Αθανάσιος Άμβωνας: 04/12/25

12 Απριλίου 2025

Οἱ ἀφιερώσεις.

†. Σήμερα, αγαπητοί μου, Κυριακή των Βαΐων, εορτάζομε την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού εις τα Ιεροσόλυμα, που είναι σύμβολον ότι μετά το Πάθος θα εισήρχετο ο Ιησούς ως άνθρωπος εις την Βασιλείαν του Θεού.

Ό,τι και να αγγίξομε από τη σημερινή περικοπή της εορτής, μας παραπέμπει σαν σύμβολο μελλόντων πραγμάτων. Και αυτό το ονάριον, το γαϊδουράκι, ονάριον, που εκάθισε ο Κύριος, κι αυτό είναι ένα σύμβολον. Είναι γνωστό ότι ο όνος είναι ακάθαρτον ζώον και απηγορεύετο η θυσία του. Και τώρα ο Κύριος κάθεται επάνω σε ονάριον, που συμβολίζει τα ακάθαρτα έθνη, επί των οποίων θα καθίσει, από τα οποία θα πιστευθεί.

Πάντως, εκείνο που παρατηρούμε στην Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, κάποια πράγματα ανήκουν αποκλειστικά εις τον Κύριον, με έναν πλούσιον συμβολισμό. Ίσως δεν έχομε προσέξει μια λεπτομέρεια εις την σημερινήν θριαμβευτική είσοδο του Ιησού. Μας την διασώζει ο Μάρκος την λεπτομέρεια αυτή. Μας λέγει: «Καὶ λέγει αὐτοῖς –εις τους μαθητάς Του-· ὑπάγετε εἰς τὴν κώμην τὴν κατέναντι ὑμῶν(: Πηγαίνετε σε εκείνο το χωριό), καὶ εὐθέως εἰσπορευόμενοι εἰς αὐτὴν(:και όταν θα μπείτε μέσα στο χωριό) εὑρήσετε πῶλον δεδεμένον(:θα βρείτε ένα δεμένο γαϊδουράκι), ἐφ᾿ ὃν (:επί τον οποίον πῶλον εννοείται) οὐδεὶς ἀνθρώπων κεκάθικε(:ποτέ κανένας άνθρωπος επάνω σε αυτόν τον πῶλον δεν έχει καθίσει)· λύσαντες αὐτὸν ἀγάγετε(: Αφού τον λύσετε, φέρτε τον εδώ)». Έχει και μερικά άλλα, τα οποία είναι τεχνικής φύσεως. Αλλά εκείνο που κάνει πραγματικά εντύπωση, είναι ότι ο Ιησούς εκάθισε ως άνθρωπος επάνω σε ένα ονάριον, επί του οποίου κανείς εκ των ανθρώπων ποτέ δεν κάθισε. Και πρέπει να υπονοηθεί ότι και μετά ταύτα άνθρωπος δεν εκάθισε. Δηλαδή παρατηρούμε ότι μερικά πράγματα ανήκουν εις τον Χριστόν σαν μια αποκλειστική χρήση. Πρόκειται για μια αφιέρωση.

Εδώ μπορούμε να πούμε ότι και η παρθενία της Θεοτόκου –προσέξατε αυτό- ήτο μια αποκλειστική περίπτωσις αφιερώσεως εις τον Χριστόν. Ο χώρος της Παρθένου Μαρίας. Η Θεοτόκος ήταν παρθένος προ του τόκου, κατά τον τόκον και μετά τον τόκον. Μάλιστα ζωγραφικά αποδίδεται, ιστορείται, όπως λέμε, με τρία αστέρια. Ένα, εδώ στην κεφαλή και δύο εδώ στους ώμους. Και εκφράζουν, εκδηλώνουν την παρθενίαν της Θεοτόκου προ του τόκου, κατά τον τόκον και μετά τον τόκον. Αειπάρθενος δηλαδή. Είναι βαρυτάτη βλασφημία να αποδώσομε γάμον και παιδιά εις την Θεοτόκον, όπως αποδίδουν οι Προτεστάνται και άλλοι αιρετικοί. «Είχε», λέει, «κι άλλα παιδιά η Θεοτόκος. Και τι θα πείραζε αυτό;», λέγουν. Δεν διδάχτηκαν ότι υπάρχουν μερικά πράγματα αποκλειστικής χρήσεως του Ιησού Χριστού.

Εάν το γαϊδουράκι αυτό ήταν αποκλειστική περίπτωσις, πόσο μάλλον η Θεοτόκος; Γι'αυτό στον περίλαμπρο «Ἀκάθιστον Ὕμνον» αποδίδομε αυτό το «Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε». «Νύμφη. Αλλά είσαι ανύμφευτος». Δηλαδή «ούτε σύζυγον απέκτησες». Ο Ιωσήφ ήταν απλώς βοηθός. Ήταν κατά τον νόμο, να μην κατηγορηθεί η Θεοτόκος, πως είχε παιδί ενώ ήτο άγαμος; Διότι την αγαμίαν δεν θα μπορούσαν ποτέ να την αντιληφθούν οι Εβραίοι και θα λιθοβολούσαν την Θεοτόκον. Είναι, λοιπόν, παριστάμενος ως σύζυγος. Ουδέποτε σύζυγος, ουδέποτε. Το ξαναλέγω. Έτσι, λοιπόν, βλέπομε εδώ ότι η Θεοτόκος ήταν αποκλειστικός χώρος του Θεού Λόγου, που θέλησε να ενανθρωπήσει.

Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον τάφο του Χριστού. Μας πληροφορεί ο Ιωάννης και μας λέει: «ᾞν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος –δηλαδή κοντά εις τον Γολγοθά-, καὶ ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν (: Εκεί- λέει- υπήρχε ένα καινούριο μνημείον) ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη (: εις τον οποίον τάφον ποτέ δεν ενεταφιάσθη κανένας)». Τον είχε κάνει ο ιδιοκτήτης του να είναι μόνο για τον εαυτό του, οικογενειακά. Πλην όμως, εχρειάστηκε να ταφεί εκεί ο Κύριος και έτσι αυτή η πρόσθεσις «ἐν ᾧ -ἐν τῷ ὁποίῳ τάφῳ- ουδέποτε ουδείς ετέθη», δείχνει τι; Ότι ήταν τάφος αποκλειστικός δια τον Χριστόν. Για να τονιστεί η αποκλειστική χρήσις μόνον δια τον Κύριον. Και ο Ματθαίος γράφει: «Καὶ λαβὼν τὸ σῶμα ὁ Ἰωσὴφ ἐνετύλιξεν αὐτὸ σινδόνι καθαρᾷ -με καθαρό σινδόνι, αγορασμένο από την αγορά. Δεν ήτανε καθαρό γιατί πλύθηκε. Αγορασμένο από την αγορά- καὶ ἔθηκεν αὐτὸ ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ ὃ ἐλατόμησεν ἐν τῇ πέτρᾳ». Καινούριο μνημείο.

Όλα αυτά τα καινούρια, καινούρια, καινούρια, ακριβώς τι σημαίνουν; Μία αφιέρωσις. Μία αποκλειστικότης. Και κάτι ακόμα, αγαπητοί μου. Ο τάφος του Χριστού θα εγίνετο παγκόσμιον προσκύνημα. Κι εκεί δεν έπρεπε να ταφεί ποτέ κανείς εκ των ανθρώπων. Και ακόμη κάτι άλλο. Αυτά τα μερικά, που χρησιμοποιεί ο Κύριος και είναι μόνο για την προσωπική Του χρήση, δείχνουν όλα αυτά ότι θα ήταν ο Ανακαινιστής των πάντων.

Τα ιερά σκεύη του ναού του Σολομώντος ήσαν βεβαίως, αντιλαμβανόμεθα, εις την αποκλειστικήν χρήσιν του ναού του Κυρίου. Ανάμεσα στις πολλές ανομίες που είχε κάνει ο Ναβουχοδονόσορ, όταν κατέλαβε και την Παλαιστίνην, ήταν και το άρπαγμα των σκευών, χρυσών και αργυρών, του ναού του Σολομώντος. Τα άρπαξε όλα. Τα έκανε λάφυρα. Και τα επήγε εις την Βαβυλώνα. Έτσι, λοιπόν, ανάμεσα στις πολλές ανομίες που έκανε ο Ναβουχοδονόσορ, ήταν και το άρπαγμα αυτών των σκευών. Έπρεπε να τα αρπάξει αυτά; Όχι. Έπρεπε να σεβαστεί τον Κύριον του Ισραήλ; Βεβαίως. Αλλά, πού γνώσις;

Ο εγγονός του Ναβουχοδονόσορος, ο Βαλτάσαρ -εν τω μεταξύ ο Ναβουχοδονόσορ είχε πεθάνει- παρέθετε κάποτε ένα δείπνον εις τους πρώτους της Βαβυλώνος. Ήταν εκεί… και ποιοι δεν ήσαν σε αυτό το δείπνο... Και ήθελε αυτός, ο Βαλτάσαρ, να παρουσιάσει τις νίκες του παππού του. Και διέταξε να φέρουν τα σκεύη του ναού του Σολομώντος, που τα είχε λαφυραγωγήσει ο παππούς, κι εκεί να πίνει το κρασί του. Ήταν πολλά σκεύη. Έπιναν, ιδιαίτερα στο τραπέζι που ήταν οι παλλακές του –παλλακές: γυναίκες κ.τ.λ-. κι από εκεί έπινε. Για να δείξει ότι… «Αυτός υπήρξε ο παππούς μου κι εγώ είμαι ένδοξος εγγονός». Αυτή, όμως, ήταν η κορυφή της ασεβείας. Και τότε εκεί που διασκέδαζαν, εμφανίστηκε ένα κομμένο χέρι, εδώ από τον καρπόν, που έγραφε στον τοίχο τέσσερις λέξεις. Να μην πολυπραγμονώ, όμως, και καταναλώσουμε την ώρα μας. Κανείς δεν μπορούσε να αναγνώσει. Εκάλεσαν τον Δανιήλ να ερμηνεύσει. Και του λέει: «Βασιλιά μου, σημαίνουν αυτές οι τέσσερις λέξεις το εξής: ‘’Ζυγίστηκες, μετρήθηκες και βρέθηκες λειψός’’. Γι΄αυτό θα τιμωρηθείς απόψε. Απόψε!».

Αγαπητοί μου, καιροφυλακτούσαν, με την ευκαιρία του δείπνου, οι Μηδοπέρσαι, μπήκαν μέσα εις το παλάτι, τους έσφαξαν όλους, και βεβαίως και τον βασιλιά, τον Βαλτάσαρ. Έκτοτε η Βαβυλώνα εξαλείφτηκε από το πρόσωπο της Ιστορίας. Ουδέποτε ξαναέζησε η Βαβυλώνα! Έμεινε μόνον ένα σύμβολον. Όταν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει την Αποκάλυψή του και αναφέρεται στην Βαβυλώνα, η Βαβυλώνα δεν υπάρχει πια. Η ιστορική Βαβυλώνα δεν υπάρχει πια. Έγινε σύμβολον. Σύμβολον ασεβείας. Λέμε σήμερα ότι η Βαβυλώνα είναι η Ευρώπη. Ή, καλύτερα, ο δυτικός κόσμος. Θέλετε ακριβέστερα; Είναι η Αμερική, η Βαβυλώνα. Όχι επειδή έχει ποικίλον πληθυσμόν. Όχι. Αλλά διότι μιμείται την αρχαίαν Βαβυλώνα και θα σταθεί ο πρόδρομος, η Αμερική, ναι, ναι, ο πρόδρομος -ήδη είναι!- του Αντιχρίστου. Σύμβολον, λοιπόν, η Βαβυλώνα πλέον έχει γίνει.

Έτσι, αγαπητοί μου, βλέπομε ότι όταν οι Εβραίοι πέρασαν από την Αίγυπτον στην έρημο, δια της Ερυθράς Θαλάσσης, θέλησαν εκεί, κατ’ εντολήν του Θεού, να κατασκευάσουν αργυρά, κατ’ εντολήν του Θεού, και χρυσά σκεύη της Σκηνής του Μαρτυρίου. Έδωσαν, λοιπόν, οι γυναίκες όλα τα χρυσαφικά τους. Και εντός εισαγωγικών και εκτός εισαγωγικών. «Χρυσαφικά» λέγονται όλα τα πολύτιμα, πολύτιμα μέταλλα, όχι μόνον ο χρυσός. Τότε ο Μωυσής συνέλεξε πολλά κοσμήματα, πάρα πολλά και τα αναχώνευσε. Και τα κατασκεύασε σε σκεύη ιερά. Βραχιόλια, δαχτυλίδια, έπαψαν να έχουν το σχήμα αυτό. Τα αναχώνεψαν. Και τότε έκανε τα ιερά σκεύη. Προφανώς δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να επανέλθουν εις την αρχική τους χρήση. Ποτέ δυνατόν.

Έτσι, λοιπόν, θαυμάσια δείχνει εδώ ότι γίνεται αναχώνευσις για λογαριασμό του Κυρίου. Προσέξτε. Θα πει κάποτε γι’ αυτήν την γη και γι'αυτό το σύμπαν, θα πει κάποτε ο Χριστός: «Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα». «Να, όλα τα κάνω καινούρια. Δεν υπάρχει τίποτε το παλιό. Όλα καινούρια». Αυτή η ανακαίνισις βγαίνει από τα δείγματα αυτά, που τόσην ώρα σας αναφέρω.

Αλλά ακόμη συνέβη και το ίδιο με τα χάλκινα αντικείμενα που πήραν μαζί τους οι Εβραίοι. Μάλιστα, ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ο Μωυσής, κατ΄εντολήν του Θεού: «Ζητήσατε από τις γειτόνισσές σας ό,τι χάλκινο υπάρχει. Θα τα πάρετε και θα φύγετε». «Μπράβο!», θα πει κάποιος, «τα δανείστηκαν και πήραν δρόμο και έφυγαν;». Αγαπητοί μου, δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι χρεωστούσε ο Φαραώ πολλούς μισθούς εις τους Εβραίους, που ήσαν απλήρωτοι. Ένα τελευταίο ήταν αυτό. Μία δικαίωσις των μισθών που είχαν οι Εβραίοι να λάβουν. Αυτά δε τα χάλκινα τα εμάζεψε όλα ο Μωυσής, όλα όσα εχρειάζετο και έγινε κατόπιν το θαυμάσιο, αφού χτίστηκε ο ναός του Σολομώντος, το θαυμάσιο εκείνο χάλκινο θυσιαστήριον. Ήταν πελώριο. Ήταν προ του ναού. Ήταν εις τα δυτικά του ναού.

Έτσι, λοιπόν, συμβαίνει, αγαπητοί μου, και με τα δικά μας αφιερώματα. Γιατί εκεί πρέπει να φθάσομε. Όταν κάνομε ένα αφιέρωμα εις τον Θεόν, το αφιέρωμα αυτό δεν ξαναγυρίζει εις την αρχική του χρήση. Και είναι γνωστό ότι εμείς έχομε ως χριστιανικός ναός, έχομε το Άγιον Ποτήριον, το οποίον, βεβαίως, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω σε χρήση· με την έννοια να το έχομε στο τραπέζι μας και να πίνομε κρασί. Ο Θεός να φυλάξει. Μην πάθομε εκείνο το οποίο έπαθε ο Βαλτάσαρ. Αλλά είναι ακόμη αφιερωμένο εις τον Θεόν.

Είναι αφιερωμένο και εις την Θεοτόκον. Και δεν μπορεί να βεβηλωθεί… ποιο; Το Άγιον Όρος! Γι'αυτό λέμε: «Το περιβόλι της Παναγίας». Γι'αυτό, πολλοί ναοί στο Άγιον Όρος είναι επ’ ονόματι της Υπεραγίας Θεοτόκου. «Παναγία μας, σου αφιερώνουμε αυτό το κομμάτι της ξέρας, δηλαδή αυτό το ακρωτήριον, το γνωστό του Άθωνος, σου το αφιερώνουμε εσένα. Δεν θα μπει γυναίκα μέσα. Όχι γιατί εμείς οι μοναχοί θα πειραζόμαστε» -Στον κόσμο έξω έχομε και τα βατά και τα άβατα μοναστήρια. Είναι γνωστό, πολύ γνωστό. Ύστερα, οι Αγιορείται δεν βγαίνουν και έξω; Δεν βλέπουν και γυναίκες; Θα ήταν θέμα πειρασμού το ζήτημα; Όχι βεβαίως. Αλλά το Άγιον Όρος είναι αφιερωμένο εις την Θεοτόκον.

Έγιναν πολλές προσπάθειες τώρα, με την ευρωπαϊκή Ένωση κ.τ.λ. το φέρνουν γύρω γύρω το θέμα, το ξαναφέρνουν γύρω γύρω το θέμα, τελικά το Άγιον Όρος να αλωθεί από τις γυναίκες. Όχι ότι οι γυναίκες είναι ακάθαρτες. Άπαγε! Κάθε άλλο! Απλώς είναι αφιερωμένο. Όπως λέμε: «Μες στο ιερό δεν μπαίνουν οι γυναίκες». Γιατί; Είναι αφιερωμένο εις τον Κύριον. Όχι γιατί οι γυναίκες είναι ακάθαρτες. Ούτε το αίμα, περί οὗ ο λόγος, είναι ακάθαρτον. Θα ήταν περίεργο το αίμα να είναι ακάθαρτον και ο τόκος να είναι καθαρός. Αν είναι δυνατόν ποτέ! Για λόγους που ο Θεός ξέρει είχε τοποθετηθεί έτσι στην Παλαιά Διαθήκη. Ότι αυτό θα είναι ακάθαρτο τόσον καιρό. Τίποτε άλλο. Για κάποιους λόγους. Θέλετε; Να προστατεύσει τη γυναίκα από τον άνδρα, ο οποίος θα ήτανε λαίμαργος και απρόσεκτος. Κι ενώ η ιδία θα ήταν λεχωίδα, έπρεπε να την προστατεύσει. Και όχι γιατί η γυναίκα είναι ακάθαρτη. Προσέξατέ το. Τι λέει όμως ο Θεός; «Είναι ακάθαρτη η γυναίκα σου και θα γίνεις κι εσύ ακάθαρτος και θα πρέπει να κάνεις καθαρμούς…». Πρακτικοί λόγοι... Τίποτε άλλο. Αυτό είναι όλο.

Το Άγιον Όρος, λοιπόν, επανέρχομαι, είναι αφιερωμένο εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Αλλά το στριφογυρίζουν το θέμα να μπούνε, αγαπητοί μου, μέσα, γυναίκες. Αυτό δεν θα είναι χωρίς συνέπειες, ξέρετε. Δεν θα είναι χωρίς συνέπειες. Κατά τον εμφύλιο πόλεμο, λίγες δεκαετίες πίσω, κάποιες γυναίκες, αντάρτισσες, μπήκαν στο Άγιον Όρος. Και μάλιστα σε μία μονή, να μην ονοματίσω την μονή, έστησαν χορό. Τρόπαιον! Αγαπητοί μου, την επομένη, δώσανε μία μάχη. Όλες αυτές οι γυναίκες που χόρεψαν μέσα στο Άγιον Όρος στην αυλή μιας μονής, όλες εφονεύθησαν. Όλες εφονεύθησαν. Είναι φοβερό, δηλαδή φοβερό, όλα αυτά τα πράγματα.

Είναι γνωστό ακόμα ότι ο Θεός έδωσε την νίκη εις τους Εβραίους στην πόλη Ιεριχώ, με έναν όρον: «Δεν θα πολεμήσετε. Η Ιεριχώ θα κυριευθεί. Όλα όμως τα σκεύη, χρυσά, αργυρά, χάλκινα, ανήκουν εις Εμένα», λέει ο Θεός. «Και θα πάρετε, θα κατακτήσετε την γην της Χαναάν αμαχητί». Το δυστύχημα είναι ότι την πρώτη μάχη που έδωσαν για να κατακτήσουν μία πόλη μετά από την Ιεριχώ, νικήθηκαν. Διεμαρτυρήθη εις τον Θεόν ο Ιησούς του Ναυή και είπε: «Κύριε, δεν μας είπες ότι αμαχητί θα κατακτήσουμε όλες τις άλλες πόλεις της γης Χαναάν;». «Ναι», λέει, «ναι. Αλλά ανάμεσά σας είναι ένας κλέπτης, ο οποίος κράτησε, κυρίως νομίσματα, από την Ιεριχώ». «Και ποιος είναι αυτός, Κύριε;». Και ο Θεός τον υπέδειξε. Ήταν ο γνωστός Άχαρ. Άχαρ ο κλέπτης. Τι έπρεπε να γίνει; Ελιθοβολήθη ο άνθρωπος αυτός! Μη μου πείτε… «αγριότητες εκ μέρους του Θεού». Μη μου το πείτε αυτό. Εδώ έπρεπε να δοθούν μαθήματα. Και το μάθημα ήταν ότι μερικά πράγματα ανήκουν εις τον Θεόν· αποκλειστικά ανήκουν εις τον Θεόν.

Αγαπητοί μου, ακόμα στην εποχή μας, στον χριστιανικό, τώρα, χώρο, είναι πασίγνωστο ότι εκείνοι που καταπατούν μοναστηριακά και εκκλησιαστικά χωράφια, εδάφη, τα γνωστά «βακούφια», τούρκικη λέξις, που θα πει… Τι θα πει «βακούφια»; Θα πει «αφιερώματα». Πολλοί άνθρωποι… -έτσι βρέθηκαν τα μοναστήρια πλούσια και οι ενορίες ακόμη, γιατί υπήρχαν ευλαβείς άνθρωποι, που αφιέρωναν το χωράφι τους στο μοναστήρι. Τώρα βέβαια, έρχεται η πολιτεία να τα πάρει. Κι αν δει προκοπή η πολιτεία που τα παίρνει! Θα το ξαναπώ; Αν δει προκοπή η πολιτεία που τα παίρνει…! Τι γίνεται; Αυτά όταν καταπατηθούν, δεν έχουν ευλογία σε εκείνους οι οποίοι τα κατεπάτησαν. Τελείωσε, πάει. Αυτό είναι όλο. Ερωτώ: Οι ιερείς των ενοριών - γιατί και στις ενορίες έχουν αφιερώσει, έχομε βακούφια κι εκεί- και οι μοναχοί, θα βάλουν τίποτα στην τσέπη τους από τα μοναστηριακά, αυτά, πράγματα, που είναι αφιερωμένα εις τον Κύριον; Όχι, φυσικά. Είναι αφιερωμένα. Μας έλεγε ένας γείτονας εδώ κάπου, μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μία συκιά κ.τ.λ. κ.τ.λ. «Καλά», λέει, «η Παναγία θα φάει σύκα;». Εκεί είναι το θέμα; Παίρνεις εκείνο που ανήκει στην Παναγία. Έτσι το θέλει. Γι'αυτό σας έκανα αυτήν την έκθεση, ίσως και σύντομη να είναι, γιατί υπάρχουν κι άλλα πολύ περισσότερα, για να σας πω ότι κάποια πράγματα έχουν μια αποκλειστικότητα. Να φυλάει ο Θεός!

Θα γνωρίζετε ότι όταν κόψομε ένα λουλούδι από την γλάστρα μας και μας έρθει μία σκέψη, αυτό το λουλούδι από ευγνωμοσύνη να το αφιερώσομε, σε ένα βάζο να το βάλομε, να το αφιερώσουμε εις τον Χριστόν, να το αφιερώσουμε εις την Παναγία. Κάτι που το έχετε κάνει ασφαλώς όλοι σας. Το έχομε κάνει. Είναι μία έκφρασις αφιερώσεως. Αλλά και αποκλειστικότητος. Έκοψες το τριαντάφυλλο; Το έβαλες στο βάζο; Πρόσεξε. Δεν θα το μυρίσεις! Ποιος δεν το ξέρει αυτό; Ποιος δεν το ξέρει; Δεν το μυρίζουμε. Γιατί; Είναι αποκλειστικό αφιέρωμα του Χριστού ή της Παναγίας. Το ξέρετε αυτό.

Λοιπόν, αγαπητοί μου, έχομε όμως και μια, ακόμα, αφιέρωση, κορυφαία, κορυφαία! Που είναι πέρα και πάνω απ’ όλα αυτά που σας είπα, πέρα και πάνω από το ονάριον κ.λπ. κ.λπ. Τι είναι; Είναι το ανθρώπινον σώμα! Ο άνθρωπος. Πότε, όμως, είναι αφιέρωμα του Θεού το ανθρώπινο σώμα; Όταν βαφτίζεται και μυρώνεται. Με το άγιο Μύρο χρίεται και σφραγίζεται. Αλλά με το βάπτισμά μας - είναι δύο μυστήρια, ε;- με το βάπτισμά μας, αγαπητοί μου, αφιερώνομε το σώμα μας και την ψυχή μας, ολόκληρη την ύπαρξή μας την αφιερώνομε εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν.

Έτσι ,λοιπόν, σύμβολον αυτής της αφιερώσεως είναι κι εκείνα τα λίγα μαλλιά -ποιος δεν το έχει δει όταν βρέθηκε σε μια βάπτιση, τι να κόψομε, τι να δώσομε; Το χέρι μας, το δάχτυλό μας;- εκείνα τα λίγα μαλλιά που θα κόψει ο ιερεύς και τα ρίχνει μέσα στην κολυμβήθρα. Ποιος δεν το έχει δει; Αυτό είναι ένα δείγμα ευγνωμοσύνης για την αφιέρωση που έχομε εμείς που βαφτιζόμεθα. Το νερό της κολυμβήθρας μαζί με τα μαλλιά θα πάει στο χωνευτήρι. Δεν μας ανήκει. Δεν μας ανήκει πια.

Συνεπώς, ξέρετε πόσο σοβαρό πράγμα είναι αυτό; Ότι το σώμα μας αφιερώθηκε εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν; Λέγει ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος: «Ἀδερφέ, οἱ ἀρχαῖοι μόσχους καὶ κριοὺς καὶ ἀμνοὺς πάντες εἰς θυσίαν προσέφερον τῷ Κυρίω. Ἡμεῖς δὲ τὸ ἑαυτῶν σῶμα (:Εμείς θα προσφέρομε θυσία το ίδιο μας το σώμα). Προσενήγκαμεν αὐτὸ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Οὐκέτι οὖν μωμήσωμεν τοῦτο ἢ ῥυπώσωμεν ἐν τοῖς ἀπαγορευμένοις -Ποια είναι τα «ἀπηγορευμένα»; Εκείνα που δεν θέλει ο Θεός. Προπαντός, προπαντός τα σαρκικά αμαρτήματα. Προσέξτε το αυτό το πράγμα- ἵνα μὴ ὡς ἱερόσυλοι θανάτῳ παραδοθῶμεν, ἀλλ’ ἅγιον αὐτὸ καὶ ἄρτιον τιμήσωμεν». Είναι στον Ευεργετινό, στον 2ον τόμο, στην διακοσιοστήν τριακοσιοστήν πρώτην σελίδα, 231 σελίδα. Εκεί είναι γραμμένο.

Λέει δε και τούτο: «Εάν αφιέρωσες κάτι, δικό σου ήταν, δικαίωμά σου, αλλά κάνοντας πέντε βήματα πέρα μετάνιωσες και θέλεις να γυρίσεις να το πάρεις. Δεν μπορείς να το πάρεις. Διότι τότε δεν θα είσαι απλώς κλέπτης, αλλά θα είσαι ιερόσυλος. Επειδή το αφιέρωσες και τώρα πηγαίνεις και το παίρνεις πίσω». Πόσο μάλλον αυτό το ίδιο το σώμα μας. Και απ’ αυτό, θα λέγαμε και από μύρια άλλα, αφού ναός του Αγίου Πνεύματος είναι η ύπαρξίς μας -και το σώμα μας, όχι η ψυχή μόνο- μπορούμε να ρίψομε το σώμα μας στην πορνεία, στην ομοφυλοφιλία η οποία προοδεύει, προοδεύει κι αυτή, προοδεύει, κ.λπ. κ.λπ; Δεν μπορείς, αδελφέ μου. Ο γάμος μόνον είναι τίμιος. Τίποτε άλλο. Όλα τ’ άλλα δεν τα θέλει ο Θεός.

Βέβαια, θα μου πείτε, όλα αυτά είναι κάπως δύσκολα. Ε, δύσκολα. Να τηρήσουμε τις εντολές του Θεού. Είναι, όμως, αναγκαίον έτσι να γίνει. Και όποτε ο λαός εξέφευγε απ’ αυτήν του την αφιέρωση, ο Θεός τον παρέδιδε στα χέρια των εχθρών του, τους Εβραίους, που ήταν ο περιούσιος λαός. Τι λέει ο Απόστολος Παύλος; «Παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν -Λέει «τα σώματα», δεν λέει «τις ψυχές»-, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν –πνευματικήν, δηλαδή-λατρείαν ὑμῶν».

Αν, λοιπόν, έχουμε φόβο Θεού, αγαπητοί, και προσβλέπουμε στο αληθινό μας συμφέρον, θα πρέπει πάντοτε να μένομε πιστοί στην αφιέρωσή μας. Προπαντός την αφιέρωσιν της υπάρξεώς μας. Σώματος και ψυχής. Τότε μπορούμε να λεγόμαστε, ναι, ναι, τότε μπορούμε να λεγόμαστε αληθινοί, αγαπητοί μου, Χριστιανοί.

831η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ὕμνος τοῦ Μεσσίου (β΄ ἔκδοσις)

†. Σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, γιορτάζει την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου μας εις τα Ιεροσόλυμα. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης ως εξής μας το περιγράφει: «Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς, ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται Ἰησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ».

Ο Κύριός μας, αγαπητοί μου, έζησε τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον δημόσιο βίο Του, πολύ απλά και πολύ ταπεινά. Γενόμενος υπόδειγμα απλότητος και ταπεινώσεως εις τους ανθρώπους. Όμως τώρα, μετά από το άκουσμα της αναστάσεως του Λαζάρου, που έγινε εις την Βηθανίαν, όχλος πολύς, μας σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, έρχεται να Τον προϋπαντήσει, όταν έμαθε ότι ο Ιησούς έρχεται εις τα Ιεροσόλυμα. Και ήταν μία υποδοχή άνευ προηγουμένου! Μια υποδοχή θριαμβευτική. Αλλά αυτή η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα είναι τύπος. Τύπος της θριαμβευτικής εισόδου Του, τόσο εις τους ουρανούς την τεσσαρακοστή ημέρα από την Ανάστασή Του, δηλαδή κατά την Ανάληψη, όσο και κατά την ημέρα της Κρίσεως, όταν μαζί με τους δικαίους θα εισέλθει εις την Βασιλείαν του Θεού.

Έτσι, λοιπόν, ο Κύριος εισέρχεται εις τα Ιεροσόλυμα, μόνο τυπικά. Δηλαδή να εκπληρώσει έναν τύπον, όπως εξάλλου το λέγει και ο προφήτης Ζαχαρίας, ότι, «Να», λέγει, «Ιερουσαλήμ, ο βασιλιάς σου έρχεται πραΰς, ήρεμος, ήσυχος, όχι με εκείνες τις πολεμικές ιαχές που μπορούσαν να έχουν οι θριαμβευταί πολεμικών επιχειρήσεων. Έρχεται καθήμενος επί πώλου όνου». Όχι επί αλόγου, όχι επί αμαξών, όχι επί αρμάτων. Επί πώλου όνου. Πάνω σε ένα μικρό γαϊδουράκι. Ήτο, λοιπόν, ένας τύπος· ιστορικός τύπος· που θα εγίνετο πραγμάτωσις άλλων, μεγάλων εισόδων. Όπως, σας είπα, εις τον ουρανόν.

Αλλά τι έψαλλε ο λαός, όταν εισήρχετο ο Ιησούς εις τα Ιεροσόλυμα; «Ὡσαννά!». Και τι σημαίνει «ὡσαννά»; Δεν είναι ελληνική λέξις. Θα πει: ««Σῶσον δή». Δηλαδή, «Σώσε λοιπόν». «Σε παρακαλούμε, σώσε». Αλλά από τι να σώσει; Βέβαια, σε ένα πρώτο φόντο, ο λαός, βρισκόμενος κάτω από την ρωμαϊκή κατοχήν και κυριαρχίαν, όπως κάθε λαός που θέλει την εθνική του απελευθέρωση, θα μπορούσαμε να ειπούμε ότι ζητούσε την ελευθερία της πατρίδος του. Αυτά, όμως, σε ένα πρώτο φόντο. Στο βάθος, αυτό που ζητούσε ο λαός, ήτο και θα ήτο εφεξής, η απελευθέρωσις, η σωτηρία από την αμαρτία και τον θάνατο. Κι Αυτός που σώζει από τον θάνατο, σίγουρα σώζει και από την αμαρτία. Διότι, πώς μπορεί να σώσει κάποιος από την αμαρτία, όταν δεν σώζει από τον θάνατο; Γιατί ο θάνατος είναι καρπός της αμαρτίας. Έτσι όταν ο Κύριος, κόψει το αίτιον, κόβει και το αιτιατόν.

Και ο όχλος αυτό το αντελήφθη, γιατί ήδη είχε δει την ανάσταση του Λαζάρου. Συνεπώς, εκείνος ο οποίος μπορούσε να λέγει σε ένα νεκρόν τετραήμερον και, υποτίθεται, όζοντα, να μυρίζει από την σήψην, μπορούσε να λέγει με μόνο ένα λόγο: «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω», «Λάζαρε, βγες έξω», από τον τάφο εννοείται, και ο Λάζαρος να ανασηκώνεται εις τον τάφον του -ήταν θολωτοί οι τάφοι, όχι στη γη, όπως σήμερα είναι οι δικοί μας οι τάφοι- τότε σίγουρα μπορούσε Αυτός να είναι και νικητής της αμαρτίας. Γιατί, επαναλαμβάνω, η αμαρτία είναι εκείνη η οποία έφερε τον θάνατον.

Αλλά, από τον θάνατον και από την αμαρτία, μόνον ο Ιησούς σώζει. Κανείς άλλος. Θα το επαναλάβω. Από την αμαρτία και τον θάνατον, κανείς, μα κανείς δεν σώζει. Ούτε αν βρίσκεται στον Ουρανό, ούτε αν βρίσκεται εις τον Άδη, ούτε αν βρίσκεται πάνω εις την γην. Κανείς, μα κανείς δεν σώζει, πλην του Ιησού Χριστού.

Αυτό, λοιπόν, σημαίνει «ὡσαννά». «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»· που θα πει: «Συ, που έρχεσαι εις το όνομα του Κυρίου, να είσαι ευλογημένος». Δηλαδή, «να είσαι δοξασμένος». Το «εὐλογῶ», το «ἁγιάζω» κατά το «ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου», δεν σημαίνει τι άλλο παρά το «δοξασθήτω». «Να είναι δοξασμένο το όνομά Σου». Και εν προκειμένω, «Εσύ που έρχεσαι εν ονόματι του Κυρίου» -εννοείται, του Γιαχβέ, αλλά ο κόσμος, ο λαός ακόμη δεν εγνώριζε, αγαπητοί μου, ότι Αυτόν που είχε μπροστά του ήταν ο Γιαχβέ, δηλαδή ο Κύριος, ο άγιος του Ισραήλ. Αυτός ήταν. Ακόμη δεν το μάθαινε αυτό. Και λέγει: «ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου». «Ευλογημένος, δοξασμένος, Συ που έρχεσαι». Κι αυτό αντιστοιχεί με το «Μεσσία».

Συνεπώς, εάν ο λαός αναφωνεί τον Ιησούν «εὐλογημένον καὶ ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου», άρα δεν αναμένεται κανένας άλλος. Αυτός ο κάποιος άλλος που αναμένεται, δεν θα είναι παρά ο Αντίχριστος. Και οι Εβραίοι μέχρι σήμερα, θα το δούμε λίγο πιο κάτω, αναμένουν, γιατί τελικά δεν απεδέχθησαν τον Ιησούν, θα αποδεχθούν τον Αντίχριστον.

Για τον Ιησούν, Αυτόν που τώρα ο λαός μεγαλύνει και αναφωνεί «εὐλογημένον», γι’ Αυτόν ελάλησαν όλοι οι προφήται. Και όλες οι προφητείες συγκλίνουν στο δικό Του πρόσωπο. Όταν άκουσα για μία φορά ακόμη εχθές, εις τον Εσπερινόν, την προφητεία του Ζαχαρίου «Να, ο βασιλιάς σου έρχεται πραΰς, ήρεμος, καθήμενος επί πώλου όνου», τι ρεαλισμός, συγκλονίστηκα. Και συγκλονίζομαι. Διότι τέτοια ενάργεια, τέτοια δηλαδή καθαρότητα, διαύγεια, διαφάνεια στην προφητεία, δεν έχουμε πουθενά αλλού. Ώστε πράγματι, όλες οι προφητείες συγκλίνουν εις το θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού.

Ακόμη, ο ύμνος αυτός, τον οποίον έψαλλε ο λαός εις τον Ιησούν και που τόσο είχαν δυσαρεστηθεί οι άρχοντες και που τόσο αγανάκτησαν δήθεν, και που επέπληξαν τους ανθρώπους και που είπαν εις τον Κύριον να πει εις τον κόσμον να σιωπήσει και ο Κύριος τούς είπε «Αν σιωπήσουν αυτοί, οι πέτρες θα κράξουν»… Οι πέτρες θα κράξουν! Δεν είναι της ώρας να σας πω, τι θα πει «Οι πέτρες θα κράξουν». Το λέγει άλλος ευαγγελιστής αυτό. Εδώ ο Ιωάννης μάς παραθέτει κάτι γραμμένο. «Δεν είναι γραμμένο ότι από το στόμα νηπίων και θηλαζόντων θα βγάλω αίνον;». Και ποια είναι «τα νήπια και τα θηλάζοντα»; Στο πρώτο φόντο, είναι βεβαίως τα νήπια και τα θηλάζοντα. Πιο μέσα, είναι τα κατά κόσμον νήπια. Οι απλοί άνθρωποι. Εκείνοι που επίστευσαν εις τον Ιησούν και αυθορμήτως υμνούν και δοξάζουν τον Κύριον.

Έτσι, ο λαός εκείνος, αγαπητοί μου, υποδέχεται τον Μεσσία του. Αλλά ο λαός εκείνος, με την διαδρομή της Ιστορίας, απεδέχθη τον Μεσσία του; Εκείνος ο τότε λαός, στον τότε συγκεκριμένο τόπο, Τον απεδέχθη. Παρακάτω ο λαός αυτός, Τον απεδέχθη; Οι άρχοντες, που εσταύρωσαν τον Ιησούν και διεκήρυξαν ότι δεν είναι δυνατόν ποτέ εκείνος που μπορεί να πεθαίνει να είναι ο Μεσσίας και δεν είναι δυνατόν ποτέ, σαν τελευταίος ληστής επί του Σταυρού, να είναι αυτός Υιός του Θεού. Και εφόσον οι άρχοντες παρεσιώπησαν το μη σιωπούμενον θαύμα, το κραυγαλέο θαύμα της Αναστάσεώς Του και είπαν ότι «ἐν καιρῷ νυκτός», είπαν να πουν οι φύλακες, «όταν εμείς κοιμόμαστε- κοιμωμένων ἡμῶν- ήλθαν οι μαθηταί και έκλεψαν το σώμα και διεκήρυξαν οι μαθηταί Του ότι ανεστήθη από τους νεκρούς». Ο λαός αυτός επείσθη εις τους άρχοντάς του… Αυτό ήταν ένα τραγικό λάθος του τότε Ισραήλ· ότι επείσθησαν εις τους άρχοντάς τους.

Αγαπητοί μου, ο λαός αυτός, μια γενεά μετά, 30 χρόνια, πληρώνει το μεγάλο του έγκλημα, με την κατασκαφή της πόλεως Ιερουσαλήμ και την κατασφαγή του λαού της από τους Ρωμαίους. Ναι. Γιατί; Γιατί απέσυρε ο Μεσσίας το ευμενές πρόσωπό Του από τον λαόν αυτόν τον χριστοκτόνο. Ο Κύριος ήδη τους είπε, το καταχωρεί ο Ματθαίος, 23,39: «Λέγω γὰρ ὑμῖν, οὐ μή με ἴδητε ἀπ᾿ ἄρτι ἕως ἂν εἴπητε, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». «Σας λέγω, δεν θα δείτε πλέον το ευμενές μου πρόσωπον, μέσα στην Ιστορία, έως ότου πείτε: ‘’Ευλογημένος Αυτός που έρχεται εν ονόματι του Κυρίου’’». Δηλαδή «με αποδεχθείτε ως Μεσσία σας».

Αλλά τίθεται ένα ερώτημα που μας ενδιαφέρει άμεσα. Εμείς επιστεύσαμε και απεδέχθημεν τον Χριστόν. Αλλά η σημερινή Ορθόδοξος Ελλάδα μας, μήπως, προ πολλού, έχει αρνηθεί το θεανθρώπινο πρόσωπον του Ιησού Χριστού και με λόγια και με έργα; Ο τρόπος με τον οποίον ζουν σήμερα οι συμπατριώται μας, οι Έλληνες, μήπως είναι μια άρνησις του προσώπου Του; Μήπως, ακόμα, με λόγια, με συγγραφές, με οτιδήποτε, αρνούμεθα το δικό Του το πρόσωπο; Και για τον παλαιό Ισραήλ, σας είπα, ήταν η καταστροφή του 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους. Στον νέον Ισραήλ, στον Ισραήλ της χάριτος, τον οποίον, τον τελευταίο καιρό, διαρκώς αρνείται η πατρίδα μας, τι πρόκειται να συμβεί;

Και ο Ιησούς έρχεται διαρκώς μέσα στην Ιστορία. Έρχεται είτε σαν Σωτήρας, είτε σαν Κριτής. Διαρκώς μέσα στην Ιστορία. Αν διαβάσετε, καθ’ όλο το μήκος του βιβλίου της Αποκαλύψεως, θα δείτε να έρχεται διαρκώς ο Χριστός και λέγει κανείς: «Τώρα δεν το βλέπω. Πού ήλθε;». Έρχεται ως Σωτήρας όσοι θέλουν να Τον δεχθούν. Έρχεται ως Κριτής, διαμέσου των πληγών. Διότι αυτό βλέπομε. Διαμέσου των πληγών έρχεται ο Κριτής Μεσσίας μέσα στην Ιστορία. Και είναι Εκείνος που έρχεται, διότι, όπως σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, είναι «ὁ ὤν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος». «Αυτός που υπάρχει και πάντοτε υπήρχε και Αυτός που έρχεται». Δεν λέγει: «Αυτός που ήλθε». Δεν λέγει: «Αυτός που θα έλθει». Αλλά λέγει: «ὁ ἐρχόμενος »· που δείχνει ότι διαρκώς έρχεται μέσα στην Ιστορία. Και έρχεται τόσο για τους λαούς, όσο και για τα πρόσωπα.

«Ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ». «Συ που είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ», λέγει, στη συνέχεια, ο ύμνος του λαού προς τον Ιησούν. Πράγματι, είναι ο βασιλιάς του παλαιού Ισραήλ εκείνη την στιγμή. Αλλά εφόσον ο λαός αυτός Τον εσταύρωσε και έγραψε ειρωνικά επί του Σταυρού «ο βασιλιάς των Ιουδαίων», εφεξής είναι ο βασιλιάς του νέου Ισραήλ. Δηλαδή της Εκκλησίας. Και αυτή η Βασιλεία είναι ανωτέρα από κάθε άλλη βασιλεία που υπάρχει στον κόσμον αυτόν. Είναι οι ανθρώπινες καρδιές, που με την προαίρεσή τους αποδέχονται τον Ιησούν ως Βασιλιά. Ας υποθέσομε ότι έχομε το πολίτευμα της βασιλείας. Πόσοι είναι εκείνοι οι πολίται που δεν θα ήθελαν να είναι κάτω από αυτό το πολίτευμα; Θα ήσαν πολλοί. Θέλουν δεν θέλουν, αναγκαστικά, είναι το πολίτευμα της βασιλείας. Ο Ιησούς δεν έρχεται έτσι. Ο Ιησούς έρχεται και βασιλεύει στις καρδιές που Τον θέλουν. Δεν βασιλεύει στις καρδιές που δεν Τον θέλουν. Δεν ασκεί εξαναγκασμό και βία. Γι'αυτό, η Βασιλεία του Χριστού, επειδή είναι ελευθέρα, είναι ανωτέρα πάσης γηίνης βασιλείας. Και η αποδοκιμασία αυτής της Βασιλείας σφραγίζει την καταστροφή. Την καταστροφή προσώπων και λαών. Αντίθετα, η επιδοκιμασία αυτής της Βασιλείας έχει καταπληκτικούς καρπούς.

Και σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψή του: «Καὶ ἐποίησας αὐτούς (:Ποιους ἐποίησας; Αυτούς. Συ, ο δοξασμένος Ιησούς, Συ ἐποίησας αὐτούς · ποιους; Αυτούς που είναι πολίται της δικής Σου βασιλείας) τῷ Θεῷ ἡμῶν, βασιλεῖς καὶ ἱερεῖς». Γι'αυτό και λέγεται η Βασιλεία αυτή του Θεού «βασίλειον ἱεράτευμα», βασιλείς και ιερείς. Σε ποια γηίνη βασιλεία είδατε να είναι ένας βασιλιάς και όλοι οι πολίται να είναι βασιλιάδες; Σε ποια περίπτωση είδατε αρχιερέα και όλοι να είναι ιερείς; Εδώ είναι αυτό το προνόμιο που δίδει σε εκείνους που απεδέχθησαν τον Ιησούν και Του είπαν ό,τι ακριβώς ο ύμνος ειπώθηκε τότε, καθιστά τον λαό Του βασιλείς και ιερείς.

Το πλήθος, στην υποδοχή του Ιησού, εβάσταζε, αγαπητοί μου, «βαΐα φοινίκων». Η λέξις «βαΐα» που σημειώνει ο Ιωάννης, θα πει «κλαδιά». Ο Ματθαίος το λέγει «κλάδους». Το λέγει ελληνικά. Κλάδους. Ώστε λοιπόν «βαΐα» θα πει κλαδιά. Κλαδιά φοινίκων. Ο φοίνικας είναι σύμβολον δόξης. Όπως σε εμάς τους Έλληνες σύμβολον δόξης είναι η δάφνη. Δάφνινο στεφάνι. Στεφάνι δόξης. Δάφνη δίνουν στους νικητάς των αγώνων. Σύμβολον δόξης. Αλλά εδώ αυτά τα σύμβολα της δόξης, που τα κρατούσε ο λαός την ημέρα της Σκηνοπηγίας, κάθε χρόνο, στην εορτή της Σκηνοπηγίας, δεν ήταν τίποτε άλλο, όπως μας το λέγει αυτό το «Λευιτικόν» στο 23^ο κεφάλαιο, 40 στίχος, παρά μία προτύπωσις αυτού του περιστατικού, που ο λαός, στην πλειοψηφία του, κρατούσε κλαδιά. Και ρίχναν και τα ρούχα τους χάμω, για να περάσει ο τροπαιούχος Ιησούς. Ο τροπαιούχος του θανάτου και της αμαρτίας.

Έτσι, και οι μάρτυρες, που είναι στο βιβλίο της «Αποκαλύψεως» 7,9 και δεν είναι παρά «οἱ πεπελεκυμένοι», «οἱ ἐσφαγμένοι» δια την αγάπην του Ιησού, παρακαλούν και λέγουν: «Κύριε, πότε θα εκδικηθείς το αίμα μας, που χύθηκε άδικα στη γη;». Που σημαίνει: «Κύριε, εχάσαμε βίαια το σώμα μας. Δεν προλάβαμε να ζήσομε με το σώμα μας όσο θα όριζε η αγάπη Σου. Θέλομε να πάρομε πίσω το σώμα μας. Δηλαδή, πότε θα αναστηθούμε;». Και τότε λέγει εκεί το ιερόν κείμενον: Τους εδόθη λευκός χιτών, σύμβολον καθαρότητος, και στον καθένα από ένα κλαδί φοίνικος. Σύμβολον δόξης, σύμβολον τροπαίου. Είναι τροπαιούχοι οι μάρτυρες και οι άγιοι.

Έτσι βλέπει κανένας τα βαΐα των φοινίκων, γι'αυτό και η Εκκλησία μας δίδει αυτές τις δάφνες, δεν δίδομε εμείς, βλέπετε, φοίνικες, διότι εδώ δεν φύεται ο φοίνικας. Σε μας το σύμβολον της δόξης είναι, όπως σας είπα, η δάφνη. Και ο καθένας φεύγει με το κλαδί της δάφνης, σύμβολον της νίκης ότι ο Χριστός ενίκησε τον θάνατον, ενίκησε την αμαρτία και συνεπώς «θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος»· που θα πούμε ευθύς, μόλις την πρώτη Κυριακή που μας έρχεται.

Εκείνο το ονάριον, το γαϊδουράκι; Ο «πῶλος ὄνου», θα πει «μικρό γαϊδουράκι». Ω, εκείνο το γαϊδουράκι, αγαπητοί μου, που σημειώνει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, στο οποίο, λέγει, ποτέ κανείς δεν είχε καθίσει. Όπως και ο τάφος που μπήκε ο Χριστός, ετάφη, κανείς ποτέ δεν είχε ταφεί. Κρατάει ο Μεσσίας κάποια προνόμια δικά Του. Ώστε κάποια στοιχεία που θα χρησιμοποιήσει, να μην έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ από ανθρώπους· που δείχνει αυτό το εξαιρετικόν, το υπερέχον. Αλλά σε τόσο απλές περιπτώσεις.

Βέβαια, το γαϊδουράκι είναι ένα ταπεινόν όχημα που μας μεταφέρει· υποζύγιον. Πολύ ταπεινό. Ενώ το άλογο είναι έτσι υπερήφανο και ένδοξο. Ακόμη ήταν τότε, στον παλαιό νόμο, το γαϊδουράκι ήταν ζώον ακάθαρτον. Δεν μπορούσες να το φας το κρέας του. Ήτο ακάθαρτον. Σύμβολον των «Εθνών»· που ήσαν ακάθαρτοι. Και τώρα έρχεται ο Ιησούς και κάθεται επάνω εις το γαϊδουράκι, σύμβολον ότι θα καθίσει επί των εθνών. Και τους ακαθάρτους, τα ακάθαρτα έθνη από την ακαθαρσία της ειδωλολατρίας, θα επαναφέρει εις την επιστροφή, στον ίσιο δρόμο προς τον Πατέρα.

Ακόμη είναι σύμβολον, όταν εγώ ο Έλληνας ο ακάθαρτος, που ήμουν ειδωλολάτρης και κάθισε ο Ιησούς επάνω μου για να με καθαρίσει, θα μπορούσα να λέγω ότι έπρεπε να βαστάσω τον Κύριον. Είναι εκείνο που λέγει ο Ψαλμωδός: «Ὑπέμεινά Σέ, Κύριε…». Δηλαδή, «Σε υπέμεινα», δηλαδή «Σε φορτώθηκα», δηλαδή «Σε κράτησα, δεν Σε πέταξα». Είναι ο ζυγός του Χριστού που θα δεχθούμε να καθίσει επί των ώμων μας ο Ιησούς Χριστός· που είναι η πιο ένδοξη, ο πιο ένδοξος ζυγός που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει. Ο Βασιλιάς της Δόξης, ο Κύριος Ιησούς, να καθίσει επάνω μου. Όπως ο άγιος Χριστοφόρος: «Παιδάκι μου», λέγει -ζήτησε να τον περάσει από το ποτάμι- « Παιδάκι μου, δεν είδα τόσο βαρύ άνθρωπο, σαν κι εσένα». «Ναι», του λέγει, «γιατί είμαι Εκείνος που κρατώ τα σύμπαντα!». Αυτόν κρατούμε. Και δεν πρέπει να Τον πετάξομε. Ναι!

«Ταῦτα οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταί», λέγει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, «τὸ πρῶτον· τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα εἶναι ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα». Όταν αυτά εγίνοντο, δεν αντελήφθησαν οι μαθηταί την σημασία και την αξία των όσων σήμερα λέμε. Όταν, όμως, ο Χριστός ανεστήθη και ήλθε η Πεντηκοστή, τότε κατάλαβαν το μεγάλο μυστήριο. Ότι όλα αυτά ήσαν γραμμένα για τον Ιησούν. Και ευτυχισμένος εκείνος, αγαπητοί μου, που βαστάζει τον Κύριον, που κρατά τον Κύριον της δόξης και μπορεί να λέγει: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

497η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Πρέπει νά γονατίζουμε τήν Κυριακή κατά τήν λατρεία;

†. Μερικοί λένε ὅτι στὸ «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν» πρέπει νὰ γονατίζουμε ὡς ἔνδειξι εὐλαβείας πρὸς τὸν Θεόν· ἄλλοι ὅμως λένε ὅτι δὲν πρέπει νὰ γίνεται, διότι ἡ Κυριακὴ εἶναι ἀναστάσιμη ἡμέρα καὶ τὸ γονάτισμα δηλώνει πένθος. Τελικῶς, τί πρέπει νὰ κάνουμε;

Μία παρατήρησι· στὸ χαρτὶ τῆς ἀπορίας, στην πρότασι «τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν», στο «σῶν» ὑπάρχει ὀξεία! Θέλει περισπωμένη! Πῶ, πῶ, πῶς φαίνεται! Τὸ μονοτονικὸ εἶναι πανάθλιο! Εἶμαι ἐχθρὸς τοῦ μονοτονικοῦ! ἀλλὰ τὸ νὰ γράφεις ἀρχαία γλῶσσα καὶ νὰ γράφει μονοτονικό! Καλύτερα νὰ μὴν βάλλεις τίποτε! εἶναι πάρα πολὺ δύσκολο· εἶναι πολλὰ πράγματα τὰ ὁποῖα δὲν ξέρει κανεὶς πῶς νὰ τὰ ἑρμηνεύσει. Π.χ. το «ην», ἥττα, νί· δὲν βάζεις καθόλου τόνο. Τί εἶναι αὐτό; Ρῆμα, παρατατικὸς τοῦ εἰμί; Εἶναι ἀναφορικὴ ἀντωνυμία θηλυκοῦ γένους; Τί εἶναι; Οἱ ἀρχαῖοι ἔβαλαν τόνους γιατὶ δὲν μποροῦσαν οἱ ἐκτὸς ηπειρωτικῆς Ἑλλάδος νὰ διαβάσουν καὶ νὰ μιλήσουν· εἶχαν τὸν λόγο τους!

Γιὰ τὸ θέμα μας ρωτᾶ ἡ ἀπορία γιὰ τὴν Κυρική· δὲν τίθεται θέμα γιὰ και θημερινές. Ὁ Ἰουστῖνος ὁ φιλόσοφος, στὰ μέσα του 2ου αἰῶνος, δίδει ἀπάντησι στὴν ἐρώτησι (ὑπ' ἀριθμόν 115 ἀπάντησις)· ἀναφέρεται στὸν Ἅγιον Εἰρηναῖο, ἐπίσκοπο Λυῶνος, ὁ ὁποῖος ἦταν μαθητής τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου, ὁ ὁποῖος ἦταν μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ. Θὰ λέγαμε ὅτι εἶναι ὁ «πνευματικὸς ἐγγονός»· ὁπότε ἄκουσε ἀπὸ τὸν Ἅγιον Πολύκαρπον πολλὰ πράγματα ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος, τὰ ὁποῖα ἔγραψε, εἶπε, καὶ τώρα τὰ παίρνει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος, ὁ «δισέγγονος» τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ θεολόγου. Είμαστε πολὺ κοντὰ στοὺς Ἀποστόλους· ἔχουμε τὴν ἄμεσο παράδοσι τῶν Ἀποστόλων. Λέγει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος· «Τὸ δὲ ἐν Κυριακῇ μὴ κλίνειν γόνυ», τὸ νὰ μὴν γονατίζει κανεὶς τὴν Κυριακή «σύμβολόν ἐστι τῆς ἀναστάσεως», εἶναι σύμβολο τῆς ἀναστάσεως τῆς δικῆς μας ὄχι τοῦ Χριστοῦ! «δι᾿ ἧς τῇ τοῦ Χριστοῦ χάριτι τῶν τε ἁμαρτημάτων καὶ τοῦ τεθανατωμένου θανάτου ἠλευθερώθημεν», μὲ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ σώθηκαν οἱ δικές μας ἁμαρτίες· «ἐκ τῶν ἀποστολικῶν δὲ χρόνων ἡ τοιαύτη συνήθεια ἔλαβε τὴν ἀρχήν», τὴν ἀρχὴν αὐτή, νὰ μὴν γονατίζουμε τὴν Κυριακή, τὴν ἔχουμε ἀπὸ τοὺς ἀποστολικούς χρόνους! «καθώς φησὶ ὁ μακάριος Εἰρηναῖος ὁ μάρτυρ» (ὄχι ὁ μάρτυς, ἀλλὰ ὁ «μάρτυρ»· εἶναι ἀρχαιότερος τύπος! ὁ μάρτυρ, τοῦ μάρτυρος), αὐτὸς ποὺ δίνει την μαρτυρία του «ἐν τῷ περὶ τοῦ Πάσχα λόγου, ἐν ᾧ μέμνηται καὶ περὶ τῆς Πεντηκοστῆς», ὅταν ὁμιλεῖ περὶ τοῦ θέματος στὸν λόγο γιὰ τὸ Πάσχα, καὶ κάνει μνεία καὶ στὴν περίπτωσι τῆς Πεντηκοστῆς· «ἐν ᾗ», στὴν ὁποία Πεντηκοστή «οὐ κλίνομεν γόνο, ἐπειδὴ ἰσοδυναμεῖ τῇ Κυριακῇ κατὰ τὴν ῥηθεῖσαν περὶ αὐτῆς αἰτίαν». Δηλαδὴ κάθε Κυριακὴ τοῦ ἔτους δὲν κάνουμε μετάνοιες, δὲν γονατίζουμε· ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἕως τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς, δὲν κάνουμε μετάνοιες. 50 ἡμέρες δὲν γονατίζουμε, οὔτε στὴν Λειτουργία, οὔτε στὴν προσευχή μας.

Ἂς δοῦμε καὶ τὸν 20ο κανόνα τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ ἀναφέρεται στὸ θέμα αὐτό· «Ἐπειδὴ εἰσί τινες ἐν τῇ Κυριακῇ γόνυ κλίνοντες», ἐπειδὴ μερικοὶ γονατίζουν τὴν Κυριακή «καὶ ἐν ταῖς τῆς Πεντηκοστῆς ἡμέραις». καὶ τὶς ἡμέρες τῆς Πεντηκοστῆς· δὲν λέγει «ἡμέρᾳ» ἀλλὰ «ἡμέραις», καὶ ἐννοεῖ ὅλο τὸ Πεντηκοστάριο· «ὑπὲρ τοῦ πάντα ἐν πάσῃ παροικία φυλάττεσθαι», γιὰ νὰ φθάσουν ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ὅπου καὶ ἂν βρίσκονται, τὸ ἴδιο πράγμα να κάνουν· «ἑστῶτες ἔδοξε τῇ Ἁγία Συνόδῳ τὰς εὐχὰς ἀποδιδόναι τῷ Θεῷ», ἐφάνη καλὸν εἰς τὴν Σύνοδον νὰ ἀποδίδουμε τὶς εὐχές μας, εἴτε στὴν λατρεία, εἴτε στην προσωπική μας προσευχή, ὄρθιοι.

Ἑρμηνεύει δὲ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Πηδάλιο τὸν κανόνα αὐτόν καὶ λέγει· «Τὰ παρὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων παραδοθέντα ἔθιμα πρέπει νὰ φυλάττονται κοινῶς, ἀπὸ ὅλας τὰς Ἐκκλησίας, καὶ ὄχι μερικά ἀπὸ μερικὰς μόνον», ἀπὸ μερικὲς Ἐκκλησίες, μερικὰ ἀπὸ αὐτά· ἄλλα ἔτσι, καὶ ἄλλα ἀλλιῶς. «Διὰ τοῦτο καὶ ὁ παρὼν κανών διορίζεται (ὁρίζει, παραγγέλλει), ὅτι ἐπειδὴ μερικοὶ Χριστιανοὶ κλίνουσι γόνυ καὶ ἐν τῇ Κυριακῇ ἡμέρᾳ, καὶ ταῖς ἡμέραις ταῖς ἀπὸ τοῦ Πάσχα ἕως τῆς Πεντηκοστῆς, τὸ ὁποῖον εἶναι παρὰ κανόνας καὶ ἄτοπον, ἐφάνη εὔλογον εἰς τὴν Ἁγίαν Σύνοδον ταύτην, νὰ ἀποδίδουσι τὰς εὐχάς των εἰς τὸν Θεὸν οἱ Χριστιανοὶ ὅλοι, ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις, ὄχι γονατιστοί, ἀλλὰ ἑστῶτες καὶ ὄρθιοι».

Κάνει ὅμως καὶ ἕναν σχολιασμόν (εἶναι ἐκτενὴς καὶ κάνω ἐπιλογή) «Πρέπει νὰ παύει ἡ γονυκλισία ἀπὸ τὴν ἐν τῷ ἑσπερινῷ εἴσοδον τῶν ἱερέων τοῦ Σαββάτου, ἕως τὴν εἴσοδον τῶν ἱερέων τὴν γενομένην ἐν τῷ λυχνικῷ τῆς ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς», «λυχνικόν» εἶναι ὁ ἑσπερινός· ἀπὸ τὴν στιγμὴν ποὺ ἀρχίζει ὁ ἑσπερινὸς τοῦ Σαββάτου, δεν κάνουμε μετάνοιες! Σάββατον βράδυ δὲν κάνουμε μετάνοιες, ἕως ὅτου τελειώσει ὁ ἑσπερινὸς τῆς Κυριακῆς· μετὰ τὸν ἑσπερινὸ τῆς Κυριακῆς μποροῦμε νὰ κάνουμε μετάνοιες. «Ἐν δὲ τῇ Κυριακῇ ὄρθιοι προσευχόμεθα, οὐ μόνον διότι ἐν αὐτῇ συνανέστημεν τῷ Χριστῷ», ὄχι μόνον διότι συναναστηθήκαμε μὲ τὸν Χριστόν· «ἀλλὰ καὶ χρεωστοῦμε νὰ ζητοῦμε τὰ ἄνω καὶ τὰ οὐράνια», γιατὶ εἶναι σύμβολον· «ἀλλὰ διατὶ ἡ Κυριακὴ ἡμέρα φαίνεται τρόπον τινά πῶς εἶναι εἰκὼν καὶ τύπος τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ἐν ᾧ δηλονότι πάντες ἀνεστημένοι εὑρίσκονται», εἶναι ἕνας τύπος, πῶς θὰ εἴμαστε στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πρέπει λοιπὸν νὰ ἐφαρμόζουμε τὸν τύπον.

Καὶ ἕνα δικό μου σχόλιο σ' αὐτά· ἡ πλέον εὐπρόσδεκτος εὐλάβεια (διότι ἀπὸ εὐλάβεια γονατίζουν την Κυριακήν) δὲν εἶναι νὰ γονατίσουμε, ἀλλὰ νὰ συμμορφωθοῦμε μὲ τὶς ἐπιταγὲς τῆς Ἐκκλησίας μας! Ὁ διάβολος μᾶς κλέπτει ἀπὸ τὰ δεξιά! Ἐνῶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωκε ἐντολὴν μὴν κλίνετε δεξιά, ἢ ἀριστερά (λέγει στὸ Δευτερονόμιο). Ἀριστερὰ θὰ πεῖ· παράβασις! Δεξιὰ θὰ πεῖ· ὑπέρβασις! Ἐπὶ παραδείγματι· Σοῦ λέγει ὁ Θεός (ἡ Ἐκκλησία)· θὰ κάνεις μετάνοιες. Ἐσὺ λέγεις· -Καὶ τί εἶναι οἱ μετάνοιες; -Αὐτὸ εἶναι κλέψιμο ἀπὸ τὰ ἀριστερά! =παράβασις. Ἡ Ἐκκλησία σοῦ λέγει· Θὰ κάνεις μετάνοιες ἀπὸ ἐδῶ ἕως ἐκεῖ· δηλαδὴ τὸ Πάσχα, Πεντηκοστή, Πεντηκοστάριον, Κυριακές, δὲν θὰ κάνεις μετάνοιες. Ἐσὺ λέγεις· -Γιατί νὰ μὴν κάνω μετάνοιες; Παίρνουν καὶ ὕφος, περίεργον. ἐγωισταί! καὶ λέγονται καί «εὐλαβεῖς»! −Μά... τὸ λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸ λέγεται κλέψιμον ἀπὸ τὰ δεξιά! Εἶναι ὑπέρβασις!

Χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε δηλαδή, ζοῦμε μία εὐλάβεια σε διαστάσεις αὐτονομίας! Ἦταν ἀκριβῶς τὸ ἁμάρτημα τοῦ Σαούλ! Ἡ Ἐκκλησία λέγει ὄχι. -Τί θέλεις νὰ κάνεις; Τὸν ἔξυπνο;(!) ὅτι εἶσαι πιὸ εὐλαβὴς καὶ πιὸ θεϊκὸς τοῦ Θεοῦ; βασιλικότερος τοῦ βασιλέως; Ὁ Θεὸς λέγει· δὲν θὰ κάνεις μετάνοιες! Εἶσαι ἁγιώτερος τῶν ἁγίων ποὺ ἐθέσπισαν αὐτά; Μέσα στις φυλλωσιές τῆς ὑπάρξεώς μας, κρύβεται τὸ ἁμάρτημα καὶ ὁ ἀπηγορευμένος καρπὸς τῆς αὐτονομίας! Αὐτὸς ποὺ τὸν ἔφαγαν οἱ πρωτόπλαστοι καὶ πέθαναν.

Πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ καλυτέρα εὐλάβεια, καὶ ὄχι ἁπλῶς καὶ μόνον νὰ γονατίζουμε.

100η ομιλία στην κατηγορία " Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ". (Ἀνωτέρου Κατηχητικοῦ Σχολείου)

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας : " Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ. (Ἀνωτέρου Κατηχητικοῦ Σχολείου) " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/pantiseis-pori-n-katixitiko
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/321.html?m=1

Απομαγνητοφώνηση : Ἱερὰ Μονὴ Ξενοφῶντος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ. (Ἀνωτέρου Κατηχητικοῦ Σχολείου)».🔻
https://drive.google.com/file/d/1bnD4KlS2bRvJrfYXaOewN02780y5Z9Sg/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ. (Ἀνωτέρου Κατηχητικοῦ Σχολείου)».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pM8I69EWsOE4l3gd0pOg7b

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ. (Ἀνωτέρου Κατηχητικοῦ Σχολείου)».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BC%88%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%E1%BC%80%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B9%E1%BF%B6%CE%BD%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%87%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%E1%BF%A6.%0A%28%E1%BC%88%CE%BD%CF%89%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%87%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%E1%BF%A6%20%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85%29?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Πότε εἶναι εὐάρεστη ἡ Προσευχή μας;

†. Πῶς μπορεῖ ἡ προσευχή μας νὰ εἶναι εὐάρεστη στὸν Θεόν; Πῶς μποροῦμε νὰ αἰσθανθοῦμε αὐτὸ ποὺ διαβάζουμε συχνά (ἀληθινὰ μὲ ἐκπλήσσει) ὅτι ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν προσευχὴ ὁμιλεῖ στὸν Θεόν; Ἡ προσευχὴ εἶναι τροφὸς τῆς ψυχῆς; στις δύσκολες στιγμές καταλαβαίνω τὴν ἀνάγκη αὐτῆς τῆς προσευχῆς καὶ τὴν μεγάλη της δύναμι. Καθημερινὰ ὅμως πῶς θὰ τὰ καταφέρουμε ἡ ψυχή μας νὰ ζωογονεῖται ἀπὸ τὴν προσευχή;

Κεντρικό σημεῖο τῆς ἐρωτήσεως εἶναι τό «Πῶς θὰ εἶναι ἡ προσευχή μας εὐάρεστη στὸν Θεό». Ἂν θέλουμε να παρουσιάσουμε την προσευχή, ἡ ὁποία μὲ μία εἰκόνα ἀνεβαίνει πρὸς τὸν Θεόν, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ θυμηθοῦμε τὴν θυσία τῶν δύο ἀδελφῶν, Κάιν καὶ Ἄβελ. Μάλιστα, εἰκονικῶς, ἡ θυσία τοῦ Ἄβελ πηγαίνει μία εὐθεία πρὸς τὸν οὐρανόν, ἐνῶ ὁ καπνὸς τῆς θυσίας τοῦ Κάιν δὲν ἀνεβαίνει, ἀλλὰ ὡς νὰ φυσάει ὁ ἀέρας ὁ καπνὸς πηγαίνει πλαγίως. Δηλαδὴ ἕνα εἶδος ἀποστροφῆς, σὰν νὰ μὴν δέχεται ὁ Θεὸς τὴν θυσία τοῦ Κάιν. Πράγματι, ἔτσι ἦταν.

Ἡ προσευχὴ εἶναι μία θυσία, ἀνωτάτης μορφῆς· τί εἶναι λοιπὸν ἐκεῖνο ποὺ τὴν κάνει σωστή; Οἱ ἀρχαῖοι προσέφεραν πάντοτε την προσευχή τους μὲ θυσία, καὶ ὁ Χριστιανὸς θὰ λέγαμε ὅτι μπορεῖ νὰ προσφέρει τὴν προσευχή του μὲ μερικὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα, ποὺ ἔχουν τὴν μορφὴ θυσίας. Ἂν ἐπὶ παραδείγματι ἀνάψουμε τὸ κανδήλι μας, ὅταν κάνουμε την προσευχή μας, εἶναι μορφὴ θυσίας. Ἂν ἀνάψουμε ἕνα κεράκι, τὸ θυμιατό μας... εἶναι τὸ ἴδιο, μία θυσία, μία προσφορά. Γι' αὐτὸ ὅταν πηγαίνουμε στὴν Ἐκκλησία, ἀνάβουμε τὸ κερί μας. Στὴν Καινὴ Διαθήκη δὲν ἐπιτρέπεται αἱματηρὰ θυσία· αὐτὴ ἅπαξ προσεφέρθη καὶ εἶναι ἡ θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι βλέπουμε καὶ ἕνα ἐξωτερικὸ στοιχεῖο μιᾶς θυσίας. θυσία;

Ἀλλά, ὅταν ἀνάβουμε ἕνα κερί, εἶναι εὐπρόσδεκτη ἀνάβουμε κερὶ μπορεῖ νὰ λέγουμε μία ευχή, ἢ στὴν Ἐκκλησία, ἢ στὸ σπίτι. Στὴν Ἐκκλησία: «Κύριε δός μου φωτισμόν», ἢ «ὅπως τὸ κερὶ αὐτὸ ἀνάβει, ἔτσι δός μου νὰ γίνω καὶ ἐγὼ ἕνα φῶς, διότι ἐσὺ ἔτσι τὸ εἶπες· «ὑμεῖς ἐστὲ τὸ φῶς τοῦ κόσμου» νὰ γίνω ἕνα φῶς καὶ νὰ μὴν εἶμαι σκοτάδι». Η, «ὅλη ἡ ζωή μου νὰ εἶναι μία προσφορὰ σὲ 'σένα, στὴν ἀγάπη σου· ὅπως τὸ κερὶ αὐτὸ λειώνει, ἔτσι νὰ λειώσει τὴν ὕπαρξί μου ἡ ἀγάπη σου» ἤ, θὰ μποροῦσα, ἀνάβοντας τὸ κερί μου νὰ ζητῶ χρήματα, ἢ νὰ πετύχω ἀνόμους έρωτες. Παρὰ πολλοὶ ἀνάβουν κερὶ παρακαλῶντας γιὰ τὴν ἐπιτυχία ἀνόμων ἐρώτων! -Τί θὰ ἀκούσει λοιπὸν ὁ Θεός;

Βλέπετε, πῶς διαφοροποιεῖται ἡ προσευχὴ καὶ ἡ θυσία; Πῶς λοιπὸν θὰ γνωρίσω ὅτι ἡ προσευχή μου εἶναι εὐάρεστος στὸν Θεόν;

Τὸ πρῶτον: Ὅποιος ἐμφανισθεί προσευχόμενος, πρέπει νὰ ἔχει πνεῦμα ταπεινόν, νὰ εἶναι ταπεινόφρων. Θυμηθεῖτε την παραβολὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου· ὁ Θεὸς ἀπωθεῖ τὴν προσευχὴ τοῦ φαρισαίου ἐπειδὴ δὲν ἦταν ταπεινός. Ποιός εἰσακούσθη; ὁ τελώνης; ὁ φαρισαῖος; ποιός; Ὅταν λέγει ὅτι ὁ τελώνης κατέβη δικαιωμένος, σημαίνει ὅτι ἀκούσθηκε ἡ προσευχή του, ὅτι τοῦ φαρισαίου ἡ προσευχὴ δὲν ἀκούσθηκε, ἄρα δὲν κατῆλθε ἀπὸ τὸ ἱερὸ δικαιωμένος. Τί σημαίνει ταπείνωσις; Εἶναι περίεργον νὰ ὑπερηφανεύεται κανεὶς μπροστὰ στὸν Θεόν! Μὴ σᾶς φαίνεται περίεργον.

Ἡ ἐξομολόγησις εἶναι μυστήριον· ὁ ἱερεὺς ἔχει τὴν ἱερωσύνη καὶ τὸ ἐπιτραχήλιον· εἶναι ἐπίσημος ἡ ὥρα. Ὅταν ἐμφανίζεται ὁ ἐξομολογούμενος, ἐμφανίζεται ἐκ προσώπου Θεοῦ. Ὅταν λέγουν οἱ ἐξομολογούμενοι· Ἐγὼ εἶμαι καλὸς ἄνθρωπος, δὲν ἔκανα κακὸ σὲ κανέναν ἄνθρωπο· εἶμαι πάντα δίκαιος, με ἀρέσει τὸ δίκαιον! αὐτὸ τὸ ἀκοῦμε κατὰ πλησμονήν αὐτὸ δείχνει ἔλλειψι αὐτογνωσίας, καὶ παρουσία ὑπερηφανείας. Ὁ φαρισαῖος τῆς παραβολῆς ἔλεγε· εἶμαι καλὸς ἄνθρωπος, προσφέρω ἐλεημοσύνες, δὲν ἀδικῶ, καὶ δὲν εἶμαι σαν ἐκεῖνο τὸν ἀναποδιασμένο, τὸν κακορίζικο, τὸν τελώνη, τὸν ἁμαρτωλόν. Ἀκοῦμε πολλὲς φορές· Δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἐγώ!

-Ἐμένα μοῦ τὸ λὲς αὐτό; Δὲν ἔχω καμμία ὄρεξι να μάθω ποιός εἶσαι! ἦρθες ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐξομολόγησίς σου θὰ εἶναι εὐάρεστη; - Ὄχι.

Ε, αὐτὸ γίνεται καὶ στὴν προσευχή. Κατὰ δυστυχίαν πολλοὶ ἄνθρωποι προσεύχονται ἔτσι. Πόσο ρεαλιστικὴ εἶναι ἡ παραβολὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου! Πόσο καθρεπτίζει την πραγματικότητα! Πρῶτος λοιπὸν ὅρος εἶναι ἡ ταπείνωσις νὰ ἐμφανισθῶ ταπεινά, μὲ αὐτογνωσία τῆς ἁμαρτωλότητος.

Δεύτερον· ὅταν ἔχω συγχωρήσει τὸν ἐχθρόν μου. Δὲν μπορῶ νὰ ἐμφανισθῶ στὴν προσευχὴ καὶ νὰ ζητῶ ὅ,τι ζητήσω, ἐμφανιζόμενος μὲ κακία γιὰ κάποιον ἄνθρωπο. Βεβαίως καὶ ὁ Χριστὸς εἶχε ἐχθρούς, καὶ οἱ Ἅγιοι εἶχαν καὶ ἔχουν ἐχθρούς! ἐννοεῖται ὅτι οἱ ἄλλοι ἐχθρεύονται τοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους. Τὸ θέμα ὅμως εἶναι ἂν ἐσὺ ἐχθρεύεσαι κάποιους ἀνθρώπους. Λέγει ὁ Χριστός: «Ἂν προσφέρεις τὸ δῶρον σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρον σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ εἶτα ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρον σου», ἂν προσφέρεις τὸ δῶρο σου καὶ ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι τὰ ἔχεις χαλασμένα μὲ τὸν ἀδελφόν σου (κυρίως, κυριώτατα ὅτι ἐσὺ εἶσαι ἡ αἰτία), μὴ τὸ προσφέρεις τὸ δῶρο σου· ἄφησε το κάτω, πήγαινε φιλιώσου μὲ τὸν ἀδελφό σου καὶ τότε γύρισε νὰ προσφέρεις τὸ δῶρο σου. Δηλαδὴ δὲν θὰ γίνει δεκτὴ ἡ προσφορὰ τῆς προσευχῆς σου, ἂν ἔχεις ἐχθρὸν ποὺ δὲν τὸν συγχωρεῖς.

Νὰ πῶ ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ λέγουν ὅτι μέχρι τὸν ᾅδη, τὸν θάνατον, δὲν θὰ συγχωρήσω. Φοβερόν! Είμαστε ἄνθρωποι, ἔχουμε προστριβές, ζοῦμε σ' ἕνα κόσμον ποὺ ἔχει σκάνδαλα. Ὅμως θὰ πρέπει μέσα σ' αὐτὸν τὸν τριβόμενον κόσμον, γιὰ ὅ,τι συμβαίνει νὰ ζητοῦμε συγνώμη. Ἐμεῖς νὰ μὴν ἔχουμε ἐχθρούς· ἂν δὲν μᾶς χωνεύουν μερικοὶ ἄνθρωποι, αὐτὸ ἀφορᾶ ἐκείνους. Ἐμεῖς νὰ μὴν αἰσθανόμαστε ὅτι δὲν συγχωρούμε μερικοὺς ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς ἔχουν πειράξει, ἀδικήσει.

Τρίτον· ἡ προσευχὴ εἶναι εὐπρόσδεκτη ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεήμων, ὅταν ἡ προσευχὴ συνοδεύεται ἀπὸ ἐλεημοσύνες. Σας θυμίζω τὸν ἑκατόνταρχον Κορνήλιον· ἐνεφανίσθη ὁ ἄγγελος καὶ τοῦ λέγει· Κορνήλιε, οἱ ἐλεημοσύνες σου καὶ οἱ προσευχές σου ἀνέβησαν στὸν Θεόν. «Ἀνέβησαν»: εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ Ἄβελ, πηγαίνει πρὸς τὰ πάνω· εἶναι κάθετη μὲ τὴν γῆ μας, ὄχι παράλληλη, πηγαίνει στὸν οὐρανό. Πολὺ σπουδαῖο στοιχεῖο αὐτό.

Τέταρτον· ὅταν ἡ προσευχή συνοδεύεται μὲ νηστεία. Βεβαίως δὲν νηστεύουμε πάντοτε, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι ὅταν δὲν νηστεύουμε δὲν μποροῦμε νὰ προσευχόμαστε. Π.χ. τὸ Πάσχα, τὴν Διακαινήσιμον. Ἔχουμε ὅμως περιόδους ποὺ νηστεύουμε, ὅπως ἡ Τετάρτη, ἡ Παρασκευή, οἱ Τεσσαρακοστές. Ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, εἶναι γιὰ νὰ σχολάζομε στην νηστεία καὶ στὴν προσευχή. Ὅπως λέγουν καὶ οἱ Πατέρες· Ἡ νηστεία κάνει κούφα τὰ φτερὰ τῆς προσευχῆς, δηλαδὴ ἐλαφρά. Δίνει φτερὰ στὴν προσευχὴ ἡ νηστεία. Ὅταν τρῶμε πολύ, ἤπιαμε καὶ κρασί, δὲν ἔχουμε ὄρεξι νὰ προσευχηθοῦμε. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι τρώνε μέρα και νύκτα, ὅλο τὸν χρόνον! Δὲν μποροῦν νὰ προσευχηθοῦν!

Ὅταν λέμε νηστεία δὲν ἐννοοῦμε μόνον τὴν ἀλλαγὴ τῆς τροφῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπουσία τῆς τροφῆς. Ἂν ρωτήσετε· Γιατί τὴν Κυριακή πρωί, ἂν καὶ δὲν θὰ κοινωνήσουμε, πηγαίνουμε νηστικοὶ στὴν Ἐκκλησία, ὁ λόγος εἶναι αὐτός! ἐκτὸς ἂν εἶναι κάποιος ποὺ λιποθυμᾶ. Προσέξτε γιατὶ τὸ κάνει καὶ ὁ διάβολος καμμιὰ φορά! Τὸ ἐξακριβώνουμε. Ἔτσι νηστεύουμε ὅταν προσευχόμαστε. Αὐτὸ τὸ βρίσκουμε καὶ στὴν Καινή, καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν ἀνέλαβε μία ἀποστολή, ἕνα ἔργον, χωρὶς νηστεία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὸν Βαρνάβα ἐπρόκειτο νὰ πᾶνε στὴν Κύπρο, στην πρώτη ἱεραποστολή τους, καὶ ἐνήστευσαν, καὶ ἡ Ἐκκλησία μαζί τους ἐπίσης.

Ἕνα βιβλίο, «Διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων», πανάρχαιο βιβλίο, μιλᾶ γιὰ νηστεία στὸ μυστήριον τοῦ βαπτίσματος. Σὲ κάθε μας ἐνέργεια, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως στην προσευχή, ἡ νηστεία εἶναι ἀπαραίτητος.

Πέμπτον· ὅταν δὲν ζητοῦμε ὑλικὰ πράγματα, ἀλλὰ πνευματικά. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε· «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα», τὰ ὑλικά, «προστεθήσεται ὑμῖν», θὰ σᾶς προστεθοῦν. Νὰ γυρεύουμε τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τὴν πνευματικὴ ζωή, καὶ ὅλα τὰ ἄλλα θὰ ἔρθουν. Ὄχι· -Θεέ μου δός μου χρήματα, δός μου γλυκό, δός μου ψωμί... Δὲν πάει! Ἂν γυρεύουμε την δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀρετὴ τοῦ Θεοῦ, τὴν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τότε ὅλα τὰ ἄλλα μᾶς τὰ δίνει ὁ Θεός, γιατὶ εἶναι πατέρας μας καὶ ξέρει τί ἔχουμε ἀνάγκη.

Ἕκτον· ὅταν προσευχόμαστε γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἄλλου. Νὰ ξέρουμε, ὑλικὲς ἀνάγκες μποροῦμε νὰ ζητήσουμε, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἄλλον. Λέγει κάτι περίφημο ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ σῦρος· «γίνου κοινωνὸς μετὰ τῶν τῇ καρδίᾳ λελυπημένων ἐν τῷ πόνῳ τῆς προσευχῆς καὶ τῇ συνοχῇ τῆς καρδίας σου, καὶ ἀνοίγεται ἔμπροσθεν τῶν αἰτημάτων σου πηγὴ ἐλέους». Εἴτε πεινᾶ ὁ πλησίον σου, εἴτε πονᾶ, εἴτε πενθεῖ, εἴτε ἔχει μία ἀποτυχία... ὅταν στὴν προσευχή σου πάρεις τὸ ζήτημά του, τότε θὰ δεῖς νὰ ἀνοίγεται πηγὴ ἐλέους· θὰ δίδει ὁ Θεὸς σ᾿ ἐκεῖνον αὐτὸ ποὺ ζητᾶς. Λέμε πολλὲς φορές· -Ἡ προσευχὴ κάνει θαύματα; -Βεβαίως, γιατὶ οἱ Ἅγιοι προσευχόμενοι ἔκαναν τὰ θαύματα.

-Θέλετε στην ζωή σας να κάνετε θαύματα; (ὄχι βεβαίως ἀπὸ μία κενοδοξία!) -Σταθεῖτε μὲ ταπείνωσι καὶ ζητᾶτε γιὰ τοὺς ἄλλους ἀγαθά· εἴτε ὑλικά, εἴτε πνευματικά.

«Κύριε, ὁ συμμαθητής μου δὲν ἔχει ευστροφία στο μυαλό του προσπαθεῖ ἀλλὰ δὲν μπορεῖ! Δός του φωτισμὸ νὰ καταλαβαίνει τὰ μαθήματα». Ἤ, «Ὁ πατέρας τοῦ συμμαθητοῦ μου εἶναι ἀπρόσεκτος στὴν ζωήν του· σὲ παρακαλῶ, δός του τὸ ἔλεός σου, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος νὰ μετανοήσει καὶ νὰ μπεῖ στὸν δρόμο τὸν δικό σου». Θὰ δεῖτε, ἂν προσεύχεσθε γιὰ τὰ ξένα αἰτήματα, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον, θὰ δεῖτε νὰ ἐπιτελοῦνται μπροστά σας, θαύματα. Τὸ βεβαιώνει ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ σῦρος καὶ ἡ πεῖρα τῶν Ἁγίων.

Πρέπει ὅμως νὰ προσευχόμαστε καὶ γιὰ τοὺς ἐχθρούς μας. Λέγει ὁ Κύριος «προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν διωκόντων ὑμᾶς», γιὰ 'κείνους ποὺ σᾶς διώκουν, σᾶς ἐπηρεάζουν, δηλαδὴ δημιουργοῦν δυσμενεῖς καταστάσεις σὲ σᾶς. Τότε ἡ προσευχή σας εἶναι πολὺ ὡραία στὸν Θεὸν καὶ εἰσακούεται.

Ἕβδομον· ὅταν ἔχουμε πίστι καὶ ἀγάπη στὸν Θεόν. Ὅταν συναντήσουν τὰ ἀγόρια τοὺς φίλους τους, καὶ τὰ κορίτσια τις φίλες τους, καὶ ἔχετε μία καθαρά ἀγάπη, πῶς μιλᾶτε μεταξύ σας; -Μιλᾶτε ἄσχημα; Βεβαίως ποτὲ δὲν λέμε στὸν ἄλλον· «Ξέρεις σ᾿ ἀγαπῶ»! δὲν τὸ λέμε ποτέ! Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον κινούμαστε καὶ ὁμιλοῦμε, εἶναι τρόπος ἀγάπης. Ἔχουμε εὐγένεια, εἴμαστε εὐχάριστοι, γιατὶ ἀγαποῦμε. Ἔτσι καὶ στὴν προσευχή μας, ὅταν ἀγαποῦμε τὸν Θεὸν ἔχουμε μια ξεχωριστή στάσι ἀπέναντι στην δική του ἀγάπη. Δὲν ἔχουμε σκληρότητα. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἀγαπᾶ ἔχει μία σκληρότητα. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ ἔχει κάτι τὸ μαλακό, τὸ εὐχάριστο, τὸ ὡραῖο· ἀφήνει κανεὶς νὰ ξεχύνεται ἡ καρδιά του ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν.

Ὄγδοον· ὅταν ὀρθοδοξοῦμε. Ἡ προσευχὴ τοῦ αἱρετικοῦ δὲν εἶναι εὐπρόσδεκτη στὸν Θεόν. Γι' αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε· «Ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Ἐκεῖνο τό «ἀληθείᾳ», σημαίνει μὲ ἀλήθεια, μὲ ὀρθοδοξότητα.

Ἔνατον· ὅταν ἐπιμένουμε στις προσευχές μας. Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ νὰ μὴν δίνει ἀμέσως αὐτὸ ποὺ τοῦ ζητοῦμε, γιὰ νὰ νοιώσουμε τὴν χαρὰ τοῦ δώρου ὅταν μᾶς τὸ δώσει. Γιὰ νὰ μᾶς τὸ πεῖ αὐτό· «Μὴ ἐκκακεῖν ἐν ταῖς προσευχαῖς», μὴν ἀποκάμουμε στις προσευχές, μᾶς εἶπε καὶ μία παραβολή, τοῦ Ἀδίκου Κριτοῦ ἦταν μια χήρα καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ ἀναλάβει τὴν ὑπόθεσί της, νὰ τὴν ἐκδικάσει μὲ τὸν ἀντίδικόν της ποὺ τὴν ἀδικεῖ. Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὸς ἦταν πονηρὸς ἄνθρωπος, καὶ δὲν ἤθελε, εἶπε ἀπὸ μόνος του «Τὸν Θεὸν δὲν τὸν φοβοῦμαι, τοὺς ἀνθρώπους δὲν τοὺς ντρέπομαι», δηλαδὴ κατάντημα ἀνθρώπου. Ἂν φθάνει κανεὶς νὰ λέγει αὐτά, εἶναι τέτοιος ἄνθρωπος. «Ἀλλὰ ἐπειδὴ τὴν βαρέθηκα αὐτὴν τὴν γυναῖκα νὰ ἔρχεται κάθε ἡμέρα νὰ μὲ ἐνοχλεῖ, θὰ τὴν ἀναλάβω γιὰ νὰ τελειώνω ἀπὸ δαύτην»! Καὶ λέγει ὁ Χριστός - Είδατε πῶς σκέφθηκε αὐτός; Διεκπεραιώνει τὴν ὑπόθεσιν τῆς γυναικός, ἂν καὶ εἶναι καταντημένος ἄνθρωπος, μόνον καὶ μόνον ἐπειδὴ κουράστηκε νὰ τὴν ἀκούει. - Ὁ Θεὸς λοιπὸν ποὺ εἶναι πατέρας καὶ ἀγαθός, δὲν θὰ ἀκούσει τὰ παιδιά του ὅταν προσεύχονται;

Δέκατον· -Τί ζητοῦμε στὴν προσευχή μας; Τὸ κορυφαῖον ποὺ πρέπει νὰ ζητοῦμε, ποιό εἶναι; Ἦρθε κάποιος σήμερα στο Μοναστήρι (ὑψηλὸ πρόσωπο), καὶ φεύγοντας γιὰ Λάρισα μοῦ λέγει· Πέστε μου ἕνα λόγο, μία συμβουλή. Τοῦ λέγω· Σᾶς εὔχομαι να καταλάβετε ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ αὐτὸ νὰ ζητᾶτε. Εὐχαριστῶ, τί ἄλλο; -Δὲν ἔχω τίποτε ἄλλο, γιατὶ ἂν ἔχουμε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὰ ἔχουμε ὅλα. Τὸ κορυφαῖον ποὺ πρέπει νὰ ζητοῦμε εἶναι αὐτό, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. «Κύριες, δῶσε μου τὸ Πνεῦμα σου τὸ Ἅγιον».

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι Θεός· εἶναι Πρόσωπον. Λέμε «Πατέρα μας ἐπουράνιε, δῶσε μας τὸ Πνεῦμα σου τὸ Ἅγιον», διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται «ἐκ τοῦ Πατρός». Λέμε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ δῶσε μου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον», γιατὶ ἀποστέλλεται ἀπὸ τὸν Υἱόν (δὲν ἐκπορεύεται). Λέμε «Πνεῦμα Ἅγιον, ἔλα σε μένα», γιατὶ εἶναι Θεός. Ἔτσι, καὶ στὸν Πατέρα ἀποτινόμεθα, καὶ στὸν Υἱόν, καὶ στὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, καὶ τὸ ζητοῦμε.

Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· «ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ Πνεῦμα συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενίαις ἡμῶν· τὸ γὰρ τί προσευξόμεθα καθ᾿ ὃ δεῖ», τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔρχεται νὰ ἀντιληφθεῖ τί ἔχουμε ἀνάγκη· ποῦ βρισκόμαστε, σὲ κινδύνους, σὲ δυσκολίες, διότι, τὸ τί θὰ προσευχηθοῦμε, ὅπως πρέπει, δὲν τὸ ξέρουμε «ἀλλὰ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις», αὐτὸ ὑπὲρ προσεύχεται γιὰ μᾶς μὲ ἀλαλήτους στεναγμούς· τὸ ἔχουμε ἀνάγκη στην προσευχή μας, ἀλλὰ καὶ στὴν ζωή μας ὁλόκληρη. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι ἀναντικατάστατον.

Ενδέκατον· ὅταν στην προσευχή μας κλαίμε. Βεβαίως κλαῖνε στην προσευχή! «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν, ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσιν», αὐτοὶ ποὺ σπέρνουν μὲ δάκρυα, μὲ ἀγαλλίασι θερίζουν. Τὰ δάκρυα εἶναι ὅ,τι ἡ βροχὴ στὸ χωράφι. Δὲν θὰ βγεῖ ὁ σπόρος στο χωράφι, ἂν δὲν βγεῖ ἡ βροχή. Μὲ τὴν ἑξῆς ὅμως διαφορά· δὲν πρέπει νὰ μεταβάλλουμε τὰ δάκρυα σὲ σκοπό. Μερικοί χαίρονται καὶ εὐχαριστοῦνται μὲ τὰ δάκρυα, καὶ προσπαθοῦν νὰ κλαῖνε γιὰ νὰ νιώσουν μία εὐχαρίστησι. Αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Λέγει ὁ Ἅγιος Νείλος ὁ Σιναΐτης· «Κέχρησο τοῖς δάκρυσι», νὰ κάνεις χρῆσι τῶν δακρύων «πρὸς παντὸς αἰτήματος κατόρθωσιν», γιὰ νὰ κατορθώσεις ὅ,τι θέλεις «Λίαν γὰρ χαίρει ὁ Δεσπότης ἐν δάκρυσιν προσευχομένου», γιατὶ χαίρεται ὁ Κύριός σου νὰ σὲ βλέπει νὰ προσεύχεσαι μὲ δάκρυα· «μὴ οὖν εἰς πάθος τρέψεις τὸ τῶν παθῶν ἀλέξημα, ἵνα μὴ πλέον παροργίσῃς τὸν δεδωκότα τὴν χάριν», ὅμως πρόσεξε μὴν μετατρέψεις ἐκεῖνο ποὺ ἀπομακρύνει τὰ πάθη, σὲ πάθος, γιατὶ τότε θὰ παροργίσεις τὸν Θεόν, ἐκεῖνον ποὺ σοῦ δίνει τὴν Χάριν. Μὴν κάνεις τὰ δάκρυα σκοπόν· ἁπλῶς εἶναι ἕνα μέσον γιὰ νὰ προσεγγίσουμε τὸν Θεόν.

Τέλος λέγει ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Σιναΐτης· Ποιά προσευχὴ εἶναι εὐάρεστος στὸν Θεόν; -Ὅταν ἀποκτήσουμε το χάρισμα τῆς προσευχῆς. Ναί, ὑπάρχει χάρισμα τῆς προσευχῆς. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε· «Αὐτὸς εἶναι ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς». Νὰ ἀγαπᾶ κανεὶς νὰ ἔχει ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ τὴν ἀναφορά του στον Θεόν, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχουν παρὰ μόνον λίγοι ἄνθρωποι. Γι' αὐτὸ πρέπει νὰ ζητοῦμε στὴν προσευχή μας νὰ μᾶς δίνει ὁ Θεὸς αὐτὸ τὸ χάρισμα· νὰ γίνουμε ἄνθρωποι προσευχόμενοι. Νὰ μὴν κάνουμε τίποτε χωρίς προσευχή, καὶ αὐτὸ ὅλην τὴν ἡμέραν. Ὄχι μόνον ἡ προσευχὴ τὸ πρωί καὶ τὸ βράδυ, ὄχι μόνον ἡ προσευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με», ἀλλὰ πρέπει νὰ εἴμαστε προσευχόμενοι «ἐν παντὶ τόπῳ καὶ χρόνῳ». Μπαίνεις στὸ λεωφορείο, βγαίνεις ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο, πηγαίνεις σ᾿ ἕνα κατάστημα, σηκώνεσαι γιὰ μάθημα στὸ σχολεῖον, περπατᾶς στον δρόμο... μία διαρκὴς μνήμη τοῦ Θεοῦ. Στοιχεῖο βασικό τῆς προσευχῆς εἶναι αὐτὴ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποίαν λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅτι εἶναι περισσότερον ἀναγκαῖον νὰ θυμόμαστε τὸν Θεὸν παρὰ νὰ ἀναπνέουμε. Αὐτὴ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνει τὴν καλὴν προσευχή.

99η ομιλία στην κατηγορία " Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ". (Ἀνωτέρου Κατηχητικοῦ Σχολείου)

Απομαγνητοφώνηση : Ἱερὰ Μονὴ Ξενοφῶντος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχει ψυχή;

†. Νομίζω ὅτι ἐκεῖνος ποὺ κάνει αὐτὴν τὴν ἀπορία πιστεύει, βεβαίως, ὅτι ὑπάρχει ψυχή, ἀλλὰ θὰ ἤθελε νὰ ἀκούσει ἴσως κάποια επιχειρήματα, πιθανῶς νὰ ἔχουν νὰ τὰ ποῦν πιὸ πέρα, γιὰ ἐκείνους ποὺ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει ψυχή. Δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ ὅτι ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ ἀκούει λόγο Θεοῦ, καὶ δὲν πιστεύει ὅτι ὑπάρχει ψυχή! ἐκτὸς ἂν διάβασε τίποτε ἢ ἄκουσε, κατὰ καταιγιστικὸν τρόπον, θέματα ἀπιστίας καὶ ἀρνήσεως Χριστοῦ, καὶ ἔχει κατὰ κάποιον τρόπον ἐπηρεαστεί ἢ κλονισθεί.

Ἀρκεῖ νὰ σᾶς πῶ ὅτι ὅταν δημιουργήθηκε ἡ ἐπιστήμη τῆς ψυχολογίας, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἐξετάζει τὴν συμπεριφορὰ τῆς ψυχῆς, ἔφθασε αὐτὴ ἡ ἰδία ψυχολογία νὰ ἀρνηθεῖ τὴν ὕπαρξι τῆς ψυχῆς. Ὀξύμωρον! ἡ ψυχολογία να ἀρνηθεῖ τὴν ψυχήν! Ναί, γιατὶ ὅταν φθάνουμε σὲ μία ολιστικὴ ἀντίληψι τῶν πραγμάτων, ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν ὑπάρχει, αὐτὸ ποὺ λέμε συμπεριφορά ψυχολογίας, εἶναι ὁ τρόπος που συμπεριφέρεται ὁ ἄνθρωπος, καὶ ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι ἡ ἐνέργεια ποὺ ὑπάρχει μέσα στὸν ἄνθρωπο. Υπάρχουν παρὰ πολλοὶ ψυχολόγοι καὶ ψυχίατροι ποὺ δὲν πιστεύουν κἂν ὅτι ὑπάρχει ψυχή.

Εὔλογη λοιπὸν ἡ ἀπορία, ἀλλὰ θὰ ἀπαντήσω χωρὶς νὰ καταπιαστῶ, οὔτε μὲ τὴν φιλοσοφία, οὔτε μὲ τὴν ἐπιστήμη, οὔτε μὲ τὴν παγκοσμίαν ἐμπειρία γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτό. Παγκοσμία εμπειρία: εἶναι γνωστὸν ὅτι εἶναι καθολικὸν τὸ φαινόμενον, καὶ πανανθρώπινον, τῆς πίστεως στὴν ὕπαρξι ψυχῆς καὶ μάλιστα ἀθανάτου. Αὐτὸ ἔτσι ἐξηγεῖται σ᾿ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς γῆς, ὅλων τῶν αἰώνων καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὅταν ἐταρίχευαν οἱ αἰγύπτιοι τοὺς νεκρούς τους, πίστευαν στὴν ὕπαρξι καὶ ἀθανασία τῆς ψυχῆς. Ὅ,τι νεκρικὸ ἔχει φθάσει στις ἡμέρες μας ἀπὸ ὁποιονδήποτε λαό, αὐτὸ τὸ νεκρικό (τελετές, τάφοι, κτερίσματα =μικροαντικείμενα ἀγαπητὰ εἰς τὸν νεκρόν) εἶναι δηλωτικὸ στὴν ὕπαρξι τῆς ψυχῆς, καὶ δή, ἀθανάτου ψυχῆς!

Δὲν μένω σ' αὐτά, δὲν τὰ θέλω ὡς ἐπιχειρήματα! Οὔτε θέλω τὴν φιλοσοφία. Μόνον ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ θὰ μιλήσω.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς λέγει, ὄχι ὅτι ὑπάρχει ψυχή (τὸ πράγμα τὸ θεωρεῖ δεδομένον) ἀλλὰ μιλᾶ γιὰ τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς. Περιττὸν νὰ σᾶς πῶ τὸ γνωρίζετε) ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι «κατ᾿ εἰκόνα» Θεοῦ. Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι εἰκόνα, καὶ ἐνῶ ὁ Θεὸς εἶναι ἀθάνατος, ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι κάτι ποὺ νὰ μὴν ἀνακλᾶ τὸ πρωτότυπον ποὺ εἶναι ὁ Θεός, οὔτε στὸ θέμα τῆς ἀθανασίας, οὔτε στὸ θέμα τῶν γνωρισμάτων, ἐκείνων ποὺ λέμε ὅτι ἀνήκουν στὸν χῶρο τῆς ψυχῆς. Θὰ ἀπαντήσω ὅπως ὁ Κύριος ἀπήντησε στοὺς Σαδδουκαίους ποὺ δὲν πίστευαν στὴν ὕπαρξι τῆς ψυχῆς, καὶ πολὺ παραπάνω στὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς.Ἔλεγαν οἱ Σαδδουκαίοι· Πέθανε ὁ ἄνθρωπος, τελείωσε ἡ ἱστορία. Εἶπαν μάλιστα στὸν Κύριον ἕνα παράδειγμα ποὺ ἦταν φτιαχτό, φανταστικό· ἕνας ἄνθρωπος εἶχε μία γυναῖκα, μετὰ πέθανε καὶ τὴν πῆρε ὁ ἀδελφός του· ἑπτὰ ἄνδρες εἶχαν γυναῖκα αὐτὴν τὴν γυναῖκα· ὅταν γίνει ἡ ἀνάστασι τῶν νεκρῶν ποὺ ἐσὺ ὁ Ἰησοῦς λέγεις!- τίνος θὰ εἶναι γυναῖκα; Καὶ ὁ Κύριος ἀπήντησε· -Πλανᾶσθε, μὴ εἰδότες τας Γραφάς. Ἔχετε οἰκτρὰν πλάνην μὴ γνωρίζοντες τὶς Γραφές.

Ἀπὸ τὰ 49 βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης οἱ Σαδδουκαῖοι παραδέχονταν μόνον τὰ 5. 44 βιβλία, τὰ ἀπέρριπταν! ἦταν οἱ ὑλιστὲς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, μάλιστα στοὺς χρόνους τοῦ Χριστοῦ κρατοῦσαν τὴν ἀρχιερωσύνη. Ὁ Ἄννας καὶ ὁ Καϊάφας ἦταν Σαδδουκαίοι. Φοβερόν! Παίρνει λοιπὸν ὁ Κύριος ἀπὸ τὰ βιβλία ποὺ παραδέχονταν καὶ τοὺς λέγει· -Τί ἐμήνυσε ὁ Θεὸς στὸν Μωυσῆ ἀπὸ τὴν φλεγομένη βάτον; Ἐγὼ εἶμαι ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς Ἰακώβ. Δηλαδὴ ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ, καὶ ὁ Ἰακὼβ ζοῦν, ἂν καὶ εἶχαν ζήσει πρὶν 2.000 χρόνια. Διότι πῶς ὁ Θεὸς θὰ ἦταν Θεὸς τοῦ Ἀβραὰμ ἂν ὁ Ἀβραὰμ εἶχε γίνει μηδέν; Ἂν λέγω ὅτι ἔχω αὐτὸ καὶ ἐκεῖνο καὶ ἐκεῖνο τὸ σπίτι, προϋποθέτει ὅτι εἶμαι ἰδιοκτήτης τῶν σπιτιῶν αὐτῶν. Πῶς μπορῶ νὰ λέγω ὅτι ἔχω ἕνα σπίτι, ὅταν αὐτὸ δὲν εἶναι δικό μου; ὅταν ἔχει κατεδαφισθεῖ, ὅταν μοῦ πῆραν καὶ τὸ οἰκόπεδο; Γιὰ νὰ λέγει ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἔχει Θεόν του τὸν Θεόν, σημαίνει ὅτι ζεῖ ὁ Ἀβραάμ' ἡ ψυχή του ζεῖ!

Νὰ σᾶς πῶ καὶ γιὰ τὴν Μεταμόρφωσι ὅπου ἐμφανίσθηκαν ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἠλίας. Νὰ πῶ καὶ γιὰ ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Κύριος· «Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδίσει, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθεῖ;» «ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» τί ἀντάλλαγμα νὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος, τῆς ψυχῆς του; Λέγει ἀκόμη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στην Α΄ Πρὸς Θεσσαλονικεῖς· «ὁλόκληρον ἡμῶν τὸ πνεῦμα καὶ ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα ἀμέμπτως ἐν τῇ παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τηρηθείη», εἴθε να τηρηθεῖ, νὰ μείνει ἔτσι ἄμεμπτο, καθαρό, καὶ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχή σας. Λέγει ἀκόμη τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως· «Εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου», εἶδα κάτω ἀπὸ τὸ θυσιαστήριον· «τὰς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ» (Ἀποκ. στ΄ 9), εἶδα κάτω ἀπὸ τὸ θυσιαστήριον τὰς ψυχὰς ἐκείνων ποὺ ἐσφάγησαν διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ. Τὸ θυσιαστήριον (ποὺ βλέπει τὶς ψυχὲς ἀπὸ κάτω) εἶναι ὁ παράδεισος· δὲν εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι κάτω ἀπὸ τὸ θυσιαστήριον, δὲν εἶναι γύρω. Γύρω εἶναι ὁ χῶρος τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ γίνει ἐκεῖ ποὺ θὰ ἔχουμε τὰ σώματά μας· θὰ γίνει ἀνάστασις νεκρῶν. Οἱ ψυχὲς θὰ ἐπανενωθοῦν μὲ τὰ χαμένα μας σώματα, τὰ ὁποῖα θὰ ἀναστήσει ὁ Κύριος ἔστω καὶ ἂν ἔγιναν σκόνη. Ὅ,τι καὶ νὰ ἔγινε· πνίγηκαν ἄνθρωποι, τοὺς ἔφαγαν τὰ ψάρια... θὰ πάρουμε πίσω τὸ σῶμα μας, καὶ ἡ ψυχὴ ἡ ὁποία εἶναι ἀθάνατη, θὰ ἐπανενωθεῖ μὲ τὸ παλαιὸ σῶμα, ἄφθαρτον, ἀκέραιον, ἀθάνατον. Μέχρι τότε, τὸ σῶμα εἶναι στὸν τάφον καὶ οἱ ψυχὲς κάτω τοῦ θυσιαστηρίου. Βεβαίως οἱ ἐν τῷ παραδείσῳ ἔχουν τὴν θέαν τοῦ Θεοῦ, ὅμως ἀκόμη δὲν ἔχουμε τὴν πληρότητα τῆς μακαριότητος. Γι' αὐτὸ καὶ ἐκεῖ οἱ ψυχές, τρόπον τινά, διαμαρτύρονται, ἀδημονοῦν· Πότε Κύριε θὰ γίνει ἡ ἀνάστασίς μας; (δὲν τὸ λένε ἔτσι. Λέγουν πότε Κύριε θὰ ἐκδικηθεῖς τὸ αἷμα μας που χύθηκε ἄδικα στὴν γῆ. Αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ τό «πότε θὰ ἀναστηθοῦμε;») Οἱ ψυχὲς δὲν θέλουν νὰ μείνουν ἔτσι· λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· «δὲ ζητοῦμε νὰ βγάλουμε τὸ σῶμα μας, ἀλλὰ νὰ ντυθοῦμε τὴν ἀφθαρσία καὶ τὴν ἀθανασία. Δεν ζητοῦμε νὰ ἀπεκδυθοῦμε, νὰ βγάλουμε τὸ σῶμα, ὅπως ἔλεγε ὁ Πλάτων, ὅτι τὸ σῶμα εἶναι κάτι τὸ βδελυρόν, φυλακὴ τῆς ψυχῆς... Ὄχι, δὲν ζητοῦμε αὐτό, ἀλλὰ ζητοῦμε νὰ βγάλουμε τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατον ἀπὸ τὸ σῶμα».

-Γιὰ ποιόν λόγο ἐσαρκώθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ; Γιατί πέθανε, γιατί ἀνεστήθη; Γιατί οἱ προφῆτες ἔδωσαν τις προφητείες τους, τανύσθη ὁ οὐρανὸς ἀπὸ πάνω μας; -Γιὰ αὐτὴν τὴν ψυχήν! -Λοιπόν, δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ψυχή; -Εἶναι τὸ πᾶν, εἶναι ἀθάνατος καὶ θὰ ζήσει μαζὶ μὲ τὸ ἀναστημένο σῶμα στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

98η ομιλία στην κατηγορία " Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ". (Ἀνωτέρου Κατηχητικοῦ Σχολείου)

Απομαγνητοφώνηση : Ἱερὰ Μονὴ Ξενοφῶντος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.