Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ.

†. Σήμερα, αγαπητοί μου, Κυριακή των αγίων 318 θεοφόρων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, η Εκκλησία μας παραθέτει ένα απόσπασμα, ως ευαγγελική περικοπή, από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την οποίαν, προσευχή, απήγγειλε μπροστά εις τους μαθητάς Του, λίγο πριν αναχωρήσουν από το υπερώον εκείνο όπου έλαβε χώραν ο Μυστικός Δείπνος.

      Ο σκοπός που η Εκκλησία μας παραθέτει αυτήν την περικοπήν είναι ο εξής: Η αίρεσις του Αρειανισμού, ήδη 4^ος αιών μ.Χ., διέσπασε το ένα, το ενιαίον, το ένα φρόνημα του λαού, για το θεανθρώπινον πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Ενώ ο Κύριος εζήτησε στην αρχιερατική Του προσευχή «ἵνα ὦσιν ἓν». «Για να είναι όλοι ένα». Να έχουν το αυτό φρόνημα. Αυτό διεσπάσθη με την αίρεσιν. Και προπαντός με την αρειανική αίρεσιν, που δεν εδέχετο αυτή το θείον πρόσωπον του Ιησού Χριστού, παρά μόνον το ανθρώπινον. Οπότε ο λαός εχωρίστηκε. Και τώρα, με την ευαγγελική, αυτή, περικοπή που η Εκκλησία καθιερώνει, γίνεται μια προσπάθεια ανασυγκροτήσεως της ενότητος του λαού, κάτω από το ίδιο φρόνημα πίστεως.

        Ο Απόστολος Παύλος διαρκώς υπενθυμίζει στις επιστολές του: «τὸ αὐτὸ εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες». Όλοι να έχουν μεταξύ των το ίδιο φρόνημα. Χωρίς αυτό, δεν έχομε τίποτα. Αυτό το φρόνημα, εξάλλου, καθορίζει τον λαό του Θεού. Υπογραμμίζω. Το κοινό, το ένα φρόνημα καθορίζει τον λαό του Θεού. Όποιος έχει διαφορετικό ως φρόνημα, είναι έξω από τον λαό του Θεού. Κι αυτό δεν είναι παρά η αίρεσις, η οποία αίρεσις διασπά το ένα φρόνημα και την ενότητα του λαού.

       Έτσι η ενότητα της πίστεως εξασφαλίζει και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος. Μόνον εάν έχομε αυτήν την ενότητα της πίστεως, έχομε την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος. Πράγμα «ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ» δια την σωτηρίαν μας. Γι'αυτό η Εκκλησία εύχεται στην Θεία Λειτουργία και λέγει, ζητάει από τον Θεό, «τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως». Να έχομε όλοι το αυτό φρόνημα. Ό,τι πιστεύω, να το πιστεύεις. Ό,τι πιστεύεις, να το πιστεύω. Ό,τι πιστεύεις και πιστεύω, είναι η κοινή πίστις της Εκκλησίας. Αυτό θα πει ενότης της πίστεως. «Καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι (: «Αφού ζητήσομε», λέγει, «και την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος» -δηλαδή την μετοχήν του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορούμε να έχομε κοινωνίαν Αγίου Πνεύματος, εάν δεν έχομε αυτήν την ενότητα της πίστεως)». Συνεχίζει: «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». «Τον εαυτό μας και τους άλλους, να παραθέσομε κάτω από την πρόνοια του Θεού, του Χριστού».

        Συνεπώς βλέπομε ότι εδώ, με αυτό το αίτημα, την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος, να εξασφαλίζεται ολόκληρη η ποιμαντική φροντίδα της Εκκλησίας. Αγαπητοί μου, ποιμαντική φροντίδα δεν είναι οι πτωχοί. Ποιμαντική φροντίδα δεν είναι τα ιδρύματα, ορφανοτροφεία κ.λπ. που μπορεί να ιδρύσει η Εκκλησία. Ποιμαντική φροντίδα και μάλιστα για την εποχή μας που η Εκκλησία προχωρά και σε πολιτιστικές ή πολιτισμικές, όπως θέλετε πάρτε το, εκδηλώσεις, και φροντίδες, κυριοτάτη φροντίδα της Εκκλησίας στο ποιμαντικό της έργον είναι η ενότητα της πίστεως και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτήν την ενότητα της πίστεως προβάλλει το κήρυγμα, το ανελλιπές και συνεχές και βαθύ κήρυγμα, για να έχουν όλοι την ενότητα της πίστεως, όλοι να πιστεύομε το ίδιο πράγμα, και να διορθώνει πάσα, μικρή βέβαια, από άγνοια βέβαια, παρέκκλιση. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Θεσσαλονικείς, αν θυμάμαι καλά: «Και σε κάτι αν υστερείτε και δεν το καταλαβαίνετε, δεν το ξέρετε, κι αυτό», λέει, «θα σας το φανερώσει ο Θεός». Να μην υπάρχει ουδεμία παρέκκλιση στην πίστη -το κύριον έργον της Εκκλησίας- και εξ αυτής της ενότητος του φρονήματος της πίστεως, να έχομε την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Αυτά τα δυο συνιστούν την ποιμαντική φροντίδα της Εκκλησίας. Αυτά πρέπει να προσέχει κάθε κληρικός. Να εξασφαλίζει αυτά τα δύο ο κάθε κληρικός στο ποίμνιό του. Όλα τα άλλα; Έρχονται χρήσιμα και τ’ άλλα, δεν τα απορρίπτομε, έρχονται δεύτερα και τρίτα. Όλα αυτά, αγαπητοί μου, είναι τόσο σπουδαία και τόσο σημαντικά. Διότι η πρώτη φροντίδα, ενότητος πίστεως και κοινωνία Αγίου Πνεύματος, συνιστούν τον λαό του Θεού. Τότε μπορούμε να μιλάμε για τον «λαό του Θεού».

        Αλλά για να μπορέσομε να έχομε σαφή γνώση, μία σωστή τοποθέτηση περί του λαού του Θεού και σαν ένα κριτήριο -ανήκομε εμείς εις τον λαόν του Θεού;- θα πούμε, στην αγάπη σας, μερικά γνωρίσματα που συνιστούν τον λαό του Θεού. Γιατί πολλές φορές συζητάμε και λέμε «ο λαός του Θεού» και «ο λαός του Θεού». Τι γνωρίσματα έχει αυτός ο λαός του Θεού;

        Το πρώτο γνώρισμα του λαού του Θεού είναι εκείνο όπως το οριοθετεί ο ίδιος ο Κύριός μας και είναι η διάκρισις του λαού του Θεού από τον «κόσμον». «Κόσμος» εν εννοία ηθική. Κόσμος δεν είναι απλώς οι άνθρωποι. Με την έννοια που λέει πάλι στην Αγία Γραφή: «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον (:Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμον) ὥστε τὸν μονογενῆ αὐτοῦ Υἱὸν ἔδωκε ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι ‘Αὐτοῦ» κ.λπ. κ.λπ, όχι με την έννοια του αριθμού των ανθρώπων, αλλά με την έννοιαν την ηθική και πνευματική. Τι είναι «κόσμος»; Είναι το σύνολον των ανθρώπων εκείνων που είναι μακριά από τον Θεό· που είναι η συνισταμένη, όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, η συνισταμένη όλων των παθών. «Θέλεις», λέγει, «να έχεις ένα περιεκτικόν όνομα όλων των παθών; Το περιεκτικόν όνομα θα είναι ‘’κόσμος’’. Θέλεις να αναλύσεις την έννοια ‘’κόσμος’’; Θα έλθεις εις τα επιμέρους πάθη». Εδώ, λοιπόν, ο Χριστός ξεχωρίζει τον λαό τον δικό Του από τον κόσμον.

      Στην αρχιερατική Του προσευχή, που ακούσαμε στην ευαγγελική περικοπή) λέει το εξής: «᾿Εγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ - «ἐρωτῶ» θα πει «παρακαλώ». Λέει στον Θεό Πατέρα: «Σε παρακαλώ, Πατέρα μου, περί αυτών». Ποιων; Περί των μαθητών Του. Περί του λαού του δικού Του. Ακούστε αυτόν τον σκληρό λόγο. Και να πάψομε να λέμε εκείνο που λέμε ως κοσμικοί άνθρωποι, «Γιατί τάχα, εγώ δεν είμαι βαπτισμένος;». Είσαι. Αλλά είσαι ξεπεσμένος- Οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ (:Δεν παρακαλώ για τον κόσμο». -«Κύριε, δεν παρακαλείς δια τον κόσμον;»). Οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ (:Δεν παρακαλώ για τον κόσμον), ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι (:αλλά για εκείνους που μου έδωσες· που είναι δικοί Σου. Δεν προσεύχομαι για τον κόσμο. Προσεύχομαι για τον λαό Σου)». Σκληρός λόγος. Δεν το λέγω εγώ.

      Ακόμη είπε: «Ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου (:Εγώ –λέει- έδωσα εις αυτούς, στον λαό Σου, τον λόγο Σου) καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς -Είδατε, παρακαλώ, την συμπεριφορά του κόσμου; «Και ο κόσμος», λέγει, «τους εμίσησε. Δεν μπορώ να παρακαλώ για τον κόσμον που μισεί τον δικό Σου τον λαό»- ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου (:γιατί δεν είναι από τον κόσμο, δεν είναι κοσμικοί άνθρωποι ο λαός Σου), καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου (:όπως κι Εγώ δεν είμαι από τον κόσμο. -Ακόμη: ) οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου (: «Ακόμη», λέει, «δεν Σε παρακαλώ να πάρεις τον λαό Σου από τον κόσμο και να τον ξεχωρίσεις». Με την έννοια την τοπική. Γιατί μέχρι τώρα μίλησε τον χωρισμό του λαού του Θεού από τον κόσμον, με την έννοια την πνευματική, την ηθική και πνευματική. «Δεν Σε παρακαλώ, λοιπόν, ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, να πας να τους βάλεις επάνω στις κορυφές των ορέων, τον λαό Σου), ἀλλ᾿ ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ(:αλλά να τους φυλάξεις από τον διάβολο. Να φυλάξεις τον λαό Σου από τον διάβολο. Μες στον κόσμο θα είναι. Δεν θα έχουν σχέση με τον κόσμον. -Εννοείται πνευματική σχέση)».

      Κατά τα άλλα, όλοι είμεθα μέσα εις τον κόσμον, θα πάμε στον χασάπη, στον μανάβη, στον μπακάλη, δεν θα εξετάσομε αν ο χασάπης, ο μανάβης είναι ηθικός, βαπτισμένος, αβάπτιστος. Τίποτα. Αλλά είναι όλοι αυτοί «κόσμος». Είμαστε μαζί. Όλοι μαζί. Δεν έχω, όμως, σχέση με τον κόσμο, εννοείται συνάφεια πνευματική. Γιατί τότε μεταβαλλόμεθα και εμείς σε «κόσμον».

        Φυσικά ο λαός του Θεού δεν θα παρέμενε μόνον στην γενεά των Αποστόλων. Αναμφισβήτητα. Αλλά εδώ ο Κύριος ομιλεί για μια διαχρονική γενεά. Δηλαδή ως το τέλος της Ιστορίας. Αυτοί θα αποτελούν τον λαό του Θεού. Ακόμη λέγει ο Κύριος: «Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον -Περί τίνων; Περί των μαθητών Του και ένας άλλος κόσμος που ήταν περί τους μαθητάς ή περί τον Κύριον- ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ (:αλλά και για κείνους οι οποίοι θα πιστέψουν από το κήρυγμα των μαθητών μου εις Εμένα)». Άρα, λοιπόν, βλέπει κανείς ότι εδώ έχομε μία διαχρονική γενεά, έως το τέλος της Ιστορίας.

      Το γνώρισμα, λοιπόν, διαχωρισμού του λαού του Θεού από τον κόσμο, είναι βασικοτάτης σημασίας. Είδατε; Ο ίδιος ο Χριστός σημειώνει αυτόν τον χωρισμόν. Γιατί αλλιώτικα έχομε, το ξέρομε όλοι, δυστυχώς, την εκκοσμίκευση του λαού του Θεού. Αυτό που στην εποχή μας είναι διάχυτο. Ο λαός του Θεού, μέρα με τη μέρα, εκκοσμικεύεται, αποκτάει κοσμική νοοτροπία. Αν ερωτήσομε… -ήταν το 95%, το 98% ήταν, παλιότερα χρόνια-, τους ανθρώπους: «Είσαι Χριστιανός;». «Βέβαια». «Δεν είσαι». «Εγώ δεν είμαι; Είμαι Χριστιανός, βαπτισμένος!». Πέστε μου τώρα, απ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους ποιος είναι μέσα στο πνεύμα του Ευαγγελίου και δεν είναι διαποτισμένος από το κοσμικό φρόνημα; Γι'αυτό σας είπα, διαρκώς και διαρκώς ολισθαίνει ο λαός του Θεού προς το κοσμικό φρόνημα, γίνεται «κόσμος», άρα ο λαός του Θεού εκκοσμικεύεται. Είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Εκκλησία μας αυτήν την στιγμή.

     Και οι ποιμένες της Εκκλησίας είναι με εκκοσμικευμένο φρόνημα. Ναι, ναι. Μη νομίσετε. Διότι αν οι ποιμένες δεν ήσαν εκκοσμικευμένοι, τότε θα είχαμε πολύ πολύ καλύτερα αποτελέσματα εις τον λαόν του Θεού, παρά την εκκοσμίκευσιν, αυτήν την ροπήν, την τάσιν της εκκοσμικεύσεως του λαού του Θεού. Κι όταν ο λαός του Θεού εκκοσμικευθεί, τότε βεβαίως παύει αυτομάτως να είναι λαός του Θεού. Με σαφήνεια. Και συνεπώς ματαιώνεται και η σωτηρία. Προσέξτε. Μη ματαιοπονούμε. Μη νομίζομε ότι… ότι…ότι θα σωθούμε. Εάν είσαι εκκοσμικευμένος άνθρωπος, αδελφέ μου, δεν θα σωθείς. Απογοητεύω; Εγώ; Κάθε άλλο. Εγώ;

     Ένα δεύτερο γνώρισμα του λαού του Θεού είναι η βαθεία γνώση που πρέπει να έχει, του Αγίου Ονόματος του Θεού· που είναι: Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα. Βαθεία γνώση. Μάλιστα ο απόστολος Παύλος δεν σταματά να λέγει για την επίγνωση του Υιού του Θεού. Πρέπει να μάθομε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Το λέγει, το ξαναλέγει, το τονίζει στις επιστολές του ο απόστολος. Να μάθομε Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Αν θέλετε, γενικότερα, να γνωρίσομε το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, όσο τούτο βεβαίως είναι δυνατόν και εφικτόν εις τον άνθρωπον, ακριβώς γιατί αυτό αποτελεί και το θεμέλιον της πίστεώς μας. Όπως ο Κύριος ετόνισε, το ετόνισε στους μαθητάς Του μετά την Ανάστασή Του: «Πορευθέντες –τους είπε- βαπτίζοντες αὐτοὺς - εἰς τά ἔθνη ε;-  εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Θεμέλιον. Και τονίζει ο Κύριος στην αρχιερατική Του προσευχή: «Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου (:Αυτούς που πήρες από τον κόσμον, μου τους έδωσες σε μένα, σ’ αυτούς, δηλαδή στον λαό τον δικό Σου, σ’ αυτούς εφανέρωσα, λέει, το όνομά Σου)». Ποιο είναι το όνομα του Θεού; Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα. Το όνομα, λοιπόν, του Θεού, ως αποκάλυψις, είναι θεμελιώδους σημασίας αναμφισβήτητα, γιατί καθορίζει την αυτοτέλειαν του Χριστιανισμού ως προς κάθε άλλη ψευδή και κατ’ επινόησιν θρησκεία.

      Έχω πει -και το χαίρομαι αυτό- στον λαό, γιατί το τονίζω ιδιαιτέρως «ο Άγιος Τριαδικός Θεός μάς αξίωσε φέτος να αρχίσομε τα μαθήματά μας τα χριστιανικά» κ.λπ. κ.λπ. «Ο Άγιος Τριαδικός Θεός μάς ευλογεί». Γιατί λέγω «ο Άγιος Τριαδικός Θεός» και δεν λέγω «ο Θεός»; Και δεν λέγω: «ο Χριστός»; Αν λέγω μόνον «ο Θεός», όπως λέμε «Μεγάλος ο Θεός», ε, καλά, δεν το βγάλαμε, το λέμε, αλλά τονίζομε όμως «ο Άγιος Τριαδικός Θεός». Το έχω πει στον λαό. Πολλοί από σας το έχετε ακούσει. Θα ‘ρθουν ημέρες, κι αυτές οι ημέρες είναι… κρούουν την πόρτα της Εκκλησίας μας, αν δεν έχουν μπει αυτές οι ημέρες, του Οικουμενισμού. Και θα έχομε μετά οικουμενιστικά τερτίπια. Θα μιλάνε για Θεό, αλλά δεν θα καθορίζουν ποιος είναι αυτός ο «θεός». Διότι κάτω από την σκέπη αυτού του Οικουμενισμού θα είναι όχι μόνο τα μεγάλα παρακλάδια του Χριστιανισμού, Ορθοδοξία, Παπισμός, Προτεσταντισμός, αλλά θα είναι και ο Ισλαμισμός.

       Ο Ισλαμισμός κατακτά έδαφος εις την Δύσιν. Το έχετε δει; Κατακτά έδαφος. Και το έδαφος που κατακτά ο Ισλαμισμός, δεν είναι απλώς εμπορικός· δεν είναι τα πετρέλαια. Είναι η θρησκεία του Ισλάμ. Η Ευρώπη είναι καταγεμάτη, όχι λιγότερο και η Αμερική, είναι καταγεμάτη, στην καρδιά των πρωτευουσών της Ευρώπης κτίζονται μεγαλοπρεπή τεμένη του Ισλαμισμού. Ναι! Η κατάκτησις του Ισλάμ είναι θρησκευτική. Ας το αντιληφθούμε αυτό! Μετά είναι όλες οι θρησκείες της Ανατολής, ο βουδισμός κ.τ.λ., που θα στεγάσει όλα αυτά ο Οικουμενισμός.  Όταν, λοιπόν, θα μας πουν «Εμείς δεν είμεθα άθεοι, εμείς πιστεύουμε στον Θεό, ο καθένας αυτόν τον Θεό που πιστεύει». Δηλαδή; «Ε, ένας», λέει, «είναι ο Θεός, κοινά γνωρίσματα». Τι κοινά γνωρίσματα; Ποια κοινά γνωρίσματα; Ο Ορθόδοξος Χριστιανός θα πει, τουλάχιστον ο Ορθόδοξος Χριστιανός θα πει: «Εγώ πιστεύω εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν. Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα. Αυτός είναι ο Θεός. Όχι ο θεός τον οποίον εσείς μας σερβίρετε και μας προσφέρετε».

     Αγαπητοί μου, το ακούτε; Οι ημέρες αυτές είναι όχι κοντά μας, έχουνε μπει μέσα στην ζωή μας. Ας το καταλάβομε. Και υπάρχουν πρόσωπα, στελέχη, ποιμένες, που είναι πολύ υψηλά ιστάμενα απ’ τα πρόσωπα αυτά, της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας εννοώ, που έχονται οικουμενιστικών αντιλήψεων. Ας το προσέξομε.

      Λοιπόν. Για να σας πω ένα παράδειγμα, δεν είναι παρά ελάχιστα χρόνια, 3,4,5, δεν θυμάμαι πόσα είναι, έγινε μία μετάφρασις, νεοτέρα μετάφρασις του Κορανίου, χρηματοδοτήθηκε από Έλληνα εφοπλιστή, για να κολακευθεί ο αραβικός κόσμος με τα πετρέλαιά του, άντε να κάνετε εσείς στην Αραβία, όπου είναι ακόμη αραβικός κόσμος, να κάνετε εσείς εορτή του Πάσχα ή να κάνετε Θεία Λειτουργία. Απαγορεύουν ρητώς και κατηγορηματικώς. Κι εμείς χρηματοδοτούμε τη μετάφραση του Κορανίου, δια λόγους αβρότητος και δια λόγους συμφέροντος, να τα έχομε καλά με τον αραβικό κόσμο. Έγινε η τελετή στη φιλολογική αίθουσα του Παρνασσού στην Αθήνα. Παρών και ο αρχιεπίσκοπος! Ακούσατε;

      Το όνομα του Θεού ή το περί Θεού θέμα, καθορίζει την κάθε θρησκεία. Αν δεν έχεις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν, δεν έχεις Χριστιανισμό. Άρα πρόκειται για κάτι το αληθινά θεμελιώδες.

     Οι  Εβραίοι έμειναν απλώς, αγαπητοί μου, έμειναν απλώς εις την ατελή γνώση του Θεού. Αφού ο Θεός προοδευτικά αποκαλύπτει το όνομά Του σ’ αυτούς. Πρώτα «Θεός», μετά «Κύριος» και μετά «Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα». Δεν εδέχθηκαν την τελευταία αποκάλυψη. Ακριβώς γι'αυτό τον λόγο, θα λέγαμε, τι να πω, το λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ὁ μὴ τιμῶν τὸν υἱὸν (: Αυτός που δεν τιμά τον Υιόν) οὐ τιμᾷ τὸν πατέρα τὸν πέμψαντα αὐτόν (:δεν τιμά τον Πατέρα, που τον έστειλε τον Υιόν)»: Ιωάννης 5,23. Και ακόμη: «Ὁ μὴ ἔχων τὸν Υἱόν, οὐδὲ τὸν Πατέρα ἔχει (:Κι εκείνος που δεν έχει τον Υιόν, ούτε τον Πατέρα έχει)». Είναι έξω από την πίστιν. Είναι φοβερό.

         Τρίτο γνώρισμα, αγαπητοί μου, είναι η τήρησις του θελήματος του Θεού. Η τήρησις του θελήματος του Θεού: «Σοὶ ἦσαν –λέγει ο Χριστός στην αρχιερατική Του προσευχή- καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας(:και τους έδωσες σε μένα) καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι (:και τήρησαν τον λόγον Σου)». Είναι η τήρησις του Ευαγγελίου.

       Ακόμη, ο λαός του Θεού πιστεύει στη θεανθρωπίνη φύση του Χριστού. Ότι είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Δεν είναι ψιλός άνθρωπος, δηλαδή γυμνός άνθρωπος, σκέτος άνθρωπος. «Πάτερ δίκαιε –λέει ο Χριστός- καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω (:δεν Σε γνώρισε ο κόσμος), ἐγὼ δέ σε ἔγνων (:Εγώ Σε γνώρισα) καὶ οὗτοι ἔγνωσαν -Ποιοι; Ο λαός Σου. Οι μαθηταί μου- ὅτι σύ με ἀπέστειλας(:ότι Συ με έστειλες)». Ακόμη: «Καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας». «Ότι, δηλαδή, είμαι κι Εγώ Θεός. Είμεθα κοινή ουσία».

     Ο λαός του Θεού δέχεται δύο θεμελιώδη της πίστεως δόγματα. Το ένα είναι το δόγμα της Αγίας Τριάδος και το άλλο είναι το δόγμα της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου.

      Ακόμη, γνώρισμα του λαού, αγαπητοί μου, του λαού του Θεού, είναι η ενότητα. Γιατί η αίρεσις διασπά την ενότητα. Και ακόμα υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που βέβαια συνιστούν τον λαό του Θεού. Στοιχεία που δίδει Αυτός ο ίδιος ο Κύριος για τον δικό Του τον λαό. Είναι η αιώνιος ζωή. Είναι η τήρησις εκ του πονηρού. Όσο βρίσκονται εις τον κόσμο της αμαρτίας και της αποστασίας. Είναι η χαρά, είναι η ειρήνη του Χριστού, στην καρδιά του λαού Του. Είναι ο εν αληθεία αγιασμός. Είναι η δόξα του Χριστού στον λαό Του. Είναι η κοινωνία του λαού του Θεού μετά του Χριστού. Είναι η αιωνία εν δόξη κοινωνία μετά του Χριστού, κατά τον λόγον… το ζήτησε ο Κύριος στην αρχιερατική Του προσευχή: «Θέλω- λέγει- Πατέρα μου, ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ᾿ ἐμοῦ - όπου είμαι… Πού; Στην Βασιλεία μου. Κι εκείνοι να είναι μαζί μου. Να είναι κι εκείνοι στην Βασιλεία μου- ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν (:για να βλέπουν την δική μου την δόξα) ἣν δέδωκάς μοι (:εκείνη την οποία μου έδωσες) ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου(: γιατί με αγάπησες πριν θεμελιωθεί το σύμπαν. Και οι άγγελοι ακόμη)».

       Αγαπητοί, έχομε συνείδηση ότι ανήκομε στον λαό του Θεού; Έχομε συνείδηση; Θέλομε να ανήκομε στον λαό του Χριστού, στον δικό Του τον λαόν, τον νέον αυτόν λαόν, την Εκκλησία Του; Αν θέλομε, ας εξετάσομε τα γνωρίσματα εκείνα που συνιστούν τον λαό του Θεού, αν τα έχομε. Έχομε αυτά; Έχομε εκείνα; Αυτά που αναφέραμε. Γιατί έξω από τα γνωρίσματα αυτά, που ο Κύριος τα καθορίζει, μην απατώμεθα, αγαπητοί μου, λαός Του τότε δεν είμεθα.

678η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

†. Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας γιορτάζει την μνήμην των 318 θεοφόρων Πατέρων, που έλαβαν μέρος εις την Α΄Οικουμενικήν Σύνοδον της Νικαίας της Κωνσταντινουπόλεως. Δια να κατανοήσομε την θέση των Πατέρων μέσα εις τον χώρον της Εκκλησίας, θα πρέπει να γνωρίζουμε μερικά πράγματα, τα οποία μπορούν να σταθούν πραγματικά οδηγός μας, διότι η παρουσία των είναι «ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ» και ακόμα, δεν μπορούμε να σταθούμε χωρίς την παρουσία εκείνων. Γι'αυτό ακριβώς τον λόγο θα πρέπει να γνωρίσουμε πολύ καλά την θέση των μέσα εις αυτόν τον χώρον της Εκκλησίας.

       Δια να το κατανοήσομε ας πάρομε σαν οδηγό το απολυτίκιον των αγίων Πατέρων της ημέρας. Λέγει αυτό: «Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα, καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τὴν πίστιν ἐκράτυνεν· ἣ καὶ χιτῶνα φοροῦσα τῆς ἀληθείας, τὸν ὑφαντὸν ἐκ τῆς ἄνω θεολογίας, ὀρθοτομεῖ καὶ δοξάζει, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον». Αυτό το «μέγα μυστήριον τῆς εὐσεβείας» είναι ο Χριστιανισμός, είναι η Εκκλησία, είναι η σωτηρία, είναι η λύτρωσις, είναι ό,τι μας έφερε ο Χριστός, είναι το μυστήριον της Θείας Οικονομίας. Αυτό λοιπόν, «τό μυστήριον τό μέγα», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, «τῆς εὐσεβείας», «τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων» και «τὰ δόγματα τῶν Πατέρων», εκράτυναν, εστερέωσαν την μίαν μόνην πίστιν εις την Εκκλησία.

      Ώστε, λοιπόν, βλέπομε ότι πλάι στο κήρυγμα των Αποστόλων, είναι τα δόγματα των Πατέρων. Και ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι οι γνήσιοι συνεχισταί των Αποστόλων της Εκκλησίας. Διότι και οι μεν και οι δε υπηρετούν την αλήθειαν της Εκκλησίας. Ή να είμαι ακόμη πιο πλατύτερος, υπηρετούν την Παράδοσιν της Εκκλησίας, που είναι η αλήθεια της Εκκλησίας. Αυτό ακριβώς υπηρετούν και οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι δεν κατανοούν την θέση και τη σημασία των Πατέρων. Γι’ αυτό ακριβώς, αγαπητοί μου, τονίζομε αυτά τα σημεία.

    Πρέπει να πούμε ακόμη ότι οι Απόστολοι το κήρυγμά των το διετύπωσαν μέσα εις τις επιστολές και τα ευαγγέλια· διότι αυτό είναι το κήρυγμα των Αποστόλων. Είναι το κήρυγμα του Χριστού. Είναι η αλήθεια του Χριστού. Η αλήθεια του Χριστού δια γραφίδος θεοπνεύστου, απετυπώθη εις αυτό το Ευαγγέλιον. Αυτό όμως το Ευαγγέλιον τώρα πρέπει να κατανοηθεί. Είναι γνωστόν ότι δεν είναι δυνατόν ποτέ μέσα στους αιώνες που περνάνε, να μπορούν οι γενεές να κατανοούν πάντοτε το Ευαγγέλιο όπως πρέπει. Ακόμα και τον καιρό που γράφτηκε το ευαγγέλιο, είχε ανάγκη μιας ερμηνείας. Για να το καταλάβετε αυτό, σας φέρνω υπόψιν το σύνταγμα, το πολιτειακό Σύνταγμα. Το πολιτειακό Σύνταγμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά αλήθειες πολιτειακές, οροθέσια, καλύτερα, πολιτειακά, βάσει των οποίων κινούνται οι νόμοι. Πώς τώρα, παρακαλώ, θα κατανοήσομε τους νόμους; Εάν ερμηνεύσομε ορθά το Σύνταγμα. Πολλές φορές λέμε ότι αυτός ο νόμος είναι αντισυνταγματικός· γιατί προσκρούει σε μία θέση του Συντάγματος. Ό,τι είναι, λοιπόν, το Σύνταγμα δια την κατανόησιν των νόμων και χρειαζόμεθα την ερμηνείαν του Συντάγματος, έτσι ακριβώς είναι και η Αγία Γραφή. Είναι ένα Σύνταγμα. Για να κατανοήσομε αυτό το Σύνταγμα της Θείας αποκαλύψεως, χρειαζόμεθα την ερμηνεία που θα μας κάνουν οι Πατέρες. Διότι, όπως μέσα στην πολιτεία δεν ερμηνεύει ο κάθε πολίτης το Σύνταγμα και τους Νόμους, αλλά ορισμένα πρόσωπα ειδήμονα, γνώστες των πραγμάτων, ερμηνεύουν το Σύνταγμα και τους Νόμους, οι δικασταί, επί παραδείγματι, διάσημοι νομικοί, έτσι κι εδώ, εκείνοι που γνησίως θα ερμηνεύσουν το ευαγγέλιο είναι οι Πατέρες.

      Καταλαβαίνετε, λοιπόν, αγαπητοί μου, ότι χρειαζόμεθα τους Πατέρες για την ορθήν ερμηνείαν της Αγίας Γραφής. Το απολυτίκιον της ημέρας το οποίον πιθανόν είναι και έργο του αγίου Ρωμανού του Μελωδού, λέγει: «Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς, τοὺς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καὶ δι’ αὐτῶν, πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν, πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας».

     Προσέξατε αυτό τι λέγει: «Είσαι δοξασμένος, Κύριε, Χριστέ μας, Εσύ που εθεμελίωσες πάνω στη γη ως φωστήρας τους Πατέρας, που δι’ αυτών , πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν, πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας, που Εσύ μας οδηγείς στην αληθινή πίστη δια της δικής των παρουσίας». Αυτό είναι το πολύ σημαντικό. Μάλιστα, για να δείτε ότι αυτό είναι σύμφωνο με το πνεύμα της Αγίας Γραφής, σας λέγω μόνο ότι επανειλημμένως εις την Παλαιά Διαθήκην αναφέρεται η εξής θέσις: «Ρώτησε τον πατέρα σου και θα σου πει. Ρωτήσατε τους Πατέρες σας και θα σας ερμηνεύσουν, θα σας πουν». Γιατί ο Θεός λέγει εις τον παλαιόν νόμον: «Ρώτησε τον πατέρα σου» ή «Ρωτήστε τους πατέρες σας και θα σας πουν;». Και γιατί δεν λέγει: «Πάρτε στα χέρια σας ο καθένας τον λόγο μου και τον νόμο μου και αρχίστε να ερμηνεύετε ο καθένας σας, όπως καταλαβαίνετε;». Θα ήταν δυνατόν ποτέ; Θα είχαμε τόσες ερμηνείες όσα υποκείμενα. Αλλά εδώ λέγει «Ρώτησε τον πατέρα σου». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει μια παράδοση. Σημαίνει αυτό που ο πατέρας σου παρέλαβε από τον πατέρα του και θα σου παραδώσει. Συνεπώς αυτή η παράδοση είναι παραπέρα από το υποκείμενο του καθενός. Και αυτή η παράδοση δεν είναι η αλήθεια, αλλά είναι ο φορέας της αληθείας. Κουβαλάει την αλήθειαν αυτή των Αποστόλων και των Πατέρων. Οι Πατέρες, λοιπόν, πραγματικά ορθά μας ερμηνεύουν το ευαγγέλιον, τον λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, την αποκάλυψη και θα πρέπει πραγματικά να τους έχομε πλάι μας.

    Πρέπει να σας πω ακόμα ότι οι Πατέρες εκφράζουν όχι μόνο το σωστό δόγμα, ερμηνεύουν ορθά, αλλά και ζουν ορθά. Διότι το Ευαγγέλιον είναι ακόμη και επιταγή βίου. Όχι μόνον αλήθειες εξ αποκαλύψεως, αλλά και επιταγές βίου. Πώς θα ζήσομε. Ο τρόπος με τον οποίο θα πρέπει να ζήσομε, κι αυτός χρήζει ερμηνείας. Χθες άκουγα ότι υπάρχει μια καινούρια αντίληψη, σας τα λέγω αυτά για παράδειγμα, μια καινούρια αντίληψη, στις κατασκηνώσεις εφεξής πώς ακριβώς θα υπάρχει η συμπεριφορά του προσωπικού προς τα παιδιά, τα οποία, λέγει, καταπιέζονται από την ζωή μέσα στις πόλεις. Και θα πρέπει στην εξοχή να ζήσουν έναν άλφα τρόπο ζωής. Αυτός ο τρόπος ζωής ποιος είναι; Καταπιέζονται τώρα. Πρώτα δεν καταπιέζοντο; Πρώτα δεν κατενοείτο; Τώρα κατανοείται; Και πώς κατανοείται τώρα; Σας το είπα, σαν παράδειγμα, για να καταλάβετε ότι δεν είναι μόνον οι αλήθειες που αναφέρονται στον Θεό, αλλά και οι αλήθειες που αναφέρονται στον τρόπο που θα ζήσουμε. Με ποιον τρόπο θα ζήσουμε. Και πάλι κατά παρόμοιο τρόπο εάν αγαπητοί μου, πάρετε τους ανθρώπους να μελετήσουν το ευαγγέλιο, ο καθένας θα βγάλει για την ζωή του κάποια συμπεράσματα. Είναι ορθά; Όχι. Ποιος είναι εκείνος ή ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι ορθά εβίωσαν το ευαγγέλιο; Είναι οι Πατέρες. Συνεπώς οι Πατέρες είναι δείκτες, όχι μόνον της αληθείας της θεολογικής, αλλά και της βιολογικής αληθείας.

        Γι'αυτό τον λόγο, δύο είναι εκείνα τα γνωρίσματα τα οποία καθορίζουν αυτήν την ιδιότητα του «εκκλησιαστικού πατρός». Ποιος είναι «εκκλησιαστικός Πατήρ»; Είμαι εγώ; Είσαστε εσείς; Ποιος είναι ο «εκκλησιαστικός Πατήρ»; Ο εκκλησιαστικός Πατήρ, αγαπητοί μου, είναι εκείνος ο οποίος συγκεντρώνει αυτά τα δύο γνωρίσματα. Την ορθοδοξότητα και τον πολύ άγιον βίον. Αυτά τα δύο. Γιατί είναι δείκτης αυτών των δύο πραγμάτων. Και ερμηνευτής αυτών των δύο συντεταγμένων: του δόγματος, δηλαδή της αληθείας της πίστεως και της αληθείας του βίου. Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Γιατί είναι σπουδαίο; Γιατί στέκονται δείκτες για το λιμάνι της Βασιλείας του Θεού. Δεν θα φθάσομε ποτέ στην Βασιλεία του Θεού, εάν, αγαπητοί μου, δεν έχομε ορθούς δείκτας. Γι'αυτό η Εκκλησία πολεμά τις αιρέσεις. Διότι η αίρεσις είναι απόκλισις από την ορθή κατεύθυνση. Και εάν ένα καράβι δεν έχει τον τρόπο να προσανατολισθεί για να μπει σε ένα λιμάνι, θα πέσει έξω. Και αν και ο Χριστιανός δεν έχει την ακριβή γνώση περί της αποκεκαλυμμένης αληθείας και του βίου, θα πέσει έξω. Δεν μπαίνει στην Βασιλεία του Θεού.

       Ξέρετε δε ότι αυτός ο λόγος του Θεού μας ομιλεί περί ακριβούς πίστεως; Μάλιστα αναφέρεται δια τον Απολλώ, ότι ήτο ακριβής, λέγει, στην διδασκαλία του, πλην ενός σημείου. Και τον παρέλαβε η Πρίσκιλλα και ο Ακύλας και του εδίδαξαν –ακούστε φράση, είναι στις Πράξεις- «ἀκριβέστερον». Δηλαδή το ακριβέστερον του ακριβούς. Όχι… πάνω κάτω. Όπως δυστυχώς στην εποχή μας κινούμεθα, ερμηνεύοντες το Ευαγγέλιο και εφαρμόζοντάς το στη ζωή μας πάνω κάτω, περίπου. Ακριβής, πιο πολύ ακριβής από το ακριβούς. Είδατε; Ακριβέστερον, λέγει, της ακριβούς διδασκαλίας του Απολλώ εδίδαξαν ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα. Έχει πολλή σημασία.

         Ακόμα, θα λέγαμε ότι η έννοια των Πατέρων δεν περιορίζεται μόνον στις συγγραφές τους. Υπάρχει αντίληψις και είναι ευρεία αυτή η αντίληψις ότι Πατέρες λέγονται εκείνοι που έγραψαν συγγράμματα. Όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Ιερός Χρυσόστομος, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος κ.ο.κ. Όχι. Μπορεί να εδίδαξαν μόνο και όμως να είναι Πατέρες της Εκκλησίας. Ο άγιος Αχίλλιος δεν έγραψε τίποτε. Έλαβε μέρος στην Α΄Οικουμενική Σύνοδο. Ο άγιος Νικόλαος δεν έγραψε τίποτε. Ο άγιος Σπυρίδων δεν έγραψε τίποτε. Και πλήθος, πραγματικά Πατέρες της Εκκλησίας μας, δεν έγραψαν τίποτε. Εκήρυξαν ορθόδοξα. Έζησαν ορθόδοξα με πολλήν αγιότητα. Είναι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Και θα λέγαμε, πλάι στον άγιο Αθανάσιο, που έγραψε πολλά, είναι και ο άγιος Σπυρίδων, που δεν έγραψε τίποτα και ο ένας είναι μορφωμένος και είχε και θύραθεν σοφία, ο άλλος δεν είχε καμία θύραθεν σοφία και ήταν βοσκός και από βοσκόν τον πήραν και τον έκαναν επίσκοπο Τριμυθούντος και βλέπετε ότι είναι αδιάφορον της μορφώσεως του καθενός, αρκεί να είχε ο καθένας ορθοδοξότητα διδασκαλίας, ή την έγραφε ή την δίδασκε προφορικά, και άγιον βίον, για να έχει τον τίτλον, το προνόμιον του να είναι εκκλησιαστικός πατήρ. Είναι μεγάλο αυτό.

     Ακόμα πρέπει να σας πω ότι η έννοια των Πατέρων, και αυτό μία πλάνη πολλών, δεν περιορίζεται μόνο σε μία εποχή. Δεν μπορούμε να πούμε ότι τους πέντε πρώτους αιώνες ή τους οκτώ πρώτους αιώνες έχομε μόνο Πατέρες και μετά δεν έχομε Πατέρες. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας υπάρχουν πάντοτε. Βέβαια, δεν είναι σε σχέση με τους πιστούς οι πολλοί, αναμφισβήτητα. Αλλά οι Πατέρες υπάρχουν και θα υπάρχουν σε κάθε εποχή. Θα έλεγα, μέχρι τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, μέχρι τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, μέχρι τον άγιον Νεκτάριον, μέχρι τον άγιο Σάββα της Καλύμνου, που είναι…προσφατότατος. Όλοι αυτοί είναι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ή έγραψαν, όπως ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ή δεν έγραψαν, όπως ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Όπως και να έχει το πράγμα ή έζησαν κάποια εποχή ή τον προπερασμένο αιώνα, όπως ο άγιος Κοσμάς και ο άγιος Νικόδημος ή στον 20^ό αιώνα, όπως είναι ο άγιος Νεκτάριος και ο άγιος Σάββας εκ Καλύμνου. Αντιλαμβάνεσθε, λοιπόν, ότι δεν περιορίζεται η ιδιότητα του εκκλησιαστικού πατρός μόνο σε μία εποχή. Η κάθε εποχή έχει να δώσει τους Πατέρες της η Εκκλησία. Γι' αυτόν τον λόγο θα πρέπει να προσέχομε πολύ όλους αυτούς, οι οποίοι έρχονται στον χώρο της Εκκλησίας, να ερμηνεύσουν ορθά και με την διδασκαλία τους και με την ζωή τους τον λόγο του Θεού. Και την παρουσία αυτής της Ίδιας της Εκκλησίας.

       Απέναντι σ’ αυτούς, αγαπητοί μου, έχομε ένα χρέος, ένα βαρύ χρέος. Ειδικότερα εμείς οι Ορθόδοξοι, που έχομε τους Πατέρας της Εκκλησίας μας και είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία Έλληνες. Και μίλησαν ελληνικά και έγραψαν ό,τι έγραψαν, ελληνικά. Κατά συντριπτική πλειοψηφία. Για να καταλάβομε το χρέος μας πρέπει να αποκτήσουμε αυτήν την αγία συνήθεια να μελετούμε μετά από την Αγίαν Γραφήν, τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, τα συγγράμματά τους, ό,τι έγραψαν, όσοι έγραψαν, ό,τι έγραψαν. Η παραγωγή των είναι πλουσιοτάτη. Υπάρχουν, αγαπητοί μου, εμβριθείς μελετηταί, που ξοδεύουν ολόκληρη την ζωή τους, και για ντροπή μας το λέγω, αυτοί οι εμβριθείς μελετηταί δεν είναι Έλληνες και δεν είναι και Ορθόδοξοι! Και μελετούν έναν Πατέρα της Εκκλησίας σε όλη τους την ζωή! Σοφοί άνθρωποι, καθηγηταί Πανεπιστημίων, να μελετούν σε όλη τους την ζωή έναν Άγιο Γρηγόριο Θεολόγο, έναν άγιο Γρηγόριο Νύσσης ή έναν άγιο Γρηγόριο Παλαμά ή έναν άγιο Συμεών Νέο Θεολόγο. Για όλη τους την ζωή! Έναν Πατέρα. Για να καταλάβετε τι βάθος υπάρχει.

      Και να φανταστείτε ότι έχομε μεγάλη παραγωγή μέσα σε αυτούς τους είκοσι αιώνες έργων των Πατέρων. Δηλαδή κυρίως την λεγομένην «Ἑλληνικήν Πατρολογίαν». Πρέπει να αρχίσομε να μελετούμε. Πρέπει να σας πω ακόμα επειδή κατενοήθη η αξία τους, ότι οι Πατέρες μεταφράζονται. Έχομε εκδόσεις στην εποχή μας. Κυκλοφορούν. Σύγχρονες εκδόσεις· που από την μια μεριά υπάρχει το κείμενο και από την άλλη μεριά υπάρχει η μετάφρασις. Και δεν μπορεί κανείς να πει ότι «δεν ξέρω πολλά γράμματα ή δεν ξέρω αρχαία γλώσσα για να καταλάβω τους Πατέρες». Όχι, αγαπητοί μου. Έχομε την μετάφραση. Αρκεί να αρχίσομε να τους μελετάμε τους Πατέρες.

      Ακόμη, πρέπει να μελετήσομε και την ζωή τους. Όχι μόνον τα συγγράμματά τους, αλλά και την ζωή τους, τον βίο τους, πώς επολιτεύθησαν, πώς έζησαν. Ακόμη, θα λέγαμε, οι βίοι των αγίων δεν είναι παρά η μελέτη της ζωής των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Όχι, λοιπόν, μόνο ό,τι έγραψαν για την αλήθεια του Ευαγγελίου, αλλά και ό,τι οι ίδιοι επολιτεύθησαν μέσα στην αλήθεια του Ευαγγελίου.

       Θα πρέπει ακόμη, για να αποδώσομε το χρέος μας, να αποκτήσομε πατερικόν φρόνημα, δηλαδή εκκλησιαστικόν φρόνημα, δηλαδή νουν Χριστού. Πρέπει να σας πω εδώ ότι σήμερα στην εποχή μας είναι λίγο «της μόδας», όπως πάντα σε όλες τις εποχές, κάτι οι άνθρωποι αρπάζουν και το κάνουνε μόδα. Είναι «της μόδας» να αναφερόμεθα εις τους Πατέρες της Εκκλησίας μας και να μιλάμε γι’ αυτούς. Αλλά πώς μιλάμε; Και μάλιστα τους επιστρατεύομε και παίρνομε αποσπάσματα από τα έργα τους, δια να υποστηρίξομε διάφορες θέσεις της κοινωνικής μας ζωής, υπαρξιακές θέσεις. Ακόμα και πολιτειακές, ακόμα και πολιτικές. Παίρνομε αποσπάσματα από τους Πατέρες. Αυτό είναι ένα λάθος. Ένα λάθος πάρα πολύ σοβαρό, γιατί στο τέλος βρισκόμεθα έξω από το πνεύμα των Πατέρων. Το να πάρεις μία περικοπή από τον Ιερό Χρυσόστομο και να υποστηρίζεις ότι τον Χριστιανισμό μπορείς να τον κάνεις πολιτική, αυτό είναι ένα λάθος. Πρέπει να διαβάσεις ολόκληρον τον Ιερόν Χρυσόστομον, να δεις το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται, για να αποκτήσεις τον νουν σου, το πνεύμα του, το φρόνημά του, για να καταλάβεις πώς σκέπτεται. Και τότε θα ανακαλύψεις ότι όλοι οι Πατέρες έχουν κοινό φρόνημα. Εκείνο που λέγει και στις «Πράξεις» ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ ψυχὴ καὶ ἡ καρδία μία». Ένα φρόνημα, ένα φρόνημα. Και το φρόνημα αυτό είναι το φρόνημα της Εκκλησίας, είναι ο νους Χριστού. Πρέπει, λοιπόν, να αποκτήσομε αυτό το φρόνημα των Πατέρων.

    Ακόμη, θα πρέπει, αγαπητοί μου, να τους τιμάμε. Και αυτή ακριβώς η τιμή που θα τους δώσουμε… γιατί η Εκκλησία μας τους τιμά γι’ αυτούς τους λόγους που σας είπα, γι’ αυτούς τους λόγους, η τιμή αυτή που θα τους δώσομε πώς θα εκφράζεται; Όπως ακριβώς αρχίζουν οι αποφάσεις της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που λέγει: «Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι». Δηλαδή, «ακολουθούντες τους αγίους Πατέρες, λέμε τούτο, εκείνο, εκείνο, κάνομε εκείνο, εκείνο, εκείνο…». Τι σημαίνει αυτό, ότι… «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι»; Πώς θα τους ακολουθήσομε; Όπως και ο Χριστός είπε: «Όποιος θέλει να είναι μαθητής μου, να με ακολουθήσει». Τι σημαίνει «ακολουθώ»; Πώς το καταλαβαίνομε αυτό; Σημαίνει ο τρόπος με τον οποίον σκέφτηκαν, ο τρόπος με τον οποίον πολιτεύτηκαν, ο τρόπος με τον οποίον έζησαν, κινήθηκαν, αυτός πρέπει να είναι και ο δικός μας τρόπος. Αυτό θα πει «ακολουθούμε τους Πατέρες της Εκκλησίας».

         Αγαπητοί μου, αν πραγματικά θέλομε να γίνομε μια ζωντανή Εκκλησία, αν πραγματικά θέλομε να αναβιώσει μέσα μας το πνεύμα του Ευαγγελίου, όπως ήταν ζωντανό στην αρχαία Εκκλησία, θα πρέπει να πλησιάσομε πάλι την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, τους γνησίους αυτούς ερμηνείς του λόγου του Θεού, τους γνησίους αυτούς ερμηνείς της ευαγγελικής πολιτείας. Κι εκεί θα καταλάβομε πραγματικά πώς πρέπει να ζήσομε. Γιατί λόγος πολύς γίνεται στις ημέρες μας, όπως και κάθε φορά γίνεται λόγος, πώς πρέπει να βιώσομε το Ευαγγέλιον. Και λέγουν οι μεν δια τους δε: «Σαν πολύ τον Χριστιανό μου κάνεις και εμφανίζεσαι… και είσαι υποκριτής». Και άλλος λέγει: «Όχι, εσύ είσαι υποκριτής, που νομίζεις ότι με τον τρόπον αυτόν που ελευθεριάζεις, ότι είσαι Χριστιανός». Όλα αυτά θα πάνε στη πάντα, όταν έχομε δείκτες τους Πατέρες της Εκκλησίας μας που ερμηνεύουν τον λόγο του Θεού. Όλα θα πάνε στην άκρη. Γι'αυτό, αγαπητοί μου, να μην μένομε στους υποκειμενισμούς και στις προσωπικές μας γνώμες. Αλλά τι λέγει η Εκκλησία. Δια της αποκαλύψεως, δια στόματος Αποστόλων, δηλαδή Αγία Γραφή, και δια στόματος Πατέρων. Κι εκεί θα βρούμε την πορεία μας.

188η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

► Όλες οι ομιλίες της Κατηγορίας :
" Ὁμιλίαι Κυριακῶν " εδώ ⬇️
https://arnion.gr/index.php/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/blog-post_25.html?m=1

🔸Λίστα ομιλιών της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://drive.google.com/file/d/1EiDp29JkRk7OQUNh2N_NVeJL2TTZ-FsY/view?usp=drivesdk

🎥 Βιντεοσκοπημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40ru7w20Jp2hDAJjA7k7mq_z

🔸📜 Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες της σειράς
«Ὁμιλίαι Κυριακῶν».🔻
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%94%B9%E1%BD%89%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CE%B9%20%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD.?m=1

Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

💠Πλήρης απομαγνητοφωνημένες σειρές ομιλιών (Βιβλία).
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/search/label/%F0%9F%92%A0%CE%A0%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%28%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29.?m=1

🔸Επεξηγηματικό βίντεο Ασπάλαθου.
https://youtu.be/8tNfAHRkTCk

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

Όλες οι ομιλίες ~4.487~ του μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://aspalathos21.blogspot.com/2024/12/4487.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=0

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν.

†. Σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας, ἀ­γα­πη­τοί μου, τι­μᾶ τήν μνή­μη τῶν ἁ­γί­ων τρι­α­κο­σί­ων δεκαο­κτώ Πα­τέ­ρων τῆς Α΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου, τῆς ἐν Νι­καί­ᾳ. Καί τήν τι­μᾶ ἀ­φε­νός μέν γιά νά δο­ξά­σει τόν Ἅ­γιο Τρι­α­δι­κό Θε­ό, πού πάν­το­τε δι­α­σώ­ζει τήν ἀ­λή­θεια μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α Του –δι­ό­τι οἱ Σύ­νο­δοι πάν­το­τε δι­έ­σω­ζαν τήν ἀ­λή­θεια τήν δογ­μα­τι­κή– καί ἀφετέρου δέ γιά νά τι­μή­σει τούς θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες πού συγ­κρο­τοῦ­σαν αὐ­τές τίς Οἰ­κου­με­νι­κές Συ­νό­δους.

     Ἀλ­λά ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ὁ­μοί­ως θέ­λει νά προ­βάλ­λει –ἔ­τσι του­λά­χι­στον φαί­νε­ται στή ση­με­ρι­νή εὐ­αγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πή–[ Ἰωάν. 17, 1-13] τήν ἑ­νό­τη­τα τῶν πι­στῶν «ἐν ἀ­γά­πῃ καί ἀ­λη­θεί­ᾳ». Προ­σέξ­τε: τήν ἑνότητα «ἐν ἀ­γά­πῃ καί ἀ­λη­θεί­ᾳ»!

     Αὐ­τό τό ἴ­διο πρό­βλη­μα φαί­νε­ται ὅ­τι ὑ­πάρ­χει πάν­το­τε μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α, τό πρό­βλη­μα τῆς ἑ­νό­τη­τος ἐν ἀ­γά­πῃ καί ἀ­λη­θεί­ᾳ, ἀ­κρι­βῶς γιατί κα­τά κά­ποι­ον τρό­πο δέν εἶ­ναι λί­γοι ἐ­κεῖ­νοι πού διατα­ράσ­σουν αὐ­τή τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πάν­το­τε, φυ­σι­κά μέ­χρι σή­με­ρα, ἀλ­λά καί μέ­χρι πού νά τε­λει­ώ­σει ἡ Ἱ­στο­ρί­α. 

     Τό πρό­βλη­μα τῆς ἑ­νό­τη­τος τῶν ἀν­θρώ­πων ἤ­δη εἶ­χε τε­θεῖ καί με­τά τόν κα­τα­κλυ­σμό τοῦ Νῶε. Θά θυ­μᾶ­στε, ὅ­ταν ἔ­γι­ναν πολ­λοί οἱ ἀ­πό­γο­νοι τοῦ Νῶ­ε, θέ­λη­σαν νά δι­α­τη­ρή­σουν αὐ­τήν τήν ἑ­νό­τη­τα, πρίν ἀ­κό­μη δι­α­σπα­ροῦν στά πέ­ρα­τα τῆς οἰ­κου­μέ­νης, καί ἄν ἦ­ταν δυ­να­τόν νά δι­α­τη­ρή­σουν αὐ­τήν τήν ἑ­νό­τη­τα καί με­τά τήν δι­α­σπο­ρά τους. Γι’ αὐ­τό θέ­λη­σαν νά ἀ­φή­σουν ἕ­να μνη­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τός τους, πού θά ἦ­ταν ἕ­να ὑ­λι­κό μνη­μεῖ­ο, ἕ­νας πλίνθι­νος πύρ­γος, ὁ ὁποῖος θά ἔ­φθα­νε ἕ­ως τόν οὐ­ρα­νό –του­λά­χι­στον τέ­τοι­α ἀν­τί­λη­ψη μπο­ροῦ­σαν νά ἔχουν πε­ρί οὐ­ρα­νοῦ! Ἦταν ὁ γνω­στός μας πύρ­γος τῆς Βα­βέλ. Ὁ Θε­ός ὅ­μως, ὅ­πως γνω­ρί­ζου­με ἀ­πό τήν Ἁ­γί­α Γρα­φή, ἀ­πό τό βι­βλί­ο τῆς Γε­νέ­σε­ως, συ­νέ­χε­ε τίς γλῶσ­σες τους, μπέρ­δε­ψε τίς γλῶσ­σες τους, γιά νά μήν πραγ­μα­το­ποι­η­θεῖ αὐ­τό τό μνη­μεῖ­ο.[ Γέν. 11, 1-9].

    Αὐ­τό βε­βαί­ως γι’ αὐ­τούς ἦ­ταν δεῖγ­μα μιᾶς ἑ­νό­τη­τος, ὅ­πως ἤ­δη σᾶς εἶ­πα, ἀλ­λά ἑ­νό­τη­τος ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­κῆς, δη­λα­δή ἐ­πα­νά­λη­ψη τοῦ πρα­πα­το­ρι­κοῦ ἁ­μαρ­τή­μα­τος. Δι­ό­τι ποι­ό ἦ­ταν τό προ­πα­το­ρι­κό ἁ­μάρ­τη­μα; Ἦ­ταν ὁ ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­σμός· δη­λα­δή «ἐ­γώ, ὁ Ἀ­δάμ, νά γί­νω θε­ός». Μά στό σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ ἦ­ταν νά γί­νει ὁ Ἀ­δάμ κα­τά χά­ριν θε­ός. «Ὄχι· ἐ­γώ νά γί­νω θε­ός, ἀλ­λά χω­ρίς τόν Θε­ό». Αὐ­τή ἡ αὐ­το­νο­μί­α, αὐ­τός ὁ ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­σμός.

    Τό ἴδιο ἀ­κρι­βῶς γί­νε­ται καί μέ τούς πλα­νῆ­τες, πού γυ­ρί­ζουν γύ­ρω ἀ­πό τόν ἥ­λιο καί φω­τί­ζον­ται, παίρ­νο­ντας ὅ­μως τό φῶς ἀ­πό τόν ἥ­λιο. Ἄν οἱ πλα­νῆ­τες, ἄς ποῦμε, ἔ­λε­γαν κά­ποι­α στιγ­μή «Δέν χρει­α­ζό­μα­στε τό φῶς τοῦ ἥ­λιου· θά χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με τό δι­κό μας τό φῶς», θά τούς λέγαμε: «Ποι­ό δι­κό σας φῶς;... Ἐ­σεῖς οἱ πλα­νῆ­τες δέν εἶ­στε αὐ­τό­φω­τοι». Τό ἴ­διο θά λέ­γα­με καί στούς πρω­το­πλά­στους: «Ὤ ἄν­θρω­ποι, δέν εἴ­σα­στε αὐ­τό­φω­τοι, δέν μπο­ρεῖ­τε νά αὐ­το­θε­ω­θεῖ­τε· τήν θέ­ω­ση θά τήν πά­ρε­τε ἀ­πό τόν ἴ­διο τόν Θε­ό, καί συ­νε­πῶς τόν χρει­ά­ζε­στε τόν Θε­ό». Δέν μπο­ροῦ­με λοι­πόν νά γί­νου­με ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­κοί, δη­λα­δή τό κέν­τρο γύ­ρω ἀ­πό τό ὁ­ποῖ­ο θά γυ­ρί­ζουν τά πάν­τα· ὁ Θε­ός θά εἶ­ναι τό κέν­τρο καί ὄ­χι ὁ ἄν­θρω­πος.

    Ἡ πο­λυ­γλωσ­σί­α τό­τε στά­θη­κε ἕ­να ση­μά­δι τῆς δι­α­σπά­σε­ως τῶν ἀν­θρώ­πων. Τί εἶ­πε ὁ Θε­ός; «δεῦ­τε καὶ καταβάντες συγ­χέ­ω­μεν αὐ­τῶν ἐ­κεῖ τὴν γλῶσ­σαν», «νά μπερ­δέ­ψου­με τή γλώσ­σα τους». Αὐ­τό ὅμως ἔ­πρε­πε νά δι­ορ­θω­θεῖ. Καί δι­ορ­θώ­θη­κε μέ τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­ση τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ, ὅ­ταν ἦρ­θε ἐ­δῶ στή γῆ, καί μέ τήν κά­θο­δο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Γι’ αὐ­τό ἐμ­φα­νί­στη­κε τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γιο μέ τήν μορ­φή πυ­ρί­νων γλωσ­σῶν. Καί οἱ Ἀ­πό­στο­λοι τήν ἡ­μέ­ρα τῆς Πεν­τη­κο­στῆς μι­λοῦ­σαν κα­τά τέ­τοι­ον τρό­πο, πού ὅ­λοι ἐ­κεῖ­νοι πού εἶ­χαν συρ­ρεύ­σει στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα –κι ὁ κα­θέ­νας ἦ­ταν ἀ­πό κά­ποι­ο μέ­ρος: ἀ­πό τήν Περ­σί­α, Παρ­θί­α, Μι­κρά Ἀ­σί­α, Κρή­τη, Ἑλ­λά­δα, Ἀ­ρα­βί­α, Αἴ­γυ­πτο, Κυρ­ρή­νη καί λοιπά καί λοιπά– ὁ κα­θέ­νας, λέει, ἄ­κου­γε τό κή­ρυγ­μα τοῦ Πέ­τρου στή γλώσ­σα τή δι­κή του. Ἑ­νώ­θη­καν λοι­πόν, ἤ μᾶλ­λον δι­α­λύ­θη­κε ἐ­κεί­νη ἡ σύγ­χυ­ση, καί ἐ­πῆλ­θε ἕ­να χεῖ­λος, ὅ­πως λέ­ει ἐ­κεῖ τό βι­βλί­ο τῆς Γε­νέ­σε­ως, μί­α γλώσ­σα, μί­α φω­νή, ὅπως ἦ­ταν στήν ἐ­πο­χή τοῦ Νῶ­ε. Ἐ­πα­νέρ­χε­ται αὐτ­ή ἡ ὁ­μο­φω­νί­α, ἀλ­λά ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ, μέ τή δι­α­φο­ρά πώς δέν ὑ­πάρ­χει πιά τό μνη­μεῖ­ο τοῦ πύρ­γου τῆς Βα­βέλ. Πλέ­ον δέ μπο­ρεῖ νά εἶ­ναι ση­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τος ὁ πύρ­γος τῆς Βα­βέλ· τό ση­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τος ἐ­φε­ξῆς θά εἶ­ναι ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, ἐν Πνεύ­μα­τι Ἁ­γί­ῳ.

     Εἶ­ναι πο­λύ ση­μαν­τι­κό αὐ­τό πού σᾶς λέ­ω, πά­ρα πο­λύ ση­μαν­τι­κό· ἀ­πο­τε­λεῖ τήν καρ­δί­α τῆς ἡ­μέ­ρας τῆς Πεν­τη­κο­στῆς. Πρέ­πει νά τό ἀν­τι­λη­φθοῦ­με ὅ­τι ἡ ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ, εἶ­ναι ἐν Πνεύ­μα­τι Ἁ­γί­ῳ.

     Ὁ Χρι­στός ἔ­τσι τό εἶ­πε. Γι’ αὐ­τό ἡ ἑ­νό­τη­τα δέν εἶ­ναι σέ κο­σμι­κά πράγ­μα­τα, σέ πράγ­μα­τα μέ κο­σμι­κές δι­α­στά­σεις. Ὁ Κύ­ριος, ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, στήν ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κή Του προ­σευ­χή εἶ­πε:«Πά­τερ, ἐ­γὼ πε­ρὶ αὐ­τῶν ἐ­ρω­τῶ», «Πα­τέ­ρα μου, ἐ­γώ γι’ αὐ­τούς πού πί­στε­ψαν σ’ ἐμέ­να πα­ρα­κα­λῶ»· «οὐ πε­ρὶ τοῦ κό­σμου ἐ­ρω­τῶ», «δέν πα­ρα­κα­λῶ γιά τόν κό­σμο», «ἀλ­λὰ πε­ρὶ ὧν δέ­δω­κάς μοι», «ἀλ­λά μό­νο γιά ’κεί­νους πού μοῦ ἔ­δω­σες».[ Ἰωάν. 17, 9]. Θά ξα­να­πῶ τή φρά­ση, για­τί με­ρι­κοί νο­μί­ζουν ὅ,τι νο­μί­ζουν: «Δέν πα­ρα­κα­λῶ γιά τόν κό­σμο». Θά μοῦ πεῖ­τε ὅτι κάνει δι­ά­κρι­ση. Ναί. Καί τί κά­νει ἐδῶ ὁ Κύ­ριος; Ἀν­τι­δι­α­στέλ­λει τό ση­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τος· ἐ­κεῖ­νο πού Ἐ­κεῖ­νος θέ­τει, καί εἶ­ναι τό πρό­σω­πό Του ἐν Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι, ἀ­πό τό ση­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τος τοῦ κό­σμου, πού εἶ­ναι πιά ἕ­νας νο­η­τός πύρ­γος Βα­βέλ.

    Φε­ρ’ εἰ­πεῖν, γιά νά τό κά­νου­με ἔ­τσι ὑ­λο­ποι­η­μέ­νο νά τό κα­τα­λά­βου­με: Δέν μπο­ρεῖ ἡ Ε.Ο.Κ.[:η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση] νά εἶ­ναι ση­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τος τῶν Εὐ­ρω­παί­ων· δέν μπο­ρεῖ ὁ Ο.Η.Ε. νά εἶ­ναι ση­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τος τῶν Ἐ­θνῶν. Ση­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τος εἶ­ναι ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός ἐν Πνεύ­μα­τι Ἁ­γί­ῳ. Για­τί; Δι­ό­τι ὅ­λα τ’ ἄλ­λα εἶ­ναι ση­μεῖ­α ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­κά, καί εἶ­ναι ἀμ­φί­βο­λη ἡ ἑ­νό­τη­τα πού ὑ­πό­σχο­νται, εὔκολα σπά­ζει. Θυμηθεῖτε τά πό­δια τοῦ ἀ­γάλ­μα­τος πού εἶ­χε δεῖ σέ ὄνειρό του ὁ Να­βου­χο­δο­νό­σορ, στή Βα­βυ­λώ­να, πού ἦ­ταν ἀ­νο­μοι­ο­γε­νές τό ὑ­λι­κό πού ἦ­ταν φτι­αγ­μέ­να, ἀ­πό ὄ­στρα­κο, λέ­ει, δη­λα­δή κε­ρα­μύ­δι, καί σί­δη­ρο. Ἔ­σπα­σε... ἀ­νο­μοι­ο­γε­νές τό ὑ­λι­κό.[ Δαν. 2, 1-45] .Σπά­ζουν αὐ­τά τά πράγ­μα­τα... σπά­ζουν. Καί σπά­ζουν για­τί δέν εἶ­ναι ἐν Θε­ῷ στη­μέ­να. Ὁ Κύ­ριος εἶ­χε πεῖ: «ὁ μὴ συ­νά­γων με­τ’ ἐ­μοῦ σκορ­πί­ζει»[ Ματθ. 12, 30 και Λουκᾶ 11, 23.], «αὐ­τός πού δέν μα­ζεύ­ει μα­ζί μου, οὐ­σι­α­στι­κά σκορ­πί­ζει».

    Ἡ ἑ­νό­τη­τα μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α πρέ­πει νά νο­η­θεῖ, πρῶ­τα-πρῶ­τα καί βα­σι­κά, ὀν­το­λο­γι­κή. Ὅ­ταν λέ­με ὀν­το­λο­γι­κή, τί ἐν­νο­οῦ­με; Ἐν­νο­οῦ­με ὅ­τι μᾶς ἑ­νώ­νει ὅ­λους πραγ­μα­τι­κά τό Σῶ­μα καί Αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Γι’ αὐ­τό ἡ ἕ­νω­ση λέ­γε­ται ὀν­το­λο­γι­κή · εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κή. Πῶς; Τί μᾶς ἑ­νώ­νει τώ­ρα αὐ­τή τή στιγ­μή ἐ­δῶ; Ὅ­σοι κοι­νω­νή­σα­με, κοι­νω­νή­σα­με τό Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐ­τό εἶ­ναι ση­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τος, καί μά­λι­στα, σᾶς εἶ­πα, θε­με­λι­ώ­δους ση­μα­σί­ας. Αὐ­τή ἡ ὀν­το­λο­γι­κή ἕ­νω­ση ἐκ­φρά­ζε­ται μέ τό Μυ­στή­ριο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας καί φα­νε­ρώ­νε­ται μέ­σα στήν Ἱ­στο­ρί­α μέ τή σύ­να­ξη τῶν πι­στῶν σ’ ἕ­ναν χῶ­ρο, μ’ αὐ­τό πού λέ­με ἐ­κλη­σια­σμό. Γι’ αὐ­τό, ὅ­ταν δέν πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται ὁ ἐκ­κλη­σια­σμός, σπά­ζει αὐ­τή ἡ ἑ­νό­τη­τα. Γι’ αὐ­τό καί οἱ κα­νό­νες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας μέ ἀ­φο­ρί­ζουν, δη­λα­δή μέ ξε­χω­ρί­ζουν, ὅ­ταν δέν ἐκ­κλη­σι­ά­ζο­μαι τα­κτι­κά. Μοῦ λέ­νε: «Ἀ­φοῦ πε­ρι­φρο­νεῖς τόν ἐκ­κλη­σι­α­σμό, πού εἶ­ναι τό ση­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τος τοῦ Χριστοῦ, πή­γαι­νε σέ ἄλ­λα ση­μεῖ­α ἑ­νό­τη­τος, ὄ­χι μέ τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας». Κι αὐτό γίνεται ὅ­ταν λεί­ψω ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α, χω­ρίς ἀ­πο­χρῶν­τα λό­γο, ἀδι­και­ο­λό­γη­τα, τρεῖς Κυ­ρια­κές. Γι’ αὐ­τόν τόν λό­γο.

    Ἀ­κό­μη, γι­νόμαστε ὅ­λοι σύσ­σω­μοι καί σύ­ναι­μοι, ἀ­φοῦ εἴ­μα­στε ἑ­νω­μέ­νοι μέ τό Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ, καί ἀποτελοῦμε μέ­λη τοῦ ἑ­νός καί μό­νου Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ. Καί εἴ­μα­στε μέ­λη ὀν­το­λο­γι­κά, πραγ­μα­τι­κά, για­τί τό ἴ­διο Αἷ­μα ρέ­ει μέ­σα στίς φλέ­βες μας. Εἴ­τε εἶ­μαι στήν Εὐ­ρώ­πη καί ὁ ἄλ­λος εἶ­ναι στήν Ἀ­σί­α, εἴ­τε εἶ­μαι στήν Αὐ­στρα­λί­α κι ὁ ἄλλος στήν Ἀ­με­ρι­κή, στήν Ἀ­λά­σκα ἤ ὁ­που­δή­πο­τε ἀλ­λοῦ, ὅ­λοι ἀ­πο­τε­λοῦ­με τό ἕ­να καί μό­νο καί ἀ­δι­αί­ρε­το Σῶ­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ.

    Δεύ­τε­ρον, ἡ ἑ­νό­τη­τα μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­κό­μη πρέ­πει νά νο­η­θεῖ καί ὡς ἑ­νό­τη­τα ἠ­θι­κή. Βέβαια, δέν θά μοῦ ἄ­ρε­σε πο­λύ αὐ­τή ἡ λέ­ξη· θά τήν ἔ­λε­γα «πνευ­μα­τι­κή»· ἀλ­λά ἐ­πει­δή ἡ λέ­ξη «ἠ­θι­κή» εἶ­ναι μί­α τρέ­χου­σα λέ­ξη, γι’ αὐ­τό τήν χρη­σι­μο­ποι­ῶ. Δη­λα­δή ἀ­νά­με­σα στά μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας πρέ­πει νά ὑ­πάρ­χει τό ἦ­θος, νά ὑ­πάρ­χει ἡ πνευ­μα­τι­κή ζω­ή, τό βί­ω­μα τό πνευ­μα­τι­κό, πού ἐκ­φρά­ζε­ται μέ τήν ἀ­γά­πη. Καί ἡ ἀ­γά­πη ἀ­πο­τε­λεῖ τό ἔρ­γο τῶν πι­στῶν· ἐ­νῶ ἡ ἑ­νό­τη­τα ἀ­πορρ­έ­ει ἀ­πό τό ἔρ­γο τοῦ Θε­οῦ. Τό ἔρ­γο τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ὅ,τι σᾶς εἶ­πα προ­η­γου­μέ­νως. Τό ἔρ­γο τῶν ἀν­θρώ­πων εἶ­ναι ἡ με­τα­ξύ τους ἀ­γά­πη, πού θά ἐκ­φρά­σει τώ­ρα καί θά πα­ρου­σιά­σει στά μά­τια τῶν ἀν­θρώ­πων αὐ­τήν τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

    Ἡ ἠ­θι­κή ἑ­νό­τη­τα φαί­νε­ται σέ ὅ­σα γρά­φει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος στήν Α΄ Πρός Κο­ριν­θί­ους : «Ἔ­ρι­δες ἐν ὑ­μῖν εἰ­σι». «Μα­λώ­μα­τα εἶ­ναι ἀ­νά­με­σά σας», λέει στούς Κο­ριν­θί­ους. «Ἔ­ρι­δες, μα­λώ­μα­τα, μα­λώ­νε­τε!»· «ὅ­τι ἕ­κα­στος ὑ­μῶν λέ­γει· ἐ­γὼ μέν εἰ­μι Παύ­λου, ἐ­γὼ Ἀ­πολ­λώ, ἐ­γὼ δὲ Κη­φᾶ, ἐ­γὼ δὲ Χρι­στοῦ»: «Ὁ ἕ­νας λέ­ει ἐ­γώ ἀ­νή­κω στόν Χρι­στό, ἄλ­λος λέ­ει ἀ­νή­κω στόν Παῦ­λο, ὁ ἄλ­λος ἀ­νή­κω στόν Πέ­τρο, ὁ ἄλ­λος στόν Ἀ­πολ­λώ, τόν δι­ά­ση­μο ρή­το­ρα Χρι­στια­νό ἀπό τήν Ἀ­λε­ξάν­δρει­α». Καί ρω­τά­ει ὁ Ἀ­πό­στο­λος: «Με­μέ­ρι­σται Χρι­στός;». Ἔ­χει κομ­μα­τια­στεῖ ὁ Χρι­στός; «Πα­ρα­κα­λῶ δὲ ὑ­μᾶς, ἀ­δελ­φοί, διὰ τοῦ ὀ­νό­μα­τος τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἵ­να τὸ αὐ­τὸ λέ­γη­τε πάν­τες», ‘’ὅ­λοι τό ἴ­διο νά λέ­τε’’, «καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑ­μῖν σχί­σμα­τα», ‘’καί νά μήν ὑ­πάρ­χουν ἀ­νά­με­σά σας δι­αι­ρέ­σεις καί σχί­σμα­τα’’, «ἦ­τε δὲ κα­τηρ­τι­σμέ­νοι ἐν τῷ αὐ­τῷ νο­ῒ καὶ ἐν τῇ αὐ­τῇ γνώ­μη»[ Α΄ Κορ. 1, 10-13.], ‘’νά βρί­σκε­στε κά­τω ἀ­πό τήν ἴ­δια νο­ο­τρο­πί­α, τήν ἴ­δια σκέ­ψη καί τήν ἴ­δια γνώ­μη’’.

     Βλέ­πε­τε, ἀ­γα­πη­τοί;...

    Αὐ­τήν τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τήν κα­τα­στρέ­φουν τά μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὅ­ταν προ­βάλ­λουν ἐ­γω­ι­σμούς, ὑ­πε­ρη­φά­νει­ες, ἰ­δι­ο­τέ­λει­ες, καί γε­νι­κά ὅ­ταν ὑ­πάρ­χει ἡ ἁ­μαρ­τί­α· αὐ­τή κα­τα­ξε­σχί­ζει τήν ἑ­νό­τη­τα τοῦ Σώ­μα­τος τοῦ Χρι­στοῦ. Γι’ αὐ­τό γρά­φει ὁ ἅ­γιος Ἰ­γνά­τιος Ἀν­τι­ο­χεί­ας: «Τὴν ἕ­νω­σιν ἀ­γα­πᾶ­τε, τοὺς με­ρι­σμοὺς φεύ­γε­τε».[ Φιλαδελφεῦσιν Ἰγνάτιος, VII, 2]. ‘’Νά ἀ­γα­πᾶ­τε τήν ἕ­νω­ση, νά εἶ­στε ἑ­νω­μέ­νοι· τούς με­ρι­σμούς, τά κόμ­μα­τα, τά κομ­μα­τι­ά­σμα­τα, νά τά ἀ­πο­φεύ­γε­τε’’.

    Ἀ­κό­μη, ἕνα τρί­το ση­μεῖ­ο, πῶς μπο­ροῦ­με νά ἐν­νο­ή­σου­με τήν ἑ­νό­τη­τα μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α; Μπο­ροῦ­με νά τήν ἐν­νο­ή­σου­με καί ὡς δογ­μα­τι­κή ἑ­νό­τη­τα. Τί ση­μαί­νει δογ­μα­τι­κή ἑ­νό­τη­τα; Εἶ­ναι ἡ ἀ­λή­θεια μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α· εἶ­ναι ἡ ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Ὅμως ἐ­κεί­νη πού κα­τα­στρέ­φει τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι ἡ αἵ­ρε­ση.

    Ὁ Κύ­ριος εἶ­πε τό­τε στή Σα­μα­ρεί­τι­δα ὅ­τι τόν Θε­ό πρέ­πει νά Τόν προ­σκυ­νοῦ­με «ἐν πνεύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θεί­ᾳ»[ Βλ. Ἰωάν. 4, 23-24.]. Εἴδατε; «ἐν πνεύ­μα­τι καὶ ἀ­λη­θεί­ᾳ»! Καί ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νης λέ­ει αὐτό τό ἐκ­πλη­κτι­κό, ὅ­τι «ἡ ἀ­γά­πη πρέ­πει νά εἶ­ναι ἐν ἀ­λη­θεί­ᾳ».[ Βλ. Β΄ Ἰωάν. 1-3 και Γ΄ Ἰωάν. 1.] Παρακαλῶ πά­ρα πο­λύ προ­σέξτε αὐ­τό ἐ­δῶ τό ση­μεῖ­ο· εἶ­ναι ἐ­πί­και­ρο ὅ­σο πο­τέ ἄλ­λο­τε. Δι­ό­τι ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός αὐ­τή τήν στιγ­μή –πού δέν εἶ­ναι τί­πο­τα ἄλ­λο πα­ρά ἕ­να ἀ­να­κά­τω­μα ὅ­λων τῶν αἱ­ρέ­σε­ων, ἕ­να ἀ­να­κά­τω­μα, πραγ­μα­τι­κό ἀ­να­κά­τω­μα– σοῦ λέ­ει: θά ἔ­χου­με τήν ἑ­νό­τη­τα ἐν ἀ­γά­πῃ.

    Ὄ­χι, κύ­ριοι· ἡ ἑ­νό­τη­τα δέν θά εἶ­ναι μόνο ἐν ἀ­γά­πῃ, ἀλ­λά θά εἶ­ναι ἐν ἀ­γά­πῃ καί ἐν ἀ­λη­θεί­ᾳ. Καί τό «ἐν ἀ­λη­θεί­ᾳ» ση­μαί­νει δογ­μα­τι­κή ἀ­λή­θεια, δη­λα­δή ὀρ­θο­δο­ξό­τητα. Δέν μπο­ρῶ ἐ­γώ νά ἔ­χω ἑ­νό­τη­τα μ’ ἐσέ­να, ὅ­ταν ἐσύ δέν πι­στεύ­εις τοῦ­το ἤ ἐ­κεῖ­νο καί ἡ πί­στη σου εἶ­ναι παρ­δα­λή. Δέν μπο­ρῶ νά ἔ­χω μαζί σου ἑ­νό­τη­τα. Ἐ­ξάλ­λου, για­τί ἀ­γω­νί­στη­καν οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας; Για­τί τούς προ­βάλ­λει σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α –του­λά­χι­στον τούς Πα­τέ­ρες τῆς Α΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου– καί τούς τι­μᾶ; Γιά νά ὑ­πεν­θυ­μί­ζει ὅ­τι ἡ ἑ­νό­τη­τα πρέ­πει νά εἶ­ναι καί ἐν ἀ­λη­θεί­ᾳ.

    Βεβαίως ἡ ἑ­νό­τη­τα ἔχει δύ­ο δι­α­στά­σεις. Ἡ πρώ­τη δι­ά­στα­ση εἶ­ναι ἡ κα­τά φύ­σιν, ἡ φύ­ση μας· εἴ­μα­στε παι­διά τοῦ Ἀ­δάμ, ὅ­λοι ἔ­χου­με αὐ­τό πού λέ­με ἀν­θρώ­πι­νη ὑ­πό­στα­ση. Μπο­ρεῖ ὁ ἄλ­λος νά εἶ­ναι ἑ­τε­ρό­δο­ξος, νά εἶ­ναι ὁ­τι­δή­πο­τε ἄλ­λο, ἄλ­λης θρη­σκεί­ας καί τά λοι­πά. Ἔ, καλά· ὡς ἄν­θρω­πο, τόν ἀ­γα­πῶ. Εἶ­ναι ἄν­θρω­πος, εἶ­μαι ἄν­θρω­πος, καί συ­νε­πῶς τόν ἀ­γα­πῶ ἐν ὀ­νό­μα­τι τῆς ἴ­δι­ας φύ­σε­ως. Ὅ­μως ἔ­χουμε καί μιά ἄλ­λη ἑ­νό­τη­τα, αὐ­τήν πού λέ­με ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, γιά τήν ὁποία μι­λᾶ­με τό­ση ὥ­ρα. Ἐ­κεῖ, ἐ­άν ὁ ἄλλος δέν πι­στεύ­ει, ἐ­άν δέν εἶ­ναι ἐν ἀ­λη­θεί­ᾳ καί δέν δέ­χε­ται ἀ­πο­λύ­τως ὅ­λες τίς θέ­σεις τῆς Πί­στε­ως, δη­λα­δή ὅ­λα τά δόγ­μα­τα, δέν μπο­ρῶ νά ἑ­νω­θῶ μα­ζί του. Δι­ό­τι τί θά μᾶς ἑ­νώ­σει; Τό Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Ὅ­μως τό Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα τοῦ Χρι­στοῦ δέν μπο­ρεῖ νά χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται ἀ­πό ἀν­θρώ­πους πού ἔ­χουν δι­α­φο­ρετική πίστη καί ἀν­τί­λη­ψη. Ἐδῶ ὑ­πάρ­χουν αἱ­ρε­τι­κοί πού δέν πι­στεύ­ουν στήν θε­αν­θρώ­πι­νη φύ­ση τοῦ Χρι­στοῦ. Ὅπως τήν ἐ­πο­χή ἐ­κεί­νη ὑ­πῆρ­χαν αἱ­ρε­τι­κοί πού ἀρ­νοῦ­νταν τή θε­ό­τη­τα τοῦ Ἰησοῦ, οἱ Ἀ­ρεια­νοί, τούς ὁποίους ἀν­τι­με­τώ­πι­σε ἡ Α΄ Οἰ­κου­με­νι­κή Σύ­νο­δος, ἔ­τσι καί σή­με­ρα ὑ­πάρ­χουν αἱ­ρε­τι­κοί πού δέν πι­στεύ­ουν ὅ­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­ναι Θε­ός. Αὐ­τό ὅμως εἶ­ναι μέ­γι­στη βλα­σφη­μί­α. Πῶς λοιπόν θά ἑ­νω­θῶ ἐ­γώ μα­ζί τους;... Καί πῶς θά τούς δε­χθεῖ αὐ­τούς ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός, πού Τόν βλα­σφη­μοῦν, μέ τό νά μή δέ­χο­νται τή θεί­α Του φύ­ση;...

     Ἀν­τι­λαμ­βά­νε­στε λοι­πόν, ἀ­γα­πη­τοί μου, ὅ­τι ἡ ἑ­νό­τη­τα πρέ­πει νά εἶ­ναι καί «ἐν ἀ­λη­θεί­ᾳ». Τό κα­τα­λά­βα­τε;

   Ἕ­νας ἐκ­κλη­σι­α­στι­κός συγ­γρα­φέας, ὁ πο­λύς Ὠ­ρι­γέ­νης, λέ­ει τό ἑ­ξῆς: «Ἡ ἑ­νό­της γί­νε­ται δι’ ἀ­γά­πης καί ἀ­λη­θεί­ας καί προ­αι­ρέ­σε­ως ἀ­γα­θῆς»[Origenes, Fragmenta in Jeremiam, 00234.] Τί θά πεῖ αὐ­τό; Τρί­α στοι­χεῖ­α πρέ­πει νά συν­τρέ­χουν γι’ αὐ­τήν τήν ἑ­νό­τη­τα. Πρῶ­τα, ἡ ἀ­λή­θεια· ὅ,τι τό­σην ὥ­ρα σᾶς λέω. Ὅ­λοι νά πι­στεύ­ου­με τό ἴ­διο· νά ἔ­χου­με τήν ἴ­δια πί­στη, τήν ὀρ­θό­δο­ξο πί­στη. Κα­τό­πιν, ἡ ἀ­γά­πη· νά ἀ­γα­πά­ει ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λο. Δι­ό­τι μπο­ρεῖ νά ἔ­χου­με τήν ἴ­δια πί­στη, ἀλ­λά νά μήν ἔ­χου­με με­τα­ξύ μας ἀ­γά­πη, για­τί ὑ­πάρ­χουν οἱ μι­κρο­με­γα­λο­ε­γω­ι­σμοί... Ναί, οἱ μι­κρο­με­γα­λο­ε­γω­ι­σμοί! Θέ­λει ὁ ἄλ­λος νά προ­βάλ­λε­ται, νά κά­νει τό δι­κό του, καί τά λοιπά καί τά λοιπά, καί ἐ­νῶ ἔ­χου­με ἴδια πί­στη, νά σπά­ζει ἡ ἑ­νό­τη­τα, για­τί λεί­πει ἡ ἀ­γά­πη. Καί με­τά, λέ­ει, εἶ­ναι ἡ ἀ­γα­θή προ­αί­ρε­ση. Ἡ ἀ­γα­θή προ­αί­ρε­ση εἶ­ναι ἡ ἀ­που­σί­α τοῦ δό­λου. Μέ­σα σου αὐ­τό πού λές νά τό πι­στεύ­εις. Αὐ­τό πού λέ­νε τά χεί­λη σου νά τό πι­στεύ­εις. Δέν ὑ­πάρ­χει ὁ δό­λος· ὑ­πάρ­χει τα­πεί­νω­ση. Ἄν σοῦ εἰ­πω­θεῖ ὅ­τι ἔ­χεις κά­που ἕ­να ση­μεῖ­ο πλά­νης, νά τό ἀ­πο­δε­χθεῖς καί ἀ­μέ­σως νά δε­χθεῖς τήν ἀ­λή­θεια.

    Στή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, ἀ­γα­πη­τοί μου, κά­θε φο­ρά πού λει­τουρ­γοῦ­με, λέ­με τό ἑ­ξῆς: «Τὴν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καὶ τὴν κοι­νω­νί­αν τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος αἰ­τη­σά­με­νοι», ἀ­φοῦ ζη­τή­σα­με, λέ­ει, τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως καί τήν κοι­νω­νί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, «ἑ­αυ­τοὺς καὶ ἀλ­λή­λους», τούς ἑ­αυ­τούς μας καί τούς ἄλ­λους, «καὶ πᾶ­σαν τὴν ζω­ὴν ἡ­μῶν», καί ὅλη τή ζωή μας, ὅ­λο τό εἶ­ναι μας, «Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα», ἄς πα­ρα­θέ­σω­με, ἄς τό βά­λου­με στά χέ­ρια τοῦ Χρι­στοῦ.

    Ἐ­δῶ, σ’ αὐ­τό τό χω­ρί­ο, τό λει­τουρ­γι­κό χω­ρί­ο, πε­ρι­κλεί­ε­ται ὅ­λο τό ποι­μαν­τι­κό ἔρ­γο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Δι­ό­τι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τί θέ­λει; Μέ τά κη­ρύγ­μα­τα, μέ τά Μυ­στή­ρια καί τά λοιπά, τί ἐ­πι­δι­ώ­κει; Ἐ­πι­δι­ώ­κει τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς πί­στε­ως, νά ἔ­χου­με ὅ­λοι τό ἴ­διο πι­στεύ­ω. Λέ­με «Πι­στεύ­ω εἰς ἕ­να Θε­όν...», τ’ ἀ­κού­ει ὅ­λη ἡ Ἐκ­κλη­σί­α. Ὅ­λοι λοι­πόν νά ἔ­χου­με τό ἴ­διο πι­στεύ­ω. Κι ἔτσι, αὐ­τό τό ἴ­διο πι­στεύ­ω γί­νε­ται ὁ­δός πού ὁ­δη­γεῖ στόν κύ­ριο σκο­πό μας, στήν κοι­νω­νί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Τί θά πεῖ κοι­νω­νί­α; Με­το­χή. Γιά νά εἴ­μα­στε ὅ­λοι μέ­το­χοι τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Καί μήν ξε­χνᾶ­με, ἡ κοι­νω­νί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος εἶ­ναι ἡ κο­ρυ­φή, εἶ­ναι ὁ τε­λι­κός σκο­πός κά­θε πνευ­μα­τι­κῆς φρον­τί­δος.

     Μέ­νει ἕ­να τρί­το ση­μεῖ­ο, σ’ αὐ­τό πού μόλις σᾶς δι­ά­βα­σα· εἶ­ναι ἡ πα­ρά­θε­ση τῶν ἑ­αυ­τῶν μας, τῆς ζω­ῆς μας, καί τῶν ἄλ­λων στά χέ­ρια τοῦ Χρι­στοῦ. «Χρι­στῷ τῷ Θε­ῷ πα­ρα­θώ­με­θα», ἄς πα­ρα­θέ­σω­με. Δη­λα­δή;

    Δη­λα­δή: Πη­γαί­νει, κυ­ρί­α μου ὁ σύ­ζυ­γός σου στή δου­λειά καί τά παι­διά σου σχο­λεῖ­ο; Μήν περ­νᾶς λα­χτά­ρα μέ­χρι τό με­ση­μέ­ρι πού θά ἐ­πι­στρέ­ψουν, μπάς καί τούς πά­τη­σε κα­νέ­να αὐ­το­κί­νη­το! Ἔ­φυ­γαν; Κά­νε τήν προ­σευ­χή σου· Κύ­ρι­ε, στά χέ­ρια Σου εἶ­ναι ὁ σύ­ζυ­γός μου καί τά παι­διά μου. Καί κά­νε τίς δου­λει­ές σου ἤ­ρε­μα καί ἥ­συ­χα· ἔ­βα­λες στό χέ­ρι τοῦ Θε­οῦ, στό χέ­ρι τοῦ Χρι­στοῦ, ἔ­βα­λες τήν ἀ­σφά­λεια τῶν δι­κῶν σου. Αὐ­τό θά πεῖ ἄς πα­ρα­θέ­σου­με. Με­γά­λο πράγ­μα ὅ­ταν τούς οἰ­κεί­ους μας, καί τήν πα­τρί­δα μας, τούς πα­ρα­θέ­του­με στόν Χρι­στό. Κύ­ρι­ε, ἐ­μεῖς τί μπο­ροῦ­με νά κά­νου­με;... «Ἐ­ὰν μὴ Κύ­ριος φυ­λά­ξῃ πό­λιν, εἰς μά­την ἠ­γρύ­πνη­σεν ὁ φυ­λάσ­σων»[ Ψαλμ. 126, 1.]. Ἐ­άν ὁ Κύ­ριος δέν φυ­λά­ξει τήν πό­λη, μά­ται­α ἀ­γρύ­πνη­σαν οἱ σκο­ποί της, αὐτοί πού φυ­λᾶ­νε τήν πό­λη.

     Τό λέ­ω αὐ­τό για­τί ἔ­χου­με τούς Τούρ­κους ἀ­πό ’δῶ, τούς πα­ρα­τούρ­κους ἀ­πό ’κεῖ... τούς πα­ρα­πά­νω καί τούς πα­ρα­κά­τω... Ὅ­λους αὐ­τούς, ἄν μᾶς ἐ­πι­τε­θοῦν, δέν θά μπο­ρέ­σου­με νά κά­νου­με τί­πο­τα γιά νά τούς βγά­λου­με ἀ­πό τήν πα­τρί­δα μας, ἐ­άν τήν πα­τρί­δα μας δέν τήν φυ­λά­ει ὁ Χρι­στός. Αὐ­τό βε­βαί­ως δέν κα­ταρ­γεῖ τήν ἄ­μυ­να. Προ­σέξ­τε: δέν κα­ταρ­γεῖ τήν φύλαξη τῶν συνόρων. Μή­πως καί οἱ Ἑ­βραῖ­οι δέν ἔ­κα­ναν πο­λέ­μους; Ὅ­ταν ὅ­μως ὁ Θε­ός εὐ­λο­γοῦ­σε τήν προ­σπά­θειά τους, ἦ­ταν τρο­παι­ο­φό­ροι στόν πό­λε­μο· ὅ­ταν δέν τήν εὐ­λο­γοῦ­σε τήν προ­σπά­θειά τους, ἦ­ταν κά­τι φο­βε­ρό!

    Νά σᾶς πῶ πῶς τό λέ­ει ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ός: «Ἐ­άν ἔ­χε­τε τή δι­κή μου τήν εὐ­λο­γί­α, ἑ­κα­τό ἀ­πό σᾶς θά κα­τα­τρο­πώ­νουν δέ­κα χι­λιά­δες, μυ­ρί­ους. Καί ἐ­άν, λέει, εἴ­σα­στε ἐ­σεῖς μύ­ριοι, ἄν δέν ἔ­χε­τε τήν εὐ­λο­γί­α μου, ἑ­κα­τό ἀ­πό τούς ἐ­χθρούς σας θά σᾶς κα­τα­τρο­πώ­νουν»[ Λευιτ. 26, 7-17]. Αὐ­τό θά πεῖ πα­ρα­θέ­τω τόν ἑ­αυ­τό μου στόν Θε­ό · ἐ­κεῖ εἶ­ναι ἡ ἐλ­πί­δα μας. Ὕ­στε­ρα ἐ­μεῖς, ὡς χώ­ρα, οἱ μι­κροί, –πάν­τα μι­κροί ἤ­μα­στε, σέ ὄγ­κο, σέ ἔ­κτα­ση, σέ ἀ­ριθ­μό– πό­σες φο­ρές νι­κού­σα­με! Για­τί; Πα­ρα­κα­λού­σα­με τόν Θε­ό. Δέν ξέ­ρω ὅ­μως, ἄν κά­τι μᾶς συμ­βεῖ, ἐάν πα­ρα­κα­λέ­σου­με πά­λι τόν Θε­ό. Καί τό λέω αὐτό για­τί ἤ­δη μπῆ­κε ἀρ­κε­τή δό­ση ἀ­θε­ΐ­ας μέ­σα στόν λα­ό μας, καί αὐ­τό τό γνω­ρί­ζουμε ὅ­λοι μας.

    Ἀ­γα­πη­τοί, οἱ ἡ­μέ­ρες πού περ­νᾶ­με εἶ­ναι δι­α­σπα­στι­κές. Αὐ­τό βέ­βαι­α συμ­φέ­ρει στούς ἐ­χθρούς, ὁ­ρα­τούς καί ἀ­ο­ρά­τους, στόν Δι­ά­βο­λο καί στούς ἄλ­λους ἐ­χθρούς, για­τί ἐ­πι­τυγ­χά­νουν τά σχέ­διά τους. «Μέ­σα στήν ἀ­ναμ­πουμ­πού­λα», λέ­ει μί­α λα­ϊ­κή πα­ροι­μί­α, «χαί­ρε­ται ὁ λύ­κος», δη­λα­δή μέ­σα σέ μί­α δι­α­σπα­στι­κό­τη­τα χαί­ρον­ται οἱ ἐ­χθροί.

    Γιά μᾶς τούς Ὀρ­θό­δο­ξους Χρι­στια­νούς γρά­φει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος: «Εἰ ἀλ­λή­λους δά­κνε­τε καὶ κα­τε­σθί­ε­τε, βλέ­πε­τε μὴ ὑ­π’ ἀλ­λή­λων ἀ­να­λω­θῆ­τε»[ Γαλ. 5, 15]. Ἐ­άν ὁ ἕ­νας δαγ­κώ­νει τόν ἄλ­λο, προ­σέξ­τε μή­πως με­τα­ξύ σας κα­τα­να­λω­θεῖ­τε, κα­τα­στρα­φεῖ­τε.

    Ὄ­χι ἔτσι. Ὁ ἴ­διος Ἀ­πό­στο­λος λέ­ει γιά μᾶς στήν Πρός Ἑ­βραί­ους: «Κα­τα­νο­ῶ­μεν ἀλ­λή­λους εἰς πα­ρο­ξυ­σμὸν ἀ­γά­πης καὶ κα­λῶν ἔρ­γων»[ Ἑβρ. 10, 24]. Ἄς προ­σέ­χουμε ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λο, ὥ­στε νά πα­ρα­κι­νού­μα­στε σέ ὀ­ξεῖ­ες ἐκ­δη­λώ­σεις ἀ­γά­πης, σέ πυ­ρε­τό ἀ­γά­πης, καί κα­λῶν ἔρ­γων!

    Τό­τε ἀκριβῶς, ἀ­γα­πη­τοί μου, θά μπο­ροῦ­με νά δι­α­σώ­ζου­με τήν ἑ­νό­τη­τα, τήν ἑ­νό­τη­τα μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α, ὅ­ποι­οι βρί­σκον­ται μέ­σα σ’ αὐτή, κι ὅ­ποι­οι εἶ­ναι αὐ­τοί, «ἕ­κα­στος ἐ­φ’ ­ᾧ ἐ­τά­χθη»[ Βλ. Α΄ Κορ. 4, 17-24] πού λέ­ει ὁ Ἀ­πό­στο­λος, «ὁ κα­θέ­νας ἐ­κεῖ πού τά­χθη­κε». Αὐτό ση­μαί­νει ὅτι ὁ μο­να­χός, ὁ ἄ­γα­μος, ὁ ἔγ­γα­μος, ὁ χει­ρώ­να­κτας, ὁ ἐ­πι­στή­μο­νας, ὁ μορ­φω­μέ­νος, ὁ ὀ­λι­γο­γράμ­μα­τος, ὁ κα­τέ­χων ἀ­ξι­ώ­μα­τα, ὁ ἰ­δι­ώ­της, ὅ­λοι εἴ­μα­στε ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φοί, ἕ­να Σῶ­μα. Αὐ­τή ἐ­πι­βάλ­λε­ται νά εἶ­ναι ἡ ἑ­νό­τη­τα τῶν με­λῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

    Νά πῶ καί κά­τι, μέ τήν εὐ­και­ρί­α τοῦ σημερινοῦ Μνη­μο­σύ­νου; Καί ἐ­κεῖ­νοι πού ἔ­φυ­γαν ἀ­πό τήν πα­ροῦ­σα ζω­ή δέν ξε­χω­ρί­στη­καν· εἶ­ναι στό ἴ­διο Σῶ­μα. Γι’ αὐ­τό στό ἅ­γιο Δι­σκά­ριο βά­ζου­με τίς με­ρί­δες καί ζών­των καί κε­κοι­μη­μέ­νων. Οἱ κε­κοι­μη­μέ­νοι ἁ­πλῶς ἔ­φυ­γαν ἀ­πό τά μά­τια μας· ὅ­μως εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νοι μέ τό Σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐ­τό μήν τό ξε­χνᾶ­με πο­τέ!

    Καί ὅ­λα αὐ­τά, αὐ­τή ἡ ἑ­νό­τη­τα τῶν με­λῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πρέ­πει νά εἶ­ναι καί τό τεκ­μή­ριο, ἡ ἀ­πό­δει­ξη τῆς ζων­τά­νιας τοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ πρός τούς ἔ­ξω, σ’ ἐ­κεί­νους πού δέν εἶ­ναι Χρι­στια­νοί.

     Ὁ Κύ­ριος μᾶς εἶ­πε: «Ἐν τού­τῳ γνώ­σο­νται πά­ντες ὅ­τι ἐ­μοὶ μα­θη­ταί ἐ­στε, ἐὰν ἀ­γά­πην ἔ­χη­τε ἐν ἀλ­λή­λοις»[ Ἰωάν. 13, 35]. Τό­τε θά γνω­ρί­σει ὁ κό­σμος ὅ­τι εἶ­στε δι­κοί μου μα­θη­τές, ὅ­ταν ἀ­νά­με­σά σας ἔ­χε­τε ἀ­γά­πη καί ἑ­νό­τη­τα.

498η ομιλία στην κατηγορία
« Ομιλίες Κυριακών ».

Όλες οι ομιλίες της κατηγορίας " Ομιλίες Κυριακών " 🔻
http://arnion.gr/index.php/p-thanasios-mytilina-os/milies-p-thanasiou/diafora-uemata/omiliai-kyriakvn
↕️
https://youtube.com/playlist?list=PLxBsMI6pr40r0WAxMpRb0tx6ts1zsQWMh

Πηγές:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

Μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.

__⬇️Playlist "Ασπάλαθου".⬇️__
https://aspalathos21.blogspot.com/2021/07/blog-post_83.html?m=0

📃Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του πατρός Αθανασίου. ⬇️
https://athanasiosamvonas.blogspot.com/2021/04/blog-post_15.html?m=1

📜 Αποσπάσματα ομιλιών πατρός Αθανασίου ⬇️
https://athanasioslogos.blogspot.com/?m=0

Κατάλογος ομιλιών πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
https://drive.google.com/file/d/1JmrxaObMVyTA4_pS5yuMaQdoBf8-LwBP/view?usp=drivesdk

__⬇️ Facebook ⬇️__
https://www.facebook.com/groups/1637818926362004/?ref=share

†.Πρός Δόξαν τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.