†. Τό θέμα, παιδιά, τῆς ἐλεημοσύνης, γιά τόν Τωβίτ δέν ἐξηντλήθη. Γιά τόν Τωβίτ ἡ ἐλεημοσύνη ἦταν ἕνα πάρα πολύ ἀγαπημένο θέμα. Γι’ αὐτό καί ἐπανέρχεται, παρότι… κάποια χωρία, δηλαδή κάποιο μῆκος κειμένου ὑπάρχει, ὅμως θά ἐπανέλθει στό θέμα αὐτό, λίγο πιό κάτω, πρός τό τέλος, θά λέγαμε, τῆς πνευματικῆς του αὐτῆς διαθήκης πρός τόν Τωβίτ. Καί ὅταν ὁμιλεῖ, ὁμιλεῖ ἀπό ἕνα περίσσευμα τῆς καρδιᾶς του, ἀπό μία προσωπική του ἐμπειρία. Ὁ ἴδιος ἔτσι ἐκινεῖτο, ἀρκεῖ νά σᾶς πῶ ὅτι ἀσκοῦσε ὄχι τήν ἐλεημοσύνη μέ τήν στενή της σημασία, ἀλλά καί μέ τήν εὐρεῖα της σημασία. Ὅταν, ἐπί παραδείγματι, πῆγε νά θάψει -ἡμέρα Πεντηκοστῆς!- κάποιους πού τούς εἶχαν -Ἑβραίους- σκοτώσει, πετάξει ἀπό τό τεῖχος τῆς Νινευή (διότι ἔτσι ἐγίνετο τότε) καί πῆγε νά τούς θάψει, μέ κίνδυνο πραγματικά τῆς ζωῆς του, καί ἔπαθε ὅλη ἐκείνη τήν περιπέτεια, πού ἔμεινε ἐκτός σπιτιοῦ του, διότι ἐθεωρεῖτο ἀκάθαρτος (πού εἶχε ἐγγίσει νεκρούς) καί μένοντας ἔξω κάποιο πουλάκι κουτσούλησε στό μάτι του… κάποιο σπουργίτι ἐκεῖ, κάποιο πουλάκι καί ἔτριψε τά μάτια του, μέ ἀποτέλεσμα τελικά νά τυφλωθεῖ. Καί μπῆκε σ’ αὐτή τή μεγάλη περιπέτεια. Βλέπει κανένας ὅτι ὁ Τωβίτ ἀγαποῦσε νά εἶναι φιλάνθρωπος, δηλαδή νά ἀσκεῖ τήν ἐλεημοσύνη -ὅπως σᾶς ἐξήγησα- μέ τήν εὐρεῖα της ἔννοια. Ὄχι ἁπλῶς βλέπω κάποιον, τοῦ δίνω δυό δραχμές, καί τελείωσε ἡ ἱστορία.
Καί συνεχίζει καί λέγει εἰς τόν Τωβία τό γιό του: «Ὡς σοὶ ὑπάρχει κατὰ τὸ πλῆθος, ποίησον ἐξ αὐτῶν ἐλεημοσύνην· ἐὰν ὀλίγον σοι ὑπάρχῃ, κατὰ τὸ ὀλίγον μὴ φοβοῦ ποιεῖν ἐλεημοσύνην». Δηλαδή, «Ἀνάλογα μέ τήν εὐλογία πού ἔχεις στά ἀγαθά σου, κάνε τήν ἐλεημοσύνη σου. Ἄν ὁλίγα ἔχεις ἔχεις, ἀπό τά λίγα μή φοβηθεῖς νά δώσεις». Γιά νά τό δοῦμε ἐδῶ. Ὅταν ὁ Κύριος, παιδιά, μακαρίζει τόν ἐλεήμονα. «Μακάριοι -λέγει- οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται», εἶναι ἕνας μακαρισμός ὁ ὁποῖος βέβαια ἀποτείνεται πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, εἴτε εἶναι πλούσιοι, εἴτε εἶναι φτωχοί. Δέν κάνει καμία διάκριση στόν μακαρισμόν τῆς ἐλεημοσύνης, πού σημαίνει ὅσο φτωχός κι ἄν εἶσαι, μπορεῖς πάλι νά κάνεις ἐλεημοσύνη, κατά τά λεγόμενα ἐδῶ τοῦ Τωβίτ, ὅ,τι, ὅ,τι ἔχεις, ἀπ’ αὐτά πού ἔχεις, μπορεῖς πάντα… Λίγα; Λίγα εἶναι αὐτά πού ἔχεις, λίγο ἐλεημοσύνη νά κάνεις. Πολλά; Πολλή ἐλεημοσύνη νά κάνεις. Κι ὅταν ὁ Κύριος λοιπόν λέγει «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται» ἄν προσέξουμε εἶναι ἡ περίπτωσις πού λέγει στήν Κρίση, διότι εἶναι τό ἴδιο πρᾶγμα, ὅταν θά κρίνει τούς ἀνθρώπους καί θά πεῖ: «Ἀσθενής ἤμην καί ἐπεσκέψασθέ με». «Ἤμουν ἀσθενής καί μέ ἐπισκεφθήκατε». Προσέξτε ἐδῶ, δέν λέγει, «Ἤμουν ἀσθενής καί μοῦ φέρατε φάρμακα!» Δέν λέγει: «Ἤμουν ἀσθενής καί φέρατε γιατρό!». Διότι ὁ γιατρός καί τά φάρμακα χρειάζονται χρήματα. Ἤ ἀκόμη: «Ἤμουν ἀσθενής καί μέ θεραπεύσατε!». Προϋποθέτει νά ἔχει κανείς τό θεραπευτικό χάρισμα. Δηλαδή τό χάρισμα τῶν ἱάσεων. Δέν λέει τέτοια πράγματα ἐκεῖ ὁ Χριστός. Ἀλλά λέγει: «Μέ ἐπισκεφθήκατε». Διότι μπορεῖ νά ποῦν οἱ ἄνθρωποι (τότε στήν Κρίση): «Κύριε, οὔτε χρήματα εἴχαμε, οὔτε γιατρό μπορούσαμε νά φέρουμε, οὔτε τό θεραπευτικό χάρισμα εἴχαμε. Συνεπῶς, τί μᾶς καταδικάζεις;». Τί λέγει ὁ Κύριος; «Ἢμουν ἀσθενής καί μέ ἐπισκεφθήκατε» ἤ «δέν μέ ἐπισκεφθήκατε», ἀντιστοίχως. Διότι μία ἐπίσκεψις εἶναι ἀνέξοδος. Δέν χρειάζεται κανείς νά ξοδέψει χρήματα γιά νά ἐπισκφθεῖ ἕναν ἀσθενῆ.
Ἔτσι καί ἐδῶ, παίρνει τό minimum (τό ἐλάχιστον) στό θέμα τῆς ἐλεημοσύνης. Καί λέει: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, γιατί αὐτοί θά ἐλεηθοῦν». Μπορεῖ κάποιος νά πεῖ: «Κύριε, ἐγώ ἤμουν φτωχός (δέν ἔχει σημασία) συνεπῶς, πῶς πρέπει τώρα νά γίνει ἐδῶ ἐγώ δέν θά εἶχα τίποτα νά σοῦ δώσω;». Κι ὅμως ὁ Κύριος, λέγει, ἐπήνεσε ἐκείνη τήν γυναῖκα τήν χήρα πού ἔβαλε στό γαζοφυλάκιον τοῦ ναοῦ, μόνο δύο λεπτά. Δύο λεπτά ξέρετε πόσο εἶναι; Τό 1/5 τῆς δεκάρας, εἶναι τό 1/50 τῆς μιᾶς δραχμῆς, καί μάλιστα ὁ Κύριος εἶπε ὅτι ἔβαλε περισσότερο ἀπό ὅλους τούς ἄλλους πού βάζαν πολλά χρήματα! Γιατί; Διότι ἀπό κεῖνα πού εἶχε ἔδωσε, καί μάλιστα κατά τήν μαρτυρία τοῦ Κυρίου «ὅλο της τόν βίο», δηλαδή ὅλη της τήν περιουσία ἔδωκε. Γιατί; Δέν εἶχε ἄλλα. Αὐτό θέλει νά πεῖ ἐδῶ τώρα ὁ Τωβίτ. Ἀπ’ αὐτά πού ἔχεις νά κάνεις ἐλεημοσύνη. Μπορεῖ, λοιπόν, πραγματικά νά κάνει καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος εἶναι πτωχός, ἐλεημοσύνη.
Ἀκόμα σᾶς θυμἰζω ἐκείνη τήν χήρα ἀπό τά Σάρεπτα τῆς Σιδωνίας. Εἶναι… ἔτσι πολύ χαρακτηριστικό ὅταν τήν ἐπεσκέφθη ὁ προφήτης Ἠλίας ὑπῆρχε λιμός, ὑπῆρχε πεῖνα! Θά ’λεγε κάποιος: «Καί στόν καιρό τῆς πείνας θά μπορούσαμε νά κάνουμε ἐλεημοσύνη;». Ναί, καί στόν καιρό τῆς πείνας μποροῦμε νά κάνουμε. Αὐτή λοιπόν ἡ χήρα μάζευε κάποια ξυλάκια γιά νά τά ἀνάψει καί νά ψήσει τό τελευταῖο της λίγο ἀλευράκι πού εἶχε καί λίγο λαδάκι, διότι ὅπως εἶπε εἰς τόν προφήτην ὅτι «Θά φᾶμε αὐτό τό πιτάκι, ἐγώ καί τά παιδιά μου, καί μετά θά πεθάνουμε, δέν ἔχουμε τίποτε ἄλλο πιά». Καί τότε προβάλλει ὁ προφήτης Ἠλίας καί τῆς λέγει: «Θά μοῦ κάνεις καί ἐμένα ἕνα πιτάκι, καί μάλιστα θά μοῦ τό ψήσεις καί θά μοῦ τό φέρεις, πρῶτα ἐμένα!». Θά ‘λεγε κάποιος: « Μά κοίταξε ἀπαίτηση! Μά φοβερό πρᾶγμα εἶναι αὐτό!». Κι ὅμως, παιδιά, αὐτό τό εἶπε ἀκριβῶς προφητικῷ τῶ τρόπῳ, διότι δέν θά τῆς ἔλειπε τό ἀλεύρι καί τό λάδι, ὅσο καιρό θά φιλοξενοῦσε τόν προφήτη Ἠλία στό σπίτι της ἡ γυναῖκα αὐτή. Ἔπρεπε συνεπῶς νά δοκιμασθεῖ ἡ πίστις της καί θά ἐδοκιμάζετο ἐάν προσέθετε, συμπεριελάμβανε στό τελευταῖο σιτηρέσιο τῶν παιδιῶν της καί τόν προφήτην Ἠλίαν.
Σᾶς εἶπα ὅτι καί στήν πεῖνα ἀκόμη ἔ; Ναί. Θά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα, τό ὁποῖο ἔχω καί ἄλλοτε πεῖ σέ μιά μου ὁμιλία. Πιθανῶς νά εἶναι γνωστό, ἀλλά τό θυμήθηκα καί δέν μπορῶ νά μήν τό πῶ. Ἦταν ὁ πρῶτος χρόνος τῆς Κατοχῆς καί ὑπῆρχε σκληρή πεῖνα! Σκληρή πεῖνα! Τουλάχιστον ἡ Ἀθήνα πέθαινε, πραγματικά! Πέθαναν πάρα πολλοί ἄνθρωποι. Αὐτό συνέβη ἐδῶ στήν Θεσσαλία. Μοῦ τό εἶπε ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος πού τοῦ συνέβη τό περιστατικό αὐτό. Εἶχε ἕνα μικρό κῆπο στό σπίτι του, καί εἶχε κάποιες ντοματιές. Περνάει, λοιπόν, ἕνα παιδί καί τοῦ λέει: «Θεῖε -ὅπως συνήθως λένε ἐδῶ τά παιδιά τούς μεγαλυτέρους τους- δῶσ’ μου μιά ντομάτα! Γιατί πεθαίνω ἀπό τήν πεῖνα». Τοῦ ‘δωσε λοιπόν μία ντομάτα. Πιθανῶς νά τοῦ ἔδωσε καί τίποτα ἄλλο νά φάει τό παιδί. Ποῦ νά θυμόνταν τώρα αὐτός ὅτι ἔδωσε μία ντομάτα. Πέρασε ὁ καιρός, πέρασαν κάποια λίγα χρόνια. Αὐτός ἦταν ἴσως 14-15 χρονῶν… κάπου ἐκεῖ. Πέρασαν μερικά χρόνια, πάλι δύσκολα χρόνια γιά τήν πατρίδα μας. Ἤτανε τότε ὁ γνωστός ἀνταρτοπόλεμος (ὁ γνωστός ἐμφύλιος πόλεμος). Τόν ἄνθρωπο αὐτόν τόν συνέλαβαν… μή ρωτῆστε γιατί… ἦταν ὁ ἐμφύλιος… ἤτανε μία πολύ ἀνακατεμένη κατάσταση… καί τόν εἴχανε γιά τουφέκι. Ἔβαλαν πολλούς γιά τουφέκι. Μεταξύ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ἦταν καί αὐτός. Κάποια στιγμή ἕνας ἀντάρτης πλησιάζει αὐτόν τόν ἄνθρωπο καί τοῦ λέει «Ἒλα μαζί μου», τόν ἔβγαλε ἀπό τή γραμμή πού τούς εἴχανε ἕτοιμους γιά ἐκτέλεση… «Ἒλα μαζί μου»… τόν πῆρε κάπου, καί τοῦ λέει: «Μέ γνωρίζεις;». «Ὄχι», λέει αὐτός. Ἐγώ εἶμαι ἐκεῖνο τό παιδί πού μοῦ ἔδωσες μία ντομάτα τότε. Ἄν δέν τήν ἔτρωγα ἐκείνη τήν ντομάτα, θά εἶχα πεθάνει! Καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἔσωσε τήν ζωή του. Εἴδατε; Μιά ντομάτα ἔδωσε! Καί αὐτό ὁ Θεός τοῦ τό ἀνταπέδωκε ὅπως θά δοῦμε στό ἑπόμενο θέμα μας, ὅτι «Θησαυρίζεις», λέγει, «μέ τήν έλεημοσύνη, θησαυρόν, σέ καιρό ἀνάγκης». Ἀλλά θά τό δοῦμε τήν ἐρχομένη φορά αὐτό, μένω στό σημεῖο ὅτι καί στήν πεῖνα ἀκόμη μποροῦμε νά δώσουμε. Καί μοῦ τό ‘λεγε -προσέξτε- ὁ ἴδιος αὐτό!
Τονίζει ἀκόμη ὁ Τωβίτ καί λέγει: «Μὴ φοβοῦ ποιεῖν ἐλεημοσύνην». «Μή φοβᾶσαι», λέγει, «νά κάνεις τήν ἐλεημοσύνη». Ἀλήθεια, ἔπρεπε νά πεῖ αὐτό; Ναί. Γιατἰ ὑπάρχει πάντοτε ὁ φόβος πτωχεύσεως ἤ στερήσεως. Σοῦ λέγει: «Ἐάν δώσω ἐγώ ἐλεημοσύνη μπορεῖ νά ζημιωθῶ». Δέν θέλω νά σᾶς πῶ ὅτι δέν πρέπει νά ὑπάρχει μιά διάκρισις; Δέν θέλω νά πῶ αὐτό, ἀλλά θέλω νά σημειώσω καί νά σᾶς πῶ ὅτι πρέπει ἀκόμη νά ὑπάρχει ἡ ἀντίληψις, τό αἴσθημα, ὅτι ὅταν κάνουμε ἐλεημοσύνη, δέν θά φτωχύνουμε, δέν θά στερηθοῦμε. Διότι πίσω ἀπό μᾶς εἶναι ὁ ἐλεήμων Θεός, ὁ Ὁποῖος θά μᾶς βοηθήσει, θά μᾶς εὐλογήσει, ὥστε νά μήν στερηθοῦμε τά ἀγαθά. Τό βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός αὐτό, παιδιά, διά τῆς πείρας τοῦ Ψαλμωδοῦ. Λέγει στόν 36ον ψαλμόν: «Ὃλην τὴν ἡμέραν ἐλεεῖ καὶ δανείζει ὁ δίκαιος, καὶ τὸ σπέρμα αὐτοῦ εἰς εὐλογίαν ἔσται». Λέγει: «Νέος ἤμουν καί γέρασα, καί εἶδα αὐτό· ὅτι ὅλη τήν ἡμέρα ὁ δίκαιος ἐλεεῖ καί δανείζει καί τά παιδιά του δέν πείνασαν». «Καί τό σπέρμα αὐτοῦ», λέγει, «εἰς εὐλογίαν ἔσται». «Δέν πείνασαν. Ὄχι μόνο δέν πείνασαν τά παιδιά του, ἀλλά ἔχει ἀπό πάνω καί εὐλογία». Γι’ αὐτό, λοιπόν, δέν πρέπει νά φοβόμαστε ὅταν κάνουμε ἐλεημοσύνη, ὅτι δῆθεν θά φτωχύνουμε. Πρέπει κανείς νά ἔχει ἐλεήμονα αἰσθήματα.
Πρέπει ὅμως νά ποῦμε ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη δέν εἶναι μόνο στά ὑλικά πράγματα. Εἶναι καί στά πνευματικά. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι ὑπάρχει καί ἡ πνευματική πτωχεία. Καί ἡ πνευματική πτωχεία θά λέγαμε, εἶναι κάτι -δυστυχῶς- εὐρύτατο θέμα. Οἱ πιό πολλοί ἄνθρωποι πού μπορεῖ νά κολυμποῦν στά χρήματά τους, πνευματικά εἶναι πτωχοί! Γιατί; Διότι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν γνωρίζουν τό Θεό. Δέ γνωρίζουν τόν νόμο Του καί συνεπῶς εἶναι πτωχοί. Φτωχός εἶναι ἐκεῖνος πού δέν ξέρει τόν Θεό. Ἄν κάποιος συνεπῶς ὁδηγήσει στή γνώση τοῦ Θεοῦ, στή γνώση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ κάποιον ἄνθρωπο, σίγουρα αὐτόν τόν ἄνθρωπο τόν ἐλεεῖ, γενικά θά λέγαμε, νά τόν ὁδηγήσει στή σωτηρία. Καί νομίζω δέν χρειάζεται κανείς νά εἶναι πλούσιος γιά νά ὁδηγήσει στή σωτηρία ἕναν ἄλλο ἄνθρωπο; Μήν τό ξεχνᾶμε αὐτό. Γι’ αὐτό λοιπόν πρέπει νά βοηθοῦμε τόν ἄλλον. Εἶναι ἡ ἄγνοια ἐκείνη πού κάνει φτωχό τόν ἄνθρωπο, ἡ ἄγνοια τοῦ Θεοῦ, ἐπαναλαμβάνω, καί ἡ ἄγνοια τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ.
Ἀκόμη ἐλεημοσύνη εἶναι ὅταν κανείς προσφέρει στό ἔργο τοῦ Θεοῦ καί στή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Στό ἔργο τοῦ Θεοῦ τί μπορεῖ νά προσφέρει; Ὅπως εἶναι μιά ἱεραποστολή, πού δίνουμε χρήματα, γιά νά γνωρίσουν τόν Χριστό οἱ ἄνθρωποι σέ μιά ξένη χώρα, σ’ ἕνα ξένο τόπο πού δέν ὑπάρχουν ἐκεῖ Χριστιανοί, εἶναι εἰδωλολάτρες, καί πρέπει νά γνωρίζουν κι αὐτοί τόν Θεό. Ἤ ἀκόμα γιά τήν λατρεία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι γνωστό ότι ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά γίνει ὁπουδήποτε καί σέ μιά ἀποθήκη, καί μ’ ἕνα ξύλινο Ἅγιο Ποτήριο. Ἀλλά ὅμως ἡ ἔννοια τῆς λατρείας μένει χαμηλή στά μάτια τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως, ἐπί παραδείγματι, ὅταν κτίζουμε ἕνα μεγαλοπρεπές κτίριο δικαστικό, στήν πραγματικότητα προσπαθοῦμε, μέ τήν προβολή καί ἐπιβολή τοῦ κτιρίου, νά ἀνεβάσουμε τήν ἔννοια τῆς δικαιοσύνης. Ἤ ἀκόμα νά ἀνεβάσουμε τήν ἔννοια τῆς Παιδείας, φτιάχνοντας ὡραῖα μεγαλοπρεπῆ σχολεῖα. Δέν μποροῦμε δηλαδή νά κάνουμε σχολεῖα σέ ἀποθῆκες; Δέν μποροῦμε νά κάνουμε τά δικαστήρια σέ μικρά δωματιάκια… κ.λπ; Κάποτε τά πράγματα στή Λάρισα ἦσαν ἔτσι. Ἐνθυμοῦμαι ἐκεῖνο τό Ἐφετεῖο ἦταν… μή χειρότερα! Αὐτό τώρα κατεδαφίσθη ἐκεῖ πού σήμερα εἶναι τό Ταχυδρομεῖο. Σοῦ θύμιζε μιά σχολική τάξη -πρώτης Δημοτικοῦ τάξη- σέ χωριό ἀπόμερο. Αὐτό ἦταν τό Ἐφετεῖον! Ἔτσι βλέπετε η ἔννοια τῆς δικαιοσύνης ἤ ἡ ἔννοια τῆς παιδείας πέφτει χαμηλά.
Κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ἡ ἔννοια τῆς λατρείας πέφτει χαμηλά στήν ἀντίληψη τῶν ἀνθρώπων, ὅταν εἶναι ἕνα οἴκημα φτωχό. Ἔτσι μπορεῖτε νά καταλάβετε καί νά ἐξηγήσετε γιατί ὁ Θεός ἐζήτησε νά μαζέψουν χρήματα, χρυσαφικά καί ἀσημικά ἀπό τόν λαό, προκειμένου νά γίνει ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης, ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου καί κατοπινά, ἀργότερα, πολύ ἀργότερα νά κτιστεῖ ὁ ὁμώνυμος Ναός τοῦ Σολομῶντος. Μέ πολυτέλεια ἐκπληκτική! Πολυτέλεια μέ τήν ἔννοια… δέν εἶχε ἀντικείμενα, δέν ἦταν ἐκεῖ ἡ πολυτέλεια, ἀλλά ὑπῆρχε πολύς χρυσός καί πολύς ἄργυρος καί πολύτιμη ξυλεία. Ὅλα αὐτά ἦσαν πανάκριβα! Ὁ Δαυΐδ μάζευε πάρα πολλά ὑλικά ἀγαθά, γιά νά τ’ ἀφήσει στόν γιό του, τόν Σολομῶντα, νά κτίσει τόν Ναό. Πλοῦτος πάμπολλος. Συνεπῶς αὐτό δείχνει ὅτι ἡ ἔννοια τῆς λατρείας πρέπει νά εἶναι ὑψηλά. Ἐμεῖς κτίζουμε ναούς -εἶναι κρῖμα, εἶναι παράξενο!- νά ὑπάρχουνε ὡραῖες κατοικίες, καί νά ὑπάρχει μία παράγκα γιά τή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Θά σᾶς ἄρεσε αὐτό; Προφανῶς ὄχι. Πρέπει, λοιπόν, νά κτιστεῖ κι ἕνας μεγαλοπρεπής ναός. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι προσφέρουν στην λατρεία τοῦ Θεοῦ χρήματα, νά κτιστεῖ ὁ ναός, νά ἁγιογραφηθεῖ, νά εἶναι μέσα εὐπρεπής, τότε αὐτό εἶναι θέμα ἐλεημοσύνης στήν εὐρεῖα ἔννοια. Ἄν μοῦ πεῖτε, οἱ τρεῖς Μάγοι -δέν εἶναι τρεῖς, δέν εἶναι γραμμένο ὅτι εἶναι τρεῖς… Ἒ, ἡ παράδοση λέει ὅτι ἦσαν τρεῖς- πού προσέφεραν τούς θησαυρούς των, εἰς τόν Χριστόν, τό νήπιον, τόν Ἰησοῦν, πέστε μου, δέν ἦταν μία πρᾶξις φιλανθρωπίας, μία πρᾶξις, θά λέγαμε, ἐλεημοσύνης; Προσέφεραν καί χρυσάφι! Ἂραγε ἡ Παναγία ἐκεῖνο τό χρυσάφι σκεφθήκατε ποτέ, τί τό ἔκανε; Τί τό ἔκανε; Τό χρησιμοποίησε προφανῶς στίς ἀνάγκες της. Γι’ αὐτό καί τό προσέφεραν ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι. Γιά τίς ἀνάγκες τοῦ Ἰησοῦ πού ἦταν νήπιον. Βλέπετε λοιπόν ὅτι ὁ Θεός δέχεται –εἶναι περίεργο!- τήν ἐλεημοσύνη τῶν ἀνθρώπων! Μή σᾶς κάνει ἐντύπωση. Προκειμένου μάλιστα νά γίνει ὁ πολυτελής ἐκεῖνος διάκοσμος στήν ἔρημο, τῆς Κιβωτοῦ τῆς Διαθήκης… κ.λπ. … κ.λπ…. κ.λπ., ξέρετε τί εἶπε ὁ Θεός; «Θά γίνει ἔρρανος μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, θά προσφέρουν τά κοσμήματά τους, γιά νά γίνει ὁ Ναός, αὐτό τό παράπηγμα». Παράπηγμα ἤτανε, ἀλλά ἦταν ὅμως πολύτιμο παράπηγμα, Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου. Εἴδατε; προσέφεραν χρήματα. Ὄχι χρήματα, χρυσαφικά. Τά χρήματα δέν εἶχαν ἀξία γι’ αὐτούς τότε, ἦταν στήν ἔρημο. Χρυσαφικά! Τί δείχνει αὐτό; Ὁ Θεός θέλει τήν συνδρομή τῶν πιστῶν, προκειμένου νά γίνει κάτι γιά τόν Θεό. Ὁ Θεός ὅμως δέν εἶναι Ἐκεῖνος πού ἔδωσε, ὅλη ἡ γῆ δική Του εἶναι - «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς»- καί τά λατομεῖα καί τά ὀρυχεῖα τοῦ χρυσοῦ, τοῦ ἀργύρου… κ.λπ… κ.λπ…. κ.λπ…. ὁπότε καταλαβαίνετε παιδιά, ναί μέν τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλα, ἀλλά ὁ Θεός ὅμως θέλει νά Τοῦ προσφερθοῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους αὐτά. Ὁ Ἲδιος εἶναι ἐλεήμων καί θέλει καί τούς ἀνθρώπους νά εἶναι ἐλεήμονες.
Ἀκόμα ὑπάρχει ἡ ἐλεημοσύνη -ἐδῶ προσέξτε τώρα- προσφορᾶς κόπου καί ὑπηρεσιῶν, σέ ἀνθρώπους πού δέν μποροῦν νά ἀνταποκριθοῦν στίς ἀνάγκες τους. Δηλαδή, δέν ἔχεις χρήματα, δέν μπορεῖς ὅμως νά κάνεις ἐλεημοσύνη μέ μιά προσφορά τοῦ κόπου σου; Μέ μιά ἐξυπηρέτηση; Ὅπως ἔχουμε φέρ’ εἰπεῖν, μία ἐξυπηρέτηση γραφειοκρατική. Νά πᾶς σ’ ἕνα δημόσιο γραφεῖο ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, νά διακπεραιώσεις μία ὑπόθεση. Ἐκεῖνο πού δέν μπορεῖ νά πάει ἕως ἐκεῖ. Ἀκόμη, παλιότερα ὑπῆρχε καί τώρα ἴσως λίγο, ἀλλά παλιότερα θυμᾶμαι, μετά τήν Κατοχή, ἤτανε κάτι εὐρύτατο αὐτό (στά χωριά), τό ὄργωμα τοῦ χωραφιοῦ μιᾶς χήρας γυναῖκας. Καί ἐγίνετο ἀπό πολλούς καί ἐλέγετο αὐτό «ἐξέλασις». Ἤ νά κτίσουν τό σπίτι ἑνός ἀνθρώπου ἤ μιᾶς γυναῖκας χήρας πού ἔχει παιδιά… κ.λπ…. γιατί τότε εἴχαμε πολλά θύματα, ἦσαν πολλοί οἱ φονευμένοι ἄνδρες… κ.λπ., νά τῆς κτίσουν τό σπίτι της! Αὐτό δέν εἶναι ἐλεημοσύνη; Ἀκόμη ἡ φροντίδα τοῦ σπιτιοῦ ἑνός ἀσθενοῦς, ἤ ἑνός γέροντος πού εἶναι μόνος του! Νά πᾶνε κάποιες γυναῖκες νά καθαρίσουν τό σπίτι, νά τοῦ πλύνουν τά ροῦχα, νά τόν περιποιηθοῦν. Δέν θά ξοδέψουν τίποτε. Κόπο θά προσφέρουνε μόνο. Αὐτό δέν εἶναι ἐλεημοσύνη; Ἀκόμα ἐλεημοσύνη εἶναι καί ἡ προσφορά διδασκαλίας σέ ἀνθρώπους… ἔ, ὁποιασδήποτε ἡλικίας, ἀλλά προπαντός σέ νέα παιδιά πού ἴσως δέν τά καταλαβαίνουν πολύ τά πράγματα… Θυμᾶμαι παλιότερα, ἐγίνετο τό ἐξῆς στήν Ἀθήνα (ἀπό πολλούς ἐγίνετο), ἀπό τά Κατηχητικά σχολεῖα, ἐγίνετο μία μεγάλη ὀργάνωσις, μεγάλων (φοιτητῶν τώρα) ἤ τῶν τελευταίων τάξεων τοῦ Λυκείου, νά κάνουν φροντιστήριο στά μικρότερα παιδιά πού δέν εἶχαν βεβαίως νά πληρώσουν γιά νά πᾶνε σέ φροντιστήριο, τίς ἡμέρες τῶν ἐξετάσεων. Ἄλλος Μαθηματικά, ἄλλος Ἑλληνικά, ἄλλος Φυσική… κ.ο.κ. Αὐτό δέν εἶναι μία ἐλεημοσύνη; (Ἐννοεῖται τελείως δωρεάν). Ἤ ἀκόμη νά μάθεις σέ ἔναν ἄνθρωπο μία τέχνη. Διότι ἄν τοῦ δώσεις χρήματα αὐτά ξοδεύτηκαν. Ἄν τοῦ διδάξεις ὅμως μία τέχνη, πῶς νά μπορεῖ αὐτός νά βγάζει τό ψωμί του, αὐτό δέν εἶναι κάτι πολύ μεγαλύτερο καί σπουδαιότερο;
Ἤ ἀκόμη νά μάθεις γράμματα σέ κάποιους ἀνθρώπους, πού δέν ξέρουνε καθόλου ἤ ἀναλφάβητοι ὁποιασδήποτε ἡλικίας, μάλιστα ἐκεῖνοι πού μποροῦν, δέν λέω γιά τούς δασκάλους καί τίς δασκάλες, ἀλλά θά ἔλεγα ὁποιοσδήποτε… Ἂ καί σεῖς ὅπως εἴσαστε νά μάθετε στή μάνα σας τήν ἴδια ἄν δέν ξέρει γράμματα νά τήν μάθετε γράμματα, νά μπορεῖ νά διαβάζει τήν Ἁγία Γραφή! Ἔχω τέτοιες περιπτώσεις. Μάλιστα μία γυναῖκα, ἡ ὁποία δέν ἤξερε οὔτε τό Α (ἄλφα)… ἔ κάποιος τήν ἔμαθε ἐκεῖ μερικά γράμματα, καί τώρα διαβάζει, καί τήν Καινή καί τήν Παλαιά Διαθήκη. Κι ἔρχεται μέ καύχημα καί μοῦ λέει: «Τήν τελείωσα τήν Παλαιά Διαθήκη» ἤ «τήν Καινή Διαθήκη» … Ναί, ναί, ναί, ναί. δέν εἶναι μεγάλο κέρδος τό νά μάθουμε ἕναν ἄνθρωπο νά διαβάζει καί μάλιστα τόν λόγο τοῦ Θεοῦ;
Θέλετε ἀκόμη; Τό νά ὁδηγήσεις ἕναν τυφλό στόν δρόμο, νά τόν περάσεις ἀπό τό ‘να πεζοδρόμιο στό ἄλλο. Δέν εἶναι ἐλεημοσύνη; Ἀκόμη νά ὁδηγήσεις ἕναν ἀνάπηρο στό καροτσάκι του, νά τόν πᾶς στήν Ἐκκλησία. Ἐνθυμοῦμαι… θά τό πῶ… ἤ καλύτερα νά μήν τό πῶ γιατί ζοῦν οἱ ἄνθρωποι… σέ κάποιο μεγαλοχώρι μας, ἐκεῖ ὑπάρχει ἕνας ἄνθρωπος ἀνάπηρος (χρόνια ὁλόκληρα!) καί κυρίες νά τόν πηγαίνουν κάθε Κυριακή στήν Ἐκκλησία. Μιά κυρία, μέ τήν σειρά δηλαδή, νά τόν πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία, νά ἐκκλησιάζεται ὁ ἄνθρωπος καί νά γυρίζει πάλι πίσω στό σπίτι του… κ.ο.κ. Βλέπετε πολλά πράγματα εἶναι ἐλεημοσύνη. Νά ἐπισκεφθοῦμε ἀσθενῆ σέ σπίτι ἤ σέ Νοσοκομεῖο καί νά τοῦ ποῦμε δυό καλά λόγια, νά τοῦ προσφέρουμε τίς ὑπηρεσίες μας. Μάλιστα ἄν αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπό μακρινό τόπο, δέν ἔχει συγγενεῖς… νά τόν ἐξυπηρετήσουμε σέ μιά του ὑπόθεση, νά πάρουμε ἕνα τηλέφωνο στό σπίτι του, πού εἶναι μακριά, καί νά ποῦμε… τό καί τό… αὐτό δέν εἶναι μία ἐξυπηρέτηση; Ἐξυπηρέτησις δέν εἶναι ἀκόμη τῶν ἀσθενῶν τό νά ὑπάρχει ὁ θεσμός τῶν ἐθελοντῶν νοσοκόμων; Κοπέλες, κυρίες, πού εἶναι ἐθελόντριες νοσοκόμες… δηλαδή δέν πληρώνονται, αὐτό θά πεῖ ἐθελόντριες νοσοκόμες, οἱ ὁποῖες πηγαίνουν νά προσφέρουν τίς ὑπηρεσίες τους σ’ ἕνα Νοσοκομεῖο. Ἔστω, μιά φορά τήν ἑβδομάδα, γιά λίγες ὧρες. Κι αὐτό εἶναι μία ἐλεημοσύνη.
Νά σᾶς πῶ μία πολυτιμοτάτη ἐλεημοσύνη; Ἡ προσφορά αἵματος, νά εἶσαι αἱμοδότης. Αὐτό δέν εἶναι ἐλεημοσύνη; Παιδιά, ἄν ἔχει κανείς κλείσει στήν καρδιά του τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μυρίους τρόπους θά βρίσκει γιά νά εἶναι ἐλεήμων καί εὐεργετικός. Μυρίους τρόπους! Nά γιατί δέν χρειάζεται κανείς νά εἶναι πλούσιος, νά ‘χει χρήματα, νά ‘ναι πλούσιος γιά νά προσφέρει ἐλεημοσύνη. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος εἶπε: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες» καί δέν λέγει «οἱ πλούσιοι ἐλεήμονες» ἀλλά λέγει «οἱ ἐλεήμονες» καί ὑπονοεῖ κάθε ἄνθρωπο, εἴτε πλούσιο εἶναι εἴτε φτωχό.
Ἀλλά συνεχίζει ὁ Τωβίτ καί λέγει: «Θέμα γὰρ ἀγαθὸν θησαυρίζεις σεαυτῷ εἰς ἡμέραν ἀνάγκης». Λέγει: «Πρᾶγμα ἀγαθόν θησαυρίζεις γιά τόν ἑαυτό σου γιά κάποια ἡμέρα ἀνάγκης δική σου». Ναί, παιδιά, ἡ ἐλεημοσύνη κατατίθεται σέ εἰδική τράπεζα καί παίρνει τόκο. Καί τόν τόκο αὐτόν τόν παίρνεις μαζί μέ τό κεφάλαιο σέ κάποια ἡμέρα ἀνάγκης σου. Ποιά εἶναι αὐτή ἡ τράπεζα; Ἡ τράπεζα τοῦ οὐρανοῦ! Εἶναι τό καλύτερο ταμιευτήριο. Κι αὐτά καί στήν παροῦσα ζωή. Ὅσο γιά τή μέλλουσα; Ὁ Κύριος εἶπε: «Ποιήσατε ἑαυτοῖς φίλους ἐκ τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας, ἵνα, ὅταν ἐκλίπητε, δέξωνται ὑμᾶς εἰς τὰς αἰωνίους σκηνάς». Ποιός εἶναι ὁ «μαμωνᾶς»; Τά χρήματα. «Δώσατε», λέει, «χρήματα καί κάνετε φίλους, ποιούς; Τούς φτωχούς πού τούς δώσατε χρήματα, ὥστε ὅταν θά φύγετε ἀπ’ τόν παρόντα κόσμο, νά σᾶς δεχθοῦν εἰς τίς αἰώνιες σκηνές». Διότι πιό μπροστά ἀπό μᾶς πηγαίνουν τά ἔργα μας. Τό λέγει αὐτό ἡ Ἀποκάλυψις, ὅτι τά ἔργα τά καλά συνοδεύουν τόν ἄνθρωπο ὅταν φεύγει ἀπό τήν παροῦσα ζωή. Μόνο αὐτά συνοδεύουν, τίποτα μαζί μας δέν παίρνουμε, παρά μόνο τά καλά μας ἔργα, τήν ἐλεημοσύνη μας. Ἀλλά ἐπειδή τό θέμα εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο, πρῶτα ὁ Θεός, θά τό τελειώσουμε τήν ἐρχομένη Κυριακή.
7η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".
►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1
Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.
Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.
🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk
💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1
🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
