Ἡ ζημία τῆς ψυχῆς.

 

 †.Σήμερα, αγαπητοί μου, έχομε την Κυριακή την μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Όπως βλέπομε, η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, πλαισιώνεται από δύο Κυριακές. Την προ της Υψώσεως και τη μετά τηνΎψωσιν. Αυτό δείχνει λειτουργικά τη σπουδαιότητα του Τιμίου Σταυρού εις την σωτηρία μας. Γι΄αυτό και ο Κύριος ετόνισε: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Εδώ ο Κύριος ζητά μία ταύτιση του σταυρού του πιστού με τον Σταυρό τον δικό Του. «Όποιος θέλει να είναι δικός μου μαθητής, όποιος με αποδέχεται, θα σηκώσει τον σταυρό του και θα με ακολουθήσει». Και όλα αυτά γιατί η αξία της σωτηρίας της ψυχής δεν έχει αντάλλαγμα.

     Είπε στη συνέχεια ο Κύριος όπως ακούσαμε σήμερα εις την ευαγγελική περικοπή: «Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ  τόν κόσμον ὄλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; Ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;». Δηλαδή τι έχει να ωφεληθεί ο άνθρωπος εάν κερδίσει τον κόσμον, με την έννοια που ο διάβολος είπε κάποτε προς τον Χριστόν: «Προσκύνησέ με και θα σου δώσω όλες τις βασιλείες του κόσμου». Είτε με την έννοιαν του σύμπαντος κόσμου. Ό,τι και να πιάσετε, ό,τι και να πάρετε, η αξία της ψυχής είναι ανωτέρα ολοκλήρου του ορατού κτιστού κόσμου. Τι λοιπόν έχει να κερδίσει ο άνθρωπος, εάν το σύμπαν ολόκληρο κατακτήσει, κερδίσει, αλλά χάσει την ψυχή του; «Ζημιωθῇ» -προσέξτε το ρήμα- «ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ». Ή ακόμη, τι αντάλλαγμα μπορεί να δώσει ο άνθρωπος για την ψυχή του; Δεν υπάρχει αντάλλαγμα.

    Η αξία λοιπόν της ψυχής. Μεγάλο πράγμα! Τι είναι η ψυχή; Που έχει τόσο μεγάλη αξία; «Ὁμοίωμα Θεοῦ», λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης. «Ἐμφύσημα Θεοῦ», λέγει ο άγιος Ειρηναίος Λυώνος. «Ἡ ψυχή μας», ακόμη, λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, «ἐστίν –είναι- οὐσία νοερά, ἀσώματος, ἀπαθής, ἀθάνατος». Και είναι αθάνατος όχι εκ κατασκευής, αλλά είναι αθάνατος γιατί το θέλει ο Θεός. Όπως και οι άγιοι άγγελοι, δεν είναι αθάνατοι εκ κατασκευής, αλλά γιατί το θέλει ο Θεός να είναι αθάνατοι. Κατά τα άλλα, ο Θεός είναι ο μόνος, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν». Την αθανασία από μόνος Του την έχει ο Θεός. Εμείς την έχομε από τον Θεόν, γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Η αξία της πάντως, η αξία της ψυχής μπορεί να προσμετρηθεί και με το γεγονός της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Εάν φθάνει ο Θεός Λόγος να ενανθρωπήσει χάριν των ανθρώπων, αυτό είναι καταπληκτικό! Και ακόμη, να φθάσει μέχρι του θανάτου και δη, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, θανάτου σταυρικού.

    Bλέπομε λοιπόν ότι είναι όντως απροσμέτρητη η αξία της ανθρωπίνης ψυχής. Αν θέλετε, να ακριβολογήσω, η αξία της ανθρωπίνης υπάρξεως. Το σώμα ουσιαστικά δεν βγαίνει έξω από τη σωτηρία. Αφού μάλιστα θα τύχει αναστάσεως. Αλλά τώρα ας μιλήσουμε για την ψυχήν. Η ψυχή είναι δεμένη με το σώμα. Και το σώμα είναι δεμένο με την ψυχήν. Είναι ένα δέσιμο, μια ένωσις ακατανόητος…

    Ωστόσο, αυτήν την ατίμητην ψυχήν, έρχεται τώρα ο κάτοχός της άνθρωπος να την παίξει στα ζάρια των ηδονών του βίου τούτου. Ναι! Να την παίξει στα ζάρια. Αν είχαμε δύο ή περισσότερες ψυχές, αγαπητοί μου, ίσως θα μπορούσαμε τη μία να τη διακινδυνεύσουμε, να την παίξουμε κορώνα-γράμματα. Αλλά έχομε μόνον μία και μοναδική ψυχή. Δεν έχομε δεύτερη και τρίτη. Μπορούμε λοιπόν αυτήν την ατίμητη ψυχή που είδαμε μόνο με δύο λόγια, τι αξία έχει, μπορούμε να τη ζημιώσομε; Ο Κύριος χρησιμοποίησε αυτό το ρήμα: «Ποιος», λέγει, «θα έφθανε να ζημιώσει την ψυχή του, γιατί θα ήθελε πράγματα τα οποία θα είναι έξω από μένα;». Ο Κύριος είπε λοιπόν «καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;». Αυτό σημαίνει κατά τον λόγον του Χριστού, ότι η ψυχή είναι δεκτική και σωτηρίας και ζημίας.Και τα δύο αυτά, και η σωτηρία, το κέρδος δηλαδή, και η ζημία, εδώ είναι το καταπληκτικό, με αιώνιες διαστάσεις! Πρέπει λοιπόν να σκεφθούμε, πρέπει να σκεφθούμε, πρέπει να σκεφθούμε πάρα πολύ αυτό το «αιώνιες διαστάσεις»…

    Και τι ζημιώνει την ψυχήν; Καθετί που δεν ανήκει στην ευδοκία του Θεού. Και είναι  πρώτιστα η αμαρτία. Τι σημαίνει αμαρτία; Είναι η παράβαση των εντολών του Θεού. Οι εντολές του Θεού μάς φέρουν από το παρά φύσιν που ζούμε, μας φέρουν στο κατά φύσιν. Και εξ αυτού εις το υπέρ φύσιν. Ο Αδάμ εις τον Παράδεισον ζούσε τη ζωή κατά φύσιν, όπως ο Θεός εδημιούργησε τα πράγματα. Με την πτώση του όμως, πέρασε εις τον χώρον του παρά φύσιν. Έτσι, έρχεται παρακαλώ ο Χριστός να μας επαναφέρει από το παρά φύσιν εις το κατά φύσιν. Γι΄αυτό, λέγει ένας πατήρ εκκλησιαστικός ότι ο Χριστιανισμός… τι είναι ο Χριστιανισμός; Βέβαια πολλά πράγματα μπορούμε να πούμε τι είναι ο Χριστιανισμός, αλλά μία όψις: Η επαναφορά εις το κατά φύσιν του ανθρώπου. Αυτό είναι ο Χριστιανισμός. Για παράδειγμα, για να δείτε αυτό το παρά φύσιν και κατά φύσιν, η χρήσις του οίνου, του κρασιού, ο Θεός μάς έδωσε το κρασί. Και συνεπώς η χρήση του είναι κατά φύσιν. Μάλιστα, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο Κύριος Ιησούς επήρε το κρασί την ώρα του Μυστικού Δείπνου, το καθηγίασε και είπε ότι «Αυτό είναι το αίμα μου». Συνεπώς βλέπει κανείς εδώ μία υπερβατικότητα του κρασιού. Γίνεται Αίμα Χριστού. Έτσι, δηλαδή από το κατά φύσιν περνάει εις το υπέρ φύσιν. Έτσι, δεν είναι κάτι κακό το κρασί. Αναμφισβήτητα. Αν όμως μεθάς, με το κρασί, τότε βρίσκεσαι εις το παρά φύσιν. Και συνεπώς αμαρτάνεις. Ό,τι ανήκει στο παρά φύσιν είναι αμαρτία.

      Πάρτε ακόμη τον γάμο. Ο Θεός ευλόγησε τον γάμο. Είναι κατά φύσιν, να κάνεις τα παιδιά σου κ.λπ. Διότι αφού μπήκε ο θάνατος, βεβαίως μπαίνει ο γάμος. Διότι αν δεν υπήρχε ο θάνατος, δεν θα υπήρχε ο γάμος. Προσέξατέ το αυτό. Σχήμα είναι, σχήμα του παρόντος αιώνος. Ωστόσο τυχαίνει ευλογίας. Αφού η όλη κατασκευή του ανθρώπου, έστω έγινε a priori, έγινε εκ των προτέρων, για να έλθει στον γάμο, ο Θεός «προειδότος», λέγει ο άγιος Ειρηναίος, ότι θα έπεφτε ο άνθρωπος και συνεπώς αυτό το θαυμαστό δημιούργημά Του θα εχάνετο. Γι΄αυτό μπαίνει ο γάμος. Αν όμως ζεις στην πορνεία, δηλαδή μία ανευλόγητη κατάσταση, τότε είσαι έξω από τον νόμο του Θεού και αμαρτάνεις.

     Υπάρχουν αμαρτήματα όμως, αγαπητοί, που είναι και έξω από τη φύση και έξω από τον νόμο. Η πορνεία είναι στη φύση αλλά δεν είναι στον νόμο, είναι έξω από τον νόμο. Αλλά εκείνο το αμάρτημα που είναι και έξω από τη φύση και έξω από τον νόμο είναι η ομοφυλοφιλία· η οποία όσο πάει και πληθαίνει, πληθαίνει, πληθαίνει. Σε λίγο καιρό θα ακολουθήσουμε εκείνο που γράφει ο Ιονέσκο, ένα θεατρικό έργο, που λέγει ότι κάποτε μες την πόλη ένας έβγαλε ένα κέρατο. Δεν ήξερε πώς να το κρύψει. Ήρθε πυρετός, μία επιδημία και έβγαλε ένα κέρατο. Ιιιι…! Πώς να το κρύψει το κέρατο αυτό τώρα που έβγαλε; Σε λίγο όμως έπεσε ο πυρετός σε όλη την πόλη και έβγαλαν όλοι οι άνθρωποι από ένα κέρατο. Ένας δεν είχε βγάλει. Κι αυτός που δεν έβγαλε το κέρατο, μετά ντρεπόταν να εμφανιστεί! Σε όλους που είχαν βγάλει το κέρατο. Εδώ βρίσκει εφαρμογή το πράγμα.

     Κι όταν αυτή η κατάσταση αγαπητοί ποσοτικά γίνει πολλή και γίνεται, καθημερινά γίνεται, τότε είναι η εποχή του Αντιχρίστου! Το λέγει αυτό ο άγιος Ιερώνυμος. «Όταν στους χριστιανικούς λαούς γίνει, λέει, πολλή η ομοφυλοφιλία, είναι κοντά το τέλος της Ιστορίας». Έχομε δε, τώρα φεύγω λιγάκι από το θέμα, δεν πειράζει, έχομε δε ιστορικό προηγούμενο, τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Το πυρ που έκαυσε, πυρ και θείον που έκαυσε τα Σόδομα και τα Γόμορρα, με το πυρ και το θείον παριστάνεται και η κόλασις. Είναι λοιπόν ένα ιστορικό προηγούμενο η καταστροφή των Σοδόμων. Διότι θα έρθει ο Αντίχριστος και θα ευνοηθούν όλα αυτά τα πάθη. Διότι, λέει το βιβλίο του Δανιήλ στο 7^ο κεφάλαιο: «ὑπονοήσει -Ποιος θα υπονοήσει; Ο Αντίχριστος. Δηλαδή θα σκεφτεί- τοῦ ἀλλοιῶσαι καιρούς καί νόμον». «Να αλλοιώσει καιρούς -εδώ θα πει φύσιν-Να αλλοιώσει την φύσιν, να αλλοιώσει και τον νόμο!». Αυτά λοιπόν θα γίνουν εν ημέραις Αντιχρίστου. Δηλαδή όταν θα έλθει αυτή η Νέα Τάξις των πραγμάτων. Γίνεται πάρα πολύς λόγος για τη νέα τάξη των πραγμάτων. Μεταξύ των οποίων είναι και αυτό. Η αλλοίωσις φύσεως και νόμου Θεού.

     Αυτό που λέει ο Ησαΐας, θα φθάσομε στο σημείο, σε σχέση με εκείνο που σας είπα με το θεατρικό έργο του Ιονέσκο, που λέγει…ένας έβγαλε ένα κέρατο κτλ. «Οὐαὶ -λέγει ο προφήτης Ησαΐας. «Αλίμονο»- οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν». Δηλαδή έχομε εδώ μία πλήρη διαστροφή του ορθού. Σήμερα να βγει ένα αγόρι να πει στους συμμαθητάς του, να πει στους συστρατιώτας του ότι «ζω εν παρθενία»; Ιιιιι! Πού να το πει! Πού να το πει; Όλα αυτά, θα έχουν χάσει βεβαίως όταν γίνουν, την έννοια της αμαρτίας. Σου λέει ο άλλος: «Γιατί; Είναι αμαρτία να έχω φιλενάδα; Να έχω φίλο; Τι τάχα; Είναι αμαρτία;». Χάθηκε η έννοια της αμαρτίας. Αυτή η κατάσταση βεβαιότατα ζημιώνει φοβερά την ψυχήν. Αν δεν φθάσει βεβαίως η ψυχή να μετανοήσει. Γιατί αντιληφθήκατε τι λέμε. Τι ζημιώνει την ψυχήν.

     Έχομε και ένα δεύτερο. Είναι εκείνο που βέβαια ζημιώνει την ψυχήν, η απιστία. Απιστία σημαίνει χωρισμό από τον Θεό, σημαίνει αποστασία. Και η εποχή μας είναι εποχή αποστασίας. Και δεν είναι απλώς εποχή αποστασίας, αλλά και στροφή κατά του Θεού, εναντίον του Θεού. Πόλεμο κατά του Θεού, με κάθε τρόπο και κάθε ύβριν. Η λέξις «ύβρις» με την αρχαιοελληνικήν έννοια του όρου. Και στην περίπτωση αυτή φοβούμαι ότι δεν υπάρχει, αγαπητοί μου, πλέον μετάνοια. Είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, που ο Κύριος μάς είπε ότι σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει μετάνοια. Όσο μετενόησε ο Καζαντζάκης, άλλο τόσο θα μετανοήσουν και αυτοί. Διότι ο Καζαντζάκης έπεσε εις την ύβριν κατά του Ιησού Χριστού. Το πώς έπεσε, όλοι το ξέρετε. Και για να δείτε ότι δεν υπάρχει εδώ μετάνοια, δηλαδή όχι δεν συγχωρεί ο Θεός, αλλά δεν μπορεί ο άνθρωπος που έφθασε εις την ύβριν, να μετανοήσει. Δεν μπορεί!

      Και για να σας το κατοχυρώσω, ακούστε δύο χωρία από την προς Εβραίους επιστολήν. Το ένα είναι στο 6^ο κεφάλαιο. Λέγει: «Ἀδύνατον γὰρ -Είδατε; Αδύνατον. Κρατήστε αυτή την λέξη, γιατί θα επακολουθήσει αρκετό κείμενο- τοὺς ἅπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τε τῆς δωρεᾶς τῆς ἐπουρανίου καὶ μετόχους γενηθέντας Πνεύματος ῾Αγίου καὶ καλὸν γευσαμένους Θεοῦ ρῆμα δυνάμεις τε μέλλοντος αἰῶνος, καὶ παραπεσόντας -Αυτοί γεύτηκαν τον Θεό, γεύτηκαν τον Χριστό, γεύτηκαν τη χάρη του Θεού και τώρα…-·«καὶ παραπεσόντας»· όχι η συνηθισμένη αμαρτία που κάνομε κάθε μέρα. Γι'αυτό η φιλανθρωπία του Θεού μας έδωσε το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, αλλά με τον τρόπο που σας εξήγησα προηγουμένως, με την έννοια της ύβρεως. Προσέξτε, ύβρις δεν είναι οι βλάσφημοι που βλασφημούν τα θεία. Όχι, όχι, όχι, όχι... Δεν είναι αυτό η ύβρις. Αλλά όταν στρέφεσαι κατά του Θεού, τον γελοιοποιείς τον Θεόν, τον Χριστόν τον γελοιοποιείς κ.λπ-, πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν -δηλαδή παίρνομε το «αδύνατον» της αρχής του χωρίου. Είναι αδύνατον να ανακαινιστεί κανείς πάλι εις μετάνοια. Δεν μπορεί να μετανοήσει- ἀνασταυροῦντας ἑαυτοῖς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ -Τον ξανασταυρώνουν τον Υιό του Θεού. Προσέξτε μία λεξούλα:  καὶ παραδειγματίζοντας». «Παραδειγματίζω» θα πει «θέτω εις ύβριν τον Υιόν του Θεού, Τον χλευάζω». Το ακούσατε; Τον χλευάζω. Στρέφομαι εναντίον Του.

    Ομοίως γράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους στο 10^ο κεφάλαιο: «Ἑκουσίως γὰρ ἁμαρτανόντων ἡμῶν -θεληματικά· έτσι, γιατί το θέλω να αμαρτάνω- μετὰ τὸ λαβεῖν τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας -μετά το Βάπτισμα κλπ.-, οὐκέτι περὶ ἁμαρτιῶν ἀπολείπεται θυσία -Δεν μένει πια άλλη θυσία. Μία είναι η θυσία. Το Αίμα του Χριστού. Το έβρισες το Αίμα του Χριστού. Πώς θα σωθείς;-, φοβερὰ δέ τις ἐκδοχὴ κρίσεως καὶ πυρὸς ζῆλος -είναι το πυρ της κολάσεως- ἐσθίειν μέλλοντος τοὺς ὑπεναντίους-πρόκειται να φάει εκείνους οι οποίοι αντιτίθενται. Λέει για την Παλαιά Διαθήκη. Το παραλείπω για να μην πολυλογώ- πόσῳ μᾶλλον –λέγει, εκεί αναφέρεται το «πόσῳ μᾶλλον»- δοκεῖτε χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας -τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας!- καὶ τὸ αἷμα τῆς διαθήκης κοινὸν ἡγησάμενος -και θεωρώντας το αίμα της διαθήκης, το αίμα του Χριστού ότιείναι ε,τι είναι; Όπως το αίμα όλων των ανθρώπων, των ζώων, τι είναι; Και δεν είναι του Θεανθρώπου το Αίμα), ἐν ᾧ ἡγιάσθη -με το οποίο αίμα του Χριστού αγιάστηκε-, καὶ τὸ Πνεῦμα τῆς χάριτος ἐνυβρίσας; -Και το Πνεύμα της χάριτος αφού το έχει βρίσει;». Δεν υπάρχει μετάνοια. Αυτό, το πόσο ζημιώνει την ψυχήν; Μόλις και ανάγκη να το πούμε.

     Ο δε Ιωάννης, ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, ακούστε παρακαλώ τι λέγει στην πρώτη του επιστολή: Έχει πολλά, σας παίρνω το κύριο σημείο: «Ἒστιν ἁμαρτία πρὸς θάνατον· οὐ περὶ ἐκείνης λέγω ἵνα ἐρωτήσῃ». Δηλαδή υπάρχει αμαρτία που συγχωρείται. Οι αμαρτίες που κάνομε κάθε μέρα. Συγχωρούνται. Υπάρχει όμως, λέει, αμαρτία, η οποία οδηγεί στον θάνατο. Γι’ αυτήν την αμαρτία, γι’ αυτόν τον αμαρτωλό με τέτοια αμαρτία, δεν μπορείς να παρακαλέσεις τον Θεό. Είδατε; «Οὐ περὶ ἐκείνης λέγω ἵνα ἐρωτήσῃ». «Ἐρωτῶ» θα πει «παρακαλώ». Δεν μπορεί να παρακαλέσει ούτε τον Θεό, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Δεν μπορεί. Είναι η αμαρτία προς θάνατον. Ποια είναι αυτή η αμαρτία προς θάνατον; Είναι αυτά που σας διάβασα αναλυτικά από τον Απόστολο Παύλο στην προς Εβραίους επιστολή του. Είναι λοιπόν αντιληπτόν ότι εδώ έχομε μία τέτοια κατάσταση που είναι ανυπόφορα ζημιωτική της ψυχής. Και ανεπίστρεπτα. Εκεί η ψυχή ζει πια τον αιώνιο θάνατό της.

     Και ένα τρίτο σημείο. Εκείνο που τελεσίδικα βεβαίως πλέον ζημιώνει την ψυχή και δεν μπορεί κανείς από εκεί να βγει· η αιώνια κόλασις. Η απόληξις. Γίνεται ο άνθρωπος ο υιός της απωλείας. Όπως έγινε ο Ιούδας. Ο χαμένος άνθρωπος. Θα ξαναπώ: Αιωνία κόλαση. Προσέξατέ το. Από κει δεν υπάρχει ελπίδα διαφυγής. Και εκεί είναι ο αιώνιος βασανισμός. Σκότος εξώτερον, βρυγμός οδόντων, πυρ αφεγγές, φωτιά που δεν δίνει φως. Αλλά βεβαίως και απώλεια θεωρίας, βεβαίως, του προσώπου του Χριστού. Δεν μπορείς πια να βλέπεις το πρόσωπο του Χριστού. Που θα βλέπουν εκείνοι που θα είναι στη Βασιλεία του Θεού. Κι εκεί που οδύρεται ο Ιερός Χρυσόστομος για την κόλαση είναι τούτο. «Α», λέει, «δεν υπολογίζω τας βασάνους της κολάσεως, υπολογίζω ότι θα χάσω την θεωρία -από το «θεωρώ», το «βλέπω»- του γαληνού εκείνου προσώπου του Ιησού Χριστού».

     Θυμηθείτε τους λόγους του Χριστού: «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ». «Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον». Προσέξτε, στην κόλαση θα μπούμε με τα σώματά μας. Γιατί προ της κολάσεως θα γίνει η ανάστασις των νεκρών. Και στη Βασιλεία του Θεού θα μπούμε με τα σώματά μας. Όπως σας βλέπω και με βλέπετε· πού είναι εκείνοι που κοροϊδεύουν και κοροϊδεύουν και λένε: «Τι είναι η κόλασις; Καζάνια με φωτιά και τέτοια;». Ωωωω, να ήταν καζάνια με βραστό νερό και το πυρ να ήταν αυτό που βάζομε κάτω από τα καζάνια και βράζει το νερό…· καλά θα ήταν! Αυτό το πυρ, ξέρετε ποιο είναι; Το πυρ αυτό ξεκινάει από τον Θεόν. Είναι η άκτιστος ενέργεια του φωτός. Είπα να μη σας το πω, αλλά…, το λέγει ο Μέγας Βασίλειος αυτό. Προσέξτε. Κάπου διαχωρίζεται, διαχωρίζεται αυτό το άκτιστον φως. Και σαν φως, μένει στη Βασιλεία του Θεού· γι΄αυτό θα είναι φωτοφόροι οι σωσμένοι άνθρωποι. Σαν πυρ χωρίς φως, πηγαίνει εις τους κολασμένους. Γι'αυτό λοιπόν είναι πυρ που καίει και που δεν είναι φωτεινόν. Από τον Θεό ξεκινά. Άκτιστος ενέργεια είναι αυτό το πυρ της κολάσεως. Φρίκη! Φρίκη! Μία πικρή εικόνα να πάρετε από τους δαιμονισμένους ανθρώπους, όταν πάνε σε κάποιον άγιο, άγιο Νεκτάριο, άγιο Διονύσιο, άγιο Γεράσιμο, άγιο Σπυρίδωνα και ξέρετε τι φωνάζουν αυτοί. «Με καις, με καις, με καις!». Τι είναι αυτό που καίει; Οι δαίμονες φωνάζουν. «Με καις, με καις!». Γι΄αυτό και λένε τον καθένα απ΄αυτούς τους αγίους, τους λένε «καψάληδες». Καψάληδες. «Με καις, με καις!». Καίεται ο διάβολος, καίονται οι δαίμονες με το άκτιστον αυτό πυρ που έρχεται από τον Θεό. Και μην ξεχνάμε ο λόγος του Θεού είναι αψευδής, δεν ψεύδεται. Λέει ο απόστολος Παύλος: «Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος». Ο Χριστός το είπε. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει.

      Αγαπητοί, όλα τούτα που αναφέραμε, ζημιώνουν την ψυχήν. Η σωτηρία μας είναι «ἐν οὐ παικτοῖς». Δεν είναι αντικείμενο να παίζομε. Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά. Μία μόνο ψυχή έχομε. Κι αυτή δεν θα ξαναέρθει στον κόσμον αυτόν. Μη λοιπόν την παραδίδομε στην «κυβεία» -κύβους που παίζουν τα τυχερά παιγνίδια. «Στην κυβεία», λέει ο απόστολος Παύλος, «της πλάνης και της αμαρτίας». Αλλά και στην καθημερινότητα· με την τριβή των απροσεξιών μας, χάνομε την ειρήνη μας, την αγάπη μας, την χαρά μας. Και αυτό ομοίως ζημιώνει την ψυχήν. Γιατί να ζημιώνομε κάθε μέρα; Ας ακούσομε λοιπόν ακόμη μία φορά τον λόγο του Χριστού: «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».

729η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Η Εκκλησία γνωρίζει τα μέλη της ή τα αγνοεί; 💎

†.“Ονοματογραφία τέως υμίν γέγονε και στρατείας κλήσις. Νυμφαγωγίας λαμπάδες και Ουρανίου Πολιτείας επιθυμία. Και πρόθεσις αγαθή και ελπίς επακολουθούσα.” Καθένας απ’ τους χαρακτηρισμούς έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία. Θα ήθελα να μείνω, κυρίως, στο “ονοματογραφία τέως υμίν γέγονε”.

   Τι είναι αυτή η “ονοματογραφία” ; Είναι ονοματικός κατάλογος. Τέως υμίν γέγονε” σημαίνει ότι έχει γίνει, έχετε γραφτεί στον κατάλογο. Οι πιστοί γράφονται στα δίπτυχα της εκκλησίας κ
μνημονεύονται. Οι κατηχούμενοι γράφονται στον κατάλογο της εκκλησίας, για να εισαχθούν στην εκκλησία. Μετά από αυτό, γράφονται στα δίπτυχα της εκκλησίας. Εδώ έχουμε ένα πολύ
σπουδαίο φαινόμενο.

   Η εκκλησία γνωρίζει τα μέλη της; ή τα αγνοεί;
Όταν η εκκλησία κρατάει καταλόγους, αυτό σημαίνει ότι γνωρίζει τα μέλη της. Όταν δεν κρατά, σημαίνει ότι δεν τα γνωρίζει. Μην μου πείτε την περίπτωση ότι μία ενορία κρατά τα ονόματα των ενοριτών, για να μπορεί να βγάζει πιστοποιητικά για την πρόνοια! Για άλλους σκοπούς που χρειάζεται ο ενορίτης για να πάει στον Ιερέα κ να ζητήσει ένα πιστοποιητικό, για να πάει το παιδί του σ’ ένα πανεπιστημιακό οικοτροφείο, ποια είναι η οικογενειακή του κατάσταση. ΔΕΝ είναι αυτό. Εδώ είναι, απλώς, ότι μεταβλήθηκε το γραφείο τής ενορίας σ’ ένα γραφείο τής Πολιτείας. Κ βέβαια, τα παλιά χρόνια ήταν ακόμα χειρότερα τα πράγματα.

   Τώρα πολλά έχουν φύγει απ’ τα χέρια τού Ιερέα, καλώς ή κακώς. Πάντως σήμερα δεν έχει πολλά ο εφημέριος, γιατί έχουν δημιουργηθεί άλλα γραφεία, και καλώς έχει γίνει αυτό, από μίαν άποψη, διότι ανήκουν στην Πολιτεία. Χρησιμοποιούνταν οι ιερείς για θέματα τέτοια. Γι’ αυτούς τούς καταλόγους πρόκειται; Όχι! Αλλά για τι πρόκειται; Πρόκειται για καταλόγους στους οποίους καταχωρούνται τα ονόματα των πιστών, όχι με τη ληξιαρχική έννοια, αλλά για να ξέρουμε ποιοι είναι οι πιστοί μας. Διότι η εκκλησία, όχι κατά την περίοδο των διωγμών αλλά και μετά ταύτα, δλδ μέχρι πριν γίνει ο νηπιοβαπτισμός, η εκκλησία, στην πραγματικότητα, ήταν κλειστή.
   Εκείνο το “τας θύρας, τας θύρας”, που σήμερα είναι απολίθωμα μέσα στη Θεία Λειτουργία, κάποτε ήταν μία ουσία! Δεν ήταν πάντα ένα απολίθωμα. Κ σήμαινε -τεχνικός όρος- σήμαινε ότι έπρεπε να κλείσουν οι πόρτες για τους κατηχούμενους κ για τους ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση κ έπρεπε να μείνουν μόνον οι πιστοί μέσα στη λατρεία. Σημαίνει, λοιπόν, ότι υπήρχε έλεγχος στις πόρτες ποιος μπαίνει ή ποιος μένει μέσα στη Λειτουργία. Όταν έλεγαν “τας θύρας, τας θύρας”, δεν εννοούσαν μόνον ότι υπήρχε κάποιος θυρωρός ή κάποιο εντεταλμένο πρόσωπο που έπρεπε να κλείσει τις πόρτες για να γίνει το μυστήριο, όχι! Αλλά κ οι πιστοί κοιτούσαν μεταξύ τους μήπως κάποιος είναι άγνωστος. Δλδ οι πιστοί κοιτούσαν γύρω τους μήπως είδαν κάποιο άγνωστο πρόσωπο. Δεν μπορούσε να μείνει κανένας που δεν ήταν γνωστός, που δεν ήταν γραμμένος στους καταλόγους! Έπρεπε να βγει έξω. Άρα η εκκλησία ήταν κλειστή.
   Μετά, όμως, άνοιξαν οι πόρτες τής εκκλησίας κ έμεινα ανοικτά κοκαλωμένες. Τα τελευταία
χρόνια έχει τεθεί το ζήτημα αν θα πρέπει πάλι να ξανακλείσει η εκκλησία. Πριν από πολύ λίγα χρόνια είχε προκύψει ένα τέτοιο θέμα. Το είχε φέρει ο Άγιος Φλωρίνης. Κ είχε γράψει κάποιους καταλόγους των πιστών. Αυτό έγινε αντικείμενο ποικίλης επίθεσης. Δεν ήταν δίκαιο. Η εκκλησία πρέπει να ξαναγυρίσει στον παλιό τρόπο λειτουργίας κ οργάνωσής της, Πρέπει να ξέρει τους πιστούς της. Όχι να έρθει κάποιος να πει στον Ιερέα “παππούλη μου, πρόσεξε, αυτός που θα έρθει για βάπτιση είναι κουμπάρος κ θ’ απαγγείλει το Σύμβολο της Πίστεως τυπικά, είναι μασόνος κ, πρόσεξε, μην τον δεχθείς!”. Μασόνος!! Ξέρετε τι πάει να πει ο μασόνος, ο
ειδωλολάτρης, να γίνει ο κουμπάρος, ο ανάδοχος κ ν’ απαγγείλει, χωρίς να πιστεύει τίποτα, το Σύμβολο της Πίστεως; Είναι βεβήλωση, είναι αδιανόητο πράγμα! Όταν, όμως, η εκκλησία έχει τις πόρτες της κλειστές, γνωρίζει τα παιδιά της κ τα μέλη της κα τα καταρτίζει. Διότι αυτό το κλειστό κύκλωμα, η κλειστή εκκλησία, έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα.

   Θα το πω μ’ ένα παράδειγμα το οποίο δεν είναι δικό μου, είναι ενός ξένου θεολόγου. Λέει ότι με το να μην είναι οι πόρτες τής εκκλησίας κλειστές κ να μη γνωρίζει η εκκλησία τα μέλη της κ το να εισέρχονται στην εκκλησία χωρίς κατήχηση είναι όπως μια χύτρα, που έχει πολύ βραστό νερό, να πέσει μέσα κρύο, οπότε κόβεται το βράσιμο. Αυτό γίνεται. Η χύτρα τής εκκλησίας, μέχρι τον καιρό που είχαμε τις πόρτες της κλειστές κ είχαμε τους κατηχούμενους να
καταρτίζονται για να μπουν στην εκκλησία κ όχι να μπαίνουν με βρόμικα πόδια κ με τα τσαρούχια, αλλά θα έμπαιναν με προσοχή κ με κατάρτιση, από τον καιρό που άνοιξαν οι πόρτες κ έγινε ο νηπιοβαπτισμός, τότε κόπηκε ο βρασμός τής εκκλησίας, κόπηκε ο ενθουσιασμός, κόπηκε όλη εκείνη η λαχτάρα των μελών της να γίνουν άγιοι.
   Κ σήμερα φτάσαμε στο σημείο τα ίδια τα μέλη τής εκκλησίας να ειρωνεύονται εκείνους που είναι πιστοί κ να τους λένε “άγιοι θέλετε να γίνετε, να μας κάνετε τον έξυπνο ή να μας παραστήσετε τον άγιο;” . Πού φτάσαμε ! Φοβερό πράγμα, φοβερό!
   Αλλά η εκκλησία οπωσδήποτε θα αναγκαστεί, μια ημέρα, να ξανακλείσει τις πόρτες της οπωσδήποτε Κ θα ξέρει τα μέλη της κ θα τα γράψει σε καταλόγους. Θα έχει, δλδ, ονοματογραφία, δλδ καταλόγους ονομάτων, Κ θα το κάνει, ιδίως, στην περίπτωση του αντίχριστου, όταν θα διωχθεί η εκκλησία απ τον αντίχριστο, τότε η εκκλησία, οπωσδήποτε, θα ξέρει τους πιστούς της.

   Είναι πολύ μεγάλο θέμα αυτό κ μεγάλο πρόβλημα το αν πρέπει να γίνει ονοματογραφία, το πώς θα γίνει κ.τ.λ. . Έχει ακανθώδη σημεία. Αλλά έδωσα την αφορμή με τον λόγο μου αυτόν να
ειπωθούν αυτά, για να τα ξέρετε κ να προετοιμαζόμαστε για μια τέτοια περίπτωση ότι κάποτε είναι ανάγκη να γίνει. Γιατί ξέρετε τι είχαν κατηγορήσει τον Άγιο Φλωρίνης; Ότι κρατάει κ διατηρεί φακέλους των πιστών. Ό,τι θέλει, δλδ, μπορεί κανείς να πει! Για Όνομα του Θεού! Σημαίνει, δλδ, ότι φακελώνω τούς πιστούς μου, τους ενορίτες μου; Αν είναι δυνατόν! Πείτε μου ποιο σωματείο που έχει μέλη δεν κρατάει τα μέλη του γραμμένα σε έναν κατάλογο! Πείτε μου! Όταν γράφουν τα μέλη σε έναν κατάλογο, σημαίνει ότι είναι φακελωμένα τα μέλη (με την κακή σημασία τής λέξης); Αλλά, είπαμε, όταν θέλουμε να χτυπήσουμε την εκκλησία, βρίσκουμε τόσους τρόπους για να το κάνουμε!
   “Ονοματογραφία”, λοιπόν, “τέως υμίν γέγονε”. Ήδη η ονοματογραφία έχει γίνει. “Και στρατείας κλήσις”. Α, λοιπόν! Ώστε, λοιπόν, εκείνος που μπαίνει στον χώρο τού Χριστιανισμού μπαίνει σε χώρο στίβου και χώρο στρατείας! Ε, βέβαια! Τι λέει ο Απόστολος Παύλο στον Τιμόθεο; Του λέει “να αγωνιστείς, να κακοπαθήσεις ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού”. Είναι μία κλήση στράτευσης. Ο Χριστιανός είναι ένας στρατιώτης κ πρέπει ν’ αγωνιστεί.
   Τι κάνει ο στρατιώτης, αλήθεια; Ο καλός στρατιώτης, σε περίοδο ειρήνης κ πολέμου, μένει φρουρός κ φυλάει. Τι άλλο κάνει, σε περίπτωση πολέμου; Πολεμάει! Επειδή υπάρχει δε πόλεμος πάντοτε, χωρίς ποτέ ειρήνη, μεταξύ Χριστού κ διαβόλου, τότε οι πιστοί έχουν πάντα έναν πόλεμο.
   Πολύ χαρακτηριστικά, λοιπόν, εδώ λέει ότι “ήδη κληθήκατε σε μια στρατεία”. Πώς έλεγε ο Απόστολος Παύλος το θέμα τής στρατείας; “Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται ταις τού βίου πραγματείαις, ίνα τω Στρατολογήσαντι αρέση.” Κανείς, λέει, δεν μπαίνει σε πραμάτειες
κοσμικές, όταν στρατευθεί, για ν’ αρέσει σε Εκείνον που τον στρατολήγησε. Είδατε πώς λέγεται εδώ ο Χριστός; Λέγεται “Στρατολόγος” ! “Ίνα τω Στρατολογήσαντι αρέση” : ποιος είν’ Αυτός ο Στρατολογών; Είναι ο Χριστός! Ο Στρατολόγος. Κ εγώ τι είμαι: Είμαι ο στρατευόμενος, δλδ ο στρατιώτης, που πρέπει να αρέσω στον Κύριό μου. Αλλιώτικα, δεν πρέπει ν’ ανταποκριθώ, να μην είμαι Χριστιανός. Όλ’ αυτά αποτελούν την ουσία τής κλειστής πύλης τής εκκλησίας.
   Διότι η εκκλησία δεν είν’ απλώς για να κάνει καταλόγους κ να κλείσει τις πόρτες της. Αυτό είν’ ενα τεχνικό στοιχείο. Το θέμα είναι ν’ αποκτήσει συνειδητούς Χριστιανούς, που να είναι διατεθειμένοι για μια στρατεία (στράτευση), αλλιώς να μην μπαίνουν (οι Χριστιανοί που δεν είναι διατεθειμένοι) μέσα. Κ, αν δεν είναι εκείνοι που θα κρατούν πάντα τη σωστή στρατεία κ ν’ ανταποκρίνονται, τότε είναι εκπεσόντα μέλη, άνθρωποι που έχουν ξεπέσει, δεν μπορούν να σταθούν πλέον.
   Είναι, λοιπόν, ουσιώδη σημεία κ όχι, απλώς, μερικά πράγματα μηχανιστικά κ τεχνικά.
 

Απόσπασμα από την 1η ομιλία στο βιβλίο των "Κατηχησεων του Αγίου Κυρίλλου" Αρχιεπισκόπου ιεροσολύμων.

Απομαγνητοφώνηση :
Μαρία Δερμιτζάκη.

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Κατηχήσεις Ἁγίου Κυρίλλου " εδώ ⬇️.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/katixhseis-agioy-kyrilloy
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40pflatKwmt7YTFImD8-XbX0

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, τό αἰώνιον καύχημά μας.

 

†.Στις 14 Σεπτεμβρίου, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας εορτάζει την παγκόσμιον Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού. Αυτό σημαίνει ότι μετά την εύρεσή του από την βασιλομήτορα Αγίαν Ελένην, υψώθη από του άμβωνος ο ευρεθείς Τίμιος Σταυρός, υπό του τότε Πατριάρχου Ιεροσολύμων Μακαρίου, περί το 325.

      Η Εκκλησία μας για να προσδώσει αίγλην και τιμήν, θεώρησε την εορτήν του Τιμίου Σταυρού ως έναν αντίλαλον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Μεγάλης Παρασκευής. Γι΄αυτό νηστεύομε την ημέρα αυτή. Όλοι το γνωρίζομε. Ακόμη έθεσε την εορτήν της Μεταμορφώσεως 40 ημέρες προ της Υψώσεως. Είναι 40 ημέρες. Και δημιουργεί έναν αντίλαλο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Καινή Διαθήκη γράφει ότι η Μεταμόρφωσις έγινε ολίγον προ του Πάθους. Δηλαδή λίγες ημέρες προ της 15^ης του μηνός Νισσάν, δηλαδή στα μέσα περίπου του Φεβρουαρίου ή του Μαρτίου. Ακόμη η Εκκλησία όρισε δυο Κυριακές, η μία προ και η άλλη μετά, με υμνολογικό και ευαγγελικό περιεχόμενο σχετικό με τον Τίμιον Σταυρόν. Έτσι οι δύο αυτές Κυριακές, εκ των οποίων η πρώτη είναι σήμερα, στέκονται σαν στήλες τιμής και συνοδείας της μεγάλης εορτής.

      Αν ερωτήσετε γιατί όλα αυτά, η απάντησις είναι ότι όλη η θεολογία της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο κορυφώνεται εις την σταυρική θυσία του Χριστού. Όπως το ακούσαμε και εις την σημερινή ευαγγελική περικοπή: «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον -τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμον ή τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμον-, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν -ώστε εκείνος ο οποίος πιστεύει εις αυτόν- μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον». Εκείνο το «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον», αυτό το «οὕτω» είναι απροσμέτρητον.

     Ακόμη, το κέντρον του Ευαγγελίου είναι ο Σταυρός του Χριστού. Είναι το κέντρον της πνευματικής ζωής, ο Τίμιος Σταυρός. Το κέντρον, το υπογραμμίζω και το ξαναλέγω, της πνευματικής ζωής. Εάν δεν βάλεις στη ζωή σου ως κέντρον τον Τίμιον Σταυρόν, είναι αδύνατον να κατανοήσεις και πολύ περισσότερο να βιώσεις την πνευματική ζωή. Αυτά που εμείς –επιτρέψατέ μου- όπως ζούμε πνευματική ζωή, επιτρέψατέ μου, πασαλείμματα είναι. Δεν αποτελούν πραγματικά την πνευματική ζωή. Γιατί απλούστατα πολλές φορές απ’ όλα αυτά λείπει η έννοια του Σταυρού. Αν αφαιρεθεί ο Σταυρός ή το περί Σταυρού κήρυγμα, τότε δεν έχομε σωτηρία. Γι΄αυτό γράφει ο Απόστολος Παύλος εις την Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του: «Ὁ λόγος γὰρ  ὁ τοῦ σταυροῦ -λόγος θα πει κήρυγμα. Δηλαδή το κήρυγμα του Σταυρού-τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί  -για εκείνους οι οποίοι τελικά μένουν αμετανόητοι και οι οποίοι βεβαίως θα χαθούν, δεν θα σωθούν, γι’ αυτούς ο Τίμιος Σταυρός είναι μωρία: «Πώς είναι δυνατόν ένας Ενανθρωπήσας Θεός να σταυρώνεται;»·  και μάλιστα δια τους Εβραίους,λέγει, ότι είναι σκάνδαλον. Διότι αν είναι ο Γιαχβέ, δηλαδή ο Κύριος, ο Κύριος της δόξης, ο Άγιος του Ισραήλ, όπως τον είδε καθήμενον επί θρόνου αιωρουμένου ο προφήτης Ησαΐας, πώς είναι δυνατόν ποτέ να φθάσει εις τον Σταυρόν; Άρα δεν είναι. Αυτό είναι σκάνδαλο εις τους Εβραίους, που δεν τους αφήνει να επιστρέψουν εις Χριστόν)· τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι - αλλά για εκείνους οι οποίοι πιστεύουν, σώζονται, γι’αυτούς είναι ο Τίμιος Σταυρός, είναι δύναμις-». Και έκφρασις βεβαίως της αγάπης του Θεού Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, του Αγίου Τριαδικού Θεού δηλαδή.

       Δια του Σταυρού, αγαπητοί μου, επανερχόμεθα εις τον απωλεσθέντα Παράδεισον· που είναι το σύμβολον της αρνήσεως του κόσμου, γιατί ο κόσμος εσταύρωσε τον Χριστόν. Κι εμείς λοιπόν, αν αποδεχόμεθα τον Σταυρόν, ουσιαστικά μένομε στην άρνηση του κόσμου.

    Είναι και το σύμβολον της ασκήσεως ο Τίμιος Σταυρός. Δεν λέει ο Απόστολος στους Φιλιππησίους ότι μερικοί Χριστιανοί, «ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία», «που η κοιλιά τους», λέει, «είναι ο Θεός τους, δηλαδή τι θα φάμε, τι θα πιούμε και πώς θα αφροδισιάσουμε», και τους αποκαλεί αυτούς «ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ». Γιατί; Γιατί απλούστατα απέρριψαν την άσκηση και συνεπώς τον Τίμιον Σταυρόν.

      Ακόμα, ο Τίμιος Σταυρός του Χριστού είναι το δένδρον της ζωής. Ενθυμείστε ότι στον Παράδεισον ο Θεός, λέγει, εφύτευσε δύο δέντρα. Ο Παράδεισος, σας υπενθυμίζω, ήταν επάνω εις την Γην. Η λέξις Παράδεισος είναι περσική και θα πει «μεγάλος κήπος». Και ήτο μεταξύ των δύο ποταμών του Ευφράτου και του Τίγρητος. Λοιπόν, εφύτευσε, λέει, εκεί ο Θεός, δύο δέντρα. Το ένα δένδρον ήταν της γνώσεως του καλού και του κακού. Το άλλον δένδρον ήταν της ζωής. Και είπε εις τους πρωτοπλάστους: «Δεν θα δοκιμάσετε από το δένδρον της γνώσεως». Εκείνοι απατηθέντες από τον διάβολον, εδοκίμασαν, παρά την ειδοποίηση του Θεού ότι «ἐν ᾗ ἡμέρᾳ φάγεσθε, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε». Και τους εξεδίωξε ο Θεός από τον Παράδεισον. Ήταν μία περιοχή αυτή. Όλο το υπόλοιπον του πλανήτου μας ελέγετο Γη. Το τμήμα αυτό ελέγετο Παράδεισος. Σύμβολον της Βασιλείας του Θεού. Σήμερα εκεί πηγαίνομε. Είναι το σημερινό Ιράκ, αν το θέλετε. Σύμβολον. Το ένα δένδρον, που εξαπατήθηκαν και έφαγαν τον καρπόν, τους οδήγησε εις τον θάνατον. Η αγάπη του Θεού τούς εξεδίωξε για να μην εγγίσουν από το δένδρον της ζωής. Γιατί τότε το κακόν, όπως λένε οι Πατέρες, θα εγίνετο αθάνατον. Έτσι επεφύλαξε τον καρπόν του δένδρου της ζωής για αργότερα.

     Και ποιο είναι το δένδρον της ζωής; Είναι, αγαπητοί μου, ο Ιησούς Χριστός. Ή, αν θέλετε, είναι ο Σταυρός. Και όπως εκεί εκρέμοντο οι καρποί του δένδρου της ζωής, έτσι εδώ κρεμάται ο Χριστός. Εάν λοιπόν τώρα φάμε τον καρπόν εκείνου του δένδρου και παίρνομε εντολή, εάν δεν δοκιμάσομε από τον καρπόν αυτόν του δένδρου της ζωής, αμαρτάνομε. Είναι το αντίθετο από ό,τι ήταν τότε. Δηλαδή τι είναι ο καρπός; Το σώμα και το αίμα του Χριστού. Και με αυτό έχομε την ζωήν, την αιώνιον ζωήν.

       Είδατε λοιπόν όλα αυτά πώς προτυπώθηκαν, πώς προπαρασκεύσαν τον άνθρωπο αλλά και τον ερχομό του Υιού του Θεού με την Ενανθρώπηση εις τον κόσμον αυτόν. Πρέπει λοιπόν τώρα για να ζήσουμε, να φάμε τον καρπόν του δένδρου της ζωής· που ξαναλέγω είναι ο Τίμιος Σταυρός, επί του οποίου είναι ο Χριστός· το σώμα Του και το αίμα Του.

      Μία τέτοια γνώσις περί του Τιμίου Σταυρού, ό,τι είπαμε, μας αποκαλύπτει το μέγεθος της αγάπης του Θεού. Και είναι το κλειδί της επανεισόδου μας εις την Βασιλείαν του Θεού. Έτσι ξαναγυρίζομε πίσω εις την Βασιλείαν του Θεού. Αλλά η Βασιλεία του Θεού είναι πολύ καλυτέρα και πολύ ευτυχεστέρα απ΄ ό,τι ήτο ο αρχαίος Παράδεισος. Δηλαδή είναι το βασίλειον της αθανασίας και της αφθαρσίας· που λέει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτας το εξής: «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ». «Σε μένα», λέει, «μη γένοιτο να καυχηθώ για οτιδήποτε. Η καύχησίς μου είναι ο Τίμιος Σταυρός», λέγει ο Παύλος· «που επί του Σταυρού απέθανε ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μου», που λέει ο Παύλος. Δια του οποίου Σταυρού, «ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ». «Για τον κόσμο; Έχω πεθάνει. Δεν είμαι ζωντανός για τον κόσμο». Εννοείται «κόσμος», το κοσμικόν φρόνημα. Αυτό που κατακεραυνώνει στην προς Φιλιππησίους, που σας είπα προηγουμένως, «ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία» και δεν βαριέσαι και… Όχι. «Το φρόνημα της σαρκός, το φρόνημα του κόσμου, να σκέπτομαι δηλαδή κοσμικά, αυτό, για μένα τον Παύλο, έχει πεθάνει. Κι εγώ έχω πεθάνει για τον κόσμο». Πολύ σπουδαίο αυτό. Μας ανοίγει τον δρόμο να ζήσουμε κι εμείς ακριβώς το ίδιο. Ώστε το καύχημα του Παύλου και μάλιστα το μοναδικό καύχημα του Παύλου είναι ο Σταυρός του Χριστού. Ο σταυρωμένος Χριστός! Γιατί, ξέρετε, ντρεπόμαστε πολλές φορές να πούμε ότι λατρεύομε έναν εσταυρωμένον Θεόν.

Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, στις Κατηχήσεις του, συγκεκριμένα στην 13^η Κατήχησή του, αναφέρεται εις τον Τίμιον Σταυρόν. Μπορούμε από εκεί να πάρομε μία μικρή επιλογή, τι λέγει δια τον Τίμιον Σταυρόν. Προσέξατε. Γράφει: «Καύχημα μὲν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας καὶ πᾶσα πρᾶξις Ἰησοῦ, καύχημα δὲ καυχημάτων ὁ σταυρός- Κάθε πράξη του Ιησού, για την Εκκλησία είναι καύχημα. Αλλά το καύχημα των καυχημάτων είναι ο σταυρός». Και παρατηρεί ότι γι΄αυτό ο Παύλος, παρατηρεί ο άγιος Κύριλλος, έλεγε ότι το καύχημά του ήταν ο σταυρός. Και σημειώνει ακόμα: «Καὶ μὴ θαυμάσῃς εἰ (εάν) κόσμος ὅλος ἐλυτρώθη. Οὐ γὰρ ἦν ἄνθρωπος ψιλός, ἀλλὰ υἱὸς θεοῦ μονογενής, ὁ ὑπεραποθνήσκων». «Και μην απορήσεις γιατί τούτο σου λέγω, εάν ελυτρώθη», λέει, «όλος ο κόσμος δια του Σταυρού, γιατί απλούστατα, Εκείνος που εσταυρώθη, δεν ήτο ψιλός άνθρωπος-το «ψι» με γιώτα, ξαναλέγω-, δηλαδή γυμνός, σκέτος άνθρωπος. Αλλά τι ήταν; Ο Υιός του Θεού, που ενηνθρώπησε ο μονογενής, ‘’ὁ ὑπεραποθνήσκων’’. Αυτός ο Οποίος πεθαίνει για όλους».

      Ακόμη γράφει ο άγιος Κύριλλος: «Μὴ τοίνυν ἐπαισχυνώμεθα τῷ σταυρῷ τοῦ σωτῆρος, ἀλλὰ μᾶλλον ἐγκαυχώμεθα». Δηλαδή «μην ντρεπόμαστε τον σταυρόν του Χριστού· αλλά μάλλον να έχομε καύχημα». Είδατε πώς τα πράγματα αλλάζουν; Είδατε πώς ο διάβολος κατάφερε να κάνομε τον σταυρό μας κρυφά, για να μη μας βλέπουν οι άλλοι και πουν ότι …χμ, ότι είμαστε Χριστιανοί. Μα, δεν βαφτίστηκες; Δεν είσαι Χριστιανός; Γιατί κρύβεις την ιδιότητά σου αυτή; Κι όπως και πρόσφατα σας το είπα και πολλές φορές σας το έχω πει, όταν περνούν από κάπου, μία Εκκλησία, κάνουν τον σταυρό τους κάτω από το σακάκι τους. Κλήθηκες, αγαπητέ μου, σε ένα διπλωματικό τραπέζι, που είναι…,ε, όποιοι είναι εκεί; -αυτοί, βέβαια, άλλοι πιστεύουν, άλλοι δεν πιστεύουν-, εσύ να κάνεις τον σταυρό σου κι έτσι να αρχίζεις να τρως. Επήγες στο εστιατόριο; Ποιος κάνει τον σταυρό του στο εστιατόριο; Αλλά γιατί; Την ευεργεσία τη δεχόμεθα, δηλαδή το φαγητό, την ομολογία την αρνούμεθα. Αυτό δεν είναι ασυνεπές, ανακόλουθον; Τι θα κάνομε; Θα κάνομε τον σταυρό μας. Και θα πούμε και την ευχή. Το «Πάτερ ἡμῶν» φερ’ ειπείν, αν πήγαμε μεσημέρι. Έτσι λέγει ο άγιος Κύριλλος, ότι πρέπει να μην ντρεπόμεθα τον Τίμιον Σταυρόν, αλλά πρέπει δια του Τιμίου Σταυρού να ομολογούμε τον Χριστόν. Και συνεχίζει:

     «Ὁμολογῶ τὸν σταυρόν, ἐπειδὴ οἶδα τὴν ἀνάστασιν -λέγει ο άγιος Κύριλλος: «Ομολογώ τον Χριστόν, δεν ντρέπομαι. Γιατί; Γιατί ακολούθησε η Ανάστασις»-· Εἰ γὰρ σταυρωθεὶς ἀπέμεινεν, οὐκ ἂν ἴσως ὡμολόγησα, συνέκρυψα γὰρ ἂν τάχα τῷ ἐμῷ διδασκάλῳ -«Γιατί εάν δεν είχε αναστηθεί, τότε πιθανώς να μην ομολογούσα και να ντρεπόμουνα, γιατί ο Διδάσκαλος απέθανε επί του σταυρού». Και θεωρήθηκε βέβαια αφού μάλιστα σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο ληστάς, ίσως ίσως και αρχιληστής. Ποιος ξέρει πού, πώς; Αλλά αφού ακολούθησε η Ανάστασις, γιατί να κρύψω την ομολογία ότι πιστεύω εις τον Κύριον Ιησούν τον Εσταυρωμένον;-· ἀναστάσεως δὲ τὸν σταυρὸν διαδεξαμένης οὐκ ἐπαισχύνομαι διηγούμενος». «Αφού ακολούθησε», λέει, η Ανάσταση, «δεν ντρέπομαι να διηγηθώ την σταύρωσιν του Χριστού».

     Συνεχίζει ο άγιος Κύριλλος: «Εἴ τις ἀπιστεῖ τῇ δυνάμει τοῦ σταυρωθέντος, ἐξεταζέτω τοὺς δαίμονας -Είναι ένα πολύ καλό επιχείρημα αυτό, έστω και έμμεσο. «Όποιος», λέει, «απιστεί εις την δύναμιν του Χριστού, να δει τι κάνουν απέναντι στον Χριστό οι δαίμονες». Ξαναλέγω είναι έμμεσος απόδειξις. Δεν θα ‘πρεπε εκεί να σταθούμε. Αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει, κατά παραχώρησιν μπορούμε κι εκεί να σταθούμε-. Εἴ τις οὐ πιστεύει τοῖς λόγοις, πιστευέτω τοῖς φαινομένοις». «Όποιος δεν πιστεύει στα λόγια», του Ευαγγελίου εννοείται, «να πιστεύσει στα φαινόμενα». Τι δηλαδή; Όπως είναι το φαινόμενο του Πνευματισμού· που φυγαδεύονται οι δαίμονες. Έχει συμβεί πολλές φορές. Μία κυρία, ένας κύριος, πάνε εις το μέντιουμ, στο πνευματιστικό τραπεζάκι. Κι εκεί - πω πω πω, φοβερό…- ας πούμε ότι είναι γυναίκα αυτή η οποία είναι μέντιουμ. Μέντιουμ θα πει μέσον, μεσάζων. Σου λέει αμέσως: «Κυρία μου, βγάλτε τον σταυρό που έχετε στον λαιμό σας». Γιατί; Γιατί την πληροφόρησαν οι δαίμονες ότι δεν θα της αποκαλύψουν τίποτα, εάν ο πελάτης της δεν βγάλει τον σταυρό. «Δεν είναι μία απόδειξις ότι εδώ οι δαίμονες πτήσσουσιν», λέει, «τρομάζουν, παίρνουνε δρόμο μπροστά εις τον Σταυρόν του Χριστού;». Ακόμη, όπως είναι τα μάγια, οι κακοτεχνίες του διαβόλου. Όλα αυτά δείχνουν, όταν πάμε τον Τίμιο Σταυρό, κεραυνώνουμε τους δαίμονες.

      Όπως συνέβη κάποτε με εκείνον τον δαιμονισμένο ή τους δαιμονισμένους: «Τί ἐμοί καί σοί, Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ». «Τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα σε μας -Ποιους; Τους δαίμονες- και σε Σένα, που είσαι ο Υιός του Θεού;». Βλέπετε πώς τρομάζουν οι δαίμονες; Όχι τότε στο Ευαγγέλιο που είναι γραμμένο. Αλλά και τώρα σήμερα όπως σας εξήγησα. Να πας στη μάγισσα, θα σου πει να βγάλεις τον σταυρό σου ή ό,τι άλλο. Και συνεχίζει: «Πολλοὶ κατὰ τὴν οἰκουμένην ἐσταυρώθησαν -ο άγιος Κύριλλος συνεχίζει-, «ἀλλ' οὐδένα πτήσσουσιν οἱ δαίμονες». «Πολλοί», λέει, «σταυρώθηκαν στην οικουμένη, πολλοί». Ήταν εξάλλου ο ρωμαϊκός τρόπος εκτελέσεως των καταδίκων. Ρωμαϊκός. «Αλλά κανέναν», λέει, «απ’ αυτούς δεν φοβήθηκαν οι δαίμονες». «Τοῦ δὲ ὑπὲρ ἡμῶν σταυρωθέντος Χριστοῦ καὶ τὸ σημεῖον ἰδόντες μόνον τοῦ σταυροῦ πτήσσουσιν οἱ δαίμονες -Παίρνουν δρόμο και φεύγουνε. Μόνο τον σταυρό να δουν· όχι και τον Χριστόν». Όλα αυτά τι είναι; Και συνεχίζει: «Ἔπαθεν οὖν Ἰησοῦς κατὰ ἀλήθειαν ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων- Πράγματι, όταν λέει «κατὰ ἀλήθειαν», σημαίνει πράγματι πέθανε επί του Σταυρού. Δεν είναι φαινομενικός ο θάνατος επί του Σταυρού. Γι΄αυτό και το λέει ο Απόστολος Παύλος· λέγει ότι «ἀπέθανεν ἐπί Ποντίου Πιλάτου», πραγματικά, προσέξτε· κατά τας γραφάς». Αυτό το πήραμε εμείς και το έχομε στο Σύμβολο της Πίστεως. Όπως το λένε οι γραφές. Πέθανε πραγματικά. «Οὐ γὰρ δόκησις ὁ σταυρός –«Δεν ήταν», λέει, «κατά φαντασίαν ο Σταυρός»-, ἐπεὶ δόκησις καὶ ἡ λύτρωσις -τότε θα ήταν κατά φαντασίαν και η σωτηρία. Οὐ φαντασιώδης ὁ θάνατος- «Δεν ήταν κατά φαντασίαν ο θάνατος»-, ἐπεὶ καὶ μυθώδης ἡ σωτηρία –«γιατί τότε θα ήταν και η σωτηρία μας ένας μύθος». Τὸ μὲν οὖν πάθος ἀληθές - Πράγματι πέθανε ο Χριστός επί του Σταυρού. Έτσι αληθεύει και η Ανάστασις-, ἀληθῶς γὰρ ἐσταυρώθη, καὶ οὐκ ἐπαισχυνόμεθα -Πράγματι πέθανε επί του Σταυρού και δεν ντρεπόμεθα να το πούμε-. Ἐσταυρώθη, καὶ οὐκ ἀρνούμεθα, ἀλλὰ μᾶλλον καυχῶμαι λέγων. κἂν γὰρ ἀρνήσωμαι νῦν, ἐλέγχει με οὗτος ὁ Γολγοθᾶς, οὗ πλησίον νῦν πάντες πάρεσμεν – «Αν αρνηθώ, θα με ελέγξει», λέει, «εδώ κοντά μου που είναι ο Γολγοθάς». Ξέρετε, ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ήταν επίσκοπος Ιεροσολύμων, αυτά τα γράφει γύρω στο 350 μ.Χ. και λέει: «Να, εδώ κοντά μας είναι ο Γολγοθάς». Φοβερή παράδοσις, ότι πέθανε ο Ιησούς επί του Σταυρού κτλ. κτλ.- Ἐλέγχει με τοῦ σταυροῦ τὸ ξύλον -το οποίον είχε βρεθεί από την αγία Ελένη, μόλις 25 χρόνια πιο μπροστά. «Με ελέγχει», λέει, «το ξύλον του Σταυρού» τὸ κατὰ μικρὸν ἐντεῦθεν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ λοιπὸν διαδοθέν»· «που το κόψανε μικρά μικρά κομματάκια και το σκόρπισαν σε όλη την Οικουμένη». Σήμερα, το μεγαλύτερον τεμάχιον του Τιμίου Σταυρού βρίσκεται εις το Άγιον Όρος.

       «Καὶ θέλεις γνῶναι σαφῶς, ὅτι δόξα ἐστὶ τῷ Ἰησοῦ ὁ σταυρός;- Θέλεις να δεις με σαφήνεια ότι ο Σταυρός αποτελεί δόξα του Ιησού;-. Αὐτοῦ ἄκουε λέγοντος- Άκουσε τι λέει ο Ίδιος- ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου –«Ήλθε η ώρα για να δοξασθεί ο υιός του ανθρώπου». Και το έλεγε στους μαθητάς Του λίγο πριν σταυρωθεί-. Βλέπεις πῶς δόξαν οἰκείαν οἶδε τὸν σταυρόν;». «Αναγνωρίζει ότι δόξα δική Του είναι ο σταυρός. Αν Εκείνος λοιπόν το θεωρεί δόξα, γιατί έκανε το θέλημα του Πατρός και δια του οποίου Σταυρού σώζει τον κόσμον, εγώ γιατί θα ντραπώ;».

     Αγαπητοί, ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι»· ότι «Έχω συσταυρωθεί με τον Χριστόν». Κι αν ο Σταυρός είναι η δόξα του Ιησού, τότε και όποιος σταυρούται με τον Ιησούν, συνδοξάζεται. Όλοι οι άγιοι κρατούσαν τον σταυρό. Και όλοι δοξάστηκαν. Δόξα μας λοιπόν είναι ο σταυρός του Χριστού.

      Σήμερα, όπως σας είπα, πολλοί δυστυχώς, αρνούνται τον σταυρόν, γιατί αρνούνται τον Χριστόν. Έτσι η ομολογία μας και το καύχημά μας για τον Σταυρό του Χριστού, μας βάζει χρονικά στην εποχή του Παύλου και των πρωτομαρτύρων. Έκφρασις αυτής της δόξης και της καυχήσεως είναι το σημείον του σταυρού σωστά. Κάποιος προηγουμένως ήρθε εδώ και κοινώνησε, ένας κύριος, καρικατούρα σταυρού... Αγαπητοί μου, σωστά θα κάνομε τον σταυρό μας, σωστά. Ακούσατε; Σωστά. Έγινε καρικατούρα. Και γίνεται έτσι, πάντα κάπου να περικρύψουμε ότι εκάναμε τον σταυρό μας. Έτσι λοιπόν θα κάνουμε το σημείον του σταυρού ἐν παντί τόπῳ και χρόνῳ, μπροστά στα μάτια και των πιστών και των απίστων.

     Έτσι, ας κλείσομε με τα σημερινά αποστολικά λόγια, που είπε ο Παύλος δηλαδή: «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ - Σε τίποτα, μη γένοιτο, σε τίποτα δεν θα καυχηθώ, παρά μόνον εις τον σταυρόν του Χριστού-, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ -δια του οποίου σε μένα ο κόσμος σταυρώθηκε και εγώ για τον κόσμο». Αμήν.

848η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Οἱ προσωνυμίες τῆς Θεοτόκου. Α'.

†.Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει την πανίερη Μνήμη τής Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το γεγονός είναι παμμέγιστο, γιατί, μετά την Ανάσταση και Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έχουμε το γεγονός τής Αναστάσεως κ Αναλήψεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Είναι ο πρώτος Άνθρωπος, με όλες τις ανθρώπινες διαστάσεις Του, που εισέρχεται στη Βασιλεία τού Θεού πριν από την κοινή των πάντων Ανάσταση κ, συνεπώς, έρχεται να δώσει -όχι μόνον η Άνοδος του Κυρίου Ιησού στον Ουρανό αλλά η Κυρία Θεοτόκος, διότι έχει μόνον ανθρώπινες διαστάσεις- έρχεται να δώσει κ την εγγύηση κ της δικής μας εισόδου την δυνατότητα.
   Έτσι, την κεντρική θέση στη Βασιλεία τού Θεού κατέχει ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός, και, πλάι Του, η Κυρία Θεοτόκος. Γι’ αυτό λέει ο Ψαλμωδός προφητικότατα, στον 44ο Ψαλμό, “ [… ] παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών Σου, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη ”. Επόμενο, λοιπόν, είναι και στο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας την κεντρική θέση, βεβαίως, να κατέχει ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός, αλλά και η Κυρία Θεοτόκος! Γύρω απ’ αυτούς κινούνται όλοι οι Άγιοι. Κ η Θεία Λειτουργία είναι, βέβαια, μία προσφορά προς τον Θεό, προς τους Αγίους Του, που, με τον τρόπον αυτόν τούς τιμούμε, αλλά κ ευχαριστούμε τον Θεό, γιατί μάς τούς έδωσε, μας τούς χάρισε, για να μεσιτεύουν για μας, αλλά, κυριότατα, για τη Θεοτόκο.
Λέμε στην Θεία Λειτουργία : “ […] έτι προσφέρομέν Σοι ”, μετά απ’ τον καθαγιασμό των τιμών Δώρων, ( ακόμα Σού προσφέρουμε ) “την λογικήν ταύτην λατρείαν” (δλδ την πνευματική, αυτήν, λατρεία) “υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων Προπατόρων, Προφητών, Αποστόλων, κηρύκων, Ευαγγελιστών, Μαρτύρων, ομολογητών, εγκρατευτών και παντός πνεύματος δικαίου, εν πίστει τετελειωμένου” . Δλδ προσφέρουμε τη θυσία και υπέρ εκείνων, με την έννοια ότι “ευχαριστούμε Εσένα, Κύριε, που μας έδωσες τους Αγίους Σου, που πρεσβεύουν για μας, κ ευχαριστούμε και εκείνους. Εξαιρέτως τής Παναγίας Αχράντου, Υπερευλογημένης, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθενου Μαρίας” .
   Όλως εξαιρετικά, όλως ξεχωριστά, όλως ιδιαίτερα, σε σχέση με τους Αγίους τιμούμε την Υπεραγία Θεοτόκο, γιατί η θέση Της στον Ουρανό κ, συνεπώς, και στη Θεία Λειτουργία, καθρεπτίζει τον Ουρανό κ είναι όλως εξαιρετική, διότι παρέστη εις τα δεξιά τού Βασιλέως.
Και επιθέτει η Εκκλησία στο κύριό Της Όνομα, που είναι το “Μαρία”, επιθέτει επτά κοσμητικά επίθετα-προσηγορίες, που θα πει “ονόματα”. Μάλιστα, μοναδικά αποδιδόμενα σε άνθρωπο!
Αν θέλετε δε, αυτά τα ονόματα δορυφορούν το κύριό Της Όνομα, το “Μαρία”. Κ αυτό δεν λέγεται μόνο μία φορά κατά τη Θεία Λειτουργία, μετά από την τέλεση του Μυστηρίου, αλλά λέγεται σε κάθε εκφώνηση, τόσο στον Όρθρο όσο κ στη Θεία Λειτουργία, που λέμε “έτι και έτι τής Παναγίας Αχράντου Υπερευλογημένης” κ.τ.λ. . Βλέπετε, λοιπόν, ότι πολλές φορές αναφέρονται αυτά τα κοσμητικά επίθετα στην Υπεραγία Θεοτόκο αλλά, όλως ιδιαιτέρως κ επισήμως, μετά την τέλεση του Μυστηρίου, που λέμε “εξαιρέτως τής Παναγίας Αχράντου” κ.τ.λ. .
   Επτά, λοιπόν, προσηγορίες (ονόματα, επίθετα) , χωρίς αυτές, όμως, να είναι οι μόνες. Επειδή, όμως, αποτελούν τον ιερό αριθμό 7, που, εν προκειμένω, σημαίνουν “πλήθος” , όπως εκείνο που λέει στο βιβλίο τής Αποκαλύψεως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι αναφέρεται στα επτά Πνεύματα του Θεού, με τις επτά λαμπάδες πυρός, καιόμενες ενώπιον του Θρόνου · ή, ακόμη, όταν λέει, στο ίδιο βιβλίο, για τις επτά λυχνίες των Μικρασιατικών Εκκλησιών, που δεν ήταν επτά οι Εκκλησίες, ήταν περισσότερες · κ δείχνει, με αυτόν τον αριθμό, το πλήθος. Δλδ αυτές οι Εκκλησίες που αναφέρονται στην Μικρά Ασία είναι οι μοναδικές; Των Ιεροσολύμων, της Αντιόχειας; Οι οποίες είναι κ παλαιότερες; Θεσσαλονίκης, Φιλίππων; Σημαίνει. Λοιπόν, “πλήθος”. Ή, ακόμη, τους επτά αστέρες στο Χέρι του Χριστού, που είναι οι αντίστοιχοι Επίσκοποι στις επτά αναφερόμενες Εκκλησίες, που, σαν να λέμε, πάλι, σημαίνει πλήθος.
Συνεπώς, τα επτά, αυτά, ονόματα, οι επτά προσηγορίες προς την Υπεραγία Θεοτόκο, ΔΕΝ είναι παρά ένα πλήθος από ονόματα, που δορυφορούν το κύριό Της Όνομα “Μαρία”.
   Τι σημαίνει “Μαρία”; Όπως το όνομα “Άννα”, της μητρός τής Υπεραγίας Θεοτόκου, σημαίνει “χάρις”, έτσι κ το όνομα “Μαρία” είναι πολυσήμαντο κ σημαίνει “φως, ελπίδα, μύρο, Κυρία”. Αυτά σημαίνει το όνομα “Μαρία”. Είναι το πλουσιότερο όνομα στην εβραϊκή ονοματολογία. Κ είναι γνωστό ότι οι Εβραίοι προσδίδουν πάντα σημασία στα ονόματα προσώπων ή πραγμάτων ή τόπων ή γεγονότων ή ιδιοτήτων ή επί πραγμάτων μελλοντικού προορισμού. Όπως ο Μωϋσής είναι αυτός που σώθηκε από τα νερά, παρ’ ότι το όνομα είναι αιγυπτιακό · ή, ακόμη, “Ιησούς”, που σημαίνει “αυτός που σώζει”, ο Σωτήρ · ή, ακόμη, “Ύδωρ Αντιλογίας”, ο τόπος εκείνος ονομάστηκε “Ύδωρ Αντιλογίας” στην Παλαιά Διαθήκη, ή “Μνήματα Επιθυμιών”, γιατί πέθαναν οι άνθρωποι εκείνοι που έγιναν επιθυμητές κ ονομάστηκαν έτσι · ή το όνομα “Αβραάμ”, που τον είπε ο Θεός ο Ίδιος στην Παλαιά Διαθήκη · κ άλλες περιπτώσεις, που δείχνουν πάντοτε στην εβραϊκή γραμματεία ότι τα ονόματα έχουν σημασία! Κ πολλές φορές τα δίνει τα ονόματα αυτά ο Θεός. Αλλά κ στην Καινή Διαθήκη, ο Ίδιος ο Κύριος δεν ονόμασε τον Σίμωνα “Πέτρο”; “Εσύ”, λέει, “θα ονομαστείς Πέτρος”. Δεν ονόμασε τα δύο αδέλφια, Ιάκωβο κ Ιωάννη, “παιδιά τής βροντής”;
   Έτσι, λοιπόν, το όνομα “Μαρία” δεν ήταν τυχαίο, αφού Αυτή θα γινόταν ο λύχνος που θα κρατούσε το Φως.
   Γιατί “Μαρία” σημαίνει “Φως” . Αυτό το Φως, που είν’ ο Χριστός. Λύχνος Εκείνη, Φως ο Χριστός!
   Είναι, ακόμα, η ελπίδα. Γιατί “Μαρία” σημαίνει “ελπίδα”! Η ελπίδα ολόκληρης της ανθρωπότητας! Από τον Αδάμ μέχρι τον Δαβίδ · μέχρι όλες τις γενεές · σαν να λέει ο Δαβίδ, στον Ψαλμό 44, εκείνη η λαχτάρα του για τη σωτηρία του, “άκουσον, θύγατερ, και ίδε και κλίνον
το ους Σου …” . Χίλια χρόνια πιο μπροστά Την ειδοποιεί την μακρινή του Απόγονο! “Άκουσε, θυγατέρα μου, πρόσεξε, πρόσεξε, όταν θα Σου γίνει η πρόσκληση για τη σωτηρία μας, μην αρνηθείς, πρόσεξε τη ζωή Σου, πρόσεξε!”
   Είναι η μεγάλη ελπίδα τής σωτηρίας . Αυτή θα ήταν ακόμα κ το μυροδοχείο · διότι “Μαρία” σημαίνει “μύρο”, που θα κρατούσε το κατ’ εξοχήν κ θα περιέκλειε το κατ’ εξοχήν Μύρο, που είναι ο Χριστός, όπως αναφέρεται πάλι στον 44ο Ψαλμό κ στο Άσμα Ασμάτων, ότι Αυτός, ο Μέγας, είναι “το Μύρον το Αληθινόν”.
   Αλλά “Μαρία” θα πει κ Κυρία. Κατ’ εξοχήν Κυρία ανθρώπων κ Αγγέλων, όπως, εξάλλου, η ίδια η χριστιανική γραμματεία Τής απέδωσε. Και Την ονομάζει “Κυρία” ! “Η Κυρία Θεοτόκος.”
   Καιρός, όμως, να δούμε αυτές τις επτά προσηγορίες Της, αυτά τα επτά της επίθετα, που, τόσο πληθωρικά, αναφέρονται μέσα στη Θεία Λειτουργία κ που, γενικώς, τα χρησιμοποιούμε τα ονόματα αυτά, όταν αναφερόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο κ που, ίσως, δεν έχουμε κατανοήσει το βάθος τους.

1. Κ, πρώτα πρώτα, είναι τ’ όνομα “Παναγία” (“εξαιρέτως τής Παναγίας αχράντου” κ.τ.λ.).
   Το “Παναγία” δεν είναι ουσιαστικό · είναι επίθετο. Δλδ η “Παναγία Μαρία”, που θα πει “Εκείνη, η Οποία είναι πολύ Αγία”. Αυτό θα πει “Παναγία”. Αυτό σημαίνει ότι υπερβάλλει σε αγιότητα από κάθε άλλο πρόσωπο που εκλήθη στην Ιστορία να αγιασθεί.
   Θυμηθείτε ότι ο σκοπός των Πρωτόπλαστων στον Παράδεισο ήταν ο αγιασμός, να αγιαστούν.
Ακόμη, θυμηθείτε, όταν ο Θεός καλεί τον Αβραάμ, επιθυμεί να δημιουργήσει έναν άγιο λαό, όπως αναφέρεται στο Πρώτο Κεφάλαιο Λουκά, στ. 30, ένα λαό άγιο, όπως σάς είπα, ο οποίος έπρεπε να ανήκει στον Θεό. Λέει στο βιβλίο τής Εξόδου, στο 19 Κεφάλαιο, κ στην Πρώτη Επιστολή τού Πέτρου στο Δεύτερο Κεφάλαιο: “έσεσθαί μοι”, λέει ο Θεός, “λαός περιούσιος από πάντων των εθνών. […] Υμείς δε εσθέ μοι βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον”.
   Θέλει έναν άγιο λαό, έναν λαό που θα είναι ξεχωρισμένος από όλους τούς άλλους λαούς τής Γης κ θα είναι μια ιδιαίτερη περιουσία. Αυτό θα πει “περιούσιος λαός”. Είναι η ιδιαίτερη περιουσία, η ιδιαίτερη κληρονομιά, το ιδιαίτερο σήμα τού Θεού. Περιούσιος Λαός.
   Αλλά η αγιότητα αυτή δεν ζητείται μόνον από έναν λαό, αλλά ζητείται από τον Θεό κ για πρόσωπα · επιμέρους πρόσωπα. Λέει ο Ίδιος ο Θεός, στο Λευιτικό (20,7) στην Πρώτη Επιστολή τού Πέτρου (1,16), “άγιοι γίνεσθε, ότι Εγώ Άγιος ειμί”. Είναι εντολή: να γίνετε άγιοι, γιατί Εγώ είμαι Άγιος. Να γίνετε άγιοι! Δεν νοείται εκείνος που ανήκει στον Θεό να μην είναι άγιος! Κ “άγιος” σημαίνει πολλά πράγματα, όπως θα δούμε. Στην Καινή Διαθήκη, ακόμη, επαναλαμβάνεται αυτή η ίδια εντολή που βλέπουμε κ λέει ο Ίδιος ο Κύριος στην επί τού Όρους ομιλία Του “έσεσθε υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο Ουράνιος τέλειος εστίν”
(όπως ο Πατέρας σας στον ουρανό είναι τέλειος), δλδ είναι Άγιος, Ο αγιασμός μέσα στην Αγία Γραφή είναι μια βασική προϋπόθεση για τη σωτηρία μας. Λέει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Εβραίους (Επιστολή) : “Διώκετε τον αγιασμόν, ού χωρίς, ουδείς όψεται τον Κύριον” , δλδ να επιδιώκετε τον αγιασμό, γιατί, χωρίς αυτόν, κανείς δεν θα μπορεί να δει τον Κύριο!
   Αλλ’ αυτός, ο αγιασμός, έχει δύο όψεις: την αρνητική κ τη θετική. Η αρνητική όψη είναι όπως εκφράζεται στην Παλαιά Διαθήκη · κ ο Απόστολος Παύλος, στην Δεύτερη προς Κορινθίους Επιστολή του, το ανανεώνει αυτό, που λέει ο Θεός : “εξέλθατε εκ μέσου αυτών” (ποιων “αυτών”; Των εθνών !! Ή των  αμαρτωλών.) “και αφορίσθητε” -“αφορίζω” θα πει ξεχωρίζω- “και ακαθάρτου μη άπτεσθε”. Ο αρνητικός, λοιπόν, χαρακτήρας τής αγιότητας είναι ν’ απέχω από καθετί που είναι ρυπαρό κ βρόμικο κ που ο Θεός δεν το θέλει. Είναι, όμως κ η θετική όψη, που είναι η κάθαρση της καρδιάς, κατά το “μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”. Κ τότε λέει ο Θεός “ενοικήσω εν αυτοίς”, σημειώνει πάλι ο Απόστολος Παύλος (είναι, όμως, παρμένα από την Παλαιά Διαθήκη) “ […] και εμπεριπατήσω και έσομαι αυτών Θεός και έσονταί μοι λαός ”. Θα έρθω, δλδ, να περπατήσω, λέει, μέσα στις ψυχές, στα σώματα κ την
ύπαρξή τους. “Ενοικήσω και εμπεριπατήσω” λέει. Όχι μόνο “ενοικήσω” αλλά κ “εμπεριπατήσω”. Το οποίο δείχνει μια δυναμική κατάσταση της Παρουσίας τού Θεού μέσα στους ανθρώπους που έχουν τον αγιασμό. Κ αυτοί, λέει, θα είναι για Μένα λαός Μου κ Εγώ θα είμαι γι’ αυτούς Θεός τους.

   Σ’ αυτήν, όμως, την εντολή του αγιασμού, που έδωσε ο Ίδιος ο Θεός -κ προς πρόσωπα κ προς λαούς- πρέπει να πούμε, κανείς δεν ανταποκρίθηκε κατ’ απόλυτο τρόπο, παρά μόνον η Μαρία!!! Κανείς! Λίγο ή πολύ παρουσίασαν από ελαφρά μέχρι βαριά ψεγάδια. Γι’ αυτό, ακριβώς, επειδή Μόνη η Μαρία ανταποκρίθηκε σ’ αυτό το “άγιοι γίνεσθε” , γι’ αυτό, επειδή κατ’ απόλυτο τρόπο το πέτυχε, γι’ αυτό απεκλήθη “Παν-Αγία” !! Γιατί κ εμείς είμαστε άγιοι κ οι Άγιοι που απήλθαν από τον κόσμο αυτόν κ είναι στον Ουρανό κάθε Χριστιανός, κατά τεκμήριο, λέγεται άγιος, αλλά Εκείνη είναι, όμως, κατ’ εξοχήν Αγία, δλδ Παναγία!
   Βεβαίως, η Παναγία μας δεν γεννήθηκε άσπιλη. Όπως υπάρχει αυτό το νεωτερίζον δόγμα τής Δυτικής Εκκλησίας, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος γεννήθηκε από τους γονείς Της χωρίς το προπατορικό αμάρτημα! ΌΧΙ! Γεννήθηκε ΜΕ το προπατορικό αμάρτημα! Και αυτό είναι που Την κάνει ακόμη περισσότερο μεγαλειώδη, παρά την παρουσία τού προπατορικού αμαρτήματος αλλά κ την ροπή της αμαρτίας (μην ξεχνάτε ότι το προπατορικό αμάρτημα έχει δύο στοιχεία · το ένα είναι η παρουσία του στην ύπαρξή μας, που μας καθιστά ενόχους έναντι του Θεού κ το άλλο είναι η ροπή , η κλίση προς το κακό).
    Έτσι, παρ’ ότι η Υπεραγία Θεοτόκος έφερε το προπατορικό αμάρτημα, όμως, στάθηκε Παναγία! Δηλαδή δεν αμάρτησε, παρά τη ροπή που υπήρχε προς την αμαρτία! Εξάλλου, αυτή η ανάγκη τής μετάνοιας που έχουμε όλοι μας δείχνει ότι κανείς μας δεν είναι -όχι πανάγιος- ούτε καν άγιος! Κ έχουμε την ανάγκη αυτής τής διαρκούς ανανεώσεως.
   Η Θεοτόκος, όμως, όπως σάς είπα, είναι το Μόνο Πρόσωπο που δεν αμάρτησε ποτέ. Γι’ αυτό κ δεν είχε ανάγκη μετάνοιας, γι’ αυτό κ ο Αρχάγγελος Γαβριήλ Τής είπε “εύρες χάριν παρά τω Θεώ”, δλδ “βρήκες χάρη από τον Θεό”. Κ η χάρις στην Παλαιά Διαθήκη είναι άγνωστη, αφού επιφυλάσσεται στην Καινή Διαθήκη η χάρις.
   Λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ότι ο Νόμος δόθηκε από το Μωϋσή, ενώ η χάρις δόθηκε από τον Ιησού Χριστό. Η χάρη ανθίζει πια μέσα στον χώρο τής Καινής Διαθήκης. Συνεπώς, χάρη, εδώ, σημαίνει κάτι περισσότερο από εύνοια · που, ομοίως, χάρη δόθηκε στον Νώε, όταν τού λέει ο Θεός ότι “βρήκες χάρη” · και στον Αβραάμ, όταν οι Τρεις Άνδρες (τύπος τής Αγίας Τριάδας) λένε μεταξύ Τους ότι ο Αβραάμ βρήκε χάρη από Μας κ, συνεπώς, δεν θα κρύψουμε τα Σχέδιά Μας.
   Αλλά τόσο στον Νώε όσο κ στον Αβραάμ ήταν, απλώς, μια έννοια. Όμως η χάρη σ’ όλο της το βάθος επιφυλάσσεται για την Καινή Διαθήκη · δόθηκε κ υπήρξε στην Παναγία μας πριν, ακόμα, αρχίσει η Καινή Διαθήκη. Κ η Καινή Διαθήκη δεν άρχισε με τον Χριστό. Η Καινή Διαθήκη αρχίζει με την Υπεραγία Θεοτόκο. Αν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής το ένα του πόδι το έχει στην Παλαιά Διαθήκη κ το άλλο του πόδι το έχει στην Καινή Διαθήκη, όμως, παρ’ όλο που ανήκει στον χώρο τής Παλαιάς Διαθήκης η Θεοτόκος κ παίρνει αυτήν την χάρη, όμως ολόκληρη, παρά ταύτα, ανήκει στην Καινή Διαθήκη.
   Εδώ στην Υπεραγία Θεοτόκο έχουμε κάτι πολύ παραπάνω από τον Αβραάμ, από τον Νώε. Ο Αβραάμ, απλώς, είχε μία “θεοφανία” . Ο Νώε σώθηκε από τον Κατακλυσμό. Αλλά Εκείνη, η Θεοτόκος, είναι η Οποία έφερε τον Θεό Λόγο κ στάθηκε ο Χώρος που ενανθρώπισε ο Θεός Λόγος, Υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στον παλιό Κατακλυσμό ή σε μια “θεοφανία” τού Αβραάμ με την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου; Υπάρχει σύγκριση; Δεν υπάρχει!
   Γι’ αυτό κ η κυρία Θεοτόκος είναι “Γη Αγία”. Διότι Εκείνη έδειχνε το όραμα του Μωϋσή, όταν του είπε ο Θεός εκεί, στη γη Μαδιάμ, όπου έβοσκε τα πρόβατά του, “μη εγγίσεις ώδε”. Δλδ, “πρόσεξε, μην αγγίξεις εδώ”. “Λύσαι το υπόδημα εκ των ποδών σου, ο γαρ τόπος , εν ω συ  έστηκας, γη αγία εστί.” Είναι στο βιβλίο τής Εξόδου, Τρίτο Κεφάλαιο, στίχος 5. Πρόσεξε, μην αγγίζεις εδώ. Ποιος ομιλεί εκεί; “Ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος.” Οι πατέρες είναι σύμφωνοι. Αλλά “ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος” είναι ο Λόγος. Από πού ομιλεί; Από την Βάτο εκείνη την φλεγόμενη αλλά μη κατακαιόμενη. Ποια είναι η Βάτος; Η Βάτος είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Και τι λέει εκεί ο Θεός Λόγος, που εμποδίζει τον Μωϋσή; Λέει “πρόσεξε, ο τόπος εδώ είναι άγιος”. Ποιος τον καθιστά άγιο τον τόπο; Ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος, “Εγώ είμι Κύριος ο Θεός σου”, λέει, ο Θεός Αβραάμ, ο Θεός Ισαάκ, ο Θεός Ιακώβ, ο Γιαχβέ, ο Κύριος τής Παλαιάς Διαθήκης, ο Κύριος του Ισραήλ, ο Παντοκράτωρ, αλλά στον ίδιο τόπο είναι κ η Βάτος. “Όπου”, λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, “είναι ο καθήμενος, εκεί είναι κ ο θρόνος Του”. Όπου είναι ο Χριστός, εκεί είναι κ η Παναγία. Να γιατί ο τόπος αυτός είναι πανάγιος. Είναι κάτι που δεν μπορεί να προσεγγιστεί, είναι ένα μυστήριο. Η Παναγία μας είναι, όντως, Παναγία.
   Η Κυρία Θεοτόκος είν’ Εκείνη η Οποία στάθηκε, όντως, Γη Αγία. Έπρεπε, λοιπόν, η Θεοτόκος, Αυτή που αποτελεί “το Μεθόριον”, κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, δλδ το Σύνορο της κτιστής κ άκτιστης φύσης, έπρεπε Αυτή, αφού θα προσελάμβανε τον Άκτιστο Λόγο, αυτή η κτιστή Θεοτόκος έπρεπε, όντως, να είναι κάτι πολύ παραπάνω από αγία! Πανάγιος είναι ο Θεός! Αλλά κ η Θεοτόκος λέγεται Παναγία, γιατί βλέπουμε την ίδια, ακόμη, την αγιογραφική μαρτυρία, αφού Αυτός ο Ίδιος ο Θεός Την αποκαλεί Γη Αγία. Όλως εξόχως Αγία! Όχι, απλώς, Γη τής Επαγγελίας. Στη Γη τής Επαγγελίας μπήκαν οι Εβραίοι. Αλλά είναι η Γη Αγία, που είναι πέρα από την Γη τής Επαγγελίας. Μπορούμε να πούμε την Παναγία μας, βεβαίως, και “Γη
Επαγγελίας”, βεβαίως, αλλά είναι, όμως, κάτι παραπάνω: είναι ο Πανάγιος Τόπος!

2. Λέγεται, ακόμα, η Παναγία μας και “άχραντος”. Είναι η δεύτερη προσηγορία Της, το δεύτερό Της όνομα, το δεύτερό Της επίθετο. Τι θα πει “άχραντος”; Βγαίνει από το “χραίνω” κ από τουστερητικό “α” · “χραίνω” θα πει “μολύνω” · “Άχραντη” θα πει “αυτή που είναι Αμόλυντη”. Συνεπώς, είναι η αρνητική εκφορά τού ονόματος “Παναγία”. Είναι άχραντος, δλδ αμόλυντη, καθαρή, αγνή, άμεμπτη, ανεπίληπτη, άσπιλη, αψεγάδιαστη, για να χρησιμοποιήσω κ μια λέξη νεοελληνική. Κ η Θεοτόκος αφού είχε αυτή τη θετική εκφορά να είναι Παναγία, πολύ περισσότερο, λοιπόν, πολύ φυσικό, να είναι άχραντος.
   Είναι γνωστό ότι κανένα εκ κατασκευής πράγμα ή κανένα πρόσωπο που είναι δημιούργημα του Θεού δεν είναι οντολογικά ρυπαρό, Ακόμη, θα λέγαμε, κ η ίδια η ύλη, που τη θεωρούμε απορριπτέα, η κοπριά. Κανένα στοιχεία από τον υλικό κόσμο δεν είναι βρόμικο κ μολυσμένο, γιατί όλα είναι δημιουργήματα του Θεού. Ο μολυσμός είναι ηθικός ή νομικός · ποτέ οντολογικός. Η παράβαση του Νόμου ή τού Θελήματος του Θεού είναι εκείνο που καθιστά τον άνθρωπο μολυσμένο. Συνεπώς, η Θεοτόκος ήταν απολύτως κάτω από την εφαρμογή των Εντολών τού Θεού κ, έτσι, ήταν άχραντη!

   Ένα όνομα εκφράζει ένα Πρόσωπο κ το Πρόσωπο αυτό είναι η Παναγία μας, την Οποίαν οι άνθρωποι Την ονόμασαν Μαρία κ ο Θεός Την κατέστησε Θεοτόκο. Είναι το Πρόσωπο, για τοτΟποίο μπορεί η ανθρωπότητα να καυχηθεί στον Θεό κ να Την προβάλει. Είναι το Πρόσωπο που, ανεπιφύλακτα, τίθεται προς μίμηση, σαν ένα μνημείο τεράστιων διαστάσεων.
Όλοι μας προς Εκείνη πρέπει να προσβλέπουμε και Εκείνη πρέπει να έχουμε κριτήριο της ζωής μας. Να ερωτούμε : ”αυτό που κάνω θα το έκανε η Παναγία;”. Να ρωτούμε : “αυτό που σκέφτομαι θα το σκεπτόταν η Παναγία;” . Μόνον έτσι μπορούμε να μιλάμε για μια σοβαρή στάση μας απέναντι στη σωτηρία.

49η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

Απομαγνητοφώνηση :
Μαρία Δερμιτζάκη:
https://youtube.com/@orthodoxaskirtimata

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἄς μάθωμε νά συγχωροῦμε.

†.Πάντοτε, αγαπητοί μου, στις ανθρώπινες σχέσεις θα υπάρχουν διαφορές. Και πολλές φορές ο ένας θα είναι ο αδικών και ο άλλος ο αδικούμενος. Και ἐν στενῇ και ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ. Και τίθεται το ερώτημα: Το πώς θα μπορούν αυτές οι σχέσεις να αποκαθίστανται, πράγμα πολύ αναγκαίον για την ομαλή συνύπαρξη των ανθρώπων. Πώς αλλιώς παρά με την ανεξικακία ή με την αμνησικακία, να μη θυμάται κανείς την κακία του άλλου, που εκφράζονται με την εκ βάθους καρδίας συγχωρητικότητα. Κι αν συμβαίνουν, υποτίθεται, απεριόριστες προστριβές, πόσο μπορεί να ισχύει αυτή η συγχωρητικότητα; Απεριόριστα. Αρκεί φυσικά, ο αδικών, ο πταίων, να ζητά συγνώμη.

    Κατά την εβραϊκή αντίληψη, η συγνώμη, έστω και αν εζητείτο, περισσότερο περιορίζετο ωστόσο στις τρεις φορές. Εννοείται την ημέρα. Όχι σε όλη του τη ζωή. Την ημέρα. Και ο Απόστολος Πέτρος κάποτε άκουσε τον Κύριο να λέγει: «᾿Εὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε καὶ ἔλεγξον αὐτὸν· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου». Δηλαδή υποτίθεται ότι τον συγχωρείς. Και όχι μόνον αυτό αλλά τον κερδίζεις κιόλας. Και με μεγαλοψυχία ο απόστολος Πέτρος νόμιζε ότι αν ξεπερνούσε το εβραϊκόν όριον -αυτό το οποίον υπήρχε, δεν ήταν γραμμένο στην Παλαιά Διαθήκη, όχι, υπήρχε ως αντίληψις εις τους Εβραίους, ήτο διδασκαλία των Ραββίνων· ερωτά λοιπόν τον Κύριον: «Κύριε, έως επτά φορές εάν αμαρτήση σε μένα ο αδελφός μου, θα τον συγχωρήσω;». Θα επαναλάβω· την ημέρα 7 φορές. Και ο Κύριος του απαντά: «Όχι επτά φορές, όπως νομίζεις, αλλά έως εβδομηκοντάκις επτά».  Δηλαδή εβδομήντα φορές το επτά. Δεν είναι 7*7= 49=490. Αλλά σημαίνει: Είπες επτά; Εγώ σου λέω εβδομήντα φορές το επτά. Είναι έκφρασις που δείχνει το απεριόριστον. Όσες φορές και αν αμαρτήσει ο αδερφός σου, κι έρθει και σου ζητήσει συγνώμη, οφείλεις να τον συγχωρήσεις. Προσέξτε. Οφείλεις να τον συγχωρήσεις.

       Και για να εδραιώσει ο Κύριος αυτήν την σπουδαιοτάτην ηθικήν θέσιν, που καθορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ των, είπε την παραβολή των μυρίων ταλάντων και του χρεώστου δούλου, που ακούσαμε, αγαπητοί μου, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή.

     Πώς άρχισε ο Κύριος τον λόγο Του, για να δείξει τη μεγάλη αυτή αλήθεια της συγχωρητικότητος; Είπε: «Διὰ τοῦτο ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν…». «Γι΄αυτό τον λόγο έμοιασε η βασιλεία των ουρανών…». Και ακολουθεί η παραβολή. Πολύ συχνά ο Κύριος αναφέρεται σε αυτή τη φράση. Δηλαδή περίπου στερεότυπη. Όπως: «Τίνι ὁμοιώσω τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν; -«Με τι να την παρομοιάσω τη Βασιλεία των Ουρανών;»- ή «ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». «Έμοιασε, μοιάζει η βασιλεία των ουρανών», κλπ. Αυτό το «Τίνι ὁμοιώσω», «με τι να την παρομοιάσω τη βασιλεία του Θεού», δείχνει την προσπάθεια του Κυρίου να μεταφέρει μια ουράνια πραγματικότητα πάνω στη Γη. Έχει πει ο Κύριος επτά παραβολές, αποτελούν μία δέσμη αυτές οι επτά παραβολές, κι όλες αρχίζουν έτσι: «Τίνι ὁμοιώσω τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν;»· που δείχνει ότι αυτές οι επτά παραβολές δεν είναι τίποτε άλλο παρά επτά πτυχές μιας πραγματικότητος. Της βασιλείας του Θεού. Αλλά η Βασιλεία του Θεού ή η Βασιλεία των ουρανών είναι μια ουρανία πραγματικότητα. Ενώ εδώ στη Γη ζούμε μέσα σε μια γήινη πραγματικότητα. Αυτή η μεταφορά -γι΄αυτό λέει ο Κύριος «Τίνι ὁμοιώσω»- αυτή η μεταφορά ουρανίων πραγμάτων σε γήινες πραγματικότητες, με ποια γλώσσα θα γίνει; Ποια είναι η γλώσσα που θα μιλήσουμε; Και ποια αυτή η γλώσσα θα μπορεί να μεταφέρει αυτές τις ουράνιες πραγματικότητες; Είναι δύσκολο. Είναι αδύνατον. Λέει ο απόστολος Παύλος, που είδε ουράνια πράγματα, ότι δεν είναι δυνατόν να μεταφέρει κανείς τα ουράνια πράγματα εδώ στη Γη. Δεν υπάρχει περιγραφή. «Οὐκ ἐξὸν ἐστίν  ἀνθρώπῳ λαλῆσαι». Δεν είναι δυνατόν, εκφεύγουν, η περιγραφή ουρανίων πραγμάτων, δεν μπορεί να μεταφερθεί. Κι όμως αυτή η μεταφορά είναι ανάγκη να γίνει. Και πώς γίνεται; Γίνεται με παρομοιώσεις. Η γλώσσα των παρομοιώσεων. Γι΄αυτό λοιπόν μία παραβολή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία παρομοίωσις, παρά μία εικόνα, ένας τρόπος να εκφραστούμε για πράγματα ανέκφραστα, μέσα στον χώρο των γηίνων πραγματικοτήτων. Και εν προκειμένω έχομε την παραβολή που ακούσαμε σήμερα.

     Η παραβολή, μιλώντας γενικά τώρα, θα ήθελα να το γνωρίζετε ότι έχει το μειονέκτημα της απουσίας ορισμού. Πώς να ορίσεις; Ουράνια πράγματα ορίζονται; Τι είναι η Βασιλεία του Θεού, ορίζεται; Τι υπάρχει στη Βασιλεία του Θεού, ορίζεται; Δεν ορίζεται. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να χρησιμοποιηθεί ορισμός. Το λέει η λέξις. Ορίζω. Ορίζω θα πει βάζω όρια. Αλλά η Βασιλεία του Θεού δεν ορίζεται, δεν έχει όρια. Δεν μπορεί να μπει λοιπόν μέσα στα καλούπια ορίων. Γι΄αυτό και δεν ορίζεται. Είναι γνωστό, και μάλιστα κατ΄ επιστήμην ομιλούντες, ότι όταν θέλομε να δώσομε ακριβή περιγραφή ενός πράγματος, δίδομε ορισμόν. Εάν δεν δώσομε ορισμόν, δεν μιλάμε κατ’ επιστήμην. Το ξέρομε αυτό το πράγμα. Αυτό λοιπόν είναι ένα μειονέκτημα, ότι απουσιάζει ο ορισμός. Αλλά εκ της φύσεως των πραγμάτων, δεν είναι δυνατόν, όπως είπαμε, να τεθεί ορισμός. Κι έτσι μιλάμε με πολλές παρομοιώσεις, με πολλές εικόνες. Αυτό είναι ένα πλεονέκτημα· διότι μπορούμε να δούμε με πολλούς τρόπους, πολλές πτυχές ενός πράγματος και συνεπώς έχομε έναν πλούτον ερμηνευτικόν. Είναι πάρα πολύ σπουδαίο αυτό. Έτσι έχομε το μειονέκτημα του ορισμού, της απουσίας του ορισμού, έχομε όμως το πλεονέκτημα μιας πληθωρικής ερμηνείας. Γι΄αυτό βλέπετε που λέμε, όταν ερμηνεύομε το Ευαγγέλιο, ένας πατήρ το ερμηνεύει έτσι, άλλος το ερμηνεύει έτσι, άλλος το ερμηνεύει έτσι. Τι σημαίνει αυτό; Αντιφάσεις; Ελλείψεις; Όχι. Ουράνιες πραγματικότητες ερμηνεύομε. Συνεπώς έχομε τη δυνατότητα να πούμε πάρα πολλά πράγματα. Τόσα πολλά, επιτρέψατέ μου να σας το πω, ανεξαντλήτως. Όσο σκάβεις, βρίσκεις. Ναι. Όσο ερευνάς, γνωρίζεις.

     Έτσι, στην παραβολή που ακούστηκε, που είπαμε σήμερα, ευαγγελική περικοπή, εδώ ξεδιπλώνεται σ’ αυτήν την παραβολή των μυρίων ταλάντων, μία πτυχή της βασιλείας των Ουρανών· που είναι η συγχωρητικότης και η αμνησικακία. Έχομε εδώ μία ωραία και βαθιά αποκάλυψη του πνεύματος της Βασιλείας του Θεού. Τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Η Βασιλεία του Θεού είναι αγάπη. Τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Είναι ελπίδα. Τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Είναι η θέα του προσώπου του Χριστού. Τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Η συγχωρητικότης και ανεξικακία. Κ.ο.κ. Βλέπετε λοιπόν ότι εδώ η παραβολή αυτή δίδει σε μία πτυχή, το πνεύμα της Βασιλείας του Θεού. Και πρέπει ακόμη να πούμε ότι η Βασιλεία του Θεού έχει δύο σκέλη. Μία, ενιαία είναι. Μία είναι, το ξαναλέγω. Έχει δύο σκέλη. Το ουράνιον σκέλος και το γήινον σκέλος. Το ουράνιον σκέλος είναι οι ουράνιες πραγματικότητες. Το γήινο σκέλος είναι εδώ στη Γη. Και ξέρετε τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Ω, αν ξέραμε! Ξέρομε. Αλλά ποτέ δεν το σκεφθήκαμε. Είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία μέσα στην Ιστορία είναι η Βασιλεία του Θεού, στο γήινον σκέλος.

     Αλλά τα δύο σκέλη κρατούν ένα σώμα. Μία είναι η Βασιλεία του Θεού. Αυτός που είμαι εδώ, στο γήινο σκέλος της Βασιλείας του Θεού, αυτός θα είμαι και εκεί. Δεν μπορώ να είμαι κάτι διαφορετικό εδώ και κάτι διαφορετικό εκεί. Γι΄αυτό, αν φύγω άγιος, θα ζήσω εν αγιότητι στη Βασιλεία του Θεού. Αν δεν φύγω άγιος, αλλά μοχθηρός, κακοήθης, παραβάτης των εντολών του Θεού κλπ., δεν μπορώ να μπω στη Βασιλεία του Θεού. Δεν είναι δυνατόν. Γιατί δεν μπήκα ήδη στη γηίνη πραγματικότητα. Δεν μπήκα στα μυστήρια της Εκκλησίας, μέσα στην πνευματική ζωή, στη ζωή του Αγίου Πνεύματος, εν Χριστώ Ιησού. Ή μέσα στη ζωή του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι. Δεν μπήκα. Δεν μπορώ λοιπόν να μπω, ούτε σε εκείνη την ουράνια πραγματικότητα.

      Με τι λοιπόν ωμοιώθη η Βασιλεία των Ουρανών; «Ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ». «Με κάποιον βασιλέα άνθρωπον, που θέλησε να λογαριαστεί με τους δούλους του». Να του δώσουν λογαριασμό, πού βρίσκονται στα οικονομικά. Πράγματι και ενώ εδίδετο ο λόγος, βρέθηκε κάποιος δούλος, μας λέγει η παραβολή, ο οποίος χρωστούσε στο αφεντικό του, στον κύριό του μύρια τάλαντα! Ο αριθμός μύρια, όπως θα γνωρίζετε είναι ο δέκα χιλιάδες(10.000). Συνεπώς μύρια τάλαντα σημαίνει ένα ποσόν 10.000 ταλάντων. Πρέπει όμως ευθύς εξαρχής να πούμε ότι στην παραβολή αυτή βλέπομε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει να δώσει λόγο στον Θεό για τα πεπραγμένα του. Είναι μία μεγάλη αλήθεια, είναι μία μεγάλη πραγματικότης, που δυστυχώς διαφεύγει σε πολλούς χριστιανούς μας. Όσο για κείνους που μιλάνε για ελευθερία, μία ελευθερία κατασκεύασμα του δικού τους του μυαλού, λένε ότι… «αφού είμαι ελεύθερος, γιατί θα πρέπει να δώσω λόγο των πεπραγμένων μου; Διότι αυτό θα πει είμαι ελεύθερος. Δεν έχω λόγο να δώσω λόγο πουθενά. Ούτε σε ανθρώπους ούτε στον Θεό». Αλλά θα βρεθούν προ εκπλήξεως οι άνθρωποι αυτοί, όταν αντιληφθούν ότι η έννοια της ελευθερίας δεν είναι όπως αυτοί νόμισαν, δίδοντες μία διάσταση φιλοσοφική. Αλλά όπως τη νοεί την ελευθερία ο λόγος του Θεού. Έτσι η κρίσις του Θεού, αγαπητοί μου, είναι μία φοβερή πραγματικότητα. Και είναι η κρίσις τόσο προσωπική, όσο και γενική. Ο καθένας που φεύγει από τον παρόντα κόσμον, κρίνεται. Και όταν έλθει ο Χριστός, θα κριθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα, στη γενική κρίση.

     Και τότε εμφανίζεται, όπως λέγει η περικοπή, ένας οφειλέτης μυρίων ταλάντων. Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τι ήταν το τάλαντο. Ήταν το μεγαλύτερο νόμισμα, το οποίον δεν είχαν μόνον οι Έλληνες, είχαν κι άλλοι λαοί και ήταν τριών ποιοτήτων. Ήταν το χρυσούν τάλαντον, ήταν το αργυρούν, ήταν και το χαλκούν. Μάλιστα όταν ο Τωβίτ στέλνει τον γιο του στους Ράγους της Μηδίας, με ένα παλιό χρέος ενός φίλου, θα του έδινε λοιπόν το χρέος αυτό, γιατί ήταν κάποια τάλαντα. Το τάλαντο το χρυσούν ήταν βεβαίως κι εκείνο που είχε τη μεγαλύτερη αξία. Είχε πολύ βάρος. Ήτο ασήκωτο. Και η αξία ενός χρυσού ταλάντου, αττικού ταλάντου, αττικού -σας είπα τον Τωβίτ, για να σας πω ότι και στην Ανατολή χρησιμοποιούσαν το τάλαντο· το αττικό τάλαντο ήταν… όχι αρχαιολογική αξία, αλλά πραγματική, εις χρυσόν, ήτο, παρακαλώ, διακόσιες σαράντα χρυσές λίρες Αγγλίας. Ήταν το τάλαντο το αττικόν. Μύρια τάλαντα σημαίνει δύο εκατομμύρια τετρακόσιες χιλιάδες χρυσές λίρες Αγγλίας! Με την πραγματική αξία, τη σημερινή. Αυτό δείχνει πόσο χρεώστης ήταν αυτός ο άνθρωπος έναντι του Θεού.

       Ναι. Το χρέος είναι οι αμαρτίες. Γι’ αυτό λέμε στην Κυριακή προσευχή: «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν», και άφησέ μας, δηλαδή συγχώρεσέ μας, δηλαδή να διαγράψεις, τι; Τὰ ὀφειλήματα. «Ὀφείλημα» θα πει χρέος. Να διαγράψεις τα χρέη μας. Και τα οφειλήματα αυτά είναι, οφειλήματα παραβάσεων και οφειλήματα παραλείψεων. Τι παρέβην και τι έπρεπε να κάνω και δεν το έκανα. Πόσο βαθύ σκοτάδι αγαπητοί μου υπάρχει σε πολλούς που νομίζουν ότι είναι αθώοι απέναντι του Θεού! «Εγώ», λέει, «εγώ δεν έχω αμαρτίες». Κι αν βέβαια κάποιες ειπωθούν… «Και τι είναι αυτό; Όλοι οι άνθρωποι κάνουν αυτό, κάνουν εκείνο». Φοβερό πράγμα, φοβερόν! Το χρέος μένει ανεξόφλητον. Κάποτε είχα πει…, πολλές φορές το έχω πει, δεν πειράζει αν γρήγορα γρήγορα το ξαναπώ εν παρενθέσει, ότι το χρέος μεγαλώνει απέναντι στον Θεό, γιατί είναι ο Θεός. Ανάλογα με το πρόσωπο είναι και η εκτίμηση του χρέους. Δηλαδή· για να το καταλάβομε… Τι είπαμε είναι το χρέος; Παράβασις. Και ακόμη τι είναι; Παράλειψις. Να πάρω μία παράβαση εντολής. Παραβαίνω μία εντολή. Εάν σε ένα μικρό παιδί δώσω ένα χαστούκι, δεν έχει και πολλή σημασία αυτό. Θα κλάψει αυτό, το πολύ να μου διαμαρτυρηθούν οι γονείς του. Αν δώσω το ίδιο χαστούκι στον Δήμαρχο της πόλεως, το πράγμα διαφέρει. Εάν δώσω στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα χαστούκι δημοσίως, το πράγμα ακόμη διαφέρει. Εάν τώρα κάνω μία προσβολή στον Θεό, πόση είναι η προσβολή; Όσο είναι το πρόσωπον. Ο Θεός είναι άπειρος και η προσβολή είναι άπειρος. Ο Θεός είναι αιώνιος και η προσβολή είναι αιώνιος.

    Λέει κάποιος, ερωτά ο Ιερός Χρυσόστομος, λέει κάποιος: «Καλά, εγώ αμάρτησα για ένα λεπτό, και θα τιμωρούμαι αιώνια;». Ναι. Γιατί; Γιατί σε Εκείνον που αμάρτησες, είναι άπειρος και αιώνιος. Για να καταλάβομε, γιατί με το ποσόν αυτό ο Κύριος θέλει να δείξει πως ο κάθε άνθρωπος είναι χρεώστης. Και μη λέμε, αγαπητοί μου, εκείνο το παραμύθι κυριολεκτικά του διαβόλου παραμύθι, ότι δεν έχομε αμαρτίες και ότι δεν κάνομε τίποτα και ότι είμεθα αθώοι άνθρωποι. Έτσι, ποιος μπορεί να εξοφλήσει αυτόν τον όγκον του χρέους; Ένας μόνον. Ο Θεός. Όπως εδώ έρχεται ο δούλος και τον παρακαλεί τον Κύριό του: «Κύριε», λέει,  «μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ», «μακροθύμησε σε μένα, θα σου το εξοφλήσω». Τι θα εξοφλήσεις, άνθρωπε; Τι θα εξοφλήσεις; Δούλος είσαι και δεν είναι δυνατόν να δουλεύεις για να δίνεις χρήματα στο αφεντικό. Δούλος είσαι. Τι θα κάνεις; Ένας το ξόφλησε το χρέος για τον καθένα μας. Ο Ιησούς Χριστός. Λέει στους Κολοσσαείς ο Απόστολος Παύλος: «Καὶ ὑμᾶς, νεκροὺς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώμασι -νεκροί στα παραπτώματα-, συνεζωοποίησεν ὑμᾶς σὺν αὐτῷ -μαζί με τον Χριστόν, ο Πατήρ μας εζωοποίησε-, χαρισάμενος ἡμῖν πάντα τὰ παραπτώματα -μας χάρισε όλα μας τα παραπτώματα- ἐξαλείψας τὸ καθ' ἡμῶν χειρόγραφον -Ξέρετε ότι το χρέος είναι με ένα χειρόγραφο, με μία συναλλαγματική, με ένα συμβόλαιο, με ένα χαρτί. Με ένα χαρτί, που λέμε «σε τυλίγει σε μία κόλλα χαρτί ο δανειστής σου». Χειρόγραφο χρέους. Ε, λέγει, μας  το εξάλειψε αυτό- προσηλώσας αὐτὸ -Ποιο; Το χειρόγραφο προσηλώσας, το κάρφωσε- τῷ σταυρῷ». Εκεί το χρέος. Σαν να είναι ο δανειστής στον οποίον χρωστάμε και να μας πει: «Το βλέπεις; Στο χέρι μου το κρατάω. Μου χρωστάς. Το βλέπεις;». Και να πάει μπροστά στα μάτια μας να το σχίσει. Αυτό θα πει το κάρφωσε πάνω εις τον σταυρό. Εκπληκτικόν.

     Και μη έχων ο δούλος να εξοφλήσει το χρέος στην παραβολή, τι κάνει ο κύριος; Δεν είχε. «Ἐκέλευσεν πραθῆναι». «Διέταξε να πουληθεί». «Να πουληθεί», λέει, «η γυναίκα, του…-έτσι εγίνετο στην αρχαιότητα. Το υλικό της παραβολής είναι παρμένο από την αρχαιότητα και από την πραγματικότητα-, τα παιδιά του, ό,τι είχε και δεν είχε και να προσμετρηθεί». Ξέρετε πόσο κόστιζε ένας δούλος; Πάμφθηνος. Η γυναίκα δε ακόμα πιο φθηνή. Λοιπόν; Τι να εξοφλήσεις άνθρωπε; Και τι γίνεται τώρα; Εν τω μεταξύ ο δούλος πωλούμενος… κι αυτός ακόμη θα επωλείτο ο δούλος για να εισπράξει το αφεντικό το χρέος που του όφειλε. Τι σήμαινε; Ότι θα υφίστατο αλλοτρίωσιν. Θα αλλοτριώνετο από τον κύριόν του. Τι θα πει αυτό; Αυτή η αλλοτρίωσις είναι η αιωνία κόλασις. Σε πουλάει το αφεντικό. Σε διώχνει ο Θεός. Όταν σε διώχνει ο Θεός, πού θα πας; Πού αλλού; Δεν υπάρχει πουθενά αλλού, παρά η κόλασις. Αυτή η αλλοτρίωσις.

     Ο δούλος είδε ότι δεν υπάρχει σωτηρία. «Πεσὼν οὖν ὁ δοῦλος -Και τον παρακαλούσε, Μακροθύμησε- λέει-σε μένα». Έπεσε, γονάτισε κάτω. Και το αφεντικό: «Σπλαγχνισθεὶς δὲ ὁ κύριος…». Τι ωραίες εικόνες! Είναι μία απλή πράξη αιτήσεως μακροθυμίας· που είπε ο δούλος: «Μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ». Και αυτό όλο επέφερε την αλλαγή, την εξόφληση του χρέους. «Λυπήσου με». «Στα χαρίζω». «Λυπήσου με». «Στα χαρίζω!». Αυτό δείχνει περίτρανα ότι η μετάνοια και η αίτησις συγχωρήσεως, αγαπητοί μου, μας απαλλάσσει από την αιώνια καταδίκη.

      Αλλά ας προσέξομε και κάτι ερμηνευτικό. Όταν ο Κύριος λέγει «ἐκέλευσεν πραθῆναι», διέταξε να πουληθεί, αυτό εκφράζει το πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης. Διότι «πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν». Παρέβης; Θα τιμωρηθείς. Αντίθετα το «σπλαχνισθείς» εκφράζει το πνεύμα της Καινής Διαθήκης.  Αυτά βέβαια ως προς τις σχέσεις ανθρώπου-Θεού. Μένουν όμως και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

      Και σημειώνει η παραβολή: «Ἐξελθὼν δὲ ὁ δοῦλος ἐκεῖνος…». Μόλις βγήκε από τον χώρο, το γραφείο του αφεντικού, κατεβαίνει τα σκαλοπάτια βρίσκει έναν σύνδουλό του. «Α, έλα εδώ, έλα εδώ. Μου χρωστάς 100 δηνάρια». Εκατό δηνάρια… δύο λίρες. «Έλα δω. Ξόφλησέ μου το χρέος που μου οφείλεις». Εκεί βάζει τη λέξη: «Ἒπνιγεν αὐτὸν». Αυτό που λέμε στη γλώσσα μας: «Με έπνιξε ο δανειστής μου». Αυτό είναι κυριολεξία. Δεν είναι μεταφορικό. Διότι ο δανειστής έβαλε τον αντίχειρα, το μεγάλο δάχτυλο, εδώ στο καρύδι του χρεοφειλέτου και το ζουλούσε το δάχτυλό του και κυριολεκτικά τον έπνιγε. «Δώσ’ μου αυτά που μου χρωστάς». «Ἒπνιγεν αὐτὸν».  «Σε παρακαλώ», του λέει, «μακροθύμησε σε μένα, θα σου τα πληρώσω». Τι είναι 100 δηνάρια; Δύο λίρες. Ε, εύκολο είναι. «Όχι· τώρα!». Και τον έβαλε στη φυλακή. Είδαν τη συμπεριφορά αυτή οι άλλοι σύνδουλοι, τρόμαξαν και πήγαν και διασάφησαν εις τον κύριόν των αυτά που είδαν και άκουσαν. Τότε βέβαια ο κύριος εκάλεσε τον δούλον και του λέει: «Δούλε αχρείε και πονηρέ, εγώ σου χάρισα τόσο υπέρογκο ποσόν, εσύ δεν μπορούσες να μακροθυμήσεις εις τον σύνδουλόν σου;». Εδώ όμως δείχνει την πελώρια διαφορά των όσων χρεωστούμε στον Θεό και των όσων μας χρωστούν οι άλλοι άνθρωποι σε μας. Εντούτοις, ενώ το ποσόν είναι μικρό… δηλαδή τι θα πει; Άνθρωπος και άνθρωπος. Μου δίνουν ένα σκαμπίλι… αυτό που σας είπα το παράδειγμα προηγουμένως. Το ίδιο είναι με το σκαμπίλι που θα δώσω στον Θεό και θα Τον προσβάλλω; Είναι μικρό πράγμα, είναι πολύ μικρό. Εντούτοις, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, για να μπορούμε να συγχωρήσουμε τους άλλους ανθρώπους για εκείνα τα οποία μας έχουν κάνει. Πολύ δε παραπάνω όταν μας ζητούν επίμονα τη συγνώμη.

    Το συμπέρασμα της παραβολής; Ω, το συμπέρασμα της παραβολής το εξάγει ο ίδιος ο Κύριος: «Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν -Έτσι θα σας κάνει και ο Πατέρας μου ο επουράνιος-, ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν». «Εάν δεν αφήσετε», λέει, «τα αμαρτήματα των άλλων από την καρδιά σας, με την καρδιά σας».

      Αγαπητοί μου, ο Θεός απεκάλυψε το πνεύμα της βασιλείας Του. Αλλά οι άνθρωποι δεν συμμορφώνονται με αυτό. Και τίθεται το ερώτημα: Μας συμφέρει; Να μην συμμορφωθούμε; Δεν θα μπούμε στη Βασιλεία του Θεού. Μας συμφέρει; Κι αν υποτεθεί ακόμη ότι ο Θεός παρά ταύτα μας συγχωρούσε, κι αν δεν συγχωρούσαμε τους άλλους ανθρώπους, εμείς, θα είχαμε ειρήνη, ερωτώ, θα είχαμε ειρήνη στην ψυχή μας, και οι σχέσεις μας θα ήταν αγαθές με τον πλησίον μας; Όχι. Μας συμφέρει; Όχι. Μήπως δημιουργεί αυτοτιμωρία ένας που δεν συγχωρεί και αυτοβασανίζεται; Και αυτοτιμωρείται; Μας συμφέρει; Όχι. Έτσι λοιπόν, δεν μας συμφέρει. Διότι ούτε ο Θεός μας συγχωρεί, ούτε αγαθές σχέσεις μπορούμε να έχουμε, να αναπτύξουμε με τους άλλους ανθρώπους, αν δεν μάθουμε να ζητούμε τόσο τη συγχώρηση του Θεού, όσο και να δίδομε συγχώρηση εις τους άλλους ανθρώπους. Εμπρός λοιπόν, αγαπητοί μου, εμπρός λοιπόν, ας μάθομε να συγχωρούμε απεριόριστα. Και εύκολο είναι και μας συμφέρει.

539η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τύποι καί προχαράγματα τῆς Θεοτόκου.

†.Ό,τι και να πη κανείς για το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι λίγο. Το Πνεύμα του Θεού, με κάθε τρόπο έχει εκφράσει το πρόσωπον της Υπεραγίας Θεοτόκου, το έχει εκφράσει μέσα από τις προτυπώσεις και τους τύπους της Π.Δ. Διότι το πρόσωπο της Θεοτόκου αποτελεί άφραστον μυστήριον. Και είναι ως προς τα όντα, όσα ο Θεός εδημιούργησε, ορατά και αόρατα, είναι σαν την αλήθεια προς την σκιά. Είναι σαν το πρότυπο προς τα αντίτυπα και τα μιμήματα.

   Η Θεοτόκος είναι αγαπητοί μου το τελικόν αίτιον όλων των δημιουργημάτων. Όλα βρίσκουν το νόημά τους εις Εκείνην, αφού εκείνη συνεδέθη με τον κτίστην. Αυτό για να το καταλάβωμε, θα το επαναλάβω άλλη μία φορά. Ο κόσμος έγινε δια τον άνθρωπον. Και οι άνθρωποι δια την Θεοτόκον. Και η Θεοτόκος δια τον Θεόν Λόγον! Έτσι, μέσα εις αυτήν, θα λέγαμε, την αλληλουχία, το ένα γίνεται νόημα του ετέρου. Μπορείτε να φανταστείτε αγαπητοί μου, εφόσον ο κόσμος, τα δημιουργήματα, τα πουλιά, τα ζώα, το φως, η βλάστησις, όλα αυτά, μπορείτε να φανταστήτε, που ενώ δεν έχουν νόησιν, εάν υπάρχουν καθ’ εαυτά, τι υπηρετούν; Τίποτε δεν υπηρετούν. Διότι δεν υπάρχει η νόησις. Ώστε να πη κανείς «ἄ, αὐτό ἔχει αὐτόν τόν σκοπόν.» Γιατί λοιπόν ο Θεός έκανε τον κόσμον; Τον κόσμον τον έκανε δια τον άνθρωπον. Ο οποίος έχει νόησιν, κι’ εκείνος πλέον βρίσκει νόημα, το γιατί ο κόσμος έχει γίνει. Ο κόσμος έγινε για τον άνθρωπον.
   Αλλά τώρα μένει ο άνθρωπος μετέωρος. Εγώ ο άνθρωπος γιατί έγινα; Να δώσω το άκρον άωτον που μπορεί να δώση η ανθρωπότητα∙ έναν άνθρωπο, που είναι η Θεοτόκος, με τον οποίον άνθρωπον θα συνεδέετο ο Θεός. Και το νόημα της υπάρξεως του ανθρώπου είναι ο Θεός. Αλλά δια μέσου της Θεοτόκου. Άρα λοιπόν ο κόσμος έγινε για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος έγινε δια την Θεοτόκον, και η Θεοτόκος έγινε δια τον Δημιουργόν, που είναι ο Θεός Λόγος, το δεύετρον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος.
   Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε αγαπητοί μου ότι το πρώτο αίτιο των όντων, δηλ. ό,τι υπάρχει, το πρώτο αίτιον, είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού. Το τελικόν αίτιον των πάντων, είναι η μητέρα Του, η Θεοτόκος. Έτσι, αν έλειπε ολόκληρη η δημιουργία, που βλέπομε κατά βαθμίδες φθάνει στην Θεοτόκο, και υπήρχε μόνη η Θεοτόκος, όπως λέγουν οι Πατέρες, τότε θα υπήρχε όλη η δημιουργική πληρότης!! Διότι το τελευταίον είναι η Θεοτόκος.
Έτσι, όντα και γεγονότα, αφού διαφέρουν από Εκείνην, όπως λέγει ο Θεοφάνης ο Νικαίας, ως η σκία από την αλήθειαν, τότε όλα αυτά συνιστούν προχαράγματα Εκείνης. Τύποι και προσκιάσματα Εκείνης. Ό,τι γεγονός υπάρχει μέσα στην Ιστορία, και όλα τα όντα, ό,τι είναι, ό,τι υπάρχει, όλα είναι προχαράγματα! Είναι ωραία η λέξη «προχαράγματα.» Χαράσσω. Τι; Χαρακτήρες. Χαρακτήρες είναι τα ιδιώματα. Έτσι λοιπόν τα όντα και τα γεγονότα χαράσσουν πριν από το πρόσωπο της Θεοτόκου, τι θα είναι η Θεοτόκος. Γι’ αυτό και λέγονται ωραιότατα προχαράγματα.
   Κατά την εικόνα του Παύλου, η Εκκλησίλα είναι το σώμα του Χριστού. Και ο Χριστός είναι η κεφαλή αυτού του σώματος. Όταν ο Απ. Παύλος θέτει αυτήν την εικόνα ότι κεφαλή ο Χριστός,
σώμα η Εκκλησία, δεν είναι απλώς μια εικόνα. Αλλά είναι μία εικόνα οντολογική. Είναι μια εικόνα που εκφράζει μια πραγματικότητα.
   Αλλά ερωτούμε, τι συνδέει την κεφαλήν με το σώμα; Ο τράχηλος, ο λαιμός. Και όπως η κεφαλή, λέει πάλι ο Θεοφάνης ο Νικαίας, υπερκάθεται μόνη του σώματος και δεν έχει τίποτα που να είναι ισοστάσιό της, μια είναι η κεφαλή, και είναι πάνω απ’ όλα και δεν έχει τίποτα που να είναι ίδιο με αυτήν, κατά τον ίδιο τρόπο, λέγει, και ο τράχηλος… «Οὑτωσί καί καταγλαϊσμένος τῷ θείῳ Πνεύματι, μόνος μονομερῶς τοῦ σώματος παντός ὑπερκείμενος, οὐκ ἔχει τῇ τάξει τόν ὁμοταγῆ τε και ἰσοστάσιον, ἀλλ’ ἔστιν δεύτερος μέν τῇ τάξει προσεχώς μετά την κεφαλήν τεταγμένος, μεσίτης δέ καί σύνδεσμος τῆς κεφαλῆς καί τοῦ σώματος.» Δηλ. αυτός ο υπερφυής τράχηλος δεν είναι παρά, εάν το σώμα ολόκληρο είναι η Εκκλησία, είμαι εγώ κι εσείς, μέσα στους αιώνες, τότε αυτός ο υπερφυής τράχηλος, ο ένας και μοναδικός, είναι η Θεοτόκος. Και είναι ένας αυτός ο τράχηλος. Χωρίς να έχη το ισοστάσιό του. Είναι υποκείμενος της κεφαλής, υπερκείμενος του σώματος. Είναι κάτω από την κεφαλή αλλά είναι πάνω από το σώμα. Είναι δεύτερος εις την τάξιν, όπως λέγει ο Θεοφάνης. Κι ακόμη είναι μεσίτης και σύνδεσμος κεφαλής και σώματος. Αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο, όπως λέγαμε στην πρωινή μας ομιλία, πως η Θεοτόκος είναι μεσίτης και σύνδεσμος κεφαλής και σώματος. Και πως έχομε εκεί τις θείες και ανθρώπινες αντιδόσεις. Δίνομε εμείς ανθρώπινα χαρακτηριστικά στον Θεό, δια μέσου της Θεοτόκου, έτσι ελέγαμε στην πρωινή μας ομιλία, διότι η Θεοτόκος είναι από την ουσία μας, είναι άνθρωπος, είναι, θα λέγαμε, παιδί του Αδάμ και της Εύας. Δώσαμε λοιπόν εις τον Θεόν Λόγον τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας, και ο Θεός Λόγος μας αντιδίδει τα δικά Του χαρακτηριστικά. Πάλι δια μέσου της Θεοτόκου. Έτσι βλέπομε πως είναι η Θεοτόκος μεσίτης και σύνδεσμος κεφαλής κι σώματος.
   Γι’ αυτόν τον τράχηλον, δηλ. την Θεοτόκον, το βιβλίο «Ἆσμα Ἀσμάτων» γράφει πολλά. Στο Α΄ κεφάλαιο στον στίχο 10 λέγει τα εξής: Πρέπει να σας πω ότι το βιβλίο «Ἆσμα Ἀσμάτων» είναι το ωραιότερο βιβλίο μέσα στην Π.Δ. Είναι σύντομο, είναι ποίημα, και δεν είναι παρά ο διάλογος δύο αγαπημένων προσώπων. Εκείνος, Εκείνη, Και έχει τολμηρές ερωτικές εκφράσεις. Θα αναρωτηθήτε, και πώς μπήκε το βιβλίο αυτό στην Π.Δ.; Και μάλιστα ότι είναι πρωτοκανονικόν βιβλίον. Σας απαντώ: Ανέκαθεν η Ιουδαϊκή Παράδοση έβλεπε μέσα εις αυτό το ποίημα... τί έβλεπε; Την σχέσιν του Θεού με την Εκκλησία νύμφη; Εκείνος ο νυμφίος, η Εκκλησία η νύμφη. Ποιά Εκκλησία; Του Ισραήλ. Αλλά σε μια πρώτη έκδοση. Λίγο πιο μέσα αν προχωρήσουμε, θα δούμε ότι είναι η Εκκλησία του Χριστού Είναι ο Χριστός νυμφίος με την νύμφη Εκκλησία. Εκεί διαμείβεται ένας θαυμάσιος διάλογος, περιστατικά και περιπέτειες, που εκφράζουν αυτήν την σχέσιν Χριστού και Εκκλησίας. Αλλά μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία δεν είναι παρά αυτή η Θεοτόκος. Μην το ξεχνάμε. Όπως δε φαίνεται θαυμάσια εις το όραμα εκείνο του Ευαγγ. Ιωάννου εις την Αποκάλυψη, που η γυναίκα εκείνη, το σημείον το μέγα εις τον ουρανόν, είναι η Θεοτόκος και η Εκκλησία. Ταυτίζεται η Θεοτόκος με την Εκκλησίαν, και ταυτοχρόνως διακρίνεται από την Εκκλησσία, γιατί φυσικά αποτελεί όπως είδαμε ίδιον πρόσωπον.
   Και λέγει λοιπόν εκεί, στο θαυμάσιο αυτό βιβλίο: «Τί ὡραιώθησαν σιαγόνες σου ὡς τρυγόνος, τράχηλός σου ὡς ὁρμίσκοι;» Δηλ. Πόσο ωραία, λέει, είναι εδώ οι παρειές σου, και πόσο ωραίος είναι ο τράχηλός σου; Και μάλιστα στολισμένος με ορμίσκους. Οι ορμίσκοι είναι τα στολίδια του τραχήλου, τα περιδέρια, οι χάντρες. Τα στολίδια του τραχήλου. Πόσο ωραίος είναι ο τράχηλός σου με τα στολίδια του; Δεν είναι το άλλο παρά τα στολίδια οι αρετές της Θεοτόκου. Και θαυμάζει ο Θεός Λόγος την Θεοτόκον, την Παρθένον, εκείνη την οποία εκλέγει ως μητέρα Του. Γιατί μην ξεχνάτε αυτό το ασύλλήπτο, ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που την καλεί ο Θεός μητέρα. Ασύλληπτο. Έτσι την θαυμάζει ο Θεός Λόγος. Όταν λέγει τράχηλος εννοεί την Θεοτόκον. Την θαυμάζει, θαυμάζει τις αρετές της.
   Ακόμη στο τέταρτο Κεφάλαιο στίχος 4, λέγη τα εξής: «Ὡς πύργος Δαυΐδ τράχηλός σου, ὁ ᾠκοδομημένος εἰς θαλπιώθ∙ χίλιοι θυρεοί κρέμανται ἐπ’ αὐτόν, πᾶσαι βολίδες τῶν δυνατῶν.» Είναι, λέει, τόσο ωραίος ο τράχηλός σου, σαν εκείνον τον πύργον του Δαυΐδ, που ήταν οικοδομημένος σε μία τοποθεσία, που ελέγετο θαλπιώθ. Χίλιες ασπίδες ήσαν κρεμασμένες από αυτόν τον πύργον
και όλες οι βολίλδες των δυνατών πολεμιστών. Τι θέλει να εκφράση με την εικόνα αυτή; Η ευγένεια, η αξιοπρέπεια, το θάρρος, το μεγαλείον, η ανδρεία μιας ψυχής. Διότι η Θεοτόκος είχε εις υπερθετικόν βαθμόν αυτήν την σπουδαιοτάτη αγαπητοί μου αρετή, που λέγεται ανδρεία. Από την οποία γεννάται η υπομονή και όλες οι άλλες της βουλήσεως αρετές.
   Στον 9ο στίχο του ιδίου κεφαλαίου λέγει τα εξής: «Ἐκαρδίωσας ἡμᾶς, ἀδελφή μου νύμφη∙ ἐκαρδιώσας ἡμᾶς ἑνί ἀπό ὀφθαλμῶν σου, ἐν μιᾶ ἐνθέματι τραχήλων σου.» Δηλ.: Με την εμφάνισή σου ω αδελφή, μας ενίσχυσες την καρδιά μας. Νύμφη αδελφή μου, με μια μόνη ματιά σου, μας εστερέωσες την καρδιά μας. Μια φορά είδαμε το κόσμημα του τραχήλου σου.
   Το πόσο καρδιώνει αγαπητοί μου η Θεοτόκος τους ανθρώπους, μόλις και ανάγκη να το πούμε. Εδώ άνθρωποι κάποτε μας λένε… «ἅμα σέ θυμηθῶ, παίρνω θάρρος.» Πόσοι είναι εκείνοι οι οποίοι κοίταξαν, κοιτάζουν και θα κοιτάζουν προς το προσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και θα εναποθέτουν όλη τους την ελπίδα, όλη τους την αγάπη, όλη τους την στοργή, τα πάντα∙ πόσοι είναι εκείνοι; Και βλέπετε αγαπητοί μου τους ανθρώπους, να προσεύχωνται προς την Θεοτόκον γονατιστοί μετά δακρύων. Είναι το πιο αγαπητό πρόσωπο. Θα το δήτε, και είναι ολοφάνερο∙ δεν υπάρχει ναός της Θεοτόκου, που να μην καταγεμίζει την ημέρα αυτή. Αλλά και σε κάθε εορτή της Θεοτόκου, προ παντός εις την Κοίμησιν. Ποιός είναι εκείνος ο Χριστιανός ο Ορθόδοξος, που δεν αγαπά την Θεοτόκον; Ποιό χριστιανικό ορθόδοξο σπίτι είναι εκείνο, που δεν έχει την εικόνα της Παναγίας; Ποιο αυτοκίνητο είναι εκείνο που δεν έχει το εικονισματάκι της Παναγίας; Έτσι, λέγει, μια ματιά σου μας καρδιώνει, μας δίνει θάρρος, μας ενισχύη στον αγώνα.
   Και ποιο είναι εκείνο το στολίδι, που λέγει, σε μια στροφή του τραχήλου σου, μας έδειξες αυτό το στολίδι; Ότι είσαι Θεοτόκος, Μητέρα και Παρθένος. Και συνεπώς το κόσμημά σου αυτό το έχουν από κοινού και οι εν αγαμία και οι εν παρθενία υπάρχοντες και αφιερωμένοι εις τον Θεό αλλά κι εκείνοι που είναι εν συζυγία. Και οι μεν και οι δε. Αυτό το μοναδικό σου κόσμημα. Είσαι Μητροπαρθένος και είσαι το μοναδικόν πρόσωπον που έφερε στον κόσμο τον Λυτρωτή. Είσαι Θεοτόκος.
   Ένας ακόμη στίχος από το Άσμα Ασμάτων. «Ὁ τράχηλος σου ὡς πύργος ἐλεφάντινος.» Είναι, λέει, ο τράχηλός σου σαν πύργος από ελεφαντοστούν. Το ελεφαντοστούν, ξέρετε, είναι λευκό, είναι πολύ ωραίο να το βλέπης, κάνουν κοσμήματα. Αυτό είναι σύμβολον της λευκότητος και της χάριτος της Θεοτόκου.

   Και όλους αυτούς αγαπητοί μου τους επαίνους αποδίδει ο νυμφίος, ο Θεός Λόγος, προς την Παρθένον Μητέρα Του. Για να εκφράση την εσωτερική της ωραιότητα και την μοναδική της λάμψη. Η Εκκλησία μας στην εικονογραφία της, όπως έχει την διάταξη μέσα στους τοίχους των ναών, δεν αγιογραφεί, δεν ιστορεί κάθε εικόνα όπου κι αν τύχη. Όχι. Το καθένα έχει την θέση του. Πάντοτε βάζει την Θεοτόκον εις την κόγχη του ιερού. Γιατί; Διότι συνδέει τον τρούλλον, που είναι ο Παντοκράτωρ, ο Ουρανός, με την γη, το πάτωμα, κάτω, που είναι οι πιστοί. Δηλ. είναι ο τράχηλος. Βλέπετε πως εκφράζει στην αγιογραφία η Εκκλησία μας την Θεοτόκον ως τράχηλον; Που βαστάζει το επάνω με το
κάτω.
   Ακόμη αγαπητοί μου ο προφήτης Ησαΐας είδε κάποτε σε όραμα τον Κύριον επί θρόνου επηρμένον. Λέγει στο 6ον Κεφάλαιον: «Εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου, (δηλ. μετεώρου) καί πλήρως ὁ οἶκος τῆς δόξης
αὐτοῦ. Καί Σεραφείμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ… κ.λπ.» Κάνει περιγραφή αυτού του οράματος. Κατά τον Ευαγγελιστήν Ιωάννην, στο 12ο Κεφ. στίχος 41, αυτόν που είδε ο Ησαΐας επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, είναι ο Ιησούς Χριστός. Το λέγει σαφώς και κατηγορηματικώς αυτό ο Ευαγγ. Ιωάννης. «Εἶχε δίκαιο, λέγει, ὁ προφήτης Ἠσαΐας, πού εἶπε αὐτά πού εἶπε∙» γιατί παρακάτω λέγει «ποιός θά μᾶς ἀκούση, ποιός θά πάη γιά μᾶς», (σε πληθυντ. αριθμό) γιατί, λέγει, ο λαός πια δεν πίστευε, δεν δεχόταν αυτά που έλεγε ο Θεός. Και είχε δίκαιο όταν έλεγε αυτά, στο όραμα που είδε. Και αναφέρεται στον Ιησούν Χριστόν, ο Ευαγγ. Ιωάννης. Εάν λοιπόν ο Κύριος κάθεται επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, μετεώρου, δε πατάει στη γη, τότε ποιός είναι ο θρόνος αυτός; Ο θρόνος σαφώς αγαπητοί μου είναι η Θεοτόκος.Είναι η μόνη η οποία εβάστασε τον Κύριον, και ο θρόνος αυτός είναι η κοιλία της Θεοτόκου και κατόπιν είναι η αγκάλη της Θεοτόκου. Μέσα σ’ εκείνη την αγκάλη αγαπητοί, ο εικονογραφικός τύπος της Γλυκοφυλούσης Παναγίας, εκεί που παίζει ο μικρός Ιησούς με την μητέρα Του, έχει μια χαριτωμένη στάση ο μικρός Ιησούς με την Θεοτόκον, της φιλάει το πρόσωπο, κι’ εκείνη αγκαλιάζει και φιλάει τον Ιησούν. Αγαπητοί μου, εδώ είναι… όπως ακριβώς κάθομαι εγώ σ’ ένα κάθισμα, και το κάθισμα αυτό με περιέχει, έτσι ακριβώς εδώ βλέπει κανείς όλη εκείνη την τρυφερή σχέση του Θεού με τον άνθρωπον! Που εκφράζεται εις τον βιβλίο των Παροιμιών, στο 8ο
Κεφ. όταν λέγη εκεί η Ενυπόστατος Σοφία, ότι η χαρά μου ΄ηταν να βρίσκωμαι ανάμεσα στους ανθρώπους! Και όπως το εκφράζει αυτό και το βιβλίο του Βαρούχ, στο 3ο Κεφ. ανάμεσα στους στίχους 29-38. Είναι όλη η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, προκειμένου ο άνθρωπος να θεωθή. Να δώση ο Θεός εις τον άνθρωπο, ό,τι μπορεί να του δώση, ό,τι έχει, αυτή τη θέωση. Πόσον περισσότερον όμως προς την Θεοτόκον; Και μη ξεχνάτε ότι ο θρόνος, λέει ήτο επηρμένος. Δηλ. μετέωρος. Και ήσαν κύκλω τα Σεραφίμ. Τί σημαίνει αυτό; Είναι αυτό που ψάλλομε στην Θεοτόκο, ότι είναι πολύ πάνω κι’ από τα Χερουβίμ και από τα Σεραφίμ. Είναι τιμιωτέρα και ενδοξοτέρα και των Σεραφίμ και των Χερουβίμ.
   Ακόμη αγαπητοί ένα τρίτο σημείο. Η Θεοτόκος φέρεται ως κρίνον, όπως λέγει ο Θεοφάνης ο Νικαίας, εν μέσω των ακανθών. «Τοῦ ἀκανθοφορήσαντος ἀμπελῶνος, δηλ. τοῦ ἠγαπημένου, ὡς ἐστιν ὁ οἶκος τοῦ Ἰσραήλ.» Ο στίχος είναι παρμένος από το Άσμα Ασμάτων πάλι. Ας θυμηθούμε αγαπητοί μου ότι ο Ισραήλ εστάθη το πλαίσιον της Θεοτόκου, παρ’ ότι αυτός ακανθοφόρησε. Είναι το αμπέλι που απεδοκιμάσθη. Είναι το αμπέλι που φύτεψε ο Θεός, και απεδείχθη, λέγει, άμπελος Σοδόμων και Γομόρας, όπως λέγει στον προφήτη Ησαΐα. Γι’ αυτό έρχεται ο Χριστός και λέγει «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή. Ἐγώ θά δημιουργήσω καινούριο ἀμπέλι, καινούριο λαό, τήν Ἐκκλησία, ὁ παλαιός ἐξόφλησε. Ὁ
παλαιός ἀμπελών ἔγινε ἀμπελών Σοδόμων και Γομόρας.» Και λέγει εδώ τώρα ότι ο λαός αυτός ακανθοφόρησε, δηλ. έβγαλε ακανθιές μέσα στον Αμπελώνα. Αχρηστεύτηκε.
   Ας θυμηθούμε ακόμη και την Ναζαρέτ. Ήταν ένα κακορίζικο χωριό. Τόσο κακορίζικο, που όταν κάποτε ο Φίλιππος βρήκε τον Ναθαναήλ, του λέγει «Βρήκαμε τόν Μεσσία ἀπό τήν Ναζαρέτ που κατάγεται.» «Ποιά Ναζαρέτ; Μπορεῖ νά βγῆ κάτι καλό ἀπό τήν Ναζαρέτ; Καλός ἄνθρωπος ἀπό τήν Ναζαρέτ; Κακοηθέστατοι ἄνθρωποι. Θέλετε νά δῆτε τό μέτρο τῆς κακοηθείας των; Ὅταν
κάποτε ὁ Κύριος πῆγε ἐκεῖ καί ἔκανε μια ὁμιλία, και ἐθεράπευσε βέβαια ἀνθρώπους κ.λπ. καί εἶπε γιά τον προφήτη Ἠλία ὅτι πῆγε σ’ ἐκείνη τήν χήρα στα Σαρεπτά κ.τ.λ., τόσο πολύ θύμωσαν μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί τήν ὁμιλία Του, ὥστε τόν ἅρπαξαν ἀπό τήν Συναγωγή καί πῆγαν νά τόν γκρεμίσουν ἀπό ἕναν γκρεμό, ἕναν βράχο, νά τον σκοτώσουν! Ἀκούσατε; Ἀγαπητοί μου ἦσαν φοβεροί ἄνθρωποι. Σ’ αὐτό τό χωριό μεγάλωσε ἡ Θεοτόκος. Σ’ αυτό το χωριό ἔζησε τά πιό πολλά της χρόνια ἡ Θεοτόκος! Ἦταν ὡς κρίνον ἐν μέσω ἀκανθῶν! Ἦταν ἕνα ἀγριολούλουδο ὄμορφο κι’ εὐωδιαστό, μέσα στίς ἀγκαθιές. Αὐτό τό λέγει τό Ἆσμα Ἀσμάτων 2 κεφ. 2 στίχος.» Έτσι δε την ονομάζει ο Νυμφίος. Κρίνον εν μέσω ακανθών. Ο Θεός Λόγος ονομάζει την μητέρα του κρίνον εν μέσω των ακανθών, και εκφράζει τον πλούτον των αρετών της, εκφράζει την χάρη που είχε, παρ’ ότι ζούσε μέσα σ’ έναν κόσμον τέτοιον.
   Κλείνονοτες αγαπητοί μου, θα μπορούσαμε να πούμε, σε σχέση με όλα αυτά, που είναι ο έπαινος της Θεοτόκου, και που μπορεί να φθάσει ο έπαινος, ό,τι και να πούμε, είναι ψελλίσματα εκείνα τα οποία κάθε ομιλητής μπορεί να πη, ή φτωχός, ή δεινός, είναι ψελλίσματα εκείνα τα οποία μπορεί να προσφέρη ως άνθη φιλολογικά και θεολογικά προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον.
   Όμως, ας πάρωμε και κάτι για μας. Αγαπητοί μου ο κάθε πιστός είναι ένας Θεοτόκος! Δεν ξέρω αυτό αν ποτέ το έχετε αντιληφθεί ή το γνωρίζετε. Στην ωδή του ο Ησαΐας λέγει, ότι εμείς δεχθήκαμε τον λόγο σου Κύριε, τον κυοφορήσαμε, οδυνήσαμε και γεννήσαμε την σωτηρία. Τον λόγο Σου, λέγει. Τον πήραμε, τον κυοφορήσαμε, πονέσαμε και γεννήσαμε την σωτηρία. Όπως και η Θεοτόκος πήρε τον Ενυπόστατο Λόγο. Εκείνη είναι Θεοτόκος και εμείς κατά κάποιο μέτρο είμαστε Θεοτόκοι. Γεννάμε τον Λόγο του Θεού μέσ’ την καρδιά μας, έχομε ωδίνες τοκετού και τον γεννάμε. Και είναι η σωτηρία. Δεν έχω χρόνο να σας πω πόσα επάνω σ’ αυτό λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ίσως κάποια άλλη φορά να σας το πω. Αλλά προσέξτε αν πρέπει να είμεθα κι εμείς Θεοτόκοι, μ’ αυτήν την έννοια, τότε πέστε μου σας παρακαλώ, τι είναι ο πιστός, στην κάθε εποχή που ζει. Στην κάθε ακανθώδη εποχή που ζει; Στην κάθε γωνιά μοιχαλίδα και διεστραμμένη, όπως λέγει ο Κύριος, όπως έζησε η μητέρα Του; Κρίνον εν μέσω ακανθών. Να ποια είναι η θέση του χριστιανού. Κρίνον εν μέσω ακανθών. Θα δώση τα χρώματα και την μυρωδιά των αρετών. Της αγάπης και της πίστεως προς τον Ιησούν Χριστόν. Μέσα σ’ έναν ακανθώδη κόσμον. Σ’ έναν διεφθερμένον κόσμον. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο κόσμος. Ο πιστός που πίστεψε, γίνεται ένας κρίκος. Ναι αγαπητοί∙ έτσι πρέπει να βλέπωμε προς την Θεοτόκον. Η Θεοτόκος τι είναι; Είναι το πρόσωπο που οφείλομε εμείς να την μιμούμεθα.

Αν κάποτε θα θέλαμε να ζήσωμε μια άτακτη περίπτωση, να πάμε σ’ έναν χορό, να σκεφθούμε, η Θεοτόκος θα χόρευε; Όχι, Ε, δεν θα πάω. Σε μία άτακτη συγκέντρωση. Η Θεοτόκος θα πήγαινε εκεί; Όχι. Ε, δεν θα πάω. Είναι λοιπόν το μέτρον και το κριτήριον της πνευματικής ζωής. Διότι δεν είναι αγία. Είναι Υπερ-αγία! Είναι Παν-αγία. Και συνεπώς στέκεται ένα υπόδειγμα, που ο κάθε πιστός οφείλει να την αντιγράφη. Όπως κι Εκείνη αντέγραψε τον Ενανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον και τον έζησε.
   Αγαπητοί μου, η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι ο θησαυρός μας, η δόξα μας και ο έπαινός μας.

44η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.