Ὅ διάβολος, λέγαμε, ὅτι δέν προσβάλλει μόνο τίς αἰσθήσεις -τό λέγαμε αὐτό- γιά νά προκαλέσει μία πορνική διάθεση, ἀλλά κινεῖ καί κάτι λεπτότερον καί περισσότερο ἀποτελεσματικό καί αὐτό δέν εἶναι παρά οἱ χορδές τῆς καρδιᾶς πού πλήττονται ἀπό τόν φοβερόν, αὐτό, δαίμονα τῆς πορνείας καί ἔτσι κρούεται ἡ συναισθηματικότητα. Δηλαδή, θά λέγαμε, ἡ παρουσία τῆς συναισθηματικότητος εἰς τό πάθος τῆς πορνείας. Αὐτό πού λέμε «ἐρωτεύομαι», αὐτό πού λέμε «συμπαθῶ». Μ’ ἀρέσει ἕνα πρόσωπο, τό κοιτάζω, τό ξανακοιτάζω, ἕλκομαι, καί αὐτό ἀνήκει εἰς τήν χώρα τῆς συναισθηματικότητος. Βέβαια, πολλές φορές αὐτά τά πράγματα δέν συνυπάρχουν. Δηλαδή μία διάθεσις διαπράξεως τῆς ἁμαρτίας καί μία συναισθηματικότητα πολλές φορές -ὄχι πάντα- δέν συνυπάρχουν, ἀλλά σίγουρα ὅμως κάποια μέρα θά συνυπάρξουν. Πολλές φορές ξεκινάει αὐτή ἡ συναισθηματικότητα στό νέο παιδί, στήν κοπέλα, στό ἀγόρι, βλέπει ἕνα πρόσωπο τό συμπαθεῖ, οὔτε κἄν σκέφτεται νά διαπράξει μία ἁμαρτία, ἄν ὅμως ἐπιμείνει σ’ αὐτήν τήν συναισθηματικότητα, τότε πάρα πολύ γρήγορα θά φτάσει στό σημεῖο νά θέλει νά ἱκανοποιεῖ καί τίς ἐπιθυμίες του τίς γενετήσιες. Πάντως ἡ παρουσία αὐτῆς τῆς συναισθηματικότητος δέν μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι ἀφύσικο πρᾶγμα. Ἔχει ὁπωσδήποτε κάποια ἐρείσματα φυσιολογικά, ἀλλά τά ἐρείσματα αὐτά τά φυσιολογικά, δέν εἶναι τι ἄλλο παρά τό ξεκίνημα, ἡ προετοιμασία γιά τόν γάμο. Ἀναμφισβήτητα. Ὅμως, ὅταν ὅλη αὐτή ἡ κατάστασις εἶναι ἀνώριμη καί γίνεται ἀκόμα πιό ἀνώριμη ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο σήμερα ἡ γενεά μας κοινωνικά ζεῖ, τότε ἀντιλαμβάνεστε ὅτι ἔχει τραγικές ἐπιπτώσεις ὅταν ἀφήσουμε τόν συναισθηματικό μας κόσμο νά ἐκδηλωθεῖ καί νά κινηθεῖ.
Στόν Παράδεισο, ἐπί παραδείγματι, οἱ πρωτόπλαστοι εἶχαν λάβει τήν ἐντολή νά μή δοκιμάσουν ἀπό τόν καρπό τοῦ δέντρου τῆς γνώσεως καλοῦ καί κακοῦ. Ὄχι ἐπειδή τό δένδρο ἐκεῖνο περιεῖχε τίποτε τό κακό, τό πονηρό ἤ ἀκόμη προκαλοῦσε τόν θάνατο. Τό δέντρο ἦταν ἕνα κοινό δέντρο, δέν εἶχε τίποτε, ἀλλά ὁ Θεός ἤθελε νά δώσει τήν ἀντίληψη εἰς τούς πρωτοπλάστους ὅτι ἀκόμη δέν ἦρθε ἡ ὥρα γιά κάτι τέτοιο. Ὅτι δηλαδή ἦσαν ἀνώριμοι. Σημειώσατε -τό λέγουν οἱ Πατέρες αὐτό- ὅτι ἀπό τόν καρπό αὐτοῦ τοῦ δέντρου θά δοκίμαζαν οἱ πρωτόπλαστοι. Δηλαδή, μ’ ἄλλα λόγια, θά γνώριζαν πολλά, ἀλλά τόν καιρό πού τούς τό εἶπε ὁ Θεός ἦσαν ἀνώριμοι, καί ἐπειδή προέβησαν στό νά γνωρίσουν… φέρ’ εἰπεῖν, τήν θέωση. Σήμερα γνωρίζουμε τό θέμα τῆς θεώσεως. Τό γνωρίζουμε καί μάλιστα ἔχει μπεῖ στό πρόγραμμα τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Τί εἶπε ὁ διάβολος; «Θά γίνετε θεοί ἄν δοκιμάσετε ἀπ’ αὐτό». Τί εἶπε ὁ Χριστός; «Θά γίνετε θεοί ἄν φᾶτε τό Σῶμα μου καί τό Αἷμα μου». Τό ἴδιο πρᾶγμα! Ἀλλά ὁ διάβολος τί εἶπε; Τό εἶπε πρόωρα. Δέν ξέρω ἄν τό καταλάβατε αὐτό τό σημεῖο παρακαλῶ; Ἔτσι ἔχουμε τό θέμα τῆς ἀνωριμότητας. Μένω καί ἐπιμένω στό θέμα τῆς ἀνωριμότητος, μέ ἀποτέλεσμα οἱ πρωτόπλαστοι νά χάσουν τόν Παράδεισο.
Ἔτσι καί στήν ἐποχή μας συμβαίνει τό ἴδιο πρᾶγμα· ἡ βιασύνη μιᾶς δοκιμῆς. Ἡ δοκιμή τῆς γνώσεως. Δηλαδή νά ἀποκτήσω μιά ἐμπειρία συναισθηματική. Ἔτσι συναισθηματικότης ἐρωτική καί ἀνωριμότης ὁδηγοῦν σέ μία καταστροφή. Παιδί μου, δέν εἶσαι ὥριμο παιδί. Γιατί; Διότι οἱ κοινωνικές συνθῆκες μέσα στίς ὁποῖες ζεῖς καί κινεῖσαι δέν σοῦ ἐπιτρέπουν νά ἀναπτυχθεῖς. Νά ἀναπτυχθεῖς, ἐννοεῖται, στό θέμα αὐτό. Θά ξαναγυρίσω στό ζήτημα τοῦτο, ἴσως ὄχι σήμερα, σέ ἕνα προσεχές θέμα μας γιά νά σᾶς δείξω ὅτι πράγματι οἱ κοινωνικές συνθῆκες σήμερα ἐμποδίζουν πάρα πολύ, τίς ὁποῖες, βεβαίως, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τίς ἔχουμε διαμορφώσει. Ἔτσι πολλά πράγματα ὁδηγοῦν σ’ αὐτήν τήν ἀνώριμη ἐρωτική συναισθηματικότητα καί προπαντός εἶναι τί; Εἶναι ὁ συναγελασμός τῶν μαθητῶν στό σχολεῖο. Τοῦ ὅτι τά σχολειά μας ἔγιναν μεικτά, αὐτό εἶναι μία μεγάλη ζημία. Ἐγώ τό μισό Γυμνάσιο -ἐννοεῖται ὀκτατάξιο Γυμνάσιο μάλιστα- τό ἔβγαλα ὡς μεικτό, διότι δέν εἴχαμε σχολεῖο, ἤτανε ἡ κατάσταση δύσκολη, ἄσχημη καί προφανῶς δέν ὑπῆρχαν κτίρια, ἄρα ἀναγκαστήκαμε νά εἴμεθα μεικτά. Ὑπῆρχε ὅμως ἕνας σεβασμός… δέν ξέρω ἤτανε ἄλλη ἐποχή… ἕνας πολύ σεβασμός, δέν ὑπῆρχε αὐτό πού ὑπάρχει σήμερα. Οἱ κοπέλες ἤτανε μόνες τους, τά ἀγόρια ἤτανε μόνα τους, δέν ὑπῆρχαν αὐτά τά πηγαδάκια ἀγόρια-κορίτσια μαζί, οὔτε ἐκεῖνη τήν ἄσχημη κατάσταση τῶν κοριτσιῶν σήμερα, νά θέλονται νά προβάλλονται νά πειράξουν τά ἀγόρια, νά προκαλέσουν. Δέν ὑπῆρχε ἡ πρόκληση. Ὑπῆρχε ἡ μαθητική ποδιά, δέν ὑπῆρχε καμία ἐπίδειξη μόδας καί ὀμορφιᾶς… καί δέν ξέρω τί ἄλλο… τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά τά πράγματα δέν ὑπῆρχε καί ἔτσι μπορεῖ νά εἴμεθα μέν σέ μεικτό σχολεῖο, ἀλλά δέν εἴχαμε τά φαινόμενα ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔχει ἡ ἐποχή μας. Ἀκόμη… μάλιστα σήμερα ἄν πᾶτε ἔξω ἀπό ἕνα Σχολεῖο, ἕνα Λύκειο… πώ! πώ! Θεός νά φυλάξει τί μπορεῖ νά δεῖ καί ν’ ἀκούσει κανείς, εἶναι ἄλλο πρᾶγμα.
Ἀκόμη, ἐκεῖνο πού συντελεῖ σέ μία τέτοια κατάσταση νά φέρει τ’ ἀγόρια μέ τά κορίτσια καί ν’ ἀρχίσει νά ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀνάπτυξις ἡ συναισθηματική, εἶναι ἡ κακῶς νοουμένη ἰσότητα τῶν φύλων. Γιατί λέγουν τά κορίτσια: «Εἴμεθα ἴσοι. Ὅ,τι κάνεις τό κάνω καί ἐγώ. Πᾶς στρατιώτης; Πάω κί ἐγώ στρατιωτίνα. Πᾶς χωροφύλακας; Γίνομαι κι ἐγώ χωροφυλακίνα. Γίνεσαι ὁδηγός νταλίκας; Γίνομαι καί ἐγώ ὁδηγός νταλίκας»… καί μετά (σᾶς τό ‘χω ξαναπεῖ αὐτό) μία κοπέλα… παντελόνια φοροῦσε -μόνο δέν τήν ἄκουσα νά βλαστημάει- κατέβηκε γιά φτιάξει τήν νταλίκα της… νταλίκα! Ὁλόκληρο αὐτοκίνητο ὁδηγοῦσε… «Βρέ κοπέλα μου!... Βρέ κοπέλα μου…», θά ‘λεγε κανένας, «λεπτότερα πράγματα δέν ὑπάρχουν γιά σένα;». Ὄχι, θέλουμε ἰσότητα. Κι αὐτό ἀκόμα φέρνει τούς ἀνθρώπους πολύ κοντά ἴδίως τούς νέους, μέ ἀποτέλεσμα αὐτό πού λέμε τώρα, τήν ἀνάπτυξη αὐτή τῆς ἀνωρίμου συναισθηματικότητος. Ἀκόμη ὑπάρχει καί μία φοβερή, ἀληθινά ὀλεθρία ἀντίληψη ὅτι, ὁ νέος εἶναι τότε φυσιολογικός ὅταν ἤδη ἀπό τά πολύ-πολύ νεαρά του χρόνια… θά ‘λεγα ἀπό τά 14 -τά 13 - ἀπ’ τά 12! ἄρχισε νά ἀποκτᾶ φιλενάδα. Θεωρεῖται ὅτι εἶναι πολύ φυσιολογικό. Κάποτε μία μητέρα εἶχε μιά κόρη… ἄ, ἄς ποῦμε τώρα παντρεύτηκε, ἔκανε ὅλο παρέα μέ ἀγόρια… τῆς λέει: «Παιδάκι μου, γιατί κάνεις παρέα μέ ἀγόρια, καί δέν κάνεις μέ κορίτσια;». «Τί;», λέει ἐκείνη, «νά μέ ποῦν ὅτι εἶμαι ἀνώμαλη;». Ἀκοῦστε , παρακαλῶ, ἀντίληψις! Ἔτσι ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀντίληψις, ὅτι ἄν τά κορίτσια κάνουν μεταξύ τους συντροφιά, εἶναι ὄχι ὁμαλά πράγματα ἤ τά ἀγόρια. Συνεπῶς πρέπει τό ἀγόρι (τάχα) νά ‘χει τό κορίτσι του, τήν φιλενάδα του, τήν κοπέλα του… ξέρω γώ πῶς μπορεῖ νά τήν λένε… τήν φίλη του… ξέρω γώ… Αὐτό εἶναι πραγματικά μία ὀλεθρία ἀντίληψις. Πάρα πολλές φορές ρωτῶ ἄν ὑπάρχει ἕνας τέτοιος δεσμός –νέοι πού ἔρχονται ἤ ἀγόρια ἤ κορίτσια- κάτι πού δέν τό λένε καί γώ τό ἐρωτῶ νά τό μάθω, γιατί εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο ἀπ’ αὐτά τά ὁποῖα λέμε, καί μοῦ λένε: «Ἒ, εἶναι πάρα πολύ φυσιολογικό». Φυσιολογικό; Δέν εἶναι, παιδάκι μου, λέγω δεδομένο, εἶναι ζητούμενο, νά δοῦμε, εἶναι ὄντως φυσιολογικό, ὅπως ἀκριβῶς τό λές; Πάντως πρέπει νά σᾶς πῶ εἶναι λίγοι ἔφηβοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν ξεφύγει ἀπ’ αὐτήν τήν παγίδα, δηλαδή αὐτῆς τῆς καταστάσεως τοῦ ἐρωτισμοῦ, τῆς συναισθηματικότητος, πάρα πολύ λίγοι νέοι. Θά ἤθελα -ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ- νά τούς ἐπαινέσω, καί νά τούς πῶ νά προχωρήσουν καί νά ζοῦν ἔτσι. Θά ἔρθει ἡ ὡριμότητα, τά πράγματα θά ρθοῦν στήν ὥρα τους. Τώρα δέν πρέπει νά ἐπιδοθοῦν σέ τέτοιες καταστάσεις.
Πάντως σέ πολλά παιδιά ἀποκτῶνται αἰσθήματα μειονεκτικότητος ἄν δέν γίνει κάτι τέτοιο, ἄν δέν ἔχουν τήν φιλενάδα τους -μιλάω στά ἀγόρια- ἤ ἀντίστροφα στά κορίτσια, ἄν δέν ἔχουνε φίλο. Ἕνα αἴσθημα μειονεκτικότητος. «Τί εἶμαι, ἄσχημος; Δέν μπορῶ ἐγώ νά ἑλκύσω; Γιατί οἱ ἄλλοι ἔχουν φίλη, γιατί οἱ ἄλλες ἔχουν φίλο; Δέν μπορῶ ἐγώ;». Καί δημιουργεῖται αὐτό τό αἴσθημα κατωτερότητος. Θά ‘θελα πάλι νά ἔλεγα σ’ αὐτό τό σημεῖο: Δέν πρέπει νά ὑπάρχει τό αἴσθημα κατωτερότητος, ὅπως βεβαίως δέν πρέπει νά ὑπάρχει καί τό αἴσθημα ὑπεροχῆς, ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι κατενόησε κανείς ὅτι πρέπει νά μείνει σέ κατάσταση ἐγκρατείας καί νά αἰσθάνεται ὑπερηφάνεια. Ὄχι. Ἀλλά θά πρέπει τί; Νά δοξάζει τόν Θεό μέρα-νύχτα γιατί ἀκριβῶς ὁ Θεός τόν φύλαξε καί τόν φυλάττει νά ἔχει τήν ἀντίληψη ὅτι δέν πρέπει νά ἀποκτήσει σχέση πρό τοῦ γάμου (καί μάλιστα στήν ἐφηβική ἡλικία). Οὔτε, λοιπόν, αἴσθημα μειονεκτικότητος (ἀφοῦ εἶναι στραβά τά πράγματα αὐτά), οὔτε αἴσθημα ὑπεροχῆς ὅτι «ἐγώ νά… ἐνῶ οἱ ἄλλοι εἶναι πεσμένοι ἄνθρωποι…» τίποτε, ἀλλά μέ φόβο Θεοῦ καί μέ πολλή ταπείνωση νά λέει στόν Θεό: «Εὐχαριστῶ, Κύριε, πού μ’ ἔχεις φυλάξει». Πάντως τό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς εἶναι ἰσχυρότατο, καί γι’ αὐτό σᾶς εἶπα προηγουμένως ὅτι λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά καταφέρουν νά ξεφύγουν.
Καί πῶς κανείς θά μπορέσει νά ξεφύγει, αὐτόν τόν ἐρωτισμόν; Μέ τήν πίστιν. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ πίστις εἶναι ἰσχυροτέρα τοῦ κόσμου. Κι ἄν ὅλα τ’ ἄλλα πού λέμε τώρα ἀποτελοῦν τό φαινόμενο πού λέγεται κόσμος, δέν ὑπερνικᾶται παρά μόνο μέ τήν πίστη. Εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, σέ μιά του Ἐπιστολή. «Καί ποιά εἶναι ἡ νίκη», λέγει, «πού νικήσατε τόν κόσμον, ὦ νεανίσκοι; Ἡ πίστις ἡμῶν». Καί τί θά πεῖ πίστις ἐδῶ; Ὄχι πίστις στήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, οὔτε πίστις στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πίστις σ’ αὐτά πού εἶπε ὁ Θεός. Πίστις μέ τήν ἔννοια βεβαίωσης. Ὅταν ὁ Θεός λέγει: «Αὐτό θά κάνεις, αὐτό δέν θά κάνεις», πρέπει νά πιστέψεις στά λόγια Του. Ἄν πιστέψεις, τελείωσε. Γιατί νά αἰσθάνεσαι μειονεκτικά ἔναντι τῆς ἐποχῆς σου, ὅταν ὁ Χριστός λέγει, δέν πρέπει νά κάνεις ἀνηθίκους πράξεις; Γιατί; Ὁ Χριστός τό εἶπε. Καί δοξάζω τόν Θεό -πού σᾶς ἔλεγα προηγουμένως- γιατί ἀκριβῶς τό ‘μαθα αὐτό τό πρᾶγμα. Αὐτό θά πεῖ πίστις. Αὐτό θά πεῖ. Ἡ πίστις δέν εἶναι μιά ἀφηρημένη κατάσταση. Πολλές φορές λέμε πίστη καί πίστη καί πίστη… Πρέπει νά καταλάβουμε τί εἶναι ἡ πίστις μέσα σ’ αὐτήν τήν ἴδια τήν ζωή μας καί πρέπει νά τήν ἐνεργοποιοῦμε αὐτήν τήν πίστη. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ ἐρωτικοῦ πάθους γίνεται μέ πνευματικά μέσα, καί κυριώτατα εἶναι πρόβλημα πνευματικό. Δηλαδή τί θά πεῖ αὐτό; Θά πεῖ: Ἅμα γίνεις πνευματικός ἄνθρωπος, ἀντιμετώπισες αὐτό σου τό πρόβλημα. Αὐτό εἶναι ὅλο.
Καί γιά νά κλείσουμε τό θέμα μας γιά τήν πορνεία πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στόν κατάλογο τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων πού παραθέτει στήν «Α΄ Πρός Κορινθίους Ἐπιστολή» του, μετά ἀπό τήν πορνεία θέτει τήν εἰδωλολατρία. Λέει: «Μή πλανᾶσθε· -ἄν τό ἐνθυμεῖσθε τό ‘χαμε διαβάσει μιά περασμένη φορά- οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται... βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Ἐνῶ μετά ἀπό τό «εἰδωλολάτραι» βάζει πάλι σαρκικά ἁμαρτήματα, θά ρωτούσατε: «Γιατί ἔβαλε ἐκεῖ, σφήνωσε, ἀνάμεσα στούς χαρακτηρισμούς τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, τόν χαρακτηρισμόν "εἰδωλολάτραι" καί εἶπε οὔτε εἰδωλολάτραι στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν θά μποῦν;». Γιατί ἁπλούστατα ἡ πορνεία εἶναι συγγενής μέ τήν εἰδωλολατρία, γιά νά μήν πῶ, εἶναι εἰδωλολατρία. Πῶς καί τοῦτο εἶναι εἰδωλολατρία; Διότι ἔχουμε τήν λατρεία τοῦ σώματος χωρίς ἕναν σκοπόν πού ἐπιτελεῖται μέσα εἰς τόν γάμον. Δηλαδή: νά κάνουμε παιδιά. Συνεπῶς ἀφοῦ δέν ὑπάρχει τεκνογονία, δέν ὑπάρχει ὁ σκοπός τοῦ γάμου καί τότε μετέρχεσαι μόνο τήν πορνεία, αὐτό δέν εἶναι λατρεία τοῦ σώματος; Δέν εἶναι ἀκόμη λατρεία τοῦ σπέρματος; Θά πῶ κάτι -δέν εἶναι τολμηρό… Τώρα, βέβαια, ἐσεῖς ξέρετε πιό πολλά ἀπ’ ὅσα ξέρω ἐγώ μοῦ φαίνεται, ἀλλά ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἀκοῦστε τί λέγουν οἱ Πατέρες- ὅτι ἡ πορνεία εἶναι (ἰδίως τό σπέρμα ἔ;) σπονδή στόν διάβολο! Σπονδή θά πεῖ θυσία. Σπονδή στό διάβολο. Καί συνεπῶς, ἀφοῦ ἄσκοπα χρησιμοποιεῖς ἐκεῖνο πού τόσο σοφά ὁ Θεός ἔχει βάλει μέσα σου καί πρέπει νά τό χρησιμοποιήσεις μόνο μέσα εἰς τόν γάμον, τότε ἐσύ τό ξοδεύεις κάπου ἀλλοῦ καί συνεπῶς αὐτό τελικά εἶναι ἁμαρτία, εἶναι εἰδωλολατρία διότι εἶναι ἄσκοπο, διότι μένεις ὄχι σ’ αὐτό πού θέλει ὁ Θεός, ἀλλά σ’ αὐτό πού θέλεις ἐσύ καί λατρεύεις τό ἀνθρώπινο σῶμα καί τίς ἡδονές. Νά γιατί λοιπόν εἶναι εἰδωλολατρία.
Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ἀρχαῖος κόσμος ἐλάτρεψε τό σῶμα. Γι’ αὐτό ἔφτασε στό νά καταδικάσει τό σῶμα. Βέβαια αὐτό εἶναι κάτι τό πολύ φοβερό. Ἦταν μία τιμωρία τοῦ ἀρχαίου κόσμου· ἐλάτρεψε τό σῶμα κι ἔφτασε νά καταδικάσει τό σῶμα. Ὁ Πλάτων -εἶναι γνωστό- ὅτι θεωροῦσε τό σῶμα ὅτι εἶναι ὁ τάφος τῆς ψυχῆς. Ἤ ἀκόμα ἄν θέλετε ἀκόμα, οἱ Ἐπικούρειοι ἔλεγαν ὅτι μποροῦσαν νά καταστρέψουν -ἐπειδή ὑπῆρχε ἡ δυαρχία στήν ἀρχαῖα φιλοσοφία καί στόν Πλάτωνα καί εἰς τούς Στωϊκούς καί στούς Ἐπικουρείους… κ.λπ. ὑπῆρχε ἕνα πολύ βασικό στοιχεῖο στά φιλοσοφικά τους συστήματα ἡ δυαρχία, κι ὅτι τό σῶμα εἶναι κακόν ἐνῶ τό πνεῦμα εἶναι καλόν- καί ἔλεγαν οἱ Ἐπικούρειοι: «Θά καταστρέψουμε τό σῶμα διαμέσου τῶν ἡδονῶν». Ἔτσι ἄν δεῖτε ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὅτι τό σῶμα εἶναι -ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτει τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ- ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ… λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκεῖ πού ἀκριβῶς λέγει ὅτι τοποθετεῖ τήν εἰδωλολατρία ὅτι ὅλα αὐτά καταλήγουν στήν εἰδωλολατρία, καί λέγει: «Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ». «Καί τά δυό, καί τό σῶμα σας καί τό πνεῦμα σας ἀνήκουν στόν Θεό. Εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ». Δέν εἶναι κάτι κακό τό σῶμα, δέν εἶναι πηγή κακοῦ. Ὄχι μόνο δέν τό καταδικάζει ὁ Χριστιανισμός, ἀλλά τό ἀναστήνει (ἔχουμε ἀνάσταση τῶν νεκρῶν), ὄχι μόνο τό ἀναστήνει, τό ἀνεβάζει στόν οὐρανό. Ὅταν ὁ Χριστός ἀνελήφθη εἰς τόν οὐρανόν μέ τήν ἀνθρωπίνη Του φύση, τό κατέδειξε αὐτό, ποιά εἶναι ἡ ἀξία τοῦ σώματος. Ἀλλά ὁ ἀρχαῖος κόσμος κατεδίκασε τό σῶμα. Καί τό κατεδίκασε γιατί τό ἐλάτρευσε. Ὅλα αὐτά δέν πρέπει ποτέ νά μᾶς διαφεύγουν. Ἡ πορνεία, λοιπόν, εἶναι ἡ καταδίκη τοῦ γάμου, καταργεῖ τόν γάμον. Μένει σ’ αὐτήν, στόν ἑαυτό της, ἡ πορνεία καί καταργεῖ τόν γάμο, πού ὁ γάμος εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί συνεπῶς ἡ πορνεία εἶναι ἀντιανθρώπινη. Ὁ Θεός, παιδιά, μόνο τόν γάμο εὐλόγησε. Καί εὐλογία εἶναι ἡ εὐόδωσις τῆς δημιουργίας καί τό κατ’ εὐδοκίαν θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι. Ἀλλά θά ἦταν παράλειψις ἄν δέν λέγαμε δυό λόγια, εἰδικά γιά κοπέλες, ὅπως θά πῶ καί δυό λόγια -τήν ἐρχομένη φορά- εἰδικά γιά ἀγόρια. Ἀκριβῶς γιά νά κατανοήσουμε μερικά τέτοια πράγματα.
Εἴπαμε ὅτι ἡ πορνεία, οἱ σχέσεις ἔξω ἀπό τόν γάμο εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Τό εἴπαμε καί τό ξαναείπαμε, καί εἶναι ὀλεθρία πρᾶξις. Στήν κοπέλα ὑπάρχει ἕνας αὐξημένος συναισθηματισμός. Δηλαδή, θά πῶ μερικά γνωρίσματα πού ἀφοροῦν εἰδικά τίς κοπέλες καί κάποια γνωρίσματα πού ἀφοροῦν εἰδικά τά ἀγόρια. Τώρα οἱ κοπέλες. Λοιπόν ὑπάρχει αὐτός ὁ αὐξημένος συναισθηματισμός. Περιεργάζεται μία κοπέλα τά πρόσωπα τῶν ἀγοριῶν, καί περιεγαζομένη τά πρόσωπα τῶν ἀγοριῶν, ἐκεῖ μέσα στήν ψυχή της γεννιέται ὁ πόθος τοῦ θελγήτρου. Ὁ πόθος νά λάβει πεῖρα τοῦ πράγματος. Ἐδῶ νά σᾶς ἔλεγα -γιά νά σᾶς ξεκουράσω κιόλας- ἕνα χαριτωμένο παράδειγμα (χαριτωμένο!), καί συνέβη σ’ ἕναν ἅγιο, καί μάλιστα τό λέγει ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος αὐτό. Εἶναι ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος. Κάποτε μία πόρνη γυναῖκα τόν κοιτοῦσε. Περιέργως τήν κοιτοῦσε καί ἐκεῖνος. Τῆς λέγει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ: «Γιατί μέ κοιτᾶς;». Τοῦ λέγει ἐκείνη: «Ἐσύ γιατί μέ κοιτᾶς;». Στή συνέχεια τό θέμα ἔγινε ὡς ἐξῆς. «Ἐγώ -λέγει ἡ γυναῖκα- πρέπει νά σέ κοιτάζω γιατί βγῆκα ἀπό τήν πλευρά σου, κι ὁ Θεός εἶπε ὅτι ἡ ἀποστροφή μου (ἀποστροφή μέ τήν ἀρχαῖα ἔννοια τῆς λέξης, σήμερα θά πεῖ τό ἀντίθετο) δηλαδή τό κοίταγμά μου (ἡ ἀποστροφή μου) θά εἶναι ὁ ἄνδρας, γιατί βγῆκα ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἀνδρός. Σύ ὀφείλεις νά μοιάζεις χάμω γιατί δημιουργήθηκες ἀπό τό χῶμα». Καί τότε ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ἐθαύμασε τήν ἀπάντηση πού τήν πῆρε ἀπό μία πόρνη γυναῖκα.
Ἔτσι θά λέγαμε, κατά κάποιον τρόπο, εἶναι μέσα στό αἷμα τῆς γυναικός νά θέλει νά κοιτάζει τούς ἄνδρες, τά ἀγόρια (τώρα μιλᾶμε γιά κοπέλες πρός τά ἀγόρια). Γιατί τό θέλει, ἔχει μία τάση. Ποθεῖ ἕνα θέλγητρο, ὅπως σᾶς εἶπα. Ἀλλά ἀκόμα εἶναι καί μία περιέργεια. Ὅπως συνέβη -αὐτή ἡ περιέργεια… δηλαδή πῶς εἶναι ἕνα ἀγόρι- κάποτε σέ μιά ἄλλη κοπέλα πού ἔζησε κάπου δυό χιλιάδες χρόνια π.Χ. Ἤτανε μιά θυγατέρα τοῦ Ἰακώβ, καί τήν ἔλεγαν Δείνα. Βέβαια εἶχε κι΄ ἄλλα κορίτσια ὁ Ἰακώβ ἀλλά ἀναφέρεται μόνο αὐτή στό ὄνομα, διότι ἐκεῖνο πού συνέβη μέ τήν κοπέλα αὐτή - τό πιστεύετε;- ἄλλαξε ἡ Ἱστορία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ναί. Τί ἔγινε μέ τή Δείνα; Αὐτή, λέγει, ἤθελε νά πάει νά δεῖ πῶς ζοῦν οἱ γειτονικοί της λαοί. Νά σᾶς διαβάσω τό κείμενο πῶς μᾶς τό διηγεῖται τό 34ο κεφάλαιον τῆς Γενέσεως:
«Ἐξῆλθε δὲ Δείνα, ἡ θυγάτηρ Λείας, ἣν ἔτεκε τῷ ᾿Ιακώβ, καταμαθεῖν -προσέξτε παρακαλῶ αὐτό τό ἀπαρέμφατο- τὰς θυγατέρας τῶν ἐγχωρίων». «Βγῆκε», λέει, «ἐξω ἀπ’ τήν κατασκήνωσή της, ἀπ’ τά ὅρια τοῦ σπιτιοῦ της… εἴχανε τά ὑποστατικά τους … κλπ…. ἤθελε νά δεῖ (καταμαθεῖν), νά μάθει πῶς ζοῦν οἱ κοπέλες τῶν ντόπιων κατοίκων». Κοιτᾶξτε: «καταμαθεῖν», περιέργεια. Πῶς ζοῦν, πῶς ντύνονται, πῶς κινοῦνται; «Καὶ εἶδεν αὐτὴν Συχὲμ, ὁ υἱὸς ᾿Εμμὼρ (αὐτός ὁ Ἐμμώρ ἦταν ὁ βασιλιᾶς τῶν Συχεμιτῶν) ὁ Εὐαῖος, ὁ ἄρχων τῆς γῆς (ἤτανε βασιλιᾶς τοῦ τόπου ἐκείνου) καὶ λαβὼν αὐτήν, ἐκοιμήθη μετ᾿ αὐτῆς καὶ ἐταπείνωσεν αὐτήν». «Ἔκανε ἁμαρτία μαζί της καί τήν ξευτέλισε, αὐτό θά πεῖ ‘’ἐταπείνωσεν αὐτήν’’». Τί ἔγινε παρακάτω, πού σᾶς εἶπα ἀλλάχτηκε ἡ Ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ; Θά μοῦ πεῖτε ἀπ’ αὐτό τό περιστατικό; Ναί, ναί. Ξέρετε τί ἔγινε; Ἀξίζει νά τό πεῖ κανένας γιατί ὅταν κάποιες κοπέλες ἐρωτοτροποῦν κι ἀπό δῶ, ἐρωτοτροποῦν κι ἀπό κεῖ καί κάποτε δημιουργοῦν τήν ζηλοτυπίαν καί τήν ἀντιζηλίαν καί φθάνουμε -ὄχι σπανίως- εἰς τά φονικά, ἀξίζει νά τό ποῦμε. Αὐτό τό ‘μαθε ὁ Ἰακώβ, βέβαια τήν κοπέλα τήν κράτησαν ἐκεῖ, δέν γύρισε στό σπίτι της, δέν τήν ἄφησαν νά γυρίσει στό σπίτι της. Δέν μίλησε ὁ Ἰακώβ γιατί λείπαν τά παιδιά του στήν βοσκή (πήγανε τά πρόβατα, τά ζῶα). Ὅταν γύρισαν τούς τό εἶπε. Καί τί ἔγινε; Τί ἔγινε; Ὁ δεύτερος καί ὁ τρίτος πῆγαν, ἀγαπητοί μου, ἀγαπητά παιδιά, πῆγαν… γιατί αὐτός (ὁ πατέρας τοῦ νεαροῦ) πῆγε καί βρῆκε τόν Ἰακώβ… λέει: «Νά συγγενέψουμε». Αὐτό θεωρήθηκε προσβολή. «Τί; Μέ τούς εἰδωλολάτρες νά συγγενέψουμε;». Τά παιδιά του κατέστρωσαν ἕνα σχέδιο. Τοῦ λένε: «Ἐντάξει, ἀλλά ξέρεις ὅμως, πρέπει νά γίνει περιτομή σέ σᾶς γιά νά συγγενέψουμε». «Δέν ἔχω ἀντίρρηση», εἶπε αὐτός ὁ Συχέμ. «Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ὄχι μόνον ἐσύ, ἀλλά πρέπει ὅλος ὁ λαός σας, ὁ πληθυσμός σας, πρέπει νά ὑποστεῖ τήν περιτομήν». «Ἐντάξει», εἶπαν. Ὁρισμένη μέρα, λοιπόν, δημιουργήθηκε ἡ περιτομή (εἶναι μία μικρή ἐγχείρησις τρόπον τινα, κι ὅταν, λέει, εὐρίσκοντο ἐν πόνῳ (ἀφοῦ ἔγινε αὐτή ἡ μικρή ἐγχείρησις, σ’ ὅλους τούς ἄνδρες) πῆραν αὐτά τά δυό παιδιά (ὁ δεύτερος καί ὁ τρίτος) τούς οἰκογενεῖς τοῦ πατέρα του, δηλαδή τοῦ ὑποστατικοῦ του τούς ἄνδρες καί πῆγαν καί τούς σφάξαν ὅλους! Ὁ Ἰακώβ τρομοκρατήθηκε! «Τί εἶναι αὐτό πού μοῦ κάνατε!». Τό ἀποτέλεσμα: Ὁ πρῶτος, ὁ Ρουβήμ, ἔχασε τά πρωτοτόκια γιά κάποιο ἄλλο λόγο. Τί πρωτοτόκια; Τά πρωτοτόκια νά φέρει τόν Μεσσία! Τά ἔχασε καί ὁ δεύτερος, τά ἔχασε καί ὁ τρίτος, καί τελικά τά πρωτοτόκια τά πῆρε ὁ τέταρτος, ὁ Ἰούδας. Ὁ Χριστός γεννήθηκε ἀπό τήν φυλή τοῦ Ἰούδα. Γιατί ‘χάσαν αὐτοί οἱ δυό τά πρωτοτόκια; Γιατί κάναν αὐτό τό φοβερό πρᾶγμα. Καί γιατί ἔγινε; Γιατί ἡ Δείνα, ἡ ἀδελφή τους, ἤθελε «καταμαθεῖν τὰς θυγατέρας τῶν ἐγχωρίων».
15η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".
►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1
Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.
Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.
🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk
💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1
🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
