†.Ώς προς το αξίωμα του ιερέως. Εδώ πρέπει να γίνει μία διασάφηση. Η γενική αυτή ιεροσύνη που υπάρχει στους πιστούς, που είπε: «ἱερεῖς, βασίλειον ἱεράτευμα», κάθε βαπτισμένος είναι και ένας ιερεύς, αυτή η γενική ιεροσύνη δεν υποκαθιστά την λειτουργικήν ιεροσύνη και συνεπώς να παραμερίζει το μυστήριο της ιεροσύνης, όπως δυστυχώς πράττουν οι προτεστάνται· οι οποίοι λένε και μιλούν για μια γενική ιεροσύνη, αλλά δεν έχουν την ιδική των ιεροσύνη, γι΄αυτό και κατήργησαν το μυστήριο της ιεροσύνης.
Πρέπει να σας πω ότι το μυστήριο της ιεροσύνης είναι το μυστήριο της Εκκλησίας. Και το μυστήριο της Εκκλησίας είναι το μυστήριο της σωτηρίας.
Γι΄αυτό η ιεροσύνη, το μυστήριο της ιεροσύνης τελείται κατά τη Θεία Λειτουργία, η Θεία Λειτουργία προέρχεται από την ιεροσύνη, συνίσταται από την ιεροσύνη και ταυτοχρόνως συνιστά την ιεροσύνη. Δηλαδή ο ιερεύς τελεί την λειτουργία, ο αρχιερεύς, ο επίσκοπος, τελεί την Λειτουργία, δυνάμει της ιεροσύνης του -παρακαλώ προσέξτε αυτό το σημείο- δυνάμει της ιεροσύνης του και ταυτοχρόνως μέσα στην Λειτουργία αποκτάται η ιεροσύνη. Γι' αυτό διακρίνεται ωστόσο, αλλά και ταυτίζεται η ιεροσύνη, το μυστήριο της ιεροσύνης με το μυστήριο της Εκκλησίας. Διακρίνεται και ταυτίζεται. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό. Είναι πολύ σπουδαίο. Αυτό ακριβώς το κατήργησαν οι Προτεστάνται, γι΄αυτό στην πραγματικότητα επειδή κατήργησαν την ιεροσύνη, δεν έχουν εκκλησία. Οι Προτεστάνται δεν είναι εκκλησία. Είναι χριστιανικές κοινότητες. Δεν είναι Εκκλησία! Το ξαναλέω άλλη μία φορά. Κι αν μερικές φορές ομιλούν περί προτεσταντικής «εκκλησίας» ή ψεύδονται ή ομιλούν, ομιλούν καταχρηστικώς. Και ξαναλέγω άλλη μία φορά. Δεν είναι «εκκλησία» επειδή δεν έχουν μυστήριο ιεροσύνης. Με την ειδική σημασία της λέξεως. Είδατε αρκετά το ετόνισα. Ελπίζω διασάφησα την ειδικήν ιεροσύνη και τη γενική ιεροσύνη. Αλλά τόσο η γενική όσο και η ειδική ιεροσύνη ξεκινούν από τον Χριστόν και καταλήγουν πάλι εις τον Χριστόν, η καθεμία όμως έχει τη δική της πορεία. Επ’ ουδενί λόγω αντικαθιστά η μία την άλλη, επ’ ουδενί λόγω!
Ο πιστός σαν ιερεύς, με τη γενική έννοια της ιεροσύνης, συμβάλλει εις την θυσίαν της Αγίας Τραπέζης, συμβάλλει, αφενός μεν με τις υλικές προσφορές του· όταν ο πιστός θα φέρει το πρόσφορό του και το κρασί του αυτά θα τα προσφέρει στον ιερέα και με την προσφορά του αυτή συμβάλλει εις την προσφορά του ιερέως εν ειδική εννοία, που θα γίνει προς τον Θεόν. Όταν θα πάρει ο ιερεύς το άγιο δισκάριο, που είναι μέσα ο αμνός, που είναι το ψωμί- ακόμη ψωμί είναι, ακόμα δεν είναι Σώμα Χριστού- και θα πει: «Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν, Σοί προσφέρομεν», αυτό αγαπητοί μου, του το ΄φεραν οι πιστοί· έχομε λοιπόν μία αλυσίδα προσφοράς. Ο πιστός παίρνει το πρόσφορο· το ζύμωσε, το ΄φτιαξε και το φέρνει στην Εκκλησία· το παίρνει ο ιερεύς, και τώρα έχει την τελική αναφορά· την πρώτη αναφορά λοιπόν την έχει ο πιστός, την τελική αναφορά, την πρώτη ως ιερεύς εν γενική εννοία, την τελική αναφορά την έχει ο ιερεύς εν ειδική εννοία. Ώστε λοιπόν βλέπομε ότι ο πιστός με τη γενική έννοια του ιερέως προσφέρει και εκείνος τα δώρα του τα υλικά. Αλλά κάτι ακόμα περισσότερο είναι ότι έχει την πνευματική του συνεργασία με τον ιερέα, δηλαδή προσφέρει δια του ιερέως και μετά του ιερέως ό,τι θα προσφέρει. Προσέξτε, δια του ιερέως. Δια των χειρών του ιερέως. Και μαζί με τον ιερέα, ό,τι θα προσφέρει. Οπότε βλέπομε αυτό στην πράξη είναι ως εξήγηση.
Και τώρα θα με καταλάβετε. Μπορεί ο ιερεύς να λειτουργήσει μόνος του; Παίρνει ένα πρόσφορο, ανοίγει τον ναό, μπαίνει μέσα, λέει «Εὐλογητός ὁ Θεός», «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία» και ξεκινάει τη Θεία Λειτουργία. Μπορεί; Όχι. Όχι για λόγους τεχνικούς. Όχι διότι δεν έχει ψάλτη και ποιος θα πει το «ἀμήν» απέξω, το «Κύριε ἐλέησον». Όχι δια λόγους τεχνικούς. Δια λόγους εκκλησιολογικούς. Απαγορεύεται ο ιερεύς να τελέσει μόνος του τη Θεία Λειτουργία χωρίς να είναι και ένας πιστός. Απαγορεύεται. Αυτό, ξαναλέγω άλλη μία φορά, όχι δια λόγους τεχνικούς, αλλά δια λόγους εκκλησιολογικούς. Δηλαδή ποιοι είναι οι εκκλησιολογικοί λόγοι; Όλα αυτά που σας λέγω τόσην ώρα. Τόσην ώρα σας λέγω αυτό. Δηλαδή εγώ ο ιερεύς για μια στιγμή που είμαι ιερεύς, δεν μπορώ να τελέσω τη Θεία Λειτουργία; Όχι. Πρέπει να ‘σαι κι εσύ, ο λαϊκός. Γιατί πρέπει η δική μου ιεροσύνη και η δική σου να αποτελέσουν την προσφορά στον Θεό. Με άλλα λόγια, το λαϊκό στοιχείο που έχει τη γενική ιεροσύνη πρέπει να είναι παρόν. Παρόν. Γι΄αυτό και ο λαός κοινωνεί Σώματος και Αίματος, όπως και ο ιερεύς, Σώματος και Αίματος.
Γιατί το λέγω αυτό; Γιατί εν όψει όλων αυτών των συνεδρίων κ.τ.λ., παρακαλώ καταρτίζεσθε, να ξέρετε πού βρισκόμεθα… Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία- προηγουμένως σας είπα για τους Προτεστάντες, τώρα σας λέγω και για τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία- αυτή δεν κοινωνεί τους πιστούς με αίμα Χριστού, παρά μόνο με σώμα. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δίδει προνόμια στον κλήρο τα οποία δεν παίρνει ο λαός. Γι΄αυτό και ο ρωμαιοκαθολικός ιερεύς δύναται να λειτουργήσει μόνος του, κάθε μέρα, στο δωμάτιό του, λίγα λεπτά και δέκα λεπτά, από δέκα λεπτά έως μία ώρα είναι η λειτουργία των Ρωμαιοκαθολικών. Των παπικών. Και σε δέκα λεπτά τελείται η Θεία Λειτουργία, κοινωνεί μόνος του και πάει στη δουλειά του. Αυτά η Ορθοδοξία μας δεν τα γνωρίζει. Γιατί; Διότι εσφαλμένα προχώρησαν, ηγνόησαν τον λαόν. Ο λαός, η παρουσία του λαού, του λαϊκού στοιχείου είναι θεμελιωδεστάτης σημασίας. Και το εκφράζει η εκκλησία μας με αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορείς, ω ιερεύ, να λειτουργήσεις χωρίς το λαϊκό στοιχείο, χωρίς να υπάρχει κι άλλος μέσα. Να είναι παρών και άλλος. Βλέπετε πόσο σπουδαία είναι αυτά τα πράγματα; Αλλά προχωρώ.
Πρέπει να σας πω ακόμη ότι η γλώσσα της Θείας Λειτουργίας είναι συντεταγμένη εις πρώτον πληθυντικόν πρόσωπον. Τι σημαίνει αυτό, εις α΄πληθυντικόν πρόσωπον; Σημαίνει ότι προβλέπει, ο τύπος, η μορφή της Λειτουργίας, προβλέπει περισσότερους λειτουργούς του ενός; Για να είναι συντεταγμένη σε α΄πληθυντικό ; Όχι. Σημαίνει ότι είναι παρών ο λαός. Και σημαίνει όλος ο κόσμος, κλήρος και λαός, άπασα η εκκλησία προσφέρει την αναφορά της εις τον Θεόν. Ο Απόστολος Πέτρος αποκαλεί τους πιστούς ως «λίθους ζῶντας» οι οποίοι οικοδομούνται, όπως λέγει τώρα εις την Α΄επιστολή του 2,5 «εἰς οἶκον πνευματικόν».
Ο δε Απόστολος Παύλος αποκαλεί τους πιστούς «ναούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Κρατήστε αυτό: Είμαι ναός του Αγίου Πνεύματος. Κρατήσατέ το. Τι θα πει «είμαι ναός του Αγίου Πνεύματος»; Θα πει ότι εις αυτόν τον ζώντα ναόν του Θεού, ο κάθε πιστός είναι για τον εαυτό του, τον δικό του τον ναό, ο φύλακάς του και ο ιερέας του. Είμαι ναός - ο κάθε πιστός- ναός τους ζώντος Θεού. Πολλές φορές το λέει αυτό ο Απόστολος Παύλος. Πολλές φορές μας το’ χει πει. Αλλά όταν ομιλεί περί ναού; Εννοεί και τον ιερέα. Ποιος είναι ο ιερεύς; Εγώ είμαι ο ναός, εγώ είμαι ο ιερεύς. Εγώ είμαι και ο φύλακας του ναού του Θεού, του εαυτού μου δηλαδή. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;
Αλλά, αγαπητοί μου, εάν εις την Παλαιά Διαθήκη, το θύμα που προσεφέρετο, το θύμα, είχε την εξής έννοια αυτής της θυσίας. Υποκαθιστούσε τον ένοχον. Έπαιρνε ο άνθρωπος ένα πρόβατο, επήγαινε το θυσίαζε, αντί να θυσιαστεί ο ίδιος. Εχύνετο το αίμα του ζώου και με τον τρόπο αυτόν εγίνετο η προσφορά, η θυσία αντί του ενόχου. Το πρόβατο που δεν φταίει σε τίποτα, αντί του ενόχου. Χύνεται το αίμα του ζώου. Γιατί τότε θα ‘πρεπε εμείς οι ίδιοι να αυτοφονευόμεθα. Δεν το θέλει αυτό ο Θεός. Αλλά εδώ τώρα έχομε μία θυσία πολύ πέρα από αυτήν, η οποία υπήρχε στην Παλαιά Διαθήκη. Όταν έπαιρνα ένα πρόβατο και το θυσίαζα ήμουν εντάξει απέναντι στον Θεόν. Τώρα όχι. Το θύμα της λατρείας που θα θυσιάσω τώρα εις τον Θεόν είναι ο εαυτός μου. Το εγώ μου. Ακούστε πώς το λέγει αυτό ο Απόστολος Παύλος: Στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς (:Σας παρακαλώ, λοιπόν, αδελφοί), ἀδελφοί δια τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ-προσέξτε- παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν» -να παραστήσετε τα σώματά σας. Μάλιστα το ρήμα «παραστῆσαι», «παρίστημι» ή «παρίσταμαι» έχει λειτουργικήν διάσταση, είναι όπως ακριβώς θα φέρουν τα πρόσφορα να τα παρουσιάσουν εδώ οι άνθρωποι, στον Θεό, πηγαίνοντάς τα εκεί στη βόρεια πύλη. Παλαιότερα προσεφέροντο στην ωραία πύλη και μάλιστα την ώρα του «Αποστόλου». Απομεινάρι αυτής της προσφοράς του λαού είναι όταν βγαίνει την ώρα του «Αποστόλου» ο ιερεύς και θυμιάζει. Διότι εκείνα τα οποία προσέφεραν οι πιστοί τα εθυμίαζε ο ιερεύς και τα έπαιρνε μέσα. Τα ‘παιρνε μέσα. Λοιπόν αυτό λέγεται: «παραστήνω». Δηλαδή κάνω μία παράσταση των δώρων μου. Γι’ αυτό χρησιμοποιεί τη λέξη «παραστῆσαι» ο Απόστολος Παύλος. Είναι λειτουργικής διαστάσεως και είναι από την Παλαιά Διαθήκη.
Τι τώρα να «παραστήσετε»; Τα πρόσφορά σας; Το κρασί σας; Τι; Τι; Τι; Προσέξτε: τά σώματα ὑμῶν. Τα σώματά σας. «Θυσίαν ζῶσαν». Ζωντανή θυσία. «Ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν». «Λογική» θα πει πνευματική. Την πνευματική λατρεία. Ώστε λοιπόν θα προσφέρω τον εαυτό μου! Αλλά τότε είμαι ιερεύς, αν προσφέρω τον εαυτό μου. Και λέγει ο Απόστολος Πέτρος, Α΄2, 5: «Καὶ αὐτοὶ ὡς λίθοι ζῶντες οἰκοδομεῖσθε, οἶκος πνευματικός, ἱεράτευμα ἅγιον, ἀνενέγκαι πνευματικὰς θυσίας εὐπροσδέκτους τῷ Θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ». «Ώστε να φέρετε πνευματικές θυσίες, που είναι ευπρόσδεκτες στον Θεό διαμέσου του Ιησού Χριστού, του μεσίτου». Ώστε λοιπόν η θυσία του ιερατεύοντος πιστού είναι, του ιερατεύοντος πιστού, με τη γενική έννοια του ιερέως, όλοι εσείς δηλαδή.
Πρώτον· είναι θυσία αινέσεως, ο καρπός των χειλέων, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Λέει, Εβραίους 13,15. «Δια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀναφέρωμεν», το -ρω- με ωμέγα, δηλαδή «ας αναφέρομεν». Βλέπετε το ρήμα «ἀναφέρω»; Εξ ου και η ευχή της αγίας αναφοράς, το βλέπετε; Λειτουργική λέξη και αυτή, ας αναφέρομεν «θυσίαν», τι θυσίαν; «Αἰνέσεως». Δηλαδή ύμνος, ύμνος, δοξολογία, ύμνος, από το στόμα μου, «διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾿ ἔστι (:δηλαδή) καρπὸν χειλέων-δεν λέγει καρπόν καρδίας, λέει καρπόν χειλέων, δηλαδή να ψάλλω στον Θεό- ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ». Με το να ψάλλω, να αινέσω τον Θεόν και να ομολογώ το όνομα του Θεού.
Δεύτερον, «θυσίαν δικαιοσύνης». Λέει ο 50ός Ψαλμός: «ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν», «αν πραγματικά ζήτησες θυσία, σου την έδωσα», λέει ο πιστός στον Θεό. Ποια; «ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις», δηλαδή «δεν θέλεις ολοκαυτώματα, δηλαδή τα ζώα να τα ρίξουμε στη φωτιά να καούν». «Θυσία τῷ Θεῷ(:γιατί θυσία στον Θεό είναι) πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει (:δεν θα απωθήσει, δεν θα διώξει ο Θεός). Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα(:Τότε θα ευδοκήσεις, τότε θα θελήσεις και τότε θα δεχθείς θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαταυτώματα)». Τι είναι αυτή η «θυσία δικαιοσύνης»; Όλος ο στίχος και όλη η περικοπή μας λέει το εξής: είναι η θυσία της μετανοίας. Μεγάλη θυσία στον Θεό… Είναι η θυσία της μετανοίας, που με την αμαρτία μας προσβάλαμε τον Θεό και λυπήσαμε το Πνεύμα το Άγιον. Ακόμη, δικαιοσύνη θα πει αρετή. Είναι η θυσία της αρετής. Θα βάλω στο θυσιαστήριο με τα κάρβουνα, με τα κάρβουνα που καίνε μέσα, της προσφοράς, θα βάλω τις αρετές μου να γίνουν θυμίαμα να ανεβούν στον ουρανό. Δεν λέγει κάπου στο «Κύριε, ἐκέκραξα», «κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου»; «Δεν σου προσφέρω θυμίαμα, σου προσφέρω την προσευχή μου. Αν θέλεις, Κύριε, σου προσφέρω και το θυμίαμα, μαζί με την προσευχή μου. Αλλά όπως αυτή την στιγμή ανεβαίνει το θυμίαμα, έτσι θα ανεβεί η προσευχή μου, έτσι θα ανεβούν και οι αρετές μου. Οι αρετές μου, δηλαδή: η αγιότητά μου». Ώστε λοιπόν ποια είναι η «θυσία της δικαιοσύνης»; Η θυσία της δικαιοσύνης είναι η θυσία των αρετών. Να προσφέρω τις αρετές μου. Να είμαι άγιος άνθρωπος.
Τρίτον, η θυσία της ελεημοσύνης. Λέει προς τους Εβραίους ο Απόστολος Παύλος: «Τῆς εὐποιΐας(: καλών πράξεων) καί κοινωνίας μή ἐπιλανθάνεσθε (:μην ξεχνάτε, να έχετε συναίσθηση της παρουσίας του άλλου και να του κάνετε καλό πάντοτε). Τοιαύταις γάρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός». Ώστε λοιπόν θυσία είναι αυτό; Και μάλιστα, ευάρεστη θυσία; Μάλιστα.
Ώστε έχομε, αγαπητοί μου, τη θυσίαν της αινέσεως, καρπόν χειλέων, θυσίαν δικαιοσύνης, μετανοίας και αρετών και θυσίαν ελεημοσύνης. Αυτά ως προς το ιερατικό αξίωμα. Έχομε συνεπώς αυτήν τη γενική ιεροσύνη.
Και ως προ το αξίωμα το βασιλικόν τώρα. Στο βάπτισμα, λαμβάνομε ως αρραβώνα την κληρονομία, της κληρονομίας μας, τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος. Το ακούμε εκεί χαρακτηριστικά, όταν το λέγει ο ιερεύς. «Σφραγίς Πνεύματος Ἁγίου». Αλλά σφραγίδα θα πει ότι χαράσσεται κάτι επάνω μας. Ποιο είναι αυτό το χάραγμα; Θα δούμε δε στην Αποκάλυψη παρακάτω, πολύ αργότερα, ίσως του χρόνου, δεν ξέρω, ούτε του χρόνου, πολύ πολύ αργότερα, όταν ο Αντίχριστος θα βάζει το θηρίο το χάραγμα το δικό του. Αλλά και οι πιστοί έχουν το χάραγμα το δικό τους. Ποιο είναι αυτό το χάραγμα; Δεν σας λέω τώρα, με τον Αντίχριστο ποιο είναι το χάραγμα του θηρίου, του αντιχρίστου, σας λέω μόνο το χάραγμα του πιστού. Είναι ο Σταυρός με τον οποίον χαράσσεται νοητώς ο άνθρωπος και παίρνει τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος. Αυτό, μετά της ελευθέρας αποδοχής, να βαπτιστώ και να γίνω Χριστιανός. Ώστε λοιπόν, όταν παίρνω αυτήν τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, τότε γίνομαι ο άνθρωπος που δέχομαι μίαν επαγγελία, έναν αρραβώνα, μία υπόσχεση ότι θα γίνω βασιλιάς.
Όχι δούλος. Βασιλιάς. Θέλετε να το δείτε; Το βιβλίο της Αποκαλύψεως, 4,4: «Καὶ κυκλόθεν τοῦ θρόνου θρόνοι εἴκοσι τέσσαρες», «γύρω από τον θρόνο, του καθημένου επί του θρόνου, του Θεού, είδα θρόνους είκοσι τέσσερις». Δις δώδεκα, που σημαίνει πλήθος, και είναι οι πιστοί· «καὶ ἐπὶ τοὺς θρόνους τοὺς εἴκοσι τέσσαρας πρεσβυτέρους καθημένους» -γιατί πρεσβύτεροι; Δια το ώριμον της αγιότητος. Όταν θα ΄ρθει η ώρα να προχωρήσουμε στα οράματα του αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού, πω πω, τι μεγαλείο εκεί! - «περιβεβλημένους ἐν ἱματίοις λευκοῖς(:ντυμένους με λευκά ιμάτια), καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν στεφάνους χρυσοῦς(:χρυσά στεφάνια)». Συνεπώς ο πιστός δεν είναι δούλος. Αλλά είναι εστεμμένος. Είναι εστεμμένος, είναι βασιλιάς. Και λέγει ο Κύριος: «Οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός αὐτῶν (:Θα λάμψουν σαν τον ήλιο εις την Βασιλείαν του Πατέρα των)». Τι σημαίνει όμως εδώ, εις την γη, ότι έχομε το βασιλικό αξίωμα; Εδώ στη γη. Θα μου πείτε, ναι, στον ουρανό, εστεμμένοι, μάλιστα. Εδώ στη γη, τι σημασία έχει αυτό; Τι έννοια έχει; Να βασιλεύω επί των παθών μου.
Να είμαι κύριος πάσης της κτίσεως, ολοκλήρου της δημιουργίας. Όταν ο Θεός είπε στους πρωτοπλάστους να είναι κύριοι, να κατακυριεύσουν την κτίσιν, δεν εννοούσε εδώ ο Θεός, όταν έλεγε στον Αδάμ να γίνει κύριος της κτίσεως με την έννοια να κατακτήσει την κτίσιν, όπως σήμερα την κατακτούμε. Προσέξτε αυτό το σημείο. Γιατί σήμερα η κατάκτηση της κτίσεως είναι το άνοιγμα του τάφου μας. Όταν κατακτώ την ατομική ενέργεια, ανοίγω τον τάφο μου να πάθω καρκίνο, γιατί η ραδιενέργεια με σκοτώνει. Όταν κατακτώ τα μυστικά της κτίσεως και τα αποδεσμεύω για να τα χρησιμοποιήσω, αυτά με σκοτώνουν. Ή έχετε αντίρρηση; Αυτό που τρώμε, μας σκοτώνει. Αυτό που πίνομε, μας σκοτώνει. Πρώτα, δεν μας σκότωναν αυτά. Τώρα που κατακτούμε τα μυστικά της κτίσεως αυτά μας σκοτώνουν. Δεν είναι λοιπόν αυτό. Θα ήταν παράξενο ο Θεός να πει να γίνομε κύριοι της κτίσεως, και αυτή η κυριότητά μας να μας σκοτώσει στο τέλος. Δεν είναι αυτό. Θα πει: εγώ είμαι εις την κορυφήν της δημιουργίας. Δεν υπάρχει κανένα κτίσμα που να είναι πιο πάνω από μένα. Όλα αυτά είναι κάτω από μένα. Είμαι κύριος της κτίσεως. Βλέπετε ή μπορείτε να δείτε νεότερο ή παλαιότερο ασκητή. Δεν έχει τίποτε. Είναι κύριος της κτίσεως. Γιατί είναι κύριος της κτίσεως; Και τα θηρία ακόμη υποτάσσονται εις αυτόν. Ολόκληρη η κτίση. Λέγει, επί παραδείγματι, ο αββάς Μωυσής, ο οποίος κάποτε, πήγαν επισκέπται να τους περιποιηθεί, και δεν είχε νερό στην έρημο πώς να βράσει λίγα όσπρια; Βγαίνει έξω, βάζει ένα τσουκαλάκι και λέγει: «Κύριε, στείλε μου λίγο νερό». Αμέσως λοιπόν ήρθε ένα σύννεφο και εγέμισε μόνο το τσουλακάκι με νερό. Το πήρε, έβρασε τα όσπρια και τα έδωσε τους επισκέπτας. Αυτό θα πει «είμαι βασιλεύς της κτίσεως». Αυτό θα πει.
Και μάλιστα, όχι κατ’ αυτόνομον τρόπο, που αποδεσμεύω τα μυστικά της κτίσεως για να με σκοτώσουνε. Τι θα πει αυτόνομο τρόπο; Ότι δεν υπάρχει ο Θεός. Είμαι κύριος της κτίσεως, αλλά να γνωρίζω ότι πάνω από μένα είναι ο απόλυτος κύριος ο Θεός. Αλλ’ ακόμη είμαι κύριος και επί των παθών μου. Τι κυβερνά τα πάθη μου; Ο ηγεμών νους. «Καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με». «Ἡγεμονικῷ» . «Ἡγεμών» θα πει «βασιλεύς». «Με βασιλικό νου, στήριξέ με. Να είναι ο νους βασιλιάς. Αυτός να κυβερνά την ύπαρξή μου. Να μη γίνομαι δούλος των ανθρώπων. Να μην γίνομαι δούλος των ιδεών. Να μη γίνομαι δούλος της ύλης». Αυτό θα πει από την παρούσα ζωή να είμαι με το αξίωμα του βασιλέως.
Απόσπασμα από την 5η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
Όλες οι ομιλίες του βιβλίου
« Αποκάλυψις » εδώ ↓.
http://www.arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40qa7vUvidbEX6OBGq3b9WeV
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.
__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0
📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1
📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0
Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk
__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share
†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
