Ἡ ὀρθή ἔννοια τῆς ἀργίας.

†. Το θαύμα της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού, που ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου, είχε εκπλήξει τους άρχοντας της Ιερουσαλήμ. Δεν εγνώριζαν τι εξήγηση να δώσουν. Ρωτούσαν τον ίδιον τον τυφλόν, ρωτούσαν τους γονείς του και ξαναρωτούσαν και επανήρχοντο. Αλλά το θαύμα έμενε θαύμα. Φθονούσαν οι άρχοντες τον Ιησούν. Γι'αυτό ακριβώς και πολυπραγμονούσαν περί την θεραπεία του, γιατί δεν ηνείχοντο να ακούν κάτι μεγάλο γι’ Αυτόν. Εξάλλου ο φθόνος των οδήγησε τον Ιησούν εις τον Σταυρόν. Γι'αυτό προσπαθούν τώρα να βρουν, όπως πάντοτε το έκαναν, κάτι δήθεν κατηγορήσιμο για να ψέξουν, να κατηγορήσουν τον Ιησούν και να δείξουν ότι είναι αμαρτωλός και συνεπώς δεν είναι ο Μεσσίας. Όλο το θέμα εκεί ήτο. «Και συνεπώς, δεν είναι ο Μεσσίας».

   Και το βρήκαν: Το θαύμα έγινε ημέρα Σάββατο. Ο Ιησούς έκανε πηλό εν ημέρα Σαββάτου. Να η κατηγορία. Αυτό ήταν μία απόδειξις, ατράνταχτη γι’ αυτούς βέβαια, ότι ο Ιησούς παραβαίνει τον νόμο κι έτσι είναι αμαρτωλός. Είδατε με πόσην ευκολίαν εξυφαίνεται η κατηγορία; Γι'αυτό ακριβώς ο Ιωάννης τονίζει στη σημερινή του ευαγγελική περικοπή: «Ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς». «Ήταν Σάββατο όταν έκανε τον πηλόν ο Ιησούς και άνοιξε τα μάτια του τυφλού». Πώς έκανε τον πηλόν; Έφτυσε χάμω. Πόσο είναι το φτύσμα; Και με αυτό, έκανε λίγο λάσπη. «Παραβαίνει την αργία του Σαββάτου ο Ιησούς!». Και έχρισε τα μάτια του τυφλού και του είπε: «Πήγαινε εις την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να νιφτείς». Και νιβόμενος απέκτησε την όρασή του. Δεδομένου ότι ήταν τυφλός εκ γενετής, δηλαδή δεν είχε απλώς μία βλάβη στην όραση. Δεν υπήρχαν καν τα μάτια! Δεν υπήρχαν βολβοί! Αυτό είναι το σημαντικότατο.

   Έτσι, έλεγαν κάποιοι Φαρισαίοι: «Οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ». «Αυτός ο άνθρωπος», λέγει, «δεν είναι από τον Θεό, δεν είναι δυνατόν να είναι από τον Θεό, επειδή δεν φυλάττει την εντολή της αργίας του Σαββάτου».

   Το ίδιο βεβαίως είχε συμβεί και με τον παραλυτικόν που είχαμε δει την παρελθούσα Κυριακή στην ευαγγελική περικοπή, που του είπε ο Κύριος να σηκώσει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του. Του λένε οι άλλοι: «Σάββατο είναι· σηκώνεις το κρεβάτι σου;». Στη ραβινική διδασκαλία, στην ερμηνεία των εντολών, ίσως θα τρομάξετε άμα το ακούσετε, εάν, λέγει, έπαιρνες ένα αντικείμενο και το μετέφερες κάπου αλλού, καταδικαζόσουν σε θάνατο με λιθοβολισμό! Το ακούσατε; Το ίδιο πράγμα είχε συμβεί και με εκείνη τη συγκύπτουσα γυναίκα, που ο Κύριος εκεί στη συναγωγή την είδε και της είπε: «Λύνεσαι από την ασθένειά σου αυτήν». Κι εκεί ο αρχισυνάγωγος άρχισε να μουρμουρίζει και να λέγει: «Έρχεστε εδώ, την ημέρα του Σαββάτου, να θεραπευτείτε και δεν έρχεστε κάποια άλλη μέρα». Γιατί κι αυτό… εάν κανείς εθεραπεύετο την ημέρα του Σαββάτου, εθεωρείτο εργασία και συνεπώς ήτο κατηγορήσιμη η περίπτωση...

   Αλλά εδώ βλέπομε κάτι κατ’ επανάληψη που έκανε ο Κύριος, σαν να το έκανε επίτηδες. Ο Κύριος, ημέρα Σαββάτου, να αγαθοεργεί. Γιατί ήθελε απλούστατα, όπως αντιλαμβανόμεθα από τα τέσσερα ευαγγέλια, όπως μας διηγούνται οι ιεροί Ευαγγελισταί τα καθέκαστα, ήθελε να διορθώσει την εσφαλμένη αντίληψη που είχαν οι Εβραίοι, οι Ραββίνοι, για την αργία του Σαββάτου.

   Αλλά ας δούμε τα πράγματα από πιο κοντά, γιατί, όπως θα δείτε, μας ενδιαφέρει κι εμάς πολύ. Δεν είναι δηλαδή ένα περιστατικό που ανήκει στο παρελθόν και είναι απλώς ιστορικής, μουσειακής αξίας. Είναι κάτι, θα δείτε, ότι μπαίνει ολότελα μέσα στη ζωή μας.

   Ποιος ήταν ο Νομοθέτης στο Σινά, που έδωσε τον Δεκάλογο στον Μωυσέα; Βέβαια ο Θεός. Αλλά και από την ίδια την Παλαιά Διαθήκη και υπό το φως της Καινής Διαθήκης μαθαίνομε ότι εκεί ήταν το δεύτερο πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, ο Θεός Λόγος. Αυτός έδωσε τον Δεκάλογον. Ο μετέπειτα Ενανθρωπήσας Ιησούς Χριστός. Τώρα λοιπόν, πώς ο Ιησούς Χριστός δήθεν τάχα καταργεί την εντολήν την τετάρτην περί της αργίας του Σαββάτου; Αυτό δεν θα ήταν αντιφατικό για τον Θεό, να νομοθετεί και κατοπινά να συλλαμβάνεται παραβάτης του ιδίου νόμου;

   Τι άλλη απάντηση να δοθεί σ’ αυτό το θέμα, όταν μάλιστα επιδιώκει ο Κύριος, επαναλαμβάνομε, να θαυματουργεί την ημέρα του Σαββάτου; Τι άλλη απάντηση μπορούμε να δώσουμε; Ότι, δηλαδή, απλούστατα κακώς οι Ιουδαίοι είχαν αντιληφθεί την αργίαν του Σαββάτου. Δεν υπάρχει άλλη απάντησις.

   Η εντολή της αργίας του Σαββάτου, αγαπητοί μου, που είναι η 4η, κατά σειρά, εντολή, μαζί με τις τρεις πρώτες άλλες εντολές, είναι σε ό,τι αφορά στην σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Συνεπώς η παράβασις των τεσσάρων πρώτων εντολών, ήτο ασέβεια. Η παράβασις των έξι τελευταίων εντολών, «Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου», που είναι η 5η εντολή και έως την 10ην εντολήν, η παράβασις ήτο αμάρτημα. Υπάρχει δε πολλή διαφορά ανάμεσα εις την ασέβεια και εις την αμαρτία. Η ασέβεια είναι κάτι πολύ βαρύτερο από την αμαρτία. Δεν είναι το ίδιο πράγμα, να υβρίσω τον Θεόν ή να ειδωλολατρήσω, με το να δείρω τον συνάνθρωπό μου ή να κάνω μία αμαρτία επάνω του. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Άλλο τώρα ότι η παράβασις των έξι εντολών των τελευταίων, τελικά διαβαίνει εις την προσβολή του προσώπου του Θεού. Εάν κάνω το κακό στον πλαϊνό μου, στον συνάνθρωπό μου, αυτή η αμαρτία μου διαβαίνει και πηγαίνει στον Θεό. Εκεί καταλήγει η όλη αυτή προσβολή. Ενώ όταν παραβώ τις 4 πρώτες εντολές, δεν μεσολαβεί άνθρωπος· απευθείας στρέφομαι προς τον Θεόν και αυτό βεβαίως είναι, όπως σας είπα, και λέγεται ασέβεια.

   Οι Εβραίοι όμως είχαν, για να επανέλθουμε στο θέμα, είχαν απολυτοποιήσει την αργία του Σαββάτου. Και αυτό το έκαναν και σε άλλες εντολές. Όπως επί παραδείγματι την εντολήν περί της τιμής των γονέων, κ.λπ. Αλλά αυτή η απολυτοποίησις είναι αμάρτημα. Όταν ο άνθρωπος φθάνει να θέτει την εντολή που ορίζει ο Θεός πιο πάνω από τον Νομοθέτη. Ένα μικρό παράδειγμα. Δίνει εντολή ο Θεός εις τον Μωυσέα κι εκείνος εις τον απόγονό του, τον διάδοχό του, τον Ιησού του Ναυή κι εκείνος παρακάτω… και φθάνομε εις τον Σαούλ τον βασιλέα, που δίνει εντολή ο Θεός: «Όταν θα φθάσετε εις την γην της Επαγγελίας, τότε θα εξολοθρεύσετε τους Αμαληκίτας, γιατί αυτοί ετόλμησαν να κάνουν πόλεμο εναντίον σας, μόλις βγήκατε από τη γη της Αιγύπτου και είσαστε ανήμποροι, ανίσχυροι και ανοργάνωτοι. Αυτούς θα τους τιμωρήσετε. Δεν θα μείνει –ακούστε, ακούστε, ακούστε- ρουθούνι που να αναπνέει!». «Πωωω… Φοβερόν πράγμα! Ο Θεός δεν μας είπε», θα έλεγαν οι Εβραίοι, «δεν μας είπε ‘’Οὐ φονεύσεις;’’». Εάν, λοιπόν, πω εις τον Θεόν: «Μα Συ είπες να μη φονεύσομε, πώς Συ μας λέγεις να καταστρέψομε, να φονεύσομε τους Αμαληκίτας;». Αυτό λέγεται απολυτοποίησις μιας εντολής. Γιατί την βάζω πιο πάνω από τον Νομοθέτη. Ο Θεός, αγαπητοί μου, είναι ελεύθερος. Όταν νομοθετεί, νόμος είναι αυτό που θέλει. Κι εδώ τώρα νόμος είναι να εξαλειφθούν από προσώπου γης οι Αμαληκίται. Γι'αυτό και τιμωρεί ο Θεός τον Σαούλ, με θάνατο, εφονεύθη ο Σαούλ, επειδή ακριβώς παρέβη την εντολήν αυτή του Θεού, να εξολοθρεύσει τους Αμαληκίτας. 

   Καταλάβατε, λοιπόν, τι θα πει απολυτοποίησις ενός πράγματος, μιας υποθέσεως, ενός νόμου. Είναι σοβαρό, είναι πάρα πολύ σοβαρό. Και το σπουδαίον είναι ότι το αμάρτημα των Εβραίων ήταν ότι απολυτοποιούσαν κάτι που ήταν σχετικό και σχετικοποιούσαν κάτι που ήταν απόλυτο. Αυτό ήταν το βαρύ τους αμάρτημα. Γι’ αυτό οι διατάξεις, τα εντάλματα των ραββίνων -εντάλματα, από εντολή, αλλά των ραββίνων, που έκαναν την ερμηνεία του νόμου, έφθαναν εις τον αριθμόν τέσσερις χιλιάδες(4.000). Το ακούτε; Τέσσερις χιλιάδες εντάλματα, εντολές, διαταγές. Και ήσαν γεμάτες αυτές οι εντολές των Εβραίων από θέσεις που τελικά καταργούσαν, έφθαναν να καταργήσουν τις εντολές του Θεού. Περίεργο.

   Γι'αυτό ο Κύριος τούς είπε: «Ἀφέντες τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, κρατεῖτε τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων». Εκείνα τα οποία διδάσκουν οι άνθρωποι. Να σας πω μία δική μας, τρέχουσα, τώρα την θυμήθηκα, να σας το πω. Ο Θεός λέει να πηγαίνομε στην Εκκλησία κάθε Κυριακή. Εσύ πενθείς και δεν πηγαίνεις την Κυριακή στην Εκκλησία, ένα χρόνο, τρία χρόνια, επτά χρόνια…· γιατί πενθείς. Δηλαδή τι κάνεις; Εκδικείσαι τον Θεόν που πήρε ένα σου πρόσωπο αγαπημένο από την οικογένεια; Γι’ αυτό δεν πηγαίνεις στην Εκκλησία; Τι κάνεις εδώ; Απολυτοποιείς τα πράγματα.

   Έτσι τώρα, αγαπητοί μου, και με την αργία του Σαββάτου. Την απολυτοποιούν και την θέτουν, όπως σας είπα, πιο πάνω από τον άνθρωπο και μάλιστα πιο πάνω από τον Θεάνθρωπον, τον Ιησούν Χριστόν. «Μπα! Είναι πονηρός», λέει, «άνθρωπος, είναι αμαρτωλός! Διότι δεν τηρεί, δεν φυλάττει την εντολή της αργίας». Έτσι απαντάει ο Κύριος κάτι που είναι καταπληκτικό: «Τὸ Σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον». Δεν μπορείς να πάρεις κριτήριο την εντολήν. Κριτήριο θα πάρεις τον άνθρωπο και την σωτηρία του. Και λέγει εδώ ότι το Σάββατον έγινε δια τον άνθρωπον· να υπηρετήσει τον άνθρωπον. Και δεν έγινε ο άνθρωπος για την εντολή, για την αργία του Σαββάτου. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα. Αυτό απλώνεται πολύ.

   Παράδειγμα: Δεν έγινε ο άνθρωπος για την τέχνη, τις καλές τέχνες, αλλά έγινε η τέχνη δια τον άνθρωπον. Δεν έγινε ο άνθρωπος δια τον πολιτισμόν. Αλλά ο πολιτισμός έγινε δια τον άνθρωπον. Υπηρετεί τον άνθρωπον; Καλώς. Δεν τον υπηρετεί; Μην απολυτοποιείς την επιστήμην. Μην απολυτοποιείς τον πολιτισμόν. Μην απολυτοποιείς την τέχνην και λες : «Α, η τέχνη… Οφείλεις να σεβαστείς εσύ ο άνθρωπος, να γίνεις υπηρέτης της, δούλος της». Αυτό λέγεται απολυτοποίησις. Είναι πολύ κακό πράγμα. 

   Γι΄αυτό ο Κύριος που είπε αυτόν τον θαυμάσιον (λόγον) «Τὸ Σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον». Και βγάζει το συμπέρασμα ο Κύριος και λέγει: «Ὥστε Κύριος ἐστὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Σαββάτου». Συνεπώς, «αφού εγώ ο άνθρωπος, Εγώ ο Θεάνθρωπος νομοθετώ, είμαι Κύριος και του Σαββάτου. Μπορώ να το τροποποιήσω όπως κρίνω, όπως θέλω». Είναι καταπληκτικό, αγαπητοί μου.

   Κάποτε ρώτησαν τον Κύριον- ποιοι άλλοι; Οι γνωστοί μας κριτικάρηδες Φαρισαίοι· που ήσαν έτοιμοι πάντα να κατηγορήσουν, «Εἰ ἔξεστι τοῖς Σάββασιν θεραπεύειν;». Εάν μπορεί κανείς, εάν επιτρέπεται, να θεραπεύει την ημέρα του Σαββάτου. Και ο Κύριος απάντησε: «Αν ένα πρόβατό σας πέσει», λέγει, «μέσα σε ένα λάκκο, πέσει στο πηγάδι, δεν θα πάτε να το βγάλετε από τον λάκκο, από το πηγάδι και να το σώσετε το πρόβατο; Πόσο περισσότερο θα πρέπει να αγαθοεργήσομε για έναν άνθρωπο την ημέρα του Σαββάτου;». Δηλαδή την ημέρα της αργίας. «Ὥστε», λέει ο Κύριος, «ἔξεστι τοῖς Σάββασιν καλῶς ποιεῖν». «Ώστε, λοιπόν, επιτρέπεται», λέει, «την ημέρα της αργίας καλώς να πράξομε, να αγαθοεργήσομε». 

   Πώς, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα, νοείται η αργία του Σαββάτου, δηλαδή η αργία της εβδόμης ημέρας, κατά την Καινήν Διαθήκην; Πώς νοείται; Αυτό μας ενδιαφέρει τώρα εμάς πάρα πολύ. Είδαμε το ιστορικόν μέρος. Θα δούμε τώρα πώς θα δούμε αυτήν την εντολήν. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι, σου λέει, κάποτε ένας μακαρίτης μου ΄λεγε, ήταν επαγγελματίας, χειρώνακτας, του λέω «Μη δουλεύετε την Κυριακή, να πάτε στην Εκκλησία». «Α! –έτσι έκανε το χέρι- Α! Η εργασία είναι ιερόν πράγμα». Κι αυτός απολυτοποιούσε την εργασία. Και δεν πήγαινε στην Εκκλησία. Μας ενδιαφέρει, αγαπητοί. Μας ενδιαφέρει πολύ, για να δούμε πώς θα χρησιμοποιήσομε μίαν αργία και ειδικότερα την αργία της εβδόμης ημέρας. 

   Απαντούν οι Πατέρες: Είναι από τις Αποστολικές Διαταγές αυτό που σας λέω, από το δεύτερο βιβλίο: «Γίνωσκε δημιουργίαν Θεοῦ διάφορον, ἀρχὴν λαβοῦσα διὰ Χριστοῦ (:Η αρχή της Δημιουργίας έγινε με τον Χριστόν, τον Θεόν Λόγον, την Ενυπόστατον Σοφίαν) καὶ σαββατιεῖς διά τον παυσάμενον μὲν τοῦ ποιεῖν, οὐ παυσάμενον δὲ τοῦ προνοεῖν» -σαββατιῶ, «σαββατίζω» θα πει «αναπαύομαι», «καταπαύω, δεν κάνω εργασίαν». «Για Εκείνον ο Οποίος έπαυσε να δημιουργεί». «Καὶ ὁ Θεός», λέει, «ἀνεπαύθη, ἐσαββάτισε τὴν ἑβδόμην ἡμέραν, μηδὲν ποιῶν». «Δεν έκανε τίποτε άλλο». «Ἀλλὰ οὐ παυσάμενον δὲ τοῦ προνοεῖν». «Δεν έπαυσε όμως ο Θεός από του να προνοεί δια την Δημιουργία Του».

   Γι’ αυτό ο Χριστός είπε, όταν Τον κατηγόρησαν: «Ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται «Ἓως ἄρτι». «Έως τώρα ο Πατέρας μου εργάζεται». Μα δεν έπαυσε; Δεν κάνει κάτι καινούριο. Από πού κάτι καινούριο; Είτε εκ του μηδενός, είτε εκ του είναι. Να διαμορφώσει κάτι. Αλλά φροντίζει ο Θεός, προνοεί ο Θεός για ολόκληρη την Δημιουργία Του. Κι αυτό βεβαίως είναι έργον. Συνεπώς· «ο Πατήρ μου έως τώρα εργάζεται. Εργάζεται την δική σας την σωτηρία. Εργάστηκε την δική μου την Ενανθρώπηση. Και ήρθε να σώσει εσάς τους ανθρώπους. Εργασία είναι. Ο Πατήρ μου λοιπόν έως άρτι εργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι», λέει ο Χριστός, «κι Εγώ εργάζομαι». 

   Και βλέπομε στη συνέχεια, μας λένε οι Αποστολικές Διαταγές, «σαββατισμὸν μελέτης νόμων, οὐ χειρῶν ἀργίαν -Ω τι ωραίο που είναι αυτό! «Σαββατίζω», αναπαύομαι, σταματάω από τις δουλειές μου, για να μελετήσω τον νόμο του Θεού, τον λόγο του Θεού. «Μελέτης νόμων». Κι εδώ προσθέτει: «Οὐ χειρῶν ἀργίαν». Δεν σημαίνει ότι θα βάλω σε αργία τα χέρια μου, θα τα ‘χω ακίνητα. Μπορώ να μαγειρέψω, θα στρώσω το κρεβάτι μου. Οι νοικοκυρές πριν φύγουν από το σπίτι, αν υποτεθεί ότι θα δεχθούν επισκέψεις μετά την Εκκλησία, ε, μπορούν να κάνουν ένα γρήγορο σκούπισμα, δεν χάλασε ο κόσμος. Θα ράψω ένα κουμπί. Μπορεί να μην βάλω βέβαια μπουγάδα εκείνη την ημέρα, αναμφισβήτητα. Μπορεί βέβαια να μην ξεσηκώσω όλο το σπίτι να κάνω καθαριότητα. Κάτι, πρόχειρα. Αναμφισβήτητα. Εδώ δε, απηγορεύετο και να περπατήσουνε παραπάνω από τα δύο μίλια! Παραπάνω από τα δύο μίλια απηγορεύετο να περπατήσουν. Δεν μπορούσαν να πάνε πιο πέρα. Ήτανε πάρα πολλά εκείνα τα οποία αφορούσαν στην αργία.

   Και συνεχίζουν οι Αποστολικές Διαταγές: «Οὐ χειρῶν ἀργίαν». Είδατε; Πολύ σημαντικό. Δεν είναι η αργία των χειρών. Αρκεί να σας πω ότι πολλοί μου λένε εμένα: «Μπορώ την Κυριακή, δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω, μπορώ να πλέξω;», μου λένε οι γυναίκες. «Μπορώ να κεντήσω;». Και λέω: «Ναι». Ένας γέροντας στην έρημο, είναι στο Γεροντικό αυτό γραμμένο, έβαζε λίγη εργασία στα χέρια των υποτακτικών του και του είπαν άλλοι: «Μα είναι Κυριακή». Κι εκείνος είπε: «Είναι προτιμότερο κάποια εργασία να κάνουν, αρκεί να μην είναι βιοποριστική, παρά να είναι αργοί και να βγαίνουν, να συζητούν και να κουτσομπολεύουν». Βλέπετε πώς κατανοείται η αργία της εβδόμης ημέρας ή μία αργία· «πᾶσαν ἔκνομον ἐπιθυμίαν ἀπῶσαι (:να απώσεις, να διώξεις κάθε παράνομη, ἔκνομον επιθυμία. Να κάνεις κάτι βρώμικο), πᾶσαν λύμην τὴν ἐπὶ διαφθορᾷ ἀνθρώπων (:Πρόσεξε, μην κάνεις κάτι που να καταστρέψει τον άλλον άνθρωπον), πᾶσαν ὀργήν (:Άπωσέ τα αυτά. Διώξ’ τα την ημέρα της αργίας)».

   Ακόμη μας λένε οι Αποστολικές Διαταγές στο έβδομο βιβλίο: «Νόμον αὐτοῖς ἐδωρήσω δέκα λογίων» -Εδώ είναι υπό τύπον προσευχής. Παίρνω ένα μικρό απόσπασμα: «Εσύ, Κύριε, έδωσες, εδώρησες… σε ποιον; Στον λαό Σου, εις τους Εβραίους, ‘’δέκα λογίων’’- δηλαδή οι 10 νόμοι- σαββατίζειν ἐνετείλω(:και παρήγγειλες να σαββατίζουν, να έχουν μίαν αργίαν. Είναι η τετάρτη, σας είπα, εντολή), οὐ πρόφασιν ἀργίας διδούς (:μη δίδοντας πρόφασιν αργίας. Και να λένε… «Τι μπορώ να κάνω; Και τίποτα δεν θα κάνω». Όχι πρόφασιν αργίας) ἀλλ’ ἀφορμὴν εὐσεβείας (:Είπες για την αργία, για να δώσεις την αφορμήν της ευσεβείας. Τι θα πει αυτό; Ποια είναι η αφορμή της ευσεβείας;) εἰς γνῶσιν τῆς σῆς δυνάμεως (:να γνωρίσουν την δική Σου δύναμη, το δικό Σου το μεγαλείον), εἰς κώλυσιν κακῶν (:να γνωρίσουν ότι πρέπει να εμποδίζονται από την διάπραξιν κάθε κακού πράγματος), διδασκαλίας χάριν(:ν’ ακούσουν λόγο Θεού. Εδώ σήμερα εσείς ήρθατε στην Εκκλησία να ακούσετε λόγο Θεού, ήρθατε να λειτουργηθείτε. Αυτό είναι εργασία. Δεν είναι χειρωνακτική, αλλά είναι εργασία). Τούτου χάριν πᾶν σάββατον ἐπέτρεψας ἀργεῖν (:γι’ αυτόν τον λόγο επέτρεψες να αργούν από δουλειές χειρωνακτικές, βιοποριστικές, για να μπορούν να επιδοθούν στη γνώση τη δική Σου, να ακούσουν τον λόγο τον δικό Σου). Σάββατον γὰρ ἐστὶν κατάπαυσις δημιουργίας (:διότι το Σάββατο είναι η κατάπαυσις, το σταμάτημα της Δημιουργίας),τελείωσις κόσμου(:η ολοκλήρωση του κόσμου) νόμων ζήτησις(:είναι η μελέτη του νόμου), αἶνος εἰς τὸν Θεὸν εὐχάριστος(:να δώσεις ευχαριστίαν, δοξολογία στον Θεό). Ὧν ἁπάντων ἡ Κυριακὴ προέχουσα -επειδή είμεθα εις την Καινή Διαθήκη που- πάνω απ’ όλα στέκεται η αργία της Κυριακής)».

   Εδώ μια μικρή παρένθεση να σας πω ότι η Εκκλησία μας είχε, αγαπητοί μου, καθιερώσει το πενθήμερον· και το Σάββατο και την Κυριακή, μόνο και μόνο για να ακούμε, λέγει, τον λόγο του Θεού, να λειτουργούνται κι εκείνοι που ηργάζοντο στα χωράφια, οι υπηρέται, δούλοι κ.λπ.

   Σκοπός, λοιπόν, γνώσεως, «οὐκ ἀργίας ἕνεκεν», εδόθη το Σάββατον. «Και ο Θεός», λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, «νομοθετεί την αργίαν του Σαββάτου, για να σταματήσει την μανία του εμπορικού κέρδους». «Να πάω να δουλέψω, για να βγάλω λεφτά». Και λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Τὸ Σάββατον ἐδόθη αὐτοῖς (:δόθηκε στους Ιουδαίους) τοῦ καταπαῦσαι τὴν φιλοχρήματον αὐτῶν ἐπιθυμίαν (:για να σταματήσει την φιλοχρήματό τους επιθυμία)».

   Πρέπει, ακόμη, το Σάββατο να υπάρχει αργία της πονηρίας. Να μην κάνομε κάτι κακό. Είναι η μέρα που θα προσευχηθούμε όλοι μαζί στον ναό· που θα τελέσομε την αναίμακτον λατρείαν· που θα δοξάσομε τον Θεό για όλες Του τις ευεργεσίες· που θα επισκεφθούμε τους ασθενείς· που θα ακούσομε τον λόγο του Θεού· που θα ευεργετήσομε· που θα αναπαυθούμε, ακόμη και από τα έργα της εβδομάδος να ξεκουραστούμε. Γιατί όχι;

   Γι'αυτό γράφει ο άγιος Ιγνάτιος στους Μαγνησιείς: «Μηκέτι σαββατίζομεν ἰουδαϊκῶς καὶ ἀργίας χαίροντες». «Μη σαββατίζομε όπως εσαββάτιζαν οι Ιουδαίοι». Αλλά χριστιανικά. Γιατί αλλιώτικα, μια αργία με πολλές αμαρτίες, ο Θεός δεν την θέλει. Γι'αυτό λέγει δια του Ησαΐου: «Τὰς νουμηνίας ὑμῶν καὶ τὰ σάββατα καὶ ἡμέραν μεγάλην οὐκ ἀνέχομαι (:Δεν ανέχομαι. -Ο Θεός νομοθετεί την αργία, ο Θεός λέγει: «Δεν ανέχομαι την αργία σας»). Γιατί; «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε· μάθετε καλόν ποιεῖν(:Μάθετε να είσαστε αγαθοεργοί άνθρωποι, καθαροί. Τότε θα δεχθώ τις αργίες)». Σήμερα, το διήμερον, Σάββατο και Κυριακή που έχομε, αγαπητοί, το σπαταλούμε στην ποικίλη αμαρτία. Φεύγομε από το σπίτι μας χωρίς εκκλησιασμό, χωρίς ακρόαση του λόγου του Θεού, χωρίς μελέτη του λόγου του Θεού, χωρίς αγαθοεργίες. Θέλετε; Γι'αυτό και τα πολλά δυστυχήματα το σαββατοκύριακο. Ο Θεός δεν ευλογεί και συνεπώς δεν προστατεύει.

   Μας λέγει ο Ψαλμωδός, 120ός: «Ἀπὸ παντὸς κακοῦ, φυλάξει τὴν ψυχήν σου ὁ Κύριος. Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν σου καὶ τὴν ἔξοδόν σου ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος (:Θα σε φυλάξει στο έμπα σου και το έβγα σου. Μπήκες βγήκες, θα σε φυλάξει)». Με έναν όρον όμως: «Μὴ δῴης εἰς σάλον τὸν πόδα σου, μηδὲ νυστάξῃ ὁ φυλάσσων σε». Δεν θα νυστάξει. Δηλαδή θα είναι ξυπνητός ο Κύριος να σε προστατέψει. Πότε; Όταν δεν δώσεις το πόδι σου στον σάλον. «Σάλος» τι είναι; Κάτι που γλυστράει. Και γλυστράει πάντοτε η αμαρτία. Τότε πράγματι θα σε φυλάξει ο Κύριος.

   Αγαπητοί, πρέπει να αλλάξομε αντίληψη για την αργία της εβδόμης ημέρας, που είναι η Κυριακή. Η καθ’ ημάς Κυριακή, ημέρα του Κυρίου. Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος ότι η Κυριακή ως αργία είναι τύπος της Βασιλείας του Θεού. Στην Βασιλεία του Θεού δεν θα έχομε πλέον έργον, έξω από την δοξολόγηση του Χριστού, του Θεού. Ακόμη είναι τύπος της αιωνίου αναπαύσεως των αγίων· όπως λέγει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. Τέλος, είναι τύπος της χριστιανικής ζωής, όπως λέγει ένας εκκλησιαστικός συγγραφεύς, που καταπαύομε από την αμαρτία και το κοσμικό φρόνημα. Και λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Ἡ τοῦ Σαββάτου προσηγορία κατάπαυσιν ἐβραϊκῶς σημαίνουσαν». Τι σημαίνει η ονομασία «Σάββατον»; Κατάπαυσις! Θα σταματήσουμε. Από τα μεν δια να επιδοθούμε στα δε· από τα υλικά να επιδοθούμε εις τα πνευματικά.

   Αυτή είναι η ορθή έννοια, αγαπητοί μου, της αργίας, όπως την θέλει ο Θεός και όπως την ευλογεί ο Θεός.

637η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Παραλειπόμενα λύσεως 6ης Σφραγῖδος. Α' Διάψαλμα 6ης Σφραγῖδος.

†. Πρέπει αγαπητοί μου ιδιαιτέρως να τονίσουμε όσα πρόκειται να πραγματοποιηθούν κατά το άνοιγμα της 6ης σφραγίδος. Διότι αυτή η αναστάτωση που λέγαμε την περασμένη φορά, η παγκοσμία, θα δώση τούς καινούριους, τούς καινούς ουρανούς καί τήν καινήν γήν, όπου κατοικεί η δίκαιοσύνη, κατά τήν ἔκφρασιν του Απ. Πέτρου. «καινοὺς δὲ οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν κατὰ τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ.» Β' Πετρ. 3, 13. Πρέπει νά μήν μάς διαφύγη το μέλλον της δημιουργίας. Έχει πολύ νά μάς βοηθήση στην όλη μας πνευματική ζωή. Διότι από αυτήν την υλικήν δημιουργίαν, είναι κατασκευασμένο και το σώμα μας. Ο Θεός επήρε χώμα από τήν γήν. Δηλ. πήρε υλικά στοιχεία της δημιουργίας και κατασκεύασε το ανθρώπινο σώμα. Δεν πρέπει λοιπόν να υποτιμήσωμε την κτίσιν.

   Κατ' αρχάς μέν διότι δέν πρέπει να υποβόσκει μέσα εις τήν ζωήν μας το "διαρχικό" στοιχείο. Αυτό που υπάρχει σε όλα τα φιλοσοφικά συστήματα, πού θεωρεί δηλ. η ανθρωπίνη σκέψη την ύλην ως κάτι κακό, καί τό αντίστροφο. Στην εποχή μας που έχομε υλιστικά συστήματα, βεβαίως δέν είναι καινούρια τα υλιστικά συστήματα, από την αρχαιότητα υπήρχαν, όμως όταν δέν αναγνωρίζω τό πνεύμα καί τό θέτω σε μια υποδιαίστερη μοίρα, εδώ έχομε μια διαρχία. Όταν βλέπω τήν ύλη καί τό πνεύμα να στέκωνται αντιμέτωπα τό ένα στο άλλο. Αυτή η διαρχική στάση δυστυχώς διακρίνει πάρα πολλούς χριστιανούς. Όταν επί παραδείγματι μιλάμε για κάτι που είναι πάρα πολύ βρώμικο· τον γάμο τόν θεωρούμε βρώμικο, βέληλο, βρώμικο. Παντρεύτηκες, λέει, είναι βρώμικο πράγμα! Γιατί είναι βρώμικο πράγμα; Τήν έμμηνον ρύσιν τήν θεωρούμε βρώμικη. Το σπέρμα τό θεωρούμε βρώμικο. Αυτά είναι διαρχία. Διαρχικά στοιχεία. Έχουνε μπή μέσα. Είναι δαιμονικά. Δεν υπάρχει τίποτε που να είναι βέβηλον, τίποτε που να είναι βρώμικον. Αν ο Θεός στην Π.Δ. καθόρισε μερικά πράγματα να μην τρώγονται ή νά μήν εγγίζονται, τό όρισε μόνο για παιδαγωγικούς σκοπούς· γιατί είναι παρατηρημένο καθ' όλο το μήκος της Αγίας Γραφής, όταν ο Θεός δίδει κάποιες δυνατότητες και ελευθερίες χρήσεως πραγμάτων από τόν άνθρωπο, πάντα βάζει και μία απαγόρευση. Λέει στον παράδεισο: Δέν θά δοκιμάσετε αυτό. Όχι ότι είχε τίποτα αυτός ο καρπός. Αλλά διά λόγους πειθαρχίας. Στην Π.Δ. λέει : Θα φάτε απ' όλα, το αίμα όμως δέν θά τό φάτε, τών ζώων, θά τό χύσετε χάμω. Μού ανήκει εμένα, λέγει ο Θεός. Στην Κ.Δ. ομοίως θέτει φραγμούς και λέγει: Αυτό όχι, εκείνο όχι. Γιατί; Καί πάντα αυτό τίθεται. Γιατί; Διότι ο Θεός όπου δίνει δυνατότητες, ελευθερίες, πάντοτε βάζει και έναν περιορισμό. Αν αυτό το ήξεραν καί οι γονείς από παιδαγωγικής πλευράς. Όταν δίνουν δυνατότητες, ελευθερίες στα παιδιά τους, νά βάζουν κάποιους περιορισμούς και να πούν: Όχι αυτό. Προσέξτε, όχι αυτό. Απ' αυτό μπορείς να φάς, απ' αυτό όχι. Αν τα ισοπεδώσουμε όλα, είναι αντιπαιδαγωγικό. Καί φοβούμαι μήπως θέλουμε να φανούμε παιδαγωγικώτεροι του παιδαγωγού Θεού. Πολύ φοβούμαι αυτό.

   Οστόσω άν ο Θεός είπε κάποια "όχι", τά είπε μόνο για παιδαγωγικούς σκοπούς, και όχι διότι περιείχαν αυτά –ως κτίσματα εξ' άλλου του Θεού–, κάτι το κακό. Δέν εισάγεται δηλ. η διαρχία από την Π.Δ., νά φυλάξη ο Θεός. Γι' αυτό θα πή ο Απ. Παύλος «πᾶν κτίσμα Θεοῦ καλόν, καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον» Α' Τιμ. 4, 4. Κάθε δημιούργημα τού Θεού είναι καλόν καί τίποτα δεν είναι απόβλητον. Έτσι, όταν ξέρω ότι η κτίσις θα ανακαινισθή, και όχι μόνο θα ανακαινισθή αλλά καί θά θεοθή, και ότι θα μπή μέσα στην δόξα των υιών του Θεού και θα δοξασθή, η στάση μου απέναντι στα υλικά πράγματα θάναι διαφορετική. Δεν θα θεωρώ τίποτε βρώμικο, τίποτε τό απόβλητο. Όλα είναι μέσα στην χάρη τού Θεού. Γιατί είναι όλα δημιουργήματα του Θεού.

   Ότι η κτίσις ολόκληρη θα ανακαινισθή,τό βλέπομε αυτό όχι μόνο σαν θεολογικές θέσεις μέσα στην Αγία Γραφή, αλλά το βλέπομε και σαν γεγονότα. Θά σάς αναφέρω, γιά νά μήν πολυπραγμονώ, θά σάς αναφέρω, εκτός βεβαίως από τόν ογκόλιθον που λέγεται Ανάστασις του Χριστού, και εδώ έχομε αυτό το σώμα τό επί τού σταυρού τανισθέν. Αυτό που ελήφθη εκ των σπλάχνων της Θεοτόκου. Αυτό πού, –πού η Θεοτόκος είναι παιδί του Αδάμ, και ο Αδάμ είναι, είναι προϊόν από τήν γή τήν ίδια, πού ο Θεός πήρε το χώμα, την ύλην–, αυτό είναι ογκόλιθος αληθείας, όμως θα πάρω μόνο δύο θέσεις γιά νά μήν σάς κρατώ πολύ.Η μία είναι αγιογραφική, η άλλη Πατερική.

   Τό γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού. Είναι αξιοσημείωτο που οι ιεροί Ευαγγελισταί δέν τό θέτουν εις μάτην αυτό, δέν τό γράφουν εις μάτην, ότι όχι μόνο εδοξάσθη ο Χριστός, αλλά και τα ιμάτιά του έγιναν λευκά, ως το φώς, ή σάν τό χιόνι. Πού δέν μπορεί να ασπρίση βαφεύς επάνω στην γή. Γιατί τα ιμάτια; Τι ρόλο παίζουν τα ιμάτια του Κυρίου; Για ποιό λόγο; Που σημαίνει, τά ιμάτια που είναι από τήν άλογη φύση, ότι και αυτά τυχαίνουν δόξης. Όταν ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, 1833, Ρώσσος, ομιλεί μέ τόν Μοτοβίλωφ σέ μιάν άκρη του δάσους του χιονισμένου, εκεί θεούται η μορφή του αγίου Σεραφείμ, λάμπει σαν τον ήλιον, καί παρατηρεί ο Μοτοβίλωφ, ότι είχε λάμψει καί τό χιόνι. Γιατί το χιόνι; Τί θέση είχε το χιόνι στην όλη αγιότητα του αγίου Σεραφείμ;

   Αγαπητοί μου, αυτή η κτίσις θα θεωθή. Καί πρόγευσις αυτής τής θεώσεως τῆς κτίσεως, είναι οι θαυματουργές εικόνες καί τά θαυματουργά λείψανα των αγίων. Πρόγευσις. Μάλιστα, θα θεωθή η κτίσις. Μεγάλο πράγμα. Δέν ξέρω αν σάς έχω ξαναπή. Μερικά πράγματα στάθηκαν σταθμοί στην ζωή μου, που ακόμη παραμένουν σταθμοί. Ένας προτελευταίος σταθμός ήταν η ανάσταση των νεκρών. Ακόμα αυτό τό πράγμα δέν τό έχω χωνέψει. Όχι δεν τόχω χωνέψει. Μέσα μου στριφογυρίζει ατόφιο το θέμα σάν νά τό άκουσα μόλις το πρωί. Για πρώτη φορά στην ζωή μου.

   Το δεύτερο ήταν η ανακαίνηση της κτίσεως. Σάν νά τό άκουσα μόλις το πρωί. Κι όμως είναι πολλά χρόνια που το ξέρω. Είναι τόσο δυνατό, πού όταν κανείς βλέπει ολόκληρη την κτίσιν, κατανύσσεται, πού αυτή η κτίσις θα ανακαινισθή. Θα θεωθή. Θα μπή στην δόξα του Θεού. Θά γίνη η βασιλεία του Θεού. Τότε φείδεται της κτίσεως. Όχι βεβαίως ότι εξαρτάται η κτίσις από μάς, πώς θα σταθούμε απέναντί της. Η συμπεριφορά μας απέναντι στην κτίση δεν είναι παρά μόνο θεολογική. Τί ανόητο εκείνο τό, –τί να πή κανείς–, ότι, "ο Χριστιανισμός ήλθε να βελτιώση τήν φύσιν διά του πολιτισμού. "Αηδίες". Με συγχωρείτε που κάνω έτσι. Ήρθε ο Χριστιανισμός να βελτιώση τήν φύσιν διά του πολιτισμού. Αηδίες. Νερόβραστα πράγματα. Γλυκανάλατα. Ο Χριστιανισμός ήρθε να ανανεώση την κτίσιν οντολογικά. Οντολογικά. Την κτίσιν ολόκληρη. Εγώ αν σταθώ πολιτισμένος ή δέν σταθώ πολιτισμένος, τί σημασία έχει. Η κτίσις θά γίνη καινούρια από τόν Θεόν. Από τον Ιησούν Χριστόν. Συνεπώς όχι αν ευπρεπίσω το δάσος ή μιά παραλία, προετοιμάζω τὴν κτίσιν διά τήν ανακαίνησή της. Είναι ανοησία αυτό. Μόνο στα πολιτιστικά σχήματα μπορούμε, ευρισκόμενοι, να μιλάμε έτσι. Είναι απόβλητα. Δέν έχουν καμμία σχέση μέ τόν πολιτισμό αυτά τα οποία λέμε. Αλλά η στάση μου απέμαντι στην κτίσιν. Αυτό είναι. Να μήν έχω διαρχική αντίληψη. Καί νά βλέπω τήν κτίση σάν τό στοιχείο εκείνο που θα μπή μαζί μου μέσα στην δόξα του Θεού. Αυτή η στάση μου έχει τεράστια σημασία. Εμένα με βοηθάει πνευματικά πολύ. Έτσι ευλαβούμαι τήν κτίσιν. Τήν ευλαβούμαι. Έστω κι αν ξέρω, είτε την καταστρέψω ή δέν τήν καταστρέψω, αυτή θα γίνη καινούρια, καί δέν χάνεται τίποτε από την κτίσιν. Αλλά όταν ξέρω ότι θα ανακαινισθή τήν ευλαβούμαι. Τα λουλούδια, τά πουλιά, τήν θάλασσα, τά πάντα, δέν τήν καταστρέφω. Και αληθινή καταστροφή χωρίς να είναι καταστροφή, είναι όταν μπαίνω βέβηλα μέσα στην κτίση με την αμαρτία μου. Όταν αμαρτάνω μέσα στήν κτίσιν, τήν βεβηλώνω. Άλλο του ότι ο Θεός θα την κάνη καινούρια καί δέν θά ὑπάρχη καμμιά πλέον βεβήλωση. Καμμία απολύτως. Εγώ θα έχω βάρος στον εαυτό μου και ως βέβηλος θα είμαι στην αιωνία κόλαση. Όλα αυτά αγαπητοί είναι πάρα πολύ σπουδαία. Είναι πάρα πολύ σπουδαία. Αν τα χωνέψουμε κάποτε, τότε όλα αυτά μέσα μας, μάς συνέχουν πραγματικά. Όταν ανάβωμε το κερί μας, όταν βάζωμε τα λουλούδια στην εικόνα, όταν ανάβωμε το καντήλι μας, όταν στολίζουμε τόν ναό, τόν περιποιούμεθα, υλικά πράγματα είναι αυτά, όλα αυτά όμως μπαίνουν μέσα στην ανακαινισμένη κτίση. Όταν μέσ' τόν ναό που έγιναν τα εγκαίνια και γύρω κλείσαμε τον χώρο "διά του περιπατήματος", νά τό πώ έτσι, διά ενός νοητού περιφράγματος, πού τρείς φορές γύρω ο επίσκοπος με τα άγια λείψανα καί μέ τόν λαό σε λιτάνευση γυρίζει γύρω από τον ναό, είναι μία περίφραξις του όλου βεβήλου χώρου, ένας χώρος που είναι πρόγευσις ή προτύπωσις ανακαινήσεως του χώρου. Ακούσατε το. Ανακαινήσεως του χώρου. Αυτός λοιπόν ο χώρος είναι μία εικόνα ανακαινήσεως της ύλης. Η λειτουργία είναι η ανακαίνησις του χρόνου. Και ο ναός σαν χώρος είναι η ανακαίνηση του χώρου. Άμα βάζουμε λουλούδια στις εικόνες, στολίσουμε, είναι μια πρόγευση, ένας τύπος. Μια προεικόνηση αυτής της ανακαινήσεως τής κτίσεως. Τής ανακαινήσεως του χώρου. Του χώρου-χρόνου καλύτερα για να είμαι ακριβέστερος.

   Αυτά άμα ξέρω, πώς βλέπω τήν θεία Λειτουργία μετά; Μπορώ να λέγω ότι κάθομαι στο κρεβάτι μου καί ακούω από το ραδιόφωνο τήν λειτουργία ή την βλέπω από την τηλεόραση; Έτσι πιά δέν νομίζετε, πώς παίρνει μέσ' την συνείδησή μου, μέσ' την αντίληψή μου μια καινούρια, εντελώς καινούρια διάσταση το πράγμα; Είναι μεγαλειώδες αγαπητοί μου. Πού δέν τό φαντάστηκε ποτέ κανένας φιλόσοφος αυτό το πράγμα. Ουδείς ποτέ. Όλοι μιλάνε για μια ανακύκληση της φύσεως. Για μια αιωνία κατάσταση τής φύσεως. Κανείς δεν μιλάει για μια ανακαίνηση οντολογική. Όχι όπως οι στωικοί φιλόσοφοι έλεγαν έχουμε την ανακύκληση και αναγέννηση. Όπως ακριβώς τήν παρατηρούμε στην φύση σαν ένα φυσικό φαινόμενο. Όχι. Οντολογική αναγέννηση και ανακαίνηση που θα μένη εις τούς αιώνας των αιώνων. Μία πού δέν τήν συλλαμβάνουμε πιά θα είναι. Όπως σας είχα πή την περασμένη φορά, που λέγει ο άγιος Ειρηναίος ευστοχώτατα: "Ου γαρ η υπόστασις ουδέ η ουσία τής κτίσεως εξαφανίζεται." Δέν εξαφανίζεται τίποτα από όλα αυτά. "Αληθής γαρ καί βέβαιος ο συστησάμενος αυτήν." Διότι εκείνος ο οποίος συνέστησε την ύλην είναι αληθής και βέβαιος. Αλλά "τό σχήμα παράγει του κόσμου τούτου". Μόνο το σχήμα περνά. Τίποτε άλλο. Τί θά γίνη; Ο Θεός γνωρίζει. Πάντως τούτο: Δεν θα υπάρχει ούτε η φθορά ούτε ο θάνατος. Πώς θα είναι αυτή η κτίσις, δέν τό συλλαμβάνει το μυαλό μας. Δέν τό ξέρουμε. Είναι στα μυστικά του Θεού. Αλλ' όμως έχομε το εχέγγυον. Έχομε τήν απόδειξη. Τό μεταμορφωμένο και αναστημένο σώμα του Ιησού Χριστού. Και αυτό επαναλαμβάνεται εις τούς αγίους του. Όταν οι άγιοι Του λάμπουν μέ το άκτιστο φως της μεταμορφώσεως, καί ὁλόκληρη η ύπαρξή τους, το σώμα τους και τα ρούχα τους ακόμη, πού είναι μια απόδειξη ότι αληθής ο Χριστός. Διότι στους αγίους του δίδει αυτό το μέτρο της ανακαινήσεως της κτίσεως καί τής δόξης τής κτίσεως. Είναι πολύ μεγάλα πράγματα. Εύχομαι να σας φωτίση ο Θεός, νά σάς αλλοιώση το νού καί τήν καρδιά, νά σάς συνέχουν αυτά. Νά σάς συνέχουν πραγματικά, νά σάς συνέχουν καί να ρυθμίζουν ολόκληρη τήν ζωή σας.

   Ενώ έρχομαι τώρα στο θέμα μου, γιατί μακρυγώρησα σ' αυτήν τήν σύνδεση μέ τό προηγούμενο, ενώ θα συμβαίνει αυτή η αναστάτωση του σύμπαντος, δηλ. αυτός ο σεισμός πού μάς λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, κατά το άνοιγμα της 6ης σφραγίδος, καί πρίν ακόμη καινοτομηθούν τα στοιχεία της κτίσεως, θάχει γίνει ένας άλλος σεισμός, σάς είχα πή εξ άλλου την περασμένη φορά, ότι έχει δύο όψεις αυτός ο μέγας σεισμός. Κατ' αρχάς μέν είναι πρό του Αντιχρίστου, είναι σεισμός ήθους, ιδεών, αντιλήψεων ζωής, δηλ. οι άνθρωποι θα γίνουν αλλοιώτικοι θάχουν πετάξει ότι ξέρανε μέχρι τώρα. Αυτό πολλές φορές στην Αγία Γραφή σημειώνεται σαν σεισμός. Καί είναι σεισμός επί πνευματικού, επί ηθικού πεδίου. Αυτά πρό του Αντιχρίστου. Όταν θα έρθη ο Αντίχριστος,και θάναι το αποκορύφωμα αυτού του σεισμού, της μετακινήσεως τών ηθών, σε ότι κατώτερο και βρώμικο καί ελεεινό θα μπορούσε να γίνη, θα λέγαμε, στο μή περαιτέρω, τότε θα γίνη ο σεισμός ο άλλος. Δηλ. μέ τήν ἄλλην όψιν, πού θα είναι η ανακαίνηση των στοιχείων της κτίσεως. Αλλά όταν θα υπάρχει ο πρώτος σεισμός, συγγνώμην, όταν θ' ανοίγει, θ' αρχίζει ο δεύτερος σεισμός, η ανακαίνηση του σύμπαντος, βέβαια οι πατέρες μάς λέγουν ότι θα γίνη εν ριπή οφθαλμού. Μάς τό λέγει ο Απ.Παύλος αυτό, Α Κορ. 15, 52. μάς λέγει ότι η ανάστασις τών νεκρών, όλα αυτά, «ἐν ἀτόμῳ, ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ», εν ατόμω. Χρησιμοποιεί δύο εκφράσεις για να δείξη τό τάχιστον. Τό "εν ατόμω", είναι το άτομον του χρόνου. Το "άτμητον", αυτό θα πή το άτομο του χρόνου, άτμητον τού χρόνου, δέν είχε άλλη λέξη να βάλη ο Απ. Παύλος, θα λέγαμε τό πιό μικρό κομματάκι του χρόνου, πού μπουρεί να φανταστή ο άνθρωπος. Αυτό το λέγει "εν ατόμω". Είναι πολύ ωραία η έκφρασής του, αν θέλετε αντέχει καί μέ τήν σύγχρονη ωρολογία. Διότι δεν έχουμε μόνο το άτομο της ύλης, έχουμε καί τό άτομο του χρόνου. Αλλά για να δώση μιά εικόνα αυτού του όρου, επειδή μιλάει σε ανθρώπους ίσως απλοϊκούς, βάζει και μια παράσταση. Πού είναι πολύ χοντροειδής, ωστόσο όμως είναι μια παράσταση. Είναι η ριπή τών οφθαλμών. Όταν ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας δεν τα αντιλαμβανόμεθα. Γιατί δέν χάνομε τήν εικόνα από τό οπτικό μας ορίζοντα. Βλέπομε τα γύρω μας αντικείμενα. Τα μάτια μας ανοιγοκλείνουν, διαβρέχουν την επιφάνεια των βολβών μέ δάκρυ, πλήν όμως δέν χάνουμε τον οπτικό μας ορίζοντα, διότι είναι πολύ γρήγορο το ανοιγόκλειμα. Είναι μεγαλύτερο από το 1/16, αν το λέω καλά, από το 1/16 του δευτερολέπτου. Και συνεπώς δεν έχω απώλεια της εικόνος, δέν κλείνουν για να ξανανοίξουν πάλι σε κάποιο χρόνο μακρύ. Ανοίγουν γρήγορα. Αυτό λοιπόν τό λέει "εν ριπή οφθαλμού" Δηλ. ανοιγόκλειμα που δεν αντιλαμβάνεσαι πόσο γρήγορα γίνεται. Καί είναι εικόνα της εκφράσεως "εν ατόμω". Αυτό μάς λέγει η Αγία Γραφή, και οι πατέρες αυτό μάς λέγουν.

   Αλλά, φαίνεται όμως ότι θα προηγηθούν αναστατώσεις που θάχουνε κάποιο μήκος. Διότι όταν ομιλεί περί σκοτινιάσματος του ήλιου καί τής σελήνης, καί περιπτώσεις αστέρων, αυτά δεν είναι δυνατόν να είναι "εν ατόμω," Φαίνεται ότι θάχουνε κάποιο μήκος, κάποιο χρόνο. Τώρα, αυτός ο χρόνος πόσος θα είναι, δέν γνωρίζουμε. Φαίνεται όμως θάναι λίγο μακρύς χρόνος. Κάποιες αναστατώσεις θα γίνονται σε κάποιο μήκος, που οι άνθρωποι θα αποκτήσουν φόβον και τρόμον, περί του οποίου φόβου και τρόμου ομιλεί πιο κάτω το ιερό κείμενο.

   Αρα, η τελική μορφή της αλλαγής του σύμπαντος, διότι το να σκοτεινιάση ο ήλιος δεν είναι αλλαγή, δείχνει ότι το παλιό σύμπαν πεθαίνει. Καί πεθαίνει κατά έναν τρόπο που βλέπομε τον θάνατό του. Αλλά η ανακαίνησις θα είναι εν ριπή οφθαλμού. Η ανακαίνησις. Όπως και η ανάστασις τών νεκρών, θα είναι εν ριπή οφθαλμού.

   Ακούστε λοιπόν, όταν θα έχουμε αυτήν την περίοδο της αλλαγής του σύμπαντος, τού "θανάτου" τού σύμπαντος, βάζω την λέξη θάνατο εντός εισαγωγικών για να δείξω ότι το παλιό σύμπαν περνά. Δηλ. πέφτει, χάνεται, καταστρέφεται  κλονίζεται, χωρίς τίποτα όμως να χάνεται. Προσέξτε, χωρίς τίποτα να χάνεται. Αυτό μας το λέει και η φυσική. Ότι τίποτα δεν χάνεται από την δημιουργία. Γιατί ο Θεός ότι κάνει είναι λίαν καλό και συνεπώς δεν χάνεται. Αυτό πού είπε ο άγιος Ειρηναίος, ότι "είναι αληθής και βέβαιος ο συστησάμενος τήν ύλην". Δέν χάνεται τίποτε. Ανακαινίζει μόνο.

   Όταν θα συμβαίνουν αυτά, οι άνθρωποι πάνω εις τήν γήν τί θα κάνουν; Ακούστε τι θα κάνουν. Κεφ. ΣΤ΄, 15 - 17. «καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ οἱ μεγιστᾶνες καὶ οἱ χιλίαρχοι καὶ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ ἰσχυροὶ καὶ πᾶς δοῦλος καὶ ἐλεύθερος ἔκρυψαν ἑαυτοὺς εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς τὰς πέτρας τῶν ὀρέων, καὶ λέγουσι τοῖς ὄρεσι καὶ ταῖς πέτραις· πέσατε ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ κρύψατε ἡμᾶς ἀπὸ προσώπου τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ ἀπὸ τῆς ὀργῆς τοῦ ἀρνίου, ὅτι ἦλθεν ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ τίς δύναται σταθῆναι;» Αυτά που λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης καί πού είναι όντως εσχατολογικά, όντως, είναι η τελευταία πράξις, η τελευταία πράξις λίγο μετά τον Αντίχριστον. Ο Κύριός μας στο Ευαγγέλιο τό λέγει ως εξής: Λουκάς 21, 25 - 26. «Καὶ ἔσται σημεῖα ἐν ἡλίῳ καὶ σελήνῃ καὶ ἄστροις, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴ ἐθνῶν (συνοχή θα πή αγωνία, λέμε, συνέχομαι.) ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου (θα υπάρχη επί τής γής η αγωνία των Εθνών, από την αμηχανία των ανθρώπων ένεκα του ήχου και της αναταραχής τής θαλάσσης. Δέν σηκώνει καμμιά αλληγορία. Είναι ότι ακριβώς λέγει. Επί φυσικών φαινομένων. Καμμία αλληγορία. Τίποτε. Δηλ. θά υπάρχει αναστάτωσις φοβερή. Φαντάζεσθε, η θάλασσα θα έχει, θα έχει εκμανεί. Διότι, ποιές δυνάμεις θα ασκηθούν επάνω εις τήν γήν; Ο Θεός το ξέρει.)

   «ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ· αἱ γὰρ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται. (Και από αυτήν τήν απορία,την αμηχανία της ηχούσης θαλάσσης, της θαλάσσης που θα έχη σάλον, πελώρια κύμματα, οι άνθρωποι θα αποψύχουν δηλ. θα λιποθυμούν.)» "Αποψυχόντων ανθρώπων. Από τον φόβο τους, από φόβο και προσδοκία και αναμονής των επερχομένων τή οικουμένη. Για κείνα που πρόκειται να ρθούν. Γι' αυτά πού έρχονται. Γι' αυτά που ήδη έρχονται. Διότι –αιτιολογεί όλα αυτά– διότι αι δυνάμεις των ουρανών θα έχουν μετακινηθεί, θα έχουν σαλευθεί. Διότι θάχουμε ουράνιες μετακινήσεις, ουράνιες καταστάσεις, καί επί τής γής θα έχουμε φοβερά μεγάλες, τελείως ασυνήθιστες, βεβαίως ασυνήθιστες μεταβολές. Υπάρχει διπλό το θέμα. Ως τιμωρία αλλά και ταυτοχρόνως ως αλλαγή τής κτίσεως.

   Και λέγει ο Κύριος ότι όλα αυτά θα γίνουν λίγο πρό τής δευτέρας Του παρουσίας, πολύ λίγο, αλλά και ευθύς μετά τον Αντίχριστο. Ο οποίος θα έχει προηγηθεί. 

   «καὶ τότε (συνεχίζει ο ιερός Ευαγγελιστής, ο Κύριος δηλ.) ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλῃ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς.» Λουκ. 21, 27. Τότε θα συμβούν αυτά. Και τότε, όταν θα συμβούν αυτά, τότε θὰ δοῦν τόν Υιόν του Ανθρώπου, δηλ. τόν Ιησούν Χριστόν ερχόμενον μετά δόξης. Άρα λοιπόν αυτά που λέμε είναι λίγο, πολύ λίγο, μία ώρα, μία μέρα, μία εβδομάδα, ο Θεός ξέρει, πάντως είναι κάτι που είναι πολύ λίγο, λίγο πριν έρθη ο Χριστός. Είναι στά, –πράγματι–, πρόθυρα.

   Ας δούμε όμως αυτήν τήν περικοπή που σας διάβασα αναλυτικώτερα. Εδώ υπάρχει μία επταμερής απαρίθμησις τάξεων ανθρώπων. Βασιλείς, μεγιστάνες, χιλίαρχοι, πλούσιοι, ισχυροί, δούλοι, ελεύθεροι. Έχουμε επτά (7) τόν αριθμόν. Ενώ στους συνήθεις καιρούς, όπως τώρα, υπάρχει αυτή η διάκρισις τών τάξεων. Λέμε, αυτή η τάξις τών ανθρώπων, εκείνη, καί μάλιστα παλαιότερα οι τάξεις αυτές ήταν ακόμη πλέον ευδιάκριτες. Λέγεται, καί πολύ σωστά, η εφεύρεσις τής ραπτομηχανής επέφερε την δημοκρατίαν. Δηλ. τήν δημοκρατία όχι σαν πολίτευμα, αλλά σαν ισοπέδοση των τάξεων, μέ τήν έννοια ότι όλοι πια σήμερα φοράμε τα ίδια ρούχα. Και έτσι και ο βασιλιάς και ο πρωθυπουργός και ο υπουργός και ο τελευταίος πολίτης μιάς πόλεως, φοράνε το ίδιο κουστούμι. Που σημαίνει ότι επήλθε ένα είδος ισοπεδώσεως. Ετσι λέγεται.

   Ωστόσο, όταν θα γίνουν τα φαινόμενα αυτά και όλοι θάχουν καταφύγει από τον φόβο τους στις τρύπες τής γής και στις σχισμές και στα σπήλαια, εκεί θα φανή μιά αληθινή ισοπέδωση των τάξεων. Καί οι μεγάλοι και οι μικροί, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, και οι ελεύθεροι και οι δούλοι, ό,τι υπάρχει τότε, όλοι αυτοί θα ισοπεδοθούν από τον φόβο τους. Όλοι θα τρέξουν μέσα στις τρύπες τής γής. Μήπως δεν το είδαμε αυτό στους βομβαρδισμούς; Αυτά που έγιναν, τότε, από το 40, στην Ελλάδα μιλάω, από το 40-έως το 1944, θα το δούμε καί ξανά πάλι. Όλοι τρέχουν στα καταφύγια. Δέν μπορεί να πή κανένας ότι εγώ έχω πολυτελές ή όχι πολυτελές καταφύγιο. Όλοι τρέχουν στα καταφύγια. Εκεί υπάρχει μια ισοπέδωσις πραγματικά. Ας είναι. Ωστόσο όμως αυτοί πού θά καταφεύγουν εκεί, κυρίως πρόκειται περί αμαρτωλών ανθρώπων, όχι ότι δεν θα καταφεύγουν και οι δίκαιοι, αλλά δήτε λίγο πιό κάτω διά τούς δικαίους.

   «ἔκρυψαν ἑαυτοὺς εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς τὰς πέτρας τῶν ὀρέων» Μέχρι τότε, στα σπήλαια και εις τάς πέτρας των ορέων, –πετρας των ορέων θα πή σε σχισμές των βουνών–, επήγαιναν οι δίκαιοι και οι ευσεβείς διωκόμενοι από τούς διώκτας και αμαρτωλούς. Μέχρι τότε. Γι' αυτούς γράφει ο Απ. Παύλος εις τήν πρός Εβραίους 11, 38, διά τους αγίους. «ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.» Στα σπήλαια και στις τρύπες τής γής. Πλανώμενοι. Γιατί; Καί καταφεύγοντες. Διότι εδιώκοντο από τους διώκτας. Από τους αντιφρονούντας. Τώρα έχομε αντιστροφή τών πραγμάτων. Ήρθε η σειρά των αμαρτωλών να καταφύγουν εις τίς τρύπες καί τά σπήλαια της γής.

   Λέγει ο Ησαΐας ο προφήτης, 2, 10 «καὶ νῦν εἰσέλθετε εἰς τὰς πέτρας καὶ κρύπτεσθε εἰς τὴν γῆν ἀπὸ προσώπου τοῦ φόβου Κυρίου καὶ ἀπὸ τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, ὅταν ἀναστῇ (όταν θα σηκωθή) θραῦσαι τὴν γῆν (να πατάξη, να χτυπήση, να θραύση τήν γήν.)» Μία τέτοια εικόνα, παρ' ότι αφορά εἰς τούς πιστούς. έχομε κατά την άλωση της Ιερουσαλήμ, η οποία είναι πασίγνωστο από την Αγία Γραφή, ότι αποτελεί τύπον τών εσχάτων. Η άλωση της Ιερουσαλήμ. Ο τρόπος που οι άνθρωποι μέσα ζούσαν κατά τήν πολιορκίαν πού τήν είχε κάνει ο Βεσπασιανός, αυτός τήν ξεκίνησε, ανεκλήθη στην Ρώμη και ανέθεσε εις τόν γυιό του τόν Τίτο, ο οποίος έφερε εις πέρας τήν πολιορκία όπου και τελικά η πόλις έπεσε. Τό τί συνέβη μέσα εκεί εις τήν πόλιν, το τί έγινε, πού μάς περιγράφει ο Ιώσηπος στην Εβραϊκή του αρχαιολογία, είναι κάτι φρικώδες. Αποτελεί η άλωση καί καταστροφή της Ιερουσαλήν, αληθινό τύπο των εσχάτων, στις ημέρες του Αντιχρίστου. Διότι ο Τίτος & ο Βεσπασιανός θεωρούνται εικόνες, τύποι του Αντιχρίστου. Όπως και ο Αντίοχος ο Επιφανής ο τέταρτος, έχουμε πολλούς τύπους του Αντιχρίστου. Όπως έχουμε και πολλούς τύπους του Χριστού. Και ο Σολομών είναι τύπος του Χριστού και ο Δαυίδ είναι τύπος του Χριστού, καί ο Μελχισεδέκ είναι τύπος του Χριστού· έχουμε και του Αντιχρίστου πολλούς τύπους.

   Ώστε αγαπητοί μου η Ιερουσαλήμ, η καταστροφή της εννοεί, αποτελεί έναν τύπον τών εσχάτων. Γι' αυτό στην προφητεία περί εσχάτων συμπλέκει την καταστροφή της Ιερουσαλήμ ο Κύριος. Καί ένας πού δέν καταλαβαίνει, βλέπει δυό προφητείες, χρονικά διαφέρουσες, η μία έγινε το 70 μ.Χ., η άλλη όταν θα γίνη η δευτέρα του Χριστού παρουσία. Δέν ξέρομε δύο προφητείες που διαφέρουν χρονικά να συμπλέκονται καί νά προσφέρονται σε μία προφητεία. Έτσι ένας πού δέν καταλαβαίνει πολλά πράγματα, μπερδεύεται κι αναρωτιέται περί τίνος πρόκειται. Διότι ενώ ομιλεί περί τής καταστροφής της Ιερουσαλήμ, εκεί ομιλεί καί περί σημείων του ουρανού. Και λέγει μά, είναι δύο προφητείες πού, ξαναλέγω διαφέρουν χρονικά, αλλά λέγονται σε ένα πλάνο.

   Λέγει λοιπόν ο Κύριος, Λουκάς 21, 20-22 «ὅταν δὲ ἴδητε κυκλουμένην ὑπὸ στρατοπέδων τὴν Ἱερουσαλήμ, [...] τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη, καὶ οἱ ἐν μέσῳ αὐτῆς (αυτοί που βρίσκονται μέσα στην πόλη) ἐκχωρείτωσαν (άς φύγουν έξω) καὶ οἱ ἐν ταῖς χώραις (αυτοί πού είναι στα χωράφια τους) μὴ εἰσερχέσθωσαν εἰς αὐτήν (να μήν μπούν εις τήν πόλιν) ὅτι ἡμέραι ἐκδικήσεως αὗταί εἰσι (ημέρες τιμωρίας του Θεού)».

   Ωστε η καταφυγή στα βουνά ήταν ένας τύπος της καταφυγής στα βουνά τότε εις τά έσχατα. Μάς λέγει ακόμη το βιβλίο της Αποκαλύψεως ότι θα λέγουν οι άνθρωποι τότε στα βουνά και στις πέτρες και στις σπηλιές: «πέσατε ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ κρύψατε ἡμᾶς ἀπὸ προσώπου τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ ἀπὸ τῆς ὀργῆς τοῦ ἀρνίου» Πέστε νά μάς κρύψετε από εκείνον που κάθεται στον θρόνο –ο Πατήρ– καί από τής οργής του Αρνίου. Πού είναι ο Ιησούς Χριστός. Να μάς κρύψετε. Σάν νά προσωποποιούν την κτίσιν,καί νά λέγουν και να ζητούν, η κτίση να προστατεύση τους ανθρώπους από την οργή του Θεού. Αυτά που λέγει η Αποκάλυψη ο Χριστός τά λέγει ως εξής: Λουκάς 23, 30. Βλέπετε παίρνω παραλλήλως τα Ευαγγέλια, την Αποκάλυψη. «τότε (λέγει ο Χριστός) ἄρξονται λέγειν τοῖς ὄρεσι, (τότε θ' αρχίσουν να λένε στα βουνά) πέσετε ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ τοῖς βουνοῖς, (το όρος είναι αυτό που έχει ύψος, το βουνό είναι ο λόφος) καλύψατε ἡμᾶς· (σκεπάστε μας.)» Σας είπα ότι, θά εγίνοντο τότε ως εικόνα στην Ιερουσαλήμ, τότε εις τά έσχατα σε μια πληρότητα. Είναι αξιοπαρατήρητο, ότι υπάρχει μία απόλυτος συμφωνία μεταξύ Αποκαλύψεως και Ευαγγελίων. Το βλέπετε απολύτως. Καί δέν κάνω τί άλλο παρά να επιστρατεύω τα Ευαγγέλια, αλλά καί τούς παλαιούς προφήτας γιά νά σάς κατοχυρώνω εκείνα τα οποία λέγει τό βιβλίο της Αποκαλύψεως έτσι νάχουμε πλήρη κατοχύρωση της αληθείας.

   Ακόμη έχουμε ένα αξιοπαρατήρητο οξύμωρο σχήμα, ότι έχουμε την οργή του Αρνίου. Μα το αρνίον είναι πράον. Δεν οργίζεται. Πώς εδώ έχουμε οργήν αρνίου; Είναι οξύμορον. Είναι γιατί αναφέρεται ο Μεσσίας, ο οποίος δεν είναι μόνον λυτρωτής, αλλ' είναι καί κριτής. Τό κεφ. 25, 31 στο κατά Ματθ. Ευαγγέλιο μας δείχνει ακριβώς τον Μεσσία που είναι λυτρωτής και ως κριτήν.

   Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ, και καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, (τότε θα συναχθούν μπροστά του όλα τα έθνη καί θά τούς ξεχωρίση όπως ο τσομπάνης, μέ τήν ευκολία πού ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα γίδια. Τους αμαρτωλούς δηλ. από τους δικαίους) τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. (καί τούς μέν θα καλέση εἰς τήν βασιλείαν του, τούς δέ εις τήν κόλαση θα αποστείλη)».

   Έτσι βλέπομε ότι ο Χριστός είναι καί κριτής. Όχι μόνο λυτρωτής. Εξ άλλου είπε και ο ίδιος, ότι τήν κρίσιν άπασαν την ενεχύρησε εἰς τόν Υιόν. Στον Υιόν όχι σάν Θεόν. Αλλά ως θεάνθρωπον. Διότι η κρίσις ανήκει σε άνθρωπο. Γι' αυτό λέγει όταν έλθη ο Υιός του Ανθρώπου. Δέν λέγει, όταν έλθη Υιός του Θεού. Πού είναι εκείνοι που λέγουν, ο Ιησούς, ο γλυκός, Ιησούς, ο γλυκύτατος, καί μένουν πάντοτε εις το θέμα της αγάπης καί τῆς σωτηρίας, καί δέν ρίχνουν μια ματιά και εις τόν κριτήν Ιησούν; Έτσι αναπαύουν τήν συνείδησή τους, ότι ο Θεός είναι τόσο αγάπη, ώστε όπως και να έχει το πράγμα, δέν πρέπει να τον παρουσιάζομε και σαν κριτή. Αγαπητοί μου ο ίδιος παρουσιάζει τον εαυτόν του κριτή. Και μάλιστα η Εκκλησία μας γιά νά τό προβάλη αυτό, την μια Κυριακή μιλάει για τον άσωτον υιόν, για να δείξη τήν αγάπη του Θεού, τού Χριστού, καί τήν άλλη Κυριακή, στις Απόκριες, παραμονές μάλιστα Σαρακοστής, μιλάει για την κρίση. Για να μην νομίση κανένας ότι ο Χριστός είναι εκείνος που τα συγχωρεί όλα. Ναί, τα συγχωρεί όλα, ανέχεται τα πάντα όπως είναι χωρίς διόρθωση; Γιατί εκείνοι που λένε, ο γλυκύς Ιησούς, δεν εννοούν να διορθώσουν τήν ζωή τους. Και μένουν πάντα οι πεσμένοι άνθρωποι μέσα στις αμαρτίες τους. Αλλά και κάτι ακόμα πού είναι χειρότερο. Όταν οι εξαγγελείς του λόγου τού Θεού, οι ιεροκήρυκες, ομιλούν διά τήν κρίσιν, διά τήν κόλασιν καί διά τήν τιμωρίαν, θεωρούνται από τους ανθρώπους που έτσι βλέπουν τα πράγματα, όπως προηγουμένως σάς έλεγα, ότι είναι οι άνθρωποι πού φανατίζονται, πού δέν έχουν αγάπη, δέν μιλάνε για αγάπη, ενώ ο Χριστιανισμός είναι αγάπη, αγάπη και σαλιαρίσματα. Όχι αγαπητοί μου. Ο Χριστιανισμός είναι αγάπη, αλλά είναι καί δικαιοσύνη. Ο Ιησούς είναι ο γλυκύς Ιησούς, αλλά είναι και ο φοβερός κριτής.

   Γι' αυτό η Ορθόδοξος πνευματικότης αντελήφθη τον Ιησούν όπως τόν απηκόνησε εις τόν τρούλλον –καί σέ πολλούς άλλους τρούλους–, τής μονής του Δαφνιού. Ο φοβερός κριτής που βλέπει τα πάντα, θά δήτε το ένα του μάτι να είναι γλυκύ. Εδώ είναι η μεγάλη τέχνη της εικονογραφίας. Το ένα του μάτι να είναι γλυκό και τ' άλλο του μάτι να σε κοιτάζη κατά τρόπο πού να λές, "Χριστέ μου, είσαι φοβερός"!. Ναί, στο ίδιο πρόσωπο συνδιάζεται η σωτηρία, αλλά και η κρίσις. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτή είναι η Ορθοδοξία. Αυτό είναι το Ευαγγέλιον. Και όχι μόνο ότι μάς συμφέρει. Καί τί θα λέγουν; «ὅτι ἦλθεν ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη τῆς ὀργῆς αὐτοῦ» Ήλθε η ημέρα η μεγάλη της οργής του. Ποιά είναι αυτή η μεγάλη ημέρα του Κυρίου; Είναι η δευτέρα του παρουσία. Όπου θα γίνουν κατά τήν δευτέρα του παρουσία τα εξής μοναδικά μεγάλα : Η ανακαίνηση του σύμπαντος, η ανάστασις τών νεκρών, η κρίσις τών πάντων, ανθρώπων και δαιμόνων, η απέλευσις τῶν αμαρτωλών εις αιωνίαν κόλασιν και η απέλευσις των δικαίων εις την αιωνίαν βασιλείαν. Όλα αυτά θα γίνουν μέ τήν δευτέρα του Χριστού παρουσία, και όλα συνιστούν το περιεχόμενο της εσχάτης ημέρας, της και μεγάλης ημέρας ονομαζομένης καί καταγραφομένης από την Αγία Γραφή.

   Γι' αυτήν την μεγάλη και επιφανή –επιφανής θα πή ένδοξος επειδή ένδοξα θα εμφανιστή ο Χριστός– ημέρα, οι προφήται όταν την αντικρύζουν τρέμουν. Τρέμουν, τρέμουν. Οι προφήται είδαν την ημέρα αυτήν του Κυρίου. Την μεγάλην. Την είδαν. Καί τήν καταγράφουν, όση δύναμις, να πάρουμε μία εικόνα. Ο προφήτης Ιωήλ 1, 15 καί 2, 11 ακούστε τι γράφει. Όταν βλέπει τήν ημέραν εκείνην, διότι προφητεύει διά τήν Πεντηκοστήν, προφητεύει δέ καί διά τόν Αντίχριστον καί τά έσχατα. Προφητεύει για κείνη την μεγάλη ημέρα. Για δύο έσχατες ημέρες. Σάς τόχω ξαναεξηγήσει. Η πρώτη έσχατη της πρώτης εμφανίσεως του Χριστού, η δευτέρα εσχάτη όταν έχουμε τήν δευτέρα παρουσία του Χριστού. Ακούστε τι γράφει διά τήν δευτέραν παρουσίαν: «οἴμοι, οἴμοι, οἴμοι εἰς ἡμέραν (τρείς φορές, αλλοίμονο, αλλοίμονο, αλλοίμονο εις ημέραν) ὅτι ἐγγὺς ἡ ἡμέρα Κυρίου καὶ ὡς ταλαιπωρία ἐκ ταλαιπωρίας ἥξει (Ταλαιπωρία στην ταλαιπωρία θα είναι θά ἔρθη έτσι. Ταλαιπωρία στο τετράγωνο, θα λέγαμε) διότι μεγάλη ἡ ἡμέρα Κυρίου, ἐπιφανὴς σφόδρα, καὶ τίς ἔσται ἱκανὸς αὐτῇ; (Ποιός μπορεί να σταθή μπροστά σ' εκείνη την ημέρα;)» Την βλέπει ο Ιωήλ καί τρομάζει.

   Ο δέ Σοφωνίας 1, 18 γράφει: «διότι συντέλειαν καὶ σπουδὴν ποιήσει ἐπὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας τὴν γῆν.» Συντέλειαν, τέλος. Ιστορία, τέλος. Ποτέ η ανθρωπίνη φιλοσοφία δέν συνέλαβε αυτό. Ιστορία τέλος. Όπως ποτέ δέν συνέλαβε τήν εκ του μηδενός δημιουργίας. Καμμία σχέση δέν έχει ο άνθρωπος με το μηδέν παρά μόνον ο Θεός. Γι' αυτό χρήζει αποκαλύψεως. Γι' αυτό απεκαλύφθη ότι εκ του μηδενός έγινε η δημιουργία, καί ότι η Ιστορία –όχι τώρα η δημιουργία, αλλ' η Ιστορία– θα τελειώση.

   «καὶ τίς δύναται σταθῆναι» Ποιός μπορεί να σταθή; Εδώ είναι η ερώτηση των πάντων. Καί τών αμαρτωλών καί τῶν δικαίων. Γι' αυτό ο Κύριος μάς παρήγγειλε στο ερώτημα τίς δύναται σταθήναι, Λουκάς 21, 36 «ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε (να καταξιωθήτε) ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι (να ξεφύγετε από κείνα που πρόκειται να γίνουν. Αλλά τί εκφυγείν, και γιατί πώς; τίνι τρόπω; Εκφυγείν, δέν θά είναι και για μένα αυτά; θάναι για τους άλλους; Πώς;) καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου». Σταθήναι. Στο ερώτημα και "τίς δύναται σταθήναι", ο Κύριος απαντά. Αν θα είσαστε πάντοτε άγρυπνοι πνευματικά, όχι νά μήν κοιμηθούμε το βράδυ, άγρυπνοι πνευματικά, τότε και παρακαλάτε τόν Θεό νά ζήτε κατά Θεόν, τότε θα μπορείτε να σταθήτε μπροστά εις τόν Χριστόν, την ημέρα εκείνη την μεγάλη. Εξ άλλου η αναλυτική απάντησις εις τό ερώτημα "ποιός μπορεί να σταθή τοτε", γίνεται ευθύς μετά στο παρακάτω κείμενο εις το επόμενο κεφάλαιο, είναι τον 7ο κεφ., αλλά στην αυτήν σφραγίδα την 6ην μέ τό διπλούν διάψαλμα. Σ' εκείνο το διπλούν διάψαλμα το υπέροχον, εκεί βλέπομε πώς μπορεί κανείς να σωθή.

   Αλλά διά τούς αμαρτωλούς η ημέρα αυτή θα είναι μία φρίκη. Ένας τρόμος. Γιά όλα εκείνα τα οποία πρόκειται να γίνουν. Αντιθέτως διά τούς πιστούς θα είναι μία αγαλλίασις καί μία δικαίωσις. Μά, δέν θά τρομάζουν όλα αυτά τα φαινόμενα; Εδώ αγαπητοί μου γίνεται ένας σεισμός και... δίκαιοι καί ασεβείς τρέμουν όλοι. Γίνεται μιά πολεμική λαίλαπα καί σαρώνει τα πάντα, ποιός λέγει ότι εγώ κάθομαι και με χαμόγελο τα βλέπω; Δεν είναι το ίδιο. Διότι εκεί θα είναι η προσδοκία του Χριστού. Γιά τήν οποία, ω οι άγιοι, ιδίως τότε στις ημέρες του Αντιχρίστου θα λέγουν Κύριε, τό πρόσωπό Σου να δούμε. Ο Χριστός είπε Λουκάς 17, 22 : «ἐλεύσονται ἡμέραι ὅτε ἐπιθυμήσετε μίαν τῶν ἡμερῶν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἰδεῖν, καὶ οὐκ ὄψεσθε». Θα επιθυμήσετε να δήτε μία μέρα του Υιού του Ανθρώπου καί δέν θά δήτε. Η ημέρα που θα δούμε θα είναι η δευτέρα του παρουσία. Γι' αυτό υπάρχει αυτός ο σφοδρός πόθος. Γι' αυτό λέει κι ο Ησαΐας 63, 4 «ἡμέρα γὰρ ἀνταποδόσεως ἐπῆλθεν αὐτοῖς, καὶ ἐνιαυτὸς λυτρώσεως πάρεστι (Είναι παρών ο ενιαυτός, ο χρόνος τής λυτρώσεως)». Γι' αυτό τον λόγο, προσέξτε. Οι ευσεβείς θα είναι γεμάτοι χαρά. Νά πώς τό βεβαιώνει ο Κύριός μας. Λουκ. 21, 28 «ἀρχομένων δὲ τούτων (μοιάζει καταπληκτικό) γίνεσθαι (όταν αυτά αρχίσουν να γίνονται, να προκαλούν τόν τρόμο καί τήν φρίκη των αμαρτωλών) ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν, (σηκώσατε τα κεφάλια σας και κυττάξτε πρός τά πάνω) διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν (πλησιάζει η απολύτρωσή σας, η χαρά σας, η είσοδό σας εις τήν βασιλεία μου)».

   Μιά υπέροχη εικόνα αν θέλετε, διά λόγου ή διαφορετικής καταστάσεως και διά λόγου, αμαρτωλών και δικαίων κατά την ημέραν εκείνην τήν τρομερήν καί μεγάλην και επιφανή του Κυρίου, μπορούμε να έχομε εις τήν Σοφία Σολομώντος, σπίτι σας παρακαλώ διαβάστε τα κεφάλαια, Σοφία Σολομώντος, τά κεφ. 2, καί 5. « καταδυναστεύσωμεν πένητα δίκαιον, μὴ φεισώμεθα χήρας, μηδὲ πρεσβύτου ἐντραπῶμεν πολιὰς πολυχρονίους. ἐνεδρεύσωμεν δὲ τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι καὶ ἐναντιοῦται τοῖς ἔργοις ἡμῶν καὶ ὀνειδίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα νόμου καὶ ἐπιφημίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα παιδείας ἡμῶν· ἐγένετο ἡμῖν εἰς ἔλεγχον ἐννοιῶν ἡμῶν· βαρύς ἐστιν ἡμῖν καὒ βλεπόμενος, εἰς κίβδηλον ἐλογίσθημεν αὐτῷ, καὶ ἀπέχεται τῶν ὁδῶν ἡμῶν ὡς ἀπὸ ἀκαθαρσιῶν· μακαρίζει ἔσχατα δικαίων καὶ ἀλαζονεύεται πατέρα Θεόν. θανάτῳ ἀσχήμονι καταδικάσωμεν αὐτόν, ἔσται γὰρ αὐτοῦ ἐπισκοπὴ ἐκ λόγων αὐτοῦ.» Ταλαιπωρούν τον ευσεβή, οι αμαρτωλοί. Α, νά τόν ξεκάνωμε, λέει, δίσχριστος άνθρωπος, δίσχριστος. Να τον ξεκάνωμε. Αλλά όταν έρχεται η μέρα της κρίσεως, η ανάστασις τών νεκρών, –εκεί μιλάει γιά τήν ανάσταση των νεκρών, και είναι βιβλίον πρό Χριστού–, τότε βλέπουν τόν δίκαιον νά λάμπη σάν τόν ήλιον. «ἰδόντες ταραχθήσονται φόβῳ δεινῷ καὶ ἐκστήσονται ἐπὶ τῷ παραδόξῳ τῆς σωτηρίας. ἐροῦσιν ἐν ἑαυτοῖς μετανοοῦντες καὶ διὰ στενοχωρίαν πνεύματος στενάξονται καὶ ἐροῦσιν· οὗτος ἦν ὃν ἔσχομέν ποτε εἰς γέλωτα καὶ εἰς παραβολὴν ὀνειδισμοῦ οἱ ἄφρονες· τὸν βίον αὐτοῦ ἐλογισάμεθα μανίαν καὶ τὴν τελευτὴν αὐτοῦ ἄτιμον. πῶς κατελογίσθη ἐν υἱοῖς Θεοῦ καὶ ἐν ἁγίοις ὁ κλῆρος αὐτοῦ ἐστιν;» Μπά, λέγουν οι αμαρτωλοί, επλανήθημεν. Αυτόν πού τόν είχαμε "τού κυνηγητού" αυτός λάμπει; Πώς τώρα; Πώς έγινε αυτό; 'Αρα επλανήθημεν. Είναι μια πολύ ωραία εικόνα. Σοφ. Σολομ. 2ο & 5 κεφ.

   Σ' όλα αυτά γράφει ο Απ. Πέτρος Β΄3, 11-12 τα εξής πολύ σπουδαία: Τούτων οὖν πάντων λυομένων

(όταν θα λύονται οι ουρανοί, τά στοιχεία,τά πάντα) ποταποὺς δεῖ ὑπάρχειν ὑμᾶς ἐν ἁγίαις ἀναστροφαῖς καὶ εὐσεβείαις, προσδοκῶντας καὶ σπεύδοντας τὴν παρουσίαν τῆς τοῦ Θεοῦ ἡμέρας,». Τί καθόμαστε και ασχολούμεθα μέ τούτα καί μέ κείνα, μπροστά σ' ένα κόσμο διαλυόμενο και ανασυντιθέμενον; Πώς πρέπει να είναι η ζωή μας; Δεν πρέπει να είμεθα εν αγίαις αναστροφαίς; Καί, κοιτάξτε εδώ τί λέγει; "Προσδοκώντας και σπεύδοντας." Αναμένοντες με χαρά καί τρέχοντες δι' αυτήν τήν παρουσίαν του Κυρίου μας. Γι' αυτήν την ημέρα που θα έρθη ο Κύριος. 

   Πρίν όμως κλείσουμε την παράγραφο αυτή, που είναι το πρώτο μέρος του ανοίγματος της 6ης σφραγίδος και πού είναι πληγή, και όχι πληγή και ανακαίνηση ταυτοχρόνως, πριν κλείσουμε αυτήν τήν παράγραφο, θάθελα να σάς έκανα την σημείωση ότι την ερμηνεία που χρησιμοποιήσαμε, το αντιληφθήκατε, ήταν η ευθύγραμμος ερμηνεία. Δηλ. αυτά θα γίνουν άπαξ. Τελείωσε μιά φορά. Εν τούτοις, δέν εκλείπει τελείως και η κυκλική. Δηλ. τής επαναλήψεως. Η κυκλική μέθοδος της ερμηνείας. Αυτό που λέγει, "ή καταφυγή εις τα όρη και εις τα σπήλαια", είναι μία ιδιάζουσα, ιδίως διά τούς διωκομένους χριστιανούς. Όμως με την μορφή σημείων εις τόν ουρανό, όχι σημεία στον ήλιο, ή στην σελήνη, αλλά πρόχειρα πράγματα, δηλ. κάτι που είναι μικρογραφία. Είναι αγαπητοί μου, όπως και φαίνεται θαυμάσια στις τοιχογραφίες της μονής Διονυσίου, έξω από την τράπεζα, πού έχει εκεί μια σειρά ολόκληρη, την Αποκάλυψη εικονογραφημένη, και πού μία επιστήμων Γαλλίδα, έκανε μια θαυμάσια πραγματεία πάνω στις εικόνες αυτές τής Αποκαλύψεως. Εάν οι άνδρες, μόνο φυσικά, πάνε στο Άγιο Όρος, τώρα που κάνομε το βιβλίο της Αποκαλύψεως, πού αναλύομε, καί πάνε στην μονή Διονυσίου, άς προσέξουν ιδιαιτέρως αυτές τις εικόνες. Έχω κι εγώ μιά σειρά από φωτογραφίες, αλλά δέν ἔχουμε δυνατότητα νά σάς τίς προβάλω νά τίς δήτε. Δέν τίς ἔχω μόνο όλες. Θά δήτε εκεί κατ' ανάγλυφον τρόπο πώς ο εικονογράφος, είναι κι αυτός ένας ερμηνευτής τών εικόνων της Αποκαλύψεως μέ τόν χρωστήρα. Δεν θα μπορούσε ποτέ, άν δέν είναι εμπνευσμένος άνθρωπος ο αγιογράφος, να αποδώση μυστήρια του Θεού. Δέν είναι δυνατόν. Είναι κι αυτός ένας μικρός προφήτης ο αγιογράφος, όταν με τα χρώματά του δίδει όπως αντιλαμβάνεται, δηλ. κατ᾽ ἔμπνευσιν τού Θεού, εκείνα τα οποία είναι γραμμένα μέσα εις τό ιερόν κείμενον. Έχει λοιπόν, και όπως ερμήνευε ο γέροντας Γαβριήλ και αυτές τις εικόνες παλιότερα, είναι εκεί που βλέπομε τα καταφύγια και έλεγε: "Βλέπετε εδώ; Δεν σας θυμίζουν τα καταφύγια; έλεγε ο γέροντας Γαβριήλ. Δεν σας θυμίζουν τα καταφύγια καί τούς βομβαρδισμούς;" Ε, θα λέγαμε αγαπητοί μου, ότι μ' έναν βομβαρδισμόν, βεβαίως χάνεται ο ήλιος και η σελήνη, όταν σηκώνονται πελώρια σύννεφα πάνω, καπνός, καί ότι άλλο, έχομε έναν σκοτασμόν για μια στιγμή, και όταν σκάβεται η γή, σαν αστέρια που πέφτουν οι βόμβες και φυτεύονται πάνω στην γή, και τότε οι άνθρωποι τρέχουν στις τρύπες τῆς γῆς καί στά καταφύγια. Αυτό κατά μία κυκλικήν ερμηνείαν δηλ. προγεύσεις. Προδρομικές καταστάσεις, εκείνα πού τελικά και κατά ευθύγραμμον ερμηνείαν θα συμβούν πράγματι εις τόν ήλιον καί τήν σελήνη και τ' αστέρια και θα έχωμε μετακίνησιν τών στοιχείων της κτίσεως.

   Και τώρα, συν Θεώ, μέ τά δέκα λεπτά πού μάς μένουν εισερχόμεθα εις τα δύο, ή καλύτερα εις τό διπλούν διάψαλμα, πού αποτελεί μία διπλή εικόνα της 6ης σφραγίδος που λύεται. Από το εσφαγμένο αρνίο που λύνει τις σφραγίδες και λύνει τώρα τήν 6ην σφραγίδα. Γιατί έχομε τήν 7η καί τελευταία. Στο άνοιγμα της 6ης συνεχίζεται αυτό το διπλούν διάψαλμα, και δέν σημαίνει τίποτα άλλο παρά εις το αγωνιώδες ερώτημα της Εκκλησίας μπροστά σ' αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα "καί τίς δύναται σταθήναι", έρχεται αυτό το διάψαλμα να δώση την απάντηση. Το διπλούν διάψαλμα. Να δώση την απάντηση. Δηλ. μετά από την κορύφωση της αγωνίας των όσων θα συμβούν σ' εκείνα τα οποία ήδη αναπτύξαμε καί πού θα επανέλθη η αγωνία από το όγδοο κεφ. καί πέρα, ήδη το 7ο Κεφ. πού περιέχει αυτά τα δυό διαψάλματα, έρχονται να μάς δώσουν μια αναπνοή ανακουφιστική στον ακροατή και στον αναγνώστη, καί νά πή κανείς ύστερα από την αγωνίαν τών όσων θα συμβούν, ά, μία όασις. Μιά ανάπαυλα. Άς πάρουμε τώρα μιά αναπνοή. Ας πάρουμε γιατί βλέπουμε μια άλλη εικόνα, θα κλείση όμως αυτή η εικόνα για να δούμε πλέον στην φοβερή καταιγίδα, τα παρακάτω που αρχίζουν από το 8ο Κεφ.

   Διότι, διότι αγαπητοί μου, είναι μια σιγή, μία όασις, μία ομορφιά απαράμιλλη όμως, απαράμιλλη πρό της φοβεράς καταιγίδος. Είναι εικόνες αυτά τα δύο διαψάλματα πολύ συναρπαστικές και πολύ παραμυθιτικές. Πολύ, έτσι, παρηγορητικές. Καί σκοπόν έχουν να ενισχύσουν τήν πίστιν τών πιστών και να σταθεροποιήσουν την ψυχραιμία, την ειρήνη, γιά όσα πρόκειται να συμβούν.

   Το πρώτο διάψαλμα είναι η πρώτη σκηνή, οπτασία είναι, επίγειος. Είναι κάτι που είναι επάνω στην γή. Η δευτέρα οπτασία,το δεύτερο διάψαλμα, είναι μια σύντομη αλλά πολύ αβρή εικόνα ουρανίου ζωής των πιστών. Συνεπώς πιστοί στην γή, πιστοί στον ουρανό. Τί θα γίνη στην γή, τί θα γίνη στον ουρανό. Έτσι αυτή η δεκάδα των οπτασιών, έρχονται να πληροφορήσουν τον πιστόν, τόν κάθε πιστόν, τής κάθε εποχής, ότι δεν πρέπει να ανησυχεί για ό,τι θα συμβή, διότι πρέπει να μείνη σταθερός στήν ζωήν του, καί τόν αναμένει ουρανία μακαριότητα μέσα στην βασιλεία του Θεού. Μ' αυτήν την μικρή εισαγωγή ήδη μπαίνω στο ιερόν κείμενον.

   Κεφάλαιον ζ΄ (7ον). «Καὶ μετὰ τοῦτο εἶδον τέσσαρας ἀγγέλους ἑστῶτας ἐπὶ τὰς τέσσαρας γωνίας τῆς γῆς, κρατοῦντας τοὺς τέσσαρας ἀνέμους τῆς γῆς, ἵνα μὴ πνέῃ ἄνεμος ἐπὶ τῆς γῆς μήτε ἐπὶ τῆς θαλάσσης μήτε ἐπὶ πᾶν δένδρον.»

   Είδα, λέγει, τέσσερις αγγέλους, στις τέσσερις γωνιές τής γής, να κρατούν τους ανέμους, γιά νά μήν πνέη άνεμος, ούτε στην θάλασσα, ούτε στην γή, ούτε σε οποιοδήποτε δέντρο.

   Κατά τήν παλαιάν ανατολικήν αντίληψη η γή ήτο επίπεδος και τεράγωνη, Στο Πτολεμαϊκό σύστημα έχομε επίπεδη χωρίς να μάς λέγει ότι είναι τετράγωνη. Μέ τήν έκφρασιν αυτήν που η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί αντιλήψεις της κάθε εποχής για να εκφράση αιώνιες αλήθειες, προσέξτε, θά τό πώ άλλη μιά φορά, αντιλήψεις της κάθε εποχής όταν γράφεται ένα βιβλίο της. Παίρνει αυτές τις αντιλήψεις σαν υλικό, γιατί πώς θα συννενοηθεί με τους ανθρώπους της εποχής; Καί ταυτόχρονα να υπάρχει το αιώνιο κύρος, διότι θα αποτελούν αυτά εικόνες. Δεν έχει σημασία αν η επιστήμη βρίσκει διαφορετικά πράγματα. Καμμία σημασία δεν έχει. Ούτε ανατρέπεται η αλήθεια τού Θεού. Είναι εικόνες. Υλικό παρμένο "κατά τό φαινόμενον." "φαινόμενα κατά τό φαινόμενον." Σάς τόχω πή κι άλλη φορά. Όπως φαίνονται δηλ. Όπως τα αντιλαμβανόμεθα, αν θέλετε.

   Αλλά μέ τήν έκφρασιν αυτήν τής Αποκαλύψεως ότι τεσσερις άγγελοι, στις τέσσερις γωνιές τής γής, θέλει να δηλωθή "τό παγκόσμιον του πράγματος." Εχομε μία σκηνή παγκόσμια. Εδώ θα έλεγα αγαπητοί μου, προσοχή στο σημείο νὰ μὴν νομίσουμε, θά τό πώ, τόχα πή στην εισαγωγή, στο πρώτο θέμα μας στην Αποκάλυψη νά μήν νομίσουμε ότι η Αποκάλυψη είναι ένα βιβλίο που έρχεται να δώση Ελληνικές, Μεσογειακές, Αιγαιοπελαγίτικες ή Κωνσταντινοπουλίτικες πραγματικότητες. Είναι πολύ φτωχό. Δέν είναι η Αποκάλυψη ένα βιβλίο που γράφτηκε για τούς Έλληνας, γιά τήν Κων/πολη, γιά τό Αιγαίο καί γιά τήν Μεσόγειο. Όχι αγαπητοί μου. Είναι ένα παγκόσμιο βιβλίο. Παγκόσμιον! Δεν αφορά εις ημάς. Αφορά εις πάντας τους ανθρώπους. Εξ' άλλου με αυτήν τήν έννοια, ότι έχομε τα 4 σημεία και κατά δημώδη τρόπο, κατά δημώδη τρόπο, πού έχομε τούς 4 ανέμους, σαν τα 4 σημεία του ορίζοντος, ο Κύριος είπε τα εξής: Ματθ. 24, 31 «καὶ ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ μετὰ σάλπιγγος φωνῆς μεγάλης, καὶ ἐπισυνάξουσι τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων (που σημαίνει από τα 4 σημεία τού ορίζοντα) ἀπ᾿ ἄκρων οὐρανῶν ἕως ἄκρων αὐτῶν.»

   Ποιές είναι αυτές οι άκρες του ουρανού; Κατά τό φαινόμενον. Εφ' όσον η γή είναι επίπεδος, ο ουρανός εγγίζει επάνω εις τήν γήν. Αυτό εννοεί, απ' άκρων ουρανών. Που σημαίνει, τους πάντας ανθρώπους. Όπου και να βρίσκονται. Αλλά είναι όμως μία κατά τό φαινόμενον εικόνα. Γι' αυτό το λόγο πού σάς εξήγησα, δέν θά τα πάρωμε αυτά, παρά μόνον ως εικόνες. Πού σημαίνει: Το παγκόσμιον του πράγματος.

   Οι τέσσερις άγγελοι είναι αγαθοί άγγελοι. Οι οποίοι εξυπηρετούν την βουλή του Θεού. Κατά την Αγία Γραφή, άγγελοι φυλάσσουν ολόκληρη τήν δημιουργία καί τήν προστατεύουν από τις φθοροποιές επεμβάσεις κυρίως του σατανά.

   Η απουσία του ανέμου δεν είναι τιμωρητική, αλλά ενεργητική. Εξ' άλλου, αυτή η πνοή των ανέμων κατά την Αγία Γραφή είναι τιμωρητική. Γι' αυτό τους λέγει –θα το πούμε λίγο πιο κάτω– άλλος άγγελος, πέμπτος, 

" κρατείστε τούς ανέμους έως ότου σφραγίσουμε τούς πιστούς." 

«ἄχρις οὗ σφραγίσωμεν τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν» Δηλ. αυτό που γράφει ο Δανιήλ 7, 2 «καὶ ἰδοὺ οἱ τέσσαρες ἄνεμοι τοῦ οὐρανοῦ προσέβαλον εἰς τὴν θάλασσαν τὴν μεγάλην.» Η μεγάλη θάλασσα είναι η Μεσόγειος. Εκεί έχομε συγκεκριμένη παράσταση, γι' αυτό ομιλεί περί αυτής της θαλάσσης. Όταν αναφέρει τήν γήν, τήν θάλασσα καί τά δέντρα, τούτο γίνεται για να σημάνη την παρουσία του ανέμου. Διότι πώς καταλαβαίνομε τόν άνεμο; Όταν έχομε θαλασσοταραχή και όταν κουνάνε τα δέντρα. Αλλά, θα κρατήσετε, λέει, τον άνεμο, έως ότου σφραγίσουμε τους πιστούς. Τι σφράγιση θα γίνη; Αυτό το τεράστιο θέμα για τους πιστούς, η σφράγιση των πιστών, πρώτα ο Θεός αγαπητοί μου, αυτό θα το δούμε την ερχομένη Κυριακή.

33η ομιλία στην κατηγορία « Ἱερά Ἀποκάλυψις ».

►Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ἱερά Ἀποκάλυψις " εδώ ⬇️

https://arnion.gr/index.php/kainh-diauhkh/iera-apokalycis
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_80.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ἱερά Ἀποκάλυψις».🔻
https://drive.google.com/file/d/1A9Q7I5lLBiBm6AUhfYsXAdHckIBgYe7j/view?usp=drivesdk

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ἱερά Ἀποκάλυψις».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC%20%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B9%CF%82.?m=1

🔹Επιμέλεια κειμένου : "Αθανάσιος Άμβωνας".

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἀπό τούς Μακαρισμούς τῆς Ἀποκαλύψεως

†. Α΄Μακάριος ὁ ἀναγινώσκων καί οἱ ἀκούοντες τούς λόγους τῆς προφητείας καί τηροῦντες τά ἐν αὐτῇ γεγραμμένα· ὁ γάρ καιρός ἐγγύς (Ἀποκ. Α΄3).

    Ἀνάμεσα στίς τρομακτικές εἰκόνες τοῦ Προφητικοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως πού εἶναι καί τό τελευταῖο Βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, γραμμένο ἀπό τό χέρι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, ὅταν ἦταν ἐξόριστος στήν νῆσο Πάτμο κατά τήν περίοδο πού ὁ Δομετιανός εἶχε ἐξαπολύσει διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἑπτά Μακαρισμοί ἀποτελοῦν μικρές ὀάσεις πού ἀναπαύουν τόν πιστό ἀγωνιστή στήν κονίστρα τοῦ κόσμου τούτου καί τόν παρηγοροῦν γιά τά ἐπικείμενα δεινά πού ἀπειλοῦν τόν ἀποστατημένο ἀπό τό Θεό, κόσμο.

    Ὁ Πρῶτος Μακαρισμός τοποθετεῖται στήν εἰσαγωγική ἐπιγραφή τοῦ ὅλου Βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως πού καλύπτει τούς τρεῖς πρώτους στίχους.

    Μπορεῖ κανείς νά πῆ, ὅτι τό Βιβλίον αὐτό ἀρχίζει καί τελειώνει μέ ἕναν εὐτυχισμό.

    Εὐτυχίζει τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνον πού μελετᾶ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί τόν ἐφαρμόζει μέσα στήν ἀποστατημένη ἐποχή του, γιά νά φτάση στό τέρμα πού εἶναι ἡ ἐπικράτησι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν ὁποία ἡ ψυχή εὔχεται: «Ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκ. κβ΄20).

    Ὁ Μακαρισμός αὐτός πού ἀναφέρεται στή μελέτη καί ἐφαρμογή τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, μᾶς θυμίζει ἕναν ἄλλον μακαρισμό πού ἀντιφωνώντας ὁ Χριστός τόν εὐτυχισμό πού τοῦ ἀπέδιδε μιά γυναῖκα τοῦ λαοῦ, εἶπε: «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. ια΄28).

    Τό Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως εἶναι ἕνα προφητικό βιβλίο. Ὅταν ὅμως λέμε προφητικό βιβλίο, δέν ἐννοοῦμε ὅτι ἐξαγγέλλει μόνον μελλοντικά γεγονότα, ἀλλά ὅπως καί τά προφητικά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, περιέχει θεόπνευστες παραινέσεις, ἔλεγχο, παρηγορία, διδασκαλία.

    Ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖον ἐγράφη, εἶναι συνεπῶς:

α΄ Νά ἐνισχύση τούς πιστούς γιά τά ἐπικείμενα γεγονότα μέχρι τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας.

β΄ Νά συμμορφωθοῦν οἱ πιστοί μέ τό περιεχόμενο τοῦ Βιβλίου ἐν ὄψει τῆς Δευτέρας Παρουσίας καί μελλούσης Κρίσεως.

γ΄ Νά ὑπενθυμίση ὅτι «ὁ καιρός ἐγγύς». ὁ γάρ καιρός ἐγγύς

    Γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσίου στήν Π. Διαθήκη, ὁ χρόνος ἦταν ἀόριστος. Ἀντίθετα, στήν Κ. Διαθήκη ὁ ἐρχομός τῆς Β΄Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι «ἐγγύς», εἶναι πολύ κοντά. Ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει σχετικά: «Τοῦτο φημί, ἀδελφοί, ὁ καιρός συνεσταλμένος τό λοιπόν ἐστιν» (Α΄Κορ. ζ΄29), καί ὁ Ἀπ. Πέτρος προσθέτει: «Πάντων τό τέλος ἤγγικε»(Α΄Πέτρ. δ΄7).

    Ἡ φράσις τοῦ Εὐαγγ. Ἰωάννου «ὁ γάρ καιρός ἐγγύς» πού φανερώνει μιά βιασύνη, ἕνα λαχάνιασμα γιά τό ἐπερχόμενο τέλος, κάνει ὥστε νά νομίζη κανείς ὅτι ἤδη ἀκούει τούς καλπασμούς τοῦ χρόνου.

    Θέλοντας ὁ Κύριος νά αἰσθητοποιήση αὐτό τό «ἐγγύς», ἀνεφέρθη στό παράδειγμα τῆς συκιᾶς πού τό μπουμπούκιασμα τῶν φύλλων της πάνω στά κλαδιά της προαναγγέλλει τό πλησίασμα τοῦ καλοκαιριοῦ (Ματθ. κδ΄32).

    Πολύ φυσικό, λοιπόν, ἦταν νά ἐρωτηθῆ ὁ Κύριος ἀπό τούς Μαθητάς του, γιά τά «σημεῖα» ἐκεῖνα πού θά προανήγγειλαν τόν δεύτερο ἐρχομό του. «Εἰπέ ἡμῖν, πότε ταῦτα ἔσται καί τί τό σημεῖον τῆς σῆς παρουσίας καί τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος;» (Ματθ. κδ΄3).

    Ποῖα, δηλαδή, εἶναι τά «σημεῖα τῶν καιρῶν»;

    Καί ὡς πρός τόν χρόνο τῆς Δευτέρας τοῦ Κυρίου παρουσίας, διατηρεῖται ἀπόλυτη σιωπή.

    Ὁ χρόνος αὐτός εἶναι ὁλότελα ἄγνωστος καί στούς ἀνθρώπους καί στούς ἀγγέλους (Ματθ. κδ΄36, Πράξ. α΄7).

    Ἀντίθετα, ὡς πρός τά «σημεῖα» ἐκεῖνα πού θά προηγηθοῦν τῆς Μεγάλης ἐκείνης τοῦ Κυρίου Ἡμέρας, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τά διεσάφησε.

    Καί εἶναι τά ἑξῆς:

    α΄ Ἡ κήρυξις τοῦ Εὐαγγελίου σέ ὅλο τόν κόσμο.

    «Καί κηρυχθήσεται τοῦτο τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας ἐν ὅλῃ τῆ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι καί τότε ἥξει τό τέλος» (Ματθ. κδ΄14). Φυσικά, ἡ ἐξάπλωσις τοῦ Εὐαγγελίου σέ μιά παγκόσμια κλίμακα, δέν σημαίνει καί ἀποδοχή του ἀπ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Αὐτό τό «εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι» ὑπονοεῖ τήν ἀπιστία πολλῶν πού θά μείνουν ἀναπολόγητοι κατά τήν κρίσι.

    β΄ Ἡ ἐπιστροφή τοῦ Ἰσραήλ εἰς τήν χριστιανική πίστι.

    Ὁ Ἀπ. Παῦλος μᾶς ἀποκαλύπτει στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του ὅτι ὅταν «τό πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθη» δηλ. μετά ἀπό τόν καθωρισμένο ἀριθμό τῶν ἐθνικῶν πού θά εἰσέλθουν στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τότε, «πᾶς Ἰσραήλ σωθήσεται» (Ρωμ. ια΄25 – 32). Ἕνας ὑπαινιγμός τοῦ Κυρίου πάνω σ᾿ αὐτό τό σημεῖο εἶναι τό Λουκ. ιγ΄36.

    γ΄ Τίς παραμονές τῆς Δευτέρας Παρουσίας θά σημειωθῆ μεγάλη ἀποστασία πού θά τήν προκαλέσουν ψευδοπροφῆται πού «πολλούς πλανήσουσιν» (Ματθ. κδ΄4,5).

    Τό ἴδιο σημειώνει καί ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὅτι δέν θά γίνη ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου «ἐάν μή ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον»(Β΄Θεσ. β΄3). Καί ὁ Κύριος συμπληρώνει: «Καί διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. κδ΄12).

    Τίς ἡμέρες ἐκεῖνες θά ἔχη πλεονάσει ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἰδιοτέλεια.

    δ΄ Ἡ ἐμφάνισις τοῦ Ἀντιχρίστου.

    Αὐτή θά εἶναι τό ἀποκορύφωμα τῆς ἀποστασίας καί ἠθικῆς ἀθλιότητος. Μετά τήν ἀποστασία, σημειώνει ὁ Ἀπ. Παῦλος, «θά ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καί ὑπεραιρόμενος ἐπί πάντα λεγόμενον Θεόν ἤ σέβασμα, ὥστε αὐτόν εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ ὡς θεόν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτόν ὅτι ἐστί Θεός....οὗ ἐστιν ἡ παρουσία κατ᾿ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καί σημείοις καί τέρασι ψεύδους....» (Β΄θεσ. β΄3 – 12).

    Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας παρατηροῦν τόν Ἀντίχριστον «ὡς λόγιόν τινα καί συνετόν σωφροσύνην τε καί φιλανθρωπίαν ὑποκρινόμενον, ἄνθρωπόν τινα τήν φύσιν, πᾶσαν ἐν ἑαυτῷ τοῦ διαβόλου δεχόμενον τήν ἐνέργειαν. Καί ὥσπερ ὁ Θεός καί Σωτήρ ἀνθρωπείαν φύσιν ἀναλαβών τήν ἡμετέραν ἐπραγματεύσατο σωτηρίαν, οὕτω καί ὁ σατανᾶς ἄνθρωπον ἐκλεξάμενος πᾶσαν αὐτοῦ δέξασθαι δυνάμενον τήν ἐνέργειαν δι᾿ αὐτοῦ πάντας ἐξαπατῆσαι τούς ἀνθρώπους πειράσεται»....«Οὐκ αὐτός τοίνυν ὁ διάβολος γίνεται ἄνθρωπος κατά τήν τοῦ Κυρίου ἐνανθρώπησιν» ἀλλά κατοικεῖ σέ ἄνθρωπο πού θά εἶναι ἐξόχως διεφθαρμένος καί θά καταστῆ τέλειο ὄργανό του καί θρόνος του.

    Θά εἶναι τόση ἡ ἀποστασία καί ἡ πλάνη τότε, ὥστε ἐρωτᾶ ὀ Ἱεροσολύμων Κύριλλος: «Τίς ἄρα μακάριος ὁ ὑπέρ Χριστοῦ μετ᾿ εὐσεβείας μαρτυρῶν τότε; Ὑπέρ γάρ πάντας μάρτυρας ἐγώ φημι εἶναι τούς τότε μάρτυρας....οἱ μέν πρό τούτου μόνοις ἀνθρώποις ἐπάλαισαν· οἱ δέ ἐπί τοῦ Ἀντιχρίστου, αὐτῷ τῷ Σατανᾷ αὐτοπροσώπως πολεμήσουσι». Τελικά ὅμως, αὐτός «ὁ Κύριος ἀναλώσει τόν ἄνομον τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ» (Β΄ Θεσ. β΄8).

    ε΄ Παγκόσμιες ἀκαταστασίες, διωγμοί τῶν Χριστιανῶν.

    Καί σημειώνει ὁ Κύριος: «Μελλήσετε δέ ἀκούειν πολέμους καί ἀκοάς πολέμων....καί ἔσονται λιμοί καί λοιμοί καί σεισμοί κατά τόπους· πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων. Τότε παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καί ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς, καί ἔσεσθαι μισούμενοι ὑπό πάντων τῶν ἐθνῶν διά τό ὄνομά μου....» (Ματθ. κδ΄6 – 10).

    Ὁ πρῶτος Μακαρισμός τῆς Ἀποκαλύψεως μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι «ὁ Κύριος ἐγγύς» καί συνεπῶς νά μή ἀφιστάμεθα τῆς μελέτης καί ἐφαρμογῆς τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ. Πρέπει ἀκόμη νά διακρίνωμε τά «σημεῖα τῶν καιρῶν». Πρέπει νά αἰσθανώμαστε ὅτι «τό μυστήριον τῆς ἀνομίας ἤδη ἐνεργεῖται» (Β΄Θεσ. β΄7) καί ὅτι «ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται, καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν»(Α΄Ἰωάν. β΄18).

    Κάποτε ὁ Κύριος ἐπέπληξε τούς Φαρισαίους πού τά μέν μετεωρολογικά σημεῖα μποροῦν νά ξεχωρίζουν, τά δέ σημεῖα τῶν καιρῶν, ἀδυνατοῦν (Ματθ. κδ΄3, Λουκ. ιβ΄54 – 56).

    Πρέπει νά νιώσουμε ὅτι ἔχουμε νά παλαίψωμε σκληρά. Ὅτι λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι πού θά σωθοῦν.

    Καιρός νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι τό τέρμα τοῦ κόσμου φθάνει μέ καλπασμό....

    Μπροστά σέ ὅλα αὐτά τά ἐνεστῶτα καί μέλλοντα γεγονότα, πού ἀναφέρει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ποιός θά ἔμενε ἀδιάφορος;

Β΄

    Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ᾿ ἄρτι.

 Ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ᾿ αὐτῶν. (Ἀποκ. ιδ΄13).

    Συνήθως οἱ ἄνθρωποι εὐτυχίζουν τούς ζωντανούς καί εὔχονται πάντοτε ἡ ζωή νά εἶναι μακρά.

    Πῶς, λοιπόν, ἐδῶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μακαρίζει τούς νεκρούς;

    Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς ἀναφέρει πολλές περιπτώσεις νεκρώσεων.

    Ἡ πρώτη νέκρωσις, εἶναι ἐκείνη πού γράφει τό Βιβλίον τῆς Γενέσεως: «Ἀδάμ ἔζησε τριάκοντα καί ἐννακόσια ἔτη καί ἀπέθανεν» (ε΄5).

    Αὐτός ὁ θάνατος εἶναι κοινή τῶν ἀνθρώπων κατάληξις καί δέν εἶναι δυνατόν νά μακαρίζεται, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι γέννημα τῆς παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων.

    Τόν θάνατον αὐτόν δέν πρέπει πλέον νά τόν φοβώμαστε γιατί τόν νίκησε ὁ Χριστός μέ τήν ἀνάστασί Του, δίδοντας καί σέ μᾶς τήν ἀνάστασι τοῦ σώματος κατά τήν δευτέρα Του Παρουσία.

    Ἡ δεύτερη νέκρωσις, εἶναι τῆς ψυχῆς ἡ νέκρωσι, ἐκείνη ἡ ψυχή πού αἰώνια ἀποχωρίζεται ἀπό τό Θεό. «Ψυχή ἡ ἁμαρτάνουσα αὐτή ἀποθανεῖται» (Ἰεζεκ. ιη΄4).

    Αὐτός ὁ θάνατος εἶναι φοβερός. «Εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος», ὁ αἰώνιος τῆς κολάσεως θάνατος(Ἀποκ. κα΄8).

    Ἡ τρίτη νέκρωσις, εἶναι ἐκείνη πού ἀναφέρεται ὡς πρός τήν ἁμαρτία: «ὅ γάρ ἀπέθανεν τῇ ἁμαρτίᾳ ἀπέθανεν» (Ρωμ. Σ΄10).

    Μιά τέτοια νέκρωσι εἶναι μακαριστή, γιατί ἐκφράζει τήν ἐγκατάστασι τῆς ἀρετῆς στόν ἄνθρωπο πού πέθανε ὡς πρός τήν ἁμαρτία.

    Τέλος, ὑπάρχει καί μιά τέταρτη νέκρωσι, πού ἀναφέρεται στή βιαία ἀφαίρεσι τῆς ζωῆς καί πού εἶναι τό μαρτύριο.

    Ὁ Κύριος, ἕναν τέτοιο θάνατο ὁλότελα τόν μακαρίζει: «ὁ φιλῶν τήν ψυχήν αὐτοῦ, ἀπολέσει αὐτήν, καί ὁ μισῶν τήν ψυχήν (ζωήν ) αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῶ τούτῳ, εἰς ζωήν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν» (Ἰωάν. Ιβ΄25).

    Ὁ Μακαρισμός τῆς Ἀποκαλύψεως ἀναφέρεται στούς δυό τελευταίους θανάτους. Ὡραῖα τό ἐκφράζει αὐτό ὁ Καισαρείας Ἀνδρέας: «Ἡ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ φωνή οὔ πάντας μακαρίζει τούς νεκρούς, ἀλλά τούς ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντας, τούς νεκρωθέντας τῷ κόσμῳ καί τήν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῶ σώματι περιφέροντας καί Χριστῷ συμπάσχοντας».

    Ἄς ἀναλύσωμε τούς δυό αὐτούς θανάτους.

    Ἡ ἐν Κυρίῳ νέκρωσις τοῦ σώματος ἀναφέρεται στήν ἁμαρτία: «Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρεία» (Κολ. Γ΄5).

    Καί ὁλοκληρώνει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «εἰ πνεύματι τάς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε, ζήσεσθε» (Ρωμ. Η΄13).

    Ὁ ἀληθινά πιστός, πράγματι ἔχει πεθάνει γιά τήν ἁμαρτία. Εἶναι ἀδύνατον νά εἰσέλθωμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἄν προηγουμένως δέν ἔχωμε πεθάνει ὡς πρός τήν ἁμαρτία.

    Ὅταν ὁ ἀληθινός Χριστιανός καλλιέργησε αὐτόν τόν θάνατο, πού ἔχει ἠθική διάστασι, τότε εἶναι ἕτοιμος νά δεχθῆ καί τόν ἄλλον, τόν μαρτυρικό θάνατο, πού εἶναι γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.

    Ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει χαρακτηριστικά: «πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες...ἀεί γάρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διά Ἰησοῦν» καί ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τήν ἡμέραν»(Β΄Κορ. δ΄10, 11, 16, Ρωμ. Η΄36).

    Ἡ νέκρωσις ὡς πρός τήν ἁμαρτία, εἶναι ἡ βασική προϋπόθεσι τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ νέκρωσι τῆς ζωῆς γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ καρπός τῆς πρώτης.

    Τήν προσφορά τῆς ζωῆς γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μᾶς τήν ἀποκαλύπτουν οἱ ἐπιτύμβιες πλάκες τῶν Μαρτύρων. 

    Νά μερικές:

    «Χαρά ὑμῶν ἐν Θεῷ».

    (Χαρά σας, τώρα πού βρίσκεσθε μέσα στήν μακαριότητα τοῦ Θεοῦ).

    «Κεῖται Βίκτωρ κατηχούμενος, ἐτῶν εἴκοσι, παρθένος, δοῦλος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ».

    «Ἐπιθυμητόν μοι πεδίν, βλέπε, μή ὀργισθῆς τούτου χάριν, ὅτι σέ ἔδειραν».

    (Ἡ ἀνορθόγραφη αὐτή ἐπιγραφή δείχνει τήν πίστι καί τήν ἀνεξικακία τῶν γονέων τοῦ μικροῦ αὐτοῦ παιδιοῦ πού μαρτύρησε μέ ραβδισμούς).

    «Οἱ πρεσβύτεροι οἱ πάσης μνήμης ἄξιοι, Ἀσκλῆπις καί Ἐλπίζων καί Ἀσκλῆπις δεύτερος, καί Ἀγαλλίασις διάκονος, καί Εὐτυχία παρθενεύουσα, καί Κλαυδία παρθενεύουσα, καί Εὐτυχία ἡ τούτων μήτηρ ἔνθα κεῖνται...».

    (Μαρτύριον ὁλοκλήρου οἰκογενείας ἀπό τήν Κατακόμβη τῆς Μήλου).

    «Ἰουλία, μάρτυς, παρθένος, ἁπλῆ ψυχή».

    Τί δύναμις ζωῆς ξεπηδᾶ, ἀλήθεια, μέσα ἀπ᾿ αὐτές τίς ταφόπετρες!

    Ἀκόμη, «οἱ ἀποθνήσκοντες ἐν Κυρίῳ», γεύονται πραγματικά τοῦ Κυρίου ἀπό τούτη ἀκόμη τή ζωή καί ἐνισχυόμενοι ἀπό τή γεύσι αὐτή, προχωροῦν στήν προσφορά τῆς ζωῆς τους.

    Τά «ὁράματα» τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου (Πράξ. ζ΄55, 56), τῆς Περπετούης, τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου καί ἄλλων πολλῶν, τό βεβαιώνουν.

    (Ἴδε Ἱ.Κοτσώνη, Τό ἐνθουσιαστικόν στοιχεῖον εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Μαρτύρων, σελ. 56 κ.ἑ).

    Ἀληθινά, ὁ Μακαρισμός αὐτός τῆς Ἀποκαλύψεως γεννᾶ τόν ἐνθουσιασμό καί τό θάρρος γιά τό Μαρτύριο.

    Ἐκεῖνο πού πρέπει σέ κάθε στιγμή νά ζῆ ὁ πιστός, εἶναι ἡ λαχτάρα του νά μείνη πιστός μέχρι τέλους. Ὁ Κύριος εἶπε: «γίνου πιστός ἄχρι θανάτου, καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. β΄10) καί «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄22).

    Καί ἡ Ἐκκλησία μας εὔχεται «Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν...καί καλήν ἀπολογίαν τήν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ».

    Ζηλεύομε μιά τέτοια προσφορά;

    Ἄς ἀτενίσωμε τούς Μάρτυρες.

    Ἄν ὅμως ἰσχυρισθοῦμε ὅτι σήμερα δέν ὑπάρχουν εὐκαιρίες μαρτυρίου, ἄς ἀκούσωμε τί λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, καί μέ τήν γνώμη του αὐτή, νά κλείσωμε:

    «Ἐάν κάποιος θέλη νά ἐπαινέση τούς Μάρτυρες, ἄς τούς μιμηθῆ.

    Ἄν κάποιος θέλη νά ἐγκωμιάση τούς ἀθλητάς τῆς εὐσεβείας, ἄς ζηλέψη τούς ἀγῶνες τους...

    Καί πῶς εἶναι δυνατόν, θά πῆ κανείς, στή σημερινή ἐποχή, νά μιμηθῆς τούς μάρτυρες;

    Γιατί ἀσφαλῶς τώρα, δέν ἔχομε διωγμούς.

    Τό ξέρω κι ἐγώ πώς τώρα δέν εἶναι καιρός διωγμοῦ, μά καιρός μαρτυρίου εἶναι.

    Ἀγωνίσματα, σάν τά τοτινά τῶν Μαρτύρων δέν εἶναι, ἀλλά ὁ καιρός τῶν στεφάνων εἶναι.

    Δέν διώχνουν ἄνθρωποι, ἀλλ᾿ αὐτοί οἱ δαίμονες. Δέν κυνηγᾶ ὁ τύραννος, ἀλλά κυνηγᾶ ὁ διάβολος, πού εἶναι χειρότερος ἀπ᾿ ὅλους τούς τυράννους. Δέν βλέπεις μπροστά σου ἀναμμένα κάρβουνα, μά βλέπεις ἀναμμένη τήν φλόγα τῆς κακῆς ἐπιθυμίας. Καταπάτησαν ἐκεῖνοι τή φωτιά, καταπάτησε σύ τή φλόγα τῆς ἁμαρτωλῆς σου φύσεως.

    Πάλαιψαν ἐκεῖνοι μέ θηρία, χαλιναγώγησε σύ τό ἀνήμερο καί ἀτίθασο θηρίο τοῦ θυμοῦ σου.

    Ἦλθαν ἐκεῖνοι ἀντιμέτωποι μέ ἀφόρητους πόνους, νίκησε σύ τούς ἄτοπους καί πονηρούς λογισμούς πού εἶναι γεμάτη ἡ καρδιά σου.

    Καταφρόνησαν ἐκεῖνοι τή ζωή, καταφρόνησε σύ, τήν τρυφή.

    Ἔρριξαν ἐκεῖνοι τά σώματά τους στή φωτιά, ρίξε σύ τώρα τά χρήματά σου στά χέρια τῶν πτωχῶν.

    Μέ τόν τρόπο αὐτό, θά ἔχης μιμηθῆ τούς Μάρτυρες καί τό θάνατό τους».

Γ΄

    «Ἰδού ἔρχομαι ὡς κλέπτης·

    Μακάριος ὁ γρηγορῶν καί τηρῶν τά ἱμάτια αὐτοῦ, ἵνα μή γυμνός περιπατῇ καί βλέπωσι τήν ἀσχημοσύνην αὐτοῦ» (Ἀποκ. Ις΄15).

    Ὁ πρῶτος Μακαρισμός τῆς Ἀποκαλύψεως (α΄3) μᾶς πληροφόρησε ὅτι «ὁ καιρός ἐγγύς».

    Ὁ τρίτος Μακαρισμός, μᾶς εἰδοποιεῖ ὅτι ὁ καιρός αὐτός θά εἶναι καί αἰφνίδιος.

    Θά μοιάζη μέ τόν κλέπτη πού ἔρχεται κάποια ἄδηλη, γιά τόν νοικοκύρη, ὥρα.

    Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς, καλοῦνται οἱ πιστοί νά ἀγρυπνοῦν πάνω στήν πνευματική τους ζωή.

    Ὁ Μακαρισμός αὐτός, ἔρχεται νά εὐτυχίση ἐκείνους πού μένουν ἄγρυπνοι πάνω στά τείχη τῆς καρδιᾶς των καί περιμένουν τόν οἰκοδεσπότη τοῦ πύργου κάθε στιγμή τοῦ εἰκοσιτετραώρου τῆς ζωῆς των.

Μακάριος ὁ γρηγορῶν καί τηρῶν τά ἱμάτια αὐτοῦ.

    Ἄς πάρωμε τόν Μακαρισμό αὐτόν σέ μιά ὁλότελα καθημερινή σκηνή. Ἔχετε ποτέ δεῖ λουόμενον ἄνθρωπο στή θάλασσα, πού ὅταν βγῆκε στήν παραλία, ἀντελήφθη ὅτι κάποιος κλέπτης τοῦ ἀφήρεσε τά ροῦχα; Πῶς πρέπει νά αἰσθάνεται αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ὅταν μάλιστα τό σπίτι του εἶναι πολύ μακρυά, καί δέν ἔχει κανέναν γνωστό του νά τόν βοηθήση στήν προκείμενη κατάστασι;

    Πολύ χειρότερη κατάστασι, ἀληθινή πνευματική γύμνωσι θά αἰσθανθῆ κι᾿ ἐκεῖνος πού δέν καλλιεργεῖ τήν πνευματική ζωή ὅσο ζεῖ στόν κόσμο αὐτόν.

    Καί τήν γύμνωσι αὐτή θά ἀντιληφθῆ ὅταν σταθῆ μπροστά στό φοβερό βῆμα τοῦ Κριτοῦ Χριστοῦ. Εὐτυχισμένος, λοιπόν, αὐτός πού φυλάει τά ροῦχα του, τή στολή τῆς ψυχῆς του.

    Καί ἡ στολή τῆς ψυχῆς εἶναι αὐτές οἱ ἀρετές του.

    «Τό δέ γρηγορεῖν καί φυλάττειν τά ἱμάτια, δηλοῖ τό ἐπαγρυπνεῖν ταῖς ἀγαθαῖς πράξεσι· αὗται γάρ εἰσι τῶν ἁγίων τά ἱμάτια», μᾶς λέγει ὁ Καισαρείας Ἀνδρέας.

    Ὁ Κύριος, πού διεζωγράφισε τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ, βάζει στό στόμα τοῦ πατέρα τήν προσταγή πρός τούς δούλους του: «ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ἐνδύσατε αὐτόν». Ποιά εἶναι αὐτή ἡ στολή ἡ πρώτη;

    Εἶναι ἡ στολή τῆς ἁγνότητος καί καθαρότητος πού πῆρε ὁ ἄνθρωπος στό βάπτισμά του.

    Δεῖγμα αὐτῆς τῆς ἐσωτερικῆς καθαρότητος, ἦταν καί ἡ παληά συνήθεια τῆς Ἐκκλησίας νά λευκοφορῆ τούς νεοβαπτισμένους. Σέ μιά ἐπιτύμβια πλάκα χριστιανοῦ μάρτυρος, χαράχθηκε ἡ ἐπιγραφή: «Ἐκοιμήθη ἐν λευκοῖς».

    Τά λευκά ἐνδύματα ἦταν μιά ἀπομίμησι τῶν ἐνδυμάτων πού φοροῦσαν οἱ ἄγγελοι ὅσες φορές ἐνεφανίζοντο στούς πιστούς, ὅπως στήν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου, στήν Ἀνάληψί του κ.λ.π.

    Ἀλλά καί τοῦ Κυρίου τά ἐνδύματα ἔγιναν λευκά σάν τό φῶς κατά τήν Μεταμόρφωσί Του.

    Αὐτός ὁ Θεός, περιβάλλεται τό φῶς, ὅπως μᾶς λέγει ὁ 103 Ψαλμός, στίχ. 2.

    Ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει: «Χιτῶνα μοι παράσχου φωτεινόν ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον».

    Σύμβολον, λοιπόν ἠθικῆς καθαρότητος, τά λευκά ἱμάτια, καί γενικά τά ἱμάτια, σύμβολο τῆς ἐνδύσεως τῆς ψυχῆς μέ ἀρετές. «Καί ἐδόθη αὐτῇ (δηλ. τῇ Ἐκκλησίᾳ) ἵνα περιβάληται βύσσινον λαμπρόν καθαρόν· τό γάρ βύσσινον τά δικαιώματα (δηλ. οἱ ἀρετές) τῶν ἁγίων ἐστί» (Ἀποκ. ιθ΄8).

    Στήν ἐποχή πού βρισκόμαστε, μποροῦμε νά «τηροῦμεν» τά ἱμάτια τῆς ψυχῆς; Μποροῦμε νά διατηροῦμε ἀρετές καί μάλιστα ὄχι μόνο μιά περίοδο τῆς ζωῆς μας, ἀλλά σέ ὅλη τή ζωή μας; Γιατί, δέν λέγει ὁ «τηρήσας» ἀλλά ὁ «τηρῶν», πού δείχνει μιά ἀδιάκοπη, συνεχῆ καί σταθερή διατήρησι τῶν ἀρετῶν.

    Καί πρέπει νά ποῦμε, ὅτι πολλοί σάν ἔφηβοι ξεκίνησαν μέ ὄμορφες προοπτικές γιά μιά πνευματική ζωή, πού ξεθύμανε ὅμως κάπου στή στρατιωτική θητεία, ἤ στήν ἀναζήτησι ἐπαγγελματικῆς σταδιοδρομίας, ἤ ἀκόμη καί στήν σύστασι οἰκογενείας. Γιά νά δώσουν κατοπινά, ὅταν ἐπανακληθοῦν ἀπό τόν Κύριο, τήν ἀπάντησι, ὁ μέν πρῶτος: «Ζεύγη βοῶν πέντε ἠγόρασα καί πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά». Δέν εὐκαιρεῖ, γιατί πάει νά δοκιμάση καί νά γευθῆ τίς ἠδονές πού θά τοῦ χαρίσουν οἱ πέντε του αἰσθήσεις.

    Καί ὁ δεύτερος: «ἀγρόν ἠγόρασα καί ἔχω ἀνάγκη ἐξελθεῖν καί ἰδεῖν αὐτόν». Οἱ βιοτικές μέριμνες τόν ἀπεγύμνωσαν ἀπό κάθε πνευματικότητα, γιά νά φτάσωμε στόν τρίτο, πού ἀπαντᾶ ὅτι παντρεύτηκε καί ἔχει οἰκογενειακές φροντίδες.

    Ὁμολογουμένως, αὐτή ἡ κατάστασι εἶναι ἀποκαρδιωτική.

    Καί τίθεται πάλι τό ἐρώτημα: Ὥστε μποροῦμε νά μείνωμε στήν ἀρετή ἰσόβια;

    Μποροῦμε, ἀρκεῖ νά θέλωμε.

    Καί εἶναι ἀνάγκη νά θέλωμε, γιατί χωρίς τήν διατήρησι τῆς ἀρετῆς ἰσόβια, δέν θά πετύχωμε τοῦ μακαρισμοῦ πού λέγει ὁ Κύριος.

    Μέσα σ᾿ ἕνα γενικό κατακλυσμό πνευματικῆς ἐξαθλιώσεως, εὐτυχῶς μένουν καί κάποιοι πού διατηροῦν ἰσόβια τήν ἀρετή. Καί αὐτοί οἱ κάποιοι εἶναι σέ κάθε ἐποχή. Εἶναι οἱ ἐκλεκτοί.

    Εἶναι τό λεῖμμα πού θά σωθῆ(Ρωμ. Ια΄5).

    Στήν πέμπτη ἐπιστολή τοῦ Χριστοῦ πρός τήν Ἐκκλησία τῶν Σάρδεων, φαίνεται αὐτό: «Ἀλλά ἔχεις ὀλίγα ὀνόματα ἐν Σάρδεσιν, ἅ οὐκ ἐμόλυναν τά ἱμάτια αὐτῶν καί περιπατήσουσι μετ᾿ ἐμοῦ ἐν λευκοῖς ὅτι ἄξιοι εἰσιν» (Ἀποκ. Γ΄4).

    Εἴθε νά νοιώσωμε, ὅτι ἀνάμεσα στά λίγα αὐτά ὀνόματα, πρέπει νά ἀνήκωμε κι᾿ ἐμεῖς, γιά νά σταθῆ ἀντίστοιχα καί ὁ μακαρισμός δικός μας.

Ἰδού ἔρχομαι ὡς κλέπτης.

    Πολλές φορές ὁ Κύριος στά Εὐαγγέλια μᾶς μίλησε γιά τό αἰφνίδιο τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας. Γιά τόν ἄνθρωπο, ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία ἔχει δυό στάδια. Τό πρῶτο, εἶναι ὁ θάνατος τοῦ καθενός, ἡ ἔξοδός του ἀπό τή ζωή αὐτή πού γι᾿ αὐτόν εἶναι μιά μερική κρίσις, καί τό δεύτερο, ὅταν ὅλοι θά σταθοῦν μπροστά στόν δίκαιο Κριτή γιά νά δώσουν λόγο γιά τίς πράξεις του ὁ καθένας ἀτομικά. Καί στήν πρώτη περίπτωσι καί στήν δεύτερη, ὑπάρχει τό στοιχεῖο τοῦ ξαφνικοῦ.

    Πότε θά πεθάνω;

    Πότε θά γίνη ἡ Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία; Καί τά δυό μοῦ εἶναι ἄγνωστα, καί ἐνδεχομένως μαζί μέ τό δεύτερο, καί τό πρῶτο αἰφνίδιο. Ἐν τούτοις, γιά τόν πιστό, δέν εἶναι τά πράγματα ἔτσι.

    «Περί δέ τῶν χρόνων καί τῶν καιρῶν, ἀδελφοί, οὐ χρείαν ἔχετε ὑμῖν γράφεσθαι· αὐτοί γάρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί οὕτως ἔρχεται· ὅταν γάρ λέγωσιν, εἰρήνη καί ἀσφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος.... ὑμεῖς δέ ἀδελφοί, οὐκ ἐστέ ἐν σκότει, ἵνα ἡ ἡμέρα ὑμᾶς ὡς κλέπτης καταλάβῃ· πάντες ὑμεῖς υἱοί φωτός ἐστε καί υἱοί ἡμέρας· οὐκ ἐσμέν νυκτός οὐδέ σκότους...»(Α΄Θεσ. ε΄1-11).

    Γιά ἕναν πού δέν ἔχει προβλέψει μιά ἔκλειψι ἡλίου, ὅταν βλέπη νά σκοτεινιάζη, εἶναι γι᾿ αὐτόν ἕνα φαινόμενο ξαφνικό, ὅταν γιά τούς ἀστρονόμους ἦταν γνωστό ἀπό καιρό. Τό ξαφνικό θά εἶναι γιά κείνους πού μποροῦν νά λένε: «εἰρήνη καί ἀσφάλεια» καί ὄχι γιά κείνους πού βρίσκονται σέ ἐγρήγορσι καί ἀναμονή.

    Ἄν κάθε μέρα ζῶ μέ τήν προσμονή τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, γιατί νά εἶναι γιά μένα αἰφνίδιος ὁ ἐρχομός του; Γι᾿ αὐτό, γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅτι σεῖς δέν βρίσκεσθε στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας γιά νά λέτε, «ἀσφάλεια καί εἰρήνη», ἀλλά εἶσθε παιδιά τῆς ἡμέρας καί γιά σᾶς ὑπάρχει ἀπό τώρα τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μέ τό ὁποῖο καί ἔχετε ἑνωθεῖ.

    Σάν κλέπτης θά ἔλθη ἐκείνη ἡ ἡμέρα. Μά τό φῶς, εἶναι ξαφνικό σάν κλέπτης γιά τό σκοτάδι καί ὄχι τό φῶς γιά τό φῶς. Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, σημειώνει ὅτι ὁ πιστός ἤδη ἔχει κριθεῖ. Νά πῶς τό λέγει στόν 57ο Λόγο του:

    «Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου καί ἦλθε καί ἔρχεται πάντοτε εἰς τούς πιστούς καί εἶναι παροῦσα εἰς ὅλους ἐκείνους ὅπου θέλουν». Ἀκόμη, λέγει: ὁ πιστός δέν κρίνεται εἰς τήν μέλλουσαν κρίσιν, ὅτι ἐκρίθη πρωτύτερα, οὐδέ ἐλέγχεται ἀπό ἐκεῖνο τό φῶς, ὅτι ἐφωτίσθη ἐδῶ πρωτύτερα οὐδέ ἐμβαίνει εἰς τοῦτο τό πῦρ νά κατακαίεται αἰωνίως, ὅτι ἐμβῆκεν ἐδῶ πρωτύτερα καί ἐκρίθη, οὐδέ συλλογίζεται ὅτι τότε μόνον ἐφάνη ἡ ἡμέρα Κυρίου, διατί ἐκεῖνος ἔγινεν ὅλος ἡμέρα φωτεινή καί λαμπρά, ἀπό τήν συναναστροφήν καί ὁμιλίαν τοῦ Θεοῦ». Ὅσο γιά τόν ἁμαρτωλό, τά πράγματα θά εἶναι αἰφνίδια:«Καί εἰπέ μέ τόν ἑαυτόν σου· ἀνίσως τώρα ὁπού εἶμαι εἰς τοῦτον τόν κόσμον δέν βλέπω τό φῶς τῆς θείας χάριτος, ἀλλά εὑρίσκομαι μέσα εἰς τό σκότος, βεβαιότατα καί ὕστερα ἀπό τόν θάνατον μέσα εἰς τό σκότος ἔχω νά εὑρίσκομαι, καί ἐξάπαντος ἔχει νά ἔλθη εἰς ἐμέ ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, καί τότε ἔχει νά γένη ἔξαφνα εἰς ἐμέ αἰώνιος ὄλεθρος».

    Ὁ Κύριος μᾶς συμβουλεύει νά εἴμαστε κάθε στιγμή, ἕτοιμοι. «Ἔστωσαν ὑμῶν αἱ ὀσφῦες περιεζωσμέναι». Τά λόγια του αὐτά μᾶς θυμίζουν τήν ἐντολή πού ἔδωσε στούς Ἰσραηλίτας στήν Αἴγυπτο: «Αἱ ὀσφῦες ὑμῶν περιεζωσμέναι καί τά ὑποδήματα ἐν τοῖς ποσίν ὑμῶν, καί αἱ βακτηρίαι ἐν ταῖς χερσίν ὑμῶν»(Ἐξόδ. ιβ΄11).

    Ἕτοιμοι γιά τή μεγάλη μας «ἔξοδο». Τότε οἱ Ἰσραηλῖται ἔφυγαν ἀπό τήν Αἴγυπτο γιά τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἐμεῖς πρέπει νά φύγωμε ἀπό τόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ σκότους γιά τό βασίλειο τῆς ἀφθαρσίας καί τοῦ φωτός.

    Καί συνεχίζει ὁ Κύριος: «Καί οἱ λύχνοι καιόμενοι». Αὐτό μᾶς θυμίζει τήν παραβολή τῶν Δέκα Παρθένων πού τό συμπέρασμά της εἶναι: «Γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τήν ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν ἐν ᾗ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Λουκ. ιβ΄35, Ματθ. κε΄13).

    Ἄς γρηγοροῦμε, λοιπόν, καί ἄς φυλᾶμε τά ἱμάτια τῆς ψυχῆς, πού εἶναι οἱ ἀρετές, γιατί ὁ Κύριος ἔρχεται σάν κλέπτης.

    «Ἀθρόον ὁ Κριτής ἐπελεύσεται καί ἑκάστου αἱ πράξεις γυμνωθήσονται. Ἀλλά φόβῳ κράξωμεν ἐν μέσῳ τῆς νυκτός» τοῦ βίου τούτου, ὥστε ὁ Κύριος νά φωτίση τήν σκοτεινή μας καρδιά νά κατανοήση τήν βαρύτητα ὅλων αὐτῶν τῶν πραγμάτων καί νά φροντίση νά ἐνδύεται μέ πίστι καί ἀρετή.

    Σύνθημα

    «Γρηγορῶμεν καί νήφωμεν» (Α΄Θεσ. ε΄6).

Δ΄«Μακάριοι οἱ εἰς τό Δεῖπνο Τοῦ Γάμου τοῦ Ἀρνίου κεκλημένοι» (Ἀποκ. ιθ΄9).

    Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀγκαλιάζει ὁλόκληρη τή δημιουργία καί ἰδιαίτερα τόν ἄνθρωπο.

    Ὁ ἄνθρωπος, ἡ ζωντανή αὐτή εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ρημαγμένη ἀπό τίς διαβρωτικές ἐπιδράσεις τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀποστασίας, καλεῖται μέσ᾿ στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, νά ξαναβρῆ «τό ἀρχαῖον κάλλος» καί νά ζήση μέσα σ᾿ αὐτή τή μακαριότητα τῆς ζωῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος.

    Γι᾿ αὐτό καί ὁ Δ΄Μακαρισμός τῆς Ἀποκαλύψεως μακαρίζει ἐκείνους πού κλήθηκαν νά λάβουν μέρος στό Αἰώνιο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, στό μεγάλο πανηγύρι τοῦ Γάμου τοῦ Ἀρνίου, πού εἶναι ἡ ἕνωσι τοῦ Χριστοῦ μέ τήν νύμφη Ἐκκλησία.

Οἱ Γάμοι τοῦ Ἀρνίου

    Θέλοντας ἡ Ἁγία Γραφή νά ἐκφράση τήν ἕνωσι τοῦ Θεοῦ μέ τήν Δημιουργία του, καί ἰδιαίτερα μέ τόν ἄνθρωπο, τήν παρουσιάζει, μέ τήν ὡραία εἰκόνα τοῦ γάμου.

    Γιατί πῶς νά ἐκφρασθῆ γιά κεῖνο πού δέν ἐκφράζεται; Πῶς νά παραστήση τό οὐράνιο καί πνευματικό καί αἰώνιο μέσα στό στενό χῶρο τοῦ γήινου καί τοῦ ὑλικοῦ;

    Ἡ Παλαιά Διαθήκη, τήν στενώτατη σχέσι τοῦ Θεοῦ μέ τόν περιούσιο λαό του τήν θυγατέρα Σιών, τήν ἐκφράζει μέ γάμο. Γι᾿ αὐτό καί κάθε παρεκτροπή τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, χαρακτηρίζεται σάν πνευματική μοιχεία: «Πῶς ἐγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών, πλήρης κρίσεως, ἐν ᾗ δικαιοσύνη ἐκοιμήθη ἐν αὐτῇ, νῦν δέ φονευταί;» (Ἡσ. α΄21).

    Μέ τήν ἴδια γλῶσσα μιλάει καί ὁ Κύριος στήν Καινή Διαθήκη γιά τήν γενεά του. (Πρβλ. Ματθ. ιβ΄39, Μάρκ. η΄38).

    Ἡ εἰκόνα τοῦ γάμου στήν Καινή Διαθήκη γίνεται ἀκόμη πιό τελειοτέρα. Ἡ Παραβολή τῶν Δέκα Παρθένων καί τῶν Γάμων τοῦ υἱοῦ τοῦ βασιλέως εἶναι δείγματα χαρακτηριστικά.

    Ἀλλά πίσω ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ γάμου, τί ζητᾶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ νά ἐκφράση;

    Ζητᾶ νά δείξη τό μεγάλο σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου πού μέ τήν ἁμαρτία ξέπεσε ἀπό τή χάρι τοῦ Θεοῦ καί ἀπεμακρύνθη ἀπό τήν μακαριότητά του.

    Σχέδιο ἀρχικό τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπο, εἶναι νά περάση ὁ τελευταῖος, ἀπό τό «κατ᾿ εἰκόνα» στό «καθ᾿ ὁμοίωσιν» μέ τήν ἐλευθέρα συνεργασία Θείας χάριτος καί προσωπικῆς ἀνθρωπίνης προσπαθείας.

    Αὐτό τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν» θά ἐξασφαλίση τήν ἕνωσι τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.

    Θά τόν ἐπαναφέρη στή μακαριότητα τῆς ζωῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος.

    Σάν προϋπόθεση γιά νά φθάση ὁ ἄνθρωπος στό «καθ᾿ ὁμοίωσιν», εἶναι ἡ πίστις καί ἡ ἀγάπη, οἱ δυό αὐτοί πόλοι τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Κάτω ἀπό τήν ἀγάπη, ὑποδηλοῦται κάθε πρακτική ἀρετή, πού στόν Τρίτο Μακαρισμό τῆς Ἀποκαλύψεως (ις΄ 15) χαρακτηρίζεται ὡς «ἱματισμός» τοῦ κάθε πιστοῦ, πού χωρίς αὐτόν μένει γυμνός καί συνεπῶς ἀκατάλληλος γιά νά γίνη δεκτός στούς «Γάμους τοῦ Ἀρνίου» στήν ἕνωσί του, δηλαδή, μέ τόν Χριστό.

    Ὁ πιστός πού θά βρεθῆ κάτω ἀπό τίς συνθῆκες ἐκεῖνεςπού θά τοῦ ἐπιτρέψουν νά ἑνωθῆ μέ τόν Χριστό, αἰσθάνεται βαθειά καί ἀνέκφραστη χαρά: «Χαίρωμεν καί ἀγαλλιώμεθα καί δῶμεν τήν δόξαν αὐτῷ, ὅτι ἦλθεν ὁ γάμος τοῦ Ἀρνίου καί ἡ γυνή αὐτοῦ ἡτοίμασεν ἑαυτήν. Καί ἐδόθη αὐτῇ ἵνα περιβάληται βύσσινον λαμπρόν καθαρόν· τό γάρ βύσσινον τά δικαιώματα (δηλ. οἱ ἀρετές) τῶν ἁγίων ἐστί».

    Στήν ἕνωσι αὐτή, πού ἐπιτυγχάνεται μόνον μέσα στήν Ἐκκλησία, μέσω τῶν Μυστηρίων πού παρέχει, καλοῦνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνεξαιρέτως. «Δεῦτε εἰς τούς Γάμους», λέγει σχετικά ἡ Παραβολή (Ματθ. κβ΄4).

    Δυστυχῶς ὅμως, ὅπως φαίνεται, τόσον ἀπό τήν Παραβολή, ὅσο καί ἀπό τήν πραγματικότητα, λίγοι μόνον ἀνταποκρίνονται στήν πρόσκλησι αὐτή.

    Κύριο αἴτιο, εἶναι ἡ ἀμέλεια. «Οἱ δέ ἀμελήσαντες ἀπῆλθον, ὁ μέν εἰς τόν ἴδιον ἀγρόν, ὁ δέ εἰς τήν ἐμπορίαν αὐτοῦ». Ἀκόμη, αἴτιο, μπορεῖ νά χαρακτηρισθῆ γιά μερικούς, μιά συνειδητή μᾶλλον ἐχθρική στάσι, σέ ὅ, τι προέρχεται ἀπ᾿ τό Θεό, μιά ἀντίθεη, δηλ. συμπεριφορά: «Οἱ δέ λοιποί κρατήσαντες τούς δούλους αὐτοῦ ὕβρισαν καί ἀπέκτειναν».

    Ἀκόμη, ἀνάμεσα στούς πιστούς, θά βρεθοῦν κι᾿ ἐκεῖνοι πού τό ἔνδυμα τῶν ἀρετῶν θά εἶναι ἕνα ράκος. Κι᾿ αὐτοί μέ τή σειρά τους θά κριθοῦν ἀκατάλληλοι γιά τούς Γάμους.

    Θά ἀκούσουν τότε: «ἑταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε, μή ἔχων ἔνδυμα γάμου;». Γι᾿ αὐτό καί ἡ παραβολή κατακλείει: «Πολλοί εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί».

Τό Δεῖπνον τῆς Βασιλείας

    Κάποτε, ὁ Κύριος κλήθηκε σέ ἕνα δεῖπνο. Τό θέμα τῆς συζητήσεώς του ἦταν ἡ πνευματική καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου, προκειμένου νά γίνη κατάλληλος πολίτης γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἕνας ἀπό τούς καλεσμένους ἐνθουσιάστηκε ἀπό τά λόγια αὐτά τοῦ Χριστοῦ καί ἀναφωνεῖ: «Μακάριος ὅς φάγεται ἄρτον ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ».

    Τί θά εἶναι ὅμως αὐτό τό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ;

    Ὁ Καισαρείας Ἀνδρέας, γράφει σχετικά: «Δεῖπνον δέ Χριστοῦ, ἡ τῶν σωζομένων ἑορτή καί εὐφροσύνη ἐναρμόνιος, ἧς μακάριοι οἱ τευξόμενοι καί τῷ ἁγίῳ τῶν καθαρῶν ψυχῶν νυμφίῳ εἰς τόν αἰώνιον νυμφῶνα συνεισελευσόμενοι».

    Δεῖπνον τῆς Βασιλείας, εἶναι ἡ γεῦσι τῶν ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας αὐτῆς. Εἶναι ἡ μετοχή στή δόξα καί στή μακαριότητα τῆς ζωῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος.

    Οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ, θά λάμψουν σάν τόν ἥλιο.

    Δάκρυ, πόνος, ἀσθένεια καί θάνατος δέν θά ὑπάρχουν πιά. Ἀπέραντη χαρά καί εἰρήνη καί ἀγάπη θά βασιλεύη ἐκεῖ. (Ἀποκ. Κα΄4).

    Ἐκεῖ θά ὑπάρχη ἡ αἰωνία θεωρία τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ μέσα σ ἕνα ἀτέλειωτο ὕμνο τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας πού θά κινῆται στήν φωτοπλημμύρα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ (Ἀποκ. κβ΄4,5). Μιά πρόγευσι ἐκείνου τοῦ Δείπνου, εἶναι τό Κυριακό Δεῖπνο, ὁ Μυστικός Δεῖπνος πού παρετέθη ἀπό τόν Κύριο κατά τήν μεγάλη Πέμπτη καί πού ἔκτοτε συνεχίζεται στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στή Θ. Λειτουργία. Ἡ Θεία Εὐχαριστία, προανάκρουσμα, λοιπόν, τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων.

    Κατά τό Δεῖπνο ἐκεῖνο, εἶπε ὁ Χριστός τοῦτα τά λόγια: «Λέγω δέ ὑμῖν, ὅτι οὐ μή πίω ἀπ᾿ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γενήματος τῆς ἀμπέλου ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης ὅταν αὐτό πίνω μεθ᾿ ὑμῶν καινόν ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός μου»(Ματθ. κς΄29).

    Πραγματικά, τό Δεῖπνο αὐτό εἶναι πρόγευμα ἐκείνης τῆς τελείας κοινωνίας πού θά πραγματοποιηθῆ στό τραπέζι τοῦ Μεσσίου.

    Θά εἶναι χαρά γεμάτη δόξα, χαρά ἀσύγκριτα διαφορετική ἀπό τίς χαρές πού δοκιμάζομε ἐδῶ. Ὅλα τά ἀγαθά πού περικλείει ἡ φράσι: Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, συμβολίζονται μέ τό Δεῖπνο καί τό κοινό τραπέζι.

    Εὐτυχισμένοι, πραγματικά ἐκεῖνοι πού κλήθηκαν στό Μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

    Ὡστόσο, πρέπει νά γνωρίζωμε ὅτι ὑπάρχουν καί οἱ ἀντίποδες αὐτοῦ τοῦ μακαριστοῦ Δείπνου. Εἶναι ἐκεῖνο τό φρικτό Τραπέζι πού συνδαιτημόνες καί καλεσμένοι εἶναι τά κοράκια καί τά ὄρνια τοῦ οὐρανοῦ καί παρατιθέμενα φαγητά, οἱ σάρκες τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων (Ἀποκ. ιθ΄17,18.Πρβλ. Ματθ. κδ΄28).

    Μακάβριο δεῖπνο, πού θά ἑτοιμασθῆ ἀπό τίς ὑπάρξεις τῶν ἴδιων τῶν ἀμαρτωλῶν.

    «Καί εἶδον ἕνα ἄγγελον ἑστῶτα ἐν τῷ ἡλίῳ καί ἔκραξεν ἐν φωνῇ μεγάλῃ λέγων πᾶσι τοῖς ὀρνέοις τοῖς πετομένοις ἐν μεσουρανήματι· δεῦτε συνάχθητε εἰς τό δεῖπνον τό μέγα τοῦ Θεοῦ, ἵνα φάγητε σάρκας βασιλέων καί σάρκας χιλιάρχων καί σάρκας ἰσχυρῶν καί σάρκας ἵππων καί τῶν καθημένων ἐπ᾿ αὐτῶν, καί σάρκας πάντων ἐλευθέρων τε καί δούλων, καί μικρῶν καί μεγάλων».

    Ὅτι αὐτοί θά εἶναι οἱ ἁμαρτωλοί πού κόλλησαν τήν καρδιά των στήν ὕλη καί περιφρόνησαν τήν ἀγάπη τοῦ πλησίον καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, φαίνεται ἀπό μιά περικοπή τῆς Ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγ. Ἰακώβου: «Ἄγε νῦν οἱ πλούσιοι, κλαύσατε ὀλολύζοντες ἐπί ταῖς ταλαιπωρίαις ὑμῶν ταῖς ἐπερχομέναις. Ὁ πλοῦτος ὑμῶν σέσηπε καί τά ἱμάτια ὑμῶν σητόβρωτα γέγονεν, ὁ χρυσός ὑμῶν καί ὁ ἄργυρος κατίωται, καί ἰός αὐτῶν εἰς μαρτύριον ὑμῖν ἔσται καί φάγεται τάς σάρκας ὑμῶν ὡς πῦρ. Ἐθησαυρίσατε ἐν ἐσχάταις ἡμέραις. Ἰδού ὁ μισθός τῶν ἐργατῶν τῶν ἀμησάντων τάς χώρας ὑμῶν ὁ ἀποστερημένος ἀφ᾿ ἡμῶν κράζει, καί αἱ βοαί τῶν θερισάντων εἰς τά ὦτα Κυρίου Σαβαώθ εἰσεληλύθασιν. Ἐτρυφήσατε ἐπί τῆς γῆς καί ἐσπαταλήσατε, ἐθρέψατε τάς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν ἡμέρᾳ σφαγῆς»(ε΄1-7).

    Καιρός, λοιπόν, νά μελετήσωμε τόν Μακαρισμό τῶν καλεσμένων στό δεῖπνο τοῦ Γάμου τοῦ Ἀρνίου. Καί ἡ μελέτη μας αὐτή πρέπει νά ἀρχίση μέ αὐτοκριτική. Πρέπει νά ἐρωτήση ὁ καθένας: εἶμαι ἄξιος ἐκείνου τοῦ Δείπνου; Γιατί ἄν ἀποδειχθῆ ἀνάξιος, τότε ἔχει νά ἀκούση τό φοβερό κατηγορητήριο ἀπό τό στόμα τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου μας, πού θά τοῦ πῆ: «Πείνασα τήν ἐπιστροφή σου καί δέν μέ χόρτασες μέ τήν μετάνοιά σου.

    Δίψησα τήν σωτηρία σου καί δέν μοῦ ἔδωκες νά πιῶ. Γυμνός ἤμουν ἀπό ἀρετές σου καί δέν μέ ἔντυσες. Ἤμουν στή σκοτεινή, στενή καί μολυσμένη φυλακή τῆς καρδιᾶς σου καί δέν θέλησες νά μέ ἐπισκεφτῆς καί νά μέ βγάλης στό φῶς. Ἀσθένησα ἀπό τήν ἀμέλειά σου καί δέν μέ ὑπηρέτησες μέ τίς καλές σου πράξεις. Λοιπόν, φεῦγε, γιατί θέσι δέν ἔχεις κοντά μου»(Ἁγ. Συμεών Νέου θεολόγου, Λόγ. 57ος).

    Ὅσο, λοιπόν, διατηροῦμε τήν πνοή μας πάνω στή γῆ αὐτή, μποροῦμε νά σκεφθοῦμε καί νά ἀποφασίσωμε σέ ποιό δεῖπνο προτιμᾶμε νά ἀνήκωμε; στό δεῖπνο τῶν ὀρνέων ἤ στό δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Σύνθημα

Νά γίνω ἕνας καλεστός στό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

🔸Οἱ τέσσαρες ἀπό τούς ἑπτά Μακαρισμοί τῆς Ἀποκαλύψεως, πού εἶχαν κυκλοφορήσει σέ πολυγραφημένα τευχίδια οἱ Ἐκκλησιαστικοί Κύκλοι Συμμελέτης Ἁγίας Γραφῆς Λαρίσης.🔸

Πηγή  : arnion.gr