«Ἡ διαρκής Δοξολογία τοῦ Θεοῦ».

†. Ο Τωβίτ, παιδιά, εἶπε πολλά καί σπουδαῖα πράγματα στό παιδί του, τόν Τωβία. Τώρα, πρέπει ὅλα αὐτά πού τοῦ εἶπε νά τά σφραγίσει. Γιατί ἤδη εἴμεθα πολύ κοντά στό τέλος καί πρέπει ὅλα αὐτά νά τά σφραγίσει. Καί ἡ σφραγίδα εἶναι, σάν τό ἀποκορύφωμα ὅλων πού τοῦ εἶπε, ἡ διαρκής δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Διότι ἄν τό καθετί πού πράττουμε πραγματικά δέν φτάνει σ’ αὐτήν τήν δοξολογία τοῦ Θεοῦ, δέν κάνουμε τίποτα. Αὐτό πρέπει νά τό καταλάβουμε, ὅτι ὅλα πρέπει νά ἀπολήγουν εἰς τήν δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο πού λέει ὁ Ἀπόστολος καί τό λέει μέ διαφορετικούς τρόπους σέ κάποια σημεῖα τῶν ἐπιστολῶν του : «Ἐξ οὗ καί δι᾿ οὗ καὶ εἰς αὐτὸν τὰ πάντα». Πού θά πεῖ: « Ἀπό τόν Χριστό, μέ τόν Χριστό, γιά τόν Χριστό ὅλα». Ἐκεῖνο τό «εἰς αὐτόν τά πάντα», ὅλα πρέπει νά ξαναγυρίζουν, νά καταλήγουν εἰς τόν Χριστόν. Ἀντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ὅτι ὅλα τά ἔργα πού μπορεῖ νά κάνει ὁ ἄνθρωπος, ἐάν δέν γυρίζουν στόν Θεό, δέν ἔχουμε τίποτα, δέν κάνουμε τίποτα, μένουν πάντα στόν χῶρο τόν ἀνθρώπινο καί θά χαθοῦν, ὅπως θά χαθοῦν ὅλα τά ἀνθρώπινα πράγματα, καί οἱ ἀνθρώπινες κατασκευές, ἐπινοήσεις, σκέψεις, φιλοσοφίες… κ.λπ. Ὅλα, λοιπόν, πρέπει νά γυρίσουν εἰς τόν Χριστόν. Εἶναι τό μόνο πού θά ἀντέξει στήν αἰωνιότητα. 

     Γι’ αὐτό λέγει στό παιδί του: «Καὶ ἐν παντὶ καιρῷ εὐλόγει Κύριον τὸν Θεὸν», πού θά πεῖ «πάντοτε, κάθε στιγμή (ἐν παντί καιρῷ) νά εὐλογεῖς τόν Θεό». Τί σημαίνει «εὐλογῶ τόν Θεόν»; Σημαίνει «δοξάζω τόν Θεό». Καί πάλι ὅταν Τόν εὐχαριστῶ, πάλι δοξάζω τόν Θεό. Ἔτσι, εὐχαριστῶ, εὐλογῶ καί δοξάζω, καταντοῦν στήν ἴδια ἔννοια. Ἔτσι ἔχουμε καί τόν λειτουργικό τύπο «Ὑμνοῦμεν Σε, εὐλογοῦμεν Σε, προσκυνοῦμεν Σε, δοξολογοῦμεν Σε, εὐχαριστοῦμεν Σοι, διά τήν μεγάλην Σου δόξαν». Ὅλα αὐτά παιδιά, εἶναι ταυτόσημα. Μέσα στήν Μεγάλη Δοξολογία, ἐπαναλαμβάνουμε διαρκῶς τό «Εὐλογητός εἶ, Κύριε» πού θά πεῖ «εἶσαι δοξασμένος, Κύριε». Θά μοῦ πεῖτε… «Κι αὐτό τό ‘’ὑμνοῦμεν’’ ἤ ‘’αἰνοῦμεν’’ -τό ἴδιο εἶναι- κι αὐτό ἔχει δοξολογικό χαρακτῆρα;». Ναί, λέγει ὁ Ἡσύχιος: «’’Αἶνον’’ τήν δοξολογίαν καλεῖ», δηλαδή ὀνομάζει τήν δοξολογίαν, «αἶνον». Ἀπό τό «αἰνῶ» ἤ «ὑμνῶ». Διότι τί ὑμνοῦμε; Τούς αἴνους. Τί θά πεῖ αἰνῶ; Θά πεῖ, λέγω πράγματα τά ὁποῖα ἀφοροῦν σέ κάτι πού τιμᾶ, ἀνεβάζει, ἐπαινεῖ τόν Θεό. 

     Τό νά δοξάζουμε τόν Θεό κατ’ ἀρχάς εἶναι δίκαιον καί ὀφειλόμενον. Διότι Ἐκεῖνος μᾶς ἐδημιούργησε, μᾶς χάρισε ἕναν ὡραῖο κόσμο τόν ὁποῖο βεβαίως ἔπλασε γιά μᾶς, καί ἀφου ἁμαρτήσαμε, ἐνηνθρώπησε καί μᾶς ἔδωσε τήν σωτηρία. Ἀλλά μᾶς ἔδωσε ἀκόμη καί τήν αἰωνία μακαριότητα τῆς Βασιλείας Του, τήν ὁποία γιά μᾶς ἔδωσε καί χάρισε, καί τήν αἰωνία θεωρία τοῦ προσώπου Του. Δηλαδή πάντοτε, αἰωνίως νά βλέπουμε τό πρόσωπό Του. Τό λέει αὐτό ὡραιότατα εἰς τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, τό νά θεωροῦμε τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ. Γι’ ὅλα αὐτά, ἀναμφισβήτητα ὀφείλουμε εὐχαριστία καί δοξολογία. Μάλιστα ἄν γνωρίζατε ὁλόκληρη τήν ἱστορία τοῦ Τωβίτ, τήν ὁποία σᾶς συνιστῶ, τουλάχιστον τά μεγάλα παιδιά, νά τήν διαβάσετε (εἶναι στήν Παλαιά Διαθήκη) θά δεῖτε πῶς ἔγινε ὅταν ὁ Τωβίτ ἐτυφλώθη… Καί πῶς ἐτυφλώθη; Στήν αὐτοθυσία του νά βοηθήσει στήν ταφή νεκρῶν ἀνθρώπων, συγκεκριμένα ἕναν νεκρόν, τόν ὁποῖον εἴχανε στραγγαλίσει οἱ Νινευΐτες καί τόν εἶχαν πετάξει στήν ἀγορά, καί ἐκεῖνος πῆγε κρυφά καί τόν ἔθαψε… κ.λπ… κ.λπ. … πῶς τυφλώθηκε, πῶς στέλνει τό παιδί του νά πάρει κάποια χρήματα -ἐξάλλου αὐτή εἶναι ἡ διαθήκη πού γίνεται καί λέγεται- ὀφειλόμενα εἰς αὐτόν ἀπό κάποιον συγγενῆ καί συμπατριώτη. Πῶς κατόπιν ἀνέβλεψε, δηλαδή θεραπεύτηκαν τά μάτια του, πῶς βρῆκε μιά κατάλληλη σύζυγο ὁ Τωβίας, πῶς ὅλα στάθηκαν ἐξαιρετικά εὐλογημένα. Ἔτσι, σᾶς συνιστῶ νά διαβάσετε τήν ἱστορία αὐτή, λυποῦμαι, ἐπειδή τήν ἔχω πεῖ πολλές φορές, δέν θά ἤθελα νά τήν ἐπαναλάβω γιά τά νεότερα παιδιά, ἀλλά μπορεῖτε νά τήν διαβάσετε. Τί δείχνει; Ὅλα αὐτά δείχνουν ὅτι ἡ οἰκογένεια τοῦ Τωβίτ ἦταν ὑπόχρεη στόν Θεό. Ναί, καί γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἐδῶ ἀπ’ τήν καρδιά του, λέγει ὁ Τωβίτ στό παιδί του: «Παιδί μου, ἐν παντὶ καιρῷ νά εὐλογεῖς νά δοξάζεις τόν Θεό». Πῶς ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ ὁδήγησε τά βήματα τοῦ Τωβία… κ.λπ… κ.λπ…. Ἔτσι ὅλα αὐτά δείχνουν ὅτι ἔχουμε χρέος, ὅλοι μας λίγο-πολύ ἔχουμε εὐεργετηθεῖ ἀπό τόν Θεό, δέν ὑπάρχει κανείς πού νά μήν ἔχει εὐεργετηθεῖ… ἄν πεῖ ὅτι δέν εὐεργετήθηκα, μυωπάζει (:δέν βλέπει πιό πέρα), καί καλό θά ἤτανε νά μήν μυωπάζει, καί νά μάθει πῶς εὐεργετήθηκε καί εὐεργετεῖται ἀπό τόν Θεό. 

     Ἐγώ πιστεύω, να, αὐτήν τήν στιγμή τό ὅτι κάθεστε σ’ αὐτές τίς καρέκλες καί ἀκοῦτε ὅ,τι ἀκοῦτε ὅλο τόν καιρό, δέν εἶναι μία εὐεργεσία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς. Ἔτσι, λοιπόν, ὀφείλουμε νά εὐχαριστοῦμε καί νά δοξολογοῦμε τόν Θεό. Γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν «πρός Ἐφεσίους» ἐπιστολή του (5, 20): «Εὐχαριστοῦντες πάντοτε ὑπὲρ πάντων». « Νά εὐχαριστοῦμε», λέει, «πάντοτε, γιά κάθε τι (ὄχι ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων, προσώπων, εἶναι πραγμάτων, εἶναι οὐδέτερο) ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ πατρί». Ὀφείλουμε, λοιπόν, πάντα νά εὐχαριστοῦμε. Ἀντίθετα, ἐάν δέν εὐχαριστοῦμε καί δέν δοξάζουμε τόν Θεό, αὐτό εἶναι ἕνα πολύ βαρύ ἁμάρτημα. Πού τελικά ὅταν ὁ ἄνθρωπος οὔτε εὐχαριστεῖ οὔτε δοξάζει, ἀπολήγει στόν σκοτισμό τοῦ νοῦ του καί βέβαια εἶναι κοντά σέ μία πλάνη. Γι’ αὐτό σημειώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιά κείνους οἱ ὁποῖοι δέν δοξάζουν τόν Θεό ἤ δέν δόξασαν πῶς ὁ νοῦς των ἐσκοτίσθη. Λέει στήν «πρός Ρωμαίους» στό 1ο κεφάλαιο: «Διότι γνόντες τὸν Θεὸν οὐχ ὡς Θεὸν ἐδόξασαν (:δέν τόν ἐδόξασαν ὡς Θεόν) ἢ εὐχαρίστησαν, -βλέπετε ὅτι τό «δοξάζω» καί τό «εὐχαριστῶ» πηγαίνουνε πλάϊ-πλάϊ, βεβαίως διακρίνονται, ἀλλά καί ἐν ταυτῷ ταυτίζονται, εἶναι καί τά δυό) καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία». «Σκοτίστηκε ὁ νοῦς των». Γιατί; Διότι δέν ἔφθασαν νά δοξάσουν τόν Θεό ἤ νά Τόν εὐχαριστήσουν. Ἐκεῖνο πού μᾶς παραγγέλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «πάντοτε ὑπέρ πάντων», τό πάντοτε ἀναφέρεται στόν χρόνο, «ὑπέρ πάντων» ἀναφέρεται γιά ὅλα τά περιστατικά. Τί σημαίνει; Σημαίνει ὃτι καί γιά τά εὐχάριστα καί γιά τά δυσάρεστα, ὀφείλουμε νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό. Γιατί καί τά δυσάρεστα πού μπορεῖ νά μᾶς συμβοῦν, στά χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀπεργάζονται τό κέρδος μας καί τήν σωτηρία μας. Ναί. Λέγει πάλι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν», «γιά κείνους πού ἀγαπᾶνε τόν Θεό, μά ὅ,τι κάνουν ἔστω καί ἄν αὐτό ἀποβεῖ θλιβερό, δυσάρεστο, ὅλα», λέγει, «συνεργοῦν στήν σωτηρία μας, στό ἀγαθόν». Ἀλλά πότε ὅμως, μέ μιά βασική προϋπόθεση: Θά πιστεύω καί θά ἀγαπῶ τόν Θεόν.

     Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἔλεγε πάντοτε… δοξολογοῦσε πάντοτε τόν Θεό, ἦταν μία ἀνάγκη τῆς ψυχῆς του, γι’ αὐτό ἄν καί ἡ ζωή του ἦταν ἕνα μαρτύριο (ἐδόξαζε ὅμως), ὅταν ἐπορεύετο τήν μεγάλη του ἐξορία στήν Μ. Ἀσία -ὅπου καί πέθανε κατά τή διάρκεια τῆς πορείας του στόν τόπο τῆς ἐξορίας του, στόν ὁποῖο τόπο δέν ἔφτασε ποτέ, γιατί πέθανε στόν δρόμο- εἶπε (πεθαίνοντας!): «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν», «Δόξα τῷ Θεῷ γιά ὅλα, εἴτε εὐχάριστα εἴτε δυσάρεστα». Ἐκεῖνο δέ τό πάντοτε δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά αὐτό πού λέγει ὁ Τωβίτ: «ἐν παντί καιρῷ». Καί δείχνει ὅτι συνεχῶς πρέπει νά εὐχαριστοῦμε καί νά δοξάζουμε τόν Θεό. 

    Ἔτσι, θά σᾶς ἔλεγα, παιδιά, συνηθεῖστε ἀπό τήν μικρή σας ἡλικία, ἀπό τήν νεανική σας ἡλικία, νά δοξάζετε καί νά εὐχαριστεῖτε τόν Θεό. Θά σᾶς κάνω ἕνα ἐρώτημα, δέν περιμένω ἀπάντηση, πέστε μου τό βράδυ στἠν προσευχή σας, τήν Κυριακή τό βράδυ, ἄν ὄχι κάθε μέρα, ἔχετε ποτέ εὐχαριστήσει τόν Θεό γιά τήν εὐκαιρία πού δίνει, ν’ ἀκούσετε λίγο λόγο Θεοῦ; Φοβᾶμαι μήπως δέν τό σκεφθήκατε ποτέ. Φοβᾶμαι μήπως τό θεωρεῖτε αὐτονόητο. Παιδιά, δέν εἶναι τίποτε αὐτονόητο, ἔτσι καί κάτι γίνεται καί ὅλα σταματοῦν. Τί μπορεῖ νά γίνει; Ἔ, ὅ,τι μπορεῖ νά γίνει, καί ὅλα σταματοῦν! Ἄραγε σκεφθήκατε νά εὐχαριστεῖτε τόν Θεό γι’ αὐτό τό πρᾶγμα; «Κύριε, Σ’ εὐχαριστοῦμε γιατί μᾶς ἔδωσες τήν εὐκαιρία νά ‘χουμε μίαν κατήχησιν, ν’ ἀκούγεται ὁ λόγος Σου». Σημειώσατε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἀπειλεῖ τό ἐξῆς -εἶναι στόν προφήτη Ἀμώς- «Θά σᾶς δώσω», λέει, «λιμόν (πεῖνα, ὄχι «λοιμόν»), «ὄχι», λέει, «πεῖνα ἄρτου, ἀλλά πεῖνα λόγου Θεοῦ». Δηλαδή μ’ ἄλλα λόγια, δέν θ’ ἀκουστεῖ, δέν θ’ ἀκούγεται πουθενά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ! Τό φαντάζεστε αὐτό, ὅτι μπορεῖ νά συμβεῖ; Καί συνέβη, πολλές φορές. Ναί. Ἄρα ,λοιπόν, ὅταν ἔχουμε ὄχι τόν λιμόν, ἀλλά τήν ἀφθονία -καί νά πῶ καί μιά ἄλλη λέξη πού δέν τήν ξέρετε- τήν «εὐθηνίαν», πού θά πεῖ πλοῦτος, τόν πλοῦτον τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, σκεφθήκαμε νά εὐχαριστήσουμε; Ἐπιμένω σ’ αὐτό. Ἐπιμένω, νά εὐχαριστεῖτε τό Θεό ὅταν ἀκοῦτε τόν λόγο τόν δικό Του. 

     Ἀκόμη σημειώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Θεσσαλονικεῖς: «Διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς εὐχαριστοῦμεν τῷ Θεῷ ἀδιαλείπτως», Εἴδατε; Ἀδιαλείπτως! Τί θά πεῖ «ἀδιαλείπτως»; Χωρίς διάλειμμα, εὐχαριστοῦμε τόν Θεό. Συνεχῶς. Κι αὐτό τό «ἀδιαλείπτως» (τό «ἐν παντί καιρῷ» δηλαδή), δείχνει ὃτι ὅσες εὐχαριστίες, καί δοξολογίες ἄν ποῦμε, ποτέ δέν θά φθάσουμε νά ἀποπληρώσουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας. Εἶναι τόσα πολλά ἐκεῖνα τά ὁποῖα μᾶς ἔχει ὁ Θεός δώσει. Κι ἀκόμα τί μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει! Καί λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Δέν εἶναι δυνατόν νά τά πεῖ κανείς, οὔτε νά τά σκεφθεῖ, οὔτε νά τά ἐπιθυμήσει τά ἀγαθά ἅ (:ἐκεῖνα τά ὁποῖα) ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν (:ἔχει ἑτοιμάσει σ’ ἐκείνους πού Τόν ἀγαποῦν)». Γι’ αὐτό καί λέει ὁ Ψαλμωδός (Ψαλ. 115): «Τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περί πάντων ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;». «Πῶς», λέει, «τί νά Τοῦ ἀνταποδώσω, πῶς νά Τόν εὐχαριστήσω τόν Κύριον γιά ὅ,τι μοῦ ‘χει δώσει;». Κάτι παρόμοιο λέει κι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Θεσσαλονικεῖς (Α΄, 3, 9): «Τίνα εὐχαριστίαν δυνάμεθα τῷ Θεῷ ἀνταποδοῦναι;», εἶναι ἴδια ἔννοια ὅπως καί τοῦ Ψαλμωδοῦ. «Τί εὐχαριστία», λέει, «πῶς, πῶς… καί ὅμως δέν θέλει τίποτα ἄλλο ὁ Θεός παρά ἕνα ἐγκάρδιο ‘’εὐχαριστῶ’’, ἐγκάρδιο ‘’δόξα τῷ Θεῷ’’». Νά σας θυμίσω τόν ἕνα λεπρό ἐκ τῶν δέκα πού ἐθεραπεύθη καί γύρισε νά εὐχαριστήσει τόν Θεό, καί τοῦ εἶπε ὁ Κύριος: «Νά δοξάσεις τόν Θεό»; Καί μάλιστα παρεπονέθη ὁ Κύριος γιατί, οἱ ἄλλοι τάχα δέν θεραπεύτηκαν, γιά νά γυρίσουν νά δοξάσουν τόν Θεό;

     Κύριο ἔργο τῶν ἁγίων ἀγγέλων εἶναι ἡ διαρκής δοξολογία του Θεοῦ. Αὐτό εἶναι τό κύριο ἔργο των. Προσέξετε κάτι θά σᾶς πῶ πού μᾶς εἶναι χρήσιμο. Αὐτό θά εἶναι καί τό ἔργο ὅσων βρεθοῦν στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἄν ρωτήσετε στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ τί θά κάνουμε; Τί θά κάνουμε; Ἐργασία; Δέν χρειάζεται… ἤ μᾶλλον τήν ἐργασία ὅπως τήν ξέρουμε, δέν θά ὑπάρχει. Τί θά κάνουμε, λοιπόν, στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Δυό πράγματα θά συμβαίνουν. Τό ἕνα εἶναι ἡ θεωρία τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καί τό ἄλλο εἶναι ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ὅπως τό καταλαβαίνουμε τώρα, αἰσθανόμεθα ὅτι θά ὑπάρχει μία πλῆξις. Δηλαδή; Μόνο θά βλέπουμε εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, εἰς τούς «ἀλήκτους» -στούς ἀτέλειωτους, πού δέν λήγουν ποτέ- αἰῶνες, αὐτό θά συμβαίνει; Ναί. Καί δέν θά ὑπάρξει κάποια πλῆξις; Ὄχι. Συνηθίζω νά λέγω ἕνα παράδειγμα -τό ‘χω πεῖ πολλές φορές, πιθανόν νά τό ‘χετε καί σεῖς ἀκούσει κάπου- εἶναι τό ἐξῆς: Βλέποντες τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ θά ἐκτυλίσσεται μία καινούρια γνώση, θά ξετυλίγεται μιά καινούρια γνῶσις τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή θά γνωρίζουμε κάτι περισσότερο στόν Θεό, καί γνωρίζοντες αὐτό τό «κάτι» μένουμε σέ ἔκπληξη. Ἔτσι συμβαίνει καί μέ τούς ἁγίους ἀγγέλους. Καί ἐκπλησσόμενοι δοξολογοῦμε. 

    Ὅταν τελειώσει ἡ δοξολογία… γιατί λέει στό βιβλίο τῆς «Ἀποκαλύψεως» ὅτι ὅταν τελειώσει ἐκεῖνο τό … ὁ Τρισάγιος ὕμνος… «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος» κι αὐτό πού λέμε ἐμεῖς στήν Ἐκκλησία ἀπό τούς ἁγίους ἀγγέλους εἶναι… ὅταν τελειώσει, ξανοίγεται-ξεδιπλώνεται μιά καινούρια γνώση τοῦ Θεοῦ στά μάτια τῶν ἀγγέλων καί ἐκπλησσόμενοι ἐπαναλαμβάνουν τόν ὕμνον. Καί πάλι ἅμα τελειώσει, ἐκπλησσόμενοι ἐπαναλαμβάνουν τόν ὕμνον. Εἶναι δηλαδή μία διαρκής ἔκπληξις ἕνα «Ἂαααα!», ὅπως κανείς νά γυρίζει αἴθουσες μιᾶς ἐκθέσεως, καί νά βλέπει πάντα κάτι καταπληκτικότερο καί μένει ἔκπληκτος, θαμπωμενος καί λέει: «Ἂαααα!». Ἔ, αὐτό τό «Ἂαααα!» δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία δοξολογία διαρκής τοῦ Θεοῦ. Φυσικά δέν μποροῦμε αὐτά τά πράγματα νά τά καταλάβουμε, στόν χῶρο καί στόν χρόνο πού τώρα βρισκόμαστε. Εἴθε ὁ Θεός, ὅμως, νά μᾶς ἀξίωνε νά φτάναμε ἐκεῖ. 

    Ἔχουμε, λοιπόν, τή θεωρία καί τήν δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί στήν παροῦσα ζωή κύριον καί κορυφαῖον ἔργον μας εἶναι ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό σᾶς εἶπα, προσέξτε -θά τό ποῦμε λίγο πιό κάτω πού σᾶς εἶπα- οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ἔχουνε κύριον ἔργον τήν δοξολογία, διότι καί ὑπηρετοῦν τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὑπηρετοῦν καί τήν δική μας τήν σωτηρία. Τί εἶναι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι; «Εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα -ὅπως λέει στήν «πρός Ἑβραίους» ἐπιστολή του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος- διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;». «Ἔρχονται νά ὑπηρετήσουν, οἱ Ἅγιοι ἄγγελοι, τήν δική μας τήν σωτηρία». Τό κύριον, ὅμως, ἔργον τους εἶναι ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, γιά τούς ἁγίους ἀγγέλους: «Ἀγγέλοις ἔργον δοξολογεῖν Θεόν», καί μαζί μ’ αὐτούς καί μεῖς, «τάξιν ἀγγέλων ἀπολαμβάνοντες (: παίρνοντας τήν τάξιν τῶν ἁγίων ἀγγέλων, ὀφείλουμε νά ὑμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε διαρκῶς τόν Θεό)». Μποροῦμε νά κάνουμε τήν δουλειά μας, νά περπατᾶμε, νά ταξιδεύουμε, κι ἀπό μέσα μας νά ἔχουμε μίαν ἔφεσιν διαρκοῦς εὐχαριστίας καί δοξολογίας πρός τόν Θεό. «Δόξα τῷ Θεῷ, Δόξα τῷ Θεῷ, Δόξα τῷ Θεῷ, Σ’ εὐχαριστοῦμε Κύριε, Σ’ εὐχαριστοῦμε, Δόξα τῷ Θεῷ!». 

     Πρέπει δέ νά σᾶς πῶ ὅτι αὐτό ξέρετε πότε ἐπιτυγχάνεται; Ὅταν ἔχουμε τήν λεγομένην «θεωρίαν». Τί θά πεῖ «θεωρία»; Κατά τούς Πατέρες «θεωρία» θά πεῖ βλέπω, αὐτό πού λέει ἡ λέξις τό ρῆμα «θεωρῶ», αὐτό σημαίνει βλέπω. Τί βλέπω; Ὅταν, μέ τό μυαλό μου, μέ τήν φαντασία μου, διαρκῶς ἀνακαλύπτω ἤ μᾶλλον ἀναχαράζω, μηρυκάζω διαρκῶς τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τό ἕνα λουλουδάκι πού θά δῶ, μέχρι… δέν ξέρω τί ἄλλο, διαρκῶς μέσα μου νά ἔχω μίαν ἔφεσιν, ἔχοντας τήν θεωρία (:νά βλέπω αὐτά), νά δοξάζω διαρκῶς τόν Θεό. Ναί. Καί μές στήν Ἱστορία τά γεγονότα, καί μέσα στήν φύση. Αὐτό φαίνεται σέ πάρα πολλά σημεῖα στήν Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖνο πού σᾶς εἶπα «τάξιν ἀγγέλων λαμβάνοντες», εἶναι ἐκεῖνο πού λέμε: «Οἱ τά Χερουβίμ μυστικῶς εἰκονίζοντες, και τῇ ζωοποιῷ Τριάδι, τόν Τρισάγιον ὕμνον προσάδοντες», δηλαδή «ἐμεῖς πού εἰκονίζομεν μυστικῶς τά Χερουβίμ, μαζί μ’ ἐκείνους -λέγει- ὕμνον προσάδοντες, ὕμνον ψάλλοντες στόν Θεό -σέ ποιόν;- εἰς τήν ζωοποιό Τριάδα, εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν». Θά τονίσουμε, λοιπόν, ὅτι ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἔργον, εἶναι πρᾶξις, καί μάλιστα ἔργον πρώτιστον. Καί σάν ἔργον εἶναι ἀρετή, καί σάν ἀρετή ἀμείβεται ἀπό τόν Θεό. Γι’ αὐτό ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Σωτήριον χρῆμα τό δοξολογεῖν»· «χρῆμα» θά πεῖ «πρᾶγμα», θά πεῖ «χρῆσις», «εἶναι», λέγει, «κάτι τό ὁποῖον πραγματικά σώζει, τό νά δοξολογεῖ κανείς τόν Θεό».

     Ἀκόμη δοξολογία τοῦ Θεοῦ, παιδιά, εἶναι ὅταν ἀναφερόμαστε στίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Ὅπως εἶναι στήν ἀγάπη Του, στήν δικαιοσύνη Του, στήν πρόνοιά Του, στή διακυβέρνησή Του… κ.ο.κ. Λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος σέ μία του ὁμιλία στό Ἅγιον Πνεῦμα: «Δοξολογία τοῦ Πνεύματος -δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (ἀλλά καί γενικά τοῦ Θεοῦ)- ἐστίν ἡ τῶν προσόντων αὐτῷ ἀπαρίθμησις». Εἶναι ἡ ἀπαρίθμησις. Τό νά ἀπαριθμεῖ κανείς διαρκῶς τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ: ὁ Θεός εἶναι Ἅγιος, ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, ὁ Θεός εἶναι δικαιοσύνη… Γι’ αὐτό καί στήν Θεία Λειτουργία -καί μάλιστα στήν Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου- γίνεται μία διήγησις -ἀναφορά- στό ἔργο τῆς σωτηρίας μας. Σᾶς διαβάζω ἕνα μικρό κομματάκι ἀπό μία μεγάλη εὐχή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «… πλάσας γὰρ τὸν ἄνθρωπον (:ἀφοῦ ἔπλασες τόν ἄνθρωπο) χοῦν λαβὼν ἀπὸ τῆς γῆς (: ἀφοῦ πῆρες χῶμα ἀπό τήν γῆ) καὶ εἰκόνι τῇ σῇ, ὁ Θεός, τιμήσας (: καί τόν ἐτίμησες μέ τήν δική Σου εἰκόνα) τέθεικας αὐτὸν ἐν τῷ Παραδείσῳ τῆς τρυφῆς (:τόν ἔβαλες μέσα στόν Παράδεισο τῆς ἀπολαύσεως) ἀλλὰ παρακούσαντα σοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ (:ἀλλά ἀφοῦ σέ παρήκουσε… κ.λπ. ξέπεσε). Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τῶν καιρῶν -(ἀφήνω σημεῖα) Ποιό; Ὁ χρόνος τῆς Ἐνανθρωπήσεως- ἐλάλησας ἡμῖν ἐν αὐτῷ τῷ Υἱῷ σου (:μᾶς μίλησες διά τοῦ Υἱοῦ Σου) δι᾿ οὗ καὶ τοὺς αἰῶνας ἐποίησας (:διά τοῦ ὁποίου Υἱοῦ Σου ἔκανες καί τόν χρόνο (:τούς ἀιῶνες)». Αὐτό τί εἶναι; Μία ἔκθεση, εἶναι μία διήγησις. Κι αὐτή ἡ διήγησις δέν εἶναι τίποτε παρά μία δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Διότι ὅταν ἀναφερόμεθα στά ἔργα τοῦ Θεοῦ διηγούμενοι (ὑπογραμμίζω), δέν κάνουμε τίποτε ἄλλο παρά νά δοξάζουμε τόν Θεό. 

     Ἀκόμη, παιδιά, ὁ Θεός δοξάζεται καί ἀπό ἕναν ἁγιασμένο βίο, ἀπό τόν ἁγιασμένο βίο τοῦ χριστιανοῦ. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος εἶπε (Ματθ. 5, 16): «ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». «Νά δοῦν τά καλά σας ἔργα, νά δοῦν τήν ζωή σας, καί νά δοξάσουν τόν Πατέρα σας τόν οὐράνιο». Ἤ ὅπως λέει ὁ Ὠριγένης: «Δοξάζεται ὁ Θεός διά τῆς εὐωδίας τοῦ βίου τῶν δικαίων». Πῶς δοξάζεται; Μέ τήν εὐωδία, μέ τήν μυρωδιά τοῦ βίου τῶν δικαίων. Ὅτι ζοῦν μία ὡραία πνευματική ζωή. Κι ἐκεῖνο πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Κορ. 6, 20) ἀναφέρεται στά θέματα τῆς ἀνηθικότητος, καί λέγει: «Ὄχι, ὄχι, μακριά ἡ ἀνηθικότητα! Μακριά ἡ ἀνηθικότητα! Δοξάσατε οὗν (:δοξάσατε, λοιπόν), τόν Θεόν, ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καί ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν (:καί μέ τό σῶμα σας καί μέ τό πνεῦμα σας)- Εἴδατε; Καί μέ τό σῶμα σας (ἅμα μένει ἁγνό) καί μέ τό πνεῦμα σας-, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ (:πού καί τά δυό εἶναι τοῦ Θεοῦ)».

     Τέλος, δοξολογικό στοιχεῖο γιά τόν Θεό εἶναι τό μαρτύριον. Ναί, τό μαρτύριον. Καί τό μαρτύριον εἶναι τό μέγιστον δῶρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν πιστόν, ὅπως καί ἡ ὑψίστη δοξολογία στόν Θεό, ὅταν δώσουμε τήν μαρτυρία μας καί μαρτυρήσουμε. «Ὅτι ὑμῖν ἐχαρίσθη -λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Φιλιππ. 1,29)- (:χαρίστηκε), τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν (: ὄχι μόνο πιστεύοντας εἰς Αὐτόν) ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν (:ἀλλά καί τό νά πάσχεις γιά τόν Χριστό εἶναι προνόμιο κι αὐτό, εἶναι μία ἀληθινή δοξολογία)». Λέγει ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος Σμύρνης: «Ἐάν πάσχομεν διά τό ὄνομα (τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ) δοξάζομεν αὐτόν». Ἄς Τόν δοξάζουμε. Γιατί πράγματι εἶναι μέγα τό προνόμιο νά πάσχει κανείς γιά τό Χριστό. Καί τό καταπληκτικό, παιδιά, ξέρετε ποιό εἶναι; Ὅτι ἐνῶ ἐμεῖς καλούμεθα νά δοξάσουμε τόν Θεό, ἀλλά καί ὁ Θεός δοξάζει ἐκεῖνον ἤ ἐκείνους πού Τόν δοξάζουν. Ναί, ἐκείνους πού Τόν δοξάζουν, τούς δοξαζει. Ὅπως περιφρονεῖ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι Τόν ἀτιμάζουν καί Τόν περιφρονοῦν. Λέγει στό «Α΄ Βασιλειῶν», στό 2ο κεφάλαιο, στίχος 30 (τό λέει ὁ Θεός): «Τοὺς δοξάζοντάς με δοξάσω, καὶ ὁ ἐξουθενῶν με ἀτιμασθήσεται (:Ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μέ δοξάζουν θά τοὺς δοξάσω, καὶ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μέ ἐξουθενώνει [:μέ βάζει στήν ἄκρη, μέ περιφρονεῖ], αὐτός θά ἀτιμασθεῖ)». Δηλαδή θά φθάσει στήν ἀτιμία, δηλαδή στήν ἀπουσία τιμῆς. Γι’ αὐτό, παιδιά, ἄς προσέξουμε πάρα πολύ, νά δοξάζουμε πάντα τόν Θεό. Χρέος μας εἶναι. Τί λέγει ὁ Τωβίτ στόν Τωβία; «Καὶ ἐν παντὶ καιρῷ εὐλόγει Κύριον τὸν Θεὸν».

42η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Ἡ συμβουλή τοῦ φρονίμου».

†. Εχουμε, ἀκόμη, μία συμβουλή, προτροπή -σπουδαιοτάτη μάλιστα- τοῦ Τωβίτ στόν Τωβία στήν πνευματική του, αὐτή, διαθήκη. Τοῦ λέγει: «Συμβουλίαν παρὰ παντὸς φρονίμου ζήτησον καὶ μὴ καταφρονήσῃς ἐπί πάσης συμβουλίας χρησίμης». Δηλαδή «συμβουλή ἀπό κάθε φρόνιμον ἄνθρωπο νά ζητήσεις καί μήν καταφρονήσεις κάθε χρήσιμη συμβουλή».

     Ἀντιλαμβάνεστε πόσο ἐνδιαφέρουσα εἶναι αὐτή ἡ θέση, στήν πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ. Βέβαια ὄχι μόνο γιά τόν Τωβία, ἀλλά γιά κάθε Τωβία, μέσα στούς αἰῶνες, στήν Ἱστορία. Γιατί καθένας ἀπό μᾶς εἶναι ἕνας Τωβίας, ὁ ὁποῖος παίρνει -θεοπνεύστως μάλιστα- αὐτές ὅλες τίς συμβουλές. Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὔτε ὅλα τά γνωρίζει, οὔτε σέ ὅλα ἔχει ἐμπειρία. Τόσο γιατί μπορεῖ νά ὑπάρχει νεότης, ὅσο καί γιατί ἡ γνῶσις καί ἡ ἐμπειρία εἶναι ἀπέραντες καί ἀτελείωτες. Λέγει ὁ Ἰώβ (12, 12): «Ἐν πολλῷ χρόνῳ σοφία, ἐν δὲ πολλῷ βίῳ ἐπιστήμη». Δηλαδή «χρειάζεσαι πολύ καιρό γιά νά ἀποκτήσεις τήν σοφία καί πολύ βίο -δηλαδή: πολύ καιρό- διά νά ἀποκτήσεις τήν ἐμπειρία». Βλέπετε, λοιπόν, ὅτι ἡ συμβουλή εἶναι πολύτιμη, διότι συντομεύει, οὕτως εἰπεῖν τήν γνώση, τόν δρόμο, τόν χρόνο τῆς γνώσεως, σέ ἐποχές πού ἔχουμε μία νεανικότητα καί δέν διαθέτουμε τήν κατάλληλη ἐμπειρία καί γνώση, νά ρωτήσουμε κάποιον, ὁ ὁποῖος θά μᾶς πεῖ μία σωστή συμβουλή. Φυσικά δέν εἶναι μόνο γιά τούς νέους, εἶναι γιά ὅλους, διότι καί ἡ ἐμπειρία καί ἡ γνώση εἶναι ἀπέραντα καί ἀτελείωτα. 

     Μέ μιά προϋπόθεση φυσικά καί ἡ προϋπόθεσις αὐτή εἶναι ὅτι ἡ συμβουλή πρέπει νά προέρχεται ἀπό συνετόν καί ἀγαθόν ἄνθρωπον. Γιατί ἀλλιώτικα μία διαφορετική συμβουλή μπορεῖ νά ἀποβεῖ ὀλεθρία, καταστρεπτική. Γι’ αὐτό ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς παραθέτει καί μᾶς λέγει, στήν «Σοφία Σειράχ» (9, 14): «Μετὰ σοφῶν συμβουλεύου». «Νά συμβουλεύεσαι μέ σοφούς». Καί στίς «Παροιμίες» (12, 15) λέγει: «Εἰσακούει δὲ συμβουλίας σοφός». Δηλαδή «ὁ σοφός ἀκούει τίς συμβουλές πού μπορεῖ νά τοῦ δώσουνε». Γιά νά φθάσεις, λοιπόν, νά ἀκούσεις μιά συμβουλή πρέπει νά εἶσαι σοφός καί ταπεινός. Διότι ἄν δέν εἶσαι ταπεινός, πῶς θά ἀκούσεις μία συμβουλή πού θά σοῦ δώσει ὁ ἄλλος; Ἤ πῶς θά πᾶς νά ρωτήσεις μία συμβουλή, ὅταν δέν ἔχεις ταπείνωση; Ἀλλά προσέξατε κάτι χαρακτηριστικό; Ὃτι ὁ σοφός πάει νά ρωτήσει. Ναί, γιατί ὁ σοφός στήν σοφία του γνωρίζει ὅτι μπορεῖ νά πάρει κάτι πολύτιμο ἀπό τίς συμβουλές. Ὁ ταπεινός ρωτᾶ. Γιατί; Διότι πάντοτε ἔχει τήν αἴσθηση μιᾶς ἀνεπαρκείας. Γνωρίζει, καταλαβαίνει, κι ἔτσι εἶναι, ὅτι δέν εἶναι κανείς πού τά γνωρίζει ὅλα, ἐνῶ ἀντίθετα ὁ ἐγωιστής ποτέ δέν ρωτᾶ, οὔτε ἀκούει συμβουλή, γιατί ἔχει τήν αἴσθηση τῆς αὐταρκείας: «Δέν ἔχω ἀνάγκη νά ρωτήσω κανέναν, τά ξέρω ὅλα». Πόσες φορές ἀκοῦμε ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι λέγουν ὅτι τά γνωρίζουν ὅλα. Αὐτούς, πού ἔχουν τό αἴσθημα τῆς ἐπαρκείας καί εἶναι σοφοί ἀπό μόνοι τους –«παρ’ ἑαυτοῖς σοφοί»- ἀπό μόνοι τους σοφοί, τούς ταλανίζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Καί λέγει (Ἡσ. 5, 21): «Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες». «Ἀλίμονο σέ ἐκείνους πού εἶναι ἀπό μόνοι τους συνετοί κι ἀλίμονο σέ ἐκείνους πού βλέπουν μόνο τόν ἑαυτό τους ὅτι ἔχει ἐμπειρία, ὅτι γνωρίζει ὅτι δέν ἔχει καμία ἀνάγκη». Εἴδατε; «Οὐαί»· ἀλίμονο. Καί πραγματικά εἶναι ἕνα ἀλίμονο. Κανείς δέν εἶναι μόνος του σοφός, παιδιά, οὔτε συνετός. Ἀλλά ὁ καθένας γίνεται σοφός καί συνετός ἀπό τόν ἄλλον. Γι’ αὐτό ὑπάρχει ἕνα χωρίον πού λέει: «Ἓτερος ἐξ ἑτέρου σοφός», δηλαδή «ὁ ἕνας εἶναι σοφός ἀπό τόν ἄλλον». 

     Θυμᾶμαι κάποτε εἶχα πάρει τό μάθημα μου -καί μοῦ ἄξιζε!- λυπᾶμαι πού θά τό πῶ, ἔπρεπε νά ντρεπόμουνα, μά δέν πειράζει εἶναι μία ἐμπειρία, θά σᾶς τήν πῶ. Ὅταν παρουσιάστηκα σάν νεοσύλλεκτος, βέβαια ἐκεῖ κάνουν θεωρία ἔντονη. Θεωρία ἐπί διαφόρων πραγμάτων. Ἀπό τό ὅπλο, ἀπό ποιά μέρη ἀποτελεῖται… πῶς τό λέν αὐτό… πῶς τό λέν ἐκεῖνο, μέχρι τά σκεύη πού ἔχουμε… τό κρεβάτι μας, ὁ σάκος μας… καί ὅλα αὐτά. Μεταξύ, λοιπόν, αὐτῶν ἦταν καί τοῦτο. Μᾶς ἔκαναν θεωρία πῶς νά διπλώνουμε τήν κουβέρτα μας. Ἐγώ εἶπα: «Ἒ, μά τώρα, τί θά μέ μάθουν, πῶς νά διπλώνω τήν κουβέρτα μου; Τό ξέρω. Τό ξέρω ἀπό τό σπίτι μου, δέν ἔχω ἀνάγκη νά κοιτάξω πῶς διπλώνουν τήν κουβέρτα!». Καί δέν πρόσεξα. Ἔγινε ἐπιθεώρηση, καί ἡ μόνη κουβέρτα πού δέν ἦταν σωστά διπλωμένη ἦταν ἡ δική μου! Καί ἐδέχθηκα καί μίαν ἐπίπληξιν. Μοῦ ἔγινε μάθημα. Τί μάθημα μοῦ ἔγινε; Ὃτι ποτέ, μά ποτέ δέν πρέπει νά λέγω ὅτι ἐγώ γνωρίζω, ὅτι ἐγώ τό ξέρω. Δέν ἔχει σημασία, πιθανότατα κι ἔτσι εἶναι, συνήθως ὁ ἄλλος νά γνωρίζει μία ἄλλη πτυχή γιά τό θέμα πού ξέρεις. Μιά ἄλλη πτυχή τήν ὁποία ἐσύ δέν γνωρίζεις. Δέν εἴμεθα παντογνῶστες. Ἄκουσέ την. Καί ὕστερα, ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι γνωρίζεις αὐτό πού θά σοῦ πεῖ ὁ ἄλλος, δέν ἔχεις τίποτε κακό νά πάθεις. Ἔτσι, παιδιά, νά τό γνωρίζουμε αὐτό, ποτέ μήν λέμε: «Τό ξέρω». Ποτέ νά μήν τό λέμε αὐτό, ἀλλά ν’ ἀκούσουμε ὁ ἄλλος τί ἔχει νά πεῖ ὥστε νά ἐμπλουτιστεῖ ἡ γνώση μας. Πῶς νομίζετε ὅτι πλουτίζεται ἡ γνῶσις, ἡ πεῖρα, ἡ ἐμπειρία δηλαδή, πῶς πλουτίζεται; Ἅμα ἀκοῦς. Ἅμα διαβάζεις, ἅμα ἀκοῦς, πλουτίζεσαι. 

     Ἀλλά τίθεται τό ἐρώτημα: Θά ἀκοῦμε τόν ὁποιονδήποτε ὅ,τι μᾶς συμβουλεύει; Προφανῶς ὄχι. Ὁ πρῶτος πού ἔδωσε συμβουλή εἰς τούς πρωτοπλάστους, ξέρετε ποιός ἦταν. Ὁ διάβολος. Καί τί συμβουλή ἔδωσε ὁ διάβολος; Συμβουλή ἡ ὁποία κυριολεκτικά κατάστρεψε τούς πρωτοπλάστους! Γι’ αὐτό ἀσφαλῶς δέν θ’ ἀκοῦμε τόν ὅποιον ἄνθρωπον. Τί λέγει ὁ Τωβίτ; «Συνετόν ἄνθρωπο θ’ ἀκούσεις, αὐτός πού ‘ναι μυαλωμένος, ἔχει σύνεση, ἔχει γνώση, ἔχει σοφία, εἶναι ἀγαθός». Γι’ αὐτό ἐδῶ βλέπουμε καί κάτι ἀκόμα. Ἡ «Σοφία Σειράχ» μᾶς παραθέτει διάφορες περιπτώσεις πού πρέπει νά προσέχουμε. Δηλαδή δέν μποροῦμε ἀπό τόν ὅποιον-ὅποιον νά παίρνουμε συμβουλή. Καί ἀναφέρει καμιά-δεκαριά καί κάτι παραπάνω ἀπό τέτοιες περιπτώσεις. Ἀκοῦστε τις. Θά σᾶς διαβάζω τό κείμενο καί θά τό ἐξηγῶ, καί θά τό ἀναλύω. «Πᾶς σύμβουλος ἐξαίρει βουλήν, ἀλλ᾿ ἔστι συμβουλεύων εἰς ἑαυτόν.» Δηλαδή «κάθε σύμβουλος -αὐτός πού συμβουλεύει- προσφέρει μέ προθυμία συμβουλές». Ὑπάρχουν ὅμως καί μερικοί πού συμβουλεύουν τούς ἄλλους γιά νά ἐξυπηρετήσουν τόν ἑαυτό τους. Τό καταλαβαίνετε; Αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό. Θά σοῦ δώσει συμβουλή τέτοια, πού στό τέλος θά ἀποβλέπει, πῶς αὐτός ἀπό σένα θά ἐξυπηρετηθεῖ. Ἀκόμη, ὁπότε αὐτούς ὅλους δέν πρέπει νά τούς προσέξουμε, ἔ; 

     Τό ἀνανεώνω. «Ἀπὸ συμβούλου φύλαξον τὴν ψυχήν σου καὶ γνῶθι πρότερον τίς αὐτοῦ χρεία καὶ γὰρ αὐτὸς ἑαυτῷ βουλεύσεται, μήποτε βάλῃ ἐπὶ σοὶ κλῆρον καὶ εἴπῃ σοι· καλὴ ἡ ὁδός σου, καὶ στήσεται ἐξ ἐναντίας ἰδεῖν τὸ συμβησόμενόν σου». Δηλαδή «φυλάξου ἀπό τόν καθένα πού ἐμφανίζεται σάν σύμβουλος. Μάθε ἀπό πιό μπροστά ἄν καί ποιό συμφέρον ἔχει αὐτός ἀπό τήν συμβουλή πού θά σοῦ δώσει. Γιατί ὑπάρχουν καί σύμβουλοι πού δίνουν συμβουλές γιά νά ἐξυπηρετήσουν τά δικά τους συμφέροντα. Πρόσεξε μήπως ἕνας τέτοιος σύμβουλος, σέ παίξει σάν τυχερό του παιχνίδι. Πιθανόν νά σοῦ πεῖ: ‘’Καλός εἶναι ὁ δρόμος. Ναι, καλά τά λές, καλός εἶναι ὁ δρόμος, αὐτό πού μοῦ λές κάν’ το’’, καί αὐτός θά σταθεῖ ἀπό μακριά, νά δεῖ τί θά σοῦ συμβεῖ». Βλέπετε; Βέβαια τί νά πῶ… νά πῶ τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες πού συμβουλεύουν φίλοι, πολλές φορές καί μεγαλύτεροι, πού σπρώχνουν ἰδίως τήν νεολαία, στήν ἁμαρτία; «Ἄντε πιά μεγάλωσες -νά λένε σέ μιά κοπέλα- πῶς θά βρεῖς τό γαμπρό; Πῶς θά τόν βρεῖς, ἄν δέν βγεῖς στό πεζοδρόμιο; Ἐάν δέν πᾶς στό πάρτι; Ἐάν δέν κάνεις κάποιες συντροφιές μέ ἀγόρια, πῶς θά βρεῖς ἐκεῖνον πού θέλεις νά παντρευτεῖς». Ἤ ἀκόμη, καί βέβαια συνέπεια τῆς παρακάτω συμβουλῆς, εἶναι ἡ ἁμαρτία, γίνεται ἁμαρτία. Τί ἁμαρτία;… Ἒ, τήν γνωρίζετε. Καί γιά τ’ ἀγόρια: «Πρέπει νά ξυπνήσεις! Πρέπει ν’ ἀποκτήσεις ἐμπειρία στήν ζωή…» κι ἄλλα πολλά. Καί σπρώχνουν καί τά ἀγόρια εἰς τήν ποικίλη ἁμαρτἰα. Ἀντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ὅτι ὅλες αὐτές οἱ συμβουλές εἶναι ἀπορριπτέες. 

     Ἀκόμη, «μὴ βουλεύου μετὰ τοῦ ὑποβλεπομένου σε καὶ ἀπὸ τῶν ζηλούντων σε κρύψον βουλήν.». Δηλαδή -προσέξτε μία λεπτότητα –«μή ζητᾶς συμβουλή ἀπό ἄνθρωπον, πού σέ ὑποβλέπει, καί σέ ἐπιβουλεύεται (δηλαδή θέλει τό κακό σου)». Πρόσεξε! Ἔ, σ’ αὐτόν θά πᾶς νά πάρεις συμβουλή; «Κρύψε τή σκέψη σου (ἄρα μή ζητήσεις συμβουλή) ἀπό ἀνθρώπους πού σέ βλέπουν μέ ζήλεια, καί φθόνο». Ἀπ’ αὐτόν θά πάρεις, τόν φθονερό, θά πάρεις συμβουλή; Δέν θά σοῦ δώσει συμβουλή καλή, θά σοῦ δώσει τέτοια συμβουλή, γιά νά δεῖ τήν καταστροφή σου: «Ν’ ἀνοίξω ἐργοστάσιο; Ν’ ἀνοίξω κατάστημα;». «Ναί, ναί, ναί, ναι!» ὅλα καλά, καί μετά αὐτός ἀπό μακριά νά βλέπει τήν καταστροφή σου, καί νά χαίρεται, γιατί σέ φθονεῖ.

     Παρακάτω σ’ ἕνα μόνο χωρίο ἡ «Σοφία Σειράχ» παραθέτει ἕναν κατάλογο, ἀπό ποιούς δέν πρέπει νά πάρεις συμβουλή. Γιά νά μήν καθυστεροῦμε, σᾶς λέγω αὐτόν τόν κατάλογο (ὄχι κείμενο), ἀλλά σέ μετάφραση. 

     «Μή ζητᾶς συμβουλή ἀπό τήν γυναῖκα σου γιά τήν ἀντίζηλό της». Δηλαδή, νά ρωτήσεις τή γυναῖκα σου (ἤ μία γυναῖκα)… τήν κόρη σου… ξέρω γώ, γιά μιά ἄλλη γυναῖκα, ἡ ὁποία ὅμως αὐτή εἶναι ἀντίζηλος τῆς γυναίκας σου ἤ τῆς κόρης σου. Θά σοῦ μιλήσει μέ τό χειρότερο τρόπο. Μά γιατί; Μά εἶναι ἀντίζηλος. Θά πᾶς νά πάρεις ἀπό τήν ἀντίζηλον συμβουλήν; Τί πρέπει νά κάνεις; 

     Ἀκόμη, «ἀπό τόν δειλό μήν ζητήσεις συμβουλή γιά πόλεμο». Τί εἴδος συμβουλή μπορεῖ νά σοῦ δώσει ὁ δειλός ἄνθρωπος; Ξέρετε κάπου-κάπου συναντῶ νέους ἀνθρώπους (καί σήμερα ἀκόμα), πού τόσο πολύ φοβοῦνται μήν γίνει κανένας πόλεμος ἀπ’ αὐτούς πού τώρα λέγονται ὅτι μπορεῖ νά ἔχουμε, ὥστε μοῦ τό εἶχε πεῖ μιά περασμένη φορά -καί μοῦ τό ἀνανέωσε!- νά φύγει γιά τό ἐξωτερικό. Γιατί; Γιατί φοβᾶται τόν πόλεμο. Θά πᾶς τώρα ἀπ’ αὐτόν νά πάρεις μία συμβουλή περί πολέμου; Θά σοῦ δώσει σωστή συμβουλή; Εἶναι δυνατόν; 

     «Μήν πάρεις συμβουλή ἀπό τόν ἔμπορο γιά ἐμπόριο. Θά σοῦ πεῖ σίγουρα ψέματα. Θά σοῦ πεῖ πράγματα πού θά κοιτάξει αὐτός πρῶτα τό ἔμπορικό του συμφέρον. Δέν εἶναι δυνατόν νά σοῦ πεῖ σωστά πράγματα».

     Ἀκόμη «μήν ζητήσεις συμβουλή ἀπό τόν ἀγοράζοντα, γιά κάτι πού ἔχεις νά πουλήσεις». Διότι ἄν αὐτός ἀγοράζει αὐτό πού ἐσύ θέλεις νά πουλήσεις, θά στό φάει μισοτιμῆς! Εἶναι πάρα πολύ φυσικό. «Ἄ», θά σοῦ πεῖ, «δέν ἔχει καί πολλή ἀξία αὐτό», θά στό φάει. Ἀπ’ αὐτόν θά πάρεις συμβουλή, λοιπόν, γιά νά πουλήσεις;

     «Μήν ζητήσεις συμβουλή ἀπό τόν σκληροτράχηλο καί τόν σκληρόκαρδο ἄνθρωπο γιά θέματα ἀγαθοεργίας, ἐλεημοσύνης». Ἐκεῖ θά πᾶς νά ρωτήσεις; Τί θά σοῦ πεῖ; Θά σοῦ πεῖ, νά μή δίνεις ποτέ ἐλεημοσύνη.

     «Μήν ζητήσεις συμβουλή ἀπό τόν τεμπέλη γιά κάθε ἔργον». «Ἔ… νά κάνουμε αὐτό…». «Ὤχ καημένε, δέν βαριέσαι τώρα». Ἀκοῦστε… : «Δέν βαριέσαι τώρα! Ποῦ νά τό φτιάξουμε αὐτό, δέν χρειάζεται». Εἶναι τεμπέλης. Μήν πάρεις ἀπό κεῖ συμβουλή. 

     «Μήν πάρεις συμβουλή ἀπό τόν ἡμεροσμίσθιο ἐργάτη τοῦ σπιτιοῦ σου γιά τόν χρόνο ἀποπερατώσεως τοῦ ἔργου του, πότε θά τελειώσει. Δέν θά σοῦ πεῖ ποτέ κάτι τό σωστό».

     Και, τέλος, «μήν πάρεις συμβουλή ἀπό τόν ἀμελῆ δοῦλο -τότε ἦταν ἡ δουλεία-, γιά πολλή ἐργασία». Ἀφοῦ αὐτός εἶναι ἀμελής, δέν μπορεῖ νά βλέπει… ἄλλο τεμπέλης… ἄλλο ἀμελής, δέν μπορεῖ νά βλέπει καλά αὐτό τό πολύ ἔργον, καί δέν θά σοῦ δώσει καλή συμβουλή. Τό συμπέρασμα; Νά πῶς βγαίνει τό συμπέρασμα σ’ αὐτό τό χωρίον, πού λέει ἡ «Σοφία Σειράχ»: «Μὴ ἔπεχε ἐπὶ τούτοις περὶ πάσης συμβουλίας». «Μήν προσέχεις αὐτούς πού σοῦ ἀνέφερα γιά κάθε συμβουλή». 

     Ἀλλά τότε σέ ποιόν μποροῦμε νά ἐμπιστευτοῦμε γιά συμβουλή; Ἤδη εἴπαμε ὅτι θά πάρουμε συμβουλή ἀπό τόν συνετόν ἄνθρωπον. Ὅμως ἐδῶ πάλι ἡ «Σοφία Σειράχ» μᾶς λέγει… βλέπετε ὑπάρχει ἕνα σημεῖο μόνο στόν Τωβίτ, ἀλλά ἐμεῖς τό ἁπλώνουμε τό σημεῖον αὐτό, ἀνατρέχουμε καί σέ ἄλλα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Γι’ αὐτό, ἐδῶ κάνει πιό λιανά, αὐτό τό θέμα τοῦ συνετοῦ ἀνθρώπου. Γιατί δέν εἶναι μόνον ἡ σύνεσις, εἶναι κι ἄλλα σημεῖα. Ἀκοῦστε, λοιπόν, πού ἐδῶ ἀναφέρει τέσσερα σημεῖα-κριτήρια, γιά νά εἶσαι σίγουρος ὅτι ἡ συμβουλή πού σοῦ δίνει, εἶναι καλή. Νά σᾶς διαβάσω τό κείμενο: «Ἀλλ᾿ ἢ μετὰ ἀνδρὸς εὐσεβοῦς ἐνδελέχιζε, ὃν ἂν ἐπιγνῷς συντηροῦντα ἐντολάς, ὃς ἐν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ κατὰ τὴν ψυχήν σου, καὶ ἐὰν πταίσῃς, συναλγήσει σοι». «Σ’ αὐτόν θά πᾶς», λέει, «νά ζητησεις μία συμβουλή». Ποιός; Αὐτός ὁ ὁποῖος εἶναι εὐσεβής. Πρῶτο κριτήριον· ἡ εὐσέβεια. Δεύτερον· ἄν κατάλαβες ὅτι αὐτός ἐφαρμόζει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ (δεύτερο κριτήριο). Εἶναι ἐκεῖνο πού καμιά φορά στίς παρέες σας, σᾶς λέγω… μοῦ λέτε γιά συμμαθήτρια, γιά συμμαθητή, τό παιδί αὐτό πηγαίνει στήν Ἐκκλησία; Μιλάει γιά πνευματικά πράγματα; Σέβεται τούς γονεῖς του; Αὐτά τί εἶναι; Εἶναι κριτήρια γιά μιά φιλία. Ἔτσι καί δῶ, κριτήρια γιά νά πάρεις μιά καλή συμβουλή, εἶναι αὐτά. Τί εἴπαμε πρῶτον; Ὅτι πρέπει νά εἶναι εὐσεβής· δεύτερον ὅτι ἐφαρμόζει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, δέν θά σέ στείλει νά κάνεις καμιά διάρρηξη, νά πᾶς νά κλέψεις! Ἀφοῦ τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, πῶς θά σοῦ πεῖ μία στραβή συμβουλή; «Ὅταν ταυτίζεται μέ τήν ψυχή σου». Δηλαδή αἰσθάνεσαι ὅτι, ὅ,τι εἶσαι, εἶναι, καί συνεπῶς σέ καταλαβαίνει καί θά σοῦ πεῖ ἐκεῖνο, πού ἀκριβῶς καταλαβαίνει καί γιά τόν ἑαυτό του καί γιά σένα. Ἀφοῦ ταυτίζεσαι. Καί τό τελευταῖο εἶναι ὅτι «ὅταν κάνεις κάποιο λάθος, αὐτός θά πονέσει, θά λυπηθεῖ». Ὄχι ὅπως ὁ φθονερός πού θά χαρεῖ γιατἰ ἔκανες λάθος, καί χαιρεκακεῖ! Αὐτός, λοιπόν, εἶναι κατάλληλος γιά νά πάρουμε μία συμβουλή. 

    Ἀκόμη, ὅμως, μαζί μ’ ὅλα αὐτά εἶναι καί ἡ προσωπική μας γνώμη. Καλά, πήγαμε νά ρωτήσουμε, ἡ δική μας γνώμη ποιά εἶναι; Δέν εἴμεθα βεβαίως πιόνια, ξέρετε τά πιόνια στό σκάκι. Δέν εἴμαστε ρομπότ. Δέν ἔχουμε καί ἐμεῖς σκέψη; Πολλές φορές μέ ρωτᾶ κάποιος καί τόν ἀνακαλῶ στήν τάξη: «Καλά ἐσύ πῶς τό σκέφτεσαι;». «Ὅ,τι μοῦ πεῖτε…». Ὄχι· ἐσύ πῶς τό σκέφτεσαι, πῶς τό βλέπεις τό θέμα. Ἐγώ θά σοῦ πῶ, ἀλλά ἐσύ πῶς τό βλέπεις τό θέμα; Δηλαδή, τί σοῦ λέγει ἡ συνείδησή σου. Κι ἀκόμα, τί σοῦ λέγει ἡ διαίσθησή σου; Αὐτό πού θέλεις νά κάνεις καί ζητᾶς συμβουλή, πῶς τό διαισθάνεσαι; Αὐτό πού τό λέμε μ’ ἄλλα λόγια, τί ἐσωτερική πληροφορία ἔχεις; Νά πῶς τό λέγει αὐτό πάλι ἡ «Σοφία Σειράχ»: «Καὶ βουλὴν καρδίας στῆσον, οὐ γάρ ἔστι σοι πιστότερος αὐτῆς·» Δηλαδή «ρώτα τήν συνείδησή σου, ρώτα τόν λογισμό σου, τήν σκέψη σου, διότι βεβαίως δέν θα σέ ἐξαπατήσει ἡ συνείδησή σου». Φυσικά ξέρουμε ὅτι ὁ λογισμός πολλές φορές μᾶς ἐξαπατᾶ. Θά συγκρίνουμε, ὅμως, τόν δικό μας τόν λογισμό, μέ ἐκεῖνον τόν λογισμό πού ἔχει ὁ ἄλλος πού θά μᾶς πεῖ τήν συμβουλή του.

     Μένει ἕνα τελευταῖο: Τί ἔχει νά πεῖ ὁ Θεός. Ναί. Ἐκεῖνοι πού συμβουλεύουν. Ναί, καί ὁ ἑαυτός μου, ἡ διαίσθησή μου, ἡ συνείδησή μου, ναί σ’ ὅλα αὐτά, ἀλλά ὁ Θεός τί ἔχει νά πεῖ; Αὐτό, βεβαίως, τό καταλαβαίνετε, εἶναι πάρα πολύ σημαντικό. Λέγει πάλι ἡ «Σοφία Σειράχ»… -ὅλα αὐτά πού σᾶς λέγω εἶναι στό 37ον κεφάλαιον, ὅλα τά χωρία ἐκεῖ εἶναι. Μάλιστα ἄν πᾶτε στήν Παλαιά σας Διαθήκη, καί παρακαλῶ πολλές φορές ὅταν σᾶς παραπέμπω, γι’ αὐτό ἀκριβῶς παραπέμπω, νά πηγαίνετε σπίτι σας, καί νά τά βρίσκετε. 37ον κεφάλαιον τῆς «Σοφίας Σειράχ». Πιστεύω ὅτι ἔχετε ὅλοι Παλαιά Διαθήκη καί μάλιστα νά προμηθευτεῖτε… ἐδῶ… ἔχετε Παλαιά Διαθήκη (ἀπευθύνεται σέ κάποιον μαθητή); Καί τήν διαβάζεις; Δέν τήν διαβάζεις! … Λοιπόν τώρα, μιά εὐκαιρία, ἔτσι; Πῶς σέ λέν, εἴπαμε; Γρηγόρη ἤ Θεοφιλάκι (ἐπειδή ὁ πατέρας λέγεται Θεόφιλος… γέλια…), ναι, ἔχει κρυφτεῖ ὁ πατέρας σου ἐκεῖ πίσω στή γωνιά, γιά νά μήν τόν βλέπω, ἀλλά δέν μοῦ ξεφεύγει ὅμως, τόνε βλέπω. Λοιπόν… ὁ Γρηγόρης. Θά διαβάζει τώρα λίγο καί τήν Παλαιά Διαθήκη. Νά κάνει ἀρχή. Μάλιστα νά ἔχετε καί μιά ἐξήγηση δίπλα, μιά ἑρμηνεία, γιά νά μπορεῖτε -γιατί εἶναι δύσκολη, ἰδίως ἡ Παλαιά Διαθήκη στήν γλῶσσα, ἔ εἶναι ἀρκετά δύσκολη- μάλιστα ἐσεῖς πού δέν κάνετε ἀρχαῖα, ἔ, εἶναι μιά δυσκολία… 

     Λοιπόν, ἀκοῦστε τί λέγει ἐδῶ: «Καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις -τί εἶναι αὐτό τό ἐπί παραδείγματι, «πᾶσι τούτοις»; Πῆρες τήν συμβουλή ἀγαθοῦ καί συνετοῦ ἀνθρώπου, σκέφθηκες καί σύ, πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως, καί «ἐπί πᾶσι τούτοις»- δεήθητι ῾Υψίστου, ἵνα εὐθύνῃ ἐν ἀληθείᾳ τὴν ὁδόν σου (:κάνε τήν προσευχή σου καί παρακάλεσε τόν Θεό, Αὐτός νά εὐοδώσει ἐκεῖνο πού ζητᾶς)». Καί μάλιστα ὅταν ἔχεις μία πραγματικά σωστή θέση σωτηρίας, νά πεῖς: «Κύριε, αὐτό σκέφθηκα, αὐτό ἐπιθυμῶ νά κάνω, Ἐσύ τί λές;». Ἐάν ἐπιμείνω καί πῶ: «Θεέ μου νά μοῦ δώσεις αὐτό», καί ἐπιμένω καί ἐπιμένω, μπορεῖ νά τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός ὡς τό κατά παραχώρηση θέλημά Του. Νά φάω τά μοῦτρα μου καί νά βάλω μυαλό. Ἀλλά ἐγώ θέλω ὅμως ὄχι τό κατά παραχώρηση θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό κατ’ εὐδοκίαν, ἐκεῖνο τό ὁποῖον μέ συμφέρει, θά μοῦ βγεῖ σέ καλό. Γι’ αὐτό θά πῶ: «Ἐάν, Κύριε, τό κρίνεις Ἐσύ, ὄχι ὅπως ἐγώ θά ἤθελα». Μπορεῖ νά τ’ ἀγαπάω τό θέμα αὐτό… μπορεῖ… χίλια μπορεῖ, τό θέλει ὁ Θεός; Τό θέτω ὑπό τήν κρίση τοῦ Θεοῦ, ὁπότε ἄν ἔτσι μιλήσω μέ ὑπακοή καί ταπείνωση, ἀναμφισβήτητα, ὁ Θεός ἄν κρίνει «ὄχι», τότε δέν θά τό ἐπιτρέψει νά γίνει, δέν θά γκρινιάξω γιατί δέν ἔγινε, γιατί ἁπλούστατα ἀφοῦ παρεκάλεσα τόν Θεόν, Ἐκεῖνος μέ ἐμπόδισε νά πραγματοποιηθεῖ, διότι δέν θά ἦταν δικό μου συμφέρον. Ἀλλά ὅταν λέμε νά παρακαλέσω τόν Θεό πάλιἡ Ἁγία Γραφή –εἶναι στόν «Ἰώβ», στό 12ο κεφάλαιο- λέει τό ἐξῆς: «Ποιόν θά παρακαλέσω; Τόν Θεό». Βέβαια, σ’ ὅποιο πρόσωπο κι ἄν προσευχηθῶ, αὐτό ἀποτείνεται καί στ’ ἄλλα δύο πρόσωπα. Εἴτε στόν Πατέρα, εἴτε στόν Υἱόν, εἴτε στό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Ἐάν, λοιπόν, προσευχηθῶ εἰς τόν Υἱόν, ὁ Υἱός ἔχει ὅλα αὐτά τά στοιχεῖα. Ἀκοῦστε τί λέει, λοιπόν, στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ: «Παρ᾿ αὐτῷ -Ποίῳ; Παρά τῷ Θεῷ Λόγῳ, πού εἶναι ἡ Ἐνυπόστατη προσωπική Σοφία- σοφία καὶ δύναμις (:ἐκεῖ εἶναι ἡ σοφία, ἐκεῖ εἶναι ἡ δύναμις) αὐτῷ (τῷ Θεῷ Λόγῳ) βουλὴ καὶ σύνεσις». Μάλιστα. Ἐγώ θέλω νά συμβουλευτῶ. Ποῦ θά πάω; Στό τέλος-τέλος πού θά εἶναι καί τό ἔσχατον κριτήριον, θά εἶναι: ὁ Θεός Λόγος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός πού εἶναι ἡ Ἐνυπόστατη προσωπική –ξαναλέγω- Σοφία. Εἶναι ἡ Ἐνυπόστατη βουλή, εἶναι ἡ Ἐνυπόστατη σύνεσις, εἶναι ἡ Ἐνυπόστατη δύναμη. Ἐκεῖ, λοιπόν, θά ἀποτεθῶ.  

     Ἄν θέλετε νά πάρουμε σέ ἕνα-δυό λεπτά πού κλείνει τό θέμα μας καί μία παράμετρο, σύμβουλος συνετός μπορεῖ νά εἶναι καί ὁ πατέρας μου καί ἡ μητέρα μου, ἀλλά ὄχι πάντοτε! Προσέξατε· ὄχι πάντοτε. Λέει, ὡστόσο, στή «Σοφία Σειράχ» (6, 23): «Ἂκουσον, τέκνον, καὶ δέξαι γνώμην μου, καὶ μὴ ἀπαναίνου τὴν συμβουλίαν μου (:καί μήν ἀρνεῖσαι τήν συμβουλή μου)». Ἄν ἔχουμε κρίνει ὅτι οἱ γονεῖς μας εἶναι συνετοί καί ἔχουνε φόβο Θεοῦ, δέν θά μᾶς ποῦν κάτι πού θά εἶναι γιά κακό μας. Γιατί πολλές φορές, ἀπό ἄγνοια μπορεῖ νά μᾶς ποῦν πράγματα πού νά εἶναι γιά κακό μας. Ὄχι γιατί εἶναι κακοί! Ἀλλά ἀπό ἄγνοια, καί ἐπειδή ἲσως δέν ἔχουν εὐσέβεια. Ἀκόμη, ἄν θέλετε, εἶναι κι ὁ πνευματικός. Μποροῦμε νά ρωτήσουμε καί τόν πνευματικό μας. Ἄν ἔτσι θέτουμε ὑπόψη τήν βουλή μας, τήν ἀπόφασή μας, τήν σκέψη μας, εἶναι σάν νά τήν θέτουμε ὑπόψιν τοῦ Χριστοῦ, γιατί εἶναι θέμα ὑπακοῆς, εἶναι θέμα ταπεινώσεως, καί θά ἔχουμε κέρδος, σίγουρα, θά ἔχουμε καί πνευματικό καί ὑλικό κέρδος.

41η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Ἐμεῖς ἀπέναντι στό θάνατο».

†. Συνεχίζουμε, παιδιά, τήν θαυμασία, μνημειώδη αὐτή διαθήκη τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία. Μέχρι τώρα εἴδαμε πολλές θέσεις μετά ἀπό κεῖνα τά ὁποῖα ἀναφέραμε, ὅπως περί μέθης καί μεθιόντων, πού λέγει: «Ποτέ μήν πιεῖς, παιδί μου, κρασί στόν βαθμό νά μεθύσεις, οὔτε ἀκόμα νά κάνεις παρέα, συντροφιά μέ κείνους οἱ ὁποῖοι μεθοῦν». Καί μέ τήν εὐκαιρία εἴδαμε, ἐκτός ἀπό τά οἰνοπνευματώδη πού ἦσαν γνωστά τότε εἰς τόν Τωβίτ, εἴδαμε καί τό κάπνισμα, εἴδαμε καί τά ναρκωτικά. Μαλιστα θά συνεπλήρωνα ὅτι ἐκείνη τήν φράση πού σᾶς εἶπα, ὅτι εἶναι ζωσμένα τά σχολεῖα μας ἀπό τά ναρκωτικά, τελευταῖα, αὐτές τίς μέρες, τήν ἑβδομάδα αὐτή πού μᾶς πέρασε, θά τό εἴδατε στίς ἐφημερίδες… κ.λπ. ὅτι δυστυχῶς ἔχουν εἰσδύσει τά ναρκωτικά στά σχολειά μας καί ὅτι τό μέν κάπνισμα ἀρχίζει ἀπό τά 10 μέ 11 χρόνια! (δηλαδή ἀπό τό Δημοτικό), τά δέ ναρκωτικά ἀπό τά 12-13 χρόνια! Αὐτό ἀπεκαλύφθη. Δηλαδή, ἀντιλαμβάνεστε ὅτι κινδυνεύετε, καί βέβαια ὅτι κάποιος θά εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θά «σερβίρει» αὐτά τά φοβερά πράγματα, τίς φοβερές οὐσίες πού γίνονται πάθη σχεδόν ἀμετάκλητα. Λοιπόν, παιδιά, προσοχή, προσοχή, πάρα πολλή προσοχή! Πλάϊ ἀπό τά συμφέροντα κάποιων ἀνθρώπων, τά οἰκονομικά συμφέροντα, ὑπάρχει καί ἕνα ἄλλο σχέδιο ἀποβλακώσεως τῶν λαῶν, γιά νά μποροῦν κάποιοι νά κυβερνήσουν ὅλους αὐτούς τούς λαούς. Γνωρίζουμε δέ ὅτι φαίνεται μέ τήν τηλεόραση -ἡ ὁποία κάνει πλύση ἐγκεφάλου- καί μέ τά ναρκωτικά, θά εἶναι τά ὅπλα, τά στοιχεῖα ἐκεῖνα μέ τά ὁποῖα θά βασιλεύσει ὁ Ἀντίχριστος. Λοιπόν προσοχή, πάρα πολλή προσοχή. 

     Εἶπα «ὁ Ἀντίχριστος». Εἴδατε τελευταῖα ὅτι οἱ Ἀμερικανοί, ὁ Πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, λέγεται «Πλανητάρχης»; Δέν θά σχολιάσω τίποτα ἄλλο παρά ἕνα μόνο σημεῖο, κάτι τό ὁποῖο λίγα χρόνια πρίν, μᾶς ἦταν ἀδιανόητο. Ποιό; Ὅτι μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νά κυβερνήσει ὅλο τόν κόσμο. Αὐτή ἡ δυνατότητα. Σήμερα εἶναι δυνατότητα. Εἶναι πραγματικότητα ἡ δυνατότητα αὐτή, εἶναι πραγματικότητα. Διότι λέγαμε, λέμε, τό ξέρουμε ὅτι θά κυβερνήσει ὅλον τόν κόσμον ὁ Ἀντίχριστος, καί πολλοί θά μποροῦσαν νά ἔχουν τήν ἀντίρρησή τους, πῶς εἶναι δυνατόν αὐτό; Νά. Ἰδού. Φθάσαμε. Ἔτσι ἔχουμε πιά σάν περίπτωση αὐτή τήν δυνατότητα πιά μοναδική καί προφανή στήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, νά μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νά ἐπηρεάζει τήν ὐφήλιον. Γι’ αὐτό καί πλανητάρχης λέγεται ὁ Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α. Παρακαλῶ ὅλα αὐτά νά τά κρατᾶτε, νά τά βλέπετε, νά τά μελετᾶτε, εἶναι ἐκεῖνα πού λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος εἰς τόν Ἅγιον Πολύκαρπον, τόν ἐπίσκοπον Σμύρνης, ὅτι: «Τούς καιρούς καταμάνθανε (:Μελέτα τούς καιρούς), τόν ἀναμενόμενον προσδόκα (:Ἐκεῖνον τόν Ὁποῖον περιμένουμε -ἀναμένεται-, Αὐτόν νά Τόν προσδοκοῦμε, νά Τόν περιμένουμε». Ἔτσι ὁ ἀληθινός πιστός, χωρίς βέβαια φανατισμούς, χωρίς ἄλλα πράγματα τά ὁποῖα δυστυχῶς πολλές φορές οἱ ἄνθρωποι ἔχουν, μελετάει τούς καιρούς. Ὀφείλει νά μελετάει τούς καιρούς.

     Ὁ Τωβίτ, λοιπόν, νά ἐπανέλθουμε, ἀγαποῦσε πάρα πολύ τήν ἐλεημοσύνη. Ἀλλά, ὅμως, ἐνῶ τήν ἀγαποῦσε, τώρα, στό παιδί του, δέν ἀναφέρεται μόνο μιά φορά. Ἀνεφέρθη κάπου στήν ἀρχή, καί ἀναφέρεται ἄλλη μία φορά. Ἐπειδή, ὅμως, πολλά πράγματα ἔχουμε πεῖ γύρω ἀπ’ τό θέμα αὐτῆς τῆς ἐλεημοσύνης, γι’ αὐτό θά τό παρατρέξουμε τό θέμα αὐτό, δέν θά τό ἀναφέρουμε, τό εἴπαμε μιά περασμένη χρονιά. Λέει, λοιπόν, ξανά στό 16ο χωρίο τοῦ 4ου κεφαλαίου: «Ἐκ τοῦ ἄρτου σου δίδου πεινῶντι (:Σέ ἐκεῖνον πού πεινᾶ, νά δίνεις ἀπό τό ψωμί σου) καὶ ἐκ τῶν ἱματίων σου τοῖς γυμνοῖς (:κι ἀπ’ τά ροῦχα σου στοὐς γυμνούς)· πᾶν, ὃ ἐὰν περισσεύσῃ σοι (:ὅ,τι σοῦ περισσέψει) ποίει ἐλεημοσύνην (:νά κάνεις ἐλεημοσύνη) καὶ μὴ φθονεσάτω σου ὁ ὀφθαλμὸς ἐν τῷ ποιεῖν σε ἐλεημοσύνην (:καί τό μάτι σου νά μή σταθεῖ τσιγκούνικο ὅταν θά κάνεις τήν ἐλεημοσύνη)».

    Ὅπως σᾶς εἶπα, ἀντιπαρερχόμεθα τό θέμα αὐτό, γι’ αὐτό προχωροῦμε καί λίγο πιό κάτω. Ὁ ἑπόμενος στίχος (17ος) λέει τά ἐξῆς, στό παιδί του: «Ἒκχεον τοὺς ἄρτους σου ἐπὶ τὸν τάφον τῶν δικαίων καὶ μὴ δῷς τοῖς ἁμαρτωλοῖς.». Κατά λέξη, ἄν θέλαμε νά τό μεταφράσουμε, θά σήμαινε: «Ρίξε τά ψωμιά σου πάνω στόν τάφο τῶν δικαίων καί μήν τά δώσεις τά ψωμιά σου, τούς ἄρτους σου, στούς ἁμαρτωλούς». Εἶναι… λίγο δυσκολευόμαστε στήν ἀπόδοση αὐτοῦ τοῦ χωρίου, γι’ αὐτό ἀκριβῶς ὑπάρχουνε καί διάφορες ἑρμηνεῖες. Ὑπάρχουν τέσσερις ἑρμηνεῖες, μποροῦμε νά πάρουμε τίς δύο σέ συνδυασμό γιά νά καταλάβουμε τό νόημα αὐτοῦ τοῦ κάπως δυσνοήτου χωρίου. Θά σᾶς τό μεταφράσω (ὅπως τό ‘χω σημειώσει). «Εἶναι προτιμότερο νά ξοδεύεις τά χρήματά σου στήν ἀξιοπρεπῆ ταφή τῶν εὐσεβῶν ἀνθρώπων, παρά νά τά ξοδεύεις μέ ἁμαρτωλούς συνδιασκεδαστάς». Ἀκόμη: «Μήν πάρεις μέρος σέ γεύματα, πρός τιμήν νεκρῶν πού στάθηκαν ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλοί γιατί ἔτσι δείχνεις ὅτι ἐγκρίνεις, τόν τρόπο πού ἔζησαν». Αὐτό, βέβαια, θά τό ἀναλύσουμε τώρα μέ μερικές σκέψεις μας πάνω σ’ αὐτό τό χωρίο, καί μέ βάση αὐτήν τήν ἑρμηνεία, μᾶλλον -σᾶς εἶπα- αὐτές τίς δύο ἑρμηνεῖες. 

    Ἔτσι ἐπανερχόμαστε γιά νά δοῦμε αὐτές τίς θέσεις σέ σχέση με τον θάνατο καί τούς νεκρούς, διότι καί πάλι ἔχουμε μιλήσει καί κάτι παλιότερα, ὅταν ὁ Τωβίτ εἶπε στό παιδί του: «Κοίταξε, παιδί μου, θά σέ παρακαλέσω ὅταν πεθάνω, νά μέ θάψεις, νά φροντίσεις γιά μένα, κι ὅταν πεθάνει καί ἡ μητέρα σου, νά τήν θάψεις πλάϊ σέ μένα». Καί ἐκεῖ εἴχαμε πεῖ μερικές σκέψεις γύρω ἀπό τό θέμα τῆς ταφῆς, τοῦ θανάτου… κ.λπ. Δέν θά ποῦμε τά ἴδια πράγματα, ἀλλά μερικά συμπληρωματικά. Ἴσως, τό θέμα αὐτό νά εἶναι λίγο δυσάρεστο, μάλιστα σέ νέα παιδιά ὅταν τό ἀκοῦν, περί θανάτου, νά ‘ναι λίγο δυσάρεστο… ἔ, νά μήν εἶναι πολύ εὐχάριστο. Ἄν ὅμως σκεφθοῦμε ὅτι ὁ θάνατος μᾶς περιτριγυρίζει καί συχνότατα ζοῦμε τόν θάνατο τόσο οἰκείων μας, ὅσο καί ἁπλῶς συνανθρώπων μας… βλέπουμε… περνᾶμε ἀπ’ ἔξω ἀπό ἕναν ναό… βλέπουμε ὅτι ἔχει κηδεία… περνᾶμε ἀπ’ ἔξω ἀπό ἕνα σπίτι, βλέπουμε ὅτι ὑπάρχει τό καπάκι τοῦ φερέτρου, καί λέμε ὅτι ἐδῶ κάποιος ἄνθρωπος πέθανε. Ἄν, λοιπόν, ἔτσι δοῦμε τά πράγματα ἀπό πιό κοντά λίγο, δέν πειράζει ἄν ἀκόμη ἔχουμε μικρήν ἡλικίαν, διότι μέ τόν τρόπον αὐτόν ἔχουμε μίαν ἐμπειρίαν, κι εἶναι χρήσιμη αὐτή ἡ ἐμπειρία. Πολλές φορές ἀκοῦμε νά ἀπομακρύνουν τά παιδιά, ἔστω κι ἄν πέθανε ἡ μάνα τους ἤ ὁ πατέρας τους. Ἐγώ ποτέ δέν θά ἤθελα νά μέ ἀπομακρύνουν καί νά μήν δῶ γιά τελευταία φορά στό φέρετρο τήν μάνα μου ἤ τόν πατέρα μου! Θά τό εἶχα παράπονο αὐτό τό πρᾶγμα. Γιατί, λοιπόν, νά ἀπομακρύνουμε τά παιδιά, γιά νά μή λυπηθοῦν, νά μήν κλαῖν, νά μήν συγκλονιστοῦν; Τί; Τί; Τί; Ἔτσι, πρέπει νά ἔχουμε μία ἐμπειρία, ὅπως καί οἱ γονεῖς σας, ἰδίως τά πολύ μικρότερα παιδιά, ὅταν πηγαίνουνε σέ κάποια κηδεία, νά πάρουν καί ἐσᾶς μαζί τους! Ὅπως καί σ’ ἕνα Νοσοκομεῖο, νά πᾶνε τά παιδιά νά δοῦν τούς ἀρρώστους, ὄχι νά φθάνουν νά λέν (μεγαλώνοντας) ὅτι δέν μποροῦν, λιποψυχοῦν βλέποντας ἀρρώστους, καί... ξέρω γώ… ἡ καρδιά τους φουρτουράει… Ὄοοχι τέτοια πράγματα. Ὄχι! Θά ἔχουμε μίαν ἐμπειρίαν. Γιατί; Εἶναι πραγματικότητα ὅλα αὐτά; Ἀφοῦ εἶναι πραγματικότητα, δέν μπορεῖ νά ἔχουμε μίαν ἐκλεκτικήν ἐμπειρία πραγματικότητος. Θά ἔχουμε ἐφ’ ὅλης τῆς πραγματικότητος τήν ἐμπειρία, κι αὐτό θά γίνεται ἀπό τήν μικρή μας ἡλικία. Βέβαια, καταλλήλως ἀπό τούς γονεῖς, γιατί ἀποτελοῦν αὐτά τά στοιχεῖα, στοιχεῖα ὡριμότητος τῆς ζωῆς ἑνός παιδιοῦ, ἑνός μελλοντικοῦ ἀνθρώπου. Θυμήθηκα ὅτι ὁ Λέων Μελᾶς, πού ΄χει γράψει παλιά ἕνα πολύ ὡραῖο ἀνάγνωσμα, «Ὁ Μπάρμπα-Στάθης», ἄν τό ‘χετε διαβάσει… ἄν θυμᾶμαι καλά ὑπάρχει ἕνα σκίτσο μέσα ὅτι τελικά ὁ Μπάρμπα-Στάθης πέθανε καί ὅτι ὅλα αὐτά τά παιδιά πού τόν ἄκουγαν… κ.λπ…. κ.λπ. Θά ‘λεγε κάποιος: «Μά ἤτανε ἀνάγκη νά βάλει καί τόν θάνατο τοῦ Μπάρμπα-Στάθη πού πῆγαν τά παιδιά στήν κηδεία του… κ.λπ… κ.λπ.;». Ὀρθῶς! Διότι σάν καλός παιδαγωγός ἤθελε νά δώσει καί τό μέτρον τοῦ θανάτου στά παιδιά, νά μήν μείνουν ἀπ’ ἔξω κι ἀπ’ αὐτήν τήν ἐμπειρία. Τό θυμήθηκα αὐτό. 

     Ὁ θάνατος, λοιπόν, παιδιά, εἶναι τό πιό γνώριμο πρᾶγμα. Διάχυτο γύρω μας. Τό πιό γνώριμο πρᾶγμα, ἀλλά καί τό πιό -ἐδῶ θέλω νά ὑπογραμμίσετε- ἀφύσικο. Ἀφύσικο; Ναί. Εἶναι τό ἀφύσικο πρᾶγμα, παιδιά, ὁ θάνατος. Γιατί; Γιατί τόν θάνατο δέν τόν ἔκανε ὁ Θεός. Πόσες φορές ἀκοῦμε τήν φράση: «Ἔ, ὁ Θεός ἔκανε τά πράγματα νά εἶναι ἔτσι». Λάθος! Ὁ Θεός δέν ἔκανε τόν θάνατον, γι’ αὐτό θά χρησιμοποιήσουμε τήν ἀπάντηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς στό σημεῖο αὐτό. Λέγει ἡ «Σοφία Σολομῶντος» στό 1ο κεφάλαιο στό 13ο στίχο: «Ὃτι ὁ Θεὸς θάνατον οὐκ ἐποίησεν (:ὁ Θεός δέν ἔκανε τόν θάνατον) -Σαφῶς!-, οὐδὲ τέρπεται ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ζώντων (:οὔτε χαίρεται ὁ Θεός, εὐχαριστεῖται ὁ Θεός, ὅ,τι ζωντανός ὀργανισμός ὑπάρχει νά πεθαίνει). Ἒκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι -ἀπαρέμφατο, ὄχι τό ἐστί- τὰ πάντα (: Ὅλα τά ἐδημιούργησε νά ὑπάρχουν)». «Εἰς τό εἶναι τά πάντα», «νά μένουν, νά ὑπάρχουν». Ἄν ἐρωτήσετε: «Τότε πῶς καί ὁ θάνατος ὑπάρχει;». Λέγει, στό 2ο κεφάλαιο τῆς «Σοφίας Σολομῶντος»: «Ὃτι ὁ Θεὸς ἔκτισε τὸν ἄνθρωπον ἐπ᾿ ἀφθαρσίᾳ (:τόν ἔκανε γιά νά εἶναι ἀθάνατος) καὶ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν (: καί τόν ἔκανε σύμφωνα μέ τήν δική Του εἰκόνα)». Ἀλλά τότε; «Φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον». Πῶς μπῆκε ὁ θάνατος εἰς τόν κόσμον; Ἀπό τόν φθόνο τοῦ διαβόλου. Γιατί; Ἄκουσε ὁ διάβολος ὅτι «ἐν ᾗ ἡμέρα φάγεσθε», δηλαδή «τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποῖαν θά παραβεῖτε τήν ἐντολή μου, θά πεθάνετε». Κι ἔτσι ὁ διάβολος ὁδηγεῖ ἀπό φθόνο τούς πρωτοπλάστους γιά νά πεθάνουν. Διότι ὁ Θεός δέν λέει ψέμματα. «Ἄν», λέγει, «παραβεῖτε τήν ἐντολή μου νά μήν φᾶτε ἀπό τόν καρπόν αὐτό, θά πεθάνετε!». Καί ὁδηγεῖ μέ ἀπάτη τούς πρωτοπλάστους νά δοκιμάσουν τόν καρπόν αὐτόν. Ἔτσι εἰσήχθη ὁ θάνατος. 

     Βέβαια, συμφορά γιά τόν διάβολο ὅτι ἐνῶ περίμενε νά πεθάνουν, δέν πέθαναν! Ὕστερα ἀπό πολλά-πολλά χρόνια πέθαναν βιολογικά. Ἀλλά πνευματικά εἶχαν πεθάνει. Πότε; Τήν ἴδια στιγμή πού παρέβησαν τήν ἐντολή. Κι ἀκόμη, συμφορά γιά τόν διάβολο -διότι ὁ διάβολος ἤθελε καί τόν βιολογικόν θάνατον, καί τόν ἤθελε ἀμέσως- συμφορά του, ὅταν εἶδε νά γεννιῶνται, ὁ Κάϊν, μετά ὁ Ἄβελ, καί τότε εἶπε· «Ἐγώ πήγαινα νά θανατώσω δυό, καί μοῦ ξεπετάχτηκαν τέσσερις;». Καί τότε ἔβαλε τόν Κάϊν, νά φονεύσει τόν Ἄβελ! Βλέπετε; Ὁ διάβολος ἔβαλε τόν Κάϊν νά φονεύσει τόν Ἄβελ. Καί στή συνέχεια, παιδιά, ὅλα τά φονικά πού γίνονται, ὅλοι οἱ πόλεμοι, ὅλα αὐτά, ἔχουν ἀπό πίσω τους τόν διάβολο! Καί γενικά ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος πλέον παγιώθηκε μέσα στήν ἀνθρώπινη Ἱστορία. Ὥστε εἰσηγητής τοῦ θανάτου εἶναι ὁ διάβολος, ἄρα δέν εἶναι φυσικόν πρᾶγμα ὁ θάνατος! Ἄρα τόν θάνατον δέν τόν ἔκανε ὁ Θεός. Ὁ Θεός κάνει μόνο τήν φύσιν, ὅ,τι εἶναι φυσικόν. Ὅ,τι παρεκτρέπεται, ὁ Θεός δέν τό δημιουργεῖ αὐτό. Αὐτό πρέπει νά τό καταλάβουμε πολύ καλά, μά πολύ καλά. 

     Πολλοί, ὅμως, Χριστιανοί μας, ἰδίως Χριστιανοί τῆς Δύσεως, τοῦ λεγομένου Δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ, θεωροῦν τόν θάνατο σάν ἕνα φυσικό φαινόμενο ἤ καλύτερα ἕνα ἀναπόφευκτο βιολογικό φαινόμενο, καί ἐξοικειώνονται μέ αὐτόν τόν τρόπον μέ τόν θάνατον, ἐξωραΐζοντάς τον. Τόν ἐξωραΐζουν τόν θάνατο. Αὐτό, ὅμως, δέν εἶναι σωστό. Δέν πρέπει ποτέ νά φθάσουμε νά ἐξωραΐζουμε τόν θάνατον, γιατί δέν εἶναι μόνιμο στοιχεῖο, μόνιμο πρᾶγμα. Οὔτε μόνιμο, οὔτε νόμιμο. Γιατί; Γιατί ὁ θάνατος, ὅπως μᾶς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, εἶναι ὁ ἔσχατος ἐχθρός. Πῶς μᾶς τό λέει στήν Α’ πρός Κορινθίους ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό 15ο κεφάλαιο (στίχος 26): «Ἒσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος». Ὥστε, λοιπόν, ἔσχατος ἐχθρός, τελευταῖος. Γιατί; Γιατί πιά μέ τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, δέν θά πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι. Καί αὐτόν, θά λέγαμε, τόν ἔσχατον καί ἀκατάβλητον ἐχθρόν, ποιός τόν κατέβαλλε καί ποιός τόν ἐνίκησε; Ὁ Χριστός. Μέ τόν θάνατό Του καί μέ τήν Ἀνάστασή Του. Γι’ αὐτό ὑπάρχει ἡ ὡραιοτάτη καί πυκνοτάτη διατύπωσις ὅτι ὁ Χριστός «θανάτῳ θάνατον πατήσας», «ἐπάτησε τόν θάνατον», λέει (δηλαδή τόν ἐνίκησε) «μέ τόν δικό Του θάνατο». Γιατί; Γιατί μέ τόν θάνατό Του ἀνεστήθη ὁ Χριστός καί ἐνίκησε ὁριστικά πλέον τόν θάνατον. Ὑπάρχει, ἀλλά εἶναι ὁ μεγάλος νικημένος, καί θά καταργηθεῖ εἰς τά ἔσχατα, ὅταν θά τελειώσει ἡ Ἱστορία μέ τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ἔτσι ὁ Χριστιανός δέν φοβᾶται τόν θάνατο, γιατί βλέπει ὅτι ὁ Χριστός ἀνεστήθη. Τί εἶναι ὁ θάνατος (μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ); Ἕνα ἁπλό περιστατικό! Ὅμως ποτέ δέν συμφιλιώνεται μαζί του. Ὁ Χριστιανός δέν συμφιλιώνεται μέ τόν θάνατον, ξέρει πάντα ὅτι εἶναι ἐχθρός. Κι αὐτό πρέπει νά τό κερδίσουμε, στό νά μή συμφιλιωθοῦμε ποτέ μέ τόν θάνατο, ἀπό τά μικρά μας χρόνια. Σᾶς βεβαιώνω ὅτι ἀρκετά σκέφθηκα ἄν ἔπρεπε νά σᾶς κάνω τό θέμα αὐτό σήμερα ἤ ὄχι, καί κατέληξα σ’ αὐτό πού σᾶς λέγω τώρα. Ὅτι πρέπει νά κερδίσουμε τό θέμα γιά τόν θάνατο, ὅτι εἶναι ἐχθρός, ἀλλά δέν θά ἔχουμε ὅμως τόν φόβο του, ἀπό τά μικρά μας χρόνια. Θά πενθήσουμε, ἀλλά ποτέ δέν θά καταβληθοῦμε ἀπό τό πένθος καί τήν λύπη. Ποτέ! 

    Ἡ «Σοφία Σειράχ» μᾶς περιγράφει αὐτή τήν στάση μας ἔναντι τῶν νεκρῶν, καί ἔναντι τοῦ θανάτου. Θά σᾶς διαβάσω κάποια χωρία ἀπό τό 38ον κεφάλαιον τῆς «Σοφίας Σειράχ». Τί λέγει; «Τέκνον, ἐπὶ νεκρῷ κατάγαγε δάκρυα (:Γιά ἕναν νεκρό εἴτε εἶναι ἡ μάνα σου, ὁ πατέρας σου, τό παιδί σου, ὁ φίλος σου, ὁ γείτονάς σου, ὁ συνάνθρωπός σου, νά κλάψεις, διότι στόν παρόντα κόσμο δέν θά τόν ξαναδεῖς» -ὅπως λέμε καί γιά ἕναν ἄνθρωπο πού θά πάει πολύ μακριά καί δέν πρόκειται ποτέ νά τόν ξαναδοῦμε…· «Περίστειλον τὸ σῶμα αὐτοῦ (:Σαβάνωσέ τον) καὶ μὴ ὑπερίδῃς τὴν ταφὴν αὐτοῦ -προσέξτε- (:καί μήν παραθεωρήσεις τό θέμα τῆς ταφῆς του)». Δηλαδή «Φρόντισε διά τήν ταφήν του, ἐφόσον βεβαίως εἶσαι πρός τοῦτο ἐξουσιοδοτημένος», «…ποίησον τὸ πένθος κατὰ τὴν ἀξίαν αὐτοῦ (:νά πενθήσεις, ἀνάλογα, τό τί ἦταν αὐτός ὁ ἄνθρωπος)», ὁ πατέρας σου ἤ ὁ γείτονας. Ἀλλιῶς θά πενθήσεις, βέβαια, γιά τόν πατέρα σου, ἀλλιῶς θά πενθήσεις γιά τόν γείτονα. Γι’ αὐτό λέει «κατά τήν ἀξίαν αὐτοῦ». «Ἡμέραν μίαν καὶ δύο χάριν διαβολῆς (:Νά πενθήσεις)», λέει, (:μία-δύο μέρες)». «Χάριν διαβολῆς». Τί θά πεῖ αὐτό; Γιά νά μήν κατηγορηθεῖς, σάν ἀναίσθητος.«Καὶ παρακλήθητι λύπης ἕνεκα (: Καί νά παρακληθεῖς, νά παρηγορηθεῖς, θέτοντας τέρμα στήν λύπη)». 

     Τό ἴδιο βιβλίο τῆς «Σοφίας Σειράχ» σ’ ἕνα ἄλλο κεφάλαιο, στό 22ον μᾶς λέει τό ἐξῆς, καί αὐτό θά παρακαλέσω καί νά τό θυμόσαστε, ἀλλά καί ἐπιπλέον νά τό πεῖτε, πιθανῶς σέ καμιά μητέρα σας ἄν πενθεῖ… πατέρα σας, κυρίως μητέρες, ἤ συγγενικό πρόσωπο ἤ φιλικό πού ἔχουνε πένθος καί δέν ἐννοοῦν νά παρηγορηθοῦν. Δέν πᾶνε στήν Ἐκκλησία γιά πολλά-πολλά χρόνια, γιατί νομίζουν ὅτι πενθώντας, ἔτσι θά δείξουνε τήν ἀγάπη τους γιά τό νεκρό πρόσωπο καί δέν πᾶν στήν Ἐκκλησία! Πώ! Πώ! Τί τούς καταφέρνει ὁ διάβολος! Λοιπόν, λέγει ἐκεῖ: «Πένθος νεκροῦ ἑπτὰ ἡμέραι (:Θά πενθήσεις)», λέγει, «ἑπτά ἡμέρες)», «μωροῦ δὲ καὶ ἀσεβοῦς πᾶσαι αἱ ἡμέραι τῆς ζωῆς αὐτοῦ» (Σοφ. Σειρ. 22, 12), «ἐνῶ διά τόν ἀνόητον καί διά τόν ἀσεβῆ, ὅλη ἡ ζωή του θά εἶναι ἕνα πένθος». Θά πενθεῖ -κυρίως οἱ γυναῖκες!- τόν σύζυγο… τό παιδί… ξέρω ΄γώ… μιά ζωή ὁλόκληρη. Ὄχι! Εἴδατε; «Μωροῦ καί ἀσεβοῦς». Δηλαδή ἀνόητος, μωρός εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος θά ἔφθανε νά πενθεῖ μέχρις αὐτοῦ τοῦ βαθμοῦ. Γνωρίζω καί πατέρες πού ἔχασαν παιδιά -ἄνδρες δηλαδή- πού ἔφτασαν νά σαλέψουν καί τά λογικά. Ναί, ναί καί τά λογικά νά σαλέψουν, γιατί ἕνα παιδί τους -ποιός βέβαια δέν θά ἐλυπεῖτο- ἀλλά ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει χάθηκε, δηλαδή πέθανε τό παιδί αὐτό, δέν σημαίνει ὅτι τό μυαλό τοῦ πατέρα πρέπει νά σαλέψει. 

     Εἶναι πάρα πολύ σοβαρό αὐτό, γι’ αὐτό καλό κάνουμε -ἐξ ἄλλου ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τό λέγει- ἀφοῦ τό λέγει ὁ Τωβίτ στόν Τωβία, γιατί νά μήν τό ποῦμε καί σέ σᾶς, γιά νά ἔχουμε αὐτήν τήν τοποθέτησή μας ἔναντι τοῦ θανάτου. «Ἀπὸ λύπης -συνεχίζει ἡ «Σοφία Σειράχ»- γὰρ ἐκβαίνει θάνατος»· «γιατί», λέει, «ἀπό τήν λύπη βγαίνει ὁ θάνατος». Καί πράγματι ἐκεῖνοι πού πενθοῦν χωρίς νά μποροῦν νά παρηγορηθοῦν… ἐνῶ τούς λέμε γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν… κ.λπ… κ.λπ. δέν ἐννοοῦν νά παρηγορηθοῦν. «Καὶ λύπη καρδίας κάμψει ἰσχύν». Δηλαδή, ἡ ὑγεία θά καμφθεῖ. «Μὴ δῷς εἰς λύπην τὴν καρδίαν σου, ἀπόστησον αὐτὴν, μνησθεὶς τὰ ἔσχατα (:φύγε μακριά ἀπ’ τήν λύπη νά θυμηθεῖς ὅτι καί σύ θά πεθάνεις)». «Μὴ ἐπιλάθῃ, οὐ γάρ ἐστιν ἐπάνοδος (:Μήν ξεχνᾶς, δέν ξαναγυρίζει κανείς πίσω) καὶ τοῦτον οὐκ ὠφελήσεις καὶ σεαυτὸν κακώσεις (:καί τόν ἄλλον δέν θά ὠφελήσεις μέ τό νά κλαῖς (θ’ ἀναστηθεῖ), ἀλλά καί τόν ἑαυτό σου θά τόν κακοποιήσεις)». 

     Ἀκόμη, λέγει τό χωρίο πού σᾶς διάβασα, «εἶναι προτιμότερο νά ξοδεύεις τά χρήματά σου στήν ἀξιοπρεπῆ ταφή τῶν εὐσεβῶν, παρά νά τά ξοδεύεις στίς ἁμαρτωλές διασκεδάσεις». Ἐδῶ ἄς προσέξουμε: Μία ἀξιοπρεπής κηδεία, φροντισμένη… κηδεία θά πεῖ φροντίζω (ἀπό τό κήδομαι= φροντίζω, ἔ; Πρβ. κηδεμών), εἶναι τιμή στήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πού ‘ναι στόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτόν τόν λόγο ἀνάβουμε κεριά καί θυμιάζουμε τόν νεκρόν, ἐπειδή εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού κείτεται (:εἶναι νεκρός). Καί ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ -σᾶς ὑπενθυμίζω- εἶναι καί στήν ψυχήν, εἶναι καί εἰς τό σῶμα! Δέν ἔχω καιρό πιό πολλά νά σᾶς πῶ. Σᾶς θυμίζω τόν Ἰωσήφ τόν βουλευτή, πού ἐφρόντισε διά τήν κηδεία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή διά τήν φροντίδα τῆς ταφῆς. Σπουδαῖο αὐτό! Πόσο μεγάλη δέ ἡ τιμή, διά τόν Ἰωσήφ καί τόν Νικόδημον, πού ἐφρόντισαν διά τό νεκρό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ! Πόσο μεγάλη αὐτή ἡ τιμή! Ὁ Τωβίτ, μάλιστα, ἔθαπτε ἀξιοπρεπῶς τούς νεκρούς συμπατριῶτες του, καί μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, ὅταν οἱ Νινευΐτες πετοῦσαν τούς Ἑβραίους -πού τούς σκότωναν πολύ εὔκολα μέ τό παραμικρό- καί τούς πετοῦσαν ἔξω ἀπό τό τεῖχος τῆς Νινευή. Καί πήγαινε κρυφά τή νύχτα ὁ Τωβίτ, γιά νά θάψει τούς νεκρούς! Κι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν αὐτό. 

     Σᾶς θυμίζω…. τίποτα, φεύγω γρήγορα, γιατί ἀργῶ καί τελειώνει ἡ ὥρα. Ἀκόμη, λέγει, «εἶναι προτιμότερο νά ἐπισκεφθεῖς σπίτι πού ἔχει πένθος, παρά τόπο διασκεδάσεως». Τί λέγει; Εἶναι στόν «Ἐκκλησιαστή» (7,2): «Ἀγαθὸν πορευθῆναι εἰς οἶκον πένθους ἢ ὅτι πορευθῆναι εἰς οἶκον πότου (:Πιό καλά νά πᾶς στό σπίτι τοῦ πένθους, παρά στό σπίτι πού θά πιεῖς κρασί καί θά γλεντήσεις) καθότι ὁ ζῶν δώσει ἀγαθὸν εἰς καρδίαν αὐτοῦ». Μέ τόν τρόπον αὐτόν, μ’ ἄλλα λόγια, ἔχεις νά ὠφεληθεῖς καί νά φιλοσοφήσεις πάνω στά πράγματα. Ἐνῶ στό γλέντι δέν ἔχεις τίποτε νά κερδίσεις, μᾶλλον νά ζημιωθεῖς. Καί λέγει στή συνέχεια ὁ «Ἐκκλησιαστής»: «Καρδία σοφῶν ἐν οἴκῳ πένθους, καὶ καρδία ἀφρόνων ἐν οἴκῳ εὐφροσύνης». Ὃτι «οἱ σοφοί πᾶνε στά σπίτια τοῦ πένθους, οἱ ἀνόητοι πηγαίνουν στά σπίτια τῶν διασκεδάσεων». Οἱ σοφοί· γιατί ἔχεις πολλά νά φιλοσοφήσεις γύρω ἀπό τό θέμα τοῦ θανάτου. Εἶναι μάλιστα καί ἐξόχως, θά λέγαμε, κοινωνική ἔκφρασις, τό νά πηγαίνεις νά πενθήσεις μέ κάποιους ἄλλους. Λέγει στήν «Σοφία Σειράχ» (7, 34): «Μετὰ πενθούντων πένθησον (:Μ’ αὐτούς πού πενθοῦν, νά πενθήσεις)». Εἶναι κατά τό «Κλαίειν μετά κλαιόντων» πού λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος - ἔκφρασις ἀκροτάτη καί ὡραιοτάτη κοινωνική. 

    Ὑπάρχει συνήθεια ἀκόμη, παιδιά, γευμάτων κατά τήν εὐκαιρία μιᾶς κηδείας ἤ ἑνός μνημοσύνου. Οἱ οἰκεῖοι κάνουν ἕνα τραπέζι ὅταν γυρίσουν ἀπό τό νεκροταφεῖο ἤ ἀπό τήν Ἐκκλησία πού ἔγινε κάποιο μνημόσυνο. Θά ‘θελα ἐδῶ νά σᾶς ἔλεγα ὅτι αὐτό δέν ἀποτελεῖ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, τό ὑπογραμμίζω, διότι πολλοί βρίσκονται σέ μία τεχνική δυσκολία, πῶς θά κάνουν τραπέζι… κ.λπ… κ.λπ. Ὄχι, δέν εἶναι ἀπαραίτητο. Θέλετε; Κάνετε. Δέν θέλετε; Μήν κάνετε. Δέν εἶναι παράλειψις, μ’ ἄλλα λόγια, θρησκευτική. Το κορυφαῖο ξέρετε ποιό εἶναι; Νά δώσουμε ἕνα προσφορο στήν Ἐκκλησία μέ τό ὄνομα τοῦ κεκοιμημένου στή Θεία Λειτουργία. Μετά εἶναι καί τό τρισάγιο καί τό μνημόσυνο. Δέν εἶναι ἀπαραίτητο, δηλαδή, νά κάνουμε ἐπίδειξη καί νά δώσουμε τόσα καί τόσα χρήματα. Δέν ὑπάρχει λόγος. Ποτέ, ὅμως, δέν θά πρέπει ἀντί μνημοσύνου, νά δώσουμε σέ φτωχούς. Ἀντί στεφάνων, ναί, ἀντί μνημοσύνου ποτέ! Γιατί; Γιατί ἀποτελεῖ βασικό στοιχεῖο νά παρακαλέσουμε τόν Θεό νά συγχωρέσει τόν κεκοιμημένο. 

     Ἀκόμη ἕνα δεῖπνον, θεωρεῖται δεῖπνον παρηγορίας, θά παρηγορήσουμε ἐκεῖ τούς οἰκείους. Ἄν βρεθοῦμε σ’ ἕνα τέτοιο τραπέζι, θά σταθοῦμε μέ σοβαρότητα καί μέ διακριτικότητα. Ἐκεῖ μποροῦμε ν’ ἀνοίξουμε μάλιστα καί συζήτηση, κατάλληλος ὁ τόπος καί ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος, γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ἄν, ὅμως, ὁ νεκρός, λέει ἐδῶ, τιμᾶται ἐνῶ ἦταν ἀσεβής, σέ τέτοιο γεῦμα δέν θά παρακαθήσουμε. Γιατί; Γιατί ἔτσι κατά κάποιο τρόπο -ὅπως εἶναι καί ὁ γάμος ὁ πολιτικός- ἐγκρίνουμε τήν βιοτή τοῦ ἀσεβοῦς αὐτοῦ ἀνθρώπου. Πάντως ἡ παρουσία μας στό πένθος ἀποτελεῖ μιά μορφή ἀληθινῆς κοινωνικότητος.

40η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Τά ναρκωτικά».

†. Θά ἐπαναλάβουμε, παιδιά, τήν συμβουλή τοῦ Τωβίτ πρός τόν Τωβία, τόν γιό του: «Οἶνον εἰς μέθην μὴ πίῃς, καὶ μὴ πορευθήτω μετὰ σοῦ μέθη ἐν τῇ ὁδῷ σου», «Κρασί -οἰνοπνευματῶδες ποτόν- σέ βαθμό μέθης νά μήν πιεῖς, οὔτε νά κάνεις συντροφιά μέ ἄνθρωπο πού μεθᾶ». 

     Λέγαμε ὃτι μιά πηγή μέθης, μιά πηγή μέθης -μετά τό οἰνόπνευμα καί τό κάπνισμα- εἶναι μιά τρίτη, τά ναρκωτικά. Σᾶς εἶχα, ἐξάλλου, ὑποσχεθεῖ ὅτι κάτι θά λέγαμε γι’ αὐτά. Βέβαια ὅλοι ἔχουμε ἀκούσει γιά τά ναρκωτικά. Ἡ διάδοσίς τους δυστυχῶς εἶναι παγκοσμία. Ἐδῶ στήν Ἑλλάδα τά ναρκωτικά παίρνουν ἀνησυχητικές διαστάσεις, καί μάλιστα στούς ἐφήβους μας! Ἐδῶ εἶναι τό φοβερόν. Βέβαια, δέν θά ἀναφερθοῦμε σήμερα καί θά ‘θελα μ’ ἕνα μάθημα νά τελειώσουμε -δέν μοῦ εἶναι εὐχάριστο θέμα- στά εἴδη τῶν ναρκωτικῶν οὐσιῶν, κάτι πού νομίζω-πιστεύω ὅτι ὅλοι γνωρίζετε, κυκλοφοροῦν ἀρκετά βιβλία, μπορεῖ κανείς νά διαβάσει τί ναρκωτικές οὐσίες ὑπάρχουν. Οὔτε ἀκόμη θά ἀναφερθοῦμε στά ὀλέθρια ἀποτελέσματά τους, γιατί, εἴτε εἴδαμε μέ τά μάτια μας, εἴτε διαβάσαμε στίς ἐφημερίδες, τί παθαίνουν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι παίρνουν ναρκωτικά. 

     Εἶναι βέβαια ἐκπληκτικόν, φοβερόν… θυμοῦμαι πρίν ἀπό κανα-δυό χρόνια ἐδῶ στήν κεντρική πλατεῖα τῆς πόλεώς μας ἦταν ἕνας νέος σ’ ἐκεῖνα τά δρομάκια πού ὑπάρχουν ὅταν διασχίζεται ἡ πλατεῖα, καί περνᾶ βέβαια πολύς κόσμος ἀπό κεῖ… Ἓνας νέος -καλοκαίρι ἦταν- ἦταν ξαπλωμένος ἀνάσκελα, βέβαια δέν πιστεύω ὅτι θά διάλεξε τόν τόπον αὐτόν γιά νά κοιμηθεῖ! Δέν τό νομίζω αὐτό, μποροῦσε νά πάει ἔξω… Κι ἄν δέν εἶχε σπίτι, δέν εἶχε κρεβάτι, νά πάει ἀλλοῦ νά κοιμηθεῖ ἄν νύσταζε. Ἐγώ ἄν νύσταζα καί δέν εἶχα σπίτι, ἔ, κάπου θα πήγαινα, τέλος πάντων… σ’ ἕνα ἀπόμερο μέρος. Ἐκεῖ αὐτός μές στήν κεντρική πλατεῖα, ἐκεῖ βρέθηκε, ἐκεῖ ἐπῆλθε ἡ μέθη, προφανῶς ἀπό ναρκωτικά, καί ἦταν… τόν ἔβλεπαν ὅλοι ὅπως περνοῦσαν, κι ἔλεγαν: «Πω!Πώ!» Λοιπόν, ὅλοι ἔχουμε δεῖ, καί συχνά ἀκοῦμε ὅτι κάποιος πέθανε -εἴτε κοπέλα εἶναι, εἴτε ἀγόρι εἶναι- ἀπό τήν ὑπερβολική χρήση τῶν ναρκωτικῶν. Ἐν τούτοις μένει μιά ἀπορία: Γιατί ἀφοῦ γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀχρηστεύεται μέ τά ναρκωτικά, ἀχρηστεύεται ψυχοσωματικά, καί φθάνει ἀκόμα καί μέχρι τόν θάνατο, τότε γιατί ἔχουμε αὔξηση τῆς διαδόσεως. Γιά ποιόν λόγο δηλαδή, βλέπουμε νά γίνεται ἡ διάδοσις περισσοτέρα καί περισσοτέρα; Αὐτό πρέπει νά ἐρευνήσουμε, γιατί αὐτό ἔχει πάρα πολύ ἐνδιαφέρον. Σέ τίποτε ἄλλο δέν θά ἀσχοληθῶ μέ τά ναρκωτικά.

     Κυριότατα, ὅπως ἤδη εἴπαμε καί τήν περασμένη φορά μέ τό κάπνισμα καί μέ τό οἰνόπνευμα, ἡ μέθη εἶναι θέμα πίστεως, σέ θέματα καθημερινότητος. Εἶναι ἐκεῖνο πού μᾶς εἶπε ὁ Κύριος, εἶναι στόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη (3, 12) ὅτι: «Εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν (:Ἂν σᾶς εἶπα ἐπίγεια πράγματα)- ὅπως φέρ’ εἰπεῖν μέθη, μή μεθᾶτε· δέν βλέπετε τί παθαίνει ἕνας ὁ ὁποῖος μεθᾶ;- καὶ οὐ πιστεύετε (:καί δέν πιστεύετε), πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε;». Ἄρα -εἶναι ἡ τρίτη φορά πού τό λέγω, στά δύο προηγούμενα μαθήματά μας καί τώρα- εἶναι θέμα πίστεως. Εἶναι θέμα πίστεως στήν καθημερινότητα. Μήν πηγαίνεις ἐκεῖ, παιδί μου, θά πάθεις κακό. Ἐάν δέν τό πιστέψεις, δέν θά τό ἐφαρμόσεις. Πρέπει νά τό πιστέψεις, τελείωσε. Μπορεῖ νά γνωρίζεις, μπορεῖ νά διάβασες… μπορεῖ… πρέπει νά τό πιστέψεις. Διότι, ἄν ἦταν μόνο νά γνώριζες, τότε πάλι τό ἐρώτημα: Γιατί ὑπάρχουν τόσοι; Ἐνῶ γνωρίζουν, ἐνῶ ὑπάρχει μία ἐνημέρωση στά θέματα αὐτά. Ποιός δέν εἶδε, φέρ’ εἰπεῖν, μεθυσμένο ἄνθρωπο; Ποιός δέν ἄκουσε γά τό κάπνισμα; Καί ποιός δέν εἶδε καί δέν ἄκουσε γιά τά ναρκωτικά; Τότε γιατί ὑπάρχει ἡ αὔξησις; Τότε εἶναι θέμα -καί τό ἐπαναλαμβάνω καί τό τονίζω- πίστεως. Μοιάζει τό πρᾶγμα σάν τίς μῦγες πού ἐνῶ βλέπουν στήν μυγοπαγίδα πού κρεμᾶμε κάτω ἀπό τό φῶς, στούς χώρους τοῦ σπιτιοῦ μας, βλέπουν τίς ἄλλες μῦγες ἐκεῖ, νά ‘ναι κολλημένες, νά μήν μποροῦν νά ἐλευθερωθοῦν νά φύγουν, καί θά πᾶνε νέες μῦγες νά πᾶν νά κολλήσουν, πάλι ἐκεῖ, στή μυγοπαγίδα. Καί βέβαια οἱ μῦγες δέν ἔχουν λογική, ὁ ἄνθρωπος ὅμως ἔχει λογική, καί νά πεῖ: «Αὐτός ἔπαθε αὐτό. Τόσοι καί τόσοι παθαίνουν αὐτό, γιατί ἐγώ δέν θά πάθω, καί νά μήν ἀκολουθήσω αὐτό πού ἔπαθαν ἐκεῖνοι;». 

     Βλέπετε; Σᾶς ἔλεγα -καί τό λέω ξανά- ὅτι πολλές φορές λέμε: «Αὐτά συμβαίνουν στούς ἄλλους, σέ μᾶς δέν θά συμβοῦν». Γιατί δέν θά συμβοῦν; Ἐγώ σάν πνευματικός, ἀκούω φοβερά πράγματα, ἀνήκουστα, περίεργα πράγματα. Ξέρετε τί λέγω; «Ἄνθρωποι τά ἔκαναν αὐτά, καί γώ εἶμαι ἄνθρωπος. Γιατί δέν θά μποροῦσα καί ἐγώ νά κάνω αὐτά τά ἀνήκουστα!». Μήν σᾶς κάνει ἐντύπωση. Ναί, Γιατί; Γιατί δέν εἶμαι κάτι διαφορετικό ἀπό τούς ἄλλους, δέν εἶμαι ἄγγελος, εἶμαι ἄνθρωπος. Κι ὅπως, λοιπόν, ἔκαναν αὐτοί αὐτά τά «κάποια», μπορῶ νά κάνω καί ἐγώ. Μόνον τότε, ἐάν ἔχουμε αὐτήν τήν στοιχειωδεστάτην ταπείνωση, ὅτι μποροῦμε καί μεῖς νά πάθουμε τά ἴδια, μόνο τότε θά προσέχουμε, κι ἀκόμη κάτι ἄλλο: καί θά μᾶς φυλάξει κι ὁ Θεός. Ἀλλιώτικα, ἄν διαθέτουμε μία ὑπερηφάνεια ὅτι ἐμεῖς δέν παθαίνουμε τίποτα, ἐκεῖ ἀκριβῶς τήν παθαίνουμε.

     Βέβαια, εἶναι καί ἄλλα αἴτια διαδόσεως τῶν ναρκωτικῶν οὐσιῶν, θά τό λέγω ἔτσι διότι εἶναι πολλές οὐσίες, εἶναι φυσικές οὐσίες εἶναι καί τεχνητές οὐσίες, χημικές, ὅπως θα γνωρίζετε. Ὅπως εἶναι ἡ μίμησις. Ὅπως εἶναι ἀκόμα ἡ περιέργεια. Μἀλιστα στούς νέους ἀνθρώπους, στούς ἐφήβους μάλιστα, εἶναι πάρα πολύ μεγάλο στοιχεῖο, παράγων σπουδαῖος, ἡ περιέργεια: «Γιά, νά δῶ, τί νά εἶναι ἄραγε αὐτό, τί νά εἶναι;». Εἶναι ἀκόμη ἡ ἄγνοια, νά μή γνωρίζει κανείς τί ἀποτελέσματα θά ἔχει καί πῶς θά αἰχμαλωτιστεῖ καί θά ἐγκλωβιστεῖ μέσα σ’ αὐτό τό κύκλωμα, τό φοβερό κύκλωμα τῶν ναρκωτικῶν. Εἶναι ἀκόμη ἡ κακή συντροφιά. «Γιατί ὁ φίλος ἤ οἱ φίλοι ἤ οἱ συμμαθητές κάνουν χρήση; Γιά, νά δοκιμάσω κι ἐγώ, νά δοκιμάσουμε κι ἐμεῖς… ἔ, ἐπειδή εἴμασταν στήν ἴδια παρέα». Ἀκόμα εἶναι καί ἡ μόδα. «Εἶναι κάτι πού… ἔ, ὅλοι ἔτσι κάνουν, θά κάνω κι ἐγώ», καί ὅ,τι ἄλλος παράγων μπορεῖ νά ὑπάρξει. Ὅλα αὐτά ἀναμφισβήτητα συντελοῦν. 

     Ἀλλά τό ἀληθινό αἴτιο εἶναι βαθύτερο, καί αὐτό θελω τώρα νά προσέξετε, διότι ἄν τό ἀνακαλύψουμε αὐτό τό βαθύτερον αἴτιο, ἐκεῖ εὔκολα θά βροῦμε καί τή θεραπεία. Εἶναι λόγοι ὑπαρξιακοί. Τί θά πεῖ «λόγοι ὑπαρξιακοί»; Θά πεῖ ὅτι εἶναι θέμα πνευματικῆς κρίσεως. Ὅταν ἕνας νέος ἄνθρωπος περνάει μία πνευματική κρίση, τότε κινδυνεύει νά πέσει στά ναρκωτικά ὁ σύχρονος ἄνθρωπος, ὁ σύχρονος . Καί μάλιστα τονίζω καί ὑπογραμμίζω ξανά καί ξανά ὁ νέος ἄνθρωπος, ὁ σύγχρονος νέος ἄνθρωπος, ἔχει σήμερα ἄδεια ψυχή! Φρόντισαν -τουλάχιστον στήν πατρίδα μας, ἀπ’ ὅ,τι ξέρουμε- οἱ ὑλιστικές θεωρίες νά τοῦ σκοτώσουν μές στήν ψυχή του τά ἰδανικά. Ἀφοῦ βέβαια προηγουμένως τοῦ σκότωσαν μέσα στήν καρδιά του, τόν Θεό! Τοῦ σκότωσαν, καί στήν καρδιά, καί στόν νοῦ. Ὅταν αὐτές οἱ ποικίλες -ξαναλέγω- ὑλιστικές θεωρίες, νά μένουν σέ τοῦτο τό ἀποτέλεσμα, σέ τοῦτο τό συμπέρασμα: «Οὐκ ἔστι Θεός», «δέν ὑπάρχει Θεός». Καί νά τό δείχνουν μέ ποικίλους τρόπους, μέ ψευδο-ἐπιστημονικά πορίσματα. «Τάχα, δῆθεν ἡ ἐπιστήμη τοῦτο ἤ ἐκεῖνο…». Στήν πραγματικότητα δέν εἶναι ἡ ἐπιστήμη. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀντιστρατεύεται ἡ ἐπιστήμη στά θέματα τῆς πίστεως. Γιατί; Διότι ἔχουν κοινή προέλευση. Καί ἡ ἐπιστήμη -πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ μελέτη τῆς φύσεως- ἀπό τόν Θεό ἔρχεται -Ποιός ἔκανε τήν φύσιν;- καί ἡ θρησκεία ἀπό τόν Θεό ἔρχεται. Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, ἀπό τήν αὐτήν πηγήν νά ὑπάρχουν ἀντιφάσεις; Εἶναι δυνατόν; Ἀσφαλῶς ὄχι. 

    Ἔτσι, ὅταν μιλᾶμε γιά ἐπιστήμη, στήν πραγματικότητα εἶναι μία ψευδο-ἐπιστήμη, ἡ ὁποία πολλάκις ὑπηρετεῖ σκοτεινούς σκοπούς. Δηλαδή, σκοπιμότητες ποικίλες. Μία ἀπό τίς σκοπιμότητες εἶναι καί ἡ πολιτική. Ἔχουμε, ὅμως, καί ἄλλες σκοπιμότητες· καί ἄλλες... Ὅταν, φέρ’ εἰπεῖν, κάποτε οἱ Ἄγγλοι προσπαθοῦσαν νά διαδοθοῦν, νά καλλιεργεῖται καί νά διαδίδεται, κάτι τό ναρκωτικό στήν Κίνα, γιά νά ἔχουν τήν Κίνα κάτω ἀπό τήν δική τους ἐπικράτεια. Βέβαια, ὁ Θεός τιμωρεῖ, σήμερα εἶναι τό ἀντίστροφο, ἡ Κίνα δέν καλλιεργεῖ πλέον ναρκωτικά -ἐπί ποινῇ θανάτου!-, ὀρθότατα, ἀλλά καλλιεργοῦν ναρκωτικά τά ὁποῖα στέλνουν στήν Ἀγγλία! Τά ὁποῖα βρίσκεις καί εἰς τό περίπτερον. Ἔτσι τιμωρεῖ ὁ Θεός. Καλά νά πάθουν! Ὄχι τι ἄλλο, πού σᾶς εἶπα γιά νά δεῖτε ὅτι ὑπάρχουν καί σκοπιμότητες. Σκοτεινές σκοπιμότητες, πού γίνονται αἰτία διαδόσεως τῶν ναρκωτικῶν. 

     Φρόντισαν κυρίως, ὅμως, ἐκεῖνοι πού νόμιζαν, ἤθελαν, ἔτσι τό ‘κριναν, νά σκοτώσουν (γιατί αὐτό ἐνδιαφέρει τόν Θεό) μέσα στόν νοῦ καί μέσα στήν καρδιά τῆς νεολαίας μας. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχασε αὐτόν τόν ὑπαρξιακό του προσανατολισμό, δηλαδή ἔχασε τό νόημα τῆς ὑπάρξεώς του (:«Γιατί ὑπάρχω;») καί ἀπάντηση στό «Γιατί ὑπάρχω;» δέν μπορεῖ νά δώσει οὔτε ἡ ἐπιστήμη οὔτε ἡ Φιλοσοφία, παρά μόνον ὁ Θεός. Ἔχασε, λοιπόν, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος -καί νέος μάλιστα- αὐτόν τόν ὑπαρξιακό του προσανατολισμό, τό νόημα τῆς ὑπάρξεώς του, γιατί ὑπάρχει. Ἀλλά ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πλασμένη γιά τόν Θεό. Τό λέει αὐτό πολύ ὡραῖα ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος στίς «Ἐξομολογήσεις» του, στόν 1ο στίχο τοῦ 1ου κεφαλαίου του: «Ἔπλασες ἐμᾶς», λέγει, «γιά τόν Ἑαυτό Σου καί δέν ἡσυχάζουμε ἕως ὅτου βρεθοῦμε στούς κόλπους Σου». Ἕνα στοιχεῖο, λοιπόν, τοῦ κατ’ εἰκόνα πού ἔχει ὁ κάθε ἄνθρωπος, εἶναι ἡ φορά του (:ἡ κατεύθυνσή του) πρός τόν Θεό. Κάθε ἄνθρωπος ἔχει αὐτήν τήν φορά, τήν κατεύθυνση πρός τόν Θεό. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ -ἀφοῦ πέθανε ὁ Θεός μέσα του, πῶς θά ‘χει τώρα αὐτήν τήν φορά αὐτήν τήν κατεύθυνση, ἀφοῦ πέθανε ὁ Θεός μέσα του, τοῦ σκότωσαν τόν Θεό μέσα του- ζητᾶ ἀντισταθμίσματα, αὐτῶν τῶν ἐφέσεων τῆς ψυχῆς του, σέ ὑποκατάστατα τοῦ Θεοῦ, σέ ὑποκατάστατα τοῦ Παραδείσου, καί σέ ὑποκατάστατα τῆς χαρᾶς, κι αὐτά εἶναι (ἀνάμεσα στά πολλά) τά ναρκωτικά. Γι’ αὐτό μιλᾶνε γιά «παραδείσους τῶν ναρκωτικῶν». Βλέπετε; 

     Τί πρέπει νά γίνει; Τί πρέπει νά γίνει… Μήπως ἡ ἐνημερωσις; Ἀσφαλῶς χρήσιμη εἶναι ἡ ἐνημέρωσις, ὥστε νά μήν ὑπάρξει αἰτία ἡ ἄγνοια. Ἀλλά δέν εἶναι ἐπαρκής. Ὅπου ἀκούω, ὅ,τι διαβάζω, ὅ,τι ὁμιλίες ἔχουνε γίνει γιά τά ναρκωτικά, ὅλοι μιλοῦν γιά ἐνημέρωση. Ναί. Ὅπως ἀκριβῶς ὁμιλοῦν γιά ἐνημέρωση καί γιά τό AIDS. Μά δέν εἶναι ἐκεῖ ἡ λύση στήν ἐνημέρωση, ἀναμφισβήτητα εἶναι, ἀλλά δέν εἶναι, δέν εἶναι ἐπαρκής. Μήν ἁμαρτάνεις μέ τήν ἀνηθικότητα. Αὐτή εἶναι ἡ πληρότης τοῦ πράγματος. Ἔτσι καί ἐδῶ, δέν εἶναι ἐπαρκής αὐτή ἡ ἐνημέρωση. Ἡ ἀπόκρουσις, λοιπόν, τῶν ναρκωτικῶν δέν εἶναι θέμα μόνον ἐνημερώσεως, ἀλλά κυριότατα -καί παρακαλῶ πολύ ἀκούσατέ το- εἶναι θέμα πνευματικῆς θεμελιώσεως. Εἴδατε ἐσεῖς ποτέ πνευματικόν ἄνθρωπον, εἴδατε ποτέ νά φτάσει, νά καταλήξει, νά παίρνει ναρκωτικά; Πνευματικός ἄνθρωπος, τό εἴδατε ποτέ ἐσεῖς αὐτό; Πνευματικός νέος, πού ἀκούει λόγο Θεοῦ, πού ἐξομολογεῖται, πού κοινωνεῖ, πού ἐκκλησιάζεται, ζεῖ τόν Θεό, ζεῖ πνευματικά, εἴδατε ποτέ ἐσεῖς κάποιον τέτοιον ἄνθρωπον νέον, νά ἔχει φτάσει στά ναρκωτικά; Ἐγώ δέν ἔχω δεῖ. Ἐκτός ἄν ἀφήσει τόν Θεό, πεθάνει ὁ Θεός μέσα του, πάρει τήν ἄγουσαν (:τόν δρόμο) πρός τόν κόσμον, τότε ἄλλη παράγραφος. Ἔχασε ὅμως τόν δρόμο του. Ἀλλά ὅσο ζεῖ πνευματικά, ἐσεῖς τό εἴδατε αὐτό; 

     Τί σημαίνει λοιπόν; Χρειάζεται, βέβαια ἐνημέρωσις, ἀλλά κυριότατα, αὐτή ἡ πνευματική θεμελίωσις. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καί δή ὁ σύγχρονος νέος, πρέπει νά ξαναβρεῖ τόν Θεό. Πῶς θά βοηθήσουμε τούς νέους μας, νά ξαναβροῦν τόν Θεό. Ἔχουμε κάποιες, ἔτσι… πολύ συγκινητικές ὁμολογίες, πρώην ναρκομανῶν, πού αὐτό λέν… θά ‘χετε ἀκούσει. Καί στό ραδιόφωνο παρουσιάστηκαν καί στήν τηλεόραση, καί σέ ἔντυπα…: «Ἐκεῖνο πού μέ ἔσωσε -νά λέει ὁ Α ὁ Β (ἀγόρια - κορίτσια)- ἦταν ὁ Θεός. Βρῆκα τόν Θεό!». Ἀλλά πρέπει, ὅμως, νά Τόν ἔχουμε χάσει πρῶτα τόν Θεό καί μετά νά Τόν βροῦμε; Δέν πρέπει. Διότι νομίζετε -θά τό δοῦμε λίγο πιό κάτω-) ἐκεῖνος πού ἔκανε ἔστω καί μία φορά χρήση, εἶναι σάν νά μήν εἶχε κάνει χρήση; Δέν εἶναι τό ἴδιο. Προσέξατέ το, δέν εἶναι τό ἴδιο. Ὄχι θέμα γοήτρου, θέμα οὐσίας, θά τό δοῦμε λίγο πιό κάτω. Βέβαια, πιστεύουμε στήν ἀποτοξίνωση, ἐσεῖς πιστεύετε ὅτι ἡ ἀποτοξίνωσις εἶναι πλήρης; Ποιός μᾶς λέει ὅτι ἕνας πού ἔπεσε στά ναρκωτικά, ὅτι ἀποτοξινούμενος, δέν θά ἐπανέλθει κάποτε εἰς αὐτά; Πᾶρτε τό κάπνισμα· ποιός σᾶς ἐγγυᾶται ὅτι αὐτός πού ἔκοψε τό τσιγάρο, κάποια στιγμή δέν θά ξανακαπνίσει; Ἐάν αὐτό στό τσιγάρο πού εἶναι ἐλαφρύτερο, πόσο περισσότερο εἰς τά ναρκωτικά; Πόσο περισσότερο; 

     Λοιπόν, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος πρέπει νά ξαναβρεῖ τόν Θεό, πρέπει ν’ ἀρχίσει νά «πεινάει» καί νά «διψάει» τόν Θεό. Ἔτσι, μέ λαχτάρα, μέ συνείδηση, ἐγώ πιστεύω ὅτι ἐσεῖς πού ἀκοῦτε ὅλα αὐτά θέματα, ἔρχεστε ἐλευθέρως, ἀγαπᾶτε τόν Θεό, πραγματικά μέσα σας ἐπιθυμεῖτε τήν κοινωνία σας μέ τόν Θεό, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός τῆς παραβολῆς, πού εἶχε μείνει στά ξυλοκέρατα, καί ἐκεῖ πού ἦταν σάν ὑποκατάστατα, θά λέγαμε, τῆς καλῆς τροφῆς τοῦ σπιτιοῦ τοῦ πατέρα, καί τί εἶπε; «Τί καθομαι ἐδῶ, θά γυρίσω εἰς τόν πατέρα». Καί νοστάλγησε τήν ἐπιστροφή. Καί τήν πραγματοποίησε τήν ἐπιστροφή του. Ἀλλά συνειδητά. Τό ‘νιωθε! Τό ‘νιωθε! Δέν εἶχε πρό τῆς φυγῆς του, συνειδητοποιήσει ὅτι ἔπρεπε νά μένει κοντά στόν πατέρα. Εὐτυχεῖς ἄν σεῖς -ὅλοι μας!- συνειδητοποιήσουμε ὅτι δέν πρέπει νά φύγουμε ἀπό τόν Θεόν, ἀπό τόν πατέρα μας, δέν πρέπει. Ἀλλά -θά ἐπανέλθω-, ποιός σήμερα θά πεῖ στή νεολαία μας ὅτι τό ἀνικανοποίητον τῆς ψυχῆς των βρίσκεται στήν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ; Θά σοῦ ποῦν: «Ὂχι, δέν εἶναι ἐκεῖ τό ἀνικανοποίητον τῆς ψυχῆς τους». Γυρεύουν πολλά χρήματα ἀπό τούς γονεῖς, ἀκόμη κλέπτουν χρήματα, σήμερα ἀπ’ τό σπίτι αὔριο ἀπό κάπου ἀλλοῦ, εἶναι γνωστό, γιά νά ἱκανοποιηθοῦν οἱ ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς… διασκεδάσεις… κι ὅ,τι… κι ὅ,τι… ὅ,τι ἄλλα, ὅτι στήν πραγματικότητα αὐτά ὅλα δέν θά τούς σβήσουν τήν ψυχήν, τήν δίψαν τῆς ψυχῆς. 

     Ἡ δίψα εἶναι μεταφυσική. Εἶναι σάν νά πίνεις ἁλατισμένο νερό· διψᾶς πιό πολύ. Δέν ξεδιψᾶς μέ τόν τρόπον αὐτόν. Πιστεύεις ὅτι ἄν εἶχες χρήματα κι ἔκανες μεγαλοπρεπεῖς διασκεδάσεις, σπάταλες, πού νά σπαταλᾶς ἐκεῖ καί τά χρήματά σου καί τήν ψυχή σου καί τό σῶμα σου, ἐκεῖ θά βρεῖ ἱκανοποίηση ἡ ψυχή σου. Κάποιος νέος μέ ἐπεσκέφθη τελευταῖα καί ἔδειχνε μιά μελαγχολία. Κατάλαβα ὅτι δέν ἦταν μελαγχολία ἀπό κεῖνες τίς μελαγχολίες πού πᾶμε στούς ψυχιάτρους. Ἔνιωσε τήν ἀηδία τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Αὐτός εἶναι σέ καλό δρόμο, πραγματικά σέ καλό δρόμο, νά γνωρίσει, νά συνειδητοποιήσει, τί πραγματικά τοῦ λείπει. Ναί, ὅπως ἀκριβῶς, θά φᾶμε κάτι θά μᾶς πειράξει στό στομάχι καί θά αἰσθανθοῦμε τήν ἐπιθυμία νά κάνουμε ἐμετό, νά ξεράσουμε. Τό παράδειγμα εἶναι, ἐξάλλου, καί στόν Ἅγιο Ἰάκωβο τόν Ἀδελφόθεο: Νά ξεράσει κανείς ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἔφαγε γιά νά συνέλθει. 

     Κάποτε ὁ ἄνθρωπος ἦταν εὐτυχής, παιδιά, στόν Παράδεισο γιατί εἶχε κοινωνία μέ τόν Θεό. Ὅταν ἐξορίστηκε -τόν ἔβγαλε ὁ Θεός ἀπό τόν Παράδεισο- ἔσπευσε νά φτιάξει τεχνητούς παραδείσους, γιά νά ἀντικαταστήσουν τόν ἀπωλεσθέντα Παράδεισο. Κι αὐτοί οἱ τεχνητοί «παράδεισοι» εἶναι λογῆς-λογῆς, καί ἕνας ἀπ’ αὐτούς τούς τεχνητούς παραδείσους εἶναι οἱ ναρκωτικές οὐσίες. Διάβαζα σχετικά -πολλές φορές ἔχω διαβάσει, δέν μ’ ἀρέσουν, τί νά κρατήσει κανείς ἀπ αὐτά;- κρατάει, λέει, ἕνα τέταρτο, μισή ὥρα, μία ὥρα… πού πηγαίνεις… ποῦ καί πῶς, μετά γίνεσαι ἕνα ράκος! Ἕνα ράκος πραγματικά. Καί ὅμως, θά λέγαμε, ὅλοι αὐτοί εἶναι ὄντως παράδεισοι -ἀφοῦ κανείς ἔτσι αἰσθάνεται- ἤ εἶναι κόλαση! Εἶναι κόλαση, παιδιά, πραγματική κόλαση. Κάποτε ἔκανα τήν ἀφελῆ ἐρώτηση, μάλιστα σ’ ἕναν ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε κάποια στιγμή ὅτι ἔπινε ναρκωτικά -μεγάλης ἡλικίας ἤτανε…μεγάλης… ἔ… μεσαίας ἡλικίας-: «Καί ποῦ βρήκατε», λέγω, «ναρκωτικά; Ποῦ βρήκατε αὐτό πού ἤπιατε;». Αὐτός χαμογέλασε -γι’ αὐτό, σᾶς εἶπα, ἔκανα τήν ἀφελῆ ἐρώτηση-: «Ἡ προσφορά τῶν ναρκωτικῶν εἶναι στό πρῶτο σκόνταμμά μας! Ἀρκεῖ νά ζητήσει κανείς ναρκωτικά. Τά βρίσκει πάρα πολύ εὔκολα». Λέγουν ὅτι τά ναρκωτικά σήμερα κυριολεκτικά ζώνουν τά σχολεῖα! Κι εἶναι ἀλήθεια. Προσφέρονται ἀκόμη, σάν ἡδύποτα!... σάν αὐτοκόλλητα(!) -νά μήν μείνω σέ περιγραφές περισσότερες…-, σάν χαλκομανίες… Πᾶς νά γλύψεις γιά νά κολλήσεις κάτι καί ἐκεῖ -ἔχουν ἔρθει ἀπ’ τό ἐξωτερικό αὐτά- ἔχει ναρκωτική οὐσία! Βρίσκονται, ἀκόμη, τά ναρκωτικά στίς καφετέριες, δέν ἔχω καιρό νά σᾶς πῶ καί παραδείγματα… στίς ντίσκο… στά μπάρ… στά parties… στά ἠλεκρονικά… κι ὅπου ἀλλοῦ. Κυκλοφοροῦν! Οἱ ἔμποροι τοῦ θανάτου μπαίνουνε σ’ ὅλα αὐτά, καί προμηθεύουν ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θέλουν (ἀρκεῖ βέβαια νά ἔχουν καί χρήματα!). 

     Θά μπορούσαμε νά χαρακτηρίσουμε ὅλες αὐτές τίς πόρτες πού σᾶς ἀνέφερα, ὅπως τίς ὀνομάζει ἡ Ἁγία Γραφή : «Ὁδοί Ἅδου κατάγουσαι εἰς τά ταμιεῖα τοῦ θανάτου» (Παροιμίαι 7, 27), «Εἶναι δρόμοι τοῦ Ἅδου (:πού ὁδηγοῦν στόν Ἅδη) κι ἀπό κεῖ κατεβάζουν («κατάγουσαι») εἰς τά ταμιεῖα τοῦ θανάτου». Ναί, εἰς τά ταμιεῖα τοῦ θανάτου. Αὐτές εἶναι οἱ πόρτες, παιδιά, πού σᾶς ἀνέφερα προηγουμένως. Ἅδης καί θάνατος εἶναι ὅλοι αὐτοί οἱ χῶροι. Νά τό ξαναπῶ; Ἅδης καί θάνατος εἶναι ὅλοι αὐτοί οἱ χῶροι! Καί παρακαλῶ πάρα πολύ προσέξετε, μήν πηγαίνετε σ’ αὐτούς τούς τόπους. Ξεκινᾶμε, ξέρετε, ἀπό τήν καφετέρια. Ἕνας πνευματικός ἄνθρωπος, ἕνας πνευματικός νέος δέν πηγαίνει ποτέ στήν καφετέρια. Ὄχι μόνο γιατί μπορεῖ νά μπλέξει ἐκεῖ μέ τά ναρκωτικά, ἀλλά εἶναι καί πολλοί-πολλοί ἄλλοι λόγοι. Γι’ αὐτό λέγει τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ: «… καὶ μὴ πορευθήτω μετὰ σοῦ μέθη ἐν τῇ ὁδῷ σου» πού λέγει ὁ Τωβίτ στόν Τωβία. Δηλαδή, μήν κάνεις συντροφιά. Γιατί σ’ αὐτούς τούς τόπους, παιδιά, δέν πηγαίνουμε μόνοι μας, πηγαίνουμε μέ συντροφιά. Γι’ αὐτό λέγει: «Πρόσεξε τή συντροφιά σου». Εἶναι ἐκεῖνο πού λέγει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Οἱ ἐν πλάνῃ ἀναστρεφόμενοι», «αὐτοί οἱ ὁποῖοι κάνουν συναναστροφές ἐν πλάνῃ». 

     Πρέπει ἀκόμη νά σημειώσουμε ὅτι οἱ ναρκωτικές οὐσίες δημιουργοῦν μία φοβερή ἐξάρτηση. Φοβερή ἐξάρτηση! «ᾯ γάρ τις ἥττηται, τούτῳ καὶ δεδούλωται» (Β΄ Πετρ. 2,18-19). «Ὅπου κανείς ἔχει νικηθεῖ, ἐκεῖ καί ἔχει ὑποδουλωθεῖ». Ὅπως καί τό οἰνόπνευμα, ὅπως καί ὁ καπνός, ἀλλά σέ ἀσύγκριτα μεγάλο βαθμό -ἀσύγκριτα μεγάλο βαθμό!- εἶναι τά ναρκωτικά, ἀπό τά ὁποῖα ἐξαρτῶνται καί δέν μποροῦν νά ἀπαλλαγοῦν. Εἶναι οἱ λεγόμενοι «ἐξηρτημένοι». Οἱ ναρκωτικές οὐσίες ἀκόμη ἀφήνουν μία «μνήμη» -σᾶς τό ‘λεγα καί στά προηγούμενα- καί γιά τίς ἄλλες οὐσίες, πολύ περισσότερο τά ναρκωτικά. Μνήμη ὅπως στό κομπιούτερ πού λέει member, μνήμη στόν ἄνθρωπο καί δέν μπορεῖ εὔκολα νά ἀπαλλαγεῖ. Κάποια στιγμή ξαναγυρίζει στά ναρκωτικά. Μάλιστα τό LSD ὕστερα ἀπό μῆνες, ξαναγυρίζει στά ναρκωτικά. Εἶμαι μάρτυς μιᾶς ἱστορίας τρομακτικῆς. Εἶμαι μάρτυς! Ἔτσι, μπροστά μου. 

     Ἡ καλύτερη θεραπεία, ξέρετε ποιά εἶναι; Ἡ μή προσέγγισις. Μακριά! Μακριά! Ὄχι νά θεραπευτοῦμε, δέν θά πλησιάσουμε. Ἡ χρήση τῶν ναρκωτικῶν οὐσιῶν ἐκτός ἀπό λόγους ὑπαρξιακούς, εἶναι καί μία δειλία ἀντιμετωπίσεως τῆς πραγματικότητος τῆς ζωῆς. Ὁ Κύριος πρό τοῦ Σταυροῦ (:πρίν σταυρωθεῖ) ἐδέχθη μιά ναρκωτική οὐσία πού προσέφεραν φιλανθρώπως κάποιες γυναῖκες: «Καὶ ἐδίδουν αὐτῷ πιεῖν (:Καί τοῦ διναν νά πιεῖ) ἐσμυρνισμένον οἶνον (:ναρκωτικές οὐσίες μέσα σέ κρασί)· ὁ δὲ οὐκ ἔλαβε (:Αὐτός ὃμως δέν τίς πῆρε)» (Μαρκ. 15,23). Γιατί; Ἤθελε νά ἀντιμετωπίσει τό Πάθος σέ ὅλη τήν διασταση, σέ ὅλη τήν πραγματικότητά του. Εἶναι γνωστό ἀκόμα ὅτι οἱ ναρκωτικές οὐσίες νεκρώνουν, καταστρέφουν τόν νοῦ, τήν βούληση καί τό συναίσθημα, συνήθως ἀνεπανορθώτως καί ἀμετακλήτως. Καταστρέφουν καί τό σῶμα. Στέλνουν γρήγορα στόν θάνατο. Καταστρέφουν τόν ὅλον ἄνθρωπο. Καί χάνει τήν σωτηρία του ὁ ἄνθρωπος καί δέν εἶναι πιά τίποτε. Καί στήν παροῦσα καί στή μελλουσα ζωή εἶναι ἄχρηστος. Ἀλλά τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μᾶς λέγει: «Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς (:Νεκρώσατε τά μέλη σας τά ἐπί τῆς γῆς)». Ποιά; «… Πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν… » (Κολ. 3, 5-7). Αὐτά θά νεκρώσουμε, ὄχι νά νεκρωθοῦμε ἀπό τά ναρκωτικά. Αὐτά θά νεκρώσουμε· τό πάθος καί τήν κακήν ἐπιθυμίαν… Δι’ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ. 3,5-7). Εἶναι φοβερό ὅταν τιμωροῦνται οἰ ἄνθρωποι ἀπ’ αὐτό. Μήν, λοιπόν, ποτέ, μά ποτέ! Μά ποτέ! Μήν γευθοῦμε πράγματα πού ὁ Θεός δέν τά θέλει.

39η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

«Τό κάπνισμα».

†. Μιλήσαμε, τήν περασμένη φορά, γιά τήν μέθη, ὅπως θά ἐνθυμεῖσθε, σύμφωνα μ’ ἐκεῖνα πού συμβουλεύει ὁ Τωβίτ εἰς τόν Τωβία, γιατί συνεχίζουμε πάντοτε εὐρισκόμενοι εἰς τήν πνευματική διαθήκη τοῦ Τωβίτ, πρός τόν γιό του τόν Τωβία. Καί τοῦ γράφει, καί τοῦ λέγει: «Οἶνον εἰς μέθην μὴ πίῃς, καὶ μὴ πορευθήτω μετὰ σοῦ μέθη ἐν τῇ ὁδῷ σου»· δηλαδή: «Μήν φθάσεις νά πίνεις κρασί καί νά μεθᾶς, οὔτε νά κάνεις συντροφιά μέ ἀνθρώπους πού πίνουν οἰνόπνευμα (κρασί)».

     Ἀλλά ἡ μέθη, ὅπως ἤδη εἴπαμε ἀπό τήν περασμένη φορά, δέν προέρχεται μόνο ἀπό τό οἰνόπνευμα (ὅπως ἤτανε γνωστό στήν ἐποχή τοῦ Τωβίτ), ἀλλά ἔχει καί ἄλλες πηγές, ὅπως εἶναι τά ναρκωτικά. Στήν ἐποχή ἐκείνη καί μάλιστα π.Χ. βεβαίως δέν ἦταν γνωστά τά ναρκωτικά. Ἀλλά ἄν πεῖτε ὅτι τό κάπνισμα -γιά τό ὁποῖο θά μιλήσουμε σήμερα- δέν προκαλεῖ μέθη (δηλαδή ὅπως τά ναρκωτικά προκαλοῦν μίαν μέθην, μάλιστα ἰδιότυπον μέθην, ὄχι ἀκριβῶς ὅπως τό οἰνόπνευμα), ὡστόσο ὑπάρχει τό εὐφραντικό στοιχεῖο, ἐκεῖνο πού δημιουργεῖ μίαν ὅπως λέγεται «εὐφορίαν», μία …, ἔτσι…, εὐχαρίστηση, σέ φέρνει… σέ εἰσαγάγει μέσα σέ παραδείσους κ.λπ., θά σᾶς ἔλεγα ὅτι τό κάπνισμα ἀνήκει στά ναρκωτικά καί θεωρεῖται ναρκωτικόν κοινῆς ἀποδοχῆς. Θά τό ξαναπῶ ἄλλη μία φορά, γιατί θά ἤθελα νά τό τυπώσετε καλά στό μυαλό σας καί νά τό ξέρετε: Τό κάπνισμα ἀνήκει στά ναρκωτικά. Προκαλεῖ ὅ,τι προκαλοῦν καί τ’ ἄλλα ναρκωτικά (βεβαίως σέ ἐλαφροτέρα μορφή), γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί εἶναι ὅπως σᾶς εἶπα, ναρκωτικόν κοινῆς ἀποδοχῆς. Δηλαδή τί; Ὅλοι τό ἀποδεχόμεθα καί δέν ὑπάρχει θέμα, γι’ αὐτό. Καί αὐτό προκαλεῖ ὁμοίως τό κάπνισμα, τήν δηλητηρίαση, ὅπως καί τό οἰνόπνευμα, ὅπως καί ὅλα ἐκεῖνα τά ναρκωτικά πού προκαλοῦν βαριές μορφές δηλητηριάσεως εἰς τόν ὀργανισμόν, γι’ αὐτό μιλᾶμε καί ἀποτοξίνωση. Ἕνας ὁ ὁποῖος ἔχει πλέον παραδοθεῖ εἰς τό οἰνόπνευμα, χρήζει (ἔχει ἀνάγκη) ἀπό ἀποτοξίνωση, ὅπως ἀκριβῶς κι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος κάνει χρήση τῶν ναρκωτικῶν. Ἔτσι καί τό κάπνισμα, παιδιά, προκαλεῖ δηλητηρίαση. Μάλιστα σέ κεῖνον πού πρωτοκαπνίζει, δημιουργεῖ, ἀποφέρει μία ναυτία ἰσχυρή, δηλαδή μία ζάλη. Ζαλίζεται κανείς ὅταν πρωτοκαπνίσει, μετά προκαλεῖ ἐμετόν, προκαλεῖ ἀκόμη μίαν ὠχρότητα τοῦ προσώπου, ἕναν ἴλιγγο κι ἕναν ψυχρό ἱδρῶτα. Ξαναλέγω σέ κεῖνον πού πρωτοξεκινᾶ. Βέβαια ἴσως δέν ἐμφανίζονται τά ἀποτελέσματα αὐτά σέ ὅλους, ἀλλά ἀρκετοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὅταν πρωτοχρησιμοποιήσουν τόν καπνόν (τό κάπνισμα) παθαίνουν αὐτά τά πράγματα. 

     Ὅταν ὁ ὀργανισμός συνηθίσει, βεβαίως δέν ὑπάρχουν αὐτά… Βλέπουμε σήμερα τούς ἀνθρώπους καπνίζουν, δέν ἔχουν κανένα πρόβλημα, δέν ὑπάρχει θέμα οὔτε ἐμετοῦ, οὔτε ἰλίγγου, τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά πού ἀναφέραμε, ἐν τούτοις τά συμπτώματα ἀπό τό κάπνισμα κλιμακώνονται ἀπό τήν ἐλαφρά λαρυγγίτιδα μέχρι τόν καρκίνο καί τήν συγκοπή τῆς καρδιᾶς. Γι’ αὐτό εἶναι πασίγνωστο -πασίγνωστο!- ὅτι ἕνα πολύ ἀρκετό ποσοστό τοῦ καρκίνου πού ὑπάρχει σήμερα ὀφείλεται στόν καπνό- τό ξέρουμε ὅλοι μας, τό λέγουν παντοῦ πρός πᾶσαν κατεύθυνση τά ἰατρικά συνέδρια κ.λπ.- ὅπως ὁμοίως καί καρδιακές προσβολές, γι’ αὐτό θά πεῖ ὁ γιατρός σέ ἐκεῖνον πού καπνίζει καί ἔχει καρδιά ὅτι δέν πρέπει πλέον νά καπνίζει… κ.ο.κ. Βλέπετε, λοιπόν, ὅτι τά πρῶτα μέν συμπτώματα ὑποχωροῦν ἄμεσα γρήγορα, ἔχουμε ὅμως ἄσχημα ἀποτελέσματα ἀπό τήν χρήση τοῦ καπνοῦ. Ὅλα αὐτά δείχνουν ὅτι πρόκειται πράγματι γιά μιά δηλητηρίαση τοῦ ὀργανισμοῦ. Γι’ αὐτό σ’ ἕνα νοσοκομεῖο στήν Ἀμερική τῆς Rhode Island ὑπάρχει μία ἐπιγραφή πού λέει: «Δέν πουλᾶμε τσιγάρα -ἐννοεῖται στό κυλικεῖο τοῦ Νοσοκομείου-, σᾶς ἀγαπᾶμε πολύ». Ἔμ βέβαια, ὅταν ἀγαπᾶς κάποιον πολύ δέν τοῦ προσφέρεις ἕνα τσιγάρο, καί πολύ παραπάνω δέν τόν εἰσαγάγεις στό νά μάθει νά καπνίζει. Σήμερα γίνεται μιά πάρα πολύ μεγάλη ἐκστρατεία κατά τοῦ καπνίσματος. Στήν Ἀμερική μάλιστα μπορεῖ κανείς νά χάσει τήν δουλειά του, ἐάν ὑποτεθεῖ ὅτι ἀπαγορεύεται αὐστηρῶς τό κάπνισμα, σέ κάποιο γραφεῖο πού ἐργάζεται ἤ σέ κάποιο ἐργοστάσιο. Μπορεῖ νά φτάσει νά χάσει τήν δουλειά του. Ξεκίνησαν αὐτήν τήν ἐκστρατεία κατά τοῦ καπνοῦ στήν Ἀμερική, κι ὅπως σᾶς εἶπα, ὑπάρχουν ἐργασιακοί χῶροι πού ἀπαγορεύουν ἀπολύτως-ἀπολύτως τό τσιγάρο. 

     Ἀπό μιά σύγχρονη στατιστική, παιδιά, ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε αὐτές τίς μέρες, καί στήν τοπική μας ἐφημερίδα «Ἐλευθερία», οἱ πρῶτες τρεῖς χῶρες πού καπνίζουν περισσότερο -κατ’ ἀναλογίαν, πάντοτε, φυσικά- εἶναι (στόν κόσμον ὅλο!) ἡ Κούβα, μετά ἔρχεται ἡ Κύπρος καί μετά ἔρχεται ἡ Ἑλλάδα. Βλέπετε ὅτι ἔχουμε μερικά ἀπ’ τήν ἀνάποδη, προνόμια, δηλαδή ἀρνητικά προνόμια δυστυχῶς... Αὐτά ὅλα τί λένε; Λένε ὅτι παρά τίς ἀπαγορεύσεις (ἐννοεῖται ὄχι κατ’ ἀστυνομικόν τρόπον), τίς εἰδοποιήσεις θά ἔλεγα, βλέπετε τί τεράστιες ἀφίσσες ὑπάρχουν στούς δρόμους ὅτι τό κάπνισμα βλάπτει τήν ὑγεία σοβαρά, παρά ταῦτα δυστυχῶς δέν εἶναι ἀρκετό νά εἰδοποιήσουμε. 

     Τό ἴδιο πρᾶγμα, παιδιά, συμβαίνει καί στά ναρκωτικά, τό ἴδιο πρᾶγμα συμβαίνει καί στίς ἄλλες ἀρρώστιες, ὅπως τό ΑIDS. Bλέπετε ὅτι ἐξαπολύουν ἐνημέρωση, καί δέν θέλω νά πῶ ὅτι ἡ ἐνημέρωσις εἶναι κακή, ἀλλά δέν εἶναι ἐπαρκής. Τό νά σοῦ πῶ «Πρόσεξε» ἀλλά νά σέ ἀφήσω, μήν σοῦ πῶ γιατί πρέπει νά προσέξεις διότι πίσω ἀπ’ τήν ἀρρώστια ὑπάρχει κάτι ἄλλο, εἶναι ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἄν δέν σοῦ βάλω, λοιπόν, τόν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσα σου, ὅσα νά σοῦ πῶ, δέν θά προσέξεις. Καί εἶναι ἐκεῖνο πού σᾶς εἶπα καί τήν περασμένη φορά -καί πάντα θά τό λέγω- εἶναι θέμα πίστεως! Πρέπει νά πιστέψεις αὐτό πού λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Τό ἀκοῦς ὅτι βλάπτει αὐτό. Πίστεψέ το. Τό εἶπε ὁ Χριστός ἔτσι (ἐνθυμεῖσθε πού σᾶς τό εἶπα): «Σᾶς εἶπα τά ἐπίγεια πράγματα, καί δέν πιστεύετε, ποῦ νά νά σᾶς πῶ γιά τά ἐπουράνια πράγματα»! Λοιπόν, πέρα ἀπό μιά εἰδοποίηση, ἀπό μιά ἐνημέρωση, χρειάζεται καί ὑπάρχει ἀνάγκη νά ὑπάρχει μία πίστις, νά ὑπάρχει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, μία πνευματικότητα γιά νά ὁλοκληρώσω τήν προφύλαξή μου ἀπό ὅλα αὐτά τά ὁποῖα εἶναι βλαβερά. 

     Ἀλλά τί εἶναι ὁ καπνός; Ἄ, πρέπει δέ νά σᾶς πῶ ὅτι μιά στατιστική πού ‘χε γίνει πέρσι-πρόπερσι … κ.λπ. στά σχολειά -Πώ! Πώ! Καί στήν Λάρισα- ἀπογοητευτικόν τό ἀποτέλεσμα. Στόν μαθητόκοσμο,ναί, ἀπογοητευτικόν τό ἀποτέλεσμα! Ἀλλά δέν θέλω, παιδιά, νά μείνω σέ στατιστικές, ὅ,τι εἶπα-εἶπα, ἔ, αὐτές μπορεῖτε ὁπουδήποτε νά τίς βρεῖτε, θά ἐπιθυμοῦσα νά καταλαβαίναμε τό θέμα σέ μιά πνευματική βάση, σέ μιά θεολογική βάση γιά νά ἀποκτήσουμε αὐτόν τό φόβο τοῦ Θεοῦ καί νά εἴμεθα προσεκτικοί. Ἀλλά, τί εἶναι ὁ καπνός; Ὁ καπνός εἶναι, ὅπως θά γνωρίζετε ἕνα ἐτήσιο φυτό. Ἐτήσιο λέγεται γιατί κρατάει μόνο ἕνα χρόνο καί πρέπει νά ξανασπείρουμε πάλι. Ὁνομάζεται τό φυτόν αὐτό «Νικοτινιάνα» (Nicotiana tabacum) καί συναντᾶται σέ 40 εἴδη. Εἶναι φυτόν ἰθαγενές τῆς Αὐστραλίας, τῆς Ἀφρικῆς καί τῆς Ἀμερικῆς. Ἐπειδή οὔτε ἡ Ἀφρική εἶχε ἐξερευνηθεῖ ὁλόκληρη -πολύ δέ παραπάνω ἡ Αὐστραλία- ἐπειδή ὅμως εἶχε -500 χρόνια ἔχουμε φέτος ἀπό τήν ἀνακάλυψη τῆς Ἀμερικῆς- γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἔχουμε τό φυτό αὐτό πρώτιστα ἀπό τήν Ἀμερική. Γι’ αὐτό γιά πρώτη φορά οἱ ναύτες τοῦ Κολόμπο, τό 1492 εἶναι μία ἡμερομηνία… ἔτσι, χαρακτηριστική αὐτή, καί παρετήρησαν ἐκεῖ στούς ἰθαγενεῖς τῆς Κούβας -νησί εἶναι ἡ Κούβα-, ὅτι ἔκαναν χρήση αὐτοῦ τοῦ φυτοῦ. Τό μετέφεραν στήν Ἱσπανία καί ἀπό τήν Λισσαβῶνα τῆς Πορτογαλίας, τό μετέφερε στή Γαλλία ὁ ἐκεῖ Γάλλος πρέσβης πού ἐλέγετο Ζάν Νικό (Jean Nicot), (ἔχει ἕνα «t», ταῦ, στό τέλος, ὅσο μπορῶ νά ξέρω, γιά νά εἰπωθεῖ, νά προφερθεῖ τό «t» πρέπει νά ὑπάρξει ἕνα «e» στό τέλος, νά τό ποῦμε νικότ). Ἀπό τότε ἄρχισε νά καλλιεργεῖται αὐτό τό φυτό στήν Εὐρώπη, ἀλλά κυρίως γιά θεραπευτικούς σκοπούς. Κρίναν ὅτι εἶχε θεραπευτικούς σκοπούς, δηλαδή γιά λόγους ἰατρικούς. Ἀργότερα, ὅμως, χρησιμοποιήθηκε ἀπό τούς πολλούς-πολλούς πλέον, ὅπως καί ὁ καφές ξέρετε ἔ; Ὁ καφές δέν εἶναι ἐδώδιμον (δέν εἶναι τρωγώσιμον) προϊόν. Ἐν τούτοις τό ‘χουμε κάνει νά εἶναι φαγώσιμο. Πλέον ὅταν ξέφυγε ἀπ’ αὐτήν τήν ἰατρική, θά λέγαμε, χρήση τό τσιγάρο, ἔκανε πλέον -σήμερα τό ξέρουμε αὐτό πολύ καλά- τόν γῦρο τῆς γῆς. Δέν ὑπάρχει χώρα στήν ὁποία νά μήν ὑπάρχει τό τσιγάρο πού καπνίζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἀπό τό ὄνομα τοῦ Nicot καί τῆς Ἀμρικανικῆς νήσου Τομπάγκο (Τομπάγκο) ὠνομάστηκε καί πλέον ἐπίσημα τό φυτό αὐτό: Nicotiana tabacum. Γι’ αὐτό εἶναι γνωστό μάλιστα στούς παλαιοτέρους καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα, ὡς «ταμπάκο». 

     Ἀλλά τί εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τόν καπνό νά ἔχει τόσο εὐρεῖα διάδοση; Ἄν διαβάσετε τήν ἱστορία τοῦ καπνίσματος, τοῦ καπνοῦ, θά δεῖτε ὅτι εἶχε πολύ περιπετειώδη… γυρίζοντας τόν γῦρο τῆς γῆς. Σημειώσατε ὅτι ὅταν πρωτοενεφανίσθη στήν Περσία, ὑπῆρχε νόμος, πού ἄν κανείς ἔκανε χρήση τοῦ καπνοῦ, ἐθανατοῦτο. Δηλαδή θανατική ποινή! Ἔ, ὅπως δηλαδή τά ναρκωτικά… κ.λπ. Ἀλλά τί εἶναι ἐκεῖνο -ἐπαναλαμβάνουμε- πού κάνει τόν καπνό νά ἔχει μία τόσο εὐρεῖα διάδοση; Γιατί κάτι ἄλλο δέν ἔχει διάδοση. Ἁπλούστατα, θά λέγαμε, εἶναι ὅπως καί τά ναρκωτικά. Ἐκτός ἀπό τήν μίμηση, διότι ὅταν βλέπει κάποιος τόν ἄλλο νά καπνίζει, θέλει κι αὐτός νά μιμηθεῖ, μάλιστα κυρίως στίς συντροφιές. Ἐκτός, λοιπόν, ἀπό τήν μίμηση πού ὑπάρχει, ὀφείλεται ἡ εὐρυτάτη αὐτή διάδοσή του στήν ἐπίδρασή του, στήν ψυχική πιά σφαίρα τοῦ ἀνθρώπου ὅπου ἐκεῖ βελτιώνεται ἡ ψυχική διάθεσις τοῦ ἀνθρώπου, βελτιώνεται. Καταστέλλεται ἡ διέγερσις τοῦ νευρικοῦ συτήματος, ὅταν κανείς εἶναι σέ μιά κατάσταση νευρικότητος, θά τό δεῖτε, ἀμέσως θα βγάλει νά καπνίσει τσιγάρο… εἶναι στενοχωρημένος, ἀμέσως θα βγάλει νά καπνίσει τσιγάρο, εἶναι ἕνα εἶδος διεξόδου καί δημιουργεῖ μία «νάρκωση» (τήν λέξη ἄς τήν βάλω μέσα σέ εἰσαγωγικά), καί λέγω τήν λέξη αὐτή γιατί ἁπλούστατα μιλήσαμε γιά ναρκωτικό κοινῆς ἀποδοχῆς, ὅπως εἴπαμε προηγουμένως καί εἶναι εὐχάριστη στόν ὀργανισμό, πολύ εὐχάριστη. Διότι ἔτσι… ἄ τρόπον τινα δημιουργεῖ μία διάθεση καλή. 

     Εἶχα δεῖ πρίν ἀπό δύο χρόνια πού εἶχα πάει στήν Ἀθήνα… δέν ξέρω, ἐδῶ δέν τήν εἶδα αὐτήν τήν διαφήμιση, ἑνός ξένου τσιγάρου (βέβαια κατά κανόνα οἱ διαφημίσεις αὐτές εἶναι πολλά τετραγωνικά μέτρα, πού κανείς βλέπει ἀπό πολύ μακριά τί γράφει) κι ἔλεγε ἀπό κάτω: «Ὅποιος καπνίσει, θά ξανακαπνίσει». Τί σημαίνει αὐτό; Βέβαια ὑποτίθεται διαφημιζόμενον τό τσιγάρο αὐτό ὅτι εἶναι τόσο ἐκλεκτό, εἶναι τόσο ὡραῖο πού θά ξανακαπνίσεις. Ἄμ δέν εἶναι ἐκεῖ τό θέμα. Τό θέμα εἶναι -ὅπως καί λέγεται ψιθυρίζεται- ὅτι ἄν ὄχι σέ ὅλα τά ξένα καπνά, σ’ αὐτό τουλάχιστον, σ’ αὐτήν μάρκα καπνοῦ, σ’ αὐτήν τήν ὀνομασία καπνοῦ, βάζουνε μέσα καί λίγο ναρκωτικό. Ὁπότε βέβαια ὅταν καπνίσεις, θά ξανακαπνίσεις. Ἐνυμεῖσθε -δέν ξέρω ἀκόμη ἄν ὑπάρχει- στήν Coca Cola «Ὅποιος πίνει, ξαναπίνει» . Γιατί ξαναπίνει; Εἶναι πιά κοινό μυστικό ὅτι μέσα στήν Coca Cola ὑπάρχει κάποιο ναρκωτικό. Καί ἡ ὀνομασία ἀκόμα ‘’ Coca Cola ’’, τό coca μπορεῖ νά βάζουνε λίγο κοκαΐνη (καί τό ὄνομα ἀκόμα τό δείχνει αὐτό) … ἤ δέν ξέρω τί. 

     Μάλιστα μέ τήν εὐκαιρία, θά σᾶς ἔλεγα, τέτοια ποτά, τῶν ὁποίων ἡ σύνθεσις εἶναι κρυφή, ἔρχεται ἐδῶ ἡ πρώτη ὕλη καί κατόπιν τήν ἀραιώνουν καί τή βάζουν στίς μποτίλιες, ποτέ νά μήν χρησιμοποιεῖτε. Ἄστε ὅτι αὐτή ἡ οὐσία… δέν ξέρω, εἶναι μιά οὐσία πού ἐπικρατεῖ στήν ἀμερικάνικη νοοτροπία… σαπούνια κρέμες… μυρίζει αὐτή ἡ μυρωδιά (ὅπως καί ἡ Coca Cola) κι ὅταν τήν πρωτομύρισα (ὅπως κι ἄλλες οὐσίες συναφεῖς ἀμερικάνικες) ξέρετε πῶς μοῦ ‘μοιασε; -τώρα μπορῶ νά εἶμαι ὑπερβολικός- Σάν πατημένος κοριός! Μυρίσατε ποτέ κοριό; Δέν ἔχουμε κοριούς θά μοῦ πεῖτε καί δέν μυρίσαμε τί θά πεῖ «πατημένος κοριός». Ἔ… ἔτσι μοῦ φάνηκε, ἔτσι μοῦ ἦρθε… δέν ξέρω… δέν ξέρω. Πάντως ὅπως κι ἄν ἔχει τό πρᾶγμα, προσέξτε ὅλα αὐτά τά ἡδύποτα, «ὅποιος πίνει, ξαναπίνει», «ὅποιος καπνίσει, θά ξανακαπνίσει», προσέχετέ τα, γιατί εἶναι ὅλα αὐτά ἐπικίνδυνα. Αὐτό δείχνει, ὅμως, ὅτι προσφέρει στόν ἄνθρωπο τήν εὐχαρίστηση, τήν ἡδονή. Προσέξτε! τήν ἡδονή, τήν εὐχαρίστηση. Κι αὐτή μέ τή σειρά της, διεγείρει τό νευρικό σύστημα, ἀφήνει τήν «μνήμη» της… γι’ αὐτό ἐξάλλου εἶναι καί δύσκολο κανείς νά ἀποσυνηθίσει κάτι τέτοιο, τό τσιγάρο, τά ναρκωτικά, τό οἰνόπνευμα, εἶναι πάρα πολύ δύσκολο, καί τελικά ἀπολήγει σέ πάθος. Εἶπα ἀφήνει «μνήμη». Πράγματι. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι κάποια στιγμή ἔκοψαν τό τσιγάρο, καί σέ κάποια στιγμή ὕστερα ἀπό πολλά χρόνια, νά τούς ἦρθε ἔτσι κάπως ἡ μυρωδιά καί νά ξύπνησε μέσα τους κάτι καί νά ἀναζητήσουν πάλι τό τσιγάρο. Καί ἔτσι βλέπουμε ὅτι ἐπανέρχονται στό κάπνισμα, γιατἰ γι’ αὐτό μιλᾶμε, ὅπως καί στά ναρκωτικά… ὅπως… ὅπως καί σέ ἄλλα πράγματα, καί στό οἰνόπνευμα, ἐξηγούμεθα, ὅλα αὐτά ἀφήνουν μίαν «μνήμην» στό νευρικό σύστημα. Ναί, ἄν σᾶς ποῦν ὅτι κάποιος ἔκανε χρήση ναρκωτικῶν ἤ οἰνοπνεύματος… μεθοῦσε… κ.λπ. καί σᾶς τόν συστήνουν γιά… γαμπρόν, ἐγώ θά σᾶς ἔλεγα, ἄν εἶχα κόρη, δέν θά τόν ἔπαιρνα αὐτόν γιά γαμπρό. Γιατί τίποτα δέν μέ πληροφορεῖ ὅτι αὐτός εἰς τό μέλλον δέν μπορεῖ νά «ξαναθυμηθεῖ» τό πάθος του. Ναί, εἶναι ἀκριβῶς ὅπως ἔχουμε τά computrers πού γιά μιά στιγμή βγάλαμε μία πράξη, βγάλαμε ἕνα ἀποτέλεσμα, πατᾶμε ἕνα κουμπί πού λέει memory (μνήμη) καί τό ἀφήνουμε ἐκεῖ. Προχωροῦμε παρακάτω, ξαναπατᾶμε τό κουμπί αὐτό καί μᾶς ἔρχεται ἐκεῖνο τό ἀποτέλεσμα πού τό «ἀποταμιεύσαμε» τρόπον τινα μέσα στό κομπιούτερ. Λοιπόν, ἀντιλαμβάνεστε αὐτό τό πρᾶγμα εἶναι στό οἰνόπνευμα, στά ναρκωτικά καί στό κάπνισμα. Θέλει, λοιπόν, πάρα-πάρα πολλή προσοχή, ἄς τό προσέξουμε αὐτό τό σημεῖο.

     Πρέπει νά καταλάβουμε ἀκόμη ὅτι ὅσα ὁ Θεός ἐδημιούργησε, δέν εἶναι φαγώσιμα, δέν εἶναι ἐδώδιμα ἤ κατάλληλα νά χρησιμοποιοῦνται ἀπό τόν ἀνθρώπινο ὀργανισμό. Ἐμεῖς περιέργως, ὅ,τι μέσα στήν κτίση ὑπάρχει, τό καταπίνουμε, τό τρῶμε, τό παίρνουμε. Δέν εἶναι σωστό. Πολλά ἀπ’ αὐτά πού ὁ Θεός ἐδημιούργησε εἶναι ἁπλῶς ὑλικά γιά ἰατρική χρήση, γιά μιά θεραπεία… κ.λπ. Μοῦ φαίνεται, παιδιά, ὅτι ὁ Θεός τό δέντρον τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ τό ‘χει φυτεμένο πάνω στή γῆ καί παραμένει φυτεμένο. Καί μᾶς λέει: «Αὐτό δέν πρέπει νά τό δοκιμάσεις», ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος τό δοκιμάζει. Καί σκάβει μέ τά χέρια του -θα τό δοῦμε λίγο πιό κάτω- αὐτόν τόν ἴδιο τό θάνατό του! Δέν εἶναι κάτι πολύ φοβερό; Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἄς προσέξουμε νά μήν δοκιμάζουμε ἀπό τό δέντρον τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Τί ἔσπρωξε μέχρις ἐκεῖ τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα; Δυό πράγματα: Ὁ διάβολος καί ἡ περιέργεια. Δέν πρέπει νά ἔχουμε στά πράγματα αὐτά περιέργεια, ἐφόσον -σᾶς εἶπα προηγουμένως, θέμα πίστεως- ξέρουμε ὅτι αὐτό θά μᾶς κάνει κακό. Γιατί; Ποῦ; Πῶς; Γιατί τό βλέπουμε στούς ἄλλους. Μά τό βλέπουμε στούς ἄλλους! Θυμηθεῖτε τόν Αἰσώπειον μῦθον πού ἡ ἀλεποῦ δέν ἔμπαινε στή φωλιά τοῦ λιονταριοῦ: «Μπά! Κυρά ἀλεποῦ, πῶς ἐσύ δέν μπῆκες νά ὑποβάλλεις τά σέβη σου στόν βασιλέα τῶν ζώων;». Κι ἐκείνη πονηροτάτη, ἐφυεστάτη ἀπαντάει: «Περιμένω νά βγοῦν τά ζῶα πού μπῆκαν, γιά νά μοῦ ποῦν τίς ἐντυπώσεις των». Δηλαδή «Βλέπω ὅτι μπαίνουν, ἀλλά δέ βγαίνουν! Δηλαδή τά τρῶς ἐσύ τό λιοντάρι! Ἔ τί νά μπῶ κι ἐγώ σά χαζή, ἡ ἀλεποῦ, γιά νά φᾶς κι ἐμένα;». «Νά μοῦ ποῦν τίς ἐντυπώσεις των!». Γιατί, ἀλήθεια, δέν θά μπορούσαμε κι ἐμεῖς, νά παρατηροῦμε, ἀπό ἐμπειρία πλέον τί ἔπαθε ὁ συμμαθητής μας, ὁ ἄλλος ὁ ἄνθρωπος, κάθε μέρα βλέπουμε στίς ἐφημερίδες, νέους πού πέφτουν κάτω ἀπ’ τά ναρκωτικά, πεθαίνουν ἤ καρκίνοι ἀπό τό τσιγάρο… κ.ο.κ.

     Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, παιδιά, στά βιβλία του «Συμβουλευτικόν Ἐγχειρίδιον» καί «Πνευματικά Γυμνάσματα» ἀναφέρεται στόν καπνό καί τόν κατακρίνει βαρύτατα. Λέγει πολλούς χαρακτηρισμούς ἄσχημους πραγματικά. «Τό ἀηδές, αὐτό, χόρτο»… κι ἄλλα πολλά… Τό κάπνισμα, ἐκτός ἀπό τή βιολογική βλάβη πού προκαλεῖ -ὅπως μέχρι τώρα ἤδη εἴπαμε- εἶναι καί δείκτης ἠθικῶν παρεκτροπῶν. Μ’ ἄλλα λόγια, δείχνει ὅτι ἄν δῶ ἕνα παιδί… ὅλοι μας ἄν δοῦμε ἕνα παιδί, ἕναν νεαρό πού καπνίζει, δείχνει ὅτι αὐτός ἔχει κάνει κακές συναναστροφές, ἐπειδή συνήθως γίνεται ἀπομίμηση τῶν συναναστροφῶν καί συνεπῶς δέν μποροῦμε πιά νά μιλᾶμε -ὅταν δοῦμε μιά κοπέλα, ἕνα ἀγόρι νά καπνίζει- γιά πνευματική ζωή. Δέν εἶναι δυνατόν! Θά μοῦ πεῖτε: «Εἶναι δυνατόν!». Δέν ἔχετε δίκιο. Πολλούς σήμερα βλέπουμε μέ πολύ περίεργη ἀμφίεση, μοντέρνα, τό τσιγάρο, τά ναρκωτικά, καί τό οὐΐσκι κ.λπ. νά ‘χουνε καί δῶ στό χέρι τους περασμένο ἕνα κομποσχοίνι. Τό ‘χετε δεῖ τό φαινόμενο αὐτό, (ἰδίως οἱ φοιτητές στήΝ Θεσσαλονίκη ἤ ὅπου ἀλλοῦ) τό ‘χετε δεῖ; Ἒ, αὐτό τό φαινόμενο,λοιπόν,ὑπάρχει. Πῶς τώρα μποροῦμε νά μπερδεύουμε μιά πνευματικότητα μέ ἕναν τέτοιο τρόπο ζωῆς, ἐγώ δέν μπορῶ νά τό καταλάβω. Πάντως σᾶς πληροφορῶ καί σᾶς λέγω, δέν μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά πνευματική ζωή. Γράφει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Ὁ ἀνήδονον καὶ ἄνοσον τὸ σῶμα διατηρῶν». «Αὐτός λέει, «πού διατηρεῖ τό σῶμα του χωρίς ἡδονές (ἀναζήτηση δηλαδή ἡδονῶν) καί ὑγιές», σύνδουλον αὐτὸ ἔχει πρὸς τὴν τῶν κρειττόνων ὑπηρεσίαν», «τό ἔχει ὑπηρέτη -τό σῶμα του- γιά καλύτερες δουλειές». Θά ‘λεγε κανένας, παιδάκι κου, καταστρέφεις τήν ψυχή σου, τό σῶμα σου, δέν ὑπάρχουν καλύτερα πράγματα στήν ζωή σου νά κάνεις; Συνεπῶς, γιατί καπνίζεις, γιατί καταστρέφεις τό σῶμα σου καί τήν ψυχή σου; Προσοχή, ἀκόμη, θά σᾶς ἔλεγα, στήν πρώτη δοκιμή. Ἀπό μιά στατιστική -εἶχε δημοσιευθεῖ πρότινος- στούς 100 πού πρωτοδοκιμάζουν τό τσιγάρο, οἱ 70 (πολύ μεγάλο ποσοστό!) γίνονται τακτικοί καπνιστές. 

     Θά σᾶς ἔλεγα, καυχηθεῖτε ἐν Κυρίῳ ὅτι ποτέ δέν καπνίσατε. Καυχηθεῖτε ἐν Κυρίῳ: «Δέν κάπνισα ποτέ στή ζωή μου», νά πεῖτε. Φοβηθεῖτε τόν Θεό. Αὐτά εἶναι τά σωστά πού πρέπει νά λέμε γιά ὅλες αὐτές τίς ἡδονιστικές οὐσίες, γιατί θά πέσει βαρύ τό χέρι τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στήν ὑγεία σας. Λέγει ρητῶς τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, κάτι πού σημειώνεται στό βιβλίο τῆς «Σοφίας Σειράχ» στό 38ον κεφάλαιον -ἀκοῦστε- πού θά ‘πρεπε νά ὑπάρχει παντοῦ, στά σχολειά, στά νοσοκομεῖα, παντοῦ: «Ὁ ἁμαρτάνων ἔναντι τοῦ ποιήσαντος αὐτὸν ἐμπέσοι εἰς χεῖρας ἰατροῦ.». «Ἐκεῖνος πού ἁμαρτάνει ἀπέναντι στόν Δημιουργό του, αὐτός στό τέλος θά πέσει στά χέρια τοῦ γιατροῦ!». Πολύ φυσικό, τό καταλαβαίνετε. Καί σ’ ὅλες αὐτές τίς οὐσίες, ὅπως καί στά ναρκωτικά –πού, πρῶτα ὁ Θεός, θά μιλήσουμε τήν ἐρχομένη φορά- εἶναι κρυμμένος ὁ θάνατος! Καί πάλι ἐδῶ, θά λέγαμε, χρειάζεται ἡ πίστις, ὅπως σᾶς εἶπα, ναί εἶναι κρυμμένος ὁ θάνατος, μέσα σέ πολυτελῆ καί διαφημιζόμενα κουτιά. Γι’ αὐτό λέγει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο στήν Σοφία Σολομῶντος, στό 1ο κεφάλαιο: «Μὴ ζηλοῦτε θάνατον ἐν πλάνῃ ζωῆς ὑμῶν, μηδὲ ἐπισπᾶσθε ὄλεθρον ἔργοις χειρῶν ὑμῶν»· δηλαδή: «Ἀπό τήν πλανεμένη ζωή σας, μήν ἐλκύετε ἄκαιρα τόν θάνατο ἐπάνω σας, μήν σέρνετε ἐπάνω σας, μέ τά ἔργα τῶν χεριῶν σας τήν καταστροφή». Μιά ἔκκληση ἀγάπης ἤθελα νά κάνω, -εἶναι καί ἀπό τόν Θεό, εἶναι καί ἀπό μᾶς- παιδιά, ποτέ μά ποτέ, μήν δοκιμάσετε τό κάπνισμα. Κι ἄν κανείς δοκίμασε, ἄς προσευχηθεῖ θερμά στόν Θεό νά τόν ἀπαλλάξει ἀπ’ αὐτό τό πάθος, γιατί τό κάπνισμα εἶναι ἕνα πάθος ἰσχυρό καί ὀλέθριο.

38η ομιλία στην κατηγορία "Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ".

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ. " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/palaia-diauhkh/h-pnevmatikh-diauhkh-toy-tvbit
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_7.html?m=1

Ἀπομαγνητοφώνηση, ψηφιοποίηση: Ἠλίας Τσακνάκης.

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἡ Πνευματική Διαθήκη τοῦ Τωβίτ».🔻
https://drive.google.com/file/d/1RZ1sYHVgLqBWiFNCBGi90Z__kjEnhr2H/view?usp=drivesdk

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.