Αθανάσιος Άμβωνας: Κυριακή ΙΓ΄ Λουκᾶ.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κυριακή ΙΓ΄ Λουκᾶ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

27 Νοεμβρίου 2022

Γνωρίζεις τίς Ἐντολές;

†.Σήμερα, αγαπητοί μου, μας διηγείται ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς το περιστατικό που κάποιος νεαρός, άρχων και πλούσιος, ερώτησε τον Κύριον λέγοντάς Του: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;». Και ο Κύριος τού υπέδειξε την οδόν των αρετών. «Τὰς ἐντολὰς οἶδας», του λέγει, «τις εντολές τις γνωρίζεις». Δηλαδή η οδός κατακτήσεως της αιωνίου ζωής είναι πάρα πολύ γνωστή. Είναι η οδός της τηρήσεως των εντολών.

Στον νεανίσκο, όμως, αυτόν η απάντησις αυτή ήταν απροσδόκητη· γιατί περίμενε κάτι άλλο. Επερίμενε κάτι το υπερέχον, κάτι το εκπληκτικόν. Κι όμως ο Κύριος ανέφερε την πεπατημένη εκείνη οδό, την πολύ γνωστή, της τηρήσεως των εντολών. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πετάγματα υψηλά και νομίζουν ότι πρέπει να ανακαλύψουν ή να τους προσφερθεί όχι πια κάτι το τετριμμένο, αλλά κάτι το άλλο, κάτι το διαφορετικό, για να κατακτήσουν εκείνα που ποθεί η ψυχή των.

Εμείς όμως, αυτήν την βεβαιωτικήν απάντησιν του Κυρίου, που του είπε: «Τὰς ἐντολὰς οἶδας», δηλαδή «Τις εντολές τις γνωρίζεις», θα την μετατρέψουμε σε ερωτηματική: «Οἶδας τὰς ἐντολὰς;». «Γνωρίζεις τις εντολές;». Γιατί πρέπει να πούμε ότι εμείς οι Χριστιανοί έχομε άγνοια των εντολών του Θεού. Και δεν θα μπορούσε να μας πει ο Κύριος: «Τις εντολές τις γνωρίζεις». Αλλά τίθεται σε μας κατά ερωτηματικόν τρόπον. Γνωρίζομε τις εντολές; Αυτό το θέμα ακριβώς θα διερευνήσομε σήμερα, αγαπητοί μου, στην αγάπη σας, να ιδούμε, γνωρίζομε όντως τις εντολές;

Τι είναι οι εντολές; Εκείνα που εντέλλεται ο Θεός, εκείνα που παραγγέλλει. Εκείνα επί των οποίων ευχαριστείται ο Θεός, όταν εφαρμόζονται από τον άνθρωπο. Εκείνα που συνιστούν τις καλές σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτό είναι οι εντολές. Γι’ αυτό γράφει και ο Απόστολος Παύλος εις την προς Ρωμαίους επιστολή του: «Καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον». Ας προσέξομε τι γράφει ο Απόστολος Παύλος εδώ, αγαπητοί μου, εις τους Ρωμαίους. Καταρχάς, κατά έναν αρνητικόν τρόπον, συνιστά και λέγει εις τους Χριστιανούς της Ρώμης να μην συσχηματίζονται με τον κόσμον. Μην παίρνουν το ίδιο σχήμα που έχει ο κόσμος. Ο κόσμος είναι ένα σχήμα. Ένα σχήμα βέβαια του παρόντος αιώνος. Μέσα εις αυτό το σχήμα έρχονται πολλοί Χριστιανοί να τοποθετηθούν. «Σχήμα» θα πει «καλούπι», θα πει «φόρμα». Μέσα στο οποίο καλούπι έρχονται τώρα να καλουπιαστούν και να πάρουν την αυτήν μορφήν οι Χριστιανοί. Τι λέγει λοιπόν ο Απόστολος; «Όχι. Μη συσχηματίζεσθε», λέγει, «με τον κόσμον αυτόν». Αυτό αποτελεί μία βασική προϋπόθεση για να δημιουργηθεί μια, θα λέγαμε, μεταμόρφωση του νου μας, μια μεταμόρφωση της νοοτροπίας μας. Τι είπε; «Ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν». «Αλλά εις το να μεταμορφώνεσθε, στο να αλλάζετε, η νοοτροπία σας, ο νους σας, και τούτο θα αποτελεί το κριτήριον με το οποίον θα μπορείτε να δείτε ποιες είναι οι εντολές του Θεού, ποιο είναι το θέλημα του Θεού». Στο να μπορέσομε δηλαδή να δοκιμάσομε, «εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς». Εις το να μπορέσομε να δοκιμάσομε, δηλαδή να μάθομε, να εξακριβώσομε με εμπειρικόν τρόπον το θέλημα του Θεού, τις εντολές του Θεού· οι οποίες, κατά τον Απόστολο Παύλο, όπως είδαμε εδώ, οι εντολές του Θεού εμφανίζονται με τρία γνωρίσματα.

Πρώτα πρώτα είναι το ότι η εντολή του Θεού ή το θέλημα του Θεού - το ίδιο είναι- ότι είναι αγαθόν. Πρώτον λοιπόν ότι το θέλημα του Θεού είναι αγαθόν. Όχι κακόν. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν επιθυμεί, ούτε θέτει βεβαίως εντολές που οδηγούν στο κακό τον άνθρωπον. Δεν ζηλεύει τον άνθρωπο, όπως είπαν διάφοροι ερμηνευταί μέσα στους αιώνες. Όχι. Ο Θεός δεν θέτει παγίδα εις τον άνθρωπον. Δεν θέτει εντολή που να δημιουργήσει και αποφέρει το κακό, ούτε την βλάβη· γιατί απλούστατα ο άνθρωπος είναι κτίσμα του Θεού, είναι Πατέρας μας και δεν μπορεί παρά να μας αγαπά. Κάποτε είπε ότι «Εσείς, πονηροί όντες, ξέρετε στα παιδιά σας να δίνετε αγαθά πράγματα. Όταν σας ζητήσουν», λέγει, «ψωμί δεν δίνετε πέτρα. Όταν σας ζητήσουν ένα αβγό, δεν τους δίνετε έναν σκορπιό. Άμα σας ζητήσουν ψάρι, δεν τους δίνετε ένα φίδι. Σεις λοιπόν, παρότι είσαστε πονηροί άνθρωποι, ξέρετε να δίνετε στα παιδιά σας καλά πράγματα. Ο Πατέρας σας ο ουράνιος, πόσο περισσότερο θα δώσει το αγαθόν;». Η εντολή λοιπόν που θα δώσει είναι αγαθή. Και σκοπόν έχει να περιφρουρήσει τον άνθρωπον. Με τρόπον που να τον οδηγήσει τελικά και εις το αγαθόν.

Σήμερα δυστυχώς, αγαπητοί μου, καταστρατηγούμε τις εντολές του Θεού, όπως είναι η νηστεία, όπως είναι η σωφροσύνη, δηλαδή η εγκράτεια, η αγνότητα, με την στενή σημασία της λέξεως «σωφροσύνη». Γιατί; Γιατί νομίζομε ότι όταν ο Θεός εντέλλεται την νηστείαν ή την σωφροσύνη, δηλαδή να μείνεις αγνός μέχρι τον γάμο σου, και το αγόρι και το κορίτσι, ότι αυτό θα έχει αντίκτυπο εις την υγεία μας, ότι θα αρρωστήσουμε, θα πάθουμε κάτι κακό. Και συνεπώς οι εντολές που θέτει ο Θεός είναι βλαβερές και επικίνδυνες. Είναι δυνατόν ποτέ; Ο Θεός είναι ο κατασκευαστής μας. Και δεν γνωρίζει τι είναι εκείνο που εντελλόμενος σε μας θα μας βοηθήσει και θα μας ευεργετήσει και θα μας περιφρουρήσει; Είναι δυνατόν ποτέ; Το θέλημα λοιπόν του Θεού φέρεται ως αγαθόν. Οι εντολές δηλαδή.

Δεύτερον. Το θέλημα του Θεού φέρεται ως ευάρεστον. Δηλαδή εκείνο που θα αρέσει εις τον Θεόν, όταν ο άνθρωπος το εφαρμόσει. Λέγει επί παραδείγματι ο Απόστολος Παύλος, γράφει στους Κολοσσαείς: «Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσι κατὰ πάντα - Αυτό τι αποτελεί; Μια εντολή. Ποια εντολή; «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου…». Τα παιδιά λοιπόν να υπακούουν κατά πάντα εις τους γονείς των-· τοῦτο γάρ ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ». «Γιατί αυτό», λέγει, «είναι ευάρεστο εις τον Κύριον». Ακόμη λέγει ότι πρέπει τα παιδιά να αποδίδουν τιμάς εις τους προγόνους· όπως είναι, όχι μόνο οι γονείς, αλλά όπως είναι ο παππούς και η γιαγιά. Να αποδώσουν –κοιτάξτε- τιμάς εις τους προγόνους. Να τους τιμήσουν. Πάλι κι εκεί λέγει ο Απόστολος Παύλος, γιατί αυτό είναι ευάρεστον εις τον Θεόν. Βλέπετε λοιπόν αγαπητοί μου, ότι εκείνο που ο Θεός εντέλλεται, στο τέλος απολήγει το να είναι ευάρεστο εις Αυτόν. Εάν ο άνθρωπος το εφαρμόσει.

Βλέπομε τον Άβελ· με την θυσία του ο Άβελ ευηρέστησε εις τον Θεόν. Ο Ενώχ, επειδή, λέγει, ευηρέστησε εις τον Θεόν, μετετέθη. Δηλαδή δεν δοκίμασε θάνατον. Αλλά μετετέθη. Πού; Όπου και ο προφήτης Ηλίας. Ακόμη ο Νώε, επειδή ευηρέστησε εις τον Θεόν, και ευηρέστησε, ξέρετε, δια της πίστεως, γι’ αυτό ακριβώς και δεν επνίγη εις τον κατακλυσμόν ο Νώε. Ο Αβραάμ το ίδιο. Ο Ιακώβ, που του λέει ο Θεός «Εγώ θα σε προστατεύω». Γιατί; Διότι ο Ιακώβ ευηρέστησε εις τον Θεόν. Ο Ιωσήφ, το ενδέκατο παιδί του Ιακώβ, ο Μωυσής, οι προφήται, ο Δανιήλ, ο οποίος ονομάστηκε από τον Θεό «ἀνήρ ἐπιθυμιῶν», δηλαδή «άνδρας αγαπητός, άνδρας που μπαίνει μες στην καρδιά». Και άλλοι πολλοί και πολλοί και πολλοί ευηρέστησαν εις τον Θεόν. Γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Διὸ φιλοτιμούμεθα, εἴτε ἐνδημοῦντες εἴτε ἐκδημοῦντες, εὐάρεστοι τῷ Κυρίῳ εἶναι». Είδατε; «Φιλοτιμούμεθα», λέγει. Βλέπετε ότι το φιλότιμο εις τον άνθρωπον είναι μια λειτουργία πάρα πολύ σπουδαία. Φιλοτιμούμεθα, λοιπόν, είτε ζούμε στην ζωή αυτή, είτε δεν ζούμε εις την ζωήν αυτήν, όπου κι αν βρισκόμεθα, να κάνομε το ευάρεστον εις τον Κύριον. Εκείνο που Του αρέσει. Θα λέγαμε, ο Θεός ευαρεστείται σήμερα να είμεθα εις τον ναό Του, να Τον λατρεύομε; Ασφαλώς ναι. Κ.ο.κ.

Ακόμη, τρίτον, το θέλημα του Θεού είναι τέλειον. Τι θα πει αυτό; Σημαίνει ότι δεν μπορείς να διορθώσεις το θέλημα του Θεού ή να κάνεις κριτική στο θέλημα του Θεού, στις εντολές του Θεού. Όταν ο Χριστιανός, αγαπητοί μου, συνειδητοποιήσει ότι το θέλημα του Θεού είναι τέλειον και δεν χωράει τίποτε να διορθώσει, τότε έχει εμπιστοσύνη εις τον Θεόν, τότε ο λογισμός του αναπαύεται. Μιλάμε πολλές φορές για ειρήνη. Πώς είναι η ειρήνη; Και πώς έρχεται η ειρήνη; Δείξε εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού, πες ότι οι εντολές του Κυρίου είναι αληθείς, είναι τέλειες και τότε ο λογισμός σου θα αναπαυθεί: «Ο Κύριος το είπε, ο Κύριος ξέρει». Τι ωραίο πράγμα είναι αυτό!

Αν ερωτήσετε, πόσες είναι οι εντολές του Θεού, σίγουρα θα σπεύσουν κάποιοι να μας πουν ότι οι εντολές του Θεού είναι δέκα. Αγαπητοί μου, αυτές οι δέκα εντολές δεν είναι, παρά, θα λέγαμε, μία συνισταμένη όλων των εντολών που προσφέρει ο Θεός. Και πού είναι αυτές οι εντολές; Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη και ολόκληρη η Καινή Διαθήκη είναι εντολές. Εκφράζει ολόκληρη η Αγία Γραφή, σε κάθε της θέση, σε κάθε της σημείο, την εντολή του Θεού, το θέλημα του Θεού.

Οι πρώτες εντολές που δόθηκαν εις τον άνθρωπο, πιστεύω το γνωρίζετε, ήσαν τρεις. Ήταν η εργασία στον Παράδεισον, εντολή, «Να εργάζεσθε», λέει, «στον Παράδεισο», το δεύτερον η φυλακή του Παραδείσου, δηλαδή το φύλαγμα, «Να φυλάτε τον Παράδεισον» και η τρίτη εντολή ήταν η νηστεία: «Δεν θα φάτε από τον καρπόν αυτόν. Από τα άλλα φάτε, από τον καρπόν αυτόν όχι». Όπως λέμε: Θα φας ψάρι τώρα την Σαρακοστή που έχομε των Χριστουγέννων, δεν θα φας κρέας και τα παράγωγα του κρέατος, γάλα και τυρί κ.τ.λ. Αυτό μπορείς, εκείνο δεν μπορείς. Βλέπετε λοιπόν ότι οι πρώτες εντολές που δόθηκαν εις τον άνθρωπο ήσαν αυτές, στον Αδάμ και την Εύα. Και δόθηκαν μέσα εις τον Παράδεισον. Ακριβώς για να μην χάσουν τον Παράδεισον.

Όταν ο Κύριος είπε ακόμη στις Μυροφόρες γυναίκες εκείνο το «Χαίρετε», το μυαλό μας δεν πάει παρά μόνον ότι είναι ένας χαιρετισμός. Δηλαδή πώς λέμε: «Χαίρετε, καλημέρα σας, χαίρετε!». Κι όμως δεν ήταν παρά μία εντολή. Το σκεφτήκατε; Ποια εντολή; Να έχουν χαρά. «Χαίρετε». «Να έχετε χαρά». Γιατί; Γιατί η παράβαση της εντολής θα ήταν να μην αντιληφθούν την Ανάσταση του Χριστού και να λυπώνται. Γιατί λοιπόν να λυπάσαι; Εγώ σου δίνω την εντολή να έχεις χαρά. Θα μου πείτε, γιατί η εντολή, η χαρά φθάνει στο σημείο να εντέλλεται; Δηλαδή να γίνεται εντολή; Ναι. Γιατί ο άνθρωπος, αγαπητοί μου, με τον λογισμό του διαστρέφει τα πράγματα. Ή έχει μία νωθρότητα. Γι'αυτό πρέπει… όπως και η αγάπη, λέμε είναι εντολή, τι θα πει η αγάπη είναι εντολή; Δηλαδή μου δίνεις την εντολή να σε αγαπώ; Φερειπείν ποιος άνδρας θα έλεγε στη γυναίκα του: «Σου δίνω την εντολή να με αγαπάς»; Κατανοείτε αυτό; Αυτό δείχνει ένα κατάντημα· που δείχνει μία νωθρότητα. Όταν πράγματα που θα έπρεπε να ήσαν αυθόρμητα, γίνονται εντολή. Πράγματι ο άνθρωπος με την πτώση του παρουσιάζει αυτήν την νωθρότητα, αυτήν την αδράνεια. Και πρέπει για να δραστηριοποιηθεί, εκείνα που θα ήσαν αυτονόητα, πηγαία, να γίνουν εντολές. Βέβαια περιττόν να σας πω ότι όταν ο άνθρωπος ωριμάσει, τότε πια δεν τηρεί τις εντολές· τις ξεπερνά. Όπως…η τροχαία σου λέγει: «Θα περάσεις μέσα από τα καρφιά, θα περάσεις από δω εκεί», σου λέει, για τους πεζούς εννοείται. Αυτό, θες δεν θες, θα το κάνεις. Όταν όμως συνειδητοποιήσεις μέσα σου μία εύρυθμη κυκλοφορία στην πόλη, δεν είναι ανάγκη να σου το πει αυτό η τροχαία. Ούτε ακόμη είναι ανάγκη να σε παρακολουθεί. Ακόμη και κανείς να μην υπάρχει στον δρόμο, να είσαι μόνος σου στον δρόμο, θα κάνεις εκείνο που πρέπει. Γιατί; Γιατί συνειδητοποίησες, ξεπέρασες την εντολή. Και πια αυτά έρχονται αυθορμήτως από μέσα.

Aκόμη ο Απόστολος Παύλος για την χαρά που σας είπα, γράφει στους Φιλιππησίους στο 4^ο κεφάλαιο: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε(:Να έχετε πάντοτε την χαρά του Κυρίου)· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε(:Θα σας το ξαναπώ: να έχετε χαρά)». Λέμε πολλές φορές σε έναν που πενθεί: «Ε, όχι να λυπάσαι έτσι». Για να καταλάβετε ότι είναι εντολή. «Μα, δεν μπορώ». «Είναι αμαρτία να λυπάσαι. Να έχεις χαρά». «Μα πέθανε ο άνθρωπός μου, έπαθα δυστύχημα ή ό,τι άλλο». «Πρόσεξε, δεν θέλομε να σου πούμε να μην πενθήσεις· αλλά με το μέτρο. Άκου την εντολή του Θεού». Να πώς μπαίνει η εντολή. Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεπεράσει την λύπη του. Να έχεις χαρά. Το φαντάζεστε αυτό; Συνεχίζει ο Απόστολος και λέει στους Φιλιππησίους: «Τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. Ὁ Κύριος ἐγγύς». Θα λέγατε: «Τι εντολές υπάρχουν;». Ακούστε πόσες εντολές υπάρχουν σε αυτό το χωρίο. Πρώτα πρώτα είναι η εντολή της χαράς. «Θα έχετε χαρά». Χριστιανός που δεν έχει χαρά εις τον παρόντα κόσμο κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του για να μην έχει χαρά. Δεύτερον: «Πρέπει να γίνει γνωστή στους ανθρώπους η επιείκειά σας». Να είσαστε επιεικείς. Εντολή είναι αυτό. Ακόμη, τρίτον: «Πρέπει να αναθέσετε τα πάντα, μηδέν μεριμνάτε, στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού». Εντολή είναι αυτό. Ο Κύριος δεν είπε: «Μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε» κ.τ.λ; Εντολή είναι αυτό. Κι ακόμη, αν θέλετε, και μία δογματική γνώσις· που κι αυτό είναι εντολή να το μάθομε. Ποια είναι αυτή η δογματική γνώσις; «Ὁ Κύριος ἐγγύς». Πώς ἐγγύς; Εγγύς, θα λέγαμε, τροπικά; Βεβαίως ο Κύριος είναι εγγύς τροπικά. Χρονικά είναι εγγύς ο Κύριος. Είναι κοντά, είναι πλησίον. Ο Κύριος έρχεται. Αν πεις «ο Κύριος χρονίζει» είναι παράβασις. Βλέπετε λοιπόν ότι μέσα σε αυτόν τον στίχον βρίσκομε τέσσερις εντολές που δίδει ο λόγος του Θεού;

Ο Κύριος είπε στους μαθητάς Του… για να ιδείτε μερικά ακόμα, μετά την Ανάστασή Του: «Περιμένετε λίγες μέρες εδώ εις τα Ιεροσόλυμα, μην απομακρυνθείτε, για να πάρετε την επαγγελία του Πατρός μου, δηλαδή το Άγιον Πνεύμα». Τι ήτο αυτό; Εντολή. Ακόμη τι είπε ο Κύριος: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἒθνη». Τι είναι αυτό; Εντολή. Όταν ανεστήθη, όπως ξέρετε, τους είπε, παρήγγειλε, με τις γυναίκες τις Μυροφόρες, τους παρήγγειλε ότι θα συναντηθούν εις την Γαλιλαία. Οι μαθηταί δεν πήγαν στην Γαλιλαία. Ήταν εντολή. Τι έκαναν εδώ οι μαθηταί; Παρέβησαν την εντολή του Χριστού.

Ώστε βλέπομε ότι κάθε λόγος του Θεού, τόσο στην Παλαιά Διαθήκη, όσο και εις την Καινή Διαθήκη, είναι το θέλημα το αμετάθετον του Θεού. Χωρίς να κάνομε καμιά κριτική. Ο Κύριος είπε: «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων - δηλαδή δεν εφαρμόσει μία από αυτές τις εντολές τις νομιζόμενες μικρές, νομιζόμενες, δεν υπάρχουν μεγάλες και μικρές εντολές. Φερειπείν πολλοί λένε: «Και τι είναι η νηστεία; Μικρή εντολή» - ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». «Ἐλάχιστος» θα πει τιποτένιος. Εσύ κρίνεις τις εντολές του Θεού ότι είναι τιποτένιες; Ε, τιποτένιος κι εσύ θα κληθείς, όταν θα έρθει η ημέρα εκείνη της κρίσεως.

Συνεπώς βλέπομε εδώ ότι η γνώσις των εντολών του Θεού, αγαπητοί μου, δεν είναι αυτονόητη. Απλούστατα χρειάζεται διαρκής μελέτη των Γραφών, διαρκής ακρόασις του λόγου του Θεού, των Γραφών, για να μάθομε ποιες είναι οι εντολές του Θεού, δηλαδή το θέλημα του Θεού. Γι' αυτό τον λόγο οι άνθρωποι, επειδή δεν έχουν μελέτη και ούτε ακρόαση, παραβαίνουν τις εντολές του Θεού, αλλά τις παραβαίνουν από άγνοια. Αλλά η άγνοια είναι γνωστό ότι δεν επιτρέπεται.

Οι εντολές του Θεού ακόμη, αγαπητοί μου, έχουν και αρνητικόν και θετικόν χαρακτήρα. Εντελλόμεθα τι δεν πρέπει να κάνομε. Τι είπε εις τον νεανίσκον; «Οὐ μοιχεύσεις». Εντελλόμεθα τι πρέπει να κάνομε. Θετικός χαρακτήρας. «Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου». Συνεπώς πρέπει να τηρούμε τις εντολές, όσες, όπως προσφέρονται, αρνητικές και θετικές, χωρίς να κάνομε καμία επιλογή ή να είμεθα στις εντολές του Θεού εκλεκτικοί. Να πούμε: «Α, αυτή καλή είναι, την εφαρμόζω. Την άλλη, ε, όχι, δεν πειράζει, την απορρίπτω». Είτε θεωρητικώς, είτε πρακτικώς. Λέγει ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος: «Ὃστις γὰρ ὅλον τὸν νόμον τηρήσῃ, πταίσῃ δὲ ἐν ἑνί –«Να εφαρμόσεις όλες τις εντολές, αλλά πταίσεις σε μία εντολή»-, γέγονε πάντων ἔνοχος - «Αυτός», λέγει, έχει γίνει ένοχος όλων των εντολών»- ὁ γὰρ εἰπὼν μὴ μοιχεύσῃς, εἶπε καὶ μὴ φονεύσῃς· εἰ δὲ οὐ μοιχεύσεις, φονεύσεις δέ, γέγονας παραβάτης νόμου». «Γιατί Εκείνος που είπε μη μοιχεύσεις, είπε και μη φονεύσεις. Αν δεν μοιχεύσεις, αλλά φονεύσεις, τότε έγινες παραβάτης όλου του νόμου». Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, αγαπητοί μου. Μπορεί να είσαι σπουδαίος άνθρωπος… κάνεις μια κλοπή· έντιμος, κάνεις μια κλοπή. Σε πάνε στη φυλακή. Δεν σου λένε ότι… «Ξέρεις επειδή είσαι έντιμος, ε, τέλος πάντων, μια κλοπή έκανες, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο πράγμα». Πας στην φυλακή. Είσαι παραβάτης ενός νόμου. Πας στην φυλακή. Για να το καταλάβομε τι θα πει είμαι ένοχος απέναντι στον Θεό, έστω κι αν έχω παραβεί μία εντολή.

Εξάλλου, η απόδειξις ότι πιστεύομε είναι η τήρησις των εντολών. Λένε μερικοί: «Πιστεύω στον Θεό». Δεν πάνε στην Εκκλησία. Μα εάν πιστεύεις, τότε θα πρέπει να πας στην Εκκλησία. Λένε μερικοί: «Αγαπώ την μάνα μου και τον πατέρα μου». Δεν τους δίνουν όμως σημασία στην μάνα τους και τον πατέρα τους. Μα πώς αγαπάς την μάνα σου και τον πατέρα σου; Εάν δεν δίνεις σημασία ή δεν τους φέρνεις τα πρέποντα, τα δέοντα, για να τραφούν κ.λπ. κ.λπ. Έτσι υπάρχει μία αντίφασις εδώ. «Τί τὸ ὄφελος, ἀδελφοί μου, - λέγει ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος- ἐὰν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δὲ μὴ ἔχῃ;». Λες ότι πιστεύεις; Πρέπει να υπάρξει μία προσαρμογή της πίστεως με τα έργα. Έχεις έργα; Πρέπει να έχεις και πίστη.

Πράγματι, οι εντολές του Θεού, αγαπητοί μου, επεκτείνονται σε όλους τους τομείς των σχέσεων του ανθρώπου προς τον Θεό, τον εαυτόν του και τον πλησίον. Γι'αυτό και οι εντολές στον 118 Ψαλμό έχουν δέκα ονόματα. Ή καλύτερα, αν θέλετε, ο λόγος του Θεού παίρνει δέκα ονόματα που είναι εντολές. Ακούσατε. Γιατί η λέξις «εντολή» είναι ένα από τα δέκα ονόματα. Λέγει, λέγονται: «Μαρτύρια», «ἐντολαί», «δικαιώματα», «κρίματα», «κρίσεις», «λόγοι», «ὁδοί», «ἀλήθεια», «διάταξις», «νόμος». Δέκα ονόματα. Θα σας πω ένα… εκεί που λέει «δικαιώματα». Είναι εντολές. Ποιες είναι; Εκείνες που αφορούν στην λατρεία του Θεού, στα δικαιώματα του Θεού. Έχομε την εντολή να λατρεύσουμε τον Θεό. Η Θεία Λειτουργία ως λατρεία ανήκει στα δικαιώματα του Θεού. Δηλαδή στις εντολές εκείνες που αφορούν στην λατρεία του Θεού. Πρέπει κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή να τελέσουμε την Θεία Λειτουργία. Οφείλομε δε αφού τελέσουμε την Θεία Λειτουργία και να εκκλησιαζόμεθα. Είναι εντολή του Θεού. Γιατί αφορά, σας είπα, στα δικαιώματα του Θεού.

Ακόμη η τήρησις των εντολών είναι η οδός γνώσεως του Θεού. Είναι η ἐπίβασις ή ἀνάβασις, κατά τους πατέρες, της θεωρίας. Δεν θα φθάσεις στην θεωρία αν δεν ανεβείς επάνω εις την πράξιν. Όταν ο Κύριος πρόβαλε στον νεανίσκο την τήρησιν των εντολών, πίσω από αυτές εκρύπτετο ο Ίδιος. Αυτό είναι σημαντικό, προσέξατέ το. Κι όταν ο νεανίσκος βεβαίωνε ότι ετήρησε τις εντολές, ο Κύριος τού είπε: «Έλα από πίσω μου». Δηλαδή «Δεῦρο ἀκολούθει μοι». «Έλα από πίσω μου. Έλα μαζί μου». Δηλαδή «Οι εντολές που είπες τήρησες, τώρα σε οδηγούν σε Εκείνον που σου έδωσε τις εντολές. Δηλαδή είμαι Εγώ. Εγώ είμαι Εκείνος που κρύπτομαι πίσω από τις εντολές». Συνεπώς οι εντολές μάς οδηγούν εις τον Κύριον. Ο Κύριος δεν θα προσμετρήσει αν τηρήσαμε τούτη ή εκείνη την εντολή κατά νομικιστικόν τρόπον και χαρακτήρα, αλλά αν με τις εντολές γινήκαμε κατάλληλοι να ζήσομε μαζί Του στην Βασιλεία του Θεού. Έτσι, δεν πρέπει να βλέπομε τι τηρήσαμε ή δεν τηρήσαμε, αλλά τι γινήκαμε ή ακόμα υστερούμε. Φτιάχτηκα; Έγινα;

Αγαπητοί, μάθαμε ότι εκείνος ο νεανίσκος, παρότι ετήρησε τις εντολές, απέτυχε στον τελικό σκοπό της τηρήσεως των εντολών. Έχασε τον Κύριον. Λυπήθηκε και έφυγε. Είχε κάνει σκοπό της πνευματικής του ζωής την τήρηση των εντολών και όχι τον νομοθέτην, τον Ιησούν Χριστόν. Κάποια μέρα οι εντολές θα καταργηθούν· γιατί δεν θα χρειάζονται. Λέει ο Απόστολος: «Ὃταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται». Τότε θα έχομε γνωρίσει τον Κύριον. Ο νεανίσκος γύρισε την πλάτη του, σας είπα, γιατί δεν έβλεπε πίσω από τις εντολές τον Κύριον.

Αγαπητοί, να τηρούμε τις εντολές. Να μην λησμονούμε ότι μ’ αυτές πρέπει να μεταμορφωθούμε. Να γίνομε καινούριοι άνθρωποι, καινοί - το «και-» με άλφα γιώτα. Για να μπορούμε να δούμε το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. «Ὃτι ὀψόμεθα αὐτὸν –λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης- καθώς ἐστι. Καὶ πᾶς ὁ ἔχων τὴν ἐλπίδα ταύτην ἐπ᾿ αὐτῷ ἁγνίζει ἑαυτόν». Τηρεί τις εντολές, καθαρίζεται, μεταμορφώνεται, γιατί έχει την ελπίδα να δει το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

461η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

26 Νοεμβρίου 2021

Σύγχρονοι Νέοι καί Ἰδανικά.

†.Η παρουσία του πλουσίου νεανίσκου, αγαπητοί μου, που ζητά από τον Κύριον τι να πράξει για να κερδίσει την αιώνιον ζωήν, όντως μας συγκινεί. Ενώ το ερώτημα είναι ένα τεράστιον θέμα, «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;», η απάντησις του Κυρίου μοιάζει ότι είναι πολύ πεζή. Τι του είπε; «Τήρησε τις εντολές». Πολύ απλά. «Τήρησε τις εντολές». Και ο νεανίσκος ίσως νόμισε περί μεγάλων και εκτάκτων και αγνώστων εντολών. Γι΄αυτό ερωτά: «Ποιες είναι αυτές;». Και ο Κύριος τού απαριθμεί εντολές από τον δεκάλογον, πολύ γνωστές.

Έτσι, πολλοί σύγχρονοί μας, περιφρονούν, αγαπητοί μου, τις δέκα εντολές σαν πολύ γνωστές. Είναι ένα ίδιον του ανθρώπου να θέλει κάτι το γνωστό να το περιφρονεί. Πάντοτε. Ομιλητής είναι; Εντολές είναι; Λειτουργία είναι; Αισθάνεται την ανάγκη να απωθήσει, να περιφρονήσει. Γιατί; «Ε, τα ξέρομε αυτά, είναι γνωστά». Δεν υπάρχει μέσα στον άνθρωπο εκείνη η διαρκής, γιατί εκεί μέσα είναι όλη η δουλειά, η διαρκής ανανέωσις, που να δημιουργεί παρθενικότητα ματιών. Να μπορείς να βλέπεις το ίδιο πράγμα κάθε φορά καινούριο! Αυτό είναι μία μεγάλη-μεγάλη υπόθεση.

Και δεν είναι στην περίπτωση μόνο όσων πνευματικών πραγμάτων. Είναι και εις την γύρω μας φύση. Θέλετε; Και εις τα γύρω μας πρόσωπα. Πόσες φορές βαριόμαστε τα ίδια πρόσωπα, που τα έχουμε δει, τα έχομε ξαναδεί. Κάποτε η γυναίκα μας, ο άνδρας μας, τα παιδιά μας. Ναι, ναι. Οι φίλοι μας. Κάποτε τους βαριόμαστε. Τον πνευματικό μας, τα πνευματικά μας παιδιά. Τα βαριόμαστε. Λέμε: «Ε…». Ενώ έχομε ένα ενδιαφέρον πάντοτε για κάτι καινούριο. Το περιβάλλον, τα βουνά, τα δένδρα, η θάλασσα, τα πάντα. «Ε, τα ξέρομε, τι είναι αυτά;». Δεν βλέπομε με αυτά τα ανανεωμένα μάτια. Να αισθανόμεθα ότι τα βλέπομε για πρώτη φορά. Το θέμα πού βρίσκεται; Μέσα μας. Μόνο μέσα μας. Έτσι λοιπόν και οι δέκα εντολές. «Α, τις ξέρω». Τι είπε ο νεαρός; «Τις ετήρησα», λέει, «εκ νεότητός μου». Από μικρό μου παιδάκι τις ετήρησα τις εντολές. Και όμως η οδός των εντολών είναι εκείνη που οδηγεί εις την αιώνιον ζωήν. Εάν τηρούσε τις εντολές όντως, τότε δεν ήταν ανάγκη να ερωτήσει τον Κύριον· διότι θα ήξερε ότι οι εντολές είναι ο δρόμος, η οδός, ο τρόπος για να φθάσουμε εις την αιώνιον ζωήν.

Εκεί όμως είναι και το λάθος του νεανίσκου. Και η αποτυχία του. Στις εντολές; Ναι, νεανίσκε μου, υπάρχουν πράγματα που δεν παλιώνουν ποτέ. Οι εντολές του Χριστού. Δεν παλιώνουν. Είναι διαχρονικές. Είναι πάντοτε οι ίδιες. Κι αν θέλετε, ως προς την Καινή Διαθήκη και ως προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, «Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», λέει ο Απόστολος Παύλος. Ο Ίδιος και χθες και σήμερα και αύριο και αιωνίως. Λοιπόν; Λοιπόν. Οι δέκα εντολές πρέπει να βιωθούν.

Ωστόσο υπάρχει και η υπέρβασις των εντολών. Και ο νεανίσκος εζήτησε αυτήν την υπέρβασιν. Και ο Κύριος του είπε: «Ένα σου λείπει». «Τι, Κύριε;». «Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ(:όσα έχεις πούλησέ τα, αφού επιθυμείς να είσαι πιο πάνω και από τις εντολές, πιο πέρα δηλαδή, και τότε θα έχεις θησαυρό στον ουρανό), καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι». «Και έλα να με ακολουθήσεις».

Το βάρος της προτάσεως πέφτει πού; Όχι στον πλούτο, όχι στο «διάδος πτωχοῖς». Γιατί μπορούσε να ήταν κάποιος και να μην είχε πλούτον. Οπότε να μην έπρεπε, να μην είχε τη δυνατότητα να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να τα δώσει εις τους πτωχούς. Πού πέφτει το βάρος; Στο «δεῦρο ἀκολούθει μοι». «Έλα να με ακολουθήσεις». Η περιουσία του πλουσίου νεανίσκου ήταν απλώς ένα εμπόδιον. Κι έπρεπε να φύγει από τη μέση για να ακολουθήσει τον Χριστόν. Τι είναι αυτό; «Έλα να με ακολουθήσεις;». Είναι η αφιέρωσις· που ξεπερνά την τήρηση των εντολών. Δεν είναι πια τι θα τηρήσω, αλλά ποιος θα έχω γίνει. Θα το ξαναπώ. Δεν είναι πια τι θα τηρήσω. Αν τήρησα, δεν τήρησα τις εντολές και πόσο τις τήρησα. Αλλά εκ της τηρήσεως των εντολών, εγώ ποιος έχω γίνει, πώς διαμορφώθηκα, πώς φτιάχτηκα.

Ο νεανίσκος όμως έμενε στο τι θα τηρήσει. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον εαυτόν του και τα χρήματά του. Γι΄αυτό ο Κύριος τού είπε να πουλήσει ό,τι έχει, όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να ελευθερωθεί από το «ἔχειν» και να περάσει στο «εἶναι». Πάντως, πέραν των αν ο πλούσιος νεανίσκος αστόχησε, εκείνο που συγκινεί σε αυτόν τον νέον είναι η αναζήτησις ενός ιδανικού. Αυτό έχει πολλή σημασία. Κι αυτό είναι η αιώνιος ζωή. «Τι να κάνω για να κερδίσω την αιώνιον ζωήν». Και ο Κύριος, όπως μας πληροφορεί το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, γιατί το θέμα το περιγράφει και ο Ματθαίος και ο Μάρκος, εκεί λέγει ότι ο Κύριος τον συνεπάθησεν τον νέον αυτόν. «Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτὸν». Ήταν συμπαθής νέος. Πού ήτο συμπαθής; Στο ότι ζητούσε ένα ιδανικό. Και μάλιστα ακραίον, ύψιστον ιδανικόν. Την αιώνιον ζωήν.

Τι είναι τα ιδανικά; Είναι οι αξίες. Είναι όλα εκείνα που έλκουν τον άνθρωπο προς τα άνω. Τον αποσπούν από την πεζότητα της ζωής και του δείχνουν το «εὖ ζῆν» με την πνευματική σημασία του όρου. Γιατί «εὖ ζῆν» δύναται να λογαριαστεί και το να έχω να τρώω και να πίνω καλά. Αλλά με την πνευματική σημασία. Να γίνω πνευματικότερος άνθρωπος, υψηλότερος άνθρωπος. Και τα ιδανικά είναι εκείνα που αξιοποιούν το κατ΄εικόνα, που το έχομε όλοι αναγκαστικά -«κατ΄εικόνα» θα πει «άνθρωπος πια, θέλω δεν θέλω, είμαι άνθρωπος, δεν μπορώ να είμαι κάτι το διαφορετικό»- αξιοποιούν λοιπόν τα ιδανικά, οι αξίες αξιοποιούν το κατ΄εικόνα και το μεταβιβάζουν, το περνούν εις το καθ’ ομοίωσιν. Να φθάσω να μιμηθώ τον Θεόν.

Τα ιδανικά, οι αξίες, κάνουν τον άνθρωπο να είναι αυτό που πρέπει να είναι. Είναι εκείνο που έλεγε ο Πίνδαρος: «Γένοιο οἷος ἔσῃ». «Να γίνεις αυτό που η δομή σου, από τη δομή σου είσαι». Να γίνεις αυτό που είσαι. Δηλαδή να γίνεις άνθρωπος. «Γένοιο οἷος ἔσῃ». Είθε να γίνεις. Και τα ιδανικά, οι αξίες, είναι πολλά. Η θρησκεία, η πατρίδα, η οικογένεια, η μάθησις, η κοινωνικότης, η εντιμότης, η εργασία. Όλα είναι αξίες αυτά τα πράγματα. Ο Απόστολος Παύλος γράφει εις τους Φιλιππησίους κάτι θαυμάσιον. Δείχνοντας και εκθέτοντας αυτές τις αξίες. Λέγει: «Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα(:έχουν καλή φήμη), εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος(: ό,τι είναι κάτι που να αφορά την αρετή, οτιδήποτε είναι που αποσπά τον έπαινον), ταῦτα λογίζεσθε(:αυτά να έχετε στον νου σας),ταῦτα πράσσετε». «Αυτά να εφαρμόζετε». Ακόμη θα γράψει στην ίδια επιστολή: «Ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». «Το πολίτευμά μας είναι στον ουρανό. Ζούμε στη Γη, αλλά στον ουρανό πολιτευόμεθα». Δηλαδή; Δηλαδή, η ακρότης των ιδανικών είναι ο ουρανός. Η ακρότης των ιδανικών, των αξιών είναι η Βασιλεία του Θεού, η αιώνιος ζωή.

Όλα αυτά σαν αξίες τις έχομε είτε εξ αποκαλύψεως, ό,τι μας αποκαλύπτει ο λόγος του Θεού, είτε δυνάμει της ἐν ἡμῖν εικόνος του Θεού. Ως άνθρωποι, που έχομε την εικόνα του Θεού, έχομε λογικό και σκεφτόμαστε και έτσι μπορούμε να έχομε μίαν ωραίαν δέσμη αξιών και ιδανικών. Πώς φιλοσοφούσαν οι αρχαίοι; Οι αρχαίοι Έλληνες. Πώς είχε πει αυτό ο Πίνδαρος, «Γένοιο οἷος ἔσῃ», «είθε να γίνεις οἷος ἔσῃ»,κλπ. κλπ. Δεν είναι εξ αποκαλύψεως, αλλά είναι δυνάμει της ἐν ἡμῖν εικόνος του Θεού.

Και θέτομε το ερώτημα: Οι σύγχρονοι νέοι,μια που ο λόγος περί νεανίσκου στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, οι σύγχρονοι νέοι έχουν ιδανικά; Τι ιδανικά έχουν; Την εποχή μας, είναι γνωστό, τη χαρακτηρίζει μία πολιτιστική ή πνευματική καθίζηση. Έχομε κάτι που κατεβαίνει διαρκώς. Και το αποτέλεσμα είναι να έχομε έντονα σημάδια κοινωνικής, ανθρωπιστικής παρακμής. Βαθιά σημάδια. Εκτός βέβαια εξαιρέσεων, οι σύγχρονοι νέοι μας, δεν έχουν ιδανικά. Ή ακριβέστερα, τα ιδανικά τους είναι απαξίες, όχι αξίες. Απαξίες. Δείχνουν την προτίμησή τους σε πράγματα που σε άλλη εποχή θα ησθάνοντο ντροπή οι άνθρωποι. Είναι αυτό που γράφει ο Απόστολος Παύλος στους Φιλιππησίους: «ὧν(: των οποίων) ὁ Θεὸς ἡ κοιλία- «Ό,τι αφορά την ικανοποίηση των αισθήσεων, αυτό είναι ο Θεός μας. Τι θα φάω, τι θα πιω, πώς θα αφροδισιάσω. Αυτό είναι ο Θεός μου»- καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν(: η δόξα τους, ο έπαινός τους, είναι σε πράγματα που θα έπρεπε να ντρέπονται), οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες». Αυτοί που φρονούν τα επίγεια. Αυτά είναι τα ιδανικά, σήμερα, των νέων μας.

Ακόμη ο Παύλος περιγράφει τον αρχαίο κόσμο και το ήθος του· που σήμερα το ήθος του αρχαίου κόσμου, οι Χριστιανοί μας, το ξεπέρασαν. Γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του στο Α΄ κεφάλαιο. Δεν θα το ερμηνεύσω. Θα διαβάσω: «Ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν(:ισχυριζόμενοι ότι είναι σοφοί, αποκαλύπτονται μωροί, ανόητοι). Διὸ(:Γι΄αυτόν τον λόγο) καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς». Αναφέρεται εις την ομοφυλοφιλία ο Απόστολος Παύλος. «Δεν θέλετε, ε; Σας αφήνω στον εαυτό σας. Να πού φθάνετε». «Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν -Ω, αυτός ο αδόκιμος νους, αγαπητοί. Ο αδόκιμος νους. Ο αδοκίμαστος, ο παιδαριώδης νους- ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα(:Να πράττουν εκείνα που δεν πρέπει), πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ πονηρίᾳ πλεονεξίᾳ κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρέτας κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας».

Μακρύς ο κατάλογος. Αυτά είναι απαξίες. Οι νέοι μας μένουν σε αυτές τις απαξίες. Τι; Να τιμήσουν τους γονείς; «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου». Είναι η εντολή η πέμπτη και που την ακούσαμε σήμερα. Ποιους γονείς να σεβαστούν;… Για να προσθέσομε ότι τα ιδανικά των σύγχρονων νέων μας, πάντοτε απαξίες είναι μία συστηματοποιημένη και οργανωμένη οκνηρία, ακηδία. Είναι το αμάρτημα του δευτέρου ημίσεος του 20ου αιώνος. Η ακηδία. Η τεμπελιά. Η τεμπελιά. Η ανερμάτιστη, ανελέητη τεμπελιά· που απλώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ρίξτε μια ματιά στις πλατείες, κατά τις 10 το πρωί. Χειμώνας είναι, καλοκαίρι είναι, να δείτε στην πόλη μας, στη Λάρισα. Νέοι και νέες. Βγαίνουν…κάαααθονται, κάαααθονται. Μη μου πείτε ότι «υπάρχει ανεργία γι΄αυτό κάθονται». Μη μου το πείτε αυτό. Κάαααθονται. Άπραγοι. Περισσότερον άπραγοι από βατράχους. Ώστε να φαίνονται στην ήσσονα προσπάθεια· ό,τι είναι δυνατόν το λιγότερα να κάνουν. Ταυτόχρονα ζητούν χρήματα. Βέβαια από πού; Από τους γονείς. Ή κλέπτουν. Γι΄αυτό σήμερα η κλοπή είναι πολύ, πολύ, σε μεγάλο δείκτη. Γιατί; Για την σπατάλη στις ηδονές. Ηδονές πάσης μορφής. Το τσιγάρο, τα ναρκωτικά, τα σκληρά οινοπνευματώδη, οι ατέλειωτες χαμένες ώρες στις καφετέριες, στην ντίσκο, στην τηλεόραση, στους χορούς και τα τραγούδια· που έχουν δαιμονικό περιεχόμενο, αλλά και δαιμονικό σχήμα, το ατημέλητον, το ατσούμπαλο, το αλήτικο, με το επίτηδες για τ’ αγόρια ξεφτισμένο παντελόνι. Με το ύφος εκείνο που μόνο σοβαρούς νέους δεν προδίδει και κοπέλες. Με το ύφος εκείνο που μόνο σοβαρούς νέους δεν προδίδει και κοπέλες. Με σκουλαρίκια τ’ αγόρια. Τ’ αγόρια με σκουλαρίκια. Με δαχτυλίδια και μακριά μαλλιά. Με μιαν ηθελημένη αεργία. Όχι ανεργία. Α-εργία. Θεληματική,δηλαδή, τεμπελιά. Δεν θέλουν να δουλέψουν. Όλα αυτά συνθέτουν τις απαξίες που σήμερα οι νέοι μας επιθυμούν να χορτάσουν την ψυχή τους. Είναι κρίμα. Είναι πολύ κρίμα.

Αλλά πώς έφθασαν όμως οι νέοι μας σε αυτές τις απαξίες; Τι φταίει; Πολλά. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του αιώνος μας. Οι κοινωνικές ακαταστασίες και ανακατατάξεις. Η ανάπτυξις ενός ακράτου ατομισμού· που φθάνει εις τα όρια της αναρχίας, όπως σήμερα τη ζούμε και τη γνωρίζουμε την αναρχία. Ο Θεός, ο Θεός, ο Θεός, η θρησκεία, η οικογένεια, η πατρίδα, θεωρήθηκαν άχρηστο κατεστημένο. Και «όπου ο Θεός απουσιάζει, τότε όλα επιτρέπονται», λέγει ο Ντοστογιέφσκι. Ναι. Λείπει ο Θεός; Όλα μου επιτρέπονται.

Έτσι έχομε ένα γενικό κλίμα βαθιάς παρακμής, που οι νέοι πλέον δεν έχουν ιδανικά. Μάλλον κυνηγούν τις απαξίες. Η οικογένεια δεν μπορεί να βοηθήσει. Γιατί κι αυτή δυστυχώς είναι μπολιασμένη με ιδέες χαλασμένες. Πλην, βεβαίως, εξαιρέσεων. Αλλά και τα παιδιά καλών, χριστιανικών, αν θέλετε, οικογενειών, βρισκόμενα σε αυτό το γενικό, κακό κλίμα, που κατακλύζει τα πάντα, και αυτά υφίστανται φθορά. Το παιδί θα βγει στον δρόμο, θα βγει στην κοινωνία, θα πάει στο σχολειό και εκεί θα πάθει πολύ κακό.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Κάποτε, αγαπητοί, για ένα δαιμονισμένο παιδί είπε ο Κύριος ότι «τό γένος τοῦτο τῶν δαιμόνων οὐκ ἐκπορεύεται παρά μόνον μέ προσευχή καί νηστεία». «Κύριε», λέει, «γιατί δεν μπορέσαμε να θεραπεύσομε εμείς το παιδί;», είπαν οι μαθηταί. «Το γένος τοῦτο τῶν δαιμόνων οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι άνθρωποι της εποχής μας είναι λεία του διαβόλου. Γι΄αυτό, εκείνοι που καταλαβαίνουν, εκείνοι που πονούν, εκείνοι που ακόμη διατηρούν μέσα τους υγείαν πνευματικήν, ας το κάνουν αυτό. Να νηστεύουν και να προσεύχονται. Μην παραμελούμε τις Τετάρτες και τις Παρασκευές, και τις Σαρακοστές. Να νηστεύομε. Και να παρακαλούμε τον Κύριον να απαλλάξει από τα δαιμόνια που επέπεσαν στην ανθρωπότητα και ιδιαίτερα εις τους νέους μας ανθρώπους. Ακόμη χρειάζεται μαρτυρία προς κάθε κατεύθυνση. Να πούμε, να διασαφήσομε, να διαφωτίσομε. Η παιδεία μας μάλιστα σήμερα όπως προσφέρεται, είναι ένας -και ποιος το αρνείται;- ένας μεγάλος παράλυτος. Δεν μπορεί τίποτε να κάνει η παιδεία. Φοβάμαι μήπως και αρνητικά προσφέρεται. Όσοι όμως εκπαιδευτικοί, που με ακούτε, έχετε μέσα σας μια πνευματική υγεία, τότε να προτάξετε αντίσταση. Να πείτε στα παιδιά, στους μαθητάς σας, μα Δημοτικό, μα Γυμνάσιο, μα Λύκειο, να πείτε το σωστό. Θα κάνομε ό,τι μπορούμε ωστόσο. Έχομε φθάσει, και το βλέπομε, σε οριακές τιμές, στο μη περαιτέρω…

Αγαπητοί, χαιρόμαστε βέβαια τον νεανίσκον του Ευαγγελίου, που ζήτησε να κατακτήσει την αιώνιον ζωήν. Βέβαια δεν μπόρεσε. Δεν μπόρεσε γιατί η καρδιά του ήταν αιχμάλωτη στο πάθος της φιλαργυρίας. Όμως είχε ενατενίσεις ο πλούσιος νεανίσκος. Είχε ενατενίσεις. Έβλεπε και ποθούσε ιδανικά. Και ανάμεσά μας βέβαια υπάρχουν ακόμη νέοι με ωραία ιδανικά, με υψηλό φρόνημα, με αγάπη εις τον Χριστόν. Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν. Αυτούς τους νέους να τους φυλάξομε, να τους προστατεύσομε, να τους επαινέσομε, να τους δώσομε θάρρος, σε αυτήν την εποχή που τόσο απογοητεύει. Επιτέλους θα κάνομε ό,τι μπορούμε. Ο καθένας όπως καταλαβαίνει, ό,τι καταλαβαίνει, ό,τι μπορούμε να περισώσομε. Θα κάνομε ό,τι μπορούμε. Έστω να δώσουμε τη μαρτυρία μας. Και ας μην μας προσέχει κανείς. Να δώσομε όμως τη μαρτυρία μας. Κάποιοι πάντα θα βρίσκονται, θα είναι το λείμμα, θα είναι ο λαός του Θεού. Θα είναι «το μικρό ποίμνιον», που είπε ο Κύριος. Αυτό θα προσέξει. Αυτό θα ωφεληθεί. Και ο Θεός, αγαπητοί, ας λυπηθεί τη νέα γενεά και ας την ελεήσει.

622α ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».