Ὄχλος καί Ἄρχοντες.

†. Σήμερα, αγαπητοί μου, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μάς διηγείται το θαύμα της θεραπείας ενός παραλυτικού. Είδε ο Κύριος την πίστιν εκείνων που μετέφεραν τον παράλυτο και είπε σε αυτόν: «Θάρσει, τέκνον(:Πάρε θάρρος, παιδί μου)· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. (:Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου)».

     Εκεί πλάι, όπως συνήθως πάντοτε, ευρίσκοντο μερικοί Γραμματείς, που όταν άκουσαν ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες του παραλύτου, είπε ο καθένας από μέσα του: «Οὗτος βλασφημεῖ. Καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; (:’’Αυτός βλασφημεί. Ποιος έχει δικαίωμα να συγχωρεί αμαρτίες;’’. Ο Κύριος γνωρίζοντας τι εσκέφθησαν, τους λέγει: ‘’Γιατί εσείς σκέπτεσθε πονηρά πράγματα;’’)». Και τι λέγει ο Κύριος; «Τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν(: «Γιατί», λέγει, «τι είναι ευκολότερο να ειπεί κανείς»), ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει;(:Δεν είναι ευκολότερο πράγμα να θεραπεύσεις κάποιον από του να του αφήσεις αμαρτίες;)». Διότι επιτέλους, μία θεραπεία, βέβαια με τη δύναμη του Θεού, πλην όμως, μια θεραπεία κάνει και η Ιατρική. Αλλά αυτό βεβαίως δεν είναι ευκολότερον; Παρά του να πει κανείς σε κάποιον: «Σου συγχωρούνται αἱ ἁμαρτίαι», κάτι που προσωπικά ανήκει στον Θεό;- «ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας(:Για να δείτε ότι έχει εξουσία ο υιός του ανθρώπου επάνω στη γη να συγχωρεί αμαρτίες)». Και ευθύς λέγει εις τον παράλυτον να σηκωθεί, να πάρει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του.

     Μία μικρή παρένθεση. Πώς μπορεί να ξέρομε ότι συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες αυτού του ανθρώπου; Θα ερωτήσετε. Διότι δεν είναι ένα σκοτεινό πράγμα; Πάμε στην εξομολόγηση και δεχόμεθα την άφεση των αμαρτιών μας. Πούθε ξέρομε ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες μας; Εδώ λοιπόν πώς μπορούσε να γνωρίζει κανείς ότι συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες εκείνου του παραλύτου; Από το ακολουθούν θαύμα. Διότι Εκείνος που είπε με τόσην ευκολία «Σήκω και περπάτα», προφανώς κατέχει και το άλλο. Κι Εκείνος που είπε: «Ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς», δηλαδή στο μυστήριο πια της Εξομολογήσεως, ο ίδιος είναι Εκείνος που συγχωρεί τις αμαρτίες.

     Όταν οι όχλοι είδαν το θαύμα «ἐθαύμασαν -σημειώνει ο ευαγγελιστής Ματθαίος-καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις». ΄Ετσι βλέπομε από τη μία μεριά τους άρχοντες -άλλος Ευαγγελιστής λέγει ότι ήτανε όχι μόνον Γραμματείς, αλλά και Φαρισαίοι– να σκέπτονται πονηρά και υποτιμητικά δια τον Χριστόν και από την άλλη μεριά ο όχλος να θαυμάζει και να δοξάζει τον Θεό. Δυο διαφορετικές συμπεριφορές έναντι του Ιησού Χριστού. Και το εκπληκτικόν είναι ότι μέσα στην Ιστορία, εκτός εξαιρέσεων, διατηρείται αυτή η ιδία σχέσις έναντι του Ιησού Χριστού, τόσο από τον λαό, όσο και από τους άρχοντες του λαού. Η ιδία σχέσις. Μέσ’ τους αιώνες.

     Οι άρχοντες του λαού. Όλοι γνωρίζομε πόσο αρνητική ήταν η συμπεριφορά των αρχόντων έναντι του Ιησού, εκτός βέβαια κάποιων εξαιρέσεων. Όταν οι άρχοντες έβλεπαν τον λαόν να ακολουθεί τον Κύριον και Εκείνος να επιτελεί θαύματα, κατελήφθησαν από φθόνο. Μας το λέγουν αυτό οι ιεροί Ευαγγελισταί. Ιδιαίτατα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να τον μειώσουν εις τα μάτια του λαού. Έτσι, έλεγαν οι Φαρισαίοι: «Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια». Δηλαδή: «Σε ποιον πηγαίνετε να σας θεραπεύσει; Αυτός; Αυτός είναι αρχιβεελζεβούλ, αρχιδιάβολος είναι. Και με τη δύναμη του διαβόλου βγάζει τα δαιμόνια». Όταν έστειλαν κάποτε τους υπηρέτας των οι άρχοντες, για να συλλάβουν τον Ιησούν, εκείνοι γύρισαν και είπαν: «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος». «Ποτέ άνθρωπος δεν μίλησε έτσι, όπως μίλησε αυτός ο άνθρωπος». Εκείνοι τι απήντησαν; «Μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; (:Μήπως και εσείς έχετε πλανηθεί;). Μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; (: «Μήπως κανείς», λέει, «από τους άρχοντες ή από τους Φαρισαίους επίστευσε  εις αυτόν;»)· ἀλλ᾿ ὁ ὄχλος οὗτος (:Να, αυτός ο όχλος) ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! (:Αυτοί, ο λαός, ο όχλος, που δεν γνωρίζει τον νόμο και είναι βέβαια επικατάρατοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον νόμον· αυτοί ακολουθούν τον Ιησούν)».

    Βλέπετε λοιπόν πώς υποτιμούσαν τον Ιησούν οι άρχοντες; Οι αρχιερείς, οι ιερείς του ναού, οι Φαρισαίοι, οι Γραμματείς, από πλευράς βέβαια, θρησκείας. Από δε πλευράς πολιτείας, ο Ηρώδης, ο εγγονός του μεγάλου Ηρώδου, ο Πιλάτος, ο Πόντιος Πιλάτος και όλοι αυτοί στάθηκαν εχθροί του Ιησού. Όταν Τον σταύρωσαν οι αρχιερείς, πήγαν από κάτω και οι άρχοντες του λαού και τι έκαναν; «Ἐξεμυκτήριζον δὲ καὶ οἱ ἄρχοντες λέγοντες(:Τον κορόιδευαν επί του Σταυρού, Τον κορόιδευαν…) ·ἄλλους ἔσωσεν σωσάτω ἑαυτόν, εἰ οὗτος ἐστιν ὁ χριστὸς τοῦ θεοῦ ὁ ἐκλεκτός». «Ας τον σώσει λοιπόν ο Θεός, αν είναι ο εκλεκτός του Θεού, αν τον παραδέχεται ότι είναι ο Μεσσίας». Και όταν οι στρατιώται, που φυλούσαν τον τάφον, πληροφορούν τους αρχιερείς ότι ο Ιησούς ανεστήθη, εκείνοι- αχρείοι άνθρωποι, αχρείοι…- τους πλήρωσαν  να διαφημίσουν  ότι οι μαθηταί έκλεψαν το σώμα νυκτός.

     Όλη αυτή η εχθρική στάσις, αγαπητοί μου, τόσο των θρησκευτικών, όσο και των πολιτικών αρχόντων, συνοψίζεται μέσα σε μία φράση προφητικώς εις τον 2^ον ψαλμόν: «Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ».

    Την αυτήν συμπεριφοράν, προσέξατε, εκτός βέβαια εξαιρέσεων, έχουν δείξει οι άρχοντες όλων των λαών έναντι του Ιησού. Μέχρι σήμερα. Οι άρχοντες των λαών, όπως και αν λέγονται, πολιτικοί, διοικητικοί, δεν έχουν σχέσεις αγαθές με τον Ιησούν. Στην ελληνική μας πραγματικότητα, ακούσατε ποτέ, άρχοντες του λαού, πολιτικοί, διοικητικοί, όλοι αυτοί, ακούσατε ποτέ να μιλάνε δια τον Ιησούν Χριστόν; Σε κάποια ομιλία τους, προεκλογική ή οποιαδήποτε άλλη ομιλία τους, τους ακούσατε να αναφέρουν το όνομα του Ιησού Χριστού; Εγώ δεν άκουσα ποτέ. Κι αν καμιά φορά ακουστεί το όνομα του Θεού, να ακουστεί ένα «Δόξα τῷ Θεῷ», ακούγεται κάπου-κάπου, ένα «δόξα τῷ Θεῷ (λέγει), πήγαμε καλά· δόξα τῷ Θεῷ…», δεν μπορούμε να γνωρίζομε σε τι Θεό πιστεύουν. Λέγει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς -γιατί είναι παρμένο από την Αγία Γραφή-: «Αν δεν ομολογήσεις Χριστόν, Θεόν δεν ομολογείς». Και όπως λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Εάν δεν έχεις τον Υιόν, ούτε τον Πατέρα έχεις». Έτσι, δεν ξέρομε σε τι Θεό πιστεύουν οι άνθρωποι αυτοί. Γιατί μα ποτέ δεν ακούστηκε σε δημόσιο χώρο από τα χείλη αρχόντων, δημάρχων, ξέρω ‘γω, το όνομα «Ιησούς Χριστός». Το ακούσατε ποτέ; Ελάτε να μου το πείτε.  Η Μασωνία, αγαπητοί μου, εδώ το βλέπει κανείς καθαρά, κυριολεκτικώς έχει αλώσει τους άρχοντές μας, εκτός βεβαίως εξαιρέσεων. Κι επειδή έγινε μόδα, συρμός, να μην ακούγεται το όνομα του Ιησού Χριστού, κι εκείνοι που τυχόν δεν είναι τέκτονες, δεν είναι Μασώνοι, περιστέλλουν τον εαυτόν τους και δεν αναφέρουν το όνομα του Ιησού Χριστού. Η αθεΐα; Το ίδιο. Και ο φορέας της αθεΐας, ο υλισμός; Ναι. Σπάνια στην Ιστορία υπήρξαν ηγέται φιλικώς διακείμενοι προς τον Ιησούν Χριστόν. Σπάνια.

     Και κάτι χειρότερο. Σύγχρονο αυτό. Αν δεν είναι και παλαιό. Πάντως είναι σύγχρονο. Χωρίς να πιστεύουν στον Χριστό οι άρχοντες, μιλούν για την Ορθοδοξία. Είδατε αυτόν τον καιρό πόσος λόγος γίνεται για την Ορθοδοξία των Ανατολικών λαών της Ευρώπης; Αυτή την στιγμή, πολιτικώς, η Ορθοδοξία θεωρείται ότι είναι μία πολύ σημαντική δύναμις. Έτσι, τι αλήθεια, τραγικό, γίνεται πολιτική εκμετάλλευσις. Προσπαθούμε δηλαδή, διεγείροντες το αίσθημα του Ορθοδόξου Χριστιανού, να σταθούμε κατ’ έναντι εκείνων, οι οποίοι, κι αυτοί Χριστιανοί, η Δύσις, αλλά σε άλλο κλίμα, που ανήκουν στη Δυτικήν, θα λέγαμε, Εκκλησίαν.

     Ούτε στους κύκλους των αρχόντων γίνεται κουβέντα δια τον Χριστόν. Θεωρείται μία ξεπερασμένη υπόθεσις, πολύ ξεπερασμένη. Αξία περιφρονήσεως και αξία ειρωνείας δια τον Χριστόν. Βρεθήκατε ποτέ σε κύκλους αρχόντων; Μιλούν για τον Χριστό; Ακόμη και οι θρησκευτικοί ηγέται, όπως τότε, στην εποχή του Χριστού, οι θρησκευτικοί ηγέται της Δύσεως, είναι αμφίβολο αν πιστεύουν εις τον Χριστό. Είναι αμφίβολον. Πώς και γιατί; Όταν χαλκεύουν τον Οικουμενισμό, ο οποίος είναι Συγκρητισμός-το κρη με ήτα, όχι από το συγκρίνω αλλά από το συν και Κρήτες-, ο Συγκρητισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία χοάνη, μέσα στην οποία πέφτουν όλες οι θρησκείες. Εάν λοιπόν υποστηρίζομε τον Οικουμενισμόν, και όχι λίγοι της Ανατολικής μας Ορθοδόξου Εκκλησίας πιστεύουν εις τον Οικουμενισμόν κα μάλιστα υψηλά ιστάμενοι, ρωτούμε, πιστεύουν τελικά στον Χριστόν; Όταν μπορούν να βάζουν στο ίδιο ύψος τον Χριστόν με τον Μωάμεθ ή τον Βούδα, ερωτώ, μπορούν αυτοί να λέγονται ότι είναι Χριστιανοί; Πιστεύουν στον Χριστό; Είναι δυνατόν ποτέ να πιστεύουν εις τον Χριστόν; Και, όπως αποδεικνύουν τα τελευταία γεγονότα στη Βαλκανική- δεν κάνω πολιτική με αυτά που λέγω- όπως αποδεικνύουν, θρησκευτικοί ηγέτες -ξέρετε ότι είναι θρησκευτικός πόλεμος ουσιαστικά… Το έχετε αντιληφθεί ότι όλη αυτή η ταραχή στα Βαλκάνια είναι θρησκευτικός πόλεμος; Το έχετε αντιληφθεί; Πίσω δε απ’ αυτόν τον θρησκευτικόν πόλεμον κρύβονται αβυσσαλέα συμφέροντα...Το έχετε αντιληφθεί;- Λοιπόν, ξέρετε ότι οι θρησκευτικοί ηγέται– καταλαβαίνετε, ας μην πω το όνομα- ξεκινούν και συντηρούν αυτές τις πολεμικές επιχειρήσεις; Το φαντάζεστε αυτό; Πιστεύουν εις τον Χριστό οι άνθρωποι αυτοί; Είναι δυνατόν να πιστεύουν; Θα λέγαμε, «Ω Κύριε, άρχοντες και της πολιτείας, των πολιτειών και της Εκκλησίας Σου και οι πολιτικοί και οι πάντες, σε πρόδωσαν».

     Μένει και ο όχλος. Ο όχλος… Πολύ συχνά γίνεται λόγος στα Ευαγγέλια για τον όχλο, τους όχλους, που ακολουθούν τον Ιησούν. Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, γράφει ο Ματθαίος ότι «ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι -Τι είδαν; Το θαύμα- ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις»· «που έδωσε», λέγει, «τέτοια εξουσία εις τους ανθρώπους». Τι έκαναν; Ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν.

     Βέβαια, προσέξτε εδώ κάτι. Όταν ακούμε «ὄχλο», δεχόμεθα την έννοια με την κακή της σημασία. Δηλαδή όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «Δῆμος ὀχλώδης». «Λαός τσοκαρία», ας μου επιτραπεί αυτή η έκφραση. «Α, αγράμματοι άνθρωποι, παρασυρόμενοι, φωνάζουν, οχλοκρατία». Μία περιγραφή μιας τέτοιας οχλοκρατίας μάς δίδει ο ευαγγελιστής Λουκάς στα επεισόδια στη Θεσσαλονίκη. Όταν πήγε ο Παύλος εκεί, τότε, γράφει, ότι «Προσλαβόμενοι δὲ οἱ ἀπειθοῦντες Ἰουδαῖοι τῶν ἀγοραίων τινὰς ἄνδρας πονηροὺς -Είδατε; Άνδρες πονηροί, αγοραίοι, α, της αγοράς άνθρωποι-καὶ ὀχλοποιήσαντες(:συνέστησαν όχλον) ἐθορύβουν τὴν πόλιν… βοῶντες ὅτι οἱ τὴν οἰκουμένην ἀναστατώσαντες οὗτοι καὶ ἐνθάδε πάρεισιν». «Εκείνοι που αναστάτωσαν την οικουμένη, οι Απόστολοι, ήρθαν και εδώ, ήρθαν στην πόλη μας». Μ’ αυτήν την έννοιαν «όχλος», την κακήν σημασία, θα λέγαμε «αυτοί είναι όχλος».

    Η έννοια «ὄχλος» όμως στην Καινή Διαθήκη σημαίνει λαός. Και μάλιστα λαός του Θεού, ο λαός του Θεού. Συχνά εναλλάσσονται λοιπόν οι όροι «λαός» και «όχλος». Δεν θα πούμε συνεπώς τη λέξη «όχλος» με την κακή σημασία. Θα πει ο Κύριος στον Παύλο στην Κόρινθο: «Μὴ φοβοῦ, ἀλλὰ λάλει καὶ μὴ σιωπήσῃς, διότι λαός ἐστί μοι πολὺς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ». «Εδώ υπάρχει λαός δικός μου πολύς». Και βέβαια αυτός ο λαός ήτο δυνάμει. Ακόμη δεν είχε ακούσει το κήρυγμα του Παύλου. Όπως και εδώ τώρα, αυτοί που θαυμάζουν τα θαύματα του Χριστού, είναι λαός δυνάμει του Θεού. Αλλά είτε ενεργείᾳ λαός, είναι ο λαός του Κυρίου. Είναι «λαός Κυριακός»,  όπως λέγει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς. Δηλαδή ο λαός του Κυρίου.

     Η στάση του λαού ή του όχλου έναντι του Κυρίου ήταν θαυμαστή, θαυμαστή· εν αντιθέσει με τη συμπεριφορά των αρχόντων. Έτσι έχομε πολλές αποχρώσεις συμπεριφοράς του λαού έναντι του Ιησού Χριστού, από την Αγίαν Γραφήν, και μας εκπλήσσει. Έτσι δειγματοληπτικά: «Καὶ ἦν διδάσκων τὸ καθ᾿ ἡμέραν ἐν τῷ ἱερῷ· οἱ δὲ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς ἐζήτουν αὐτὸν ἀπολέσαι καὶ οἱ πρῶτοι τοῦ λαοῦ, (:Ζητούσαν να τον σκοτώσουν οι άρχοντες) ὁ λαὸς γὰρ ἅπας ἐξεκρέματο αὐτοῦ ἀκούων. (:Ακούγοντας, κρεμόταν από τα χείλη του)». Βλέπετε κι εμείς έχομε την φράση αυτή: «Κρέμομαι από τα χείλη του ομιλούντος». «Ἐξεκρέματο», λέει από το στόμα Του.

    Ακόμη: «Καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἤρχετο πρὸς αὐτόν· -Πήγαινε. Οι άλλοι; Οι άρχοντες; Πήγαιναν για να κατηγορήσουν. Πήγαιναν για να κατασκοπεύσουν. Πήγαιναν για να βρουν μία αιτία για να θανατώσουν τον Ιησούν-. Καὶ καθίσας ἐδίδασκεν αὐτούς».

    Ακόμη: «Καί πᾶς ὁ ὂχλος ὂρθριζεν πρός αὐτόν ἐν τῷ ὃρει, ἀκούων αὐτοῦ». Πήγαινε από ξημερώματα, για να τον ακούσει.

     Ακόμη: «Καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἀκούσας καὶ οἱ τελῶναι ἐδικαίωσαν τὸν Θεόν». Δηλαδή παραδέχθηκαν τον Ιησούν και είπαν: «Σωστά τα λέει: Ο Θεός τον έστειλε τον Ιησούν».

    Ακόμη: «Καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἰδὼν ἔδωκεν αἶνον τῷ Θεῷ». Όταν είδε κι έβλεπε τα θαύματα, έδινε αίνον, δοξολογία στον Θεό.

      Ακόμη: «Ἐξεπλήσσοντο οἱ ὄχλοι ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ». Οι όχλοι; Ἐξεπλήσσοντο. «Τι είναι αυτή η διδασκαλία! Τι καταπληκτική!». Εκείνο που είπαν και οι υπηρέται των αρχόντων. «Ποτέ δεν λάλησε άνθρωπος, όπως αυτός ο άνθρωπος».

     Και τέλος, αν, τέλος…: «Καὶ ὁ πολὺς ὄχλος ἤκουεν αὐτοῦ ἡδέως». «Ο πολύς όχλος τον άκουγε ευχαρίστως, τον άκουγε γλυκά».

    Εξάλλου και μέσα απ’ αυτόν τον όχλον, ακούστηκε και μία γυναικεία φωνή κάποτε, που εμακάρισε την Θεοτόκον: Κι εμείς στην Εκκλησία μας, σε κάθε γιορτή της Παναγίας, την φωνήν αυτήν την έχομε τρόπαιον· όταν είπε: «Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ(:σήκωσε κάποια γυνή) φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου(:σήκωσε φωνή, φώναξε)  εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας». Δηλαδή: «Ευτυχισμένη η μάνα που σε γέννησε και σε ανέθρεψε». Έτσι άκουγε ο όχλος, έτσι άκουγε ο λαός. Είναι καταπληκτικό.

    Βέβαια οι άρχοντες, στην αποδοχή αυτή του λαού, έλεγαν και κατηγορούσαν και εύρισκαν άγνοια εις τον λαόν. «Α», έλεγαν: «μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ’ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι!». Α, ώστε έτσι; «Ο λαός που δεν ξέρει τον νόμο, είναι επικατάρατοι». Ταλαίπωροι άρχοντες, αυτό είναι το επιχείρημά σας; Αλλά το επιχείρημά σας αυτό στρέφεται εναντίον σας. Γιατί; Είσαστε οι εντεταλμένοι από τον Θεό να διδάξετε τον λαό. Και να παρηγορήσετε τον λαό. Και να τον βοηθήσετε. Τον διδάξατε τον νόμο του Θεού; Και τώρα λέτε ότι αγνοεί ο λαός, ο όχλος τον νόμο του Θεού και συνεπώς είναι επικατάρατοι; Αυτοί, οι οποίοι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού, σεις οι άρχοντες τούς λέτε «ἐπικαταράτους»;

       Γι΄αυτό ο Κύριος, αγαπητοί μου, είδε τον λαό παρατημένο και παραπεταμένο και είπε: «Ευσπλαχνίζομαι, τους λυπάμαι. Είναι σαν να μην έχουν ποιμένα, ποίμνιο που δεν έχει ποιμένα». Από δω ξεκινά και η παμμεγίστη ευθύνη των αρχόντων.

      Αγαπητοί, καθ’ όλο το μήκος της Καινής Διαθήκης, παρατηρούμε μία ισχυρή αντίθεση μεταξύ αρχόντων πολιτικών ή θρησκευτικών και λαού. Προσέξτε· ή θρησκευτικών. Στο κάτω κάτω της Γραφής, στη δίκη του Ιησού, οι πολιτικοί άρχοντες έδειξαν βέβαια μία ολιγωρία.  Τι έλεγε ο Πιλάτος; «Δεν βρίσκω τίποτε σε Αυτόν». Τι έλεγε ο Ηρώδης; Που τον έστειλε ο Πιλάτος στον Ηρώδη. Δεν του βρήκε τίποτα. Με φανατισμό τον εσταύρωσαν οι θρησκευτικοί άρχοντες, οι εκκλησιαστικοί άρχοντες. Ναι, ναι. Καλώς ειπώθηκε, από έναν αρνητή της πίστεως βέβαια ειπώθηκε, αλλά ήταν σωστό αυτό που ειπώθηκε· σύγχρονου λογοτέχνη. Ότι αν ξαναερχόταν ο Χριστός, οι εκκλησιαστικοί θα τον ξανασταύρωναν. Αυτό είναι αλήθεια.

    Αλλά τι σημαίνει εδώ; Ότι οι άρχοντες είχαν τότε αλλοτριωθεί, είχαν αποξενωθεί. Κι αυτό γίνεται καθ’ όλο το μήκος της Ιστορίας. Θα επαναλάβω, εκτός εξαιρέσεων. Οι άρχοντες, και στην εποχή μας, πολιτικοί, εκκλησιαστικοί, έχουν αλλοτριωθεί, έχουν αποξενωθεί από τον Χριστόν. Υπάρχει μία μυωπική δοξομανία. Υπάρχουν υλικά συμφέροντα. Υπάρχει κάλυψις ευημερούντος βίου και ηδονών. Αν θα έλθει ο Ιησούς, θα μας θέλει να είμεθα ασκητικότεροι, λιτότεροι, ε, δεν τον θέλομε. Το βλέπομε αυτό, αγαπητοί μου, στους άρχοντες τους εκκλησιαστικούς. Αν κάποιοι τηρούν το Ευαγγέλιο σωστά, οι κάποιοι άλλοι, εκκλησιαστικοί πάλι, τους βλέπουν στραβά, τους εχθρεύονται και τους διώκουν. Αυτό θα έκαναν ξανά εις τον Ιησούν Χριστόν.

       Ο λαός βέβαια πολλές φορές παρασύρεται και ακολουθεί το κακό τους παράδειγμα. Και δυστυχώς πολλές φορές ο λαός γίνεται «κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» των αρχόντων του. Και… «Όποιος είναι ο λαός -λέει μία κουβέντα- τέτοιοι είναι και οι άρχοντες». Και αντίστροφα. «Όποιοι είναι οι άρχοντες, είναι και ο λαός». Βέβαια οφείλει ο λαός σεβασμό εις τους άρχοντάς του. Αλλά δεν πρέπει να τους μιμείται.  Ο λαός δεν είναι πρόβατα άλογα. Είναι άνθρωποι. Έχουν λογική, έχουν κρίση. Και μάλιστα στην εποχή μας, ο λαός είναι, πολλοί εξ αυτών, μορφωμένοι άνθρωποι, εγγράμματοι άνθρωποι. Συνεπώς, δεν μπορούν να κρίνουν; Είναι εκείνο που είπε ο Κύριος: «Πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε(:Ό,τι σας λέγουν, κάτι καλό, κάντε το), κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε(:Κατά τη ζωή τους όμως, όχι)· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι (:Λένε αλλά δεν πράττουν)». Αλλά το αισθητήριο και το κριτήριο, αγαπητοί μου, του λαού, στην πλειονότητά του, είναι αλάνθαστον! Προσέξατέ το, είναι αλάνθαστο. Ο λαός διαισθάνεται πού είναι η αλήθεια, πού είναι το γνήσιο. Το ίδιο συνέβαινε και εις τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, χωρίς να μακρύνω περισσότερο τον λόγον.

      Αγαπητοί, οι άρχοντες, πολιτικοί και εκκλησιαστικοί χάλασαν. Όχι μόνον την ζωή τους, που είπε ο Κύριος, αλλά χάλασαν και στα λόγια τους, λέγουν στραβά πράγματα, λέγουν περίεργα πράγματα. Γιατί έχασαν ακόμη και την δημοσία ντροπή. Οι πολλοί, οι πιο πολλοί είναι χαλασμένοι και αδόκιμοι. Έτσι, θα σας έλεγα, κάνοντας μια έκκληση, προσέχετε εμάς, κληρικός είμαι και σας ομιλώ, που σημαίνει είμαι άρχοντας εκκλησιαστικός για μια στιγμή, με λύπη μου το λέω, προσέχετε τι σας λέμε. Μην σκανδαλίζεσθε. Προχωράτε. Λυπηθείτε μας, λυπηθείτε μας, θα παρακαλέσω πολύ. Και προσεύχεσθε ακόμη για μας. Γιατί χαλάσαμε. Και η όλη κατάστασις αυτή, επιπλέον, πρέπει να σας το πω, και μην πυρώνεστε, ανάβετε από μέσα σας, είναι και σημείον των εσχάτων. Ναι, σημείον των εσχάτων. Λέγει το βιβλίον της Αποκαλύψεως ότι η ουρά του δράκοντος, του φιδιού, του θηρίου, ο δράκων ο αρχαίος, ο μέγας, ο διάβολος, σηκώθηκε στον ουρανό και έσυρε το τρίτον των αστέρων. Να. «Καὶ ἡ οὐρὰ αὐτοῦ σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν». Στο 12^ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Πρόκειται για την πτώση των αρχόντων. «Ἀστέρες» είναι οι άρχοντες. Ο λαός του Θεού, ας ακολουθεί τον Χριστόν, έστω κι αν οι άρχοντές του και δη οι εκκλησιαστικοί άρχοντές του Τον έχουν προδώσει. «Βλέπετε γὰρ τὴν κλῆσιν ὑμῶν, –λέει ο Απόστολος στους Κορινθίους- το κάλεσμά σας), ἀδελφοί, τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ». Εσάς, τους απλούς ανθρώπους. Είπαν ότι ο Παύλος μάζεψε τα σαρίδια, λέει, της Μεσογείου. Προς τιμήν του είναι. Ο λαός του Θεού, που ήρθε να καταισχύνει τους ισχυρούς και τους ευγενείς. Τα «μωρὰ τοῦ κόσμου» είναι ο λαός του Θεού. Έτσι, ας ευχηθούμε να είμεθα πάντοτε ο λαός του Θεού, που θα ακούμε την φωνή Του και θα Τον ακολουθούμε.

535η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος καί τά ὅριά του.

†. Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου, ο ευαγγελιστής Ματθαίος μάς αναφέρει το περιστατικό της συναντήσεως του Κυρίου με δύο δαιμονιζομένους ανθρώπους, στην περιοχή της πόλεως των Γεργεσών. Η όλη ιστορία, αφενός με τη θεραπεία τους και την απαλλαγή τους από τους δαίμονες, αφετέρου με τον δαιμονισμό και τον πνιγμό των δύο χιλιάδων περίπου χοίρων στη λίμνη, κατετρόμαξε τους κατοίκους των Γεργεσών. Και η συμπεριφορά των κατοίκων της πόλεως εκείνης, μπροστά στο διπλούν αυτό θαύμα, εστάθη αρνητική. Αυτό περισσότερο μας καταπλήσσει από την παρουσία των θαυμάτων του Κυρίου. Δηλαδή η αρνητική στάση των Γεργεσηνών.

      Αλλά ας δούμε πώς ακριβώς μας τα διηγείται ο ευαγγελιστής Ματθαίος, σε μια νεοελληνική απόδοση. «Όταν έφθασε στην πέρα όχθη ο Ιησούς, στην περιοχή των Γεργεσηνών, Τον συνήντησαν δύο δαιμονισμένοι, που έβγαιναν από τα μνήματα και ήταν τόσο φοβεροί, που κανείς δεν μπορούσε να περάσει από εκείνον τον δρόμον. Και άρχισαν να φωνάζουν και να λένε: ‘’Τι σχέσις υπάρχει ανάμεσά μας, Ιησού, Υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;’’. Μακριά απ’ αυτούς έβοσκε ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους. Και οι δαίμονες Τον παρακαλούσαν και Του έλεγαν: ‘’Αν είναι να μας διώξεις, επίτρεψέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων’’. Και τους είπε: ‘’Πηγαίνετε’’. Και αυτοί εβγήκαν και επήγαν στο κοπάδι των χοίρων. Και τότε, όλο το κοπάδι των χοίρων όρμησε και γκρεμίστηκε στη λίμνη και επνίγησαν μέσα στα νερά. Τότε, οι βοσκοί έφυγαν και αφού πήγαν στην πόλη, ανήγγειλαν όλα τα διατρέξαντα και ό,τι συνέβη με τους δαιμονισμένους. Και τότε όλη η πόλις εβγήκε να συναντήσει τον Ιησού. Και όταν Τον είδαν, Τον παρεκάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους…».

       Βλέπετε ότι μας εντυπωσιάζει πραγματικά αυτή η περίεργη μεν αλλά όχι ψυχολογικά ανερμήνευτη συμπεριφορά των κατοίκων της πόλεως. Θα σας το πω στο κείμενο: «Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καί ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν». Δηλαδή ο Ιησούς ξαναμπήκε εις το πλοιάριο και έφυγε και πήγε εις την Καπερναούμ.

     Βέβαια κάποιος φόβος κατέλαβε τις ψυχές αυτών των ανθρώπων και ο φόβος αυτός ήταν ένας περίεργος φόβος. Είναι ο φόβος του αμαρτωλού, που δεν θέλει να διορθωθεί. Διότι σκέφτηκαν και είπαν: «Και άλλα στραβά πράγματα θα βρει ο Ιησούς μέσα στην πόλη μας», διότι το να τρέφουν οι Εβραίοι χοίρους ήταν στραβό πράγμα. Ο νόμος έλεγε σαφώς ότι ούτε χοιρινό κρέας έπρεπε να φάγουν, ούτε ακόμη να βόσκουν χοίρους και να εμπορεύονται το χοιρινό κρέας. Συνεπώς σκέφτηκαν ότι «αν ο Ιησούς έλθει και δει κι άλλα πράγματα μέσα εις την πόλη, θα μας ζημιώσει υλικά». Και έτσι φοβήθηκαν μεν, αλλά όπως μας λέγουν άλλοι Ευαγγελισταί, «κατετρόμαξαν», αλλά ωστόσο όμως εκείνοι ζήτησαν ο Κύριος να φύγει.

    Εμείς θα μείνομε όχι στην εξήγηση αυτής της συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων, όσο στην ενέργειά τους. «Ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν». Να φύγει από τα όριά τους. Και η προσπάθειά τους και η επιθυμία τους ήταν να αποπέμψουν τον Κύριον από τα όριά τους. Υπογραμμίζω αυτό το «από τα όριά τους», γιατί ακριβώς αυτό θα αποτελέσει, πρώτα ο Θεός, το κύριο θέμα μας. Από τα όριά τους.

     Είναι ο άνθρωπος που δεν δέχεται, αγαπητοί μου, την παρουσία του Θεού στον κύκλο της υπάρξεώς του. Δεν Τον αρνείται, αλλά Τον εξορίζει. Και «εξορίζω» θα πει βγάζω από τα όρια. Τον βγάζω έξω. Όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Θεός πάντοτε θέτει όρια. Μόνο που τα όρια αυτά ποικίλλουν στην ιστορία μέσα των ανθρώπων και έτσι ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει τα όριά του. Ώστε αν θέλει κάτι να βγάλει από τα όριά του, να ξέρει τι θα βγάλει. Κι αν πρέπει κάτι να κρατήσει εντός των ορίων του, τι θα κρατήσει. Σε ποια περιοχή θα κρατήσει.

       Η λέξις «ὃριον», να σας κάνω και μία μικρή, έτσι, γραμματική, θα έλεγα, παρατήρηση, είναι η λέξη «ὃρος»(με δασεία· όχι το «ὂρος» που θέλει ψιλή και θα πει «βουνό». Αλλά «ὁ ὃρος»). Αρσενικού γένους, με δασεία. Και είναι το ὃριον. Για να το καταλάβομε, τη λέξη αυτή τη λέμε σήμερα με την πρόθεση «συν». Λέμε «σύνορον». Σε ουδέτερο γένος. Δηλαδή αυτό που είναι…, που με περιβάλλει και τρόπον τινά με περιορίζει και κινούμαι εντός αυτού του συνόρου, εντός αυτών των ορίων, εντός αυτού του όρου. Συχνά θα χρησιμοποιήσω παρακάτω τη λέξη «ὃρος», γιατί είναι πάρα πολύ σπουδαίος.

      Ο Θεός βάζει τα όρια. Θυμηθείτε ότι στην ομιλία του ο Απόστολος Παύλος είπε εκείνο που αναφέρει στο Δευτερονόμιον ο Μωυσής εις την τελευταίαν του ωδή, ότι «ο Θεός είναι Εκείνος, ο Οποίος έβαλε τα όρια των Εθνών». Δηλαδή τα σύνορα. Και ο Θεός είναι Εκείνος που ή κατ΄ευδοκίαν ενεργεί ή κατά παραχώρησιν, είναι Εκείνος ο οποίος ρυθμίζει τα όρια των Εθνών. Είχε πει εις τον Δαβίδ: «Θα σου μεγαλώσω τα όρια της πατρίδος σου». Και τα βρήκε τα ευρύτερα όρια που ποτέ είχε ο Ισραήλ στην ιστορία του,ο Σολομών. Αλλά άρχισαν όμως να συρρικνούνται τα όρια του χώρου του Σολομώντος, της πατρίδος, γιατί άρχισε να αμαρτάνει. Το είπε σαφώς ο Θεός. Και είπε ακόμη: «Θα σε τιμωρήσω -είπε στον Σολομώντα-, όχι εσένα, χάριν του πατρός σου, αλλά τους απογόνους σου». Και ήδη μόλις ο Σολομών πέθανε, όχι μόνο συρρικνώθηκαν τα όρια αλλά και αυτός ούτος ο Ισραήλ χωρίστηκε σε δύο βασίλεια. Εις το νότιον και εις το βόρειον βασίλειον. Το βασίλειο του Ιούδα και το βασίλειον του Ισραήλ.

    Έτσι λοιπόν ο Θεός είναι Εκείνος ο Οποίος βάζει όρια. Τα βάζει μέσα στην Ιστορία. Τα βάζει και μέσα εις την φύσιν. Λέγει ο 103^ος ψαλμός: «Ὃριον ἔθου, ὃ οὐ παρελεύσονται, οὐδὲ ἐπιστρέψουσι καλύψαι τὴν γῆν». Εδώ ειδικά ομιλεί για την θάλασσα. Αν δείτε όμως το πιο πάνω όμως κείμενο -είναι από τον προοιμιακό Ψαλμό- θα δείτε όμως ότι δεν είναι μόνον το θέμα της θαλάσσης, που έβαλε όριον, που δεν θα περάσουν. Δεν λέει «δεν θα περάσει». Δεν θα περάσουν, ούτε θα γυρίσουν να καλύψουν την γη. Σε μία πρώτη προσέγγιση είναι η θάλασσα· η οποία ό,τι να κάνει, δεν μπορεί να προσπεράσει την ξηρά. Όσο και αν είναι τρικυμισμένη. Όμως, επειδή είναι σε πληθυντική εκφορά, θα λέγαμε, αναφέρεται και αφορά εις όλους τους φυσικούς νόμους και όλα τα φυσικά φαινόμενα. Κανένα φυσικό φαινόμενον δεν ξεπερνάει κάποια όρια. Όσο να κάνει κατακλυσμό, θα περάσει. Όσο να κάνει ζέστη, θα περάσει. Όσο να κάνει σεισμό, θα περάσει. Υπάρχουν όρια. Και ο Θεός βάζει τα όρια μέσα εις την Δημιουργία Του, διότι αν υπήρχε απεριόριστη παρουσία ενός φαινομένου, τότε θα εδημιουργείτο μία αταξία εις την φύσιν.

     Μάλιστα για τη θάλασσα ο συγγραφεύς της προς Διόγνητον επιστολής λέγει: «Τὴν θάλασσαν ἰδίοις ὅροις ἐνέκλεισεν». «Κάτω από ειδικούς όρους», δηλαδή κάτω από ειδικά σύνορα, «έκλεισε ο Θεός την θάλασσαν». Και ο ίδιος ο Θεός διαμαρτύρεται για τον άνθρωπο, που ενώ η φύσις τηρεί τους όρους αυτής, ο άνθρωπος όμως δεν τηρεί τους όρους αυτού· διότι εάν η φύσις έγινε με όρους, δηλαδή με όρια, πολύ παραπάνω πρέπει να είναι ο άνθρωπος. Τα  όρια δεν περιορίζουν την ελευθερία. Ποιος διενοήθη ποτέ, βάζοντας κάγκελα στην ταράτσα του ή στο μπαλκόνι του, ότι του περιορίστηκε η ελευθερία; Κι όμως εκεί είναι ένας όρος, ένα όριον. Γιατί αν το περάσεις, θα πέσεις και θα σκοτωθείς. Κανείς λοιπόν δεν διανοήθηκε ότι τα κάγκελα μιας ταράτσας είναι δέσμευση της ελευθερίας. Το λέω αυτό γιατί έχομε ένα κόμπλεξ ελευθερίας στην εποχή μας, το οποίον υπερέβαλε καθετί άλλο. Υπερέβαλε παν όριον και πάντα όρον πραγματικά.

     Ακούστε λοιπόν τι λέγει ο Θεός δια του προφήτου Ιερεμίου: «Ἀκούσατε δὴ ταῦτα, λαὸς μωρὸς καὶ ἀκάρδιος(:Άκουσε, λαέ μου, συ που είσαι μωρός και ανόητος και χωρίς αισθήματα), μὴ ἐμὲ οὐ φοβηθήσεσθε;(:Εμένα δεν θα με φοβηθείτε;) λέγει Κύριος, ἢ ἀπὸ προσώπου μου οὐκ εὐλαβηθήσεσθε;(: Μπροστά μου, λέγει, δεν θα με ντραπείτε;) τὸν τάξαντα ἄμμον ὅριον τῇ θαλάσσῃ, πρόσταγμα αἰώνιον, καὶ οὐχ ὑπερβήσεται αὐτό καὶ ταραχθήσεται καὶ οὐ δυνήσεται, καὶ ἠχήσουσι τὰ κύματα αὐτῆς καὶ οὐχ ὑπερβήσεται αὐτό; (: Συ, λαέ, δεν βλέπεις; Δεν βλέπεις τη θάλασσα, που Εγώ είμαι Εκείνος ο Οποίος έθεσα το όριον, αιώνιον πρόσταγμα.- Ώστε λοιπόν ο όρος είναι πρόσταγμα. Ναι. Και δεν θα το υπερβεί η θάλασσα αυτό ποτέ- Θα ταραχθεί μέσα, θα λέγαμε, εις την κοίτην της αλλά θα ηχήσουν τα κύματά της, θα έχομε τον σάλον, αλλά δεν θα μπορέσει να υπερβεί ποτέ εκεί που την έβαλε ο Θεός τη θάλασσα). Τῷ δὲ λαῷ τούτῳ ἐγενήθη καρδία ἀνήκοος καὶ ἀπειθής καὶ ἐξέκλιναν καὶ ἀπήλθοσαν (:Αλλά σ’ αυτόν τον λαό, σ’ αυτόν τον λαό που γίνηκε καρδιά ανυπάκουη και απειθής)· καὶ οὐκ εἶπον ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν· φοβηθῶμεν δὴ Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν(:Και δεν είπαν: ‘’Να φοβηθούμε Κύριον τον Θεό μας. Εάν βάζει όρια μέσα στη φύσιν, κι εμείς υπερβαίνομε τα δικά μας όρια, να Τον φοβηθούμε)». Δεν μετέφρασα, γιατί ήθελα αυτό το σημείο να χρησιμοποιήσω.

      «Καὶ ἐξέκλιναν καὶ ἀπήλθοσαν». «Ἐκκλίνω» θα πει «τραβάω άλλο δρόμο». Και «ἀπήλθοσαν» θα πει «ἀπῆλθον», έφυγαν. Αυτές οι δύο λεξούλες εκφράζουν την υπέρβαση των όρων του λαού αυτού ή του ανθρώπου. Ξεπέρασε τα όριά του ο άνθρωπος. Και πράγματι, δυστυχώς για τον άνθρωπο, από την πρώτη στιγμή ο άνθρωπος υπερέβη τους όρους του. Ο Θεός τού έθεσε έναν πρώτον όρον. «Δεν θα δοκιμάσεις από τον καρπόν αυτόν». Υπερέβη τον όρον αυτόν. Μέσα στον Παράδεισον. Και εδοκίμασε ο Αδάμ και η Εύα τον καρπόν. Το αποτέλεσμα, ποιο ήταν; Η υπέρβασις αυτού του όρου; Ξαναλέγω, υπενθυμίζω, ὃρος θα πει σύνορον, θα πει όριον. Αλλά χρησιμοποιώ την λέξιν «ὃρος». Είναι προτιμότερος. Βγαίνοντας από τον όρο του ή από τους όρους του, βγήκε από τον Παράδεισο. Να λοιπόν ένα πρώτο αποτέλεσμα.

    Ακόμη, από τότε βγαίνει από τους ὃρους της ζωής του. Και μπαίνει μέσα στον χώρο του θανάτου. Βγήκε από τον προορισμό του που είναι η θέωσις και η Βασιλεία του Θεού. Είδε τον προορισμό του ότι είναι ο θάνατος. Άκουγα προχθές μια εκπομπή για τον Μότσαρτ. Έβλεπε ότι ο προορισμός του -βέβαια ο Μότσαρτ, αν δεν το ξέρετε, ήταν τέκτων, ήταν Μασώνος. Και… συμπεράνετε και τα παρακάτω- έβλεπε ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι ο θάνατος. Ωραία η μουσική Μότσαρτ, αλλά ταλαίπωρε και φτωχέ… «Ο προορισμός του ανθρώπου είναι ο θάνατος, είναι να πεθάνει»… Έτσι κάπως και ο Σαρτρ. Έτσι κάπως και ο παρακάτω και ο παρακάτω, να μην αναφέρομαι σε ονόματα, εκείνοι που δηλητηρίασαν την Ευρώπη. Και η Ευρώπη με τη σειρά της δηλητηρίασε ολόκληρη την Υφήλιο. Έτσι ο άνθρωπος μπήκε εις τον χώρον της κολάσεως.

    Bγήκε ακόμα από την ίδια του τη φύση. Και παρουσίασε το φαινόμενον της ομοφυλοφιλίας. Τι είναι αυτό; Υπέρβασις δεν είναι του ὃρου; Ξεπέρασες τη φύση σου. Και τι έγινες; Αυτό που δεν έπρεπε να γίνεις. Εκείνο που ο Θεός δεν ήθελε να γίνεις. Αλλά και ο πολιτισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά θεοποιούμενος, να είναι μια υπέρβαση των συνθηκών και των όρων της ζωής του ανθρώπου. Ένα μικρό μόνο παράδειγμα. Η καταστροφή του περιβάλλοντος που ζει ο άνθρωπος. Έκανε κάτι, το ξεπέρασε  και κατέστρεψε αυτό το ίδιο το σπίτι του, τη Γη. Και την καταστρέφει διαρκώς. Τη Γη. Δεν είναι υπέρβασις αυτό; Έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος έγινε αγνώριστα αφύσικος. Επειδή ξεπέρασε τους ὃρους του.

    Αλλά ο άνθρωπος ηκολούθησε το παράδειγμα του διαβόλου. Γιατί αυτός είναι ο πρώτος που έφυγε από τους ὃρους που του έθεσε ο Θεός. Διαβάζομε εις τον ιερόν Δαμασκηνόν να μας λέγει ότι: «Πρωτοστάτης ῆς περιγείου τάξεως καί τῆς γῆς τήν φυλακὴν ἐγχειρισθεὶς παρά Θεοῦ ἐπήρθη κατὰ τοῦ πεποιηκότος αὐτὸν Θεοῦ». Ο Θεός τον έβαλε τον Εωσφόρον- ακούστε τι τον έβαλε τον Εωσφόρον…- πρωτοστάτην, δηλαδή αρχηγόν, της περιγείου τάξεως και της Γης. Ό,τι αφορά τη Γη και το περιβάλλον της Γης. Η περίγειος τάξις είναι… να το φανταστώ κάπως έτσι, να το φανταστούμε, θα λέγαμε, ο πλανητικός χώρος. Εκείνος ο χώρος που ζει και υπάρχει και κινείται η Γη· που γυρίζει γύρω από τον ήλιον και οι άλλοι πλανήται. Αυτή είναι η περίγειος. Ό,τι αφορά τον χώρον της Γης. Αλλά και την ίδια τη Γη, ήταν πρωτοστάτης να την φυλάττει. «Φυλακὴν ἐγχειρισθεὶς παρά Θεοῦ». Επήρε από τον Θεό την εντολή να φυλάττει τη Γην. Ἐπήρθη όμως, υπερηφανεύθηκε. Τι θα πει «υπερηφανεύθηκε»; Ξεπέρασε τους όρους τους και τα έχασε όλα.

       Μας λέγει ο Μέγας Αθανάσιος που το παίρνει από τον Ησαΐα και από τον Ιεζεκιήλ: «Οὕτω γάρ εἲρηκεν (:Γιατί έτσι είπε) ἀναβήσομαι καί θήσομαι τόν θρόνον μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἒσομαι ὃμοιος τῷ Ὑψίστῳ». «Θα ανεβώ και θα βάλω τον θρόνο μου ενώπιον του Θεού και θα είμαι ίσος με τον Θεό». Αυτό που εμπνέει και στον ταλαίπωρο άνθρωπο. Τι; «Δεν υπάρχει Θεός»... Και μάλιστα ξεπερνάει τον διάβολο ο άνθρωπος, γιατί ο διάβολος πιστεύει, «οι δαίμονες», λέει, «πιστεύουσι και φρίττουσι», λέει η Αγία Γραφή. Ο άνθρωπος λέει: «Δεν υπάρχει Θεός». Ξεπέρασε τον διάβολο. Έγινε δαιμονικότερος του δαίμονος. Και τι λέγει ο άνθρωπος; «Εγώ είμαι ο Θεός. Δεν υπάρχει Θεός». Αυτός ο ανθρωποκεντρισμός.

     Και έτσι ο Εωσφόρος υπερέβη τους όρους του και κατέληξε…, χμ, πού κατέληξε; Τι ειρωνεία! Να ζητάει να καταφύγει στην αγέλη των χοίρων! «Κύριε», λέει, «επίτρεψέ μας- ‘’Επίτρεψέ μας’’!, ακόμη κι εκεί δεν έχει δικαίωμα- να πάμε -να το πω έτσι απλοελληνικά- στα γουρούνια». Βλέπετε, από πρωτοστάτης της Γης και της περιγείου, κατέληξε να μπει, να ζητάει να μπει μέσα στους χοίρους. Είναι κατάντημα. Γι΄αυτό λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εις τον πρώτον θεολογικόν του λόγον, στην πέμπτη παράγραφο, λέει -και προσέξατέ το πολύ αυτό-: «Εἲσω τῶν ἡμετέρων ὅρων φιλοσοφῶμεν (:Μέσα· –μέσα από τους όρους, μέσα από τα σύνορα, ένθεν, όχι εκείθεν, ή εκείσε, ένθεν, εδώ, από μέσα, από μέσα από τα σύνορα-, φιλοσοφῶμεν. Το «φιλοσοφῶμεν» εννοεί το «θεολογῶμεν», να θεολογούμε) «καί μή εἰς Αἲγυπτον ἐκφερόμεθα, μηδέ εἰς Ἀσσυρίους κατασυρόμεθα, μηδέ ἂδωμεν τήν ὠδήν Κυρίου ἐπί γῆς ἀλλοτρίας». Τι θέλει να πει αυτό; Ξέρετε ότι οι Εβραίοι, επειδή υπερέβαιναν τους όρους των, ποιοι ήταν οι όροι των; Ειδωλολατρούσαν. Και ο Θεός επέτρεπε να υπερβούν και τα όρια της πατρίδος των. Και άλλοτε μεν εσύροντο εις την Αίγυπτον, άλλοτε εσύροντο από τους Ασσυρίους και άλλοτε εσύροντο από τους Ασσυρίους και άλλοτε εσύροντο από τους Βαβυλωνίους· που λέει: «Ούτε σε ξένη γη (είναι η Βαβυλώνα) εκεί να ψάλλομε την ωδή μας», είπαν οι Εβραίοι. «Πώς να ψάλλομε ωδήν Κυρίου εις αλλοτρίαν γην;». Σε ξένη γη; Γιατί; Αυτά ο λαός;  Γιατί είχε βγει τους όρους του. Και λέγει τώρα ο άγιος Γρηγόριος, μη βγούμε κι εμείς για να μην υποστούμε ό,τι υπέστησαν εκείνοι. Και τι μπορεί να είναι αυτό; Δύνασαι να φιλοσοφήσεις εφόσον δεν έχεις θεολογία; Ο αρχαίος κόσμος δεν είχε θεολογία. Να φιλοσοφήσεις αλλά κατά τις δυνατότητές σου. Δύνασαι να θεολογήσεις; Κατά τις δυνατότητές σου. Όχι παραπάνω, όχι πιο πολύ. Γιατί θα βγεις έξω και τότε πραγματικά θα βρεθείς σε αλλότριους χώρους. Όπως το βλέπομε αυτό στον χώρο της φιλοσοφίας, ανόητα πράγματα. Είδατε ο Σαρτρ. «Τι είναι», λέγει, «ο προορισμός του ανθρώπου; Ο θάνατος. Απ’ το μηδέν στο μηδέν». Τι ακριβώς μπορούσε να πει ένας θεολόγος ο οποίος υπερβαίνει τους όρους του; Να γίνει αιρετικός. Η αίρεσις δεν είναι παρά η υπέρβασις της θεολογίας, αλλά τι υπέρβασις; Όπως ο άνθρωπος θέλει και καταλαβαίνει. Ας προσέχομε λοιπόν. Γι΄αυτό λέγει: «Ἐπί τῶν ἡμετέρων ὅρων (εἲσω) ἱστάμενοι». Θα σταθούμε στους ἡμετέρους νόμους, ὃρους. Ξέρετε, είναι μία του μυαλού υπόθεση αυτή. Η υπερηφάνεια του νοός. Να θέλει ο άνθρωπος να ξεπερνάει τα όριά του.

      Γι΄αυτό, ερμηνεύοντας ο Ιερός Χρυσόστομος τη συμπεριφορά και το πάθημα της Εύας, λέγει ότι «οὐκ ἀνασχομένη μήν ἐπί τῶν οἰκείων ὅρων», έφθασε να υποταγεί στον άνδρα. Δεν υπέμεινε στους δικούς της ὅρους. Αλλά έφθασε να υπερβεί τους όρους της και τελικά να υποτάσσεται εις τον άνδρα. Ενώ πρώτα, ο Θεός, δεν έκανε την Εύα να υποτάσσεται εις τον άνδρα. Τώρα την υποτάσσει υπό τον άνδρα. Αλλά και η σύγχρονη γυναίκα, για Δευτέρα φορά, μετά από εκείνο που συνέβη εις την Εύα, αποπειράται να εξέλθει των οικείων της όρων, και κατασκεύασε αυτό που λέμε «φεμινισμός».  Ο φεμινισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκείνο που νομίζει ότι της δίνει αίγλη, ενώ στην πραγματικότητα την καταρρακώνει. Ναι. Δεν έχω χρόνο να σας εξηγήσω πιο πολλά. Αυτό γίνεται αντιληπτό. Και έγινε αντιληπτό. Η γυναίκα άρχισε να καταλαβαίνει ότι εξευτελίζεται, με τον φεμινισμόν. Ναι, ναι. Εξευτελίζεται. «Ενώ πάει για μαλλί, βγαίνει κουρεμένη», να πω αυτήν την λαϊκή παροιμία. Εξευτελίζεται η γυναίκα. Ήδη στην Ευρώπη, στη Γαλλία συγκεκριμένα, οι γυναίκες είπαν: «Τι κάνομε;». Και όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος για την Εύα αλλά και για κάθε γυναίκα της κάθε εποχής: «Ἐμάνθανε δια τῆς πείρας αὐτῆς, μετ’ οὐ πολύ τῆς συμβουλῆς τό ὀλέθριον (:Έμαθε από πείρα πόσο ολεθρία ήταν εκείνη η συμβουλή του διαβόλου, να ξεπεράσει τα όριά της)».

    Ο Απόστολος Παύλος θέλει τη γυναίκα όταν προσεύχεται στην Εκκλησία, με κάλυμμα. Μία μαντήλα. Ξέρετε γιατί; Διότι το θεωρεί ότι είναι σύμβολον της υποταγής της γυναικός εις τον άνδρα. Και αν κρατήσομε το σύμβολον, δεν θα χάσομε την ουσία. Πετώντας το σύμβολον, χάνομε την ουσία.  Κάποτε στον Παράδεισο, αγαπητοί μου, ο άνθρωπος, ἐξελθών τῶν ἰδίων του ὃρων, εξήλθε του Παραδείσου, βγήκε από τον Παράδεισον. Τώρα όμως, από αγάπη, ο Λόγος του Θεού έρχεται να αναζητήσει τον άνθρωπον που είναι έξω από τους όρους του. Και ο άνθρωπος, το είδαμε στους Γεργεσηνούς, αντί να πει: «Εγώ βγήκα από τους όρους μου, ήλθες εσύ να με ξαναβάλεις μέσα», όπως ο τσομπάνης… χάθηκε ένα πρόβατο, έφυγε από τους όρους του στάβλου και φεύγει και γυρίζει τα βουνά και το παίρνει και το γυρίζει πίσω· ο ταλαίπωρος άνθρωπος να πει: «Όχι, εγώ θέλω να είμαι έξω από τους όρους μου, σε παρακαλώ, έξελθε των ορίων μου!». Τώρα καταλαβαίνετε αυτήν την ευαγγελική σημασία; «Βγες από τα σύνορά μου. Δεν σε θέλω». Το συμπέρασμα είναι ότι οπότε ο άνθρωπος… και φεύγει ο Θεός, όποτε ο άνθρωπος διώχνει τον Θεό από την ζωή του, φθάνει να βγαίνει ο ίδιος από τα όρια της δικής του ζωής. Εξορίζοντας τον Θεόν ο ταλαίπωρος άνθρωπος αυτεξορίζεται. Απομακρύνοντας τον Θεό, αλλοτριώνεται. Ξεπερνά τα όρια ακόμα και της σωματικής του αντοχής. Από τον αθλητισμό μέχρι την καθημερινή βιοπάλη. Αν ακούσετε, για να έχουν επιδόσεις οι αθληταί, τι μετέρχονται, που είναι καταστροφή του σώματος, για να έχουν ξεπέρασμα, ξεπερνούν τους όρους της αντοχής του ανθρωπίνου σώματος. Δεν έχω καιρό να σας πω παραδείγματα. Ξεπερνά ακόμα και την οικονομική του αντοχή. Και τι κάνει; Χρεωκοπεί. Ξεπερνά τα ταλέντα του. Και νομίζει ότι είναι κάτι. Και γελοιοποιείται. Γιατί περνάει τους όρους του.

    Αγαπητοί, ο άνθρωπος ξεχνά ότι βρίσκεται ανάμεσα σε δύο οροθέσια, τα οποία δεν μπορεί ποτέ να ξεπεράσει. Είναι ο χώρος και ο χρόνος. Αυτά τα δυο, ποτέ δεν θα μπορέσει να τα ξεπεράσει. Θα τα ξεπεράσει όμως. Αλλά όχι ο ίδιος. Θα τον βγάλει Αυτός ο Θεός από εκεί μέσα· γιατί ο Θεός έβαλε τον χρόνο και τον χώρο. Όταν θα τον βάλει τον άνθρωπο στη Βασιλεία του Θεού. Τώρα όμως δεν μπορεί να ξεπεράσει ούτε τον χώρο ούτε τον χρόνο. Ούτε να με βάζουν στο ψυγείο και να μείνω στην κατάψυξη 192 βαθμούς υπό το μηδέν, μήπως κάποια χρόνια μερικά παρακάτω βρει κάτι η Επιστήμη να με ξανααναστήσει. Είδατε; Προσπαθούμε να βγούμε διαρκώς από τους όρους μας…

    Ακόμη, οι όροι των Συνόδων, των Οικουμενικών και των Τοπικών Συνόδων, όροι λέγονται, και δεν είναι παρά οι κανόνες οι οποίοι περιορίζουν μία κατάσταση, άμα τους ξεπεράσεις, έχεις αταξία. Όταν η Εκκλησία ξεπερνάει τους ὃρους της, τους κανόνες, έχει αταξία. Το βλέπει κανείς ολοκάθαρα. Και στην εποχή μας και σε κάθε εποχή. Οι όροι λοιπόν των Συνόδων μάς περισώζουν- ακούσατε- μας περισώζουν τους όρους της φύσεως! Δεν μας αφήνουν να βγούμε από τη φύση μας. Και η ταπείνωσις της διανοίας είναι εκείνη που κάθε στιγμή θα μας εμποδίζει να ξεπερνάμε τους όρους μας. Να λέμε : «Φθάνει, έως εδώ, όχι παρακάτω». Αλλά και η λιτότητα του βίου, από πρακτικής πλευράς, δεν θα επιτρέπει ποτέ στην Τεχνική και στην Επιστήμη απεριόριστες αναζητήσεις, κατά το ψαλμικόν του 16^ου Ψαλμού: «Καὶ τῶν κεκρυμμένων σου ἐπλήσθη ἡ γαστὴρ αὐτῶν»…

474η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ πτῶσις τῆς Βαβυλῶνος.

†.«καὶ ἄλλος δεύτερος ἄγγελος ἠκολούθησε λέγων· ἔπεσεν, ἔπεσε Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἣ ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς πεπότικε πάντα ἔθνη.» (Αποκ. 14,8)
Κι' άλλος, δεύτερος άγγελος που ακολουθεί τον πρώτο, στο μεσουράνημα εννοείται, έλεγε: Έπεσε, έπεσε, η Βαβυλών η μεγάλη, η οποία απ' το κρασί της ορμής, θυμός, πότε σε όλα τα έθνη.
    Εδώ έχουμε μία ευχάριστη αγγελία, ότι επιτέλους έπεσε η Βαβυλώνα. Αλλά και ταυτοχρόνως, είναι δυσάρεστη και τρομερή αυτή η είδηση, διότι όταν πέφτει η Βαβυλώνα, τότε παρασύρει όλα τα έθνη εις την καταστροφή. Ποια είναι όμως αυτή η Βαβυλώνα; δέν υπάρχει Βαβυλώνας σήμερα ε, είναι γνωστό ότι η Βαβυλώνα καταστράφηκε. Καταστράφηκε μάλιστα τον 6ο αιώνα, π.Χ, όταν την κατέστρεψαν οι Πέρσες, οι οποίοι μπήκαν στη Βαβυλώνα μέσα σε μία νύχτα, και η πόλις έπαθε μεγάλη φθορά. Μετά όμως καταστράφηκε οριστικά. Ο Μέγας Αλέξανδρος όταν περνούσε από εκεί, λέγουν οι ιστορικοί, του είπαν για μιά στιγμή, καί για την Βαβυλώνα καί για την Νινευή, ότι εδώ είναι τα ερείπια της Νινευής, και μετά της Βαβυλώνος. Δέν υπήρχε πια τίποτε. Ακούτε, δέν υπήρχε τίποτε. Δηλαδή και η Νινευή, η μεγάλη εκείνη πόλις, η οποία και αυτή αποτελεί ένα σύμβολο, που κήρυξε εκεί ο Ιωνάς, και η Βαβυλώνα, ήδη από την αρχαιότητα δεν υπάρχουν πλέον. Πώς εδώ αναφέρεται η Βαβυλώνα; Τί σημαίνει Βαβυλώνα; Είναι οι αντίθετες δυνάμεις η Βαβυλών. Διότι είχε πραγματικά σταθεί στην εποχή της, ήταν μία πόλη που αντιστάθηκε στο θέλημα του Θεού. Σας θυμίζω όχι μόνο το τι έκανε ο αρχιμάγειρος του Ναβουχοδονόσορος, ο οποίος λεηλάτησε τον ναό του Θεού και τον πυρπόλησε, σας θυμίζω ακόμη και εκείνο το αμάρτημα που επέβαλε η Βαβυλώνα στους λαούς και τα έθνη της εποχής της, να προσκυνήσουν την χρυσή εικόνα του Μαρδούχ, κατ άλλους του Μαρδούχ, κατ' άλλους του Ναβουχοδονόσορος. Σας είπα, ή του Μαρδούχ του θεού, του πολιούχου της Βαβυλώνος, ή του Ναβουχοδονόσορος, και δέν προσκύνησαν οι τρεις εκείνοι νέοι, οι τρείς παίδες οι οποίοι ρίχτηκαν εις το καμίνι του πυρός. Για να πάρετε μία εικόνα ποιά ήταν η Βαβυλώνα. Ηταν εκείνη που υπηρέτησε την και  καισαρολατρεία. Υπηρέτησε την θεοποίηση του ανθρώπου. Έτσι, η Βαβυλών στέκεται το σύμβολο των αντιθέων δυνάμεων. Γραφεί ο Αρέθας: "Και τίς ή Βαβυλών; Ουκ άλλη , ή ούτος ο φθαρτός κόσμος." Δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτός ο φθαρτός κόσμος. Και συνεπώς είναι το σύμβολο, του φθαρτού κόσμου. Του παρερχομένου και του αποστατημένου απο τον Θεό. Βαβυλών ακόμη όπως ξέρετε σημαίνει σύγχυση. Μας το λέγει η Αγία Γραφή, το βιβλίο της Γενέσεως. Οτι το όνομα αυτό δόθηκε, γιατί έγινε η σύγχυσις των γλωσσών, εις εκείνη την γνωστή πυργοποιία. Γράφει ο Άνθιμος Ιεροσολύμων, και ο Ανδρέας Καισαρείας το γράφει: "Βαβυλών δέ, ο ερμηνεύεται σύγχυσις, τροπικώς λέγεται ο παρών κόσμος, δι' ο και πόλις μεγάλη είρηται." Βαβυλών λέγει, που ερμηνεύεται σύγχυση, τροπικά λέγεται ο παρών κόσμος. Γι' αυτό και λέγεται μεγάλη πόλις, επειδή ο κόσμος όλος είναι μεγάλος, πολύς. Οπότε, τί βλέπουμε. Όπως τότε, οι απόγονοι του Νώε επιχείρησαν την πυργοποιία, να φθάσουν λέγει έως τα σύννεφα, έως τον ουρανό. Γιατί; Σαν ένα σημάδι μνημειακό, ότι θα ξεχυθούν σ' όλο τον κόσμο, κάποτε ξεκίνησαν από ένα σημείο.
Προσέξτε αυτό που σας λέγω, απο ένα σημείο ξεκίνησαν. Απο τον τόπο εκείνον, την πόλη εκείνη που ονομάστηκε κατόπιν Βαβυλωνία, Βαβυλώνα. Κι ονομάστηκε έτσι γιατί έγινε σύγχυσις των γλωσσών. Τί ήταν εκείνος ο πύργος; Ήτανε το μνημείο, το υλικό μνημείο ενώσεως των λαών. Προσέξτε, το υλικό μνημείο ενώσεως των λαών, της ενότητος των λαών. Το σύμβολο, υλικό σύμβολο, ενότητος των λαών. Όπως ακριβώς, και σήμερα ζητούμε ενότητες των λαών, με πολιτιστικές ή εμπορικές συμφωνίες και δοσοληψίες. Εχουμε δηλαδή υλικά σημεία ενότητος των λαών. Ακόμα και μία γλώσσα, αν υποτεθεί ότι αύριο δέν θα μιλάμε Ελληνικά, αλλά θα μιλάμε μια άλλη γλώσσα, Ευρωπαϊκή, γιατί είναι κι αυτό στο πρόγραμμα όπως λέγεται. Λοιπόν, άν αύριο δεν μιλάμε Ελληνικά, εν ονόματι τίνος θα είναι; Εν ονόματι της Πανευρώπης . Το σχέδιο δεν είναι καινούργιο. Ανοίξτε σας παρακαλώ στην εγκυκλοπαίδεια την μεγάλη του Πυρσού, νομίζω στο λήμμα "Ευρώπη", νομίζω, δέν θυμάμαι αυτήν τη στιγμή, γιατί τώρα μου ήρθε στο μυαλό μου να σας το πώ, να δείτε ότι το σχέδιο είναι από τον περασμένο αιώνα για μία Πανευρώπη. Δέν είναι καινούργιο σχέδιο. Δέν είναι.  Ξέρετε ακόμη, ότι καθιερώθηκε εκείνη η γλώσσα ή Εσπεράντο, αυτή η νεκρή γλώσσα, γιατί λέτε; Για να συνεννοούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Γιατί νομίζουν  ότι η γλώσσα εμποδίζει τους ανθρώπους να έχουν ενότητα. Κι αν λοιπόν έχουμε μία κοινή γλώσσα, ή ένα κοινό ημερολόγιο, σύγχρονο πράγμα αυτό, θα έχουμε μία ενότητα. Προσέξτε, ανοητεύουν. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε κοινή γλώσσα  την Ελληνική, έχουμε κοινό ημερολόγιο, και τρωγόμαστε. Σ' όλες τις εποχές τρωγόμαστε. Γιατί τρωγόμαστε; Γιατί μας λείπει η αγάπη, απλούστατα. Εδώ σ' ένα σπίτι τρωγόμαστε. Γιατί; Μας λείπει η αγάπη. Το ημερολόγιο φταίει; Η γλώσσα φταίει; Τίποτε δεν φταίει. Λείπει η αγάπη, λείπει το Πνεύμα του Θεού. Δεν υπάρχει το πνεύμα του Θεού.
   Συνεπώς εδώ βλέπουμε ότι την εποχή που χτίστηκε η Βαβυλώνα, θέλησαν να κτίσουν ένα μνημείο υλικής ενότητος των λαών, που θα έφευγαν μακριά. Το ίδιο πράγμα κάνουμε και σήμερα. Κτίζουμε αυτά τα υλικά σημεία, υλικά μνημεία, κοινή γλώσσα, κοινό ημερολόγιο, εμπορικές σχέσεις, πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ των λαών, βλέπετε; Όχι εμείς οι Έλληνες, όχι εμείς οι Έλληνες, προσέξτε, όλοι οι λαοί κινούνται από την Ανατολή στη Δύση και από τη Δύση στην Ανατολή, για να έχουν τέτοιου είδους ενότητες. Αλλά, το δυστύχημα είναι για 'μας, ό,τι έγινε τότε, σύγχυσις, γίνεται και σήμερα. Υπάρχει σύγχυση. Ολο αυτό το κατασκεύασμα, λέγεται Βαβυλών. Μ'  αυτήν την έννοια τώρα έρχεται ο άγγελος να πεί: "Έπεσεν, έπεσε, η Βαβυλών". Και θα αποδειχθεί, όπως τότε στην πυργοποιία ότι ματαιοπονούσαν, και τότε στο τέλος της Ιστορίας θα πούν οι άνθρωποι, πόσο μάταια ήταν αυτά που κάναμε.. Να το πώ με μία λέξη: "Τί μάταιος ήταν αυτός ο εξελιγμένος και προηγμένος τεχνικός πολιτισμός." Πήγαμε, φτάσαμε, ταξιδέψαμε, ανεβήκαμε στα ουράνια, και τί βγάλαμε;  Αυτό στο τέλος θα πουν οι άνθρωποι, τί βγάλαμε; Ματαιοπονήσαμε. Θα πέσει η Βαβυλών, δηλαδή πλέον δέν θα  έχει την ισχύ της.
    Πρέπει να σας πώ, ότι στην Παλαιά Διαθήκη, είναι γνωστό, ότι Βαβυλών ονομάζεται κατά προσωποποίηση, όλος ο αμαρτωλός και ο  αποστατημένος κόσμος. Στην Καινή Διαθήκη προσωποποίηση των αντιθέων δυνάμεων είναι η Ρώμη. Στην Παλαιά Διαθήκη η ιστορική Βαβυλώνα. Στην Καινή Διαθήκη είναι η ιστορική Ρώμη. Δηλαδή η Ρώμη, πραγματικά η Ρώμη. Αλλά αναφερομένη όμως με την παλαιά της ονομασία. Ώς αντίθεες δυνάμεις. Βαβυλών πάλι. Εδώ στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, όταν λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης "Έπεσεν, έπεσε η Βαβυλών" θα το 'λεγε έτσι: " Έπεσεν, έπεσε η Ρώμη", έπεσε η Ρώμη." Ήταν δέ αντίληψη των Χριστιανών του 1ου αιώνος, αλλά και των Ιουδαίων του 1ου αιώνος, ότι η νέα Βαβυλώνα είναι η Ρώμη. Τώρα τί είναι η Ρώμη, σας το είχα αναλύσει ήδη τον Μάιο, όταν σας είχα πεί με την Καισαρολατρεία της, τί εισήγαγε εις τον κόσμο και ως διώκτης των Χριστιανών, η Ρώμη.
    Ώστε λοιπόν, θα πέσει η Ρώμη. Ποιά Ρώμη; Η ιστορική Ρώμη, αυτή που υπάρχει τώρα; Ω αγαπητοί μου, σύμβολο έγινε η Ρώμη. Προσέξτε, έγινε σύμβολο η Ρώμη. Και σας είπα, είναι οι αντίθεες δυνάμεις. Όταν γράφει "Έπεσεν, έπεσε" αυτό το διπλό, εκφράζει την απόλυτη βεβαιότητα της πτώσεως και καταργήσεως πάσης αντιθέου πολιτικής ή πνευματικής δυνάμεως με έκδηλο αντιχριστιανικό χαρακτήρα.
    Γράφει ο προφήτης Ιερεμίας: «Ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι καὶ ἀκουστὰ ποιήσατε καὶ μὴ κρύψητε, εἴπατε· ἑάλωκε Βαβυλών, κατῃσχύνθη Βῆλος ἡ ἀπτόητος, ἡ τρυφερὰ παρεδόθη Μαρωδάχ.» (Ιερ. 27,2) και λίγο πιο κάτω «καὶ οὐκ ἔσται ὁ κατοικῶν ἐν αὐτῇ ἀπὸ ἀνθρώπου καὶ ἕως κτήνους.» (Ιερ. 27,3)
Δηλαδή αναγγείλετε στους λαούς και να γίνει ακουστό αυτό, μή το κρύψετε, αλώθηκε η Βαβυλών, έπεσε η Βαβυλώνα. Κατῃσχύνθη Βῆλος, ο θεός Βήλ, ἡ ἀπτόητος, ἡ τρυφερὰ παρεδόθη Μαρωδάχ.
ο ηδονιστικός θεός Μαρδούχ, έπεσε κι αυτός. Παραδόθηκε. Δέν θα υπάρχει εκείνος που θα κατοικεί σε αυτήν, από ανθρώπου έως κτήνους. Κι εκείνο που είναι καταπληκτικό είναι το εξής. Αυτά πραγματοποιήθηκαν μέχρι κεραίας, όπως σας είπα προηγουμένως, στην ιστορική Βαβυλώνα, χωρίς να εξαντλείται η προφητεία για την ιστορική Βαβυλώνα, όπως και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που την προφητεύει ο Κύριος, έγινε ιστορικός τύπος των εσχάτων. Χωρίς να εξαντλείται η καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ, αλλά επεκτείνεται στα έσχατα, με την έννοια της καταστροφής του κόσμου.
    Ώστε λοιπόν η Βαβυλώνα και η Ρώμη είναι ένα σύμβολο, του πεπαλαιωμένου, φθαρμένου και αποστατημένου κόσμου. Αυτή η νοητή λοιπόν Βαβυλών «ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς πεπότικε πάντα ἔθνη.» που λέγει ο Ευαγγελιστής, δηλαδή απο το κρασί της ορμής της αποστασίας της επέδρασε σε όλα τα έθνη, είναι κάτι καταπληκτικό.
    Νά τι γράφει ο Ανδρέας Καισαρείας: "Οίνον δε θυμού πορνείας (οίνος θυμού θα πει κρασί ορμής, και το κρασί όπως μεθά κανείς δείχνει την ορμητικότητα) καλεί ου μόνον την εξ ειδωλολατρείας βακχείαν και των φρενών έκστασιν , αλλά και την εκ πάσης αμαρτίας μέθην και παραφοράν". Δεν δείχνει μόνον, λέγει, την βακχεία, επειδή περί κρασιού ο λόγος, γι' αυτό και χρησιμοποιεί αυτό το ουσιαστικό, βακχεία, από τον Βάκχο, την βακχεία, την μέθη δηλαδή της ειδωλολατρίας, και την έκσταση, τό σάλεμα των φρενών. Απο ποιά άποψη; Όταν ο άνθρωπος κάνει απονενοημένα πράγματα, μέσα σ' ολόκληρη την υφήλιο το βλέπουμε αυτό αγαπητοί μου, να κάνουν οι άνθρωποι απονενοημένα πράγματα. Από το σημείο μιάς πυρηνικής εκρήξεως, μέχρι, μέχρι, μέχρι. Απονενοημένα πράγματα. Όχι, λέει μόνο αυτά, αλλά και από την μέθη κάθε αμαρτίας και παραφοράς. Εκείνο που κάνει εντύπωση, ότι η Βαβυλών είναι πολύ ζωηρή στην εποχή μας. Και ότι αυτή η Βαβυλών, η νοητή Βαβυλώνα, εξαπλουμένη επιδρά δυσμενώς και κακώς, σε όλο τον κόσμο. Προσέξτε, πώς επιδρά; Με χίλιους τρόπους. Οι σπουδαιότεροι: Είναι τα μέσα τηλεπικοινωνίας, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, (σ.σ και το Ίντερνετ). Ακόμα και οι εμπορικές σχέσεις. Έτσι έχουμε μία μεγάλη επικοινωνία των λαών και με τον τρόπο αυτό η νοητή Βαβυλώνα ποτίζει με το κρασί της πορνείας της, δηλαδή την αποστασία της, ποτίζει όλα τα έθνη. Έτσι θα δείτε, αυτόν τον λεγόμενο πολιτισμό, να πηγαίνει στις εσχατιές της γής, μέχρι τους Εσκιμώους. Οι Εσκιμώοι κοντεύουν να φθαρούν, να εξαφανιστούν από τον πολιτισμό που πήγε στον τόπο τους. Παντού χώνεται αυτός ο πολιτισμός μας, και δέν είναι απλός πολιτισμός, με την έννοια να σου πάει το ηλεκτρικό, να σου πάει μία άνεση στοιχειώδη, αλλά πηγαίνει σαν φορέας φθοράς, παρακμής, διαστροφής.
    Σαν παραδείγματα θα σας πω ακόμη, αυτού του κρασιού που ποτίζεται ο κόσμος θα σας αναφέρω, την μουσική Pop, Jazz, Rock, και ειδικότερα την Pop. Εχει τρελαθεί όλη η υφήλιος με τη μουσική αυτή. Σας αναφέρω το κάπνισμα, που τρελάθηκε όλος ο κόσμος. Δέν υπάρχει γωνιά της γης που να μήν καπνίζουν οι άνθρωποι. Σας αναφέρω τα ναρκωτικά, που δέν υπάρχει γωνιά της γης που να μήν τα χρησιμοποιεί. Και η έννοια της ελευθερίας, που δεν είναι παρά ασυδοσία και αναρχία. Το έγκλημα, όλοι οι λαοί πιά αρχίζουν να δέχονται την επίδραση της εξάρσέως του εγκλήματος καί οι γενετήσιες διαστροφές.
    Νά ποιό είναι το κρασί, ο θυμός της πορνείας, δηλαδή ποιό είναι αυτό το κρασί, αυτή η ορμή που ξεχύνεται σ' όλον τον κόσμο και ποτίζει όλα τα έθνη. Δηλαδή επιδρά δυσμενώς σε όλα τα έθνη. Προσέξτε. Οταν γράφει ότι η Βαβυλώνα πεπότικε, ότι η Βαβυλώνα έχει ποτίσει όλα τα έθνη, σαν να φεύγει από κάποιο κέντρο αυτό το πότισμα, δηλαδή το κακό να ξεκινάει από κάπου, και να διαχέεται προς όλο τον κόσμο. Ποιο είναι αυτό το κέντρο από το οποίο διαχέεται όλο αυτό το κακό; Ποιό είναι το κέντρο αυτής της νοητής Βαβυλώνος; Χωρίς περιστροφές, το κέντρο είναι ο Δυτικός κόσμος. Και ως γεωγραφία, αλλά κυρίως ώς νοοτροπία. Δεν είναι τόσο μόνο ως γεωγραφία, γιατί μπορεί να βρείτε αυτό και στην Ιαπωνία, που είναι Ανατολικός κόσμος, όσο κυρίως ως νοοτροπία. Δηλαδή η νοοτροπία του Δυτικού κόσμου, που κατά βάση είναι η Ελληνική νοοτροπία. Προσέξτε, κατά βάση είναι η Ελληνική νοοτροπία, η αρχαία Ελληνική, η οποία έγινε η Δυτική νοοτροπία. Αυτή η νοοτροπία η Δυτική, όχι μόνο ως γεωγραφία, αλλά κυρίως ως νοοτροπία, είναι εκείνη η οποία έχει ποτίσει όλο τον κόσμο με τη διαφθορά και την αποστασία. Αυτό είναι το κακό. Απ' αυτό το κέντρο ξεπηδά όλο το κακό και ξεχύνεται σ' όλο τον κόσμο. Απ' την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία, κι απ' τον Βόρειο Πόλο μέχρι το Νότιο πόλο, θα δείτε να υπάρχουν αυτά που σας ανέφερα προηγουμένως. Η μουσική Pop, το κάπνισμα, τα ναρκωτικά, η ασυδοσία, το έγκλημα, οι γενετήσιες διαστροφές. Πού γεννήθηκαν αυτά; Στην Δυτική νοοτροπία.

    Αγαπητοί μου, αυτή είναι η νοητή Βαβυλώνα. Κι έρχεται τώρα να πεί ο άγγελος "Έπεσε η Βαβυλών". Δηλαδή αυτός ο διεφθαρμένος κόσμος θα πέσει, και θα γίνει νέα τάξη, και αυτή η νέα τάξη δεν θα είναι παρά, η Βασιλεία του Θεού. Όταν ο χριστός θα κρίνει τον κόσμο, και θα φέρει έναν καινούργιο κόσμο. Οχι κατά υλιστικό ή προτεσταντικό τρόπο, αλλά θα είναι η Βασιλεία του Θεού στην οποία, δέν θα υπάρχει ούτε βρῶσις ούτε καὶ πόσις.
«οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ·» (Ρωμ. 14,17)

Απόσπασμα από την 60η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Προπαρασκευή τῆς Κρίσεως. Ὁ εὐαγγελισμός τῶν ἐθνῶν. Ἡ πτῶσις τῆς Βαβυλῶνος.

†.Ευρισκόμεθα εις το 14ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως στίχος 6 - 7.

«Καὶ εἶδον ἄλλον ἄγγελον πετόμενον ἐν μεσουρανήματι, ἔχοντα εὐαγγέλιον αἰώνιον εὐαγγελίσαι ἐπὶ τοὺς καθημένους ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ πᾶν ἔθνος καὶ φυλὴν καὶ γλῶσσαν καὶ λαόν,/λέγων ἐν φωνῇ μεγάλῃ· φοβήθητε τὸν Κύριον καὶ δότε αὐτῷ δόξαν, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς κρίσεως αὐτοῦ, καὶ προσκυνήσατε τῷ ποιήσαντι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πηγὰς ὑδάτων.» 

Και είδα, σας αποδίδω, άλλον άγγελο να πετά στο μεσουράνημα, να κρατά Ευαγγέλιο αιώνιο, ευαγγελίζοντας αυτούς που κάθονται, που βρίσκονται στην επιφάνεια της γής, σε κάθε έθνος και φυλή και γλώσσα και λαό. Και έλεγε με φωνή μεγάλη, φοβηθείτε τον Κύριον και δώσετε δόξα εις αυτόν, γιατί ήλθε η ώρα της κρίσεώς του, και προσκυνήσατε εκείνον που δημιούργησε τον ουρανό και την γή και τη θάλασσα  και τας πηγάς των υδάτων.

    Μετά το παρεμβληθέν διαψαλμα του ισταμένου αρνιού που περιστοιχίζεται από τις 144.000 των αφιερωμένων πιστών, επανέρχεται αγαπητοί μου ο ιερός Ευαγγελιστής εις την συνέχεια των καταθλιπτικών εικόνων της Ιστορίας της ανθρωπότητος και της Εκκλησίας. Βεβαίως μετά από την παρουσία του Αντιχρίστου, ευθύς μετά, το υπογραμμίζω, σας το έχω πει δυο-τρεις φορές μέχρι τώρα, δέν μεσολαβεί τίποτα μετά από τον Αντίχριστο, ευθύς μετά έρχεται ο Χριστός, ο οποίος θα έλθει όχι ως λυτρωτής αλλά ως κριτής. Ετσι εφ' εξής, τα αναφερόμενα παρακάτω κεφάλαια, καλύπτοντας από την προπαρασκευή της κρίσεως και καταλήγουν στην τελική κρίση, η οποία συμπίπτει πάντοτε με τη Δευτέρα του Χριστού Παρουσία. Οταν λέμε κρίση, εννοούμε την αποκατάσταση του δικαίου και της αδικίας εις το πρόσωπο των δικαίων και των αληθινών Χριστιανών, όπως και την τιμωρία της αδικίας και του ψεύδους εις το πρόσωπο των ασεβών και αδίκων και απίστων ανθρώπων.

    Όπως προ του Αντιχρίστου έχουμε τον χρόνο της δράσεως των επί μέρους αντιχρίστων, έτσι και προ της τελικής κρίσεως έχουμε την μερική κρίση της Ιστορίας. Όπως έχουμε πολλούς αντιχρίστους, έχουμε πολλές κρίσεις. Πολλές κρίσεις του Χριστού. Αυτή η μερική κρίση της Ιστορίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η επέμβαση του Χριστού κριτού εις τα επί μέρους γεγονότα της Ιστορίας. Όπως ακριβώς βλέπουμε να επεμβαίνει ο Θεός εις την Ιστορία του Ισραήλ καθ' όλο το μήκος της υπάρξεώς της, έτσι ο Θεός επεμβαίνει πάντοτε μέσα στην Ιστορία για να δημιουργεί αυτές τις επί μέρους κρίσεις.

    Οι επεμβάσεις αυτές του Θεού, έχουν είτε παιδαγωγικό χαρακτήρα είτε καταδικαστικό χαρακτήρα, αναλόγως το πώς θα κρίνει ο Θεός. Η τελική κρίση όμως δέν θα έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα, αλλά μόνον, και κατά μόνον καταδικαστικό χαρακτήρα. Με βάση αυτά που σας είπα, παρατηρούμε ότι πρό της τελικής κρίσεως, ήδη η κρίση ενεργείται, η κρίση επιτελείται. Οπως και πρό του ερχομού του Αντιχρίστου ο Αντίχριστος δρά και ενεργεί. Αυτό φαίνεται από πολλά χωρία της Αγίας Γραφής. Ότι η κρίση ήδη επιτελείται, αποτελεί ένα μυστήριο. Πώς ο Θεός επεμβαίνει μέσα στην Ιστορία και κρίνει την Ιστορία. Και φυσικά τούτο είναι ολοφάνερο στα μάτια των πιστών, στους απίστους ίσως δεν φαίνεται, ή καλύτερα φαίνεται, αλλά δέν θα ήθελαν ποτέ να εξηγήσουν το φαινόμενο θεολογικά, αλλά με άλλα κριτήρια. Εκείνα τα οποία προσφέρει η κοσμική φιλοσοφία της Ιστορίας. Με τα κριτήρια αυτά κρίνουν τα αποτελέσματα της Ιστορίας. Επί παραδείγματι, Γιατί εμείς νικούσαμε το 1940; Γιατί νικήθηκε η Γερμανία κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Αυτά τα γιατί της Ιστορίας, δέν τα ερμηνεύουν πότε θεολογικά οι ιστορικοι. Διότι δέν έχουν θεολογικά μάτια. Προσπαθούν να κάνουν ερμηνεία φιλοσοφική της Ιστορίας. Οχι όμως θεολογική. Επί παραδείγματι, πώς μπορεί να κριθεί το θαύμα της νίκης των Ελλήνων εναντίον δύο αυτοκρατοριών, της Ιταλίας και της Γερμανίας; Δύναται να εξηγηθεί με ποικίλες θεωρίες και είτε υλιστικές θεωρίες, είτε  οικονομικές, βεβαίως υλιστική είναι, άν και εδώ είναι τώρα το σπουδαίο, ότι αυτές οι θεωρίες επαληθεύουν από την ανάποδη. Θα έπρεπε με βάση τις θεωρίες αυτές, να είχε κερδίσει τον πόλεμο και η Γερμανία και η Ιταλία. Διότι κάποιοι άλλοι παράγοντες μπαίνουν. Ποιοί είναι αυτοί οι παράγοντες οι οποίοι τελικά δίνουν την νίκη στην Ελλάδα; Αυτοί οι άλλοι παράγοντες ερμηνεύονται είτε υλιστικά είτε ιδεαλιστικά, όπως θέλετε πάρτε το. Το θέμα είναι ότι, δέν αναγνωρίζεται ο Θεός ότι επεμβαίνει μέσα στην Ιστορία. Για τους Χριστιανούς έχουμε τις επί μέρους κρίσεις της Ιστορίας. Όπως λέγει ο Θεός: Εσείς, λέει στους Εβραίους, δέν με ακούτε, θα σας παραδώσω στα χέρια των Βαβυλωνίων, αλλά εγώ κατόπιν θα τιμωρήσω τους Βαβυλωνίους. Ετσι η καταστροφή της Βαβυλώνος, ως ερμηνεία της Ιστορίας, μπορεί να ειπωθεί ότι θέλετε. Αλλά η σωστή ερμηνεία είναι ότι ο Θεός τιμωρεί τους Βαβυλωνίους, επειδή εκείνοι με τη σειρά τους είχαν τιμωρήσει τους Εβραίους, αλλά οι Εβραίοι τιμωρήθηκαν από τους Βαβυλωνίους, επειδή παρέβησαν τις εντολές του Θεού. Δηλαδή βλέπουμε μία πολυπλοκότητα, μία πολυδαιδαλότητα μέσα στην Ιστορία. Αυτά όλα δέν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε, παρά μόνο ό,τι μας αποκαλύπτει ο Θεός. Και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε μερικά πράγματα, όταν δεχθούμε την θεολογική ερμηνεία της Ιστορίας και όχι την φιλοσοφική ερμηνεία της Ιστορίας. Κι ακόμα εαν θέλετε, μέσα στην Ιστορία συμβαίνουν πολλά πράγματα ανεξήγητα. Αυτά θα εξηγηθούν, πότε λέτε; Εις την Βασιλεία του Θεού, που θα βλέπουν τις ενέργειες του Θεού, έστω εκ των υστέρων, σαν κάτι όπως σήμερα θα  προβάλαμε μία ταινία με τα γεγονότα του πολέμου 40 - 41, και θα καθόμαστε σε μιά καρέκλα να τα βλέπουμε ανέτως αυτά, έτσι τότε οι πιστοί μέσα στη Βασιλεία του Θεού, θα βλέπουν να ξετυλίγεται η Ιστορία και οι επεμβάσεις του Θεού,και θα βλέπουνε την σοφία και την αγάπη του Θεού και θα δοξολογούν τον Θεό.

    Αλλά ας δούμε και κάποια χωρία από την Αγία Γραφή πώς επεμβαίνει ο Θεός και κρίνει μερικώς την Ιστορία. Διότι τελικώς, θα κριθεί εις τα έσχατα. Γράφει ο Απόστολος Παύλος: «κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν.» (Α Κορ. 11,32)

Α, ώστε επεμβαίνει ο Θεός στη ζωή των πιστών. Ναί. Πώς επεμβαίνει; Επεμβαίνει με μία αμαρτία μου που θα κάνω, θα έρθει να με παιδαγωγήσει. Κάνει κρίση σ' εμένα, μου δημιουργεί κρίση, δηλαδή δικαστήριο, και με παιδαγωγεί με την κρίση εκείνη που μου κάνει. Και λέγει τώρα ο Απόστολος: "Κρινόμενοι από τον Κύριο, παιδαγωγούμεθα ώστε να μην κατακριθούμε κατά την τελική κρίση, που είναι καταδικαστική μαζί με τον κόσμο. Το καταλάβατε;

    Ακόμη λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν (τον Χριστό) οὐ κρίνεται, ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται» (Ιω. 3,18) Αυτός που δέν πιστεύει εις τον Χριστόν, ήδη έχει κριθεί. Πώς ἤδη κέκριται, εάν η κρίση αναμένεται στα έσχατα; Είναι η ίδια έννοια που λέμε, ο Αντίχριστος έρχεται και ήδη πολλοί αντίχριστοι υπάρχουν. Είναι ακριβώς η ίδια θέση. Γι' αυτό σας πήρα παράλληλα το θέμα του Αντιχρίστου με τους αντιχρίστους, και το θέμα της κρίσεως με τις επιμέρους κρίσεις. Τα πήρα παράλληλα. «αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, (λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης) ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς·» (Ιω. 3,19) Και σημειώνει πάλι ο ιερός Ευαγγελιστής, το λέγει ο Χριστός: «νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω·» (Ιω. 12,31) Τώρα, αυτό το "νῦν" πότε είναι; Τώρα, εκείνη τη βραδιά. Εκείνη τη βραδιά που ο Κύριος ήταν στον κήπο της Γεθσημανή. Που την άλλη μέρα θα σταυρωθεί. Τώρα, λέγει, τώρα, τώρα, υπάρχει κρίση στον κόσμο αυτόν, υπάρχει κρίση αυτού του κόσμου. Προσέξτε, όχι στον κόσμο, αλλά αυτού του κόσμου. Τώρα, "νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου," ποιός είναι ο άρχων του κόσμου τούτου; ο διάβολος. "Ἐκβληθήσεται ἔξω·" θα πεταχτεί έξω. Που σημαίνει, θα κριθεί. Ώστε ο διάβολος κρίθηκε ήδη. Με την σταύρωση του Χριστού. Αλλά η τελευταία καταδίκη, δεν θα είναι παρά εκείνο το οποίο θα βάλει την σφραγίδα του τελεσιδίκου. Μη πάτε μακριά αγαπητοί μου. Ενας άνθρωπος ο οποίος πεθαίνει, γι αυτόν η κρίση τελείωσε. Τελείωσε γι αυτόν η κρίση. Κρίθηκε. Εάν βρίσκεται εις τον Άδη, ξέρει ότι όταν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, τότε θα έχει την καταδίκη του πλέον την οριστική. Οταν είναι εις τον Παράδεισο ξέρει ότι δέ θα καταδικαστεί. Θα εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού. Κρίθηκε. Λέγει ο Κύριος: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου🔷 ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.» (Ιω. 5,24) Ο πιστός σε κρίση δέν έρχεται, αλλά μεταβέβηκε από τούτη την ζωή στην αιωνία ζωή, χωρίς να έλθει σε κρίση, σε καταδίκη, καθόλου τίποτε. Σε κρίση δεν έρχεται. Βλέπετε λοιπόν πώς ενεργείται η κρίση μέσα στην Ιστορία;

     Πάντως ο ιερός Ευαγγελιστής τώρα στην Αποκάλυψη, μας δίνει μία εικόνα, αυτή που σας διάβασα, προπαρασκευής της κρίσεως, η οποία επεκτείνεται εις την έκθεση των επτά φιαλών. Που είναι μία σειρά από πληγές, και οι οποίες είναι οι τελευταίες μέσα εις την Ιστορία. Θυμάστε ότι είχαμε άλλες δύο επτάδες. Τώρα έχουμε την τελευταία επτάδα. Δέν σημαίνει βεβαίως ότι τελειώνει η μία ιστορικά για ν' αρχίσει η άλλη και κατόπιν η άλλη. Θυμάστε που σας είχα πεί ότι και οι τρείς επτάδες ενεργούν παραλλήλως, όταν είχαμε κάνει ένα θέμα, πώς θα ερμηνεύσουμε το βιβλίο της Αποκαλύψεως; Θα πρέπει να πάρουμε τα γεγονότα σε μία ευθεία του χρόνου ή σε μία ελικοειδή γραμμή; Θυμάσαι τον τρόπο της ερμηνείας. Που σημαίνει έχουμε επανάληψη και επανάληψη. Ώστε, η πρώτη πληγή της πρώτης επτάδος, η πρώτη πληγή της δευτέρας επτάδος και η πρώτη πληγή της τρίτης επτάδος, στην πραγματικότητα είναι μία πληγή, η οποία συνεχίζει μέσα στους αιώνες,  καλύπτουσα όλες τις πτυχές της, έως τα έσχατα. Μένει λοιπόν να δούμε τις πληγές των επτά φιαλών. Που θα είναι, όπως είπαμε, η τελευταία πια φάση της κάθε πληγής.

    Ο άγγελος τον οποίο βλέπει ο ιερός Ευαγγελιστής, είναι ένας νέος άγγελος, δηλαδή νέος με την έννοια, πρώτη φορά εμφανίζεται στο προσκήνιο, δέν έχει σχέση με τις εμφανίσεις των προηγουμένων αγγέλων. Γιατί λέγει, "και είδα άλλον άγγελο, άλλον Άγγελο πετόμενον εν μεσουρανήματι κλπ. Τί θα πει αυτό; Που δείχνει ότι το μήνυμά του έπρεπε να γίνει αντιληπτό, απ' όλους τους κατοίκους της γής. Αυτό θα πει ότι μεσουρανεί. Είναι στο κέντρο του ουρανού, στο Ζενίθ. Αυτό είναι το μεσουράνημα. Πετάει στο κέντρο. Που σημαίνει ότι έχουμε μία αντίληψη του αγγέλου, προσέξατέ το, οπτικοακουστική. Τον βλέπουμε και τον ακούμε. Προσέξτε, δεν είναι άγγελος, είναι εικόνα αυτό, θα το δείτε στην συνέχεια.

   Αυτή η οπτικοακουστική παρουσία του Ευαγγελίου, γιατί κρατάει Ευαγγέλιο ο άγγελος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παρουσία του Ευαγγελίου, ως απολύτως αναγκαιοτάτη. Που σημαίνει, ότι πρέπει να αποσταλούν άνθρωποι να κηρύξουν, τους οποίους ανθρώπους που θα κηρύξουν, πρέπει να τους δεί και να τους ακούσει ο κόσμος. Είναι αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος: «πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος;» (Ρωμ. 10,14) Πώς θα πιστέψουν αν δεν ακούσουν; Πώς θα ακούσουν εάν δεν πάει κάποιος να τους  κηρύξει να τον δούν; Και φυσικά να τον ακούσουν. Αυτό είναι. Οτι το Ευαγγέλιο θα κινηθεί προς όλες τις κατευθύνσεις της γής μας, για να γίνει αντιληπτό από όλους τους ανθρώπους, από αποστόλους, ιεραποστόλους. Αυτό θα πεί είναι εν μεσουρανήματι ο άγγελος, τον βλέπουν όλοι ήκαλύτερα, το βλέπουν όλοι το Ευαγγέλιο, το ακούνε όλοι το Ευαγγέλιο. Προσέξτε αυτό το σημείο, έχει σημασία. Κρατά ο άγγελος Ευαγγέλιο αιώνιο, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εδώ. Είναι αιώνιο, χωρίς ποτέ να παλιώνει, που δίνει σ' εκείνους που πιστεύουν την αιώνιον ζωή, που είναι αιωνίου κύρους, που δίνει το χαρούμενο μήνυμα, την αγαθήν αγγελία, ότι οι βουλές του Θεού βρίσκουν την πραγμάτωσή τους, ότι δηλαδή έρχεται η σωτηρία των πιστών δια της παγκοσμίου κρίσεως του κριτού. Είναι συνεπώς αιώνιο, όπως λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας, να το πει κανείς με δυο λόγια, "αιώνιον Ευαγγέλιον , το εξ αιώνος τούτο παρά [ τω ] Θεώ προωρίσθαι." Αυτό το Ευαγγέλιο που αιωνίως έχει προορισθεί από τον Θεό να είναι αυτό. Γι' αυτό λέγεται αιώνιο Ευαγγέλιο.

    Η παρουσία του οράματος με αυτόν τον άγγελο που πετά στο μεσουράνημα και κρατά το αιώνιο Ευαγγέλιο, δείχνει, αφενός μέν την ανάγκη της μετανοίας σ' εκείνους που κηρύχθηκε το Ευαγγέλιο. Και το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε αγαπητοί μου σε όλα τα έθνη, σ' όλους τους λαούς, θα το δούμε στη συνέχεια, που λέει στη συνέχεια ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, σε κάθε λαό, σε κάθε φυλή, σε κάθε γλώσσα. Το Ευαγγέλιο εκεί που κηρύχθηκε πρέπει να ξανακηρυχθεί. Σαν ένα κήρυγμα μετανοίας και επιστροφής. Σ' εκείνους που δέν κηρύχθηκε το Ευαγγέλιο θα πρέπει να γίνει ακουστό για να δοθεί μία μαρτυρία. Να πώς το λέει ο Κύριος: «καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος.» (Ματθ. 24,14) Αυτό το Ευαγγέλιο, θα κηρυχθεί λέγει σ' όλη την οικουμένη εις μαρτύριο, σαν μαρτυρία, ότι κηρύχθηκε και έμειναν άπιστοι οι άνθρωποι, εάν υποτεθεί θα μείνουν άπιστοι, εκείνοι που θα μείνουν άπιστοι. Και τότε θα έρθει το τέλος.Α, ώστε λοιπόν ο Ευαγγελισμός της οικουμένης είναι ένα σημείο του τέλους. Αγαπητοί μου προσέξατέ το. Οταν το Ευαγγέλιο κηρυχθεί στην οικουμένη άπασαν, που είπε ο Κύριος: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη,» (Ματθ. 28,19) κλπ, και τώρα λέγει, ότι, όταν θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο τότε θα έλθει το τέλος. Σημείον λοιπόν του τέλους. Αυτό θέλω να κρατήσετε, σημείον του τέλους. Και αναφέρετε τώρα εδώ για να προπαρασκευάσει ο ιερός Ευαγγελιστής στο κείμενό του, την κρίση, που θα 'ρθεί ο Χριστός. Σήμερα το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε παντού; Θα μπορούσαμε να πούμε, το μαρτυρούν οι εκατοντάδες γλώσσες που μεταφράστηκε το Ευαγγέλιο. Εκατοντάδες γλώσσες. Αν θέλετε να μιλήσω και για τις διαλέκτους, κάπου στις 1.800 γλώσσες και διαλέκτους έχει μεταφραστεί η Αγία Γραφή. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ουσιαστικά ότι το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε. Θα μου πείτε, μα μόνο το ένα δισεκατομμύριο από τα 4½ (1982. Σήμερα, 2021, ±7,800,000,000) του πληθυσμού της γης είναι Χριστιανοί. Ανοίξτε το δειγματολόγιο γλωσσών της Αγίας Γραφής. Υπάρχει ένα βιβλίο, και είναι δειγματολόγιο των γλωσσών. Παίρνει ένα χωρίο και έχει ένα δείγμα γραφής. Να δείτε σε πόσες διαλέκτους στην Κινεζική γλώσσα έχει μεταφραστεί το Ευαγγέλιο. 20-25 διαλέκτους. Στην Κινεζική γλώσσα. Μα θα μου πείτε, η Κίνα που είναι ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι (σήμερα 1,4) δέν είναι Χριστιανοί. Ναί, αλλά το Ευαγγέλιο κηρύχθηκε όμως. Κηρύχθηκε; Κηρύχθηκε. Διότι τί έννοια θα είχε η μετάφραση του Ευαγγελίου; Καλά μεταφράστηκε Θα μου πείτε, αλλά το Ευαγγέλιο έγινε αποδεκτό; Εδώ πρέπει να γίνει μία διασάφηση και μιά διάκριση. Θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο, όχι θα πιστευθεί το Ευαγγέλιο. Αυτό το σημείο παρακαλώ προσέξατέ το. Εξάλλου αυτή η φρασούλα του Κυρίου ότι θα κηρυχθεί «εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι» (Ματθ.24,14) δηλαδή σαν μάρτυρας. Πού; Την ημέρα της κρίσεως. Ότι δηλαδή η ημέρα της κρίσεως έχει μάρτυρες, θα έχει μαρτυρίες. Και η μαρτυρία είναι ότι, αν πούν Κύριε δεν ξέραμε ποτέ τίποτα.. Το Ευαγγέλιο έφτασε στα αυτιά σας, μεταφράστηκε το Ευαγγέλιο, το πήρατε να το διαβάσετε;  Ώστε, δέν σημαίνει -σαν ένα σημείο του τέλους- ότι θα γίνουν όλοι οι κάτοικοι της γής Χριστιανοί. Προσέξατε αυτό το σημείο. Μην περιμένετε τα 4½ δισεκατομμύρια των ανθρώπων να γίνουν Χριστιανοί. Δέν θα γίνουν. «οὐ γὰρ πάντων ἡ πίστις.» (Β Θεσ. 3,2) Μόνο θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο. Κι ακόμα, ο ίδιος ο Κύριος το είπε, ότι όταν θα έλθει ξανά, θα βρεί την πίστη επάνω στην γή; «πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. 18,8) Δέν θα τη βρεί, ούτε σε εκείνους τους λεγομένους χριστιανικούς λαούς. Ούτε εις αυτούς.

    Και ποιο είναι το περιεχόμενο του Ευαγγελισμού των Εθνών; Όπως λέγει εδώ ο άγγελος, ο όποιος πετά εν μεσουρανήματι  δηλαδή είναι εμφανής, είναι σε δημόσιο χώρο, δέν είναι κρυμμένος. Οτι το κήρυγμα του Ευαγγελίου προσφέρεται προς πάσα κατεύθυνση εμφανώς. Όχι στα κρυφά. 

   Πρώτον. «φοβήθητε τὸν Κύριον» το πρώτο σημείο. Είναι ο φόβος του Θεού, που οδηγεί στην βαθιά πίστη. Που αυτός ο φόβος που θα γεννήσει την πίστη, θα δημιουργήσει την αποφυγή της αμαρτίας και την τήρηση των εντολών. Είναι κατά κάποιον τρόπο μιά επανάληψη του κηρύγματος, του μηνύματος του Ιωάννου του Προδρόμου και του Κυρίου που έλεγαν: «μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.» (Ματθ. 4,17) Αυτό σημαίνει "φοβήθητε τὸν Κύριον", δηλαδή συγκλονιστείτε. Μέσα σας νιώστε αλλαγή επιστροφής. Μετανοήσατε, γυρίσατε πίσω εις τον Θεό. Εξάλλου το μήνυμα "φοβήθητε τὸν Κύριον" είναι καί για τους ειδωλολάτρες. Αν θα διαβάσετε το βιβλίο των Πράξεων θα το δείτε αυτό. Οτι οι Απόστολοι κηρύσουν το Ευαγγέλιο με κεντρικό σημείο "φοβηθείτε τον Θεό", γυρίστε πίσω.

   Δεύτερον. «δότε αὐτῷ δόξαν». Ο σκοπός της μετανοίας και της εφαρμογής του Ευαγγελίου, είναι η δόξα του Θεού. Στον οποίο Θεό ανήκει η δόξα. Σε αυτόν μόνο, και σε κανέναν άλλον. Μόνο στον Θεό.

   Τρίτο σημείο. «προσκυνήσατε τῷ ποιήσαντι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πηγὰς ὑδάτων.» Αυτό το "προσκυνήσατε μόνο τον Θεό", και για να κάνει σαφή τον λόγο, αυτός που είναι δημιουργός του παντός. Όχι την κτίση, μήν λατρεύετε την κτίση, αλλά τον κτίστη. Η κτίση είναι δημιούργημα. Ούτε τον Αντίχριστο θα λατρεύσετε, που θα στήσει την εικόνα του για να προσκυνηθεί. Θα είναι μία υπόμνηση της πρώτης εντολής: «Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.» (Ματθ. 4,10)

  Λέγουν αγαπητοί μου οι πατέρες της Εκκλησίας μας το εξής. Γιατί όταν σας μίλησα για τον Αντίχριστο, σας είπα την φυσιογνωμία του, σας είπα χαρακτηριστικά. Είναι πολλά. Ενα σημείο είναι κι αυτό που θα σας πώ τώρα. Οι ημέρες εκείνες θα είναι τόσο φοβερές, ώστε, εκείνος που θα ομολογεί μόνον Ιησού Χριστό ως Θεό, χωρίς να τηρεί τις εντολές του Χριστού, θα σώζεται. Αυτό το λέγει ένας ασκητής, κι άλλη φορά σας το έχω πεί, θα το επαναλάβω. Τότε, στην έρημο της άνω Αιγύπτου που ζούσαν οι ασκητές, τέθηκε ένα ερώτημα: — Γέροντα, λέγουν σε έναν ασκητή, εμείς έχουμε πολλή άσκηση, ζούμε όπως ζούμε. (Και πράγματι ήταν τρομερή η άσκηση, αν διαβάσετε τον τρόπο που ζούσαν οι ασκητές στην έρημο, ούτε από μακριά μπορούμε εμείς να μιμηθούμε.) Μετά από εμάς τι θα γίνει; Οι άνθρωποι θα ζουν κατά τον ίδιο τρόπο; Κι απαντάει εκείνος: — Όχι. Όταν θα περάσουν χρόνια, οι άνθρωποι θα κάνουν το μισό έργο από εκείνο που κάνουμε εμείς.

    Σκεφθείτε μόνο, -κάνω μία παρένθεση- ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, που ζει τον 10ο αιώνα, λέγει στους μοναχούς του στο μοναστήρι, ήτανε πάρα την Κωνσταντινούπολη, λέγει, δέν μπορούμε να ζήσουμε, δέν ζούμε όπως έζησε ο Μέγας Αντώνιος και οι μεγάλοι ασκητές. Τουλάχιστον λίγο δέν μπορούμε; Λέγει αυτά στους μοναχούς του τον 10ο αιώνα. Τι θα λέγαμε στον 20ο; Βάλτε με το μυαλό σας. Λοιπόν, μισό έργο, λέγει θα πράττουν οι άνθρωποι τότε, οι ασκητές, μισό από εκείνο που κάνουμε εμείς. Και μετά απ' αυτούς; Μετά απ' αυτούς, δέν θα έχουν καθόλου έργο, παρά μόνο θα έχουν πίστη θα ομολογούν πίστη. Αλλά, εκείνοι που θα ομολογούν πίστη στον Χριστό, θα είναι ανώτεροι από εμάς. Γιατί; Θα είναι τόσο φρικτές οι ημέρες εκείνες, που αγαπητοί μου, δέν θα υπάρχουν περιθώρια έργου, αλλά για να ομολογήσεις μόνο Χριστό, θα υφίστασαι τρομερό μαρτύριο.

    Βλέπετε συνεπώς ότι εδώ έχουμε μία υπόμνηση της πρώτης εντολής, ότι μόνο τον Θεό θα προσκυνήσεις και θα λατρεύσεις, όχι τα είδωλα. Η υπόμνηση της πρώτης εντολής είναι ότι πια μένει μόνο ένα σημείο, το σημείο να μείνεις πιστός εις τον αληθινό Θεό, τίποτε άλλο. Θα είναι τόσο δηλαδή φοβερές εκείνες οι ημέρες. Το βλέπουμε και εμείς αυτό, δηλαδή μέσα σε 20 χρόνια μπορεί να βγάλει κανείς μία στατιστική. Επιτρέψτε μου να πώ αυτό το πράγμα. Οτι πράγματα που λέγαμε με κάποια αυστηρότητα πρίν από 20 χρόνια, τώρα δέν μπορούμε να τα πούμε με τόση αυστηρότητα, δέν μπορούμε. Οι άνθρωποι διαρκώς αλλάζουν. Οχι ότι παραβαίνουμε τους κανόνες της Εκκλησίας μας, να φυλάξει ο Θεός, αλλά βλέπουμε τους ανθρώπους ότι δεν δύναται πλέον να εφαρμόσουν εκείνο το οποίο λέγει ο λόγος του Θεού. Και είναι πιστοί άνθρωποι. Επιθυμούν να εφαρμόσουν αλλά δεν δύνανται σε όλο το βάθος και το μέγεθος του πράγματος να το εφαρμόσουν.

   Τέταρτον. «ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς κρίσεως αὐτοῦ» Δηλαδή ήρθε το τέλος. Η ώρα της κρίσεως. Πέρα απ' αυτό το τέλος, πέρα απ' αυτήν την ώρα της κρίσεώς, δέν θα υπάρξει ούτε μετάνοια, ούτε Ευαγγελισμός, αλλά κρίση που θα οδηγήσει είτε προς την αιώνιο ζωή είτε εις την αιωνία Κόλαση.
    Εδώ πρέπει να σημειωθεί κάτι πολύ σημαντικό, και παρακαλώ προσέξατέ το. Πρόκειται για εκείνους που κατά καιρούς εμφανίζονται, και είναι αιρετικοί βεβαίως αυτοί, και προαναγγέλλουν το τέλος και την κρίση του Θεού. Και λέγουν ότι ήρθε το τέλος. Ότι η κρίση επίκειται του Θεού. Αλλά αυτό το τέλος, το θεωρούν, είτε ως φυσική ή πυρηνική καταστροφή, ή ακόμα την κρίση του Θεού σαν καταστροφή των ασεβών, και υλιστική απόλαυση των αγαθών, κατά τον χιλιαστικό τρόπο που σας έδειξα προηγουμένως, μ' εκείνο το έντυπο των χιλιαστών. Ότι περιμένουμε μία γή να την απολαύσουμε γεμάτη από αγαθά. Πάντως είτε κατά χιλιαστικό τρόπο υπάρχει αυτή η ερμηνεία, είτε κατά πεντηκοστιανικό τρόπο, προτεσταντικό τρόπο, το θέμα που καθορίζονται χρονολογίες και θα 'ρθεί τότε ο Χριστός και έτσι θα είναι όταν θα' ρθεί και τούτο κι εκείνο. Αυτά δέν επαληθεύουν. Φυσικόν είναι, δέν επαληθεύουν. Διαψεύδονται αυτοί οι οποίοι τα εξαγγέλλουν. Αυτό το τέλος του κόσμου. Θυμηθείτε πόσες φορές οι εφημερίδες έχουν δημοσιεύσει γι' αυτο το τέλος του κόσμου. Αγαπητοί μου, όλα αυτά είναι δαιμονικές κατασκευές, είναι δαιμονικά τερτίπια που τα λέει ο διάβολος. Γιατί λέτε; Για να γελοιοποιεί το γνήσιο χριστιανικό κήρυγμα, και να αποτρέψει τους ανθρώπους από την εν Θεώ μετάνοια. Γι' αυτό λέγει αυτά. Να γελοιοποιήσει το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Αφού δέν ήρθε, ε, δέν θα 'ρθει ο Χριστός. Διαψεύστηκε λοιπόν. Διαψεύστηκε εκείνος. Και γίνεται μία γελοιοποίηση του Ευαγγελίου. Δηλαδή είναι δαιμονικό κήρυγμα αυτό.

   «καὶ ἄλλος δεύτερος ἄγγελος ἠκολούθησε λέγων· ἔπεσεν, ἔπεσε Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἣ ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς πεπότικε πάντα ἔθνη.» (Αποκ. 14,8)
Κι' άλλος, δεύτερος άγγελος που ακολουθεί τον πρώτο, στο μεσουράνημα εννοείται, έλεγε: Έπεσε, έπεσε, η Βαβυλών η μεγάλη, η οποία απ' το κρασί της ορμής, θυμός, πότε σε όλα τα έθνη.
    Εδώ έχουμε μία ευχάριστη αγγελία, ότι επιτέλους έπεσε η Βαβυλώνα. Αλλά και ταυτοχρόνως, είναι δυσάρεστη και τρομερή αυτή η είδηση, διότι όταν πέφτει η Βαβυλώνα, τότε παρασύρει όλα τα έθνη εις την καταστροφή. Ποια είναι όμως αυτή η Βαβυλώνα; δέν υπάρχει Βαβυλώνας σήμερα ε, είναι γνωστό ότι η Βαβυλώνα καταστράφηκε. Καταστράφηκε μάλιστα τον 6ο αιώνα, π.Χ, όταν την κατέστρεψαν οι Πέρσες, οι οποίοι μπήκαν στη Βαβυλώνα μέσα σε μία νύχτα, και η πόλις έπαθε μεγάλη φθορά. Μετά όμως καταστράφηκε οριστικά. Ο Μέγας Αλέξανδρος όταν περνούσε από εκεί, λέγουν οι ιστορικοί, του είπαν για μιά στιγμή, καί για την Βαβυλώνα καί για την Νινευή, ότι εδώ είναι τα ερείπια της Νινευής, και μετά της Βαβυλώνος. Δέν υπήρχε πια τίποτε. Ακούτε, δέν υπήρχε τίποτε. Δηλαδή και η Νινευή, η μεγάλη εκείνη πόλις, η οποία και αυτή αποτελεί ένα σύμβολο, που κήρυξε εκεί ο Ιωνάς, και η Βαβυλώνα, ήδη από την αρχαιότητα δεν υπάρχουν πλέον. Πώς εδώ αναφέρεται η Βαβυλώνα; Τί σημαίνει Βαβυλώνα; Είναι οι αντίθετες δυνάμεις η Βαβυλών. Διότι είχε πραγματικά σταθεί στην εποχή της, ήταν μία πόλη που αντιστάθηκε στο θέλημα του Θεού. Σας θυμίζω όχι μόνο το τι έκανε ο αρχιμάγειρος του Ναβουχοδονόσορος, ο οποίος λεηλάτησε τον ναό του Θεού και τον πυρπόλησε, σας θυμίζω ακόμη και εκείνο το αμάρτημα που επέβαλε η Βαβυλώνα στους λαούς και τα έθνη της εποχής της, να προσκυνήσουν την χρυσή εικόνα του Μαρδούχ, κατ άλλους του Μαρδούχ, κατ' άλλους του Ναβουχοδονόσορος. Σας είπα, ή του Μαρδούχ του θεού, του πολιούχου της Βαβυλώνος, ή του Ναβουχοδονόσορος, και δέν προσκύνησαν οι τρεις εκείνοι νέοι, οι τρείς παίδες οι οποίοι ρίχτηκαν εις το καμίνι του πυρός. Για να πάρετε μία εικόνα ποιά ήταν η Βαβυλώνα. Ηταν εκείνη που υπηρέτησε την και  καισαρολατρεία. Υπηρέτησε την θεοποίηση του ανθρώπου. Έτσι, η Βαβυλών στέκεται το σύμβολο των αντιθέων δυνάμεων. Γραφεί ο Αρέθας: "Και τίς ή Βαβυλών; Ουκ άλλη , ή ούτος ο φθαρτός κόσμος." Δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτός ο φθαρτός κόσμος. Και συνεπώς είναι το σύμβολο, του φθαρτού κόσμου. Του παρερχομένου και του αποστατημένου απο τον Θεό. Βαβυλών ακόμη όπως ξέρετε σημαίνει σύγχυση. Μας το λέγει η Αγία Γραφή, το βιβλίο της Γενέσεως. Οτι το όνομα αυτό δόθηκε, γιατί έγινε η σύγχυσις των γλωσσών, εις εκείνη την γνωστή πυργοποιία. Γράφει ο Άνθιμος Ιεροσολύμων, και ο Ανδρέας Καισαρείας το γράφει: "Βαβυλών δέ, ο ερμηνεύεται σύγχυσις, τροπικώς λέγεται ο παρών κόσμος, δι' ο και πόλις μεγάλη είρηται." Βαβυλών λέγει, που ερμηνεύεται σύγχυση, τροπικά λέγεται ο παρών κόσμος. Γι' αυτό και λέγεται μεγάλη πόλις, επειδή ο κόσμος όλος είναι μεγάλος, πολύς. Οπότε, τί βλέπουμε. Όπως τότε, οι απόγονοι του Νώε επιχείρησαν την πυργοποιία, να φθάσουν λέγει έως τα σύννεφα, έως τον ουρανό. Γιατί; Σαν ένα σημάδι μνημειακό, ότι θα ξεχυθούν σ' όλο τον κόσμο, κάποτε ξεκίνησαν από ένα σημείο.
Προσέξτε αυτό που σας λέγω, απο ένα σημείο ξεκίνησαν. Απο τον τόπο εκείνον, την πόλη εκείνη που ονομάστηκε κατόπιν Βαβυλωνία, Βαβυλώνα. Κι ονομάστηκε έτσι γιατί έγινε σύγχυσις των γλωσσών. Τί ήταν εκείνος ο πύργος; Ήτανε το μνημείο, το υλικό μνημείο ενώσεως των λαών. Προσέξτε, το υλικό μνημείο ενώσεως των λαών, της ενότητος των λαών. Το σύμβολο, υλικό σύμβολο, ενότητος των λαών. Όπως ακριβώς, και σήμερα ζητούμε ενότητες των λαών, με πολιτιστικές ή εμπορικές συμφωνίες και δοσοληψίες. Εχουμε δηλαδή υλικά σημεία ενότητος των λαών. Ακόμα και μία γλώσσα, αν υποτεθεί ότι αύριο δέν θα μιλάμε Ελληνικά, αλλά θα μιλάμε μια άλλη γλώσσα, Ευρωπαϊκή, γιατί είναι κι αυτό στο πρόγραμμα όπως λέγεται. Λοιπόν, άν αύριο δεν μιλάμε Ελληνικά, εν ονόματι τίνος θα είναι; Εν ονόματι της Πανευρώπης . Το σχέδιο δεν είναι καινούργιο. Ανοίξτε σας παρακαλώ στην εγκυκλοπαίδεια την μεγάλη του Πυρσού, νομίζω στο λήμμα "Ευρώπη", νομίζω, δέν θυμάμαι αυτήν τη στιγμή, γιατί τώρα μου ήρθε στο μυαλό μου να σας το πώ, να δείτε ότι το σχέδιο είναι από τον περασμένο αιώνα για μία Πανευρώπη. Δέν είναι καινούργιο σχέδιο. Δέν είναι.  Ξέρετε ακόμη, ότι καθιερώθηκε εκείνη η γλώσσα ή Εσπεράντο, αυτή η νεκρή γλώσσα, γιατί λέτε; Για να συνεννοούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Γιατί νομίζουν  ότι η γλώσσα εμποδίζει τους ανθρώπους να έχουν ενότητα. Κι αν λοιπόν έχουμε μία κοινή γλώσσα, ή ένα κοινό ημερολόγιο, σύγχρονο πράγμα αυτό, θα έχουμε μία ενότητα. Προσέξτε, ανοητεύουν. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε κοινή γλώσσα  την Ελληνική, έχουμε κοινό ημερολόγιο, και τρωγόμαστε. Σ' όλες τις εποχές τρωγόμαστε. Γιατί τρωγόμαστε; Γιατί μας λείπει η αγάπη, απλούστατα. Εδώ σ' ένα σπίτι τρωγόμαστε. Γιατί; Μας λείπει η αγάπη. Το ημερολόγιο φταίει; Η γλώσσα φταίει; Τίποτε δεν φταίει. Λείπει η αγάπη, λείπει το Πνεύμα του Θεού. Δεν υπάρχει το πνεύμα του Θεού.
   Συνεπώς εδώ βλέπουμε ότι την εποχή που χτίστηκε η Βαβυλώνα, θέλησαν να κτίσουν ένα μνημείο υλικής ενότητος των λαών, που θα έφευγαν μακριά. Το ίδιο πράγμα κάνουμε και σήμερα. Κτίζουμε αυτά τα υλικά σημεία, υλικά μνημεία, κοινή γλώσσα, κοινό ημερολόγιο, εμπορικές σχέσεις, πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ των λαών, βλέπετε; Όχι εμείς οι Έλληνες, όχι εμείς οι Έλληνες, προσέξτε, όλοι οι λαοί κινούνται από την Ανατολή στη Δύση και από τη Δύση στην Ανατολή, για να έχουν τέτοιου είδους ενότητες. Αλλά, το δυστύχημα είναι για 'μας, ό,τι έγινε τότε, σύγχυσις, γίνεται και σήμερα. Υπάρχει σύγχυση. Ολο αυτό το κατασκεύασμα, λέγεται Βαβυλών. Μ'  αυτήν την έννοια τώρα έρχεται ο άγγελος να πεί: "Έπεσεν, έπεσε, η Βαβυλών". Και θα αποδειχθεί, όπως τότε στην πυργοποιία ότι ματαιοπονούσαν, και τότε στο τέλος της Ιστορίας θα πούν οι άνθρωποι, πόσο μάταια ήταν αυτά που κάναμε.. Να το πώ με μία λέξη: "Τί μάταιος ήταν αυτός ο εξελιγμένος και προηγμένος τεχνικός πολιτισμός." Πήγαμε, φτάσαμε, ταξιδέψαμε, ανεβήκαμε στα ουράνια, και τί βγάλαμε;  Αυτό στο τέλος θα πουν οι άνθρωποι, τί βγάλαμε; Ματαιοπονήσαμε. Θα πέσει η Βαβυλών, δηλαδή πλέον δέν θα  έχει την ισχύ της.
    Πρέπει να σας πώ, ότι στην Παλαιά Διαθήκη, είναι γνωστό, ότι Βαβυλών ονομάζεται κατά προσωποποίηση, όλος ο αμαρτωλός και ο  αποστατημένος κόσμος. Στην Καινή Διαθήκη προσωποποίηση των αντιθέων δυνάμεων είναι η Ρώμη. Στην Παλαιά Διαθήκη η ιστορική Βαβυλώνα. Στην Καινή Διαθήκη είναι η ιστορική Ρώμη. Δηλαδή η Ρώμη, πραγματικά η Ρώμη. Αλλά αναφερομένη όμως με την παλαιά της ονομασία. Ώς αντίθεες δυνάμεις. Βαβυλών πάλι. Εδώ στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, όταν λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης "Έπεσεν, έπεσε η Βαβυλών" θα το 'λεγε έτσι: " Έπεσεν, έπεσε η Ρώμη", έπεσε η Ρώμη." Ήταν δέ αντίληψη των Χριστιανών του 1ου αιώνος, αλλά και των Ιουδαίων του 1ου αιώνος, ότι η νέα Βαβυλώνα είναι η Ρώμη. Τώρα τί είναι η Ρώμη, σας το είχα αναλύσει ήδη τον Μάιο, όταν σας είχα πεί με την Καισαρολατρεία της, τί εισήγαγε εις τον κόσμο και ως διώκτης των Χριστιανών, η Ρώμη.
    Ώστε λοιπόν, θα πέσει η Ρώμη. Ποιά Ρώμη; Η ιστορική Ρώμη, αυτή που υπάρχει τώρα; Ω αγαπητοί μου, σύμβολο έγινε η Ρώμη. Προσέξτε, έγινε σύμβολο η Ρώμη. Και σας είπα, είναι οι αντίθεες δυνάμεις. Όταν γράφει "Έπεσεν, έπεσε" αυτό το διπλό, εκφράζει την απόλυτη βεβαιότητα της πτώσεως και καταργήσεως πάσης αντιθέου πολιτικής ή πνευματικής δυνάμεως με έκδηλο αντιχριστιανικό χαρακτήρα.
    Γράφει ο προφήτης Ιερεμίας: «Ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι καὶ ἀκουστὰ ποιήσατε καὶ μὴ κρύψητε, εἴπατε· ἑάλωκε Βαβυλών, κατῃσχύνθη Βῆλος ἡ ἀπτόητος, ἡ τρυφερὰ παρεδόθη Μαρωδάχ.» (Ιερ. 27,2) και λίγο πιο κάτω «καὶ οὐκ ἔσται ὁ κατοικῶν ἐν αὐτῇ ἀπὸ ἀνθρώπου καὶ ἕως κτήνους.» (Ιερ. 27,3)
Δηλαδή αναγγείλετε στους λαούς και να γίνει ακουστό αυτό, μή το κρύψετε, αλώθηκε η Βαβυλών, έπεσε η Βαβυλώνα. Κατῃσχύνθη Βῆλος, ο θεός Βήλ, ἡ ἀπτόητος, ἡ τρυφερὰ παρεδόθη Μαρωδάχ.
ο ηδονιστικός θεός Μαρδούχ, έπεσε κι αυτός. Παραδόθηκε. Δέν θα υπάρχει εκείνος που θα κατοικεί σε αυτήν, από ανθρώπου έως κτήνους. Κι εκείνο που είναι καταπληκτικό είναι το εξής. Αυτά πραγματοποιήθηκαν μέχρι κεραίας, όπως σας είπα προηγουμένως, στην ιστορική Βαβυλώνα, χωρίς να εξαντλείται η προφητεία για την ιστορική Βαβυλώνα, όπως και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που την προφητεύει ο Κύριος, έγινε ιστορικός τύπος των εσχάτων. Χωρίς να εξαντλείται η καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ, αλλά επεκτείνεται στα έσχατα, με την έννοια της καταστροφής του κόσμου.
    Ώστε λοιπόν η Βαβυλώνα και η Ρώμη είναι ένα σύμβολο, του πεπαλαιωμένου, φθαρμένου και αποστατημένου κόσμου. Αυτή η νοητή λοιπόν Βαβυλών «ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς πεπότικε πάντα ἔθνη.» που λέγει ο Ευαγγελιστής, δηλαδή απο το κρασί της ορμής της αποστασίας της επέδρασε σε όλα τα έθνη, είναι κάτι καταπληκτικό.
    Νά τι γράφει ο Ανδρέας Καισαρείας: "Οίνον δε θυμού πορνείας (οίνος θυμού θα πει κρασί ορμής, και το κρασί όπως μεθά κανείς δείχνει την ορμητικότητα) καλεί ου μόνον την εξ ειδωλολατρείας βακχείαν και των φρενών έκστασιν , αλλά και την εκ πάσης αμαρτίας μέθην και παραφοράν". Δεν δείχνει μόνον, λέγει, την βακχεία, επειδή περί κρασιού ο λόγος, γι' αυτό και χρησιμοποιεί αυτό το ουσιαστικό, βακχεία, από τον Βάκχο, την βακχεία, την μέθη δηλαδή της ειδωλολατρίας, και την έκσταση, τό σάλεμα των φρενών. Απο ποιά άποψη; Όταν ο άνθρωπος κάνει απονενοημένα πράγματα, μέσα σ' ολόκληρη την υφήλιο το βλέπουμε αυτό αγαπητοί μου, να κάνουν οι άνθρωποι απονενοημένα πράγματα. Από το σημείο μιάς πυρηνικής εκρήξεως, μέχρι, μέχρι, μέχρι. Απονενοημένα πράγματα. Όχι, λέει μόνο αυτά, αλλά και από την μέθη κάθε αμαρτίας και παραφοράς. Εκείνο που κάνει εντύπωση, ότι η Βαβυλών είναι πολύ ζωηρή στην εποχή μας. Και ότι αυτή η Βαβυλών, η νοητή Βαβυλώνα, εξαπλουμένη επιδρά δυσμενώς και κακώς, σε όλο τον κόσμο. Προσέξτε, πώς επιδρά; Με χίλιους τρόπους. Οι σπουδαιότεροι: Είναι τα μέσα τηλεπικοινωνίας, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, (σ.σ και το Ίντερνετ). Ακόμα και οι εμπορικές σχέσεις. Έτσι έχουμε μία μεγάλη επικοινωνία των λαών και με τον τρόπο αυτό η νοητή Βαβυλώνα ποτίζει με το κρασί της πορνείας της, δηλαδή την αποστασία της, ποτίζει όλα τα έθνη. Έτσι θα δείτε, αυτόν τον λεγόμενο πολιτισμό, να πηγαίνει στις εσχατιές της γής, μέχρι τους Εσκιμώους. Οι Εσκιμώοι κοντεύουν να φθαρούν, να εξαφανιστούν από τον πολιτισμό που πήγε στον τόπο τους. Παντού χώνεται αυτός ο πολιτισμός μας, και δέν είναι απλός πολιτισμός, με την έννοια να σου πάει το ηλεκτρικό, να σου πάει μία άνεση στοιχειώδη, αλλά πηγαίνει σαν φορέας φθοράς, παρακμής, διαστροφής.
    Σαν παραδείγματα θα σας πω ακόμη, αυτού του κρασιού που ποτίζεται ο κόσμος θα σας αναφέρω, την μουσική Pop, Jazz, Rock, και ειδικότερα την Pop. Εχει τρελαθεί όλη η υφήλιος με τη μουσική αυτή. Σας αναφέρω το κάπνισμα, που τρελάθηκε όλος ο κόσμος. Δέν υπάρχει γωνιά της γης που να μήν καπνίζουν οι άνθρωποι. Σας αναφέρω τα ναρκωτικά, που δέν υπάρχει γωνιά της γης που να μήν τα χρησιμοποιεί. Και η έννοια της ελευθερίας, που δεν είναι παρά ασυδοσία και αναρχία. Το έγκλημα, όλοι οι λαοί πιά αρχίζουν να δέχονται την επίδραση της εξάρσέως του εγκλήματος καί οι γενετήσιες διαστροφές.
    Νά ποιό είναι το κρασί, ο θυμός της πορνείας, δηλαδή ποιό είναι αυτό το κρασί, αυτή η ορμή που ξεχύνεται σ' όλον τον κόσμο και ποτίζει όλα τα έθνη. Δηλαδή επιδρά δυσμενώς σε όλα τα έθνη. Προσέξτε. Οταν γράφει ότι η Βαβυλώνα πεπότικε, ότι η Βαβυλώνα έχει ποτίσει όλα τα έθνη, σαν να φεύγει από κάποιο κέντρο αυτό το πότισμα, δηλαδή το κακό να ξεκινάει από κάπου, και να διαχέεται προς όλο τον κόσμο. Ποιο είναι αυτό το κέντρο από το οποίο διαχέεται όλο αυτό το κακό; Ποιό είναι το κέντρο αυτής της νοητής Βαβυλώνος; Χωρίς περιστροφές, το κέντρο είναι ο Δυτικός κόσμος. Και ως γεωγραφία, αλλά κυρίως ώς νοοτροπία. Δεν είναι τόσο μόνο ως γεωγραφία, γιατί μπορεί να βρείτε αυτό και στην Ιαπωνία, που είναι Ανατολικός κόσμος, όσο κυρίως ως νοοτροπία. Δηλαδή η νοοτροπία του Δυτικού κόσμου, που κατά βάση είναι η Ελληνική νοοτροπία. Προσέξτε, κατά βάση είναι η Ελληνική νοοτροπία, η αρχαία Ελληνική, η οποία έγινε η Δυτική νοοτροπία. Αυτή η νοοτροπία η Δυτική, όχι μόνο ως γεωγραφία, αλλά κυρίως ως νοοτροπία, είναι εκείνη η οποία έχει ποτίσει όλο τον κόσμο με τη διαφθορά και την αποστασία. Αυτό είναι το κακό. Απ' αυτό το κέντρο ξεπηδά όλο το κακό και ξεχύνεται σ' όλο τον κόσμο. Απ' την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία, κι απ' τον Βόρειο Πόλο μέχρι το Νότιο πόλο, θα δείτε να υπάρχουν αυτά που σας ανέφερα προηγουμένως. Η μουσική Pop, το κάπνισμα, τα ναρκωτικά, η ασυδοσία, το έγκλημα, οι γενετήσιες διαστροφές. Πού γεννήθηκαν αυτά; Στην Δυτική νοοτροπία.

    Αγαπητοί μου, αυτή είναι η νοητή Βαβυλώνα. Κι έρχεται τώρα να πεί ο άγγελος "Έπεσε η Βαβυλών". Δηλαδή αυτός ο διεφθαρμένος κόσμος θα πέσει, και θα γίνει νέα τάξη, και αυτή η νέα τάξη δεν θα είναι παρά, η Βασιλεία του Θεού. Όταν ο χριστός θα κρίνει τον κόσμο, και θα φέρει έναν καινούργιο κόσμο. Οχι κατά υλιστικό ή προτεσταντικό τρόπο, αλλά θα είναι η Βασιλεία του Θεού στην οποία, δέν θα υπάρχει ούτε βρῶσις ούτε καὶ πόσις.
«οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ·» (Ρωμ. 14,17)

60η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου 
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.