†. Σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιστημονικές θεωρίες, ἡ γῆ κινεῖται· ἕνα
χωρίο όμως τῆς Ἁγίας Γραφῆς λέγει· «...ὁ θεμελιώσας τὴν γῆν ἐπὶ τὴν ἀσφάλεια αὐτῆς, οὐ κλιθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα...», καθὼς ἐπίσης σὲ πολλὰ ἄλλα χωρία φαίνεται ὅτι ἡ γῆ δὲν κινεῖται. Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἄποψις τῶν Χριστιανῶν πάνω στὸ θέμα αὐτό;
Δὲν ὑπάρχει ἄποψις Χριστιανῶν, διότι ὁ Θεὸς ποὺ ἔδωσε τὴν ἀποκάλυψι ἔδωσε καὶ τὴν ἐπιστήμη, τὴν φυσικὴν γνῶσιν· δὲν εἶναι δυνατὸν αὐτὰ τὰ πράγματα νὰ μπερδεύονται. Ἂν μπερδεύονται, σημαίνει ὅτι κάτι δεν πάει καλὰ μέσα στὸ δικό μας ἀνθρώπινο μυαλό. Ωστόσο νὰ σᾶς ἀπαντήσω.
Τὸ χωρίον αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τοὺς ψαλμούς. Την λέξι «θεμελιώνω», πῶς τὴν ἐννοοῦμε; Ὅπως λέμε «θεμελιώνω ἕνα κτήριο»; Καὶ συνεπῶς ἡ θεμελίωσις εἶναι στατική; - Σκάβω στὴν γῆ, κάνω θεμέλιο, βάζω τις πέτρες, κάνω τὴν οἰκοδομή.
-Βεβαίως ὄχι, διότι ἡ λέξις θεμελιώνω δὲν ἀναφέρεται σ᾿ αὐτὸ ποὺ λέμε ἁπλῶς «κτίσμα», ποὺ εἶναι στατικό, ἀλλὰ μπορεῖ ἡ θεμελίωσις νὰ εἶναι δυναμική. Δηλαδὴ μὲ τὴν ἔννοια: ἐκεῖνος ποὺ ἐνίσχυσε τὴν γῆ νὰ γυρίζει γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο. Δὲν μπορεῖ νὰ πάει το μυαλό μας στὸ γεγονὸς ὅτι ὑπάρχει καμμία κολώνα κάτω ἀπὸ τὴν γῆ καὶ αὐτὴ ἡ κολώνα ἄραγε ποῦ πατάει; Πίστευαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι ἕλληνες ὅτι ἡ γῆ βρίσκεται πάνω σὲ μία κολώνα· ἐπίσης ὅτι πλέει πάνω στα νερά. Πῶς ἀλλιῶς μποροῦμε νὰ ἐννοήσουμε τὸν Ἄτλαντα ποὺ κρατάει πάνω στὸν ὦμο του τὴν γῆ ὁλόκληρη; Ὁ Ἄτλαντας παίζει τον ρόλο αὐτὸ τῆς κολώνας. Ἡ λέξι λοιπόν «θεμελιώνω» δείχνει πώς μπορῶ νὰ ρυθμίσω κάτι, ποὺ νὰ μὴν διαλύσει αὐτὸ τὸ κάτι. Σᾶς λέγω· «Τώρα ποὺ εἶσαι νέο παιδί, νὰ πηγαίνεις στὸ σχολεῖο· μὴν τό «σκᾶς» νὰ διαβάζεις τὰ μαθήματά σου γιατί τώρα θεμελιώνεις τὴν ζωήν σου». Πῶς ἐκλαμβάνετε το «τώρα θεμελιώνεις τὴν ζωήν σου»; ὅτι κάπου εἶσαι καρφωμένος καὶ θεμελιώνεις ἐκεῖ; - Ὄχι βεβαίως! Θὰ πεῖ ὅτι σταθεροποιῶ τὴν πορεία μου. Ἔτσι καὶ ἐδῶ, ἡ θεμελίωσις τῆς γῆς δὲν εἶναι παρὰ ἡ ρύθμισις τῆς γῆς νὰ ἐπιτελεῖ ἕνα σκοπό, να γυρίζει περὶ τὸν ἑαυτόν της καὶ περὶ τὸν ἥλιον. Μάλιστα το παρακάτω ποὺ λέγει· «οὐ κλιθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος...», το «κλιθήσεται» γράφεται με γιώτα, καὶ σημαίνει κλίνω, ἀποκλίνω. «Καὶ δὲν θὰ ἀποκλίνει», δηλαδὴ ἔχει τὸν ἄξονά της ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι ἔχει ἀποκλίσεις, ἔχουμε ταλάντευσι τῆς γῆς καὶ τότε κάτι φοβερόν· καταστρέφονται οἱ ἐποχές, ἡ μέρα μὲ τὴν νύκτα καὶ ἡ γῆ διέλυσε. Συνεπῶς· «Τὴν θεμελίωσες καὶ δὲν θὰ ἔχει ταλαντεύσεις σὲ βαθμὸ νὰ διαλυθεί. Τὴν θεμελιώνει δὲ πάνω στὴν ἀσφάλειά της, νὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶναι, νὰ ἐπιτελέσει ἕνα σκοπό.
Ἡ γῆ στὴν ράχη της κουβαλάει μιὰν ὕπαρξι πολλὴ σπουδαῖα, ποὺ εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ· ὁ ἄνθρωπος. Πρέπει λοιπὸν νὰ ὑπηρετήσει τὸν ἄνθρωπον. Ἡ γῆ εἶναι ἕνα ὄχημα. Ἡ ἀπορία ἐπίσης γράφει «… εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων...» ἀλλὰ δὲν εἶναι σωστό. Οἱ ψαλμοὶ γράφουν «εἰς τὸν αἰῶνα», καὶ ὅταν ἡ Ἁγία Γραφή λέγει «εἰς τὸν αἰῶνα» -ἀπὸ ἐδῶ θὰ καταλάβετε πῶς πρέπει νὰ προσέχουμε τὸ κείμενο- δὲν ἐννοεῖ τὸ ἀτελεύτητον. Ἡ ἔκφρασις «εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» εἶναι τὸ ἀτελεύτητον. Ὅταν λέγει «εἰς τὸν αἰῶνα» ἐννοεῖ· ὅσο κρατάει ἡ ἱστορία. Ὁ «αἰων» εἶναι ὁ παρών αἰών, καὶ ἔχουμε λοιπὸν ὄχι ἀπέραντη διάρκεια, ἀλλὰ ἡ γῆ θὰ εἶναι στὴν πορεία της όσο θέλει ὁ Θεός· θὰ ἔρθει κάποια στιγμὴ ποὺ ἡ γῆ δὲν θὰ εἶναι στὴν πορεία της.
Καὶ ἕνα ἀκόμη· ἂν ὑπάρχουν χωρία ποὺ ὑπονοοῦν ὅτι ἡ γῆ δὲν κινεῖται, ἀλλὰ κινεῖται ὁ ἥλιος, ὅπως ἐκεῖ μὲ τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ -ποὺ εἶπε νὰ σταθεῖ ὁ ἥλιος κατὰ Γαβαών θὰ σᾶς ἔλεγα ὅτι αὐτὰ εἶναι ἔκφρασις τῆς Ἁγίας Γραφῆς «κατὰ τὸ φαινόμενον», καὶ ἐπειδὴ ἡ Ἁγία Γραφὴ ὁμιλεῖ δημωδῶς καὶ ὄχι ἐπιστημονικῶς μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἐπιστημονικῆς γλώσσης ὄχι ὅτι εἶναι ἀνακριβής, ἀλλὰ δὲν ὁμιλεῖ μὲ ἐπιστημονικὴ γλῶσσα καὶ αὐτὸ γίνεται γιὰ νὰ κατανοηθοῦν κάποιες ἀλήθειες, ὅπως καὶ ὁποιοδήποτε βιβλίο μέχρι σήμερα, ποὺ μποροῦσε νὰ εἶναι δημῶδες βιβλίον, δὲν θὰ ἔλεγε ὅτι ἡ γῆ γυρίζει γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιον ἀλλὰ ὅτι ὁ ἥλιος γυρίζει γύρω ἀπὸ τὴν γῆ, αὐτὸ λέγεται φαινόμενον «κατὰ τὸ φαινόμενον». Τὰ φαινόμενα περιγράφονται ὅπως φαίνονται καὶ ὄχι ὅπως εἶναι!
Παράδειγμα· Ἂν πάρετε ἕνα σύγχρονο λογοτεχνικό διήγημα, ὁ συγγραφεὺς βεβαίως γνωρίζει ὅτι ἡ γῆ γυρίζει γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο, καὶ ἀσφαλῶς γνωρίζει ὅτι καὶ οἱ ἀναγνῶστες τὸ γνωρίζουν αὐτό, καὶ ὅμως, θὰ βάλει μέσα ἐκφράσεις ποὺ εἶναι φαινόμενα «κατὰ τὸ φαινόμενον». Θὰ πεῖ, ὅτι ξεκινήσαμε ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ ὁ ἥλιος εἶχε ἀνεβεῖ μιὰ καλαμιά! ὅσο τὸ μῆκος μιᾶς καλαμιᾶς! Ανεβαίνει ὁ ἥλιος; - Ἡ γῆ γυρίζει κατὰ τρόπον ποὺ νὰ δείχνει ὅτι ὁ ἥλιος γυρίζει, ὅμως αὐτὸς μένει ἀκίνητος σε σχέσι μὲ τὴν γῆ μένει ἀκίνητος, γιατὶ καὶ αὐτὸς γυρίζει καὶ περὶ τὸν ἄξονά του καὶ μέσα στὸν γαλαξία μας- ἂν καὶ δὲν εἶναι στατικός. Ἀλλὰ καὶ τό ἄλλο· -Ανεβαίνει μιὰ καλαμιά; Περίεργον! Τί ἔκφρασις εἶναι αὐτό; 2 μέτρα, 3 μέτρα; Καὶ ὅμως κανεὶς δὲν διανοήθηκε νὰ πεῖ ὅτι αὐτὸς γράφει παλαβὰ πράγματα καὶ ἀνόητα καὶ ἀντιεπιστημονικά. Εἶναι ἕνα δημώδης τρόπος.
Ἡ Ἁγία Γραφὴ θέλει νὰ δείξει ὅτι ὅλα τὰ ἔκανε ὁ Θεός. Ἂν ἡ περιγραφὴ τῶν φαινομένων εἶναι κατὰ τὸ φαινόμενον, αὐτὸ δὲν μειώνει τὴν Ἁγία Γραφή, καὶ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ ὁποιονδήποτε σὲ ὁποιαδήποτε ἐποχή, γιὰ νὰ κατανοεῖ καὶ ὁ πιὸ ἁπλὸς ἄνθρωπος ὅτι δημιουργὸς τῶν πάντων εἶναι ὁ Θεός. Δὲν ἔχουμε λοιπὸν καμμία ἀντίφασι Αγίας Γραφῆς καὶ ἐπιστήμης.
