†.Πρίν αναλύσουμε το σημερινό μας θέμα, θα ήθελα να σας διάβαζα, γι' αυτό και επιθυμώ να γραφεί αυτό από τα μαγνητόφωνα που έχω εδώ μπροστά μου, μία επιστολή που δημοσιεύθηκε τις ημέρες αυτές στον "Ορθόδοξο τύπο" και που οπωσδήποτε έχει αμεσοτάτη σχέση με τα θέματα τα οποία κάνουμε εδώ. Η επιστολή αυτή είναι στο 536 φύλλο του "Ορθοδόξου τύπου" της 17-12-1982. Την υπογράφει κάποιος δόκτωρ. Πέτρος Κουτσούκος, Χημικός, λέκτωρ Πανεπιστημίου Πατρών. Συνεπώς δεν είναι και τυχαίος άνθρωπος αυτός ο οποίος γράφει την επιστολή. Παρακαλώ προσέξατέ την, λέγει τα εξής:
"Κύριε διευθυντά, στο υπ αριθμόν 41 δελτίο ενημερώσεως που εκδίδει το τμήμα δημοσίων και εξωτερικών σχέσεων της Συνόδου των Επισκόπων της υπερορίου Ρωσικής Εκκλησίας, στην Αμερική, της οποίας προεδρεύει ο μητροπολίτης Φιλάρετος, διάβασα την παρακάτω είδηση που παραθέτω σε μετάφραση. Ίσως θα άξιζε να δημοσιευθεί για να ενημερωθούν όσοι ανατρέφουν παιδιά, ιδιαίτερα οι ορθόδοξοι αδελφοί. Και τώρα έχει τη μετάφραση της ειδήσεως που στέλνει ως επιστολή. Και παρακαλώ προσέξατε είναι πραγματικά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Ο Ρόμπερτ Ντόρναρντ, ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής από την Καλιφόρνια, έχει εισηγηθεί σχέδιο νόμου, σύμφωνα με το οποίο, δίσκοι που περιέχουν ανάστροφη κάλυψη (BACK WARD MUSIC ) θα υποχρεώνονται να το γράφουν στο κάλυμμα τους. Η ανάστροφη κάλυψη είναι μία τεχνική, όπου ένα μήνυμα που έχει εγγραφεί στο δίσκο, μπορεί να ακουστεί μόνο όταν ο δίσκος παιχθεί ανάστροφα. Για να εξηγήσω εδώ, όλοι οι δίσκοι είναι γνωστό ότι κινούνται εξ' αριστερών προς τα δεξιά και στο γραμμόφωνο το παλιό και στο πικ-άπ κινούνται εξ' αριστερών προς τα δεξιά. Ανάστροφη κίνηση θα πεί, θα γυρίσουμε ένα κουμπί στο πικ-άπ, που το μοτέρ θα παίρνει διαφορετικές στροφές, ή ένας μηχανισμός να δίνει αντίστροφες, ανάστροφες στροφές, κινήσεις, και να γυρίζει ο δίσκος εκ δεξιών προς τ' αριστερά. Δέ σημαίνει να γυρίσω από την άλλη μεριά την πλάκα. Σημαίνει να αλλάξω την κίνηση. Που σημαίνει ότι ο δίσκος πρέπει να έχει δύο εγγραφές, από την κάθε πλευρά. Η μία η κλασική, η τυπική, που είναι έξ' αριστερών προς τα δεξιά, και η άλλη, η λεγομένη ανάστροφη κάλυψη, αυτό το Back ward Music, που κινείται εκ δεξιών προς τ' αριστερά. Πάρτε τους δείκτες του ρολογιού. Χρησιμοποιείται το παράδειγμα στην τεχνική. Κινούνται εξ' αριστερών προς τα δεξιά. Τώρα έχουμε ανάστροφη κίνηση. Ή αντίστροφη. Εκ δεξιών προς τ' αριστερά. Λοιπόν καταλάβατε τί είναι αυτοί οι δίσκοι. Πώς κινούνται από τεχνικής πλευράς.
Ο λόγος για τον οποίον επιβάλλεται, (συνεχίζει μετάφραση του κειμένου) η προειδοποίηση στο κάλυμμα του δίσκου, είναι ότι τα μηνύματα αυτά, παρόλο ότι δέν ακούγονται όταν ο δίσκος παίζεται κανονικά (άρα λοιπόν έχει δύο κινήσεις, είναι η τυπική κίνηση και η άλλη κίνηση, δέν ακούγεται όταν παίζετε κανονικά) έχουν την ιδιότητα να εγγράφονται στο υποσυνείδητο. Δηλαδή έχει κείμενο, έχει μουσική, έχει τέτοιο περιεχόμενο, που έχει την δυνατότητα -παράξενο φαίνεται εκ πρώτης όψεως- να εγγράφονται αυτά στο υποσυνείδητο. Γιά να δούμε τί πράγμα είναι αυτό.
Υπάρχουν πολλά άλμπουμ Ρόκ μουσικής, κι όπως ξέρετε η Ρόκ μουσική είναι πάρα πολύ της μόδας• όλοι οι νέοι μας χορεύουνε Ρόκ μουσική, ο σταθμός στο 1ο πρόγραμμα έχει κάθε μέρα 4 με 5 Ρόκ μουσική, που ν' ακούσει κανείς και να πεί, πού βρίσκομαι; Σε πολιτισμένη χώρα ή σε κάποια ζούγκλα; Βέβαια ίσως για κάποιους που θα με ακούν και θα τους αρέσει η μουσική αυτή, θα λένε ότι δεν έχω ιδέα μουσικής. Αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει θα μπορούσα να υποστηρίξω και το αντίθετο.
Υπάρχουν λοιπόν πολλά άλμπουμ Ρόκ μουσικής που γνωρίζουν αγοραστική επιτυχία και που περιέχουν μηνύματα που δοξολογούν τον σατανά."
Ώστε λοιπόν η ανάστροφη εγγραφή έχει τέτοια μηνύματα. Δίκαια λοιπόν ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Ντόρναρντ θεωρεί κάτι τέτοιο επικίνδυνο, απατηλό, και οι καταναλωτές θα πρέπει να προειδοποιούνται.
χωρίς να καθορίζει τους συγκεκριμένους δίσκους ο γερουσιαστής, αναφέρει μερικά από τα μηνύματα που σταχυολόγησε. Ακούστε λοιπόν. Απο τα μηνύματα που είναι γραμμένα στις πλάκες ανάστροφα. "Σατανά κινήσου μέσα από τις φωνές μας. Σατανάς, σατανάς, σατανάς, είναι θεός είναι θεός. Ζώ για τον σατανά. Δέν μου γουστάρει ο Θεός. Δέν μπορώ να το αποφύγω. Είναι ο γλυκός μου σατανάς. Ο σατανάς είναι δυνατός. Θα σου δώσω το 666." Ορίστε. Ακούσατε; Θα σου δώσω το 666. Αυτό που έχουμε πεί, τον αριθμό του Αντιχρίστου. Σημειώσατε, γιατί γράφονται αυτά στο υποσυνείδητο; Όπως λέμε, προσέξτε, προσέξτε, πολύ προσέξτε, λέμε: λέγε την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με", πόσο; Λέγε την συνέχεια. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με. Μάλιστα εκείνοι οι οποίοι ξεκινούν ως αρχάριοι να την λένε σ' ένα μοναστήρι, τήν λένε δυνατά. Στη μονή Φιλοθέου επί παραδείγματι την λέγουν δυνατά. Όταν αρχίσει η ευχή να τυπώνεται, που; Βέβαια, λέγουν εκεί, στην καρδιά, είναι το υποσυνείδητο. Τότε πια δέν την λένε δυνατά, αλλά την λένε σιγά. Την λένε από μέσα τους. Και τότε πραγματοποιείται κάτι καταπληκτικό. Τηρείται εκείνο το οποίο λέγει το "Άσμα Ασμάτων".
« Ἐγὼ καθεύδω καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ» (Ασ. Ασ. 5,2)
Εγώ κοιμάμαι η δέ καρδιά μου αγρυπνεί. Και λέγουν εκείνοι που κάνουν την ευχή με τον τρόπον αυτόν, ότι λέγει η καρδιά τους την ευχή ενώ κοιμούνται. Πώς είναι δυνατόν να λέγει καρδιά την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με" ενώ κοιμάσαι; Πέρασε απλούστατα η ευχή από την συνείδησή στο υποσυνείδητο. Μία τεχνική, χωρίς να σας πώ πιο πολλά πράγματα αυτήν τη στιγμή, απλώς μιά πτυχή της τεχνικής, γιατί δέν είναι μόνο αυτό, μία πτυχή της τεχνικής είναι η επανάληψη. Εξ' ού και το σατανάς, σατανάς, σατανάς, είναι θεός είναι θεός. Αυτή η διαρκής επανάληψη περνάει στο υποσυνείδητο. Να σας το πώ με άλλα λόγια; Είναι εκείνο το οποίο μετέρχονται οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν πλύση εγκεφάλου σε άλλους ανθρώπους με το να λένε τις ίδιες και τις ίδιες ειδήσεις, τα ίδια και τα ίδια θέματα. Η επανάληψη ξανά και ξανά και ξανά. Αυτό κάποτε περνάει από την συνείδηση, χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, στο υποσυνείδητο. Νά γιατί περνάει λοιπόν το περιεχόμενο της αναστρόφου εγγραφής αυτών των δίσκων εις το υποσυνείδητο.
Ζητώντας ο γερουσιαστής να ψηφιστεί ομοσπονδιακός νόμος ώστε όποτε δήποτε υπάρχουν τέτοια μηνύματα, να υπάρχει και η σχετική προειδοποίηση, πιστεύει ότι δεν είναι μόνο θέμα διαφημιστικής ειλικρινείας, αλλά έχει σημασία ώστε οι γονείς και οι έφηβοι καταναλωτές να ενημερωθούν και να μήν τους διαφεύγει ότι πολλοί φημισμένη δίσκοι Ρόκ μουσικής περιέχουν μηνύματα δοξολογίας προς τον σατανά. Αναρωτιέμαι, άραγε τέτοιες πλάκες, τέτοιοι δίσκοι έχουν εισαχθεί στην Ελλάδα; Λέτε να μην έχουν εισαχθεί; Ο Τζέιμς Τζίλμπερτ, προτεστάντης πάστορας στο Τέξας, έχοντας προ καιρού επίγνωση των κινδύνων, είχε δημοσιεύσει ένα εκτεταμένο άρθρο σχετικά με τέτοιους δίσκους το 1981.
Ένα δημοφιλές τραγούδι του Ρόκ συγκροτήματος "Queen", βασίλισσα, που έχει τίτλο "Another One Bites the Dust",
που θα πεί "άλλος ένας δαγκώνει τη σκόνη", περιέχει την επαναλαμβανόμενη φράση, ακούσατε, την επαναλαμβανόμενη φράση, είναι αυτό που μπαίνει μέσα στο υποσυνείδητο• ποια είναι η φράση αυτή; "Αποφάσισε να καπνίσεις μαριχουάνα" δηλαδή ναρκωτικά, και μάλιστα ο τρόπος της φωνής, κάποτε είναι χαμηλόφωνος, βάζει ο ομιλητής το στόμα του πολύ κοντά στο μικρόφωνο, σιγανά, και σιγά-σιγά αυτό μπαίνει μέσα στον άνθρωπο. Είδατε λοιπόν; "Αποφάσισε να καπνίσεις μαριχουάνα". Ναρκωτικά δηλαδή. Που μπορεί κανείς να την ακούσει αν ο δίσκος παιχθεί ανάστροφα.
Αλλο ένα τραγούδι των "Rolling Stones", με τον τίτλο "συμπάθεια για τον σατανά", έχει γίνει ανεπίσημος εθνικός ύμνος των σατανιστών. Ο επικεφαλής δέ του συγκροτήματος, Μίκ Τζάγκερ, αναφέρεται συχνά σαν δαίμονας του Ρόκ.
Ο Τζίλμπερτ έδωσε μία σειρά διαλέξεων σε σχολεία και σε ενορίες σχετικά με αυτό που αποκαλεί επίθεση του σατανά. Σύμφωνα με τις έρευνες που έκανε, κατ' εξοχήν θα πρέπει να αποφεύγονται τα συγκροτήματα Ροκ, τα οποία είναι τα εξής: "Queen", "Led Zeppelin", "Rolling Stones", "Beatles" κλπ. Αυτοί δέ που ασχολούνται με τη Ροκ μουσική τα ξέρουν αυτά. Εκεί ο ομιλητής 4 με 5 κάθε μέρα, πί, η γλώσσα του σιδηρόδρομος, ραπτομηχανή. Και λέει κανείς, πώ, πώ, πώ, απ'έξω κι ανακατωτά. Και λέει κανείς, μα κάθε μέρα αυτή η εκπομπή.
Γιατί υπάρχουν πολλοί θαυμαστές. Και συνεπώς μεγάλη η ζημιά και πρέπει να οδυρόμαστε. Και συνεχίζει η μετάφραση:
"Κάθε ορθόδοξος χριστιανός πρέπει να συμμεριστεί τις ανησυχίες του γερουσιαστή Ντόναρτ, και οι γονείς θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί σχετικά με το τι δίσκους ακούνε τα παιδιά τους."
Ώστε λοιπόν αγαπητοί μου, αυτά. Μά, ήταν αναμενόμενο. Διότι μην ξεχνάτε ότι η Ρόκ μουσική δεν έχει βγεί από εμπνεύσεις μεγάλων ή μικρών ασήμων έστω συνθετών, αλλά η Ρόκ μουσική είναι τελετουργική μουσική. Δηλαδή είναι η μουσική των μαύρων, των ειδωλολατρών, που την χρησιμοποιούνε στις τελετουργίες τους. Συνεπώς είναι τελετουργική μουσική. Και επειδή είναι λατρεία του σατανά, επόμενο είναι αυτή η μουσική να δημιουργεί αυτά που δημιουργεί στη νεολαία. Ηρθε λοιπόν πρώτα η μουσική, η οποία δημιουργεί αυτο το άμοκ μέσα στην ψυχή, κάτι παράξενο, ενθυμείσθε εδώ και αρκετά χρόνια εκείνο το συγκρότημα των "Beatles" που έκανε γύρω την σφαίρα μας, την γή μας, και όπου πήγαιναν οι άνθρωποι αυτοί, οι νέοι αφηνίαζαν, έβγαιναν από το θέατρο, το στάδιο, τα σπάζαν όλα, ό,τι έβρισκαν μπροστά τους; Εμείς ξέρουμε ότι η μουσική ημερώνει. Το να ακούς μουσική και ν' αρχίσεις να σπάζεις προθήκες, να κλωτσάς, να μή λογαριάζεις την δημόσια τάξη, ασφάλεια και λοιπά, όλα αυτά δείχνουν ότι αυτή η μουσική έχει κάτι το δαιμονικό. Μάλιστα, έχει κάτι το δαιμονικό. Αυτή καθεαυτή η μουσική έχει κάτι το δαιμονικό. Γιατί είναι τελετουργική μουσική. Και έρχονται τώρα και τα συνθήματα της μουσικής αυτής, που δεν είναι παρά η σατανολατρεία για να συμπληρωθεί το κακό. Άς τ' ακούσουν εκείνοι που αγαπάνε την Ρόκ μουσική. Άς το ακούσουν. Βέβαια από καλλιτεχνικής πλευράς, θα πώ πάλι άλλη μιά φορά, άν αυτή η μουσική μπορεί να ειπωθεί μουσική. Άν αυτό το πράγμα μπορεί να καλλιεργεί θα λέγαμε την αισθητική του ανθρώπου. Εγώ νομίζω ότι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να ευχαριστιέται με τέτοια κατασκευάσματα, έχει πάθει οπωσδήποτε διαστροφή του καλλιτεχνικού του αισθητηρίου.
Αλλά το σπουδαίο είναι, ότι αυτή η μουσική γίνεται φορέας καί των ναρκωτικών καί της σατανολατρείας.
Άς προσέχουμε λοιπόν αγαπητοί μου. Κι επειδή είπε θα σου δώσω το 666, γι' αυτό τον λόγο, επειδή αναφέρεται κι αυτό το στοιχείο μέσα σ' αυτές τις πλάκες, σ' αυτούς τους δίσκους, κι επειδή αναλύουμε τα θέματα αυτά στη σειρά των θεμάτων της Αποκαλύψεως, γι' αυτό και σας την διάβασα αυτή την επιστολή.
Απόσπασμα από την 62α ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Ιερά Αποκάλυψις ».
Εις το υπόλοιπο του 14ου κεφαλαίου περιγράφονται δύο εικόνες. Η πρώτη, του θερισμού, που θεωρείται ο κόσμος ώς αγρός. Και η δευτέρα εικόνα, του τρυγητού και της ληνού, που πάλι θεωρείται ο κόσμος μία μεγάλη άμπελος και ένα πατητήρι, μία ληνός. Και οι δύο εικόνες είναι μία προεικόνιση της κρίσεως του κόσμου. Νά πώς το γράφει αυτό το ιερό κείμενο: «Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ νεφέλη λευκή, καὶ ἐπὶ τὴν νεφέλην καθήμενος ὅμοιος υἱῷ ἀνθρώπου, ἔχων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ στέφανον χρυσοῦν καὶ ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ δρέπανον ὀξύ./Καὶ ἄλλος ἄγγελος ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ναοῦ, κράζων ἐν φωνῇ μεγάλῃ τῷ καθημένῳ ἐπὶ τῆς νεφέλης· πέμψον τὸ δρέπανόν σου καὶ θέρισον, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ θερίσαι, ὅτι ἐξηράνθη ὁ θερισμὸς τῆς γῆς./καὶ ἔβαλεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τὴν νεφέλην τὸ δρέπανον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἐθερίσθη ἡ γῆ.» (Αποκ.14, 14 - 16)
Και πρώτα η εικόνα του θερισμού. Που σας είπα είναι μία προεικόνιση της κρίσεως του κόσμου. Είναι μία θαυμασία εικόνα, λειτουργικά μάλιστα υπέροχη, και είναι γνωστή και από την Παλαιά και από την Καινή Διαθήκη.
Ο όμοιος ανθρώπου, που κάθεται επί της νεφέλης είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που έρχεται ως κριτής του σύμπαντος κόσμο. Εδώ ίσως στην αντίληψη πολλών χριστιανών μας, δέν υπάρχει η εικόνα του Χριστού κριτού, αλλά μόνον η εικόνα του Χριστού λυτρωτού. Προσέξατέ το αυτό το σημείο. Έτσι, αφού μέσα τους δέν υπάρχει η εικόνα του Χριστού κριτού, θέλουν πάντοτε τον Χριστό συγκαταβατικό, συγχωρούντα πάντοτε, γλυκύ και αποδεχόμενο οποιαδήποτε κατάσταση. Είτε διορθωμένη είτε αδιόρθωτη. Χωρίς ποτέ αυτός ο γλυκύς Ιησούς να ελέγξει ή να κρίνει. Αλλά, η απεικόνιση του Χριστού ως Παντοκράτορος και κριτού εις τον τρούλο της μονής του Δαφνίου, που κυκλοφορούν μάλιστα και κάρτες, και πιστεύω όλοι θα έχετε δεί αυτόν τον τρομερό Χριστό.
Γιατί πάντοτε η αγιογραφία μας είναι δογματική, και δεν είναι νατουραλιστική, δέν ζωγραφίζει φυσικά σώματά, ζωγραφίζει δόγματα. Όταν έχει ένα μάτι ήπιο και ένα μάτι που το φρύδι σηκωμένο στο ίδιο πρόσωπο, άν δείτε μεμονωμένα τα μάτια, το ένα μάτι είναι γλυκό και ήπιο, το άλλο είναι φοβερό. Ένα χέρι εξαρθρωμένο, που δείχνει ότι ένα χέρι κριτού, παγκισμίου κριτού, δέν μπορεί να είναι χέρι ανθρώπινο. Ένα χέρι που μπορεί να στείλει τους ασεβείς στην κόλαση, δέν μπορεί να είναι ανθρώπινο. Νά γιατί η βυζαντινή αγιογραφία, η αγιογραφία της Εκκλησίας μας, δέν είναι αγιογραφία νατουραλιστική αλλά δογματική.
Έτσι λοιπόν, σ' εκείνους οι οποίοι έχουνε μέσα τους την εικόνα ενός Χριστού γλυκέος, δέν μπορούν να δούν την εικόνα αυτή του Παντοκράτορος Χριστού, την θεωρούν ξένη στα αισθήματά τους, την θεωρούν αποκρουστική, και αν θέλετε και ίσως και αντιχριστιανική. Πρόκειται για μία πολύ σοβαρή ατελή αντίληψη που έχουνε περί του Χριστού, με συνέπεια να ζούν μία ζωή χωρίς συνέπεια. Διότι, όταν μέσα του ζουν έναν Χριστό που δέν θα κρίνει τις ανθρώπινες πράξεις, τότε γιατί να μη ζούν μιά ζωή ασυνεπή, μία ζωή αβαρίας, που ποτέ πραγματικά να μη θέλουν να διορθωθούν; Είναι εκείνο περίπου που γράφει ο Απόστολος Παύλος στην 2α προς Τιμόθεον επιστολή του, το γράφει για άλλο πράγμα εκεί, αλλά οι λέξεις όμως έρχονται να δώσουν το νόημα γι' αυτούς τους στίχους: «ἔχοντες (λέγει ο Απόστολος) μόρφωσιν εὐσεβείας, (σχήμα ευσεβείας) τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι.» (Β Τιμ. 3,5)
Ή εκείνο το άλλο: «πάντοτε μανθάνοντα καὶ μηδέποτε εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν δυνάμενα.» (Β Τιμ. 3,7)
Γιατί; Γιατί μέσα τους ζούν αυτήν τη λαθεμένη εικόνα του Χριστού, ότι δεν είναι, παρά μόνον λυτρωτής. Ο Χριστός είναι καί λυτρωτής είναι καί κριτής. Γι' αυτό και δέν μπορούν να δεχθούν την δευτέρα του Χριστού παρουσία. Δέν μπορούν να τη δεχθούν. Θα το πώ άλλη μία φορά. Επειδή είναι διάχυτη αυτή η αντίληψη. Ο Χριστός είναι λυτρωτής και κριτής. Εξ' άλλου δέν θα είχε νόημα η λύτρωσις εάν δεν ήταν κριτής. Διότι εκείνοι που θα λυτρωθούν, εκείνοι που θα ζήσουν στην βασιλεία του Θεού, πώς θα ζήσουν εάν δεν υπάρξει η κρίση;
Η πρώτη λοιπόν του Χριστού επιφάνεια είναι λύτρωση. Η δευτέρα του Χριστού επιφάνεια είναι κρίση. Ο Χριστός λοιπόν έρχεται σαν κριτής, ως κριτής, κατά την δευτέρα του παρουσία. Το είπε ο ίδιος. Ματθαίος 24,30 «καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς.» Τα λόγια του Χριστού είναι απολύτως σύμφωνα με την εικόνα που μας δίνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Που λέγει ότι είδε επί νεφέλης ερχόμενον ώς υιόν ανθρώπου για να κρίνει τον κόσμο. Και έτσι μας λέγει ο ίδιος ο Χριστός, θα δούν τον υιόν του ανθρώπου, δηλαδή εμένα με την ανθρωπίνη μου φύση, διότι όπως θα ξέρετε, πιστεύω να το ξέρετε, δέν επιτρέπεται να υπάρχει ακροατής που να μήν το ξέρει αυτό, ότι ο Ιησούς Χριστός στον ουρανό είναι με την ανθρωπίνη του φύση. Προσέξατέ το, δέν την απέβαλε την ανθρωπίνη φύση. Δέν θα μπορούσε να αποβάλει εκείνο το οποίο λύτρωσε, έσωσε, αγίασε, θέωσε. Είναι λοιπόν με την ανθρωπίνη του φύση στον ουρανό. Στα δεξιά του Θεού Πατρός. Στην δόξα του Θεού Πατρός. Η ανθρωπίνη φύση. Θα 'ρθεί λοιπόν ώς Θεάνθρωπος πάντοτε και θα προβάλλεται η ανθρωπίνη φύση, γι' αυτό λέγει και στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο στο 25ο κεφάλαιο που μιλάει περί κρίσεως: « Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» δεν λέγει, όταν έλθει ο υιός του Θεού, αλλά ο υιός του ανθρώπου, διότι προβάλλεται η ανθρωπίνη φύση του Χριστού, που δείχνει ότι δέν θα μας κρίνει Θεός• θα μας κρίνει άνθρωπος. Γιατί θα μπορούσε να πεί ο άνθρωπος, Θεέ μου τι με κρίνεις; Εσύ είσαι Θεός και εγώ είμαι άνθρωπος. Δέν μπορείς να με κρίνεις εσύ εμένα. Γι' αυτό θα 'ρθεί να κρίνει ώς άνθρωπος. Άνθρωπος ανθρώπους. Μήν το ξεχνάτε ποτέ αυτό.
Ο δέ Δανιήλ λέγει: «ἐθεώρουν ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν» (Δαν. 7,13)
Ο Απόστολος Πέτρος όταν κλήθηκε στο σπίτι του "Κορνηλίου του εκατοντάρχου, μεταξύ των άλλων είπε και τα εξής: «καὶ παρήγγειλεν ἡμῖν
(ο Χριστός παρήγγειλε σε μάς) κηρῦξαι τῷ λαῷ καὶ διαμαρτύρασθαι (να δώσουμε την μαρτυρία μας στο λαό) ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ ὡρισμένος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ κριτὴς ζώντων καὶ νεκρῶν.» (Πραξ. 10,42)
Να πούμε στο λαό καθαρά- καθαρά ότι ο Ιησούς που πέθανε και αναστήθηκε και ανελήφθηκε, ο οποίος είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος, αυτός είναι ο κριτής ζώντων και νεκρών. Τι εννοεί νεκρών; Εκείνοι που πέθαναν και θα αναστηθούν και θα κριθούν. Διότι θα αναστηθούν όλοι, από τον Αδάμ και την Εύα και θα σταθούν όλοι ενώπιον του Χριστού για να κριθούν. Η εικόνα της κρίσεως για το πνευματικό άνθρωπο είναι ωφελιμοτάτη, αναγκαιοτάτη, έξω του ότι είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα, η εικόνα του κριτού Χριστού έχει παιδαγωγικά στοιχεία. Δημιουργεί τον φόβο του Θεού. Τον γονιμοποιό φόβο του Θεού. Και δημιουργεί με τον τρόπο αυτό, το υπέδαφος για να αναπτυχθεί η αρετή. Γιατί, αρχή σοφίας (αρετής, αυτό θα πεί σοφίας. Εβραϊκά ~ αρετή) αρχή σοφίας φόβος Κυρίου.
Απόσπασμα από την 62α ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης « Ιερά Αποκάλυψις ».
†.Πρίν αναλύσουμε το σημερινό μας θέμα, θα ήθελα να σας διάβαζα, γι' αυτό και επιθυμώ να γραφεί αυτό από τα μαγνητόφωνα που έχω εδώ μπροστά μου, μία επιστολή που δημοσιεύθηκε τις ημέρες αυτές στον "Ορθόδοξο τύπο" και που οπωσδήποτε έχει αμεσοτάτη σχέση με τα θέματα τα οποία κάνουμε εδώ. Η επιστολή αυτή είναι στο 536 φύλλο του "Ορθοδόξου τύπου" της 17-12-1982. Την υπογράφει κάποιος δόκτωρ. Πέτρος Κουτσούκος, Χημικός, λέκτωρ Πανεπιστημίου Πατρών. Συνεπώς δεν είναι και τυχαίος άνθρωπος αυτός ο οποίος γράφει την επιστολή. Παρακαλώ προσέξατέ την, λέγει τα εξής:
"Κύριε διευθυντά, στο υπ αριθμόν 41 δελτίο ενημερώσεως που εκδίδει το τμήμα δημοσίων και εξωτερικών σχέσεων της Συνόδου των Επισκόπων της υπερορίου Ρωσικής Εκκλησίας, στην Αμερική, της οποίας προεδρεύει ο μητροπολίτης Φιλάρετος, διάβασα την παρακάτω είδηση που παραθέτω σε μετάφραση. Ίσως θα άξιζε να δημοσιευθεί για να ενημερωθούν όσοι ανατρέφουν παιδιά, ιδιαίτερα οι ορθόδοξοι αδελφοί. Και τώρα έχει τη μετάφραση της ειδήσεως που στέλνει ως επιστολή. Και παρακαλώ προσέξατε είναι πραγματικά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Ο Ρόμπερτ Ντόρναρντ, ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής από την Καλιφόρνια, έχει εισηγηθεί σχέδιο νόμου, σύμφωνα με το οποίο, δίσκοι που περιέχουν ανάστροφη κάλυψη (BACKWARD MUSIC ) θα υποχρεώνονται να το γράφουν στο κάλυμμα τους. Η ανάστροφη κάλυψη είναι μία τεχνική, όπου ένα μήνυμα που έχει εγγραφεί στο δίσκο, μπορεί να ακουστεί μόνο όταν ο δίσκος παιχθεί ανάστροφα. Για να εξηγήσω εδώ, όλοι οι δίσκοι είναι γνωστό ότι κινούνται εξ' αριστερών προς τα δεξιά και στο γραμμόφωνο το παλιό και στο πικ-άπ κινούνται εξ' αριστερών προς τα δεξιά. Ανάστροφη κίνηση θα πεί, θα γυρίσουμε ένα κουμπί στο πικ-άπ, που το μοτέρ θα παίρνει διαφορετικές στροφές, ή ένας μηχανισμός να δίνει αντίστροφες, ανάστροφες στροφές, κινήσεις, και να γυρίζει ο δίσκος εκ δεξιών προς τ' αριστερά. Δέ σημαίνει να γυρίσω από την άλλη μεριά την πλάκα. Σημαίνει να αλλάξω την κίνηση. Που σημαίνει ότι ο δίσκος πρέπει να έχει δύο εγγραφές, από την κάθε πλευρά. Η μία η κλασική, η τυπική, που είναι έξ' αριστερών προς τα δεξιά, και η άλλη, η λεγομένη ανάστροφη κάλυψη, αυτό το Back ward Music, που κινείται εκ δεξιών προς τ' αριστερά. Πάρτε τους δείκτες του ρολογιού. Χρησιμοποιείται το παράδειγμα στην τεχνική. Κινούνται εξ' αριστερών προς τα δεξιά. Τώρα έχουμε ανάστροφη κίνηση. Ή αντίστροφη. Εκ δεξιών προς τ' αριστερά. Λοιπόν καταλάβατε τί είναι αυτοί οι δίσκοι. Πώς κινούνται από τεχνικής πλευράς.
Ο λόγος για τον οποίον επιβάλλεται, (συνεχίζει μετάφραση του κειμένου) η προειδοποίηση στο κάλυμμα του δίσκου, είναι ότι τα μηνύματα αυτά, παρόλο ότι δέν ακούγονται όταν ο δίσκος παίζεται κανονικά (άρα λοιπόν έχει δύο κινήσεις, είναι η τυπική κίνηση και η άλλη κίνηση, δέν ακούγεται όταν παίζετε κανονικά) έχουν την ιδιότητα να εγγράφονται στο υποσυνείδητο. Δηλαδή έχει κείμενο, έχει μουσική, έχει τέτοιο περιεχόμενο, που έχει την δυνατότητα -παράξενο φαίνεται εκ πρώτης όψεως- να εγγράφονται αυτά στο υποσυνείδητο. Γιά να δούμε τί πράγμα είναι αυτό.
Υπάρχουν πολλά άλμπουμ Ρόκ μουσικής, κι όπως ξέρετε η Ρόκ μουσική είναι πάρα πολύ της μόδας• όλοι οι νέοι μας χορεύουνε Ρόκ μουσική, ο σταθμός στο 1ο πρόγραμμα έχει κάθε μέρα 4 με 5 Ρόκ μουσική, που ν' ακούσει κανείς και να πεί, πού βρίσκομαι; Σε πολιτισμένη χώρα ή σε κάποια ζούγκλα; Βέβαια ίσως για κάποιους που θα με ακούν και θα τους αρέσει η μουσική αυτή, θα λένε ότι δεν έχω ιδέα μουσικής. Αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει θα μπορούσα να υποστηρίξω και το αντίθετο.
Υπάρχουν λοιπόν πολλά άλμπουμ Ρόκ μουσικής που γνωρίζουν αγοραστική επιτυχία και που περιέχουν μηνύματα που δοξολογούν τον σατανά."
Ώστε λοιπόν η ανάστροφη εγγραφή έχει τέτοια μηνύματα. Δίκαια λοιπόν ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Ντόρναρντ θεωρεί κάτι τέτοιο επικίνδυνο, απατηλό, και οι καταναλωτές θα πρέπει να προειδοποιούνται.
χωρίς να καθορίζει τους συγκεκριμένους δίσκους ο γερουσιαστής, αναφέρει μερικά από τα μηνύματα που σταχυολόγησε. Ακούστε λοιπόν. Απο τα μηνύματα που είναι γραμμένα στις πλάκες ανάστροφα. "Σατανά κινήσου μέσα από τις φωνές μας. Σατανάς, σατανάς, σατανάς, είναι θεός είναι θεός. Ζώ για τον σατανά. Δέν μου γουστάρει ο Θεός. Δέν μπορώ να το αποφύγω. Είναι ο γλυκός μου σατανάς. Ο σατανάς είναι δυνατός. Θα σου δώσω το 666." Ορίστε. Ακούσατε; Θα σου δώσω το 666. Αυτό που έχουμε πεί, τον αριθμό του Αντιχρίστου. Σημειώσατε, γιατί γράφονται αυτά στο υποσυνείδητο; Όπως λέμε, προσέξτε, προσέξτε, πολύ προσέξτε, λέμε: λέγε την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με", πόσο; Λέγε την συνέχεια. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με. Μάλιστα εκείνοι οι οποίοι ξεκινούν ως αρχάριοι να την λένε σ' ένα μοναστήρι, τήν λένε δυνατά. Στη μονή Φιλοθέου επί παραδείγματι την λέγουν δυνατά. Όταν αρχίσει η ευχή να τυπώνεται, που; Βέβαια, λέγουν εκεί, στην καρδιά, είναι το υποσυνείδητο. Τότε πια δέν την λένε δυνατά, αλλά την λένε σιγά. Την λένε από μέσα τους. Και τότε πραγματοποιείται κάτι καταπληκτικό. Τηρείται εκείνο το οποίο λέγει το "Άσμα Ασμάτων".
« Ἐγὼ καθεύδω καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ» (Ασ. Ασ. 5,2)
Εγώ κοιμάμαι η δέ καρδιά μου αγρυπνεί. Και λέγουν εκείνοι που κάνουν την ευχή με τον τρόπον αυτόν, ότι λέγει η καρδιά τους την ευχή ενώ κοιμούνται. Πώς είναι δυνατόν να λέγει καρδιά την ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με" ενώ κοιμάσαι; Πέρασε απλούστατα η ευχή από την συνείδησή στο υποσυνείδητο. Μία τεχνική, χωρίς να σας πώ πιο πολλά πράγματα αυτήν τη στιγμή, απλώς μιά πτυχή της τεχνικής, γιατί δέν είναι μόνο αυτό, μία πτυχή της τεχνικής είναι η επανάληψη. Εξ' ού και το σατανάς, σατανάς, σατανάς, είναι θεός είναι θεός. Αυτή η διαρκής επανάληψη περνάει στο υποσυνείδητο. Να σας το πώ με άλλα λόγια; Είναι εκείνο το οποίο μετέρχονται οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν πλύση εγκεφάλου σε άλλους ανθρώπους με το να λένε τις ίδιες και τις ίδιες ειδήσεις, τα ίδια και τα ίδια θέματα. Η επανάληψη ξανά και ξανά και ξανά. Αυτό κάποτε περνάει από την συνείδηση, χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, στο υποσυνείδητο. Νά γιατί περνάει λοιπόν το περιεχόμενο της αναστρόφου εγγραφής αυτών των δίσκων εις το υποσυνείδητο.
Ζητώντας ο γερουσιαστής να ψηφιστεί ομοσπονδιακός νόμος ώστε όποτε δήποτε υπάρχουν τέτοια μηνύματα, να υπάρχει και η σχετική προειδοποίηση, πιστεύει ότι δεν είναι μόνο θέμα διαφημιστικής ειλικρινείας, αλλά έχει σημασία ώστε οι γονείς και οι έφηβοι καταναλωτές να ενημερωθούν και να μήν τους διαφεύγει ότι πολλοί φημισμένη δίσκοι Ρόκ μουσικής περιέχουν μηνύματα δοξολογίας προς τον σατανά. Αναρωτιέμαι, άραγε τέτοιες πλάκες, τέτοιοι δίσκοι έχουν εισαχθεί στην Ελλάδα; Λέτε να μην έχουν εισαχθεί; Ο Τζέιμς Τζίλμπερτ, προτεστάντης πάστορας στο Τέξας, έχοντας προ καιρού επίγνωση των κινδύνων, είχε δημοσιεύσει ένα εκτεταμένο άρθρο σχετικά με τέτοιους δίσκους το 1981.
Ένα δημοφιλές τραγούδι του Ρόκ συγκροτήματος "Queen", βασίλισσα, που έχει τίτλο "Another One Bites the Dust",
που θα πεί "άλλος ένας δαγκώνει τη σκόνη", περιέχει την επαναλαμβανόμενη φράση, ακούσατε, την επαναλαμβανόμενη φράση, είναι αυτό που μπαίνει μέσα στο υποσυνείδητο• ποια είναι η φράση αυτή; "Αποφάσισε να καπνίσεις μαριχουάνα" δηλαδή ναρκωτικά, και μάλιστα ο τρόπος της φωνής, κάποτε είναι χαμηλόφωνος, βάζει ο ομιλητής το στόμα του πολύ κοντά στο μικρόφωνο, σιγανά, και σιγά-σιγά αυτό μπαίνει μέσα στον άνθρωπο. Είδατε λοιπόν; "Αποφάσισε να καπνίσεις μαριχουάνα". Ναρκωτικά δηλαδή. Που μπορεί κανείς να την ακούσει αν ο δίσκος παιχθεί ανάστροφα.
Αλλο ένα τραγούδι των "Rolling Stones", με τον τίτλο "συμπάθεια για τον σατανά", έχει γίνει ανεπίσημος εθνικός ύμνος των σατανιστών. Ο επικεφαλής δέ του συγκροτήματος, Μίκ Τζάγκερ, αναφέρεται συχνά σαν δαίμονας του Ρόκ.
Ο Τζίλμπερτ έδωσε μία σειρά διαλέξεων σε σχολεία και σε ενορίες σχετικά με αυτό που αποκαλεί επίθεση του σατανά. Σύμφωνα με τις έρευνες που έκανε, κατ' εξοχήν θα πρέπει να αποφεύγονται τα συγκροτήματα Ροκ, τα οποία είναι τα εξής: "Queen", "Led Zeppelin", "Rolling Stones", "Beatles" κλπ. Αυτοί δέ που ασχολούνται με τη Ροκ μουσική τα ξέρουν αυτά. Εκεί ο ομιλητής 4 με 5 κάθε μέρα, πί, η γλώσσα του σιδηρόδρομος, ραπτομηχανή. Και λέει κανείς, πώ, πώ, πώ, απ'έξω κι ανακατωτά. Και λέει κανείς, μα κάθε μέρα αυτή η εκπομπή.
Γιατί υπάρχουν πολλοί θαυμαστές. Και συνεπώς μεγάλη η ζημιά και πρέπει να οδυρόμαστε. Και συνεχίζει η μετάφραση:
"Κάθε ορθόδοξος χριστιανός πρέπει να συμμεριστεί τις ανησυχίες του γερουσιαστή Ντόναρτ, και οι γονείς θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί σχετικά με το τι δίσκους ακούνε τα παιδιά τους."
Ώστε λοιπόν αγαπητοί μου, αυτά. Μά, ήταν αναμενόμενο. Διότι μην ξεχνάτε ότι η Ρόκ μουσική δεν έχει βγεί από εμπνεύσεις μεγάλων ή μικρών ασήμων έστω συνθετών, αλλά η Ρόκ μουσική είναι τελετουργική μουσική. Δηλαδή είναι η μουσική των μαύρων, των ειδωλολατρών, που την χρησιμοποιούνε στις τελετουργίες τους. Συνεπώς είναι τελετουργική μουσική. Και επειδή είναι λατρεία του σατανά, επόμενο είναι αυτή η μουσική να δημιουργεί αυτά που δημιουργεί στη νεολαία. Ηρθε λοιπόν πρώτα η μουσική, η οποία δημιουργεί αυτο το άμοκ μέσα στην ψυχή, κάτι παράξενο, ενθυμείσθε εδώ και αρκετά χρόνια εκείνο το συγκρότημα των "Beatles" που έκανε γύρω την σφαίρα μας, την γή μας, και όπου πήγαιναν οι άνθρωποι αυτοί, οι νέοι αφηνίαζαν, έβγαιναν από το θέατρο, το στάδιο, τα σπάζαν όλα, ό,τι έβρισκαν μπροστά τους; Εμείς ξέρουμε ότι η μουσική ημερώνει. Το να ακούς μουσική και ν' αρχίσεις να σπάζεις προθήκες, να κλωτσάς, να μή λογαριάζεις την δημόσια τάξη, ασφάλεια και λοιπά, όλα αυτά δείχνουν ότι αυτή η μουσική έχει κάτι το δαιμονικό. Μάλιστα, έχει κάτι το δαιμονικό. Αυτή καθεαυτή η μουσική έχει κάτι το δαιμονικό. Γιατί είναι τελετουργική μουσική. Και έρχονται τώρα και τα συνθήματα της μουσικής αυτής, που δεν είναι παρά η σατανολατρεία για να συμπληρωθεί το κακό. Άς τ' ακούσουν εκείνοι που αγαπάνε την Ρόκ μουσική. Άςτο ακούσουν. Βέβαια από καλλιτεχνικής πλευράς, θα πώ πάλι άλλη μιά φορά, άν αυτή η μουσική μπορεί να ειπωθεί μουσική. Άν αυτό το πράγμα μπορεί να καλλιεργεί θα λέγαμε την αισθητική του ανθρώπου. Εγώ νομίζω ότι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να ευχαριστιέται με τέτοια κατασκευάσματα, έχει πάθει οπωσδήποτε διαστροφή του καλλιτεχνικού του αισθητηρίου.
Αλλά το σπουδαίο είναι, ότι αυτή η μουσική γίνεται φορέας καί των ναρκωτικών καί της σατανολατρείας.
Άς προσέχουμε λοιπόν αγαπητοί μου. Κι επειδή είπε θα σου δώσω το 666, γι' αυτό τον λόγο, επειδή αναφέρεται κι αυτό το στοιχείο μέσα σ' αυτές τις πλάκες, σ' αυτούς τους δίσκους, κι επειδή αναλύουμε τα θέματα αυτά στη σειρά των θεμάτων της Αποκαλύψεως, γι' αυτό και σας την διάβασα αυτή την επιστολή.
Και τώρα αγαπητοί μου συνεχίζουμε το θέμα μας.
Εις το υπόλοιπο του 14ου κεφαλαίου περιγράφονται δύο εικόνες. Η πρώτη, του θερισμού, που θεωρείται ο κόσμος ώς αγρός. Και η δευτέρα εικόνα, του τρυγητού και της ληνού, που πάλι θεωρείται ο κόσμος μία μεγάλη άμπελος και ένα πατητήρι, μία ληνός. Και οι δύο εικόνες είναι μία προεικόνιση της κρίσεως του κόσμου. Νά πώς το γράφει αυτό το ιερό κείμενο:
«Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ νεφέλη λευκή, καὶ ἐπὶ τὴν νεφέλην καθήμενος ὅμοιος υἱῷ ἀνθρώπου, ἔχων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ στέφανον χρυσοῦν καὶ ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ δρέπανον ὀξύ./Καὶ ἄλλος ἄγγελος ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ναοῦ, κράζων ἐν φωνῇ μεγάλῃ τῷ καθημένῳ ἐπὶ τῆς νεφέλης· πέμψον τὸ δρέπανόν σου καὶ θέρισον, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ θερίσαι, ὅτι ἐξηράνθη ὁ θερισμὸς τῆς γῆς./καὶ ἔβαλεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τὴν νεφέλην τὸ δρέπανον αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἐθερίσθη ἡ γῆ.»
(Αποκ.14, 14 - 16)
Και πρώτα η εικόνα του θερισμού. Που σας είπα είναι μία προεικόνιση της κρίσεως του κόσμου. Είναι μία θαυμασία εικόνα, λειτουργικά μάλιστα υπέροχη, και είναι γνωστή και από την Παλαιά και από την Καινή Διαθήκη.
Ο όμοιος ανθρώπου, που κάθεται επί της νεφέλης είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που έρχεται ως κριτής του σύμπαντος κόσμο. Εδώ ίσως στην αντίληψη πολλών χριστιανών μας, δέν υπάρχει η εικόνα του Χριστού κριτού, αλλά μόνον η εικόνα του Χριστού λυτρωτού. Προσέξατέ το αυτό το σημείο. Έτσι, αφού μέσα τους δέν υπάρχει η εικόνα του Χριστού κριτού, θέλουν πάντοτε τον Χριστό συγκαταβατικό, συγχωρούντα πάντοτε, γλυκύ και αποδεχόμενο οποιαδήποτε κατάσταση. Είτε διορθωμένη είτε αδιόρθωτη. Χωρίς ποτέ αυτός ο γλυκύς Ιησούς να ελέγξει ή να κρίνει. Αλλά, η απεικόνιση του Χριστού ως Παντοκράτορος και κριτού εις τον τρούλο της μονής του Δαφνίου, που κυκλοφορούν μάλιστα και κάρτες, και πιστεύω όλοι θα έχετε δεί αυτόν τον τρομερό Χριστό.
Γιατί πάντοτε η αγιογραφία μας είναι δογματική, και δεν είναι νατουραλιστική, δέν ζωγραφίζει φυσικά σώματά, ζωγραφίζει δόγματα. Όταν έχει ένα μάτι ήπιο και ένα μάτι που το φρύδι σηκωμένο στο ίδιο πρόσωπο, άν δείτε μεμονωμένα τα μάτια, το ένα μάτι είναι γλυκό και ήπιο, το άλλο είναι φοβερό. Ένα χέρι εξαρθρωμένο, που δείχνει ότι ένα χέρι κριτού, παγκισμίου κριτού, δέν μπορεί να είναι χέρι ανθρώπινο. Ένα χέρι που μπορεί να στείλει τους ασεβείς στην κόλαση, δέν μπορεί να είναι ανθρώπινο. Νά γιατί η βυζαντινή αγιογραφία, η αγιογραφία της Εκκλησίας μας, δέν είναι αγιογραφία νατουραλιστική αλλά δογματική.
Έτσι λοιπόν, σ' εκείνους οι οποίοι έχουνε μέσα τους την εικόνα ενός Χριστού γλυκέος, δέν μπορούν να δούν την εικόνα αυτή του Παντοκράτορος Χριστού, την θεωρούν ξένη στα αισθήματά τους, την θεωρούν αποκρουστική, και αν θέλετε και ίσως και αντιχριστιανική. Πρόκειται για μία πολύ σοβαρή ατελή αντίληψη που έχουνε περί του Χριστού, με συνέπεια να ζούν μία ζωή χωρίς συνέπεια. Διότι, όταν μέσα του ζουν έναν Χριστό που δέν θα κρίνει τις ανθρώπινες πράξεις, τότε γιατί να μη ζούν μιά ζωή ασυνεπή, μία ζωή αβαρίας, που ποτέ πραγματικά να μη θέλουν να διορθωθούν; Είναι εκείνο περίπου που γράφει ο Απόστολος Παύλος στην 2α προς Τιμόθεον επιστολή του, το γράφει για άλλο πράγμα εκεί, αλλά οι λέξεις όμως έρχονται να δώσουν το νόημα γι' αυτούς τους στίχους: «ἔχοντες (λέγει ο Απόστολος) μόρφωσιν εὐσεβείας, (σχήμα ευσεβείας) τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι.»
(Β Τιμ. 3,5)
Ή εκείνο το άλλο: «πάντοτε μανθάνοντα καὶ μηδέποτε εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν δυνάμενα.» (Β Τιμ. 3,7)
Γιατί; Γιατί μέσα τους ζούν αυτήν τη λαθεμένη εικόνα του Χριστού, ότι δεν είναι, παρά μόνον λυτρωτής. Ο Χριστός είναι καί λυτρωτής είναι καί κριτής. Γι' αυτό και δέν μπορούν να δεχθούν την δευτέρα του Χριστού παρουσία. Δέν μπορούν να τη δεχθούν. Θα το πώ άλλη μία φορά. Επειδή είναι διάχυτη αυτή η αντίληψη. Ο Χριστός είναι λυτρωτής και κριτής. Εξ' άλλου δέν θα είχε νόημα η λύτρωσις εάν δεν ήταν κριτής. Διότι εκείνοι που θα λυτρωθούν, εκείνοι που θα ζήσουν στην βασιλεία του Θεού, πώς θα ζήσουν εάν δεν υπάρξει η κρίση;
Η πρώτη λοιπόν του Χριστού επιφάνεια είναι λύτρωση. Η δευτέρα του Χριστού επιφάνεια είναι κρίση. Ο Χριστός λοιπόν έρχεται σαν κριτής, ως κριτής, κατά την δευτέρα του παρουσία. Το είπε ο ίδιος. Ματθαίος 24,30 «καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς.» Τα λόγια του Χριστού είναι απολύτως σύμφωνα με την εικόνα που μας δίνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Που λέγει ότι είδε επί νεφέλης ερχόμενον ώς υιόν ανθρώπου για να κρίνει τον κόσμο. Και έτσι μας λέγει ο ίδιος ο Χριστός, θα δούν τον υιόν του ανθρώπου, δηλαδή εμένα με την ανθρωπίνη μου φύση, διότι όπως θα ξέρετε, πιστεύω να το ξέρετε, δέν επιτρέπεται να υπάρχει ακροατής που να μήν το ξέρει αυτό, ότι ο Ιησούς Χριστός στον ουρανό είναι με την ανθρωπίνη του φύση. Προσέξατέ το, δέν την απέβαλε την ανθρωπίνη φύση. Δέν θα μπορούσε να αποβάλει εκείνο το οποίο λύτρωσε, έσωσε, αγίασε, θέωσε. Είναι λοιπόν με την ανθρωπίνη του φύση στον ουρανό. Στα δεξιά του Θεού Πατρός. Στην δόξα του Θεού Πατρός. Η ανθρωπίνη φύση. Θα 'ρθεί λοιπόν ώς Θεάνθρωπος πάντοτε και θα προβάλλεται η ανθρωπίνη φύση, γι' αυτό λέγει και στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο στο 25ο κεφάλαιο που μιλάει περί κρίσεως: « Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» δεν λέγει, όταν έλθει ο υιός του Θεού, αλλά ο υιός του ανθρώπου, διότι προβάλλεται η ανθρωπίνη φύση του Χριστού, που δείχνει ότι δέν θα μας κρίνει Θεός• θα μας κρίνει άνθρωπος. Γιατί θα μπορούσε να πεί ο άνθρωπος, Θεέ μου τι με κρίνεις; Εσύ είσαι Θεός και εγώ είμαι άνθρωπος. Δέν μπορείς να με κρίνεις εσύ εμένα. Γι' αυτό θα 'ρθεί να κρίνει ώς άνθρωπος. Άνθρωπος ανθρώπους. Μήν το ξεχνάτε ποτέ αυτό.
Ο δέ Δανιήλ λέγει: «ἐθεώρουν ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν»
(Δαν. 7,13)
Ο Απόστολος Πέτρος όταν κλήθηκε στο σπίτι του "Κορνηλίου του εκατοντάρχου, μεταξύ των άλλων είπε και τα εξής: «καὶ παρήγγειλεν ἡμῖν
(ο Χριστός παρήγγειλε σε μάς) κηρῦξαι τῷ λαῷ καὶ διαμαρτύρασθαι (να δώσουμε την μαρτυρία μας στο λαό) ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ ὡρισμένος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ κριτὴς ζώντων καὶ νεκρῶν.» (Πραξ. 10,42)
Να πούμε στο λαό καθαρά- καθαρά ότι ο Ιησούς που πέθανε και αναστήθηκε και ανελήφθηκε, ο οποίος είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος, αυτός είναι ο κριτής ζώντων και νεκρών.
Τι εννοεί νεκρών; Εκείνοι που πέθαναν και θα αναστηθούν και θα κριθούν. Διότι θα αναστηθούν όλοι, από τον Αδάμ και την Εύα και θα σταθούν όλοι ενώπιον του Χριστού για να κριθούν. Η εικόνα της κρίσεως για το πνευματικό άνθρωπο είναι ωφελιμοτάτη, αναγκαιοτάτη, έξω του ότι είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα, η εικόνα του κριτού Χριστού έχει παιδαγωγικά στοιχεία. Δημιουργεί τον φόβο του Θεού. Τον γονιμοποιό φόβο του Θεού. Και δημιουργεί με τον τρόπο αυτό, το υπέδαφος για να αναπτυχθεί η αρετή. Γιατί, αρχή σοφίας (αρετής, αυτό θα πεί σοφίας. Εβραϊκά ~ αρετή) αρχή σοφίας φόβος Κυρίου.
Η νεφέλη επί της οποίας κάθεται, κι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέγει ότι ώς υιός ανθρώπου είναι επί της νεφέλης, είναι σημείο της παρουσίας του Θεού, και η λευκή νεφέλη υπενθυμίζει την φωτεινή νεφέλη της Μεταμορφώσεως του Χριστού.
Η όλη περιγραφή της Αποκαλύψεως, είναι σύμφωνη με την Ευαγγελική παράδοση της Αναλήψεως, όπου οι δύο εκείνοι άγγελοι ειδοποιούν τους μάρτυρες της Αναλήψεως του Χριστού, που μας σημειώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στις πράξεις ότι: «οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται» (Πράξ. 1,11)
Έτσι θα ξανάρθει. «ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν.» Με τον τρόπο που τον είδατε να απέρχεται, να ανέρχεται στον ουρανό, με τον ίδιο τρόπο θα έλθει. Με ποιόν τρόπο; Δηλαδή όπως ανήλθε. Και «νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν». Τον πήρε, τον σήκωσε από κάτω νεφέλη. Συνεπώς θα έλθει επί νεφέλης. Γι' αυτό σας εξήγησα ότι η εικόνα της Αποκαλύψεως είναι απολύτως σύμφωνη με την παράδοση περί της Αναλήψεως του Χριστού. Όπως έφυγε θα έλθει. Με την εξής μόνο διαφορά. Ανερχόμενος ο Κύριος εις τους ουρανούς όλοι οι άγγελοι του ουρανού τον συνοδεύουν. Αλλ' οι μαθητές και το πλήθος των πιστών, δέν ήταν μόνο οι ένδεκα μαθητές, ήταν και η Θεοτόκος κατά την Παράδοση, προσέξατέ το, δέν ήσαν μόνο 10-20 άνθρωποι, ήσανε πάρα πολλοί άνθρωποι, ίσως 500 άνθρωποι. Εκείνο το «ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς» (Α Κορ. 15,6) πιθανώς υπαινίσσεται ο Απόστολος Παύλος την Ανάληψη του Χριστού. Προσέξτε, δέν βλέπουν τους αγγέλους. Ο Θεός δεν επιτρέπει να είναι ορατοί οι άγγελοι, διότι βλέποντας το εξαίσιο θέαμα Θα έφευγε η προσοχή τους από το κεντρικό θέμα που ήταν ο Ιησούς Χριστός. Όπως όταν μπούμε σε μία αίθουσα και υπάρχει ένα ζωγραφικός πίνακας με ένα πλαίσιο, κάδρο, πλαίσιο πολύ βαρύτιμο και σπουδαίο, ξεφεύγει προσοχή μας η προσοχή μας από το κύριο θέμα του πίνακος και πηγαίνει στην κορνίζα. Για να μήν λοιπόν πάει στο πλαίσιο, στην κορνίζα το μάτι των θεατών, δέν φαίνονται, είναι όμως παρόντες οι άγγελοι. Συνοδεύουν τον Χριστό. Δέν φαίνονται αυτοί παρά μόνον ο Χριστός. Όταν θα ξαναέρθει ο Χριστός, τότε οι άγιοι άγγελοι θα τον συνοδεύουν και θα είναι ορατοί. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός: « Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ» (Ματθ. 25,31)
Το χρυσό στεφάνι που φορεί ο «ὡς υἱὸς ἀνθρώπου μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ»
φανερώνει το βασιλικό αξίωμα και συνεπώς το αξίωμα του κριτού.
Το οξύ δρέπανο, το κοφτερό δρεπάνι είναι το σύμβολο της εκτελέσεως της κρίσεως. Και φανερώνει την ριζικότητα, την λεπτότητα και τη συντομία της κρίσεως. Ότι η κρίση θα είναι ριζική. Δέν θα υπάρξουν αδικίες, θα είναι λεπτή. Και θα είναι συντομωτάτη.
Ο άγγελος που εξέρχεται από τον ναό του ουρανού και με μεγάλη φωνή φωνάζει προς τον κριτή Χριστό και του λέγει, βάλε το δρεπάνι σου επάνω στην γή να θεριστή η γή, φανερώνει, όπως λέγει ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας "την ικεσίαν πασών των ουρανίων δυνάμεων, εφιεμένων την μέν των δικαίων τιμήν, τήν δέ των αμαρτωλών της ανομίας εκκοπήν θεάσασθαι". Περιμένουν οι άγγελοι να δούν αυτό. Την δικαίωση των δικαίων. Την αποκατάστασή τους στη βασιλεία του Θεού. Αλλά και την τιμωρία των αμαρτωλών. Συνεπώς ο άγγελος που λέγει" βάλε το δρεπάνι σου στη γή" με δυνατή φωνή, είναι αυτός ο πόθος να τελειώνει πιά η Ιστορία και να μπούν τα πράγματα στη θέση τους.
Με θερισμό εικονίζεται η συντέλεια, η δέ ώρα της συντελείας με του ότι εξηράνθη ο θερισμός της γής, όπως λέγει ο άγγελος εκεί, βάλε το δρεπάνι σου επί της γής διότι εξηράνθη ο θερισμός της γης.
Ώστε βλέπουμε εδώ, ότι οι άγγελοι συντελούν στον θερισμό του κριτού ως εκτελεστικά όργανα του αρχιθεριστού κριτού. Όλη αυτή η εικόνα της συντέλειας της κρίσεως του κόσμου που περιγράφει όπως είδαμε το βιβλίο της Αποκαλύψεως, με κάθε λεπτομέρεια, θα μας δοθεί στο 19ο Κεφάλαιο, αλλά προπαντός όμως τώρα στην παραβολή των ζιζανίων, που ο Κύριος είχε δώσει μία πτυχή της βασιλείας των ουρανών. Είναι στον Ματθαίο, 13ο Κεφάλαιο, και λέγει εκεί: «ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ σπείραντι καλὸν σπέρμα ἐν τῷ ἀγρῷ αὐτοῦ·» (Ματθ. 13,24) και λοιπά, γνωρίζετε την παραβολή αυτή του αγρού των ζιζανίων. Εσπάρη ο σίτος, την νύκτα όμως, λέγει, πήγε κακός άνθρωπος κι έριξε το κακό το σπέρμα, τον διαβολόσπορο, τα ζιζάνια. Κι όταν άρχισε να φυτρώνει το στάρι, να φυτρώνουν και τα ζιζάνια. Τότε διαμαρτυρήθηκαν οι εργάτες και είπαν: Κύριε, δεν έδωσες σε εμάς καλό σπόρο; Πώς φύτρωσαν τα ζιζάνια; Ναι, ναι λέγει, βλέπετε δέν γνωρίζουν οι εργάτες, τους το αποκαλύπτει όμως ο Κύριος του αγρού. Όταν εσείς σπείρατε και τελειώσατε και ήρθατε σπίτι, τότε κακός άνθρωπος πήγε να σπείρει τον αγρό. Την ερμηνεία της παραβολής αγαπητοί μου την κάνει ο ίδιος ο Κύριος. Θα σας την διαβάσω όπως μας την περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, όταν ρωτήθηκε από τους μαθητές τί σημαίνει η παραμονή των ζιζανίων. Ακούστε. Δέν θα σας την ερμηνεύσω για λόγους συντομίας. Είναι εύκολη. Κάπου και που μόνο.
«ὁ σπείρων τὸ καλὸν σπέρμα ἐστὶν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου· (Δηλαδή ο Χριστός. Το Ευαγγέλιο) ὁ δὲ ἀγρός ἐστιν ὁ κόσμος· (Βλέπετε; Ο αγρός εστί, είναι ο κόσμος. Γι' αυτό παρομοιάζεται ο κόσμος μ' έναν αγρό.) τὸ δὲ καλὸν σπέρμα, οὗτοί εἰσιν οἱ υἱοὶ τῆς βασιλείας· (Είναι οι άνθρωποι που δέχονται το Ευαγγέλιο. Αυτοί είναι το καλό το στάρι.) τὰ δὲ ζιζάνιά εἰσι οἱ υἱοὶ τοῦ πονηροῦ· (Οι άνθρωποι του διαβόλου.) ὁ δὲ ἐχθρὸς ὁ σπείρας αὐτά ἐστιν ὁ διάβολος· ὁ δὲ θερισμὸς συντέλεια τοῦ αἰῶνός ἐστιν· (Τέλος της Ιστορίας. Πώς λοιπόν παρομοιάζεται εδώ το τέλος της Ιστορίας; Με θερισμό.) οἱ δὲ θερισταὶ ἄγγελοί εἰσιν. ὥσπερ οὖν συλλέγεται τὰ ζιζάνια καὶ πυρὶ καίεται, (όπως, λέγει, μαζεύουν τα ζιζάνια και τα βάζουν στη φωτιά) οὕτως ἔσται ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνος τούτου. (έτσι θα γίνει άμα τελειώσει η Ιστορία) ἀποστελεῖ (θα στείλει) ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ, καὶ συλλέξουσιν ἐκ τῆς βασιλείας αὐτοῦ πάντα τὰ σκάνδαλα καὶ τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν, καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺς εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός· (Ποιά είναι αυτή η κάμινον τοῦ πυρός; Μας το λέγει σε μία άλλη εικόνα) ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. τότε οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρὸς αὐτῶν.»
(Ματθ. 13, 37 - 43)
Είδατε ερμηνεία της παραβολής; Είναι ακριβώς ότι λέμε τώρα στην περικοπή της Αποκαλύψεως.
Η εικόνα του θερισμού, όπως εκτίθεται όμως στην Αποκάλυψη έχει κυρίως τον χαρακτήρα της περισυλλογής των πιστών, ενώ η δευτέρα εικόνα του τρυγητού, λίγο πιο κάτω έχει την κρίση και την τιμωρία των ασεβών. Η παραβολή των ζιζανίων έχει και τα δύο μαζί. Στην ίδια παραβολή είναι και οι καλοί και οι κακοί. Εδώ όμως έχουμε ξεχωριστή την περίπτωση. Στον θερισμό λοιπόν εδώ έχουμε κυρίως τον θερισμό των δικαίων. Στον τρυγητό έχουμε το τρύγημα, θα το δούμε λίγο πιο κάτω, των ασεβών.
Γι' αυτή την εικόνα του θερισμού, που διαβάσαμε στην Αποκάλυψη, γράφει ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας τα εξής: "Το γαρ ξηρανθήναι τον θερισμόν δηλοί το φθάσαι τον της συντελείας καιρόν, ότε πεπανθείς ως σίτος ώριμος ο της ευσεβείας σπόρος, των ουρανίων αποθηκών
αξιωθήσεται, εις τριάκοντα και εξήκοντα και εκατόν τώ γεωργώ την καρποφορίαν παρεχόμενος."
Ήρθε η ώρα του θερισμού, θα μαζέψει ο Θεός και την καρποφορία των πιστών, και θα βάλει στην αποθήκη του τον σίτο. Ό,τι ο καθένας απέδωκε. Ή τριάντα ή εξήντα ή εκατό.
Και τώρα ερχόμαστε εις την δευτέρα εικόνα του τρυγητού και ληνού. Ληνός θα πεί πατητήρι. Σας την διαβάζω:
«Καὶ ἄλλος ἄγγελος ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ναοῦ τοῦ ἐν τῷ οὐρανῷ, ἔχων καὶ αὐτὸς δρέπανον ὀξύ./Καὶ ἄλλος ἄγγελος ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ θυσιαστηρίου, ἔχων ἐξουσίαν ἐπὶ τοῦ πυρός, καὶ ἐφώνησε κραυγῇ μεγάλῃ τῷ ἔχοντι τὸ δρέπανον τὸ ὀξὺ λέγων· πέμψον σου τὸ δρέπανον τὸ ὀξὺ καὶ τρύγησον τοὺς βότρυας τῆς ἀμπέλου τῆς γῆς, ὅτι ἤκμασεν ἡ σταφυλὴ τῆς γῆς./καὶ ἔβαλεν ὁ ἄγγελος τὸ δρέπανον αὐτοῦ εἰς τὴν γῆν, καὶ ἐτρύγησε τὴν ἄμπελον τῆς γῆς, καὶ ἔβαλεν εἰς τὴν ληνὸν τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τὴν μεγάλην./καὶ ἐπατήθη ἡ ληνὸς ἔξω τῆς πόλεως, καὶ ἐξῆλθεν αἷμα ἐκ τῆς ληνοῦ ἄχρι τῶν χαλινῶν τῶν ἵππων ἀπὸ σταδίων χιλίων ἑξακοσίων.»
(Αποκ. 14, 17 - 20)
Εδώ βλέπουμε άγγελοι να κινούνται ως να απουσιάζει η δράσις του κριτού ως υιός ανθρώπου, που φέρεται επί της λευκής νεφέλης. Δέν απουσιάζει. Δέν απουσιάζει. Ο Αρέθας κάνει μία λεπτή παρατήρηση και λέγει: "Ούτε ο Κύριος αυτός αξιεί την συλλογήν ποιήσασθαι ως περί τών πρώτων, ούτε το μέν
(δηλαδή τα ζιζάνια, έχοντες και την παραβολή του Ευαγγελίου υπόψιν) εις τας αποθήκας, το δέ είς το ατελεύτητον παραπέμπει πύρ."
Είδατε; Δέν αξιεί, λέγει, απαξιεί ο κριτής να κάνει την συλλογή των αμαρτωλών ανθρώπων. Την αναθέτει στους αγγέλους. Λεπτή παρατήρηση αυτή του Αρέθα.
Ο εξερχόμενος άγγελος εκ του θυσιαστηρίου εκφράζει τον πόθο και την κραυγή των αγίων. Εάν είναι το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, όπως βλέπει ο ιερός Ευαγγελιστής το όραμά του, τότε, κάτω από το θυσιαστήριο είναι οι ψυχές των εσφαγμένων δια τον λόγο του Θεού. Θυμηθείτε στην Αποκάλυψη 6ο Κεφάλαιο, 9ο χωρίο. Το γράφει εκεί. Εάν είναι το θυσιαστήριο των θυμιαμάτων τότε, είναι οι προσευχές των αγίων που ρίχνουν το λιβανωτό τους επί του θυσιαστηρίου, που είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού. Αποκάλυψης στον 8ο Κεφάλαιο, στίχος 3.
Είτε λοιπόν είναι η περίπτωση των πεπελεκημένων για την μαρτυρία του Χριστού, που λέγουν, πότε Κύριε θα εκδικηθείς το αίμα μας, όχι με την έννοια της εκδικήσεως αλλά με την έννοια της αποκαταστάσεως του σώματός μας, πότε θα γίνει η ανάστασίς των, είτε είναι οι προσευχές των αγίων, το θέμα είναι ότι η κρίση συνδέεται με τους αγίους και τους μάρτυρες οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν από τους ασεβείς, και των οποίων τώρα ήρθε η ώρα της τιμωρίας.
Ο άγγελος που εξέρχεται απο το θυσιαστήριο, φωνάζει προς τον άγγελο που φέρει το οξύ δρεπάνι, να προβεί στον θερισμό της αμπέλου της γής. Το οξύ δρεπάνι εκφράζει την κρίσιν όπως και προηγουμένως. Ο άγγελος που βγαίνει από το θυσιαστήριο, λέγει, ότι έχει εξουσία επί του πυρός. Ποίου πυρός; Λέγει ο άγιος Ανδρέας: "Μανθάνομεν
τας αγγελικάς δυνάμεις επιτετάχθαι τοις κτήσμασι, τήν μέν τοις ύδασι, τήν δέ τω πυρί, τήν δέ ετέρω τίνι μέρει της κτίσεως." Ότι οι άγγελοι είναι τοποτηρητές επί της δημιουργίας. "Τούτου (δηλαδή αυτού του αγγέλου, περί ού ο λόγος) τοίνυν τό τιμωρητικόν διά τού επιτετάχθαι τώ πυρί μανθάνομεν."
Και συμπληρώνει ο Αρέθας: "τούτον, τον άγγελον περί ού ο λόγος, επί της κολάσεως των ασεβών τετάχθαι." Με άλλα λόγια, είναι ο άγγελος που φυλάει το πύρ της κολάσεως.
Και ποια είναι η παραγγελία του πρώτου προς το δεύτερο άγγελο; «πέμψον σου τὸ δρέπανον τὸ ὀξὺ καὶ τρύγησον τοὺς βότρυας τῆς ἀμπέλου τῆς γῆς» (Αποκ. 14,18) Στείλε το οξύ σου δρεπάνι να τρυγήσει τα σταφύλια της αμπέλου της γής. «ὅτι ἤκμασεν ἡ σταφυλὴ τῆς γῆς.» Ωρίμασε το σταφύλι της γής. Τα σταφύλια της γής. Είναι αγαπητοί μου η κρίση των αμαρτωλών που παρομοιάζονται με μίαν άμπελο που παράγει τα σταφύλια της αμαρτίας και της αποστασίας. Είναι η μεταβολή της αμπέλου του Θεού, εις άμπελον της αμαρτίας, όπως σημειώνει ο Μωυσής.
Λέει στο Δευτερονόμιο τούτα τα λόγια ο Θεός στον Μωυσή: «ἐκ γὰρ ἀμπέλου Σοδόμων ἡ ἄμπελος αὐτῶν, καὶ ἡ κληματὶς αὐτῶν ἐκ Γομόῤῥας· ἡ σταφυλὴ αὐτῶν σταφυλὴ χολῆς, βότρυς πικρίας αὐτοῖς·/θυμὸς δρακόντων ὁ οἶνος αὐτῶν καὶ θυμὸς ἀσπίδων ἀνίατος.» (Δευτ. 32, 32 - 33)
Εγώ, λέγει σ' άλλον προφήτη ο Θεός, σε φύτεψα αμπέλι γνήσιο και καλό. Εσύ πώς μετεβλήθεις σε άσχημο αμπέλι; πως έγινες αμπέλι Σοδόμων και Γομόρας και παρέχεις σταφύλια πίκρα; Είδατε; Άμπελος Σοδόμων και Γομόρας. Είναι χαρακτηριστικό. Που δείχνει εδώ ότι η άμπελος του Θεού διεστράφη. Επειδή διεστράφη, να σας πώ κι αυτό με την ευκαιρία, γι' αυτό τον λόγο ήλθε η αληθινή άμπελος επί της γής, που οποίος εκκεντριστεί σ' αυτήν την αληθινή άμπελο που δέν κινδυνεύει να αστοχήσεις, γίνεται καινούργιος άνθρωπος. Και αυτή η άμπελος είναι ο Χριστός. Τώρα, δέν είναι ένας λαός ώς αμπέλος που αστόχησε, αλλά είναι ένα πρόσωπο. Είναι ο Ιησούς Χριστός. Γι' αυτό λέγει ο Ιησούς Χριστός: « Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος (και προσθέτει) ἡ ἀληθινή,» (Ιω. 15,1)
Διότι η πρώτη άμπελος, ο λαός, ο Ισραήλ, αποδείχθηκε διεστραμμένη, διεφθαρμένη. Φυτεύτηκε καλή κι έγινε άμπελος Σοδόμων και Γομόρας.
Άς προσέξουμε αυτό το "ἤκμασεν ὁ βότρυς" «τοὺς βότρυας τῆς ἀμπέλου τῆς γῆς, ὅτι ἤκμασεν ἡ σταφυλὴ τῆς γῆς.» Ἤκμασεν . Αυτό τοἤκμασε σημαίνει ωρίμασε. Τί ωρίμασε; Ωρίμασε το κακό. Όπως κάποτε έπρεπε να ωριμάσει το κακό στους λαούς της γής Χαναάν. Όταν ήλθε ο Αβραάμ, το κακό δέν είχε ωριμάσει στη γή Χαναάν. Και του λέγει ο Θεός: Θα στείλω τους απογόνους σου στην Αίγυπτο, γιατί ακόμα το κακό των κατοίκων της γής Χαναάν δεν ωρίμασε. Ξέρετε πόσο χρειάστηκαν; Έξω από τα χρόνια μεταξύ του Αβραάμ του Ισαάκ και του Ιακώβ, άλλα 430 χρόνια, άλλα 40 χρόνια στην έρημο όπου έμειναν οι Εβραίοι και τότε ωρίμασε το κακό εις τους Χαναανίτες και ήλθαν οι Εβραίοι να τους καταστρέψουν. Και είπε τότε ο Θεός: Ωρίμασε το κακό, ήκμασε η σταφυλή. Ἤκμασεν. Είπε όμως και για τους ίδιους τους Εβραίους. Με τον τρόπο που περίμενα να ωριμάσει το κακό και να τους εξολοθρεύσω, και σε εσάς θα περιμένω να ωριμάσει το κακό, εάν δέν με ακούσετε, για να σας εξολοθρεύσω. Αυτό είναι φοβερό, φοβερό, φοβερό! Κοιτάξτε τώρα να το μεταφέρουμε στη δική μας ζωή. Όπως βλέπουμε να ωριμάζουν τα σταφύλια το καλοκαίρι, και λέμε ότι, νά, θα φάμε τα σταφύλια σε λίγο, έτσι αισθανόμαστε το κακό να ωριμάζει στην εποχή μας και μάλιστα στον τόπο μας. Να ωριμάζει το κακό. Δεν περιμένουμε παρά τον φοβερό τρυγητό και την φοβερή ληνό. Το πατητήρι το φοβερό.
Αλλά ας το δούμε, ποιά είναι η ληνός του Θεού; Όπως λέγει πάλι ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας: Ληνός δέ του Θεού ο τω διαβόλω και τοίς αγγέλοις αυτού ητοιμασμένος χώρος κολάσεως• μεγάλη μέντοι, δια το πλήθος των εν αυτή βασανιζομένων." Ποιά είναι η ληνός του Θεού, το πατητήρι; Είναι η κόλαση των δαιμόνων. Γιατί είναι μεγάλη η ληνός; Πολλοί θα είναι αυτοί που θα τιμωρηθούν. Μή λένε μερικοί, ά, θα τιμωρήσει ο Θεός που είναι τόσοι πολλοί; Μήν το λέγουν αυτό. Είναι μεγάλη η ληνός του Θεού, το πατητήρι του Θεού.
Χαρακτηριστικό είναι το ρήμα "ἐπατήθη". Προσέξτε το ρήμα ἐπατήθη. Βεβαίως αυτό προσαρμόζεται στην εικόνα της ληνού. Διότι μπαίνουνε μέσα και πατούν τα σταφύλια. Αλλά δείχνει κατά δραματικό τρόπο την κακοποίηση των αμαρτωλών και τον βασανισμό τους.
Απο ποιούς πατήθηκε η ληνός; Πιθανώς από τους αγγέλους ως εκτελεστικά όργανα της θείας κρίσεως και της θείας δικαιοσύνης.
Ἐπατήθη ἡ ληνὸς ἔξω τῆς πόλεως. Ναί, έξω της πόλεως πατήθηκε η ληνός, στήθηκε και πατήθηκε η ληνός. Ποιάς πόλεως; " Έξω μέν, λέγει ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας, τής τών δικαίων πόλεως."
Θυμόσαστε στο κεφάλαιο εκείνο που διαβάσαμε, στο ίδιο κεφάλαιο ότι το αρνίον στέκεται στήν Σιών με τις 144.000; Είναι η πόλις του Χριστού. Δηλαδή; Είναι η βασιλεία του Θεού. Τί σημαίνει αυτό; Ότι θα είναι η τιμωρία τους έξω από την βασιλεία του Θεού. Νά πώς το λέγει: "έξω μέν τής τών δικαίων πόλεως η ληνός πατηθήσεται, ουδαμού γάρ τώ κλήρω τούτω
η ράβδος των αμαρτωλών εγγιεί κατά το προφητικόν λόγιον. Άμικτος γάρ η τούτων εστέ κατοίκησις καθάπερ και ο τρόπος γεγένηται."
Δηλαδή όπως ζήσαν στον παρόντα κόσμο, χωρίς να έχουν σχέση οι αμαρτωλοί με τους δικαίους, κατά παρόμοιο τρόπο και η μετέπειτα ζωή τους θα είναι άμικτος.
Ακόμη, μεταβαίνει από την εικόνα στο εικονιζόμενο. Γιατί λέει ότι εξήλθε αίμα από την ληνόν, παρότι ο χυμός της σταφυλής, είναι γνωστό, ονομάζεται αίμα.
Εν τούτοις, λέγει ο άγιος Ανδρέας: "Αίμα δέ εκ των υποδίκων πατουμένων χεόμενον, τήν δικαίαν και αδέκαστον του Θεού κρίσιν κέκληκεν. Δι ής τους αξίους δείκνυται κόλασις." Είναι μέ το αίμα η έκφραση της τιμωρίας των αμαρτωλών. Όπως εδώ λέμε, να τιμωρηθεί ένας λαός, πέφτει μαχαίρι. Είναι εικόνα.
Ένα μέτρο μεγέθους του πράγματος είναι, ότι το αίμα θα φτάσει ως τα χαλινάρια των ίππων. Τόσο πολύ αίμα. Ποιών ίππων; Ή των ίππων των εχθρών ή των ίππων του θριαμβευτού Λόγου του Θεού. Έχει μία ωραία παρατήρηση ο Ανδρέας Καισαρείας: "μέχρι μέν των χαλινών, ως θηλυμανών ίππων, φθάνουσα• διότι χαλινόν εν ταίς ηδοναίς και ταίς αθεμιτουργίαις ούκ έγνωσαν."
Θα ανέβει, λέει το αίμα, μέχρι τα χαλινάρια των αλόγων, γιατί σάν θηλυμανή άλογα, δέν έβαλαν χαλινάρια στις ηδονές τους οι άνθρωποι.
Δέν έβαλαν χαλινάρια στις ηδονές τους οι άνθρωποι.
Μιά ακόμα εικόνα μεγέθους της τιμωρίας είναι ότι αίμα έφθασε στην έκταση των 1.600 σταδίων. Είναι 307.200 μέτρα. Τριακόσια (300) χιλιόμετρα. Τί θέλει να δείξει; Σχηματικός αριθμός. Ότι το αίμα ήτανε άφθονο. Δηλαδή η τιμωρία των αμαρτωλών μεγάλη και οι αμαρτωλοί πολλοί.
Αγαπητοί μου άς προσέξουμε. «Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν.»
(Λουκ. 12,32)
Μή πούμε, κι εμείς με τους πολλούς. Όχι! Μή παραδειγματιζόμαστε από την συμπεριφορά των πολλών. Όχι! Μή φοβάσαι, μικρό ποίμνιο, λέει ο Χριστός. Μή παρασύρεσαι από την συμπεριφορά και την διαγωγή του κόσμου τούτου. Μή φοβάσαι. Σε σένα έχει ευδοκήσει ο Πατήρ να σου δώσει την Βασιλεία του.
62α ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
†.Ενθυμείσθε ότι ο άγιος Κύριλλος εθεώρησε ως γνωστά τα της Αναλήψεως του Κυρίου, γι΄αυτό και δεν είπε πολλά πράγματα εις τους Κατηχουμένους του, επειδή είχαν ακούσει περί της Αναλήψεως την προτεραίαν, την προηγούμενη ημέρα, την Κυριακή. Όπως το βλέπομε εδώ, που λέει «Κυριακή», συνεπώς η κατήχησις εγίνετο ημέρα Δευτέρα. Πιστεύω ότι δεν ήταν μόνο κάθε Δευτέρα, αλλά όπως συμπίπτει η περίπτωσις, ότι το θέμα εκείνο ήταν μετά την Κυριακή, για εκείνη τη φορά, ημέρα Δευτέρα.
Δεν θα ήθελα όμως, αγαπητοί μου, να μείνομε εμείς χωρίς κάτι συμπληρωματικό από το θέμα της Αναλήψεως του Κυρίου, γιατί είναι πολύ μεγάλο θέμα. Βέβαια δεν θα επιστρατεύσω πολλά χωρία παρά μόνον ένα από την Αγία Γραφή, από τις Πράξεις των Αποστόλων, που αναφέρεται εις το θέμα της Αναλήψεως του Χριστού.
Όπως θα γνωρίζετε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, τελειώνει το ομώνυμο Ευαγγέλιό Του με το γεγονός της Αναλήψεως του Χριστού. Και το βιβλίο των Πράξεων που έγραψε ο ίδιος, το αρχίζει με την Ανάληψιν του Χριστού· που δείχνει ένα κοινό σημείο συνεχείας, μεταξύ Ευαγγελίου και βιβλίου Πράξεων των Αποστόλων. Έτσι, εις μεν το Ευαγγέλιό του λέγει πολύ λίγα πράγματα, πολύ περιληπτικά, ακριβώς διότι είχε κατά νου να γράψει περισσότερα εις το βιβλίο των Πράξεων.
Μας λέγει λοιπόν ο ευαγγελιστής Λουκάς ότι ο Κύριος σαράντα ημέρες ήτο ὀπτανόμενος, εμφανιζόμενος εις τους μαθητάς Του και τους ωμίλει περί της βασιλείας του Θεού, περί των μυστηρίων της βασιλείας του Θεού. Την 40ήν ημέρα, μας σημειώνει εδώ ο ευαγγελιστής Λουκάς, ότι αφού επήρε τους μαθητάς Του, σε κάποιο σημείο, γνωρίζομε από το Ευαγγέλιον ότι αυτό είναι το όρος των Ελαιών, και όπως ήδη το είπαμε, αυτό μας το αναφέρει ο άγιος Κύριλλος, που είναι η πύλη επιστροφής. Η Βηθλεέμ είναι η πύλη ερχομού εις τον κόσμον και το όρος των Ελαιών είναι η πύλη της αναχωρήσεως.
Βλέπομε ότι αυτή η μικρή αλλά πολύ πυκνή και κατατοπιστική και σαφής περικοπή, μας λέγει τα της Αναλήψεως του Κυρίου. Ενώ τους ωμίλει, έγινε η Ανάληψις. Και ότι «ἐπήρθη βλεπόντων αὐτῶν». Ποίων «αὐτῶν»; Ποιο είναι το υποκείμενο του «αὐτῶν»; Είναι οι μαθηταί. Αλλά δεν ήσαν μόνο οι μαθηταί. Ήσαν κι άλλοι άνθρωποι· που δείχνει εδώ ότι μάρτυρες της Αναλήψεως είναι πολλοί άνθρωποι. Κι εκείνο το «βλεπόντων» που είναι Ενεστώς, δείχνει την διάρκειαν της πράξεως. Δεν ήτο μία στιγμιαία εξαφάνισις. Αλλά μία θα λέγαμε, βραδυπορούσα ανάληψις. Πολύ βραδυπορούσα. Δηλαδή άρχισε σιγά σιγά, σιγά σιγά να ανέρχεται ο Κύριος. Κράτησε κάποιο χρόνο. Πόσο χρόνο; Όσο χρειάζεται να πει κανείς ότι μπορώ να σταθώ μάρτυς ενός γεγονότος, που δεν με ξεχνούν οι αισθήσεις μου. Διότι όταν κάτι είναι ακαριαίο, ξαφνικό, απότομο, μπορώ να πω ότι κάτι έπαθε το μάτι μου. Πόσες φορές μας γελάνε τα μάτια μας; Ιδίως άμα δεν είναι και πολύ καλά τα μάτια μας. Καμιά φορά δημιουργούν είδωλα παράξενα. Η άκρη του ματιού σου βγάζει κάτι, ένα κάτι. Γυρίζεις να κοιτάξεις και δεν είναι τίποτα. Ήταν ένα είδωλο του ματιού. Εδώ έχομε,αγαπητοί μου, μια διάρκεια του φαινομένου. Και βλέπουν ταυτοχρόνως πολύ. Γι΄αυτό λέει «βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη». Επαίρομαι, σηκώνομαι επάνω.
Και ότι «νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν». Και τον σήκωσε, Τον πήρε από κάτω μία νεφέλη. Αυτή η νεφέλη, η οποία δεν είναι βεβαίως η συνήθης κοινή νεφέλη, αυτή που αποτελείται από τα γνωστά μας σταγονίδια· διότι δεν είναι ατμός. Νεφέλη πάντα είναι ατμός, σε κάποια όμως πολύ ψιλά σταγονίδια, που όταν ενωθούν αυτά μας δίνουν τη βροχή. Δεν είναι εδώ αυτή η νεφέλη, φυσική νεφέλη. Αλλά είναι άκτιστος νεφέλη. Ας το πούμε έτσι. Όπως λέμε «ἂκτιστον φῶς». Είναι το όχημα του Θεού. Η Παλαιά Διαθήκη πάντοτε μας λέγει ότι το όχημα του Θεού -βέβαια προσέξτε με, ο Θεός δεν έχει ανάγκη να μεταφερθεί από ένα σημείο σε ένα άλλο σημείο, διότι αυτά είναι ανθρωπομορφικές και ανθρωποπαθείς καταστάσεις και περιγραφές, γιατί ο Θεός πληροί τα πάντα. Κι αφού πληροί τα πάντα, δεν σημαίνει ότι είναι σε ένα σημείο και δεν είναι σε κάποιο άλλο, ώστε να μετακινηθεί ο Θεός. Είναι αδιανόητο πράγμα. Αλλά σημαίνει απλώς εδώ κατά έναν εντελώς ανθρώπινο τρόπο, σε μία ανθρωπίνη παράσταση, ότι ο Θεός μετακινείται.
Εν προκειμένω όμως, παρότι η Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζει, σας είπα, πάντοτε σαν όχημα του Θεού τη νεφέλη, εδώ έχομε την ανθρωπίνη φύση, η οποία πράγματι ηδύνατο να μετακινείται από το ένα σημείο στο άλλο σημείο. Βέβαια, και μάλιστα μία σχετική απορία ερίφθη από την περασμένη εβδομάδα γύρω από το θέμα αυτό, πάνω κάτω, ότι η ανθρωπίνη φύσις του Χριστού είναι τελεία. Και όλα είναι διπλά εις τον Χριστόν. Είναι τέλειος Θεός, τέλειος άνθρωπος. Έχομε θέλημα θείον, θέλημα ανθρώπινον. Έχομε γνώση θεία, γνώση ανθρωπίνη. Έχομε δύναμη θεία, δύναμη ανθρωπίνη. Στον Χριστόν είναι όλα διπλά. Είναι όλα διπλά. Έτσι, οπωσδήποτε πάντοτε η ανθρωπίνη φύσις είναι αυτή που είναι. Αλλά ένεκα της ενώσεώς της με τη θεία φύση, όπως λέγεται, ένεκα της υποστατικής της ενώσεως, και θα πει «υποστατική ένωσις» ότι έχομε μεν δύο φύσεις αλλά το πρόσωπον είναι ένα. Και χωρίς αυτές οι δύο φύσεις να μπερδεύονται, είναι ασύγχυτες, πάντα η θεία είναι θεία και η ανθρωπίνη, ανθρωπίνη, η βούλησις είναι η ανθρωπίνη και η θεία, η ενέργεια είναι η θεία και η ανθρωπίνη, πάντοτε δεν μπερδεύονται, όμως ένεκα αυτής της υποστατικής ενώσεως, ο Ιησούς Χριστός είναι πανταχού παρών. Θα το δούμε λίγο πιο κάτω στον άγιο Κύριλλο, σήμερα, πρώτα ο Θεός, που θα πει: Αν και είναι απών, είναι ανάμεσά μας. Δεν είναι απών στην πραγματικότητα. Είναι απών ως προς τα μάτια μας αλλά είναι ανάμεσά μας. Έτσι ο Ιησούς Χριστός είναι πανταχού παρών και με την ανθρωπίνη Του φύση. Είναι επάνω στον ουρανό, ταυτόχρονα είναι πανταχού παρών, ένεκα της ενώσεώς Του με τη θεία φύση, η οποία είναι πανταχού παρούσα. Βέβαια κατά τρόπον που δεν μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό, είναι ακατάληπτον.
Ωστόσο εδώ ο Κύριος αίρεται, σηκώνεται από το σύννεφο αυτό, άκτιστο σας λέω ενέργεια και σηκώνεται προς τον ουρανόν. Εδώ μάλιστα λέει μερικά που είναι πολύ χτυπητά. «Καὶ ταῦτα εἰπὼν»,λέει, «βλεπόντων αὐτῶν…». Και μετά ότι η νεφέλη που τον υπέλαβε, τον πήρε, τον σήκωσε, τον πήρε «ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν». Και παρακάτω θα πει το ρήμα «καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν». Κοιτάξτε: «βλεπόντων ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν» - «ἀτενίζοντες». Το «ἀτενίζω», προσφιλής λέξις εις τον Λουκά, σημαίνει «βλέπω μετά παρατηρητικότητος, όχι αφηρημένα, και μετά διαρκείας χρονικής». Αυτό θα πει το ρήμα «ἀτενίζω». Δεν είναι το «ὁρῶ», το «βλέπω», αλλά το «ἀτενίζω».
Θα μας πει αργότερα ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α΄ του επιστολή, εκείνο που είδαμε, ὃ ἑωράκαμεν. Κοιτάξτε: ὃ ἑωράκαμεν, εκείνο που είδαμε. «τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν». Όταν θέλομε να πούμε για κάποιον ότι ή για κάτι ότι το είδαμε και είναι σίγουρο, λέμε: «το είδαμε με τα μάτια μας». Μα δεν βλέπει κανείς αλλιώτικα, αλλά βλέπει με τα μάτια του. Δεν βλέπει με την μύτη του. Αλλά όταν λέμε «με τα μάτια μας βλέπομε», σημαίνει ένα σίγουρο πράγμα. Γι΄αυτό λέγει ο Ευαγγελιστής «ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν». Βλέπετε εδώ το στοιχείο της αποκαλύψεως. Και μετά παρακάτω λέει: «καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς» κτλ. Κάτι που έρχεται σε μία άμεση γνώση, όχι μόνο κατά νοητόν τρόπον, αλλά και κατά αισθητόν. Με αυτές τις αισθήσεις μας που διαθέτομε, του σώματος τις αισθήσεις. Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό. Και το ξαναλέγω, για να δώσω έναν τόνο, με την ευκαιρία, στην πρώτη απορία που είπαμε, ποια η διαφορά του Χριστιανισμού από τις άλλες θρησκείες. Και με την ευκαιρία πάλι λέγω, ότι υπάρχει μέγας ο κίνδυνος, επειδή πολλά κυκλοφορούν στην εποχή μας, να πλανηθεί κανείς και να πει… «όλα είναι καλά και όλα έχουν μία αλήθεια και συνεπώς, τι θα πει είμαι Χριστιανός, τι θα πει είμαι Βουδιστής»… Όχι, αγαπητοί μου, προσέξτε αυτό το σημείο, προσέξατέ το, πάρα πολύ προσέξατέ το. Υπάρχει η πλάνη και το ψεύδος σε όλα τα άλλα· διότι δεν μπορεί να είναι η αλήθεια μοιρασμένη από δω κι από κει. Ή είναι ή δεν είναι.
Επανέρχομαι. «Καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ». Πού επορεύετο; Εις τον ουρανόν. Α, ώστε επορεύετο εἰς τὸν οὐρανὸν. Εκεί ο Κύριος επήγε. Θα το δούμε παρακάτω, στον άγιο Κύριλλο αυτό να το τονίζει πάρα πολύ. Όχι δια την Ανάληψιν, αλλά δια τον τερματισμόν αυτής της πορείας.
«Και ἰδοὺ ἄνδρες δύο(«Να», λέει, «δύο άνδρες») παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ». Ήσαν δύο άγγελοι, οι οποίοι επισύρουν την προσοχή των μαθητών και των άλλων παρισταμένων, για να τους πουν: «Τι σταθήκατε βλέποντας», λέει, «στον ουρανό;» Είδατε; «Ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανὸν». «Οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται(«Αυτός ο οποίος ανελήφθη στον ουρανόν, με τον ίδιο τρόπο θα έλθει») ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν («με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να φεύγει, έτσι θα ξανάρθει»)».Είναι πολύ χαρακτηριστικό.
Αλλά τώρα εδώ σταματώντας, σε αυτό το σημείο, ας έρθουμε στον άγιο Κύριλλο, ευρισκόμενοι εις την 27ην - ΚΖ΄- παράγραφον, που μας λέγει τα εξής: «Μέμνησο δὲ καὶ τῶν εἰρημένων μοι πολλάκις περὶ τοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρὸς καθέζεσθαι τὸν υἱόν, διὰ τὴν τῆς πίστεως ἀκολουθίαν τὴν λέγουσαν· "καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθίσαντα ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός’’».
Δηλαδή τώρα πρέπει να αναλύσουμε, θέλει να πει στους κατηχουμένους του ο άγιος Κύριλλος, πού κατέληξε αυτή η Ανάληψις του Χριστού, ποιο ήταν το τέρμα αυτής της Αναλήψεως του Χριστού. Ναι. Ο Χριστός ανελήφθη. Πού πήγε; Και θα πάρουμε εκείνο το άρθρο του συμβόλου της Πίστεως, για να αναλύσουμε, λέει ο άγιος Κύριλλος. «Καὶ καθίσαντα ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός». Ώστε το τέρμα της Αναλήψεως ήτο η στα δεξιά του Θεού Πατρός καθέδρα. Αυτό ήτο το τέρμα.
Γιατί είναι εκεί το τέρμα και τι σημαίνει εκάθισε στα δεξιά, αυτό τώρα θα το δούμε στη συνέχεια. «Θρόνου μὲν ἰδιότητα μὴ πολυπραγμονῶμεν· ἀκατάληπτον γάρ· μήτε δὲ ἀνεχώμεθα τῶν λεγόντων κακῶς, ὅτι μετὰ τὸν σταυρὸν καὶ τὴν ἀνάστασιν καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς ἄνοδον, τότε ἤρξατο τοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς καθέζεσθαι ὁ Υἱός. οὐ γὰρ ἐκ προκοπῆς ἔσχε τὸν θρόνον, ἀλλὰ ἀφ' οὗπερ ἔστιν, (ἔστι δὲ ἀεὶ γεννηθείς,) καὶ συγκαθέζεται τῷ Πατρί».
Όσον αφορά τον θρόνον- γιατί θα πει πολλά χωρία της Αγίας Γραφής, που αναφέρονται ότι ο Χριστός εκάθισε στα δεξιά του Θεού Πατρός, θα μας το πει κι ο Στέφανος, ο Πρωτομάρτυς: «βλέπω ανοιγμένους τους ουρανούς και τον Ιησούν ἑστῶτα (εδώ λέει «ἑστῶτα», όχι καθήμενον· έχει σημασία· θα πει ορθία θέσις) εἰς τά δεξιά τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, τῆς δυνάμεως», εκεί θα δούμε γιατί ο Κύριος είναι όρθιος, όπως και στην Αποκάλυψη εμφανίζεται όρθιος και περιπατών· θα πει: «επιμελούμαι άγρυπνα».
Θα ήθελα να σας ερωτήσω με ένα πολύ απλό παράδειγμα. Ένας σκοπός που φυλάει ένα αντικείμενο,μία πύλη, κάθεται; Ή είναι όρθιος και περιφέρεται; Ασφαλώς περιφέρεται. Δηλαδή στέκεται. Δεν κάθεται. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να πάρει αντίληψη, εικόνα, ο Στέφανος, ότι ο Χριστός δεν κάθεται και δεν τον προσέχει, ας το πούμε, κατ’ άνθρωπον. Αλλά ότι είναι όρθιος και επιμελείται του Στεφάνου. Και ότι έπρεπε να είχε απέραντη εμπιστοσύνη ο Στέφανος στα χέρια του Χριστού. Έστω κι αν τώρα σε λίγο, διότι θα το επιτρέψει ο Χριστός, θα πάρουν λίθους οι εχθροί του Στεφάνου για να τον λιθοβολήσουν. Έχει σημασία.
Ο Κύριος όμως εκάθισε στα δεξιά του Θεού Πατρός. Ποιος είναι αυτός ο θρόνος; Μή πολυπραγμονῶμεν, λέει ο άγιος Κύριλλος. Διότι είναι ακατάληπτον πράγμα. Ακατάληπτον. Γιατί είναι ακατάληπτον; Διότι απλούστατα ο θρόνος είναι μία εικόνα. Είναι μία καρέκλα πολυτελής, πώς να την πούμε τώρα, είναι επάνω σε ένα βάθρο· λίγο πολύ έχομε δει όλοι θρόνους ή σε φωτογραφίες ή οπουδήποτε έχομε δει. Μία καρέκλα. «Αλλά μη φανταστούμε», λέει, «κάτι τέτοιο», λέει ο άγιος Κύριλλος. «Είναι απλώς εικόνα. Διότι δεν κάθεται ο Χριστός για να ξεκουράζεται». Ούτε ακόμη, όπως θα δούμε λίγο πιο κάτω, δεν υπάρχουν «αριστερά και δεξιά» του Θεού Πατρός. Η έκφρασις «δεξιά» σημαίνει εύνοια. Αυτό σημαίνει.
Ωστόσο, μην πεις ακόμα ότι κάθεται σε θρόνο δόξης από προκοπή. «Όχι», λέει ο άγιος Κύριλλος. «Οὐ γὰρ ἐκ προκοπῆς ἔσχε τὸν θρόνον, ἀλλὰ ἀφ' οὗπερ ἔστιν, (ἔστι δὲ ἀεὶ γεννηθείς,) («πρόσεξε, όχι γιατί πρόκοψε στην αρετή και τώρα παίρνει τιμή και δόξα. Αλλά τον θρόνον τον είχε πάντοτε»)». Θα θυμόσαστε, στις πρώτες Κατηχήσεις, που είχαμε πει σε εκείνες τις περιληπτικές περί του Ιησού Χριστού, σε εκείνη που είχε κάτι λίγο απ΄όλα. Ότι ο Χριστός δεν πήρε τον θρόνον από αμοιβή, από προκοπή. Θα ήταν αδιανόητο πράγμα. Αλλά αυτόν τον θρόνο τον είχε πάντοτε. «Ἒστι δὲ ἀεὶ γεννηθείς». Δηλαδή εδώ σημαίνει είναι αΐδιος, συναΐδιος με τον Πατέρα. Αΐδιος θα πει αιώνιος. Συνεπώς συναιώνιοι με τον Πατέρα. Κι άλλοτε σας είχα κάνει μία μικρή εξήγηση, θα σας την πω πάλι. Η διαφορά του αιώνιος και του αΐδιος είναι η εξής. Όταν λέμε αιώνιος σημαίνει ότι μπορεί να έχουμε αρχή χωρίς τέλος. Εμείς, επί παραδείγματι, έχομε αρχή. Κάποια στιγμή γεννηθήκαμε κι έχομε μιαν αρχή. Δεν θα έχουμε τέλος όμως. Θα είμεθα στην αιωνία ζωή. Ο Θεός δεν έχει αρχή! Ούτε και τέλος. Συνεπώς ο Θεός καταχρηστικώς λέγεται αιώνιος. Ο Θεός λέγεται αΐδιος· που θα πει αιώνιος, αλλά χωρίς τέλος και χωρίς αρχή.
«Καὶ τοῦτον τὸν θρόνον πρὸ τῆς ἐνσάρκου παρουσίας τοῦ Σωτῆρος ἑωρακὼς ὁ προφήτης φησὶν Ἡσαΐας· εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου, καὶ τὰ ἑξῆς. τὸν Πατέρα μὲν γὰρ οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε, ὁ δὲ τῷ προφήτῃ τότε φανεὶς ὁ Υἱὸς ἦν».
Τι ωραίο αυτό, αγαπητοί μου και μεγαλόπρεπο! Αν διαβάσετε στο βιβλίο του Ησαΐου, εις το έκτον κεφάλαιον, θα δείτε να λέγει εκεί τα εξής. Είναι εκείνο το πασίγνωστο όραμα του Ησαΐου, που είδε, λέγει, τον Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ἐπηρμένου. Δηλαδή θρόνος που ήτον πολύ υψηλός. Μέσα στον ναό του Θεού, στον ναό του Σολομώντος· ο οποίος ναός ήτο πλήρης καπνών, θυμίαμα. Κι εκεί είπεν ο Θεός. Θα σας πω τη μετάφραση εκ του Εβραϊκού, γιατί εξυπηρετεί καλύτερα εδώ, παρά η μετάφρασις των εβδομήκοντα(Ο΄). Όπως ξέρετε, για να έχουμε μία ακριβεστέρα εικόνα του κειμένου, άλλοτε ανατρέχομε στο εβραϊκό κείμενο, μετάφραση εκ του εβραϊκού και άλλοτε έχομε το κείμενο των Ο΄. Μπορεί κάποτε να ανατρέξουμε και σε άλλες μεταφράσεις, αρχαίες μεταφράσεις. Εκεί λέει: «Ποιος θα πάει για μας;». Είναι ένας τρίτος πληθυντικός, μετά από εκείνους τους δύο πρώτους· που λέγει: «Εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον». Μετά αν θέλετε, τέταρτος, γιατί τα δύο πρώτα ίδια είναι. Μετά λέει: «Ἰδοὺ ᾿Αδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν». Σαν ένας από ημάς. Το δεύτερο είναι: «Δεῦτε, καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν τάς γλώσσας» εις την πυργοποιίαν της Βαβυλώνας, της Βαβέλ. Ελάτε να κατεβούμε να μπερδέψουμε τις γλώσσες τους. Και τώρα έχομε εδώ πάλι αυτόν τον πληθυντικό. «Ποιος θα πάει για μας, για λογαριασμό μας». Κι εκεί λέει ο Ησαΐας: «Εγώ, Κύριε». Και τότε δίνει προφητεία ο Κύριος κ.τ.λ.
Λοιπόν προσέξτε εδώ. Είδε τον Κύριον επί θρόνου επηρμένου, μας λέει ο Ησαΐας. Ποιος ήταν επάνω στον θρόνο; Ο Κύριος. Παρακαλώ εδώ πολύ προσέξτε. Ποιος Κύριος; Ο Γιαχβέ, ο Κύριος. Γιαχβέ θα πει ο Κύριος. Πού το ξέρομε; Ότι Αυτός που κάθεται πάνω στον θρόνο μπορεί να είναι ο Ιησούς Χριστός; Μας το λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ακούστε. «Δικαιολογημένα δεν πίστευε ο λαός», λέει ο Ιωάννης, γιατί το είπε ο προφήτης. Αυτός ο λαός, βούλωσε τα αυτιά του και δεν ακούει. Δεν θέλει να ακούσει. Και τα είπε αυτά ο Ησαΐας», λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, «όταν είδε την δόξα Του». Ποιανού δόξα; Του Υιού τη δόξα. Του Υιού τη δόξα όταν είδε, άρα ποιος ήτο επί θρόνου; Ο Υιός. Πώς τον αποκαλεί η Παλαιά Διαθήκη; Ο ίδιος ο Ησαΐας; «Ο Κύριος, ο Γιαχβέ». Συνεπώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ.
Τι σημαίνει αυτό; Οι Χιλιασταί λένε ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ο Γιαχβέ, αλλά είναι κτίσμα. Όχι. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ. Και μας λέγει εδώ, ωραιότατα, ο άγιος Κύριλλος: «Τὸν πατέρα μὲν γὰρ οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε(Κανείς ποτέ δεν είδε τον Πατέρα), ὁ δὲ τῷ προφήτῃ τότε φανεὶς ὁ Υἱὸς ἦν». Εκείνος που ενεφανίσθη εις τον προφήτη ήτο ο Υιός. Και δεν ήτο ο Πατήρ. Συνεπώς ο Υιός είναι ο Γιαχβέ. Και ο Πατήρ είναι ο Γιαχβέ. Και το Πνεύμα το Άγιον είναι ο Γιαχβέ, ο Κύριος. Κύριος ο Πατήρ, Κύριος ο Υιός, Κύριος το Πνεύμα το Άγιον. Χρησιμοποιώ το «Γιαχβέ», επειδή ακριβώς έχομε τους Χιλιαστάς. Γιαχβέ θα πει Κύριος. Κύριος ο Πατήρ, Κύριος ο Υιός, Κύριος το Πνεύμα το Άγιον. Ίσον ένας ο Κύριος. Δεν έχουμε τρεις κυρίους, δεν έχουμε τρεις θεούς. Ένας είναι ο Κύριος. Και παρά ταύτα, ο Πατήρ είναι Κύριος, ο Υιός Κύριος κ.ο.κ.
Ώστε εδώ βλέπει κανένας ότι ο Υιός τότε ήτο επί θρόνου. Άρα, αφού ήτο επί θρόνου και τον βλέπει ο Ησαΐας, τώρα όταν αναλαμβάνεται και φθάνει στον ουρανό, δεν παίρνει θρόνο από προκοπή. Αλλά διότι πραγματικά είχε πάντα τον θρόνον. Αυτό θέλει να τονίσει εδώ ο άγιος Κύριλλος. Είναι πάρα πολύ σπουδαίο αυτό, αγαπητοί. Θα λέγαμε μόνο ότι επ’ αυτού του θρόνου τώρα κάθεται και η ανθρωπίνη φύσις. Η θεία ήτο πάντοτε επί θρόνου, πάντοτε, πάντοτε. Ο Υιός δεν είναι από προκοπή, αλλά είναι Θεός. Όταν δε ενηνθρώπησε, σημειώστε και αυτό, ουδέποτε αποχωρίστηκε από τον Πατέρα. Ως Θεός. Ποτέ. Θα ήταν αδιανόητο πράγμα να αποχωριστεί από τον Πατέρα. Έτσι: «Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω, καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος», μας λέγουν οι Χαιρετισμοί. Ολόκληρος ήτο κάτω ο Υιός, αλλά καθόλου δεν απουσίασε από τον ουρανό. Και συνεπώς και από τον θρόνο.
«Καὶ ὁ ψαλμῳδός φησιν· ἕτοιμος ὁ θρόνος σου ἀπὸ τότε, ἀπὸ τοῦ αἰῶνος σὺ εἶ», λέγει ο 92 ψαλμός. Είδατε; «Έτοιμος είναι ο θρόνος σου από τότε». Γιατί; «Διότι… από του αιώνος, πριν γίνει ο χρόνος – αυτός είναι ο αιών- Συ υπάρχεις»). πολλῶν οὐσῶν τῶν περὶ τούτου μαρτυριῶν διὰ τὸ πολὺ τῆς ὥρας ἀρκούμεθα καὶ ταύταις». «Ε, πέρασε η ώρα», λέγει, «είπαμε πολλά πράγματα». Και αναφέρει γρήγορα μερικά χωρία, τα οποία κι εγώ γρήγορα θα αναφέρω. Δεν θα κάνω ανάλυση. Απλώς μόνο θα τα αναφέρω. Ανέλυσα ό,τι μέχρι τώρα ανέλυσα και για να κλείσει, αγαπητοί μου, η Κατήχησις η 14η, που αναφέρεται εις την Ανάστασιν, εις την Ανάληψιν και εις την εκ δεξιών του Θεού Πατρός καθέδρα.
ΚΗ΄ «Νῦν δὲ ὑμᾶς ὑπομνηστέον ὀλίγων τῶν ἐκ πολλῶν εἰρημένων περὶ τοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρὸς καθέζεσθαι τὸν υἱόν. ὁ μὲν γὰρ ἑκατοστὸς ἔνατος ψαλμὸς σαφῶς φησιν-Τι λέγει ο εκατοστός ένατος Ψαλμός;-· εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου(«Είπεν ο Κύριός μου στον Κύριό μου». Δηλαδή είπεν ο Θεός Πατήρ που είναι ο Κύριός μου, ο Κύριος Πατήρ, είπεν εις τον Κύριον Υιόν, λέει ο Δαβίδ: «Κάθισε εκ δεξιών μου, έως ότου βάλω κάτω από τα πόδια σου τους εχθρούς σου». Ώστε κάθισε εκ δεξιών μου). βεβαιῶν δὲ ὁ σωτὴρ τὸ εἰρημένον ἐν εὐαγγελίοις φησὶ τὸν Δαβὶδ οὐκ ἀφ' ἑαυτοῦ ταῦτα, ἀλλ' ἐξ ἐπιπνοίας τοῦ ἁγίου πνεύματος εἰρηκέναι, λέγων· πῶς οὖν Δαβὶδ ἐν πνεύματι κύριον αὐτὸν καλεῖ λέγων, εἶπεν ὁ κύριος τῷ κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου, καὶ τὰ ἑξῆς;».
Ο ίδιος ο Κύριος, λέγει, ανέφερε το χωρίον αυτό. Και τι είπε; Ότι εν Πνεύματι Αγίω είπεν ο Δαβίδ αυτόν τον λόγον. Ότι είπεν ο Κύριος εις τον Κύριόν μου… Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Κι από κει μάλιστα ο Κύριος, πρέπει να σας πω, είναι ένα μοναδικό χωρίο που δείχνει τη θεότητά Του ο Χριστός. Και όχι μόνο τη θεότητά Του, αλλά και την ανθρωπότητά Του, αλλά και το πού είναι, εις τα δεξιά του Θεού Πατρός και τι κάνει εκεί. Διότι εκείνο το «ἕως ἂν θῶ …», «έως μπουν οι εχθροί σου κάτω από τα πόδια σου», δείχνει το έργον του Χριστού μέσα στην Ιστορία. Να σας το πω κι αυτό. Είναι ένα πολύτιμο χωρίο. Είπα δεν θα αναλύσω, αλλά μπαίνει κανείς στον πειρασμό, πώς να μην αναλύσεις. Διότι δείχνει εδώ αγαπητοί αυτό το πράγμα, ότι ο Χριστός επάνω εκεί, εις τον θρόνον εκεί, πρώτον είναι ο αιώνιος μεσίτης. Και η μεσιτεία Του δεν είναι ότι λέγει στον Πατέρα, τον Υιόν και το Πνεύμα το Άγιον ό,τι λέγει. Αυτή αύτη η παρουσία της ανθρωπίνης φύσεως, αποτελεί την μεσιτείαν. Έχομε δηλαδή μίαν οντολογικήν μεσιτείαν. Μίαν μεσιτείαν που αναφέρεται εις αυτήν ταύτην την ανθρωπίνη φύση. Εκεί εις τους κόλπους της θεότητος. Και αυτή την ανθρωπίνη φύση βλέπει ο Θεός και στρέφεται ευνοϊκά προς την ανθρωπότητα. Είναι δηλαδή οντολογικός Μεσίτης ο Χριστός.
Αλλά κι ακόμη είναι Εκείνος που πολεμά μέσα στην Ιστορία. Κυβερνά την Ιστορία και πολεμά υπέρ της Εκκλησίας Του τους εχθρούς αυτής της Εκκλησίας. Γι΄αυτό τον παρουσιάζει πολλές φορές η Αποκάλυψη τον Χριστόν ως Κριτήν, που μπαίνει μέσα στην Ιστορία. Ενώ δεν είναι ακόμη τελική κρίσις. Στο τέλος του βιβλίου της Αποκαλύψεως δείχνει τον Χριστόν ως τελικόν κριτήν. Κι ενώ μιλάει τόσες φορές δια τον Χριστόν Κριτήν, δεν βλέπομε την παρουσία Του. Είναι ότι κυβερνά την Ιστορία, χωρίς να είναι ορατός. Δηλαδή τι θα πει κυβερνά; Δίδει εκβάσεις εις την Ιστορίαν και κυβερνά την Ιστορίαν. Κύριος της Ιστορίας, αγαπητοί μου, είναι- προσέξτε- είναι ο Χριστός.
Εδώ μία μικρή παρένθεση. Δεν ξέρω, όπως θέλετε πάρτε το. Κάποιος πολιτικός, χθες, είπε: «Και θα μάθουν τα παιδιά στα σχολειά την Ιστορία και θα λένε: ‘’Για κοίταξε οι άνθρωποι που κάποτε κάνανε πολέμους, ενώ τώρα πια θα έχουμε ειρήνη’’». Αλίμονό μας! Και ποιος δεν θα το ήθελε αυτό; Δεν θα δει ποτέ η Γη ειρήνη! Δεν είμαι, αγαπητοί μου, φιλοπόλεμος, να φυλάξει ο Θεός... Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και μην ξεγελιόμαστε. Δεν θα δει ποτέ ειρήνη η Γη μας η ταλαίπωρη. Και όσο πηγαίνει προς το τέλος της, τόσο οι άνθρωποι θα γίνονται μαλλιά κουβάρια. Και θα επιτείνονται οι πόλεμοι, για να γίνει και ο μεγαλύτερος πόλεμος μέσα στην Ιστορία, που θα είναι και ο τελευταίος. Ο τελευταίος. Λοιπόν, όλα αυτά είναι παραμύθια. Αν ζητάμε μιαν ειρήνη, μόνο με αφοπλισμούς. Την ειρήνη την δίδει μόνον ο Χριστός. Ο Χριστός είναι κριτής της Ιστορίας. Δεν είναι οι άνθρωποι που χειρίζονται την Ιστορία· είναι ο Χριστός. Ο Χριστός επιτρέπει τον χειρισμόν εκ μέρους των ανθρώπων και τους αφήνει· και πού οδηγούν οι άνθρωποι την Ιστορία; Σε πολέμους και σε συρράξεις. Και συνεχίζομε.
ΚΘ’ παράγραφος:
«Ὑπομνηστέον δὲ καὶ ἄλλων ὀλίγων μαρτυριῶν ὁμοίως περὶ τοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρὸς καθέζεσθαι τὸν υἱόν(«Ας πούμε», λέει, «και μερικές ακόμη τέτοιες ρήσεις από την Αγίαν Γραφήν, μαρτυρίες»). Ἐν μὲν γὰρ τῷ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγελίῳ γέγραπται· πλὴν λέγω ὑμῖν(λέει ο Χριστός), ἀπ' ἄρτι (Και το είπε αυτό πού; Στον Καϊάφα και στο Συνέδριον) ὄψεσθε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καθήμενον ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως». Ο Θεός λέγεται και «Δύναμις» και συνεπώς «εις τα δεξιά της δυνάμεως» θα πει «εις τα δεξιά του Θεού». Το ίδιο είναι και αυτό το «εἰς τά δεξιά τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» που λέγει ο Στέφανος. Είδατε τι είπε εδώ ο Κύριος εις το δικαστήριον; Και είναι επίσημη ώρα αυτή που δικάζεται ο Κύριος. Διότι τον έχει ορκίσει ο Καϊάφας. «Πες μας την αλήθεια: Ποιος είσαι;». «Ποιος είσαι;». Και ο Κύριος είπε Ποιος είναι. Και ανεφέρθη εις το όραμα του Δανιήλ. «Και συνεπώς θα δείτε κι άλλα πράγματα ακόμα. Όχι μόνο αυτά τα οποία έχετε δει. Είμαι ο Υιός του Ευλογητού» «Είσαι», λέγει, «ὁ υἱὸς τοῦ εὐλογητοῦ;». «Σύ εἶπας». «Είναι όπως το λες· είμαι ο Υιός του Ευλογητού. Και όχι μόνο αυτό· άκου να σου πω και παρακάτω τι : Θα δείτε τον Υιόν του ανθρώπου», να λέει εδώ πέρα: «ἀπ' ἄρτι ὄψεσθε καθήμενον ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως».
Στη συνέχεια ο Απόστολος Πέτρος.«Δι' ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, πορευθεὶς εἰς οὐρανόν», λέγει στην Α΄ του επιστολή, 3,21. Ότι «δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι εις τα δεξιά του Θεού, αφού επορεύθη εις τον ουρανόν».
Ο Απόστολος Παύλος εις την προς Ρωμαίους λέει τα εξής: «Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ («Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μάλλον Εκείνος που ανεστήθη, ο Οποίος και βρίσκεται στα δεξιά του Θεού») Ἐφεσίοις δὲ ἐπιστέλλων οὕτως εἴρηκεν(«στέλνοντας γράμμα στους Εφεσίους αυτά έχει πει:»)· κατὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ κράτους τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ, ἣν ἐνήργησεν ἐν τῷ Χριστῷ, ἐγείρας Αὐτὸν ἐκ νεκρῶν -ο Θεός Πατήρ εγείρει τον Υιόν- καὶ καθίσας ἐν δεξιᾷ Αὐτοῦ(«και κάθισε στα δεξιά του Θεού Πατρός»), καὶ τὰ ἑξῆς».
Άλλο χωρίο: «Τοὺς δὲ ἐν Κολοσσαῖς οὕτως ἐδίδαξεν· εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς καθήμενος». «Εάν», λέγει, «έχετε συνεγερθεί μαζί με τον Χριστόν, Εκείνος ανεστήθη, σεις δε πνευματικά έχετε αναστηθεί, τα άνω να ζητείτε». Δηλαδή τα πνευματικά, τα ουράνια. Εκεί που είναι ο Χριστός, εις τα δεξιά του Θεού Πατρός καθήμενος.
«Ἐν δὲ τῇ πρὸς Ἑβραίους φησί(Λέγει στην προς Εβραίους επιστολή του)· Καθαρισμὸν τῶν ἁμαρτιῶν ποιησάμενος ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς(«ἐκάθισεν ἐν ὑψηλοῖς, δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης». Άλλο όνομα του Θεού. Μεγαλωσύνη! Δόξα, Δύναμις, Μεγαλωσύνη). Καὶ πάλιν: Πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε(Από την προς Εβραίους κι αυτό. «Προς ποίον ποτέ εκ των αγγέλων είπε:»)· Κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου;(Δεν το είπε αυτό ποτέ σε άγγελο, παρά μόνον εις τον Υιόν) καὶ πάλιν(Πάλι από την προς Εβραίους)· οὗτος δὲ μίαν ὑπὲρ πάντων προσενέγκας θυσίαν εἰς τὸ διηνεκές(Μια θυσία, εις το διηνεκές, αιωνίως), ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, τὸ λοιπὸν ἐκδεχόμενος, ἕως τεθῶσιν οἱ ἐχθροὶ Αὐτοῦ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν Αὐτοῦ(Είναι μία πλάτυνσις, θα λέγαμε, αυτού του χωρίου, από τον 109 ψαλμό, αλλά από την προς Εβραίους αυτό) . Καὶ πάλιν(Από την προς Εβραίους)· ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε τὸν σταυρὸν, αἰσχύνης καταφρονήσας ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν». «Και εκάθισε εις τα δεξιά του θρόνου του Θεού, αυτός που στάθηκε τελειωτής και αρχηγός της πίστεως, ο οποίος αντί της χαράς που θα μπορούσε να έχει ως Θεός, υπέμεινεν την αισχύνην του σταυρού, ανεστήθη και ανήλθε στον ουρανό και κάθισε στα δεξιά του Θεού Πατρός».
Λ΄«Καὶ ἄλλων δὲ οὐσῶν μαρτυριῶν περὶ τῆς ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ καθέδρας τοῦ μονογενοῦς αὐτάρκεις ἡμῖν –υπάρχουν κι άλλες· αρκετές όμως- ἐν τῷ παρόντι καὶ αὗται, τὴν αὐτὴν πάλιν ἡμῶν ποιουμένων ὑπόμνησιν, ὅτι οὐ μετὰ τὴν ἔνσαρκον παρουσίαν τῆς καθέδρας ταύτης ἔσχε τὴν ἀξίαν, ἀλλὰ γὰρ καὶ πρὸ πάντων τῶν αἰώνων ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Κύριος δὲ ἡμῶν, Ἰησοῦς ὁ Χριστός, τὸν ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς ἀεὶ κατέχει θρόνον(Επαναλαμβάνει το ίδιο σημείο που αναλύσαμε στην αρχή. Όχι από προκοπή επήρε τον θρόνον. Πάντοτε. Τον θρόνον τον είχε πάντοτε).
Τώρα έρχεται εις τον επίλογον, ο οποίος είναι και ευχές προς τους κατηχουμένους. Ευχές θα είναι και προς εσάς όλους, προς εμάς όλους, εκ μέρους του αγίου Κυρίλλου και που κλείνει και η Κατήχησις η 14η, κλείνει δε και η περίοδος αυτή προ των εορτών, όπως σας έλεγα προηγουμένως, που θα επανέλθουμε μετά τις εορτές, υπενθυμίζω στις 12 Ιανουαρίου.
«Αὐτὸς δὲ ὁ τῶν ὅλων Θεὸς ὁ τοῦ Χριστοῦ Πατὴρ καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ καταβὰς καὶ καὶ ἀναβὰς(Έχει μέσα πολύ ωραία σημεία, τα οποία είναι, έτσι, αξιοσπούδαστα: «Ο Θεός και Πατήρ και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, Αυτός που ανέβηκε, Αυτός που κατέβηκε και ανέβηκε»), ὁ καταβὰς καὶ καὶ ἀναβὰς καὶ τῷ Πατρὶ συγκαθεζόμενος(«και κάθεται μαζί με τον Πατέρα». Εδώ τώρα έχει ευκτικές) φυλάξειε τὰς ὑμετέρας ψυχάς(«είθε να φυλάξει τις ψυχές σας»), ἄσειστον ὑμῶν καὶ ἄτρεπτον τὴν ἐλπίδα τὴν εἰς τὸν ἀναστάντα διατηρήσειεν(«και είθε να διατηρήσει την ελπίδα εις τον αναστάντα Χριστόν, άσειστον και άτρεπτον· χωρίς να κινείται, να σείεται και χωρίς να υφίσταται τροπήν, αλλαγήν». Δηλαδή να πιστεύουμε διαρκώς εις τον αναστάντα Κύριον), συνεξεγείρειεν ὑμᾶς ἐκ τῶν νεκρῶν ὑμῶν ἁμαρτημάτων εἰς τὴν ἐπουράνιον αὐτοῦ δωρεάν( «και είθε να μας συνεγείρει μαζί με τον Χριστόν, από τα νεκρά μας έργα, από τις νεκρές μας αμαρτίες και να μας δώσει την επουράνιον δωρεάν»),καταξιώσειεν ὑμᾶς ἁρπαγῆναι ἐν νεφέλαις(Έχει ένα πολύ ωραίο διάγραμμα, πολύ ωραίο, αν καταλαβαίνετε, περιληπτικόν, περί της πορείας του Χριστιανού. «Είθε να σας καταξιώσει», λέγει, «να αρπαγείτε κι εσείς εν νεφέλαις, όπως κι ο Χριστός, εν νεφέλη ανελήφθη στον ουρανό») εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα ἐν καιρῷ εὐθέτῳ(«τον κατάλληλο καιρό». Πότε; Όταν θα γίνει η ανάσταση των νεκρών. «Όταν θα ‘ρθει να κρίνει ο Χριστός και θα γίνει η ανάσταση των νεκρών και τότε», λέει, «είθε να σας καταξιώσει ο Κύριος να αρπαχθείτε εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου». Γιατί; Διότι οι αμαρτωλοί δεν θα αρπαγούν εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου. Θα μείνουν. Θα μείνουν κάτω. Αυτό το «κάτω»…, μην μου πείτε πιο πολλά. Θα μείνουν κάτω…)»,
«καί, ἕως ὁ καιρὸς ἐκεῖνος ἔρχεται τῆς ἐνδόξου δευτέρας Αὐτοῦ παρουσίας(Για την οποία, ξέρετε, Δευτέρα Του Παρουσία, του Χριστού, θα μας μιλήσει-προσέξτε- στην επόμενη Κατήχηση, την 15η, όπου θα μας πει πολλά πράγματα και δια τον Αντίχριστον. Γι'αυτό, προσέξτε, πρώτα ο Θεός, να είμαστε καλά από τις 12 Ιανουαρίου, θα πρέπει να μην λείψουμε… Προσέξτε αυτό το σημείο. «Και έκτοτε», λέγει,), ἐγγράψειεν ὑμῶν τὰ ὀνόματα πάντων ἐν βίβλῳ ζώντων, καὶ ἐγγράψας μηκέτι ἐξαλείψειεν(«Είθε να σας γράψει έως τότε τα ονόματά σας», λέγει, «στο βιβλίο των ζώντων και αφού εγγράψει ο Θεός τα ονόματά σας, είθε να μην τα σβήσει». Γιατί;). πολλῶν γὰρ ἐξαλείφεται τῶν ἀποπιπτόντων».«Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι πέφτουν». Δεν φθάνουν μέχρι πέρα… Αγαπητοί μου, ο μη γένοιτο, να σας λέγω αυτά, κι εγώ να πέσω κι εσείς να σωθείτε. Δεν υπάρχει ουδεμία ασφάλεια. Γράφτηκα στο βιβλίο της ζωής; Ξεγράφομαι. Να σας το πω αμέσως. Να΄το. Όταν γύρισαν οι εβδομήκοντα και οι δώδεκα, χαίροντες ότι τα δαιμόνια υποτάσσονται εις αυτούς, τους λέγει ο Κύριος: «Μη χαίρεστε γι΄αυτό. Αλλά γιατί τα ονόματά σας γράφτηκαν εις το βιβλίο της ζωής».
Κι όμως, αγαπητοί μου, δεν ξέρομε από τους εβδομήκοντα τι έγινε... Από τους δώδεκα ο ένας ήδη ξεγράφτηκε. Ήταν ο Ιούδας. Κι όταν ο Κύριος έλεγε ότι είναι γραμμένα τα ονόματά σας, ήτο γραμμένο και το όνομα του Ιούδα. Αλλά ξεγράφτηκε. Γι'αυτό λέγει εδώ ο άγιος Κύριλλος: «και είθε να μη σβηστούν τα ονόματά σας, μέχρι τελευταία στιγμή». Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους και φοβάμαι για τον εαυτό μου. Δεν μιλάω λογοτεχνικά και φιλολογικά. Βλέπω πολλούς ανθρώπους που διατηρούν μία πνευματικότητα και κάποια στιγμή τα χάνουν όλα. Βλέπετε να υπάρχει μία ακμή πίστεως και κάποια στιγμή να υπάρχει μία πτώση σε αμαρτίες, να πηγαίνουν σε πόρτες μαγείας, ένας ξεπεσμός… Και λέει κανείς: «Τι έπαθες; Τι σου συμβαίνει;». «Γιατί τάχα αυτός αυτό που έπαθε, δεν μπορώ να το πάθω εγώ;». Ποτέ μην γελάσουμε άνθρωπο γιατί έπεσε. Αλλά να έχουμε πάντοτε τον φόβον μήπως κι εγώ πέσω, όπως έπεσε αυτός. Και βλέπω την πτώση του, για να μου υπενθυμίσει ότι κι εγώ σαν άνθρωπος κινδυνεύω να πέσω. Γι΄αυτό λοιπόν πρέπει να προσέχω.
«παράσχοι δὲ τοῖς πᾶσιν ὑμῖν πιστεύειν μὲν εἰς τὸν ἀναστάντα, ἐκδέχεσθαι δὲ τὸν ἀνελθόντα καὶ πάλιν ἐρχόμενον». «Και είθε να δώσει σε όλους εσάς την πίστη εις τον αναστάντα Ιησούν Χριστόν. Ακόμα και το να περιμένετε Αυτόν που ανήλθε εις τον ουρανόν και Αυτόν που θα ξανάρθει». «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον». Προσέξτε, είναι μεγάλη η πίστις ότι ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος. Σας το ‘χω ξαναπεί. Κάποιος που πεθαίνει και δεν έχει δυνατότητες να εξομολογηθεί, θέτομε 3-4 ερωτήματα: «Πιστεύεις ότι ο Θεός είναι Τριαδικός;». «Πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος;». Αυτά τα δύο δόγματα είναι τα μεγάλα δόγματα της πίστεώς μας. Από αυτά τα δύο εξαρτώνται όλα τα άλλα. Όλα, όλα, όλα, όλα. Και η σωτηρία μας εξαρτάται από τα δύο αυτά δόγματα. Διότι ο Υιός ήρθε στον κόσμον. Και πώς θα ήρχετο εις τον κόσμον, εάν ο Θεός δεν ήτο Τριαδικός; Και πώς θα ήρχετο εις τον κόσμον, εάν ο Υιός, Τριαδικός μεν, αλλά δεν ενηνθρώπησε; Διότι, ενανθρωπήσας ο Υιός,έχω εγώ τη σωτηρία. Αν λοιπόν δεν είναι ο Θεός Τριαδικός και δεν ενηνθρώπησε ο Υιός –αν δεν είναι Τριαδικός ο Θεός- ή είναι αλλά δεν ενηνθρώπησε ο Υιός, δεν έχω τη σωτηρία. Αυτά τα δύο δόγματα, από τα οποία, σας λέω, κρέμεται όλη η Δογματική, όλο το Ευαγγέλιο, το παν, η σωτηρία μας, από τα δύο αυτά δόγματα.
Γι’ αυτόν τον λόγο, τον σταυρό μας άμα τον κάνουμε, αγαπητοί μου, προσέξτε, με το να κάνουμε τα τρία αυτά δάκτυλα, ίσα, σημαίνει: Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα, Ένας Θεός. Εκφράζω το δόγμα της Αγίας Τριάδος με αυτό, με το να ενώσω τα δάκτυλά μου εις το δεξί μου χέρι. Και τώρα που θα κάνω το σημείον του σταυρού, εκφράζω το δεύτερον δόγμα. Δηλαδή ότι ο Υιός απέθανε. Αλλά πώς απέθανε; Απέθανε γιατί έγινε άνθρωπος. Διότι ως Θεός δεν πεθαίνει. Έτσι, με το να κάνω τον Τίμιον Σταυρόν, με αυτό το σχήμα, εκφράζω τα δύο αυτά μεγάλα δόγματα. Να γιατί. Αν το ξέρω και το πιστεύω αυτό και κάνω τον σταυρό μου, βλέπετε, όλα ατονούν μπροστά μου. Και τα σκυλιά που με γαβγίζουν για να με φάνε και οι άνθρωποι που πάνε να με πυροβολήσουν. Εκείνο το χαριτωμένο, σας το έχω ξαναπεί. Όταν κάποτε οι Ρώσοι πολεμούσαν εναντίον των Πολωνών, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας Πολωνός αξιωματικός, παλικάρι, τράβηξε το πουκάμισό του και λέει: «Χτύπα», λέει σε έναν Ρώσο αξιωματικό. Του λέει: «Δεν μπορώ. Μ’ εμποδίζει εκείνο που κρέμεται στον λαιμό σου!». Ο Τίμιος Σταυρός. Αγαπητοί μου, είναι μεγάλο πράγμα ο Τίμιος Σταυρός.
Επανερχόμεθα. Προσέξτε: «ἐρχόμενον δὲ οὐκ ἀπὸ γῆς (ἀσφαλίζου γὰρ ἄνθρωπε σεαυτὸν διὰ τοὺς μέλλοντας ἔρχεσθαι πλάνους)(«Δεν θα ‘ρθει από τη γη». Όπως αυτός ο Κορεάτης, ο Μουν, θα διαβάζετε στις εφημερίδες. Εκήρυξε τον εαυτό του Θεόν. Αντικαθιστά, λέει, τον Χριστόν. Για όνομα του Θεού. «Πρόσεξε», λέει, «δεν θα είναι από γη. Γιατί πολλοί πλάνοι θα έρθουν στον κόσμον αυτόν. Αλλά τι; Θα είναι από τον ουρανό»), τὸν ἄνω καθεζόμενον καὶ ἡμῖν ὧδε συμπαρόντα(«Αυτόν που κάθεται εκεί στον ουρανό και είναι μαζί μας παρών»), τὸν ἑκάστου βλέποντα τὴν τάξιν καὶ τὸ στερέωμα τῆς πίστεως(Ποιος είναι ο καθένας και πώς κινείται). μὴ γάρ, ὅτι σαρκὶ νῦν ἄπεστιν, παρὰ τοῦτο νομίσῃς ὅτι καὶ πνεύματι(«Όχι επειδή είναι απών στη σάρκα, ως προς τις αισθήσεις μας, εννοείται, νομίσεις ότι είναι και απών ως Θεός»). Μέσος ἐνταῦθα πάρεστιν(«Είναι παρών ανάμεσά μας»), ἀκούων τὰ περὶ αὐτοῦ λεγόμενα καὶ βλέπων τὰ ἐν σοὶ νοούμενα καὶ ἐτάζων νεφροὺς καὶ καρδίας(«Ακούει εκείνα που λέμε για Εκείνον, και τώρα που μιλούμε, ακούει ο Κύριος εκείνα που λέμε για Εκείνον και βλέπει εκείνα που εσύ σκέπτεσαι στο μυαλό σου -τὰ ἐν σοὶ νοούμενα- και εξετάζει νεφρούς και καρδίας»). ὃς καὶ νῦν ἕτοιμός ἐστι(«ο Οποίος και τώρα είναι έτοιμος»)τοὺς προσιόντας τῷ βαπτίσματι(«εκείνοι που προσέρχονται στο Βάπτισμα») [καὶ] πάντας ὑμᾶς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι προσενέγκαι τῷ Πατρὶ καὶ εἰπεῖν(«Για να μας προσφέρει εις τον Πατέρα Του ο Υιός και να ειπεί:»)· ἰδοὺ ἐγὼ καὶ παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός(«Να εγώ και τα παιδιά που μου έδωσε ο Θεός»)· ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ἀμήν.
97η ομιλία στο βιβλίο των "Κατηχησεων του Αγίου Κυρίλλου" Αρχιεπισκόπου ιεροσολύμων.
†.Ευρισκόμεθα, αγαπητοί, εις την 24ην παράγραφον της 14ης Κατηχήσεως του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων. Μέχρι τώρα έγινε ανάλυσις επί του μεγάλου θέματος της Αναστάσεως του Χριστού. Η Ανάστασις του Χριστού αποτελεί ένα γεγονός. Αδιάσειστον γεγονός· το οποίον καθορίζεται τόσον από τους μάρτυρες, όσο και από τους προφήτας. Έτσι λοιπόν οι μάρτυρες του γεγονότος και οι προφήται, δίνουν την μαρτυρίαν τους και πλέον η Ανάστασις του Χριστού μέσα στην Ιστορία είναι αδιάσειστος. Δεν μπορεί κανείς να διασείσει την Ανάσταση του Χριστού. Πολλοί επεχείρησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Στο τέλος γρονθοκόπησαν επάνω σε καρφιά.
Ο Παύλος αν επέστρεψε, είναι γιατί ανεστήθη ο Χριστός. Ο ίδιος θα πει αργότερα «Οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα;». Κι όταν θα απολογείται εις τον Φήστον κ.λπ. εις τον Ηρώδην τον Αντύπα, θα λέγει ακριβώς αυτό: ότι «Πηγαίνοντας προς τη Δαμασκό», κάνει ολόκληρη περιγραφή, «Μου συνέβη ετούτο κι εκείνο». Και ότι «εγώ είδα τον αναστάντα Ιησούν». Ο Παύλος λοιπόν, το φαινόμενον ‘’Παύλος’’ είναι ανερμήνευτον. Και ερμηνεύεται μόνον γιατί ο Χριστός ανεστήθη. Αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνούμε. Συνεπώς οι μάρτυρες πολλοί.
Αλλά η Ανάστασις ακόμα αποτελεί και ένα ποιητικόν στοιχείον της σωτηρίας μας. Λέγει ο Νικόλαος Καβάσιλας ότι τα «ποιητικά της σωτηρίας μας»- είναι στη Θεία Λειτουργία που ερμηνεύει- είναι αυτοί οι μεγάλοι σταθμοί του βίου του Χριστού. Είναι η Ενανθρώπησις, είναι η Σταύρωσις, η Μεταμόρφωσις, ο θάνατος, η Ανάστασις, και η Ανάληψις του Χριστού. Αυτά είναι τα ποιητικά της σωτηρίας μας. Θέλετε να το δείτε αυτό; Η Θεία Λειτουργία είναι μία επιτομή. Ολοκλήρου του Ευαγγελίου. Ψάξτε να δείτε, δεν υπάρχει πουθενά μέσα στη Θεία Λειτουργία, ούτε υπαινιγμός εκφράσεως στο ότι ο Χριστός έκανε θαύματα. Ούτε υπαινιγμός εκφράσεως. Διότι τα θαύματα του Χριστού δεν είναι τα ποιητικά της σωτηρίας μας. Αλλά γίνεται όμως κατά κόρον θα λέγαμε αναφορά στα ποιητικά της σωτηρίας μας· που είναι ο Σταυρός, η Ανάστασις, η Ανάληψις. Αυτά αποτελούν το θεμέλιο της σωτηρίας μας.
Έτσι, μετά από την Ανάσταση, που είναι το ποιητικόν της σωτηρίας μας, κατά το «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν», γιατί; Διότι ο Χριστός ανεστήθη, γι΄αυτό προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν, βλέπετε ότι θα αναστηθώ εγώ ο νεκρός, γιατί ανεστήθη ο Χριστός. Έτσι, μετά από την Ανάστασιν έρχεται ένα άλλο ποιητικόν της σωτηρίας μας, που είναι η Ανάληψις του Χριστού. Και σας λέγω ότι είναι ποιητικόν της σωτηρίας μας, διότι αν το προσέξαμε ποτέ, δεν είναι παρά άνοδος στον ουρανό. Μπορούσαμε να αναστηθούμε και να ευρισκόμεθα εδώ εις την γην. Αλλά δεν θα μείνουμε εδώ εις την γην. Αλλά, και κατά θαυμαστόν τρόπον, θα αναληφθούμε και εμείς εις τον ουρανόν.
Αν το προσέξατε ποτέ που το λέγει ο Απόστολος Παύλος εις την Α΄προς Θεσσαλονικείς επιστολήν, ότι «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀέρα εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου». «Θα αρπαχθούμε», λέγει, «εις αέρα». Δηλαδή σημαίνει δεν θα είμεθα εδώ στη γη. Και τότε θα προϋπαντήσουμε τον κατερχόμενον Χριστόν, που αποτελεί το άλλο εκείνο στοιχείο, που είναι ο Χριστός Κριτής, που θα ξανάρθει στον κόσμον, θα κατέβει όμως ο Χριστός να μας παραλάβει. Μόνο που εκεί, δεν είναι πλήρης η εικόνα. Διότι ο Απόστολος Παύλος δεν ενδιαφέρεται δια τους αμαρτωλούς. Όταν γράφει την επιστολή του στους Θεσσαλονικείς, ομιλεί δια τους ευσεβείς. Γι' αυτό λέγει «εμείς οι περιλειπόμενοι» που θα ζούμε τότε, όσοι θα ζουν, θα αρπαχθούμε κ.ο.κ. Δηλαδή ότι για μας ο λόγος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι αμαρτωλοί θα αγνοηθούν, με την έννοια ότι θα μείνουν στη γη… Όχι, αγαπητοί μου. Θα οδηγηθούν εις την κόλασιν, αλλά δεν μας το λέγει αυτό η Αγία Γραφή τίνι τρόπω. Μόνο δια τους πιστούς λέγει ότι θα αρπαχθούμε στον αέρα εις απάντησιν του Κυρίου. Δηλαδή, ανάληψις.
Δηλαδή ό,τι κατηγορείται, δηλαδή αναφέρεται εις τον Χριστόν, αυτό κατηγορείται και εις τον πιστόν. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Δηλαδή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι …απέθανε ο Χριστός; Θα πεθάνουμε κι εμείς. «Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν». Ανεστήθη ο Χριστός; Θα αναστηθούμε κι εμείς. Ανελήφθη ο Χριστός; Θα αναληφθούμε κι εμείς. Επήγε ο Χριστός εις την Βασιλείαν Του; Θα πάμε κι εμείς. Γι'αυτό έγινε τέλειος άνθρωπος, για να μας ανοίξει τον δρόμο όχι ως Θεός, αλλά ως άνθρωπος· διότι εδώ τονίζεται η ανθρωπίνη φύσις του Χριστού. Τονίζεται. Αυτή λοιπόν μας ανοίγει τον δρόμο. Είναι ο νέος Αδάμ, ο οποίος μας οδηγεί εις την Βασιλείαν του Θεού. Στο ακύμαντο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού.
Συνεπώς εδώ τώρα ο άγιος Κύριλλος, αφού ετελείωσε τα περί της Αναστάσεως του Κυρίου, έρχεται εις το θέμα της Αναλήψεως του Χριστού. Συνέβη όμως ένα περιστατικόν, το οποίον απετυπώθη μέσα εις τις Κατηχήσεις. Ας το δούμε το περιστατικόν αυτό. Ευτυχές μεν για τους κατηχουμένους του τότε, δυστυχές όμως για μας. Θα το δείτε γιατί…
Λέγει ότι «η συνέχεια της διδασκαλίας της πίστεως, είχε σαν πρόγραμμά της και τα περί της Αναλήψεως. Βεβαίως, ακολουθία είναι, συνέχεια, να μιλήσουμε μετά την Ανάστασιν, τα της Αναλήψεως. Αλλά όμως η χάρις του Θεού έτσι τα έφερε τα πράγματα ώστε την κατά τη χθεσινή ημέρα, όση δύναμις υπήρχε σε μας, κατά την ασθενή μας δύναμιν», λέει ο άγιος Κύριλλος, «εχθές που ήταν Κυριακή»- άρα σήμερα Δευτέρα, τι σύμπτωσις…, εχθές Κυριακή, άρα σήμερα Δευτέρα, που μιλάμε, ύστερα από 1600 χρόνια, είναι έτσι χαρακτηριστικό, απλώς μία σύμπτωσις…- «ώστε να έχει οικονομήσει ο Θεός, τα αναγνώσματα που είχαμε και που τα ερμηνεύαμε, να αναφερθούν εις την Ανάληψιν του Χριστού. Συνεπώς, τα είπαμε χθες». Ευτυχές μεν το πράγμα δια τους τότε κατηχουμένους, δυστυχές όμως για μας, που δεν θα μας πει πολλά πράγματα ο άγιος Κύριλλος.
[…] «Μνημόνευε τοῦ γεγραμμένου σαφῶς ἐν ψαλμοῖς· ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ» (είναι ο 46ος ψαλμός, στίχος 6. «Να θυμάσαι, είναι γραμμένο, ότι ο Θεός ανέβηκε με αλαλαγμόν». Ποίοι αλαλάζουν; Οι άγγελοι. Το λέγει). «Μνημόνευε ὅτι καὶ αἱ θεῖαι δυνάμεις ἔλεγον πρὸς ἀλλήλας(μεταξύ τους οι άγγελοι)·ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν(Ψαλμ.23,7: «-Σηκώστε τις πόρτες οι άρχοντές σας». –«Γιατί;» -«Για να περάσει ο Κύριος της δόξης». –«Ποιος είναι», λέει, «ο Κύριος της δόξης;» Είναι ένας ωραίος διάλογος, ο οποίος διαμείβεται μεταξύ των αγγέλων, για να δειχθεί εδώ η Ανάληψις του Χριστού). «Μνημόνευε καὶ τοῦ ψαλμοῦ τοῦ λέγοντος· ἀνέβη εἰς ὕψος, ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν». Είναι ο 67 ψαλμός, στίχος 19. Ένα πλούσιον χωρίον αυτό. Ποιο είναι το ύψος; Κατ’ αρχάς είναι του Σταυρού το ύψος. Και κατόπιν ποια είναι η αιχμαλωσία; Αιχμαλώτισε τον Σατανά. Μετά ένα δεύτερον ύψος. Είναι ο ουρανός που ανήλθεν ο Χριστός. Και δίδει τα δώρα Του εις τους ανθρώπους. Έδωσε «ἔδωσε δόματα τοῖς ἀνθρώποις», λέγει. Είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
«Μνημόνευε τοῦ προφήτου τοῦ εἰπόντος(Ακούστε εδώ τι λέγει ο Αμμώς. Είναι ένα καταπληκτικόν χωρίον,9,6 στον Αμμώς): ὁ οἰκοδομῶν εἰς τὸν οὐρανὸν τὴν ἀνάβασιν αὐτοῦ».Γιατί λέγει «ὁ οἰκοδομῶν»; Περίεργο. Λέγει: «Ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα» κτλ». Ὁ ποιῶν. Θα πει «ο κατασκευάζων». Σημαίνει λοιπόν ότι οι άγγελοι είναι κτίσματα. Εδώ λέγει: «Αυτός που οικοδόμησε, έκτισε εις τον ουρανόν την ανάβασή Του». Είναι γνωστό ότι ό,τι υπάρχει εις την Θεότητα είναι άκτιστον. Ο Θεός είναι άκτιστος. Ο Πατήρ άκτιστος, ο Υιός άκτιστος, η γέννησις του Υιού είναι άκτιστος, το Πνεύμα το Άγιον είναι άκτιστον. Η θεία δόξα, οι θείες ενέργειες είναι άκτιστες. Δεν είναι τίποτα που ο Θεός το δημιουργεί έξω από τον εαυτόν Του. Ό,τι λοιπόν είναι μέσα στον εαυτόν Του είναι θεότης. Γιατί λέγει εδώ: «Εκείνος που οικοδομεί την ανάβασή Του στον ουρανό»;. Γιατί απλούστατα πρόκειται περί του ανθρωπίνου σώματος. Είναι πολύ ωραίο· που δείχνει ότι δεν ανελήφθη ο Θεός ως Θεός, αφού ο Λόγος είναι πανταχού παρών, αλλά ανελήφθη η ανθρωπίνη φύσις του Θεού Λόγου, μετά της οποίας φύσεως ηνώθη ο Θείος Λόγος. Είδατε ακρίβεια προφήτου; «Ὁ οἰκοδομῶν»· «καὶ τὰ λοιπὰ ὅσα εἴρητο χθὲς διὰ τὰς τῶν Ἰουδαίων ἀντιλογίας». Προφανώς λοιπόν όσα είχε μιλήσει ο άγιος Κύριλλος στη χθεσινή ημέρα περί της Αναλήψεως του Χριστού, είχαν απολογητικό χαρακτήρα· διότι λέει «για τις αντιλογίες των Ιουδαίων».
Και εισερχόμεθα, αγαπητοί, εις την 25ην παράγραφον. Εδώ τώρα θα πει μερικά ο άγιος Κύριλλος που αφορούν εις την Ανάληψιν του Χριστού.
Πολύ ωραίο. Λέγει τα εξής: «Αντιλέγουν οι Ιουδαίοι, πώς ανελήφθη εις τον ουρανόν;». Ίσως θα αντέλεγε και ο ορθολογισμός πολλών φιλοσοφούντων, και αυτού του Πλάτωνος. Παρ΄ότι πιστεύω ότι αν ζούσε ο Πλάτων στην εποχή του Χριστού, θα πίστευε πρώτος. Ο Σωκράτης θα πίστευε πρώτος. Αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει, αν πάρουμε την πλατωνική θεωρία, φιλοσοφία, είναι αδύνατον να ανεβεί η ύλη στον ουρανό. Πώς είναι δυνατόν να ανεβεί ανθρώπινο σώμα, όταν εις τον χώρον του ουρανού υπάρχουν τα καθαρά πνεύματα…
Αλλά και η Επιστήμη θα μπορούσε να πει μέχρι πρότινος, τώρα δεν το λέει: «Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος υπενικώντας τη βαρύτητα, την έλξιν της γης, να ανεβεί προς τα πάνω;». Τώρα δεν το λέει όμως. Η Επιστήμη πρώτα-πρώτα, η σύγχρονη Επιστήμη έμαθε να ταπεινώνεται και τίποτα να μην αποκλείει. Τον περασμένον αιώνα απέκλειε πολλά και την έπαθε. Η επιστήμη όταν αποκλείει, σημαίνει ότι δεν έχει τη δυνατότητα, αφού αποκλείει, να ξαναερευνήσει ένα θέμα. Άρα μέσα την πολλαπλότητα της ερεύνης, βρίσκει καινούρια πράγματα. Αυτό είναι όρος, για να έχει κανείς επιστημονικήν νοοτροπίαν. Δεν μπορείς να γίνεις επιστήμων, να σκέπτεσαι δηλαδή επιστημονικά, αν αποκλείεις πάντα κάτι. Κι αν το αποκλείσεις για μια στιγμή, γιατί δεν σε εξυπηρετεί, γιατί δεν ξέρω τι, δεν το απορρίπτεις αλλά κάποια στιγμή ξαναγυρίζεις να το ξανακοιτάξεις. Ξέρετε πόσες φορές η επιστήμη ξαναγύρισε στα σκουπίδια της; Όπως ο μάστορας πετάει βίδες, βιδάκια… Τι; Δεν πετάει βίδες, βιδάκια. Ο καλός ο μάστορας, κάτω από τον πάγκο, έχει κάποια κουτιά και βάζει αυτά που θα πετούσε. Και πόσες φορές -ρωτήστε μαστόρους, θα σας το πουν, έχω και ιδία αντίληψη του πράγματος, το έκανα κι εγώ αυτό- θα σας πουν πόσες φορές ανατρέχουν σ’ αυτά τα σκουπίδια, για να βρουν κάποια βίδα ή κάποιο βιδάκι που τους χρειάζεται. Έτσι και η Επιστήμη, δεν πετάει τίποτε. Ξαναγυρίζει, ξαναερευνά. Αυτό θα πει αληθινή νοοτροπία επιστημονική. Τι θα έλεγε λοιπόν η επιστήμη πριν από κάποια χρόνια, πριν έχει το αεροπλάνο, τον πύραυλο, το αερόστατο; Θα μπορούσε άραγε ένα ανθρώπινο σώμα, χωρίς άλλη βοήθεια, να ανεβαίνει προς τα επάνω; Κι όμως αγαπητοί…
Λέει ο άγιος Κύριλλος: «Ερεύνησε την γραφήν να δεις ότι υπάρχουν και παρόμοιες περιπτώσεις». Σε ποιον θα μιλήσεις; Θα μιλήσεις σε Ιουδαίον. Λοιπόν τι θα χρησιμοποιήσεις; Την Αγίαν Γραφήν. Θα τον αποστομώσεις από την Αγίαν Γραφήν. Βέβαια κι εμείς δεν έχομε ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε ούτε την Επιστήμη, ούτε τη Φιλοσοφία. Δεν μας χρειάζεται για μια στιγμή, αλλά θα ανατρέξουμε εις την Αγία Γραφή. Αποτελεί μοναδικότητα η Ανάληψις του Χριστού; Και συνεπώς να πούμε για μια στιγμή ότι αυτό είναι αδύνατον; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στον Θεό δεν είναι τίποτε αδύνατον. Και να αποτελούσε μοναδικότητα, πάλι δεν θα το λέγαμε αυτό. Πόσο περισσότερο που δεν αποτελεί μοναδικότητα.
Κι εδώ τώρα ο άγιος Κύριλλος αναφέρει ένα περιστατικόν το οποίον με δύο λόγια θα σας το διηγηθώ. Είναι στο βιβλίον του Δανιήλ, στο κεφάλαιο Βηλ.
Είναι γνωστό ότι ο Δανιήλ ως αιχμάλωτος Ιουδαίος στη Βαβυλώνα, αφού βεβαίως υπέδειξεν εις τον βασιλέα ότι ο Βηλ, ένα φίδι, δεν είναι θεός και το εθανάτωσε, μόνο γιατί του έδωσε να φάει κάτι μικρά κομματάκια φτιαγμένα από πίσσα, πάχος και τρίχες. Έφαγε το φίδι αυτά και έσκασε. Και λέει στον βασιλέα: «Είδες; Λατρεύετε εδώ κάτι που μπορεί να πεθαίνει, να σκάζει…». Θύμωσαν πολύ οι Βαβυλώνιοι, διότι είχε προηγηθεί ένα άλλο. Με τον ναόν εκείνον που μπαίναν οι ιερείς και τρώγανε τα φαγητά εις τον πολιούχον της Βαβυλώνος κ.λπ. και θύμωσαν πολύ με τον Δανιήλ οι Βαβυλώνιοι. Και ηπείλησαν τη ζωή του βασιλέως, εάν δεν τον φονεύσει τον Δανιήλ. Ένας συνήθης τρόπος τότε, για να χορταίνουν και τα λιοντάρια, διότι ήταν ένας λάκκος με επτά λεοντάρια, και ρίχναν κάθε μέρα δύο ανθρώπους, ανθρώπινα σώματα, και δύο πρόβατα. Για σκεφτείτε, φοβερό πράγμα. Οπότε άρπαξαν αυτοί τον Δανιήλ και τον πέταξαν μέσα στον λάκκο των λεόντων. Να το θαύμα. Μάλιστα είχαν αφήσει τους λέοντας νηστικούς. Οι λέοντες δεν πείραξαν τον Δανιήλ. Έμεινε έξι μέρες εις τον λάκκον. Έξι μέρες…Οι λέοντες καταπεινασμένοι, δεν πειράζουν τον Δανιήλ. Στην Ιουδαία - πόσο αλήθεια απέχει η Ιουδαία από τη Βαβυλώνα; Πάρτε εκεί μία ευθεία, γιατί περί ευθείας ο λόγος, που είναι η Ιερουσαλήμ, πού είναι η Βαβυλώνα, εκεί στη Μεσοποταμία, στο σημερινό Ιράκ, κάπου εκεί κοντά στον Περσικό κόλπο. Είναι μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα. Αν δεν κάνω λάθος, είναι περί τα 700-800 χιλιόμετρα. Αν δεν κάνω λάθος…
Ένας άνθρωπος, ονόματι Αββακούμ, δεν είναι ο προφήτης Αββακούμ, προσέξτε, απλώς ένας άνθρωπος· λέγεται προφήτης αλλά δεν είναι ο προφήτης ο γνωστός από τους δώδεκα ελάσσονας προφήτας. Αυτός είχε χωράφια. Και ήταν η εποχή του θερισμού. Είχε εργάτες. Τότε έπρεπε να τους πάει φαγητό το μεσημέρι. Έψησε φαΐ, ζύμωσε, πήρε και τα ψωμιά, τα φορτώθηκε και πηγαίνει τώρα για τα χωράφια του, να δώσει στους εργάτες να φάνε. Στον δρόμο συναντάει κάποιον και του λέγει:
-Πού πηγαίνεις;
-Πηγαίνω στο χωράφι για τους εργάτες.
-Όχι. Μην πας το φαΐ στους εργάτες. Θα το πας στη Βαβυλώνα! Εις τον λάκκον των λεόντων που είναι εκεί ο Δανιήλ.
-Ποτέ μου δεν πήγα στη Βαβυλώνα, ούτε λάκκο γνωρίζω λεόντων, ούτε τον Δανιήλ γνωρίζω, λέει αυτός.
Και πριν καλά καλά τελειώσει τον λόγο του ο Αββακούμ- ήταν άγγελος- τον άρπαξε από τα μαλλιά από δω μπροστά ο άγγελος, φορτωμένος αυτός με τα πράγματα, τον αρπάζει από δω, ακαρεί τον μετέφερε πάνω από τον λάκκο των λεόντων! Ακούστε· ακαρεί, ακαριαίως! Τον έφερε εκεί. Βάζει εκεί «μετά ῥίζου». «Ῥίζος» θα πει θόρυβος. Τον φέρνει λοιπόν επάνω από τον λάκκο των λεόντων. Και τότε ο Αββακούμ φωνάζει «Δανιήλ!». Και άκουσε άνθρωπο μέσα να φωνάζει. Και του ρίχνει από πάνω από τον λάκκο που ήταν τα ψωμιά και το φαΐ. Ο Δανιήλ εδόξασε τον Θεόν, διότι του έστειλε φαγητό και ψωμί.
Την άλλη ημέρα επήγε ο βασιλιάς να θρηνήσει τον φίλο του τον Δανιήλ. Ήταν σπουδαίος σύμβουλός του. Κι από πάνω λέει: «Αχ Δανιήλ, Δανιήλ…». Και φωνάζει από κάτω ο Δανιήλ: -«Τι είναι, βασιλιά;». - «Ζεις;». Τότε τον έβγαλε από τον λάκκο. Είπε ότι είναι αληθινός ο Θεός του Δανιήλ και έριξε εκείνους που τον συκοφάντησαν, τον κατηγόρησαν μάλλον, και οι λέοντες, αγαπητοί μου, τους άρπαξαν στον αέρα και τους έφαγαν τους άλλους.
Γιατί πήρε ο άγγελος αυτόν που πήγαινε στο χωράφι; Για να πιστοποιηθεί το θαύμα. Ίσως πει κάποιος, έμειναν νηστικοί οι άνθρωποι εκεί. Μα αυτό είναι το σπουδαίο. Για να πιστοποιηθεί το θαύμα. Και τον έφερε πίσω ο άγγελος, στο ίδιο σημείο. Προφανώς θα πήγε με άδεια χέρια στο χωράφι και ασφαλώς θα πήγε και λίγο καθυστερημένα. Και θα είπε εις τους εργάτες εκεί το περιστατικόν.
Πώς αυτός πετάχτηκε, δηλαδή μεταφέρθηκε δια του αέρος τόσο γρήγορα; Έχομε λοιπόν ένα προηγούμενο δια την Ανάληψιν του Χριστού. Διότι ο Χριστός- προσέξτε αυτό- δεν είναι κάπου στο σύμπαν, αλλά είναι στη Βασιλεία Του. Και η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μέσα στο Σύμπαν. Κάνετε μία απόπειρα να διέλθετε το σύμπαν... Ξέρετε ότι από τη μία άκρη στην άλλη χρειαζόμαστε είκοσι δισεκατομμύρια έτη φωτός; Να τρέχεις με την ταχύτητα του φωτός, 300 εκατομμύρια μέτρα το δευτερόλεπτο, και να κάνεις είκοσι δισεκατομμύρια χρόνια; Ο Χριστός ακαρεί έφθασε εις την Βασιλείαν Του. Ξέρετε μόνο πού καθυστέρησε; Όταν ανέβαινε σιγά-σιγά, στην ακτίνα οράσεως των μαθητών. Δια να τον απολαμβάνουν και να βεβαιώνουν την άνοδό Του. Εκεί ανήρχετο σιγά-σιγά, σιγά-σιγά. Όταν όμως πια δεν Τον έβλεπαν και οι άγγελοι τους είπαν τους μαθητάς: «Τι σταθήκατε να βλέπετε;». Ο Κύριος ακαρεί βρέθηκε εις την Βασιλεία Του. Πώς πέρασε το σύμπαν αυτό; Το υλικό σύμπαν. Με την ανθρώπινή Του φύση.
Ένα άλλο περιστατικό. Δεν το γράφει ο άγιος Κύριλλος, θα σας το πω όμως εγώ, γιατί τι λέει παρακάτω; Ξέρετε τι λέει; «Καὶ τὰ μὲν ὅμοια μνημόνευε τῶν θαυμάτων». «Να μνημονεύεις, να αναφέρεις τα όμοια θαύματα». Γι΄αυτό λοιπόν δεν το αναφέρει, απλώς κάνει υπαινιγμό. Είναι ο Φίλιππος ο διάκονος. Εις το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, Καινή Διαθήκη τώρα, συνέβη το εξής. Λέγει το Πνεύμα το Άγιον εις τον Φίλιππον τον διάκονον, ένα από τους επτά διακόνους. Αυτός που είχε τα τέσσερα κορίτσια που παρθένευαν, που σας έλεγα την περασμένη Κυριακή στην ανάλυση των Πράξεων. «Σήκω πήγαινε κατά μεσημβρίαν», λέει, «προς Νότον, εκεί προς την Γάζα» εκεί ο δρόμος, λέγει, ήταν έρημος. Δηλαδή ψυχή δεν φαινόταν. Επαρχιακός δρόμος, ψυχή… Αναρωτιέται ο Φίλιππος: «Γιατί μου είπε το Πνεύμα του Θεού να έρθω εδώ;». Όταν όμως σκεφτόταν έτσι, βλέπει να έρχεται από πίσω του ένα αμάξι, αρχοντικό αμάξι. Με τον γνωστόν εκείνον Αιθίοπα της βασιλίσσης της Λιβύης. Η Κανδάκη. Ό,τι θα λέγαμε «Φαραώ» σήμερα. Κανδάκη· γενική ονομασία, δεν είναι το όνομά της. Και ήτο κάπου εκεί στη Λιβύη. Και ήρχετο· πήγε να περάσει μπροστά του το άρμα, δηλαδή η καρότσα αυτή και του λέει το Πνεύμα το Άγιο εις τον Φίλιππον: «Προσκολλήθητι». Ο Φίλιππος πήγε και γαντζώθηκε επάνω. Βλέπει τον Αιθίοπα αυτόν να μελετάει τον Ησαΐα. Ήταν προσήλυτος. Και του είπε το γνωστό εκείνο: «Γινώσκεις ἃ ἀναγινώσκεις;». Γυρίζει αυτόν να ιδεί. Λέει «Πώς θα το εγνώριζα αυτό, εάν κάποιος δεν με βοηθούσε;». Του υπέδειξε λοιπόν τα περί του Ιησού Χριστού και τον εβάπτισε. «Τι με εμποδίζει» λέει, «να βαπτιστώ;». «Τίποτα δεν σε εμποδίζει, εάν πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, τίποτα δεν σε εμποδίζει». Έχομε, μάλιστα, θα λέγαμε, μία υποτυπώδη ομολογία πίστεως, ένα Σύμβολον Πίστεως, υποτυπώδες. Μετά έγινε πιο πλουσιότερο, διότι μπήκαν οι αιρέσεις. Και τότε κατέβηκαν εκεί σε ένα σημείο του δρόμου και είχε λίγο νερό και τον εβάπτισε εκεί τον ευνούχον αυτόν. Και τότε ο Φίλιππος αρπάχτηκε από το Πνεύμα του Θεού, κατά τον ίδιο τρόπο που αρπάχτηκε και ο Αββακούμ, εκείνος που πήγε στην Βαβυλώνα. Και τον έφερε εκεί κάπου στη Γάζα, και εις την Τύρο, δεν θυμάμαι ακριβώς, και ο ευνούχος, λέει, δεν ξαναείδε τον Φίλιππον. Ξαφνικά έφυγε από μπροστά του. Χάθηκε. Και εκεί που αρπάχτηκε και τον πήγε τόσο μακριά το Πνεύμα το Άγιον, από κει συνέχισε την ιεραποστολή του ο διάκονος Φίλιππος. Να λοιπόν και ένα άλλο περιστατικό αναλήψεως.
Αλλά ας προχωρήσουμε. «Καὶ τὰ μὲν ὅμοια μνημόνευε τῶν θαυμάτων, τὴν δὲ ὑπεροχὴν τήρει τῷ Δεσπότῃ τῷ θαυματοποιῷ(Ό,τι αναφέρεις, ασφαλώς είναι σπουδαίο, αλλά την υπεροχή όμως στην Ανάληψή Του την έχει πάντοτε ο Χριστός). Οἱ μὲν γὰρ ἐβαστάζοντο, ὁ δὲ βαστάζει τὰ πάντα». Τι ωραίο αυτό! «Όλοι εβαστάζοντο από το Πνεύμα του Θεού, από τον άγγελον. Αλλά ο Κύριος όμως βαστάζει τα πάντα. Και δεν βαστάζεται από κανέναν». «Μνημόνευε ὅτι Ἐνὼχ μετετέθη, ἀλλ' Ἰησοῦς ἀνῆλθεν(Να θυμάσαι ότι ο Ενώχ μετετέθη, θυμόσαστε από την Παλαιά Διαθήκη. «Εὐηρέστησε», λέγει, «εἰς τόν Θεόν καί οὐχ εὑρέθη. Ὃτι μετέθηκεν αὐτόν ὁ Κύριος». Μετετέθη λοιπόν ο Ενώχ. Ναι. Αλλά πού πήγε; Πού μετετέθη; Θα λέγαμε, ό,τι συνέβη με τον προφήτην Ηλίαν. Κάπου στον ουρανό. Δεν λέμε όμως πιο πολλά γιατί θα μας τα πει πιο κάτω ο άγιος Κύριλλος, για τον προφήτη Ηλία τουλάχιστον. «Ενώ ο Κύριος δεν μετετέθη αλλά ανήλθεν, ανέβηκε», δηλαδή πέρασε το σύμπαν και επήγε εις την Βασιλείαν Του.
«Μνημόνευε τῶν περὶ Ἠλίαν τῶν χθὲς εἰρημένων».«Αυτά που λέγαμε χθες δια τον Ηλίαν». Τι κρίμα, να ξέραμε τι είχε πει ο άγιος Κύριλλος! Τι ανεφέρθη δια τον Ηλίαν;), ὅτι Ἠλίας μὲν ἐν ἅρματι πυρὸς ἀνελήφθη, Χριστοῦ δὲ τὸ ἅρμα μυριοπλάσιον χιλιάδες εὐφημούντων(«Επί άρματος», λέγει, «ηρπάγη. Αλλά ο Χριστός μύριες φορές παραπάνω από άρμα, διότι άγγελοι τον συνοδεύουν και τον επευφημούν». «Καὶ ὅτι -Μάλιστα αυτό που σας λέγω, είναι Ψαλμός, 67,18. Είναι προφητικό- Ἠλίας μὲν ἀνελήφθη πρὸς ἀνατολὰς τοῦ Ἰορδάνου, Χριστὸς δὲ πρὸς ἀνατολὰς τοῦ χειμάῤῥου Κέδρων ἀνῆλθεν, καὶ ὅτι ἐκεῖνος ὡς εἰς τὸν οὐρανόν, Ἰησοῦς δὲ εἰς τὸν οὐρανόν». Δύο φορές, αγαπητοί μου, αναφέρει δια τον προφήτην Ηλίαν το Δ΄Βασιλειών, ότι ανήλθεν- προσέξτε- «ὡς εἰς τὸν οὐρανόν». Δηλαδή «κάπου στον ουρανό». Ποιον ουρανό; Θα μας το πει λίγο πιο κάτω ο άγιος Κύριλλος. Αλλά ο Χριστός, λέγει, ανήλθε όχι «ὡς εἰς τὸν οὐρανόν», αλλά «εἰς τὸν οὐρανόν». Ανήλθε εις την Βασιλείαν Του· «καὶ ὅτι ἐκεῖνος μὲν εἶπε δοθήσεσθαι διπλᾶ ἐν πνεύματι τῷ ἁγίῳ μαθητῇ». Ξέρετε, ο Ελισσαίος τον παρεκάλεσε να πάρει διπλήν την μερίδαν της προφητείας και των χαρισμάτων. Και του λέει: «Αν δεις την Ανάληψή μου…». Υπήρχε περίπτωση να μην δει την ανάληψή του; «Και εάν», λέγει, «πάρεις τη μηλωτήν μου…». Και ανερχόμενος ο προφήτης, και την ανάληψή του είδε ο Ελισσαίος και τη μηλωτή πήρε, δεν τη χρειαζότανε πια την μηλωτή, μια προβιά ήταν, δερμάτινος χιτών, δεν τον χρειαζότανε πια αυτόν· και τότε πήρε το προφητικό χάρισμα, δεν είναι ώρα τώρα εδώ να σας πω τι σημαίνει διπλό, έχει σημασία.
«καὶ ὅτι ἐκεῖνος μὲν εἶπε δοθήσεσθαι διπλᾶ ἐν πνεύματι τῷ ἁγίῳ μαθητῇ Χριστὸς δὲ τοσαύτην παρέσχε τοῖς ἰδίοις μαθηταῖς ἀπόλαυσιν χάριτος τοῦ ἁγίου πνεύματος, ὥστε μὴ μόνον αὐτοὺς ἔχειν ἐν ἑαυτοῖς, ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν αὐτῶν τῆς κοινωνίας αὐτοῦ μεταδιδόναι τοῖς πιστεύουσιν». Αλλά εδώ δεν χρειάστηκε ο Χριστός να δώσει καμία μηλωτή, για να πάρουν κάποιο χάρισμα οι μαθηταί Του. Έδωσε τόσο πλούσιο το Πνεύμα το Άγιον… Και όχι μόνο αυτό αλλά και οι μαθηταί δια της χειροτονίας να παρέχουν τα δώρα του Αγίου Πνεύματος εις τους διαδόχους των. Η υπεροχή του Χριστού έναντι του Ηλία.
ΚΣΤ’ «Καὶ ὅταν οὕτως πρὸς Ἰουδαίους παλαίσῃς, ὅταν ἐξ ὁμοιότητος νικήσῃς(«Όταν» δηλαδή «έλθεις να παλαίψεις με όμοια επιχειρήματα και παραδείγματα προς τους Ιουδαίους, δηλαδή παρόμοια, ώστε να τους αποστομώσεις»), τότε ἐλθὲ λοιπὸν ἐπὶ τὴν ὑπεροχὴν τῆς τοῦ σωτῆρος δόξης, ὅτι οἱ μὲν δοῦλοι, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ Θεοῦ(Κι εκείνοι μεν, ως δούλοι ανελήφθησαν ως εις ουρανόν ή ό,τι άλλο, τούτος όμως ως Υιός του Θεού). Καὶ οὕτως δὲ τῆς ὑπεροχῆς μνημονεύσεις, ἐννοῶν ὅτι τοῦ Χριστοῦ δοῦλος ἡρπάγη ἕως τρίτου οὐρανοῦ(Εδώ αρπάζεται δούλος του Χριστού. Ποιος; Ο Παύλος. Πού; Έως τρίτου ουρανού). Εἰ γὰρ Ἠλίας μὲν ἕως πρώτου ἔφθασε, Παῦλος δὲ ἕως τρίτου οὐρανοῦ, προτιμοτέρας ἄρα τετύχηκε τῆς ἀξίας». Καταπληκτικό! Ο Ηλίας, κάπου στον ουρανό. Πού; Προσέξτε, εντός του σύμπαντος. Ο Ηλίας δεν είναι στη Βασιλεία του Θεού. Είναι εντός του σύμπαντος. Ο Παύλος ανέβηκε έως τρίτου ουρανού. Και ξέρετε ποιος είναι ο τρίτος ουρανός; Ο Παράδεισος. Η χώρα των πνευμάτων. Είναι έξω από το σύμπαν. Η χώρα των πνευμάτων. Προσέξτε αυτό το σημείο. Αυτός είναι ο τρίτος ουρανός. Το λέει ο ίδιος. «Γνωρίζω έναν άνθρωπο που… κτλ, ανέβηκε έως τρίτου ουρανού, ἡρπάγη (ο ίδιος) εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα». Ταυτίζει ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος τον τρίτον ουρανόν με τον Παράδεισον. Ο Ηλίας δεν είναι εις τον Παράδεισον. Αλλά «ὡς εἰς τὸν οὐρανόν». Συνεπώς και οι δούλοι του Χριστού είναι ανώτεροι από τον Ηλία και τον Ελισσαίο και τον Αββακούμ κ.λπ.
«Μὴ ἐπαισχυνθῇς τοῖς σοῖς ἀποστόλοις(«Μην ντρέπεσαι για τους αποστόλους σου. Τους αποστόλους του Χριστού»). οὐκ εἰσὶ χείρονες Μωυσέως(«Δεν είναι κατώτεροι του Μωυσέως»), οὐδὲ δεύτεροι τῶν προφητῶν(«Ούτε δευτέρας σειράς από τους προφήτας»), ἀλλὰ καλοὶ μετὰ καλῶν καὶ καλῶν καλλίονες(«Αλλά καλοί μαζί με τους καλούς κι απ΄τους καλούς, καλύτεροι, είναι οι απόστολοι»). Ἠλίας μὲν γὰρ ἀνελήφθη εἰς οὐρανόν, ἀλλὰ Πέτρος ἔχει τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν(«Ο Ηλίας ανέβηκε κάπου στον ουρανό, αλλά ο Πέτρος έχει τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών». Δέστε διαφορά), ἀκούσας(αφού άκουσε από τον Χριστόν:)· ὅσα ἂν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἠλίας εἰς οὐρανὸν μόνον, Παῦλος δὲ καὶ εἰς οὐρανὸν καὶ εἰς παράδεισον(«Ανέβηκε εις τον ουρανόν και εις τον Παράδεισον» -ο τρίτος ουρανός, που σας είπα), (ἔπρεπε γὰρ τοὺς μαθητὰς τοῦ Ἰησοῦ πολυπλασίονα λαβεῖν τὴν χάριν)(«διότι οι μαθηταί του Χριστού έπρεπε να πάρουν πολλαπλασία την χάριν») ἤκουσεν ἄῤῥητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι(«Κι άκουσε λόγια που όχι μόνον δεν επιτρέπεται, δεν είναι δυνατόν να ακουστούν τα λόγια αυτά, να ειπωθούν με ανθρώπινο στόμα». Είναι τα άκτιστα ρήματα. Και τα άκτιστα ρήματα…ξέρετε, τα λόγια του Ευαγγελίου είναι κτιστά. Τα τυπώνομε κ.τ.λ. Αλλά εκείνα που ο Παύλος ήκουσε ήταν τα άκτιστα ρήματα. Γι’αυτά ουκ εξόν, δεν είναι δυνατόν, κι όχι μόνο δεν επιτρέπεται, αλλά δεν είναι δυνατόν αυτά να ειπωθούν. «Κατέβη δὲ ὁ Παῦλος ἄνωθεν πάλιν, οὐχ ὅτι ἀνάξιος ἦν τῆς ἐν τῷ τρίτῳ οὐρανῷ διατριβῆς, ἀλλ' ἵνα ἀπολαύσας τῶν ὑπὲρ ἄνθρωπον καὶ ἔντιμος καταβὰς καὶ Χριστὸν κηρύξας καὶ ὑπεραποθανὼν αὐτοῦ λάβῃ καὶ τὸν τοῦ μαρτυρίου στέφανον». «Κατέβηκε πάλι ο Παύλος· όχι γιατί ήταν ανάξιος, αλλά για να κηρύξει τον Χριστόν και να τύχει και του μαρτυρίου και του στεφάνου του μαρτυρίου». «Παρέλιπον δὲ νῦν τὰ λοιπὰ τῆς κατασκευῆς τὰ χθὲς ἐπὶ τῆς συνάξεως εἰρημένα τῆς Κυριακῆς· παρὰ γὰρ τοῖς συνετοῖς ἀκροαταῖς αὐτάρκης μόνον καὶ ὑπόμνησις εἰς μάθησιν». «Για τους μαθητάς εκείνους που έχουν σύνεσιν, αρκετά αυτά που είπαμε».
Πιστεύω λοιπόν, αγαπητοί μου, ότι και για μας, αυτά που είπαμε, εκείνοι που έχουν πραγματικά όρεξη, έχουν διάθεση, πραγματικά είναι πολύ αρκετά, αυτά που μας λέγει ο λόγος του Θεού για να γνωρίζουμε το περιεχόμενο της πίστεώς μας και να συμμορφούμεθα με αυτό.
96η ομιλία στο βιβλίο των "Κατηχησεων του Αγίου Κυρίλλου" Αρχιεπισκόπου ιεροσολύμων.
