†.Και μόνη, αγαπητοί μου, η παραβολή του καλού Σαμαρείτου, που ηκούσαμε σήμερα στην ευαγγελικήν περικοπήν, αν εγράφετο, μαζί με την άλλη παραβολή του ασώτου υιού, θα ήτο αρκετό να μας δώσει ένα θαυμάσιο διάγραμμα της πτώσεως του ανθρώπου, της αγάπης του Θεού και της σωτηρίας του ανθρώπου. Αυτό το βλέπομε ιδίως σήμερα, όπου, όπως αναφέρεται, κάποιος άνθρωπος κατήρχετο από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ, που γεωγραφικά η Ιερουσαλήμ είναι υψηλοτέρα της Ιεριχούς. Η Ιερουσαλήμ είναι ο τύπος του αρχεγόνου Παραδείσου· και η Ιεριχώ είναι η γη της απαθλιώσεως και της αποστασίας. Η πτώσις εις τους ληστάς δεν είναι παρά η πτώσις του ανθρώπου στα χέρια των δαιμόνων και των παθών. Ακόμα, ο ιερεύς και ο Λευίτης που προσέρχονται, περνούν, παρέρχονται, αλλά δεν δύνανται να βοηθήσουν, είναι ο τελετουργικός νόμος, ο ηθικός νόμος, αν θέλετε, ακόμη και η φιλοσοφία.
Περνάει ο καλός Σαμαρείτης. Είναι ο Ενανθρωπήσας Υιός του Θεού. Είναι η ευσπλαχνία του Θεού. Παραδίδει τον τραυματίαν αυτόν, που έπεσε στα χέρια των ληστών, που είναι η ανθρωπότητα, στο Πανδοχείον που λέγεται Εκκλησία. Και το οποίον πανδοχείον δέχεται τους πάντας και στο οποίον πανδοχείον έτυχε θεραπείας αυτός που έπεσε εις τους ληστάς, δηλαδή η ανθρωπότης, και που η Εκκλησία είναι πανδοχείον, είναι ιατρείον, αλλά και σωστική Κιβωτός.
Εκεί που πέφτει όλο το βάρος της παραβολής είναι το πρόσωπον του Σαμαρείτου και το πανδοχείον. Εκεί πέφτει όλο το βάρος. Θα παρακαλέσω ας προσέξομε. Είναι η Εκκλησία το πανδοχείον. Πράγματι, η Εκκλησία είναι ένα πανδοχείον. Όπως θα γνωρίζετε, στην παλιά εποχή δεν υπήρχαν ξενοδοχεία, παρά μόνον πανδοχεία· διότι στο πανδοχείο εδέχοντο κάθε άνθρωπο, είτε καλοντυμένον, είτε κακοντυμένον, είτε πλούσιον, είτε πτωχόν. Εάν σήμερα πάει ένας κουρελής, ένας ζητιάνος, σε ένα ξενοδοχείο, όχι και πολυτελές, αλλά και τρίτης κατηγορίας, αν θέλετε, δεν θα γίνει δεκτός ο ζητιάνος, με τα βρώμικα και… κουρελιασμένα του ρούχα. Στο πανδοχείο εγίνοντο όλοι δεκτοί. Όχι μόνον άνθρωποι, αλλά και ζώα. Διότι ήσαν οι περαστικοί ταξιδιώτες που είχαν τα ζώα τους. Έτσι, οδηγούσαν τα ζώα τους εις τους στάβλους του πανδοχείου, αυτοί δε στα καταλύματα, στα δωμάτια του πανδοχείου. Έτσι, το πανδοχείο ήτο ό,τι λέει και η λέξις, ό,τι λέει το όνομά του. Εδέχετο τους πάντας και τα πάντα.
Σκεφθήκατε ότι πράγματι η Εκκλησία είναι ένα Πανδοχείον; Ότι δέχεται τους πάντας και τα πάντα; Αν έπρεπε να απλωθούμε πάνω στο σημείο αυτό, του ότι η Εκκλησία είναι ένα πανδοχείον, αγαπητοί μου, θα έπρεπε ώρα πολλή να μιλάμε. Σκεφθείτε ότι δέχεται τους ανθρώπους σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται. Δηλαδή, κουρελιασμένοι, βρώμικοι, άρρωστοι· σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται. Δηλαδή αμαρτωλοί. Σε οποιαδήποτε κλιμάκωση αμαρτωλότητος κι αν είναι. Τους δέχεται όλους η Εκκλησία. Με σκοπόν τον αγιασμόν των. Να τους καταρτίσει. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, ότι δεν είναι άλλος ο σκοπός της Εκκλησίας παρά ο καταρτισμός των αγίων. Είναι η επεξεργασία μέσα εκεί μιας εντολής του Θεού: «Ἃγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι». Μέσα εκεί θα μπουν οι οποιοιδήποτε, για να γίνουν άγιοι. Πολύ ωραία το λέγει αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος ως εξής: «Ἐλθών εἰς τό καταφύγιον αὐτῆς -δηλαδή ο Χριστός- καί εὑρών -την ανθρωπότητα- ῥυπῶσαν, αὐχμῶσαν(:κακοτράχαλη), γυμνήν, πεφυρμένην αἴματι, ἔλουσεν, ἤλοιψεν, ἔθρεψεν, ἐνέδυσεν ἰμάτιον, Αὐτός αὐτῇ γενόμενος περιβολή(:Αυτός ο Ίδιος έγινε ιμάτιον αυτής της ανθρωπότητος). Καί λαβών αὐτήν, οὓτως ἀνάγει».
Πραγματικά, βλέπει κανείς με πόσην αγάπην ο Θεός «ἀνάγει», αναλαμβάνει αυτήν την ανθρωπότητα και την οδηγεί εις το πανδοχείον της Εκκλησίας. Βάζει λοιπόν η Εκκλησία, δέχεται αμαρτωλούς και βγάζει αγίους. Στην αρχαία Εκκλησία ήταν κάτι πολύ συγκινητικό, που το ’βλεπε κανείς αυτό σε μικρό χρονικό διάστημα, να εισέρχονται πρώην ειδωλολάτραι, πρώην ανήθικοι, πρώην βρωμεροί άνθρωποι, να γίνονται άγιοι, μπαίνουν από την πόρτα την κεντρική όλοι μέσα, και από μιαν άλλη πόρτα της Εκκλησίας έβγαιναν για το μαρτύριον! Και εγίνοντο μάρτυρες! Τι ωραία αυτή η εικόνα! Το έβλεπε κανείς πολύ σύντομα, γιατί σήμερα το βλέπομε, αλλά σε έναν μακρύ χρόνο, ώστε δεν μπορούμε να έχομε μίαν σύντομη εικόνα. Ενώ τότε το έβλεπε κανείς μέσα σε μια σύντομη, αλλά και συναρπαστική εικόνα. Πώς η Εκκλησία εδέχετο αμαρτωλούς και έβγαζε αγίους και μάρτυρες.
Αλλά η Εκκλησία δέχεται και ολόκληρον την κτίσιν. Σας είπα, είναι πανδοχείον. Δεν δέχεται μόνον τους ανθρώπους. Δέχεται και τα υλικά στοιχεία. Βλέπετε, προηγουμένως, κάναμε μνημόσυνο. Βάλαμε κόλυβα. Κάναμε αρτοκλασία. Είχαμε τους άρτους. Μπορούμε να βάλομε λουλούδια μέσα εις τον ναόν. Όλα τα αντικείμενα είναι υλικά. Αυτά είναι αντιπροσωπευτικά της κτίσεως· τα οποία η Εκκλησία δέχεται, αγιάζει, για να αγιάσει ολόκληρον την κτίσιν, να εκκλησιαστικοποιήσει ολόκληρον την κτίσιν και να την κάνει Βασιλεία του Θεού. Όταν θα γίνει, τότε στα έσχατα, ο μεγάλος σεισμός, δεν θα είναι τι άλλο παρά η μετάθεσις από την παλαιώσιν εις την ανακαίνισιν αυτού τούτου του σύμπαντος, ολοκλήρου του σύμπαντος, το οποίον δεν χάνεται, αλλά περνά με τον σεισμόν, δηλαδή την μετάθεσιν, από την φθοράν εις την αφθαρσίαν και από τον θάνατον εις την αθανασίαν. Είναι πραγματικά κάτι μεγαλειώδες. Όντως η Εκκλησία είναι πανδοχείον.
Αλλ’ είναι και Ιατρείον η Εκκλησία. Διότι οι πιστοί εις τον παρόντα κόσμον δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μάχονται διαρκώς προς τας αρχάς και εξουσίας του σκότους, «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Συνεπώς η παρούσα ζωή δεν είναι τι άλλο παρά ένα διαρκές στρατόπεδον μάχης. Εδώ δίδονται οι μάχες με τους πονηρούς ανθρώπους, με τους πονηρούς δαίμονες, αλλά και με τον κακόν, περασμένον, φθαρτόν, αδαμικόν εαυτόν μας. Είναι επόμενον, όπως σε κάθε μάχη, όταν γίνεται πόλεμος, υπάρχουν και τραυματίαι, υπάρχουν τραύματα, υπάρχουν πληγές. Έτσι, εκείνοι που πληγώνονται από πτώσεις, μέσα στον αγώνα τους και την προσπάθειά τους, έρχονται στο Ιατρείον της Εκκλησίας, δια να θεραπευθούν.
Θεραπευτήριο η Εκκλησία. Τι ωραίο! Θεραπευτήριον. Σκεφθείτε, ο αρχαίος κόσμος δεν εγνώριζε νοσοκομεία και θεραπευτήρια. Τα θεραπευτήρια είχαν μία ειδική μορφή, όπως ήταν τα ιερεία, αλλά με την έννοια που σήμερα γνωρίζομε, δεν υπήρχαν τότε τα θεραπευτήρια. Κι έρχεται η Εκκλησία να σταθεί αληθινό θεραπευτήριο και ψυχών αλλά όχι ολιγότερον και σωμάτων. Γιατί όταν ο Κύριος στέλνει τους μαθητάς Του και δια των μαθητών Του, τους διαδόχους των, να θεραπεύουν πάσαν ασθένειαν εις τον λαόν, αυτό δεν είναι τι άλλο, παρά ότι η Εκκλησία είναι ένα θεραπευτήριον, ένα ιατρείον.
Τα φάρμακά της; Ω, τα φάρμακά της! Είναι τα δύο δηνάρια που έδωκεν ο καλός Σαμαρείτης, εις τον πανδοχέα, που είναι ο κλήρος, είναι ο ιερεύς· που του δίδει αυτά τα δύο δηνάρια και του λέγει: «Με αυτά να θεραπεύσεις τον μεγάλο μου ασθενή, τον μεγάλο μου τραυματία, την ανθρωπότητα». Είναι ο λόγος Του και τα μυστήρια. Με αυτά τα δύο δηνάρια, τον λόγο του Θεού και τα μυστήρια της Εκκλησίας, έρχεται, αγαπητοί μου, να θεραπεύσει η Εκκλησία. Πολλές φορές μου λέγουν οι άνθρωποι: «Πώς μπορώ να διορθωθώ; Τι πρέπει να κάνω;». Και απαντώ: «Να έρχεσαι να ακούς λόγον Θεού». Γιατί το έχω δει αυτό και είναι μία πραγματικότητα. Ότι εκείνος που ακούει συνεχώς και επιμελώς λόγον Θεού, καλλιεργείται η ψυχή του και θεραπεύεται από τα τραύματα που του επιφέρει η αμαρτία. Σταματά να αμαρτάνει. Είναι μεγάλης-μεγάλης αξίας, αγαπητοί μου, αυτά τα φάρμακα. Ο λόγος του Θεού και τα μυστήρια! Όπως είναι η Εξομολόγησις, η Θεία Ευχαριστία, η προσευχή… Όλα αυτά είναι εκείνα τα μέσα με τα οποία η Εκκλησία θεραπεύει τους τραυματισμένους πιστούς της.
Αλλ΄η Εκκλησία είναι και μία Κιβωτός. Μία Κιβωτός σωτηρίας. Ενθυμείσθε την παλιά ιστορία, τον Νώε με την Κιβωτό του. Ό,τι έμεινε απέξω από την Κιβωτόν, επνίγη. Ό,τι έμεινε και διεφυλάχθη μέσα εις την Κιβωτόν, εσώθη. Έτσι κι εδώ η Εκκλησία, αγαπητοί μου, είναι μία Κιβωτός. Εξάλλου η παλαιά Κιβωτός ήτο τύπος της Εκκλησίας. Ό,τι μένει απέξω, χάνεται. Πώς χάνεται; Από τα ρεύματα και τον κατακλυσμό των ιδεών και των θεωριών και της ανηθικότητος και της ποικίλης αμαρτίας. Χάνεται κάθε άνθρωπος. Είναι αδύνατο να σωθεί έξω από την Εκκλησία. Όποιος είναι μέσα εις την Εκκλησίαν, αυτός μόνο φυλάσσεται, αυτός μόνο σώζεται.
Όταν όμως λέμε «Είμαι μέσα στην Εκκλησία», εδώ προσέξτε να άρομε μία παρανόηση, μία παρεξήγηση, που μπορούν οι άνθρωποι να έχουν. Όταν λέμε «είμαι μέσα στην Εκκλησία» δεν σημαίνει είμαι μέσα εις τον ναόν. Κατά συνεκδοχήν ο ναός λέγεται Εκκλησία, επειδή ο πιστός λαός είναι μέσα εις τον ναόν. Και κατ’ επέκτασιν, τα ντουβάρια, ο ναός, λέγονται Εκκλησία. Είμαι λοιπόν μέσα στην Εκκλησία, δεν σημαίνει είμαι μέσα εις τον ναόν. Γιατί μπορεί να είμαι μέσα εις τον ναόν, αλλά να μη μετέχω των μυστηρίων του Θεού και συνεπώς να είμαι αλλοτριωμένος, να είμαι αποξενωμένος από εκείνα τα σωστικά στοιχεία που μου δίδει ο Χριστός. «Είμαι μες στην Εκκλησία», θα πει «είμαι σύμφυτος», όπως λέγει εδώ ο Απόστολος Παύλος, «σύμφυτος τῷ σώματι τοῦ Χριστοῦ». Είμαι φυτεμένος, είμαι οργανικά δεμένος με το σώμα του Χριστού. Αυτή είναι η Εκκλησία.
Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Όταν κοινωνώ σώματος και αίματος Χριστού, τότε λέγομαι ότι είμαι μέσα εις την Εκκλησίαν. Όταν τηρώ τις εντολές του Θεού. Θυμηθείτε την περίπτωση που λέει ο Κύριος: «Αυτός ο οποίος ως κληματόβεργα δεν θα μείνει ηνωμένος με την άμπελον, τον κορμόν, που είμαι Εγώ, τότε αυτός δεν αποφέρει καρπόν, αυτός ξηραίνεται και συνάγεται προς καύσιν, προς φωτιά». Σημαίνει ότι πρέπει να είμαι οργανικά δεμένος, όπως είναι η κληματόβεργα με τον κορμόν της κληματαριάς, που αντλεί χυμούς. Έτσι κι εγώ πρέπει να είμαι ηνωμένος με τον Χριστόν, να είμαι σύμφυτος τω σώματι του Χριστού, να αντλώ από κει τους χυμούς της ζωής, το σώμα Του και το αίμα Του, που είναι για μένα εις ζωήν αιώνιον. Τότε μπορώ να πω ότι είμαι μέσα εις την Εκκλησία. Αλλιώτικα δεν είμαι. Μην πλανάσθε. Αν προσπαθώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι είμαι ψάλτης, ότι είμαι επίτροπος, ότι είμαι φροντιστής της Εκκλησίας, δηλαδή του ναού, αλλά δεν κοινωνώ, μην πλανώμαι, είμαι έξω από την Εκκλησία. Κι ας είμαι κάτω από τα κεραμίδια της Εκκλησίας. Είμαι έξω από την Κιβωτόν. Θα παρασυρθώ από τον κατακλυσμόν και δεν πρόκειται να σωθώ.
Αγαπητοί μου, κάμποσα χρόνια είμαι κληρικός. Σπάνια από τα πιο σπάνια έχω δει ψάλτες και επιτρόπους να κοινωνούν και να εξομολογούνται. Δεν ξέρω γιατί. Δεν είναι της στιγμής να σας πω το γιατί. Μόνο τούτο έχω βεβαιώσει και έχω διαπιστώσει. Οι ψάλται και οι επίτροποι δεν μετέχουν των μυστηρίων της Εκκλησίας. Κάποτε στην κρίση, θα συμβεί με αυτούς εκείνο που ο Κύριος ήδη μας έχει πει: «Κύριε, εσύ δεν μίλησες στις πλατείες μας και στο σπίτι μας δεν ήρθες να φας;». Όπως θα πουν τότε οι επίτροποι και οι ψάλται και όποιοι άλλοι…: «Κύριε, δεν ήρθες στο πρόσωπο του ιερέως, του επισκόπου, να μας κηρύξεις στον ναό; Δεν σε πήραμε στο σπίτι και σε φιλοξενήσαμε; Δεν σου κάναμε ένα ωραίο τραπέζι; Πώς λες ότι δεν μας γνωρίζεις;». «Σας βεβαιώνω», λέει ο Κύριος, «οὐκ οἶδα ὑμᾶς, ἐργάται τῆς ἀνομίας». Φύγετε από δω, δεν σας αναγνωρίζω». Ακούσατε; Είναι φοβερό. Ας βγάλομε τις αυταπάτες, αγαπητοί μου, ας βγάλομε τις ψευδαισθήσεις. Μόνο εάν είμαι μετανοημένος άνθρωπος, μόνον εάν γίνομαι κοινωνός σώματος και αίματος Χριστού, κατά το ανθρώπινον, άξιος, όσο είναι δυνατόν, μόνο εάν τηρώ τις εντολές του Θεού, τότε μόνο μπορώ να λέγω ότι είμαι μέσα στην Εκκλησία. Και τότε μόνο μπορώ να διατηρώ την ελπίδα ότι μπορώ να σωθώ. Μόνον τότε. Αλλά να το ξέρομε. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει η σωτηρία, όπως σαφώς το λέγει ο άγιος Κυπριανός αυτό. Έξω της Εκκλησίας σωτηρία δεν υπάρχει.
Αγαπητοί μου, η Εκκλησία, είδαμε, ότι είναι το μεγάλο εργαστήρι της αγιότητος, το πανδοχείον που δέχεται την έλλογον και την άλογον κτίσιν, για να την αγιάσει, να την αφθαρτίσει, να την αθανατίσει, να την εισαγάγει εις την μακαριότητα του Θεού. Η Εκκλησία ακόμη είναι το θαυμάσιον θεραπευτήριον. Η Εκκλησία είναι η κιβωτός η αληθής που σώζει.
Αλλά ας κλείσομε με αυτά τα θαυμάσια λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου: «Μή απέχου ἀπό Ἑκκλησίας. Οὐδέν γάρ Ἑκκλησίας ισχυρότερον(:Μην απομακρύνεσαι από την Εκκλησία. Δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο από την Εκκλησία). Ἡ ἐλπίς σου; Ἡ Ἑκκλησία. Ἡ σωτηρία σου; Ἡ Ἑκκλησία. Ἡ καταφυγή σου; Ἡ Ἑκκλησία».
Τώρα, μια εποχή πίσω (κάποια χρόνια), οι απορίες που ρίχνετε θα ήσαν αδιανόητες. Σήμερα, δυστυχώς, δεν είναι αδιανόητες, γι αυτό και αναγκάζομαι πολλές φορές να ανοίγω το στόμα μου και να λέγω μερικά πράγματα, τα οποία βεβαίως, αν ελέγοντο είκοσι, τριάντα χρόνια πίσω, ίσως-ίσως να εθεωρούντο ότι δεν έπρεπε να ειπωθούν ποτέ σε κατηχητικό σχολείο, για να μην πω ότι και σε μεγάλους ακόμη υπήρχε μία ευπρέπεια στο θέμα αυτό της υποβολής τέτοιων ερωτήσεων. Λέει: «Στην περίπτωση που ένας άνθρωπος είναι ομοφυλόφιλος, κατά πόσο οι κληρονομικές καταβολές του (αν υπάρχουν) και οι πιθανές τραυματικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας δικαιολογούν τη ζωή που κάνει στα μάτια του Θεού;». Μάλιστα.
Παιδιά, προσέξτε. Εδώ κάθε φαινόμενο της ανθρωπίνης συμπεριφοράς αναζητείται να αναλυθεί και, όπως λέμε ότι νόμος φυσικός δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία, εξιδανικευμένη εμπειρία, δηλαδή πάντα όταν αφήσουμε ένα αντικείμενο θα πέσει (δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να πάει προς τα πάνω εφόσον έχει κάποιο βάρος θα πέσει), σημαίνει ότι αυτό δεν είναι παρά ό,τι η γη, το κέντρον της γης, λέμε «έλκει». Αυτό που λέμε «βάρος» στην πραγματικότητα δεν είναι παρά έλξις. Το βάρος είναι νοητόν. Δεν υπάρχει βάρος. Το ίδιο αντικείμενο κάπου αλλού στο σύμπαν δεν θα είχε βάρος. Εφόσον λοιπόν έλκεται, προφανώς σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος νόμος. Τι θα πει νόμος; Επειδή έχω επανάληψη διαρκή και διαρκή ενός φαινομένου, άρα έχω εμπειρία του φαινομένου, αυτό το λέγω «νόμο». Τι είναι λοιπόν ο νόμος, ο φυσικός νόμος; Δεν είναι παρά μία εξιδανικευμένη εμπειρία. Το ίδιο πράγμα και στη βιολογία. Όταν έχουμε μία συμπεριφορά στους ανθρώπους η οποία διαρκώς επαναλαμβάνεται, αναμφισβήτητα αυτό δημιουργεί μιαν αντίληψη περί νόμου. Αλλά όταν βγάζουμε συμπεράσματα από τη βιολογία του ανθρώπου, βέβαια έχουμε πολλούς ανθρώπους που πρέπει να μελετήσουμε, αλλά κάθε άνθρωπος εδώ προσέξτε είναι εικόνα του Θεού ασφαλώς, αλλά πεπτωκυία, πεσμένη εικόνα. Συνεπώς είναι ο χαλασμένος άνθρωπος, είναι ο μεταπτωτικός άνθρωπος, ο άνθρωπος ο οποίος είναι μετά την πτώσιν, διότι δεν έχομε τον Αδάμ προ της πτώσεως για να τον κάνουμε αντικείμενον μελέτης. Έχομε τον Αδάμ μετά την πτώσιν. Αρα, για κάθε μελέτη που θα κάνουμε επάνω στον άνθρωπο, δεν θα έχομε πραγματικά και αληθινά πορίσματα, επειδή η εξέταση του κάθε ανθρώπου είναι άνθρωπος πεσμένος, μεταπτωτικός. Τα συμπεράσματα θα είναι λανθασμένα. Το καταλάβατε αυτό; Έτσι, στην Ψυχολογία επί παραδείγματι, έχομε πολλά πορίσματα και συμπεράσματα, και φτιάχνομε μάλιστα και θεωρίες. Όταν συλλέξουμε πολύ υλικό, κάνουμε και θεωρίες. Όλα αυτά είναι στηριγμένα πάνω στον παλαιωμένον άνθρωπον. Γι αυτό, αυτές οι θεωρίες δεν μπορούν να βρουν, φερ ειπείν, εφαρμογή στον εν Χριστῴ καινούργιον άνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν. Είναι γνωστό ότι η ζωή ενός Αγίου δεν μπορεί να μπει στα μέτρα της Ψυχολογίας, δεν ερμηνεύεται. Το ακούσατε; Δεν ερμηνεύεται η ζωή ενός Αγίου.
Έτσι κι εδώ, έχομε το φαινόμενον της ομοφυλοφιλίας. Επειδή η αμαρτία αυτή «πόλυνε», απλώθηκε πολύ, λέμε ότι είναι ένα φαινόμενον το οποίον μπορεί να προέρχεται από τραυματικές εμπειρίες του ανθρώπου, από..., από..., από..., από... Χίλια πράγματα μπορούμε να συμπεράνουμε όμως έχομε (αυτό είναι εύνοια του Θεού στον άνθρωπο) έχομε έναν τρόπο και αυτός ο τρόπος είναι η Αγία Γραφή, που εκεί έχομε το μέτρον να κρίνουμε τι είναι αμαρτωλό και τι δεν είναι. Έτσι, αν δω μόνο τον άνθρωπο, θα βγάλω ψευδή συμπεράσματα, λανθασμένα. Αν πάρω την Αγία Γραφή ως μέτρον και ως κριτήριον, τότε θα μπορώ να δω τον άνθρωπο υπό το πρίσμα της Αγίας Γραφής, υπό το πρίσμα της αποκαλύψεως του Θεού. Και υπό το πρίσμα αυτό βλέπομε ότι: η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια το υπογραμμίζω δεν είναι προϊόν μιας τραυματικής «και σού πα και μού πες» καταστάσεως. Είναι αμάρτημα. Και, για την ιστορία, εδώ και τριάντα χρόνια, γύρω στο 1960, κάτι λίγο πριν το 1960, επειδή (μόνο στην Αγγλία; τέλος πάντων...) υπήρχαν, υπάρχουν πάρα πολλοί ομοφυλόφιλοι στην Αγγλία, έφθασε ακόμη μάλιστα γιατροί το έλεγαν, ακόμα και πάστορες, Χριστιανοί [έφθασαν] να λέγουν ότι είναι μία αρρώστια. Έφθασε ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, της Αγγλίας δηλαδή ο Αρχιεπίσκοπος, να υποστηρίξει ότι είναι μία νόσος. Εγώ δε τότε, πριν τριάντα χρόνια, όταν το διάβασα στην εφημερίδα άστε, δε, τότε γελούσε όλη η Ελλάς με τα καμώματα αυτά τώρα κι εμείς γινήκαμε τέτοιοι προσέξτε, είπα: Καλά, αυτός ο Αρχιεπίσκοπος, δεν άνοιξε ποτέ την Αγία Γραφή; Να δει ότι η ομοφυλοφιλία είναι από τα πάθη που εισήγαγε η ειδωλολατρία, ο πεσμένος άνθρωπος. Και όταν κάνει ο Απόστολος Παύλος εκείνον τον φοβερόν κατάλογο, τη φοβερή αναφορά του ειδωλολατρικού κόσμου στο Α κεφάλαιο Προς Ρωμαίους και λέγει εκεί αυτά τα πράγματα με έναν ωμόν τρόπον, σε βαθμό που δεν λέει τον άνδρα «άνδρα», αλλά τον λέει «αρσενικόν» και τη γυναίκα δεν τη λέει «γυναίκα», αλλά τη λέει «θηλυκιά». Ξέρετε, όταν πείτε έναν άνθρωπο «αρσενικός είσαι» ή «θηλυκός είσαι», αυτό δείχνει μόνο μία βιολογία, δεν δείχνει τις ανώτερες δυνάμεις του ανθρώπου, το πνεύμα του, τις εφέσεις του. Δείχνει μόνο τη βιολογία του. Αν φθάνει ο Απόστολος έτσι να αποκαλεί τους ανθρώπους, χαρακτηρίζοντας με τα σκληρότερα λόγια αυτές τις αμαρτίες που ήταν προϊόντα της ειδωλολατρίας και αποκαλεί τους ανθρώπους «με σκοτισμένο μυαλό» και κάνει περιγραφή της ομοφυλοφιλίας, ίσως όχι για άλλο αμάρτημα τόσο πολύ, αυτό δείχνει ότι δεν είναι ασθένεια με την έννοια της γρίπης, της καρδιοπάθειας και δεν ξέρω τι, αλλά είναι ένα αμάρτημα.
Εν τοιαύτῃ περιπτώσει, δεν ξέρω αν σας έχω πει άλλοτε, το έχω πει όμως πολλές φορές στις ομιλίες μου. Είναι το εξής: παιδιά, μέσα μας φέρομε όλα τα σπέρματα των παρελθόντων γενεών μέχρι τον Αδάμ και την Εύα. Τα σπέρματα αυτά είναι σπέρματα κακού, όπως ακριβώς μπορούμε σε ένα ντουλάπι να έχουμε μπουκαλάκια με σπορικά. Τα σπορικά αυτά, για να φυτρώσουν, πρέπει να έχουν υγρασία και θερμοκρασία. Όσο μένουν στο μπουκάλι δεν φυτρώνουν. Μέσα μας, μέσα μας, θα ανακαλύψουμε αυτά τα πάθη όλοι μας. Γι αυτό λέει ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, σε ένα του ποίημα (όταν το πρωτοδιάβασα είχα εκπλαγεί): «Είμαι», λέει, «πόρνος και μοιχός και κίναιδος». Ακούτε; «Εγώ», λέει ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, αυτός που έβλεπε κάθε μέρα τον Χριστόν και είχε κάθε μέρα κοινωνία με το Ακτιστον Φως, και αποκαλεί τον εαυτόν του έτσι. Τότε, αν κανείς έχει την ειλικρίνεια να δει μέσα του, θα βρει αυτά τα καμώματα, τα «σπορικά», και της ομοφυλοφιλίας και της πορνείας και της κτηνοβασίας (με συγχωρείτε που τα λέω, αλλά τι να πω;) και άλλα πάθη: και του εγωισμού, και της φιλαργυρίας και της κτηνωδίας... Ναι, κτηνωδίας. Ακόμη και το να χαίρεσαι... Εγώ έχω ανακαλύψει μέσα μου, όταν γίνεται ένας σεισμός, ένας πόλεμος, λέω «Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου τους ανθρώπους!» Στο βάθος, αγαπάμε να γίνεται ανακατωσούρα. Αυτός είναι ο παλιός εαυτός μας και θα βρούμε όλα μέσα μας τα σπορικά. Προσέξτε, θα μου πείτε: «Δεν θα σωθούμε;» Οι Αγιοι, παιδιά, επήγαιναν στην έρημο να ξεριζώσουν το υποσυνείδητο. Τρομακτικά δύσκολο πράγμα. Δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς. Τουλάχιστον, στη συνείδησή μας αυτά να μην υπάρχουν. Έτσι, αισθάνθηκα μέσα μου μία τάση, μία ροπή βρώμικη, ας πούμε της ομοφυλοφιλίας (μια που ο λόγος); Θα πω: «Θεέ μου φύλαξέ με!» Εάν λοιπόν τα σπορικά αυτά μείνουν στα μπουκαλάκια, [εάν] δεν δώσω την ευκαιρία της θερμοκρασίας και της υγρασίας να φυτρώσουν, τότε σίγουρα έχω έπαινον από τον Χριστόν και θα σωθώ. Ας το ξέρουμε λοιπόν, ας μην ανατρέχουμε σε δικαιολογίες τέτοιων πραγμάτων, αλλά να λέμε ότι είναι αμαρτία και ότι ό,τι να χεις...
Μου λες ότι είσαι ομοφυλόφιλος και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώτικα. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώτικα; Κι εγώ μέσα μου αισθάνομαι αυτό... Ξέρετε τι έλεγε ο Μέγας Βασίλειος; «Και γυναίκα αγνοώ και παρθένος ουκ ειμί». Και εγώ έχω εκείνο, και εγώ έχω εκείνο, όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν θα το αφήσεις να εκδηλωθεί. Εκεί είναι ο αγώνας σου: να μην το αφήσεις να γίνει ποτέ. Και τότε μπορούμε να μιλάμε για ανόρθωση του πεσμένου ανθρώπου.
383η ομιλία στην κατηγορία
« Ἀπαντήσεις ἀποριῶν Κατηχητικοῦ ».
†.Όπως θα ενθυμείσθε, αγαπητοί μου, την περασμένη φορά λέγαμε δια την έξοδον την οποίαν οφείλουν οι πιστοί να κάνουν από τη Βαβυλώνα-Ρώμη, σύμβολο του κέντρου πάσης διαφθοράς και αποστασίας από τον Θεόν και ότι είχαμε στην Ιστορία πολλές τέτοιες εξόδους, όπως είναι ο Νώε, όπως είναι ο Λωτ, όπως είναι ο Τωβίας στη Νινευί, όπως είναι εκείνο που είπε ο Κύριος για τους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ να φύγουν όταν δουν την πόλιν κυκλουμένην. Αλλά μένει ακόμα μία έξοδος, είναι η έξοδος των εσχάτων. Αυτή η έξοδος των εσχάτων είναι αυτή που μας ενδιαφέρει. Γιατί το μέτρο, θα λέγαμε, της εξόδου το έδωσαν οι ιστορικοί τύποι που αναφέραμε την περασμένη φορά.
Αλλά ποια είναι αυτά τα έσχατα; Θέλω να προσέξετε τι εννοούμε έσχατα. Κι άλλη φορά σας έχω μιλήσει, αλλά επειδή έχομε πάντοτε νέους ακροατάς, έστω και για έναν ακόμη θα έπρεπε να κάνομε μία διασάφηση. Έσχατα έχομε και λέμε ότι έχομε, μεταξύ των δύο επιφανειών του Χριστού· την πρώτη και δευτέρα επιφάνεια του Χριστού. Ανά πάσα στιγμή, μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, από την πρώτη παρουσία του Χριστού έως τη Δευτέρα του Χριστού παρουσία έχομε έσχατα. Κατ’ αρχάς πρέπει να σας πω ότι ευθύς μετά την Ανάληψη του Κυρίου μας έχομε τα πρώτα έσχατα. Δηλαδή το ξεκίνημα των εσχάτων και εφεξής ανά πάσα στιγμή. Σε κάθε εποχή.
Εντούτοις, έχομε και κάποιους σταθμούς εσχάτων, τους οποίους δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε. Διακρίνομε τα πρώτα έσχατα σαν ένα σταθμό ευθύς μετά τη γενεά των Αποστόλων και ενώ ακόμη ζούσαν δύο Απόστολοι, ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής και ο αδελφόθεος Ιούδας. Όλοι οι άλλοι δεν ζούσαν πια. Ούτε ο Απόστολος Πέτρος. Και οι οποίοι δύο Απόστολοι, Ιούδας και Ιωάννης, επισημαίνουν αυτήν την πραγμάτωσιν των εσχάτων που αναφέρουν δύο άλλοι Απόστολοι: ο Απόστολος Πέτρος και ο Απόστολος Παύλος. Στις επιστολές των εννοείται. Και το περιεχόμενο των εσχάτων των δύο τούτων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου είναι δύο. Η αίρεσις και ο διεφθαρμένος βίος! Αυτά τα δυο. Έτσι, επί παραδείγματι, ο Ιωάννης και ο Ιούδας θα ‘ρθουν να επισημάνουν, ιστορικά πια, εκείνους τους οποίους προφητικά ο Απόστολος Πέτρος και ο Απόστολος Παύλος γράφουν. Και ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι γνωστικοί και οι «δοκήται». Γράφει, επί παραδείγματι, ο ευαγγελιστής Ιωάννης ένα δείγμα από πλευράς αιρέσεως. Στην πρώτη του επιστολή, 4,3: «Πᾶν πνεῦμα ὃ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι». «Κάθε πνεύμα -δηλαδή κάθε άνθρωπος, βέβαια και άγγελος, αλλά κυρίως τους ανθρώπους εννοεί- που δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος, αυτός δεν είναι από τον Θεόν».
Προσέξτε αυτό το σημείο. Σήμερα διά το πρόσωπον του Ιησού Χριστού, τι λένε; Είναι φιλόσοφος, είναι κομμουνιστής, λένε, εκτός από του να είναι Θεάνθρωπος. Καθένας, ρητά, καθαρά και ξάστερα, χωρίς περιστροφές και χωρίς συσκιάσεις, καθένας που δεν ομολογεί τον Ιησούν Χριστόν ότι είναι ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, από τον Θεόν δεν είναι. Θεόν δεν έχει και στην ίδια επιστολή ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τον αποκαλεί Αντίχριστον. «Ποιος», λέει, «είναι ο Αντίχριστος; Εκείνος που δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς είναι ο Θεάνθρωπος. Ότι είναι Θεός και ήρθε εν σαρκί. Αυτός», λέγει, «είναι ο Αντίχριστος». Γι΄αυτό λέμε και τους Χιλιαστάς αντιχρίστους και δεν είναι κατάχρησις του όρου και του χαρακτηρισμού, αλλά είναι επακριβής χαρακτηρισμός. Επειδή δεν δέχονται τη θεία φύση του Χριστού· και εφόσον δεν δέχονται τη θεία φύση του Χριστού είναι αντίχριστοι. Είτε αρνηθούμε τη θεία φύση, όπως είναι οι Αρειανοί και οι Χιλιασταί, είτε αρνηθούμε την ανθρωπίνη φύση, όπως είναι οι Μονοφυσίται, αντίχριστοι είμεθα. Και εκ του Θεού δεν είμεθα. Λέγει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς: «Το μέτρο της πίστεώς σου είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Πιστεύεις στην θεανθρωπίνη φύση του Ιησού Χριστού; Έχεις το μέτρο της Ορθοδοξότητος. Τελείωσε. Αυτό είναι όλο». Έτσι, οποιοσδήποτε στην εποχή μας, θα έλεγε: «Ο Ιησούς Χριστός, α, σπουδαίος, αλλά… άνθρωπος· αλλά… κοινωνιστής, αλλά…, αλλά». Ότι είναι αυτό το αλλά, ένα μόνο. Δεν είναι σωστή τοποθέτησις. Και από τον Θεό, σας ξαναλέγω άλλη μία φορά, ο άνθρωπος αυτός δεν είναι.
Έχομε και την άλλη πλευρά. Τον διεφθαρμένον βίον! Σας είπα δύο σημεία τονίζονται από τους Απόστολο Πέτρον και Παύλον. Το ένα αναφέρεται -σε πολλά χωρία στις επιστολές τους- σε θέματα πίστεως- σας διάβασα ένα δείγμα- και το άλλο σε θέματα διεφθαρμένου βίου. Δηλαδή παραβάσεις του ηθικού ευαγγελικού νόμου. Να σας πω ένα παράδειγμα: Ο αδελφόθεος Ιούδας έχει υπ’ όψιν του τους Νικολαΐτας οι οποίοι ήσαν μέσα στην Εκκλησία και εμπερδεύοντο με τους Χριστιανούς και γράφει γι’ αυτούς τα εξής. Ξέρετε ότι οι Νικολαΐται ήσαν διεφθαρμένοι άνθρωποι. Και σήμερα Νικολαΐται υπάρχουνε πάμπολλοι, πάμπολλοι, πάμπολλοι. Και μόνον κανείς να υπεστήριζε τον πολιτικόν γάμον, είναι Νικολαΐτης. Και μόνο γιατί θα υπεστήριζε ότι «μπορώ να χωρίζω και να ξαναπαντρεύομαι», είναι Νικολαΐτης. Για να μην πω βέβαια, αν θέλετε μια παρένθεση, γιατί ξέρω κάποιος θα μου φέρει μίαν αντίρρηση και θα μου πει: «Και γιατί διαζευγμένους τους ξαναπαντρεύει η Εκκλησία;». Γιατί κάποια εποχή έκανε μια παραχώρηση η Εκκλησία. Σαν οικονομία. Κακώς όμως! Είναι ρητή η εντολή του Θεού. Εκείνος που θα παντρευτεί αφού θα απέλυσε τη γυναίκα του, είναι μοιχός. Και εκείνος που θα παντρευτεί «ἀπολελυμένην», διαζευγμένην, είναι μοιχός. Κι αυτή είναι μοιχαλίδα. Ρητώς. Δεν υπάρχει σκιά αμφιβολίας. Καθόλου τίποτε. Αλλά εάν καθιερώθηκε γάμος από την Εκκλησία εννοείται, τώρα σας το λέγω, αγαπητοί μου, καθαρά καθαρά άλλη μία φορά, διότι η Εκκλησία πιεζομένη και μη έχουσα σθένος πολλάκις, εκείνοι που την υπηρετούν, οι ποιμένες της, έφθασαν να κάνουν τις παραχωρήσεις, και όταν γίνει αρχή παραχωρήσεων, τότε υπάρχει και ο κατήφορος των παραχωρήσεων. Αυτό είναι η στρογγυλή αλήθεια. Κι αν το θέλετε, λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Αδελφέ, δεν θα κριθείς με τους νόμους της πολιτείας, αλλά θα κριθείς με τους νόμους του Ευαγγελίου, όταν θα ‘ρθει ο Χριστός κριτής».
Γράφει λοιπόν ο αδελφόθεος Ιούδας: «Οὗτοί εἰσιν(: Αυτοί είναι) ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν - Α, ώστε λοιπόν μετείχαν στις «Αγάπες» και, στα τραπέζια δηλαδή πιθανώς και στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, διότι παρετίθεντο στις Αγάπες, τον πρώτο καιρό, το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. «Οὗτοί εἰσιν(: Αυτοί είναι) ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν (:στις εκκλησιαστικές σας συνάξεις) σπιλάδες(:σπίλοι, λεκέδες),νεφέλαι ἂνυδροι, κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας(:άγρια κύματα της θαλάσσης που βγάζουν τους αφρούς των ντροπιασμάτων των. Για εκείνα που θα ‘πρεπε να ντρέπονται)». Και άλλα λέγει, αλλά τα παρέλειψα για συντομία χρόνου.
Εις δε την Αποκάλυψιν ο ίδιος ο Κύριος γράφει εις τον άγγελον της Εφέσου, τον επίσκοπο της Εφέσου. «Ἀλλὰ τοῦτο ἔχεις, ὅτι μισεῖς τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ἃ κἀγὼ μισῶ». «Μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία κι εγώ μισώ», λέγει ο Χριστός. Και είναι η πλευρά της διαφθοράς, του διεφθαρμένου βίου, της παραβάσεως των ηθικών νόμων και κανόνων του Ευαγγελίου. Λοιπόν, προσέξτε τώρα. Παρακολουθείστε τη συνέχεια, τη σειρά του πράγματος. Εφεξής, πότε εφεξής, από τότε που γράφτηκαν οι επιστολές και τα Ευαγγέλια, θα εμφανίζονται μέσα στην Εκκλησιαστική Ιστορία, θα εμφανίζεται ένα ντουέτο. Ένα ντουέτο. Θα είναι το θηρίο το επτακέφαλο και το δεκακέρατο, δηλαδή ο πρόδρομος του Αντιχρίστου και τελικά ο Αντίχριστος, και το θηρίο με τα κέρατα του κριού. Δηλαδή ο πρόδρομος του Ψευδοπροφήτου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εφεξής θα υπάρχει ή ο ανοιχτός διωγμός ή η πλάνη. Ή και τα δυο μαζί. Εάν δεν σε βρει να σε πλανήσει, δηλαδή δεν καταφέρει να σε πλανήσει ο Ψευδοπροφήτης, ανά πάσα στιγμή στην Ιστορία και συνεπώς και στην εποχή μας, εάν δεν καταφέρει να σε πλανήσει ο Ψευδοπροφήτης με την παράβαση του νόμου του Θεού ή με την αλήθεια της πίστεως ακεραία, ορθόδοξον, τότε θα έλθει το άλλο θηρίο και θα σου εξαπολύσει διωγμό. Ό,τι λοιπόν δεν πετυχαίνει ο ένας με το καλόπιασμα, πετυχαίνει ο άλλος με το αγρίεμα των δοντιών του. Και με την απειλή. Αυτό το ντουέτο, σε κάθε εποχή, θα δρα και θα ενεργεί. Και συνεπώς, η κάθε εποχή που εμφανίζει αυτό το ντουέτο είναι έσχατα. Αυτό λέγεται έσχατα. Ιδιαιτέρως βεβαίως, σε μια πύκνωση της διαστροφής και της αληθείας της πίστεως και του ηθικού βίου, όσο πηγαίνομε προς το τέλος της Ιστορίας. Και επειδή διαρκώς βαδίζομε προς το τέλος της Ιστορίας, έχομε περισσότερο και περισσότερο την πύκνωση αυτών των δύο πραγμάτων. Έτσι, όποιος μείνει πιστός, με χριστομίμητον βίον, αυτός αποτελεί τον εκλεκτό λαό του Θεού, που παίρνει τώρα την παραγγελία να εξέλθει.
Τι θα πει «να εξέλθει»; Αυτή η έξοδος σε κάθε εποχή, από την εποχή της Αναλήψεως του Χριστού, αυτή η έξοδος, σε κάθε εποχή, αγαπητοί μου, ποικίλλει. Άλλοτε είναι μόνο τροπική, άλλοτε είναι και τοπική· που σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξει κανείς και τόπον. Θυμηθείτε, σας υπενθυμίζω από το 13ο κεφάλαιον, τη γυναίκα- Εκκλησία που φεύγει στην έρημο. Έτσι οι πιστοί θα παίρνουν πάντοτε, σε κάθε εποχή, το μήνυμα του Χριστού, που θα εμπνέει σε κάθε εποχή την Εκκλησία, τι μορφή μπορεί να παίρνει αυτή η τοπική τους έξοδος. Δια την τροπικήν έξοδον, έχομε κατατεθειμένο τον λόγο του Θεού στο Ευαγγέλιο. Πώς δεν θα αναμειγνυόμεθα μ’ εκείνους που έχουν το κοσμικό φρόνημα και θα αποτελούμε μία απομόνωση. Άμα τα ακούνε αυτά οι άνθρωποι του κόσμου λένε: «Α, μονοκόμματοι είσαστε, απομονωμένοι είσαστε». Έχομε εντολή από τον Θεόν· έχομε εντολή από τον Θεόν να εξερχόμεθα ανά πάσα στιγμή.
Αλλά δια την τοπικήν έξοδον, σε κάθε εποχή, αγαπητοί μου, έχομε ένα ιδιαίτερο μήνυμα, που το δίδει ο Θεός δια της Εκκλησίας Του, που το κατανοούν οι πιστοί. Και το εφαρμόζουν. Όπως τότε στα Ιεροσόλυμα. Και τούτο βεβαίως για να μη συναπολεσθούν με τους αμαρτωλούς ανθρώπους, ή να μην χαθούνε οι ίδιοι, και πρέπει να έχουν και τοπικήν έξοδον. Ακούστε έναν τρόπον εξόδου. Από ‘κείνα που είπε ο Κύριος. Και που πολλές φορές τα διαβάζομε στο Ευαγγέλιο, αλλά δεν μπορούμε να τα οργανώσουμε μέσα μας και να συλλάβουμε ότι, αυτό που είπε ο Χριστός, αυτό σημαίνει. Ακούσατέ το· Λουκάς 22, 35-38: «Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὅτε ἀπέστειλα ὑμᾶς ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας καὶ ὑποδημάτων, μή τινος ὑστερήθητε; Οἱ δὲ εἶπον· οὐθενός. Εἶπεν οὖν αὐτοῖς· ἀλλὰ νῦν ὁ ἔχων βαλλάντιον ἀράτω, ὁμοίως καὶ πήραν, καὶ ὁ μὴ ἔχων πωλήσει τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ καὶ ἀγοράσει μάχαιραν. Οἱ δὲ εἶπον· Κύριε, ἰδοὺ μάχαιραι ὧδε δύο. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἱκανόν ἐστι». Προφανώς ευρισκόμεθα αγαπητοί μου εις τον Μυστικόν Δείπνον. Και λέγει τώρα ο Κύριος στους μαθητάς Του: «Όταν σας έστειλα στις πόλεις και στα χωριά ανά δύο, εσάς τους δώδεκα και τους εβδομήκοντα Αποστόλους, 82 άνθρωποι, και πηγαίνατε και κηρύσσατε το Ευαγγέλιον της Βασιλείας του Θεού, σας έστειλα χωρίς βαλάντιον, χωρίς πορτοφόλι, χωρίς «πήρα», δηλαδή χωρίς σακούλα και χωρίς παπούτσια». Τότε για να προχωράει κανείς γρήγορα έβγαζε και τα παπούτσια του. Τώρα βέβαια μας είναι αδιανόητο πώς μπορούμε να περπατάμε ξυπόλητοι, εν τοιαύτη περιπτώσει, τότε περπατούσαν ξυπόλητοι οι πτωχοί και εκείνοι που εβιάζοντο να περπατήσουν. «Μήπως στερηθήκατε τίποτα από αυτά; Ενώ δεν είχατε εφόδια μαζί σας;». Και οι μαθηταί απαντούν: «Από τίποτα, Κύριε, δεν στερηθήκαμε». «Ε, λοιπόν, τα πράγματα άλλαξαν». Εδώ τώρα προσέξτε: «Τα πράγματα άλλαξαν. Προσέξτε, θα σας πω πέντε, καταλάβετε πενήντα. Τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα εκείνος που έχει πορτοφόλι να το πάρει μαζί του. Να το κρατάει μαζί του -Να ’χει χρήματα δηλαδή-. Κι εκείνος που έχει σακούλα να την πάρει μαζί του». Σακούλα εννοείται τροφίμων. Τουρβά. Είναι ο γνωστός τουρβάς, η «πήρα», το πη- με ήτα. «Καὶ ὁ μὴ ἔχων (: αυτός που δεν έχει ούτε χρήματα, ούτε σακούλα με ψωμί μέσα, να πωλήσει το απέξω ρούχο του, το ιμάτιό του, να μείνει με το από μέσα και να αγοράσει μαχαίρι. Θα του χρειαστεί».
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει «το περιβάλλον που θα συναντήσετε από δω και μπρος σεις οι μαθηταί μου, δεν θα είναι πλέον φιλικόν, αλλά θα είναι εχθρικόν. Και συνεπώς μην περιμένετε να σας φιλοξενήσουν. Φροντίστε για τη συντήρησή σας. Όπως ομοίως φροντίστε να έχετε και τον τρόπο με τον οποίο θα αμύνεσθε. Πούλησε το ιμάτιό σου και έχε μαχαίρι». Διότι το μαχαίρι είναι όργανον και αμύνης και επιθέσεως φυσικά. Στο τραπέζι απάνω υπήρχαν δύο μαχαίρια. Στην τραπεζαρία. Και λένε εις τον Κύριον: «Κύριε, να δύο μαχαίρια. Διότι είπες προηγουμένως ότι οι Εβραίοι στρέφονται εναντίον μας κ.λπ. κ.λπ. και εναντίον σου, λοιπόν να δύο μαχαίρια». Ο δε είπεν: «Ἱκανόν ἐστι». «Δεν καταλάβατε, αρκετά, αρκετά»· το ἱκανόν θα πει όχι «αρκετά είναι τα δύο μαχαίρια», αλλά «αρκετά σας είπα, δεν καταλάβατε». Πράγματι δεν εννοούσε ο Κύριος ότι πρέπει να αγοράσουν μαχαίρι, θέλετε να το πω, έτσι, λιγάκι πιο σύγχρονα; Να ‘χεις περίστροφο. Να έχεις καραμπίνα. Ο Θεός να φυλάξει! «Δεν το καταλάβατε», λέει ο Κύριος. «Δεν το καταλάβατε! Δεν το πιάσατε!».
Και, θέλετε; Ο Απόστολος Πέτρος φαίνεται πήρε το ένα μαχαίρι μαζί του, γιατί πάντοτε οι οδοιπόροι έχουν μαχαίρι μαζί τους -όπως έχουν και οι αγρότες μαχαίρια μαζί τους- και όταν πήγανε στον κήπο της Γεσθημανή, ‘φυγαν από την τραπεζαρία εκεί, το «ἀνώγειον», και ήρθαν να συλλάβουν τον Κύριον, τότε ο Απόστολος Πέτρος έσυρε το μαχαίρι του και έκοψε το αυτί, το δεξί μάλιστα αναφέρει εκεί, ενός εξ εκείνων που πήγαν να Τον συλλάβουν και τότε ο Κύριος πήρε το κομμένο αυτί και το ξανάβαλε στη θέση του και το εθεράπευσε. Και λέγει στον Απόστολο Πέτρο: «Εκείνος που χρησιμοποίησε μαχαίρι, με μαχαίρι θα χαθεί. Βάλε το μαχαίρι στη θήκη». Άρα λοιπόν δεν εννοούσε ο Κύριος όταν είπε: «Εκείνος που δεν έχει, να πουλήσει το ιμάτιό του να πάρει μαχαίρι», δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνει οικονομίες, να έχει περίστροφο στο σπίτι του ή καραμπίνα ή καμιά χειροβομβίδα ή δεν ξέρω τι άλλα πράγματα γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και περίεργοι. Να φυλάξει ο Θεός! Να φυλάξει ο Θεός! Το καταλαβαίνετε πόσο αβίαστα βγαίνει, από το ιερό κείμενον. Αλλά τι θέλει να πει; Θέλει να πει ότι «το περιβάλλον δεν θα είναι πια φιλικόν. Θα είναι εχθρικόν και λάβετε τα μέτρα σας».
Κάποτε ο Κύριος είπε το εξής: «Αν σας διώχνουν από τη μία πόλη, μην κάθεστε, πηγαίνετε σε άλλη πόλη. Αν σας διώκουν, κρύβεστε». Ο ίδιος ο Κύριος πολλάκις εκρύπτετο. Πολλάκις εκρύπτετο· όταν ήθελαν οι Εβραίοι να τον θανατώσουν. Τελικά βέβαια επήγε για τη θυσία του. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να θυσιαστεί. Ο άγιος Πολύκαρπος εκρύπτετο σε ένα σπίτι. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να τον συλλάβουν, δηλαδή επροδόθη το κρησφύγετό του, τότε βεβαίως δεν έφερε καμία αντίσταση. Και όχι μόνο δεν έφερε αντίσταση, αλλά παρακάλεσε τους στρατιώτες και τους είπε: «Σας παρακαλώ πολύ μείνετε λίγο και περιμένετέ με». Δύο ώρες, αγαπητοί μου, τον περίμεναν! Έδωσε εντολή και τους έστρωσαν τραπέζι, φαγητό και κρασί κι εκείνος επί δύο ώρες έκανε προσευχή. Κι όταν τελείωσε την προσευχή του, λέει στους στρατιώτες: «Είμαι στη διάθεσή σας!». Αλλά και σε όλα τα παραδείγματα των αγίων και των μαρτύρων το βλέπομε αυτό. Διότι κατενόησαν ορθώς αυτό το οποίο ο Κύριος είπε: «Θα φυλαχθείς, θα κρυφτείς! Δεν είναι παλληκαρισμός να μην κρυφτείς. Σε συνέλαβαν; Τότε θα δείξεις την ανδρεία σου και θα πεις εκείνο που έλεγαν και οι αρχαίοι μάρτυρες: ‘’Είμαι Χριστιανός!. Τελείωσε, είμαι Χριστιανός. Ό,τι θέλετε κάνετέ με, είμαι Χριστιανός’’».
Αλλά και κάτι ανάλογο προφητεύει και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Παρότι οι προφητείες του αγίου Κοσμά του Αιτωλού έχουν μάλλον εθνική διάσταση περισσότερο, παρά φυσικά θρησκευτικήν. Ακούσατέ το, διότι έχουν σημασία αυτά. Διότι και ο Κύριος είπε: «Μην μπείτε στα Ιεροσόλυμα, πηγαίνετε στα βουνά». Λέει ο άγιος Κοσμάς στην υπ’ αριθμόν 2 προφητεία του: «Ω ευλογημένο βουνό, πόσες ψυχές, γυναικόπαιδα, έχεις να σώσεις, όταν έρθουν τα χαλεπά χρόνια!». Τα δύσκολα χρόνια. Τι σημαίνει αυτό; Θα έφευγαν στα βουνά να σωθούν. Στην υπ’ αριθμόν 20 προφητεία του λέγει: «Θα ‘ρθει ξαφνικά. Να έχετε ένα σακούλι σιτάρι κρεμασμένο στη θύρα. Αυτό θα σας εμποδίσει φεύγοντας. Μην το αφήσετε. Να το πάρετε μαζί σας. Για να φάνε τα παιδιά σας». Και στην υπ’ αριθμόν 95 προφητεία του, λέγει: «Να παρακαλείτε να είναι μέρα και όχι νύχτα. Καλοκαίρι και όχι χειμώνας». Και ο Κύριος για τη φυγή από την Ιερουσαλήμ το είπε. Να μην είναι Σάββατο, που απηγορεύετο να περπατήσει κανείς παραπάνω από δύο μίλια, και να μην είναι χειμώνας. Δηλαδή, χειμωνιάτικος καιρός.
Αυτά είναι ειδοποιήσεις, αγαπητοί μου. Είναι ειδοποιήσεις ότι κάποτε ίσως χρειαστεί και τοπική έξοδος. Να τα θυμόσαστε αυτά. Ίσως χρειαστεί. Ας τα ξέρομε. Γιατί όταν χρειαστούν αυτά, δεν θα υπάρχει ούτε ο ιεροκήρυξ, ούτε το κήρυγμα. Αλλά ό,τι θυμάται ο καθένας. Κι αν καλώς θυμάται, κι αν καλώς τα χώνεψε, τότε θα τα χρησιμοποιήσει και αναλόγως θα δραστηριοποιηθεί.
Και συνεχίζει το ιερόν κείμενον της Αποκαλύψεως. Ότι θα βγείτε από την πόλιν Ρώμη-Βαβυλώνα, το κέντρον της διαφθοράς, γιατί θα τιμωρηθεί αυτή η πόλις, για να μην τιμωρηθείτε κι εσείς μαζί με αυτούς· «ὅτι ἐκολλήθησαν αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι ἄχρι τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐμνημόνευσεν ὁ Θεὸς τὰ ἀδικήματα αὐτῆς (:Γιατί έφθασαν τα αμαρτήματά της μέχρι τον ουρανό και τα θυμήθηκε ο Θεός –αυτή η ανθρωποπαθής έκφρασις- όλα τα αδικήματα αυτής της Βαβυλώνος-Ρώμης)». Αυτός ο στίχος, αγαπητοί μου, μας θυμίζει ό,τι είχαν πει οι τρεις φιλοξενηθέντες άγγελοι εις τον Αβραάμ, προκειμένου να καταστρέψει ο Θεός την Πεντάπολιν των Σοδόμων. Τι είχαν πει; «Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα». «Είπε ο Κύριος ότι κραυγή, φωνή, απ’ τα Σόδομα και Γόμορρα έχει πληθύνει προς Εμένα και οι αμαρτίες τους έχουν πολύνει και πολύνει υπερβολικά». «Καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ». Ωραία έκφρασις αυτή! «Αφού κατέβηκα», λέει, «να ιδώ τι γίνεται στα Σόδομα –εντελώς ανθρωπομορφική έκφρασις- να ιδώ άραγε εκείνα που φθάνουν σαν φωνές στον ουρανό, είναι έτσι;» -Κοιτάξτε: «ἵνα γνῶ». Είναι έτσι; Για να γνωρίσω- εἰ δὲ μή, μήπως δεν είναι έτσι». Με την έκφραση αυτή ο παντογνώστης Θεός θέλει να δείξει ότι αυτά που εγίνοντο στα Σόδομα, ήταν τόσο απίστευτα, τόσο αφύσικα, τόσο ελεεινά και τρισάθλια, ώστε να χρησιμοποιεί την εικόνα: «Είναι έτσι; Πάω να δω. Άκουσα, πάω να δω και με τα μάτια μου, μήπως δεν είναι έτσι».
Φαίνεται, αγαπητοί μου, πως σε κάποιες εποχές η αμαρτία ξεπερνάει κάποιο όριο. Δηλαδή και νόμον και φύσιν. Και σας είπα άλλοτε ότι η παράβασις του νόμου είναι να πέφτεις στην πορνεία. Αλλά ενεργείς κατά φύσιν όμως. Παρά νόμον, κατά φύσιν. Όταν είσαι διεστραμμένος, ομοφυλόφιλος ή ό,τι άλλο, τότε βεβαίως παραβαίνεις και την φύσιν. Και εδώ δεν έχομε πλέον παρά νόμον, αλλά έχομε και παρά φύσιν. Έτσι κάποιες εποχές όπως σας είπα, φαίνεται ότι ξεπερνούν τα όρια, όταν έχομε υπέρβαση και παρά νόμον και παρά φύσιν. Είναι πολύ φυσικό. Μόλις την περασμένη εβδομάδα κάποιοι κύριοι από σας μου έδωσαν ένα απόκομμα εφημερίδος στο οποίο γράφει ότι δύο γυναίκες παντρεύτηκαν και μάλιστα με θρησκευτικόν γάμον –αυτοί δεν πήγαν για πολιτικό γάμο, βλέπετε- και από κάποιον καθολικό ιερέα, τους πάντρεψε, δύο γυναίκες δηλαδή, δηλαδή παντρεύτηκαν δύο γυναίκες! Όπως προ καιρού, πάλι είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα, παντρεύτηκαν δύο άνδρες και τους πάντρεψε πάλι ένας κληρικός, προτεστάντης μου φαίνεται πρέπει να ήτανε. Δύο άνδρες μαζί! Οπότε, τι έχουμε εδώ πέρα; Έχομε μια κατάσταση που ξεπερνά κάθε όριο. Διότι όταν επισημοποιείς με γάμο σου μία τέτοια κατάσταση, ε, τότε… Το να είσαι διεστραμμένος, αυτή η διαστροφή υπήρχε πάντοτε. Το να τη βγάζεις όμως στη δημοσιότητα τη διαστροφή σου, ε, αυτό ξεπερνάει κάθε όριο. Είναι πρόκλησις του ουρανού! Προκαλείς τον ουρανό!
Στην Αθήνα, αγαπητοί μου, πήγα σε έναν γιατρό. Οφθαλμίατρο. Και είδα εκεί, είχε ένα τραπεζάκι, είχε ένα περιοδικό. Έριξα μια ματιά και είδα, το διάβασα, για να πάρω μία γνώση του πράγματος και λέω, Κύριε ελέησον, υπάρχει σύλλογος βεβαίως λεσβίων γυναικών, δηλαδή γυναικών που μετέρχονται την αμαρτία μεταξύ τους, και… πήγε μάλιστα και δημοσιογράφος και πήρε –γυναίκα δημοσιογράφος, προφανώς γυναίκα γιατί άνδρα δεν θα τον δεχόντουσαν επ’ ουδενί λόγω, ένεκα του πάθους των- και πήρε και συνέντευξη και αυτή η δημοσιογράφος έκανε και… ανταπόκριση στο περιοδικό, έκανε άρθρον! Ε, πέστε μου, σας παρακαλώ, όταν ακούτε να παντρεύονται άντρες με άντρες, να παντρεύονται γυναίκες με γυναίκες, πέστε μου, τι περισσότερο έκαναν οι Σοδομίται; Τι περισσότερο; Έκαναν κάτι περισσότερο; Και κατεστράφησαν!
Τι περιμένει λοιπόν εμάς; Αληθινή, πραγματικά, καταστροφή. Εμείς όμως, αν το θέλετε, όχι Έλληνες, μην πηγαίνει το μυαλό σας στην Ελλάδα, το πράγμα δεν περιορίζεται στην Ελλάδα, είναι στον χριστιανικόν κόσμον, αλλά λέω τώρα εμείς οι Έλληνες ας πούμε, ή οι Χριστιανοί γενικά, ξεπερνούμε τους Σοδομίτες, διότι οι Σοδομίτες επιτέλους δεν είχαν ευαγγελικό νόμο, ούτε γνώριζαν περί Ευαγγελίου και περί ηθικής Ευαγγελίου. Ήσαν ειδωλολάτρες. Εμείς, που ξεκινήσαμε με το Ευαγγέλιο του Χριστού, φτάνομε και καταλήγομε να γίνομε χειρότεροι από τους Σοδομίτες; Ναι, αγαπητοί μου, ναι, αγαπητοί μου.
Και έρχεται τώρα η ετυμηγορία του Θεού: «Ἀπόδοτε αὐτῇ ὡς καὶ αὐτὴ ἀπέδωκε, καὶ διπλώσατε αὐτῇ διπλᾶ κατὰ τὰ ἔργα αὐτῆς· ἐν τῷ ποτηρίῳ ᾧ ἐκέρασε, κεράσατε αὐτῇ διπλοῦν». «Αποδώσατέ της ό,τι και αυτή έκανε. Δώσατέ της, να της τα αποδώσετε διπλά κατά τα έργα της, με το ποτήρι της αμαρτίας που πότισε τα έθνη. Αλλά να της το ποτίσετε κι εσείς διπλό». Δηλαδή να τιμωρηθεί διπλά. Μ’ αυτήν την έννοια.
Σε ποιον όμως αποτείνεται αυτή η μυστηριώδης φωνή; Μήπως προς τον λαό του Θεού; Στον οποίον ο Θεός λέγει: «Βγείτε από την πόλη και φύγετε να σωθείτε;». Όχι, αγαπητοί μου. Οι Χριστιανοί δεν εκδικούνται. Θα το πω άλλη μία φορά. Οι Χριστιανοί δεν εκδικούνται! Φυλάγονται, προσέχουν, αλλά δεν εκδικούνται. Λυπούνται, κλαίουν, οδύρονται για το κατάντημα. Και χαίρουν όταν δουν έναν άνθρωπο απ’ αυτούς τους αμαρτωλούς ανθρώπους να μετανοεί και να συνέρχεται. Αυτό είναι ο Χριστιανός! Δεν είναι δυνατόν λοιπόν τώρα να πληρώσει διπλά ο λαός του Θεού εναντίον αυτού του κέντρου της διαφθοράς της Βαβυλώνος.
Τότε πού; Η φωνή αποτείνεται προς τους εχθρούς της πόλεως σαν τιμωρητικά όργανα της θείας δίκης. Όπως έγινε και άλλες φορές στην Ιστορία. Αν το θέλετε, για την ιστορική Ρώμη, έχομε πολλές τέτοιες ορδές βαρβάρων, η κυριοτέρα όμως είναι ο Αλάριχος που σας είχα ήδη πει μια περασμένη φορά, ή εκείνο που λέγει το βιβλίον της Αποκαλύψεως για τους δέκα υποτελείς βασιλείς, υποτελείς στην Βαβυλώνα-Ρώμη, οι οποίοι τώρα στρέφονται εναντίον της Βαβυλώνος-Ρώμης. Προς αυτούς αποτείνεται. Όπως στον παλιό Ισραήλ όταν ο Θεός τιμωρεί, τιμωρητικά Του όργανα έχει, δια μεν το βόρειο Βασίλειο τους Ασσυρίους, δια δε το νότιο Βασίλειο τους Βαβυλωνίους, τον Ναβουχοδονόσορα. Είδατε; Προς αυτούς αποτείνεται. Και αφήνει το πράγμα να έρθει, να γίνουν αυτοί όργανα τιμωρητικά της θείας παιδαγωγίας.
Εδώ όμως λέγει ότι η θεία τιμωρία πρέπει να αποδοθεί εις το διπλούν. Δηλαδή έκανες Α, δύο φορές Α θα πληρωθείς το κακό. Τι σημαίνει αυτό το διπλούν; Λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας τα εξής: «Διπλοῦν ἢ διά τό κανταῦθα καί ἐν τῷ μέλλοντι αἰώνι τούς λίαν ἁμαρτωλούς καί παρανόμους κολάζεσθαι – δηλαδή, ή ότι θα τιμωρούνται οι υπερβολικά αμαρτωλοί και εδώ στη γη και στον ουρανό- ἢ διά τήν ψυχήν καί τό σῶμα, ἐξ ὧν ἡ πράξις κοινή καί καθ’ ὧν ἡ κόλασις (:ότι θα τιμωρείται και η ψυχή και το σώμα, λέγοντας το διπλούν) ἢ διά τό τῆς θείας φιλανθρωπίας πέλαγος, διπλά ὁργιζομένης». Επειδή ακριβώς υπάρχει στον Θεό η θεία φιλανθρωπία, η οποία ανέχεται και ανέχεται, αλλά όταν επιμένει το κακό, τότε ξεσπά η οργή του Θεού διπλά σ’ εκείνους οι οποίοι αμαρτάνουν.
Αυτός ο όλος στίχος που σας διάβασα, απηχεί τον 136 Ψαλμόν, όταν αιχμαλωτίστηκαν στην Βαβυλώνα οι Εβραίοι. Έψαλλαν εκείνον τον Ψαλμόν, καθισμένοι στην ακροποταμιά. «Κρεμάσαμε», λέγει, «τα όργανά μας, στα κλαδιά των ιτιών, γιατί πώς να τραγουδήσομε σε ξένο τόπο; Τι τραγούδια εθνικά να πούμε στη γη της εξορίας μας και της αιχμαλωσίας μας. Α, Ιερουσαλήμ, αν σε ξεχάσω, να με ξεχάσει το δεξί μου χέρι και να παραλύσει. Να κολλήσει η γλώσσα μου στον λάρυγγά μου αν σε ξεχάσω, Ιερουσαλήμ». Και μετά στρέφονται προς τη Βαβυλώνα που τους είχε αιχμαλωτίσει. «Θυγάτηρ Βαβυλῶνος ἡ ταλαίπωρος, μακάριος ὃς ἀνταποδώσει σοι τὸ ἀνταπόδομά σου, ὃ ἀνταπέδωκας ἡμῖν». «Ω Βαβυλώνα ταλαίπωρη, ευτυχισμένος εκείνος που θα σε τιμωρήσει και θα σου δώσει τον μισθό σου και την πληρωμή σου, όπως εσύ μας ταλαιπώρησες και μας εξουθένωσες».
Αλλά κι εμείς, αγαπητοί μου, που μελετάμε αυτούς τους στίχους, πρέπει…- δεν ξέρω πώς πρέπει να αισθανόμεθα. Πρέπει να αισθανόμεθα χαρά γιατί κάποτε θα απαλλαγούμε από το κακό που υπάρχει γύρω μας, με το οποίο ποτέ δεν θα έχομε συμμαχήσει. Και ποτέ δεν θα έχουμε συνευδοκήσει. Αλλά και φόβο, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος. Γιατί ο Θεός τα βλέπει όλα και τιμωρεί τους αμαρτωλούς. Αγαπητοί μου, άμα βλέπετε κάποιον άνθρωπο και τιμωρείται δίπλα σας, να ’χετε χαρά, θα το πω άλλη μια φορά, γιατί ο Θεός βλέπει το καλό το δικό σας και θα σας το ανταποδώσει, να’ χετε φόβο και να τρομάξετε όταν δείτε να τιμωρείται ο διπλανός σας, ο αμαρτωλός διπλανός σας, που τον ξέρουν όλοι ότι είναι αμαρτωλός και κακοήθης, βλάσφημος και ό,τι άλλο, τρομάξετε και πείτε «Πωπω, ἔστι δίκης ὀφθαλμός, τιμωρεί ο Θεός, αν κι εγώ παραβώ το θέλημα του Θεού τι έχω να πάθω!».Έτσι πρέπει να υπάρχει αυτό το διπλούν αίσθημα της χαράς ότι θα μας δώσει ο Θεός τη λύτρωση, του φόβου ότι μπορεί να πέσουμε κι εμείς και τότε να τιμωρηθούμε όπως τιμωρείται ο διπλανός μας.
«Ὃσα ἐδόξασεν ἑαυτὴν καὶ ἐστρηνίασεν, τοσοῦτον δότε αὐτῇ βασανισμὸν καὶ πένθος. ὅτι ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς λέγει, ὅτι κάθημαι καθὼς βασίλισσα καὶ χήρα οὐκ εἰμὶ καὶ πένθος οὐ μὴ ἴδω, διὰ τοῦτο ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἥξουσιν αἱ πληγαὶ αὐτῆς, θάνατος καὶ πένθος καὶ λιμός, καὶ ἐν πυρὶ κατακαυθήσεται· ὅτι ἰσχυρὸς Κύριος Θεὸς ὁ κρίνας αὐτήν». «Δόξασε τον εαυτό της, επλούτισε και εσπατάλησε και μετήλθε ακολασίαν, τόσο να την τιμωρήσετε, όσο πιο πολύ δόξασε τον εαυτό της κι όσο πιο πολύ ασώτευσε. Και δώσατέ της βασανισμόν και πένθος, γιατί είπε στην καρδιά της η Βαβυλώνα: ‘’Κάθομαι σαν βασίλισσα, χήρα δεν είμαι, πένθος δεν γνωρίζω, γι΄αυτό τον λόγο σε μια στιγμή, σε μια ώρα, θα έλθουν οι πληγές καταπάνω της. Τι είπε; ‘’Χήρα δεν είμαι’’. Ο θάνατος θα πέσει επάνω της. Και το πένθος και η πείνα. Και με πυρ θα κατακαεί, γιατί είναι ισχυρός ο Κύριος ο Θεός».
Δηλαδή, αγαπητοί μου, κατά τον στίχον, κατά το μέτρο της αποστασίας, της ακολασίας και της αλαζονείας, θα είναι και ο βασανισμός αυτού του κέντρου, από το οποίο φεύγει κάθε καταστροφή και αμαρτία προς ολόκληρη τη γη μας. Εκείνο που είπε, το «ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς», «είπε στην καρδιά της», δείχνει το μέτρο της αυτοπεποιθήσεως και της υπερηφανείας των ανθρώπων των διεφθαρμένων σε βαθμό αληθινά δαιμονικό. Είναι ο τύπος του αυτοθεοποιηθέντος υπερανθρώπου. Αυτός είναι ο τύπος του αυτοθεοποιηθέντος υπερανθρώπου. Αυτός που νομίζει ότι έγινε το κέντρον του σύμπαντος, αυτός ο ανθρωποκεντρισμός του, αυτή η αυτονομία του, αυτή η χειραφέτησή του από τον Θεό, ότι μπορεί να γίνει Θεός χωρίς τον Θεό, και επαναλαμβάνει το προπατορικό αμάρτημα με τη συμβουλή του δράκοντος, του διαβόλου, του όφεως του αρχαίου, και ότι θα γίνει υπεράνθρωπος και αυτός αξίζει, δεν έχει ανάγκη από τον Θεό, έχει ανάγκη από το μυαλό του, έχει ανάγκη από τα χέρια του, από τον Θεό δεν έχει ανάγκη… Πιστεύει στον εαυτό του αυτός ο υπεράνθρωπος, πιστεύει στην επιστήμη, πιστεύει και στην τεχνική. Πιστεύει ότι νίκησε ή θα νικήσει δια της επιστήμης και αυτόν τον θάνατον. Και δια της τεχνικής ότι θα νικήσει την πείνα, και δια των κοινωνικών συστημάτων, θα νικήσει και θα υπερνικήσει την ανισότητα και τη δυστυχία. Πλάνη! Τον Θεό δεν τον χρειάζεται! Μάλλον του είναι εμπόδιο ο Θεός και η Εκκλησία. Γι΄αυτό και τον εξορίζει τον Θεό από τη ζωή του, αυτός ο αυτοθεοποιηθείς υπεράνθρωπος… Εκείνος που επίστευσε αυτά όλα, προσπαθεί να επιτύχει δια της βίας να τα πιστέψουνε και οι άλλοι. Και ενώ επικαλείται την ελευθερίαν, εν ονόματι αυτής της ελευθερίας, θα ΄λεγα του ελευθεριασμού, γίνεται ο πιο στυγνός αφέντης στους άλλους.
Εκείνο που λέγει η Βαβυλώνα-Ρώμη, «κάθημαι καθώς βασίλισσα», «κάθομαι», λέει, «σαν βασίλισσα», δείχνει την προσπάθεια των αντιθέων δυνάμεων να επικρατήσουν οπωσδήποτε εις τον κόσμον αυτόν. Οπωσδήποτε! Μασονισμός λέγεται, τι λέγεται, «-ισμός, - ισμός, -ισμός!», τι λέγεται, οπωσδήποτε να επικρατήσουν εις τον κόσμον αυτόν! Αλλά ο ταλαίπωρος αυτός αυτονομημένος άνθρωπος, που δεν έχει ούτε την προστασία, ούτε την ευλογία του Θεού, πέφτει αιφνιδίως, ακριβώς στα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που προσδοκούσε. Τι πετυχαίνει; Πιστεύει, επί παραδείγματι, στην ευτυχία των λαών δια της επιβολής αθέων κοινωνικών συστημάτων. Και καταντά στην πείνα και εις το δελτίον της αγοράς τροφίμων. Επικρατεί ακόμη το έγκλημα, ο φόβος, και… τέλος ένας πόλεμος. Και μάλιστα πυρηνικός πόλεμος.
Λέγει στη συνέχεια το ιερό κείμενο: «Καὶ ἐν πυρὶ κατακαυθήσεται». «Και με πυρ θα καεί αυτό το κέντρον των αντιθέων δυνάμεων»· που σημαίνει ότι καταστρέφει αυτό το κέντρον και το εξευτελίζει, δηλαδή καταστρέφει και εξευτελίζει αυτόν τον ταλαίπωρον, αυτονομημένο άνθρωπο· αυτόν τον αυτονομημένο άνθρωπο· που δεν έχει ανάγκη από τον Θεόν. Δεν έχει ανάγκη από τον Θεό! Τον εξόρισε. Και τον εξορίζει και από τις καρδιές των συνανθρώπων του! Και όλα αυτά γιατί; Διότι «ἰσχυρὸς Κύριος Θεὸς ὁ κρίνας αὐτήν». Την Βαβυλώνα. Γιατί ο Θεός είναι ισχυρός, Αυτός ο Οποίος την κρίνει τη Βαβυλώνα, και την καταδικάζει. Είναι ο Θεός που δίδει την απάντηση. Την ιστορική Του απάντηση δίδει ο Θεός.
Αδελφοί μου, βρίζουν οι άνθρωποι τον Θεόν και Τον προκαλούν. Αλίμονο, θα έλεγα, τι μας περιμένει! Όταν βλέπετε, πρωτοφανή πράγματα, βεβαίως, εις την ιστορίαν των Χριστιανών, εμείς οι ίδιοι οι Χριστιανοί να γινόμαστε βάνδαλοι εις τους ναούς, να τους πυρπολούμε τους ναούς, όταν οι μαθηταί των σχολείων μας μαυρίζουν τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, όταν κατεβάζουν την εικόνα του Χριστού από πάνω από την τάξη, από την έδρα του δασκάλου και μουντζουρώνουν και βάζουν ένα τσιγάρο για να δείξουν ότι ο Χριστός καπνίζει. Τα είδατε στις εφημερίδες… Πέστε μου, τι περιμένετε; Πέστε μου, τι περιμένετε! Βλασφημίες βλέπει εδώ κανείς ποικίλων διαστάσεων. Μετάνοια; Πουθενά! Κρατική πάταξις το κακού; Ανύπαρκτη. Θέλετε ακόμη; Το αντίθετο. Ζητωκραυγές βεβαίως υπέρ διεστραμμένων εγκληματιών, έμαθα μόλις χθες που έγινε μία δίκη του δράκου της Δράμας, είχανε μαζευτεί, λέγει, κόσμος –δεν ξέρω κατά πόσο αληθινά είναι αυτή η πληροφορία- που ήταν υπέρ του δράκου. Αλλά άκουσα με τ’ αυτιά μου όμως μία ανταπόκριση από το ραδιόφωνο κάποιας ψυχολόγου, που είχε ρωτήσει ένα μικρό παιδάκι 13 χρονών, πώς βλέπει τον δράκο της Δράμας. Κι αυτός απήντησε: «Είναι για μένα ήρωας! Καλά κάνει», λέει, «να ΄ναι σκληρός στις γυναίκες. Έτσι είναι σκληρός άνδρας!». –«Δηλαδή θα ‘θελες να του μοιάσεις;». Λέει: «Το ιδανικό μου!», λέει ο 13χρονος μαθητής. Τ’ άκουσα αυτά με τα αυτιά μου, αγαπητοί. Ίσως κι εσείς να ακούσατε το ραδιόφωνο. Πέστε μου λοιπόν, όταν υπάρχει αυτή η κατάστασις, πρωτοφανής στα ιστορικά των Χριστιανών μας, εμείς οι ίδιοι οι Χριστιανοί έτσι σκεπτόμαστε, με τέτοια διαστροφή αντιλήψεων, πέστε μου, τι περιμένετε; Όλεθρος και μόνον όλεθρος που με τα ίδια μας τα χέρια αληθινά τον παρασκευάζουμε.
Και έρχεται η ώρα να κλαύσουν και να πενθήσουν όσοι μαζί μ’ αυτή την πόλη, τη Βαβυλώνα, συνευδόκησαν στο κακό. Είναι οι βασιλείς και κυβερνήται της γης, είναι οι έμποροι και ναυτικοί. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες που πενθούν τη Βαβυλώνα που καταστρέφεται. Βασιλείς, έμποροι, ναυτικοί. Για την καθεμιά κατηγορία υπάρχει ένα ιδιαίτερο θρηνητικό τροπάριο θα λέγαμε, μα το μακροσκελέστερο θρηνητικό τροπάρι ανήκει στους εμπόρους. Και πρώτα οι βασιλείς και κυβερνήται της γης. Ακούστε πώς πενθούν: «Καὶ κλαύσουσιν αὐτὴν καὶ κόψονται ἐπ᾿ αὐτῇ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς οἱ μετ᾿ αὐτῆς πορνεύσαντες καὶ στρηνιάσαντες, ὅταν βλέπωσι τὸν καπνὸν τῆς πυρώσεως αὐτῆς, ἀπὸ μακρόθεν ἑστηκότες διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς, λέγοντες· οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη ἡ Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ ἰσχυρά, ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἦλθεν ἡ κρίσις σου».
Είναι φανερό, και το υπενθυμίζω αυτό, γιατί πρέπει να το υπενθυμίζω, επειδή φεύγει πολλές φορές από την προσοχή μας ή τη μνήμη μας, ότι αυτή η Βαβυλώνα- Ρώμη, δεν είναι πια βεβαίως η ιστορική Ρώμη, ήτανε κάποτε η ιστορική Ρώμη, δεν είναι η ιστορική Ρώμη αναμφισβήτητα, το καταλαβαίνετε, δεν είναι η σημερινή Ρώμη αναμφισβήτητα. Είναι σύμβολο, ε; Είναι ένα κέντρον μεγάλης δυνάμεως που επηρεάζει ολόκληρη τη γη. Αυτό το κέντρο διαποτίζει με τη διαφθορά του όλη τη γη. Ή κέντρα, αν θέλετε. Κέντρον ή κέντρα. Σας το υπενθυμίζω αυτό. Εκείνο που θα’ θελα να καταλάβετε, ότι είναι συγκεκριμένα κέντρα αυτά ή κέντρο, και συνεπώς είναι τοπικά. Διότι και η καταστροφή είναι τοπική. Και διότι πενθούν οι άλλοι, που είναι έξω από αυτούς τους τόπους. Ας υποθέσουμε ότι είναι η αρχαία Βαβυλώνα. Πενθούν εκείνοι που είναι έξω από τη Βαβυλώνα, η οποία κατεστράφη. Και η οποία πρέπει να σας πω, ότι η αρχαία Βαβυλώνα, η πανίσχυρη Βαβυλώνα, αυτό το φοβερό κράτος που το ίδρυσε εκείνος ο φοβερός Ναβουχοδονόσωρ, έπεσε μέσα σε μία νύχτα. Και κατελήφθησαν ο βασιλεύς και οι χιλίαρχοι κ.τ.λ. πίνοντες και διασκεδάζοντες εκείνη τη νύχτα, όταν μπήκαν μέσ’ την Βαβυλώνα οι Μηδοπέρσαι και κατέλαβον την πόλη μέσα σε μία νύχτα. Υπάρχει λοιπόν το ιστορικό προηγούμενο εις τον τύπον Βαβυλώνα. Είναι λοιπόν χώροι, είναι τόποι· που οι γύρω θρηνούν για την καταστροφή αυτού του τόπου. Έτσι έχομε, σας είπα, τους βασιλείς, εμπόρους και ναύτες, οι οποίοι θρηνούν για όλα αυτά.
Για να δούμε πρώτα οι βασιλείς που πενθούν, γιατί πενθούν; Οι βασιλείς της γης, λέγει. Γιατί πενθούν; Μετενόησαν; Μετενόησαν; Δεν μετενόησαν. Αλλά διότι δεν έχουν πλέον τον τρόπον να δέχονται την αμαρτωλή καθοδήγηση της Βαβυλώνος-Ρώμης. Γι΄αυτό πενθούν. Γι΄αυτό κλαίνε. Όπως θα ‘κλαιγαν οι πόρνοι όταν κλείναν τα πορνεία. Και θα λέγανε: «Πωπω, έκλεισαν τα πορνεία! Τι θα κάνομε;». Τέτοιο πένθος; Τέτοιο πένθος δεν έχει διάσταση μετανοίας. Είναι το κατά κόσμον πένθος, που οδηγεί στην απώλεια και εις την καταστροφή.
Μας λέγει, αγαπητοί μου, αυτός ο Απόστολος Παύλος Β΄Κορινθίους 7,10: « Ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται». Αν λυπήθηκες κατά Θεόν για τις αμαρτίες σου, ω, αυτό έχει αμεταμέλητη και αμετάκλητη τη σωτηρία σου. Λυπήθηκες κατά κόσμον; Διότι έχασες χρήματα; Διότι κλείσαν τα πορνεία; Γιατί κατεστράφη η πόλις της διαφθοράς από την οποία έπαιρνες καθοδήγηση; Και πήγαινες και γλεντούσες; Τότε αυτό θάνατον κατεργάζεται για σένα.
«Μένουν», λέγει, «οι βασιλείς της γης που παρακολουθούν την καταστροφή της Βαβυλώνος, μένουν μακράν του βασανισμού της». Μακριά! «Διότι φοβούνται ότι κι αυτοί θα τιμωρηθούν». Είναι όμως, αγαπητοί μου, και η ψυχολογία των ανθρώπων που έχουν κοινωνία και εταιρία στο κακό, αλλά όταν έλθει η τιμωρία, τότε ο καθένας διασπά την κοινωνία και την εταιρία αυτή και σπεύδει να σωθεί, και ίσως-ίσως και να επιρρίπτει και εις τους άλλους ευθύνες. Έτσι γίνεται συνήθως. Είναι η λυκοφιλία. Είναι όταν δηλαδή οι άνθρωποι συμφωνούν να έχουν κοινωνία στο κακό. Πιάσαν ένανε; Τρέχουν οι άλλοι να κρυφτούν. Τους πιάσανε και τους άλλους; «Δεν το ‘κανα εγώ, το ‘κανε εκείνος». Είναι η εταιρία και η κοινωνία η δαιμονική. Διότι στην θεϊκή κοινωνία αναλαμβάνει κανείς τις ευθύνες του, αλλά και δεν έχει πράγματα να επιδείξει διεφθαρμένα και άσχημα. Και λέει: «Εγώ αυτό το καλό έκανα, εσείς ό,τι θέλετε, κάνετε. Και είμαι υπεύθυνος για ό,τι έχω κάνει. Μάλιστα, αυτό που είμαι, ή αυτό που έκανα. Και είναι αγαθόν».
Αποκαλούν την Βαβυλώνα «πόλιν ἰσχυράν». Τι σημαίνει; Ποτέ δεν πίστευαν στην πτώση της. Ή στον τερματισμό της. Ή στον τερματισμό της αλαζονείας της. Ή του «στρηνιάσματος» της ζωής της. Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι ζουν, αγαπητοί μου, με το όνειρο ότι η ζωή είναι πάντοτε νεανική και καλοκαιρινή. Και όλα αυτά σε μιαν ώρα! Που φανερώνει το αιφνίδιον της καταστροφής. Πολλές φορές, αγαπητοί μου, ο Κύριος μας μίλησε για το αιφνίδιον της καταστροφής ή της κρίσεως, με μια εικόνα. Με την εικόνα του κλέπτου ἐν νυκτί. «Ἒρχομαι», λέγει, «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί»! Αλλά είναι αιφνιδία η καταστροφή δια τους αμερίμνους και τους αμαρτωλούς. Για τους γρηγορούντας Χριστιανούς, ο Κύριος ειδοποίησε. Και συνεπώς περιμένουν. Γι΄αυτό, αγαπητοί, ας γρηγορούμε.
73η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
†.Εκπληκτικό θαύμα, αγαπητοί μου, η ανάστασις της θυγατρός του Ιαείρου. Και μάλιστα, διπλούν θαύμα! Γιατί όταν ο Κύριος κατευθύνετο προς το σπίτι του αρχισυναγώγου Ιαείρου, ένα άλλο θαύμα έλαβε χώρα. Ήταν το θαύμα της θεραπείας της αιμορροούσης εκείνης γυναικός. Και όσα εκεί ελέχθησαν με την αιμορροούσα γυναίκα, έχουν βάθος πίστεως και βάθος θεολογίας.
Αλλά και στην ανάσταση της θυγατρός του Ιαείρου, η θεολογία που απορρέει είναι αποκαλυπτική. Ας δούμε όμως, πώς την ανάσταση αυτής της μικρής κόρης διηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Σας διαβάζω το κείμενο, παραλείποντας το περιστατικό της αιμορροούσης: «Καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν… ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον (:Μην ενοχλείς, μην τον βάζεις σε κόπο. Πέθανε η κόρη σου). Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. Ἒκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν(:Έκαναν κοπετόν). Ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει(:Κοιμάται). Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν(Και τον καταγελούσαν οι γύρω, γνωρίζοντες ότι είχε πεθάνει). Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου(:Ω μικρό παιδί, σήκω).Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα(:αμέσως), καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν(:Διέταξε ο Κύριος να της δοθεί φαγητό). Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. Ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός(:Όμως Εκείνος παρήγγειλε εις αυτούς, τους γονείς, σε κανένα να μην πουν το γεγονός της αναστάσεως της κόρης των)».
Κάθε πρότασις και κεφάλαιον θεολογίας, αγαπητοί μου… Ωστόσο, ας μείνομε σε ένα θέμα, που δεν θα ήτο θεολογικό, εκ πρώτης όψεως. Στο θέμα της παιδικής θνησιμότητος. Γιατί αυτό το μικρό κοριτσάκι, το μόλις 12 ετών παιδάκι, να πεθάνει; Γιατί; Κι ενώ μοιάζει αυτονόητο ότι μικροί και μεγάλοι πεθαίνουν, δεν είναι όμως τόσο αυτονόητο, όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Βέβαια, εισήχθη ο θάνατος σαν καρπός της παρακοής των πρωτοπλάστων. Αλλά ο Αδάμ, μετά την παρακοή του, έζησε 930 χρόνια! Και δεν πέθανε πρόωρα. Το μικρό αυτό παιδάκι, γιατί πεθαίνει; Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ηλικία του, τη ζωή του; Είναι ολότερα αφύσικο ο θάνατος στη μικρή ηλικία.
Όταν ο Θεός ευλογούσε τους πρωτοπλάστους και δι’ αυτών όλους βεβαίως τους ανθρώπους, είπε τούτο: «Αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε». Έχομε ποτέ σκεφθεί τι σημαίνει αυτό το «αὐξάνεσθε»; Θα πει «να μεγαλώσετε». Θα πει ότι «παίρνετε την ευλογία να ολοκληρώσετε το μεγάλωμά σας να ολοκληρώσετε τα χρόνια της ζωής σας. Ναι, δεν θα πεθαίνατε ποτέ, τώρα που εισήχθη δια της αμαρτίας ο θάνατος, θα πεθάνετε, αλλά όχι μόλις γεννηθείτε. Αλλά Εγώ έβαλα όρια ζωής», λέει ο Κύριος. «Και έτσι, θα έχετε τη δυνατότητα να αυξηθείτε, να μεγαλώσετε, να ζήσετε. Παρότι ο θάνατος που μπήκε με την αμαρτία έγινε καθεστώς».
Τώρα τι ανακόπτει το νήμα της ζωής ενός παιδιού, ώστε να μη φθάνει σε εκείνο το ευλογημένο, που είπε ο Θεός «αὐξάνεσθε;». Αλήθεια, τι στέκεται αιτία στην παιδική θνησιμότητα; Βέβαια η αμαρτία· που έγινε κι αυτή πλέον ένα καθεστώς. Έγινε παγία κατάστασις· που κληροδοτείται πλέον εις τα παιδιά, χωρίς αυτά να φταίνε. Άρρωστοι γονείς, συντελούν στην παιδική θνησιμότητα. Υπάρχουν αρρώστιες, αγαπητοί μου, αρρώστιες των γονέων, κυρίως από προσωπικές των αμαρτίες. Όχι πάντοτε όμως. Διότι κι εκείνοι εκληρονόμησαν από τους γονείς των ό,τι εκληρονόμησαν, από τους προγόνους των ακριβέστερα. Όχι πάντοτε όμως προσωπικές των αμαρτίες, το τονίζω· που δεν επιτρέπουν την ολοκλήρωση της ζωής των παιδιών των.
Στην ακολουθία του γάμου, που πρέπει οι έγγαμοι μια φορά τον χρόνο και οι δυο μαζί να μελετούν την ακολουθία του γάμου, αφού θα ΄χουνε τη σχετική ακολουθία, το βιβλιαράκι, το τευχίδιο αυτό κάπου εκεί στα εικονίσματά των. Μια φορά λοιπόν τον χρόνο, το λέγω τρεις φορές, θα το κατεβάζουν από τα εικονίσματα και θα το μελετούν. Για να μην πω κάτι άλλο… Και ο κάθε πιστός πρέπει να διαβάζει την ακολουθία του Βαπτίσματος, του μυστηρίου του Βαπτίσματος. Για να ξέρομε και να ανανεώνομε τι θα πει βάπτισμα και τι θα πει γάμος. Και πώς τοποθετείται και το ένα και το άλλο μυστήριο στα μάτια του Θεού.
Στην ακολουθία λοιπόν του γάμου, αγαπητοί, συναντούμε τα εξής αιτήματα, που είναι πολύ χαρακτηριστικά, έτσι πολύ πρόχειρα σταχυολογώντας τα: «Ὑπὲρ τοῦ εὐλογηθῆναι τὸν γάμον τοῦτον(Ας ευχηθούμε να ευλογηθεί αυτός ο γάμος)». «Ὑπὲρ τοῦ παρασχεθῆναι αὐτοῖς(Ας ευχηθούμε να παρασχεθεί σε αυτούς, τους νεονύμφους) σωφροσύνην, καὶ καρπὸν κοιλίας πρὸς τὸ συμφέρον». «Ὑπὲρ τοῦ εὐφρανθῆναι αὐτοὺς ἐν ὁράσει υἱῶν καὶ θυγατέρων(Ας ευχηθούμε να χαρούν οι νεόνυμφοι βλέποντας αγόρια και κορίτσια ως παιδιά τους)». «Ὑπὲρ τοῦ δωρηθῆναι αὐτοῖς(Ας ευχηθούμε γι’ αυτούς) εὐτεκνίας ἀπόλαυσιν(να απολαύσουν μία ευτεκνία, δηλαδή, και καλλιτεκνία, δηλαδή γερά και καλοκαμωμένα παιδιά), καὶ ἀκατάγνωστον διαγωγήν(και να ευχηθούμε γι’ αυτούς να έχουν διαγωγή ακαταγόρητον)». «Ἀξίωσον αὐτοὺς ἰδεῖν τέκνα τέκνων (Δώσε τους να δουν, Κύριε, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα, τέκνα τέκνων, απεριορίστως)· τὴν κοίτην αὐτῶν ἀνεπιβούλευτον διατήρησον(Και το συζυγικό κρεβάτι φύλαξέ το χωρίς προσβολές αμαρτίας)».
Τι παρατηρούμε εδώ; Κάτι πολύ πρόχειρο, σας είπα, έχει πολλά σημεία, πολλές θέσεις η ακολουθία του γάμου. Πρώτον, βλέπομε ότι ευλογείται ο γάμος. Βέβαια, τι θα λέγαμε για τον πολιτικόν γάμο; Μπορεί να ευλογηθεί ο πολιτικός γάμος; Τι είναι; Πορνεία. Πόσο; Τι; Εκατό τοις εκατό πορνεία. Και όχι μόνον αυτό, Κάτι χειρότερο. Διότι εκείνος που πηγαίνει στην πορνεία, πηγαίνει στην πορνεία. Εδώ όμως είναι απώθησις, άρνησις, ενός μυστηρίου, ανθρώπων που εβαπτίσθησαν. Διότι αν δεν είχαν βαπτιστεί, ε, βέβαια, είναι επόμενον, πώς να αναζητήσουν την ευλογία του Αγίου Τριαδικού Θεού; Αλλά εδώ εβαπτίσθησαν, λένε ότι πιστεύουν πολλάκις και όμως απωθούν την ευλογία του Θεού. Είναι πολλές φορές χειρότερα, θα επαναλάβω, απ’ ό,τι είναι η πορνεία... Ταλαίπωροι και φτωχοί άνθρωποι, αν δεν ευλογήσει ο Θεός κάθε μας έργο, κι ένα από τα μεγάλα έργα του ανθρώπου πάνω στη Γη, είναι ο γάμος, πού θέλετε να φθάσετε; Τι θέλετε να επιτύχετε; Το βεβαιώνει η Γραφή: «Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες». «Οἶκος» δεν είναι ο οίκος, το σπίτι. Είναι κι αυτό. «Οἶκος» είναι η οικογένεια. «Εάν ο Κύριος», βεβαιώνει το Πνεύμα του Θεού, «δεν οικοδομήσει, δεν ευλογήσει ο Θεός, αυτό το σπιτικό, μάταια κοπιάζουν εκείνοι που θέλουν να φτιάξουν σπιτικό». Υπάρχει τίποτε έξω από την ευλογία του Θεού που μπορεί να σταθεί; Κι όμως αρνούμεθα την ευλογία του Θεού. Γι΄αυτό, σας είπα, ζητά ο ιερεύς από τους παρισταμένους, ο γάμος αυτών των ανθρώπων να ευλογηθεί.
Δεύτερον. Είναι η προϋπόθεση της σωφροσύνης. Ναι. Είναι η αγνότης του γάμου. Η αγνότης του γάμου μέσ’ τον γάμο. Γιατί πολλάκις ο γάμος μεταβάλλεται ευσχήμως εις παλλακείαν, κατά δυστυχίαν. Σωφροσύνη λοιπόν μέσα εις τον γάμον. Και αναζητείται η ηδονή κατά τέτοιο τρόπο, όπως λέει ένας σύγχρονος Γάλλος γιατρός, ο Ρενέ Μπιώ, ότι το σαράκι του γάμου είναι η φιληδονία. Όταν υπάρχει ακράτεια, δεν υπάρχει εγκράτεια, την οποία ωραιότατα και σοφότατα καθορίζει η Εκκλησία με τις ημέρες των νηστειών και της εγκρατείας, Σαρακοστών, Τετάρτης, Παρασκευής και εδεσίμων ημερών σαν ένας χαλινός εις αυτό το σαράκι που λέγεται ηδονοθηρία και που καταστρέφει, λέει, την αγάπη του γάμου. Κι όμως κινούνται στην ηδονοθηρία οι άνθρωποι, ακριβώς εξ ονόματος της αγάπης του γάμου. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι η καταστροφή του γάμου. Όταν μάλιστα αναζητούνται όχι κατά φύσιν, αλλά παρά φύσιν πράξεις και καταστάσεις.
Εξάλλου, προ του γάμου ζητείται η εγκράτεια. Ζητείται η αγνότης και από τα δύο φύλα. Τα στεφάνια εκείνα με τα οποία θα στεφανωθούν οι νεόνυμφοι, τη στιγμή της τελετής του μυστηρίου του γάμου, δεν είναι παρά τα στεφάνια εις το σκάμμα της αγνότητος και της σωφροσύνης. Το λέγει σαφέστατα αυτό ο Ιερός Χρυσόστομος. «Επειδή», λέγει, «έμειναν αγνοί μέχρι τη στιγμή εκείνη του γάμου, γι΄αυτό η Εκκλησία στεφανώνει την αγνότητά τους τη μέχρι εκείνη τη στιγμή». Σήμερα, με τις προγαμιαίες σχέσεις, πέστε μου, αλήθεια, τα στέφανα δεν είναι παρωδία; Να πάρουν έναν δειλό του πολέμου και να του δώσουν ένα μέγα παράσημο, μεγαλόσταυρο. Δεν θα ήτο παρωδία; Μια κοροϊδία δεν θα ήταν; Φοβάμαι ότι εδώ άνθρωποι που ζήσαν ανήθικα, με ποικίλες γυναίκες, ποικίλους άνδρες, αλλά και μεταξύ των προ του γάμου έχοντες σχέσεις, έρχονται τώρα να… στεφανωθούν!
Τρίτον. Απ’ αυτά που σας είπα κάνω σχολιασμό. Είναι η χαρά να δουν τέκνα τέκνων. Να δουν παιδιά, εγγόνια και παρακάτω. Ναι. Εφόσον δεν ακολασταίνουν, δεν παρεμποδίζουν την σύλληψιν· που είναι τόσο μέγα θέμα σήμερα και επικαιρότατο. Δεν κάνουν εκτρώσεις. «Δεν πετούν τα γεννώμενα», για να χρησιμοποιήσω αυτήν τη φράση, που είναι από την προς Διόγνητον επιστολή. «Οι Χριστιανοί», λέει, «δεν πετούν τα γεννώμενα, αυτά που γεννιώνται». Δεν τα πετούν. Βέβαια, τότε θα δουν τέκνα τέκνων. Αν λένε «Και ποιος θα τα μεγαλώσει τα παιδιά;». Πατέρα, μητέρα, δεν τα μεγαλώνεις εσύ τα παιδιά. Εσύ είσαι διαχειριστής. Ο Θεός μεγαλώνει τα παιδιά. Εσύ είσαι οικονόμος του μυστηρίου του γάμου, οικονόμος Θεού. Γιατί ο Θεός θέλει να γεμιστεί ο οίκος Του, όπως λέει σε μία παραβολή ο Κύριος: «ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου», «να γεμιστεί η Βασιλεία του Θεού με νέα πρόσωπα». Εσύ είσαι εκείνος ο οποίος θα θρέψεις τα παιδιά σου; Δεν είναι απιστία εάν λες: «Δεν κάνω παιδιά, παρεμποδίζω τη σύλληψη, έκανα ένα, δύο, τα υπόλοιπα, αν συλληφθούν τα πετάω εις τον Καιάδα»; Σε ερωτώ: Εσύ τρέφεις τα παιδιά;
Τέταρτον. Είναι η χαρά της ευτεκνίας. Γερά παιδιά. Γιατί οι γονείς και οι παππούδες και οι προπαππούδες έζησαν με σωφροσύνη. Και οι προ-προπαππούδες… Κάποτε ερωτήθηκε ένας Αμερικανός από πότε αρχίζει η αγωγή και η υγεία και η ευτεκνία, η καλλιτεκνία και είπε: «Πριν από εκατό χρόνια!». Ναι, για τον καθένα, πριν από εκατό χρόνια. Δεν είναι υπερβολή. Δεν είναι σχήμα λόγου. Γιατί ο κληρονομικός παράγων έχει πολύ μεγάλη σημασία. Έτσι λέγει ο Τihamer Τοth σε ένα του βιβλίο: «Είδες που συγχαίρουν τον πατέρα και τη μητέρα όταν γεννήσει ένα καλοκαμωμένο παιδί; Γιατί συγχαίρουν; Γιατί συ ο νέος και η νέα σταθήκατε αγνοί, καθαροί και κάνατε ένα γερό παιδί. Γι΄αυτό σας συγχαίρουν». Όχι γιατί γεννήθηκε γερό παιδί. Αλλά γιατί εσείς σταθήκατε και δημιουργήσατε προϋποθέσεις να γεννηθεί ένα τέτοιο γερό, καλοκαμωμένο παιδί.
Έτσι, να πάμε σε ένα πέμπτο σημείο, να μη σας κουράζω άλλο, είναι η ακατάγνωστος διαγωγή. Έτσι το λέει ακριβώς. Η ακατηγόρητη διαγωγή. Όχι μοιχεία. Λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους: «Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καὶ ἡ κοίτη(το κρεβάτι) ἀμίαντος(καθαρή)· πόρνους δὲ καὶ μοιχοὺς(εκείνοι που μετήλθαν ανηθικότητα προ του γάμου των, αυτό λέγεται πορνεία, και μοιχούς, η μοιχεία μέσ’ τον γάμο, δηλαδή ο τρίτος άνθρωπος) κρινεῖ ὁ Θεός». Θα τους κρίνει ο Θεός. Θα τους καταδικάσει ο Θεός.
Όλα αυτά είναι, αγαπητοί, βασικές προϋποθέσεις για την ολοκλήρωση της ζωής των παιδιών μας. Είναι ακόμη και μερικά άλλα που συντελούν στην υγεία και στη ζωή των παιδιών, να μην έχομε την παιδική θνησιμότητα. Να προχωρήσω; Το κάπνισμα των γονέων και μάλιστα της μητέρας και ιδιαίτατα όταν η μητέρα εγκυμονεί. Τι παιδί θα βγάλει; Δεν το λέγω εγώ, το λέει η Ιατρική. Παιδιά σπαστικά, περίεργα, ανώμαλα, παιδιά προβληματικά. Δεν μπορούν… επιτρέψατέ μου να πω μία λεξούλα, δεν μου ξεφεύγει αλλά είναι πολύ χαρακτηριστική, δεν μπορούν τα παιδιά αυτά να παλουκωθούν πουθενά. Έχουν μία κινητικότητα καταπληκτική. Μα είναι κάτι φοβερό. Μα πουθενά δεν μπορούν να σταθούν. Γιατί; Γιατί η μαμά κάπνιζε όταν εγκυμονούσε. Ή επιτέλους το περιβάλλον της ως εγκυμονούσα, ο σύζυγός της, εκάπνιζε. Αυτά δεν τα λέγω εγώ, τα λέγει αυτή η Ιατρική.
Ακόμη, το άγχος της μητέρας, ιδία όταν κυοφορεί. Δηλητηριάζεται η τροφή που παρέχεται στο παιδί της. Αλλά και όταν υπάρχει η γαλακτοτροφία πάλι, όταν είναι αγχώδης άνθρωπος, το γάλα δηλητηριάζεται στο παιδί που το δίνει. Είναι δηλητήριο…
Ακόμη πρέπει να σας πω, και να μην το ξεχνούν οι άνθρωποι αυτό, ότι κατά την σύλληψιν, όταν υπάρχει η μέθη, η κόπωσις, και η οργή, ένα από τα τρία, στον έναν ή και στους δύο συζύγους, τότε υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότης το παιδί να έχει πάθει ζημία.
Ακόμη είναι και η ψυχολογική καταπίεση των παιδιών. Όταν τα καταπιέζομε κατά έναν περίεργο τρόπο. Δεν είναι εκείνο το οποίο λένε «Μην καταπιέζεις το παιδί». Είναι κάτι άλλα πράγματα, τα οποία χρόνο δεν έχω να σας τα πω. Ακόμα είναι η πείνα. Όταν υποτρέφονται τα παιδιά, έτσι…κακοζούν, κακοτρέφονται τα παιδιά. Όταν ο πατέρας είναι τεμπέλης ή τα τρώει και τα πίνει όλα στο καπηλειό. Ή επιτέλους, όταν υπάρχει και πείνα. Του ‘41 τα παιδιά, είχα περιέργεια, τι παιδιά θα γίνουν; Δεν έπαθαν ουσιαστικά τίποτε. Όσους γνώρισα, δεν έπαθαν. Αλλά, ήταν και μικρό το χρονικό διάστημα. Το θέμα είναι ότι αν υπάρχει μία γενική πείνα, εδώ δεν υπάρχει ενοχή στους γονείς. Ε, φυσικόν είναι. Είναι γενικό το φαινόμενο.
Κι ερχόμεθα τώρα στο φαινόμενο: μοναχοπαίδι. Κι αν μεν ο Θεός δεν έδωσε άλλο παιδί, δεν έδωσε ο Θεός. Με χίλια βάσανα έκαναν ένα παιδί, βεβαίως δεν υπάρχει ενοχή. Και η Σάρα είχε ένα παιδί, και τι παιδί… Τον Ισαάκ. Και η Ελισάβετ είχε ένα παιδί και τι παιδί. Τον Ιωάννη τον Βαπτιστή! Όταν όμως το μοναχοπαίδι είναι προϊόν μιας μόδας για ένα μόνο παιδί, να κάνομε ένα παιδί ή το πολύ δύο, και λένε εκείνο το φοβερό: «Αν ξεφύγει…». Εγώ αν ήξερα ότι γεννήθηκα, δημιουργήθηκα και γεννήθηκα γιατί «ξέφυγα», καταλαβαίνετε τι θα πει αυτό το «ξέφυγα», δεν θα τιμούσα ποσώς τους γονείς μου. Α, ώστε λοιπόν είμαι παιδί του «ξεφεύγματος», της διαφυγής; Επειδή ξέφυγα, γεννήθηκα; Δεν θέλατε εγώ να γεννηθώ; Δεν με αγαπούσατε; Αν τα δει κανείς ένα ένα όλα αυτά! Και όταν το παιδί αυτό πεθάνει, το ένα, τότε πόσος ο οδυρμός; Αλλά κάποτε, για να αποκατασταθεί το πράγμα, είναι πολύ πολύ αργά.
Ο Ιάειρος είχε μόνον ένα παιδί. Αλλά δεν ξέρομε γιατί είχε μόνον ένα παιδί. Πιθανότατα γιατί δεν έκανε άλλο παιδί, δεν μπορούσε να κάνει άλλο παιδί. Όχι γιατί δεν ήθελε. Πιθανότατα. Γι΄αυτό και ο καημός για τον θάνατό του, για τον θάνατο της κόρης του ήταν πολύ μεγάλος. Η πολυτεκνία, αγαπητοί μου, συνήθως μπαίνει στο στόχαστρον της ειρωνείας. Όταν κάποιος σταθεί να έχει παραπάνω από τρία παιδιά. «Μπα!». Και ειπώθηκε κάποτε σε ένα παιδάκι: «Κουνέλα είναι η μάνα σου;». Και ειπώθηκε από τη δασκάλα στο σχολείο. «Κουνέλα», λέει, «είναι η μάνα σου;». Όταν είπε το κοριτσάκι αυτό ότι «έκανε κι άλλο παιδί η μητέρα μου». Το τέταρτο. Φοβερό, αγαπητοί μου. Ούτε ακόμη και η πολιτεία καλά καλά δεν φροντίζει.
Ωστόσο, θα αδικούσαμε τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, να σταματήσω εδώ για όσα είπα, αν δεν βαθαίναμε σε κάποια περιστατικά. Πολύ σύντομα. Ο Κύριος ελυπήθη τον Ιάειρον, ίσως γιατί δεν ήταν υπεύθυνος του ότι δεν είχε μόνο ένα παιδί, όπως σας είπα, γι΄αυτό και ανέστησε την δωδεκαέτιδα κόρη του. Και τι παρατηρούμε εδώ; «Διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν». Έδωσε εντολή να της δώσουν να φάει. Περίεργο... Εκείνος που ανέστησε, δεν θα μπορούσε να δυναμώσει το κορίτσι; Ή Εκείνος που ανέστησε τον Λάζαρον, δεν θα μπορούσε να πει στον λίθο που έφραζε το μνημείον: «Λίθε παραμερίσου, πέτρα παραμερίσου». Όχι. Για να δείξει ότι όσα μπορούν οι άνθρωποι, Εκείνος δεν τα μετέρχεται. Ούτε καταργεί τους φυσικούς και τους βιολογικούς νόμους που Αυτός εθεμελίωσε.
Όταν είπε ο Κύριος: «Ἡ παῖς, ἐγείρου», λέει εφώναξε ο Κύριος. «Σήκω πάνω, παιδί». «Ἡ παῖς, ἐγείρου» -σήκω απ’ το κρεβάτι σου- που ήταν νεκροκρέβατο εκείνη τη στιγμή. Ο Κύριος φώναξε με δυνατή φωνή. Και η φωνή Του έφθασε, αλήθεια, στον Άδη. Όπως όταν φώναξε για τον Λάζαρο. «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω». Με δυνατή φωνή. Και η φωνή του Κυρίου έφθασε στον Άδη. Όπου και η ψυχή επέστρεψε. Η φράσις «καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς καὶ ἀνέστη», τι δείχνει; Ότι η ψυχή είναι στοιχείο ανεξάρτητο του σώματος. Όταν χωρίζει απ’ αυτό, τότε πορεύεται προς τον οικείον τόπον. Δεν είναι η ψυχή προϊόν της ύλης, όπως θέλουν να λένε οι υλισταί.
Όταν ο Κύριος είπε ακόμη ότι «ἡ κόρη καθεύδει»,δεν πέθανε, -λέει- κοιμάται», οι γύρω…τι; «Κατεγέλων αὐτοῦ». Τον κορόιδευαν, γελούσαν· «εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν». Πολύ ωραία. «Εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν». Έδωσαν τη μαρτυρία ότι το κοριτσάκι είχε πεθάνει. Μπράβο! Ευχαριστούμε αυτούς που κατεγέλων τον Κύριον. Γιατί έδωσαν το βεβαιωτικόν ότι το κορίτσι πέθανε. Άρα λοιπόν η ανάστασις ήτο πραγματική.
Αγαπητοί, ποιος μπορεί να σταθεί κύριος έναντι του θανάτου; Κανείς. Μόνον ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Κι όπως λέει ο Ίδιος: «Ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν, καὶ ἐγενόμην νεκρός, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου». «Εγώ έχω τα κλειδιά της ζωής και του θανάτου και του Άδου».
Εκείνο που μένει για μας είναι να μένομε στις προϋποθέσεις ενός χριστιανικού γάμου και μας εν Χριστώ τεκνογονίας. Αν υπάρχουν παράγοντες έξω από μας, τότε δεν υπάρχει ενοχή, ούτε και ευθύνη. Εξάλλου, υπάρχουν παράγοντες πλείστοι όσοι που σ’ αυτούς δεν ευθυνόμεθα. Εμείς θα μένομε στην υπακοή του Χριστού κι Εκείνος θα επιτρέπει ό,τι είναι για την δόξα Του, ό,τι είναι για το δικό μας συμφέρον.
†.Στην αρχαία Ρώμη, αυτή η οποία ήταν διώκτρια των χριστιανών, ιδρύθη η Εκκλησία της Ρώμης, προς την οποία ο απόστολος με πολύ επαινετικούς λόγους στέλνει την ομώνυμη επιστολή του. Την προς Ρωμαίους επιστολή του. Όμως, σ' αυτή την μεγάλη πόλη που υπήρχε εκεί η Εκκλησία, η περιώνυμος Εκκλησία της Ρώμης, όμως η Εκκλησία της Ρώμης μέσα στην διαδρομή των αιώνων επρόδωσε την αποστολή της. Ελησμόνησε τις αποστολικές επιταγές. Αυτή η οποία μπορούσε να δασκαλεύει όλες τις άλλες Εκκλησίες, ακόμα και την Εκκλησία της Κορίνθου.
Ο άγιος Κλήμης Ρώμης έστειλε δύο επιστολές προς τους χριστιανούς της Κορίνθου, του 2ου αιώνος είναι ο άγιος Κλήμης Ρώμης, επειδή συνέβαιναν στην Εκκλησία της Κορίνθου έριδες, και τους υπενθυμίζει την επίσκεψη του μεγάλου Παύλου που ίδρυσε την Εκκλησία της Ρώμης και πού στις επιστολές του σημειώνει το θέμα της αγάπης. «Ἐὰν»,λέγει, «ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ» «δεν έχω, είμαι τίποτα, είμαι τίποτα!». Και τους σημειώνει ο άγιος Κλήμης : «Ξεχάσατε την αγάπη που σας υπενθυμίζει ο απόστολος;». Έχουμε λοιπόν αυτές τις μακρότατες και ωραιότατες επιστολές του Αγίου Κλήμεντος Ρώμης προς την Εκκλησία της Κορίνθου. Η Εκκλησία της Ρώμης ήτανε περιώνυμος. Έβγαλε πολλούς αγίους. Έδωσε πολλούς μάρτυρες. Χιλιάδες, εκατομμύρια μάρτυρες έδωκε η Εκκλησία της Ρώμης. Σας είπα άλλη μία φορά, περιώνυμος. Η δε καλυτέρα επιστολή του Παύλου, που λέγεται «το κατά Παύλον Ευαγγέλιον», είναι η «προς Ρωμαίους επιστολή».
Όμως, όπως σας είπα, μέσα στους αιώνες η Ρώμη, η Εκκλησία της Ρώμης, επρόδωσε την αποστολή της, ελησμόνησε, με τη σειρά της, τις αποστολικές επιταγές, δεν θα μείνω βέβαια σε ιστορικά σημεία, δεν μου χρειάζεται αυτή τη στιγμή, συνεπορεύθη με την ειδωλολατρική Ρώμη και εμφανίζει πράγματι, τυπικό παράδειγμα, τυπικό παράδειγμα, μάλιστα με την κατάληψη της Ρώμης υπό των Φράγκων, τυπικό παράδειγμα εκκοσμικευμένης Εκκλησίας. Υπογραμμίζω και ξαναλέγω: Τυπικό παράδειγμα εκκοσμικευμένης Εκκλησίας. Εκκλησίας που κοσμικοποιήθηκε. Ενώ δεν πρέπει η Εκκλησία να κοσμικοποιείται. Αλλά πρέπει ο κόσμος να εκκλησιαστικοποιείται.
Αυτή την ιδία πορεία μέσα σ' ένα πολύ σύντομο ιστορικό διάγραμμα, ακολούθησε και η Εκκλησία της νέας Ρώμης. Δηλαδή η Κωνσταντινούπολις. Πολλές φορές, αγαπητοί μου, και η Κωνσταντινούπολις, η Νέα Ρώμη, ερωτοτρόπησε με την κοσμικήν εξουσίαν και πολλές φορές, χάριν αυτής της κοσμικής εξουσίας, επρόδωσε την αποστολήν της. Έτσι πολλές φορές σπουδαίους και αγίους Πατριάρχας της, τους εξεδίωξε ή τους εξόρισε. Περιορίζομαι να αναφέρω μόνο δύο παραδείγματα, του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Μόνο δύο παραδείγματα· για να μην πω τόσες άλλες περιπτώσεις… Αφού φτάνει αυτός ο Αρέθας, του 9ου αιώνος, να συγκρίνει την νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, με την παλαιά Ρώμη, ως προς το θέμα της διαγωγής. Και να αναφέρει ότι και η νέα Ρώμη, δείχνει την ιδία διαγωγήν που έδειξε και η παλαιά Ρώμη, η ειδωλολατρική.
Έτσι, η νέα Ρώμη, απεγυμνώθη από το ποίμνιό της, σιγά-σιγά, μέσα στους αιώνες, φτάνουμε στην εποχή μας, πλέον δεν έχει έδαφος, προσέξτε με, δεν έχει πλέον έδαφος να ποιμάνει Εκκλησίες -ήδη από τον 7ο αιώνα, αγαπητοί μου, έχασε, τις ανατολικές επαρχίες. Η Δαμασκός…, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, όταν είναι Χριστιανός πια και είναι σπουδαίος πατήρ, η περιοχή που ήταν ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, η Συρία δηλαδή, πλέον δεν είναι στην επικράτεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Είναι Άραβες.
Έτσι, η Νέα Ρώμη, η Κωνσταντινούπολις, χάνει το έδαφός της, χάνει δηλαδή το ποίμνιό της, και ό,τι της έχει εναπομείνει μέχρι σήμερα, σήμερα πια, γίνεται χειραγωγός του Οικουμενισμού, αυτής της παναιρέσεως, και του εκκοσμικευμένου χριστιανισμού, γίνεται χειραγωγός, παρασύρουσα και τις άλλες Εκκλησίες τις ομόδοξες χριστιανικές. Αυτά η νέα Ρώμη, η Κωνσταντινούπολις… Όλα αυτά γίνονται στις ημέρες μας, όλα αυτά τα βλέπομε, είναι στις ημέρες μας! Δεν είναι πράγματα που θα πρέπει να τρέξουμε στα βιβλία για να τα βρούμε. Ήδη τελεσιουργούνται αυτά…
Το ίδιο συνέβη και εις την τρίτην Ρώμην, την Μόσχα. Και εκείνη με την σειρά της, ενώ τον 10ον αιώνα εδέχθη τον Χριστιανισμόν και εκείνη με την σειρά της, έφτασε να διαδεχθεί την δευτέραν και την πρώτην Ρώμην, και να αποδειχθεί στη διαγωγή ό,τι ήτο η δευτέρα, αλλά προπαντός η πρώτη Ρώμη με τους διωγμούς των χριστιανών -στον αιώνα μας-, όταν επεκράτησεν ο Κομμουνισμός.
Υπάρχει ένα μικρό σύγγραμμα του ρώσου επισκόπου Νοβογορόδ, Ιννοκεντίου. Της επαρχίας Νοβογορόδ. Αυτός ο Ιννοκέντιος, το έχω μαζί μου το βιβλιαράκι αυτό, κάποιος κύριος από σας προ μερικών ετών μου το έδωσε,το έγραψε ευθύς μετά την Ρωσικήν Επανάστασιν, και το μετέφρασε ένας δικός μας Αρχιμανδρίτης, ο Σωφρόνιος Δούκας, που ήταν εφημέριος στο Κίσνοβο της Ρουμανίας. Τυπώθηκε στην Ελλάδα το 1935· και γράφει αγαπητοί μου τα εξής. Βέβαια, προσπαθεί να ερμηνεύσει μερικά σημεία της Αποκαλύψεως, όχι ολόκληρη την Αποκάλυψη, μόνο μερικά σημεία, και θέλει να δείξει την πραγμάτωσιν των όσων το βιβλίο της Αποκαλύψεως αναφέρει, ως προς τα τελεσιουργούμενα εις την εποχήν μας και εις τον αιώνα μας, με τον διωγμόν της Εκκλησίας του Χριστού, από εκείνα τα οποία ως αντίθεες δυνάμεις υπάρχουν… Όχι, κάτι περισσότερο, μια σχέση ανάμεσα στο κόκκινο θηρίο και την πόρνη που ιππεύει το κόκκινο θηρίο. Και ποια μπορεί να είναι αυτή η πόρνη, η οποία ιππεύει το κόκκινο θηρίο… Αλλά, ακούσατε καλύτερα να σας διαβάσω και θα εκπλαγείτε.
Σημειώνει λοιπόν, στην 96 σελίδα: ««Τι παριστά αυτή αύτη η καλλωπισμένη γυνή; Τούτο δεν είναι όφις, δεν είναι θηρίον ουδέν κοινόν έχον με ανθρώπους, δηλαδή δεν είναι οργάνωσις, η οποία δεν έχει ουδέν κοινόν με τον Χριστιανισμόν, αλλ’ είναι άνθρωπος… Και ο οποίος μάλιστα άνθρωπος, πολυτελή γυνή, εστολισμένη με πολυτελή στολήν, και με πολύτιμα κοσμήματα. Η γυνή αύτη σημαίνει χριστιανικήν οργάνωσιν, αλλ’ ουχί γυμνήν, άσχημον και παραμορφωμένην, όχι αιρετικήν εν γένει, όχι προτεσταντικήν, αλλά τουναντίον, ενδεδυμένην με πολυτελή ενδυμασίαν, έχουσαν ιδικούς θεσμούς, περίφημον λατρείαν και τύπους. Ναι, αύτη είναι η «ζώσα Εκκλησία», η πόρνη. Ναι, ναι, η «ζώσα Εκκλησία»! Τοιαύτη οργάνωσις ανεφάνη εσχάτως εν Ρωσία επί της κυριαρχίας εκεί του ερυθρού δράκοντος. Τι είναι αυτή η «ζώσα Εκκλησία»; Είναι η ένωσις του Χριστιανισμού μετά του κοκκίνου αθεϊσμού. Δυστυχώς! Ἒνωσις… Οι θεωρούντες εαυτούς αντιπροσώπους του Χριστιανισμού, λειτουργοί του Θεού, κληρικοί, εγένοντο υπηρέται του σατανά, καθ’ ον χρόνον προσποιητώς παραμένουσι λειτουργοί του Θεού…
Πράγματι εδώ έχει τις να θαυμάσει. Η ζώσα Εκκλησία εσχηματίσθη ως εξής: Όταν οι άθεοι σοσιαλισταί εν Ρωσία εκήρυξαν πόλεμον κατά του Θεού και ήρχισαν να κλείουν τα μοναστήρια, τας Εκκλησίας, ήρχισαν να διώκουν, να βασανίζουν και να πυροβολούν επισκόπους και ιερείς, άνευ διακρίσεως δόγματος, τότε ιερείς τινες, της πρώην επικρατούσης Εκκλησίας –Ορθοδόξου- εν Ρωσία, απετάθησαν εις την ερυθράν εξουσίαν - εις τους μποσελβίκους- με την ερώτησιν: «Διατί διώκεται ο κλήρος;». Η ερυθρά εξουσία απήντησε: «Διότι ο κλήρος υπηρέτει την τσαρικήν εξουσίαν και παρουσιάζεται εχθρός της ερυθράς κομμουνιστικής εξουσίας και εχθρός του σοσιαλισμού».
Οι παρουσιασθέντες ιερείς απήντησαν ότι ούτοι είναι σύμφωνοι να εξυπηρετούν και την Σοβιετικήν εξουσίαν, αρκεί μόνον να δώσωσιν εις αυτούς τα δικαιώματα εκείνα, τα οποία είχον και επί Τσάρων. Η σοβιετική εξουσία τότε απήντησε ότι συμφωνεί να δώσει εις αυτούς οποιαδήποτε δικαιώματα, αλλά με την συμφωνίαν να εργάζονται ούτοι εις ωφέλειαν της ερυθράς αθέου εξουσίας και προς βλάβην όλων των εχθρών της εξουσίας ταύτης και προς εξάλειψιν και εξαφανισμόν της χριστιανικήςθρησκείας … Οι ιερείς της πρώην επικρατούσης Εκκλησίας απήντησαν ότι εις όλα ταύτα συμφωνούσιν..
Αμέσως λοιπόν μετά, μετά τούτο, εχωρίσθησαν από του Πατριάρχου Μόσχας Τύχωνος και απετέλεσαν αφ’ εαυτών σύλλογον, κοινωνίαν, την οποίαν ονόμασαν «ζώσαν Εκκλησίαν». Και δια της οδού ταύτης «ἡ ἐστολισμένη γυνὴ» απεδείχθη «πόρνη, καθημένη ἐπὶ τοῦ ἐρυθροῦ δράκοντος». Οι αντιπρόσωποι του Χριστού έκαμον συμμαχίαν με τους υπηρέτας του διαβόλου, προς εξαφάνισιν του Χριστιανισμού. Η «ζώσα Εκκλησία» εδημιούργησε Σύνοδον, η δε άθεος Σοβιετική εξουσία την επεκύρωσε εις την Ανωτέρα Διοίκησιν, νυν Γενικόν Πολιτικόν Γραφείον ή G.P.U., Τριάς, δηλαδή, επιτροπή εκ τριών αθέων δια να επικοινωνεί με την Σύνοδον, ήτις ήτο υποχρεωμένη να εκπληροί προθύμως, να εκτελεί όλα τα έγγραφα και τας επιθυμίας των ερυθρών αθέων, ήτοι της Σοβιετικής εξουσίας. Και το έργον της καταστροφής των χριστιανικών κειμηλίων και ιερών του Χριστιανισμού επήρεν τον κατήφορον, ως κοινώς λέγομεν.
Η τριάς των αθέων π.χ. εκφράζει την επιθυμίαν, όπως όλα τα μοναστήρια κλείσωσιν. Η Σύνοδος της «ζώσης Εκκλησίας» παρακαλεί την Σοβιετικήν εξουσίαν να κλείσει όλα τα μοναστήρια! Η εξουσία αύτη αμέσως προβαίνει εις την εκτέλεσιν της αιτήσεως της Συνόδου. Άρχεται το κλείσιμο των μοναστηρίων, η απόλυσις των μοναζόντων και μοναζουσών· τας εκκλησίας τας μεταβάλλουν εις νοσοκομεία, λέσχας, θέατρα κ.λπ. Θρήνοι, και οδυρμοί, και δάκρυα, και γογγυσμοί, φωναί απελπισίας και κατάραι ακούονται εκ μέρους των πιστών. Η Ερυθρά εξουσία ησύχως απήντησεν. «Ἡμεῖς ἐδῶ δὲν πταίομεν, ἡ Σύνοδός σας ἀπαιτεῖ τοῦτο. Ἡμεῖς μόνο ἐκτελοῦμεν τὰς ἐπιθυμίας της». ``Δια της αυτής, λοιπόν, οδού έκλεισαν πολλάς εκκλησίας, εφυλάκισαν, εξόρισαν εις βαρείας εργασίας, επυροβόλησαν χιλιάδας επισκόπων, ιερέων και απλών χριστιανών. Η «ζώσα Εκκλησία» εισήγαγε πολλούς νεωτερισμούς: εγγάμους ιερείς προαγάγει εις επισκόπους, εις τους εν χηρεία ιερείς επιτρέπει δεύτερον γάμον, διατηρούντων μετά ταύτα τον βαθμόν της ιερωσύνης των. Έκαστος επίσκοπος και ιερεύς της «ζώσης Εκκλησίας» είναι και πράκτωρ και σπιούνος του εκτάκτου Συμβουλίου -G.P.U., Ανωτέρα Εξουσία- και αναφέρουσιν ότι γνωρίζουσι και καταγγγέλλουσι πάντα ιδικόν και ξένον, όστις ήθελεν ειπεί τι εναντίον της Σοβιετικής εξουσίας των αθέων κομμουνιστών. Κατά την επιθυμίαν της εξουσίας ταύτης και εναντίον των εκκλησιαστικών κανόνων, καθήρεσαν τον Πατριάρχην Τύχωνα και εστέρησαν αυτόν και αυτού του σχήματος του μοναχού. Και πόσους ούτοι παρέδωκαν εις τους όνυχας του ερυθρού δράκοντος, εις μαρτύριον και θάνατον αδύνατον αριθμήσαι. Όλας τας αιμοχαρείς πράξεις της Σοβιετικής εξουσίας η «ζώσα Εκκλησία» με παρεκκλίσεις επιδοκιμάζει και ευλογεί. Τους δε εχθρούς του ερυθρού όφεως καταράται.
Αλλά δεν πρέπει να νομίζoμεν ότι η διεφθαρμένη γυνή, η καθημένη επί του ερυθρού θηρίου εικονίζει μόνον την «ζώσαν Εκκλησίαν» της Μόσχας και τα μέλη αυτής της Εκκλησίας. Όχι. Τούτο πρέπει να εννοώμεν πολύ ευρύτερον. Υπό την πόρνην αυτήν εννοούνται όλοι γενικώς οι χριστιανοί, οι οποίοι, όπου και αν είναι -αν και ούτοι παραμένουσι χριστιανοί-, εργάζονται διά την καταστροφήν του Χριστιανισμού και εις ωφέλειαν του ερυθρού θηρίου της αθεΐας είτε λαϊκοί, είτε ιερείς, είτε επίσκοποι και μητροπολίται και πατριάρχαι και πάπαι είναι ούτοι. Τοιούτοι ευρίσκονται και εν τη ιστορία και εις τας ημέρας ημών».
Και άλλα πολλά…Τι να προσθέσουμε αγαπητοί μου σ’ αυτά; Τι να προσθέσουμε; Τα ακούσατε. Τα βλέπουμε και στις μέρες μας. Ένα μόνο: ότι κι εδώ στην Ελλάδα μας ήδη έχουμε κάμει αρχή. Και ο Θεός να ελεήσει. Τίποτ’ άλλο δεν λέγω. Ότι ημείς οι ίδιοι προδίδομε την Εκκλησία. Ότι η πόρνη αυτή γυναίκα γίνεται να είναι υψηλώ ονόματι λεγομένη Εκκλησία· δηλαδή ότι δύναται να είναι αυτό το βλέπομεν, αλλά και δύναται να κατοχυρωθεί με πολλά επιχειρήματα και να εξαχθεί από πολλά στοιχεία και αγιογραφικά και πατερικά, τα οποία εν συνεχεία σας αναφέρω.
Ενθυμείστε εις το ενδέκατον κεφάλαιον της Αποκαλύψεως το εξής χωρίον; «Καὶ ἐδόθη μοι κάλαμος –λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης- ὅμοιος ῥάβδῳ, λέγων· ἔγειρε καὶ μέτρησον τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ θυσιαστήριον καὶ τοὺς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν αὐλὴν τὴν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξω καὶ μὴ αὐτὴν μετρήσῃς, ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσι, καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν πατήσουσι μῆνας τεσσαράκοντα δύο». Το ενθυμείστε αυτό; Εκεί στον οικείον τόπον, ερμηνεύσαμε, ότι Εκκλησία κατά την ερμηνεία των Πατέρων είναι η αγία πόλις, η Ιερουσαλήμ. Πώς τώρα παίρνει ο ιερός Ευαγγελιστής την παραγγελία να μην μετρήσει την πόλιν; Διότι το μέτρημα, είχαμε δει τότε, δεν είναι παρά το σύμβολον της προστασίας κάτω από την οποία προστασία βρίσκεται μόνον ο ναός και το θυσιαστήριον· που ήταν εις την έσω αυλήν. Η λοιπή πόλις –Εκκλησία- δεν προστατεύεται. Λέει: «Μην την μετρήσεις την υπόλοιπη». Δεν προστατεύεται.Τί είναι αυτό; Είναι εκείνοι που εβαπτίσθησαν μεν, λαϊκοί και κληρικοί, λαϊκοί και κληρικοί το υπογραμμίζω, αλλά έμειναν εις μίαν εκκοσμικευμένην Εκκλησίαν.
Γράφει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς. Σέρβος, πολλά δεινοπαθήσας, μακαρίτης πλέον. Γράφει στο βιβλίο του «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος». Αντιγράφω: «Μόνον με την Θεανθρωπίνην του δύναμη ο Χριστιανισμός είναι το άλας της γης. Άλας, το οποίον διαφυλάττει τον άνθρωπον δια να μην διαφθαρεί εν τη αμαρτία και το κακό. Εάν όμως διαχυθεί ο Χριστιανισμός εις διαφόρους ουμανισμούς, τότε μωραίνεται, γίνεται άλας άναλον –ανάλατο-, το οποίον κατά τον παναληθή λόγον του Σωτήρος εις ουδέν ισχύει έτι, ει μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων. Πάσα προσπάθεια και απόπειρα να εξισωθεί ο Χριστιανισμός με το πνεύμα του αιώνος τούτου, με τας φευγαλέας κινήσεις κάποιων ιστορικών εποχών, και επιπλέον με τα πολιτικά κόμματα ή καθεστώτα να ταιριάξει και να συμμαχήσει, αφαιρεί από τον Χριστιανισμόν εκείνην την ειδοποιόν αξίαν, η οποία τον καθιστά μοναδικήν Θεανθρωπίνη θρησκεία εις τον κόσμον. Μεταβάλλεται σε αλάτι ανάλατο».
Θα εσημειώναμε και εμείς με την σειρά μας ότι μια Εκκλησία που υπηρετεί ένα άθεο καθεστώς, υπηρετεί, όχι απλώς υπάρχει, γιατί και στην αρχαία Ρώμη υπήρχε η ειδωλολατρία και κάτω από την Ρώμη ήταν η Εκκλησία, η Εκκλησία των κατακομβών. Αλλά μία εκκλησία που υπηρετεί στους σκοπούς του ένα άθεο καθεστώς, δεν είναι δυνατόν να είναι εκ Θεού φυτεία. Και όπως λέγει ο ίδιος ο Κύριος: ‘’Πάσα φυτεία που δεν εφύτευσε ο Θεὸς ἐκριζωθήσεται» -Ματθ. 15, 13.
Αυτή η εντός εισαγωγικών «Εκκλησία» , και αυτοί οι εντός εισαγωγικών «πιστοί», είναι εκείνοι που καταπατούνται υπό των εθνών, που λέγει στην Αποκάλυψη. «Θα πατηθεί», λέγει, «μήνες σαράντα δύο -3,5 χρόνια-, θα καταπατηθεί υπό των εχθρών, μη την μετράς, δεν είναι κάτω από την προστασία μου», λέγει ο Θεός στην Αποκάλυψη, «μία τέτοια Εκκλησία, δεν είναι Εκκλησία». Δεν είναι Εκκλησία… Δηλαδή, η ευλογία και η προστασία του Θεού, εκεί δεν υπάρχει. Είναι Εκκλησία κατ’ επίφασιν.
Θα πω τούτο: Πρώτον. Εάν ήτο αληθώς η Εκκλησία του Χριστού, στην Ρωσία, εν προκειμένω, τότε, διατί η αληθής Εκκλησία κρύπτεται εις τας κατακόμβας και διώκεται; Έχουμε την «πάνω» Εκκλησία και την «κάτω» Εκκλησία. Εάν η Εκκλησία πράγματι ήτο ελευθέρα, και δεν υπηρέτει τους σκοπούς του αθέου καθεστώτος, τότε γιατί υπάρχει και δεύτερη Εκκλησία κρυμμένη, για ποιο λόγο; Αυτή η παρουσία της κρυμμένης Εκκλησίας δείχνει ότι υπάρχει μία Εκκλησία που έχει προδώσει, έχει προδώσει την αποστολή της.
Και μέσα σ’ αυτούς τους πολλούς –«τῶν πολλῶν», λέγει, «ἡ ἀγάπη»- θα είναι ασφαλώς και κληρικοί, οι οποίοι δεν θα εμπνέονται πλέον από την αγάπη του Χριστού, αλλά από το υλικόν συμφέρον. Όταν υπάρχει το υλικόν συμφέρον είμεθα έτοιμοι για όλα. Τίποτα πλέον δεν θα ημπόδιζε αυτούς να στέκονται προδόται και της Πίστεως και της Εκκλησίας. Αυτοί θα είναι οι πνευματικοί απόγονοι του Κάιν και του Ιούδα. Ο Απόστολος Παύλος σημειώνει: «Τοῦτο δὲ γίνωσκε —λέγει στον Τιμόθεον— ὅτι ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις-τις έσχατες μέρες- ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί-δύσκολοι καιροί θα σταθούν. Ἒσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, …ἀνόσιοι - δεν θα ‘χουνε ούτε όσιο, ούτε ιερό-, …διάβολοι, προδόται» ·Β΄ Τιμόθεον, 3, 1-4. Ο Κύριος την προδοσία την εννοούσε, όταν έλεγε στους μαθητάς Του: «Παραδώσει ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς»· Ματθαίος 10, 21. Αυτή είναι η προδοσία. «Προδόται» ομοίως εκαλούντο, τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους που υπήρχαν οι διωγμοί, εκείνοι που παρέδιδαν τις Άγιες Γραφές στα χέρια των διωκτών. Η προδοσία εις τον τομέα αυτόν είναι ό,τι πιο σιχαμερό, ό,τι πιο φοβερό… Οι άνθρωποι αυτοί, σας είπα, έχουν τον κλήρο ενός Ιούδα.
Τρίτον. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων σημειώνει στην 15η Κατήχησή του, που μιλά για τον Αντίχριστον: «Φοβεῖ με ἡ μισαδελφία τῶν ἀδελφῶν». «Με φοβίζει», λέγει, «η μισαδελφία αυτών των αδελφών». Και όταν λέει «αδελφούς», εννοούσε τόσο τους λαϊκούς χριστιανούς, όσο και τους κληρικούς, και μάλιστα τους επισκόπους… ·των οποίων ήτο θύμα… Ήτο θύμα… Διότι εκείνος που τον χειροτόνησε επίσκοπο Ιεροσολύμων, αυτός έγινε αρειανός και τον κατεδίωξε τον Άγιο Κύριλλο απηνώς, επειδή έμενε εις την Ορθοδοξία και λέγει: «Με φοβίζει η μισαδελφία των αδελφών». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ανάμεσα στους κληρικούς μας, όλων των βαθμών, θα έχομεν τους προδότας της Πίστεως, που θα αποτελούν αυτοί πάντοτε την «Εκκλησία»-πόρνη -να με συγχωρέσει ο Θεός που το λέγω αυτό, την «Εκκλησία», την βάζω εντός εισαγωγικών την λέξη «Εκκλησία», πόρνη- που συμπλέκεται αθεμίτως μετά του κοκκίνου θηρίου, που δεν είναι μόνο κάθε άθεον καθεστώς, αλλά και κάθε κοσμική κατάστασις. Οποιαδήποτε κοσμική κατάστασις· αυτή η συμπλοκή, η αθέμιτος συμπλοκή Εκκλησίας και κόσμου.
Τέταρτον. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, στην υπ’ αριθμόν 56 προφητεία του -η αρίθμησις κατά τον Σεβασμιώτατον Άγιον Φλωρίνης Αυγουστίνον – η αρίθμησις από το βιβλίο του, λέγει το εξής: «Θα ‘ρθει καιρός που δεν θα υπάρχει αυτή η αρμονία που είναι σήμερα, μεταξύ λαού και κλήρου». Στην υπ’ αριθμόν 57 γράφει: «Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων». Και στην υπ’ αριθμόν 108 σημειώνει: «Θα ’ρθει καιρός που οι Χριστιανοί θα ξεσηκωθούν ο ένας κατά του άλλου». Πότε θα γίνει αυτό; Οι χριστιανοί! Όχι με την έννοιαν των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών αντιθέσεων, με την έννοιαν ότι αυτός θα μένει πιστός και εκείνος θα έχει προδώσει, και προδότης χριστιανός θα καταδιώκει τον πιστόν χριστιανόν.
Πέμπτον. Οι αρχαίοι Πατέρες έλεγαν ότι οι κληρικοί ρωτήθηκαν πολλές φορές: «Τι θα γίνει μετά ταύτα;». Έλεγαν ιδίως οι ασκηταί, έλεγαν ότι «οι κληρικοί θα είναι όπως και οι λαϊκοί». Δηλαδή, «πώς κινείται ένας λαϊκός, κοιτάει τα συμφέροντά του, ε, τίποτε άλλο…· έτσι θα είναι», λέει, «και οι κληρικοί».
Έκτον. Αυτή την πραγματικότητα την διαβάζουμε, αγαπητοί μου, στην βιογραφίαν του πατρός Δημητρίου Γκαγκαστάθη, ενός ιερέως που ήταν εδώ στα Τρίκαλα. Αν διαβάσετε εκεί θα δείτε το εξής· ότι ο Μητροπολίτης Κοζάνης, αυτός που ήταν τότε.. - σύγχρονα πράγματα, στην εποχή μας… - συμπλέων με την κατάστασιν της εποχής, τον κατεδίωκε να τον φονεύσει! Ποιος; Ο επίσκοπος τον ιερέα! Κατεδίωκε να τον φονεύσει! Δεν σας λέγω πιο πολλά. Διαβάστε τον ογκώδη τόμο της βιογραφίας του πατρός Δημητρίου Γκαγκαστάθη, ο οποίος είχε φήμη Αγίου ανθρώπου και θα δείτε εκεί πολλά πράγματα..
Τι σημαίνουν, αγαπητοί μου, όλα αυτά; Σημαίνουν ότι όλα αυτά δίδουν ύλη· πράγματι, πλάι στην ερμηνεία «πόρνη-Ρώμη» να τίθεται και η ερμηνεία ότι η πόρνη της Αποκαλύψεως να αντιπροσωπεύει την εκκοσμικευμένην Εκκλησίαν.
Και το είπα αυτό, όχι επειδή μου έκανε πολλή εντύπωση όταν διάβασα αυτό το μικρό βιβλιαράκι με αυτά που γράφει, αλλά όσο και γιατί, πράγματι παρατηρούμε να τελεσιουργείται αυτό το μυστήριο της ανομίας, κληρικοί ορθόδοξοι χριστιανοί -δεν λέγω Ρωμαιοκαθολικοί, δεν λέγω προτεστάνται- να συμφωνούν και να συμμαχούν με άθεες κοσμικές καταστάσεις και δυνάμεις και καθεστώτα οποιαδήποτε.. Αν το θέλετε για την ακρίβεια αριστερά και δεξιά, αριστερά και δεξιά, κόκκινα και πράσινα και μαύρα και κίτρινα και άσπρα.. αριστερά και δεξιά, ό, τι είναι…· να συμπλέουν, να συμφωνούν και να προδίδουν την Εκκλησία. Σημείον των καιρών. Για τον άγιο Κύριλλο Ιεροσολύμων σημείο των καιρών, ότι ο Αντίχριστος έρχεται, όταν φθάνουν οι κληρικοί να προδίδουν την ίδια την Εκκλησία. Αγαπητοί μου, ο Θεός να μας ελεήσει…
Απόσπασμα από την 71η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης
« Ιερά Αποκάλυψις ».
