†. Ευρισκόμεθα εις το πρώτο διάψαλμα, πού αναφέρεται μετά από την 6ην πληγήν του 6ου σαλπίσματος. Καί είδαμε εις τό πρώτον αυτό διάψαλμα, να βλέπη ο ιερός Ευαγγελιστής έναν άγγελον, ο οποίος άγγελος, να είναι πελωρίων διαστάσεων, να στέκεται τόνα του πόδι στην ξηρά και τ' άλλο εις τήν θάλασσαν, και είδαμε εκεί το γιατί φέρεται ως άγγελος ισχυρός και σπουδαίος. Είχαμε αναλύσει αυτά την περασμένη φορά. Και συνεχίζομε.
Κεφ. 10, 5 - 7. «Καὶ ὁ ἄγγελος, ὃν εἶδον ἑστῶτα ἐπὶ τῆς θαλάσσης καὶ ἐπὶ τῆς γῆς, ἦρε τὴν χεῖρα αὐτοῦ τὴν δεξιὰν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ὃς ἔκτισε τὸν οὐρανὸν καὶ τὰ ἐν αὐτῷ καὶ τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ καὶ τὴν θάλασσαν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ, ὅτι χρόνος οὐκέτι ἔσται, ἀλλ᾿ ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς φωνῆς τοῦ ἑβδόμου ἀγγέλου, ὅταν μέλλῃ σαλπίζειν, καὶ ἐτελέσθη τὸ μυστήριον τοῦ Θεοῦ, ὡς εὐηγγέλισε τοὺς δούλους αὐτοῦ τοὺς προφήτας». Και ο άγγελος τόν οποίον είδα να στέκεται επί της θαλάσσης καί επί της ξηράς, σήκωσε το δεξί του χέρι στον ουρανό και ορκίστηκε εις τόν Θεόν τόν ζώντα, πού ζή εις τούς αιώνας των αιώνων, ο οποίος εδημιούργησε τόν ουρανόν και ό,τι υπάρχει στον ουρανόν,καί τήν γήν καί ό,τι υπάρχει εις αυτήν, καί τήν θάλασσαν και ό,τι υπάρχει εις αυτήν, καί τό περιεχόμενο του όρκου ήταν: Ότι χρόνος δεν υπάρχει πιά. Αλλά, τις ημέρες του σαλπίσματος του εβδόμου αγγέλου, όταν πρόκειται να σαλπίση, τότε θα έχει τελειώσει το μυστήριον του Θεού, όπως ήδη το ευηγγέλισε, τό ανήγγειλε αυτό ο Θεός εις τούς δούλους του τούς προφήτας.
Βλέπομε εδώ, ότι ο άγγελος προβαίνει εις μίαν ένορκον βεβαίωση, που το αντικείμενο αυτής της ενόρκου βεβαιώσεως είναι το μυστήριον του Θεού, τελειώνει μέ τό σάλπισμα του 7ου αγγέλου, καί ότι χρονοτριβή πλέον δεν υπάρχει.
Αυτή η ένορκος διαβεβαίωσις πολλές φορές έχει γίνει από τον ίδιον τόν Θεόν εις τήν Π.Δ. επί σπουδαιοτάτων θεμάτων. Ο Θεός δέν έχει μεγαλύτερό του, ορκίζεται εις τον εαυτόν του. 'Αγγελος ή άγγελοι, ορκίζονται εἰς τόν Θεόν τον ζώντα. Αλλά καί εις τήν Κ.Δ. αυτός ο ίδιος ο Κύριος, ο Ιησούς Χριστός δίδει όρκον, επισημότατον μάλιστα, ενώπιον του Καϊάφα. Όταν του λέγει: «σὺ εἶπας·» Ματθ. 26, 63 - 64.
«ὁ ἀρχιερεὺς εἶπεν αὐτῷ· ἐξορκίζω σε κατὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος ἵνα ἡμῖν εἴπῃς εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ»
Σε εξορκίζω, λέγει, να μας πής, σύ είσαι ο Υιός του Θεού, του ευλογητού; Κι εκείνος, ο Κύριος, είπε: "σὺ εἶπας·" Δηλ. αποδέχομαι τόν όρκον που μου κάνεις, συνεπώς ορκίζομαι καί σέ βεβαιώνω ότι είναι αυτό που είπες. Δηλ. είναι έτσι. Είμαι ο Υιός του Ευλογητού.
Αλλά και ο Απ. Παύλος αγαπητοί μου, κατ' επανάληψιν ορκίζεται. Βέβαια ίσως στην απορία σας, πώς αυτό μπορεί να συμβαίνει αφού ο κύριος μάς είπε, «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ὀμόσαι ὅλως·» Ματθ. 5, 34 Νά μήν ορκιζώμεθα καθόλου. Καί, γιά καθημερινά πράγματα να μην ορκιζόμεθα καθόλου. Γιά πολύ μεγάλα θέματα ο όρκος επιτρέπεται. Αλλά, αυτά τα πολύ μεγάλα θέματα αγαπητοί μου, είναι σαν κι αυτά. Μεγάλες αποκαλύψεις.
Αλλά και ο Δανιήλ εις το τέλος των αποκαλύψεών του μάς δείχνει εκεί ότι ο άγγελος που του φανερώνει τα μυστήρια που επρόκειτο να γίνουν, σηκώνει και τα δυό του χέρια στον ουρανό καί ορκίζεται εις τόν Θεόν ότι «εν τώ συντελεσθήναι διασκορπισμόν γνώσονται πάντα ταύτα.» Δάν. 12, 7 Όταν θα συντελεσθή, θα τελειώση ο διασκορπισμός –δέν θά κάνωμε ανάλυση της προφητείας– όλα αυτά θα γίνουν γνωστά. Δηλ. θά πραγματοποιηθούν καί θά κατανοηθούν. Πότε αυτό; Όταν θα συντελεσθή ο διασκορπισμός.
Το ίδιο πράγμα αγαπητοί μου τώρα συμβαίνει καί εδώ. Με τον Ευαγγελιστή Ιωάννην καί τόν άγγελον που σηκώνει το δεξί του χέρι να ορκισθή εις τόν Θεόν τόν ζώντα. Ο χρόνος αυτός διά τόν οποίον ορκίζεται ο άγγελος είναι η διάρκεια των όσων πρόκειται να συμβούν, όπως σας είπα κατά το έβδομο σάλπισμα, και του οποίου πυρήν είναι η εμφάνιση του Αντιχρίστου. Ως να του λέγη: Δεν υπάρχει πιά χρόνος, ο χρόνος τελείωσε. Νά, έρχεται το 7ο σάλπισμα κατά την διάρκεια του οποίου, ο πυρήν αυτού του σαλπίσματος είναι η εμφάνιση του Αντιχρίστου. Καί τό τέλος του κόσμου. Και η εμφάνιση του Χριστού. αλλά με την εμφάνιση καί τήν δράση του Αντιχρίστου, τελειώνει όμως βεβαίως ο Ευαγγελιστής τό μυστήριον τού Θεού. Εις τήν Αγίαν Γραφήν, –καί θά παρακαλέσω αυτό να το ενθυμείσθε–, έχομε δύο έσχατα. Θ' ακούσετε, θα διαβάσετε πολλές φορές, "ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς", "ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις", «καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, λέγει ὁ Θεός, ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός μου» Πράξ. 2, 17 και το αναφέρει ο π. Πέτρος στην ομιλία του στην Πεντηκοστή, έχομε δύο έσχατα. Εσχατα θα πή τελευταία. Αυτά που τελειώνουν πιά. Ότι αναφέρεται εις ένα τέλος. Έχομε λοιπόν δύο έσχατα εις τήν Αγίαν Γραφήν. Τα οποία αντιστοιχούν στις δύο παρουσίες του Χριστού. Πάν ότι αναφέρεται στην πρώτη παρουσία του Χριστού, λέγεται έσχατον. Συνεπώς η προφητεία του Ιωήλ "ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις", ποιές είναι αυτές οι έσχατες μέρες; ὡς πρός τήν πρώτη παρουσία του Χριστού. Οι Πεντηκοστιανοί, οι αιρετικοί και οι Χιλιασταί ερμηνεύουν αυτό διά τίς δεύτερες έσχατες ημέρες. Καί δέν είναι σωστό. Καί έχει συνέπειες τό πράγμα. Αναφέρεται λοιπόν αυτό στις πρώτες έσχατες. Δηλ.στην πρώτη παρουσία του Χριστού. Άλλο τώρα ότι η προφητεία του Ιωήλ δέν εξαντλείται οπωσδήποτε τότε. Διότι ομιλεί περί αλοιώσεων των ουρανίων σωμάτων, που σημαίνει ότι η προφητεία είναι διπλή. Και αναφέρεται στα δύο έσχατα. Εις τα πρώτα έσχατα καί εις τα δεύτερα έσχατα. άλλο θέμα ότι άν αυτή η προφητεία ειδικά περικλείει μέσα της καί τά δύο έσχατα. Εκείνο που θέλω να ξέρετε είναι, νά τό θυμόσαστε ότι στην Αγία Γραφή τα δύο έσχατα αναφέρονται στις δύο παρουσίες του Χριστού.
Αλλά εις αυτά τα δύο έσχατα, πρώτης και δευτέρας παρουσίας του Χριστού, αντιστοιχούν καί τά δύο μυστήρια του Θεού. Βέβαια τα μυστήρια αυτά αναφέρονται χρονικά και ειδολογικά εις αυτά τα δύο έσχατα. Δηλ. αναφέρεται το τί θα είναι αυτά τά έσχατα. Καταλάβατε; Εις τό πρώτο μυστήριο, πού αναφέρεται εις τήν πρώτη παρουσία του Χριστού, γράφει ο Απ. Παύλος, Ρωμ. 15, 25. «κατὰ ἀποκάλυψιν μυστηρίου (ποιά είναι η αποκάλυψις μυστηρίου; Ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Μεγάλο μυστήριο του Θεού) χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου, φανερωθέντος (το μυστήριο του Θεού το οποίο ήτο σεσιγημένον)». Κλειστό. Ουδείς εγνώριζε τίποτα. Και οι προφήται το αποκαλύπτουν κι εκείνοι κεκαλυμμένα, αποκάλυψις κεκαλυμμένη. Οι ίδιοι οι προφήται δεν έχουν γνώση του πράγματος πώς έχει. Προφητεύουν διά τό Χριστόν, δέν ξέρουν πολλά πράγματα. Γράφουν ό,τι τους αποκαλύπτει ο Θεός. Σημειώσατε ότι ο Δανιήλ σαφώς λέγει στο τελευταίο κεφάλαιο: ερώτησα τόν άγγελο που μου τ' απεκάλυπτε, «καὶ ἐγὼ ἤκουσα καὶ οὐ συνῆκα καὶ εἶπα· Κύριε, τί τὰ ἔσχατα τούτων;» Δαν. 12, 8
"πέσμου αυτά τί σημαίνουν;" Έ, καλά Δανιήλ –κοιτάξτε τήν ἐκφραση εκμετάφραση κάνω, αλλά είναι στο κείμενο– ε, καλά Δανιήλ, τώρα μήν ρωτάς. Εσύ γράψε αυτά και μήν ρωτάς –γιατί λέγει: "οὐ συνῆκα", δέν κατάλαβα–. Γράψτα καί μήν ρωτάς. Στόν καιρό τους θα γίνουν γνωστά.
Ώστε λοιπόν βλέπομε και οι προφήται αυτό το σεσιγημένο μυστήριο δεν το γνώριζαν. Ούτε οι άγγελοι. Πολύ δε παραπάνω δέν τό εγνώριζε ο διάβολος. Ουδείς, μόνον ο Θεός. Και ποιό ήταν το μυστήριον; Ότι ο Θεός είναι τριαδικός και ότι τό δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος θα ενηθρώπιζε. Αδιανόητο. Μπορούσε να είναι φερ' ειπείν η προφητεία: «μετὰ τοῦτο ἐπὶ γῆς ὤφθη καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη.», του Βαρούχ 3, 38, θα μπορούσαμε να το πάρουμε μεταφορικά. «οὗ ἔστησαν οἱ πόδες αὐτοῦ. Ψαλμ. 131, 7 Εις το όρος Σιών. Του οποίου οι πόδες στάθηκαν. Τού Θεού τα πόδια πώς στάθηκαν. Κι όμως βλέπομε να πραγματοποιούνται οι προφητείες κατά έναν τρόπο πού δέν θά μπορούσαν να υποψιασθούν επ' ουδενό λόγω οι άνθρωποι και οι προφήται. Ενώ το προφήτευσαν. Τό έγραψαν. Διετυπώθη. Έμεινεν σεσιγημένο μυστήριο. Έτσι, το πρώτο μυστήριο, στα πρώτα έσχατα, στην πρώτη παρουσία του Χριστού είναι αυτό.
Στο δεύτερο μυστήριο, που αναφέρεται στα δεύτερα έσχατα, τί έχομε; Ποιό είναι το μυστήριο; Το μυστήριο των δευτέρων εσχάτων, το οποίον τώρα μας ενδιαφέρει, όχι λιγότερο το πρώτο, το οποίο πρέπει να οικειωθούμε, δέν έχει σημασία ότι ήδη απεκαλύφθη. Πρέπει να το οικειωθούμε. Άν δεν οικειωθούμε το πρώτο μυστήριο, το δεύτερο θά μάς φάη, θά μάς φάη. Αμα δεν ξέρομε ποιός είναι ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, τότε δεν θα καταλάβωμε τον Αντίχριστο. Λοιπόν το δεύτερον μυστήριον είναι: Ο χρόνος τής δευτέρας του Χριστού παρουσίας και η παρουσία του Αντιχρίστου. Είναι μυστήριον: προσέξτε είναι μυστήριον. Τό λέγω διότι, πόσες φορές κυκλοφορούν, καί μέσ' τήν Ιστορία κυκλοφόρησαν, και θα κυκλοφορούν πάντοτε. "Ήρθε ο Αντίχριστος, τόσο χρονών είναι κλπ" είναι μυστήριον. Μόνον όταν θ' αρχίση να δρά, τότε θα αναγνωρισθή. Δεν μπορούμε εμείς να γνωρίζουμε. Διότι αγαπητοί μου, όταν ξέρομε πότε θα έρθη ο Αντίχριστος, άν λέμε πόσο ετών είναι, κι ότι τότε θά δράση, τότε κοντά είναι και η δευτέρα του Χριστού παρουσία. Αλλά αυτό παραμένει όμως μυστήριο. Άρα πώς μπορούμε να το ξέρωμε καί τό πρώτο γιά να βγάλωμε συμπέρασμα για το δεύτερο; Δεν ξέρομε τίποτα.
Ακόμη, είναι αξιοσημείωτο, ότι όλοι οι προφήται καί τής Π.Δ. καί τής Κ.Δ. προφητεύουν έως εδώ. Εις τά δεύτερα έσχατα. Σας είχα πή τήν περασμένη φορά, αλλά θά τό πώ άλλη μιά φορά, και ευκαίρως ακαίρως θά τό λέγω. Ότι οι προφήται της Π.Δ. δέν εξαντλούνται εις τα πρώτα έσχατα, πού είναι η πρώτη παρουσία του Χριστού. Οι προφήται της Π.Δ. κάνουν άλματα και φτάνουν και εις τά δεύτερα έσχατα. Καί οφείλομε να μελετούμε τους προφήτας. Το λέει ο Απ. Πέτρος αυτό. Καλά κάνετε, λέει, καί μελετάτε τους προφήτας. Καί τό λέει στους Χριστιανούς. Δέν τό λέει στην συναγωγή. Στους Εβραίους. Το λέει στους Χριστιανούς. Καί ότι δεν είναι παραθεωριακή η Π.Δ. θά τήν έχωμε μπροστά μας. Καί τήν Κ. καί τήν Π.Δ. Αλλά τελειώνουν όπως σας είπα, όλες οι προφητείες εἰς τήν 2α τού Χριστού παρουσία. Έως εκεί. Είναι αυτό που λέγει ο Απόστ. Παύλος Α΄ Κορ. 13, 8 εκεί στον ύμνο της αγάπης, που λέγει «εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται·» Είτε τούτο, είτε εκείνο, είτε προφητείαι καταργηθήσονται, θα καταργηθούν. Τί θά πή θα καταργηθούν; Εκεί τελειώνουν. Δέν έχομε καμμιά προφητεία που να αναφέρεται μέσα στην Βασιλεία του Θεού. Φερ' ειπείν, εκείνο "εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων" άληκτος αιών, δεν τελειώνει, δεν λήγει ποτέ αυτός ο αιών, θα έχουμε, άς μου επιτραπή νά τό πώ έτσι, θα έβαζα εντός εισαγωγικών τήν λέξη, "τί συμβεβηκότα" τί γεγονότα θα έχουμε μέσα σ' αυτόν τόν άληκτο αιώνα; Δεν υπάρχουν βέβαια γεγονότα όπως θα ξέρετε ε; Εις τήν αιώνιότητα δεν υπάρχουν συμβεβηκότα. Τα συμβεβηκότα είναι μόνο στοιχεία του χρόνου. Στοιχεία της Ιστορίας. Γι αυτό έβαλα τήν λέξη μέσα σε εισαγωγικά. Τίποτα, θα βλέπουμε το πρόσωπο του Θεού καί θά τόν υμνούμε, καί θά είμεθα μέσα στην μακαριότητα του Θεού. Τίποτε άλλο. Παρακάτω δέν ξέρομε τίποτα. Απολύτως τίποτα. Γι'αυτό σας είπα, οι προφητείες τελειώνουν έως εκεί. Στήν 2α του Χριστού παρουσία.
Αλλά λέγει εδώ το ιερό κείμενο «καὶ ἐτελέσθη τὸ μυστήριον τοῦ Θεοῦ (τελείωσε το μυστήριον του Θεού) ὡς εὐηγγέλισε τοὺς δούλους αὐτοῦ τοὺς προφήτας». Δεν λέγει, ως επληροφόρησε. Αλλά λέγει, ως ευηγγέλισε. Πού σημαίνει ότι δεν είναι απλώς μια πληροφορία που έδωσε στους προφήτας ο Χριστός, ως Θεός Λόγος, και προφητεύουν, αλλ' ότι είναι χαρούμενη αυτή η προφητεία. Και κάθε προφητεία. Γι' αυτό βάζει το "ευηγγέλισε κι όχι το" επληροφόρησε)».
Αλλά εις τί ευηγγέλισε τους δούλους αυτού τούς προφήτας; Ότι μετά από την Ιστορία, την γεμάτη από περιπέτειες, από αρνήσεις, από διωγμούς, έρχεται η βασιλεία του Θεού, η οποία είναι αληθινή ανάπαυση. Αυτό είναι το ευαγγελικό στοιχείο μέσα σ' όλες τις προφητείες. Το ευχάριστο στοιχείο. Μή φοβόσαστε, ό,τι κι αν συμβαίνει. Έρχεται η βασιλεία τού Θεού. Συνεπώς τό νόημα αυτών των στοίχων είναι ότι πάντα οι πιστοί μέσα στην Ιστορία, μέσα τα γεγονότα, μέσα στις ανακατουσούρες, να έχουνε υπομονή. Ο Κύριος είπε: Δυό φορές μάλιστα. «ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται.» Καί τό άλλο. «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν (να αποκτήσετε, να κερδίσετε τίς ψυχές σας εν τή υπομονή υμών.)». "Ωστε το στοιχείο που χρειάζονται οι χριστιανοί είναι η υπομονή. Αλλ' επειδή λέμε και στην καθημερινή μας έκφραση ότι και η υπομονή έχει όρια, δέν τό λέμε πολλές φορές; Δέμε: έχει η υπομονή όρια. "Μάλιστα", λέγει ο Θεός. Έχει η υπομονή όρια. Πρόσεξε λοιπόν νά δής. Τα όρια είναι ότι θα τελειώση η Ιστορία καί θά έρθη η Βασιλεία τού Θεού. Αυτά είν και τα όρια. Κάνε λοιπόν υπομονή, θα τελειώση η Ιστορία, μή φοβάσαι. Γι' αυτό τό λόγο τό τέλος δεν αργεί, αφού θάρθη η βασιλεία τού Θεού. Καί γιά νά μάς βεβαιώση, κοιτάξτε αγάπη του Θεού, μάς δίνει ένορκον βεβαίωση. Ένορκον. ορκίζεται ο Θεός. Ότι δεν αργεί το τέλος.
«Καὶ ἡ φωνὴ ἣν ἤκουσα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, πάλιν λαλοῦσα μετ᾿ ἐμοῦ καὶ λέγουσα· ὕπαγε λάβε τὸ βιβλιδάριον τὸ ἀνεῳγμένον ἐν τῇ χειρὶ τοῦ ἀγγέλου τοῦ ἑστῶτος ἐπὶ τῆς θαλάσσης καὶ ἐπὶ τῆς γῆς». Καί τήν φωνή τήν οποία άκουσα από τον ουρανό, πάλι μου μιλούσε και μου έλεγε. Πήγαινε πάρε το βιβλιαράκι το ανοιγμένο, πού είναι στο χέρι του αγγέλου, που στέκεται στην θάλασσα και στην ξηρά. Ποιά είναι αυτή η φωνή που ήκουσε ο Ευαγγελιστής; Και πού τού παραγγέλει τί πρέπει να κάνη; Είναι η φωνή του Χριστού. Ο Ιωάννης εντέλεται νά γίνη κάτοχος και γνώστης του βιβλίου των βουλών του Θεού. Πάρε λέγει το ανοιγμένο βιβλίο, δεν είναι κλειστό, τό ανοιγμένο βιβλιαράκι από το χέρι του αγγέλου.
«καὶ ἀπῆλθα πρὸς τὸν ἄγγελον, λέγων αὐτῷ δοῦναί μοι τὸ βιβλιδάριον. καὶ λέγει μοι· λάβε καὶ κατάφαγε αὐτό, καὶ πικρανεῖ σου τὴν κοιλίαν, ἀλλ᾿ ἐν τῷ στόματί σου ἔσται γλυκὺ ὡς μέλι». Καί πήγα στον άγγελο καί τού λέγω, δώσε μου το βιβλιαράκι. Καί μού λέγει: Πάρτο και φάτο, θά σου πικράνη την κοιλιά όταν το φάς, στο στόμα σου όμως θάναι γλυκό σαν μέλι.
Περίεργη εντολή πραγματικά. Πάρε καί φάε το βιβλίο. Αλλά πρόκειται περί εκφράσεως τήν οποίαν αγαπητοί μου κι εμείς στην νεοελληνική μας γλώσσα τὴν λέμε. Καί δέν είναι τίποτε άλλο, παρά αυτό που λέμε, "το έφαγα τό βιβλίο." Δηλ. τό διάβασα καί το έμαθα. Τό κατέφαγα,τό κατεβρόχθισα το βιβλίο. Το λέμε στην γλώσσα μας. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι είναι μια πολύ ωραία, πλαστική εικόνα, που προσφέρεται η γνώσις και η κατανόησις και η αφομίωσις εις τόν Ιωάννην, τών όσων πρόκειται να γίνουν θά έχει πλήρη γνώση. Το ίδιο συνέβη και στον Ιεζεκιήλ, μάλιστα στο 2ο, 3ο Κεφάλαιό του πού εκεί του προτείνεται νά φάη βιβλίο. Τό ίδιο πράγμα. Δέν είναι δηλ. περίεργη περίπτωση ή πρωτοφανής. Εκείνο που είναι περίεργο, είναι ότι εις το στόμα η γεύσις του βιβλίου είναι γλυκιά, αλλά στην κοιλιά είναι πικρή η γεύσις. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η γνώσις τού μυστηρίου τού Θεού, και ότι τελειώνει το μυστήριο τού Θεού, και ότι όλα έχουν τό τέρμα τους, του δίνει μια γλύκα. Δόξα σοι ο Θεός, τελειώνουν οι πληγές. Τελειώνουν οι περιπέτειες. Βέβαια έχουμε ακόμη και επτά φιάλες, μήν ξεχνάτε, αλλά όπως σάς είχα πή στην ερμηνεία στην εισαγωγή, ότι 7 σφραγίδες, 7 σαλπίσματα και 7 φιάλες, δέν είναι όταν τελειώνει η μία επτάδα αρχίζει η άλλη, αλλ' είναι συμπληρώματα, η δευτέρα επτάδα συμπλήρωμα της πρώτης επτάδας και η τρίτη επτάδα συμπλήρωμα ομοίως της πρώτης επτάδας. Συνεπώς οι επτάδες πηγαίνουν παραλλήλως. Αλλά όπως κι αν έχει το θέμα είναι ότι ευρισκόμεθα εις τήν 7ην πληγήν. Τού 7ου σαλπίσματος. Κι όπως θα δήτε ότι εκείνα που προέχουν δεν είναι τόσο οι 7 σφραγίδες και οι 7 φιάλες, όσο τα 7 σαλπίσματα. Που έχουν τα φοβερά, διότι κατά την διάρκεια του 7ου σαλπίσματος έχομε τήν εμφάνιση του Αντιχρίστου. Όλα τ' άλλα είναι απλώς συμπληρώματα των όσων μάς πληροφορούν οι 7 πληγές. Έτσι ο ιερός Ευαγγελιστής όταν παίρνει την είδηση ότι αυτά τελειώνουν, μάθη δηλ. από το βιβλίο των προφητειών, από το βιβλιαρίδιον, τό βιβλιαράκι, μάθη ότι ε, αυτά είναι καί τίποτα άλλο, τελείωσαν όλα, έχει πολλή χαρά. Ε, αυτό που λέμε, δόξα σοι ο Θεός, τελειώνει η ιστορία.
Αλλά έχει όμως καί θλίψη. Είναι ότι θα σου πικράνη, λέγει, την κοιλία. Σαν να έχει γεύση η κοιλιά. Γευστικές θηλές, ξέρετε, δεν έχει η κοιλιά μας. Αν φάμε κάτι πικρό, είναι ότι θα το αισθανθούμε στο στόμα μας. Πώς θά τό αισθανθούμε στην κοιλιά μας; Δεν σημαίνει τίποτα άλλο, μ' αυτήν τήν πλαστικωτάτη, όπως σάς εξέφρασα προηγουμένως εικόνα, ότι ο ιερός Ευαγγελιστής βλέποντας τις προφητείες που του αποκαλύπτει ο Θεός, ο Χριστός και ότι, πώς οι άνθρωποι θα χαθούν, καί τί δεινά θα περάσουν ακόμη οι πιστοί. Θλίβεται. Ναί μέν θα τελειώσουν, αλλά θλίβεται έως ότου τελειώσουν. Ως άνθρωπος συμπάσχει με τους πιστούς, αλλά καί μέ τούς απίστους καί τούς ασεβείς. Διότι είναι γνώρισμα των αληθινών Χριστιανών τό «χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων». Ρωμ. 12, 15
«καὶ ἔλαβον τὸ βιβλίον ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ ἀγγέλου καὶ κατέφαγον αὐτό». Το πήρα, δέν λέγει τό έφαγα, αλλά το κατέφαγα, δηλ. τό καταβρόχθισα. Τό έφαγα τελείως. Που σημαίνει, σάς τό είπα, πλήρης αφομοίωσις. Πλήρης γνώσις των μυστηρίων του Θεού.
«καὶ ἦν ἐν τῷ στόματί μου ὡς μέλι γλυκύ· καὶ ὅτε ἔφαγον αὐτό, ἐπικράνθη ἡ κοιλία μου». Όπως του ειπώθηκε, έτσι πραγματοποιήθηκε.
«καὶ λέγουσί μοι· δεῖ σε πάλιν προφητεῦσαι ἐπὶ λαοῖς καὶ ἔθνεσι καὶ γλώσσαις καὶ βασιλεῦσι πολλοῖς». Προσέξτε εδώ, όταν έμαθε όλα αυτά, τά έμαθε δηλ. έφαγε το βιβλίο, τα έμαθε, αυτά που θα γίνουν παρακάτω, κυρίως το περιεχόμενο της 7ης πληγής, κυρίως. Ποιός είναι ο Αντίχριστος. Όταν γράφει φερ' ειπείν, για να πάρετε μια γεύση του πράγματος, όταν γράφει, «Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς (εδώ είναι η σοφία, το όνομα του ανόμου χξστ" Εδώ είναι η σοφία. Όποιος έχει σοφία, ας μάθη λοιπόν τί είναι αυτό. Όνομα ανθρώπου εστί. Είναι όνομα ανθρώπου.)». 13, 18 Το ξέρει όμως ο Ιωάννης, Προσέξτε, τό όνομα του Αντιχρίστου ο Ιωάννης τό γνωρίζει. Αλλά προσφέρει όμως τον αριθμό του ονόματος και όχι το όνομα. Αυτό μένει κρυφό. Όπως σας έφερα σάν παράδειγμα, την περασμένη φορά, γιά όλους μας, η μέρα του θανάτου μας, μένει κρυφή. Πολλάκις διά τούς αγίους είναι φανερή. Τούς τό φανερώνει ο Θεός. Έτσι κι εδώ. Ο Θεός του λέγει, δέν θά τό φανερώσης αυτό. Είναι για σένα μόνο, θά τό κρατήσης μόνο για τον εαυτό σου. Δέν θά τό γράψης αυτό θά τό ξέρης μόνον εσύ. Και, όταν ξέρετε κανείς γνωρίζει μυστικά φοβερά, τρομερά, για πάρτε την υπόθεση αυτή, για σκεφθήτε, να ξέρετε τρομερά μυστικά, και να βλέπετε τους ανθρώπους, πού εσείς να ξέρετε τα μυστικά τους και να συμπεριφέρεσθε μέ πάσαν απλότητα και αφέλεια ως νά μήν ξέρετε απολύτως τίποτα. Καί τά μυστικά αυτά σάς λέγω, να είναι τρομερά μυστικά. Πέστε μου, πώς πρέπει να αισθάνεσθε από μέσα σας; Όχι βεβαίως καλά. Όταν βλέπετε πώς κινούνται οι άνθρωποι γιά τούς οποίους ξέρετε... πρέπει να κινείσθε σάν νά μήν συμβαίνει απολύτως τίποτε. Όμως αυτό δημιουργεί πίκρα. Πάντως γενικά η γνώση δημιουργεί θλίψη. Ίσως δέν το έχουμε πιάσει αυτό. Αλλά είναι αλήθεια.
Λέγει επί παραδείγματι ο Εκκλησιαστής, Σολομών είναι, στο 1ο κεφ. 18 στίχο, ότι «ἐν πλήθει σοφίας πλῆθος γνώσεως, καὶ ὁ προστιθεὶς γνῶσιν προσθήσει ἄλγημα. (όταν ξέρεις πολλά πράγματα, όταν προσθέσης γνώση, προσθέτεις και πόνο)». Προσθέτεις καί πόνο. Να σάς πώ καί κάτι ακόμη. Όταν γνωρίζει κανείς την τρομερότητα ενός όπλου, είναι εφευρέτης και ξέρει την τρομερότητα ενός όπλου. Ο πολύς κόσμος δεν ξέρει τίποτα καί εἶναι ξένοιαστος. Αυτός που ξέρει τι σημαίνει αυτό πού επενόησε, πώς πρέπει να αισθάνεται; Νά αισθάνεται πάρα πολύ άσχημα. Πέστε μου ακόμη, αν εγνώριζε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρησιμοποιηθή το όπλο του και να καταστραφούν χιλιάδες και εκατομμύρια ακόμη άνθρωποι, πώς πρέπει να αισθάνεται; Γιά μεταφέρετε τήν συνείδησή σας στην κατάσταση εκείνη τής δικής του συνειδήσεως να δήτε πόσο φοβερό πράγμα είναι. Πράγματι η γνώσις αγαπητοί μου δημιουργεί άλγημα. Πόνο.
Ωστόσο είναι αξιοσημείωτο εκείνο το «δεῖ σε πάλιν προφητεῦσαι ἐπὶ λαοῖς καὶ ἔθνεσι καὶ γλώσσαις». Πρέπει πάλι να προφητεύσης. Καί εννοεί ότι θα καλύψη με προφητείες καί τό υπόλοιπο μέρος του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Οι προφητείες του δέ θα είναι παγκοσμίου χαρακτήρος και αρχίζουν ευθύς μετά το επόμενο κεφάλαιο. Ευθύς μετά. Μόνο προσέξτε κάτι. Εδώ μια κακή ερμηνεία που έχει γίνει, καί σάς την είχα πέρυσι αναλύσει εξ αφορμής ενός περιστατικού, υπάρχει και η εξής η οποία είναι εσφαλμένη. Εκείνο το "δεῖ σε πάλιν προφητεῦσαι" πρέπει πάλι να προφητεύσης, πώς έχει ερμηνευθεί; Ότι ο Ιωάννης δεν πέθανε, όταν είπε τόν υποθετικό λόγο εις τον Απ. Πέτρο, «ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ;» διότι μετά, όταν μετά το γεύμα εις τήν λίμνην της Τιβεριάδος σηκώθηκε ο Απ. Πέτρος να ακολουθήση τον Κύριον, του είπε να τον ακολουθήση, σηκώθηκε και ο Ιωάννης, καί λέγει ο Κύριος στον Πέτρο: Ιώ. 21, 18 «ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ὅτε ἦς νεώτερος, ἐζώννυες σεαυτὸν καὶ περιεπάτεις ὅπου ἤθελες· ὅταν δὲ γηράσῃς, ἐκτενεῖς τὰς χεῖράς σου, καὶ ἄλλος σε ζώσει, καὶ οἴσει ὅπου οὐ θέλεις.»
"Εσύ θα δοξάσης τόν Θεό μαρτυρικά, μέ μαρτυρικό θάνατο". Ο Ιωάννης είναι ένα βήμα πιο πίσω. Κι επειδή ήσαν φίλοι ο άγιος Πέτρος και ο άγιος Ιωάννης, τότε ρωτάει τόν Κύριο και του λέγει; «ἐπιστραφεὶς δὲ ὁ Πέτρος βλέπει τὸν μαθητὴν ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς ἀκολουθοῦντα· τοῦτον ἰδὼν ὁ Πέτρος λέγει τῷ Ἰησοῦ· Κύριε, οὗτος δὲ τί;». "Κύριε, εγώ θα μαρτυρήσω, θα σε δοξάσω μαρτυρικά. Ο Ιωάννης πώς θα σε δοξάση; Με φυσιολογικόν θάνατο ή μαρτυρικά;" Καί τότε λέγει ο Κύριος: «ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ; σὺ ἀκολούθει μοι (εάν υποτεθή ότι εγώ δεν θέλω αυτός να πεθάνη, καθόλου, ούτε μαρτυρικό, ούτε φυσιολογικό θάνατο, αλλά να μείνη ζωντανός μέχρι που να ξανάρθω, εσένα τι σε νοιάζει; Τί σε ενδιαφέρει;)». Κι επειδή εκυκλοφόρησε τότε στους Χριστιανούς ότι ο μαθητής εκείνος –λόγια του ιδίου του Ιωάννου,τά προσθέτει ο ίδιος γιά τόν εαυτό του– ότι εκείνος ο μαθητής δεν παθαίνει, διορθώνει ο Ευαγγελιστής καί λέγει, δέν τό είπε αυτό ο Ιησούς ότι δεν πεθαίνει, αλλά τό είπε υποθετικά. «ἐξῆλθεν οὖν ὁ λόγος οὗτος εἰς τοὺς ἀδελφοὺς ὅτι ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος οὐκ ἀποθνήσκει· καὶ οὐκ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς ὅτι οὐκ ἀποθνήσκει, ἀλλ᾿ ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ;» Ε, λοιπόν αγαπητοί μου, εκείνο πού μέ εξοργίζει, όταν μερικά πράγματα που είναι τόσο σαφή στην Αγία Γραφή, γίνεται παρερμηνεία. Είναι περίεργο πράγμα. Ε, λοιπόν μέσα στην Ιστορία, μέχρι σήμερα υπάρχει αυτή η εσφαλμένη ερμηνεία. Ότι ο μαθητής εκείνος δεν πέθανε. Είναι κάπου κρυμμένος, πού ο Θεός το ξέρει, καί ότι θα έρθη νά προφητεύση ξανά στις ημέρες του Αντιχρίστου. Ό,τι δηλ αφορά εις το 7ο σάλπισμα και πέρα. Δέν είναι αυτό. Ο Ιωάννης δέν είναι αθάνατος. Ο Ιωάννης απέθανε. Διότι ο ίδιος είπε, ότι δέν τό είπε, ότι δεν πεθαίνει, αλλά υποθετικά. Συνεπώς όταν αναφέρεται στίς προφητείες τις παρακάτω, εκείνο το "δεί σέ πάλιν προφητεύσαι", πρέπει πάλι να προφητεύσης επί λαοίς καί έθνεσι κλπ., αυτό σημαίνει ότι τώρα στην συνέχεια, απ' ότι μέχρι τώρα προφήτευσε καί παρά κάτω θα προφητεύση. Σαν να είπε, ότι, μέχρι τώρα προφήτευσες από δώ έως εκεί, τώρα από δώ έως το τέλος. Αυτό ακριβώς εννοεί.
Έτσι τελειώνει το πρώτο διάψαλμα μέ τήν παρουσία του αγγέλου. Και τήν πληροφορία ότι ο Ιωάννης παρακάτω, πού αφορά το διάψαλμα εις τόν Ιωάννη, παρακάτω έχει να προφητεύση τα μέλλοντα να γίνουν, καί πού μάς τά καταγράφει. Και αρχίζει η καταγραφή των μελλόντων ευθύς μετά το δεύτερο διάψαλμα. Έτσι το 2ο διάψαλμα ουσιαστικά είναι συνέχεια του πρώτου. Μάλιστα συνδέεται καί μέ τόν σύνδεσμο "καί". Καί είναι μια βραχυτάτη περίληψις αυτού του πικρόγλυκου περιεχομένου του βιβλιαριδίου. Τι γράφει το βιβλιαρίδιον, τό βιβλιαράκι; Ό,τι γράφει, όλα αυτά τα πικρόγλυκα, όπως είπαμε, όλα αυτά μέσα σε μια επιστολή, σε μία εξαιρετικά μεγάλη συντομία, αναφέρονται εις το 2ο διάψαλμα. Είναι μια περικοπή το 2ο διάψαλμα, από τις πιο σκοτεινές. Καί συνεπώς τίς πιό δυσχερείς στην ερμηνεία. Αλλά και από τις πιο σπουδαίες του όλου βιβλίου της Αποκαλύψεως. Το περιεχόμενό της είναι κυρίως, –τής περικοπής αυτής ή του διαψάλματος– είναι κυρίως εσχατολογικόν. Καί θεωρείται προανάκρουσμα των όσων θα επακολουθήσουν κατά τό σάλπισμα της 7ης πληγής. Το σκηνικό αυτής της ανελίξεως του πρώτου διάψάλματος, φαίνεται ότι είναι ο χώρος τής πόλεως Ιερουσαλήμ καί τοῦ ναού της. Όμως πρόκειται περί καθαρώς συμβολικού χαρακτήρος, όπως θα δούμε στη συνέχεια, χωρίς να αποκλείεται και η κατά γράμμα ερμηνεία σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, πού πάλι όταν θα φθάσουμε εκεί θα το δούμε. Όταν επί παραδείγματι λέγει, «ὅπου καὶ ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη». Αποκ. 11, 8 Αλλά αυτό είναι ιστορικό πιά. Ιστορικό και τοπικό. Πού είναι η Ιερουσαλήμ. Αλλά όταν θα φθάσουμε εκεί θα το δούμε. Συνεπώς αγαπητοί μου είναι συμβολική η γλώσσα αυτού τούς δευτέρου διαψάλματος στο μεγαλύτερο μέρος, και έτσι πρέπει να το δούμε. Καί μή ξεχνάμε ότι είναι πάρα πολύ σκοτεινή αυτή η σελίδα του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Μην το ξεχνούμε. Καί πολύ σπουδαία. Γιατί ανοίγει τόν δρόμο διά τόν Αντίχριστον καί τήν κατανόησή του.
ΚΕΦ. ΙΑ΄ Η καταμέτρησις τού ναού. 1 - 2. Οι δύο μάρτυρες καί τό έργο των. 3 - 14. Τό σάλπισμα του 7ου αγγέλου.15 - 19.
«Καὶ ἐδόθη μοι κάλαμος ὅμοιος ῥάβδῳ, λέγων· ἔγειρε καὶ μέτρησον τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ θυσιαστήριον καὶ τοὺς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν αὐλὴν τὴν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξω καὶ μὴ αὐτὴν μετρήσῃς, ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσι, καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν πατήσουσι μῆνας τεσσαράκοντα δύο».
Καί μου δόθηκε, αυτό το "και" συνδέει τα προηγούμενα, το πρώτο διάψαλμα μέ τό δεύτερο καί μού δόθηκε ένα καλάμι, στο σχήμα ενός ραβδιού, συνεπώς μέτρο. Καί μου ειπώθηκε. Σήκω και μέτρησε τόν ναό του Θεού καί τό θυσιαστήριο και αυτούς που προσκυνούν στο θυσιαστήριο. Τήν απ' έξω αυλήν του ναού μήν τήν συναριθμήσης, μήν τήν μετρήσης. Γιατί αυτή δόθηκε, παρεχωρήθη εις τούς εθνικούς, τούς ειδωλολάτρας, όπως και η πόλις η αγία, να καταπατηθούν σαράντα δύο μήνας.
Το 2ο διάψαλμα έχει δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος αναφέρεται στην κατα μέτρηση του ναού, όπως είδαμε, καί εις τό δεύτερο μέρος, εις τήν δράσιν τῶν δύο μαρτύρων καί προφητών.
Το πρώτο μέρος, αυτοί οι δύο στίχοι, δείχνει τό ιερόν Ευαγγελιστήν να ευρίσκεται εις τήν γήν. Αλλά καί τά ορατώμενα εν οράσει εννοείται, αυτα τα οποία ήδη γίνονται, πάντοτε σε όραμα, καί αυτά είναι στην γή. Όλα είναι στην γή. Δεν είναι τίποτα εις τόν ουρανόν τώρα. Όλα στή γή,
Ποιός είναι αυτός που λέγει; Μου ειπώθηκε, λέγει. Ποιός; Είναι ο Χριστός. Διότι ευθύς κατωτέρω λέγει αυτήν την φράσιν. "καὶ δώσω τοῖς δυσὶ μάρτυσί μου» Στο στίχο 3. Καί θα δώσω εις τούς δύο μάρτυρές μου. Είναι λοιπόν ο Χριστός!
Δίνεται εις τόν ιερόν Ευαγγελιστήν ένα καλάμι, όπως σάς είπα, μήκους ράβδου. Τί σημαίνει αυτό; Εδόθη πρός καταμέτρησιν. Δηλ; Όταν μετρήσουμε έναν τόπο, τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ξέρομε τί εμβαδόν έχει. Τό μήκος, τί πλάτος, τί ύψος, αν είναι κτίσμα, και όχι μόνο κάτι που είναι στο επίπεδο. Δηλ. αποκτούμε με την μέτρηση μια πληροφορία. Είναι γνωστό ότι τότε κατέχομε κάτι. Από τον χώρο της φύσεως, όταν το μετρήσωμε. Από την στιγμή πού θα μετρήσουμε κάτι αυτό το κατακτήσαμε. Αν ζυγίσουμε τον ήλιον, και τόν ζυγίσαμε βεβαίως, ξέρομε πόσα κιλά είναι, τόν ήλιο τον κατακτήσαμε. Από την στιγμή που ζυγίσωμε τήν γή, τό ίδιο. Δηλ. είναι γνωστό ότι η μέτρηση ταυτοχρόνως είναι και κατάκτηση. Το γνωρίζουμε. Τί σημαίνει λοιπόν εδώ ότι καταμετρείται ο ναός κλπ; Ότι έχομε γνώση, ότι όταν επήρε το καλάμι να μετρήση επήρε γνώση. Έμαθε κάτι. Έμαθε κάποια πράγματα ο ιερός Ευαγγελιστής. Συνεπώς η καταμέτρηση είναι το σύμβολο της γνώσεως αλλά και μυήσεως εις τά μυστήρια του Θεού.
Γράφει ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας: "Τούτόν φαμέν τόν κάλαμον μέτρον δηλούν γνώσεως, αναλογούν τώ λαμβάνοντι· ής αξιούνται οι παρά Θεού και των θείων αγγέλων δι' έργων αγαθών γινωσκόμενοι." Τούτο λέμε, ότι είναι τό καλάμι ένα μέτρο που δηλώνει τήν γνώση και πού αναλογεί με εκείνον που τήν λαμβάνει καί που αξιώνονται αυτοί οι κάποιοι, πού έχουν αγαθά έργα, από τον Θεό ή από τους αγίους αγγέλους.
Αλλά,τί σημαίνει ότι εκλήθη ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής νά μετρήση τόν ναό, τό θυσιαστήριο καί τούς παρευρισκομένους προσκυνητάς; Είναι μια συμβολική πράξις προστασίας του Θεού. Μένω σ' αυτό γιατί είναι κεντρικό σημείο. Συμβολική πράξις προστασίας του Θεού. Πού ισοδυναμεί με το σφράγισμα των πιστών, που περιγράφει ή περιεγράφη εις το 1ο διάψαλμα, μετά την την πληγήν, της 6ης σφραγίδος, πού είπε εκεί ένας άγγελος «μὴ ἀδικήσητε τὴν γῆν μήτε τὴν θάλασσαν μήτε τὰ δένδρα, ἄχρις οὗ σφραγίσωμεν τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν.»
"μην αφήσετε τούς ανέμους να πνεύσουν έως ότου σφραγίσουμε τούς πιστούς τού Θεού," Αποκ. 7, 3 Και ο αριθμός τών εσφραγισμένων εκεί 144.000. Το ενθυμείσθε. Λοιπόν εκεί έγινε καταμέτρηση καί σφράγηση. Και εδόθη μάλιστα και ακριβής αριθμός. Συμβολικός εννοείται. Και εδώ που σημαίνει θα καταμετρηθή ο ναός, τό θυσιαστήριον και οι πιστοί πού προσκυνούν στο θυσιαστήριο, καταμετρούν δέ, σημαίνει σφραγίζονται. Δηλ. προστατεύονται. Ωστε καταμέτρησις σημαίνει προστασία.
Πρέπει όμως να αναζητήσωμε ποιός είναι αυτός ο ναός. Εδώ είναι οι δυσκολίες που υπάρχουν στην ερμηνεία, αλλά ό,τι μπορούμε. Την εποχή που εγράφετο η Αποκάλυψη ο ναός πλέον δεν υπήρχε. Είχε καταστραφεί το 70 μ.Χ. από τον Τίτο καί τόν γιό του μετά ταύτα τόν Βεσπασιανόν.
Γράφει ο άγιος Ανδρέας πάνω στο σημείο αυτό: "Ιστέον δέ ως τινές τόν μέν τού Θεού ναόν τήν Παλαιάς Διαθήκην ενόησαν τήν δέ έξωθεν αυλήν, την νέαν,...ημείς δέ νομίζομεν ναόν Θεού τήν Εκκλησίαν προσαγορεύεσθαι·". Είναι γνωστό ότι, πρέπει να ξέρετε, ότι μερικοί νόμισαν ότι ο ναός είναι η Π.Δ., ότι η απ' έξω αυλή, πού είπε, άστην να πατηθή, που λέγει ο Χριστός ότι είναι η Κ.Δ., οι άνθρωποι της Κ.Δ. Όχι λέγει, δέν είναι αυτό. Αλλά είναι η Εκκλησία, ώστε τί είναι ο ναός; Είναι η Εκκλησία. Το θυσιαστήριον; Η Εκκλησία! Πράγματι ναός είναι η Εκκλησία. Δηλ. οι πιστοί. Καί προβάλλονται εδώ μέ τήν εικόνα του ναού. Είναι γνωστό ότι στην Κ.Δ. ως ναός Θεού προσαγορεύονται οι πιστοί, ονομάζονται οι πιστοί. Να πρώτον. Εις αυτό το βιβλίο της Αποκαλύψεως εις τό 3ο Κεφ. όταν ο Χριστός στέλνει την επιστολή του πρός τόν Επίσκοπο τής Φιλαδελφείας, τελειώνει ως εξής: «Ὁ νικῶν (αυτός που θα νικήση) ποιήσω αὐτὸν στῦλον ἐν τῷ ναῷ τοῦ Θεοῦ μου (θά τόν καταστήσω στύλον, κολώνα εις τόν ναόν του Θεού μου) καὶ ἔξω οὐ μὴ ἐξέλθῃ ἔτι, (δέν θά βγή έξω) καὶ γράψω ἐπ᾿ αὐτὸν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου καὶ τὸ ὄνομα τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ μου, τῆς καινῆς Ἱερουσαλήμ (Α, να λοιπόν η πόλη. Η καινούρια Ιερουσαλήμ) ἣ (η οποία) καταβαίνει ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ μου (δηλ. η Εκκλησία. Ωστε η αγία πόλις, ο ναός, το θυσιαστήριον, όλα αυτά είναι η Εκκλησία)». Παρακαλώ κρατήστε αυτό το σημείο, ότι όλα είναι η Εκκλησία. Έχουν σημασία.
Ομοίως λέγει ο Απ. Παύλος: «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; ». Α' Κορ. 3, 16 Δέν ξέρετε ότι είσαστε ναός του Θεού καί τό Πνεύμα τού Θεού κατοικεί σε σάς; Ομοίως λέγει στούς Εφεσίους 2, 19 - 22: «οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν ᾧ (εν τω οποίω) πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει (μεγαλώνει) εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· –Ναός άγαθος. Οι πιστοί. Τα μέλη. Η Εκκλησία– ἐν ᾧ (εν τω οποίω) καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι».
Ώστε λοιπόν αγαπητοί μου, ναός είναι η Εκκλησία. Πόλις η αγία, η Εκκλησία κλπ. Λοιπόν. Τόσο ο παλαιός ναός των Ιεροσολύμων, πού δέν υπάρχει πιά, τόν καιρό που εγράφετο η Αποκάλυψη ναός δεν υπήρχε, όσο καί διότι ναός Θεού ζώντος χαρακτηρίζονται οι πιστοί, πρέπει να πούμε μαζί μέ τόν άγιο Ανδρέα Καισαρείας, ότι ο ναός που επροτάθη εις τόν Ιωάννη να τον μετρήση είναι η Εκκλησία. Είτε ακόμη θεωρήσωμε το θυσιαστήριον των θυμιαμάτων, στην αυλή των πιστών, κατά τόν τύπο του παλαιού ναού, πρέπει να πούμε ότι πρόκειται περί του χώρου των πιστών, πού είναι η Εκκλησία καί τά μέλη της. Η καταμέτρησις δέ τής Εκκλησίας είναι σύμβολον προστασίας και σωτηρίας κατά τίς πονηρές ημέρες του Αντιχρίστου.
Κάνει πολύ εντύπωση αυτό που λέγει η φράση εκεί «καὶ τοὺς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ». Το θυσιαστήριο, είπα, ή των ολοκαυτωμάτων ή των θυμιαμάτών. Τών θυμιαμάτων ήταν μέσ' το ναό. Καί εκεί εισήρχοντο μόνο οι ιερείς. Και ο αρχιερεύς. Έξω στην αυλή, την αυλή των πιστών ήταν το θυσιαστήριο τών ολοκαυτωμάτων, πού εθυσίαζαν τα ζώα, αλλά είχαν μόνο οι πιστοί. Ενώ στην απ' έξω αυλή, τήν έξωθεν μπορούσαν βεβαίως να είναι καί πιστοί άν ήθελαν, αλλά μόνον οι εθνικοί, οι ειδωλολάτραι. Δεν μπορούσαν να μπούν πιο μέσα. Σημειώσατε αυτό, γιά να κατανοήσουμε παρακάτω αυτό το μυστήριο πραγματικά. Αλλά, προσκυνούν «ἐν αὐτῷ», σημαίνει προσκυνούν στο θυσιαστήριο του Χριστού. Είναι γύρω από την λειτουργική ζωή. Γύρω από την λειτουργική ζωή. Αυτός πού κοινωνεί το σώμα και το αίμα του Χριστού. Συνειδητά, τό υπογραμμίζω.
Ακόμη μάς θυμίζει αυτό το λόγιον του Κυρίου, πού είπε, ποιοί θα είναι αυτοί που θάναι εκεί, θα προσκυνούν, Ιω. 4, 21 - 23 «ὅτι ἔρχεται ὥρα (έρχεται ώρα, είπε –ο Κύριος στην Σαμαρίτιδα γυναίκα–) ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ (ποιό; Γαριζίν) οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις (πού; στον ναό του Σολομώντος) προσκυνήσετε τῷ πατρί, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ».
Ωστε λοιπόν, δέν είναι ο ναός του Σολομώντος. Αλλά είναι η αληθινή προσκύνησις τού Θεού εν πνεύματι και αληθεία από τους αληθείς πιστούς. Φυσικά, τέτοιοι μόνο προσκυνηταί θα σωθούν. Διότι κατεστάθησαν οι ίδιοι ζωντανός ναός του αληθινού Θεού, ο οποίος τώρα μέ τήν καταμέτρησιν, μέ τήν εικόνα της καταμετρήσεως, βλέπουμε ότι προστατεύει την Εκκλησία του.
«καὶ τὴν αὐλὴν τὴν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξω καὶ μὴ αὐτὴν μετρήσῃς». Τήν απ' έξω αυλήν τήν παραέξω, σάς έκανα προηγουμένως το διάγραμμα, αυτήν μήν τήν λογαριάσης στην καταμέτρηση. Αφησε την αμέτρητη. Αφησέ την. Προσέξτε εδώ. Εδώ τώρα μάς ενδιαφέρει πολύ. Σημαίνει ότι παίρνει εντολή να μήν μετρήση, δηλ. ότι αυτή η αυλή, η απ' έξω, δὲν θὰ τύχη τῆς προστασίας τού Θεού. Έτσι, η εξωτερική αυλή, που είναι κι αυτή μέρος της Εκκλησίας, η αγία πόλις, που είναι πάλι η Εκκλησία, πρόκειται να πατηθούν από τους Εθνικούς, διότι δέν θά προστατευθούν από τον Χριστόν. Αντιθέτως θα προστατευθούν εκείνα που μετρήθηκαν. Ο ναός, οι προσκυνούντες εις το θυσιαστήριον καί τό θυσιαστήριον. Παράξενο πράγμα. Δηλ. η μισή Εκκλησία έτσι η μισή Εκκλησία αλλοιώς; Πώς γίνεται; Παρακαλώ προσέξτε να δήτε. Αγία πόλις, σάς τό είπα καί προηγουμένως χαρακτηρίζεται η Ιερουσαλήμ. Εδώ πολύ συχνά βλέπομε εις τήν Παλαιά αλλά καί εις τήν Καινή Διαθήκη, να αναφέρεται ως αγία πόλις η Ιερουσαλήμ. Τί σημαίνει όμως; Απ' ότι φαίνεται, το εσώτερον τής Εκκλησίας θα μείνη ασίλυτο καί προστατευμένο από τις επιθέσεις του Αντιχρίστου. Τό εξώτερον τής Εκκλησίας θα σιλυθεί. Τό εσώτερον τής Εκκλησίας είναι οι πιστοί. Πού σ' έναν κόσμο διαλυόμενα μένουν πάντα πιστοί, κυκλώνουν το θυσιαστήριον, και αποδεικνύονται αληθινοί προσκυνηταί του Θεού. Το εξώτερον τής Εκκλησίας είναι, όλοι αυτοί που λέγονται Χριστιανοί ή πού θέλουν να λέγονται Χριστιανοί. Είναι οι αιρετικοί, είναι οι χαλαροί χριστιανοί καί κάθε τι που αφορά την σχέση στην Εκκλησία μέ τόν κόσμο. Μέ τήν έννοια μιάς κοσμικοποιημένης Εκκλησίας. Αυτό δεν πρόκειται ν' αντέξη στην προστασία τού Θεού καί θά καταπατηθή από τα Εθνη. Αυτός ο κοσμικοποιημένος Χριστιανισμός. Η κοσμικοποιημένη Εκκλησία. Στο εξώτερον. Δέν προστατεύεται από τον Χριστόν, θα καταπατηθή υπό των Εθνών, των ανθρώπων δηλ. πού δέν έχουν καμμία σχέση μέ τήν Εκκλησία. Το πόσο δέ αποδοκιμάζεται ένας τέτοιος Χριστιανισμός από τον Χριστόν, φαίνεται από αυτήν την εντολή, να μην λογαριασθή στο μέτρημα αυτός ο χώρος της Εκκλησίας.
Γιά νά τό κατανοήσουμε το θέμα, άς ακούσωμε αγαπητοί μου τί γράφει ο αείμνηστος π. Ιουστίνος Πόποβιτς στο βιβλίο του "Ανθρωπος και θεάνθρωπος". Σελ. 131. Σας διαβάζω: "Μόνο με την θεανθρωπίνη του δύναμη ο Χριστιανισμός είναι το αλάτι τής γής, άλας το οποίον διαφυλάτει τόν άνθρωπον διά νά μήν διαφθαρή εν τή αμαρτία καί τό κακό." Ποιό είναι το αλάτι; Ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Όταν αρχίσωμε να λέμε, ο Χριστός είναι φιλόσοφος, είναι κοινωνιολόγος, εκείνο που έγραψε μια εφημερίδα των Αθηνών, "τό ανέκδοτο", λέγει ότι ο Ιησούς περπάτησε πάνω στα νερά της θαλάσσης, ακούσατε; Το ανέκδοτον. Ότι ο Ιησούς περπάτησε στα νερά της θαλάσσης. Εάν δεν πιστέψης ότι ο Ιησούς είναι Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός καί τέλειος άνθρωπος, τότε έχεις έναν Χριστιανισμόν ανάλατον. Εάν όμως διαχυθεί ο Χριστιανισμός εις διαφόρους Ουμανισμούς ανθρωπισμούς, τότε μωραίνεται, γίνεται άναλον άλας, το οποίον, κατά τόν παναληθή λόγου του Σωτήρος, «ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων». Ματθ. 5, 13 Κάθε προσπάθεια και απόπειρα να εξισωθή, –προσέξτε–, ο Χριστιανισμός μέ τό πνεύμα του αιώνος τούτου, μέ τάς κραυγαλέας κινήσεις κάποιων ιστορικών εποχών, όταν πέρνομε κάθε φορά τον Χριστιανισμόν, ιστορικές κάποιες εποχές, και πάντα θα υπάρχουν αυτές οι ιστορικές εποχές, νά τόν προσεταιρίζονται τον Χριστιανισμόν, για λόγους σκοπιμότητος, και επί πλέον μέ τά πολιτικά κόμματα ή τα καθεστώτα, αφαιρεί από τον Χριστιανισμόν εκείνην την ειδοποιόν αξίαν, η οποία τον καθιστά μοναδική Θεανθρώπινη θρησκεία εἰς τόν κόσμον. Όχι συμμόρφωσις τού Θεανθρώπου Χριστού πρός τό πνεύμα της εποχής. Αλλά συμμόρφωσις καί προσαρμογή του πνεύματος της εποχής πρός τό πνεύμα της αιωνιότητος του Χριστού, τής Θεανθρωπότητος του Χριστού. Αυτό είναι η αληθινή, μοναδική αποστολή της Εκκλησίας του Χριστού εις τόν κόσμο. Εκκλησίας αποστολικής και Ορθοδόξου. Μόνον έτσι η Εκκλησία θα δυνηθή να διαφυλάξη τήν ζωοποιούσαν και αναντικατάστατον προσωπικότητα του Θεανθρώπου Χριστού, αυτήν δηλ. ταύτην τήν μεγίστην αξίαν, εις όλους τους κόσμους τούς ορατούς καί τούς αοράτους εις τούς μέλλοντας. Διότι αυτός ο Χριστός είναι η υπερτάτη αξία και το αλάτι των μέτρων τών πάντων. Δέν μπορούμε λοιπόν να κατεβάζωμε τον Χριστιανισμόν σε Ουμανιστικά επίπεδα. Το καταλάβατε; Η Εκκλησία εκείνη που καταμετρήθηκε, είναι ο ναός, πού είναι οι πιστοί, πού προσκυνούν κτλ, αυτή η Εκκλησία ουσιαστικά είναι εν διωγμώ. Καλείται συνεπώς, αυτή η εν διωγμώ Εκκλησία να δώση πάλι τις μάχες της, μέ τούς αρνητάς καί τήν άρνησιν. Αφού κατέβη όμως στις κατακόμβες της. Και θα κατέβή. Όχι μόνο σαν σχήμα λόγου. Έτσι θα επαληθεύση εκείνο, πού τό αλάνθαστο στόμα του Χριστού μάς είπε γι' αυτήν τήν Εκκλησία, πού είπε ότι καταμετρείται και είναι υπό την προστασία τού Θεού. «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Μπορεί νά τήν μειώνουν σήμερα φοβερά τήν Εκκλησία, νά τήν βάζουν στο περιθώριο, νά τήν νοθεύουν. Ό,τι νοθεύεται θα καταστραφή. Ό,τι μένει ακέραιο και σωστό αυτό «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» Όσο για την άλλη αυτή Εκκλησία, την άλλη, την απ' έξω, πού σας είπα η έξωθεν αυλή, που την αποτελούν αυτοί οι χλιαροί Χριστιανοί, πού είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή με μηδαμινό αντάλλαγμα να συνθηκολογήσουν μέ τόν Καίσαρα τού κόσμου τούτου, αυτή θα καταπατηθή υπό των Εθνών, δηλ. θά περιέλθη στην δικαιοδοσία των απίστων καί τών αθέων. Καί τήν έχουν ανάγκη τέτοια Εκκλησία. Πάλι για σκοπιμότητες.
«ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσι, καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν πατήσουσι μῆνας τεσσαράκοντα δύο». Τί σημαίνει αυτό; Κατά τις τελευταίες ημέρες αγαπητοί μου, ο Αντίχριστος θα θλίβη αυτούς τούς ανθυρέποντας χριστιανούς, πού θα πηγαίνουν μια από δώ και μιά από κεί, επί 42 μήνες ήτοι 3,½ χρόνια. Φυσικά θα θλίβη καί τούς αληθείς χριστιανούς. Η διαφορά είναι ότι οι πιστοί θα μένουν πιστοί, διότι θα έχουν την θεία προστασία, ενώ αυτοί οι ανθυρέποντες χριστιανοί θα πέφτουν σ' αυτές τις απαιτήσεις του Αντιχρίστου. Γιά τούς πιστούς ισχύει εκείνο πού είπε ο Κύριος: «καὶ μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι». Ματθ. 10, 28
Αυτό το εκφράζει ωραία ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας: "Τώ δέ πατείσθαι τήν αγίαν πόλιν, μήνας τεσσαράκοντα δύο υπό των εθνών, σημαίνειν οίμαι εν τή παρουσία του Αντιχρίστου, τρία ήμισυ έτη τους πιστούς καί δοκίμους πατείσθαι καί διώκεσθαι".
Ο χρόνος αυτών 3½ ετών μπορεί να εκληφθή ακόμη κατά γράμμα αλλά και συμβολικά, που σημαίνει τότε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Όχι όμως πολύ μεγάλο. Γιατί είναι το μισό του 7 πού είναι πληρότης, το σύμβολον τής πληρότητος. Αλλ' αυτό το 3½ σημαίνει μικρό χρόνο, που σημαίνει κολόβωσις των ημερών χάρις κυρίως των πιστών. Ο Κύριος είπε: «καὶ εἰ μὴ ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σάρξ· διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι». Ματθ. 24, 22
Έχει όμως καί τήν πραγματική της σημασία, τήν κατά γράμμα, πού θα δούμε με εις το οικείον σημείον. Πάντως αγαπητοί μου, τα συμπεράσματα από το 1ο μέρος του 2ου διαφάλματος είναι φανερά. Οι πιστοί θα διωχθούν αλλά θα έχουν την θεία προστασία. Ότι χριστιανικόν έγινε άλας ανάλατο, αυτό θα καταπατηθη υπό του Αντιχρίστου και θα χαθή οριστικώς. Γιατί δέν έχει την προστασία τού Θεού. Γι' αυτό είναι ανάγκη μιας διαρκούς εγρηγόρσεως. Γι' αυτό το ορθόδοξο πνεύμα και η εγκαρτέρηση σ' αυτό αγαπητοί μου, θα είναι παρά τους διωγμούς, μήν τό ξεχνάμε, θα είναι η σωτηρία μας.
