Ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ.

†.Τελευταία ημέρα του έτους, αγαπητοί μου. 31 Δεκεμβρίου του 2000. Βέβαια, συμβατική. Κατά συμφωνίαν· γιατί ο χρόνος ρέει και αγνοεί την υποδιαίρεσή του. Η υποδιαίρεσις του χρόνου γίνεται, όπως λέγει ο Μωυσής, στην Γένεση, για την μέτρηση του χρόνου, που θα βοηθήσει τόσο σε καθημερινά πράγματα, όσο και εις την σωτηρία.

      Έτσι, λοιπόν, τελειώνει το έτος σήμερα, για να μας υπενθυμηθεί ότι ο καιρός περνά και το τέλος της ζωής έρχεται και εμείς ακόμη υπολειπόμεθα. Θυμίζει εκείνο που είπε κάποτε ο Ιερεμίας: «Διῆλθε θέρος, παρῆλθεν ἄμητος, καὶ ἡμεῖς οὐ διεσώθημεν». Δηλαδή: «Πέρασε το καλοκαίρι, πέρασε και ο τρυγητός κι εμείς ακόμα δεν σωθήκαμε».

     Ωστόσο, ας δούμε την αποστολική περικοπή της ημέρας. Γράφει ο Παύλος στην Β΄προς Τιμόθεον επιστολή του τα εξής: «Σὺ οὗν τέκνον μου, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον». Εδώ συνιστά στον Τιμόθεο, στον κάθε Τιμόθεο, που τιμά τον Θεό, να ευαγγελίζεται συνεχώς τον λόγο του Θεού, στην προσωπική του περιφέρεια. Εκεί που ήταν Επίσκοπος. Και προσθέτει: «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον». Το «πληροφόρησον» δεν σημαίνει «βγες και δίδε πληροφορίες», όπως κάποιες Μητροπόλεις… Θυμάμαι κάποτε βρέθηκα σε μία Μητρόπολη, έβγαζαν ένα έντυπο και είχαν την εντύπωση, εξάλλου το ‘γραφαν, αυτό το χωρίο που σας είπα τώρα, ότι θα μπορούσαν να ανακοινώνουν τα πάντα και μάλιστα με έναν…ε, τρόπον…αυτάρεσκον. «Πληροφόρησον» θα πει «Φέρε εις πληρότητα». Αυτό θα πει «πληροφόρησον». «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον». Να ολοκληρώσεις και να ολοκληρώνεις διαρκώς την διακονίαν σου. Όποιας μορφής κι αν είναι αυτή η διακονία.

      Έτσι λοιπόν, «τήν διακονίαν σου πληροφόρησον», γράφει εις τον Τιμόθεον ο απόστολος Παύλος. Αλλά προπαντός δε, την διακονίαν του κηρύγματος. Γι'αυτό λέγει ευθύς:: «Ἒργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ». Δηλαδή, «Φρόντισε να μετέρχεσαι το έργον του Ευαγγελιστού». Τι θα πει αυτό; Θα πει διαρκώς να ευαγγελίζεσαι τον Κύριον Ιησούν Χριστόν. Το κήρυγμα για τον Παύλον ήταν ουσιωδέστατον στοιχείον στην σωτηρίαν των ψυχών. Ουσιωδέστατον. Μια Εκκλησία, μια κοινότητα που δεν καλλιεργεί το κήρυγμα, είναι καταδικασμένη σε μίαν παρακμήν. Αυτό είναι αληθές. Ποιος δεν το ξέρει αυτό; Έτσι λοιπόν, θα πρέπει το κήρυγμα, ιδιαιτέρως το κήρυγμα, να καλλιεργείται. Όπου λείπει, λοιπόν, η διδαχή, εκεί επέρχεται η θρησκευτική, όπως σας είπα, παρακμή. Κήρυγμα και μυστήρια, όπως το μυστήριον το κατεξοχήν το ευχαριστιακόν μυστήριον, η Θεία Λειτουργία δηλαδή, είναι ο άξονας που δίδει την σωτηρία. Κήρυγμα και μυστήρια.

      Συναντάμε στο Γεροντικό τα εξής που είπε ο Αββάς Παλλάδιος. Θα σας διαβάζω: «Εἶπεν ὁ ἀββᾶς Παλλάδιος: Δεῖ τὴν κατὰ Θεὸν ἀσκουμένην ψυχήν, ἢ μανθάνειν πιστῶς ἃ οὐκ εἶδεν, ἢ διδάσκειν σαφῶς ἃ  ἔγνω. Εἰ δὲ ὁπότερον μὴ βούληται, μανίαν νοσεῖ».  «Ή, αν δεν ξέρεις, να καθίσεις να μάθεις, ή αν ξέρεις, τότε θα αναγγέλλεις εκείνο που ξέρεις. Ούτε το ένα εάν δεν μετέρχεσαι, ούτε το άλλο, τότε πάσχεις», λέει, νοσείς από μανίαν». Δηλαδή τα πράγματα δεν είναι καλά. «Ἀρχή γάρ -συνεχίζει να λέγει- ἀποστασίας, ἀδιδασκαλίας λόγος». «Όταν δεν υπάρχει η διδασκαλία του λόγου, δηλαδή α-διδασκαλία, έχομε την αρχή της αποστασίας». Και η αποστασία, είναι γνωστό, πόσο φοβερό πράγμα είναι. Και μάλιστα θεωρείται το κεντρικότερον και βασικότερον σημείον των εσχάτων. Δηλαδή εις τους εσχάτους καιρούς δεν θα ακούγεται ο λόγος του Θεού. Ή θα ακούγεται νοθευμένος. «Καί ἀνορεξίαν λόγου(:Δεν έχεις όρεξη για να ακούσεις τον λόγο του Θεού) ὃν ἀεὶ πεινᾷ ἡ ψυχὴ τοῦ φιλοθέου». «Τον οποίο πάντοτε πεινά η ψυχή του ανθρώπου που αγαπά τον Θεό». Είναι στον πρώτον τόμον του Ευεργετινού αυτό που σας διάβασα.

     Αλλά γιατί η αρχή της αποστασίας, αγαπητοί, βρίσκεται εις την σιγή του διδακτικού λόγου και στην έλλειψη επιθυμίας για διδασκαλία; Γιατί; Από μίαν οκνηρίαν εκείνων οι οποίοι δεν θα ήθελαν να ομιλούν τον λόγο του Θεού.

    Έτσι λοιπόν ο Παύλος υπενθυμίζει εις τον γνήσιον μαθητήν του, τον Τιμόθεον, ότι πρέπει να διακονεί όλως ιδιαιτέρως τον λόγον του Θεού. Και του γράφει: «Κήρυξον τὸν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ». Βλέπετε, το κέντρον είναι το «κήρυξον τόν λόγον». «Εὐκαίρως ἀκαίρως». Είτε σου δίδεται η ευκαιρία, είτε δεν σου δίδεται, αλλά την οποίαν ευκαιρία πρέπει εσύ να προκαλέσεις, ώστε να σταθεί μπροστά στα μάτια εκείνων που θα ακούσουν τον λόγο σου, ότι δόθηκε ευκαιρία. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό. Βέβαια -εκείνο το «εὐκαίρως ἀκαίρως»,ε;-, βέβαια κατά την διάρκεια της ομιλίας σου ή του λόγου που θα κηρύττεις, εκεί θα υπάρχουν τα στοιχεία όλα εκείνα που συνιστούν τον λόγον του Θεού. Ο έλεγχος. Είδατε; «Ἒλεγξον». Πρέπει να διορθώσομε κάποια πράγματα. «Ἐπιτίμησον». Θα επιτιμήσεις. Αλλά και θα παρακαλέσεις. «Παρακάλεσον». Αλλά και όλα αυτά, ακόμα και ο έλεγχος, «ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ». Σπουδαίο στοιχείο. Ελάτε τώρα να μου πείτε, εάν ένας τέτοιος λόγος υπάρχει μέσα εις την Εκκλησία του Χριστού, εάν η Εκκλησία εκείνη, η κοινότητα εκείνη, θα μπορούσε ποτέ να γνωρίσει την παρακμήν.

      Αλλά ποίον λόγον; Εκείνον που ήδη του κατέγραψε. Τι του κατέγραψε του Τιμοθέου; «Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστόν (:Να κάνεις μνεία του Ιησού Χριστού)». Μνεία. Αυτό που λέμε σήμερα «χριστοκεντρικόν κήρυγμα»· που το κέντρον του λόγου μας πρέπει να είναι ο Χριστός. Από κει να ξεκινάει, εκεί να φθάνει. Ακόμη λέγει: «ἐγειγερμένον ἐκ νεκρῶν».  «Θα υπενθυμίζεις ότι ο Ιησούς Χριστός απέθανε και ετάφη και ανέστη την τρίτη ημέρα». Διότι, όπως λέγει ο άγιος Κύριλλος, «Αν μου έλεγες ότι πιστεύω σε έναν Θεό που τον κρέμασαν, τον σταύρωσαν, θα ντρεπόμουνα. Όταν όμως Αυτός ανεστήθη, όχι μόνον δεν έχω να ντραπώ, αλλά και να καυχηθώ». «Ἐγειγερμένον», λοιπόν, «ἐκ νεκρῶν». Ακόμη…όποιος, όποιος; Όχι. Αυτός που προφητεύθηκε, Αυτός που κατεγράφη, Αυτός χάριν του Οποίου έγινε ένας ολόκληρος λαός. Οι απόγονοι, εννοείται, του Αβραάμ. Γι΄αυτό λέει: «ἐκ σπέρματος Δαυίδ, κατὰ τὸ Εὐαγγέλιόν μου». «Αυτό είναι το Ευαγγέλιόν μου», λέει ο Απόστολος Παύλος. Δηλαδή «εγώ αυτά κηρύττω». Είναι κεντρικά, βασικά σημεία.

      Κι έρχονται τώρα μερικοί δικοί μας Έλληνες, να στραφούν εναντίον του Χριστού, ότι… «Μα τώρα εμείς είμαστε Έλληνες και έχομεν σπουδαίαν φιλοσοφίαν και τούτα κι εκείνα, θα κηρύσσουμε εβραϊσμούς; Και θα προβάλλομε εβραϊκά πρόσωπα;». Τι ταλαίπωροι που είναι οι άνθρωποι! Να που είναι ένας νοσηρότατος σωβινισμός. Και τον έχομε αυτόν τον νοσηρότατον σωβινισμόν, αγαπητοί μου.

      Ωστόσο, το κέντρον του κηρύγματος είναι ο Ιησούς Χριστός· που είναι Χριστός, δηλαδή Μεσσίας. Και να μην ξεχνάμε ότι έξω από τον Ιησούν Χριστόν δεν μπορούμε να έχομε γνήσιο κήρυγμα· που απέθανε και ανέστη, που είναι απόγονος του Δαβίδ, όπως είδαμε, όπου αληθεύουν και πληρούνται όλες οι υποσχέσεις του Θεού. Και συγκλίνουν όλες οι προφητείες.

    «Κήρυξον τον λόγον». Δηλαδή: «Μην κατακρύψεις τον Λόγον»- το λάμδα το γράφουμε με κεφαλαίο · αλλά «κήρυξον», λέει ο Οικουμένιος που ερμηνεύει. «Ἐπίστηθι». «Εὐκαίρως ἀκαίρως». Δηλαδή, μετ’ επιμονής,  όπως λέει ο Θεοδώρητος. «Μετ' ἐπιμονῆς καὶ ἐπιστασίας λάλησον». Με επιμονή, με θάρρος, με τόλμη. Γιατί υπάρχουν φορές και εποχές που ντρεπόμαστε να μιλήσομε για τον Χριστόν. Μην περιμένεις τον κατάλληλο μόνον καιρό. Να δημιουργήσεις κι εσύ καταλλήλους καιρούς ακριβώς, όπως λέγαμε, το «εὐκαίρως ἀκαίρως», για να πεις και να μιλήσεις για τον Χριστόν. Ἐν παντί τόπῳ και χρόνῳ. Ναι. Ἐν παντί τόπῳ και χρόνῳ.

      Εδώ επιτρέψατέ μου να σας πω, το θέμα δεν αφορά εις τους ιεροκήρυκες, στους κληρικούς κατεξοχήν, που θα κηρύξουν. Αφορά σε όλους. Είσαι δάσκαλος; Είσαι καθηγητής; Στην εκπαίδευση; Βρίσκε τον τρόπο, πάντοτε να μιλάς δια τον Χριστόν. Μη φοβάσαι. Αν υποτεθεί ότι θα τύχεις παρατηρήσεως, ότι βγαίνεις από το Πρόγραμμα, μη φοβάσαι. Θα σας έλεγα: Γιατί να βγεις από το Πρόγραμμα; Τι διδάσκεις; Ελληνικά; Θρησκευτικά; Εγώ θα ‘λεγα κάποια άλλα. Φυσική; Μαθηματικά; Δείξε όλη την σοφία του Θεού Λόγου, μέσα από το μάθημα των Μαθηματικών και της Φυσικής. Δείξε όλη την σοφία του Θεού Λόγου. Αρκεί να ξέρεις, να έχεις κατηχηθεί. Όπως σας είπα προηγουμένως, που… αυτό που σας διάβασα, του αββά Παλλαδίου. Πρέπει να είσαι καταρτισμένος. Μη φοβάσαι. Και τότε, αν κάποιος έλθει και σου κάνει παρατήρηση, κόλλησέ τον στον τοίχο! Πώς; Κάντο πάνω στον τοίχο, κάντο στο χέρι σου έτσι για να τον πνίξεις; Όχι... Με επιχειρήματα κόλλησέ τον στον τοίχο. Να φιμωθεί. Να μην έχει τι να πει. Τι είσαι; Δικαστικός; Το ίδιο. Τι είσαι; Οτιδήποτε είσαι και να είσαι. Χειρώνακτας; Οπουδήποτε πας να εργαστείς, μπορείς πάντοτε να χρησιμοποιείς τον λόγο του Θεού.

    Όχι βεβαίως κατά έναν φλύαρον τρόπον.  Η διάκριση θα μας υπαγορεύει πάντοτε πώς θα μιλήσομε. Ναι. Πώς θα μιλήσομε. Πρέπει… -η σημερινή εφημερίδα, έριξα μια ματιά, της Λαρίσης, λέγει «Να ασκούμε αντίστασιν», κύριον άρθρο μπροστά, «αντίσταση εις την παρακμήν». Πώς θα αντισταθώ εις την υπάρχουσα και προϊούσα, διαρκώς και προϊούσα, παρακμή μέσα στην ζωή μας; Εάν κηρύσσω τον λόγο του Θεού. Δηλαδή αναφέρομαι εις τον Χριστόν. Δηλαδή, η αιτία που έχομε παρακμήν, κοινωνικήν, με όλες τις συνέπειες και όλες τις πτυχές, τι είναι; Η απουσία του Χριστού.

      Για να μην πω ότι γιορτάζομε Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν. Τα Χριστούγεννα είναι μία ευκαιρία να φάμε καλά, να πιούμε καλά, να αγοράσομε ό,τι μπορούμε, να πάρομε τον 13^ον μισθόν και ό,τι άλλο. Αυτό είναι Χριστούγεννα; Ή τώρα την Πρωτοχρονιά. Άστε με τον άγιον Βασίλειον που τον έχομε κάνει καρικατούρα. Μα επιτέλους, δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να πει ότι ο άγιος Βασίλειος ήταν άγιος της Καππαδοκίας, ένας από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας μας, που η Εκκλησία τον αποκαλεί Μέγαν; Πόσους ονομάζει μεγάλους; Έναν Μέγαν Αθανάσιον, Μέγα Βασίλειο, ε; Μέγα Φώτιο, πόσους; Δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε. Όλοι έχομε μείνει σ’ αυτήν την καρικατούρα και λέμε μάλιστα,  ότι η πατρίδα του Μεγάλου Βασιλείου είναι, λέει, … άκουσον, άκουσον, εις την Λαπωνίαν! Άκουσον, άκουσον! Και δεν διορθώνει κανείς. Ούτε οι δάσκαλοι, ούτε τίποτα. Αφήνομε τα παιδιά μας ακατήχητα. Ναι. Με κάτι, θα λέγαμε, θεωρίες τέτοιες, της φαντασίας πλάσματα, για να δώσομε έναν τόνο εορταστικό στα παιδιά. Ο Μέγας Βασίλειος! Μία από τις πολύ μεγάλες μορφές. Και δεν έχει καμία σχέση με τα παιχνίδια και τα δώρα.

     Βέβαια.. από πού ξεκινάει το πράγμα; Επειδή είναι την 1^η Ιανουαρίου η μνήμη του. Γιατί τότε εκοιμήθη. Την 1^ην Ιανουαρίου. Και μάλιστα σε ηλικία 49 ετών. Γι΄αυτό, επειδή είναι Πρωτοχρονιά και συνδυάζομε τα πράγματα με δώρα, γι’ αυτό είχαμε αυτές τις παρελκύσεις και κάναμε αυτήν την καρικατούρα του Μεγάλου Βασιλείου. Κάποτε η Πρωτοχρονιά ήταν η 1^η Σεπτεμβρίου. Στην Ιστορία μέσα. Κάποτε η Πρωτοχρονιά ήταν την 1^η Μαρτίου. Όπως είχαν και οι Ρωμαίοι, κ.λπ. Είναι οι πρωτοχρονιές… αλλάζουν μέσα στους αιώνες. Έτυχε να είναι 1^η Ιανουαρίου, είναι και η μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου, και φθάσαμε, θα επαναλάβω, εις την καρικατούρα του Σάντα Κλάους· που δεν έχει καμία σχέση με τον Άγιον Βασίλειον.

      Λοιπόν, ο Παύλος «εὐκαίρως ἀκαίρως» ομιλούσε. Πλησίαζε, προσήγγιζε τον άλλον άνθρωπο, γιατί διψούσε την σωτηρία του. Και λέγει εδώ ο Θεοδώρητος: «Καί ἐν δεσμωτηρίῳ(:και στη φυλακή μέσα) καί ἐν πλοίῳ(:και στο πλοίο μέσα)». Θυμηθείτε: Ποιο δεσμωτήριο να σας αναφέρω; Απάνω στους Φιλίππους; Που εκείνο το βράδυ, με τον σεισμό που έγινε, εκμεταλλεύτηκε ο Παύλος τον σεισμόν κι άνοιξαν οι πόρτες του δεσμωτηρίου κ.τ.λ.; Εκείνο το βράδυ, όλο το σπιτικό του αρχιδεσμοφύλακος, που ήταν το σπίτι του πάνω από τις φυλακές, έγιναν Χριστιανοί. Βαφτίστηκαν. Και παρέθεσαν ένα πλούσιο δείπνο εις τον Απόστολον Παύλον. Ήταν μαζί του και ο Λουκάς.

    Ή, εδώ που λέει «ἐν πλοίῳ». Βέβαια. Όταν γίνεται τρικυμία κ.τ.λ. πάνε προς Ρώμη, για να δικαστεί εκεί ο Παύλος, ως Ρωμαίος πολίτης. Τι λέγει; «Θα πάθομε ζημιά», λέει στον πλοίαρχο. «Εγώ σου το είπα από την αρχή, αλλά δεν με άκουσες· διότι ο Κύριος τον Οποίον εγώ υπηρετώ -τον Ιησούν Χριστόν- με ειδοποίησε και μου είπε το και το». Ορίστε. Και συνεχίζει και λέγει ο Θεοδώτητος: «Καί παρακειμένης τραπέζης -στους Φιλίππους, εννοείται, στο σπίτι του αρχιδεσμοφύλακος- καὶ μαρτυρεῖ τά ἐν Φιλίπποις, τὰ ἐν Τρωάδι, τὰ ἐν τῇ θαλάσσῃ». Ἐν παντί τόπῳ και χρόνῳ ο Παύλος δεν βαρύνεται να κηρύσσει Χριστόν.

     Στο κήρυγμα ακόμη πρέπει να χρησιμοποιηθούν όλοι οι τόνοι ύφους και φωνής. Όπως προηγουμένως μας είπε «Ἐπίπληξον», «να ελέγξεις», «να επιπλήξεις» κ.τ.λ. «Ἒλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον». Αν το θέλετε, εδώ είναι και κάποια στοιχεία μιας παιδαγωγικής. Πώς θα μιλήσω στο παιδί μου; Στο παλικάρι μου, στην νέα κοπέλα, πώς θα μιλήσω; Ακόμη και στο μικρό παιδάκι, των πέντε ετών. Δεν θα επιτιμήσω; Αλίμονό μου. Δεν θα παρακαλέσω; Βεβαίως! «Ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ». Αυτό σημαίνει ότι το κήρυγμα θα είναι και ελεγκτικό και παρηγορητικό και οικοδομητικό. Χρειάζεται πολλή υπομονή και μακροθυμία και μέθοδο διδακτική. Ναι. Πρέπει το κήρυγμα να ελκύει. Να ελκύει με τα παραδείγματα που θα αναφέρομε. Και μάλιστα από την Γραφή. Δεν είναι ημαρτημένον να ανατρέξω στα βιβλία των ανεκδότων. Δεν είναι ημαρτημένον. Αλλά όταν έχω μία Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, με απέραντα, απέραντα περιστατικά, γιατί να καταφύγω στα βιβλία των ανεκδότων; Όταν αναφέρομαι σε παραδείγματα από την Αγία Γραφή και που με τον τρόπον αυτόν θα δώσω μία εικόνα διδασκαλίας ολοκλήρου της Γραφής στο ιστορικό της μέρος. Βεβαίως.

    Ακόμη θα προσέξω και την ορθοφωνία μου. Να μπορώ να ομιλώ με ολόκληρη την λέξη. Ορθοφωνία. Όχι να μην με καταλαβαίνει ο άλλος, γιατί μπουρδουκλώνεται η γλώσσα μου κ.λπ. Θα κάνω, ακόμη, διασαφήσεις. Θα διασαφήζω. Βέβαια μία ρητορική ομιλία μπορεί να μην έχει παρά ελάχιστες ή και καθόλου διασαφήσεις, αλλά εδώ δεν κάνομε ρητορική άσκηση. Απλούστατα αναφερόμεθα εις τον λόγον του Θεού· που πρέπει να γίνει κατανοητός.

    Πρέπει ακόμη -αλήθεια, ακόμη…- ο ομιλητής να ταυτίζεται με τον ακροατή. Ότι αυτά που λέγονται δεν αφορούν μόνον τον ακροατή, αλλά και τον ομιλητή. Και τους δύο ενδιαφέρει. Ξέρετε ότι ένας τρόπος επικοινωνίας, στο θέατρο, του ηθοποιού με τον θεατή, ποιος είναι; Κάποια στιγμή ο ηθοποιός να κατέβει από την σκηνή και να πιάσει κουβέντα με έναν θεατή. Ή να πει: «Συμφωνείτε κύριοι;». Ο ηθοποιός! Τι κάνει εδώ; Κάνει πραγματικά κοινωνόν του έργου που αυτός υποδύεται, κοινωνόν τον θεατήν. Ξέρετε πόσο ζωντάνια αυτό το πράγμα κρύβει;

     Ακόμη, λέξεις και φράσεις πρέπει να έχομε στον λόγο του Θεού, ευπρεπείς. Δεν θα έχομε την γλώσσα «αργκό» ή μάγκικη, δεν ξέρω, του δρόμου, του πεζοδρομίου. Μόνον, αν χρειαστεί καμιά φορά θα βάλομε μία τέτοια λέξη εντός εισαγωγικών, για να δώσομε πιο τόνο. Αλλά η γλώσσα μας θα είναι καθαρή. Και πρέπει να οικοδομεί. Ο άνθρωπος που έγραψε «Πᾶς λόγος σαπρὸς ἐκ τοῦ στόματος ἡμῶν μὴ ἐκπορευέσθω ἀλλ' εἲ τις ἀγαθὸς πρὸς οἰκοδομὴν τῆς χρείας (:της ανάγκης) ἳνα δῷ χάριν τοῖς ἀκούουσι»(ο Παύλος) δεν μπορούσε να ομιλεί διαφορετικά. «Για να δίνει», λέει, «χάριν εις εκείνους που ακούνε». Πρέπει ο άλλος να αισθάνεται ότι ο ομιλητής κάτι έχει. «Από τα χείλη του Χριστού, εκρέμοντο», λέγει, «οι ακροαταί Του». Κι όταν έστειλαν κάποιους υπηρέτες να Τον συλλάβουν οι Φαρισαίοι -Ποιοι άλλοι; Οι κακεντρεχείς αυτοί άνθρωποι- είπαν: «Ποτέ δεν ακούσαμε άνθρωπο να ομιλεί όπως μιλούσε». Ποιον να συλλάβουν; Και αφοπλίζεται ο άλλος πραγματικά. Κι αν είχε πρόθεση να κοροϊδέψει, να κάνει καζούρα ή ό,τι άλλο, αφοπλίζεται. Θα μου πείτε, είναι μεγάλη επιστήμη το να μπορείς να ομιλείς. «Την χάρη, αδελφέ μου, θα σου την δώσει ο Χριστός. Άνοιξε το στόμα σου», το λέει η Αγία Γραφή, «άνοιξε», λέει, «το στόμα σου, κι Εγώ θα σου το πληρώσω, θα το γεμίσω. Εσύ μόνον άνοιξε το στόμα σου. Και τότε Εγώ θα βάλω λόγο δικό μου, θα βάλω όλη την χάρη, που θα προσελκύεις πάντοτε εκείνους οι οποίοι σε ακούνε».

     Πάντως, αγαπητοί μου, πρέπει να καταλάβομε ότι πρέπει ἐν παντί τόπῳ και χρόνῳ να χρησιμοποιούμε τον λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού πορεύεται πάντοτε περιπετειωδώς στην Ιστορία. Άλλοτε διώκεται, άλλοτε νοθεύεται. Γι'αυτό ο Παύλος, πλάι στην παραγγελία να ασκήσει έργον Ευαγγελιστού, που λέει στον Τιμόθεο, γράφει: «Κακοπάθησον». Ναι, θα κακοπαθήσεις· διότι ο λόγος του Θεού πορεύεται ἐν κακοπαθείᾳ. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε.

    Ακόμη, όπως λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, ότι: «Το του διδασκάλου έργον είναι να κηρύξει και όχι να πείσει». Μακάρι να πείθαμε πάντοτε. Είναι να κηρύξει, όχι να πείσει. Το να πείσει, να πεισθεί, δηλαδή, ο άλλος, είναι δικό του θέμα. Δικό μου θέμα είναι εγώ να του πω τι πρέπει να κάνει, ποιος πρέπει να είναι. Εάν δεν πεισθεί, αυτός φέρει την ευθύνη για τον εαυτό του.

     Έτσι, αγαπητοί, ας προσέξομε. Κηρύττοντες όλοι -όλοι!- τον λόγον του Θεού, γιατί οι μεν και οι δε, αν δεν προσέξομε, και οι ομιληταί και οι ακροαταί, ο λόγος του Θεού εκδικείται! Προσέξτε, εκδικείται. Ο Κύριος είπε: «Ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ». Αυτός θα κρίνει. Τον λόγο που λάλησα. Κι ο Λόγος είναι πρόσωπον, με λάμδα κεφαλαίον. Ναι. Ο Λόγος είναι πρόσωπον και έχει όλην την Κρίσιν, όπως μας το είπε. Ας προσέξουμε λοιπόν. Πολύ να προσέξομε.

863η ομιλία στην κατηγορία
« Ὁμιλίαι Κυριακῶν ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Σύ δέ νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τήν διακονίαν σου πληροφόρησον». (Β΄ Τιμ. 4, 5-8)

†. Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, ευρίσκεται εις την φυλακήν της Ρώμης. Με το προφητικό του μάτι βλέπει το παρόν και το μέλλον. Το παρόν το βλέπει ως ζοφερόν. Ότι ήδη ο ίδιος απέρχεται του κόσμου τούτου. Δεν πρόκειται να αποφυλακιστεί, όπως την πρώτη φορά. Αλλά πρόκειται να θανατωθεί. Αυτό βέβαια, για τον εαυτόν του δίδει χαράν πολλήν. Αλλ΄όμως βλέπει ότι μέσα εις την Εκκλησία, όπως ήδη είχε προειδοποιήσει τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, θα επιπέσουν λύκοι βαρείς. Ακόμη, βλέπει και προς τα έσχατα, εις το απώτατον μέλλον. Το προφητικό του μάτι φθάνει μέχρι το τέλος της Ιστορίας.

     Και γράφει εις τον Τιμόθεον, τον επίσκοπον της Εφέσου, το πολύ αγαπημένο του παιδί. Και του γράφει και του λέγει: «Τοῦτο δὲ γίνωσκε(:Αυτό να ξέρεις), ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις(: τις έσχατες ημέρες) ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί(:θα σταθούν δύσκολοι καιροί)· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι(:γιατί θα είναι οι άνθρωποι) φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι(:δεν θα έχουν ούτε όσιον, ούτε ιερόν επάνω των), ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι(:άγρια θηρία),ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι (:αγαπώντες μάλλον τας ηδονάς παρά τον Θεόν),  ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι(:θα έχουν το σχήμα της ευσεβείας, θα είναι βαπτισμένοι, αλλά θα έχουν αρνηθεί τη δύναμη της ευσεβείας και της πίστεως)».

    «Ἒσται γὰρ καιρὸς(:Γιατί θα γίνει καιρός) ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται(:θα φτάσουν να μην ανέχονται την υγιά διδασκαλίαν, το υγιές Ευαγγέλιον), ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν(:αλλά θα φροντίσουν, ανάλογα με τις επιθυμίες των, να βρουν διδασκάλους, που οι διδασκαλίες αυτών των ψευδοδιδασκάλων, θα τους γαργαλούν τα αυτιά), καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν(:και θα βγάλουν το αυτί τους από την ακοήν της αληθείας, του Ευαγγελίου), ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται(:και θα στραφούν προς τα παραμύθια, προς τις ποικίλες θεωρίες περί της ζωής)».

      Αυτά λέγει ο Απόστολος, αγαπητοί μου, εις τον μαθητήν του τον Τιμόθεο και τον προπαρασκευάζει, δια να αντιμετωπίσει όχι μόνον αυτός, αλλά δι’ αυτού ολόκληρη η Εκκλησία. Βλέπετε ότι σήμερα ηκούσθη η επιστολή του Αποστόλου; Δεν είναι λοιπόν η επιστολή κτήμα του Τιμοθέου. Είναι κτήμα ολοκλήρου της Εκκλησίας. Και συνεπώς αποτείνεται προς άπαντας όλων των αιώνων και όλων των εποχών Χριστιανούς.

     Ζοφερόν το μέλλον. Και τη ζοφερότητά του, αγαπητοί μου, ήδη την αντιλαμβανόμεθα. Ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία μας λέγει ο Απόστολος, τα βλέπομε. Και προσέξατε, μη μου πείτε ότι πάντοτε οι άνθρωποι ήσαν τέτοιοι, όπως τους περιγράφει ο Απόστολος. Δεν ομιλεί δια τους έξω της Εκκλησίας. Ομιλεί δια τους Χριστιανούς. Τέτοιοι; Όπως τους περιγράφει; Θα είναι οι Χριστιανοί. Όχι οι μη Χριστιανοί. Δηλαδή θα φθάσουν οι Χριστιανοί να γίνουν εκείνοι, εκείνα τα οποία ο Απόστολος περιγράφει. Πέστε μου, είναι ή δεν είναι ζοφερόν το μέλλον; Αλλά αυτό το μέλλον, που έχουν ήδη περάσει δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που εγράφησαν, ήδη το ζούμε. Σήμερα οι άνθρωποι ποδοπατούν το Ευαγγέλιο. Σήμερα οι άνθρωποι στρέφονται εναντίον του Ευαγγελίου, το χλευάζουν, οι Χριστιανοί! Οι Χριστιανοί! Και οι ιερείς. Και επίσκοποι! Και πατριάρχαι! Και φανερά και κρυφά πολεμούν και χλευάζουν το Ευαγγέλιο. Εξάλλου το είπε στους πρεσβυτέρους της Εφέσου ο Απόστολος.  «Από σας τους ίδιους», λέγει, «εσάς τους πρεσβυτέρους, θα σταθούν άνδρες λαλούντες διεστραμμένα. Από σας τους κληρικούς θα βγουν αιρετικοί άνθρωποι. Και θα μιλήσουν και θα πουν και θα διδάξουν διεστραμμένα. Και θα αποκτήσουν οπαδούς». Ειδοποίησε ο Απόστολος ποικιλοτρόπως την Εκκλησία, τι πρόκειται να συμβεί και βλέπομε όλα αυτά να συμβαίνουν, αγαπητοί.

       Τι να πει κανείς; Λέγει κάπου ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ότι «Θα κάνεις τρεις μέρες δρόμο, για να βρεις έναν παπά, έναν κληρικόν καλόν. Γιατί οι κληρικοί θα γίνουν σαν τους λαϊκούς».  Πώς σκέπτονται οι λαϊκοί; Γλεντούν, τρώνε, πίνουν, μεθούν, διασκεδάζουν, φροντίζουν για τα παιδιά τους, για τα χρήματά τους, τις επενδύσεις των. «Όπως σκέπτονται», λέγει, «οι λαϊκοί, έτσι θα σκέπτονται οι κληρικοί. Οι δε λαϊκοί; Οι λαϊκοί θα είναι πλέον σαν τους διαβόλους»... Φοβερή κατάστασις!

    Και σας είπα στην εποχή μας βλέπομε την κατάσταση αυτή. Είναι αρχινισμένη. Και είναι σε παγκόσμια κλίμακα. Σε όλον τον κόσμον· και ιδιαίτερα στον χριστιανικόν κόσμον...

     Αλλά εμείς, αν υποτεθεί ότι κρατούμε το υγιές Ευαγγέλιο, τι πρέπει να κάνομε; Θα αφήσομε κατά έναν μοιρολατρικόν τρόπον να παρασυρθούμε από το ρεύμα το γενικό, το καθολικό, το παγκόσμιον αυτό, προς την απώλειαν και την καταστροφή; «Σὺ δὲ νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον». Εκείνο το «σύ δέ», το «δέ» είναι αντιθετικόν. «Αυτά μεν ως προς τους εκπεσόντας Χριστιανούς, τους ξεφτισμένους πλέον Χριστιανούς. Συ όμως…;» Βλέπετε; «Σύ δέ», συ όμως, όχι έτσι, αλλά διαφορετικά. Ώστε αμέσως εισάγει ο Απόστολος την αντίθεσιν. Η αντίθεσις είναι θεμελιώδους σημασίας. Εκείνο που είναι άξιον πολλής παρατηρήσεως, είναι ότι οι Χριστιανοί μας δεν μπορούν να αντέξουν αυτήν την αντίθεσιν. Σας παρακαλώ, προσέξτε πολύ εις το σημείον αυτό. Δηλαδή τι ακριβώς; Οι Χριστιανοί μας θέλουν να μιμούνται τους ανθρώπους τους άλλους, όπως τους βλέπουν μέσα εις την κοινωνική τους ζωή. Αυτό δεν είναι σωστό, αγαπητοί. Δηλαδή βλέπω τον άλλον τον ξεπεσμένο Χριστιανό, πρέπει κι εγώ να φθάσω εις το σημείον να γίνω το ίδιο; Πρέπει κι εγώ να φθάσω να ξεπέσω; Γιατί δεν έχω τη δύναμη της ομολογίας της πίστεως;

     Αλλ΄ο διάβολος καταλλήλως έσπειρε το σπέρμα του. Και ποιο είναι; Ότι δήθεν εγώ θα είμαι υποκριτής αν υποτεθεί ότι δεν θα ήθελα να συναναμείγνυμαι, να ανακατεύομαι με τους άλλους πιστούς ότι δήθεν εγώ είμαι ο θρησκεύων, εγώ είμαι ο άνθρωπος ο εγκρατής, ο άνθρωπος ο πνευματικός, ο άνθρωπος ο ευσεβής. Και συνεπώς αυτό είναι υποκρισία… Υποκρισία είναι το αντίθετο, αγαπητοί. Το να καμώνομαι ότι μοιάζω με τους άλλους ανθρώπους, όπως ακριβώς είναι η μόδα των ενδυμάτων και όλων των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, να μοιάζω με τους άλλους ανθρώπους, τι φορούν οι άλλοι, να το φορώ κι εγώ. Πώς χτενίζονται οι άλλοι, να χτενίζομαι κι εγώ. Πώς κτίζουν τα σπίτια τους οι άλλοι να τα κτίσω κι εγώ. Έτσι, μέσα σε αυτό το κλίμα της μόδας παρασυρόμεθα και εις το θέμα της πίστεως. Οι άλλοι απιστούν; Απιστούμε κι εμείς. Οι άλλοι ασεβούν; Θα ασεβούμε κι εμείς. Αλλά δεν μας πάει. Αλλά τότε θα κρυφτούμε. Τότε θα δείχνομε ότι δεν είμεθα ευσεβείς. Αλλά από μέσα μας όμως θα φροντίζομε να είμεθα ευσεβείς. Γιατί αν το αποκαλύψομε, θα μας πουν υποκριτάς… Πέστε μου όμως, το να κρύπτομαι, δεν είναι ακριβώς υποκρισία;

      Και το να ομολογώ, το να φανερώνω τον εαυτό μου, δεν είναι αληθινή ομολογία; Και μην ξεχνούμε ότι σε μια εποχή που διαρκώς ξεπέφτει, σε μία εποχή στην οποία τα πάντα απομακρύνονται από τον Θεόν, πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να σταθούμε ομολογηταί. Ίσως ίσως, αν και κάθε άγιος είναι ομολογητής, κάθε άγιος, και στην πιο αγιότερη εποχή είναι ομολογητής, όμως η Εκκλησία μας έχει γνωρίσει μία ειδική τάξη ομολογητών· οι οποίοι μπορεί να μην έδωσαν το αίμα τους, αλλά όμως όρθωσαν το ανάστημά τους και ομολόγησαν. Και το σπουδαίον είναι ότι η τάξις των ομολογητών τότε ακριβώς δημιουργήθηκε, όταν οι οικείοι της πίστεως εστράφησαν εναντίον της πίστεως. Όταν, επί παραδείγματι, αιρετικοί μεσ’ την Εκκλησία, που έγιναν πολλοί και όρθωσαν το ανάστημά τους αυτοί για να επιβάλλουν την αίρεσή των, τότε όρθωσαν και το ανάστημά των οι ορθώς φρονούντες, και είπαν: «Όχι. Δεν είναι έτσι· είναι έτσι». Και ότι τους ομολογητάς ιδιαιτέρως η Εκκλησία τους τιμά και τους κατατάσσει μαζί με τους μάρτυρας. Άστε ότι πολλοί εκ των ομολογητών πραγματικά έδωσαν το αίμα των. Ή πέθαναν από τις ποικίλες κακουχίες μέσα σε φυλακές, μέσα σε απερίγραπτα, κάποτε, μαρτύρια. Όπως είναι ο άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός, που του έκοψαν τη γλώσσα, του έκοψαν το δεξί χέρι, να μη γράφει, να μην ομιλεί ορθοδόξως κ.λπ. Και πόσοι, πόσοι έφαγαν πολύ ξύλο ή έμειναν πολύ στη φυλακή και εσυντομεύθη η ζωή των και απέθανον.

      Ώστε πρέπει να γίνομε ομολογηταί. Και με το παράδειγμά μας και με τα λόγια μας . Ας το πει ο καθένας αυτό στον εαυτόν του: «Ο κόσμος αυτός είναι. Συ δε άνθρωπε, Αθανάσιε, Γεώργιε, συ δε όχι έτσι». Αλλά τι; «Νῆφε ἐν πᾶσι». «Νῆφε». Το ρήμα «νήφω» χρησιμοποιείται προκειμένου να μιλήσομε για κάποιον που δεν ήπιε κρασί και συνεπώς έχει το μυαλό του πολύ καθαρό. Καταλλήλως χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος το ρήμα νήφω· που θα πει εγκρατεύομαι οίνου. Αν ανοίξομε ένα λεξικό αυτό θα βρούμε· την έννοια της λέξεως. Εγκρατεύομαι από κρασί. Και συνεπώς δεν έχω ζαλισμένο το μυαλό μου. Αυτό το βάζει επίτηδες ο Απόστολος· για να δείξει ότι όλοι οι άνθρωποι, οι Χριστιανοί δηλαδή, θα έχουν πιει το κρασί της αμαρτίας. Και θα έχουν μεθύσει. «Κι εσύ, Τιμόθεε, θα ζεις ανάμεσα σε τρικλίζοντας Χριστιανούς· που έχουν πιει το κρασί της αμαρτίας. Και συνεπώς το μυαλό τους δεν είναι καθαρό, δεν έχουν διαυγές μάτι, για να βλέπουν την πραγματικότητα. Συ όμως νήφε. Συ να μην πιεις το κρασί της αμαρτίας». Βλέπετε πώς θολώνει το μυαλό του ανθρώπου και το μάτι του ανθρώπου, για να δει τα συμφέροντα, όταν ζει την αμαρτίαν; «Συ όμως νήφε. Δια να μπορείς να βλέπεις. Τι να βλέπεις; Πρώτα πρώτα να διακρίνεις τους καιρούς. Να δεις ποιοι είναι οι καιροί».

     Είναι χαρακτηριστικό ότι προς το ίδιο πρόσωπο… συγνώμην, προς τον Πολύκαρπον, ο άγιος Ιγνάτιος, επίσκοπος Σμύρνης ήτο ο άγιος Πολύκαρπος, του γράφει κάτι ανάλογο. «Πρόσεχε», του λέγει· να καταμανθάνεις τους καιρούς, να τους βλέπεις τους καιρούς. Και να μην περιμένεις Εκείνον που περιμένομε. Τον Ιησούν Χριστόν». Πώς μπορεί κανείς να καταμανθάνει τους καιρούς; Πώς μπορεί να βλέπει και να χαρακτηρίζει την εποχή του; Πώς μπορεί να λέγει ότι αυτό ήδη απομακρύνεται από τον Θεόν; Ότι αυτό εγώ δεν πρέπει να το ακολουθήσω και δεν πρέπει να το ζήσω; Μόνον όταν έχει καθαρό μυαλό. Όταν νήφει. Πολύ σπουδαίο αυτό το «νῆφε ἐν πᾶσι». «Να νήφεις σε καθετί αλλά και σε κάθε στιγμή. Σε όλα και πάντοτε». Οι Πατέρες πήραν αυτό το «νήφω» και το έκαναν με απροσμέτρητον βάθος. Και δημιούργησαν τη γνωστή μας «Νηπτικήν Θεολογία». Το «νηπτικός» είναι από το «νήφω»· που θα πει τώρα «φυλακή νοός και καθαρότης καρδίας». «Τι είναι», λέγει, «νήψις; Φυλακή νοός και καθαρότης καρδίας. Να φυλάς τον νου σου. Γιατί να τον φυλάς τον νου σου; Για να μπορεί να είναι διαυγής».

     Οι κρύσταλλοι, αγαπητοί μου, που είναι τοποθετημένοι στα τηλεσκόπια, ξέρετε σε τι καλή κατάσταση διατηρούνται; Κάποτε ένας διάσημος Αστρονόμος ανεκάλυψε έναν πλανήτη από τους πλανήτας του πλανητικού μας συστήματος. Είναι μερικοί αιώνες πίσω. Είπε λοιπόν ότι ανεκάλυψα έναν πλανήτη, πολύ απομεμακρυσμένον. Είπαν οι άλλοι: «Καθάρισε καλά τους φακούς σου. Δεν είδες καλά. Φαίνεται κάποιο σκουπιδάκι πήγε εκεί και νόμισες πως είναι κανένας πλανήτης». Βέβαια ο Αστρονόμος είχε δίκαιο. Είχε πραγματικά ανακαλύψει κάποιον καινούριο πλανήτη. Αλλά όμως το παράδειγμα δείχνει ότι οι φακοί πρέπει να διατηρούνται απολύτως καθαροί. Το ξέρετε ότι όταν τους πήζουν τους κρυστάλλους αυτούς στα εργοστάσια, τους διατηρούν σε συστήματα τέτοια που να μην υποστούν διαταραχήν. Ένας σεισμός, πέρασε…ξέρω γω, ένα αεροπλάνο και δημιούργησε μίαν πάλμωσιν… Επί ένα χρόνο κρατούνται αυτοί οι φακοί, έως ότου κρυώσουν! Θα μου πείτε, μέσα σε 24, 48 ώρες κρύωσαν. Ένα χρόνο κρατούνται! Και φυλάσσονται οι φακοί σε συστήματα απολύτου ηρεμίας, για να είναι τελείως καθαροί. Αυτό λοιπόν θέλει τώρα και το ανθρώπινο μυαλό να γίνει. Να γίνει διαυγέστατος φακός· που να διακρίνει τα πάντα. Για να γίνει έτσι, πρέπει να φυλάγεται. Από τι; Από καθετί που είναι ξένο προς αυτόν τον νουν. Δηλαδή από την αμαρτία ειδικά. Φυλακή λοιπόν νοός. «Φυλακή» θα πει φύλαγμα. Να φυλάς τον νου σου. Και να έχεις καθαρή την καρδιά. Όταν αυτά τα δύο τα διατηρείς, τότε «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται».

    «Σύ δέ νῆφε ἐν πᾶσιν· κακοπάθησον». Όταν, αγαπητοί μου, ζούμε σε μια εποχή η οποία έτσι συμπεριφέρεται, εκείνοι που ορθά σκέπτονται, αυτομάτως δεν θα κακοπαθήσουν; Εάν κάποιος είναι κληρικός και βλέπει τους άλλους ιερείς να μην πηγαίνουν καλά, αυτός δεν θα κακοπαθήσει; Πώς θα κακοπαθήσει; Δεν θα πέσει διπλασία, τριπλασία, εκατονταπλασία εργασία επάνω εις τους ώμους του; Για να περισώσει ό,τι μπορεί περισσότερον; Αυτό τώρα λέγει ο Απόστολος στον Τιμόθεο. «Συ λοιπόν κακοπάθησε». Όχι διότι η φύσις της πνευματικής ζωής και της διαδόσεως του Ευαγγελίου είναι κακοπάθεια μόνον; Αλλά θα είναι εξαιρετικώς μεγαλυτέρα η κακοπάθεια, εφόσον ο κόσμος θα έχει διαστραφεί, οι  Χριστιανοί μας δεν θα προσέχουν πλέον το αληθές και το ορθόν, ο δε κλήρος θα έχει ξεφτίσει και θα κοιτάζει μόνο πώς θα πλουτίσει και πώς θα διασκεδάσει.

   «Ἒργον ποίησον Εὐαγγελιστοῦ». Όχι να βγεις να κηρύξεις από δω και από κει, όπως ακριβώς έκαναν οι άλλοι Απόστολοι. Αλλά τι εννοεί εδώ; Γιατί ο Τιμόθεος ήταν Επίσκοπος μίας πόλεως. «Ἒργον ποίησον Εὐαγγελιστοῦ» θα πει: «Μην παύεις, από το πρωί μέχρι το βράδυ και από το βράδυ μέχρι το πρωί να ευαγγελίζεσαι Χριστόν. Να ομιλείς και να λέγεις τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και να σφυροκοπείς εις τα αυτιά των ακροατών σου τα ίδια και τα ίδια. Μην πεις: «θα παύσω». Μην πεις: «τα είπα αυτά». Μην πεις: «Ειδοποίησα». Εσύ ομίλει, διαρκώς ομίλει. Ότι νύχτα και ημέρα -το είπε ο ίδιος ο Απόστολος στους Εφεσίους, όταν περνούσε και τους χαιρετούσε για τελευταία φορά. Όταν τους είπε: - «Να θυμόσαστε ότι νύχτα και ημέρα σας συμβούλευα και σας εδίδασκα».

     Μην νομίσετε, αγαπητοί μου, ότι αυτά πέφτουν στην πλάτη του Τιμοθέου ή στην πλάτη του Επισκόπου ή στην πλάτη του πρεσβυτέρου ή του διακόνου της κάθε εποχής. Αν το θέλετε, του παντός πιστού. Θα μπορούσε ποτέ να προλάβει ένας ιερεύς ή ένας επίσκοπος να τα βγάλει πέρα; Δεν πρέπει να βοηθήσουν οι πιστοί εκείνοι οι οποίοι κατενόησαν τα πράγματα; Γι' αυτό γίνεται μία έκκλησις. Μια έκκλησις προς όλους τους πιστούς. Όπου κάθεστε, όπου βρίσκεστε, ανοίγετε κουβέντα, ανοίγετε συζήτηση, μιλάτε για τον Χριστόν. Θα σας πω ένα πολύ άσχημο παράδειγμα. Αλλά είναι χρήσιμο. Παραδειγματιστείτε από τους αιρετικούς. Όπου καθίσουν, οι αιρετικοί, θα ανοίξουν κουβέντα. Τουλάχιστον από τους αιρετικούς, ας παραδειγματιστούμε. Και ας πούμε: «Γιατί αυτοί να κινούνται έτσι; Γιατί αυτοί να έχουν δαιμονικόν ζήλον; Κι εμείς να μην έχομε ζήλον Χριστού;».  Έτσι, εκεί που θα πιάνομε να λέμε κουβέντες και φλυαρίες και αργολογίες, δεν ξέρω τι, ας αρχίσομε να μιλάμε… Θα μου πείτε, τι; Εκείνο, αδελφέ μου, που διάβασες το πρωί στην Αγία σου Γραφή. Δεν διαβάζεις Αγία Γραφή, αδελφέ; Αν διαβάζεις Αγία Γραφή, τι διάβασες το πρωί; Ε, αυτό το κομμάτι που διάβασες, καν’ το κουβέντα μέσα στην ημέρα. Αύριο; Το άλλο κομμάτι που έχεις διαβάσει. Και κάποτε θα δεις ότι θα μπορείς να ομιλείς απ΄όλη τη Γραφή, γιατί θα είσαι κύριος του περιβολιού της Γραφής και θα κινείσαι όπως αγαπάς και θα συλλέγεις τα άνθη που χρειάζεσαι, για να φτιάχνεις ωραίες ανθοδέσμες, να τις προσφέρεις σε όποιον πιστόν θα σου ζητούσε τα άνθη του Παραδείσου αυτού που λέγεται «Λόγος Θεού, Αγία Γραφή».

     «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον».  Ποια είναι η διακονία του; Το ποιμαντικόν έργον του Επισκόπου. Μην ξεχνάτε, θα το ξαναπώ άλλη μία φορά, και εις το ποιμαντικόν έργον έρχονται οι πιστοί να βοηθήσουν. Πώς θέλετε, ο πρεσβύτερος, ο Επίσκοπος, να τα καταφέρει όλα, να τα πετύχει όλα; Εάν δεν έχει βοηθούς τους πιστούς ανθρώπους; Πρέπει και οι πιστοί να βοηθήσουν. Πρέπει να βοηθήσουν πόσο; Όπως ακριβώς θα λέγαμε… «Ε, θα διαθέτω ένα απόγευμα την εβδομάδα, όποτε και αυτό μπορώ, να κάνω κάτι». Λέγει: «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον». Το «πληροφορῶ» δεν έχει τη σημερινή έννοια, δίδω μία πληροφορία. Αλλά θα πει «φέρω εις πληρότητα. Πληρόω- πληρῶ». Φέρω εις πληρότητα· που σημαίνει «το έργον που θα αναλάβεις να βοηθήσεις την Εκκλησία, φέρε το στην πληρότητα· που σημαίνει κάνε το σωστό, ολόκληρο. Και στην ποσότητά του και στην ποιότητά του».

     Τι λέτε, αγαπητοί; Έχομε να κάνομε δουλειά; Έχομε πάρα πολλή δουλειά. Μην αφήνετε το έργον του Θεού σε ορισμένους ώμους να το κρατούν. Αυτοί οι ώμοι κουράζονται και βουλιάζουν. Και πέφτουν. Γιατί το έργο είναι βαρύ. Βοηθήσατε. Βοηθήσατε όσο μπορείτε. Κάποτε, για να νικήσουν οι Εβραίοι, έπρεπε ο Μωυσής να κρατάει από το πρωί μέχρι το βράδυ τα χέρια του εκεί, όρθια. Έπρεπε να νικήσουν τους Αμαληκίτας -ο τύπος του σταυρού. Με τον σταυρό θα νικούσαν-. Και τότε κουραζόταν ο Μωυσής. Ήταν ηλικιωμένος άνθρωπος. Ήταν εκατό χρονώ άνθρωπος. Ογδόντα χρονώ βγήκε από την Αίγυπτο, εκατόν είκοσι χρονώ απήλθε του κόσμου τούτου. Σαράντα χρόνια έμειναν στην έρημο. Και εκουράζετο. Για να σας βάλουν εσάς δώδεκα ώρες να κρατάτε τα χέρια σας εκεί εις ανάτασιν… Και τα κατέβαζε κάτω. Μόλις κατέβαζε τα χέρια κάτω, νικούσαν οι Αμαληκίται. Και τότε φώναξε δύο ανθρώπους. Τον Ορ και τον αδελφό του, τον Ααρών. Και κρατούσαν αυτοί. Ο ένας από τη μία μεριά το χέρι του, το ένα του χέρι και ο άλλος κρατούσε το άλλο του χέρι. Ώστε ακουμπούσε επάνω σε αυτούς. Για να κρατάει το σημείον του σταυρού, για να νικήσουν οι Εβραίοι. Και ενίκησαν οι Εβραίοι.

      Ε, λοιπόν, για να κρατηθούν τα χέρια των εργατών του Ευαγγελίου, δυνατά, οι ώμοι τους να αντέξουν, να μην κουραστούν, γιατί έχουν κουραστεί, και σας είπα, κάμπτονται, βοηθήστε τα χέρια αυτά. Βοηθήσατέ τα με κάθε τρόπο, για να σταθούν περισσότερες και περισσότερες ψυχές Χριστιανές όρθιες. Σε μία εποχή που τα πάντα πέφτουν και τα  Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου, ευρίσκεται εις την φυλακήν της Ρώμης. Με το προφητικό του μάτι βλέπει το παρόν και το μέλλον. Το παρόν το βλέπει ως ζοφερόν. Ότι ήδη ο ίδιος απέρχεται του κόσμου τούτου. Δεν πρόκειται να αποφυλακιστεί, όπως την πρώτη φορά. Αλλά πρόκειται να θανατωθεί. Αυτό βέβαια, για τον εαυτόν του δίδει χαράν πολλήν. Αλλ΄όμως βλέπει ότι μέσα εις την Εκκλησία, όπως ήδη είχε προειδοποιήσει τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, θα επιπέσουν λύκοι βαρείς. Ακόμη, βλέπει και προς τα έσχατα, εις το απώτατον μέλλον. Το προφητικό του μάτι φθάνει μέχρι το τέλος της Ιστορίας.

     Και γράφει εις τον Τιμόθεον, τον επίσκοπον της Εφέσου, το πολύ αγαπημένο του παιδί. Και του γράφει και του λέγει: «Τοῦτο δὲ γίνωσκε(:Αυτό να ξέρεις), ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις(: τις έσχατες ημέρες) ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί(:θα σταθούν δύσκολοι καιροί)· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι(:γιατί θα είναι οι άνθρωποι) φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι(:δεν θα έχουν ούτε όσιον, ούτε ιερόν επάνω των), ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι(:άγρια θηρία),ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι(:αγαπώντες μάλλον τας ηδονάς παρά τον Θεόν),  ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι(:θα έχουν το σχήμα της ευσεβείας, θα είναι βαπτισμένοι, αλλά θα έχουν αρνηθεί τη δύναμη της ευσεβείας και της πίστεως)».

    «Ἒσται γὰρ καιρὸς(:Γιατί θα γίνει καιρός) ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται(:θα φτάσουν να μην ανέχονται την υγιά διδασκαλίαν, το υγιές Ευαγγέλιον), ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν(:αλλά θα φροντίσουν, ανάλογα με τις επιθυμίες των, να βρουν διδασκάλους, που οι διδασκαλίες αυτών των ψευδοδιδασκάλων, θα τους γαργαλούν τα αυτιά), καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν(:και θα βγάλουν το αυτί τους από την ακοήν της αληθείας, του Ευαγγελίου), ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται(:και θα στραφούν προς τα παραμύθια, προς τις ποικίλες θεωρίες περί της ζωής)».

      Αυτά λέγει ο Απόστολος, αγαπητοί μου, εις τον μαθητήν του τον Τιμόθεο και τον προπαρασκευάζει, δια να αντιμετωπίσει όχι μόνον αυτός, αλλά δι’ αυτού ολόκληρη η Εκκλησία. Βλέπετε ότι σήμερα ηκούσθη η επιστολή του Αποστόλου; Δεν είναι λοιπόν η επιστολή κτήμα του Τιμοθέου. Είναι κτήμα ολοκλήρου της Εκκλησίας. Και συνεπώς αποτείνεται προς άπαντας όλων των αιώνων και όλων των εποχών Χριστιανούς.

     Ζοφερόν το μέλλον. Και τη ζοφερότητά του, αγαπητοί μου, ήδη την αντιλαμβανόμεθα. Ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία μας λέγει ο Απόστολος, τα βλέπομε. Και προσέξατε, μη μου πείτε ότι πάντοτε οι άνθρωποι ήσαν τέτοιοι, όπως τους περιγράφει ο Απόστολος. Δεν ομιλεί δια τους έξω της Εκκλησίας. Ομιλεί δια τους Χριστιανούς. Τέτοιοι; Όπως τους περιγράφει; Θα είναι οι Χριστιανοί. Όχι οι μη Χριστιανοί. Δηλαδή θα φθάσουν οι Χριστιανοί να γίνουν εκείνοι, εκείνα τα οποία ο Απόστολος περιγράφει. Πέστε μου, είναι ή δεν είναι ζοφερόν το μέλλον; Αλλά αυτό το μέλλον, που έχουν ήδη περάσει δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που εγράφησαν, ήδη το ζούμε. Σήμερα οι άνθρωποι ποδοπατούν το Ευαγγέλιο. Σήμερα οι άνθρωποι στρέφονται εναντίον του Ευαγγελίου, το χλευάζουν, οι Χριστιανοί! Οι Χριστιανοί! Και οι ιερείς. Και επίσκοποι! Και πατριάρχαι! Και φανερά και κρυφά πολεμούν και χλευάζουν το Ευαγγέλιο. Εξάλλου το είπε στους πρεσβυτέρους της Εφέσου ο Απόστολος.  «Από σας τους ίδιους», λέγει, «εσάς τους πρεσβυτέρους, θα σταθούν άνδρες λαλούντες διεστραμμένα. Από σας τους κληρικούς θα βγουν αιρετικοί άνθρωποι. Και θα μιλήσουν και θα πουν και θα διδάξουν διεστραμμένα. Και θα αποκτήσουν οπαδούς». Ειδοποίησε ο Απόστολος ποικιλοτρόπως την Εκκλησία, τι πρόκειται να συμβεί και βλέπομε όλα αυτά να συμβαίνουν, αγαπητοί.

       Τι να πει κανείς; Λέγει κάπου ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ότι «Θα κάνεις τρεις μέρες δρόμο, για να βρεις έναν παπά, έναν κληρικόν καλόν. Γιατί οι κληρικοί θα γίνουν σαν τους λαϊκούς».  Πώς σκέπτονται οι λαϊκοί; Γλεντούν, τρώνε, πίνουν, μεθούν, διασκεδάζουν, φροντίζουν για τα παιδιά τους, για τα χρήματά τους, τις επενδύσεις των. «Όπως σκέπτονται», λέγει, «οι λαϊκοί, έτσι θα σκέπτονται οι κληρικοί. Οι δε λαϊκοί; Οι λαϊκοί θα είναι πλέον σαν τους διαβόλους»… Φοβερή κατάστασις!

    Και σας είπα στην εποχή μας βλέπομε την κατάσταση αυτή. Είναι αρχινισμένη. Και είναι σε παγκόσμια κλίμακα. Σε όλον τον κόσμον· και ιδιαίτερα στον χριστιανικόν κόσμον…

     Αλλά εμείς, αν υποτεθεί ότι κρατούμε το υγιές Ευαγγέλιο, τι πρέπει να κάνομε; Θα αφήσομε κατά έναν μοιρολατρικόν τρόπον να παρασυρθούμε από το ρεύμα το γενικό, το καθολικό, το παγκόσμιον αυτό, προς την απώλειαν και την καταστροφή; «Σὺ δὲ νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον». Εκείνο το «σύ δέ», το «δέ» είναι αντιθετικόν. «Αυτά μεν ως προς τους εκπεσόντας Χριστιανούς, τους ξεφτισμένους πλέον Χριστιανούς. Συ όμως…;» Βλέπετε; «Σύ δέ», συ όμως, όχι έτσι, αλλά διαφορετικά. Ώστε αμέσως εισάγει ο Απόστολος την αντίθεσιν. Η αντίθεσις είναι θεμελιώδους σημασίας. Εκείνο που είναι άξιον πολλής παρατηρήσεως, είναι ότι οι Χριστιανοί μας δεν μπορούν να αντέξουν αυτήν την αντίθεσιν. Σας παρακαλώ, προσέξτε πολύ εις το σημείον αυτό. Δηλαδή τι ακριβώς; Οι Χριστιανοί μας θέλουν να μιμούνται τους ανθρώπους τους άλλους, όπως τους βλέπουν μέσα εις την κοινωνική τους ζωή. Αυτό δεν είναι σωστό, αγαπητοί. Δηλαδή βλέπω τον άλλον τον ξεπεσμένο Χριστιανό, πρέπει κι εγώ να φθάσω εις το σημείον να γίνω το ίδιο; Πρέπει κι εγώ να φθάσω να ξεπέσω; Γιατί δεν έχω τη δύναμη της ομολογίας της πίστεως;

     Αλλ΄ο διάβολος καταλλήλως έσπειρε το σπέρμα του. Και ποιο είναι; Ότι δήθεν εγώ θα είμαι υποκριτής αν υποτεθεί ότι δεν θα ήθελα να συναναμείγνυμαι, να ανακατεύομαι με τους άλλους πιστούς ότι δήθεν εγώ είμαι ο θρησκεύων, εγώ είμαι ο άνθρωπος ο εγκρατής, ο άνθρωπος ο πνευματικός, ο άνθρωπος ο ευσεβής. Και συνεπώς αυτό είναι υποκρισία… Υποκρισία είναι το αντίθετο, αγαπητοί. Το να καμώνομαι ότι μοιάζω με τους άλλους ανθρώπους, όπως ακριβώς είναι η μόδα των ενδυμάτων και όλων των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, να μοιάζω με τους άλλους ανθρώπους, τι φορούν οι άλλοι, να το φορώ κι εγώ. Πώς χτενίζονται οι άλλοι, να χτενίζομαι κι εγώ. Πώς κτίζουν τα σπίτια τους οι άλλοι να τα κτίσω κι εγώ. Έτσι, μέσα σε αυτό το κλίμα της μόδας παρασυρόμεθα και εις το θέμα της πίστεως. Οι άλλοι απιστούν; Απιστούμε κι εμείς. Οι άλλοι ασεβούν; Θα ασεβούμε κι εμείς. Αλλά δεν μας πάει. Αλλά τότε θα κρυφτούμε. Τότε θα δείχνομε ότι δεν είμεθα ευσεβείς. Αλλά από μέσα μας όμως θα φροντίζομε να είμεθα ευσεβείς. Γιατί αν το αποκαλύψομε, θα μας πουν υποκριτάς… Πέστε μου όμως, το να κρύπτομαι, δεν είναι ακριβώς υποκρισία;

      Και το να ομολογώ, το να φανερώνω τον εαυτό μου, δεν είναι αληθινή ομολογία; Και μην ξεχνούμε ότι σε μια εποχή που διαρκώς ξεπέφτει, σε μία εποχή στην οποία τα πάντα απομακρύνονται από τον Θεόν, πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να σταθούμε ομολογηταί. Ίσως ίσως, αν και κάθε άγιος είναι ομολογητής, κάθε άγιος, και στην πιο αγιότερη εποχή είναι ομολογητής, όμως η Εκκλησία μας έχει γνωρίσει μία ειδική τάξη ομολογητών· οι οποίοι μπορεί να μην έδωσαν το αίμα τους, αλλά όμως όρθωσαν το ανάστημά τους και ομολόγησαν. Και το σπουδαίον είναι ότι η τάξις των ομολογητών τότε ακριβώς δημιουργήθηκε, όταν οι οικείοι της πίστεως εστράφησαν εναντίον της πίστεως. Όταν, επί παραδείγματι, αιρετικοί μεσ’ την Εκκλησία, που έγιναν πολλοί και όρθωσαν το ανάστημά τους αυτοί για να επιβάλλουν την αίρεσή των, τότε όρθωσαν και το ανάστημά των οι ορθώς φρονούντες, και είπαν: «Όχι. Δεν είναι έτσι· είναι έτσι». Και ότι τους ομολογητάς ιδιαιτέρως η Εκκλησία τους τιμά και τους κατατάσσει μαζί με τους μάρτυρας. Άστε ότι πολλοί εκ των ομολογητών πραγματικά έδωσαν το αίμα των. Ή πέθαναν από τις ποικίλες κακουχίες μέσα σε φυλακές, μέσα σε απερίγραπτα, κάποτε, μαρτύρια. Όπως είναι ο άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός, που του έκοψαν τη γλώσσα, του έκοψαν το δεξί χέρι, να μη γράφει, να μην ομιλεί ορθοδόξως κ.λπ. Και πόσοι, πόσοι έφαγαν πολύ ξύλο ή έμειναν πολύ στη φυλακή και εσυντομεύθη η ζωή των και απέθανον.

      Ώστε πρέπει να γίνομε ομολογηταί. Και με το παράδειγμά μας και με τα λόγια μας . Ας το πει ο καθένας αυτό στον εαυτόν του: «Ο κόσμος αυτός είναι. Συ δε άνθρωπε, Αθανάσιε, Γεώργιε, συ δε όχι έτσι». Αλλά τι; «Νῆφε ἐν πᾶσι». «Νῆφε». Το ρήμα «νήφω» χρησιμοποιείται προκειμένου να μιλήσομε για κάποιον που δεν ήπιε κρασί και συνεπώς έχει το μυαλό του πολύ καθαρό. Καταλλήλως χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος το ρήμα νήφω· που θα πει εγκρατεύομαι οίνου. Αν ανοίξομε ένα λεξικό αυτό θα βρούμε· την έννοια της λέξεως. Εγκρατεύομαι από κρασί. Και συνεπώς δεν έχω ζαλισμένο το μυαλό μου. Αυτό το βάζει επίτηδες ο Απόστολος· για να δείξει ότι όλοι οι άνθρωποι, οι Χριστιανοί δηλαδή, θα έχουν πιει το κρασί της αμαρτίας. Και θα έχουν μεθύσει. «Κι εσύ, Τιμόθεε, θα ζεις ανάμεσα σε τρικλίζοντας Χριστιανούς· που έχουν πιει το κρασί της αμαρτίας. Και συνεπώς το μυαλό τους δεν είναι καθαρό, δεν έχουν διαυγές μάτι, για να βλέπουν την πραγματικότητα. Συ όμως νήφε. Συ να μην πιεις το κρασί της αμαρτίας». Βλέπετε πώς θολώνει το μυαλό του ανθρώπου και το μάτι του ανθρώπου, για να δει τα συμφέροντα, όταν ζει την αμαρτίαν; «Συ όμως νήφε. Δια να μπορείς να βλέπεις. Τι να βλέπεις; Πρώτα πρώτα να διακρίνεις τους καιρούς. Να δεις ποιοι είναι οι καιροί».

     Είναι χαρακτηριστικό ότι προς το ίδιο πρόσωπο… συγνώμην, προς τον Πολύκαρπον, ο άγιος Ιγνάτιος, επίσκοπος Σμύρνης ήτο ο άγιος Πολύκαρπος, του γράφει κάτι ανάλογο. «Πρόσεχε», του λέγει· να καταμανθάνεις τους καιρούς, να τους βλέπεις τους καιρούς. Και να μην περιμένεις Εκείνον που περιμένομε. Τον Ιησούν Χριστόν». Πώς μπορεί κανείς να καταμανθάνει τους καιρούς; Πώς μπορεί να βλέπει και να χαρακτηρίζει την εποχή του; Πώς μπορεί να λέγει ότι αυτό ήδη απομακρύνεται από τον Θεόν; Ότι αυτό εγώ δεν πρέπει να το ακολουθήσω και δεν πρέπει να το ζήσω; Μόνον όταν έχει καθαρό μυαλό. Όταν νήφει. Πολύ σπουδαίο αυτό το «νῆφε ἐν πᾶσι». «Να νήφεις σε καθετί αλλά και σε κάθε στιγμή. Σε όλα και πάντοτε». Οι Πατέρες πήραν αυτό το «νήφω» και το έκαναν με απροσμέτρητον βάθος. Και δημιούργησαν τη γνωστή μας «Νηπτικήν Θεολογία». Το «νηπτικός» είναι από το «νήφω»· που θα πει τώρα «φυλακή νοός και καθαρότης καρδίας». «Τι είναι», λέγει, «νήψις; Φυλακή νοός και καθαρότης καρδίας. Να φυλάς τον νου σου. Γιατί να τον φυλάς τον νου σου; Για να μπορεί να είναι διαυγής».

     Οι κρύσταλλοι, αγαπητοί μου, που είναι τοποθετημένοι στα τηλεσκόπια, ξέρετε σε τι καλή κατάσταση διατηρούνται; Κάποτε ένας διάσημος Αστρονόμος ανεκάλυψε έναν πλανήτη από τους πλανήτας του πλανητικού μας συστήματος. Είναι μερικοί αιώνες πίσω. Είπε λοιπόν ότι ανεκάλυψα έναν πλανήτη, πολύ απομεμακρυσμένον. Είπαν οι άλλοι: «Καθάρισε καλά τους φακούς σου. Δεν είδες καλά. Φαίνεται κάποιο σκουπιδάκι πήγε εκεί και νόμισες πως είναι κανένας πλανήτης». Βέβαια ο Αστρονόμος είχε δίκαιο. Είχε πραγματικά ανακαλύψει κάποιον καινούριο πλανήτη. Αλλά όμως το παράδειγμα δείχνει ότι οι φακοί πρέπει να διατηρούνται απολύτως καθαροί. Το ξέρετε ότι όταν τους πήζουν τους κρυστάλλους αυτούς στα εργοστάσια, τους διατηρούν σε συστήματα τέτοια που να μην υποστούν διαταραχήν. Ένας σεισμός, πέρασε…ξέρω γω, ένα αεροπλάνο και δημιούργησε μίαν πάλμωσιν… Επί ένα χρόνο κρατούνται αυτοί οι φακοί, έως ότου κρυώσουν! Θα μου πείτε, μέσα σε 24, 48 ώρες κρύωσαν. Ένα χρόνο κρατούνται! Και φυλάσσονται οι φακοί σε συστήματα απολύτου ηρεμίας, για να είναι τελείως καθαροί. Αυτό λοιπόν θέλει τώρα και το ανθρώπινο μυαλό να γίνει. Να γίνει διαυγέστατος φακός· που να διακρίνει τα πάντα. Για να γίνει έτσι, πρέπει να φυλάγεται. Από τι; Από καθετί που είναι ξένο προς αυτόν τον νουν. Δηλαδή από την αμαρτία ειδικά. Φυλακή λοιπόν νοός. «Φυλακή» θα πει φύλαγμα. Να φυλάς τον νου σου. Και να έχεις καθαρή την καρδιά. Όταν αυτά τα δύο τα διατηρείς, τότε «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται».

    «Σύ δέ νῆφε ἐν πᾶσιν· κακοπάθησον». Όταν, αγαπητοί μου, ζούμε σε μια εποχή η οποία έτσι συμπεριφέρεται, εκείνοι που ορθά σκέπτονται, αυτομάτως δεν θα κακοπαθήσουν; Εάν κάποιος είναι κληρικός και βλέπει τους άλλους ιερείς να μην πηγαίνουν καλά, αυτός δεν θα κακοπαθήσει; Πώς θα κακοπαθήσει; Δεν θα πέσει διπλασία, τριπλασία, εκατονταπλασία εργασία επάνω εις τους ώμους του; Για να περισώσει ό,τι μπορεί περισσότερον; Αυτό τώρα λέγει ο Απόστολος στον Τιμόθεο. «Συ λοιπόν κακοπάθησε». Όχι διότι η φύσις της πνευματικής ζωής και της διαδόσεως του Ευαγγελίου είναι κακοπάθεια μόνον; Αλλά θα είναι εξαιρετικώς μεγαλυτέρα η κακοπάθεια, εφόσον ο κόσμος θα έχει διαστραφεί, οι  Χριστιανοί μας δεν θα προσέχουν πλέον το αληθές και το ορθόν, ο δε κλήρος θα έχει ξεφτίσει και θα κοιτάζει μόνο πώς θα πλουτίσει και πώς θα διασκεδάσει.

   «Ἒργον ποίησον Εὐαγγελιστοῦ». Όχι να βγεις να κηρύξεις από δω και από κει, όπως ακριβώς έκαναν οι άλλοι Απόστολοι. Αλλά τι εννοεί εδώ; Γιατί ο Τιμόθεος ήταν Επίσκοπος μίας πόλεως. «Ἒργον ποίησον Εὐαγγελιστοῦ» θα πει: «Μην παύεις, από το πρωί μέχρι το βράδυ και από το βράδυ μέχρι το πρωί να ευαγγελίζεσαι Χριστόν. Να ομιλείς και να λέγεις τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια και να σφυροκοπείς εις τα αυτιά των ακροατών σου τα ίδια και τα ίδια. Μην πεις: «θα παύσω». Μην πεις: «τα είπα αυτά». Μην πεις: «Ειδοποίησα». Εσύ ομίλει, διαρκώς ομίλει. Ότι νύχτα και ημέρα –το είπε ο ίδιος ο Απόστολος στους Εφεσίους, όταν περνούσε και τους χαιρετούσε για τελευταία φορά. Όταν τους είπε: – «Να θυμόσαστε ότι νύχτα και ημέρα σας συμβούλευα και σας εδίδασκα».

     Μην νομίσετε, αγαπητοί μου, ότι αυτά πέφτουν στην πλάτη του Τιμοθέου ή στην πλάτη του Επισκόπου ή στην πλάτη του πρεσβυτέρου ή του διακόνου της κάθε εποχής. Αν το θέλετε, του παντός πιστού. Θα μπορούσε ποτέ να προλάβει ένας ιερεύς ή ένας επίσκοπος να τα βγάλει πέρα; Δεν πρέπει να βοηθήσουν οι πιστοί εκείνοι οι οποίοι κατενόησαν τα πράγματα; Γι’ αυτό γίνεται μία έκκλησις. Μια έκκλησις προς όλους τους πιστούς. Όπου κάθεστε, όπου βρίσκεστε, ανοίγετε κουβέντα, ανοίγετε συζήτηση, μιλάτε για τον Χριστόν. Θα σας πω ένα πολύ άσχημο παράδειγμα. Αλλά είναι χρήσιμο. Παραδειγματιστείτε από τους αιρετικούς. Όπου καθίσουν, οι αιρετικοί, θα ανοίξουν κουβέντα. Τουλάχιστον από τους αιρετικούς, ας παραδειγματιστούμε. Και ας πούμε: «Γιατί αυτοί να κινούνται έτσι; Γιατί αυτοί να έχουν δαιμονικόν ζήλον; Κι εμείς να μην έχομε ζήλον Χριστού;».  Έτσι, εκεί που θα πιάνομε να λέμε κουβέντες και φλυαρίες και αργολογίες, δεν ξέρω τι, ας αρχίσομε να μιλάμε… Θα μου πείτε, τι; Εκείνο, αδελφέ μου, που διάβασες το πρωί στην Αγία σου Γραφή. Δεν διαβάζεις Αγία Γραφή, αδελφέ; Αν διαβάζεις Αγία Γραφή, τι διάβασες το πρωί; Ε, αυτό το κομμάτι που διάβασες, καν’ το κουβέντα μέσα στην ημέρα. Αύριο; Το άλλο κομμάτι που έχεις διαβάσει. Και κάποτε θα δεις ότι θα μπορείς να ομιλείς απ΄όλη τη Γραφή, γιατί θα είσαι κύριος του περιβολιού της Γραφής και θα κινείσαι όπως αγαπάς και θα συλλέγεις τα άνθη που χρειάζεσαι, για να φτιάχνεις ωραίες ανθοδέσμες, να τις προσφέρεις σε όποιον πιστόν θα σου ζητούσε τα άνθη του Παραδείσου αυτού που λέγεται «Λόγος Θεού, Αγία Γραφή».

     «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον».  Ποια είναι η διακονία του; Το ποιμαντικόν έργον του Επισκόπου. Μην ξεχνάτε, θα το ξαναπώ άλλη μία φορά, και εις το ποιμαντικόν έργον έρχονται οι πιστοί να βοηθήσουν. Πώς θέλετε, ο πρεσβύτερος, ο Επίσκοπος, να τα καταφέρει όλα, να τα πετύχει όλα; Εάν δεν έχει βοηθούς τους πιστούς ανθρώπους; Πρέπει και οι πιστοί να βοηθήσουν. Πρέπει να βοηθήσουν πόσο; Όπως ακριβώς θα λέγαμε… «Ε, θα διαθέτω ένα απόγευμα την εβδομάδα, όποτε και αυτό μπορώ, να κάνω κάτι». Λέγει: «Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον». Το «πληροφορῶ» δεν έχει τη σημερινή έννοια, δίδω μία πληροφορία. Αλλά θα πει «φέρω εις πληρότητα. Πληρόω- πληρῶ». Φέρω εις πληρότητα· που σημαίνει «το έργον που θα αναλάβεις να βοηθήσεις την Εκκλησία, φέρε το στην πληρότητα· που σημαίνει κάνε το σωστό, ολόκληρο. Και στην ποσότητά του και στην ποιότητά του».

     Τι λέτε, αγαπητοί; Έχομε να κάνομε δουλειά; Έχομε πάρα πολλή δουλειά. Μην αφήνετε το έργον του Θεού σε ορισμένους ώμους να το κρατούν. Αυτοί οι ώμοι κουράζονται και βουλιάζουν. Και πέφτουν. Γιατί το έργο είναι βαρύ. Βοηθήσατε. Βοηθήσατε όσο μπορείτε. Κάποτε, για να νικήσουν οι Εβραίοι, έπρεπε ο Μωυσής να κρατάει από το πρωί μέχρι το βράδυ τα χέρια του εκεί, όρθια. Έπρεπε να νικήσουν τους Αμαληκίτας -ο τύπος του σταυρού. Με τον σταυρό θα νικούσαν-. Και τότε κουραζόταν ο Μωυσής. Ήταν ηλικιωμένος άνθρωπος. Ήταν εκατό χρονώ άνθρωπος. Ογδόντα χρονώ βγήκε από την Αίγυπτο, εκατόν είκοσι χρονώ απήλθε του κόσμου τούτου. Σαράντα χρόνια έμειναν στην έρημο. Και εκουράζετο. Για να σας βάλουν εσάς δώδεκα ώρες να κρατάτε τα χέρια σας εκεί εις ανάτασιν… Και τα κατέβαζε κάτω. Μόλις κατέβαζε τα χέρια κάτω, νικούσαν οι Αμαληκίται. Και τότε φώναξε δύο ανθρώπους. Τον Ορ και τον αδελφό του, τον Ααρών. Και κρατούσαν αυτοί. Ο ένας από τη μία μεριά το χέρι του, το ένα του χέρι και ο άλλος κρατούσε το άλλο του χέρι. Ώστε ακουμπούσε επάνω σε αυτούς. Για να κρατάει το σημείον του σταυρού, για να νικήσουν οι Εβραίοι. Και ενίκησαν οι Εβραίοι.

      Ε, λοιπόν, για να κρατηθούν τα χέρια των εργατών του Ευαγγελίου, δυνατά, οι ώμοι τους να αντέξουν, να μην κουραστούν, γιατί έχουν κουραστεί, και σας είπα, κάμπτονται, βοηθήστε τα χέρια αυτά. Βοηθήσατέ τα με κάθε τρόπο, για να σταθούν περισσότερες και περισσότερες ψυχές Χριστιανές όρθιες. Σε μία εποχή που τα πάντα πέφτουν και τα πάντα παρασύρονται. Εκείνο που προφήτευσε ο Απόστολος Παύλος, το βλέπομε στην εποχή μας να πραγματούται κατά πλησμονήν.

      Κι ακόμη, όσο προχωρούμε προς τα έσχατα, περισσότερο και περισσότερο το κακό θα προχωρεί. Λοιπόν, αυτά μεν στον κόσμο. Εμείς όμως όρθιοι. Όρθιοι για να σταθούμε κι ενώπιον του Χριστού, κερδίζοντες την Βασιλεία Του. Αμήν.

85η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.