Ἡ Πεντηκοστή, σημεῖον ἑνώσεως καί ἡ Παγκοσμιοποίησις, σημεῖον διαλύσεως.

†. Το Πνεύμα το Άγιον, αγαπητοί μου, ήδη είχε ανακληθεί από την Γην. Το είπε σαφώς ο Πατήρ: «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας». Οι άνθρωποι είχαν εξοκείλει. Παρότι ο Θεός είχε πει να μη μιγούν οι δύο κλάδοι του Αδάμ. Ο ένας ήταν του Κάιν και ο άλλος του Σηθ. Εμίγησαν όμως κινούμενοι από κίνητρα υλιστικά. «Είδαν», λέγει, «οι υιοί, οι απόγονοι του Σηθ ότι οι θυγατέρες των απογόνων του Κάιν ήταν πολύ ωραίες· και εμίγησαν». Και εχάλασαν. Και έφθασαν σε ένα σημείο που προκαλείται πλέον η απόφασις του Θεού για να έλθει ο Κατακλυσμός. Γι’αυτό λέγει… προσέξτε αυτήν την θέσιν «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα – δεν λέει «εἰς τοὺς αἰῶνας»–  διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας». Έγιναν σαρκικοί. Αίρω, λοιπόν, το Πνεύμα μου το Άγιον. Από δω ας μάθομε ότι ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει το Πνεύμα του Θεού. Δεν… τρόπον τινά, προσγειούται ομαλά το Πνεύμα το Άγιον εις τον σαρκικόν άνθρωπον. Γνωρίζομε πλέον από την Καινή Διαθήκη ότι ο άνθρωπος είναι όχι η ψυχή του μόνον αλλά και το σώμα του και κυριότατα το σώμα του, ναός του Αγίου Πνεύματος. Πώς λοιπόν αυτό το σώμα, το οποίον θα συρθεί εις την ανηθικότητα, την ποικίλη ανηθικότητα, πώς είναι δυνατόν πλέον, αφού καταπροδόθηκε ως ναός του Αγίου Πνεύματος να μένει πλέον μέσα εκεί το Πνεύμα το Άγιον;

Πράγματι, η όλη ζωή των ανθρώπων διετηρήθη για 120 χρόνια ακόμη. Και επήλθε ο Κατακλυσμός. Διεσώθη μόνον η οικογένεια του Νώε. Και άρχισε πάλι η ανθρωπότητα να απλώνεται στη Γη. Αλλά η ρίζα της ανθρωπότητος παρέμενε πονηρή. Η πρόθεσις, η σκέψις. Μάλιστα εκεί κάπου λέγει το ιερό κείμενο της Γενέσεως ότι «ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ». Κι όταν απεφάσισαν οι άνθρωποι να απλωθούν σε όλη τη Γη, είπαν μεταξύ των να δημιουργήσουν ένα υλικόν μνημείον, για να θυμούνται την αφετηρία του ξεκινήματός των. Από πού έφυγαν, από πού ξεκίνησαν. Και άρχισαν να κτίζουν τον πύργον της Βαβέλ.

Ήταν όμως ένα έργον…γιατί ξέρετε, να αφήσομε ένα μνημείον, ένα υλικό σημείον που να προκαλεί μνήμη, αυτό θα πει μνημείον, δεν είναι κακό. Αλλά ήταν όμως γι’ αυτούς ένα έργον αλαζονείας. Δέστε εμείς τι φτιάξαμε, ποιοι είμαστε. Αυτό βέβαια δεν το ευλόγησε ο Θεός. Και τότε ο Θεός είπε: «Δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον. Καὶ διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐκεῖθεν(:από εκεί) ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐπαύσαντο οἰκοδομοῦντες τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον».Δεν ολοκλήρωσαν τον πύργον, ούτε την πόλιν. Ο πύργος της Βαβέλ. Βαβέλ θα πει σύγχυσις. Και ονομάσθη έτσι επειδή επήλθε σύγχυσις των γλωσσών. Ο ένας έλεγε αυτό και ο άλλος καταλάβαινε διαφορετικά.

Μετά πενήντα ημέρες από την Ανάσταση του Χριστού, αγαπητοί μου, ήλθε και πάλι, ως γνωστόν, το Πνεύμα το Άγιον επί των ανθρώπων. Γι’αυτό η Εκκλησία μας σημειώνει στην Υμνογραφία της κάτι πολύ χαρακτηριστικό. «Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε(:ο Θεός κατέβηκε και συνέχεε τας γλώσσας), διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος(:ξεχώριζε έθνη. Ομάδες, ομάδες ανθρώπων. Προσέξτε: Διεμέριζεν ἔθνη. Το λέει και στο Δευτερονόμιο αυτό. Δηλαδή όρια έθεσε στο κάθε έθνος. Σύνορα. Να το κρατήσετε αυτό. Είναι πολύ χρήσιμο. Θα το δούμε γιατί-· ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν -την Πεντηκοστή πια-, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε (:ενώ υπήρξε σκορπισμός πρώτα τώρα με την Πεντηκοστή γίνεται μία ενότης), καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα».

Βλέπομε λοιπόν ότι η Πεντηκοστή στάθηκε διορθωτική της αλαζονείας των ανθρώπων που απεπειράθησαν να υψώσουν τον πύργον της Βαβέλ. Και φυσικά πλέον, εκείνο που εφεξής ενώνει όλους τους ανθρώπους, δεν είναι ο πολιτισμός, δεν είναι τα κτίρια, δεν είναι τα μνημεία, αλλά το Πνεύμα το Άγιον. Κι εκείνος που δέχεται το Θεανθρώπινον πρόσωπον του Χριστού πάντα, δέχεται και το Πνεύμα το Άγιον. Εάν δεν έχεις το Πνεύμα το Άγιον, δεν είναι δυνατόν να έχεις, συγνώμην, εάν δεν έχεις τον Ιησούν Χριστόν δεν είναι δυνατόν να έχεις το Πνεύμα το Άγιον. Και Αυτό δε επιτελεί ομοίως την πνευματικήν ζωήν. Αυτό που λέμε πνευματική ζωή, αυτό είναι. Η ζωή του Αγίου Πνεύματος. Όχι η ζωή του ανθρωπίνου πνεύματος. Ο καθένας έχει το πνεύμα του. Όχι βάσει του ανθρωπίνου πνεύματος αλλά βάσει του Αγίου Πνεύματος ασκείται η λεγομένη πνευματική ζωή.

Χωρίς το Πνεύμα το Άγιον δεν μπορούμε να σωθούμε. Αν οι άνθρωποι πάσχουν, είναι γιατί δεν έχουν το Πνεύμα το Άγιον. Γιατί δεν το αποδέχονται. Το κορυφαίον που σήμερα μας λείπει, ιδία από την εποχή μας, είναι ακριβώς αυτό. Το Πνεύμα το Άγιον. Αυτό μας λείπει. Με την προϋπόθεση όμως ότι έχουν οι άνθρωποι πιστεύσει, το είπα και προηγουμένως, εις τον Χριστόν. Θα έχεις τον Χριστόν, για να έχεις το Πνεύμα το Άγιον.

Και τι μπορεί να μας δώσει το Πνεύμα το Άγιον; Ίσως αναρωτηθήκατε. Και πρώτιστα με το Πνεύμα το Άγιον αποκτούμε νουν Χριστού. Λέει ο Παύλος στην Α΄προς Κορινθίους: «Ἡμεῖς δὲ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν». «Εμείς», λέει, «έχομε νουν Χριστού». Γιατί; Εάν έχομε τον Χριστόν, έχομε το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον μας δίδει τον νουν του Χριστού. Και αυτό σημαίνει ότι σκέπτομαι όπως εσκέπτετο ο Χριστός. Σκεφθείτε, η σκέψις μου δηλαδή να είναι χριστοειδής. Είναι αντικοσμική. Και έχει γνώμονα την αιωνιότητα και το θέλημα του Θεού. Αυτό θα πει ότι έχω νουν Χριστού.

Δεύτερον. Έχομε το Πνεύμα της αληθείας, όπως μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, εις το 14^ον κεφάλαιον. Ως Θεός βέβαια το Πνεύμα το Άγιον πάντοτε αληθεύει. Δεν μπορεί να ψεύδεται το Πνεύμα το Άγιον. Τούτο λέγεται σε αντιδιαστολή με το πνεύμα του ψεύδους και της πλάνης, που είναι ο διάβολος. Γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Μη παντί πνεύματι πιστεύετε(:Μην πιστεύετε σε κάθε πνεύμα. Αλλά μόνον στο Πνεύμα το Άγιον, το Οποίον είναι το Πνεύμα της αληθείας)». Αυτό σημαίνει ότι στον κόσμον επικρατεί το πνεύμα της πλάνης· που θα πρέπει να γνωρίζομε για να το αντιδιαστέλλομε από το Πνεύμα το Άγιον.

Και ποιος είναι ο καρπός του πνεύματος της πλάνης; Προσέξτε. Ο πνευματισμός· τα μέντιουμ, η μαγεία, η αίρεσις, οι φυσικές θρησκείες, που σαν αλαφιασμένοι εμείς οι Ορθόδοξοι, οι Χριστιανοί γενικότερα και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πάμε να γνωρίσομε αυτές τις ξένες φυσικές, από Ανατολών ερχόμενες, θρησκείες. Να γνωρίσομε, λέει, τον Βουδισμό, να γνωρίσομε τούτο, να γνωρίσομε εκείνο. Αλίμονό μας. Ο κοσμικός τρόπος του ζην και του σκέπτεσθαι, αποτελούν πνεύματα πλάνης.

Και μάλιστα να σας πω κάτι τελείως καινούργιο. Εδημοσιεύθη σε μία εφημερίδα ότι σε κάποια Δημοτικά Σχολεία, Πειραματικά, εις την Α΄ τάξιν του Δημοτικού σχολείου, καλά το ακούσατε, εις την Α΄ τάξιν του Δημοτικού Σχολείου εισάγεται το μάθημα της Μαγείας! Και η εφημερίδα έχει δείγματα, πώς είναι το Αλφαβητάρι που έχομε στην Α΄Δημοτικού και μαθαίνομε τα Γράμματα, το Αα, το Ββ, έτσι κι εκεί υπάρχει ένα βοήθημα, ένα βιβλίο που αναφέρεται εις την μύησιν των παιδιών εις την Μαγείαν. Το ακούσατε; Είναι πολύ φυσικό. Λέει μία κουβέντα, ένας λόγος ότι «ἡ φύσις μισεῖ τὰ κενά». Αυτό τώρα να το μεταφέρομε. Την στιγμή που διώχνομε τον Χριστόν από την ζωή μας, πολύ φυσικό να πάρει θέση ο διάβολος. Γιατί η Μαγεία πάτρωνά της έχει τον διάβολον. Το ακούσατε, παρακαλώ; Εγώ θέλω να σας προκαλέσω, αν δείτε να γενικεύεται η υπόθεσις, αν δεν αποτύχει βέβαια στο ξεκίνημά της, εσείς οι γονείς, και οι γιαγιάδες και οι παππούδες, διαμαρτυρηθείτε για να σώσομε τα παιδιά μας.

Το Άγιον Πνεύμα είναι το χρίσμα της αληθείας. Γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Καὶ ὑμεῖς  – «σεις» δηλαδή, γράφει στην Α΄ του επιστολή-, τὸ χρῖσμα ὃ ἐλάβατε ἀπ᾿ αὐτοῦ, ἐν ὑμῖν μένει(:μένει σε σας), καὶ οὐ χρείαν ἔχετε ἵνα τις διδάσκῃ ὑμᾶς (:δεν έχετε ανάγκη να σας διδάξει κανείς γιατί είσαστε θεοδίδακτοι), ἀλλ᾿ ὡς τὸ αὐτὸ χρῖσμα διδάσκει ὑμᾶς περὶ πάντων -για όλα τα πράγματα μάς διδάσκει το Πνεύμα το Άγιον, που το πήραμε, είναι ξεχωριστό μυστήριον, μετά από το βάπτισμά μας, χριώμεθα, το άγιον Χρίσμα. Άλλο το βάπτισμα, άλλο το χρίσμα. Το Χρίσμα είναι να πάρομε με υλικόν τρόπον, με το λάδι αυτό, το μύρον, να πάρομε το Πνεύμα το Άγιον με υλικόν τρόπον, ξαναλέγω, διότι το Πνεύμα το Άγιον εδράζεται(κοιτάξτε την λέξη: εδράζεται, έχει έδρα Του) σε αυτό το αγιασμένο λάδι. Έτσι παίρνομε το Χρίσμα, αυτό το δεύτερον μυστήριον, το οποίον είναι, το οποίον θα μας δώσει ό,τι αγαθόν ο Θεός θέλει να μας δώσει. Το άγιον Χρίσμα είναι η προίκα μας, είναι η προίκα μας. Ναι-, καὶ ἀληθές ἐστι καὶ οὐκ ἔστι ψεῦδος, καὶ καθὼς ἐδίδαξεν ὑμᾶς μενεῖτε ἐν αὐτῷ». Και όπως σας δίδαξε, να μένετε εις αυτό. Πού; Εις το Πνεύμα το Άγιον.

Με το Άγιο Πνεύμα, αγαπητοί μου, έχομε σαφή διάκριση του αληθούς από του ψεύδους, ή του ψεύδους, του γηίνου και του παροδικού, από του ουρανίου και μονίμου, του συμφέροντος και του μη συμφέροντος, του γνησίου από του νόθου. Μπορούμε να διακρίνομε. Είναι αυτό που λέγαμε στα κατά Τρίτην θέματά μας, είναι η πνευματική διάκρισις. Γιατί έχομε και την φυσικήν διάκρισιν. Φυσική διάκρισις, να διακρίνεις με τα μάτια σου, αυτό είναι σκότος και αυτό είναι μέρα, φως. Φυσική διάκρισις. Αυτό είναι ντουβάρι κι εκείνο είναι νερό. Φυσική διάκρισις. Αλλά η διάκρισις αυτών των στοιχείων που σας είπα, να μην τα επαναλαμβάνω, αποτελούν την λεγομένην πνευματικήν διάκρισιν.

Ένα τρίτο σημείο: Λέγει ο Ησαΐας ότι έχομε πνεύμα φόβου Θεού· λέγει στο 11^ο κεφάλαιό του. Ναι. Το Πνεύμα το Άγιον μάς δίνει τον φόβο του Θεού. Δεν είναι συνεπώς απόβλητος ο φόβος του Θεού. Αλλά είναι ευκταίος. Είναι επιθυμητός. Η αφοβία; Η αφοβία, αγαπητοί μου, χάνει τα κεκτημένα. Θα με βοηθήσει να μη φοβούμαι τον διάβολον. Αλλά θα φοβούμαι τον Θεόν. Γιατί η αφοβία, ξαναλέγω, χάνει τα κεκτημένα. Γι’αυτό λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Μετά φόβου καί τρόμου -που είναι η επίτασις του φόβου-  κατεργαζόμενοι τὴν ἡμῶν σωτηρίαν». Μετά φόβου και τρόμου. Αν την χάσω την σωτηρία μου; Τι γίνεται; Η αφοβία έβγαλε τους πρωτοπλάστους από τον Παράδεισον. Σίγουρα. Αλλά ο φόβος του Θεού εισήγαγε τον ληστήν εις τον Παράδεισον. Όταν ο ίδιος λέγει εις τον άλλον, τον συνληστή του: «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Διότι στην αρχή και οι δύο εβλασφήμουν τον Χριστόν. Μετά συνήλθε. Μπήκε φόβος του Θεού. Τρόμαξε. Συγκλονίστηκε. Και όταν ο άλλος συνέχισε να βλασφημά, του λέει: «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Δεν φοβάσαι τον Θεό; Ότι Αυτός είναι δίκαιος κ.τ.λ. κ.τ.λ.

Δια τον μη έχοντα φόβον του Θεού, που εμπνέει το Πνεύμα το Άγιον, όλα επιτρέπονται, όπως λέγει ο Ντοστογιέφσκι. Θεμιτά και αθέμιτα. Και να σκοτώσω και να κλέψω και να κακοποιήσω. Όλα επιτρέπονται. Αφού δεν έχω τον φόβο του Θεού. Γι’αυτό και ο λαός μας λέγει: «Αυτός είναι α-θεόφοβος». Δεν έχει φόβο Θεού. Αθεόφοβος. Αντιθέτως, οι Χριστιανοί ελέγοντο…πώς ελέγοντο στην αρχαία εποχή; «Οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον».

Τέταρτον. Και το εξόχως σπουδαίον γίνεται για μας το Πνεύμα το Άγιον, Πνεύμα Ελευθερίας. Γράφει ο Παύλος: «Ὁ δὲ Κύριος τὸ Πνεῦμά ἐστιν(:Ο δε Κύριος, λέγει, είναι το Άγιον Πνεύμα).· οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου (:όπου δε το Πνεύμα του Κυρίου), ἐκεῖ ἐλευθερία». Είδατε; Εκεί είναι η ελευθερία. Όπου είναι το Άγιον Πνεύμα. Βαθύς λόγος. Λόγος όντως κλειδί. Επειδή σήμερα, δεν έχουν οι πολλοί το Άγιον Πνεύμα, δεν έχουν και ορθή αντίληψη περί ελευθερίας. Είναι το πιο κακοποιημένο πράγμα η ελευθερία. Θεωρούν την ελευθερία σαν ασυδοσία. Και αυτό αποτελεί στοιχείον αυτοκαταστροφής. Όπως λέγει πάλι ο λόγος του Θεού: «Οι άνθρωποι που επικαλούνται», λέει, «την ελευθερία, αυτοί είναι δούλοι της φθοράς». Φράσις στην Καινή Διαθήκη. Δούλοι της φθοράς. Η αναρχία, ο αμοραλισμός-αμοραλισμός θα πει όταν δεν έχεις καμίαν ηθικήν- είναι σημεία απουσίας του Αγίου Πνεύματος που δίδει την ορθήν αντίληψιν περί ελευθερίας.

Ένα πέμπτο σημείο ακόμη αν θέλετε. Λέγει ο Ψαλμωδός ότι λαβαίνομε πνεύμα ηγεμονικόν. Πωπω! Είναι στον 50^ό Ψαλμό. «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με», λέει κ.τ.λ. Είναι ο ηγεμών νους. Εκείνος ο οποίος εγκαθίσταται ὁ ἡγεμὼν νοῦς από το Πνεύμα το Άγιον. Κι έτσι κυβερνάει ο νους. Δεν κυβερνούν οι πατούσες, ούτε οι φτέρνες, ούτε οι κλωτσιές στο ποδόσφαιρο. Ούτε, ούτε, ούτε… Ὁ ἡγεμὼν νοῦς. Γι’αυτό τρομάζει ο Δαβίδ και λέγει το εξής: «Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀπ’ ἐμοῦ». Ένεκα των αμαρτιών μου, μην πάρεις το Πνεύμα Σου το Άγιον από μένα. Γιατί χάθηκα.

Κι ένα τελευταίο σημείο: Αν είναι τελευταίον. Πλήθος, πλήθος δωρεές μας φέρει το Πνεύμα το Άγιον. Αλλά δυστυχώς ο χρόνος πάντοτε είναι περιορισμένος. Όταν μας δίδεται ακόμη το Πνεύμα το Άγιον και μας δίδει το Πνεύμα της υιοθεσίας. Λέει ο Απόστολος Παύλος εις την προς Ρωμαίους επιστολή του: «Ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν· ἀββᾶ ὁ πατήρ». Με αυτό το Πνεύμα αποκαλούμε τον Θεό Πατέρα. Αββά θα πει «πατήρ». Έχει δύο γλώσσες. Είναι η συριακή είναι και η ελληνική. Αββά ο πατήρ. Σε δύο γλώσσες. Πείτε σε κάποιον, για να μη μου πείτε ότι είναι αυτονόητο να πω τον Θεό Πατέρα, πείτε σε κάποιον να αποκαλέσει τον Θεό Πατέρα, όταν δεν τα έχει καλά με τον Θεό. Αδύνατον. Το κεφάλι να του πάρετε, τον Θεόν Πατέρα δεν τον επικαλείται. Για να δείτε ότι πράγματι το Πνεύμα το Άγιον μας εμπνέει να λέμε τον Θεόν Πατέρα. Και όταν λέμε «Πάτερ ἡμῶν», αυτό το «Πάτερ ἡμῶν» είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Και εκ της υιοθεσίας γεννάται το αίσθημα της ασφαλείας. Όπως το μικρό παιδί. Βλέπετε- μία μικρούλα εδώ κοιμάται. Πού κοιμάται; Δίπλα στη μάνα της. Ναι. Είναι η μάνα της. Έτσι, αγαπητοί μου, όταν έχω το στήριγμα, το σκέπασμα του πατέρα, αισθάνομαι ασφάλεια. Ο άνθρωπος, ξέρετε πότε δεν αισθάνεται ασφάλεια; Όταν δεν έχει τον Θεόν Πατέρα. Γι’αυτό σήμερα έχομε τόσες και τόσες άσχημες καταστάσεις. Δηλαδή το να πω τον Θεόν Πατέρα αλλά με όλη την συνέπεια, αυτό έχει τεραστία σημασία ψυχολογική.

Ενώ έχομε τόσα πράγματα, αγαπητοί, από το Άγιον Πνεύμα, και πολλά βέβαια άλλα, πού να τα απαριθμήσομε, σας είπα, ποιος ποτέ θα πίστευε, ποιος ποτέ θα πίστευε ότι οι Χριστιανοί που έλαβαν το Χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, θα εσκέπτοντο να ξαναγυρίσουν για να αποτελειώσουν τον πύργον της Βαβέλ! Τι είπατε; Ποιος ποτέ θα το φανταζόταν, να ξαναγυρίσουν οι Χριστιανοί να κτίσουν τον πύργο της Βαβέλ; Κι όμως, αγαπητοί μου. Τι είναι αυτό; Είναι το ξανακτίσιμο του πύργου της Βαβέλ η άρνησις της Πεντηκοστής που λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Τ’ ακούσατε;Η άρνηση της Πεντηκοστής λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Δεν έχω χρόνο πιο πολύ να σας πω, ότι ο Θεός έβαλε τα όρια των εθνών. Είναι στο Δευτερονόμιο. Το αναφέρει ο Απόστολος Παύλος εις την Πνύκα επάνω στην Αθήνα κ.λπ. Ο Θεός θέλει σύνορα. Όπως θέλει και ντουβάρια στο κάθε σπίτι, στην κάθε οικογένεια. Δεν μπορούμε όλοι… ξέρετε κάποτε τι είχε γίνει; Στην Ρωσία το πείραμα. «Τι θα πει», λέει, «οικογένεια; Ε, κοινά όλα». Γρήγορα κατάλαβαν ότι αυτό το πράγμα δεν στέκεται. Στέκεται αυτό το πράγμα; Έτσι συμβαίνει και με τα έθνη. Και δεν είναι απλώς γιατί έχομε μία πολιτισμική ισοπέδωση. Αυτό είναι, πιστέψτε με, αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά ζητούμε την ένωση των ανθρώπων δια της παγκοσμιοποιήσεως, στην κοινωνική ένωση, στην εμπορική ένωση, την πολιτισμική ένωση και προπαντός εις την θρησκευτικήν ένωσιν. Αυτό που ακριβώς λέμε Οικουμενισμός. Στην χοάνη αυτή να ρίξομε όλες τις θρησκείες, να βγάλομε αυτό που λέμε Οικουμενισμός. Θέτομε λοιπόν εκ ποδών τον Θεόν που σταμάτησε την πυργοποιία τότε και μας έδωσε την Πεντηκοστή. Τον διώχνομε τον Θεό. Δεν τον χρειαζόμεθα τον Θεό. Αυτή η ενότητα είναι ακραιφνώς, ακραιφνώς δαιμονική.

Αλλά και με αυτήν την ενότητα- προσέξτε- θα τελειώσει ο κόσμος. Δεν ξαναγυρίζει ο Θεός. Τελείωσε. Αυτή είναι η διαδρομή. Πύργος Βαβέλ-Πεντηκοστή- ξαναγυρίζομε στον Πύργο της Βαβέλ. Εκεί θα τελειώσει ο κόσμος. Και το τέλος του θα είναι τραγικό. Το τέλος του θα το εμπνέει, του κόσμου το τέλος, ο διάβολος και ο Αντίχριστος. Και ο Ψευδοπροφήτης. Αυτή η ανίερος τριάδα.

Είπε ο Κύριος ότι όταν θα ξαναέλθει, θα βρει την πίστιν επί της Γης; Αυτό το ερώτημα έθεσε. Αγαπητοί μου, θα την βρει την πίστη επί της Γης αλλά σε λίγους. Στο λείμμα, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Στο υπόλοιπον. Ένα μικρό μέρος. Γι’αυτό, αγαπητοί, σήμερα γιορτάζομε την Αγία Πεντηκοστή. Έχομε αντιληφθεί την μεγάλη σημασία και το τι μας εχάρισε το Πνεύμα το Άγιον; Χωρίς το Πνεύμα το Άγιον δεν έχομε λόγον υπάρξεως. Όπως δεν είχαν και οι άνθρωποι προ του κατακλυσμού. Τα κηρύγματα των ποικίλων παγκοσμιοποιήσεων, περιφρονήσατέ τα. Προπαντός δε στον θρησκευτικό τομέα, τον Οικουμενισμό. Κλείστε τ’ αυτιά σας και σφίξετε την ορθόδοξη πίστη μέσα στην καρδιά σας. Έχομε εισέλθει εις τον χώρον των εσχάτων ημερών. Όλα το δείχνουν. Εμείς, έχοντες το Πνεύμα το Άγιον, να γινόμεθα αγιότεροι και αγιότεροι. Και τότε αναμένομε τον Κύριον Ιησούν, που μας βεβαιώνει: «Ἰδού, ἔρχομαι ταχύ. Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη -το Άγιον Πνεύμα και η Εκκλησία. Γιατί το Πνεύμα μένει στην Εκκλησία. Δηλαδή η Εκκλησία και το Άγιον Πνεύμα, με ένα στόμα, γιατί βοηθάει το Πνεύμα το Άγιον την νύμφην, δηλαδή την Εκκλησίαν– λέγουσιν· ἔρχου (:Έρχομαι γρήγορα. Έρχου. Έλα Κύριε). Καὶ ὁ ἀκούων (:όποιος ακούει μέσα στην Ιστορία) εἰπάτω (:Ας πει)· Ἔρχου». Αμήν.

838η ομιλία στην κατηγορία
« Ὁμιλίαι Κυριακῶν ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τά δύο θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας.

†. Σήμερα, αγαπητοί μου, εορτάζομε την Αγίαν Πεντηκοστήν. Δηλαδή το γεγονός της καθόδου του Αγίου Πνεύματος εις την Εκκλησίαν του Χριστού· και που αποτελεί το επισφράγισμα του έργου του Χριστού επί της γης. Και το έργον του Χριστού επί της γης είναι η ίδρυσις της Εκκλησίας Του. Και αυτή η ίδρυσις, το βαθύτερον μυστήριον, το «σεσιγημένον μυστήριον χρόνοις αἰωνίοις», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, είναι η φανέρωσις της Εκκλησίας ως Σώματος Χριστού.

   Είναι γνωστόν ότι η Εκκλησία είναι άναρχος. Καλώς το ακούσατε. Είναι άναρχος και αιώνιος. Χωρίς αρχήν και χωρίς τέλος. Ακριβέστερα αΐδιος. Όπως ακριβώς αΐδιος, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος είναι ο Άγιος Τριαδικός Θεός. Διότι αυτά τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος την αποτελούν. Και εφόσον αΐδιος ο Θεός, αΐδιος και η Εκκλησία. Ως ομοουσιότης και ως κοινωνία των τριών Προσώπων μεταξύ των. Αυτή είναι η Εκκλησία. Έτσι η Εκκλησία απετέλει ένα εσωτερικό γεγονός της θεότητος· σαν εσωτερική προβολή. Η αγάπη, όμως, του Θεού, που εδημιούργησε τον αόρατον κόσμον των αγίων αγγέλων και τον ορατόν κόσμον των ανθρώπων, ήθελε να επεκτείνει την Εκκλησία Του και έξω του εαυτού Του σαν εξωτερική προβολή. Και ο τρόπος ήταν η Ενανθρώπησις του Λόγου. Ήθελε ο Θεός την ένωση, ή επέκταση, της Εκκλησίας Του μέσω του ανθρώπου σε ολόκληρη την Δημιουργίαν. Αλλ’ ο Αδάμ αστόχησε! Είναι γνωστό ότι ο Θεός Λόγος ωμίλει μετά του Αδάμ. Όλος εκείνος ο διάλογος που διημείφθη, μας κάνει φανερό ότι επεσκέπτετο ο Θεός Λόγος τον Αδάμ. Και είχε με αυτόν κοινωνίαν, δηλαδή Εκκλησία. Αλλά ο Αδάμ αστόχησε.

   Και ήλθε και ανέλαβε ο νέος Αδάμ, ο Ιησούς Χριστός. Γι’αυτό γράφει ο Παύλος εις την προς Εφεσίους επιστολήν του: «Εἰς οἰκονομίαν τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν, ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, ἐν αὐτῷ». «Ήλθε», λέγει, «να ανακεφαλαιώσει όλα εκείνα τα οποία υπήρχαν ἐν τῷ Χριστῷ». Αλλά τι θα πει «ἀνακεφαλαίωσις»; «Ἀνακεφαλαίωσις», ή, αν θέλετε, το ρήμα «ἀνακεφαλαιώσασθαι» σημαίνει, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «συνάψαι» -«συνάπτω»· απαρέμφατο το «συνάψαι»· «ἀνακεφαλαιώσασθαι», απαρέμφατο· δηλαδή, «συνάψαι»: απαρέμφατο- που θα πει να συνάψει, να ενώσει τα εν ουρανοίς με τα επί της γης. Θα διαβάσω ξανά αυτό που γράφει ο Παύλος: «Ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ -σημείον αναφοράς λοιπόν ο Χριστός-, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς(:ό,τι υπάρχει στον ουρανό και ό,τι υπάρχει εις την γην),ἐν αὐτῷ». Δηλαδή εις Αυτόν, δηλαδή εις τον Ιησούν Χριστόν.

   Ώστε, λοιπόν, εδώ έχομε το μυστήριον της εκκλησιαστικοποιήσεως των πάντων. Όλα είναι πλέον μία Εκκλησία, μία Σύναψις, μία συνάφεια του Αγίου Τριαδικού Θεού μετά των αγίων αγγέλων, των ανθρώπων και ολοκλήρου της Δημιουργίας. Και αυτό είναι έργον του Αγίου Τριαδικού Θεού. Είναι καταπληκτικό πραγματικά. Εντούτοις, παρότι είναι έργον του Αγίου Τριαδικού Θεού, διαφοροποιείται το έργον του κάθε Προσώπου εις αυτήν την ἀνακεφαλαίωσιν, εις αυτήν την σύναψιν. Συγκεκριμένα, ο Πατήρ θέλει να γίνει αυτή η κοινωνία, αυτή η σύναψις, αυτή η Εκκλησία, ο Υιός ενανθρωπίζει και γίνεται το σημείον αναφοράς ουρανού και γης, ορατών και αοράτων πραγμάτων, και το Πνεύμα το Άγιον πάντα χορηγεί στην Εκκλησία και ζωοποιεί και διατηρεί την Εκκλησίαν αυτήν, δηλαδή αυτήν την ένωσιν, αυτήν την σύναψιν, αυτήν την ανακεφαλαίωσιν. Λέγει ένα ωραίο τροπάριο, είναι το τρίτο κεκραγάριον στον Εσπερινό και το ξέρετε, πιστεύω, όλοι: «Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον(: Όλα τα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον)· βρύει προφητείας(: αναβλύζει τις προφητείες), ἱερέας τελειοῖ (:τελειοποιεί τους ιερείς), ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν. Ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας(: Όλον τον θεσμόν της Εκκλησίας, το Πνεύμα το Άγιον τον συγκρατεί)».

    Η Εκκλησία, αγαπητοί μου, έχει ένα διπλόν θεμέλιον. Το Χριστολογικόν και το Πνευματολογικόν. Προσέξατέ το. Έχει πάρα πολλή, μεγίστη σημασία για την σωτηρία μας. Το πρώτο, το Χριστολογικόν θεμέλιον, η Χριστολογία, αναφέρεται στην παρουσία του Υιού εις τον κόσμον με την Ενανθρώπησιν. Η θεμελίωσις, λοιπόν, της Εκκλησίας είναι χριστολογική. Ήρθε ο Χριστός στον κόσμον και θεμελιώνει την Εκκλησία Του. Και την θεμελιώνει μάλιστα επί του Σταυρού. Όταν ελογχίσθη, εξήλθε αίμα και ύδωρ, που είναι το βάπτισμα και το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Και έτσι, αίμα και ύδωρ είναι αυτή αύτη η Εκκλησία. Από πού ξεπήδησε; Από το σώμα του Χριστού. Έτσι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού.

Και αυτή η εκπήδησις είναι μία πράξις, η οποία δηλώνει, κάνει φανερή την προέλευση της Εκκλησίας. Όπως η Εύα εξήλθε από την πλευρά του Αδάμ. Και έτσι η Εκκλησία είναι «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς τοῦ Χριστοῦ». Σαφώς! Και μάλιστα ο Απόστολος θα προσθέσει και κάτι ακόμα: «καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων Αὐτοῦ». Όπως όταν ο Αδάμ είδε την γυναίκα και είπε ότι «αυτή είναι σάρκα από την σάρκα μου και οστούν εκ των οστέων μου, έτσι η Εκκλησία είναι σάρκα από την Σάρκα του Χριστού και ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων». Υπογραμμίζω, «ἐκ τῶν ὀστέων». Για να δείξει ο Παύλος τον ρεαλισμόν του πράγματος. Δεν είναι η Εκκλησία ηθικός θεσμός. Είναι οντολογικός θεσμός! Όπως το παιδί μου είναι από την σάρκα μου και είναι από το αίμα μου. Έτσι, λοιπόν, η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Η βάση, λοιπόν, της Εκκλησίας προφανέστατα είναι χριστολογική.

Αλλά και το Πνεύμα το Άγιον. Το Πνεύμα το Άγιον έρχεται να θέσει ένα άλλο θεμέλιον. Όχι ξένο. Όπου ο Χριστός, εκεί και το Πνεύμα το Άγιον. Το Πνεύμα το Άγιον αναπαύεται επί του Χριστού. Όταν λέω «Χριστός», δεν εννοώ «Θεός Λόγος», αλλά εννοώ τον Θεόν Λόγον που ενηνθρώπησε. Πάντα άμα λέμε την επωνυμία Χριστός, εννοούμε και την ανθρωπίνη φύση. Και επί της ανθρωπίνης φύσεως του Θεού Λόγου, το Πνεύμα το Άγιον αναπαύεται. Μάλιστα ο Χριστός είπε: «Γιατί δεν με πιστεύετε; Στα θαύματα που σας κάνω; Τα οποία ποιῶ ἐν δακτύλῳ Πνεύματος Ἁγίου». Τι είναι εδώ εν προκειμένω; Στα θαύματα που κάνει ο Χριστός; Ο δάκτυλος του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιον αναδεικνύει την ανθρωπίνη φύση του Χριστού στον Ιορδάνη. Διότι τι είναι το Πνεύμα το Άγιον ως περιστερά εκεί; Είναι ο δάκτυλος του Πατρός: «Οὗτος ἐστὶν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Έτσι, λοιπόν, η σωτηρία, πρέπει να πούμε, είναι αναπόσπαστος απ’ αυτό το διπλό θεμέλιον. Αναπόσπαστος.

   Αυτή η αλήθεια, ότι είναι διπλούν το θεμέλιον της Εκκλησίας, Χριστολογικόν και Πνευματολογικόν, το εκφράζει ο Παύλος με την εξής συνηθεστάτη φρασούλα· και πού δεν την βρίσκουμε στις επιστολές του; «Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Είδατε; «Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», το ένα θεμέλιον, «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ», το δεύτερον θεμέλιον. Και «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» σημαίνει «γίνομαι μέλος του σώματος του Χριστού· και συντηρούμαι από το Άγιον Πνεύμα, γενόμενος πνευματικός άνθρωπος». Δεν μπορώ, λοιπόν, να είμαι εγώ μόνο χριστοφόρος, αλλά πρέπει να είμαι και πνευματοφόρος. Και τα δυο μαζί.

   Το δόγμα της Αγίας Τριάδος, αγαπητοί, έχει δύο γνωρίσματα. Το ένα είναι η κοινή ουσία. Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα έχουν κοινή ουσία. Ένας ο Θεός. Και εδώ βλέπομε ότι η Εκκλησία κινείται χριστολογικά, που σημαίνει ότι και αυτή έχει μίαν φύσιν. Ποια είναι; Το σώμα του Χριστού. Και, ακόμη, βλέπομε ότι το Πνεύμα το Άγιον έρχεται και κάθεται επί των κεφαλών όσων ευρίσκοντο μέσα εις το Υπερώον. Ήσαν εκατόν είκοσι ψυχές, 120 άνθρωποι. Τι παρατηρούμε εδώ; Ότι το Πνεύμα το Άγιον ἐμερίσθη ἀμερίστως, ἐμερίσθη ἀμερίστως -δεν μοιράζεται το Άγιον Πνεύμα, αλλά όπως ακριβώς θέλει να προσφερθεί- «και εκάθισε», λέγει, «ως φλόγα πυρός στην κεφαλή του καθενός». Τι σημαίνει αυτό; Ανάδειξις, όχι σώματος, ανάδειξις του σώματος του Χριστού, ανάδειξις των Προσώπων. Η Αγία Τριάς είναι μία ουσία, τρία τα Πρόσωπα. Η Εκκλησία, λοιπόν, είναι ένα σώμα και ο καθένας διατηρεί το ίδιόν του πρόσωπον. Γι΄αυτό σας είπα ότι το Πνεύμα το Άγιον είναι αναπόσπαστο από την σωτηρία μας. Κι αυτό έχει τεράστια σημασία. Βλέπετε ότι δεν χάνεται το ανθρώπινον πρόσωπον. Το σώμα του Χριστού δεν είναι μία μάζα, που αρπάζει, συγχωνεύει. Όχι! Είναι μεν ένα το σώμα, μία η ουσία, αλλά ταυτόχρονα έχομε και την ανάδειξη των προσώπων. Κι αυτό γίνεται με το Πνεύμα το Άγιον. Είναι καταπληκτικό, αγαπητοί μου, είναι καταπληκτικό.

   Όταν, κάθε χρόνο, εορτάζομε την εορτή της Πεντηκοστής, δεν κάνομε απλώς μία ανάμνηση ενός παρωχημένου γεγονότος. Αλλά σημειώνομε, πρώτον, την συνεχή παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Και δεύτερον, την αυτοκριτική ότι κάθε μέλος της Εκκλησίας, αν χριστοποιήθηκε και αν πνευματοποιήθηκε. Και τα δυο. Αυτή η αυτοκριτική θα μας βοηθήσει σ’ αυτήν την συνειδητοποίηση ως μελών της Εκκλησίας. Δηλαδή η πρακτικότητα είναι αμεσοτάτη. Δεν είναι θεωρητικά πράγματα αυτά. Κι αυτό πρακτικά φαίνεται από τα κάτωθι γνωρίσματα που θα σας πω τώρα:

   Πρώτον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι Αγία. Σαν αληθινή νύμφη του Αρνίου πρέπει να είναι Αγία και άμωμος. Να είναι ασκητική, με την ευρεία έννοια της λέξεως. Για να μην έχει ουδεμίαν σχέσιν ποιοτικά μ’ αυτό που λέμε «κόσμος». Αλλά και με την στενή έννοια της λέξεως «ασκητική». Ως «παρθενεύουσα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καὶ διεστραμμένης». Το βάρος τόσων εκατομμυρίων αγίων πιέζει, ώστε και εμείς σήμερα να δίνομε την μαρτυρία της αγιότητος.

   Δεύτερον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι διαρκώς προσευχομένη. Ο Κύριός μας ηγωνίζετο εις την προσευχήν. Ηγωνίζετο. Στην αρχαία Εκκλησία εγίνετο εκτενής προσευχή. Την συνεχή προσευχή, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς την αποκαλεί «μνήμην Θεοῦ» . Ο δε άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει:   «Ἰησοῦ ὂνομα ἑνωθήτω τῇ πνοῇ σου». «Το όνομα του Ιησού να ενωθεί με την αναπνοή σου». Είναι περίεργον, αλλά και φοβερόν, σε μία τέτοια εποχή δύσκολη που ζούμε, εσχατολογική, με αγωνίες για το αύριον, να λησμονούμε την χρήση και την δύναμη της προσευχής. Είναι λυπηρόν.

   Τρίτον. Ακόμη η Εκκλησία πρέπει να είναι διακονούσα. Για να εκφράζει ανά πάσα στιγμή, με όλα αυτά που σας λέγω, τι να εκφράζει; Είπα, πρακτικώς την Πεντηκοστή. Εάν ο Κύριος ήλθε να διακονήσει, πόσο μάλλον οι γνήσιοι μαθηταί Του! Έχει τόσους τομείς η κοινωνία μας, στους οποίους οι πιστοί οφείλουν να διακονήσουν. Το «λέντιον», η ποδιά που ζώστηκε ο Χριστός για να πλύνει τα πόδια των μαθητών στον Μυστικό Δείπνο, είναι το σύμβολον της Εκκλησίας μας. Αν το φορούν οι Τέκτονες, οι Μασώνοι, εκείνη την ποδίτσα, θα το έχετε δει, ξέρετε ότι είναι σύμβολον; Σύμβολον διακονίας της κοινωνίας! Οι Μασώνοι; Έχουν σφετεριστεί αυτό το «λέντιον», την ποδίτσα, από την περιουσία της Εκκλησίας. Γιατί ο Χριστός φόρεσε ποδίτσα, ποδιά, για να υπηρετήσει τους μαθητάς.

   Τέταρτον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι ιεραποστολική. Εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν και διψούν αυτήν την στιγμή της σωτηρίας. Αλλά και βαπτισμένοι ακόμη, δεν έχουν εισαχθεί εις την επίγνωσιν του Ιησού Χριστού. Δεν έχουν εισαχθεί. Εδώ είναι το δυστύχημα. Είναι αδιανόητον η Εκκλησία να αδρανεί ή να αδιαφορεί. Εκκλησία, όπως λέγει ένα γνωμικόν, Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή, θα προσέθετα, ή έργον κηρυκτικό, είναι Εκκλησία χωρίς αποστολή. Κατέχει θέση, δυστυχώς, σήμερα εγκληματικά διακοσμητική. Είπαμε ότι το κυριότερο σημείο είναι το κήρυγμα, η ιεραποστολή, πλάι με την λατρεία. Είδατε; Σας είπα ότι οι Χριστιανοί μας αγνοούν, δεν έχουν την επίγνωσιν του Υιού του Θεού. Το είδατε; Μόλις ξεκίνησε το κήρυγμα, άνθρωποι, ας μου επιτραπεί να το πω, άσχετοι, σηκώθηκαν και έφυγαν. Σηκώθηκαν και έφυγαν. Γιατί; Ένα πούλμαν ήρθε και σηκώθηκαν οι άνθρωποι και έφυγαν. Και έκαναν και φασαρία…  Και αταξία! Γιατί; Γιατί δεν έμαθαν να έχουν την επίγνωση του Υιού του Θεού. Άνθρωποι, πού θα πάτε; Όπου να πάτε, θα αποκτήσετε αυτήν την επίγνωσιν του Ιησού Χριστού του προσώπου Του; Της Εκκλησίας;  Δεν ξέρετε ότι το κυριότατο είναι… όχι το κεράκι μας, αλλά να γνωρίσομε Ποιος είναι ο Άγιος Τριαδικός Θεός; Εδώ είναι το τραγικόν για μας τους Χριστιανούς.

   Κι ένα πέμπτον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι ομολογούσα. Εκεί αποκαλύπτεται ό,τι ενεργοποιεί το Πνεύμα το Άγιον. Δεν μπορείς να ομολογήσεις Χριστόν «εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Έτσι λέγει ο απόστολος Παύλος: «Οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Κανείς δεν μπορεί να ομολογήσει την θείαν φύσιν του Χριστού, ακριβέστερα, την θεανθρωπίνη φύσιν του Χριστού, παρά μόνο «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Βλέπετε, λοιπόν, ότι το Πνεύμα το Άγιον είναι η άλλη διάστασις της σωτηρίας μας, η χριστολογική και η πνευματολογική; Πρέπει να έχει διαρκώς την μνήμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γι’αυτό λέγει ο ίδιος ο Κύριος: «Καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» · ή: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». «Κι Εγώ θα τον ομολογήσω εν ημέρα Κρίσεως· ότι αυτός είναι δικός μου, είναι πιστός μου. Ποιος; Αυτός που με ομολόγησε μέσα στην Ιστορία Εμένα». Η ομολογία του Χριστού είναι πάντοτε ο πυρήνας του χριστιανικού βιώματος. Είναι μια οφειλή προς τον Χριστόν και προς τον κόσμον. Χρωστούμε αυτήν την ομολογία και στον Χριστό, μα και εις τον κόσμο. Αν αγαπάμε τον Χριστό, είναι μία οφειλή, χρέος και εις τον κόσμον. Η ομολογία δε είναι πάντοτε ένα μαρτύριον. Από την χλεύην μέχρι το μαρτύριον του αίματος.

   Και τέλος, έκτον, η Εκκλησία πρέπει να είναι μελετώσα και εμβαθύνουσα. Πολλές φορές ο Παύλος αναφέρεται ότι πρέπει να φθάσομε… έχει πολλές φορές την φράση:  «στην επίγνωση του Υιού του Θεού». Και «επίγνωσις» θα πει όχι γνώσις, θα πει βαθιά γνώσις. Αυτό θα πει επίγνωσις. Και αυτή η επίγνωσις, που είναι καρπός μιας βαθιάς μελέτης του Λόγου του Θεού, του θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού, θα μας βοηθήσει να στερεωθούμε στην πίστιν και να αναπτύξομε την αγάπη στον Χριστό. Όταν ο Παύλος έλεγε: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;». «Ποιος μπορεί», λέει, «να μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;». Παύλε, γιατί; Γιατί ο Παύλος είχε βαθυτάτην επίγνωσιν Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός.

   Το υλικό μας; Που έχομε να μελετήσομε; Είναι πλούσιο. Από την Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, μέχρι τα πορίσματα των τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων και μέχρι -επιτραπείτω να το πω έτσι- εις τας λειτουργικάς δέλτους. Έχομε πολλούς τύπους Θείας Λειτουργίας. Λέμε «Μεγάλου Βασιλείου», «Προηγιασμένων»… να πάμε εκεί να μελετήσομε την Θεία Λειτουργία.

   Αγαπητοί, αν σήμερα ο Χριστιανισμός ποδοπατείται από εμάς τους ίδιους τους Χριστιανούς, ξέρετε, στην Ευρώπη, οι Χριστιανοί Ευρωπαίοι, άλλο αν είναι Αγγλικανοί, άλλο αν είναι Προτεστάνται ή  Καθολικοί, οι Χριστιανοί Ευρωπαίοι, γίνονται κάθε μέρα περισσότεροι και περισσότεροι, το φαντάζεσθε; Ισλαμισταί!! Αρνούνται το Ευαγγέλιον και αποδέχονται το Κοράνιον!! Αυτό δεν είναι κατάντημα; Δεν είναι ποδοπάτημα του Ευαγγελίου, ποδοπάτημα του Χριστιανισμού; Αν αυτό συμβαίνει, είναι γιατί ζήσαμε, ζητήσαμε να προσαρμόσομε, να προσαρμοστούμε στα μέτρα του κόσμου τούτου. Δηλαδή στην εκκοσμίκευσιν του Χριστιανισμού. Και όταν τον εκκοσμικεύσομε, τότε είναι πολύ εύκολο να γλυστρήσομε σε άλλα πράγματα. Έχομε, δηλαδή, συσχηματισθεί με τον κόσμον αυτόν. Και όπως λέει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους: «Καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ», «Μη γίνεστε ένα σχήμα με τον παρόντα αιώνα».  Έτσι αφήσαμε τον Χριστόν και λησμονήσαμε το Πνεύμα το Άγιον.

   Δεν ζητούμε δε τα χαρίσματά Του. Είναι τόσα πολλά. Είναι κατάφορτο. Εφάπαξ πήραμε τα χαρίσματα όλοι οι βαπτισμένοι –προσέξτε- «δυνάμει». Όχι «ἐνεργείᾳ». «Δυνάμει». Όταν δεχθήκαμε το Χρίσμα, το μυστήριον του Χρίσματος, μετά από το Βάπτισμα. Αλλά αφήνομε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που είναι η προίκα μας, είναι η προίκα μας, ανενέργητα. Τα αφήνομε «δυνάμει». Τα βάζομε στο ντουλάπι. Και δεν του ζητήσαμε του Αγίου Πνεύματος να μας ενεργοποιήσει εκείνα τα οποία μας έδωσε. Είναι όπως ακριβώς κάποιο παιδί γεννιέται και ο νονός του, ξέρω ‘γω, να το πω έτσι, στην Τράπεζα τού βάζει μία γενναία κατάθεση χρημάτων και το παιδί μεγαλώνει και ουδεμίαν χρήσιν κάνει αυτών των χρημάτων, αυτής της δωρεάς. Τι κρίμα, αλήθεια, ε;

   Λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Χριστιανισμὸς ἐστὶ θείας φύσεως μίμησις». Τι είναι ο Χριστιανισμός; Μίμησις θείας φύσεως. Πρέπει, λοιπόν, να μιμηθούμε την μία ουσία και τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Και η μία ουσία ανταποκρίνεται εις την Χριστολογία. Και τα τρία πρόσωπα ανταποκρίνονται εις το Πνεύμα το Άγιον, που ξεχωρίζει το κάθε πρόσωπον μέσα στην Εκκλησία. Πρέπει να αποδεικνύονται ανά πάσα στιγμή αυτά τα δύο θεμέλια της Εκκλησίας. Θα επαναλάβω. Το Χριστολογικό και το Πνευματολογικό. Να ζούμε «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Ο κάθε πιστός να τριαδοποιείται!

   Η φετινή γιορτή της Πεντηκοστής, αγαπητοί μου, ας μας γίνει μία ανάμνησις και μία υπόμνησις. Αμήν.

717η ομιλία στην κατηγορία

« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

🔸Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

🔸Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†. Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὁ Δάκτυλος τοῦ Πατρός.

†. Ζούμε πάλι, αγαπητοί μου, ἐν ἑορτῇ την χαρά της Πεντηκοστής. Είναι η χαρά από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, που υπεσχέθη ο Κύριος εις τους μαθητάς Του, αλλά και σε όλη την Εκκλησία, διαμέσου των αιώνων. Και ο Κύριος είπε: « Ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου(:«Μη χωριστείτε από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να περιμένετε την υπόσχεση του Πατέρα μου, που σας την έχω πει») ὅτι Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας (:«ο Ιωάννης εβάπτισε με νερό, σεις θα βαπτισθείτε με το Πνεύμα το Άγιον, όχι ύστερα από πολλές ημέρες»). Και η υπόσχεσις του Χριστού εξεπληρώθη δέκα ημέρες μετά την Ανάληψή Του. Και για να έρθει το Πνεύμα το Άγιον, έπρεπε να ανέλθει ο Υιός προς τον Πατέρα. Γι΄αυτό ο Κύριος είπε ότι «Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω(:Σας συμφέρει εγώ για να φύγω). Ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω (:διότι αν δεν φύγω), ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς (:ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον, δεν θα έλθει σε σας)· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς(:Όταν δε πάω στον ουρανό, τότε εγώ θα σας στείλω τον άλλον Παράκλητον, το Πνεύμα το Άγιον)».

   Διότι και ο Υιός λέγεται Παράκλητος, το δεύτερον πρόσωπον. Και το τρίτον πρόσωπον ομοίως λέγεται Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον. Και τούτο γιατί έπρεπε να αλλάξει η ζωή των ανθρώπων, κι αυτό θα εγίνετο όχι με την διδασκαλία του Χριστού, αλλά με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή η θυσία του Χριστού θα άνοιγε τον δρόμο στο Πνεύμα το Άγιον, που θα εθέωνε τους ανθρώπους. Διότι από τον Πατέρα το Πνεύμα το Άγιον ανεκλήθη, από τους ανθρώπους, όταν αμάρτησαν. Οι πρωτόπλαστοι άμα αμάρτησαν, πολύ δε περισσότερον κατά την περίοδο του Κατακλυσμού, προ του Κατακλυσμού, όταν είπε ο Θεός ότι «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐπ’ αὐτοῖς διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας(:Δεν θα μείνει ανάμεσά τους το Πνεύμα το Άγιον, γιατί έγιναν σαρκικοί άνθρωποι, υλισταί άνθρωποι)».

   Ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιον είναι τα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος που αποστέλλονται από τον Πατέρα εις τον κόσμον δια να σωθεί δι’ αυτών ο κόσμος. Και το Πνεύμα το Άγιον δείχνει τον Υιόν εις τον κόσμον, δίνει την μαρτυρία Του περί του Υιού εις τον κόσμον, αλλά και ο Υιός συστήνει το Πνεύμα το Άγιον εις τον κόσμον. Έχομε μίαν αμοιβαίαν μαρτυρίαν. Το ένα πρόσωπο, ο Ένας Παράκλητος, παρουσιάζει τον έτερον Παράκλητον. Είναι αυτή η αμοιβαία συνεργασία του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, των δύο δηλαδή επαναλαμβάνω, Παρακλήτων, του δευτέρου και του τρίτου προσώπου. Προσέξτε, αμοιβαία συνεργασία.

   Στην Πεντηκοστή, ο Υιός στέλλει το Πνεύμα το Άγιον. Τι είπε προηγουμένως; «Πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς(:Θα σας τον στείλω τον Παράκλητον, Εγώ σε σας)». Έτσι, στην Πεντηκοστή ο Υιός στέλλει το Πνεύμα το Άγιον, και Εκείνο με τη σειρά Του, δίδει τη μαρτυρία, όπως θα δούμε προς το τέλος της ομιλίας μας, ότι ο Υιός είναι αληθής. Έτσι το Πνεύμα το Άγιον γίνεται ο δείκτης ή ο δάκτυλος του Πατρός που δείχνει τον Υιόν. Κρατήστε αυτό το σημείο γιατί πάνω σε αυτό θα περιστραφεί το θέμα μας. Το Πνεύμα το Άγιον γίνεται ο δείκτης, ο δάκτυλος του Πατρός, που δείχνει τον Υιόν. Δηλαδή «Αυτός είναι ο Υιός μου». Δείχνει τον Υιόν. Και ως δάκτυλος του Πατρός, διαρκώς δείχνει τον Υιόν. Και αυτό το βλέπομε διάχυτο μέσα εις την Αγίαν Γραφήν.

   Διάχυτο, αγαπητοί. Εις την Βάπτισιν δείχνει ο Πατήρ τον Υιόν. Τον δείχνει στον Ιωάννην. Αλλά πώς τον δείχνει; Με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιον σαν περιστερά, δεν ήταν περιστέρι, ούτε… περιστερώθηκε, να το πω έτσι, ακριβέστερα, έγινε περιστέρι το Πνεύμα το Άγιον· όχι. Αλλά σαν περιστέρι, ως, σαν, δείχνει τον Υιόν. Γιατί; Να τι λέγει ο Ιωάννης ο ίδιος,  πώς δίνει τη μαρτυρία του. «Κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν(: «Κι εγώ», λέγει, «τον Υιόν δεν τον εγνώριζα»), ἀλλ᾿ ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν(:Αυτός μου είπε) · ἐφ᾿ ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ᾿ αὐτόν( : «Όταν δεις το Πνεύμα να κατεβαίνει και να μένει επάνω εις Αυτόν» – ως περιστερά, ξαναλέμε), οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ (:«Αυτός είναι ο Μεσσίας. Αυτός είναι ο Οποίος βαπτίζει με το Άγιον Πνεύμα») – όπως τώρα στέκεται εκείνο το Υπερώον που είχε 120 ανθρώπους, η μεγάλη κολυμβήθρα, που εβαπτίσθησαν μέσα εκεί όλοι οι ευρισκόμενοι, επαναλαμβάνω, 120 ψυχές, εβαπτίσθησαν με το Πνεύμα το Άγιον.

   Εξάλλου, όλα τα θαύματα που επετέλει ο Υιός ως άνθρωπος, ποιος τα ετέλει; Ξέρετε; Το Πνεύμα το Άγιον. Όλα τα θαύματά Του ο Χριστός τα έκανε από το Πνεύμα το Άγιον. Σας είπα ότι συνεργάζονται τα δύο αυτά πρόσωπα. Αν είχαμε χρόνο και απλωνόμουν, θα σας έλεγα πολλά πάνω σ’ αυτό.  Λέει ο Κύριος, σε μία περίπτωση που τον κατηγόρησαν ότι «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια» κλπ. «εἰ δὲ ( λέει ο Χριστός: «Εάν δε») ἐν δακτύλῳ Θεοῦ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια» κ.λπ. κ.λπ. «Εάν», λέγει, «ἐν δακτύλῳ Θεοῦ». Και ποιος είναι ο δάκτυλος Αυτός του Θεού; Είναι το Πνεύμα το Άγιον. Λέγει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Δάκτυλον Θεοῦ τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐστίν». Ποιος είναι ο δάκτυλος του Θεού; Το Άγιον Πνεύμα. Και τι είπε ο Χριστός; «Ἐν δακτύλῳ Θεοῦ βγάζω τα δαιμόνια. Βγάζω τα δαιμόνια με το Πνεύμα το Άγιον.

   Είναι χαρακτηριστικό αυτό. Είναι κάτι που δεν το γνωρίζουμε. Και όχι από κακία, από άγνοια, βάζομε στην άκρη το Πνεύμα το Άγιον. Ενώ θα έπρεπε το Πνεύμα το Άγιον να είναι το πρώτον. Διότι δι’ Αυτού πηγαίνομε εις τον Υιόν και διά του Υιού πηγαίνομε εις τον Πατέρα. Γι΄αυτό κάθε μας προσευχή, πώς αρχίζει; «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας …». Η πρώτη προσευχή που κάνομε είναι το «Βασιλεῦ οὐράνιε». Αλλά και ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Δάκτυλος δέ Θεοῦ ἐν τούτοις τοῖς ὑπό Μωϋσέως καί τοῖς τοῦ Κυρίου σημείοις, εἲρηται τό Πνεῦμα». Όσα θαύματα έκανε ο Μωυσής στην Παλαιά Διαθήκη και φυσικά και οι προφήται και όσα θαύματα έκανε και ο Χριστός στην Καινή Διαθήκη, αυτά αναφέρονται εις το Πνεύμα το Άγιον. Γι΄αυτό, η αμφισβήτησις των θαυμάτων του Χριστού, που έδειχναν οι άρχοντες, αμφισβητούσαν, και όχι αμφισβητούσαν, αλλά κάτι περισσότερο· έλεγαν ότι «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια», σαν αρχισατανάς, με τη δύναμη του αρχισατανά βγάζει τα δαιμόνια. Αν είναι δυνατόν! Αυτό καταλήγει, κατά την βεβαίωσιν του Χριστού, να είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Γιατί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος; Διότι το Πνεύμα το Άγιον τελεί τα θαύματα. Και μάλιστα φθάνει να λέγει ο Κύριος ότι εκείνος που εβλασφήμησε εις το Πνεύμα το Άγιον, δεν έχει άφεσιν αμαρτιών ούτε εδώ, ούτε εις τον ουρανό. Ποτέ.

   Εδώ μία μικρή παρένθεση. Ξέρω αγαπητοί μου, ότι όσοι ακούσουν αυτή τη θέση, κάτι παθαίνουν. Και τους έρχεται μία ιδέα ότι κάπου εβλασφήμησαν το Πνεύμα το Άγιον. Και τους πιάνει τρομάρα: «Ώστε, δεν θα συγχωρηθώ;». Προς Θεού. Είναι μία ιδεοληψία αυτό. Δεν είναι αυτό που λέγει ο Χριστός. Και παρακαλώ πολύ, μη σας κολλήσει η ιδέα, γιατί θα σας βασανίζει πάρα πολύ αυτό. Προσέξατέ το. Είναι σοβαρό πράγμα τι θα πει έχω βλασφημήσει κατά του Αγίου Πνεύματος. Και μόνο γιατί ανησυχώ μήπως εβλασφήμησα, δείχνει ακριβώς ότι έχω το Πνεύμα του Θεού. Άρα δεν εβλασφήμησα. Το λέγω, σας είπα, κολλάει σαν στρείδι εις την ψυχήν.

   Αλλά ας δούμε, μέσα εις τον χώρον της Αγίας Γραφής, πώς ενεργούσε το Άγιον Πνεύμα και πώς εμείς το ανευρίσκομε και το δοξάζομε. Αρκεί να λάβωμε υπόψιν ότι Εκείνο, το Πνεύμα το Άγιον, μας δείχνει τον Υιόν και εμείς πιστεύομε. Αν το Πνεύμα το Άγιον δεν μας δείξει τον Υιόν, τον Ιησούν Χριστόν, δεν φθάνομε ποτέ εις τον Υιόν. Να τι λέει ο Απόστολος Παύλος: «Οὐδείς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μή ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Κανείς· δεν μπορείς να πεις τον Ιησούν, τον άνθρωπον Ιησούν, να Τον πεις Κύριον, δηλαδή Θεόν, εάν δεν έχεις το Πνεύμα το Άγιον. Και με βάση το τελευταίο, να σας δώσω κι ένα «πειρατήριον», δοκιμαστήριον. Όταν σας έρθει η ιδέα μήπως εβλασφημήσατε κατά του Αγίου Πνεύματος ρωτήστε τον εαυτό σας: «Πιστεύω ότι ο Χριστός είναι Θεός; Πιστεύω. Τέλειωσε. Δεν εβλασφήμησα κατά του Αγίου Πνεύματος. Έχω το Πνεύμα του Θεού. Το έχω». Δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τον Υιόν ως Θεόν, αν δεν έχεις το Πνεύμα του Θεού. Κι εδώ μάλιστα, αγαπητοί μου, αν, ρωτήστε γύρω, ιδίως στην εποχή μας: -«Πιστεύεις ότι ο Ιησούς είναι όντως Θεός;»- «Δεν ξέρω, αμφιβάλλω, μπα, όχι, κάποιος σπουδαίος άνθρωπος πρέπει να είναι». Αυτός, δεν έχει το Πνεύμα το Άγιον. Διότι αν είχε το Πνεύμα το Άγιον, θα ομολογούσε τη θεότητα του Ιησού. Θέλω να το θυμόσαστε αυτό. Παρακαλώ αυτό.

   Διαβάζομε στο βιβλίο της Εξόδου, στην Παλαιά Διαθήκη: «Γεγραμμένας (δηλαδή τας πλάκας) τῷ δακτύλῳ τοῦ Θεοῦ». Είναι στο 31^ο κεφάλαιο. Ότι οι πλάκες που πήγε ο Μωυσής στο βουνό, επάνω στο Σινά, αυτές γράφτηκαν όχι από το χέρι του Μωυσή. Αλλά εγράφησαν από το δάκτυλο του Θεού. Το δάκτυλο του Θεού χάραξε τα γράμματα. Ποιο είναι το δάκτυλο του Θεού εδώ; Είναι το Πνεύμα το Άγιον. Το Πνεύμα το Άγιον καταγράφει στις λίθινες πλάκες τον νόμο. Το ίδιο πράγμα συναντούμε και εις το Δευτερονόμιο, στο 9^ο κεφάλαιο: «Τάς δύο πλάκας γεγραμμένας ἐν τῷ δακτύλῳ τοῦ Θεοῦ». Ώστε το Πνεύμα του Θεού καταγράφει τις πλάκες που θα περιείχαν τον νόμον. Και μας εξηγεί η επιστολή του Βαρνάβα(αποστολικός Πατήρ): «Καὶ ἔλαβεν -Ποιος; Ο Μωυσής- παρά Κυρίου, τάς δύο πλάκας τάς γενομένας τῷ δακτύλῳ τῆς χειρὸς Κυρίου ἐν Πνεύματι ». Είναι από την επιστολή του Βαρνάβα· αν θέλετε, 14^η παράγραφος, αν σας ενδιαφέρει. Ώστε, ποιος είναι ο δάκτυλος του Θεού; Το Πνεύμα το Άγιον. Ναι. Και ο Μέγας Αθανάσιος βεβαιώνει: «Τό Ἅγιον Πνεῦμα δάκτυλον Θεοῦ καλεῖ». Αλλά και ο Δίδυμος ο Αλεξανδρέας λέγει: «Πνεῦμα  ὅ καί δάκτυλον Θεοῦ εἶναι διδασκόμεθα ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ». Πού; Πού στο Ευαγγέλιο; Αυτό που προηγουμένως σας είπα: «δακτύλῳ Θεοῦ κάνω τα θαύματα» που είπε ο Χριστός. Είναι στο 11^ο κεφάλαιον στον 20όν στίχον. Διδασκόμεθα τι; Ότι ο δάκτυλος του Θεού είναι το Πνεύμα το Άγιον.

   Και πάλι ο Δίδυμος: «Ὁ δάκτυλος τοῦ Θεοῦ ὁ μεταβαλὼν τὸν εἰς ζῶα, ὁ  Παράκλητος ἦν, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Τι ωραίο αυτό! Θαυμάσιο! Τι είναι ο δάκτυλος του Θεού; «Αυτός ο οποίος μετέβαλε τον χουν, το χώμα σε ζώα, δηλαδή σε ζωές, σε υπάρξεις, σε ζωντανές υπάρξεις». Είπεν ο Θεός να ανατείλει χορτάρι, να γίνουν τα ζώα, το ένα το άλλο, πρώτα τα ερπετά, μετά τα θηλαστικά, τα πτηνά…Ποιο είναι εδώ που μεταβάλλει τον χουν, γιατί και τον άνθρωπο- χοῦν ὁ Θεός λαβών ἀπό τῆς γῆς…-ποιο είναι εκείνο που μεταβάλλει την άψυχον ύλην, να μιλήσωμε με σύγχρονη γλώσσα, σε ζωή, αυτό που λέμε το φαινόμενον της ζωής, στην ζώσαν ύλην; Το Πνεύμα το Άγιον. Τι λέει εδώ; Ὁ Παράκλητος ἦν. Ήτο ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας. Είναι εκπληκτικό, αγαπητοί μου.

   Εξάλλου, μας λέει ήδη από τους πρώτους στίχους, στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως η Αγία Γραφή: «Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τῶν ὑδάτων (-τα νερά)».. Επάνω των υδάτων επεφέρετο το Πνεύμα το Άγιον. «Ἐπεφέρετο». Αν πάρωμε την εικόνα της περιστεράς, του πτηνού -εικόνα είναι. Δεν είναι πτηνόν, ο Θεός να φυλάξει, το Πνεύμα το Άγιον. Εικόνα είναι- τότε έχομε την εξής συμπλήρωση εικόνος. Ότι… τι κάνει το Πνεύμα το Άγιον επάνω από τα νερά; -Συμπλήρωση εικόνος- . Επωάζει εις τα ύδατα την ζωήν. Γι’αυτό, το ξέρομε από την Επιστήμη, ότι η ζωή πρωτοεμφανίσθη στα ύδατα, εις τα νερά.

   Τα θαύματα του Μωυσέως, ως δάκτυλος Θεού χαρακτηρίζονται. Όταν ο Μωυσής επέφερε την πληγήν εκείνην των σκνιπών(σκνιφών, σκνίψ, τῆς σκνιφός. Εμείς το λέμε σκνίψ, τῆς σκνιπός, η σκνίπα, η γνωστή μας σκνίπα) η οποία εβασάνιζε ανθρώπους και ζώα, οι μάγοι του Φαραώ, προσπαθούσαν να επαναλαμβάνουν την πληγήν κι έτσι να σκληραίνει η καρδιά του Φαραώ, ότι δεν είναι τίποτα ο Μωυσής. «Ποιος Μωυσής και ποιος Θεός;». Ξέρετε τι είπαν οι μάγοι; Οι επαοιδοί, οι μάγοι, εις τον Φαραώ; «Δάκτυλος Θεοῦ ἐστί τοῦτο». «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Είναι ο δάκτυλος του Θεού.

   Εξάλλου, αν δάκτυλος Θεού χαρακτηρίζεται το Πνεύμα το Άγιον, ο Υιός χαρακτηρίζεται ως βραχίων του Θεού. Ο Θεός Πατήρ, ο βραχίων ο Υιός, τα δάκτυλα ή ο δάκτυλος το Πνεύμα το Άγιον. Με άλλα λόγια, αν θέλετε να σας το πω με μίαν θεολογικήν έκφρασιν, θα λέγαμε: «Ό,τι δημιουργείται, ό,τι υπάρχει, ό,τι συντηρείται, πώς γίνεται; Ὁ Πατήρ, δι’ Υἰοῦ (διαμέσου του Υιού) ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι». Αυτή είναι η θεολογική έκφρασις. Κατά τον ίδιο τρόπο ενεργεί ο Άγιος Τριαδικός Θεός. Όχι μόνο στη δημιουργία του ανθρώπου αλλά και εις την αναδημιουργία του, δηλαδή στη σωτηρία του. Γράφει ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους: «Ἡ ἐπιστολὴ ἡμῶν ὑμεῖς ἐστέ ( :Η δική μας επιστολή είσαστε εσείς. Γιατί επιστολή στέλνει και τους λέει: Εσείς είσαστε η επιστολή η δική μας. Πού; Πώς;) ἐγγεγραμμένη (που είναι γραμμένη) ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν (:που είναι γραμμένη στις καρδιές μας) γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη (που αναγνωρίζεται και διαβάζεται),ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων (Α, αυτός είναι Χριστιανός. Γιατί; Άλλαξε η ζωή του. Είναι καινούριος) φανερούμενοι ὅτι ἐστὲ ἐπιστολὴ Χριστοῦ διακονηθεῖσα ὑφ᾿ ἡμῶν(:Γίνεται φανερό ότι είσαστε επιστολή Χριστού, που διακονήθηκε από μας) ἐγγεγραμμένη οὐ μέλανι (:γραμμένη όχι με μελάνι) ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις». «Όχι όπως τότε το Πνεύμα το Άγιον κατέγραψε στις λίθινες πλάκες τον νόμο, αλλά τώρα», θα λέγαμε, «εις τα φύλλα της καρδιάς σας έρχεται πάλι το Πνεύμα το Άγιον κι εκεί καταγράφει τον νόμον». Ώστε να είσαστε επιστολή γινωσκομένη, αναγνωριζομένη και αναγινωσκομένη. Και να μπορούν να την διαβάζουν οι άνθρωποι. Να λένε: «Αυτός είναι ο Χριστιανισμός. Ωραίες ψυχές…». Αυτό δείχνει ότι η μεταβολή της καρδιάς μας είναι έργον του Αγίου Πνεύματος· που γράφει τις εντολές Του ο Θεός ἐν δακτύλῳ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι  δηλαδή.

   Ένας μάρτυς, του 250 μετά Χριστόν, ο Πιώνιος, μαρτύρησε στη Σμύρνη, αναφερόμενος εις τον άγιον Πολύκαρπον, λέει: «Τάς τοῦ Θεοῦ ἐντολάς, ἐν τῷ τῆς ψυχής πίνακι και τῇ τῆς καρδίας πλακί, δακτύλῳ Θεοῦ Πνεύματι Ἁγίῳ ἀναγεγραμμένας ἒχων». Ποιος ἒχων; Ο Πολύκαρπος, επίσκοπος Σμύρνης. Τι; Τας εντολάς του Θεού, στον πίνακα, το πινάκιον, τον πίνακα της ψυχής του και εις την πλάκα της καρδιάς του, γραμμένο τον νόμο με τον δάκτυλο του Θεού, δηλαδή με το Πνεύμα το Άγιο. Τι ωραίο!

   Ώστε λοιπόν, αν εγώ πιστεύω, αν τηρώ τις εντολές, ποιος έγραψε μεσ΄την καρδιά μου όλα αυτά; Το Πνεύμα το Άγιον. Και αυτό είναι μία παράλληλος θέσις ως έννοια, μ’ αυτό που λέει ο 76^ος Ψαλμός: «Καί αὔτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου». Πώς αυτός ο άνθρωπος είναι τέτοιος; Απλώς αλλοιώθηκε από το δεξί χέρι του Θεού. Ποιο είναι το δεξί χέρι του Θεού; Είναι ο Πατήρ, ο βραχίων είναι ο Υιός και ο δάκτυλος, οι δάκτυλοι, το Πνεύμα το Άγιον. Έτσι επέρχεται αυτή η αλλοίωσις.

   Κάτι παρόμοιο αναφέρει και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Ἐνεχάραξε -λέγει- ταῖς ἁπάντων καρδίαις (:σε ολονών τις καρδιές των πιστών) ὁ τοῦ Πατρός κάλαμος-άλλο σχήμα, εδώ- τουτέστιν ὁ Υἰός, την παντός είδησιν αγαθού, οἰονεί τινι δακτύλῳ Θεοῦ , τότε  τοῦ Πατρός καί τῷ ιδίῳ χρῴμενος Πνεύματι». Ο Πατήρ χαράσσει με καλάμι ή με σμίλη. Καλάμι είναι που γράφω. Ήταν το καλάμι που έγραφαν, ο κάλαμος. Δηλαδή ο Υιός, λέγει. Και τι τώρα εδώ χαράσσεται; Σαν δάκτυλος Θεού που χαράσσει τα αγαθά, ο Πατήρ εις την ανθρώπινη καρδιά.

   Αγαπητοί, σήμερα γιορτάζουμε την Αγία Πεντηκοστή. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έρχεται το Πνεύμα το Άγιον στους μαθητάς, αλλά και στους λοιπούς πιστεύσαντες ότι ο Υιός είναι αληθής Θεός. «Καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος -είπε ο Χριστός- ἐλέγξει τὸν κόσμον -Ποιος; Όταν θα έρθει ο Παράκλητος-  περὶ ἁμαρτίας καί περί δικαιοσύνης καί περί κρίσεως». Και εξηγεί ο ίδιος ο Κύριος: «Περὶ ἁμαρτίας μέν ὅτι οὐ πιστεύσουσιν εἰς ἐμὲ». Τι θα πει «ἐλέγξει»; Θα πει, όπως λέγει ο Χρυσόστομος, «δείξει». Θα δείξει. «Πλημμεληκότας ἀσύγγνωστα». Ότι έχουν αμαρτήσει ασυγχώρητα οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν πίστεψαν εις τον Ιησούν Χριστόν. Και θα τους ελέγξει, θα τους το δείξει το Πνεύμα το Άγιον. Τι θα δείξει; Θα δείξει: την εμμονή στην απιστία τους. Παρά τα όσα δείγματα της ταυτότητος του Ιησού. Και αυτή θα είναι κατεξοχήν η αμαρτία των εσχάτων.

   Απ’ αυτούς τώρα, όχι μόνον τους Εβραίους τότε, αλλά και από τους Χριστιανούς που θα αρνηθούν, θα απορρίψουν την πίστιν. Όπως και οι σύγχρονοι Έλληνές μας σήμερα απορρίπτουν τον Ιησούν Χριστόν. Όταν βγαίνουν και μιλάνε και λένε και εύχονται Πρωτοχρονιές, Χριστούγεννα και τούτα και εκείνα και Πάσχα, ακούσατε ποτέ… λένε «Θεός», αλλά για Θεό μιλάνε και οι Βουδισταί, για Θεό μιλάνε και οι Μασώνοι. Ακούσατε ποτέ εσείς, ποτέ ακούσατε το όνομα Χριστός; Τον απορρίπτομε τον Ιησούν Χριστόν. Αυτή είναι η μεγάλη αμαρτία. Και δείχνει το Πνεύμα το Άγιον, γιατί αμαρτάνομε.

   Και περί δικαιοσύνης, λέει, θα ελέγξει, θα δείξει. Τι; Λέει ο Θεοφύλακτος: «Δεῖξαι αὐτοῖς ὅτι δίκαιος ὢν (ὁ Υἰός δίκαιος ὑπάρχων) καί ἂληπτον παρασχόμενος βίον, ἀδίκως, ὑπ’ αὐτῶν ἀνῃρέθη». Ήταν ο κατεξοχήν Άγιος. Και τον κατεδίκασαν εις θάνατον οι άνθρωποι. Ότι δηλαδή οι δικασταί του Χριστού έκριναν Αυτόν ένοχον, αλλά η Πεντηκοστή θα ανέτρεπε την απόφασιν αυτήν. Ποια; Θα αποδείξει ο Παράκλητος εις τον κόσμον ότι ο Ιησούς υπήρξε, ο Χριστός υπήρξε ο Δίκαιος. Γιατί αλλιώτικα θα έπρεπε σαν σφετεριστής θείων ιδιοτήτων… Τι έλεγαν οι Εβραίοι; «Είπε», λέγει, «ότι είναι Υιός του Θεού», είπαν στον Πιλάτο. «Θέλει σκότωμα!». Σαν σφετεριστής θείων ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών, πού θα έπρεπε να είναι; Εις την κόλασιν. Αλά δεν είναι εις την κόλασιν. Πού είναι; Εις τον ουρανό μετά του Πατρός. Έτσι ανατρέπει η Πεντηκοστή την απόφαση του Συνεδρίου ότι ο Ιησούς ήταν ένοχος.

   Ακόμη, ο Χριστός είπε, περί δικαιοσύνης αυτό, ότι «πρὸς τὸν πατέρα μου ὑπάγω καὶ οὐκέτι θεωρεῖτέ με». «Δεν πάω στον Άδη. Πηγαίνω στον Πατέρα μου». Και όταν ανελήφθη και τον είδαν υπέρ 500 άνθρωποι, όταν ανελαμβάνετο, πού ανελαμβάνετο; Εις τον ουρανόν. Και πού εκάθισε; Εις τα δεξιά του Θεού Πατρός.

   Αλλά και περί Κρίσεως. Θα κρίνει το Πνεύμα το Άγιον. Τι δηλαδή; Ο άρχων του κόσμου τούτου ποιος είναι; Ο διάβολος. Καταδικάζεται οριστικά. Περί της κρίσεως, θα πει ο Κύριος, «περὶ δὲ κρίσεως, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται». Ότι ο άρχων του κόσμου τούτου έχει κριθεί, έχει καταδικαστεί. Οριστικά και αμετάκλητα. Αφού πιστεύουν εις τον Χριστόν οι άνθρωποι και με τον τρόπον αυτόν απομακρύνουν, πρώτα πρώτα από τη ζωή τους τον σατανά. Τον απορρίπτουν. Και ακόμη με το όνομα του Χριστού ο σατανάς φυγαδεύεται· όταν διαβάζομε Εξορκισμούς.

   Όλα αυτά εργάζεται το Πνεύμα το Άγιον. Πού; Σαν δάκτυλος του Πατρός, δικαιώνει τον Ενανθρωπήσαντα Λόγον ενώπιον του κόσμου, ενώπιον της Ιστορίας αλλά και χαράσσει τις εντολές του Θεού στις ανθρώπινες καρδιές που μεταβάλλονται και γίνονται καινούριες. Γι’ αυτό, αγαπητοί, ας δοξάσουμε το Πνεύμα το Άγιο, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος· που κατήλθε στην Εκκλησία και διαρκώς σώζει τους ανθρώπους.

603η ομιλία στην κατηγορία « Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Κυριακὴ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.

†.Σήμερα, αγαπητοί μου, γιορτάζουμε την αγία Πεντηκοστή. Η εορτή αυτή, όπως και το Πάσχα, προέρχεται από τον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν η γιορτή που γιορταζόταν πενήντα ημέρες μετά το Πάσχα, και συνέπιπτε με την αρχή του θερισμού των σιτηρών, γι' αυτό και Λεγόταν «εορτή θερισμού πρωτογεννημάτων», όπως μας αναφέρει το βιβλίο της Εξόδου. Λεγόταν ακόμη και «εορτή εβδομάδων», διότι έπρεπε να τελείται επτά εβδομάδες μετά το Πάσχα. Επίσης λεγόταν και «ημέρα των νέων», όπως μας αναφέρει η Έξοδος αλλά και το Δευτερονόμιο και οι Αριθμοί, γιατί αυτή την ημέρα προσφέρονταν οι πρώτοι άρτοι από τη νέα συγκομιδή του σιταριού, τα πρωτόλια.

Η γιορτή της Πεντηκοστής επί πλέον υπενθύμιζε στους Εβραίους το μεγάλο γεγονός της παραδόσεως του νόμου. Ο Θεός είχε πει να καθαρθεί ο λαός, για να ανεβεί ο Μωυσής στο όρος Σινά να παραλάβει το νόμο. Ο χρόνος ο μεταξύ της διαβάσεως της Ερυθράς Θαλάσσης, δηλαδή του Πάσχα, που σημαίνει διάβαση, μέχρι την παραλαβή του νόμου από τον Μωυσή στο όρος, ήταν πενήντα ημέρες. Και συνεπώς η γιορτή αυτή υπενθύμιζε -κι αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό- ότι παρέλαβαν από τον ίδιο τον Θεό τον νόμο, που έπρεπε να τον τηρούν. Τέλος, η γιορτή της Πεντηκοστής ερχόταν να υπενθυμίσει στους Εβραίους τις αναρίθμητες ευεργεσίες του Θεού προς τον λαό τον δικό Του, και συνεπώς ήταν η εορτή της αποδόσεως ευχαριστιών στον Θεό.

Βλέπουμε λοιπόν εδώ ότι η γιορτή αυτή της Παλαιάς Διαθήκης στέκεται ένας τύπος, ένα αντίτυπο, μιας άλλης γιορτής της Καινής Διαθήκης, και αποδεικνύεται τύπος μελλόντων αγαθών, διότι πενήντα ημέρες μετά την εορτή του χριστιανικού Πάσχα, δηλαδή την εορτή που ο Κύριος αναστήθηκε, έχουμε την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Άρα λοιπόν η παλαιά Πεντηκοστή ήταν τύπος της νέας Πεντηκοστής, της χριστιανικής Πεντηκοστής. Είναι δε οροθετικές αυτές οι δύο γιορτές: Πάσχα-Πεντηκοστή. Διάβαση των Εβραίων από την Ερυθρά Θάλασσα - παραλαβή του νόμου κι απόδοση ευχαριστιών στον Θεό. Πάσχα-Ανάσταση του Χριστού – Πεντηκοστή - Κάθοδος του Αγίου Πνεύματος και φανέρωση της Εκκλησίας στον κόσμο. Είναι λοιπόν πάρα πολύ εντυπωσιακό, μέχρι προκλήσεως, ότι αυτές οι δύο γιορτές του χώρου της Παλαιάς Διαθήκης είναι γιορτές αντίτυπα των πρωτοτύπων χριστιανικών εορτών, του Πάσχα και της Πεντηκοστής.

Αλλά εδώ βλέπουμε και κάτι ακόμη. Η ημέρα αυτη της Πεντηκοστής, η «ημέρα των νέων» όπως λεγόταν παλιά, δηλαδή ημέρα των νέων καρπών, είναι τώρα η ημέρα της Πεντηκοστής στον χριστιανικό πια χώρο της νέας συγκομιδής της Εκκλησία·  γιατί με το πρώτο κήρυγμα που έκανε ο απόστολος Παύλος ήδη έδρεψε τρεις χιλιάδες ψυχές από τον άγρό του λαού του Θεού, και την δεύτερη μέρα δύο χιλιάδες ψυχές, που πίστεψαν στο θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού. Έτσι αυτός ο νέος καρπός, αυτή η νέα συγκομιδή, αυτά τα πρωτόλεια, είναι ο νέος σίτος, που αποθηκεύεται στις αποθήκες της Βασιλείας του Θεού. Για όλα αυτά λοιπόν είναι πράγματι η ημέρα της αποδόσεως ευχαριστιών στον Θεό, για όσα εργάστηκε πάνω στη γη με το μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Τύπος λοιπόν και σκιά ήταν η Πεντηκοστή στην Παλαιά Διαθήκη έναντι της χριστιανικής Πεντηκοστής.

Η χριστιανική Πεντηκοστή είναι το βαθύ μυστήριο της Εκκλησίας· και η αποκάλυψη αυτού του βαθιού μυστηρίου έγινε με την φανέρωση του Αγίου Πνεύματος κατά έναν καταπληκτικό τρόπο. Το Πνεύμα το Άγιο έδειξε ακριβώς αυτό το βαθύ μυστήριο με τις εξής δύο ενέργειες Του.

Πρώτα-πρώτα· επικύρωσε την ταυτότητα του Ιησού Χριστού, ποιος ήταν εκείνος που περπάτησε ανάμεσα τους. Θυμηθείτε τη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Όταν ο Κύριος μίλησε για την αποστολή Του, «έγινε σχίσμα ανάμεσα στον λαό». Ώστε ο Κύριος γίνεται αιτία σχίσματος; Ναι. Άλλοι έλεγαν «Αυτός είναι εκ Θεού!», άλλοι έλεγαν «Όχι, απατεώνας είναι!». Έλεγαν οι άρχοντες, οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι στους υπηρέτες που πήγαν να Τον συλλάβουν: «Κι εσείς πλανηθήκατε;! Ποιος από τους άρχοντες που γνωρίζει τον νόμο τον ακολούθησε αυτόν;». Έτσι, υποτιμητικά: «αυτόν»! «Αλλά ποιος; ο λαός, που δεν ξέρει τον νόμο, και είναι επικατάρατος!».

Θα τους έλεγε κανείς: «Ταλαίπωροι άρχοντες! Και γιατί ο λαός δεν ξέρει το νόμο; Διότι έσεις κάθεστε στις πολυθρόνες και απολαμβάνετε τα αγαθά της ευημερίας της εποχής σας, και αφήνετε τον λαό να μην μάθει τον νόμο!... Γιατί ακόμη δεν σας συμφέρει- γιατί τον κρατάτε σαν δούλο τον λαό, μέσα στη βαθειά του άγνοια. Αυτό που είπατε είναι κατηγορητήριο για σας, ταλαίπωροι άρχοντες!...» Αλλά εν πάση περιπτώσει, είδατε ότι έγινε σχίσμα στον λαό. «Ποιος είναι αυτός;»!

Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του: «Όταν δε έλθη ο Παράκλητος», δηλαδή το Πνεύμα το Άγιο, «ον εγώ πέμψω υμίν πάρα τον Πατρός», που εγώ θα στείλω από τον Πάτερα, «το Πνεύμα της αληθείας», που είναι το Πνεύμα της αληθείας, «ο παρά του Πατρός εκπορεύεται», το Οποίο εκπορεύεται από τον Πατέρα, «εκείνος μαρτυρήσει περί εμού», Αυτός θα δώσει την μαρτυρία ποιος είμαι. Ποιος «εκείνος»; Ο Παράκλητος. Ποιος Παράκλητος; Ο δεύτερος Παράκλητος- γιατί ο πρώτος είναι ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Υιός.

Αν εγώ ήμουν απατεώνας, ήμουν λαοπλάνος, ήμουν σφετεριστής θείων ιδιοτήτων, εγώ που είπα ότι εγώ και ο Πατήρ είμαστε ένα και πήρατε πέτρες να με λιθοβολήσετε, θα έπρεπε, εάν ήταν έτσι τα πράγματα, να ήμουν στον πυθμένα της Κολάσεως. Αλλά δεν είμαι, δεν πήγα στην Κόλαση- ανήλθα στον Ουρανό. Και αν δεν είδατε την ανάληψή μου, σίγουρα όμως θα δείτε τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος, θα δείτε τα θαυμαστά του Αγίου Πνεύματος. Πώς το Πνεύμα το Αγιο θα κατέβαινε, εάν εγώ ήμουν στην Κόλαση; Εγώ όμως ανέβηκα, και Εκείνος κατέβηκε- συνεπώς δίνει την μαρτυρία για μένα, για  το όνομά μου.

Και όταν λίγες μέρες μετά ο απόστολος Πέτρος πηγαίνει στον ναό και βλέπει εκείνον τον χωλό και του λέει «Κοίταξε με·  στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού σήκω και περπάτα!», πώς θα ήταν δυνατόν εκείνος ο χωλός άνθρωπος να περπατήσει στο όνομα του Ιησού, εάν ο ίδιος ήταν στην Κόλαση και ήταν σφετεριστής θείων ιδιοτήτων; ... Άρα λοιπόν το Πνεύμα του Θεού την ημέρα της Πεντηκοστής ήρθε να δώσει την μαρτυρία περί της ταυτότητος του θεανθρώπινου προσώπου του Χριστού.

Και δεύτερον· το Πνεύμα το Άγιο φανέρωσε την επανίδρυση της Εκκλησίας πάνω στη γη. Και αύτη η φανέρωση έγινε με μία σωρεία εκδηλώσεων, όπως μας τις περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων.

Αλλά τι είναι η Εκκλησία;

Η Εκκλησία είναι συναΐδιος με τον Θεό. Προσέξτε: αΐδιος θα πει αυτός που δεν έχει αρχή, αλλά δεν έχει και τέλος. Η διαφορά της λέξεως αΐδιος από το αιώνιος είναι ότι ο αιώνιος έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Εμείς οι άνθρωποι, θέλουμε, δεν θέλουμε, είμαστε αιώνιοι. Γιατί; Γιατί δεν έχουμε τέλος. Αλλά είχαμε αρχή. Ο Θεός όμως δεν είναι απλώς αιώνιος· καταχρηστικώς λέμε τον Θεό αιώνιο· ο Θεός εΐναι αΐδιος, δηλαδή χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Ε, λοιπόν η Εκκλησία είναι αΐδιος, μαζί με τον Θεό, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος.

Το λέω αυτό, και μάλιστα πρέπει να εξηγήσουμε με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας, για να μάθουμε ποια είναι η Εκκλησία. Ακούμε επί παραδείγματι να λένε: «Στρέφονται εναντίον της Εκκλησίας! Κινούνται έτσι κι έτσι! Θα καταλύσουν την Εκκλησία!». Ποια «Εκκλησία θα καταλύσουν»;... Τι θα πει «στρέφονται εναντίον της»;... Πρέπει να μάθουμε ποια είναι η Εκκλησία και ποιοι είναι οι διώκτες της. Ή μάλλον δεν είναι ανάγκη να μάθουμε ποιοι είναι οι διώκτες· άνθρωποι είναι, κτίσματα είναι, σημέρα είναι, αύριο δεν είναι· αλλά πρέπει να μάθουμε ποια είναι η Εκκλησία. Λοιπόν, το ακούσατε; Είναι συναΐδιος με τον Άγιο Τριαδικό Θεό! Και δεν είναι τι άλλο παρά η αγαπητική σχέση των τριών Προσώπων της Τριαδικής Θεότητος. Διότι τα τρία Πρόσωπα αποτελούν Εκκλησία· είναι μια σχέση αγάπης, αγαπητική σχέση. Αλλά ο Άγιος Τριαδικός Θεός πάντοτε υπήρχε. Και η σχέση αυτή δεν ξεκίνησε από κάποια χρονική στιγμή· πάντα υπήρχε. Να γιατί η Εκκλησία είναι συναΐδιος και συνάναρχος με τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Αυτό μας καταπλήσσει.

Είναι ιδιαίτερη τιμή για μας το ότι ανήκουμε στην Εκκλησία. Κάποτε ανακοινώνουμε πως ανήκουμε σε κάποιο Σωματείο, και μάλιστα καυχόμαστε πολλές φορές και προβαλλόμαστε, όταν αυτό έχει κάποια παλαιότητα. Αλλά όση παλαιότητα και να έχει, αγαπητοί μου, -έναν αιώνα; δύο αιώνες; πέντε αιώνες; δέκα αιώνες;- τι είναι αύτη μπροστά στην παλαιότητα που έχει η Εκκλησία, η οποία είναι συναΐδιος και συνάναρχος με τον Θεό;...

Αλλά ο Θεός ήθελε να εκφράσει αύτη την αγαπητική Του σχέση και έξω από τον εαυτό Του· γι' αυτό δημιουργεί τον αγγελικό κόσμο. Ήθελε και άλλα όντα να χαρούν αύτη την αγαπητική σχέση. Έτσι λοιπόν ο Θεός επεκτείνει την Εκκλησία Του, την απλώνει, την μεγαλώνει σ' αυτά τα όντα που λέγονται άγγελοι, κι εκεί πλέον έχουμε τον κόσμο των αγγέλων, την Εκκλησία των αγγέλων. Γι' αυτό η Εκκλησία ονομάζεται «Εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς». Κοιτάξτε αυτό το «πρωτοτόκων»! ... Είναι γνωστό ότι ο πρωτότοκος είναι πάντα ένας· ο δεύτερος είναι δευτερότοκος, ο τρίτος είναι τριτότοκος· πώς λοιπόν είναι όλη η Εκκλησία «Εκκλησία πρωτοτόκων»; Μ' αυτό θέλει να πει ότι όλοι μέσα στον χώρο της Βασιλείας του Θεού έχουν τα ίδια προνόμια. Αυτό θα πει «Εκκλησία πρωτοτόκων».

Η Εκκλησία λέγεται και «πόλις Θεού ζώντος», αλλά και «Ιερουσαλήμ επουράνιος», που θεμελιώθηκε «προ καταβολής κόσμου». Θυμηθείτε τον Κύριο, που είπε: «Ελάτε να κληρονομήσετε την Βασιλεία μου, που έχει ετοιμαστεί, πριν γίνει ο κόσμος, πριν τεθεί το θεμέλιο του κόσμου, προ καταβολής κόσμου». Ώστε η Εκκλησία είναι «προ καταβολής κόσμου», πριν γίνει ο κόσμος.

Αυτή την επουράνια Εκκλησία ο απόστολος Παύλος την ονομάζει, όπως σας είπα, «άνω Ιερουσαλήμ», «ήτις εστί μήτηρ πάντων ημών», όπως λέει στην Προς Γαλάτας, είναι η μάνα μας η Εκκλησία, και ότι «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει», εκεί θα φθάσουμε· το πολίτευμά μας, η πολιτεία μας, ο τρόπος της ζωής μας, η θέση μας, η πατρίδα μας είναι εκεί! Και ακόμη λέει στην Προς Εβραίους: «προσεληλύθατε Σιών όρει και πόλει Θεού ζώντος, Ιερουσαλήμ επουρανίω, και μυριάσιν αγγέλων, πανηγύρει και εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων». Δεν προσεγγίσατε στο όρος Σινά, αλλά στο όρος Σιών και στην πόλη του ζωντανού Θεού, την επουράνια Ιερουσαλήμ, και σε μυριάδες αγγέλους, σε πανηγύρι και εκκλησία πρωτοτόκων, που είναι γραμμένοι στον Ουρανό. Βλέπετε ότι και οι άγγελοι, εκτός από τον Θεό, είναι μέτοχοι αυτής της Εκκλησίας;... Αλλά δεν μένει χρόνος να αναλύσει κανείς αυτά λέξη-λέξη.

Έτσι, αγαπητοί μου, η Εκκλησία, όπως είδαμε, είναι μία αγαπητική σχέση του Θεού προς τα λογικά Του κτίσματα. Αλλά και προς όλα τα κτίσματά Του· γιατί αυτή την στιγμή δεν ονομαζόμαστε μόνον εμείς Εκκλησία, οι πιστοί, αλλά κατ'  επέκτασιν και ο ναός, που τον λέμε και εκκλησία. Συνεπώς όλα τα δημιουργήματα, όχι μόνο τα έλλογα, αλλά και τα άλογα γίνονται Εκκλησία. Και αυτή η σχέση είναι άκτιστη, δηλαδή δεν είναι χειροποίητη, δεν είναι υλική, παρ' ότι συμμετέχουν κτιστά όντα. Και οι άγγελοι κτιστοί, και εμείς κτιστοί, και το σύμπαν κτιστό. Η Προς Εβραίους επιστολή αναφέρεται στη φύση αυτής της Εκκλησίας, «της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής, ου χειροποιήτου, τούτ' έστιν ου ταύτης της κτίσεως», που δεν είναι σαν εκείνη που έκτισαν οι Εβραίοι, σαν τον ναό που έκτισε ο Σολομών τον ομώνυμό του, δεν είναι χειροποίητη.

Η δεύτερη επιστολή του Κλήμεντος Ρώμης γράφει τα εξής: «Άνωθεν πρώτη», από πάνω πρώτη, η Εκκλησία δηλαδή, «προ ηλίου και σελήνης», πριν γίνει ο έναστρος ουρανός, πριν γίνει το σύμπαν, «εκτισμένη πνευματική· πνευματική δε ούσα, εφανερώθη εν τη σαρκί του Χριστού», και υπάρχουσα πνευματική, φανερώνεται τώρα στην σάρκα του Χριστού.  Γιατί ξέρετε τι είναι η Εκκλησία;  Είναι το Σώμα του Χριστού. Αυτό φαίνεται ακόμη και σχηματικώς στην Προσκομιδή, όπου ο ιερέας προετοιμάζει τα τίμια Δώρα, που μαζί με τον Αμνό βγάζει, και τις μερίδες των μελών της Εκκλησίας, των αγίων Αγγέλων, των Αγίων και λοιπά.

Όταν, αγαπητοί μου, ο Θεός έφτιαξε τον υλικό κόσμο, ως προέκταση της αγάπης Του, θέλησε να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερες λογικές υπάρξεις σ' αυτή την δική Του τη μακαριότητα. Έτσι, πέρα από την δημιουργία των αγγέλων, που κι αυτοί βεβαίως είναι κτιστοί, θέλησε να επεκταθεί και στον υλικό κόσμο, και επεκτάθηκε ως τους πρωτοπλάστους· διότι, μην ξεχνάμε, η κορυφή του κτιστού ορατού κόσμου ήταν οι πρωτόπλαστοι. Έτσι ο Παράδεισος, εκείνον που κατά κάποιο τρόπο ο Θεός μάντρωσε, δηλαδή τον τοποθέτησε στη γη με κάποια όρια, ήταν ο τόπος αυτής της Εκκλησίας, δηλαδή της κοινωνίας του Θεού με τους πρωτοπλάστους, με τους ανθρώπους.

Εύκολα δεν μπορούμε, αγαπητοί μου, να κατανοήσουμε αυτή την κοινωνία του Θεού με τους πρωτοπλάστους· όμως την διαισθανόμαστε, καθώς μελετάμε τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου της Γενέσεως· είναι μια παραδείσια κατάσταση, κάτι ανέκφραστο, πώς ο Θεός μπορούσε να επικοινωνεί με τους ανθρώπους! ... Ω, εκείνο το χαριτωμένο που λέει η Γένεση, «κατά το δειλινό περπατούσε ο Θεός στον Παράδεισο, για να συναντήσει τον Αδάμ και την Εύα»!  Ω, εκείνα τα πόδια, όπως λέει το ωραίο τροπάριο της Κασσιανής, που περπάτησαν και ο θόρυβος τους θορύβησε τους πρωτοπλάστους, διότι έσπευσαν οι ταλαίπωροι να διακόψουν αυτή την κοινωνία με το γνωστό τους αμάρτημα, το αμάρτημα της αυτονομίας τους! ... Eίναι φοβερό! Γιατί, είναι γνωστό, Εκκλησία και αυτονομία είναι δυο πράγματα αντιφατικά. Εκκλησία θα πει ενότητα· αυτονομία θα πει σπάσιμο, διαίρεση· και συνεπώς δεν έχουν καμία σχέση το ένα με το άλλο.

Έπρεπε λοιπόν να αρθεί η Βασιλεία του Θεού από τη γη, δηλαδή η Εκκλησία. Παρ’ όλα αυτά η αγάπη του Θεού, κι αν ακόμη η Εκκλησία ήρθη από τη γη, έκανε να συνεχισθεί πάνω στη γη έστω και κατά σκιώδη τρόπο· όχι πια με τον φανερό εκείνο τρόπο του Παραδείσου, αλλά με την παρουσία των Δικαίων με τον Άβελ, τον Ενώς, τον Ενώχ, τον Νώε, τον Αβραάμ, τους Προφήτες, με τους Δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, μεμονωμένα, σε πρόσωπα μόνο. Αυτοί είχαν την κοινωνία αυτή με τον Θεό, δηλαδή αποτελούσαν Εκκλησία. Έτσι έχουμε την Εκκλησία των εθνών γιατί ο Νώε, ο Ενώς, ο Ενώχ, αλλά και ο Αβραάμ προέρχονται από τα έθνη. Και είναι μια Εκκλησία άσαρκη. Προσέξτε: άσαρκη. Λέω άσαρκη γιατί κατόπιν, με την παρουσία του Χριστού, με την σάρκωση του Χριστού, έχουμε την ένσαρκη Εκκλησία. Έτσι όλοι αυτοί οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης θα σώζονταν με την κοινωνία που έχουν με τον Θεό, την προσδοκία του Μεσσίου, κατά το «και αυτός προσδοκία εθνών», αλλά και με την τήρηση του πνευματικού ήθους που υπαγόρευε η συνείδηση. Όχι κανένας άλλος νόμος, αλλά η συνείδηση. Πάντως το γεγονός είναι ότι η Εκκλησία αποσύρεται στον Ουρανό, γιατί η γη είχε αστοχήσει να την αποδεχθεί.

Η αγάπη όμως του Θεού επιμένει· επιμένει να συμπεριληφθεί και η γη στην ολότητα της· και αυτό έγινε με την ενανθρώπηση. Έτσι η Εκκλησία αναγεννήθηκε και αναπλάσθηκε και τελειώθηκε εν Χριστώ Ιησού και εν Πνεύματι Αγίω. Και ως προς την ενανθρώπηση του Υιού η Εκκλησία παίρνει την χριστολογική της διάσταση με το ξεπήδημά της από την λογχισθείσα πλευρά του Χριστού, από την οποία βγήκε αίμα και νερό· «και ο εωρακώς μεμαρτύρηκε, και αληθινή αυτού εστιν η μαρτυρία». Είναι το Βάπτισμα και το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας· με αυτά τα δυο Μυστήρια συνίσταται η Εκκλησία, συγκροτείται. Από που βγήκε η Εκκλησία; Από την λογχισθείσα πλευρά του Χριστού, ενώ είχε υπνωθεί πάνω στον Σταυρό· όπως είχε υπνωθεί και ο Αδάμ, από την πλευρά του οποίου εξήλθε η Εύα· που ο Αδάμ είναι τύπος Χριστού, και η Εύα τύπος της Εκκλησίας.

Έτσι ο Θεός Πατήρ, όπως μας λέει ο Απόστολος στην Προς Έφεσίους, «αυτόν έδωκε κεφαλήν υπέρ πάντα τη εκκλησία, ήτις εστί το σώμα αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου». Και όπως χαρακτηριστικά λέει ο ιερός Χρυσόστομος, «Εκκλησίας σάρκα ανέλαβε», δηλαδή ο Χριστός πήρε σάρκα Εκκλησίας, «και ελθών εις το καταφύγιον αυτής» -καταφύγιον είναι ο χώρος της προ του Χριστού σαρκώσεως, η σκιώδης Εκκλησία- «και ευρών» -ποιον; Αυτή την Εκκλησία την σκιώδη- «ρυπώσαν», βρώμικη, «αυχμώσαν», κακοτράχηλη, «γυμνήν, πεφυρμένην αίματι, έλουσεν, ήλειψεν, έθρεψεν, ενέδυσεν ιμάτιον», την έντυσε με ιμάτιο. «Αυτός αυτή γενόμενος περιβολή», ο ίδιος έγινε ιμάτιο γι’ αυτή, «και λαβών αυτήν, ούτως ανάγει», και αφού την παρέλαβε, έτσι την μεταφέρει στον Ουρανό.

Και αλλού γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: «το πλήρωμα του Χριστού η Εκκλησία». Το «πλήρωμα», το συμπλήρωμα του Χριστού, γιατί το «συμπλήρωμα» του Λόγου είναι η σάρκα Του. Αλλά η σάρκα του Χριστού είναι η Εκκλησία· συνεπώς το «συμπλήρωμα» του Χριστού είναι η Εκκλησία. «Και γαρ πλήρωμα κεφαλής σώμα, και πλήρωμα σώματος κεφαλή», διότι το συμπλήρωμα της κεφαλής είναι το σώμα, και το συμπλήρωμα του σώματος είναι η κεφαλή. Για να δει κανείς τι στενή σχέση υπάρχει!

Όμως, αγαπητοί μου, στην επέκταση της Εκκλησίας στη γη έχει τον λόγο και το Άγιο Πνεύμα. Είναι η πνευματολογική διάσταση της Εκκλησίας, που εκφράζεται με την Πεντηκοστή. Συντελεστές είναι οι δύο Παράκλητοι: ο πρώτος Παράκλητος, ο ενανθρωπήσας Υιός, και ο άλλος Παράκλητος, ο δεύτερος, το Πνεύμα το Άγιο. Το Πνεύμα το Άγιο ήλθε στη γη, όταν ο Υιός ανέβηκε στον Ουρανό. Και έκτοτε μένει σ' αυτή το Πνεύμα το Άγιο, και μένει, για να την αγιάζει.

Χωρίς το Πνεύμα το Άγιο δεν υπάρχει η γνώση και η αποδοχή της ταυτότητος του Ιησού Χριστού. Χωρίς το Πνεύμα το Άγιο είναι ακατανόητη η πνευματική ζωή, όπως την θέλει ο Πατήρ και την δίδαξε ο Υιός. «Εν σώμα και εν Πνεύμα, καθώς εκλήθητε εν μια ελπίδι της κλήσεως υμών», ένα σώμα: του Χριστού- ένα Πνεύμα: το Άγιο Πνεύμα. Αυτό είναι η Εκκλησία, εκεί είναι θεμελιωμένη. Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, που διατηρείται ζωντανό και αυξανόμενο και τελειούμενο από το Άγιο Πνεύμα.

Το Πνεύμα το Άγιο, μαζί με τον Υιό, προικίζει την Εκκλησία· την προικίζει με τα δώρα τα πολλά που φέρνει από τον Ουρανό. Και η Εκκλησία είναι η Νύμφη του Χριστού.

Αγαπητοί, σήμερα η Εκκλησία φανερώθηκε ένδοξη και τέλεια μέσα στην Ιστορία και μέσα στον κόσμο. Η Εκκλησία έχει έναν μεγάλο σκοπό: πρέπει να εκκλησιαστικοποιήσει τον κόσμο· οι πιστοί πρέπει να τελειωθούν «στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».

Η Εκκλησία πρέπει να ζει έντονα την προσδοκία της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας, που εκεί θα είναι η ολοκλήρωσή της. Και σε τούτο παίρνει την μαρτυρία και την προτροπή και την ενίσχυση του Αγίου Πνεύματος, που μένει στην Εκκλησία. «Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν» -σε ποιον; Προς τον Χριστό- «έρχου», έλα! ... Ποιος;  Και το «Πνεύμα» και η «Νύμφη», και η Εκκλησία και το Άγιο Πνεύμα.

Αν κάποτε μάθουμε, αγαπητοί, τι είναι η Εκκλησία, θα συγκλονιστούμε! Θα δοξάσουμε τον Άγιο Τριαδικό Θεό, που μας συμπεριέλαβε στην κοινωνία Του, στην Εκκλησία Του! Θα αισθανόμαστε ότι η Εκκλησία δεν είναι κάτι που δεν έχει και τόση αξία. Ο,τιδήποτε που δεν είναι Εκκλησία θα μένει πάντα ξένο, πάντα κάτι δεύτερο, πάντα κάτι κουτό, πάντα κάτι που δεν θα σωθεί. Ό,τι δεν είναι Εκκλησία! «Εκκλησίας ουδέν ίσον» λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Όσοι πολεμούν την Εκκλησία, ανοηταίνουν και χάνονται· όσοι την αγαπούν παίρνουν τη δόξα τη δική της. Και όλα αυτά τα εργάστηκε η δύναμη, η σοφία και η αγάπη του Αγίου Τριαδικού Θεού, στον Οποίο ανήκει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, και τώρα και πάντοτε και αιωνίως. Αμήν!».

398η ομιλία στην κατηγορία « Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: 
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.