ὅτι εἶναι Πεντηκοστιανοί, σοῦ λένε ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος κακῆς διαθέσεως! Ὅπως όταν ποῦμε καὶ τοὺς ἀπαδούς τῆς Χ.Ο.Ε. ὅτι εἶναι Πεντηκοστιανοί, τότε ἐπίσης εἶναι κακή ή διάθεσή μας! Καί δέκα γραμμές παρακάτω λέει αὐτό πού σᾶς εἶπα:

   Οὔτε ἀποκρύπτομεν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Χαρισματικὴ Κίνησις, γενικῶς, ἔχει πρόδρομον καὶ ἐμπνευστὴν τὴν Κλασσικὴν Πεντηκοστιανὴν Ἐκκλησίαν. Τοῦτο όμολογοῦν ὅλοι οἱ Χαρισματικοὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Προτεστάνται, καὶ δὴ μετὰ πολλῆς εὐγνωμοσύνης διακρίνουν εἰς τὴν ἐμφάνισιν τῆς Πεντηκοστιανῆς Ἐκκλησίας νὰ κινεῖται ἡ χεὶρ τῆς Θείας Προνοίας. Πολλοὶ μελετηταὶ τῆς Παγκοσμίου Πεντηκοστιανής Κινήσεως θεωροῦν αὐτὴν ὡς ἓν ἐκ τῶν σημαντικωτέρων γεγονότων τοῦ συγχρόνου Χριστιανισμοῦ, ἐξισοῦται δὲ μὲ τὴν Προτεσταντικὴν μεταρρύθμισιν τοῦ 15ου αἰῶνος, κατὰ τὴν σπουδαιότητα αὐτοῦ. Δηλαδή, νιάου-νιάου στα κεραμίδια!

   Αλλοῦ ἐξηγεῖ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἔρχεται τό Πνεῦμα τὸ Ἅγιο. Λέει: Εἰς ἄλλους δὲ ἔρχεται ἡ θεία ἐπισκίασις ὡς ἠλεκτρικὸν ρεῦμα, που διέρχεται συνήθως ἀπὸ τὰ χέρια καὶ τὴν κεφαλή, καὶ προχωρεῖ κάτω πρὸς ὅλον τὸ σῶμα. Καί μάλιστα λέει ότι δημιουργεῖ συγκλονισμό... Αλλά αυτό είναι χαρακτηριστικό μόνο τῶν δαιμόνων! Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἔρχεται ὡς δρόσος· οὔτε συγκλονίζει τόν ἄνθρωπο οὔτε τόν κάνει νά τρέμει οὔτε να αισθάνεται ηλεκτρικές εκκενώσεις στό σῶμα του. (Βλ. Γ' Βασ. 19, 12. Ιώβ 4, 16. Ψαλμ. 132,3. Ὡσ. 6,4. 14, 6. κ. ά.) Και συνεχίζει· ἀκοῦστε: Ενίοτε, ἀλλ᾽ ὄχι ἑκάστοτε, τὰ χέρια δονοῦνται, ἄλλοτε ἡ κεφαλὴ καὶ ἄλλοτε ολόκληρον τὸ σῶμα!

   Αλλά τά φαινόμενα αυτά, μ' αυτές τίς ἐκδηλώσεις, τά συναντάμε στις πνευματιστικές συνεδριάσεις, στον Πνευματισμό, πού ἐκεῖ σαφῶς δρᾶ καί ἐνεργεῖ ὁ Διάβολος, ὁ Σατανᾶς... σαφῶς!

   Ο γράφων εἶναι ὄχι μόνον αὐτόπτης μάρτυς, ἀλλὰ καὶ μέτοχος τῶν ὄντως θαυμασίων ἐκδηλώσεων του Πνεύματος, ἐν μέσῳ τῶν Χαρισματικών.

   Ἔχει καί φωτογραφίες ἂν θέλει κανείς, ἄς πλησιάσει μετά νά τοῦ τίς δείξω.

   Καί συνεχίζει: Η παγκόσμιος καὶ καθολικὴ ἔκχυσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις (αυτές, δηλαδή, τίς ημέρες) υποδηλοῖ ὅτι ὁ Κύριος ήμπορεῖ (ἀκοῦστε, ἀκοῦστε!) να πραγματοποιήσῃ τοὺς αἰωνίους αὐτοῦ σκοποὺς καὶ ἔξω τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ αἴρεται ἡ ἀλήθεια ὅτι παραμένει ή μήτηρ Ἐκκλησία! Ε, βέβαια γιά νά μήν ὑποστεῖ κάποιον διωγμό, τήν ἀποδέχεται. Αλλοῦ ὅμως λέει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Εκκλησία βαίνει ὡς πόρνη... ή μεγάλη πόρνη-Βαβυλώνα! Αλλοῦ τό λέει αυτό. (Βλ. σ. 9. Η προφητευθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀποστασία ἤδη ἐνεργεῖται. Η νύμφη τοῦ Χριστοῦ ἤδη ἐμφανίζει σημεία τὰ ὁποῖα μαρτυροῦν ὅτι ἤρχισε να μετασχηματίζεται εἰς πόρνην περιβεβλημένην πορφύρᾳ καὶ κοκκίνω. (Αποκ. 14, 8. 17, 5.)

   Ἴσως ἀναγκασθεῖ (ὁ Χριστός) να προσπεράσει τὴν Ἐκκλησίαν (ἀκοῦστε: νὰ προσπεράσει! δηλαδή να τήν ἀρνηθεῖ, νά τήν ἀφήσει στην άκρη τήν Ἐκκλησία!) πού οἱ Ὀρθόδοξοι διεκδικούμεν (διεκδικούμεν... γιατί θεωρεῖ τόν ἑαυτό του Ὀρθόδοξο!) ὡς τὴν ἱστορικὴν, ώς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Ακούσατε; Ὁ Χριστός να παραμερίσει τήν Ἐκκλησία του, για να προχωρήσει, να κάνει κάτι παρακάτω μόνος του! Χωρίς τήν Ἐκκλησία του ὁ Χριστός!

   Τώρα που προσεγγίζει ἡ μεγάλη θλίψις τῶν ἑπτὰ ἐτῶν (Ποιά εἶναι αὐτή; Ἄγνωστο. Σᾶς εἶπα, ἔχουν τό προφητικό χάρισμα. Ποιό προφητικό χάρισμα; ψευδοπροφῆτες εἶναι, ὅπως ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος γιά τήν γυναίκα - Ιεζάβελ) άς τείνωμεν οι Ορθόδοξοι ευήκοον οὓς (ᾶς ἀκούσουμε με ευνοϊκή διάθεση) εἰς τί λέγει τὸ Πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας.

   Νά πάλι αὐτό πού σᾶς ἔλεγα πριν, στη σελίδα 208: Ἤδη καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἐν πολλοῖς ἀρχίζει νὰ μεταβάλλεται εἰς πόρνην γυναῖκα!

   Τα κοσμικὰ σημεῖα, ποὺ δὲν ἐφανερώθησαν τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς (Α, πολλά πράγματα λοιπόν δέν φανερώθηκαν τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστής... Καί ἑρμηνεύουν λανθασμένα την προφητεία τοῦ Ἰωήλ!) θὰ ἐκδηλωθοῦν τώρα, ἐπικειμένης τῆς μεγάλης καὶ ἐπιφανοῦς ἡμέρας τοῦ Κυρίου. (Βλ. Ιωήλ 3, 1-5. Πρόκειται περί μεσσιακής διπλής προφητείας. Το πρώτο μέρος της (στίχ. 1-2) επαληθεύθηκε στα πρώτα ἔσχατα, κατά τήν Α΄ Παρουσία τοῦ Κυρίου, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστής, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Πέτρος (Πράξ. 2, 14-21), ἐνῶ τό δεύτερο μέρος της (στ. 3-5) θα επαληθευθεί στα δεύτερα ἔσχατα, κατά την Β΄ Παρουσία. Βλ. σχόλια π. Ἰωήλ Γιαννακοπούλου στην Ἑρμηνεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, Τόμ. 22ος, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 1976, σ. 186-188. Πέραν τούτου ὅμως, τό Πνεῦμα το Ἅγιο ἀποκάλυψε τα πάντα στους Αποστόλους κατά την Πεντηκοστή. Δέν ὑπάρχει κάτι περισσότερο πού νά ἀποκάλυψε σ' ἐμᾶς καί ὄχι στους Αποστόλους. Βλ. Ἰωάν. 14, 26, 16, 13.)

   Καί λέει παρακάτω ὅτι θά ἀρπαχθοῦν ἀπό τόν Κύριο, ὅπως μᾶς περιγράφει τήν Β΄ Παρουσία ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Προσέξτε όμως: Ποῦ θά ἀρπαχθοῦν; Ὄχι στον Ουρανό. Θα πάρει ὅλους τούς Χαρισματικούς ὁ Χριστός, θά τούς μεταφέρει στη Σιών, στα Ιεροσόλυμα, ἐκεῖ θα μείνουν ἑπτά χρόνια, ἕως ὅτου περάσει ή θλίψη, καί μετά... Καί μετά βλέπουμε παρακάτω!

   Αὐτοί, αγαπητοί μου, εἶναι πού δρουν μέσα στην Ἐκκλησία, καί ἡ Ἐκκλησία δέν τούς έχει καταδικάσει ἀκόμη! Η Χ.Ο.Ε. Λαρίσης κατά παρόμοιο τρόπο δρά. Δέν ἔχει τήν γλωσσολαλία ή Χ.Ο.Ε. Λαρίσης; Δεν ισχυρίζεται ὅτι κάνει ιάσεις καί θεραπείες. Ὅλα αὐτά τί δείχνουν; Δείχνουν ὅτι ἀνήκει στην κατηγορία και στήν οἰκογένεια τῶν Φωτισμένων. Ας προσέξουμε λοιπόν' ἂς προσέξουμε πάρα πολύ!

   Το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα βγαίνει ἀπ' ὅ,τι εἴπαμε. Οι κινήσεις αυτές είναι από το πονηρό πνεῦμα ενεργούμενες. Καί τοῦτο τὸ ἀποκαλύπτει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, μέ τό νά χαρακτηρίσει καί νά πεῖ ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι τα βαθέα τοῦ Σατανᾶ, καί ὅτι τὰ ἔργα τῆς γυναίκας αὐτῆς, τῆς Ἰεζάβελ ὅπως τήν ἀποκαλεῖ, εἶναι ἔργα καὶ ἡμέρες τῆς παλιᾶς Ἰεζάβελ.

   Ὁ Κύριος μᾶς εἰδοποιεί: «βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ. πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες, ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός, καὶ πολλοὺς πλανήσουσι... καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς... καὶ δώσουσι σημεία μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. ἰδοὺ προείρηκα ὑμῖν» (Ματθ. 24, 4-5· 11· 24-25.), νά, σᾶς τό ἔχω πεῖ.

   Ἔτσι, ἀγαπητοί, ὀφείλουμε νά ἔχουμε ταπείνωση, διότι τό πνεῦμα τῆς πλάνης ἐνεργεῖ ἰδιαιτέρως στους ὑπερηφάνους, (Βλ. Ιουδίθ 9, 11. Παρ. 3, 34. Σοφ. Σειράχ 3, 18-20, 10, 15, Α' Πέτρ. 5, 5. Ἰακ. 4, 6.) ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔχουν τήν πεποίθηση ότι ἑρμηνεύουν ὀρθά τή Γραφή, ἔξω ἀπό τήν ἑρμηνεία τῆς Ἐκκλησίας, και τελικά ποιμαίνουν τόν ἑαυτό τους, όπως λέει ὁ ἀδελφόθεος Ιούδας. (Βλ. Ιούδα 12.)

   Η γυναίκα-Ἰεζάβελ κυκλοφορεί ακόμη, και θα κυκλοφορεῖ ἕως ὅπου τελειώσει ἡ Ἱστορία· κυκλοφορεί μέσα στην Εκκλησία και πλανᾶ καί ἀποσπά τους δουλους τοῦ Θεοῦ ἀπό τή σωτηριώδη μάνδρα.

   Ἂς ἀνοίξουμε λοιπόν τα μάτια μας καί ἄς προσέχουμε, διότι «πολλοὶ πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τὸν κόσμον». Ὁ Διάβολος στὴν ἐποχή μας οργιάζει. Ας προσέχουμε συνεχώς, γιατί είναι θέμα αἰώνιας σωτηρίας μας!

   Κυριακή, 1 Μαρτίου 1981

16η ομιλία στην κατηγορία « Ἱερά Ἀποκάλυψις ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἱερά Ἀποκάλυψις " εδώ ⬇️

https://arnion.gr/index.php/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_80.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἱερά Ἀποκάλυψις».🔻
https://drive.google.com/file/d/1A9Q7I5lLBiBm6AUhfYsXAdHckIBgYe7j/view?usp=drivesdk

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ἱερά Ἀποκάλυψις».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC%20%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B9%CF%82.?m=1

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.