Τό Θεομητορικόν Θαῦμα καί τά θαύματα τῆς Θεοτόκου.

†. Καθώς, αγαπητοί μου, μελετούμε το θεολογικότατον προοίμιον της προς Εβραίους επιστολής, αναγκαζόμαστε να σταματήσομε σε μία μυστηριώδη φράση: «Ὃταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει». Ποιος εισαγάγει; Εισαγάγει ο Πατήρ. Ποιον εισαγάγει; Εισαγάγει τον Υιόν. Πού τον εισαγάγει; Εις την οικουμένην, εις τον κόσμον. Αλλά ο Υιός, ως πρωτότοκος του Πατρός, είναι και Θεός βεβαίως, είναι πανταχού παρών. Τι έννοια έχει αυτό το «εισαγάγει»; Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης απαντά: «Τήν διά σαρκός Αὐτοῦ γένεσιν, εἴσοδον εἰς τήν οἰκουμένην ὀνομάζει ὁ Λόγος». Ότι δηλαδή «όταν ο Πατήρ», λέγει, «εισαγάγει τον Υιόν, Τον εισαγάγει με την έννοια της σαρκός, με την έννοια της Ενανθρωπήσεως». Ώστε λοιπόν η είσοδος του Θεού, του Θεού Λόγου, γίνεται εις τον κόσμον με την Ενανθρώπηση. Και το όργανον που υπηρέτησε αυτήν την είσοδον του πρωτοτόκου εις την Οικουμένην, είναι η Παρθένος Μαρία. Έτσι η Παρθένος Μαρία γίνεται η πύλη δια της οποίας ο Θεός Λόγος κοινωνεί κατά τρόπον αισθητόν και ρεαλιστικόν με τους ανθρώπους.

   Ο προφήτης Βαρούχ μας λέγει -Στο 3^ο του κεφάλαιο. Είναι αξιομνημόνευτα-: «Ὁ ἀποστέλλων τὸ φῶς, καὶ πορεύεται- Ποιος είναι ο ἀποστέλλων τὸ φῶς; Είναι ο Θεός Λόγος. Ως δημιουργός του φωτός και των πάντων. Στέλνει το φως: «Πήγαινε». Και πηγαίνει-  ἐκάλεσεν αὐτό, καὶ ὑπήκουσεν αὐτῷ τρόμῳ (:το ανακαλεί· κι αυτό επιστρέφει τρέμοντας!)· οἱ δὲ ἀστέρες ἔλαμψαν ἐν ταῖς φυλακαῖς αὐτῶν καὶ εὐφράνθησαν– Τα δε αστέρια… ‘’ἐν ταῖς φυλακαῖς αὐτῶν’’ είναι κατά το φαινόμενον, όπως βλέπομε τ’ αστέρια να ανατέλλουν, κάποια ώρα μέσα στο 12ωρο της νύχτας· τουλάχιστον όπως βλέπομε, αυτό λέγεται φυλακή. Δηλαδή σκοπιά. Και αυτά λέει, έλαμψαν και χάρηκαν- ἐκάλεσεν αὐτοὺς -ποιους; Τους αστέρας. Ο Λόγος- καὶ εἶπον (:και Του απήντησαν) Πάρεσμεν (:Είμαστε παρόντες). Ἒλαμψαν μετ᾿ εὐφροσύνης τῷ ποιήσαντι αὐτούς (:Έλαμψαν με χαρά, μπροστά σε Εκείνον που τους κατασκεύασε). Μετά τοῦτο -ποιο «μετὰ τοῦτο»; Μετά που είπε στο φως να πηγαίνει…Αυτό είναι το  «μετὰ τοῦτο». Προσέξτε να δείτε τι θεολογία υπάρχει… «Μετά τοῦτο …»,μετά δηλαδή από την Δημιουργία του φωτός, που βλέπομε εις την Γένεσιν: « Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν… καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς» – Μετά τοῦτο – μετά δηλαδή από την δημιουργία του φωτός και του σύμπαντος- ἐπὶ γῆς ὤφθη -Ποιος ὤφθη; Ποιο είναι το υποκείμενο; Ο Θεός Λόγος. Ενεφανίσθη, ὤφθη, ὤφθη, ὤφθη του ὁράω-ῶ, έγινε φανερός στη γη) καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη (:και συνανεστράφη με τους ανθρώπους)». Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε· πιστεύω ναι. Είναι συγκλονιστικό πράγμα! Ότι Εκείνος που είπε «Γενηθήτω φῶς» ήρθε μαζί μας. Και δεν είναι άλλος από τον Ιησούν Χριστόν. Είναι εκπληκτικόν.

     Στο μυστήριο λοιπόν να ενωθεί ο Θεός Λόγος με τους ανθρώπους, υπηρέτησε η Παρθένος Μαρία. Αλλά και η Παρθένος Μαρία αποτελεί ένα βαθύτατο μυστήριον. Ένα μυστήριον θαύμα. Το περιώνυμον θεομητορικόν θαύμα. Και το θαύμα αυτό συνίσταται ως εξής. Χωρίς βέβαια να προσμετρηθεί το θεολογικόν βάθος που το αποτελεί το μυστήριον αυτό. Τι να προσμετρήσομε;

      Πρώτον· ο Θεός Λόγος είναι Υιός του Πατρός. Και συνεπώς έχομε την εσωτερικήν, αΐδιον γέννησιν του Υιού από τον Πατέρα. Προσέξατε αυτό. «Αΐδιος» θα πει χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Αυτή είναι η διαφορά της λέξεως «αΐδιος» από το «αιώνιος». Το «αιώνιος» μπορεί να μην έχει τέλος, έχει όμως αρχή. Λέμε: «Θα ζήσομε αιωνίως». Αλλά είχαμε αρχήν. Το «αΐδιος» θα πει: χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Γι΄αυτό καταχρηστικώς λέμε τον Θεό «αιώνιον». Θα έπρεπε να τον λέγαμε «αΐδιον» τον Θεόν. Χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Έτσι η γέννησις του Υιού είναι αΐδιος. Χωρίς αρχή, χωρίς τέλος. Και είναι εσωτερική. Είναι έτσι ο Υιός αμήτωρ, χωρίς μητέρα.

      Πώς όμως τώρα γίνεται και υιός ανθρώπου; Πώς ο αχώρητος γίνεται χωρητός μέσα στην μήτρα της Παρθένου; Ο αρχάγγελος Γαβριήλ, αγαπητοί μου, κατά τον Ακάθιστον Ύμνον, είδε σωματούμενον τον Κύριον. Τον Κύριον του Ισραήλ! Τον είδε να σωματούται. Δηλαδή να παίρνει ανθρωπίνη μορφή. Τον οποίον άλλοτε δεν είχε δει. Ούτε εγνώριζε. Ούτε άλλη αγγελική φύσις εγνώριζε τον Υιόν. Και ο αρχάγγελος «ἐξίστατο», όπως μας λέγει ο ύμνος. Και εις τα οποία μυστήρια, που συνιστούν το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, δηλαδή της Ενανθρωπήσεως, όπως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, «ἄγγελοι ἐπιθυμοῦσιν παρακύψαι». «Να σκύψουν, να γνωρίσουν, να προσεγγίσουν αυτό το μυστήριον». Έτσι ο Αρχάγγελος είδε τον Θεό να «μικραίνει» για να γίνει δεκτός μέσα εις την μήτραν της Παρθένου. Αλλά είδε και την μήτρα της Παρθένου να πλαταίνει, για να μπορεί να χωρέσει τον αχώρητον.

     Τι ακριβώς, αγαπητοί μου, εκυοφόρησε η Παρθένος; Λέγει ο Απόστολος Παύλος εις την προς Κολοσσαείς επιστολή του: «Ὃτι ἐν αὐτῷ -δηλαδή τῷ Χριστῷ– εὐδόκησε πᾶν τό πλήρωμα κατοικῆσαι -Ποιο πλήρωμα; Της θεότητος. Πλήρωμα θα πει γέμισμα. Κάτι που… δεν υπάρχει κάτι παραπέρα. Λέμε «ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν», λέμε για το Πνεύμα το Άγιον, χωρίς να έχει καμία σχέση το Πνεύμα το Άγιο με την δημιουργία ως ουσία, πληροί όμως ολόκληρη την δημιουργία. Έτσι και εδώ. Χωρίς να έχει σχέση ο Υιός με την ανθρωπίνη φύση που λαμβάνει, πληρούται η ανθρωπίνη φύσις από ολόκληρη την θεότητα. Είναι εκπληκτικό. Κι ακόμη σαφέστερα, λίγο πιο κάτω, στο δεύτερο κεφάλαιο, στην ίδια επιστολή, λέγει ο Απόστολος: «ὅτι ἐν αὐτῷ (:γιατί), λέει, (:εις Αυτόν, τον Χριστόν) κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς». Το καταλαβαίνομε; Είναι εκπληκτικόν. «Πᾶν τό πλήρωμα». Όλος ο Λόγος ήτο σωματικώς εις την ανθρωπίνη φύση του Ιησού!  Αυτόν που εγέννησε η Θεοτόκος.

     Ώστε λοιπόν τι ακριβώς εκυοφόρησε η Παρθένος; Η Παρθένος Μαρία κυοφορεί και γεννά αληθή Θεάνθρωπον. Έτσι η Παρθένος… δηλαδή η ανθρωπίνη φύσις, θα λέγαμε, που Εκείνη δίδει εις τον Θεόν Λόγον, να είναι θεωμένη, ἅμα συλλήψει. Και αυτή η φύσις η ανθρωπίνη, που δίδει η Θεοτόκος και προσλαμβάνει ο Λόγος, είναι ηνωμένα, ηνωμένες αυτές οι δύο φύσεις, θεία και ανθρωπίνη, ασύγχυτα και αδιαίρετα με μίαν υπόστασιν. Την υπόστασιν του Θεού Λόγου. Αυτό εκυοφόρησε η Παρθένος Μαρία. Και αυτό λέγεται Θεομητορικόν θαύμα.

     Ακόμη, η σύλληψις του Θεού Λόγου στην μήτρα της Παρθένου έγινε χωρίς ανδρικόν σπέρμα. Χωρίς πατέρα. Είναι αμήτωρ κατά την θεότητα, είναι απάτωρ, χωρίς πατέρα, κατά την ανθρωπότητα. Δηλαδή κατά το ανθρώπινον, ο Χριστός δεν έχει πατέρα. Κι όπως ο Αδάμ επλάσθη εκ της παρθένου γης, χωρίς προηγούμενον σπέρμα, έτσι και ο νέος Αδάμ, ο Χριστός προέρχεται εκ της Παρθένου, ώστε ο παλαιός Αδάμ να αποτελεί εικόνα του Ιησού Χριστού ως προς την γέννηση. Και η Παρθένος γεννά, συνεπώς, παρθενικά, και τέλος μένει παρθένος.  Είναι αυτή η θεολογική έκφρασις, ότι η Μαρία Θεοτόκος μένει Παρθένος, είναι Παρθένος προ του τόκου, είναι Παρθένος κατά τον τόκον και μένει Παρθένος μετά τον τόκον. Γι΄αυτό λέγεται Αειπάρθενος. Γι΄αυτό και εικονογραφικά έχει τρία αστέρια. Ένα στο μέτωπο και δύο στους ώμους. Κι αυτά τα τρία αστέρια εκφράζουν το αειπάρθενον της Θεοτόκου. Και είναι εκείνη που αποτελεί την κεκλεισμένην πύλην, δια της οποίας εισέρχεται και εξέρχεται ο Θεός, και μένει και παραμένει κεκλεισμένη.

     Όταν ο Κύριος υπόσχεται  τον ερχομό Εκείνου που θα έρθει να αποκαταστήσει τους πεσμένους ανθρώπους, εκείνο το λεγόμενον Πρωτευαγγέλιον που είναι μία ελπίδα μέσα στην ζοφερότητα εκείνου του δειλινού στον Παράδεισον, κάνει αναφορά στο σπέρμα της Εύας! Και όχι του Αδάμ. Τι λέγει εκεί ο Θεός; Ότι «εκ του σπέρματος αυτής θα έλθει Εκείνος ο οποίος θα σου συντρίψει την κεφαλήν», λέγει στον διάβολο. Δεν λέγει «ἐκ τοῦ σπέρματος τοῦ ἀνδρός». Το σπέρμα ανήκει στον άνδρα. Πώς λέγει εδώ «ἐκ τοῦ σπέρματος αὐτῆς»; Σημαίνει έναν σαφή υπαινιγμό, ότι Εκείνος που θα ήρχετο, θα εγεννάτο εκ Παρθένου.

      Μας καταπλήσσει, ωστόσο, ότι σε όλη την ανθρωπίνη Ιστορία, ανακαλύπτομε την παρουσία αυτού του θεομητορικού θαύματος. Από τον Αδάμ και την Εύα, μέχρι το ιστορικό πρόσωπό της, διαρκώς ανακαλύπτομε την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Μας εκπλήσσει! Ένα τροπάριο του Κανόνος, του Ακαθίστου Ύμνου, λέγει: «Ἐξέστη τά σύμπαντα (:τα σύμπαντα εξέστησαν) ἐπὶ τῇ θείᾳ δόξῃ σου -Γιατί εξέστησαν;- σύ γάρ, ἀπειρόγαμε Παρθένε(:Συ, ω Παρθένε, που είσαι άπειρος γάμου, δεν έχεις εμπειρία του γάμου, δηλαδή είσαι παρθένος) ἔσχες ἐν μήτρᾳ τὸν ἐπὶ πάντων Θεὸν (:γιατί εφιλοξένησες μέσα στη μήτρα σου τον Θεόν που είναι πέρα και πάνω απ’ όλα) καὶ τέτοκας ἄχρονον Υἱόν (:και έχεις γεννήσει Υιόν άχρονον, αΐδιον– που σας έλεγα στην αρχή) πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσι σε, σωτηρίαν βραβεύοντα».

     Αλλά εάν, αγαπητοί μου, εάν η Παρθένος Μαρία αποτελεί όντως ως πρόσωπον και ως ύπαρξις το θεομητορικόν θαύμα, τότε είναι πολύ φυσικόν και η ιδία να επιτελεί θαύματα. Είναι πολύ φυσικόν. Όταν εκλήθη η Θεοτόκος και ο Ιησούς εις τον γάμον της Κανά, και ο Ιησούς επετέλεσε το πρώτο Του θαύμα, όπως σαφώς μας το χαρακτηρίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι ήτο το πρώτον σημείον του Ιησού, το πρώτον σημείον, το πρώτο θαύμα, δηλαδή την μεταβολή του νερού σε κρασί, ταυτόχρονα αυτό το θαύμα, το πρώτο θαύμα, ήταν και θαύμα της Θεοτόκου! Πώς; Διότι Εκείνη εισηγείται το θαύμα: «Δεν έχουν κρασί». Και μετά λέγει εις τους υπηρέτες: «Ό,τι σας λέγει, να το κάνετε». Είναι λοιπόν σαφώς εισηγήτρια του θαύματος του Υιού της. Και συνεπώς ανήκει το θαύμα αυτό και εις Εκείνην. Είναι το θαύμα του Υιού, αλλά είναι και το θαύμα της μητρός. Αρχή θαυμάτων λοιπόν, δημοσίων θαυμάτων, και για την Θεοτόκο το θαύμα της Κανά.

    Έκτοτε, αυτό που εγράφη δια τον Ιησούν, στον Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο τέλος του Ευαγγελίου του, ότι «Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς (:Υπάρχουν κι άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς) ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ’ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία», «που όλα αυτά», λέει, «αν έπρεπε να γράφονται το καθένα ξεχωριστά, νομίζω ότι δεν θα χωρούσαν όλες οι βιβλιοθήκες του κόσμου εκείνα που ο Ιησούς επετέλεσε», αυτό θα μπορούσε να γραφεί και να ειπωθεί και δια την Θεοτόκον. Γιατί εις όλον τον χριστιανικόν κόσμον είναι γνωστά τα θαύματα της Παναγίας μας. Μεγάλα και μικρά. Αναρίθμητα, αναρίθμητα, αναρίθμητα! Και θαύματα ακόμη και αυτής της καθημερινότητος· που δεν γράφονται μεν αλλ’ είναι και ανήκουν στην προσωπική εμπειρία του κάθε πιστού.  Και τα θαύματα αυτά γίνονται από τον Χριστόν, τον Υιόν της, για να δοξάζεται η μητέρα Του. Όπως και στον γάμο της Κανά. Ήθελε εκεί να την δοξάσει. Γιατί όταν λέγει στους υπηρέτες: «Κάνετε ό,τι σας πει», θα πουν οι υπηρέται: «Και τότε ποια είναι αυτή η κυρία;». Ποια είναι…

      Πόσα θαύματα γίνονται, αγαπητοί μου, κάθε χρόνο στην μνήμη της… Πόσα θαύματα γίνονται σ’ όλον τον χριστιανικόν κόσμον… Όπου υπάρχει ναός της και προσκύνημά της. Η Τήνος, το νησί, η Τήνος, το νησί του Αιγαίου, το ελληνικό νησί η Τήνος, είναι το αποκορύφωμα των θαυμάτων της Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι παγκόσμιον προσκύνημα το νησί της Τήνου. Πόσα θαύματα γίνονται εκεί; Πόσοι χωλοί, κουτσοί, δηλαδή, εκεί περπάτησαν; Πόσοι κωφοί άκουσαν; Πόσοι μουγγοί μίλησαν; Θυμούμαι κάποτε έναν στρατιώτη στο 404 Νοσοκομείο της Λαρίσης, που μου το ομολογούσε αυτό μέσα στον θάλαμο, και μου είπε ότι έως 14 ετών δεν είχε μιλήσει! Και τον πήγε η μάνα του εις την Τήνο και εκεί ομίλησε! Πόσοι ακόμη παράλυτοι σηκώθηκαν εκεί εις την Τήνον; Πόσα θαύματα έγιναν, γίνονται και θα γίνονται;

      Αλλ’ όχι μόνον εις την Τήνον, αλλά και οπουδήποτε αλλού η Παναγία τιμάται και λατρεύεται. Έχομε ένα μικρό εκκλησάκι, πολύ παλιό, στην Κηφισιά. Το λέμε το εκκλησάκι αυτό «Η Παναγίτσα». Επειδή έχομε κι άλλο ένα πολύ πολύ μικρό εκκλησάκι· βυζαντινά πρέπει να ήταν αυτά· που λέγεται «η Παναγία η Ξυδού». Υπάρχει μια παράδοση γιατί λέγεται Ξυδού· έτσι για αντιδιαστέλλονται τα εκκλησάκια της Παναγίας, λέμε αυτό: «Η Παναγία, η Παναγίτσα». Αγαπητοί μου, ήμουν αυτόπτης μάρτυς σε ένα θαύμα που έγινε. Λίγο προ του 1940. Όταν βγήκε η εικόνα της Παναγίας… ή μάλλον την είχαν απέξω απ’ τον ναό και την σήκωσαν για να γίνει η περιφορά – το θυμούμαι σαν κι αυτήν την ώρα- πίσω από την εικόνα ακολούθησε μια κοπέλα. Ήτανε κουτσή η κοπέλα αυτή. Με τα δεκανίκια της. Είχε κάνει, όπως ελέγετο, επτά εγχειρήσεις για το πόδι της. Και παρέμενε κουτσή. Κάποια στιγμή, λίγα μέτρα μετά από την αναχώρηση της εικόνος της Παναγίας μας, πέταξε τα δεκανίκια και είπε: «Περπατώ!». Ήμουν αυτόπτης μάρτυς. Αυτή παντρεύτηκε μετά, έκανε παιδιά, πιθανότατα ζει ακόμα.

     Ακόμα η Υπεραγία Θεοτόκος εστάθη υπέρμαχος στρατηγός του Έθνους μας! Πού το προστατεύει, το φυλάττει. Αν επέτρεψε η σοφία της να βυθισθεί το 1940 στο λιμάνι της το αντιτορπιλικό «Έλλη», αυτό έγινε για να δοξάσει το ελληνικό έθνος, με τις νίκες που του έδωσε στα βουνά της Πίνδου. Για να δείξει- και το έδειξε- ποια ήταν η απάντησή της: «Εσείς κάνατε αυτό, στο λιμάνι το δικό μου. Να δείτε τι θα πάθετε». Ήττα τρομακτική…

     Αλλά και στην καθημερινότητα που ζούμε έχομε εμπειρία των δικών της ενεργειών και της δικής της, αγαπητοί μου, παρουσίας. Αυτήν την αγρυπνία εδώ που κάνομε, κάθε χρόνο σας το λέγω, την έχομε αφιερώσει σε Εκείνην, που το 1977 διέσωσε την Ιερά μας μονή από πυρκαγιά που είχε εκραγεί σε πολλά σημεία -εμπρησμός ήταν- σε πολλά σημεία της περιοχής του Στομίου. Και ήταν τότε μία φοβερή ξηρασία. Τι έγινε; Λίγο πριν φθάσει η φωτιά στην μονή, ξέσπασε μία δυνατή, σαν φθινοπωρινή, βροχή, έπεφτε πολύ το νερό και έβγαζε φουσκάλες-πώς πέφτουν οι σταγόνες, χοντρές σταγόνες, και είναι πολύ το νερό και σηκώνονται φουσκάλες- έτσι ήταν η βροχή όλη νύχτα, και έσβησε κάθε σημείο της φωτιάς εκείνης. Προσέξατε· μόνο εδώ είχε βρέξει. Απέναντι στον Όλυμπο, πιο πέρα στον Κίσσαβο, δεν είχε βρέξει. Μόνον εδώ είχε βρέξει!!!

      Εμείς εδώ, οι μοναχοί, στα δικά της σκηνώματα, που πέρασαν τόσοι αγιασμένοι μοναχοί, έχομε τόσο πλουσία, σαν εμπειρία, την αγαθή της παρουσία και την αγαθή της ενέργεια.

       Ο αρχάγγελος Ραφαήλ, είχε πει στους Τωβίτ και Τωβία: «Μυστήριον βασιλέως καλόν κρύψαι (:Καλόν είναι τα μυστικά του βασιλιά να τα κρύβομε), τὰ δὲ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἀνακαλύπτειν ἐνδόξως (:αλλά τα έργα του Θεού πρέπει να τα αποκαλύπτουμε. Για να δοξάζεται ο Θεός)». Θα μπορούσα πολλά να σας διηγηθώ, αλλά ο χρόνος δεν επαρκεί. Αυτή η ίδια η ανοικοδόμησις της ιεράς Μονής, της δικής της, τα δικά της σκηνώματα, χωρίς να υπάρχουν χρήματα, είναι ένα θαύμα δικό της, που έγινε. Εγώ προσωπικά δεν αγαπώ τις οικοδομές. Αλλά παρεκάλεσα τον Κύριον και την Θεοτόκο, και μου απήντησε όπως στον Μωυσή. Ότι θα έδιδε πνεύμα αρχιτεκτονικής εδώ για να φτιάξομε ό,τι θα φτιάχναμε. Και είπε: «Θα δώσω πνεύμα αρχιτεκτονικής εις τον Βεσελεήλ -είναι στο βιβλίο της Εξόδου στο 31^ο κεφάλαιο, γιατί ο Μωυσής είπε: «Κύριε, τι θα φτιάξω απ’ όλα αυτά που μου λες; Θέματα υφαντουργίας, χρυσοχοΐας, αργυροχοΐας, ξυλουργικής… Τι θα φτιάξω από όλα αυτά; Εγώ δεν ξέρω τίποτα». «Εγώ», λέγει, «θα δώσω πνεύμα αρχιτεκτονικής κι όλα αυτά θα φτιαχτούν!». Ε, λοιπόν αυτό έγινε, αγαπητοί μου, εδώ. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Και δουλέψαμε και δουλεύομε, γιατί είναι δικό της το θαύμα. Αποδίδω συχνά στην Θεοτόκο την προσωνυμία: «η Φοβερά Προστασία». Πράγματι μας προστατεύει κατά τρόπον που προκαλεί φόβον. Δεν μπορώ να σας πω γιατί δεν έχω χρόνον. Άλλη φορά θα σας πω.

     Αγαπητοί μου, όλοι μας ζούμε μέσα στην καθημερινότητα, την αγαθή και θαυμαστή παρουσία και ενέργεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι η Μητέρα μας. Σ’ αυτήν προσφεύγομε κι Εκείνη μας αντιλαμβάνεται. Ας υμνούμε, λοιπόν, πάντοτε το άγιον όνομά της, για να έχομε πάντοτε την Φοβερή της Προστασία.

66η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Οἱ προσωνυμίες τῆς Θεοτόκου. Α'.

†.Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει την πανίερη Μνήμη τής Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το γεγονός είναι παμμέγιστο, γιατί, μετά την Ανάσταση και Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έχουμε το γεγονός τής Αναστάσεως κ Αναλήψεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Είναι ο πρώτος Άνθρωπος, με όλες τις ανθρώπινες διαστάσεις Του, που εισέρχεται στη Βασιλεία τού Θεού πριν από την κοινή των πάντων Ανάσταση κ, συνεπώς, έρχεται να δώσει -όχι μόνον η Άνοδος του Κυρίου Ιησού στον Ουρανό αλλά η Κυρία Θεοτόκος, διότι έχει μόνον ανθρώπινες διαστάσεις- έρχεται να δώσει κ την εγγύηση κ της δικής μας εισόδου την δυνατότητα.
   Έτσι, την κεντρική θέση στη Βασιλεία τού Θεού κατέχει ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός, και, πλάι Του, η Κυρία Θεοτόκος. Γι’ αυτό λέει ο Ψαλμωδός προφητικότατα, στον 44ο Ψαλμό, “ [… ] παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών Σου, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη ”. Επόμενο, λοιπόν, είναι και στο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας την κεντρική θέση, βεβαίως, να κατέχει ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός, αλλά και η Κυρία Θεοτόκος! Γύρω απ’ αυτούς κινούνται όλοι οι Άγιοι. Κ η Θεία Λειτουργία είναι, βέβαια, μία προσφορά προς τον Θεό, προς τους Αγίους Του, που, με τον τρόπον αυτόν τούς τιμούμε, αλλά κ ευχαριστούμε τον Θεό, γιατί μάς τούς έδωσε, μας τούς χάρισε, για να μεσιτεύουν για μας, αλλά, κυριότατα, για τη Θεοτόκο.
Λέμε στην Θεία Λειτουργία : “ […] έτι προσφέρομέν Σοι ”, μετά απ’ τον καθαγιασμό των τιμών Δώρων, ( ακόμα Σού προσφέρουμε ) “την λογικήν ταύτην λατρείαν” (δλδ την πνευματική, αυτήν, λατρεία) “υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων Προπατόρων, Προφητών, Αποστόλων, κηρύκων, Ευαγγελιστών, Μαρτύρων, ομολογητών, εγκρατευτών και παντός πνεύματος δικαίου, εν πίστει τετελειωμένου” . Δλδ προσφέρουμε τη θυσία και υπέρ εκείνων, με την έννοια ότι “ευχαριστούμε Εσένα, Κύριε, που μας έδωσες τους Αγίους Σου, που πρεσβεύουν για μας, κ ευχαριστούμε και εκείνους. Εξαιρέτως τής Παναγίας Αχράντου, Υπερευλογημένης, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθενου Μαρίας” .
   Όλως εξαιρετικά, όλως ξεχωριστά, όλως ιδιαίτερα, σε σχέση με τους Αγίους τιμούμε την Υπεραγία Θεοτόκο, γιατί η θέση Της στον Ουρανό κ, συνεπώς, και στη Θεία Λειτουργία, καθρεπτίζει τον Ουρανό κ είναι όλως εξαιρετική, διότι παρέστη εις τα δεξιά τού Βασιλέως.
Και επιθέτει η Εκκλησία στο κύριό Της Όνομα, που είναι το “Μαρία”, επιθέτει επτά κοσμητικά επίθετα-προσηγορίες, που θα πει “ονόματα”. Μάλιστα, μοναδικά αποδιδόμενα σε άνθρωπο!
Αν θέλετε δε, αυτά τα ονόματα δορυφορούν το κύριό Της Όνομα, το “Μαρία”. Κ αυτό δεν λέγεται μόνο μία φορά κατά τη Θεία Λειτουργία, μετά από την τέλεση του Μυστηρίου, αλλά λέγεται σε κάθε εκφώνηση, τόσο στον Όρθρο όσο κ στη Θεία Λειτουργία, που λέμε “έτι και έτι τής Παναγίας Αχράντου Υπερευλογημένης” κ.τ.λ. . Βλέπετε, λοιπόν, ότι πολλές φορές αναφέρονται αυτά τα κοσμητικά επίθετα στην Υπεραγία Θεοτόκο αλλά, όλως ιδιαιτέρως κ επισήμως, μετά την τέλεση του Μυστηρίου, που λέμε “εξαιρέτως τής Παναγίας Αχράντου” κ.τ.λ. .
   Επτά, λοιπόν, προσηγορίες (ονόματα, επίθετα) , χωρίς αυτές, όμως, να είναι οι μόνες. Επειδή, όμως, αποτελούν τον ιερό αριθμό 7, που, εν προκειμένω, σημαίνουν “πλήθος” , όπως εκείνο που λέει στο βιβλίο τής Αποκαλύψεως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι αναφέρεται στα επτά Πνεύματα του Θεού, με τις επτά λαμπάδες πυρός, καιόμενες ενώπιον του Θρόνου · ή, ακόμη, όταν λέει, στο ίδιο βιβλίο, για τις επτά λυχνίες των Μικρασιατικών Εκκλησιών, που δεν ήταν επτά οι Εκκλησίες, ήταν περισσότερες · κ δείχνει, με αυτόν τον αριθμό, το πλήθος. Δλδ αυτές οι Εκκλησίες που αναφέρονται στην Μικρά Ασία είναι οι μοναδικές; Των Ιεροσολύμων, της Αντιόχειας; Οι οποίες είναι κ παλαιότερες; Θεσσαλονίκης, Φιλίππων; Σημαίνει. Λοιπόν, “πλήθος”. Ή, ακόμη, τους επτά αστέρες στο Χέρι του Χριστού, που είναι οι αντίστοιχοι Επίσκοποι στις επτά αναφερόμενες Εκκλησίες, που, σαν να λέμε, πάλι, σημαίνει πλήθος.
Συνεπώς, τα επτά, αυτά, ονόματα, οι επτά προσηγορίες προς την Υπεραγία Θεοτόκο, ΔΕΝ είναι παρά ένα πλήθος από ονόματα, που δορυφορούν το κύριό Της Όνομα “Μαρία”.
   Τι σημαίνει “Μαρία”; Όπως το όνομα “Άννα”, της μητρός τής Υπεραγίας Θεοτόκου, σημαίνει “χάρις”, έτσι κ το όνομα “Μαρία” είναι πολυσήμαντο κ σημαίνει “φως, ελπίδα, μύρο, Κυρία”. Αυτά σημαίνει το όνομα “Μαρία”. Είναι το πλουσιότερο όνομα στην εβραϊκή ονοματολογία. Κ είναι γνωστό ότι οι Εβραίοι προσδίδουν πάντα σημασία στα ονόματα προσώπων ή πραγμάτων ή τόπων ή γεγονότων ή ιδιοτήτων ή επί πραγμάτων μελλοντικού προορισμού. Όπως ο Μωϋσής είναι αυτός που σώθηκε από τα νερά, παρ’ ότι το όνομα είναι αιγυπτιακό · ή, ακόμη, “Ιησούς”, που σημαίνει “αυτός που σώζει”, ο Σωτήρ · ή, ακόμη, “Ύδωρ Αντιλογίας”, ο τόπος εκείνος ονομάστηκε “Ύδωρ Αντιλογίας” στην Παλαιά Διαθήκη, ή “Μνήματα Επιθυμιών”, γιατί πέθαναν οι άνθρωποι εκείνοι που έγιναν επιθυμητές κ ονομάστηκαν έτσι · ή το όνομα “Αβραάμ”, που τον είπε ο Θεός ο Ίδιος στην Παλαιά Διαθήκη · κ άλλες περιπτώσεις, που δείχνουν πάντοτε στην εβραϊκή γραμματεία ότι τα ονόματα έχουν σημασία! Κ πολλές φορές τα δίνει τα ονόματα αυτά ο Θεός. Αλλά κ στην Καινή Διαθήκη, ο Ίδιος ο Κύριος δεν ονόμασε τον Σίμωνα “Πέτρο”; “Εσύ”, λέει, “θα ονομαστείς Πέτρος”. Δεν ονόμασε τα δύο αδέλφια, Ιάκωβο κ Ιωάννη, “παιδιά τής βροντής”;
   Έτσι, λοιπόν, το όνομα “Μαρία” δεν ήταν τυχαίο, αφού Αυτή θα γινόταν ο λύχνος που θα κρατούσε το Φως.
   Γιατί “Μαρία” σημαίνει “Φως” . Αυτό το Φως, που είν’ ο Χριστός. Λύχνος Εκείνη, Φως ο Χριστός!
   Είναι, ακόμα, η ελπίδα. Γιατί “Μαρία” σημαίνει “ελπίδα”! Η ελπίδα ολόκληρης της ανθρωπότητας! Από τον Αδάμ μέχρι τον Δαβίδ · μέχρι όλες τις γενεές · σαν να λέει ο Δαβίδ, στον Ψαλμό 44, εκείνη η λαχτάρα του για τη σωτηρία του, “άκουσον, θύγατερ, και ίδε και κλίνον
το ους Σου …” . Χίλια χρόνια πιο μπροστά Την ειδοποιεί την μακρινή του Απόγονο! “Άκουσε, θυγατέρα μου, πρόσεξε, πρόσεξε, όταν θα Σου γίνει η πρόσκληση για τη σωτηρία μας, μην αρνηθείς, πρόσεξε τη ζωή Σου, πρόσεξε!”
   Είναι η μεγάλη ελπίδα τής σωτηρίας . Αυτή θα ήταν ακόμα κ το μυροδοχείο · διότι “Μαρία” σημαίνει “μύρο”, που θα κρατούσε το κατ’ εξοχήν κ θα περιέκλειε το κατ’ εξοχήν Μύρο, που είναι ο Χριστός, όπως αναφέρεται πάλι στον 44ο Ψαλμό κ στο Άσμα Ασμάτων, ότι Αυτός, ο Μέγας, είναι “το Μύρον το Αληθινόν”.
   Αλλά “Μαρία” θα πει κ Κυρία. Κατ’ εξοχήν Κυρία ανθρώπων κ Αγγέλων, όπως, εξάλλου, η ίδια η χριστιανική γραμματεία Τής απέδωσε. Και Την ονομάζει “Κυρία” ! “Η Κυρία Θεοτόκος.”
   Καιρός, όμως, να δούμε αυτές τις επτά προσηγορίες Της, αυτά τα επτά της επίθετα, που, τόσο πληθωρικά, αναφέρονται μέσα στη Θεία Λειτουργία κ που, γενικώς, τα χρησιμοποιούμε τα ονόματα αυτά, όταν αναφερόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο κ που, ίσως, δεν έχουμε κατανοήσει το βάθος τους.

1. Κ, πρώτα πρώτα, είναι τ’ όνομα “Παναγία” (“εξαιρέτως τής Παναγίας αχράντου” κ.τ.λ.).
   Το “Παναγία” δεν είναι ουσιαστικό · είναι επίθετο. Δλδ η “Παναγία Μαρία”, που θα πει “Εκείνη, η Οποία είναι πολύ Αγία”. Αυτό θα πει “Παναγία”. Αυτό σημαίνει ότι υπερβάλλει σε αγιότητα από κάθε άλλο πρόσωπο που εκλήθη στην Ιστορία να αγιασθεί.
   Θυμηθείτε ότι ο σκοπός των Πρωτόπλαστων στον Παράδεισο ήταν ο αγιασμός, να αγιαστούν.
Ακόμη, θυμηθείτε, όταν ο Θεός καλεί τον Αβραάμ, επιθυμεί να δημιουργήσει έναν άγιο λαό, όπως αναφέρεται στο Πρώτο Κεφάλαιο Λουκά, στ. 30, ένα λαό άγιο, όπως σάς είπα, ο οποίος έπρεπε να ανήκει στον Θεό. Λέει στο βιβλίο τής Εξόδου, στο 19 Κεφάλαιο, κ στην Πρώτη Επιστολή τού Πέτρου στο Δεύτερο Κεφάλαιο: “έσεσθαί μοι”, λέει ο Θεός, “λαός περιούσιος από πάντων των εθνών. […] Υμείς δε εσθέ μοι βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον”.
   Θέλει έναν άγιο λαό, έναν λαό που θα είναι ξεχωρισμένος από όλους τούς άλλους λαούς τής Γης κ θα είναι μια ιδιαίτερη περιουσία. Αυτό θα πει “περιούσιος λαός”. Είναι η ιδιαίτερη περιουσία, η ιδιαίτερη κληρονομιά, το ιδιαίτερο σήμα τού Θεού. Περιούσιος Λαός.
   Αλλά η αγιότητα αυτή δεν ζητείται μόνον από έναν λαό, αλλά ζητείται από τον Θεό κ για πρόσωπα · επιμέρους πρόσωπα. Λέει ο Ίδιος ο Θεός, στο Λευιτικό (20,7) στην Πρώτη Επιστολή τού Πέτρου (1,16), “άγιοι γίνεσθε, ότι Εγώ Άγιος ειμί”. Είναι εντολή: να γίνετε άγιοι, γιατί Εγώ είμαι Άγιος. Να γίνετε άγιοι! Δεν νοείται εκείνος που ανήκει στον Θεό να μην είναι άγιος! Κ “άγιος” σημαίνει πολλά πράγματα, όπως θα δούμε. Στην Καινή Διαθήκη, ακόμη, επαναλαμβάνεται αυτή η ίδια εντολή που βλέπουμε κ λέει ο Ίδιος ο Κύριος στην επί τού Όρους ομιλία Του “έσεσθε υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο Ουράνιος τέλειος εστίν”
(όπως ο Πατέρας σας στον ουρανό είναι τέλειος), δλδ είναι Άγιος, Ο αγιασμός μέσα στην Αγία Γραφή είναι μια βασική προϋπόθεση για τη σωτηρία μας. Λέει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Εβραίους (Επιστολή) : “Διώκετε τον αγιασμόν, ού χωρίς, ουδείς όψεται τον Κύριον” , δλδ να επιδιώκετε τον αγιασμό, γιατί, χωρίς αυτόν, κανείς δεν θα μπορεί να δει τον Κύριο!
   Αλλ’ αυτός, ο αγιασμός, έχει δύο όψεις: την αρνητική κ τη θετική. Η αρνητική όψη είναι όπως εκφράζεται στην Παλαιά Διαθήκη · κ ο Απόστολος Παύλος, στην Δεύτερη προς Κορινθίους Επιστολή του, το ανανεώνει αυτό, που λέει ο Θεός : “εξέλθατε εκ μέσου αυτών” (ποιων “αυτών”; Των εθνών !! Ή των  αμαρτωλών.) “και αφορίσθητε” -“αφορίζω” θα πει ξεχωρίζω- “και ακαθάρτου μη άπτεσθε”. Ο αρνητικός, λοιπόν, χαρακτήρας τής αγιότητας είναι ν’ απέχω από καθετί που είναι ρυπαρό κ βρόμικο κ που ο Θεός δεν το θέλει. Είναι, όμως κ η θετική όψη, που είναι η κάθαρση της καρδιάς, κατά το “μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”. Κ τότε λέει ο Θεός “ενοικήσω εν αυτοίς”, σημειώνει πάλι ο Απόστολος Παύλος (είναι, όμως, παρμένα από την Παλαιά Διαθήκη) “ […] και εμπεριπατήσω και έσομαι αυτών Θεός και έσονταί μοι λαός ”. Θα έρθω, δλδ, να περπατήσω, λέει, μέσα στις ψυχές, στα σώματα κ την
ύπαρξή τους. “Ενοικήσω και εμπεριπατήσω” λέει. Όχι μόνο “ενοικήσω” αλλά κ “εμπεριπατήσω”. Το οποίο δείχνει μια δυναμική κατάσταση της Παρουσίας τού Θεού μέσα στους ανθρώπους που έχουν τον αγιασμό. Κ αυτοί, λέει, θα είναι για Μένα λαός Μου κ Εγώ θα είμαι γι’ αυτούς Θεός τους.

   Σ’ αυτήν, όμως, την εντολή του αγιασμού, που έδωσε ο Ίδιος ο Θεός -κ προς πρόσωπα κ προς λαούς- πρέπει να πούμε, κανείς δεν ανταποκρίθηκε κατ’ απόλυτο τρόπο, παρά μόνον η Μαρία!!! Κανείς! Λίγο ή πολύ παρουσίασαν από ελαφρά μέχρι βαριά ψεγάδια. Γι’ αυτό, ακριβώς, επειδή Μόνη η Μαρία ανταποκρίθηκε σ’ αυτό το “άγιοι γίνεσθε” , γι’ αυτό, επειδή κατ’ απόλυτο τρόπο το πέτυχε, γι’ αυτό απεκλήθη “Παν-Αγία” !! Γιατί κ εμείς είμαστε άγιοι κ οι Άγιοι που απήλθαν από τον κόσμο αυτόν κ είναι στον Ουρανό κάθε Χριστιανός, κατά τεκμήριο, λέγεται άγιος, αλλά Εκείνη είναι, όμως, κατ’ εξοχήν Αγία, δλδ Παναγία!
   Βεβαίως, η Παναγία μας δεν γεννήθηκε άσπιλη. Όπως υπάρχει αυτό το νεωτερίζον δόγμα τής Δυτικής Εκκλησίας, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος γεννήθηκε από τους γονείς Της χωρίς το προπατορικό αμάρτημα! ΌΧΙ! Γεννήθηκε ΜΕ το προπατορικό αμάρτημα! Και αυτό είναι που Την κάνει ακόμη περισσότερο μεγαλειώδη, παρά την παρουσία τού προπατορικού αμαρτήματος αλλά κ την ροπή της αμαρτίας (μην ξεχνάτε ότι το προπατορικό αμάρτημα έχει δύο στοιχεία · το ένα είναι η παρουσία του στην ύπαρξή μας, που μας καθιστά ενόχους έναντι του Θεού κ το άλλο είναι η ροπή , η κλίση προς το κακό).
    Έτσι, παρ’ ότι η Υπεραγία Θεοτόκος έφερε το προπατορικό αμάρτημα, όμως, στάθηκε Παναγία! Δηλαδή δεν αμάρτησε, παρά τη ροπή που υπήρχε προς την αμαρτία! Εξάλλου, αυτή η ανάγκη τής μετάνοιας που έχουμε όλοι μας δείχνει ότι κανείς μας δεν είναι -όχι πανάγιος- ούτε καν άγιος! Κ έχουμε την ανάγκη αυτής τής διαρκούς ανανεώσεως.
   Η Θεοτόκος, όμως, όπως σάς είπα, είναι το Μόνο Πρόσωπο που δεν αμάρτησε ποτέ. Γι’ αυτό κ δεν είχε ανάγκη μετάνοιας, γι’ αυτό κ ο Αρχάγγελος Γαβριήλ Τής είπε “εύρες χάριν παρά τω Θεώ”, δλδ “βρήκες χάρη από τον Θεό”. Κ η χάρις στην Παλαιά Διαθήκη είναι άγνωστη, αφού επιφυλάσσεται στην Καινή Διαθήκη η χάρις.
   Λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ότι ο Νόμος δόθηκε από το Μωϋσή, ενώ η χάρις δόθηκε από τον Ιησού Χριστό. Η χάρη ανθίζει πια μέσα στον χώρο τής Καινής Διαθήκης. Συνεπώς, χάρη, εδώ, σημαίνει κάτι περισσότερο από εύνοια · που, ομοίως, χάρη δόθηκε στον Νώε, όταν τού λέει ο Θεός ότι “βρήκες χάρη” · και στον Αβραάμ, όταν οι Τρεις Άνδρες (τύπος τής Αγίας Τριάδας) λένε μεταξύ Τους ότι ο Αβραάμ βρήκε χάρη από Μας κ, συνεπώς, δεν θα κρύψουμε τα Σχέδιά Μας.
   Αλλά τόσο στον Νώε όσο κ στον Αβραάμ ήταν, απλώς, μια έννοια. Όμως η χάρη σ’ όλο της το βάθος επιφυλάσσεται για την Καινή Διαθήκη · δόθηκε κ υπήρξε στην Παναγία μας πριν, ακόμα, αρχίσει η Καινή Διαθήκη. Κ η Καινή Διαθήκη δεν άρχισε με τον Χριστό. Η Καινή Διαθήκη αρχίζει με την Υπεραγία Θεοτόκο. Αν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής το ένα του πόδι το έχει στην Παλαιά Διαθήκη κ το άλλο του πόδι το έχει στην Καινή Διαθήκη, όμως, παρ’ όλο που ανήκει στον χώρο τής Παλαιάς Διαθήκης η Θεοτόκος κ παίρνει αυτήν την χάρη, όμως ολόκληρη, παρά ταύτα, ανήκει στην Καινή Διαθήκη.
   Εδώ στην Υπεραγία Θεοτόκο έχουμε κάτι πολύ παραπάνω από τον Αβραάμ, από τον Νώε. Ο Αβραάμ, απλώς, είχε μία “θεοφανία” . Ο Νώε σώθηκε από τον Κατακλυσμό. Αλλά Εκείνη, η Θεοτόκος, είναι η Οποία έφερε τον Θεό Λόγο κ στάθηκε ο Χώρος που ενανθρώπισε ο Θεός Λόγος, Υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στον παλιό Κατακλυσμό ή σε μια “θεοφανία” τού Αβραάμ με την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου; Υπάρχει σύγκριση; Δεν υπάρχει!
   Γι’ αυτό κ η κυρία Θεοτόκος είναι “Γη Αγία”. Διότι Εκείνη έδειχνε το όραμα του Μωϋσή, όταν του είπε ο Θεός εκεί, στη γη Μαδιάμ, όπου έβοσκε τα πρόβατά του, “μη εγγίσεις ώδε”. Δλδ, “πρόσεξε, μην αγγίξεις εδώ”. “Λύσαι το υπόδημα εκ των ποδών σου, ο γαρ τόπος , εν ω συ  έστηκας, γη αγία εστί.” Είναι στο βιβλίο τής Εξόδου, Τρίτο Κεφάλαιο, στίχος 5. Πρόσεξε, μην αγγίζεις εδώ. Ποιος ομιλεί εκεί; “Ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος.” Οι πατέρες είναι σύμφωνοι. Αλλά “ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος” είναι ο Λόγος. Από πού ομιλεί; Από την Βάτο εκείνη την φλεγόμενη αλλά μη κατακαιόμενη. Ποια είναι η Βάτος; Η Βάτος είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Και τι λέει εκεί ο Θεός Λόγος, που εμποδίζει τον Μωϋσή; Λέει “πρόσεξε, ο τόπος εδώ είναι άγιος”. Ποιος τον καθιστά άγιο τον τόπο; Ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος, “Εγώ είμι Κύριος ο Θεός σου”, λέει, ο Θεός Αβραάμ, ο Θεός Ισαάκ, ο Θεός Ιακώβ, ο Γιαχβέ, ο Κύριος τής Παλαιάς Διαθήκης, ο Κύριος του Ισραήλ, ο Παντοκράτωρ, αλλά στον ίδιο τόπο είναι κ η Βάτος. “Όπου”, λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, “είναι ο καθήμενος, εκεί είναι κ ο θρόνος Του”. Όπου είναι ο Χριστός, εκεί είναι κ η Παναγία. Να γιατί ο τόπος αυτός είναι πανάγιος. Είναι κάτι που δεν μπορεί να προσεγγιστεί, είναι ένα μυστήριο. Η Παναγία μας είναι, όντως, Παναγία.
   Η Κυρία Θεοτόκος είν’ Εκείνη η Οποία στάθηκε, όντως, Γη Αγία. Έπρεπε, λοιπόν, η Θεοτόκος, Αυτή που αποτελεί “το Μεθόριον”, κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, δλδ το Σύνορο της κτιστής κ άκτιστης φύσης, έπρεπε Αυτή, αφού θα προσελάμβανε τον Άκτιστο Λόγο, αυτή η κτιστή Θεοτόκος έπρεπε, όντως, να είναι κάτι πολύ παραπάνω από αγία! Πανάγιος είναι ο Θεός! Αλλά κ η Θεοτόκος λέγεται Παναγία, γιατί βλέπουμε την ίδια, ακόμη, την αγιογραφική μαρτυρία, αφού Αυτός ο Ίδιος ο Θεός Την αποκαλεί Γη Αγία. Όλως εξόχως Αγία! Όχι, απλώς, Γη τής Επαγγελίας. Στη Γη τής Επαγγελίας μπήκαν οι Εβραίοι. Αλλά είναι η Γη Αγία, που είναι πέρα από την Γη τής Επαγγελίας. Μπορούμε να πούμε την Παναγία μας, βεβαίως, και “Γη
Επαγγελίας”, βεβαίως, αλλά είναι, όμως, κάτι παραπάνω: είναι ο Πανάγιος Τόπος!

2. Λέγεται, ακόμα, η Παναγία μας και “άχραντος”. Είναι η δεύτερη προσηγορία Της, το δεύτερό Της όνομα, το δεύτερό Της επίθετο. Τι θα πει “άχραντος”; Βγαίνει από το “χραίνω” κ από τουστερητικό “α” · “χραίνω” θα πει “μολύνω” · “Άχραντη” θα πει “αυτή που είναι Αμόλυντη”. Συνεπώς, είναι η αρνητική εκφορά τού ονόματος “Παναγία”. Είναι άχραντος, δλδ αμόλυντη, καθαρή, αγνή, άμεμπτη, ανεπίληπτη, άσπιλη, αψεγάδιαστη, για να χρησιμοποιήσω κ μια λέξη νεοελληνική. Κ η Θεοτόκος αφού είχε αυτή τη θετική εκφορά να είναι Παναγία, πολύ περισσότερο, λοιπόν, πολύ φυσικό, να είναι άχραντος.
   Είναι γνωστό ότι κανένα εκ κατασκευής πράγμα ή κανένα πρόσωπο που είναι δημιούργημα του Θεού δεν είναι οντολογικά ρυπαρό, Ακόμη, θα λέγαμε, κ η ίδια η ύλη, που τη θεωρούμε απορριπτέα, η κοπριά. Κανένα στοιχεία από τον υλικό κόσμο δεν είναι βρόμικο κ μολυσμένο, γιατί όλα είναι δημιουργήματα του Θεού. Ο μολυσμός είναι ηθικός ή νομικός · ποτέ οντολογικός. Η παράβαση του Νόμου ή τού Θελήματος του Θεού είναι εκείνο που καθιστά τον άνθρωπο μολυσμένο. Συνεπώς, η Θεοτόκος ήταν απολύτως κάτω από την εφαρμογή των Εντολών τού Θεού κ, έτσι, ήταν άχραντη!

   Ένα όνομα εκφράζει ένα Πρόσωπο κ το Πρόσωπο αυτό είναι η Παναγία μας, την Οποίαν οι άνθρωποι Την ονόμασαν Μαρία κ ο Θεός Την κατέστησε Θεοτόκο. Είναι το Πρόσωπο, για τοτΟποίο μπορεί η ανθρωπότητα να καυχηθεί στον Θεό κ να Την προβάλει. Είναι το Πρόσωπο που, ανεπιφύλακτα, τίθεται προς μίμηση, σαν ένα μνημείο τεράστιων διαστάσεων.
Όλοι μας προς Εκείνη πρέπει να προσβλέπουμε και Εκείνη πρέπει να έχουμε κριτήριο της ζωής μας. Να ερωτούμε : ”αυτό που κάνω θα το έκανε η Παναγία;”. Να ρωτούμε : “αυτό που σκέφτομαι θα το σκεπτόταν η Παναγία;” . Μόνον έτσι μπορούμε να μιλάμε για μια σοβαρή στάση μας απέναντι στη σωτηρία.

49η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

Απομαγνητοφώνηση :
Μαρία Δερμιτζάκη:
https://youtube.com/@orthodoxaskirtimata

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τύποι καί προχαράγματα τῆς Θεοτόκου.

†.Ό,τι και να πη κανείς για το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι λίγο. Το Πνεύμα του Θεού, με κάθε τρόπο έχει εκφράσει το πρόσωπον της Υπεραγίας Θεοτόκου, το έχει εκφράσει μέσα από τις προτυπώσεις και τους τύπους της Π.Δ. Διότι το πρόσωπο της Θεοτόκου αποτελεί άφραστον μυστήριον. Και είναι ως προς τα όντα, όσα ο Θεός εδημιούργησε, ορατά και αόρατα, είναι σαν την αλήθεια προς την σκιά. Είναι σαν το πρότυπο προς τα αντίτυπα και τα μιμήματα.

   Η Θεοτόκος είναι αγαπητοί μου το τελικόν αίτιον όλων των δημιουργημάτων. Όλα βρίσκουν το νόημά τους εις Εκείνην, αφού εκείνη συνεδέθη με τον κτίστην. Αυτό για να το καταλάβωμε, θα το επαναλάβω άλλη μία φορά. Ο κόσμος έγινε δια τον άνθρωπον. Και οι άνθρωποι δια την Θεοτόκον. Και η Θεοτόκος δια τον Θεόν Λόγον! Έτσι, μέσα εις αυτήν, θα λέγαμε, την αλληλουχία, το ένα γίνεται νόημα του ετέρου. Μπορείτε να φανταστείτε αγαπητοί μου, εφόσον ο κόσμος, τα δημιουργήματα, τα πουλιά, τα ζώα, το φως, η βλάστησις, όλα αυτά, μπορείτε να φανταστήτε, που ενώ δεν έχουν νόησιν, εάν υπάρχουν καθ’ εαυτά, τι υπηρετούν; Τίποτε δεν υπηρετούν. Διότι δεν υπάρχει η νόησις. Ώστε να πη κανείς «ἄ, αὐτό ἔχει αὐτόν τόν σκοπόν.» Γιατί λοιπόν ο Θεός έκανε τον κόσμον; Τον κόσμον τον έκανε δια τον άνθρωπον. Ο οποίος έχει νόησιν, κι’ εκείνος πλέον βρίσκει νόημα, το γιατί ο κόσμος έχει γίνει. Ο κόσμος έγινε για τον άνθρωπον.
   Αλλά τώρα μένει ο άνθρωπος μετέωρος. Εγώ ο άνθρωπος γιατί έγινα; Να δώσω το άκρον άωτον που μπορεί να δώση η ανθρωπότητα∙ έναν άνθρωπο, που είναι η Θεοτόκος, με τον οποίον άνθρωπον θα συνεδέετο ο Θεός. Και το νόημα της υπάρξεως του ανθρώπου είναι ο Θεός. Αλλά δια μέσου της Θεοτόκου. Άρα λοιπόν ο κόσμος έγινε για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος έγινε δια την Θεοτόκον, και η Θεοτόκος έγινε δια τον Δημιουργόν, που είναι ο Θεός Λόγος, το δεύετρον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος.
   Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε αγαπητοί μου ότι το πρώτο αίτιο των όντων, δηλ. ό,τι υπάρχει, το πρώτο αίτιον, είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού. Το τελικόν αίτιον των πάντων, είναι η μητέρα Του, η Θεοτόκος. Έτσι, αν έλειπε ολόκληρη η δημιουργία, που βλέπομε κατά βαθμίδες φθάνει στην Θεοτόκο, και υπήρχε μόνη η Θεοτόκος, όπως λέγουν οι Πατέρες, τότε θα υπήρχε όλη η δημιουργική πληρότης!! Διότι το τελευταίον είναι η Θεοτόκος.
Έτσι, όντα και γεγονότα, αφού διαφέρουν από Εκείνην, όπως λέγει ο Θεοφάνης ο Νικαίας, ως η σκία από την αλήθειαν, τότε όλα αυτά συνιστούν προχαράγματα Εκείνης. Τύποι και προσκιάσματα Εκείνης. Ό,τι γεγονός υπάρχει μέσα στην Ιστορία, και όλα τα όντα, ό,τι είναι, ό,τι υπάρχει, όλα είναι προχαράγματα! Είναι ωραία η λέξη «προχαράγματα.» Χαράσσω. Τι; Χαρακτήρες. Χαρακτήρες είναι τα ιδιώματα. Έτσι λοιπόν τα όντα και τα γεγονότα χαράσσουν πριν από το πρόσωπο της Θεοτόκου, τι θα είναι η Θεοτόκος. Γι’ αυτό και λέγονται ωραιότατα προχαράγματα.
   Κατά την εικόνα του Παύλου, η Εκκλησίλα είναι το σώμα του Χριστού. Και ο Χριστός είναι η κεφαλή αυτού του σώματος. Όταν ο Απ. Παύλος θέτει αυτήν την εικόνα ότι κεφαλή ο Χριστός,
σώμα η Εκκλησία, δεν είναι απλώς μια εικόνα. Αλλά είναι μία εικόνα οντολογική. Είναι μια εικόνα που εκφράζει μια πραγματικότητα.
   Αλλά ερωτούμε, τι συνδέει την κεφαλήν με το σώμα; Ο τράχηλος, ο λαιμός. Και όπως η κεφαλή, λέει πάλι ο Θεοφάνης ο Νικαίας, υπερκάθεται μόνη του σώματος και δεν έχει τίποτα που να είναι ισοστάσιό της, μια είναι η κεφαλή, και είναι πάνω απ’ όλα και δεν έχει τίποτα που να είναι ίδιο με αυτήν, κατά τον ίδιο τρόπο, λέγει, και ο τράχηλος… «Οὑτωσί καί καταγλαϊσμένος τῷ θείῳ Πνεύματι, μόνος μονομερῶς τοῦ σώματος παντός ὑπερκείμενος, οὐκ ἔχει τῇ τάξει τόν ὁμοταγῆ τε και ἰσοστάσιον, ἀλλ’ ἔστιν δεύτερος μέν τῇ τάξει προσεχώς μετά την κεφαλήν τεταγμένος, μεσίτης δέ καί σύνδεσμος τῆς κεφαλῆς καί τοῦ σώματος.» Δηλ. αυτός ο υπερφυής τράχηλος δεν είναι παρά, εάν το σώμα ολόκληρο είναι η Εκκλησία, είμαι εγώ κι εσείς, μέσα στους αιώνες, τότε αυτός ο υπερφυής τράχηλος, ο ένας και μοναδικός, είναι η Θεοτόκος. Και είναι ένας αυτός ο τράχηλος. Χωρίς να έχη το ισοστάσιό του. Είναι υποκείμενος της κεφαλής, υπερκείμενος του σώματος. Είναι κάτω από την κεφαλή αλλά είναι πάνω από το σώμα. Είναι δεύτερος εις την τάξιν, όπως λέγει ο Θεοφάνης. Κι ακόμη είναι μεσίτης και σύνδεσμος κεφαλής και σώματος. Αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο, όπως λέγαμε στην πρωινή μας ομιλία, πως η Θεοτόκος είναι μεσίτης και σύνδεσμος κεφαλής και σώματος. Και πως έχομε εκεί τις θείες και ανθρώπινες αντιδόσεις. Δίνομε εμείς ανθρώπινα χαρακτηριστικά στον Θεό, δια μέσου της Θεοτόκου, έτσι ελέγαμε στην πρωινή μας ομιλία, διότι η Θεοτόκος είναι από την ουσία μας, είναι άνθρωπος, είναι, θα λέγαμε, παιδί του Αδάμ και της Εύας. Δώσαμε λοιπόν εις τον Θεόν Λόγον τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας, και ο Θεός Λόγος μας αντιδίδει τα δικά Του χαρακτηριστικά. Πάλι δια μέσου της Θεοτόκου. Έτσι βλέπομε πως είναι η Θεοτόκος μεσίτης και σύνδεσμος κεφαλής κι σώματος.
   Γι’ αυτόν τον τράχηλον, δηλ. την Θεοτόκον, το βιβλίο «Ἆσμα Ἀσμάτων» γράφει πολλά. Στο Α΄ κεφάλαιο στον στίχο 10 λέγει τα εξής: Πρέπει να σας πω ότι το βιβλίο «Ἆσμα Ἀσμάτων» είναι το ωραιότερο βιβλίο μέσα στην Π.Δ. Είναι σύντομο, είναι ποίημα, και δεν είναι παρά ο διάλογος δύο αγαπημένων προσώπων. Εκείνος, Εκείνη, Και έχει τολμηρές ερωτικές εκφράσεις. Θα αναρωτηθήτε, και πώς μπήκε το βιβλίο αυτό στην Π.Δ.; Και μάλιστα ότι είναι πρωτοκανονικόν βιβλίον. Σας απαντώ: Ανέκαθεν η Ιουδαϊκή Παράδοση έβλεπε μέσα εις αυτό το ποίημα... τί έβλεπε; Την σχέσιν του Θεού με την Εκκλησία νύμφη; Εκείνος ο νυμφίος, η Εκκλησία η νύμφη. Ποιά Εκκλησία; Του Ισραήλ. Αλλά σε μια πρώτη έκδοση. Λίγο πιο μέσα αν προχωρήσουμε, θα δούμε ότι είναι η Εκκλησία του Χριστού Είναι ο Χριστός νυμφίος με την νύμφη Εκκλησία. Εκεί διαμείβεται ένας θαυμάσιος διάλογος, περιστατικά και περιπέτειες, που εκφράζουν αυτήν την σχέσιν Χριστού και Εκκλησίας. Αλλά μην ξεχνάμε ότι η Εκκλησία δεν είναι παρά αυτή η Θεοτόκος. Μην το ξεχνάμε. Όπως δε φαίνεται θαυμάσια εις το όραμα εκείνο του Ευαγγ. Ιωάννου εις την Αποκάλυψη, που η γυναίκα εκείνη, το σημείον το μέγα εις τον ουρανόν, είναι η Θεοτόκος και η Εκκλησία. Ταυτίζεται η Θεοτόκος με την Εκκλησίαν, και ταυτοχρόνως διακρίνεται από την Εκκλησσία, γιατί φυσικά αποτελεί όπως είδαμε ίδιον πρόσωπον.
   Και λέγει λοιπόν εκεί, στο θαυμάσιο αυτό βιβλίο: «Τί ὡραιώθησαν σιαγόνες σου ὡς τρυγόνος, τράχηλός σου ὡς ὁρμίσκοι;» Δηλ. Πόσο ωραία, λέει, είναι εδώ οι παρειές σου, και πόσο ωραίος είναι ο τράχηλός σου; Και μάλιστα στολισμένος με ορμίσκους. Οι ορμίσκοι είναι τα στολίδια του τραχήλου, τα περιδέρια, οι χάντρες. Τα στολίδια του τραχήλου. Πόσο ωραίος είναι ο τράχηλός σου με τα στολίδια του; Δεν είναι το άλλο παρά τα στολίδια οι αρετές της Θεοτόκου. Και θαυμάζει ο Θεός Λόγος την Θεοτόκον, την Παρθένον, εκείνη την οποία εκλέγει ως μητέρα Του. Γιατί μην ξεχνάτε αυτό το ασύλλήπτο, ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που την καλεί ο Θεός μητέρα. Ασύλληπτο. Έτσι την θαυμάζει ο Θεός Λόγος. Όταν λέγει τράχηλος εννοεί την Θεοτόκον. Την θαυμάζει, θαυμάζει τις αρετές της.
   Ακόμη στο τέταρτο Κεφάλαιο στίχος 4, λέγη τα εξής: «Ὡς πύργος Δαυΐδ τράχηλός σου, ὁ ᾠκοδομημένος εἰς θαλπιώθ∙ χίλιοι θυρεοί κρέμανται ἐπ’ αὐτόν, πᾶσαι βολίδες τῶν δυνατῶν.» Είναι, λέει, τόσο ωραίος ο τράχηλός σου, σαν εκείνον τον πύργον του Δαυΐδ, που ήταν οικοδομημένος σε μία τοποθεσία, που ελέγετο θαλπιώθ. Χίλιες ασπίδες ήσαν κρεμασμένες από αυτόν τον πύργον
και όλες οι βολίλδες των δυνατών πολεμιστών. Τι θέλει να εκφράση με την εικόνα αυτή; Η ευγένεια, η αξιοπρέπεια, το θάρρος, το μεγαλείον, η ανδρεία μιας ψυχής. Διότι η Θεοτόκος είχε εις υπερθετικόν βαθμόν αυτήν την σπουδαιοτάτη αγαπητοί μου αρετή, που λέγεται ανδρεία. Από την οποία γεννάται η υπομονή και όλες οι άλλες της βουλήσεως αρετές.
   Στον 9ο στίχο του ιδίου κεφαλαίου λέγει τα εξής: «Ἐκαρδίωσας ἡμᾶς, ἀδελφή μου νύμφη∙ ἐκαρδιώσας ἡμᾶς ἑνί ἀπό ὀφθαλμῶν σου, ἐν μιᾶ ἐνθέματι τραχήλων σου.» Δηλ.: Με την εμφάνισή σου ω αδελφή, μας ενίσχυσες την καρδιά μας. Νύμφη αδελφή μου, με μια μόνη ματιά σου, μας εστερέωσες την καρδιά μας. Μια φορά είδαμε το κόσμημα του τραχήλου σου.
   Το πόσο καρδιώνει αγαπητοί μου η Θεοτόκος τους ανθρώπους, μόλις και ανάγκη να το πούμε. Εδώ άνθρωποι κάποτε μας λένε… «ἅμα σέ θυμηθῶ, παίρνω θάρρος.» Πόσοι είναι εκείνοι οι οποίοι κοίταξαν, κοιτάζουν και θα κοιτάζουν προς το προσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και θα εναποθέτουν όλη τους την ελπίδα, όλη τους την αγάπη, όλη τους την στοργή, τα πάντα∙ πόσοι είναι εκείνοι; Και βλέπετε αγαπητοί μου τους ανθρώπους, να προσεύχωνται προς την Θεοτόκον γονατιστοί μετά δακρύων. Είναι το πιο αγαπητό πρόσωπο. Θα το δήτε, και είναι ολοφάνερο∙ δεν υπάρχει ναός της Θεοτόκου, που να μην καταγεμίζει την ημέρα αυτή. Αλλά και σε κάθε εορτή της Θεοτόκου, προ παντός εις την Κοίμησιν. Ποιός είναι εκείνος ο Χριστιανός ο Ορθόδοξος, που δεν αγαπά την Θεοτόκον; Ποιό χριστιανικό ορθόδοξο σπίτι είναι εκείνο, που δεν έχει την εικόνα της Παναγίας; Ποιο αυτοκίνητο είναι εκείνο που δεν έχει το εικονισματάκι της Παναγίας; Έτσι, λέγει, μια ματιά σου μας καρδιώνει, μας δίνει θάρρος, μας ενισχύη στον αγώνα.
   Και ποιο είναι εκείνο το στολίδι, που λέγει, σε μια στροφή του τραχήλου σου, μας έδειξες αυτό το στολίδι; Ότι είσαι Θεοτόκος, Μητέρα και Παρθένος. Και συνεπώς το κόσμημά σου αυτό το έχουν από κοινού και οι εν αγαμία και οι εν παρθενία υπάρχοντες και αφιερωμένοι εις τον Θεό αλλά κι εκείνοι που είναι εν συζυγία. Και οι μεν και οι δε. Αυτό το μοναδικό σου κόσμημα. Είσαι Μητροπαρθένος και είσαι το μοναδικόν πρόσωπον που έφερε στον κόσμο τον Λυτρωτή. Είσαι Θεοτόκος.
   Ένας ακόμη στίχος από το Άσμα Ασμάτων. «Ὁ τράχηλος σου ὡς πύργος ἐλεφάντινος.» Είναι, λέει, ο τράχηλός σου σαν πύργος από ελεφαντοστούν. Το ελεφαντοστούν, ξέρετε, είναι λευκό, είναι πολύ ωραίο να το βλέπης, κάνουν κοσμήματα. Αυτό είναι σύμβολον της λευκότητος και της χάριτος της Θεοτόκου.

   Και όλους αυτούς αγαπητοί μου τους επαίνους αποδίδει ο νυμφίος, ο Θεός Λόγος, προς την Παρθένον Μητέρα Του. Για να εκφράση την εσωτερική της ωραιότητα και την μοναδική της λάμψη. Η Εκκλησία μας στην εικονογραφία της, όπως έχει την διάταξη μέσα στους τοίχους των ναών, δεν αγιογραφεί, δεν ιστορεί κάθε εικόνα όπου κι αν τύχη. Όχι. Το καθένα έχει την θέση του. Πάντοτε βάζει την Θεοτόκον εις την κόγχη του ιερού. Γιατί; Διότι συνδέει τον τρούλλον, που είναι ο Παντοκράτωρ, ο Ουρανός, με την γη, το πάτωμα, κάτω, που είναι οι πιστοί. Δηλ. είναι ο τράχηλος. Βλέπετε πως εκφράζει στην αγιογραφία η Εκκλησία μας την Θεοτόκον ως τράχηλον; Που βαστάζει το επάνω με το
κάτω.
   Ακόμη αγαπητοί μου ο προφήτης Ησαΐας είδε κάποτε σε όραμα τον Κύριον επί θρόνου επηρμένον. Λέγει στο 6ον Κεφάλαιον: «Εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου, (δηλ. μετεώρου) καί πλήρως ὁ οἶκος τῆς δόξης
αὐτοῦ. Καί Σεραφείμ εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ… κ.λπ.» Κάνει περιγραφή αυτού του οράματος. Κατά τον Ευαγγελιστήν Ιωάννην, στο 12ο Κεφ. στίχος 41, αυτόν που είδε ο Ησαΐας επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, είναι ο Ιησούς Χριστός. Το λέγει σαφώς και κατηγορηματικώς αυτό ο Ευαγγ. Ιωάννης. «Εἶχε δίκαιο, λέγει, ὁ προφήτης Ἠσαΐας, πού εἶπε αὐτά πού εἶπε∙» γιατί παρακάτω λέγει «ποιός θά μᾶς ἀκούση, ποιός θά πάη γιά μᾶς», (σε πληθυντ. αριθμό) γιατί, λέγει, ο λαός πια δεν πίστευε, δεν δεχόταν αυτά που έλεγε ο Θεός. Και είχε δίκαιο όταν έλεγε αυτά, στο όραμα που είδε. Και αναφέρεται στον Ιησούν Χριστόν, ο Ευαγγ. Ιωάννης. Εάν λοιπόν ο Κύριος κάθεται επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, μετεώρου, δε πατάει στη γη, τότε ποιός είναι ο θρόνος αυτός; Ο θρόνος σαφώς αγαπητοί μου είναι η Θεοτόκος.Είναι η μόνη η οποία εβάστασε τον Κύριον, και ο θρόνος αυτός είναι η κοιλία της Θεοτόκου και κατόπιν είναι η αγκάλη της Θεοτόκου. Μέσα σ’ εκείνη την αγκάλη αγαπητοί, ο εικονογραφικός τύπος της Γλυκοφυλούσης Παναγίας, εκεί που παίζει ο μικρός Ιησούς με την μητέρα Του, έχει μια χαριτωμένη στάση ο μικρός Ιησούς με την Θεοτόκον, της φιλάει το πρόσωπο, κι’ εκείνη αγκαλιάζει και φιλάει τον Ιησούν. Αγαπητοί μου, εδώ είναι… όπως ακριβώς κάθομαι εγώ σ’ ένα κάθισμα, και το κάθισμα αυτό με περιέχει, έτσι ακριβώς εδώ βλέπει κανείς όλη εκείνη την τρυφερή σχέση του Θεού με τον άνθρωπον! Που εκφράζεται εις τον βιβλίο των Παροιμιών, στο 8ο
Κεφ. όταν λέγη εκεί η Ενυπόστατος Σοφία, ότι η χαρά μου ΄ηταν να βρίσκωμαι ανάμεσα στους ανθρώπους! Και όπως το εκφράζει αυτό και το βιβλίο του Βαρούχ, στο 3ο Κεφ. ανάμεσα στους στίχους 29-38. Είναι όλη η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, προκειμένου ο άνθρωπος να θεωθή. Να δώση ο Θεός εις τον άνθρωπο, ό,τι μπορεί να του δώση, ό,τι έχει, αυτή τη θέωση. Πόσον περισσότερον όμως προς την Θεοτόκον; Και μη ξεχνάτε ότι ο θρόνος, λέει ήτο επηρμένος. Δηλ. μετέωρος. Και ήσαν κύκλω τα Σεραφίμ. Τί σημαίνει αυτό; Είναι αυτό που ψάλλομε στην Θεοτόκο, ότι είναι πολύ πάνω κι’ από τα Χερουβίμ και από τα Σεραφίμ. Είναι τιμιωτέρα και ενδοξοτέρα και των Σεραφίμ και των Χερουβίμ.
   Ακόμη αγαπητοί ένα τρίτο σημείο. Η Θεοτόκος φέρεται ως κρίνον, όπως λέγει ο Θεοφάνης ο Νικαίας, εν μέσω των ακανθών. «Τοῦ ἀκανθοφορήσαντος ἀμπελῶνος, δηλ. τοῦ ἠγαπημένου, ὡς ἐστιν ὁ οἶκος τοῦ Ἰσραήλ.» Ο στίχος είναι παρμένος από το Άσμα Ασμάτων πάλι. Ας θυμηθούμε αγαπητοί μου ότι ο Ισραήλ εστάθη το πλαίσιον της Θεοτόκου, παρ’ ότι αυτός ακανθοφόρησε. Είναι το αμπέλι που απεδοκιμάσθη. Είναι το αμπέλι που φύτεψε ο Θεός, και απεδείχθη, λέγει, άμπελος Σοδόμων και Γομόρας, όπως λέγει στον προφήτη Ησαΐα. Γι’ αυτό έρχεται ο Χριστός και λέγει «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή. Ἐγώ θά δημιουργήσω καινούριο ἀμπέλι, καινούριο λαό, τήν Ἐκκλησία, ὁ παλαιός ἐξόφλησε. Ὁ
παλαιός ἀμπελών ἔγινε ἀμπελών Σοδόμων και Γομόρας.» Και λέγει εδώ τώρα ότι ο λαός αυτός ακανθοφόρησε, δηλ. έβγαλε ακανθιές μέσα στον Αμπελώνα. Αχρηστεύτηκε.
   Ας θυμηθούμε ακόμη και την Ναζαρέτ. Ήταν ένα κακορίζικο χωριό. Τόσο κακορίζικο, που όταν κάποτε ο Φίλιππος βρήκε τον Ναθαναήλ, του λέγει «Βρήκαμε τόν Μεσσία ἀπό τήν Ναζαρέτ που κατάγεται.» «Ποιά Ναζαρέτ; Μπορεῖ νά βγῆ κάτι καλό ἀπό τήν Ναζαρέτ; Καλός ἄνθρωπος ἀπό τήν Ναζαρέτ; Κακοηθέστατοι ἄνθρωποι. Θέλετε νά δῆτε τό μέτρο τῆς κακοηθείας των; Ὅταν
κάποτε ὁ Κύριος πῆγε ἐκεῖ καί ἔκανε μια ὁμιλία, και ἐθεράπευσε βέβαια ἀνθρώπους κ.λπ. καί εἶπε γιά τον προφήτη Ἠλία ὅτι πῆγε σ’ ἐκείνη τήν χήρα στα Σαρεπτά κ.τ.λ., τόσο πολύ θύμωσαν μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί τήν ὁμιλία Του, ὥστε τόν ἅρπαξαν ἀπό τήν Συναγωγή καί πῆγαν νά τόν γκρεμίσουν ἀπό ἕναν γκρεμό, ἕναν βράχο, νά τον σκοτώσουν! Ἀκούσατε; Ἀγαπητοί μου ἦσαν φοβεροί ἄνθρωποι. Σ’ αὐτό τό χωριό μεγάλωσε ἡ Θεοτόκος. Σ’ αυτό το χωριό ἔζησε τά πιό πολλά της χρόνια ἡ Θεοτόκος! Ἦταν ὡς κρίνον ἐν μέσω ἀκανθῶν! Ἦταν ἕνα ἀγριολούλουδο ὄμορφο κι’ εὐωδιαστό, μέσα στίς ἀγκαθιές. Αὐτό τό λέγει τό Ἆσμα Ἀσμάτων 2 κεφ. 2 στίχος.» Έτσι δε την ονομάζει ο Νυμφίος. Κρίνον εν μέσω ακανθών. Ο Θεός Λόγος ονομάζει την μητέρα του κρίνον εν μέσω των ακανθών, και εκφράζει τον πλούτον των αρετών της, εκφράζει την χάρη που είχε, παρ’ ότι ζούσε μέσα σ’ έναν κόσμον τέτοιον.
   Κλείνονοτες αγαπητοί μου, θα μπορούσαμε να πούμε, σε σχέση με όλα αυτά, που είναι ο έπαινος της Θεοτόκου, και που μπορεί να φθάσει ο έπαινος, ό,τι και να πούμε, είναι ψελλίσματα εκείνα τα οποία κάθε ομιλητής μπορεί να πη, ή φτωχός, ή δεινός, είναι ψελλίσματα εκείνα τα οποία μπορεί να προσφέρη ως άνθη φιλολογικά και θεολογικά προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον.
   Όμως, ας πάρωμε και κάτι για μας. Αγαπητοί μου ο κάθε πιστός είναι ένας Θεοτόκος! Δεν ξέρω αυτό αν ποτέ το έχετε αντιληφθεί ή το γνωρίζετε. Στην ωδή του ο Ησαΐας λέγει, ότι εμείς δεχθήκαμε τον λόγο σου Κύριε, τον κυοφορήσαμε, οδυνήσαμε και γεννήσαμε την σωτηρία. Τον λόγο Σου, λέγει. Τον πήραμε, τον κυοφορήσαμε, πονέσαμε και γεννήσαμε την σωτηρία. Όπως και η Θεοτόκος πήρε τον Ενυπόστατο Λόγο. Εκείνη είναι Θεοτόκος και εμείς κατά κάποιο μέτρο είμαστε Θεοτόκοι. Γεννάμε τον Λόγο του Θεού μέσ’ την καρδιά μας, έχομε ωδίνες τοκετού και τον γεννάμε. Και είναι η σωτηρία. Δεν έχω χρόνο να σας πω πόσα επάνω σ’ αυτό λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ίσως κάποια άλλη φορά να σας το πω. Αλλά προσέξτε αν πρέπει να είμεθα κι εμείς Θεοτόκοι, μ’ αυτήν την έννοια, τότε πέστε μου σας παρακαλώ, τι είναι ο πιστός, στην κάθε εποχή που ζει. Στην κάθε ακανθώδη εποχή που ζει; Στην κάθε γωνιά μοιχαλίδα και διεστραμμένη, όπως λέγει ο Κύριος, όπως έζησε η μητέρα Του; Κρίνον εν μέσω ακανθών. Να ποια είναι η θέση του χριστιανού. Κρίνον εν μέσω ακανθών. Θα δώση τα χρώματα και την μυρωδιά των αρετών. Της αγάπης και της πίστεως προς τον Ιησούν Χριστόν. Μέσα σ’ έναν ακανθώδη κόσμον. Σ’ έναν διεφθερμένον κόσμον. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο κόσμος. Ο πιστός που πίστεψε, γίνεται ένας κρίκος. Ναι αγαπητοί∙ έτσι πρέπει να βλέπωμε προς την Θεοτόκον. Η Θεοτόκος τι είναι; Είναι το πρόσωπο που οφείλομε εμείς να την μιμούμεθα.

Αν κάποτε θα θέλαμε να ζήσωμε μια άτακτη περίπτωση, να πάμε σ’ έναν χορό, να σκεφθούμε, η Θεοτόκος θα χόρευε; Όχι, Ε, δεν θα πάω. Σε μία άτακτη συγκέντρωση. Η Θεοτόκος θα πήγαινε εκεί; Όχι. Ε, δεν θα πάω. Είναι λοιπόν το μέτρον και το κριτήριον της πνευματικής ζωής. Διότι δεν είναι αγία. Είναι Υπερ-αγία! Είναι Παν-αγία. Και συνεπώς στέκεται ένα υπόδειγμα, που ο κάθε πιστός οφείλει να την αντιγράφη. Όπως κι Εκείνη αντέγραψε τον Ενανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον και τον έζησε.
   Αγαπητοί μου, η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι ο θησαυρός μας, η δόξα μας και ο έπαινός μας.

44η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον.

 

†.«Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον». Ποιός αληθινά αγαπητοί μου ύμνος και εγκώμιον δύναται να συντεθούν και να προσφερθούν άξια προς Εκείνη, που συνέθεσε και προσέφερε προς τον Θεόν τον ύμνον και την ωδήν της αγνοτάτης και θεοβλέπτον υπάρξεώς της;

   Αλλ’ η αγάπη και η ταπείνωση εκείνης, της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, μας επιτρέπει να ψελλίσωμε λίγους λόγους, έστω και πτωχούς, δια να εκφράσωμε την αγάπη μας προς το άγιον πρόσωπό της.
   «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον» ανυμνεί και δοξάζει η ψυχή μου το μεγαλείον του Κυρίου. Μία ευγενής και μεγάλη ψυχή πάντοτε στρέφεται προς τον Θεόν, δια τα χάριτας που λαμβάνει από Εκείνον. Και η Θεοτόκος εδέχθη από τον Θεόν την μεγάλην προσφοράν να γίνη η μητέρα του Θεού και Λόγου. Και τώρα, ενώπιον της Ελισσάβετ, βλέπουσα ότι κι’ εκείνη φέρει εις τα σπλάχνα της τον πρόδρομον. Εκείνου τον οποίον η Θεοτόκος φέρει εις τα δικά της σπλάχνα, αναφωνεί την ωδήν της. Βλέπει το σχέδιο του Θεού, βλέπει τι ο Θεός εργάζεται, η αγάπη του, μέσα εις την Ιστορίαν, και δοξολογεί τον Θεό με την υπέροχη αυτή ωδή της.
   Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον! Με τρία πράγματα αγαπητοί εμεγάλυνε η Θεοτόκος τον Θεόν. Πρώτον με νοήματα
μεγάλα και υψηλά και άξια της μεγαλειότητος του Θεού. ΄Όταν έμεινε εις τον ναόν 12 έτη, εκεί η Θεοτόκος κατεγίνετο εις την θεωρίαν ή καλύτερα εις αυτήν την Θεοπτίαν. Γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεσσαλονικής: «Μόνη καί μόνον τόν Θεόν θεωροῦσα και μόνη παρά τοῦ μόνου Θεοῦ θεωρουμένη, Μόνη και μόνον τον Κύριον μεγαλύνουσα και μόνη παρά μόνου του Κυρίου μεγαλυνομένη. Μόνη και μόνου του Κυρίου ἐρῶσα (ἀγαπῶσα) καί μόνη παρά μόνον τοῦ Κυρίου ἐρωμένη (ἀγαπωμένη)». Εκεί εις τον ναόν επήρε την βάσιν δια την μετέπειτα ζωήν της. Διότι εκεί εις τον ναόν, μόνη της, θεοκινήτης και θεοπνεύστης, εκινήθη η ψυχή της προς τον Θεόν. Συνεκεντρώθη ο νους της προς τον εαυτόν του. Και με την προσευχήν την θείαν και παντοτεινήν, όλη δι’ όλου εστράφη προς τον Θεόν. Συνεκεντρώθη ο νου της προς τον εαυτόν του. Και με την προσευχήν την θείαν και παντοτεινήν, όλη δι’ όλου εστράφη προς τον Θεόν. Με όλες τις δυνάμεις της, της ψυχής, νοήσεως, βουλήσεως και συναισθήματος και τας δυνάμεις του σώματός της, δι’ όλου, δια παντός και συνεχώς εστρέφετο προς τον Θεόν. Κι΄ εκεί ανεκάλυψε ότι υπάρχει μία νοητή οδός∙ η οδός της εσωτερικότητος, της σιωπής, που δύναται κανείς να στραφή προς τον Θεόν. Εκεί η Θεοτόκος υπερέβη κάθε σχήμα και κάθε είδος του κόσμου τούτου. Εστάθη πάνω από όλα τα κτιστά, νοητά και θεωρούμενα όντα. Κι εκεί, μέσα εις αυτήν την θεωρίαν, ηδυνήθη να ίδη αυτόν τον Θεόν! Η θεοπτία της Θεοτόκου υπερέχει ασυγκρίτως και αυτής της θεοπτίας της Θεοτόκου υπερέχει ασυγκρίτως και αυτής της θεοπτίας του Μωυσέως επάνω εις το όρος Σινά. Μέσα εις εκείνο το εργαστήρι του ναού, -καλύτερα- μέσα εις το εργαστήρι της ψυχής της, μέσα εις το Ταμείον της ψυχής της, στραφείσα εν εαυτή, εύρε την κλίμακα δια να ανέλθη προς τον Θεόν, και ο Θεός να κατέλθη δι’ αυτής της κλίμακος, να την εκλέξη, να την καταστήση μητέρα του, να δανειστή εξ αυτής σάρκα, να σαρκωθεί και να γίνη ο Θεός Λόγος. Υιός ανθρώπου.
   Αλλά η Θεοτόκος δεν εμεγάλυνε μόνο τον Θεόν δια της εσωτερικότητός της, μοναδικής εις την Ιστορίαν εσωτερικότητος∙
αλλ’ εμεγάλυνε η Θεοτόκος τον Κύριον και με λόγια μεγάλα και υψηλά. Εκείνα που πρέπουν και ανήκουν εις την θείαν μεγαλειότητα. Η υψίστη έκφραση αυτής της με λόγια προσφοράς της είναι η ωδή της. Δεν ξέρω αγαπητοί μου εάν γνωρίζετε την ωδήν της Θεοτόκου. Είναι κατατεθημένη εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Μας την διασώζει ο Ευαγγ. Λουκάς. Και εκείνη που η Εκκλησία μας την ψάλλει πάντοτε εις τον Όρθον κάθε ημέρα, την στιχολογεί και προσφέρει δια της ωδής της αυτής, την λεγομένην 9ης ωδήν, όχι των ψαλμικών ωδών, αλλά των ωδών των κανόνων. Πάντοτε ακούμε εις τον Όρθον την 9η ωδή, την ωδήν της Θεοτόκου, η οποία είναι 9η εις την σειρά, η οποία στιχολογείται με ανάλογα τροπάρια.
   Εις αυτήν την ωδήν της η Θεοτόκος ονομάζει τον Θεόν «ἅγιον» και «πανάγιον». Κηρύττει μέσα εις αυτήν την ωδήν της ότι εκχέεται το έλεος του Θεού εις τους ανθρώπους. Ότι ο Θεός
καθαιρεί υπερηφάνους και υψώνει τους ταπεινούς. Χορταίνει τους πεινασμένους και εξαποστέλλει κενούς τους απελπισμένους. Το ύψος της ωδής της είναι τόσο μεγάλο, είναι αληθινή ποίηση εν όλη σημασία, υψηλή ποίησις, όχι μόνο εις την έκφρασιν αλλ’ εις τα νοήματα. Και όχι απλώς εις τα νοήματα, όπως θα μπορούσαμε να βρούμε την υψηλήν ποίησιν εις τους ποιητάς τους θύραθεν, τους απ’ έξω. Αλλά υπάρχει το βάθος της οράσεως προς τα πίσω της Ιστορίας και προς τα εμπρός. Υπάρχει εις την ωδήν της η προφητεία προς τα πίσω και η προφητεία προς τα εμπρός. Και έτσι η Θεοτόκος γίνεται, μέσα εις την ωδήν της, το μεθόριον μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.
   Αλλ’ ακόμη η Θεοτόκος εμεγάλυνε τον Κύριον και με έργα μεγάλα και υψηλά. Με την υπεράνθρωπον και ισάγγελον ζωής της, με την απαράμιλλον αγιότητά της και τας ασυνήθεις αρετάς της, υπερακόντισε κάθε μορφή αγνότητος που ποτέ εβιώθη μέσα εις την ιστορίαν και από τους δικαίους ακόμη της Π.Δ. Σημειώσατε αγαπητοί ότι ο τόπος εις τον οποίον η Θεοτόκος ανετράφη και έζησε, ήτο η φοβερή Ναζαρέτ, ήτο τόσο φοβερή η Ναζαρέτ ώστε είχε όνομα κακοποιών ανθρώπων. Όταν κάποτε ο Φίλιππος βρίσκει τον Ναθαναήλ, και του λέγει ότι βρήκε τον Μεσσία από Ναζαρέτ, θα αντείπη ο Ναθαναήλ και θα είπη «δύναται τι ἀγαθόν εἶναι ἐκ Ναζαρέτ»; Μπορεί να βγη καλός άνθρωπος από την Ναζαρέτ; Είχε φήμη κακοποιών ανθρώπων. Το βλέπομε αυτό κατοπινά, όταν ο Κύριος ωμίλησε εις την γενέτειρά του την Ναζαρέτ, όχι ακριβώς γενέτειρα, αλλά εκεί μεγάλωσε, διότι εγεννήθη εις την Βηθλεέμ, τότε οι Ναζαρηνοί μέσα στην κακία τους, επειδή έδειξε ότι ο Θεός προτίμησε στην επχοή του προφήτου Ηλία, μια χήρα έξω από τα όρια της Παλαιστίνης, κι όχι μια χήρα Εβραία, κι’ ότι επροτίμησε να θεραπεύση στους χρόνους του Ελισσαίου τον Νεμάν τον Σύρον κι όχι έναν λιπρό Εβραίο, τόσο πολύ εθύμωσαν ώστε επήραν τον Κύριον να τον γκρεμίσουν από τους βράχους του χωριού των. Αυτή ήτο η Ναζαρέτ. Μέσα εις αυτή την κοπριά της ανθρωπίνης κακίας, ανεπτύχθη το άνθος της αγιότητός που λέγεται «Ὑπεραγία Θεοτόκος». Κι’ αυτό είναι μια απάντηση για όλους εκείνους οι οποίοι ισχυρίζοναι ότι… πώς είναι δυνατόν μέσα στη διεφθαρμένη εποχή μας να μπορέσωμε να αναπτύξωμε τις αρετές που θέλει ο Θεός; Η απάντηση εδόθηκε βιωματικά από αυτήν την Θεοτόκον.
   Έτσι λοιπόν η Υπεραγία Θεοτόκος εμεγάλυνε τον Κύριον δι’ αυτής της όντως ισαγγέλου ζωής της. Ακόμη επλάτυνε την κυριότητα και την βασιλεία του Θεού με την αποδοχήν της να γίνη η μητέρα του Θεού Λόγου και να βαστάση όλην την επί γης περιπέτειαν και τα παθήματα του Υιού της. Διότι εκείνο το «Ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά το ρῆμα σου», δεν ήτο αγαπητοί μου απηλλαγμένο, αυτή η αποδοχή δεν ήτο απηλλαγμένη από βαρυτάτας ευθύνας και περιπετείας άνευ προηγουμένου. Και η Θεοτόκος, διότι δεν εδέχετο μίαν πρόσκλησιν για κάποια εορτή, ούτε ακόμη για κάποιο ταξίδι αναψυχής, αλλά απεδέχετο να βαστάση όλα εκείνα τα οποία θα συνέβαιναν εις τον Υιόν της. Από την στιγμή της συλλήψεως του Θείου Λόγου εις τα σπλάχνα της, η Θεοτόκος διώκεται. Δεν παίρνει ο χρόνος να αναφέρη κανείς πως η Θεοτόκος διήλθε την ζωή της. Ένα μόνο. Εκείνο που της είπε ο Συμεών ο Θεοδόχος: «δίστομο μαχαίρι θά τρυπήση τήν ψυχή σου». Και πραγματικά η Θεοτόκος επόνεσε όσο καμμία άλλη γυναίκα μέσα εις την Ιστορία. Η αποδοχή της λοιπόν ήτο αποδοχή με όλας τας συνεπείας. Γι’ αυτό το λόγο η Θεοτόκος τώρα, με αυτήν την αποδοχή της μητρότητος, κάνει κάτι άλλο. Πλαταίνει την κυριότητα του Θεού επάνω στη γη. Διότι ποίο άλλο κτίσμα επέστρεψε περισσότερο τους ανθρώπους εις τον Θεόν δια του Υιού της εις τους αιώνας; Ποίο άλλο κτίσμα είναι εκείνο το οποίον επλάτυνε την κυριότητα του Θεού επάνω στη γη και τη βασιλεία Του; Είναι γνωστό ότι οι άγγελοι έχουον την επιστασία των Εθνών. Αλλά δεν την έφθασαν εις την γνώσιν του Θεού όσο εκείνη έγινε η αιτία να γίνη γνωστό το όνομα του Θεού εις αυτά τα Έθνη. Οι Απόστολοι, είναι γνωστόν, ότι εμαθήτευσαν τα Έθνη έως εσχάτου της γης, κατά την παραγγελία του Κυρίου. Αλλά δεν έφθασαν όμως το πλάτος της Θεοτόκου, που Εκείνη δια του Υιού της επλάτυνε την βασιλεία του Θεού. Οι Απόστολοι υπερηκοντήσθησαν από την Θεοτόκον. Αλλά και τους αγγέλους όλους δια του τόκου της, δια του Υιού της, εστερέωσε εις αυτήν την ατρεψίαν. Διότι οι άγγελοι θα ηδύναντο ακόμη ενδεχομένως να αμαρτήσουν. Έμενε γι’ αυτούς ένα σημείο. Το θεμελιωδέστερο σημείο. Το πρώτο, άγνωστο εις ημάς, ποία δοκιμασία υπέστησαν οι άγγελοι; Αναγνωρίζουμε ότι ένας μέρος από αυτούς έπεσε. Κι έγιναν δαίμονες. Άγνωστο εις ημάς. Ένα δεύτερο σημείο κατέστησε τους αγγέλους ατρέπτους, αφού υπεβλήθησαν σε μία Δευτέρα δοκιμασία.Ποίος ο Ιησούς; Και οι άγγελοι είδαν και επίστευσαν πρώτοι. Το κριτήριο «Ἰησοῦς Χριστός» δεν είναι κριτήριο μόνον των ανθρώπων αλλά και των αγγέλων. Και αν οι άγγελοι έφθασαν εις την ατρεψίαν, να μην θέλουν πλέον να αμαρτήσου εις τους αιώνας των αιώνων, εις ατρεψίαν υπεβλήθησαν και οι δαίμονες. Διότι εκείνοι εργάσθηκαν τα παθήματα του Υιού της και τα παθήματα τα δικά της, κι εκείνοι ομοίως μένουν άτρεπτοι εις το να μετανοήσουν και να σωθούν. Οι άγγελοι λοιπόν δεν θα αμαρτήσουν πλέον, ούτε δύνανται να αμαρήσουν, όχι κατ’ ουσίαν, εν προαιρέσει δεν θέλουν να αμαρτήσουν, αλλά και οι
δαίμονες δεν θέλουν να μετανοήσουν. Κριτήριο είναι ο Ιησούς Χριστός, που ήρθε στον κόσμο δια της Θεοτόκου.
   Αλλά και όλα αυτά, διότι η Θεοτόκος είναι το μεθόριον κτίστου και κτίσεως, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεσσαλονίκης. Στέκεται ανάμεσα στον Θεόν και ολοκλήρου της κτιστής ορατής και αοράτου δημιουργίας.
   Ακόμη αγαπητοί, ο Δαβίδ μόνος, δεν ηδύνατο να δοξολογήση τον Θεόν. Γι’ αυτό και επιστρατεύει την κτίσιν, όταν λέγει εις τον 33ο ψαλμό του «μεγαλύνατε τόν Κύριον σύν ἐμοί», «ὦ κτίσης, ἔλα νά ἑνώσης τήν φωνή∙σου μαζί μέ τήν δική μου τήν φωνή∙ γιατί ἡ δική μου ἡ φωνή εἶναι ἀδύναμη, εἶναι πτωχή, εἶναι ἁμαρτωλή νά δοξάση καί νά ὑμνήση τόν Θεό».
   Αλλά η Θεοτόκος σαν μητέρα του Θεού, έχει την αυτάρκεια μόνη να υμνήση και να δοξάση τον Θεό, όταν είπε «μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον». «Δοξάζει καί αἰνεῖ καί ὑμνεῖ ἡ ψυχή μου τόν Κύριον». Και εάν η καλά λίαν δημιουργηθείσα κτίσις, με την σφραγίδα της οποίας της δυνάμεως και της αγάπης του Θεού γίνεται αιτία να δοξάζεται ο Θεός, πόσο μάλλον η Θεοτόκος διά των αρετών της και των χαρίτων της ως αποτελούσα το ακρότατον του «καλά λίαν», των κτισμάτων, θα εδόξαζε και θα εμεγάλυνε τον Θεόν;
   Αλλά και η Θεοτόκος εσμίκρυνε τον διάβολον. Ναι. Διότι η Θεοτόκος δια του Υιού της εξολόθρευσε την βασιλεία του
διαβόλου, αφάνισε την ειδωλολατρία, την κοσμοκρατικότητα και την κυριαρχικότητα που είχε ο διάβολος επάνω στην κτίσιν, προ της Θεοτόκου. Όπως η Εύα εμίσκρυνε την κυριότητα του Θεού επί της γης διά της παρακοής της, και εμεγάλυνε την κυριότητα του διαβόλου, και επεκράτει ο διάβλος επί της κτίσεως, έτσι τώρα η Θεοτόκος μικραίνει την κυριαρχία του σατανά επί της κτίσεως και μεγαλύνει την κυριαρχία του Θεού επάνω εις αυτήν.
   Ω αγαπητοί, κι εμείς με την εν γένει αμαρτωλή ζωή μας σμικρύνομε τον Θεόν και μεγαλύνομε τον διάβολον. Πόσες φορές και εις αυτά τα ιερά πανηγύρια, όταν τιμάται η μνήμη αγίων ή μεγάλα γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας, η μνήμη της Υπεραγίας Θεοτόκου, πόσες φορές δεν εσμικρύναμε την δόξα του Θεού και μεγαλύναμε την δόξα του σατανά; Με τη ζωή μας, μέσα εις αυτά τα πανηγύρια. Μέσα εις αυτά, πολλές φορές αμαρτάνομε. Παράδειγμα μικρό: Αύριο Τετάρτη, δεν υπάρχει κατάλυση κρέατος. Κι’ όμως οι άνθρωποι θα φάνε και θα γλεντήσουν με κρέας. Αμέσως βλέπετε, θέλουν να τιμήσουν αλλά δεν τιμούν. Και προσβάλλουν την μνήμη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Προσβάλλουν και αυτόν τον Θεόν με την παρακοή τους στην Εκκλησία. Και ύστερα στα πανηγύρια τι κάνουν οι άνθρωποι; Εκκλησιάζονται; Κοινωνούν; Αγάλλονται πνευματικά; Αναπαύονται από τον κόπον της εργασίας των; Ή διασκεδάζουν και ασωτεύουν κατά τρόπον φοβερόν, ώστε να λέγαμε προτιμότερο να μην υπήρχαν οι γιορτές παρά να υπάρχουν και να ασωτεύουν οι Χριστιανοί μας; Να γιατί αγαπητοί μου εμείς οι Χριστιανοί σμικρύνομε την μεγαλειότητα του Θεού και μεγαλύνουμε την κυριαρχία του σατανά συνεχίζοντες εκείνο που έκανε η Εύα επί της γης.
   Εάν αντιθέτως έχομε μεγάλα φρονήματα περί Θεού, μη λέμε στενόκαρδα «καί τί νά σοῦ κάνη ὁ Θεός»; Μη λέμε στενόμυαλα «ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά μέ βοηθήση», αλλά να έχωμε μεγάλα φρονήματα για τον Θεόν, να έχωμε ορθήν γνώσιν των ιδιοτήτων του Θεού, να τον δοξολογούμε με λόγια θεολογικά και μεγάλα∙ να ζούμε κατά Θεόν, να επιστρέφωμε αμαρτωλούς. Και τότε, όταν το κάνωμε αυτό, τότε μιμούμεθα τη Κυρίαν Θεοτόκον. Τότε αγαπητοί μου η ωδή της γίνεται κατ’ επέκτασιν και ωδή μας. Τότε η δοξολογία της γίνεται και δοξολογία μας. Και τότε δυνάμεθα να είπωμεν και ημείς μαζί της «μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον».

3η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Προτυπώσεις καί ἀπεικονίσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τήν Π. Δ.

 

†.Το γύρισμα του χρόνου, μας έφερε στην ιερή μνήμη της Πανάγνου Θεοτόκου. Της μητέρας του Χριστού μας και μητέρα μας. Όλο αυτό το πανηγύρι, όλη αυτή η κοσμοσυροή που υπάρχει σε κάθε ναό σήμεα, σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο χώρο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανάγκη του λαού του Θεού να τιμήση εκείνη που εστάθη το στολίδι του γένους των ανθρώπων και το καμάρι της δημιουργίας. Αυτή που έγινε η πλατυτέρα των ουρανών, αυτή που τιμούν και προσκυνούν οι άγγελοι, αυτή που χώρεσε Εκείνον, που πουθενά δεν χω΄ρα, τον αχώρητον. Αυτή που έγινε το εργαστήριο όλων των αρετών και όλων των αγαθών, και το εργαστήριο της δικής μας της σωτηρίας. Αυτήν ο λαός σήμερα τιμά. Και όχι μόνο εις την μνήμη της αλλά πάντοτε ο λαός μας ο ορθόδοξος την τιμά την Υπεραγίαν Θεοτόκον.

   Αλλά μια ματιά στη ζωή της∙ βλέπομε ότι πραγματικά εστάθηκε πολύ απλή αλλά και πολύ αγία. Οι ρίζες της ήταν άγιες. Γι’ αυτό και ο καρπός, η ίδια, είναι άγιος. Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, όταν η ρίζα είναι αγαθή, ότε και ο κορμός και τα φύλλα και ο καρπός. Έτσι και οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, η ρίζα της αειπαρθένου Μαρίας, ήταν σπουδαίοι άνθρωποι, απλοί. Βέβαια κατήγοντο από την βασιλικήν οικογένεια του Δαβίδ. Αλλά πλέον, προ πολλών ετών, είχε πέσει στην αφάνεια και την
ασημότητα η βασιλική οικογένεια του Δαβίδ. Έτσι ο Ιωακείμ και η Άννα ήσαν οι γονείς της Υπεραγίας Θεοτόκου, που ήταν πραγματικά ευσεβέστατοι άνθρωποι. Ο Ιωακείμ ήταν ο άνθρωπος που υπηρετούσε την θεωρία του Λόγου του Θεού, όπως λέγει ο ιερός Δαμασκηνός. Η δε συζυγός τουο, η Άννα που σημαίνει Χάρις, δεν ήταν μόνο πλάι του σύζυγος. Αλλά ήταν προπαντός και κυρίως η σύντροφος στον κοινό αγώνα για την αρετή. Έτσι, δεν είχαν παιδιά. Ήταν στείρα η χάρις, η Άννα. Κι’ ήταν ένα σύμβολο της στειρότητος του λαού, που δεν αναζητούσε πια τον Θεό. Αλλά έδωσε όμως κατά θαυμαστόν τρόπον έναν καρπό Την Υπεραγίαν Θεοτόκο. Που η στείρα γίνεται γόνιμη. Για να δοθή κατόπιν ο Υιός και Λόγος του Θεού, που θα ενανθρωπίση, για να δοθή όχι πια η στειρότητα εις τον κόσμον, αλλά αυτή αύτη η χάρις του Ουρανού ολόκληρη επάνω εις την γην.
   Κατόπιν οι γονείς της την αφιερώνουν εις τον ναόν. Μετά την παραδίδουν στα χέρια του Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ ήταν έγγαμος και χήρος. Και είχε παιδιά. Και ήταν προχωρημένης ηλικίας. Το γιατί τα πράγματα έφθασαν έτσι, μόνο τούτο σας λέγω∙ ο Ιωσήφ, κατά θεία οικονομία, που δεν στάθηκε ποτέ σύζυγος της Υπεραγίας Θεοτόκου, στάθηκε όμως ο φύλακας της παρθενίας της. Γιατί κατά τον νόμο, αν μια γυναίκα γενούσε ένα παιδί, πολύ φυσικό ήταν να θεωρηθή εξώγαμο. Και κανείς ποτέ δεν θα πίστευε στην Υπεραγία Θεοτόκο, ότι πήρε μήνυμα από τον ουρανό, ότι θα γεννούσε ως παρθένος. Κι’ επειδή ακριβώς οι Εβραίοι δεν κατανοούν το θέμα αυτό, και δεν ήτο δυνατόν να το κατανοήσουν, η Πρόνοια του Θεού έβαλε πλάι εις την Υπεραγία Θεοτόκον έναν ηλικιωμένο έγγαμον χήρον με παιδιά άνδρα, ευσεβέστατον και δικαιότατον, για να φυλάξη την παρθενία της νεαράς δεκαπενταχρόνου Υπεραγίας Θεοτόκου.
   Ησχολείτο μέχρι τότε που παρεδόθη στα χέρια του Ιωσήφ, με τί άλλο, με τα οικιακά της, με το σπίτι της. Ω τι σπουδαίο πράγμα! Με το σπίτι της. Μέσα στις δουλειές του σπιτιού της. Κι εκεί ακριβώς δέχτηκε την Χάρη του Θεού, να γίνη μητέρα του Θεού, μέσα στην ειρήνη της καρδιάς της, μέσα στον παράδεισο των αρετών της. Ήρθε ο άγγελος του Θεού να της ανακοινώση ότι το Πνεύμα του Θεού θα την επισκεφθή, θα την επισκιάση, και θα φέρη στον κόσμον από τα σπλάχνα της, από την σάρκα της, από την ύπαρξή της ολόκληρη, σώμα και ψυχή, θα φέρει τον Θεόν Λόγον, τον προαιώνιον Υιόν του Θεού και Λόγον, που θα εγεννάτο από τα αίματά της, και θα ήρχετο εις τον κόσμον ως άνθρωπος για να πάρη το σκήπτρο του προγόνου του Δαβίδ, κι έτσι να γίνη από Υιός Θεού και υιός Δαβίδ, να γίνη Χριστός Κυρίου.
   Τόσο μεγάλο πρόσωπο λοιποόν η Θεοτόκος; Ω, τόσο μεγάλο πρόσωπο! Λέγει ο σοφός Σολομών: «Οὐδέν κακόν ὑπό τόν ἥλιον».Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο κάτω από τον ήλιο. Ούτε αυτό που λέμε «πρόοδος», ούτε αυτό που λέμε «μόδα» ούτε αυτό που λέμε ο,τιδήποτε μπορούμε να πούμε. Όλα είναι επαναλαμβανόμενα. Απλώς μπορεί να έχουν κάποιες βελτιώσεις αλλ’ όμως τα πάντα είναι τα ίδια κάτω από τον ήλιο. Οι πατέρες λέγουν, μόνο ένα καινούριο πάγμα υπάρχει κάτω από τον ήλιο. Και ανεπανάληπτο. Η εκ Παρθένου γέννησις και Ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού. Και συνεπώς και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ένα πρόσωπο ανεπανάληπτο. Βεβαίως όλοι καλούμεθα να μιμηθούμε και να περπατήσωμε στα χνάρια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Παρά ταύτα η ίδια είναι ένα ανεπανάληπτον πρόσωπο. Βεβαίως αν κάθε πρόσωπο είναι ανεπανάληπυτο, αλλ’ η αρετή της και το ύψος της και προπαντός η ιδιότητά της, το όνομά της, «ἀειπαρθένος» και «Θεοτόκος» είναι κάτι που δεν το έχει κανείς εκ των ανθρώπων. Διότι πολλοί είναι οι τίτλοι που αποδίδονται εις την Υπεραγίαν Θεοτόκο, αλλ΄ ο τίτλος Θεοτόκος, είναι ο ύψιστος και μοναδικός και αληθινά καινούριος τίτλος. Γιατί; Γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος έκανε τον Θεό άνθρωπο για να κάνη τον άνθρωπο Θεό. Αυτό είναι το αληθινό καινούριο κάτω από τον ήλιο.
   Ένα τόσο σπουδαίο πρόσωπο, δεν μπορούσε παρά η Π.Δ. να το παρουσιάζη πλάι εις τον ερχομό του Μεσσία. Πόσο μπορούσε να παρουσιάζει η Π.Δ. τον ερχομό της Υπεραγίας Θεοτόκου; Εξ ίσου και παραλλήλγως με τον Μεσσία. Παν ό,τι λέγει εις τον Μεσσία, τον λέγει και εις την Θεοτόκον. Είναι οι εξεικονίσεις, οι συμβολισμοί, οι προτυπώσεις και οι προφητείες τόσες πολλές, ώστε θα λέγαμε η Π.Δ. δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία προεικόνηση, μια προτύπωση, μια προφηγεία δια τον Μεσσίαν, και δια την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Για να δήτε δε πως συνδέονται τα δύο αυτά πρόσωπα αρρήκτως, όπως ποτέ εις Εκκλησίαν μας δεν παρουσιάζει την Παναγία στην εικονογραφία, χωρίς τον Χριστό. Είναι πάντα μαζί. Για να το δήτε αυτό σας λέγω πολύ γρήγορα τα εξής: Η στάμνα εκείνη η χρυσή, που είχε φυλάξει μέσα στην Κιβωτό ο Μωυσής, είχε μέσα μάννα. Ενθύμιο από την έρημο τότε που έτρωγαν το μάννα και έζησαν 40 χρόνια. Το μάννα είναι μέσα στη στάμνα. Το μάννα είναι ο Χριστός. Η στάμνα είναι η Παναγία. Ακόμα οι πλάκες είχαν γραμμένες επάνω τον νόμο. Τον λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού τότε ήταν γραμμένος. Τώρα ήρθε ζωντανός. Ο Ιησούς Χριστός. Πού γράφτηκε τότε; Επάνω στις πλάκες. Οι πλάκες είναι η Θεοτόκος! Βλέπετε πώς συνδέονται ο Χριστός και η πάναγνη μητέρα του;
   Αλλά αγαπητοί μου, παρά ταύτα, επιτρέψατέ μου κάτι να σας πω από τις προεικονίσεις και τις προφητείες της Π.Δ. Δεν παίρνω τις σπουδαιότερες δε, γιατί πολλάκις έχομε μιλήσει επάνω στο θέμα αυτό και σας είναι γνωστές∙ η φλεγομένη βάτος, το αλατόμητον όρος και πολλά άλλα. Θεωρείται η Θεοτόκος, η νοητή Εδέμ. Δηλ. ο νοητός παράδεισος. Στον παλαιόν παράδεισον κατοικούσε ο χωματένιος Αδάμ. Εδώ τώρα κατοικεί ο Κύριος εξ ουρανού. Πού κατοικεί; Μένει στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Κιβωτός του Νώε διεφύλαξε μέσα πόσες ψυχές; Οκτώ ψυχές. Και ζώα πολλά, μέσα, και διεσώθησαν από τον κατακλυσμόν. Και γεννήθηκε ένας καινούριος κόσμος από τις οκτώ ψυχές που ήσαν μέσα στην κιβωτό. Ο Νώε, η γυναίκα του, τα τρία του παιδιά, αγόρια, και οι τρεις νύφες του. Η Θεοτόκος είναι η κιβωτός μιας καινούριας γενιάς. Η γενιά και ο λαός του Θεού∙ και είναι η σκηνή του Αβραάμ. Διότι ο άγιος Τριαδικός Θεός επεσκέφθη τα σκηνώματα του Αβραάμ. Και εφιλοξένησε τον Τριαδικόν Θεόν ο Αβραάμ και η Σάρρα. Και τώρα φιλοξενείται αυτός ο άγιος Τριαδικός Θεός από αυτήν την Υπεραγία Θεοτόκο. Ο Πατήρ ευδοκεί, το Πνεύμα το Άγιον επισκιάζει και ο Υιός σκηνώνει και κατοικεί στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
   Αλλά και οι προφήται αγαπητοί μου προφητεύουν γι’ αυτήν. Λέγει ο ψαλμωδός στον 71 ψαλμό, ο Δαβίδ: «καταβήσεται ὡς ὑετός ἐπί πόκου καί ὡσεί σταγών ἡ στάζουσα ἐπί τήν γῆν.» Θα κατεβεί, λέγει, σαν την βροχή επάνω εις τον πόκον. Τι είναι ο πόκος; Είναι το μαλλί το πρόβειο, που δέχεται όλη εκείνη την υγρασία, την δροσιά της νύχτας ή ακόμη δέχεται την βροχή, και είναι γνωστό ότι εκείνα τα σταγονίδια παραμένουν στο μαλλί το πρόβειο όταν θα πέση νερό. Ποιός θα κατέβη; Ο ουράνιος υετός, η ουρανία βροχή, ο Υιός και Λόγος του Θεού. Πού; Επάνω εις τον πόκον. Ποιός είναι αυτός ο πόκος; Η Υπεραγία Θεοτόκος. Και ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γην. Έτσι θα κατέβη ο Μεσσίας. Δηλ. σιωπηλά. Η δροσιά άμα πέφτει την αισθανόμαστε; Έτσι θα έρθη ο
Μεσσίας, αθόρυβα, σιωπηλά. Επάνω στη γη. Ποιά είναι η γη; Η Υπεραγία Θεοτόκος.
   Ο μεγαλοφωνότατος Ησαΐας θα μας πη: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐμ γαστρί ἔξη και τέξεται Υἱόν καί καλέσει τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» Ω, μεγαλοφωνότατε Ησαΐα! Ποιά είναι αυτή η Παρθένος, ποιό είναι αυτό το μυστήριο που μας αποκαλύπτεις, το ακατανόητον και υπερφυές; Θα εγκυμονύση η Παρθένος! Και ποιός θα είναι ο καρπός της; Εμμανουήλ. Μαζί μας ο Θεός. Δηλ. αυτός που θα γεννηθή θα είναι ο Θεός! Μα, ο Θεός δεν είναι πανταχού παρών; Κατ’ αισθητόν τρόπον. Γιατί; Γιατί θα γίνη όμοιος με ημάς τους ανθρώπους. Μαζί μας ο Θεός.
   Και θα συμπληρώσει ο Ιεζεκιήλ: «Καί εἶπε Κύριος πρός με». (44 κεφ. Αφού του δείχνει τον ναό, που ήταν προσανατολισμένος αντίστροφα απ’ ό,τι είναι ο δικός μας η πόρτα δείχνει προς δυσμάς και το ιερόν προς ανατολάς. Τότε ο ναός του Σολομώντος ήτο αντίστροφα. Έδειχνε η πόρτα η κεντρική των αγίων, δηλ. της αιθούσης που ήσαν μέσα μόνο ιερείς, στο ναό δεν έμπαινε ποτέ λαός αυτός ο χώρος ελέγετο «ἅγια.» Ήταν η πύλη εστραμμένη προς ανατολάς. Και συνεπώς τα «ἅγια τῶν ἁγίων» στα οποία εισήρχετο μόνο ο αρχιερεύς, άπαξ του ενιαυτού, όχι χωρίς αίματος θυσίας, ήτο αντίστροφα, ήτο προς δυσμάς. Έτσι, λέγει ο προφήτης, με οδήγησε ο Θεός εν πνεύματι, προφητικά, εις την ανατολικήν πύλην, την κεντρικήν, εις τα «ἅγια.») «ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, (αυτή, λέγειν, θα μείνη κλειστή) οὐκ ἀνοιχθήσεται, (δεν θα ανοιχθή ποτέ) καί οὐδείς μή διέλθη δι’ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεός Ἰσραήλ εἰσελεύσεται δι’ αὐτῆς, καί ἔσται κεκλεισμένη.» (Η πόρτα αυτή, η κεντρική, θα μείνη κλεισμένη. Ουδείς θα περάση από κει. Μόνο ο Κύριος των δυνάμεων. Ο Θεός του Ισραήλ. Αυτός θα περάση από την πόρτα και αφού θα περάση θα μείνη πάλι κλεισμένη. Κλεισμένη πάντα. Και θα περάση. Μόνος αυτός. Είναι η αεί-Παρθένα της Θεοτόκου! Που μπήκε ο Θεός Λόγος και βγήκε, και η Παναγία ήταν και προ του τόκου και κατά τον τόκον και μετά τον τόκον Παρθένος.
   Και τέλος αποκαλείται «θρόνος τοῦ Θεοῦ» Βεβαίως. Εκεί που κάθεται ο Υιός είναι και η θεοτόκος. Διότι εκεί έστησε τον θρόνον του∙ στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Και λέγει ο Ησαΐας στο 6ο Κεφ. «εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπί τοῦ θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου. Καί πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ καί Σεραφίμ εἰστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ». Πω, πω, αυτή η δόξα! Και αυτή η δόξα είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Γύρω τα Σεραφίμ. Γι’ αυτό η Θεοτόκος είναι πλατυτέρα των ουρανών, δηλ. μεγαλυτέρα από ολόκληρη την δημιουργία, και τιμιωτέρα των Χερουβίμ και των Σεραφίμ, διότι τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ την προσκυνοῦν τιμητικότατα, γιατί στάθηκε ο θρόνος του Ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου.
   Ω αγαπητοί μου. Ό,τι να πη κανείς δια την Υπεραγίαν Θεοτόκον είναι λίγο. Πιστέψατε, είναι λίγο. Εάν η Θεολογία του Υιού είναι ατέρμων, απύθμενος, και η θεολογία της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ατέρμων, και απύθεμνος. Ἐνα μόνο. Να την τιμούμε. Τί είπα; Να την τιμούμε; Όχι. Να την αγαπούμε. Το να τιμάς έναν άνθρωπο, μπορεί ταυτόχρονα να μην τον αγαπάς. Πολλές φορές τιμούμε τους ανωτέρους μας χωρίς να τους αγαπούμε. Να αγαπάμε την Παναγία μας. Να την αγαπάμε γιατί στάθηκε εκείνη που έζησε το μυστήριο του Σταυρού. Πρώτη. Δεν της το είπε ο Συμεών; «Καί τήν ψυχήν σου ρομφαία δίστομος, δίκοπο μαχαίρι, θά σοῦ περάση, θά σέ κατακόψη.» Είναι το μαρτύριο του Σταυρού, που έζησε η Υπεραγία Θεοτόκος καθ’ όλον τον βίον της, κρατώντας, από την στιγμή που πήρε τον Ευαγγελισμόν, τον Υιόν του Θεού στα σπλάχνα της, ταυτοχρόνως πήρε και ανέλαβε και τον Σταυρό του. Και ο Σταυρός αυτός σηκώθηκε ηρωικά από την Υπεραγία Θεοτόκον. Ξεκινάει αυτεξόριστος εις την Αίγυπτον. Έρχεται εις την Ιερουσαλήμ. Μαθαίνει ότι τα πράγματα είναι δυσάρεστα εκεί. Φεύγουν στην Ναζαρέτ επάνω εις την Σαμάρειαν, στην Γαλιλαία. Και κατόπιον αρχίζει το μαρτύριο. Ο Ιωσήφ πέθανε πολύ γρήγορα. Η Υπεραγία Θεοτόκος παλεύει. Είναι πάμπτωχη. Και το αποκορύφωμα είναι το
μαρτύριο του υιού της. Πού στέκεται κάτω από τον Σταυρό και βλέπει τον μονογενή υιόν της σταυρωμένον. Έτσι η Υπεραγία Θεοτόκος έζησε τον σταυρό της. Συνεπώς είναι εκείνη που πόνεσε για μας. Για να πραγματωθή η σωτηρία μας. Γι’ αυτό, όχι να την τιμούμε απλώς. Να την αγαπάμε. Να την αγαπάμε ασυγκρίτως πιο πολύ από την μάννα μας. Εάν η μάννα μας μας έδωσε το ζην, η Υπεραγία Θεοτόκος μας έδωσε… να πω το ευ ζην; Μας έδωσε και μας χάρισε αυτή την βασιλεία του Υιού της.
   Έτσι λοιπόν, ας κλείσωμε μ’ εκείνο το οποίο λέγει… ένα ωραίο τροπάριο του μικρού Εσπερινού: «Ποίους οἱ εὐτελεῖς χείλεσι, μακαρίσωμεν τήν Θεοτόκον; τήν τιμιωτέραν τῆς κτίσεως καί ἁγιωτέραν ὑπαρχούσαν, Χερουβίμ καί πάντων τῶν ἀγγέλων∙ τόν θρόνον τοῦ Βασιλέως τόν ἀσάλευτον∙ τόν οἶκον ἐν ᾧ κατώκησεν ὁ Ὕψιστος∙ τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου∙ τοῦ Θεοῦ ἁγίασμα∙ τήν παρέχουσαν τοῖς πιστοῖς,
ἐν τῇ θείᾳ μνήμη αὐτῆς, πλουσίως τό μέγα ἔλεος.»

7η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ Κοίμησις, ἡ Ταφή, ἡ Ἀνάσταση καί ἡ Ἀνάληψη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

†.Από τας Θεομητορικάς εορτάς αγαπητοί μου, ξεχωρίζει η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που περιλαμβάνει πρώτον τον θάνατον και την ταφήν της και δεύτερον την Ανάστασή της και την μετάστασή της εις την βασιλείαν του Θεού.

  Όλα αυτά της εορτής, περιλαμβάνονται κατά έναν θαυμαστόν τρόπον, εις το πρώτο τροπάριο της λιτής, το οποίον έχει ως εξής: «Ἔπρεπε τοῖς αὐτόπταις τοῦ Λόγου καί ὑπηρέταις καί τῆς κατά σάρκα μητρός Αὐτοῦ, τήν Κοίμησιν ἐποπτεῦσαι» (Έπρεπε, λέγει, εις εκείνους οι οποίοι στάθηκαν αυτόπται του Θεού Λόγου, όπως εξ άλλου αρχίζει και το κατά Λουκά Ευαγγέλιον, ότι εστάθησαν αυτόπται του Λόγου, οι περιγράψαντες την ζωή του, έπρεπε να σταθούν και αυτόπται και της μητρός Αυτού, και να εποπτεύσουν την δική της την Κοίμησιν). Τελευταῖον οὖσαν ἐπ’ αὐτῆ μυστήριον. (Και το οποίον, η Κοίμησής της, είναι το τελευταίο εις αυτήν μυστήριον. Απ’ όλα τα μυστήρια, τα οποία συνέβησαν εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον, από τον Ευαγγελισμόν έως τώρα, την Ανάστασή της και την Ανάληψή της.) ἵνα μή μόνον τήν ἀπό γῆς τοῦ Σωτῆρος ἀνάβασιν θεάσωνται, ἀλλά καί τῆς τεκούσης αὐτόν, τῇ μεταθέσει μαρτυρήσωσι. Ώστε να μην είναι μόνον μάρτυρες της Αναστάσεως και Αναλήψεως του Κυρίου, αλλά και της αναστάσεως και αναλήψεως και της Υπεραγίας Θεοτόκου.) Διόπερ πάντοθεν, θεία δυνάμει περαιωθέντες, τήν Σιών κατελάμβανον∙ (Γι’ αυτό το λόγο, οι αυτόπται και υπηρέται του Θεού Λόγου, έπρεπε να βρίσκωνται παρόντες εις την Σιών, εις την Ιερουσαλήμ) πρός οὐρανόν ἐπειγομένην, προέπεμπον τήν ἀνωτέραν τῶν Χερουβίμ∙ (αυτήν η οποία θα ανήρχετο εις τον ουρανόν, αυτήν ακριβώς θα προέπεμπον, ως ανωτέρα των Χερουβίμ) «ἥν καί ἡμεῖς, σύν αὐτοῖς προσκυνοῦμεν, ὡς πρεσβεύουσαν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». (Την οποία κι εμείς προσκυνούμε ως πρεσβεύουσα υπέρ των ψυχών ημών).

   Πολύ ωραία αγαπητοί μου μας τα λέγει το τροπάριο αυτό της λιτής που περιλαμβάνει όλο το περιεχόμενο της εορτής. Και πράγματι, η παράδοση μας λέγει, διότι η Αγία Γραφή δεν αναφέρει τίποτε από τον θάνατον, την ταφή, την Ανάσταση και την Ανάληψη της Υπεραγίας Θεοτόκου , παρά μόνον η Παράδοσή μας διασώζει, ότι τρεις ημέρες προ του θανάτου της, ο Υιός της, ο Κύριος Ιησούς, έστειλε εις αυτήν άγγελο και την ειδοποίησε ότι θα απέλθη του κόσμου τούτου. Και εκείνη μόλις έλαβε την πληροφορίαν, ανήλθε εις το όρος των ελαίων, που κατά τη συνήθειά της επήγαινε συχνά και προσηύχετο, ανήλθε εκεί και προσευχήθη. Και επέστρεψε εις τον σπίτι της εις τα Ιεροσόλυμα, και ετοιμάστηκε δια την αναχώρησή της. Λίγο πριν την αναχώρησή της, κατά θαυμαστόν τρόπον, όπως μας αναφέρει εδώ το τροπάριο, και που άλλα τροπάρια της όλης ακολουθίας μας το λέγουν αυτό, ότι οι Απόστολοι ήρθαν εις την Ιερουσαλήμ, από οποιοδήποτε σημείο της Οικουμένης κι αν ευρίσκοντο. Μάλιστα στην εικονογραφία, δείχνει τους Αποστόλους να καταφθάνουν στα Ιεροσόλυμα με νεφέλη, μ’ ένα σύννεφο. Μεταξύ αυτών ήταν και ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος, ο οποίος ήτο παρών εις τα Ιεροσόλυμα, ήτο ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο άγιος Ιερόθεος και ο άγιος Τιμόθεος Επίσκοπος Εφέσου. Αυτοί ήρθαν όλοι δια να προπέμψουν την Υπεραγία Θεοτόκο εις τον ουρανό, και να σταθούν μάρτυρες του αληθινού θανάτου της, της αληθινής αναστάσεώς της και της αληθούς μεταναστεύσεώς της εις τους ουρανούς. Κι όταν έφθασαν, εκείνη τους ευλόγησε και τους χαιρέτησε∙ και τότε όπως εκείνη θέλησε, εις το κλινίδιό της, στο μικρό της το κρεβάτι έπεσε και εκοιμήθη, δηλ. απέθανε. Και τότε, οι μαθηταί και Απόστολοι του Κυρίου, μαζί με τους ιεράρχας που σας ανέφερα, την έθαψαν, όπως λέγει το σχετικό Εξαποστειλάριο. «Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ», δηλ. εις εκείνη την περιοχή που ήτο η Γεθσημανή. Η Γεθσημανή ήτο ένας ελαιώνας, επάνω εις το όρος τον Ελαιών, και εκεί όπου είχε μάλιστα και ο Κύριος προσευχηθεί κατά την σύλληψή του, και εκεί έθαψαν την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Δεν υπάρχει συνεπώς ο τάφος της, όπως λέγουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, εις την Έφεσον. Σαφώς η Υπεραγία Θεοτόκος ετάφη εις τα Ιεροσόλυμα. Κι’ εκεί εις τα Ιεροσόλυμα, όταν αγαπητοί μου ετάφη, ένας εκ των μαθητών, κατά την Παράδοση, έλειπε. Κατ’ οικονομίαν ήτο πάλι ο Θωμάς, ο οποίος έλειπε. Γιατί έλειπε ο Θωμάς στην πρώτη εμφάνιση του Κυρίου στους μαθητάς; Ακριβώς για να διαπιστωθή κατά τον καλύτερον τρόπον η Ανάσταση του Χριστού. Έτσι και τώρα λείπει ο Θωμάς. Ο οποίος καταφθάνει την τρίτη ημέρα. Και τότε του είπαν οι άλλοι μαθηταί, ότι η μητέρα του Κυρίου εκοιμήθη. Εκείνος επεθύμησε να προσκυνήση το τίμιο λείψανό της. Κι επήγαν εις τον τάφον∙ οι τάφοι ήσαν όχι όπως σήμερα που σκάπτομε εις την γην και εναποθέτομε το σώμα, αλλά ήταν μέσα σε μικρά σπήλαια, όπως ήτο και ο τάφος του Χριστού, όπως γνωρίζετε. Και τότε όταν πήγαν εις τον τάφο της Υπεραγίας Θεοτόκου, έλειπε το σώμα! Και υπήρχε μόνο το σινδόνι που ήτο τυλιγμένη. Κι εκεί αντελήφθησαν ότι η Υπεραγία Θεοτόκος είχε αναστηθεί και αναληφθεί εις τους ουρανούς.

   Ό,τι οι ιεροί υμνογράφοι μας παρουσιάζουν, έτσι και ο χρωστήρας των αγιογραφών, έρχεται στην εικονογραφία να μας παρουσιάσουν. Ας πάρωμε μία εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το κεντρικό σημείο περιέχει δύο πρόσωπα, παρ’ ότι η εικόνα είναι πολυπρόσωπος. Είναι το πρόσωπον της Υπεραγίας Θεοτόκου επάνω σ’ ένα κρεβάτι, που κείται νεκρά. Όπισθέν της, μέσα σ’ ένα ελλειψοειδές σχήμα θείας δόξης, υπάρχει ο Υιός της, ο Ιησούς Χριστός. Ο οποίος κρατεί στα χέρια του την ψυχήν της μητέρας του, υπό τύπον ενός μικρού βρέφους. Σημειώσατε ότι αυτό αναφέρεται ειδικά στην Κοίμησιν και η εικόνα δεν αποτελεί το άπαν των όσων σας είπα, διότι η Υπεραγία Θεοτόκος όχι μόνον απλώς απέθανε, αλλά σας ανέφερα ότι ανεστήθη και ανελήφθη. Ανεστήθη με το σώμα της και ανελήφθη με το σώμα της εις τους ουρανούς. Γύρω από το κρεβάτι που κείται η Υπεραγία Θεοτόκος είναι οι Απόστολοι και οι Ιεράρχαι τους οποίους σας ανέφερα. Πάνω από την θεία δόξα που καλύπτει τον Ιησούν Χριστόν, είναι ένα Χερουβείμ ή περισσότεροι άγγελοι. Και μετέχουν εις το όλο γεγονός της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου. Στο βάθος, και πέρα από τα πρόσωπα των Αποστόλων και των Ιεραρχών, βρίσκονται και μερικά λαϊκά πρόσωπα. Δηλ. είναι η Εκκλησία. 

   Έτσι βλέπομε, εις την Κοίμησιν της Υπεραγίας Θεοτόκου να μετέχη ο Κύριος Ιησούς, ο Υιός της, οι Απόστολοι, οι Ιεράρχες, η Εκκλησία άπασα και ο ουρανός, οι άγγελοι. Και τούτο διότι η Υπεραγία Θεοτόκος στάθηκε εκείνη που έδωσε την σάρκα της εις τον Υιόν του Θεού, να γίνη άνθρωπος. Αυτό ακριβώς το γεγονός έρχεται να τονισθή εις αυτήν την εικόνα την οποία έχομε μπροστά μας, όταν προσκυνούμε, και αισθανόμαστε κάτι το εντελώς ξεχωριστό, ότι εκείνη που έδωσε το σώμα της εις τον Υιόν του Θεού, για να γίνη ο Υιός του Θεού άνθρωπος, αυτή έγινε το κεφάλαιο, δηλ. η βάσις της σωτηρίας μας, κι’ όχι μόνο της σωτηρίας μας, των ανθρώπων, αλλά και ολοκλήρου της δημιουργίας. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η σωτηρία και των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά και ολοκλήρου της αλόγου κτιστής δημιουργίας. Δεν θα ήτο δυνατόν δε ποτέ να μείνη στον τάφον η Υπεραγία Θεοτόκος, και το σώμα εκείνο που έδωσε την ανθρώπινη ζωή εις τον ζωοδότην Θεόν και δημιουργόν των πάντων, να υποστή την φθοράν. Διότι από τα σπλάχνα της επήρε ο Θείος Λογος, και αυθάρτησε την δική του ανθρωπίνη φύση. Πώς λοιπόν θα ήταν δυνατόν να μείνη μέσα εις τον τάφον και να υποστή την φθοράν το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου; Γι’ αυτό το λόγο η Υπεραγία Θεοτόκος ακολουθεί την ιδίαν πορείαν την οποία ηκολούθησε και ο Υιός της. Ο οποίος απέθανε επί του Σταυρού πραγματικά, ετάφη πραγματικά, ανέστη πραγματικα και εψηλαφήθη και ανελήφθη εις τους ουρανούς ενώπιον εκατοντάδων μαρτύρων. Την ιδίαν πορείαν ακολουθεί η μητέρα του. Είναι το πρώτο λογικόν κτίσμα, από το ανθρώπινο γένος, που ακολουθεί αυτήν την πορείαν και εισέρχεται εις την βασιλείαν του Θεού. Δεδομένου ότι κανείς ακόμη από όσους επίστευσαν εις τον Ιησούν Χριστόν, δεν έφθασε εις την βασιλείαν του Θεού. Γιατί ακόμη δεν έγινε η ανάστασις των νεκρών. Σημειώσατε ότι ούτε ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ούτε ο Απ. Παύλος, ούτε ο Απ. Πέτρος, ούτε όλοι οι άλλοι Απόστολοι, ούτε ο Ευαγγ. Ιωάννης βρίσκονται εις την βασιλείαν του Θεού. Όλοι είναι εις τον Παράδεισον∙ εις τον χώρον εκείνον που ως ψυχές αναμένουν την ανάσταση των νεκρών. Αλλ’ η Υπεραγία Θεοτόοκος επήρε το σώμα της, το παλαιό της σώμα, άφθαρτο και αθάνατο, το οποίο οδήγησε ο Υιός της εις την βασιλείαν του Θεού. Ούτε ο προφήτης Ηλίας είναι εις την βασιλεία του Θεού. Ούτε ο Εώχ, ούτε ο ληστής είναι εις την βασιλείαν του Θεού. Ο ληστής απέθανε, ετάφη, και το σώμα του υπέστη φθορά. Δεν ανεστήθη. Είναι εις τον Παράδεισον. Είναι συνεπώς το πρώτο κτίσμα, είναι ο πρώτος άνθρωπος που εισέρχεται εις την βασιλεία του Θεού. Για μας τους Χριστιανούς είναι μία δευτέρα μαρτυρία μετά την Ανάσταση του Χριστού. Μία μαρτυρία ότι ο Χριστός Ανεστήθη, και ότι πραγματικά θα εισέλθωμε, θ’αναστηθούμε και θα εισέλθωμε εις την βασιλεία του Θεού. Τούτο δε το βλέπομε εις την Υπεραγία Μητέρα Του. Η οποία πλέον άφθαρτη και αθάνατη, με όλη της την ανθρωπίνη φύση, βρίσκεται εις τον ουρανό.

   Για μας συνεπώς, η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που νηστεύομε ξέρετε για να προϋπαντήσωμε το γεγονός, όχι δια να πενθήσωμε την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, άπαγε της βλασφημίας, όπως και νηστεύουμε την Μεγάλη Παρασκευή, όχι για πενθήσουμε τον θάνατο του Χριστού, άπαγε της βλασφημίας, όπως και 

ολόκληρη την Μ. Σαράκοστή, αλλά για να καθαρθούμε και να προετοιμαστούμε να προϋπαντήσουμε την Ανάσταση του Χριστού. Έτσι κι εδώ νηστεύομε 15 ημέρες για να προϋπαντήσουμε την ανάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία είναι παιδί του Αδάμ και της Εύας, είναι από το αίμα μας, είναι από την σάρκα μας, είναι ο πρώτος άνθρωπος που αναστήνεται, αφθαρτίζεται και εισέρχεται εις την βασιλεία του Θεού. Για μας συνεπώς η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ένα δεύτερο Πάσχα. Είναι ο απόηχος εκείνου του Πάσχα, όπως θα λέγαμε ότι το Πάσχα, όπως λέγει ο Κανών του Πάσχα, ότι δεν είναι τι άλλο παρά μιας άλλης βιοτής της αιωνίου την απαρχήν, ε και η εορτή αυτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ένα Πάσχα μιας άλλης βιοτής∙ είναι η απαρχή μιας αιωνίου ζωής. Και αυτό για μας είναι τεράστιο.

   Αγαπητοί μου η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου για μας είναι ένας σταθμός. Μπορούμε να χαίρομε πια. «Ἐμπῆκε τό νερό στ’ αὐλάκι». Η φθαρτότης μπήκε στην αφθαρσία και η θνητότητα μπήκε εις την αθανασία. Στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου έχομε την μεγάλη μας ελπίδα. Απ’ αρχή ο Χριστός, λέει ο Απ. Παύλος. Και ο πρώτος καρπός αυτής της απαρχής είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Για μας είναι μεγάλη ελπίδα, είναι μεγάλη χαρά. Πρέπει λοιπόν να ζούμε αυτή τη χαρά. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η υψηλοτέρα των ουρανών. Οι άγγελοι με χαρά την υποδέχονται. Γιατί ξέρουν ότι είναι και η δική τους η σωτηρία.

   Τί θα πη «σωτηρία»; Θα πη να δω το πρόσωπο του Θεού. Αυτό είναι η σωτηρία. Κι αν ερωτήσετε γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η σωτηρία των αγγέλων, θα σας απαντούσα: Γιατί οι άγγελοι δεν είχαν δει ποτέ το πρόσωπο του Θεού. Και τώρα που ο Θεός Λόγος ενηνθρώπισε, είδαν το πρόσωπο του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο οποίος πήρε τη σάρκα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Να γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος είναι και η σωτηρία των αγγέλων, όχι μόνο των ανθρώπων Γιατί είδαμε ήδη το πρόσωπο του Θεού. Αλλά είναι και η σωτηρία ολοκλήρου της δημιουργίας. Τί άλλο να πούμε; Πώς να τιμήσωμεν την Υπεραγίαν Θεοτόκον γι’ αυτή τη μεγάλη προσφορά της προς εμάς; Πώς να την ευχαριστήσωμε; Γι’ αυτό η Εκκλησία μας αγαπητοί μου έχει συνθέσει τους ωραιοτέρους ύμνους προς αυτήν. Ύμνοι οι οποίοι είναι γεμάτοι από θαυμάσιες εικόνες, που δείχνουν ποια είναι.

    Έτσι ας αγαπήσωμε την Υπεραγία Θεοτόκο∙ ας την αγαπήσωμε μ' όλη μας την καρδιά. Της χρεωστούμε πολλή ευγνωμοσύνη. Γιατί είναι η αιτία παντός αγαθού. Είναι η αιτία της σωτηρίας μας. Ας την τιμήσουμε. Ας την ευχαριστήσουμε. Γι’ αυτήν οι παννυχίδες, γι’ αυτήν οι αγρυπνίες, γι’ αυτήν οι ύμνοι, γι’ αυτήν είναι όλα. Της αξίζουν. Πραγματικά της αξίζουν, που είναι το κεφάλαιο της σωτηρίας μας.

10η ομιλία στην κατηγορία « Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ».

Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας " Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον " εδώ ↓.
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omilies-eis-thn-ueotokon
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40q2nQUztSMBV9bwJSxpjwda

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://drive.google.com/file/d/16Yb2_qZgVX32iDOetdRsifuOIC0ZTA0B/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ojFLuKMecGTVkBDEN_YP2E

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς «Ὁμιλίες εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CE%B5%E1%BC%B0%CF%82%20%CF%84%E1%BD%B4%CE%BD%20%E1%BD%99%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CE%BD%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BD.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.