†. Ευρισκόμεθα αγαπητοί μου είς τό 11ον κεφάλαιο τού βιβλίου της Αποκαλύψεως στίχ. 15.
«Καὶ ὁ ἕβδομος ἄγγελος ἐσάλπισε· καὶ ἐγένοντο φωναὶ μεγάλαι ἐν τῷ οὐρανῷ λέγουσαι· ἐγένετο ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ, καὶ βασιλεύσει εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων».
Με το σάλπισμα του 7ου αγγέλου δεν αρχίζει αμέσως η έβδομη πληγή ή αν θέλετε η τρίτη ουαί τό τρίτο αλλοίμονο, αλλά προηγείται μία πράξη είς τόν ουρανόν σαν μία απαραίτητη ψυχική προετοιμασία διά τούς πιστούς εν όψει της εμφανίσεως του Αντιχρίστου, που είναι και τό αποκορύφωμα του κακού. Καί που εἰς τόν κόσμον αυτόν θα επέλθει πάλη μεταξύ του Αντιχρίστου και του Χριστού, του Μεσίου. Στην περικοπή που ακολουθεί γίνεται λόγος περί της 2ας του Χριστού παρουσίας, της παγκοσμίου κρίσεως καί τόν τελικόν θρίαμβον τῆς βασιλείας του Χριστού.
Εν αντιθέσει πρός τήν σιγήν που επικολούθησε εἰς τόν ουρανόν μετά από το άνοιγμα της 7ης σφραγίδας, άν ενθυμείσθε, τώρα με το σάλπισμα του 7ου αγγέλου, ακούονται εἰς τόν ουρανόν φωναί μεγάλαι, όπως λέγει. Αυτές οι μεγάλες φωνές είναι φωνές ουρανίων όντων. Είναι ο αλαλαγμός των ουρανίων όντων διά την επικειμένη νίκη. Και τί λέγουν οι φωνές αυτές; Οτι επεκράτησε η βασιλεία του Θεού μας, καί τού Χριστού μας στον κόσμο, καί τώρα θα βασιλεύσει εἰς τούς αιώνες των αιώνων. Είναι το νικητήριο προανάκρουσμα του ουρανού, διά τήν νίκην επί τών αντιθέων δυνάμεών του. Αυτή τη νίκη του Θεού και του Χριστού, σημειώσατε ότι διαρκώς αντιδιαστέλεται, τού Θεού και του Χριστού εἰς τό βιβλίο της Αποκαλύψεως διά να δείχνει ανά πάσα στιγμή το Μεσσιανικόν έργο, τό δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, που ανέλαβε και ενηνθρώπισε.
Αυτήν λοιπόν την νίκη του Θεού καί τού Χριστού του Θεού, του Χριστού του, κατά έναν τρόπον προφητικόν και θαυμαστόν αποδίδει ο 2ος ψαλμός, τόν οποίον τήν Μεσσιανικότητα αποδέχεται και αυτή η συναγωγή των Εβραίων. Αξίζει να διαβάσωμε το μεγαλύτερο τμήμα και να μείνουμε σε κάποια σημεία. Όσοι διαβάζετε Ψαλτήρι σας είναι πολύ γνωστός ο ψαλμός. Σας είπα είναι ο 2ος, ουσιαστικά είναι ο 1ος, διότι θεωρείται ο 1ος ως προίμιον του όλου ψάλτηρίου. Και συνεπώς ο 2ος θεωρείται 1ος επειδή με τον ψαλμόν αυτόν ανοίγει τό καθ' αυτό σώμα του βιβλίου των ψαλμών. θα σας κάνω μιά μόνο σύντομη μετάφραση και παρακολουθήσατε παρακαλώ να δήτε πώς αποδίδει αυτός ο ψαλμός όλο το νόημα της Αποκαλύψεως.
«Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; (ως πρός τί εφρύαξαν τα έθνη και κάθησαν και συζήτησαν και μελέτησαν και προγραμμάτισαν κούφια πράγματα;) Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ. (Όλοι οι βασιλείς τής γής και οι άρχοντες μαζεύτηκαν σε κοινό συμβούλιο για να στραφούν εναντίον του Θεού και εναντίον του Χριστού του) Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν. (λέγουν μέσα στο συμβούλιό τους: Ας διαρρήξωμε τους δεσμούς μας μέ τόν Θεόν καί τόν Χριστόν του καί άς απορρίψωμεν από τον εαυτόν μας τον ζυγόν του Θεού καί τού Χριστού του. Δηλ. αποστασία!) Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς. (Αυτός που κατοικεί στον ουρανό θα γελάση, θά τούς ειρωνευτή και ο Κύριος -Εβραϊκή σύνταξις: ο κατοικών, ο Κύριος μετά – εκμυκτηριεί, δηλ. νά τούς προγγίξη ο Θεός) Τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς. (Τότε θα μιλήσει ο Θεός μέ οργή καί θα ταραχθούν από την οργή τού Θεού) Εγὼ δὲ (ποιός εγώ; Εγώ ο Μεσσίας, εγώ ο Χριστός) κατεστάθην βασιλεὺς ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐπὶ Σιὼν ὄρος τὸ ἅγιον αὐτοῦ (υπ' αυτού. Υπό ποίου; Υπό τού Θεού. Πού; Επί Σιών όρος τό άγιον αυτού) διαγγέλλων τὸ πρόσταγμα Κυρίου. (Διαγγέλων...Είναι η πρώτη παρουσία του Χριστού.) Κύριος εἶπε πρός με· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε. (Καί είπε ο Κύριος σε μένα, δηλ. ο Θεός, σε μένα ο οποίος είμαι ο ενανθρωπήσας Υιός· είσαι σύ υιός μου, εγώ σήμερα σε γένησα. —Είσαι σύ ο υιός μου, ως να του λέγει, είσαι σύ ο Θεός. Ο Θεός λέγει στόν Θεόν. Όπως λέγει ο 109 ψαλμός τόν οποίον πήρε ο Κύριος ως επιχείρημα διά να δείξη και αποδείξη τήν Μεσσιανικότητά του. Εξηγείστε μου, λέγει στους Φαρισαίους καί τούς Γραμματείς. Τί εννοεί ο Δαυίδ όταν λέγει, «Είπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου». Τί σημαίνει είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μου; Ο Δαυίδ μιλάει. Και λέγει. Είπεν ο Κύριος εις τόν Κύριό μου. Τό ένα πρόσωπον Κύριος εις τό δεύτερον πρόσωπον Κύριος. Δεν είχαν τίποτα να πούν οι Φαρισαίοι. Τίποτα απολύτως. Σημειώσατε δέ ότι ο Ψαλμός αυτός εθεωρείτο Μεσσιανικός. Καί μέχρι σήμερα ο 109 θεωρείται Μεσσιανικός. Αλλά είπαμε οι Εβραίοι έχουν τύφλωση—) υἱός μου εἶ σύ, δείχνει τήν θεότητα. ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε, δείχνει την ανθρωπότητα. Δηλ. μού είπε ότι είμαι Θεάνθρωπος.) Αἴτησαι παρ᾿ ἐμοῦ, (ζήτησε από μένα, ως Θεάνθρωπος, όχι ως Θεός. Διότι ως Θεός είσαι ομόφρωνος με μένα, αλλά ως Θεάνθρωπος) καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου καὶ τὴν κατάσχεσίν σου τὰ πέρατα τῆς γῆς. (Ζήτησε από μένα και θα σου δώσω ως κληρονομία τα έθνη που θα έχουν πιστέψει καί θά έχουν γίνει το ποίμνιό σου. Μά και όσοι δεν θάχουν πιστέψει, θα έχεις τήν δικαιοδοσία να τους τιμωρήσης. —Διότι όπως είπε ο ίδιος ο Κύριος,
«οὐδὲ γὰρ ὁ πατὴρ κρίνει οὐδένα, ἀλλὰ τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ,» πάσαν τήν κρίσιν ο Πατήρ τήν έδωκε εἰς τόν Υιόν. Ιω. 5,22 — Καί τήν κατάσχεσή σου, την κατοχή σου, τα πέρατα τής γής. Δηλ. ολόκληρη τήν δημιουργία) Ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς. (θα τούς ποιμάνης με ραβδί σιδερένιο, ήτοι με απόλυτη πειθαρχία, όποιος δεν θέλει να υπακούση κάτω από τήν ποίμανσή σου, τότε δύνασαι νά τούς συντρίψης όπως συντρίβει κανείς μ' ένα ραβδί σιδερένιο, ένα πήλινο δοχείο. Ήτοι, θα ποιμάνης εκείνους που σε αγαπούν και θα τιμωρήσης εκείνους οι οποίοι δεν σε αγαπούν)».
Αυτός ο ψαλμός αγαπητοί μου, ο 2ος, έρχεται να εκφράση όλο το περιεχόμεν των όσων τώρα εις το βιβλίο της Αποκαλύψεως στην περικοπή που σας διάβασα προηγουμένως έρχεται νά μάς πή:
11, 16 «καὶ οἱ εἴκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι οἱ ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, οἳ κάθηνται ἐπὶ τοὺς θρόνους αὐτῶν, ἔπεσαν ἐπὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν καὶ προσεκύνησαν τῷ Θεῷ».
Και πάλι αγαπητοί μου βλέπομε τήν γνωστή μας ουρανία εικόνα, όπου διακρίνονται οι 24 πρεσβύτεροι εκατέρωθεν του θρόνου του Θεού καί εκεί κάθηνται και αυτοί επί θρόνων 24ρων. Ο αριθμός 24, ενθυμείσθε πού λέγαμε, είναι το δίς 12, πού σημαίνει πλήθος αγίων ή όπως σημειώνει ο Μιχαήλ Ακομηνάτης "τούς εν τή παλαιά και εν τή νέα διαπρέψαντας κακείνων δώδεκα φύλαρχοι προηγήσαντο καί τούτων απόστολοι δώδεκα". Είναι οι 12 Πατριάρχαι της Π.Δ. καί οι 12 απόστολοι τής Κ.Δ. Αυτοί οι 24 πρεσβύτεροι, μέ τό σάλπισμα του εβδόμου αγγέλου, πίπτουν και προσκυνούν τον καθήμενον επί του θρόνου, απαγγέλοντες μίαν ευχαριστήριον προσευχήν ή δοξολογίαν.
«εὐχαριστοῦμέν σοι, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὅτι εἴληφας τὴν δύναμίν σου τὴν μεγάλην καὶ ἐβασίλευσας, καὶ τὰ ἔθνη ὠργίσθησαν, (είδατε πώς απηχεί τον 2ον ψαλμόν;) καὶ ἦλθεν ἡ ὀργή σου καὶ ὁ καιρὸς τῶν ἐθνῶν κριθῆναι καὶ δοῦναι τὸν μισθὸν τοῖς δούλοις σου τοῖς προφήταις καὶ τοῖς ἁγίοις τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά σου, τοῖς μικροῖς καὶ τοῖς μεγάλοις, καὶ διαφθεῖραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν».
Δέν σάς τό αποδίδω γιατί θα κάνωμε ευθύς παρακάτω ανάλυση, πέρνοντας τα μέρη αυτής της προσευχής. Είναι μία θαυμασία προσευχή μέ πολύ περιεκτικόν καί πλούσιον περιεχόμενον, όπως θα δούμε. Ξεκινάει η προσευχή με μίαν ευχαριστία "εὐχαριστοῦμέν σοι, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος", σύ που υπάρχεις, σύ που υπήρχες, σύ πού έρχεσαι μέσα στην Ιστορία, "ὅτι εἴληφας τὴν δύναμίν σου" γιατί έχεις πάρει τήν δύναμή σου τήν μεγάλη και βασίλευσες. Είναι ευχαριστία που οφείλεται εις τόν Χριστόν πού εκπληρώνει την υπόσχεσή του διά τό τέλος της Ιστορίας. Καί πού δέν είναι τί άλλο παρά η ανάστασις τῶν νεκρών, η κρίσις και η κόλασις των ασεβών και η δικαίωση των ευσεβών. Όταν άφηνε τους 12 μαθητάς του ο Κύριος εδώ εις τήν γήν και ανελήφθη μετά ταύτα εις τον ουρανόν τους είπε: «πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήψομαι ὑμᾶς». Θα έρθω πάλι νά σάς πάρω. Ιω. 14, 3 Και είπε ακόμη: «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Εγώ μαζί σας είμαι έως το τέλος τού αιώνος. Ματθ. 28, 20 Το τέλος του αιώνος είναι η Ιστορία. Μά δεν θα έμεναν οι απόστολοι ζώντες μέχρι τότε. Που σημαίνει, οι πιστοί πού θά πίστευαν στο κήρυγμα των αποστόλων, που είναι η Εκκλησία, εγώ μαζί σας είμαι. "ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος". Μεθ' υμών ειμί, είναι υπόσχεσις. Καί θά έρθω να σάς πάρω. Ότι: «ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρός μου μοναὶ πολλαί εἰσιν·». Ιω. 14, 2 Βλέπετε η βασιλεία του Θεού εδώ παρομοιάζεται με μία οικία, καί παίρνει το όνομα της οικίας, "μοναὶ πολλαί εἰσιν", πολλά δωμάτια, αφού ομιλεί περί οικίας, καί θάρθω να σας πάρω καί θά είσαστε μαζί μου, εκεί που θα είμαι εγώ θά είσαστε κι εσείς. Καί θά βλέπετε την δική μου τήν δόξα και θα είσαστε μέσα στην δική μου μακαριότητα. Αυτά είναι λόγια που υπεσχέθη ο Κύριος γιά τά έσχατα τής Ιστορίας. Και τώρα αγαπητοί μου δοξολογείται από τους 24 πρεσβυτέρους, που υπήρξαν άνθρωποι επί τής γής διότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθή η υπόσχεσις του Χριστού για όλα αυτά.
Ας δούμε λοιπόν μερικά σημεία. «καὶ τὰ ἔθνη ὠργίσθησαν, καὶ ἦλθεν ἡ ὀργή σου καὶ ὁ καιρὸς τῶν ἐθνῶν κριθῆναι καὶ δοῦναι τὸν μισθὸν τοῖς δούλοις σου τοῖς προφήταις καὶ τοῖς ἁγίοις τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά σου, τοῖς μικροῖς καὶ τοῖς μεγάλοις, καὶ διαφθεῖραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν». "Είναι ένας στίχος αυτός, ο στίχος 18 Κεφ. 11. Ο στίχος αυτός περιλαμβάνει συνοπτικώτατα όλο το έργο της παγκοσμίου κρίσεως. Όλο το έργο. Συνοπτικώτατα. Τα έθνη οργίζονται στρεφόμενα κατά του Χριστού και κατά της Εκκλησίας του και συνεπως έχομε το αποκορύφωμα της αποστασίας. Πού είναι εκείνοι όμως, προσέξτε, που υποστηρίζουν ότι όσο προχωράει η Ιστορία βαίνομε σε καλυτέρους καιρούς, και όχι σε χειροτέρους καιρούς; Περιμένουν πάντοτε μία βελτίωση. Αγαπητοί μου αυτές οι βελτιώσεις είναι απλώς προσωρινού και τοπικού χαρακτήρος. Δεν βαίνομε πρός κάτι καλύτερο. Δυστυχώς βαίνομε πρός κάτι χειρότερο. Οι ημέρες γίνονται χειρότερες και χειρότερες. Είναι χιλιομαρτυρημένο γεγονός αυτό σ' ολόκληρη την Αγία Γραφή, υπάρχει αυτή η ευθυγραμμισμένη θέση από την Π. έως την Κ. Δ.
Λέει φερ' ειπείν ο Απ. Παύλος στον Τιμόθεο «Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί·». Β' Τιμ. Κεφ. 3 Να θυμάσαι ότι έρχονται στους εσχάτους καιρούς, δύσκολες μέρες, χαλεποί καιροί. Οι άνθρωποι θα είναι τέτοιοι καί τέτοιοι καί τέτοιοι. Με την σειρά του ο Χριστός γεμίζει το ποτήρι της οργής του κατά των αποστατών, αφού εξηντλήθη ο χρόνος της μετανοίας. Κατόπιν έρχεται ο χρόνος ή ο καιρός των νεκρών. Όπως λέγει ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας "καιρόν τών νεκρών δηλών τόν καιρόν τής τών νεκρών αναστάσεως." Δηλ. η ανάστασις τών νεκρών. Μετά την ανάσταση ακολουθεί η κρίσις, κατά τήν οποίαν τα βραβεία και οι τιμωρίες θα δοθούν. Λέγει ο άγιος Ανδρέας πάλι: "Εν ώ εκάστω καταλλήλως δοθήσεται τα επίχειρα." Τά επίχειρα, εις πληθυντικόν πάντοτε αριθμόν σημαίνει "η αμοιβή των χειρών", η αμοιβή των χειρών, ό,τι έπραξες. Η πληρωμή. Ο μισθός θά πληρωθή ό,τι έκανες. Τό καλό έκανες; Τό καλό θα πληρωθής. Το κακό έκανες; Το κακό θα πληρωθής. Εδώ όμως αγαπητοί μου, προσέξτε κάτι το οποίο μας ενδιαφέρει πάρα πολύ. Όπως σας διάβασα το ιερό κείμενο υπάρχει μία διάκρισις στις αμοιβές. Τρείς κατηγορίες. Αυτή η διάκρισις είναι σύμφωνη καί μέ τήν παραβολή του Κυρίου, τήν παραβολή του σπορέως, θα σας ξαναδιαβάσω το σημείον του κειμένου της Αποκαλύψεως «δοῦναι τὸν μισθὸν τοῖς δούλοις σου τοῖς προφήταις καὶ τοῖς ἁγίοις και τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά σου (τρείς, οι προφήτες, οι άγιοι και οι φοβούμενοι τον Κύριον) τοῖς μικροῖς καὶ τοῖς μεγάλοις (τους μικρούς και τούς μεγάλους)». Προσέξτε. Αυτό τό "μικροί και μεγάλοι" δέν είναι άλλες δύο κατηγορίες, αλλά είναι μια υποδιαίρεση όπως θα δούμε, της τρίτης κατηγορίας. Ουσιαστικά λοιπόν είναι τρείς κατηγορίες. Αυτή η τριμερής διαίρεση των ανθρώπων πού θα σωθούν την βλέπομε εις τήν παραβολήν του σπορέως. Σας διαβάζω από τον Ευαγγελιστή Ματθαίον 13, 8 και 23 πού ερμηνεύει ο Κύριος τήν παραβολήν του στους μαθητάς του, την οποίαν αγνοούσαν παραβολή.
«ἄλλα δὲ ἔπεσεν ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν καὶ ἐδίδου καρπὸν ὃ μὲν ἑκατόν, ὃ δὲ ἑξήκοντα, ὃ δὲ τριάκοντα.
Καί ερμηνεύει στους μαθητάς. «ὃς δὴ καρποφορεῖ καὶ ποιεῖ ὃ μὲν ἑκατόν, ὃ δὲ ἑξήκοντα, ὃ δὲ τριάκοντα.». Στην γή τήν αγαθή, στήν γή τήν καλή πέφτει ο σπόρος, και απ' αυτόν τον σπόρο που έπεσε, άλλη βλάστησε και έκανε εκατό σπυριά σιτάρι, έκανε στάχυ με εκατό σπυριά. ΄Αλλο στάχυ έγινε με 60 σπυριά, καί άλλο στάχυ έγινε με 30 σπυριά. Τί σημαίνει αυτό; Εδώ έχομε τρείς κατηγορίες καρποφορούντων εἰς τήν γήν τής αρετής. Όλοι οι άνθρωποι δεν αποδίδουν το ίδιο. Όλοι έχουν μια ευσέβεια, αλλά δεν έχουν όμως τήν ιδίαν απόδοσιν. Στην πρώτη κατηγορία των εκατό είναι οι προφήτες και οι απόστολοι. Όπως ερμηνεύει και ο άγιος Ανδρέας και ο Αρέθας. Στην δεύτερη κατηγορία των εξήκοντα είναι οι άγιοι. Όλοι αυτοί οι άγιοι οι οποίοι είναι γύρω μας, πού τους τιμούμε. Ο άγιος Γεώργιος, ο άγιος Δημήτριος, ο άγιος Χαράλαμπος, η αγία Παρασκευή κ.ο.κ. Είναι όλοι λοιπόν αυτοί οι άγιοι, είτε μάρτυρες είτε όσιοι, ό,τι είναι. Εξ άλλου τό μαρτυρικό στοιχείο υπάρχει πάντοτε μέσα στην αγιότητα, αναποσπάστως. Στην τρίτη κατηγορία των 30 είναι οι φοβούμενοι τό όνομα του Κυρίου. Προσέξτε αυτό το σημείο, είναι οι φοβούμενοι. Εκείνοι οι οποίοι δέν φτάνουν στο ύψος ενός αγίου, αλλά ωστόσο όμως καρποφορούν. Είναι αυτός ο καλός άνθρωπος, ο οποίος φοβείται το όνομα του Θεού, κάνει τήν προσευχή του, ζεί την μυστηριακή ζωή, εκκλησιάζεται, δέν θέλει να κάνη κακό, αγωνίζεται, είναι ατελής, βεβαίως είναι ατελής. Αν τόν δήτε καί τού πήτε, έφθασες στο ύψος ενός αγίου, από τον γνωστό ας πούμε χώρο των αγίων μας, θα σου πή "εγώ; ποτέ." Καί το βλέπουμε και εμείς. Δεν είναι λοιπόν στο ύψος των εξήκοντα, είναι όμως στο ύψος των τριάκοντα. Δηλ. είναι ο φοβούμενος τόν Κύριον. Δέν ξέρω αγαπητοί μου τί θα αναδείξη ο Θεός μέσα στην Ιστορία από εμάς, αγίους, μάρτυρες, μεγάλους, μικρούς, δεν ξέρω. Μπορούμε να πούμε όμως, όταν ακούμε τον λόγο του Θεού και όταν τον εφαρμόζουμε, να εξηγούμεθα, κι όταν έχομε φιλοτιμίαν εις τόν Κύριόν μας, όπως λέγει ο Απ. Παύλος, "φιλοτιμούμενοι", κοιτάξτε τι βάζει, τί λέξη βάζει, τί μετοχή, "φιλοτιμούμενοι", να έχωμε τήν φιλοτιμίαν να αποδώσουμε εις τόν Κύριον τήν καρποφορία μας, τότε ανήκωμα εις τήν κατηγορίαν τών φοβουμένων το όνομα του Κυρίου. δηλ, υπάρχει η σωτηρία. Προσέξτε αυτό. Είναι πολύ χαρούμενο σημάδι αυτό. Χαρούμενη μαρτυρία. Εγώ τήν θεωρώ πολύ χαρούμενη. Διότι, κάποτε, αν και βέβαια εκεί υπάρχει μία σχετικότις, θα χωρούσε πολύ συζήτηση και πολύ ανάπτυξη, όμως θά τό πώ, έστω με δυό λόγια, διαβάζοντας τόν άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο, λέγει: "Εάν δέν δής τόν Θεόν τον Χριστόν από την παρούσα ζωή, μήν περιμένης νά τόν δής ούτε είς την άλλη ζωή." Είναι απογοητευτικό, είναι απογοητευτικό. Αυτή όμως η όρασις του Υιού του Θεού, του θεανθρώπου, δεν είναι πάντοτε βεβαίως μία όρασις σαν εκείνη πού ομιλεί ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Ο οποίος είχε αυτήν τήν εμπειρία του προσώπου του Χριστού. Αλλά είναι μία κλιμάκωση θεωρίας. Αυτή η κλιμάκωση, έχει στο τέρμα της, όσον αφορά εις τήν παρούσα ζωή, την θεωρία του προσώπου του Χριστού. Μέ τόν οποίον ο άγιος Συμεών ανήγει διάλογον. Προσέξτε τι σάς είπα. Ανοίγει διάλογον. Λέγει ο Χριστός, πού φωτίζεται όλος ο χώρος, φωτίζεται και ο άγιος Συμεών μέσα στην θεία δόξα, καί λέγει ο Ιησούς: "Εγώ είναι Συμεών. Εγώ που σταυρώθηκα και πέθανα για σένα." οδύρεται δε όταν ο Χριστός φεύγει, ο άγιος Συμεών. Οδύρεται. Αυτό, αναμφισβήτητα είναι ένα πάνω πάνω σκαλοπάτι μιάς θεοφανείας. Οι παρά κάτω θα χαθούν; Ε, εκεί άμα διαβάσωμε τον άγιο Συμεών, θα απογοητευθούμε καί θά πούμε, δηλ. εμείς δέν θά σωθούμε; Τότε εις μάτην αγωνίζομαι. Όχι αγαπητοί μου.
Κατ' αρχάς βέβαια δεν αποκλείεται σε κανένα να φτάση σε κάποια ψηλά σκαλοπάτια. Αλλ' όμως οφείλομε ν' ανεβαίνομε κάποια σκαλοπάτια. Αυτά τα σκαλοπάτια έχουνε την ανάλογη θεωρία του προσώπου τού Χριστού. Όπως όταν παίρνεις μια βεβαιότητα, μιά μαρτυρία διά τό πρόσωπο του Χριστού, ότι είναι θεάνθρωπος, αυτό δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι μιά θεωρία. Τί λέει ο Απ. Παύλος; Λέει το εξής: «οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Α' Κορ. 12, 3 Τί είναι εκείνο πού θά μάς σώση; Το Άγιον Πνεύμα. Εάν δέν έχομε το Άγιον Πνεύμα, όπως λέγει ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ότι τά λυχνάρια των παρθένων, τής παραβολής των 10 παρθένων, μέ τό λάδι τους, είναι το Άγιον Πνεύμα. Είναι οι καλές πράξεις τό λάδι, καί τό φώς είναι το Άγιο Πνεύμα. Αμα δεν έχεις το Άγιο Πνεύμα, δεν μπαίνεις στην βασιλεία του Θεού. Είναι αδύνατον. Λοιπόν. Πώς μπορώ να ξέρω ότι έχω το Άγιο Πνεύμα; Πώς μπορώ νά τό ξέρω; Εχομε πολλά σημάδια. Έχομε και σαφέστατες μαρτυρίες. Μαρτυρίες προσωπικές. Αλλά η πρώτη μαρτυρία, το πρώτο σκαλοπάτι,τό, πρώτο, πού θα πατήσω το πόδι μου επάνω για ν' αρχίσω να λέγω ότι μπορώ να έχω το Πνεύμα το Αγιον, είναι το εξής: Μας το λέγει η Αγία Γραφή, «οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» Δεν μπορείς να ομολογήσης καί νά πής ότι ο Ιησούς είναι Κύριος, είναι Θεός, παρά μόνον εάν έχεις το Άγιο Πνεύμα. Συμπέρασμα: Δέχεσαι και αποδέχεσαι αδελφέ μου, ομολογείς ότι ο Ιησούς είναι Θεάνθρωπος; Τότε να το ξέρης, έχεις τό Πνεύμα τό Άγιο. Όσοι δέν λέγουν έξω, έξω ο κόσμος, δέν λέγουν ότι ο Ιησούς είναι Θεός, δέν έχουνε τό Άγιον Πνεύμα. Είναι άμοιροι του Αγίου Πνεύματος. Καί ένας άμοιρος του Αγίου Πνεύματος δέν είναι δυνατόν ποτέ να σωθή. Είναι τραγικό. Είναι φοβερό. Αυτό όμως είναι το πρώτο σκαλοπάτι. Διότι σας είπα, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος ξεκινάει απ' αυτήν τήν μαρτυρία και φθάνει μέχρι εκείνο πού είπε ο Κύριος «ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος». Ιω. 7, 38 Από το εσωτερικό του θα αισθάνεται να χοροπηδά το Πνεύμα το Αγιον μέσα του. Να χοροπηδά. Όπως είχανε ενθουσιασθή οι μαθηταί, όπως είχανε γίνει δοχεία πλήρη Αγίου Πνεύματος, σοφίας, ενθουσιασμού κλπ, χαρίτων του Αγίου Πνεύματος, πού είναι, θα λέγαμε, μία πλήρωσις τῆς παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, ε, όλα αυτά, είναι μία κλίμακα, μία κλιμάκωσις, θα λέγαμε λοιπόν ότι οι φοβούμενοι τόν Κύριον, είναι αυτοί που ξεκινούν ν' αγαπούν τόν Χριστόν, νά τον φοβούνται καί νά τόν πιστεύουν. Νομίζω ότι μέ τόν τρόπον αυτόν κανείς μπορεί ν' αναπνεύση μόνο καί νά πή, μπορώ να σωθώ. Προσέξτε με σάς παρακαλώ. Μπορώ να σωθώ. Το φοβερώτερο βέβαια κήρυγμα που θα μπορούσε να κάνη κανείς είναι τούτο: "μήν αγωνίζεσθε, δεν θα σωθήτε, μόνο οι μεγάλοι θα σωθούν". Διαβολικό κήρυγμα αυτό. Όχι. Μπορούμε όλοι να σωθούμε. Άλλος θα καρποφορήση 100, άλλος 60, άλλος 30. Εδώ ο λόγος του Θεού κάνει μία δια φοροποίηση του τελευταίου αυτού βαθμού, τής καρποφορίας των 30. Τούς μικρούς καί τούς μεγάλους.
Τί είναι αυτοί οι μικροί και οι μεγάλοι; Λοιπόν θα σάς το διαβάσω πώς τό γράφει αυτό ο Άνθιμος Ιεροσολύμων που ομοίως παίρνει από τον Άγιο Ανδρέα καί τόν Αρέθα, γιατί ο ένας αντιγράφει τόν άλλον, καί οι τρείς είναι ευθυγραμμισμένοι. Καί θά σάς το αναλύσω μετά.
"μικρούς μέν ονομάζει τους ούπω εις τελειότητα αρετής φθάσαντας, τούς έτι φοβουμένους τήν οργή τού Θεού καί τήν εκ τάφοις τιμωρίαν, μεγάλους δέ τούς εις τελειότητα αρετής εφικτόν πεπτωκότας, οίτινες καί αυτοί φοβούνται τόν Θεόν ίνα μή εκπέσωσι της αγάπης αυτού".
Τί σημαίνουν αυτά τα οποία λέγει ο Ανθιμος Ιεροσολύμων; Μικρούς λέγει, "ονομάζει τούς ούπω εις τελειότητα αρετής φθάσαντας, (εκείνοι οι οποίοι δεν έφθασαν ακόμα εις τήν τελειότητα της αρετής), τούς έτι φοβουμένους τήν οργή τού Θεού, (αυτούς που ακόμη φοβούνται τήν οργή του Θεού καί τήν τιμωρία του Θεού), καί τήν εκ τάφοις τιμωρίαν". Μεγάλους δέ "τούς εις τελειότητα αρετής εφικτόν πεπτωκότας, (όσο είναι δυνατόν έχουν φθάσει σε μιά τελειότητα αρετής), αλλά και αυτοί, λέγει, φοβούνται τόν Θεόν. Ίνα μή εκπέσωσι της αγάπης αυτών. Τί βλέπομε; Διά τούς Αποστόλους καί τούς αγίους που καρποφορούν 100 και 60 υπάρχει η τελεία αγάπη, η οποία έξω βάλει τόν φόβον. Τί λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης; «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον». Α' Ιώ. 4, 18 Μάλιστα πολλοί άγιοι έλεγαν, εγώ δεν φοβούμαι τόν Θεόν, ο Μέγας Αντώνιος έλεγε, "εγώ δεν φοβούμαι τον Θεόν, εγώ τόν αγαπώ, δέν τόν φοβούμαι". Προσέξτε, είναι μερικοί που λένε, ενώ είναι ακάθαρτη η καρδιά τους, καί λένε ότι δεν φοβούνται τόν Θεόν, αλλά τόν αγαπούν. Να πάνε να κάνουν αυτοκριτική γιατί πλανώνται πλάνην οικτράν. Οικτράν πλάνην. Άν μπορεί καμείς να λέγη με τόσην ευκολίαν ότι εγώ δεν φοβούμαι τον Θεόν. Γιά νά πή κανείς, εγώ δεν φοβούμαι τόν Θεόν, γιατί έξω βάλλει τόν φόβον η αγάπη, σημαίνει ότι δεν έχομε γνώση αγαπητοί μου τί θά πή Θεός, δέν ἔχομε γνώση τί θά πή αγιότης, να μάς φυλάξη ο Θεός, να προσέξουμε.
Ωστόσο για τους τελευταίους, αυτοί που βρίσκονται στο 30, υπάρχει ο τιμωρός φόβος, όπως μας λέγει ο Ανθιμος Ιεροσολύμων, δηλ. εκείνο το "σώθηκα, δεν σώθηκα; θά σωθώς θά μέ τιμωρήση ο Θεός. Πώς μπορώ να σταθώ απέναντι στον Θεό, θά σωθώ;" Είναι δηλ. αυτό το ερώτημα που βάζει ο άνθρωπος μέσα του. Θα σωθώ; Καί φοβείται την τιμωρία του Θεού.
Και ο τελειοποιός φόβος, πού λέγει, γιά τούς μεγάλους. Αυτοί είναι οι μικροί και οι μεγάλοι. Οι πρώτοι είναι οι μικροί, οι δεύτεροι είναι οι μεγάλοι. Καί ποιός είναι αυτός ο τελειοποιός φόβος; Είναι ο φόβος να μην χάσω αυτό που έχω. Όχι να μήν μἑ τιμωρήση ο Θεός, όσο να μην εκπέσω από την αγάπη του Θεού. Καί κρατώ πολύ, εκείνο το οποίο έχω. Δηλ. υπάρχει μια ατέλεια και στις δυό περιπτώσεις. Αλλά σάς ξαναλέγω άλλη μιά φορά, είναι παρήγορο αγαπητοί μου ν' αγωνιζόμαστε, ν' αγωνιζόμαστε.
Θυμούμαι, κάποτε ήταν να δώσω εξετάσεις στο τέλος, δηλ. πτυχιακές σε μια σχολή. Επειδή όμως ήμουν τότε στρατιώτης, δέν είχαμε καιρό να διαβάσουμε, εγώ και μερικοί άλλοι συνάδελφοι πήγαμε στην Διεύθυνση, να παρακαλέσουμε να δώσουνε μια εργασία πού μάς είχανε δώσει σ' όλους, νά τήν δώσουμε τον Σεπτέμβριο, για να δώσουμε τότε εξετάσεις. Ο καθηγητής λέγει, πάρετε μία βεβαίωση από την Υπηρεσία σας ότι τα πράγματα έτσι έχουν. Όταν φέραμε την βεβαίωση είχανε αφήσει και οι άλλοι σε μένα, αυτήν την εργασία, λέγει ο καθηγητής: –Γιατί, μου λέγει δεν δίνεις εξετάσεις; –Κύριε καθηγητά δεν έχομε χρόνο να διαβάσωμε. Τότε είχαμε μια ανώμαλη κατάσταση, βρισκόμαστε στο 1949, δεν είχαμε καιρό, υπηρετούσα τότε, πού να διαβάσης, με αλλεπάληλες υπηρεσίες καί επιφυλακές που να διαβάσω. Λέει: –Δώσε. Εσύ δώσε, μού λέγει ο καθηγητής. Λέω στους άλλους, μάς είπε ο καθηγητής να δώσουμε. –Εγώ θα δώσω. Ο ένας έδωσε μαζί μου. Οι άλλοι δυό δεν έδωσαν. Τέσσερις είμαστε. Αγαπητοί μου εβάλαμε τα δυνατά μας εμείς οι δυό καί περάσαμε. Οι άλλοι τελικά δέν μπόρεσαν να πάρουνε πτυχίο. Δεν το πήραν τελικά τό πτυχίο τους, τελείωσε.
Τί σημαίνει αυτό; Αμα σού πή ο άλλος μπορείς να σωθής, βάλε τα δυνατά σου, εκεί πού μένεις απογοητευμένος καί, λές, πώς να σωθώ; Ζώ σέ μιά εποχή, αυτό που λέτε, θέλεις νά γίνης άγιος καί δέν σ' αφήνουνε οι άλλοι. Όχι !Άμα θέλεις μπορείς να γίνεις.Να βάλωμε τα δυνατά μας, αγαπητοί μου. Να βάλωμε τα δυνατά μας καί τότε θα επιτύχωμε. Καί θά σωθούμε. Ναί σάς τό λέγω, αυτό είναι το παρήγορο κήρυγμα της σωτηρίας. «Κύριε, εἰ ὀλίγοι οἱ σῳζόμενοι;» είπαν κάποτε τον Κύριο. Γιά νά τό κατοχυρώσω αυτό, νά μήν νομίζετε πώς είναι δικό μου. «Κύριε, εἰ, (Κύριε είναι λίγοι εκείνοι που θα σωθούν; Εάν είναι λίγοι εκείνοι που θα σωθούν) ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· (και ο Κύριος απήντησε) «ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν». Λουκ. 13, 24 Μην ρωτάτε αν είναι λίγοι ή πολλοί, εκείνοι που θα σωθούν. Αγωνίζεσθαι μόνον, κοιτάξτε, "εισελθείν", πού; Εις τήν ζωήν, εις τήν Βασιλεία του Θεού.
Μένουν όμως και οι διαφθείραντες τήν γήν, όπως λέγει το ιερό κείμενο. «τοῖς μικροῖς καὶ τοῖς μεγάλοις, καὶ διαφθεῖραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν». Ο καθένας θα πάρη τα επίχειρά του. Δηλ. τόν μισθό. Οι ευσεβείς ό,τι λέγαμε τώρα, θα πάρουν τήν Βασιλεία του Θεού. Ας μπούμε στην Βασιλεία του Θεού και ας είμεθα στην τελευταία θέση. Παρ' ότι αγαπητοί μου θα ζηλεύουμε τους άλλους εκεί. Είναι μιά ζήλεια, όχι βέβαια φθόνος, αλλά είναι ένα κάτι άλλο. Σάς τόχω κι άλλοτε πή, νά σάς κάνω ένα μικρό παράδειγμα. Όλοι θα βλέπουμε το πρόσωπο του Χριστού. Αλλά διαφορετικά ο καθένας. Υποθέσατε ένα θέατρο. Αρχαίο θέατρο. Στην δομή του όπως είναι έτσι, μία χοάνη, πάρτε το θέατρο της Επιδαύρου. Η του Ηρώδου του Αττικού στην Αθήνα, και στην σκηνή κάτω παίζουν ηθοποιοί. Στις κερκίδες κάθονται οι θεαταί. Όλοι βλέπουν εξ ίσου καλά τούς ηθοποιούς. Δεν εμποδίζεται κανείς από το κεφάλι του μπροστινού του, γιατί η κερπίδα η άλλη είναι πιό χαμηλά. Καί βλέπει ο καθένας πολύ καλά τους ηθοποιούς. Αλλά ο ένας είναι αγράμματος, ο άλλος απόφοιτος του Δημοτικού, ο άλλος είναι απόφοιτος του Γυμνασίου, ο άλλος είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου, ο άλλος είναι απόφοιτος της Φιλολογίας καί μάλιστα με ειδικότητα επάνω εις το θέατρο, το αρχαίο θέατρο. Πέστε μου, όλοι βλέπουν τους ηθοποιούς, ο καθένας πώς καταλαβαίνει το έργο; Ανάλογα με την μόρφωσή του. Έτσι λοιπόν, και ανάλογα με την αρετή πού θάχουμε ασκήσει, θα έχουμε ανάλογη γνώση του προσώπου του Χριστού. Είναι η Θεολογία, ήτοι η γνώση του προσώπου του Χριστού. Εις τούς αιώνες των αιώνων, εις το διηνεκές, χωρίς τέλος. Αυτή δέ η γνώσις δέν είναι όπως είναι η γνώσις που έχομε στα σχολεία ή άμα θα διαβάσωμε ένα βιβλίο. Είναι ο φορέας της μακαριότητος. Διαφοροποιείται από την αξίαν τού καθενός. Έτσι ενώ βλέπουν όλοι το πρόσωπο του Χριστού, η μακαριότητα είναι διαφορετική.
Αλλά, έχομε όπως σας είπα κι εκείνους οι οποίοι διέφθειραν τήν γήν. Ω, αυτοί που διέφθειραν τήν γήν. Προσέξτε είναι χαρακτηριστικό το ρήμα "διαφθείρω". «καὶ διαφθεῖραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν». Και θα διαφθείρη αυτούς που διέφθειραν τήν γήν. Είναι οι διαφθείροντες τήν φύση και τον νόμο του Θεού. Είναι η διαστροφή της φύσεως και η διαστροφή των εντολών. Η εποχή μας είναι γεμάτη από αυτήν τήν δυτήν, τήν διπλήν διαστροφήν. Η εποχή μας διαστρέφει καί τήν φύσιν, διαστρέφει καί τόν νόμον. Αυτή η φράση, «διαφθεῖραι τοὺς διαφθείροντας», θυμίζει αυτό που γράφει ο Απ. Παύλος στην Α' προς Κορ. επιστολή του στο 3ο κεφ. στιχ. 17.
«εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός». Όποιος καταστρέφει, λέγει, τόν ναό του Θεού, κι είναι η Εκκλησία, όχι η Εκκλησία τά ντουβάρια, αλλά η Εκκλησία όλον ώς σώμα του Χριστού και εν συνεχεία είναι το ανθρώπινο σώμα, το οποίον είναι μέλος, κομματάκι του σώματος του Χριστού, πού είναι η Εκκλησία. Στο 6ο κεφ. ομιλεί περί του σώματος, τούτου του σώματος, όπως με βλέπετε και σάς βλέπω πού λέγει «οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; (δέν γνωρίζετε ότι τα σώματά σας είναι ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος;)». "ο φθείρων τόν ναό του Θεού φθερεί τούτον ο Θεός". Βλέπετε τό ρήμα; Αυτός που καταστρέφει θά τόν καταστρέψει ο Θεός. Ειδικά στο σημείο αυτό ομιλεί ο Απ. Πέτρος στην Β΄ Επιστολή 2, 12 ως εξής: «οὗτοι δέ, ὡς ἄλογα ζῷα φυσικὰ γεγεννημένα (έχοντας μόνο φυσική γέννηση όχι αναγέννηση υπερφυσικήν, όπως λέμε, ο άνθρωπος είναι όπως γιεννιέται, δηλ. ο φυσικός άνθρωπος, ο ακαλλιέργητος, ο ζωώδης, ο κτηνώδης, ο ενστικτώδης άνθρωπος. Τί θὰ φάη, πώς θα αφροδισιάση και πώς θα γεμίση την κοιλιά του) εἰς ἅλωσιν καὶ φθοράν, ἐν οἷς ἀγνοοῦσι βλασφημοῦντες, ἐν τῇ φθορᾷ αὐτῶν καταφθαρήσονται». Στην φθορά τους θα φθαρούν, λέει ο Απ. Πέτρος. Το δυστύχημα ξέρετε ποιό είναι; Ότι αυτά που λέγει ο Απ. Πέτρος, δεν αναφέρονται σε εθνικούς, ειδωλολάτρες, αλλά αναφέρονται σε Χριστιανούς. Σ' αυτούς οι οποίοι μας περιτριγυρίζουν, αλλά δεν έχουν ακόμη αντιληφθή το νόημα του Ευαγγελίου και ζούν εθνικώς δηλ. ειδωλολατρικώς. Η διαφθορά των αμαρτωλών, θα είναι εις τήν αιωνία κόλαση αφθάρτως και αθανάτως. Είναι φθορά άφθαρτος καί θάνατος αθάνατος.
Κάνει εντύπωση πάλι αυτή η φράσις "διέφθειραν τὴν γῆν". Πώς καταστρέφεται η γή; Ίσως ο Κάϊν να είναι ο πρώτος που διέφθειρε τήν γήν μέ τόν φόνο του αδερφού του. Αλλά και οι πρωτόπλαστοι είναι οι πρώτοι που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις αυτής της φθοράς τής γής, μέ τήν παρακοή τους. Διαφθορά τής γής ή τής φύσεως, είναι η αλλαγή της θείας τάξεως επί τής φύσεως. Τί θὰ πή Βασιλεία Θεού; Βασιλεία του Θεού, θά πή αντιθέτως η επαναφορά της θείας τάξεως, της αφθαρσίας καί τής αθανασίας.
Κεφ. 11, 19 «Καὶ ἠνοίγη ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ ὁ ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὤφθη ἡ κιβωτὸς τῆς διαθήκης Κυρίου ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ, καὶ ἐγένοντο ἀστραπαὶ καὶ φωναὶ καὶ βρονταὶ καὶ σεισμὸς καὶ χάλαζα μεγάλη».
Όταν τελείωσε η προσευχή, η ευχαριστία και η δοξολογία των 24 πρεσβυτέρων, ανοίχθηκε, λέει ο ναός του Θεού στον ουρανό, προσέξατε το αυτό, όλα αυτά είναι στον ουρανό, είναι ένα όραμα στον ουρανό και παρουσιάστηκε η Κιβωτός της Διαθήκης του Κυρίου, μέσα απ' τόν ναό κι όταν παρουσιάστηκε η Κιβωτός έγιναν αστραπές, φωνές, βροντές, σεισμός, χαλάζι.
Όπου και τελειώνει το κεφάλαιο με αυτόν τον στίχον. Το 11ο Κεφάλαιο. Στο χωρίο αυτό έχομε αγαπητοί μου μια προβολή της Κιβωτού της Διαθήκης στον ουρανό. Κατά τρόπον όπως το είδατε οπτασιακόν. Είναι θα λέγαμε το συμπλήρωμα ή ο εποπτικός διάλογος της προσευχής καί τής δοξολογίας των 24 πρεσβυτέρων. Όμως η προβολή της Κιβωτού της Διαθήκης έχει μια ιστορία. Είναι γνωστό ότι η Κιβωτός της Διαθήκης εφυλάσσετο εις τα Άγια των Αγίων, εις τόν οικοδομηθέντα ναό του Σολομώντος. Η Κιβωτός αυτή, ένα κιβώτιο μικρό είναι, λιγώτερο από ένα μέτρο το πλάτος του, ένα παραλληλόγραμμο, όχι ακριβώς τετράγωνο, από ξύλο ακακίας με επένδυση χρυσού μέσα κι έξω. Κι εκεί εφυλάσσοντο οι πλάκες του Νόμου, που είχε πάρει ο Μωυσής από το Σινά. Η κατασκευή αυτής της κιβωτού έγινε εις τήν έρημον. Εις τήν έρημο του Σινά. Κατόπιν έγινε η Σκηνή του Μαρτυρίου, διότι μαρτύριον ελέγετο η Κιβωτός. Επειδή έδινε τήν μαρτυρία του Λόγου του Θεού. Η σκηνή ήταν ένα αντίσκηνο, μία σκηνή. Από ύφασμα. Καί εσκέπαζε τήν Κιβωτό της Διαθήκης. Μέσα στην σκηνή αυτή, τό αντίσκηνο αυτό, ήταν και το θυσιαστήριο των θυμιαμάτων. Έξω από την σκηνή, στην αυλή ήταν το θυσιαστήριον των ολοκαυτωμάτων. Αυτά κατόπιν μετεφέρθησαν στα Ιεροσόλυμα, όταν κατεκτήθησαν τα Ιεροσόλυμα και εκτίστηκε ο ναός του Σολομώντος, και εν συνεχεία ετοθετήθησαν αυτά μέσα εις τά 'Άγια των Αγίων. Όταν οι Βαβυλώνιοι το 586 κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ, ένα μήνα αργότερα, κατεστράφη και ο ναός και είχε διαρπαχθεί όλος ο πλούτος του, όλα τα σκεύη του ναού, χαλκά, αργυρά και χρυσά. Αυτά μετεφέρθησαν εις τήν Βαβυλώνα. Αργότερα, όταν κατέλαβαν την Βαβυλώνα οι Μηδοπέρσαι, βρίσκομε τα σκεύη τού ναού σε μια βέβηλη χρήση. Είναι το τελευταίο βράδυ της Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας. Όταν ο βασιλεύς Βαλτάσαρ διατάσσει σ' ένα τραπέζι, όπως μας τά περιγράφει ο Δανιήλ στο βιβλίο του, σ' ένα άσωτο τραπέζι να φέρουν τα σκεύη του ναού του Σολομώντος, για να πιή αυτός και οι παλακές του από τα σκεύη αυτά κρασί. Καί τιμωρείται με εκείνο το χέρι το κομμένο, που γράφει επάνω στον τοίχο «μανή, θεκέλ, φάρες» Δαν. 5, 25 "ζυγίστηκες, μετρήθηκες καί βρέθηκες λειψός." Κι εκείνο το βράδυ καταστρέφεται η Βαβυλών, φονεύεται ο Βαλτάσαρ καί έρχονται μέσα στην Βαβυλώνα οι Μηδοπέρσαι. Όταν αργότερα ο βασιλιάς των Περσών, θα δώση άδεια στους Ιουδαίους να επιστρέψουν στα Ιεροσόλυμα και να κτίσουν τόν ναό, ο οποίος εκτίστηκε από τον Ζωροβάβελ, τούς ἔδωσε καί τά σκεύη του ναού πίσω. Αλλά δεν αναφέρεται πουθενα να υπάρχει η Κιβωτός. Μάλιστα ρητώς βεβαιώνουν οι Ραββίνοι ότι όταν ήρθαν τα σκεύη πίσω καί ξανακτίστηκε ο ναός μετά τήν αιχμαλωσία, ότι δεν υπήρχε στον δεύτερο ναό η Κιβωτός της Διαθήκης. Ομοίως ο Ιώσηπος, στην Εβραϊκή του Αρχαιολογία, μάς αναφέρει, ότι όταν οι Ρωμαίοι υπό τόν Τίτον κατέκτησαν τα Ιεροσόλυμα, δηλ. κατέκτησαν, επειδή επανεστάτησαν οι Εβραίοι, ανακατέλαβον τὴν πόλιν, καί τήν άλωσαν καί κατέστρεψαν τον ναό, ότι, από τα σκεύη που πήραν οι Ρωμαίοι από τον ναό, δεν υπήρχε η Κιβωτός της Διαθήκης. Συνεπώς η Κιβωτός τῆς Διαθήκης δεν υπήρχε στον δεύτερο ναό. Ούτε οι Βαβυλώνιοι τήν πήραν, ούτε οι Ρωμαίοι την πήραν. Τί έγινε η Κιβωτός της Διαθήκης; Την απάντηση τὴν βρίσκομε στο 2ο βιβλίο των Μακκαβαίων 2ο Κεφ. στίχ. 1-8. Νά μήν σάς διαβάσω την περικοπή, την έχω όλη μπροστά μου γραμμένη, γιά νά μήν σάς κουράσω, σημειώνεται εκεί το εξής.
«Εὑρίσκεται δὲ ἐν ταῖς ἀπογραφαῖς Ἱερεμίας ὁ προφήτης ὅτι ἐκέλευσε τοῦ πυρὸς λαβεῖν τοὺς μεταγινομένους, ὡς σεσήμανται, καὶ ὡς ἐνετείλατο τοῖς μεταγενομένοις ὁ προφήτης, δοὺς αὐτοῖς τὸν νόμον, ἵνα μὴ ἐπιλάθωνται τῶν προσταγμάτων τοῦ Κυρίου καὶ ἵνα μὴ ἀποπλανηθῶσι ταῖς διανοίαις βλέποντες ἀγάλματα χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ καὶ τὸν περὶ αὐτὰ κόσμον· καὶ ἕτερα τοιαῦτα λέγων παρεκάλει μὴ ἀποστῆναι τὸν νόμον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν. ἦν δὲν ἐν τῇ γραφῇ ὡς τὴν σκηνὴν καὶ τὴν κιβωτὸν ἐκέλευσεν ὁ προφήτης χρηματισμοῦ γενηθέντος αὐτῷ συνακολουθεῖν· ὡς δὲ ἐξῆλθεν εἰς τὸ ὄρος, οὗ ὁ Μωυσῆς ἀναβὰς ἐθεάσατο τὴν τοῦ Θεοῦ κληρονομίαν. καὶ ἐλθὼν ὁ Ἱερεμίας εὗρεν οἶκον ἀντρώδη καὶ τὴν σκηνὴν καὶ τὴν κιβωτὸν καὶ τὸ θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος εἰσήνεγκεν ἐκεῖ καὶ τὴν θύραν ἐνέφραξε. καὶ προσελθόντες τινὲς τῶν συνακολουθούντων ὥστε ἐπισημήνασθαι τὴν ὁδὸν καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν εὑρεῖν. ὡς δὲ ὁ Ἱερεμίας ἔγνω, μεμψάμενος αὐτοῖς εἶπεν ὅτι καὶ ἄγνωστος ὁ τόπος ἔσται, ἕως ἂν συναγάγῃ ὁ Θεὸς ἐπισυναγωγὴν τοῦ λαοῦ καὶ ἵλεως γένηται· καὶ τότε ὁ Κύριος ἀναδείξει ταῦτα, καὶ ὀφθήσεται ἡ δόξα τοῦ Κυρίου καὶ ἡ νεφέλη, ὡς καὶ ἐπὶ Μωυσῇ ἐδηλοῦτο, ὡς καὶ ὁ Σαλωμὼν ἠξίωσεν ἵνα ὁ τόπος καθαγιασθῇ μεγάλως.
Ο Ιερεμίας, όταν έγινε η κατάκτηση της πόλεως από τούς Βαβυλωνίους, ο Ιερεμίας ο προφήτης, επήρε μερικούς ιερείς. Πριν καταστραφεί ο ναός. Είχε τόν καιρό μέσα στον μήνα αυτόν. Από την κατάληψη της πόλεως έως την καταστροφή του ναού. Ένα μήνα είχε. Κάποια νύχτα επήρε τήν κιβωτό, επήρε το χρυσό θυσιαστήριο των θυμιαμάτων, το οποίο δεν ήτανε βαρύ, καί επήρε καί τήν σκηνήν η οποία ήτανε ύφασμα, και επήγε εις το όρος Ναβάβ, εις τήν γή Μωάβ, επέρασε δηλ. τον Ιορδάνη ποταμό εις τό βουνό εκείνο εις το οποίο ο Μωυσής είδε πανοραμικά τήν γή τής επαγγελίας, εκεί απέθανε και εκεί εθάφτηκε, εκεί βρήκε ένα σπήλαιο, το οποίο έμοιζε σαν σπίτι, έβαλε μέσα τα αντικείμενα, έφραξε την πόρτα με πέτρες καί έφυγε. Εκείνοι οι οποίοι τόν συνόδευσαν για την μεταφορά των πραγμάτων, ξαναπήγαν, βάζοντας σημάδια, να δοῦν τόν τόπο καί νά τόν θυμούνται. Όταν ξαναπήγαν όμως στο όρος Ναβάβ, δεν μπόρεσαν επ' ουδενί τρόπω να δούν πού ήταν το σπήλαιο που είχαν βάλει μέσα του την σκηνή του μαρτυρίου καί τήν Κιβωτό της Διαθήκης καί τό χρυσούν θυσιαστήριο των θυμιαμάτων. Καί πηγαίνουν και λέγουν εις τον Ιερεμία, ότι πήγαμε και δεν μπορέσαμε να τα βρούμε. Πού κρύφτηκαν; Αφού εμείς τα κρύψαμε. «μεμψάμενος αὐτοῖς εἶπεν (αφού τους έψεξε, δηλ. τους μάλωσε ο Ιερεμίας, τούς είπε) ὅτι καὶ ἄγνωστος ὁ τόπος ἔσται, ἕως ἂν συναγάγῃ ὁ Θεὸς ἐπισυναγωγὴν τοῦ λαοῦ καὶ ἵλεως γένηται· καὶ τότε ὁ Κύριος ἀναδείξει ταῦτα, καὶ ὀφθήσεται ἡ δόξα τοῦ Κυρίου καὶ ἡ νεφέλη, ὡς καὶ ἐπὶ Μωυσῇ ἐδηλοῦτο, ὡς καὶ ὁ Σαλωμὼν ἠξίωσεν ἵνα ὁ τόπος καθαγιασθῇ μεγάλως». Δηλ. ο τόπος θα μείνη κρυμμένος. Έως ότου ο Θεός κάνει επισυναγωγή του λαού του. Λυπηθή τόν λαό του καί τότε θα αναδείξη τήν Κιβωτό της Διαθήκης.
Τίθεται όμως τώρα το ερώτημα. Πώς ερμηνεύονται αυτά τα λόγια τά προφητικά του Ιερεμίου; Δηλ. κάποια μέρα θα βρούν την Κιβωτό; Την ιστορική Κιβωτό θα την βρούν κάποια μέρα; Οι Ιουδαίοι ερμηνευταί, αλλά και αρχαίοι Χριστιανοί σχολιασταί, πιστεύουν ότι η προφητεία δεν θα εξεπληρούτο, παρά μόνον κατά τις ημέρες του Μεσσίου. Άλλοι δέ ερμηνευταί τοποθετούν την πραγμάτωση της κιβωτού εις τό τέλος του κόσμου. Στα έσχατα. Αλλά αγαπητοί μου, μάλλον δεν πρόκειται πιά περί τής ιστορικής Κιβωτού. Αυτού του ξυλίνου κιβωτίου. Στο οποίο μέσα είναι οι πλάκες. Απλούστατα. Διότι εφόσον ο Θεός επέτρεψε να καταστραφή ο ναός, σημαίνει ότι δεν έχει θέση πιά η Κιβωτός. Διότι η Κιβωτός ήτο η Παναγία και οι πλάκες που ήταν χαραγμένος ο λόγος του Θεού, ενηνθρώπισε. Είναι ο Θεός Λόγος.
«Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ιω. 1, 14 Καί ήρθε και εσκήνωσε εν ημίν ο Θεός Λόγος. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν να βρούμε ξανά ή να αποκαλυφθή αυτή η Κιβωτός της Διαθήκης. Αλλά τί σημαίνει; Όπως όλοι οι ερμηνευταί, οι χριστιανοί ερμηνευταί λέγουν το εξής: Η αποκάλυψη της Κιβωτού είναι στον ουρανό μέ τόν τρόπο που αποκαλύπτεται είς τον Ιωάννη, αποτελεί ένα σύμβολο, καί όπως λέγει ο άγιος Ανδρέας, "φανερώνει τα ετοιμασμένα αγαθά τοίς αγίοις, άπερ εν τώ Χριστώ εν ώ κατώκησε πάν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς πάντα κέκρυπται". Δέν είναι παρά τά αγαθά της Βασιλείας του Θεού. Πού είναι ο ίδιος ο Χριστός. Οι πλάκες οι ζωντανές. Ο Θεός Λόγος. Ο λόγος που ήρθε και σκήνωσε ανάμεσά μας. Γιά τήν Ιστορία μόνο σάς σημειώνω ότι είναι πολύ αξιοπρόσεκτο, ότι ο Θεός, ενώ επέτρεψε τήν βεβήλωση του ναού καί τού ναού του Σολομώντος καί τού ναού του Ζοροβάβελ καί τού ναού τού Ηρώδου του Μεγάλου, διότι τρείς φορές κτίστηκε ο ναός από τον Σολομώντα, τόν Ζοροβάβελ μετά την αιχμαλωσία την Βαβυλωνιακή και από τον Ηρώδη στους χρόνους του Χριστού, τόν οποίον καταστρέφουν οι Ρωμαίοι. Ενώ ο Θεός επέτρεψε την βεβήλωση του ναού σε βαθμό που ο Δανιήλ 12, 11 λέγει «βδέλυγμα ἐρημώσεως», να σταθούν θεότητες, αγάλματα αγαπητοί μου τών αρχαίων, καί νά γίνονται πορνικά πράγματα μέσα στο ναό τού Θεού. Στα άγια, καί στα Αγία των Αγίων, δεν επέτρεψε να βεβηλωθή η Κιβωτός της Διαθήκης. Αυτή χρησιμοποιήθηκε, κρύβηκε και τελείωσε η ιστορία της. Η νέα της ιστορία είναι εν Χριστώ Ιησού. Αυτή είναι η Κιβωτός τώρα, ο Χριστός. Ο κρυμμένος θησαυρός μας. Πού ανοίγει στον ουρανό.
Έτσι λοιπόν, όταν ανοίγει ο ναός του Θεού καί φαίνεται η Κιβωτός της Διαθήκης εις τόν ναόν, είναι η ητοιμασμένη Βασιλεία του Θεού. Αυτήν την οποία θα έχουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι θ' αγωνισθούν στην ζωή τους με κάθε τρόπο.
Τελειώνοντας, θα ήθελα νά σάς πώ το εξής. Ότι, αναλύοντας το βιβλίο της Αποκαλύψεως, μην περιμένετε μόνο τα στοιχεία εκείνα τα αποκαλυπτικά, μέ τήν έννοια τί θα γίνη παρακάτω. Το βιβλίο της Αποκαλύψεως δέν είναι μόνο ένα βιβλίο προφητικό, αλλά και παραμυθιτικό (παρηγορητικό). Αλλά καί θεολογικό. Έχει πολλές πτυχές, πολλές πλευρές έχει το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Γι' αυτό το λόγο βλέπετε τόσα στοιχεία παίρνομε, τα οποία είναι παραμυθιτικά, βοηθητικά, πνευματικά, στυλωτικά της πνευματικής μας ζωής. Τό λέγω γιατί ίσως να έρχονται αδελφοί περιμένοντας με μια περιέργεια τί θα πούμε παρακάτω. Σάς τόχω ξαναπή. Άραγε θα γίνη ο τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος; Καί πότε θα γίνη; Είναι νοσηρά περιέργεια αυτή. Το βιβλίο της Αποκαλύψεως στυλώνει τόν ἄνθρωπο. Τόν βοηθάει,τόν χειραγωγεί, τού δείχνει τα γεγονότα μέσα στην Ιστορία, αλλά πρό παντός όμως τον στηρίζει πνευματικά. Μ' αυτήν την έννοια αναλύομε το βιβλίο της Αποκαλύψεως εμείς καί θά παρακαλέσω στην αγάπη σας με αυτήν την έννοια κι εσείς να το αποδέχεσθε.
