«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (στ΄).

†. Συνεχίζομε τό θέμα μας ὡς πρός ἐκείνη τήν συμβουλή-παραίνεση πού ὁ Τωβίτ δίδει στόν γιό του, τόν Τωβία, προκειμένου νά πάει ἀπό τήν Νινευή στούς Ράγους τῆς Μηδίας καί ἕνα ταξίδι εἶχε νά κάνει ὄχι χωρίς κινδύνους, γι’ αὐτό καί δέχεται αὐτές τίς παραινέσεις, μεταξύ τῶν ὁποίων κι αὐτήν τήν ὁποία ἀναλύουμε πού λέγει: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». «Πρόσεχε, παιδί μου», λέγει, «ἀπό κάθε μορφή ἀνηθικότητος». Βέβαια τό θέμα μας εἶναι προχωρημένο, ἔχουμε ἤδη ἀρκετά πράγματα πεῖ, καί συνεχίζουμε. 

     Λέγαμε τήν περασμένη φορά, πῶς θά ἀντιμετωπιστεῖ ἀπό ἕναν νέον ἄνθρωπον καί γενικά ἀπό ἕναν ἄνθρωπον τό θέμα αὐτό, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα, διότι ἡ πορνεία εἶναι ἁμάρτημα πού ὁ Θεός δέν τό ἀνέχεται καί δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία ἀνευλόγητη κατάσταση, ὅπως ἤδη λέγαμε. Κι ἀναφέραμε μερικά σημεῖα πού μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωμαῖος, ἀπό τόν 1ο τόμο τῆς Φιλοκαλίας. Νά ποῦμε ἀκόμη ἕνα-δύο σημεῖα καί θά προχωρήσουμε παρακάτω. Λέγει ὁ Ἅγιος Κασσιανός ὅτι θά πρέπει ὅταν ἔρχονται οἱ λογισμοί… διότι οἱ λογισμοί τῆς ἀνηθικότητος εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι καλλιεργοῦν καί προωθοῦν τήν ἀνηθικότητα, ἄν δέν ὑπάρχουν λογισμοί, μαραίνεται, οὕτως εἰπεῖν, τό πάθος, ἡ ὁρμή ἀνακόπτεται, γιά νά μπορεῖ νά πραγματωθεῖ. Λέγει λοιπόν: «Ἀλλά προσήκει κατά τό γεγραμμένον εἰς τάς πρωΐας ἀποκτείνειν πάντας τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς». Κάτι εἴπαμε τήν περασμένη φορά ἀλλά ἐπειδή δέν ἔμενε πιά χρόνος καί θά θέλαμε λιγάκι νά τό ὁλοκληρώσουμε, γι’ αὐτό ἐπανέρχομαι. Αὐτό εἶναι ἀπό τόν 100όν ψαλμόν, τόν 8ον στίχον καί, ὅπως εἶναι γνωστό, τό Ψαλτήρι ἔχει καί τό ἐπίπεδο τῆς ἱστορίας του, δηλαδή ἀναφέρεται σέ κάτι πού εἶναι ἱστορικό, ἀλλά καί τό ἐπίπεδο τό πνευματικόν, πού οἱ Πατέρες -ἰδίως τῆς ἐρήμου- πολύ μεγάλη χρήση κάνουν, δηλαδή οἱ Νηπτικοί Πατέρες -πολύ μεγάλη χρήση- ὅπως καί ἀπό ἄλλα βιβλία ἤ ἀπ’ ὅλα τά βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐδῶ λέγει, κατά λέξη, ὅτι «τά πρωϊνά πρέπει νά σκοτώνουμε ὅλους τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς». Τά πρωϊνά, «τάς πρωΐας». Αὐτό τό πρᾶγμα πῶς μποροῦμε νά τό καταλάβουμε; Πνευματικά σημαίνει… ἁμαρτωλοί τῆς γῆς εἶναι οἱ λογισμοί, λέγουν οἱ Νηπτικοί Πατέρες. Τό πρωΐ εἶναι τό ξεκίνημα τῆς ἡμέρας. Καί συνεπῶς θά πρέπει νά σκοτώνουμε, δηλαδή νά μήν ἀφήνουμε νά ἀναπτυχθοῦν οἱ λογισμοί στό ξεκίνημά τους. Μόλις ἔλθει ἕνας λογισμός -καί οἱ λογισμοί εἶναι πάμπολλοι στόν κάθε ἄνθρωπο- νά πρέπει ἀμέσως νά τόν ἀποτρέπουμε. Ἄν θέλετε τό μυστικό μιᾶς ἐπιτυχημένης πνευματικῆς ζωῆς πού σημειώνει προκοπή, εἶναι αὐτό. Δέν εἶναι δικό μας πρᾶγμα ὁ ἐρχομός τῶν λογισμῶν. Δικό μας πρᾶγμα εἶναι νά κρατήσουμε, νά ἀποδεχθοῦμε ἤ νά μήν ἀποδεχθοῦμε αὐτόν τόν λογισμόν. Πολλοί στενοχωροῦνται καί μόνο γιατί ἦλθε ἕνας ρυπαρός (βρώμικος) λογισμός. Καί στενοχωροῦνται καί αὐτό εἶναι βέβαια ἀπό ἄγνοια, ἀλλά τήν ἐκμεταλεύεται ὁ διάβολος, γιά νά κουράσει τόν ἄνθρωπο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κουραστεῖ παλεύοντας, τότε μπορεῖ εὐκολότερα νά τόν ὑπερνικήσει ὁ διάβολος. Θά πρέπει ποτέ νά μήν κουραζόμαστε εἰς τόν ἀγῶνα μας. Καί ἐν προκειμένῳ θά λέμε:· «Ἧρθε ὁ λογισμός αὐτός -ὅσο βρώμικος καί ρυπαρός ἄς εἶναι- θά ποῦμε: Ποτέ δέν εἶναι δική μου αὐτή ἡ ἁμαρτία, εἴτε βεβαίως ἔρχεται ἀπό τόν διάβολο, εἴτε ἀκόμη αὐτός ὁ λογισμός μπορεῖ νά ἀναδύεται ἀπό τό βρώμικο ὑποσυνείδητό μου. Ὅπως καί νά ‘χει τό πρᾶγμα, ἁμαρτία δέν δέν εἶναι». Δέν πρέπει νά κουράσουμε τόν ἑαυτό μας στήν προσπάθεια, νά διώξουμε αὐτόν τόν κακόν λογισμόν. Δηλαδή ὄχι νά διώξουμε… συγγνώμη… νά ποῦμε ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ὅτι κάναμε ἁμαρτία. Ὄχι, ἀλλά θά πρέπει νά μήν κρατήσουμε ποτέ ἕναν τέτοιο λογισμό. Στό πρῶτο ξεκίνημα θά πρέπει αὐτά τά πράγματα νά τελειώνουν.

     Καί ἀκόμη ἕνα σημεῖο μᾶς δίδει ὁ Ἅγιος Κασσιανός. Ἐπειδή βέβαια εἶναι ἀρκετό κείμενο ἐκεῖνα τά ὁποῖα λέγει, γι’ αὐτό πῆρα μόνο τά κύρια σημεῖα, καί λέγει: «Συμβάλλεται -δηλαδή συμβάλλει, δηλαδή βοηθάει- πνευματική μελέτη, νηστεία, προφυλακή». Ὅλα αὐτά βεβαίως βοηθοῦν. Ὅπως εἶναι ἡ πνευματική μελέτη… Ἡ πνευματική μελέτη ἔχει τίς ἐξῆς θέσεις. Ὅταν μελετῶ… αὐτό τό ὁποῖον λέμε, παίρνω ἕνα βιβλίο καί μελετῶ τήν Ἁγία Γραφή ἤ ἕνα πατερικό βιβλίο. Ἀλλά ἡ πνευματική μελέτη δέν εἶναι μόνο μέ τήν χρήση ἑνός βιβλίου, μπορῶ νά κάνω τή μελέτη μέ τόν νοῦ μου τῶν ὅσων ἔχω διαβάσει ἤ ἀκόμα μπορεῖ νά ὑπάρχει κι ἕνα προχώρημα τῶν ὅσων ἔχω ἐγώ διαβάσει. Διάβασα ἀπ’ τήν Ἁγία Γραφή κάτι. Αὐτό ἐγώ τό μελετῶ. Τό μελετῶ-τό μελετῶ συνεχῶς. Ὅπως ἀκριβῶς κάνουν τά μυρηκαστικά ζῶα. Τρώγουν τήν τροφή τους καί μετά μέ τήν ἡσυχία τους κάθονται καί ἀναχαράζουν (μυρηκάζουν) ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἤδη ἔχουν προσλάβει. Αὐτό πρέπει νά κάνουμε. Ἄν θέλετε αὐτό εἰς τήν γλῶσσα τῶν Πατέρων λέγεται «θεωρία». Δηλαδή νά μπορῶ νά βαθαίνω μέσα εἰς τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εἰς τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, νά βαθαίνω διαρκῶς γιά νά μπορῶ νά καταλάβω κάτι περισσότερο καί περισσότερο. Τό πόσο μεγάλο πρᾶγμα εἶναι ἡ ἀξία αὐτῆς τῆς πνευματικῆς μελέτης, μόλις καί ἀνάγκη νά σᾶς τό πῶ. Ἀρκεῖ νά σᾶς σημειώσω ὅτι ἀρνητικῶς δέν ἀφήνει περιθώρια, νά σκεφθοῦμε κακούς λογισμούς, διότι ὁ νοῦς εἶναι ἀπασχολημένος. Καί εἶναι ἀπασχολημένος πάντοτε μέ τούς ἀγαθοὐς λογισμούς, μ’ αὐτήν τήν πνευματική μελέτη. Μέ τό νά βλέπω, ν’ ἀκούω, νά διαβάζω, νά σκέπτομαι (ὑπογραμμίζω τό τελευταῖο). Νά σκέπτομαι! Νά δουλεύω ἐκεῖνο τό ὁποῖο διάβασα, ἐκεῖνο τό ὁποῖο παρετήρησα. Καί ἔτσι, νά ξέρετε, δημιουργεῖται μία καινούρια διαρκῶς γνώση. 

     Καί ἡ νηστεία, ὁμοίως, βοηθάει πολύ. Ἄν δεῖτε ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος νηστεύει, αὐτός θά καταφέρει νά νικήσει πολλούς πειρασμούς καί μάλιστα τούς σαρκικούς. Ἄν δεῖτε ἄνθρωπο πού εἶναι στήν ἀνηθικότητα, 99% ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέν νηστεύει. Διότι δέν ἔχει καί τιμήσει τή νηστεία. Ἡ νηστεία εἶναι μεγάλο πρᾶγμα, ἔχει πολύ μεγάλη ἀξία στό θέμα πού μιλᾶμε τώρα. Καί νά ὑπάρχει καί ἡ προφυλακή, δηλαδή τό προφύλαγμα. Νά φυλαγόμαστε. Νά εἴμεθα πάντοτε ἑτοιμοπόλεμοι, μέ τό δάχτυλο στή σκανδάλη. Τί θά πεῖ αὐτό; Νά μήν πιάνομαι στόν ὕπνο, διότι ὁ αἰφνιδιασμός εἶναι ἕνα ὅπλο τοῦ διαβόλου. Θά πρέπει, λοιπόν, νά ἔχω πάντα τόν νοῦ μου. Μέ καλοῦν κάπου… κάποιοι ἄνθρωποι μέ χαιρετοῦν… κάτι πέφτει στά χέρια μου… θά πρέπει νά εἶμαι ἕτοιμος. Αὐτό τό «κάτι» μήπως μέ βλάψει; Θά πρέπει λοιπόν νά ἔχω μία προφυλακή.

     Παιδιά, ἡ ἁγνότης εἶναι ἡ ὑπερνίκηση τῆς πορνείας. Κι εἶναι ἀρετή ἡ ἁγνότης. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ τόν γάμο, πρέπει νά προσέλθει σ’ αὐτόν ἐν παρθενίᾳ. Καί τότε θά μπορεῖ νά ἔχει καί τόν ἔπαινο καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Προσέξατε ὅτι ὅταν γίνεται ἡ ἱερολογία τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου -πολλές φορές ἔχουμε βρεθεῖ, βεβαίως, ὅλοι μας-εἶναι μία κίνησις, μία πρᾶξις πού λέγεται «στεφάνωμα». Εἶναι δύο στεφάνια… παλαιότερα εἶχαν μορφή στέμματος, σέ κάποιον ναό ἐδῶ… χωριοῦ μας, κάποτε εἶχα δεῖ αὐτά τά στέμματα. Ἦταν ὅπως ἀκριβῶς εἶναι τά στέμματα τά βασιλικά. Δηλαδή πραγματικό στέμμα. Ἐξάλλου, αὐτό θά πεῖ «Στέφεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ… κλπ.». Στέψις, εἶναι στέμματα. Βέβαια ἐπί τό ἁπλούστερον ἔφθασαν νά γίνονται ἁπλῶς ἕνα στεφάνι, καί παλαιότερα ἦταν μέ λουλούδια… ἔ, τελικά ἔφθασε νά εἶναι μέ ψεύτικα λουλούδια. Δέν ἔχει σημασία αὐτό, ἔχει σημασία τό στεφάνωμα. Εἶναι γνωστό ὅτι τό στεφάνωμα δέν εἶναι παρά ἡ ἀνακήρυξη τῆς νίκης ἐκείνου τόν ὁποῖον στεφανώνουμε. Νίκησε αὐτός πού στεφανώνουν. Δέν ἀποτελεῖ δέ, θά λέγαμε, σημεῖον οὐσιῶδες τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, ἀλλά εἶναι ἕνα σημεῖο πού πλαισιώνει τό γάμο. Βέβαια φτάσαμε νά τό βλέπουμε σάν κυριώτατο ὥστε νά λέμε ὅτι «Θά στεφανωθῶ»!, δηλαδή θά παντρευτῶ. Λέμε: «Καλά στέφανα» κ.ο.κ. Ἔχει μείνει σάν κύριο σημεῖο. Τό κύριο σημεῖο -μέ τήν εὐκαιρία τώρα, παρενθετικά τό λέγω- τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, εἶναι ὅταν ὁ ἱερεύς παίρνει τά χέρια τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός καί τά ἑνώνει καί λέγει ἐκεῖ μία εὐχή «Ἅρμοσον αὐτούς…» κ.λπ. κ.λπ. Αὐτό ἀποτελεῖ τό κυριώτατο σημεῖο τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου. Αὐτό τό «ἅρμοσον» δηλαδή «Νά ἑνώσεις, νά ἁρμόσεις, νά συνδέσεις». Τά στέφανα, σᾶς εἶπα, εἶναι ἕνα σημεῖο πού ἀνήκει στό πλαίσιο τοῦ ὅλου γάμου, τοῦ ὅλου μυστηρίου. Δέν πειράζει κι αὐτό, ἀλλά θά’ θελα νά μείνω πάνω σέ τοῦτο τό σημεῖο. Γιατί στεφανώνουμε τούς νεονύμφους; Τούς στεφανώνουμε ὡς νικητάς στό σκάμμα τῆς ἁγνότητος. Ὅτι κατάφεραν καί ἔμειναν ἁγνοί καί ἐν παρθενίᾳ -ἡ παρθενία δέν ἀνήκει μόνο στό κορίτσι, κάνουμε μεγάλο λάθος νά τό νομίζουμε ἔτσι, ἀνήκει καί στό ἀγόρι. Τό ξαναλέγω αὐτό, δέν ὑπάρχει Εὐαγγέλιο γυναικῶν καί Εὐαγγέλιο ἀνδρῶν, μυστήρια γυναικῶν καί μυστήρια ἀνδρῶν, μία εἶναι ἡ προσφορά τοῦ Θεοῦ- συνεπῶς ὅτι ἐκείνη τή στιγμή, τούς στεφανώνουμε (ἐπαναλαμβάνω) ἐπειδή ἔφθασαν εἰς τό μυστήριον τοῦ γάμου νικητές. Νικητές ἐπαναλαμβάνω, στό σκάμμα τῆς ἁγνότητος. Εἶναι πάρα πολύ ὡραῖο αὐτό, πολύ ὡραῖο! Τώρα τί νά πεῖ κανένας, δέν εἶναι μία παρωδία ὅταν οἱ ἄνθρωποι πηγαίνουν νά παντρευτοῦν καί ἔχουνε προηγουμένως ἁλωνίσει στήν ἁμαρτία, καί εἶναι προχωρημένες οἱ σχέσεις, (οἱ σχέσεις πρίν τό γάμο) πού εἶναι πιά περίπου μία καθιερωμένη κατάσταση, καί αὐτό δείχνει ξέφτισμα τῶν χριστιανῶν μας. Τί νά πεῖ κανείς, δέν εἶναι μία παρωδία; Ἐγώ θα ντρεπόμουνα, θά αἰσθανόμουνα ντροπή. Μέ στεφανώνει ἡ Ἐκκλησία; Μά δέν εἶμαι ἄξιος στεφανώματος! Νά τό πάρετε, παιδιά, τό στεφάνι αὐτό ἐπαξίως. Καί δέν εἶναι ἁπλῶς τό στεφάνι, εἶναι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ πίσω ἀπό τό στεφάνι. Καί μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἁγνότητα εἶναι τό ὑπέδαφος ὅλων τῶν ἀρετῶν. Δέν μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ καμμία ἀρετή, ἔξω, πέρα ἀπ’ αὐτό τό ὑπέδαφος τῆς ἁγνότητος.

     Ἡ πορνεία πρέπει νά φύγει ὁλόκληρη ἀπό τήν ζωή μας. Ὁλότελα πρέπει νά φύγει. Εἶναι μερικά παιδιά, παιδιά, πού λέγουν τό ἐξῆς· ἐρωτῶ: «Μήπως, παιδάκι μου, καμιά φορά… ἔ, συνέβη κι ἔπεσες στήν ἀνηθικότητα;». Πάρα πολλές φορές παίρνω τήν ἐξῆς ἀπάντηση: «Ὂχι ἀκόμα, γιατί εἶμαι μικρός!». Πού ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; «Ἔ, ἅμα μεγαλώσω τά πράγματα θά ἀλλάξουν. Καί ἐγώ δηλαδή θά μπῶ στό ἴδιο κανάλι, στό ἴδιο ρεῦμα πού εἶναι καί οἱ ἄλλοι». Ὄχι! Ποτέ δέν πρέπει νά συμβεῖ πορνεία. Πρέπει τό παιδί μεγαλώνοντας ἀπό ἔφηβος… κ.λπ. νά συνειδητοποιεῖ αὐτά πού λέμε τώρα, ὅτι ἡ ἁγνότητα εἶναι ἀρετή, ὅτι εἶναι θεμελιώδους σημασίας… κ.λπ. κ.λπ. καί ὄχι νά περιμένουμε πότε θά ρθει ἡ ὥρα νά μεγαλώσουμε γιά νά κάνουμε ὅ,τι κάνουν οἱ ἄλλοι. Παιδιά, προσέξτε, σέ ἀγόρια καί κορίτσια τό λέγω αὐτό, προσέξτε. Ἀλλά πρέπει μπροστά στό πάθος τῆς ἀνηθικότητος νά τρεπόμεθα εἰς φυγήν. Εἶναι γνωστό ὅτι στόν πόλεμο, ὅταν γυρίσουμε τήν πλάτη μας, εἶναι ὑποτιμητικό. Δείχνει ἧττα. Ἀκόμη, σ’ ὁποιονδήποτε πειρασμό ἄν γυρίσουμε τήν πλάτη μας εἶναι ἧττα. Εἶναι ἡ μόνη ἔνδοξη ἧττα (ἧττα θά πεῖ νά εἶσαι νικημένος) στό θέμα τῆς ἀνηθικότητος, νά πάρεις δρόμο καί νά φύγεις. Γι’ αὐτό λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος αὐτό τό πολύ σπουδαῖο στήν Α’ Πρός Κορινθίους (6,18): «Φεύγετε τὴν πορνείαν». Δηλαδή: «Πάρετε δρόμο καί φεύγετε. Φεύγετε καί ὅλο φεύγετε ἀπό προσώπου πορνείας». Πρέπει, λοιπόν, νά φεύγουμε.

     Δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγει ὅτι κάθε πάθος ἀντιπροσωπεύεται ἀπό ἕναν δαίμονα. Ὄχι μεταφορικά, ἀλλά πραγματικά. Δηλαδή λέμε: «ὁ δαίμων τῆς γαστριμαργίας», «ὁ δαίμων τῆς φιλαργυρίας»… κ.λπ. Δέν εἶναι ἔκφρασις, ἀλλά εἶναι πραγματικότης. Ἔτσι λέμε· ὁ δαίμων τῆς πορνείας. Καί τό πνεῦμα τῆς πορνείας κινεῖται στόν ἄνθρωπο κατά ἕναν μεθοδικό τρόπο. Σᾶς τό ξαναλέγω, πίσω ἀπό τά πάθη -ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά το πῶ μέ αὐτήν τήν ἔκφραση- εἶναι εἰδικευμένα πονηρά πνεύματα, πού μᾶς σπρώχνουν στήν ἁμαρτία. Εἰδικευμένα! Τό λέγω καί τό ξανατονίζω. Ἔτσι θά πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι τά πνεύματα αὐτά τά πονηρά -ἰδίως τό πνεῦμα τῆς πορνείας- κινεῖται ὅπως σᾶς εἶπα μεθοδικά εἰς τόν ἄνθρωπο, ἕως ὅτου τόν καταβάλλει, τόν νικήσει. Κατ’ ἀρχάς κάνει ἀνεπαίσθητη τήν ἀρχή του, ἀνεπαίσθητη! Ἔτσι πού νά λέγει κανείς…: «Μά κακό εἶναι αὐτό;» - γιά νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο σ’ ἕνα τραγικό τέλος. Τό πονηρό πνεῦμα τῆς ἀνηθικότητος ἔχει μία μακρά πίστωση χρόνου. Ἀπό τί ἀρχίζει; Ἀρχίζει ἀπό τήν προσβολή τῶν αἰσθήσεων. Δηλαδή προσβάλλει τίς αἰσθήσεις. Εἰδικώτερα τρεῖς αἰσθήσεις. Προσέξτε· ὅλες τίς αἰσθήσεις. 

     Εἰδικότερα τρεῖς. Εἶναι ἡ ὅρασις, εἶναι ἡ ἀκοή καί ἡ ἀφή. Εἶναι, τό τί βλέπει κανείς, τό τί ἀκούει καί τό τί πιάνει. Στόν χῶρο τῆς ὁράσεως -πού ἄλλοτε ἔχουμε μιλήσει γι’ αὐτό τό θέμα- εἶναι ὁ κινηματογράφος, εἶναι ἡ τηλεόρασις, εἶναι ἡ ἔντυπη εἰκόνα, εἶναι ἡ ἀσχημοσύνη τοῦ δρόμου, ἡ γύμνια, ἡ γυμνότητα πού ὑπάρχει στόν δρόμο καί κάθε… ἀθλιότητα πού ὑπάρχει, καί ὅλα αὐτά δημιουργοῦν μίαν πρόκλησιν. Προσβάλλεται, λοιπόν, ἡ αἴσθησις τῆς ὁράσεως. Ἐκεῖνα πού βλέπουμε- καί δυστυχῶς καί μέσα στό σπίτι μας μέ τήν τηλεόραση, καί ἀπ’ ἔξω μ’ ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα σᾶς εἶπα- αὐτά ὅπως σᾶς ἀνέφερα προηγουμένως γιά τήν πνευματική μελέτη, ὅταν κανείς ἀναχαράζει (μυρηκάζει) τό ὑλικό πού πῆρε, τώρα εἶναι ἐδῶ τό ἀρνητικό ὑλικό, τό ἁμαρτωλό ὑλικό. Σέ ποιόν δέν συμβαίνει αὐτό; Σ ὅλους μας συμβαίνει. Βλέπουμε, λοιπόν, μία κακή εἰκόνα -καμμιά φορά δέν ἔχουμε καιρό ἐκείνη τήν ὥρα, εἴμεθα ἀπασχολημένοι μέ κάτι ἄλλο- ὅταν θά μείνουμε μόνοι μας, στήν ἀνάπαυση τοῦ κρεβατιοῦ μας ἤ τοῦ γραφείου μας … κ.λπ… ἤ εκεῖ πού διαβάζουμε ἕνα βιλίο, τήν ἐφημερίδα μας… τέλος πάντων ἔχουμε μίαν ἄνεσιν χρόνου, ἐκεῖ ἔρχεται «ἐκεῖνο», τό ἀνακαλοῦμε, κι ἀρχίζουμε νά τό περιεργαζόμαστε καί νά τό ἐπεξεργαζώμεθα, καί νά τό βαθαίνουμε, τό πονηρό αὐτό. Καί μᾶς δημιουργεῖ -βεβαιότατα!- ἕναν πειρασμόν.

     Ἀκόμη ἔχουμε ἀκροάματα. Τά ἀκροάματα εἶναι ἀπό τίς βρώμικες ἱστορίες πού θά ἀκούσουμε ἀπό συμμαθητές. Μάλιστα σχετικές ἱστορίες ἀπό τίς ἐμπειρίες των τίς ἐρωτικές, γιατί τό ‘χουν καύχημα νά διηγηθοῦν τήν ἑπομένη στούς συμμαθητές των καί εἰς τίς συμμαθήτριές των, πῶς πέρασαν, τί δοκίμασαν, τί ἔκαναν. Ξέρετε πόσο προκλητικές εἶναι αὐτές οἱ ἀφηγήσεις; Φοβερό πρᾶγμα! Τί πειρασμό δημιουργοῦν! Φοβερό πρᾶγμα! Ὁ καθένας λίγο ἤ πολύ μπορεῖ νά τό ἔχει δοκιμάσει. Ἀλλά εἶναι μετά καί τά τραγούδια τά διάφορα, τά κοσμικά, τά ὁποῖα καί αὐτά προωθοῦν (ὡς ἀκροάματα) στήν ἀνηθικότητα. Ὅπως εἶναι κυριώτατα ἡ ξένη μουσική, ἡ ὁποία δέν ἔχει μόνο τό θέμα «ἀκρόαμα», ἔχει καί τό θέμα «ἀφή». Δηλαδή ὅπως εἶναι ὁ χορός (ἔρχομαι στό τρίτο, στήν τρίτην αἴσθησιν), διότι ὅταν χορεύει κανείς μ’ ἕνα ἄλλο πρόσωπο, βεβαίως ἔρχεται σέ μία ἀφή, δηλαδή ἕνα πιάσιμο, μέ τόν ἄλλον ἄνθρωπο. Ξέρετε ὅτι ἡ ἀφή -στόν ἄνθρωπο τουλάχιστον, λέω τουλάχιστον γιατί- στά ζῶα ἔχουμε κάτι διαφορετικό- εἶναι ἡ βασανιστικοτέρα -κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη- αἴσθησις; Ὅταν ἀκουμπήσεις ἐπάνω σέ ξένο σῶμα… ἀκουμπήσεις, ἐδῶ χωρίς νά τό θέλεις, σοῦ δημιουργεῖ πειρασμό, πολύ παραπάνω ἐάν τό θέλεις καί τό ἐπιδιώκεις. Κι ὅταν ἁπλώνεις τό χέρι σου, ν’ ἀκουμπήσεις σέ ξένο σῶμα, ξέρε το: Θά γίνει πάθος καί δέν θά μπορέσεις νά μαζέψεις ποτέ τά χέρια σου! Θά μποροῦσα νά πῶ περισσότερα ἐπάνω σ’ αὐτό τό σημεῖο, ἀλλά ἄς τά ἀντιπαρέλθω. Δέν θέλω. Μόνο τοῦτο: Ἂνθρωποι πού ἁπλώνουν εὔκολα χέρι, ἔρχονται κι ἀκουμπᾶν ἀπάνω σου… μπαίνεις σ’ ἕνα λεωφορεῖο, σ’ ἕναν συνωστισμό καί τόν βλέπεις ἔρχεται ὁ ἄλλος ἐπίτηδες, γιατί ακριβῶς θέλει νά ἱκανοποιήσει τήν αἴσθηση τῆς ἀφῆς… αὐτούς θά μπορούσαμε νά τούς ποῦμε… -γιατί ὅμως καί τίς πρῶτες περιπτώσεις, ἀλλά ἰδίως ἐδῶ- μουρντάρηδες καί παλιανθρώπους. Καί δέν λογαριάζουν ὅτι μπορεῖ νά ἐκτεθοῦν δημοσίως (δέν τό λογαριάζουν αὐτό), τό πάθος τούς κάνει νά ἀναζητοῦν αὐτό πού θέλουν, ἀρκεῖ νά πετύχουν αὐτό πού θέλουν. Τίποτα ἄλλο. Ἄν ἐκτεθοῦν ἤ ντροπιαστοῦν, αὐτό γι’ αὐτούς εἶναι δεύτερο. Γιά νά δεῖτε πόσο εἶναι δυνατό τό πάθος τῶν αἰσθήσεων, κυρίως τῆς ἀφῆς, ὅπως σᾶς εἶπα, πού εἶναι βασανιστική.

    Ἔτσι οἱ αἰσθήσεις συγκεντρώνουν τό «ὑλικό» τους, αὐτά σωρρεύονται μέσα στή φαντασία, ἡ φαντασία ἔχει αὐτήν τήν προσθαφαιρετικήν ἱκανότητα (νά προσθέτει καί ν’ ἀφαιρεῖ), ὥστε νά διαζωγραφίζει ὅσο καλύτερα μπορεῖ ἐκεῖνα τά ὁποῖα σάν ὑλικό πῆρε… ἔρχεται κι ὁ μεγάλος «μπογιατζῆς» πού λέγεται διάβολος, μέ τόν χρωστῆρα του, τό πινέλο του καί μέ τό ντενεκάκι μέ τά χρώματα κι ἀρχίζει νά ζωγραφίζει καί αὐτός, ἀκριβῶς γιά νά φτάσει νά ἐπιτελεστεῖ ἡ ἁμαρτία. Ἐξάπτεται, δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος καί κατόπιν, ἅμα τοῦ πεῖς τέτοιου ἀνθρώπου νά μείνει ἐγκρατής καί ἁγνός, σοῦ λέει: «Εἶναι ἀδύνατον». Ἄν ἀκούσετε ἀνθρώπους πού λένε «Εἶναι ἀδύνατον», νά τό ξέρετε, ἔχουν ἀφήσει τόν ἑαυτό τους νά δουλωθεῖ στό ὑλικό τό ὁποῖον μεταφέρουν οἱ αἰσθήσεις μέσα εἰς τήν φαντασία. 

     Ἀλλά ὁ διάβολος,παιδιά, δέν προσβάλλει μόνο τίς αἰσθήσεις γιά νά προκαλέσει μία πορνική διάθεση, κινεῖ καί κάτι λεπτότερο καί μάλιστα περισσότερο ἀποτελεσματικό. Τί μπορεῖ νά εἶναι αὐτό; Ἐδῶ ἰδιαιτέρως πρέπει νά προσέξετε, τό ὁποῖο, ὅπως βλέπω τό ρολόϊ καί τρέχει, δέν θά προλάβουμε, βέβαια, νά ὁλοκληρώσουμε σήμερα, ἀλλά, δέν πειράζει, ἄς κάνουμε ἀρχή. Ἔρχονται νά προσβληθοῦν οἱ χορδές τῆς καρδίας ἀπό τόν δαίμονα τῆς πορνείας. Ὄχι τῆς φαντασίας, πού λέγαμε προηγουμένως… γιατί ἡ φαντασία τί εἶναι; Εἶναι τό ἐνδιάμεσον μεταξύ νοῦ (νοός) καί αἰσθήσεων. Τώρα ὄχι αὐτό. Ἔρχεται νά πληγεῖ, νά χτυπηθεῖ ἡ καρδιά μέ τήν ἔννοια τήν συναισθηματική. Ἐδῶ, λοιπόν, ἔχουμε τήν συναισθηματικότητα πού ἀνθεῖ μέσα εἰς τό πάθος τῆς πορνείας. Τί θά πεῖ συναισθηματικότητα; Ὅταν βλέπεις ἕνα πρόσωπο, δέν αἰσθάνεσαι πειρασμόν σαρκικόν, ἀλλά συμπαθεῖς τό πρόσωπο αὐτό. Δηλαδή ἀρχίζεις νά τό ἐρωτεύεσαι, νά τό βλέπεις, νά θέλεις νά τό βλέπεις καί να αἰσθάνεσαι ὅτι δέν μπορεῖς νά κάνεις ὅταν δέν τό βλέπεις. Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ἔχουμε αὐτήν τή συναισθηματικότητα. Μάλιστα παρατηρεῖται τό ἐξῆς: Ὅταν ὑπάρξει μία γνησία συναισθηματικότης, τότε τρόπον τινα -τό ὁμολογοῦν οἱ ἄνθρωποι- ἀναστέλλονται ὅλες οἱ σαρκικές ὁρμές καί καταστάσεις. Δηλαδή τό πάθος στήν ὠμότητά του δέν προβάλλεται, γιατί ὑποχωρεῖ μπροστά στήν ἀνάπτυξη τήν συναισθηματική.  

     Ἄν ρωτήσετε τί ἀπό τά δύο, δηλαδή ἡ σαρκική ἐπιθυμία ἤ ἡ συναισθηματική ποιό εἶναι πιό ἰσχυρό, θά σᾶς ἔλεγα: εἶναι ἡ συναισθηματική. Εἶναι κάτι πού πάντα τό ἤξερα καί τό ἔβλεπα αὐτό, γιατί ἀπό πολύ νέος ἤμουνα κατηχητής καί τό ‘βλεπα αὐτό στά παιδιά, ἀλλά χάρηκα ὅταν ἔμαθα κάποτε ὅτι ὁ πατήρ Παΐσιος πού εἶναι στό Ἅγιον Ὄρος, εἶχε πεῖ τήν ἐξῆς πολύ ἀξιόλογη κουβέντα: «Παιδιά πού ἔρχονται ἐδῶ, πού ἔχουν πέσει στήν ἀνηθικότητα, κι εἴχανε δεινούς σαρκικούς πειραμούς, τελικά (ἐπειδή περιορίστηκαν… κ.λπ.) ἔμειναν κι ἔγιναν μοναχοί. Παιδιά τά ὁποῖα δέν ἔπεσαν ποτέ στήν ἀνηθικότητα, ἀλλά ὑπῆρχε ἡ συναισθηματικότητα, τά παιδιά αὐτά δέν ἔμειναν στό Ὄρος γιά νά γίνουν μοναχοί». Ἀπ’ αὐτό τό μικρό παράδειγμα, τό πολύ παρατηρημένο, μπορεῖτε νά καταλάβετε πόσο δύναμη ἔχει ἡ συναισθηματικότης. Ὅταν, λοιπόν, αὐτή ἡ συναισθηματικότης βρίσκεται μέσα στό πάθος τῆς πορνείας, εἶναι κάτι πάρα πολύ ἐπικίνδυνο, φοβερά ἐπικίνδυνο.

14η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (ε΄).

†. Πάντοτε μένοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ Τωβίτ πρός τόν τόν Τωβία, στήν πνευματική του διαθήκη «Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» συνεχίζουμε. Εἴχαμε δεῖ τήν περασμένη φορά ὅτι πορνεία εἶναι ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου πού δέν ὑπάρχει σκοπός. Αὐτό εἶναι… ἔτσι… ὁλότελα χαρακτηριστικό ὅπως λέγει καί ὁ Μέγας Βασίλειος καί εἶναι ἔτσι, σᾶς εἶπα, πολύ -πολύ χαρακτηριστικό… συγνώμη ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης: «Πορνεία ἐστὶ καὶ λέγεται τῆς ἐπιθυμίας ἐκπλήρωσις», ἡ ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας. Αὐτό λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης. Καί ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Ἡ πορνεία γάμος οὐκ ἔστιν: ἀλλ̓ οὐδὲ γάμου ἀρχή». Ὅτι ἡ πορνεία δέν εἶναι γάμος, οὔτε καί ἡ ἀρχή, τό ξεκίνημα τοῦ γάμου δέν μπορεῖ νά εἶναι. Συνεπῶς εἶναι κάτι πού μοιάζει μέν ὅτι ὑπάγεται εἰς τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά δέν εἶναι στήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο καί μετά τόν εὐλόγησε. Αὐτά λέγαμε τήν περασμένη φορά. Διότι δέν εἶναι ἡ δημιουργία ἡ ὁποία θά ἐκπληρώσει τόν σκοπό της, ἀλλά ἡ εὐλογία ἐπί τῆς δημιουργίας. Δηλαδή ὁ Θεός κάνει δύο πράξεις, ἔχει δύο φάσεις, δύο βήματα. Τό πρῶτο εἶναι ἡ ὕπαρξη, εἶναι ἡ δημιουργία, καί τό δεύτερο εἶναι ἡ εὐλογία. Αὐτά, σᾶς εἶπα, παιδιά, λέγαμε τήν περασμένη φορά καί ὅτι τό ἴδιο ὡς ἐκπλήρωσης τῆς ἐπιθυμίας συνέβη στόν Παράδεισο. Βέβαια δέν ἦταν ἡ αἰτία τῆς πτώσεως τό γενετήσιο, δέν ὑπῆρχε τέτοιο θέμα. Οἱ δύο (Ἀδάμ καί ἡ Εὔα) ἦσαν ἐν παρθενίᾳ μέσα εἰς τόν Παράδεισον. Κατόπιν μέ μίαν ὡραίαν εὔσχημον φράσιν -λέγει ἡ Ἁγία Γραφή- «Ἀδάμ ἔγνω Εὔα τήν γυναῖκα αὐτοῦ καί ἐγέννησε τόν Κάϊν …» κ.λπ…. «Ἔγνω», δηλαδή, τότε ἔγινε ὁ γάμος, («ἔγνω» τοῦ ρήματος γνωρίζω) ὅταν βγῆκαν ἀπό τόν Παράδεισον. Καί τοῦτο διότι οὔτε γάμος ἔπρεπε νά συμβεῖ εἰς τόν Παράδεισον, οὔτε θάνατος. Ἀφοῦ τούς εἶπε ὁ Θεός: «ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε». Ἐπειδή, ἐκεῖνος ὁ ἀρχαῖος, ὁ παλιός Παράδεισος ἦταν τύπος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν ὁποίαν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει οὔτε γάμος, οὔτε θάνατος. Σαφῶς τό εἶπε ὁ Κύριος ὅτι στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὔτε παντρεύονται κι οὔτε νυμφεύονται ἀλλ’ ὡς ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ. Ὅταν ὅμως λέει, «ὡς ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ», δέν ἐννοεῖ ἂϋλοι, ἀλλ ὅπως στούς ἀγγέλους δέν ὑπάρχει οὔτε γάμος οὔτε θάνατος, ἔτσι καί εἰς τούς ἀνθρώπους μετά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, δέν ὑπάρχει οὔτε γάμος, οὔτε θάνατος. 

     Ἔτσι, μέσα εἰς τόν Παράδεισον ἐξεπληρώθη μία ἐπιθυμία, ἡ ἐπιθυμία τῆς βρώσεως τοῦ καρποῦ τοῦ δέντρου τῆς γνώσεως. Ἔτσι μᾶς λέει ἡ Ἁγία Γραφή. Αὐτή ὅμως θεωρήθηκε μία πνευματική πορνεία. Δηλαδή μία πρᾶξις ἀνευλόγητος. Ὁ Θεός εἶπε; «Δέν θά φάγετε». Καί μάλιστα χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Ἅγιο Ἀνδρέα Κρήτης (κι ἀπό ἄλλλους Πατέρες) ὡς «παράλογος βρῶσις». Μά ἀφοῦ φέρει τόν θάνατον; Ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι εἰδοποιεῖσαι ὅτι ἕνα τρόφιμο ἔχει μέσα τόν θάνατο, θά τό φᾶς; Δέν εἶναι παράλογο αὐτό; Παράλογος βρῶσις. Δηλαδή, θές νά γνωρίσεις καί προτιμᾶς νά πεθάνεις γιά νά γνωρίσεις; Δηλαδή τό ἀντίτιμον τῆς γνώσεως θά εἶναι ὁ θάνατος; Παράλογος, πράγματι, βρῶσις. Ὅπως καί ἡ πορνεία πού σταματάει μόνο εἰς τήν ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας καί συνεπῶς εἶναι ἀνευλόγητη πρᾶξις, εἶναι μία παράλογος πρᾶξις. Συνεπῶς ἡ πορνεία εἶναι ἐπανάληψις -μέ τίς ἐξηγήσεις πού σᾶς ἔκανα- τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, πού ὁ πυρῆνας του εἶναι τρία πράγματα: εἶναι τό ἴδιον θέλημα. «Θά κάνω αὐτό πού θέλω ἐγώ, ὄχι αὐτό πού θέλεις Ἐσύ, Θεέ μου, αὐτό πού θέλω ἐγώ». Εἶναι τό ἴδιον θέλημα. Δεύτερον· εἶναι ἡ παράλογος ἐπιθυμία, καί τρίτον εἶναι τό ἀνευλόγητον. Δέν ὑπάρχει εὐλογία εἰς αὐτήν τήν πρᾶξιν. Περίπου ἔκανα μία μικρή ἀνακεφαλαίωση, ἀλλά καί συμπλήρωση τοῦ περασμένου μας θέματος.

     Καί τώρα νά συνεχίσουμε νά δοῦμε, τί εἶναι πορνεία; Εἴδαμε ὅτι ἡ πορνεία εἶναι ἡ ἀναζήτηση τῆς ἡδονῆς. Λέγουν οἱ «Ἀποστολικές Διαταγές», ἕνα παλιό βιβλίο, ἀπηχοῦν τήν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καί λέγονται «Ἀποστολικές Διαταγές», περιέχουν καί κανόνες καί εἶναι οἱ πρῶτοι κανόνες, πιό μπροστά ἀπ’ ὅλους τούς ἄλλους κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τόν Τοπικῶν Συνόδων, ἀλλά καί κανόνων πού ὀφείλονται εἰς τούς Πατέρες, ὅπως φέρ’ εἰπεῖν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἤ τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου… κ.λπ. Λέγουν, λοιπόν, οἱ «Ἀποστολικές Διαταγές» στό 6ον βιβλίον στό 28ον κεφάλαιον, παράγραφος 3: «Ἡ πορνεία -λέγουν- φθορά τῆς οἰκείας ἐστί σαρκός, οὐκ ἐπί παιδοποιίᾳ γινομένη, ἀλλ’ ἡδονή χαριζομένη τό πᾶν, ὅπερ ἐστί ἀκρασίας σύμβολον». Δηλαδή ἡ πορνεία εἶναι ἡ καταστροφή, ἡ φθορά τῆς οἰκείας σαρκός. Δηλαδή τοῦ σώματος τοῦ καθενός πού μετέρχεται αὐτήν τήν πρᾶξιν, καί δέν γίνεται μέ σκοπό τήν παιδοποιία (δέν εἶναι ὁ σκοπός νά κάνουμε παιδιά), «ἀλλ’ ἡδονή χαριζομένη τό πᾶν», δηλαδή ὡς πρός τήν ἡδονή, ἐκεῖ ἐξαντλεῖται, καί ἐκεῖ σταματᾶ. «Ὃπερ ἐστί ἀκρασίας σύμβολον», πού εἶναι σύμβολον (ἡ πορνεία) τῆς ἀκρασίας, δηλαδή τῆς μή ἐγκρατείας. Σύμβολον! Μέ ὅσα εἴπαμε, βλέπουμε ὅτι ἡ πορνεία εἶναι ἀνευλόγητη –τό λέγω καί θά τό ξαναλέγω- καί συνεπῶς εἶναι ἁμαρτία. Κάθε τι τό ὁποῖον εἶναι ἀνευλόγητον (ἀκόμα καί ἐπί ἀγαθῶν πραγμάτων, ἄν κανείς κάνει κάτι πού εἶναι ἀνευλόγητο, εἶναι ἁμαρτία, διότι κινεῖται ἀπό τό ἴδιον θέλημα. Καί μάλιστα εἶναι καί σοβαρή ἁμαρτία καί ἀνήκει στόν ἀριθμό τῶν θανασίμων ἁμαρτημάτων! Καί μάλιστα εἶναι τό δεύτερον, ἄν θέλετε, θανάσιμον ἁμάρτημα. Καί πρέπει νά ὑπερνικηθεῖ, καί τοῦτο γιατί ἡ ἀνθρωπίνη φύσις διεστράφη καί οἱ ἀπ’ ἐξω πειρασμοί εἶναι πολλοί. Πρέπει, ὅμως, νά ὑπερνικηθεῖ. 

     Καί θά παρακαλέσω τώρα ν’ ἀκούσουμε μερικά σημεῖα, τά ὁποῖα κι αὐτά δέν ἐξαντλοῦνται (ἀπ’ ὅ,τι θά σᾶς πῶ), γιά νά δοῦμε πῶς θά ὑπερνικηθεῖ, αὐτή ἡ πρᾶξις, αὐτή ἡ ἁμαρτία. Λέγει ὁ Ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωμαῖος, πού ‘χει ἕναν λόγο του βραχύ (γρήγορο, σύντομος εἶναι) στόν 1ο τόμο τῆς Φιλοκαλίας, καί μᾶς δίδει ἀρκετά στοιχεῖα γιά τό θέμα αὐτό. «Ἥτις ἐπιθυμία -λέγει- ἀπό πρώτης ἡλικίας ἄρχεται παρενοχλεῖν τῷ ἀνθρώπῳ», ἀπό τήν πρώτη του ἡλικία καί μάλιστα μέ τά τόσα διεγερτικά πού ὑπάρχουν… εἰκόνες… τηλεόραση… κουβέντες… τά παιδιά… ὅλα αὐτά, παλιότερα ἐλέγοντο μέ μίαν λέξη, θά σᾶς τήν πῶ δέν πειράζει νά τή γνωρίζετε, ὅτι κυκλοφορεῖ πολλή κανθαριδίνη (ἔτσι ἐλέγετο), σήμερα δέν χρησιμοποιεῖται αὐτός ὁ ὅρος. Νά σᾶς ἐξηγήσω ὅμως γιατί. Οἱ κάνθαροι… οἱ χρυσο… πῶς τό λένε… αὐτά … πού πετᾶνε καί εἶναι χρυσᾶ τά φτερά…. λέγονται κάνθαροι, σκαθάρι δηλαδή… ναι, αὐτοί οἱ κάνθαροι (στήν καθαρεύουσα ἡ λέξις) ἔχουνε μία οὐσία πού εἶναι διεγερτική, καί ἐγίνετο μία ἐξαγωγή, δηλαδή ἕνα ἀπόσταγμα ἀπό αὐτούς τούς κανθάρους, τό ὁποῖον εἶναι δηλητηριῶδες –πρέπει νά σᾶς τό πῶ- καί τό ὁποῖο χρησιμοποιεῖται (σέ μικρή, βεβαίως, δόση) προκειμένου νά δημιουργήσει πειρασμόν!. Καί καθετί πού δημιουργοῦσε πειρασμόν ἐλέγετο κανθαριδίνη! Διότι τό προϊόν πού παρήγετο ἀπ’ τούς κανθάρους ἐλέγετο κανθαριδίνη. Ἔτσι στήν ἐποχή μας κυκλοφορεῖ ἄφθονη κανθαριδίνη. Δηλαδή πράγματα τά ὁποῖα διεγείρουν τόν ἄνθρωπο, ἀκόμη κι ἀπό τήν βρεφική του ἡλικία. Προπαντός, ὅμως, ὅπως σᾶς εἶπα, ἡ τηλεόρασις. Κι ἄν αὐτό μποροῦσε νά τό λέγει ὁ Ἅγιος Κασσιανός στήν ἐποχή του, πόσο περισσότερο θά μπορούσαμε νά τό λέμε ἐμεῖς στήν ἐποχή μας, 15 καί πλέον αἰῶνες ἀπό σήμερα! 

     Ὥστε, λοιπόν, παρενοχλεῖ τό θέμα αὐτό, ἡ ἐπιθυμία αὐτή τόν ἄνθρωπο, ἀπό τῆς πρώτης ἡλικίας. Αὐτό πρέπει νά τό ἐπισημάνουμε. Δέν πρέπει, ἕνα ἀγόρι-ἕνα κορίτσι, ὅταν κάποτε ἀφυπνιστεῖ αὐτή ἡ ἐπιθυμία (ξυπνήσει) δέν πρέπει νά παραξενευτεῖ. Οὔτε καί πρέπει νά ἐνδώσει. Δέν σημαίνει ὅτι καθετί πού αἰσθάνομαι πρέπει καί νά τό ἐκπληρώνω, προσέξετε αὐτό τό σημεῖο, ἀλλά θά πρέπει νά ξέρει ὅτι αὐτή ἡ ἐπιθυμία εἶναι ἐνταγμένη σ’ ἕνα σκοπό, ἐπειδή ὅμως ὁ ἄνθρωπος –σᾶς τό ‘πα προηγουμένως- διεστράφη, ἀφυπνίζεται, ξυπνάει πρώϊμα, δέν σημαίνει ὅμως ὅτι καί πρώϊμα πρέπει νά ἐκπληρωθεῖ, καί μάλιστα στο σχῆμα τῆς πορνείας. Διότι εἶναι πάρα πολύ σοβαρό ἁμάρτημα. Εἴδατε τί λέει ἐδῶ, «ἄρχεται παρενοχλεῖν τῷ ἀνθρώπῳ», δηλαδή ἄρχισε νά ἐνοχλεῖ. 

     Ἄλλα πράγματα δέν ἐνοχλοῦν! Ἄρα, λοιπόν, καί μόνο τοῦ ὅτι βάζει τό ρῆμα παρενοχλῶ δείχνει ὅτι εἶναι ἄωρον, εἶναι ἄκαιρον ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἔρχεται. Καί συνεχίζει: «Μέγας οὗτος ἀγών καί χαλεπός καί διπλῆν ἔχων τήν πάλην ἐν ψυχῇ καί σώματι συνιστάμενος». Ὅτι εἶναι μεγάλος αὐτός ὁ ἀγῶνας, δύσκολος, ἔχει διπλῆ πάλη, γιατί πρέπει νά παλέψεις καί μέ τό σῶμα σου καί μέ τήν ψυχή σου, εἴδατε… «ἐν ψυχῇ καί σώματι συνιστάμενος». Εἶναι ἕνα ἁμάρτημα πού εἶναι καί στά δύο μέρη τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καί στήν ψυχή -ξαναλέμε- καί στό σῶμα. Καί μάλιστα ἴσως εἶναι τό μόνον ἁμάρτημα, τό ὁποῖον ἔχει μεγάλη μερίδα στό στοιχεῖο «σῶμα». Γιατί λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος», «κάθε ἁμάρτημα ἐάν κάνει ὁ ἄνθρωπος», «ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει». Δηλαδή ἡ ἁμαρτία ἀναφέρεται καί στήν ψυχή καί στό σῶμα. Πῶς θά ξεπεραστεῖ; Πῶς, δηλαδή, θά ἀγωνιστεῖ ὁ νέος ἄνθρωπος καί θά βοηθηθεῖ νά μή πέσει μέσα στό λάκκο αὐτόν τῆς ἐπιθυμίας καί τῆς πορνείας; Γιατί εἶναι ἀνάγκη, πρέπει νά σᾶς πῶ -θά τό δοῦμε ἴσως τήν ἐρχομένη φορά ἄν δέν προλάβουμε σήμερα- ὅτι εἶναι τό ὑπόβαθρον τῆς ἀρετῆς. Δέν μπορεῖς νά ἀσκήσεις καμμαν ἀρετήν, ἐάν δέν ἔχεις νικήσει τόν δαίμονα τῆς ἀνηθικότητος! Εἶναι ἀδύνατον! Καμία προκοπή δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει -μά καμία δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει- ἄν δέν ἔχει ὑπερνικηθεῖ ὁ δαίμων τῆς ἀνηθικότητος, τῆς πορνείας δηλαδή. 

     Πῶς μπορεῖ νά ξεπεραστεῖ. Ἐπειδή παίρνω κάποια στοιχεῖα μόνον ἀπό τόν Ἅγιο Κασσιανό τό Ρωμαῖο, δέν ἀνατρέχω ἀλλοῦ, δέν θά βάλω ἄλλα στοιχεῖα, γιατί ὁ σκοπός τῶν θεμάτων αὐτῶν δέν εἶναι νά τό ἐξαντλήσουμε τό θέμα· ἁπλῶς μέ τήν εὐκαιρία πού ἔχουμε ἐδῶ πού μιλάει ὁ Τωβίτ πρός τόν γιό του τόν Τωβία, ἐμεῖς ἐκμεταλευόμεθα αὐτήν τήν εὐκαιρία καί λέμε μερικά πραγματάκια, ξαναλέγω, δέν θά ἐξαντλήσουμε τό θέμα παρά μόνο μερικά θά ποῦμε. Πῶς ξεπερνιέται; Πρῶτα-πρῶτα μέ τήν πίστη στόν Χριστό. Θά μοῦ πεῖτε: «Πῶς αὐτό;». Ἀκοῦστε τί θά πεῖ ὁ ἀγωνιζόμενος, καί τί θά πεῖ πίστη στόν Χριστό. Γιατί γιά μιά στιγμή θά πεῖτε: «Τί σχέση ἔχει τό ἕνα μέ τό ἄλλο; Ἐγώ αἰσθάνομαι αὐτήν τήν ἐπιθυμία, ἀλλά πιστεύω καί εἰς τόν Χριστό». Πιστεύω εῖς τόν Χριστό θά πεῖ: ὄχι ἁπλῶς πιστεύω στήν ὕπαρξη τοῦ Χριστοῦ ἤ στήν θεότητά Του· πιστεύω καί στά λόγια Του (ὑπογραμμίζω, ἐπαναλαμβάνω) πιστεύω καί εἰς τά λόγια Του. Μερικοί πιστεύουν ὅτι μπορεῖ νά ξεχωρίζουν τά πράγματα· πιστεύω μέν στόν Χριστό, ἀλλά ὅταν τοῦ πεῖς: «Μά ὁ Χριστός τό εἶπε αὐτό…», «Ἒ, καλά, τώρα, εἶναι ἄλλο πρᾶγμα αὐτό»... Μά δέν μπορεῖς νά τά ξεχωρίσεις, δέν εἶναι δυνατόν. Ἔτσι ξεπερνῶ τόν πειρασμό μέ τήν πίστη στόν Χριστό θά πεῖ· θά πρέπει νά μή μετέχω τήν ἁμαρτία, γιατί τό εἶπε ὁ Χριστός. Ἔτσι καί μόνο αὐτό νά ἐγκαθιδρυθεῖ μέσα στήν καρδιά σας, παιδιά, σᾶς τό λέγω ἀλήθεια, παιδιά, θά ‘χετε νικήσει. Τό εἶπε ὁ Χριστός! Τελείωσε! Καί μάλιστα οὔτε θά ὑπάρχει καμμία ἐξωτερική καταπίεση, οὔτε κανένα εἰδικό μάντρωμα… τίποτα, δέν χρειάζεται τίποτα. τίποτα. Ἐδῶ βλέπει κανείς τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία. Ὅτι δηλαδή δέν ἔχω ἀνάγκη κάποιος νά μέ πιέσει, νά μέ κλειδώσει, νά μέ βάλει στό μπαλαοῦρο, νά μέ βάλει μέσα στό ὑπόγειο, νά μοῦ πεῖ: «Δέν θά βγεῖς γιά νά μήν κάνεις τήν ἁμαρτία». Δέν θέλω νά κάνω τήν ἁμαρτία. Καί δέν θέλω νά κάνω τήν ἁμαρτία, διότι ὁ Χριστός λέγει ὅτι αὐτό εἶναι ἁμαρτία. Αὐτό εἶναι. Αὐτό θά πεῖ «ἐλεύθερος νέος». Σπουδαῖο! Μά πάρα πολύ σπουδαῖο! 

     Νά σᾶς πῶ κι ἕνα μυστικό προσωπικό; Καί σέ μένα μοῦ ἐτέθη -Γιατί φυσικά ἄνθρωπος δέν εἶμαι; Φυσικά ἐφηβεία δέν πέρασα ὅπως ἐσεῖς;- καί σέ μένα μοῦ ἐτέθη, κι ὅταν τό βρῆκα γραμμένο στήν Ἁγία Γραφή εἶπα (δέν εἶχα αὐτήν τήν πολυτέλεια τῶν ὅσων ἀκοῦτε ἐσεῖς στήν ἐποχή μου): «Τό λέγει ὁ Χριστός καί τέλειωσε! Τέλειωσε, τό λέει ὁ Χριστός. Τέλειωσε, πάει, αὐτό εἶναι. Δέν παθαίνει κανείς, οὔτε ψυχώσεις, οὔτε τίποτα, τίποτα, τίποτα, ἀπ’ ὅλα αὐτά». Καί μήν ξεχνᾶτε, εἶναι ἀκριβῶς αὐτό πού λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Α’ του Ἐπιστολή (ε, 4)· «Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη- ἀποτείνεται στούς νέους…- ὦ νεανίσκοι… κλπ.- ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν». Τί εἶναι ἐκεῖνο, ὦ νέοι μου, -λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης- πού σᾶς κάνει νά ὑπερνικᾶτε τόν κόσμο, τίς ἡδονές του, τίς ὁρμές του…; Ἡ πίστις σας». Ποιά πίστη; Ὃτι τό εἶπε ὁ Χριστός. Τελείωσε. Εἶναι φοβερή αὐτή ἡ δύναμις τῆς πίστεως. Διότι ὁ κόσμος προσφέρει πολλές θέσεις, οἱ ὁποῖες θέσεις ἀποπροσανατολίζουν. Γιά νά μείνεις, λοιπόν, προσανατολισμένος ἄνθρωπος καί νά πεῖς: «Αὐτό καί τίποτε ἄλλο», πρέπει νά πιστέψεις εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Πιστεύω καταλάβατε τί θά πεῖ πίστις, ἐπάνω στά πράγματα αὐτή ἡ πίστις, ὄχι πίστις ἀφηρημένη ὑπόθεση.

     Ἀκόμη, χρειάζεται νά καταλάβουμε ὅτι ἐπειδή ὁ ἀγών εἶναι μεγάλος, δύσκολος, θά πρέπει νά γίνει μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, χωρίς τήν ὁποία βοήθεια δέν θά πετύχουμε. Κι ἅμα λέμε βοήθεια, ἐννοοῦμε νά μᾶς δοθεῖ ἡ χάρις τοῦ Χριστοῦ. Λέγει πάλι ὁ Ἅγιος Κασσιανός ὁ Ρωμαῖος: «Μή τῇ ἡμετέρα δυνάμει καί τῇ ἀσκήσει θαρρήσωμεν, ἀλλά τῇ βοηθεία τοῦ Δεσπότου ἡμῶν Θεοῦ, ὑπέρ φύσιν ἐστί τό πρᾶγμα». «Μήν πάρουμε θάρρος ὅτι ἔχουμε δική μας δύναμη κι ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἄσκηση κι ὅτι θά πετύχουμε κάτι. Ὄχι, ἀλλά μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου μας θά τό πετύχουμε αὐτό». Εἶναι ἐκεῖνο πού ὁ Χριστός εἶπε, κι ἴσως ἅμα τό διαβάζετε νά ἔχετε καί μιά ἀπορία. Ὅτι «χωρίς ἐμοῦ -λέει στό 15ο κεφάλαιο στό Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο- οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». «Χωρίς Ἐμένα δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτα». Καί θά πεῖ κανείς: «Γιατί δέν μποροῦμε νά κάνουμε; Τόσα καί τόσα πράγματα μποροῦμε νά κάνουμε». Λοιπόν, παιδιά, ἔχουμε κι ἕνα παράλληλο χωρίο. Ὅταν κάποτε ἐκεῖνος ὁ πλούσιος νεανίσκος γύρισε τήν πλάτη του καί ἔφυγε, καί τρόμαξαν οἱ μαθητές ὅταν ὁ Χριστός εἶπε ὅτι πόσο δύσκολο πρᾶγμα εἶναι νά μπεῖ ὁ πλούσιος στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, σάν νά περάσει ἀπό τήν τρύπα τῆς βελόνης νά περάσει ἕνα χοντρό σκοινί. Γκαμήλα ἤ καμήλα εἶναι καί τό ζῶο καμήλα, εἶναι καί τό παλαμάρι. Τό πολύ χοντρό σκοινί. Ὅ,τι θέλετε παίρνετε. Καί τό ἕνα καί τό ἄλλο δέν περνοῦν ἀπό τήν τρύπα τῆς βελόνης. Ἀλλά, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ἐτρόμαξαν οἱ μαθητές: «Καί ποιός μπορεῖ νά τό πετύχει αὐτό! Νά μπεῖ στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (ἄν εἶναι ὑποτεθεῖ κάποιος πλούσιος);». Καί εἶπε: «Αὐτά πού εἶναι ἀδύνατα στούς ἀνθρώπους, εἶναι δυνατά στόν Θεό». Ὁ πλούσιος μπορεῖ νά μπεῖ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Γιατί; Γιατί ὁ πλοῦτος «τραβάει» πρός τόν κόσμον. Ἔτσι καί ἐδῶ, μπορεῖς νά πετύχεις τήν ἐγκράτεια, ὅπως πέτυχαν καί πετυχαίνουνε πολλοί ἄνθρωποι ἔξω ἀπ’ τήν ἐκκλησία, ἔξω ἀπ’ τό βάπτισμα, ἔξω ἀπό τόν Χριστιανισμό. Κι ὁ Πλάτων ἐγκρατής ἦταν. Καί ὁ Εὐριπίδης ἐγκρατής ἦτο. Καί ὁ Σοφοκλῆς ἐγκρατής ἦτο. Ἀπό κείμενα δικά τους, μιλάω τώρα καί τό λέγω αὐτό. Προσέξτε· δέν εἶναι νά εἶσαι ἁπλῶς ἐγκρατής, ἀλλά νά δώσεις καί νόημα σ’ αὐτήν τήν ἐγκράτεια. Αὐτό εἶναι ἀδύνατο νά τό ἐπιτύχεις χωρίς -ὅπως λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος- τήν θείαν ροπήν, δηλαδή τήν θεία βοήθεια, τήν χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, λοιπόν, ἄς τό καταλάβουμε. Καί ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Κασσιανός καί λέγει: «Γιατί; Γιατί εἶναι ὑπέρ φύσιν τό πρᾶγμα. Εἶναι μιά ὑπόθεσις πού δέν εἶναι στά μέτρα μας μόνο. Χρειαζόμαστε την βοήθεια τοῦ Θεοῦ».

    Ἕνα τρίτο σημεῖο. Χρειάζεται ταπείνωσις γιά νά γίνουν ὅλα αὐτά. Καί ἡ πίστις καί ἡ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ… γιατί; «Ἧς χωρίς (τῆς ὁποίας ταπεινώσεως, χωρίς ταπείνωση -λέγει πάλι ὁ Ἅγιος Κασσιανός- οὐδέ πορνείας οὐδέ τῶν ἄλλων δυνήσεταί τις περιγενέσθαι». «Κανείς, ὄχι μόνο τό θέμα πού κουβεντιάζουμε, ἀλλά καί ὁποιοδήποτε ἄλλο, δέν θά μπορέσει ποτέ νά ὑπερτερήσει χωρίς ταπείνωση». Νά σᾶς πῶ ἕνα μικρό παράδειγμα; Ὅταν ἐγώ θά σοῦ πῶ ἐσένα -εἶμαι ὁ πνευματικός σου- καί θά σοῦ πῶ: «Παιδί μου κοίτα, μήν κάθεσαι νά βλέπεις τηλεόραση, διότι θά πάθεις πανωλεθρία». Ἐσύ λές (ἀπό μέσα σου): «Γιατί θά πάθω πανωλεθρία; Ἐγώ θά δῶ. Εἶμαι δυνατός καί δέν παθαίνω τίποτα». Ἀλλά αὐτό σημαίνει ἀπουσία ταπεινώσεως. Ταπείνωση θά πεῖ ἀποδέχομαι ἐκεῖνο τό ὁποῖο μοῦ λέγει ὁ Θεός, μοῦ λέγει ἡ Ἐκκλησία, μοῦ λέγει ὁ πνευματικός. Ἄν, λοιπόν, μείνεις στήν δική σου τήν δύναμη, τότε… ὦ, τότε θά ἀναποδογυριστεῖς πάρα πολύ γρήγορα. Θυμᾶμαι ἕναν παλιό-παλιό φίλο, ἔφηβος ἤμουνα… ὄχι νέος ἤμουνα, εἶχα ὑπηρετήσει στρατιώτης καί εἶχα ἀπολυθεῖ, ἕνας, λοιπόν, ἄλλος φίλος, εἶχε πάει τότε στρατιώτης, καί τοῦ ἔλεγα μερικά πράγματα: «Πρόσεξε, μήν κάθεσαι, φέρ’ εἰπεῖν, ν’ ἀκοῦς συζητήσεις τῶν συναδέλφων, διότι θά σέ βάλουν σέ πειρασμό! Μή ἐτοῦτο… μή ἐκεῖνο…», τοῦ ‘πα μερικά πράγματα. «Ἄ, ὄχι», μοῦ λέει, «ἐγώ δέν αἰσθάνομαι ὅτι θά μποροῦσα νά παρασυρθῶ» -ἀπουσία ταπεινώσεως! Τοῦ λέγω: «Ἐγώ σέ εἰδοποιῶ καί λάβε τά μέτρα σου». Παιδιά, ξέρετε τί ἔγινε; Ὕστερα ἀπό λίγο καιρό, γιατί δέν ἐπρόσεξε. Μοῦ ἔστειλε ἕνα γράμμα ‘’SOS” : «Καίγομαι, γλύτωσέ με!». «Τώρααα! Ἐφόρτωσες, ἐγέμισες τίς ἀποθῆκες σου μέ ὑλικό πού καίγεσαι, καί τώρα φωνάζεις, ὅτι πῆρε ἡ ἀποθήκη φωτιά;». Γι’ αὐτό, ταπείνωση θά πεῖ: Σοῦ εἶπε ὁ Θεός κάτι; Τό διάβασες στήν Ἁγία Γραφή; Σοῦ τό εἶπε ὁ πνευματικός; Θά πεῖς: «Ἒτσι πρέπει νά ‘ναι». «Μά δέν τό καταλαβαίνω». «Μά ἀφοῦ ἔτσι λέγεται; Ἒτσι πρέπει νά ‘ναι». «Μά ἔχω δυνάμεις». «Τίποτα, ἀφοῦ λέγεται ἔτσι, ἔτσι πρέπει νά ‘ναι». Αὐτό θά πεῖ ταπείνωση, καί ἄς τό προσέξουμε γιατί εἶναι πάρα πολύ σημαντικό. Καί δέν εἶναι μόνο στό θέμα αὐτό. Εἶναι καί σ’ ὅλα τ’ ἄλλα θέματα.

     Καί πάλι μιά πού θυμήθηκα καί γύρισα μερικές δεκαετίες πίσω, ὅταν ὑπηρετοῦσα, μέσα σ’ ἐκεῖνα τά… μάλιστα τίς πρῶτες μέρες μαθαίνουν οἱ στρατιῶτες μερικά πράγματα, μέσα στό πρόγραμμα τῶν κάποιων πού ἔπρεπε νά μάθουμε ἤτανε καί πῶς νά διπλώνουμε τίς κουβέρτες μας. Ἔ, ἐγώ ἔδειξα μία ὑπερηφάνεια ἀναμφισβήτητα…: «Τώρα», λέω, «ἐγώ δέν ξέρω νά διπλώσω μία κουβέρτα; Ἂν εἶναι δυνατόν!». Καί δέν πρόσεξα πῶς διπλώνεται μία κουβέρτα. Παιδιά, ὅταν ἔγινε ἡ ἐπιθεώρηση, ὁ μόνος πού δέν εἶχε σωστά διπλωμένη τήν κουβέρτα ἤμουν ἐγώ. Γιατί; Διότι διπλώνεται μέ τόν τρόπο «φάκελον»… ἔ, πού στό σπίτι μας δέν κάνουμε φάκελο τήν κουβέρτα, τήν διπλώνουμε ἁπλᾶ. Ὁπότε δέν τό εἶδα -ἀπό ὑπερηφάνεια δέν τό εἶδα! «Ἐγώ ξέρω» … ἄχ αὐτό τό «ἐγώ ξέρω»… «ἐγώ ξέρω»… «ἐγώ ξέρω»- κι ὅταν πέρασε ἡ ἐπιθεώρηση τό βρῆκε λανθασμένο. Καί εἶπα: «Ποτέ μή λές ‘’τό ξέρω’’». Πῆρα ἕνα ὡραῖο μάθημα. Μπορεῖ νά ξέρετε, παιδιά, πῶς τηγανίζουν τίς πατάτες. Καί σᾶς λέει κάποιος: «Νά σᾶς πῶ πῶς τηγανίζονται οἱ πατάτες;». Μήν πεῖτε: «Τό ξέρω». Διότι ὑπάρχουνε τόσοι τρόποι, πού πάντα κάτι καινούριο θά μαθαίνουμε. Αὐτό θά πεῖ ταπείνωσις. Ποτέ ὑπερηφάνεια, καί νά ποῦμε: στηρίζομαι στίς δυνάμεις μου, στηρίζομαι στήν γνώση μου κ.ο.κ.

     Τέταρτον. Αὐτά, βέβαια, πού λέμε εἶναι γιατί χρειαζόμαστε τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς τί πρέπει νά προσφέρουμε, ἐν προκειμένῳ; Τέταρτο σημεῖο λοιπόν: «Χρὴ δὲ τὸ τὴν καρδίαν πάσῃ φυλακῇ τηρεῖν ἀπὸ ῥυπαρῶν λογισμῶν». Λέγει ὁ Ἅγιος Κασσιανός ὅτι πρέπει μέ κάθε τρόπο νά φυλάξουμε τήν καρδιά μας ἀπό κάθε βρώμικο λογισμό. Εἶναι ἡ φαντασία… εἶναι οἱ ἐπιθυμίες… εἶναι ὅλα αὐτά. Ξέρετε ἡ εἰκόνα γίνεται ἐπιθυμία, καί ἡ ἐπιθυμία γίνεται βούλησις, γίνεται πράξις. Μέ κάθε τρόπο, λοιπόν, θά φυλάξουμε τόν ἑαυτό μας ὡς πρός τό θέμα τῶν λογισμῶν! Σπουδαῖο. Κι ἀκόμη, λέει: «Ἀλλά προσήκει κατά τό γεγραμμένον εἰς τάς πρωΐας ἀποκτείνειν πάντας τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς». Αὐτό εἶναι γραμμένο στόν 100ο ψαλμό στόν 8ο στίχο, ὅτι τά πρωϊνά πρέπει νά σκοτώνουμε ὅλους τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς. Ποιοί εἶναι «οἱ ἁμαρτωλοί τῆς γῆς»; Καί τί εἶναι τά πρωϊνά; Οἱ ἁμαρτωλοί τῆς γῆς εἶναι οἱ λογισμοί. Ξέρετε ὅτι οἱ Νηπτικοί Πατέρες ἔπαιρναν αὐτά πού ἀποτελοῦσαν τήν Ἱστορία καί τά ἔκαναν θέματα πνευματικά. Οἱ ἁμαρτωλοί τῆς γῆς, λοιπόν, εἶναι οἱ λογισμοί οἱ πονηροί. Καί τί θά πεῖ «τά πρωϊνά νά σκοτώνονται;». Πρωΐ εἶναι τό ξεκίνημα τῆς ἡμέρας, πού σημαίνει: Μόλις ξεκινήσει ἕνας κακός λογισμός (μόλις ξεκινήσει!), θά πρέπει ἀμέσως νά τόν σκοτώσουμε τόν λογισμό αὐτόν. Δηλαδή νά τόν ἐξορίσουμε, νά τόν βγάλουμε, νά τόν ἐξαφανίσουμε, γιά νά μποροῦμε νά σωθοῦμε! 

     Ἀλλά ἔχουμε ἀκόμη μερικά πραγματάκια νά ποῦμε, πρῶτα ὁ Θεός, τήν ἐρχομένη Κυριακή. 

13η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας» (δ΄).

†. Εὐρισκόμεθα πάντοτε εἰς τήν πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ πρός τόν γιό του, τόν Τωβία. Καί τοῦ λέγει σέ κάποιο σημεῖο: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Μέχρι τώρα εἴδαμε μόνο τό πρῶτον ἡμιστίχιον, πού ἀνεφέρεται εἰς τό «Πρόσεχε σεαυτῷ», ὅτι ἔχει ἕνα γενικότερο χαρακτῆρα, δέν εἶναι μόνο νά προσέχει κανείς ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἤδη θέλει νά τονίσει ὁ Τωβίτ, ἀλλά, ἐπαναλαμβάνω, ἔχει ἕναν γενικότερο χαρακτῆρα. Πρέπει νά προσέχουμε τοῦτο… ἤ ἐκεῖνο… καί μάλιστα σᾶς εἶχα ἀναλύσει τό πῶς ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναπτύσσει τό θέμα αὐτό. Ἀλλά ἡ πρόταση εἶναι εὐρυτέρα καί εἰδικωτέρα. Δηλαδή εἶναι πιό μεγάλη (ἀπό τό «Πρόσεχε σεαυτῷ»), καί εἰδικεύει ὁ Τωβίτ καί λέγει· «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας» ἀπό κάθε ἀνηθικότητα. 

     Ἐδῶ εἰδικεύει καί ἀναφέρεται είς τά σαρκικά ἁμαρτήματα. Ὁ Τωβίτ βέβαια ἔβλεπε ὅτι τό παιδί του ξεκινάει γιά ἕνα μακρινό ταξίδι καί ὅτι θά πήγαινε σέ πανδοχεῖα, δρόμος ἦταν αὐτός, πολλά μποροῦσαν νά συμβοῦν. καί εἶναι γνωστό ὅτι ὅταν κανείς εἶναι ἔξω ἀπό τό σπίτι του, ταξιδεύει, πολλές φορές προσφέρεται εὐκολοτέρα ἡ ἀνηθικότητα, γι’ αὐτό ἀκριβῶς τοῦ λέγει: «Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον ἀπό πάσης πορνείας». Διότι ὁ ὄφις τῆς ἀνηθικότητας παντοῦ καιροφυλακτεῖ, ὥστε νά λέγει ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Σιναΐτης: «Μή θαρρήσεις εἰς τόν δαίμονα τῆς πορνείας ἕως θανάτου σου». «Νά μη», λέγει, «πάρεις θάρρος ἔναντι τοῦ δαίμονος τῆς πορνείας ἕως ὅτου πεθάνεις». Ἔστω κι ἄν -πιστέψατέ με, σᾶς τό λέγω ἀλήθεια, κι ἔχουμε πολλές τέτοιες ἱστορίες- κι ἄν φθάσεις στά 100 σου χρόνια. Πού θά ‘λεγε κάποιος… ἔ... 100 χρονῶ ἕνας ἄνθρωπος θά ἔπρεπε νά προσέχει στόν δαίμονα τῆς πορνείας; Δέν εἶναι μιά ὑπόθεσις πού ἀφορᾶ στούς νέους; Λάθος! Ἀφορᾶ σέ ὅλους σέ κάθε ἡλικία! Ἔρχομαι νά σᾶς πῶ ὅτι πρό πολλῶν ἐτῶν, βρῆκα στό Νοσοκομεῖο (στό δωμάτιο τῶν κρατουμένων, διότι οἱ φυλακές εἶχαν ἐδῶ ἕνα δωμάτιο, πού ἐνοσηλεύοντο κρατούμενοι, καί βέβαια τό παράθυρο εἶχε σίδερα κι ἀπ’ ἐξω ὑπῆρχε φρουρός-φύλακας), βρῆκα ἕναν γέροντα 84 ἐτῶν, ὁ ὁποῖος ἔκανε φόνο ἀπό μία ὑπόθεση ἀντιζηλίας, γιά μιά γυναῖκα. Ἀκοῦτε; 84 ἐτῶν! Καί βέβαια -Ὂχι γιατί τό λέγει αὐτό ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὄχι γιατί οἱ Πατέρες ἀπό τήν ἐμπειρία τους μᾶς βεβαιώνουν, ἀλλά τό εἶδα καί ἐγώ. Τό εἶδα ἀπό μία ἐμπειρία. Ἄν ἔπρεπε νά σᾶς πῶ περισσότερα, θά σᾶς ἔλεγα κι ἄλλα παραδείγματα. Σᾶς λέγω μόνο αὐτό τό χτυπητό παράδειγμα. Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά ἔχουμε ποτέ ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας (ὑπογραμμίζω τή θέση αὐτή), καί νά ποῦμε, νά ἐγώ μπορῶ νά ξεκινήσω κάτι, ἀλλά θά εἶμαι σέ θέση σέ κάποιο σημεῖο νά σταματήσω. Πρόκειται περί μιᾶς χιονοστιβάδος. Ξεκίνησε τήν πορεία πρός τά κάτω της ἡ χιονοστιβάδα; Εἶναι ἀδύνατον πλέον νά συγκρατηθεῖ. Γι’ αὐτό θέλει πάρα πολλή προσοχή ἀπό τήν ἀρχή, ὅπως θά δοῦμε στήν συνέχεια τοῦ θέματός μας. Γιατί, ἄν κανείς ἔχει τήν ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτόν του ὅτι δέν θά συμβεῖ κάτι κακό, τότε ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες «πεσεῖται πτῶμα ἐξαίσιον» («πτῶμα» ἀπό τό πίπτω). Δηλαδή θά πέσει σέ βαθμόν ὑπερβολικόν. Αὐτό θά πεῖ «πτῶμα ἐξαίσιον». 

     Ἀλλά πρέπει νά διακρίνουμε αὐτό τό «ἀπό πάσης πορνείας», γιατί προφανῶς ἐδῶ ὑπαινίσσεται ὁ Τωβίτ ἕνα πολυκέφαλο θηρίο, ὅταν λέγει «ἀπό κάθε πορνεία». Ἄρα, λοιπόν δέν εἶναι μόνο αὐτό πού λέμε πορνεία, γιά νά λέγει «ἀπό κάθε πορνεία»; Ἄρα λοιπόν πράγματι καί ἔτσι εἶναι πρόκειται γιά ἕνα πολυκέφαλο, ὅπως σᾶς εἶπα, θηρίο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κάνοντας σαφῆ ἀναφορά τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων στίς Ἐπιστολές του, καί στήν «Πρός Ρωμαίους» καί εἰς τήν «Α΄πρός Κορινθίους», μᾶς λέγει πολλά. Ἐπί παραδείγματι, λέει, στήν Α΄πρός Κορινθίους κατ’ εἶδος μάλιστα αὐτήν τήν πορνεία -ἀφοῦ λέγει ἀπό πάσης πορνείας ὁ Τωβίτ- ἐδῶ λέει κατά εἶδος, κατά περίπτωση, μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό 6ο κεφάλαιο. «Μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Βλέπετε πόσες περιπτώσεις ἀπαριθμεῖ; Δέν τίς ἀναλύω τώρα γιατί θά τίς ἀναλύσουμε λίγο πιό κάτω, σέ σειρά θεμάτων (ὄχι βέβαια μόνο σήμερα). Εἰς δέ στήν «Πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή» κάνει μία λεπτομερῆ ἀναφορά στήν ὁμοφυλοφιλία, αὐτή ἡ ὁποία στήν ἐποχή μας τόσο πολύ ἐπικρατεῖ, καί λέγει - γιατί ἀναφέρεται τό ἁμάρτημα αὐτό καί στά κορίτσια, στίς γυναῖκες, καί εἰς τούς ἄνδρες- λέγει: «Αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν (:Καί οἱ γυναῖκες (κατά λέξη οἱ θηλυκές, θά τό πῶ λίγο πιό κάτω) μετήλλαξαν (:ἄλλαξαν) τήν φυσικήν χρῆσιν, -δηλαδή τόν γάμο-, εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες (κατά λέξη, ἀρσενικοί, δέν λέγει «ἄνδρες», θά τό ποῦμε γιατί) ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας -δηλαδή τόν γάμον- ἐξεκαύθησαν (:πῆραν φωτιά, φωτιά ἐπιθυμίας) ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, (:στήν ἐπιθυμία τους νά κάνουν τήν ἁμαρτία μεταξύ τους) ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι (:ἀρσενικοί μέ ἀρσενικούς -εἴδατε λεπτομερῆ περιγραφή;- κατεργαζόμενοι τήν ἀσχημοσύνη». Ἐδῶ λέγει «θήλειαι» κι ὄχι γυναῖκες, λέει «ἄρσενες» κι ὄχι ἄνδρες. Διότι ὁ τίτλος «γυνή» εἶναι τιμητικός, καί ὁ τίτλος «ἀνήρ» (ἄνδρας) εἶναι τιμητικός, καί ἐκφράζει τόν ἄνθρωπον μέ τήν ψυχή του τό σῶμα του, τό ὅτι εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ποῦμε «θηλυκιά»-«ἀρσενικός», τότε κατεβαίνουμε σ’ ἕνα πολύ χαμηλό ἐπίπεδο, στό ἐπίπεδο τοῦ ζώου, καί ἔτσι μιλάει ὑποτιμητικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιά νά δείξει σέ ποιό κατάντημα εὐρίσκετο ὁ ἀρχαῖος κόσμος ὅταν τόν βρῆκε -ὅπως τόν βρῆκε- ὁ Χριστιανισμός. Φυσικά αὐτά θά τά ἀναλύσουμε λεπτομερῶς, ἴσως τήν προσεχῆ φορά… θά δοῦμε. Καί νά τά πάρουμε μέ τή σειρά αὐτά τά πράγματα, γιά νά τά δοῦμε πῶς ἀκριβῶς τά πράγματα ἔχουν.

     Πρίν ὅμως προχωρήσουμε θά ἤθελα νά κάνω μία ἀναφορά στόν Μέγα Βασίλειο ὁ ὁποῖος λέγει:«Καί εἰπεῖν ὀκνῶ καί σιωπᾶν οὐ βούλομαι»: «Καί νά μιλήσω διστάζω καί νά σιωπήσω δέν θέλω, ἀναφερόμενος σέ τέτοια θέματα». Καί ἐκεῖνο πού λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Οὐ βούλομαι σεμνότητι λόγων καλλωπίζεσθαι, ἀλλά σεμνούς ποιήσαι τούς ἀκούοντας». «Δεν θέλω», λέγει, «ἁπλῶς νά μιλάω μέ ὡραιολογίες, ἀλλά ὡραίους καί σεμνούς νά κάνω ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μέ ἀκοῦν». Γιατί θά μποροῦσε κάποιος νά πεῖ: «Μά αὐτά τά θέματα δέν λέγονται ἀπ’ ἄμβωνος… ἤ δέν λέγονται στό Κατηχητικό Σχολεῖο, πῶς, λοιπόν, ἐγώ τολμῶ νά πῶ αὐτό…». Μά, γι’ αὐτό ἀνέφερα τόν Ἱερό Χρυσόστομο καί τόν Μέγα Βασίλειο, γιά νά ἀντιληφθοῦμε, παιδιά, ὅτι εἶναι πράγματα τά ὁποῖα πρέπει νά λέγονται. Ἐξάλλου, τό Σχολεῖο σας, ὁ δρόμος καί ἡ τηλεόραση πρό πολλοῦ αὐτά σᾶς τά ἔχουν διδάξει. Μέ μία διαφορά, ὅτι σᾶς τά ἐδίδαξαν κακεκτύπως. Ὄχι κατ’ ἕναν τρόπον πού νά σᾶς βοηθήσουν νά ἀποφύγετε, ἀλλά κατά ἕναν τρόπον πού νά σᾶς σπρώξουν σ’ αὐτά τά σαρκικά ἁμαρτήματα. Ἔτσι λοιπόν παίρνω τό θάρρος καί μιλῶ ὅπως μιλῶ ἤ θά μιλήσω παρακάτω. Γιατί ἄν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (ἡ Καινή Διαθήκη) δέν διστάζει νά μιλήσει μέ αὐτήν τήν ὠμή γλῶσσα, γιατί ἐγώ θά διστάσω; Ὅπως ἀκριβῶς ὅταν ἔχουμε μία γάγγραινα, μία πληγή, θά τήν κρύψουμε; Θά βάλουμε ἐπιδέσμους; Ἢ θά τήν ἐγχειρήσουμε, θά τήν ἐκθέσουμε τήν πληγήν αὐτήν, μόνο καί μόνο γιά νά θεραπεύσουμε τόν ἄνθρωπο πού πάσχει ἀπ’ αὐτήν 

     Ἄς δοῦμε λοιπόν κατ’ εἶδος αὐτά τά σαρκικά ἁμαρτήματα. Γι’ αὐτό καί σᾶς παρακαλω πάρα πολύ -ἤδη ὑπάρχει- νά διατηρήσουμε πολλή προσοχή, κι ἐπειδή θά ἔχουμε μία σειρά θεμάτων νά μή λείψετε στά προσεχή μας θέματα καί νά δείξετε -ἐφόσον ἐκτιμᾶτε τό θέμα αὐτό- πολλή σοβαρότητα, διότι εἶναι σοβαρά θέματα αὐτά. Εἶναι πολύ σοβαρά. Ἄν εἶναι ἱκανά νά στέκονται μία ἀφετηρία δημιουργίας τοῦ κόσμου, γιατί τί ἄλλο εἶναι; Τό ἀκριβότερο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, τό πιό σοφό, τό πιό θαυμαστό, τό πιό ἐκπληκτικό, πού ἀκόμη δέν κατεβήκαμε στό βάθος νά ἐκτιμήσουμε αὐτό τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, πῶς ἀκριβῶς λειτουργεῖ τό μεγάλο θέμα τῆς γενετικῆς… πῶς γίνεται ὁ καινούριος ἄνθρωπος; Τό μεγαλειῶδες, μέσα σέ ὁλόκληρο τό σύμπαν… ἄν κομματιάσω τόν ἥλιο καί τόν κάνω ἑκατό κομμάτια, ἔ δέν ἔκανα τίποτα δέν εἶναι σπουδαῖο, ἀπό ἄψυχο σῶμα πάλι ἄψυχα βγάζω. Τό νά πάρω μία πέτρα καί νά τήν κάνω κομμάτια, ἀπό ἄψυχο πρᾶγμα, ἄψυχα βγάζω. Ἀλλά τό νά μπορῶ ὅμως ἀπό τόν ἄνθρωπο νά βγάλω καινούριο ἄνθρωπο δέν εἶναι αὐτό, τό πιό μεγάλο μυστήριο τοῦ Θεοῦ καί τό πιό σοφό; Ἀκόμη, ἀφοῦ εἶμαι τό πιό μεγάλο καί τό πιό σοφό μυστήριο τοῦ Θεοῦ, δέν θά μπορούσαμε νά τό ποῦμε –μέσα στό χῶρο τῆς φύσεως- σάν τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, πού μέ πολύ προσοχή θά πρέπει ἐκεῖ νά μποῦμε γιά νά κατανοήσουμε αὐτά τά θαυμαστά πράγματα τοῦ Θεοῦ; Ἀναμφισβήτητα ναί. Πρέπει, λοιπόν, νά δείξουμε μία σοβαρότητα. Ἄν τώρα ὁ διάβολος κατάφερε, αὐτό τό τόσο σοβαρό θέμα νά τό βγάλει στό πεζοδρόμιο καί νά τό γελοιοποιήσει ἤ νά τό μεταβάλλει σ’ ἕνα στοιχεῖον ψυχαγωγίας, αὐτό δείχνει τήν μοχθηρότητα τοῦ διαβόλου. Ὁ διάβολος παιδιά ἔχει καταφέρει καίρια χτυπήματα στόν ἄνθρωπο. Καίρια χτυπήματα! Μή νομίσουμε ὅτι εἶναι ἁπλῶς νά μέ βάλει νά κλέψω, νά πῶ ψέματα. Εἶναι ἄλλα πολύ-πολύ σοβαρά. Εἶναι μεθοδος, προπαντός, τῆς διαστροφῆς, τήν ὁποία μετέρχεται ὁ διάβολος. Πρέπει, λοιπόν, ἐμεῖς νά ἀνασυνταχθοῦμε, νά δείξουμε σοβαρότητα, νά καταλάβουμε τό θέμα αὐτό καί νά τό κρατήσουμε ὑψηλά, πολύ ὑψηλά. Ἐάν θά ἐγίνετο ἕνα μάθημα στό Πανεπιστήμιο, μάθημα βιολογίας, οἱ φοιτητές τῆς Ἰατρικῆς, ἐν προκειμένῳ, δέν θά ἔδειχαν μία σοβαρότητα; Ἐδῶ εἶναι κάτι πολύ περισσότερο, διότι δέν βλέπουμε τό θέμα ἀπό βιολογικῆς πλευρᾶς, τό βλέπουμε καί ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς. καί ἀπό πλευρᾶς τοποθετήσεως τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ. Γι’ αὐτό, λοιπόν, θά ἐπικαλεστῶ τήν προσοχή σας, ἀλλά καί τήν σοβαρότητά σας. Ὅποιος θά ἐπονηρεύετο, ἔρχεται σ’ ἐκεῖνο πού προηγουμένως εἶπα· γίνεται θῦμα τοῦ σατανᾶ, πού γελοιοποιεῖ τά ὅσια, τά ἅγια καί τά ἱερά.

     Καί πρῶτα ὁ χαρακτηρισμός τοῦ Παύλου πού εἶπε: «Μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν». Αὐτό θά ἀναλύσουμε, κατ’ αὐσίαν. Ὄχι σήμερα ὅλο, γιατί εἶναι μεγάλο θέμα. Ὅταν λέγει «Μή πλανᾶσθε» στούς Κορινθίους, γιατί ἄραγε τό λέγει αὐτό; διότι, εἶναι πράγματι πλάνη καί μάλιστα μεγάλου μεγέθους, νά νομίζουμε τό ἀφύσικον, ὡς φυσικόν. Τό παράνομο ὡς νόμιμο, τό ἁμαρτωλό, ὡς ἠθικῶς οὐδέτερο. Ἡ ἐποχή μας -κατ’ ἐξοχήν ἡ ἐποχή μας- αὐτές τίς ἔννοιες τίς ἔχει μπερδεμένες. Κι αὐτό εἶναι ἕνα δεῖγμα ἐσχάτης παρακμῆς. Ὅταν ὁ Παῦλος ἦρθε στήν Κόρινθο καί εἶδε ἐπιτοπίως τήν κατάσταση… στήν πόλη ἐκείνη πού ἐλατρεύετο ἡ πάνδημος Ἀφροδίτη καί διετηροῦσε στό ἱερόν της 1000 ἱεροδούλους, δηλαδή χίλιες γυναῖκες πού ἐπεδίδοντο εἰς τήν λεγομένην «ἱεράν πορνείαν»… μάλιστα τελευταῖα ἐξεδόθη ἀπό κάποιον συγγραφέα ἕνα βιβλίο, κάθε ἄλλο ἀπό χριστιανικῆς πλευρᾶς (κάθε ἄλλο!) καί κάνει ἀναφορά εἰς τήν «ἱεράν πορνείαν». Δηλαδή ἀποτελοῦσε στοιχεῖο τῆς λατρείας στά εἴδωλα. Στοιχεῖον ἀποτελοῦσε! Πώς ἐμεῖς ἔχουμε τό θυμίαμα… ἔχουμε τίς μετάνοιες… πώς ἔχουμε τό ἄναμμα τοῦ κεριοῦ, ἀποτελοῦσε, λοιπόν, στοιχεῖον λατρείας! Δέν θέλω νά προχωρήσω πιό πολύ, γιατί θά ἔπρεπε κανείς νά ντρέπεται, σέ ποιό σκαλοπάτι κάτω-κάτω κατεβαίνει ὁ ἄνθρωπος ὅταν χάσει ἀπό τόν ὀπτικό του ὁρίζοντα τόν Θεό. 

     Ὅμως καί ἡ ἐποχή μας εἶναι παρομοία. Καί ἡ τότε ἐποχή τοῦ Παύλου (στήν Ἑλλάδα) καί ἡ ἐποχή μας σήμερα -παγκοσμίως θά ἔλεγα ὄχι πιά στόν Ἑλληνικό χῶρο- εἶναι μία ἐποχή παρακμῆς. Βέβαια τό στοιχεῖο τῆς παρακμῆς εὔκολα κανείς ὅταν βρίσκεται μέσα σ’ αὐτό, δέν τό καταλαβαίνει, δέν τό ἀντιλαμβάνεται. Στήν πραγματικότητα, ὅμως, παιδιά, ἄν κανείς διατηρεῖ λίγο τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νά πεῖ ὅτι πρόκειται περί παρακμῆς. Σέ ὅλους τούς τομεῖς! Μή σᾶς ξεγελᾶ ἡ περίπτωση ὅτι ἔχουμε ἕναν τεχνικό πολιτισμό πολύ ὑψηλόν… μποροῦμε, φέρ’ εἰπεῖν, νά διεξάγουμε πολέμους μέ ἀκρίβεια καταπληκτική… κ.λπ. Αὐτό δέν εἶναι στοιχεῖον προόδου! Ὅταν μάλιστα κατ’ ἐπιστήμην θά μπορούσαμε νά σκοτώνουμε τους ἄλλους ἀνθρώπους, σᾶς ἐρωτῶ: Αὐτό εἶναι πρόοδος ἤ παλιν-βαρβαρισμός; Δηλαδή εἶναι κάτι πού πᾶμε μπροστά ἤ εἶναι κάτι πού πᾶμε πίσω, νά μποροῦμε νά σκοτώνουμε νά καταστρέφουμε… αὐτή τή στιγμή εἴμεθα σέ μιά ἐποχή, σέ μιά στιγμή, αὐτήν τήν ἱστορική στιγμή (τώρα πού σᾶς μιλῶ! Αὐτή τήν στιγμή!), ὅταν δέν ξέρουμε τί ἐξέλιξη θά ἔχει ὁ Περσικός… ὁ λεγόμενος πόλεμος τοῦ Περσικοῦ Κόλπου. Αὐτό τό πρᾶγμα εἶναι πρόοδος; εἶναι προαγωγή; ἤ εἶναι βαθμοί κατάπτωσης ὀπισθοδρόμησης. Γι’ αὐτό πρέπει νά βγοῦμε ἀπό μία πλάνη πού μποροῦμε νά ἔχουμε, τί ἀκριβῶς εἶναι πρόοδος. Καί μιά ἐποχή παρακμῆς εἶναι ἡ ἐποχή ἐκείνη ἡ ὁποία διαστρέφει τά πράγματα. Γι’ αὐτό λέγει ὁ Ἡσαΐας στό 5ο κεφάλαιο στίχος 20: «Οὐαὶ οἱ λέγοντες- Ἀλίμονο ἐκεῖνοι πού λένε-τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, τό κακό, (τό πονηρό πρᾶγμα) τό λέν ὅτι εἶναι καλό, καί τό καλό τό λένε ὅτι εἶναι πονηρό. Οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, αὐτοί πού θέτουν τό σκοτάδι γιά φῶς κι αὐτοί πού τό φῶς τό μετατρέπουν σέ σκοτάδι, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν». «Ἀλίμονο σέ κείνους οἱ ὁποῖοι θέτουν τό πικρό καί τό λέν ὅτι εἶναι γλυκύ, καί τό γλυκύ τό λένε πικρόν!». Ἄν βαθύνουμε σ’ αὐτά τά λόγια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού μᾶς τά λέγει ὁ προφήτης Ἡσαΐας, θά μπορούσαμε, παιδιά, πολλά πράγματα νά ἀνακαλύψουμε. Μέ μία λέξη, μ’ ἕναν χαρακτηρισμό· πρόκειται περί διαστροφῆς τῶν πραγμάτων. Ὅταν διαστρέφομε τά πράγματα. Κι αὐτό θά πεῖ «μή πλανᾶσθε». Σάν νά μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος: «Μή διαστρέφετε τά πράγματα. Δεῖτε τα ὅπως πραγματικά εἶναι, ὄχι ὅπως τά μάτια σας μποροῦν νά τά βλέπουν στήν ἐποχή σας -στήν ὅποια ἐποχή σας- κατά ἕναν τρόπο πού νά νομίζετε ὅτι αὐτά ἀποτελοῦν τήν ἀλήθεια καί τήν πραγματικότητα».

     Γράφει, λοιπόν, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν». «Μήν ἔχετε πλανεμένη ἀντίληψη, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ οἱ ἀνήθικοι δέν θά κληρονομήσουν». Λέει περί πόρνων ἀνθρώπων, ἄνδρες ἤ γυναῖκες. Τί εἶναι ἡ πορνεία; (γιά νά ἀρχίσουμε νά τά παίρνουμε ἕνα-ἕνα). Τί εἶναι ἡ πορνεία; Δέν νομίζω δέν ὑπάρχει παιδί πού νά μήν καταλαβαίνει τί πρᾶγμα εἶναι ἡ πορνεία. Κι ὅμως πρέπει νά τήν δοῦμε γιατί ἴσως νά τήν βλέπουμε σάν κάτι τό φυσιολογικό. Ξέρετε πόσα παιδιά εἶναι ἀνύποπτα, νεαρά (ἀγόρια κορίτσια)… γίνεται σφαγιασμός στά σχολειά μας -στήν Μέση καί στήν Ἀνωτέρα ἐκπαίδευση- σφαγιασμός ψυχῶν καί σωμάτων; Μή νομίσετε ὅτι ὁ σφαγιασμός εἶναι νά πάρω ἕνα μαχαίρι καί νά κόβουμε κεφάλια! Ἀλλά ὅταν οἱ ψυχές καταστρέφονται, ὅταν τά σώματα φθείρονται, τότε δέν ἔχουμε μιά καταστροφή; Ὅταν πιστεύουν ὅτι ἡ πορνεία εἶναι κάτι ἀναγκαῖον, φυσικόν… κάτι πού ἔτσι τά πράγματα ἔχουν… αὐτό εἶναι διαστροφή! «Μή πλανᾶσθε, μή πλανᾶσθε», λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. 

     Λοιπόν, τί εἶναι ἡ πορνεία; Θά πάρουμε δύο θέσεις, μία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί μία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Νύσσης, γιά νά δοῦμε καί νά προσανατολιστοῦμε. Βέβαια, τά θέματα πού θά κάνουμε δέν θά εἶναι τά συνήθη καί τά κοινά, πού θά μποροῦσε νά μιλήσει κανείς, γιά ὑπάρχουσες ἀρρώστειες, γιά στατιστικές, γιά ἄλλα πράγματα, ἐκεῖνα πού μπορεῖτε κάπου ἀλλοῦ νά τ’ ἀκούσετε ἤ νά τά διαβάσετε, σ’ ἕνα σχετικό βιβλίο. Θά δοῦμε τό θέμα στίς ρίζες του, στή Θεολογία του. Μπορεῖ κάτι νά ποῦμε κι ἀπό τ’ ἄλλα, ἀλλά κυρίως θέλω νά δοῦμε τίς ρίζες τοῦ θέματος. Λέγει λοιπόν ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ἡ πορνεία γάμος οὐκ ἔστιν: ἀλλ̓ οὐδὲ γάμου ἀρχή». Αὐτό εἶναι στήν 199 Ἐπιστολή του πού ἀπετέλεσε καί κανόνα (ἔχουμε καί κανόνες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου) καί εἶναι ὁ 26ος κανών. Εἶναι στό Πηδάλιο αὐτά γραμμένα. Τί εἶπε; «Ἡ πορνεία δέν εἶναι γάμος (ὑπογραμμίζω). Οὔτε ἀκόμα εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ γάμου, τό ξεκίνημα τοῦ γάμου». Ὥστε, λοιπόν, οὔτε ξεκίνημα, οὔτε γάμος εἶναι ἡ πορνεία. Τί λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης (εἶναι σέ μιά του Ἐπιστολή, τήν 2α); «Πορνεία ἐστὶ καὶ λέγεται -καί εἶναι καί λέγεται- ἡ χωρὶς ἀδικίας ἑτέρου γινομένη τισὶ τῆς ἐπιθυμίας ἐκπλήρωσις». Ἡ ἐκπλήρωση, ἡ πραγμάτωση τῆς ἐπιθυμίας. Κάνω τήν ἐπιθυμία μου. 

    Ἔτσι αὐτές οἱ δύο θέσεις τῶν δύο Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς στέλνουν πίσω στόν θεσμό τοῦ γάμου μέσα στόν Παράδεισο. Ὁ Θεός μετά ἀπό τήν δημιουργία τῶν δύο φύλων, ἀφοῦ εἶπε «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον…» -βλέπετε ἐδῶ ὅτι καί ἡ γυναῖκα εἶναι ἄνθρωπος- καί μάλιστα ὑπό δύο φύλα, καί λέει στή συνέχεια: «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, -ἀκοῦστε- ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς». Τόν ἄνθρωπον! Ὥστε, λοιπόν, κι ὁ ἄνδρας εἶναι ἄνθρωπος καί ἡ γυναῖκα εἶναι ἄνθρωπος. Πόσο σοφά, πόσο ὡραῖα πόσο ἀποκαλυπτικά, πόσο ἐπίκαιρα, σέ μιά ἐποχή πού πολλές φορές ψάχνουμε νά βροῦμε, τί εἶναι ὁ ἄνδρας, τί εἶναι ἡ γυναῖκα. Μετά λοιπόν ἀπό τή δημιουργία τῶν δύο φύλων (τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός) εἶπε: «Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς». «Αὐξάνεσθε» θά πεῖ «Νά μεγαλώσετε». Ὅπως βλέπουμε ἕνα μικρό παιδί καί τοῦ λέμε «νά μεγαλώσει». Διότι δέν θά μπορέσει νά ἐκπληρώσει τόν προορισμό του, ἐάν δέν μεγαλώσει. Κατόπιν τί εἶπε; «Πληθύνεσθε». Τί θά πεῖ «πληθύνεσθε»; Ἐσεῖς οἱ δύο νά γίνετε τέσσερις, ὀκτώ, δεκάξι, τριανταδύο, ἐξήντα τέσσερις… γιά νά πάρω αὐτήν τήν πρόοδο ἀπ’ τά Μαθηματικά πού λέμε γεωμετρική πρόοδος. Καί στή συνέχεια: «Καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεός», «καί τούς εὐλόγησε». 

     Ἐδῶ τώρα προσέξτε. Παρατηροῦμε ὅτι πρῶτα ὁ Θεός δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπον κατά τό «ποιήσωμεν ἄνθρωπον» καί εἶναι ἡ πρώτη φάσις καί συνιστᾶ τήν ὕπαρξη τό «εἶναι» καί μετά τήν ὁλοκλήρωση τῶν δύο φύλων ἔρχεται ὁ Θεός, σέ μία δευτέρα μετά φάση πού εἶναι ἡ εὐλογία. Ἔχομε, λοιπόν, ὕπαρξη καί εὐλογία. Αὐτό πρέπει ἰδαίτερα νά τό προσέξουμε, διότι ἡ δημιουργία χωρίς τήν εὐλογία δέν θά μποροῦσε ποτέ νά εὐοδωθεῖ παρότι ὁ Ἲδιος ὁ Θεός ἐδημιούργησε. Πρέπει, λοιπόν, ἐκεῖνο τό ὁποῖο δημιουργεῖται, πρέπει καί νά εὐλογηθεῖ. «Καί εὐλόγησεν αὐτούς ὁ Θεός». Ἐξάλλου αὐτό τό «εὐλόγησεν ὁ Θεός», δέν ἀναφέρεται μόνο εἰς τόν ἄνθρωπο, ἀλλά σέ ὁλόκληρη τήν δημιουργία. Ἔχουμε, λοιπόν, δύο πράγματα: φύσιν καί εὐλογίαν (νά τό ἐνθυμεῖσθε) φύσιν (δηλαδή δημιουργία) καί εὐλογία. Τώρα, ἡ πορνεία ἀναφέρεται στήν φύσιν, ἀλλά δέν ἀναφέρεται εἰς τήν εὐλογία. Εἶναι καίριο σημεῖο αὐτό καί, παρακαλῶ, προσέξατέ το. Θά τό ξαναπῶ ἄλλη μία φορά. Ἡ πορνεία ἀναφέρεται στήν φύσιν. Ἔχω τό ἀνθρώπινο σῶμα μου καί κάνω αὐτό πού θέλω. Ἀλλά αὐτό ὅμως δέν ἀποτελεῖ καί εὐλογία! 

 

12η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον» (γ΄).

†. Συνεχίζουμε τό θέμα πού εἴχαμε τήν περασμένη φορά γιά τήν συμβουλή τοῦ Τωβίτ (στήν πνευματικήν του διαθήκη) πρός τόν Τωβία, τόν γιό του, μέ τήν παραίνεση «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον». «Πρόσεχε», λέγει, «τόν ἑαυτό σου, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Καί εἴδαμε καί τό καταδείξαμε ὅτι αὐτή ἡ προσοχή δέν ἀναφέρεται μόνο εἰς τήν ψυχήν, ἀλλά καί εἰς τό σῶμα, ἐφόσον ὁ ἑαυτός μας, ἡ ὕπαρξίς μας, δέν εἶναι μόνο ἡ ψυχή μας, ἀλλά εἶναι καί τό σῶμα μας. Καί τό εἴδαμε αὐτό, ὅταν, φέρ’ εἰπεῖν, λέγει μία θέσις τοῦ Μεθοδίου Ὀλύμπου: «Ἂνθρωπος λέγεται κατά φύσιν, οὔτε ψυχή χωρίς σώματος, οὔτε πάλιν σῶμα χωρίς ψυχή, ἀλλά τό ἐκ συστάσεως ψυχῆς καί σώματος εἰς μίαν μορφήν συντεθέν». Ὅτι «ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνον ἡ ψυχή, οὔτε εἶναι μόνο τό σῶμα, ἀλλά ἄνθρωπος λέγεται καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα μαζί». 

     Συνεπῶς πῶς μποροῦμε νά ἐννοήσουμε αὐτό τό «Πρόσεχε σεαυτῷ» ὅσον ἀφορᾶ στό σῶμα; Ὁ Τωβίτ λέγει καί προσθέτει τοῦτο: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας», δηλαδή ἀπό κάθε ἀνηθικότητα. Πού σημαίνει αὐτόμάτως ὅτι ἀναφέρεται είς τό σῶμα. Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου… κ.λπ. ὁπότε ἀναφέρεται εἰς τό σῶμα. Πράγματι τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι κάτι ἔξω ἀπό τόν ἑαυτόν του. Καί τήν περασμένη φορά τό εἴπαμε καί τώρα μέ δύο λόγια τό ἐπαναλάβαμε. Διότι τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως ὅταν λέμε ὅτι εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Οὐκ οἴδατε», λέγει, «δέν γνωρίζετε ὅτι τά σώματά σας εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;». Καί βεβαίως ὁμιλεῖ διά τά σώματα, διότι ὁ Ἀπόστολος ἀνεφέρθη εἰς τό σῶμα τῆς ἀνηθικότητος. Ἀλλά ἡ ἀνηθικότητα προσβάλλει καί τό σῶμα καί τήν ψυχή, καί προβάλλει τό σῶμα -ἀναδείξεως χάριν (ὅπως λέμε στό συντακτικό)- δηλαδή γιά νά ἀναδειχθεῖ καί νά τονιστεῖ ἡ περίπτωσις τῆς ἀξίας τοῦ σώματος. 

     Ἀλλά ὁ ὅλος ἄνθρωπος εἶναι κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ, εἶναι ναός (τό ἴδιο εἶναι) τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἀκόμη, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος στούς Κορινθίους, εἴμεθα καί μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἴμεθα νοητά μέλη, ἀλλά εἴμεθα ὀντολογικά μέλη καί ὀργανικά (τό ἴδιο εἶναι). Ὅπως ἀκριβῶς τά δάκτυλά μου ἀνήκουν στήν παλάμη, ἡ παλάμη ἀνήκει στόν βραχίονα, ὁ βραχίονας ἀνήκει στό σῶμα μου, δηλαδή ὑπάρχει μία ὀργανική ἑνότης, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι καί οἱ ἄνθρωποι. Διότι ὅταν γινόμεθα κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀνοίγουμε τό στόμα τῆς ψυχῆς, ἀνοίγουμε τό στόμα τοῦ σώματος. Καί ὑπονοεῖται ὅτι θά τραφεῖ καί τό σῶμα καί ἡ ψυχή. Κι ἅμα παίρνουμε τόν Χριστόν, Τόν παίρνουμε «σωματικῷ εἴδει», δηλαδή μέ εἶδος σώματος. Διότι, ἀφοῦ παίρνω μέ τό στόμα μου, βλέπετε συνεπῶς ὅτι εἴμεθα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὀργανικά, ὀντολογικά καί, ἄρα, ὁ ὅλος ἄνθρωπος εἶναι αὐτά τά τρία, κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ - δέν λέγει ὁ Θεός: «Εἴσαστε ὁ λαός μου καί θά ἐμπεριπατήσω σέ σᾶς, δηλαδή θά περπατήσω ἀνάμεσά σας»; Τό λέγει αὐτό στήν Παλαιά Διαθήκη, τό ἐπαναλαμβάνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν «Β΄ πρός Κορινθίους» ἐπιστολή του, καί ἐν συνεχείᾳ «εἴμεθα ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»- γιατί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Δέν εἴμεθα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Πάλι χάριν ἀναδείξεως, ἐπειδή τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μένει στήν Ἐκκλησία, κατά τά ἄλλα βεβαίως δέν χωρίζει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο οὔτε ἀπό τόν Πατέρα οὔτε ἀπό τόν Υἱό. Καί ἀκόμη, μέλη Χριστοῦ. 

     Ἀκόμη θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ὅτι το «Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου» ἀναφέρεται στό σῶμα, διότι τό σῶμα μας θά ἀναστηθεῖ. Καί ὅταν θά ἀναστηθεῖ, θά λογοδοτήσει. Καλύτερα: Θά λογοδοτήσουμε μπροστά στόν Κριτή Χριστό ὡς πλήρεις ἄνθρωποι. Καί λέγει τό ἐξῆς, πολύ διασαφηστικό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν «Β΄ πρός Κορινθίους» ἐπιστολή του (5,10): «Τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ», ὅτι «ὅλοι», λέει, «πρέπει νά φανερωθοῦμε (ὁπωσδήποτε, ὅταν θά γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν) μπροστά στό βῆμα του Χριστοῦ», «ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν». Προσέξτε αὐτο τό ἀξιολογότατον: « ὥστε θά κομίσει (:θά πάρει, θά ἀπολάβει) ὁ καθένας, ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔπραξε μέ τό σῶμα του», «τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν», «πρός τά ὁποῖα ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν». Συνεπῶς, ἄν εἶμαι ἀνήθικος, θά λογοδοτήσω. Κι ὅταν μοῦ λέγει: «Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου», πρέπει νά προσέχω ἀσφαλῶς καί τό σῶμα μου σέ θέματα ἀνηθικότητος. Αὐτό τό τονίζουμε καί τό ξανατονίζουμε γιατί δυστυχῶς ὑπάρχει ἡ ἀντίληψις ὅτι… «Ἒ, δέν πειράζει, τό σῶμα δέν ἔχει καί πολλή σημασία…»· γιά νά μήν πῶ ὅτι λέγουν ὅτι «Τό σῶμα εἶναι… ἄ, θά πάει στόν τάφο, δέν ἔχει καί πολύ ἀξία». Μάλιστα χρησιμοποιοῦν καί κάποια χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά νά τό δείξουν αὐτό. Ποιός σᾶς τό εἶπε; Τό σῶμα ἔχει ἀξία! Μπορεῖ προσωρινά νά βρεθεῖ στόν τάφο καί νά λιώσει. Ἔχει ἀξία! Θά ἀναστηθεῖ! Καί ἐπαναλαμβάνω, ὅτι κάναμε καί τί ἁμαρτίες ὑπάρχουν μέ τό σῶμα, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Κορ, 6,18) : «Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος -κοιτᾶξτε ἐδῶ συμφωνία τῆς Γραφῆς!- ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει». Κάθε ἁμάρτημα εἶναι ἐξω ἀπ’ τό σῶμα, εἶναι στήν ψυχή. Ἡ ἀνηθικότητα ἀναφέρεται καί εἰς τήν ψυχἠ καί εἰς τό σῶμα. Ἐδῶ τώρα τί λέει ὁ Τωβίτ; «Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου ἀπό κάθε πορνεία». Ἀλλά ἐδῶ βλέπει κανένας ὅτι προσβάλλει ἡ ἁμαρτία τῆς ἀνηθικότητος τόν ὅλον ἄνθρωπον. Ἀλλά καί τό σῶμα κατ’ ἐξοχήν. Ἔτσι ὁ ὅλος ἄνθρωπος γίνεται (καί πρέπει νά γίνεται) ἕνα δοξολογικό στοιχεῖο. Καί πάλι στούς Κορινθίους γράφει ὁ Ἀπόστολος: «Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ». «Νά δοξάσετε λοιπόν» (αὐτό τό «δή» θά πεῖ «λοιπόν», εἶναι τό συμπέρασμα, -ἐξάλλου τό τελευταῖο χωρίο εἶναι τοῦ κεφαλαίου, τοῦ 6ου,-) περί τῆς ἀξίας τοῦ σώματος καί περί τῆς καταδίκης τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων), γι’ αὐτό λέγει: «Δοξάσατε, λοιπόν, τόν Θεόν» καί προτάσσει τό σῶμα τοῦ Πνεύματος. Βλέπετε; Γιατί τό προτάσσει; Γιατί τό βάζει πρῶτο; Γιατί ἀκριβῶς θέλει νά τονίσει τήν ἀξία τοῦ σώματος, καί δέν μποροῦμε νά τό θεωροῦμε ὅτι εἶναι τιποτένιο. Ὅπως κάποιοι αἱρετικοί (οἱ Νικολαΐτες συγκεκριμένα)… καί ξέρετε ὅτι ὁ Νεονικολαϊτισμός… ἔ κατά καιρούς… ὅπως καί στήν ἐποχή μας… φουντώνει. 

     Τί ἔλεγε ὁ Νικολαϊτισμός; «Τό σῶμα δέν ἔχει ἀξία καί μποροῦμε, λοιπόν, ἀφοῦ δέν ἔχει ἀξία, νά τό καταστρέψουμε». Ὁ Νικολαϊτισμός εἶναι μία ἔκφρασις τοῦ Γνωστικισμοῦ καί συνεπῶς τῆς δυαρχίας, καί συνεπῶς τῆς καταδίκης τοῦ σώματος… πῶς θά τό καταστρέψουμε; Θά τό καταστρέψουμε μέ τήν νηστεία; Μέ τήν ἄσκηση, ὅπως μποροῦσαν νά λέγουν οἱ Στωϊκοί; Ἢ νά τό καταστρέψουμε μέ τίς ἀπολαύσεις; Ἔτσι βγῆκε ἡ ἔκφραση, (πού θεωρεῖται κεντρικό σημεῖο τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, πού ὁ Ἀπόστολος ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης χτυπάει τόν Νικολαϊτισμό, στό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως): «Παραχρῆσθαι τῆς σαρκός». Δηλαδή νά κάνουμε παράχρηση τῆς σαρκός, νά κάνουμε ὑπερβολή χρήσεως τῆς σαρκός, νά τήν καταστρέψουμε τήν σάρκα, σάν κάτι τό κακόν. Μήπως ἡ ἄσκησις; Γιατί μπορεῖ νά πεῖ κάποιος ἔχουμε τούς ἀσκητές… Ἡ ἄσκησις μέσα στόν χῶρο τοῦ Χριστιανισμοῦ, δέν εἶναι σωματοκτόνος, ἀλλά εἶναι παθοκτόνος! Σκοτώνω τά πάθη, δέν σκοτώνω τό σῶμα. Τό σῶμα ἔχει μεγάλη ἀξία καί, παρακαλῶ, ἐπειδή ὑπάρχει μία πάρα πολύ ἐσφαλμένη ἀντίληψη γύρω ἀπό τό σῶμα ἐπανέρχομαι καί ἐπανέρχομαι, τονίζω καί ξανατονίζω. Ἴσως δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά ἔλεγε ὅτι πλάϊ στήν ψυχή εἶναι τό σῶμα. Δέν θά ἦταν ὑπερβολή ἄν ἔλεγα ὅτι τό σῶμα ἔχει τήν ἰδίαν ἀξίαν μέ τήν ψυχή. Τί λέτε; Θά μοῦ πεῖτε: «Ὁ Κύριος δέ λέγει ὅτι τό πνεῦμα ἐστί τό ζωοποιοῦν, ἡ σάρξ εἰς τίποτε δέν ὠφελεῖ … κ.λπ…. κ.λπ.;». Δέν ἐννοεῖ τήν περίπτωση αὐτή πού λέμε τώρα. Μά πεθαίνει ὁ ἄνθρωπος… τό σῶμα λιώνει… μά θ’ ἀναστηθεῖ! Καί ποιός σᾶς εἶπε ὅτι στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά εἴμεθα σάν ψυχές; Θά εἴμεθα σάν ἄνθρωποι καί μέ τήν ψυχή μας καί μέ τό σῶμα μας. Ἀπόδειξις; ὁ Παῦλος. Τί λέει; «Δοξάσατε λοιπόν -ἐννοεῖ τόν Θεόν- ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ». Νά τό βαρύ πυροβολικό ἐναντίον τοῦ Γνωστικισμοῦ καί γενικότερα τῆς Δυαρχίας. Πού «καί τά δυό», λέγει, «εἶναι τοῦ Θεοῦ». Καί τό σῶμα εἶναι τοῦ Θεοῦ καί τό πνεῦμα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Κι ὅταν ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο (ψυχή καί σῶμα) τά ἔκανε -προσέξτε με!- ταυτόχρονα. Ἐάν ἔχουμε μία ἔκφραση πού λέει: «Ὁ Θεός λαβών χοῦν ἀπό τῆς γῆς καί ἐφύσηξε στούς μυκτῆρας…» δείχνει ὅτι τό σῶμα ἔγινε λίγο πιό μπροστά ἀπό τό πνεῦμα. Εἶναι ἔκφρασις περιγραφική. Ἡ κατασκευή τοῦ ἀνθρώπου ἔγινε (σῶμα καί ψυχή) ταυτόχρονα! Τό ὑπογραμμίζω. Ταυτόχρονα. Καί συνεπῶς ὁ ἄνθρωπος μέ τό σῶμα του καί μέ τήν ψυχή του γίνεται ἕνα δοξολογικό στοιχεῖο γιά τόν Θεό. Ἄν ὁ ἄνθρωπος γινόνταν πρῶτα σῶμα καί μετά ἔμπαινε ψυχή (τρόπον τινα, λέω τήν λέξη «ἔμπαινε», δέν εἶναι σωστή ἔκφρασις), τότε, παιδιά, θά λέγαμε ὅτι προηγεῖται τό ζωῶδες καί ἀκολουθεῖ τό πνευματικό. Τότε ἀμέσως βρίσκει ἔρεισμα ἡ θεωρία τοῦ Δαρβίνου. Ἐάν λέγαμε πρῶτα ἡ ψυχή καί μετά τό σῶμα, θά ἔβρισκε ἔρεισμα ἡ Πλατωνική θέσις ὅτι προηγοῦνται οἱ ψυχές τῶν σωμάτων, κι ἁπλῶς μπαίνουνε οἱ ψυχές τιμωρούμενες μέσα στά σώματα πού εἶναι ἡ φυλακή τῶν πνευμάτων. Τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά. Δέν ἔχει καμμία σχέση ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μέ ὅλα αὐτά. Ταυτόχρονος δημιουργία. Εἴδατε πόσο ἐπιμένω;

     Πῶς πρέπει, λοιπόν, νά προσέχουμε τό σῶμα μας; Πῶς πρέπει; Κατ’ ἀρχάς, ἐφόσον ὁ Θεός μᾶς ἔβαλε μέσα στόν χῶρο καί στόν χρόνο ἔβαλε ὅρια, καί δέν ἔβαλε βέβαια ὅρια μόνο στόν ἄνθρωπο, ἀλλά σέ κάθε κατασκευή του ἔβαλε ὅρια. Ἄρα δέν πρέπει ποτέ νά γίνεται ὑπέρβαση τῶν φυσικῶν του ὁρίων. Ὅπως μπορεῖ νά γίνει ὑπέρβασις τῶν φυσικῶν ὁρίων τοῦ σώματος μέ τήν ὑπερβολική ἐργασία. Ἄν δουλέψεις 8 ὧρες, πάει καλά. Ἄν δουλέψεις 15 ὧρες, ἀρχίζεις νά κουράζεσαι. Ἄν δουλέψεις 20 ὧρες, ἀρχίζεις νά μήν αἰσθάνεσαι καλά. Ἄν δέν κοιμηθεῖς καί δουλέψεις 24 ὧρες, τά πράγματα δέν πᾶνε καλά. Ἄν βάλεις ἄλλες 24 ὧρες καί χωρίς νά κοιμηθεῖς, θά πεθάνεις. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι τό σῶμα ἔχει ὅρια. Ἔτσι δέν πρέπει νά ὑπερβαίνουμε τά ὅρια τῶν δυνατοτήτων του. 

     Θυμᾶμαι ἦταν Κατοχή -πῶς μοῦ 'ρθε τώρα στό μυαλό…- δηλαδή ἐμπόλεμος κατάστασις… ἦταν ὁ Β’ Παγκόσμιος πόλεμος… ἤμουνα μικρός, δηλαδή ἕνα παιδάκι κάποιων χρονῶν… καί κάτι θέλαμε νά φτιάξουμε, ἕνα παράπηγμα … μή λέω πιό πολλά, καί εἴχαμε κόψει ἕνα πεῦκο μέ τόν πατέρα μου -ὁλόϊσιο σάν κυπαρίσσι- νά τό κάνουμε σκεπή, σ’ ἐκεῖνο τό παράπηγμα πού εἴχαμε φτιάξει. Ἤτανε βαρύ αὐτό τό δέντρο καί πολύ μακρύ. Ἔτσι ὁ πατέρας μου κι ἐγώ ἕνα πρωϊνό τό μεταφέραμε ἀπό ἕνα σημεῖο σ’ ἕνα ἄλλο σημεῖο, ἐκεῖ πού θά φτιάχναμε τή σκεπή αὐτοῦ τοῦ παραπήγματος. Ἤτανε ἕνα κορμός… βέβαια ἡ βάση ἤτανε ἀρκετά χοντρή, ἡ κορυφή ἤτανε πιό λεπτή. Ὁ πατέρας μου εἶχε φυσικά την βάση στόν ὦμο του, καί γώ ἀπό πίσω εἶχα τό ἄλλο ἄκρον αὐτοῦ τοῦ στύλου. Μιά γιαγιά πού την βρήκαμε στόν δρόμο… «Ἒ μάστορα», λέει στόν πατέρα μου -τό θυμοῦμαι ἐπί λέξει!- «τό ξύλο εἶναι βαρύ, καί τό παιδί μικρό!» (Χά! Χά! Χά! γέλια ἀπό τόν Γέροντα) καί ὁ πατέρας τῆς ἀπαντάει: «Ἒ τί νά κάνουμε, γιαγιά, τά πράγματα ἦρθαν ἔτσι». Πράγματι, δέν μποροῦμε νά φορτώσουμε σ’ ἕνα μικρό παιδί πολλά πράγματα. Σ’ ἕνα μεγαλύτερο, ἀσφαλῶς περισσότερα. Δηλαδή θέλω νά καταλάβετε ὅτι τό σῶμα μας ἔχει δυνατότητες, τίς ὁποῖες δέν πρέπει νά ὑπερβεῖ. Καί δέν πρέπει διότι τά κατασκευαστικά δεδομένα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εἶναι τέτοια πού δέν εἶναι ἀπεριόριστα, πῶς νά τό κάνουμε. 

     Ἀκόμη εἶναι ἡ ἄσωτη ψυχαγωγία. Ἄστε ὅτι στραπατσαρίστηκε, βέβαια, ἡ ἔννοια τῆς ψυχαγωγίας… τί νά πεῖ κανείς γι’ αὐτό, ἀλλά ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ὅταν ψυχαγωγούμεθα, πού εἶναι μία ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου ἡ ψυχαγωγία καί διά τήν ψυχή του -ἐξ οὗ καί ἡ ἔννοια και ἡ λέξις «ψυχαγωγία»- καί τοῦ σώματος ἀνάγκη, ὅταν ὅμως αὐτή ἡ ψυχαγωγία δέν ξεκουράζει, ἀλλά κουράζει καί ἐξαντλεῖ τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη (καί τό σῶμα του καί τήν ψυχή του) καί τήν ἐξαντλεῖ συνήθως ὅταν κι αὐτή ὑπερβαίνει τά ὅριά της καί εἶναι ἄσωτη. Λέμε: «Νά πιοῦμε κρασί, νά πιοῦμε… νά πιοῦμε! Νά μεθύσουμε». Βέβαια ξεκινᾶμε ἕνα τραπέζι… «Ἒ, νά φᾶμε νά πιοῦμε, νά ψυχαγωγηθοῦμε…», λέμε. Ὅταν, ὅμως, πιοῦμε καί μεθύσουμε, ὅταν φᾶμε σέ βαθμό πού νά ξερνᾶμε καί νά χαλάσουμε τό στομάχι μας, κι ἄλλα πολλά τέτοια, αὐτή ἡ ψυχαγωγία τελικά βοηθάει τόν ἄνθρωπον; Ὑπερβαίνουμε τά ὅρια. Βλάπτει μία τέτοια ἄσωτη ψυχαγωγία. Κι ἅμα λέγει «Πρόσεχε, παιδί μου, τόν ἑαυτόν σου» ἐννοεῖ καί ὅλα αὐτά. 

     Ἀκόμη εἶναι -στήν ἐποχή μας μάλιστα ἰδαιτέρως- ὁ ὑπέρμετρος ἀθλητισμός. Καί τοῦτο διότι, ἐνῶ κυρίως οἱ Ἕλληνες ξέρετε ἠθλοῦντο καί ἦτο εὐγενής ὁ ἀθλητισμός γιά τούς ἀρχαίους Ἕλληνες εἴχανε κάτι πού ἐμεῖς δέν τό ‘χουμε σήμερα. Ὑπῆρχε βεβαίως ὁ συναγωνισμός, ἀλλά δέν ὑπῆρχε αὐτό πού λέμε «ρεκόρ». Διότι σήμερα ὅταν φθάνουμε νά παίρνουμε οὐσίες τέτοιες πού νά μᾶς διεγείρουν στό νά μποροῦμε νά ἀποδώσουμε στόν ἀθλητισμό… διότι πρέπει… πόσο πηδάει ἕνας ἄνθρωπος; Ἑνάμιση μέτρο, δύο μέτρα;... Ὂχι, πρέπει νά πηδήξουμε τρία μέτρα. Αὐτό εἶναι ἀφύσικο, καί γιά νά τό πετύχουμε, γιατί ὑπάρχει αὐτός ὁ συναγωνισμός, ἡ ἔννοια τοῦ «ρεκόρ», παίρνουμε καί οὐσίες τέτοιες, δηλαδή ἔχουμε τά λεγόμενα ντοπαρίσματα. Σᾶς ρωτῶ, τέτοια πράγματα βοηθοῦν τόν ἄνθρωπο; Μετά ἀπό ἕνα ντοπάρισμα τέτοιο -εἶναι ὑπερβολική προπάθεια- τό σῶμα δέν θά καταπέσει; Σίγουρα ναί. Δέν ὑπηρετεῖ πιά ὁ ἀθλητισμός, παιδιά, τήν ὑγεία, ἐκεῖνο πού ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι καί πού ξαναλέγω δέν τό ἔχουμε ἐμεῖς πιά σήμερα- «Νοῦς ὑγιὴς ἐν σώματι ὑγιεῖ», δέν τό ἔχουμε αὐτό πιά. Ἀλλά τί λέμε; «Δέν μᾶς ἐνδιαφέρει ἄν ἔχουμε ψυχή σέ κατάσταση ὑγείας, μᾶς ἐνδιαφέρει νά ἔχουμε ἐπιδόσεις στόν ἀθλητισμό». Τί φοβερό! Γι’ αὐτό βλέπετε πολλές φορές … δέν ξέρω… ἀσφαλῶς δέν εἶναι ὅλοι ἀλλά πάρα πολλοί ἀθλητές μας, οἱ ὁποῖοι ἔχουνε ὑψηλές ἐπιδόσεις, δυστυχῶς δέν ἔχουν πνευματικήν καλλιέργειαν. Ὄχι μόνο πνευματική μέ τήν ἔννοια Χριστιανική, οὔτε κἄν πολιτιστική καλλιέργεια δέν ἔχουν. Ἀπό τήν φάτσα πού θά τόν δεῖς, θά καταλάβεις τόν σύγχρονο ἀθλητή -λυποῦμαι πού τό λέγω, δέν θά ‘πρεπε νά εἶναι ἔτσι- ὅτι στερεῖται μιᾶς ἰδιαιτέρας καλλιεργείας. Δέν εἶναι κρῖμα αὐτό; Αὐτά λέγονται μονομέρειες, κι αὐτές οἱ μονομέρεις ὁδηγοῦν ὁπωσδήποτε στήν καταστροφή τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό λέγει: «Πρόσεχε σεαυτῷ», πρόσεχε τόν ἑαυτόν σου, τό σῶμα ἀκόμη, δηλαδή πρέπει νά βρίσκεται -ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος- «εἴσω -θά πεῖ μέσα- τῶν ὅρων». «Μέσα ἀπό τούς ὅρους του, μέσα ἀπό τά ὅριά του, μέσα ἀπό τίς δυνατότητές του». Μήν ὑπερβεῖς τά ὅριά σου. Ὁ καθένας, βέβαια, ἤ μᾶλλον ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουν ὁρισμένα σύνορα, ὅρια. Ἄλλος ἔχει πιό λίγο-ἄλλος ἔχει πιό πολύ. Μάθε ποιά εἶναι τά ὅριά σου καί ποτέ νά μήν τά ὑπερβεῖς. 

     Πρέπει ἀκόμα τό σῶμα μας νά τό φιλοκαλοῦμε, πρᾶγμα πού ἐξασφαλίζει σ’ αὐτό τήν ὑγεία. Ἀλλά ὄχι ὅμως νά τό καλλωπίζουμε. Στόν Ἰσοκράτη πού στέλνει μία ἐπιστολή «πρός Δημόνικον», νομίζω τό διδάσκεστε καί στό Σχολεῖο, ἐκεῖ λέγει, πρέπει νά εἴμεθα φιλόκαλοι, ὄχι καλλωπιστές. Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι τό «φιλόκαλον» κι ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ὁ καλλωπισμός. Τί εἶναι τό «φιλόκαλον»; Νά μπορῶ νά εἶμαι καθαρός, νά πλένομαι, νά ‘χω… ἔ ,ροῦχα ζεστά τόν χειμῶνα, ἐλαφρά τό καλοκαίρι, νά ἔχω μίαν εὐεξίαν, ἀλλά νά δημιουργῶ, ὅμως, κάτι τό ἀμήχανο (ἀμήχανο θά πεῖ τό ἄφτιαχτο, τό ἀνεπιτήδευτο)… ἔ μέ ἁπλότητα… πλύθηκα… ἔ καθαρίστηκα, χτενίστηκα… ὅ,τι ἔχω νά κάνω… καί ἔχω μίαν παρουσίαση. Καί τά ροῦχα μου καθαρά, περιποιημένα, σιδερωμένα… «Καλλωπίζω» τί θά πεῖ; Ζητῶ τό ἐξεζητημένο, ζητῶ τό παραπάνω, ἐκεῖνο πού εἶναι ἔκκεντρον (ἔχει φύγει ἀπό τό κέντρο του). Γι’ αὐτό καί λέμε ἐκκεντρικός ἄνθρωπος, ἐκκεντρικό ντύσιμο, ἐκκεντρικόν χτένισμα. Ἐκεῖνο πού γίνεται μόνο καί μόνο γιά νά προκαλέσει τήν προσοχή τοῦ περιβάλλοντος. «Ποτέ», λέγει -ὄχι Χριστιανός, ὁ Ἰσοκράτης!- «μή γίνετε καλλωπιστές, ἀλλά φιλόκαλοι». Αὐτό πρέπει ὁμοίως νά τό προσέξουμε. Θά ἐπαναλάβω ὅτι ἡ καθαριότητα εἶναι καλυτέρα φιλοκαλία καί ἡ καλυτέρα ὀμορφιά. Δέν σοῦ εἶναι ἀρκετό τό ὅτι πλύθηκες, χτενίστηκες, ἔχεις ὡραῖο δέρμα, μάλιστα κι ἅμα εἴσαστε νέα παιδιά, νέοι ἄνθρωποι, ἀγόρια-κορίτσια… ἀποτείνομαι στά κορίτσια, γιατί, κορίτσι μου, πρέπει νά βάψεις τά μάτια σου; Ἀφοῦ θά βάψεις αὐτό δέν εἶναι φιλοκαλία, εἶναι καλλωπισμός. Αὐτό θά σέ βλάψει. Γιά νά μήν πῶ τί φοβερά πράγματα ὑπάρχουν σ’ αὐτά τά φάρμακα (τίς βαφές), οἱ ὁποῖες εἶναι τρομερά ἐπικίνδυνες γιά τήν σωματική ὑγεία. Μέχρι, ὁδηγοῦν εἰς τόν θάνατον... ὅταν βάζεις τέτοια πράγματα στά μαλλιά σου… στό δέρμα σου… στά μάτια σου… αὐτά βλάπτουν! Καί ποιός σοῦ εἶπε, κοπέλα μου, ὅτι εἶσαι ὡραία ὅταν βάψεις τά μάτια σου. Εἶσαι ὡραία, ὅταν δέν βάψεις τά μάτια σου. Αὐτό λέγεται «ἀμήχανον κάλλος»! Δηλαδή ἀνεπιτήδευτη ὀμορφιά, πολύ ἁπλᾶ, μά πάρα πολύ ἁπλᾶ. Ὅλα τ’ ἄλλα δέν εἶναι καλά. Πρέπει λοιπόν καί σ’ αὐτό νά προσέχουμε. Πρόσεχε σεαυτῷ!

     Ἀκόμη μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ὑγεία εἶναι τό πρῶτο ἀγαθό, ἀπό τά σωματικά ἀγαθά. Ἔχουμε τά πνευματικά καί τά ὑλικά, τά σωματικά. Ἡ ὑγεία εἶναι τό πρῶτο, τό μεγαλύτερο σωματικό ἀγαθό. Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά δημιουργοῦμε ποτέ νά ὑπερβολές στή διατήρηση τῆς ὑγείας μας. Θά φᾶμε τό κανονικό (ὄχι παραπάνω ἀπ’ ὅ,τι πρέπει). Δέν θά κάνουμε ἀδυνατίσματα, μάλιστα χάριν καλλωπισμοῦ, καί μάλιστα ἀδυνατίσματα μέ φάρμακα, τά ὁποῖα εἶναι τρομερά ἐπικίνδυνα. Πρέπει νά διατηροῦμε, λοιπόν, μία καλήν ὑγείαν. Ἀκόμα, δέν πρέπει νά ἐκθέτουμε τό σῶμα μας σέ κάθε λογῆς κίνδυνο, ὅπως εἶναι ἡ ταχύτητα… -στήν ἐποχή μας, ξέρετε, ὑπάρχει ἡ μανία τῆς ταχύτητος…- νά πάρω μοτοσυκλέτα, νά πατάω γκάζι… καί νά βουΐζει ὁ κόσμος, ἤ νά τρέχω μέ 200 χιλιόμετρα… Ὄχι παιδιά! Ἡ ταχύτητα τῶν ὀχημάτων εἶναι κακό πρᾶγμα. Ἀκόμη, ἐπικίνδυνες ὀρειβασίες. Μόλις χιονίσει, τρέχουμε στίς κορυφές τῶν βουνῶν, καί μετά… τρέξτε- σῶστε! Γιατί χάθηκαν οἱ ὀρειβάτες. Ὡραία εἶναι ἡ ὀρειβασία, καί τό χιόνι εἶναι ὡραῖο, ὄχι ὅμως νά κινδυνεύω νά πάθω κακό. Ἤ τά ἐπικίνδυνα σπόρ, πού σπάζει ὁ ἄλλος τήν μέση του… καί δέν ξέρω τί ἄλλο παθαίνει.

     Ὅπως εἴδαμε, παιδιά, ὁ ἑαυτός μας εἶναι ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπίνη μας ὕπαρξη, καί συνεπῶς τό «Πρόσεχε σεαυτῷ», ἀναφέρεται τόσο στήν ψυχή, ὅσο καί στό σῶμα. Δηλαδή εἰς ὁλόκληρον τόν ἄνθρωπον. Καί ἡ ἐντολή τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία, ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ (κατά βάσιν ἐντολή τοῦ Θεοῦ εἶναι, ἄν τό θέλετε λέγεται καί προγενέστερα τοῦ Τωβίτ, διότι εἶναι γραμμένο στό Δευτερονόμιο) πρέπει πάντοτε, μά πάντοτε, νά ἐνηχεῖ εἰς τ’ αὐτιά μας. «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον»! «Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, παιδί μου».

11η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον» (β΄).

†. Όπως θά ἐνθυμεῖσθε, παιδιά, πρό τῶν διακοπῶν τῶν Χριστουγέννων, συνεχίζοντες βεβαίως, τήν θαυμασία πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ, εἴχαμε μείνει σέ ἐκείνη τήν προτροπή πού λέγει ὁ πατέρας ὁ Τωβίτ στόν γιό του, τόν Τωβία: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Καί εἴχαμε μείνει σ’ αὐτήν τήν πολυτιμοτάτη φράση καί προτροπή στό «Πρόσεχε σεαυτῷ παιδίον», «Πρόσεχε, παιδί μου», λέγει, «στόν ἑαυτό σου». Ἐπειδή, ὅμως, τό θέμα τῆς προσοχῆς πρός τόν ἑαυτό μας δέν τελείωσε, γι’ αὐτό καί συνεχίζουμε νά δοῦμε τό περιεχόμενο καί τήν ἔννοια τοῦ «Πρόσεχε σεαυτῷ». Πρέπει νά σᾶς ὑπενθυμίσω, διότι ἤδη τήν περασμένη φορά σᾶς τό εἶχα πεῖ, ὅτι ὁ Μέγας Βασίλειος ἔκανε μιά ὄχι ὁμιλία-μιά πραγματεία πάνω στό θέμα αὐτό, τό ὁποῖο βεβαίως εἶναι ἁγιογραφικό, τό λέγει ὁ Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη: «Πρόσεχε σεαυτῷ», καί μάλιστα ὁλόκληρη ἡ φράσις εἶναι: «Πρόσεχε σεαυτῷ καὶ φύλαξον τὴν ψυχήν σου σφόδρα». Ἔτσι ὁ Μέγας Βασίλειος πῆρε αὐτές τίς δύο λέξεις, «πρόσεχε σεαυτῷ» κι ἔκανε αὐτήν τήν πραγματείαν. Σώζεται, ὑπάρχει, καί ἀπό ἐκεῖ πῆρα κάποια στοιχεῖα καί σᾶς εἶπα πῆρα -ὅπως καί σήμερα θά πάρω μερικά στοιχεῖα- γιά νά δοῦμε κάτι περισσότερο. 

      «Πρόσεχε σεαυτῷ -λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναλύοντας τό χωρίο τοῦτο- μήτε τοῖς θνητοῖς ὡς ἀϊδίοις ἐναπομείνῃς, μήτε τῶν ἀϊδίων ὡς παρερχομένων καταφρονήσῃς». «Ἀΐδιος» θά πεῖ αὐτό πού δέν ὑπάρχει· πού δέν ἔχει οὔτε ἀρχή, οὔτε τέλος. Σέ τοῦτο διαφέρει ἀπό τό «αἰώνιος»- ὁ Θεός δέ καταχρηστικῶς λέμε ὅτι εἶναι αἰώνιος, ὁ Θεός εἶναι αΐδιος. Διότι ὁ ἄνθρωπος εἶναι αἰώνιος. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀρχή, ἀλλά δέν ἔχει τέλος. Ὁ Θεός δέν ἔχει οὔτε ἀρχή, οὔτε τέλος. Γι’ αὐτό λέγεται ἀΐδιος. Πρόσεχε, λοιπόν, τόν ἑαυτόν σου, λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, «μήτε τοῖς θνητοῖς ὡς ἀϊδίοις ἐναπομείνῃς», «μήν κολλήσεις πάνω σέ πράγματα τά ὁποῖα εἶναι θνητά, περνοῦν, καί μείνεις σ’ αὐτά σάν νά εἶναι ἀΐδια, δηλαδή αἰώνια» (τώρα δέν κάνω διάκριση τοῦ «αἰωνίου» καί τοῦ «αϊδίου», γι’ αὐτό λέγω αἰωνίου. «Οὔτε ἀκόμα ἐκεῖνα πού εἶναι ἀΐδια (αἰώνια) φθάσεις νά τά καταφρονήσεις. Δηλαδή μήν κολλήσεις στά παροδικά καί μήν ἀφήσεις ἐκεῖνα, τά ὁποῖα εἶναι αἰώνια». 

     Πράγματι, ἔχει πάρα πολλή σημασία αὐτό πού λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, νά προσέχουμε, γιατί οἱ ἄνθρωποι κολλᾶνε σ’ ἐκεῖνα τά ἐφήμερα καί δέν βλέπουν ἐκεῖνα τά ὁποῖα εἶναι αἰώνια. Ἐπάνω σ’ αὐτό, ὁ Κύριος μᾶς εἶπε μία πρόταση, τήν ὁποία πρέπει νά ἔχουμε πάντοτε ὑπόψιν, καί μάλιστα εἶναι μία εἰκόνα τήν ὁποία μποροῦμε νά θυμόμαστε. Εἶπε: «Μνημονεύετε τῆς γυναικός Λώτ» (Λουκ. 17,32). Τήν ἱστορία τοῦ Λώτ τήν γνωρίζετε. Τήν ἱστορία τῆς γυναικός τοῦ Λώτ, πού εἶχαν πάρει παραγγελία ἡ οἰκογένεια φεύγοντας ἀπό τά Σόδομα νά μήν κοιτάξουν πίσω, ἐκείνη γύρισε καί κοίταξε καί ἔγινε, λέγει, στήλη ἁλατιοῦ. Ἐκεῖνοι δέν στάθηκαν -ὁ ἄνδρας της καί τά παιδιά της- νά δοῦν… νά τήν πάρουν… ξέρω γώ… τίποτα, προχώρησαν, δέν γύρισαν πίσω, προχώρησαν, διότι καί οἱ ἴδιοι ἐκινδύνευαν, συνοδευόμενοι ἀπό τούς δύο ἀγγέλους. Παιδιά, γιατί ὁ Κύριος μᾶς εἶπε νά θυμόμαστε τήν γυναῖκα τοῦ Λώτ; Τί ἔκανε ἡ γυναῖκα τοῦ Λώτ; Γύρισε καί κοίταξε πίσω. Τί; Ἡ καρδιά της εἶχε μείνει στό σπίτι της, στό νοικοκυριό της, στά ἀγαθά της καί δέν τῆς πήγαινε καλά… «Θά καταστραφεῖ, δηλαδή, τώρα ἡ πόλις -διότι τούς εἶπαν οἱ ἄγγελοι, θά καταστραφεῖ ἡ πόλις-… καί τώρα τό σπίτι μας θά καταστραφεῖ;». Γύρισε νά κοιτάξει τί θά γίνει τό σπίτι της, κι ἐκεῖ ἔγινε στήλη ἁλατιοῦ. Γιατί τώρα μᾶς τό λέει ὁ Κύριος; Βέβαια τό εἶπε εἰδικά γιά τήν καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ, δέν θά μείνω, ὅμως, σ’ αὐτό, γενικεύω τό θέμα· ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος γυρίζει πίσω καί βλέπει τήν ὕλη καί τά ὑλικά πράγματα, αὐτός στό τέλος γίνεται στήλη ἁλατιοῦ. Πῶς; Ἀπολιθοῦται! Γίνεται πέτρινος. Δέν ἔχει πλέον πνευματικά ἐνδιαφέροντα, πνευματικά πλέον νεκρός! Γι’ αὐτό λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Πρόσεχε τά φθαρτά μέ τά αἰώνια μήν τά μπερδέψεις». Τά φθαρτά εἶναι φθαρτά καί πρέπει νά τά κοιτάζουμε σάν φθαρτά. Τά αἰώνια εἶναι αἰώνια καί πρέπει νά τά προσέχουμε ἰδιαιτέρως. 

     Μέ ποιόν τρόπο, ὅμως, θά ἀσκεῖται αὐτή ἡ προσοχή στόν ἑαυτό μας; «Μέ τήν αὐτοπαρατήρηση καί μέ τήν αὐτοκριτική», μᾶς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. Λέγει στή συνέχεια ὁ ἃγιος Πατήρ: «Μὴ παύσῃ διερευνώμενος σεαυτόν», «μήν πάψεις», λέγει, «νά διερευνᾶς τόν ἑαυτό σου», «εἴ σοι κατ' ἐντολὴν ὁ βίος πρόεισιν», «ἐάν σέ σένα ὁ βίος σου προχωρᾶ κατά τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ: Εἶμαι στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ;». «Μή τι κατά τάς ἐνθυμήσεις ἥμαρτες», «μήπως στούς λογισμούς σου ἔχεις ἁμαρτήσει», «μή τι ἡ γλῶσσα παρώλισθε τῆς διανοίας προεκδραμοῦσα», «μήπως ἡ γλῶσσα σου», λέει, «γλίστρησε καί ἔδειξε προπέτεια, ἔτρεξε πιό γρήγορα ἀπό τήν διάνοια», «μή ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν πέπρακται τι τῶν ἀβουλήτων», «μήπως στά ἔργα τῶν χειρῶν σου (δηλαδή, στίς πράξεις σου) ἔχεις πράξει κάτι πού δέν θά ἔπρεπε, ἀθέλητο». Πού δέν θά ἔπρεπε· ἀθέλητο εἰς τόν Θεό. Ἀκόμη λέγει: «Πρόσεχε σεαυτῷ, ὅτι θνητὸς εἶ», «μήν ξεχνᾶς ὅτι εἶσαι θνητός», «ὅτι γῆ εἶ, καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ», «γιατί εἶσαι χωματένιος καί στό χῶμα θά ἀπολήξεις». Ἔτσι πού ὅταν βλέπουμε τούς ἀνθρώπους πολλές φορές νά διεκδικοῦν, νά περνάει ἡ ζωή τους νά φθάνουν πρό τοῦ χείλους τοῦ τάφου καί πάλι νά διεκδικοῦν καί νά ζητοῦν νά προβληθοῦν, λέμε: «Μά δέν εἶναι φιλόσοφοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι; Δέν σκέπτονται; Τί θά κερδίσουν περισσότερο, ἀκόμη μάχονται στή ζωή τους; Ὁ τάφος εἶναι ἀνοικτός καί τούς περιμένει». Γιατί; Γιατί ἔχουν ξεχάσει ὅτι θά πεθάνουν. Εἶναι κάτι περίεργο, κάτι πού μᾶς πλανᾶ ὁ διάβολος: «Οἱ ἄλλοι πεθαίνουν, ὄχι ἐμεῖς! Οἱ ἄλλοι παθαίνουν ὅ,τι παθαίνουν, ὄχι ἐμεῖς! Οἱ ἄλλοι ἀρρωσταίνουν, ὄχι ἐμεῖς!». Ὅταν ὅμως λέει κανείς ὅτι… «Ἒ, σήμερα πέθανε… ὁ δικός μου ἄνθρωπος… ὁ γείτονας… ὁ φίλος… αὔριο θά πεθάνω ἐγώ». Ἄν τό λέγω ἔτσι, τότε δέν ξεχνῶ ὅτι θά πεθάνω, ὅτι εἶμαι θνητός. 

     Λέγει κάποιος πού μιλάει γιά τούς… πῶς νά διοικεῖ κανένας, ἕνας ἀρχαῖος, παλιός -δέν θυμάμαι νά σᾶς τό πῶ γιατί δέν τό σημείωσα, θά σᾶς τό ‘λεγα- ὅτι πρέπει νά διοικεῖ κανείς, μ’ αὐτόν τόν τρόπο… μ’ ἐκεῖνο τόν τρόπο… μ’ ἐκεῖνο τόν τρόπο… (τρεῖς τρόπους) καί ὁ τρίτος εἶναι: «καί νά μήν ξεχνᾶ ὅτι εἶναι θνητός». Ναί, ὅτι εἶναι θνητός. Ξέρετε ὅτι αὐτό ἐλέγετο -κι αὐτό τώρα τό θυμήθηκα- κάποτε ἀπό ἕναν ὑπηρέτη στό βασιλέα τῶν Περσῶν: «Καί μήν ξεχνᾶς, βασιλιᾶ, ὅτι εἶσαι θνητός!». Εἶναι μεγάλο πρᾶγμα αὐτό. Μήν ἐνεργοῦμε, λοιπόν, σάν ἀθάνατοι, ἀλλά νά ἐνεργοῦμε σάν θνητοί. Κι αὐτό μᾶς κάνει καί συνερχόμεθα. Ἐκεῖνος πού πιστεύει ὅτι εἶναι θνητός εἶναι μετριόφρων, δέν εἶναι ἀλαζόνας. Δέν εἶναι κακοήθης. Εἶναι συγχωρητικός, ὅταν λέει: « Θά πεθάνουμε… Ὃλοι θά πεθάνουμε». Δέν εἶναι ἄδικος… καί πολλά ἄλλα… Πότε; Ὅταν ὑπάρχει αὐτή ἡ μνήμη τοῦ θανάτου. Γιατί ὁ θάνατος, παιδιά, εἶναι ὁ μεγάλος φιλόσοφος, πού δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο νά ἀλαζονεύει, ὅπως ὅταν θά ἐκινεῖτο σάν νά πίστευε ὅτι εἶναι ἀθάνατος.

     Καί συνεχίζει ὁ ἃγιος Πατήρ: «Μεμνημένος οὖν τῆς φύσεως, οὐκ ἐπαρθήσῃ ποτέ». «Ὅταν γνωρίζεις ποιά εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη σου φύση, ποτέ δέν θά ὑπερηφανευτεῖς»: «Τί εἶμαι;»… Θυμᾶμαι τόν μακαριστόν Παναγιώτη Τρεμπέλα -αὐτός πού ἔχει προσφέρει τόση ἐργασία καί ἔχουμε καί τήν Καινή του Διαθήκη σέ μετάφραση, σε ἑρμηνευτική ἀπόδοση κ.λπ.- σέ μιά ὁμιλία πού εἶχε κάνει κάποτε εἶπε (τό ‘χε πεῖ μάλιστα καί λίγο ὠμά): « Ἒ… καί μή ξεχνᾶμε», λέγει, «ἀπό ποῦ βγήκαμε, ἀπό ποῦ προερχόμαστε…». Δηλαδή ὄχι πῶς γεννηθήκαμε… πῶς συλληφθήκαμε, πῶς ἔγινε ἡ σύλληψή μας. Ἔ, ἅμα τό θυμᾶται κανείς αὐτό, πόσο μικροί εἴμαστε… καί ἀπό ποῦ βγήκαμε… αὐτό μᾶς κάνει νά ταπεινούμεθα. Διότι, γιά σκεφθεῖτε ἐσεῖς νά ‘χετε σπίτι σας ἕνα… μωρό, καί νά πεῖτε, αὐτό τό μωρό ὅταν μεγαλώσει, θά σᾶς δέρνει, θά γίνει βάναυσος, θά γίνει δήμιος, θά γίνει φονιᾶς, θά γίνει… δέν ξέρω τί θά γίνει… τό φανταστήκατε; Αὐτό τό νήπιο! Ἔ, αὐτό τό νήπιο μπορεῖ νά κάνει αὐτά; Πόσο περισσότερο ἄν δοῦμε ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος στή σύλληψή του -μόλις συλληφθεῖ!- στά σπλάχνα τῆς μάνας του… Καί τότε; Αὐτός ὁ ἄνθρωπος σηκώνει τράχηλον, σβέρκο, ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἐναντίον τῶν γονιῶν του, ἐναντίον τῆς κοινωνίας μέσα στήν ὁποία βρίσκεται; Πῶς, λοιπόν, προήλθαμε; Δέν ἔχουμε παρά νά τό θυμόμαστε αὐτό, γιατί πράγματι εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο.

      Ἀκόμη ἐπιγραμματικά λέγει ὁ ἃγιος Πατήρ: «Μεμνήσῃ δὲ σαυτοῦ, ἐὰν προσέχῃς σεαυτῷ». Δηλαδή: «Νά θυμᾶσαι τόν ἑαυτόν σου, ἐάν προσέχεις τόν ἑαυτό σου». Τί λέει τό ρητό; «Πρόσεχε σεαυτῷ». Ἐάν, λοιπόν, προσέχεις τόν ἑαυτό σου, τότε θά θυμᾶσαι τόν ἑαυτό σου. Γιατί «προσέχω» θά πεῖ: Ὃλα αὐτά πού λέμε τώρα, καί πού πολύ περισσότερα ἔχει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἅμα, λοιπόν, προσέχω τόν ἑαυτό μου, τότε μπορῶ νά θυμᾶμαι πράγματι καί ὅλα αὐτά, ὅτι δηλαδή ἀπό ποῦ προέρχομαι… κ.λπ. … κ.λπ…. Γιατί, ἀλλιώτικα, ὅταν κανείς δέν θυμᾶται -δηλαδή δέν προσέχει- τότε δέν θυμᾶται. Καί τότε ὅταν δέν θυμᾶται, τότε χάνει τόν ἑαυτόν του καί τελικά εἶναι αὐτοδιαλυόμενος. Μόνος του διαλύεται. 

     Καί τέλος, -ἄν ὑπάρχει τέλος σέ ὅλα αὐτά τά ὁποῖα πρέπει νά προσέχουμε- λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Πρόσεχε οὖν σεαυτῷ, ἵνα προσέχῃς Θεῷ·». Δηλαδή, «Πρόσεχε, λοιπόν, τόν ἑαυτόν σου, γιά νά μπορεῖς νά προσέχεις τόν Θεό». Πελώριο πρᾶγμα εἶναι αὐτό, παιδιά. Διότι ἄν ρωτήσει κάποιος: «Πῶς μπορῶ νά προσέχω τόν Θεό;», δηλαδή νά ἔχω πάντα τήν προσοχή μου στόν Θεό… τί θέλει ὁ Θεός ἀπό μένα; Τί ἐντέλλεται ὁ Θεός; Θά τό πετύχεις μόνο ἐάν προσέχεις τόν ἑαυτό σου. Κι ἄν ἔτσι, παιδιά, προσέχουμε τόν ἑαυτό μας, θά προσέχουμε τί ὁ Θεός θέλει ἀπό μᾶς. Βλέπετε ὅτι αὐτή ἡ μικρή ἐντολή -μικρή στό μέγεθος, «πρόσεχε σεαυτῷ», μόνο δύο λέξεις εἶναι- ἔχει τόσο πλοῦτο! 

     Ἀλλά ὅταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ παραγγέλλει: «Πρόσεχε σεαυτῷ» πού βέβαια μ’ αὐτόν τόν λόγο (εἶναι στό Δευτερονόμιο γραμμένο) βέβαια μέ αὐτόν τόν λόγο τόν θεόπνευστο προπέμπει ὁ Τωβίτ τόν γιό του, τόν Τωβία, πού θά πήγαινε εἰς τούς Ράγους τῆς Μηδίας, καί φυσικά δέν θά πρέπει νά ἐννοοῦσε μόνο, μ’ ἐκεῖνο τό «Πρόσεχε τήν ψυχή σου», ἀλλά «καί τό σῶμα σου». Ὅταν μιά μητέρα λέγει στά παιδιά της (πού φεύγουν γιά τό Σχολεῖο): «Παιδιά, προσέξτε!», τί νά προσέξουν; Πῶς θά τό ἐννοήσουν αὐτό τό «προσέχετε»; «Βέβαια προσέχετε τίς κακές συναναστροφές, προσέχετε νά εἶστε καλοί μαθητές, βέβαια προσέχετε καί τά αὐτοκίνητα στόν δρόμο». Συνεπῶς αὐτό τό «προσέχετε» δέν εἶναι μόνο στόν τομέα τῆς ψυχῆς, εἶναι καί στόν τομέα τοῦ σώματος. Καί ὅτι τά πράγματα εἶναι ἔτσι, πρῶτα θά τό δείξουμε αὐτό, θά τό καταδείξουμε ὅτι δέν εἶναι τό «πρόσεχε σεαυτῷ» μόνο στήν ψυχή, ἀλλά εἰς τόν ὅλο ἄνθρωπο, καί μετά θά δοῦμε τί ἀκριβῶς πρέπει νά προσέχουμε καί εἰς τό σῶμα μας.

     Ὅταν ὁ Θεός, παιδιά, ἔκανε τόν ἄνθρωπο, εἶπε: «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον» δέν εἶπε: «Ποιήσωμεν ψυχήν», οὔτε εἶπε: «Ποιήσωμεν σῶμα», διότι ἁπλούστατα ὁ ἄνθρωπος περιέχει καί τήν ψυχή καί τό σῶμα. Ὅταν λέμε «ἄνθρωπο», αὐτό ἐννοοῦμε. Ὅταν πᾶμε στό νεκροταφεῖο καί σκάψουμε ἕναν τάφο, ἐκεῖ βέβαια… καί βγάλουμε τά ὀστά, τά λέμε «λείψανα». Λείψανα, θά πεῖ ἀπομεινάρια. Δηλαδή κάτι πού ἀπέμεινε, ἀλλά δέν εἶναι κάτι τό ὅλον. Ἡ ψυχή ἔφυγε ἀπό κεῖ, καί τό σῶμα ἔλιωσε, κι ἔμειναν μόνο τά ὀστά, τά κόκκαλα. Ἄρα σωστά λέμε «λείψανα». Καταλαβαίνετε τήν λέξη «λείψανα»: ἀπομεινάρια, αὐτά πού ἔχουν μείνει» (ἀπομείνει). Ἔτσι ὅταν ὁ Θεός, παιδιά, εἶπε: «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον», «Νά κάνουμε τόν ἄνθρωπο», ἐννοοῦσε ὅ,τι εἶναι ἡ ὅλη κατασκευή, αὐτό πού ἐγώ αὐτή τήν στιγμή εἶμαι, κι αὐτό πού ἐσεῖς αὐτή τή στιγμή εἴσαστε. Συνεπῶς, ὅταν ξεκινᾶ ὁ Θεός τρόπον τινα νά δημιουργήσει τόν ἄνθρωπο, δέν προηγήθηκε ἡ ψυχή τοῦ σώματος, διότι αὐτό θά ἦτο ἡ πλατωνική ἀντίληψη περί τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό στό τέλος ὁ Πλάτων καταδικάζει τό σῶμα, τό ὁποῖον λέγει «σῆμα» -εἶναι οὐδέτερον: τό σῆμα- καί θά πεῖ «τάφος». Λέμε σῶμα, σῶμα-σῆμα, εἶναι ὁ τάφος, καί λέγεται καί θεωρεῖται τό σῶμα, ὁ τάφος τῆς ψυχῆς. Ὄχι. Δέν ἔκανε ὁ Θεός τήν ψυχή γιά νά τήν βάλει σ’ ἕνα σῶμα. Οὕτε πάλι ἔκανε τό σῶμα πρῶτα ἐρήμην τῆς ψυχῆς, γιατί θά ἐδικαιώνετο ἡ θεωρία τοῦ Δαρβίνου, ὅτι πρῶτα ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ζῶο (ζῶο ἄλογο ἔτσι; Δηλαδή χωρίς λογική) καί κατόπιν κατασκεύασε τόν ἄνθρωπο, δηλαδή προχώρησε… ἔ τά γνωστά τῆς θεωρίας τοῦ Δαρβίνου, καί ἔγινε καί ἀνεδείχθη ἄνθρωπος. Ὄχι! Ὅταν ὁ Θεός εἶπε: «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον» ἐννοοῦσε ταυτόχρονη κατασκευή καί τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Αὐτό, παιδιά, εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Τί εἶναι, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος; Ἄς δοῦμε τί ἀπαντοῦν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καί οἱ διδάσκαλοι. 

     Κατ’ ἀρχάς νά δοῦμε -ὑπάρχουν πολλές θέσεις, ὅλες βέβαια εἶναι σύμφωνες ἀλλά δυό-τρεῖς ἐγώ ἐπεστράτευσα- τί λέγει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος, ὁ φιλόσοφος. «Τί γάρ ἐστιν ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ' ἤ τό ἐκ ψυχῆς καί σώματος συνεστός ζῶον λογικόν;». «Τί εἶναι», λέγει «ὁ ἄνθρωπος;». «Τί ἄλλο παρά τό λογικόν ζῶον;» . «Ζῶον», μέ τήν ἔννοια πού ζεῖ. «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι», λέμε, φέρ’ εἰπεῖν λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «ζῶον θεούμενον». Δηλαδή ὕπαρξις πού ζεῖ καί θεοῦται. «Τί εἶναι, λοιπόν», λέγει «ὁ ἄνθρωπος;». Δέν εἶναι παρά αὐτή ἡ ὕπαρξις, ἡ ὁποία συνίσταται ἀπό ψυχή καί σῶμα. «Μή οὖν καθεαυτήν ψυχή ἄνθρωπος;». Προσέξτε αὐτό: «Μή, λοιπόν, εἶναι ἀπό μόνη της ἡ ψυχή, ἄνθρωπος;». Ὅταν ἔχουμε τόν θάνατο κι ὁ θάνατος εἶναι ξέρετε μία τιμωρία, ταυτόχρονα δέ εἶναι καί μία εὐεργεσία -δέν εἶναι βέβαια τῆς ὥρας νά κάνω πιό πολλή ἀνάλυση- τό θέμα εἶναι ὅτι οἱ ἅγιοι στόν Παράδεισο -πού εἶναι μόνο σάν ψυχές-περιμένουν τήν ὥρα τῆς ἀναστάσεως, λαχταροῦν τήν ὥρα τῆς ἀναστάσεως, τό γράφει αὐτό τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως… : «Πότε», λέγει, «Κύριε, θά μᾶς ξαναδώσεις πίσω τά σώματά μας; Πότε θἀ ἐκδικήσεις τό αἷμα μας πού χύθηκε πάνω στή γῆ (αὐτό ἐννοεῖ). Πότε θά ἀναστηθοῦμε;». Καί τοῦτο διότι ἡ ψυχή μόνη της, γυμνή ἀπό τό σῶμα -νά τό πῶ ἔτσι- δέν αἰσθάνεται καλά. Ἐπιθυμεῖ νά ἐπανέλθει εἰς τό σῶμα τό ὁποῖον ἄφησε. «Μή οὖν καθεαυτήν ψυχή ἄνθρωπος;» λέει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος. Δηλαδή «Μήπως ἀπό μόνη της ἡ ψυχή εἶναι ἄνθρωπος;». «Οὔ, ἀλλ' ἀνθρώπου σῶμα καλεῖται κατ’ ἰδίαν μέν τούτων οὐδέτερον ἄνθρωπος ἐστίν». Οὔτε τό σῶμα μόνο του εἶναι ἄνθρωπος, οὔτε ἡ ψυχή μόνη της εἶναι ἄνθρωπος. «Τό δέ ἐκ τῆς ἀμφοτέρων συμπλοκῆς καλεῖται ἄνθρωπος». Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ἡ συμπλοκή -ὡραία λέξις, ὡραία, εὔστοχος!- ψυχῆς καί σώματος, αὐτό ἀποτελεῖ τόν ἄνθρωπον. Αὐτό, λοιπόν, εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ὅταν, συνεπῶς, λέγει: «Πρόσεχε σεαυτῷ» πρέπει νά δοῦμε τόν ὅλον ἄνθρωπον, ὄχι μόνο τήν ψυχή, ἀλλά καί τό σῶμα.

     Ἀλλά ἐδῶ μιά πού μιλήσαμε γι’ αὐτό τό θέμα, ἄνθρωπος εἶναι τόσο ὁ ἄνδρας, ὅσο καί ἡ γυναῖκα. Ἁπλῶς εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὑπό δύο φύλα. Τό φύλον τοῦ ἀνδρός καί τό φύλον τῆς γυναικός. Ἀλλά καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα εἶναι ἄνθρωποι. Καί μάλιστα λέγει ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς, πάνω σ’ αὐτό σημεῖο -τό λέγω γιατί ἔχουμε καί κοπέλες πού τ’ ἀκοῦν, γιατί πολλές φορές νά θεωρηθεῖ ὅτι ἄνθρωπος εἶναι μόνον ὁ ἄνδρας. Ὄχι· ἄνθρωπος εἶναι καί ὁ ἂνδρας καί ἡ γυναῖκα. Λέγει τά ἐξῆς, στό σύγγραμμά του «Παιδαγωγός», στο α΄ κεφάλαιο: «Ἐν ἐκείνῳ τῷ αἰώνι», δηλαδή «στόν αἰῶνα τόν ἄληκτο πού δέν τελειώνει ποτέ, στήν αἰωνιότητα», «τά ἔπαθλα (:τά βραβεῖα) οὐκ ἄρρενι καί θηλείᾳ», «δέν θά εἶναι μόνο στόν ἄνδρα καί στήν γυναῖκα», «ἀνθρώπῳ δέ ἀπόκειται», ὄχι γιατί θά δοθοῦν στόν ἄνδρα ἤ στήν γυναῖκα· στόν ἄνθρωπο! «Κοινόν οὗν καί τ’ ὄνομα ἀνδράσιν καί γυναιξίν ὁ ἄνθρωπος». «Εἶναι κοινό τό ὄνομα καί εἰς τόν ἄνδρα καί εἰς τήν γυναῖκα». Τί εἶναι ὁ ἄνδρας; Ἂνθρωπος. Τί εἶναι ἡ γυναῖκα; Ἂνθρωπος. Καί μάλιστα ὁ Ἱππόλυτος λέγει τό ἐξῆς· βάζει ἄρθρον θηλυκό, καί λέγει: «ἡ ἄνθρωπος». Ὁ ἄνθρωπος-ἡ ἄνθρωπος- τῆς ἀνθρώπου. Τὀ ἄρθρο εἶναι θηλυκό γιά νά δηλώσει τό φύλον, ἀλλά ἄνθρωπος ὁ ἕνας, ἄνθρωπος καί ὁ ἄλλος. Γιά νά μή σᾶς πῶ ὅτι στήν προχριστιανική γραμματεία ὑπῆρχε καί ἡ λέξις «ἀνδρίς» -στήν Ἑλληνική γλῶσσα! Ἡ ἀνδρίς-τῆς ἀνδρίδος. Ὁ ἄνδρας (ὁ ἀνήρ)-ἡ ἀνδρίς (ἡ γυναῖκα)- πού δείχνει ἐδῶ πέρα κατά ἕναν πολύ ὡραῖο τρόπο ὅτι καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα εἶναι τό ἴδιο. Νά ἐκεῖ πρέπει νά ἀναζητᾶμε τίς ρίζες τῆς ἰσότητος καί ὄχι παρακαλῶ… γιατί φοράει ὁ ἄνδρας παντελόνια, νά βάλουμε καί μεῖς… γιατί ὁ ἄνδρας γίνεται φορτηγατζῆς, νά γίνει καί ἡ γυναῖκα φορτηγατζοῦ! Ὄχι. Ὁ καθένας στήν δουλειά του. Γιατί ὅλοι δέν εἶναι γιά τήν ἴδια δουλειά, ἁπλούστατα. Βλέπετε, παρακαλῶ, ὁ ἀληθινός φεμινισμός ποῦ εἶναι κατατεθειμένος; Κατατεθειμένος μέσα στήν Ἁγία Γραφή, μέσα στούς Πατέρες, μέσα στόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Τί κάνουν οἱ Πατέρες; Οἱ Πατέρες ἀπλῶς ἑρμηνεύουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.

     Ἀλλά ἀκοῦστε τί λέγει ἀκόμη κι ὁ Μεθόδιος Ὀλύμπου πάνω ἀκριβῶς στό θέμα πού ζητᾶμε. Ὁ ἄνθρωπος λέγεται κατά φύσιν, οὔτε ψυχή χωρίς σώματος, οὔτε πάλιν σῶμα χωρίς ψυχή, ἀλλά τό ἐκ συστάσεως ψυχῆς καί σώματος εἰς μίαν μορφήν συντεθέν. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Οὔτε ἡ ψυχή μόνη της, οὔτε τό σῶμα μόνο του, ἀλλά καί τά δυό σέ μία σύνθεση, σέ μία μορφή. Αὐτό, λέγει, εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Συνεπῶς, παιδιά, ὅπως βλέπουμε, τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὅταν ἀποτείνεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί λέγει: «Πρόσεχε σεαυτῷ», ἐννοεῖ τόν ὅλον ἄνθρωπο. Κι ὅταν ὁ Τωβίτ λέγει αὐτό στόν Τωβία: «Πρόσεχε σεαυτῷ»… προσέξτε τί λέγει: «Πρόσεχε σεαυτῷ, παιδίον, ἀπό πάσης πορνείας». Μά τό θέμα τῆς ἀνηθικότητος ποῦ εἶναι; Εἶναι στό σῶμα. Πρόσεχε, λοιπόν, καί τό σῶμα σου! Δέν πρέπει νά πεῖ κανείς ἐκεῖνο πού κάποτε μοῦ εἶπε ἕνας γιατρός -ἤμουνα μικρός, μόλις εἶχα ἀπολυθεῖ ἀπό στρατιώτης-: «Ἂ» λέει, «ξέρετε … μάλιστα μοῦ ἔφερε καί παράδειγμα τήν Μαρία τήν Μαγδαληνή… μπορεῖ κανείς νά εἶναι πόρνος εἰς τό σῶμα καί νά μήν εἶναι στήν ψυχή!». Κατ’ ἀρχάς, τοῦ λέγω, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή δέν ὑπῆρξε πόρνη. Δαιμονισμένη ναί, πόρνη ὄχι! Πόρνη ὄχι! Αὐτή ἡ πολύ μεγάλη παρεξήγηση πού ὑπάρχει στόν λαό μας ὅταν δέν πιάνουνε στά χέρια τους τά τεφτέρια τῆς πίστεως νά μελετήσουν καί νά διαβάσουν. 

     Εἴδατε; Μπορῶ νά διαχωρίζω καί νά λέγω ὅτι δέν πειράζει, τό σῶμα μου ἄς εἶναι ὅ,τι θέλει καί ἡ ψυχή ἀρκεῖ νά εἶναι καθαρή; Μά πῶς θά εἶναι καθαρή ἡ ψυχή; Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα.Δέν μπορεῖς νά λές ὅτι μ’ αὐτό τό σῶμα τῆς ὑπάρξεώς μου ἁμαρτάνω καί μέ τό ἄλλο δέν ἁμαρτάνω! Δέν μποροῦμε νά τό ποῦμε αὐτό. Ὁ ἄνθρωπος, ξαναλέγω, παιδιά, εἶναι ἕνα, ἑνιαῖος. Ψυχή καί σῶμα εἶναι αὐτό πού λέμε: ἄνθρωπος. Συνεπῶς, βλέπει κανείς ἐδῶ ὅτι καί τό σῶμα πρέπει νά προσέξουμε. Γιατί; Διότι ἁπλούστατα τό σῶμα μαζί μέ τήν ψυχή προβάλλεται πρός ἀνάδειξιν (ἔτσι λέμε στά φιλολογικά), προβάλλεται τό σῶμα τῆς ψυχῆς, μάλιστα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τό κάνει αὐτό, προβάλλει τό σῶμα τῆς ψυχῆς γιά νά δείξει τήν σημασία καί τήν ἀξία τοῦ σώματος· ὅταν λέει: «Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν». Προβάλλει τό σῶμα, ἔχει σημασία αὐτό. Γιά νά δείξει ὅτι ὁ ὅλος ἄνθρωπος εἶναι, πρῶτον: ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δεύτερον: εἶναι κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ. Καί τρίτον: εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Μέλος! Κι ὁ Χριστός, δηλαδή ὁ Θεός Λόγος πῆρε τήν ἀνθρωπίνη φύση, πῆρε τήν ἀνθρωπίνη φύση ,πῆρε τήν πραγματική ἀνθρωπίνη φύση, καί ψυχή καί σῶμα. Αὐτό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τήν ἀνθρωπίνη φύση τήν κοινωνοῦμε, καί τήν κοινωνοῦμε ἀνοίγοντας αὐτό τοῦτο τό στόμα μας, μέ τά 32 μας δόντια. Τό σῶμα μας εἶναι ἐκεῖνο πού δέχεται τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί τρέφεται καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα. Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, εἶναι ἕνα ἑνιαῖο ὅλον.

10η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.