Περί δαιμόνων.

†.Ἐνθυμεῖσθε ὅτι ὁ Τωβίας μέ τόν Ραφαήλ τόν ἄγγελο, ἐδέχθησαν τό τραπέζι πού ἔκανε ὁ Ραγουήλ πρός τιμήν τους καί κατά τήν διάρκεια τοῦ τραπεζιοῦ ἐζητήθη ἡ κόρη τοῦ Ραγουήλ, ἡ Σάρρα - ἡ ὁποία ἦτο καί συγγενής τοῦ Τωβία-εἰς γάμον, ἀφοῦ βεβαίως ὁ Ραγουήλ, μετά πολλῆς εἰλικρινείας ἀνέφερε, ἐκεῖνο τό ἄς τό ποῦμε «κουσούρι» τῆς Σάρρας, ὅτι εἶχε ἐκεῖνο τό φοβερό δαιμόνιο, πού ἔπνιγε, ἐφόνευε, ὅποιον ἄνδρα ἐπαντρεύετο ἡ κοπέλα αὐτή. Καί εἶχε ἑπτά ἄνδρες μέχρι τότε παντρευτεῖ, καί οἱ ἑπτά εἶχαν πεθάνει. Καί φυσικά ἐφόσον τώρα ὄγδοος ζητᾶ σέ γάμον τήν κοπέλα, ὤφειλε -ἐδῶ εἶναι ἡ μεγάλη εἰλικρίνεια τοῦ Ραγουήλ- ὤφειλε; ὤφειλε, νά δείξη εἰλικρίνεια καί νά πεῖ, παιδί μου ἄκουσε νά σοῦ πῶ, θέλεις νά πάρης τήν κόρη μου·  ναί, ἀλλά θά σοῦ πῶ τήν ἀλήθεια. Εἶναι αὐτή κι αὐτή. Καί φυσικά ἐπειδή εἶχε κατά νοῦν ὅτι θά συντελοῦσε -ὁ Τωβίας- στήν θεραπεία τοῦ κοριτσιοῦ ἐπιμένει νά τήν πάρει. Καί ἀφοῦ ἔγινε ὁ γάμος μ’ ἐκεῖνα τά τρία «σημεῖα»· ἡ ἄρμοσις τῶν χειρῶν, το βιβλίον τοῦ γάμου, ἐν ἀντιθέσει μέ τό βιβλίον τοῦ ἀποστασίου πού εἴχαμε πεῖ, τοῦ διαζυγίου, καί ἡ εὐλογία. Αὐτά τά τρία σημεῖα τά ὁποῖα εἶναι τά μοναδικά εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην, τά μοναδικά, καί τά ὁποῖα ἀποτελοῦν καί τά τρία αὐτά, στοιχεῖα ἐκ τοῦ χριστιανικοῦ γάμου, τοῦ γάμου πλέον ὡς μυστηρίου. Διότι ὁ γάμος εἰς τήν Παλαιά Διαθήκη, δέν ἀποτελεῖ μυστήριον.

    Μετά φυσικά ἀπό ὅλα αὐτά, ἐκάθισαν νά φᾶνε. Πρέπει νά θυμόσαστε ὅτι ὁ Τωβίας, ἐπέμενε ὅτι δέν θά καθήση νά φάει, ἐάν προηγουμένως ὅλα αὐτά δέν τελειώσουν. Ἐτελείωσαν καί κάθισαν νά φᾶνε. Ὅταν ἐτελείωσε τό τραπέζι … «ὅτε δὲ συνετέλεσαν δειπνοῦντες, τότε, εἰσήγαγον Τωβίαν πρὸς αὐτήν», διότι ἐνθυμεῖσθε ἀπ’ τό περασμένο θέμα, τό ὄγδοο κεφάλαιο, ὅτι ἡ Ἔδνα (ἡ μητέρα τῆς Σάρρας) ἑτοίμασε ἕνα διαμέρισμα καί ἐκεῖ ὁδήγησε τήν Σάρρα, ὅπως μετά καί τόν Τωβία. «ὁ δὲ πορευόμενος ἐμνήσθη τῶν λόγων Ραφαὴλ καὶ ἔλαβε τὴν τέφραν τῶν θυμιαμάτων καὶ ἐπέθηκε τὴν καρδίαν τοῦ ἰχθύος καὶ τὸ ἧπαρ καὶ ἐκάπνισεν.» (Τωβ. 8, 1-2) Αὐτό τό «ἐμνήσθη» σημαίνει ὅτι ἦταν ἀνά πᾶσα στιγμή στό μυαλό του, ἐκεῖνο τό ὁποῖο τοῦ εἶχε πεῖ ὁ ἄγγελος. Καί πράγματι, ἐπῆρε τήν καρδιά τοῦ ψαριοῦ, ἐπῆρε καί τό συκώτι -τά ὁποῖα εἶχαν πλέον ξεραθεῖ- καί ἐπῆρε τό θυμιατό, ἔβαλε μέσα κάρβουνα ἀναμμένα, ἔριξε αὐτά ἐπάνω, καί μέ τόν καπνόν ἐθυμίασε τήν Σάρρα. Δέν θά μείνω ἄλλο πιά σ’ αὐτό τό σημεῖο. Τό θυμόσαστε ὅτι εἴχαμε πεῖ πολλά, εἰς τό σημεῖο αὐτό τοῦ θυμιάματος. Ἴσως ἡ μισή ὥρα, ὁ μισός χρόνος εἶχε  στό περασμένο μας θέμα γι’ αὐτό τό σημεῖο, τό πολύ σημαντικό.

    «ὅτε δὲ ὠσφράνθη τὸ δαιμόνιον τῆς ὀσμῆς, ἔφυγεν εἰς τὰ ἀνώτατα Αἰγύπτου καὶ ἔδησεν αὐτὸ ὁ ἄγγελος». (Τωβ. 8, 3). Ἐδῶ τώρα ἔχουμε ἕνα ἄλλο χωρίο τό ὁποῖο ὁμολογουμένως ἔχει πολλήν ἀποκάλυψιν. Διότι ὅπως εἶναι γνωστό, πράγματα τά ὁποῖα ἀναφέρονται, πέραν ἀπό τόν φυσικόν κόσμον, ἀλλά ἀνήκουν εἰς τόν πνευματικόν κόσμον, εἰς τόν μεταφυσικόν κόσμον, δέν μποροῦμε ἐμεῖς νά ἔχωμε γνῶσιν σαφῆ. Αὐτήν γνῶσιν δυνάμεθα νά τήν ἔχωμε μόνον ἐξ ἀποκαλύψεως, καί φυσικά ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς ἀποκαλύπτει πολλές πτυχές τοῦ πνευματικοῦ κόσμου. Ἐδῶ λέγει ὅτι ὅταν ὠσφράνθηκε τό δαιμόνιο τήν ὀσμήν ἀπό τόν καπνόν … Τό δαιμόνιο ὀσφραίνεται;  δέν εἶναι πνεῦμα ὁ δαίμων; Τί σχέση ἔχει τό πνεῦμα μέ τόν καπνόν;  … ἴσως κάποιος θά πεῖ. Εἶναι γνωστή ἡ παροιμία ὅτι ὁ διάβολος φεύγει ἅμα μυρίζει λιβάνι. Τό λέει ὁ λαός αὐτό. Ἀλλά τό λιβάνι εἶναι, πραγματικά, ὡς μυρωδιά, πού φυγαδεύει τόν διάβολο; Τότε νά ‘χεις ἕνα θυμιατό καί ὅπου πᾶς νά συναντᾶς … καί παίρνω τά κάρβουνα τά τσιρίζω καί ρίχνω λιβάνι. Ἐρωτῶ· εἶναι πράγματι τώρα αὐτή ἡ ἄσχημη μυρωδιά τοῦ λιβανιοῦ πού θά διώξη τόν διάβολο; Φυσικά ὄχι! Διότι δέν ἔχει καμία σχέση τό πνεῦμα, εἶτε ἀγαθόν εἶναι, εἴτε πονηρόν εἶναι, μέ μίαν ὀσμήν καθαρῶς ὑλικήν. Ἐκεῖνο πού φυγαδεύει τόν διάβολο εἶναι ὅτι τό λιβάνι πού μπαίνει στό θυμιατό, συνοδεύεται μετά προσευχῆς, κι ἀποτείνεται πρός τόν Θεό. Τό «κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου», δείχνει ἀκριβῶς ὅτι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ κατευθύνεται, ἡ προσευχή σάν τό θυμίαμα, καί τό θυμίαμα σάν τήν προσευχή. Διότι αὐτή ἡ κατεύθυνσις πρός τά πάνω τοῦ θυμιάματος … ἄν θέλετε ἀπό φυσικῆς πλευρᾶς πόσο φτάνει; δέκα μέτρα, φτάνει; Ἀλλά τί εἶναι στήν πραγματικότητα; Εἶναι ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ διά τοῦ ἀρωματικοῦ καπνοῦ. Ἡ λατρεία αὐτή προσφέρεται ὡς θυσία, ἀφενός, διότι καίεται αὐτό τό πρᾶγμα καί ὡς προσευχή, ἀφετέρου. Ἐκεῖνο λοιπόν πού φυγαδεύει τόν διάβολο, δέν εἶναι αὐτή αὔτη ἡ ὑλική ὀσμή, ἀλλά ἡ λατρεία καί ἡ προσευχή. Ἴσως τό καταλάβατε. Ἐδῶ λοιπόν τώρα τί συμβαίνει; Ἐπειδή ἦτο ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ νά καπνιστεῖ τό δαιμόνιο,  μέ τόν καπνό τοῦ συκωτιοῦ καί τῆς καρδιᾶς ἀπό τό ψάρι, γι’ αὐτό φεύγει τό δαιμόνιο. Τί ὀσφραίνεται; Δέν ὀσφραίνεται αὐτόν τοῦτον τόν καπνόν, ἀλλά αὐτήν τήν ἀπειλή τοῦ Θεοῦ: ’’Φύγε ἀπό δῶ! Φύγε ἀπό δῶ!’’, καί ὅτι φυγαδεύει, ὄχι αὐτή αὔτη ἡ ὀσμή, ἀλλά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάβολος μπροστά εἰς τόν Θεόν, πραγματικά τήκεται. Πῶς ἔτρεμε ὁ διάβολος μπροστά εἰς τόν Χριστόν; Ἤ ἀκόμα ἄν θέλετε, νά πάρουμε σύγχρονες περιπτώσεις, δαιμονισμένων ἀνθρώπων καί τούς πηγαίνουμε στόν Ἄγιο Γεράσιμο, ἄς ποῦμε, ἤ εἰς τόν Ἅγιο Διονύσιο ἤ στόν Ἅγιο Σπυρίδωνα. Ξέρετε τί φωνάζουν; ‘’Μ’ ἔκαψες! Μ’ ἔκαψες! Μ’ἔκαψες!’’ φωνάζουν οἱ δαίμονες, μπροστά στόν Ἅγιο. Μ’ἔκαψες! Γιατί τόν ἔκαψε, τί τόν ἔκαψε; Ἔβαλε καμιά φωτιά ὁ Ἅγιος, τίποτε; Ὄχι. Ὅπως καί οἱ δαίμονες μπροστά στόν Χριστό· ἡ ἀκτινοβολία τῆς θείας δόξης … ἐδῶ πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι τά Ἅγια λείψανα μέ τά ἱερά σκηνώματα τῶν ἁγίων - κατά συγκυρία, καί τά τρία αὐτά τά ἀναφερθέντα, εἶναι ὁλόκληρα τά σώματα- εἶναι κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ὁ Θεός … εἶναι ὑλικές ἐστίες θείας δόξης. Σάν τή δόξα ἐκείνη πού εἶδαμε μέ τόν Χριστό στό Θαβώρ. Ἀλλά αὐτή ἡ δόξα πού λαμπρύνει τούς εὐσεβεῖς, εἶναι ὁ Θεός. Διά δέ τούς ἀσεβεῖς -πολλῷ μᾶλλον διά τούς δαίμονας- εἶναι πῦρ. Ἀλλά τό πρῶτον εἶναι φῶς ἄ-πυρον καί τό δεύτερον εἶναι πῦρ ἄ-φωτον. Εἶναι αὐτό τό πῦρ τῆς κολάσεως, τό ὁποῖο ἐνῶ θά ὑπάρχει, δέν θά φωτίζει, γι’ αὐτό ὁμιλεῖ ὁ Κύριος γιά δυό ἀντιφατικά πράγματα· εἰς τό πῦρ τό ἐξώτερον καί εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον. Πῶς εἶναι πῦρ καί σκότος; Τό πῦρ ὁπωσδήποτε δέν δίνει ἕναν φωτισμόν; Εἶναι τό ἀφεγγές πῦρ. Εἶναι τό πῦρ τῆς Θείας δόξης … ἤ καλύτερα, εἶναι ἡ Θεία δόξα ἡ ὁποία εἰς μέν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ φθάνει ὡς φῶς καί φωτίζει τούς δικαίους, εἰς δέ τήν κόλασιν φθάνει ὡς πῦρ καί κατακαίει τούς ἁμαρτωλούς καί τούς δαίμονες.

    Αὐτό ὠσφράνθηκε τό δαιμόνιο. Καί λέω «ὠσφράνθηκε» διότι ἔχουμε καπνό. Δέν μποροῦσε νά πεῖ «εἶδε» ἤ «ἄκουσε», διότι ἡ ὀσμή ἀναφέρεται στήν ὄσφρηση. Ἀλλά στήν πραγματικότητα -εἶναι δηλαδή κάτι πολύ … ἄς τό ποῦμε ἀνθρωπομορφικόν- φυγαδεύει τόν διάβολο ἡ Θεία δόξα. Κι ἀκόμη, εἶναι παρών ὁ ἄγγελος. Ὁ διάβολος βλέπει τόν ἄγγελο. Δέν εἶδε βεβαίως τίποτε ὁ Τωβίας ἀπό τόν ἄγγελο, ἀλλά βλέπει ὅμως ὁ δαίμων καί φυγαδεύεται. Ἕνα σημεῖο· ὅτι «ἔφυγεν εἰς τὰ ἀνώτατα Αἰγύπτου». Τί σημαίνει ἐδῶ; Πραγματικά ὅλο αὐτό τό χωρίο εἶναι πάρα πολύ περίεργο. Ἀλλά καί ἐδῶ θά σᾶς δείξω τώρα τή συμφωνία Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης. Κατ’ ἀρχάς ἀπό τά Ἐκβάτανα ἕως τά ἀνώτατα τῆς Αἰγύπτου, πόσο μακριά δηλαδή, εἶναι γιά τό πνεῦμα σχεδόν τίποτα. Εἶναι περίπου ἀκαριαία ὑπόθεσις. Ἀλλά ἡ ἀπόσταση αὐτή θέλει νά δείξη, ὅτι εἶναι τόσο μακριά -πάλι ἀπό ἀνθρωπίνης τοποθετήσεως- ὥστε δέν πρόκειται νά ξαναγυρίση τό πονηρό πνεῦμα πίσω, καί πῆγε πολύ μακριά. Γιατί στά «ἀνώτατα τῆς Αἰγύπτου» κι ὄχι κάπου ἀλλοῦ; Δύο λόγοι. Ὅταν λέγει «ἀνώτατα» δέν εἶναι παρά ἡ ἄνω Αἴγυπτος καί βαίνει ἀπό τή Θηβαΐδα. Εἶναι ἡ ἔρημος τῆς Αἰγύπτου, ἡ Θηβαΐς. Προσέξτε αὐτό τό σημεῖο, Θηβαΐς, κρατῆστε το στό μυαλό σας. Κατ’ ἀρχάς εἶναι γνωστό … πᾶρτε ἕναν χάρτη τοῦ ἀρχαίου κόσμου, θά δεῖτε ὅτι τά ἀνώτατα τῆς Αἰγύπτου, ἦταν τά ὅρια τοῦ κόσμου, τοῦ τότε, τοῦ παλαιοῦ κόσμου, τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου, ἀπό πλευρᾶς Νότου. Δέν εἶχαν πάει οἱ ἄνθρωποι παραπέρα ἀπό αὐτήν τήν ἔρημον. Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ ἐκβολές (;) (μάλλον θέλει νά πεῖ πηγές) τοῦ Νείλου ποταμοῦ ἀνεκαλύφθησαν τόν περασμένον αἰῶνα, ἄν δέν κάνω λάθος. Συνεπῶς ἐκεῖ ἐθεωρεῖτο ὅτι εἶναι τά ὅρια τοῦ κόσμου. Ὅπως καί τό Γιβραλτάρ, οἱ στῆλες τοῦ Ἡρακλέους (ἔτσι δέν λέγονται;), ἦταν τά ὅρια τοῦ κόσμου. Ὁ Ἀτλαντικός ὠκεανός ἦταν τά ὅρια τοῦ κόσμου. Θέλει νά δείξη λοιπόν ὅτι ὁ διάβολος πῆγε στό ἄκρον τοῦ κόσμου, δέν ἔχει πιά καμία σχέση, ἀλλά ἔχει ὅμως … εἶναι σχηματικό αὐτό, προσέξτε, εἶναι ἐντελῶς σχηματικό. Θέλει νά δείξη τήν ἀπομάκρυνση. Καί κάτι ἀκόμα. Ὅταν λέγει, εἰς τά ἀνώτατα τῆς Αἰγύπτου, θέλει νά δείξη τήν Θηβαΐδα, πού ἦταν ἔρημος. Καί τί σχέση ἔχει ἡ ἔρημος μέ τόν διάβολον; Ἔχει πολλή σχέση. Ἡ Παλαιά Διαθήκη σέ πολλά της σημεῖα, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ ἔρημος εἶναι ἡ κατοικία τῶν δαιμόνων. Καί τό βιβλίο τοῦ Ἡσαΐου κλπ. μᾶς τό δείχνουν αὐτό.

    Ἀλλά καί ὁ Κύριος στήν Καινή Διαθήκη μᾶς τό δείχνει. Σᾶς διαβάζω ἀπό τό «Κατά Ματθαῖον» Εὐαγγέλιο: «Ὅταν δὲ τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθῃ ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, -δεῖτε συμφωνία παρακαλῶ!- διέρχεται δι᾿ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καὶ οὐχ εὑρίσκει».(Μτθ ιβ΄, 43) Ποιοί εἶναι οἱ ἄνυδροι τόποι; Εἶναι ἡ ἔρημος. Ὄχι, ἡ ἔρημος ἀπό ἀνθρώπους· ἡ ἔρημος ὅ,τι λέει ἡ λέξη· ἡ ἔρημος Σαχάρα. Ὥστε ἡ ἔρημος εἶναι κατοικητήριο τῶν δαιμόνων; Ἔχει καμία σχέση ὁ τόπος μέ τά πνεύματα; Ἐκεῖνο πού δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε, ἦταν πού δέν θέλαμε νά καταλάβουμε καί τοῦτο γιατί μέσα μας ὑπάρχει -εἰδικά σέ μᾶς τούς Ἕλληνες, γενικότερα εἰς τόν Δυτικόν κόσμον- καί εἴμεθα διαρκῶς -εἴτε τό θέλουμε εἴτε δέν θέλουμε, εἴτε τό καταλαβαίνουμε εἴτε ὄχι- κάτω ἀπό τήν Πλατωνική φιλοσοφία, πού δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε, δέν χωράει τό μυαλό μας, ὅτι μπορεῖ νά συνδέονται τό πνεῦμα καί ἡ ὕλη. Αὐτό εἶναι καθαρά Πλατωνικό, δέν εἶναι Χριστιανικό. Γι’ αὐτό, ὅτι θά τοποθετοῦσε ἡ Ἁγία Γραφή τό πνεῦμα σέ σχέση μέ τήν ὕλη, αὐτό τό ἀπορρίπτουμε. Δέν τό καταλαβαίνουμε. Ὁ Πλατωνισμός, νά τό ξέρετε πολύ καλά δέν ἔκανε καμία σύνδεση τοῦ πνεύματος μέ τήν ὕλη. Καί ἤτανε μάλιστα φυλακή ἡ ὕλη, τοῦ πνεύματος. Ἤτανε φυλακισμένο τό πνεῦμα, ἡ ψυχή, μέσα στήν ὕλη, μέσα στό σῶμα, μέσα στόν παρόντα κόσμον. Κι ἤθελε μία ἀπελευθέρωση. Ἐδῶ ὅμως βλέπουμε ὅτι ὁ Χριστιανισμός μᾶς ἀποκαλύπτει ἄλλα πράγματα. Ἔχει σχέση ὁ πνευματικός κόσμος μέ τόν ὑλικόν, τόσο πολύ, οἵαν σχέσιν  ἔχει ἡ ψυχή μέ τό σῶμα. Ὄχι σχέσις φυλακῆς πρός φυλακισμένον, ἀλλά σχέσις κατοικίας μέ νοικοκύρη· τόσο πολύ, πού ὅπως ὁ νοικοκύρης χάνει τό σπίτι του καί τό ζητάει  -ποιός ἅμα χάσει στό σπίτι του δέν τό το ζητάει;- πέστε μου ἅμα τελειώσουμε ἀπό δῶ πού θά πᾶμε; Ὅπου ἀλλοῦ, δέν μποροῦμε νά φανταστοῦμε, ἐκτός ἀπό τό σπίτι μας, σπίτι μας θά πᾶμε. Σπίτι μας θά πᾶμε! Εἶναι ὁ πιό ἀγαπητός μας τόπος! Ὅταν οἱ ψυχές φύγουν ἀπό τά σώματα, φεύγουνε δραματικά. Γι’ αὐτό εἶναι πικρός ὁ θάνατος. Ἄν ἤτανε ἐχθρική, ἡ θέσις, ἡ στάσις, ἡ σχέση ψυχῆς-σώματος δέν θά ἐλυπεῖτο ἡ ψυχή φεύγουσα. Θά ἐχαίρετο. Κι ἐδῶ εἶναι Πλατωνικό πού πολλοί πιστεύουν … ἄ, λέει ἔφυγε ἡ ψυχή, ἐλευθερώθηκε. Τί ἐλευθερώθηκε; ἀπό ποῦ ἐλευθερώθηκε; Ἀπό τό ἄρρωστο σῶμα; Μά εἶναι ἄρρωστο γιατί ἔχει  … τό σῶμα. Ἀλλά τότε; ἡ ψυχή δέν βρίσκει ἀνάπαυση ἕως ὅτου ξαναβρεῖ τό σῶμα της. Γι’ αὐτό οἱ μάρτυρες … καί οἱ μάρτυρες, δέν βοοῦν οἱ μάρτυρες στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Ὄχι ἀκόμη στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἶναι στόν Παράδεισο. Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ὁ Παράδεισος, κι ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Παράδεισος εἶναι μιά πρόγευσις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τί λένε; «ἕως πότε, ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν τό ἐπὶ τῆς γῆς ἐκχυθέν;» Ἕως πότε; Πόσο θά περιμένουμε ἀκόμα; Περιμένετε ἀκόμα, λέει, τό ἐσφαγμένον ἀρνίον, περιμένετε, ἕως ὅτου προστεθοῦν κι ἄλλοι ἀδελφοί σας, γιά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἐσφαγμένου ἀρνίου. Κι ἄλλοι μάρτυρες δηλαδή θά προστεθοῦν. Καί τούς δόθηκε, παρηγορία· χιτών λευκός καί κλαδί φοίνικος. Σύμβολα νίκης. Ἀλλά γιατί ἀναμένουν; -κάτω ἀπό τόν θρόνον, λέει, τοῦ ἐσφαγμένου ἀρνίου- κάτω ἀπό τόν θρόνο, βοοῦν· ἕως πότε; δέν μπορεῖ ἡ ψυχή νά μένει χωρίς τό σῶμα της. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν «πρός Ρωμαίους» (8ο κεφ.) … δέν ζητᾶμε, λέγει, νά ἀπεκδυθοῦμε τό σῶμα, ἀλλά ζητᾶμε νά ἐνδυθῆ τό σῶμα αὐτό ἀθανασία. Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅποια σχέση λοιπόν, ὑπάρχει στήν ψυχή μέ τό σῶμα, τέτοια σχέση ὑπάρχει καί τῶν πνευμάτων μέ τήν Ὕλη. Ἰδίᾳ τῶν πονηρῶν πνευμάτων πού ἔπεσαν ἀπό τήν φωτοφορίαν, ἐπάνω σ’ αὐτόν τόν ὑλικόν κόσμον, ἰδίως ἐπάνω στή γῆ μας. Καί οἱ δαίμονες ἐδῶ κυκλοφοροῦν, ἐπάνω στή γῆ. Ὄχι οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων … -οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων πηγαίνουν εἰς τόν οἰκεῖον τόπον- οἱ δαίμονες κυκλοφοροῦν ἐδῶ καί ἀγαποῦν πολύ, ἰδιαιτέρως, νά βρίσκονται μέσα στόν ἄνθρωπο. Τό χωρίο πού σᾶς διάβασα ἀπό τό κατά Ματθαῖον (12 κεφάλαιο) … καὶ οὐχ εὑρίσκει ἀνάπαυσιν, καί ξαναγυρίζει, λέγει, τό πνεῦμα στόν ἄνθρωπο, καί ζητάει νά ξανακατοικήσει· βρίσκει, λέγει, σεσαρωμένη τήν ψυχή, τήν κατοικία της τήν παλιά, τήν φωλιά καί φέρει, λέει, … ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ  κλπ. Ἀλλά καί ὁ δαιμονισμένος τῶν Γερσεσηνῶν δέν ἦταν παρά ἡ φωλιά τῶν δαιμόνων, διότι οἱ δαίμονες ἀγαποῦν νά μένουν εἰς τούς ἀνθρώπους. Τό θέλουν, τό ἐπιθυμοῦν, γιά νά κάνουν ἀκόμα πιό πολύ κακό κι ἔχουνε μιά σχέση μέ τόν ἄνθρωπο γιά τήν κόλαση, διότι οἱ δαίμονες γιά νά γλυτώνουν ἀπό τό πῦρ τῆς κολάσεως, θά προσπαθοῦν νά μποῦν μέσα εἰς τούς ἀνθρώπους, πού θά εἶναι καί ἐκεῖνοι στήν κόλαση -σῶμα καί ψυχή θά εἶναι ἔ; μετά τήν ἀνάσταση, σῶμα καί ψυχή- καί τότε οἱ μέν δαίμονες θά προσπαθοῦν νά βροῦν, ἕνα καταφύγιο μέσα εἰς στούς ἀνθρώπους, οἱ δέ ἄνθρωποι θά ὑφίστανται διπλοῦν μαρτύριον, διότι θά ἔχουν, τήν τιμωρία τῆς κολάσεως καί τήν παρουσία τῶν δαιμόνων μέσα τους. Εἶναι φρικῶδες! Εἶναι πραγματικά φρικῶδες! Ἐκεῖνο πού θέλω νά σᾶς πῶ εἶναι ὅτι οἱ δαίμονες ἔχουνε σχέση μέ τήν ὕλη, κι ὅτι ἡ ἔρημος πάντα ἐθεωρεῖτο ἡ κατοικία τῶν δαιμόνων. Γιατί ἡ ἔρημος; Διότι ἐκεῖ φυγαδεύει ὁ Θεός τούς δαίμονες, γιά μήν προκαλοῦν πάντοτε τό πολύ κακό εἰς τούς ἀνθρώπους. Ἐάν ἀγαπητοί μου, οι ἄγγελοι δέν φυλοῦσαν τόν κόσμον -διότι ξέρετε τόν προστατεύουν τόν κόσμον οἱ ἄγγελοι- οἱ δαίμονες μέσα σέ κλάσμα τοῦ λεπτοῦ, θά εἴχανε κυριολεκτικά καταστρέψει τή γῆ καί τόν κόσμον ὁλόκληρον. Ψυχή ζῶσα δέν θά εἶχε μείνει ἐπάνω στόν πλανήτη μας, οὔτε καί ζωντανά, οὔτε καί φυτά τίποτα. Θά ἤτανε πλήρης ἡ καταστροφή. Οἱ ἄγγελοι φυλοῦν τούς δαίμονες νά μήν πλησιάζουν.

    Ἀλλά ἀφοῦ οἱ δαίμονες κατοικοῦν στήν ἔρημον, τότε κι ἐκεῖνος πού θέλει νά νικήσει τόν διάβολον, θά πάει καί στήν ἔρημο. Ὁ Χριστός πῆγε στήν ἔρημο φερόμενος ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατί; Πειρασθῆναι ὑπό τοῦ διαβόλου. Ἔτσι δέν λέει τό 4ο κεφάλαιο κατά Ματθαῖον; ἀνήχθη εἰς τὴν ἔρημον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος πειρασθῆναι ὑπὸ τοῦ διαβόλου,(Μτθ δ΄ 1-4) · δέν πῆγε στήν ἐρημιά, νά ‘χει ἡσυχία, νά προσευχηθεῖ (αὐτό εἶναι ἄλλο στοιχεῖο), πῆγε, πειρασθῆναι ὑπὸ τοῦ διαβόλου. Καί οἱ ἀσκητές γι’ αὐτό πήγαιναν στήν Θηβαΐδα. Ἄραγε εἶναι τυχαῖο -δέν νομίζω- τό γεγονός ὅτι ὁ δαίμονας δέθηκε ἐκεῖ στήν Θηβαΐδα εἰς τά ἀνώτατα τῆς Αἰγύπτου, μέ τό γεγονός ὅτι οἱ ἀσκητές πήγαιναν στήν ἔρημο τῆς Θηβαΐδος; Δέν εἶναι τυχαῖο. Βεβαίως ὁ μοναχισμός παντοῦ ὑπῆρχε, καί ὁ ἀσκητισμός. Εἴδαμε, εἶναι γνωστό ὅτι ἡ κοιτίς τοῦ ἀσκητισμοῦ εἶναι ἡ Θηβαΐς. Ἐκεῖ καί ὁ μέγας Ἀντώνιος ἐκεῖ καί ἡ γένεσις τοῦ ἰδιορύθμου ἀσκητισμοῦ, ἐκεῖ καί ἡ γένεσις τοῦ κοινοβιακοῦ ασκητισμοῦ. Ἐκεῖ, στή Θηβαΐδα. Ὥστε ἔχει σημασία.

    Ἀλλά κι ἕνα ἄλλο χωρίο θά σᾶς διαβάσω, εἶναι ἀπό τήν Ἀποκάλυψη. Λέγει ἐκεῖ ὁ ἄγγελος, φωνάζει· ἔπεσεν, ἔπεσε Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, καὶ ἐγένετο κατοικητήριον δαιμονίων καὶ φυλακὴ παντὸς πνεύματος ἀκαθάρτου καὶ μεμισημένου·(Ἀπ  ιη΄ 2) Γιατί αὐτό, κατοικητήριον δαιμονίων, καὶ φυλακὴ παντὸς πνεύματος ἀκαθάρτου καὶ μεμισημένου; Εἰς τήν Βαβυλών α ἡ ὁποία ἔπεσε καί ἔπεσε, καί σέ ἐρείπια. Συνεπῶς ἐπί τῶν ἐρειπίων της κατοικοῦν δαίμονες; Ἄραγε εἶναι τόσο τυχαῖο; Θά μοῦ πεῖτε τώρα … πάτερ μου, τέτοιες παραδοξότητες, παραμύθια μεσσαιωνικῶν τόμων;  Ἄραγε εἶναι τυχαῖο τό ὅτι ὁ λαός πιστεύει ὅτι στά ἐρείπια κατοικοῦν δαίμονες; Νά ἔγινε τυχαῖα; Δέν εἶναι τυχαῖο. Σέ τί ἐρείπια; Ὄχι ἀπλῶς ἐρείπια. Ἀγαπητοί μου, ἐγώ ἔχω μία συγκεκριμένη περίπτωση τήν ὁποία ὑποπτεύομαι καί φοβοῦμαι. Καί σ’ αὐτήν τήν περίπτωση νά κάνω ἁγιασμό. Δέν θά σᾶς τήν πῶ ὅμως. Ἔτσι λοιπόν στούς τόπους ἐκείνους πού ἐρήμωσαν ἐν ἁμαρτίαις, κατοικοῦν δαίμονες. Αὐτό πού λέμε «στοιχειωμένο». Δηλαδή γιά νά καταλάβετε· τά κόκαλα τῶν ἁγίων, γίνονται κατοικητήρια θείας δόξης; Γι’ αὐτό καί θαυματουργοῦν. Ἔτσι καί ὁ τόπος καί τά κόκαλα ἀνθρώπων ἐν ἁμαρτίαις ἀποβιωσάντων γίνονται κατοικητήρια δαιμόνων. Κατοικητήρια δαιμόνων! Φοβερόν; Φοβερόν! Εἶναι σᾶς λέω μία περίπτωση καί συμπτωματικά τήν ἐπεσήμανα ἐγώ μόνος μου, καί οἱ πατέρες μετά τήν παρατήρησαν μόνοι τους, καί μοῦ λένε, ξέρετε… ‘’αὐτό τό πρᾶγμα’’, καί λέω· ‘’ξέρετε, κι ἐγώ τό σκέφθηκα’’. Λοιπόν νά κατοικεῖ ὁ δαίμων μέχρι κυριαρχίας. Μένει σ’ αὐτόν τόν τόπο, μόνον ἐδῶ, νά, ἀλλά νά μήν ἔχει ἐδῶ. Εἶναι φοβερό! Θά σᾶς τό ἀποδείξω καί μ’ ἕνα τελευταῖο γεγονός πού διάβασα πάλι ἀπόψε σ’ αὐτό τό σημεῖο εἶναι πολύ ἐνδιαφέρον. Στήν Βάπτιση γίνονται δύο πράξεις· εἶναι τά «κατηχούμενα» τά ὁποία λέγονται ἐκεῖ στήν εἴσοδο τοῦ ναοῦ, εἰς τό παιδί πού θά βαπτιστεῖ ἤ στόν ἄνθρωπο τόν μεγάλο. Τά «κατηχούμενα» δέν εἶναι παρά, τρεῖς εὐχές ἐξορκισμοῦ. Πᾶτε νά παρακολουθῆστε βάπτιση, ἐκεῖ στά κατηχούμενα, θά δεῖτε καί θά τό ἀκούσετε αὐτό. Τρεῖς εὐχές ἐξορκισμοῦ, μέ σκοπό τήν ἀπέλαση τοῦ διαβόλου. ‘’Φύγε, λέει ὁ ἱερεύς, πονηρόν πνεῦμα πού ἐμφωλεύεις σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο· ποιός ἄνθρωπος; αὐτός πού εἶναι ὑπό βάπτιση· γιατί; γιατί μέχρι τότε εἶναι παιδί τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ καί συνεπῶς κατοικητήριον δαιμόνων. Ὁ ἄνθρωπος! κατοικητήριον δαιμόνων! Καί φυγαδεύει ὁ ἱερεύς μέ τήν εὐχή τοῦ ἐξορκισμοῦ ἤ ἀφορκισμοῦ. Ἡ μία πράξις. Τελείωσε ἀπό κεῖ, ἐρχόμαστε στήν κολυμβῆθρα. Ἐδῶ τώρα ὁ ἱερεύς τί κάνει; Ἀφορκίζει τό νερό, διότι τό νερό εἶναι δαιμονοκρατούμενον. Καί τό ἀφορκίζει διά νά ἐπιτελέση τή βάφτιση. Τί θά πεῖ ἁγιασμός; Λέμε· νερό ἁγιασμός. Σημαίνει, ἐφυγαδεύσαμε τήν ἐπικράτηση τοῦ διαβόλου σ’ αὐτό τό νερό καί ἐγκαταστήσαμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι γεμᾶτη ἀπό τέτοιες πράξεις. Κι ἔτσι νομίζω δέν κατοχύρωσα ἕναν μῦθο, ἀλλά κατοχύρωσα μία πραγματικότητα, πού εἶναι πράξις καί παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας μας, καί πού ἔχει τήν ἀφετηρία της  εἰς αὐτήν τήν Ἁγίαν Γραφήν.

    Ἀλλά καί ἕνα ἀκόμη σημεῖο ἐκεῖ πού λέει ὅτι ὁ ἄγγελος ἔδησεν. Ποιός ἄγγελος κατ’ ἀρχάς; Εἶναι ὁ Ραφαήλ πού εἶναι μαζί μέ τόν Τωβία. Εἶναι ἄγγελος. Εἶναι κατά τό φαινόμενον ἄνθρωπος. Αὐτός, ὁ ἄγγελος, βλέπει τόν διάβολο -ὅπως καί ὁ διάβολος βλέπει τόν ἄγγελο- καί τόν περιάδραξε, -νά μέ συγχωρέσετε- τόν βούτηξε, ὁ ἄγγελος, προσέξτε ἀφοῦ σᾶς εἶπα τόν βούτηξε, τόν περιάδραξε, δηλαδή τόν φούχτιασε … εἶναι  χαρακτηριστικό διότι γίνεται μάχη μεταξύ τῶν δαιμόνων καί τῶν ἀγγέλων. Μπορεῖτε νά τό καταλάβετε αὐτό; Γίνεται μάχη πραγματική. Καί τόν ἀπώθησε ἐκεῖ,  μακριά, καί τόν ἔδηεσε. Μέ τί τόν ἔδεσε; Μέ σκοινιά, μέ ἀλυσίδες; Ὄχι. Τῷ ὀνόματι Κυρίου. Αὐτά εἶναι τά δεσμά. Ὁ ἱερεύς λέγει στίς ευχές τοῦ ἐξορκισμοῦ· σέ ἐξορκίζω, δαιμόνιον παμπόνηρον … κλπ. κλπ. … εἰς τό ὄνομα Ἐκείνου ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Παντοκράτωρ, ὁ Δημιουργός τοῦ παντός ὁ … ὁ … ὁ … ὁ, Ἐκεῖνος πού εἶπε ν’ ἀνοίξουν τά μάτια τῶν τυφλῶν, Ἐκεῖνος πού περπάτησε ἐπάνω στή θάλασσα, Ἐκεῖνος πού  κτλ … στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἤ στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ … αὐτός ὁ ὁρκισμός εἰς τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἤ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τό δέσιμο. Κι ἐπειδή ὁ διάβολος φοβεῖται τόν Θεόν, μένει ἐκεῖ, ἀκινητοποιεῖται. Τόν ἀκινητοποιεῖ αὐτός ὁ Θεός. Κι ὕστερα, ἀγαπητοί μου, μυστήρια ὑπάρχουνε γύρω μας, τά ὁποῖα δέν μποροῦμε νά τά καταλάβουμε. Μόνο ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς τά ἀποκαλύπτει.
Εἶναι καταπληκτικά πράγματα.

Απόσπασμα από την 13η ομιλία στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης « Τωβίτ ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
"Τωβίτ. (Ὁμιλίες βασισμένες στό βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης Τωβίτ).

" εδώ ⬇️
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/palaia-diauhkh/vivlion-tovit
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40oED0GDYsRHnrDdY5_m61pt

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Καραμίντζα.

Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου δια χειρός του αξιοτίμου κ. Γεωργίου Μαλούση.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.