Ὁ ἄνθρωπος στον Παράδεισο. Ἡ ἀρχέγονη κατάσταση του Αδάμ (Α΄).

  

†. Τήν περασμένη φορά, παιδιά, λέγαμε γιά τόν Παράδεισο τόν ἀρχαῖο, ὅπως ὁ Θεός τόν δημιούργησε, γιά νά τοποθετήσει ἐκεῖ τούς πρωτοπλάστους, τόν Ἀδάμ πρῶτα και στη συνέχεια τήν Εὔα.

   Θα πρέπει ὅμως νά δοῦμε τόν ἄνθρωπο μέσα στον Παράδεισο τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ποιός ἦταν ἐξ ἀρχῆς ὁ πρωτόπλαστος, ὁ Ἀδάμ. Αὐτό ἔχει τεράστια άνθρωπολογική αξία, γιατί μαθαίνουμε ποιός ἦταν ὁ Ἀδάμ στήν πρώτη του δημιουργία καί ποιές οἱ προοπτικές του, βάσει τῶν ὁποίων πρέπει να κινηθοῦμε κι ἐμεῖς.

   Σκεφθεῖτε ὅτι οἱ ἄνθρωποι, μέσα στήν Ἱστορία, πάντοτε ψάχνουν νά βροῦν πρότυπα, καί μάλιστα για τήν ἐκπαίδευση, γιατί ἐκεῖ τό πράγμα κυρίως τοποθετεῖται. Ψάχνουμε να βροῦμε τί πρότυπα θα δώσουμε στα παιδιά μας, ποιό πρότυπο ἀνθρώπου θά ἔχουν. Μάλιστα, πολλές φορές, ἔχουμε καί ζῶντα πρόσωπα πρότυπα· ὄχι μόνο ἰδέες.

   Καί ἀναρρωτιόμαστε τώρα, φέρ' εἰπεῖν, στη σύγχρονη παιδαγωγική: Το παιδί μας τί πρέπει να γίνει; τί πρότυπο θά ἔχει; ἀλλά καί ὅλα τά παιδιά τῆς Ἑλλάδος, ποιά θά εἶναι τά πρότυπά τους; πῶς θά κινηθοῦν;Ἔχουμε πεῖ ἀκόμη ὅτι θέλουμε να φτιάξουμε τον νέο ἄνθρωπο, τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, αὐτόν δηλαδή που δέν θά ἔχει καμμία σχέση μέ τήν ἀγωγή τοῦ παλαιότερου ἀνθρώπου.

   Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος παραπαίει μέσα στήν Ἱστορία, ἀναζητῶντας πρότυπα. Αλλά τοῦτο συμβαίνει ἐπειδή ἔχει χάσει τό ἀληθινό του πρότυπο. Καί ἐν προκειμένῳ τό ἀληθινό πρότυπο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ γενάρχης του, εἶναι ὁ πρῶτος ἄνθρωπος.

   Γιατί ἐμεῖς δέν βρίσκουμε πρότυπα; Διότι τά ἀναζητοῦμε ἀνάμεσα στους πεσμένους ἀνθρώπους, στούς πεπτωκότες. Ὅποιον κι ἂν θέλουμε νά ἀντιγράψουμε, θά ἔχει μονομέρεια· ἤ ἀκόμη δέν θά εἶναι ἐκεῖνο πού θά ἔπρεπε νά εἶναι, καί νομίζουμε ὅτι εἶναι. Συνεπῶς, ἐφόσον ψάχνουμε νά βροῦμε τα πρότυπά μας μέσα στούς πεσμένους ἀνθρώπους, αυτό πάντοτε θά ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα να παραπαίουμε σ' αυτή τήν ἀναζήτηση.

   Γι' αὐτό κάνουμε αὐτές τίς ἀναλύσεις ἐδῶ. Πρέπει νά πᾶμε νά δοῦμε τόν γενάρχη μας, τόν Ἀδάμ. Ὄχι ὅμως ὅπως ἦταν ὅταν κι αὐτός ἔπεσε· γιατί τότε, ἄν τόν δοῦμε ἔτσι, θά εἴμαστε πραγματικά κατ' εικόνα του, ἐννοεῖται ὅτι θά τοῦ μοιάζουμε, καί δέν ἔχουμε τίποτα να πάρουμε. Πρέπει νά τόν δοῦμε πρίν ἀπό τήν πτώση, ὅπως βγῆκε ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ.

   Ἀλλά θά μοῦ πεῖτε: Μποροῦμε νά γνωρίζουμε τά χαρακτηριστικά τοῦ γενάρχη μας;

   Ναί. Μερικά μᾶς δίνει ἡ Ἁγία Γραφή. Μερικά· όχι ὅλα· συνεπῶς δέν εἶναι ἐπαρκή. Ποῦ θά ἀναζητήσουμε λοιπόν να βροῦμε τα χαρακτηριστικά τοῦ γενάρχη μας;

   Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, ἐπίσκοπος Λυῶνος, χρησιμοποιεῖ ἕνα κλειδί γιά να μπορέσει να βρεῖ τή λύση σ' αὐτό τό ἐρώτημα. Καί τό κλειδί τό βρίσκει στόν Ἰησοῦ Χριστό.

   Τόν Ἰησοῦ Χριστό ὁ ἀπόστολος Παῦλος τόν ἀποκαλεῖ νέο Ἀδάμ. (Βλ. Α΄ Κορ. 15, 45.) ὁ ὁποῖος ἦλθε νά ἀναπληρώσει τόν παλαιό Αδάμ. Ἐκεῖνα λοιπόν πού θά μπορούσαμε να γνωρίζουμε γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό –καί γνωρίζουμε πολλά πράγματα– θά μπορούσαμε νά τά ἀποδώσουμε στον Αδάμ πρό τῆς πτώσεώς του. (Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, περιγράφοντας τά ἰδιώματα τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ, ἀναφέρει πώς ὅλα ὅσα εἶχε ὁ πρῶτος Αδάμ ἔχει καί ὁ δεύτερος, ὁ νέος Ἀδάμ, ἐκτός βέβαια τῆς ἁμαρτίας: «Τέλειον δὲ Θεὸν ὁμολογοῦντες τὸν αὐτὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τέλειον ἄνθρωπόν φαμεν τὸν αὐτὸν πάντα ἔχειν, ὅσα ὁ Πατήρ, πλὴν τῆς ἀγεννησίας, καὶ πάντα ἔχειν, ὅσα ὁ Ἀδὰμ ὁ πρῶτος, δίχα μόνης τῆς ἁμαρτίας, ἅτινά ἐστι σῶμα καὶ ψυχὴ λογική τε καὶ νοερά.» (Εκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Κεφ. 57, ΕΠΕ 19, 1, σ. 338).

   Ἄρα ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό κλειδί τῆς κατανοήσεως τοῦ γενάρχη μας, τοῦ Ἀδάμ, ὅπως ἦταν μέσα στον Παράδεισο καί ποιά ἦταν ἡ ἀρχέγονη δικαιοσύνη του, δηλαδή ἡ ἀρχική του ἀρετή, τά ἀρχικά του προσόντα, γιά νά μποροῦμε νά τά μιμηθοῦμε, νά τά ἀντιγράψουμε.

   Σημειῶστε δέ ὅτι καί τό κατ' εικόνα καί τό καθ' ὁμοίωσιν ὑπάρχουν δυνάμει σ' ὅλους τούς ἀνθρώπους· δέν τά χάσαμε αὐτά. Μπορεῖ νά ἀμαυρώθηκε τό κατ' εἰκόνα, μπορεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ νά εἶναι πεσμένη μέσα μας, δέν εἶναι ὅμως ἐξαφανισμένη· ἐξ ἄλλου αυτό θά πεῖ πεσμένη. Γι' αὐτό δέν μποροῦμε να βρούμε καί πρότυπα γιατί ἂν εἴχαμε μία ἀνορθωμένη εικόνα, τότε δέν θά ἐτίθετο θέμα, το πρόβλημα δέν θά ὑπῆρχε. Ἐπειδή δέν ὑπάρχει ἀνορθωμένη εἰκόνα, γι' αυτό και ζητοῦμε πρότυπα.

   Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το κλειδί γιά νά κατανοήσουμε τόν γενάρχη μας, τόν παλαιό Αδάμ, εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

   Καί τώρα, παιδιά, ἂς δοῦμε πῶς ἔχουν τα πράγματα ἐδῶ.

   Διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη: «Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν» (Γέν. 2, 15.). Καί πῆρε ὁ Κύριος ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο πού δημιούργησε καί τόν ἔβαλε μέσα στόν Παράδεισο τῆς ἀπολαύσεως, γιά νά ἐργάζεται αὐτόν καί γιά νά τόν φυλάει.

   Να λοιπόν ἕνα χαρακτηριστικό ἐδῶ· δύο, ἄν θέλετε· τό νά ἐργάζεται καί νά φυλάει τόν Παράδεισο.

   Ὅταν ὁ Ἀδάμ τοποθετήθηκε μέσα στόν Παράδεισο, σέ ποιά ἡλικία ἦταν; Ἤ, καλύτερα, ὅταν ὁ Θεός ἔκανε τόν Ἀδάμ, σέ ποιά ἡλικία τόν ἔπλασε; Ἦταν νήπιο; ἦταν μεγάλης ἡλικίας; Διότι ὁ Ἀδάμ δέν γεννήθηκε. Λέει σαφῶς ἡ Ἁγία Γραφή: «καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς» (Γέν. 2, 7.) πῆρε χῶμα ἀπό τή γῆ ὁ Θεός καί ἔκανε τόν ἄνθρωπο. Πῶς λοιπόν ἦταν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος; Ήταν σε μεγάλη ηλικία, ώριμη, ἤ σε νηπιακή ηλικία;

   Ἔχοντας τό κλειδί πού χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος Ειρηναῖος, θα λέγαμε ὅτι ὁ Χριστός, πού ἀνέλαβε τόν παλαιό Αδάμ στους ώμους του καί ἔγινε ἄνθρωπος, δέν ἦλθε στον κόσμο σε μεγάλη ηλικία, αλλά ήλθε ὡς νήπιο.

   Μποροῦσε νά ἔλθει καί σέ μεγάλη ἡλικία; Βέβαια. Πῶς θά μποροῦσε νά ἔλθει;

   Μάλιστα, ἂν θέλετε να ξέρετε, στις παραδόσεις τῶν Ἑβραίων ὑπῆρχε ἡ ἄποψη ὅτι ὁ Μεσσίας θά ἔρθει σε μεγάλη ἡλικία. Καί μάλιστα αυτό Τοῦ τό εἶπαν· ὅτι θά ἔρθει δηλαδή κάπως ἀπό τόν οὐρανό, ἡ προέλευση τοῦ Μεσσία θά εἶναι ἄγνωστη. (Βλ. Ἰωάν. 7, 25-27.) Ἐμεῖς δέν γνωρίζουμε πῶς θά ἔρθει ὁ Μεσσίας, εἶπαν στον Κύριο. Εσένα ὅμως σέ ξέρουμε. Ξέρουμε ὅτι ὑπῆρξες παιδάκι, ὅτι γεννήθηκες, γιατί ξέρουμε τήν μητέρα σου καί τόν πατέρα σου. (Βλ. Ματθ. 13, 55-57.) Αναρωτιόνταν: Αὐτός δέν εἶναι ὁ υἱός τοῦ τέκτονος, τοῦ Ἰωσήφ, καί τῆς Μαρίας, πού ἐμεῖς γνωρίζουμε τά ἀδέλφια του καί τίς ἀδελφές του;... (Βλ. Ἰωάν. 6, 42.)

   Ἐννοεῖται, δηλαδή, γιά νά λύσω τήν ἀπορία σας ἐδῶ, ὅτι ὁ Ἰωσήφ φυσικά δέν ἦταν ποτέ σύζυγος τῆς Θεοτόκου. Κατά νόμον υπολογιζόταν ὡς σύζυγος. Κατά νόμον ὅμως· ποτέ στην πραγματικότητα δέν ἦταν. Καί τά ἀδέλφια αὐτά τοῦ Χριστοῦ, δέν ἦταν παρά τά παιδιά τοῦ Ἰωσήφ ἀπό τήν πρώτη καί ἤδη ἀποθανοῦσα σύζυγό του.

   Βλέπετε τί τοῦ εἶπαν τοῦ Κυρίου; Γι' αυτό καί ἀμφισβητοῦν τήν μεσσιανικότητά Του ἐπειδή ὁ Κύριος, θα λέγαμε, στα μάτια τους γεννήθηκε φυσιολογικά, ξεκίνησε τή ζωή Του ἀπό τήν νηπιακή ηλικία. Αυτό τούς σκανδαλίζει.

   Ὁ Κύριος ὅμως ἀναλαμβάνει πλήρως τόν Ἀδάμ καί γίνεται νήπιο, ὄχι γιά νά προσλάβει μόνο τήν ανθρώπινή μας φύση, ἀλλά καί γιά νά κινηθεῖ στήν ἴδια πορεία πού ἀκολούθησε καί ὁ Ἀδάμ. Ἄρα –πάντοτε κατά τόν ἅγιο Εἰρηναῖο– ὁ Ἀδάμ στον Παράδεισο ἦταν νήπιο· ἤ, τουλάχιστον, πρίν τόν βάλει ὁ Θεός στόν Παράδεισο ἦταν νήπιο, καί ὅταν ὡρίμασε, μεγάλωσε, τόν τοποθέτησε μέσα στόν Παράδεισο. Πάντως, ὅπως καί νά ἔχει τό πράγμα, ἡ ἡλικία τοῦ Ἀδάμ ἦταν νηπιακή.

   Καί ὁ ἅγιος Θεόφιλος Αντιοχείας λέει: «Τῇ δὲ οὔσῃ ἡλικία ὅδε Ἀδὰμ ἔτι νήπιος ἦν» (Πρὸς Αὐτόλυκον 2,25, PG 6, 1092ΑΒ.)· ἦταν νήπιος στήν ἡλικία ὁ Ἀδάμ.

   Αλλά τί ἔκανε ὁ Ἀδάμ μέσα στόν Παράδεισο, σάν μικρό παιδί πού ἦταν;

   Θά ἔκανε ὅ,τι κάνει κάθε παιδί θά μεγάλωνε και θά πρόκοβε, καί στήν ἡλικία και στη σοφία.

   Ἀκοῦστε γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς, δωδεκαετής, ἐπιστρέφει στην Ναζαρέτ ἀπό τά Ἱεροσόλυμα ἀπό ἕνα προσκύνημα, πού ἦταν καί ὁ Ἰωσήφ καί ἡ Θεοτόκος, μᾶς σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς ὅτι «Ἰησοῦς προέκοπτε σοφίᾳ καὶ ἡλικίᾳ» (Λουκᾶ 2, 52. Βλ. καί Λουκᾶ 2, 40.), δηλαδή πρόκοβε, ἀναπτυσσόταν, καί στή σοφία, δηλαδὴ ἀναπτύσσονταν οἱ διανοητικές του δυνάμεις –μή ξεχνᾶτε πώς ὁ Θεός δέν ἔχει διανοητικές δυνάμεις, εἶναι ἀστεῖο νά τό λέει κανείς, αλλά πρόκειται γιά τήν ἀνθρώπινη φύση Του- αναπτυσσόταν καί στήν ἡλικία, δηλαδή στό ἀνάστημα, στήν ἄνδρωση.

   Προσέξτε αὐτό τό σημεῖο θά μᾶς χρειαστεῖ στό επόμενο θέμα μας, καί εἶναι θεμελιωδέστατο καί γιά σᾶς ὡς πρός τή σύγχρονη ζωή σας.

   Παρότι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος καί ξεκινάει τή ζωή Του ἀπό τή νηπιακή ἡλικία –ξεκινώντας πρῶτα μέ τή σύλληψη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, τήν κύηση ἐννέα μηνῶν στα σπλάχνα τῆς Θεοτόκου, μέ γέννηση καί μέ μεγάλωμα ἕως τά τριάντα του χρόνια- δέν δείχνει κάποια ἰδιαίτερη σοφία· ὅπως, ἐπί παραδείγματι, να γεννηθεῖ καί νά ἀρχίσει νά μιλάει! Κάτι τέτοιο θά ἦταν τερατώδες!

   Ναί μέν σέ ἡλικία δώδεκα ἐτῶν βλέπουμε σοφία, ἀλλά ἡ ἡλικία αὐτή δέν εἶναι καί πολύ μικρή. Μήπως δέν ἔχουμε και πάρα πολλά παιδιά πού ἔχουν πολλή σοφία στα δώδεκα χρόνια τους;... Πόσα τέτοια παιδιά- θαύματα ἔχουμε!...

   Αλλά ἐδῶ βέβαια, στη σοφία τοῦ Χριστοῦ, διαφαίνεται ὄχι κάτι τό κοσμικό αλλά κάτι τό οὐράνιο. Τό βλέπουμε καί στήν ἀπάντηση πού ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς στή Θεοτόκο καί στόν Ἰωσήφ· «οὐκ ᾔδειτε ὅτι ἐν τοῖς τοῦ πατρός μου δεῖ εἶναί με; (Λουκᾶ 2, 49.). Δεν γνωρίζατε ὅτι πρέπει να βρίσκομαι στο σπίτι του Πατέρα μου. Καί αὐτό ἦταν μία απάντηση στη Θεοτόκο, ὅταν Τοῦ εἶπε ἀνήσυχη ἐγώ, ἡ μητέρα σου, κι ὁ πατέρας σου σε γυρεύαμε! Αλλά ποιός πατέρας του...! Ἦταν βαθύς ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο διακρίνεται ἡ σοφία Του.

   Ὁ Ἰησοῦς λοιπόν, μέ τήν ἀνθρώπινη φύση Του, παρουσιάζει μία ἐξέλιξη ἀνθρώπινη, μά ἐντελῶς-ἐντελῶς ἀνθρώπινη.

   Ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρη· ἡ γνώση ὅμως τῆς ἀνθρώπινης φύσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος εἶναι πεπερασμένη. Δηλαδή ὁ Χριστός εἶχε δύο γνώσεις· τήν θεία καί τήν ἀνθρώπινη· ὅπως καί δύο θελήσεις. Προσέξτε: εἶχε δύο γνώσεις! Μέ τήν ἀνθρώπινη φύση Του δέν γνωρίζει τά πάντα· μέ τή θεία φύση Του γνωρίζει τά πάντα. Για παράδειγμα, ρώτησε τόν Πιλᾶτο: Ποιός σοῦ τό εἶπε αὐτό; Από μόνος σου τό λές; ἢ σοῦ τό εἶπαν οἱ Ἑβραῖοι; (Ἰωάν. 18, 34.)

   Ἡ γνώση λοιπόν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀνθρώπινη γνώση· ἀλλά, προσέξτε, ἀνθρώπινη γνώση τέτοια πού θά εἶχε ὁ ἄνθρωπος ὅπως ἀκριβῶς θά ἔβγαινε ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ· δηλαδή τή γνώση πού εἶχε ὁ Ἀδάμ, ὁ παλιός Αδάμ.

   Ὅταν λοιπόν βλέπουμε τόν Ἰησοῦ Χριστό, βλέπουμε τόν Ἀδάμ τόν παλαιό, στον Παράδεισο μέσα. Καί βλέπουμε ὅτι ὅπως ὁ Χριστός μεγαλώνει, ἔτσι μεγαλώνει καί ὁ Ἀδάμ. Βέβαια, ὁ Χριστός δέν εἶχε καμμία ἁμαρτία· ἀλλά καί ὁ Ἀδάμ δέν εἶχε καμμία ἁμαρτία, οὔτε ἔλλειψη, ὅπως θά τό δοῦμε ἀκριβῶς λίγο πιό κάτω.

   Ὥστε ἐδῶ τώρα ὁ Ἀδάμ ὄφειλε, μέ τή χάρη του Θεοῦ, να προκόβει στήν ἁγιότητα.

   Είναι πολύ σκανδαλώδης ἐκεῖνος ὁ στίχος του Λουκᾶ, μέ τόν ὁποῖο τελειώνει το 2ο κεφάλαιό του, λέγοντας ὅτι ὁ Ἰησοῦς ήταν κάτω από τήν ὑπακοή των γονέων του, ὑποτασσόταν σ' αυτούς, καί ὅτι πρόκοβε στήν ἡλικία καί στή σοφία. (Λουκά 2, 51.)  Καί γιατί εἶναι σκανδαλώδες; διότι δείχνει τήν ἐντελῶς-ἐντελῶς ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἦταν ἄνθρωπος ἑκατό τοῖς ἑκατό.

   Σπουδαῖο αὐτό. Να γιατί ἀποτελεῖ τό κλειδί γιά νά κατανοήσουμε τόν Ἀδάμ, ὅπως σᾶς ἐξήγησα.

   Αλλά ὅταν ὁ Θεός εἶπε στόν Ἀδάμ νά ἐργάζεται τον Παράδεισο, ποιά ἦταν αὐτή ἡ ἐργασία; Ἔπρεπε να σκάβει; ἔπρεπε νά ποτίζει;

   Δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη γιά ὅλα αὐτά, παιδιά· οὔτε γιά σκάψιμο οὔτε γιά πότισμα.

   Μήπως ἔπρεπε νά κτίσει σπίτι;

   Ἡ ἔννοια τοῦ σπιτιοῦ μέσα στόν Παράδεισο ἦταν τελείως ἄγνωστη. Ἡ ἔννοια τοῦ σπιτιοῦ, δηλαδή τοῦ καταφυγίου –γιατί αὐτό εἶναι τό σπίτι–, θά ἔρθει αργότερα, ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρεθεῖ ἐκτεθειμένος, ἔξω ἀπό τον Παράδεισο.

   Ξέρετε, ὅταν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι περιβάλλεται από κάποια ντουβάρια, αἰσθάνεται ὅτι προστατεύεται, καί ἔχει ἕνα αἴσθημα ασφαλείας. Ποιός ἄνθρωπος μένει τό βράδυ ἔξω στον δρόμο; Ποιός; Κανένας. Γιατί; Ὁ κάθε ἄνθρωπος νιώθει τήν ἀνάγκη, ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι πρέπει νά ἀσφαλισθεῖ· ὅταν κοιμηθεῖ, νά ἀσφαλισθεῖ ἀπό τό κρύο, από τά ζουζούνια, από το κουνούπια, ἀπό τά θηρία... νά ἀσφαλισθεῖ ἀπό τούς κακούς ανθρώπους, καί οὕτω καθ' ἑξῆς· δηλαδή θέλει νά ἔχει τό αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας.

   Αὐτό τό αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας τό ἔχουν ὅλα τά ζῶα ὅταν μπουν μέσα στη φωλιά τους· αὐτό τό νά κλειστῶ κάπου. Αὐτή ἡ ἀνάγκη δέν ὑπῆρχε στον Αδάμ. Ὁ Ἀδάμ δέν ἔχει σπίτι. Θά κτίσει σπίτι ὁ γιός του ὁ Κάιν –ἔτσι τουλάχιστον αναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή-(Βλ. Γέν. 4, 17.) καί θά δημιουργηθεῖ ἡ πρώτη πόλη –ή λέξη πόλις προέρχεται ἀπό τό πολίζω, πού θά πεῖ φτιάχνω πόλη καί κατοικώ.

   Τί ἔπρεπε νά κάνει λοιπόν μέσα στον Παράδεισο ὁ Ἀδάμ, ἀφοῦ τοῦ εἶπε ὁ Θεός νά ἐργάζεται;

   Ἔπρεπε νά ἐργάζεται τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, δηλαδή νά μή φάει ἀπό τόν ἀπαγορευμένο καρπό γιά τόν ὁποῖο θά μιλήσουμε ἄλλη φορά. Ἔτσι, ἀφοῦ θά έργαζόταν τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ, θά ἔφτανε στην τελειότητα, την ψυχοσωματική τελειότητα· δηλαδή θά ἀναπτυσσόταν τό σῶμα του, θά ἀναπτύσσονταν οἱ ψυχικές καί πνευματικές του δυνάμεις, καί ἔτσι θά ἔφθανε στήν ἀφθαρσία καί στήν ἀθανασία· δέν θά φθειρόταν, οὔτε θά πέθαινε. Αὐτός ἦταν ὁ σκοπός.

   Ακούστε προσεκτικά πῶς τό λέει ὁ ἅγιος Θεόφιλος Αντιοχείας αὐτό· εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖο: «Ουτε οὖν ἀθάνατον αὐτὸν ἐποίησεν, οὔτε μὴν θνητόν, ἀλλὰ ... δεκτικὸν ἀμφοτέρων· ἵνα, εἰ ρέψῃ ἐπὶ τὰ τῆς ἀθανασίας τηρήσας τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, μισθόν κομίσηται παρ' αὐτοῦ τὴν ἀθανασίαν καὶ γένηται θεός». Δηλαδή, ὁ Θεός δέν ἔκανε τόν ἄνθρωπο οὔτε ἀθάνατο ούτε θνητό, αλλά τόν ἔκανε μέ τήν δυνατότητα να τα δεχθεῖ καί τά δυό, ή τήν ἀθανασία ἤ τόν θάνατο, ἤ τό ἕνα ἤ τό ἄλλο· ὥστε, ἄν ἔχει ροπή πρός τά τῆς ἀθανασίας μέ τό να τηρήσει τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, τότε θα προσκομίσει ὡς μισθό πρός τόν ἑαυτό του τήν άθανασία καί θά γίνει κατά χάριν θεός.

   Καί συνεχίζει: «εἰ δ᾽ αὖ τραπῇ ἐπὶ τὰ τοῦ θανάτου πράγματα, παρακούσας τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ἑαυτῷ αἴτιὃς ᾖ τοῦ θανάτου» (Πρὸς Αὐτόλυκον, PG 6, 1093D, 1096Α.). Εάν πάλι, λέει, στραφεῖ πρός τά τοῦ θανάτου, παρακούοντας τόν Θεό, αὐτός ὁ ἴδιος θά εἶναι αἴτιος τοῦ θανάτου του.

   Ὥστε λοιπόν βλέπουμε ὅτι ὁ  ἄνθρωπος τοποθεττεῖται στόν Παράδεισο ἀπό τή νηπιακή ηλικία, γιά νά προκόψει καί στό σῶμα καί στήν ψυχή. Καί ἔτσι, φθάνοντας στην τελειότητα –ὅπως εἶπα καί σᾶς τό ξαναλέω– νά γίνει ἀθάνατος καί ἄφθαρτος.

   Ἐδῶ νά κάνω μια μικρή παρένθεση. Αὐτό σᾶς τό λέω –θά τό ξαναπῶ καί πιό κάτω– γιά νά ἔχετε ἀνά πᾶσα στιγμή δεμένο τό θέμα μέσα στήν ἀντίληψή σας. Ὅλα αὐτά θά τά ἀναλάβει ὁ Χριστός μετά, ο νέος Αδάμ. Θά περάσει από τόν θάνατο, ὅπως πέρασε καί ὁ Αδάμ, μέ τή διαφορά ὅμως ὅτι Ἐκεῖνος, ἀπό ἀνθρώπινης πλευρᾶς, τήρησε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ· ὑπάκουσε στόν Θεό, ἔγινε ὑπάκουος μέχρι θανάτου, καί μάλιστα σταυρικοῦ· «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλιπ. 2, 8.), ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

   Ὁ παλαιός Ἀδάμ παράκουσε ὁ νέος Ἀδάμ ὑπακούει, καί μένει στο θέλημα τοῦ Πατρός. Ἦλθα, λέει, να τηρήσω τό θέλημα του Πατέρα μου. (Ἰωάν. 6, 38. Βλ. Ἰωάν. 4,34. 5,30. Ματθ. 5,17. Ἰωάν. 15,10 κ.ά.) Μέ τήν ανθρώπινη φύση· το τονίζω αυτό το πράγμα. Πεθαίνει με τήν ἀνθρώπινη φύση επάνω στόν σταυρό· γίνεται υπάκουος ἕως θανάτου... θανάτου δέ σταυρικοῦ! Πατέρα μου, λέει στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, ἂν εἶναι δυνατόν, νά μή πεθάνω... νά μήν πιῶ τό ποτήρι τοῦ θανάτου!... Ὅμως ὄχι ὅπως θέλω ἐγώ, ἀλλά ὅπως θέλεις ἐσύ! (Ματθ. 26, 39. Λουκᾶ 22, 42.) καί ἀποθνήσκει ὁ Χριστός ἐπί τοῦ σταυροῦ. Ἀνέλαβε καί τόν θάνατο τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ. (Βλ. Ησ. 53, 4. Ματθ. 20, 28. Μαρκ. 10, 45. Α' Κορ. 15, 3. Γαλ. 1, 4. Α΄ Ἰωάν. 2, 2. Α' Πέτρ. 2, 24. Α' Τιμ. 2, 6. Γαλ. 3, 13.)

   Τό ἀποτέλεσμα: Ὁ Χριστός ἀνέστη, καί θά ἀναστηθοῦν καί οἱ νεκροί ὅσοι πιστεύουν στον Χριστό παίρνοντας πίσω πάλι ἐκεῖνα πού εἶχαν στον Παράδεισο πρίν ξεπέσουν.

   Τί κάνει ὁ νέος Αδάμ; Διορθώνει τόν παλαιό Αδάμ. Καί πῶς τόν διορθώνει; Καί ἠθικά, καί ὀντολογικά. Τό θέμα τῆς ἀναστάσεως δέν εἶναι ἠθικό θέμα· εἶναι ὀντολογικό· διότι τό ἴδιο μου τό σῶμα, τό ὀντολογικό, τό πραγματικό, αυτή ή οντότητά μου, θά ξανασταθεῖ στά πόδια της, ὅταν θά σηκωθῶ ἀπό τόν τάφο καί θά ἀναστηθῶ. Εἶναι μεγάλο πράγμα.

   Βλέπετε λοιπόν ὅτι τό κλειδί τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός; τό καταλαβαίνετε;

   Ἐπάνω στο θέμα «ἐργάζεσθαι» λέει πάλι ὁ ἅγιος Θεόφιλος: «Τὸ δὲ εἰπεῖν "ἐργάζεσθαι" οὐκ ἄλλην τινὰ ἐργασίαν δηλοῖ ἀλλ᾽ ἢ τὸ φυλάσσειν τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, ὅπως μὴ παρακούσας ἀπολέσῃ ἑαυτόν, καθὼς καὶ ἀπώλεσεν διὰ ἁμαρτίας» (Πρὸς Αὐτόλυκον 2, 25, PG 6, 10092A.). Το «ἐργάζεσθαι» τί σημαίνει; Νά ἐργασθεῖ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ.

   Βέβαια, ὁ ἅγιος Θεόφιλος ἐδῶ ταυτίζει το «εργάζεσθαι» μέ τό «φυλάσσειν»· παίρνει μία ἄλλη θέση του «ἐργάζεσθαι». Διότι μή ξεχναμε ὅτι πάντοτε μία λέξη στην Αγία Γραφή, μιά ἔννοια, μία ἔκφραση, δέν ἔχει μόνο μία ὄψη, ἀλλά ἔχει πολλές ὄψεις. Τό θέμα τῆς ἐργασίας δέν εἶναι μόνο στον τομέα τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν. Γιά τόν Ἀδάμ ήταν αυτό. Αλλά, τί λέτε; θά μπορούσαμε ποτέ νά ποῦμε ὅτι ὁ Ἀδάμ, ἀπό τό πρωί μέχρι το βράδυ –ἄς τό πῶ λιγάκι λαϊκά- θά εἶχε τά χέρια του στις τσέπες –ἀφοῦ δέν φοροῦσε ρούχα!– ξοδεύοντας τόν χρόνο του;... ὅπως κάνουν σήμερα δηλαδή τά ἀγόρια μας καί τά κορίτσια μας, πού βάζουν τά χέρια τους στις τσέπες, καί τρῶνε τόν χρόνο τους, ώρες τῶν ὡρῶν, στούς δρόμους και στις πλατεῖες, κάνοντας βόλτες, πέρα-δῶθε, πέρα-δῶθε, πέρα-δῶθε;... Ἄραγε αὐτό ἔκανε ὁ Ἀδάμ στόν Παράδεισο;...

   Μόνον αὐτό δέν ἔκανε, παιδιά· μόνον αὐτό! Τό «ἐργάζεσθαι» (πού εἶναι ἀπαρέμφατο, καί σημαίνει τό νά ἐργάζεται κάποιος, καί δέν εἶναι «ἐργάζεσθε», πού εἶναι προστακτική ἐνεστῶτος, β΄ πληθυντικοῦ) ἔχει καί ἄλλη ὄψη.

   Ὁ Σεβηριανός λέει τό ἑξῆς: «Φυλάττειν δὲ αὐτὸν ἀπὸ τίνος; Ληστὴς οὐκ ἦν, οὐδὲ ὁ ἐπιβουλεύων· ἀλλ᾽ἵνα φυλάξῃ αὐτὸν ἑαυτῷ, ἵνα μὴ παραβὰς ἀπολέσῃ αὐτόν» (Βλ. Αρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακοπούλου, Ἡ Γένεσις, σ. 51.). Να φυλάει τόν Παράδεισο ἀπό ποιόν; Ληστής δέν ὑπῆρχε, οὔτε κάποιος πού νά ἔχει κακές προθέσεις πρός τόν Παράδεισο ή τον Αδάμ αλλά ἔπρεπε να φυλάξει τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, για να μην τον χάσει διαπράττοντας παράβαση. Έπρεπε να κάνει προσευχή! Προσευχή, παιδιά! Το φαντάζεστε αυτό;

   Ἡ προσευχή ήταν ἕνα κυριώτατο ἔργο του Αδάμ μέσα στον Παράδεισο. Η προσευχή! Ναί, κύριο έργο!

   Ἕνα κυριότατο ἔργο του Αδάμ μέσα στον Παράδεισο –θά τό δοῦμε λίγο πιο κάτω– ἦταν ἡ κοινωνία του μέ τόν Θεό. Διότι, ἐάν κι ἐμεῖς προσπαθούμε να ζοῦμε ὅλη τήν πνευματική ζωή, με πολύ κόπο και ιδρώτα καί ἀγώνα, εἶναι γιατί θέλουμε ἐκεῖ νά φθάσουμε, στό νά ἔχουμε μιά κοινωνία μέ τόν Θεό, κι αὐτό εἶναι τό ἀποκορύφωμα κάθε εργασίας μας, (Ὁ π. Αθανάσιος, σχολιάζοντας το «καὶ ὄψονται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ» (τοῦ Ἰησοῦ), στο 22ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἐπιλέγει: Ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, βρισκόμαστε στην καρδία τῆς καρδίας ὅλου τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως!... ἀκόμη καί ὁλοκλήρου τῆς Αγίας Γραφῆς!... ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἀγώνων, τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης!... Στην καρδία βρισκόμαστε! Τα πάντα εἶναι ἐδῶ! Εἶναι ἡ κεκρυμμένη, εἶναι ἡ ποθητή, εἶναι ἡ ἐλπιζομένη, εἶναι ἡ ἀποκαραδοκουμένη αἰωνία θεωρία του προσώπου τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέει στην Πρός Ρωμαίους ἐπιστολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 8,19)! Αὐτό εἶναι! Ὅ,τι καί ἄν κάνουμε στη ζωή μας, κάθε αγώνας, κάθε προσπάθεια, εἶναι γιά νά φθάσουμε κάποτε νά δοῦμε τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ!...) τότε τό ἴδιο δέν μποροῦμε νά ποῦμε καί γιά τόν Ἀδάμ, ὅτι ἡ κοινωνία του μέ τόν Θεό ήταν μία εργασία, καί μάλιστα ἡ κατ' ἐξοχήν ἐργασία;

   Ἀλλά καί κάτι ακόμα· τό «ἐργάζεσθαι» ἦταν πράγματι καί τό νά ἐργάζεται, μέ τήν ἔννοια πού τό λέμε καί ἐμεῖς σήμερα.

   Μάλιστα θα μπορούσαμε νά ποῦμε τό ἑξῆς. Πολλές φορές κατηγόρησαν τόν Χριστό ὅτι ἔκανε έργασία το Σάββατο. Καί τί ἐργασία ἔκανε; θεράπευε ανήμπορους ἀνθρώπους, ἀσθενεῖς ἀνθρώπους. Τόν κατηγοροῦσαν λοιπόν ὅτι ἐργάζεται! Ναί, ἦταν ἐργασία δεν τό ἀρνεῖται κανείς· ἀλλά τί εἴδους ἐργασία; ἀπό ἐκείνη πού πράγματι εἶχε ἀπαγορεύσει ὁ Θεός; Ὁ Θεός εἶχε ἀπαγορεύσει τήν βιοποριστική εργασία τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου –αντίστοιχα σήμερα τήν Κυριακή.

   Γιατί, ἀδελφέ μου, θά ἤθελες να δουλέψεις τήν Κυριακή; Γιά νά βγάλεις λεφτά. Γιατί;... Φοβᾶσαι μήπως τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα θα πεθάνει ὁ Θεός, καί δέν θά ἔχεις να περάσεις; δέν θά ἔχεις να φᾶς;...

   Αὐτό ἀκριβῶς γινόταν καί στήν ἔρημο, πού μερικοί μάζευαν παραπάνω μάννα νά τό ἔχουν γιά τήν έπόμενη ἡμέρα ...μήπως πεθάνει ὁ Θεός καί δέν ρίξει μάννα, καί μετά πῶς θά ζοῦσουν αὐτοί!... –οἱ ἄλλοι βέβαια ἄς πέθαιναν· δέν εἶχε σημασία· αὐτοί νά ζήσουν μόνο! Εἶναι πολύ κοντά πράγματα αὐτά εἶναι δεῖγμα ἀπιστίας. Αὐτήν τήν ἐργασία ἀπαγορεύει ὁ Θεός.

   Αλλά ὑπάρχουν καί ἄλλου εἴδους ἐργασίες. Ἐδῶ, ἄς ποῦμε, Κυριακή δέν εἶναι σήμερα; Δέν κάναμε έργασία; Λειτουργήσαμε το πρωί, κινηθήκαμε μετά, ἤρθαμε ἐδῶ... Εργασία ἔγινε. Εργασία κάνω εγώ τώρα πού σᾶς μιλάω, ἐργασία κάνετε κι ἐσεῖς πού μέ ἀκοῦτε. Ο μαθητής στο σχολεῖο τί παραπάνω κάνει; Λέμε ἐργάζεται ὁ μαθητής. Τί ἄλλο κάνει; Ακούει τίς παραδόσεις τῶν μαθημάτων. Δέν εἶναι ἐργασία αὐτό; Μέ αὐτήν τήν ἔννοια, ὁ Χριστός εἶπε: «Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι»  (Ἰωάν. 5, 17.). Ποιά ἡ ἐργασία τοῦ Πατρός; ἡ συντήρηση του παντός. Ποιά ἡ ἐργασία τοῦ Υἱοῦ; ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, (Βλ. Νικηφόρου Καλλίστου, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς Ἀναβαθμοὺς τῆς Ὀκτωήχου, ἐν Ἱεροσολύμοις 1862, σ. 28: «Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, φύσει Θεὸς ὢν τέλειος, πάντα τὰ ὑπὸ κτίσιν ὄντα, οὐρανόν, γῆν, καὶ τὰς ἐν αὐτοῖς δυνάμεις παρέχει τὰ ἑαυτῶν πράττειν. Οὐ τοῦτο δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ συνέχει ἐς δεῦρο καὶ συντηρεῖ· εἰ γὰρ ἀπρονόητα καὶ ἀνεπιμέλητα ἦσαν ἐπικουρίας Θεοῦ, ἔκπαλαι ἂν διεῤῥύη· διὰ τοῦτό φησι καὶ ὁ Κύριος, ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται κἀγὼ ἐργάζομαι, ἤτοι τὴν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν, ὥς τινες ἔφασαν, ἢ καὶ τὸν κόσμον αὐτόν, τὸ ἐνεργεῖν δηλαδὴ τὰ στοιχεῖα... Εἰ γοῦν ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς ἕως ἄρτι ἐργάζονται, πάντως καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ἰσοδύναμον αὐτοῖς ὄν».)

   Ἐάν λοιπόν ὁ Θεός ἐργάζεται, ὁ ἄνθρωπος δεν θα πρέπει νά ἐργάζεται; Ἡ ἐργασία ἀνακλά στον ανθρωπο τήν ἐργασία τοῦ Δημιουργοῦ του, καί ἀποτελεῖ ἕνα σπουδαῖο στοιχεῖο τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ μέσα στόν ἄνθρωπο.

   Ἡ ἐργασία εἶναι εὐλογία. Ἡ ἐργασία δέν δόθηκε ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο" δόθηκε μέσα στον Παράδεισο· μέ τή διαφορά πώς, ὄχι μόνο ἡ ἐργασία, ἀλλά καί πολλά ἄλλα πράγματα, ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο, μεταβλήθηκαν πολλές φορές σε μία καρικατούρα, πῆραν μία ἐκτροπή. Ἔτσι, ἡ ἐργασία, στις διαστάσεις πού ὁ Θεός τήν εὐλόγησε, ξέρετε τί ἔγινε ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο; ἔγινε δουλεία!... αὐτό πού λέμε καί στή γλώσσα μας· δουλειά! Καί μάλιστα δέν λέμε τώρα πιά ἐργασία, ἀλλά, θέλοντας να κάνουμε δῆθεν πιό ἁπλή τή γλώσσα μας, νά τή φτωχύνουμε δηλαδή στην πραγματικότητα καί ὄχι νά τήν κάνουμε πιό ἁπλή, λέμε· ἡ δουλειά μου, ἡ δουλειά... δέν λέμε ἡ ἐργασία.

   Εἶναι ὑποτιμητικό νά λέμε δουλειά, γιατί θυμίζει την δουλεία· κατεβάζουμε τον τόνο, τόν βάζουμε στη λήγουσα, καί τό κάνουμε δουλειά. Εἶναι ἡ δουλεία· καί δουλεία σημαίνει σκλαβιά!

   Πράγματι, ὅταν ὁ Θεός εἶπε στον Αδάμ μέ κόπο καί μέ ιδρώτα θα τρῶς τό ψωμί σου, (Βλ. Γέν. 3, 19.) ἡ ἐργασία μεταβλήθηκε σε δουλεία. Καί δυστυχῶς σήμερα με αυτή τήν Έννοια βλέπουμε τήν ἐργασία μας, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά τή βλέπουμε σαν μιά αληθινή εὐλογία τοῦ Θεοῦ, μιά εὐλογία ἡ ὁποία δέν θά εἶχε τίποτα ἄλλο παρά νά μᾶς βελτιώσει καί τή σωματική μας καί τήν πνευματική μας κατάσταση.

   Πέστε σ' ἕναν ἄνθρωπο νά μή δουλέψει ποτέ, νά μή κινήσει τα χέρια του... Δέν θά ὑπῆρχε μεγαλύτερη καταδίκη από αυτό! Εἶναι φοβερό πράγμα. Φοβερό! Ὁ ἄνθρωπος θέλει νά κινεῖται· ἡ δομή τῶν μελῶν τοῦ σώματός του εἶναι γιά νά ἐργάζεται. Ἔτσι φτιάχτηκε· γιά νά ἐργάζεται. Μέ τή διαφορά μόνο πώς ἡ ἐργασία στον Παράδεισο ἦταν ἄκοπη, εὐχάριστη –ὄχι βιοποριστική, ὄχι δουλεία, ὅπως σᾶς ἐξήγησα- καί ψυχαγωγική. Ὅπως τά μικρά παιδιά ἐργάζονται παίζοντας, ἔτσι καί ὁ Ἀδάμ ἐργαζόταν, καί αὐτή ἡ ἐργασία ἦταν μία διασκέδαση.

   Βέβαια, δέν μοῦ ἀρέσει ἡ λέξη διασκέδαση, γιατί διασκεδάζω σημαίνει διασκορπίζω· καί ὁ Ἀδάμ δέν διασκόρπιζε τόν χρόνο του, οὔτε τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς του, ὅπως ἐμεῖς σήμερα δια-σκεδάζουμε (ἀπό τό ρήμα σκεδάννυμι) δηλαδή διασκορπίζουμε. Ὁ Ἀδάμ ἐργαζόταν· καί αὐτό σημαίνει ὅτι μέ τήν έργασία του αὐτή ἔφτανε σέ μία ψυχ-αγωγία, σέ μία ἀγωγή τῆς ψυχῆς, δηλαδή σέ μιά ἀνάπτυξη τῆς ψυχῆς. Καί ἄν τό θέλετε –ἐπειδή πιά δυστυχῶς κρατοῦμε μόνο τις λέξεις χωρίς τό περιεχόμενο– ἐκεῖ θά πρέπει νά ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους ἡ ψυχαγωγία. Γι' αὐτό, ὅταν θέλουμε να παίξουμε ἕνα παιχνίδι ἤ νά κάνουμε κάτι ἄλλο για να ψυχαγωγηθοῦμε, θα πρέπει νά ἀναρωτηθούμε: Αυτό θά μοῦ ἀνεβάσει τήν ψυχή; θά μοῦ δώσει ἀγωγή στην ψυχή μου; ἤ μήπως θά μέ καταστρέψει;

   Βλέπετε; Καταλαβαίνετε τί κάνουμε τώρα; Μία ἀνατοποθέτηση τῶν ἐννοιῶν. Σ' αυτό τί μᾶς βοηθάει; Μά, ἁπλούστατα, τό πρότυπο Αδάμ, τό ἀρχέτυπο Αδάμ. Αλλά τό ἀρχέτυπο Αδάμ δέν τό ἔχουμε. Ἔχουμε ὅμως τό ἀρχέτυπο Χριστός. Κι ἔτσι, ὅ,τι ἔχουμε στόν Αδάμ, καλῶς· ὅ,τι δέν ἔχουμε, ανατρέχουμε στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅλες αὐτές οἱ ἀναθεωρήσεις λοιπόν μᾶς βοηθοῦν νά ἔχουμε τελικά μέσα μας ἕνα πρότυπο. 

   Αλλά ποιά θά ἦταν ἡ πορεία τοῦ Ἀδάμ μέσα στόν Παράδεισο; Πῶς θά ξεκινοῦσε; Εἴπαμε ὅτι ἦταν νήπιο· θά μεγάλωνε.

   Πολύ ὡραῖα μᾶς τό λέει αὐτό ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, σε ένα πολύ δυνατό χωρίο· σᾶς τό διαβάζω: 

   «Ἔδει δὲ τὸν ἄνθρωπον πρῶτον γενέσθαι, καὶ γενόμενον αὐξῆσαι, καὶ αὐξήσαντα ανδρωθῆναι, καὶ ἀνδρωθέντα πληθυνθῆναι, καὶ πληθυνθέντα ἐνισχύσαι, καὶ ἐνισχυθέντα δοξασθῆναι, καὶ δοξασθέντα ιδεῖν τὸν ἑαυτοῦ Δεσπότην.» (Κατὰ Αἱρέσεων, Ἔλεγχος καὶ Ἀνατροπὴ τῆς Ψευδωνύμου Γνώσεως, Βιβλίο 40, PG 7, 1108CD.)

   Δηλαδή. Ἔπρεπε ὁ ἄνθρωπος πρῶτα να δημιουργηθεῖ· καί ὅταν θά δημιουργεῖτο, να αυξηθεῖ· καί αὐξανόμενος, νά ἀνδρωθεῖ, να ωριμάσει στην ηλικία· καί ὅταν ἀνδρωθεῖ, νά πληθυνθεί, να αναπτυχθεί έσωτερικά· καί ὅταν πληθυνθεῖ, νά ἐνισχυθεῖ· καί ὅταν ένισχυθεῖ, νά δοξασθεῖ· καί ὅταν δοξασθεῖ, νὰ δεῖ τὸν Δεσπότη του.

   Προσέξτε: δέν εἶπε ὁ Θεός «αὐξάνεσθε»; δέν εἶπε «καὶ πληθύνεσθε»; Το «αὐξάνεσθε» αναφέρεται στην ὡρίμανση τοῦ ἀνθρώπου ἡλικιακά. Το «πληθυνθήναι» ὅμως δέν ἀναφέρεται στο θέμα να κάνει παιδιά· διότι ὁ Ἀδάμ μπορεῖ νά μήν ἔπεφτε, καί ὁ Θεός βέβαια θα το γνώριζε αυτό. Τόν ἔκανε τελικά όπως τόν ἔκανε για  να μπορεῖ νά κάνει παιδιά. Δέν σημαίνει ὅτι οπωσδήποτε θά τόν ἔκανε ἔτσι· ὄχι. Τό ἔχουμε καί ἄλλοτε πει πώς τό θέμα γάμος εἶναι σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου. Θά εἰσερχόταν ὁ θάνατος· καί ὁ Θεός, γιά νά μή άπωλεσθεῖ τό ἀνθρώπινο γένος, δημιούργησε τους πρωτοπλάστους μέ τή δυνατότητα νά ἀφήσουν ἀπογόνους. (Βλ. Α΄ Κορ. 7, 39. Ματθ. 22, 30-32. Ομοίως βλ. Ἡ Γένεσις, Τόμος Β΄, Μάθημα 150, ἔκδ. Ι. Μ. Κομνηνείου, Στόμιον 2018,)

   Αλλά τό «πληθυνθῆναι ἐδῶ ἀναφέρεται σε κάτι ἄλλο· ἀναφέρεται στήν ἀξιοποίηση τοῦ κατ' εἰκόνα καί τοῦ καθ᾽ ὁμοίωσιν. Δηλαδή νά πληθυνθεῖ, νά ἀναπτυχθεῖ ὁ ἄνθρωπος, να μπορεῖ μέσα του να αυξήσει αὐτά τά χαρακτηριστικά, καί τότε νά ἐνισχυθεῖ, δηλαδή νά δικαιώσει τις προοπτικές του στό νά γίνει ἅγιος· καί ὅταν θά ἔφθανε να γίνει ἅγιος, τότε να δοξασθεῖ, δηλαδή νά θεωθεῖ, καί στό τέλος νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. (Βλ. ύποσημ. 21, σελ. 166.)

   Αὐτή θά ἔπρεπε νά ἦταν ἡ πορεία τοῦ Ἀδάμ μέσα στον Παράδεισο.

   Ξέρετε ὅμως κάτι; ἡ ἴδια πορεία ἰσχύει και για μᾶς. Τό καταπληκτικό εἶναι ὅτι ὁ Θεός δέν ἀλλάζει ἐκεῖνο πού θέτει. Στόν Ἀδάμ, ἐπί παραδείγματι, είπε: Δέν θά φᾶτε ἀπό τόν καρπό αὐτόν. Ὁ Ἀδάμ τί ἔπρεπε να κάνει; Να πιστέψει. Ὁ Θεός καί σ' ἐμᾶς πάλι λέει: Θα πιστέψεις γιά νά σωθεῖς. Τώρα ὅμως σέ τί; Σ' ἕναν νέο καρπό τῆς ζωῆς· ὄχι του δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, ἀλλά τῆς ζωῆς. (Βλ.. Μάθημα 30ο, υποσημ. 37. Ἡ εἰκόνα τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς Επανέρχεται στην Αποκάλυψη (22, 4). Αναμφίβολα πρόκειται για συμβολισμό. Στην Αποκάλυψη άλλωστε –πού ἔχει ικανή αντιστοιχία μέ τή Γένεση– επαναλαμβάνονται πολλές από τις εικόνες τῆς Παλαιάς Διαθήκης, βρίσκοντας πιά τήν τελική τους πραγμάτωση.)

   Θά δοῦμε προσεχῶς ὅτι στον Παράδεισο ὑπῆρξαν δύο δένδρα· ἕνα τῆς ζωῆς καί ἕνα τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Καί ποιό εἶναι τό δένδρο τῆς ζωῆς; ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Πρέπει να πιστέψουμε στόν Ἰησοῦ Χριστό. Τότε στους πρωτοπλάστους ὁ Θεός εἶπε: Από τόν καρπό αὐτόν μή φᾶτε. Σήμερα ὅμως μᾶς λέει: Από τόν καρπό τοῦ ἄλλου δένδρου, τῆς ζωῆς, πρέπει να φάτε, δηλαδή πρέπει να κοινωνεῖτε. (Βλ. Ιωάν. 6, 53-54.) Ἐμεῖς δέν κοινωνούμε. Τί κάνουμε δηλαδή; Δέν πιστεύουμε. Μά δέν θα ζήσουμε στήν αἰωνιότητα ἐάν δέν κοινωνοῦμε. Δέν το πιστεύουμε;

   Βλέπετε, ὁ Θεός δέν παραιτεῖται· ὅ,τι ἔθεσε ὡς τρόπο, ὡς ὁδό, ὡς μέσο, ἐπιμένει σ' αυτό πάντοτε. 

   Ἔτσι καί ἐδῶ λοιπόν ὁ Θεός δίνει πάντα τό ἴδιο διάγραμμα. Ὅπως καταλαβαίνετε, ἐκεῖνο τό «πληθυνθῆναι, πού εἴπαμε δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά κάνει κανείς παιδιά γιά νά σωθεῖ. Άρα έχει άλλη σημασία, καί εἶναι αὐτή ἀκριβῶς πού σᾶς ἐξήγησα,

   Ὁ Ἀδάμ πλάστηκε χωρίς ἁμαρτία, αναμάρτητος, χωρίς ἐλλείψεις, για να μπορέσει να προκόψει εύκολα.

   Ἡ ἀρετή, παιδιά, είναι πολύ εύκολη στον άνθρωπο. Ξέρετε γιατί; διότι ἡ φύση του εἶναι τέτοια πού θα μποροῦσε θαυμάσια να προκόψει στην αρετή. Παρεκτράπηκε ὅμως ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου, καί σήμερα είναι δύσκολη ἡ ἀρετή. Αὐτό εἶναι ὅλο. Κατά τα άλλα, από πλευρᾶς δομῆς μας, είναι εύκολο.

   Πρῶτα-πρῶτα ὑπάρχει η έλξη· ή έλξη του καλού· ὁ Θεός δηλαδή μᾶς ἕλκει. Εἶναι ἕνα στοιχείο που το ἔβαλε μέσα στόν κάθε ἄνθρωπο· γι' αὐτό ὁ ἄνθρωπος ἀναζητᾶ τόν Θεό. Εἶναι ὁ μεγάλος Μαγνήτης, που έλεκει τόν σίδηρο, τόν ἄνθρωπο. Καί ὑπάρχουν αυτές, θα λέγαμε, οἱ δυναμικές γραμμές από τον μεγάλο Μαγνήτη, αὐτό τό μαγνητικό πεδίο, πού ανά πάσα στιγμή μας περιβάλλει καί μᾶς ἕλκει· ἕλκει ὅλα τά δημιουργήματα καί τόν ἄνθρωπο ·κατ' ἐξοχήν τόν ἄνθρωπο.

   Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀποδεικνύεται ὄχι σίδηρος αλλά χαλκός, δηλαδή ένα διαμαγνητικό υλικό, καί φεύγει ἀπό τόν χῶρο τῶν μαγνητικών γραμμών, τῆς μαγνητικῆς ἕλξεως του μεγάλου Μαγνήτου, αυτό σημαίνει ὅτι ἔπαθε μία διαστροφή. Δέν εἶναι περίεργο;

   Λέει στους Εβραίους ὁ Θεός, στην Παλαιά Διαθήκη: Εγώ σέ ἔφτιαξα ἄμπελον Σωρήχ (εἶναι ἕνα εἶδος ἀμπελιοῦ πολύ καλής ποιότητος)· πῶς ὅμως ἐσύ μεταβλήθηκες σέ ἄμπελο Σοδόμων και Γομόρρας;... (Βλ. Δευτ. 32, 32. Ησ. 5, 2.)

   Εγώ ἔτσι σέ ἔφτιαξα· πῶς ἐσύ ἔγινες κάτι ἄλλο;... Περίεργο πράγμα!... πολύ περίεργο!...

   Ὥστε λοιπόν οἱ διαστροφές πού ἔχουμε μέσα μας δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό· οἱ διαστροφές εἶναι δικές μας. Ἔχουμε διαστραφεῖ σέ βαθμό πού πιά δέν μποροῦμε νά ἑλκυσθοῦμε ἀπό τόν Θεό, καί φθάνουμε να λέμε δέν θέλω ἤ δέν μπορῶ. Ἔχουμε πάθει πολύ μεγάλη διαστροφή! Γι' αυτό καί σᾶς εἶπα ὅτι ἡ ἀρετή θά ἦταν εὔκολη, ἄν δέν διαστρεφόταν ἡ φύση μας.

   Ὁ Χριστός ὅμως εἶπε τοῦτο· ὅτι ἡ ὁδός πρός τήν ζωή εἶναι στενή και τεθλιμμένη, καί ἡ πύλη πού ὁδηγεῖ στή ζωή εἶναι στενή. (Βλ. Ματθ. 7, 14.) Γιατί τό εἶπε αὐτό; Δέν εἶχε ὑπόψη Του τόν παλαιό Αδάμ μέσα στόν Παράδεισο, ἀλλά τούς ξεπεσμένους, τούς πεπτωκότες ἀπογόνους του. Καί ἐπειδή γνωρίζει ὅτι ἔχουμε πάθει αὐτήν τή διαστροφή, ζητᾶ τήν ἐπιστροφή μας. Αλλά τί πρέπει να κάνουμε γιά νά ξαναγυρίσουμε στήν ἕλξη προς τόν Θεό; Θά πρέπει να πιέσουμε τόν ἑαυτό μας, πρέπει νά ἀγωνιστοῦμε. Γι' αυτό λέει «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. 11, 12. Λουκᾶ 16, 16.).

   Ὅπως καταλαβαίνετε λοιπόν, παιδιά, εἶναι ἀνάγκη κάπως ἔτσι νά ἀρχίσουμε νά ἀντιλαμβανόμαστε τόν Ἀδάμ πρό τῆς πτώσεως.

   Αλλά, ὅπως βλέπετε, τό θέμα εἶναι μεγάλο, ἀκόμη δέν τελείωσε· ὑπάρχουν καί ἄλλα στοιχεῖα πού εἶχε ὁ Αδάμ μέσα στόν Παράδεισο, καί πού τόν ἔκαναν ἐξαίσιο... ἐξαίσιο! Θά δεῖτε ὅτι ὁ Ἀδάμ δέν ἦταν γυμνός. Διότι ὅταν τόν ρώτησε ὁ Θεός Καί ποιός σοῦ εἶπε ὅτι εἶσαι γυμνός; Ποιός σοῦ τό εἶπε;... Εγώ δέν σ᾽ ἔκανα γυμνό! (Γέν. 3,11), συμπεραίνουμε πώς δέν ἦταν γυμνός. Μά γυμνός ἦταν! Ὄχι, δέν ἦταν γυμνός ὁ Ἀδάμ· εἶχε ἔνδυμα, ἔνδοξο, καταπληκτικό, σπουδαῖο!

   Ὥστε λοιπόν ὁ Ἀδάμ εἶχε καί ἄλλα γνωρίσματα, παιδιά, τά ὑπόλοιπα γνωρίσματά του, πρῶτα ὁ Θεός, θά τά δοῦμε τήν ἐρχόμενη Κυριακή.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 1983

31η ομιλία στην κατηγορία « Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

Απομαγνητοφώνηση :
Ιερά μονή Κομνηνείου.
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://drive.google.com/file/d/1PKTpnYb1nptUbWKH5jo6DJwk7IVel9BA/view?usp=drivesdk

🔸📜 Απομαγνητοφωνημενες ομιλίες της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20~%20%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️ https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__ https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου. https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ Παράδεισος τοῦ Θεοῦ (Β΄).

  

†. Όπως θα θυμόσαστε, παιδιά, την περασμένη φορά εἴχαμε μιλήσει γιά τόν Παράδεισο· εἴχαμε δεῖ τί εἶναι ὁ Παράδεισος. Εἴχαμε πεῖ ὅτι ὁ Παράδεισος ἦταν καί αἰσθητός καί νοητός· ἦταν ἐπάνω στή γῆ ἦταν δηλαδή τοποθετημένος σέ ἕνα μέρος τῆς γῆς, ὅπως μᾶς περιγράφει ἡ Ἁγία Γραφή, ανάμεσα στα ποτάμια Τίγρη καί Εὐφράτη, Γεῶν καί Φισῶν, κάπου στην Αρμενία. (Φυσικά, ἡ ὁριοθέτηση του τόπου δέν μπορεῖ νά προσδιοριστεί μέ ἀπόλυτη ακρίβεια, μιας καί ἡ γεωγραφική περιοχή, ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων, ἔχει ὑποστεῖ τρομακτικές γεωλογικές αλλαγές.)

   Ἦταν λοιπόν ἐπί τῆς γῆς, αισθητός ὁ Παράδεισος, καί ἦταν ἕνας θαυμάσιος τόπος, ὅπως θά δοῦμε ἐδῶ. Ἦταν καί νοητός ὅμως, μέ τήν ἔννοια ὅτι ὁ Ἀδάμ, εύρισκόμενος ἐκεῖ, θά εἶχε τήν εὐκαιρία γιά μιά πνευματική αναγωγή, δηλαδή να μεταφερθεῖ πνευματικά πρός τόν Δημιουργό του, τόν Θεό.

   Ὁ Παράδεισος λοιπόν ἦταν ἕνας τόπος· ἀλλά ἕνας τόπος ἰδιαίτερης περιποιήσεως. Βέβαια, δέν ἦταν ὁλόκληρη ἡ γῆ Παράδεισος, αλλά μόνο ἕνα μέρος τῆς γῆς δηλαδή ήταν περιγεγραμμένος, θα λέγαμε, είχε ὅρια ὁ Παράδεισος αὐτός. Γι' αὐτό, ὅταν ἁμάρτησε ὁ Ἀδάμ, ὅπως θά δοῦμε παρακάτω, ὁ Θεός τόν ἔβγαλε ἀπό τόν Παράδεισο, τόν ἔβγαλε ἀπό τά ὅριά του.

   Ὁ Παράδεισος, ὅπως εἴπαμε, ἦταν ἕνας θαυμάσιος τόπος. Μᾶς τόν περιγράφει ὁ ἱερός Δαμασκηνός ὡς ἑξῆς: «οἷόν τι βασίλειον ... εὐφροσύνης καὶ θυμηδίας ἁπάσης ταμιεῖον ... εὐκραὴς δὲ καὶ ἀέρι λεπτωτάτῳ καὶ καθαρωτάτῳ περιλαμπόμενος φυτοῖς ἀειθαλέσι κομῶν, εὐωδίας πλήρης, φωτὸς ἔμπλεως, ὥρας ἁπάσης αἰσθητῆς καὶ κάλλους ὑπερβαίνων ἐπίνοιαν· θεῖον ὄντως χωρίον, καὶ ἄξιον τοῦ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ἐνδιαίτημα». (Περὶ Παραδείσου, PG 94, 9124-913Α.)

   Δηλαδή, ἦταν σάν ἕνα βασίλειο, δεξαμενή κάθε ομορφιᾶς καί εὐφροσύνης, περίλαμπρος τόπος, μέ κλίμα εύκρατο, γλυκό, μέ ἀέρα λεπτότατο και καθαρότατο, στολισμένος ὁλόγυρα μέ ἄφθονα φυτά, πού τά φύλ λα τους δέν πέφτουν, γεμᾶτος ἀρώματα, πλημμυρισμένος από φῶς, ὡραιότατος από κάθε αισθητή ομορφιά καί κάλλος, πού ξεπερνοῦσε κάθε φαντασία ἀνθρώπου· ἦταν πραγματικά ἕνας τόπος θεϊκός καί ἄξιος τῆς κατ' εἰκόνας τοῦ Θεοῦ κατοικίας, δηλαδή τῆς κατοικίας τοῦ ἀνθρώπου. Πραγματικά ἦταν ἕνας τόπος ἀληθινά ἀπό τόν Θεό φτιαγμένος, καί ἦταν ἄξια κατοικία γιά ἐκεῖνον πού ἦταν κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένος, για τόν ἄνθρωπο. (Βλ. Μ. Βασιλείου, Περὶ Παραδείσου, Λόγος Γ', PG 30, 64BC.)

   Ἦταν ἕνας πανέμορφος, πανευφρόσυνος καί ὡραιότατος τόπος. Ὅλος ὁ χῶρος τοῦ Παραδείσου. Γήϊνος μέν, αλλά πολύ ὡραῖος. Αἰσθητά ὅμως ὅλα αὐτά· προσέξτε το, αἰσθητά! Μποροῦσε κανείς νά τά βλέπει μὲ τοῦτα τά φυσικά του μάτια.

   Ἕνα τροπάριο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς τῆς Τυρινῆς συγκεκριμένα λέει ὅτι ὁ Ἀδάμ, ὅταν βγῆκε ἀπό τον Παράδεισο, κάθησε απέναντι ἀπό τόν Παράδεισο, καί ἔλεγε κλαίγοντας: Ὦ Παράδεισε, πού σέ ἔχασα...! Μέ τόν ἦχο τῶν φύλλων τῶν δένδρων σου, κάνε προσευχή στόν Θεό, στον Δημιουργό μας, νά μή μου κλείσει ὁλότελα τήν πόρτα!... («Παράδεισε πάντιμε, τὸ ὡραιότατον κάλλος... ἤχῳ τῶν φύλλων σου, Πλάστην τὸν τῶν ὅλων ἱκέτευε, τὰς πύλας ὑπανοῖξαί μοι, ας τῇ παραβάσει ἀπέκλεισα. (Εσπερινό στιχηρό προσόμοιο) Εἶναι ἕνα ὡραῖο ποιητικό σχῆμα, πού δείχνει πραγματικά ὅ,τι λέει ἡ ἔκφραση δηλαδή κάθησε ὁ Ἀδάμ ἀπέναντι ἀπό τόν Παράδεισο· ὅπως ἀκριβῶς, ἅμα μᾶς βγάζουν ἀπό ἕνα σπίτι, καθόμαστε ἀπέναντι περίλυποι καί τό κοιτάζουμε!

   Στόν Παράδεισο, παιδιά, δέν ὑπῆρχαν ζῶα.

   Λέει πάλι ὁ ἱερός Δαμασκηνός: «ἐν ᾧ (ἐνδιαιτήματι) οὐδὲν τῶν ἀλόγων ηυλίζετο, μόνος δὲ ὁ ἄνθρωπος, τῶν θείων χειρῶν τὸ πλαστούργημα». (Περὶ Παραδείσου, PG 94, 913AB.) Δέν ὑπῆρχε κανένα ζῶο ἐκεῖ μέσα· ἦταν μόνος ὁ ἄνθρωπος, τό δημιούργημα τῶν θείων χεριῶν. Ἄλογα ἐννοοῦνται ὅλα τά ζῶα πού δέν ἔχουν λογικό.

   Μέσα στόν Παράδεισο λοιπόν δέν ὑπῆρχε κανένα ζῶο· ὑπῆρχαν μόνο φυτά.

   Τό βλέπουμε αὐτό από τήν ἔκφραση τῆς Γενέσεως πού λέει: «καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ πάντα τά πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤγαγεν αὐτὰ πρὸς τὸν Ἀδάμ, ἰδεῖν τί καλέσει αὐτά». (Γέν. 2, 19.) Ἔπλασε ἐπίσης ὁ Θεός ὅλα τά θηρία καί ὅλα τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ καί τά ὁδήγησε στόν Ἀδάμ, γιά νά δεῖ τί ὄνομα θά τούς δώσει.

   Δέν πρόκειται βεβαίως περί νέας δημιουργίας, ἀλλά ὁδήγησε τά ζῶα πού ἤδη εἶχαν δημιουργηθεῖ. (Βλ. Αρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακοπούλου, Ἡ Γένεσις, ἔκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1976, σ. 52.)

   Καί ἐδῶ βλέπει κανείς ὅτι τά ζῶα ἔρχονται μέσα στόν Παράδεισο ἀπ᾽ ἔξω. Τά ὁδηγεῖ ὁ Θεός μέσα στόν Παράδεισο, γιά νά παρελάσουν μπροστά από τόν Αδάμ, νά τά ὀνοματίσει ὁ Ἀδάμ –γιά τό σημεῖο αὐτό θά μιλήσουμε ἰδιαιτέρως τήν προσεχῆ φορά– καί νά ἀντιληφθεῖ ὁ ἴδιος ὅτι ἀπό αὐτά πού περνοῦν μπροστά του –καί φυσικά, γιά νά αἰτιολογηθεῖ τό πέρασμα τῶν ζώων, τοῦ λέει ὁ Θεός νά τά ὀνοματίσει– δέν ὑπῆρχε κανένα πού νά τοῦ μοιάζει. Εἶδε, ἐπί παραδείγματι, τό πρόβατο ὅτι δέν ἦταν μόνο του· ἦταν καί ἄλλα πρόβατα δυό, τρία, τέσσερα, πέντε, δέκα. Τότε λοιπόν αντελήφθη, ἀπό τήν εἰκόνα αὐτή, ὅτι μέσα στόν Παράδεισο ἦταν μόνος του.

   Δηλαδή αὐτό ἦταν ἕνας τρόπος νά τοῦ δημιουργηθεῖ τό αἴσθημα τῆς μοναξιᾶς, ὅτι εἶναι μόνος. Ὅταν αἰσθάνθηκε ὅτι εἶναι μόνος, τότε ὁ Θεός εἶπε: Δέν εἶναι ὡραῖο ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι μόνος· θά δημιουργήσουμε ἀκόμη ἕναν ἄνθρωπο, πού θά εἶναι πλάι του, (Γέν. 2, 18.) καί δημιούργησε τήν Εὔα.

   Αλλά αυτό εἰδικά τό σημεῖο, πού εἶναι πλούσιο, θά τό ἀναλύσουμε μιά ἄλλη φορά. Ἐκεῖνο πού θέλω τώρα να καταλάβετε εἶναι ὅτι μέσα στον Παράδεισο, όπως λέει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, ζῶα δέν ὑπῆρχαν.

   Βεβαίως, ἀρχικά, όπως λέγαμε τήν προηγούμενη φορά, ὁ Ἀδάμ δέν ἦταν μέσα στον Παράδεισο· ἦταν ἁπλῶς στή γῆ, ἀπό τήν ὁποία γῆ τόν ἔπλασε ὁ Θεός. Αλλά τώρα, μετά τή δημιουργία τοῦ Παραδείσου, ὁ Θεός παίρνει τόν Ἀδάμ καί τόν ὁδηγεῖ μέσα στον Παράδεισο δηλαδή, ὅπως λέει τό ἱερό κείμενο, «ἔθετο ἐκεῖ τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε», (Γέν. 2, 8.) ἔβαλε ἐκεῖ τόν ἄνθρωπο πού ἔπλασε. Από κάπου τόν πῆρε, καί τόν ἔβαλε ἐκεῖ μέσα στον Παράδεισο. Ὥστε ἔχουμε μία μετάθεση.

   Προσέξτε αὐτό τό σημεῖο· εἶναι κάτι πού πάρα πολλοί δέν τό γνωρίζουν και μπερδεύονται, καί λένε: Πως βγῆκε ἀπό τόν Παράδεισο;... Ἦταν κάπου ἀλλοῦ καί πετάχτηκε στή γῆ;... Δέν μποροῦν νά τό καταλάβουν. Αλλά εἶναι αὐτό, ὅπως σᾶς τό λέω.

   Ὁ ἅγιος Θεόφιλος Αντιοχείας λέει: «Μετέθηκεν δὲ αὐτὸν ὁ Θεὸς ἐκ τῆς γῆς, ἐξ ἧς ἐγεγόνει, εἰς τὸν παράδεισον». (Πρὸς Αὐτόλυκον, PG 6, 1089D.) Τόν μετέθεσε ἀπό τή γῆ πού τόν ἔφτιαξε, δηλαδή ἀπό τόν χῶρο πού ἦταν ἔξω ἀπό τά ὅρια τοῦ Παραδείσου, καί κατόπιν τόν ὁδήγησε, τόν μετέθεσε μέσα στόν Παράδεισο.

   Αὐτό πολύ ὡραῖα μᾶς τό λέει ὁ μέγας Βασίλειος στη Θεία του Λειτουργία. Κάθε φορά πού τό βλέπω αὐτό, ὅταν λέμε τή Λειτουργία τοῦ μεγάλου Βασιλείου, τις Κυριακές τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πάντοτε μένω σ' αὐτό τό σημεῖο. Προσέξτε.

   Ὁ ἱερέας ἀποτείνεται πρός τόν Θεό Πατέρα και λέει: «Πλάσας γὰρ τὸν ἄνθρωπον, χοῦν λαβὼν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ εἰκόνι τῇ σῇ, ὁ Θεός, τιμήσας, τέθεικας αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς... ἀλλὰ παρακούσαντασοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ... ἐξώρισας αὐτὸν... ἐκ τοῦ παραδείσου εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, καὶ ἀπέστρεψας εἰς τὴν γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη...».(Βλ. Ἱερατικόν, Εὐχή Αγίας Αναφορᾶς, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διαακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ανατυπ. 1981, σ. 131.)

   Δηλαδή· ἀφοῦ ἔπλασες τόν ἄνθρωπο, παίρνοντας χῶμα ἀπό τή γῆ, καί τόν τίμησες μέ τή δική Σου τήν εἰκόνα, τόν τοποθέτησες μέσα στον Παράδεισο τῆς ἀπολαύσεως· ἀλλά, ἐπειδή παρήκουσε ἐσένα, τόν ἀληθινό Θεό, τόν ἔβγαλες ἔξω ἀπό τά ὅρια τοῦ Παραδείσου, τόν ἐξόρισες στον κόσμο αυτόν, δηλαδή στο υπόλοιπο μέρος τῆς γῆς, καί τόν ἐπέστρεψες στή γῆ ἀπό τήν οποία πλάστηκε.

   Αυτό βέβαια ἔγινε γιατί ὁ Θεός εἶχε πεῖ στόν ἄνθρωπο ὅτι, ἄν παραβεί τήν ἐντολή Του θα πεθάνει, δηλαδή θα γυρίσει στή γῆ ἀπ' ὅπου πλάστηκε, δηλαδή θά γίνει χῶμα. Ἐκεῖ τοῦ εἶπε ὁ Θεός ἐκεῖνο τό θαυμάσιο: «γῆ εἰ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γέν. 3, 19.)· θαυμάσιο, και ταυτόχρονα τραγικό! Εἶσαι χωματένιος, καί στό χῶμα θά γυρίσεις' γῆ εἶσαι, καί στή γῆ θα γυρίσεις!

   Ποιός εἶναι ὅμως ὁ σκοπός αὐτῆς τῆς μεταθέσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τή γῆ στόν Παράδεισο; Γιατί δηλαδή ὁ Θεός ἔκανε τόν Παράδεισο; Καί γιατί πῆρε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν γῆ καί τόν ἔβαλε μέσα σ' αυτόν τόν  περιγεγραμμένο τόπο, κι αυτόν τον τόπο τον πλούτισε μέ τόση ομορφιά; Προσέξτε το αυτό.

   Λέει ὁ ἅγιος Θεόφιλος Αντιοχείας: «διδοὺς αὐτῷ ἀφορμὴν προκοπῆς, ὅπως αὐξάνων καὶ τέλειος γενόμενος, ἔτι δὲ καὶ θεὸς ἀναδειχθείς, οὕτως καὶ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβῇ ἔχων ἀϊδιότητα» (Πρὸς Αὐτόλυκον, PG 6, 1089D.).

   Δηλαδή, ἀκοῦστε. Ὅταν θέλουν οἱ γονεῖς νά βοηθήσουν τα παιδιά τους να προκόψουν στα γράμματα, τί τα κάνουν, ἂν εἶναι πολύ μικρά παιδιά καί πρόκειται για πρώτη φορά νά πᾶνε στό σχολεῖο;

   Καταρχάς τούς μιλᾶνε μέ τά καλύτερα λόγια για το σχολεῖο· δηλαδή λένε: Νά δεῖς τί ὡραῖο πού εἶναι τό σχολεῖο...! Νά δεῖς τί καλοί πού εἶναι ἐκεῖ οἱ δάσκαλοι, ἡ δασκάλα, ὁ δάσκαλος, τά ἄλλα παιδάκια...! Μετά πάνε στα καταστήματα καί ψωνίζουν μιά ὡραία τσάντα! Ἐγώ θυμᾶμαι, ὅταν ἤμουν μικρός, πρίν πάω στο σχολεῖο, μοῦ εἶχαν πάρει μία σάκκα, καί μάλιστα ἦταν κρεμαστή ἀπό τούς ὤμους μου, καί φοροῦσα τή σάκκα ἄδεια καί γύριζα από 'δῶ, γύριζα από 'κει, καί καμάρωνα! Δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια, ξέρετε τί γίνεται; κεντρίζουμε τή φιλοτιμία τοῦ παιδιοῦ μας, τοῦ δίνουμε ἕνα κίνητρο, γιά νά μάθει γράμματα με χαρά νά μήν πάρει μέ κακό μάτι τά γράμματα.

   Ἔ, λοιπόν, αὐτό κάνει τώρα κι ὁ Θεός, ὁ μεγάλος παιδαγωγός τοῦ ἀνθρώπου· τόν βάζει μέσα στόν Παράδεισο γιά νά ἔχει προκοπή τί προκοπή; πνευματική. Ὥστε ὁ Παράδεισος ἦταν ἀφορμή πνευματικῆς προκοπῆς.

   Τί θά ἔκανε μέσα στόν Παράδεισο ὁ ἄνθρωπος; 

   Θά αὐξανόταν, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Θεόφιλος, καί θα γινόταν τέλειος.

   Ὥστε ὁ Παράδεισος ἦταν ἕνα ἐργαστήριο πνευματικῆς τελειότητος. Το φαντάζεστε τώρα, μέσα στον Παράδεισο, σ' αυτό το εργαστήριο τῆς πνευματικής τελειότητος, να φθάσει ὁ ἄνθρωπος στο σημείο να ξεπέσει καί νά ἁμαρτήσει ἀκριβῶς ἐκεῖ μέσα... Εἶναι φοβερό!

   Αλλά καί κάτι ἄλλο θά γινόταν ὁ ἄνθρωπος μέσα στον Παράδεισο· θά γινόταν θεός!

   Ὁ Θεός έκανε πάνω στή γῆ ἕνα πλάσμα, για να γίνει θεός καί αυτό. Παράξενο! «Ἔτι δὲ καὶ θεὸς ἀναδειχθείς» μας λέει ὁ Θεόφιλος Αντιοχείας· ἀκόμη δέ καί στό νά ἀναδειχθεῖ θεός! Αυτό, παιδιά, στη γλώσσα τῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας μας, λέγεται θέωσις· τό να γίνει ὁ ἄνθρωπος ἕνας μικρός θεός!... (Ο Θεόφιλος Αντιοχείας φαίνεται πώς χρησιμοποιεῖ πρῶτος τον όρο θέωση, στην Πρὸς Αὐτόλυκον ἐπιστολή του, περιορίζοντας τη σημασία του σ' αυτήν τῆς ἀθανασίας. Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος συσχετίζει την έννοια της θεώσεως μέ τήν ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου. Ὁ δὲ Θεοδώρητος Κύρου αιτιολογεί: «Οὕτω καὶ θεὸς ὁ ἄνθρωπος ὠνομάσθη, ἐπειδὴ εἰκὼν προσηγορεύθη Θεοῦ.» (Ερωτήσεις εἰς τὴν Γένεσιν, Κ΄, PG 80, 105D). Ὅμως ὁ πιό ἀναγνωρισμένος Όρος για την θέωση προέρχεται από τον μέγα Αθανάσιο: «αὐτὸς γὰρ ἐνηνθρώπησε, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθώμεν» (Λόγος περὶ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, PG 25, 96). Κατά τόν μεγάλο ρώσο Θεολόγο π. Γεώργιο Φλωρόφσκι, θέωσις σημαίνει υἱοθεσία ἀπὸ τόν Θεό (Οι Ανατολικοί Πατέρες του 4ου αιώνα, ἐκδ. Πουρνάρα, Θεσ/νίκη 1991, σ. 69). Βλ. Ρωμ. 8, 15. Γαλ. 4, 5. Ἐφεσ. 1, 4.)

   Θυμᾶμαι, ὅταν ἤμουν πολύ μικρός, μοῦ ἔλεγε ἡ μητέρα μου νά ἀγαπῶ τά ζῶα καί νά μή τά κακοποιῶ.

   Μέ τήν εὐκαιρία ἐδῶ θά σᾶς παρακαλοῦσα, παιδιά, τα ζώα ποτέ μή τά κακοποιεῖτε ποτέ, ποτέ, ποτέ!  Σήμερα δυστυχώς τά πιό πολλά παιδιά, ἀκόμα καί τῶν ἐπαρχιακῶν μας πόλεων, μέ τόν τρόπο πού ζουν, κλεισμένα στις πολυκατοικίες, οὔτε τή γάτα δέν ἔχουν δεῖ! Ὄχι δέν ἔχουν πιάσει· δέν ἔχουν δεῖ! Τό ἔχω παρατηρήσει αὐτό. Ἔρχονται πάνω στο Μοναστήρι μας μικρά παιδιά, πού δέν ἔχουν δεῖ ποτέ γάτα! καί ἅμα δοῦν κάποια, βάζουν τα κλάματα, τίς φωνές... Τί θηρίο, τάχα, νά εἶναι αὐτό...!

   Ἐπίσης, θά σᾶς ἔλεγα νά ἔχετε μιά ἐπαφή μέ τά ζῶα, δηλαδή μιά γνωριμία· νά μή σᾶς φοβοῦνται καί να μή τά φοβόσαστε νά τά ἀγαπᾶτε. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά μήν κακοποιεῖ ποτέ τά ζῶα· ποτέ, ποτέ! Ενας λατίνος συγγραφέας ἔλεγε ὅτι ἐκεῖνος πού κακοποιεῖ τό σκυλί του θα κακοποιήσει καί τόν πατέρα του. Καί πράγματι, αὐτοί πού εἶναι βάναυσοι στά ζῶα, εἶναι βάναυσοι καί στούς ἀνθρώπους· εἶναι γνωστό.

   Λοιπόν, παιδιά, ἐδῶ θά λέγαμε ὅτι ὁ Ἀδάμ θά ἦταν φίλος τῶν ζώων, θά τά ἀγαποῦσε πολύ τά ζῶα, καί θά ἦταν ὁ κύριος τῶν ζώων καί ὁ θεός τους.

   Μοῦ ἔλεγε ἡ μητέρα μου: νά ἀγαπᾶς τά ζῶα, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ θεός τῶν ζώων! Μάλιστα, πρέπει να φροντίζουμε τα κατοικίδια ζῶα, πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπό μᾶς νά τά ταΐσουμε· ἄν εἶναι κότες, νά τούς δώσουμε τό καλαμπόκι, τό κριθάρι· ἂν εἶναι γάτες, σκυλιά, νά τούς δώσουμε το φαγητό νά φᾶνε... Καί μοῦ ἔλεγε ή μητέρα μου: Πήγαινε να ταΐσεις τις κότες, πήγαινε να ταΐσεις τόν σκύλο, διότι ὁ θεός τῶν ζώων εἶναι ὁ ἄνθρωπος!

   Αὐτό δέν εἶναι ἔκφραση· εἶναι πραγματικότητα. Ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο ἕναν μικρό θεό, νά ἐπιμελεῖται τή γῆ. Θά δοῦμε λίγο αργότερα, τήν ἄλλη φορά, ὅτι ὁ Θεός ἔβαλε τόν ἄνθρωπο στον Παράδεισο να τον φυλάει καί νά ἐργάζεται στον Παράδεισο ήταν δηλαδή ὁ προϊστάμενος, ὁ κύριος, ὁ θεός τοῦ Παραδείσου! (Ο Θεοδώρητος λέει: «Ὥσπερ γὰρ αὐτὸς τῶν ὅλων ἔχει τὴν δεσποτείαν, οὕτω δέδωκε τῷ ἀνθρώπῳ τῶν ἀλόγων ζώων τὴν ἐξ ουσίαν» (Ερωτήσεις εἰς τὴν Γένεσιν, Κ', PG 80, 105B).

   Για σκεφτεῖτε αὐτό τό πράγμα... σκεφτείτε τί μεγάλη τιμή ἔχει ὁ ἄνθρωπος!... Αὐτά πού τά λέμε τόσο  ἁπλά, ξέρετε τί μεγάλη αξία ἔχουν; Ξέρετε ότι σήμερα οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά κατανοήσουν μέ τή φιλοσοφία τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Καί ὅταν κάποτε ἀνακαλύπτουν τήν ἀξία ἄνθρωπος, διακηρύσσουν καί λένε: 

   Ξέρετε; ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο...!

   Χαίρω πολύ, θά τούς λέγαμε, τό ξέρουμε ὅτι εἶναι πρόσωπο· ἐσεῖς τώρα τό ἀνακαλύψατε;...

   Ναί, λένε, δέν εἶναι μάζα· εἶναι πρόσωπο ὁ ἄνθρωπος!...

   Μά αὐτό ἐμεῖς τό ξέρουμε ἀπό τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ· ὅτι ὄχι μόνο ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο, ἀλλά καί ὅτι εἶναι ἕνας μικρός θεός ἐπάνω στή γῆ, μέ προορισμό νά θεωθεῖ!

   Καί ὅταν ἀργότερα ὁ διάβολος θά πεῖ στόν Ἀδάμ σᾶς εἶπε ὁ Θεός νά μή δοκιμάσετε ἀπό τόν καρπό γιά να μή γίνετε θεοί, (Γέν. 3, 5.) βλέπουμε πώς ἐδῶ ἔλεγε ἕνα ψέμα ὁ διάβολος· ἀλλά καί μιά αλήθεια. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι πραγματικά θά γίνονταν θεοί· ὄχι ὅμως τρώγοντας τόν καρπό του δένδρου πού ὁ Θεός εἶπε νά μή δοκιμάσουν, αλλά θά γίνονταν θεοί ἔχοντας τήν ἐξάρτησή τους ἀπό τόν Θεό. Ὁ διάβολος θέλησε νά τούς πλανήσει, λέγοντάς τους ὅτι μπορούσαν να γίνουν θεοί χωρίς τόν Θεό. Όπως δέν μποροῦμε νά ἔχουμε εστία φωτός ἐπάνω στή γῆ ἐάν δέν ἔχουμε τόν ἥλιο, ἔτσι κι ἐδῶ.

   Αν με ρωτήσετε, Δέν μποροῦμε νά ἀνάψουμε μία φωτιά καί νά ἔχουμε φῶς ἐδῶ στή γῆ χωρίς τόν ἥλιο; σας ἀπαντῶ. Αὐτό ὅλο τό φῶς ἀπό τόν ἥλιο, δηλαδή ή ἐνέργεια αυτή, ἔχει ἀποταμιευτεί πάνω στή γῆ, παιδιά, ἑκατομμύρια χρόνια πίσω. Πῶς; Νά σᾶς πῶ ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

   Γιατί τα ξύλα, ὅταν τα καίμε, βγάζουν φωτιά, δηλαδή ἐνέργεια; Γιατί τα φυτά, ὅσο ζοῦσαν, ἔπαιρναν ἐνέργεια ἀπό τόν ἥλιο καί τήν ἐναποθήκευαν μέ τήν μορφή του ξύλου, τῆς ὕλης. Και τώρα, καίγοντας ἐμεῖς τα ξύλα, ἐλευθερώνουμε τήν ἐνέργεια αυτή. Αλλά τά φυτά τήν ἐνέργεια αὐτή τήν πῆραν ἀπό τόν ἥλιο. (Το ξύλο εἶναι μιά αποθήκη ἡλιακῆς ἐνεργείας. Κατά τή φωτοσύνθεση τα φύλλα των δένδρων λειτουργοῦν ὡς μικρά ἡλιακά πάνελ πού ἀπορροφοῦν τήν ἡλιακή ενέργεια, γιά νά μετατραπεῖ τό νερό καί τό διοξείδιο του άνθρακα σε οργανική ύλη, δηλαδή σε ξύλο. Με τον όρο καύση ἐννοοῦμε ὁποιαδήποτε χημική αντίδραση πού συνοδεύεται από ἔκλυση θερμότητος, ἴσως καί φωτός, πού συνδυάζονται συχνά μέ τήν ἐμφάνιση φλόγας, ἐξαιτίας τῶν θερμῶν αερίων προϊόντων. Για να ελευθερώσουμε τήν ἀποθηκευμέννη ηλιακή ενέργεια των ξύλων, δημιουργούμε συνθῆκες ὑψηλῆς θερμοκρασίας μέ ἐπάρκεια οξυγόνου, οπότε τό ξύλο, διαχωριζόμενο σε πτητικά αέρια καί ἄνθρακα, ἀναφλέγεται.)

   Ἔτσι καί ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος, ὅλα ὅσα ἔχει τά ἔχει ἀπό τόν Θεό αλλά πλανήθηκε, καί νόμισε ὅτι θα μποροῦσε νά γίνει θεός χωρίς τόν Θεό αὐτή ἦταν ή πλάνη τοῦ σατανᾶ. Καί ὄχι μόνο αυτό, αλλά πίστεψε καί ὅτι θά ἀνέβαινε στόν οὐρανό! καί ἐπιπλέον θά εἶχε τήν αϊδιότητα, δηλαδή τήν αἰωνιότητα!

   Αὐτό, ὅπως λέει πολύ ὡραῖα ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, ἤδη πραγματοποιήθηκε σε δύο περιπτώσεις, κυρίως ομως σε μία τρίτη στην περίπτωση του Ενώχ, ὁ ὁποῖος μετατέθηκε, στην περίπτωση τοῦ Ἠλία, ὁ ὁποῖος ἀναλήφθηκε, καί προπαντός στον Κύριο, πού πῆρε τήν ἀνθρώπινη φύση, καί ἀνελήφθη στόν οὐρανό. Αυτό λοιπόν που συνέβη στα πρόσωπα αυτά δείχνει τί θά γινόταν ὁ ἄνθρωπος, άν δέν ἁμάρτανε. Παρά ταῦτα, πάλι θα γίνει τό ἴδιο πράγμα ὁ ἄνθρωπος.

   Προσέξτε λοιπόν νά δεῖτε πῶς τό λέει αὐτό ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος: «Ὅπου γε Ενώχ εὐαρεστήσας τῷ Θεῷ, ἐν σώματι μετετέθη, τὴν μετάθεσιν τῶν δικαίων προμηνύων». Γιατί μετατέθηκε ὁ Ἐνώχ; Χάθηκε, λέει η Αγία Γραφή, ἐξαφανίστηκε· δέν τόν βρῆκαν πουθενά! (Γέν. 5, 24.) Γιατί μετατέθηκε στόν οὐρανό; Γιά νά προμηνύσει τήν  μετάθεση τῶν δικαίων ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. 

   »Καὶ Ἠλίας, ὡς ἦν ἐν τῇ τοῦ πλάσματος ὑποστάσει, ἀνελήφθη, τὴν ἀνάληψιν τῶν πνευματικῶν προφητεύων· καὶ οὐδὲν ἐνεπόδισεν αὐτοῖς τὸ σῶμα πρὸς τὴν μετάθεσιν καὶ ἀνάληψιν». (Κατὰ Αἱρέσεων, Ἔλεγχος καὶ Ἀνατροπὴ τῆς Ψευδωνύμου Γνώσεως, Βιβλίο 50, PG 7, 1134BC. Σύμφωνα μέ τή Γραφή και τούς Πατέρες, ὁ Ἐνώχ μαζί μέ τόν Ἠλία τόν Θεσβίτη θά ἔλθουν πάλι στή γῆ γιά νά ἐλέγξουν τον Αντίχριστο και να στηρίξουν τούς πιστούς νά μήν παρασυρθοῦν ἀπό τά ἀπατηλά θαύματά του, κηρύττοντας για 3,5 χρόνια. Βλ. Αποκ. 11, 3-7. Μαλ. 4, 4-5, ἅγ. Ιωάννου Δαμασκηνοῦ, Περὶ Ἀντιχρίστου, Δ΄ 99, 44, ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Λόγος εἰς τὴν ὅρασιν τοῦ Δανιήλ, 38.32-38.11, ἁγ. Ιππολύτου Ρώμης, Λόγος περὶ τῆς συντελείας του κόσμου, 21.28-30, καί Λόγοι ἀφυπνίσεως, ο προφήτης Ηλίας στην εποχή του και στά ἔσχατα, ἐκδ. Ι. Μ. Κομνηνείου, Στόμιον Λαρίσης 2009.) Κι ὁ Ἠλίας, ὅπως ἦταν μέ τήν ὑπόσταση τοῦ σώματος, αναλήφθηκε, προφητεύοντας ἔτσι τήν ἀνάληψη τῶν  πνευματικῶν ἀνθρώπων· καί καθόλου δέν θά τούς ἐμπόδιζε τό σῶμα ὥστε νά μετατεθοῦν καί νά ἀναληφθοῦν. Δηλαδή, μέ τή δική του τήν ἀνάληψη ὁ προφήτης Ηλίας δημιουργοῦσε προφητεία· τήν προφητεία ὅτι οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι θά ἀναληφθοῦν στόν οὐρανό.

   Θά ἔλεγε κανείς: Μά αυτό τό σῶμα πῶς θά ἀνέβαινε ἐπάνω;

   Τίποτε δέν ἐμπόδισε αὐτά τά δύο πρόσωπα νά μετατεθοῦν καί νά ἀναληφθοῦν μέ τό βαρύ τους σῶμα. Ὡραῖα λέει παρακάτω ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος: Τα χέρια ἐκεῖνα πού δημιούργησαν τόν ἄνθρωπο, αὐτά τά χέρια θα κρατοῦσαν τόν Ἀδάμ νά τόν ἀνεβάσουν ψηλά. (Κατὰ Αἱρέσεων, Βιβλίο 5ο, PG 7, 1134CD-1135A.)

   Αλλά κανένας, παιδιά, δέν μπορεῖ νά ματαιώσει τό ἀρχικό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Μπῆκε ὁ διάβολος καί ἡ  ἁμαρτία σάν σφήνα στο σχέδιο αυτό ἀλλά ὁ Θεός ὅμως δέν ἀφήνει κανέναν να ματαιώσει το σχέδιό Του. Μπορεῖ τό σχέδιό Του –κατά παραχώρηση δική του, ἔτσι τό κρίνει νά περάσει από μία περιπετειώδη πορεία, αλλά θά ξαναγυρίσει πίσω σ' ἐκεῖνο πού ἀρχικά ὁ ἴδιος ἔχει ὁρίσει.

   Πράγματι. Ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε πιά βαρύς στή γῆ καί πέθανε, τελείωσε. Ἦρθε ὅμως ὁ Χριστός καί διόρθωσε τήν κατάσταση αὐτή. Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε και ἀναλήφθηκε. Αναστήθηκε καί ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς. Τόν ἔβλεπαν, λέει, οἱ Μαθητές Του· «καὶ βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη ἀπ' αὐτῶν» (Πράξ. 1, 9.)· ἐνῶ Τόν ἔβλεπαν, ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς. Αυτό ξέρετε τί σημαίνει, Ὅπως ἀκριβῶς μετατέθηκε ὁ Ἐνώχ καί ἀναλήφθηκε ο Ἠλίας ἀλλά ἐδῶ εἶναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτούς τούς δύο- ἔτσι θά ἀναληφθοῦμε καί ἐμεῖς, ἔχοντας πρόδρομό μας τόν Χριστό. (Ἡ μετάθεση τοῦ δικαίου Ενώχ καί ἡ «ὡς εἰς τὸν οὐρανόν, (Δ΄ Βασ. 2, 11) ἀνάληψη τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ ὑπῆρξαν τύποι και προάγγελοι τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ «εἰς τὸν οὐρανόν, (Πράξ. 1, 11), ἀλλά καί ἐν συνεχείᾳ τῆς δικῆς μας. Βλ. μεγ. Βασιλείου, Εἰς τὴν Ἀνάληψιν, Λόγος Β', PG 28, 1097BC.)

   Νά πῶς τό λέει αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στην Α΄ Πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του: «Ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα» (Α' Θεσ. 4, 17.).  Ἔπειτα, ἐμεῖς πού θά ἔχουμε μείνει τότε –εννοεἶται οἱ ὑπόλοιποι πού θά ζοῦμε– μαζί μέ ὅλους αυτούς πού εἶχαν πεθάνει, καί πού μόλις θά ἔχουν ἀναστηθεῖ, θά ἁρπαχτοῦμε μέσα σέ σύννεφα για να προϋπαντήσουμε τόν Κύριο μετέωροι στον αέρα. Θά ἀναληφθούμε, θά πᾶμε νά συναντήσουμε τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος θά κατέρχεται νά μᾶς συναντήσει.

   Ὥστε λοιπόν ἐκεῖνο πού ματαιώθηκε, ἐκ πρώτης ὄψεως, στον παλαιό Παράδεισο, τό ἀνανεώνει τώρα ὁ Χριστός, καί πάλι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά ἀναληφθοῦν. Ἐννοεῖται οἱ πιστοί. Δέν μιλᾶμε γιά τούς ἀπίστους καί τούς ἀσεβεῖς· αὐτοί δέν θά ἀναληφθοῦν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μιλᾶμε γιά τούς εὐσεβεῖς, τούς δικαίους, Αὐτοί θά ἀναληφθοῦν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Θά ἀναληφθοῦν, ὅπως θά ἀναλαμβανόταν καί ὁ Ἀδάμ ἐάν τηροῦσε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Δέν τό λέω ἐγώ βλέπετε πῶς τό λέει αυτό πολύ ὡραῖα καί ὁ ἅγιος Θεόφιλος Ἀντιοχείας καί ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος.

   Μᾶς λέει ὁ ἅγιος Θεόφιλος ὅτι ὁ Παράδεισος ήταν ἀνάμεσα στή γῆ καί στόν οὐρανό. Κοιτάξτε πῶς μᾶς τό λέει: «ὁ παράδεισος, ὡς πρὸς καλλονήν, μέσος τοῦ κόσμου καὶ τοῦ οὐρανοῦ γεγένηται» (Πρὸς Αὐτόλυκον, Βιβλ. 2, PG 6, 1089D-10924.). Ὁ Παράδεισος, ὡς πρός τήν ὀμορφιά, έχει γίνει μέσος, εἶναι ἀνάμεσα στή γῆ καί στόν οὐρανό. Μέσος κρατῆστε το αὐτό.

   Τί λέτε ὅμως, παιδιά, σήμερα υπάρχει ὁ Παράδεισος; Ἄν πᾶμε σ' ἐκεῖνον τόν τόπο πού καθορίζει γεωγραφικά ἡ Παλαιά Διαθήκη, θά τόν βροῦμε τόν Παράδεισο; Ἀσφαλῶς ὄχι.

   Τί ἀπέγινε ὁ Παράδεισος ἐκεῖνος ὁ ἀρχαῖος;

   Ἔφυγε· ἀναχώρησε ὅλος ὁ τόπος πλέον ἔγινε γῆ. Ὁ Παράδεισος μετατέθηκε. Ποῦ ὅμως πῆγε; Ὁ Παράδεισος μετατέθηκε ἐκεῖ πού ξέρει μόνο ὁ Θεός. Δέν ξέρουμε ποῦ, ἀλλά μετατοπίστηκε. Καί τώρα εἶναι πνευματικός ὁ Παράδεισος, γιατί μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ οἱ ψυχές τῶν δικαίων δέν πηγαίνουν πιά στόν Ἅδη, ἀλλά πηγαίνουν στον Παράδεισο.

   Ἄρα λοιπόν ὁ Παράδεισος ὑπάρχει ἀλλά τώρα πλέον δέν εἶναι αἰσθητός, αλλά είναι πνευματικός. Καί ξέρετε γιατί δέν εἶναι αἰσθητός; Διότι ἔπρεπε νά πληρώσουν τό τίμημα οἱ ἄνθρωποι· «ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ' αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν. 2, 17.) τούς εἶχε πεῖ ὁ Θεός· τήν ἡμέρα πού θά φᾶτε θα πεθάνετε· καί ἔπρεπε νά πληρώσουμε ὅλοι τό τίμημα αυτό.

   Αλλά ἐκεῖνο πού θά καθιστοῦσε τόν Παράδεισο αἰσθητό θά ἦταν τό σῶμα μας. Τό σῶμα μας ὅμως, παιδιά, τό ἀφήνουμε ἐδῶ στή γῆ, πληρώνοντας τόν κοινό φόρο, τίς ἁμαρτίες μας. Προσωρινά αυτό. Συνεπῶς,  φεύγοντας ἡ ψυχή ἀπό τόν ἄνθρωπο, πηγαίνει στον Παράδεισο, ἐάν εἶναι εὐσεβής ὁ ἄνθρωπος. Αλλά τώρα ὁ Παράδεισος εἶναι πνευματικός, ἐπειδή ὑποδέχεται ὄχι ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο, μέ τό σῶμα του, αλλά μόνο μέ τήν ψυχή μόνο ψυχές υπάρχουν ἐκεῖ. Εἶναι δηλαδή ὁ τόπος τῶν ψυχῶν, ἀλλά μετά τήν Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ.

   Θυμόσαστε τί εἶπε ὁ Χριστός στον ληστή; Σέ βεβαιώνω ὅτι σήμερα -και μάλιστα πρίν τελειώσει ἡ ἡμέρα- σήμερα θά εἶσαι μαζί μου στόν Παράδεισο. (Λουκᾶ 23, 43.)

   Αλλά ο ληστής δέν ἔμεινε γιά πολύ καρφωμένος στόν σταυρό γιατί του τσάκισαν τα πόδια γιά νά πεθάνει· τόν ξεκρέμασαν μετά, τό σῶμα του τό ἔθαψαν, και ἡ ψυχή του πῆγε στόν Παράδεισο. Αλλά καί ἡ ἀνθρώπινη ψυχή τοῦ Χριστοῦ, ἑνωμένη μέ τόν Θεό Λόγο, μέ τήν Θεότητα, συναντήθηκε μέ τήν ψυχή τοῦ ληστοῦ ἐκεῖ, ὅπου ὁ Χριστός εἶχε κατεβει λίγο πρίν καί εἶχε μεταβάλει τόν Ἅδη σέ Παράδεισο. (Βλ. Ησ. 14,9. Α' Κορ. 15,55 καί ἱεροῦ Χρυσοστόμου, Κατηχητικό Λόγο, PG 59, 723-724.) Ὄχι ὅμως ὁλόκληρο τόν Ἅδη, αλλά μόνο γιά ὅσους πίστεψαν καί γιά τούς δικαίους πού ἦταν ἐκεῖ μετέβαλε ἕνα τμῆμα τοῦ Ἅδου σέ Παράδεισο. (Βλ. Α΄ Πέτρ. 3, 18-19, 4, 6. Πρβλ. Ἰουστίνου μάρτυρος καί φιλοσόφου, Διάλογος προς Τρύφωνα, 72.4, PG 6, 645B καί ἁγίου Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, Πρὸς Φιλαδελφεῖς, 5.5, PG 5, 828BC.)

   Ἐκεῖ εἶναι οἱ ψυχές τῶν δικαίων καί ἁγίων στον Παράδεισο. Ἐκεῖ πῆγε καί ἡ ψυχή τοῦ ληστοῦ. Μέ τή διαφορά πώς ὁ Χριστός δέν ἔμεινε ἐκεῖ, ἀλλά ἔφυγε· ἡ ἀνθρώπινη ψυχή Του γύρισε στή γῆ, ἑνώθηκε μέ τό ἀνθρώπινο σώμα Του –καί τά δυό μαζί, ανά πάσα στιγμή ενωμένα μέ τόν Θεό Λόγο– καί ἀναστήθηκε. Αὐτό ἦταν ἡ Ἀνάσταση.

   Αὐτό θά γίνει καί μ' ἐμᾶς, παιδιά. Οἱ ψυχές τῶν δικαίων εἶναι ἐκεῖ, στον Παράδεισο, ἐκεῖ παραμένουν ἐκεῖ θά φυλάσσονται μέχρι πού νά ἔρθει ἡ ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Τότε θά ἐπανενωθοῦν μέ τά παλαιά σώματά τους, πού θά ἔχουν γίνει καινούργια, δηλαδή θά γίνει ἡ ἀνάσταση, καί τότε θά γίνει ἡ ἀνάληψή τους στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ –αὐτό πού θά γινόταν καί στόν Ἀδάμ, τόν παλαιό Ἀδάμ, ἄν δέν ἁμάρτανε

   Κοιτάξτε πῶς τό λέει ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος αὐτό: «δικαίοις γὰρ ἀνθρώποις καὶ πνευματοφόροις ἡτοιμάσθη ὁ παράδεισος ... κἀκεῖ μένειν τοὺς μετατεθέντας ἕως συντελείας, προοιμιαζομένους τὴν ἀφθαρσίαν» (Κατὰ Αἱρέσεων, Βιβλίο 5ο, PG 7, 1135BC.) Ὁ Παράδεισος ἑτοιμάστηκε γιά ἀνθρώπους δικαίους και πνευματοφόρους... Καί αὐτοί πού μετατέθηκαν θά μένουν ἐκεῖ, μέχρι πού νά τελειώσει ὁ κόσμος, μέχρι να τελειώσει ἡ Ἱστορία, προμηνύοντας τήν ἀφθαρσία.

   Μετά τί θά γίνει; Δέν θά ὑπάρχει ὁ Παράδεισος μετά· θά ἔχει παραχωρήσει τη θέση του στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού θά εἶναι ὁ τέλειος Παράδεισος! Αυτός τώρα εἶναι ἀτελής. Καί ξέρετε γιατί εἶναι ἀτελής; ἐπειδή ἐκεῖ δέν εἶναι ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος· εἶναι μόνο ἡ ψυχή του· ἐνῶ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος· ὅπως ἦταν καί στόν Παράδεισο τόν ἀρχαῖο, πού ἦταν ὁ Ἀδάμ ὁλόκληρος, καί ὡς ψυχή καί ὡς σῶμα.

   Συνεπῶς, ὅπως βλέπουμε, παιδιά, ὁ Παράδεισος σήμερα, στόν ὁποῖο πηγαίνουν οἱ ψυχές τῶν δικαίων καί τῶν ἁγίων ἀνθρώπων, αὐτός ὁ Παράδεισος εἶναι ἡ μέση κατάσταση τῶν ψυχῶν, καί ἄρα δέν εἶναι τέλειος. Ἡ Ἐκκλησία μας λέει ὅτι εἶναι πρόγευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἶναι μέσος αὐτός ὁ Παράδεισος, ὅπως καί ὁ ἀρχαῖος. Εἶναι μέσος, είναι δηλαδή μεταξύ γῆς καί Βασιλείας Θεοῦ· ὅπως καί ὁ ἀρχαῖος Παράδεισος ἦταν μέσος, ήταν μεταξύ γῆς καί Οὐρανοῦ. (Ο μέγας Αθανάσιος λέει πώς οἱ δίκαιοι μετά τόν θάνατό τους δοκιμάζουν μερική απόλαυση, οἱ δέ αμαρτωλοί μερική κόλαση. (Πρὸς Ἀντίοχον ἄρχοντα, PG 28, 609BC). Επίσης, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τό «ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι» (Εβρ. 11, 39-40), λέει ὅτι οἱ δίκαιοι, τῶν ὁποίων οἱ ψυχές εἶναι στον Παράδεισο, δέν ἔχουν ἀπολαύσει ἀκόμη τά ἀγαθά τῆς αἰωνίου ζωῆς, διότι περιμένουν ἐμᾶς. (Εἰς τὴν Πρὸς Ἑβραίους, Ὁμιλία ΚΗ΄, PG 63, 192)

   Ἐδῶ ὅμως πρέπει νά σᾶς πῶ τό ἑξῆς. Ὁ Παράδεισος ὁ τωρινός, αυτός πού ὁ Χριστός δημιούργησε μέ τήν κάθοδό του στόν Ἅδη, εἶναι πολύ καλύτερος τοῦ παλαιοῦ. Εἶναι πνευματικός Παράδεισος. Ἐκεῖ ὑπάρχει καί τό ἄκτιστο φῶς! Αλλά, παρά ταῦτα, θά τό ξαναπῶ ἄλλη μία φορά, εἶναι ἐλλιπής.

   Αὐτό τό βλέπουμε σε πολλά σημεία στην Αγία Γραφή. Οἱ ψυχές τῶν «ἐσφαγμένων», τῶν Μαρτύρων,  ζητοῦν πότε θά γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν! Λένε: Πότε, Κύριε, θά ἐκδικηθεῖς τό αἷμα μας πού χύθηκε στή γῆ; (Αποκ. 6, 10.) Αὐτό εἶναι ἰσοδύναμο μέ τό Πότε θά ἀναστηθοῦμε; Διότι ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει: Δεν ζητάω να βγάλω τό σῶμα μου, νά τό ἀπογδυθῶ, ἀλλά θέλω τό σῶμα μου να ντυθεῖ τήν ἀθανασία καί τήν ἀφθαρσία. (Β΄ Κορ. 5, 4. Βλ. Α΄ Κορ. 15, 53.)

   Εἶναι καλύτερος λοιπόν ὁ νέος Παράδεισος, ἀλλά εἶναι ἀτελής. Από μιάν ἄποψη ὅμως, τήν ἄποψη τῆς  ἀτελείας, εἶναι κατώτερος ἀπό τόν ἀρχαῖο Παράδεισο, γιατί ὁ ἀρχαῖος Παράδεισος ἦταν τέλειος ὡς πρός τόν ἄνθρωπο. Ὅσο γιά τό ἄκτιστο φως –πού εἴπαμε ὅτι ὑπάρχει στον νέο Παράδεισο– ὤ, τό ἄκτιστο φῶς ἦταν καί στόν ἀρχαῖο Παράδεισο! Ἦταν καί ἐκεῖ· θά τό ποῦμε κι αὐτό σ' ἕνα ἀπό τά προσεχή μας θέματα.

   Τώρα μήπως ὑπάρχει καθόλου ὁ Παράδεισος ἐδῶ στή γῆ;

   Παιδιά, ὁ Θεός ἐφύτευσε καί ἐδῶ στή γῆ κάποιον Παράδεισο. Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά τό πῶ, ἔτσι, μέ μία ὄχι πολύ ωραία ἔκφραση –αλλά πῶς νά τό πῶ; Ἔχει ὁ Παράδεισος καί ἐδῶ στή γῆ... ἤ, καλύτερα, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔχει ἐδῶ στή γῆ ἕνα Παράρτημά της! Εἶναι ἡ Ἐκκλησία! Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Παράδεισος τοῦ Θεοῦ ἐδῶ στή γῆ, εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

   Ἀκόμη καί κάτι ἄλλο ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐντός ἡμῶν. Μᾶς τό εἶπε ὁ Κύριος. (Λουκά 17, 21.)  Μέσα μας εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Μέσα μας, ἂν θέλουμε, μποροῦμε να κάνουμε τήν Κόλαση ἤ τόν Παράδεισο. Ἡ Κόλαση καί ὁ Παράδεισος, ἀναμφισβήτητα, εἶναι καί ἀντικειμενικά, ἀλλά εἶναι καί ὑποκειμενικά. Θά μέ περιβάλλει ὁ Παράδεισος, ἀλλά καί τόν περιβάλλω. Θά μέ περιβάλλει ἡ Κόλαση, ἐξ ἀντικειμένου, ἀλλά καί τήν περιβάλλω, ἐξ ὑποκειμένου, εἶναι ἀπό μέσα μου.

   Ξέρετε γιατί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Παράδεισος; Διότι ἔχει τό δένδρον τῆς ζωῆς, πού εἶχε καί ὁ ἀρχαῖος Παράδεισος. Καί ὅπως θά δοῦμε ἀργότερα, παιδιά, όταν θα μιλήσουμε γιά τά δύο δένδρα τοῦ Παραδείσου, τό δένδρο τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Χριστός! εἶναι τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του! (Βλ. Αποκ. 22, 14 καί ἁγ. Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατήχησις τρισκαιδεκάτη φωτιζομένων, Β', PG 33, 773AB.)

   Νά λοιπόν πού ὁ Χριστός φύτεψε στή γῆ τόν Παράδεισο, ἕνα κομμάτι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι βέβαια ἀτελής ἀπό τήν ἑξῆς ἄποψη ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «διὰ πίστεως περιπατοῦμεν, οὐ δι' εἴδους». (Β΄ Κορ. 5, 7.) Τώρα δηλαδή ζοῦμε διά τῆς πίστεως, εἰκονικά στόν κόσμο αυτόν, στήν Ἐκκλησία· ὄχι μέ τήν ὄραση. Δέν ζοῦμε σέ μιά χειροπιαστή πραγματικότητα, ὅπως στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί νά ποῦμε ὅτι βλέπουμε  «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον», αλλά περπαταμε θα λέγαμε σέ μιά σκιά.  (Βλ. Α΄ Κορ. 13, 12. Α' Ἰωάν. 3, 2. Αποκ. 22, 3-4.)

   Στόν ἀρχαῖο Παράδεισο, ἂν θυμόσαστε, σᾶς εἶχα πεῖ ὅτι ἦταν ἕνας ποταμός· ὁ ποταμός αυτός χωριζόταν  σε τέσσερα ποτάμια· τόν Τίγρη καί Εὐφράτη, τόν Γεῶν καί τόν Φισῶν. Ἀλλά ὑπῆρχε μόνο ἕνας ποταμός, πού  ἀνέβλυζε ἀπό τόν ἀρχαῖο Παράδεισο. Ξέρετε τί σημαίνει αὐτό, παιδιά; ὅτι στον νέο Παράδεισο υπάρχει καί πάλι ἕνας ποταμός.

   Διαβάζουμε στο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως τό ἑξῆς: «Καὶ ἔδειξέ μοι –ὁ ἄγγελος ἔδειξε στόν Ἰωάννης– ποταμὸν ὕδατος ζωῆς λαμπρὸν ὡς κρύσταλλον, ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀρνίου». (Αποκ. 22, 1.) Στον καινούργιο Παράδεισο, την Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἶδε ἕναν ποταμό, σαν κρύσταλλο λαμπρό. Τί ἦταν αὐτός; Ἦταν ποταμός ὕδατος ζωῆς, ποταμός πού παρέχει τή Ζωή. Ξέρετε τί εἶναι; εἶναι ἡ πνευματική αναγέννηση πού ἔχουμε ἀπό τό Βάπτισμα, μέ τήν ὁποία ὁ πιστός βλέπει το μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος· εἶναι ἀκόμα καί ἡ αἰώνια ζωή. (Βλ. Ιωάν. 7,38-39. Παρ. 18,4. Πρβλ. Ησ. 58,11. Ιεζ. 47,1-12.)

   Ὥστε ὁ Παράδεισος τοῦ Θεοῦ, παιδιά, ὅπως εἴδαμε σέ ὅλη τή διαδρομή του θέματός μας, καί στό σημερινό μάθημά μας και στο περασμένο, εἶναι ἕνα γεγονός, εἶναι μία πραγματικότητα· δέν εἶναι ἕνας μύθος. Καί ὁ Παράδεισος αὐτός ὑπάρχει· καί θά γίνει, ὅπως σᾶς εἶπα, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

   Γι' αὐτόν τόν λόγο, ἐκεῖνοι πού ἔχουν πιστέψει, ἔχουν πιστέψει στόν Ἰησοῦ Χριστό, γιατί Αὐτός μᾶς μίλησε γι' αὐτά, καί ἡ ἀνανέωση αὐτῶν τῶν πραγμάτων ἔγινε στο πρόσωπό Του. Ὅταν λοιπόν ὁ Χριστός λέει στον ληστή «ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκά 23, 43.), σέ βεβαιώνω, σήμερα θά εἶσαι μαζί μου στον Παράδεισο, πῶς μπορῶ ἐγώ νά ἀρνοῦμαι τή γνώση καί τή βεβαιότητα ὅτι ὑπάρχει Παράδεισος;

   Λένε μερικοί: Καί ποιός εἶδε τόν Παράδεισο.... Καί ποιός πῆγε ἐκεῖ καί ἦρθε νά μᾶς πεῖ...; Μά πῆγε ὁ Χριστός, ὁ δημιουργός του Παραδείσου, καί γύρισε καί μᾶς τό εἶπε, εἴδαμε τήν Ανάστασή Του! Ἔξω από το πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει σκοτάδι, ὑπάρχει άγνοια, δέν ξέρουμε τίποτα.

   Γι' αὐτό θά σᾶς πῶ ἄλλη μιά φορά τόν Χριστό τόν χρειαζόμαστε! Τόν χρειαζόμαστε ὄχι μόνο γιατί μᾶς ἀποκαλύπτει ὅλα αὐτά, αλλά και γιατί χωρίς τόν Ἰησοῦ Χριστό δέν ἔχουμε γεύση ὅλων αὐτῶν τῶν θαυμασίων πραγμάτων!

   Γι' αὐτό, παιδιά, ἄς προσέξουμε. Ποτέ μην απομακρυνθοῦμε ἀπό τόν Χριστό! Ὁ Χριστός νά εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή μας!

Νά σᾶς εὐλογεῖ ὁ Θεός.

Λάρισα, 6 Νοεμβρίου 1983

30η ομιλία στην κατηγορία « Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

Απομαγνητοφώνηση :
Ιερά μονή Κομνηνείου.
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://drive.google.com/file/d/1PKTpnYb1nptUbWKH5jo6DJwk7IVel9BA/view?usp=drivesdk

🔸📜 Απομαγνητοφωνημενες ομιλίες της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20~%20%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️ https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__ https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου. https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ διατροφή τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν ζώων (Β΄). Ὁ Παράδεισος τοῦ Θεοῦ (Α΄).

 

†. Λέγαμε, παιδιά, την περασμένη φορά γιά τή δίαιτα, τήν διατροφή τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι ὁ Θεός ἐπέτρεψε να τρώει μόνο από τό φυτικό βασίλειο, μέσα στόν Παράδεισο. Αὐτό ὅμως δέν τηρήθηκε, και τελικά ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε στήν κρεοφαγία. Τήν συγχώρησε ὅμως ὁ Θεός τήν κρεοφαγία καί τήν εὐλόγησε, μετά τόν κατακλυσμό, ὅταν ἀνανέωσε τήν εὐλογία πού εἶχε δώσει στόν Ἀδάμ, ξαναδίνοντάς την τώρα στον Νῶε καί τα παιδιά του.

   Λέγαμε ἀκόμη ὅτι ὁ σκοπός πού τρῶμε εἶναι γιά να δοξάσουμε τόν Θεό. Αυτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος τό λέει σαφῶς: «Εἴτε οὖν ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεἴτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε»· (Α΄ Κορ. 10, 31.) εἴτε λοιπόν τρῶτε εἴτε πίνετε ἤ ὁτιδήποτε κάνετε, ὅλα πρέπει να καταλήγουν στόν Θεό, ὅλα νά εἶναι γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτό καί λέει πάλι ἀλλοῦ ὁ Ἀπόστολος: «ἐξ αὐτοῦ καὶ δι᾽ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν τὰ πάντα» (Ρωμ. 11, 36.) όλα πρέπει να εἶναι ἀπό τόν Θεό, μέ τόν Θεό καί γιά τόν Θεό. Όταν λέει αὐτό, θέλει νά πεῖ ὅτι ὅλα ξεκινοῦν ἀπό τόν Θεό, ὅλα γίνονται μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί ὅλα πρέπει να ξαναγυρίσουν στόν Θεό ὡς εὐχαριστία.

   Πράγματι, σᾶς εἶχα πεῖ τήν περασμένη φορά, καί ἐδῶ εἴχαμε σταματήσει, ὅτι πρέπει να κλείσει ἕνας κύκλος· καί ὁ κύκλος αὐτός εἶναι: Θεός - Δημιουργία - Ἄνθρωπος· καί Ἄνθρωπος - Δημιουργία - Θεός. Γιά νά το καταλάβετε, ὁ Θεός ἔκανε τή Δημιουργία, καί ἡ Δημιουργία φτιάχτηκε γιά νά ὑπηρετήσει τόν ἄνθρωπο. Τώρα ὁ ἄνθρωπος πρέπει να πάρει τή Δημιουργία και νά τήν προσφέρει στόν Θεό. Οπότε ὅ,τι ξεκίνησε από τόν Θεό ξαναγυρίζει στόν Θεό.

   Γι' αὐτό, σέ λειτουργική πλέον διάσταση, τό ἀποκορύφωμα τῆς προσφορᾶς τῆς κτίσεως γίνεται μέσα στη Θεία Λειτουργία, ὅταν ὁ ἱερέας κρατάει τό ἅγιο Δισκάριο, ὅπου ὑπάρχει ἕνα τεμάχιο ἄρτου –ακόμη δέν εἶναι Σῶμα Χριστοῦ- καί τό ἅγιο Ποτήριο, πού ἔχει μέσα κρασί –ἀκόμη δέν εἶναι Αἷμα Χριστοῦ- καί σταυροειδῶς ὑψώνει αὐτά τά δύο σκεύη μέ τά περιεχόμενά τους και λέει: «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν» τα δικά Σου ἀπό τά δικά Σου προσφέρουμε σ' Ἐσένα.

   Μέ ἄλλα λόγια: Δικά Σου εἶναι· Ἐσύ μᾶς τά ἔδωσες. Ἐμεῖς βάλαμε τόν προσωπικό μας κόπο, καί τώρα Σοῦ τά ἀντιπροσφέρουμε. Διότι δεν Σου προσφέρουμε σιτάρι και σταφύλια, αλλά ψωμί και κρασί. Αὐτό σημαίνει ὅτι τό σιτάρι τό σπείραμε, τό θερίσαμε, τό ἀλέσαμε, τό ζυμώσαμε, τό φουρνίσαμε, δηλαδή βάλαμε τόν προσωπικό μας κόπο. Ὅπως και τα σταφύλια τα συνθλίψαμε, τα πατήσαμε, βγάλαμε χυμό, μοῦστο, καί ἔγινε κρασί, δηλαδή βάλαμε τον προσωπικό μας κόπο. Καί τώρα ὅλα αὐτά, πού εἶναι δικά Σου –καί ἡ ὑγεία  πού μᾶς ἔδωσες καί οἱ ἱκανότητες καί ὁ νοῦς, ἡ λογική... ὅλα εἶναι δικά Σου-, Σου προσφέρουμε τα πάντα διά τῶν δύο αὐτῶν ἀντιπροσωπευτικῶν στοιχείων, τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου.

   Μέ τόν τρόπο αυτόν, παιδιά, ἐπιστρέφουμε πίσω τή Δημιουργία πρός τόν Θεό. Καί μάλιστα τήν ἐπιστρέφουμε ἐν εὐχαριστία. Ὄχι ὅπως ἀκριβῶς δίνουμε κάτι σέ ἕναν ἄνθρωπο, καί αὐτός δέν τό δέχεται, καί μᾶς τό πετάει στα μοῦτρα... μᾶς τό πετάει στο πρόσωπο! Τοῦ δίνουμε χρήματα, δέν τά ἀποδέχεται, δέν τά θέλει, ἀρνεῖται τήν προσφορά τή δική μας, παίρνει τό χαρτονόμισμα καί μᾶς τό πετάει στο πρόσωπο! Ὄχι μ' αὐτή τήν ἔννοια· ἀλλά προσφέρουμε πίσω στον Θεό τήν κτίση, πού Αὐτός πρῶτος μᾶς ἔδωσε, ἐν εὐχαριστία!

   Γι' αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι ὅλα, ὅ,τι τρῶμε καί ὅ,τι πίνουμε, ὅ,τι κάνουμε, ὅλα πρέπει να ἀπολήγουν στή δόξα τοῦ Θεοῦ. Γι' αυτό κάνουμε καί προσευχή στο τραπέζι, παιδιά γιά νά παρακαλέσουμε τόν Θεό νά εὐλογήσει, καί μετά νά Τόν εὐχαριστήσουμε γιά ὅ,τι γευθήκαμε από τούς καρπούς Του, καί ἔτσι νά Τόν δοξάσουμε.

   Μάλιστα θά ἦταν ὑπέροχο ἂν ἀποκτούσαμε αυτήν τήν ἁγία συνήθεια –εἶναι μερικές συνήθειες πραγματικά ἅγιες- ὅποιον καινούργιο καρπό γευθοῦμε, πάντοτε νά εὐχαριστοῦμε ἀπό καρδιᾶς τόν Θεό.

   Μέ τήν εὐκαιρία μάλιστα σᾶς συνιστῶ νά γεύεστε τούς καρπούς τῆς γῆς στήν ἐποχή τους. Δυστυχῶς ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε φτιάξει τρόπους νά ἔχουμε ντομάτες ὅλον τόν χρόνο... αγγουράκια ὅλον τόν χρόνο... σταφύλια, ἂν εἶναι δυνατόν, όλον τον χρόνο μῆλα όλον τόν χρόνο...! Ασχημο πράγμα αυτό, πολύ ἄσχημο... γιατί δέν αἰσθανόμαστε πιά τήν ἀνάγκη ἑνός προϊόντος, λόγω ἐλλείψεως, νά τό φᾶμε. Καί τό πληρώνουμε, ἐννοεῖται, καί ἀκριβά τήν ἐποχή πού δέν ὑπάρχει.

   Μάλιστα, οἱ φαντασμένοι ἄνθρωποι ἀγοράζουν τήν ἐποχή πού δέν ὑπάρχει ἕνα προϊόν, καί τήν ἐποχή πού ὑπάρχει πλούσιο και μπόλικο δέν τό ἀγοράζουν!... Παράδειγμα: τόν χειμώνα τρώνε ντοματοσαλάτα, καί το καλοκαίρι τρῶνε σαλάτα λάχανο –πού τό λάχανο, ύποτίθεται, δέν ὑπάρχει τό καλοκαίρι αλλά τόν χειμώνα! Εἶναι ὁ περίεργος ἄνθρωπος, πού θέλει να προλαβαίνει τίς ἐποχές! Εἶναι περίεργο, εἶναι ἀλαζονεία.

   Λοιπόν· ὅταν στήν ἐποχή του κάθε προϊόντος θά φᾶμε γιά πρώτη φορά κάτι, ἄς ποῦμε σταφύλια, εἶναι δηλαδή τό πρῶτο σταφύλι πού θά φᾶμε φέτος, νά μήν τό φᾶμε πρίν κάνουμε μία προσευχή. Ἐκεῖ ἐπί τόπου, ὅπου κι ἂν βρισκόμαστε, εἴτε στο αμπέλι εἴτε στο σπίτι, ὅπου εἴμαστε, νά ὑψώσουμε τα μάτια μας στόν οὐρανό καί νά ποῦμε: Κύριε, Σέ εὐχαριστοῦμε πού μᾶς ἀξιώνεις νά φᾶμε κι ἐφέτος σταφύλια. Μᾶς διατήρησες στή ζωή, μᾶς διατήρησες στην υγεία, καί τώρα μᾶς ἀξιώνεις νά φᾶμε πάλι σταφύλια... ἤ μῆλα ἤ πορτοκάλια ἤ ὅ,τι ἄλλο θά φᾶμε στην κάθε εποχή.

   Πάντοτε τόν καινούργιο καρπό πρέπει νά τόν προσφέρουμε μέ εὐχαριστία στόν Θεό, ἐκτός ἀπό τήν προσευχή μας πού κάνουμε πάντοτε ὅταν τρώμε κάτι, ὅπως σᾶς ἐξήγησα.

   Ἐπανέρχομαι στόν ἄρτο καί τόν οἶνο, παιδιά, πού στὴν ἐκκλησία ὁ ἱερέας προσφέρει στόν Θεό από προσώπου τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ λαός προσφέρει το πρόσφορό του καί τό κρασί του δέν τά προσφέρει ὁ ἱερέας. Ὁ ἱερέας χρησιμοποιεῖ μόνο τα χέρια του, και ἀπό προσώπου τοῦ λαοῦ προσφέρει τά δῶρα μπροστά στόν Θεό. Ὁ ἱερέας εἶναι μέσος, μεταξύ λαοῦ καί Θεοῦ. Προσφέρουμε τόν ἄρτο καί τόν οἶνο, ὅλος ὁ λαός μαζί, διά τῶν χειρῶν τοῦ ἱερέως, καί ὁ Θεός μᾶς τά ἐπιστρέφει πάλι πίσω. Ἀκοῦστε: πάλι πίσω!

   Μέ ποιόν τρόπο ὅμως μᾶς τά ἐπιστρέφει; Τό μέν ψωμί τό μεταβάλλει σέ Σῶμα τοῦ Υἱοῦ Του, πού ένανθρώπησε, τοῦ Χριστοῦ Του, τό δέ κρασί τό μεταβάλλει σε Αἷμα τοῦ Χριστοῦ Του. Παρακαλεῖ ὁ ἱερέας: «Κατάπεμψον τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιον ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ δῶρα ταῦτα. Καὶ ποίησον τὸν μὲν ἄρτον τοῦτον, τίμιον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ σου· τὸ δὲ ἐν τῷ ποτηρίῳ τούτῳ, τίμιον αἷμα τοῦ Χριστοῦ σου» (Ἱερατικόν, Θεία Λειτουργία Χρυσοστόμου, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1981, σ. 95.) και λοιπά.

   Ἐδῶ τώρα, σ' αὐτό τό πάρε-δῶσε τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου, φαίνεται ὅλη αὐτή ἡ χαριτωμένη θά λέγαμε θέση, σχέση, πού διαρκῶς ὁ Θεός δίνει καί διαρκῶς ὁ ἄνθρωπος εὐχαριστεῖ καί προσφέρει καί τοῦ ἀντιπροσφέρει πάλι ὁ Θεός ὄχι αὐτά πού πρόσφερε ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά πολύ ανώτερα αὐτά πού ἤδη ἔχουν μεταβληθεῖ σέ Σῶμα καί Αἷμα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Του.

   Δηλαδή, τί πρόσφερε ὁ ἄνθρωπος; Ὁ ἄνθρωπος πρόσφερε τήν Θεοτόκο. Αυτό πρόσφερε τή Θεοτόκο! Καί τώρα, διά τῆς Θεοτόκου, τί προσφέρει ὁ Θεός; τόν ἐνανθρωπήσαντα Υιό Του!

   Λέει ἕνα ὡραῖο τροπάριο τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων: Τί νά σοῦ προσφέρουμε, Κύριε;... Καθένα από τα κτίσματά σου Σου προσφέρει τήν εὐχαριστία: οἱ ἄγγελοι τόν ὕμνο, οἱ οὐρανοί τό ἀστέρι, οἱ μάγοι τά δῶρα, οἱ ποιμένες τό θαῦμα, ἡ γῆ τό σπήλαιο, ἡ ἔρημος τήν φάτνη· ἐμεῖς ὅμως Σοῦ προσφέρουμε τήν Θεοτόκο!... (Βλ. Μάθημα 26ο, υποσημ. 9, σελ. 41.) Και τώρα ἐσύ, διά τῆς Θεοτόκου, μᾶς δίνεις τόν Υἱό Σου πραγματικά.

   Μόνο μία τροφή δέν προσφέρθηκε στόν ἄνθρωπο, κι αὐτή ἡ τροφή ἦταν ὁ καρπός τοῦ δένδρου «τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν», (Γέν. 2, 17.) πού γι' αὐτό θά μιλήσουμε διεξοδικά μεταπροσεχῶς. Ὁ Θεός φύτεψε στον Παράδεισο τό δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ πονηροῦ καί εἶπε στούς πρωτοπλάστους νά μή δοκιμάσουν ἀπό τόν καρπό του. Αὐτή ἡ βρώση, αὐτή ἡ δοκιμή του καρποῦ, ἦταν ἀπαγορευμένη ἀπό τόν Θεό.

   Προσέξτε ὅμως· ὅπως θά δοῦμε, δέν ἦταν ἀπαγορευμένη γιά πάντα, αλλά μόνο για κάποιον καιρό θά –σᾶς ἐξηγήσω ὅταν θά φθάσουμε στο σημεῖο ἐκεῖνο.

   Πάντως ὁ Θεός εἶπε ἀπό τόν καρπό αὐτόν δέν θά φᾶτε. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ἔφαγε. Καί ὅπως λέει ὁ Θεός διά τοῦ προφήτου Ωσηέ, «ἐφάγετε καρπὸν ψευδῆ», (Ωσ. 10, 13.) φάγατε ψεύτικο καρπό. Αυτή η τροφή δέν ἦταν εὐλογημένη.

   Αὐτή δέ ἡ ἐπιθυμία, τό νά φάει ὁ ἄνθρωπος αὐτόν τόν καρπό, χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἅγιο Ανδρέα Κρήτης παράλογος ὄρεξις, («Τὸν ἐμπρησμόν, ὥσπερ Λώτ, φεῦγε, ψυχή μου, τῆς ἁμαρτίας φεύγε Σόδομα και Γόμορρα φεῦγε φλόγα πάσης παραλόγου ὀρέξεως.» (Μέγας Κανών, Ὠδή γ΄) ὄρεξη πέρα από τη λογική του, δηλαδή τρελλή ὄρεξη, διότι ἐπιθύμησε να φάει ἐκεῖνο πού θά εἰσήγαγε τόν θάνατο.

   Ὅπως ἀκριβῶς παράλογη ὄρεξη θα μπορούσαμε νά ποῦμε πώς εἶναι καί νά καπνίσω ναρκωτικά, ὅταν ξέρω ὅτι πίνοντας ναρκωτικά θα μου προκαλέσουν τόν θάνατο. Βέβαια κάτι ὑπόσχονται τά ναρκωτικά· ἴσως... κάτι ὑπόσχονται· ἀλλά πίσω ἀπό αὐτό τό κάτι πού ὑπόσχονται εἶναι ὁ θάνατος!

   Ἔτσι καί ὁ καρπός ἐκεῖνος· ἐνῶ ἔτυχε τῆς ἀπαγορεύσεως τοῦ Θεοῦ, θα μποροῦσε νά κριθεῖ καί χαρακτηρισθεῖ παράλογος βρῶσις. («Οἴμοι, τάλαινα ψυχή! τί ωμοιώθης τῇ πρώτῃ Εὔᾳ; εἶδες γὰρ κακῶς, καὶ ἐτρώθης πικρῶς, καὶ ἥψω τοῦ ξύλου, καὶ ἐγεύσω προπετῶς, τῆς παραλόγου βρώσεως.» (Μέγας Κανών, Ωδή α΄)

   Ἀπό τότε πού ὁ ἄνθρωπος ἔφαγε αὐτόν τόν καρπό –σημειώστε το– από τότε ἡ τροφή, δηλαδή ἡ κτίση, δέν εἶναι πιά εὐχαριστιακή. Δεν προσφέρεται από τότε πιά ἡ κτίση στόν Θεό, δηλαδή δέν ξαναγυρίζει στόν Θεό· ἔσπασε ὁ κύκλος, γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε στην κτίση, καί σιγά-σιγά ξέχασε καί τόν Θεό.

   Ὁ Χριστός βέβαια ἦλθε στον κόσμο γιά νά ἐπανενώσει αὐτήν τήν ἁλυσίδα, νά ξανασυνδέσει αὐτόν τόν κύκλο, καί μᾶς δίδαξε ὅτι πρέπει να γυρίσουμε πίσω στόν Θεό. Μόνο οἱ πιστοί Χριστιανοί πού ζοῦν συνειδητά τόν Χριστιανισμό ξαναγυρίζουν τήν Δημιουργία πίσω στόν Θεό. Κατά τά ἄλλα, ὁ πολύς ο κόσμος, παιδιά, ξέχασε αυτήν τήν εὐχαριστιακή προσφορά τῆς δημιουργίας πρός τόν Θεό.

   Ἡ κτίση ἔπαψε πιά νά εἶναι αὐτό πού ἔπρεπε νά εἶναι, καί ἔγινε πλέον ἕνας αυτοσκοπός, ἀντί νά εἶναι ἕνα μέσο γιά τή δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή ἡ ἴδια ἡ Δημιουργία ἔγινε ὁ σκοπός τοῦ ἀνθρώπου· ἐνῶ δέν εἶναι αυτή ὁ σκοπός του· ὁ σκοπός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Θεός. Ἔτσι, μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἡ Δημιουργία ἔγινε –προσέξτε τη λέξη πού θά πῶ– ὑλική. Υλική βέβαια εἶναι ἡ Δημιουργία, από ὕλη αλλά τώρα ἔγινε ὑλική, ύλιστική, ἀντί νά γίνει εὐχαριστιακή.

   Γιά νά τό καταλάβετε, θά σᾶς πῶ τοῦτο. Ὅταν ὁ Θεός εἶδε τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε, τούς χαρακτήρισε ὡς σάρκες· εἶπε: «οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας», (Γέν. 6, 3.) δέν θά μείνει τό Πνεῦμα μου τό Ἅγιο σ' αυτούς γιατί εἶναι σαρκικοί.

   Μά, θά μοῦ πεῖτε, ὁ Θεός δέν δημιούργησε τούς ἀνθρώπους νά εἶναι μέ σάρκες; μέ σώματα;

   Μέ τή λέξη σάρκες δέν ἐννοεῖ ἀκριβῶς τά σώματα τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἐννοεῖ πώς οἱ ἴδιοι ἔγιναν πολύ σαρκικοί. Δηλαδή ἔσπασε αυτή ἡ προσφορά τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό· δέν ζεῖ πιά ὁ ἄνθρωπος τήν πνευματική ζωή, καί μεταβλήθηκε σέ σάρκα. Δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὑλιστικός. Ἐνῶ εἶναι ὕλη καί πνεῦμα, τώρα ἔγινε μόνο ὕλη, υλιστικός.

   Ἔτσι ἀκριβῶς, παιδιά, καί ἡ τροφή τοῦ ἀνθρώπου μεταβλήθηκε πλέον σέ ἕναν υλισμό.

   Μέ ἄλλα λόγια, ἡ προσφορά τῆς κτίσεως κατέληξε στόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ αὐτός προσφέρει πιά τήν κτίση όχι στόν Θεό αλλά στόν ἑαυτό του. Κατέληξε σε μιά θυσία τοῦ Κάϊν. Δέν εἶναι μία θυσία τοῦ Ἄβελ, μιά θυσία δηλαδή πού να προσφέρεται στον Θεό γιατί θά ἤθελεὁ ἄνθρωπος νά εὐχαριστήσει τόν Θεό. (Γέν. 4, 4-7.)

   Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει να προσφέρει τά πάντα στόν Θεό, νά εὐχαριστεῖ γιά ὅλα τόν Θεό! Γιά όλα!

   Πίνουμε ἕνα ποτήρι νερό οπουδήποτε κι ἂν τό πιοῦμε τό νερό, στήν ἐξοχή, πού εἶναι δροσερό τό νερό, ἀπό μία πηγή ἤ στο σπίτι μας, ὁπουδήποτε νά ποῦμε: Δόξα τῷ Θεῷ!... Ανά πᾶσα στιγμή, για οτιδήποτε, νά λέμε Δόξα τῷ Θεῷ!... Κύριέ μου, σέ εὐχαριστῶ!... Θεέ μου, σέ εὐχαριστῶ!... Χριστέ μου, σέ εὐχαριστῶ!...

   Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔτσι ἐνεργεῖ, τότε γίνεται ἕνας ἱερέας μέσα στη Δημιουργία, γιατί ανά πᾶσα στιγμή  προσφέρει τή Δημιουργία στόν Θεό.

   Καί ἔτσι, μέ τόν τρόπο αυτόν, ὅλα γυρίζουν, καί οφείλουν να γυρίζουν, στόν Θεό, καί ὅλα να μεταβάλλονται σέ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτήν τήν ἔννοια ἔχει τό ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἔκανε να τρώμε. Μᾶς ἔκανε ὁ Θεός νά τρῶμε γιά νά στρεφόμαστε πρός Ἐκεῖνον καί νά Τόν εὐχαριστοῦμε καί νά αἰσθανόμαστε τόν ἑαυτό μας ἀπόλυτα δεμένο μέ Ἐκεῖνον.

   Καί τώρα ερχόμαστε, παιδιά, σέ ἕνα καινούργιο θέμα.

   «Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολὰς καὶ ἔθετο ἐκεῖ τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε. καὶ ἐξανέτειλεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου καὶ τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ. ποταμὸς δὲ ἐκπορεύεται ἐξ Ἐδὲμ ποτίζειν τόν παράδεισον· ἐκεῖθεν ἀφορίζεται εἰς τέσσαρας ἀρχάς. ὄνομα τῷ ἑνὶ Φισῶν· οὗτος ὁ κυκλῶν πᾶσαν τὴν γῆν Εὐιλάτ, ἐκεῖ οὗ ἐστι τὸ χρυσίον. τὸ δὲ χρυσίον τῆς γῆς ἐκείνης καλόν· καὶ ἐκεῖ ἐστιν ὁ ἄνθραξ καὶ ὁ λίθος ὁ πράσινος. καὶ ὄνομα τῷ ποταμῷ τῷ δευτέρῳ Γεῶν· οὗτος ὁ κυκλῶν πᾶσαν τὴν γῆν Αἰθιοπίας. καὶ ὁ ποταμὸς ὁ τρίτος Τίγρις· οὗτος ὁ προπορευόμενος κατέναντι Ασσυρίων. ὁ δὲ ποταμὸς ὁ τέταρτος Εὐφράτης. Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν.»

   Εἴμαστε στο 2ο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως, στούς στίχους 8-15.

   Νά σᾶς κάνω μία πάρα πολύ σύντομη ἀπόδοση στη νεοελληνική, γιατί πρέπει πιά νά τά λέμε καί σέ ἀπόδοση, ἀφοῦ σιγά-σιγά δέν θά μπορεῖτε να καταλαβαίνετε ἕνα ἀρχαῖο κείμενο, κατά δυστυχίαν! (Ὁ π. Αθανάσιος συχνά ἐξέφραζε τήν ἔντονη δυσαρέσκεια και βαθειά του λύπη στη μεθοδευμένη αλλοίωση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί βαθμιαία απομάκρυνσή μας, κυρίως μέσω του σχολείου, ἀπό τά ἀρχαία ἑλληνικά, που σκοπό έχει τήν ἀποξένωση του λαοῦ μας ἀπό τήν πλούσια πνευματική του παράδοση, τήν ἀποκοπή του ἀπό τίς ρίζες του καί τελικά τόν παντελῆ ἀφανισμό τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ μας πολιτισμοῦ. Βλ. Ἡ Γένεσις, Τόμος Β΄, Μάθημα 160, ἐκδ. Ι. Μ. Κομνηνείου, Στόμιον Λαρίσης 2018, σ. 101.)

   Καί διέταξε ὁ Κύριος ὁ Θεός νά βλαστήσει Παράδεισος ἀνατολικά τῆς Ἐδέμ, καί ἐκεῖ τοποθέτησε τόν ἄνθρωπο πού ἔπλασε. Καί ἀκόμη διέταξε ὁ Κύριος ὁ Θεός να φυτρώσει στή γῆ τοῦ Παραδείσου κάθε δένδρο, ὡραῖο νά τό βλέπει κανείς ἀλλά καί νά τό τρώει, καί ἐπίσης να φυτρώσει καί τό δένδρο τῆς ζωῆς στό κέντρο τοῦ Παραδείσου, καί τό δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ πονηροῦ. Ἕνα ποτάμι πήγαζε από τήν Ἐδέμ ὥστε νά ποτίζει τον Παράδεισο. Ἀπό ἐκεῖ ὅμως διακλαδιζόταν σε τέσσερις ἄλλους ποταμούς. Τό ὄνομα τοῦ ἑνός ποταμοῦ ἦταν Φισῶν, ὁ ὁποῖος στρέφεται καί ποτίζει κυκλικά την χώρα. Ειλάτ, ἐκεῖ πού υπάρχει τό χρυσάφι καί τό χρυσάφι ἐκείνης τῆς περιοχῆς εἶναι ἄριστο. Ἐκεῖ εἶναι καί ὁ ἄνθραξ καί ὁ πράσινος λίθος. Τό ὄνομα τοῦ δεύτερου ποταμοῦ εἶναι Γεῶν, ὁ ὁποῖος διαβρέχει ὅλη τή γῆ τῆς Αἰθιοπίας. Ὁ τρίτος ποταμός εἶναι ὁ Τίγρης, ὁ ὁποῖος περνάει μπροστά ἀπό τούς Ασσυρίους. Καί ὁ τέταρτος ποταμός εἶναι ὁ Εὐφράτης. Καί πῆρε Κύριος ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, πού ἔπλασε, καί τόν ἔβαλε στον Παράδεισο γιά νά ἐργάζεται φροντίζοντάς τον καί νά τόν φυλάει.

   Ἐδῶ τώρα λοιπόν βλέπουμε ἕνα καινούργιο θέμα τή δημιουργία τοῦ Παραδείσου. Ἡ δημιουργία τοῦ Παραδείσου... τοῦ περιλάλητου Παραδείσου!...

   Τί ἦταν αὐτός ὁ περιώνυμος Παράδεισος;

   Καί πάλι ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ δείχνει ἐδῶ τήν ἰδιαίτερη φροντίδα γιά τόν ἄνθρωπο. Ὄχι μόνο πλάθει μέ τά χέρια Του ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί δημιουργεῖ τώρα πάλι με τα χέρια του τόν Παράδεισο, ὥστε νά τόν καταστήσει ἐνδιαίτημα, κατοικία τοῦ ἀνθρώπου.

   Εἴδατε τί λέει; «Καὶ ἐφύτευσεν Κύριος ὁ Θεός». Δέν λέει καί εἶπε νά γίνει, αλλά φύτεψε! δηλαδή μέ τά χέρια Του! ὅπως ὁ παππούς μου φύτεψε κάποτε ἐλιές καί ἀμπελώνα, γιά νά τόν δώσει σ' ἐμένα, τόν ἐγγονό του ἤ ὁ πατέρας μου φύτεψε αμπελώνα ἤ ἐλαιώνα, γιά νά τόν δώσει σ' ἐμένα, τό παιδί του. Δηλαδή μέ τά χέρια του δημιούργησε ὁ Θεός τόν Παράδεισο!

   Αὐτό τό φύτεψε με τα χέρια του σημαίνει τό ἴδιο ἀκριβῶς μ' αὐτό τοῦ προηγουμένου στίχου, που λέει ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο μέ τά χέρια Του, «χοῦν λαβὼν ἀπὸ τῆς γῆς», ἀφοῦ πῆρε χῶμα ἀπό τή γῆ.

   Ἕνας πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, συγκεκριμένα ὁἱερός Χρυσόστομος, λέει: «προσέταξε παράδεισον ἐν τῇ γῇ γενέσθαι». (Εἰς τὴν Γένεσιν, Ομιλία ΙΓ', PG 53,108.) Αυτό δηλαδή, τό ὅτι ὁ Θεός φύτεψε μέ τά χέρια Του τόν Παράδεισο, εἶναι μία ἔκφραση ἀνθρωπομορφική καί θέλει να δείξει αὐτήν τήν τρυφερότητα πού εἶχε ὁ Θεός γιά τόν ἄνθρωπο.

   Ἡ λέξη παράδεισος βεβαίως δέν εἶναι ἑλληνική, οὔτε καί ἑβραϊκή· εἶναι περσική. Καί ὅσοι ἀπό τό σχολεῖο σας, στο πρωτότυπο τουλάχιστον, ἔστω καί σέ μετάφραση, ἔχετε κάνει τήν Κύρου Ανάβαση, ἐκεῖ θά θυμόσαστε ὅτι πολλές φορές ὁ Ξενοφῶν ἀναφέρει τή λέξη παράδεισος. Καί ὁ Ξενοφῶν, ὅταν γράφει τή λέξη παράδεισος –πού εἶναι περσική ἐξελληνισμένη, καί οἱ Ἑβδομήκοντα τή μεταφράζουν μέ αὐτήν τή λέξη–, δέν ἐννοεῖ τίποτε ἄλλο παρά ἕναν τόπο, ἕναν κῆπο, ὁ ὁποῖος ἔχει πλούσια καί ὡραῖα δένδρα. Αυτό σημαίνει παράδεισος, κατά κυριολεξίαν, ὅπως ἀναφέρεται στήν περσική γλώσσα.

   Ἀλλά ὁ Παράδεισος ἐδῶ στή Γένεση, πού ὁ Θεός ἔκανε γιά τόν ἄνθρωπο, παιδιά, τί ήταν; Ἦταν ὑλικός παράδεισος, ἦταν νοητός, δηλαδή πνευματικός, ἦταν στη γῆ αὐτός ὁ Παράδεισος; ἦταν στόν οὐρανό; Τί ἦταν αὐτός ὁ Παράδεισος;

   Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει τό ἑξῆς πουλύ χαρακτηριστικό: «Τινὲς μὲν οὖν αἰσθητὸν τὸν παράδεισον ἐφαντάσθησαν, ἕτεροι δὲ νοητόν. Πλὴν ἔμοιγε δοκεῖ, ὅτι ὥσπερ ὁ ἄνθρωπος αἰσθητὸς ἅμα καὶ νοητὸς δεδημιούργητο, οὕτω καὶ τὸ τούτου ἱερώτατον τέμενος, αἰσθητὸν ἅμα καὶ νοητὸν καὶ διπλὴν ἔχον τὴν ἔμφασιν· τῷ γὰρ σώματι ἐν τῷ θειοτάτῳ χώρῳ καὶ ὑπερκαλλεῖ, καθὼς ἱστορήσαμεν, αὐλιζόμενος, τῇ δὲ ψυχῇ ἐν ὑπερτέρῳ καὶ ἀσυγκρίτῳ καὶ περικαλλεστέρῳ τόπῳ διέτριβεν, Θεὸν ἔχων οἶκον τὸν ἔνοικον». (Περὶ Παραδείσου, PG 94, 916BC.)

   Δηλαδή: Μερικοί λένε ὅτι ὁ παράδεισος ἦταν αἰσθητός, ἄλλοι λένε ὅτι ὁ Παράδεισος ἦταν νοητός. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης (και φυσικά ἡ γνώμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὅπως καί ὅλων τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ἡ ἴδια, εἶναι αὐτό πού ἑρμηνεύει και δέχεται ἡ Ἐκκλησία), ὅπως ὁ ἄνθρωπος ἦταν καί αισθητός καί νοητός, αἰσθητός στό σῶμα καί νοητός στήν ψυχή του, κατά παρόμοιο τρόπο καί ὁ Παράδεισος εἶχε διπλῆ διάσταση· ἦταν καί αἰσθητός καί νοητός. Διότι, πραγματικά, ὁ Παράδεισος κτίσθηκε,  δημιουργήθηκε ἐπάνω στή γῆ, ἦταν ἐπάνω στή γῆ. Μπαίνοντας ὅμως μέσα ὁ ἄνθρωπος, θα προσπαθοῦσε νά ἀναχθεῖ στόν Δημιουργό του μέ τόν νοῦ του, μέ τήν ψυχή του, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ὡραίου αὐτοῦ Παραδείσου.

   Εἶναι ὡραιότατο ἐκεῖνο πού λέει, ὅτι ἔμενε μέν σέ ἕναν πολύ ὡραῖο χῶρο τό σῶμα του, ἀλλά ὁ νοῦς του θά ἔφευγε σ' ἕναν ἀσυγκρίτως ἀνώτερο καί ὁμορφότερο χῶρο, ἐκεῖ πού εἶναι ὁ Θεός, καί ἔτσι θά κατοικοῦσε μέσα στόν Θεό, ὅπως καί ὁ Θεός θά κατοικοῦσε μέσα στόν ἄνθρωπο. Ἀκοῦστε: «διέτριβεν, Θεὸν ἔχων οἶκον τὸν ἔνοικον» μένοντας στόν Παράδεισο, θά εἶχε τόν Θεό σάν σπίτι του, «τὸν ἔνοικον», δηλαδή τόν Θεό, πού ἤδη κατοικοῦσε μέσα στόν ἄνθρωπο. Πραγματικά εἶναι πολύ χαρακτηριστικό αὐτό.

   Τό ἴδιο, παιδιά, μᾶς λέει καί ὁ ἅγιος Θεόφιλος Ἀντιοχείας: «Ὅτι δὲ καὶ ὁ παράδεισος γῆ ἐστι καὶ ἐπὶ τῆς γῆς πεφύτευται, ἡ Γραφὴ λέγει· Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολάς». (Πρὸς Αὐτόλυκον, PG 6, 1089BC.) Τό ὅτι ὁ Παράδεισος ἦταν στή γῆ καί ὅτι ἐκεῖ φυτεύτηκε, τό λέει ἡ Γραφή· καί ὁ Θεός φύτευσε παράδεισο στην περιοχή τῆς Ἐδέμ ἀνατολικά.

   Προσέξτε αὐτό τό σημεῖο. Πάρα πολλοί ἄνθρωποι πιστεύουν ὅτι ὁ Παράδεισος ἦταν στόν οὐρανό! Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος διώχθηκε από τόν Παράδεισο, τί ἔγινε; μήπως ἔπεσε από τόν οὐρανό πάνω στή γῆ;... Περίεργο πράγμα! Δεν λέει ὅτι ὁ Θεός πῆρε χῶμα ἀπό τή γῆ, «χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς», καί ἔπλασε τόν ἄνθρωπο; Πῶς δηλαδή; ἔκανε τόν ἄνθρωπο, μετά τόν πῆγε στόν οὐρανό, καί μετά ἀπό ἐκεῖ τόν ἔστειλε πάλι κάτω στή γῆ;... Παράξενα πράγματα!

   Τίποτα, παιδιά, ἀπό αὐτά. Ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο πάνω στή γῆ καί ὁ Παράδεισος ἦταν ἐπάνω στή γῆ ἦταν δηλαδή υλικός Παράδεισος. Τί εἶχε μέσα; Είχε δένδρα, είχε χλόη, δηλαδή φυτικό βασίλειο, εἶχε τα ποτάμια αὐτά πού τόν διέβρεχαν καί τόν περιτριγύριζαν. Τά ὅρια τοῦ Παραδείσου, τρόπον τινά, ἦταν αὐτά τα τέσσερα ποτάμια.

   Συνεπῶς, τί βλέπουμε ἐδῶ; ὅτι ὁ Παράδεισος ἦταν ἐπάνω στή γῆ.

   Εἶμαι σίγουρος ὅτι πάρα πολλές κοπέλες από σᾶς δέν τό ξέρατε αὐτό γι' αὐτό ἔμεινα νά σᾶς τό διαλευκάνω.

   Ὅταν ὅμως λέει ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τόν Παράδεισο στήν Ἐδέμ, δέν σημαίνει πώς ἡ Ἐδέμ εἶναι ὁ Παράδεισος. Προσέξτε νά δεῖτε πῶς τό λέει: «Καὶ ἐφύτευσεν Κύριος ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολάς». Ἐδέμ δέν σημαίνει παράδεισος, ἀλλά εἶναι μιά περιοχή, δηλαδή ἕνας τόπος, πρός τήν ἀνατολή, ὅπου ἔγινε ὁ Παράδεισος, φυτεύθηκε ὁ Παράδεισος.

   Πολλοί, ὅπως ὁ ἅγιος Θεόφιλος Αντιοχείας, ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, καί ἄλλοι, λένε ὅτι Ἐδέμ σημαίνει τρυφή. Νά πῶς τό λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Ἐδὲμ γὰρ τρυφὴ ἑρμηνεύεται», (Περὶ Παραδείσου, PG 94, 913A.) καί τρυφή σημαίνει απόλαυση.

   Μάλιστα ἐδῶ πάλι θα κάνω μία ἔκκληση, γιατί ἀναγκάζομαι να κάνω πολλή ἀνάλυση τῶν λέξεων, γιατί είμαι σίγουρος ὅτι δέν καταλαβαίνετε κάποιες λέξεις. Σᾶς παρακαλῶ πάρα πολύ, πέρα από τό σχολεῖο πού σᾶς διδάσκει ὅ,τι σᾶς διδάσκει, σᾶς παρακαλῶ πολύ να διαβάζετε βιβλία, αξιόλογα βιβλία, γραμμένα μέ πλούσιο λεξιλόγιο, να πλουτιστεῖ τό λεξιλόγιό σας, γιατί διαφορετικά θα μείνετε πολύ φτωχές στη γλώσσα, καί δέν θά κατανοεῖτε ὅταν ἀκοῦτε μία διάλεξη, μία ὁμιλία!

   Λοιπόν, τρυφή σημαίνει απόλαυση. Συνεπῶς, ὅταν λέει παράδεισος ἐν Ἐδέμ, σημαίνει παράδεισος τρυφῆς, ἀπολαύσεως. Καί πράγματι, ὅταν ἐκδιώχθηκαν οἱ πρωτόπλαστοι ἀπό τόν Παράδεισο, τό ἱερό κείμενο ἔχει τήν ἑξῆς διατύπωση: «ἐξαπέστειλεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς», (Γέν. 3, 23. Βλ. Γέν. 2, 15. 3, 24,) τῆς ἀπολαύσεως. Οἱ Ἑβδομήκοντα μεταφράζουν τή λέξη Ἐδέμκαί τήν ἀποδίδουν μέ τήν ἔννοια τῆς τρυφῆς, δηλαδή τῆς ἀπολαύσεως.

   Ωστόσο, ποῦ ἀκριβῶς μπορεῖ νά ἦταν ὁ Παράδεισος, ἀφοῦ ἦταν ἐπάνω στή γῆ;

   Δέν θά ἤθελα νά μείνω σε ποικίλες ἑρμηνεῖες καί θέσεις πού ὑπάρχουν, ἀλλά πιθανότατα ἦταν ἐκεῖ πού σήμερα εἶναι ἡ Ἀρμενία· ἐκεῖ ἴσως ἦταν ὁ Παράδεισος. Ἴσως καί πιό κάτω, στη Μεσοποταμία· αλλά μᾶλλον, ἀπ' ὅτι φαίνεται, ἦταν στήν Ἀρμενία.

   Ὁ ἱερός Δαμασκηνός λέει: «Ἐν τῇ ἀνατολῇ μὲν πάσης τῆς γῆς ὑψηλότερος κείμενος». (Περὶ Παραδείσου, PG 94, 913Α.) Λάβετε δέ ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι ἡ Μεσοποταμία, δηλαδή ή περιοχή πού εἶναι μεταξύ τῶν δύο ποταμῶν Τίγρη καί Εὐφράτη, εἶναι πεδινή, εἶναι στο σημερινό Ιράκ, καί τό υψόμετρό της δέν εἶναι μεγάλο σε σχέση μέ τήν ἐπιφάνεια τῆς θαλάσσης, ἐνῶ ἡ Ἀρμενία εἶναι πιό ψηλά.

   Αναφέρονται χαρακτηριστικά τέσσερα ποτάμια τα δύο εἶναι γνωστά, τά ἄλλα δύο εἶναι ἄγνωστα. Τά δύο άγνωστα, ὁ Γεῶν καί ὁ Φισῶν, κατά μία ἑρμηνεία, ἀφοῦ δέν ξέρουμε ποιά εἶναι, πιθανῶς νά εἶναι παραπόταμοι τῶν δύο ἄλλων ποταμῶν, πού σήμερα τούς ξέρουμε καί διατηροῦν τά ἴδια τους ὀνόματα, Τίγρης καί Εὐφράτης. Αλλά ἴσως αὐτοί οἱ δύο ποταμοί, Φισῶν καί Γεῶν, νά εἶναι οἱ σύγχρονοι Kur και Araxes -ὁ Araxes εἶναι ἕνα ποτάμι πού διασχίζει τήν Αρμενία καί χύνεται στην Κασπία θάλασσα.

   Πανάρχαιο βιβλίο ἡ Γένεση... πανάρχαιες ὀνομασίες!... Σᾶς κάνει δέ ἐντύπωση ὅτι οἱ πανάρχαιες όνομασίες Τίγρης καί Εὐφράτης διατηροῦνται μέχρι σήμερα; Πιθανῶς λοιπόν νά εἶναι ἡ Ἀρμενία.

   Φαίνεται πώς ἡ ᾿Αρμενία εἶναι δυό φορές ἡ κοιτίδα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους· τήν πρώτη φορά όταν τοποθετήθηκε ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, καί τή δεύτερη φορά ὅταν ἔγινε ὁ κατακλυσμός, καί ἐκεῖ, στήν Ἀρμενία, ἄραξε ἡ κιβωτός τοῦ Νῶε. Τό ὅτι ἡ κιβωτός τοῦ Νῶε σταμάτησε πάνω στο Αραράτ, αὐτό δείχνει ὅτι κάπου ἐκεῖ εἶχε τοποθετηθεῖ καί ὁ ἄνθρωπος, δηλαδή ἐκεῖ ἦταν τό μέρος τῆς γῆς πού φυτεύτηκε ὁ Παράδεισος ὁ ἀρχαῖος. Αραράτ εἶναι ἡ ἀρχαία ὀνομασία, πού διατηρεῖται μέχρι σήμερα. Τό βουνό αὐτό ἔχει ὕψος πέντε χιλιάδες τόσα μέτρα· εἶναι πανύψηλο βουνό. (Σύμφωνα μέ μιά νεότερη ἑρμηνεία, τό βουνό πού προσάραξε ἡ κιβωτός τοῦ Νῶε δέν ἦταν τό Αραράτ, τοῦ ὁποίου ἡ ταύτιση εἶναι υστερογενής καί ἐσφαλμένη. Το βιβλικό Αραράτ συμπίπτει μέ τό Τζεμπέλ Τζούντι (ὄρος τῶν Ἰουδαίων), λίγες δεκάδες χιλιόμετρα πρίν ὁ Τίγρης μπει στο Ιράκ. Ουσιαστικά ἡ λέξη Αραράτ προέρχεται ἀπό τό ἀσσυριακό ὄνομα Ουραρτοῦ (Urartu), ἕνα μεγάλο κράτος εὑρισκόμενο ἀκριβῶς στα βόρεια τῆς Ἀσσυρίας, στη σημερινή Αρμενία. Αραράτ και Ουραρτοῦ ἔχουν κοινή συμφωνική ρίζα (ρ-ρ-τ) διαφορετικά φωνηεντισμένη. Προφανώς πρόκειται για κακό φωνηεντισμό τῶν ἑβραϊκῶν συμφώνων ρ-ρ-τ, μέ τά ὁποῖα πρωτογράφτηκε στα ἑβραϊκά τό συγκεκριμένο βουνό. Μέ τά ἴδια ὅμως σύμφωνα (ρ-ρ-τ) γράφονταν καί τά χαμηλά βουνά Ουραρτοῦ, πού βρίσκονταν βόρεια τῆς Μεσοποταμίας, στή σημερινή Αρμενία. Βλ. καί Ἀρχ. Ἰωήλ Γιαννακοπούλου, Ἡ Γένεσις, Πρόβλημα 140, ἔκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1976, σ. 433.)

   Μέ τήν εὐκαιρία σᾶς λέω ὅτι καί παλαιότερα, και τελευταῖα μάλιστα, ἔγιναν καί γίνονται ἀπόπειρες να βρεθοῦν λείψανα τῆς κιβωτοῦ ἐπάνω στο Αραράτ. Φυσικά, εἶναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό. Ἄν καί ἡ Ἀρμενία σήμερα ἀνήκει στη Σοβετική Ενωση, γίνονται ἀποστολές καί ἀπό τούς Ρώσους καί ἀπό τούς Αμερικανούς. Κάποιες φορές μάλιστα ισχυρίστηκαν πώς βρῆκαι κάποια λείψανα ξύλων, πολύ παλαιῶν, χιλιάδων ἐτῶν, καί ὅτι αὐτά τά ξύλα ἀνῆκαν στην κιβωτό. Δέν ξέρουμε. Πάντως ἡ προσπάθεια εἶναι τρομερά δύσκολη, ἂν ὄχι ἀκατόρθωτη, διότι τό Αραράτ ἔχει αιώνια χιόνια, καί εἶναι πάρα πολύ δύσκολο νά ἀνακαλυφθοῦν ἀπομεινάρια τῆς κιβωτοῦ τοῦ Νῶε.

   Ὅλα αὐτά πού λέμε καί ἀναλύουμε, ὅπως θά τό ἀντιλαμβάνεστε καί ἐσεῖς, μᾶς φέρνουν τήν Αγία Γραφή πολύ κοντά μας, τήν κάνουν ρεαλιστική. Διότι μέχρι τώρα, ἴσως, ὅταν διαβάζαμε γιά τόν Παράδεισο, μᾶς φαινόταν κάτι τό πολύ μακρινό· ἰδίως μάλιστα ὅταν ὑπάρχουν καί ἐκεῖνες οἱ ἀνόητες θέσεις καί ποιός τά ξέρει αὐτά; καί πῶς; καί τί; καί ὅτι αὐτά εἶναι παραμύθια... καί τά λοιπά! Καί ξέρετε τί εἶναι νά μεταφέρεσαι ἀπό τήν ἀντίληψη τῶν ἀνόητων ανθρώπων, πού χαρακτηρίζουν ὡς μύθους αὐτά ὅλα, –καί ἐκπαιδευκτικοί ἀκόμη μποροῦν νά τό λένε αυτό, δηλαδή διδάσκαλοι καί καθηγητές πού δέν πιστεύουν στον Θεό– που λένε ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι παραμύθια... Είναι πάρα πολύ συγκινητικό καί αἰσθάνεται κανείς κάπως αλλιώτικα, ὅταν βλέπει ὅτι αὐτά εἶναι τόσο πραγματικά και τόσο κοντά του, ὅτι αὐτά ἔχουν μιά ἐγγύτητα, εἶναι δικά μας πράγματα, εἶναι πάνω στή γῆ μας, εἶναι τόσο οἰκεῖα μας! (Η βιβλική διήγηση, οἱ ἱστορικές παραδόσεις, αλλά και πολλά αρχαιολογικά ευρήματα της Μεσοποταμίας, μας βεβαιώνουν πώς τα περιγραφόμενα στη Γένεση ὄχι μόνο δέν εἶναι ἁπλῶς μύθος ἤ φαντασία τῶν πρωτόγονων ανθρώπων, αλλά ἕνα ἱστορικό γεγονός, πού προσδιορίζεται κάπου πρίν ἀπό τήν ἔναρξη των μεγάλων πολιτισμῶν τῆς Βαβυλωνίας, Αἰγύπτου, Ἰνδίας, καί ἀμέσως μετά τη λεγόμενη μεσολιθική εποχή, ἴσως γύρω στο 3.500 π.Χ.. Αυτό ύποστηρίζουν οἱ εἰδικοί F. A. Filby, M. F. Unger, B. L. Ramm καί ἄλλοι ἐπιστήμονες. Βλ. Werner Keller, Η Βίβλος ὡς ἱστορία λαῶν καί πολιτισμῶν, (Πρόλογος Μανώλη Ανδρόνικου, μτφρ. Ἄννας Παπαδημητρίου) ᾿Αθῆναι 1968, σσ. 640.)

   Ὅσο γιά τήν περιοχή Εὐιλάτ, που λέει, καί πού διαβρέχεται ἀπό τόν Φισῶν ποταμό, πιθανῶς νά εἶναι ἡ  Κολχίδα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Θά ἔχετε ἀκούσει γιά την Κολχίδα. (Ἐκ τῶν τεσσάρων ποταμῶν τῆς Ἐδέμ, ὁ πρῶτος «ἐκυκλοῦσε τήν γῆν Εὐιλάτ», τόπον περίφημον διά τό χρυσίον. Παρομοίως εἰς ἐκ τῶν τεσσάρων ποταμῶν, τούς ὁποίους ἀνέφερα ὡς πηγάζοντας εἰς τήν Ἀρμενίαν, κυκλοῖ τήν ἀρχαίαν Κολχίδα, τόπον τό πάλαι τόσον περίφημον διά τό χρυσίον του, ὥστε ἔγινεν αἰτία τῆς περιβοήτου ἀργοναυτικῆς ἐκστρατείας. (Αποθήκη τῶν ὠφελίμων γνώσεων, Τεύχος 88, Σμύρνη, Απρίλιος 1884, σ. 58)

   Ακόμα, ἡ ὀνομαζόμενη ἐδῶ Αἰθιοπία, πού τήν περιβρέχει ὁ Γεῶν, δέν εἶναι ἡ ἀφρικανική Αιθιοπία, ή γνωστή μας Αβησσυνία. Και αυτό γιατί μερικοί εἶπαν ὅτι ὁ Φισῶν εἶναι ὁ Νεῖλος ποταμός. Τό ἴδιο εἶπαν καί γιά τόν ἄλλο ποταμό, τόν Γεῶν, ὅτι εἶναι ὁ Ἰνδός ποταμός. Μά τότε τό ἄνοιγμα τῶν ὁρίων τοῦ Παραδείσου εἶναι πάρα πολύ μεγάλο. Ἐνῶ ὁ Τίγρης καί ὁ Εὐφράτης κλείνουν τήν περιοχή, ὅταν μιλούμε γιά τόν Νεῖλο τῆς Ἀφρικῆς καί τόν Ινδό ποταμό τῶν Ἰνδιῶν, τότε ανοίγει τό πλαίσιο τοῦ Παραδείσου πάρα πολύ. (Βλ. π. Ι. Γιαννακοπούλου, Ἡ Γένεσις, Πρόβλημα 10ο, σ. 422.)

   Δέν ἦταν τόσο ανοιχτός ὁ Παράδεισος· ἦταν ἐν χωρίῳ, ἦταν σ' ἕναν συγκεκριμένο τόπο πού εἶχε ὅρια, καί τά ὅρια τοῦ Παραδείσου ἦταν κάπως στενά. Συνεπῶς δέν πρέπει νά εἶναι οὔτε ὁ Νεῖλος οὔτε ὁ Ἰνδός, ἀλλά, ὅπως σᾶς ἐξήγησα, πιθανότατα νά ἦταν κάποιοι παραπόταμοι τῶν δύο μεγάλων αὐτῶν ποταμῶν, Τίγρη καί Εὐφράτη, δηλαδή ὁ Κούρ καί ὁ Ἄραξες. Ομοίως καί ἡ Αἰθιοπία, δέν εἶναι ἡ ἀφρικανική, αλλά ἕνα μέρος τῆς σημερινῆς Περσίας.

   Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἕνα ἦταν τό ποτάμι πού πήγαζε ἀπό τήν Ἐδέμ, τό ὁποῖο διαχωριζόταν σέ τέσσερις ἀρχές, κατευθύνσεις. Ἀφοῦ λοιπόν ἕνα ἦταν τό ποτάμι μέ τέσσερις παραποτάμους, πῶς μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά τόν Νεῖλο καί τόν Ινδό ποταμό; Δέν εἶναι δυνατόν. Πάντως, γι' αὐτό τό ποτάμι, πού ὡς ἕνα ξεκινοῦσε, θά σᾶς μιλήσω προσεχῶς σέ ἄλλο μάθημα. Τά δύο ποτάμια πού ξέρουμε σήμερα εἶναι ὁ Τίγρης καί ὁ Εὐφράτης.

   Πρέπει ἀκόμα νά σᾶς πῶ ὅτι τά δύο αυτά ποτάμια κάποτε δέν συναντώντο, καί μάλιστα στούς ἱστορικούς χρόνους. Στήν ἐποχή του Ναβουχοδονόσορος, ἐπί παραδείγματι, τόν 7ο-6ο αιώνα, τά δυό αυτά ποτάμια δέν συναντώντο. (Ἐδῶ ὁ π. Ἀθανάσιος αναφέρεται στον Ναβουχοδονόσορα Β΄τόν Μέγα (634-562 π.Χ.), πού αναφέρεται καί στό βιβλίο Δανιήλ.) Σήμερα συναντώνται στήν ἐκβολή τους, γίνονται ἕνας ποταμός, που χύνεται στον Περσικό κόλπο. Στήν ἐποχή τοῦ Ναβουχοδονόσορος ὅμως δέν ἦταν ἑνωμένα τα ποτάμια· τό καθένα εἶχε τή δική του έκβολή. Αλλά από τότε μέχρι σήμερα ἔχουν μεταφέρει πολύ υλικό, δημιουργώντας προσχώσεις μέσα στόν Περσικό κόλπο, μέ ἀποτέλεσμα σήμερα να βρίσκονται τά δύο αὐτά ποτάμια ἑνωμένα, καί τελικά νά ἔχουν μία κοινή ἐκβολή.

   Γι' αὐτό σᾶς ἀνέφερα τήν γεωγραφία αὐτῶν τῶν ποταμῶν, ἐπειδή οἱ ποταμοί διαρκῶς ἀλλάζουν, καί κοίτη καί ἐκβολή, καί δέν μποροῦμε εὔκολα νά τούς καθορίσουμε. Ἐκεῖνο ὅμως πού ἔχει σημασία εἶναι ὅτι ἀφοῦ διατηροῦμε τίς δύο γνωστές αὐτές ὀνομασίες τῶν ποταμῶν ὁ Παράδεισος πρέπει νά ἦταν ἐκεῖ, ἀνάμεσα στα δύο ποτάμια, τόν Τίγρη καί τόν Εὐφράτη, καί πιθανῶς νά ἦταν στη σημερινή Αρμενία. (Ἡ ἐν τῇ βίβλῳ τῆς Γενέσεως συντομωτάτη περιγραφή τοῦ τόπου, ἐν ᾧ ἐτέθησαν οἱ πρωτόπλαστοι Ἀδάμ καί Εὔα, περιέχει σχεδόν όλας τάς σωζομένας γεωγραφικάς εἰδήσεις περί τοῦ κόσμου, ὁποῖος ἦτο πρό τοῦ κατακλυσμοῦ. Ὁ σκοπός τοῦ Μωϋσέως ἀναμφιβόλως ἦτο να δείξη εἰς τούς αναγνώστας τήν θέσιν ὅπου ἔγινεν ἡ δοκιμή τῶν προπατόρων μας· ἀλλ᾽ ἡ παρέλευσις τοσούτων αἰώνων, καί αἱ εἰς τήν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς συμβᾶσαι μεταβολαί, κατέστησαν ἤδη δυσερμήνευτον τήν περικοπήν ταύτην τῆς Παλαιᾶς Γραφῆς. (Αποθήκη τῶν ὠφελίμων γνώσεων, Τεύχος 88, Σμύρνη, Απρίλιος 1884, σσ. 57-58)

   Ακόμη, ἡ φράση «καὶ ἐφύτευσε Κύριος ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολάς» σημαίνει ὅτι ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ τά φυτά τοῦ Παραδείσου ὅπως τά δημιούργησε τήν τρίτη ἡμέρα, πού εἶπε νά γίνουν τα φυτά. Αὐτό τό «ἐφύτευσε» σημαίνει ὅτι τά φυτά προϋπῆρχαν. Δέν δημιουργεῖ καινούργια φυτά, αλλά τά φυτά τῆς περιοχῆς ἐκείνης εἶχαν μία πιό ἐξαιρετική καί ἰδιαίτερη ἐμφάνιση.

   Θέλετε νά σᾶς τό πῶ μέ μιά εικόνα δική μας, σύγχρονη; Ὅταν παίρνουμε φυτά ἀπό τόν γύρο μας χώρο, ἀπό τό δάσος, παίρνουμε ἔλατα, πεῦκα, ὅ,τι θέλετε, καί αὐτά τά δένδρα τώρα, ἤ τά φυτά γενικά, τά μεταφυτεύουμε σε κήπους, τα περιποιούμαστε, τότε αὐτά παρουσιάζουν μιά ἄλλη ὀμορφιά ὄχι ἐκείνη πού εἶχαν στήν ἄγρια κατάστασή τους.

   Ἔτσι καί ἐδῶ· τά φυτά τοῦ Παραδείσου ὑπῆρχαν· δέν τά δημιούργησε ὁ Θεός ἐκείνη τήν ἡμέρα, τήν ἕβδομη.

   Σημειῶστε δέ ὅτι ὁ Παράδεισος ἔγινε τήν ἕβδομη ἡμέρα, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος τήν ἕκτη ἡμέρα. Προσέξτε τό σημεῖο αὐτό. Τό σημειώνει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός αὐτό καί ὁ ἅγιος Θεόφιλος Αντιοχείας. («Τὸν οὖν ἄνθρωπον ὁ Θεὸς πεποίηκεν ἐν τῇ ἕκτῃ ἡμέρᾳ, τὴν δὲ πλάσιν αὐτοῦ πεφανέρωσεν μετὰ τὴν ἑβδόμην ἡμέραν, ὁπότε καὶ τὸν παράδεισον πεποίηκεν, εἰς τὸ ἐν κρείσσονι τόπῳ καὶ χωρίῳ διαφόρῳ αὐτὸν εἶναι.» (PG 6, 1088D-10894)

   Βλέπουμε ἐπίσης ἐδῶ ὅτι ὁ Θεός φυτεύει φυτά γιά να δείξει τήν ἰδιαίτερη καλλιέργεια ἐκείνου τοῦ τόπου. Τά φυτά τῆς γῆς, πού ἔγιναν τήν τρίτη ἡμέρα, προηγοῦνται τοῦ ἀνθρώπου κατά τρεῖς δημιουργικές ἡμέρες, ἐνῶ τά φυτά τοῦ Παραδείσου ἕπονται τοῦ ἀνθρώπου' πρῶτα ἔγινε ὁ ἄνθρωπος, καί μετά ὁ Παράδεισος καί τά φυτά του. Αὐτό εἶναι προς τιμήν τοῦ ἀνθρώπου, για να φανεῖ ἡ τιμή πού κάνει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο.

   Ὁ ἅγιος Θεόφιλος Αντιοχείας λέει: «ἐν πρώτοις μόνα ἦν τὰ ἐν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ γεγενημένα, φυτὰ καὶ σπέρματα καὶ χλόαι· τὰ δὲ ἐν τῷ παραδείσῳ ἐγενήθη διαφόρῳ καλλονῇ καὶ ὡραιότητι· ὅπου γε καὶ φυτεία ὠνόμασται ὑπὸ Θεοῦ πεφυτευμένη». (Πρὸς Αὐτόλυκον, PG 6, 10891.) Αρχικῶς ἦταν μόνο αὐτά τά φυτά πού ἔγιναν τήν τρίτη ἡμέρα· αὐτά ὅμως πού φυτεύτηκαν στον Παράδεισο εἶχαν κάτι τό ξεχωριστό, ἦταν διαφορετική ἡ ὀμορφιά τους, ἡ καλονή τους· γι' αὐτό καί ἰδιαιτέρως ὀνομάστηκαν φυτεία τοῦ Θεοῦ. (Ἐπ' αὐτοῦ γράφει καί ὁ μέγας Βασίλειος: «Εἰ ἀπὸ τῶν κοινῶν ξύλων ἐνεπέπληστο ὁ παράδεισος, εἶχεν ἂν τὴν ἰδίαν σύστασιν ἀπὸ τῆς πρώτης γενέσεως τῶν φυτῶν, καὶ οὐκ ἐδεῖτο ἐξαιρέτου φυτείας τοῦ Θεοῦ τὰ ἐν αὐτῷ ὕστερον ἀναφθέντα δένδρα.» (Τὰ εὑρισκόμενα πάντα, PG 30, 64Α).

   Αλλά ἐδῶ ἄς σταματήσουμε, γιά νά συνεχίσουμε τήν ἐρχόμενη φορά, ἐπειδή τό θέμα τοῦ Παραδείσου εἶναι πολύ μεγάλο καί ἐνδιαφέρον. Θά ἤθελα νά σᾶς κεντήσω τήν ὄρεξη μέ ἕνα κάτι.

   Ὅταν ὁ Χριστός πέθαινε πάνω στόν σταυρό, εἶπε στον ληστή: Σέ βεβαιώνω, σήμερα μαζί μου θά εἶσαι στον Παράδεισο. (Λουκᾶ 23, 43.) Ποιόν Παράδεισο; ἐκεῖ στήν Ἀρμενία;...

   Τό θέμα Παράδεισος ἔχει πολύ πλατύ ἐνδιαφέρον! Λέμε: οἱ Ἅγιοι εἶναι στον Παράδεισο. Ποῦ εἶναι αὐτός ὁ Παράδεισος;

   Θά παρακαλέσω λοιπόν νά ἔρθετε ὅλοι τήν ἐρχόμενη Κυριακή, πρῶτα ὁ Θεός, γιά νά δοῦμε αὐτό τό μεγάλο πλάτος καί βάθος καί ὕψος τῆς ἔννοιας του Παραδείσου.

Κυριακή, 30 Οκτωβρίου 1983

29η ομιλία στην κατηγορία « Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/xristianikh-kosmologia-anurvpologia
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pgmRsIiRCioth8a5E4bM7r

🔹Απομαγνητοφώνηση :
Ιερά μονή Κομνηνείου.
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://drive.google.com/file/d/1PKTpnYb1nptUbWKH5jo6DJwk7IVel9BA/view?usp=drivesdk

🔸📜 Απομαγνητοφωνημενες ομιλίες της σειράς «Χριστιανική Κοσμολογία - Ἀνθρωπολογία.».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20~%20%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️ https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__ https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου. https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.